De Engelse schrijver en crticus Sir Arthur Thomas Quiller-Couch werd geboren op 21 november 1863 in Bodmin, Cornwall. Zie ook mijn blog van 21 november 2008.

Uit: Dead man’s Rock

“Whatever claims this story may have upon the notice of the world, they will rest on no niceties of style or aptness of illustration. It is a plain tale, plainly told: nor, as I conceive, does its native horror need any ingenious embellishment.  There are many books that I, though a man of no great erudition, can remember, which gain much of interest from the pertinent and appropriate comments with which the writer has seen fit to illustrate any striking situation.

From such books an observing man may often draw the exactest rules for the regulation of life and conduct, and their authors may therefore be esteemed public benefactors.  Among these I, Jasper Trenoweth, can claim no place; yet I venture to think my history will not altogether lack interest--and this for two reasons.  It deals with the last chapter (I pray Heaven it be the last) in the adventures of a very remarkable gem--none other, in fact, than the Great Ruby of Ceylon; and it lifts, at least in part, the veil which for some years has hidden a certain mystery of the sea.  For the moral, it must be sought by the reader himself in the following pages.

To make all clear, I must go back half a century, and begin with the strange and unaccountable Will made in the year of Grace 1837 by my grandfather, Amos Trenoweth, of Lantrig in the County of Cornwall. The old farm-house of Lantrig, heritage and home of the Trenoweths as far as tradition can reach, and Heaven knows how much longer, stands some few miles N.W. of the Lizard, facing the Atlantic gales from behind a scanty veil of tamarisks, on Pedn-glas, the northern point of a small sandy cove, much haunted of old by smugglers, but now left to the peaceful boats of the Polkimbra fishermen.

In my grandfather's time however, if tales be true, Ready-Money Cove saw many a midnight cargo run, and many a prize of cognac and lace found its way to the cellars and store-room of Lantrig.  Nay, there is a story (but for its truth I will not vouch) of a struggle between my grandfather's lugger, the Pride of Heart, and a certain Revenue cutter, and of an unowned shot that found a Preventive Officer's heart.  But the whole tale remains to this day full of mystery, nor would I mention it save that it may be held to throw some light on my grandfather's sudden disappearance no long time after.  Whither he went, none clearly knew.  Folks said, to fight the French; but when he returned suddenly some twenty years later, he said little about sea-fights, or indeed on any other subject; nor did many care to question him, for he came back a stern, taciturn man, apparently with no great wealth, but also without seeming to want for much, and at any rate indisposed to take the world into his confidence.”

Arthur Quiller-Couch (21 november 1863 – 12 mei 1944)

Kunsturtheil

Kommen Sie doch, welch Gepinsel ist das, das ist ja erbärmlich,
Welch eine Farbe! - "Mein Herr, das ist ein Tizian doch!" -
Richtig - ein Tizian - es ist wahr - ich erkenn' es, ja freilich -
Ja 's ist ein Tizian - ist ein vortreffliches Bild.

Späte Einsicht

Die Lieb' ist wie die Sonne,
Verwegner Uebermuth,
Der schaudernd in der Wonne
Der heißen Lebensgluth,
Den Lichtquell zu ergründen,
In seine Tiefe blickt,
Muß da zuletzt erblinden
Wo sich sein Herz entzückt.

Doch wer nur still bescheiden
Das sanfte Licht genießt,
Woraus ein Meer von Freuden
Für alle Wesen fließt,
Wer nie die letzte Quelle,
Nur ihre Wirkung sucht,
Den labt die Sonnenhelle,
Der keine Thräne flucht.

So denk' ich oft und meine,
Daß ich wohl gut gedacht.
Doch wenn ich trostlos weine
Hinaus in all' die Nacht,
Wenn sich mein Auge wendet
Zu Morgensternes Glanz,
Da fühl' ich's nicht geblendet,
Wohl aber blind es ganz

Wilhelm Waiblinger (21 november 1804 – 17 januari 1830)

De Franse schrijver Voltaire, (pseudoniem van François-Marie Arouet) werd werd op 21 november 1694 geboren in Parijs. Zie ook mijn blog van 21 november 2006 en ook mijn blog van 21 november 2007 en ook mijn blog van 21 november 2008.

Uit: L’Ingenu

“Un jour, saint Dunstan, Irlandais de nation et saint de profession, partit d’Irlande sur une petite montagne qui vogua vers les côtes de France, et arriva, par cette voiture, à la baie de Saint-Malo. Quand il fut à bord, il donna la bénédiction à sa montagne, qui lui fit de profondes révérences, et s’en retourna en Irlande par le même chemin qu’elle était venue. 

Dunstan fonda un petit prieuré dans ces quartiers-la, et lui donna le nom de prieuré de la Montagne, qu’il porte encore, comme un chacun sait. 

En l’année 1689, le 15 juillet au soir, l’abbé de Kerkabon, prieur de Notre-Dame de la Montagne, se promenait sur le bord de la mer avec Mlle de Kerkabon, sa soeur, pour prendre le frais. Le prieur, déjà un peu sur l’âge, était un très bon ecclésiastique, aimé de ses voisins, après l’avoir été autrefois de ses voisines. Ce qui lui avait donné surtout une grande considération, c’est qu’il était le seul bénéficier du pays qu’on ne fût pas obligé de porter dans son lit quand il avait soupé avec ses confrères. Il savait assez honnêtement de théologie; et, quand il était las de lire saint Augustin, il s’amusait avec Rabelais: aussi tout le monde disait du bien de lui. 

Mlle de Kerkabon, qui n’avait jamais été mariée, quoiqu’elle eût grande envie de l’être, conservait de la fraîcheur à l’âge de quarante-cinq ans. Son caractère était bon et sensible: elle aimait le plaisir, et était dévote. 

Le prieur disait à sa soeur, en regardant la mer: « Hélas! c’est ici que s’embarqua notre pauvre frère avec notre chère belle-soeur Mme de Kerkabon, sa femme, sur la frégate l’Hirondelle, en 1669, pour aller servir en Canada. S’il n’avait pas été tué, nous pourrions espérer de le revoir encore. 

— Croyez-vous, disait Mlle de Kerkabon, que notre belle-soeur ait été mangée par les Iroquois, comme on nous l’a dit? — Il est certain que, si elle n’avait pas été mangée, elle serait revenue au pays... Je la pleurerai toute ma vie... C’était une femme charmante; et notre frère, qui avait beaucoup d’esprit, aurait fait assurément une grande fortune. » 

Voltaire (21 november 1694 – 30 mei 1778)

Beeld van  Jean-Fracois Houdon, 1773

De Duitse schrijver en vertaler Franz Hessel werd geboren op 21 november 1880 in Stettin. Zie ook mijn blog van 21 november 2006. en ook mijn blog van 21 november 2008.

Uit: Spazieren in Berlin (1929)

„Lerne Gegenwart, sei nicht immer unterwegs. Es sieht ja reizend aus, wenn du beschwingten Schrittes an den noch Langsamen vorübergleitest und sicher durch die Menge zum Schaufenster steuerst, genau an der Stelle, an der du etwas Bestimmtes zu konstatieren hast. Aber mir geht der Atem aus, wenn ich deinen Knöcheln nachsehe, meine unverwandelbare Verehrung für dich bekommt etwas Asthmatisches. Verweile doch ... Nicht so faustisch, Fräulein! Bitte flaniere!

Das ist ein Fremdwort und wird ein fremder Begriff bleiben, bis du dich so bewegst, daß ein neues Wort von deinem schönen Gange redet. Lustwandeln ist zu kleinstädtisch. Berlinerin, schaff’ ein neues Wort. Mach’ einen Korso aus deinem westlichen Boulevard Tauentzienstraße- Kurfürstendamm.“

(...)

„Verfolge im Vorübergehn die Lebensgeschichte der Läden und der Gasthäuser. [...] Wieviel Schicksal, Gelingen und Versagen kannst du aus Warenauslagen und ausgehängten Speisekarten ablesen, ohne daß du durch Türen trittst und Besitzer und Angestellte siehst. Da ist wieder das große Vorrecht des Spaziergängers. Er braucht nicht einzutreten, er braucht sich nicht einzulassen. Er liest die Straße wie ein Buch, er blättert in Schicksalen, wenn er an Hauswänden entlang schaut.“

Franz Hessel (21 november 1880 – 6 januari 1941)

21-11-2009 om 19:32 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijfster Nadine Gordimer werd geboren op 20 november 1923 in Springs. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2007 en ook mijn blog van 20 november 2008.

Uit: Get A Life

„His mother fetched him from the hospital. He opened a door of the rear seat of the car, to sit in there, right from the start he must begin to follow a certain conduct of himself, make it a habit for the time being, but his mother is like him (if that’s not a reverse order of inherited characteristics), she has decided on her own code of conduct in response to the threat he represents. She leans to open the door of the passenger seat beside her and pats it authoritatively.
He has a wife and child.
Whose life, whose risk is worth less than these?
Parents are responsible for bringing into the world their progeniture whether deliberately or carelessly and theirs is an unwritten covenant that the life of the child, and by descent the child’s child, is to be valued above that of the original progenitors.
So Paul—that’s him, the son—he has come home—oh differently, for the time being, yes—to the old home, that of his parents.
Lyndsay and Adrian are not old. The ladder of ageing has extended since medical science, sensible exercise, healthy diet have enabled people to linger longer and younger before ascending to disappear in the mystery at the top. (‘Passing away’ is the euphemism, but to where?) Unthinkable that the son is preceding, ahead of them, up there. His father is about to retire at a vigorous sixty-five from managing directorship of an agricultural vehicle and equipment plant. His mother, fifty-nine looking forty-nine, a longtime natural beauty with no wish for face-lifts, is considering whether or not she should leave her partnership in a legal practice and join her other partner in this new phase of existence.
The dog jumps and paws at him, sniffs the cold hospital pungency of his bulging hold-all and the delivered suitcase with what his wife anticipated his needs might be here, in this phase of his existence.—Which room?—It is not his old room, it’s his sister’s that has been turned into a study where his father will follow whatever interests he’s supposed to have in readiness for retirement. This sister and brother born only twelve months apart due to excessive youthful passion or a mistaken reliance on the contraceptive efficacy of breast-feeding—Lyndsay still laughs at her ignorance and the opportunism of quick breeding! There are two other sisters, better biologically spaced. He has no brother.
He’s unique.“

Nadine Gordimer (Springs. 20 november 1923)

De Amerikaanse schrijver Don DeLillo werd op 20 november 1936 geboren in New York City als zoon van Italiaanse immigranten. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

Uit: The Body Artist

“Time seems to pass. The world happens, unrolling into moments, and you stop to glance at a spider pressed to its web. There is a quickness of light and a sense of things outlined precisely and streaks of running luster on the bay. You know more surely who you are on a strong bright day after a storm when the smallest falling leaf is stabbed with self-awareness. The wind makes a sound in the pines and the world comes into being, irreversibly, and the spider rides the wind-swayed web.

It happened this final morning that they were here at the same time, in the kitchen, and they shambled past each other to get things out of cabinets and drawers and then waited one for the other by the sink or fridge, still a little puddled in dream melt, and she ran tap water over the blueberries bunched in her hand and closed her eyes to breathe the savor rising.

He sat with the newspaper, stirring his coffee. It was his coffee and his cup. They shared the newspaper but it was actually, unspokenly, hers.

"I want to say something but what."

She ran water from the tap and seemed to notice. It was the first time she'd ever noticed this.

"About the house. This is what it is," he said. "Something I meant to tell you."

She noticed how water from the tap turned opaque in seconds. It ran silvery and clear and then in seconds turned opaque and how curious it seemed that in all these months and all these times in which she'd run water from the kitchen tap she'd never noticed how the water ran clear at first and then went not murky exactly but opaque, or maybe it hadn't happened before, or she'd noticed and forgotten.

She crossed to the cabinet with the blueberries wet in her hand and reached up for the cereal and took the box to the counter, the mostly brown and white box, and then the toaster thing popped and she flipped it down again because it took two flips to get the bread to go brown and he absently nodded his acknowledgment because it was his toast and his butter and then he turned on the radio and got the weather.

The sparrows were at the feeder, wing-beating, fighting for space on the curved perches.

She reached into the near cabinet for a bowl and shook some cereal out of the box and then dropped the berries on top. She rubbed her hand dry on her jeans, feeling a sense somewhere of the color blue, runny and wan.

What's it called, the lever. She'd pressed down the lever to get his bread to go brown.

It was his toast, it was her weather. She listened to reports and called the weather number frequently and sometimes stood out front and looked into the coastal sky, tasting the breeze for latent implications.

"Yes exactly. I know what it is," he said.

She went to the fridge and opened the door. She stood there remembering something.

She said, "What?" Meaning what did you say, not what did you want to tell me.

She remembered the soya granules. She crossed to the cabinet and took down the box and then caught the fridge door before it swung shut. She reached in for the milk, realizing what it was he'd said that she hadn't heard about eight seconds ago.“

Don DeLillo (New York City, 20 november 1936)

De Engelse dichter en schrijver Thomas Chatterton werd geboren op 20 november 1752 in Bristol als zoon van een koster. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

The Resignation

O God, whose thunder shakes the sky,

Whose eye this atom globe surveys,

To thee, my only rock, I fly,

Thy mercy in thy justice praise.

The mystic mazes of thy will,

The shadows of celestial light,

Are past the pow'r of human skill,--

But what th' Eternal acts is right.

O teach me in the trying hour,

When anguish swells the dewy tear,

To still my sorrows, own thy pow'r,

Thy goodness love, thy justice fear.

If in this bosom aught but Thee

Encroaching sought a boundless sway,

Omniscience could the danger see,

And Mercy look the cause away.

Then why, my soul, dost thou complain?

Why drooping seek the dark recess?

Shake off the melancholy chain.

For God created all to bless.

But ah! my breast is human still;

The rising sigh, the falling tear,

My languid vitals' feeble rill,

The sickness of my soul declare.

But yet, with fortitude resigned,

I'll thank th' inflicter of the blow;

Forbid the sigh, compose my mind,

Nor let the gush of mis'ry flow.

The gloomy mantle of the night,

Which on my sinking spirit steals,

Will vanish at the morning light,

Which God, my East, my sun reveals.

'Chatterton's Holiday Afternoon'. Gravure van W Ridgway

De Iraanse dichteres, vertaalster en mensenrechten-advocate Sheema Kalbasi werd geboren op 20 november 1972 in Teheran. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

Mama In The War

You took us,

your children,

under your hands, mama,

beneath the steps of our home's first floor,

to protect us from the bombs.

You never slept

and in the hot summer nights

your only mission

was our safety.

You are my president mama,

you and all those women,

who protected

and still defend their children

against the blinded-with-hatred

soldiers of death

...all around the world...

Under the bombs, you showed no fear.

The drastic changes in our lives,

you took

quiet and peaceful

with your inner love and belief

and tried to dispel,

the terror of death

from the

filled-with-fear eyes

of your children.

You made a new reform of solidarity

and election of bravery

in our home.

You drove us to

the polished satisfaction

of holding each other's hands

through the rough times...

In the deepest corners of my memory,

deep in my heart,

deep in my thoughts,

of blackout

and no candlelight,

I could see your blond hair,

brown eyes

and comforting face.

My vote goes to you, Mama.

Sheema Kalbasi (Teheran, 20 november 1972)

De Zweedse schrijfster Selma Lagerlöf werd geboren op 20 november 1858 in Östra Emterwik in Zweden. Zie ook mijn blog van 20 november 2006 en ook mijn blog van 20 november 2008.

Uit: Niels Holgersson's wonderbare reis (Vertaald door Margaretha Meijboom)

“Er was eens een jongen, die zoo ongeveer veertien jaar oud was, lang en mager en met vlashaar. Hij was eigenlijk een deugniet: hij had 't meeste pleizier in slapen en eten, en verder hield hij van kattekwaad.

Nu was het een Zondagmorgen, en de ouders van den jongen waren bezig zich klaar te maken om naar de kerk te gaan. De jongen zelf zat in zijn hemdsmouwen op den rand van de tafel, en dacht er aan hoe heerlijk 't was, dat Vader en Moeder allebei weggingen, zoodat hij een paar uur lang zijn eigen baas zou zijn.

"Nu kan ik Vaders geweer nemen en een beetje schieten, zonder dat iemand zich er meê hoeft te bemoeien," zei hij in zichzelf.

Maar 't scheen wel, dat Vader de gedachten van den jongen geraden had, want juist toen hij op den drempel stond, klaar om heen te gaan, bleef hij staan en keerde zich om.

"Nu je niet met Moeder en mij meê naar de kerk wilt gaan," zei hij, "vind ik, dat je de preek ten minste wel hier thuis lezen kunt. Wil je me beloven, dat je dat doen zult?"

"Ja," zei de jongen, "dat kan ik wel doen." En hij dacht natuurlijk, dat hij niet meer lezen zou, dan waar hij lust in had.

De jongen vond, dat hij Moeder nooit zoo voortvarend had gezien. In een wip was zij bij den boekenhanger, kreeg het preekenboek, en legde het klaar op de tafel bij het venster, opengeslagen bij de preek van

den dag. Ze zocht in den bijbel den tekst van de preek op, en legde 't boek open naast het preekenboek. Toen trok zij den grooten leunstoel bij de tafel, waarin anders niemand dan Vader zitten mocht, en die 't vorige jaar op de verkooping in de pastorie van Vemmenhög was gekocht.

De jongen zat er op den tafelrand over te denken, dat Moeder zich al te veel moeite gaf om de tafel in orde te maken, want dat hij niet van plan was meer dan één of twee bladzijden te lezen. Maar nu was

het alweer, alsof Vader dwars door hem heen kon kijken. Hij ging op den jongen toe en zei streng:

"Denk er nu om, dat je behoorlijk leest; want als we thuis komen, zal ik je elke bladzij overhooren, en als je wat overgeslagen hebt, kom je er niet gemakkelijk af."

"De preek is veertien en een halve bladzij lang," zei Moeder, alsof ze de maat vol wou maken; "je mag wel gauw gaan zitten lezen, als je hem uit wilt krijgen."

Toen gingen zij eindelijk heen, en toen de jongen hen in de deur stond na te kijken vond hij, dat hij in den val geloopen was. "Nu loopen ze er zich in te verheugen, dat zij 't zoo mooi in orde gemaakt hebben, dat ik den heelen tijd met mijn neus in die preek zitten moet, zoolang ze weg zijn."

Selma Lagerlöf (20 november 1858 – 16 maart 1940)

Portret door Carl Larsson (detail)

De Russische schrijfster Yevgenia Ginzburg werd geboren op 20 november 1904 in Moskou. Zie ook mijn blog van 20 november 2008.

Uit: Marschroute eines Lebens

"Im Steinbruch erfuhr ich am eigenen Leib, was Zwangsarbeit ist. Es war Juli. Erbarmungslos trafen uns die ultravioletten Strahlen der fernöstlichen Sonne. Noch aus der Ferne ging von dem Gestein eine höllische Glut aus. Es kam hinzu, dass wir über zwei Jahre lang nicht einen einzigen Sonnenstrahl gesehen hatten und nach der Zeit in den Einzelzellen körperliche Arbeit nicht mehr gewohnt waren. Wir litten an Skorbut und Pellagra… … Und ausgerechnet wir mussten Erd- und Steinbrucharbeiten leisten, die selbst von Männern große Kraft und Widerstandsfähigkeit verlangen."

20-11-2009 om 20:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren in Amsterdam in 1937. Snijders studeerde Nederlands in Amsterdam. Hij was van 1965 tot 1998 leraar Nederlands op diverse middelbare scholen. In 1971 verhuisde hij van de Oudezijds Achterburgwal in Amsterdam naar Klein Dochteren bij Lochem. hij gaf toen o.a. les op de Politie Opleidingsschool 'De Cloese' in Lochem. Snijders maakte furore als schrijver van columns (o.a. bij Het Parool) en staat nu bekend als uitvinder van het zeer korte verhaal, kortweg ZKV genoemd.  A.L. Snijders schreef zijn ZKV's vanaf 2000 voor zichzelf en mailde ze aan vrienden en kennissen. Paul Abels van uitgeverij AfdH vroeg of hij ze mocht bundelen. Dat werd 'Belangrijk is dat ik niet aan lezers denk'. Pieter Steinz besprak zijn verhalen lovend, waarna zich meer uitgevers meldden. De ZKV' bleven bij AfdH verschijnen. Gebundelde colums werden uitgegeven door De Bezige Bij. In 2006 verscheen in de reeks van de Stichting De Roos het boek L.H.; A.L., geschreven tezamen met de auteur L.H. Wiener.

Uit: Bordeaux met ijs

Testpiloot

De droom van de mens. Even adem halen, zoveel pathos kan mijn borstkas niet in een keer bevatten. Verder. Droom nummer 1 is God evenaren. Dat laten we even rusten. Nummer 2 is vliegen. Die droom is uitgekomen, dagelijks vliegen miljoenen mensen naar Turkse badplaatsen en tropische seksstranden. Maar individuele dromers zijn er weinig. Mensen die niet alleen willen vliegen, maar hun vliegmachine ook zelf willen maken, de heel kleine groep rond Icarus. Joost Conijn maakt zijn vliegtuigen op een voormalig vliegveld in Tsjechië, verlaten door de communisten, verlaten door bijna iedereen. Een controleur begeleidt de bouw met een opschrijfboekje. Als het hele proces afgevinkt is, verschijnt de testpiloot. Hij spreekt alleen Tsjechisch, een taal die Joost niet machtig is. De testpiloot is heel streng, want zijn leven hangt aan de zijden draad die Joost gemaakt heeft. God heeft de Toren niet voor niets onaf gelaten. De Tsjechische testpiloot en de Nederlandse dromer vliegen in doodsangst boven de Toren van Babel. Zoiets kan niemand bedenken. Woensdag 27 juli 2005 staat het huis open, de regen is weggetrokken, het is acht uur, het eten staat op tafel. Er rijdt een 30-jarige auto het pad op, een glimmende vliegtuigmotor op de achterbank. Joost Conijn op weg van Tsjechië naar Amsterdam. Hij eet mee, wij zijn gastvrij als Turken. Hij heeft 900 kilometer in 8 uur gereden en is 5 x gecontroleerd, want zo’n oude auto is een prooi voor autoriteiten. In Amsterdam gaat hij de motor van het vliegtuig opvoeren, hij heeft iets te weinig vermogen. Een wens van de testpiloot.

A.L. Snijders (Amsterdam, 1937)

20-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres Sharon Olds werd geboren op 19 november 1942 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2007 en ook mijn blog van 19 november 2008.

1954

Then dirt scared me, because of the dirt

he had put on her face. And her training bra

scared me—the newspapers, morning and evening,

kept saying it, training bra,

as if the cups of it had been calling

the breasts up—he buried her in it,

perhaps he had never bothered to take it

off. They found her underpants

in a garbage can. And I feared the word

eczema, like my acne and like

the X in the paper which marked her body,

as if he had killed her for not being flawless.

I feared his name, Burton Abbott,

the first name that was a last name,

as if he were not someone specific.

It was nothing one could learn from his face.

His face was dull and ordinary,

it took away what I’d thought I could count on

about evil. He looked thin and lonely,

it was horrifying, he looked almost humble.

I felt awe that dirt was so impersonal,

and pity for the training bra,

pity and terror of eczema.

And I could not sit on my mother’s electric

blanket anymore, I began to have a

fear of electricity—

the good people, the parents, were going to

fry him to death. This was what

his parents had been telling us:

Burton Abbott, Burton Abbott,

death to the person, death to the home planet.

The worst thing was to think of her,

of what it had been to be her, alive,

to be walked, alive, into that cabin,

to look into those eyes, and see the human

Sharon Olds (San Francisco, 19 november 1942)

De Duitse schrijfster Anna Seghers werd op 19 november 1900 geboren in Mainz als Anna Reiling. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2008.

Uit: Transit

"Sie können sich gar nicht vorstellen, was dieser Mensch mir für Unannehmlichkeiten bereitet hat! Er kam am 15. gegen Abend, als die Deutschen schon einzogen. Ich hatte mein Hotel nicht geschlossen, ich war geblieben. Im Krieg, hat mein Vater gesagt, geht man nicht weg, sonst wird einem alles versaut und gestohlen. Was soll ich mich auch vor den Deutschen fürchten? Die sind mir lieber als die Roten. Die tippen mir nicht an mein Konto. Herr Weidel kommt also an und zittert. Ich finde es komisch, wenn einer vor seinen eigenen Landsleuten zittert. Ich war aber froh für einen Mieter. Ich war ja damals allein im ganzen Quartier. Doch wie ich ihm meinen Anmeldezettel bringe, da bat er mich, ihn nicht anzumelden. Herr Langeron, wie Sie ja wissen, der Herr Polizeipräsident besteht streng weiter auf Anmeldung aller Fremden; es muß ja auch Ordnung bleiben, nicht wahr?"
"Ich weiß nicht genau", erwiderte ich, "die Nazisoldaten sind ja auch alle Fremde, Unangemeldete." "Nun, dieser Herr Weidel jedenfalls machte Chichi mit seiner Anmeldung. Er habe sein Zimmer in Auteuil nicht aufgegeben, er sei ja auch dort noch angemeldet. Mir gefiel das gar nicht. Herr Weidel hat schon mal früher bei mir gewohnt mit seiner Frau. Eine schöne Frau, nur hat sie zu wenig auf sich gehalten und öfters geweint. Ich versichere Ihnen, der Mensch hat überall Unannehmlichkeiten gemacht. Ich ließ ihn also in Gottes Namen unangemeldet. Nur diese eine Nacht, sagte ich. Er zahlte im voraus. Am nächsten Morgen kommt mir der Mann nicht herunter. Ich will es kurz machen. Ich öffne mit meinem Nachschlüssel. Ich öffne auch den Riegel. Ich habe mir mal so ein Ding anfertigen lassen, womit man Riegel zurückschiebt." – Sie öffnete eine Schublade, zeigte mir das Ding, einen schlau ausgeknobelten Haken. – "Der Mensch liegt angekleidet auf seinem Bett, ein Glasröhrchen leer auf dem Nachttisch. Wenn das Röhrchen vorher voll war, dann hat er eine Portion im Bauch gehabt, mit der man alle Katzen unseres Quartiers hätte umbringen können.
Nun habe ich ja zum Glück einen guten Bekannten bei der Polizei, Saint Sulpice. Der hat mir die Sache ins Reine gebracht. Wir haben ihn vordatiert angemeldet, den Herrn WeideI. Dann haben wir ihn sterben lassen. Dann wurde er beerdigt. Dieser Mensch hat mir wirklich mehr Verdruß gemacht als der Einmarsch der Deutschen."
"Immerhin, er ist tot", sagte ich. Ich stand auf. Die Geschichte langweilte mich. Ich hatte zuviel vertrackte Sterbefälle mitangesehen. Da sagte die Frau: "Sie müssen nicht glauben, daß darum die Unannehmlichkeiten für mich zu
Ende sind. Dieser Mensch bringt es wirklich fertig, einem bis über das Grab hinaus Unannehmlichkeiten zu bereiten." Ich setzte mich noch einmal. "Er hat einen Handkoffer hinterlassen. Was soll ich nur mit dem Handkoffer tun? Er stand hier im Büro, als die Sache passierte. Ich vergaß ihn. Jetzt will ich doch nicht bei der Polizei noch einmal alles aufwärmen." "Na, schmeißen Sie ihn doch in die Seine", sagte ich, "oder verbrennen Sie ihn in Ihrer Zentralheizung." "Das ist unmöglich", sagte die Frau, "ich würde das nie riskieren."
"Na, hören Sie mal, Sie haben sich schließlich die Leiche vom Hals geschafft, da werden Sie doch mit dem Handkoffer fertig werden." "Das ist etwas ganz anderes. Der Mann ist jetzt tot. Das steht amtlich fest. Der Handkoffer aber, das weiß ich, ist ein juristischer Gegenstand, das ist ein Sachwert, das kann geerbt werden, es können Anwärter kommen."
Ich war der Sache schon überdrüssig, ich sagte: "Ich nehme das Ding gern an mich, das macht mir nichts aus. Ich kenne jemand, der mit dem Toten befreundet war, der kann den Handkoffer zu der Frau bringen." Die Wirtin war überaus erleichtert. Sie bat mich nur, ihr einem Empfangsschein auszustellen. Ich schrieb einen falschen Namen auf einen Zettel, den sie datierte und quittierte. Sie drückte mir herzlich die Hand, ich aber zog eilig mit dem Handkoffer ab. Denn mein Gefallen an dieser Patronin war ganz vergangen, so hübsch sie mir auch zuerst erschienen war. Ich sah auf einmal in ihrem schlauen langen Kopf nur den Schädel, auf den man schwarze Löckchen gesetzt hatte.“

Anna Seghers (19 november 1900 – 1 juni 1983)

 

 

 

 De Amerikaanse dichter Alan Tate werd geboren op 19 november 1899 in de buurt van Winchester, Kentucky. Zie ook mijn blog van 19 november 2006 en ook mijn blog van 19 november 2008.

 

 

 

Ode to the Confederate Dead

 

Row after row with strict impunity

The headstones yield their names to the element,

The wind whirrs without recollection;

In the riven troughs the splayed leaves

Pile up, of nature the casual sacrament

To the seasonal eternity of death;

Then driven by the fierce scrutiny

Of heaven to their election in the vast breath,

They sough the rumour of mortality.

 

Autumn is desolation in the plot

Of a thousand acres where these memories grow

From the inexhaustible bodies that are not

Dead, but feed the grass row after rich row.

Think of the autumns that have come and gone!--

Ambitious November with the humors of the year,

With a particular zeal for every slab,

Staining the uncomfortable angels that rot

On the slabs, a wing chipped here, an arm there:

The brute curiosity of an angel's stare

Turns you, like them, to stone,

Transforms the heaving air

Till plunged to a heavier world below

You shift your sea-space blindly

Heaving, turning like the blind crab.

 

Dazed by the wind, only the wind

The leaves flying, plunge

 

You know who have waited by the wall

The twilight certainty of an animal,

Those midnight restitutions of the blood

You know--the immitigable pines, the smoky frieze

Of the sky, the sudden call: you know the rage,

The cold pool left by the mounting flood,

Of muted Zeno and Parmenides.

You who have waited for the angry resolution

Of those desires that should be yours tomorrow,

You know the unimportant shrift of death

And praise the vision

And praise the arrogant circumstance

Of those who fall

Rank upon rank, hurried beyond decision--

Here by the sagging gate, stopped by the wall.

 

Seeing, seeing only the leaves

Flying, plunge and expire

 

Turn your eyes to the immoderate past,

Turn to the inscrutable infantry rising

Demons out of the earth they will not last.

Stonewall, Stonewall, and the sunken fields of hemp,

Shiloh, Antietam, Malvern Hill, Bull Run.

Lost in that orient of the thick and fast

You will curse the setting sun.

 

Cursing only the leaves crying

Like an old man in a storm

 

You hear the shout, the crazy hemlocks point

With troubled fingers to the silence which

Smothers you, a mummy, in time.

 

The hound bitch

Toothless and dying, in a musty cellar

Hears the wind only.

 

Now that the salt of their blood

Stiffens the saltier oblivion of the sea,

Seals the malignant purity of the flood,

What shall we who count our days and bow

Our heads with a commemorial woe

In the ribboned coats of grim felicity,

What shall we say of the bones, unclean,

Whose verdurous anonymity will grow?

The ragged arms, the ragged heads and eyes

Lost in these acres of the insane green?

The gray lean spiders come, they come and go;

In a tangle of willows without light

The singular screech-owl's tight

Invisible lyric seeds the mind

With the furious murmur of their chivalry.

 

We shall say only the leaves

Flying, plunge and expire

 

We shall say only the leaves whispering

In the improbable mist of nightfall

That flies on multiple wing:

Night is the beginning and the end

And in between the ends of distraction

Waits mute speculation, the patient curse

That stones the eyes, or like the jaguar leaps

For his own image in a jungle pool, his victim.

 

What shall we say who have knowledge

Carried to the heart?Shall we take the act

To the grave?Shall we, more hopeful, set up the grave

In the house?The ravenous grave?

 

Leave now

The shut gate and the decomposing wall:

The gentle serpent, green in the mulberry bush,

Riots with his tongue through the hush--

Sentinel of the grave who counts us all!

 

 

 

 

 

 

Allen Tate (19 november 1899 – 9 februari 1979)

 

19-11-2009 om 20:27 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph Wilhelm Aigner werd geboren op 18 november 1954 in Wels. Hij leefde gedurende zijn kinderjaren kang in Grödig. Hij bezocht het gymnasium en studeerde daarna in Salzburg germanistiek, communicatiewetenschappen en sportwetenschappen. Hij werkte eerst als journalist, bij de ORF en werd redacteur bij het Salzburger Tagblatt. Zijn studie betaalde hij door te voetballen. Sinds 1985 is hij zelfstandig schrijver en uitgever van de Salzburger AV Edition. Hij woont afwisselend in Toscana, Rome en Salzburg.

Nach langer Abwesenheit

Als ich ankam unter Fauchen
und Kratzen der Sonne waren die beiden
Katzen dünn wie Dachziegel

Ein winziger Sprühregen mühte sich durch
die Hitze wir hatten für Minuten
schimmernde Läuse im Pelz

Uns knurrten die Mägen. Bis zum Morgen
saßen wir im Gras im Garten
starrten einander an

Die Sehnsucht

Ein Bussard unter meinen Rippen

der hinpfeift auf der blanken Fläche

zwischen glasierten Wolken überm

gefrorenen Feld. Aufgebrochen

als hätten Gestalten Trüffeln gesucht

Steig kreuz und quer im Wind

Der Regen bürstet das Land

Könntest du aus der Erde springen

wie Musik und hauchst mir ins Ohr

Nach dem Winter

Nichts hat sich ereignet

Hab Holz gehackt und das Holz

redete von Glut

zweiundzwanzig Briefe geschrieben zwei erhalten

dem Regen zugesehn

wie er vom Wind auf Händen

getragen wurde und doch fiel

Ein anderer bin ich jetzt

Christoph Wilhelm Aigner (Wels, 18 november 1954)

 

 

 

 

Onafhankelijk van geboortedata

 

 

De Duitse schrijfster Veronika Aydin werd in 1961 in Emmerich geboren. Na Antalya en Manillawoont zij nu in Wiesnaden. Sinds 2003 publiceert korte verhalen en korte detectives zij in tijdschriften en bloemlezingen. In 2005 ontving zij de  Kulturpreis für den Kreis Kleve.

 

Uit: Trapi trapu

 

“Tropen, Garten, Mondenschein.
Eine Party.
„Abschied nehmen ist nie leicht“, wirft Marie ganz leicht in die Runde.
Der Saxophonspieler unterstreicht ihren Satz mit einem langgezogenen Jammerton.
Die Leute nicken, nehmen erneut vom Salat und sind in Gedanken bei ihren Gedanken.
„Was leicht ist, ist nichts wert“, wirft sie hinterher, mitten in die Buttersoße - aber so leise, dass der kleine Platsch untergeht im Schmelz der Musik.
Egal, denkt Marie.
Sie schiebt ihre nackten Füße durch das Gras, streift dabei ihre Schuhe, die unter dem Tisch stehen, und genießt das Pieksen der frisch gekürzten Grashalme.
„Nicht jede Wiese ist weich“, sagt sie.
„Wie bitte?“, fragt die Frau rechts neben ihr. Sie lächelt, ein bisschen Mayonnaise klebt im Mundwinkel und Marie mag sie eigentlich gut leiden. Beverly heißt sie und so sieht sie auch aus. Aber jetzt lehnt Marie sich zurück und wirft einen Blick auf Beverlys Füße. Gepflegte Zehen in einer reizenden Sandalette schicken lackierte Grüße zur Tischkante hoch.
“Schon gut“, sagt Marie und lächelt.
Sie greift zu ihrem Besteck und spießt den rohen Fisch auf. Rosafarben ist er mit leicht grauen Rändern. Marie tunkt ihn in das kleine Töpfchen mit der Soße und dem Meerettich. Braune Soße und grüner Meerettich. Sie schließt die Augen und schiebt den Fisch in den Mund. Kaut. Schluckt. Wartet auf die Sensation, sich etwas Unverdorbenes einzuverleiben.
Wartet.
Sie öffnet die Augen und sieht den Soßenfleck auf ihrem roten Kleid. Wieder mal gekleckert. Auf das Kleid für den Mann, der auch heute nicht gekommen ist. Macht nichts, denkt Marie. Irgendwann, irgendwo wird er auftauchen. Sie wird ihn schon erkennen, wenn er auf den Tisch springt mit seinem verwegen geöffneten Hemd und den Nur-Du-Augen. Ihm sind Flecken egal. Na ja, denkt Marie, hoffentlich landet er nicht in der Buttersoße.
“Trapi trapu“, sagt der Mann gegenüber und sein Nachbar nickt und lacht. Manchmal hat Marie es mit den Ohren.
„Zickelismus, Pickelismus“, zwitschert seine Gefährtin auf der anderen Seite.

 

 

 

 

Veronika Aydin (Emmerich, 1961)

 

 

 

 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 19 november 2008.

 

De Italiaanse-Albanese dichter en schrijver Girolamo de Rada werd geboren op 19 november 1814 in Macchia Albanese.

19-11-2009 om 20:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Joost Zwagerman werd geboren in Alkmaar op 18 november 1963. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007 en ook mijn blog van 18 november 2008.

Uit: De Buitenvrouw

“Het gezin Rafferty was niet echt vermogend maar had toch genoeg geld om een au pair in huis te nemen. Zij kwam uit Nederland en heette Adriënne. Meneer en mevrouw Rafferty vonden haar soms wat onhandig en verward. Twee welwillende maar onnozele Oostenrijkse meisjes waren haar voorgegaan, zodat de Rafferty’s Adriënne’s kleine tekortkomingen voor lief namen.
Haar ijver en vooral haar oprechte genegenheid voor de dochtertjes Rafferty wogen ruimschoots op tegen dat kleine beetje verwarring en onhandigheid. Bovendien deelde Adriënne tot mevrouw Rafferty’s vreugde twee van haar meest dierbare liefhebberijen:lezen en spelletjes doen.

(…)

Voor Adriënne was niets vanzelfsprekend, dus ook de werkelijkheid niet. Zou ze een goede fotografe kunnen worden? Ze had geen zin meer om te luisteren. ‘De foto als metafoor.’ Ha! Zijn het niet juist metaforen - die grillige, onbeheersbare diabolo’s waarmee schrijvers, schilders en smachtende pubers lopen te goochelen- die almaar verhullen en redeloze vragen oproepen? Nee, aan Adriënne’s lijf geen kunstenmakerspolonaise. Wat ze wilde was eenvoudig: als Londen dan niet te veroveren viel kon ze nog altijd infiltreren, en de pocketcamera was haar handzaam excuus.
De cursusleider wees naar buiten.
‘Die muur daar,’ zei hij, ‘die heeft iets te zeggen. De topfotograaf ís de muur, zoals hij alles is wat hem omringt. Maar jij, meisje, jij moet om te beginnen een hele goeie vertolker, een monnik worden, a monk with a camera.’

(...)

Onwaarachtig? Ingmar booys vertrek onwaarachtig? -
Welnu, zo verliefde mensen al werkelijk leven en zich niet bezighouden met het verlangen het bestaan van de andere voor eigen rekening te nemen, dan toch níét vlak voor en tijdens het vertrek van een van hen. Immers, beiden zijn dan enkel en alleen geconcentreerd op de ophanden zijnde scheiding; niet wordt er zoiets obligaats en terzelfder tijd onmogelijks volbracht als ‘het genieten van de laatst gedeelde momenten’, nee, iedere blik op de ander wordt geworpen om te onderzoeken. En: onderzocht wordt dan niet de pijn die rondtrekt in de ogen van andere, maar veeleer het eigen toekomstige verdriet. Ja, ook Ingmar Booy en Adriënne moesten eraan geloven; ze hadden niet langer oog voor elkaar, maar waren in plaats daarvan gespitst op de eigen, de afzonderlijke, de moedwillig afgezonderde tragiek. Slachtoffers waren ze, en als slachtoffers gedroegen ze zich:in zichzelf gekeerd, onwaarachtig en soms bijna autistisch.“

Joost Zwagerman (Alkmaar, 18 november 1963)

De Nederlandse dichter Toon Tellegen werd geboren op 18 november 1941 te Brielle. Zie ook  Zie ook mijn blog van 18 november 2006  en ook mijn blog van 18 november 2008. en ook mijn blog van 18 november 2007

Het leven

Ik kijk naar mijn leven:
het wordt kleiner

ik houd mijn ogen er vlakbij:
ik kan al niet meer onderscheiden
tussen goed en onwaarschijnlijk, tussen zien en ontwijken
tussen mij en iedereen...

wat zeg ik nu weer...

mijn leven groeit, woekert, grijpt om zich heen
en ik kan alles onderscheiden:
onraad, wansmaak en zelfs de kleinste wangedachten

ik doe mijn ogen dicht

Mijn vader sloeg planken mis

Mijn vader
sloeg planken mis

mijn broers glimlachten,
schreven elke misslag in een schrift,
mijn moeder deed de was
of lakte haar nagels

mijn vader
die zich in leven hield met schaamte, spijt en ongemak,
die zich dagelijks gewonnen gaf,
die hijgde
en onwerkzaam en achterstallig was,
die niemand iets te vertellen had,
die een spin was zonder web en zonder lente,
die piepte en kraakte, als een ijzeren haan

op een dag sloeg hij raak
en gooiden mijn broers hem weg.

Toon Tellegen (Brielle, 18 november 1941)

De Duitse schrijver Klaus Mann werd op 18 november 1906 geboren als oudste zoon van Thomas en Katia Mann. In München. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2007. Zie ook mijn blog van 9 november 2009 en ook mijn blog van 18 november 2008.

Uit: In the Shadow of the Magic Mountain. The Erika and Klaus Mann Story (biografie door Andrea Weiss)

„Thomas and Katia got their wish for a son one year later. The boy’s christening as “Klaus Heinrich Thomas Mann” sealed his literary fate. The names Klaus and Heinrich represented Katia’s and Thomas’s closest brothers, but together the name Klaus Heinrich is also that of the prince in Royal Highness, the novel Thomas was deep in the middle of writing at the time of his son’s birth. Young Erika kindly chose for her baby brother the less burdensome sobriquet of “Eissi” (the toddler’s mispronunciation of “Klausi”), and henceforth, within the family, Eissi he would remain.

Whether or not his literary forebears had anything to do with it, Klaus seems to have been born a writer. He started writing before he could even hold a pen properly; his earliest pieces he dictated to Erika. No one, not even Klaus, was glad to learn that he had a literary bent. His family tried in vain to discourage him from writing, and he himself referred to it as the family curse. Decades after his death, Erika reflected sadly,

Klaus was a dreamer. Klaus was a poet from the very beginning. And this of course was not at all what my father would have wished for his son. First of all, he knew that any child of his, if he wanted to write, would have a very hard time of it. But for Klaus, writing was as essential as breathing. Without writing Klaus simply couldn’t live.

Thomas Mann’s disappointment at the arrival of Erika and his joy at the arrival of Klaus were false starts—emotions totally at odds with the relationship he would soon forge with each. Klaus would be the source of continual disappointment to him, while Erika was the source of his greatest joy. Despite his initial preference for a son, and his declaration that “a girl is not to be taken seriously,” Thomas’s eldest and youngest daughters, Erika and Elisabeth, became his two obvious favorites, to the chagrin of the others. “When a man has six children, he can’t love them all equally,” would be his defense.

But this was a flimsy excuse for his erratic, often cruel behavior toward the remaining four. Monika, the middle daughter, claimed never to have had an intimate conversation with her father, or even to have had the feeling that she existed for him in his mind. Michael, the youngest son, recalled being beaten with a walking stick and other harsh punishments that prevented him from being able to forgive his father throughout his adult life. He was allowed to listen in on the stories his father read to his sister Elisabeth, but it was made clear that they were not meant for him. And Golo, the middle son, who grew up to become one of Germany’s most prominent essayists and historians, had not one compassionate or affectionate word for his father in his entire autobiography. In the midst of his large family Golo often felt awkward and lonely. Klaus’s callous treatment by his father was by no means unique to him.“

Klaus Mann (18 november 1906 – 21 mei 1949)

18-11-2009 om 20:16 geschreven door Romenu  

De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008.

I Hear All The Outlawed World

I

I hear all the outlawed world in harmony,

The marshling stalks the green and gaunt

Destroyers who heed not sparkling deserts

Charged to the gill, nor candles pitching down

Like doom. I note the scale of fossils

In cloud covered peaks, record

The seemly count of bodies by square root

And irrational number, I am witness

Bound to bounty to all who blaze in gray

And shallow grooves seeding their ends

In strikes on the ripe and smoldering fields.

II

I see all the outlawed world in harmony,

Barking wood bracing by the bud,

Where runs of blue, bury in vain

Down slash of mountain forest, cascading

Into august, rising after the fall,

As do kind-killers blasting from shells

To die as snails creeping under flower,

Who saw the past wasting away

In filed futures, slipping by blades in neck

Of wood, sightless as gallows of trees

Try murder each time they make their leaves.

III

I know all the outlawed world in harmony,

By seamless song of stuttering gulls,

As in conches, waves of providence,

Cell from the center, beating musseled shoals,

Where wailing ghosts and wing-tips point

Printed nails to the silent capes,

And bumble hairs comb round the broken yokes

Stirring streams of babble baited

By flowering psalms, engaging arms to prey

On tales told by the rood and drown

In eyes turning like sands on the sea.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. . Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008.

Die stille Stadt

Liegt eine Stadt im Tale,
ein blasser Tag vergeht;
es wird nicht lange dauern mehr,
bis weder Mond noch Sterne;
nur Nacht am Himmel steht.

Von allen Bergen drücken
Nebel auf die Stadt;
es dringt kein Dach, nicht Hof noch Haus,
kein Laut aus ihrem Rauch heraus, Kaum Türme noch und Brücken,

Doch als den Wandrer graute,
da ging ein Lichtlein auf im Grund;
und durch den Rauch und Nebel
begann ein leiser Lobgesang,
aus Kindermund.

Wollust
Nach Shakespeare

In wüster Schmach Vergeudung heiliger Glut
ist Wollust, wenn sie praßt; und eh sie praßt,
roh, schamlos, tierisch, aller Welt zur Last,
meineidig, tückisch, voller Gier nach Blut.

Gesättigt kaum, von Ekel schon gehetzt;
sinnlose Lüsternheit und, kaum verraucht,
sinnlose Düsterkeit, in Wut getaucht,
als hätt ein Tollwurm die Vernunft zerfetzt.

Wahnwitz im Rausch, Wahnwitz in Wunsch und Wahl,
maßlos im Taumel vor, nach, in der Brunst,
erdürstet Überglück, genossen Dunst,
verzückt vor Wonne, dann erdrückt von Qual -

Ach! Jeder kennt und Jeder geht den Weg:
zu dieser Hölle diesen Himmelssteg.

Richard Dehmel (18 november 1863 – 9 februari 1920)

De  Venezolaanse dichter en schrijver Eugenio Montejo werd geboren in Caracas op 18 november 1938. Zie ook mijn blog van 18 november 2008.

Left Behind

Down these streets my funeral has just passed
with its pathetic speeches.
Lightly they lifted my body
among unrecognizable relatives.

As the procession passed
a woman stopped and gazed
with flirtatious embarrassment.
Later I realized she was a shadow
already shouldering centuries under earth.

Above the clouds continued their monologues,
a slow plane barely moved in its flight;
below mourners cough, polite gestures of the crowd,
the usual phrases.

Asleep and with no sense of where I was,
I was going on the last journey.
It was my farewell to this world,
the first time that I was going to die.

Towards the end of the millennium
suddenly I found myself outside of the group,
left behind, contemplating the trees.
The funeral, without me, continued on its course
through the shady half-light of suburban streets.

I walk slowly following it now from far off
down the passage of the years

Vertaald door Peter Boyle

Eugenio Montejo (18 november 1938 - 5 juni 2008)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 18 november 2008.

De Belgische schrijfster Mireille Robertine Cottenjé werd geboren in Moeskroen op 18 november 1933.

De dichter en historicus Jakob (Jaap) Meijer werd geboren in Winschoten op 18 november 1912.

De Canadese schrijfster Margaret Atwood werd geboren in Ottawa op 18 november 1939.

18-11-2009 om 20:10 geschreven door Romenu  

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2007 en ook mijn blog van 17 november 2008.

The Roar of Waters

A bird twittered like a madwoman
Until it was spent
And then it wept.
I sank in a cloud of tenderness,
I sank
I dissolved.
But no, I was drowned in the ocean,
There a man loved me
Didn't leave me a fingernail.
His hand grasped my hair,
In the hammering ocean
I was set to be wrecked.
His hand pulled at my hair
In the swarms of the ocean
I no longer remember a thing.

The Love of an Orange

An orange did love   

The man who ate it.  

A feast for the eyes  

Is a fine repast;  

Its heart held fast  

His greedy gaze.  

A citron did scold:  

I am wiser than thou.  

A cedar condoled:  

Indeed thou shalt die!  

And who can revive  

A withered bough?  

The citron did urge:  

O fool, be wise.  

The cedar did rage:  

Slander and sin!  

Repent of thy ways  

For a fool I despise.  

An orange did love  

With life and limb  

The man who ate it,  

The man who flayed it.  

An orange did love  

The man who ate it,  

To its flayer it brought  

Flesh for the teeth.  

An orange, consumed  

By the man who ate it,  

Invaded his skin  

To the flesh beneath.

Vertaald door Chana Bloch and Chana Kronfeld

Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)

Hier met haar zoon

De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2008.

Uit: Gysbreght van Aemstel

Het hemelsche gerecht heeft zich ten lange lesten

Erbarremt over my, en mijn benaeuwde vesten,

En arme burgery; en op mijn volx gebed,

En dagelix geschrey, de bange stad ontzet.

De vyand, zonder dat wy uitkomst durfden hopen,

Is, zonder slagh of stoot, van zelf het veld verlopen.

Mijn broeder jaeght hem na, zy neemen vast de wijck,

En vlughten haestigh langs den Haerelemmer dijck.

Zoo stuift de zee voor wind met haer gedreve golven.

Zoo zaghmen menighmael een kudde wreede wolven,

En felle tigers vlien, voor 't ysselijck geschreeuw

Van aller dieren vorst, den hongerigen leeuw,

Om niet al te levendigh en versch te zijn verslonden

Van hem, die op zijn jaght geen aes en had gevonden.

Hoe snel, hoe onverziens is deze kans gedraeit?

Alhier, daer 't leger lagh, is 't veld alsins bezaeit

Met wapens en geweer, verbaest van 't lijf gereten,

Van ingebeelden schrick, en uit der hand gesmeeten,

Om zonder hindernis te vlieden langs den wegh.

Ja op 't verjaeren zelf van 't jaerige belegh

Word d'afgestrede muur van 't lang belegh ontslaegen.

Hoe zal het gansche land van ons verlossing waegen.

De Kermerlander had met Waterlander dier

Gezworen duizendwerf, dat hy met zwaerd en vier

Vernielen zou eerlang de menschen en de daecken,

En tot een kerreckhof en asch en puinhoop maecken

Mijn oud mijn wettigh erf, en delven  al mijn eer

In eenen poel , tot wraeck van Floris hunnen heer:

Om wiens vervloeckte dood ick lijde zoo onschuldigh,

Als yemant lijden magh, doch draegh mijn kruis geduldigh:

Of zoo ick schuldigh ben, en heeft het my gemist,

't Is uit onnozelheid, en zonder argh of list.

Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)

De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook mijn blog van 17 november 2008.

Uit: Eldest

“The Council of Elders
Saphira's breathing quickened, and she opened her eyes, yawning expansively. Good morning, little one.
Is it? He looked down and leaned on his hands, compressing the mattress. It's terrible . . . Murtagh and Ajihad . . . Why didn't sentries in the tunnels warn us of the Urgals? They shouldn't have been able to trail Ajihad's group without being noticed. . . . Arya was right, it doesn't make sense.
We may never know the truth, said Saphira gently. She stood, wings brushing the ceiling. You need to eat, then we must discover what the Varden are planning. We can't waste time; a new leader could be chosen within hours.
Eragon agreed, thinking of how they had left everyone yesterday: Orik rushing off to give King Hrothgar the tidings, Jörmundur taking Ajihad's body to a place where it would rest until the funeral, and Arya, who stood alone and watched the goings-on.
Eragon rose and strapped on Zar'roc and his bow, then bent and lifted Snowfire's saddle. A line of pain sheared through his torso, driving him to the floor, where he writhed, scrabbling at his back. It felt like he was being sawed in half. Saphira growled as the ripping sensation reached her. She tried to soothe him with her own mind but was unable to alleviate his suffering. Her tail instinctually lifted, as if to fight.
It took minutes before the fit subsided and the last throb faded away, leaving Eragon gasping. Sweat drenched his face, making his hair stick and his eyes sting. He reached back and gingerly fingered the top of his scar. It was hot and inflamed and sensitive to touch. Saphira lowered her nose and touched him on the arm. Oh, little one. . . .
It was worse this time, he said, staggering upright. She let him lean against her as he wiped away the sweat with a rag, then he tentatively stepped for the door.
Are you strong enough to go?
We have to. We're obliged as dragon and Rider to make a public choice regarding the next head of the Varden, and perhaps even influence the selection. I won't ignore the strength of our position; we now wield great authority written the Varden. At least the Twins aren't here to grab the position for themselves. That's the only good in the situation.
Very well, but Durza should suffer a thousand years of torture for what he did to you.
He grunted. Just stay close to me.
Together they made their way through Tronjheim, toward the nearest kitchen. In the corridors and hallways, people stopped and bowed to them, murmuring, "Argetlam," or "Shadeslayer." Even dwarves made the motions, though not as often. Eragon was struck by the somber, haunted expressions of the humans and the dark clothing they wore to display their sadness. Many women dressed entirely in black, lace veils covering their faces.”

Christopher Paolini (California, 17 november 1983)

De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zijn bekendste roman is waarschijnlijk Goupi-Mains rouges waarvan tijdens de bezetting van Frankrijk tijdens WO II een zeer succesvolle film gemaakt werd.  Na Conde-sur-Noireau en Angoulême bezocht hij in 1913 de school van Sainte-Marie de Meaux, waar hij het geheime genootschap van Chiche-Capon oprichtte en waar hij zal deel uitmaakte van de Disparus de Saint-Agil.  Na diverse baantjes en een aantal wielerwedstrijden en pogingen de wereld rond te reizen met zijn vriend Pierre Bearn opende Pierre Véry in 1924 de Galerie du Zodiaque,, een tweedehands boekwinkel, 52 rue Monsieur le Prince,  in Parijs. Tot 1932, toen hij de boekwinkel verkocht aan Peter Beam, ontmoette hij er vele schrijvers, met name vrienden van boekhandel Shakespeare and Company: Andre Gide, Valery Larbaud . Hij schreef voor Journal littéraire et Paris Journal en bleef ook schrijven voor zichzelf. In 1930 ontving hij de eerste prijs voor de beste roman voor Le Testament de Basil Crookes.. In 1938, ontdekte het grote publiek hem via de bioscoop door de verfilming van Disparus de Saint-Agil

Uit: Signé Alouette

« J N Q P T T J C M F… Le panneau mystérieux avait disparu. Mais Dominique avait eu le temps de noter les lettres. Ce fut un jeu pour lui de déchiffrer ce cryptogramme, rédigé selon un code d’ailleurs enfantin. Il suffisait tout bêtement de remplacer chaque lettre par la lettre qui la précède directement dans l’alphabet. Cela donnait : I M P O S S I B L E Le panneau reparut. C’était l’autre face que l’on montrait à présent. B W B O U T B N F E J Le rideau retomba. – « Avant samedi », traduisit Dominique. Impossible avant samedi… Qu’est-ce que ça veut dire ? Qu’est-ce qu’il va se passer dans le coin, samedi ? Il se frappa le front. – La bijouterie. J’aurais dû m’en douter tout de suite. Le faux aveugle n’est pas un policier, ni un espion. C’est un gangster. Il fait partie d’une bande qui prépare un hold-up. Et ils ont un complice dans la maison d’en face. Groslier objecta que c’était une curieuse façon, de la part du faux aveugle, de tourner le dos à la bijouterie pour recevoir des messages. – Et les lunettes noires, qu’est-ce que tu en fais ? Il y a un des verres qui est une glace : il fait rétroviseur, répliqua Dominique. Au sortir du cours, il se hasarda dans la maison d’en face et, sans être vu du concierge, grimpa au premier. Dans un couloir, une porte non fermée à clef ouvrait sur un débarras où étaient rangés des instruments de ménage : balai, pelle, seau, une cireuse, un aspirateur. Une fenêtre donnait sur la rue. Il écarta le rideau. Les camarades aux aguets sur le trottoir opposé firent signe qu’il s’agissait bien de cette fenêtre. Minutieusement, Dominique inspecta le débarras en s’inspirant des méthodes chères à Sherlock Holmes. Il ne recueillit aucun indice qui pût révéler l’identité de l’auteur des messages.
Tout ce qu’il trouva, ce fut, dans le tiroir d’une petite table boiteuse, un fusain à dessin. Il avait servi à rédiger le message, évidemment. Question : le fusain garde-t-il les empreintes digitales ? C’était peu probable. Néanmoins Dominique, à tout hasard, emporta le fusain enveloppé dans son mouchoir – comme l’on doit faire, ainsi qu’il l’avait lu dans un traité de technique criminelle. Puis il rejoignit ses camarades. Impossible avant samedi. Samedi : cambriolage de la bijouterie ! « Si l’on pouvait assister au cambriolage, c’est ça qui serait… qui serait… » La cervelle de Dominique, ce chasseur-né, était en ébullition. – Si l’on pouvait capturer un des bandits ? Alors, là, ce serait… ce serait… – Tu es fou, Grand Chef ! jeta Baba au Rhum, terrifié. Le gangster aurait vite fait de t’expédier un « pruneau ». Ou de te démolir d’un seul coup de poing ! Ce qu’il faut, c’est aller au commissariat de police. – Tu me prends pour un indicateur ? – Non, bien sûr, Grand Chef. Moi, je disais ça…, bafouilla Baba au Rhum.“

Pierre Véry

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 november 2008.

De Duitse dichter en schrijver Max Barthel werd geboren in Dresden-Loschwitz op 17 november 1893.

17-11-2009 om 20:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2007 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: Links en rechts in de politiek en in het leven

“De ondergang van het avondland hebben we nu in elk geval gehad. Het maoisme in China is bezweken. Feminisme en communisme hebben elkaar in Nederland uitgeschakeld, dat ruimt dus aardig op.

Onopgelost blijft alleen het vraagstuk van de oriëntatie die we zoeken omdat we die kwijt zijn. Persoonlijk zou ik de wereld waarin wij leven niet zozeer bezeten noemen als wel onoverzichtelijk. Om de knoop door te hakken en het overzicht dan maar te forceren, verdelen we de wereld in links en rechts. En bedoelen daarmee goed en kwaad, want de dingen moeten op hun plek vallen. Maar de wereld werkt niet mee en we zijn daarom gedwongen onze progressieve idealen in steeds andere Heilige landen onder te brengen. Cuba, Vietnam, China - je noemt ze en beseft onze sof. Al die landen en hun bevrijdingsbewegingen en volksrevolutie stonden ons als een voorbeeld voor ogen en menigeen die die verre paradijzen bezocht keerde er nog enthousiaster van terug dan hij vantevoren al verwacht had te zijn. Sindsdien werd ons druppelsgewijs de werkelijkheid gewaar: de concentratiekampen in al die landen, de vervolging van kunstenaars, homoseksuelen en revolutionairen die de Sovjetlijn niet wilden volgen, de massale vlucht als er even een kans was (Cuba) en zelfs als er nauwelijks kans op overleven was (Vietnam), en de dood van miljoenen slachtoffers van de culturele revolutie in China die thans op een Bende van Vier afgewenteld wordt. Het treurigste lot van allen trof misschien de Viet Cong, die pluriforme bevrijdingsbeweging, die hartelijker en langduriger dan wie ook onze sympathie genoten had en die nu, na de zege van Noord-Vietnam, tegen alle afspraken en verwachtingen in, om zeep gebracht werd in naam van het doel waarvoor zij streden: de bevrijding van Zuid-Vietnam. Ons recentste idool was de bevrijdingsbeweging in El Salvador, een land dat echter weer terugviel in de onbekendheid waar het zojuist even uitgehaald was, toen de beklagenswaardige bevolking daar niet links bleek of rechts, maar slechts, erg onideologisch, gemotiveerd door de behoefte om in leven te blijven. En zelfs de plo blijkt achteraf, in al die jaren hadden we daar geen idee van, een beweging te zijn die, meer nog dan in Israël, gehaat en gevreesd was in Libanon. We wisten dat niet, want de kranten meldden dat niet omdat het alleen maar dagelijks leven was en dus niet paste in de grootscheepse ideologische verdeling die wij voor de wereld relevant achten. Vroeger hadden we de godsdienstoorlogen, maar die blijven in onze ideologische eeuw strikt voorbehouden aan de Ierse en Islamitische delen van de onderontwikkelde wereld. Turks of paaps, paaps of geus, daar zijn we tolerant over. Onze godsdienst heet links of rechts en we kopen de catechismus alleen bij geloofsgenoten. Onze wegwijzers zijn de linkse intellectuelen. Die houden voor ons bij wat mag en niet mag.“

Renate Rubinstein (16 november 1929 – 23 november 1990)

De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: Baltasar and Blimunda

“Now they are ready to leave. Padre Bartolomeu Lourenço contemplates the clear blue expanse above, cloudless and with a sun as brilliant as a glittering monstrance, then he looks at Baltasar, who is holding the rope with which they will close the sails, and then at Blimunda, and he dearly wishes that she could divine what the future holds for them, Let us commend ourselves to God, if there is a God, he murmured to himself, and then in strangled tones he said, Pull, Baltasar, but Baltasar did not react at once, for his hand was trembling, besides, this was like saying Fiat, no sooner said than done, one pull and we end up who knows where. Blimunda drew near and placed her two hands over that of Baltasar and, with a concerted gesture, as if this were the only way it could be done, both of them pulled the rope. The sail veered to one side, allowing the sun to shine directly on the amber balls, and now what will happen to us. The machine shuddered, then swayed as if trying to regain its balance, there was a loud creaking from the metal plates and the entwined canes, and suddenly, as if it were being sucked in by a luminous vortex, it went up making two complete turns, and no sooner had it risen above the walls of the coach-house than it recovered its balance, raised its head like a seagull, and soared like an arrow straight up into the sky. Shaken by those rapid spins, Baltasar and Blimunda found themselves lying on the wooden deck of the machine, but Padre Bartolomeu Lourenço had grabbed one of the plummets that supported the sails, which allowed him to see the earth shrink at the most incredible speed, the estate was now barely visible, then lost amid the hills, and what's that yonder in the distance, Lisbon, of course, and the river, ah, the sea, that sea which I, Bartolomeu Lourenço de Gusmão, sailed twice from Brazil, that sea which I sailed to Holland, to how many more continents on land and in the air will you transport me, Passarola, the wind roars in my ears, and no bird ever soared so high, if only the King could see me now, if only that Tomás Pinto Brandão who mocked me in verse could see me now, if only the Holy Office of the Inquisition could see me now, they would all recognise that I am the chosen son of God, yes, I, Padre Bartolomeu Lourenço, who am soaring through the skies aided by my genius, aided, too, by Blimunda's eyes, if there are such eyes in heaven, and also assisted by Baltasar's right hand, Here I bring you God, one who also has a left hand missing, Blimunda, Baltasar, come and look, get up from there, don't be afraid.“

José Saramago (Azinhaga, 16 november 1922)

De Schotse schrijver, humorist, radio-en televisie presentator Daniel Frederick Wallace werd geboren op 16 november 1976 in Dundee. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit:  Danny Wallace and the Centre of the Universe

“There are two things you can see very clearly from my window right now.
One is the sky. A huge, dark blue sky. And the other is London. Not all of it. Just bits of it. Bits like the Dome. Or the skyscrapers around Docklands. Or this one weird tower, far away. A weird tower that they light up at night, which just sits there - all bright and white, on top of a hill.
For years, I had no idea what that tower was. All I knew was, even on a mucky, cloudy night you could see it, like someone had drawn it on your window in Tipp-Ex.
And then one day I found myself standing right next to that tower. I hadn't meant to. I was up on a hill, miles from home, trying to spot where I lived in the distance. I could see all of London. Well, not all of it. Just bits of it. Bits like the Dome. Or the skyscrapers around Docklands. But I couldn't see that one weird tower, far away. That weird tower they light up at night. The one that just sits there, all bright and white, on top of a hill.
And that was when I looked around.
It turns out I'm in Greenwich. Well, I say 'turns out'. I know I am in Greenwich, to be honest. I've gone there on purpose, after all. I've gone there for a number of reasons, in fact. To see a friend. To have a pint. To have a laugh. And now here I am, next to that big tower, with a sign that I can now read for the very first time. The Royal Observatory. Home to the seventh biggest telescope in the world, pointed deep into space. And home also of one of the most famous lines in the world. The line that divides the planet into east and west. The line that tells you you're standing on the very Centre of the Earth.
There are tourists everywhere, jumping over the line and back again. Laughing, and taking pictures of each other. I suppose it's a picture you just have to take, like if you're in front of the Eiffel Tower, or the Great Wall of China, or a sea monster. The problem is, a small line on a concrete floor in the middle of a park doesn't look quite as grand. I feel sorry for the tourists who try and impress their friends with their holiday snaps when they get home.
'Look!' they'll say. 'Here I am standing at the Centre of the Earth!'
They will probably tap the photo excitedly at this point.
'Oh,' their friends will say. 'Because it looks like you're just standing near a park.'
I lean against a wall, shaking my head at this thought and studying the tourists with pity.
And then I get one of them to take my picture kneeling at the Centre of the Earth. And I go home, very happy indeed.“

DannyWallace (Dundee, 16 november 1976)

De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple,Californië. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

The Invisible Birds of Central America

For Alicia

The bird who creaks like a rusty playground swing

the bird who sharpens the knife         the bird who blows

on the mouths of milk bottles         the bird who bawls like a cat

like a cartoon baby         the bird who rubs the wineglass

the bird who curlicues         the bird who quacks like a duck

but is not a duck         the bird who pinks on a jeweller's hammer

They hide behind the sunlight scattered throughout the canopy

At the thud of your feet they fall thoughtful and quiet

coming to life again only when you have passed

Perhaps they are not multiple         but one

a many-mooded trickster         whose voice is rich

and infinitely various         whose feathers

liquify the rainbow         rippling scarlet

emerald indigo         whose streaming tail

is rare as a comet's         a single glimpse of which

is all that you could wish for         the one thing

missing         to make your eyes at last feel full

to meet this wild need of yours         for wonder

Uncouplings

There is no I in teamwork

but there is a two maker

there is no I in together

but there is a got three

a get to her

the I in relationship

is the heart I slip on

a lithe prison

in all communication

we count on a mimic

(I am not uncomic)

our listening skills

are silent killings

there is no we in marriage

but a grim area

there is an I in family

also my fail

Craig Arnold (Temple, 16 november 1967)

De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 17 november 2006  

 

 

Uit: Een pak slaag

 

“Slieps’ vader was smid geweest, net als zijn grootvader. Maar hij zelf niet meer.’Ik heb mijn vader nog met zijn eigen handen…’ zei hij vaak en hij toonde de zijne, zodat je die man voor je zag, ‘een boerenkar in elkaar zien hengsten.’ Van boerenkarren was thans geen sprake meer. Kinderwagens worden er nu gemaakt en een kind moet al in een erg onderontwikkeld gebied ter wereld komen, wil het niet in een karrertje van Slieps rondgereden worden. Hoe komt zoiets?

Ijver natuurlijk. Doorzettingsvermogen. Onkreukbaar is goed voor de huldiging. En uitkijken natuurlijk. Goed uitkijken. Bij Slieps zat dat in de vering. Een soort knipschaarbeweging en het kind lag op rozen. Geen last met drempels en wat voor soort bestrating. Voor iedere moeder is het een genot om het kind ongeschokt althans door de eerste jaren heen te krijgen en er toch hindernissen mee te nemen en wat de kinderen zelf betreft: die zullen hun heimwee naar die zoete wagens houden tot ze in een rolstoel zitten. Oók van Slieps. Van achterblijvertjes zeggen ze wel, dat die een Sliepscomplex hebben en heimwee naar de wagen inplaats van naar de schoot, zoals de meer ondernemenden. De aandelen noteren ze te New York. Veertig vestigingen heeft Slieps, over de hele wereld.

Ze maken ook kogellagers en serveerboys en zulke dingen. Alles wat lekker moet rijden en door mankracht bewogen.

Hein Slotter is nu president directeur.

Hij is getrouwd met Ans Slieps en hij heeft grootvader Slieps nog gekend. De smid. De Sliepsen heten Kees. Kees I; de stichter van de fabriek en de vader van Ans, Kees II en diens zoon Kees III. Het was natuurlijk nogal wat,  toen het om de opvolging van Kees II ging en Hein Slotter het werd, inplaats van Kees III. Kees III is een beetje vaag. En deftig. Hij is wat jonger dan Hein en hij zit natuurlijk wel in de ondernemening. Mogelijk komt hij nog wel aan bod, als er eens iets met Hein gebeurt; mischien ook bepaalt Kees II er iets over in zijn testament.

Kees II is nu kinds.Af en toe loopt hij de deur uit, als ze even niet opletten en tegen de avond wordt hij dan doorgaans door iemand thuisgebracht, die hem dwalende heeft aangetroffen. Een arbeider die naar huis gaat, bijvoorbeeld en die mijnheer op de hei zag lopen, of zomaar op een drukke verkeersweg, als overstekend wild. Toch heeft hij zijn heldere dagen.Dan kan hij ineens nog met een advies voor de dag komen. Dat niemand zijn oren gelooft.”

 

 

 

 

Anthon Koolhaas (16 november 1912 – 16 december 1992)

16-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Andrea Barrett werd geboren in Cape Cod, Massachusetts op 16 november 1954. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: The Air We Breathe

“The nurse who'd admitted him to Tamarack State was right: he needed more clothes, and he came to miss the heat he'd so hated when he arrived. The leaves turned color, far earlier than he expected; the rain and wind poured through the long windows, kept open day and night; he was constantly cold, he was freezing. Some of us had relatives who arrived on visiting days with extra clothes or treats, but he had no one, and nothing he'd brought was right. He learned to be grateful for the worn but heavy garments grudgingly doled out to the indigent patients — which, he learned, included him. What he couldn't learn, despite being chided again and again, was to stay still. He spoke to anyone near him, tossed, turned, sneaked out of bed to pick up a magazine he saw on a table at the end of the ward, and then read it, surreptitiously, beneath the covers. The nurses barked at him and Dr. Petrie came to speak to him.

"Why can't you behave?" our assistant director said. "Don't you understand how sick you are?"

"I hate this," Leo said passionately, glaring at the doctor's small figure. With his crisp dark hair and pointed beard and small oval spectacles, Dr. Petrie resembled the inventor Charles Steinmetz, minus the hunchback. Not quite five feet tall, Leo guessed. No doubt with problems of his own. He yielded his left wrist to Dr. Petrie's thumb and first two fingers.

"Your lungs," Dr. Petrie said, his gaze averted while he counted the beats of Leo's heart, "have little pockets of infection scattered through them, which your body is trying to wall off. Right now the scar tissue around each pocket of germs is fragile, like a spider's web." He dropped Leo's hand. "If you move suddenly, or take a deep breath or stretch your arm — like you just did, when you reached for your pillow: don't do that — you break the scar tissue and let the germs escape. And then they make new spots of disease, and we have to start all over again. You seem like an intelligent man. Can't you understand that?"

"Of course I can," Leo said, "but until now no one's bothered to explain the point of lying here like a corpse."

With half a smile, Dr. Petrie said, "We'll try to keep you better informed."

By mid-September his temperature was down, his cough had improved, he'd gained six pounds, and the nurses let him walk to the bathroom and sit, for a little longer each day, on a cure chair on the infirmary's porch. Not since first running away from home had he been so alone, for so long. One day an orderly took him in a wheelchair down the lift, through a tunnel, and into the X-ray facility beneath the dining hall. In the gloom he stood stripped to the waist, bending and turning as the technician instructed, holding his breath and then exhaling, perfectly aware what an X-ray was from his studies in Odessa, but unfamiliar with this particular apparatus. That the technician was a woman struck him as odd, as did the purple glove on her left hand and the angry sores on her right.

Andrea Barrett (Cape Cod, 16 november 1954)

De Nigeriaanse dichter en schrijver Chinua Achebe werd geboren op 16 november 1930 in Ogidi. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Vultures

In the greyness
and drizzle of one despondent
dawn unstirred by harbingers
of sunbreak a vulture
perching high on broken
bones of a dead tree
nestled close to his
mate his smooth
bashed-in head, a pebble
on a stem rooted in
a dump of gross
feathers, inclined affectionately
to hers. Yesterday they picked
the eyes of a swollen
corpse in a water-logged
trench and ate the
things in its bowel. Full
gorged they chose their roost
keeping the hollowed remnant
in easy range of cold
telescopic eyes...

    Strange
indeed how love in other
ways so particular
will pick a corner
in that charnel-house
tidy it and coil up there, perhaps
even fall asleep - her face
turned to the wall!

...Thus the Commandant at Belsen
Camp going home for
the day with fumes of
human roast clinging
rebelliously to his hairy
nostrils will stop
at the wayside sweet-shop
and pick up a chocolate
for his tender offspring
waiting at home for Daddy's
return...

    Praise bounteous
providence if you will
that grants even an ogre
a tiny glow-worm
tenderness encapsulated
in icy caverns of a cruel
heart or else despair
for in the very germ
of that kindred love is
lodged the perpetuity
of evil.

Chinua Achebe (Ogidi, 16 november 1930)

De Duitse schrijver, dichter en essayist Hugo Dittberner werd geboren op 16 november 1944 in Gieboldehausen. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: Einige Zusammenhänge

SIND NOCH SCHWALBEN DA?
Zwischen hier und dem roten
Nebeldach flitzt es

Kann jemand die Elster
aus der Baumkrone schießen?
Damit Frieden ist

Stimmen der Natur-
gedichte hört man so gern
von alten Zeugen

Schon tritt das Nebel-
kleid aus seinem Vers hierher
und nimmt die Birke

Die Lust auf Schönschrift
Hinter der Scheibe der Herbst
als buntes Füllsel

Das Wort „emsig“ tönt
im Ohr mir aus früheren
Zeiten und Fluren

Das Glück zu gehen
Im Studio ist alles
getan Oder nichts

Das Fell der Pferde
wächst im Gegenlicht Der Hauch
vor ihren Nüstern.

Einige Zusammenhänge

In den siebziger Jahren hatten mich, zuerst in Nach­barschaft zu den Studien für meine Erzählung „Der rechte Weg“ die Acht-und Vierzeiler der chine­sischen Dichter­weisen und die japanische Haiku-Dichtung angezogen, und ich begann eher beiläufig und gar nicht zielstrebig Drei- und Vierzeiler, vor allem aber Achtzeiler zu schreiben, die ich unter den Titeln „Der Tisch unter den Wolken“ (1986/94), „Die Wörter, der Wind“ (1988) und „Das letzte fliegende Weiߓ (1992/94) veröffentlichte. Es folgten die Sammlung mit Haiku „Vor den Pferdeweiden“ (1999) und, daran anknüpfend mit Haiku, Haiku-Ketten und Notat-Gedichten, „Morgenübungen“ (2000), sowie die Vier­zeiler-Zyklen „Heimat Nachkrieg“ (2004) und „Und die Alleebäume“ (2006).

In „Morgenübungen“ steht das abge­druckte Gedicht „Sind noch Schwal­ben da?“ Es ist gut zehn Jahre alt, und ich kann es vorzeigen, ohne daß mir allzu viele programmatische Vorstellungen vom Gedicht in die Quere kommen. Denn ich glaube, es ist poetologisch produktiver, zu sehen was sich in der Übung des eigenen Gedicht­schreibens als inspirierend heraus­stellt oder als Regel bewährt. Von wo aus also es weitergehen könnte.

In den sechziger und siebziger Jahren hatte ich, neben den über­wiegenden Tages- und Aufzeichnungs­gedichten in eigen­rhythmischer Zeilen­brechung, auch gereimt und Sonnette, Gedichte zu schreiben versucht wie ich sie auswendig gelernt hatte: von Goethe, Hölderlin, Storm, Rilke, Benn.

Brecht war eigentlich der erste Dichter, für den mir diese Form der Aneignung und Anverwandlung nicht ganz geeignet schien, er wollte nicht inhaliert – und dann wieder nach außen (auswendig) gebracht werden; sondern es gab diesen zusätzlichen, distanznehmenden Reiz der Formulierung, der das Gedicht dort, wo es zu lesen oder zu hören ist, läßt, um von dort das eine Wort, eine Wendung, eine Formel, ja die Pause hervorspringen oder einem nachgehen (gar nachtanzen) zu lassen.“

Hugo Dittberner (Gieboldehausen, 16 november 1944)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 november 2008.

De Duitse schrijfster Birgitta Arens werd geboren op 16 november 1948 in Oeventrop.

De Franse schrijver Henri Charrière werd geboren op 16 november 1906 in Saint-Étienne-de-Lugdarès.

De IJslandse dichter en natuurwetenschapper Jónas Hallgrímsson werd geboren op 16 november 1807 in Öxnadalur.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 16 november 2006. 

De Duitse dichter en schrijver Max Zimmering werd geboren op 16 november 1909 in Pirna (Sachsen).

16-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse zanger, dichter en schrijver Wolf Biermann werd geboren op 15 november 1936 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 15 november 2006 en ook mijn blog van 15 november 2007 en ook mijn blog van 15 november 2008.

Das 66. Sonett

Müd müd von all dem schrei ich nach dem Schlaf im Tod
Weil ich ja seh: Verdienst geht betteln hier im Staat
Seh Nichtigkeit getrimmt auf Frohsinn in der Not
Und reinster Glaube landet elend im Verrat

Und Ehre ist ein goldnes Wort, das nichts mehr gilt
Und einer Jungfrau Tugend wird verkauft wie’n Schwein
Und weil Vollkommenheit man einen Krüppel schilt
Und weil die Kraft dahinkriecht auf dem Humpelbein

Gelehrte Narrn bestimmen, was als Weisheit gilt
Und Kunst seh ich geknebelt von der Obrigkeit
Und simple Wahrheit, die man simpel Einfalt schilt
Und Güte, die in Ketten unterm Stiefel schreit

Von all dem müde, wär ich lieber tot, ließ ich
In dieser Welt dabei mein Liebchen nicht im Stich

Wolkenbilder über Hamburg

Die Wolken wildern weiß im Blau
Der Wind schiebt Bilder durch die Himmel
Der Wind malt mir 'ne Monsterschau
ein n a z igrüner Kohlenklau
ein Wolf im Schafgewimmel

Ein Phönix federwölket zart
schon fingert Licht durch die Kulissen
groß bellt ein Gott mir Zickenbart
ein Hundekopf auf blauer Fahrt
hat mir mein Herz zerbissen

Wenn bloß kein Regen runterfällt,
kein kein kernkraftwerkekranker Regen
der Tod fährt lustig um die Welt
im Wolkenschiff am Himmelszelt
und wirft in Hamburg Anker

Und weißt Du was, auf einmal sah
ich oben in den Wolkenfratzen
Dein liebes Bild so schrecklich klar
Dann weinte ich, ich weiß es ja
kein Tod kann mich noch kratzen.

De Duitse schrijver Gerhard Johann Robert (Gerhart) Hauptmann werd geboren in Obersalzbrunn (Neder-Silezië) op 15 november 1862. Zie ook mijn blog van 15 november 2008.

Uit: Before Daybreak (Vor Sonnenaufgang)

“MRS. KRAUSE appears, dreadfully overdressed. Lost of shiny silk and expensive jewelry. Both bearing and garb betray callous arrogance, absurd vanity, and the pride born of stupidity.

HOFFMANN. Ah, there you are, Mother! Permit me to introduce my friend, Dr. Loth.

MRS. KRAUSE. (Improvises a grotesque curtsey.) Pleased-t'meetcha. (After a short pause.) Now first, Doctor, I gotta ask ya not to have no hard feelin's toward me, 'n I'm properly sorry, so 'scuse me, will ya? – 'Scuse me on account o' the way I acted afore. (The longer she speaks, the faster she speaks.) Y'know, y'unnerstan', we got a whoppin' big bunch o' bums comes bummin' their way in 'n outa these parts. ... Ya wouldn' believe the kind o' trouble we got with them moochers. Bunch o' magpies'll swipe anythin' ain't nailed down. An' it ain't 'zackly 's if we was tight, ya know. A penny one way or t'other don't mean nothin' to us . . . or a Mark neither. Not on yer life! Now, you take Ludwig Krause's ol' lady, she's 's cheap 's they come; wouldn' give ya th' time o' day. Her ol' man dropped dead in a fit o' rage 'cause he lost a lousy two thousan' playin' cards. Well, we ain't that sort, ya know. See that buffet over there? Set me back two hunnert – 'n that don't even include the shippin' costs. Baron Klinkow himself ain't got nothin' better.

MRS. SPILLER has also entered, shortly after Mrs. Krause. She is small, somewhat deformed, and decked out in Mrs. Krause's hand-me-downs. While Mrs. Krause speaks, she looks up at her with a kind of admiration. She is about fifty-five. Her breath is accompanied by a quiet little moan when she exhales; it is regularly audible, even when she speaks, as a soft "nnngg."

MRS. SPILLER. (In an obsequious, affectedly melancholic, minor-key tone. Very softly.) His Lordship the Baron has the exact same buffet – nnngg – .

HELEN. (To Mrs. Krause.) Mother, don't you think we should sit down before we . . .

MRS. KRAUSE. (With a lightning fast turn to Helen, and a scathing look; brusquely and imperiously.) Izzat fittin' 'n proper? (She is just about to sit down when she remembers that grace has not been said. Mechanically she folds her hands without, however, managing to suppress her meanness.)

MRS. SPILLER. (Intoning.) Come, Lord Jesus, be our guest. May thy bounty to us be blessed. A-men. They take their seats noisily. With all the passing and taking of the many dishes, which occupies no mean amount of time, they manage to get over the awkwardness of the previous interchange.

HOFFMANN. (To Loth.) Help yourself, Alfred. How about some oysters?

LOTH. I'll give them a try. First time for me.

MRS. KRAUSE. (Who has just slurped one down noisily and speaks with freshly restuffed mouth.) Ya mean this season?

LOTH. I mean ever. Mrs. Krause and Mrs. Spiller exchange glances.

HOFFMANN. (To Kahl, who is squeezing the juice from a lemon with his teeth.) Haven't seen you for two days, Mr. Kahl. Been busy shooting up the fieldmice?

KAHL. Aw, g-g-go on.

HOFFMANN. (To Loth.) You see, Mr. Kahl is passionately devoted to hunting.

KAHL. F-f-fieldmice is inf-f-famous amph-ph-phibians!

HELEN. (Bursts out laughing.) That's just too absurd. Wild or domestic, tame or game, he can't see anything that moves without shooting it!

KAHL. L-las' night, I g-g-gunned down our ol' s-s-sow.

LOTH. Seems that shooting is your primary occupation.”

Gerhard Hauptmann (15 november 1862 - 6 juni 1946)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Arthur werd geboren op 15 november 1953 in New York. In 1973 stopte zij met haar studie om te gaan doceren aan de National Outdoor Leadership School in Wyoming. Nadat zij in 1974 getrouwd was trokken zij en haar man naar Brits Columbia waar zij tot 1979 bleven. In 1978 studeerde Arthur alsnog af in Engels. In 1982 hertrouwde zij met de schrijver Steve Bauer en verhuisde zij uiteindelijk naar Indiana. Met een beurs kon zij in 1983 (Beyond the mountain) en in 1986 (Bad Guys) haar eerste twee romans schrijven.

Uit: Bring Deeps

„That afternoon, we both stayed angry; we could not stop, although we wished to. Language had led us to a place from which we could not wake at will to fly from it. How could this be? I think perhaps because our bodies spoke so well we failed to notice that our mouths spoke different dialects. We failed to notice, then or after, that our words could turn to stones, or were like ropes we had drawn forth and then become entangled in. And though our conversation needed to be untied as much as any dream in Gilgamesh, it never was, and there's no magic which can change the evil consequence. We drove to Kirkwall, checked into the house where Bastian always roomed when he was there, and then, since it was three o'clock by then, had early tea, down in the parlor. We said few words until Sebastian said, ‘I have to get my mail. I have to work today.’

And I said, ‘Fine. You do that. I'll take a walk and see this ugly town you've brought me to.’

‘Go see St Magnus,’ said Sebastian. ‘I've been there one too many times. I've had it up to here, in any case, with Viking savages. They went on the Crusades and slaughtered everyone in sight, then on their way back home, stopped by in Orkney to break in through the roof of the best Stone Age tomb in all of Europe. When that was not enough, they scrawled runes on its walls, claiming they had removed the chambers' 'treasures”. Liars. There was no treasure.’