Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
01-12-2014
Herinnering aan Ramses Shaffy
Herinnering aan Ramses Shaffy
Nederlands grootste chansonnier Ramses Shaffy is vandaag precies vijf jaar geleden op 76-jarige leeftijd overleden.
De Nederlandse chansonnier en acteur Ramses Shaffy werd op 29 augustus 1933 geboren in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine als zoon van een Egyptische diplomaat en een Poolse gravin van Russische afkomst. Zie ook alle tags voor Ramses Shaffy op dit blog.
Ramses Shaffy (29 augustus 1933 – 1 december 2009)
Mateloos
Als ik je aankijk, heb ik nergens meer greep op Ik voel me wegdrijven, ik los op Ik sta voor je, verlegen als een kind Mateloos stroom ik over, mateloos
Als ik je aankijk, heb ik nergens meer greep op Ik swing door de straten als een discodanser Ik sta voor je, trillend van dankbaarheid Mateloos stroom ik over, mateloos
En dan in bad, lach niet, ik kus je voeten over en weer Je haalt adem alsof je slaapt, maar je slaapt niet Ik zeg hardop: Wat ben jij prachtig Je schiet in een lach omdat ik vroeger Een liedje heb gemaakt over twee deftige Oude dames in het bad, die tegen elkaar zeien Wat zijn wij prachtig Wat zijn wij prachtig allebei We komen niet meer bij
Dan zijn we stil, je beroert me Ik kus je voeten een eeuwigheid We steken het licht aan en nemen een sigaret En kleden ons aan om ergens wat koffie te drinken Om op de tramhalte stil tegen je aan te staan Met gesloten ogen de auto's voorbij te horen gaan En de stemmen van mensen, voetstappen, de fietsen Stil tegen je aan te staan in eeuwigheid
Om dan later een beetje lachend De eerste de beste zijstraat in te slaan Om dan in bed stil tegen je aan te liggen met open ogen Je vindt me een klein jongetje Je aait m'n neus, m'n hoofd, m'n haar Stil tegen je aan te liggen in eeuwigheid
Je maakt grapjes tegen me dat je straks Een boterham met pindakaas klaar zult maken En morgen mag ik naar de speeltuin Want eens zul je er niet meer zijn Een eeuwigheid stil naast je te liggen En tot die tijd wil je me alles geven
Als ik je aankijk, heb ik nergens meer greep op Ik adem je in tot ik niet meer kan Ik ben nog bij je Mateloos stroom ik over in jou, mateloos
Na een moment te zijn gestorven Geef ik je terug aan de natuur Ik geef je terug aan je dans tussen de mensen Ik help je terug naar de ruimte En de vrijheid en de lente Met heel mijn hart help ik je terug naar jou Wat ben je stil
Als ik je aankijk, heb ik nergens meer greep op Je straalt onder je huid in de nacht Open, zonder verweer Mateloos stroom je over, mateloos hou ik van jou
De Chinees-Amerikaanse dichter Arthur Sze werd geboren op 1 december 1950 in New York. Sze studeerde aan de Universiteit van California, Berkeley. Zijn gedichten zijn verschenen in The American Poetry Review, Boston Review, Conjunctions, The Kenyon Review, Manoa, The Paris Review, The New Yorker en de Virginia Quarterly Review,, en zijn vertaald in het Albanees, Chinees, Nederlands, Italiaans, Roemeens en Turks. Hij heeft acht bundels poëzie op zijn naam staan, waaronder The Ginkgo Light (2009) en de Windroos (2014), auteur. De laatste bundel was finalist voor de 2015 Pulitzer Prize voor Poëzie. Zijn werk is opgenomen in vele bloemlezingen. Hij was Visiting Hurst hoogleraar aan de Universiteit van Washington, een Doenges Visiting Artist aan Mary Baldwin College, en werkte aan de Brown University, Bard College en Naropa-universiteit. Hij is emeritus hoogleraar aan het Institute of American Indian Artsis, de eerste Poet Laureate van Santa Fe. In 2012 werd Sze gerkozen als Chancellor of the Academy of American Poets.
Shooting Star
1 In a concussion, the mind severs the pain: you don’t remember flying off a motorcycle, and landing face first in a cholla.
But a woman stabbed in her apartment, by a prowler searching for money and drugs, will never forget her startled shriek die in her throat, blood soaking into the floor.
The quotidian violence of the world is like a full moon rising over the Ortiz mountains; its pull is everywhere. But let me live a life of violent surprise and startled joy. I want to thrust a purple iris into your hand, give you a sudden embrace.
I want to live as Wang Hsi-chih lived writing characters in gold ink on black silk— not to frame on a wall, but to live the splendor now.
2 Deprived of sleep, she hallucinated and, believing she had sold the genetic research on carp, signed a confession. Picking psilocybin mushrooms in the mountains
of Veracruz, I hear tin cowbells in the slow rain, see men wasted on pulque sitting under palm trees. Is it so hard to see things as they truly are:
a route marked in red ink on a map, the shadows of apricot leaves thrown in wind and sun on a wall? It is easy to imagine a desert full of agaves
and golden barrel cactus, red earth, a red sun. But to truly live one must see things as they are, as they might become: a wrench is not a fingerprint
on a stolen car, nor baling wire the undertow of the ocean. I may hallucinate, but see the men in drenched clothes as men who saw and saw and refuse to see.
We schenen, we leken, we bleken, we waren We weenden, we lachten, we dachten, we staarden We wachtten, we keken, we hadden de tijd We zwegen, we rookten, we kookten van geilheid
We dronken, we zopen, we zongen, we deden We schonken, we klonken, we liepen, we reden We riepen, we sliepen, we lagen in bed We spraken, we blaakten, we hadden veel pret
We rustten, we vierden, we kusten, we pisten We brulden, we gierden, we lulden, we wisten We konden, we wonnen, we stonden perplex We likten onze wonden en we hadden goeie seks
We trokken, we duwden, we drongen, we raasden We lokten, we stuwden, we gokten, we aasden We vingen, we hingen, we speelden het grof We waren de waarheid, we deden alsof
We trilden, we rilden, we stegen, we daalden We gilden, we vilden, we kregen, we stalen We wilden, we baarden, we waren barbaars We spaarden elkaar niet, ik zat in je –
We hijgden, we roofden, we zogen, we snoven We neigden, we voosden, we kozen, we loofden We geloofden in God en we waren Hem dankbaar We lagen allebei van boven en we stoofden tegelijkertijd gaar
We raakten, we staken, we mikten, we wikten We waakten, we slaakten, we slikten, we pikten We maakten elkaar het leven zo zoet We deden ons best en dat deden we goed
We lukten, we rukten, we beefden, we kwamen We drukten, we fuckten, we leefden, we namen Wij samen, we hadden altijd onze zin Ik was royalist en jij mijn koningin
We schenen, we leken, we bleken, we waren We weenden, we lachten, we dachten, we staarden We wachtten, we keken, we kenden geen spijt We werden, we bleven, we zijn nog altijd
Ik ben een veld met kloven, met nagelsporen Van al wie mij bewerkt heeft en achteloos Het zwellend onkruid met de spinnenwebben Uit mijn hoofd trok.
Boven mij rusten de anderen, de avonden Die zich met afgetrapte schoenen in mijn ziel Planten en modder doen opspatten uit de voren Van mijn melancholie.
In mijn aren hangt hun tijd te drogen, Op kousenvoeten te vergaan van geduld, Want mijn lijf van graan en gras is oud En verschraald van zovele jaren Grazen op mijn blakende naam.
Onze voet van oorlog
Wanneer wij de trap oplopen om middernacht uit onze kleren te schudden, uit onze taal en al te verwante bewegingen, dan weten wij dat het bed waakt en wacht en wij, moe en stoffig van zoveel dagelijkse revoluties, er toch zullen in stappen op onze oude voeten van oorlog en schimmelende wellust.
Soms bedrijven wij dan de almaar luiere liefde als in een winterslaap, want wij hamsteren onze driften en lieve woordjes niet meer, verstoppen ons onder de grond van jaren die ons een voor een hebben uitgegraven.
Maar meestal doen wij niets en wachten op het vergeten dat wij naast elkaar liggen begraven in dit bed, dit kilste, stilste slagveld van lijfgeur en paringsdans, van vroeggestorven warmtes, want nu is het koud en voelen wij de trouwe nacht als een loopgraaf onder de lakens.
versomberd door de noodzaak van je dromen kwam je me tegen ik ging vooraf door twee woeste mongolen en trad uit hun spoor vol warmte je naam
je gelaat in pijn en plooi vergat zich even in een glimp van glimlach en het was goed ik wist je warmte die de tijdgeest zou doden en het was goed dat je weer diep slapen ging maar sterker oog in oog met je zelf gevonden naam
“Emma Morley thought 'handsome' a silly, nineteenth-century word, but there really was no other word for it, except perhaps 'beautiful'. He had one of those faces where you were aware of the bones beneath the skin, as if even his bare skull would be attractive. A fine nose, slightly shiny with grease, and dark skin beneath the eyes that looked almost bruised, a badge of honour from all the smoking and late nights spent deliberately losing at strip poker with girls from Bedales. There was something feline about him: eyebrows fine, mouth pouty in a self-conscious way, lips a shade too dark and full, but dry and chapped now, and rouged with Bulgarian red wine. Gratifyingly his hair was terrible, short at the back and sides, but with an awful little quiff at the front. Whatever gel he used had worn off, and now the quiff looked pert and fluffy, like a silly little hat.
Still with his eyes closed, he exhaled smoke through his nose. Clearly he knew he was being looked at because he tucked one hand beneath his armpit, bunching up his pectorals and biceps. Where did the muscles come from? Certainly not sporting activity, unless you counted skinny- dipping and playing pool. Probably it was just the kind of good health that was passed down in the family, along with the stocks and shares and the good furniture. Handsome then, or beautiful even, with his paisley boxer shorts pulled down to his hip bones and somehow here in her single bed in her tiny rented room at the end of four years of college. 'Handsome'! Who do you think you are, Jane Eyre? Grow up. Be sensible. Don't get carried away.”
“Het was tijdens mijn eerste tramrit door het Amsterdamse centrum dat ik mijn nieuwe taal voor het eerst tegenkwam. De robuust zwarte, op het ijskoude raam geplakte letters die over zes woorden verdeeld waren en samen één zin vormden, trokken ogenblikkelijk mijn aandacht. De letters lachten hun tanden bloot naar me, ze herbergden een betekenis die ik niet kende, maar door de manier waarop ze met mij sjansten wilde ik ze maar al te graag leren kennen. En alhoewel je als vrouw in het liefdesspel niet meteen al je kaarten op tafel moet leggen, kon ik me maar nauwelijks inhouden om niet tot een spontane knuffelsessie over te gaan, zo prachtig zagen de korte woordjes uit het zinnetje eruit, waarbij mijn oog vooral was gevallen op dat ene losstaande lettertje dat in de Nederlandse taal blijkbaar een volledig woord moest zijn met een complete betekenis. U. U had in de zin een bescheiden tweede plaats ingenomen. U zag er prachtig symmetrisch uit, alsof het een los stemvorkje zonder pootje was. Hij moest wel voorzien zijn van een harmonieuze klank die indien goed en luid uitgesproken tot aan de hemel zou kunnen reiken. Opeens had ik het. U betekende natuurlijk God. God was tenslotte één en de Nederlanders waren zo slim geweest om het ene met één letter te duiden, die er ook nog bijna volmaakt uitzag. Ik had me nog kunnen voorstellen dat ze er een O van gemaakt hadden, de O die de cirkel van leven en dood zou weergeven, maar ach een kniesoor die daar op let en ach wat wist ik van de God van de Nederlanders?”
Dacht dat het oorlog werd als herfst of zondag. een grauw costuum een stalen paraplu is al wat men behoeft en eten eten eten d.d.t. en hele schoenen voor de vlucht met duizend door deze zelfde regen overvallen mensen en spaden voor een graf of greppels. en stomverbaasd kreperen. en prachtig denken. denken.
denken. kan prachtig denken. wil stomverbaasd kreperen. een graf een greppel een gekochte spade. een aarde zonder graan. geaderd van wroeten kreten draden en metaal. millioenen voeten in die onbegrepen mars op hem af om in zijn strot te bijten. een oorlog als een koude eb of vloed. niets aan te doen. hoofdschuddend sterven.
een dood gemaakt als drank. gedestilleerd. als winst becijferd. bedoeld. verwekt. gebaard. gevoed. verpakt. als een machine. en verstuurd en stomverbaasd kreperen. kan prachtig denken. denken.
Jan G. Elburg (30 november 1919 – 13 augustus 1992)
Mark Twain, Lee Klein, Adeline Yen Mah, John McCrae, Jonathan Swift, Philip Sidney
De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook alle tags voor Mark Twain op dit blog.
Uit:The Adventures of Huckleberry Finn
“Tom he made a sign to me — kind of a little noise with his mouth — and we went creeping away on our hands and knees. When we was ten foot off Tom whispered to me, and wanted to tie Jim to the tree for fun. But I said no; he might wake and make a disturbance, and then they'd find out I warn't in. Then Tom said he hadn't got candles enough, and he would slip in the kitchen and get some more. I didn't want him to try. I said Jim might wake up and come. But Tom wanted to resk it; so we slid in there and got three candles, and Tom laid five cents on the table for pay. Then we got out, and I was in a sweat to get away; but nothing would do Tom but he must crawl to where Jim was, on his hands and knees, and play something on him. I waited, and it seemed a good while, everything was so still and lonesome. As soon as Tom was back we cut along the path, around the garden fence, and by and by fetched up on the steep top of the hill the other side of the house. Tom said he slipped Jim's hat off of his head and hung it on a limb right over him, and Jim stirred a little, but he didn't wake. Afterwards Jim said the witches bewitched him and put him in a trance, and rode him all over the State, and then set him under the trees again, and hung his hat on a limb to show who done it. And next time Jim told it he said they rode him down to New Orleans; and, after that, every time he told it he spread it more and more, till by and by he said they rode him all over the world, and tired him most to death, and his back was all over saddle-boils. Jim was monstrous proud about it, and he got so he wouldn't hardly notice the other niggers. Niggers would come miles to hear Jim tell about it, and he was more looked up to than any nigger in that country. Strange niggers would stand with their mouths open and look him all over, same as if he was a wonder.”
Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910) Jeff East (Huckleberry Finn) en Paul Winfield (Jim) in de film Huckleberry Finn, 1974
De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Lee Klein werd geboren op 30 november 1965 in New York. Zie ook alle tags voor Lee Klein op dit blog.
THE SHOPPPINGTOWN DOWN UNDER (Fragment)
Traveling the world For the ultimate Integrated experience Cairns, Port Douglas Queensland- North Queensland The Great Barrier Reef By catamaran Tropical rain forest By Hummer Here on quicksilver Out to the outer reef they have had World leaders aboard Including Jiang Zemin Helmut Kohl And William Jefferson Clinton The last of whom took out some time to flirt With some of the waitresses in blue-green getups (As if for mermaids) And one girl in particular whose birthday it was while aboard At least, so says one of the waitresses I ask
“At the time of my birth, Big Sister was six and a half years old. My three brothers were five, four and three. They blamed me for causing Mama's death and never forgave me. A year later, Father remarried. Our stepmother, whom we called Niang, was a seventeen-year-old Eurasian beauty fourteen years his junior. Father always introduced her to his friends as his French wife, though she was actually half French and half Chinese. Besides Chinese, she also spoke French and English. She was almost as tall as Father, stood very straight and dressed only in French clothes, many of which came from Paris. Her thick, wavy black hair never had a curl out of place. Her large, dark brown eyes were fringed with long, thick lashes. She wore heavy makeup, expensive French perfume and many diamonds and pearls. Grandmother Nai Nai told us to call her Niang, Chinese term for mother. One year after their wedding, they had a son (Fourth Brother), followed by a daughter (Little Sister). There were now seven of us, five children from Father's first wife and two from our stepmother Niang. Besides Father and Niang, we lived with our Grandfather Ye Ye, Grandmother Nai Nai and Aunt Baba in a big house in the French concession of Tianjin, a port city on the northeast coast of China. Aunt Baba was the older sister of our father. Because she was meek, shy and unmarried and had no money of her own, they ordered her to take care of me. From an early age, I slept in a crib in her room. This suited me well because I grew to know her better and better. Besides a room, we came to share a life apart from the rest of our family. Under the circumstances, perhaps it was inevitable that, in time, we came to care for each other very deeply.”
“But I should have mentioned, that before the principal person began his oration, he cried out three times, Langro debul san (these words, and the former, were afterwards repeated, and explained to me). Whereupon immediately about fifty of the inhabitants came and cut the strings that fastened the left side of my head, which gave me the liberty of turning it to the right, and of observing the person and gesture of him that was to speak. He appeared to be of a middle age, and taller than any of the other three who attended him, whereof one was a page that held up his train, and seemed to be somewhat longer than my middle finger; the other two stood one on each side, to support him. He acted every part of an orator, and I could observe many periods of threatenings, and others of promises, pity, and kindness. I answered in a few words, but in the most submissive manner, lifting up my left hand, and both my eyes, to the sun, as calling him for a witness: and, being almost famished with hunger, having not eaten a morsel for some hours before I left the ship, I found the demands of nature so strong upon me, that I could not forbear showing my impatience (perhaps against the strict rules of decency) by putting my finger frequently to my mouth, to signify that I wanted food. The hurgo (for so they call a great lord, as I afterwards learned) understood me very well.He descended from the stage, and commanded that several ladders should be applied to my sides; on which above a hundred of the inhabitants mounted, and walked towards my mouth, laden with baskets full of meat, which had been provided and sent thither by the king's orders, upon the first intelligence he received of me.”
Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745) Scene uit de film Gulliver’s Travels, 2010
What may words say, or what may words not say, Where truth itself must speak like flattery? Within what bounds can one his liking stay, Where Nature doth with infinite agree?
What Nestor's counsel can my flames allay, Since Reason's self doth blow the coal in me? And ah what hope, that hope should once see day, Where Cupid is sworn page to Chastity?
Honor is honor'd, that thou dost possess Him as thy slave, and now long needy Fame Doth even grom rich, naming my Stella's name.
Wit learns in thee perfection to express, Not thou by praise, but prasie in thee is rais'd: It is a praise to praise, when thou art prais'd.
Sonnet 48: Soul's Joy, Bend Not
Soul's joy, bend not those morning stars from me, Where Virtue is made strong by Beauty's might, Where Love is chasteness, Pain doth learn delight, And Humbleness grows one with Majesty.
Whatever may ensue, oh let me be Copartner of the riches of that sight: Let not mine eyes be hell-driv'n from that light: Oh look, oh shine, oh let me die and see.
For though I oft myself of them bemoan, That though my heart their beamy darts be gone, Whose cureless wounds ev'n now most freshly bleed:
Yet since my death-wound is already got, Dear killer, spare not thy sweet cruel shot: A kind of grace it is to kill with speed.
Philip Sidney (30 november 1554 – 17 oktober 1586) Portret door John de Critz the elder, rond 1620
“These lapses of my father's were a perpetual source of wonder to me,--and, I must say, of delight. They occurred only when a passing traveller who hit his fancy chanced that way, or, what was almost as rare, a neighbor. Many a winter night I have lain awake under the skins, listening to a flow of language that held me spellbound, though I understood scarce a word of it. "Virtuous and vicious every man must be, Few in the extreme, but all in a degree." The chance neighbor or traveller was no less struck with wonder. And many the time have I heard the query, at the Cross-Roads and elsewhere, "Whar Alec Trimble got his larnin'?" The truth is, my father was an object of suspicion to the frontiersmen. Even as a child I knew this, and resented it. He had brought me up in solitude, and I was old for my age, learned in some things far beyond my years, and ignorant of others I should have known. I loved the man passionately. In the long winter evenings, when the howl of wolves and "painters" rose as the wind lulled, he taught me to read from the Bible and the "Pilgrim's Progress." I can see his long, slim fingers on the page. They seemed but ill fitted for the life he led. The love of rhythmic language was somehow born into me, and many's the time I have held watch in the cabin day and night while my father was away on his hunts, spelling out the verses that have since become part of my life.“
Winston Churchill (30 november 1874 - 24 januari 1965)
“Had it been any other man in Avonlea, Mrs. Rachel, deftly putting this and that together, might have given a pretty good guess as to both questions. But Matthew so rarely went from home that it must be something pressing and unusual which was taking him; he was the shyest man alive and hated to have to go among strangers or to any place where he might have to talk. Matthew, dressed up with a white collar and driving in a buggy, was something that didn't happen often. Mrs. Rachel, ponder as she might, could make nothing of it and her afternoon's enjoyment was spoiled. "I'll just step over to Green Gables after tea and find out from Marilla where he's gone and why," the worthy woman finally concluded. "He doesn't generally go to town this time of year and he NEVER visits; if he'd run out of turnip seed he wouldn't dress up and take the buggy to go for more; he wasn't driving fast enough to be going for a doctor. Yet something must have happened since last night to start him off. I'm clean puzzled, that's what, and I won't know a minute's peace of mind or conscience until I know what has taken Matthew Cuthbert out of Avonlea today." Accordingly after tea Mrs. Rachel set out; she had not far to go; the big, rambling, orchard-embowered house where the Cuthberts lived was a scant quarter of a mile up the road from Lynde's Hollow. To be sure, the long lane made it a good deal further. Matthew Cuthbert's father, as shy and silent as his son after him, had got as far away as he possibly could from his fellow men without actually retreating into the woods when he founded his homestead. Green Gables was built at the furthest edge of his cleared land and there it was to this day, barely visible from the main road along which all the other Avonlea houses were so sociably situated. Mrs. Rachel Lynde did not call living in such a place LIVING at all.”
Lucy Maud Montgomery (30 november 1874 – 24 april 1942) Megan Follows (Anne) en Jonathan Crombie (Gilbert) in de tv-film uit 1985
Wie seinen Arm im Licht des jungen Tages Der Zecher seufzend auf die Tafel stemmt, Die man im wüsten Toben des Gelages Mit Blut der Reben achtlos überschwemmt; Wie in die Hand er müde senkt die Stirne, Und wie ein Frösteln seinen Leib durchbebt Und wie ihm leise schaudert vor der Dirne, Die stieren Blicks das Glas noch immer hebt;
Wie er sich schämt, daß dem verbuhlten Flüstern Er Nachts gelauscht – wie er in Ueberdruß Sie von sich stößt, die ihm die Lippe lüstern Noch immer bietet zu verbotnem Kuß; Und wie, voll Ekels vor dem Wein, der Schlaffe Das Glas, das vor ihm, hastig von sich stößt Und gierig ein aus blitzender Karaffe Des Wassers kalte, reine Fluth sich flößt –
So schüttelt langsam ab des Rausches Bande, Von Frost durchrieselt, müde, stumpf und bleich, Und so besinnt sich auf die eigne Schande Das arme Volk im neuen Deutschen Reich. Es weist zurück in Ungeduld und Grauen Den Taumelkelch, mit Lolch und Mohn bekränzt, Und runzelt drohend seine dunklen Brauen, Wenn er ihm gleißend vor der Lippe glänzt.
Es ist der Lüge satt, die ihm geschmeichelt, Die es berauscht, die seinen Blick verhängt, Die ihm die Wange dirnenhaft gestreichelt Und immer dichter sich an ihn gedrängt. Der Rausch der Siege und der Macht – verflogen! Die goldne Zeit, die man verhieß – ein Schein! Wie plump und frech die Presse dich betrogen – Mein armes Volk, siehst du es endlich ein?
Rudolf Lavant (30 november 1844 – 6 december 1915) Kerstmarkt in Leipzig
De Engelse dichter en schrijver John Bunyan werd geboren op 30 november 1628 in Harrowden bij Bedford. Zie ook alle tags voor John Bunyan op dit blog.
Of Holiness Of Life
Now, then, if holiness thou wouldst obtain, And wouldst a tender Christian man remain,
Keep faith in action, let that righteousness That Christ fulfilled always have express
And clear distinction in thy heart, from all That men by Scripture, or besides, it, call
Inherent gospel holiness, or what Terms else they please to give it; for 'tis that,
And that alone, by which all graces come Into the heart; for else there is no room
For ought but pride, presumption, or despair, No love or other graces can be there.
Received you the Spirit, saith St. Paul, By hearing, faith, or works? not works, and shall
No ways retain the same, except you do Hear faith, embrace the same, and stick thereto.
A courtyard filled with prophets all hoping for a miracle. Insomniac virgins doze and start in the endless wait and my dead legs come back to life. A bank alarm goes off and an unfazed youth keeps talking on his mobile phone. Interviewed for radio I state that I’m a believer pointlessly quoting St Augustine’s Confessions. The prophets are impatient on the cloister steps. Loudspeakers let loose a heavenly music and a pack of dogs growls among the crowd. My ears and extremities feel cold. I look to the horizon and see a mass of cumulus and a pale moon fade into the black cosmos supposedly plotting an escape. The prophets withdraw quietly to the temple. False alarm: no epiphany today.
Vertaald door Roger Hickin en Sergio Badilla Castillo
Sergio Badilla Castillo (Valparaíso, 30 november 1947)
De Amerikaanse toneelschrijver en filmregisseur David Mamet werd geboren op 30 november 1947 in Chicago. Zie ook alle tags voor David Mamet op dit blog.
Uit: Why I Am No Longer a 'Brain-Dead Liberal'
“These cherished precepts had, over the years, become ingrained as increasingly impracticable prejudices. Why do I say impracticable? Because although I still held these beliefs, I no longer applied them in my life. How do I know? My wife informed me. We were riding along and listening to NPR. I felt my facial muscles tightening, and the words beginning to form in my mind: Shut the fuck up. "?" she prompted. And her terse, elegant summation, as always, awakened me to a deeper truth: I had been listening to NPR and reading various organs of national opinion for years, wonder and rage contending for pride of place. Further: I found I had been—rather charmingly, I thought—referring to myself for years as "a brain-dead liberal," and to NPR as "National Palestinian Radio." This is, to me, the synthesis of this worldview with which I now found myself disenchanted: that everything is always wrong. But in my life, a brief review revealed, everything was not always wrong, and neither was nor is always wrong in the community in which I live, or in my country. Further, it was not always wrong in previous communities in which I lived, and among the various and mobile classes of which I was at various times a part.”
David Mamet (Chicago, 30 november 1947)
De Amerikaanse schrijver Wil Mara werd geboren op 30 november 1966 in de buurt van Long Beach Island, New Jersey. Zie ook alle tags voor Wil Mara op dit blog.
Uit: Blown Away!
"Yeah, it'll take some doing to get these animals situated," Sharkey agreed. "Thank you." Mara smiled at me gratefully. I took her suitcase. "Come on. Miss Edith's place is just up the road a way. One thing about Upper Matecumbe Key is that it's a narrow island, so everything is pretty close together in the town of Islamorada. Folks live on one side of the tracks or the other. These railroad tracks were built up so high above the main road, we think of them as hills." Mara laughed. "You should see the hills in Pennsylvania, where I come from!" We walked along quietly for a while, and then Mara said, "You look a lot like your dad." "Everyone tells me that," I said. Dad and I both had kind of bronze-colored hair and dark eyes. Mom and Star looked alike too, with blond hair and pale blue eyes. "You live here all the time?" "Yep, I'm a real conch. I was born here." "What's a conch?" "It's really a shellfish, but people who live on the Keys are called conchs." "Do you go to school here?" "We go to school up in Tavernier, about fifteen miles north of here. They have electricity for two or three hours in the morning. But when I go to high school next year, I'll have to board down in Key West. What grade are you in?" "I'm going into tenth grade. I'll be fifteen next year."
You bury me in concrete. Bury me in lead. Rather I was buried with a bullet in the head.
You seal me in powder. Cut the hair last. Then take the trimmings and seal them in glass.
You wrap me in plastic. Wash me in foam. Weld the box airless and ram the box home.
For each tomb that's hidden a green soldier turns. None decomposes. Nothing for worms.
A buckle. A pencil. Break one thing I left. Give some small part of me ordinary death.
Lessons
Easy for me, your son, youthful lungs trawling in one sweep –
cigar smoke, omelette, the girl next door.
One day I told you how in physics we'd calculated a cough holds
billions of atoms Galileo inhaled. It took a full
week for your retort - as always, off the nail. Must be I've used it
all then. From Siberia to Antarctica - from slack-
pit to spire. That's why each draw's so, so bloody hard.
Your drenched face was me, silenced. Had to catch you
last thing, at the foot of your Jacob's Ladder, ascending to the one
bulb of the landing toilet, to tell you
I'd checked with sir. You can't use it all, I piped, not in a hundred
million years. You'll get better. Just wait and see.
Mouth bluish, a slur suspended over your chest. Fist white
on the rail. You said Don't hold your breath.
Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)
De Algerijnse, Franstalige, dichter en schrijver Jean Senac werd geboren op 29 november 1926 in Beni Saf in de regio Oran. Zie ook alle tags voor Jean Senac op dit blog.
My People's Early Rising
You were saying easy things; the hard-working woman of the morning the forest that grew in your voice its trees so thick that they tear hearts apart and know the full weight of song the warmth of a clearing for the up-right man who demands a word of peace a word of human proportions You pulled the stalker from his solitude who steeped in shadows kept you in his sight the one who wants to write the way you see the way you sing, the way you weave and bring the others wheat goat's milk flour coarsely ground and thick in the heart and strong in the blood the kindness of everyone and the impetuous charm of men in solidarity. Speak oh tranquil flower weaver of hope prelude to the barley's certain awakening say that soon steel will reject the throat that soon the douar will deal a blow to the night You will teach me to think to live as you live Torn from the dark abode, your early rising
Triolet With A Line
Come walk with me under the low-slung stars until the birds are buried again inside our blood, sewn in with fishing line, leaving a jagged scar. Come walk with me under the low-slung stars while our love smolders like a thick cigar. Our time swells and ends, fast as a flash flood. Come hold me under the low-slung stars until the birds are buried again inside our blood.
Vertaald door David Bergman en Katia Sainson
Jean Senac (29 november 1926 – 30 augustus 1973)
De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook alle tags voor Carlo Levi op dit blog.
Uit:Christus kwam niet verder dan Eboli (Vertaald door Margriet Agricola)
“Ondanks al mijn bezigheden en het werk gingen de dagen in die doodse wereld voorbij in een bleke eentonigheid, zonder tijd, zonder liefde, zonder vrijheid. De aanwezigheid van één enkel levend ding zou mij duizendmaal liever zijn geweest dan al die vele wemelende onlichamelijke wezens die je aankijken en je volgen en die de eenzaamheid alleen maar zwaarder maken. De voortdurende magie van de dieren en de dingen weegt als een dodelijke betovering op je hart, maar om je van hun aanwezigheid te bevrijden dienen zich alleen maar nieuwe magische remedies aan. Giulia leerde mij hoe zij haar liefdesdrankjes maakte en ook een aantal toverspreuken. Maar wat is er nu meer in tegenspraak met de liefde, die toch vrijwillig gegeven moet worden, dan de magie die er op uit is de ander te dwingen? Er bestonden toverspreuken om het hart van de aanwezige mensen te binden, en andere om mensen die ver weg waren te beïnvloeden. Een daarvan, en Giulia verzekerde mij dat die bijzonder effectief was, was bestemd voor mensen aan de andere kant van de bergen en de verre zeeën. Die voelden hoe de toverspreuk aan hen trok, en gedreven door de liefde lieten zij alles in de steek om gehoor te geven aan de oproep terug te keren.”
Carlo Levi(29 november 1902 – 4 januari 1975) Carlo Levi: Landschap met maan, 1935
Uit: The Bathroom (Vertaald door Nancy Amphoux en Paul De Angelis)
“8. A friend of my parents was passing through Paris and came to see me. From him I learned it was raining. Stretching out an arm toward the washbasin, I suggested he take a towel. Best the yellow, the other one was dirty. He dried his hair carefully and at length. I didn't know what he wanted from me. When the silence had begun to seem permanent, he told me the latest about his professional activities, explaining that the difficulties he had to contend with were insurmountable since they were linked to incompatibilities of temperament among persons at the same hierarchical level. Fiddling nervously with my towel, he strode up and down alongside the bathtub and, fired by his words, became more and more intransigent. He began to threaten and vociferate. In the end he accused Lacour of irresponsibility. I am trying to do the impossible, he said, the impossible! And nobody gives a damn."
Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)
“Imagine yourself as a living house. God comes in to rebuild that house. At first, perhaps, you can understand what He is doing. He is getting the drains right and stopping the leaks in the roof and so on; you knew that those jobs needed doing and so you are not surprised. But presently He starts knocking the house about in a way that hurts abominably and does not seem to make any sense. What on earth is He up to? The explanation is that He is building quite a different house from the one you thought of - throwing out a new wing here, putting on an extra floor there, running up towers, making courtyards. You thought you were being made into a decent little cottage: but He is building a palace. He intends to come and live in it Himself.” (…)
“I am trying here to prevent anyone saying the really foolish thing that people often say about Him: I’m ready to accept Jesus as a great moral teacher, but I don’t accept his claim to be God. That is the one thing we must not say. A man who was merely a man and said the sort of things Jesus said would not be a great moral teacher. He would either be a lunatic — on the level with the man who says he is a poached egg — or else he would be the Devil of Hell. You must make your choice. Either this man was, and is, the Son of God, or else a madman or something worse. You can shut him up for a fool, you can spit at him and kill him as a demon or you can fall at his feet and call him Lord and God, but let us not come with any patronizing nonsense about his being a great human teacher. He has not left that open to us. He did not intend to.”
»Mit dem Menschen ist nicht auszukommen«, sagten sie, als sie in meinem Gasthof die Treppe hinabstiegen, und ich konnte es noch deutlich hören. »Jetzt will er wieder schlafen von neun Uhr an und leben wie ein Murmeltier; wer hätte das gedacht vor vier Jahren!« Sie hatte nicht Unrecht, die Freunde, daß sie mich in Unmut verließen. Gab es ja doch heute abend eines der glänzendsten musikalischen, tanzenden und deklamierenden Butterbrote in der Stadt und hatte sie sich nicht alle mögliche Mühe gegeben, mit, dem Landfremden, einen angenehmen Abend dort zu verschaffen? Aber es war wahrhaftig unmöglich; ich konnte nicht gehen. Warum sollte ich einen tanzenden Tee besuchen, wo sie nicht tanzte, warum ein singendes Butterbrot, wo ich (ich wußte es zum voraus) hätte singen müssen, ohne von ihr gehört zu werden; warum einen trauten Kreis von Freunden durch Trübsinn und finsteres Wesen stören, das ich nun heute nicht verbannen konnte? O Gott! ich wollte ja lieber, daß sie mir auf der Treppe einige Sekunden fluchten, als daß sie sich von neun Uhr bis ein Uhr langweilten, wenn sie nur mit meinem Körper sich unterhielten und bei der Seele umsonst anfragten, die einige Straßen weiter auf Unserer Lieben Frauen Kirchhof nachtwandelte. Aber das tat mir wehe, daß mich die guten Gesellen für ein Murmeltier hielten und dem Drang nach Schlafe zuschrieben, was aus Freude am Wachen geschah. O nur du, ehrlicher Hermann, wußtest es mehr zu würdigen! Hörte ich denn nicht, wie du unten auf dem Domhof sagtest: »Schlaf ist es nicht, denn seine Augen leuchteten. Aber entweder hat er wieder zu viel oder zu wenig Wein getrunken, das heißt, er trinkt noch welchen und – allein.«
Wilhelm Hauff (29 november 1802 - 18 november 1827) Borstbeeld in het Wilhelm-Hauff-Museum in Honau
Uit: Onder moedervleugels (Vertaald door Wilhelmina Doedes-Clarisse en Aleida Doedes)
‘Het Kerstfeest zal geen Kerstfeest zijn, zonder presenten,’ bromde Jo, die languit op het haardkleedje lag. ‘Het is verschrikkelijk arm te zijn!’ zuchtte Meta en keek naar hare oude japon. ‘Ik vind het heel onbillijk, dat sommige meisjes allerlei mooie dingen hebben, en andere meisjes niets,’ voegde kleine Amy ontevreden snuivend er bij. ‘Wij hebben in elk geval toch vader en moeder en elkander,’ zeide Betsy vriendelijk uit haar hoekje. De vier jonge gezichtjes, bestraald door het haardvuur, klaarden bij die bemoedigende woorden op, maar betrokken weêr, toen Jo droevig zeide: ‘Wij hebben vader niet, en zullen hem in lang niet hebben.’ Zij zeide niet: ‘misschien nooit weêr,’ maar allen voegden het er in haar hart bij, en dachten aan den vader, die verre was op het tooneel van den strijd. Niemand sprak gedurende de eerste oogenblikken; toen zeide Meta op vroolijken toon: ‘Gij weet, waarom moeder voorstelde, dat wij dit jaar geen Kerstpresenten zouden hebben: omdat het een moeilijke winter zal zijn voor iedereen; en zij vindt, dat wij geen geld moeten uitgeven voor ons pleizier, terwijl onze soldaten zooveel moeten doorstaan in het leger. Wij kunnen niet veel doen, maar wij kunnen ons wel kleine opofferingen getroosten, en behoorden dat met een blij hart te doen, maar ik vrees, dat ik het niet doe,’ en Meta schudde haar hoofd, terwijl zij met smart dacht aan al de mooie dingen, die zij graag wilde hebben. ‘Maar ik geloof niet, dat het weinigje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. Wij hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets moet verwachten van moeder of u, maar ik zou graag “Undine en Sintram” voor mijzelve willen koopen, ik heb er al zóó lang naar verlangd,’ zeide Jo, die een boekworm was”.
Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888) Portret door George Healy, 1871
Uit: Steps And Stairs (Vertaald door Kęstutis Girnius)
„You thought you sailed west, west the whole day. But your boat turned around, and you return to land again. An old fisherman, a friend of your youth, sits on the rocky shore. His campfire smolders. Dead fish lie around him. In the silk sphere fish and stars, sparks and embers, veined hands and mermaid scales. In the silk sphere a round night is reflected in the electric lamp. I think all of this when I stop two yards below the old man and see the holes in his soles, while the half-blind man feels something completely other. He cleaned banks. In Manhattan and Brooklyn, Queens and the Bronx. In the cellar were ladders and rags, cleaning oil and soap powders, and in the marbled rooms dust stuck to furniture, walls, ceilings, lampshades, and curtains—the unctuous dust of banks, like a thick layer of frozen fat. The Ukrainian stooped often, crawled on all fours, and swayed below the ceiling; hot water flowed through his unfeeling fingers; tables and chairs, telephones and ashtrays, the steel of safes and the blue veins of marble rejuvenated themselves with damp leather, redwood mirrors, the matted shine of plastic; his hands stuck together from the cleaning oil, they smelled of pine sap, of bare feet in the morning mist, the filth of old age, and wrung-out underwear. I.R.T., B.M.T., Independent. Every night the subways, ruled by magic hieroglyphics, carpets from "A Thousand and One Nights," flew the Ukrainian to a different part of the city. He still walked a few blocks. The same taverns with different names licked his eyes. Gondola, New Orleans, On the 7th Corner. Store windows were jammed with shirts and shoes tied with red ribbons, presents for a girl friend, children, and for oneself.“
Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)
“One Friday night in the beginning of August, Kurt, his face smeared with greasepaint and cold cream, said, “Elizabeth, I want to talk to you. Go wait for me on the old boardwalk.” The old boardwalk was about a hundred feet closer to the ocean than the regular boardwalk. It had long ago been washed away and consisted now of perhaps a dozen barnacled piles sticking haphazardly up out of the sand. Elizabeth climbed onto one of the piles and sat facing the ocean. She had on the full long yellow dirndl skirt and peasant blouse she had worn for ushering, and the sand had come in through her sandals and settled between her toes. The tide was coming in and small, precocious waves crept closer and closer to her. From farther down the beach came the sound of two recorders playing a duet, and the delicate notes of an old English madrigal floated up to her, so faint and so blown by the wind that the music seemed to be part of the night, one with the lapping of the small waves against the piles, the roar of the breakers muted in the quiet night, rather than a sound produced by two human beings blowing into wooden pipes. Behind her and up the boardwalk Elizabeth could still hear voices from the theatre, stragglers from the audience standing around on the boardwalk talking, members of the company coming out of the stage door and discussing plans for the evening. Elizabeth raised her head as a voice called, “Elizabeth Jerrold, is that you?” She tried to keep the disappointment that it wasn’t Kurt out of her voice as she called back, “Hi, Ben, where are you off to?” Ben dropped off the boardwalk and clambered up onto the pile next to Elizabeth. “Hey, the tide’s coming in.” “I know it is.” He turned and tried to look at her face, which was only a pale shadow in the starlight. “Come on down the boardwalk to Lukie’s and have a hamburger with me.” “I’m broke.” “I’ll treat you,” Ben said, still trying to read her expression.”
Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)
„Die Frühmesse war vorüber, die Leute drängten aus der Kirche, verloren sich auf verschiedenen Wegen nach ihren Gehöften, oder verhielten sich wohl auch plaudernd, in Gruppen, auf dem großen Platze. Im Gotteshause blieben nur diejenigen zurück, die ein besonderes Anliegen auf dem Herzen hatten. In der letzten Kirchenbank saß, in eine Ecke gedrückt, ein gar schmächtiges Bäuerlein; der große Hut, der neben ihm auf dem Sitzbrette lag, sah danach aus, als könne er sich über das ganze Männchen stülpen, daß nichts hervorsähe als die Schuhspitzen. Durch eine Rosette aus farbigen Gläsern, oberhalb eines Seitenaltares, fiel ein Lichtstreif quer in das Schiff der Kirche und machte die Weste des Beters in brennendem Rot aufleuchten; ein paar tiefe Falten durchfuhren sie, wie sie so schlotterig über seiner eingesunkenen Brust herabhing, und von den kugeligen, bleiernen Knöpfen fehlte einer; bleierne mußten's freilich sein, denn silberne auf einer »Armen-Leut'-Weste« haften nur an Spinnweben. Jakob Wiesner hieß der Mann im Betstuhle. Er zeigte ein schmales, demütiges Gesichtchen, die Lider und Ränder der kleinen, beweglichen, grauen Augen waren gerötet und sahen wie verschwollen aus. Die Stirn war spitz, und über derselben hing ein dichter Schopf, der einer verkümmerten Locke glich: was sonst an Haaren gedieh, war vom Hinterhaupte nach vorn gebürstet, aber es waren ihrer nicht so viele, um den kahlen Wirbel verdecken zu können. Zwischen den Fingern hielt der Wiesner Jakob einen Rosenkranz, und sooft er mit einem Vaterunser zu Ende kam, wo andere Christen beten: »Führe uns nicht in Versuchung, sondern erlöse uns von dem Übel«, murmelte er regelmäßig: »Führe uns nicht in Versuchung, sondern mach mir meine kranke Kuh wieder gesund. Amen!« Eine kranke Kuh ist eben auch ein Übel.”
Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)
They say that when a silence appears between two, it was that an angel stole their voices. And, that day, such silence came, the day that we had to forget. what, in such a luck, I still hadn't finished quieting up.
Everything started in the surprise, in a casual encounter, but the night is roguish when the luck is woven. Without realizing it, we make an oblation that makes a pact with the pain or an angel passes, it's made into a legend and it becomes love.
Now I understand who was the angel who passed between us. It was the most terrible the rentless the fiercest.
Now I fully understand this mortal silence. Angel that passes, kisses and embraces you, angel for an ending.
Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)
« Les Allemands sont tout proches. Des soldats français, mutilés, terrorisés, se replient dans le désordre. Le lieutenant Genevoix tente de rassembler ses hommes pour donner l'assaut. Ligne de sections par quatre, sous bois, gravissant la pente. Je réagis mal contre l'inquiétude que m'inspire la nervosité des soldats. J'ai confiance en eux, en moi; mais je redoute, malgré que j'en aie, quelque chose d'impossible à prévoir, l'affolement, la panique, est-ce que je sais? Comme nous montons lentement! Mes artères battent, ma tête s'échauffe. Ah! ... Violente, claquante, frénétique, la fusillade a jailli vers nous comme nous arrivions au sommet. Les hommes, d'un seul mouvement impulsif, se sont jetés à terre. «Debout, nom d'un chien! Regnard, Lauche, tous les gradés, vous n'avez pas honte? Faites-les lever!» Nous ne sommes pas encore au feu meurtrier. Quelques balles seulement viennent nous chercher, et coupent des branches au-dessus de nous. Je dis, très haut: «C'est bien compris? Je veux que les gradés tiennent la main à ce que personne ne perde la ligne. Nous allons peut-être entrer au taillis, où l'on s'égare facilement. Il faut avoir l'oeil partout.» Là-bas, dans le layon que nous suivons, deux hommes ont surgi. Ils viennent vers nous, très vite, à une allure de fuite. Et petit à petit je discerne leur face ensanglantée, que nul pansement ne cache et qu'ils vont montrer aux miens. Ils approchent; les voici; et le premier crie vers nous: «Rangez-vous! Y en a d'autres qui viennent derrière!» Il n'a plus de nez. A la place, un trou qui saigne, qui saigne... Avec lui, un autre dont la mâchoire inférieure vient de sauter. Est-il possible qu'une seule balle ait fait cela? La moitié inférieure du visage n'est plus qu'un morceau de chair rouge, molle, pendante, d'où le sang mêlé à la salive coule en filet visqueux. Et ce visage a deux yeux bleus d'enfant, qui arrêtent sur moi un lourd, un intolérable regard de détresse et de stupeur muette. Cela me bouleverse, pitié aux larmes, tristesse, puis colère démesurée contre ceux qui nous font la guerre, ceux par qui tout ce sang coule, ceux qui massacrent et mutilent. «Rangez-vous! Rangez-vous!»
Maurice Genevoix (29 november 1890 - 8 september 1980) Tijdens WO I
Divine poetry, you who dwell in solitude' taught to enwrap your songs in the shady forest's silence, you who lived in the green grotto and had for company the mountain's echo; it is time for you to leave effete Europe, no lover of your native rustic charms, and fly to where Columbus’s world opens its great scene before your eyes. There heaven respects the laurel,evergreen with which you crown men's valor. There too the flowering meadow, the tangled wood,the twisting river, offer a thousand colors to your brush, And Zephyr flits among the roses, and shining stars spangle night's chariot. The king of heaven rises,among bright curtains of pearly clouds;and little birds sweetly sing songs of love in tones unlearned.
Oh, sylvan nymph,what have you to do with pomps of gilded royal palaces?
Andrés Bello (29 november 1781 - 10 oktober 1865) Standbeeld in Caracas
“Die avond in mei moet alles nog gebeuren. Ik voel de verrukking die door mijn ribben trekt nu ik de lucht van de aarde ruik aan de waterkant. De aarde, eindelijk ontwaakt na de wintermaanden, al ruik ik nu iets anders in die lucht: de lijfgeur van mijn eigen onbevangenheid. Onze wereld is niet vredig, dat begrijp ik, nu ik naar die zomerse meiavond terugkeer en mezelf in mijn jonge romp laat glijden, die me omknelt als een nauwsluitend vest. Ik geloof dat het me die avond voor het eerst echt daagt, niet alleen maar met mijn verstand, dat heeft waarschijnlijk al langer zijn conclusies getrokken, maar fundamenteler, in mijn beenmerg, dat ik nimmer in de geijkte levenspatronen een thuishaven zal vinden. Ik zie mezelf lol maken met mijn maten. We lopen over het jaagpad, de soepelheid van onze lichamen bevangt me, tot een eind buiten de stad, tot de plek waar de rivier in een van zijn oude armen achter een dijk beplant met ratelpopulieren ligt te verzanden - wie weet hoe lang al. We hebben niet zoveel tijd, de dralende zomeravonden van juni zijn nog niet gearriveerd en we moeten voor het donker weer thuis zijn. Maar we willen zwemmen, ons van onze kleren ontdoen en een duik nemen in het stille groene water. Opwinding klopt in mijn aders, en ook pijn, zacht knagend in mijn borst, jankend in mijn kruis. Een pijn die ik nu scherper gewaarword dan op het ogenblik zelf. Ons geheugen wordt pas herinnering wanneer de toekomst het bezoekt en met haar ontgoochelingen besmet. Er bestaat geen geschiedenis die niet geïnfecteerd is. Het is werkelijk een prachtige avond. Ik weet niet of ik opmerk hoe de ondergaande zon de kruinen van de populieren verkopert, hoe ze op wolken lijken, groengele wolken van lover aan de aarde verankerd met de kabels van hun takken en stammen, onder een hemel blauwgrijs als gesmolten tin. Daarachter de weiden, runderen die hun lange schaduw voor zich uit rollen, de daken, torens en donkerrode fabrieksschouwen van de stad. Misschien is er onweer op komst, de lucht voelt plakkerig aan. Ik zie dikke druppels regen de kalme spiegel van water waarin we gezwommen perforeren met ringen en rimpelingen.”
“Hearing thesewords, Sergio felt flames of anger and shame sweep-ing over him. He responded brusquely, “I only said the truth . . . Leave me alone, why don’t you? Good-bye!” and quickly slammed down the receiver.Later, reflecting on this phone conversation, Sergio realized that he hated Maurizio, though he also felt a trace of regret. Despite their rivalry, Maurizio was still the only friend who mattered to him. He realized that the woman had drawn him into a kind of trap, and, as he reconstructed their conversations, he also realized that she had constantly tried to undermine his friendship with Maurizio. Still, Maurizio had been too quick to offend him and even, it seemed, to bring about a break between them. After lengthy and painful consideration, Sergio decided that he would not call Maurizio back. It was up to Maurizio, who had been so quick to insult him on the slightest pretext, to take the first step toward a reconciliation.Maurizio, on the other hand, regretted his phonecall almost immediately. But partly out of pride, and mainly out of fatuousness and selfishness, he did not want to take the first step. He was convinced that Sergio was somehow inferior to him, and that Sergio knew this; and he was convinced that his friend’s sense of inferiority would drive him to take the first step. Vaguely, and not in so many words, he sensed that he was not so sorry to lose Sergio. In recent times, Sergio had been overly critical and had made it quite clear to Maurizio that he disapproved of certain aspects of his personality. Maurizio was troubled by these criticisms, and it did not help that he had to admit that many of them were true. There was an additional factor that persuaded him not to seek a rapprochement with his overly candid friend.”
Alberto Moravia (28 november 1907 – 26 september 1990) Portret door Renato Guttuso, 1982
De Surinaamse schrijver, dichter en jurist Hugo Pos werd geboren in Paramaribo op 28 november 1913. Zie ook alle tags voor Hugo Pos op dit blog.
Uit:Het talmen van de tijd
Weet ik wel zeker dat ik leef en denk en doe of is het schijn dat ik nog altijd het kwatrijn als ademtest verbaasd beleef?
Nestoriaanse kwatrijnen 1
Beloof me, kind, als ik van hier verdwijn treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen als zij verdwenen waren, - ik er nog zou zijn.
Nestoriaanse kwatrijnen 2
De dingen doen en aan het einde, basta, geen leer omhelzen. In het halfduister de uitgang raden. Niet in paniek geraken. Hij weet wel dat je komt, het staat in zijn agenda.
Uit:Die Welt von Gestern. Erinnerungen eines Europäers
„In diesem rührenden Vertrauen, sein Leben bis auf die letzte Lücke verpalisadieren zu können gegen jeden Einbruch des Schicksals, lag trotz aller Solidität und Bescheidenheit der Lebensauffassung eine große und gefährliche Hoffart. Das neunzehnte Jahrhundert war in seinem liberalistischen Idealismus ehrlich überzeugt, auf dem geraden und unfehlbaren Weg zur ›besten aller Welten‹ zu sein. Mit Verachtung blickte man auf die früheren Epochen mit ihren Kriegen, Hungersnöten und Revolten herab als auf eine Zeit, da die Menschheit eben noch unmündig und nicht genug aufgeklärt gewesen. Jetzt aber war es doch nur eine Angelegenheit von Jahrzehnten, bis das letzte Böse und Gewalttätige endgültig überwunden sein würde, und dieser Glaube an den ununterbrochenen, unaufhaltsamen ›Fortschritt‹ hatte für jenes Zeitalter wahrhaftig die Kraft einer Religion; man glaubte an diesen ›Fortschritt‹ schon mehr als an die Bibel, und sein Evangelium schien unumstößlich bewiesen durch die täglich neuen Wunder der Wissenschaft und der Technik. In der Tat wurde ein allgemeiner Aufstieg zu Ende dieses friedlichen Jahrhunderts immer sichtbarer, immer geschwinder, immer vielfältiger. Auf den Straßen flammten des Nachts statt der trüben Lichter elektrische Lampen, die Geschäfte trugen von den Hauptstraßen ihren verführerischen neuen Glanz bis in die Vorstädte, schon konnte dank des Telephons der Mensch zum Menschen in die Ferne sprechen, schon flog er dahin im pferdelosen Wagen mit neuen Geschwindigkeiten, schon schwang er sich empor in die Lüfte im erfüllten Ikarustraum. Der Komfort drang aus den vornehmen Häusern in die bürgerlichen, nicht mehr mußte das Wasser vom Brunnen oder Gang geholt werden, nicht mehr mühsam am Herd das Feuer entzündet, die Hygiene verbreitete sich, der Schmutz verschwand.“
Stefan Zweig (28 november 1881 – 22 februari 1942) Als soldaat in het oorlogsarchief
„Kerim erinnerte sich an das immer gleiche Ritual. Seine Mutter rief ihn und seine Brüder zusammen. Gemeinsam holten sie eine alte, vom Waschen zerschlissene Wolldecke hervor und breiteten sie auf dem Boden aus. Manchmal taten es auch Zeitungsbögen. Sie stellten die Töpfe und Schalen in die Mitte und setzten sich wie um ein Lagerfeuer auf den Boden. Es gab Löffel, aber da sie meist unter sich waren, wurde mit den Händen gegessen. Jeder nahm, so viel er wollte, und griff ohne zu zögern in die Töpfe. Manchmal, in schwachen Augenblicken, kam es Kerim vor, als wäre die Erinnerung an diese Art des Essens alles, was ihm von seiner Familie geblieben war. Denn wenn er daran zurückdachte, standen sie alle, deutlich wie sonst nie, vor seinen Augen: Seine Mutter, die immer dabei war, doch die er kaum je essen sah. An ihre Hände erinnerte er sich und an die zarten Unterarme, die hervorsahen, weil sie die Ärmel zurückgezogen hatte. Imat, den älteren seiner Brüder, sah er vor sich, schmal und blass, wie er den Reis in winzigen Portionen nahm und selbst die Okraschoten nach Größe aussuchte, bevor er sie sich zaghaft, als wären seine Lippen wund, in den Mund schob. Ali dagegen kam schon mehr nach ihm, Kerim, und seinem Vater. Immer hungrig und nah bei seiner Mutter, griff er aus der Deckung zu. Er aß gern und für sein Alter recht viel. Schließlich tauchte auch sein Vater vor Kerims innerem Auge auf, müde meist nach den langen Arbeitstagen. Der schwere, vorgewölbte Bauch ließ ihn zusammengesackt erscheinen, wenn er am Boden saß. Kerim erinnerte sich an die Ringe unter seinen Augen, die im Flimmern des Fernsehlichtes deutlich hervortraten.“
Ach, vriendin, van het lopen zo moe, Somber kijk je, je krans is verlept. Rust een beetje en kom naar me toe. Lieve, zie hoe de avond zich rept.
Waar je was en vanwaar je nu komt, Arme, vraag ik in liefde je niet; Neem alleen maar mijn naam in de mond - Weet hoe ’k zwijgend mijn hart jou dan bied.
Dood en Tijd zijn op aarde de baas, - Maar noem jíj hen niet ‘heersers’ voortaan; Alles draait en gaat onder in waas, Slechts de zon van de liefde blijft staan.
Vertaald door Frans-Joseph van Agt
Alexander Blok (28 november 1880 – 7 augustus 1921) In 1917
„Sie mahnen – nicht mehr, aber zu unserem gelegentlichen Verdruß auch nicht weniger. Das ist die Religiosität, die sich mir als Kind eingeprägt hat, und so deutlich ich wahrnehme, welches Unheil heute gerade aus dem Islam erwächst, vergesse ich doch die Menschen nicht, Denn es ist ihresgleichen nicht im Lande die mir bis heute die Tugend zum Vorbild geben, meinen Großvater zum Beispiel, der den getuschelten Spott seiner jungen, frechen Töchter ertrug, wenn er vor ihnen das Gebet der Großfamilie leitete. In seinen Memoiren hielt er als erstes stolz die Anekdote fest, wie unser Urgroßvater, ein hochangesehener Theologe, sich im Wortsinn schützend vor die Bahais in Isfahan gestellt hat, als andere Mullahs den Mob losließen; Anfang des letzten Jahrhunderts muß das gewesen sein. Mein Großvater ist als Großbürger überzeugter Demokrat gewesen und als Vertreter der Isfahaner Notabeln in den vierziger Jahren eigens nach Teheran gefahren – keine kurze Strecke damals –, um dem verblüfften Oppositionsführer Mossadegh mitzuteilen, daß er seinen Kampf gegen die Monarchie gutheiße. Liberal jedoch, wie wir es verstehen, war mein Großvater nicht, vielmehr ein konservativer Mann von orthodoxem Ernst, das Lob Gottes beständig auf den Lippen und mit strengen moralischen Ansprüchen an sich und seine Nächsten. Wenn er, der selbst an einer Theologischen Hochschule in Isfahan studiert hatte, den Kleingeist der Straßenprediger wie der Staatstheologen verächtlich machte, dann fühlte er sich nicht dem Geist der westlichen Aufklärung und der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte verpflichtet, sondern dem größten Geist, dem des Allmächtigen. Da ist der Herr Ingenieur Kermani, der Mann meiner Tante Eschrat, der uns mit dem Backgammon auch das Beten lehrte, ein Kettenraucher vor dem Herrn, der seine immense Körpermasse am liebsten in Kleidung vom Stile Gamal Abdel Nassers zwang, jenen hellbraunen oder hellblauen Baumwollanzügen, bei denen die Jacke zugleich Hemd ist. Herr Ingenieur – den Titel,«Herr Ingenieur», vergaß ich selbst dann nicht zu nennen, wenn ich zu mir selbst sprach –,Kermani war eine wirklich imposante Erscheinung, der dickste und größte unter meinen Verwandten, den riesig-runden Schädel kahl und mit goldenem Vorderzahn im häufig lachenden Mund.”
Navid Kermani (Siegen, 27 november 1967)
De Amerikaanse dichter en prozaïst James Agee werd geboren in Knoxville, Tennessee.op 27 november 1909. Zie ook alle tags voor James Agee op dit blog.
Uit: Een sterfgeval in de familie (Vertaald door Nele Ysebaert)
“Een automotor voerde de furieuze verwensingen van zijn falen tot voorbij de gehoorgrens. Hoeven kaatsten op de holle straat in de lome cadans van een uitgeputte klompendanser, nagezeten door het monotoon geknerp van ijzeren wielen. Op de trottoirs liepen jonge mannen en vrouwen met priemhakken en sloffe slenterpassen voorbij. Een schommelstoel gaf blijk van langdurige belasting, als een aangetaste long. De ketting van een verandaschommel plonkte als een losse noot op een immense gitaar. Vlakbij, vertrouwd op een paar vochtige centimeters van het gras tussen de huizen, kriekte een krekel die antwoord kreeg als van een echo. Overtroefd door de triomfkreten van kinderen, die als stromen vuur de duisternis doorsneden, schurkten de stemmen van mannen en vrouwen op hun veranda’s monter langs elkaar; in de kamer naast de zijne hoorde hij in een niet te ontcijferen beurtzang, als straf hijswerk van zwoegende windassen en weldadig klateren van fris water, de stemmen van de mannen en vrouwen die hij het beste kende. Ze vlogen op, vielen bij, verhieven zich en stroomden uit; terwijl hij naar de ramen keek en het hart van de volle, langzaam dempende klankbeker van het duister beluisterde, lag hij in volmaakte rust, en fluisterde, zonder woorden: Zacht, zacht duister. Lieve duisternis. Luister je? Ben je hol helemaal open oor? Lieve duisternis. Bekijk je me? Ben je bol helemaal wakend oog?”
marcher manger dans Lyon toujours un poème à la bouche marcher dans Lyon et son froid avant Noël et les décorations marcher dans le gris des pensées et des vieilles images de guerre et de bourgeoisie marcher en pensant à Louise Labé marcher cannibale dévorant le poème et le temps carnaval marcher en parlant dans le sombre la solitude du poème
COIMBRA 31 mai 1995
c’est une étrange langue d’ombre et de proximité dans le silence vertical de la nuit je me tiens rieuse à parfaite distance d’une fontaine son ruissellement tout près une voix de femme l’eau sa fuite de voyelle liquide en l’ailleurs de langue rauque
MALGRÉ LE RÊVE
de granit ou de pulpe les poignets se dressent paupière émergée au-dessus de margelle la soif pulpe l’oasis
de ligne miroitante à mirage trahison l’ire tisse bave à sa rage les corsets sont cages à vilaines amours polichinelle creusera saison à son criquet
la marée de l’effort froisse toute violence et le projecteur de ses danses trace en nos cœurs racine le dessin d’encre et de sperme que le vent sèche au souffle de son gré
« Dans la liste des précautions oratoires, celle-ci occupe une place à part. Elle n’a pas l’aspect cauteleux, gourmé, en demi-teinte de ses congénères. Elle souhaite jouer la surprise par sa forme, une vulgarité appuyée qui aurait pour mission de gommer à l’avance le pire des soupçons : une pensée réactionnaire. L’interlocuteur ne doit pas se récrier avant la remarque promise. Mais une petite réticence aux commissures des lèvres signifiant « Toi, passer pour un vieux con ! ? » semble bienvenue. Elle était espérée. Le propos qui suit peut toucher à l’éducation des enfants, la manière de faire des cadeaux, les principes de politesse, le comportement à table, la montée et la descente dans le wagon des usagers du métro. Mais il y aura de toute manière référence à un passé jugé préférable. Dans le non-dit passe pourtant une référence sous-entendue à une expérience quasi libertaire – oui, c’est moi qui dis ça, et pourtant tu connais mes opinions, je n’étais pas le dernier à vouloir du nouveau en mai 68. C’est peut-être alors qu’il eût été opportun de jeter dans la foulée une réflexion passéiste presque séduisante, qui serait venue délicieusement à contre- courant, en parenthèse juste vouée à cautionner une intégrité intellectuelle supérieure. Car oui, à vingt-cinq ou trente ans, avec la séduction physique, l’écharpe au vent, la chevelure folle, on peut tenter de donner un petit coup de canif dans le politiquement correct, et même envisager de provoquer la concession, voire l’assentiment. Après, cela devient plus périlleux, et bientôt suicidaire. La seule habitude de faire précéder ses réflexions d’une précaution oratoire a déjà quelque chose de rédhibitoire. Inutile de révéler soi-même en sus le prix sur l’étiquette. On passera pour un vieux con.”
Philippe Delerm (Auvers-sur-Oise, 27 november 1950)
“Ce n'est vraiment pas l'après midi pour essayer d'écrire un livre, je vous le jure, je veux dire : ce n'est pas facile de se concentrer avec la trâlée de clients qui, les uns après les autres, se pointent le nez au guichet. Aujourd'hui, ce sont surtout des Américains en vacances, ils viennent visiter la belle province, la différence, l'hospitalité spoken here, ils arrivent par l'Ontario : je dois être leur premier Québécois, leur premier native. Il y en a même - c'est touchant en sacrement ! - qui s'essayent à me parler français. Je les laisse se ridiculiser, je ne les encourage pas, je ne les décourage pas non plus. Je veux dire : que les Américains apprennent le français à l'école et qu'ils viennent tenter de le parler ici, au mois d'août, c'est leur plus strict droit. C'est toujours bon de vérifier si l'instruction que l'on a reçue peut être utilisable. Pour ma part, celle que j'ai subie ne valait même pas le déplacement à bicyclette. Je l'ai vérifié en cherchant du travail, en regardant autour de moi, en tentant d'être heureux. »
Uit: Een woord over de ligging der Karolingische Veste Harburgum, bij Maastricht
“Een ongenoemde schrijver, die tijdgenoot schijnt geweest te zijn van dit wapenfeit, verhaalt ons dat de sterkte Harburgum gelegen was tusschen de zamenvloeijing van Maas en Geul, in een hoek, door eene diepe gracht, dichte braambosschen en woeste haagstruiken beschut. ‘Ille vero (Gizelbertus) in oppido Harburg quod inde Mosae et inde Gullo fluviis vallatur, alias autem immani hiatu, multoque horrore veprium tutissimum videbatur, cum paucis tunc claudebatur.’ Des Roches en de meeste geschiedschrijvers na hem, meenen deze plaats terug te vinden in het dorp Borgharen, bij Maastricht. Inderdaad de naam van dit dorp stemt met dien van Harburg wonderwel overeen, indien wij, zoo als Pélerin beweert, denzelven omkeeren en Harenborg voor Borgharen schrijven. Maar zulke woordverplaatsing in een eigennaam schijnt ons gewrongen; en wat meer is, de Geul kon aldaar niet vloeijen, omdat Borgharen te hoog en tegen stroom ligt. Ook dunkt ons, dat indien de ongenoemde schrijver hier Borgharen bedoelde, hij de omstandigheid niet zoude verzwegen hebben, dat het bij de poorten der stad Maastricht gelegen was. De schrijver eener in 1817 bekroonde memorie, die men afgedrukt vindt in de publicatiën der Belgische Academie te Brussel is dichter bij de waarheid, wanneer hij ons het kasteel Hartelsteyn als het Karolingische Harburg bekend maakt. Inderdaad dit oude slot, welks puinhoopen zich nog eenige voeten boven den grond verheffen, draagt eenen naam die ons aan Harburg doet denken, en is verrassend mooi gelegen in eene stille eenzaamheid, juist in den driehoek, waar de Geul hare waters met die der Maas vereenigt.”
Jos. Habets (27 november 1829 - 22 juni 1893) Kasteel Hartelstein, Itteren
Weicht eitle Grillen weicht, ihr kräncket nur die Sinnen, Ihr schwächet die Vernunfft, und schrecket das Gesicht, Den Abgrund weiset ihr, und Hülffe wißt ihr nicht, Ihr schaffet Müh und Schweiß, und könt doch nichts gewinnen, Ihr öffnet uns die Bahn zum zeitigen Verderben, Und macht das Leben schon in erster Blüthe sterben!
Was noch geschehen soll, das hält uns Gott verborgen, Er weiß, ein schlimmes Heut ist an sich selber schwer; Wir aber holen uns noch neue Dornen her, Als wär' es nicht genug, für jeden Tag zu sorgen; Wir sincken schon, aus Furcht des künfftigen, zur Erden, Das nie gewesen ist, nicht ist, und nicht kan werden.
Warum verlangen wir in stetem Glück zu weiden, Und wünschen, was vorhin kein Sterblicher gethan? Entfällt uns denn so gar, daß wir viel besser dran, Als tausend neben uns, die unsern Stand beneiden? Kan uns der Sonnenschein so trübe Regung machen, Wie wird es künfftig gehn, wenn erst die Wolcken krachen?
Drum rauschet nur vorbey, ihr Kummer-volle Fluthen, Das ist das beste Guth, was in uns selbst besteht; Und, weil des Vaters Hand das Rad der Schickung dreht, Sind, eher Küsse noch, als Schläge, zu vermuthen. Er schicke, was Er will, wir können nicht entrinnen; Weicht, eitle Grillen, weicht, ihr kräncket nur die Sinnen.
Friedrich von Canitz (27 november 1654 - 11 augustus 1699)
De Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kangwerd geboren op 27 november 1970 in Gwangju, in de provincie Zuid-Cholla. Han Kang - haar naam is een verwijzing naar de rivier Hanggang die door Seoul stroomt - is de dochter van schrijver Han Sungwon en groeide vanaf haar elfde jaar op in Seoul. Zij studeerde aan de Universiteit Yonsei Koreaanse literatuur en voltooide haar studie daar in 1993. Han debuteerde met gedichten die verschenen in het tijdschrift "Literatuur en Samenleving" (Munhak-kwa Sahoe). Bekend werd zij kort daarna echter als schrijfster van proza. In 1994 won ze het met het korte verhaal Rood Zeil (붉은닻) de Literatuurprijs van de krant Seoul Shinmun. Daarna bleef zij doorgaan met schrijven en publiceerde zij verschillende bundels verhalen. In 1999 won ze een prijs voor de beste Koreaanse roman, in 2000 "de prijs voor jonge kunstenaars van vandaag," van het ministerie van Cultuur en Toerisme, en tenslotte in 2005 de Yi Sang Literatuurprijs. Kang werkte ook als journaliste voor verschillende tijdschriften. Haar werk “De Vegetariër” werd in 2010 verfilmd en de novelle van “Baby Boeddha” diende als basis voor de film Scar. Momenteel doceert Han Kang creatief schrijven aan de Seoul Hogeschool voor de Kunsten.
Uit: The Vegetarian (Vertaald door Deborah Smith)
“Before my wife turned vegetarian, I’d always thought of her as completely unremarkable in every way. To be frank, the first time I met her I wasn’t even attracted to her. Middling height; bobbed hair neither long nor short; jaundiced, sickly-looking skin; somewhat prominent cheekbones; her timid, sallow aspect told me all I needed to know. As she came up to the table where I was waiting, I couldn’t help but notice her shoes—the plainest black shoes imaginable. And that walk of hers—neither fast nor slow, striding nor mincing. However, if there wasn’t any special attraction, nor did any particular drawbacks present themselves, and therefore there was no reason for the two of us not to get married. The passive personality of this woman in whom I could detect neither freshness nor charm, or anything especially refined, suited me down to the ground. There was no need to affect intellectual leanings in order to win her over, or to worry that she might be comparing me to the preening men who pose in fashion catalogues, and she didn’t get worked up if I happened to be late for one of our meetings. The paunch that started appearing in my mid-twenties, my skinny legs and forearms that steadfastly refused to bulk up in spite of my best efforts, the inferiority complex I used to have about the size of my penis—I could rest assured that I wouldn’t have to fret about such things on her account. I’ve always inclined towards the middle course in life. At school I chose to boss around those who were two or three years my junior, and with whom I could act the ringleader, rather than take my chances with those my own age, and later I chose which college to apply to based on my chances of obtaining a scholarship large enough for my needs. Ultimately, I settled for a job where I would be provided with a decent monthly salary in return for diligently carrying out my allotted tasks, at a company whose small size meant they would value my unremarkable skills."
“MADELEINE: Well, my dear, you know, the law is necessary, and what’s necessary and indispensable is good, and everything ’s that good is nice. And it really is very nice indeed to be a good, law-abiding citizen and do one ’s duty and have a clear conscience!... CHOUBERT: Yes, Madeleine. When one really thinks about it,you’re right. There is something to be said for the law. MADELEINE: Of course there is. CHOUBERT: Yes, yes. Renunciation has one important advantage: it’s political and mystical at the same time. It bears fruit on two levels. MADELEINE: So you can kill two birds with one stone. CHOUBERT: That’s what ’s so interesting about it. MADELEINE: You see! CHOUBERT: Besides, if I remember rightly from my historylessons, this system of government, the ‘detachment system’,has already been tried before, three centuries ago, and five centuries ago, nineteen centuries ago, too, and again last year... MADELEINE: Nothing new under the sun! CHOUBERT:...successfully too, on whole populations, in capital cities and in the countryside, [He gets up.] on nations, on nations like ours! MADELEINE: Sit down. CHOUBERT sits down again. CHOUBERT: [sitting] Only, it’s true, it does demand the sacrifice of some of our creature comforts. It’s still rather a nuisance. MADELEINE: Oh, not necessarily! ...Sacrifice isn’t always so difficult. There’s sacrifice and sacrifice. Even if it is a bit of a nuisance right at the start, getting rid of some of our habits, once we’re rid of them, were rid of them, and you never really give them another thought!”
Eugène Ionesco (26 november 1912 – 28 maart 1994) David Sinaiko (Choubert) en Felicia Benefield (Madeleine) in een uitvoering in San Francisco, 2008
“One spring my grandfather quit his subterraneous house, walked to the railroad, and took a train west. He told the ticket agent that he wanted to go to the mountains, and the man arranged to have him put off here, which may not have been a malign joke, or a joke at all, since there are mountains, uncountable mountains, and where there are not mountains there are hills. The terrain on which the town itself is built is relatively level, having once belonged to the lake. It seems there was a time when the dimensions of things modified themselves, leaving a number of puzzling margins, as between the mountains as they must have been and the mountains as they are now, or between the lake as it once was and the lake as it is now. Sometimes in the spring the old lake will return. One will open a cellar door to wading boots floating tallowy soles up and planks and buckets bumping at the threshold, the stairway gone from sight after the second step. The earth will brim, the soil will become mud and then silty water, and the grass will stand in chill water to its tips. Our house was at the edge of town on a little hill, so we rarely had more than a black pool in our cellar, with a few skeletal insects skidding around on it. A narrow pond would form in the orchard, water clear as air covering grass and black leaves and fallen branches, all around it black leaves and drenched grass and fallen branches, and on it, slight as an image in an eye, sky, clouds, trees, our hovering faces and our cold hands. My grandfather had a job with the railroad by the time he reached his stop. It seems he was befriended by a conductor of more than ordinary influence. The job was not an especially good one. He was a watchman, or perhaps a signalman. At any rate, he went to work at nightfall and walked around until dawn, carrying a lamp.“
Uit:The Censors (Vertaald door Frank Thomas Smith)
„Little by little there were days when his work so absorbed him that the noble mission that brought him to the Bureau became momentarily blurred. Days of crossing out long paragraphs with red ink, of tossing many letters into the Condemned Basket. Days of horror at the subtle and scheming ways people found to transmit subversive messages. Days of intuition so sharp that behind a simple "the weather is unsettled" or "prices are sky high", he detected the vacillating hand of someone whose secret intention was to overthrow the Government. So much zeal brought him rapid promotion. We don't know if it made him very happy. In Section B the amount of letters which reached him daily was minimal--very few cleared the previous hurdles--but as compensation he had to read them often, put them under the magnifying glass, look for microdots with the electronic microscope and so tune his sense of smell that upon returning home at night he was exhausted. He barely managed to heat up some soup, eat some fruit and fall asleep with the satisfaction of having complied with his duty. Only his Sainted Mother worried about him, and tried without success to guide him back onto the right path. She'd say, although it wasn't necessarily true: Lola called, says she's with the girls in the café, that they miss you, are expecting you. But Juan didn't want to have anything to do with nonessentials: any distractions could cause him to lose the astuteness of his senses and he needed them alert, sharp, attentive, tuned, in order to be the perfect censor and detect deceit. His was a true patriotic labor. Self-denying and sublime."
Oh how I love Thy holy Word, Thy gracious covenant, O Lord! It guides me in the peaceful way; I think upon it all the day.
What are the mines of shining wealth, The strength of youth, the bloom of health! What are all joys compared with those Thine everlasting Word bestows!
Long unafflicted, undismay'd, In pleasure's path secure I stray'd; Thou mad'st me feel thy chast'ning rod, And straight I turned unto my God.
What though it pierced my fainting heart, I bless'd Thine hand that caused the smart: It taught my tears awhile to flow, But saved me from eternal woe.
Oh! hadst Thou left me unchastised, Thy precepts I had still despised; And still the snare in secret laid Had my unwary feet betray'd.
I love Thee, therefore, O my God, And breathe towards Thy dear abode; Where, in Thy presence fully blest, Thy chosen saints for ever rest.
William Cowper (26 november 1731 – 25 april 1800) Portret door William Blake (1790–1810)
‘Kijk’, zei ik, ‘het is niet één valbijl, maar er zijn vier mesjes, twee die naar beneden scharen en twee die naar boven scharen, een rat wordt vier keer zo snel onthoofd als met een gewone guillotine, het is gebeurd voor hij het zelfs maar gemerkt heeft,’ en ik liet de mesjes speels op en neer bewegen en het zonlicht flikkerde op het glanzende, roestvrije staal. Het was alsof ik een kunstwerk demonstreerde. Toen ik een stokoud mannetje decapiteerde, wilde hij het graag van dichtbij zien – zoals ik trouwens verwacht had – dat het bloed breeduit over zijn kleding spatte. (…)
“En ik wist, daar wandelend in die nog ongerepte sneeuw, dat heel mijn wezen naar de enige vergoeding dorstte die alles voor mij in evenwicht zou brengen, iets dat anderen als vanzelfsprekend werd afgewezen, en weer laaide de bittere, onhartstochtelijke haat op tegen de vrouw die zich twee keer had laten aborteren, en die nu zelfs niet eens dood bleek, maar zich, als zij dat wenste, onder een andere naam en in een ander werelddeel, nogmaals kon laten aborteren, en mijn haat strekte zich ook uit naar al die anderen die zich hadden laten aborteren, liep vooruit op dat vervloekte kerstfeest, dat feest dat speciaal uitgevonden leek om mensen te kwellen die met heel hun verstand en al hun kracht naar een geboorte verlangden die nooit komen zou, het feest dat overal zijn uitlopers en vertakkingen kende, want je hoefde maar naar de reclame op de televisie te kijken om vrouwen met baby’s te zien, om spartelende billen waar te nemen waaromheen papieren luiers gevouwen werden, waarna je dan zag hoe zo’n kind, door een godswonder nog niet voortijdig geaborteerd, stralend glimlachte naar haar moeder; Om gezinnen waar te nemen die borrelnootjes gebruikten, of slasaus, of een wasmiddel, en die altijd gezegend waren, als was het afgepast met twee kinderen.”
“Je weet dat de literatuur het land is waarin je thuishoort, maar je bent er nog niet thuis omdat er iets aan de literatuur ontbreekt. Wat ontbreekt is de transformatie van jouw persoonlijke ervaring, van een eenzaamheid die de jouwe is. Wat je in de literatuur mist zijn jouw romans. Dat je ze daarom zelf moet maken, is de enige rechtvaardiging voor iedereen die de kunst van de roman wil beoefenen.” (…)
“Geloof je in God of Allah, dan is de wereld een meesterlijk boek en heeft alles een bedoeling. Geloof je niet in een Goddelijke Auteur, dan is de wereld een schitterend ongeluk en ben je voor de bedoeling ervan aangewezen op jezelf.” (…)
“De compassie, troost en paradoxale gemeenschappelijkheid die worden opgeroepen door de erkenning van de wezenlijke eenzaamheid en uitzonderlijkheid van eenieder is tegengesteld aan de verbroedering en het saamhorigheidsgevoel waarop de aantrekkingskracht van popconcerten, schlagerfestivals, dancefeesten, lectuur en andere uitingen van massacultuur berust.”
Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)
Uit:The Queen of the South (Vertaald door Andrew Hurley)
"Why are you here?" she asked. "I'm still lacking one episode of your life. The most important one." "Hm. One 'episode.'" "Right." She'd picked up a pack of Faros from the table and was holding a plastic lighter, a cheap one, to a cigarette, after first making a gesture to stop the man sitting at the other end of the room, who was lumbering to his feet solicitously, left hand in his jacket pocket. He was an older guy, stout-even fat-with very black hair and a bushy Mexican moustache. "The most important one?" She put the cigarettes and the lighter back down on the table, perfectly symmetrically, without offering me one. Which didn't matter to me one way or the other, since I don't smoke. There were several other packs there, too, an ashtray, and a pistol. "It must be," she added, "if you're here today. Must be really important." I looked at the pistol. A SIG-Sauer. Swiss. Fifteen 9-millimeter cartridges per clip, in three neat staggered rows. And three full clips. The gold-colored tips of the bullets were as thick as acorns. "Yes" I answered coolly. "Twelve years ago. Sinaloa." Again the contemplative silence. She knew about me, because in her world, knowledge could be bought. And besides, three weeks earlier I'd sent her a copy of my unfinished piece. It was the bait. The letter of introduction so I could get what I needed and finish the story off. "Why should I tell you about that?" "Because I've gone to a lot of trouble over you."
Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)
De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook alle tags voor Alexis Wright op dit blog.
Uit: Carpentaria
“A few of the Christian-minded, trying to capitalise on the gross lack of decency in town, sniffed, Well! That ought to teach you now, won't it? But no one else thought so, because by then the grog and the tucker were being freighted up by mail truck, which everyone thought was a more convenient method of road transport by any stretch of the imagination. One cloud-covered night, the camels finally turned up in Desperance, jingling and a-jangling, their foreign bells swaying around their necks, vespers on such a still night. The residents woke up in childlike fright, sitting straight up in their beds, eyes wide open like zombies, seeing dark figures moving in their pitch-black bedroom, same time reckoning it was ghosts with an Afghan smell, true God, just came straight in, levitating, taking over, helping themselves, walking around people's homes with no mind youse , not one shred of good manners whatsoever. Couldn't even knock on the door first before coming into someone's house. That was the trouble with new Australians, the town claimed: Even dead ones had no manners . Unnaturalised. Really un-Australian. You shoulda sent out a search party . What a relief it was for dawn to come and everyone could see for themselves it was just poor old Abdul's and Abdullah's camels. Over the following days no one thought to capture the animals to retrieve the rotting pack saddles. The townsfolk had a deeply felt aversion to touching the belongings of dark-skinned foreigners -- or their animals. So, the camels just wandered around at their own will, covered with sores from the rotting packs of foodstuff: flour, sugar, grain growing sprouts that had died, still strapped over and hanging off their backs until something had to be done. The poor beasts were officially rounded up.”
Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)
De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook alle tags voor Ba Jin op dit blog.
Uit: When the Snow Melted (Vertaald door Tang Sheng)
"Why speak of separation then?" I said bluntly. "If you love him then all's well." "But he . . ." she hesitated. "He. You mean Bohe doesn't love you? No, that isn't true. There's no other woman," I assured her. We were getting closer to the crux of the matter and I wanted to seize this chance to clear things up. Perhaps I could put an end to the conflict between them. "I don't know. He used to love me very much but he's changed. Sometimes he's affectionate, at others he's cool. He is often cold on purpose. For instance, this morning I was feeling cheerful and asked him to come and visit you. He not only refused but was annoyed for no reason. He used to do whatever I asked; now he ignores me for hours to read his books, or goes out alone and doesn't come back till late. I can't bear being treated like that . . . Maybe it's my bad temper. I know I'm not considerate enough. But all the same . . ." Her calm tone showed that she was quite clearheaded and not overwrought. Her voice was quivering with distress, however, and the glow that had lit up her face was gone. There were tears in her eyes, and I could see from her face that she really blamed herself more than her husband. My heart softened again. Bohe shouldn't torment her like this. Why did he want to make her suffer? Was he no longer in love with her? Yet I had noticed little gestures and looks that revealed his affection for her. He had no close woman friend; there had been no change in their lives. Then what was keeping him from loving her? What was that invisible barrier of which she talked? I longed to know the answer. But I couldn't get it out of her. So I soothed her with the usual platitudes.”
“Van de bocht der rivier af, waar het water gloorde als paarlemoer veeltintig en zacht, kwam een woonprauw aandrijven; een witte haan, die nog maar éen veer in zijn staart had, stond blinkend op het grauwe bladerdak. Hem in het oog krijgend begonnen de badende jongens uitdagend te kraaien, waarop de vogel zijn mageren hals oprekte en antwoordde met een schor geluid; het uitgelaten gelach van het troepje schaterde over het water. Bake, die met zijn lange, veerkrachtige passen den weg langs de rivier afkwam, keek naar de joelende jongens met den blik van iemand die aan iets anders denkt dan wat hij ziet. Hij wilde naar het meertje tusschen de heuvels, waarvandaan de nieuwe waterleiding gegraven zou worden naar de fabriek, volgens een door hem ontworpen plan dat hij niet zonder moeite had doorgezet. Terwijl hij liep, bouwde zijn fantasie dammen en stuwen, liet sluizen neer, groef kanalen, ving het water van al de fonkelende heuveltoppen rondom in een net van geleidingen, en dreef het naar de fabriek om te werken voor zijn nieuwe stoommachine. Zou alles nog klaar kunnen komen voor de aanstaande campagne? ‘O, kúnnen - het móet.’ En hij zag op als om met de oogen bezit te nemen van het land en al de krachten die er in waren. Den landweg verlatend sloeg hij dwars door een ruigte van alang-alang en struikgewas, waaruit verderop een slank jong bosch omhoog schoot, de richting in naar den plas, terwijl hij stroomopwaarts het beekje volgde dat daarvandaan naar de rivier loopt.”
Augusta de Wit (25 november 1864 - 9 februari 1939) Cover
Jules Deelder 70 jaar, Thomas Kohnstamm, Einar Kárason, Ahmadou Kourouma, Wen Yiduo, Laurence Sterne
70 Jaar Jules Deelder
De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Jules Deelder viert vandaag zijn 70e verjaardag. Zie ook alle tags voor Jules Deelder op dit blog.
Stadsgezicht
Tegenwoordigheid van geest en realisme in 't kwadraat vieren onverstoorbaar feest in een opgebroken straat
Hoog en spijkerhard de hemel met een blikkerende zon of zwart en laag in wilde wemel langs skeletten van beton
Doorheen geloken luxaflexen tórenhoog de wooncomplexen stapelen den einder dicht
Posthistorisch vergezicht- Rotterdam gehakt uit marmer kant'lend in het tegenlicht
Wonderland
Bij het pompstation bleken acht van de negen pompen super te leveren en maar één normaal
Op m'n vraag of het geen tijd werd de bordjes te ver- hangen keek de pompbediende mij niet begrijpend aan
Toen ik later in een etalage op een bord las dat men bij aanschaf van vijf batterijen één
staaflantaarn cadeau gaf begreep ik dat ik in de omgekeerde wereld was beland.
“The phone rings in the conference room. It is the blipping staccato ring of all office phones. I am jolted back to the reality that I have hours of work ahead of me. The digital clock on the phone reads 9:42 p.m. Tucking the pint bottle of rum into the waist of my pants, I answer with a cautious "Hello." "Thomas? WHAT ARE YOU DOING IN THE CONFERENCE ROOM, DAMMIT. I knew I could find you there. You and I need to have a talk," my boss snarls. "I am coming by your cube in fifteen minutes. You'd better be there, with the WorldCom spreadsheet ready for me to look at." I tiptoe back into my cubicle, successfully avoiding anyone in the hallways. I hold my head in my hands, shirt sleeves rolled up, with cold sweat dripping down my sides. My tacky palms are crisscrossed with hairs from my suddenly receding hairline. After the final sip of a metallic-sweet Red Bull, I chew a handful of gum and look across the tops of the cubicles, scanning for other workers. The office appears empty, except for the faint tapping of keyboards somewhere down the hall. Welcome to life on Wall Street. With such a character-defining foothold in the career world, I no longer have to make excuses for the life I lead. No longer do I have to explain my directionless postcollegiate life to incredulous eyes and repetitive questions, like: "What are you doing next year?" "Don't you want to do something with your life?" and my favorite, "When are you going to get a real job?" I am no longer just Thomas, the supposed slacker, backpacker bum, or permanent student. I am Thomas, the employee of , , & LLP, and I am going places. I make more money than I reasonably should, putting papers into chronological order (chroning, in office-speak). My skill set also includes entering numbers into Excel spreadsheets and working the copier and fax machine. Between those projects, I search for old high school friends' names on Google; play online Jeopardy against my office trivia nemesis, Jerry; and generally while away the hours of my life. Jerry thinks that he is better at Jeopardy than me, but really he's just faster with the mouse.”
Uit: Versöhnung und Groll (Vertaald door Kristof Magnusson)
„Im ersten Jahr, in dem ich sozusagen Winterschlaf hielt, was später noch oft genug passieren sollte, dachte ich viel darüber nach, in welche Lage das Schicksal mich gebracht hatte. Ich gestand mir ein, dass ich niemals als wichtiger Anführer in den Kämpfen gelten würde, die hierzulande tobten, so oft ich auch davon träumte. Und dass die Familie der Sturlungen mich nie für voll nehmen würde, obwohl ich inzwischen einer von ihnen war. Ich war eben nicht in die Familie hineingeboren, noch nicht einmal entfernt mit ihnen verwandt, ich war da hineingeraten, weil ich nun mal meine Frau geheiratet hatte. Vielleicht war das von Anfang an lächerlich und absurd gewesen. Ich wuchs im Vatnsdalur auf, wo die meisten Leute sich gegen die Sturlungen verbündet hatten. Mein Vater hatte sogar Seite an Seite mit Gissur Þorvaldsson in der großen Schlacht von Örlygsstaðir gegen sie gekämpft – wer hätte da gedacht, dass ausgerechnet ich später die Tochter des Sturlungen-Oberhaupts Sturla Sighvatsson heiraten würde, der in dieser Schlacht zusammen mit seinem Vater und einigen seiner Brüder ums Leben kam? Und den Bruder dieses gefallenen Oberhaupts, Þórður Kakali, sah ich bezeichnenderweise zum ersten Mal, als er mit einer Gruppe kampferprobter Männer auf einem Rachefeldzug in mein Heimattal ritt, um den Bruder meines Vaters zu erschlagen, ein Jahr vor der Seeschlacht in der Húnaflói-Bucht. Zu dieser Zeit hatten die Leute vor diesem blutrünstigen Sturlungen-Pack nicht weniger Angst als vor lebenslänglicher Verbannung. Die Sturlungen waren gefürchtet wie die Hölle und der Teufel.“
Uit: Allah Is Not Obliged (Vertaald door Frank Wynne)
“Before I was a street kid, I went at school. Before that, I was a bilakoro back in the village of Togobala (according to the Glossary,a bilakoro is an uncircumcised boy). I ran through the streams and down to the fields and I hunted mice and birds in the scrubland. I was a proper Black Nigger African Native Savage. Before that, I was a baby in maman's hut. I used to scamper between maman's hut and grandmother's hut. Before that, I crawled around in maman's hut. Before I was crawling around on all fours, I was in maman's belly. And before that, I could have been the wind, or maybe a snake, or maybe water.You're always something like a snake or a tree or an animal or a person before you get born. It's called life before life. I lived life before life. Gnamokode!The first thing inside me . . . In proper French, you don't say 'inside me', you say 'in my mind'. Well, the first thing inside me or in my mind when I think about maman's hut is the fire, the glow of the embers, the flicker of flame. I don't know how many months old I was when I grilled my arm. Maman hadn't been counting my age, she hadn't got time on account of how she spent all the time suffering and crying.I forgot to tell you something major, something really extremely important. Maman walked round on her arse. Walahe! On the two cheeks of her arse. She propped herself up on her hands and her left leg. Her left leg was as withered as a shepherd's crook and her right leg - the one she called her crushed serpent's head - was amputated and crippled by the ulcer. (According to my Larousse, an 'ulcer' is 'an inflammatory and often suppurating lesion on the skin or an internal mucous surface resulting in necrosis of tissue'). It's like a blister that never gets better and ends up killing you. Maman's ulcer was swathed in leaves wrapped up in an old pagne (a loin-cloth). Her right leg was permanently sticking up in the air. Maman moved on her arse like a caterpillar in fits and starts ('fits and starts' means 'stopping suddenly then starting again'). I was still crawling back then. I could tell you what happened, I can remember. But I don't like to tell everyone about it. Because it's a secret, because when I tell the story I tremble from the pain like I'm terrified on account of the fire searing in my skin.”
Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)
De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook alle tags voor Wen Yiduo op dit blog.
Snow
Night has scattered countless fury flowers from heaven, Woven them into a big feathery cloak, And gently wrapped the weary world From head to toe, Adding a shroud on the corpse.
She buries the fish-scaled roofs, But not the thin threads of blue smoke rising from atop. Ah! The twisting threads of blue smoke! As a poet's ascending soul, After filtering through its own body, Goes straight toward heaven.
The strutting wind and frost batter the earth; In the forest the shivering masses, after long battles, At last see her white feathery cloak, And yell together with glee: "Peace has come; our struggle has succeeded! Isn't this the white flag of night's surrender?"
Vertaald door Gloria Rogers
Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946) Standbeeld in Shanghai
Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman
“In the beginning of the last chapter, I inform'd you exactly when I was born;—but I did not inform you, how. No; that particular was reserved entirely for a chapter by itself;—besides, Sir, as you and I are in a manner perfect stran∣gers to each other, it would not have been proper to have let you into too many circumstances relating to myself all at once.—You must have a little patience. I have undertaken, you see, to write not only my life, but my opinions also; ho∣ping and expecting that your knowledge of my character, and of what kind of a mortal I am, by the one, would give you a better relish for the other: As you proceed further with me, the slight ac∣quaintance which is now beginning be∣twixt us, will grow into familiarity; and that, unless one of us is in fault, will terminate in friendship.—O diem prae∣clarum!—then nothing which has touched me will be thought trifling in its nature, or tedious in its telling. Therefore, my dear friend and compa∣nion, if you should think me somewhat sparing of my narrative on my first setting out,—bear with me,—and let me go on, and tell my story my own way:—or if I should seem now and then to trifle upon the road,—or should sometimes put on a fool's cap with a bell to it, for a moment or two as we pass along,—don't fly off,—but rather courteously give me Page 19 credit for a little more wisdom than ap∣pears upon my outside;—and as we jogg on, either laugh with me, or at me, or in short, do any thing,—only keep your temper.”
Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768) Steve Coogan en Rob Brydon in Tristram Shandy: A cock and bull story, een film uit 2006
De Jamaicaanse schrijver Marlon James werd geboren op 24 november 1970 in Kingston, Jamaica, Zijn ouders werkten allebei voor de Jamaicaanse politie: zijn moeder(van wie James zijn eerste proza boek, een verzameling verhalen van O. Henry kreeg werd detective en zijn vader (van wie hij de liefde voor Shakespeare en Coleridge erfde) werd advocaat. James studeerde in 1991 aan de Universiteit van West-Indië, waar hij colleges taal en literatuur volgde. Hij behaalde een master's degree in creatief schrijven aan de Wilkes University (2006). James doceerde sinds 2007 Engels en creatief schrijven aan Macalester College. Zijn eerste roman, “The Book of Night Women” (2009), gaat over de opstand van een slavenvrouw op een Jamaicaanse plantage in het begin van de 19e eeuw. James's tweede roman, “John Crow’s Devil” (2010), vertelt het verhaal van een bijbelse strijd in een afgelegen Jamaicaanse dorp in 1957. Zijn meest recente roman uit 2014 “A Brief History of Seven Killings” onderzoekt enkele decennia van de Jamaicaanse geschiedenis en de politieke instabiliteit vanuit het perspectief van vele vertellers. Het won de fictie categorie van de 2015 OCM Bocas Prijs voor Caribische literatuur.
Uit: John Crow’s Devil
“No living thing flew over the village of Gibbeah, neither fowl, nor dove, nor crow. Yet few looked above, terrified should an omen come in a shriek or flutter. Nothing flew but dust. It slipped through window blades, door cracks, and the lifting clay of rooftops. Dust coated house and ground, shed and tree, machine and vehicle with a blanket of gray. Dust hid blood, but not remembrance. Apostle York took three days to decide. He had locked himself in the office as his man waited by the door. Clarence touched his face often without thought, running his fingers over scratches hardened by clotted blood. The Apostle’s man was still in church clothes: his one black suit and gray shirt with tan buttons that matched his skin, save for his lips, which would have been pink had they not been beaten purple three days ago. Clarence shifted from one leg to the other and squeezed his knuckles to prevent trembling, but it was no use. “Clarence,” the Apostle called from behind the door. “Pile them up. Pile them all up. Right where the roads meet. Pile them up and burn them.” Men, women, and children, all dead, were left in the road. Those who scurried home with their lives imprisoned themselves behind doors. There were five bodies on Brillo Road; the sixth lay with a broken neck in a ditch where the bridge used to be. Clarence limped, cursing the hop and drag of his feet. At the crossroads he stopped. “All man who can hear me!” he shouted. “Time now to do the Lord’s work. The Apostle callin you.” Faces gathered at windows but doors remained shut. Some would look at Clarence, but most studied the sky. Clarence looked above once and squeezed his knuckles again. A dove had flown straight into his face, splitting his bottom lip and almost scratching out his left eye. He felt as if more would come at that very moment, but the Apostle had given him strength.”
De Nederlandse schrijfster Wanda Reisel werd geboren in Willemstad (Curaçao) op 24 november 1955. Reisel groeide op in Amsterdam in een anarcho-liberaal artsengezin met zes kinderen (vader internist, moeder verpleegster). Na het gymnasium (1968-1974) studeerde Reisel korte tijd geschiedenis, na anderhalf jaar schreef ze zich in voor de regieopleiding van de Theaterschool in Amsterdam. Zij wist van vroeg af aan dat ze schrijver wilde worden. Deze opleiding voltooide ze in 1981. Sindsdien heeft ze een tiental toneelstukken geschreven, gebundeld onder de titel “Tien Stuks”. Reisel debuteerde in 1986 als prozaschrijver met “Jacobi’s tocht” (twee novellen). Haar eerste roman “Het blauwe uur” verscheen in 1988. Ze werd in 1997 bij een breder publiek bekend dankzij de nominatie van “Baby Storm” voor de Libris literatuurprijs. Ook haar volgende roman, “Een man een man” (2000), stond op de shortlist van de Libris literatuurprijs, in 2001. De roman “Witte Liefde” werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In januari 2008 werd haar de Anna Bijns Prijs voor “Witte liefde” toegekend. Haar toneelstuk ”Poeskafee” werd in maart 2010 door het RO Theater in de regie van Gerardjan Rijnders opgevoerd. Naast proza en toneel schrijft Reisel ook film- en televisiescenario's.
Uit: Witte liefde
“Het is heerlijk om begeerd te worden, ogen te zien die jouw zoeken, jouw blik indrinken, verstandhouding eisen. Een minnaar te hebben die het liefst met jou een auto, een garderobe, een bijkeuken in wil verdwijnen. Een begenadigde positie, die je boven het sterfelijke uit doet toornen. De keerzijde ervan is een ondraaglijke zuigelingenhonger als deze toestand er niet is. Dit verlangen kan rampen aanrichten. Als de liefde haar zin niet krijgt, gelden de wetten van het oerwoud. En erger.” (…)
“Bob is hier in huis taboe geworden, ik moet zorgen dat zijn naam niet valt. Alles wat met hem te maken heeft is onrein, een boek dat hij ons cadeau heeft gedaan, een beeldje. Een dichtbundel heeft Rudi weggesmeten. Witte liefde kan niet anders dan een keer vuil worden. Ik heb Bob naar de verste uithoeken verbannen, of nee, ik heb hem verstopt, op de zolder van mijn hoofd, waar niemand komt. Daar zit hij met zijn rug naar me toe in het schemerdonker en gelukkig kan ik daardoor niet zien of hij verdrietig is. Nu hij taboe is mag ik hem niet meer aanraken, niet meer aan hem denken, moet hij uit mijn geheugen slijten door zich weg te laten gummen, maar echt lukken wil dat niet. Nog niet. De tijd zal het beeld wel doen stilliggen als een gevallen herfstblad, zijn stem zal alleen nog gevoileerd klinken tegen de achterwand van mijn schedel. Deze grote liefde hebben we samen moeten laten sterven, als een doodziek kind.” (…)
“De tijd zal zijn beeld wel doen stilliggen als een gevallen herfstblad, zijn stem zal alleen nog gevoileerd klinken tegen de achterwand van mijn schedel. Deze grote liefde hebben we samen moeten laten sterven, als een dood kind.”
Paul Celan, Marcel Beyer, Jennifer Michael Hecht, Sipko Melissen, Henri Borel
De Duits-Roemeense dichter Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Zie ook alle tags voor Paul Celan op dit blog.
Wasser und Feuer
So warf ich dich denn in den Turm und sprach ein Wort zu den Eiben,
draus sprang eine Flamme, die maß dir ein Kleid an, dein Brautkleid:
Hell ist die Nacht, hell ist die Nacht, die uns Herzen erfand hell ist die Nacht!
Sie leuchtet weit übers Meer, sie weckt die Monde im Sund und hebt sie auf gischtende Tische, sie wäscht sie mir rein von der Zeit: Totes Silber, leb auf, sei Schüssel und Napf wie die Muschel!
Der Tisch wogt stundauf und stundab, der Wind füllt die Becher, das Meer wälzt die Speise heran: das schweifende Aug, das gewitternde Ohr, den Fisch und die Schlange –
Der Tisch wogt nachtaus und nachtein, und über mir fluten die Fahnen der Völker, und neben mir rudern die Menschen die Särge an Land, und unter mir himmelts und sternts wie daheim um Johanni!
Und ich blick hinüber zu dir, Feuerumsonnte: Denk an die Zeit, da die Nacht mit uns auf den Berg stieg, denk an die Zeit, denk, daß ich war, was ich bin: ein Meister der Kerker und Türme,
ein Hauch in den Eiben, ein Zecher im Meer, ein Wort, zu dem du herabbrennst.
Zähle die Mandeln
Zähle die Mandeln, zähle, was bitter war und dich wachhielt, zähl mich dazu:
Ich suchte dein Aug, als du’s aufschlugst und niemand dich ansah, ich spann jenen heimlichen Faden, an dem der Tau, den du dachtest, hinunterglitt zu den Krügen, die ein Spruch, der zu niemandes Herz fand, behütet.
Dort erst tratest du ganz in den Namen, der dein ist, schrittest du sicheren Fußes zu dir, schwangen die Hämmer frei im Glockenstuhl deines Schweigens, stieß das Erlauschte zu dir, legte das Tote den Arm auch um dich, und ihr ginget selbdritt durch den Abend.
Mache mich bitter. Zähle mich zu den Mandeln.
Bloem
De steen. De steen in de lucht die ik volgde. Jouw oog, zo blind als de steen.
We waren handen, we schepten de duisternis leeg, we vonden het woord dat opsteeg de zomer in: bloem.
Bloem - een blindenwoord. Jouw oog en mijn oog: ze zorgen voor water.
Wasdom. Aan hartwand komt er blad na blad bij.
Een woord nog, als dit, en de hamers zwaaien vrij buiten.
Vertaald door Frans Roumen
Paul Celan (23 november 1920 – 20 april 1970)
De Duitse dichter, schrijver en essayist Marcel Beyer werd op 23 november 1965 in Tailfingen / Württemberg geboren. Zie ook alle tags voor Marcel Beyer op dit blog.
Froschfett
Froschfett, in ausgereiztem Zustand, bis auf die Ränder ausgekratzt und brüchig, schwarz noch, aber nur mäßig
so strichen sie, Bert, Berta, Leni, Martha, Walter schon in Jugendjahren, das Schuhwerk, ebenmäßig, glänzten sie, und ausgereizt
das haftet, haftet nicht, aber der Balg schon blank, gebrochene Fasern, halb Vorfahr ich, halb Randfigur mit schwarzen Fingernägeln
und einem Halbsatz auf den Lippen, also an völlig falschem Ort, so streicht man alle Zeit, wie ich, hinweg, über das mäßig ausgeblichene Leder,
brüchig der Ton, so strich man eben noch, und eben, mäßig laut, die andere Hälfte, so läßt man stets das Leder fahren, das eingefärbte, schwach
und endlich dorthin, wo der verschmierte Balg verschwindet, ich bin nicht da, ich bin verstaut im Kasten.
Reinzeichnen
Ruß, Wasser sehe ich dich zeichnen, Poren im Plastikvorhang, Tageslicht, es riecht nach Steppdecke, nach grünem Vorzeitkaro. Ich hänge an Kastanienzweigen, auf meinem Unterarm
die Fliegen. Ende August. Ein Minigolfverlangen. Nachzeichnung zwei, am Plastikvorhang scheiden sich die Bilder, ich sehe dich gegen den Himmel
schatten. Im Laub ein Turnschuh, Fell, aus dem Kommodenphoto schaut ein fremder Mann. Der Farn gerät an einer Stelle in Bewegung, ich sehe dich, der Himmel zieht ins Haar hinter den Ohren.
Don't kill yourself. Don't kill yourself. Don't. Eat a donut, be a blown nut. That is, if you're going to kill yourself, stand on a street corner rhyming seizure with Indonesia, and wreck it with racket. Allow medical terms. Rave and fail. Be an absurd living ghost, if necessary, but don't kill yourself.
Let your friends know that something has passed, or be glad they've guessed. But don't kill yourself. If you stay, but are bat crazy you will batter their hearts in blooming scores of anguish; but kill yourself, and hundreds of other people die.
Poison yourself, it poisons the well; shoot yourself, it cracks the bio-dome. I will give badges to everyone who's figured this out about suicide, and hence refused it. I am grateful. Stay. Thank you for staying. Please stay. You are my hero for staying. I know about it, and am grateful you stay.
Eat a donut. Rhyme opus with lotus. Rope is bogus, psychosis. Stay. Hocus Pocus. Hocus Pocus. Dare not to kill yourself. I won't either.
Prosody on Comedy
Tragedy is when all the stage is all good will and all will wrongly, like too many winter coats in too few seats on the subway, no one will give up a thing yet all feel a remote and stinging sorrow for the standers. Still, tragedy is the ship sunk, bobbing heads afloat together in the drink all happy now to fill their lungs with air and dream of life-boats. No bouts now. All their coveted papers and pills as wet as once were their eyes, dry as ghost's now, and low slung. Comedy is why they're still together, in an ocean wide as wind and sky her host. As we float the deepness of the ocean tugs our bones. In comedy, we rush the crowded stage and act alone.
Jennifer Michael Hecht (New York, 23 november 1965)
“Op de brug tusschen den Noordwal en de Veenkade was hij haar voor het eerst tegengekomen. Hij was met den trein van 4 uur 19 uit Leiden gegaan, samen met een vriend, en tegen vijf uur waren ze op de brug, op weg naar de Elandstraat, waar zij aten. Eerst den langen weg door de Wagenstraat, de Veenestraat en de Prinsenstraat, in de vale, kille triestigheid van Novembermiddagen, door donkere, onverschillige menschen. Allebei stil, in hun zwijgende vriendschap, naast elkaar loopend als vreemden, met bleeke, strakke gezichten. En toen was ze inééns aangekomen, zóó, dat Paul er van staan bleef. Niets dan een meisje. Zoo maar een schoolmeisje leek ze, van een jaar of zestien, met nog niet heelemaal lange rokjes, en het haar met korte krullen los langs haar schouders. Erg eenvoudig gekleed. Een blauw manteltje met twee rijen knoopen, een donkerder blauw rokje, een hoed met opgeslagen, breeden rand. In de hand droeg ze een paar schoolboeken. Maar haar gezichtje! O! gezond, bloeiend gezichtje, zoo roze-roode, hoe vriendelijk lachte het ineens, en wat schitterden daarin zoo blijde twee donkerbruine oogen! Zóó, ineens maar, op de brug, in 't donkere, late namiddaglicht, een meisje, lachend tegen de eenzame droefheid van Paul, die, zonder het te weten, even staan bleef. Hij voelde die warme vriendelijkheid diep in hem gaan, een lief heid, van jaren lang geleden, en een oud, vreemd gevoel zwol zachtjes in hem op. Hij wilde iets zeggen. Maar het meisje was alweer voorbij. Dáár ging ze, de Prinsenstraat in. Nog even keek ze om.... kleurde.... en weg was ze, den hoek om. ‘Kom toch, kerel,’ zei Loo, ‘waar kijk je toch naar?’ ‘Naar een meisje. Heb je gezien wat een lief meisje daar voorbijging? Ze lachte tegen me. Wat een vriendelijk gezichtje!’ ‘Och jij met je meisjes altijd. Kom, ga mee, anders laat juffrouw Siebers het eten weer koud worden.’ En ze liepen door naar de Elandstraat. Ze aten samen, en 's avonds speelden ze quatre-mains, Preludiums en Fuga's bewerkt naar de Orgel-Concerten van Bach. En toen Paul om elf uur door de Boschjes naar zijn kamers aan de Wittebrug wandelde, was hij het incidentje van vóór den eten weer heelemaal vergeten. Zóó gingen er zoovéél voorbij. Even, op straat, een lief gezichtje, een lachje, en dan weer weg, uit zijn eenzaam leven....”
Henri Borel (23 november 1869 - 31 augustus 1933) Henri Borel, Frederik van Eeden en Lodewijkvan Deyssel
Uit:Verhalen uit Istanbul(Vertaald door Hanneke van der Heijden)
“Hij nam nogmaals een handje aarde. De aarde was rood en vochtig. Hij smeerde haar in zijn baard. ‘Er zit ijzer in, mangaan, fosfor, kalk, van alles,’ zei hij. ‘De zaden kan ik wel begrijpen. Die zijn als een graanschuur, als een soort ei. Maar aarde, daar begrijp ik niets van. Chemici die analyses uitvoeren zeggen dat er van alles en nog wat in zit. Maar hoe kan het dan dat zij de zaden alleen dat geeft wat ze nodig hebben? Ruime hoeveelheden geur, kleur, mineralen, vitamines, staal, fosfor, arsenicum, suiker en weet ik wat nog meer?’ ‘Maar aarde is toch niet het enige? Er is toch ook nog water? En zon?’ ‘Die komen naar mijn idee op de tweede plaats, want ze zijn niet zo bescheiden als de aarde. Regen, die lijkt altijd in afwachting van een verzoek, een gebed. Als die op de aarde neerplenst zijn we blij, dan danken we God. De aarde is ook niet als de zon, die staat te stralen dat hij iedereen iets geeft, dat iedereen het zonder hem wel kan vergeten, dat er dan geen leven mogelijk is. Ze ligt daar maar stilletjes onder onze voeten, besmeurt de hele winter onze laarzen en kleren, ligt er doods, donkerrood, geel, asgrijs, pikzwart bij. Zodra het lente wordt stort ze al haar vreugde over ons uit. Dan deelt ze aan één stuk door ruimhartig uit en bereidt ons een feestdag. De weilanden staan vol met klaver, de heuvels met klaprozen en madeliefjes. Zelfs de bezemstruiken lachen. Ze geeft zonder er iets voor terug te vragen, gul en vrijgevig. Als de tijd gekomen is, als ze het welletjes vindt met die feestelijkheid neemt ze het allemaal weer in zich op, verteert het en baart.”
Sait Faik Abasıyanık (23 november 1906 – 11 mei 1954) Cover
Uit: Carmina Archilochi: The Fragments of Archilochos
Stonewall
I do despise a tall general, One of those swaggerers, A curly-haired, cheek-frilled Whisker dandy.
For me a proper officer’s Short and bow-legged, Both feet planted well apart, Tough in the guts.
Euboians no bowstrings drawn to the bow-notch no slings whipped in a battle with Ares egging on but a hell of a lot of sword work and spear sticking when the fight’s with those Euboians
"What say you to this?" Bruce held out his signed bond, and the enclosing letter to Edward. Comyn's swiftly indrawn breath was as eloquent as any words. He stared at the out-thrust offering. "I am waiting?" His opponent moistened his lips. "Where ... did you... get that?" be got out. "What matters it? Since I have it now." "I have been betrayed, then..." "Betrayed! You to speak of betrayal! You, who made this compact with me. To be your King! And then betrayed me to Edward, to a certain death! Lamberton also-since he signed witness." "Faugh! To betray traitors is no fault I" "Traitors! You name me traitor? Is it possible . . .that this forsworn wretch ... should so name Bruce?" And his hand rose to point a quivering finger at the other. Swift as thought Comyn smashed down the accusing hand with his own clenched fist -his left, since his right was still clutching the dagger-haft. "Aye-traitor, as I have ever known you! Sold to Edward always. Sold, for his favour. And his Ulsterwoman de Burgh.. !" Whether at the snarling mention of Elizabeth's name, or at the physical blow to his arm, the second such that Comyn had struck him, something snapped in Bruce's overwrought brain as surely as a breaking bowstring, releasing a scalding red tide which rose swiftly to engulf him. The tingling downstruck hand went straight to his dagger. Scarcely knowing what he did, certainly not hearing the cries from the doorway, he whipped out the weapon and, beating aside the still upraised hand that had struck him, drove the steel deep into John Comyn’s breast.”
Nigel Tranter (23 november 1909 – 9 januari 2000) Cover
Uit: Hiltrud Häntzschel: Marieluise Fleißer. Eine Biographie
„Freilich: Viel größer als die in den 90er Jahren des 20. Jahrhunderts neu entdeckten Korrespondenzen sind die Lücken, die Leerstellen im biografischen Material. Man muss sich darüber im Klaren sein: Für die Zeit von der Kindheit bis zum ersten Höhepunkt ihrer Laufbahn und ihrer tiefen Zäsur 1929 ist bislang in öffentlich zugänglichen Nachlässen ein einziger privater Brief von Marieluise Fleißer bekannt, 1926 an den Vater aus Berlin, und auch er berichtet ausschließlich von Beruflichem. Von einem Tagebuch ganz zu schweigen. Kein einziger Brief an einen jener Männer, zu denen sie in dieser Zeit in enger Verbindung stand, ist erhalten, keiner an Alexander Weicker, keiner an Lion Feuchtwanger, keiner an Bert Brecht, an Hannes Küpper, an Bode Uhse, auch keiner an Bepp Haindl.“
Marieluise Fleißer (23 november 1901 – 2 februari 1974)
“Its restoration as intended by those who brought in the new government in 1967, was to install a figurehead to their government. Instead it produced the opposite result. In making Indira Gandhi, the sweet and gracious daughter of Nehru, prime minister of India, they caught a Tartar. The position brought about a transformation in Mrs Gandhi's character paralleled only by the promising Ivan Romanov's becoming Ivan the Terrible. The Indian Boyars were routed. Mrs Gandhi's sole preoccupation was to remain in office and in power by foiling the Hydra-headed opposition to her in a faction-ridden political world. This made her resort to such unscrupulous yet imprudent manoeuvres that she was murdered by agents of the fanatical Akali Sikhs. The answer is simple: the inevitable consequences of the disappearance of personal rule in Indian political life has been seen to be rule by a faction or an opportunistic combination of many factions. But it is now a very exceptional kind of factional government. During the period of Mogul rule there were three factions at the court -- the Turani or Turkish, the Irani or Persian, or Hindustani, Indian -- all Muslims, of course. At present there is a very broad line of separation, viz between the factions in the Indo-Gangetic plain, or Hindustan, or Aryavarta on the one hand; and on the other, the factions from the peripheral provinces. But the present government in India is dominantly government by politicians from the Deccan. The north as a whole is the Opposition today."
Nirad C. Chaudhuri (23 november 1897 – 1 augustus 1999)
De Duitse schrijver en muzikant Max Goldt (pseudoniem van Matthias Ernst) werd geboren op 23 november 1958 in Weende (nu Göttingen). Na zijn afstuderen trok Goldt in 1977 naar West-Berlijn, waar hij aan een opleiding tot fotograaf begon. Hij brak het af, echter, en richtte zich op de muziek. In 1981 richtte hij samen met Gerd Pasemann het duo Foyer des Arts op, waarvoor hij de teksten schreef en liedjes zong. Al eerder werkte Goldt samen met Gerd Pasemann aan een project genaamd AromaPLUS. Het werd gevolgd door talrijke platen, deze keer ook solo, bijvoorbeeld in 1984 “Die majestätische Ruhe des Anorganischen”.Met Stephan Winkler, produceerde hij in 1998 als duo NUUK de LP/CD “Nachts in schwarzer Seilbahn nach Waldpotsdam”. Tegenwoordig is hij vooral bekend als schrijver. Nadat hij met humoristische columns in het onafhankelijke Berlijn tijdschrift “Ich und mein Staubsauger” in een kleine kring ontdekt werd, werd hij aangenomen door het satirische tijdschrift Titanic. Tussen 1989 en 1998 publiceerde hij in het tijdschrift 108 columns onder de titel„Aus Onkel Max’ Kulturtagebuch, Diese Kolumne hat vorübergehend keinen Namen, Manfred Meyer berichtet aus Stuttgart und Informationen für Erwachsene“. Goldt publiceerde compilaties van zijn proza in boekvorm, inclusief columns, foto's, teksten, dialogen en dagboekaantekeningen. In 2008 werd aan Goldt op voordracht van Daniel Kehlmann de Kleist-prijs toegekend. Sinds 1996 werkt hij als stripverhaalschrijver met cartoonist Stephan Katz samen.
Uit: Vom Zauber des seitlich dran Vorbeigehens (Das süße Nichts)
„(Ich weiß noch, über was wir gestern abend geredet haben) Ob er mich geweckt habe, fragte am Telefon der Freund mit einem Deut gezierter Anteilnahme zur Mittagszeit, nachdem wir einen Abend bei mir zusammengesessen hatten, den zu kennzeichnen er den Begriff «Gelage» wählte, was ich zu dramatisch fand, denn, so erklärte ich ihm, zu zweit innert sechs Stunden drei Flaschen Wein zu leeren, sei durchaus europäisch maßvoll, mit anderen Worten, ich sei schon länger auf und guter Dinge. «Sei’s drum, laß gut sein», erwiderte der Freund. «Fragst du dich, wenn du nach solchen längeren Sitzungen morgens aufwachst, eigentlich auch manchmal: Über was haben wir gestern eigentlich die ganze Zeit geredet? Gewiß, man saß behaglich im Scheine wohlüberlegt verteilter Lampen und in angenehmer Entfernung zum jeweils anderen, anderthalb Meter etwa, so daß keiner brüllen mußte, man trank und biß auf Nüsse, mal ging der eine aufs Klo, mal der andere, und man redete ohne quälende Pausen, aber über was bloß?» «Man könnte versuchen, und sei es nur zum Spaß, eine solche Unterhaltung zu rekonstruieren.» «Ich könnte es nicht! Ich erinnere mich bloß noch an Pfeffermühlen und Herrenunterhosen.» «Dann laß mich mal.» Du kamst kurz nach acht, und wir gingen erst einmal in die Küche, weil das eben so Sitte ist, erst mal kurz in die Küche zu gehen mit Gästen, bevor man anregt, «rüberzugehen», also in den gastlich präparierten Wohn-bereich. Dein erster mir erinnerlicher Gesprächsbeitrag bestand aus einer lobenden Erwähnung meines sauber abgewischten Küchentisches. Ich erwiderte, daß ich schon aus anspruchsvolleren Gründen gelobt worden sei, und hoffte, daß dir Gewichtigeres einfallen würde,wenn sich dir einst nach meinem Tode Mikrophone entgegenschöben, deren Benutzer von dir wissen wollten, was an mir bemerkenswert gewesen sei. Daraufhin griffst du zu meiner Pfeffermühle und meintest: Ja, du würdest sagen, toll an mir sei gewesen, daß ich eine angenehm ungroße Pfeffermühle gehabt hätte und nicht, wie heutzutage beinah alle anderen, ein Ungetüm im Maßstab einer Grabbeigabe aus phallokratischer Vorzeit.“
“Roger Martin du Gard, à qui je donne à lire ces Mémoires leur reproche de ne jamais dire assez et de laisser le lecteur sur sa soif. Mon intention pourtant a toujours été de tout dire. Mais il est un degré dans la confidence que l'on ne peut dépasser sans artifice, sans se forcer ; et je cherche surtout le naturel. Sans doute un besoin de mon esprit m'amène, pour tracer plus purement chaque trait, à simplifier tout à l'excès ; on ne dessine pas sans choisir ; mais le plus gênant c'est de devoir présenter comme successifs des états de simultanéité confuse. je suis un être de dialogue ; tout en moi combat et se contredit. Les Mémoires ne sont jamais qu'à demi sincères, si grand que soit le souci de vérité : tout est toujours plus compliqué qu'on ne le dit. Peut-être même approche-t-on de plus près la vérité dans le roman. (…)
Nos actes les plus sincères sont aussi les moins calculés ; l'explication qu'on en cherche après coup reste vaine. Une fatalité me menait ; peut-être aussi le secret besoin de mettre au défi ma nature ; car, en Emmanuèle, n'était-ce pas la vertu même que j'aimais ? C'était le ciel, que mon insatiable enfer épousait ; mais cet enfer je l'omettais à l'instant même : les larmes de mon deuil en avaient éteint tous les feux ; j'étais comme ébloui d'azur, et ce que je ne consentais plus à voir avait cessé pour moi d'exister. Je crus que tout entier je pouvais me donner à elle, et le fis sans réserve de rien. A quelque temps de là nous nous fiançâmes.”
André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951) Op ongeveer 20-jarige leeftijd
De Engelse dichteres en schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire. Zie ook alle tags voor George Eliot op dit blog.
Uit: Silas Marner
“In the early years of this century, such a linen-weaver, named Silas Marner, worked at his vocation in a stone cottage that stood among the nutty hedgerows near the village of Raveloe, and not far from the edge of a deserted stone-pit. The questionable sound of Silas's loom, so unlike the natural cheerful trotting of the winnowing-machine, or the simpler rhythm of the flail, had a half-fearful fascination for the Raveloe boys, who would often leave off their nutting or birds'-nesting to peep in at the window of the stone cottage, counterbalancing a certain awe at the mysterious action of the loom, by a pleasant sense of scornful superiority, drawn from the mockery of its alternating noises, along with the bent, tread-mill attitude of the weaver. But sometimes it happened that Marner, pausing to adjust an irregularity in his thread, became aware of the small scoundrels, and, though chary of his time, he liked their intrusion so ill that he would descend from his loom, and, opening the door, would fix on them a gaze that was always enough to make them take to their legs in terror. For how was it possible to believe that those large brown protuberant eyes in Silas Marner's pale face really saw nothing very distinctly that was not close to them, and not rather that their dreadful stare could dart cramp, or rickets, or a wry mouth at any boy who happened to be in the rear? They had, perhaps, heard their fathers and mothers hint that Silas Marner could cure folks' rheumatism if he had a mind, and add, still more darkly, that if you could only speak the devil fair enough, he might save you the cost of the doctor. Such strange lingering echoes of the old demon-worship might perhaps even now be caught by the diligent listener among the grey-haired peasantry; for the rude mind with difficulty associates the ideas of power and benignity. A shadowy conception of power that by much persuasion can be induced to refrain from inflicting harm, is the shape most easily taken by the sense of the Invisible in the minds of men who have always been pressed close by primitive wants, and to whom a life of hard toil has never been illuminated by any enthusiastic religious faith.”
George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880) Ben Kingsley (Silas) en Elizabeth Hoyle (Eppie) in een verfilming uit 1985
“David en Brent kwamen elkaar tegen in de late jaren zeventig. Twee slimme, nerveuze jongens, onzeker over hun verblijf op de universiteit (waar moest dat toe leiden?), maar gelijkgestemd in hun liefde voor literatuur, muziek en film. En hoe verschillend ze ook waren, ze hadden een gemeenschappelijk droombeeld, dat ze liever niet hardop benoemden: een schrijvend leven leiden. Hun vriendschap en samenwerking ontstonden in mijn geest, zou je kunnen zeggen. In de geest van de Olivetti Studio 44. Dus als ik die kop van David zie, zo gretig als hij de beelden in zich opneemt waarin de kampioen ten onder gaat, dan weet ik dat hij denkt aan de luidruchtige pret die hij met Brent maakte als ze samen naar voetbal- en wielerwedstrijden keken. Aan hun liefde voor de vreemde schoonheid en mallotige tragiek die sport kan bieden, en natuurlijk aan Brent, zijn vriend, die op deze drukkende juniavond al meer dan een jaar onder een dikke grijze steen en een paar meter vochtige zwarte aarde ligt te vergaan. Niet lang nadat ze elkaar hadden leren kennen, begonnen David en Brent elkaar regelmatig te zien. Een paar keer per week en altijd bij Brent thuis. David woonde in een studentenflat aan de rand van de stad, waar hij zich alleen 's nachts en 's avonds, verdiept in zijn boeken en schriften prettig voelde. De rest van de dag was hij in de stad. Brents kamer bevond zich boven een modelbouwwinkel in de binnenstad, aan het A-Kerkhof. Je liep vanaf de straat in een overdekte gang met aan weerszijden etalages. Alpendorpjes en zandwoestijnen, waarin goederentreintjes rondraasden en tanks van het Afrikakorps roerloos op Montgomery stonden te wachten. Boven dit alles bungelden plastic Spitfires en Heinkel-jachtbommenwerpers aan visdraad. Aan het eind van de gang was de ingang van de winkel. Haaks erop de brede deur van donker gelakt hardhout. Daarachter leidde een hoge steile trap naar een paar kamers, een keuken en een badkamer.”
“Suddenly Galar realised what must have happened. Poison! With a roar he cut down the nearest foe, before retreating to higher ground. He brought his shoulder to his mouth and desperately sucked at the wound. Along with the blood he drew into his mouth he thought he tasted something bitter. Galar spat in disgust and looked up in time to parry a downward blow. He kicked the beast in the stomach, briefly feeling coarse fur beneath his foot as it stumbled down the incline, and quickly removed throwing-axes from straps on his back. These had small heads, many times lighter than his golden axe, but with long handles. Before the Nurgor could get back to its feet, its skull was split with one swing of Galar's arm. The Dwarf's muscles knotted as he threw the other two axes at the nearest of his opponents, both of which hit the dust. Sensing their victim's weakening power, the Nurgor surged up the rise in a triumphant assault. Galar struggled to fight off the first few blows before a heavy stave found its way through his defences and knocked him into darkness. * 'Master, your humble servant reports: we have the Dwarf.' It was a triumphant call, even if the figure who proclaimed this news looked in no condition to be happy. Though battered and bruised, he walked upright, without the least sign of pain, a grim smile twitching at the sides of his mouth. As the man drew nearer the hulking figure before him, the smile faded and he knelt humbly with outstretched arms.”
Suresh en Jyoti Guptara (Frimley, 22 november 1988)
Uit: Buddha's Little Finger (Vertaald door Andrew Bromfield)
“I did not feel any fear of death. Perhaps, I thought, it had already happened, and this icy boulevard along which I was walking was merely the threshold of the world of shadows. I had realized long before that Russian souls must be fated to cross the Styx when it is frozen, with their fare collected not by a ferryman, but by a figure garbed in grey who hires out a pair of skates — the same spiritual essence, naturally. Suddenly I could picture the scene in the finest of detail: Count Tolstoy in black tights, waving his arms about, skates over the ice towards the distant horizon — his movements are slow and solemn, but he makes rapid progress, and the three-headed dog barking soundlessly in pursuit has no chance of overtaking him. I laughed quietly, and at that very moment a hand slapped me on the shoulder. I stepped to one side and swung round sharply, feeling for the handle of the revolver in my pocket, when to my amazement I saw before me the face of Grigory Vorblei, an aquaintance from childhood. But, my God, his appearance! He was dressed from head to toe in black leather, a holster with a Mauser dangled at his hip, and in his hand he was clutching a ridiculous kind of obstetrician's travelling bag. `I'm glad you're still capable of laughter,' he said. `Hello, Grisha,' I said, `how strange to see you.' `Why strange?' `It just is strange.' `Where have you come from?' he asked in a cheerful voice. `And where are you going?'
