De Nederlandse dichter en toneelschrijver Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Sonnet. Het eerste van de schoonheid.

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden

De gouden blonde tros, citroenig van coleur,

Gezeten in de lucht, juist buiten d' achterdeur,

Waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde*.

Dan beven amoureus de liefelijkste winden

In 't gele zijdig haar en groeten met een geur

Haar goddelijk aanschijn, opdat zij deze keur

Behield van dagelijks haar daar te laten vinden.

Gelukkig is de kam, verguld van elpenbeen ,

Die deze vlechten streelt, dit waardig zijnd' alleen,

Gelukkiger het snoer dat in haar dikke tuiten

Mijn ziele mee verbindt en om 't hoofd gaat besluiten,

Hoewel ik 't liever zie wildgolvig na zijn jonst,

Het schone van natuur passeert* toch alle konst.

Gerbrand Bredero (16 maart 1585 - 23 augustus 1618)

Bredero monument, Nieuwmarkt, Amsterdam

De geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Sonnet

(opgedragen aan zijn afwezige verloofde Christina van Erp,

met wie Hooft 3 maanden later in 1610 in het huwelijk zou treden.)

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag

De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken

Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken,

Doodsvijand van de rust, die woelt* bij nacht, bij dag,

Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag

Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken

En keert en wendt en stort Staten en Koninkrijken;

Voor iedereen te snel, hoe valt gij* mij zo traag?

Mijn lief, sinds ik u mis, verdrijve* ik met mishagen

De schoorvoetige Tijd, en tob de lange dagen

Met arbeid avondwaarts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen kan de Tijdgod niet bewegen.

Maar ‘t schijnt* verlangen daar zijn naam af heeft gekregen,

Dat ik de Tijd die ik verkorten wil, verlang.

Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 – 21 mei 1647)

P.C. Hooft door Frits Sieger, 1947, nabij Stadhouderskade, Amsterdam

De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Joies sans causes

On connaît toujours trop les causes de sa peine,

Mais on cherche parfois celles de son plaisir ;

Je m'éveille parfois l'âme toute sereine,

Sous un charme étranger que je ne peux saisir.

Un ciel rose envahit mon être et ma demeure,

J'aime tout l'univers, et, sans savoir pourquoi,

Je rayonne. Cela ne dure pas une heure,

Et je sens refluer les ténèbres en moi.

D'où viennent ces lueurs de joie instantanées,

Ces paradis ouverts qu'on ne fait qu'entrevoir,

Ces étoiles sans noms dans la nuit des années,

Qui filent en laissant le fond du coeur plus noir ?

Est-ce un avril ancien dont l'azur se rallume,

Printemps qui renaîtrait de la cendre des jours

Comme un feu mort jetant une clarté posthume ?

Est-ce un présage heureux des futures amours ?

Non. Ce mystérieux et rapide sillage

N'a rien du souvenir ni du pressentiment ;

C'est peut-être un bonheur égaré qui voyage

Et, se trompant de coeur, ne nous luit qu'un moment.

Sully Prudhomme (16 maart 1839 – t september 1907)

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007.

Uit: LES DERNIERES PAROLES DU POETE

„D'un fruit qu'on laisse pourrir à terre, il peut encore sortir un nouvel arbre. De cet arbre, des fruits nouveaux par centaines.

Mais si le poème est un fruit, le poète n'est pas un arbre. Il vous demande de prendre ses paroles et de les manger sur-le-champ. Car il ne peut, à lui tout seul, produire son fruit. Il faut être deux pour faire un poème. Celui qui parle est le père, celui qui écoute est la mère, le poème est leur enfant. Le poème qui n'est pas écouté est une semence perdue. Ou encore : celui qui parle est la mère, le poème est l'oeuf et celui qui écoute est fécondateur de l'oeuf. Le poème qui n'est pas écouté devient un oeuf pourri.

C'est à cela que songeait, dans sa prison, un poète condamné à mort. C'était dans un petit pays qui venait d'être envahi par les armées d'un conquérant. On avait arrêté le poète parce que, dans une chanson qu'il chantait sur les routes, il avait comparé la tristesse qui rongeait jusqu'à l'os la chair de son corps aux fumées meurtrières qui avaient brûlé jusqu'au roc la terre de son village“.

René Daumal

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Hij studeerde in Harvard en leefde vervolgens twee jaar in Europa, waar hij in Londen en Leipzig eveneens de universiteit bezocht. In 1900 keerde hij naar de VS terug. Hij werkte als docent en begon theaterstukken te schrijven. Hij raakte bevriend met mensen als Robert Frost, Khalil Gibran, Isadora Duncan, Thomas Alva Edison, Theodore Roosevelt en Woodrow Wilson. Zijn eerste grote succes kwam in 1903 met The Canterbury Tales naar het gedicht van Geoffrey Chaucer. Tussen 1903 en 1927 publiceerde hij meer dan een dozijn theaterstukken, maar ook vier opera’s, essays en een tweedelige biografie over zijn vader. Zijn theaterstuk The Scarecrow uit 1908 werd drie maal verfilmd.

The Automobile

Fluid the world flowed under us: the hills

         Billow on billow of umbrageous green

         Heaved us, aghast, to fresh horizons, seen

One rapturous instant, blind with flash of rills

And silver-rising storms and dewy stills

         Of dripping boulders, till the dim ravine

         Drowned us again in leafage, whose serene

Coverts grew loud with our tumultuous wills.

Then all of Nature's old amazement seemed

         Sudden to ask us: "Is this also Man?

         This plunging, volant, land-amphibian

What Plato mused and Paracelsus dreamed?

         Reply!" And piercing us with ancient scan,

The shrill, primeval hawk gazed down -- and screamed.

Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)

Als dichter Alwyn in zijn stuk Sanctuary, 1913

De Australische dichteres en schrijfster Ethel Anderson werd geboren op 16 maart 1883 in Leamington, in Warwickshire, Engeland als dochter van Australische ouders. Zij groeide echter op in Sydney en in Rangamatty, New South Wales.Toen haar man tijdens WO I in Frankrijk gestationeerd werd trok zij naar Cambridge. Na zijn pensioen keerde het paar terug naar Turramurra, New South Wales. Andersons werk werd gepubliceerd in bladen als The Spectator, Punch, the Cornhill Magazine, The Atlantic Monthly, The Sydney Morning Herald en The Bulletin.

Communion Photo

Veiled and tied

in proper attire,

Receipt of the host

sets young hearts afire.

Black and white children

in front of church door.

Friendship forgotten

comes to the fore.

Knowledge and fortune

took us away,

Hardship and sorrow

were part of the fray.

Blue sky and clear lake

beckon us home.

Failed past and future unknown,

resumed friendshhiip atone.

Ethel Anderson (16 maart 1883 – 4 augustus 1958)

De Franse dichter Patrice de la Tour du Pin werd geboren op 16 maart 1911 in Parijs. Hij volgde opleidingen in Sainte-Croix de Neuilly-sur-Seine, Janson en de 'École libre des sciences politiques. Toen hij 19 jaar was publiceerde hij zijn eerste werk Quête de joie in La Nouvelle Revue Française. Tijdens WO II bracht hij drie jaar in gevangenschap door in Duitsland. In 1946 begon hij aan het eerste deel van zijn grote epos Une somme de poésie te werken. Deel twee La Contemplation errante verscheen in 1959, in 1963 gevolgd door Petit théâtre crépusculaire.

LÉGENDE

Va dire à ma chère Ile, là-bas, tout là-bas,

Près de cet obscur marais de Foulc, dans la lande,

Que je viendrai vers elle ce soir, qu'elle attende,

Qu'au lever de la lune elle entendra mon pas.

Tu la trouveras baignant ses pieds sous les rouches,

Les cheveux dénoués, les yeux clos à demi,

Et naïve, tenant une main sur la bouche,

Pour ne pas réveiller les oiseaux endormis.

Car les marais sont tout embués de légende,

Comme le ciel que l'on découvre dans ses yeux,

Quand ils boivent la bonne lune sur la lande

Ou les vents tristes qui dévalent des Hauts-Lieux.

Dis-lui que j'ai passé des aubes merveilleuses

A guetter les oiseaux qui revenaient du nord,

Si près d'elle, étendue à mes pieds et frileuse

Comme une petite sauvagine qui dort.

Dis-lui que nous voici vers la fin de septembre,

Que les hivers sont durs dans ces pays perdus,

Que devant la croisée ouverte de ma chambre,

De grands fouillis de fleurs sont toujours répandus.

Annonce-moi comme un prophète, comme un prince,

Comme le fils d'un roi d'au-delà de la mer;

Dis-lui que les parfums inondent mes provinces

Et que les Hauts-Pays ne souffrent pas l'hiver.

Dis-lui que les balcons ici seront fleuris,

Qu'elle se baignera dans les étangs sans fièvre,

Mais que je voudrais voir dans ses yeux assombris

Le sauvage secret qui se meurt sur ses lèvres,

L'énigme d'un regard de pure transparence

Et qui brille parfois du fascinant éclair

Des grands initiés aux jeux de connaissance

Et des couleurs du large, sous les cieux déserts...

Patrice de la Tour du Pin (16 maart 1911 – 28 oktober 1975)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2008 en  mijn blog van 16 maart 2007.

16-03-2009 om 20:23 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en kunstschilder Louis Paul Boon werd geboren in Aalst op 15 maart 1912. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Pieter Daens

„Mijn naam is Pieter Daens, maar in het stadje Aalst, waar ik in 1842 geboren werd, spreekt men die naam in dialect uit als Pie Donsj. Rond die tijd was Aalst een haast nog middeleeuws stadje, met wallen en vestingen. Tussen de poorten, hoop en al een honderd hectaren, lagen nauwe stille straatjes waarover het geklingel van de beiaard en het klokgelui der Sintmaartenskerk traag en afgemeten de uren stuksloeg.

In de Kerkstraat woonde mijn vader, Lowieke Donsj, in een houten huurhuis dat de naam 'Het Zwitsers huis' droeg. Hij was gevelwitter en schaliedekker van beroep en stond als grapjas bekend. Eens had hij herstelwerken aan de toren der Sintmaartenskerk uit te voeren en stond de weerhaan bij ons in het werkhuis, om verguld te worden. Hij zei dan: 'Wedden dat ik me zo meteen op het haantje van de toren neerzet?'

Mijn moeder was Anna Maria Boon, een mutsenmaakster die er winkeltje hield en deze mutsen ook nog verkocht aan een kraampje op de zaterdagse markt. Zij was ernstiger van aard dan vader, vroom en ook spaarzaam. Ze schonk hem zes kinderen, drie meisjes en drie jongens, waaronder als laatsten Adolf en ik.

Adolf werd geboren 18 december 1839 en ik drie jaar later, 10 juni 1842. Ik heb steeds naar hem opgekeken, al van in de dagen dat we van de Kerkstraat naar de drukke en rumoerige wijk De Kat liepen, waar we het vrijwel enige lagere schooltje bezochten, dat beheerd werd door de Broeders der Christelijke Scholen, maar in de volksmond de Katschool werd genoemd.

Adolf leek meer op moeder, stil, ernstig, ijvervol. Ik kon er niet aan verhelpen, maar ik had meer de aard van vader, babbelziek, guitig en steeds bereid om grappen uit te halen.“

Louis Paul Boon (15 maart 1912 - 10 mei 1979)

Portret van L.P. Boon door Maurice Roggeman

De Nigeriaanse dichter en romanschrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

An Undeserved Sweetness

After the wind lifts the beggar

From his bed of trash

And blows to the empty pubs

At the road's end

There exists only the silence

Of the world before dawn

And the solitude of trees.

Handel on the set mysteriously

Recalls to me the long

Hot nights of childhood spent

In malarial slums

In the midst of potent shrines

At the edge of great seas.

Dreams of the past sing

With voices of the future.

And now the world is assaulted

With a sweetness it doesn't deserve

Flowers sing with the voices of absent bees

The air swells with the vibrant

Solitude of trees who nightly

Whisper of re-invading the world.

But the night bends the trees

Into my dreams

And the stars fall with their fruits

Into my lonely world-burnt hands.

They say

They say

Love grows

When the fear of death

Looms.

They say

Courage looms

When the fear

Of never loving again

Disappears

In the smell of the enemy

Who crushes us so much

We can only fight.

Love and courage grow together

When the flesh is rawest

And the spirit charged

And distorted within the nightmare

We see the possibility

Of a future.

Ben Okri (Minna, 15 maart 1959)

De Servische schrijver David Albahari werd op 15 maart 1948 geboren in Pec in Sevie. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Words are something else (Vertaald door Ellen Elias-Bursac)

“THERE WERE DAYS WHEN FATHER AND I WENT OFF TO WALK along the river, and further: along the dilapidated, uncertain steps through the Jewish graveyard to Muhar, and slowly, along the main street, home. We were the same height then, and I wore his summertime, olive-green jacket, tailored ten years earlier in Italy: in 1952. We didn't talk. We moved through the dense shadows and the even denser shadows; we inhaled, with a gentle trembling of nostrils, the smell of the Danube; we draped ourselves in it like a fisherman's wife in her kerchiefs; only the sound of the oars, the restless buzz of a motor, and, on the other shore, equally still, a massive, intractable wall of trees, a city of girls bent over their mirrors. The walk didn't last long: precisely as long as it took to traverse those points, without dialogue, without stopping-two or three times we'd stop at crosswalks and up by the cemetery-in a charge through the empty pathways, down the endless steps (not the first ones, behind Radecki, but the others, the cemetery steps, much sturdier) to Muhar, where, if it started to rain, we'd catch a bus-three stops home.

I didn't intend to, but sometimes I really wanted to stop him, to ask: "What do you think, how long can this last? How many more times will we be able to walk like this, wordless, silent? Can we? Do we?" Then I still wasn't sure I'd get taller than him, though I thought I might. At night I often dreamed of flying; in the morning I was thrilled when my trouser legs were shorter, my shoes pinched. We walked together, the same height, the same shoulders, his stomach only hinting at corpulence, though even now he isn't fat: his skinny, stringy limbs the very opposite of corpulence, the steep bulge under his belt.” 

David Albahari (Pec, 15 maart 1948)

De Duitse schrijver, tekenaar en karikaturist Gerhard Seyfried werd geboren op 15 maart 1948 in München. Na o.a een opleiding tot koopman begon hij in 1967 een opleiding schilderkunst en grafiek aan de Münchner Akademie für das Graphische Gewerbe. Om politieke redenen moest hij de academie verlaten en vanaf 1971 werkte hij als zelfstandig graficus en karikaturist. Ook begon hij stripverhalen te tekenen. In 2003 verscheen zijn historische roman Herero, in 2004 gevolgd door Der schwarze Stern der Tupamaros. Deze tweede roman behandelt een liefdesgeschiedenis die zich afspeelt in het anarchistenmilieu uit de jaren zeventig. Seyfrieds derde roman Gelber Wind oder Der Aufstand der Boxer verscheen in 2008.

Uit: Der schwarze Stern der Tupamaros

„Fred Richter klappt den Paß wieder zu und schiebt ihn in die Hemdtasche. Er sitzt auf der steinernen Balustrade und schaut über die weite, graubraune Wasserfläche des Rio de la Plata, dorthin, wo unsichtbar im hellen Dunst Buenos Aires liegen muß. Zu seinen Füßen klatschen die Wellen an die Mauer. Außer den Wellen regt sich nichts. Nirgends ein Mensch, keine Möwen im Himmel, kein Schiff auf dem Strom. Fred ist heute morgen von Buenos Aires herübergekommen, 55 km mit dem nagelneuen Tragflügelboot über den Rio de la Plata. lsabel und Alfredo hatten zwar bedenkliche Gesichter gemacht wegen des Ausflugs nach Uruguay, Bord-aberrys finstere Militärdiktatur war schließlich erst vor einem Jahr zu Ende gegangen, aber er wollte eben einmal hierher, und wenn es nur für ein paar Stunden wäre. Dabei weiß er gar nicht recht, was er eigentlich hier sucht, hier in Colonia del Sacramento, dieser kleinen Provinzhauptstadt. Den Ursprung einer Geschichte, die hier nicht angefangen und hier auch nicht geendet hat? Und doch irgendwie hier begann, hier in Südamerika, wo weder er noch Jenny jemals waren. Er kehrt dem großen Strom den Rücken und wandert langsam zurück durch die schmale, mit groben Steinen gepflasterte Gasse. Ihr Name steht klein an die Hausecke gepinselt: Galle de los Suspiros, Seufzerstraße. Zu beiden Seiten ducken sich niedrige ein- und zweistöckige Häuser, armselig und schief, schimmlig und stockfleckig vom feuchten Klima. Telefondrähte an die Wand genagelt, ein völlig verrostetes, unleserliches Schild. Niemand ist zu sehen, die Gasse ist wie ausgestorben ..."

Gerhard Seyfried (München, 15 maart 1948)

De Oostenrijkse schrijver Andreas Okopenko werd in Košice (Slowakije) geboren op 15 maart 1930. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Der Greis

“Und schließlich sind da die Kinder, die anders sind als die Märzkinder, weil Kinder einen feinen Sinn für Jahreszeiten haben und wissen, daß sie im September Septemberkinder sein müssen. Der Vierjährige des Hauses, seine fünfjährige Freundin und der Sechsjährige, der zahmer ist als beide, weil er den schalen Geschmack der Schule, den Kopfdruck kompakter Unfreiheit schon eingekrüppelt trägt. Sie halten sich an den Händen und umgeben einen kleinen Hydranten, aus dem der Garten besprüht wird. Der Greis möchte Kontakt mit ihnen aufnehmen. Na, gefällts euch? oder sonst ein Sprüchel, das man sagt, wenn Marsbewohner aus dem UFO steigen. Hast du ein schönes Kleid heute an! wählt er, zur Fünfjährigen gesprochen. Das Mädel wird rot, überlegt, wie man auf ein Kompliment zu danken hat, und streckt schließlich die Zunge heraus. Der Greis überlegt, wie man auf ein Kompliment zu danken hat, und sagt: Und eine schöne Zunge! – Du bist dumm! sagt der Vierjährige zu ihm. Der Greis will spielen und tappt nach dem Buben. Der Vierjährige spuckt ihn an. Das Mädchen lacht und streckt, nun zum Selbstzweck, die Zunge heraus. Der Sechsjährige sagt gelangweilt: Geh, lassen wir den alten Tatter. Die Kinder ziehen ab. Die Mutter des Hauses ist irgendwo im Bild und ruft heraus: Kinder, laßt den Herrn Wanner in Ruh, er hat euch nichts getan. Hat sie gesehen, daß er mich angespuckt hat? denkt der Greis ....“

Andreas Okopenko (Košice, 15 maart 1930)

De Duitse dichter en schrijver Kurt Drawert werd geboren op 15 maart 1956 in Henningsdorf. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Spiegelland

“Gewiß hätten wir auf die Frage, woher wir denn kämen, kurz und verbindlich antworten können, aber es muß in uns beiden in demselben Augenblick das Gefühl geherrscht haben, heimatlos zu sein, so daß sie "aus Sonnenstadt" antwortete und ich "aus Utopia".

Wir lachten, während der Mann etwas verwirrt war und sein freundliches Interesse an uns lächerlich gemacht sah, ohne indes verstehen zu können, daß wir nicht seine Frage, sondern die Antwort ins Lächerliche brachten, denn wir müssen sehr genau empfunden haben, daß die Stadt unserer Herkunft nicht die Stadt unserer Heimat entsprechen und mit ihr nichts zu tun haben wollen und nach ihr nicht gefragt werden und gleich gar nicht mir ihr in einem Zusammenhang erscheinen wollen, der nur ein Äußerer Zusammenhang sein kann. Und wie es weder eine Sonnenstadt gibt noch ein Utopia, so gibt es keine Heimat, sondern immer nur Herkunft, am ehesten noch, dachten wir, als wir vor einiger Zeit in einem polnischen Krankenhaus lagen, verleiht die gemeinsame Sprache dem Wort Heimat eine Bedeutung, aber die gemeinsame Sprache ist auch nur Äußerlich eine gemeinsame Sprache und kann im tieferen Sinn einer Verständigung eine ganz und gar unverständliche Sprache sein, denn es gibt keine Heimat, wenn es sie in einem selbst nicht gibt, und ich kann jede Stadt und jede Landschaft und jede Herkunft entschieden verlassen, denn ich verlasse immer eine Fremde und tausche sie aus gegen eine andere, unbekanntere Fremde, ich verlasse eine Stadt oder eine Landschaft oder eine Herkunft in dem Gefühl, einen Zusammenhang mir ihr leugnen zu müssen und nach ihr gefragt zu werden als lästig zu empfinden.”

Kurt Drawert (Henningsdorf, 15 maart 1956)

15-03-2009 om 20:20 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter, essayist en criticus Lionel Pigot Johnson werd geboren op 15 maart 1867 in Broadstairs. Hij volgde een opleiding aan het Winchester College en het New College in Oxford, waar hij in 1890 afstudeerde. In 1891 bekeerde hij zich tot het katholicisme. Hij leidde in Londen een wat teruggetrokken bestaan, worstelend met alcoholisme en een onderdrukte homosexualiteit. Tijdens zijn leven verschenen de bundels The Art of Thomas Hardy (1894), Poems (1895), Ireland and Other Poems (1897). Als zijn meesterwerk wordt „The Dark Angel" beschouwd. Het gedicht was van invloed op het Dark Angels chapter van Space Marines in het tabletopspel Warhammer 40,000.

The Dark Angel

DARK Angel, with thine aching lust

To rid the world of penitence:

Malicious Angel, who still dost

My soul such subtile violence!

Because of thee, no thought, no thing,

Abides for me undesecrate:

Dark Angel, ever on the wing,

Who never reachest me too late!

When music sounds, then changest thou

Its silvery to a sultry fire:

Nor will thine envious heart allow

Delight untortured by desire.

Through thee, the gracious Muses turn,

To Furies, O mine Enemy!

And all the things of beauty burn

With flames of evil ecstasy.

Because of thee, the land of dreams

Becomes a gathering place of fears:

Until tormented slumber seems

One vehemence of useless tears.

When sunlight glows upon the flowers,

Or ripples down the dancing sea:

Thou, with thy troop of passionate powers,

Beleaguerest, bewilderest, me.

Within the breath of autumn woods,

Within the winter silences:

Thy venomous spirit stirs and broods,

O Master of impieties!

The ardour of red flame is thine,

And thine the steely soul of ice:

Thou poisonest the fair design

Of nature, with unfair device.

Apples of ashes, golden bright;

Waters of bitterness, how sweet!

O banquet of a foul delight,

Prepared by thee, dark Paraclete!

Thou art the whisper in the gloom,

The hinting tone, the haunting laugh:

Thou art the adorner of my tomb,

The minstrel of mine epitaph.

I fight thee, in the Holy Name!

Yet, what thou dost, is what God saith:

Tempter! should I escape thy flame,

Thou wilt have helped my soul from Death:

The second Death, that never dies,

That cannot die, when time is dead:

Live Death, wherein the lost soul cries,

Eternally uncomforted.

Dark Angel, with thine aching lust!

Of two defeats, of two despairs:

Less dread, a change to drifting dust,

Than thine eternity of cares.

Do what thou wilt, thou shalt not so,

Dark Angel! triumph over me:

Lonely, unto the Lone I go;

Divine, to the Divinity.

Lionel Johnson (15 maart 1867 – 4 oktober 1902)

Dark Angel (Geen portret beschikbaar)

De Griekse dichter Ángelos Sikeliános werd geboren op 15 maart 1884 op het eiland Lefkas. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: March of the Spirit (Fragment)

II. (Second singer)

Gigantic thoughts,

Like clouds of fire or islands of purple

In a mythical sunset,

Lit up in my mind,

Suddenly my whole life flared up

In concern for your new freedom, Greece !

So I did not say:

This is the light of my funeral pyre…

I said, I am the torch of your history,

So let my abandoned body burn like a torch. With this torch

Marching upright, as at the final hour

I shall light up every corner of the Universe,

I shall open the road to the soul,

To the spirit, to your body, Greece.

I spoke and went forward

Holding my burning liver

On your Caucasus,

Every step of mine

Was the first, and was, I thought, the last.

My naked foot trod in your blood,

My naked foot brushed against your bodies,

For my body, my face, my entire spirit

Was mirrored, as in a lake, in your blood.

There, in such a scarlet mirror, Greece

A bottomless mirror, a mirror of abyss

Of your freedom and your thirst,. I saw myself

Moulded out of heavy red clay

A new Adam of the newest creation

That we plan to create for you, Greece.

Vertaald door Hart-Davis MacGibbon

Ángelos Sikeliános (15 maart 1884 – 9 juni 1951)

De Nederlandse schrijfster An Rutgers van der Loeff werd geboren in Amsterdam op 15 maart 1910. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: Lawines razen

"Jullie verdient een pak slaag, maar je hebt het leven gered van dat kind." De man knikte in de richting van de plek waar de kleine Mariëli lag. "En misschien komen de ouders er ook nog onder uit, je kunt het niet weten. Er gebeuren deze dagen de gekste dingen. Een man die vier minuten onder de sneeuw heeft gelegen, vind je dood. En anderen blijven dagen in leven. In Urteli hebben ze een man en zijn vrouw na zesenvijftig uur nog levend geborgen."

Werner begon te lachen. Hij kon er niets tegen doen. Van pure vermoeidheid liet hij de lach maar gaan, schokkend met slappe schouders stond hij tegenover de soldaat te hikken van het lachen. En tegelijk kreeg hij het gevoel te willen  huilen, zo maar tegen die man aan te vallen en tegen diens schouder te lachen en te huilen tegelijk. Dat was natuurlijk een van die dingen die je als jongen nooit deed. Paolo zou het doen. Maar Paolo was op de een of andere manier geen echte jongen. Of toch? Hij was gebleven, al had hij toegegeven dat hij het bangst van allemaal was. Maar was hij dan ook niet het dapperst?

Stomkoppen waren ze geweest, zei de soldaat. Ze hadden anderen een heleboel last kunnen bezorgen. Een pak slaag - voor dwazen bij de gratie Gods. Maar Mariëli werd misschien nog tot leven gewekt.”

An Rutgers van der Loeff

De Duitse schrijver en essayist Paul Heyse werd geboren in Berlijn op 15 maart 1830. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: Am Tiberufer

„Es war tief im Januar. Der erste Schnee hing am Gebirge, und die Sonne, die hinter dem Nebel stand, hatte nur einen geringen Streif am Fuß der Höhen weggeschmolzen. Aber die Oede der Campagne grünte wie Frühling. Nur die gelichteten Zweige der Oelbäume, die hie und da in Reihen die gelinden Senkungen der Ebene hinab stehen oder eine einsame Capanne umgeben, und das niedere Gestrüpp, das bereift an den Straßen wuchert, empfanden den Winter. Um diese Zeit sind die zerstreuten Heerden in die Hürden nahe bei der Hütte des Campagnuolen gesammelt, die gewöhnlich, im Schutz eines Hügels errichtet, mit Stroh bis auf den Boden dürftig genug vor dem Wetter verwahrt ist, und wer von den Hirten zu singen oder Flöte und Sackpfeife zu spielen versteht, hat sich aufgemacht, in Rom nachzügelnd als Pifferaro, den Malern zum Modell zu dienen, oder mit anderm Erwerb das arme, frierende Leben zu fristen. Herren der Campagne sind nun die Hunde, die in großen Rudeln die verlassene Weite durchstreifen, vom Hunger verwildert, von den Hirten nicht mehr streng bewacht, deren Armuth sie nur zur Last fallen.

Gegen den Abend, als der Wind stärker wurde, schritt ein Mann durch die Porta Pia und wanderte den Fahrweg zwischen den Landhäusern hin. Der Mantel hing ihm nachlässig um die starken Schultern und der breite graue Hut saß tief im Nacken. Er sah nach den Bergen hinüber, bis der Weg tiefer ward und nur ein geringes Stück der Ferne zwischen den Gartenmauern durchblickte. Die Enge schien ihn zu beklemmen. Er verlor sich wieder unmutig in seine Gedanken, denen zu entrinnen er das Freie gesucht hatte.“

Paul Heyse

Portret door Adolf von Menzel

De Oostenrijkse schrijver en essayist Franz Schuh werd geboren op 15 maart 1947 in Wenen. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: Memoiren. Ein Interview gegen mich selbst

„Herr Schuh, Ihre grundsätzliche Einstellung zu materiellen Dingen – wie fassen Sie diese in Worte?

Meine Einstellung zu materiellen Dingen? Ja, ich bin sozusagen ein Materialist, und alle Materialisten sind von natur aus Idealisten, weil sie das Materielle oder die materiellen Dinge überbetonen, also idealisieren müssen. Materialismus wie jeder Ismus ist ein überwertiger Gefühlsinhalt, das heißt einfach: ein Komplex. Und in diesem komplexen Sinne bin ich Materialist und wundere mich daher erfreut über einen geistigen Trend, der die letzte Zeit über anhält: Es ist die Lust (oder der Zwang), Menschen über Gegenstände zu befragen, als ob Gegenstände in der Tat etwas Wesentliches wären; sie sind auch wesentlich, aber diese Hauptrolle, die sie plötzlich zu spielen beginnen, kann ich mir nur daraus erklären, dass die größeren, die übergeordneten Ideen zu riskant geworden sind. Die Leute riskieren das nicht mehr, jetzt wollen sie in der Gegenständlichkeit Fuß fassen und eine Heimat haben.“

Franz Schuh (Wenen, 15 maart 1947)

De Duitse dichter, arts en politicus Wolfgang Müller von Königswinter (eig. Peter Wilhelm Karl Müller) werd geboren op 15 maart 1816 in Königswinter. Zijn ouderlijk huis was een trefpunt van kunstenaars en componisten. Op wens van zijn vader studeerde Wolfgang medicijnen in Bonn, waar hij in contact kwam met o.a Karl Simrock en Ferdinand Freiligrath. Hij sloot zijn studie in Berlijn af in 1840, werkte een tijdje als chirurg en studeerde toen verder in Parijs. Daar leerde hij o.a. Heinrich Heine, Franz von Dingelstedt en Georg Herwegh kennen. In 1853 gaf hij zijn beroep als arts op om zich als zelfstandig schrijver te vestigen in Keulen. Hij werd vooral geliefd om zijn volsliederen en sagen.

Auf dem schwanken Kahne fuhren

Auf dem schwanken Kahne fuhren

Lustig wir hinab den Rhein:

Thal und Berg und Burg erglänzten

Blau im duft'gen Morgenschein.

An den Ufern Türm' und Städte,

Blitzend schien die Sonne drauf,

Bunte, sonntagsfrohe Menschen

Grüßten jauchzend unsern Lauf.

Auf dem Decke klangen Lieder,

Jubelnd kreiste der Pokal;

Leicht dem Augenblick ergeben,

Dachte keiner seiner Qual.

Alle hatten sich gefunden

In dem süßen frohen Spiel;

Auf der Fluten Strömung lauschend,

Stand ich einsam an dem Kiel.

Wolken, Vögel sah ich fliegen

Durch des Himmels blaue Pracht,

Und ich hab' in weicher Sehnsucht

Deiner, fernes Lieb, gedacht.

Wolfgang Müller von Königswinter (15 maart 1816 – 29 juni 1873)

15-03-2009 om 20:16 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en draaiboekauteur Horton Foote werd geboren op 14 maart 1916 in Wharton, Texas. Foote startte zijn loopbaan als acteur. Hij bleek echter spoedig een betere schrijver dan acteur te zijn en schreef in 1941 zijn eerste stuk Texas Town voor een Off-Broadway-productie. Zijn stukken, waaronder ook eenakters en experimentele werken, vonden nadien ook hun weg naar Broadway zelf. Foote werkte met veel artiesten samen, met name met danseres en choreografe Martha Graham. Zijn stukken spelen zich dikwijls af rond het Texaanse stadje Wharton, dat hij Harrison noemde, en gaan meestal om complexe drama's waarin schijnbaar niets gebeurt, over de oude dag op het platteland.  In 1963 ontving hij een Oscar voor het Beste Aangepast Scenario voor To Kill a Mockingbird, naar de gelijknamige roman van Harper Lee, in 1964 een Oscar voor het Beste Originele Scenario voor Tender Mercies en in 1995 de Pulitzerprijs voor zijn toneelstuk The Young Man From Atlanta. Horton Foote overleed op 4 maart van dit jaar, tien dagen voor zijn 93 verjaardag. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.

Uit: The Old Beginning

„(Tommy goes back to his paper. H.T. Maven comes bustling in R. He walks across sidewalk, up C. sidewalk, and enters his office. He is heavyset and in his middle fifties. He chews a cigar nervously)

MAVIS. (sharply) Tommy.

(Tommy puts his paper down. He seems embarrassed and ill at ease at his father finding him reading the paper.)

TOMMY. Yes sir.

MAVIS. Never read during business hours. It doesn't look businesslike.

TOMMY. Well, I was just waiting ...

MAVIS. No excuses, Son. No excuses. (He kisses his wife) Hello, Roberta. Hello, Mrs. Nelson.

ROBERTA. Poor Mrs. Nelson's house leaks and we can't afford to fix it. Isn't that too bad?

MRS. NELSON. Somebody had better fix it. I'm not going to. The roof is just going to fall iln if it isn't fixed.

MAVIS. Did you read your contract, dear lady?

MRS. NELSON. The house needs painting. The paper is hanging in shreds.

MAVIS. Read the contract, dear lady. All of these problems are carefully taken care of in our contract. Tommy, get Mrs. Nelson a copy of the contract.

TOMMY. Yes sir. (He jumps up. He goes over to the file cabinet)

MAVIS. Under N, Tommy. Hurry. (Tommy begins looking through the file cabinet.) Hurry, Son. Hurry.

ROBERTA. H.T., stop making the boy nervous. How can you expect him to do anything if you shout at him that way?

Horton Foote (14 maart 1916 – 4 maart 2009)

De Duitse schrijver Jochen Schimmang werd geboren op 14 maart 1948 in Leer, Ostfriesland. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008.

Uit: Zaungäste des Fortschritts

“Adorno habe ich gleichsam knapp verfehlt, und ich bin überzeugt, dass alles in meinem Leben anders gekommen wäre, wenn nur die Ereignisse des Frühjahrs 1969 anders verlaufen wären. Im Februar oder frühen März 1969 fuhr ich nach Frankfurt am Main, um mir ein Zimmer zu suchen und ein paar Wochen später mein Studium aufzunehmen, unter anderem das der Philosophie. Dass ich kein Zimmer fand, hätte sich noch reparieren lassen, dass aber die Universität Frankfurt kurz danach zu meiner Bewerbung um einen Studienplatz noch eine etwas läppische Nachfrage hatte, verärgerte mich so sehr, dass ich mich für Berlin entschied, wo ich mich ebenfalls beworben hatte und man keine weiteren Nachfragen stellte.

Ich bin bis heute überzeugt, dass das ein Fehler war. Wäre ich Adorno noch begegnet, selbst so kurz vor seinem Tod, so wäre ich gegen die ganze Tristesse der kommunistischen Parteikostümierung resistent gewesen, der ich ein knappes Jahr nach meinem Studienbeginn in Berlin erlag und die mich zwei Jahre meines Lebens kostete. Ich hätte mich einen feuchten Lehm um den Kampf zweier Linien, um Sozialfaschismus oder die Stalinfrage geschert, und ich wäre niemals auf Maidemonstrationen im disziplinierten Block voller Angst durch den Wedding oder andere bedrohliche Gegenden gelaufen, wo die Berliner Arbeiterklasse aus dem geöffneten Fenster auf uns herabschimpfte. Ich hätte nie etwas anderes sein wollen als das Bürgerkind, das ich war.”

Jochen Schimmang (Leer, 14 maart 1948)

De Franse schrijver Olivier Delorme werd geboren op 14 maart 1958 in Chalon-sur-Saône. Hij had al vroeg veel belangstelling voor de geschiedenis van het oude Griekenland. Hij wilde archeoloog worden, maar werd uiteindelijk directeur van een historisch onderzoeksinstituut. Zijn eerste roman publiceerde hij in 1996 en daarna wijdde hij zich voornamelijk aan het schrijven.

Uit: La Quatrième Révélation

„Plus tard, réconcilié avec Apollon, Hermès échangera la flûte qu'il vient d'inventer (celle que nous appelons 'flûte de Pan') contre la houlette d'or de son demi-frère. Puis, rencontrant deux serpents en train de copuler, il utilise celle-ci pour les séparer. Les deux reptiles s'enroulent alors autour du bâton et forment le caducée surmonté des ailes qu'Hermès porte également à ses sandales et sur son couvre-chef à larges bords, ou pétase, afin de délivrer à la vitesse de l'ADSL, aux dieux comme aux mortels, les messages que lui confie Zeus à partir du moment où le roi des dieux a décidé de faire de ce fils qui l'amuse, par son culot et son insolence, sa malice, son ingéniosité et sa mauvaise foi, le dir com de l'Olympe.“

Olivier Delorme (Chalon-sur-Saône, 14 maart 1958)

De Duitse dichter Volker von Törne werd geboren op 14 maart 1934 in Quedlinburg. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008.

Lied vom Terroristen Karl Heinz Pawla

Hört die Schandtat von dem frechen

Karl Heinz Pawla aus Berlin:

Dieser schwarze Sohn von Tschechen

ohne Zucht und Disziplin,

lange Haare, ungewaschen

und die Hände in den Taschen,

trat er vor das Landgericht

als ein schlimmer Bösewicht.

Finster stand der Lichtesscheue

in Justizias heil'gem Haus

ohne Demut, ohne Reue,

und zog seine Schuhe aus.

Alle Bürger war'n erschrocken,

als er dastand in den Socken,

und er grinste ins Gesicht

den hohen Herrn vom Landgericht.

Schließlich trieb er's immer bunter,

ohne Zucht und ohne Scham

ließ er seine Hosen runter,

weil ihm ein Bedürfnis kam:

In Justizias heil'gen Hallen

ließ er hinter sich was fallen

mitten in das Landgericht:

Sowas tut ein Teutsch - tscher nicht!

Das ging den Richtern an die Ehre,

ihre Würde war beschmutzt.

Des Gesetzes ganze Schwere

haben sie darob benutzt

und den Strolch ins Loch geschmissen,

weil er auf's Gericht geschissen,

und so siegten Zucht und Pflicht

vor'm Berliner Landgericht.

Die Moral von der Geschichte:

Kommt Dich ein Bedürfnis an

vorm Berliner Landgerichte,

laß nichts fallen, teutscher Mann.

Mach Dich lieber in die Hose,

als wie dieser sittenlose

Terrorist und Bösewicht

scheißen auf das Landgericht !

Tekst: Volker von Törne

Muziek: Holger Münzer, (1982)

Volker von Törne ( 14 maart 1934 – 30 december 1980)

De Britse dichteres van humoristische poëzie Pam Ayres werd geboren op 14 maart 1947 in Stanford in the Vale in Berkshire (tegenwoordig Oxfordshire). Zie ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008.

In Defence of Hedgehogs       

I am very fond of hedgehogs

Which makes me want to say,

That I am struck with wonder,

How there's any left today,

For each mornning as I travel

And no short distance that,

All I see are hedgehogs,

Squashed. And dead. And flat.

Now, hedgehogs are not clever,

No, hedgehogs are quite dim,

And when he sees your headlamps,

Well, it dont occur to him,

That the very wisest thing to do

Is up and run away,

No! he curls up in a stupid ball,

And no doubt starts to prey.

Well, motor cars do travel

At a most alarming rate,

And by lunch time you sees him,

It is very much too late,

And thus he gets a-squasho'd,

Unrecorded but for me,

With me pen and paper,

Sittin' in a tree.

It is statistically proven,

In chapter and in verse,

That in a car and hedgehog fight,

The hedgehog comes off worse,

When whistlin' down your prop shaft,

And bouncin' down your diff,

His coat of nice brown prickles

Is not effect-iff.

A hedgehog cannot make you laugh,

Whistle, dance or sing,

And he ain't much to look at,

And he dont make anything,

and in amongst his prickles,

There's fleas and bugs and that,

But there aint no need to leave him,

Squashred. And dead. And flat.

Oh spare a thought for hedgehogs,

Spare a thought for me,

Spare a thought for heedgehogs,

As you drink your cup of tea,

Spare a thought for heedgehogs,

Hoverin' on the brinkt,

Spare a thought for hedgehogs,

Lest they become extinct.

Pam Ayres (Stanford in the Vale, 14 maart 1947)

14-03-2009 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, tekenaar, schilder, karikaturist en journalist Albert Robida werd geboren op 14 maart 1848 in Compiègne. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.

Uit: The Monkey King (Fragment uit: Voyages très extraordinaires de Saturnin Farandoul

„Hours had passed. Miraculously, the cradle had not sunk; the ocean continued to swing it to and fro.

The storm had calmed down; the sky, clearing little by little, allowed a long line of rocks to become visible upon the horizon. The frail craft, evidently carried by a current, was steering towards an unexpected port!

Little by little, the coast became more visible, its sheltering cliffs cut through by little creeks calmly

stirred by the waves. In order to get that far, though, it was necessary to pass through a chain of coral reefs, on which the waves broke into cascades of foam, without the little vessel breaking up.

In the end, the cradle came through and ran aground, still accompanied by fragments of mast. One last roller carried it up the beach and left it behind on the dry sand–and the brat, abruptly awoken by the cessation of movement, cried out for the first time with all his might.

It was evening. The Sun, which had not appeared all day, finally showed through, and, having arrived

at the end of its course, proceeded to extinguish its last fierce orange rays in the waves of the open sea. To take advantage of this hour of delicious calm after a stormy day, and also to take a little exercise after the evening meal, an honorable family of monkeys was taking a walk on the damp beach, admiring the splendors of the setting Sun.“

La sortie de l'opéra en l'an 2000

Albert Robida

De Franse dichter Theodore Faullain de Banville werd geboren op 14 maart 1823 in Moulins in de Auvergne.  Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.

La Nuit

Nous bénissons la douce Nuit,

Dont le frais baiser nous délivre.

Sous ses voiles on se sent vivre

Sans inquiétude et sans bruit.

Le souci dévorant s'enfuit,

Le parfum de l'air nous enivre;

Nous bénissons la douce Nuit,

Dont le frais baiser nous délivre.

Pâle songeur qu'un Dieu poursuit,

Repose-toi, ferme ton livre.

Dans les cieux blancs comme du givre

Un flot d'astres frissonne et luit,

Nous bénissons la douce Nuit.

Le Prêtre

Le prêtre blême, dont les loups

Ne voudraient pas pour nourriture,

Est maigre comme un cent de clous,

Et semble une caricature.

Donnant jusqu'à son dernier sou,

Il n'est vêtu que d'une loque.

On le prendrait pour un chien fou,

Et sa soutane s'effiloque.

Pourtant son front est plein de jour,

Et sur cet être misérable

Voyez! le radieux amour

A mis sa lumière adorable.

Et, doux, il rit aux cieux bénis,

Quand le soleil, au crépuscule,

Vient empourprer les poils jaunis

De sa perruque ridicule.

Theodore de Banville (14 maart 1823 – 15 maart 1891)

Portret door Auguste Renoir

De Zwitserse schrijver Paul Ilg werd geboren op 14 maart 1875 in Salenstein (Thurgau). Vanaf 1895 was hij als kopman werkzaam. Toen hij dertig was begon hij met schrijven. Tussen 1902 en 1914 werkte hij in Berlijn als zelfstandig schrijver en redacteur bij de der »Berliner Woche«. In die tijd verwerkte hij zijn moeilijke jeugd in de romantetralogie «Das Menschlein Matthias», waarmee hij een breed publiek bereikte. Het Duitse deel daarvan verloor hij toen hij in 1916 de antimilitaristische roman «Der starke Mann» publiceerde. Om als schrijver te kunnen blijven overleven richtte hij zich later op minder controversiële onderwerpen.

Uit: Der starke Mann

„Blitzschnell trat der Gefährdete zurück; ein leises Knacken in der Manteltasche verriet den furchtbaren Vorsatz - ein Ruck - ein Knall, und der freche Angreifer wälzte sich tödlich getroffen im Schnee. Die eine Schreckenssekunde  genügte. Der Offizier liess die Hand mit dem Revolver nicht so bald sinken und rührte sich nicht von der Stelle. Aber kein Arm erhob sich mehr zum Schlage. Nur ohnmächtige Blicke, unterdrückte Flüche sprangen gegen den Überlegenen an. Etliche schrien aus Leibeskräften nach der  Polizei. Als diese kurz darauf auf dem überlaufenen Platze erschien, sagte Lenggenhager kurz und widerwillig: «Ich habe diesen Kerl da niedergeschossen, weil er gegen mich handgemein wurde!» Weder seine Miene noch seine Stimme verriet eine Regung des Entsetzens oder des Bedauerns. Dem Sprecher war im Gegenteil anzumerken, dass die rasche Tat keinerlei Unordnung in sein Fühlen und Denken brachte.“

Paul Ilg (14 maart 1875 – 15 juni 1957)

De Roemeense dichter Alexandru Macedonski werd geboren op 14 maart 1854 in Craiova. Al op 16-jarige leeftijd maakte hij reizen door Oostenrijk-Hongarije, Italië en Zwitserland. Daarna keerde hij tewrug naar Boekarest, waar hij in 1880 een dichterschool begon die zich oriënteere aan de moderne Europese literaire stromingen (aanvankelijk de Parnassiens, later het symbolisme. Ook publiceerde hij een roman in de Franse taal: Le calvaire de feu.

The Dying Roses Rondeau

It’s dying roses season, see?

They die in gardens, just as they die in me

So full of life were they,

And yet so easy they will die today.

In everything a shiver runs through,

Grief is felt by everyone and you,

It’s dying roses season, see? --

They die in gardens, just as they die in me.

In the shade of dusk, somehow,

A torrent of sighs is heaving,

And when a night so great is looming

Delicately, roses lean their brow.

It’s dying roses season, see?

The Golden Rondeau

Melted gold heat,

And golden dust on wheat,

Shepherds and golden sheep in the fold,

And flowers laced with gold.

Around and up above, he covers all,

His pagan wings will sprawl.

Melted gold heat,

And golden dust on wheat.

By the sun’s glow subdued,

The earth, under its spell, remains,

And women into fairies brewed,

With soul kidnapped by flames

Melted gold heat.

Vertaald door Valentin Petcu

Alexandru Macedonski (14 maart 1854 – 24 november 1920)

De Engelse schrijver Algernon Blackwood werd geboren op 14 maart 1869 in Shooter's Hill, Kent. Na een aantal privéscholen begon hij in 1885 aan een studie in Königsfeld en zette die later voort aan het Wellington College in Crowthorne die hij als Bachelor of Medicine in 1887 afsloot. In 1893 ging hij naar New York waar hij als journalist begon te werken voor de Evening Sun en de New York Times, maar vaak zat hij ook in geldnood. In 1899 keerde hij naar Engeland terug, begon met een vriend een melkfabriek, maar reisde liever door Europa. Van 1908 toto 1914 woonde hij in Zwitserland. Tijdens WO I werkte hij voor de Britse geheime dienst. Het publiek leerde Blackwoodeerst via de radio kennen, waar hij het het publiek boeide door de indringende wijze waarop hij zijn fantastische verhalen vertelde. Met het schrijven ervan was hij in in de jaren dertig  begonnen.

Uit: The Garden of Survival

„With the jealous prerogative of the twin, you objected to that marriage, though I knew that it deprived you of no jot of my affection, owing to the fact that it was prompted by pity only, leaving the soul in me wholly disengaged. Marion, by her steady refusal to accept my honest friendship, by her persistent admiration of me, as also by her loveliness, her youth, her singing, persuaded me somehow finally that I needed her. The cry of the flesh, which her beauty stimulated and her singing increased most strangely, seemed raised into a burning desire that I mistook at the moment for the true desire of the soul. Yet, actually, the soul in me remained aloof, a spectator, and one, moreover, of a distinctly lukewarm kind. It was very curious. On looking back, I can hardly understand it even now; there seemed some special power, some special undiscovered tie between us that led me on and yet deceived me. It was especially evident in her singing, this deep power. She sang, you remember, to her own accompaniment on the harp, and her method, though so simple it seemed almost childish, was at the same time charged with a great melancholy that always moved me most profoundly. The sound of her small, plaintive voice, the sight of her slender fingers that plucked the strings in some delicate fashion native to herself, the tiny foot that pressed the pedal--all these, with her dark searching eyes fixed penetratingly upon my own while she sang of love and love's endearments, combined in a single stroke of very puissant and seductive kind.“

Algernon Blackwood (14 maart 1869 – 10 december 1951)

14-03-2009 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Palestijnse dichter Mahmoud Darwish werd geboren in Al-Birwa, Palestina, op 13 maart 1941. Hij was het tweede kind van Salim en Houreyyah Darwish. Zijn vader, moslim, was landeigenaar. Zijn moeder was analfabete, zijn grootvader leerde hem lezen. Tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 werd hun dorp vernietigd en vluchtte de familie naar Libanon. Een jaar later keerden ze terug naar de omgeving van Akko, dat nu in Israël lag, en vestigden ze zich in Deir Al Asad. Darwish bezocht de middelbare school in Kafr Yasif. Daarna verhuisde hij naar Haifa. Hij publiceerde zijn eerste gedichtenbundel Asafir Bila Ajniha op negentienjarige leeftijd. In 1970 vertrok hij naar de Sovjet-Unie. Hij studeerde daar een jaar aan de Universiteit van Moskou, waarna hij naar Egypte en Libanon verhuisde. Toen Darwish in 1973 lid werd van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO, werd hem de toegang tot Israël ontzegd. In 1995 kreeg hij toestemming om er de begrafenis bij te wonen van zijn vriend Emile Habibi. Daarna kreeg hij van de Israëlische overheid de toestemming om te blijven. Hij ging toen in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever wonen. Darwish is tweemaal gehuwd en gescheiden. Zijn eerste echtgenote was de schrijfster Rana Kabbani. In 1985 trouwde hij met de Egyptische tolk Hayat Heeni. Darwish publiceerde meer dan dertig gedichtenbundels en acht prozawerken. Hij was uitgever van de bladen Al Jadid, Al Fajr, Shu'un Filistiniyya en Al Karmel (1981). Hij kreeg internationale erkenning voor zijn poëzie, waarin zijn affectie voor Palestina en zijn misprijzen voor de staat Israël centraal stond.In 2004 ontving Darwish de Prins Claus Prijs voor zijn oeuvre. Zijn werk werd in meer dan twintig talen vertaald.

Identity Card

Record !
I am an Arab
And my identity card is number fifty thousand
I have eight children
And the nineth is coming after a summer
Will you be angry?

Record !
I am an Arab
Employed with fellow workers at a quarry
I have eight children
I get them bread
Garments and books
from the rocks...
I do not supplicate charity at your doors
Nor do I belittle myself
at the footsteps of your chamber
So will you be angry?

Record !
I am an Arab
I have a name without a title
Patient in a country
Where people are enraged
My roots
Were entrenched before the birth of time
And before the opening of the eras
Before the pines, and the olive trees
And before the grass grew.

My father..
descends from the family of the plow
Not from a privileged class
And my grandfather..was a farmer
Neither well-bred, nor well-born!
Teaches me the pride of the sun
Before teaching me how to read
And my house
is like a watchman's hut
Made of branches and cane
Are you satisfied with my status?
I have a name without a title !

Record !
I am an Arab
You have stolen the orchards
of my ancestors
And the land
which I cultivated
Along with my children
And you left nothing for us
Except for these rocks..
So will the State take them
As it has been said?!

Therefore !
Record on the top of the first page:
I do not hate people
Nor do I encroach
But if I become hungry
The usurper's flesh will be my food
Beware..
Beware..
Of my hunger
And my anger !

Psalm 9

O rose beyond the reach of time and of the senses

O kiss enveloped in the scarves of all the winds

surprise me with one dream

that my madness will recoil from you

Recoiling from you

In order to approach you

I discovered time

Approaching you

in order to recoil form you

I discovered my senses

Between approach and recoil

there is a stone the size of a dream

It does not approach

It does not recoil

You are my country

A stone is not what I am

therefor I do not like to face the sky

not do I die level with the ground

but I am a stranger, always a stranger

Mahmoud Darwish (13 maart 1941 - 9 augustus 2008)

De Armeense dichter Yeghishe Charents werd geboren op 13 maart 1897 in Kars (toen Rusland, nu Turkije). In 1915 trok hij naar Moskou om zijn opleiding aan de universiteit verder te vervolgen. Hij werd getuige van de revolutie en werd door de ideologie ervan beïnvloed. In 1918 sloot hij zich aan bij het Rode Leger. In 1919 keerde hij terug naar Jerevan en werkte hij een tijd als leraar. Toen de communisten in 1922 Armenië bezetten ging hij opnieuw naar Moskou, maar keerde al snel weer terug om zich aan literatuur en cultuur te wijden. Hij publiceerde zes dichtbundels en een roman.

Uit: Poem For Everone (Fragment)

Part four

Yerevan.

That is to say - Nairi.

            . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Crossroads of continents

Where East and West meet

Stands ancient Nairi –

 A blood-stained

Question mark

 Erect

 Like a dream

Driven deep into past –

 Is that not Nairi? . . . . .

The days are flying

Days of fire –

Flying fast . . . .

Shall I grasp your soul

And hurl it like an iron disk –

Hurl it into the future . . . .

They are now

Re-building the world -

Re-building it

Street by street -

A Muscovite workman

By the name of  Ivan,

A Chung-Fu,

A Hans,

A Boghos -

            . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

EPILOGUE

Now -

Everywhere - Can you hear?

Bells ringing . . . .

Ringing with defiance!

I tell you the world has become

A street of universal joy

And a Chung-Fu from Peking

Drinks and shouts

To your health, Boghos!

And if my bright hopes

Were to turn to ashes

 I shall continue to sing

Hosannas to you

Mighty iron-brother!

And if these days of fire

Were to end in disaster

I shall continue to sing –

Sing your glorious deeds

 I - a feeble

 Final voice . . . .

Vertaald door Ara Baliozian

Yeghishe Charents (13 maart 1897 – 29 november 1937)

Portret door Martiros Saryan

De Turkse dichter Melih Cevdet (eig. Melih Cevdet Anday) werd geboren op 13 maart 1915 in Istanboel. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Deur

Ik loop langs de boom.
Hij staat waar hij hoort,
Maar als ik nu plotseling omkijk?

Ik loop over de koude stenen.
Mijn hele lichaam wordt warm,
Wat is dit voor hellevuur?

Ik neem de zon aan mijn zij,
Leg de zee voor mij open.
Boom, steen, zon, zee,
Stuk voor stuk arm en ellendig.

Ik ben een van jullie.
Ik sta waar ik hoor - als de boom,
Ben koud als de steen,
Warm als de zon,
Kalm als de zee.

Op een dag zei ik tegen mezelf-
'Ik heb dus ook ogen
Net als handen en voeten.'
Dat bedacht ik met mijn verstand.
Eerst kregen mijn handen en voeten verstand
Toen kreeg mijn verstand handen en voeten.
Alle werkverdeling verdween.

Deze deur heb ik zelf ingetrapt,
Als een gek, als een wild beest.
Ineens stond ik oog in oog
Met dat gelukkige, trouwe, natuurlijke,
Dat eerlijke, heldere, oorspronkelijke,
Verloren heelal.

Vertaald door Erik Jan Zürcher

The Battle Of Kadesj

On one of the banks of River Orontes

Mutawallis stood among his soldiers

And stared without stirring.

On the opposite bank, the Pharaoh

Ramses had mounted his chariot:

He stared straight ahead.

This is all we know about it.

Even though history tells it at length

This look is all that remains or can remain.

Engelse vertaling door Talat Sait Halman

Melih Cevdet (13 maart 1915 – 28 november 2002)

De Duitse dichter Oskar Loerke werd geboren op 13 maart 1884 in Jungen. Zie ook Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Der Silberdistelwald

Mein Haus, es steht nun mitten
im Silberdistelwald.
Pan ist vorbeigeschritten.
Was stritt, hat ausgestritten
in seiner Nachtgestalt.


Die bleichen Disteln starren
im Schwarz, ein wilder Putz.
Verborgne Wurzeln knarren:
Wenn wir Pans Schlaf verscharren,
nimmt niemand ihn in Schutz.

Vielleicht, daß eine Blüte
zu tiefer Kommunion
ihm nachfiel und verglühte:
mein Vater du, ich hüte,
ich hüte dich, mein Sohn.

Der Ort liegt waldinmitten,
von stillstem Licht gefleckt.
Mein Herz - nichts kam geritten,
kein Einhorn kam geschritten -
mein Herz nur schlug erweckt.

Oskar Loerke (13 maart 1884 – 24 februari 1941)

De Franse schrijver en diplomaat Paul Morand werd geboren op 13 maart 1888 in Parijs. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Uit: Les gratte-ciel

“Les gratte-ciel ! Il y en a qui sont des femmes et d'autres des hommes ; les unssemblent des temples au Soleil, les autres rappellent la pyramide aztèque de laLune. Toute la folie de croissance qui aplatit sur les plaines de l'Ouest les villesaméricaines et fait bourgeonner à l'infini les banlieues vivipares s'exprime ici parune poussée verticale. Ces in-folios donnent à New-York sa grandeur, sa force, sonaspect de demain. Sans toits, couronnés de terrasses, ils semblent attendre desballons rigides, des hélicoptères, les hommes ailés de l'avenir. Ils s'affirmentverticalement, comme des nombres, et leurs fenêtres les suivent horizontalementcomme des zéros carrés, et les multiplient. Ancrés dans la chair vive du roc,descendant sous terre de quatre ou cinq étages, portant au plus profond d'eux-mêmes leurs organes essentiels, dynamos, chauffage central, rivetés au fer rouge,amarrés par des câbles souterrains, des poutrelles à grande hauteur d'âme, despylônes d'acier, il s'élèvent, tout vibrants du ballant formidable des étagessupérieurs ; la rage des tempêtes atlantiques en tord souvent le cadre d'acier, mais,par la flexibilité de leur armature, par leur maigreur ascétique, ils résistent. Lesmurs ont disparu, ne jouant plus aucun rôle de soutien ; ces briques creuses dont laconstruction est si rapide qu'on peut monter d'un étage par jour, ne sont qu'un abricontre le vent et ces granits, ces marbres qui garnissent la base des édifices n'ontque quelques millimètres d'épaisseur et ne constituent plus qu'un ornement ; lesplafonds en lattis sont simplement agrafés aux charpentes, le toit est fait de feuillesd'acier. »

Paul Morand (13 maart 1888 – 23 juli 1976)

De Oekraïense dichter en schrijver Yuri Andrukhovych werd geboren op 13 maart 1960 in Iwano-Frankiwsk. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Guess Who Was My Guest

From Songs For the Dead Rooster

Having hung on the door the triangular sign

with the words Do not disturb please

the hotel thief

locks himself in my room.

He is interested in money and valuables.

So am I, actually.

It turns out in this country they also

have thieves.

One of them at this very moment is perusing the drawers,

my photographs, address books

(why do I have two of them – why the hell

didn’t I file all the addresses together?),

delicately sifts through the contents of the suitcase,

delicately leaves in peace the most intimate things,

for example, a toy Chrysler car –

a silly gift from festival sponsors.

Later he grabs from the bar a diet coke,

drinks it mechanically,

looks at Cyrillic letters in my books,

13-03-2009 om 20:40 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver W.O. Mitchell werd geboren op 13 maart 1914 in Weyburn, Saskatchewan. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007.

Uit: Who Has Seen the Wind

„Forbsie's fat face shone. "Do we have to line up?" he said to Artie.

"Everybody does," Artie answered, his face contorting at the offending glasses. "The girls go in the girls' door an' the boys go in the boys' door. You better not let 'em catch you going in the girls' door."

"Why not?" asked Brian.

"You're not s'posed to. There's two toilets. There's the girls' toilet on the girls' side -- an' the boys' on the boys' side -- in the basement."

"Is there!" said Forbsie.

"That's where old Tinhead is." Artie referred to Mr. Briggs, the school janitor, said to have a silver plate in his head ever since he had served with the Princess Pats in the war.

Ahead of them and behind them small groups of children made their way to the school on the eastern edge of the town. "There's the China Kids," said Artie.

Brian saw them, the Wongs, Tang and Vooie. It was Vooie's first day at school, and his sister, Tang, with the protectiveness of an older sister, had the collar of his coat clenched tight in her hand. Brian had seen the Wong children often, for they had grown up on that section of gray cement that ran before their father's Bluebird Café. Now that the mother, a small amber woman brought from China by Wong to bear him Tang and Vooie, had died, the father had left Vooie to his sister's care. He cooked meals for the children, and that was all. Brian knew Wong too, a small, stooped Chinese with a white mustache, who wore summer and winter a rooster-comb-toque. Brian had seen him often behind the café counter with its welter of cigarette and tobacco packets, its jaw breakers, licorice plugs, whips, pipes, and staring fried-egg candies.

Brian's confidence ebbed as they neared the schoolyard on the prairie edge and as Artie regaled the other boys with stories of the terrible Miss MacDonald. She was cranky; she hated kids; it was she, he told Forbsie and Brian, who would be their teacher.“

W.O. Mitchell (13 maart 1914 – 25 februari 1998)

De Nederlands schrijfster Hermine de Graaf werd geboren in Winschoten op 13 maart 1951. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007.

Uit: Een kaart, niet het gebied

“Het stadje waarin ze woonde was niet interessant voor kinderen, een groep huizen, straten erdoorheen die stervormig naar het middelpunt, een marktplein liepen. Op dat plein stonden parkeermeters bij rechthoekige vakken, er midden op verhief zich de kerk. Net een begraafplaats met grafzerken die hongerig riepen om kwartjes… dat was zo’n beetje alles wat er over het plaatje te vertellen viel”.

(...)

Als wij winkelruiten of spiegels voorbij liepen, volgde ik zijn ogen die het niet na konden laten er blikken in te werpen, waren de ruiten vuil of de spiegels verweerd dan zag ik ogen die boos spatten….’, ‘Spiegels kunnen mensen rechtstreeks met hun beeltenis confronteren, als er niets in de wereld zou zijn dat je beeltenis kon weerkaatsen, dan zou je op grond van andere tekens een beeld van jezelf moeten vormen, meer gebaseerd op je innerlijk en gericht op wat anderen over je zeiden. Het zou voor Simon beter geweest zijn…’

Hermine de Graaf (

De Franse schrijver Didier Decoin werd geboren op 13 maart 1945 in Boulogne-Billancourt (Seine). Hij is de zoon van de cineast Henri Decoin. Decoin begon zijn loopbaan als journalist bij France Soir, Le Figaro en bij de radio. In 1977 ontving hij voor zijn roman John l'Enfer de Prix Goncourt. Decoin schrijft ook scenario’s voor film en televisie.

Uit: Avec vue sur la mer (2005)

„Durant la Première Guerre mondiale, mon père pilotait, dans la prestigieuse escadrille de Guynemer, une extravagante libellule de toile et de bois dont on lui avait juré qu'il s'agissait d'un avion de chasse. Et de fait, l'insecte volait Du moins quand il faisait beau et que les mitrailleurs ennemis ne s'acharnaient pas trop sur lui.
Un jour qu'il avait essuyé les feux conjugués d'une batterie antiaérienne et d'un biplan à croix noires embusqué sous l'ourlet d'un nuage rose, mon père, bien que blessé, avait tout de même réussi à ramener dans les lignes françaises son aéroplane transformé en passoire.
En s'extrayant de la carcasse, il avait recensé soixante-seize impacts. Avec l'éclat que lui-même avait reçu dans le dos, cela faisait soixante-dix-sept raisons de mourir. Et donc soixante-dix-sept miracles puisqu'il était toujours là pour les compter.
H en avait déduit que ce nombre était pour lui celui de la chance, et il me l'avait en quelque sorte légué, me prédisant que 1977 serait le millésime de ma vie.
Il ne s'était pas trompé puisque cette année-là j'épousai Chantai en septembre, mon roman John l'Enfer obtint le prix Goncourt en novembre et, en décembre, nous apprîmes que nous allions avoir notre premier enfant.“

Didier Decoin (Boulogne-Billancourt 13 maart 1945)

De Britse schrijver Hugh Seymour Walpole werd geboren op 13 maart 1884 in Auckland, Nieuw Zeeland. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007.

Uit: The Captives

„They must escape from that figure, now decent, clean, and solemn, lying upon the bed upstairs. Mathew took his niece by the hand and said:

"My dear, a little fresh air is the thing for both of us. It will cheer you up."

So they went out for a walk together. Maggie knew, with a deep and intimate experience, every lane and road within twenty miles' radius of St. Dreot's, There was the high-road that went through Gator Hill to Clinton and then to Polwint; here were the paths across the fields to Lucent, the lanes that led to the valley of the Lisp, all the paths like spiders' webs through Rothin Wood, from whose curve you could see Polchester, grey and white, with its red-brown roofs and the spires of the Cathedral thrusting like pointing fingers into the heaven. It was the Polchester View that she chose to-day, but as they started through the deep lanes down the St. Dreot's hill she was startled and disturbed by the strange aspect which everything wore to her.“

Hugh Walpole (13 maart 1884 – 1 juni 1941)

De Duitse dichteres en schrijfster Inge Müller werd geboren op 13 maart 1925 in Berlijn. Na WO II werkte zij als secretaresse, journaliste, werkster, „Trümmerfrau“ en correspondente. Vanaf 1953 was zij zelfstandig schrijfster. Vaak werkte zij samen met haar man, de schrijver Heiner Müller aan toneelstukken en hoorspelen. Zij had ongetwijfeld zelf een groot talent, maar bleef toch lange tijd in de schaduw van haar man.

Uit: Daß ich nicht ersticke am Leisesein

"Du sollst zu deinem Großvater kommen", sagte die Nachbarin, als ich auf ihr Klingeln öffnete."Nein", sagte ich und schob die Tür zu."Sags deiner Mutter", rief die Nachbarin."Was ist?" fragte Mutter hinter meinem Rücken und schob die Tür wieder auf."Ihr Schwiegervater ist unten auf der Straße. Die Kleine soll ihm helfen, sagt er. Er hat sein Fahrrad verloren.""Danke", sagte meine Mutter und schlug die Tür zu. "Der versoffene Kerl. Es ist eine Schande." Sie redete weiter, aber ich hörte es nicht mehr. Ich rannte die Treppe hinunter. Ich wußte jetzt, daß es nicht Großvater war, der auf mich wartete. Auf der kleinen Mauer vorm Haus saß Opa Meier."Ich war gleich gekommen", sagte ich, "aber sie sagte, es war Großvater. Sie weiß nicht Bescheid."Opa Meier starrte auf einen Käfer, der auf den Steinen zu seinen Füßen herumkrabbelte. "Ich bin nicht dein Großvater, was?" Er hob den Käfer auf und setzte ihn auf die Hecke neben der Mauer."Nein", sagte ich. "Du bist mein Opa Meier.""Nach der Schrift bin ich dein Großvater. Dein Vater ist mein Sohn. Stimmt doch, was?" sagte Opa Meier und sah noch immer auf den Käfer. "Flieg", sagte er und stieß ihn mit einem Finger an. "Wer fliegen kann, wird nicht zertreten.""Nein", schrie ich. "Du bist nicht mein Großvater. Ich hab nur einen. Du bist mein Opa Meier.""Schrei nicht", sagte er. "Du hast recht. Zum Teufel mit dem Großvater."Ich war zufrieden. "Wo hast du dein Rad verloren?" fragte ich. Opa Meier sah mit einem schnellen Blick zur Haustür. "Ist sie oben?"Ich wußte, daß er meine Mutter meinte. Ich nickte und setzte mich zu ihm auf die Mauer. "Leise", sagte er und zog mich näher zu sich heran. "Sonst holt sie dich weg.“

Inge Müller (13 maart 1926 – 1 juni 1966)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Richard Zoozmann werd geboren op 13 maart 1863 in Berlijn. Daar bezocht hij het gymnasium en werkte hij later bij een bank. Zoozmann is nog vooral bekend als verzamelaar en uitgever van citaten uit de wereldliteratuur.

Das Glück

Es huscht das Glück von Tür zu Tür,

Klopft zaghaft an: - wer öffnet mir?

Der Frohe lärmt im frohen Kreis

Und hört nicht, wie es klopft so leis.

Der Trübe seufzt: Ich laß nicht ein,

Nur neue Trübsal wird es sein.

Der Reiche wähnt, es pocht die Not,

Der Kranke bangt, es sei der Tod.

Schon will das Glück enteilen sacht;

Denn nirgends wird ihm aufgemacht.

Der Dümmste öffnet just die Tür -

Da lacht das Glück: "Ich bleib bei dir!"

Richard Zoozmann (13 maart 1863 – 15 februari 1934)

De Duitse dichter, schrijver en criticus Oskar Blumenthal werd geboren op 13 maart 1852 in Berlijn. Als letterkundige werd hij bekend door zijn uitgave van het verzameld werk van Christian Dietrich Grabbe. Hij was een gevreesd criticus bij het Berliner Tageblatt van 1875 tot 1887. Zijn blijspel Im weißen Rößl diende als uitgangspunt voor de latere gelijknamige operette.

Bei Opern macht oft gleichen Kummer
Das Tonwerk wie das Textgedicht:
Die Dichtung reizt die Lust zum Schlummer,
Doch die Musik erlaubt ihn nicht.

                      ***