Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
01-09-2011
W. F. Hermans, Hubert Lampo, Blaise Cendrars, Peter Adolphsen
Zij stond voor haar toilettafel, Een driedelige toilettafel, Een toilettafel met drie spiegels.
Zij kamde haar haar, En ik stond achter haar. Zij plukte uit haar kam een rafel.
En zo lichtgevend was zij, Dat ik, toen ik mij omdraaide naar de wand (De toilettafel - zij - ik - de wand), Zag een driedubbele schaduw in haar hand.
Drie lichtende vingers; ik ontweek ze schuw, Ik ontweek ze, ik, driedubbele schaduw.
Bewaakte overweg
De wit en rode zuurstangen van het verbodene Kantelen, terwijl ze breder worden. - Aldoor bellen die waanzinnig worden Aangehitst door omgekochte seinen Tot eerbetoon aan dolgeworden treinen.
Als ik op 't hek leun: plotseling bedaren. Een overrompeld, in ontzetting, staren. Palen houden eindeloze snaren Omhoog in bundels die ertussen dalen.
Hun kandelabers kammen het geruis Van hese en veeltonige elektronen. Nergens een huis. Alleen de weg. Geen bomen.
Ik haat de snelheid die de mijne kruist Tomeloos, als slaap de vaart der dromen.
De trein ijlt in een mantel van gefluit. Zijn haar een witte, overzware stroom. Zijn hart tikt haperend op de stalen sporen. - Moeder! Mijn woorden smoren in geluid. Haar wuiven gaat verloren onder stoom.
Na het eten zaten zij te roken, de voeten naar de kachel uitgestoken. De gastheer had een versleten radiotoestel aangezet om te horen, of er soms nieuws over de werkstaking was. Voorlopig scheen alles bij het oude gebleven. Of het hem tegenviel, draaide hij zolang aan de afstemknop, tot hij door het slijtagegeruis heen wat verre muziek te pakken kreeg. Twee maten waren Kasper voldoende om, door een diepe weemoed overmand, ééns temeer Mozart te herkennen. De nachtwaker haalde een kruik jenever uit het rek te voorschijn en veegde met een geruite keukenhanddoek twee glazen schoon tot ze blonken als kristal. Meer nog dan tevoren zag hij er in zijn kraaknet grijs pak als een gentleman uit die het voor zo'n kleinigheid ook wel zonder butler aankan.
Je geeft je te veel moeite, zei Kasper. Ik stel je gastvrijheid bijzonder op prijs, doch het zou vervelend zijn, als je er herrie om kreeg... Onzin, volgende maand zal ik veertig jaar onberispelijke dienst op mijn actief hebben. Wie zal na zo'n tijd de oude Simon nog de les lezen? Er bestaat trouwens geen voorschrift, dat mij verbiedt een vriend op een borrel te tracteren. Waarom zou men op een kerkhof de gastvrijheid niet beoefenen?
Kasper onderdrukte zijn lach. Niets wees erop, dat de andere het als galgehumor bedoelde.
Een beetje gezelligheid verdien je wel. stemde hij in. Maar toch moet er mij iets van het hart!
Spreek op, mijn beste!
Ronduit gezegd begrijp ik niet, wat op een plaats als deze het nut van een nachtwaker is?
Simon dronk zijn glas leeg en zuchtte van genot, blijkbaar te keurig opgevoed om waarderend met de tong te klakken.
La mer est comme un ciel bleu bleu bleu Par au-dessus le ciel est comme le Lac Léman Bleu-tendre
Lequateur
Locéan est dun bleu noir et le ciel bleu est pâle à coté La mer se renfle tout autour de lhorizon On dirait que lAtlantique va déborder sur le ciel Tout autour du paquebot cest une cuve doutremer pur
Iles
Iles Iles lles où lon ne prendra jamais terre Iles où lon ne descendra jamais Iles couvertes de végétations Iles tapies comme des jaguars Iles muettes Iles immobiles Iles inoubliables et sans nom Je lance mes chaussures par-dessus bord car je voudrais bien aller jusquà vous
Blaise Cendrars (1 september 1887 21 januari 1961)
Nach seiner Heimkehr nach Augsburg schrieb Josef sein Erlebnis auf der Tauchstrecke in summarischer Form auf ein Stück Papier nieder, das er mit dem grauschwarzen Stein zusammen in eine kleine Holzschachtel legte. Seine Absicht war, sie der Bayerischen Staatssammlung für Paläontologie und Geologie zu übergeben, aber eine Liquiditätskrise in der Versicherungsgesellschaft und eine gefühlsmäßige solche in seiner Ehe nahmen all seine Zeit und sein Denken in Anspruch, und der Stein und das Erlebnis, das sich daran knüpfte, sanken allmählich ins Halbdunkel seines Hinterkopfes zurück. Zwölf Jahre nach der Reise zum Hölloch wurden sowohl Andrea als auch Josef, wie in diesem Jahr so viele andere, von der Spanischen Grippe befallen und waren beide dem Sterben äußerst nah, kamen aber mit dem Leben davon. Während eines Spaziergangs auf der Provinostraße im selben Herbst hatten sie jedoch das Pech, dass ein Möbelträger, der gerade eine Chaiselongue in den 3. Stock hinaufhievte, genau in dem Moment einen Infarkt bekam, als sie unter dem Möbelstück entlanggingen. Andrea war auf der Stelle tot, und Josef starb zwei Tage später an seinen inneren Verletzungen. Der Möbelträger überlebte.
