De Franse schrijver André Gide werd geboren op 22 november 1869 in Parijs. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2007 en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: La symphonie pastorale

“Mais je crois inutile de noter ici tous les échelons premiers de cette instruction qui, sans doute, se retrouvent dans l’instruction de tous les aveugles. C’est ainsi que, pour chacun d’eux, je pense, la question des couleurs a plongé chaque maître dans un même embarras. (Et à ce sujet je fus appelé à remarquer qu’il n’est nulle part question de couleurs dans l’Évangile.) Je ne sais comment s’y sont pris les autres ; pour ma part je commençai par lui nommer les couleurs du prisme dans l’ordre où l’arc-en-ciel nous les présente ; mais aussitôt s’établit une confusion dans son esprit entre couleur et clarté ; et je me rendais compte que son imagination ne parvenait à faire aucune distinction entre la qualité de la nuance et ce que les peintres appellent, je crois, « la valeur ». Elle avait le plus grand mal à comprendre que chaque couleur à son tour pût être plus ou moins foncée, et qu’elles pussent à l’infini se mélanger entre elles. Rien ne l’intriguait davantage et elle revenait sans cesse là-dessus.
Cependant il me fut donné de l’emmener à Neuchâtel où je pus lui faire entendre un concert. Le rôle de chaque instrument dans la symphonie me permit de revenir sur cette question des couleurs. Je fis remarquer à Gertrude les sonorités différentes des cuivres, des instruments à cordes et des bois, et que chacun d’eux à sa manière est susceptible d’offrir, avec plus ou moins d’intensité, toute l’échelle des sons, des plus graves aux plus aigus. Je l’invitai à se représenter de même, dans la nature, les colorations rouges et orangées analogues aux sonorités des cors et des trombones, les jaunes et les verts à celles des violons, des violoncelles et des basses ; les violets et les bleus rappelés ici par les flûtes, les clarinettes et les hautbois. Une sorte de ravissement intérieur vint dès lors remplacer ses doutes :
– Que cela doit être beau ! répétait-elle.
Puis, tout à coup :
– Mais alors : le blanc ? Je ne comprends plus à quoi ressemble le blanc...
Et il m’apparut aussitôt combien ma comparaison était précaire. – Le blanc, essayai-je pourtant de lui dire, est la limite aiguë où tous les tons se confondent, comme le noir en est la limite sombre. – Mais ceci ne me satisfit pas plus qu’elle, qui me fit aussitôt remarquer que les bois, les cuivres et les violons restent distincts les uns des autres dans le plus grave aussi bien que dans le plus aigu. Que de fois, comme alors, je dus demeurer d’abord silencieux, perplexe et cherchant à quelle comparaison je pourrais faire appel.”

André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951)

Portret door Jacques Emile Blanche, 1912

De Engelse schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Count That Day Lost 

If you sit down at set of sun

And count the acts that you have done,

And, counting, find

One self-denying deed, one word

That eased the heart of him who heard,

One glance most kind

That fell like sunshine where it went --

Then you may count that day well spent.

But if, through all the livelong day,

You've cheered no heart, by yea or nay --

If, through it all

You've nothing done that you can trace

That brought the sunshine to one face--

No act most small

That helped some soul and nothing cost --

Then count that day as worse than lost.

In a London Drawingroom 

The sky is cloudy, yellowed by the smoke.

For view there are the houses opposite

Cutting the sky with one long line of wall

Like solid fog: far as the eye can stretch

Monotony of surface & of form

Without a break to hang a guess upon.

No bird can make a shadow as it flies,

For all is shadow, as in ways o'erhung

By thickest canvass, where the golden rays

Are clothed in hemp. No figure lingering

Pauses to feed the hunger of the eye

Or rest a little on the lap of life.

All hurry on & look upon the ground,

Or glance unmarking at the passers by

The wheels are hurrying too, cabs, carriages

All closed, in multiplied identity.

The world seems one huge prison-house & court

Where men are punished at the slightest cost,

With lowest rate of colour, warmth & joy.

George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880)

Op 30-jarige leeftijd, portret door François D'Albert Durade

De Russische schrijver Viktor Pelevin werd geboren op 22 november 1962 in Moskou. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: The Life Of Insects (Vertaald door Andrew Browmfield)

„The main building of the old resort hotel, half hidden from view behind a screen of old poplars and cypresses, was an oppressive, gray structure which seemed to have turned its back to the sea at the bidding of some crazed fairy-tale conjuror. The facade, with its columns, cracked stars, and sheaves of wheat bent eternally before a plaster wind, faced into a shallow courtyard where the smells of the kitchen, the laundry, and the hairdresser's mingled; the massive wall which faced onto the shoreline had only two or three windows. A few yards from the colonnade there was a high concrete wall, beyond which the rays of the sunset glinted on the smokestacks of the local power plant. The tall formal doors concealed in the shade on the cyclopean balcony had been locked for so long that even the crack between them had disappeared under several layers of caked paint, and the yard was usually empty, except when an occasional truck cautiously squeezed its way in, bringing milk and bread from Feodosia.

This evening there wasn't even a truck in the yard, so there was no one to notice the individual leaning on the molded balustrade of the balcony, except perhaps for a pair of seagulls out on patrol, two white specks drifting across the sky. The stranger was looking down and to the right, toward the shelter on the dock and the cone of a loudspeaker lodged under the edge of its roof. The sea was noisy, but when the wind blew toward the hotel, it carried audible snatches of a radio broadcast directed at the deserted beach.

"... not at all the same as each other, not cut to the same pattern ... created us all different; is not this part of the grand scheme of things, counted, unlike the transient plans of man, in many ... What does the Lord expect of us, as He turns His hopeful gaze in our direction? Will we be able to make use of His gift? ... For He Himself does not know what to expect from the souls that He has sent to ..."

Viktor Pelevin (Moskou, 22 november 1962)

De Brits-Indische schrijverstweeling Suresh en Jyoti Guptara werd geboren op 22 november 1988 in Frimley, Hants in het zuidoosten van Engeland. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: Conspiracy of Calaspia

„After throwing a wary look around him, Galar stooped to look at the man.  He was in a nasty state, battered and bloody – however, miraculously all in one piece.  Alive, but barely so.  Although the fight had not taken place all that long ago, the man’s wounds had already dried.  That wasn’t much of a surprise in this accursed heat.

A sigh escaped the man’s lips.  He tried to sit up, but collapsed under the strain and gasped in pain.

‘Monsters,’ he finally stammered.

‘O’course,’ Galar rumbled.  ‘What did yeh expect, butterflies?’ 

The Dwarf felt sorry for the man, but what had he expected?  Anyone nosing around this part of Calaspia was asking for trouble.  It was home to the worst of creatures, although thankfully it no longer supported certain predators.  A ludicrous thought popped into Galar’s mind, and he chuckled at the notion of the Ministry for Ecology or whatever the Numenii now called it, labelling the monsters here ‘endangered species’.  No, nobody was sad that these beasts were dying out.  And no one regretted obliterating the monstrous Ostentum.

‘Come on, let’s get yeh outta here,’ the Dwarf said gently to the whimpering man, ‘before they return.’  He would get to ask him who he was and what stroke of insanity had led him here later.  But the man resisted Galar’s powerful arms, shaking his head and muttering, as if to ward off a nightmare.

‘Sun must’ve got to yeh head, but we’ll have yeh sorted in no time.  Here, this’ll help.’  Galar fumbled around in his beard until he found what he was looking for.  Retrieving a crystal vial, Galar bent over his wounded charge and prepared to administer the liquid.  Again a feeble protest ensued, and so instead the Dwarf cradled the man’s head in one enormous hand and helped him to sit up.  The man took several gulps of the scorched air.  His eyelids fluttered as he fought to keep them open.  He opened his mouth to speak and his cracked lips struggled to form the words.”

Suresh en Jyoti Guptara (Frimley, 22 november 1988)



Zie voor nog meer schrijvers van de 22 november ook mijn vorige blog van vandaag.

22-11-2010 om 21:45 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Benediction from a Train

The express is hurtling at full speed,
the sun explodes into the sea,
my memories flash a millisecond,
and I bless you.

"May God bless
all your goodness,
your unresponsiveness,
and all your wickedness.
May your words of torment
return to you in benediction.
May your coldness
leap into flames.
All is at an end.
I have a thousand cares,
and for my folly
the bier is spread.
Well, I bless you,
and meanwhile
kiss me softly,
in silence and peace.
I wish to leave you
with a memory and a kiss
to freeze for warmth,
to be alone,
to feel alone,
to die alone.
May God bless you."

The express is hurtling at full speed,
the sun explodes into the sea,
my memories flash a millisecond,
and I bless you.

Vertaald door Gábor Lendvai

Endre Ady (22 november 1877 – 27 januari 1919)

Buste in de Hungarian Cultural Gardens, Cleveland, Ohio

De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: The Amphora Project

"Sky mines," hissed Lizardo, his throat inflating nervously as he gazed out the flight deck window at the ornaments of doom flickering in the darkness. His armored scales made a scraping sound as he wrapped his tail around the pedestal of his seat. "No one mentioned minefields."
"You worry too much," said Commander Jockey Oldcastle, his formidable paunch pressed against the controls of their descending ship.
"That's why we haven't been killed until now," hissed Lizardo. He was a navigator from Planet Serpentia. The pupils of his eyes were shaped like keyholes in an ancient lock, glowing with menace. In the rooms of his brain were recipes for poisons in all dilutions, from mild to murderous. Two fangs lay backward against the roof of his mouth. When they swung forward, they filled with venom and the recipient of it was going to go to sleep, for hours, days, or forever, depending on the mixture.
Jockey looked beyond the sky mines to the little moon below.
"Made for pleasure."
"Only fools seek pleasure on such places. We don't need this job."
"We need any job we can get." Jockey touched the controls lightly, taking the ship closer to the minefield.
Lizardo's scaly claws clicked on the control face of his naviga�tional equipment. He was preparing a flight plan for escape, back out through the minefield. Serpentians receive vibratory patterns from the metabolic processes of other brains, and metabolic tremors were now reaching him from the moon below. Amid the usual garbage of human and alien emotion he discerned the emanation of a hunting party--highly focused individuals on the prowl. As there was no game on the little moon, what were they hunting?“

William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)

De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: Our Friend the Charlatan

„As he waited for his breakfast, never served to time, Mr. Lashmar drummed upon the window-pane, and seemed to watch a blackbird lunching with much gusto about the moist lawn of Alverholme Vicarage. But his gaze was absent and worried. The countenance of the reverend gentleman rarely wore any other expression, for he took to heart all human miseries and follies, and lived in a ceaseless mild indignation against the tenor of the age. Inwardly, Mr. Lashmar was at this moment rather pleased, having come upon an article in his weekly paper which reviewed in a very depressing strain the present aspect of English life. He felt that he might have, and ought to have, written the article himself a loss of opportunity which gave new matter for discontent.

The Rev. Philip was in his sixty-seventh year; a thin, dry, round-shouldered man, with bald occiput, straggling yellowish beard, and a face which recalled that of Darwin. The resemblance pleased him. Privately he accepted the theory of organic evolution, reconciling it with a very broad Anglicanism; in his public utterances he touched upon the Darwinian doctrine with a weary disdain. This contradiction involved no insincerity; Mr. Lashmar merely held in contempt the common understanding, and declined to expose an esoteric truth to vulgar misinterpretation. Yet he often worried about it -- as he worried over everything.

Nearer causes of disquiet were not lacking to him. For several years the income of his living had steadily decreased; his glebe, upon which he chiefly depended, fell more and more under the influence of agricultural depression, and at present he found himself, if not seriously embarrassed, likely to be so in a very short time. He was not a good economist; he despised everything in the nature of parsimony; his ideal of the clerical life demanded a liberal expenditure of money no less than unsparing personal toil. He had generously exhausted the greater part of a small private fortune; from that source there remained to him only about a hundred pounds a year. His charities must needs be restricted; his parish outlay must be pinched; domestic life must proceed on a narrower basis. And all this was to Mr. Lashmar supremely distasteful.“

George Robert Gissing (22 november 1857 – 28 december 1903)

De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

De bosch-duif

 Lief duifjen! in uw' ted'ren toon,

 Hoor ik een liefdeklagt;

 Gij zucht uw koe koe roe roe roe,

 Zoo innig smachtend uit;

 Het galmt door 't hol en statig bosch;

 Een Echo baauwt het na;

 Ik luister; en ook in mijn hart

 Roept nog een Echo na.

 Werd u uw gaaiken ongetrouw?

 Of nam een roofdier 't weg?

 Zit ge op 't verlaaten nest alleen?

 Is uw geluk nu weg?

 Zij geeft geen antwoord, hoe gij roept;

 Uw klagt verscheurt mijn hart;

 Veelmeer misschien dan iemant ooit,

 Deel 'k in uw treurigheid. 

 Ook ik, gescheiden van mijn' vriend,

 Den eengen in 't heelal,

 Die mijn geheele hart bezit,

 Ben hier zoo gantsch alleen:

 Onzeker of het lot ons ooit

 Elkander geeven zal,

 Ga ik mistroostig door dit bosch;

 Zijn groen lacht mij niet aan.

 Der vooglen wildzang zij zoo blij

 Als ooit, ik word niet blij;

 Alleen uw koe koe roe roe roe,

 O! das gevalt mijn hart!

Elisabeth Maria Post (22 november 1755 - 3 juli 1812)

Het landhuis Emminkhuizen waar de fam. Post waarschijnlijk enige jaren heeft gewoond

22-11-2010 om 16:56 geschreven door Romenu  

De Amerikaans-Poolse schrijver Isaac Bashevis Singer werd geboren op 21 november 1904 als Isaac Hertz Singer in Radzymin, Polen. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007 en ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: Fool's Paradise

„Somewhere, sometime, there lived a rich man whose name was Kadish. He had an only son who was called Atzel. In the household of Kadish there lived a distant relative, an orphan girl, called Aksah. Atzel was a tall boy with black hair and black eyes. Aksah was somewhat shorter than Atzel, and she had blue eyes and golden hair. Both were about the same age. As children, they ate together, studied together, played together. Atzel played the husband; Aksah, his wife. It was taken for granted that when they grew up they would really marry.

But when they had grown up, Atzel suddenly became ill. It was a sickness no one had ever heard of before: Atzel imagined that he was dead.

How did such an idea come to him? It seems it came from listening to stories about paradise. He had had an old nurse who had constantly described the place to him. She had told him that in paradise it was not necessary to work or to study or make any effort whatsoever. In paradise one ate the meat of wild oxen and the flesh of whales; one drank the wine that the Lord reserved for the just; one slept late into the day; and one had no duties.

Atzel was lazy by nature. He hated to get up early in the morning and to study languages and science. He knew that one day he would have to take over his father's business and he did not want to.

Since his old nurse had told Atzel that the only way to get to paradise was to die, he had made up his mind to do just that as quickly as possible. He thought and brooded about it so much that soon he began to imagine that he was dead.

Of course his parents became terribly worried when theysaw what was happening to Atzel. Aksah cried in secret. The family did everything possible to try to convince Atzel that he was alive, but he refused to believe them. He would say, "Why don't you bury me? You see that I am dead. Because of you I cannot get to paradise."

Many doctors were called in to examine Atzel, and all tried to convince the boy that he was alive. They pointed out that he was talking, eating, and sleeping. But before long Atzel began to eat less and he rarely spoke. His family feared that he would die.“

 Isaac Bashevis Singer (21 november 1904 – 24 juli 1991)

 Portret door Sylvia Ary, 1935

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Marilyn French werd geboren op 21 november 1929 in New York. Zie ook mijn blog van 21 november 2007  en ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: Frauen (Vertaald door Barbara Duden, Monika Schmid, Gesine Strempel)

“Wir hatten uns damals alle ein Wort angewöhnt, das Wort die, und wir meinten damit alle das gleiche: die Männer. Jede von uns fühlte sich von einem reingelegt, aber das allein war es nicht. Jede von uns hatte Freundinnen, und unsere Freundinnen waren genauso von ihnen reingelegt worden. Und jede von unseren Freundinnen hatte Freundinnen... Und es waren nicht nur Ehemänner. Wir hatten von Lilys Freundin Ellie gehört, deren Mann ein brutaler Rohling war; sie hatte mühsam eine Trennung von ihm durchgesetzt, aber danach drang er regelmäßig ins Haus ein und verprügelte sie mitten in der Nacht, und sie konnte nichts dagegen unternehmen. Buchstäblich nichts. Die Polizei wollte nicht eingreifen, da er noch immer der Besitzer des Hauses war. Ihr Rechtsanwalt sagte, er könne nichts tun. Vielleicht hätte er etwas tun können, aber Bruno hatte auch ihn bedroht, und vielleicht hatte er einfach nur Angst. Sie konnte niemanden dazu bewegen, ihr zu helfen. Sie wollte nicht zur Polizei gehen und Anzeige gegen Bruno erstatten. Sie meinte, dann würde er vielleicht seinen Job verlieren und sie wollte ihn ja auch nicht unbedingt ins Gefängnis wandern sehen. Aber schließlich blieb ihr nichts anderes übrig. Und er verlor seinen Job. Er kam nicht ins Gefängnis, aber er hörte auf, ihr auch nur einen Cent zu zahlen. Ein großartiger Handel. Sie hatte gewonnen. Was gewonnen? Den Status einer fürsorgeempfangenden Mutter. Oder Doris. Roger wollte die Scheidung, und sie war so wütend, dass sie ihn regelrecht schröpfte. Sie verlangte fünfzehntausend Dollar im Jahr für sich und die drei Kinder. Aber immerhin verdiente er auch fünfunddreißigtausend, und sie hatte ihre Ausbildung aufgegeben, als sie heirateten, und ihn drei Jahre lang ernährt, während er zu Ende studierte.“

Marilyn French (New York, 21 november 1929 – 2 mei 2009)

De Nederlandse schrijfster Margriet de Moor werd als Margaretha Maria Antonetta Neefjes op 21 november 1941 in Noordwijk geboren. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: Als een hond zijn blinde baas

'Er heeft ten tijde van de zwaarste ogenblikken van het beleg van Sarajevo een foto in de krant gestaan waar ik heel lang naar heb gekeken. Een cellist zit te spelen op het kerkhof van Sarajevo. Hij draagt het zwarte kostuum, het witte overhemd en het strikje van de concertmusicus. Zijn positie deed me onmiddellijk denken aan die van een solist op het podium, met achter zijn rug de orkestleden, zerken in dit geval. Terwijl ik naar de foto keek, dacht ik niet: houden de sluipschutters nu soms op?

Je kunt, door je handen, de oorlog geweld aandoen. Door je handen die spelen en je handen die schrijven, daar, in die geïsoleerde kamer in je huis, waar je je weleens heel dubbelhartig voelt en waar de term ivoren toren kan bovenkomen. Waar is je betrokkenheid?

Dan is er de foto en die gaat domweg over integriteit. En over het feit dat de mens een verschrikkelijk schepsel mag zijn, maar wel zijn beste ogenblikken kent, ogenblikken die soms na een massa arbeid en geduld doorgetrokken kunnen worden in een kunst, een vak, een ambacht.’

Margriet de Moor (Noordwijk, 21 november 1941)

De Oostenrijkse schrijfster en vertaalster Veza Canetti werd als Venetiana Taubner-Calderon geboren op 21 november 1897 in Wenen. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: Briefe an Georges

Veza Canetti (21 november 1897 – mei 1963)

De Britse schrijfster Freya North werd geboren op 21 november 1967 in Londen. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.
 

Uit: Chloë (Vertaald door Peter Barnaart)

„Twee dagen voor haar vertrek is Chloë vroeg naar bed gegaan. Ze heeft nu de envelop met 'Ierland'. Mr&Mrs. Andrews waken erover. Ze heeft naar de inhoud gegluurd. Weer een landkaart die uit dezelfde autogids gescheurd lijkt te zijn. Weer een brief, nog steeds ongelezen.

Tijdens een bijzonder fijne droom werd Chloë wakker van een luid gekraak. Eerst dacht ze dat dat bij haar droom hoorde, dus bleef ze stilletjes liggen in een poging zich te herinneren wat dat te betekenen had. Ze stelde zich tevreden met het feit dat het waarschijnlijk die potige houthakker met het voorschoot was, die brandhout aan het hakken was (zijn gespierde armen waren schitterend).“

Freya North (Londen, 21 november 1967)



Zie voor nog meer schrijvers van de 21e november ook mijn vorige blog van vandaag.

21-11-2010 om 19:50 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver en crticus Sir Arthur Thomas Quiller-Couch werd geboren op 21 november 1863 in Bodmin, Cornwall. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: The Astonishing History of Troy Town

"Any news to-night?" asked Admiral Buzza, leading a trump.

"Hush, my love," interposed his wife timidly, with a glance at the Vicar.  She liked to sit at her husband's left, and laid her small cards before him as so many tributes to his greatness.

"I will not hush, Emily.  I repeat, is there any news to-night?"

Miss Limpenny, his hostess and vis-a-vis, finding the Admiral's eye fierce upon her, coughed modestly and announced that twins had just arrived to the postmistress.  Her manner, as she said this, implied

that, for aught she knew, they had come with the letters.

The Vicar took the trick and gathered it up in silence.  He was a portly, antique gentleman, with a fine taste for scandal in its proper place, but disliked conversation during a rubber.

"Twins, eh?" growled the Admiral.  "Just what I expected.  She always was a wasteful woman."

"My love!" expostulated his wife.  Miss Limpenny blushed.

"They'll come to the workhouse," he went on, "and serve him right for making such a marriage."

"I have heard that his heart is in the right place," pleaded Miss Limpenny, "but he used--"

"Eh, ma'am?"

"It's of no consequence," said Miss Limpenny, with becoming bashfulness.  "It's only that he always used, in sorting his cards, to sit upon his trumps--that always seemed to me--"

"Just so," replied the Admiral, "and now it's twins.  Bless the man! what next?"

Arthur Quiller-Couch (21 november 1863 – 12 mei 1944)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Friedrich Waiblinger werd geboren op 21 november 1804 in Heilbronn. Zie ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.


Der Abendstern

Alle Freud' und Trauer, o du holdselig

Wesen, so voll züchtigen Lichts und süßer

Keuscher Klarheit, wohnet in dir, im sanften

Sterne der Liebe.

Schön warst du, wenn einsam der Dichter oftmals

Seines Baches Erlen entlang im Thale,

Ach mit düstrem Sinnen und namenloser

Sehnsucht gewandelt.

Schön warst du, als endlich dies Herz gestillt war,

Als ein Auge, schwarz wie des Himmels lautre

Tiefe Nacht, aufblickte mit mir zum lieben

Sterne der Liebe!

Schön warst du, als träumend mit großen Menschen

Großen Freunden, schwärmend in Vorgefühlen

Künft'gen Ruhms, das Auge voll Gluth in deinem

Strahle sich kühlte.

Schön warst du, als endlich mein Schicksal nahte.

Als ich mehr verlor, denn ein Mensch gewinnen

Kann, kehrt' oft wehmüthig zurück im stillen

Sterne die Liebe.

Doch am schönsten dünkst du mir wohl vor Allem

Wenn ich oft im Schmerz und der Trauer meiner

Einsamkeit, in Schutt und in Säulentempeln

Heimathlich wandle,

Und zumal dein freundliches Licht des schwarzen

Colosseums Schauern, wie eine Seele

Ihrem Grab am Tag des Gerichts, entstrahlt, o

Stern du der Liebe.

Wilhelm Waiblinger (21 november 1804 – 17 januari 1830)

Heilbronn

De Franse schrijver Voltaire, (pseudoniem van François-Marie Arouet) werd werd op 21 november 1694 geboren in Parijs. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007 en ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: Candide of het Optimisme (Vertaald door M.J. Premsela)

„'Ja, mijnheer,' zei de neger, 'dat is zo het gebruik. Wij krijgen als enige kleding tweemaal per jaar een linnen broek. Als we werken in de suikerfabrieken en de molensteen onze vingers te pakken krijgt, snijden ze ons onze hand af; willen wij ontvluchten, dan zetten ze ons een been af; voor mij is het allebei het geval geweest. Dat is de prijs die wij betalen om jullie in Europa suiker te laten eten. En toch zei mijn moeder mij, toen ze mij op de kust van Guinea voor tien Patagonische daalders verkocht: "Mijne lieve jongen, zegen onze fetisjen, aanbid ze steeds, zij zullen je gelukkig laten leven, je hebt de eer, de slaaf te zijn van onze blanke meesters en maak daardoor je vader en moeder welvarend." Helaas! Ik weet niet of ik hen welvarend heb gemaakt [maar zij hebben het mij niet gemaakt. De honden, de apen en de papegaaien zijn duizend keer minder ongelukkig dan wij.] De Hollandse fetisjen die mij bekeerd hebben, zeggen me elke zondag, dat wij allen kinderen van Adam zijn, zowel de blanken als zwarten. Ik ben geen stamboomkundige, maar als de predikers de waarheid spreken, zijn we alle volle neven van elkaar. Nu, ge zult moeten toegeven, dat men niet gruwelijker jegens zijn naaste bloedverwant zou kunnen optreden.'

Voltaire (21 november 1694 – 30 mei 1778)

Portret door Nicolas de Largillière, 1718

De Duitse schrijver en vertaler Franz Hessel werd geboren op 21 november 1880 in Stettin. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2008 en ook mijn blog van 21 november 2009.

Uit: Spazieren in Berlin

"Langsam durch belebte Straßen zu gehen, ist ein besonderes Vergnügen. Man wird überspült von der Eile der anderen, es ist ein Bad in der Brandung. Aber meine lieben Berliner Mitbürger machen einem das nicht leicht. Wenn man ihnen auch noch so geschickt ausweicht. Ich bekomme misstrauische Blicke ab, wenn ich versuche, zwischen den Geschäftigen zu flanieren. Ich glaube, man hält mich für einen Taschendieb".

Franz Hessel (21 november 1880 – 6 januari 1941)

21-11-2010 om 19:30 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Kerstin Preiwuß werd geboren op 21 november 1980 in Lübz en groeide op in Plau am See en Rostock. Zie ook mijn blog van 14 juli 2009 en ook mijn blog van 14 juli 2010.

einmal sind von anatomischen tischen

einmal sind von anatomischen tischen
die apokalyptischen reiter durch mein gesicht gezogen
nun ist es verbogen
habe es abgenommen und in eine hand gelegt
kann's kaum verwinden
dass sie ein stillleben trägt

warte, bis mir ein neues wächst
die reiter warten mit mir mit
ihr rückzug steht fest
dann hab ich zwei schalen, eine waage
in die ich mein leben werfen kann
soweit zum wiedergang

najade (na ja)

wasserweib nur meerschaum weiß
davon: woher ich komm
wohin ich ging: vorhin
war ich noch viel zu schwer
jetzt bekleidet mich das meer

Kerstin Preiwuß (Lübz, 21 november 1980)

21-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007 en ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Beethoven was One-Sixteenth Black

“GREGOR

Anyone who is a reader knows that what you have read has influenced your life. By ‘reader’ I mean one from the time you began to pick out the printed words, for yourself, in the bedtime story. (Another presumption: you became literate in some era before the bedtime story was replaced by the half-hour before the Box.) Adolescence is the crucial period when the poet and the fiction writer intervene in formation of the sense of self in sexual relation to others, suggesting – excitingly, sometimes scarily – that what adult authority has told or implied is the order of such relations, is not all. Back in the Forties, I was given to understand: first, you will meet a man, both will fall in love, and you will marry; there is an order of emotions that goes with this packaged process. That is what love is.

For me, who came along first was Marcel Proust. The strange but ineluctable disorder of Charles Swann’s agonising love for a woman who wasn’t his type (and this really no fault of her own, he fell in love with her as what she was, eh?); the jealousy of the Narrator tormentedly following a trail of Albertine’s evasions.

Swept away was the confetti. I now had different expectations of what experience might have to take on. My appren­ticeship to sexual love changed; for life. Like it or not, this is what love is. Terrible. Glorious.

But what happens if something from a fiction is not interiorised, but materialises? Takes on independent exist­ence?

It has just happened to me. Every year I re-read some of the books I don’t want to die without having read again. This year one of these is Kafka’s Diaries, and I am about halfway through. It’s night-time reading of a wonderfully harrowing sort.

A few mornings ago when I sat down at this typewriter as I do now, not waiting for Lorca’s duende but getting to work, I saw under the narrow strip of window which displays words electronically as I convey them, a roach. A smallish roach about the size and roach-shape of the nail of my third finger – medium-sized hand. To tell that I couldn’t believe it is understatement. But my immediate thought was practical: it was undoubtedly there, how did it get in. I tapped the glass at the place beneath which it appeared. It confirmed its existence, not by moving the body but wavering this way and that two whiskers, antennae so thin and pale I had not discerned them.”

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Underworld

“We were about thirty miles below the Canadian border in a rambling encampment that was mostly barracks and other frame structures, a harking back, maybe, to the missionary roots of the order - except the natives, in this case, were us. Poor city kids who showed promise; some frail-bodied types with photographic memories and a certain uncleanness about them; those who were bright but unstable; those who could not adjust; the ones whose adjustment was ordained by the state; a cluster of Latins from some Jesuit center in Venezuela, smart young men with a cosmopolitan style, freezing their weenies off; and a few farmboys from not so far away, shyer than borrowed suits.
"Sometimes I think the education we dispense is better suited to a fifty-year-old who feels he missed the point the first time around. Too many abstract ideas. Eternal verities left and right. You'd be better served looking at your shoe and naming the parts. You in particular, Shay, coming from the place you come from."
This seemed to animate him. He leaned across the desk and gazed, is the word, at my wet boots.
"Those are ugly things, aren't they?"
"Yes they are."
"Name the parts. Go ahead. We're not so chi chi here, we're not so intellectually chic that we can't test a student face-to-face."
"Name the parts," I said. "All right. Laces."
"Laces. One to each shoe. Proceed."
I lifted one foot and turned it awkwardly.

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

A New Song

Ah blame me not, Catcott, if from the right way
My notions and actions run far.
How can my ideas do other but stray,
Deprived of their ruling North-Star?

A blame me not, Broderip, if mounted aloft,
I chatter and spoil the dull air;
How can I imagine thy foppery soft,
When discord's the voice of my fair?

If Turner remitted my bluster and rhymes,
If Hardind was girlish and cold,
If never an ogle was got from Miss Grimes,
If Flavia was blasted and old;

I chose without liking, and left without pain,
Nor welcomed the frown with a sigh;
I scorned, like a monkey, to dangle my chain,
And paint them new charms with a lie.

Once Cotton was handsome; I flam'd and I burn'd,
I died to obtain the bright queen;
But when I beheld my epistle return'd,
By Jesu it alter'd the scene.

She's damnable ugly, my Vanity cried,
You lie, says my Conscience, you lie;
Resolving to follow the dictates of Pride,
I'd view her a hag to my eye.

But should she regain her bright lustre again,
And shine in her natural charms,
'Tis but to accept of the works of my pen,
And permit me to use my own arms.

Thomas Chatterton (20 november 1752  - 5 augustus 1770)

Standbeeld in Bristol

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

New England

Children are playing next to the ocean coast

and sand castles are built with their digging

hands symphonized with their joyous laughter.

Near the beach, sea rocks are thirsty to move

from sitting next to the New England attic rooms.

The air is cooling down and the little kids

are now nesting on the rocks, trying to get away

from the cool summer breeze, chilled afternoon winds

and the dancing waves.

My little girl is one of the children, and with dreamy eyes

she is pretending to be waving at the Beluga Whales,

the wave makers of the sea ... from coast to coast.

The beach and the people are getting ready for

today’s close-up and I hear my voice: "Dokhtaram, Bia!"

we have to say goodbye to the sea and the whales.

Her little body fully clothed floats across

the air, arms in the hands of her father

and after two more rotations, is satisfied to close

her wings for the evening ride.

She slips the shelves and shadows of

her new found friends within the

walls of her night's dream before

another summer-morning lights the start of the day

for her to watch the length of her footsteps

on the sands next to the white waters and dancing waves.

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)



Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e november ook mijn vorige blog van vandaag.

20-11-2010 om 20:04 geschreven door Romenu  

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Niels Holgersson's wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)

“Maar Vader en Moeder verheugden zich in 't geheel niet; integendeel, ze waren heel bedroefd. Hij was een arme keuterboer, en hun hoeve was niet veel grooter dan een tuintje. Toen ze er in 't begin kwamen wonen, konden zij daar niet meer dan een varken en een paar kippen houden; maar ze waren bizonder vlijtige en knappe menschen, en nu hadden ze èn koeien, èn ganzen. Het was hun buitengewoon goed gegaan, en ze zouden tevreden en blij naar de kerk zijn gewandeld, als ze

niet over hun zoon hadden hoeven denken. De vader klaagde er over, dat hij traag en lui was. In school had hij niets willen leeren, en hij was zoo onbruikbaar, dat men hem ternauwernood de ganzen kon laten hoeden. En Moeder kon niet ontkennen, dat dit waar was, maar zij was het meest bedroefd, omdat hij zoo wild en akelig was,--hard tegen de dieren en boosaardig tegenover de menschen.

"God moge zijn boozen wil breken, en hem een ander hart geven," zei ze. "Anders wordt hij een ongeluk voor zichzelf en de onzen."

De jongen stond er lang over na te denken of hij de preek zou lezen of niet. Toen was hij met zichzelf overeengekomen, dat het 't beste was dezen keer gehoorzaam te zijn. Hij ging in den grooten leuningstoel zitten, en begon te lezen. Maar toen hij een poosje lang de woorden halfluid opgerabbeld had, was het alsof hij slaap kreeg van dat gerabbel, en hij merkte, dat hij knikkebolde.“

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)

Portret door Carl Larsson, 1908

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou. Zie ook mijn blog van 20 november 2008 en ook mijn blog van 20 november 2009.

Uit: Marschroute eines Lebens

»Jetzt blicken wir uns in die Augen. Vor uns ziehen die gleichen Bilder aus der Vergangenheit vorüber.. . Vor zehn Jahren.. . Ich, eine blutjunge Anfängerin, gebe ihm, einem Analphabeten, einem Bürschchen, das gerade aus seinem tatarischen Dorf in die Stadt gekommen ist, Unterricht. Dieses Bürschchen ist heute Sekretär des Bezirkskomitees~.~

(...)

»Wieviel einfacher und leichter wäre für mich alles gewesen, wenn es die Gestapo gewesen wäre! Ich wußte ganz genau, wie sich ein Kommunist zu benehmen hatte, der ihr in die Hände fiel. Aber hier? Hier mußte man - ~ -~ sich erst einmal klarmachen, wer die Menschen waren, die. einen gefangen hielten. Waren es verkleidete Faschisten: oder waren es Opfer eines ungeheuren Betrugs, einer raffinierten Intrige? Und wie hatte sich ein Kommunist in seinem eigenen Gefängnis zu verhalten.. .?

Yevgenia Ginzburg (20 november1904 – 25 mei 1977)

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren in Amsterdam in 1937. Zie ook mijn blog van 20 november 2009 en ook mijn blog van 2 november 2010.

Thora

Bij de presentatie van de roman Nestor aan de Gedempte Oude Gracht was ook Marius Zeven aanwezig. Omdat duidelijk is dat heel Nederland gedempt wordt, was ik in een bui van lichte treurigheid. Marius Zeven is familie van de schrijver Grönloh en een fan van L.H. Wiener. Hij bezit alle boeken van deze schrijver (11), wat volgens Wiener slechts geëvenaard wordt door een fan in Friesland, die er ook elf in bezit heeft. Marius Z. is mij bekend. Zijn vader is een strijdbare psychiater in ruste, zijn moeder reist over de wereld op zoek naar spirituele verlichting. Marius is een kenner van de hedendaagse Nederlandse literatuur. Hij vertelde mij dat zijn vriend X had gesolliciteerd als eindredacteur bij het Nieuw Israëlitisch Weekblad, en was aangenomen. De man is geen jood en had zich op het sollicitatiegesprek voorbereid door in twee middagen de Thora te lezen. (Marius vertelde goedhartig dat X heel snel kan lezen.) Ik moest denken aan Wartena. Die woont nu 30 jaar in een bergpas in Zuid-Oost-F'rijk, waar hij boer is. Zijn geestelijk leven houdt hij op peil door de Thora in het Hebreeuws te bestuderen. Daartoe rijdt hij één keer per week 's avonds langs nauwe bergpaden naar een klein, verborgen dorp waar een gepensioneerde dominee aan een kleine groep getrouwen uitlegt hoe de Thora verstaan moet worden. Het gezelschap bestaat uit oude mensen die overdag een apotheek of een boekhandel beheren. Zij zouden natuurlijk de tekenen van de tijd beter verstaan als zij zich bezig zouden houden met zen-boeddhisme of taoïsme, maar deze mensen vormen een onderstroom, en dus is de Thora hier op zijn plaats. De bijeenkomst duurt van acht tot tien uur en het gebeurt niet zelden dat men slechts één of twee regels leest, omdat ook alle annotaties van de passus besproken moeten worden. De cultuur is geen vijver, de cultuur is een spleet in de aarde. Ik wil niet sentimenteel zijn (sentimentaliteit is een vloek), maar toen ik over de Gedempte Oude Gracht in Haarlem naar m'n geparkeerde auto liep, voelde ik me heel treurig.

A.L. Snijders (Amsterdam, 1937)

20-11-2010 om 19:58 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2007 en ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2009.

A Week Later 

A week later, I said to a friend: I don't

think I could ever write about it.

Maybe in a year I could write something.

There is something in me maybe someday

to be written; now it is folded, and folded,

and folded, like a note in school. And in my dream

someone was playing jacks, and in the air there was a

huge, thrown, tilted jack

on fire. And when I woke up, I found myself

counting the days since I had last seen

my husband-only two years, and some weeks,

and hours. We had signed the papers and come down to the

ground floor of the Chrysler Building,

the intact beauty of its lobby around us

like a king's tomb, on the ceiling the little

painted plane, in the mural, flying. And it

entered my strictured heart, this morning,

slightly, shyly as if warily,

untamed, a greater sense of the sweetness

and plenty of his ongoing life,

unknown to me, unseen by me,

unheard, untouched-but known, seen,

heard, touched. And it came to me,

for moments at a time, moment after moment,

to be glad for him that he is with the one

he feels was meant for him. And I thought of my

mother, minutes from her death, eighty-five

years from her birth, the almost warbler

bones of her shoulder under my hand, the

eggshell skull, as she lay in some peace

in the clean sheets, and I could tell her the best

of my poor, partial love, I could sing her

out with it, I saw the luck

and luxury of that hour.

The Unborn 

Sometimes I can almost see, around our heads,

Like gnats around a streetlight in summer,

The children we could have,

The glimmer of them.

Sometimes I feel them waiting, dozing

In some antechamber - servants, half-

Listening for the bell.

Sometimes I see them lying like love letters

In the Dead Letter Office

And sometimes, like tonight, by some black

Second sight I can feel just one of them

Standing on the edge of a cliff by the sea

In the dark, stretching its arms out

Desperately to me.

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Amerikaanse schrijver en literaire biograaf Mark Harris (eig. Mark Harris Finklestein) werd geboren op 19 november 1922 in Mount Vernon, New York. Harris werkte als journalist o.a. in New York City bij The Daily Post en in St. Louis voor de International News Service. Ook werkte hij in Chicago bij Negro Digest and Ebony voordat hij zich inschreef aan de universiteit van Denver, waar hij in 1951 een Master's degree behaalde. Na zijn doctoraat in American Studies aan de Universiteit van Minnesota in 1956 ging hij les geven aan verschillende universiteiten en vestigde zich uiteindelijk in Arizona, waar hij Engels doceerde en van 1980 tot 2001 creatief schrijven onderwees. Zijn eerste roman, Trumpet to the World, werd gepubliceerd in 1946.  Harris is vooral bekend om een viertal romans over honkbal spelers: The Southpaw (1953), Bang the Drum Slowly (1956), A Ticket for a Seamstitch (1957), en It Looked Like For Ever (1979).Geschreven in een volkse taal vertellen deze boeken het verhaal van Henry "Author" Wiggen, een werper voor de fictieve New York Mammoths. In 1956 werd Bang the Drum Slowly bewerkt voor televisie. In 1973 werd de roman werd ook verfilmd.

Uit: Bang the Drum Slowly

„Me and Holly were laying around in bed around 10 A.M. on a Wednesday morning when the call come. I was slow answering it, thinking first of a comical thing to say, though I suppose it long since stopped handing anybody a laugh except me. I don't know. I laugh at a lot of things nobody ever laughs at except her. "Do not be funny," she said. "Just answer it." But I seen her kind of listening out of the corner of her eye.
"Triborough Bridge," I said.
"I have a collect call for Mr. Henry Wiggen from Rochester, Minnesota," said the operator.
"I do not know a soul there," said I, "and I do not accept collect calls under any circumstances." I used to accept a lot of collect calls until I got wise to myself.
Then behind the operator I heard this voice saying, "Come on, Arthur."
Well, there is only one person in this world that calls me "Arthur," and the first thing I thought when I heard it was I got this picture of him in jail in Rochester, Minnesota. Do not ask me why jail, but that was the picture I got, and I said to Holly, "Bruce is in jail in Minnesota," and she sat up in bed, and I said to the operator, "Tell him this better be important."
"Arthur, Arthur," said he, "you must speak to me," and I said I would.
And then it was like speaking to him always is, where all he can say is this one thing his mind might be on, like he might get up in the morning saying, "I must write a postcard home," and says it while dressing, and says it at breakfast, and says it maybe 3 or 4 times all morning, or he says, "Arthur, I must have $20," and says it again all the way to the park and all the time dressing and drilling, and then might say it in the middle of the ball game when you are trying to keep your mind on what you are doing until you finally give him his 20 and he stops saying it and becomes silent, and he said, "You have got to come and see me."
"What did you do?" I said. I still thought he was in jail.
"You have got to come and see me," he said. "I am in the hospital."
"With what?" I said.
"You have got to come and see me," he said.“

"All he says is I have got to go and see him," I said.
"What did he do?" she said.
"He is in the hospital," I said.
"Then you have got to go," she said.
"I will come," I said.“

Mark Harris (19 november 1922 - 30 mei 2007)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph Wilhelm Aigner werd geboren op 18 november 1954 in Wels. Zie ook mijn blog van 19 november 2009.

„An einem kleinen Tisch in diesem fremden Garten, wo zwischen Schwertlilienduft und Amselgesang ein gebrechlicher Regen sich zu bewegen beginnt, denk ich mit Tinte schreibend, wie wahr das Sprichwort sein kann, dass die Wahrheit ein Maulwurf ist. Maulwürfe sind Einzelgänger, die ihr Revier heftig verteidigen und nur in der Frühlingsnot zusammenfinden. Was sind sie noch? Blind. Und sie lassen sich kaum sehn. Ihre Hügel auf unseren vorgefertigten Wiesen sind uns ein Ärgernis. Die Schrift zerfließt nun nach allen Seiten. Nur was ich unter der Hand aufzeichne, bleibt ein wenig länger: dass wir ersticken würden, müssten wir dem Maulwurf nachkriechen. Dass wir dort nicht hineinpassen. Und dass dies so erschütternd ist, wie geliebt zu werden und nicht zu lieben.
Nebel ragten in die Straße, als ginge diese hügelige Landschaft in Fetzen. Aber je höher ich in sie hinauffuhr, desto dichter wurde der Stoff, bis ich das abgeschiedene Dorf erreichte, das entblößt aus dem rundum drapierten hellen Musselin ragte und dem eine Festung aufgesetzt ist wie eine zu große und zu schwere Krone. Dort wurde ein Dilettantenkonzert mit Gitarren aufgeführt, geradezu eine Schändung des mit merkwürdigen Landschaftsfresken geschmückten Saals, und ich ging weg. Kam in eine Kapelle mit der Madonnenstatue im unruhigen Schein einer ans letzte Wachs sich haltenden Flamme. Dann ein Innenhof, rundum hoch bewachsen von Jasminranken mit tausenden weißen Sternen. Am Ende eines beleuchteten hohen Gangs öffnete ich das Fenster. Über die roten Dächer des Dorfs kroch und schwelte der Nebel, und teils waren nur die Kamine zu sehen. Da löste sich ein Nebelbrocken, ein aufgeblähter Magen, hievte sich hoch, schwenkte herum und schob sich fünf Armlängen entfernt allesverdeckend vor den Ausblick. In diesem Nebelmagen sah ich meinen Schatten unter dem Kreuz des darüberliegenden Fensters, und ich sah mir zu wie ich verging, grauer werdend, leichter, durchsichtiger und aufgelöst. Die Dächer kamen wieder zum Vorschein mit den großen und kleinen Kaminen, in die der Nebel hineinzuschlüpfen schien.“

Christoph Wilhelm Aigner (Wels, 18 november 1954)

De Duitse schrijfster Anna Seghers werd op 19 november 1900 geboren in Mainz als Anna Reiling. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2009.

Uit: Transit

„Wir betraten die Pizzaria. Ich setzte mich mit dem Gesicht zum offenen Feuer. Der Arzt ließ drei Gedecke bringen. Er sah auf die Uhr. Er bestellte eine Pizza für zwölf Francs. Man brachte den Rosé. Die ersten zwei Gläser Rosé trinken sich immer wie Wasser. Das offene Feuer da, sehen Sie, kann mir gefallen. Und wie der Mann auf den Teig schlägt mit lockerem Handgelenk. Ja, eigentlich gefällt mir auf Erden nur das: Ich meine, nur das gefällt mir, was immer vorhält. Denn immer hat hier ein offenes Feuer gebrannt, und seit Jahrhunderten hat man den Teig so geschlagen. Und wenn Sie mir vorwerfen, daß ich selbst immer wechsle, so antworte ich, das ist auch nur eine gründliche Suche nach dem, was für immer vorhält.
Der Arzt sagte: "Erzählen Sie mir doch bitte noch einmal alles, was Sie über die Fahrt nach Oran wissen!" Ich erzählte ihm also zum dritten Mal, wie ich den kleinen klägliche Mausemann bei dem Korsen entdeckt und ihm nachgegangen war, um etwas über eine Passage in Erfahrung zu bringen, so wie jetzt der Arzt mir nachging, um etwas über eine Passage in Erfahrung zu bringen. Nicht ich, der Arzt saß mit dem Gesicht zur Tür. Auf einmal veränderte sich sein Gesicht. Er sagte: "Erzählen Sie bitte Marie alles noch einmal. Ich drehte mich um. Da kam denn die Frau an den Tisch. Sie sah ausschließlich meinen Begleiter an. Sie sagte nichts. Sie nickte ihm nur leicht zu in altem geläufigem Einverständnis. Der Arzt sagte: "Der Herr hier hat die Freundlichkeit, uns einen guten Ratschlag zu geben." Sie sah mich kurz an. Zuweilen ist das Erkennen statt an die Nähe, an eine gewisse Strecke Entfernung gebunden. Ich machte keinerlei Anstrengung, mich ihr zu erkennen zu geben. Mir war eiskalt. Inzwischen wurde die Pizza gebracht, so groß wie ein kleines Wagenrad. Der Kellner schnitt für jeden von uns ein Dreieck heraus. Der Arzt sagte: "So iß doch etwas, Marie, du siehst müde aus." Sie erwiderte: "Es war wieder nichts." Er nahm ihre Hand. Ich spürte keine Eifersucht. Ich hatte nur das Gefühl, ich müßte rechtzeitig etwas wegnehmen, was ihm nicht zustand, womit er unmöglich umgehen konnte. Ich faßte ihn wirklich am Handgelenk. Ich drehte ein wenig seine Hand, so daß die Frau ihre Finger herauszog, ich aber das Zifferblatt seiner Armbanduhr zu sehen bekam. Ich hatte mich wieder in der Gewalt und teilte ihm mit, ich müßte gleich weggehen. Er sagte enttäuscht, er habe gehofft, mein Abend sei frei. Marie habe auch keinen Hunger, er könne unmöglich die Pizza allein essen, er würde sogar für mich Brotkarten auslegen. Vor allem müßte ich noch Marie die ganze Sache erzählen. Er schenkte mir Rosé ein; nachdem ich auch dieses Glas heruntergetrunken hatte, wurde mir klar, daß die Frau, wenn ich jetzt von hier wegging, mir keineswegs folgen, sondern bei dem Arzt sitzen bleiben würde.“

19-11-2010 om 19:32 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 19 november 2009.

Light 

Last night I fled until I came

To streets where leaking casements dripped

Stale lamplight from the corpse of flame;

A nervous window bled.

The moon swagged in the air.

Out of the mist a girl tossed

Spittle of song; a hoarse light

Spattered the fog with heavy hair.

Damp bells in a remote tower

Sharply released the throat of God,

I leaned to the erect night

Dead as stiff turf in winter sod.

Then with the careless energy

Of a dream, the forward curse

Of a cold particular eye

In the headlong hearse.

The Cross 

There is a place that some men know,

I cannot see the whole of it

Nor how I came there. Long ago

Flame burst out of a secret pit

Crushing the world with such a light

The day-sky fell to moonless black,

The kingly sun to hateful night

For those, once seeing, turning back:

For love so hates mortality

Which is the providence of life

She will not let it blessed be

But curses it with mortal strife,

Until beside the blinding rood

Within that world-destroying pit

-Like young wolves that have tasted blood,

Of death, men taste no more of it.

So blind, in so severe a place

(All life before in the black grave)

The last alternatives they face

Of life, without the life to save,

Being from all salvation weaned-

A stag charged both at heel and head:

Who would come back is turned a fiend

Instructed by the fiery dead.

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

De Italiaanse-Albanese dichter en schrijver Girolamo de Rada werd geboren op 19 november 1814 in Macchia Albanese. Zie ook mijn blog van 19 november 2008.

Like two radiant lips...

The vineyards were golden,

Foxes with their exhausted young

Were descending from the mountains

At the end of the harvest,

At the time of year when the sun

Retreats from such places (as mothers

Who have sung and danced retreat from earth),

At the time I left for Fjokat.

Tall and with embroidered cuffs

And braided hair

Bound in a white ribbon,

There was a maiden at the fountain,

Pensive her brow,

Her scarf tied to a blue sash

Extending to the ground.

The moment she sensed my presence

She turned towards me,

Elegant and graceful,

Trembling with joy.

The lad: "Will you give me a drop of your water, maiden?"

The maid: "As much as you wish, sir."

"Whose daughter are you, maiden?

Are you not from here?"

When as a lad I left home

For Salonika, there were no maidens

In the village with such charm."

Lifting her jug

She said blushingly:

"I am the daughter of Kollogre"

And departed, her head uncovered.

Though she took that path,

The thorns that covered it

Did not scratch her,

For I held them back

With my bleeding arms.

We seemed on that evening

Like two radiant lips

In a moment of ecstasy.

Vertaald door Robert Elsie

Girolamo de Rada (19 november 1814 – 28 februari 1903)

Buste in Macchia Albanese.

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijfster Veronika Aydin werd in 1961 in Emmerich geboren. Zie ook mijn blog van 19 november 2009.

Uit: Amour fou (Bloemlezing)

„Zornig bohrte er sich in sie, stieß sich tief in sie hinein. Wut verknotete die Muskeln seiner Brust und steigerte die Spannung, die seinen ganzen Körper straffte. Verdammt, warum hatte sie das gesagt? Ich liebe dich! Was hatte denn Liebe mit diesem aneinander Klatschen ihrer verschwitzten Körper zu tun, diesem heißen, feuchten Ineinander, dieser Suche nach Händen, Lippen, Zungen? Eine Abmachung hatten sie getroffen – damals. Nach dem ersten gierigen Verschlingen, das sie hitzig gegeneinander trieb, hatte er sie bei den Schultern gepackt und angesehen. Fest angesehen.
»Verlieb dich nicht in mich!«, hatte er gesagt und sie hatte es versprochen. Jetzt hatte sie ihr Versprechen gebrochen. Ich.lie.be. dich. Die Worte hämmerten in seinem Kopf und bei jeder Silbe stieß er heftig zu, wieder und wieder. Ihr Verlangen und ihre Hingabe brannten sich durch seine Haut. Ihr Stöhnen und Umschlingen steigerten seine Lust und Qual. Murmelnde Kehle, schmatzender Schoß. Er verschloss sie mit seiner Zunge und seinem Schwanz. Nahm ihr alle Töne. Und wusste dennoch um sie. Verdammt, warum nur? Angerührt an Stellen, die verboten waren. Erreicht hinter Draht und Graben. Ich will nicht lieben, schrie es in ihm.
»Ich will nicht!«, schrie er laut, als er mit einer letzten tiefen Bewegung in ihr verströmte. Keuchend sackte er zusammen. Fiel auf sie, fiel in sie.
Weiche Arme legten sich um ihn.
»Ich weiß«, sagte sie.“

Veronika Aydin (Emmerich, 1961)

Emmerich

19-11-2010 om 19:22 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007 en ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Uit: Chaos en Rumoer

„Nadat Otto Vallei zich zes maanden lang iedere dag in zijn werkkamer had opgesloten om aan een roman te werken, biechtte hij zijn vrouw Karin op dat hij nauwelijks vorderingen had gemaakt. En zelfs dat was een zonnige voorstelling van zaken. In zekere zin was hij niet eens aan die roman begonnen.
Karin reageerde tamelijk laconiek op Otto’s bekentenis, wat hem eerst verbaasde, daarna opluchtte en uiteindelijk zachtjes kwetste. Hij kon natuurlijk niet van haar verlangen dat ze net als hij diep ontgoocheld was, maar een minimum van solidaire somberheid had hij toch wel van haar verwacht. In plaats daarvan was ze alleen maar nieuwsgierig. Waarschijnlijk kon ze het zich niet goed voorstellen dat iemand in zes maanden tijd zó weinig kon uitvoeren. Zelf kon Otto
het zich achteraf ook niet goed voorstellen.
‘Heb je echt niets op papier gekregen?’ vroeg ze. ‘Niet eens één zin, zoals Jack Nicholson in The Shining?’
Hij gaf haar tien a-viertjes waarop hij die ochtend iets schamels had uitgeprint. Hij had de computer het aantal woorden, regels en zelfs lettertekens laten berekenen.
‘Zesduizendwoordenennogiets.Vijfhonderdeenentwintigregels. Een gruwelijke oogst na een halfjaar. Vind je niet?’
De dagen na zijn bekentenis klaagde Otto dat hij niet aan het werk kwam, omdat hij allerlei verplichtingen had: lezingen, recensies schrijven, dat soort dingen. Bovendien ging iedere dag wel een paar keer de telefoon. Hij had geen leven zo.
De telefoon was sinds jaar en dag een van zijn ergste vijanden. Niets was funester voor het heilig vuur dan het ijzingwekkende gerinkel. Iedere keer dat de telefoon ging, trof het geluid hem als een
goed doordachte poging hem in een hoek te drijvenwaaruit niet viel te ontsnappen. Niet opnemen was onmogelijk; hoe langer het gerinkel aanhield, hoe meer dwang erin doorklonk. Je moest opnemen. Je móest. Anders was je slap en laf. Slap en laf en bang. Dus nam je op.“

Joost Zwagerman (Alkmaar, 18 november 1963)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008. en ook mijn blog van 18 november 2007 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Dochter

Ze duwt prikkeldraad opzij,
haar vingers bloeden,
ze ziet wit, ze heeft het koud

voorbij het prikkeldraad zijn struiken
kaal nog en met doornen,
'Loop daaromheen!' stemmen jagen haar op

ze loopt erdoorheen
en rozen vangen aan met bloeien, geuren,
schuchtere rozen overal

voorbij de struiken schijnt de zon, ze gaat daar zitten,
er is daar mos en er zijn daar vlinders,
dagpauwogen, nachtpauwogen, pijlstaarten, vossen

ze leunt achterover, ze is mijn dochter,
ze kijkt niet om,
ze wil nergens in veranderen.

Een streep

Ik trok een streep;
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.

Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.

De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.

Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. In München. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007. Zie ook mijn blog van 9 november 2009 en ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Uit: Mephisto

“In den ersten Wochen seines illegalen Dienstes hatte Ulrichs einmal den Versuch  gemacht, Hendrik Höfgen ins Vertrauen zu ziehen. Aber der Intendant wurde ängstlich,  nervös und gereizt. „Ich will von diesen Dingen nichts wissen“, sagte er hastig.
„Ich darf von ihnen nichts wissen – verstehst du mich? Ich mache beide Augen zu, ich sehe nicht, was du treibst. Keinesfalls aber darf ich eingeweiht sein.“
Nachdem er sich davon überzeugt hatte, daß er unbelauscht war, versicherte er  dem Freund noch mit gepreßter Stimme, wie schwierig und peinlich es für ihn sei,  sich so andauernd und konsequent verstellen zu müssen. „Aber ich habe mich nun  einmal zu dieser Taktik entschlossen, weil ich sie für die richtigste und wirkungsvollste halte“, raunte Hendrik und versuchte es noch einmal mit den Verschwörerblicken,  die jedoch von Ulrichs nicht mehr erwidert wurden. „Es ist keine bequeme Taktik,
aber ich muß sie durchhalten. Ich befinde mich mitten im Lager des Feindes. Von  innen heraus unterhöhle ich seine Macht...“
Otto Ulrichs hörte kaum noch hin. Vielleicht geschah es in diesem Augenblick, daß die Illusion von ihm wich und daß er Hendrik Höfgen erkannte.  Wie meisterhaft der Intendant sich verstellte! Diese Leistung war in der Tat eines  großen Schauspielers würdig. Man hätte ja wahrhaftig glauben können, es wäre  Hendrik Höfgen nur um Geld, Macht und Ruhm zu tun, anstatt um die Unterhöhlung
des nationalsozialistischen Regimes.
Im breiten Schatten des Ministerpräsidenten fühlte er sich so sicher und geborgen,  daß er es sich leisten zu dürfen glaubte, mit der Gefahr zu kokettieren, die Schrecken  der Katastrophe schalkhaft zu beschwören. Da er mit einem Theaterdirektor in Wien  telephonierte, von dem er sich einen Schauspieler ausleihen wollte, sagte er mit der  klagenden, singenden Stimme, die wehleidig die Vokale zerdehnte: „Tja mein Lieber - in ein paar Wochen werde ich vielleicht schon bei Ihnen in Wien auftauchen ... Ich  weiß nicht, ob ich mich hier noch vierzehn Tage halte. Meine Gesundheit – Sie verstehen  mich recht? – meine Gesundheit ist so schrecklich angegriffen ...“

Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)

De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008.en ook mijn blog van 18 november 2009.

Quarry

Wings beat to overtake.

Now, above you like a fire shot

In a silent film the rush begins.

Wings fold inward, the air turrents,

Streams, as a ball swirling in a tube,

Grey bullet in the barrel,

The slide to the kill and the talons,

Make their mark before the hitch.

Soft plosives bearly sounding,

Crake, blood cupped in the claws,

From the breast and the rose

Heart, now in a tail spin,

Nostrils whine in the fall.

No jury just but a sup of the faded

Heart by one raging one.

The wilted wings are stirring

To the last as the pointed

Wingman ferries, the wholly bred,

Quarry of perfection, jolts

And jilts, and His scythe of feathers

Holds sway in the whirl.

As the God-made creature

From high heaven flies

The mourning dove must die.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

Boston bij avond

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. . Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

Bekenntnis

Ich will ergründen alle Lust,
so tief ich dürsten kann;
ich will sie aus der ganzen Welt
schöpfen, und stürb´ ich dran.

Ich will´s mit all der Schöpferwut,
die in uns lechzt und brennt;
ich will nicht zähmen meiner Glut
heißhungrig Element.

Ward ich durch frommer Lippen Macht,
durch zahmer Küsse Tausch?
Ich ward erzeugt in wilder Nacht
und großem Wollustrausch!

Und will nun leben so der Lust,
wie mich die Lust erschuf.
Schreit nur den Himmel an um mich,
ihr Beter von Beruf!

Frecher Bengel

Ich bin ein kleiner Junge,
ich bin ein großer Lump.
Ich habe eine Zunge
und keinen Strump.

Ihr braucht mir keinen schenken,
dann reiß ich mir kein Loch.
Ihr könnt euch ruhig denken:
Jottedoch!

Ich denk vo euch dasselbe.
Ich kick euch durch den Lack.
Ich spuck euch aufs Gewölbe.
Pack!

18-11-2010 om 16:20 geschreven door Romenu  

De  Venezolaanse dichter en schrijver Eugenio Montejo werd geboren in Caracas op 18 november 1938. Zie ook mijn blog van 18 november 2008 en ook mijn blog van 18 november 2009.

The earth turned to bring us closer

The earth turned to bring us closer,
it spun on itself and within us,
and finally joined us together in this dream
as written in the Symposium.
Nights passed by, snowfalls and solstices;
time passed in minutes and millennia.
An ox cart that was on its way to Nineveh
arrived in Nebraska.
A rooster was singing some distance from the world,
in one of the thousand pre-lives of our fathers.
The earth was spinning with its music
carrying us on board;
it didn't stop turning a single moment
as if so much love, so much that's miraculous
was only an adagio written long ago
in the Symposium's score.

Life

To Vicente Gerbasi

Life boards planes and heads off into the distance;
by day, by night, at every instant
it¹s leaving for some remote airport.

Life goes away, disappears, comes back later on.
It¹s hard to follow life:
it keeps secretive unpredictable hours,
changes itinerary, sleeps right through the trip,
goes on flying.

Life could be arriving now, we don¹t know,
it might be in Nebraska or Istambul
or maybe it¹s that woman asleep opposite us
in the transit lounge.

Life¹s the unknown on the board of destinations,
the travellers who leave or return,
fear, adventure, weeping,
the clouds that wait for us beyond the good-byes
and the pure planes that lift
towards the high winds of desire.

Vertaald door Peter Boyle

Eugenio Montejo (18 november 1938 - 5 juni 2008)

De dichter (pseudoniem Saul van Messel) en historicus Jakob (Jaap) Meijer werd geboren in Winschoten op 18 november 1912. Zie ook mijn blog van 18 november 2008

Op weg

glad dit papier
dat mijn geluid
verzacht

als jouw huid
die mijn rapier
verwacht

mijn toverstaf
gevuld met zoete
woordenpracht

Past–orale

wij lagen in het hooi
– wat is je mondje mooi –

wij stonden in een sloot
– wat is je degen groot –

hoe lang is het geleden
zucht mijn heden

Jaap Meijer (18 november 1912 - 9 juli 1993)

De Canadese schrijfster Margaret Atwood werd geboren in Ottawa op 18 november 1939. Zie ook mijn blog van 18 november 2008

Uit: Oryx and Crake

„Snowman wakes before dawn. He lies unmoving, listening to the tide coming in, wave after wave sloshing over the various barricades, wish-wash, wish-wash, the rhythm of heartbeat. He would so like to believe he is still asleep.

On the eastern horizon there's a greyish haze, lit now with a rosy, deadly glow. Strange how that colour still seems tender. The offshore towers stand out in dark silhouette against it, rising improbably out of the pink and pale blue of the lagoon. The shrieks of the birds that nest out there and the distant ocean grinding against the ersatz reefs of rusted car parts and jumbled bricks and assorted rubble sound almost like holiday traffic.

Out of habit he looks at his watch — stainless-steel case, burnished aluminum band, still shiny although it no longer works. He wears it now as his only talisman. A blank face is what it shows him: zero hour. It causes a jolt of terror to run through him, this absence of official time. Nobody nowhere knows what time it is.

‘Calm down,’ he tells himself. He takes a few deep breaths, then scratches his bug bites, around but not on the itchiest places, taking care not to knock off any scabs: blood poisoning is the last thing he needs. Then he scans the ground below for wildlife: all quiet, no scales and tails. Left hand, right foot, right hand, left foot, he makes his way down from the tree. After brushing off the twigs and bark, he winds his dirty bedsheet around himself like a toga. He's hung his authentic-replica Red Sox baseball cap on a branch overnight for safekeeping; he checks inside it, flicks out a spider, puts it on.“

Margaret Atwood (Ottawa, 18 november 1939)