De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook alle tags voor Mark Twain op dit blog.

Uit:The Adventures of Huckleberry Finn

“Tom he made a sign to me — kind of a little noise with his mouth — and we went creeping away on our hands and knees. When we was ten foot off Tom whispered to me, and wanted to tie Jim to the tree for fun. But I said no; he might wake and make a disturbance, and then they'd find out I warn't in. Then Tom said he hadn't got candles enough, and he would slip in the kitchen and get some more. I didn't want him to try. I said Jim might wake up and come. But Tom wanted to resk it; so we slid in there and got three candles, and Tom laid five cents on the table for pay. Then we got out, and I was in a sweat to get away; but nothing would do Tom but he must crawl to where Jim was, on his hands and knees, and play something on him. I waited, and it seemed a good while, everything was so still and lonesome.
As soon as Tom was back we cut along the path, around the garden fence, and by and by fetched up on the steep top of the hill the other side of the house. Tom said he slipped Jim's hat off of his head and hung it on a limb right over him, and Jim stirred a little, but he didn't wake. Afterwards Jim said the witches bewitched him and put him in a trance, and rode him all over the State, and then set him under the trees again, and hung his hat on a limb to show who done it.
And next time Jim told it he said they rode him down to New Orleans; and, after that, every time he told it he spread it more and more, till by and by he said they rode him all over the world, and tired him most to death, and his back was all over saddle-boils. Jim was monstrous proud about it, and he got so he wouldn't hardly notice the other niggers. Niggers would come miles to hear Jim tell about it, and he was more looked up to than any nigger in that country. Strange niggers would stand with their mouths open and look him all over, same as if he was a wonder.”

 
Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910)
Jeff East (Huckleberry Finn) en Paul Winfield (Jim) in de film Huckleberry Finn, 1974

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Lee Klein werd geboren op 30 november 1965 in New York. Zie ook alle tags voor Lee Klein op dit blog.

THE SHOPPPINGTOWN DOWN UNDER (Fragment)

Traveling the world
For the ultimate
Integrated experience
Cairns, Port Douglas
Queensland- North Queensland
The Great Barrier Reef
By catamaran
Tropical rain forest
By Hummer
Here on quicksilver
Out to the outer reef they have had
World leaders aboard
Including
Jiang Zemin
Helmut Kohl
And
William Jefferson Clinton
The last of whom
took out some time to flirt
With some of the waitresses in blue-green getups
(As if for mermaids)
And one girl in particular
whose birthday it was
while aboard
At least, so says one of the waitresses I ask

 
Lee Klein (New York, 30 november 1965)

De Chinese schrijfster Adeline Yen Mah werd geboren op 30 november 1937 in Tianjin. Zie ook alle tags voor Adeline Yen Mah op dit blog.

Uit: Chinese Cinderella

“At the time of my birth, Big Sister was six and a half years old. My three brothers were five, four and three. They blamed me for causing Mama's death and never forgave me.
A year later, Father remarried. Our stepmother, whom we called Niang, was a seventeen-year-old Eurasian beauty fourteen years his junior. Father always introduced her to his friends as his French wife, though she was actually half French and half Chinese. Besides Chinese, she also spoke French and English. She was almost as tall as Father, stood very straight and dressed only in French clothes, many of which came from Paris. Her thick, wavy black hair never had a curl out of place. Her large, dark brown eyes were fringed with long, thick lashes. She wore heavy makeup, expensive French perfume and many diamonds and pearls. Grandmother Nai Nai told us to call her Niang, Chinese term for mother.
One year after their wedding, they had a son (Fourth Brother), followed by a daughter (Little Sister). There were now seven of us, five children from Father's first wife and two from our stepmother Niang.
Besides Father and Niang, we lived with our Grandfather Ye Ye, Grandmother Nai Nai and Aunt Baba in a big house in the French concession of Tianjin, a port city on the northeast coast of China. Aunt Baba was the older sister of our father. Because she was meek, shy and unmarried and had no money of her own, they ordered her to take care of me. From an early age, I slept in a crib in her room. This suited me well because I grew to know her better and better. Besides a room, we came to share a life apart from the rest of our family. Under the circumstances, perhaps it was inevitable that, in time, we came to care for each other very deeply.”

 
Adeline Yen Mah (Tianjin, 30 november 1937)

De Canadese dichter, arts, auteur, kunstenaar, militair John Alexander McCrae werd geboren in Guelph (Ontario) op 30 november 1872. Zie ook alle tags voor John McCrae op dit blog.

The Shadow Of The Cross

At the drowsy dusk when the shadows creep
From the golden west, where the sunbeams sleep,

An angel mused: "Is there good or ill
In the mad world's heart, since on Calvary's hill

'Round the cross a mid-day twilight fell
That darkened earth and o'ershadowed hell?"

Through the streets of a city the angel sped;
Like an open scroll men's hearts he read.

In a monarch's ear his courtiers lied
And humble faces hid hearts of pride.

Men's hate waxed hot, and their hearts grew cold,
As they haggled and fought for the lust of gold.

Despairing, he cried, "After all these years
Is there naught but hatred and strife and tears?"

He found two waifs in an attic bare;
-- A single crust was their meagre fare --

One strove to quiet the other's cries,
And the love-light dawned in her famished eyes

As she kissed the child with a motherly air:
"I don't need mine, you can have my share."

Then the angel knew that the earthly cross
And the sorrow and shame were not wholly loss.

At dawn, when hushed was earth's busy hum
And men looked not for their Christ to come,

From the attic poor to the palace grand,
The King and the beggar went hand in hand.

 
John McCrae (30 november 1872 - 28 januari 1918)
Miniversie van het ontwerp voor een standbeeld

De Engelse schrijver Jonathan Swift werd op 30 november 1667 in Dublin geboren uit Engelse ouders. Zie ook alle tags alle tags voor Jonathan Swift op dit blog.

Uit: Gulliver's Travels

“But I should have mentioned, that before the principal person began his oration, he cried out three times, Langro debul san (these words, and the former, were afterwards repeated, and explained to me). Whereupon immediately about fifty of the inhabitants came and cut the strings that fastened the left side of my head, which gave me the liberty of turning it to the right, and of observing the person and gesture of him that was to speak. He appeared to be of a middle age, and taller than any of the other three who attended him, whereof one was a page that held up his train, and seemed to be somewhat longer than my middle finger; the other two stood one on each side, to support him. He acted every part of an orator, and I could observe many periods of threatenings, and others of promises, pity, and kindness.
I answered in a few words, but in the most submissive manner, lifting up my left hand, and both my eyes, to the sun, as calling him for a witness: and, being almost famished with hunger, having not eaten a morsel for some hours before I left the ship, I found the demands of nature so strong upon me, that I could not forbear showing my impatience (perhaps against the strict rules of decency) by putting my finger frequently to my mouth, to signify that I wanted food. The hurgo (for so they call a great lord, as I afterwards learned) understood me very well.He descended from the stage, and commanded that several ladders should be applied to my sides; on which above a hundred of the inhabitants mounted, and walked towards my mouth, laden with baskets full of meat, which had been provided and sent thither by the king's orders, upon the first intelligence he received of me.”

 
Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745)
Scene uit de film Gulliver’s Travels, 2010

De Engelse schrijver Sir Philip Sidney werd geboren op 30 november 1554 in het kasteel van Penshurst in het graafschap Kent. Zie ook alle tags voor Sir Philip Sidney op dit blog.

Sonnet 35: What May Words Say

What may words say, or what may words not say,
Where truth itself must speak like flattery?
Within what bounds can one his liking stay,
Where Nature doth with infinite agree?

What Nestor's counsel can my flames allay,
Since Reason's self doth blow the coal in me?
And ah what hope, that hope should once see day,
Where Cupid is sworn page to Chastity?

Honor is honor'd, that thou dost possess
Him as thy slave, and now long needy Fame
Doth even grom rich, naming my Stella's name.

Wit learns in thee perfection to express,
Not thou by praise, but prasie in thee is rais'd:
It is a praise to praise, when thou art prais'd.

Sonnet 48: Soul's Joy, Bend Not

Soul's joy, bend not those morning stars from me,
Where Virtue is made strong by Beauty's might,
Where Love is chasteness, Pain doth learn delight,
And Humbleness grows one with Majesty.

Whatever may ensue, oh let me be
Copartner of the riches of that sight:
Let not mine eyes be hell-driv'n from that light:
Oh look, oh shine, oh let me die and see.

For though I oft myself of them bemoan,
That though my heart their beamy darts be gone,
Whose cureless wounds ev'n now most freshly bleed:

Yet since my death-wound is already got,
Dear killer, spare not thy sweet cruel shot:
A kind of grace it is to kill with speed.

 
Philip Sidney (30 november 1554 – 17 oktober 1586)
Portret door John de Critz the elder, rond 1620

30-11-2014 om 13:33 geschreven door Romenu  

De Britse staatsman en schrijver Sir Winston Leonard Spencer Churchill werd geboren in Woodstock op 30 november 1874. Zie ook alle tags voor Winston Churchill op dit blog.

Uit:The Crossing

“These lapses of my father's were a perpetual source of wonder to me,--and, I must say, of delight. They occurred only when a passing traveller who hit his fancy chanced that way, or, what was almost as rare, a neighbor. Many a winter night I have lain awake under the skins, listening to a flow of language that held me spellbound, though I understood scarce a word of it.
"Virtuous and vicious every man must be,
Few in the extreme, but all in a degree."
The chance neighbor or traveller was no less struck with wonder. And many the time have I heard the query, at the Cross-Roads and elsewhere, "Whar Alec Trimble got his larnin'?"
The truth is, my father was an object of suspicion to the frontiersmen. Even as a child I knew this, and resented it. He had brought me up in solitude, and I was old for my age, learned in some things far beyond my years, and ignorant of others I should have known. I loved the man passionately. In the long winter evenings, when the howl of wolves and "painters" rose as the wind lulled, he taught me to read from the Bible and the "Pilgrim's Progress." I can see his long, slim fingers on the page. They seemed but ill fitted for the life he led.
The love of rhythmic language was somehow born into me, and many's the time I have held watch in the cabin day and night while my father was away on his hunts, spelling out the verses that have since become part of my life.“

 
Winston Churchill (30 november 1874 - 24 januari 1965)

De Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery werd geboren in Clifton op 30 november 1874. Zie ook alle tags voor Lucy Maud Montgomery op dit blog.

Uit: Anne Of Green Gables

“Had it been any other man in Avonlea, Mrs. Rachel, deftly putting this and that together, might have given a pretty good guess as to both questions. But Matthew so rarely went from home that it must be something pressing and unusual which was taking him; he was the shyest man alive and hated to have to go among strangers or to any place where he might have to talk. Matthew, dressed up with a white collar and driving in a buggy, was something that didn't happen often. Mrs. Rachel, ponder as she might, could make nothing of it and her afternoon's enjoyment was spoiled.
"I'll just step over to Green Gables after tea and find out from Marilla where he's gone and why," the worthy woman finally concluded. "He doesn't generally go to town this time of year and he NEVER visits; if he'd run out of turnip seed he wouldn't dress up and take the buggy to go for more; he wasn't driving fast enough to be going for a doctor. Yet something must have happened since last night to start him off. I'm clean puzzled, that's what, and I won't know a minute's peace of mind or conscience until I know what has taken Matthew Cuthbert out of Avonlea today."
Accordingly after tea Mrs. Rachel set out; she had not far to go; the big, rambling, orchard-embowered house where the Cuthberts lived was a scant quarter of a mile up the road from Lynde's Hollow. To be sure, the long lane made it a good deal further. Matthew Cuthbert's father, as shy and silent as his son after him, had got as far away as he possibly could from his fellow men without actually retreating into the woods when he founded his homestead. Green Gables was built at the furthest edge of his cleared land and there it was to this day, barely visible from the main road along which all the other Avonlea houses were so sociably situated. Mrs. Rachel Lynde did not call living in such a place LIVING at all.”

 
Lucy Maud Montgomery (30 november 1874 – 24 april 1942)
Megan Follows (Anne) en Jonathan Crombie (Gilbert) in de tv-film uit 1985

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Lavant (eig. Richard Cramer) werd geboren op 30 november 1844 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Rudolf Lavant op dit blog.

Rothe Weihnachten (Fragment)

Wie seinen Arm im Licht des jungen Tages
Der Zecher seufzend auf die Tafel stemmt,
Die man im wüsten Toben des Gelages
Mit Blut der Reben achtlos überschwemmt;
Wie in die Hand er müde senkt die Stirne,
Und wie ein Frösteln seinen Leib durchbebt
Und wie ihm leise schaudert vor der Dirne,
Die stieren Blicks das Glas noch immer hebt;

Wie er sich schämt, daß dem verbuhlten Flüstern
Er Nachts gelauscht – wie er in Ueberdruß
Sie von sich stößt, die ihm die Lippe lüstern
Noch immer bietet zu verbotnem Kuß;
Und wie, voll Ekels vor dem Wein, der Schlaffe
Das Glas, das vor ihm, hastig von sich stößt
Und gierig ein aus blitzender Karaffe
Des Wassers kalte, reine Fluth sich flößt –

So schüttelt langsam ab des Rausches Bande,
Von Frost durchrieselt, müde, stumpf und bleich,
Und so besinnt sich auf die eigne Schande
Das arme Volk im neuen Deutschen Reich.
Es weist zurück in Ungeduld und Grauen
Den Taumelkelch, mit Lolch und Mohn bekränzt,
Und runzelt drohend seine dunklen Brauen,
Wenn er ihm gleißend vor der Lippe glänzt.

Es ist der Lüge satt, die ihm geschmeichelt,
Die es berauscht, die seinen Blick verhängt,
Die ihm die Wange dirnenhaft gestreichelt
Und immer dichter sich an ihn gedrängt.
Der Rausch der Siege und der Macht – verflogen!
Die goldne Zeit, die man verhieß – ein Schein!
Wie plump und frech die Presse dich betrogen –
Mein armes Volk, siehst du es endlich ein?

 
Rudolf Lavant (30 november 1844 – 6 december 1915)
Kerstmarkt in Leipzig

De Engelse dichter en schrijver John Bunyan werd geboren op 30 november 1628 in Harrowden bij Bedford. Zie ook alle tags voor John Bunyan op dit blog.

Of Holiness Of Life

Now, then, if holiness thou wouldst obtain,
And wouldst a tender Christian man remain,

Keep faith in action, let that righteousness
That Christ fulfilled always have express

And clear distinction in thy heart, from all
That men by Scripture, or besides, it, call

Inherent gospel holiness, or what
Terms else they please to give it; for 'tis that,

And that alone, by which all graces come
Into the heart; for else there is no room

For ought but pride, presumption, or despair,
No love or other graces can be there.

Received you the Spirit, saith St. Paul,
By hearing, faith, or works? not works, and shall

No ways retain the same, except you do
Hear faith, embrace the same, and stick thereto.

 
John Bunyan (30 november 1628 - 31 augustus 1688)
 

De Chileense dichter en schrijver Sergio Badilla Castillo werd geboren in Valparaíso op 30 november 1947. Zie ook alle tags voor Sergio Badilla Castillo op dit blog.

Epiphany

A courtyard filled with prophets
all hoping for a miracle.
Insomniac virgins doze and start
in the endless wait
and my dead legs come back to life.
A bank alarm goes off and an unfazed youth
keeps talking on his mobile phone.
Interviewed for radio I state that I’m a believer
pointlessly quoting St Augustine’s Confessions.
The prophets are impatient on the cloister steps.
Loudspeakers let loose a heavenly music
and a pack of dogs growls among the crowd.
My ears and extremities feel cold.
I look to the horizon and see a mass of cumulus
and a pale moon fade into the black cosmos
supposedly plotting an escape.
The prophets withdraw quietly to the temple.
False alarm: no epiphany today.

Vertaald door Roger Hickin en Sergio Badilla Castillo

 
Sergio Badilla Castillo (Valparaíso, 30 november 1947)

De Amerikaanse toneelschrijver en filmregisseur David Mamet werd geboren op 30 november 1947 in Chicago. Zie ook alle tags voor David Mamet op dit blog.

Uit: Why I Am No Longer a 'Brain-Dead Liberal'

“These cherished precepts had, over the years, become ingrained as increasingly impracticable prejudices. Why do I say impracticable? Because although I still held these beliefs, I no longer applied them in my life. How do I know? My wife informed me. We were riding along and listening to NPR. I felt my facial muscles tightening, and the words beginning to form in my mind: Shut the fuck up. "?" she prompted. And her terse, elegant summation, as always, awakened me to a deeper truth: I had been listening to NPR and reading various organs of national opinion for years, wonder and rage contending for pride of place. Further: I found I had been—rather charmingly, I thought—referring to myself for years as "a brain-dead liberal," and to NPR as "National Palestinian Radio."
This is, to me, the synthesis of this worldview with which I now found myself disenchanted: that everything is always wrong.
But in my life, a brief review revealed, everything was not always wrong, and neither was nor is always wrong in the community in which I live, or in my country. Further, it was not always wrong in previous communities in which I lived, and among the various and mobile classes of which I was at various times a part.”

 
David Mamet (Chicago, 30 november 1947)

De Amerikaanse schrijver Wil Mara werd geboren op 30 november 1966 in de buurt van Long Beach Island, New Jersey. Zie ook alle tags voor Wil Mara op dit blog.

Uit: Blown Away!

"Yeah, it'll take some doing to get these animals situated," Sharkey agreed.
"Thank you." Mara smiled at me gratefully.
I took her suitcase. "Come on. Miss Edith's place is just up the road a way. One thing about Upper Matecumbe Key is that it's a narrow island, so everything is pretty close together in the town of Islamorada. Folks live on one side of the tracks or the other. These railroad tracks were built up so high above the main road, we think of them as hills."
Mara laughed. "You should see the hills in Pennsylvania, where I come from!"
We walked along quietly for a while, and then Mara said, "You look a lot like your dad."
"Everyone tells me that," I said. Dad and I both had kind of bronze-colored hair and dark eyes. Mom and Star looked alike too, with blond hair and pale blue eyes.
"You live here all the time?"
"Yep, I'm a real conch. I was born here."
"What's a conch?"
"It's really a shellfish, but people who live on the Keys are called conchs."
"Do you go to school here?"
"We go to school up in Tavernier, about fifteen miles north of here. They have electricity for two or three hours in the morning. But when I go to high school next year, I'll have to board down in Key West. What grade are you in?"
"I'm going into tenth grade. I'll be fifteen next year."

 
Wil Mara (Long Beach Island, 30 november 1966)

30-11-2014 om 13:33 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook alle tags voor Mario Petrucci op dit blog.

Last Wish
(Chernobyl, 1986)

You bury me in concrete.   Bury me
in lead.   Rather I was buried
with a bullet in the head.

You seal me in powder.   Cut the hair
last.   Then take the trimmings
and seal them in glass.

You wrap me in plastic.   Wash me
in foam.   Weld the box airless
and ram the box home.

For each tomb that's hidden a green
soldier turns.   None decomposes.
Nothing for worms.

A buckle.   A pencil.   Break one thing
I left.   Give some small part of me
ordinary death.

Lessons

Easy for me, your son,
youthful lungs trawling in one sweep –

cigar smoke, omelette,
the girl next door.

One day I told you
how in physics we'd calculated a cough holds

billions of atoms Galileo
inhaled.   It took a full

week for your retort -
as always, off the nail.   Must be I've used it

all then.   From Siberia
to Antarctica - from slack-

pit to spire.   That's
why each draw's so, so bloody hard.

Your drenched face was me,
silenced.   Had to catch you

last thing, at the foot
of your Jacob's Ladder, ascending to the one

bulb of the landing
toilet, to tell you

I'd checked with sir.
You can't use it all, I piped, not in a hundred

million years.   You'll get
better.   Just wait and see.

Mouth bluish, a slur
suspended over your chest.   Fist white

on the rail.   You said
Don't hold your breath.

 
Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

De Algerijnse, Franstalige, dichter en schrijver Jean Senac werd geboren op 29 november 1926 in Beni Saf in de regio Oran. Zie ook alle tags voor Jean Senac op dit blog.

My People's Early Rising

You were saying easy things;
the hard-working woman of the morning
the forest that grew in your voice
its trees so thick that they tear hearts apart
and know the full weight of song
the warmth of a clearing
for the up-right man who demands
a word of peace
a word of human proportions
You pulled the stalker from his solitude
who steeped in shadows kept you in his sight
the one who wants to write the way you see
the way you sing, the way you weave
and bring the others wheat
goat's milk
flour coarsely ground
and thick in the heart and strong in the blood
the kindness of everyone
and the impetuous charm of men in solidarity.
Speak oh tranquil flower weaver of hope
prelude to the barley's certain awakening
say that soon steel will reject the throat
that soon the douar will deal a blow to the night
You will teach me to think
to live as you live
Torn from the dark abode, your early rising

Triolet With A Line

Come walk with me under the low-slung stars
until the birds are buried again inside our blood,
sewn in with fishing line, leaving a jagged scar.
Come walk with me under the low-slung stars
while our love smolders like a thick cigar.
Our time swells and ends, fast as a flash flood.
Come hold me under the low-slung stars
until the birds are buried again inside our blood.

Vertaald door David Bergman en Katia Sainson

 
Jean Senac (29 november 1926 – 30 augustus 1973)

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook alle tags voor Carlo Levi op dit blog.

Uit:Christus kwam niet verder dan Eboli (Vertaald door Margriet Agricola)

“Ondanks al mijn bezigheden en het werk gingen de dagen in die doodse wereld voorbij in een bleke eentonigheid, zonder tijd, zonder liefde, zonder vrijheid. De aanwezigheid van één enkel levend ding zou mij duizendmaal liever zijn geweest dan al die vele wemelende onlichamelijke wezens die je aankijken en je volgen en die de eenzaamheid alleen maar zwaarder maken. De voortdurende magie van de dieren en de dingen weegt als een dodelijke betovering op je hart, maar om je van hun aanwezigheid te bevrijden dienen zich alleen maar nieuwe magische remedies aan. Giulia leerde mij hoe zij haar liefdesdrankjes maakte en ook een aantal toverspreuken. Maar wat is er nu meer in tegenspraak met de liefde, die toch vrijwillig gegeven moet worden, dan de magie die er op uit is de ander te dwingen? Er bestonden toverspreuken om het hart van de aanwezige mensen te binden, en andere om mensen die ver weg waren te beïnvloeden. Een daarvan, en Giulia verzekerde mij dat die bijzonder effectief was, was bestemd voor mensen aan de andere kant van de bergen en de verre zeeën. Die voelden hoe de toverspreuk aan hen trok, en gedreven door de liefde lieten zij alles in de steek om gehoor te geven aan de oproep terug te keren.”

 
Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)
Carlo Levi: Landschap met maan, 1935

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook alle tags voor Jean-Philippe Toussaint op dit blog.

Uit: The Bathroom (Vertaald door Nancy Amphoux en Paul De Angelis)

“8. A friend of my parents was passing through Paris and came to see me. From him I learned it was raining. Stretching out an arm toward the washbasin, I suggested he take a towel. Best the yellow, the other one was dirty. He dried his hair carefully and at length. I didn't know what he wanted from me. When the silence had begun to seem permanent, he told me the latest about his professional activities, explaining that the difficulties he had to contend with were insurmountable since they were linked to incompatibilities of temperament among persons at the same hierarchical level. Fiddling nervously with my towel, he strode up and down alongside the bathtub and, fired by his words, became more and more intransigent. He began to threaten and vociferate. In the end he accused Lacour of irresponsibility. I am trying to do the impossible, he said, the impossible! And nobody gives a damn."

 
Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook alle tags voor C. S. Lewis en de overige tags voor C, S. Lewis op dit blog.

Uit: Mere Christianity

“Imagine yourself as a living house. God comes in to rebuild that house. At first, perhaps, you can understand what He is doing. He is getting the drains right and stopping the leaks in the roof and so on; you knew that those jobs needed doing and so you are not surprised. But presently He starts knocking the house about in a way that hurts abominably and does not seem to make any sense. What on earth is He up to? The explanation is that He is building quite a different house from the one you thought of - throwing out a new wing here, putting on an extra floor there, running up towers, making courtyards. You thought you were being made into a decent little cottage: but He is building a palace. He intends to come and live in it Himself.”
(…)

“I am trying here to prevent anyone saying the really foolish thing that people often say about Him: I’m ready to accept Jesus as a great moral teacher, but I don’t accept his claim to be God. That is the one thing we must not say. A man who was merely a man and said the sort of things Jesus said would not be a great moral teacher. He would either be a lunatic — on the level with the man who says he is a poached egg — or else he would be the Devil of Hell. You must make your choice. Either this man was, and is, the Son of God, or else a madman or something worse. You can shut him up for a fool, you can spit at him and kill him as a demon or you can fall at his feet and call him Lord and God, but let us not come with any patronizing nonsense about his being a great human teacher. He has not left that open to us. He did not intend to.”

 
C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren inStuttgart op 29 november 1802. Zie ook alle tags voor Wilhelm Hauff op dit blog.

Uit: Phantasien im Bremer Ratskeller

»Mit dem Menschen ist nicht auszukommen«, sagten sie, als sie in meinem Gasthof die Treppe hinabstiegen, und ich konnte es noch deutlich hören. »Jetzt will er wieder schlafen von neun Uhr an und leben wie ein Murmeltier; wer hätte das gedacht vor vier Jahren!«
Sie hatte nicht Unrecht, die Freunde, daß sie mich in Unmut verließen. Gab es ja doch heute abend eines der glänzendsten musikalischen, tanzenden und deklamierenden Butterbrote in der Stadt und hatte sie sich nicht alle mögliche Mühe gegeben, mit, dem Landfremden, einen angenehmen Abend dort zu verschaffen? Aber es war wahrhaftig unmöglich; ich konnte nicht gehen. Warum sollte ich einen tanzenden Tee besuchen, wo sie nicht tanzte, warum ein singendes Butterbrot, wo ich (ich wußte es zum voraus) hätte singen müssen, ohne von ihr gehört zu werden; warum einen trauten Kreis von Freunden durch Trübsinn und finsteres Wesen stören, das ich nun heute nicht verbannen konnte? O Gott! ich wollte ja lieber, daß sie mir auf der Treppe einige Sekunden fluchten, als daß sie sich von neun Uhr bis ein Uhr langweilten, wenn sie nur mit meinem Körper sich unterhielten und bei der Seele umsonst anfragten, die einige Straßen weiter auf Unserer Lieben Frauen Kirchhof nachtwandelte.
Aber das tat mir wehe, daß mich die guten Gesellen für ein Murmeltier hielten und dem Drang nach Schlafe zuschrieben, was aus Freude am Wachen geschah. O nur du, ehrlicher Hermann, wußtest es mehr zu würdigen! Hörte ich denn nicht, wie du unten auf dem Domhof sagtest: »Schlaf ist es nicht, denn seine Augen leuchteten. Aber entweder hat er wieder zu viel oder zu wenig Wein getrunken, das heißt, er trinkt noch welchen und – allein.«

 
Wilhelm Hauff (29 november 1802 - 18 november 1827)
Borstbeeld in het Wilhelm-Hauff-Museum in Honau

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook alle tags voor Louisa May Alcott op dit blog.

Uit: Onder moedervleugels (Vertaald door Wilhelmina Doedes-Clarisse en Aleida Doedes)

‘Het Kerstfeest zal geen Kerstfeest zijn, zonder presenten,’ bromde Jo, die languit op het haardkleedje lag.
‘Het is verschrikkelijk arm te zijn!’ zuchtte Meta en keek naar hare oude japon.
‘Ik vind het heel onbillijk, dat sommige meisjes allerlei mooie dingen hebben, en andere meisjes niets,’ voegde kleine Amy ontevreden snuivend er bij.
‘Wij hebben in elk geval toch vader en moeder en elkander,’ zeide Betsy vriendelijk uit haar hoekje.
De vier jonge gezichtjes, bestraald door het haardvuur, klaarden bij die bemoedigende woorden op, maar betrokken weêr, toen Jo droevig zeide:
‘Wij hebben vader niet, en zullen hem in lang niet hebben.’ Zij zeide niet: ‘misschien nooit weêr,’ maar allen voegden het er in haar hart bij, en dachten aan den vader, die verre was op het tooneel van den strijd.
Niemand sprak gedurende de eerste oogenblikken; toen zeide Meta op vroolijken toon:
‘Gij weet, waarom moeder voorstelde, dat wij dit jaar geen Kerstpresenten zouden hebben: omdat het een moeilijke winter zal zijn voor iedereen; en zij vindt, dat wij geen geld moeten uitgeven voor ons pleizier, terwijl onze soldaten zooveel moeten doorstaan in het leger. Wij kunnen niet veel doen, maar wij kunnen ons wel kleine opofferingen getroosten, en behoorden dat met een blij hart te doen, maar ik vrees, dat ik het niet doe,’ en Meta schudde haar hoofd, terwijl zij met smart dacht aan al de mooie dingen, die zij graag wilde hebben.
‘Maar ik geloof niet, dat het weinigje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. Wij hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets moet verwachten van moeder of u, maar ik zou graag “Undine en Sintram” voor mijzelve willen koopen, ik heb er al zóó lang naar verlangd,’ zeide Jo, die een boekworm was”.

 
Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)
Portret door George Healy, 1871

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Stelzhamer werd geboren in Großpiesenham op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2008 en ook mijn blog van 29 november 2009.

Rätsel

Ich kenne ein Antlitz
das ist so klar
Als wär’s von Nichts der Kommentar

Draus blicken Augen, groß und klein
Die könnten auch wahrlich nicht klarer sein

Ich hab es schon oftmals angelacht
Nach frohem Tag in stiller Nacht

Hab öfters auch geweint vor ihm
Und aufgeflucht im wilden Grimm

Allein das Gesicht blieb glatt und klar
Als wär’s zu Nichts der Kommentar

Wie’s Bacherl so gscheid

Oft wills da nöt krea gehn,
Das is a Pein!
Do so gscheid, azwies Bacherl
Wirst denna wohl sein?!

Das windt sö und boigt sö,
Das schlingt sö und schmoigt sö,
Nur gehn, seits, nur gehn,
Olls is bössa wie’s Stehn!

Ja, oft wills ain nöt krea gehn,
Das is a Pein!
Do, wies Bacherl so gscheid,
Wird ma denna wohl sein!

 
Franz Stelzhamer (29 november 1802 – 14 juni 1874)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e november ook mijn vorige blog van vandaag.

29-11-2014 om 14:00 geschreven door Romenu  

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd op 29 november 1910 geboren in Lodz in Polen. Zie ook alle tags voor Antanas Škėma op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009 en ook mijn blog van 29 november 2010.

Uit: Steps And Stairs (Vertaald door Kęstutis Girnius)

„You thought you sailed west, west the whole day. But your boat turned around, and you return to land again. An old fisherman, a friend of your youth, sits on the rocky shore. His campfire smolders. Dead fish lie around him. In the silk sphere fish and stars, sparks and embers, veined hands and mermaid scales. In the silk sphere a round night is reflected in the electric lamp.
I think all of this when I stop two yards below the old man and see the holes in his soles, while the half-blind man feels something completely other.
He cleaned banks. In Manhattan and Brooklyn, Queens and the Bronx. In the cellar were ladders and rags, cleaning oil and soap powders, and in the marbled rooms dust stuck to furniture, walls, ceilings, lampshades, and curtains—the unctuous dust of banks, like a thick layer of frozen fat. The Ukrainian stooped often, crawled on all fours, and swayed below the ceiling; hot water flowed through his unfeeling fingers; tables and chairs, telephones and ashtrays, the steel of safes and the blue veins of marble rejuvenated themselves with damp leather, redwood mirrors, the matted shine of plastic; his hands stuck together from the cleaning oil, they smelled of pine sap, of bare feet in the morning mist, the filth of old age, and wrung-out underwear.
I.R.T., B.M.T., Independent. Every night the subways, ruled by magic hieroglyphics, carpets from "A Thousand and One Nights," flew the Ukrainian to a different part of the city. He still walked a few blocks. The same taverns with different names licked his eyes. Gondola, New Orleans, On the 7th Corner. Store windows were jammed with shirts and shoes tied with red ribbons, presents for a girl friend, children, and for oneself.“

 
Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

De Amerikaanse schrijfster Madeleine L'Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. Zie ook alle tags voor Madeleine L’Engle op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009 en ook mijn blog van 29 november 2010.

Uit: The Joys of Love

“One Friday night in the beginning of August, Kurt, his face smeared with greasepaint and cold cream, said, “Elizabeth, I want to talk to you. Go wait for me on the old boardwalk.”
The old boardwalk was about a hundred feet closer to the ocean than the regular boardwalk. It had long ago been washed away and consisted now of perhaps a dozen barnacled piles sticking haphazardly up out of the sand.
Elizabeth climbed onto one of the piles and sat facing the ocean. She had on the full long yellow dirndl skirt and peasant blouse she had worn for ushering, and the sand had come in through her sandals and settled between her toes. The tide was coming in and small, precocious waves crept closer and closer to her. From farther down the beach came the sound of two recorders playing a duet, and the delicate notes of an old English madrigal floated up to her, so faint and so blown by the wind that the music seemed to be part of the night, one with the lapping of the small waves against the piles, the roar of the breakers muted in the quiet night, rather than a sound produced by two human beings blowing into wooden pipes. Behind her and up the boardwalk Elizabeth could still hear voices from the theatre, stragglers from the audience standing around on the boardwalk talking, members of the company coming out of the stage door and discussing plans for the evening.
Elizabeth raised her head as a voice called, “Elizabeth Jerrold, is that you?”
She tried to keep the disappointment that it wasn’t Kurt out of her voice as she called back, “Hi, Ben, where are you off to?”
Ben dropped off the boardwalk and clambered up onto the pile next to Elizabeth. “Hey, the tide’s coming in.”
“I know it is.”
He turned and tried to look at her face, which was only a pale shadow in the starlight. “Come on down the boardwalk to Lukie’s and have a hamburger with me.”
“I’m broke.”
“I’ll treat you,” Ben said, still trying to read her expression.”

 
Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ludwig Anzengruber op dit blog.

Uit: Der gottüberlegene Jakob

„Die Frühmesse war vorüber, die Leute drängten aus der Kirche, verloren sich auf verschiedenen Wegen nach ihren Gehöften, oder verhielten sich wohl auch plaudernd, in Gruppen, auf dem großen Platze. Im Gotteshause blieben nur diejenigen zurück, die ein besonderes Anliegen auf dem Herzen hatten.
In der letzten Kirchenbank saß, in eine Ecke gedrückt, ein gar schmächtiges Bäuerlein; der große Hut, der neben ihm auf dem Sitzbrette lag, sah danach aus, als könne er sich über das ganze Männchen stülpen, daß nichts hervorsähe als die Schuhspitzen. Durch eine Rosette aus farbigen Gläsern, oberhalb eines Seitenaltares, fiel ein Lichtstreif quer in das Schiff der Kirche und machte die Weste des Beters in brennendem Rot aufleuchten; ein paar tiefe Falten durchfuhren sie, wie sie so schlotterig über seiner eingesunkenen Brust herabhing, und von den kugeligen, bleiernen Knöpfen fehlte einer; bleierne mußten's freilich sein, denn silberne auf einer »Armen-Leut'-Weste« haften nur an Spinnweben.
Jakob Wiesner hieß der Mann im Betstuhle. Er zeigte ein schmales, demütiges Gesichtchen, die Lider und Ränder der kleinen, beweglichen, grauen Augen waren gerötet und sahen wie verschwollen aus. Die Stirn war spitz, und über derselben hing ein dichter Schopf, der einer verkümmerten Locke glich: was sonst an Haaren gedieh, war vom Hinterhaupte nach vorn gebürstet, aber es waren ihrer nicht so viele, um den kahlen Wirbel verdecken zu können. Zwischen den Fingern hielt der Wiesner Jakob einen Rosenkranz, und sooft er mit einem Vaterunser zu Ende kam, wo andere Christen beten: »Führe uns nicht in Versuchung, sondern erlöse uns von dem Übel«, murmelte er regelmäßig: »Führe uns nicht in Versuchung, sondern mach mir meine kranke Kuh wieder gesund. Amen!«
Eine kranke Kuh ist eben auch ein Übel.”

 
Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Zie ook alle tags voor Silvio Rodriguez op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009.

Angel for an ending

They say that when a silence
appears between two,
it was that an angel
stole their voices.
And, that day, such silence came,
the day that we had to forget.
what, in such a luck,
I still
hadn't finished quieting up.

Everything started in the surprise,
in a casual encounter,
but the night is roguish
when the luck is woven.
Without realizing it, we make an oblation
that makes a pact with the pain
or an angel passes,
it's made into a legend
and it becomes love.

Now I understand
who was the angel
who passed between us.
It was the most terrible
the rentless
the fiercest.

Now I fully understand
this mortal silence.
Angel that passes,
kisses and embraces you,
angel for an ending.

 
Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

De Franse schrijver Maurice Genevoix werd geboren op 29 november 1890 in Decize (Nièvre). Zie ook alle tags voor Maurice Genevoix op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009.

Uit: Nuits de guerre

« Les Allemands sont tout proches. Des soldats français, mutilés, terrorisés, se replient dans le désordre. Le lieutenant Genevoix tente de rassembler ses hommes pour donner l'assaut.
Ligne de sections par quatre, sous bois, gravissant la pente. Je réagis mal contre l'inquiétude que m'inspire la nervosité des soldats. J'ai confiance en eux, en moi; mais je redoute, malgré que j'en aie, quelque chose d'impossible à prévoir, l'affolement, la panique, est-ce que je sais?
Comme nous montons lentement! Mes artères battent, ma tête s'échauffe.
Ah! ...
Violente, claquante, frénétique, la fusillade a jailli vers nous comme nous arrivions au sommet. Les hommes, d'un seul mouvement impulsif, se sont jetés à terre.
«Debout, nom d'un chien! Regnard, Lauche, tous les gradés, vous n'avez pas honte? Faites-les lever!»
Nous ne sommes pas encore au feu meurtrier. Quelques balles seulement viennent nous chercher, et coupent des branches au-dessus de nous. Je dis, très haut:
«C'est bien compris? Je veux que les gradés tiennent la main à ce que personne ne perde la ligne. Nous allons peut-être entrer au taillis, où l'on s'égare facilement. Il faut avoir l'oeil partout.»
Là-bas, dans le layon que nous suivons, deux hommes ont surgi. Ils viennent vers nous, très vite, à une allure de fuite. Et petit à petit je discerne leur face ensanglantée, que nul pansement ne cache et qu'ils vont montrer aux miens. Ils approchent; les voici; et le premier crie vers nous:
«Rangez-vous! Y en a d'autres qui viennent derrière!»
Il n'a plus de nez. A la place, un trou qui saigne, qui saigne...
Avec lui, un autre dont la mâchoire inférieure vient de sauter. Est-il possible qu'une seule balle ait fait cela? La moitié inférieure du visage n'est plus qu'un morceau de chair rouge, molle, pendante, d'où le sang mêlé à la salive coule en filet visqueux. Et ce visage a deux yeux bleus d'enfant, qui arrêtent sur moi un lourd, un intolérable regard de détresse et de stupeur muette. Cela me bouleverse, pitié aux larmes, tristesse, puis colère démesurée contre ceux qui nous font la guerre, ceux par qui tout ce sang coule, ceux qui massacrent et mutilent.
«Rangez-vous! Rangez-vous!»

 
Maurice Genevoix (29 november 1890 -  8 september 1980)
Tijdens WO I

De Chileens-Venezolaanse dichter, wetgever, filosoof, politicus, diplomaat, wetenschapper, humanist en taalkundige Andrés Bello werd geboren in Caracas, Venezuela, op 29 november 1781. Zie ook alle tags voor Andrés Bello op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009.

Allocution to Poetry (Fragment)

Divine poetry, you who dwell in solitude'
taught to enwrap your songs
in the shady forest's silence,
you who lived in the green grotto
and had for company the mountain's echo;
it is time for you to leave effete Europe,
no lover of your native rustic charms,
and fly to where Columbus’s world
opens its great scene before your eyes.
There heaven respects the laurel,evergreen
with which you crown men's valor.
There too the flowering meadow,
the tangled wood,the twisting river,
offer a thousand colors to your brush,
And Zephyr flits among the roses,
and shining stars spangle night's chariot.
The king of heaven rises,among bright curtains
of pearly clouds;and little birds
sweetly sing songs of love in tones unlearned.

Oh, sylvan nymph,what have you to do
 with pomps of gilded royal palaces?

 
Andrés Bello (29 november 1781 - 10 oktober 1865)
Standbeeld in Caracas

29-11-2014 om 13:45 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Erwin Mortier werd geboren in Nevele op 28 november 1965. Zie ook alle tags voor Erwin Mortier op dit blog.

Uit: De spiegelingen

“Die avond in mei moet alles nog gebeuren. Ik voel de verrukking die door mijn ribben trekt nu ik de lucht van de aarde ruik aan de waterkant. De aarde, eindelijk ontwaakt na de wintermaanden, al ruik ik nu iets anders in die lucht: de lijfgeur van mijn eigen onbevangenheid. Onze wereld is niet vredig, dat begrijp ik, nu ik naar die zomerse meiavond terugkeer en mezelf in mijn jonge romp laat glijden, die me omknelt als een nauwsluitend vest. Ik geloof dat het me die avond voor het eerst echt daagt, niet alleen maar met mijn verstand, dat heeft waarschijnlijk al langer zijn conclusies getrokken, maar fundamenteler, in mijn beenmerg, dat ik nimmer in de geijkte levenspatronen een thuishaven zal vinden. Ik zie mezelf lol maken met mijn maten. We lopen over het jaagpad, de soepelheid van onze lichamen bevangt me, tot een eind buiten de stad, tot de plek waar de rivier in een van zijn oude armen achter een dijk beplant met ratelpopulieren ligt te verzanden - wie weet hoe lang al. We hebben niet zoveel tijd, de dralende zomeravonden van juni zijn nog niet gearriveerd en we moeten voor het donker weer thuis zijn. Maar we willen zwemmen, ons van onze kleren ontdoen en een duik nemen in het stille groene water.
Opwinding klopt in mijn aders, en ook pijn, zacht knagend in mijn borst, jankend in mijn kruis. Een pijn die ik nu scherper gewaarword dan op het ogenblik zelf. Ons geheugen wordt pas herinnering wanneer de toekomst het bezoekt en met haar ontgoochelingen besmet. Er bestaat geen geschiedenis die niet geïnfecteerd is. Het is werkelijk een prachtige avond. Ik weet niet of ik opmerk hoe de ondergaande zon de kruinen van de populieren verkopert, hoe ze op wolken lijken, groengele wolken van lover aan de aarde verankerd met de kabels van hun takken en stammen, onder een hemel blauwgrijs als gesmolten tin. Daarachter de weiden, runderen die hun lange schaduw voor zich uit rollen, de daken, torens en donkerrode fabrieksschouwen van de stad. Misschien is er onweer op komst, de lucht voelt plakkerig aan. Ik zie dikke druppels regen de kalme spiegel van water waarin we gezwommen perforeren met ringen en rimpelingen.”

 
Erwin Mortier (Nevele, 28 november 1965)

De Italiaanse schrijver Alberto Moravia werd geboren in Rome op 28 november 1907. Zie ook alle tags voor Alberto Moravia op dit blog.

Uit: Two Friends (Vertaald door Marina Harss)

“Hearing thesewords, Sergio felt flames of anger and shame sweep-ing over him. He responded brusquely, “I only said the truth . . . Leave me alone, why don’t you? Good-bye!” and quickly slammed down the receiver.Later, reflecting on this phone conversation, Sergio realized that he hated Maurizio, though he also felt a trace of regret. Despite their rivalry, Maurizio was still the only friend who mattered to him. He realized that the woman had drawn him into a kind of trap, and, as he reconstructed their conversations, he also realized that she had constantly tried to undermine his friendship with Maurizio. Still, Maurizio had been too quick to offend him and even, it seemed, to bring about a break between them. After lengthy and painful consideration, Sergio decided that he would not call Maurizio back. It was up to Maurizio, who had been so quick to insult him on the slightest pretext, to take the first step toward a reconciliation.Maurizio, on the other hand, regretted his phonecall almost immediately. But partly out of pride, and mainly out of fatuousness and selfishness, he did not want to take the first step. He was convinced that Sergio was somehow inferior to him, and that Sergio knew this; and he was convinced that his friend’s sense of inferiority would drive him to take the first step. Vaguely, and not in so many words, he sensed that he was not so sorry to lose Sergio. In recent times, Sergio had been overly critical and had made it quite clear to Maurizio that he disapproved of certain aspects of his personality. Maurizio was troubled by these criticisms, and it did not help that he had to admit that many of them were true. There was an additional factor that persuaded him not to seek a rapprochement with his overly candid friend.”

 
Alberto Moravia (28 november 1907 – 26 september 1990)
Portret door  Renato Guttuso, 1982

De Surinaamse schrijver, dichter en jurist Hugo Pos werd geboren in Paramaribo op 28 november 1913. Zie ook alle tags voor Hugo Pos op dit blog.

Uit:Het talmen van de tijd

Weet ik wel zeker dat ik leef
en denk en doe of is het schijn
dat ik nog altijd het kwatrijn
als ademtest verbaasd beleef?

Nestoriaanse kwatrijnen 1

Beloof me, kind, als ik van hier verdwijn
treur niet om mij, straks bloeit weer de jasmijn
en geurt de kamperfoelie. Erger zou het wezen
als zij verdwenen waren, - ik er nog zou zijn.

Nestoriaanse kwatrijnen 2

De dingen doen en aan het einde, basta,
geen leer omhelzen. In het halfduister
de uitgang raden. Niet in paniek geraken.
Hij weet wel dat je komt, het staat in zijn agenda.

 
Hugo Pos (28 november 1913 - 11 november 2000)

De Oostenrijkse schrijver Stefan Zweig werd op 28 november 1881 in Wenen. Zie ook alle tags voor Stefan Zweig op dit blog.

Uit: Die Welt von Gestern. Erinnerungen eines Europäers

„In diesem rührenden Vertrauen, sein Leben bis auf die letzte Lücke verpalisadieren zu können gegen jeden Einbruch des Schicksals, lag trotz aller Solidität und Bescheidenheit der Lebensauffassung eine große und gefährliche Hoffart. Das neunzehnte Jahrhundert war in seinem liberalistischen Idealismus ehrlich überzeugt, auf dem geraden und unfehlbaren Weg zur ›besten aller Welten‹ zu sein. Mit Verachtung blickte man auf die früheren Epochen mit ihren Kriegen, Hungersnöten und Revolten herab als auf eine Zeit, da die Menschheit eben noch unmündig und nicht genug aufgeklärt gewesen. Jetzt aber war es doch nur eine Angelegenheit von Jahrzehnten, bis das letzte Böse und Gewalttätige endgültig überwunden sein würde, und dieser Glaube an den ununterbrochenen, unaufhaltsamen ›Fortschritt‹ hatte für jenes Zeitalter wahrhaftig die Kraft einer Religion; man glaubte an diesen ›Fortschritt‹ schon mehr als an die Bibel, und sein Evangelium schien unumstößlich bewiesen durch die täglich neuen Wunder der Wissenschaft und der Technik. In der Tat wurde ein allgemeiner Aufstieg zu Ende dieses friedlichen Jahrhunderts immer sichtbarer, immer geschwinder, immer vielfältiger. Auf den Straßen flammten des Nachts statt der trüben Lichter elektrische Lampen, die Geschäfte trugen von den Hauptstraßen ihren verführerischen neuen Glanz bis in die Vorstädte, schon konnte dank des Telephons der Mensch zum Menschen in die Ferne sprechen, schon flog er dahin im pferdelosen Wagen mit neuen Geschwindigkeiten, schon schwang er sich empor in die Lüfte im erfüllten Ikarustraum. Der Komfort drang aus den vornehmen Häusern in die bürgerlichen, nicht mehr mußte das Wasser vom Brunnen oder Gang geholt werden, nicht mehr mühsam am Herd das Feuer entzündet, die Hygiene verbreitete sich, der Schmutz verschwand.“

 
Stefan Zweig (28 november 1881 – 22 februari 1942)
Als soldaat in het oorlogsarchief 

De Duitse schrijver Sherko Fatah werd geboren op 28 november 1964 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Sherko Fatah op dit blog.

Uit: Das Dunkle Schiff

„Kerim erinnerte sich an das immer gleiche Ritual. Seine Mutter rief ihn und seine Brüder zusammen. Gemeinsam holten sie eine alte, vom Waschen zerschlissene Wolldecke hervor und breiteten sie auf dem Boden aus. Manchmal taten es auch Zeitungsbögen. Sie stellten die Töpfe und Schalen in die Mitte und setzten sich wie um ein Lagerfeuer auf den Boden. Es gab Löffel, aber da sie meist unter sich waren, wurde mit den Händen gegessen. Jeder nahm, so viel er wollte, und griff ohne zu zögern in die Töpfe.
Manchmal, in schwachen Augenblicken, kam es Kerim vor, als wäre die Erinnerung an diese Art des Essens alles, was ihm von seiner Familie geblieben war. Denn wenn er daran zurückdachte, standen sie alle, deutlich wie sonst nie, vor seinen Augen: Seine Mutter, die immer dabei war, doch die er kaum je essen sah. An ihre Hände erinnerte er sich und an die zarten Unterarme, die hervorsahen, weil sie die Ärmel zurückgezogen hatte. Imat, den älteren seiner Brüder, sah er vor sich, schmal und blass, wie er den Reis in winzigen Portionen nahm und selbst die Okraschoten nach Größe aussuchte, bevor er sie sich zaghaft, als wären seine Lippen wund, in den Mund schob. Ali dagegen kam schon mehr nach ihm, Kerim, und seinem Vater. Immer hungrig und nah bei seiner Mutter, griff er aus der Deckung zu. Er aß gern und für sein Alter recht viel. Schließlich tauchte auch sein Vater vor Kerims innerem Auge auf, müde meist nach den langen Arbeitstagen. Der schwere, vorgewölbte Bauch ließ ihn zusammengesackt erscheinen, wenn er am Boden saß. Kerim erinnerte sich an die Ringe unter seinen Augen, die im Flimmern des Fernsehlichtes deutlich hervortraten.“

 
Sherko Fatah (Oost-Berlijn, 28 november 1964)

De Engelse schrijver, dichter en schilder William Blake werd geboren op 28 november 1757 in Londen. Zie ook alle tags voor William Blake op dit blog.

Silent, Silent Night

Silent, silent night,
Quench the holy light
Of thy torches bright;

For possessed of Day
Thousand spirits stray
That sweet joys betray.

Why should joys be sweet
Used with deceit,
Nor with sorrows meet?

But an honest joy
Does itself destroy
For a harlot coy.

 
William Blake (28 november 1757 – 12 augustus 1827)
William Blake: Hecate, or The Night of Enitharmon’s Joy, 1795

De Russische schrijver en dichter Alexander Blok werd geboren op 28 november 1880 in St. Petersburg. Zie ook alle tags voor Alexander Blok op dit blog.

Ach, vriendin, van het lopen zo moe

Ach, vriendin, van het lopen zo moe,
Somber kijk je, je krans is verlept.
Rust een beetje en kom naar me toe.
Lieve, zie hoe de avond zich rept.

Waar je was en vanwaar je nu komt,
Arme, vraag ik in liefde je niet;
Neem alleen maar mijn naam in de mond -
Weet hoe ’k zwijgend mijn hart jou dan bied.

Dood en Tijd zijn op aarde de baas, -
Maar noem jíj hen niet ‘heersers’ voortaan;
Alles draait en gaat onder in waas,
Slechts de zon van de liefde blijft staan.

Vertaald door Frans-Joseph van Agt

 
Alexander Blok (28 november 1880 – 7 augustus 1921)
In 1917

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e november ook mijn blog van 28 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

28-11-2014 om 18:20 geschreven door Romenu  

De Duits-Iraanse schrijver en islamist Navid Kermani werd geboren op 27 november 1967 in Siegen. Zie ook alle tags voor Navid Kermani op dit blog.

Uit: Der Schrecken Gottes

„Sie mahnen – nicht mehr, aber zu unserem gelegentlichen Verdruß auch nicht weniger. Das ist die Religiosität, die sich mir als Kind eingeprägt hat, und so deutlich ich wahrnehme, welches Unheil heute gerade aus dem Islam erwächst, vergesse ich doch die Menschen nicht,
Denn es ist ihresgleichen nicht im Lande die mir bis heute die Tugend zum Vorbild geben, meinen Großvater zum Beispiel, der den getuschelten Spott seiner jungen, frechen Töchter ertrug, wenn er vor ihnen das Gebet der Großfamilie leitete. In seinen Memoiren hielt er als erstes stolz die Anekdote fest, wie unser Urgroßvater, ein hochangesehener Theologe, sich im Wortsinn schützend vor die Bahais in Isfahan gestellt hat, als andere Mullahs den Mob losließen; Anfang des letzten Jahrhunderts muß das gewesen sein. Mein Großvater ist als Großbürger überzeugter Demokrat gewesen und als Vertreter der Isfahaner Notabeln in den vierziger Jahren eigens nach Teheran gefahren – keine kurze Strecke damals –, um dem verblüfften Oppositionsführer Mossadegh mitzuteilen, daß er seinen Kampf gegen die Monarchie gutheiße. Liberal jedoch, wie wir es verstehen, war mein Großvater nicht, vielmehr ein konservativer Mann von orthodoxem Ernst, das Lob Gottes beständig auf den Lippen und mit strengen moralischen Ansprüchen an sich und seine Nächsten. Wenn er, der selbst an einer Theologischen Hochschule in Isfahan studiert hatte, den Kleingeist der Straßenprediger wie der Staatstheologen verächtlich machte, dann fühlte er sich nicht dem Geist der westlichen Aufklärung und der Allgemeinen Erklärung der Menschenrechte verpflichtet, sondern dem größten Geist, dem des Allmächtigen.
Da ist der Herr Ingenieur Kermani, der Mann meiner Tante Eschrat, der uns mit dem Backgammon auch das Beten lehrte, ein Kettenraucher vor dem Herrn, der seine immense Körpermasse am liebsten in Kleidung vom Stile Gamal Abdel Nassers zwang, jenen hellbraunen oder hellblauen Baumwollanzügen, bei denen die Jacke zugleich Hemd ist. Herr Ingenieur – den Titel,«Herr Ingenieur», vergaß ich selbst dann nicht zu nennen, wenn ich zu mir selbst sprach –,Kermani war eine wirklich imposante Erscheinung, der dickste und größte unter meinen Verwandten, den riesig-runden Schädel kahl und mit goldenem Vorderzahn im häufig lachenden Mund.”

 
Navid Kermani (Siegen, 27 november 1967)

De Amerikaanse dichter en prozaïst James Agee werd geboren in Knoxville, Tennessee.op 27 november 1909. Zie ook alle tags voor James Agee op dit blog.

Uit: Een sterfgeval in de familie (Vertaald door Nele Ysebaert)

“Een automotor voerde de furieuze verwensingen van zijn falen tot voorbij de gehoorgrens. Hoeven kaatsten op de holle straat in de lome cadans van een uitgeputte klompendanser, nagezeten door het monotoon geknerp van ijzeren wielen. Op de trottoirs liepen jonge mannen en vrouwen met priemhakken en sloffe slenterpassen voorbij.
Een schommelstoel gaf blijk van langdurige belasting, als een aangetaste long. De ketting van een verandaschommel plonkte als een losse noot op een immense gitaar.
Vlakbij, vertrouwd op een paar vochtige centimeters van het gras tussen de huizen, kriekte een krekel die antwoord kreeg als van een echo.
Overtroefd door de triomfkreten van kinderen, die als stromen vuur de duisternis doorsneden, schurkten de stemmen van mannen en vrouwen op hun veranda’s monter langs elkaar; in de kamer naast de zijne hoorde hij in een niet te ontcijferen beurtzang, als straf hijswerk van zwoegende windassen en weldadig klateren van fris water, de stemmen van de mannen en vrouwen die hij het beste kende. Ze vlogen op, vielen bij, verhieven zich en stroomden uit; terwijl hij naar de ramen keek en het hart van de volle, langzaam dempende klankbeker van het duister beluisterde, lag hij in volmaakte rust, en fluisterde, zonder woorden:
Zacht, zacht duister.
Lieve duisternis. Luister je? Ben je hol helemaal open oor?
Lieve duisternis. Bekijk je me? Ben je bol helemaal wakend oog?”

James Agee (27 november 1909 - 16 mei 1955)

De Canadese dichteres en schrijfster Nicole Brossard werd geboren op 27 november 1943 in Montreal (Quebec). Zie ook alle tags voor Nicole Brossard op dit blog.

LYON
décembre 1999

marcher manger dans Lyon
toujours un poème à la bouche
marcher dans Lyon et son froid
avant Noël et les décorations marcher
dans le gris des pensées et des vieilles
images de guerre et de bourgeoisie
marcher en pensant à Louise Labé
marcher cannibale dévorant le poème
et le temps carnaval
marcher en parlant dans le sombre
la solitude du poème

COIMBRA
31 mai 1995

c’est une étrange langue
d’ombre et de proximité
dans le silence vertical de la nuit
je me tiens rieuse à parfaite distance
d’une fontaine son ruissellement
tout près une voix de femme
l’eau sa fuite de voyelle liquide
en l’ailleurs de langue rauque

MALGRÉ LE RÊVE

de granit ou de pulpe
les poignets se dressent paupière émergée
au-dessus de margelle la soif pulpe l’oasis

de ligne miroitante à mirage trahison
l’ire tisse bave à sa rage
les corsets sont cages à vilaines amours
polichinelle creusera saison à son criquet

la marée de l’effort froisse toute violence
et le projecteur de ses danses
trace en nos cœurs racine
le dessin d’encre et de sperme
que le vent sèche au souffle de son gré

 
Nicole Brossard (Montreal, 27 november 1943)

De Franse schrijver Philippe Delerm werd geboren op 27 november 1950 in Auvers-sur-Oise. Zie ook alle tags voor Philippe Delerm op dit blog.

Uit: Je vais passer pour un vieux con

« Dans la liste des précautions oratoires, celle-ci occupe une place à part. Elle n’a pas l’aspect cauteleux, gourmé, en demi-teinte de ses congénères. Elle souhaite jouer la surprise par sa forme, une vulgarité appuyée qui aurait pour mission de gommer à l’avance le pire des soupçons : une pensée réactionnaire. L’interlocuteur ne doit pas se récrier avant la remarque promise. Mais une petite réticence aux commissures des lèvres signifiant « Toi, passer pour un vieux con ! ? » semble bienvenue. Elle était espérée.
Le propos qui suit peut toucher à l’éducation des enfants, la manière de faire des cadeaux, les principes de politesse, le comportement à table, la montée et la descente dans le wagon des usagers du métro. Mais il y aura de toute manière référence à un passé jugé préférable. Dans le non-dit passe pourtant une référence sous-entendue à une expérience quasi libertaire – oui, c’est moi qui dis ça, et pourtant tu connais mes opinions, je n’étais pas le dernier à vouloir du nouveau en mai 68. C’est peut-être alors qu’il eût été opportun de jeter dans la foulée une réflexion passéiste presque séduisante, qui serait venue délicieusement à contre- courant, en parenthèse juste vouée à cautionner une intégrité intellectuelle supérieure.
Car oui, à vingt-cinq ou trente ans, avec la séduction physique, l’écharpe au vent, la chevelure folle, on peut tenter de donner un petit coup de canif dans le politiquement correct, et même envisager de provoquer la concession, voire l’assentiment. Après, cela devient plus périlleux, et bientôt suicidaire. La seule habitude de faire précéder ses réflexions d’une précaution oratoire a déjà quelque chose de rédhibitoire. Inutile de révéler soi-même en sus le prix sur l’étiquette. On passera pour un vieux con.”

 
Philippe Delerm (Auvers-sur-Oise, 27 november 1950)
 

De Canadese dichter, schrijver, essayist en filmmaker Jacques Godbout werd geboren op 27 november 1933 in Montreal, Quebec. Zie ook alle tags voor Jacques Godbout op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2010.

Uit:Salut Galarneau

“Ce n'est vraiment pas l'après midi pour essayer d'écrire un livre, je vous le jure, je veux dire : ce n'est pas facile de se concentrer avec la trâlée de clients qui, les uns après les autres, se pointent le nez au guichet. Aujourd'hui, ce sont surtout des Américains en vacances, ils viennent visiter la belle province, la différence, l'hospitalité spoken here, ils arrivent par l'Ontario : je dois être leur premier Québécois, leur premier native. Il y en a même - c'est touchant en sacrement ! - qui s'essayent à me parler français. Je les laisse se ridiculiser, je ne les encourage pas, je ne les décourage pas non plus. Je veux dire : que les Américains apprennent le français à l'école et qu'ils viennent tenter de le parler ici, au mois d'août, c'est leur plus strict droit. C'est toujours bon de vérifier si l'instruction que l'on a reçue peut être utilisable. Pour ma part, celle que j'ai subie ne valait même pas le déplacement à bicyclette. Je l'ai vérifié en cherchant du travail, en regardant autour de moi, en tentant d'être heureux. »

 
Jacques Godbout (Montreal, 27 november 1933)

De Nederlandse schrijver, priester en archivaris Joannes Josephus (Jozef) Habets werd geboren in Oirsbeek op 27 november 1829. Zie ook alle tags voor Jos. Habets op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2010.

Uit: Een woord over de ligging der Karolingische Veste Harburgum, bij Maastricht

“Een ongenoemde schrijver, die tijdgenoot schijnt geweest te zijn van dit wapenfeit, verhaalt ons dat de sterkte Harburgum gelegen was tusschen de zamenvloeijing van Maas en Geul, in een hoek, door eene diepe gracht, dichte braambosschen en woeste haagstruiken beschut. ‘Ille vero (Gizelbertus) in oppido Harburg quod inde Mosae et inde Gullo fluviis vallatur, alias autem immani hiatu, multoque horrore veprium tutissimum videbatur, cum paucis tunc claudebatur.’
Des Roches en de meeste geschiedschrijvers na hem, meenen deze plaats terug te vinden in het dorp Borgharen, bij Maastricht. Inderdaad de naam van dit dorp stemt met dien van Harburg wonderwel overeen, indien wij, zoo als Pélerin beweert, denzelven omkeeren en Harenborg voor Borgharen schrijven. Maar zulke woordverplaatsing in een eigennaam schijnt ons gewrongen; en wat meer is, de Geul kon aldaar niet vloeijen, omdat Borgharen te hoog en tegen stroom ligt. Ook dunkt ons, dat indien de ongenoemde schrijver hier Borgharen bedoelde, hij de omstandigheid niet zoude verzwegen hebben, dat het bij de poorten der stad Maastricht gelegen was.
De schrijver eener in 1817 bekroonde memorie, die men afgedrukt vindt in de publicatiën der Belgische Academie te Brussel is dichter bij de waarheid, wanneer hij ons het kasteel Hartelsteyn als het Karolingische Harburg bekend maakt. Inderdaad dit oude slot, welks puinhoopen zich nog eenige voeten boven den grond verheffen, draagt eenen naam die ons aan Harburg doet denken, en is verrassend mooi gelegen in eene stille eenzaamheid, juist in den driehoek, waar de Geul hare waters met die der Maas vereenigt.”

 
Jos. Habets (27 november 1829 - 22 juni 1893)
Kasteel Hartelstein, Itteren

De Duitse dichter, schrijver en diplomaat Friedrich Ludwig Rudolf Freiherr von Canitz werd geboren op 27 november 1654 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 27 november 2010.

Vergebliche Sorgen

Weicht eitle Grillen weicht, ihr kräncket nur die Sinnen,
Ihr schwächet die Vernunfft, und schrecket das Gesicht,
Den Abgrund weiset ihr, und Hülffe wißt ihr nicht,
Ihr schaffet Müh und Schweiß, und könt doch nichts gewinnen,
Ihr öffnet uns die Bahn zum zeitigen Verderben,
Und macht das Leben schon in erster Blüthe sterben!

Was noch geschehen soll, das hält uns Gott verborgen,
Er weiß, ein schlimmes Heut ist an sich selber schwer;
Wir aber holen uns noch neue Dornen her,
Als wär' es nicht genug, für jeden Tag zu sorgen;
Wir sincken schon, aus Furcht des künfftigen, zur Erden,
Das nie gewesen ist, nicht ist, und nicht kan werden.

Warum verlangen wir in stetem Glück zu weiden,
Und wünschen, was vorhin kein Sterblicher gethan?
Entfällt uns denn so gar, daß wir viel besser dran,
Als tausend neben uns, die unsern Stand beneiden?
Kan uns der Sonnenschein so trübe Regung machen,
Wie wird es künfftig gehn, wenn erst die Wolcken krachen?

Drum rauschet nur vorbey, ihr Kummer-volle Fluthen,
Das ist das beste Guth, was in uns selbst besteht;
Und, weil des Vaters Hand das Rad der Schickung dreht,
Sind, eher Küsse noch, als Schläge, zu vermuthen.
Er schicke, was Er will, wir können nicht entrinnen;
Weicht, eitle Grillen, weicht, ihr kräncket nur die Sinnen.

 
Friedrich von Canitz (27 november 1654 - 11 augustus 1699)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e November ook mijn blog van 27 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

27-11-2014 om 18:47 geschreven door Romenu  

De Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang werd geboren op 27 november 1970 in Gwangju, in de provincie Zuid-Cholla. Han Kang - haar naam is een verwijzing naar de rivier Hanggang die door Seoul stroomt - is de dochter van schrijver Han Sungwon en groeide vanaf haar elfde jaar op in Seoul. Zij studeerde aan de Universiteit Yonsei Koreaanse literatuur en voltooide haar studie daar in 1993. Han debuteerde met gedichten die verschenen in het tijdschrift "Literatuur en Samenleving" (Munhak-kwa Sahoe). Bekend werd zij kort daarna echter als schrijfster van proza. In 1994 won ze het met het korte verhaal Rood Zeil (붉은닻) de Literatuurprijs van de krant Seoul Shinmun. Daarna bleef zij doorgaan met schrijven en publiceerde zij verschillende bundels verhalen. In 1999 won ze een prijs voor de beste Koreaanse roman, in 2000 "de prijs voor jonge kunstenaars van vandaag," van het ministerie van Cultuur en Toerisme, en tenslotte in 2005 de Yi Sang Literatuurprijs. Kang werkte ook als journaliste voor verschillende tijdschriften. Haar werk “De Vegetariër” werd in 2010 verfilmd en de novelle van “Baby Boeddha” diende als basis voor de film Scar. Momenteel doceert Han Kang creatief schrijven aan de Seoul Hogeschool voor de Kunsten.

Uit: The Vegetarian (Vertaald door Deborah Smith)

“Before my wife turned vegetarian, I’d always thought of her as completely unremarkable in every way. To be frank, the first time I met her I wasn’t even attracted to her. Middling height; bobbed hair neither long nor short; jaundiced, sickly-looking skin; somewhat prominent cheekbones; her timid, sallow aspect told me all I needed to know. As she came up to the table where I was waiting, I couldn’t help but notice her shoes—the plainest black shoes imaginable. And that walk of hers—neither fast nor slow, striding nor mincing.
However, if there wasn’t any special attraction, nor did any particular drawbacks present themselves, and therefore there was no reason for the two of us not to get married. The passive personality of this woman in whom I could detect neither freshness nor charm, or anything especially refined, suited me down to the ground. There was no need to affect intellectual leanings in order to win her over, or to worry that she might be comparing me to the preening men who pose in fashion catalogues, and she didn’t get worked up if I happened to be late for one of our meetings. The paunch that started appearing in my mid-twenties, my skinny legs and forearms that steadfastly refused to bulk up in spite of my best efforts, the inferiority complex I used to have about the size of my penis—I could rest assured that I wouldn’t have to fret about such things on her account.
I’ve always inclined towards the middle course in life. At school I chose to boss around those who were two or three years my junior, and with whom I could act the ringleader, rather than take my chances with those my own age, and later I chose which college to apply to based on my chances of obtaining a scholarship large enough for my needs. Ultimately, I settled for a job where I would be provided with a decent monthly salary in return for diligently carrying out my allotted tasks, at a company whose small size meant they would value my unremarkable skills."

 
Han Kang (Gwangju, 27 november 1970)

27-11-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Frans-Roemeense schrijver Eugène Ionesco werd geboren op 26 november 1912 in Slatina, Roemenië. Zie ook alle tags voor Eugène Ionesco op dit blog.

Uit: Victims of Duty

“MADELEINE: Well, my dear, you know, the law is necessary, and what’s necessary and indispensable is good, and everything ’s that good is nice. And it really is very nice indeed to be a good, law-abiding citizen and do one ’s duty and have a clear conscience!...
CHOUBERT: Yes, Madeleine. When one really thinks about it,you’re right. There is something to be said for the law.
MADELEINE: Of course there is.
CHOUBERT: Yes, yes. Renunciation has one important advantage: it’s political and mystical at the same time. It bears fruit on two levels.
MADELEINE: So you can kill two birds with one stone.
CHOUBERT: That’s what ’s so interesting about it.
MADELEINE: You see!
CHOUBERT: Besides, if I remember rightly from my historylessons, this system of government, the ‘detachment system’,has already been tried before, three centuries ago, and five centuries ago, nineteen centuries ago, too, and again last year...
MADELEINE: Nothing new under the sun!
CHOUBERT:...successfully too, on whole populations, in capital cities and in the countryside, [He gets up.] on nations, on nations like ours!
MADELEINE: Sit down.
CHOUBERT sits down again.
CHOUBERT: [sitting] Only, it’s true, it does demand the sacrifice of some of our creature comforts. It’s still rather a nuisance.
MADELEINE: Oh, not necessarily! ...Sacrifice isn’t always so difficult. There’s sacrifice and
sacrifice. Even if it is a bit of a nuisance right at the start, getting rid of some of our habits, once we’re rid of them, were rid of them, and you never really give them another thought!”

 
Eugène Ionesco (26 november 1912 – 28 maart 1994)
David Sinaiko (Choubert) en Felicia Benefield (Madeleine) in een uitvoering in San Francisco, 2008

De Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson werd geboren in Sandpoint, Idaho op 26 november 1943. Zie ook alle tags voor Marilynne Robonson op dit blog.

Uit: Housekeeping 

“One spring my grandfather quit his subterraneous house, walked to the railroad, and took a train west. He told the ticket agent that he wanted to go to the mountains, and the man arranged to have him put off here, which may not have been a malign joke, or a joke at all, since there are mountains, uncountable mountains, and where there are not mountains there are hills. The terrain on which the town itself is built is relatively level, having once belonged to the lake. It seems there was a time when the dimensions of things modified themselves, leaving a number of puzzling margins, as between the mountains as they must have been and the mountains as they are now, or between the lake as it once was and the lake as it is now. Sometimes in the spring the old lake will return. One will open a cellar door to wading boots floating tallowy soles up and planks and buckets bumping at the threshold, the stairway gone from sight after the second step. The earth will brim, the soil will become mud and then silty water, and the grass will stand in chill water to its tips. Our house was at the edge of town on a little hill, so we rarely had more than a black pool in our cellar, with a few skeletal insects skidding around on it. A narrow pond would form in the orchard, water clear as air covering grass and black leaves and fallen branches, all around it black leaves and drenched grass and fallen branches, and on it, slight as an image in an eye, sky, clouds, trees, our hovering faces and our cold hands.
My grandfather had a job with the railroad by the time he reached his stop. It seems he was befriended by a conductor of more than ordinary influence. The job was not an especially good one. He was a watchman, or perhaps a signalman. At any rate, he went to work at nightfall and walked around until dawn, carrying a lamp.“

 
Marilynne Robinson (Sandpoint, 26 november 1943)

De Argentijnse schrijfster Luisa Valenzuela werd geboren op 26 november 1938 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Luisa Valenzuela op dit blog.

Uit:The Censors (Vertaald door Frank Thomas Smith)

„Little by little there were days when his work so absorbed him that the noble mission that brought him to the Bureau became momentarily blurred. Days of crossing out long paragraphs with red ink, of tossing many letters into the Condemned Basket. Days of horror at the subtle and scheming ways people found to transmit subversive messages. Days of intuition so sharp that behind a simple "the weather is unsettled" or "prices are sky high", he detected the vacillating hand of someone whose secret intention was to overthrow the Government.
So much zeal brought him rapid promotion. We don't know if it made him very happy. In Section B the amount of letters which reached him daily was minimal--very few cleared the previous hurdles--but as compensation he had to read them often, put them under the magnifying glass, look for microdots with the electronic microscope and so tune his sense of smell that upon returning home at night he was exhausted. He barely managed to heat up some soup, eat some fruit and fall asleep with the satisfaction of having complied with his duty. Only his Sainted Mother worried about him, and tried without success to guide him back onto the right path. She'd say, although it wasn't necessarily true: Lola called, says she's with the girls in the café, that they miss you, are expecting you. But Juan didn't want to have anything to do with nonessentials: any distractions could cause him to lose the astuteness of his senses and he needed them alert, sharp, attentive, tuned, in order to be the perfect censor and detect deceit. His was a true patriotic labor. Self-denying and sublime."

 
Luisa Valenzuela (Buenos Aires, 26 november 1938)

De Vlaamse dichter en schrijver Louis Verbeeck werd geboren in Tessenderlo op 26 november 1932. Zie ook alle tags voor Louis Verbeeck op dit blog.

Verlangen

Mijn hart geraakt nooit uitgeschreven,
omdat ik duizend dingen ken,
die ik nog gaarne zou beleven,
eer ik een passé simple ben.

Ik wou nog een keer ongeschoren
doorheen de stad gaan met mijn hond,
vier boterbloemen rond mijn oren
en met een klaproos in mijn mond.

Des avonds met verliefde reutels
zong ik voor jou een liefdeslied
met zestien kruisen aan de sleutels
gelijk je dat maar zelden ziet.

Ik zing van oorlog en van vrede,
van liefde, tjeka en van dood,
misschien van Frederik van Eeden
en desnoods van Piet Hein zijn vloot.

Ik weet: jij zult me niet begrijpen.
Dat is normaal voor mensen die
de katten in het donker knijpen.
Ik knijp alleen maar wat ik zie.

Ik zou nog één keer willen vissen
naar een gestreepte zeemeermin.
Er is zoveel dat ik moet missen
en ’t water staat al aan mijn kin.

 
Louis Verbeeck (Tessenderlo, 26 november 1932)

De Engelse dichter William Cowper werd geboren op 26 november 1731 in Berkhamstead, Herford. Zie ook alle tags voor William Cowper op dit blog.

Afflictions Sanctified by the Word

Oh how I love Thy holy Word,
Thy gracious covenant, O Lord!
It guides me in the peaceful way;
I think upon it all the day.

What are the mines of shining wealth,
The strength of youth, the bloom of health!
What are all joys compared with those
Thine everlasting Word bestows!

Long unafflicted, undismay'd,
In pleasure's path secure I stray'd;
Thou mad'st me feel thy chast'ning rod,
And straight I turned unto my God.

What though it pierced my fainting heart,
I bless'd Thine hand that caused the smart:
It taught my tears awhile to flow,
But saved me from eternal woe.

Oh! hadst Thou left me unchastised,
Thy precepts I had still despised;
And still the snare in secret laid
Had my unwary feet betray'd.

I love Thee, therefore, O my God,
And breathe towards Thy dear abode;
Where, in Thy presence fully blest,
Thy chosen saints for ever rest.

 
William Cowper (26 november 1731 – 25 april 1800)
Portret door William Blake (1790–1810)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e november ook mijn blog van 26 november 2011.

26-11-2014 om 15:46 geschreven door Romenu  

70 Jaar Maarten ‘t Hart

De Nederlandse schrijver Maarten 't Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Maarten ’t Hart viert vandaag zijn 70^e verjaardag. Zie ook alle tags voor Maarten ’t Hart op dit blog evenals mijn blogs van 25 november 2010 en eerder.

Uit: De kroongetuige

‘Kijk’, zei ik, ‘het is niet één valbijl, maar er zijn vier mesjes, twee die naar beneden scharen en twee die naar boven scharen, een rat wordt vier keer zo snel onthoofd als met een gewone guillotine, het is gebeurd voor hij het zelfs maar gemerkt heeft,’ en ik liet de mesjes speels op en neer bewegen en het zonlicht flikkerde op het glanzende, roestvrije staal. Het was alsof ik een kunstwerk demonstreerde.
Toen ik een stokoud mannetje decapiteerde, wilde hij het graag van dichtbij zien – zoals ik trouwens verwacht had – dat het bloed breeduit over zijn kleding spatte.
(…)

“En ik wist, daar wandelend in die nog ongerepte sneeuw, dat heel mijn wezen naar de enige vergoeding dorstte die alles voor mij in evenwicht zou brengen, iets dat anderen als vanzelfsprekend werd afgewezen, en weer laaide de bittere, onhartstochtelijke haat op tegen de vrouw die zich twee keer had laten aborteren, en die nu zelfs niet eens dood bleek, maar zich, als zij dat wenste, onder een andere naam en in een ander werelddeel, nogmaals kon laten aborteren, en mijn haat strekte zich ook uit naar al die anderen die zich hadden laten aborteren, liep vooruit op dat vervloekte kerstfeest, dat feest dat speciaal uitgevonden leek om mensen te kwellen die met heel hun verstand en al hun kracht naar een geboorte verlangden die nooit komen zou, het feest dat overal zijn uitlopers en vertakkingen kende, want je hoefde maar naar de reclame op de televisie te kijken om vrouwen met baby’s te zien, om spartelende billen waar te nemen waaromheen papieren luiers gevouwen werden, waarna je dan zag hoe zo’n kind, door een godswonder nog niet voortijdig geaborteerd, stralend glimlachte naar haar moeder; Om gezinnen waar te nemen die borrelnootjes gebruikten, of slasaus, of een wasmiddel, en die altijd gezegend waren, als was het afgepast met twee kinderen.”

 
Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook alle tags voor Connie Palmen op dit blog.

Uit: Het geluk van de eenzaamheid

“Je weet dat de literatuur het land is waarin je thuishoort, maar je bent er nog niet thuis omdat er iets aan de literatuur ontbreekt. Wat ontbreekt is de transformatie van jouw persoonlijke ervaring, van een eenzaamheid die de jouwe is. Wat je in de literatuur mist zijn jouw romans. Dat je ze daarom zelf moet maken, is de enige rechtvaardiging voor iedereen die de kunst van de roman wil beoefenen.”
(…)

“Geloof je in God of Allah, dan is de wereld een meesterlijk boek en heeft alles een bedoeling. Geloof je niet in een Goddelijke Auteur, dan is de wereld een schitterend ongeluk en ben je voor de bedoeling ervan aangewezen op jezelf.”
(…)

“De compassie, troost en paradoxale gemeenschappelijkheid die worden opgeroepen door de erkenning van de wezenlijke eenzaamheid en uitzonderlijkheid van eenieder is tegengesteld aan de verbroedering en het saamhorigheidsgevoel waarop de aantrekkingskracht van popconcerten, schlagerfestivals, dancefeesten, lectuur en andere uitingen van massacultuur berust.”

 
Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)

De Spaanse schrijver Arturo Pérez-Reverte werd geboren op 25 november 1951 in Cartagena. Zie ook alle tags voor Arturo Pérez-Reverte op dit blog.

Uit:The Queen of the South (Vertaald door Andrew Hurley)

"Why are you here?" she asked.
"I'm still lacking one episode of your life. The most important one."
"Hm. One 'episode.'"
"Right."
She'd picked up a pack of Faros from the table and was holding a plastic lighter, a cheap one, to a cigarette, after first making a gesture to stop the man sitting at the other end of the room, who was lumbering to his feet solicitously, left hand in his jacket pocket. He was an older guy, stout-even fat-with very black hair and a bushy Mexican moustache.
"The most important one?"
She put the cigarettes and the lighter back down on the table, perfectly symmetrically, without offering me one. Which didn't matter to me one way or the other, since I don't smoke. There were several other packs there, too, an ashtray, and a pistol.
"It must be," she added, "if you're here today. Must be really important."
I looked at the pistol. A SIG-Sauer. Swiss. Fifteen 9-millimeter cartridges per clip, in three neat staggered rows. And three full clips. The gold-colored tips of the bullets were as thick as acorns.
"Yes" I answered coolly. "Twelve years ago. Sinaloa."
Again the contemplative silence. She knew about me, because in her world, knowledge could be bought. And besides, three weeks earlier I'd sent her a copy of my unfinished piece. It was the bait. The letter of introduction so I could get what I needed and finish the story off.
"Why should I tell you about that?"
"Because I've gone to a lot of trouble over you."

 
Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)

De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook alle tags voor Alexis Wright op dit blog.

Uit: Carpentaria

“A few of the Christian-minded, trying to capitalise on the gross lack of decency in town, sniffed, Well! That ought to teach you now, won't it? But no one else thought so, because by then the grog and the tucker were being freighted up by mail truck, which everyone thought was a more convenient method of road transport by any stretch of the imagination. One cloud-covered night, the camels finally turned up in Desperance, jingling and a-jangling, their foreign bells swaying around their necks, vespers on such a still night. The residents woke up in childlike fright, sitting straight up in their beds, eyes wide open like zombies, seeing dark figures moving in their pitch-black bedroom, same time reckoning it was ghosts with an Afghan smell, true God, just came straight in, levitating, taking over, helping themselves, walking around people's homes with no mind youse , not one shred of good manners whatsoever. Couldn't even knock on the door first before coming into someone's house. That was the trouble with new Australians, the town claimed: Even dead ones had no manners . Unnaturalised. Really un-Australian. You shoulda sent out a search party . What a relief it was for dawn to come and everyone could see for themselves it was just poor old Abdul's and Abdullah's camels. Over the following days no one thought to capture the animals to retrieve the rotting pack saddles. The townsfolk had a deeply felt aversion to touching the belongings of dark-skinned foreigners -- or their animals. So, the camels just wandered around at their own will, covered with sores from the rotting packs of foodstuff: flour, sugar, grain growing sprouts that had died, still strapped over and hanging off their backs until something had to be done. The poor beasts were officially rounded up.”

 
Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)

De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook alle tags voor Ba Jin op dit blog.

Uit: When the Snow Melted (Vertaald door Tang Sheng)

"Why speak of separation then?" I said bluntly. "If you love him then all's well."
"But he . . ." she hesitated.
"He. You mean Bohe doesn't love you? No, that isn't true. There's no other woman," I assured her. We were getting closer to the crux of the matter and I wanted to seize this chance to clear things up. Perhaps I could put an end to the conflict between them.
"I don't know. He used to love me very much but he's changed. Sometimes he's affectionate, at others he's cool. He is often cold on purpose. For instance, this morning I was feeling cheerful and asked him to come and visit you. He not only refused but was annoyed for no reason. He used to do whatever I asked; now he ignores me for hours to read his books, or goes out alone and doesn't come back till late. I can't bear being treated like that . . . Maybe it's my bad temper. I know I'm not considerate enough. But all the same . . ." Her calm tone showed that she was quite clearheaded and not overwrought. Her voice was quivering with distress, however, and the glow that had lit up her face was gone. There were tears in her eyes, and I could see from her face that she really blamed herself more than her husband.
My heart softened again. Bohe shouldn't torment her like this. Why did he want to make her suffer? Was he no longer in love with her? Yet I had noticed little gestures and looks that revealed his affection for her. He had no close woman friend; there had been no change in their lives. Then what was keeping him from loving her? What was that invisible barrier of which she talked? I longed to know the answer. But I couldn't get it out of her. So I soothed her with the usual platitudes.”

Ba Jin (25 november 1904 – 17 oktober 2005)
 

De Nederlandse schrijfster Augusta de Wit werd geboren in Sibolga (Sumatra) op 25 november 1864. Zie ook alle tags voor Augusta de Wit op dit blog.

Uit:Orpheus in de dessa

“Van de bocht der rivier af, waar het water gloorde als paarlemoer veeltintig en zacht, kwam een woonprauw aandrijven; een witte haan, die nog maar éen veer in zijn staart had, stond blinkend op het grauwe bladerdak. Hem in het oog krijgend begonnen de badende jongens uitdagend te kraaien, waarop de vogel zijn mageren hals oprekte en antwoordde met een schor geluid; het uitgelaten gelach van het troepje schaterde over het water.
Bake, die met zijn lange, veerkrachtige passen den weg langs de rivier afkwam, keek naar de joelende jongens met den blik van iemand die aan iets anders denkt dan wat hij ziet. Hij wilde naar het meertje tusschen de heuvels, waarvandaan de nieuwe waterleiding gegraven zou worden naar de fabriek, volgens een door hem ontworpen plan dat hij niet zonder moeite had doorgezet.
Terwijl hij liep, bouwde zijn fantasie dammen en stuwen, liet sluizen neer, groef kanalen, ving het water van al de fonkelende heuveltoppen rondom in een net van geleidingen, en dreef het naar de fabriek om te werken voor zijn nieuwe stoommachine. Zou alles nog klaar kunnen komen voor de aanstaande campagne?
‘O, kúnnen - het móet.’
En hij zag op als om met de oogen bezit te nemen van het land en al de krachten die er in waren.
Den landweg verlatend sloeg hij dwars door een ruigte van alang-alang en struikgewas, waaruit verderop een slank jong bosch omhoog schoot, de richting in naar den plas, terwijl hij stroomopwaarts het beekje volgde dat daarvandaan naar de rivier loopt.”

 
Augusta de Wit (25 november 1864 - 9 februari 1939)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e november ook mijn blog van 25 november 2012 deel 2.

25-11-2014 om 18:44 geschreven door Romenu  

70 Jaar Jules Deelder

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Jules Deelder viert vandaag zijn 70^e verjaardag. Zie ook alle tags voor Jules Deelder op dit blog.

Stadsgezicht

Tegenwoordigheid van geest
en realisme in 't kwadraat
vieren onverstoorbaar feest
in een opgebroken straat
 
Hoog en spijkerhard de hemel
met een blikkerende zon of
zwart en laag in wilde wemel
langs skeletten van beton
 
Doorheen geloken luxaflexen
tórenhoog de wooncomplexen
stapelen den einder dicht
 
Posthistorisch vergezicht-
Rotterdam gehakt uit marmer
kant'lend in het tegenlicht

Wonderland

Bij het pompstation
bleken acht van de negen
pompen super te leveren
en maar één normaal

Op m'n vraag of het geen
tijd werd de bordjes te ver-
hangen keek de pompbediende
mij niet begrijpend aan

Toen ik later in een
etalage op een bord las
dat men bij aanschaf van
vijf batterijen één

staaflantaarn cadeau gaf
begreep ik dat ik
in de omgekeerde wereld
was beland.

Quo Vadis?

Op de A20 staat
een man met baard

Ik stop en vraag
waarheen hij vaart?

Ten hemel luidt
daarop zijn antwoord

Ik ga niet verder
dan Rotterdam

O prima dan pak ik
daar de metro...

 
Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Zie ook alle tags voor Thomas Kohnstamm op dit blog.

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

“The phone rings in the conference room. It is the blipping staccato ring of all office phones. I am jolted back to the reality that I have hours of work ahead of me. The digital clock on the phone reads 9:42 p.m.
Tucking the pint bottle of rum into the waist of my pants, I answer with a cautious "Hello."
"Thomas? WHAT ARE YOU DOING IN THE CONFERENCE ROOM, DAMMIT. I knew I could find you there. You and I need to have a talk," my boss snarls. "I am coming by your cube in fifteen minutes. You'd better be there, with the WorldCom spreadsheet ready for me to look at."
I tiptoe back into my cubicle, successfully avoiding anyone in the hallways. I hold my head in my hands, shirt sleeves rolled up, with cold sweat dripping down my sides. My tacky palms are crisscrossed with hairs from my suddenly receding hairline. After the final sip of a metallic-sweet Red Bull, I chew a handful of gum and look across the tops of the cubicles, scanning for other workers. The office appears empty, except for the faint tapping of keyboards somewhere down the hall.
Welcome to life on Wall Street. With such a character-defining foothold in the career world, I no longer have to make excuses for the life I lead. No longer do I have to explain my directionless postcollegiate life to incredulous eyes and repetitive questions, like: "What are you doing next year?" "Don't you want to do something with your life?" and my favorite, "When are you going to get a real job?" I am no longer just Thomas, the supposed slacker, backpacker bum, or permanent student. I am Thomas, the employee of       ,         ,      &      LLP, and I am going places.
I make more money than I reasonably should, putting papers into chronological order (chroning, in office-speak). My skill set also includes entering numbers into Excel spreadsheets and working the copier and fax machine. Between those projects, I search for old high school friends' names on Google; play online Jeopardy against my office trivia nemesis, Jerry; and generally while away the hours of my life. Jerry thinks that he is better at Jeopardy than me, but really he's just faster with the mouse.”

 
Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Zie ook alle tags voor Einar Kárason op dit blog.

Uit: Versöhnung und Groll (Vertaald door Kristof Magnusson)

„Im ersten Jahr, in dem ich sozusagen Winterschlaf hielt, was später noch oft genug passieren sollte, dachte ich viel darüber nach, in welche Lage das Schicksal mich gebracht hatte. Ich gestand mir ein, dass ich niemals als wichtiger Anführer in den Kämpfen gelten würde, die hierzulande tobten, so oft ich auch davon träumte. Und dass die Familie der Sturlungen mich nie für voll nehmen würde, obwohl ich inzwischen einer von ihnen war. Ich war eben nicht in die Familie hineingeboren, noch nicht einmal entfernt mit ihnen verwandt, ich war da hineingeraten, weil ich nun mal meine Frau geheiratet hatte. Vielleicht war das von Anfang an lächerlich und absurd gewesen. Ich wuchs im Vatnsdalur auf, wo die meisten Leute sich gegen die Sturlungen verbündet hatten. Mein Vater hatte sogar Seite an Seite mit Gissur Þorvaldsson in der großen Schlacht von Örlygsstaðir gegen sie gekämpft – wer hätte da gedacht, dass ausgerechnet ich später die Tochter des Sturlungen-Oberhaupts Sturla Sighvatsson heiraten würde, der in dieser Schlacht zusammen mit seinem Vater und einigen seiner Brüder ums Leben kam?
Und den Bruder dieses gefallenen Oberhaupts, Þórður Kakali, sah ich bezeichnenderweise zum ersten Mal, als er mit einer Gruppe kampferprobter Männer auf einem Rachefeldzug in mein Heimattal ritt, um den Bruder meines Vaters zu erschlagen, ein Jahr vor der Seeschlacht in der Húnaflói-Bucht. Zu dieser Zeit hatten die Leute vor diesem blutrünstigen Sturlungen-Pack nicht weniger Angst als vor lebenslänglicher Verbannung. Die Sturlungen waren gefürchtet wie die Hölle und der Teufel.“

 
Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Zie ook alle tags voor Ahmadou Kourouma op dit blog.

Uit: Allah Is Not Obliged (Vertaald door Frank Wynne)

“Before I was a street kid, I went at school. Before that, I was a bilakoro back in the village of Togobala (according to the Glossary,a bilakoro is an uncircumcised boy). I ran through the streams and down to the fields and I hunted mice and birds in the scrubland. I was a proper Black Nigger African Native Savage. Before that, I was a baby in maman's hut. I used to scamper between maman's hut and grandmother's hut. Before that, I crawled around in maman's hut. Before I was crawling around on all fours, I was in maman's belly. And before that, I could have been the wind, or maybe a snake, or maybe water.You're always something like a snake or a tree or an animal or a person before you get born. It's called life before life. I lived life before life. Gnamokode!The first thing inside me . . . In proper French, you don't say 'inside me', you say 'in my mind'. Well, the first thing inside me or in my mind when I think about maman's hut is the fire, the glow of the embers, the flicker of flame. I don't know how many months old I was when I grilled my arm. Maman hadn't been counting my age, she hadn't got time on account of how she spent all the time suffering and crying.I forgot to tell you something major, something really extremely important. Maman walked round on her arse. Walahe! On the two cheeks of her arse. She propped herself up on her hands and her left leg. Her left leg was as withered as a shepherd's crook and her right leg - the one she called her crushed serpent's head - was amputated and crippled by the ulcer. (According to my Larousse, an 'ulcer' is 'an inflammatory and often suppurating lesion on the skin or an internal mucous surface resulting in necrosis of tissue'). It's like a blister that never gets better and ends up killing you. Maman's ulcer was swathed in leaves wrapped up in an old pagne (a loin-cloth). Her right leg was permanently sticking up in the air. Maman moved on her arse like a caterpillar in fits and starts ('fits and starts' means 'stopping suddenly then starting again'). I was still crawling back then. I could tell you what happened, I can remember. But I don't like to tell everyone about it. Because it's a secret, because when I tell the story I tremble from the pain like I'm terrified on account of the fire searing in my skin.”

 
Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook alle tags voor Wen Yiduo op dit blog.

Snow

Night has scattered countless fury flowers from heaven,
Woven them into a big feathery cloak,
And gently wrapped the weary world
From head to toe,
Adding a shroud on the corpse.

She buries the fish-scaled roofs,
But not the thin threads of blue smoke rising from atop.
Ah! The twisting threads of blue smoke!
As a poet's ascending soul,
After filtering through its own body,
Goes straight toward heaven.

The strutting wind and frost batter the earth;
In the forest the shivering masses, after long battles,
At last see her white feathery cloak,
And yell together with glee:
"Peace has come; our struggle has succeeded!
Isn't this the white flag of night's surrender?"

 

Vertaald door Gloria Rogers

 
Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)
Standbeeld in Shanghai

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook alle tags voor Laurence Sterne op dit blog.

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

“In the beginning of the last chapter, I inform'd you exactly when I was born;—but I did not inform you, how. No; that particular was reserved entirely for a chapter by itself;—besides, Sir, as you and I are in a manner perfect stran∣gers to each other, it would not have been proper to have let you into too many circumstances relating to myself all at once.—You must have a little patience. I have undertaken, you see, to write not only my life, but my opinions also; ho∣ping and expecting that your knowledge of my character, and of what kind of a mortal I am, by the one, would give you a better relish for the other: As you proceed further with me, the slight ac∣quaintance which is now beginning be∣twixt us, will grow into familiarity; and that, unless one of us is in fault, will terminate in friendship.—O diem prae∣clarum!—then nothing which has touched me will be thought trifling in its nature, or tedious in its telling. Therefore, my dear friend and compa∣nion, if you should think me somewhat sparing of my narrative on my first setting out,—bear with me,—and let me go on, and tell my story my own way:—or if I should seem now and then to trifle upon the road,—or should sometimes put on a fool's cap with a bell to it, for a moment or two as we pass along,—don't fly off,—but rather courteously give me Page 19 credit for a little more wisdom than ap∣pears upon my outside;—and as we jogg on, either laugh with me, or at me, or in short, do any thing,—only keep your temper.”

 
Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)
Steve Coogan en Rob Brydon in Tristram Shandy: A cock and bull story, een film uit 2006

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e november ook mijn blog van 24 november 2013 deel 2.

24-11-2014 om 18:39 geschreven door Romenu  

De Jamaicaanse schrijver Marlon James werd geboren op 24 november 1970 in Kingston, Jamaica, Zijn ouders werkten allebei voor de Jamaicaanse politie: zijn moeder(van wie James zijn eerste proza ​​boek, een verzameling verhalen van O. Henry kreeg werd detective en zijn vader (van wie hij de liefde voor Shakespeare en Coleridge erfde) werd advocaat. James studeerde in 1991 aan de Universiteit van West-Indië, waar hij colleges taal en literatuur volgde. Hij behaalde een master's degree in creatief schrijven aan de Wilkes University (2006). James doceerde sinds 2007 Engels en creatief schrijven aan Macalester College. Zijn eerste roman, “The Book of Night Women” (2009), gaat over de opstand van een slavenvrouw op een Jamaicaanse plantage in het begin van de 19e eeuw. James's tweede roman, “John Crow’s Devil” (2010), vertelt het verhaal van een bijbelse strijd in een afgelegen Jamaicaanse dorp in 1957. Zijn meest recente roman uit 2014 “A Brief History of Seven Killings” onderzoekt enkele decennia van de Jamaicaanse geschiedenis en de politieke instabiliteit vanuit het perspectief van vele vertellers. Het won de fictie categorie van de 2015 OCM Bocas Prijs voor Caribische literatuur.

Uit: John Crow’s Devil

“No living thing flew over the village of Gibbeah, neither fowl, nor dove, nor crow. Yet few looked above, terrified should an omen come in a shriek or flutter. Nothing flew but dust. It slipped through window blades, door cracks, and the lifting clay of rooftops. Dust coated house and ground, shed and tree, machine and vehicle with a blanket of gray. Dust hid blood, but not remembrance.
Apostle York took three days to decide. He had locked himself in the office as his man waited by the door. Clarence touched his face often without thought, running his fingers over scratches hardened by clotted blood. The Apostle’s man was still in church clothes: his one black suit and gray shirt with tan buttons that matched his skin, save for his lips, which would have been pink had they not been beaten purple three days ago. Clarence shifted from one leg to the other and squeezed his knuckles to prevent trembling, but it was no use.
“Clarence,” the Apostle called from behind the door. “Pile them up. Pile them all up. Right where the roads meet. Pile them up and burn them.”
Men, women, and children, all dead, were left in the road. Those who scurried home with their lives imprisoned themselves behind doors. There were five bodies on Brillo Road; the sixth lay with a broken neck in a ditch where the bridge used to be. Clarence limped, cursing the hop and drag of his feet. At the crossroads he stopped.
“All man who can hear me!” he shouted. “Time now to do the Lord’s work. The Apostle callin you.”
Faces gathered at windows but doors remained shut. Some would look at Clarence, but most studied the sky. Clarence looked above once and squeezed his knuckles again. A dove had flown straight into his face, splitting his bottom lip and almost scratching out his left eye. He felt as if more would come at that very moment, but the Apostle had given him strength.”

 
Marlon James (Kingston, 24 november 1970)

24-11-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Wanda Reisel werd geboren in Willemstad (Curaçao) op 24 november 1955. Reisel groeide op in Amsterdam in een anarcho-liberaal artsengezin met zes kinderen (vader internist, moeder verpleegster). Na het gymnasium (1968-1974) studeerde Reisel korte tijd geschiedenis, na anderhalf jaar schreef ze zich in voor de regieopleiding van de Theaterschool in Amsterdam. Zij wist van vroeg af aan dat ze schrijver wilde worden. Deze opleiding voltooide ze in 1981. Sindsdien heeft ze een tiental toneelstukken geschreven, gebundeld onder de titel “Tien Stuks”. Reisel debuteerde in 1986 als prozaschrijver met “Jacobi’s tocht” (twee novellen). Haar eerste roman “Het blauwe uur” verscheen in 1988. Ze werd in 1997 bij een breder publiek bekend dankzij de nominatie van “Baby Storm” voor de Libris literatuurprijs. Ook haar volgende roman, “Een man een man” (2000), stond op de shortlist van de Libris literatuurprijs, in 2001. De roman “Witte Liefde” werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In januari 2008 werd haar de Anna Bijns Prijs voor “Witte liefde” toegekend. Haar toneelstuk ”Poeskafee” werd in maart 2010 door het RO Theater in de regie van Gerardjan Rijnders opgevoerd. Naast proza en toneel schrijft Reisel ook film- en televisiescenario's.

Uit: Witte liefde

“Het is heerlijk om begeerd te worden, ogen te zien die jouw zoeken, jouw blik indrinken, verstandhouding eisen. Een minnaar te hebben die het liefst met jou een auto, een garderobe, een bijkeuken in wil verdwijnen. Een begenadigde positie, die je boven het sterfelijke uit doet toornen. De keerzijde ervan is een ondraaglijke zuigelingenhonger als deze toestand er niet is. Dit verlangen kan rampen aanrichten. Als de liefde haar zin niet krijgt, gelden de wetten van het oerwoud. En erger.”
(…)

“Bob is hier in huis taboe geworden, ik moet zorgen dat zijn naam niet valt. Alles wat met hem te maken heeft is onrein, een boek dat hij ons cadeau heeft gedaan, een beeldje. Een dichtbundel heeft Rudi weggesmeten. Witte liefde kan niet anders dan een keer vuil worden. Ik heb Bob naar de verste uithoeken verbannen, of nee, ik heb hem verstopt, op de zolder van mijn hoofd, waar niemand komt. Daar zit hij met zijn rug naar me toe in het schemerdonker en gelukkig kan ik daardoor niet zien of hij verdrietig is. Nu hij taboe is mag ik hem niet meer aanraken, niet meer aan hem denken, moet hij uit mijn geheugen slijten door zich weg te laten gummen, maar echt lukken wil dat niet. Nog niet. De tijd zal het beeld wel doen stilliggen als een gevallen herfstblad, zijn stem zal alleen nog gevoileerd klinken tegen de achterwand van mijn schedel.
Deze grote liefde hebben we samen moeten laten sterven, als een doodziek kind.”
(…)

“De tijd zal zijn beeld wel doen stilliggen als een gevallen herfstblad, zijn stem zal alleen nog gevoileerd klinken tegen de achterwand van mijn schedel. Deze grote liefde hebben we samen moeten laten sterven, als een dood kind.”

 
Wanda Reisel (Willemstad, 24 november 1955)

24-11-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duits-Roemeense dichter Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Zie ook alle tags voor Paul Celan op dit blog.

Wasser und Feuer

So warf ich dich denn in den Turm und sprach ein Wort zu den Eiben,

draus sprang eine Flamme, die maß dir ein Kleid an, dein Brautkleid:

Hell ist die Nacht,
hell ist die Nacht, die uns Herzen erfand
hell ist die Nacht!

Sie leuchtet weit übers Meer,
sie weckt die Monde im Sund und hebt sie auf gischtende Tische,
sie wäscht sie mir rein von der Zeit:
Totes Silber, leb auf, sei Schüssel und Napf wie die Muschel!

Der Tisch wogt stundauf und stundab,
der Wind füllt die Becher,
das Meer wälzt die Speise heran:
das schweifende Aug, das gewitternde Ohr,
den Fisch und die Schlange –

Der Tisch wogt nachtaus und nachtein,
und über mir fluten die Fahnen der Völker,
und neben mir rudern die Menschen die Särge an Land,
und unter mir himmelts und sternts wie daheim um Johanni!

Und ich blick hinüber zu dir,
Feuerumsonnte:
Denk an die Zeit, da die Nacht mit uns auf den Berg stieg,
denk an die Zeit,
denk, daß ich war, was ich bin:
ein Meister der Kerker und Türme,

ein Hauch in den Eiben, ein Zecher im Meer,
ein Wort, zu dem du herabbrennst.

Zähle die Mandeln

Zähle die Mandeln,
zähle, was bitter war und dich wachhielt,
zähl mich dazu:

Ich suchte dein Aug, als du’s aufschlugst und niemand dich ansah,
ich spann jenen heimlichen Faden,
an dem der Tau, den du dachtest,
hinunterglitt zu den Krügen,
die ein Spruch, der zu niemandes Herz fand, behütet.

Dort erst tratest du ganz in den Namen, der dein ist,
schrittest du sicheren Fußes zu dir,
schwangen die Hämmer frei im Glockenstuhl deines Schweigens,
stieß das Erlauschte zu dir,
legte das Tote den Arm auch um dich,
und ihr ginget selbdritt durch den Abend.

Mache mich bitter.
Zähle mich zu den Mandeln.

Bloem

De steen.
De steen in de lucht die ik volgde.
Jouw oog, zo blind als de steen.

We waren
handen,
we schepten de duisternis leeg, we vonden
het woord dat opsteeg de zomer in:
bloem.

Bloem - een blindenwoord.
Jouw oog en mijn oog:
ze zorgen
voor water.

Wasdom.
Aan hartwand komt er
blad na blad bij.

Een woord nog, als dit, en de hamers
zwaaien vrij buiten.

Vertaald door Frans Roumen

 
Paul Celan (23 november 1920 – 20 april 1970)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Marcel Beyer werd op 23 november 1965 in Tailfingen / Württemberg geboren. Zie ook alle tags voor Marcel Beyer op dit blog.

Froschfett

Froschfett, in ausgereiztem Zustand, bis
auf die Ränder ausgekratzt und
brüchig, schwarz noch, aber nur mäßig

so strichen sie, Bert, Berta, Leni, Martha,
Walter schon in Jugendjahren, das Schuhwerk,
ebenmäßig, glänzten sie, und ausgereizt

das haftet, haftet nicht, aber der Balg schon
blank, gebrochene Fasern, halb Vorfahr ich,
halb Randfigur mit schwarzen Fingernägeln

und einem Halbsatz auf den Lippen, also an völlig
falschem Ort, so streicht man alle Zeit, wie
ich, hinweg, über das mäßig ausgeblichene Leder,

brüchig der Ton, so strich man eben noch, und
eben, mäßig laut, die andere Hälfte, so läßt man
stets das Leder fahren, das eingefärbte, schwach

und endlich dorthin, wo der verschmierte
Balg verschwindet, ich bin
nicht da, ich bin verstaut im Kasten.

Reinzeichnen

Ruß, Wasser sehe ich dich zeichnen, Poren im
Plastikvorhang, Tageslicht, es riecht nach
Steppdecke, nach grünem Vorzeitkaro. Ich hänge
an Kastanienzweigen, auf meinem Unterarm

die Fliegen. Ende August. Ein Minigolfverlangen.
Nachzeichnung zwei, am Plastikvorhang scheiden
sich die Bilder, ich sehe dich gegen den Himmel

schatten. Im Laub ein Turnschuh, Fell, aus dem
Kommodenphoto schaut ein fremder Mann. Der
Farn gerät an einer Stelle in Bewegung, ich sehe
dich, der Himmel zieht ins Haar hinter den Ohren.

 
Marcel Beyer (Tailfingen, 23 november 1965)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Jennifer Michael Hecht werd geboren op 23 november 1965 in New York. Zie ook alle tags voor Jennifer Michael Hecht op dit blog.

No Hemlock Rock (don't kill yourself)

Don't kill yourself. Don't kill yourself.
Don't. Eat a donut, be a blown nut.
That is, if you're going to kill yourself,
stand on a street corner rhyming
seizure with Indonesia, and wreck it with
racket. Allow medical terms.
Rave and fail. Be an absurd living ghost,
if necessary, but don't kill yourself.

Let your friends know that something has
passed, or be glad they've guessed.
But don't kill yourself. If you stay, but are
bat crazy you will batter their hearts
in blooming scores of anguish; but kill
yourself, and hundreds of other people die.

Poison yourself, it poisons the well;
shoot yourself, it cracks the bio-dome.
I will give badges to everyone who's figured
this out about suicide, and hence
refused it. I am grateful. Stay. Thank
you for staying. Please stay. You
are my hero for staying. I know
about it, and am grateful you stay.

Eat a donut. Rhyme opus with lotus.
Rope is bogus, psychosis. Stay.
Hocus Pocus. Hocus Pocus.
Dare not to kill yourself. I won't either.

Prosody on Comedy

Tragedy is when all the stage is all good will
and all will wrongly, like too many winter coats
in too few seats on the subway, no one will
give up a thing yet all feel a remote
and stinging sorrow for the standers. Still,
tragedy is the ship sunk, bobbing heads afloat
together in the drink all happy now to fill
their lungs with air and dream of life-boats.
No bouts now. All their coveted papers and pills
as wet as once were their eyes, dry as ghost's
now, and low slung. Comedy is why they're still
together, in an ocean wide as wind and sky her host.
As we float the deepness of the ocean tugs our bones.
In comedy, we rush the crowded stage and act alone.

 
Jennifer Michael Hecht (New York, 23 november 1965)
 

De Nederlandse dichter en schrijver Sipko Melissen werd geboren in Scheveningen op 23 november 1944. Zie ook alle tags voor Sipko Melissen op dit blog.

Lemster Boekhandel

Amfitheater aan de waterkant.
Schitterend licht op water en kade.
Lemster Boekhandel in kapitalen
boven voor mij aantrekkelijke ruiten.

Schepen varen voorbij: Odysseus
De Vrijheid, Galileo Galilei.
Zondagszeilers gaan smetteloos wit
naar wijder water dan de gracht.

Een oberjongen in hiërarchisch zwart
zet kopjes neer zijn handen trillen
wacht op de stoep tot nader order
gevangen tussen kassa en terras.

Achter de ramen aan de overkant
zou ik willen dat ik kwam te liggen
uitgekleed tot op een woord of wat
verscholen onder titel, naam en kaft.

Koopwaar op de nuchtere maandagmorgen.
Daar mij prijs te geven en wachten
tot je zult binnenkomen, rondkijken
kopen en mij openen, kleine ober.

Ik concentreer mij op de uitstalkast
waar ik de aandacht winnen moet:
Handboek voor Zeilers, pennen, postpapier
ansichtkaarten, Van Harte Beterschap.

Gezicht op Sloten

In deze tekening kom ik thuis
de weg leidt onvermijdelijk
naar de oneffenheid
op 't poldervlak
zomervolle bomen
houden nog verborgen

het dorp

waar ik in door wil dringen
om bij de kern te horen
in de kerk te zingen
begraven naast de toren
wachten op een jongste dag

 
Sipko Melissen (Scheveningen, 23 november 1944)

De Nederlandse schrijver en journalist Henri Jean Francois Borel werd geboren in Dordrecht op 23 november 1869. Zie ook alle tags voor Henri Borel op dit blog en ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: Het zusje

“Op de brug tusschen den Noordwal en de Veenkade was hij haar voor het eerst tegengekomen.
Hij was met den trein van 4 uur 19 uit Leiden gegaan, samen met een vriend, en tegen vijf uur waren ze op de brug, op weg naar de Elandstraat, waar zij aten. Eerst den langen weg door de Wagenstraat, de Veenestraat en de Prinsenstraat, in de vale, kille triestigheid van Novembermiddagen, door donkere, onverschillige menschen. Allebei stil, in hun zwijgende vriendschap, naast elkaar loopend als vreemden, met bleeke, strakke gezichten.
En toen was ze inééns aangekomen, zóó, dat Paul er van staan bleef.
Niets dan een meisje. Zoo maar een schoolmeisje leek ze, van een jaar of zestien, met nog niet heelemaal lange rokjes, en het haar met korte krullen los langs haar schouders. Erg eenvoudig gekleed. Een blauw manteltje met twee rijen knoopen, een donkerder blauw rokje, een hoed met opgeslagen, breeden rand. In de hand droeg ze een paar schoolboeken.
Maar haar gezichtje! O! gezond, bloeiend gezichtje, zoo roze-roode, hoe vriendelijk lachte het ineens, en wat schitterden daarin zoo blijde twee donkerbruine oogen! Zóó, ineens maar, op de brug, in 't donkere, late namiddaglicht, een meisje, lachend tegen de eenzame droefheid van Paul, die, zonder het te weten, even staan bleef. Hij voelde die warme vriendelijkheid diep in hem gaan, een lief heid, van jaren lang geleden, en een oud, vreemd gevoel zwol zachtjes in hem op. Hij wilde iets zeggen. Maar het meisje was alweer voorbij. Dáár ging ze, de Prinsenstraat in. Nog even keek ze om.... kleurde.... en weg was ze, den hoek om.
‘Kom toch, kerel,’ zei Loo, ‘waar kijk je toch naar?’
‘Naar een meisje. Heb je gezien wat een lief meisje daar voorbijging? Ze lachte tegen me. Wat een vriendelijk gezichtje!’
‘Och jij met je meisjes altijd. Kom, ga mee, anders laat juffrouw Siebers het eten weer koud worden.’
En ze liepen door naar de Elandstraat. Ze aten samen, en 's avonds speelden ze quatre-mains, Preludiums en Fuga's bewerkt naar de Orgel-Concerten van Bach. En toen Paul om elf uur door de Boschjes naar zijn kamers aan de Wittebrug wandelde, was hij het incidentje van vóór den eten weer heelemaal vergeten.
Zóó gingen er zoovéél voorbij. Even, op straat, een lief gezichtje, een lachje, en dan weer weg, uit zijn eenzaam leven....”

 
Henri Borel (23 november 1869 - 31 augustus 1933)
Henri Borel, Frederik van Eeden en Lodewijkvan Deyssel 

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e november ook mijn vorige blog van vandaag.

23-11-2014 om 13:57 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Sait Faik Abasıyanık werd geboren op 23 november 1906 in Adapazarı. Zie ook alle tags voor Sait Faik Abasıyanık op dit blog en ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit:Verhalen uit Istanbul (Vertaald door Hanneke van der Heijden)

“Hij nam nogmaals een handje aarde. De aarde was rood en vochtig. Hij smeerde haar in zijn baard.
‘Er zit ijzer in, mangaan, fosfor, kalk, van alles,’ zei hij. ‘De zaden kan ik wel begrijpen. Die zijn als een graanschuur, als een soort ei. Maar aarde, daar begrijp ik niets van. Chemici die analyses uitvoeren zeggen dat er van alles en nog wat in zit. Maar hoe kan het dan dat zij de zaden alleen dat geeft wat ze nodig hebben? Ruime hoeveelheden geur, kleur, mineralen, vitamines, staal, fosfor, arsenicum, suiker en weet ik wat nog meer?’
‘Maar aarde is toch niet het enige? Er is toch ook nog water? En zon?’
‘Die komen naar mijn idee op de tweede plaats, want ze zijn niet zo bescheiden als de aarde. Regen, die lijkt altijd in afwachting van een verzoek, een gebed. Als die op de aarde neerplenst zijn we blij, dan danken we God. De aarde is ook niet als de zon, die staat te stralen dat hij iedereen iets geeft, dat iedereen het zonder hem wel kan vergeten, dat er dan geen leven mogelijk is. Ze ligt daar maar stilletjes onder onze voeten, besmeurt de hele winter onze laarzen en kleren, ligt er doods, donkerrood, geel, asgrijs, pikzwart bij. Zodra het lente wordt stort ze al haar vreugde over ons uit. Dan deelt ze aan één stuk door ruimhartig uit en bereidt ons een feestdag. De weilanden staan vol met klaver, de heuvels met klaprozen en madeliefjes. Zelfs de bezemstruiken lachen. Ze geeft zonder er iets voor terug te vragen, gul en vrijgevig. Als de tijd gekomen is, als ze het welletjes vindt met die feestelijkheid neemt ze het allemaal weer in zich op, verteert het en baart.”

 
Sait Faik Abasıyanık (23 november 1906 – 11 mei 1954)
Cover

De Amerikaanse dichter, schrijver, vertaler, schilder en illustrator Guy Mattison Davenport werd geboren op 23 november 1927 in Anderson, South Carolina. Zie ook alle tags voor Guy Davenport op dit blog en ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: Carmina Archilochi: The Fragments of Archilochos

Stonewall

I do despise a tall general,
One of those swaggerers,
A curly-haired, cheek-frilled
Whisker dandy.

For me a proper officer’s
Short and bow-legged,
Both feet planted well apart,
Tough in the guts.

Euboians

no bowstrings drawn to the bow-notch
no slings whipped
in a battle with Ares egging on
but a hell of a lot of sword work
and spear sticking
when the fight’s with
those Euboians

 
Guy Davenport (23 november 1927 – 4 januari 2005)

De Schotse schrijver en historicus Nigel Tranter werd geboren op 23 november 1909 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Nigel Tranter op dit blog en ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit:The Bruce Trilogy

"What say you to this?" Bruce held out his signed bond, and the enclosing letter to Edward.
Comyn's swiftly indrawn breath was as eloquent as any words. He stared at the out-thrust offering.
"I am waiting?"
His opponent moistened his lips. "Where ... did you... get that?" be got out.
"What matters it? Since I have it now."
"I have been betrayed, then..."
"Betrayed! You to speak of betrayal! You, who made this compact with me. To be your King!  And then betrayed me to Edward, to a certain death! Lamberton also-since he signed witness."
"Faugh! To betray traitors is no fault I" "Traitors! You name me traitor? Is it possible . . .that this forsworn wretch ... should so name Bruce?" And his hand rose to point a quivering finger at the other.
Swift as thought Comyn smashed down the accusing hand with his own clenched fist -his left, since his right was still clutching the dagger-haft.
"Aye-traitor, as I have ever known you! Sold to Edward always. Sold, for his favour. And his Ulsterwoman de Burgh.. !"
Whether at the snarling mention of Elizabeth's name, or at the physical blow to his arm, the second such that Comyn had struck him, something snapped in Bruce's overwrought brain as surely as a breaking bowstring, releasing a scalding red tide which rose swiftly to engulf him. The tingling downstruck hand went straight to his dagger. Scarcely knowing what he did, certainly not hearing the cries from the doorway, he whipped out the weapon and, beating aside the still upraised hand that had struck him, drove the steel deep into John Comyn’s breast.”

 
Nigel Tranter (23 november 1909 – 9 januari 2000)
Cover 

De Duitse schrijfster Marieluise Fleißer werd geboren op 23 november 1901 in Ingolstadt. Zie ook alle tags voor Marieluise Fleißer op dit blogen ook mijn blog van 23 november 2010.

Uit: Hiltrud Häntzschel: Marieluise Fleißer. Eine Biographie

„Freilich: Viel größer als die in den 90er Jahren des 20. Jahrhunderts neu entdeckten Korrespondenzen sind die Lücken, die Leerstellen im biografischen Material. Man muss sich darüber im Klaren sein: Für die Zeit von der Kindheit bis zum ersten Höhepunkt ihrer Laufbahn und ihrer tiefen Zäsur 1929 ist bislang in öffentlich zugänglichen Nachlässen ein einziger privater Brief von Marieluise Fleißer bekannt, 1926 an den Vater aus Berlin, und auch er berichtet ausschließlich von Beruflichem. Von einem Tagebuch ganz zu schweigen. Kein einziger Brief an einen jener Männer, zu denen sie in dieser Zeit in enger Verbindung stand, ist erhalten, keiner an Alexander Weicker, keiner an Lion Feuchtwanger, keiner an Bert Brecht, an Hannes Küpper, an Bode Uhse, auch keiner an Bepp Haindl.“

 
Marieluise Fleißer (23 november 1901 – 2 februari 1974)

De Bengaals-Indische schrijver Nirad C. Chaudhuri werd geboren op 23 november 1897 in Kishoreganj. Zie ook alle tags voor Nirad C. Chaudhuri op dit blog.

Uit: Three Horsemen Of The New Apocalypse

“Its restoration as intended by those who brought in the new government in 1967, was to install a figurehead to their government. Instead it produced the opposite result. In making Indira Gandhi, the sweet and gracious daughter of Nehru, prime minister of India, they caught a Tartar. The position brought about a transformation in Mrs Gandhi's character paralleled only by the promising Ivan Romanov's becoming Ivan the Terrible. The Indian Boyars were routed.
Mrs Gandhi's sole preoccupation was to remain in office and in power by foiling the Hydra-headed opposition to her in a faction-ridden political world. This made her resort to such unscrupulous yet imprudent manoeuvres that she was murdered by agents of the fanatical Akali Sikhs.
The answer is simple: the inevitable consequences of the disappearance of personal rule in Indian political life has been seen to be rule by a faction or an opportunistic combination of many factions.
But it is now a very exceptional kind of factional government. During the period of Mogul rule there were three factions at the court -- the Turani or Turkish, the Irani or Persian, or Hindustani, Indian -- all Muslims, of course. At present there is a very broad line of separation, viz between the factions in the Indo-Gangetic plain, or Hindustan, or Aryavarta on the one hand; and on the other, the factions from the peripheral provinces. But the present government in India is dominantly government by politicians from the Deccan. The north as a whole is the Opposition today."

 
Nirad C. Chaudhuri (23 november 1897 – 1 augustus 1999)

23-11-2014 om 13:57 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en muzikant Max Goldt (pseudoniem van Matthias Ernst) werd geboren op 23 november 1958 in Weende (nu Göttingen). Na zijn afstuderen trok Goldt in 1977 naar West-Berlijn, waar hij aan een opleiding tot fotograaf begon. Hij brak het af, echter, en richtte zich op de muziek. In 1981 richtte hij samen met Gerd Pasemann het duo Foyer des Arts op, waarvoor hij de teksten schreef en liedjes zong. Al eerder werkte Goldt samen met Gerd Pasemann aan een project genaamd AromaPLUS. Het werd gevolgd door talrijke platen, deze keer ook solo, bijvoorbeeld in 1984 “Die majestätische Ruhe des Anorganischen”.Met Stephan Winkler, produceerde hij in 1998 als duo NUUK de LP/CD “Nachts in schwarzer Seilbahn nach Waldpotsdam”. Tegenwoordig is hij vooral bekend als schrijver. Nadat hij met humoristische columns in het onafhankelijke Berlijn tijdschrift “Ich und mein Staubsauger” in een kleine kring ontdekt werd, werd hij aangenomen door het satirische tijdschrift Titanic. Tussen 1989 en 1998 publiceerde hij in het tijdschrift 108 columns onder de titel„Aus Onkel Max’ Kulturtagebuch, Diese Kolumne hat vorübergehend keinen Namen, Manfred Meyer berichtet aus Stuttgart und Informationen für Erwachsene“. Goldt publiceerde compilaties van zijn proza ​​in boekvorm, inclusief columns, foto's, teksten, dialogen en dagboekaantekeningen. In 2008 werd aan Goldt op voordracht van Daniel Kehlmann de Kleist-prijs toegekend. Sinds 1996 werkt hij als stripverhaalschrijver met cartoonist Stephan Katz samen.

Uit: Vom Zauber des seitlich dran Vorbeigehens (Das süße Nichts)

„(Ich weiß noch, über was wir  gestern abend geredet haben)
Ob er mich geweckt habe, fragte am Telefon der Freund mit einem Deut gezierter Anteilnahme zur Mittagszeit,  nachdem wir einen Abend bei mir zusammengesessen hatten,  den  zu  kennzeichnen  er  den  Begriff  «Gelage» wählte, was ich zu dramatisch fand, denn, so erklärte ich ihm, zu zweit innert sechs Stunden drei Flaschen Wein zu leeren, sei durchaus europäisch maßvoll, mit anderen Worten, ich sei schon länger auf und guter Dinge.
«Sei’s drum, laß gut sein», erwiderte der Freund. «Fragst du  dich,  wenn  du  nach  solchen  längeren  Sitzungen morgens  aufwachst,  eigentlich  auch  manchmal:  Über was haben wir gestern eigentlich die ganze Zeit geredet?
Gewiß,  man  saß  behaglich  im  Scheine  wohlüberlegt verteilter Lampen und in angenehmer Entfernung zum jeweils anderen, anderthalb Meter etwa, so daß keiner brüllen mußte, man trank und biß auf Nüsse, mal ging der eine aufs Klo, mal der andere, und man redete ohne quälende Pausen, aber über was bloß?»
«Man könnte versuchen, und sei es nur zum Spaß, eine solche Unterhaltung zu rekonstruieren.»
«Ich könnte es nicht! Ich erinnere mich bloß noch an Pfeffermühlen und Herrenunterhosen.»
«Dann laß mich mal.»
Du kamst kurz nach acht, und wir gingen erst einmal in die Küche, weil das eben so Sitte ist, erst mal kurz in die Küche zu gehen mit Gästen, bevor man anregt,  «rüberzugehen», also in den gastlich präparierten Wohn-bereich. Dein erster mir erinnerlicher Gesprächsbeitrag bestand aus einer lobenden Erwähnung meines sauber abgewischten  Küchentisches.  Ich  erwiderte,  daß  ich
schon  aus  anspruchsvolleren  Gründen  gelobt  worden sei, und hoffte, daß dir Gewichtigeres einfallen würde,wenn sich dir einst nach meinem Tode Mikrophone entgegenschöben, deren Benutzer von dir wissen wollten, was an mir bemerkenswert gewesen sei. Daraufhin griffst du zu meiner Pfeffermühle und meintest: Ja, du würdest sagen, toll an mir sei gewesen, daß ich eine angenehm
ungroße Pfeffermühle gehabt hätte und nicht, wie heutzutage beinah alle anderen, ein Ungetüm im Maßstab einer Grabbeigabe aus phallokratischer Vorzeit.“

 
Max Goldt (Weende, 23 november 1958)

23-11-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver André Gide werd geboren op 22 november 1869 in Parijs. Zie ook alle tags voor André Gide op dit blog.

Uit: Si le grain ne meur

“Roger Martin du Gard, à qui je donne à lire ces Mémoires leur reproche de ne jamais dire assez et de laisser le lecteur sur sa soif. Mon intention pourtant a toujours été de tout dire. Mais il est un degré dans la confidence que l'on ne peut dépasser sans artifice, sans se forcer ; et je cherche surtout le naturel. Sans doute un besoin de mon esprit m'amène, pour tracer plus purement chaque trait, à simplifier tout à l'excès ; on ne dessine pas sans choisir ; mais le plus gênant c'est de devoir présenter comme successifs des états de simultanéité confuse. je suis un être de dialogue ; tout en moi combat et se contredit. Les Mémoires ne sont jamais qu'à demi sincères, si grand que soit le souci de vérité : tout est toujours plus compliqué qu'on ne le dit. Peut-être même approche-t-on de plus près la vérité dans le roman.
(…)

Nos actes les plus sincères sont aussi les moins calculés ; l'explication qu'on en cherche après coup reste vaine. Une fatalité me menait ; peut-être aussi le secret besoin de mettre au défi ma nature ; car, en Emmanuèle, n'était-ce pas la vertu même que j'aimais ? C'était le ciel, que mon insatiable enfer épousait ; mais cet enfer je l'omettais à l'instant même : les larmes de mon deuil en avaient éteint tous les feux ; j'étais comme ébloui d'azur, et ce que je ne consentais plus à voir avait cessé pour moi d'exister. Je crus que tout entier je pouvais me donner à elle, et le fis sans réserve de rien. A quelque temps de là nous nous fiançâmes.”

 
André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951)
Op ongeveer 20-jarige leeftijd

De Engelse dichteres en schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire. Zie ook alle tags voor George Eliot op dit blog.

Uit: Silas Marner

“In the early years of this century, such a linen-weaver, named Silas Marner, worked at his vocation in a stone cottage that stood among the nutty hedgerows near the village of Raveloe, and not far from the edge of a deserted stone-pit. The questionable sound of Silas's loom, so unlike the natural cheerful trotting of the winnowing-machine, or the simpler rhythm of the flail, had a half-fearful fascination for the Raveloe boys, who would often leave off their nutting or birds'-nesting to peep in at the window of the stone cottage, counterbalancing a certain awe at the mysterious action of the loom, by a pleasant sense of scornful superiority, drawn from the mockery of its alternating noises, along with the bent, tread-mill attitude of the weaver. But sometimes it happened that Marner, pausing to adjust an irregularity in his thread, became aware of the small scoundrels, and, though chary of his time, he liked their intrusion so ill that he would descend from his loom, and, opening the door, would fix on them a gaze that was always enough to make them take to their legs in terror. For how was it possible to believe that those large brown protuberant eyes in Silas Marner's pale face really saw nothing very distinctly that was not close to them, and not rather that their dreadful stare could dart cramp, or rickets, or a wry mouth at any boy who happened to be in the rear? They had, perhaps, heard their fathers and mothers hint that Silas Marner could cure folks' rheumatism if he had a mind, and add, still more darkly, that if you could only speak the devil fair enough, he might save you the cost of the doctor. Such strange lingering echoes of the old demon-worship might perhaps even now be caught by the diligent listener among the grey-haired peasantry; for the rude mind with difficulty associates the ideas of power and benignity. A shadowy conception of power that by much persuasion can be induced to refrain from inflicting harm, is the shape most easily taken by the sense of the Invisible in the minds of men who have always been pressed close by primitive wants, and to whom a life of hard toil has never been illuminated by any enthusiastic religious faith.”

George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880)
Ben Kingsley (Silas) en Elizabeth Hoyle (Eppie) in een verfilming uit 1985

De Nederlandse schrijver Dirk van Weelden werd geboren in Zeist op 22 november 1957. Zie ook alle tags voor Dirk van Weelden op dit blog.

Uit: Het laatste jaar

“David en Brent kwamen elkaar tegen in de late jaren zeventig. Twee slimme, nerveuze jongens, onzeker over hun verblijf op de universiteit (waar moest dat toe leiden?), maar gelijkgestemd in hun liefde voor literatuur, muziek en film. En hoe verschillend ze ook waren, ze hadden een gemeenschappelijk droombeeld, dat ze liever niet hardop benoemden: een schrijvend leven leiden. Hun vriendschap en samenwerking ontstonden in mijn geest, zou je kunnen zeggen. In de geest van de Olivetti Studio 44.
Dus als ik die kop van David zie, zo gretig als hij de beelden in zich opneemt waarin de kampioen ten onder gaat, dan weet ik dat hij denkt aan de luidruchtige pret die hij met Brent maakte als ze samen naar voetbal- en wielerwedstrijden keken. Aan hun liefde voor de vreemde schoonheid en mallotige tragiek die sport kan bieden, en natuurlijk aan Brent, zijn vriend, die op deze drukkende juniavond al meer dan een jaar onder een dikke grijze steen en een paar meter vochtige zwarte aarde ligt te vergaan.
Niet lang nadat ze elkaar hadden leren kennen, begonnen David en Brent elkaar regelmatig te zien. Een paar keer per week en altijd bij Brent thuis. David woonde in een studentenflat aan de rand van de stad, waar hij zich alleen 's nachts en 's avonds, verdiept in zijn boeken en schriften prettig voelde. De rest van de dag was hij in de stad. Brents kamer bevond zich boven een modelbouwwinkel in de binnenstad, aan het A-Kerkhof. Je liep vanaf de straat in een overdekte gang met aan weerszijden etalages. Alpendorpjes en zandwoestijnen, waarin goederentreintjes rondraasden en tanks van het Afrikakorps roerloos op Montgomery stonden te wachten. Boven dit alles bungelden plastic Spitfires en Heinkel-jachtbommenwerpers aan visdraad. Aan het eind van de gang was de ingang van de winkel. Haaks erop de brede deur van donker gelakt hardhout. Daarachter leidde een hoge steile trap naar een paar kamers, een keuken en een badkamer.”

 
Dirk van Weelden (Zeist, 22 november 1957) 

De Brits-Indische schrijverstweeling Suresh en Jyoti Guptara werd geboren op 22 november 1988 in Frimley, Hants in het zuidoosten van Engeland. Zie ook alle tags voor Suresh en Jyoti Guptara op dit blog.

Uit: Conspiracy of Calaspia

“Suddenly Galar realised what must have happened. Poison! With a roar he cut down the nearest foe, before retreating to higher ground. He brought his shoulder to his mouth and desperately sucked at the wound. Along with the blood he drew into his mouth he thought he tasted something bitter. Galar spat in disgust and looked up in time to parry a downward blow. He kicked the beast in the stomach, briefly feeling coarse fur beneath his foot as it stumbled down the incline, and quickly removed throwing-axes from straps on his back. These had small heads, many times lighter than his golden axe, but with long handles. Before the Nurgor could get back to its feet, its skull was split with one swing of Galar's arm. The Dwarf's muscles knotted as he threw the other two axes at the nearest of his opponents, both of which hit the dust.
Sensing their victim's weakening power, the Nurgor surged up the rise in a triumphant assault. Galar struggled to fight off the first few blows before a heavy stave found its way through his defences and knocked him into darkness.
*
'Master, your humble servant reports: we have the Dwarf.'
It was a triumphant call, even if the figure who proclaimed this news looked in no condition to be happy. Though battered and bruised, he walked upright, without the least sign of pain, a grim smile twitching at the sides of his mouth. As the man drew nearer the hulking figure before him, the smile faded and he knelt humbly with outstretched arms.”

Suresh en Jyoti Guptara (Frimley, 22 november 1988)

De Russische schrijver Viktor Pelevin werd geboren op 22 november 1962 in Moskou. Zie ook alle tags voor Viktor Pelevin op dit blog.

Uit: Buddha's Little Finger (Vertaald door Andrew Bromfield)

“I did not feel any fear of death. Perhaps, I thought, it had already happened, and this icy boulevard along which I was walking was merely the threshold of the world of shadows. I had realized long before that Russian souls must be fated to cross the Styx when it is frozen, with their fare collected not by a ferryman, but by a figure garbed in grey who hires out a pair of skates — the same spiritual essence, naturally.
Suddenly I could picture the scene in the finest of detail: Count Tolstoy in black tights, waving his arms about, skates over the ice towards the distant horizon — his movements are slow and solemn, but he makes rapid progress, and the three-headed dog barking soundlessly in pursuit has no chance of overtaking him. I laughed quietly, and at that very moment a hand slapped me on the shoulder.
I stepped to one side and swung round sharply, feeling for the handle of the revolver in my pocket, when to my amazement I saw before me the face of Grigory Vorblei, an aquaintance from childhood. But, my God, his appearance! He was dressed from head to toe in black leather, a holster with a Mauser dangled at his hip, and in his hand he was clutching a ridiculous kind of obstetrician's travelling bag.
`I'm glad you're still capable of laughter,' he said.
`Hello, Grisha,' I said, `how strange to see you.'
`Why strange?'
`It just is strange.'
`Where have you come from?' he asked in a cheerful voice. `And where are you going?'

 
Viktor Pelevin (Moskou, 22 november 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

22-11-2014 om 13:22 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva. Zie ook alle tags voor Endre Ady op dit blog en ook mijn blog van 22november 2010.

I Should Love To Be Loved

I am neither infant nor happy grandfather
Nor parent, nor lover
Of anyone, of anyone.
I am, as every man is, Majesty,
The North Pole, the Secret, the Stranger,
The will-o'-the-wisp in the distance, the will-o'-the-wisp in the distance.
But alas! I cannot remain this way.
I should like to show myself to the world,
So that someone sees me, so that someone sees me.

This is why I sing and I torment myself.
I should love to be loved.
I wish to be of someone, I wish to be of someone.

The Magyar Messiahs

More bitter is our weeping,
different the griefs that try us.
A thousand times Messiahs
are the Magyar Messiahs.
A thousand times they perish,
unblest their crucifixition,
for vain was their affliction,
oh, vain was their affliction.

 
Endre Ady (22 november 1877 – 27 januari 1919)
Hier met zijn vrouw Csinszka (Berta Boncza)

De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor William Kotzwinkle op dit blog en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit:The Fan Man

“I am all alone in my pad, man, my piled-up-to-the-ceiling-with-junk pad. Piled with sheet music, piled with. garbage bags bursting with rubbish, piled with unnameable flecks of putrified wretchedness in grease. My pad, my own little Lower East Side Horse Badorties pad.
I just woke up, man. Horse Badorties just woke up and is crawling around in the sea of abominated filth, man, which he calls home. Walking through the rooms of my pad. man, from which. I shall select my wardrobe for the day. Here, stuffed in a trash basket, is a pair of incredibly wrinkled-up muck-pants. And here, man, beneath a pile of wet newspapers is a shirt, man, with one sleeve. All I need now, man, is a tie, and here is a perfectly good rubber Japanese toy snake, man, which I can easily form into an acceptable knot.
SPAGHETTI! MAN! Now I remember. That is why I have arisen from my cesspool bed, man, because of the growlings of my stomach. It is time for breakfast, man. But first I rnust make a telephone call to Alaska,
Must find telephone. Important deal in the making. Looking around for telephone, man. And here is án electric extension cord, man, which will serve perfectly as a belt to hold up my falling-down Horse Badorties pants, simply by running the cord through the belt loops and plugging it together.”

 
William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)

De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Georg Robert Gissing op dit blog en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit: By The Ionian Sea (From Naples)

“The harbour, whence one used to start for Capri, is filled up; the sea has been driven to a hopeless distance beyond a wilderness of dust-heaps. They are going to make a long, straight embankment from the Castel dell'Ovo to the Great Port, and before long the Santa Lucia will be an ordinary street, shut in among huge houses, with no view at all. Ah, the nights that one lingered here, watching the crimson glow upon Vesuvius, tracing the dark line of the Sorrento promontory, or waiting for moonlight to cast its magic upon floating Capri! The odours remain; the stalls of sea-fruit are as yet undisturbed, and the jars of the water-sellers; women still comb and bind each other's hair by the wayside, and meals are cooked and eaten al fresco as of old. But one can see these things elsewhere, and Santa Lucia was unique. It has become squalid. In the grey light of this sad billowy sky, only its ancient foulness is manifest; there needs the golden sunlight to bring out a suggestion of its ancient charm.
Has Naples grown less noisy, or does it only seem so to me? The men with bullock carts are strangely quiet; their shouts have nothing like the frequency and spirit of former days. In the narrow and thronged Strada di Chiaia I find little tumult; it used to be deafening. Ten years ago a foreigner could not walk here without being assailed by the clamour of cocchieri; nay, he was pursued from street to street, until the driver had spent every phrase of importunate invitation; now, one may saunter as one will, with little disturbance. Down on the Piliero, whither I have been to take my passage for Paola, I catch but an echo of the jubilant uproar which used to amaze me. Is Naples really so much quieter? If I had time I would go out to Fuorigrotta, once, it seemed to me, the noisiest village on earth, and see if there also I observed a change. It would not be surprising if the modernization of the city, together with the state of things throughout Italy, had a subduing effect upon Neapolitan manners. In one respect the streets are assuredly less gay.”

 
George Robert Gissing (22 november 1857 – 28 december 1903)

De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook alle tags voor Elisabeth Maria Post op dit blog en ook mijn blog van 22 november 2009 en ook mijn blog van 22 november 2010.

Uit: Het land, in brieven

“Ontijdige beschroomdheid - kwalijk geplaatste tederheid, - schoonschijnende hoogmoed, - zal ons dan niet moeten hinderen in het mededeelen en ontfangen van vermaningen, afkeuringen, of raadgevingen, waar toe het hart zig verbonden voelt. - Laat ons in onze vriendschap deze grondregelen altijd volgen! - Laat derzelver tederheid en vastigheid de dwaling vernietigen, dat de vriendschap onder onze sex geene duurzaamheid kent.
Maar, lieve Emilia! daar ik thans van u afgescheiden leef, en nochtans mijn geest met u werkzaam wil houden - verwagt ik telkens brieven van u, die mij zoo wel uwe gedagten mededeelen, - als ze mij verzekeren, dat gij in de vriendschap van Eufrozyne, gelukkiger zijt dan te voren.
Och Emilia! dat gij ook het Landleven in dit akelig saizoen verkiest, daar ge, onder de schaduw van het vriendendak, zulk een gerust leven, naar uwe verkiezing kont leiden! - Mijn moeder zou zig gelukkig rekenen met zulk eene huisgenote! - Ik heb medelijden met uwen smaak; niet om dat ik dien laag vind, maar om dat die u, naar mijn oordeel, ongenoegens oplegt, die ik u ontnemen wilde. Of heeft de winter op het Land aangenaamheid? Verveelt u die doodelijke stilte niet? Behoeft gij geen menschen tot uw geluk? Hoe slijt gij de winterdagen? Door de beantwoording dezer vragen zult gij het hart verligten van uwe

Eufrozime."

 
Elisabeth Maria Post (22 november 1755 - 3 juli 1812)
Illustratie uit “Het land, in brieven”

22-11-2014 om 13:22 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter Wouter Steyaert werd geboren in Gent op 21 november 1982. Zie ook alle tags voor Wouter Steyaert op dit blog.

het wordt wettelijk geregeld

er kruipen mieren door me heen
maar niet als kogels - als hele kleine
dames die daar niets te zoeken hebben

het is echter niet verboden - niet van mij
noch van hen - mij te betreden

zonder sleutel of slot - zelfs een kijkgat
is hen te veel - en dat mag allemaal

er kruipen mieren door mijn hoofd
en ik word er wit van
ik word er ovaal en theatraal van

anderzijds kruip ik ook als een mier
dus als een hele grote dame
met een wit hoofd, ovaal en theatraal

die niets te zoeken heeft dan kogels
en dat mag ook

Kassa

Ik kocht zeep in Delhaize.
Aan de kassa struikelde ik
over mijn schoenveters.

Ik probeerde mij
vast te klampen
aan de knieën
van de dame voor mij.

Zij schrok hevig
en vond dat ik stonk.
Zij reed met haar karretje over mij.

Ik had pijn en riep om hulp.

Nadien raapte een kassierster
mij op. Zij was lief.

Zij had geen diploma.
Daarom weigerde ik
verder contact.

 
Wouter Steyaert (Gent, 21 november 1982)

De Amerikaans-Poolse schrijver Isaac Bashevis Singer werd geboren op 21 november 1904 als Isaac Hertz Singer in Radzymin, Polen. Zie ook alle tags voor Isaac Bashevis Singer op dit blog.

Uit: Fool's Paradise

“In despair, Kadish went to consult a great specialist, celebrated for his knowledge and wisdom. His name was Dr. Yoetz. After listening to a description of Atzel's illness, he said to Kadish, "I promise to cure your son in eight days, on one condition. You must do whatever I tell you to, no matter how strange it may seem."
Kadish agreed, and Dr. Yoetz said he would visit Atzel that same day. Kadish went home and told his wife, Aksah and the servants that all were to follow the doctor's orders without question.
When Dr. Yoetz arrived, he was taken to Atzel's room. The boy lay on his bed, pale and thin from fasting.
The doctor took one look at Atzel and called out, "Why do you keep a dead body in the house? Why don't you make a funeral?"
On hearing these words the parents became terribly frightened, but Atzel's face lit up with a smile and he said, "You see, I was right."
Although Kadish and his wife were bewildered by the doctor's words, they remembered Kadish's promise, and went immediately to make arrangements for the funeral.
The doctor requested that a room be prepared to look like paradise. The walls were hung with white satin. The windows were shuttered, and draperies tightly drawn. Candles burned day and night. The servants were dressed in white with wings on their backs and were to play angels.
Atzel was placed in an open coffin, and a funeral ceremony was held. Atzel was so exhausted with happiness that he slept right through it. When he awoke, he found himself in a room he didn't recognize. "Where am I?" he asked.
"In paradise, my lord," a winged servant replied.
"I'm terribly hungry," Atzel said. "I'd like some whale flesh and sacred wine."
The chief servant clapped his hands and in came men servants and maids, all with wings on their backs, bearing golden trays laden with meat, fish, pomegranates and persimmons, pineapples and peaches. A tall servant with a long white beard carried a golden goblet full of wine. Atzel ate ravenously. When he had finished, he declared he wanted to rest. Two angels undressed and bathed him, and carried him to a bed with silken sheets and a purple velvet canopy. Atzel immediately fell into a deep and happy sleep.”

 
Isaac Bashevis Singer (21 november 1904 – 24 juli 1991)

De Nederlandse schrijfster Margriet de Moor werd als Margaretha Maria Antonetta Neefjes op 21 november 1941 in Noordwijk geboren. Zie ook alle tags voor Margriet de Moor op dit blog.

Uit: Mélodie d'amour

“Een meter of vijftig verderop had je in die tijd nog een stukje binnenstad dat niet alleen de bommen had overleefd, maar ook de bouwrazernij van de eerste decennia na de oorlog. Het is dinsdag 10 november 1970. Niets in dat wijkje daarginds is verbrand, ingestort of zelfs maar dichtgetimmerd geweest. In een van die koppige huisjes, met als verdieping een vliering waar je netaan kon staan – maar zij kón toen al niet meer staan – heeft Atie na de scheiding haar intrek genomen. Eergisteren is ze gestorven. Gustaaf Doesburg legt het laatste stuk te voet af, nieuwsgierig, vastbesloten, bang, en slaat rechtsaf de steeg in die naar de binnenplaatsjes achter de huizen voert. Uitgerekend Luuk, haar lieveling, heeft het gebod van de moeder overtreden en de vader bericht dat het voorbij is. Gebeurd.
Het clandestiene telefoontje heeft hem de dag tevoren bereikt toen hij alleen thuis was, net gedoucht en op slippers na het werk. Het trof hem als een fysieke opdoffer, een dreun in zijn maag, maar hij reageerde nog voor de dreun uit hem wegtrok, naar zijn aard, drastisch.
Hij zei tegen zijn zoon dat hij haar nog één keer wilde zien. ‘Dat kan niet, pappa.’
Ze wisten dat. Ze wisten dat allebei drommels goed. Toch voerden Gustaaf en Luuk dit dialoogje van niks waarin een hun volledig bekend miserabel feit nog eens werd aangehaald en beklonken. Dialoogje van niks of niet, het hoort wél thuis in het script van hun familiegeschiedenis, in de lotgevallen van Atie en Gustaaf Doesburg-Maas en hun zoons Kaspar, Wijnand, Jan en Luuk. (Dat de vier broers ook nog een halfzusje hebben, Dittie, is een verhaal apart.)
Atie dood… was het mogelijk?”

 
Margriet de Moor (Noordwijk, 21 november 1941)

De Nederlandse schrijver en vertaler Gerard Koolschijn werd op 21 november 1945 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Gerard Koolschijn op dit blog.

Uit: Geen sterveling weet

“Mijn zonen lagen nog in bed. Ik wachtte al meer dan een uur.
Intussen werd geteld per tien minuten, de spanning steeg.
In de wedstrijdkooi werd gedrongen en gescholden.
Ik herkende gezichten om me heen. Nu werden de minuten afgeteld.
En van de laatste halve minuut de seconden.
Met nog tien seconden te gaan klonken overal uit de kooien schorre uitroepen, niet van aanmoediging, niet van vreugde, maar akelige, losse kreten.
Bij zes, vijf, vier seconden zwollen ze aan, kreten van ontzetting leken het.
En toen het schot door de hal barstte kwam uit die duizenden kelen één woeste schreeuw, rauw, monotoon, diep uit de lijven, vol bitterheid en woede op de tijd, een grimmige triomfkreet
over leven dat de dood versloeg, want de tocht was gekomen, de tocht was begonnen, nog was alles niet verloren. De wedstrijdrijders braken uit.

 
Gerard Koolschijn (Den Haag, 21 november 1945)
Den Haag, Gravenstraat

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Marilyn French werd geboren op 21 november 1929 in New York. Zie ook alle tags voor Marilyn French op dit blog.

Uit: The Women's Room

“She could envision Shakespeare's sister. But she imagined a violent, an apocalyptic end for Shakespeare's sister, whereas I know that isn't what happened. You see, it isn't necessary. I know that lots of Chinese women, given in marriage to men they abhorred and lives they despised, killed themselves by throwing themselves down the family well. I'm not saying it doesn't happen. I'm only saying that isn't what usually happens. It it were, we wouldn't be having a population problem. And there are so much easier ways to destroy a woman. You don't have to rape or kill her; you don't even have to beat her. You can just marry her. You don't even have to do that. You can just let her work in your office for thirty-five dollars a week. Shakespeare's sister did...follow her brother to London, but she never got there. She was raped the first night out, and bleeding and inwardly wounded, she stumbled for shelter into the next village she found. Realizing before too long that she was pregnant, she sought a way to keep herself and her child safe. She found some guy with the hots for her, realized he was credulous, and screwed him. When she announced her pregnancy to him, a couple months later, he dutifully married her. The child, born a bit early, makes him suspicious: they fight, he beats her, but in the end he submits. Because there is something in the situation that pleases him: he has all the comforts of home including something Mother didn't provide, and if he has to put up with a screaming kid he isn't sure is his, he feels now like one of the boys down at the village pub, none of whom is sure they are the children of the fathers or the fathers of their children. But Shakespeare's sister has learned the lesson all women learn: men are the ultimate enemy. At the same time she knows she cannot get along in the world without one. So she uses her genius, the genius she might have used to make plays and poems with, in speaking, not writing. She handles the man with language: she carps, cajoles, teases, seduces, calculates, and controls this creature to whom God saw fit to give power over her, this hulking idiot whom she despises because he is dense and fears because he can do her harm.”
 

 
Marilyn French (New York, 21 november 1929 – 2 mei 2009)
Cover 

De Britse schrijfster Freya North werd geboren op 21 november 1967 in Londen. Zie ook alle tags voor Freya North op dit blog en ook mijn blog van 21 november 2010.

Uit: Ontbijt op bed (Vertaald door Nellie Keukelaar-van Rijsbergen)

"Onder de douche dacht Petra na. Was dit alles wat ze nodig had? Had een vlugge injectie van North Yorkshire haar ingeënt tegen hartzeer? Als ik mijn spullen zou inpakken en zou teruggaan, zou alles dan weer in orde zijn? Misschien. Wie weet trakteer ik mezelf op een welverdiende vakantie, want het is lang geleden dat ik vrij heb gehad. Wat liefde en aandacht schijnen wonderen te doen, maar misschien moest je daar eerst een eind voor reizen.
Na het ontbijt liep ze door de ommuurde tuin en ging een kijkje nemen in het kleine, maar goed uitgeruste atelier. Petra had besloten nog geen vertrekdatum vast te stellen. Aanvankelijk was dit uitstapje bedoeld om weg te rennen en aan te sterken, Londen te ontvluchten en Rob te ontlopen. Ze had nu al het gevoel dat het hier beter lukte om uit te rusten en te ontspannen. Ze zou er geen drama van maken en dit als een werkvakantie beschouwen die precies op het juiste moment kwam."

 
Freya North (Londen, 21 november 1967)

De Franse schrijver Voltaire, (pseudoniem van François-Marie Arouet)werd werd op 21 november 1694 geboren in Parijs. Zie ook alle tags voor Voltaire op dit blog.

Uit: Candide, of het optimisme (Vertaald door Hans van Pinxteren)

“ Maar met welk doel is deze wereld dan geschapen?’ vroeg Candide.
‘Om ons hoorndol te maken,’ antwoordde Martin.
(…)

‘Denkt u dat de mensen elkaar altijd hebben afgeslacht, zoals dat nu gebeurt?’ vroeg Candide. ‘Dat het altijd leugenaars, schurken, verraders, ondankbaren, rovers, zwakkelingen, losbollen, lafaards, jaloerse krengen, vreetzakken, dronkelappen, vrekken, strebers, sadisten, kwaadsprekers, wellustelingen, fanaten, hypocrieten en dwazen zijn geweest?’
‘Denkt u,’ zei Martin, ‘dat sperwers altijd duiven hebben opgegeten als ze die te pakken kregen?’
‘O, vast en zeker,’ zei Candide.
‘Nou dan,’ zei Martin, ‘als sperwers altijd dezelfde aard hebben gehad, waarom zouden de mensen dan veranderd zijn?’
‘Och,’ zei Candide, ‘er is toch wel een verschil, want de vrije wil…’

 
Voltaire (21 november 1694 – 30 mei 1778)
Standbeeld in Parijs 

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e november ook mijn blog van 21 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-11-2014 om 18:22 geschreven door Romenu  

De Australische dichteres en schrijfster Ada Cambridge werd geboren op 21 november 1844 in St Germans, Norfolk als tweede kind van Thomasine en Henry Cambridge, een herenboer. Zij werd opgeleid door gouvernantes, een ervaring die zij verafschuwde. Het was in feite een ongetrouwde tante die het meest heeft bijgedragen aan haar intellectuele ontwikkeling. Op 25 april 1870 trouwde zij met dominee George Frederick Cross en een paar weken later vertrok zij met haar man naar Australië, waar zij 30 jaar zouden blijven. Zij beschrijft hun ervaringen in “Thirty Years in Australia”. Cambridge leidde in eerste instantie het typische leven van een hardwerkende vrouw van een geestelijke op het platteland, maar haar gezondheid ging achteruit, om een aantal redenen, waaronder een bijna-fatale miskraam en ernstig ongeluk, maar zij bleef wel schrijven. In 1893 verhuisden zij en haar man verhuisde naar hun laatste parochie, Williamstown, in de buurt van Melbourne, en bleven daar tot 1909. In 1913 keerden zij terug naar Engeland, waar Cambridge bleef wonen tot zijn dood op 27 februari 1917. Daarna keerde zij naar Australië terug. Terwijl Cambridge begon te schrijven in de jaren 1870 om geld te verdienen waarmee zij haar kinderen kon ondersteunen, omspant haar carrière een periode vanaf 1865 toen “Hymns on the Litany” verscheen tot 1922, met het artikel 'Nightfall' in Atlantic Monthly. In 1875 verscheen haar eerste roman “Up the Murray” verscheen in de “Australasian” maar pas in 1890 met de publicatie van “A Marked Man”vestigde zij haar naam als schrijfster. Ondanks regelmatige goede recensies, waren er velen die haar bekritiseerden omdat zij niet schreef in de literaire traditie van die tijd. Zij was de eerste president van de Women Writers Club en had veel vrienden in de literaire wereld, waaronder Grace 'Jennings' Carmichael, Rolf Boldrewood, Ethel Turner en George Robertson. In 2005 werd de Ada Cambridge Prize in het leven geroepen die wordt toegekend voor het beste biografische verhaal van een lokale volwassen schrijver.

Faith

And is the great cause lost beyond recall?
Have all the hopes of ages come to naught?
Is life no more with noble meaning fraught?
Is life but death, and love its funeral pall?
Maybe. And still on bended knees I fall,
Filled with a faith no preacher ever taught.
O God -- MY God -- by no false prophet wrought --
I believe still, in despite of it all!

Let go the myths and creeds of groping men.
This clay knows naught -- the Potter understands.
I own that Power divine beyond my ken,
And still can leave me in His shaping hands.
But, O my God, that madest me to feel,
Forgive the anguish of the turning wheel!

The Dawn Of God's Sabbath

The dawn of God’s dear Sabbath
Breaks o’er the earth again,
As some sweet summer morning
After a night of pain;
It comes as cooling showers
To some exhausted land,
As shade of clustered palm trees
’Mid weary wastes of sand.

Lord, we would bring for offering
Though marred with earthly soil,
Our week of earnest labor,
Of useful daily toil;
Fair fruits of self denial,
Of strong, deep love to Thee,
Fostered by Thine own Spirit
In our humility.

And, we would bring our burden
Of sinful thought and deed,
In Thy pure presence kneeling,
From bondage to be freed;
Our heart’s most bitter sorrow
For all Thy work undone;
So many talents wasted!
So few bright laurels won!

And with that sorrow mingling,
A steadfast faith, and sure,
And love so deep and fervent,
That tries to make it pure;
In His dear presence finding
The pardon that we need;
And then the peace so lasting,
Celestial peace indeed!

 
Ada Cambridge (21 november 1844 - 19 juli 1926)

21-11-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook alle tags voor Sheema Kalbasi op dit blog.

Middle East

I dreamt that I was innocent
my naked skin
in touch with reality
and my soul was in search
to hear your -worldly- murmur: Peace

I offered you my love
wrapped in honesty
(pure to catch up with you)
shrunk with disbelief

I -asking you: Know me

with your gorgeousness
as you played with the waves
breaking one after another
taking them into your hands
touching them one after another

I wanted to be called with your name: just

what color was Peace?
the one you chose to paint me?
the one you narrowed into my heart and nested in my grave,
what color was it?

I am longing in my grave
to receive the flowers
with your hand written note: rest-in-peace- Middle East

5.7

I don’t care if you are you and I am I. I am not some exotic flower. Whatever coat you have on, I will put it on to warm me… and the shoes however small… I will walk in them to balance our height difference. You don’t need to convert for me; I have already converted to you. You see I never had a religion to begin with. I was born naked from all religions but your love.

I know that was not the point. I know there is no conversion. There is no coat, no balance, no shoes but the naked truth of me finding you first, not you finding me. You, whom will never know who I was when I was sitting on the white sheets.

Y o u, not b e s i d e m e.

And the words that are already written. The words that are already said, are already felt, and are already gone.

And I try to take them back into my empty bowl of hands. To put my hands on the chest. The chest into rest. The rest in to the heart. The beat back to the soul. The soul, back to what it was before you.

Alas! I am 5.7

 
Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook alle tags voor Nadine Gordimer op dit blog.

Uit: No Time Like the Present

“He can’t see far among the bodies pressed around him. There are white hands among those raised in the stomping, chanting, so he couldn’t be so noticeably there, the absorption in purpose is blindly fervent, he knows from political rallies. In the mass you have no direction of your own, he is carried along in a surge towards the main gates of the campus. Outside between the street and the gates, another gathering—a few pausing in curiosity before turning away, others, some black men and women literally throwing their yelling weight about. All cling to gates too wide, tall and strong to shake: they’ve joined the students’ action.
He tries to make a way to other parts of the campus but progress is against powerful currents as urge drives each limb of the great body to join that. He reaches only the science block from where he had set out.
Did any of his academic colleagues to whom he’d been advised to kick arse attempt to be along with the uprising against tuition fees most of their students couldn’t pay (so the cell phones worn like ear ornament, who pays for the serial calls). The faculty coffee room may say, factually, the university couldn’t exist without tuition fees to supplement the government’s inadequate grant; ‘funding free education is that government’s affair’. No dereliction of the university’s responsibility towards students?
Did he have a place down there (he’s back up at his window again). Claim it—claim on him—because of his part, his deci- sion to get mixed up in providing scientific know-how and ingredients to make bombs, his Jabu, his children gestated in a black womb. There are bonfires signalling here, there, like the Guy Fawkes ones of his childhood commemorating a revo- lutionary arson he and his siblings had never heard of. One of the bundles of whatever was being fed smoking to the flames was very near the archeological museum where tooled stones are the reminder that young men rioting are the descendants of peoples who had skills before invaders brought others; he had a sudden fear not for himself but for what is an extension of self, the work, research that was in progress in the science faculty. What if they burst into the laboratories where climate change is being studied for solutions that would save their own existence on this planet.”

 
Nadine Gordimer (20 november 1923 – 13 juli 2014)

De Russische schrijfster en scenariste Viktoria Tokareva werd geboren op 20 november 1937 in Leningrad (Sint Petersburg). Zie ook alle tags voor Viktoria Tokareva op dit blog.

Uit: Korrida

“- How much does a she-goat weigh? Sixty kolograms? asked Anikee.
- I don’t know, answered Lil’ka.
- No. You weigh sixty. That’s like a pig, but a goat weighs less. About thirty kilograms. I’ll have to ask Granny Panya about that. Granny Panya! – Anikeev called out.
(...)

When he came back, he saw that Lilka was standing in jeans and wearing a coat. She was pushing the puncho “fieruchello” into a denim backpack. She also shoved the terri-cloth robe and slippers into it.
- Where are you going? –Anikeev was surprised. –To the sauna?
- I am leaving you.
- Where are you going?
- I am leaving you and never coming back.
(..)

Anikeev put his arms around Lilka’s knees and under her arms. Picked her up and grunted.
-Don’t... --Lilka became frightened. –I am heavy. Like a pig. Fifty kilograms."

 
Viktoria Tokareva (Leningrad, 20 november 1937)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook alle tags voor Thomas Chatterton op dit blog.

February (Fragment)

Whilst Envy, on a tripod seated nigh,
In form a shoe-boy, daubs the valu'd fruit,
And darting lightnings from his vengeful eye,
Raves about Wilkes, and politics, and Bute.

Now Barry, taller than a grenadier,
Dwindles into a stripling of eighteen;
Or sabled in Othello breaks the ear,
Exerts his voice, and totters to the scene.

Now Foote, a looking-glass for all mankind,
Applies his wax to personal defects;
But leaves untouch'd the image of the mind,
His art no mental quality reflects.

Now Drury's potent kind extorts applause,
And pit, box, gallery, echo, "how divine!"
Whilst vers'd in all the drama's mystic laws,
His graceful action saves the wooden line.

Now-- but what further can the muses sing?
Now dropping particles of water fall;
Now vapours riding on the north wind's wing,
With transitory darkness shadow all.

Alas! how joyless the descriptive theme,
When sorrow on the writer's quiet preys
And like a mouse in Cheshire cheese supreme,
Devours the substance of the less'ning bays.

 
Thomas Chatterton (20 november 1752 - 5 augustus 1770)
Thomas Chatterton door Henrietta Mary Ada Ward, 1873

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook alle tags voor Don DeLillo op dit blog en ook mijn blog van 20 november 2010.

Uit: Cosmopolis

“Steam came venting from a manhole through a tall blue stack, the most common sight, he thought, but beautiful now, carrying the strangeness, the indecipherability of a thing seen new, steam heaving from the urban earth, nearly apparitional. An old industrial loft building stood on the southeast corner, 10 storeys, blocklike, a late medieval sweatshop and firetrap. There were scaled windows and scaffolding and the sidewalk was boarded off. Ibrahim nosed the car farther right, keeping a distance from closed-off areas. A vehicle pulled out in front of them, a lunch van, un- likely at this hour, one, two, three in the morning.
Then lights came on, dead ahead, flaring with a crack and whoosh, great carbon-arc floodlights that were set on tripods and rigged to lampposts. A woman in jeans appeared, flagging down the car. The intersection was soaked in vibrant light, the night abruptly alive.
People crisscrossed the streets, calling to each other or speaking into handsets, and teamsters unloaded equipment from long trucks parked on both sides of the avenue. Trailers sat in the petrol station across the street. The man in the van ahead lowered the fold-over side, for meals, and it was only now that Eric saw the heavy trolley with movable boom attached, rolling slowly into place. Installed at the high end of the boom was a platform that held a movie camera and a couple of seated men.
The crane wasn't the only thing he'd missed. When he got out of the car and moved to a spot that wasn't blocked by the lunch truck, he saw the elements of the scene in preparation.”

 
Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

Rectificatie

De Russische dichteres en schrijfster Zinaida Nikolaevna Hippius werd als kind van uit Duitse familie geboren op 20 november in Beljov bij Tula.(Niet op 8 november) Zie ook alle tags voor Zinaida Hippius en Zinaida Gippius op dit blog.

Zij

In haar verdorven, schamele geslepenheid
Is zij als as zo grijs, als stof is zij.
Ik sterf aan die verstikkende benepenheid,
Aan die verbondenheid van haar en mij.

Ze zit vol stekels en is niet inschikkelijk,
Gelijk een slang is zij, koud en gevlekt,
Haar kromgebogen schubben zijn verschrikkelijk
En hebben mij met wonden overdekt.

Log is ze, afgestompt en niet ontvankelijk,
O, drong een scherpe angel door tot mij!
Ze is zo lusteloos en ontoegankelijk, 
Niet te benaderen en doof is zij.

Ze kronkelt vleiend rond me, de aanhalige,
Ze smoort me haast, dit duistere reptiel.
En dit vasthoudende, en dit onzalige,
Dit angstaanjagende - dat is mijn ziel!

Vertaald door Mieke en Mouring Lindenburg

 
Zinaida Hippius (20 november 1869 - 9 september 1945)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e november ook mijn blog van 20 november 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

20-11-2014 om 19:54 geschreven door Romenu