|
De Duitse schrijver Eberhard Panitz werd geboren op 16 april 1932 in Dresden. Zie ook mijn blog van 16 april 2007 en ook mijn blog van 16 april 2009. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Uit: Meines Vaters Straßenbahn
Es folgten schlaflose Nächte, ich wanderte mit Sir oder Horst Rehder in dunklen Straßen umher, vor allem mit der Grünen, die schon ihren Plan fürs Leben fix und fertig hatte: »Ich geh´ zum Theater,
deshalb heirate ich nicht und bleibe kinderlos.« Sie nahm bei Cordy, die ich darum bat, Schauspielunterricht und ging an meiner Stelle mit ihr abends ins Operettenhaus.
Wenn ich sie spätabends vor ihrer Haustür erwartete, trällerte sie Lehár- oder Strauß-Melodien.
Das Rollendeklamieren machte ihr weniger Spaß, sie meinte: »Die Minna von Barnhelm und die Luise liegen mir eben nicht, viel zu altmodisch.« Sie schwärmte von neuen, ganz ungewöhnlichen Theaterstücken:
»Mit Songs, ohne Trallala, du mußt dir irgendwas einfallen lassen !« Nach Mitternacht, im nahen Wald oder auf einer Wiese, erzählte sie wüste Geschichten, für die sie sich phantastische Dekorationen und Kostüme erdachte und am liebsten gleich eine Bühne zwischen Bäumen errichtete, um die Hauptrolle zu spielen. »Ich halt´s auf der Schule nicht mehr aus, dieses gewöhnliche Leben und Lernen, lauter Zeug, was ich sowieso nie brauche«, sagte sie und spottete über Herrn Fischer und die anderen Lehrer, die nichts von der Kunst und den wirklichen Problemen verstünden. »Trockene, langweilige Typen.« Ich nickte, mir war auch die Schule verleidet, weil Herr Fischer allzu pedantisch die Orthographie- und Kommafehler meiner langen, schwungvollen Deutschaufsätze ankreuzte und lediglich:
»Insgesamt befriedigend« darunterschrieb. »Ja, es muß was passieren, wir dürfen uns nicht alles gefallen lassen«, sagte ich und begeisterte mich immer mehr an Ursulas Ideen. »Theater, Kabarett, Agitprop oder wenigstens ein Flugblatt gegen Fischer !«
Eberhard Panitz (Dresden, 16 april 1932)
In 1962
De Ierse dichter, musicus en komiek Spike Milligan werd geboren op 16 april 1918 in Ahmednagar in Indië. Zie ook mijn blog van 16 april 2009 en ook mijn blog van 16 april 2010.
A Silly Poem
Said Hamlet to Ophelia,
I'll draw a sketch of thee,
What kind of pencil shall I use?
2B or not 2B?
Bazonka
Say Bazonka every day
That's what my grandma used to say
It keeps at bay the Asian Flu'
And both your elbows free from glue.
So say Bazonka every day
(That's what my grandma used to say)
Don't say it if your socks are dry!
Or when the sun is in your eye!
Never say it in the dark
(The word you see emits a spark)
Only say it in the day
(That's what my grandma used to say)
Young Tiny Tim took her advice
He said it once, he said it twice
he said it till the day he died
And even after that he tried
To say Bazonka! every day
Just like my grandma used to say.
Now folks around declare it's true
That every night at half past two
If you'll stand upon your head
And shout Bazonka! from your bed
You'll hear the word as clear as day
Just like my grandma used to say!
Spike Milligan (16 april 1918 27 februari 2002)
De Ierse (toneel)schrijver en dichter John Millington Synge werd geboren op 16 april 1871 in Rathfarnham. Zie ook mijn blog van 16 april 2007 en ook mijn blog van 16 april 2008. en ook mijn blog van 16 april 2009 en ook mijn blog van 16 april 2010.
THE CURSE
Lord, confound this surly sister,
Blight her brow with blotch and blister,
Cramp her larynx, lung, and liver,
In her guts a galling give her.
Let her live to earn her dinners
In Mountjoy with seedy sinners:
Lord, this judgment quickly bring,
And I'm your servant, J. M. Synge.
John Millington Synge (16 april 1871 24 maart 1909)
De Russische dichter en schrijver Konstantin Vaginov werd geboren op 16 april 1899 in Sint Petersburg. Zie ook mijn blog van 16 april 2007 en ook mijn blog van 16 april 2008. en ook mijn blog van 16 april 2009 en ook mijn blog van 16 april 2010.
Uit: Satyr Chorus
In the city, every year, starry nights turned into white nights. In the city there lived a puzzling creature--Teptyolkin. Oftentimes he could have been seen going with a teapot into a public cafeteria for boiling water, surrounded by nymphs and satyrs. Beautiful groves gave off their fragrance for him in the most foul-smelling places, and he thought mincing statues, a legacy of the eighteenth century, were radiant suns of Pentelican marble. Only sometimes did Teptyolkin raise his enormous, clear eyes--and then he saw himself in a desert.
It was a homeless, swirling desert, assuming different forms. The heavy sand rises, eats with a spiral into the unbearable sky and petrifies into columns. Waves of sand rise and congeal into walls. A pillar of dust will rise just bit and, with a flutter of wind at the top, a human being is prepared. Little grains combine and sprout into trees, twinkling with magical fruits.
For Teptyolkin, one of the most rarefied pillars of dust was Marya Petrovna Dalmatova. Clad in a swishing silk dress, she appeared to him as something immutable in mutability. And, whenever he came across her, it seemed to him she gathered the world into a shapely and harmonious unity.
But this happened only sometimes. Usually, Teptyolkin believed in the deep immutability of humanity: once it has sprung up, like a plant, it bears flowers, turning into fruit, and the fruit scattering in the form of seeds.
To Teptyolkin, everything seemed that kind of scattered fruit. He lived with the constant sensation of a decomposing membrane, of rotting seeds, among shoots already sprouting.
For him, there rose from the decaying membrane the most refined emanations, which assumed different forms.
Konstantin Vaginov (16 april 1899 26 april 1934)
Sint Petersburg
De Nederlandse dichter en etser Jan Luyken werd geboren in Amsterdam op 16 april 1649. Zie ook mijn blog van 16 april 2007. en ook mijn blog van 16 april 2009 en ook mijn blog van 16 april 2010.
Uit: Des menschen begin, midden en einde
Het Kindje Gevallen
Daar is een uitgestrekte hand,
Tot onze Kinderlyke stand.
Als 't Kindje nu, al loopt alleen,
Zo rold het menigmaal daar heen,
Doch werd terstond weêr opgeheven:
ô God, wat hebt gy onze Ziel,
Die in haar loop zo dikmaals viel,
Ook menigmaal de hand gegeeven.
Het Houte Stokpaard
Die Geest, voor 't lichaam buigen doet,
Die torst, het Paard, dat draagen moet.
D'onnooz'le ryd op 't houte Paard,
Met by zyn voetjes op de aard,
Waar over 't beter weeten lachten:
ô Houte Paard, van werelds goed,
Waar op de Ruiter gaat te voet,
Gy zyt tot spot, en tot verachten.
Het Kindje gaat School
Bepaaldheid, aan de wilde zin,
Geeft voor 't Gemoed een groot gewin.
Het Kindje moet na School toe gaan,
Zo gaat alreê zyn kruisjen aan,
Om dat het wysheid zoude leere:
Maar word hy groot in Vaders huis,
Zo drukt hem ook een grooter kruis,
Tot waare Wysheid voor den Heere.
Jan Luyken (16 april 1649 5 april 1712)
Illustratie bij Het Kindje gaat School
|
