De Vlaamse dichter en schrijver Emmanuel Hiel werd geboren in Sint-Gillis-bij-Dendermonde op 30 mei 1834. Zie ook mijn blog van 30 mei 2006 en ook mijn blog van 30 mei 2007.

Kaperslied

Al die willen te kapen varen
Moeten mannen met baarden zijn.
Tartend stormen, strijd en pijn,
Wild als de baren!
Vliegend als schuim over de zee,
Mannen met baarden, die varen mee!

‘t Mastje te schrapen- en kabels te scheren “,
Stuurman, de kapers vervloeken die stiel…
‘t Scheepje te teren en zeilen te smeren,
Hale de duivel dan liever onz’ ziel…
Wieglen de baren voor ons in de verte,
Schoeners beladen met kostlijke buit,
popelend danst in de zielzak ons herte,
Stuurman, we jagen, de boegspriet vooruit!

Hoog aan de mast is ons rooddoek gehesen,
Galmt ons kanonnengedonder op zee…
Niets houdt ons tegen en niets doet ons vrezen,
A1 wat iets waard is, hee! kapen we mee.
Schoeners en schonen, het moet met ons draaien,
‘t Moet in ons schuimzog, het moet in ons vaart,
Schonen, uw treurigheid zullen we paaien
Hangt aan de hals ons, en kust ons de baard!

Dagen en nachten door ‘t schuim te laveren,
Dagen en nachten vol strijdlust op jacht.
Winter en zomer de storm te braveren,
Groots van gemoed en het harte vol kracht!
Duizenden schoonheden blij te bewondren
Diepten des hemels en diepten der zee!
God aan te roepen en daden te dondren,
Dat is ons leven, in wel en in wee!

Kalm van geweten, de spieren vol vlammen.
‘t Steigert, ons tuig, als vuurspuwende klip:
Lukt niet het entren, dan lukt ras het rammen.
Dwars boort de boeg dan door ‘t schreiende schip.
Geeft men zich over, ‘t is seffens de vrede!
Anders, we zwaaien de bijlen verwoed,
Bloedige baren. wee! walsen dan mede,
Kleurend de deining met sombere gloed.

Moeten we wijken en zinkend bezwijken,
Niemand van ons die ooit siddert of ijst…
Recht is het ook dat met kaperse lijken,
‘t Golvengewriemel zich gulzigjes spijst.
Gromt dan de zeestorm verbolgen ons uitvaart.
God is zo goed en hij haalt onze ziel…
Ja, wijl de duivel verdoemd op de buit staart.
Plonst in de hel met de ontredderde kiel.
Al die willen te kapen varen
Moeten mannen met baarden zijn.
Tartend stormen, strijd en pijn,
Wild als de baren!
Vliegend als schuim over de zee,
Mannen met baarden, die varen mee! `

De Afro-Amerikaanse dichter Countee Cullen werd geboren als Countee LeRoy Porter op 30 mei 1903. Zie ook mijn blog van 30 mei 2007.

For a Poet

I have wrapped my dreams in a silken cloth,
And laid them away in a box of gold;
Where long will cling the lips of the moth,
I have wrapped my dreams in a silken cloth;
I hide no hate; I am not even wroth
Who found earth's breath so keen and cold;
I have wrapped my dreams in a silken cloth,
And laid them away in a box of gold.

Simon the Cyrenian Speaks

He never spoke a word to me,
And yet He called my name;
He never gave a sign to me,
And yet I knew and came. 

At first I said, "I will not bear
His cross upon my back;
He only seeks to place it there
Because my skin is black."

But He was dying for a dream,
And He was very meek,
And in His eyes there shone a gleam
Men journey far to seek.

It was Himself my pity bought;
I did for Christ alone
What all of Rome could not have wrought
With bruise of lash or stone.

De Surinaamse schrijver Henri François Rikken werd geboren in Paramaribo op 30 mei 1863. Rikken deed zijn priesterstudies van 1877 tot 1891 in Nederland. Als redemptorist werkte hij in de Surinaamse districten Coronie, Para en Nickerie. Hij organiseerde de missie onder de Chinezen, waartoe hij hun taal leerde. Hij maakte studie van de Surinaamse geschiedenis en folklore en verdiepte zich in het Sranan en ten behoeve van de Antilliaanse gouddelvers in het Papiamentu. Zijn drie historische romans werden als feuilleton uitgebracht in Rooms-Katholieke dagbladen en tijdschriften. Tokosì of Het Indiaansch meisje verscheen voor het eerst in 1901, Codjo, de brandstichter in 1902, Ma Kankantrie, een verhaal uit de Slaventijd in 1907. Alleen Codjo, de brandstichter verscheen ook in boekvorm. De roman beschrijft tot in details de plannen en de uitvoering van de grote brand in Paramaribo van 1832, aangestoken door de weggelopen slaven Kodjo, Mentor en Present en enige helpers, en de berechting van de betrokkenen. Rikken schreef ook enkele kortere verhalen.

Uit: Codjo, de brandstichter

“In het jaar 1832, den tijd waarin ons verhaal een aanvang neemt, was de Combé nog slechts schaars bewoond en tengevolge van de moerassen en de slechte loozing der gronden daarenboven zeer ongezond.

Combé was de naam van een neger, de eerste, die deze buitengronden bewoonde en naar wien men toen iederen tuin en iedere buitenwoning Combé noemde.

Eerst sedert 1799 werd Combé, ook wel de voorstad Zeelandia genoemd, bebouwd; ofschoon reeds in 1780 door gouverneur Wichers, om den voortdurenden aanwas der bevolking tegemoet te komen, de grond voor deze voorstad of buitenwijk gelegd was.

De Oostersche Brug overgaande, benoorden het fort Zeelandia, vond men rechts het nu nog bestaande, doch als koeliedepôt gebruikte magazijn van levensmiddelen, links de smederij en andere werkplaatsen van het garnizoen. Een weinig verder ter linkerzijde was een zeer lange slavenloods voor de, bij de bevolking onder den naam van soestè-ningre bekende slaven, die voor de reinheid en het onderhoud der straten gebruikt werden. Deze benaming was waarschijnlijk een verbastering van Sociëteits-negers, die bij de opheffing der ‘Geoctroyeerde-Sociëteit’ in 1795 en later, na de afschaffing van den slavenhandel op 1 Jan. 1808, ter sluik ingevoerde en den lande vervallen slaven waren en toen in een staat, die het midden hield tusschen vrijheid en slavernij, openbaren arbeid moesten verrichten. Slechts hier en daar stond langs de elkander rechthoekig snijdende straten, tusschen het geboomte en het wied verscholen, een huisje, dat een vrijgegevene of ook wel een der samenleving ontvluchte melaatsche tot woonplaats verstrekte.

De in het wild groeiende boomen en struiken op de onbebouwde gronden en erven, door moerassen en poelen van elkander gescheiden, boden op hun hooge kruinen of tusschen het dicht gebladerte den vogelen, slangen en allerlei ongedierte een ongestoorde, veilige schuilplaats. Halverwege de tweede dwarsstraat was een ruime, doch nimmer bezochte marktplaats, waarop een groote, overdekte put in wied en onkruid verscholen lag.

Toch scheen deze stille buurt, die in den regentijd aan de rivierzijde ongemeen moerassig en door de weeke, vette klei bijna onbegaanbaar was, door haar echt landelijke omgeving een eigenaardige aantrekkelijkheid gehad te hebben voor hen, die hier het meer woelige, nabij gelegen Paramaribo ontweken. Enkele fraaie huizen toch, met nette tuinen, getuigden niet alleen van den smaak, maar ook van den welstand der bewoners, die hier vreedzaam en ongestoord het buitenleven genoten. Langs de rivierzijde, de tegenwoordige Groote Waterstraat, wandelende, kwam men aan het buitengoed van den oud-gouverneur de Veer, Stroomzigt, in de wandeling de Veer-Combè genoemd, vanwaar men een schoon uitzicht had op de breede Surinamerivier en de aan dezer overzijde gelegen plantages.”

De Surinaamse jurist, schrijver en politicus Eduard Johan (Eddy) Bruma werd in Paramaribo geboren op 30 mei 1925 – aldaar, 6 november 2000) was een Tijdens de Tweede Wereldoorlog zat hij gevangen vanwege zijn nationalistische activiteiten. Na die oorlog studeerde hij rechten aan de Vrije Universiteit in Amsterdam en was hij in 1951 betrokken bij de oprichting van de Surinaamse culturele vereniging Wie Eegie Sanie. Na terugkeer in zijn moederland in 1954 vestigde hij zich als advocaat in Paramaribo. Daarnaast was hij in Suriname ook politiek actief. Eddy Bruma leidde in de jaren ’50 de culturele organisatie Wie Eegie Sanie, aanvankelijk in Nederland, later in Suriname. Hij was een voorvechter van het Sranan en mederedacteur van het Surinamenummer van het Friese tijdschrift De Tsjerne (1952) waarin zijn verhaal 'De fuik' verscheen over de leegloop van het arme kokosdistrict Coronie (later afgedrukt in de bloemlezingen Verhalen van Surinaamse schrijvers (1989) en Mama Sranan (1999) ). Bruma schreef voorts gedichten (opgenomen in de bloemlezingen Creole Drum (1975) en Spiegel van de Surinaamse poëzie (1995) en toneelspelen die zich in de slaventijd afspelen: De geboorte van Boni (1952 in Nederland opgevoerd, in 1957 in het Sranan in Suriname) over de guerrillaleider Boni, zoon van een gevluchte slavin, die strijd voerde tegen de koloniale overheerser en de slavernij. Later volgde het stuk Basja Pataka (Suriname 1958). Hij schreef en regisseerde voorts Anansitori met veel dans en muziek uit de creoolse traditie.

Uit: De fuik

“Dat jaar was het leven zwaar voor hen. Al hun bidden, al hun schreien was vergeefs. Tranen en zweet waren al het water dat ze hadden om de rijst te bevloeien. In zes lange maanden was er geen druppel regenwater gevallen. Zon, hitte, droogte, vandaag; zon, hitte, droogte, morgen! Van de ochtend tot de avond. Zonder einde!

Het leven was hard voor hen dat jaar! In alle huizen van Novar verdriet en angst, zweet en tranen!

De grond onder hun voeten zat ten gevolge van de droogte vol barsten en de aarde, die zij meer lief hadden dan de dingen van het leven, rookte. Het leek of ze ieder uur kon beginnen te branden, rood als de parwabossen waarvan God fakkels had gemaakt.

De groenten achter de dam waren al lang niet groen meer. Grimmig woei het stuifzand van de weg af, maakte de huizen aan alle kanten wit en bedolf de groenten als onder een dik beddelaken. De weteringen en vispoelen zaten vol dode petaka's en kwie-kwie's. Ellende bezocht hen: honger, ziekte en dood hadden hier en daar de deur al ingetrapt en voor alle huizen van Coronie waren ze gaan zitten wachten tot hun tijd gekomen zou zijn.

Oom Safrie had zijn pijp opgestoken en rookte lang en zwijgend. De avond viel en terwijl hij daar op de dam stond waren zijn ogen steeds weer over het rijstland gegaan. Hij keek naar de dam, die hij enige jaren geleden zelf had gemaakt. En met de neus van zijn schoen schopte hij tegen de kluiten aarde, die nu hard als steen waren. Droefheid welde in hem op nu hij naar de rijst in het moeras keek: alles wat geplant was aan de kant waar hij stond, was al verloren. Al zou het op dat ogenblik regenen dat het goot, dat gewas zou geen voedsel meer opleveren. Aan de kant waar nog een schijntje water stond, kon misschien nog een mondvol rijst gewonnen worden als God hun water gaf, genoeg water.”

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 30 mei 2007.

De Mexicaanse dichteres Pita Amor (pseudoniem van Guadalupe Teresa Amor Schmidtlein) werd geboren op 30 mei 1918 in Mexico-Stad.

30-05-2008 om 21:05 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver André Brink werd geboren op 29 mei 1935 in Vrede. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

Uit: The blue door

“‘A strange book,’ she says without looking at me. ‘I don’t think it’s entirely convincing, but it’s very disturbing.’ Now she settles squarely on her back and turns her head to look at me. ‘In the key episode of the story the young Japanese woman – what’s her name?’ She flips through a few pages. ‘Yes: Miu. She gets stuck at the top of a Ferris wheel at a fair in the middle of the night. And when she looks around, she discovers that she can see into her own apartment in the distance. And there’s a man in there, a man who has recently tried to get her into bed. While Miu is looking at him, she sees a woman with him. And the woman is she herself, Miu. It is a moment so shocking that her black hair turns white on the spot.’ Her black eyes look directly into mine. ‘Can you imagine a thing like that happening? Shifting between dimensions, changing places with herself…?’

‘I think that happens every day,’ I say with a straight face.

‘What do you mean?’

‘When one makes love. Don’t you think that’s a way of changing places with yourself? The world becomes a different place. You are no longer the person you were before.’

‘You’re still an incorrigible romantic.’

I am not sure if that is meant as criticism, cynicism, or gentle approval.

‘Shall we try?’ I ask quietly. This time I put out my hand and fold it over the gentle roundness that moulds the angularity of her bare shoulder.

There is a tense moment. Everything, I realise, hinges on this. Everything. Not just the choice between yes or no, between making love or turning away, but who we are, where we are, what we are, what may become of us.

At least she doesn’t make an attempt to turn away. A moment later, with a small sigh, she closes her eyes. I take the book from her and put it aside. Then I kiss her shoulder.

‘David,’ she says, as if it is not a name but the introduction to something longer and more complicated. Monologue, soliloquy, poem, reminiscence, memoir, prophecy. Or all of it together. But whatever the rest might be, is left unspoken.

I push myself up on an elbow and pull the sheet from her. She is wearing a very thin cotton nightdress, full-length, but rucked up to her thighs. I bend over, down, to kiss her knees. She utters a small sound and raises her hips so that I can pull the nightdress up to bare her pubic mound. It is very small and dense, smooth as a sable paintbrush; I touch it with the tip of my tongue.

I speak her name as she has spoken mine. But I have no idea of what it means. ‘Sarah.’ I do not even recognise my voice.

And so we move through the undulations of our lovemaking, reaching out to a necessary conclusion. But it continues to elude us, staying just beyond our reach.

Exhausted, covered in sweat, my throat parched, my fingers numb, I remain a dead weight on her, my face in the fragrance of her hair.

You are my wife, I think. You are my wife. But who are you? Who am I?…”

De Engelse letterkundige, schrijver en journalist Gilbert Keith Chesterton werd geboren in Londen op 29 mei 1874. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

Uit: The Man Who Was Thursday: A Nightmare

The Two Poets of Saffron Park

The suburb of Saffron Park lay on the sunset side of London, as red and ragged as a cloud of sunset. It was built of a bright brick throughout; its skyline was fantastic, and even its ground plan was wild. It had been the outburst of a speculative builder, faintly tinged with art, who called its architecture sometimes Elizabethan and sometimes Queen Anne, apparently under the impression that the two sovereigns were identical. It was described with some justice as an artistic colony, though it never in any definable way produced any art. But although its pretensions to be an intellectual centre were a little vague, its pretensions to be a pleasant place were quite indisputable. The stranger who looked for the first time at the quaint red houses could only think how very oddly shaped the people must be who could fit in to them. Nor when he met the people was he disappointed in this respect. The place was not only pleasant, but perfect, if once he could regard it not as a deception but rather as a dream. Even if the people were not “artists,” the whole was nevertheless artistic. That young man with the long, auburn hair and the impudent face—that young man was not really a poet; but surely he was a poem. That old gentleman with the wild, white beard and the wild, white hat—that venerable humbug was not really a philosopher; but at least he was the cause of philosophy in others That scientific gentleman with the bald, egg-like head and the bare, bird-like neck had no real right to the airs of science that he assumed. He had not discovered anything new in biology; but what biological creature could he havediscovered more singular than himself? Thus, and thus only, the whole place had properly to be regarded; it had to be considered not so much as a workshop for artists, but as a frail but finished work of art. A man who stepped into its social atmosphere felt as if he had stepped into a written comedy”.

De Hebreeuwse dichteres, schrijfster en letterkundige Leah Goldberg werd geboren in Königsberg (Pruisen) op 29 mei 1911. Zie ook mijn blog van 29 mei 2007.

The Shortest Journey

Tel Aviv, 1935

The flagpoles on the roofs of homes

were like the masts of Columbus’s ship

and each crow that perched on them                           

conjured another continent.                

Travelers’ knapsacks walked through the streets

and the language of a foreign land

was thrust like the cold blade of a knife

into the hot desert wind.

How did the air of that small city

find a way to bear                                        

memories of childhood, lovers shed,                 

rooms emptied somewhere?                                         

Like pictures blackening inside a camera,

clear winter nights were reversed,                                 

with rainy summers across the sea,                        

and foggy mornings of capital cities.

As the sound of marching behind your back

drums a foreign army’s songs,

it seems, as you turn your head to the sea,                   

your city’s church is floating.

An Evening in a Café

The city’s in the colored coat

of awnings over balconies,

clear wine shining in lanterns

and light in the drinks blurring.

Scraps of a squabble and a rush

of chatter, cutlery. High in the sky,

lights have erased from the blackboard       

an old accounting of the stars.

Short-tempered and severe,

the sea behind our backs

tracks and charts our beating hearts

in a secret pact with my watch.                          

Only the very young can grasp

the value and meaning of time,

with its nights gone astray                  

and all we give away                

each moment vainly passing. 

And like an incredible nightmare

there across the street, an old

man passes, slowly:

he has no reason to hurry.

Rainy Autumn Night and a Clear Morning

Into a dark, opaque night

whose alleys

only the jackals know,

the city was thrown:

dressed in white,

unprotected

from lashes of rain,

the rebuke of thunder,                       

an old sea’s stolen caress.              

Our little city

together with us                                                            

and our lives—

but the bright morning opened her prison        

and here—

black circles beneath her damp lashes—                         

white she is, and not fair

without a past or prideful air—

how beautiful was her youth!

De Oostenrijkse dichter, schrijver en uitgever Till Mairhofer werd geboren op 29 mei 1958 in Steyr. Als zestienjarige al bracht de jonge kunstenaar in zijn geboortestad Nestroys sprookje Der Veschwender op de planken. Tegenwoordig schrijft hij gedichten, romans, verhalen en essays. Ook is hij mede-oprichter van uitgeverij „Edition Wehrgraben“. Als docent ziet hij zich zelf als literatuurpedagoog en verzorgt hij literaire wandelingen en theatervoorstellingen op school.

an optimisten

wir haben wirklich alles
was wir brauchen
wir brauchen nichts
wir sind wirklich alles
was wir sind
denn wir sind nichts

ein blick
in die sterne genügt
und alles ist klar

morgen auch abend lied

dieser april
immer wieder ein schnee da
runter die knospen
platzen nicht auf

blühen
kein thema hier
zulande derzeit

nur die amseln
schon unermüdlich am first
singen zum kometen
der untergeht

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 29 mei 2007.

29-05-2008 om 20:37 geschreven door Romenu  

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Geuzegedachten in de Mort Subite

“Hergé, De Nationale Bond van Oudstrijders, de serres van Laken, Leonidas, Jef Lambrecht, James Ensor, Jaco Van Dormael, VDB, De Munt en de Beursschouwburg, dat ligt zo voor de hand allemaal, hoe dat klontert, de namen, de gevels en de winkeletalages op de Avenue Louise en de Zavel, Hoegaerden en Piedboeuf, de Tervurenlaan, De Brand Withocklaan, de gevels van de burgerswoningen, de Brusselaars achter die gevels, ik heb daar geen uitstaans mee,

en vice versa,

Herman Teirlinck zeker en vast, de vervallen legerkazerne op de Place Dailly, straatkinderen hebben er de ruiten ingegooid, zag ik zonet; het verzet en de weerstand, Herman Liebaers, coq au vin, cul de sac, noem maar op, zo hoofdstedelijk getint allemaal, hoe komt dat toch, dat weet ik niet, omdat België mij synthetisch pintje, maar ga eens voort, zeg eens wat, Johan Daisne, de man die zijn stenen wolken kort liet knippen, dat komt ervan, al die sinecures, Rolande met de bles, André Delvaux, en Ivo Michiels ook ja, een vrouw tussen chien et loup, geen twijfel aan, en Maurice Gilliams, voor zijn lokaties en ook voor zijn Antwerps en voor zijn Frans, de twee samen, Franswerps, dat je in elke syllabe hoort doorklinken en ik weet niet wat er aan de hand is, maar dat laatste boek van hem, Gregoria, dat tegenvalt, en dat zo ‘Belgisch’ leest, vind ik, en dat komt niet alleen door die dure pralinedoosachtige wikkel die om het boek zit, Côte d'Or en ik mis de klank van woorden als Martougin, Perette en Victoria, in de plaats zijn er tegenwoordig de scenario's van Chantal Akerman, de boeken van Erik de Kuyper, straten en pleinen in Antwerpen en Luik, aan de Place Clovis in Doornik zit tegenwoordig mijn dochter op kot;

stedelingen spiegelen zich zo graag,

ziet ze maar bezig!

het Leopoldkwartier, een tocht door Brussel uitgestippeld door Daniël Robberechts, zo lang het nog overeind staat, en zeker niet te vergeten de Gangreen-cyclus van Geeraerts, de Kongo, dat boek van Lieve Joris natuurlijk en Geert Van Istendael, liefde voor België, maar haat ook, al wint het eerste het op het laatste, bemind labyrint, daar is geen enkele twijfel over; Magritte en Delvaux-de-schilder en vergeet de negentiende eeuw niet,

dit land lijdt aan aandoeningen van de luchtwegen;

Baron Horta en Charles Vandenhove, Marcel Broodthaers, Narcisse Tordoir en Jan Vercruysse op muziek gezet door Jan Hoet, de Wereldtentoonstelling op Beerschot en Expo 58, dat brood was niet ècht lekker, het softijs dat ze verkochten wèl, er liepen Amerikaanse matrozen rond die nog maar pas in hun atoomduikboot onder de ijskap van de Noordpool door waren gevaren,

get off!”

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Lautlos

“So jedenfalls stellt es sich in der Erinnerung dar.

Tatsächlich waren in der letzten Dekade des zweiten Jahrtau­sends weit über hundert Nationen weltweit in kriegerische Ak­tivitäten verwickelt, starben Millionen Menschen im Zuge be­waffneter Auseinandersetzungen und an den Folgen von Folter und Vertreibung. Die Schauplätze reichten von Ruanda über Tibet und die Kurdengebiete bis nach Tschetschenien und in den Gaza-Streifen. In weiten Teilen Afrikas und Südamerikas for­derten Bürgerkriege große Opfer. Dennoch haben nicht diese Konflikte die Frage über die Führbarkeit von Kriegen neu auf­geworfen, sondern das Gerangel eines Despoten um Ölquellen und das eines anderen um ein Stück Land, auf dem vor über sechshundert Jahren ein gewisser Fürst Lazar den Osmanen un­terlag.

Wirft man einen Blick auf die rasante Entwicklung der west­lichen Medienkultur, wird klar, warum wir die Dinge so sehen. Fernsehen und Internet verschaffen uns Zugriff auf nahezu jede gewünschte Information. Wir können uns nach Belieben mit Daten versorgen und müssen dafür nicht einmal Wartezeiten in Kauf nehmen. Kein Teil der Welt, kein Fachgebiet, keine Inti­mität bleibt uns verschlossen. Im Gegenzug haben wir unser Urteilsvermögen eingebüßt. Wir bemessen die Wichtigkeit welt­weiter Vorgänge daran, wie lange im Fernsehen darüber berich­tet wird. Zwei Minuten Tschetschenien, drei Minuten Lokales, eine Minute Kultur, das Wetter. Das Problem ist, dass wir uns angewöhnt haben, dieser medienseits vorgenommenen Wertung blind zu vertrauen. Als Folge unterliegen wir einem Irrtum. Wir verwechseln die Frage, ob eine Sache für uns interessant ist, mit der Frage, ob sie grundsätzlich interessant ist, und lassen diese Frage von den Medien beantworten. „

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007.

Uit: Whitethorn woods

Father Brian Flynn, the curate in St Augustine’s, Rossmore, hated the Feast Day of St Ann with a passion that was unusual for a Catholic priest. But then as far as he knew he was the only priest in the world who had a thriving St Ann’s Well in his parish, a holy shrine of dubious origin. A place where parishioners gathered to ask the mother of the Virgin Mary to intercede for them in a variety of issues, mainly matters intimate and personal. Areas where a clodhopping priest wouldn’t be able to tread. Like finding them a fiancé, or a husband, and then blessing that union with a child.

Rome was as usual unhelpfully silent about the well.

Rome was probably hedging its bets, Father Flynn thought grimly, over there they must be pleased that there was any pious practice left in an increasingly secular Ireland and not wishing to discourage it. Yet had not Rome been swift to say that pagan rituals and superstitions had no place in the Body of Faith? It was a puzzlement as Jimmy, that nice young doctor from Doon village, a few miles out, used to say. He said it was exactly the same in medicine: you never got a ruling when you wanted one, only when you didn’t need one at all.

There used to be a ceremony on 26 July every year where people came from far and near to pray and to dress the well with garlands and flowers. Father Flynn was invariably asked to say a few words, and every year he agonised over it. He could not say to these people that it was very near to idolatry to have hundreds of people battling their way towards a chipped statue in the back of a cave beside an old well in the middle of the Whitethorn Woods.

From what he had read and studied, St Ann and her husband St Joachim were shadowy figures, quite possibly confused in stories with Hannah in the Old Testament who was thought to be forever childless but eventually bore Samuel. Whatever else St Ann may have done in her lifetime, two thousand years ago, she certainly had not visited Rossmore in Ireland, found a place in the woods and established a holy well that had never run dry.

De Ierse dichter en songwriter Thomas Moore werd geboren op 28 mei 1779 in Dublin. Zie ook mijn blog van 28 mei 2007 en ook mijn blog van 28 mei 2006.

How Dear to Me the Hour

How dear to me the hour when daylight dies,
And sunbeams melt along the silent sea,
For then sweet dreams of other days arise,
And memory breathes her vesper sigh to thee.

And, as I watch the line of light, that plays
Along the smooth wave toward the burning west,
I long to tread that golden path of rays,
And think 'twould lead to some bright isle of rest.

Ne'er Ask the Hour

Ne'er ask the hour -- what is it to us
How Time deals out his treasures?
The golden moments lent us thus
Are not his coin, but Pleasure's.
If counting them o'er could add to their blisses,
I'd number each glorious second:
But moments of joy are, like Lesbia's kisses,
Too quick and sweet to be reckon'd.
Then fill the cup -- what is it to us
How time his circle measures?
The fairy hours we call up thus
Obey no wand but Pleasure's.

Young Joy ne'er thought of counting hours,
Till Care, one summer's morning,
Set up, among his smiling flowers,
A dial, by way of warning.
But Joy loved better to gaze on the sun,
As long as its light was glowing,
Than to watch with old Care how the shadow stole on,
And how fast that light was going.
So fill the cup -- what is it to us
How time his circle measures?
The fairy hours we call up thus
Obey no wand but Pleasure's.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 28 mei 2007.

28-05-2008 om 21:07 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007 en mijn blog van 27 mei 2006.

Uit : Guignol’s band

«Et puisqu’on est dans les secrets je vais encore vous en dire un autre… abominable alors horrible !… vraiment absolument funeste… que j’aime mieux le partager tout de suite !… et qui m’a tout faussé la vie…

Faut que je vous avoue mon grand-père, Auguste Destouches par son nom, qu’en faisait lui de la rhétorique, qu’était même professeur pour ça au lycée du Havre et brillant vers 1855.

C’est dire que je me méfie atroce ! Si j’ai l’inclination innée !

Je possède tous ses écrits de grand-père, ses liasses, ses brouillons, des pleins tiroirs ! Ah ! redoutables ! Il faisait les discours du Préfet, je vous assure dans un sacré style ! Si il l’avait l’adjectif sûr ! s’il la piquait bien la fleurette ! Jamais un faux pas ! Mousse et pampre ! Fils des Gracques ! la Sentence et tout ! En vers comme en prose ! Il remportait toutes les médailles de l’Académie Française.

Je les conserve avec émotion.

C’est mon ancêtre ! Si je la connais un peu la langue et pas d’hier comme tant et tant ! Je le dis tout de suite ! dans les finesses !

J’ai débourré tous mes « effets », mes « litotes » et mes « pertinences » dedans mes couches…

Ah ! j’en veux plus ! je m’en ferais crever ! Mon grand-père Auguste est d’avis. Il me le dit de là-haut, il me l’insuffle, du ciel au fond…

— Enfant, pas de phrases !…

Il sait ce qu’il faut pour que ça tourne. Je fais tourner !

Ah ! je suis intransigeant farouche ! Si je retombais dans les « périodes » !… Trois points !… dix ! douze points ! au secours ! Plus rien du tout s’il le fallait ! Voilà comme je suis !

Le Jazz a renversé la valse, l’Impressionisme a tué le « faux-jour », vous écrirez télégraphique ou vous écrirez plus du tout !

L’Émoi c’est tout dans la Vie !
Faut savoir en profiter !
L’Émoi c’est tout dans la Vie !
Quand on est mort c’est fini !

À vous de comprendre ! Émouvez-vous ! « C’est que des bagarres tous vos chapitres » ! Quelle objection ! Quelle tourterie ! Ah ! attention ! La niaise ! En botte ! Volent babillons ! Émouvez-vous bon Dieu ! Ratata ! Sautez ! Vibrochez ! Eclatez dans vos carapaces ! fouillez-vous crabes ! Éventrez ! Trouvez la palpite nom de foutre ! La fête est là ! Enfin ! Quelque chose ! Réveil ! Allez salut ! Robots la crotte ! Merde ! Transposez ou c’est la mort !

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Andries Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007.

Uit: Met het nihil obstat van Benedictus zelf

“Zou onzelieveheer werkelijk de hand hebben gehad in de schepping van al die hybride wezens die met hoofden als bloemkoolstronken en ogen als schoteltjes net zo populair schijnen te zijn als Popeye in mijn tijd? Maar Popeye leek nog ergens op – vader, vrouw, kind, Brutus, pijp, spinazie: dat waren referenties waar je wat aan had. De aliens lijken nergens naar.

En alsof de duivel er mee speelt schrijft een jezuïet, genaamd José Gabriel Funes (in z’n vrije tijd trouwens directeur van de Vaticaanse sterrenwacht), in L’Osservatore Romano een artikel waarvan de essentie gisteren in NRC Handelsblad geciteerd werd:

‘Zoals er een veelheid van levende schepselen op aarde is, zo kunnen er ook andere intelligente wezens door God zijn gecreëerd’.

Door God? Volgens mij waren het productiejongens uit Hollywood, José Gabriel. Die zaten twintig jaar geleden met het probleem dat de Koude Oorlog voorbij was, dat ze dus geen Russen of Chinezen meer konden gebruiken als bad guys, terwijl moslims nog geen erkende rotzakken waren – dus van wie moest de wereld in godsnaam nu nog op het nippertje gered worden als alle haaien en dino’s intussen ook al waren geweest?

En volgens pater Funes zou God, nooit te beroerd in die dingen, ze toen hebben ingefluisterd: ‘Neem aliens. Maar geeft mij de credits’.

Altijd gappen, die papen. Bijna alles wat ze later kerstenen noemden, hebben ze eerst gegapt: het paasfeest van de joden, de kersttak van de druïden en het midwinterblazen van de Saksen. Toen het de bezoekcijfers ten goede leek te komen hebben ze nog overwogen het Gregoriaans helemaal in te ruilen voor de beatmis, en nu dus aliens voor parochianen. Dat heeft de pater misschien als in een visioen gezien toen hij bovenop de Sint Pieter de hemel afkeek: hoe alle lege kerken op aarde volliepen met Invasion of the Saucer Men.”

De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook mijn blog van 27 mei 2007.

Uit: L'autre vue ou Voyous de velours

" Il pouvait avoir de quinze á seize ans, l'âge des autres polissons ; mais de taille chétive, la misere contrariait sa croissance, et leur teint hâlé et blafard paraîssait rosé á côté de la pâleur livide du sien . Dés que je l'eux aperçu, les autres cesserent de m'intéresser . Les abandonnant á leur extase, je m'engageai á la suite du gamin solitaire dans les salles qu'il lui restait á visiter . Malgré la faim qui lui tiraillait le ventre, le pauvret s'arrêtait devant maint joli tableau et le considérait avec une curiosité naive que je n'avais pas vue aux apprentis tapageurs . Je m'étais approché de lui au point de le frôler et je réglai mes mouvements sur les
siens, ne bougeant que lorsque lui-même avançait d'un pas . Surprit-il mon manege et chercha-t-il á m'eviter, gêné par un voisinage trop humiliant pour ses haillons ? A un moment, il traversa la salle et se mit á parcourir les tableaux de la rampe opposée á celle que nous avions longée jusque-lá .
Je le rejoignis de façon si ostensible, qu'il tourna son blême visage de mon côté et me regarda d'un air ombrageux, appréhendant peut-être en moi un traqueur de vagabonds, un de ces tristes veneurs qui galopent les batteurs de pavés pour les entasser dans les pourrissoirs des dépôts . Mais mon regard, lubrifié par la sympathie, un sourire oú je mis le plus de
persuasion et de caresse possible le rassurerent en partie sans encore
l'édifier toutefois sur la nature de l'intérêt que je lui portais, et peut-être ne fut-il pas loin, le pauvre enfant exsangue et décharné, de méconnaître ma sollicitude, car une rougeur teignit furtivement ses pommettes . Comme je redoublai de muette, mais en quelque sorte magnétique conjuration, á la longue il se décida á son tour á m'interroger du regard .”

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 27 mei 2007.

De Tsjechisch-Israëlische schrijver, criticus en componist Max Brod werd geboren in Praag op 27 mei 1884.

27-05-2008 om 20:34 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007.

Uit: The Folding Star

'Let's talk about food!' I suggested.

'Okay,' he said with a shrug, but then settled forward as if after all this might be quite fun. 'I will name fifteen kinds of fish.'

When the slightly fast clock in the adjacent sitting-room softly bonged twelve we had ransacked the slippery markets of St Andrew's Quay for a whole catalogue of eels, mussels, monkfish, dace and bream, and were growing almost hilarious as we hauled up odder and more doubtful species from neglected buckets and murky tanks. Luc's fish vocabulary was so comprehensive that I found myself learning from him; it was all good St Narcissus drill, of course, drummed in by some insanely thorough master, and I saw that though Luc notched up rarities like chad and wrasse to his credit he had no very clear idea what they looked or tasted like. Still, while the game lasted, we were suddenly closer, our awkwardnesses forgotten. The chase became a race. 'I'm surprised you should have overlooked grayling,' I said censoriously; and he slapped the table and said, 'Yes, and what about mullet, Edward, what about mullet!' so that I grinned and my heart sprinted at this first real naming, the first time I had become a person, my own name burning my face like some heartfelt endearment.”

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007.

Uit: Onze intellectuelen lezen praktisch niet (interview met Bibep uit 1964)

“In het café bij het station te Antwerpen wachtte Hugo Raes. Een soort jonge Ed van der Elsken, in ribfluwelen pak. Het gezicht behaarder, dunner, wilder dan te zien is op de foto aan de rugkant van De vadsige koningen. Hij is 33 en geboren onder het teken van de Tweelingen, waarvan hij wel 't een en ander gelooft. Zeker de kenmerken waartoe hij gedoemd is: zeer wisselvallig van stemming, om een kleinigheid in de put, beducht voor het nemen van beslissingen.

We reden in zijn 2 CV naar een kamer. Er stond een kleine schrijfmachine op de tafel, en er waren aan de muren abstracties, de meeste van Hugo Raes z'n hand. In het aangrenzende vertrek was een groot gedeelte van de muur (dit had hij niet zelf gedaan) bedekt met artikelen over hem en zijn boeken. Allemaal uit Nederlandse kranten en weekbladen, want z'n verhalenbundel Een tijdelijk monument is bij voorbeeld maar door één Vlaamse krant besproken. Van zijn De vadsige koningen bleef enkele weken geleden in De Standaard maar weinig heel. We zitten aan weerszijden van de oliehaard, die begint op te tornen tegen de kou. Een merkwaardig kermend geluid. 't Komt van boven.

h.r. (met afkeer): ‘Hoor je dat. Het is een kat die doof is. Als ze alleen thuis is schreeuwt ze verschrikkelijk. Het stoort me enorm als ik werk. Ik kan geen katten luchten. Deze is in 't water gevallen bij de haven en kreeg stookolie in de oortjes.’

Het leidt naar De vadsige koningen en de zenuwspanning die het schrijven ervan hem heeft gekost.

‘Ik leefde toen in een toestand van gefrustreerdheid en die had heel eigenaardige uitwassen. Veel van m'n verhalen zijn toen tot stand gekomen, veel zijn uit die toestand voortgekomen. De laatste tijd is die gekweldheid veel verminderd. Ja (lacht) 't is veel beter.’

ik: ‘Het kan een nadeel zijn voor je werk.’

h.r. (steeds lachend): ‘Dat denk ik ook wel es. Volgens Hermans wordt een goed boek alleen geschreven door een geobsedeerd auteur. Dat is zo, dat is waar. Maar ik kan me heel makkelijk verplaatsen in een sombere sfeer. En ik denk dat ik voldoende gekweld wordt. Mijn leven is ingewikkeld, gecompliceerd genoeg.’ Op de schoorsteenmantel is de foto van een meisje: sluik, zwart haar, lichte ogen, strenge mond.”

De Franse schrijver Edmond de Goncourt  werd geboren op 26 mei 1822. Zie ook mijn blog van 26 mei 2006.

Uit: Journal à la date du 7 avril 1862 sur lord Hankey

J'ai vu aujourd'hui un type, un fou, un monstre, un de ces hommes qui confinent à l'abîme, qui avouent dans leur excès les mauvais instincts de l'humanité. Par lui, comme par un voile déchiré, j'ai entrevu un fond abominable de l'homme, un côté effrayant d'une aristocratie d'argent blasée, l'aristocratie anglaise : la férocité dans l'amour, le libertinage qui ne jouit qu'à la souffrance.

Saint-Victor m'avait parlé, avec un grand étonnement, d'un jeune Anglais que Gaiffe lui avait présenté au bal de l'Opéra et qui lui avait dit qu'on ne trouvait guère à s'amuser à Paris, que Londres était bien supérieur; qu'à Londres il y avait une maison très bien, la maison de Mrs Jenkins, où étaient des jeunes filles de treize ans, auxquelles d'abord on faisait faire la classe; puis, on les fouettait, les petites pas très fort, mais les grandes jusqu'au sang :

«On peut leur enfoncer des épingles,… oh! pas très grandes,… grandes comme ça» et il montre la moitié du doigt. «On voit le sang… Il y a des matelas, si elles crient…»
- Mistress Jenkins n'a jamais été inquiétée ?
- C'est une maison très bien! Nous y allions avec des horse-guards et mon ami Milnes, et nous y passions des heures très agréables oh! très agréables…»

Saint-Victor, mené par Gaiffe, l'avait vu, et l'Anglais, tout en lui montrant ses livres érotiques, s'était épanché :

«Moi, j'ai les goûts cruels», lui avait-il dit, doucement et posément. «Je m'arrête aux hommes et aux animaux… J'aime ce qui est voluptueux, même un peu lubrique. Nous avions loué, avec un garde, une fenêtre pour voir une femme qui devait être pendue; et nous avions avec nous des femmes pour leur faire des choses au moment où la femme serait pendue. Nous avions demandé au bourreau de lui relever un peu sa jupe en la pendant. Mais c'est désagréable : la reine a fait grâce. Alors, nous avions payé une grosse somme… Mais nous avons dit à l'homme qui nous avait loué, que nous prenions ses fenêtres pour la prochaine fois.»reine a fait grâce. Alors, nous avions payé une grosse somme… Mais nous avons dit à l'homme qui nous avait loué, que nous prenions ses fenêtres pour la prochaine fois.»

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 26 mei 2007.

26-05-2008 om 23:03 geschreven door Romenu  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Amerikaanse schrijver Robert Ludlum werd geboren in New York op 25 mei 1927. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007.

Uit: The Paris Option

“The first warm winds of spring gusted along Paris's narrow back streets and broad boulevards, calling winter-weary residents out into the night. They thronged the sidewalks, strolling, linking arms, filling the chairs around outdoor cafe tables, everywhere smiling and chatting. Even the tourists stopped complaining-this was the enchanting Paris promised in their travel guides.

Occupied with their glasses of vin ordinaire under the stars, the spring celebrators on the bustling rue de Vaugirard did not notice the large black Renault van with darkened windows that left the busy street for the boulevard Pasteur. The van circled around the block, down the rue du Dr Roux, and at last entered the quiet rue des Volontaires, where the only action was of a young couple kissing in a recessed doorway.

The black van rolled to a stop outside L'Institut Pasteur, cut its engine, and turned off its headlights. It remained there, silent, until the young couple, oblivious in their bliss, disappeared inside a building across the street.

The van's doors clicked open, and four figures emerged clothed completely in black, their faces hidden behind balaclavas. Carrying compact Uzi submachine guns and wearing backpacks, they slipped through the night, almost invisible. A figure materialized from the shadows of the Pasteur Institute and guided them onto the grounds, while the street behind them remained quiet, deserted.

Out on the rue de Vaugirard, a saxophonist had begun to play, his music throaty and mellow. The night breeze carried the music, the laughter, and the scent of spring flowers in through the open windows of the multitude of buildings at the Pasteur. The famed research center was home to more than twenty-five hundred scientists, technicians, students, and administrators, and many still labored into the night.

The intruders had not expected so much activity. On high alert, they avoided the paths, listening, watching the windows and grounds, staying close to trees and structures as the sounds of the springtime gaiety frown the rue de Vaugirard increased.

But in his laboratory, all outside activity was lost on Dr. Emile Chambord, who sat working alone at his computer keyboard on the otherwise unoccupied second floor of his building. His lab was large, as befitted one of the institute's most distinguished researchers. It boasted several prize pieces of equipment, including a robotic gene-chip reader and a scanning-tunneling microscope, which measured and moved individual atoms. But more personal and far more critical to him tonight were the files near his left elbow and, on his other side, a spiral-bound notebook, which was open to the page on which he was meticulously recording data”

De Amerikaanse dichter Theodore Huebner Roethke werd geboren in Saginaw, Michigan op 25 mei 1908. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007 en ook mijn blog van 25 mei 2006.

The Geranium

When I put her out, once, by the garbage pail,
She looked so limp and bedraggled,
So foolish and trusting, like a sick poodle,
Or a wizened aster in late September,
I brought her back in again
For a new routine--
Vitamins, water, and whatever
Sustenance seemed sensible
At the time: she'd lived
So long on gin, bobbie pins, half-smoked cigars, dead beer,
Her shriveled petals falling
On the faded carpet, the stale
Steak grease stuck to her fuzzy leaves.
(Dried-out, she creaked like a tulip.)

The things she endured!--
The dumb dames shrieking half the night
Or the two of us, alone, both seedy,
Me breathing booze at her,
She leaning out of her pot toward the window.

Near the end, she seemed almost to hear me--
And that was scary--
So when that snuffling cretin of a maid
Threw her, pot and all, into the trash-can,
I said nothing.

But I sacked the presumptuous hag the next week,
I was that lonely.

Journey into the Interior

In the long journey out of the self,
There are many detours, washed-out interrupted raw places
Where the shale slides dangerously
And the back wheels hang almost over the edge
At the sudden veering, the moment of turning.
Better to hug close, wary of rubble and falling stones.
The arroyo cracking the road, the wind-bitten buttes, the canyons,
Creeks swollen in midsummer from the flash-flood roaring into the narrow valley.
Reeds beaten flat by wind and rain,
Grey from the long winter, burnt at the base in late summer.
-- Or the path narrowing,
Winding upward toward the stream with its sharp stones,
The upland of alder and birchtrees,
Through the swamp alive with quicksand,
The way blocked at last by a fallen fir-tree,
The thickets darkening,
The ravines ugly.

In a Dark Time

In a dark time, the eye begins to see,
I meet my shadow in the deepening shade;
I hear my echo in the echoing wood--
A lord of nature weeping to a tree,
I live between the heron and the wren,
Beasts of the hill and serpents of the den.

What's madness but nobility of soul
At odds with circumstance? The day's on fire!
I know the purity of pure despair,
My shadow pinned against a sweating wall,
That place among the rocks--is it a cave,
Or winding path? The edge is what I have.

A steady storm of correspondences!
A night flowing with birds, a ragged moon,
And in broad day the midnight come again!
A man goes far to find out what he is--
Death of the self in a long, tearless night,
All natural shapes blazing unnatural light.

Dark,dark my light, and darker my desire.
My soul, like some heat-maddened summer fly,
Keeps buzzing at the sill. Which I is I?
A fallen man, I climb out of my fear.
The mind enters itself, and God the mind,
And one is One, free in the tearing wind.

De Franse schrijfster Claire Castillon werd geboren op 25 mei 1975 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 25 mei 2007.

Uit: Le grenier

„J'ai décidé de ne plus rien passer par mon trou du cul, ni dans un sens, ni dans l'autre. Ni queue, ni crotte. J'ai trop peur que maman Perle ne me quitte par en bas, et je n'oublie pas que j'ai failli la perdre. Alors il faut que je mange très peu. Je vais mastiquer longuement, et avaler juste une bouchée par repas, que je rendrai plus tard, par en haut. Je n'irai plus jamais aux toilettes.
- Tu sais, Simon, j'ai décidé de ne plus jamis aller aux toilettes. Désormais, je fais que pipi.
- C'est intéressant. Tu en as d'autres comme ça? a demandé Simon.
- Non. Je gerbe souvent. C'est tout. Mais je crois que je l'ai déjà dit.
- Et sinon, a ajouté Simon, à part avaler des billes et arrêter de chier, tu as des projets?
- Non.
- Ecoute, si tu vis bien comme ça, tant mieux. Tu arrives à travailler?
- Très bien, ai-je répondu. Je travaille très bien.
- Je ne te propose pas d'aller diner? a-t-il ajouté. Tu préfères faire un footing?
- Non. Je vais aller vomir. J'ai pas assez craché mon déjeuner.

Je sens que j'ai frolé sa baffe dans ma gueule, mais rien. Il s'est levé, il a soupiré, je crois même qu'il a haussé les épaules, et il a claqué la porte. M'en fous. Il rappellera.
Ah, Simon...Quand comprendras-tu que j'ai envie que tu me cognes. Une fois. J'ai envie que tu me frappes et que tu me secoues par les bras, devant toi, comme on fait avec les bébés qui s'étouffent, ou avec les brancardiers qui bloquent un passage. Que tu gueules, que tu vocifères, que tu me pousses sur le carrelage contre lequel je m'éclaterai la tempe, et que tu me baises alors que je reprends à peine connaissance, en me murmurant que je suis la pute que tu aimes. »

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 mei 2007.

De Amerikaanse schrijver, filosoof en essayist Ralph Waldo Emerson werd geboren in Boston, Massachusetts op 25 mei 1803.

25-05-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky werd op 24 mei  1940 in Leningrad (het huidige St.  Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook mijn blog van 24 mei 2007 en mijn blog van 24 mei 2006.

Stone Villages

The stone-built villages of England.

A cathedral bottled in a pub window.

Cows dispersed across fields.

Monuments to kings.

A man in a moth-eaten suit

sees a train off, heading, like everything here, for the sea,

smiles at his daughter, leaving for the East.

A whistle blows.

And the endless sky over the tiles

grows bluer as swelling birdsong fills.

And the clearer the song is heard,

the smaller the bird.

Folk Tune

It's not that the Muse feels like clamming up,

it's more like high time for the lad's last nap.

And the scarf-waving lass who wished him the best

drives a steamroller across his chest.

And the words won't rise either like that rod

or like logs to rejoin their old grove's sweet rot,

and, like eggs in the frying pan, the face

spills its eyes all over the pillowcase.

Are you warm tonight under those six veils

in that basin of yours whose strung bottom wails;

where like fish that gasp at the foreign blue

my raw lip was catching what then was you?

I would have hare's ears sewn to my bald head,

in thick woods for your sake I'd gulp drops of lead,

and from black gnarled snags in the oil-smooth pond

I'd bob up to your face as some Tirpitz won't.

But it's not on the cards or the waiter's tray,

and it pains to say where one's hair turns gray.

There are more blue veins than the blood to swell

their dried web, let alone some remote brain cell.

We are parting for good, my friend, that's that.

Draw an empty circle on your yellow pad.

This will be me: no insides in thrall.

Stare at it a while, then erase the scrawl.

Seven Strophes

I was but what you'd brush

with your palm, what your leaning

brow would hunch to in evening's

raven-black hush.

I was but what your gaze

in that dark could distinguish:

a dim shape to begin with,

later - features, a face.

It was you, on my right,

on my left, with your heated

sighs, who molded my helix

whispering at my side.

It was you by that black

window's trembling tulle pattern

who laid in my raw cavern

a voice calling you back.

I was practically blind.

You, appearing, then hiding,

gave me my sight and heightened

it. Thus some leave behind

a trace. Thus they make worlds.

Thus, having done so, at random

wastefully they abandon

their work to its whirls.

Thus, prey to speeds

of light, heat, cold, or darkness,

a sphere in space without markers

spins and spins.

De Franse schrijver, dichter  en schilder Henri Michaux werd geboren op 24 mei 1899 in Namur in België. Zie ook mijn blog van 24 mei 2007.

Mes occupations

Je peux rarement voir quelqu'un sans le battre. D'autres préfèrent le monologue intérieur. 
Moi non. J'aime mieux battre.
Il y a des gens qui s'assoient en face de moi au restaurant et ne disent rien, ils restent un certain temps, car ils ont décidé de manger.
En voici un.
Je te l'agrippe, toc.
Je te le ragrippe, toc.
Je le pends au portemanteau.
Je le décroche.
Je le repends.
Je le décroche.
Je le mets sur la table, je le tasse et l'étouffe.
Je le salis, je l'inonde.
Il revit.
Je le rince, je l'étire (je commence à m'énerver, il faut en finir), je le masse, je le serre, je le résume et l'introduis dans mon verre, et jette ostensiblement le contenu par terre, et dis au garçon: «Mettez-moi donc un verre plus propre.»
Mais je me sens mal, je règle promptement l'addition et je m'en vais.

UNE VIE DE CHIEN

Je me couche toujours très tôt et fourbu, et cependant on ne relève aucun travail fatigant dans ma journée.
Possible qu'on ne relève rien mais moi, ce qui m'étonne, c'est que je puisse tenir bon jusqu'au soir, et que je ne sois pas obligé d'aller me coucher dès les quatre heures de l'après-midi.
Ce qui me fatigue ainsi, ce sont mes interventions continuelles.
J'ai déjà dit que dans la rue je me battais avec tout le monde; je gifle l'un, je prends les seins aux femmes, et me servant de mon pied comme d'un tentacule, je mets la panique dans les voitures du Métropolitain.
Quant aux livres, ils me harassent par-dessus tout. Je ne laisse pas un mot dans son sens ni même dans sa forme.
Je l'attrape et, après quelques efforts, je le déracine et le détourne définitivement du troupeau de l'auteur.
Dans un chapitre vous avez tout de suite des milliers de phrases et il faut que je les sabote toutes. Cela m'est nécessaire.
Parfois, certains mots restent comme des tours. Je dois m'y prendre à plusieurs reprises et, déjà bien avant dans mes dévastations, tout à coup au détour d'une idée, je revois cette tour. Je ne l'avais donc pas assez abattue, je dois revenir en arrière et lui trouver son poison, et je passe ainsi un temps interminable.
Et le livre lu en entier, je me lamente, car je n'ai rien compris... naturellement. N'ai pu me grossir de rien. Je reste maigre et sec.
Je pensais, n'est-ce pas , que quand j'aurais tout détruit, j'aurais de l'équilibre. Possible. Mais cela tarde, cela tarde bien.

De Duitse schrijver Rainald Maria Goetz werd geboren op 24 mei 1954 in München. Zie ook mijn blog van 24 mei 2007.

Uit: Klage (zijn weblog)

„Ich war ja immer noch beim Havemann. Die Literatur reagiert auf das Desaster der Realität individualistisch, in der Präzision der Besonderheit von Details entsteht der Umsprungsort in die allgemeine Erfahrung. Und nur das ist mein ewiger Einwand gegen ausgedachte, erfundene Literatur, dass ihre Details banal sind, notorisch schlecht ausgedacht, unpräzise in dem Sinn, dass sie nur Muster wiederholen, die der wirklich erlebten Erfahrung eines echten NERVÖSOR, wie er, in textentsprechen-der Weise auf Texte reagierend, sich unweigerlich bildet, jedoch widersprechen. Aber natürlich wird gerade auch der, der Realität besonders triftig abgelauschte Erfahrungsgestus, zu schriftlicher Sprache festgefroren, blitzschnell das Klischee seiner selbst, also unbrauchbar für Literatur. Realismus ist ein aggressiv gegen sich selbst gerichtetes, sich selbst verbrauchendes und zerstörendes ästhetisches Kon-zept. Und auch darin könnte man die Bestätigung einer realistischen Ästhetik sehen, dass Selbstzerstörung der Praxis des Lebens entspricht, das sich selbst lebendig, als Experiment versteht, ohne es sich im Fragmentaristischen, im Provisorium gemüt-lich zu machen, gerade im Ausgriff auf ein Ganzes von Geschichte.

Selbstzerstörung: das war richtig, steht dadurch als richtig fest, ist dadurch unwie-derholbar, heißt dadurch: wie geht es weiter? Keine Ahnung. Möglicherweise ist es dann falsch weitergegangen, oder auch gar nicht, möglicherweise hat man lebend sein Leben leider verfehlt. Unter kunstmäßigen Gesichtspunkten ist deshalb jeder Einwand, jede Kritik, jede enttäuschte Ablehnung und sogar noch die nur gemeine, bösartige Niedermache willkommen, denn sie gibt dem Werk, dem Leben, dem Text Kaputtheit, Scheitern, Defizit im Vorwurfsmodus vor. Man erschrickt –

erschrickte ich, erschrug
ich war erschrucken, Schreck
erschreckte und erschrak
erschrakte, ragte, schrukte mich –

weicht also aus, etwa in ein jelinekös überzogenes Scherzchen, dreht sich ins Sprachgegebene weg, und spürt in genau diesem Moment: stimmt. Der Vorwurf stimmt. Dieses Problem hatte man übersehen gehabt. Es war einem dieser Aspekt, hier für Klage etwa die simple Forderung nach AUTONOMIE, tatsächlich entgangen gewesen.”

24-05-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976)  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Nederlandse dichter Adriaan Roland Holst werd geboren op 23 mei 1888 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 23 mei 2007 en ook mijn blog van 23 mei 2006.

Wat was

Toen er niets meer dan afbraak overbleef

deed hij de glazen deuren langzaam open

en trad naar buiten en dacht: ik weerstreef

niet meer en zie van hopen en wanhopen

af nu het graf mij wacht. Ik heb geleefd,

gedronken en gegeten wat ik wilde

en alles wat ik in de avond schreef

blijft naast mij.

De ploeger

Ik vraag geen oogst; ik heb geen schuren -

Ik sta in uwen dienst, zonder bezit -

Maar ik ben rijk in dit:

Dat ik de ploeg van uw woord mag besturen,

En dat gij mij hebt toegewezen

Dit afgelegen land en deze

Hooge landouwen, waar - als in het uur

Der schafte bij de paarden van mijn wil

Ik leun vermoeid en stil -

De zee mij zichtbaar is zoover ik tuur.

Ik vraag maar een ding: kracht

Te dulden dit besef, dat ik geboren ben

In 't najaar van een wereld

En daarin sterven moet -

Gij weet hoe, als de ritselende klacht

Van die voorbije schoonheid mij omdwerelt,

Weemoed mij talmen doet

Tot ik welhaast voor u verloren ben -

Ik zal de halmen niet meer zien

Noch binden ooit de volle schoven,

Maar doe mij in den oogst geloven

Waarvoor ik dien -

Opdat, nog in de laatste voor,

Ik weten mag dat mij uw doel verkoor

Te zijn een ernstige ploeger op de landen

Van een te worden schoonheid; eenzaam tegen

Der eigen liefde dalend avondrood, -

Die ziet beneden aan de sprong der wegen

De hoeve van zijn deemoed, en het branden

Der zachte lamp van een gelaten dood –

Geen mensch meer

Als weer en weer die blijde hamer

hartslag mijn aambeeld slaat, en slaat:

als gij weer, hoog en starend, gaat

door deze kamer:

als weer - voormenschlijk zegevieren -

binnen de baan die gij beschrijft

er niets van alles overblijft

dan goden en dieren:

laat dan de wereld de wereld verdelgen

in het raam waar de dag omkomt -

als binnen maar de stilte gromt

van hun zwelgen.

De Nederlandse schrijver Jacob Martinus Arend (Maarten) Biesheuvel werd geboren in Schiedam op 23 mei 1939. Zie ook mijn blog van 23 mei 2007.

Uit: Gemiste kans

“Er was een groot feest in het huis van Rein Dool in Dordrecht, en wel op een avond in de herfst. Dat huis is geweldig groot, aan de voorkant ligt het aan de Wolwevershaven en aan de achterkant staat het midden in de Oude Maas, die machtige, brede, klotsende en snelstromende rivier. Het huis is eigenlijk een klein paleisje, ooit gebouwd voor een bankier uit Rotterdam. Dat moet een heel rijke man zijn geweest, want het huis heeft dikke stenen muren en is overal van binnen met mahonie betimmerd. Eva en ik waren ook voor het feest uitgenodigd. We luisterden met veel plezier naar twee strijksextetten van Brahms, uitgevoerd door levende musici; er was een grote gerookte zalm op een zilveren schaal, er waren salades, er was brood met paté, er was soep, makreel en haring. Rein had goede sigaren besteld. Er was wodka, wijn en bier in grote hoeveelheden. Ik raakte in een opperbeste stemming en kuste Eva in een donker hoekje op een tweezitsbankje. Hier en daar brandden kaarsen. Toen de musici het ‘Dissonantenkwartet’ van Mozart begonnen te spelen werd ik eufoor, ik stak een tuitknak uit de winkel van Hajenius op en begon door het huis te dwalen. Na een minuut of tien kwam ik voor een deur waarachter ik onbekende stemmen hoorde. ‘Dus jij vindt dat we de oversteek maar moeten maken, Vladimir?’ hoorde ik. ‘Maar natuurlijk, Herman,’ zei iemand, ‘we varen eerst naar Newfoundland en dan zien we wel verder.’ ‘Nicolai, geef jij Jane even een stuk kaas,’ hoorde ik, ‘we zullen maar niet naar dat feest hier toegaan, hè? We zouden veel te veel opvallen.’ ‘Pontius, geef mij dat scherpe mes even aan, het lijkt wel of er op de deur wordt gebonsd, kom toch binnen!’ Ik trad binnen en zag dertien personen: twee dames en elf heren. Maar wat zagen ze er allemaal merkwaardig uit. Een man die iets kleiner was dan ik kwam op me af. Hij droeg een bruingrijs tweedjasje en een witte pantalon, op zijn neus zat een lorgnon van ouderwets model geklemd. De man keek me guitig aan en leek me heel slim. Het was net of ik hem al eens eerder had gezien. ‘Vlug, doe die deur dicht,’ zei hij, ‘we zijn hier maar incognito.’ ‘U bent toch Vladimir Nabokov?’ vroeg ik verbaasd. ‘Je raadt het,’ zei hij, ‘we zijn hier voor jou gekomen, maar laat ik je eerst aan de andere leden van onze club voorstellen.’ Ik schudde de handen van Homerus, Thomas Mann, Jane Austen, Herman Melville, Gogol, Tolstoj, Vergilius, Dante, Flaubert, Cleopatra, Jezus en Pontius Pilatus. De laatste was een reus van een kerel met rood haar, hij had een wit lang gewaad aan. Om zijn middel zat een strakke gordel en daaraan hing in een fraai bewerkte ivoren schede een dolkmes, waarschijnlijk het mes waarover ik al had horen praten. Pilatus droogde juist zijn handen af aan een rood-wit geblokte theedoek die een beetje naar haring stonk. ‘Nu ken je de leden van de club,’ zei Melville die op sandalen liep, in een Nankingse broek gekleed was en met ontbloot bovenlijf rondliep, hij rookte een pijp, ‘we hebben allemaal jouw werk gelezen. Je hebt nu wel genoeg geschreven. Hou ermee op. Het mooiste verhaal vinden wij allemaal "Brommer op zee". Sommige andere verhalen halen ook een aardig peil. Homerus is vooral te spreken over "Oculare Biesheuvel", dat verhaal met die ellendige namenlijst. Nabokov is nogal gesteld op "Een vreemd voorval". Jane Austen vindt "De merel" prachtig.”

De Nederlandse schrijfster Lydia Rood werd geboren op 23 mei 1957 in Velp. Zie ook mijn blog van 23 mei 2007.

Uit: Koldercratie

“Het is gênant om toe te geven, maar ik lijd aan een stadsbussenfobie. Ik neem trams en metro’s, ik neem treinen, taxi’s en tuktuks, ik stap zonder aarzeling in een regionale bus en zelfs in zo’n half dorpsbusje, maar een stadsbus krijg je mij niet in. Die stadsbussenvrees is terug te voeren op trauma’s uit mijn jeugd. Verkeerde bussen, verdwalen, honger, dorst, kou en eenzaamheid... De laatste keer dat ik uitstapte bij het verkeerde eindpunt, ik was vijftien, dwaalde ik op zoek naar mijn oma’s bejaardenflat zo wanhopig door een avondlijke nieuwbouwwijk, dat een patrouillewagen me oppikte. Twee bereidwillige agenten brachten me naar mijn oma. Ik mocht voorin zitten, terwijl een van de dienders vanaf de achterbank in mijn borsten kneep. En die waren toen nog niks gewend. Nooit meer heb ik een stadsbus genomen.
Dat is soms heel onhandig. Ik wil daarom dat de zorgverzekering me een stadsbussenfobietherapie vergoedt. Doet de verzekering niet. Met deze ergernis wilde ik me wenden tot Rita Verdonk en haar popicratische site. Die ziet er op mijn laptop uit als de speelkamer van een blinde ADHD’er, maar na een tijdje vond ik het thema Zorg in een van haar lijstjes. Evengoed kon ik met mijn stadsbussenfobieverzekeringsonmogelijkheidergernis bij Rita niet terecht. Duizenden anderen met ongetwijfeld even ernstige frustraties waren mij voor geweest en hadden de site lamgelegd. Nou, mijn donatie loopt ze mis, die mevrouw aan het roer van dat schip dat nergens heen vaart”.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 23 mei 2007

23-05-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Vlaamse dichter en schrijver Erik Spinoy werd geboren op 22 mei 1960 in Sint-Niklaas. Zie ook mijn blog van 22 mei 2006.

Je weet niet wat je zegt

Je weet niet wat je zegt

in welke grond het valt

of het in lentes opschiet

als een distel

klaproos

tulp

verdooft of wekt

wanneer je

in je stenen klokhuis zit

en het geschrevene

nog leeft

of niet

en vreemde grond en verse regen

voor je spreken gaan

of niet.

Je weet het niet.

Come on, baby, light my fire

Weeg deze koude hand, leg vingers

op een steen. Druk zwijgend

beide ogen toe.

Haal adem oeverloos en sla,

versplinter het gebit.

Verzink in mij.

Drink van dit bloed.

Eet van dit vlees.

Licht van de hoogtezon

Een pop die, draden

in de rug, een leven leidt

in vreemde hand.

Zo ligt, vlak bij de kloof,

het kleine hoofd. Zoekt naar

een verre ademtocht

en vindt.

Traag echter glijdt het lijf

verleiding in.

De Britse schrijver Sir Arthur Ignatius Conan Doyle werd geboren in Edinburgh op 22 mei 1859. Zie ook mijn blog van 22 mei 2007.

Uit: The Exploits and Adventures of Brigadier Gerard

“You do very well, my friends, to treat me with some little reverence, for in honouring me you are honouring both France and yourselves. It is not merely an old, grey-moustached officer whom you see eating his omelette or draining his glass, but it is a fragment of history. In me you see one of the last of those wonderful men, the men who were veterans when they were yet boys, who learned to use a sword earlier than a razor, and who during a hundred battles had never once let the enemy see the colour of their knapsacks. For twenty years we were teaching Europe how to fight, and even when they had learned their lesson it was only the thermometer, and never the bayonet, which could break the Grand Army down. Berlin, Naples, Vienna, Madrid, Lisbon, Moscow—we stabled our horses in them all. Yes, my friends, I say again that you do well to send your children to me with flowers, for these ears have heard the trumpet calls of France, and these eyes have seen her standards in lands where they may never be seen again.

Even now, when I doze in my arm-chair, I can see those great warriors stream before me—the green-jacketed chasseurs, the giant cuirassiers, Poniatowsky's lancers, the white-mantled dragoons, the nodding bearskins of the horse grenadiers. And then there comes the thick, low rattle of the drums, and through wreaths of dust and smoke I see the line of high bonnets, the row of brown faces, the swing and toss of the long, red plumes amid the sloping lines of steel. And there rides Ney with his red head, and Lefebvre with his bulldog jaw, and Lannes with his Gascon swagger; and then amidst the gleam of brass and the flaunting feathers I catch a glimpse of him, the man with the pale smile, the rounded shoulders, and the far-off eyes. There is an end of my sleep, my friends, for up I spring from my chair, with a cracked voice calling and a silly hand outstretched, so that Madame Titaux has one more laugh at the old fellow who lives among the shadows.

De Argentijnse dichteres Alfonsina Storni werd geboren in Sala Capriasca, Zwitserland op 22 mei 1892. Zie ook mijn blog van 22 mei 2007.

Little Little Man

Little little man, little little man,
set free your canary that wants to fly.
I am that canary, little little man,
leave me to fly.

I was in your cage, little little man,
little little man who gave me my cage.
I say "little little" because you don't understand me
Nor will you understand.

Nor do I understand you, but meanwhile,
open for me the cage from which I want to escape.
Little little man, I loved you half an hour,
Don't ask me again.

They've Come

Today my mother and sisters
came to see me.

I had been alone a long time
with my poems, my pride . . . almost nothing.

My sister---the oldest---is grown up,
is blondish. An elemental dream
goes through her eyes: I told the youngest
"Life is sweet. Everything bad comes to an end."

My mother smiled as those who understand souls
tend to do;
She placed two hands on my shoulders.
She's staring at me . . .
and tears spring from my eyes.

We ate together in the warmest room
of the house.
Spring sky . . . to see it
all the windows were opened.

And while we talked together quietly
of so much that is old and forgotten,
My sister---the youngest---interrupts:
"The swallows are flying by us."

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 22 mei 2007.

De Nederlandse dichter Kees Winkler werd op 22 mei 1927 in Hoorn geboren.

22-05-2008 om 06:06 geschreven door Romenu  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Duitse schrijfster Gabriele Wohmann werd op 21 mei 1932 in Darmstadt geboren als Gabriele Guyot. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007.

Uit: Schön und gut

“Keiner in der kleinen Familie hatte große Lust zum Auto-Ausflug an einem Schönwetter-Samstag Anfang Juni, Ziel Kloster St. Martin am See, nicht einmal Louis, das Oberhaupt. Aber er hielt viel davon, turnusmäßig dorthin zu fahren. Obwohl evangelisch, hatte er im St. Martin’s Kolleg seine letzten drei Schuljahre hinter sich gebracht und das sogar gern. Das wurde von den drei anderen regelmäßig bespöttelt: Wie konnte man Schule, und sei es die angenehmste, überhaupt gern haben? Louis war daran gewöhnt. Das Essen im Internat war katholisch, deshalb um vieles besser als im evangelischen beziehungsweise eher religionslosen Hardenberg-Internat, das er vorher besucht hatte und wohin es ihn als Erwachsenen nicht mehr zog. Die St. Martin’s Lehrer brachten ihn weiter. Louis, kein Mann für Männerfreundschaften, kein Schach-Skatrundentyp und keiner für Kegelabende, Stammtische, Louis nahm sogar an den St. Martin’s-Klassentreffen teil. Nicht jedes Jahr, prinzipiell jedoch schon.
Flora ließ, weil sie den Volvo nahmen, Louis ans Steuer. Sie hatte ein locker fallendes graues Gewand an, kaum Stoff über den dünnen Schultern, es hieß bei ihr Gefängniskleid. Sie lebte mit Louis und David, dessen Mutter früh gestorben war, als die erste Frau, mit der es nach ehelicher Dauer aussah, aber Louis und sie heirateten nicht. Sie hatten es nicht rechtzeitig, nicht früh genug erledigt, und nun schien ihnen der richtige Zeitpunkt entgangen zu sein; es sähe lächerlich aus, fand Flora, es wäre wie bei einem Menschen, der sich erst in der zweiten Lebenshälfte taufen lassen würde. Sie sagten nicht vor andern mein Mann, meine Frau, und David sagte nicht Mutter, sie benutzten die Vornamen. In der kleinen Stadt, zu der St. Martin gehörte, würde Flora holländisch einkaufen. Die deutsch-holländische Grenze verlief entlang dem Mittelstreifen der Hauptstraße. Sie würde Käse, ein paar Spezialitäten, Zigaretten und Genever kaufen, der auf der Rückfahrt herumgereicht würde – nur der chauffierende Louis setzte die Flasche nicht an den Mund; die Sachen waren nicht billiger als zu Haus, aber dort, vor allem herumliegende Gauloises-Packungen, genoß Flora die Anblickssentimentalität und ein internationales Flair.
Im Fond seufzten sich die Kinder, wie sie mit sechzehn immer noch hießen, gnädig durch den Nachmittag, bis zum Abzweig von der Autobahn. Von da an liebten alle vier die Strecke, vielleicht unter dem Einfluß von Flora, die irgendwann einmal gesagt hatte: Westwärts fahren ist das Beste. Der Westen war schon als Kind meine Lieblingsrichtung. Bei Bertha und Esmeralda räumten sie extra für mich um, und ich bekam ein Zimmer mit Westblick. Bei Bertha und Esmeralda, Floras Tanten und noch viel mehr geliebt als der Westen, war Flora vom siebten Lebensjahr an aufgewachsen. Dem Verschwinden ihrer Eltern mußte sie vom ersten Tag an nicht nachtrauern. Dort wars kühl, oft sogar eiskalt, hier aber warmes Behagen, fast überheizt: So veranschaulichte Flora ihr ausgewechseltes Lebensgefühl.”

De Engelse dichter Alexander Pope werd geboren in Londen op 21 mei 1688. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007 en ook mijn blog van 22 mei 2006.

THE DYING CHRISTIAN TO HIS SOUL

VITAL spark of heav'nly flame!

Quit, O quit this mortal frame:

Trembling, hoping, ling'ring, flying,

O the pain, the bliss of dying!

Cease, fond Nature, cease thy strife,

And let me languish into life.

Hark! they whisper; angels say,

Sister Spirit, come away!

What is this absorbs me quite?

Steals my senses, shuts my sight,

Drowns my spirit, draws my breath?

Tell me, my soul, can this be death?

The world recedes; it disappears!

Heav'n opens my eyes! my ears

With sounds seraphic ring!

Lend, lend your wings! I mount! I fly!

O Grave! where is thy victory?

O Death! where is thy sting?

YOU know where you did despise

YOU know where you did despise

(Tother day) my little Eyes,

Little Legs, and little Thighs,

And some things, of little Size,

You know where.

You, tis true, have fine black eyes,

Taper legs, and tempting Thighs,

Yet what more than all we prize

Is a Thing of little Size,

You know where.

De Vlaamse dichter Emile Verhaeren  werd geboren in Sint Amands op 21 mei 1855. Zie ook mijn blog van 21 mei 2007 en ook mijn blog van 21 mei 2006.

Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken

Je hebt die avond zo fijn met mij gesproken,

dat alle bloemen zich begonnen te tooien ;

Plots werden wij verliefd en zijn zij ontloken,

om hun petaaltjes in onze schoot te strooien.

Je sprak teder over toekomstige jaren,

die we zouden drinken als langbewaarde wijn ;

Hoe zouden wij het luiden van het lot ervaren ?

Hoe zouden wij beminnen, als wij ouder zijn ?

Je stem was als een omhelzing met zoete pijn,

toen jouw brandend hart me kalme schoonheid bood,

zodat ik als ik wou, zonder vrees in staat zou zijn

om de kronkelwegen te volgen naar de dood.

L'Escaut

Et celui-ci puissant, compact, pâle et vermeil,
Remue, en ses mains d'eau, du gel et du soleil ;
Et celui-là étale, entre ses rives brunes,
Un jardin sombre et clair pour les jeux de la lune ;

Et cet autre se jette à travers le désert,
Pour suspendre ses flots aux lèvres de la mer
Et tel autre, dont les lueurs percent les brumes
Et tout à coup s'allument,
Figure un Wahallah de verre et d'or,

Où des gnomes velus gardent les vieux trésors.
En Touraine, tel fleuve est un manteau de gloire.
Leurs noms ? L'Oural, l'Oder, le Nil, le Rhin, la Loire.
Gestes de Dieux, cris de héros, marche de Rois,
Vous les solennisez du bruit de vos exploits.

Leurs bords sont grands de votre orgueil ; des palais vastes
Y soulèvent jusques aux nuages leur faste.
Tous sont guerriers : des couronnes cruelles
S'y reflètent - tours, burgs, donjons et citadelles -
Dont les grands murs unis sont pareils aux linceuls.

Il n'est qu'un fleuve, un seul,
Qui mêle au déploiement de ses méandres
Mieux que de la grandeur et de la cruauté,
Et celui-là se voue au peuple - et aux cités
Où vit, travaille et se redresse encor, la Flandre !

Tu es doux ou rugueux, paisible ou arrogant,
Escaut des Nords - vagues pâles et verts rivages -
Route du vent et du soleil, cirque sauvage
Où se cabre l'étalon noir des ouragans,
Où l'hiver blanc s'accoude à des glaçons torpides,
Où l'été luit dans l'or des facettes rapides
Que remuaient les bras nerveux de tes courants.

T'ai-je adoré durant ma prime enfance !
Surtout alors qu'on me faisait défense
De manier
Voile ou rames de marinier,
Et de rôder parmi tes barques mal gardées.

Les plus belles idées
Qui réchauffent mon front,
Tu me les as données :
Ce qu'est l'espace immense et l'horizon profond,
Ce qu'est le temps et ses heures bien mesurées,
Au va-et-vient de tes marées,
Je l'ai appris par ta grandeur.

Mes yeux ont pu cueillir les fleurs trémières,
Des plus rouges lumières,
Dans les plaines de ta splendeur.
Tes brouillards roux et farouches furent les tentes
Où s'abrita la douleur haletante
Dont j'ai longtemps, pour ma gloire, souffert ;

Tes flots ont ameuté, de leurs rythmes, mes vers ;
Tu m'as pétri le corps, tu m'as exalté l'âme ;
Tes tempêtes, tes vents, tes courants forts, tes flammes,
Ont traversé comme un crible, ma chair ;
Tu m'as trempé, tel un acier qu'on forge,
Mon être est tien, et quand ma voix
Te nomme, un brusque et violent émoi
M'angoisse et me serre la gorge.

Escaut,
Sauvage et bel Escaut,
Tout l'incendie
De ma jeunesse endurante et brandie,
Tu l'as épanoui :
Aussi,
Le jour que m'abattra le sort,
C'est dans ton sol, c'est sur tes bords,
Qu'on cachera mon corps,
Pour te sentir, même à travers la mort, encor !

Au bord du quai

Et qu'importe d'où sont venus ceux qui s'en vont,
S'ils entendent toujours un cri profond
Au carrefour des doutes !
Mon corps est lourd, mon corps est las,
Je veux rester, je ne peux pas ;
L'âpre univers est un tissu de routes
Tramé de vent et de lumière ;
Mieux vaut partir, sans aboutir,
Que de s'asseoir, même vainqueur, le soir,
Devant son oeuvre coutumière,
Avec, en son coeur morne, une vie
Qui cesse de bondir au-delà de la vie.

21-05-2008 om 20:57 geschreven door Romenu  

Gerrit Achterberg (20 mei 1905 - 17 januari 1962)

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook mijn blog van 20 mei 2007 ook mijn blog van 20 mei 2006.

Werkster

Zij kent de onderkant van kast en ledikant
ruwhouten planken en vergeten kieren,
want zij behoort al kruipend tot de dieren,
die voortbewegen op hun voet en hand.

Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand,
om deze voor de voeten te versieren
van dichters, predikanten, kruidenieren,
want er is onderscheid van rang en stand.

God zal haar eenmaal op Zijn bodem vinden
gaande de gouden straten naar zijn troon,
al slaande met de stoffer op het blik.

Symbolen worden tot cymbalen in de
ure des doods - en zie, haar lot ten hoon,
zijn daar de dominee, de bakker en de frik.

Beumer & Co.

Hoeken met huisgeheimen
komen bloot.
De vloeren schamen zich dood.
De lamp hangt laag en groot,
want de tafel is weggenomen.

Zij, die naar boven komen,
breken blind kapot
wat was in slot, ontnomen
wordt elk ding aan zijn lot;
maar de liefde is uit God,
en God is liefde. Amen.

De deur die binnen was,
is buitendeur geworden.
Onder de hand der horde
sterft het glas.

De spiegel met eeuwig licht
zwicht langzaam voorover,
en doet de kamer dicht.
Er ligt spinrag over.

Waar divan en donker stonden,
is, hun geheim ten spot,
een vrouwenschoen gevonden;
maar de liefde is uit God.
En buiten zullen staan de honden

HULSHORST

Hulshorst, als vergeten ijzer

is uw naam, binnen de dennen

en de bittere coniferen,

roest uw station;

waar de spoortrein naar het noorden

met een godverlaten knars

stilhoudt, niemand uitlaat

niemand inlaat, o minuten,

dat ik hoor het weinig waaien

als een oeroude legende

uit uw bossen: barse bende

rovers, rans en ruw

uit het witte veluwhart.

De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd geboren in Kapelleop 20 mei 1911. Zie ook mijn blog van 20 mei 2007 ook mijn blog van 20 mei 2006.

De koning gaat verhuizen

Kadoze, kaduize,
de koning gaat verhuizen.
Hij gaat om negen uur precies
met heel z’n gouden theeservies,
z’n vorken en z’n glazen
en al z’n duizend vazen
en met z’n vogel Trillepiep
verhuizen in de jiep.

Kadoze, kaduize,
de kooi met witte muizen!
De gouden troon, het gouden bad
en de satijnen keukenmat
de hemden en de jassen
en de spiraalmatrassen,
de vissen in de vissenkom,
de lepels in de Turkse trom.
De koning zelf gaat bovenop
en draagt de gouden kolenschop.

Kadoze, kaduize,
de koning gaat verhuizen.
Maar ach, die arme koningin...
o jee, die kan er niet meer in!
Wat hindert dat? Het hindert niets!
De koningin gaat op de fiets.

Zonder jou

De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.

Dat zonder jou nog een lente bestaat
met ooievaars en met bloemen,
dat er een meidoorn in bruidstooi staat,
is zonder meer tactloos te noemen.
En wat is het nut van een lindenlaan,
als wij er samen niet langs kunnen gaan?
Langs alle heggetjes bloeit wilde roos
nutteloos, zinneloos.

De wereld is wonderlijk leeg zonder jou.
Er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.

De Franse schrijver Honoré de Balzac werd geboren in Tours op 20 mei 1799. Zie ook mijn blog van 20 mei 2007.

Uit: Illusions perdues

„Le papier, produit non moins merveilleux que l'impression à laquelle il sert de base, existait depuis longtemps en chine quand, par les filières souterraines du commerce, il parvint dans l'Asie-Mineure, où, vers l'an 750, selon quelques traditions, on faisait usage d'un papier de coton broyé et réduit en bouillie. La nécessité de remplacer le parchemin, dont le prix était excessif, fit trouver, par une imitation du papier bombycien (tel fut le nom du papier de coton en Orient), le papier de chiffon, les uns disent à Bâle, en 1170, par les Grecs réfugiés; les autres disent à Padoue, en 1301, par un Italien nommé Pax. Ainsi le papier se perfectionna lentement et obscurément; mais il est certain que déjà sous Charles VI on fabriquait à Paris la pâte des cartes à jouer. Lorsque les immortels Fust, Coster et Guttemberg eurent inventé LE LIVRE, des artisans, inconnus comme tant de grands artistes de cette époque, approprièrent la papeterie aux besoins de la typographie. Dans ce XVe siècle, si vigoureux et si naïf, les noms des différents formats de papier, de même que les noms donnés aux caractères, portèrent l'empreinte de la naïveté du temps. Ainsi le Raisin, le Jésus, le Colombier, le papier Pot, l'Écu, le Coquille, le Couronne, furent ainsi nommés de la grappe, de l'image de Notre-Seigneur, de la couronne, de l'écu, du pot, enfin du filigrane marqué au milieu de la feuille, comme plus tard, sous Napoléon, on y mit un aigle : d'où le papier dit grand-aigle. De même on appela les caractères Cicéro, Saint-Augustin, Gros-Canon, des livres de liturgie, des œuvres théologiques et des traités de Cicéron auxquels ces caractères furent d'abord employés. L'italique fut inventé par les Alde, à Venise : de là son nom. Avant l'invention du papier mécanique, dont la longueur est sans limites, les plus grands formats étaient le Grand-Jésus ou le Grand-Colombier; encore ce dernier ne servait-il guère que pour les atlas ou pour les gravures. En effet, les dimensions du papier d'impression étaient soumises à celles des marbres de la presse. Au moment où David parlait, l'existence du papier continu paraissait une chimère en France, quoique déjà Denis Robert d'Essone eût, vers 1799, inventé pour le fabriquer une machine que depuis Didot Saint-Léger essaya de perfectionner. Le papier vélin, inventé par Ambroise Didot, ne date que de 1780. Ce rapide aperçu démontre invinciblement que toute les grandes acquisitions de l'industrie et de l'intelligence se sont faites avec une excessive lenteur et par des agrégations inaperçues, absolument comme procède la Nature. Pour arriver à leur perfection, l'écriture, le langage peut-être!... ont eu les mêmes tâtonnements que la typographie et la papeterie.»

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 20 mei 2007

De Duitse schrijver Wolfgang Borchert werd geboren op 20 mei 1921 in Hamburg.

20-05-2008 om 20:41 geschreven door Romenu  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.

De Amerikaanse schrijfster Lorraine Hansberry werd geborenop 19 mei 1930 in Chigago. In het zuiden van die stad groeide zij op. De familie trok later naar een door blanken gedomineerde wijk waar zij haar eerste ervaringen opdeed met rascisme en discriminatie. Het was in dezelfde tijd dat haar ouders streden tegen de segregatie in de Amerikaanse maatschappij. De familie raakte in een juridische strijd na de verhuizing, maar het oordeel van de rechter viel uiteindelijk, in 1940, ten gunste van de Hansberry’s uit. Dee gebeurtenissen inspireerden Lorraine Hansberry om haar beroemdste toneelstuk A Raisin in the Sun te schrijven. Het was onmiddellijk een groot succes en het eerste stuk van een Afro-Amerikaanse schrijfster dat uitgvoerd werd op Broadway. Lorraine Hansberry stierf in 1965 op 34 jarige leeftijd aan kanker.

Uit: A Raisin in the Sun

Mama: Oh—So now it’s life. Money is life. Once upon a time freedom used to be life—now it’s money. I guess the world really do change . . .
Walter: No—it was always money, Mama. We just didn’t know about it.
Mama: No . . . something has changed. You something new, boy. In my time we was worried about not being lynched . . . You ain’t satisfied or proud of nothing we done. I mean that you had a home; that we kept you out of trouble till you was grown; that you don’t have to ride to work on the back of nobody’s streetcar—You my children—but how different we done become.

[…]

. Walter: You wouldn’t understand yet, son, but your daddy’s gonna make a transaction . . . a business transaction that’s going to change our lives. . . . That’s how come one day when you ‘bout seventeen years old I’ll come home . . . I’ll pull the car up on the driveway . . . just a plain black Chrysler, I think, with white walls—no—black tires . . . the gardener will be clipping away at the hedges and he’ll say, “Good evening, Mr. Younger.” And I’ll say, “Hello, Jefferson, how are you this evening?” And I’ll go inside and Ruth will come downstairs and meet me at the door and we’ll kiss each other and she’ll take my arm and we’ll go up to your room to see you sitting on the floor with the catalogues of all the great schools in America around you. . . . All the great schools in the world! And—and I’ll say, all right son—it’s your seventeenth birthday, what is it you’ve decided? . . . Just tell me, what it is you want to be—and you’ll be it. . . . Whatever you want to be—Yessir! You just name it, son . . . and I hand you the world!

De Duitse schrijfster Kirsten Boie werd geboren op 19 mei 1950 in Hamburg. Zij studeerde Duits en Engels en promoveerde in de literatuurwetenschap op Brecht. Tot 1983 werkte zij als docente op een gymnasium. Na de adoptie van een kind stopte zij met dit werk en begon zij met schrijven. In 1985 verscheen haar eerste boek „Paule ist ein Glücksgriff“, dat meteen een succes werd.

Uit: Alhambra

“Al-Andalus, April 1492
Das Erste, was Boston spürte, war die Wärme. Danach sah er, dass die Fliese nicht mehr in seinen Händen lag. Hatte er sie fallen lassen? Es hatte nicht geklirrt. Es war heller auf einmal.
Es war ja nicht so, dass er wirklich Zeit zum Nachdenken hatte, bevor er sah. Es waren ja nur Bruchteile von Sekunden, bevor er begriff und vor allem nicht begriff.
Die Gasse war verschwunden. Er stand, noch immer gebeugt wie über dem Karton vor dem Laden im Basar, auf einem weiß sandigen Weg, der aufwärts führte zwischen Zypressen und Pinien, breit genug, um der Sonne Zugang zu gewähren.
Das Erste, was er spürte, war Übelkeit. Als müsse er sich übergeben, während in seinem Kopf Gedanken durcheinanderwirbelten, Gefühle, alles war wirr, drehte sich.
Nein! Nein, nein!, dachte Boston und klammerte sich an dem Wort fest, das er als erstes aus dem Taumel in seinem Hirn zu fassen bekam. Nein, nein, nein!
Er taumelte an den Wegrand und unter die Bäume und übergab sich heftig. Nein, nein, nein.
Dann lag er auf dem Teppich aus Piniennadeln, während über ihm die lichten Zweige Sonnenstrahlen filterten. Er atmete schnell, heftig, sein Herz schlug, als versuche jeder Schlag den vor ihm noch zu überholen.
Pinien, dachte Boston. Ruhig werden. Ruhig werden. Pinien. Dies ist ein Wald.
Er zwang sich, seinen Blick wandern zu lassen. Durchscheinende Wipfel. Der Duft von Piniennadeln, fast Sommerduft. Es wird besser, dachte Boston
Nur nicht wieder dieses Schwirren im Kopf. Es ist ja alles in Ordnung. Dies ist ein Wald, ich liege auf dem Boden, ich kann alles sehen und verstehen. Nicht wieder dieses Schwirren im Kopf.
Er atmete langsamer. Dies ist ein Wald. Aber eben noch war ich in einer Gasse.
Sein Herz galoppierte noch immer, sein Atem jagte, langsam atmen, langsam atmen, aber das Schwirren kam nicht wieder.
Irgendwo aus der Ferne hörte er Geräusche, als würde Metall auf Metall geschlagen. Eine Stimme, die etwas rief, weit entfernt. Den Schrei eines Esels.
Er ließ die Augen geschlossen und erlaubte seinen Gedanken zu tun, was sie wollten. Die Verwirrung kam nicht wieder. Er begriff, was an diesen Geräuschen so merkwürdig war: All das, was fehlte.
Kein Motorenlärm, dachte Boston und war gleichzeitig erstaunt und glücklich, dass er etwas begriffen hatte und es in seinen Gedanken formulieren konnte, dass sein Gehirn also wieder funktionierte, wahrnahm, verstand. Wie tief muss dieser Wald sein, dass man keinen Motorenlärm hört. Und trotzdem hängt in der Luft ein Schleier aus Geräuschen, Stimmen, ein Holpern und Klappern, unvertraut.
Gut. Er konnte wieder nachdenken, das war gut. Wenn er wieder er selbst war, konnte alles andere nicht mehr so schrecklich sein.
Boston öffnete die Augen. Die Sonne schien noch immer durch die Pinienwipfel.”

De Nederlandse letterkundige, vertaler, essayist, schrijver en columnist Karel van het Reve werd geboren in Amsterdam op 19 mei 1921. Zie ook mijn blog van 19 mei 2007.

Uit Uren met Henk Broekhuis

“de nu volgende opinion is, schat ik, iets van honderdvijftig jaar oud: de beschrijving van een ding moet bepaalde eigenschappen met dat ding gemeen hebben.
Ik herinner me de eerste keer dat ik hem tegenkwam: onze leraar Nederlands legde ons uit dat iedere schrijver zijn eigen stijl heeft, en dat hoe eigenaardiger iemands persoonlijkheid, des te eigenaardiger zijn stijl.
Dat was hem nog niet helemaal, want die stijl is het product van de schrijver, en niet een beschrijving van de schrijver, maar het kwam toch in de buurt. Spoedig begon ik deze gemeenplaats in zuiverder vorm tegen te komen in dialogen als: ‘Dat is wel een verschrikkelijk ingewikkelde en onduidelijke tekst!’ Antwoord: ‘Ja maar die tekst gaat ook over een verschikkelijk ingewikkelde en onduidelijke zaak! Dus dat spreekt! Dus je begrijpt! Dus vandaar! Dus dat moet wel! Een ingewikkelde zaak kun je alleen ingewikkeld beschrijven.’
Het schijnt dat reeds Spinoza tegen deze opvatting geprotesteerd heeft. Hij gebruikte daarbij als argument, dat een cirkel rond is, maar dat een beschrijving van een cirkel - de verzameling van alle punten in een vlak die evenver van een bepaald punt afliggen - helemaal niet rond hoeft te zijn. Een andere Nederlandse geleerde heeft er ergens op gewezen dat een goede beschrijving van erwtensoep niet groen hoeft te zijn, en dat je in de Noordzee verdrinken kunt, maar niet in een beschrijving van die Noordzee. Een uitstekend gelukt schilderij van een regenbui kan zo droog als gort zijn. De bekende Franse filosoof en publicist Julien Benda (1867-1956) heeft een aantal boeken tegen deze opvatting geschreven. Maar geholpen heeft het niet.”
 

De Indiase dichter en schrijver Ruskin Bond werd geboren op 19 mei 1934 in Kasauli. Zie ook mijn blog van 19 mei 2007.

Uit: Tea at the Dhaba

”The dhabawallah was now up. His dog, emboldened by his master’s presence, began to bark at us. The man lit a charcoal fire in a choolah, and put a kettle of water on to boil.

"Will you eat anything?" he asked conversationally in Hindi.

"No, just tea for us," I said.

He placed two brass tumblers on a table.

"The milk hasn’t arrived," he said. "You’re very early."

"We’ll take the tea without milk," said Daljit, "but give us lots of sugar."

"Sugar is costly these days. But since you are school boys, and need more, you can help yourselves."

"Oh, we are not school boys," I said hurriedly.

"Not at all," said Daljit.

"We are just tourists," I added.

"We have to catch the early train at Dehra," offered Daljit.

"There’s no train before ten o’clock," said the puzzled dhabawallah.

"It is the ten o’clock train we are catching," said Daljit smartly. "Do you think we will be down in time?"

"Oh yes, there’s plenty of time…"

The dhabawallah poured hot tea into the tumblers and placed the sugar bowl in front of us.

"At first I thought you were schoolboys," he said with a laugh. "I thought you were running away."

Daljit laughed a little nervously, I thought.

"What made you think that?" he asked.

"Oh, I’ve been here many years," he said, gesturing towards the small clearing in which his little wooden stall stood, almost like a trading outpost in a wild country.

"Schoolboys always pass this way when they’re running away!"

"Do many run away?" I asked.

"Not many. Just two or three every year. They get as far as the railway station in Dehra and there they’re caught!"

"It is silly of them to get caught," said Daljit.

"Are they always caught?" I asked.

"Always! I give them a glass of tea on their way down, and I give them a glass of tea on their way up, when they are returning with their teachers."

"Well, you will not see us again," said Daljit, ignoring the warning look that I gave him.

"Ah, but you aren’t schoolboys!" said the shopkeeper, beaming at us. "And you aren’t running away!"

We paid for our tea and hurried on down the path. The parrots flew over again, screeching loudly, and settled in a lichee tree. The sun was warmer now, and as the altitude decreased, the temperature and humidity rose, and we could almost smell the heat of the plains rising to meet us.

The hills leveled out into rolling country, patterned with fields. Rice had been planted out, and the sugarcane was waist-high”.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 19 mei 2007.

De Duitse schrijfster Rahel Varnhagen werd geboren op 19 mei 1771 in Berlijn.

De Duitse schrijver Fritz Rudolf Fries werd geboren op 19 mei 1935 in Bilbao als zoon van een Duitse koopman.

19-05-2008 om 20:45 geschreven door Romenu  

In verband met een korte vakantie van Romenu zijn de postings even wat minder uitvoerig.