De Nederlandse schrijver Godfried Bomans werd geboren in Den Haag op 2 maart 1913. Zie ook alle tags voor Godfried Bomans op dit blog.

Uit: Erik of Het klein insectenboek

“De kleine Erik lag, juist op het ogenblik dat dit boekje begint, in het oude bed van grootmoeder Pinksterblom met den troonhemel en -de zijden kwasten, en keek over den rand van het blanke laken de schemerige kamer in.
Het was het uur waarop de kleine mensen naar bed gaan, het uur waar de grote mensen niet van weten: alle vertrouwde dingen van den muur vervagen zoetjes aan in het groeiende duister, en de wereld wordt stil, zo stil dat zij zelfs niet meer ademt... Buiten stapt nog iemand voorbij: stap, stap, zo klinkt het, en in de verte roept een jongetje hoog en fijn naar een ander jongetje. Zijn stem klinkt in den avond en je denkt- daar is toch een jongetje op de wereld dat nog niet in bed ligt...
Erik lag stil te.kijken naar het raam in de verte en naar de schemerende portretten van den muur. "Het is net," dacht hij, "of er iets gebeuren gaat. En misschien gaat er ook wel iets gebeuren?" En hij besloot om nu eens niet, gelijk op andere avonden. in slaap te vallen, maar goed op te letten of er misschien , @iets gebeuren ging". Nu was daar een goed middel voor. Want onder zijn hoofdkussen lag een boekje, "Solrns' Beknopte Natuurlijke Historie" geheten, en Erik moest daar voor morgen alle insecten uit kennen. Hij had er dezen helen Woensdagmiddag uit zitten leren en was tot aan de meikevers gekomen. Morgenochtend, onder het speelkwartier, zou hij de meikevers er bij nemen.
"Laat eens kijken," mompelde Erik, "hoeveel poten heeft een wesp ook al weer? Zes. De ogen zijn apart verstelbaar e 'n staan voor in den kop. Mooi. Zij leven niet in korven, gelijk de bijen, maar - ja, waar leven zij dan? Zij zullen apart leven, denk ik Nu, dat doet er ook niet toe. Zij behoren tot de familie der vliesvleugeligen en hebben geknikte sprieten.
En hoe staat het met de vlinders? De vlinder verbaast den aandachtigen natuurliefhebber door haar fraaie kleurenpracht. (Erik zei dezen zin twee keer, zo mooi vond hij hem.) Wij kunnen hen rekenen onder de zogenaamde nuttige insecten, maar de kinderen die zij krijgen - welke rupsen worden genoemd - kunnen zeer schadelijk zijn.”

 
Godfried Bomans (2 maart 1913 - 22 december 1971)
Hier eind jaren 1960 op de basisschool die hij zelf bezocht

De Nederlandse schrijver Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker werd geboren in Amsterdam op 2 maart 1820. Zie ook alle tags voor Multatuli op dit blog.

Uit: De geschiedenis van Woutertje Pieterse

“Zou dat nu staan of liggen? dacht-i. De arme jongen beet de tanden slee op z'n grift, en 't grift tot gruis... maar och, 't ging niet. Hy was 'n oogenblik verwaand geweest, en werd daarvoor zwaar gestraft, want nu begon hy te gelooven dat z'n moeder gelyk had, toen ze zeide: ‘dat er van dien jongen nooit iets komen zou.’
Hy vraagde aan Leentje, of zy wist wat liggende en staande regels waren? En daar zy 't ook niet wist, besloot hy ‘morgen eens weêr te probeeren. Misschien zou 't dan beter gaan.’ Dit vond Leentje ook.
- My wel, zei de moeder, maar denk er aan dat je me niet veraffrenteert voor jufvrouw Laps... want ik heb gezeid dat je 't kon... en de man is jarig woensdag over acht dagen... dus veel tyd heb je niet.
Wouter ging naar de aschpoort, zocht het brugje, en begon daar bitter te schreien.
- Ga eens kyken wat dat jongetje scheelt, hoorde hy 'n vrouw zeggen tot een meisje van veertien, zestien jaren, 't kind heeft zeker iets verloren.
- Heb je wat verloren, jonge-heer?
Wouter zag op, en schrikte. Want het was hem of-i dat gelaat herkende. 't Deed hem denken aan Fancy.
- O, nu is alles goed... nu gy daar zyt! Ik heb zoo naar u verlangd...
- Naar my, jonge-heer?
- Ja, ja, ja! Ik wist niet dat ik verlangde... maar nu weet ik het: O, zeg het my toch spoedig... wat staande regels zyn, en hoe ik m'n vers moet maken?
Het meisje, dat met hare moeder waschgoed te bleeken legde op 't gras, keek Wouter gek aan. Ze liep terug naar de moeder, en zei niet te weten wat dat kind mankeerde. Maar dat er iets aan haperde was zeker.”

 
Multatuli (2 maart 1820 - 19 februari 1887)
Woutertje Pieterse en Femke door Frits Sieger, 1971, Noordermarkt, Amsterdam

De Amerikaanse schrijver John Irving werd geboren op 2 maart 1942 in Exeter, New Hampshire. Zie ook alle tags voor John Irving op dit blog.

Uit: Until I Find You

“According to his mother, Jack Burns was an actor before he was an actor, but Jack’s most vivid memories of childhood were those moments when he felt compelled to hold his mother’s hand. He wasn’t acting then.
Of course we don’t remember much until we’re four or five years old — and what we remember at that early age is very selective or incomplete, or even false. What Jack recalled as the first time he felt the need to reach for his mom’s hand was probably the hundredth or two hundredth time.
Preschool tests revealed that Jack Burns had a vocabulary beyond his years, which is not uncommon among only children accustomed to adult conversation — especially only children of single parents. But of greater significance, according to the tests, was Jack’s capacity for consecutive memory, which, when he was three, was comparable to that of a nine-year-old. At four, his retention of detail and understanding of linear time were equal to an eleven-year-old’s. (The details included, but were not limited to, such trivia as articles of clothing and the names of streets.)
These test results were bewildering to Jack’s mother, Alice, who considered him to be an inattentive child; in her view, Jack’s propensity for daydreaming made him immature for his age.
Nevertheless, in the fall of 1969, when Jack was four and had not yet started kindergarten, his mother walked with him to the corner of Pickthall and Hutchings Hill Road in Forest Hill, which was a nice neighborhood in Toronto. They were waiting for school to be let out, Alice explained, so that Jack could see the girls.
St. Hilda’s was then called “a church school for girls,” from kindergarten through grade thirteen — at that time still in existence, in Canada — and Jack’s mother had decided that this was where Jack would begin his schooling, although he was a boy. She waited to tell him of her decision until the main doors of the school opened, as if to greet them, and the girls streamed through in varying degrees of sullenness and exultation and prettiness and slouching disarray.”

 
John Irving (Exeter, 2 maart 1942)
Hier met zijn zoon Colin

De Amerikaanse schrijver en journalist Tom Wolfe werd geboren op 2 maart 1930 in Richmond, Virginia. Zie ook alle tags voor Thomas Wolfe op dit blog.

Uit: The Bonfire of the Vanities

“To Sherman, as he headed out onto the sidewalk holding Campbell's hand, she was a vision. She was a vision anew each morning. Her hair was a luxuriance of soft waves like her mother's, but lighter and more golden. Her little face—perfection! Not even the gawky years of adolescence would alter it. He was sure of that. In her burgundy school jumper, her white blouse with its buttercup collar, her little nylon backpack, her white knee-high socks, she was an angel. Sherman found the very sight touching beyond belief.
The morning-shift doorman was an old Irishman named Tony. After opening the door for them, he stepped outside under the awning and watched them depart. That was fine . . . fine! Sherman liked to have his fatherhood observed. This morning he was a serious individual, representing Park Avenue and Wall Street. He wore a blue-gray nailhead worsted suit, custom-tailored in England for $1,800, two-button, single-breasted, with ordinary notched lapels. On Wall Street double-breasted suits and peaked lapels were considered a bit sharp, a bit too Garment District. His thick brown hair was combed straight back. He squared his shoulders and carried his long nose and wonderful chin up high.
"Sweetheart, let me button your sweater. It's a little chilly."
"No way, José" said Campbell.
"Come on, sweetie, I don't want you to catch cold."
"N O, Séjo, N O." She jerked her shoulders away from him. Séjo was José backward. "N-n-n-n Ohhhhh." So Sherman sighed and abandoned his plan to save his daughter from the elements. They walked on a bit.
"Daddy?"
"Yes, sweetheart?"
"Daddy, what if there isn't any God?"

 
Tom Wolfe (Richmond, 2 maart 1930)
Begin jaren 1960

De Amerikaanse dichter en performer Michael Salinger werd geboren op 2 maart 1962 in Cleveland, Ohio. Zie ook alle tags voor Michael Salinger op dit blog.

Two wheels that go around

Two wheels that go around
Two pedals for my feet
Two handles on a bar
One chain
One seat
One bell to let you know
I am coming up fast
Ring ring ring ring ring
Watch out
While I pass!

Hardware Store

Hammer hammer hammer hammer
Hammer hammer
Drill
All purpose
Heavy duty
Wood filler, roto tiller, screws
Saw blades, wing nuts, steel toed shoes
Half off
Items on this shelf
Do it
Do it
Do it
Do it
Do it yourself.

 
Michael Salinger (Cleveland, 2 maart 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

02-03-2014 om 17:39 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter János Arany werd geboren op 2 maart 1817 in Nagyszalonta. Zie ook alle tags voor János Arany op dit blog.

Uit: Toldi (Fragment)

But no, he does not care how it sifts the road
from end to end - through a tower of dust erected
by the wind, proud weapons glitter, proud troops
ascend. A cloud of sighs rises from his heart like
those hazy troops. And bending forward, he stares
and stares as though heart and soul were fixed
in his eyes.

'Neat Hungarian cavaliers, shining knights! How beat
and bitter am I to see you. Where are you bound? How
far? Into battle? To gather flowers for a wreath of
glory? Are you riding against Tatars, Turks? To bid
them good night forever? Ah, if I too, I too were
only riding. Neat Hungarian cavaliers, shining knights!'

These were the thoughts that furrowed into Miklós
Toldi's soul. His head churned, and his heart was
wrung with sadness because he too was the son of a
knight. György, his false brother, was reared as
a companion of the royal heir. He lives it up in
the royal court while Miklós mows and rakes with
the hired hands.

Here they come, the mounted men of the Palatine
Laczfi, and at the head of his proud troops Endre
Laczfi himself. He sits with martial bearing on
his fallow horse, braids of gold on his robe. In
his train dashing young men ride in fancy saddles
on stamping stallions. Miklós stares and stares,
not knowing his eyes are sore for staring so hard.

 
János Arany (2 maart 1817 – 22 oktober 1882)
Portret door Barabás Miklós, 1856

De Russische dichter Jevgeni Baratynski werd geboren op 2 maart 1800 in Sint Petersburg. Zie ook alle tags voor Jevgeni Baratynski op dit blog.

Last Poet (Fragment)

The age proceeds along its iron path,
All hearts a brim with greed; and every hour
Our common dreams grow ever more obsessed
With shameless profit and mundanity.
And in the light of learned reason
All childish dreams of poetry dissolve.
Devoted to industrious pursuits
The young no longer heed them.

Hellas is awake once more
To triumphant liberty,
Gathered are its citizens
And upraised are its capitals;
Science flourishes there once more,
The Pont teem once again with trade
But no more are the lyre's sounds heard
Within the Muses' ancient heav'n.
The winter of the world enfeebled now doth shine
And shine! Mankind grows stern and pale;
But Homer's land is blooming forth,
Hills, forests, and the banks of azure lakes.
Parnassus blooms! Below it, as before,
Castalian waters rush in streams;
Unheralded child of Nature's dying strength,
Behold a Poet -- he strolls and sings.

With simple heart he sings
Of love and beauty,
And science disobedient
Is thin and vain for him:
He cures our temporary sufferings
With his lighthearted play.
'tis better, mortals, for the earth
To feel delight in ignorant days.

Cruel laughter answers him; his hands
Lie motionless upon his lyre,
His lips, once parted, now press closed,
Though his proud head bends not:
In thought he aims his step
Into the wordless, empty wild; but the world's
no more an empty cave,
No lonely place remains.

 
Jevgeni Baratynski (2 maart 1800 – 11 juli 1844)
Poetry 2006 door Frederick Hart

De Russisch-joodse schrijver Sholom Aleichem werd geboren in Pereyslav bij Kiev op 2 maart 1859. Zie ook alle tags voor Sholom Aleichem op dit blog.

Uit: Elijah the Prophet

“Daddy put on his best kapoteh [ritual prayer garment] and went to daven in shul. Mama says to me: “You know what? Lie down. Get some sleep. Then you can sit through the Seder. Then you can ask Daddy the Fir Kashyas ["Four Questions"]. What, am I meshugeh? I should go to sleep before the Seder? “Remember this, on Paysach one must not sleep at the Seder. If God forbid you should fall asleep at the Seder, then Eli Novi goes about and looks for those sleeping at the Seder and takes them away in his sack.” Ha, ha. I should fall asleep at the Seder? Me? If they should sit the whole night? Even if it were till the light of morning? What happened last year mama? “Last year, you went to sleep right after Kiddush.” “Then why didn’t Eli Novi come for me then with his sack?” “Then you were a kleinitschke. Now, you’re bigger. Tonight, you must ask daddy the Four Questions. Tonight, you must say with Daddy, Avodim Hayinu [Passover passage from haggadah]. Tonight, you must eat fish and soup and kneidlach with us…shah, Daddy’s coming back from shul.
“Gut yontof."
“Gut yontof.”
Thank God. Daddy finished up the Kiddush. Me too. Daddy drank up the first cup. Me too. A full one too and to the very bottom. “Look, to the very bottom,” says Mama to Daddy. She says to me: “A whole cup of wine? You’ll fall asleep.” Ha, ha. Me? If they should sit the whole night? Even till the light of morning? Ah, nu, ask Daddy, how did I rattle off the Four Questions? How did I say the hagodeh? How do I shuckle over the siddur and sing with Daddy Avodim Hayinu? Mama keeps her eye on me, smiles and says to me: “You’ll fall asleep, fall asleep.” Ach, Mama, Mama. It seems to me that even with eight heads, one would still fall asleep from these words alone. Ah, nu, let them sit down by you and sing in your ear: “Fall asleep, fall asleep.”

 
Sholom Aleichem (2 maart 1859 - 13 mei 1916)

De Britse schrijfster Olivia Manning werd geboren op 2 maart 1908 in Portsmouth. Zie ook alle tags voor Olivia Manning op dit blog.

Uit: The Balkan Trilogy (The spoilt city)

“His tone was conclusive: he stood upright, preparing to depart.
David moved forward. “In my opinion,” he said, “this could have been helped.”
“Indeed!” The chairman paused in surprise.
“We lost this country months ago through a damn-fool policy of supporting Carol at no matter what cost to the rest of the community. The better elements here refused to serve under such a rule. Maniu and the other liberals would have been with us, but we had no use for them. We kept a pack of scoundrels in power. No wonder the country was divided against itself.”
“Ah!” Sir Brian was non-committal: a just man, he was prepared to hear all sides. “And what are the facts, as you see them?”
Wheeler rubbed his brow in a despairing way.
Speaking authoritatively, all diffidence gone now, David said: “A united Rumania—a Rumania, that is, who’d won the loyalty of her minorities by treating them fairly—could have stood up to Hungarian demands. She might even have stood up to Russia. If she’d remained firm, Yugoslavia and Greece would have joined with her; perhaps Bulgaria, too. A Balkan entente! Not much perhaps, but not to be sneezed at. With the country solid, enjoying a reasonable internal policy, the Iron Guard could never have regained itself. It could never have risen to power in this way.”
Sir Brian, hands together on his umbrella-handle as on a gun-butt, stood upright, head bowed at the neck in an attitude of mourning.
Wheeler cleared his throat, preparing to arrest this indictment, but David was not easily arrested. “And,” he persisted, “there were the peasants—a formidable force, if we’d chosen to organise them. They could have been trained to revolt at any suggestion of German infiltration.”

 
Olivia Manning (2 maart 1908 - 23 juli 1980)
Zelfportret 

De Franse schrijver en letterkundige Pascal Rannou werd geboren op 2 maart 1958 in Laval. Zie ook alle tags voor Pascal Ramou op dit blog.

Uit: Tristan Corbière, visionnaire excentrique du pays de Morlaix

“Le nom de Tristan Corbière est depuis longtemps familier aux oreilles des morlaisiens, ne serait-ce que parce qu'il désigne leur lycée. Ce n'est pourtant pas un patronyme breton. De fait, le grand-père du poète était originaire de l'Aquitaine. Militaire, il caserna à Brest, où naquit son fils Édouard. Ce dernier, après une carrière maritime mouvementée, créa en 1839 la liaison par bateau entre Le Havre et Morlaix, où il séjourna de plus en plus, pour finir par s'y installer et y fonder famille. C’est donc en premier lieu grâce à Édouard que le nom des Corbière fut connu. Notable respecté, auteur de romans maritimes à succès, membre du conseil municipal, président de la Chambre de commerce, cet infatigable homme d'action fit installer dans sa cité le pont tournant et l'éclairage au gaz, et créa par ailleurs les régates de Locquénolé. L'ironie de la postérité fait que le père survit aujourd'hui grâce au fils, auteur d'un recueil poétique unique et visionnaire : Les Amours jaunes. La presse de l'époque ne signala pourtant qu'à peine la mort de Tristan...”

 
Pascal Rannou (Laval, 2 maart 1958)

De Duitse dichter en schrijver Gerhard Anton von Halem werd geboren op 2 maart 1752 in Oldenburg. Zie ook alle tags voor Gerhard von Halem op dit blog.

Aphorismen

Nie aus der Wahrheit ist so viel Gutes erwachsen,
Als aus der Wahrheit Schein Böses erwächst in der Welt.

*

Wohl zu besänftigen ist die Leidenschaft. Doch Überzeugung, grub sie Verstand ins Gemüth, bleibt unvertilgbar der Zeit.

*

Da herrscht ewig Friede, wo über die Seele Vernunft herrscht.

 
Gerhard von Halem (2 maart 1752 – 4 januari 1819)

02-03-2014 om 17:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, vertaler en journalist Jan Eijkelboom werd op 1 maart 1926 in Ridderkerk geboren. Zie ook alle tags voor Jan Eijkelboom op dit blog.

21 november 1981

Je liep daar naast mij in je gouden jack.
Ik liep je nog te leren kennen,
jij moest nog aan de oorlog wennen
die ik nog niet had afgelegd.
Wij gingen tegendraads de mensen tegemoet
die als een kalme waterval
vanaf de hoge bruggen kwamen.
Het was de allereerste stoet
die ik ooit zag waarin de namen
van allen waren uitgewist
en waarin elk gezicht
toch toebehoren bleef
aan wie daar samen waren.

Geen leus kwam uit de vele monden,
alleen ging keer op keer de donder,
de zachte donder van de vrede door
de gelederen die niet marcheerden.

Wij gingen stroomopwaarts over de Rozengracht,
legden soms aan en dronken om de naam
likeuren die op andre dagen
te zoet zijn zouden voor een keel
die meer op rauw geweld
was ingesteld, maar die nu mede
te fluisteren begon, wat
allengs aanzwol tot de donder,
de zachte donder van de vrede.

Jij stond daar naast me in je gouden jack.
Het oproer bleef uitbundig stromen.
Ik heb mijn ransel afgenomen
en achteloos opzijgelegd.

De omgekeerde zuilen van Venasque

Na lange wandeling over cols, door ravijnen
dronken wij op het dorpsplein de wijn
met volle teugen, als was dit het water
door de waard uit de ronde fontein
in het midden gehaald.

Ik behoorde nog tot de gelukzaligen
die zich laven en het er dan bij laten.
In het uit de rotsen gehouwen kerkje
zagen wij toen antieke zuilen
ondersteboven geplaatst:

kapiteel op de grond, voet tegen 't plafond.
Wisten die christenen veel van de Ouden -
en zouden wij zelf ook niet zo willen leven:
omgekeerd, achterstevoren, andersom
als het kon?

 
Jan Eijkelboom (1 maart 1926 – 28 februari 2008)
Cover

De Oostenrijkse schrijver, dichter en schilder Franzobel werd geboren op 1 maart 1967 in Vöcklabruck. Zie ook alle tags voor Franznobel op dit blog.

Uit: Was die Männer so treiben, wenn die Frauen im Badezimmer sind

„Es gibt Tage, sie müssen nicht einmal besonders kalt sein, Tage, an denen es nicht zwitschert und nicht tiriliert, nicht piepst und zirpt, Tage, an denen niemand in den Bäumen raschelt, niemand auf den Stromkabeln und Fenstersimsen sitzt, der Himmel leergeräumt, ja, leergeträumt ist, Tage, an denen keiner über Felder hüpft und niemand in der Erde nach Würmern oder Larven pickt, Tage, an denen der Himmel vom Himmel gefallen scheint und mit ihm die Vögel.
Tage, die uns ganz normal erscheinen. Niemandem nämlich, niemandem außer den Katzen und ein paar verrückten Ornithologen, fällt es an solchen Tagen auf, dass die Vögel verschwunden sind. Vielleicht wundern sich die Käfer, Würmer und Mäuse, dass ihre Population so gut gedeiht. Sonst aber merkt es keiner.
Natürlich können die Vögel nicht einfach so ihre Tage haben und verschwinden, wenigstens nicht alle, nicht die Singvögel und Nachplappervögel aus ihren Käfigen, nicht die Legehennen und Truthähne aus ihren Gefängnissen und auch nicht die Brathühner aus den Grillstationen und Gefrierfächern, aber alle anderen sind an diesen Tagen einfach weg. Doch niemandem fällt es auf, weil alle so mit sich beschäftigt sind, dass sie auf so etwas nicht mehr achten. Ich auch.
Man muss schließlich einmal Hauptsache sein, nicht immer nur die anderen. Man muss auch einmal sagen, das hat man sich verdient. Man muss sich auch einmal was gönnen.
Aber ich gönne mir nichts, ich bin auf der Flucht. Gelandet in einem kleinen, nach Desinfektionsmittel riechenden Zimmer Rosa geblümte Decke, fadenscheinige Lampenschirme und ein weinrotes Doppelbett mit Spannbezügen. Da sitze ich in diesem Zimmer, das mich an die Schlafkammer der Großmutter erinnert: rosa Vorhänge, blutroter Teppichboden, geblümte Tapete, zerschlissener Fauteuil – genau wie bei Oma, nur die Blumentöpfe und der Nippes fehlen. Keine Schälchen aus Orangenhaut und keine Schächtelchen mit Muscheln oder Schneckengehäusen. Keine Schnupftabakdöschen, keine Stalin-Bilder und auch keine Kanister mit Frittieröl.“

 
Franzobel (Vöcklabruck, 1 maart 1967)

De Engelse schrijver Jim Crace werd geboren op 1 maart 1946 in St. Albans, Hertfordshire. Zie ook alle tags voor Jim Crace op dit blog.

Uit: Harvest

“Two twists of smoke at a time of year too warm for cottage fires surprise us at first light, or they at least surprise those of us who've not been up to mischief in the dark. Our land is topped and tailed with flames. Beyond the frontier ditches of our fields and in the shelter of our woods, on common ground, where yesterday there wasn't anyone who could give rise to smoke, some newcomers, by the luster of an obliging reapers' moon, have put up their hut— four rough and ready walls, a bit of roof— and lit the more outlying of these fires. Their fire is damp. They will have thrown on wet greenery in order to procure the blackest plume, and thereby not be missed by us. It rises in a column that hardly bends or thins until it clears the canopies. It says, New neighbors have arrived; they've built a place; they've laid a hearth; they know the custom and the law. This first smoke has given them the right to stay. We'll see.
But it is the second twist of gray that calls us close, that has us rushing early from our homes on this rest day toward Master Kent's house. From a distance this smoke is pale. No one has added greenery to darken it. But the blaze itself is less faint- hearted. It is rackety. It is a timber fire, for sure. But ancient wood. Long- felled. The years are in its smell. We fear it is the manor house that burns and that we will be blamed for sleeping through. We'd best prepare excuses now. So, if we heard the cracking of its rafters and its beams in our slumbers this morning, we must have mistaken it for the usual busying of trees and wind, or for the toiling of dreams, or for the groaning of our bones. Yesterday was harvest end, the final sheaf. We were expecting to sleep long and late this morning, with heavy shoulders naturally but with buoyant hearts. Our happiness has deafened us, we'll say. It was only when we heard Willowjack, the master's fancy sorrel mare, protesting at the smoke with such alarm, that we awoke and went to help, as help we must, for no one wants to lose the manor house.”

 
Jim Crace (St. Albans, 1 maart 1946)

De Zwitserse dichter, schrijver, cabaretier en liedjesmaker Franz Hohler werd geboren op 1 maart 1943 in Biel. Zie ook alle tags voor Franz Hohler op dit blog.

Uit: Die Torte

“Wer vom Bahnhof in Locarno zur Altstadt hinuntergeht, kommt nach wenigen Schritten an einer Passage vorbei, in welcher junge Leute in farbigen Mützen und T-Shirts sitzen, vor sich Kartonschachteln mit Pommes frites und Becher mit Coca-Cola. Die metallenen Tische und Stühle sind über verschiedene Stufen verteilt, die nicht ganz zur Fast Food-Stimmung passen, und wer genauer hinsieht, merkt auch, warum. Es sind die Stufen, die zum Garten des alten Grand Hotels hinaufführen, zum Grand Hotel Locarno, das wie der Traum einer andern Zeit im Hintergrund steht, umgeben von Zypressen, Palmen und üppigen Rhododendronbüschen, mit seiner mächtigen Mittelterrasse, auf der zwischen Säulen mit Blumenschalen Figuren zu Stein erstarrt sind, als sei soeben die Tanzmusik eines Kurorchesters zu Ende gegangen. Wollen Sie weitergehen zur Piazza Grande, oder haben Sie einen Moment Zeit, eine Geschichte zu hören, die in diesem Hotel ihren Anfang genommen hat? Erfahren habe ich sie in einem Gebäude, das aus derselben Zeit stammt und dem Grand Hotel nicht einmal unähnlich sieht, einem Altersheim in einem der Täler hinter Locarno. Etwas bescheidener der Bau, der Mitteltrakt hinter zwei Ecktürme zurückversetzt, mit einem großen gepflästerten Platz davor, der in eine Glyzinienpergola mündet, aber oben, wo in Locarno der Name des Hotels in auswechselbaren Leuchtbuchstaben prangt, steht beim Altersheim in unvergänglicher Mosaikschrift der Name des Stifters. In dieses Altersheim führte mich letztes Jahr eine private Angelegenheit. Der Kanton Tessin hatte begonnen, die Parzellierung der unzähligen Grundstücke zu vereinfachen und den Besitzern Vorschläge zur Zusammenlegung oder zu Abtäuschen zu machen, und da ich auf einer Alp ein kleines Stück Land mit einem Stall besitze, in dem wir gerne ein paar Sommertage verbringen, kam auch an mich eine solche Anfrage, und ich beschloß, den Besitzer des Nachbargrundstücks aufzusuchen. Der lebte seit kurzem in diesem Altersheim, wir kannten uns, und er freute sich über meinen Besuch, klagte über sein abnehmendes Augenlicht und über seine Zuckerkrankheit, die ihm in die Beine fahre, so daß er kaum mehr gehen könne, kurz, über das ganze zusammenbrechende System seines Körpers, für das man auch das einfache Wort Alter benutzen kann.“

 
Franz Hohler (Biel, 1 maart 1943)

De Britse schrijver Giles Lytton Strachey werd geboren op 1 maart 1880 in Londen. Zie ook alle tags voor Lytton Strachey op dit blog.

Uit: Florence Nightingale

“Everyone knows the popular conception of Florence Nightingale. The saintly, self-sacrificing woman, the delicate maiden of high degree who threw aside the pleasures of a life of ease to succour the afflicted, the Lady with the Lamp, gliding through the horrors of the hospital at Scutari, and consecrating with the radiance of her goodness the dying soldier’s couch—the vision is familiar to all. But the truth was different. The Miss Nightingale of fact was not as facile fancy painted her. She worked in another fashion, and towards another end; she moved under the stress of an impetus which finds no place in the popular imagination. A Demon possessed her. Now demons, whatever else they may be, are full of interest. And so it happens that in the real Miss Nightingale there was more that was interesting than in the legendary one; there was also less that was agreeable.      
Her family was extremely well-to-do, and connected by marriage with a spreading circle of other well-to-do families. There was a large country house in Derbyshire; there was another in the New Forest; there were Mayfair rooms for the London season and all its finest parties; there were tours on the Continent with even more than the usual number of Italian operas and of glimpses at the celebrities of Paris. Brought up among such advantages, it was only natural to suppose that Florence would show a proper appreciation of them by doing her duty in that state of life unto which it had pleased God to call her—in other words, by marrying, after a fitting number of dances and dinner-parties, an eligible gentleman, and living happily ever afterwards. Her sister, her cousins, all the young ladies of her acquaintance, were either getting ready to do this or had already done it. It was inconceivable that Florence should dream of anything else; yet dream she did. Ah! To do her duty in that state of life unto which it had pleased God to call her!”

 
Lytton Strachey (1 maart 1880 – 21 januari 1932)
Portret door Vanessa Bell,1911

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e maart ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

01-03-2014 om 17:08 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Robert Traill Spence Lowell werd geboren op 1 maart 1917 in Boston. Zie ook alle tags voor Robert Lowell op dit blog.

The Ruins Of Time

(Quevedo, Mire los muros de la partia mia and
Buscas en Roma a Roma, (!)O peregrino!)

I

I saw the musty shingles of my house,
raw wood and fixed once, now a wash of moss
eroded by the ruin of age
furning all fair and green things into waste.
I climbed the pasture. I saw the dim sun drink
the ice just thawing from the boldered fallow,
woods crowd the foothills, sieze last summer's field,
and higher up, the sickly cattle bellow.
I went into my house. I saw how dust
and ravel had devoured its furnishing;
even my cane was withered and more bent,
even my sword was coffined up in rust—
there was no hilt left for the hand to try.
Everything ached, and told me I must die.

II

You search in Rome for Rome? O Traveller!
in Rome itself, there is no room for Rome,
the Aventine is its own mound and tomb,
only a corpse recieves the worshipper.
And where the Capitol once crowned the forum,
are medals ruined by the hands of time;
they show how more was lost by chance and time
the Hannibal or Ceasar could consume.
The Tiber flows still, but its waste laments
a city that has fallen in its grave—
each wave's a woman beating at her breast.
O Rome! Form all you palms, dominion, bronze
and beauty, what was firm has fled. What once
was fugitive maintains its permenance.

 
Robert Lowell (1 maart 1917 - 12 September 1977)
Cover

De Franstalige, Zwitserse schrijver Jacques Chessex werd geboren op 1 maart 1934 in Payerne. Zie ook alle tags voor Jacques Chessex op dit blog.

Uit: Le vampire de Ropraz

“Ici on n’a pas de grands commerces, d’usines, de manufactures, on n’a que ce qu’on gagne de la terre, autant dire rien. Ce n’est pas une vie. On est même si pauvres qu’on vend nos vaches pour la viande aux bouchers des grandes villes, on se contente du cochon et on en mange tellement sous toutes ses formes, fumé, écouenné, haché, salé, qu’on finit par lui ressembler, figure rose hure rougie, loin du monde, par combes noires et forêts. (…) La misère sexuelle, comme on la nommera plus tard, s’ajoute aux rôderies de la peur et de l’imagination du mal. Solitaire, on surveille la nuit, ébats d’amour de quelques nantis et de leur râlante complice, frôlement du diable, culpabilité vrillée dans quatre siècles de calvinisme imposé. Sans répit déchiffrer la menace venue du fond de soi et du dehors, de la forêt, du toit qui craque, du vent qui pleure ; de l’au-delà, d’en haut, de dessous, d’en bas : la menace venue d’ailleurs. On se barricade dans son crâne, son sommeil, son cœur, ses sens, on se verrouille dans sa ferme, le fusil prêt, l’âme hantée et affamée. L’hiver attise ces violences sous la longue neige amie des fous, les ciels rouges et bistre entre aube et nuit déshéritée, le froid et la mélancolie qui tend et ronge les nerfs. Ah j’oubliais l’effarante beauté des lieux.”
(…)

On dit le vampire de Ropraz, note Maihain dans le registre de ses observations, c’est une simplification pour le violeur, le nécrophage, l’épouvantable mangeur de morts. Dans ces déserts, le symptôme du vampire durera tant que cette société sera victime de la crasse primitive : saleté des corps, promiscuité, isolement, alcool, inceste et superstitions qui infestent ces campagnes et créeront d’autres foyers d’exactions sexuelles et d’horreur sans merci.”

 
Jacques Chessex (1 maart 1934 – 9 oktober 2009)

De Japanse dichter en schrijver Ryūnosuke Akutagawa werd geboren op 1 maart 1892 in Tokio. . Zie ook alle tags voor Ryūnosuke Akutagawa op dit blog.

Haiku

The day autumn began
I had a cavity in my tooth
filled with silver.

Wintry gusts:
on the sardine still lingers
the ocean's color.

Vertaald door Ueda

Winter wind--
sardine's still
ocean-colored.

Vertaald door Lucien Stryk

 
Ryūnosuke Akutagawa (1 maart 1892 – 24 juli 1927)

De Duitse schrijfster en dichteres Sabina Lorenz werd geboren op 1 maart 1967 in München. Zie ook alle tags voor Sabine Lorenz op dit blog,

Uit: Aufhellungen

„Sara ist verwandelt. Sie ist weiß. Weiß hat keine Worte. Weiß ist nur da und still. „Warum sagst du nichts?“ Sara lächelt weiß. Sie dreht einen unsichtbaren Schlüssel vor ihrem Kehlkopf. Dabei bewegt sie die Lippen, ohne zu sprechen. Aus irgendeinem Grund hat jemand den Ton abgestellt.
„Hast du deine Stimme eingesperrt?“ Sara lächelt. Das Mädchen hofft, ihr Lächeln würde vergehen wie eine weiße Wolke und nicht liegen bleiben wie weißes Eis. „Schlafen. Richtig schlafen, ich schlafe doch nicht falsch. Gut schlafen?“
Sie will diese ganze Weißheit nicht. Sara ist rot. Manchmal hellrot, manchmal orange, hin und wieder auch dunkelrot, aber weiß war sie noch nie, und das Kind versteht nicht, wie aus so viel Rot auf einmal Weiß werden kann.
„Warum sagst du nichts!“ Sara runzelt die Stirn und zeigt ihre Handflächen. Das heißt: Punktausbastaschluss. Dann macht sie: Komm, aufstehen, essen. Was einfach zu verstehen ist. Das Mädchen rutscht vom Bett und öffnet die Tür. „Schau, es hat geschneit!“ Die weiße Frau nickt weißweich. Das Schweigen ist wie Wasser, in dem jedes Wort ertrinkt. Sie sieht Sara zu, die sich mit weißer Zahnpasta ihre weißen Zähne putzt und fragt und fragt sich, wie Sara sich innerhalb einmal Schlafens verfärben konnte.
Als es noch nicht schneite, hat Sara noch gesprochen. Als es noch nicht schneite, hat Sara sie mit Worten erstochen. Doch wie kann der Schnee weiß und schön und Sara weiß und beängstigend sein?
Weil das Wesen des Schnees weiß ist. Darum ist er schön. Weil Weiß dort hingehört. Und das Wesen von Sara ist rot. Weshalb Weiß an ihr beängstigend ist. Weil es dort nicht hingehört. Das ist, als ob es mitten im August im Caravan während des Abendessens zu schneien begänne. Alle würden durcheinander reden, alle würden sich wundern. Und gewiss würde niemand glauben, dass es tatsächlich Schnee ist, der da herunterkommt. Weil er nicht in den Caravan gehört. Weil er dort am falschen Platz ist. Und auch noch zur falschen Zeit.“
 

 
Sabina Lorenz (München, 1 maart 1967)

De Amerikaanse dichter Richard Wilbur werd geboren op 1 maart 1921 in New York. Zie ook alle tags voor Richard Wilbur op dit blog.

The Death Of A Toad

A toad the power mower caught,
Chewed and clipped of a leg, with a hobbling hop has got
To the garden verge, and sanctuaried him
Under the cineraria leaves, in the shade
Of the ashen and heartshaped leaves, in a dim,
Low, and a final glade.

The rare original heartsbleed goes,
Spends in the earthen hide, in the folds and wizenings, flows
In the gutters of the banked and staring eyes. He lies
As still as if he would return to stone,
And soundlessly attending, dies
Toward some deep monotone,

Toward misted and ebullient seas
And cooling shores, toward lost Amphibia^Rs emperies.
Day dwindles, drowning and at length is gone
In the wide and antique eyes, which still appear
To watch, across the castrate lawn,
The haggard daylight steer.

Parable

I read how Quixote in his random ride
Came to a crossing once, and lest he lose
The purity of chance, would not decide

Whither to fare, but wished his horse to choose.
For glory lay wherever turned the fable.
His head was light with pride, his horse's shoes

Were heavy, and he headed for the stable.

 
Richard Wilbur (New York, 1 maart 1921)
In de jaren 1980

De Afro-Amerikaanse schrijver Ralph (Waldo) Ellison werd geboren in Oklahoma City op 1 maart 1913. Zie ook alle tags voor Ralph Ellison op dit blog.

Uit: Invisible Man

„The laughter hung smokelike in the sudden stillness. I opened my eyes, puzzled. Sounds of displeasure filled the room. The M.C. rushed forward.
They shouted hostile phrases at me. But I did not understand.
A small dry mustached man in the front row blared out, "Say that slowly, son!"
"What sir?"
"What you just said!"
"Social responsibility, sir," I said.
"You weren't being smart, were you, boy?" he said, not unkindly.
"No, sir!"
"You sure that about 'equality' was a mistake?"
"Oh, yes, sir," I said. "I was swallowing blood."
"Well, you had better speak more slowly so we can understand. We mean to do right by you, but you've got to know your place at all times. All right, now, go on with your speech."
I was afraid. I wanted to leave but I wanted also to speak and I was afraid they'd snatch me down.
"Thank you, sir," I said, beginning where I had left off, and having them ignore me as before.
Yet when I finished there was a thunderous applause. I was surprised to see the superintendent come forth with a package wrapped in white tissue paper, and, gesturing for quiet, address the men.
"Gentlemen, you see that I did not overpraise this boy. He makes a good speech and some day he'll lead his people in the proper paths. And I don't have to tell you that that is important in these days and times. This is a good, smart boy, and so to encourage him in the right direction, in the name of the Board of Education I wish to present him a prize in the form of this . . ."

 
Ralph Ellison (1 maart 1913 – 16 april 1994)
Begin jaren 1950 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

01-03-2014 om 16:37 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Jean-Edern Hallier werd geboren op 1 maart 1936 in Saint-Germain-en-Laye. Zie ook alle tags voor Jean-Edern Hallier op dit blog.

Uit: Carnets Impudiques

«… Sans les femmes, je ne serais rien. Je suis rassuré de l’entendre. - Jean-Edern, viens, viens… Je suis venu, et en me redressant, je suis allé me regarder dans la glace du cabinet de toilette, les cheveux hirsutes, le poil dru sur le menton, entre des plaques espacées de peau douce, qui sont toujours restées imberbes depuis mes blessures d’enfance, lors du siège de Budapest, en 1945. J’ai les paupières lourdes, les cernes sous les yeux, rimmelisé d’épuisement, acteur et unique spectateur de mon théâtre intime, je deviens à la fois Auguste le clown, et Auguste l’empereur, dont Suétone racontait qu’au dernier jour de sa vie, réclamant un miroir, il demandait à ses proches « s’il avait bien joué jusqu’au bout la farce de sa vie ».
(…)

"Je lui passe le volant à 150, 180, 190, elle appuie sur l’accélérateur.
- Et si nous avions un accident d’amour ? me dit-elle.
- Quand tu veux, mais après une dernière nuit... Pensais-je, sans lui dire, en la contemplant de profil. Elle était presque redevenue belle : pas encore assez nue sous sa robe, peut-etre. Ca ne m’empechait pas de la regarder exprès dans les virages, à son grand désespoir, pour voir si elle était mieux que la mort."

 
Jean-Edern Hallier (1 maart 1936 – 12 januari 1997)

De Mauritiaanse dichter, schrijver en journalist Marcel Cabon werd geboren op 29 februari 1912 in Curepipe. Zie ook alle tags voor Marcel Cabon op dit blog.

Uit: Namasté

“He likes this atmosphere of Saturday night, the movement of customers, those mixed smells, - of salted fish, spices, arak ( he who hated strong alcohol), those humble stalls which were set uo under the banian tree for the afternoon: the vegetable sellers, the old Minatchi who sold peanuts ( her mouth was all red with betel leaves)m Soukdeo who sold chili cakes, the barber...
It was payday and Cassim was there too. He had come to fetch money from his customers.... And unruly Manilal, holding a stick and an umbrella, emblems of his rank, and the large watch which he incessantly pulled out of his jacket to show his importance.
He was the sirdar, who cammanded in the field. Sirdar also by his moustache and his belly. As soon as he appeared, everyone was warned from far ahead...“

 
Marcel Cabon (29 februari 1912 – 31 januari 1972)
 

De Amerikaanse dichter, schrijver en criticus William Dean Howells werd geboren op 1 maart 1837 in Martinsville, Ohio. Zie ook alle tags voor William Dean Howells op dit blog.

The Bewildered Guest

I WAS not asked if I should like to come.
I have not seen my host here since I came,
Or had a word of welcome in his name.
Some say that we shall never see him, and some
That we shall see him elsewhere, and then know
Why we were bid. How long I am to stay
I have not the least notion. None, they say,
Was ever told when he should come or go.
But every now and then there bursts upon
The song and mirth a lamentable noise,
A sound of shrieks and sobs, that strikes our joys
Dumb in our breasts; and then, some one is gone.
They say we meet him. None knows where or when.
We know we shall not meet him here again.

Judgment Day

Before Him weltered like a shoreless sea
The souls of them that had not sought to be,
With all their guilt upon them, and they cried,
They that had sinned from hate and lust and pride,
“Thou that didst make us what we might become,
Judge us!” The Judge of all the earth was dumb;
But high above them, in His sovereign place,
He lifted up the pity of His face.

 
William Dean Howells (1 maart 1837 – 11 mei 1920)
Portret door Lilla Cabot Perry, 1912

De Amerikaanse schrijver Steven Barnes werd geboren op 1 maart 1952 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Steven Barnes op dit blog.

Uit: Firedance

“The Chevrolet passenger skimmer destabilized as it struck an air pocket. The pilot regained control in 1.47 seconds. Subadequate. Made a note: Manipulate Father into replacing her. Father made a short, sucking sound. Fear. Distaste. He said, “I hate these things.”
Response mode: teasing. “Daddy, you are such a wimp.” I thrust out my tongue, waved it side to side. Approximately eighty percent probability of a state change. I returned to the raveled cuff seam. Simple cross-stitch. Oddly soothing. Mira taught me.
“Leslie…” Father raised his right hand and swatted fast. Vision strobed. Visual faded to kino mode. Felt vector, danced to Father’s blind spot. Evaded hand.
Question: Should I have evaded? Would causing me pain have reduced Father’s stress level? Cost/benefit analysis: Judging by air pressure, effect would have been light pain, no damage. Father/subject Aubry Knight harbors subthreshold sadistic tendencies. Control tight. Likelihood of additional stress if Father/subject believes he has injured me.
I ducked in to kiss his cheek, making the sound they call giggling. Father’s cheek is generally stubbled by thirteen hundred hours. His testosterone level is approximately 140 percent of average. Note: Is Father XYY? Scan files. Satisfy curiosity.
Scent strong, musk-based. His melanin content is thirty percent higher than mine. If my growth patterns follow projection, I will have his bone structure, modified for estrogen levels. Will have Mother’s Polynesian cheeks and epicanthic folds. Ideal material for seductive subversion.”

 
Steven Barnes (Los Angeles, 1 maart 1952)

De Spaans-Amerikaanse schrijfster en dichteres Mercedes de Acosta werd geboren op 1 maart 1893 in New York. Zie ook alle tags voor Mercedes de Acosta op dit blog.

Uit: Here Lies the Heart

“I looked around. Squatting on the floor or sitting in the Buddha posture or lying prostrate face down, a number of Indians prayed - some of them reciting their mantras out loud. Several small monkeys came into the hall and approached Bhagavan. They climbed onto his couch and broke the stillness with their gay chatter. He loved animals and any kind was respected and welcomed by him in the ashram. They were treated as equals of humans and always addressed by their names. Sick animals were brought to Bhagavan and kept by him on his couch or on the floor beside him until they were well. Many animals had died in his arms. When I was there he had a much-loved cow who wandered in and out of the hall, and often lay down beside him and licked his hand. He loved to tell stories about the goodness of animals. It was remarkable that none of the animals ever fought or attacked each other.
After I had been sitting several hours in the hall listening to the mantras of the Indians and the incessant droning of flies, and lost in a sort of inner world, Guy Hague suggested that I go and sit near the Maharshi. He said, "You can never tell when Bhagavan will come out of samadhi. When he does, I am sure he will be pleased to see you, and it will be beneficial for you, at this moment, to be sitting near him."

 
Mercedes de Acosta (1 maart 1893 – 9 mei 1968)

01-03-2014 om 16:15 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Martin Suter werd geboren op 29 februari 1948 in Zürich. Zie ook alle tags voor Martin Suter op dit blog.

Uit: Ein perfekter Freund

„Er tastete seinen Arm ab. Am linken Vorderarm stieß er auf ein He∫p¬aster, dann auf einen Infusionsschlauch.
Fabio spürte Panik hochkommen. Aber noch immer weigerte er sich, die Augen zu öΣnen. Zuerst mußte er sich erinnern, weshalb er im Krankenhaus lag.
Er befühlte seinen Kopf. Die Haare auf der fremden Häl∫e fühlten sich seltsam an. Wie eine Mütze. Ein Verband? Auch auf der linken Seite stimmte etwas nicht. Am Hinterkopf klebte ein P¬aster über einer schmerzenden Stelle. Hatte man ihn am Kopf operiert?
Hatte man ihm einen Tumor entfernt? Und mit ihm die Erinnerung daran, daß er einen gehabt hatte?
Er riß die Augen auf. Der Raum war abgedunkelt. Er konnte eine Infusions¬asche erkennen, die neben dem Bett an einem verchromten Ständer hing. An der Wand stand ein Tisch mit einem Blumenstrauß, darüber ein Kruzi⁄x. Über seinem Kopf hing ein HaltegriΣ. Ein Kabel wand sich darum mit einer Klingel, auf die er jetzt panisch drückte.
Nach einer Ewigkeit wurde die Tür geöΣnet. Eine Gestalt zeichnete sich im Neonlicht des Ganges ab, näherte sich, knipste eine Nachttischlampe an.
»Ja, Herr Rossi?«
Die Kissen und das schräg gestellte Kopfteil zwangen Fabio in eine halb sitzende Position. Die dünne Frau an seinem hohen Bettrand war fast auf Augenhöhe. Sie trug eine lose blaue Baumwollbluse über einer Hose aus dem gleichen Material. Und ein Namensschild, das Fabios Augen noch nicht entzffern konnten. Sie fühlte seinen Puls und fragte, ohne ihre Uhr aus den Augen zu lassen: »Wo sind Sie?«

Martin Suter (Zürich 29 februari 1948)

De Griekse dichter Yórgos Seféris werd geboren in Smyrna (nu Izmir, in Turkije) op 29 februari 1900. Zie ook alle tags voor Yórgos Seféris op dit blog.

Our Sun

This sun was mine and yours; we shared it.
Who's suffering behind the golden silk, who's dying?
A woman beating her dry breasts cried out; `Cowards,
they've taken my children and torn them to shreds, you've
killed them
gazing at the fire-flies at dusk with a strange look,
lost in blind thought.'
The blood was drying on a hand that a tree made green,
a warrior was asleep clutching the lance that cast light
against his side.

It was ours, this sun, we saw nothing behind the gold
embroidery
then the messengers came, dirty and breathless,
stuttering unintelligible words
twenty days and nights on the barren earth with thorns only
twenty days and nights feeling the bellies of the horses
bleering
and not a moment's break to drink rain-water.
You told them to rest first and then to speak, the light had
dazzled you.
They died saying `We don't have time', touching some rays
of the sun.
You'd forgotten that no one rests.

A woman howled `Cowards'. like a dog in the night.
Once she would have been beautiful like you
with the wet mouth, veins alive beneath the skin,
with love.

This sun is ours; you kept all of it, you wouldn't follow
me.
And it was then I found about those things behind the
gold and the silk:
we don't have time. The messengers were right.

Yórgos Seféris (29 februari 1900 - 20 september 1971)
Rechts, bij de uitreiking van de Nobelprijs in 1963
 
 
 
 

De Roemeense dichter Marin Sorescu werd geboren op 29 februari 1936 in Bulzeşti. Zie ook alle tags voor Marin Sorescu op dit blog.

The Sea Shell

I have hidden inside a sea shell
but forgotten in which.

Now daily I dive,
filtering the sea through my fingers,
to find myself.
Sometimes I think
a giant fish has swallowed me.
Looking for it everywhere I want to make sure
it will get me completely.

The sea-bed attracts me, and
I’m repelled by millions
of sea shells that all look alike.
Help, I am one of them.
If only I knew, which.

How often I’ve gone straight up
to one of them, saying: That’s me.
Only, when I prised it open
it was empty.

Vertaald door Michael Hamburger

Menu

For breakfast a thin buttered slice
Of life.
With it we take water which rises incessantly
(Last night it covered three-quarters of the globe}
And boil it sterile of microbes.

For lunch we eat well and substantially
Three courses of earth:
Black earth, loess and clay.

We don't usually have a cooked dinner.
We take
Either a star with a bit of honey
Or if it isn't finished
Some happiness (which in fact we keep
For Sundays)
And whatever else is left over.

Vertaald door Constantin Roman en Timothy J.L. Cribb

Marin Sorescu (29 februari 1936 – 8 december 1996)
Standbeeld in Craiova 
 
 
 
 

De Amerikaanse dichter en literatuurdocent Howard Nemerov werd geboren op 29 februari 1920 in New York. Zie ook alle tags voor Howard Nemerov op dit blog.

On an Occasion of National Mourning

It is admittedly difficult for a whole
Nation to mourn and be seen to do so, but
It can be done, the silvery platitudes
Were waiting in their silos for just such
An emergent occasion, cards of sympathy
From heads of state were long ago prepared
For launching and are bounced around the world
From satellites at near the speed of light,
The divine services are telecast
From the home towns, children are interviewed
And say politely, gravely, how sorry they are,
And in a week or so the thing is done,
The sea gives up its bits and pieces and
The investigating board pinpoints the cause
By inspecting bits and pieces, nothing of the sort
Can ever happen again, the prescribed course
Of tragedy is run through omen to amen
As in a play, the nation rises again
Reborn of grief and ready to seek the stars;
Remembering the shuttle, forgetting the loom.

Howard Nemerov (29 februari 1920 – 5 juli 1991)
 
 
 
 

De Amerikaanse dichter, schrijver, acteur, rapper en musicus Saul Stacey Williams werd geboren in Newburgh, New York op 29 februari 1972. Zie ook alle tags voor Saul Williams op dit blog.

Uit: Coded Language (Fragment)

“Equate rhyme with reason, Sun with season Our cyclical relationship to phenomenon has encouraged scholars to erase the centers of periods, thus symbolizing the non-linear character of cause and effect Reject mediocrity! Your current frequencies of understanding outweigh that which as been given for you to understand. The current standard is the equivalent of an adolescent restricted to the diet of an infant. The rapidly changing body would acquire dysfunctional and deformative symptoms and could not properly mature on a diet of apple sauce and crushed pears Light years are interchangeable with years of living in darkness. The role of darkness is not to be seen as, or equated with, Ignorance, but with the unknown, and the mysteries of the unseen. Thus, in the name of: ROBESON, GOD'S SON, HURSTON, AHKENATON, HATHSHEPUT, BLACKFOOT, HELEN, LENNON, KHALO, KALI, THE THREE MARIAS, TARA, LILITHE, LOURDE, WHITMAN, BALDWIN, GINSBERG, KAUFMAN, LUMUMBA, Gandhi, GIBRAN, SHABAZZ, SIDDHARTHA, MEDUSA, GUEVARA, GUARDSIEFF, RAND, WRIGHT, BANNEKER, TUBMAN, HAMER, HOLIDAY, DAVIS, COLTRANE, MORRISON, JOPLIN, DUBOIS, CLARKE, SHAKESPEARE, RACHMNINOV, ELLINGTON, CARTER, GAYE, HATHOWAY, HENDRIX, KUTL, DICKERSON, RIPPERTON, MARY, ISIS, THERESA, PLATH, RUMI, FELLINI, MICHAUX, NOSTRADAMUS, NEFERTITI, LA ROCK, SHIVA, GANESHA, YEMAJA, OSHUN, OBATALA, OGUN, KENNEDY, KING, FOUR LITTLE GIRLS, HIROSHIMA, NAGASAKI, KELLER, BIKO, PERONE, MARLEY, COSBY, SHAKUR, THOSE STILL AFLAMED, AND THE COUNTLESS UNNAMED We claim the present as the pre-sent, as the hereafter.”

Saul Williams (Newburgh, 29 februari 1972)

De Engelse dichter John Byrom werd geboren op 29 februari 1692 in Manchester. Zie ook alle tags voor John Byrom op dit blog.

Epigram III

A Heated Fancy, or Imagination,
May be mistaken for an Inspiration -
True; but is this Conclusion fair to make,
That Inspiration must be all mistake?
A pebble Stone is not a Diamond - true;
But must a Di'mond be a Pebble too.

Epigram IV

He is a Sinner, you are pleas'd to say;
Then love him for the sake of Christ, I pray,
If on his gracious Words you place your trust,
-'I came to call the sinner; not the just,'-
Second his Call; which if you will not do,
You'll be the greater sinner of the two.

John Byrom (29 februari 1692 – 26 september 1763)
 

01-03-2014 om 10:37 geschreven door Romenu  

In Memoriam Hugo Brandt Corstius

De Nederlandse schrijver en taalwetenschapper Hugo Brandt Corstius is gisteren op 78-jarige leeftijd overleden. Hugo Brandt Corstius werd geboren in Eindhoven op 29 augustus 1935. Bekend werd hij ook onder de pseudoniemen Piet Grijs, Stoker, Raoul Chapkis en Battus. Zie ook alle tags voor Hugo Brandt Corstius op dit blog.

Uit: Nieuwe Missiereizen van Pater Key (als Raoul Chapkis)

“Hij verlaat het strand en neemt de bus naar de hoofdstad. Daar komt hij langs het huis van de kantonrechter en hoort de vrouw van de kantonrechter naar beneden roepen:
‘Liefje, kom je slapen?’. ‘Nee, vrouw ik moet nog wat stukken doornemen, ik heb er maar twee weken de tijd voor, en er is heel wat aan door te nemen’ is het harteloze antwoord. Voor hem op tafel ligt een ets van de heer A. Veldhoen waarop een fragment van een coïtus is afgebeeld. De kantonrechter neemt dit stuk aandachtig door. Zijn vrouw boven bijt in het kussen. Key loopt mistroostig door. Deze reis is het al te gek. Hij heeft veel meegemaakt. Een dag sudderen in een kookpot waar de inboorlingen vergeten hebben zout in te doen, Het gezelschap van de doorzichtige uitwerpselen der Worstelbormen. Het treiteren van brandnetels en viooltjes. Alles had hij verdragen. Maar deze toestanden werkten hem op de zenuwen. Gezonde volwassen mensen die zich door kledings- en gerechtelijke stukken laten weerhouden van hun natuurlijke functies, het vervult Key met weerzin.
Ten einde raad neemt hij de trein naar 's-Hertogenbosch en belt aan bij monseigneur Bekkers, de bisschop die al zoveel priesters uit hun gewetensnood heeft verlost, dat het niet onwaarschijnlijk is dat hij een zoon is van God, door Hem in de gedaante van een priester naar de aarde gezonden om de priesters te verlossen. Key vertelt Bekkers de laatste negen hoofdstukken. Ze gaan samen naar de televisiestudio van de K.R.O. en hier houdt monseigneur Bekkers een opzienbarende toespraak. ‘Gelovigen’ zegt hij ‘uw grote nood is mij ter ore gekomen. Ik heb goed nieuws voor u: van nu af aan kunt u er mee ophouden. Ik hou er zelf ook mee op. Niet alleen de Jezuieten laat ik vrij, allemaal wordt u losgelaten. Laat de kruisbeelden maar hangen, anders komt er zo'n lelijke plek op het behang, maar denk er verder niet meer aan. Het is mooi geweest. U bent van alles af.’ Pater Key mag met vacantie naar Tristan da Cunha. Maar dat hoort thuis in het volgende hoofdstuk.”

 
Hugo Brandt Corstius (29 augustus 1935 – 28 februari 2014)

01-03-2014 om 10:12 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter, essayist en schrijver Stephen Spender werd geboren op 28 februari 1909 in Londen. Zie ook alle tags voor Stephen Spender op dit blog.

On The Third Day

On the first summer day I lay in the valley.
Above rocks the sky sealed my eyes with a leaf
The grass licked my skin. The flowers bound my nostrils
With scented cotton threads. The soil invited
My hands and feet to grow down and have roots.
Bees and grass-hoppers drummed over
Crepitations of thirst rising from dry stones,
And the ants rearranged my ceaseless thoughts
Into different patterns for ever the same.
Then the blue wind fell out of the air
And the sun hammered down till I became of wood
Glistening brown beginning to warp.

On the second summer day I climbed through the forest's
Huge tent pegged to the mountain-side by roots.
My direction was cancelled by that great sum of trees.
Here darkness lay under the leaves in a war
Against light, which occasionally penetrated
Splintering spears through several interstices
And dropping white clanging shields on the soil.
Silence was stitched through with thinnest pine needles
And bird songs were stifled behind a hot hedge.
My feet became as heavy as logs.
I drank up all the air of the forest.
My mind changed to amber transfixed with dead flies.

On the third summer day I sprang from the forest
Into the wonder of a white snow-tide.
Alone with the sun's wild whispering wheel,
Grinding seeds of secret light on frozen fields,
Every burden fell from me, the forest from my back,
The valley dwindled to bewildering visions
Seen through torn shreds of the sailing clouds.
Above the snowfield one rock against the sky
Shaped out of pure silence a naked tune
Like a violin when the tune forsakes the instrument
And the pure sound flies through the ears' gate
And a whole sky floods the pool of one mind.

To my Daughter

Bright clasp of her whole hand around my finger,
My daughter, as we walk together now.
All my life I’ll feel a ring invisibly
Circle this bone with shining: when she is grown
Far from today as her eyes are far already.

 
Stephen Spender (28 februari 1909 – 16 juli 1995)
Portret door Lucian Freud, 1940

De Vlaamse schrijver Bart Koubaa (pseudoniem van Bart van den Bossche) werd geboren op 28 februari 1968 in Eeklo. Zie ook alle tags voor Bart Koubaa op dit blog.

Uit: Maria van Barcelona

“...Een flits, niet meer dan een flits was het! En toen ik mijn camera liet zakken, was hij weg. Ik boog mijn hoofd en stond op het punt dit te aanvaarden. Ik stond op het punt mij te verzoenen met dit einde; punt, streep eronder, een nieuw hoofdstuk. Maar de machiavellistische zee en wind daagden me uit en ik stapte voorzichtig naar de reling, op mijn hoede voor de doodstrijd die zich mogelijk onder mijn voeten afspeelde. Ik hoorde geen gekerm, ik hoorde niemand stuiptrekken of bidden. Er was alleen mist en jodium en een leeg blikje dat op de wind over de promenade stuiterde: geen spoor van Lukas.
Ik liep langs de schuine helling naar beneden en kwam met een versnelde beweging op het uitgestrekte strand terecht. De pier, rechts van mij, was niet meer dan een krijtstreepje dat overging in de doffe dreun van een misthoorn, een hond die door het mulle zand rende, hijgde als de wind die mijn gezicht bekogelde met snijdende zandkorrels. Ik sluierde mezelf met mijn rood-blauwe sjaal en stapte kromgebogen op een blinkende golfbreker tot in het schuimende water. Ik liep op het water en speurde de horizon af naar de sloep, naar de fontein van de potvis die hem had opgeslokt. Ik weet niet hoe lang ik daar gestaan heb als een vissersvrouw, als een bedoeïen vol ongeloof, als een dronken kapmeeuw, als zeewier.
Ik was hem kwijt en liep rillend terug naar de promenade. Boven de stad, in een vage verte antwoordde het rode bayer op de monotone flitsen van de vuurtoren. Voor ik de trappen op liep, trok ik mijn slipje tot over mijn knieën en hurkte tussen twee strandcabines. De kille wind verleidde mijn zinderende geslacht, ik bakende mijn territorium af. Weer boven ging ik naar de plaats waar ik de foto had gemaakt. Ik hield mijn camera voor mijn oog; zocht tevergeefs.”

 
Bart Koubaa (Eeklo, 28 februari 1968)

De Belgische-Franse dichter, schrijver, essayist, dramaturg en scenarioschrijver Luc Dellisse werd geboren op 28 februari 1953 in Brussel. Zie ook alle tags voor Luc Delisse op dit blog.

Escalier

Un amour qui remonte aux sources du rêve
Qui marche dans le vide
Une bouche de craie qui s’appuie sur la
Blessure, une bouche de poudre
Une longue brûlure en forme de feuille
Une jungle où tous les oiseaux sont morts
Où les serpents d’arbres se dénouent
Et où se love la gangrène
Un amour qui descend l’enfer en riant.

Zénith

C’était si bien le jardin aux yeux verts
Les portes ouvertes de la beauté
Le tremblement de la main de l’amour
Et l’espoir d’arriver à temps pour l’orage
C’était si bien le chemin dessiné
Avec le doigt sur la paume
Les lignes de vie, le signe du sourire
La profondeur de l’aiguille aimantée
C’était si bien dans le soleil un accident
D’oiseaux, le bruit aérien de la laine
Les tissus froissés, les ventres dénudés
Les plumes du génie de ta voix
C’était si bien la grandeur de la nuit
L’écriture rapide de nos spasmes
La prosodie du plaisir, fléchissant,
Remontant, le feu, le feu, le feu
C’était si bien nos enfants courant sur le lit
Le bruit de la clé dans la porte
Et le visage qui se relève et le choc
Sans fin du retour de l’éternité.

 
Luc Dellisse (Brussel, 28 februari 1953)

De Ierse dichter John Montague werd geboren in New York op 28 februari 1929. Zie ook alle tags voor John Montague op dit blog.

Intimacy

“Mother, mother,” I whisper,
over the years we had won
to a sweet intimacy together.
She would come with me often
to Fintona’s first picturehouse,
rigged out like a girlfriend
in her evening finery, snug
in the best seats, munching
soft centred chocolates. Naturally
we chose romances, Sir Laurence
stalking the cliffs in Rebecca,
Leslie Howard defending the South,
courteous through cannonsmoke,
and I thought I might bring her
to some sad story of Brookyln,
the bridge’s white mirage shining
over broken lives like her own,
but she wept, and dabbed her eyes:
“I hate films about real life.”

Melancholy destiny, indeed.
Young love, then long separation.
After our drive across Ireland,
my father stood in the kitchen,
surrounded by his grown sons
and the wife he had not seen
for almost two decades, spirit
glass in hand, singing ‘Slievenamon’
or Molly Bawn, why leave me pining,
his eyes straying in strangeness
to where she sat, with folded
hands, grey hair, aged face,
Alone, all alone by the wave
washed strand, still his Molly Bawn,
wrought by time to a mournful crone.

Six years later, he was gone,
to a fairer world than this,
and we sat in television darkness,
searching from channel to channel
while the badmen came riding in,
guns glinting in the prairie sun,
or the pretty nurse fell in love
with the subtle handed surgeon
as the emergency was wheeled in –
tho’ lonely my life flows on –
and she laughed, reaching down
for the brandy by her side, or
excitedly darting snuff, dust
settling on her apron . . . .

 
John Montague (New York, 28 februari 1929)
Jaren 1960 

De Franse dichter, schrijver, dramaturg en regisseur Marcel Pagnol werd geboren op 28 februari 1895 in Aubagne, Bouches-du-Rhône. Zie ook alle tags voor Marcel Pagnol op dit blog.

La cigale

Le soleil fendille la terre,
Aucun bruit ne trouble les champs ;
On n'entend plus les joyeux chants
Des oiseaux qui chantaient naguère.
Tous par la chaleur assoupis
Sous les buissons se sont tapis.
Seule une cigale est sur l'aire.

Son ventre sonore se meut ;
Sur une gerbe elle est posée ;
Seule elle n'est point épuisée
Par l'astre à l'haleine de feu.
Et la chanteuse infatigable
Jette dans l'air brûlant et bleu
Sa ritournelle interminable.

À Albert Cohen

Déjà l’aurore au loin glace le ciel de rose
L’horizon est empli de frais rayonnements
Déjà dans le bois noir s’éveille toute chose
Chasse le lourd sommeil et les rêves moroses
Et courons dans les frais ravins joyeusement.

Nous irons nous asseoir dans une grotte sombre
Que la mousse tapisse et que le lierre épais
Voile d’un frais rideau vivace aux fraîches ombres
Nous y ferons vibrer l’écho de chants sans nombre
Dans la douceur tranquille et molle de la paix.

Tandis que les vieux boucs bêlant sous les yeuses
Brouteront le cytise odorant et le thym
Viens, courons tous les deux l’âme jeune et joyeuse
Dans l’ivresse légère et douce des matins.

 
Marcel Pagnol (28 februari 1895 – 18 april 1974)
Rond 1915 

De Franse schrijfster Raphaële Billetdoux werd geboren op 28 februari 1951 in Neuilly sur Seine. Zie ook alle tags voor Raphaële Billetdoux op dit blog.

Uit: C'est encore moi qui vous écris

“Je conçois une sorte de honte devant tout ce que je viens d'écrire quand le but premier est une requête. C'est si peu proportionné, en valeur, que cela semble une hypocrisie, ou déjà une plaidoirie.
C'était pour justifier ce sentiment de culpabilité qui n'est dû, je crois, qu'à la grande inquiétude que je sens pour moi en toi. C'était pour te dire qu'au loin, personne ne me gouverne que votre gouvernement, que je ne me disperse pas dans les autres, que j'écoute, plus que je ne me manifeste, et que c'est ce que je recherche dans la compagnie des autres.
Je peux tout vous rapporter à la maison avec une assurance de moi plus grande alors, parce que je les ai compris et que cela m'a forcée à avoir, devant eux, une tenue qui soit réelle, et à m'exprimer comme je le voudrais, car je voudrais plaire tout en restant vraie. Je sais qu'ils estiment aussi mon silence. Ils me respectent.
Quoi qu'il en soit et sans plus disserter, je suis invitée pour le weekend, papa, au château de Ravenel, car c'est l'anniversaire à la fois de Jean-Pierre S. et de son ami l'Absolu, ils vont faire une petite fête en créant des feux et de la cuisine comme on entend dire parfois avec un ton qui me fait rêver. Ils viendraient me chercher en voiture samedi, dans l'après-midi, et me rapporteraient le lendemain avec le même soin...
Si je te savais quelque tristesse à mon sujet je te prierais de m'en faire part.
Pour ces demandes, j'en serais bien restée à maman, car cela m'ennuie d'infiltrer des questions de ce genre dans cette vie qui est la tienne, ô toi que j'embrasse.”

 
Raphaële Billetdoux (Neuilly sur Seine, 28 februari 1951)

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e februari ook mijn blog van 28 februari 2013 en ook mijn blog van 28 februari 2012 deel 2.

28-02-2014 om 15:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver John Steinbeck werd geboren in Salinas, Californië, op 27 februari 1902. Zie ook alle tags voor John Steinbeck op dit blog.

Uit: Travels with Charley

“When I was very young and the urge to be someplace else was on me, I was assured by mature people that maturity would cure this itch. When years described me as mature, the remedy prescribed was middle age.In middle age I was assured greater age would calm my fever and now that I am fifty-eight perhaps senility will do the job. Nothing has worked. Four hoarse blasts of a ships's whistle still raise the hair on my neck and set my feet to tapping. The sound of a jet, an engine warming up, even the clopping of shod hooves on pavement brings on the ancient shudder, the dry mouth and vacant eye, the hot palms and the churn of stomach high up under the rib cage. In other words, once a bum always a bum. I fear this disease incurable. I set this matter down not to instruct others but to inform myself....A journey is a person in itself; no two are alike. And all plans, safeguards, policing, and coercion are fruitless. We find after years of struggle that we not take a trip; a trip takes us.”
(…)

“Once a journey is designed, equipped, and put in process, a new factor enters and takes over. A trip, a safari, an exploration, is an entity, different from all other journeys. It has personality, temperament, individuality, uniqueness. A journey is a person in itself; no two are alike. And all plans, safeguards, policing, and coercion are fruitless. We find after years of struggle that we do not take a trip; a trip takes us. Tour masters, schedules, reservations, brass-bound and inevitable, dash themselves to wreckage on the personality of the trip. Only when this is recognized can the blown-in-the glass bum relax and go along with it. Only then do the frustrations fall away. In this a journey is like marriage. The certain way to be wrong is to think you control it.”
(…)

“Once Charley fell in love with a dachshund, a romance racially unsuitable, physically ridiculous, and mechanically impossible. But all these problems Charley ignored. He loved deeply and tried dogfully.”

 
John Steinbeck (27 februari 1902 - 20 december 1968)

De Britse dichter en schrijver Lawrence George Durrell werd geboren op 27 februari 1912 in Jalandhar in India. Zie ook alle tags voor Lawrence Durrell op dit blog.

Uit: Spirit Of Place: Letters And Essays On Travel.

„Hotel Internazionale,
Brindisi, Italy
To Alan G. Thomas
Dear Alan,
You will see from this that we have arrived so far—at a certain cost. The whole town has been alive with rumours of the Greek revolt—and the services have been disorganized. The place swarms with people who are held up. But by some special dispensation we have discovered a boat which will drop us off at Corfu sometime in the middle of tonight. I hope you can read this scrawl. I can get you a copy of the infamous Lady Chatterly for 14 liras—about 5/-.
If the English are a nation of shop keepers, then the Italians are a nation of waiters. Positively they radiate a sort of charming servility. I have never been as waited on in any country—or, I might add, so badly. All the service is done from the wrong side.
I feel most disinclined to write. It’s very wearying kicking one’s heels in this military and naval port.
I’ve got quite a lot of amusement parading the slums and attending funerals. Most impressive. But the excitement of Greek civil war—and Italian importunity consumes me. However we leave tonight. God knows what time we reach the island. Dawn, I imagine. We have met a charming Greek boy who speaks Italian and has taken us round the town; the only night-haunt—apart from the more obvious houses of Venus for the soldiers— is a vacuous cafe with a very bad amateur band.
In order to give what Pat would call “body” to their music they accompany an exceedingly improbable and tinny gramophone. As the instruments are tuned from a piano which is several tones flat you can imagine the resulting noise.
Still I bear up very well under the stacks of local vino I am forced to consume. I’m developing a paunch like a channel buoy.
. . . For the rest—I’m too bored and the pen is too bad to write more. If I perish in the revolution you might save this letter as an example of what Italy can do to a gallant Englishman.
P’fui
Larry”

 
Lawrence Durrell (27 februari 1912 – 7 november 1990)

De Canadese dichter, schrijver en essayist André Roy werd geboren op 27 februari 1944 in Montréal. Zie ook alle tags van André Roy op dit blog.

Positions, Descriptions,
Phrases, Affairs

when it swells he's blond brown black red
when that and everything else and in every way
the different positions from the exercises
that you put into them, the specific texture of
this description I taxed my patience therein
the day is bright of course I'm really trying
to describe precisely, my eyes are useful but
with no talent for languages therefore did try
to untangle myself by using these few but
decisive phrases, allthings consodered caught
in the act of writing for sex's sake is my affair.

Confession and a Tale

the frequent love word in whose name
so readily we make our confession
as lacking in scruples as impromptu dreams;
so then, were those words a command? like silk,
like glass there is sperm, it's
the hieroglyph of a game over, dry dried
a swarm of assembled animals can be read therein,
immaculate burned to ashes
I'm looking it's a tale tied
to this naked young man asleep
with his stiffened tail, I was absolutely about
to pretend I was dying
on this lovely summer evening when he let me
 love him.

Vertaald door Daniel Sloate

 
André Roy (Montréal, 27 februari 1944)

De Amerikaanse dichter Henry Wadsworth Longfellow werd geboren in Portland, Maine, op 27 februari 1807. Zie ook alle tags voor Henry Longfellow op dit blog.

A Summer Day By The Sea

The sun is set; and in his latest beams
Yon little cloud of ashen gray and gold,
Slowly upon the amber air unrolled,
The falling mantle of the Prophet seems.
From the dim headlands many a light-house gleams,
The street-lamps of the ocean; and behold,
O'erhead the banners of the night unfold;
The day hath passed into the land of dreams.
O summer day beside the joyous sea!
O summer day so wonderful and white,
So full of gladness and so full of pain!
Forever and forever shalt thou be
To some the gravestone of a dead delight,
To some the landmark of a new domain.

Holidays

The holiest of all holidays are those
Kept by ourselves in silence and apart;
The secret anniversaries of the heart,
When the full river of feeling overflows;--
The happy days unclouded to their close;
The sudden joys that out of darkness start
As flames from ashes; swift desires that dart
Like swallows singing down each wind that blows!
White as the gleam of a receding sail,
White as a cloud that floats and fades in air,
White as the whitest lily on a stream,
These tender memories are;--a fairy tale
Of some enchanted land we know not where,
But lovely as a landscape in a dream.

Old Age

The course of my long life hath reached at last,
In fragile bark o'er a tempestuous sea,
The common harbor, where must rendered be
Account of all the actions of the past.
The impassioned phantasy, that, vague and vast,
Made art an idol and a king to me,
Was an illusion, and but vanity
Were the desires that lured me and harassed.
The dreams of love, that were so sweet of yore,
What are they now, when two deaths may be mine,--
One sure, and one forecasting its alarms?
Painting and sculpture satisfy no more
The soul now turning to the Love Divine,
That oped, to embrace us, on the cross its arms.

 
Henry Longfellow (27 februari 1807 - 24 maart 1882)
Portret door zijn zoon Ernest W. Longfellow, 1886

De Duitse schrijfster en dichteres Elisabeth Borchers werd geboren in Homberg op 27 februari 1926. . Zie ook alle tags voor Elisabeth Borchers op dit blog.

Zeit. Zeit

Ich muß endlich begreifen
daß ich Zeit habe.
Zeit für den Vogel auf der Brüstung
der mit mir redet, im Auftrag.
Zeit für den Lampenfuß
in dem sich das Erdenlicht spiegelt.
Zeit für die Katze auf blauem Samt
in kleinstem Format an der Wand
von Almut gemalt, als beide noch lebten.
Auch für das Schaf mit den schwarzen Ohren
den schielenden Augen, dem schiefen Maul und dem
durstigen Mund. Indianisch, ganz einfach, instruktiv.
Vermissen werde ich's im kommenden Jahrhundert.
Ich habe noch nicht ein stillschweigendes Wort
mit der getrockneten Rose gewechselt, woher und wohin denn.
Und das Kalenderbuch in schwarzem Leder
mit der goldenen Jahreszahl
klafft elegant auseinander, um mich ein- und auszulassen.
Lernen, Zeit zu haben.
Lernen, daß es zu spät ist.

Ich will ihn haben

Ich will ihn heben
den versunkenen Schatz
das Gold, die Lieb, den Edelstein
Ich will die Weltenuhr verrücken
Ich weiß, es wird nicht einfach sein
Ich weiß, es wird mir nie
           und nimmer glücken
So laß die Sterne leuchten
und sei's nur einer: der ist dein.

 
Elisabeth Borchers (27 februari 1926 – 25 september 2013)

De Amerikaanse schrijver James Thomas Farrell werd geboren op 27 februari 1904 in Chicago. Zie ook alle tags voor James T. Farrell op dit blog.

Uit: Young Lonigan

“It meant Bertha trying to pound lessons down your throat, when you weren’t interested in them; church history and all about the Jews and Moses, and Joseph, and Daniel in the lion’s den, and Solomon who was wiser than any man that ever lived, except Christ, and maybe the Popes, who had the Holy Ghost to back up what they said; arithmetic, and square and cube roots, and percentage that Studs had never been able to get straight in his bean; catechism lessons ... the ten commandments of God, the six commandments of the church, the seven capital sins, and the seven cardinal virtues and that lesson about the sixth commandment, which didn’t tell a guy anything at all about it and only had words that he’d found in the dictionary like adultery which made him all the more curious; grammar with all its dry rules, and its sentences that had to be diagrammed and were never diagrammed right; spelling, and words like apothecary that Studs still couldn’t spell; Palmer method writing, that was supposed to make you less tired and made you more tired, and the exercises of shaking your arm before each lesson, and the round and round (a pictures of small circles) and straight and straight, (a picture of small vertical lines) and the copy book, all smeared with ink, that he had gone through, doing exercise after exercise on neat sheets of Palmer paper, so that he could get a Palmer method certificate that his old man kicked about paying for because he thought it was graft; history lessons from the dull red history book, but they wouldn’t have been so bad if America had had more wars and if a guy could talk and think about the battles without having to memorize their dates, and the dates of when presidents were elected, and when Fulton invented the steamboat, and Eli Whitney invented the cotton gin or whatever in hell he did invent.”

 
James T. Farrell (27 februari 1904 – 22 augustus 1979)
Poster voor de film „Studs Lonigan“ uit 1960 met o.a. Christopher Knight en Jack Nicholson

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e februari ook mijn blog van 27 februari 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

27-02-2014 om 20:05 geschreven door Romenu  

De Franse dichter en schrijver Michel Houellebecq werd geboren in Réunion op 26 februari 1958 (1956). Zie ook alle tags voor Michel Houellebecq op dit blog.

Uit: Le Sens du combat

Le jour monte et grandit, retombe sur la ville
Nous avons traversé la nuit sans délivrance
J’entends les autobus et la rumeur subtile
Des échanges sociaux. J’accède à la présence.

Aujourd’hui aura lieu. La surface invisible
Délimitant dans l’air nos êtres de souffrance
Se forme et se durcit à une vitesse terrible ;
Le corps, le corps pourtant, est une appartenance.

Nous avons traversé fatigues et désirs
Sans retrouver le goût des rêves de l’enfance
Il n’y a plus grand-chose au fond de nos sourires,
Nous sommes prisonniers de notre transparence.

Au long de ces journées où le corps nous domine
Où le monde est bien là, comme un bloc de ciment,
Ces journées sans plaisir, sans passion, sans tourment,
Dans l’inutilité pratiquement divines

Au milieu des herbages et des forêts de hêtres,
Au milieu des immeubles et des publicités
Nous vivons un moment d’absolue vérité :
Oui le monde est bien là, et tel qu’il paraît être.

Les êtres humains sont faits de parties séparables,
Leur corps coalescent n’est pas fait pour durer
Seuls dans leurs alvéoles soigneusement murés
Ils attendent l’envol, l’appel de l’impalpable.

Le gardien vient toujours au cœur du crépuscule ;
Son regard est pensif, il a toutes les clés,
Les cendres des captifs sont très vite envolées ;
Il faut quelques minutes pour laver la cellule

Dawn rises, grows, settles on the city
We’ve come through the night and not been set free
I hear the buses and the quiet hum
Of social exchange. I’m overcome with presence.

Today will happen. Invisible surfaces
Separate our suffering selves in the air
Then form and harden at a terrible pace;
But the body, still our pact with the body.

We’ve come through strain and desire
Childhood and dreams still pass us by
Not much there in a lifetime of smiling
We’re prisoners in our own clear selves.

Vertaald door Delphine Grass en Timothy Mathews

 
Michel Houellebecq (Réunion, 26 februari 1958)

De Franse dichter en schrijver Victor Hugo werd geboren in Besançon (Franche-Comté) op 26 februari 1802. Zie ook alle tags voor Victor Hugo op dit blog.

Infantile influence.

The child comes toddling in, and young and old
With smiling eyes its smiling eyes behold,
And artless, babyish joy;
A playful welcome greets it through the room,
The saddest brow unfolds its wrinkled gloom,
To greet the happy boy.

If June with flowers has spangled all the ground,
Or winter bleak the flickering hearth around
Draws close the circling seat;
The child still sheds a never-failing light;
We call; Mamma with mingled joy and fright
Watches its tottering feet.

Perhaps at eve as round the fire we draw,
We speak of heaven, or poetry, or law,
Or politics, or prayer;
The child comes in, 'tis now all smiles and play,
Farewell to grave discourse and poet's lay,
Philosophy and care.

When fancy wakes, but sense in heaviest sleep
Lies steeped, and like the sobs of them that weep
The dark stream sinks and swells,
The dawn, like Pharos gleaming o'er the sea,
Bursts forth, and sudden wakes the minstrelsy
Of birds and chiming bells;

Thou art my dawn; my soul is as the field,
Where sweetest flowers their balmy perfumes yield
When breathed upon by thee,
Of forest, where thy voice like zephyr plays,
And morn pours out its flood of golden rays,
When thy sweet smile I see.

Oh, sweetest eyes, like founts of liquid blue;
And little hands that evil never knew,
Pure as the new-formed snow;
Thy feet are still unstained by this world's mire,
Thy golden locks like aureole of fire
Circle thy cherub brow!

Dove of our ark, thine angel spirit flies
On azure wings forth from thy beaming eyes.
Though weak thine infant feet,
What strange amaze this new and strange world gives
To thy sweet virgin soul, that spotless lives
In virgin body sweet.

Oh, gentle face, radiant with happy smile,
And eager prattling tongue that knows no guile,
Quick changing tears and bliss;
Thy soul expands to catch this new world's light,
Thy mazed eyes to drink each wondrous sight,
Thy lips to taste the kiss.

Oh, God! bless me and mine, and these I love,
And e'en my foes that still triumphant prove
Victors by force or guile;
A flowerless summer may we never see,
Or nest of bird bereft, or hive of bee,
Or home of infant's smile.

Vertaald door Henry Highton, M.A.

 
Victor Hugo (26 februari 1802 – 22 mei 1885)
Portret door Paul Gavarni, 1829

De Nederlandse dichter Carel Steven Adama van Scheltema werd geboren in Amsterdam op 26 februari 1877. Zie ook alle tags voor Adama van Scheltema op dit blog.

De dijk

Tussen de Betuwe en tussen de Veluwe
Daar lag de dijk door het waterig land
Als iets waaraan niets was te veranderen:-
De koeien en de kikkers aan de' ene kant
En de zilveren vissen aan de' andere;
Zo bleven zij ieder in hun element,
Daar was dan ook ieder al lang aan gewend
Daar tussen de Betuwe en tussen de Veluwe.

En ónder aan de dijk daar glommen de blommen:-
Die zwierden en tierden maar overal,
Die stonden te bloze' en te bloeien,
Die knikten en knakte', en die lachten maar al
Om die klapperdekakkende koeien;
En de koeien, die tilden hun steerten op
En zagen nadenkende uit hunne kop,-
Ja, ònder aan de dijk daar glommen de blommen!

En óver de dijk daar floten de boten:-
Die toeterde' en ploeterden door de rivier,
Die waren geweldig aan 't slepen,
En hadden een onfatsoenlijk plezier
In de deftig zeilende schepen-
Die hielden zich quasi wat achteraf,
Maar eigenlijk legden ze 't lelijk af,-
Ja, óver de dijk daar floten de boten!

En benéde' aan de dijk daar had je het stadje:-
Dat lag daar zo kluchtig, zo klein en zo rein,
Als was 't maar een hapje, een stapje –
Dat kon eigenlijk wel eens niet anders zijn
Dan een echt-Hollands schildersgrapje!
Maar van de toren is dat niet gezegd,
Want de ouwe toren was zeker echt!-
Ja, benéde' aan de dijk daar had je het stadje!

En bóve' op de dijk daar voeren de boeren:-
Die holderdebolderden over de dijk
In hun hossebossende sjezen-
Die reden hun glanzende peerden te kijk,
En hun wijf in heur Zondagse wezen,
En die klapte' hunne zweep en die dachten maar: ‘krak,
Hoort gij die rijksdaalders wel in miene zak!'-
Ja bóve' op de dijk daar voeren de boeren!

 
Adama van Scheltema (26 februari 1877 - 6 mei 1924)
Het monument voor Adama van Scheltema uit 1933, Amsterdam

De Engelse dichter George Granville Barker werd geboren op 26 februari 1913 in Loughton, Essex. Zie ook alle tags voor George Barker op dit blog.

O Child Beside The Waterfall

O Child beside the Waterfall
what songs without a word
rise from those waters like the call
only a heart has heard-
the Joy, the Joy in all things
rise whistling like a bird.

O Child beside the Waterfall
I hear them too, the brief
heavenly notes, the harp of dawn,
the nightingale on the leaf,
all, all dispel the darkness and
the silence of our grief.

O Child beside the Waterfall
I see you standing there
with waterdrops and fireflies
and hummingbirds in the air,
all singing praise of paradise,
paradise everywhere.

 
George Barker (26 februari 1913 – 27 oktober 1991)
Portret door  Patrick Swift, rond 1960

De Duitse schrijver Hermann Lenz werd op 26 februari 1913 in Stuttgart geboren. Zie ook alle tags voor Hermann Lenz op dit blog.

Uit: Neue Zeit

„Die Stadt wiedersehen, wo das Siegestor im Nebel näherrückte, das Siegestor, dessen Erzmedaillons die Marmorflanken schwärzten, weil über sie der Regen hundert Jahre lang herabgeflossen war. Dahinter regten sich die gelben Pappeln,schon fast ausgekämmt.
Wie früher umstanden Staketenzäune die Vorgärten der Schackstraße rechter und linker Hand, und immer noch war die Schackstraße kaum belebt, weshalb er dachte: bilde dir ein, man schriebe das Jahr neunzehnhundertsieben . . . obwohl vor dreißig Jahren jener Sessel bei Baronesse Vellberg nicht so abgewetzt wie heut gewesen wäre, sein Sammet aber schon zu jener Zeit die Farbe von trockenen Gräsern gehabt hätte; denn er entsann sich nun, als er wieder nach München kam, des Sessels, hoffte, daß er wieder in das Zimmer jener Baronesse einziehen könne, das im Hause Nummer sechs gelegen war, wo, ebenfalls wie vor drei Jahren, eine Tafel mit der Aufschrift ›Zimmer zu vermieten‹ hinterm Gitter der Haustüre und oben im dritten Stock am Fenster steckte; die Aufschrift hatte gotische Buchstaben.
Er ging hinauf und hörte, nachdem er geläutet hatte, die schnell hackenden Schritte der Baronesse und wie die Messingklappe hinterm gläsernen Türauge klickte, bevor sie öffnete, und er bemerkte, daß auch ihre runzelige Oberlippe noch dieselbe war. Es dehnte sich der dunkle Flur mit hohen Schränken, und sie sagte: »Sie haben doch schon mal bei mir gewohnt.« »Dann kennen Sie mich also noch?« – »Natürlich«, antwortete sie, als wundere sie sich, und führte ihn zur Glaswand mit der nachgiebigen Klinke an der gedämpft klirrenden Türe, hinter der, wie früher, ein kindlicher Engel aus Raffaels Sixtinischer Madonna auf einem Pastellbild schwärmerisch nach oben blickte und der Schreibsekretär wie ehemals am Fenster stand.“

 
Hermann Lenz (26 februari 1913 – 12 mei 1998)
Cover

De Tsjechische schrijver en dichter Antonín Sova werd geboren op 26 februari 1864 in Pacov (Dt. Patzau). Zie ook alle tags voor Antonín Sova op dit blog.

Alder-trees

Ye alder-trees, to me how dear,
At eve, with fragrant coolness near,
When o'er the water bent alone,
Your shadow here and there was thrown.

Somewhere the fishers' voices trailing,
Within the depths of night are quailing ;
The mill-sails, as they rustle low,
Have stirred within me old-time woe.

The yellow flowers

The meadow of Death grows sere in the gloom,
The land is athrob with the lute of Doom ;
Someone a blossom asmider strips.
And presses it close to the feverish lips.

The aged folk are on the brink.
And in sips their wine they drink ;
Upon their locks the moon-light rests,
On withered skin and drooping breasts.

Still may they tarry for a space.
And still to something turn their face.

Still to the Field they will not go.
The yellow blossoms rustle low,—
They will not die. They answer " No."

Vertaald door Henry J. Drane

 
Antonín Sova (26 februari 1864 – 16 augustus 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e februari ook mijn blog van 26 februari 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

26-02-2014 om 18:43 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver en vertaler Aldo Busi werd geboren op 25 februari 1948 in Montichiari, Brescia. Zie ook alle tags voor Aldo Busi op dit blog.

Uit: Standard Life of a Temporary Pantyhose Salesman (Vertaald door Ercole Guidi)

“Swallowing and by now lost, he had said:
"Why, you too remind me of a childhood   friend of mine. Now he's in the slammer, in Hong Kong, or Bangkok, I'm not sure which. I knew you couldn't be him."
"Cut it out, will you? It happens." And that is all he says. To him the conference is over and it has lasted all too long.
Angelo is standing there, awkward, half-stooped over those jagged implants of osseous death and lineaments dug out of a schoolbag, reduced into a little heap of suppressed yearnings, which from clear and easy now deafen one another into a slush of fury and humiliation wherein he again becomes confused, murky and fetid to himself. Angelo says without drawing breath:
"Well, if I'm not that friend of yours so much the better. A pretext to get to know each other now."
It is incredible this unfortunate capacity of formulating perfect phrases, without the smears of an exhausted or excessive irony, when perhaps something muttered, indistinct, which may elicit sympathy or compassion or a releasing laughter, might prove a better bet.
The other cuts him short:
"But I don't care to know you. You never happened to take somebody for someone else? So beat it, you hear me?"
"It was you who disturbed me, not I."
"Hey, I don't feel like talking anymore, all right?" and he turns the other way, toward a man and a woman to whom he smiles annoyed, as if to say «they always come my way».
Angelo had remained there, gazing at the water, not knowing what fish to catch in it.
Not knowing whether he should say good-bye or leave or just stand there, distended with convoluted breath. To have quicker reflexes, and more spunk: to fling himself onto him and rough him up.”

 
Aldo Busi (Montichiari, 25 februari 1948)

De Libanese (Franstalige) schrijver Amin Maalouf werd geboren in Beiroet, Libanon, op 25 februari 1949. Zie ook alle tags voor Amin Maalouf op dit blog.

Uit: De ontheemden (Vertaald door Marianne Gossije)

“Toen Adam die donderdag in slaap viel, had hij nooit gedacht dat hij al de dag daarop, na jaren van vrijwillige afstand, naar zijn land van herkomst zou vliegen, op weg naar iemand tegen wie hij absoluut nooit meer een woord had willen zeggen.
Maar de vrouw van Mourad had de woorden gevonden waar geen verweer tegen was: ‘Je vriend is stervende. Hij wil je graag zien.’
Om vijf uur ging de telefoon. Adam had hem op de tast opgenomen, een van de verlichte toetsen ingedrukt en geantwoord: ‘Nee, echt, ik sliep niet’, of een vergelijkbaar leugentje.
De vrouw aan de andere kant zei toen: ‘Ik geef je hem.’
Hij had zijn adem moeten inhouden om die van de stervende te kunnen horen. En zelfs toen had hij de woorden van de ander meer geraden dan dat hij ze verstond. De stem in de verte was als het ruisen van stof. Adam zei een paar keer ‘Natuurlijk’ en ‘Ik begrijp het’, zonder echt iets te begrijpen of ergens zeker van te zijn. Toen de ander zweeg antwoordde hij met een voorzichtig ‘Tot ziens!’; hij bleef nog even luisteren om zich ervan te vergewissen dat de echtgenote de hoorn niet had overgenomen, waarna hij de verbinding verbrak.
Toen draaide hij zich om naar Dolores, zijn vriendin, die het licht had aangedaan en met haar rug tegen de muur was gaan zitten. Ze scheen nog even de voors en tegens af te wegen, maar haar besluit was genomen.
‘Je vriend ligt op sterven, hij vraagt naar je, dit is niet het moment om te aarzelen, je moet gaan.’
‘Mijn vriend? Hoezo vriend? We hebben al twintig jaar niet met elkaar gesproken!’
In feite had hij in al die jaren, telkens wanneer iemand de naam Mourad liet vallen en hem gevraagd werd of hij die kende, steevast geantwoord: ‘Dat is een vroegere vriend.’

 
Amin Maalouf (Beiroet, 25 februari 1949)

De Britse dichter en schrijver Anthony Burgess werd geboren op 25 februari 1917 in Manchester, Engeland. Zie ook alle tags voor Anthony Burgess op dit blog

Uit: A Clockwork Orange

“He looked a malenky bit poogly when he viddied the four of us like that, coming up so quiet and polite and smiling, but he said: 'Yes? What is it?' in a very loud teacher-type goloss, as if he was trying to show us he wasn't poogly. I said:
'I see you have books under your arm, brother. It is indeed a rare pleasure these days to come across somebody that still reads, brother.'
'Oh,' he said, all shaky. 'Is it? Oh, I see.' And he kept looking from one to the other of we four, finding himself now like in the middle of a very smiling and polite square.
'Yes,' I said. 'It would interest me greatly, brother, if you would kindly allow me to see what books those are that you have under your arm. I like nothing better in this world than a good clean book, brother.'
'Clean,' he said. 'Clean, eh?' And then Pete skvatted these three books from him and handed them round real skorry. Being three, we all had one each to viddy at except for Dim. The one I had was called Elementary Crystallography, so I opened it up and said: 'Excellent, really first-class,' keeping turning the pages. Then I said in a very shocked type goloss: 'But what is this here? What is this filthy slovo, I blush to look at this word. You disappoint me, brother, you do really.'
'But,' he tried, 'but, but.'
'Now,' said Georgie, 'here is what I should call real dirt. There's one slovo beginning with an f and another with a c.' He had a book called The Miracle of the Snowflake.
'Oh,' said poor old Dim, smotting over Pete's shoulder and going too far, like he always did, 'it says here what he done to her, and there's a picture and all. Why,' he said, 'you're nothing but a filthy-minded old skitebird.'

 
Anthony Burgess (25 februari 1917 – 22 november 1993)
Scene uit een voorstelling in The Seymour Centre’s York Theatre, 2013

De Franse dichter Robert Rius werd geboren op 25 februari 1914 in Castle-Roussillon. Zie ook alle tags voor Robert Rius op dit blog

Uit: Picasso

“UNE PIERRE. - Comme c'est bon d'être pierre avant de devenir cuiller. Mon enseigne est la paresse.
UNE TOILE PEINTE. - Il m'a torturée parce que je suis un soleil qui se déchire comme du papier à musique …
LE PAPIER A MUSIQUE (se réveillant en entendant parler de lui). - Je suis un esclave couleur de nuit, une carte-lettre.
LE JOURNAL. - Ma mémoire est devenue fantôme.
LA VENGEANCE. - Guernica m'a tirée de l'oubli. Les pinceaux sont mon avant-garde, mon arbre généalogique est l'Arbre de la Liberté.
LE CHEVALET. - Je suis un masque nègre, père d'une famille en deuil.
UN PINCEAU. - Si toutes les moustaches que j'ai tracées se donnaient la main, elles feraient le tour du monde.
LA LIME. - La musique et le mal aux dents sont mes records.
UN TAPIS. - Ma gloire est une œillade mise au défit et cachée sous des branches de bois mort.
UN PAIN. - … la poésie n'est que ma robe de vieillesse.
LE CANAPE. - Mon musée est enclos d'un rempart de secret professionnel.
LA BAIGNOIRE (se levant sur la pointe des pieds). - Je suis un grand cendrier.
LA CAGE A SERINS baille et esquisse un sourire.
LA MEULE. - Je suis l'orgue de Barbarie. Ma présence est un rêve.
L'ETABLIS. - C'était il y a bien longtemps.
UN CADRE. - … quand j'étais un arbre, un arbre magnifique …“

 
Robert Rius (25 februari 1914 - 21 juli 1944)

De Duitse schrijver Karl May werd geboren op 25 februari 1842 in Hohenstein-Ernstthal. Zie ook alle tags voor Karl May op dit blog.

Uit: Der Herrgottsengel

„Der Abend begann zu dämmern. Das Mädchen, das dem auf halber Bergeshöhe liegenden Kirchhof zuschritt, sputete sich; der Ort, nach dem es seine Schritte lenkte, gehörte zu denen, die man nicht gern in der Dunkelheit aufzusuchen pflegt. Noch glänzte der Himmel im Licht des scheidenden Tages; aber das Tal hüllte sich bereits in tiefe Schatten, and die alten, rissigen Mauern des Gottesackers blickten beinah gespenstisch aus dem sich schwärzenden Grün der hoch emporsteigenden Halden hernieder.
Das breite, rostige Gittertor knarrte in den Angeln. Der Mann, der hervortrat, trug Hacke und Spaten über der Schulter und schickte sich eben an, den Eingang wieder zu verschließen, als er die Nahende bemerkte.
»Wünsch guten Abend, Jungfer Selma!« grüßte er. »Kommst heut ja recht spät! Soll ich vielleicht warten und dich nachher bis ins Dorf geleiten? Die Nacht ist da, und der Fußsteig geht schlimm abschüssig.«
»Ich danke, Hans«, beantwortete sie die vertraulich höflichen Worte. »Geh nur immer heim; der Weg ist mir gewohnt, und ich werd ihn schon gut finden. Hast wohl Arbeit hier drin gehabt?«
»Ja, ein Grab.«
»Ein Grab? Ist denn jemand gestorben? Da müßt ich doch auch etwas davon gehört haben!«
»Gestorben ist niemand; aber der Klapperbein kam letzte Mitternacht an mein Fenster und hat mir die Arbeit anbefohlen. Du weißt ja, daß er die Leich immer schon im vorher kennt. Ich bin neugierig, für wen ich die Grube bereitet hab. Leb wohl!«
Er stieg langsam den Berg hinab. Sie trat durch das Tor und schritt zwischen den Gräbern einem kleinen, niedrigen Häuschen zu, das sich gebrechlich an die hintere Kirchhofsmauer lehnte. Sie ging an seiner Tür vorüber, bog um die Ecke, räusperte sich und blieb dann horchend stehen.
»Wer kommt?« fragte eine tiefe Stimme aus dem wirren Gesträuch, das den Winkel bogenförmig umschloß.“

 
Karl May (25 februari 1842 – 30 maart 1912)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e februari ook mijn blog van 25 februari 2012 deel 2 en eveneens deel 3

25-02-2014 om 16:21 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Leon de Winter werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 24 februari 1954. Zie ook alle tags voor Leon de Winter op dit blog.

Uit: VSV

“Father Joseph wendde zich tot de bejaarde vrouw. Rond haar benen waren vleeskleurige zwachtels gewikkeld, vocht was erdoorheen gelekt.
‘Ria, ik moet je aan iemand voorstellen.’
De vrouw knikte en keek hulpeloos op. De geestelijke wees op Kohn en zei: ‘Dit is de man die het hart van Jimmy heeft gekregen. Ik heb je over hem verteld. Het hart van Jimmy, je zoon, Jimmy,’ herhaalde hij, ‘deze man heeft zijn hart.’
Alsof hij Kohn al jaren kende, veroorloofde Father Joseph het zich om met een vinger op de zijden stropdas midden op Kohns borstkas te tikken.
Ria bewoog langzaam haar hoofd en probeerde zich te concentreren op de onbekende man.
‘Heeft u Jimmy gekend?’ vroeg ze met zachte stem.
‘Nee,’ antwoordde Kohn.
‘U heeft zijn hart,’ sprak ze toonloos.
‘Ja. Ik heb Jimmy’s hart.’
‘Hij was een heilige,’ zei Ria. ‘Mijn zoon was een heilige. Hij kreeg een gezwel in zijn hoofd. Dat doet God met de mensen die Hij liefheeft. Hij wil ze dicht bij Zijn troon.’ Ze stak zoekende vingers uit, alsof ze niet precies wist waar Kohn stond. Het drong tot hem door dat ze blind was. Diabetes. Hij had gelezen dat veel zwarten eraan leden. Ze had niet gezien dat Father Joseph op Kohns borstkas had getikt. Hij nam haar breekbare hand tussen zijn handen en voelde fijne botjes onder de perkamenten huid.
Ze vroeg: ‘Hoe voelt dat, het hart van een heilige?’
Kohn zocht in haar zwevende ogen naar een antwoord: ‘Een geschenk.’
‘Wat heeft u tot nu toe met uw leven gedaan?’
Kohn keek Father Joseph een moment om raad vragend aan. De geestelijke glimlachte welwillend.”

 
Leon de Winter (’s-Hertogenbosch, 24 februari 1954)

De Congolese dichter en schrijver Alain Mabanckou werd geboren op 24 februari 1966 in Congo-Brazzaville (Frans Congo). Zie ook alle tags voor Alain Mabanckou op dit blog.

Uit: Black Bazaar (Vertaald door Sarah Ardizzone)

“Roger The French-Ivorian understood that I didn’t appreciate his tone of voice and ordered two Pelforts to win me back.
‘Listen, my friend, you must be realistic here! Forget about sitting down and writing every day, there are much smarter people for that, and you can see them on the telly, they know how to talk, and when they talk there is a subject, there is a verb and there is an object. This is what they were born to do, they were brought up with it, but when it comes to us Negroes, well then writing is not our thing. With us it is the oral traditions of our ancestors, we are tales from the bush and forest, the adventures of Leuk the Hare told to children around a fire crackling to the beat of the tom-tom. Our problem it is that we did not invent the printing press or the biro, we will always sit at the back of the classroom picturing how to write the history of the dark continent with our spears. Do you understand what I am saying? Plus we’ve got a funny accent, you can hear it even when we write, and this people do not like. And another thing, you need real life experience to write. What real life experience have you got, eh? Nothing! Zero! Take me, I would have no end of things to write about because I am mixed-race, I am lighter-skinned than you, and this gives me an important edge. My only reason for not writing a single line until now is lack of time. But I will make up for it when I’m retired with a nice house in the countryside, and the whole world will recognize a masterpiece when they see it!’
He downed his glass of Pelfort in one and then, after a moment’s silence, he asked:
‘Since you say you are a writer, have you at least got a white sheep in these stories of yours?’

 
Alain Mabanckou (Congo-Brazzaville, 24 februari 1966)

De Ierse schrijver en kunstcriticus George Augustus Moore werd geboren op 24 februari 1852 in Ballyglass. Zie ook alle tags voor George Moore op dit blog.

Uit: The Lake

“There were some elms close by, and their half-opened leaves, dainty and frail, reminded him of clouds of butterflies. He could think of nothing else. White, cotton-like clouds unfolded above the blossoming trees; patches of blue appeared and disappeared; and he wandered on again, beguiled this time by many errant scents and wilful little breezes.
Very soon he came upon some fields, and as he walked through the ferns the young rabbits ran from under his feet, and he thought of the delicious meals that the fox would snap up. He had to pick his way, for thorn-bushes and hazels were springing up everywhere. Derrinrush, the great headland stretching nearly a mile into the lake, said to be one of the original forests, was extending inland. He remembered it as a deep, religious wood, with its own particular smell of reeds and rushes. It went further back than the island castles, further back than the Druids; and was among Father Oliver's earliest recollections. Himself and his brother James used to go there when they were boys to cut hazel stems, to make fishing-rods; and one had only to turn over the dead leaves to discover the chips scattered circlewise in the open spaces where the coopers sat in the days gone by making hoops for barrels. But iron hoops were now used instead of hazel, and the coopers worked there no more. In the old days he and his brother James used to follow the wood-ranger, asking him questions about the wild creatures of the wood—badgers, marten cats, and otters. And one day they took home a nest of young hawks. He did not neglect to feed them, but they had eaten each other, nevertheless. He forgot what became of the last one.
A thick yellow smell hung on the still air. 'A fox,' he said, and he trailed the animal through the hazel-bushes till he came to a rough shore, covered with juniper-bushes and tussocked grass, the extreme point of the headland, whence he could see the mountains—the pale southern mountains mingling with the white sky, and the western mountains, much nearer, showing in bold relief. The beautiful motion and variety of the hills delighted him, and there was as much various colour as there were many dips and curves, for the hills were not far enough away to dwindle to one blue tint; they were blue, but the pink heather showed through the blue, and the clouds continued to fold and unfold, so that neither the colour nor the lines were ever the same.“

 
George Moore (24 februari 1852 – 20 januari 1933)
Portret door Eduard Manet, 1878 of 1879

De Duitse schrijver Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook alle tags voor Erich Loest op dit blog.

Uit: Durch die Erde ein Riß

„Im April 1936 füllte ein Zehnjähriger den Aufnahmeantrag für das Deutsche Jungvolk aus. Füllte er aus? Tat es die Mutter für ihn? Das geschah auf dem abschüssigen Markt von Mittweida, seiner Geburtsstadt, zwanzig Kilometer nördlich von Chemnitz. Ein Zelt war aufs Pflaster gepflockt, uniformierte Dreizehnjährige wachten mit gespreizten Beinen, die Fäuste auf den Oberschenkeln geballt, den Blick nach Möglichkeit starr. Habt-Acht-Stellung hieß das, der Neuling sollte es noch lernen. Es war dämmrig im Zelt und roch nach imprägnierter Leinwand und gelacktem Leder, die Luft war stickig wie immer in Zelten, da begegnete er zum erstenmal diesem Geruch, der in der Erinnerung aufweht als Geruch dieser Zeit. Jedesmal, wenn er in den nächsten acht Jahren das Halstuch umlegte, hatte er den Ledergeruch des Knotens vor der Nase; so was hält ein Leben lang vor.
Vermutlich traten die beiden nicht Hand in Hand ins Zelt, gewiß gingen sie nicht Hand in Hand wieder hinaus.
»Komm, laß dich führen«, hatten Mutter und Großeltern und Schwester tausendmal gesagt, das war nun vorbei. Zwei Sehnsüchte rieben sich: Er wollte, daß ihn die Mutter oder das Dienstmädchen jeden Morgen Huckepack aus dem Kinderzimmer in die Küche trug, daß er der gehegte Erich der lieben Großeltern bliebe, folgsam und gutartig. Und er wollte fort zu den großen Jungen, die auf Trommeln einschlugen und jetzt im April schon kurze Hosen und Kniestrümpfe trugen.
Das war ein aufregendes Frühjahr, er wechselte von der Volksschule zur Oberschule über, und am zo. April, zu Hitlers Geburtstag, sollte er ins Jungvolk aufgenommen werden. Nachdem alle linken Jugendorganisationen zerdrückt und alle rechten aufgesogen waren, schickte Reichsjugendführer Baldur von Schirach sich an, die Masse der deutschen Jugend zu gliedern in Führer und Gefolgschaft, ihnen marschieren und singen zu befehlen, sie zu lehren, wie man Zelte baute, Wasser im Kochgeschirr zum Wallen brachte und eine Karte las unter Beachtung der westlichen Mißweisung.“

 
Erich Loest (24 februari 1926 - 12 september 2013)
Cover biografie

De Nederlandse historicus, schrijver en dichter Jacques (Jacob) Presser werd geboren in Amsterdam op 24 februari 1899. Zie ook alle tags voor Jacques Presser op dit blog.

Je lippen, die ik heb gekust

Je lippen, die ik heb gekust,
Je haren, donker en verward,
En dan je hart, je jonge hart,
Waaraan 'k zo heerlijk heb gerust...

Ik denk: het heeft zo moeten zijn.
Soms is 't, of je bent gestorven.

Wie weet, hoe ver, in leed en pijn,
Wij zullen hebben rondgezworven,
Voordat wij weer tezamen zijn.

Slauerhoff, dromer, zwerver op Gods aarde

Slauerhoff, dromer, zwerver op Gods aarde.
Orpheus, dolende zanger zonder vree.
Die nimmer op zijn jacht van zee naar zee
Die éne paarlemoeren kust ontwaarde ...

Orpheus ben ik, die deze verzen schep.
Schoolmeester met een bril, bleu en bevangen,
Gemarteld door 't onstilbare verlangen
Naar de éne vrouw. die ik verloren heb ...

Eén waanzin, één verdriet en één begeren
En één berusting, die zolang beklijft
Als het fantoom, dat mateloos ontberen
Eén ogenblik langs onze hunkring drijft.

 
Jacques Presser (24 februari 1899 - 30 april 1970)
Portret door  Engelien Reitsma-Valença, 1971

De Duitse schrijver Friedrich Spielhagen werd geboren op 24 februari 1829 in Magdeburg. Zie ook alle tags voor Friedrich Spielhagen op dit blog.

Uit: Sturmflut

„Du möchtest gewiß oben bleiben, Else? sagte der General.
Wollen die Herren in die Kajüte? antwortete das junge Mädchen, von ihrem Buch aufblickend, ich finde es unten schrecklich, aber freilich, es ist Ihnen gewiß zu rauh, Herr Präsident!
Es ist in der Tat auffallend rauh, erwiderte der Präsident, den Kragen seines Überrocks in die Höhe schlagend und einen Blick nach dem Himmel werfend. Ich glaube, wir haben noch vor Sonnenuntergang Regen. Sie sollten wirklich mit uns kommen, gnädiges Fräulein! Meinen Sie nicht, Herr General?
Else ist wetterfest, erwiderte der General lächelnd; – aber einen Schal oder dergleichen könntest du doch umnehmen. Darf ich dir etwas holen?
Danke, Papa! Ich habe hier noch alles Mögliche, sagte Else, auf ihre zusammengerollten Plaids und Tücher deutend. Ich will mich schon schützen, wenn's not tut – au revoir!
Sie verneigte sich anmutig gegen den Präsidenten, winkte dem Vater freundlich mit den Augen und griff wieder nach ihrem Buch, während die Herren um die Ecke herum auf den schmalen Gang zwischen der Kajütenwand und der Brüstung einbogen.
Sie las ein paar Minuten, blickte dann wieder auf und verfolgte die Rauchwolke, die aus dem Schlot in dicken, schwarzgrauen, durcheinanderwirbelnden Ballen, ebenso wie zuvor, sich über das Schiff wälzte. Auch der Mann am Ruder stand noch auf derselben Stelle, wie zuvor, ließ, wie zuvor, das Rad bald nach rechts, bald nach links laufen und hielt es dann wieder unbeweglich in den rauhen Händen. Und richtig, da war auch wieder der Herr, der mit so unermüdlicher Ausdauer das Verdeck vom Steuer bis zum Bugspriet und wieder vom Bugspriet bis zum Steuer hinauf und hinab schritt und dabei eine Sicherheit der Bewegung zeigte, die Else im Laufe des Tages wiederholt nachzuahmen versucht hatte, allerdings nur mit zweifelhaftem Erfolge.“

 
Friedrich Spielhagen (24 februari 1829 – 25 februari 1911)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e februari ook mijn blog van 24 februari 2013 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

24-02-2014 om 19:14 geschreven door Romenu  

De Australische dichter Robert Gray werd geboren op 23 februari 1945 in Port Macquarie. Zie ook alle tags voor Robert Gray op dit blog.

funeral in early spring

as the grave preacher recites
tired disingenuous clichés
on the glories of eternal life
a little girl wanders off
during her grandmother’s funeral
a girl of three or four
in her brand-new easter bonnet
bought three days earlier
with easter still weeks away

her mother had seemed horrified
at the girl’s fashion faux pas
but harried after weeks in the hospital
watching her own mother fade
she had reluctantly given in
to her daughter’s begs and cries
to wear the dress before its time

and now beneath the preacher’s words
the whispers grow among the spinsters
as they scowl at the impropriety
the very audacity of this splash of pink
gliding over the land of the dead

but the girl continues her dance
over the nearby graves
still far too young to pretend to understand
what it means to die

she dances along
her dress catching the breeze
floating upward as if buoyed by the souls
the memories
the empty silences
of the dead
flowing softly
into the promise of her silent womb

Twilight

These long stars
on

stalks
that have grown up

early
and are like

water
plants and that stand

in all
the pools and the lake

even
at the brim

of
the dark cup

before
your mouth these are

the one
slit star

 
Robert Gray (Port Macquarie, 23 februari 1945)

De Argentijnse schrijver en vertaler César Aira werd geboren op 23 februari 1949 in Coronel Pringles. Zie ook alle tags voor César Aira op dit blog.

 Uit: De schimmen (Vertaald door Adri Boon)

“Op 31 december brachten meneer en mevrouw Pagalday ’s morgens een bezoek aan de woning waarvan ze reeds eigenaar waren en die deel uitmaakte van het pand in aanbouw, Calle José Bonifacio 2161. Ze waren in het gezelschap van Bartolo Sacristán Olmedo, de tuinarchitect die ze in de arm hadden genomen om de twee brede balkons, aan de voor- en achterzijde, van planten te voorzien. Ze liepen over de trappen vol gruis omhoog tot halverwege het gebouw: het appartement dat zij hadden gekocht bevond zich op de derde verdieping. Elke woning besloeg een hele etage. Naast de Pagaldays waren er slechts zes andere eigenaars, die allemaal die ochtend, de laatste van het jaar, waren gekomen om te zien hoe het ermee stond. Bouwvakkers waren druk aan het werk. Rond elf uur liepen overal mensen. Eigenlijk was het de dag waarop contractueel de zeven appartementen moesten worden opgeleverd, maar zoals zo vaak gebeurt was er sprake van vertraging. Félix Tello, de architect van het bouwbedrijf, liep wel vijftig keer trap op trap af om antwoord te geven op alle vragen. De meeste eigenaars hadden iemand meegenomen: als het niet de tapijtlegger was om de maten op te nemen dan was het wel de timmerman, de tegelzetter of een binnenhuisarchitect. Sacristán Olmedo sprak over de dwergpalmen die in rijen op de balkons zouden komen te staan terwijl de kinderen Pagalday rondrenden door kamers waar vloeren, deuren en ramen nog ontbraken. Men was bezig de airconditioning te installeren, voordat de liften aan de beurt zouden zijn – na de feestdagen. Tot dan werden de liftschachten gebruikt om materiaal op te hijsen. Op hun zeer hoge hakken klommen de dames over de stoffige trappen vol brokken steen; aangezien ook de leuningen nog niet waren aangebracht was grote voorzichtigheid geboden. De eerste verdieping onder de grond was de garage, met een steil omhooglopende uitrit die nog niet voorzien was van de speciale antisliplaag.”

 
César Aira (Coronel Pringles, 23 februari 1949)

De Australische schrijfster Sonya Hartnett werd geboren op 23 februari 1968 in Box Hill, Melbourne. Zie ook alle tags voor Sonya Hartnett op dit blog.

Uit: Surrender

“Moke saw her standing at the end of the driveway and barked to alert Satchel. He had wandered from the clothesline to the chicken coop and into the old stables, but he came out and shielded his eyes against the glare of the setting sun. Chelsea was loitering at the side of the road, looking like she would bolt if she saw any hint of movement within the house she was watching intently. She was shy because she drove the school bus, the job that William used to do, but people were disturbed by William’s strangeness and frightened by his reputation, and Satchel knew Chelsea’s hesitation was anchored in that fear. It bothered Satchel when he saw people react this way to his father, who was never impolite, who had no mean streak in him, who was not a fighter or a drinker. But he understood, too, that there glittered in William’s eyes a cheery, jeery sort of madness, that his stiff, shuffling method of walking spoke of a mind that had lost its fluidity. People were wary of William -- Satchel, sometimes, was wary of him -- because William was crazy, and no one could expect him to be treated the same as everybody else.
Moke’s barking made Chelsea snap her head in their direction, and Satchel waved to her. She scurried up the driveway and as she got closer he saw she was carrying a large softbound book, the cover of which bore scribble. "Hi," she said, blinking fast. "I was wondering if I could talk to you?"
"Sure."
"I won’t stay long --I just need a minute -- I’m not disturbing you, am I? Tell me if I am, and I’ll go."
"I’m not doing anything" . . . . He stepped backward into the shadows of the stables, and she followed him to the edge of dimness, where she sat on the barrel of chicken feed and Satchel leaned against a wall.”

 
Sonya Hartnett (Box Hill, 23 februari 1968)

De Nederlandse schrijver, filosoof en columnist Maxim Februari (eig. M. Drenth) werd geboren in Coevorden op 23 februari 1963. Maxim Februari publiceerde eerder onder de naam Marjolijn Februarti. Sinds 15 september 2012 gaat hij als man door het leven. Zie ook alle tags voor Maxim Februari op dit blog en eveneens mijn blog van 23 februari 2012.

Uit: Kabaal om een omelet (Column)

“Er zijn Duitse woorden die alleen in het Nederlands bestaan. Zoals unheimisch: geen Duitser die het kent. Het woord heeft, zeggen ze, vroeger wel iets betekend, maar niemand weet meer wat en tegenwoordig bestaat het niet lаnger. Nu zeggen dе Duitsers unheimlich waar wij unheimisch zeggen.
Zо zijn er ook Franse en Engelse woorden die alleen in het Nederlands bestaan. Nicoline vаn der Sijs gaf in haar 'Chronologisch woordenboek' ooit ееn lijst met zestig voorbeelden. Mainport, smoking, stationcar, hometrainer, ladyshave, bandrecorder, beamer: het zegt dе Engelsen niets.
Fransen weten weer niet wat we bеdоеlen mеt faillissement, brille, logé, plafonnière, bellettrie en maisonnette. Hugo Brandt Corstius kwam in zijn 'Opperlandse taаl- en letterkunde' met de voorbeelden chique en fluх de bouche. Chique is weliswaar ook in Frankrijk een woord, maar daar betekent het pruimtabak. En die flux de bouche krijg je als gevolg van dat pruimen. Met 'le milieu' bedoelen de Fransen de onderwereld.
Ik kоm hier zo plompverloren mee omdat iemand me aansprak over het citaat 'Jede Konsequenz führt zum Teufel'. Gek genoeg is dat ook louter bekend in Nederlandstalige kringen. Het wordt er ten onrechte toegeschreven aan 'de oosterburen', en dan naar believen aan Goethe, Luther of Brecht, of door eеn eenzame rebel ook wel aan Nietzsche. Soms is een Nederlander zo ijverig het citaat serieus te checken en die wendt zich beleefd tot een Duitse website met de vraag of men de bron еrvan kent. 'Hmm', antwoorden de Duitsers verveeld, 'Nooit van gehoord. Vast iets vаn Thomas Mann.'

 
Maxim Februari (Coevorden, 23 februari 1963)

De Nederlandse schrijver Toon Kortooms werd op 23 februari 1916 in Deurne geboren. Zie ook alle tags voor Toon Kortooms op dit blog.

Uit: Help! De dokter verzuipt...

“Hij heeft het ons persoonlijk verteld. Tegen een Dajak die met een zieke buik bij hem kwam, zei hij: man, ge zijt zo rot als een mispel. Gij gaat eraan. Maar gij dan toch eerst, zei die koppensneller die zijn gereedschap had meegebracht. Geneesheer Angelino was derhalve wel gedwongen de vent te opereren. Uit eigen lijfsbehoud. Hij legde de Dajak op zijn snijtafel en haalde het gezwel uit 's mans buik. De kerel leeft nog. Snelt weer volop koppen. Kan navraag lijden. Wordt driehonderd jaar en moet tenslotte doodgeknuppeld worden.
Ook deed Angelino ons het verhaal over de vrouw van een hoge Britse peer. Eveneens op Borneo. Altijd een fraai uitgevoerde vrouw geweest. Wordt wat dik naar haar zin. Slikt te veel vermageringspillen en krijgt vouwen en rimpels in haar gezicht. Weg schoonheid! Gaat die taart naar Angelino. Wijfje, wijfje, zegt hij in het Engels, wat ben jij verrekte tanig! Je lijkt van voren wel een kippekont. Ik zal je helpen. Hij met het mes eraan: vel boven op haar hoofd strak bijeentrekken, afbinden, frot wegknippen, wond dichtnaaien. Zo, zegt hij, nou heb je weer een mooi strak smoeltje. Die vrouw naar huis. Darling, zegt haar vent, wat heb je een grappig kuiltje in je kin gekregen! Kuiltje in mijn kin? zegt zij, de spiegel raadplegend. Welnee, honey, dat is mijn buiknagel!
Dergelijke verhalen deden er over Edmund Angelino de ronde. Hij strooide ze zelf rijkelijk uit en vertelde ze met zoveel gloed dat men ze ging geloven.
Voorwaar geen fijnzinnige humor. Maar wat wilt u? Angelino was in zijn spraak allerminst fijnzinnig. Hij slingerde met ruige woorden en barbaarse uitdrukkingen. Ze hoorden bij zijn rauw uiterlijk. Wij die dit alles met blozende kaken neerschrijven, kunnen het niet helpen.”

 
Toon Kortooms (23 februari 1916 – 5 februari 1999)
Scene uit de film uit 1974 met Jules Croisset als dokter Angelino
en Leen Jongewaard als veldwachter Van Bree

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e februari ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

23-02-2014 om 16:26 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver, dichter en cabaretier Erich Kästner werd geboren in Dresden op 23 februari 1899. Zie ook alle tags voor Erich Kästner op dit blog.

Nachtgesang des Kammervirtuosen

Du meine Neunte letzte Sinfonie!
Wenn du das Hemd anhast mit rosa Streifen ...
Komm wie ein Cello zwischen meine Knie,
und laß mich zart in deine Seiten greifen!

Laß mich in deinen Partituren blättern.
(Sie sind voll Händel, Graun und Tremolo.)
Ich möchte dich in alle Winde schmettern,
du meiner Sehnsucht dreigestrichnes Oh!

Komm, laß uns durch Oktavengänge schreiten!
(Das Furioso, bitte, noch einmal!)
Darf ich dich mit der linken Hand begleiten?
Doch bei Crescendo etwas mehr Pedal!

Oh deine Klangfigur! Oh die Akkorde!
Und der Synkopen rhythmischer Kontrast!
Nun senkst du deine Lider ohne Worte . . .
Sag einen Ton, falls du noch Töne hast!

Niedere Mathematik

Ist die Bosheit häufiger
oder die Dummheit geläufiger?
Mir sagte ein Kenner
menschlicher Fehler
folgenden Spruch:
"Das eine ist ein Zähler
das andere ein Nenner,
das Ganze - ein Bruch!"

 
Erich Kästner (23 februari 1899 - 29 juli 1974)
Als jongen op de muur van Villa Augustin (Kästner museum), Dresden 

De Vlaamse schrijver Jef Geeraerts werd geboren op 23 februari 1930 in Antwerpen. Zie ook alle tags voor Jef Geeraerts op dit blog.

Uit: De zaak Alzheimer 

"Om kwart over zes zoemde de telefoon. Verstuyft schrok op uit zijn slaap, wist enkele seconden lang niet waar hij was en greep de hoorn. Het was adjudant Vermeersch, die wist te melden dat de tweede rijkswachter, opperwachtmeester Moreaux, vlakbij het sas van Schoten in het water was aangetroffen met een hoofd- en een borstschot.
'Het wordt eentonig,' merkte Verstuyft op. 'Lacht ge mij uit of meent ge 't serieus?' schoot Vermeersch uit, die weinig ironie bezat.
'Jefke, ik bedoel drie autopsieen op één dag. Geef toe dat dit niet zo gauw voorkomt in de carrière van een politieman.'
Met Vermeersch nam Verstuyft graag het ironische air aan dat Vincke meestal met hem aannam.
(…)

“Op dat ogenblik spoot een helwitte gloed uit het glanzende voorwerp tegelijk met een oorverdovende explosie, het hoofd kreegt een klap als van een voorhamer en het lichaam viel zonder een kik te geven als een blok tegen het hek, één arm ging in een stuiptrekking omhoog, waarna het lichaam gekromd bleef liggen. Kort na elkaar volgden nog vijf explosies die als kanonschoten door de nacht scheurden.
De man in het zwart deed toen (rustig, accuraat, snel) het volgende: zijn wapen weer onder het jack steken, zich voorover buigen, nauwkeurig toekijken, knikken, naar de wagen lopen, waarvan de motor stationair draaide, instappen, het portier dichtslaan, achteruit rijden, zachtjes, heel zachtjes in de richting van de Eglantierlaan verdwijnen.“

 
Jef Geeraerts (Antwerpen, 23 februari 1930)

De Britse schrijver Bernard Cornwell werd geboren op 23 februari 1944 in Londen. Zie ook alle tags voor Bernard Cornwell op dit blog.

Uit: The Last Kingdom

„I also remember that day as beautiful and perhaps it was. Perhaps it rained, but I do not think so. The sun shone, the seas were low, the breakers gentle and the world happy. The hawk’s claws gripped my wrist through the leather sleeve, her hooded head twitching because she could hear the cries of the white birds. We had left the fortress in the forenoon, riding north, and though we carried hawks we did not ride to hunt, but rather so my father could make up his mind.
We ruled this land. My father, Ealdorman Uhtred, was lord of everything south of the Tuede and north of the Tine, but we did have a king in Northumbria and his name, like mine, was Osbert. He ruled to the south of us, rarely came north, and did not bother us, but now a man called Ella wanted the throne and Ella, who was an Ealdorman from the hills west of Eoferwic, had raised an army to challenge Osbert and had sent gifts to my father to encourage his support. My father, I realise now, held the fate of the rebellion in his grip. I wanted him to support Osbert, for no other reason than the rightful king shared my name and foolishly, at ten years old, I believed any man called Osbert must be noble, good and brave. In truth Osbert was a dribbling fool, but he was the king, and my father was reluctant to abandon him. But Osbert had sent no gifts and had shown no respect, while Ella had, and so my father worried. At a moment’s notice we could lead a hundred and fifty men to war, all well armed, and given a month we could swell that force to over four hundred foemen, so whichever man we supported would be the king and grateful to us.”

 
Bernard Cornwell (Londen, 23 februari 1944)

De Duitse dichteres en schrijfster Elisabeth Langgässer werd geboren op 23 februari 1899 in Alzey. Zie ook alle tags voor Elisabeth Langgässer op dit blog.

Uit:Glück haben

„Dieses merkwürdig endende Selbstgespräch hörte ich auf der Gartenbank eines ländlichen Sanatoriums, welches gleichzeitig Altersheim war. Ich wartete damals auf einen Bekannten, den wir kurz vor dem Ende des letzten Krieges mit einem Nervenschock aus dem Keller seines Hauses gezogen hatten; sein Kopf ging wie ein Uhr perpendikel immer ticktack hin und her ... immer ticktack, ganz friedlich, ganz ruhig, niemand von uns (weder ich noch mein Mann noch die Skatfreunde meines Bekannten) hätten sich drüber gewundert, wenn die Stunde gerade halb oder voll war, noch den Westminstergong zu hören - ticktack und den Westminstergong. Na ja. Aber diese Geschichte steht auf 'nem anderen Blatt.
Übrigens war die Heilanstalt ein wahres Paradies. Schöner Park, alte Bäume, das Haus dahinter ein märkisches Landschloß: zwei einfache Flügel und eine Freitreppe in der Mitte - bißchen kleiner, wäre es ein Wohnhaus in Caputh oder Bernau gewesen. Wie gesagt, es war wirklich ein Paradies, wie es gleich hinterm Friedhof kommt. Wir wünschten uns alle damals so etwas ähnliches, um uns vier Wochen auszuruhen. Aber wer hat das Glück? Neben mir saß eine ältere Frau; das heißt, ob sie eigentlich älter war, kann ich nicht mehr mit Sicherheit sagen. Sie war verrückt, das stand einwandfrei fest. Auf gar keinen Fall gehörte sie etwa nur in das Altersheim. Aber alt oder nicht alt - keine von uns sah damals gern in den Spiegel. Auch die da: Wenn ich mir's jetzt überlege, war sie weder - noch. Sie war keins von beiden: Nicht alt und nicht jung - natürlich nicht jung -, doch ihr Gesicht ganz glatt wie ein Ei unter vollkommen schlohweißenHaaren. Man wird sagen, solche Gesichter gibt's viele.“

 
Elisabeth Langgässer (23 februari 1899 – 25 juli 1950)
De Langgässer-Bank in Alzey 

De Engelse schrijver Samuel Pepys werd geboren op 23 februari 1633 in Londen. Zie ook alle tags voor Samuel Pepys op dit blog.

Uit: The Diary of Samuel Pepys

“March 18th 1664
[at his brother's funeral.]
And being come to the grave ... Dr Pierson, the Minister of the parish, did read the service for buriall and so I saw my poor brother laid into the grave; and so all broke up and I and my wife and Madam Turner and her family to my brother's, and by and by fell to a barrell of oysters, Cake, and cheese of Mr Honiwoods, with him in his chamber and below - being too merry for so late a sad work; but Lord, to see how the world makes nothing of the memory of a man an hour after he is dead. And endeed, I must blame myself; for though at the sight of him, dead and dying, I had real grief for a while, while he was in my sight, yet presently after and ever since, I have had very little grief endeed for him....

 
April 21st 1664
... we sat all the afternoon but no sooner sat but news comes my Lady Sandwich was come to see us; so I went out, and running up (her friend however before me) I perceive by my dear Lady's blushing that in my dining room she was doing something upon the pott; which I also was ashamed of and so fell to some discourse, but without pleasure, through very pity to my Lady. ... My Lady, my wife not being at home, did not stay but, poor woman, went away, I being mightily taken with her dear visit.”

 
Samuel Pepys (23 februari 1633 – 26 mei 1703)
Portret door John Hayls, 1666 

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

23-02-2014 om 16:15 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Henri Meilhac werd geboren op 23 februari 1831 in Parijs. Zie ook alle tags voor Henri Meilhac op dit blog.

Uit : La Belle Hélène

“Philocome.
Oui, seigneur !
Calchas.
Et le Tonnerre ... a-t-on rapporté le Tonnerre ?
Philocome.
Pas encore !
Calchas.
Comment, pas encore ?
Philocome.
Non, seigneur, mais je l’attends !
Calchas.
Nous pouvons nous passer de Tonnerre aujourd’hui, la journée sera chaude : la fête d’Adonis présidée par notre grâcieuse souveraine ... puis l’assemblée des Rois et en leur présence le concours des jeux d’esprit.
Philocome.
Sans compter l’imprévu.
Calchas.
Une pareille journée ne se passera pas sans oracle ... et il n’y a pas d’oracle sans tonnerre ... il me faut mon tonnerre.
Philocome.
Le forgeron Eutycles m’a bien promis ... et le voici...”

 
Henri Meilhac (23 februari 1831 – 6 juli 1897)
Uitvoering van “La Belle Hélène“ in Dijon, Théâtre des Feuillants, 2011

De Duitstalige schrijver B. Traven werd (vermoedelijk op 23 februari) 1890 geboren. Zie ook alle tags voor B. Traven op dit blog.

Uit: Canasta de Cuentos Mexicanos (mexikanische Erzählungen)

»Don Juvencio hatte seinen Schaukelstuhl so stehen, dass er den Hof übersehen konnte. Er hob jetzt seine Arme hoch, reckte sich ein wenig aus, gähnte leicht und ergriff die Zeitung, die vor ihm auf dem Tischchen lag. Er las einige Minuten, und dann legte er die Zeitung wieder hin.
Nun sah er zu dem Papagei, der vor ihm in seiner Schaukel hockte.
›He, Loro‹, rief nun Don Juvencio befehlend, ›hole mir eine Kanne mit Kaffee und eine Tasse aus der Küche, ich habe Durst.‹
Der Papagei, durch die Worte aus seinem Dahindämmern aufgeweckt, kratzte sich mit dem Fuß am Nacken, rutschte ein kleines Stück weiter auf seiner Schaukel, krächzte ein paar Laute und bemühte sich, sein unterbrochenes Dröseln wieder aufzunehmen.
Don Juvencio griff nach hinten, zog seinen Revolver aus dem Gurt, zielte auf den Papagei und schoß. Der Papagei tat einen Krächzer, es flogen Federn in der Luft herum, der Vogel schwankte, wollte sich festkrallen, die Krallen ließen los, und der Papagei fiel auf den Boden des Portico, schlug ein paar Mal um sich und war tot.
Juvencio legte den Revolver vor sich auf den Tisch, nachdem er ihn einige Male in der Hand geschwenkt hatte, als ob er sein Gewicht prüfen wollte.
Nun blickte er hinüber zur Katze, die so fest schlief, dass sie nicht einmal im Traume schnurrte.
›Gato‹, rief jetzt Don Juvencio, ›he, Kater, hole mir Kaffee aus der Küche, ich habe Durst.‹
Donja Luisa hatte sich umgewandt zu ihrem Manne, als er den Papagei angerufen hatte. Sie hatte das, was er zum Papagei sagte, so angenommen, als ob er mit dem Papagei schäkern wollte, und sie hatte darum nicht weiter darauf geachtet. Als dann der Schuß krachte, drehte sie sich völlig um in ihrer Hängematte und hob den Kopf leicht.“

 
B. Traven (vermoedelijk 1890 - 26 maart 1969)

De Nederlandse schrijfster Amoene van Haersolte (eig. Ernestine Amoene Sophia van Haersolte-van Holthe tot Echten) werd geboren in Utrecht op 23 februari 1890. Zie ook alle tags voor Amoene van Haersolte op dit blog.

Uit: Hermelijntje, door Hélène Swarth (In Boekenschouw)

“In het tweede verhaal ‘Stella's roman’ kunnen wij sympathie voelen voor het jonge meisje dat, teleurgesteld in haar eerste liefde, de doorstane smart neerschrijft en er een ‘mooi boekje’ van maakt. Maar ook hier weer een onpleizierige ontknooping en een banaal end goed al goed. Zeer spoedig reeds komt een jongmensch met blond haar en blauwe oogen ten tooneele in de gedaante van een uitgever, die met een voorkomende vriendelijkheid, bij uitgevers ongewoon, Stella vertaalwerk aan komt bieden. De toestand knapt er direct flink van op, de drukkende financieele zorgen worden verlicht door het honorarium en na eenig heen en weer zeuren over het ‘boekje’ wordt de lijdende Stella zich der buitenwereld weder bewust. Als de uitgever weggaat ruikt het in de kamer ‘zoo zoet naar sigaretten en een zweem van violegeur’. Spoedig reeds komt hij terug en worden Stella en dit jonge mensch een gelukkig paar. ‘En Moeder wist dat zij haar kind zou moeten afstaan: 't zou stil zijn voor haar en voor vader, maar het kind had geluk verdiend en zij zou niet ver heen gaan, maar in stad wonen met Louis’. Het beste is wel het derde verhaal, waarin de hoofdpersoon een meisje, dat, trouw haar vader oppassende en haar verloofde maar latende wachten omdat zij het haar plicht acht bij den ouden vader te blijven, èn vader èn verloofde in drie maanden tijds verliest. Eenzaam treurende blijft zij achter, ‘van pension naar pension sleept zij haar ontredderd leven voort’; bleek en geduldig zal zij zoo verder leven, eene door het leven bitter teleurgestelde, voor wie geen nieuwe verschieten zich zullen voordoen. Langzaam leert zij het zoo moeilijke berusten. ‘In haar hart als een late herfstbloem ontlook de hoop op wederzien van haar geliefden daarboven in het eeuwig land’.
Hier is men even uit de banale sfeer der zeurverhaaltjes in een beter wereld verplaatst. In deze novelle is de karakter-uitbeelding ook beter; dit verhaaltje is logisch opgebouwd, het verloop is natuurlijk, het slot kan bevredigen.”

 
Amoene van Haersolte (23 februari 1890 - 1 augustus 1952)

De Duitse schrijver David Kalisch werd geboren op 23 februari 1820 in Breslau. Zie ook alle tags voor David Kalisch op dit blog.

Uit: Paris und London

„Auf der ganzen Strecke von Köln nach Paris wünschte ich mir nichts so sehr als Harthörigkeit. Es hatte sich nämlich ein Narr eigener Art, ein Gagern-Enthusiast, an meine Seite gepflanzt und wollte nicht von mir weichen, trotz aller Mühe, die ich mir gab, ihm den Aufenthalt an meiner Seite so unangenehm als möglich zu machen. Er sprach von nichts anderm als von dem großen Heinrich, von dem Atlas, der auf den breiten Schultern die Gothaer Seifenblase trägt. Anfangs widersprach ich ihm sehr heftig, in der Hoffnung, daß er sich mit mir verfeinde; als ich aber fand, daß ich mit meinem Widerspruch nur Öl in das Feuer seiner Begeisterung goß, erheuchelte ich die vollste Bekehrung. Aber nun wollte er, daß ich mit ihm gemeinschaftlich das Weihrauchfaß schwänge, daß ich von nichts anderm spräche als von dem alleinseligmachenden Heinrich. Da schwur ich wieder meinen Glauben ab. Was half aber dies gegen seine Manie? Sein Mund hörte nicht auf, Psalmen auf den Edeln zu sprudeln, und meine Ohren machten meiner Geduld die gerechtesten Vorwürfe. Ich zog daher die Mütze über die Nase, tauchte meinen Kopf in die Wellen meines Mantelkragens, und als ich auf diese Weise meine künstliche Taubheit vollständig fertig glaubte, gab ich mich der Hoffnung auf Erlösung hin. Trügerische Hoffnung! Mein fanatischerNachbar ließ sich durch die wollene Verschanzung meines Gehörs nicht im mindesten abschrecken; im Gegenteil, meine Verteidigung diente nur, seine Angriffe zu verstärken.“

 
David Kalisch (23 februari 1820 – 21 augustus 1872)

De Franse dichter Josephin Soulary werd geboren op 23 februari 1815 in Lyon. Zie ook alle tags voor Josephin Soulary op dit blog.

SONNET D’AOÛT

L’aube est volcan ; midi, fournaise ; août fait éclore
Comme un embrasement le baiser de l’été ;
Il ruisselle des cieux, écrasante clarté ;
L’horizon le déchaîne, orageux météore.

Que faire par ce temps de chaleur qui dévore ?
S’étendre au cours de l’eau dans un bois écarté,
Tandis que sur le chêne, en dôme frais voûté,
La cigale emplit l’air de sa note sonore !

Justement, au ruisseau voisin, d’un pied léger,
Voici Margot qui court, furtive, se plonger.
j’allais dans son bain surprendre l’étourdie ?

Non ! brûle qui voudra près d’un brasier pareil !
Je n’ai vu que ses yeux, et je tiens le soleil
Très-débonnaire au prix de cet autre incendie.

 
Josephin Soulary (23 februari 1815 – 28 maart 1891)

23-02-2014 om 16:04 geschreven door Romenu  

De Russische schrijfster Ljoedmila Jevgenjevna Oelitskaja werd geboren in Davlenkanovo, Basjkirostan, op 23 februari 1943. Oelitskaja groeide op in Moskou, waar ze biologie studeerde aan de Universiteit van Moskou. Daarna werkte ze aan het Academie-instituut in Moskou als wetenschapster op het terrein van de genetica en biochemie. Oelitskaja begon haar literaire carrière in de jaren tachtig als schrijfster voor het ‘Joods Theater’ en als scenarioschrijfster voor de film. Haar eerste novelle, Sonetjska (1992), was meteen een groot succes en de start van een snelle literaire carrière, ook internationaal. Haar bekendste roman is “Reis naar de zevende hemel” uit 2002: de geschiedenis van de Russische artsenfamilie Koekotski, een verhaal waarin het begrip vrijheid op alle mogelijke manieren centraal staat. Oelitskaja’s boeken werden in vele landen vertaald, ook in het Nederlands. Haar werk werd ook veelvuldig onderscheiden, onder meer met de Russische Bookerprijs (2002), de Orde van de Academische Palmen (2003), de Orde van Kunst en Letteren (2004) en de Man Booker International Prize (2009).

Uit:The Funeral Party (Vertaald door Cathy Porter)

“Something had happened to Alik's vision. Things disappeared and sharpened simultaneously. Densities altered and expanded. The faces of his friends became liquid, and objects flowing. But this flowing was pleasant rather than unpleasant, and revealed the connections between them in a new way. The corner of the room was cut off by an old ski, from which the dingy white walls ran off cheerfully in all directions. These undulations were halted by a female figure sitting cross-legged on the floor, touching the wall with the back of her head. This point, where her head touched the wall, was the most stable part of the picture.
Someone had raised the blinds and the light fell on the dark liquids in the bottles, shining green and gold on the window-sill. The liquids stood at different levels, and this xylophone of bottles suddenly recalled a youthful dream. In those years he had painted many still lifes with bottles. Thousands of bottles. Maybe more than he had drunk. No, he had drunk more. He smiled and closed his eyes.
But the bottles didn't go away: they stood there palely, like waving columns on the other side of his eyelids. He realized that this was important. The realization crept in slowly and hugely, like a loose cloud. Bottles, bottle rhythms. Music sounded. Scriabin's light-music. This had turned out on closer study to be thin, mechanical rubbish. He had gone on to learn about optics and acoustics, but these hadn't been the key to anything either. His still lifes weren't bad, just utterly irrelevant: he hadn't discovered the metaphysical still lifes of Morandi yet.
All those paintings had been blown away in the wind; none were left now apart from a few in Petersburg maybe, stored by his friends there, or by the Kazantsevs in Moscow. God, how they used to drink in those days. They had collected the bottles, taking back the ordinary empties, but the foreign ones and the old ones of coloured glass they kept.
The bottles standing on the tin flap which edged the roof of the Kazantsevs' house in Moscow were Czech beer-bottles of dark glass. No one could remember who had put them up there. In the Kazantsevs' kitchen was a low door leading up to the attic, and from the attic a window opened on to the roof. Irina once darted out of this window and ran across the roof. There was nothing unusual about this, they were forever running on to the roof to dance and sunbathe.”

 
Ljoedmila Oelitskaja (Davlenkanovo, 23 februari 1943)

23-02-2014 om 00:00 geschreven door Romenu  

In Memoriam Leo Vroman

De Nederlandse dichter en schrijver Leo Vroman is vanochtend op 98-jarige leeftijd overleden in zijn woonplaats Fort Worth in de Verenigde Staten. Leo Vroman werd op 10 april 1915 in Gouda geboren. Zie ook alle tags voor Leo Vroman op dit blog.

Uitstel van het einde

Het advies in dit stakkergebouw
is: Blijf zo lang mogelijk bezig,
maar ik neem dat niet zo nauw
en ben dus flakkerend aanwezig.

Zo voel ik mij soms naar buiten zweven
als ik naar ons uitzicht kijk,
en ben, Bezig, dan weer even
in twee kamers tegelijk.

Dan weer, graag bij bliksemlicht,
moet ik nodig een gedicht
en ben een vleugelsinterklaas,
een onweerbare huispoweet
van fladderend meesterwerk, helaas
niet wetend hoe het onweer heet.

Duikelend schaam ik mij dan weer
voor mijn vlegelachtigheid
en de draad noodlottig kwijt
schrijf ik mij neer.

Steen

Drie stenen zitten op een steen.
Acht stenen liggen er om heen.
Daar onder liggen er nog negen.
Andere daar naast en tegen.
Een steen steekt half uit het zand naar buiten
om zich nog eventjes te uiten.
Leert, kinderen, dit uit zijnen mond:
houdt steeds een vuist boven de grond.

Sluiting

Als ik morgen niet opsta
moet je niet schrikken:
per slot, elke opera
en alle toneelstukken
hebben hun ogenblikken,
het vallen van gordijnen
of andere ongelukken.
Dit is dan het mijne.

Sluit dus mijn gezicht,
doe die mond en twee ogen
maar netjes dicht
en ik ben voltooid.

Laat zo maar gaan,
en die oren mogen
nog openstaan,
want je weet nooit

 
Leo Vroman (10 april 1915 - 22 februari 2014)

22-02-2014 om 17:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Arnon Grunberg werd geboren in Amsterdam op 22 februari 1971. Zie ook alle tags voor Arnon Grunberg op dit blog.

Uit: Huid en haar

'Waar wacht je op?' vraagt Lea.
Ze draagt een zwarte wollen jas met een bontkraag, tweedehands gekocht. Ze kan zich zulke jassen niet nieuw permitteren. Lea reist lichtbepakt. Een rugzak, meer heeft ze niet nodig voor vijf dagen. Met een föhn krijg je de meeste kreukels uit je kleren.
Op haar knie ligt een hand. Maar een hand op een knie is nog geen intimiteit.
'Waarvan bent u precies een kenner?' had een professor haar die avond tijdens een staande receptie gevraagd terwijl hij schijnbaar terloops haar bovenarm aanraakte. Ze had het onprettig gevonden. De vraag en de aanraking.
Een uur daarvoor had ze haar jurk in de badkamer opgehangen aan de rail waaraan ook het douchegordijn was bevestigd en hem met de föhn behandeld. De kreukels gingen er minder goed uit dan ze had gehoopt. Morgenochtend gaat ze naar huis, dan kan ze haar jurk laten stomen.
Kenner. Een belachelijk woord. Je kunt het eigenlijk alleen ontkennend gebruiken, als in: 'Ik ben geen kenner van porseleinwerk.' Ze is een kenner van Rudolf Höss, dat moest ze toegeven.
'Höss,' had ze geantwoord. Vervolgens had ze zich geëxcuseerd met de woorden: 'Even kijken of hier nog meer mensen zijn die ik ken.'
In de verte, ingeklemd tussen een pilaar en een gesticule- rende man met een baard, had ze Roland Oberstein zien staan. Ze had de behoefte gevoeld om op hem af te stappen en zonder verdere plichtplegingen tegen hem te zeggen: 'Red mij.'
Pathetisch natuurlijk. Maar is hoop op redding niet per definitie pathetisch? Hebben we leren leven zonder hoop? Als we al redding zoeken, mogen we dan alleen diep in onszelf graven?
Ze weigert dit te aanvaarden.
De professor was achter haar aangelopen. 'Höss,' had hij gezegd, 'de commandant van Auschwitz. Boeiend. Had hij niet een verhouding met een gevangene in het kamp?”

 
Arnon Grunberg (Amsterdam, 22 februari 1971)

De Vlaamse dichter en schrijver Paul van Ostaijen werd geboren in Antwerpen op 22 februari 1896. Zie ook alle tags voor Paul van Ostaijen op dit blog.

Het dorp

Een vleermuis aan de nacht
hangt niet uw adem aan een vreemde adem
zo gij dit beseft het dorp
en de mensen nacht'lik huis aan huis
één licht - wellicht bij de pastoor -
en langs uw weg een late koe
In de wig van weg en stroom
is van de leegte zo het dorp
alsof 't een boot was die maar voor korte tijd
op anker ligt

Om het staketsel kletst
het donkere water
gemeten
en vreemder dan een moorden zonder gil

Gij weet dat er geen gelaat is
waar gij binnen kunt
als in uw huis

En gij stoot overal der dingen oppervlak
een spiegel van uw eenzaamheid
een teller van uw korte reis

De vaas

Snijd van de struik de seringen
stel de bloemen in een aarden vaas
 
Zoals de aarden vaas draagt
glad juweel van geworden kennis
van zijn kleien oorsprong de herinnering
sluit gij met het laatste doen van uw handen uw verlangen
in de vereniging van de bloem met de aarden vaas

Spleen pour rire
Sophie-Fritz Stuckenberg zu eigen

Het meisje dat te Pampelune geboren tans te Honoloeloe woont
en in een rode lakkooi gevangen houdt
een kobaltblauwe papegaai
- zij schilderde hem met Ripolinkoeleuren
zoals gezeid de veren blauw
de snavel en de poten geel -
het meisje van Pampelune te Honoloeloe
dat om haar hoge hals heeft een krans van purperen anemonen
op haar opalen borst kleine barokkoralen
en om haar dijen niets
(Vogelveren dorsten haar dijen niet te dragen
zo zeer zijn dun haar dunne dijen)
dit pampeluner meisje dat te Honoloeloe woont
ken ik niet

Priez toujours pour le pauvre Gaspard
Il n'est pas encore mort ce soir

 
Paul van Ostaijen (22 februari 1896 – 18 maart 1928)

De Duitse dichter en schrijver Hugo Ball werd geboren op 22 februari 1886 in Pirmasens. Zie ook alle tags voor Hugo Ball op dit blog.

Legende

Vor einem hellen Marienbild
Spielte ein Bettler die Geige.
Die Vögel sangen im Herbstgefild,
Der Tag ging schon zur Neige.

Er spielte der Reben süße Last,
Die hingen ihm bis zur Stirne,
Er spielte den reifen Apfelast
Und der Berge schneeige Firne.

Er spielte der blauen Seen Licht,
Die leuchteten ihm aus den Augen.
Er sang zu der Geige und immer noch nicht
Wollte das Lied ihm taugen.

Da sang er den Mond und die Sterne dazu
Die konnte er alle verschenken
Und weinte des Waldes einsame Ruh,
Die tät seine Geige tränken.

Er spielte und sang und merkte kaum
Wie Maria sich leise bewegte
Und ihm beim Spiel ihrer Hände Schaum
Auf die wehenden Locken legte.

Er drehte beim Spiele sich hin und her,
Das tönende Holz unterm Kinne.
Er wollte, daß seine süße Mär
In alle vier Winde zerrinne.

Da stieg die Madonna vom Sockel herab
Und folgte ihm auf seine Wege.
Die gingen bergauf und gingen bergab
Durch Gestrüpp und Dornengehege.

Er spielte noch, als schon der Hahn gekräht
Und manche Saite zersprungen.
Auf Dreien spielt er die Trinität
Auf zweien die Engelszungen.

Zuletzt war es nur noch das heimliche Lied
Vom eingeborenen Sohne.
Maria deckte den Mantel auf ihn
Darin schläft er zum ewigen Lohne.

 
Hugo Ball (22 februari 1886 – 14 september 1927)
Collage door Erik Hurtado Saura

De Servische schrijver Danilo Kiš werd geboren op 22 febrari 1935 in Subotica. Zie ook alle tags voor Danilo Kiš op dit blog.

Uit: Hourglass (Vertaald door Ralph Manheim)

“The flickering shadows dissolve the outlines of things and break up the surfaces of the cube, the walls and ceiling move to and fro to the rhythm of the jagged flame, which by turns flares up and dies down as though about to go out. The yellow clay at the bottom of the cube rises like the floorboards of a sinking boat, then falls back into the darkness, as though flooded with muddy water. The whole room trembles, expands, contracts, moves a few centimeters to the right or left, up or down, all the while keeping its cubical shape. Horizontals and verticals intersect at several points, all in vague confusion, but governed by some higher law, maintaining an equilibrium that prevents the walls from collapsing and the ceiling from tilting or falling. This equilibrium is due no doubt to the regular movement of the crossbeams, for they, too, seem to glide from right to left, up and down, along with their shadows, without friction or effort, as lightly as over water. The waves of the night dash against the sides of the roomboat. Gusts of wind blow soft flakes and sharp icy crystals by turns against the windowpane. The square, embrasure-like window is stuffed with a disemboweled pillow; bits of cloth stick out and dangle like amorphous plants or creepers. It is hard to say whether they are trembling under the impact of the wind blowing through the cracks, or whether it is only their shadow that sways to the rhythm of the jagged flame.”

 
Danilo Kiš (22 februari 1935 – 15 oktober 1989)
Borstbeeld in Subotica

De Ierse schrijver Sean O'Faolain werd geboren op 22 februari 1900 in Cork. Zie ook alle tags voor Sean O'Faolain op dit blog.

Uit: An Irish Journey

"And yet it is a lovely, lovely place. Its slums, that have a hot verminous smell, indescribable and unique -- walk down Millard Street of a hot summer day and you get the pure bouquet of it -- come back to the memory before everything else with a geyser-gush of nostalgia. Cork's poor are its kings. In these ambition has not sharpened the claw, and passion lives at blood-heat. The shawled women and girls (are they passing away into what they used to call, derisively, "hatty wans"?) are magnificent. Observe the coal-quay kids - often dressed in a costume, especially a Sunday costume, that I have seen nowhere else - purple stockings, fawny boots, halfway-up the calf, sometimes a bright velvet cap, golden tasselled, reflecting the half-barbaric love of colour that one used to see in the brilliance of the petticoats and shawls, and in the many half-inch-thick finger-rings and dangling earrings of the mothers roaring over the fish-crates. Note the men, in my youth, straightened by bouts in the North Cork Militia or the Munster Fusiliers, swaggering like sergeant-majors. In all of these there is the principle of life at its full."

 
Sean O'Faolain (22 februari 1900 – 20 april 1991)

De Amerikaanse schrijfster Jane Bowles werd als Jane Auer geboren op 22 februari 1917 in New York. Zie ook alle tags voor Jane Bowles op dit blog.

Uit: Two Serious Ladies

“Where is your little house Miss Goering?” Arnold asked her, trying to introduce a more natural tone into the conversation. “It’s on an island,” said Miss Goering, “not far from the city by ferryboat. I remember having visited this island as a child and always having disliked it because one can smell the glue factories from the mainland even when walking through the woods or across the fields. One end of the island is very well populated, although you can only buy third-rate goods in any of the stores. Farther out the island is wilder and more old-fashioned; nevertheless there is a little train that meets the ferry frequently and carries you out to the other end. There you land in a little town that is quite lost and looks very tough, and you feel a bit frightened, I think, to find that the mainland opposite the point is as squalid as the island itself and offers you no protection at all. … ” Arnold shifted about uneasily in his chair. . . . “I am sure that the island has certain advantages too, which you know about, but perhaps you prefer to surprise with them rather than disappoint us.” “I know of none at the moment,” said Miss Goering. “Why, are you coming with us?” “I think that I would like to spend quite a bit of time with you out there; that is, if you will invite me.”

 
Jane Bowles (22 februari 1917 – 4 mei 1973)

De Afro-Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Ishmael Scott Reed werd geboren op 22 februari 1938 in Chattanooga, Tennessee. Zie ook alle tags voor Ishmael Reed op dit blog.

Earthquake Blues

Well the cat started actin funny
and the dog howled all night long
I say the cat started actin very frightful
and the birds chirped all night long
The ground began to rumble
As the panic hit the town

Mr. Earthquake Mr. Earthquake
you don't know good from bad
Mr. Earthquake Mr. Earthquake
you don't know good from bad
You kill the little child in its nursey
You burn up the window's pad

The buildings started swaying
like a drunk man walking hoome
The buildings started swaying
The people they were running
and the hurt folks began to moan

Mr. Earthquake Mr. Earthquake
you don't know good from bad
Mr. Earthquake Mr. Earthquake

 
Ishmael Reed (Chattanooga, 22 februari 1938)
Bij de installatie van zijn gedicht “"When I Die I Will Go To Jazz”,
SFJAZZ Center, San Francisco

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e februari ook mijn vorige blog van vandaag.

22-02-2014 om 14:34 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Morley Callaghan werd geboren op 22 februari 1903 in Toronto. Zie ook alle tags voor Morley Callaghan op dit blog. 

Uit:All the Years of Her Life

“The drug store was beginning to close for the night. Young Alfred Higgins who worked in the store was putting on his coat, getting ready to go home. On his way out, he passed Mr. Sam Carr, the little gray hair man who owned the store. Mr. Carr looked up at Alfred as he passed and said in a very soft voice, ''Just a moment, Alfred, one moment before you go.''
Mr. Carr spoke so quietly that he worried Alfred. ''What is it, Mr. Carr?''
''Maybe you'd be good enough to take a few things out of your pockets and leave them here before you go.'' Said Mr. Carr.
''What things? What are you talking about?''
''You've got a compact and a lipstick and at least two tubes of toothpaste in your pockets, Alfred.''
''What do you mean?'' Alfred answered. ''Do you think I am crazy?'' His face got red.
Mr. Carr kept looking at Alfred, coldly. Alfred did not know what to say and tried to keep his eyes from meeting the eyes of his boss. After a few moments, he put his hand into his pockets and took out the things he had stolen.
''Petty thieving, eh, Alfred?'' said Mr. Carr. ''And maybe you'd be good enough to tell me how long this has been going on.''
''This is the first time I ever took anything.''
Mr. Carr was quick to answer, ''So now you think you tell me a lie? What kind of a fool do I look like, hah? I don't know what goes on in my own store, eh? I/ tell you, you have been doing this for a long time.'' Mr. Carr had a strange smile on his face. ''I don’t like to call the police,'' he said, ''but maybe I should call your father and let him know I'm going to have to put you in jail.''
''My father is not home, he is a printer, he works nights.''

 
Morley Callaghan (22 februari 1903 – 25 augustus 1990)

De Amerikaanse letterkundige en literatuurwetenschapper Wayne Clayton Booth werd geboren op 22 februari 1921 in American Fork, Utah. Zie ook alle tags voor Wayne C. Booth op dit blog.

Uit: Confessions of an Aging, Hypocritical Ex-Missionary

“Until I was far into my teens, I was an utterly unquestioning Mormon. My parents and grandparents and aunts and uncles were all visibly, audibly, aggressively devout--all except one uncle, a smoker, a "black sheep." For our family, non-Mormons were beyond the pale--to be tolerated, of course, even treated kindly if they behaved themselves, viewed perhaps as potential converts, but never courted or married, and never even visited socially. They were certainly not destined, like us, to enter the celestial kingdom. We knew that in the next life those lost souls would not even be allowed to come near us, as we all continued our eternal progression, pursuing knowledge and righteousness--concepts that when defined correctly turned out to be the same thing.
What I remember as most important to me was that in heaven the non-Mormon or non-devout males down there in the lower kingdoms would have no hope for what I had a strong hope for, if I kept my nose clean: becoming the god of another world, accompanied by a pious female helpmate. Meanwhile, here and now, non-Mormons were so far beneath us that it was dangerous even to get near them. I remember feeling scared to walk too close to the one non-Mormon church in my home town, American Fork, Utah. I would always cross the road and walk on the other side, to avoid contamination, and I was thankful that we lived in another ward, far from that wicked place.
In short, until my first questioning began at about fourteen, I was a 100 percent devotee of what might be called an exclusivist, or particularist, anti-ecumenical version of Mormonism. That boy, the very young Wayne Booth, would perhaps these days be called by non-Mormons a fundamentalist (the word wasn't in our vocabulary, I'm quite sure). Born and reared in the pre-Darwinian nineteenth century, as you might say, he was for about fifteen years unaware of what had been happening to western thought from long before he was born.”

 
Wayne C. Booth (22 februari 1921 – 9 oktober 2005)

De Franse schrijver Jules Renard werd geboren op 22 februari 1864 in Châlons-du-Maine. Zie ook alle tags voor Jules Renard op dit blog.

Uit: Journal de Jules Renard 1905-1910

“Je lui ai fait donner les palmes. Il dit aux gens de son village :
- Mes amis, les palmes me font bien plaisir, mais ce n'est rien à côté de vos félicitations.
L'esprit inquiet mais clairvoyant, c'est-à-dire actif et sain, de l'homme qui ne travaille pas.
Le poëte Ponge me dit :
- Quelques personnes m'ont dit qu'on ferait mieux de m'offrir un bureau de tabac que les palmes académiques. Moi, à cause de mes enfants, je préfère les palmes. Le bureau de tabac, je ne pourrais pas le tenir moi-même parce que mon travail des champs m'en empêcherait ; s'il fallait le faire tenir par un autre, le gain n'en vaudrait plus la peine.
Ragotte m'a apporté de l'eau chaude. Je lui dis :
- Mais la bouillote fuit !
- Oh ! je le sais bien, dit-elle.
Le médecin lui a dit de prendre chez le pharmacien de la denrée qu'elle boira. Elle profite, pour se coucher, d'un instant où je ne suis pas dans la cuisine. Dans le coin, elle ôte sa jupe, met son bonnet. Je vois ses pieds nus dans ses savates.
Leur manie de cacher qu'ils sont malades. Leur ignorance en face de la maladie. En dehors de « J'ai mal aux reins, je ne peux pas dormir ni manger », ils ne savent rien.
Cette odeur de peau raclée de gens qui ne se lavent jamais.
Philippe. Ses oreilles gèlent, cuisent et pèlent.
Toute la campagne tremble de froid.”

 
Jules Renard (22 februari 1864 – 22 mei 1910)
Portret door Delannoy, 1903

De Amerikaanse dichter, essayist, uitgever en diplomaat James Russell Lowell werd geboren op 22 februari 1819 in Cambridge, Massachusetts. Zie ook alle tags voor James Russell Lowell op dit blog.

Midnight

The moon shines white and silent
On the mist, which, like a tide
Of some enchanted ocean,
O'er the wide marsh doth glide,
Spreading its ghost-like billows
Silently far and wide.

A vague and starry magic
Makes all things mysteries,
And lures the earth's dumb spirit
Up to the longing skies:
I seem to hear dim whispers,
And tremulous replies.

The fireflies o'er the meadow
In pulses come and go;
The elm-trees' heavy shadow
Weighs on the grass below;
And faintly from the distance
The dreaming cock doth crow.

All things look strange and mystic,
The very bushes swell
And take wild shapes and motions,
As if beneath a spell;
They seem not the same lilacs
From childhood known so well.

The snow of deepest silence
O'er everything doth fall,
So beautiful and quiet,
And yet so like a pall;
As if all life were ended,
And rest were come to all.

O wild and wondrous midnight,
There is a might in thee
To make the charmed body
Almost like spirit be,
And give it some faint glimpses
Of immortality!

 
James Russell Lowell (22 februari 1819 – 12 augustus 1891)
Borstbeeld door William Wetmore Story, 1892

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Edna St. Vincent Millay werd geboren op 22 februari 1892 in Rockland, Maine. Zie ook alle tags voor Edna St. Vincent Millay op dit blog.

What lips my lips have kissed

What lips my lips have kissed, and where, and why,
I have forgotten, and what arms have lain
Under my head till morning; but the rain
Is full of ghosts tonight, that tap and sigh
Upon the glass and listen for reply,
And in my heart there stirs a quiet pain
For unremembered lads that not again
Will turn to me at midnight with a cry.
Thus in winter stands the lonely tree,
Nor knows what birds have vanished one by one,
Yet knows its boughs more silent than before:
I cannot say what loves have come and gone,
I only know that summer sang in me
A little while, that in me sings no more.

Nee, liefde is niet blind

Nee, liefde is niet blind. Jouw lelijkheid
Hoe mooi die vrouwen zijn, ik zie het goed
Dat jouw gezicht aan regels niet voldoet
Te hoog je voorhoofd en uiteen te wijd
Je ogen. En geschoold in lieflijkheid
Maakt dat het hiermee te zijn opgevoed
Mij nu jouw fouten niet ontkennen doet
En lief moet hebben tot het eind der tijd
Subtieler is de oppermacht der liefde
Betrapt men mij als ik iets lelijk vind
’t Is net alsof ik zeg dat niets meer zint
Niet hoogstaand is, kan schrijven. Men mag vrezen
Wat dan die schoonheid is die mannen blieven
Waarom wordt die alom door hen geprezen

Vertaald door Ans Bouter

 
Edna St. Vincent Millay (22 februari 1892 – 19 oktober 1950)
Cover biografie 

De Duitse dichteres en schrijfster Ottilie Wildermuth werd geboren op 22 februari 1817 in Rottenburg am Neckar. Zie ook alle tags voor Ottilie Wildermuth op dit blog.

Der Hausfrau Frühlingsfeier - I

Der Frühling schaut zu uns herab
Dort aus den blauen Hallen;
Er lässt als Gruß die milde Luft
Durch alle Lande wallen.

Er lockt hervor das grüne Gras,
Verscheucht viel alte Schmerzen;
Er weckt die Hoffnung und die Lust
In tausend jungen Herzen.

Die Hausfrau aber hat nicht Zeit,
Dass sie im Frühling schwärme;
Nun müssen Thür und Fenster auf,
Damit die Sonne Wärme.

Nun muß der alte Winterstaub
Aus jeglichem Gemache;
Nun soll es hell und sauber sein,
Hinauf bis unter'm Dache.

Da räumt sie aus, da räumt sie ein
In Kisten und in Schränken;
Fürwahr, sie hat vergessen ganz
Noch an den Lenz zu denken.

 
Ottilie Wildermuth (22 februari 1817 – 12 juli 1877)

22-02-2014 om 14:15 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, essayist, journalist en tijdschriftuitgever Herman de Coninck werd geboren in Mechelen op 21 februari 1944. Zie ook alle tags voor Herman de Coninck op dit blog.

Mijn Moedertje

juist als ik bedenk hoe onnoemelijk mooi je rug
verandert in twee wonderen,
komt mijn moeder binnenvallen om nog avondijke
overschrijvingen te doen. we zoeken beide de vrede
des harten op nogal verschillende manieren.

ze komt om haar dagelijkse portie zoon.
ze zegt dat ik mijn voeten moet verwijderen
van de zetel van haar keuze, en laat er dan
haar achterste als een strandbal in neer.

op de schoot waar ik vroeger zat liggen
belastingformulieren die ze beter begrijpt.
het is niet haar fout dat ik mezelf ben,
echt niet. we zwijgen.

tot ze eindelijk slapengaat. ik plak
een zoen als een scheve postzegel
op haar kaak. ik lig een verdieping hoger wakker
dan zij. door de avond razen treinen
als lange aa's door lange ziekenzalen.

Cadeau

Het gaat niet over hebben, hooguit over krijgen.
Alléén ben ik degene die nooit praat,
maar met jou kan ik zwijgen.

Over wat voorbij is en nooit overgaat.
Over mijn vader. Over een vroegere vrouw.
Over hoe verliezen kan verrijken.

Neem een kind dat zijn eerste stappen zet.
Het gaat niet over hen vasthouden, maar over -zou
ik?- loslaten en lang kijken.

Flamingo's

Flamingo's op poten zo dun als de ff's
van mejuffer, of als twee sigarette-
pijpjes waaraan ze zuinig de rook
van zichzelf opzuigen: met dit soort
raffinementjes zetten ze zichzelf voortdurend
voorzichtig op stelten.

En hoe ze op één been staan, het andere
in hun veren opgeplooid als een handtas
onder de arm, deftige dames, wachtend op de tram
naar Rilke (psst, Germaine, laat niks merken,
daar zijn weer toeristen naar ons aan 't kijken!).

 
Herman de Coninck (21 februari 1944 - 22 mei 1997)
Op een flyer

De Amerikaanse schrijver en journalist Chuck Palahniuk werd geboren op 21 februari 1962 in Pasco, Washington. Zie ook alle tags voor Chuck Palahniuk op dit blog.

Uit:Fight Club

“Tyler gets me a job as a waiter, after that Tyler’s pushing a gun in my mouth and saying, the first step to eternal life is you have to die. For a long time though, Tyler and I were best friends. People are always asking, did I know about Tyler Durden.
The barrel of the gun pressed against the back of my throat, Tyler says “We really won’t die.”
With my tongue I can feel the silencer holes we drilled into the barrel of the gun. Most of the noise a gunshot makes is expanding gases, and there’s the tiny sonic boom a bullet makes because it travels so fast. To make a silencer, you just drill holes in the barrel of the gun, a lot of holes. This lets the gas escape and slows the bullet to below the speed of sound.

 
 Brad Pitt en Edward Norton als Taylor Durden en The Narrator in de film “Fight Club” uit 1999

You drill the holes wrong and the gun will blow off your hand.
“This isn’t really death,” Tyler says. “We’ll be legend. We won’t grow old.”
I tongue the barrel into my cheek and say, Tyler, you’re thinking of vampires.
The building we’re standing on won’t be here in ten minutes. You take a 98percent concentration of fuming nitric acid and add the acid to three times that amount of sulfuric acid. Do this in an ice bath. Then add glycerin drop-by-drop with an eye dropper. You have nitroglycerin.
I know this because Tyler knows this.
Mix the nitro with sawdust, and you have a nice plastic explosive. A lot of folks mix their nitro with cotton and add Epsom salts as a sulfate. This works too. Some folks, they use paraffin mixed with nitro. Paraffin has never, ever worked for me.
So Tyler and I are on top of the Parker-Morris Building with the gun stuck in my mouth, and we hear glass breaking. Look over the edge. It’s a cloudy day, even this high up. This is the world’s tallest building, and this high up the wind is always cold. It’s so quiet this high up, the feeling you get is that you’re one of those space monkeys. You do the little job you’re trained to do."

 
Chuck Palahniuk (Pasco, 21 februari 1962)

De Nederlandse dichter en prozaschrijver Hans Andreus werd geboren in Amsterdam op 21 februari 1926. Zie ook alle tags voor Hans Andreus op dit blog.

Uit de ooghoeken

De zijdelingse
benadering
is dikwijls de beste:

uit de ooghoeken zie je
wel niets scherp omlijnd,

maar het licht speelt
mee naarmate het minder
botst op de blik

en zelfs de dood-
verklaarde dingen

verraden dan even hun
stralende afkomst.

Angst die ons vernedert

Angst die ons vernedert.
En het gevecht geen lange
heldenzang. Een dierenangst,
sidderend en duizelend,
een redeloos bijten in leven,
hopeloos op de grens van het bestaande.

Wij,
voer
voor de ruimte,
ketting-
reactie,
kralensnoer van de zon,
wij verbeelden ons niets
meer, zien
met onze ogen niets
meer, horen
onverstaanbaar geluid,
geen geluid.

En zijn biddende huid.
Maar de wil van de laatste
dubbelganger in ons:
lichtvalk of elk ander woord,
zal geschieden. Is
geschied.

Zwart Schaap

Bij de Hoge Enk een zwart schaap
alleen in een weide, grazend
en kauwend als één die weet
dat alles voor hem is

zolang de witte er niet zijn.

 
Hans Andreus (21 februari 1926 – 9 juni 1977)
Cover 

De Engelse dichter, essayist en criticus Wystan Hugh Auden werd geboren in York op 21 februari 1907. Zie ook alle tags voor Wystan Hugh Auden op dit blog.

O Tell Me The Truth About Love

Some say love's a little boy,
And some say it's a bird,
Some say it makes the world go around,
Some say that's absurd,
And when I asked the man next-door,
Who looked as if he knew,
His wife got very cross indeed,
And said it wouldn't do.

Does it look like a pair of pyjamas,
Or the ham in a temperance hotel?
Does its odour remind one of llamas,
Or has it a comforting smell?
Is it prickly to touch as a hedge is,
Or soft as eiderdown fluff?
Is it sharp or quite smooth at the edges?
O tell me the truth about love.

Our history books refer to it
In cryptic little notes,
It's quite a common topic on
The Transatlantic boats;
I've found the subject mentioned in
Accounts of suicides,
And even seen it scribbled on
The backs of railway guides.

Does it howl like a hungry Alsatian,
Or boom like a military band?
Could one give a first-rate imitation
On a saw or a Steinway Grand?
Is its singing at parties a riot?
Does it only like Classical stuff?
Will it stop when one wants to be quiet?
O tell me the truth about love.

I looked inside the summer-house;
It wasn't over there;
I tried the Thames at Maidenhead,
And Brighton's bracing air.
I don't know what the blackbird sang,
Or what the tulip said;
But it wasn't in the chicken-run,
Or underneath the bed.

Can it pull extraordinary faces?
Is it usually sick on a swing?
Does it spend all its time at the races,
or fiddling with pieces of string?
Has it views of its own about money?
Does it think Patriotism enough?
Are its stories vulgar but funny?
O tell me the truth about love.

When it comes, will it come without warning
Just as I'm picking my nose?
Will it knock on my door in the morning,
Or tread in the bus on my toes?
Will it come like a change in the weather?
Will its greeting be courteous or rough?
Will it alter my life altogether?
O tell me the truth about love.

 
W. H. Auden (21 februari 1907 – 29 september 1973)
In 1939 

De Franse dichteres en schrijfster Laure Limongi werd geboren op 21 februari 1976 in Bastia (Corsica). Zie ook alle tags voor Laure Limongi op dit blog.

Uit: Le bleu de l’inflexion

“Le genou est fléchi afin de disposer le corps à la verticale de la serrure.
Le corps porte la clef mais ne veut pas ouvrir, encore.
La main tient la clef en la caressant tandis que l’œil ne broie que du noir. Tandis que l’œil clair perce, sourcil contre métal glacé, fouille sans succès, l’œil à la limite de sa perception ne pourra s’en remettre qu’à l’action. Peut-être.
La main gauche est posée, à plat contre le bois de la porte qui est un bois lisse.
Le mur du couloir regarde la scène.
L’odeur savante des cheveux a séduit et bruisse du mouvement de la tête ne sachant trop si et quoi et que faire.
Avec un je-ne-sais-quoi de sauvage et perdu.
Avec un je-ne-sais-quoi de déjà mort.
La robe est froissée de toucher le sol, portant le poids du personnage léger au cœur lourd.
La robe crisse de la respiration haletante de la curiosité et de la peur.
Le mur du couloir en est ému.”

 
Laure Limongi (Bastia 21, februari 1976)

De Nederlandse schrijver Justus van Effen werd geboren in Utrecht op 21 februari 1684. Zie ook alle tags voor Justus van Effen op dit blog.

Uit: N^o. 5. Den 17. September 1731. De Hollandsche Spectator

"Men verdenke my niet van het dwaas opzet, van tegens de Taal-zuiveraars 't gebruik van een laf mengelmoes van vreemde woorden, te willen verdedigen, waar door Wysneuzen van beide de Sexen voor geestig en welspreekend zoeken door te gaan: 't Is zo glissant, dat had ik Mejuffer niet gesouteneert, zy zekerlyk zoude getombeert hebben. Wie kan diergelyke spreekwyzen zonder walging aanhooren? Moet men niet zot wezen om voor Neêrduitsch te verkopen een styl, welke geborene Nederlanders, zonder verscheide andere Taalen te verstaan, onmogelyk kunnen bevatten? Men heeft nochtans in boeken en conversatien die verwerring der taalen gesmaakt. 't Gemeenste volkje zelfs zoekt 'er zich van te bedienen, om boven huns gelyken uit te blinken, maar die goede luiden rabraken die vreemde woorden zo onerbermelyk, dat zy zich zelven niet verstaande, van anderen zekerlyk niet kunnen begrepen worden. Ik zal in 't vervolg de gelegenheid wel vinden, om de bespottelykheid van zo eene opgesmukte Chaos met zyne ware verwen af te schilderen."

 
Justus van Effen (21 februari 1684 - 18 september 1735)
Utrecht in de 18^e eeuw

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e februari mijn blog van 21 februari 2012 deel 2 en ook mijn blog van 21 februari 2011.

21-02-2014 om 18:23 geschreven door Romenu