Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
14-02-2010
Julia de Burgos, Vsevolod Garsjin, Edmond About, Johann Martin Usteri, Pierre-Claude de La Chaussée, Leone Battista Alberti
De Puerto Ricaanse dichteres en schrijfster Julia de Burgos (eig. Julia Constanze Burgos García) werd geboren op 14 februari 1914 in Carolina. Zie ook mijn blog van 14 februari 2009.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
To Julia de Burgos (door Julia de Burgos)
The people are saying that I am your enemy,
That in poetry I give you to the world.
They lie, Julia de Burgos.They lie, Julia de Burgos.
The voice that rises in my verses is not your voice:
it is my voice;
For you are the clothing and I am the essence;
Between us lies the deepest abyss.
You are the bloodless doll of social lies
And I the virile spark of human truth;
You are the honey of courtly hypocrisy; not I-
I bare my heart in all my poems.
You, like your world, are selfish; not I-
I gamble everything to be what I am.
You are only the serious lady.Seniora.Dona Julia.
Not I.I am life.I am strength.I am woman.
You belong to your husband, your mast.Not I:
I belong to nobody or to all, for to all, to all
I give myself in my pure feelings and thoughts.
You curl your hair and paint your face.Not I:
I am curled by the wind, painted by the sun.
You are the lady of the house, resigned, submissive,
Die Taschenuhr, die auf dem Schreibtisch lag, sang hastig und eintönig zwei Noten. Der Unterschied zwischen diesen Noten war, selbst für das feinste Ohr, schwer wahrzunehmen. Ihrem Besitzer aber, dem bleichen Herrn, der an diesem Tisch saß, erschien das Ticken der Uhr wie ein ganzes Lied.
»Dieses Lied ist trostlos und trübselig,« sprach der bleiche Mensch zu sich selbst. »Die Zeit selbst singt es und singt wie zu meiner Belehrung erstaunlich eintönig. Drei, vier, zehn Jahre zurück hat die Uhr genau so getickt wie heute und wird in zehn Jahren ganz ebenso ticken.« Und der bleiche Mensch warf einen trüben Blick auf sie, wandte aber die Augen sofort von ihr ab, dorthin, wohin er vorher, ohne etwas zu sehen, gestarrt hatte.
»Im Takt ihres Ganges ist das ganze Leben mit seiner ganzen scheinbaren Mannigfaltigkeit dahingegangen: mit Kummer und Freude, mit Verzweiflung und Begeisterung, mit Haß und Liebe. Und nur jetzt, in dieser Nacht, da alles in der riesengroßen Stadt und in dem riesengroßen Hause schläft und da es keine anderen Laute gibt als das Pochen des Herzens und das Ticken der Uhr, nur erst jetzt sehe ich, daß alle diese Betrübnisse, Freuden, Begeisterungen und alles, was im Leben geschehen ist, lauter körperlose Gespenster sind. Sowohl die einen, denen ich nachgejagt bin, ohne zu wissen warum, als die anderen, die ich floh, ohne zu wissen warum. Ich wußte damals nicht, daß es im Leben nur ein wahrhaft Seiendes gibt die Zeit. Die Zeit, die schonungslos gleichmäßig dahingeht, ohne dort stehenzubleiben, wo der unglückliche, nur dem Augenblick lebende Mensch verweilen möchte und die den Schritt nicht um das geringste beschleunigt, selbst dann, wenn die Wirklichkeit so schwer ist, daß man sie zu einem vergangenen Traum machen möchte; die Zeit, die nur ein Lied kennt, dasjenige, das ich jetzt so qualvoll deutlich höre.«
Er dachte es, die Uhr aber tickte und tickte weiter, das ewige Lied der Zeit lästig wiederholend. An vieles erinnerte ihn dieses Lied.
»Seltsam in der Tat, Ich weiß, es kommt vor, daß irgendein besonderer Geruch oder ein Gegenstand von ungewöhnlicher Form oder ein sehr ausgesprochenes Motiv in der Erinnerung ein ganzes Bild aus dem Längsterlebten wachruft.
Vsevolod Garsjin (14 februari 1855 31 maart 1888)
LORSQU'ON lui presenta les dernieres listes derecensement, il y ecrivit lui-meme, d'une petite ecritureseche et herissde comme un chaume :
"Jean-Pierre Bitterlin, de Luneville ; 60 ans d'age,35 ans de services effectifs, n campagnes, 2 blessures; capitaine de 1834, chevalier de 1836, retraite'en 1847, medaille de Sainte-Helene."
Sa personne courte et compacte semblait roidie par1'habitude du commandement plus encore que par lesanne'es. II n'avait jamais 6t ce que les couturieresappellent un bel homme ; mais en 1858 il lui manquaitun millimetre ou deux pour avoir la taille reglementaire du soldat. Tout me porte a croire que soncorps s'e'tait tasse peu a peu sur les grandes routes, aforce de mettre un pied devant 1'autre : une, deux !
Ses pieds etaient courts et ses mains larges. Sa figure,uniform dm ent rouge, et ridee a petits plis comme unjabot, avail conservd un caractere de fermete'. La fine moustache n'etait plus souple comme autrefois ; iln'y avait pas de pommade hongroise qui cut la vertude la dompter : on aurait dit une brosse a dentsplantde dans la levre superieure. Elle dtait toujouranoire comme le jais, depuis le dimanche matinjusqu'au mercredi soir ; si elle grisonnait un peu dansles derniers jours de la semaine, c'est que Fart duteinturier n'a pas dit son dernier mot. Quant auxcheveux, c'est autre chose : ils e"taient naturellementnoirs, et ils 1'ont e'te' jusqu'a la fin ; le marchand lesavait garantis. L'age du capitaine, escamot^ parune vanite toujours jeune, se trahissait uniquement parles touffes de poils blancs qui s'e'chappaient de sesoreilles et par les plis de sa figure, plus onduleusequ'un lac aux premiers frissons du matin.
Man schafft so gern sich Sorg und Müh, Sucht Dornen auf und findet sie, Und läßt das Veilchen unbemerkt, Das uns am Wege blüht.
Life let us cherish
Life let us cherish, while yet the taper glows, And the fresh flowret pluck ere it close; Why are we fond of toil and care? Why choose the rankling thorn to wear?
Johann Martin Usteri (14 februari 1763 29 juli 1827)
Pauvres époux d'une moitié rebelle, Votre malheur n'est pas chose nouvelle ; Et l'art de faire enrager un mari. Et n'est pas un art inventé d'aujourd'hui. C'est un secret aussi vieux que les hommes, Perpétué jusqu'au siécle où nous sommes, Mais où le diable et l'esprit féminin Ont, à présent, mis la dernière main. Qu'ainsi ne soit : Adam, notre bon pere, Fut, comme vous, dans la même misere; Hors qu'à présent on peut, chez ses voisins, S'aller par fois venger de ses chagrins. Le pauvre Adam fut bien plus misérable, Car il m'avoit que sa femme et le diable. C'est là le tiers qu'a toujours eu l'hymen. Mais quelle femme avoit le bon humain! Combien de fois regretta-t-il sa côte! La belle étoit aigre, hargneuse, haute; Pour son bon-homme elle avoit trop d'appas ; C'étoit un sot qui ne la valoit pas. Jamais époux a-t-il valu sa femme? Las à la fin des mépris de la dame, Au Créateur il fut conter le tout. " Seigneur, lui dit le pauvre époux à bout, Rends-moi ma côte, et reprends ta femelle, Ou fais exprès un paradis pour elle. " Anges, sous cape, en soûrirent entr'eux : On rit toujours d'un époux malheureux. Le Seigneur seul eut pitié de sa peine. " Prends, lui dit-il, cette huile souveraine; Va t'en frotter le visage en secret.
Pierre-Claude de La Chaussée (14 februari 1692 14 mei 1754)
De grootste kunstenaars in de oudheid waren van mening dat een gebouw vergelijkbaar was met een levend wezen zodat we bij het ontwerpen de natuur moeten navolgen. Laten we daarom onderzoeken hoe het kan gebeuren dat sommige lichamen die de natuur zelf heeft voortgebracht mooier zijn en andere minder mooi of zelfs misvormd. Het is duidelijk dat in lichamen die mooi gevonden worden, de delen of ledematen niet allemaal hetzelfde zijn, ook al verschillen ze niet in alle opzichten; want we vinden dat zelfs die delen, waarin de meeste verschillen zitten iets eigens ingeplant hebben dat, bij alle verschillen, ze alle mooi maakt. Want er is zonder twijfel een zekere voortreffelijkheid en natuurlijke schoonheid in de vormen van gebouwen die onmiddellijk de geest vervult met genoegen en bewondering. Ik ben van mening dat schoonheid, majesteit, elegantie en dergelijke kwaliteiten zitten in die bijzonderheden die, als je ze weg zou nemen of veranderen het geheel alledaags en onaangenaam zouden maken.
Leone Battista Alberti (14 februari 1404 25 april 1472) Standbeeld in de Uffizi Galerij in Florence
