Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
23-12-2012
Charles Sainte-Beuve, Giusepe di Lampedusa, Mathilde Wesendonck, Martin Opitz
Uit: What is a Classic? (Vertaald doorFrancis Steegmuller en Norbert Guterman)
A delicate question, to which somewhat diverse solutions might be given according to times and seasons. An intelligent man suggests it to me, and I intend to try, if not to solve it, at least to examine and discuss it face to face with my readers, were it only to persuade them to answer it for themselves, and, if I can, to make their opinion and mine on the point clear. And why, in criticism, should we not, from time to time, venture to treat some of those subjects which are not personal, in which we no longer speak of some one but of some thing? Our neighbours, the English, have well succeeded in making of it a special division of literature under the modest title of "Essays." It is true that in writing of such subjects, always slightly abstract and moral, it is advisable to speak of them in a season of quiet, to make sure of our own attention and of that of others, to seize one of those moments of calm moderation and leisure seldom granted our amiable France; even when she is desirous of being wise and is not making revolutions, her brilliant genius can scarcely tolerate them.
A classic, according to the usual definition, is an old author canonised by admiration, and an authority in his particular style. The word classic was first used in this sense by the Romans. With them not all the citizens of the different classes were properly called classici, but only those of the chief class, those who possessed an income of a certain fixed sum.
Charles Sainte-Beuve (23 december 1804 13 oktober 1869)
Uit:The Leopard (Vertaald door Archibald Colquhoun)
'I don't think they understood, but they laughed and went off.That is my answer to you too, my dear Chevalley; the Sicilians never want to improve for the simple reason that they think themselves perfect; their vanity is stronger than their misery; every invasion by outsiders, whether so by origin or, if Sicilian, by independence of spirit, upsets their illusion of achieved perfection, risks disturbing their satisfied waiting for nothing; having been trampled on by a dozen different peoples, they think they have an imperial past which gives them a right to a grand funeral.
Alain Delon en Claudia Cardinale in de gelijknamige film van Luchino Visconti, 1963
'Do you really think, Chevalley, that you are the first who has hoped to canalise Sicily into the flow of universal history? I wonder how many Moslem Imams, how many of King Rogers knights, how many Swabian scribes, how many Angevin barons, how many jurists of the Most Catholic King have conceived the same fine folly; and how many Spanish viceroys too, how many of Charles IIIs reforming functionaries! And who knows now what happened to them all! Sicily wanted to sleep in spite of their invocations; for why should she listen to them if she herself is rich, if shes wise, if shes civilized, if shes honest, if shes admired and envied by all, if, in a word, she is perfect?
Giuseppe Tomasi di Lampedusa (23 december 1896 - 23 juli 1957)
Am Ende bringen wir unsere Mütter um, weil wir nicht mehr lügen wollen. Es beginnt bereits im November. Wir fühlen uns nicht wohl und wissen nicht, warum wir uns nicht wohl fühlen. Wir schieben es auf den Nebel oder den Schneeregen. In Wirklichkeit haben wir Angst vor Weihnachten. Sobald wir die ersten Schokoladeweihnachtsmänner im Kaufhaus sehen, beginnt die Angst. Und steigert sich dann, Tag für Tag. Wir fühlen uns immer schlechter, haben ständig kalte Füße und Kopfschmerzen, beginnen zu husten und versuchen, den Weihnachtsbesuch bei unseren Müttern abzusagen. Da unsere Mütter erfahrungsgemäß Krankheiten ignorieren, wenn sie ihnen nicht in den Kram passen, beginnen wir zu lügen. Wir sprechen von unaufschiebbaren beruflichen Terminen, und da auch das nichts nützt, schieben wir unsere Kinder vor. Wir erfinden ansteckende Kinderkrankheiten wie Masern oder Scharlach. Am Ende bringen wir unsere Mütter um, weil wir nicht mehr lügen wollen. Unsere Bedenken, wir könnten sie zu Weihnachten anstecken, so daß sie dann geschwächt sind und womöglich hinfallen und dann später infolge des Sturzes ins Pflegeheim müssen und dort an einem Organzusammenbruch sterben werden, tun sie lachend ab. Die Mütter tun unsere Bedenken ja immer mit einem Lachen ab. Einerseits haben sie selbst vor allem und jedem Angst und warnen uns ununterbrochen: vor dem Straßenverkehr, vor schlechter Gesellschaft, vor Drogen, dem anderen Geschlecht, verdorbenen Mahlzeiten, Hundekot auf den Straßen, den Folgen von Masern, dem Lesen bei schlechtem Licht, Mangel an Frischluft und so weiter und so fort, andererseits akzeptieren sie nicht die geringsten Einwände unsererseits. Wir sollen uns unseren Müttern mit Haut und Haar ausliefern. Darauf läuft alles hinaus
Uit:The Best Place In the World (Vertaald door Edward Vance Humphrey)
As you can see, when it comes to ordeals of body and soul, I have never been particularly squeamish. But despite all the practice, it still demands all my courage to board a train from Berne to Visp and ride through the tunnel up to Valais. I have travelled the whole world, but Im afraid to come up into the mountains to receive an award, with a view of a valley that Ive never seen before and which I may not want to see at all, because Ive dreamed of nothing else my whole life and would like to keep dreaming on until the end.
Because this is the best place in the world, where in the mornings they pour the light from tall jugs down into the valley, where they look for shade at midday behind wooden shutters and sit in the evenings on little verandas in order to gauge the distances between heaven, mountain peaks and earth, between the Weisshorn and the Schwarzhorn, between the thirtieth and the fortieth floor, without ever coming to a conclusion. The people here measure things by the decilitre and in two or three languages, so that the guest can easily lose track. And when the rest have long since left for home, I still sit there, calculating, next to the man with the light footgear who drives through the unremitting snow and extols the environs in glowing colours, as though he would like, with his talk, to briefly cause the snow to melt.
But the snow did not melt, instead growing thicker, muting the mans lively voice, which gradually went into a higher register and seemed to become ever softer, until it transmuted in the distance into the voice of my deceased aunt, something that hardly surprised me, because my aunt was the only one in my family before me who dared to travel by herself from the North German flatlands up into the Valais mountains.
Komm, wir nehmen die Eisenbahn, und wenn der Zug am Stuhlbein hält steigen wir in Schlumpfstock aus, (dann mag die Lokomotive verschnaufen, zwar keuchen wir und gar nicht sie, doch bringt sie die Murmeln hindurch unterm Tisch, hinüber zum Stellwerk Kastentür, und falls der Bär am Dampfhahn dreht, pfeifen wir und rattern auf Schienen an uns vorbei) schauen wir hinaus durchs zitternde Fenster, was auf dem Teppich an Blumen blüht. Und schieben die Wagen die Alpen hinauf und lassen sie los die Täler hinunter, verladen die Zündholzschachtel hinter dem Fluss der Fransen auf dem Abstellgeleis von Santa Fe. Wir befehlen den Weichen, uns gehorcht das Signal, wir fahren von einem Ende der Welt auf weiten Kurven in die andere Ecke des Zimmers."
Hugo Loetscher (22 december 1929 18 augustus 2009)
Uit: Manifest des Futurismus (Vertaald door Jean-Jacques)
Wir hatten die ganze Nacht gewacht, meine Freunde und ich, unter den Lampen der Moscheen, deren Kupferkuppeln, die ebenso durchbrochen waren wie unsere Seele, doch elektrische Herzen hatten. Und indem wir in unserer angeborenen Faulheit auf üppige Perserteppiche traten, stritten wir an den äußersten Grenzen der Logik und bedeckten das Papier mit wahnsinnigen Schriftzeichen.
Ein unendlicher Stolz dehnte unsere Brust, uns allein stehen zu sehen, wie Leuchttürme oder wie weiter vorgeschobene Vorposten, gegenüber dem Heer feindlicher Sterne, die in ihrem heimatlichen Biwak kampieren. Allein mit den Mechanikern in den höllischen Herzräumen der großen Schiffe, allein mit den schwarzen Fantomen, die den roten Leib der Lokomotiven füttern, allein mit den Trunkenen, die mit ihren Flügeln gegen die Mauer schlagen.
Und plötzlich werden wir durch das Rollen der zweistöckigen Straßenbahnen abgelenkt, die hüpfend und buntscheckig vor lauter Licht vorüberfahren, wie der aus seinem Bett getretene Po plötzlich die Weiler überfällt und entwurzelt, um sie mit sich über Kaskaden und Wirbel bis ans Meer zu ziehen.
Dann wurde das Schweigen noch tiefer, drückender. Da wir dem abgezehrten Gebet des Kanals und dem Knirschen der Gebeine der todkranken Paläste in ihrem Bart von Grün lauschten, brüllten unter unserem Fenster plötzlich die hungrigen Automobile.
- Los, meine Freunde, sagte ich. Gehen wir! Endlich sind die Mythologie und das Ideal überwunden. Wir werden der Geburt des Zentauren beiwohnen, und bald werden wir die ersten Engel fliegen sehen! - Wir werden die Pforten des Lebens erschüttern müssen, um ihre Angeln und Riegel zu prüfen!... Gehen wir! Seht die erste über die Erde aufgehende Sonne!...
F.T. Marinetti (22 december 1876 2 december 1944)
Déjà, dans mon âme éperdue, La mort répandant ses terreurs, Présentait par tout à ma vue Et ses tourments et ses horreurs : Ma perte était inévitable ; J'invoquai ton nom redoutable, Et tu fus sensible à mes cris : Tu vis leur trame sacrilège, Et ta pitié rompit le piège Où leurs complots m'avaient surpris.
Tu dis : et ta voix déconcerte L'ordre éternel des éléments ; Sous tes pas la terre entrouverte, Voit chanceler ses fondements. Dans sa frayeur le ciel s'abaisse ; Devant ton trône une ombre épaisse Te dérobe aux yeux des vivants ; Des Chérubins, dans le silence, L'aile s'étend ; ton char s'élance A travers les feux et les vents.
Au devant des pâles victimes Que poursuit ton glaive perçant, Prête à sortir de ses abîmes, La mer accourt en mugissant ; Intéressés à ta vengeance, Tous les fléaux, d'intelligence S'unissent pour leur châtiment : Du monde, près de se dissoudre, Le chaos en proie à la foudre, N'est plus qu'un vaste embrasement.[...]
Jean Racine (22 december 1639 - Parijs, 21 april 1699)
In the years to come they will say, They fell like the leaves In the autumn of nineteen thirty-nine. November has come to the forest, To the meadows where we picked the cyclamen. The year fades with the white frost On the brown sedge in the hazy meadows, Where the deer tracks were black in the morning. Ice forms in the shadows; Disheveled maples hang over the water; Deep gold sunlight glistens on the shrunken stream. Somnolent trout move through pillars of brown and gold. The yellow maple leaves eddy above them, The glittering leaves of the cottonwood, The olive, velvety alder leaves, The scarlet dogwood leaves, Most poignant of all.
In the afternoon thin blades of cloud Move over the mountains; The storm clouds follow them; Fine rain falls without wind. The forest is filled with wet resonant silence. When the rain pauses the clouds Cling to the cliffs and the waterfalls. In the evening the wind changes; Snow falls in the sunset. We stand in the snowy twilight And watch the moon rise in a breach of cloud. Between the black pines lie narrow bands of moonlight, Glimmering with floating snow. An owl cries in the sifting darkness. The moon has a sheen like a glacier.
Strange that I did not know him then. That friend of mine! I did not even show him then One friendly sign;
But cursed him for the ways he had To make me see My envy of the praise he had For praising me.
I would have rid the earth of him Once, in my pride... I never knew the worth of him Until he died.
Dear Friends
Dear Friends, reproach me not for what I do, Nor counsel me, nor pity me; nor say That I am wearing half my life away For bubble-work that only fools pursue. And if my bubbles be too small for you, Blow bigger then your own: the games we play To fill the frittered minutes of a day, Good glasses are to read the spirit through.
And whoso reads may get him some shrewd skill; And some unprofitable scorn resign, To praise the very thing that he deplores; So, friends (dear friends), remember, if you will, The shame I win for singing is all mine, The gold I miss for dreaming is all yours.
Uit: The Lily Theater (Vertaald door Hester Velmans)
Trees were in full bloom, birds were busy courting, and the funny blotches were spreading all up and down my arms. I got up and rubbed the affected areas with the sticky, smelly brown ointment, just as I did every day. I felt lonesome and sad. Never again would I have clean sheets and clean underwear like other children--the ointment made everything filthy. That morning, at the start of her weekend home leave, Mother took a bath, then put on her best clothes, the ones she used to wear before she was detained. How different she looked, suddenly, after months of slouching around in nothing but rags! I couldn't believe my eyes. Mother drew a fine leather handbag from the wardrobe and filled it with delicacies that she had bought for a song from the peasants who lived around the labor camp. We were going to visit a former colleague of Father's, a dermatologist. He was retired, so that when the rest of the hospital staff was evacuated he had been allowed to stay home. Unlike Father, who had been exiled to the Gansu desert for six months now. The dermatologist's wife was ecstatic when she saw the chestnuts and the pickled eggs. "We haven't tasted those in years! What are you bringing us this kind of extravagant present for? Aren't Lian's father and my husband good friends?" The specialist examined me and then had a talk with Mother, in private. Half an hour later Mother dragged me back home. Her eyes shone with unusual determination and her feet smacked boldly on the pavement. For weeks now Mother had been writing letters of petition to the various leaders of her university--the Teachers' University of Beijing--in hopes of persuading them that it was essential to have me live close by, so that she could keep an eye on my rapidly worsening condition.
Maître Enrico Monfrini ist ein Genussmensch, und er ist ein Mann mit Prinzipien. Der Rechtsanwalt mit gediegener Praxis an der Place du Molârd in Genf zündet sich fürs Gespräch eine Zigarre an, konzentriert sich. Nichts lässt er im Ungefähren stehen, nimmt in Anspruch, in dieser Sache das letzte Wort zu haben, mit gutem Grund. Denn kaum ein gestürzter Despot, der sich nicht in Maître Monfrinis Aktenverzeichnis befindet er hat dafür gesorgt, dass die nigerianische Regierung das Geld des Despoten Sani Abacha zurückerhielt, er vertritt die Republik Haiti gegen die Familie des Despoten François Duvalier. Kein anderer hat in den letzten zwanzig Jahren so viele Fälle von Potentatengeldern behandelt wie Enrico Monfrini, und kein anderer hat so tiefen Einblick gekriegt ins Innenleben nigerianischer oder haitianischer Kleptokraten. Niemand weiss besser, wie Despotenclans staatliches Geld ab-zweigen und über Umwege auf den Bankenplätzen dieser Welt parkieren. So fällt es ins Gewicht, wenn Maître Monfrini sagt, «die Nachkommen des verstorbenen Mobutu Sese Seko bilden eine kriminelle Vereinigung im Sinne des Strafrechts». Maître Monfrini, seit vergan-genem Herbst mit der Wahrung der Interessen der Demokratischen Republik Congo gegen die Familie Mobutu beauftragt, doppelt nach und sagt, er wundere sich, «warum die Schweizer Strafverfolgungs-behörden den notorischen Umstand noch nicht zur Kenntnis genom-men haben, dass der zaïrische Diktator Mobutu Sese Seko zwar tot ist, dass aber das System des Mobutismus nach wie vor besteht.»
Johan Sebastian Welhaven (22 december 1807 21 oktober 1873)
De Zwitserse schrijver Ulrich Bräker werd geboren op 22 december 1735 in Näppis (Scheftenau), Toggenburg, Kanton St. Gallen. Zie ook alle tags voor Ulrich Bäker op dit blog.
Uit:Lebensgeschichte und Natürliche Ebentheuer des Armen Mannes im Tockenburg
Um diese Zeit waren alle Lebensmittel wohlfeil; aber wenig Verdienst im Lande. Die Theurung und der Zwölferkrieg waren noch in frischem Angedenken. Ich hörte meine Mutter viel davon erzählen, das mich zittern und beben machte. Erst zu End der Dreyßigerjahre ward das Baumwollenspinnen in unserm Dorf eingeführt; und meine Muter mag eine von den ersten gewesen seyn, die Löthligarn gesponnen. (Unser Nachbar, A. F. trug das erste um einen Schilling Lohn an den Zürchsee, bis er eine eigne Dublone vermochte. Dann fieng er selber an zu kaufen, und verdiente nach und nach etlich tausend Gulden. Da hörte er auf, setzte sich zur Ruhe, und starb.) In meinen Kinderjahren sind auch die ersten Erdapfel in unserm Ort gepflanzt worden.
Sobald ich die ersten Hosen trug, war ich meinem Vater schon lieber. Er nahm mich hie und da mit sich. Im Herbst d. J. brannte er im Gandten, eine halbe Stunde von Näbis entfernt, Salpeter. Eines Tags nahm er mich mit sich; und, da Wind und Wetter einfiel, behielt er mich zu Nacht bey sich. Die Salpeterhütte war vor dem Tenn, und sein Bett im Tenn. Er legte mich darein und sagte liebkosend, er wolle bald auch zu mir liegen. Unterdessen fuhr er fort zu feuern, und ich schlief ein. Nach einem Weilchen erwacht' ich wieder, und rief ihm Keine Antwort. Ich stund auf, trippelte im Hemdli nach der Hütte und um den Gaden überall herum, rief schrie! Nirgends kein Vater. Nun glaubt ich gewiß, er wäre heim zu der Mutter gegangen. Ich also hurtig, legte die Höslin an, nahm das Brusttüchlin übern Kopf, und rannte in der stockfinstern Regennacht zuerst über die nächstanstossende lange Wiese.
Ulrich Bräker (22 december 1735 (begraven) 11 september 1798)
Wie, so frage ich Sie und mich, wie also sollen wir die Toten der zwei letzten Kriege feiern? Können wir sagen: Sie standen an den Thermopylen und kämpften bis auf den letzten Mann gegen die anstürmenden Barbaren? Wir können es nicht. Die Barbaren im letzten Krieg waren wir. Wir überfielen Völker mitten in Frieden, wir brachen in neutrale Länder ein, wir schlossen erst ein Bündnis mit Stalin und fuhren ihm dann an die Gurgel, wir führten Millionen Sklaven von überallher ins Reich, und in Kiew sah ich ein Wehrmachtsbordell, wohin eine junge polnische Adlige verschleppt war, die einen Selbstmordversuch nach dein anderen machte, bis es ihr schließlich gelang, ihrem Leben ein Ende zu machen.
Was soll ich von unseren Naziführern sagen, die nun fast alle tot sind - gefallen im Krieg oder freiwillig aus dem Leben geschieden beim Zusammenbruch ihrer Welt oder hingerichtet nach dem Krieg? Soll ich sie feiern? Soll ich Menschen feiern, die mit Genickschüssen, Knüppeln, Hunger, Vivisektion, Fleischerhaken und Krematorien gegen wehrlose Menschen vorgingen und Millionen von jüdischen Mitbürgern, ausländischen Juden, antinazistischen Mitbürgern und fremden Geiseln abschlachteten wie Berufsschlächter?
Rudolf Krämer-Badoni (22 december 1913 - 18 september 1989)
Uit: The Complete Civil War Journal and Selected Letters
River opposite Beaufort
Monday. Nov 24 10 A M
Yesterday afternoon we steamed over a summer sea, the deck level as a parlor floor, no sail in sight, nor land, till at last one light house (Cape Romaine) & then a line of trees & two distant vessels and nothing more. The sunset, a great bubble of light, submerged in a vast line of rosy suffusion; it grew dark, after tea all were on deck, the ladies sang hymns, the moon set, a moon but two days old, a curved pencil of light, reclining backward on a radiant spot which rose from the ocean to meet it; it sank slowly & the last tip wavered and went down like the mast of a vessel of the skies. Toward morning the boat stopped & when I rose before six
The watch lights filtered on the land
The ship lights on the sea 7
Hilton Head lay on one side & the naval vessels on the other; all that was raw & bare in the low buildings of the new settlement softened into picturesqueness by the early light. Stars were still overhead, gulls wheeled and shrieked & above us the broad lagoon rippled towards Beaufort.
In einem Hafen an einr westlichen Küste Europas, liegt ein ärmlich gekleideter Mann in seinem Fischerboot und döst. Ein schick angezogener Tourist legt eben einen neuen Farbfilm in seinen Fotoapparat, um das idyllische Bild zu fotografieren: blauer Himmel, grüne See mit friedlichen, schneeweißen Wellenkämmen, schwarzes Boot, rote Fischermütze. Klick. Noch einmal: klick, und da aller guten Dinge drei sind und sicher sicher ist, ein drittes Mal: klick.
Das spröde, fast feindselige Geräusch weckt den dösenden Fischer, der sich schläfrig aufrichtet, schläfrig nach seiner Zigarettenschachtel angelt. Aber bevor er das Gesuchte gefunden, hat ihm der eifrige Tourist schon eine Schachtel vor die Nase gehalten, ihm die Zigarette nicht gerade in den Mund gesteckt, aber in die Hand gelegt, und ein viertes Klick, das des Feuerzeuges, schließt die eilfertige Höflichkeit ab. Durch jenes kaum messbare, nie nachweisbare Zuviel an flinker Höflichkeit, ist eine gereizte Verlegenheit entstanden, die der Tourist - der Landessprache mächtig - durch ein Gespräch zu überbrücken versucht.
"Sie werden heute einen guten Fang machen."
Kopfschütteln des Fischers. "Aber man hat mir gesagt, dass das Wetter günstig ist." Kopfnicken des Fischers.
"Sie werden also nicht ausfahren?" Kopfschütteln des Fischers, steigende Nervosität des Touristen. Gewiss liegt ihm das Wohl des ärmlich gekleideten Menschen am Herzen, nagt an ihm die Trauer über die verpasste Gelegenheit. "Oh? Sie fühlen sich nicht wohl?" Endlich geht der Fischer von der Zeichensprache zum wahrhaft gesprochenen Wort über.
"Ich fühle mich großartig", sagt er. "Ich habe mich nie besser gefühlt." Er steht auf, reckt sich, als wollte er demonstrieren, wie athletisch er gebaut ist. "Ich fühle mich phantastisch."
Der Gesichtsausdruck des Touristen wird immer unglücklicher, er kann die Frage nicht mehr unterdrücken, die ihm sozusagen das Herz zu sprengen droht: "Aber warum fahren Sie dann nicht aus?" Die Antwort kommt prompt und knapp.
"Weil ich heute morgen schon ausgefahren bin." "War der Fang gut?" "Er war so gut, dass ich nicht noch einmal auszufahren brauche. Ich habe vier Hummer in meinen Körben gehabt, fast zwei Dutzend Makrelen gefangen."
Elke morgen stond ze voor het raam te wuiven. Ik zwaaide terug, maar wist niet wie ze was. Buiten ging het leven door, maar 't hare ging niet verder dan het glas.
Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond.
En toen kwam ik haar buiten tegen, haar gang voorzichtig als op glas. Ik groette haar; ze liep op scherven. Ze wist ineens niet wie ik was.
Mama, waar heb jij het geluk gelaten
Mama, waar heb jij het geluk gelaten? Ik had het hier neergelegd en nou is het weg!
Je zult het wel ergens hebben laten slingeren of het is gestolen of misschien per ongeluk weggegooid.
Ich hasse mein Leben. In drei Jahren werde ich zwanzig, das ist die Hälfte von vierzig. In acht Jahren ist Karl neunzig, und ich bin fünfundzwanzig und vielleicht noch immer hier. Mit ihm. Das will ich mir gar nicht erst vorstellen. Die Realität reicht mir völlig.
Karl steht vor mir, splitternackt. Schaum liegt auf seinen knochigen Schultern wie Schnee. Er schlottert ein wenig, dabei ist es warm im Badezimmer. Der Spiegel hat sich beschlagen, unter der Decke hängen Dampfschwaden. Ich trockne Karl den Rücken ab, weil er das nicht mehr selber kann. Was Karl alles nicht mehr selber kann, würde ganze Bücher füllen. Karl schwankt und streckt die Arme nach der Wand aus. In fünfundsechzig Jahren bin ich so alt wie er jetzt.
»Hier, dein Gehänge kannst du dir selber abrubbeln«, sage ich und gebe ihm das Handtuch.
»Gehänge ist gut«, nuschelt Karl und kichert.
Manchmal versteht Karl alles, sogar schlüpfrige Sprüche. Dann ist sein Kopf ein altes Radio, in dem die verstaubten Röhren noch einmal aufglühen und auf Empfang gehen. Aber meistens reicht es gerade einmal für die einfachsten Sätze, an schlechten Tagen bloß für einzelne Wörter wie essen oder schlafen oder Kuchen. Mit Karl geht es bergab. Wenn sein Gehirn den Betrieb irgendwann völlig aufgibt, können wir uns überhaupt nicht mehr unterhalten. Ich weiß nicht, ob ich es vermissen werde.
Mit fünfzehn habe ich bei Karl eine Lehre als Gärtner angefangen. Meine Mutter hielt das für eine tolle Idee, aber das war nur eine Notlösung, die einfachste Art, mich nach dem Tod meines Vaters abzuschieben. Karl durfte eigentlich gar keine Lehrlinge mehr ausbilden. Sein Gehirn funktionierte damals zwar noch ziemlich tadellos, aber er war alt, hatte kaputte Knie und werkelte nur noch zum Vergnügen im Garten vor sich hin. Trotzdem schaffte es meine Mutter irgendwie, die Sache mit den Behörden zu regeln. Ich glaube, bei den vielen Schulabbrechern und arbeitslosen Jugendlichen, die es in der Gegend gibt, ist es den Beamten völlig egal, was ich hier so treibe. Hauptsache, ich bin versorgt, lungere nicht rum und nehme keine Drogen.
Weil der Lehrer bei den Besuchen des Arztes immer anwesend war, steckte dieser die Schachtel unters Kissen, oder er schob sie, mit dem Lehrer plaudernd, ins Nachthemd der Frau. Sie war so froh, daß der Lehrer von der Schachtel nichts wußte - die Zäpfchen nahmen dem Schmerz den Stich, sie dumpften ihn ab. Aber der Lehrer, der die Einnahme der Tropfen genau überwacht hatte, war ihr nicht mehr böse: Er hatte eingesehen, daß sein Kontrollieren sinnlos geworden war, und den Apotheker um ein zusätzliches Fläschchen angebettelt, das er der Frau, wie ein Geschenk, eines Abends auf das Nachttischlein stellte. Es tue ihm leid, sagte der Lehrer, er habe es gut mit ihr gemeint. Er habe halt die Hoffnung gehabt, daß sie wieder gesund werde. Ja, sagte die Frau und lächelte, das hoffe sie auch. Ende Januar hatten Tropfen und Zäpfchen keine Wirkung mehr. Wenn der Lehrer in der Schule war, schrie sie manchmal auf, sie stopfte das Laken in den Mund, oder sie packte, um den Schrei zu ersticken, ihr Missale zwischen die Zähne. Trotzdem wurde ihr Schreien gehört. Die Tessinerin, sagten sie, mache es bestimmt nicht mehr lang. Sie sagten es leise und nickten mit dem Kopf zum Lehrerhaus: Die Auszehrung sei's oder die Schwindsucht. Der arme Lehrer - die Frau sterbe ihm weg.
Thomas Hürlimann (Zug, 21 december 1950)
De Tsjechische dichter Ivan Blatný werd geboren op 21 december 1919 in Brno. Zie ook alle tags voor Ivan Blatnýop dit blog. Zie ook alle tags voor Ivan Blatný op dit blog.
Weihnachten
The continental Christmases are full of mystery,
nearly always white
through snow we are going to the midnight mass
to the church of St. Francis
my favourite saint.
He liked the simple pleasures of life
like decorating the Christmas tree
when you are old enough to do it yourself.
The tinkle and glass ornaments are brought from the attic
where they rested one whole year.
We sometime had troubles
but the Christmas pastry never fails.
I like the best vanilla Crescents
but they never cross the English Channel.
Sunday
Grock wiped off his make-up
Fratellini the little brothers left the circus-ring
Leo my father is back in his cage
the lion tamer entered his wife
Prince Charles will be Charles the Third
when he ascends to the throne
the first one was executed in 1649
the second restaured the monarchy
bringing thus relief to the frustrated people
Nell Gwyn lived in the elegant mansion of Hampton Court
Reeds dort het groen der volle bladerverven tot najaars geel en rood metalen tint; ik proef uit ieder ding: nu gaat de zomer sterven, de herfst begint .
Vruchtbomen in de hof staan zwaar te dragen en bronzen zwelt het ooft in zon en wind; dit is het schone eind van zoveel schoner dagen: de herfst begint.
De knoppen worden schaarser, sluiter vaster, een enkle slechts die zich tot bloem ontwindt; maar rijklijk bloeiend staan de perken floks en aster: de herfst begint.
En als ik keer, draag k peinzend mee naar binnen de weinge rode rozen, die k nog vind: het laatste uit de tuin, dat zomer doet herinnren De herfst begint.
Sky Gilbert, Friederike Mayröcker, Sandra Cisneros, Hortense Calisher, Aziz Nesin
De Canadese dichter, schrijver en acteur Sky Gilbert werd geboren op 20 december 1952 Norwich, Connecticut. Zie ook alle tags voor Sky Gilbert op dit blog.
Montreal Soir
Peter had invited me for coffee, first, at that restaurant with the unpronouncable name and of course he was sitting there with James. I was impressed, as well I should be. (Isn't it interesting the way people introduce the ones they love? "Sky this is James", and of course, I tripped and almost fell into him and then he wanted to know about my tattoo. It's important not to be too fascinating- result: jealousy, or too disinterested- result: hurt) James asked about the various forms of neuroses and Peter was in his element- father, teacher, pedant, wit: "Well Gestalt describes three types of neurosis: projection, introjection and retrogression." Peter and I agree that we have all three. James is confused and interested, and goes home, almost stealing Peter's hat. As Peter and I make our trek to the strip bar I realize that the poets are wrong; one-sided love is not hopeless - it's the other way around. Peter and James are clearly in love with each other equally, and that of course is why they will never be happy together. The obsession is too equal. Neither is crying and sighing hopelessly. Neither is telling the other what to do (I.E.: MARRIAGE). Two people equally in love? That's a stalemate, a prison, two pairs of eyes endlessly staring fearfully into the void. Dare I know that soul (it loves me as I love it)? Why no, I dare not. And we're at the strip bar and the boys whirl perilously around us. One boy has made pants out of ripped jeans and a pair of chaps. Another surprises us with his long cock. Another sits, pouting, by the slot machine, but every time he moves, Peter and I gasp. And of course these boys make me think about death. As they always do. For those who are obsessed with the body are obsessed with death. We are all too aware of how the body changes. Each pimple, each wrinkle, announces death's imminence. And you can lock yourself in your house and roll up your windows and make dinner. Or you can throw yourself into the body of that young man, with every ounce of fury you have left. Death will come either way. But we imagine that watching it's inevitable approach is a kind of cheat, is beating the game. And we are always running, with our back to the moon, and hiding, with our face in the sun, and yelling, with the music in our ears. Our desperate escapes! How we love them, as we love our boys, and though we are reluctant to admit it, they love us too. Or then again, perhaps we're just two old queens sipping beer at the Adonis, and it needn't be any more important than that.
Sky Gilbert (Norwich, 20 december 1952)
De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Friederike Mayröcker werd op 20 december 1924 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Friederike Mayröcker op dit blog.
lieber in Gedanken reisen, Hokusai
auf dem Rücken, oder unter der Lampe,
laufen zu Füßen des Fuji und blicken hinauf
zu verschneiter Spitze, die Schürstiefel
feucht und kalt, die Halskrause welk.
Wie, frage ich, Erkundungen einer Ferne
mit den eigenen Füßen, wie, frage ich, Erfahrungen einer Ferne
We're all little in the photograph above Father's bed. We were little in Acapulco. We will always be little. For him we are just as we were then.
Here are the Acapulco waters lapping just behind us, and here we are sitting on the lip of land and water. The little kids, Lolo and Memo, making devil horns behind each other's heads; the Awful Grandmother holding them even though she never held them in real life. Mother seated as far from her as politely possible; Toto slouched beside her. The big boys, Rafa, Ito, and Tikis, stand under the roof of Father's skinny arms. Aunty Light-Skin hugging Antonieta Araceli to her belly. Aunty shutting her eyes when the shutter clicks, as if she chooses not to remember the future, the house on Destiny Street sold, the move north to Monterrey.
Here is Father squinting that same squint I always make when I'm photographed. He isn't acabado yet. He isn't finished, worn from working, from worrying, from smoking too many packs of cigarettes. There isn't anything on his face but his face, and a tidy, thin mustache, like Pedro Infante, like Clark Gable. Father's skin pulpy and soft, pale as the belly side of a shark.
The Awful Grandmother has the same light skin as Father, but in elephant folds, stuffed into a bathing suit the color of an old umbrella with an amber handle.
I'm not here. They've forgotten about me when the photographer walking along the beach proposes a portrait, un recuerdo, a remembrance literally. No one notices I'm off by myself building sand houses. They won't realize I'm missing until the photographer delivers the portrait to Catita's house, and I look at it for the first time and ask, - When was this taken? Where?
Then everyone realizes the portrait is incomplete. It's as if I didn't exist. It's as if I'm the photographer walking along the beach with the tripod camera on my shoulder asking, -¿Un recuerdo? A souvenir? A memory?
Anthony Patch In 1913, when Anthony Patch was twenty-five, two years were already gone since irony, the Holy Ghost of this later day, had, theoretically at least, descended upon him. Irony was the final polish of the shoe, the ultimate dab of the clothes-brush, a sort of intellectual There!yet at the brink of this story he has as yet gone no further than the conscious stage. As you first see him he wonders frequently whether he is not without honor and slightly mad, a shameful and obscene thinness glistening on the surface of the world like oil on a clean pond, these occasions being varied, of course, with those in which he thinks himself rather an exceptional young man, thoroughly sophisticated, well adjusted to his environment, and somewhat more significant than any one else he knows.
This was his healthy state and it made him cheerful, pleasant, and very attractive to intelligent men and to all women. In this state he considered that he would one day accomplish some quiet subtle thing that the elect would deem worthy and, passing on, would join the dimmer stars in a nebulous, indeterminate heaven half-way between death and immortality. Until the time came for this effort he would be Anthony Patchnot a portrait of a man but a distinct and dynamic personality, opinionated, contemptuous, functioning from within outwarda man who was aware that there could be no honor and yet had honor, who knew the sophistry of courage and yet was brave.
a worthy man and his gifted son
Anthony drew as much consciousness of social security from being the grandson of Adam J. Patch as he would have had from tracing his line over the sea to the crusaders. This is inevitable; Virginians and Bostonians to the contrary notwithstanding, an aristocracy founded sheerly on money postulates wealth in the particular.
Hortense Calisher (20 december 1911 15 januari 2009)
Uit: Memoirs of an exile (Vertaald doorJoseph S. Jacobson)
My father, like every good father who gives thought to his son's future, advised, forget this silly idea of writing and take a good honest job, one you can make a living at! I was beyong listening to him.
My obstinacy didn't stop there. Although I wished to be a writer, yearned to take a pen in hand, I entered a school where they would thrust a rifle in my hand. During my early years I couldn't do what I liked, and didn't like what I did do. I wanted to become a writer, but became a soldier. At that time, the only schools where poor, penniless children could study free, were military schools; therefore I was forced to enter a military boarding school.
In 1933 when the surname law was passed, which directed every Turk to select a last name, people's secret feelings of inferiority surfaced: Some of the world's stingiest became known as Eliacik (Openhanded) the greatest cowards named themsleves Yurekli (Stouthearted) and many of the laziest took the name Calishkan (Industrious).
One of our teachers chose the surname of Ceviker (Dexterous) when he could barely sign his name to a letter. The rampant racism present caused people with mixed blood to grab for surnames which signified they were Turks.
Invariably I came last in any kind of scramble; I was no different in this one for nice surnames. No surname remained that I could take pride in, so I assumed the name of Nesin (What-are-you?). I wanted to think of what I was and pull myself together whenever anyone called, What-are-you! In 1937 I became an officer, you know, a Napoleon. Well really, I was merely one of the Napoleons. Every new officer thinks himself Napoleon. Some of them never recover from this sickness; it lasts a whole lifetime. Others are cured after a while. 'Napoleonitis' is a dangerous and contagious disease. The symptoms are these: The victims think only of Napoleon's victories, never of his defeats; they are prone to tuck a right hand between jacket buttons; they stand before a map of the world, drawing with a red crayon and, after subjugating and occupying the entire world in five minutes, regret that the world is so small. Victims of this disease rave as in a high fever. There are other dangers. In later stages, they may fancy themselves Tamerlane, Ghengis Khan, Attila, Hannibal, Moltke, even Hitler or others such as these..."
Pour la première fois Querelle embrassait un homme sur la bouche. Il lui semblait se cogner le visage contre un miroir réfléchissant sa propre image, fouiller de la langue lintérieur figé dune tête de granit. Cependant, cela étant un acte damour, et damour coupable, il sur quil commettait le mal. [ ] Les deux bouches restèrent soudées, les langues en contact aigu ou écrasé, ni lune ni lautre nosant se poser sur les joues rugueuses où le baiser eût été signe de tendresse.
( )
Scene uit de film Querelle van R. W. Fassbinder, 1982
"Lidée de meurtre évoque souvent lidée de mer, de marins. Mer et marins ne se présentent pas alors avec la précision dune image, le meurtre plutôt fait en nous lémotion déferler par vagues. Si les ports sont le théâtre répété de crimes lexplication en est facile que nous nentreprendrons pas, mais nombreuses sont les chroniques où l'on apprend que l'assassin était un navigateur, faux ou vrai et s'il est faux le crime en a de plus étroits rapports avec la mer. L'homme qui revêt l'uniforme de matelot n'obéit pas à la seule prudence. Son déguisement relève du cérémonial présidant toujours à l'exécution des crimes concertés. Nous pouvons d'abord dire ceci : qu'il enveloppe de nuées le criminel ; il le fait se détacher d'une ligne d'horizon où la mer touchait au ciel ; à longues foulées onduleuses et musclées il le fait s'avancer sur les eaux, personnifier la Grande-Ourse, l'Etoile Polaire ou la Croix du Sud ; il (nous parlons toujours de ce déguisement et du criminel) il le fait remonter de continents ténébreux où le soleil se lève et se couche, où la lune permet le meurtre sous des cases de bambous, près des fleuves immobiles chargés d'alligators ; il lui accorde d'agir sous l'effet d'un mirage, de lancer son arme alors qu'un de ses pieds repose encore sur une plage océanienne si l'autre déroule son mouvement au-dessus des eaux vers l'Europe ; il lui donne d'avance l'oubli puisque le marin "revient de loin" ; il le laisse considérer les terriens comme des plantes. Il berce le criminel. Il l'enveloppe dans le plis, étroits du maillot, amples du pantalon. Il l'endort. Il endort la victime déjà fascinée.
Whod have thought that the Pope would ever call an emergency meeting in Rome of the American cardinals to discuss the topic of sex? Sure, the issues that have forced the Vatican to make this extraordinary move, weve been told through much of the media, are pedophilia and sexual abuse. But under the surface its alsoif not more soabout consensual sex: sex by supposedly celibate priests, and yes, often of the homosexual variety. By now everyones heard about the swinging Father Shanley, a priest with a sexually abusive past who was shuffled around from archdiocese to= archdiocese with Bostons Cardinal Laws blessings, left the Boston archdiocese with Cardinal Laws blessings, only to head out to Palm Springs, where he opened up a clothing-optional gay resort spa, all while he got a check from the church. (Church officials thought he was out there in the desert tending to his allergies.) Turns out hes been living for some time now with what appears to be a much younger boyfriend.
The Shanley case shines a bright light on an uncomfortable aspect of the crisis. The vast majority of the cases of abuse weve seen in the media over the past several months have been male-on-male, and not between priests and little boys but between priests and teenagers; often the abuser has been gay-identified. Some conservativesyes, admittedly, even including some among that loathsome bunch at the National Reviewhave been right when they have pointed out that many of these men thus are not pedophiles as much as they are simply gay men in the priesthood (which some observers have speculated could be up to 50 percent gay) who struggle like their straight counterparts to keep the celibacy vow, and who wind up looking for the easiest venue for sex. And defensive liberal and openly gay pundits have been too quick to dismiss that observation, fearful of where it might lead.
Michelangelo Signorile (New York, 19 december 1960)
De Amerikaanse schrijver en musicus Tristan Egolf werd geboren op 19 december 1971 in San Lorenzo del Escorial in Spanje. Zie ook alle tags voor Tristan Egolf op dit blog..
Uit:Skirt and the Fiddle
A beat-up Timberland stomped into view. I jolted.
My rivulet died underfoot.
The Timberland shifted, edged into profile. Stricken, I locked to its gravel-torn shank and panned up from there, imploring Jesus-over an ankle chain, stonewashed pant cuffs, a windburned kneecap, a nickel-plated Harley buckle, ring around the armpit, an undersize wife-beater, airbrushed, reading: speak english or die-to a Bryl-maned, acne-pitted, craven-pallored bristle-snout with Ecto-mullet, dagger ring and service-station cap included. From there, back, for the overall picture: Postcard from Honky Town, 1984.
Sneering, he made his way to a seat and flopped down, akimbo-package on parade ... He sucked down four long gulps of Schlitz, pitched the can and swiveled around-belching through foam-lined catfish lip growth, cussing to himself, glaring at the rail map, lighting a smoke with his butane knuckle bar, scowling at the tramp, plugging one nostril, craning his neck, snapping it, groaning, hawking phlegm, then cussing some more ...
I gazed in wide wonder the whole way through.
What came next, Krishnas in Kevlar?
Set to write him off as a fluke when the doors slid open and three more appeared. Two males, one otherwise. Slamming a bottle of Old Crow. All a decade out of element-foul, mean, tough and nasty ...
I shot to attention, concerned by now.
Okay, go easy-no cause for alarm. Hessians in Philth Town. Not unheard of ...
Yet the next station brought four more of them. Soon to be joined by a pair at Elkins. Then a whole crowd farther on. Inexplicable: Keystone Dutch retrogression en masse. The car began to stink like a tractor pull in a heat wave ... I kept wondering what kind of hole in time had spat forth on the sly. But more importantly-and this with a growing sense of dread-where these people were going? No one had gotten off the train yet, and there were only five more stops on the line. There was really nothing cooking in this part of town; after a certain point on the southbound, the area was no longer even residential-just storage lots and warehouse facilities. The only public venue was the Civic Center, and that's where I was going. So where did that leave these freaks? My agent wouldn't have let this happen. He wouldn't have dared, not with my record. Surely it had to be something else-some aberrant, regional faction in transit ...
Ergens in huis slaat hard een deur dicht en even wankelt de kleine giraffe van vrolijk oranje plastic. Geschenk van een 6-jarig jongetje dat pendelend tussen ontredderde ouders zijn lot onbegrijpelijk blijmoedig draagt.
Op een weg tussen de weiden
Op een weg tussen de weiden - geen mens te zien, alleen wat eenden slapend weggedoken in het gras, en de lichten van verspreide boerderijen wedijverend met de avondster - raakt vrede mijn ogen aan.
Maar in mijn binnenste wroet heimwee rusteloos naar resten van een vroeger leven toen iemand mij in zijn armen terugdroeg naar de stilte van voor het begin, onvoorzien overgegaan in de stilte van na het einde.
Hanny Michaelis (19 december 1922 - 11 juni 2007)
De Italiaanse schrijver Italo Svevo (pseudoniem van Aron Hector Schmitz) werd geboren op 19 december 1861 in Triëst. Zie ook alle tags voor Italo Svevo op mijn blog.
Uit:Zeno's Conscience (Vertaald door Berye de Zoete)
For several weeks I suffered from a violent sore throat accompanied by fever. The doctor ordered me to stay in bed and to give up smoking entirely. I remember being struck by that word entirely, which the fever made more vivid. I saw a great void and no means of resisting the fearful oppression which emptiness always produces.
When the doctor had left, my father, who was smoking a cigar, stayed on a little while to keep me company (my mother had already been dead some years). As he was going away he passed his hand gently over my feverish brow and said: No more smoking, mind! I was in a state of fearful agitation. I thought: As its so bad for me I wont smoke any more, but first I must have just one last smoke. I lit a cigarette and at once all my excitement died down, though the fever seemed to get worse, and with every puff at the cigarette, my tonsils burned as if a firebrand had touched them. I smoked my cigarette solemnly to the end as if I were fulfilling a vow. And though it caused me agony, I smoked many more during that illness. My father would always come and go, always with a cigar in his mouth, and say from time to time: Bravo! A few days more of no smoking and you will be cured!
Italo Svevo (19 december 1861 13 september 1928)
[Their own home damaged by a fire, Elaine and her husband, Paul, are staying with their suburban
neighbors, Pat and George. It is a weekday morning; the kids are at school, the husbands left for work hours ago.]
Elaine is awake. She is embarrassed to have slept late. She lies in the bed thinking that what she has
to do now is get up, get dressed, and go home. She has to fix the house, fix herself, and focus on what comes next. She has to plan for the future. Her plan is to go downstairs, have a quick cup of coffee, and then go home.
Pat is in the kitchen. She is on the phone and also ironing. "Good morning," she whispers to Elaine.
"Morning," Elaine says.
The coffeepot is on. Elaine pours herself a cup and leans against the counter. Pat is still in her
robe. Her hair is a mess. On the table is a bowl of pineapple slices, left over from the night before no muffins, no warm morning pastries, no fresh-baked bread. Elaine checks the clock ten A.M. How odd.
Pat in her robe, Pat serving leftovers. If Pat can't keep it together, who can?
Pat is smiling at Elaine, practically grinning. Why?
"What?" Elaine asks.
"You're so lovely," Pat says, and Elaine isn't sure if Pat is talking to her or the person on the phone.
Elaine sits down with her coffee and begins reading the paper. In the background Pat is ordering
lamb. "Page forty-three. Could I have three racks and then one leg?"
Elaine had never heard of anyone having meat mailed to them.
"Over the phone. Door to door. Hardware, underwear, shoes, food, everything," Pat says as she's
hanging up. "It saves me so much time." Pat sprays starch on the last of the shirts and digs in, wrestling the wrinkles
Tout cela nest pas vrai. Tu nes pas lenfant de cette femme qui a crié pour prévenir ses enfants quelle les aimait, et qui ne les reverrait plus. Tu nétais pas caché dans les arbres à ramasser des fraises sauvages, le goût de ton enfance interrompue, tu nas pas eu ce destin brisé de millions denfants, tu nas même pas de frère. Ton père est architecte, ta mère bibliothécaire, ils sont nés une fois la guerre finie, et toi, bien longtemps après. Tu es un épargné. Épargné par lHistoire, épargné par la vie.
Pourtant au fond de toi tu es aussi cet enfant arraché au goût des fraises sauvages. Pourquoi? Le voudrais-tu ? Endurer cette souffrance qui te situerait dans un autre monde, qui te rendrait inattaquable, cette souffrance qui te conférerait le savoir absolu ? Souhaiterais-tu être cassé en deux, séparé de ton frère, amputé de tes parents qui auraient enduré les pires tortures puisque la torture était à lépoque inéluctable pour des millions de gens, une « nécessité » historique, scientifique une réalité. Aurais-tu aimé vivre cette vie des orphelins de guerre, de leurs parents, des jours et des nuits dans des wagons à bestiaux où lon se pisse dessus alors quon na rien bu depuis de si nombreuses heures et que ce voyage où tu as pu tasseoir à la faveur dun mort qui ta servi de siège temmène tout droit à la chambre à gaz à moins que sur la rampe de sélection, un miracle ne se produise, et que tu connaisses lautre versant de la mort : le travail jusquà la mort, la mort debout, cest-à-dire par tout à fait la mort, la déshumanisation comme expérimentation. Cest celle-là que tu aurais voulu vivre?
Since the early 2000s of the Iraq War and the reelection of Bush II, I fielded lots of questions about my move abroad, but mostly people immediately understood. As a young author at the time, I had my own personal James Baldwin fantasies to live out. The bleak post-9/11 climate of New York City caused plenty of exoduses then -- still, most people stuck to this side of the ocean.
My love affair with Paris had a lot to do with my French ex-turned-girlfriend, fiancée and wife, Christine. Yet the lighting of the Eiffel Tower, the aroma of fresh croissants and baguettes in the mornings, even the quaint sirens of speeding police cars conjured almost as much romance as my real romance. My sons (5-year-old Lucas and 3-year-old Kalel) were both born in the 14th arrondissement under the country's best-in-the-world healthcare system; treating them to the childhood pleasures of Luxembourg Gardens was something I knew we'd all treasure forever.
Paris has long meant something special to African-Americans, spanning back to the First World War. Many G.I.s fighting for their country in Europe, and facing a return to second-class status in the United States as the war ended, stayed put in France. Baldwin, Josephine Baker, Richard Wright and Nina Simone are only a few of the many black Americans who took flight from the racism of pre-civil rights America to flourish instead in the French capital.
Vraag aan een man die uitglijdt op een berghelling hoe het met hem gaat. De wereld tolt. De aarde nadert. De ademhaling stokt. In zijn vlucht kijkt hij de vraagsteller aan. Vlak voordat hij de grond raakt antwoordt hij met opgetogen verbazing: Nou, tot nu toe gaat alles goed. Die man ben ik. Ik was met Margot op vakantie in het Härjedalen, het leegste gebied van Zweden. Vlak na onze studententijd hebben we daar al eens door de bossen en de bergen getrokken, liftend, met stinkende rugtassen, vrijwel zonder geld en voortdurend hongerig. Het was onze eerste vakantie samen. Destijds probeerden we de Sonfjället te beklimmen, een berg van twaalfhonderd meter hoog, bij het plaatsje Hedeviken. Helaas lukte het ons toen niet om de top te halen. Het weer zat tegen, onze schoenen waren te glad en volgens Margot speelde mee dat we onze tocht hadden onderbroken om achter een door bomen beschutte stapel rotsstenen Gods water over Gods akker te laten lopen. Ik denk dat het de eerste keer was dat we de spanning dat iemand ons zou kunnen betrappen voelden. Zij beweerde dat ik daarna te uitgeput was om verder te klimmen, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Vijfentwintig jaar later kwamen we weer in dit gebied, op doortocht naar de fjorden van Noorwegen. De weg naar de Sonfjället was aanmerkelijk verbeterd, met onze Volvo reden we probleemloos van onze stuga bij een boer in Hedeviken naar de voet van de berg. Al jaren hadden we niet meer gelift, en ook sliepen we nooit meer in een tentje, hoewel we er zogenaamd voor de zekerheid altijd een bij ons hadden.
Ronald Giphart (Dordrecht, 17 december 1965)
De Nederlandse schrijfster Yvonne Keuls werd geboren op 17 december 1931 in Batavia, toen nog een onderdeel van Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Yvonne Keuls op dit blog.
Uit:Die Tochter meiner Mutter (Vertaald door Elvira Bittner)
In der Nacht vor meiner Geburt träumte meine Mutter, dass ich an einer Art Blase hing, einem bohnenförmigen Ballon, der mich langsam mit nach oben nahm. Sanft schaukelte ich im Nichts, bis plötzlich die Blase zerplatzte - geräuschlos, vollkommen geräuschlos - und ich nach unten geschwebt kam, immer noch sanft schaukelnd im Nichts. Sie hatte keinen Augenblick Angst, dass ich hart auf der Erde landen würde, denn ich war nicht schwerer, sagte sie, als eine flauschige Pusteblume.
In der Nacht, in der meine Mutter starb, träumte ich,dass sie an einer Art Blase hing. Sie hatte den Pelzmantel an, den mein Vater ihr gleich nach unserer Ankunft in Holland gekauft hatte. Der hochgeschlagene Pelzkragen verbarg ihr Gesicht. Wie ein Fallschirmspringer hing sie da, aber sie schaukelte nicht. Ganz langsam sah ich sie verschwinden. Plötzlich hatte ich das Gefühl zu fallen. Aus Schwindel erregenden Höhen sauste ich in die Tiefe. Gleichzeitig hörte ich das Klingeln eines Telefons und taumelte in die Wirklichkeit.
Ich wachte auf, und noch bevor ich den Hörer abnahm, wusste ich, dass mein älterer Bruder anrief, um mir zu sagen, dass unsere Mutter gestorben war. Ich wusste, dass sie mit dem Sterben gewartet hatte, bis er bei ihr sein würde. Sie hatte sich das Sterben für ihn vorbehalten, so wie sie immer für jeden von uns etwas beiseite legte. Für meinen jüngeren Bruder hatte sie in einer winzigen Pfanne auf dem Herd immer eine Bratwurst bereitstehen oder ein Hühnerbein oder irgendeinen indonesischen Leckerbissen. Ich brauchte gar nicht zu versuchen, ein Stückchen davon zu mopsen, denn sie schlug sofort meine Hand weg: "Weg da, das ist nicht für dich."
Manchmal war sein Häppchen schon ganz vertrocknet, wenn er kam. Aber dann tat sie so, als hätte sie es nicht bemerkt. Sie hielt meinem Bruder die glühend heiße Pfanne unter die Nase - ihre immer zu langen Ärmel zog sie dann noch länger und benutzte sie als Topflappen - und setzte ihren ganzen weiblichen Charme ein. Mit ihrer liebenswürdigsten Stimme sagte sie: "Für dich, ich hab's extra aufgehoben."
Uit: Das Licht auf den Bergen(Vertaald door Karl-Ludwig Wetzig)
Jahre sind vergangen, und unser Kalender nähert sich einem neuen Jahrtausend. Jeden Morgen treibt mich die Vergangenheit aus dem Bett, während es noch dunkel ist und die Sterne hoch über dem Berg am Himmel stehen, im Süden sehe ich, wie der Nachthimmel vom Lichtermeer der Stadt ausgelöscht wird. Es ist gegen sechs Uhr in der Frühe, und ich bin als Einziger schon wach. Niemand ist unterwegs, die Fenster in den Häusern noch dunkel, Straßen und Wege leer. Nur die Stille zwischen den Sternen, und in ihrem Licht blättere ich in Fotografien jenes Sommers, der in meinen Adern singt. Auf einem der Fotos ist das Haus zu sehen, das Versammlungshaus. Wenige Jahre später ist es abgerissen worden, und das Haus, das Erinnerungen atmete, wurde selbst Erinnerung. Die Aufnahme wurde wahrscheinlich bei dem Reitertreffen gemacht, das gut einen Monat vor der Versammlung stattfand. Im Vordergrund sitzt Starkaður mit ausgestreckten Beinen im Gras, Sæunn steht hinter ihm und zupft den Onkel am Ohr. Das Versammlungshaus ist im Hintergrund zu sehen. Jemand, der es nicht kennt, könnte meinen, es sei nur ein unbedeutendes, baufälliges Haus., um das man nicht viele Worte zu machen brauchte. Schon richtig, es macht nich besonders viel her, ist eingesunken, als wäre es schon auf dem Weg in die Erde, die Fenster so angelaufen vom Hauch der Jahre, dass sogar der gleißendsten Helligkeit des Sommers die Kraft fehlte, hindurchzuscheinen. Im Innern herrschte daher kaum Dämmerlicht. Zwei- oder dreimal ging ich mit Starkaður an einem hellen Sommertag hinein, und es war, wie in eine andere Dimension zu treten. Draußen ein sonnendurchfluteter Tag, die Goldregenpfeifer tippelten zwischen den Grashöckern umher, und wir ließen uns von Dunkelheit verslucken. Es war, wie in den Schlaf oder in einen Traum einzutreten. Alle Töne und Geräusche des Sommers verklangen und erstarben, wir tasteten uns voran und das Knarren des Tanzbodens weckte vergangene Stunden, ick lehnte mich an eine Wand, schloss die Augen und hörte das bruckstückhafte Echo alter Schlager, und der Taumel Tausander Nächte war bei mir wie eine melancholische Melodie, denn es liegt ein Schleier von Traurigkeit über der Freude, die wieder geht.
Jón Kalman Stefánsson (Reykjavík, 17 december 1963)
Maar wij kleurlingen zijn het grootst in aantal, zei Janchi. De anderen hebben geld, maar wij zijn de meerderheid; hoe je het ook keert of wendt. Wij behoren eigenlijk ook alle macht in handen te hebben. Hij had het gevoel, dat Solema dit volledig zou beamen, als ze hier aanwezig was. Zij was, meer dan hij, voor alle macht in handen van het volk.
( )
Hij was veranderd en zij had het gedaan. Er was iets nieuws in hem. Een zin tot actie, die hij tevoren niet gehad had. In een paar weken tijds voelde hij zich een ander mens. Maar wàs hij veranderd? Wel neen. Hij was vijfendertig en dan verandert een man niet meer, vond hij. Neen, hij was dezelfde die hij was. Alléén, met iets erbij. Solema. Dus, omdat hij van haar hield, gaf hij ineens meer om dit land, liet de gang van zaken hem minder koud dan daarvoor?! Dan was zijn analyse van daarnet verkeerd. Dan was het, het kon logisch gezien niet anders, niet onderwijs dat dit land nodig had, maar liefde! Dit gevoel, dat hij had. Want met dit gevoel kon je dingen doen. Je kon er dieren mee houden en je kon er planten mee doen groeien. Je kon er een huis mee afmaken. Omdat dat kon, moest je er ook meerdere huizen mee kunnen bouwen. [...] Dan moest je er onderwijzers mee kunnen kweken en wat al niet. Hij formulcerde het langzaam voor zichzelf: We hebben liefde nodig. We moeten meer van dit land gaan houden en meer van onze vrouwen.
Ja, dit laatste scheen zo zinvol te zijn, dat hij het bijna uitsprak.
Die Natur und der Schöpfer haben den äußerst gewagten Einfall gehabt, das Fressen und die Verdauung zu erfinden. Die Folgen sind geradezu entsetzlich. Alle Tiere, alle Pflanzen sind zu Speise geworden. Um den Hunger zu stillen, müssen unablässig Geschöpfe geopfert werden.
Damit das Fleisch nicht ausstirbt, muss es immer wieder neu geschaffen werden. Darum sind die lebendigen Werke dieser Welt stets nur vorläufig. Die schaffende Kraft scheint sich selbst zu misstrauen. Mit jeder nächsten kleinen Zeugung werden kleine Veränderungen angebracht, Verbesserungen und Verschlechterungen. Die Spaltung in Mütter und Väter macht das Experiment zu einer ewigen Einrichtung. Betrachtet man die übersteigerte Welt der Insekten ein wenig näher, ist man versucht, das Hassen zu lernen. Die gänzlich unbarmherzige, lebende, krabbelnde zerkauende Zahl ist etwas Ungeheuerliches. Wenn das ein Gleichnis des Staates ist ------ dann wehe dem Menschen! Am Ende, wenn das Experiment zu nichts mehr führt und langweilig geworden ist, wirft die allmächtige Hand einen Feuerball in das verpfuschte Paradies und brennt alles auf.
Hans Henny Jahnn (17 december 1894 29 november 1959)
He had stood at the hall door, she looking out at him with a pitiful face. Then from the sofa within the brother had begun to snore; enormous, grotesque sounds... He had turned and walked down the path, she following him. He had exclaimed: "It's perhaps too... untidy..." She had said: "Yes! Yes... Ugly... Too... oh... private!" He said, he remembered: "But... for ever..." She said, in a great hurry: "But when you come back... Permanently. And... oh, as if it were in public." ... "I don't know," she had added. "Ought we?... I'd be ready..." She added: "I will be ready for anything you ask."
( )
His mind was at rest because there was going to be a war. From the first moment of his reading the paragraph about the assassination of the Archduke Franz Ferdinand he had known that, calmly and with assurance. Had he imagined that his country would come in he would not have known a mind at rest. He loved this country for the run of its hills, the shape of its elm trees and the way the heather, running uphill to the skyline, meets the blue of heavens. War for this country could only mean humiliation, spreading under the sunlight, an almost invisible pall, over the elms, the hills, the heather, like the vapour that spread from . . . oh, Middlesbrough! We were fitted neither for defeat nor for victory: we could be true to neither friend nor foe. Not even to ourselves!
Ford Madox Ford (17 december 1873 - 26 juni 1939)
Benedict Cumberbatch as Christopher Tietjens in de Britse tv-serie Parades Enduit 2012
Flaubert nous dit : « Lhistoire, laventure dun roman, ça mest bien égal. Jai lidée, quand je fais un roman, de rendre une couleur, un ton. Par exemple, dans mon roman de Carthage, je veux faire quelque chose de pourpre. Maintenant, le reste, les personnages, lintrigue, cest un détail. Dans Madame Bovary, je nai eu que lidée de rendre un ton gris, cette couleur de moisissure dexistence de cloportes. Lhistoire à mettre là-dedans me faisait si peur, que quelques jours avant de my mettre, javais conçu Madame Bovary tout autrement : ça devait être, dans le même milieu et la même tonalité, une vieille fille dévote et ne baisant pas. Et puis jai compris que ce serait un personnage impossible. »
7 Avril 1861
Tout ce monde parti, nous restons un peu à causer avec Flaubert. Nous parle de sa manie de jouer et de déclamer avec fureur son roman à mesure quil écrit, ségosillant tant quil épuise de pleines cruches deau, senivrant de son bruit jusquà faire vibrer un plat de métal pareil à celui quil a ici, si bien quun jour, à Croisset, il se sentit quelque chose de chaud lui monter de lestomac et quil eut peur dêtre pris de crachements de sang.
Jules de Goncourt (17 december 1830 - 20 juni 1870)
Derde Advent, Edwin Muir, Adriaan van Dis, Jane Austen, Adriaan van der Veen, Noël Coward, Tip Marugg
Bij de Derde Advent
De Annunciatie, Fra Angelico, rond 1430
The Annunciation
The angel and the girl are met. Earth was the only meeting place. For the embodied never yet Travelled beyond the shore of space.
The eternal spirits in freedom go. See, they have come together, see, While the destroying minutes flow, Each reflects the others face Till heaven in hers and earth in his Shine steady there. Hes come to her From far beyond the farthest star, Feathered through time. Immediacy Of strangest strangeness is the bliss That from their limbs all movement takes. Yet the increasing rapture brings So great a wonder that it makes Each feather tremble on his wings.
Outside the window footsteps fall Into the ordinary day And with the sun along the wall Pursue their unreturning way. Sounds perpetual roundabout Rolls its numbered octaves out And hoarsely grinds its battered tune.
But through the endless afternoon These neither speak nor movement make, But stare into their deepening trance As if their gaze would never break.
Edwin Muir(15 mei 1887 -3 januari 1959)
De Nederlandse schrijver en televisiemaker Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog.
Uit: Buitenlandse literatuur.De onverslijtbare boeken van mijn jeugd
Mijn eerste letters werden erin geramd. De A was een tik op mijn vingers omdat ik het streepje tussen de pootjes vergat, de B was een tik op mijn wang omdat het bovenste lusje beefde. Mijn vader vond dat ik op mijn derde het lezen en schrijven machtig moest zijn. Hij had een militaire opleiding genoten en meende dat slaag de beste leerschool was. Hij bleek krankzinnig. De kiemen in zijn kop lieten hem jong sterven, dus ik heb niet lang last van hem gehad. Vervelend was wel dat ik in de eerste klas van de lagere school niet nog eens bereid was het alfabet te leren. Ik had geen juffrouw meer nodig. Mijn handschrift had al eigenwijze trekken en zinnen las ik zonder haperen. Maar deze vaardigheid werd mij door mijn klasgenoten niet in dank afgenomen. Een vuist op mijn wang, pootje gelicht, het ventiel uit mijn band - ik had mij aan de regels van de klas te houden. Ik telde graag mee en paste mij aan. Na een maand vergat ik het streepje van de A en veinsde geen woord te kunnen lezen.
Ik kan dan ook niet zeggen dat ik op de lagere school een hartstochtelijk lezer was. Ik schreef geen zin meer zonder fouten. Leesblind, zeiden de juffen. Mijn vader was toen al te ziek om te slaan.
De verhalen die grote indruk op mij maakten, waren de verhalen die mijn oudere zusters mij voorlazen. Ik vrees dat mijn kijk op de wereld, mijn opvattingen over eerlijkheid en erotiek, nog steeds door sprookjes worden bepaald. Vrouwen zijn prinsessen, al dan niet opgesloten in torenkamers, mannen zijn ridders die hen bevrijden, maar de meeste mannen zijn gemeen, stiefmoeders deugen niet en arme mensen sterven met een glimlach op de lippen.
Wie zo denkt, mag niet doorleren. Ik was de enige uit mijn klas die te licht werd bevonden voor de middelbare school. Terwijl de anderen zich bogen over sommen waarin een mijnheer van A naar B fietste, verguldde ik een tak tot kerststukje.
Op de mulo lazen de meesten nog met hun vinger en hun lip. Daar durfde ik weer te spellen en te lezen. Ik borduurde een boekenlegger op handenarbeid maar die had ik zelden nodig, want voor het eerst van mijn leven las ik boeken in één adem uit. Boeken die zich afspeelden in verre landen, Schateiland, De familie Robinson, De graaf van Montecristo. Hoe meer ik wegdroomde, des te erger besefte ik de grenzen van de mulo.
Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)
"I see no occasion for that. You and the girls may go, or you may send them by themselves, which perhaps will be still better, for as you are as handsome as any of them, Mr. Bingley may like you the best of the party."
"My dear, you flatter me. I certainly HAVE had my share of beauty, but I do not pretend to be anything extraordinary now. When a woman has five grown-up daughters, she ought to give over thinking of her own beauty."
"In such cases, a woman has not often much beauty to think of."
"But, my dear, you must indeed go and see Mr. Bingley when he comes into the neighbourhood."
"It is more than I engage for, I assure you."
"But consider your daughters. Only think what an establishment it would be for one of them. Sir William and Lady Lucas are determined to go, merely on that account, for in general, you know, they visit no newcomers. Indeed you must go, for it will be impossible for US to visit him if you do not."
"You are over-scrupulous, surely. I dare say Mr. Bingley will be very glad to see you; and I will send a few lines by you to assure him of my hearty consent to his marrying whichever he chooses of the girls; though I must throw in a good word for my little Lizzy."
"I desire you will do no such thing. Lizzy is not a bit better than the others; and I am sure she is not half so handsome as Jane, nor half so good-humoured as Lydia. But you are always giving HER the preference."
"They have none of them much to recommend them," replied he; "they are all silly and ignorant like other girls; but Lizzy has something more of quickness than her sisters."
"Mr. Bennet, how CAN you abuse your own children in such a way? You take delight in vexing me. You have no compassion for my poor nerves."
"You mistake me, my dear. I have a high respect for your nerves. They are my old friends. I have heard you mention them with consideration these last twenty years at least."
Mr. Bennet was so odd a mixture of quick parts, sarcastic humour, reserve, and caprice, that the experience of three-and-twenty years had been insufficient to make his wife understand his character. HER mind was less difficult to develop. She was a woman of mean understanding, little information, and uncertain temper. When she was discontented, she fancied herself nervous. The business of her life was to get her daughters married; its solace was visiting and news.
Jane Austen (16 december 1775 18 juli 1817)
Scene uit de tv-serie uit 1995 met Jennifer Ehle en Colin Firth
Ed. Hoorniks leven in beeld, dat kan heel goed, mits wie bladert in dit prentenboek zijn werk in gedachten houdt. Vele van de afbeeldingen herinneren eraan dat hij al voor de oorlog een bekende, invloedrijke literaire figuur was. Weer andere foto's verwijzen naar Hoornik als de dubbelganger van zijn tijd zoals M. Nijhoff hem karakteriseerde, de wat eenzelvige man die nooit over zijn Dachau-ervaringen heenkwam. Hij leek ertoe voorbestemd: Vught en Dachau na de crisis en de werkloosheid, de burgeroorlog in Spanje en de vervolging van de joden. Sensitiviteit en ontvankelijkheid maakten hem in de collectieve lijdensgeschiedenis van zijn tijd weerloos deelgenoor, zoals alweer Nijhoff constateerde, dupe van alles en schuldig aan alles. Crisis, oorlog en massamoord, Hoornik kon zich met wat er gebeurde vereenzelvigen als slachtoffer maar nog beklemmender ook als veroorzaker van het kwaad. Voor zijn eigen gevoel bleef hij zelf nooit buiten schot. Een sterke emotionele stroom in zijn werk getuigde van deze dubbele betrokkenheid.
Hoorniks schuldgevoelens over wat de mensen overkwam vinden hun oorsprong, zoals hij zelf erkende, in zijn jeugd, na de dood van zijn moeder toen hij zeven jaar was en het opgeven van zijn rooms-katholieke geloof. Hij moest zich zijn leven lang blijven verzetten tegen alles wat hem in volstrekte moedeloosheid had kunnen doen wegzinken. Zijn talent zoals hij dat ontdekte en ontwikkelde was zijn sterkste hulpmiddel. Weerbaar was hij verder door een niet altijd makkelijk te richten levensdrang die hem rusteloos maakte, maar hem ook vervulde van nieuwsgierigheid en aandacht voor anderen.
Vorm kon hij aan zijn leven ten slotte alleen geven door zijn werk en de grote literaire ambitie die bij hem ontstond. Hoornik werd zoiets als een literaire strateeg.
Adriaan van der Veen (16 december 1916 7 maart 2003)
Gids-avond Stedelijk Museum Amsterdam, 16 april 1956. Ed. Hoornik staande links, Adriaan van der Veen zittend helemaal rechts
De Engelse schrijver en songwriter Noël Cowardwerd geboren op 16 december 1899 in Teddington, Londen. Zie ook alle tags voor Noël Coward op dit blog.
Let's do it
Mr. Irving Berlin Often emphasizes sin In a charming way. Mr. Coward we know Wrote a song or two to show Sex was here to stay. Richard Rodgers it's true Took a more romantic view Of this sly biological urge. But it really was Cole Who contrived to make the whole Thing merge.
He said the Belgians and Greeks do it Nice young men who sell antiques do it, Let's do it, let's fall in love. Monkeys whenever you look do it, Aly Khan and King Farouk do it, Let's do it, let's fall in love. Louella Parsons can't quite do it, For she's so highly strung, Marlene might do it, But she looks far too young. Each man out there shooting crap does it, Davy Crockett in that dreadful cap does it, Let's do it, let's fall in love.
Our famous writers in swarms do it, Somerset and all the Maughams do it, Let's do it, let's fall in love. The Brontes felt that they must do it, Ernest Hemingway could-just-do it, Let's do it, let's fall in love. E. Allan Poe-ho! ho! ho!-did it, But he did it in verse. Stowe did it, But she had to rehearse. Tennessee Williams self-taught does it, Kinsey with a deafening report does it. Let's do it, let's fall in love.
In the Spring of the year Inhibitions disappear And our hearts beat high, We had better face facts Every gland that overacts Has an alibi For each bird and each bee, Each slap-happy sappy tree, Each temptation that lures us along Is just Nature elle-meme Merely singing us the same Old song.
In Texas some of the men do it Others drill a hole-and then do it, Let's do it, let's fall in love West Point cadets forming fours do it, People say all those Gabors do it, Let's do it, let's fall in love. My kith and kin, more or less, do it, Every uncle and aunt, But I confess to it- I've one cousin that can't. Teenagers squeezed into jeans do it, Probably we'll live to see machines do it, Let's do it, let's fall in love.
Each baby bat after dark does it, In the desert Wilbur Clark does it Let's do it, let's fall in love. We're told that every hormone does it, Victor Borge all alone does it, Let's do it, let's fall in love. Each tiny clam you consume does it, Even Liberace-we assume-does it, Let's do it, let's fall in love!
Noël Coward (16 december 1899 - 26 maart 1973)
Hier met actrice en zangeres Gertrude Lawrence
De Antilliaanse dichter en schrijver Tip Maruggwerd geboren op 16 december 1923 in Willemstad, Curaçao. Zie ook alle tags voor Tip Marugg op dit blog.
de cactusdoorns steken niet
de cactusdoorns steken niet
alle liefde is verslapt
de strakke groene zuilen
zijn door de wind gebogen
in het negerlied dat zong
van mensen en van dieren
is de ziel verkoeld
er zijn hagelkorrels aan de bomen
door een mistroostig missieland
loop ik in de doffe zon
de cactusdoorns steken niet
er zijn hagelkorrels aan de bomen
Rode wereld
In de modder op het kerkhof
kotste ik bollen van armoede
uit
maar wat baten
balen stro
of gebeden
wanneer de weegschaal zelf
steeds schommelt?
Als modder niet weg kan
wassen
alle ontgoocheling en verdriet
door de wolken aangedragen
en aangeprezen,
dan kan
ook ik geen hoop koesteren
ooit vrij te hangen
in de lucht
en verlangen
dat de wereld zwart wordt.
Tip Marugg (16 december 1923 - 22 april 2006) Portret door Nicolaas Porter
Before us are ugly places with ancient names where the streets are packed with clownish Cockneys and West Indian immigrants, the traffic heavy. Some of them on the north side between Tilbury and Bethnal Green are slums, dismal, derelict, bombed; some of them so transformed since 1940 by fine building that places with bad names Ratcliff Highway and Limehouse Causeway and Wapping are now respectable and even elegant. The old East End has a good deal been replaced by a welfare city since 1946. We pass Poplar, Stepney, Shadwell, Deptford, Woolwich, the Isle of Dogs where Charles II kept his spaniels and now mostly dock, with the ships bows sticking over the black dock walls and over the streets. We pass Cuckolds Point, where one of the kings of England gratified a loyal innkeeper by seducing his wife. Until the sixteenth century according to the delightful Stow, who said he knew not the fancy for it a pair of horns stood on a pole there, a coarse Thames-side warning, perhaps, of the hazards that lie between wind and water.
Londen, Thames en Tower, 2011
The Thames, we realize, was for centuries Londons only East to West road or, at any rate, the safest, quickest, and most convenient way that joined the two cities, one swelling out from the Tower and the other from Westminster. And there is another important matter. It is hard now to believe as we go past these miles of wharves and the low-built areas of dockland where one place now runs into another in a string of bus routes, but this mess was once royal.
V.S. Pritchett ( 16 december 1900 20 maart 1997)
Between two and three years ago, the following pithy advertisement appeared in several of the London papers:--
"Country Lodgings.--Apartments to let in a large farm-house, situate in a cheap and pleasant village, about forty miles from London. Apply (if by letter post-paid) to A. B., No. 7, Salisbury-street, Strand."
Little did I think, whilst admiring in the broad page of the Morning Chronicle the compendious brevity of this announcement, that the pleasant village referred to was our own dear Aberleigh; and that the
first tenant of those apartments should be a lady whose family I had long known, and in whose fortunes and destiny I took a more than common interest!
Upton Court was a manor-house of considerable extent, which had in former times been the residence of a distinguished Catholic family, but which, in the changes of property incident to our fluctuating neighbourhood, was now "fallen from its high estate," and degraded into the homestead of a farm so small, that the tenant, a yeoman of the poorest class, was fain to eke out his rent by entering into an
agreement with a speculating Belford upholsterer, and letting off a part of the fine old mansion in the shape of furnished lodgings.
Nothing could be finer than the situation of Upton, placed on the summit of a steep acclivity, looking over a rich and fertile valley to a range of woody hills; nothing more beautiful than the approach from Belford, the road leading across a common between a double row of noble oaks, the ground on one side sinking with the abruptness of a north-country burn, whilst a clear spring, bursting from the hill side, made its way to the bottom between patches of shaggy underwood and a grove of smaller
trees; a vine-covered cottage just peeping between the foliage, and the picturesque outline of the Court, with its old-fashioned porch, its long windows, and its tall, clustered chimneys towering in the distance. It was the prettiest prospect in all Aberleigh.
Mary Russell Mitford (16 dcember 1787 - 10 januari 1855)
Mary Russell Mitford's cottage in Three Mile Cross
Mit Selbstbetrug hat auch Andersens Märchen zu tun.
Der Kaiser, der sich weder um die Soldaten noch um das Theater oder die Regierungsgeschäfte kümmert, umso mehr aber um seine Garderobe, steht dem Wohlergehen der Stadt zumindest nicht im Wege. Denn dort, wie wir hören, geht es munter zu, und jeden Tag kommen viele Fremde. Unter diesen sind, wie könnte es auch anders sein, zwei Betrüger. Mit ihnen beginnt die eigentliche Geschichte.
Andersen weist den beiden eine klare Rolle zu: Sie betrügen vorsätzlich. Über ihre Gründe erfahren wir nichts. Vielleicht wollen sie einfach Knete machen, und zwar so viel, wie sie mit normaler Arbeit, mit dem Weben von Stoffen und der Anfertigung von Kleidern, nie verdienen würden. Vielleicht erlauben sie sich nur einen Spaß. Als Leser wünscht man sie nicht an den Galgen. Es sind gewitzte Typen, die Kaiser, Hofstaat und Volk genau studiert haben. Ihr Wissen ist ihr Kapital, damit spekulieren sie auf die Schwächen der Gesellschaft.
Andersen macht die Leser von Anfang an zu Komplizen. Als Leser geraten wir nie in Versuchung, uns zu fragen, ob die Betrüger auch wirklich Betrüger sind, und so können wir das, was geschieht wie sonst nur die Betrüger selbst , als Schauspiel genießen. Zudem dürfen wir uns in die Brust werfen und behaupten, mir wäre das nie passiert, ich wäre nie darauf reingefallen.
Dass die beiden sofort Gehör beim Kaiser finden, verwundert nicht. Denn nichts interessiert diesen so sehr wie neue Kleider.
Würden sie allerdings nur vorgeben, die unglaublichsten Stoffe weben zu können, wäre ihre Performance von kurzer Dauer. Sie erfinden für ihr Produkt eine Erzählung, sie verpassen ihren Kleidern ein Image, das etwas noch nie Dagewesenes verheißt. Was sie versprechen, gab es tatsächlich noch nie und kann es eigentlich auch nicht geben. Selbst ein Kaiser im Märchen könnte und sollte sich darüber wundern.
Het land ligt naast het harde zwarte pad Onder de maan verloren en verzonken. Het water glanst verleidelijk en glad En 'k loop daarlangs volkomen vrij en dronken.
Mismaakte en zotte wilgen zonder blad Wringen geweldig hun gekorven tronken... Het eiland geurt zo vruchtbaar en zo zat Naar 't polderwater en de vette bonken.
In mij is ook die drang, dat geurig gisten Gelijk in de aarde en 't oude wilgenhout, Mijn adem mengt zich met de lichte misten:
En 'k voel mij nieuw, ik voel mij eeuwenoud, 'k Weet niets én meer dan de allerwijsten wisten... De winter gloeit. Alléén de dood is koud.
Cinema militans
voor Menno ter Braak.
I
Ik lijk op Harold Lloyd, maar in het leelijk dan,
Want Harold Lloyd is een begeerlijk man
Hetgeen ik van mezelf niet zeggen kan.
Wat is hij kundig: hij kan liedren zingen,
Op daken klautren, over slooten springen!
Ik ben te corpulent voor zulke dingen.
Hij breekt brutaal het hart der kamermeiden,
Waarom de kappersknechts hem sterk benijden;
Met mijn physiek valt niets meer te verleiden.
Hij woont in villa's en eet aldoor kreeft,
Natuurlijk, als hij zooveel centen heeft; -
Ik heb geen auto en blijf toch beleefd.
Kortom, hij is de Praeses der Elite,
Ja méér: de Held van de Moderne Mythe....
God, geef me toch een kilo melinite!
Jan Greshoff (15 december 1888 19 maart 1971)
Greshoffs portret door Du Perron, 28 november 1927
Uit: Die Schattenschwester (Schaduwzuster, vertaald door Eva Schweikart)
Plötzlich hat er ein Messer. Er hat es so blitzschnell gezückt, so unerwartet, dass ich vor Schreck wie gelähmt bin. Ich will etwas sagen, aber die Worte bleiben mir im Hals stecken. Ich kann nur die scharfe Klinge anstarren. Sie glänzt im Sonnenlicht, das durch die Klassenzimmerfenster fällt. Ganz vorsichtig mache ich einen Schritt rückwärts, auf die offene Tür zu. Gleichzeitig kommt Bilal einen Schritt auf mich zu, sodass das Messer nach wie vor drohend auf mich gerichtet ist. Ich habe in einem Kurs gelernt, wie man mit solchen Situationen am besten umgeht. Ich sehe die Kursunterlagen vor mir, sogar die Seite mit den Tipps. Nur fällt mir kein einziger davon ein. Wahrscheinlich befolge ich die meisten Ratschläge intuitiv: Ich suche keinen Blickkontakt zu Bilal und bewege mich langsam, aber sicher zum einzigen Fluchtweg, zur Tür. Aber werde ich es schaffen? Ein kurzer Blick genügt, um zu wissen, dass ich ernsthaft in Gefahr bin. Bilal fixiert mich unnatürlich starr, wie ein Raubtier seine Beute. Er registriert jede meiner Bewegungen, angefangen vom Herzschlag, den ich bis zum Hals spüre, bis hin zu meinen unbeholfenen Schritten zur Tür. Ich versuche zu vermeiden, dass mein Gesicht irgendetwas ausdrückt, weiß aber nicht, ob mir das gelingt. Vermutlich wirke ich eher bestürzt als ängstlich.
A hostage who had been released in some African bush after sixty-seven days in detention seemed dazed by the posse of journalists who surrounded him. I looked at the weather forecast for New York, where I had often spent St. Patricks Day and stood among milling crowds as they cheered floats and bands, feeling curiously alone in the midst of all that celebration.
My appointment was with a doctor whom I had been seeing for the best part of a year and who had just moved to this less salubrious part of London, had left his rooms in Primrose Hill, probably because of the rents being exorbitant. This would be my first time at this new abode, and I dreaded it, partly because I had left, as I saw it, fragments of myself behind in that other room, with its stacks of books, an open fire, and an informality that was not customary between patient and analyst. Sitting there, with an eye on the wall clock, I kept checking on this new address and asked Adrian about such and such a road to make doubly sure that I had not gone astray. Yes, he knew the man, said he had been in several times, which I took to imply that my doctor liked a drink.
Meanwhile, Clodagh was bustling around in an emerald-green pinafore, reciting a verse for all to hear:
Boxty on the griddle, Boxty in the pan, If you cant make the boxty, Youll never get your man.
The light from the leaded-glass panels danced on her shadow as she flitted from table to table, extolling the miracle of the boxty potato bread and dragging a duster over the round brown tables that bore the mottling of years and years of porter stains.
Unzugänglich schien der Gipfel; Nun begehn wir ihn so leicht. Fern verdämmern erste Wege, Neue Himmel sind erreicht. Urgebirg und offne Länder Schweben weit, in Eins verspielt. Städte die wir nachts durchzogen, sind ein einfach-lichtes Bild. Helle Wolke streift herüber; Uns umweht ihr Schattenlauf. Große blaue Falter schlagen Sich wie Bücher vor uns auf.
WAS EINER IST ...
Was einer ist, was einer war,
Beim Scheiden wird es offenbar.
Wir hörens nicht, wenn Gottes Weise summt,
Wir schaudern erst, wenn sie verstummt.
Hans Carossa (15 december 1878 - 13 september 1956)
... Eh ! quel temps fut jamais en vices plus fertile ? Quel siècle d'ignorance, en beaux faits plus stérile, Que cet âge nommé siècle de la raison ! Tout un monde sophiste, en style de sermon, De longs écrits moraux nous ennuie avec zèle, Et l'on prêche les moeurs jusque dans la Pucelle. Je le sais ; mais, ami, nos modestes aïeux Parlaient moins de vertus et les cultivaient mieux. Quels demi-dieux enfin nos jours ont-ils vus naître ? Ces Français si vantés, peux-tu les reconnaître ? Jadis peuple-héros, peuple-femme en nos jours, La vertu qu'ils avaient n'est plus qu'en leurs discours. Suis les pas de nos grands ; énervés de mollesse, Ils se traînent à peine en leur vieille jeunesse ; Courbés avant le temps, consumés de langueur, Enfants efféminés de pères sans vigueur ; Et cependant nourris des leçons de nos sages, Vous les voyez encore, amoureux et volages, Chercher, la bourse en main, de beautés en beautés, La mort qui les attend au sein des voluptés ; De leurs biens, prodigués pour d'infâmes caprices, Enrichir nos Phrynés dont ils gagent les vices ; Tandis que l'honnête homme, à leur porte oublié, N'en peut même obtenir une avare pitié : Demi-dieux avortés, qui par droit de naissance, Dans les camps, à la cour, règnent en espérance.
Nicolas Gilbert (15 december 1750 16 november 1780)
This sky is unmistakable. Not lurid, not low, not black. Illuminated and bruise-color, limitless, to the noon Full of its floods to come. Under it, field, wheels, and mountain, The valley scattered with friends, gathering in Live-colored harvest, filling their arms; not seeming to hope Not seeming to dread, doing. I stand where I can see Holding a small pitcher, coming in toward The doers and the day. These images are all Themselves emerging : they face their moment, love or go down, A blade of the strong hay stands like light before me. The sky is a torment on our eyes, the sky Will not wait for this golden, it will not wait for form. There is hardly a moment to stand before the storm. There is hardly time to lay hand to the great earth. Or time to tell again what power shines past storm.
Muriel Rukeyser (15 december 1913 12 februari 1980)
Onafhankelijk van geboortedatum:
De Nederlandse dichteres Laura van der Haar werd geboren in Groningen in 1982. Zij studeerde journalistiek, vormgeving, geschiedenis en archeologie. Ze woont in Amsterdam waar ze werkt als archeoloog. Naast haar werk doet ze de Schrijversvakschool en is ze redacteur bij Hard//hoofd. Zij won op 14 december 2012 het Nederlands Kampioenschap Poetry Slam.
Alberquerquee baby
met een fletse bek van de kou zink je je huis uit de stoep veert niet mee en de rest ook al niet
er is een plek die je kent waar iemand missen de vale gloed wordt die soms boven steden hangt
steden, waar s nachts een trein voorbijrijdt waar gespeeld wordt, muziek die harkend op een hoop veegt wat uit jouw hoofd verdween
die hoop wordt een berg om in te schoppen sneeuw, herfstblaadjes of de plastic bekers na Koninginnedag, desnoods je schopt
maar zij verdwijnt niet jouw Albuquerquee baby en met boliderode lippen drukt ze vlinders in je kraag
De zitting, over commitment, is een teleurstelling. Niemand definieert commitment, of onderscheidt deze in religieuze, sociale, en politieke commitment. Iedereen loeit maar wat door over de Liefde, de Noden der Mensheid, en dergelijke, alle heel reële onderwerpen, mits men ze in een begrijpelijk betoog weet te gieten. Dat van Klushwant Singh uit India is misschien niet onbegrijpelijk, maar wel stom vervelend. Daarbij komt, dat ik mijn gekleurde broeders al het heil dat maar denkbaar is toewens, en me altijd tegen elk onrecht, hen aangedaan, zal blijven verzetten, maar dat het mij tevens de grootste moeite kost, zo niet onmogelijk is, mij voor te stellen dat zij er gevoelens en gedachten op na zouden kunnen houden die enige overweging waard zijn.  Ik geloof in de gelijkheid en gelijkberechtigheid van alle mensen, maar als ik, zoals nu, deze tulbanddrager met zijn warrelende pluisbaard zie staan oreren, kan ik hem niet ernstig nemen. 'Man,' denk ik, 'laat je haar knippen, trek mensenkleren aan, en scheer je eens behoorlijk.' Intussen, hoe de man er op komt blijft voorlopig een raadsel, deelt hij mede dat de schrijver moet opkomen voor allerlei onbegrepen waarden en liefden, dat is zijn commitment, maar niet voor homoseksualiteit, want dat is geen liefde, aangezien homoseksuelen geen liefde kunnen ervaren. (W. roept, wit van woede 'Shame! Shame!') Ik denk dat ik droom. Wie heeft die slangenbezweerder wat gevraagd? Nu het toch mijn spreekbeurt is, verklaar ik, voordat ik mijn referaat houd, dat ik op de bewering van de vorige spreker, volgens welke ik geen werkelijke liefde zou kunnen ervaren, alleen maar zou willen repliceren: 'God vergeve hen, die zulke stompzinnige dingen durven zeggen.' (W. knikt mij, bij mijn terugkeer naar mijn plaats, met voldaan geloken ogen toe.) Erich Fried springt op, bestormt de microfoon en straft het orakel van de Indus terdege af. Voorlopig zal deze zich wel koest houden, denk ik.
( )
" Laten we elkaar niet haten, maar, integendeel, elkaar liefhebben, gezamenlijk op de Dood wachten, en het ons in de tussentijd aan niets laten ontbreken. Wanneer ik van hier vertrek, en waarheen ik dan gaan zal - alleen God weet het. Hem wil ik gehoorzamen, en tot glorie van zijn Eeuwige Naam zal ik het vaandel wederom opheffen en voortdragen, waarop geschreven staat: Op Weg Naar Het Einde."
grasveld onder groen en donkerblauw diagonaal bestaan wij tussen de kantines waarom ik toch niet met je trouw
omdat hier overdag de jongens korfbal spelen die taal en dood in tijd verdelen
Soms droom ik alle muren leeg
Soms droom ik alle muren leeg Geen tekst, geen regels op papier. Letterloos en zonder kijkplezier.
Een huis dat in de tijd verzweeg, dat sterven uit de voegen drijft waar wonen niet beschrijft de woorden zinloos langs de wanden, maar dakloos de bestanden vervliegen uit het fundament van deze dode letters D en O.
Een taal voor neergang resistent onwerkzaam op het doodsniveau. Gebeiteld in het Lege huis van Leven: Hier werd verleden nooit geschreven.
Boudewijn Büch (14 december 1948 23 november 2002)
« Au lieu d'écrire une préface ou une postface, au lieu de dire : voilà, nous avons mis six ans à écrire cette histoire, avec de longues interruptions, bien sûr, mais en écumant, au fur et à mesure de nos deux vies, parallèlement, le meilleur de nos émotions pour en faire vivre nos deux personnages et rêver sans contrainte à une histoire idéale , nous avons pensé qu'il serait mieux d'y faire entrer le lecteur de plain-pied, un peu comme dans un roman, puis de lui dévoiler certaines des notes que nous avons prises l'un et l'autre, pendant ces six ans, pour lui montrer comment l'histoire s'était construite, comment nous nous étions accordés ou opposés, comment d'un récit entier il ne pouvait subsister qu'une seule réplique, et aussi comment, quand notre histoire était en panne, nous avons dû la relancer par la lecture de maîtres secrets, Dostoïevski, Genet, Borges, Pavese ou Arenas. En publiant ces notes, souvent intimes, nous ne voulons pas être les prestidigitateurs qui retournent leurs accessoires, mais plutôt laisser à la surface de la toile les quelques coups de pinceau rugueux qui ont fait le travail. Des treize versions successives, nous avons gardé celle qui nous semblait la plus linéaire, celle dont la forme s'approchait le plus d'un roman. Maintenant, nous serions bien incapables de dire qui a écrit quoi : nous nous sommes tant et tant de fois raconté l'histoire l'un à l'autre que nous en avons oublié les coutures. Il y a des scènes entières qui ont été écrites par l'un et acceptées d'emblée par l'autre, d'autres écrites par l'un et réécrites par l'autre, enfin des phrases dont le premier mot a été écrit par l'un et le second mot par l'autre et le troisième par le premier, et la quatrième par le second... Le film ne ressemblera pas au livre, ou le livre ne ressemblera pas au film, car beaucoup de choses du livre sont tombées au tournage, ou au montage. L'invention , acteurs en a rendu certaines inutiles, en a développé d'autres. »
Hervé Guibert (14 december 1955 27 december 1991)
Je taime pour toutes les femmes que je nai pas connues Je taime pour tous les temps où je nai pas vécu Pour lodeur du grand large et lodeur du pain chaud Pour la neige qui fond pour les premières fleurs Pour les animaux purs que lhomme neffraie pas Je taime pour aimer Je taime pour toutes les femmes que je naime pas
Qui me reflète sinon toi-même je me vois si peu Sans toi je ne vois rien quune étendue déserte Entre autrefois et aujourdhui Il y a eu toutes ces morts que jai franchies sur de la paille Je nai pas pu percer le mur de mon miroir Il ma fallu apprendre mot par mot la vie Comme on oublie
Je taime pour ta sagesse qui nest pas la mienne Pour la santé Je taime contre tout ce qui nest quillusion Pour ce cur immortel que je ne détiens pas Tu crois être le doute et tu nes que raison Tu es le grand soleil qui me monte à la tête Quand je suis sûr de moi.
Ik houd van je
Ik houd van je om alle vrouwen die ik niet heb gekend Ik houd van je om alle tijden dat ik niet heb geleefd Om de geur van het ruime sop en de geur van warm brood Om de sneeuw die smelt om de eerste bloemen Om de zuivere dieren die de mens niet verschrikt Ik houd van je om lief te hebben Ik houd van je om alle vrouwen die ik niet liefheb
Wie anders spiegelt mij dan jij zelf zie ik mij amper Zonder jou zie ik enkel een verlaten vlakte Tussen vroeger en vandaag Waren al die doden waar ik doorheen loop op stro Ik kon geen gat in de muur van mijn spiegel boren Ik moest het leven leren woord voor woord Zoals men vergeet
Ik houd van je om jouw wijsheid die niet van mij is Om de gezondheid Ik houd van je ondanks alles dat enkel illusie is Om het onsterfelijke hart dat ik niet beheer Je meent twijfel te zijn en je bent slechts rede Je bent de grote zon die mij naar het hoofd stijgt Als ik zeker ben van mezelf.
Vertaald door Theo Festen
I love you
I love you for all the women I have not known I love you for all the time I have not lived For the odor of the open sea and the odor of warm bread For the snow which melts for the first flowers For the pure animals man doesnt frighten I love you to love I love you for all the women I do not love
Who reflects me if not you I see myself so little Without you I see nothing but an extended desert Between long ago and today There are all those deaths that I crossed on the straw I have not been able to pierce the wall of my mirror I have had to learn life word by word As one forgets
I love you for your wisdom which is not mine For health I love you against everything that is but illusion For the immortal heart that I do not possess You believe you are doubt you are only reason You are the great sun which makes me drunk When I am sure of me.
Uit: My Fathers Wives (Vertaald door Daniel Hahn)
Karen came to pick me up at the hotel and we walked down to the beach. We spent part of the morning, and several hours after lunch, talking about the movie. We sketched out a plot. We want to tell the story of a Portuguese documentary-maker who travels to Luanda for the funeral of her father, Faustino Manso, the famous Angolan singer and composer. At a certain point Laurentina decides to trace her fathers travels, which saw him in the sixties and seventies covering the whole southern African coast from Luanda to Mozambique Island. Faustino would spend two or three years in each city, sometimes a little more, start a little family, then get back on the road. In each city she visited Laurentina would record testimonies from Faustinos widows, and his countless children, as well as from many other people who spent time with him. The picture that begins to emerge bit by bit is of a mysteriously complex man. At the end Laurentina discovers that Faustino was infertile.
( )
I invited her to sit with me. I ordered a passionfruit juice for her. Another for me. Passionfruit has a calming effect, they say. I wanted to know who she was. I was burning with curiosity. The Dancer drank her juice delicately. Then, as though choreographed, she unhooked the strap from off her right shoulder, unhooked the other, got up and the dress slipped in a gentle caress to her feet. She had a perfect body. Round breasts, with little brown tips, a flat belly, her navel like an exclamation mark above the dark forest of her sex. There was a silence, a stunned silence, like that of a boxer at the moment his opponents fist strikes him between the eyes, and the blood flows, a light that links everything together, and I was aware of the whole city looking at us. I knew I ought to get up and cover her with a towel. I didnt. I remained silent in my place, as she crossed the narrow strip of sand into the sea. She dived in head-first, disappeared, and the whole city sighedôôôôôôôjust like that, their mouths open, little hats on their heads, after which they all started speaking at once. Only then did I grab the towel and go to meet her at the waters edge.
As we are so wonderfully done with each other We can walk into our separate sleep On floors of music where the milkwhite cloak of childhood lies
O my lady, my fairest dear, my sweetest, loveliest one Your lips have splashed my dull house with the speech of flowers My hands are hallowed where they touched over your soft curving.
It is good to be weary from that brilliant work It is being God to feel your breathing under me
A waterglass on the bureau fills with morning . . . Dont let anyone in to wake us.
The Snow Is Deep On The Ground
The snow is deep on the ground. Always the light falls Softly down on the hair of my belovèd.
This is a good world. The war has failed. God shall not forget us. Who made the snow waits where love is.
Only a few go mad. The sky moves in its whiteness Like the withered hand of an old king. God shall not forget us. Who made the sky knows of our love.
The snow is beautiful on the ground. And always the lights of heaven glow Softly down on the hair of my belovèd.
Kenneth Patchen (13 december 1911 8 januari 1972)
Niles, Ohio, Main Street, begin 1900
De Joods-Nederlandse schrijfster Ida Vos (meisjesnaam Gudema) werd geboren in Groningen op 13 december 1931. Zie ook alle tags voor Ida Vos op dit blog.
Uit: Wie niet weg is wordt gezien
Lezen
Er is een nieuw meisje in de klas gekomen. Akke heet ze. Akke kan nog niet goed lezen en nu heeft juffrouw Koetsveld gevraagd of zij Akke wil helpen.
Rachel, heeft de juf gezegd. Jij kan al zo goed lezen, zou jij op een vrije middag eens een beetje met Akke willen oefenen? Ze woont heel dicht bij jou in de buurt.
Leuk juf, heeft ze geantwoord.
Ze is trots dat zij Akke mag helpen. Letters kent ze al vanaf haar vijfde jaar. Daarom verveelt ze zich wel eens als de andere kinderen van de klas hardop moeten lezen.
Vandaag is het niet zo erg als anders.
Er hangt een nieuwe plaat in de klas.
Beatrix één jaar, staat erop. Je ziet een foto van een klein dik meisje in een box. Het meisje is een prinsesje en haar ouders heten Prinses Juliana en Prins Bernhard. Ze moet lachen als ze naar die dikke baby kijkt. Het helpt wel tegen vervelen.
Vandaag is het woensdag. Om kwart over elf hebben ze vrij. Volgend jaar, als ze in de derde klas zit, zal ze pas om twaalf uur thuis komen, maar nu is ze lekker vroeg.
Kom je vanmiddag? vraagt ze aan Akke.
Als ik van mijn moeder mag.
Leuk, tot vanmiddag dan. Ik woon Virulyplein 13A.
Nu zit ze te wachten op Akke. In haar kamer heeft ze een stapeltje boeken neergelegd. Akke mag kiezen welk boek ze wil lezen.
Daar gaat de bel. Ze rent naar beneden om de deur open te doen.
Hallo, zegt ze tegen Akke die op de stoep staat. Kom maar, we gaan naar boven. Hier is mijn kamer.
Mooi, zegt Akke.
Ik slaap met mijn broertje en zusje op één kamer. Wij hebben zes kinderen.
Ze gaan samen op haar bed zitten. Ze lezen over Ot en Sien en Pim en Mien. Het is echt gezellig.
Kader Abdolah, Susanna Tamaro, Sophie Kinsella, Gustave Flaubert, John Osborne
De Iraanse schrijver Kader Abdolah(pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook alle tags voor Kader Abdolah op dit blog.
Uit:De Koning
Ghadje had als gevolg van de castratie een lelijk, gelig, onbehaard gelaat gekregen. Dat hij zijn wenkbrauwen epileerde maakte hem er niet knapper op. Hij droeg een onafscheidelijke vuile donkerblauwe jas en een witte ongewassen sjaal. Ghadje wist alles over de lichamen en de geheimen van de vrouwen van de sjah. De sjah accepteerde dat hij stonk en onaangenaam was, alleen zo hielden de vrouwen afstand van de man. Onder zijn arm had Ghadje een stok, waarmee hij brutale vrouwen in het gareel hield. De sjah stond hem toe die stok onder zijn arm te houden in zijn bijzijn. Aan zijn dikke leren riem droeg Ghadje altijd een ring met talloze sleutels. Iedereen kon hem, door het rinkelen van de sleutels, aan horen komen.
Binnen deed Ghadje zijn pet af, boog en bleef voor de deur staan. Vertel, Ghadje, waar zijn de vrouwen? riep sjah Naser. Ze zijn vlak bij Teheran, ik verwacht ze rond de middag in het paleis. Het was een lange reis, ze zullen zeker erg moe zijn, zei de sjah. Ze zijn nu zeventien dagen onderweg. Het was zwaar met de kinderen erbij, maar ze hebben onderweg goed kunnen uitrusten in de tenten. Laat ze feestelijk onthalen nu we de troon bestegen hebben, zei de sjah. Alles is geregeld, majesteit. Straks als ze aankomen is er een groot feest. Ze zijn niet moe, ze hebben gisteravond in een grote karavanserai net buiten Teheran geslapen en de grote hamam van de harem is gereed.
De reis was voor de vrouwen onvergetelijk geweest. Normaal mochten ze alleen korte pelgrimstochten maken. De rest van hun leven verbleven ze binnen de vier muren van de harem. Ze waren nu te paard dwars door het land getrokken, gehuld in hun zwarte chador met hun blauwe nikab. Hun kinderen werden in koetsen vervoerd en de bedienden reden op muilezels achter hen.
All the same, my mother had to be somewhere. Maybe she'd gone to hell, and that's why I couldn't see her. Or maybe there wasn't anything, maybe there was nothing at all. After a year, you were worms, and after two, dust. "Say a little prayer for your mama and for the souls in purgatory." When I was in boarding school, that's what the nuns told me every night. I obeyed them; I knelt there with my hands joined and raised my eyes heavenward. I expected my mother to appear at any moment, a sudden flash of light followed by wind. I would recognize her by the heat, by the little tornado of warmth that would rise up from the pit of my stomach. Love, I'd tell myself, has brought her back from the land of the dead. I prayed and I prayed, but the only thing that flashed, on and off, was a defective light bulb. Did love really exist? And if it did, what form did it assume? The more time passed, the less I was able to understand. Love was a word, a word like a table, window, lamp. Or was it something else? How many kinds of love were there? I had believed in it since I was a little girl, the way you believe that there are elves who live inside trees. One day, however, I looked into the cracks in some tree trunks, under the caps of the mushrooms. There weren't any elves, nor any fairies, either; only moss, lichen, a little mold, and a few insects. Instead of embracing, the insects were devouring one another. My mother died when I was almost eight years old. An automobile accident while I was at school. I remember that day clearly. The teacher brought me into the principal's office. One of them kept her arm around my shoulder, the other on moved her mouth: "Something terrible has happened...
Hang on. Somehow I force my brain to hold steady for a moment. Bananas. Through the fog another memory is glimmering. I'm desperately trying to retrieve it, to reach for it . . . Yes. Got it. Banana cocktails. We were drinking cocktails at some club. That's all I can remember. Bloody banana cocktails. What on earth did they put in them? I can't even open my eyes. They feel heavy and stuck down, like that time I used false eyelashes with dodgy glue from the market, then tottered into the bathroom the next morning to find one eye glued shut with what looked like a dead spider on top of it. Really attractive, Lexi. Cautiously, I move a hand up to my chest and hear a rustle of sheets. They don't sound like the ones at home. And there's a weird lemony smell in the air, and I'm wearing some soft cottony T-shirt thing I don't recognize. Where am I? What on earth- Hey. I didn't score, did I? Oh wow. Was I unfaithful to Loser Dave? Am I wearing some hot guy's oversize T-shirt which I borrowed to sleep in after we had passionate sex all night and that's why I feel so bruised and sore- No, I've never been unfaithful in my life. I must have stayed overnight with one of the girls or something. Maybe I'll get up, have a shower . . . With a huge effort I wrench my eyes open and incline my head a few inches. Shit. What the hell- I'm lying in a dim room, on a metal bed. There's a panel of buttons to my right, a bunch of flowers on the nightstand. With an inward gulp I see an IV drip in my left hand, attached to a bag of fluid. This is unreal. I'm in hospital. What's going on? What happened?
Uit:Madame Bovary (Vertaald door Hans van Pinxteren)
Hij moest zich toch onderscheiden op velerlei gebied, je als vrouw inwijden in het spel van de hartstochten, in de genietingen van het leven, in alle mysteriën? Maar deze man leerde haar niets, wist niets, verlangde niets. Hij dacht dat zij gelukkig was; en zij nam hem deze bezadigde kalmte kwalijk, deze loodzware passiviteit, zelfs het geluk dat zij hem schonk.
Soms tekende zij; dan vond Charles het heerlijk om naar haar te staan kijken, zoals zij daar gebogen zat over haar papier, met toegeknepen ogen naar haar werk turend, of tussen duim en wijsvinger broodkruim tot balletjes draaiend. Als zij pianospeelde, groeide zijn bewondering naar- mate haar vingers sneller over de toetsen vlogen. Zij sloeg ze met kracht aan en haar handen doorliepen van hoog tot laag het hele klavier zonder haperen. Op deze manier door haar bewerkt was, wanneer het raam openstond, het oude instrument met zijn losgetrilde snaren tot aan het eind van het dorp te horen, en dikwijls bleef de deurwaardersklerk, die blootshoofds en op zijn sloffen voorbijkwam, op de weg staan luisteren met zijn dwangbevel in de hand.
Anderzijds was Emma uitstekend in het huishouden. Zij verzond de declaraties voor het ziekenbezoek in goed geformuleerde brieven die niets van een nota weg hadden. Als zij op zondag buren te eten hadden, wist zij altijd iets bijzonders op tafel te zetten, bouwde op wingerdbladeren piramides van groene pruimen, diende de vruchtengelei, nog in de vorm van de potjes, in schaaltjes op, en sprak er zelfs over om vingerkommetjes voor het dessert te kopen. Door dit alles steeg Bovary heel wat in aanzien.
Charles ging zichzelf steeds meer achting toedragen dat hij een dergelijke vrouw bezat. In de grote kamer wees hij iedereen vol trots op twee schetsjes van haar, die hij in heel brede lijsten met lange groene koorden had laten ophangen aan de muur. Bij het uitgaan van de kerk zag men hem op fraai geborduurde pantoffels in de deuropening staan. Gewoonlijk kwam hij laat thuis, tegen tienen, soms rond middernacht. Dan wilde hij nog een hapje eten, en omdat de dienstbode al naar bed was, bediende Emma hem zelf.
Gustave Flaubert (12 december 1821 8 mei 1880)
Isabelle Huppert en Christophe Malavoy in de film Madame Bovaryuit 1991
HELENA. Its a pity youve been so far away all this time. I would probably have slapped your face. [They look into each other's eyes across the table.] Youve behaved like this ever since I first came.
JIMMY. Helena, have you ever watched somebody die? [She makes a move to rise] No, dont move away. [She remains seated, and looks up at him] It doesnt look dignified enough for you.
HELENA. [like ice] If you come any nearer, I will slap your face.
[He looks down at her, a grin smouldering round his mouth]
JIMMY. I hope you wont make the mistake of thinking for one moment that I am a gentleman.
HELENA. Im not very likely to do that.
JIMMY. Ive no public school scruples about hitting girls. If you slap my face by God, Ill lay you out!
HELENA. You probably would. Youre the type.
JIMMY. You bet Im the type. Im the type that detests physical violence. Which is why, if I find some woman trying to cash in on what she thinks is my defenceless chivalry by lashing out with her frail little fists, I lash back at her.
HELENA. Is that meant to be subtle, or just plain Irish?
[His grin widens]
JIMMY. I think you and I understand one another all right. But you havent answered my question. I said: have you watched somebody die.
HELENA. No, I havent.
John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)
When I first saw Guido Laremi we were both so skinny and perplexed, so transient in our lives as to stand and look on like bystanders as what was befalling us became part of the past, crushed without a minimal perspective.
My recollection of our first encounter is in fact a reconstruction, made up of details erased and added up and modified to extricate one single episode from the weft of insignificant episodes in which it then belonged.
In this reconstructed recollection I'm standing on the other side of the street, beholding the bustle of boys and girls swarming out of an old, gray building, scarcely contained by a metal railing which runs about ten meters along the sidewalk.
I have my hands in my pockets and the collar of my greatcoat raised and I'm desperately trying to assume a mien of non-belonging in the scene, even though I've gone out the same door and done the same tiresome route just a quarter of an hour before.
But I'm fourteen years old and I hate the clothes I'm wearing, I hate my general aspect, and the idea of being here right now.
The throng of young people comes forth like a torrent clogged by logs and emerging boulders; as the railing is cleared it pours into the street and invades it all the way over to my sidewalk.
And almost every face is too pallid or round or long, almost every body too angular or smoothed down, almost every gait lacking in balance, as if the schoolbags they are all carrying in their hands and over their shoulders were too light or heavy.
There is this bottom of active indifference in almost every gaze, in almost every act, which combines with the general dissipation of mechanical energy.
Not that I feel any better than the others: it's the idea of seeing my defects multiplied one hundredfold that accentuates my uneasiness and reflects it all about
Uit:Palace Walk (Vertaald door William M. Hutchins)
She went to fetch it, and the glass projected onto the ceiling a trembling circle of pale light hemmed in by darkness. She placed the lamp on the table by the sofa. The light shone throughout the room, revealing the large, square floor, high walls, and ceiling with parallel beams. The quality of the furnishings was evident: the Shiraz carpet, large brass bed, massive armoire, and long sofa draped with a small rug in a patchwork design of different motifs and colors. The woman headed for the mirror to look at herself. She noted that her brown scarf was wrinkled and pushed back. Strands of chestnut hair had crept down over her forehead. Grasping the knot with her fingers, she untied it. She smoothed the scarf around her hair and retied the two ends slowly and carefully. She wiped the sides of her face with her hands as though trying to erase any last vestiges of sleep. In her forties and of medium build, she looked slender, although her body's soft skin was filled out to its narrow limits in a charmingly harmonious and symmetrical way. Her face was oblong, with a high forehead and delicate features. She had beautiful, small eyes with a sweet dreamy look. Her nose was petite and thin, flaring out a little at the nostrils. Beneath her tender lips, a tapered chin descended. The pure, fair skin of her cheek revealed a beauty spot of intensely pure black. She seemed to be in a hurry as she wrapped her veil about her and headed for the door to the balcony. Opening it, she entered the closed cage formed by the wooden latticework and stood there, turning her face right and left while she peeked out through the tiny, round openings of the latticework panels that protected her from being seen on the street. The balcony overlooked the ancient building housing a cistern downstairs and a school upstairs which was situated in the middle of Palace Walk, or Bayn al-Qasrayn. Two roads met there: al-Nahhasin, or Coppersmiths Street, going south and Palace Walk, which went north. To her left, the street appeared narrow and twisting. It was enveloped in a gloom that was thicker overhead where the windows of the sleeping houses looked down, and less noticeable at street level, because of the light coming from the handcarts and from the vapor lamps of the coffeehouses and the shops that stayed open until dawn. To her right the street was engulfed in darkness. There were no coffeehouses in that direction, only large stores, which closed early
.
Naguib Mahfouz (11 december 1911 30 augustus 2006)
in weiß verpackte hüften deren märchenballsaalhüftschwung in kleinen runden in schwirren von licht über die kacheln herein an den kühlschrank weißes licht liegt jetzt kommt höher über die dächer das jahr ist spät dran nochmals dein geprüfter toilettengang in lauter aufgeregter aufbruchstimmung bleiben uns alle sorgen dazu hängen kümmerlich blasse lampions im mittag aber heut abend gibts kein weinen mehr kein schlecht genähter knopf fällt von deinem kleid deine hand am ärmel deines papas einmal noch gewischter mund spürst du ein leises kitzeln gerade zündet jemand eine wunderkerze neben deiner nackten schulter mit fortschritten und technik und hoffnung und bildern und gelesenes wir wollen wieder etwas wie vor jahren etwas zeitversetzen bitte kann man denn gar nicht still hinter geschlossnen lidern zurück und du weißt nicht was du willst es ist so viel zu trinken so hell die feier und funkel und augengefunkel hinter deinem serviettenschleier schaust gebannt nach draußen deine ganz bunten eignen lampions
De Nederlandse schrijverA. F. Th. van der Heijden heeft de P.C. Hooftprijs 2013 gewonnen. Dat heeft de jury van de belangrijkste literaire prijs van Nederland vandaag bekendgemaakt.Deze oeuvreprijs wordt jaarlijks afwisselend toegekend voor proza, essayistiek en poëzie. Aan de prijs is een geldbedrag van 60.000 euro verbonden. A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook alle tags voor A. F. Th. van der Heijden op dit blog.
Uit: Het Hof van Barmhartigheid
Maar er was een zeer zware last van aanwijzingen, verdenkingen, van haar hele gedragingen. Als u mij op de man af vraagt: gelooft u dat ze onschuldig is?, dan kan ik daar met de hand op m'n hart geen antwoord op geven. Ik weet het niet...Het is misschien wel de moeilijkste en zorgelijkste zaak die ik ooit in handen heb gehad. Het gerechtshof van Arnhem verdient zijn bijnaam Hof van Barmhartigheid dubbel en dwars, had mr. Quispel haar destijds geschreven in antwoord op haar wanhoopsbrief U bent er in hoger beroep drie jaar op vooruitgegaan, van vijftien naar twaalf jaar, wat in de praktijk zal neerkomen op twee jaar eerder vrij. Ik heb mijzelf als strafpleiter niets te verwijten. De extreem zware omstandigheden in acht genomen, de overstelpende bewijslast waarmee zowel u als ik werden geconfronteerd, liet mijn verdediging niets te wensen over. Het was een van de zwaarste zaken uit mijn loopbaan als advocaat.
( )
Toen schoof de hond langs me. Hij duwde met zijn neus tegen de deur van de berging. De deur ging een beetje open. Ik zag dat hij aanstond. Het zat er zo bij me ingehamerd dat Pekkie niet naar buiten mocht, dat ik roep van: Pekkie, kom hier! De sleutel van de achterdeur zat in het slot. De grendel was van de deur. Ik draaide de sleutel om, de deur op slot. Moest weer braken. Ik pakte een papieren zakdoekje uit mijn jaszak. Er viel iets uit mijn zak. Een papiertje. Ik wist niet wat het was, pakte het van de grond. Het lag in de plas bloed. Stak het weer in mijn jaszak. Later bleek dat de kassabon te zijn. Ik schiet dus naar die deur toe, en trek 'm dicht. Ik draai vanzelf de sleutel om. Toen ik voorbij moeke liep, terug naar de keuken, moest ik weer braken. Er kwam wat van dat bittere schuim op mijn lippen. Ik nam een papieren zakdoekje uit mijn jaszak, en daarbij trok ik nog iets mee naar buiten. Iets wits. Het dwarrelde op de grond, in het bloed. Ik raapte het op, zonder erbij na te denken, en stak het weer in mijn zak. Een papiertje. Ik heb het later teruggezien. Er zat een donkere rand van bloed omheen. Het was de kassabon van de dekschalen.
A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)
A great hope fell A great Hope fell You heard no noise The Ruin was within Oh cunning wreck that told no tale And let no Witness in The mind was built for mighty Freight For dread occasion planned How often foundering at Sea Ostensibly, on Land
A not admitting of the wound Until it grew so wide That all my Life had entered it And there were troughs beside
A closing of the simple lid That opened to the sun Until the tender Carpenter Perpetual nail it down
I dwell in possibility I dwell in Possibility A fairer House than Prose More numerous of Windows Superiorfor Doors
Of Chambers as the Cedars Impregnable of Eye And for an Everlasting Roof The Gambrels of the Sky
Of Visitorsthe fairest For OccupationThis The spreading wide my narrow Hands To gather Paradise
The wind tapped like a tired man The Wind tapped like a tired Man And like a Host "Come in" I boldly answered entered then My Residence within
A Rapid footless Guest To offer whom a Chair Were as impossible as hand A Sofa to the Air
No Bone had He to bind Him His Speech was like the Push Of numerous Humming Birds at once From a superior Bush
His Countenance a Billow His Fingers, as He passed Let go a music as of tunes Blown tremulous in Glass
He visited still flitting Then like a timid Man Again, He tapped 'twas flurriedly And I became alone
Getik als van een oude man
Getik als van een oude man Kom binnen waarde wind Zo klonk mijn kloeke antwoord en Hij ging mijn woning in
Een voetloos, vlugge gast Aan hem geen stoel besteed Zo goed als lucht ook nooit gemak Aan sofas heeft beleefd
Geen bot dat hem bijeenhield De zuchtjes als hij sprak Als die van tal van kolibries In prachtig struikgewas
Zijn blik stond op gebulder Een trillend toontje dat Ontsnapte aan zijn vingers als Geluidjes in een glas
Hield fladderend een praatje Toen, schuchter naar het scheen Klonk weer bij vlagen zijn getik En liet mij toen alleen
Uit: Der störrische Esel und die süsse Distel der Heil'gen Nacht
Als der heilige Josef im Traum erfuhr, dass er mit seiner Familie vor der Bosheit des Herodes fliehen müsse, weckte der Engel in dieser bösen Stunde auch den Esel im Stall. Steh auf! sagte er von oben herab, du darfst die Jungfrau Maria mit dem Herrn nach Ägypten tragen. Dem Esel gefiel das gar nicht. Er war kein sehr frommer Esel, sondern eher ein wenig störrisch von Gemüt. Kannst du das nicht selber besorgen? fragte er verdross. Du hast doch Flügel, und ich muss alles auf dem Buckel schleppen! Warum denn gleich nach Ägypten, so himmelweit! Sicher ist sicher! sagte der Engel; und das war einer von den Sprüchen, die selbst einem Esel einleuchten müssen. Als er nun aus dem Stall trottete und zu sehen bekam, welch eine Fracht der heilige Josef für ihn zusammengetragen hatte, das Bettzeug für die Wöchnerin und einen Pack Windeln für das Kind, das Kistchen mit dem Gold der Könige und zwei Säcke mit Weihrauch und Myrrhe, einen Laib Käse und eine Stange Rauchfleisch von den Hirten, den Wasserschlauch, und schliesslich Maria selbst mit dem Knaben, auch beide wohlgenährt, da fing er gleich wieder an, vor sich hinzumaulen. Es verstand ihn ja niemand ausser dem Jesuskind. Immer dasselbe, sagte er, bei solchen Bettelleuten! Mit nichts sind sie hergekommen, und schon haben sie eine Fuhre für zwei Paar Ochsen beisammen. Ich bin doch kein Heuwagen, sagte der Esel, und so sah er auch wirklich aus, als ihn Joseph am Halfter nahm; es waren kaum noch die Hufe zu sehen. Der Esel wölbte den Rücken, um die Last zurechtzuschieben, und dann wagte er einen Schritt, vorsichtig, weil er dachte, dass der Turm über ihm zusammenbrechen müsse, sobald er einen Fuss voransetze. Aber seltsam, plötzlich fühlte er sich wunderbar leicht auf den Beinen, als ob er selber getragen würde; er tänzelte geradezu über Stock und Stein in der Finsternis. Nicht lange, und es ärgerte ihn auch das wieder. Will man mir einen Spott antun? brummte er. Bin ich etwa nicht der einzige Esel in Bethlehem, der vier Gerstensäcke auf einmal tragen kann? In seinem Zorn stemmte er plötzlich die Beine in den Sand und ging keinen Schritt mehr von der Stelle. Wenn er mich auch noch schlägt, dachte der Esel erbittert, dann hat er seinen ganzen Kram im Graben liegen! Allein Joseph schlug ihn nicht. Er griff unter das Bettzeug und suchte nach den Ohren des Esels, um ihn dazwischen zu kraulen. Lauf noch ein wenig, sagte der heilige Joseph sanft, wir rasten bald! Daraufhin seufzte der Esel und setzte sich wieder in Trab. So einer ist nun ein grosser Heiliger, dachte er, und weiss nicht einmal, wie man einen Esel antreibt!
Karl Heinrich Waggerl (10 december 1897 4 november 1973)
WENN DER TAGleer wird in der Dämmerung, wenn die bilderlose Zeit beginnt, die einsamen Stimmen sich verbinden die Tiere nichts als Jagende sind oder gejagt die Blumen nur noch Duft wenn alles namenlos wird wie am Anfang gehst du unter die Katakomben der Zeit, die sich auftun denen, die nahe am Ende sind dort wo die Herzkeime wachsen in die dunkle Innerlichkeit hinab sinkst du schon am Tode vorbei der nur ein windiger Durchgang ist und schlägst frierend vom Ausgang deine Augen auf in denen schon ein neuer Stern seinen Abglanz gelassen hat -
Wer zuletzt hier stirbt wird das Samenkorn der Sonne zwischen seinen Lippen tragen wird die Nacht gewittern in der Verwesung Todeskampf.
Alle vom Blut entzündeten Träume werden im Zickzack-Blitz aus seinen Schultern fahren stigmatisieren die himmlische Haut mit dem Geheimnis der Qual.
Weil Noahs Arche abwärts fuhr die Sternenbilderstraßen wird wer zuletzt hier stirbt den Schuh mit Wasser angefüllt am Fuße haben
darin ein Fisch mit seiner Rückenflosse Heimwehsegel die schwarz vertropfte Zeit in ihren Gottesacker zieht.
Tweede Advent, Theodor Fontane, Gioconda Belli, Michael Krüger, Wolfgang Hildesheimer, Anna Gavalda
Bij de Tweede Advent
Herbergssuche, Ernst Fröhlich, 1877
Verse zum Advent
Noch ist Herbst nicht ganz entflohn, Aber als Knecht Ruprecht schon Kommt der Winter hergeschritten, Und alsbald aus Schnees Mitten Klingt des Schlittenglöckleins Ton.
Und was jüngst noch, fern und nah, Bunt auf uns herniedersah, Weiß sind Türme, Dächer, Zweige, Und das Jahr geht auf die Neige, Und das schönste Fest ist da.
Tag du der Geburt des Herrn, Heute bist du uns noch fern, Aber Tannen, Engel, Fahnen Lassen uns den Tag schon ahnen, Und wir sehen schon den Stern.
Theodor Fontane (30 december 1819 20 september 1898) Standbeeld in Neuruppin
Juist, wij zijn geen begrafenisonderneming, niettegenstaande alle ingeslikte tranen kennen wij de vreugde de nieuwe maatschappij op te bouwen en wij genieten van de dag, van de nacht en zelfs van de moeheid en wij plukken gelach in de hoge wind.
Wij doen beroep op de vreugde, de liefde te ontmoeten in het verre land en wij voelen ons gelukkig daar wij gezellen vonden en het brood delen, het leed en het bed.
Hoewel wij geboren waren voor het geluk zien wij ons omgeven door droefenissen en rampspoed, met dood en gedwongen schuilplaatsen. Op het hazenpad als voortvluchtigen zien wij hoe er rimpels op ons voorhoofd groeien en wij worden ernstig, maar voor altijd achtervolgt ons de lach zelfs gebonden aan de hielen kunnen wij een volle schaterlach doen uitbarsten en gelukkig zijn in de nacht die dieper is en geslotener, want we worden opgetild door een grote hoop, door een groot optimisme dat ons vervult en wij gaan op overwinning uit en hangen ons op bij de nek, luidend haar bel steeds klankrijker en wij weten dat geen gebeurtenis ons kan stoppen; omdat wij zaad zijn en bewoond door een intieme glimlach die zal ontploffen weldra op de gezichten van allen
Vertaald door Daniel Billiet
Gioconda Belli (Managua, 9 december 1948)
De Duitse dichter, schrijver en vertaler Michael Krüger werd geboren op 9 december 1943 in Wittgendorf. Zie ook alle tags voor Michael Krüger op dit blog.
Rede desTaxifahrers
Der Gast wollte die Abkürzung nehmen,
nicht ich. Zunächst querte ein Igel die Straße,
später eine Herde Kühe, dann ein Reh,
das nicht weichen wollte. Eine schwarze Katze
ließ uns einen Umweg nehmen, bis zur Grenze
und darüber hinaus, nach Osten. Der Herr mußte
dann austreten und verirrte sich im Wald.
Zerrissen und zitternd lag er unter den Brombeeren,
wo er seine Brille vermutete. Wir waren uns
näher gekommen. Wir fanden ein paar Pilze,
die wir roh aßen, gegen den Hunger. Ich war ihm
wohl fremd, obwohl er mich gar nicht richtig
verstand. Während der Fahrt erbrachen wir uns
beide aus dem Fenster. Sie sehen bleich aus,
sagte er zu mir mit käseweißem Gesicht.
Dann wieder eine Grenze. Nicht eigentlich deutsch,
also wieder zurück. Am Flughafen, gegen 17 Uhr,
war er in mein Taxi gestiegen. Ohne Gepäck,
im leichten Mantel, ein dünnes Buch unterm Arm.
Um es kurz zu machen: Gegen Morgen erreichten wir
eine Stadt, irgendwie glücklich und nun schon
sehr aneinander gewöhnt. Mein Gott, was für ein Leben
Es ist offensichtlich, dass Marbots Gebiet, die Psyche des Künstlers und ihr bestimmender Einfluss auf Stoffwahl, Bildinhalt, Komposition und Duktus, den zeitgenössischen Ästhetikern, und jenen des neunzehnten Jahrhunderts überhaupt, im ganzen fremd, wenn nicht gar unheimlich erscheinen musste, und nicht nur ihnen, sondern auch den Künstlern selbst.
( )
Ob Marbot eingeführt war, ist nicht bekannt; es ist wahrscheinlich, dass er zumindest avisiert worden war. Aber von wem? Boisserée kommt nicht in Betracht, denn das Zusammentreffen mit ihm in Paris war kühl verlaufen. Möglicherweise hatte Crabb Robinson, der Goethe verehrte, aber doch nicht kannte er besuchte ihn erst 1828 , Marbot nahegelegt, die Gelegenheit der Begegnung mit der Figur des Jahrhunderts wahrzunehmen, und ihm einen Vermittler ausgesucht.
Wolfgang Hildesheimer (9 december 1916 21 augustus 1991)
Le pilon de la vie lui avait appris à se méfier des certitudes et des projets davenir, mais il y avait une chose dont Camille était sûre : un jour, dans très très longtemps, quand elle serait bien vieille, encore plus vieille que maintenant, avec des cheveux blancs, des milliers de rides et des taches brunes sur les mains, elle aurait sa maison à elle. Une vraie maison avec une bassine en cuivre pour faire des confitures et des sablés dans une boîte en fer blanc cachée au fond dun buffet. Une longue table de ferme, bien épaisse, et des rideaux de cretonne. Elle souriait. Elle navait aucune idée de ce quétait la cretonne, ni même si cela lui plairait, mais elle aimait ces mots : rideaux de cretonne Elle aurait des chambres damis et, qui sait ? peut-être des amis ? Un jardin coquet, des poules qui lui donneraient de bons ufs à la coque, des chats pour courir après les mulots et des chiens pour courir après les chats. Un petit carré de plantes aromatiques, une cheminée, des fauteuils défoncés et des livres tout autour. Des nappes blanches, des ronds et des serviettes chinés dans des brocantes, un appareil à musique pour écouter les mêmes opéras que son papa et une cuisinière à charbon où elle laisserait mijoter de bons ufs carottes toute la matinée
Anna Gavalda (Boulogne-Billancourt, 9 december 1970)
Was schreibt denn da der N? »Alle Neger sind hinterlistig, feig und faul.« Zu dumm! Also das streich ich durch! Und ich will schon mit roter Tinte an den Rand schreiben:
»Sinnlose Verallgemeinerung!« da stocke ich. Aufgepaßt, habe ich denn diesen Satz über die Neger in letzter Zeit nicht schon mal gehört? Wo denn nur? Richtig: er tönte aus dem Lautsprecher im Restaurant und verdarb mir fast den Appetit.
Ich lasse den Satz also stehen, denn was einer im Radio redet, darf kein Lehrer im Schulheft streichen. Und während ich weiterlese, höre ich immer das Radio: es lispelt, es heult, es bellt, es girrt, es droht und die Zeitungen drucken es nach, und die Kindlein, sie schreiben es ab.
Nun hab ich den Buchstaben T verlassen, und schon kommt Z. Wo bleibt W? Habe ich das Heft verlegt? Nein, der W war ja gestern krank er hatte sich am Sonntag im Stadion eine Lungenentzündung geholt, stimmt, der Vater hats mir ja schriftlich korrekt mitgeteilt. Armer W! Warum gehst du auch ins Stadion, wenns eisig in Strömen regnet?
Diese Frage könntest du eigentlich auch an dich selbst stellen, fällt es mir ein, denn du warst ja am Sonntag ebenfalls im Stadion und harrtest treu bis zum Schlußpfiff aus, obwohl der Fußball, den die beiden Mannschaften boten, keineswegs hochklassig war. Ja, das Spiel war sogar ausgesprochen langweilig also: warum bliebst du? Und mit dir dreißigtausend zahlende Zuschauer?
Warum?
Wenn der Rechtsaußen den linken Half überspielt und zentert, wenn der Mittelstürmer den Ball in den leeren Raum vorlegt und der Tormann sich wirft, wenn der Halblinke seine Verteidigung entlastet und ein Flügelspiel forciert, wenn der Verteidiger auf der Torlinie rettet, wenn einer unfair rempelt oder eine ritterliche Geste macht, wenn der Schiedsrichter gut ist oder schwach, parteiisch oder parteilos, dann existiert für den Zuschauer nichts auf der Welt außer dem Fußball, ob die Sonne scheint, obs regnet oder schneit. Dann hat er alles vergessen.
"If thou beest he--but O how fallen! how changed From him who, in the happy realms of light Clothed with transcendent brightness, didst outshine Myriads, though bright!--if he whom mutual league, United thoughts and counsels, equal hope And hazard in the glorious enterprise Joined with me once, now misery hath joined In equal ruin; into what pit thou seest From what height fallen: so much the stronger proved He with his thunder; and till then who knew The force of those dire arms? Yet not for those, Nor what the potent Victor in his rage Can else inflict, do I repent, or change, Though changed in outward lustre, that fixed mind, And high disdain from sense of injured merit, That with the Mightiest raised me to contend, And to the fierce contentions brought along Innumerable force of Spirits armed, That durst dislike his reign, and, me preferring, His utmost power with adverse power opposed In dubious battle on the plains of Heaven, And shook his throne. What though the field be lost? All is not lost--the unconquerable will, And study of revenge, immortal hate, And courage never to submit or yield: And what is else not to be overcome?
That glory never shall his wrath or might Extort from me. To bow and sue for grace With suppliant knee, and deify his power Who, from the terror of this arm, so late Doubted his empire--that were low indeed; That were an ignominy and shame beneath This downfall; since, by fate, the strength of Gods, And this empyreal sybstance, cannot fail;
John Milton (9 december 1608 8 november 1674)
Paradise Lost illustratie: De val van de engelen
De Tsjechische psycholoog, schrijver en dichter Jan Křesadlo (pseudoniem van Václav Jaroslav Karel Pinkava) werd geboren op 9 december 1926 in Praag. Zie ook alle tags voorJan Křesadlo op dit blog.
The Offering
With green-tinged light, behold, the west was blazing, in slowly waning, dying conflagration, after the sun's great disc had settled, lazing, in its gold-purple furnace of cremation, out-spanned in splendid vaulted meditation, hovering, still, inviting breathless gazing: Yet by-and-by the outspread molten glory began to fade and greener grew each storey. And in that green, a castle silhouetting, arching like backs of dragons or related monsters, drawn-out, sinuous, outward setting in droves against clouds green and corrugated, above the panoply of roofs grey-slated feasting the eye, as dark clouds drew their netting over the stage where bristling gothic spires and battlements stemmed the horizon's fires. Infiltrating the skies, with jackdaws ridden, flurries of bats began to make impression, leaving their hideaways and dens, well-hidden and setting off in one prolonged procession, in their perambulating intercession then swiftly dwindling, by far distance bidden, winged coenobites heading for far places: Their cordon whirled in strands and braided traces...
No statues did Cellini hew But only statuettes. And yet he was an artist true; No statues did Cellini hew. In vain the triolet (Dyou hear, sharp critic?) you eschew: No statues did Cellini hew But only statuettes.
TRIOLET
For me this long-drawn absence from you Is blacker far than your black braids. Why has this evil time then made For me this long-drawn absence from you? Grown white where bitter tear-drips strayed, A triolet thus I started on you: For me this long-drawn absence from you Is blacker far than your black braids.
My arm. My arm they've cut my arm off. See that stump there? That used to be my arm. Oh sure I had an arm I was born with one I was normal just I like you and I could hear and I had a left arm like I anybody. But what do you think of those lazy bastards cutting it off?
How's that
I can't hear either. I can't hear. Write it down. Put it on a piece of paper. I can read all right. But I can't hear. Put it down on a piece of paper and hand the paper to my right arm because I have no left arm.
My left arm. I wonder what they've done with it. When you cut a man's arm off you have to do something with it. You can't just leave it Iying around. Do you send it to hospitals so guys can pick it to pieces and see how an arm works? Do you wrap it up in an old newspaper and throw it onto the junk heap? Do you bury it? After all it's part of a man a very important part of a man and it should be treated respectfully. Do you take it out and bury it and say a little prayer? You should because it's human flesh and it died young and it deserves a good sendoff.
*****
Then things quieted down all of a sudden. Everything went still inside his head. The lights before his eyes snapped out as quickly as if somebody had shut them off with a switch. The pain went away too. The only feeling he had was the strong throb of blood in his brain swelling and contracting his head. But it was peaceful. It was painless. It was such a relief that he came out of his drowning. He could think.
Dalton Trumbo (9 december 1905 10 september 1976)
