De Iers-Amerikaanse dichter Seán Mac Falls werd geboren op 18 november 1957 in Boston. Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008.

I Hear All The Outlawed World

I

I hear all the outlawed world in harmony,

The marshling stalks the green and gaunt

Destroyers who heed not sparkling deserts

Charged to the gill, nor candles pitching down

Like doom. I note the scale of fossils

In cloud covered peaks, record

The seemly count of bodies by square root

And irrational number, I am witness

Bound to bounty to all who blaze in gray

And shallow grooves seeding their ends

In strikes on the ripe and smoldering fields.

II

I see all the outlawed world in harmony,

Barking wood bracing by the bud,

Where runs of blue, bury in vain

Down slash of mountain forest, cascading

Into august, rising after the fall,

As do kind-killers blasting from shells

To die as snails creeping under flower,

Who saw the past wasting away

In filed futures, slipping by blades in neck

Of wood, sightless as gallows of trees

Try murder each time they make their leaves.

III

I know all the outlawed world in harmony,

By seamless song of stuttering gulls,

As in conches, waves of providence,

Cell from the center, beating musseled shoals,

Where wailing ghosts and wing-tips point

Printed nails to the silent capes,

And bumble hairs comb round the broken yokes

Stirring streams of babble baited

By flowering psalms, engaging arms to prey

On tales told by the rood and drown

In eyes turning like sands on the sea.

Seán Mac Falls (Boston, 18 november 1957)

De Duitse dichter Richard Dehmel werd geboren op 18 november 1863 in Wendisch-Hermsdorf. . Zie ook mijn blog van 18 november 2006 en ook mijn blog van 18 november 2008.

Die stille Stadt

Liegt eine Stadt im Tale,
ein blasser Tag vergeht;
es wird nicht lange dauern mehr,
bis weder Mond noch Sterne;
nur Nacht am Himmel steht.

Von allen Bergen drücken
Nebel auf die Stadt;
es dringt kein Dach, nicht Hof noch Haus,
kein Laut aus ihrem Rauch heraus, Kaum Türme noch und Brücken,

Doch als den Wandrer graute,
da ging ein Lichtlein auf im Grund;
und durch den Rauch und Nebel
begann ein leiser Lobgesang,
aus Kindermund.

Wollust
Nach Shakespeare

In wüster Schmach Vergeudung heiliger Glut
ist Wollust, wenn sie praßt; und eh sie praßt,
roh, schamlos, tierisch, aller Welt zur Last,
meineidig, tückisch, voller Gier nach Blut.

Gesättigt kaum, von Ekel schon gehetzt;
sinnlose Lüsternheit und, kaum verraucht,
sinnlose Düsterkeit, in Wut getaucht,
als hätt ein Tollwurm die Vernunft zerfetzt.

Wahnwitz im Rausch, Wahnwitz in Wunsch und Wahl,
maßlos im Taumel vor, nach, in der Brunst,
erdürstet Überglück, genossen Dunst,
verzückt vor Wonne, dann erdrückt von Qual -

Ach! Jeder kennt und Jeder geht den Weg:
zu dieser Hölle diesen Himmelssteg.

Richard Dehmel (18 november 1863 – 9 februari 1920)

De  Venezolaanse dichter en schrijver Eugenio Montejo werd geboren in Caracas op 18 november 1938. Zie ook mijn blog van 18 november 2008.

Left Behind

Down these streets my funeral has just passed
with its pathetic speeches.
Lightly they lifted my body
among unrecognizable relatives.

As the procession passed
a woman stopped and gazed
with flirtatious embarrassment.
Later I realized she was a shadow
already shouldering centuries under earth.

Above the clouds continued their monologues,
a slow plane barely moved in its flight;
below mourners cough, polite gestures of the crowd,
the usual phrases.

Asleep and with no sense of where I was,
I was going on the last journey.
It was my farewell to this world,
the first time that I was going to die.

Towards the end of the millennium
suddenly I found myself outside of the group,
left behind, contemplating the trees.
The funeral, without me, continued on its course
through the shady half-light of suburban streets.

I walk slowly following it now from far off
down the passage of the years

Vertaald door Peter Boyle

Eugenio Montejo (18 november 1938 - 5 juni 2008)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 18 november 2008.

De Belgische schrijfster Mireille Robertine Cottenjé werd geboren in Moeskroen op 18 november 1933.

De dichter en historicus Jakob (Jaap) Meijer werd geboren in Winschoten op 18 november 1912.

De Canadese schrijfster Margaret Atwood werd geboren in Ottawa op 18 november 1939.

18-11-2009 om 20:10 geschreven door Romenu  

De Israëlische dichteres en schrijfster Dahlia Ravikovitch werd geboren op 17 november 1936 in een voorstad van Tel Aviv. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2007 en ook mijn blog van 17 november 2008.

The Roar of Waters

A bird twittered like a madwoman
Until it was spent
And then it wept.
I sank in a cloud of tenderness,
I sank
I dissolved.
But no, I was drowned in the ocean,
There a man loved me
Didn't leave me a fingernail.
His hand grasped my hair,
In the hammering ocean
I was set to be wrecked.
His hand pulled at my hair
In the swarms of the ocean
I no longer remember a thing.

The Love of an Orange

An orange did love   

The man who ate it.  

A feast for the eyes  

Is a fine repast;  

Its heart held fast  

His greedy gaze.  

A citron did scold:  

I am wiser than thou.  

A cedar condoled:  

Indeed thou shalt die!  

And who can revive  

A withered bough?  

The citron did urge:  

O fool, be wise.  

The cedar did rage:  

Slander and sin!  

Repent of thy ways  

For a fool I despise.  

An orange did love  

With life and limb  

The man who ate it,  

The man who flayed it.  

An orange did love  

The man who ate it,  

To its flayer it brought  

Flesh for the teeth.  

An orange, consumed  

By the man who ate it,  

Invaded his skin  

To the flesh beneath.

Vertaald door Chana Bloch and Chana Kronfeld

Dahlia Ravikovitch (17 november 1936 – 21 augustus 2005)

Hier met haar zoon

De Nederlandse dichter en schrijver Joost van den Vondel werd geboren op 17 november 1587 in Keulen. Zie ook mijn blog van 17 november 2006 en ook mijn blog van 17 november 2008.

Uit: Gysbreght van Aemstel

Het hemelsche gerecht heeft zich ten lange lesten

Erbarremt over my, en mijn benaeuwde vesten,

En arme burgery; en op mijn volx gebed,

En dagelix geschrey, de bange stad ontzet.

De vyand, zonder dat wy uitkomst durfden hopen,

Is, zonder slagh of stoot, van zelf het veld verlopen.

Mijn broeder jaeght hem na, zy neemen vast de wijck,

En vlughten haestigh langs den Haerelemmer dijck.

Zoo stuift de zee voor wind met haer gedreve golven.

Zoo zaghmen menighmael een kudde wreede wolven,

En felle tigers vlien, voor 't ysselijck geschreeuw

Van aller dieren vorst, den hongerigen leeuw,

Om niet al te levendigh en versch te zijn verslonden

Van hem, die op zijn jaght geen aes en had gevonden.

Hoe snel, hoe onverziens is deze kans gedraeit?

Alhier, daer 't leger lagh, is 't veld alsins bezaeit

Met wapens en geweer, verbaest van 't lijf gereten,

Van ingebeelden schrick, en uit der hand gesmeeten,

Om zonder hindernis te vlieden langs den wegh.

Ja op 't verjaeren zelf van 't jaerige belegh

Word d'afgestrede muur van 't lang belegh ontslaegen.

Hoe zal het gansche land van ons verlossing waegen.

De Kermerlander had met Waterlander dier

Gezworen duizendwerf, dat hy met zwaerd en vier

Vernielen zou eerlang de menschen en de daecken,

En tot een kerreckhof en asch en puinhoop maecken

Mijn oud mijn wettigh erf, en delven  al mijn eer

In eenen poel , tot wraeck van Floris hunnen heer:

Om wiens vervloeckte dood ick lijde zoo onschuldigh,

Als yemant lijden magh, doch draegh mijn kruis geduldigh:

Of zoo ick schuldigh ben, en heeft het my gemist,

't Is uit onnozelheid, en zonder argh of list.

Joost van den Vondel (17 november 1587 – 5 februari 1679)

De Amerikaanse schrijver Christopher Paolini in Los Angeles County, California, op 17 november 1983. Zie ook mijn blog van 17 november 2008.

Uit: Eldest

“The Council of Elders
Saphira's breathing quickened, and she opened her eyes, yawning expansively. Good morning, little one.
Is it? He looked down and leaned on his hands, compressing the mattress. It's terrible . . . Murtagh and Ajihad . . . Why didn't sentries in the tunnels warn us of the Urgals? They shouldn't have been able to trail Ajihad's group without being noticed. . . . Arya was right, it doesn't make sense.
We may never know the truth, said Saphira gently. She stood, wings brushing the ceiling. You need to eat, then we must discover what the Varden are planning. We can't waste time; a new leader could be chosen within hours.
Eragon agreed, thinking of how they had left everyone yesterday: Orik rushing off to give King Hrothgar the tidings, Jörmundur taking Ajihad's body to a place where it would rest until the funeral, and Arya, who stood alone and watched the goings-on.
Eragon rose and strapped on Zar'roc and his bow, then bent and lifted Snowfire's saddle. A line of pain sheared through his torso, driving him to the floor, where he writhed, scrabbling at his back. It felt like he was being sawed in half. Saphira growled as the ripping sensation reached her. She tried to soothe him with her own mind but was unable to alleviate his suffering. Her tail instinctually lifted, as if to fight.
It took minutes before the fit subsided and the last throb faded away, leaving Eragon gasping. Sweat drenched his face, making his hair stick and his eyes sting. He reached back and gingerly fingered the top of his scar. It was hot and inflamed and sensitive to touch. Saphira lowered her nose and touched him on the arm. Oh, little one. . . .
It was worse this time, he said, staggering upright. She let him lean against her as he wiped away the sweat with a rag, then he tentatively stepped for the door.
Are you strong enough to go?
We have to. We're obliged as dragon and Rider to make a public choice regarding the next head of the Varden, and perhaps even influence the selection. I won't ignore the strength of our position; we now wield great authority written the Varden. At least the Twins aren't here to grab the position for themselves. That's the only good in the situation.
Very well, but Durza should suffer a thousand years of torture for what he did to you.
He grunted. Just stay close to me.
Together they made their way through Tronjheim, toward the nearest kitchen. In the corridors and hallways, people stopped and bowed to them, murmuring, "Argetlam," or "Shadeslayer." Even dwarves made the motions, though not as often. Eragon was struck by the somber, haunted expressions of the humans and the dark clothing they wore to display their sadness. Many women dressed entirely in black, lace veils covering their faces.”

Christopher Paolini (California, 17 november 1983)

De Franse schrijver Pierre Véry werd op 17 november 1900 in Bellon geboren. Zijn bekendste roman is waarschijnlijk Goupi-Mains rouges waarvan tijdens de bezetting van Frankrijk tijdens WO II een zeer succesvolle film gemaakt werd.  Na Conde-sur-Noireau en Angoulême bezocht hij in 1913 de school van Sainte-Marie de Meaux, waar hij het geheime genootschap van Chiche-Capon oprichtte en waar hij zal deel uitmaakte van de Disparus de Saint-Agil.  Na diverse baantjes en een aantal wielerwedstrijden en pogingen de wereld rond te reizen met zijn vriend Pierre Bearn opende Pierre Véry in 1924 de Galerie du Zodiaque,, een tweedehands boekwinkel, 52 rue Monsieur le Prince,  in Parijs. Tot 1932, toen hij de boekwinkel verkocht aan Peter Beam, ontmoette hij er vele schrijvers, met name vrienden van boekhandel Shakespeare and Company: Andre Gide, Valery Larbaud . Hij schreef voor Journal littéraire et Paris Journal en bleef ook schrijven voor zichzelf. In 1930 ontving hij de eerste prijs voor de beste roman voor Le Testament de Basil Crookes.. In 1938, ontdekte het grote publiek hem via de bioscoop door de verfilming van Disparus de Saint-Agil

Uit: Signé Alouette

« J N Q P T T J C M F… Le panneau mystérieux avait disparu. Mais Dominique avait eu le temps de noter les lettres. Ce fut un jeu pour lui de déchiffrer ce cryptogramme, rédigé selon un code d’ailleurs enfantin. Il suffisait tout bêtement de remplacer chaque lettre par la lettre qui la précède directement dans l’alphabet. Cela donnait : I M P O S S I B L E Le panneau reparut. C’était l’autre face que l’on montrait à présent. B W B O U T B N F E J Le rideau retomba. – « Avant samedi », traduisit Dominique. Impossible avant samedi… Qu’est-ce que ça veut dire ? Qu’est-ce qu’il va se passer dans le coin, samedi ? Il se frappa le front. – La bijouterie. J’aurais dû m’en douter tout de suite. Le faux aveugle n’est pas un policier, ni un espion. C’est un gangster. Il fait partie d’une bande qui prépare un hold-up. Et ils ont un complice dans la maison d’en face. Groslier objecta que c’était une curieuse façon, de la part du faux aveugle, de tourner le dos à la bijouterie pour recevoir des messages. – Et les lunettes noires, qu’est-ce que tu en fais ? Il y a un des verres qui est une glace : il fait rétroviseur, répliqua Dominique. Au sortir du cours, il se hasarda dans la maison d’en face et, sans être vu du concierge, grimpa au premier. Dans un couloir, une porte non fermée à clef ouvrait sur un débarras où étaient rangés des instruments de ménage : balai, pelle, seau, une cireuse, un aspirateur. Une fenêtre donnait sur la rue. Il écarta le rideau. Les camarades aux aguets sur le trottoir opposé firent signe qu’il s’agissait bien de cette fenêtre. Minutieusement, Dominique inspecta le débarras en s’inspirant des méthodes chères à Sherlock Holmes. Il ne recueillit aucun indice qui pût révéler l’identité de l’auteur des messages.
Tout ce qu’il trouva, ce fut, dans le tiroir d’une petite table boiteuse, un fusain à dessin. Il avait servi à rédiger le message, évidemment. Question : le fusain garde-t-il les empreintes digitales ? C’était peu probable. Néanmoins Dominique, à tout hasard, emporta le fusain enveloppé dans son mouchoir – comme l’on doit faire, ainsi qu’il l’avait lu dans un traité de technique criminelle. Puis il rejoignit ses camarades. Impossible avant samedi. Samedi : cambriolage de la bijouterie ! « Si l’on pouvait assister au cambriolage, c’est ça qui serait… qui serait… » La cervelle de Dominique, ce chasseur-né, était en ébullition. – Si l’on pouvait capturer un des bandits ? Alors, là, ce serait… ce serait… – Tu es fou, Grand Chef ! jeta Baba au Rhum, terrifié. Le gangster aurait vite fait de t’expédier un « pruneau ». Ou de te démolir d’un seul coup de poing ! Ce qu’il faut, c’est aller au commissariat de police. – Tu me prends pour un indicateur ? – Non, bien sûr, Grand Chef. Moi, je disais ça…, bafouilla Baba au Rhum.“

Pierre Véry

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 november 2008.

De Duitse dichter en schrijver Max Barthel werd geboren in Dresden-Loschwitz op 17 november 1893.

17-11-2009 om 20:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Renate Rubinstein werd geboren op 16 november 1929 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2007 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: Links en rechts in de politiek en in het leven

“De ondergang van het avondland hebben we nu in elk geval gehad. Het maoisme in China is bezweken. Feminisme en communisme hebben elkaar in Nederland uitgeschakeld, dat ruimt dus aardig op.

Onopgelost blijft alleen het vraagstuk van de oriëntatie die we zoeken omdat we die kwijt zijn. Persoonlijk zou ik de wereld waarin wij leven niet zozeer bezeten noemen als wel onoverzichtelijk. Om de knoop door te hakken en het overzicht dan maar te forceren, verdelen we de wereld in links en rechts. En bedoelen daarmee goed en kwaad, want de dingen moeten op hun plek vallen. Maar de wereld werkt niet mee en we zijn daarom gedwongen onze progressieve idealen in steeds andere Heilige landen onder te brengen. Cuba, Vietnam, China - je noemt ze en beseft onze sof. Al die landen en hun bevrijdingsbewegingen en volksrevolutie stonden ons als een voorbeeld voor ogen en menigeen die die verre paradijzen bezocht keerde er nog enthousiaster van terug dan hij vantevoren al verwacht had te zijn. Sindsdien werd ons druppelsgewijs de werkelijkheid gewaar: de concentratiekampen in al die landen, de vervolging van kunstenaars, homoseksuelen en revolutionairen die de Sovjetlijn niet wilden volgen, de massale vlucht als er even een kans was (Cuba) en zelfs als er nauwelijks kans op overleven was (Vietnam), en de dood van miljoenen slachtoffers van de culturele revolutie in China die thans op een Bende van Vier afgewenteld wordt. Het treurigste lot van allen trof misschien de Viet Cong, die pluriforme bevrijdingsbeweging, die hartelijker en langduriger dan wie ook onze sympathie genoten had en die nu, na de zege van Noord-Vietnam, tegen alle afspraken en verwachtingen in, om zeep gebracht werd in naam van het doel waarvoor zij streden: de bevrijding van Zuid-Vietnam. Ons recentste idool was de bevrijdingsbeweging in El Salvador, een land dat echter weer terugviel in de onbekendheid waar het zojuist even uitgehaald was, toen de beklagenswaardige bevolking daar niet links bleek of rechts, maar slechts, erg onideologisch, gemotiveerd door de behoefte om in leven te blijven. En zelfs de plo blijkt achteraf, in al die jaren hadden we daar geen idee van, een beweging te zijn die, meer nog dan in Israël, gehaat en gevreesd was in Libanon. We wisten dat niet, want de kranten meldden dat niet omdat het alleen maar dagelijks leven was en dus niet paste in de grootscheepse ideologische verdeling die wij voor de wereld relevant achten. Vroeger hadden we de godsdienstoorlogen, maar die blijven in onze ideologische eeuw strikt voorbehouden aan de Ierse en Islamitische delen van de onderontwikkelde wereld. Turks of paaps, paaps of geus, daar zijn we tolerant over. Onze godsdienst heet links of rechts en we kopen de catechismus alleen bij geloofsgenoten. Onze wegwijzers zijn de linkse intellectuelen. Die houden voor ons bij wat mag en niet mag.“

Renate Rubinstein (16 november 1929 – 23 november 1990)

De Portugese schrijver José Saramago werd geboren op 16 november 1922 in het dorpje Azinhaga in de provincie Ribatejo. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: Baltasar and Blimunda

“Now they are ready to leave. Padre Bartolomeu Lourenço contemplates the clear blue expanse above, cloudless and with a sun as brilliant as a glittering monstrance, then he looks at Baltasar, who is holding the rope with which they will close the sails, and then at Blimunda, and he dearly wishes that she could divine what the future holds for them, Let us commend ourselves to God, if there is a God, he murmured to himself, and then in strangled tones he said, Pull, Baltasar, but Baltasar did not react at once, for his hand was trembling, besides, this was like saying Fiat, no sooner said than done, one pull and we end up who knows where. Blimunda drew near and placed her two hands over that of Baltasar and, with a concerted gesture, as if this were the only way it could be done, both of them pulled the rope. The sail veered to one side, allowing the sun to shine directly on the amber balls, and now what will happen to us. The machine shuddered, then swayed as if trying to regain its balance, there was a loud creaking from the metal plates and the entwined canes, and suddenly, as if it were being sucked in by a luminous vortex, it went up making two complete turns, and no sooner had it risen above the walls of the coach-house than it recovered its balance, raised its head like a seagull, and soared like an arrow straight up into the sky. Shaken by those rapid spins, Baltasar and Blimunda found themselves lying on the wooden deck of the machine, but Padre Bartolomeu Lourenço had grabbed one of the plummets that supported the sails, which allowed him to see the earth shrink at the most incredible speed, the estate was now barely visible, then lost amid the hills, and what's that yonder in the distance, Lisbon, of course, and the river, ah, the sea, that sea which I, Bartolomeu Lourenço de Gusmão, sailed twice from Brazil, that sea which I sailed to Holland, to how many more continents on land and in the air will you transport me, Passarola, the wind roars in my ears, and no bird ever soared so high, if only the King could see me now, if only that Tomás Pinto Brandão who mocked me in verse could see me now, if only the Holy Office of the Inquisition could see me now, they would all recognise that I am the chosen son of God, yes, I, Padre Bartolomeu Lourenço, who am soaring through the skies aided by my genius, aided, too, by Blimunda's eyes, if there are such eyes in heaven, and also assisted by Baltasar's right hand, Here I bring you God, one who also has a left hand missing, Blimunda, Baltasar, come and look, get up from there, don't be afraid.“

José Saramago (Azinhaga, 16 november 1922)

De Schotse schrijver, humorist, radio-en televisie presentator Daniel Frederick Wallace werd geboren op 16 november 1976 in Dundee. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit:  Danny Wallace and the Centre of the Universe

“There are two things you can see very clearly from my window right now.
One is the sky. A huge, dark blue sky. And the other is London. Not all of it. Just bits of it. Bits like the Dome. Or the skyscrapers around Docklands. Or this one weird tower, far away. A weird tower that they light up at night, which just sits there - all bright and white, on top of a hill.
For years, I had no idea what that tower was. All I knew was, even on a mucky, cloudy night you could see it, like someone had drawn it on your window in Tipp-Ex.
And then one day I found myself standing right next to that tower. I hadn't meant to. I was up on a hill, miles from home, trying to spot where I lived in the distance. I could see all of London. Well, not all of it. Just bits of it. Bits like the Dome. Or the skyscrapers around Docklands. But I couldn't see that one weird tower, far away. That weird tower they light up at night. The one that just sits there, all bright and white, on top of a hill.
And that was when I looked around.
It turns out I'm in Greenwich. Well, I say 'turns out'. I know I am in Greenwich, to be honest. I've gone there on purpose, after all. I've gone there for a number of reasons, in fact. To see a friend. To have a pint. To have a laugh. And now here I am, next to that big tower, with a sign that I can now read for the very first time. The Royal Observatory. Home to the seventh biggest telescope in the world, pointed deep into space. And home also of one of the most famous lines in the world. The line that divides the planet into east and west. The line that tells you you're standing on the very Centre of the Earth.
There are tourists everywhere, jumping over the line and back again. Laughing, and taking pictures of each other. I suppose it's a picture you just have to take, like if you're in front of the Eiffel Tower, or the Great Wall of China, or a sea monster. The problem is, a small line on a concrete floor in the middle of a park doesn't look quite as grand. I feel sorry for the tourists who try and impress their friends with their holiday snaps when they get home.
'Look!' they'll say. 'Here I am standing at the Centre of the Earth!'
They will probably tap the photo excitedly at this point.
'Oh,' their friends will say. 'Because it looks like you're just standing near a park.'
I lean against a wall, shaking my head at this thought and studying the tourists with pity.
And then I get one of them to take my picture kneeling at the Centre of the Earth. And I go home, very happy indeed.“

DannyWallace (Dundee, 16 november 1976)

De Amerikaanse dichter Craig Arnold werd geboren op 16 november 1967 in Temple,Californië. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

The Invisible Birds of Central America

For Alicia

The bird who creaks like a rusty playground swing

the bird who sharpens the knife         the bird who blows

on the mouths of milk bottles         the bird who bawls like a cat

like a cartoon baby         the bird who rubs the wineglass

the bird who curlicues         the bird who quacks like a duck

but is not a duck         the bird who pinks on a jeweller's hammer

They hide behind the sunlight scattered throughout the canopy

At the thud of your feet they fall thoughtful and quiet

coming to life again only when you have passed

Perhaps they are not multiple         but one

a many-mooded trickster         whose voice is rich

and infinitely various         whose feathers

liquify the rainbow         rippling scarlet

emerald indigo         whose streaming tail

is rare as a comet's         a single glimpse of which

is all that you could wish for         the one thing

missing         to make your eyes at last feel full

to meet this wild need of yours         for wonder

Uncouplings

There is no I in teamwork

but there is a two maker

there is no I in together

but there is a got three

a get to her

the I in relationship

is the heart I slip on

a lithe prison

in all communication

we count on a mimic

(I am not uncomic)

our listening skills

are silent killings

there is no we in marriage

but a grim area

there is an I in family

also my fail

Craig Arnold (Temple, 16 november 1967)

De Nederlandse schrijver Anton Koolhaas werd op 16 november 1912 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 17 november 2006  

 

 

Uit: Een pak slaag

 

“Slieps’ vader was smid geweest, net als zijn grootvader. Maar hij zelf niet meer.’Ik heb mijn vader nog met zijn eigen handen…’ zei hij vaak en hij toonde de zijne, zodat je die man voor je zag, ‘een boerenkar in elkaar zien hengsten.’ Van boerenkarren was thans geen sprake meer. Kinderwagens worden er nu gemaakt en een kind moet al in een erg onderontwikkeld gebied ter wereld komen, wil het niet in een karrertje van Slieps rondgereden worden. Hoe komt zoiets?

Ijver natuurlijk. Doorzettingsvermogen. Onkreukbaar is goed voor de huldiging. En uitkijken natuurlijk. Goed uitkijken. Bij Slieps zat dat in de vering. Een soort knipschaarbeweging en het kind lag op rozen. Geen last met drempels en wat voor soort bestrating. Voor iedere moeder is het een genot om het kind ongeschokt althans door de eerste jaren heen te krijgen en er toch hindernissen mee te nemen en wat de kinderen zelf betreft: die zullen hun heimwee naar die zoete wagens houden tot ze in een rolstoel zitten. Oók van Slieps. Van achterblijvertjes zeggen ze wel, dat die een Sliepscomplex hebben en heimwee naar de wagen inplaats van naar de schoot, zoals de meer ondernemenden. De aandelen noteren ze te New York. Veertig vestigingen heeft Slieps, over de hele wereld.

Ze maken ook kogellagers en serveerboys en zulke dingen. Alles wat lekker moet rijden en door mankracht bewogen.

Hein Slotter is nu president directeur.

Hij is getrouwd met Ans Slieps en hij heeft grootvader Slieps nog gekend. De smid. De Sliepsen heten Kees. Kees I; de stichter van de fabriek en de vader van Ans, Kees II en diens zoon Kees III. Het was natuurlijk nogal wat,  toen het om de opvolging van Kees II ging en Hein Slotter het werd, inplaats van Kees III. Kees III is een beetje vaag. En deftig. Hij is wat jonger dan Hein en hij zit natuurlijk wel in de ondernemening. Mogelijk komt hij nog wel aan bod, als er eens iets met Hein gebeurt; mischien ook bepaalt Kees II er iets over in zijn testament.

Kees II is nu kinds.Af en toe loopt hij de deur uit, als ze even niet opletten en tegen de avond wordt hij dan doorgaans door iemand thuisgebracht, die hem dwalende heeft aangetroffen. Een arbeider die naar huis gaat, bijvoorbeeld en die mijnheer op de hei zag lopen, of zomaar op een drukke verkeersweg, als overstekend wild. Toch heeft hij zijn heldere dagen.Dan kan hij ineens nog met een advies voor de dag komen. Dat niemand zijn oren gelooft.”

 

 

 

 

Anthon Koolhaas (16 november 1912 – 16 december 1992)

16-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Andrea Barrett werd geboren in Cape Cod, Massachusetts op 16 november 1954. Zie ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: The Air We Breathe

“The nurse who'd admitted him to Tamarack State was right: he needed more clothes, and he came to miss the heat he'd so hated when he arrived. The leaves turned color, far earlier than he expected; the rain and wind poured through the long windows, kept open day and night; he was constantly cold, he was freezing. Some of us had relatives who arrived on visiting days with extra clothes or treats, but he had no one, and nothing he'd brought was right. He learned to be grateful for the worn but heavy garments grudgingly doled out to the indigent patients — which, he learned, included him. What he couldn't learn, despite being chided again and again, was to stay still. He spoke to anyone near him, tossed, turned, sneaked out of bed to pick up a magazine he saw on a table at the end of the ward, and then read it, surreptitiously, beneath the covers. The nurses barked at him and Dr. Petrie came to speak to him.

"Why can't you behave?" our assistant director said. "Don't you understand how sick you are?"

"I hate this," Leo said passionately, glaring at the doctor's small figure. With his crisp dark hair and pointed beard and small oval spectacles, Dr. Petrie resembled the inventor Charles Steinmetz, minus the hunchback. Not quite five feet tall, Leo guessed. No doubt with problems of his own. He yielded his left wrist to Dr. Petrie's thumb and first two fingers.

"Your lungs," Dr. Petrie said, his gaze averted while he counted the beats of Leo's heart, "have little pockets of infection scattered through them, which your body is trying to wall off. Right now the scar tissue around each pocket of germs is fragile, like a spider's web." He dropped Leo's hand. "If you move suddenly, or take a deep breath or stretch your arm — like you just did, when you reached for your pillow: don't do that — you break the scar tissue and let the germs escape. And then they make new spots of disease, and we have to start all over again. You seem like an intelligent man. Can't you understand that?"

"Of course I can," Leo said, "but until now no one's bothered to explain the point of lying here like a corpse."

With half a smile, Dr. Petrie said, "We'll try to keep you better informed."

By mid-September his temperature was down, his cough had improved, he'd gained six pounds, and the nurses let him walk to the bathroom and sit, for a little longer each day, on a cure chair on the infirmary's porch. Not since first running away from home had he been so alone, for so long. One day an orderly took him in a wheelchair down the lift, through a tunnel, and into the X-ray facility beneath the dining hall. In the gloom he stood stripped to the waist, bending and turning as the technician instructed, holding his breath and then exhaling, perfectly aware what an X-ray was from his studies in Odessa, but unfamiliar with this particular apparatus. That the technician was a woman struck him as odd, as did the purple glove on her left hand and the angry sores on her right.

Andrea Barrett (Cape Cod, 16 november 1954)

De Nigeriaanse dichter en schrijver Chinua Achebe werd geboren op 16 november 1930 in Ogidi. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Vultures

In the greyness
and drizzle of one despondent
dawn unstirred by harbingers
of sunbreak a vulture
perching high on broken
bones of a dead tree
nestled close to his
mate his smooth
bashed-in head, a pebble
on a stem rooted in
a dump of gross
feathers, inclined affectionately
to hers. Yesterday they picked
the eyes of a swollen
corpse in a water-logged
trench and ate the
things in its bowel. Full
gorged they chose their roost
keeping the hollowed remnant
in easy range of cold
telescopic eyes...

    Strange
indeed how love in other
ways so particular
will pick a corner
in that charnel-house
tidy it and coil up there, perhaps
even fall asleep - her face
turned to the wall!

...Thus the Commandant at Belsen
Camp going home for
the day with fumes of
human roast clinging
rebelliously to his hairy
nostrils will stop
at the wayside sweet-shop
and pick up a chocolate
for his tender offspring
waiting at home for Daddy's
return...

    Praise bounteous
providence if you will
that grants even an ogre
a tiny glow-worm
tenderness encapsulated
in icy caverns of a cruel
heart or else despair
for in the very germ
of that kindred love is
lodged the perpetuity
of evil.

Chinua Achebe (Ogidi, 16 november 1930)

De Duitse schrijver, dichter en essayist Hugo Dittberner werd geboren op 16 november 1944 in Gieboldehausen. Zie ook mijn blog van 16 november 2006 en ook mijn blog van 16 november 2008.

Uit: Einige Zusammenhänge

SIND NOCH SCHWALBEN DA?
Zwischen hier und dem roten
Nebeldach flitzt es

Kann jemand die Elster
aus der Baumkrone schießen?
Damit Frieden ist

Stimmen der Natur-
gedichte hört man so gern
von alten Zeugen

Schon tritt das Nebel-
kleid aus seinem Vers hierher
und nimmt die Birke

Die Lust auf Schönschrift
Hinter der Scheibe der Herbst
als buntes Füllsel

Das Wort „emsig“ tönt
im Ohr mir aus früheren
Zeiten und Fluren

Das Glück zu gehen
Im Studio ist alles
getan Oder nichts

Das Fell der Pferde
wächst im Gegenlicht Der Hauch
vor ihren Nüstern.

Einige Zusammenhänge

In den siebziger Jahren hatten mich, zuerst in Nach­barschaft zu den Studien für meine Erzählung „Der rechte Weg“ die Acht-und Vierzeiler der chine­sischen Dichter­weisen und die japanische Haiku-Dichtung angezogen, und ich begann eher beiläufig und gar nicht zielstrebig Drei- und Vierzeiler, vor allem aber Achtzeiler zu schreiben, die ich unter den Titeln „Der Tisch unter den Wolken“ (1986/94), „Die Wörter, der Wind“ (1988) und „Das letzte fliegende Weiߓ (1992/94) veröffentlichte. Es folgten die Sammlung mit Haiku „Vor den Pferdeweiden“ (1999) und, daran anknüpfend mit Haiku, Haiku-Ketten und Notat-Gedichten, „Morgenübungen“ (2000), sowie die Vier­zeiler-Zyklen „Heimat Nachkrieg“ (2004) und „Und die Alleebäume“ (2006).

In „Morgenübungen“ steht das abge­druckte Gedicht „Sind noch Schwal­ben da?“ Es ist gut zehn Jahre alt, und ich kann es vorzeigen, ohne daß mir allzu viele programmatische Vorstellungen vom Gedicht in die Quere kommen. Denn ich glaube, es ist poetologisch produktiver, zu sehen was sich in der Übung des eigenen Gedicht­schreibens als inspirierend heraus­stellt oder als Regel bewährt. Von wo aus also es weitergehen könnte.

In den sechziger und siebziger Jahren hatte ich, neben den über­wiegenden Tages- und Aufzeichnungs­gedichten in eigen­rhythmischer Zeilen­brechung, auch gereimt und Sonnette, Gedichte zu schreiben versucht wie ich sie auswendig gelernt hatte: von Goethe, Hölderlin, Storm, Rilke, Benn.

Brecht war eigentlich der erste Dichter, für den mir diese Form der Aneignung und Anverwandlung nicht ganz geeignet schien, er wollte nicht inhaliert – und dann wieder nach außen (auswendig) gebracht werden; sondern es gab diesen zusätzlichen, distanznehmenden Reiz der Formulierung, der das Gedicht dort, wo es zu lesen oder zu hören ist, läßt, um von dort das eine Wort, eine Wendung, eine Formel, ja die Pause hervorspringen oder einem nachgehen (gar nachtanzen) zu lassen.“

Hugo Dittberner (Gieboldehausen, 16 november 1944)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 november 2008.

De Duitse schrijfster Birgitta Arens werd geboren op 16 november 1948 in Oeventrop.

De Franse schrijver Henri Charrière werd geboren op 16 november 1906 in Saint-Étienne-de-Lugdarès.

De IJslandse dichter en natuurwetenschapper Jónas Hallgrímsson werd geboren op 16 november 1807 in Öxnadalur.

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 16 november 2006. 

De Duitse dichter en schrijver Max Zimmering werd geboren op 16 november 1909 in Pirna (Sachsen).

16-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse zanger, dichter en schrijver Wolf Biermann werd geboren op 15 november 1936 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 15 november 2006 en ook mijn blog van 15 november 2007 en ook mijn blog van 15 november 2008.

Das 66. Sonett

Müd müd von all dem schrei ich nach dem Schlaf im Tod
Weil ich ja seh: Verdienst geht betteln hier im Staat
Seh Nichtigkeit getrimmt auf Frohsinn in der Not
Und reinster Glaube landet elend im Verrat

Und Ehre ist ein goldnes Wort, das nichts mehr gilt
Und einer Jungfrau Tugend wird verkauft wie’n Schwein
Und weil Vollkommenheit man einen Krüppel schilt
Und weil die Kraft dahinkriecht auf dem Humpelbein

Gelehrte Narrn bestimmen, was als Weisheit gilt
Und Kunst seh ich geknebelt von der Obrigkeit
Und simple Wahrheit, die man simpel Einfalt schilt
Und Güte, die in Ketten unterm Stiefel schreit

Von all dem müde, wär ich lieber tot, ließ ich
In dieser Welt dabei mein Liebchen nicht im Stich

Wolkenbilder über Hamburg

Die Wolken wildern weiß im Blau
Der Wind schiebt Bilder durch die Himmel
Der Wind malt mir 'ne Monsterschau
ein n a z igrüner Kohlenklau
ein Wolf im Schafgewimmel

Ein Phönix federwölket zart
schon fingert Licht durch die Kulissen
groß bellt ein Gott mir Zickenbart
ein Hundekopf auf blauer Fahrt
hat mir mein Herz zerbissen

Wenn bloß kein Regen runterfällt,
kein kein kernkraftwerkekranker Regen
der Tod fährt lustig um die Welt
im Wolkenschiff am Himmelszelt
und wirft in Hamburg Anker

Und weißt Du was, auf einmal sah
ich oben in den Wolkenfratzen
Dein liebes Bild so schrecklich klar
Dann weinte ich, ich weiß es ja
kein Tod kann mich noch kratzen.

De Duitse schrijver Gerhard Johann Robert (Gerhart) Hauptmann werd geboren in Obersalzbrunn (Neder-Silezië) op 15 november 1862. Zie ook mijn blog van 15 november 2008.

Uit: Before Daybreak (Vor Sonnenaufgang)

“MRS. KRAUSE appears, dreadfully overdressed. Lost of shiny silk and expensive jewelry. Both bearing and garb betray callous arrogance, absurd vanity, and the pride born of stupidity.

HOFFMANN. Ah, there you are, Mother! Permit me to introduce my friend, Dr. Loth.

MRS. KRAUSE. (Improvises a grotesque curtsey.) Pleased-t'meetcha. (After a short pause.) Now first, Doctor, I gotta ask ya not to have no hard feelin's toward me, 'n I'm properly sorry, so 'scuse me, will ya? – 'Scuse me on account o' the way I acted afore. (The longer she speaks, the faster she speaks.) Y'know, y'unnerstan', we got a whoppin' big bunch o' bums comes bummin' their way in 'n outa these parts. ... Ya wouldn' believe the kind o' trouble we got with them moochers. Bunch o' magpies'll swipe anythin' ain't nailed down. An' it ain't 'zackly 's if we was tight, ya know. A penny one way or t'other don't mean nothin' to us . . . or a Mark neither. Not on yer life! Now, you take Ludwig Krause's ol' lady, she's 's cheap 's they come; wouldn' give ya th' time o' day. Her ol' man dropped dead in a fit o' rage 'cause he lost a lousy two thousan' playin' cards. Well, we ain't that sort, ya know. See that buffet over there? Set me back two hunnert – 'n that don't even include the shippin' costs. Baron Klinkow himself ain't got nothin' better.

MRS. SPILLER has also entered, shortly after Mrs. Krause. She is small, somewhat deformed, and decked out in Mrs. Krause's hand-me-downs. While Mrs. Krause speaks, she looks up at her with a kind of admiration. She is about fifty-five. Her breath is accompanied by a quiet little moan when she exhales; it is regularly audible, even when she speaks, as a soft "nnngg."

MRS. SPILLER. (In an obsequious, affectedly melancholic, minor-key tone. Very softly.) His Lordship the Baron has the exact same buffet – nnngg – .

HELEN. (To Mrs. Krause.) Mother, don't you think we should sit down before we . . .

MRS. KRAUSE. (With a lightning fast turn to Helen, and a scathing look; brusquely and imperiously.) Izzat fittin' 'n proper? (She is just about to sit down when she remembers that grace has not been said. Mechanically she folds her hands without, however, managing to suppress her meanness.)

MRS. SPILLER. (Intoning.) Come, Lord Jesus, be our guest. May thy bounty to us be blessed. A-men. They take their seats noisily. With all the passing and taking of the many dishes, which occupies no mean amount of time, they manage to get over the awkwardness of the previous interchange.

HOFFMANN. (To Loth.) Help yourself, Alfred. How about some oysters?

LOTH. I'll give them a try. First time for me.

MRS. KRAUSE. (Who has just slurped one down noisily and speaks with freshly restuffed mouth.) Ya mean this season?

LOTH. I mean ever. Mrs. Krause and Mrs. Spiller exchange glances.

HOFFMANN. (To Kahl, who is squeezing the juice from a lemon with his teeth.) Haven't seen you for two days, Mr. Kahl. Been busy shooting up the fieldmice?

KAHL. Aw, g-g-go on.

HOFFMANN. (To Loth.) You see, Mr. Kahl is passionately devoted to hunting.

KAHL. F-f-fieldmice is inf-f-famous amph-ph-phibians!

HELEN. (Bursts out laughing.) That's just too absurd. Wild or domestic, tame or game, he can't see anything that moves without shooting it!

KAHL. L-las' night, I g-g-gunned down our ol' s-s-sow.

LOTH. Seems that shooting is your primary occupation.”

Gerhard Hauptmann (15 november 1862 - 6 juni 1946)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Arthur werd geboren op 15 november 1953 in New York. In 1973 stopte zij met haar studie om te gaan doceren aan de National Outdoor Leadership School in Wyoming. Nadat zij in 1974 getrouwd was trokken zij en haar man naar Brits Columbia waar zij tot 1979 bleven. In 1978 studeerde Arthur alsnog af in Engels. In 1982 hertrouwde zij met de schrijver Steve Bauer en verhuisde zij uiteindelijk naar Indiana. Met een beurs kon zij in 1983 (Beyond the mountain) en in 1986 (Bad Guys) haar eerste twee romans schrijven.

Uit: Bring Deeps

„That afternoon, we both stayed angry; we could not stop, although we wished to. Language had led us to a place from which we could not wake at will to fly from it. How could this be? I think perhaps because our bodies spoke so well we failed to notice that our mouths spoke different dialects. We failed to notice, then or after, that our words could turn to stones, or were like ropes we had drawn forth and then become entangled in. And though our conversation needed to be untied as much as any dream in Gilgamesh, it never was, and there's no magic which can change the evil consequence. We drove to Kirkwall, checked into the house where Bastian always roomed when he was there, and then, since it was three o'clock by then, had early tea, down in the parlor. We said few words until Sebastian said, ‘I have to get my mail. I have to work today.’

And I said, ‘Fine. You do that. I'll take a walk and see this ugly town you've brought me to.’

‘Go see St Magnus,’ said Sebastian. ‘I've been there one too many times. I've had it up to here, in any case, with Viking savages. They went on the Crusades and slaughtered everyone in sight, then on their way back home, stopped by in Orkney to break in through the roof of the best Stone Age tomb in all of Europe. When that was not enough, they scrawled runes on its walls, claiming they had removed the chambers' 'treasures”. Liars. There was no treasure.’

‘I know,’ I said, as short with him as he had ever been with me. ‘I know a lot that you don't think I know.’

‘I'll see you later, then,’ he said, and he was gone, and I was left enraged and desolate.

I pulled myself together. I felt a total fool, but put on a down vest, canvas jacket, boots, a woolen hat, before I went out walking, and that was good, because that way I wasn't cut in half by the cold wind that gathered at each corner. Kirkwall wasn't ugly, as I'd said. But neither was it like the rest of what I'd seen of Orkney — clear and cold and high and bright and welcoming. It was complex, with taut stone streets, and towered, tiered walls of stone, which seemed to have their windows peering darkly through them. Nor was it true, I noticed, that, as Bastian might imply, I felt the cold here more than other people. The day was August 4th, and from each chimney that I passed, smoke rose, although it was high summer in the Orkneys.“

Elizabeth Arthur (New York, 15 november 1953)

Elizabeth Arthur met haar man Steven Bauer

De Duitse dichter en schrijver Heinz Piontek werd geboren op 15 november 1925 Kreuzburg (Opper-Silezië). Bekend werd hij verrassend snel met de dichtbundels „Die Furt“ (1952) en „Die Rauchfahne“ (1953). In 1955 verscheen zijn eerste bundel met proza „Vor Augen“. In 1967 publiceerde hij de met de Münchner Literaturpreis bekroonde roman „Die mittleren Jahre“. In 1984 verscheen zijn sterk autobiografische roman „Zeit meines Lebens“,  waarin hij over zijn kinderjaren en zijn jeugd in Opper-Silezië vertelde, twee jaar later gevolgd door “Stunde der Überlebenden“. Piontek maakte zich ook verdienstelijk als schrijver van hoorspelen, bloemlezer, vertaler (John Keats) en uitgever. Piontek moest in 1943 zo van de schoolbanken het leger in. In 1945 werd hij Amerikaans krijgsgevangene in Beieren. Hij  werd vrijgelaten, maakte het gymnasium af en studeerde germanistiek. Vanaf 1948 was hij zelfstandig schrijver.

Die Furt

Schlinggewächs legt sich um Wade und Knie,
Dort ist die seichteste Stelle.
Wolken im Wasser, wie nahe sind sie!
Zögernder lispelt die Welle.

Waten und spähen - die Strömung bespült
Höher hinauf mir den Schenkel.
Nie hab ich so meinen Herzschlag gefühlt.
Sirrendes Mückengeplänkel.

Kaulquappenrudel zerstieben erschreckt,
Grundgeröll unter den Zehen.
Wie hier die Luft nach Verwesendem schmeckt!
Flutlichter kommen und gehen.

Endlose Furt, durch die Fährnis gelegt -
Werd ich das Ufer gewinnen?
Strauchelnd und zaudernd, vom Springfisch erregt
Such ich der Angst zu entrinnen.

Fischerhütte

Harte, wetterfarbne Planken

und die Tür im Sommer offen.

Auf der Eschenschwelle steh ich,

von der Finsternis betroffen.

Netze, eine Bootslaterne,

Wasserstiefel, Angelhaken,

der Südwester hängt am Nagel,

Strohsackkoje ohne Laken.

Hinterm Herd der Kienholzstapel,

warm und dünstig ist die Enge –

und im Dunkel die Geschichten

wunderbarer Fänge.

Heinz Piontek (15 november 1925 – 26 oktober 2003)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e november ook mijn vorige 2 blogs van vandaag.

15-11-2009 om 20:47 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver James Graham Ballard werd geboren in Shanghai op 15 november 1930. Zie ook mijn blog van 15 november 2008.

Crash (Fragment)

All the while I stared at those parts of Gabrielle's body

Reflected in this nightmare technology of cripple controls.

I watched her thighs shifting against each other

The jut of her left breast under the strap of her spinal harness

The angular bowl of her pelvis

The hard pressure of her hand on my arm

She gazed back at me through the windshield

Playing with the chromium clutch treadle

As if hoping that something obscene might happen

It was I who first made love to her

In the rear seat of her small car

Surrounded by the bizarre geometry of the invalid controls

As I explored her body

Feeling my way among the braces and straps of her underwear

The unfamiliar planes of her legs and hips

Steered me into unique cul de sacs

Strange declensions of skin and musculature

Each of her deformities became a potent metaphor

For the excitements of a new violence

Her body with its angular contours

Its unexpected junctions of mucus membrane and hairline

Detrusor muscle and erectile tissue

Was a ripening anthology of perverse possibilies

As I sat with her by the airport fence in her darkened car

Her white breast in my hand lit by the ascending airliners

The shape and tenderness of her nipple seemed to rape my fingers

Her sexual acts were exploratory ordeals

De Duitse schrijfster Liane Dirks werd geboren op 15 november 1965 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 15 november 2007 en ook mijn blog van 15 november 2008.

Uit: Der Koch der Königin

„Das Mädchen allerdings brauchte er auch aus einem anderen Grund. Lange hatte er suchen müssen, viel hatte er erleben müssen, und noch meh rhatte er anderen angetan, bis er es fand. Es war etwas sehr Schlichtes, dem er in tausend Trug- und Zerrbildern nachgelaufen war. Hier erst hatte er es entdeckt, hier erst hatte er begriffen, hier, in diesem Land.
Es konnte eine Mango sein, oder eine sich rot öffnende Bananenblüte, es konnte ein schillernder, frisch aus dem Meer gezogener Snapper sein, der kraftvoll auf den Tisch schlug und in der LUft nach Wasser schnappte. Es konnte das Meer selber sein oder eine Handvoll Sand, der Anblick des Vulkans vor dem Abendhimmel oder das Gesicht eines Bettlers, der keineswegs blind war, sondern Sterne trug, wo andere ihre Augen haben.
Andres hatte nichts Geringeres als die Schönheit entdeckt, den Kern der Schönheit, die Essenz. Sie war es, nach der er sich sein Leben lang gesehnt hatte.
Das Mangel hatte ihn süchtig gemacht, die Fülle riss ihm zu sehr am Herzen. Es war das Maß, auf das es ankam, endlich hatte er es verstanden. Und das Mädchen hatte es. Es hatte genau das richtige Maß.“

Liane Dirks (Hamburg, 15 november 1965)

De Poolse dichter en schrijver Antoni Słonimski werd geboren op 15 november 1895 in Warschau. Hij groeide op als kind uit een joodse familie maar trad later toe tot de katholieke kerk. In 1919 richtte hij samen met Julian Tuwim en Jarosław Iwaszkiewicz de Skamander groep op, een groep van experimentele dichters. In 1939 ging hij in ballingschap, in 1940 vluchtte hij naar Londen. In 1951 keerde hij naar Polen terug en engageerde hij zich tegen het stalinisme en voor politieke liberalisering. Behalve gedichten schreef Słonimski ook theaterkritieken, feullietons en absurde verhalen.

Lyrics
 
I know, I'll go on foot from the, station,
Even if it happened on a dark evening,
Can't lose the way: along the track
Then left from the two acacia trees.

Tobacco flower fragrant in the darkness,
A sweetish scent of the horse manure
And somewhere a distant locomotive whistle
Long, melancholic, dolefully waning.

As it sometimes has been in my dreams,
I'll recognize your voice when you ask: "Who's there?"
And it will painfully grab me by the throat
The fear, the despair and the bliss of return.

"Who's there?" - you will ask. I'll say: "It's me - Antoni
I am here." One more step, one half - step.
And a trembling hand I'll feel on my temple
And will hear the heart beat in the darkness.

"Did not think I'll frighten you so!
Do not turn the lights on, let's stay in the darkness,
Why look in the eyes, eyes no longer ours
When the hearts like in our youth are pounding?"

"Why you came back? It's not good here."
"I knew, but there was no solace for me,
I left here everything I possessed:
The common dreams of our young years."

Vertaald door Stefan Golston

Antoni Słonimski (15 november 1895 – 4 juli 1976)

De Italiaanse schrijver Carlo Emilio Gadda werd geboren op 15 november 1893 in Milaan. Zie ook mijn blog van 15 november 2008.

Uit: That Awful Mess on the via Merulana (Vertaald door William Weaver)

“When they reached Via Merulana: the crowd. Outside the entrance, the black of the crowd, with its wreath of bicycle wheels. "Make way there. Police." Everybody stood aside. The door was closed. A policeman was on guard: with two traffic cops and two carabinieri. The women were questioning them: the cops were saying to the women: "Stand aside." The women wanted to know. Three or four, already, could be heard talking of the lottery numbers: they agreed on 17, all right, but they were having a spat over 13.

The two men went up to the Balducci home, the hospitable home that Ingravallo knew, you might say, in his heart. On the stairway, a parleying of shadows, the whispers of the women of the building. A baby cried. In the entrance hall . . . nothing especially noticeable (the usual odor of wax, the usual neatness) except for two policemen, silent, awaiting instructions. On a chair, a young man with his lead in his hands. He stood up. It was Doctor Valdarena. Then the concierge appeared, emerging, grim and pudgy, from the shadow of the hall. Nothing remarkable, you would have said: but as soon as they had entered the dining room, on the parquet floor, between the table and the little sideboard, on the floor . . . that horrible thing.

The body of the poor signora was lying in an infamous position, supine, the gray wool skirt and a white petticoat thrown back, almost to her breast: as if someone had wanted to uncover the fascinating whiteness of that dessous, or inquire into its state of cleanliness. She was wearing white underpants, of elegant jersey, very fine, which ended halfway down the thighs with a delicate edging. Between the edging and the stockings, which were a light-shaded silk, the extreme whiteness of the flesh lay naked, of a chlorotic pallor: those two thighs, slightly parted, on which the garters-a lilac hue-seemed to confer a distinction of rank, had lost their tepid sense, were already becoming used to the chill: to the chill of the sarcophagus and of man's taciturn, final abode. The precise work of the knitting, to the eyes of those men used to frequenting maidservants, shaped uselessly the weary proposals of a voluptuousness whose ardor, whose shudder, seemed to have barely been exhaled from the gentle softness of that hill, from that central line, the carnal mark of the mystery ... the one that Michelangelo (Don Ciccio mentally saw again his great work, at San Lorenzo) had thought it wisest to omit. Details! Skip it!”

Carlo Emilio Gadda (15 november 1893 – 21 mei 1973)

15-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

 

De Amerikaanse dichteres Marianne Moore werd geboren op 15 november 1887 in Kirkwood, Missouri. Zie ook mijn blog van 15 november 2008. 

 

The Past is the Present

 

If external action is effete

and rhyme is outmoded,

I shall revert to you,

Habakkuk, as when in a Bible class

the teacher was speaking of unrhymed verse.

He said - and I think I repeat his exact words -

"Hebrew poetry is prose

with a sort of heightened consciousness." Ecstasy affords

the occasion and expediency determines the form.

 

 

 

A Grave

 

Man looking into the sea,

taking the view from those who have as much right to it as

          you have to it yourself,

it is human nature to stand in the middle of a thing,

but you cannot stand in the middle of this;

the sea has nothing to give but a well excavated grave.

The firs stand in a procession, each with an emerald turkey-

           foot at the top,

reserved as their contours, saying nothing;

repression, however, is not the most obvious characteristic of

           the sea;

the sea is a collector, quick to return a rapacious look.

There are others besides you who have worn that look --

whose expression is no longer a protest; the fish no longer

           investigate them

for their bones have not lasted:

men lower nets, unconscious of the fact that they are

           desecrating a grave,

and row quickly away -- the blades of the oars

moving together like the feet of water-spiders as if there were

           no such thing as death.

The wrinkles progress among themselves in a phalanx -- beautiful

           under networks of foam,

and fade breathlessly while the sea rustles in and out of the

           seaweed;

the birds swim throught the air at top speed, emitting cat-calls

           as heretofore --

the tortoise-shell scourges about the feet of the cliffs, in motion

           beneath them;

and the ocean, under the pulsation of lighthouses and noise of

           bell-buoys,

advances as usual, looking as if it were not that ocean in which

           dropped things are bound to sink --

in which if they turn and twist, it is neither with volition nor

           consciousness.

 

 

 

 

 

Marianne Moore (15 november 1887 – 5 februari 1972)

 

 

 

 

 

De Duitse schrijfster Emmy von Rhoden (eig. Emilie Auguste Karoline Henriette Friedrich geb. Kühne)  werd geboren op 15 november 1829 in Magdeburg. Toen haar man Friedrich Friedrich in 1867 naar Berlijn ging om er te gaan werken als hoofdredacteur van de Berliner Gerichtszeitung volgde ze hem naar de hoofdstad. Later woonde zij in Eisenach, Leipzig en Dresden. Haar werk bestaat uit verhalen die verschenen in het  „Familienbuch des österreichischen Lloyd“ en in het tijdschrift Victoria. Daarnaast ontstond na lang onderzoekswerk de roman Der Trotzkopf, een pensionaatsgeschiedenis voor oudere meisjes. Het boek verscheen enkele weken na haar dood en werd een groot succes. Het  behoorde generaties lang als zogenaamde bakvisroman tot de standaard lectuur van jonge meisjes en is ook tegenwoordig nog bekend. In het Nederlands verscheen dit boek onder de titel  Stijfkopje op school. Haar dochter Else Wildhagen schreef twee vervolg deeltjes: Trotzkopsf Brautzeit (Stijfkopje verloofd) en Aus Trotzkopfs Ehe (Stijfkopje getrouwd).

 

Uit: Der Trotzkopf

 

»Papa, Diana hat Junge!«

Mit diesen Worten trat ungestüm ein junges, schlankes Mädchen von fünfzehn Jahren in das Zimmer, in dem sich außer dem Angeredeten, seiner Frau und dem Pfarrer noch Besuch aus der Nachbarschaft, ein Herr von Schäffer mit Gattin und Sohn, befanden.

Alles lachte und wandte sich dem Mädchen zu, das ohne jede Verlegenheit auf seinen Vater zueilte und ausführlich über das wichtige Ereignis berichtete.

»Es sind vier Stück, Papa«, erzählte sie lebhaft, »und sie sind braun, genau wie Diana. Komm, sieh dir sie an, es sind reizende Tierchen! Vorn an den Pfötchen haben sie weiße Flecke. Ich habe gleich einen Korb geholt und mein Kopfkissen hineingelegt; sie müssen doch warm liegen, die kleinen Dinger!«

Gutsbesitzer Oberamtmann Macket legte den Arm um Ilses Schultern und strich ihr das wirre Lockenhaar aus dem erhitzten Gesicht. Er sah sein Kind mit wohlgefälligen Blicken an, wenn auch Ilses Aufzug durchaus nicht geeignet war, Wohlgefallen zu erregen, besonders jetzt nicht, da fremde Augen ihn musterten. Das abgetragene dunkelblaue Waschkleid, blusenartig gemacht und mit einem Ledergürtel gehalten, mochte wohl recht bequem sein, aber kleidsam war es nicht, und einige Flecke und Risse darin dienten ebenfalls nicht dazu, sein Aussehen zu heben. Die hohen, plumpen Lederstiefel, die unter dem kurzen Kleid hervorblickten, waren voll Staub und eher grau als schwarz. Aber Herrn Macket störte dieser Aufzug nicht; er sah in die fröhlichen braunen Augen seines Lieblings, die so wenig vorteilhafte Kleidung bemerkte er nicht.

Er war im Begriff, sich zu erheben, um den Wunsch seines Kindes zu erfüllen, als ihm seine Gattin, eine vornehme Erscheinung von ruhigem, aber energischem Wesen, zuvorkam. Sie stand auf und trat auf Ilse zu. »Liebe Ilse«, sagte sie freundlich und nahm das Mädchen bei der Hand, »ich möchte dir etwas sagen. Willst du mir auf einen Augenblick in mein Zimmer folgen?«

Ruhig, aber bestimmt waren die Worte gesprochen, und Ilse fühlte, daß ein Widerstand vergeblich sein würde. Ungern folgte sie der Mutter in den anstoßenden Raum.

»Was willst du mir sagen, Mama?« fragte sie und sah Frau Macket trotzig an.

»Nichts weiter, mein Kind, als daß du sofort auf dein Zimmer gehen und dich umkleiden sollst. Du wußtest wohl nicht, daß wir Gäste erwarten?«

 

 

 

 

Emmy von Rhode 15 november 1829 – 7 april 1885)

 

 

 

De Franse schrijfster Madeleine de Scudéry werd geboren op 15 november 1607 in Le Havre. Zie ook mijn blog van 15 november 2008.

 

Uit: Correspondance choisie

 

„Mademoiselle de Scudéry à Monsieur Chapelain. Marseille, 31 janvier 1645.

Monsieur,

Bien que tout ce qui part de Mlle Robineau me soit extrêmement cher, et que, selon mes sentiments, elle augmente le prix des plus précieuses choses du monde lorsqu'elles passent par ses mains, il est toutefois certain que votre lettre m'auroit donné plus de joie si je l'eusse reçue comme une simple marque de votre souvenir, que comme une preuve de votre obéissance pour elle, et je lui suis déjà si redevable de ses propres bien faits, que j'aurois volontiers souhaité qu'elle n'eut point eu de part aux vôtres. Ce commandement que vous dites qu'elle vous a fait de m'écrire, marque si clairement l'absolu pouvoir qu'elle a sur vous et le peu que j'y en ai, que, si je voulois, j'aurois quasi autant de sujet de me plaindre de l'honneur que vous m'avez fait, que de vous en remercier; car enfin, une personne à qui vous devez la connoissance de Mlle Robineau ne devoit point lui devoir la grâce que vous m'avez fait de m'écrire. Je sais qu'elle a plus de mérite que moi, et qu'ainsi vous la devez plus estimer; mais cela n'empêche pas qu'il n'y ait quelque injustice que vous ne vous souveniez de moi que lorsqu'elle vous le commande. Enfin, Monsieur, lorsque vous me voudrez faire cet honneur, écoutez votre inclination, et n'écoutez plus Mlle Robineau; donnez-moi vos sentiments tout purs sans les mêler avec les siens, et souvenez-vous de moi pour l'amour de moi et non pour l'amour d'elle. Vous trouverez peut-être que j'ai beaucoup d'orgueil pour avoir si peu de mérite; mais souvenez-vous que l'amitié a ses délicatesses et ses jalousies aussi bien que l'amour, et que celle que j'ai pour vous est trop noble et trop généreuse pour recevoir vos civilités d'une autre main que de la vôtre, et pour prendre part à des choses où elle n'en a point . Je ne m'étonne pas, toutefois, si vous aviez tant de peine à vous résoudre de m'écrire; car puisque mes amis vous montrent toutes mes lettres, vous avez raison de craindre d'en recevoir de semblables. Je leur voudrois un grand mal d'en user ainsi, si ce n'étoit que sachant bien qu'elles ne le font ni par manque de connoissance ni par malice, il faut de nécessité que la seule amitié les aveugle, et que, parce qu'elles prennent plaisir que je leur dise que je les aime, elles se laissent persuader que je le leur dis de bonne grâce. Pour vous, Monsieur, qui n'avez pas cet aveuglement qui m'est si avantageux, vous avez voulu vous défendre de recevoir de mes lettres autant que vous avez pu; mais, pour me venger de vous, je vous déclare que quand même Mlle Robineau me le défendroit, je ne laisserois pas de vous écrire et de vous assurer qu'elle n'est pas tant votre servante que je le suis. »

 

 

 

 

Madeleine de Scudéry (15 november 1607 – 2 juni 1701)

 

 

 

 

 

De Nederlandse humanistische dichter Janus Secundus, voluit Janus Secundus Nicolai Hagiensis, (eigenlijk Jan Everaerts) werd geboren in werd geboren in Den Haag op 15 november 1511. Zijn bijnaam Secundus kreeg hij omdat 15 november een feestdag was voor de martelaar Secundus. Johannes Secundus was één van achttien kinderen, van wie een aantal vroeg gestorven is. Ondanks zijn korte leven laat Secundus een grote en uiteenlopende hoeveelheid aan werken na. Secundus dankt zijn roem aan zijn liefdesgedichten. Het meest bekend tegenwoordig zijn zijn Basia, ‘Kusgedichten’. Dit boek bestaat uit negentien relatief korte gedichtjes over het kussen, waarin Secundus kuspartijen met zijn Spaanse geliefde Neaera beschrijft. Bij het lezen van de Basia denkt men meteen aan de klassieke liefdesdichter Catullus, aan wie Secundus zijn inspiratie voor deze kusjesbundel ontleende. Minstens even vermaard zijn Secundus’ drie boeken elegieën. Secundus dichtte voornamelijk in het Latijn, maar er verschenen ook Nederlandse vertalingen van zijn werk.

 

Het eerste kvsken

 

Vertaald door Janus Douza

 

Naer dat vrou Venus had gevoert opt hooch Cythere

Ascanius haer neef, heeft hem, tot rust ter neere,

Int groene gras gestreckt, een Beddeken van kruijt

En bloemkens versch gespreijt, oick al zyn leekens teere

Rontsom met rooskens wit welruijckende besnuijwt;

En vollend' all de plaetz met geuren zoet, vernuijwt,

Deurt aenzien zynder ieucht, int hart de lieve gangen

Van Cynareius brandt, welck noch niet wel gevuijt

Te deghen was. Och God, met wat een groot verlangen,

Hoe dickmael wilde zij haers neefkens hals omvangen;

Hoe dick men hoorden heur: Zulck was Adoon; opheven!

Dan zorgh, van heur nieuw lief te steuren vuyt zyn rust,

Zulx haer te doen verboodt: Minn', en vreet tzamen keven.

Diez zij de Rooskens koel, in plaets van hem gekust

Heeft duijst, en duyzentmael. Ziet, deez terstont te leven

Bestonden deurt gezoen van Venus, oick een lust

Te krijgen in zulck spel, niet zonder reuck, en smaicken

Als deur de koele locht van Zephyrus gevoet:

Welck met een geil geruijsch hem zelven ghingh vermaicken

In Venus lusthof ient. diez zo veel Rooskens goet,

Als met haer oochskens zij, oft mont had kunnen raicken;

 Zo veel men Kuskens zach (wat kan de Liefd niet maicken)

 Dair eijling spruyten voort, en lesschen haeren gloeyt.

 

 

 

 

 

Janus Secundus (15 november 1511 - 1536)

 

 

 

 

Zie voor onderstaande schrijvers ook ook mijn blog van 15 november 2008.

 

De Mexicaanse dichter en schrijver José Joaquín Fernández de Lizardi werd geboren in Mexico-stad op 15 november 1776.

 

De Engelse schrijfster Richmal Crompton Lamburn werd geboren op 15 november 1890 in Lancashire.

15-11-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zweedse schrijfster Astrid Lindgren werd als Astrid Ericsson geboren op 14 november 1907 en groeide op op de boerderij Näs in Vimmerby in Småland. Zie ook mijn blog van 14 november 2006 en ook mijn blog van 14 november 2007 en ook mijn blog van 14 november 2008.

Uit: Michiel van de Hazelhoeve (Vertaald door R. Tornqvist-Verschuur)

„In Bovenbergen in Zuid-Zweden woonde eens een jongen die Michiel heette, Michiel van de Hazelhoeve. Hij was een echte wildebras, en koppig was hij ook. Lang niet zo aardig als jij. Maar hij zag er wel aardig uit, ja, dat toch wel. Als hij tenminste geen keel opzette. Hij had ronde, blauwe ogen, een rond gezicht met appelwangen, en blond, wollig haar. Dat alles maakte zo'n lief kereltje van hem dat je bijna zou denken dat Michiel een engel was. Maar dan had je het mis. Vijfjaar was hij en sterk als een jonge os, en hij woonde op de Hazelhoeve in Bovenbergen. Als hij zijn pet kwijt was, dan riep hij heel hard: Wie zet er m'n pet op m'n kop?" Dan moest iedereen ogenblikkelijk helpen zoeken naar een onooglijk blauw petje met een grote zwarte klep, dat Michiels vader eens in een onbewaakt ogenblik voor zijn zoontje in de stad gekocht had. Michiel was heel erg aan zijn pet gehecht, en als hij 's avonds naar bed ging, dan zei hij tegen zijn moeder: 'Zet mijn pet op m'n kop!' Zijn moeder wilde eigenlijk helemaal niet dat Michiel met zijn pet sliep. Zij vond dat een pet op een plankje in de vestibule thuishoorde. Maar las ze dat zei, ging Michiel als een razende tekeer. Tot aan de andere kant van Bovenbergen kon je hem horen schreeuwen: 'Zet m'n pet op m'n kop!'

Astrid Lindgren (14 november 1907 -  28 januari 2002)

De Amerikaanse journalist en schrijver P.J. O'Rourke werd geboren op 14 november 1947 in Toledo, Ohio. Zie ook mijn blog van 14 november 2006 en ook mijn blog van 14 november 2008.

Uit: Eat The Rich

„So You Die.  Things Still Cost What They Cost.

     It's no use trying to fix prices.  To do so, you must have a product that can't be replaced, and you must have complete agreement among all the people who control that product.  They're greedy or they wouldn't have gotten into the agreement, and they're greedy so they sneak out of it.  This is what was wrong with Paul Samuelson's idea about crop restrictions in Chapter 1, and this is why the members of OPEC are still wandering around in their bathrobes, pestering camels.

     Any good drug dealer can tell you that to ensure a monopoly, you need force.  To ensure a large monopoly, you need the kind of force only a government usually has.  And it still doesn't work. ...

     The government of Cuba, with force aplenty at its disposal, decided that beef cost too much. The price of beef was fixed at a very low level, and all the beef disappeared from the government ration stores.  The people of Cuba had to hassle tourists to get dollars to buy beef on the black market, where the price of beef turned out to be what beef costs.

     When the price of something is fixed below market level, that something disappears from the legal market.  And when the price of something is fixed above market level, the opposite occurs.  Say the customers at suburban Wheat Depot won't pay enough for wheat.  The U.S. government may decide to buy that wheat at higher prices.  Suddenly there's wheat everywhere.  It turns out that people have bushels of it in the attic.  The government is up to its dull, gaping mouth in wheat.  The wheat has to be given away.  The recipients of free wheat in the Inner City Wheatfare Program hawk the wheat at traffic lights, and what they get for it is exactly what people are willing to give.“

P.J. O'Rourke (Toledo, Ohio,  14 november 1947)

De Nederlandse schrijver Jonathan van het Reve werd geboren op 14 november 1983 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 14 november 2008.

Uit: De boot en het meisje

‘Ik pak een glas whisky en loop naar het raam. Rosa staat nog op de tramhalte. Misschien kijkt ze straks wel omhoog. Als ik er een sigaret bij pak en een hoed opzet moet ze lachen. Maar dat durf ik niet, want waarschijnlijk zit Philip beneden ook voor zijn raam naar de tramhalte te kijken. Dat zou een beetje veel worden.
Rosa doet iets met haar telefoon. Ik loop naar de gang en pak de mijn uit mijn jas. Geen bericht. Ik doe het licht uit en loop weer naar het raam. Ze heeft hem alweer weggestopt.’

Jonathan van het Reve (Amsterdam, 14 november 1983)

De Duitse schrijfster Karla Schneider werd op 14 november 1938 geboren in Dresden. Zie ook mijn blog van 14 november 2008.

Uit: Malwida sammelt

»Neun Jahre sind ein gutes Alter, um mit der ersten Sammlung zu beginnen«, hatte Herr Holtei Malwida ermuntert. Malwida Meisenbug war zufällig gerade neun.Um genau zu sein: neun Jahre und sieben Monate. Obwohl der alte Herr Holtei in derselben Gasse wohnte wie die Meisenbugs, hatte Malwida ihn nur vom Sehen gekannt. Dann hatten sie plötzlich angefangen, miteinander zu reden.

Es war am ersten Rollstrumpftag im Jahr gewesen.

Malwida hatte ihre langen braunen Strümpfe bis zu den Knöcheln heruntergerollt. Die Strumpfhalter am Leibchen baumelten lose unter ihrem Rock und die Luft strich ihr um die nackten Beine, ein großartiges Gefühl.Was machte es da schon, dass ihre Großmutter ihr hinterherrief: »Aber nach fünf rollst du sie wieder hoch! Wir haben schließlich erst April,vergiss das nicht.«

Sie standen beide Schlange, Malwida und Herr Holtei, im Hof hinterm Gasthaus »Zum Erbgericht«

und rückten alle paar Minuten einen kleinen Schritt vor.

»Interessantes altes Haus, in dem ihr wohnt«, hatte Herr Holtei das Gespräch eröffnet.

»Hm, ja. Ich glaub, es ist zweihundert Jahre alt oder so. Jedenfalls war es schon alt, als der Vater von meinem Opa es gekauft hat«, gab Malwida Auskunft. Sie fühlte sich geehrt. Bei den Meisenbugs wurde das Haus nie anders genannt als »die Bruchbude«.

»Da lebe ich nun bloß einen Steinwurf entfernt von euch und habe das Haus noch nie von innen gesehen «, setzte Herr Holtei das Gespräch fort. »Habt ihr noch die originalen alten Türen?«

Malwida nickte, etwas unsicher. »Glaub schon.«

»Und wie steht’s mit den … Türklinken?«

Malwida wunderte sich, weshalb die Augen von Herrn Holtei auf einmal so glitzerten. »Klar haben

wir auch Türklinken. Sonst könnte man die Türen ja nicht auf- und zumachen.«

Sie war enttäuscht. Der alte Holtei war wohl doch schon etwas hepphepp. Oder er gehörte zur Sorte

dieser blöden Witzbolde, die dauernd Kinder vergackeiern müssen.

Aber dann ließ Herr Holtei die Katze aus dem Sack: »Du musst wissen, ich bin Sammler. Ich sammle

Türklinken aller Formen, aller Zeitalter und aller Materialien. Ich bin sogar deswegen in den Trümmern

herumgeklettert. Streng verboten, weil natürlich sehr gefährlich. Für jede Türklinke, die ich erbeutete,

hab ich quasi mein Leben aufs Spiel gesetzt.

Aber um die Leidenschaft eines Sammlers zu verstehen, muss man selbst Sammler sein.«

Karla Schneider (Dresden, 14 november 1938)

14-11-2009 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Litouwse schrijfster Jurga Ivanauskaitė werd geboren in Vilnius op 14 november 1961. Zie ook mijn blog van 14 november 2008.

Uit: Placebo (Vertaald door Markus Roduner)

“Am Anfang ein blendend weißer Blitz. Dann ein langer Fall. Ein dumpfer Ton beim Aufprall auf etwas Hartes. Auf den Boden? Doch von wo? Aus dem Himmel? Was war geschehen? Ein Flugzeugabsturz? Wenn ja, wohin ging der Flug und warum hatte sie ihn unternommen? Sie vermochte sich nicht zu erinnern. Tod? Nein, sie dachte, also lebte sie. Aber was waren diese Gedanken schon wert? Von all den in ihrem Leben angehäuften Eindrücken schwirrte nur eine einzige Szene in ihrem Kopf herum. Die Geschichte einer Frau, die den Absturz einer Linienmaschine in der sibirischen Taiga überlebt hatte und einige Tage lang durch den festgeklemmten Sicherheitsgurt an den Sitz gefesselt inmitten von Flugzeugteilen, zerfetzten Bäumen und verwesenden Leichen auf ihre Retter wartete.
Auch Julija saß in einem Sessel. Ihre Knochen fühlten sich an, als wären sie gebrochen, ihr Körper wie aus Gummi. Sie öffnete die Augen. Sie befand sich in einem geschlossenen Raum. Wo war sie? In der Nacht hatte sie einen Tunnel geträumt, so wie ihn nach eigener Aussage die ins Leben zurückgeholten Sterbenden gesehen hatten. Der Traum wirkte absolut real. Julija flog durch einen schmalen, von Dunkelheit erfüllten Korridor, an dessen Ende, wie ein Punkt, wie ein Stern, wie die Sonne, wie eine für alle Ewigkeit angehaltene Atomexplosion, ein Licht strahlte. Julija schoss durch die Spiralwindungen wie eine Kugel durch den Lauf, und bevor sie auf das Ziel aufprallte, auf den gleißenden Lichtschein, erstarrte sie für einen Augenblick.
Das war die ultimative Grenze. Das Seil des Akrobaten. Die Klinge. Hinter ihr breitete sich das undurchdringliche, ohrenbetäubende Dunkel aus, vor ihr gleißte ein überirdisches Licht. Ihr wurde schwindlig. Sie versuchte das Gleichgewicht zu halten, streckte wie eine Seiltänzerin beide Hände aus. Doch wohin hätte sie von hier aus noch stürzen können?
Dann sauste mit wahnwitziger Geschwindigkeit ihr ganzes Leben vor Julijas Augen vorbei, von der ersten Minute, als sie aus ihrer Mutter heraustauchte, bis zum letzten Augenblick gestern, vor dem Einschlafen. Sie war ganz verblüfft darüber, dass so viele Ereignisse, Fakten, Bilder, Menschen, Tiere, Dinge und kleinste Kleinigkeiten in eine Tausendstelsekunde passten.
Sie entsann sich auch eines Geräusches, einem Donnergrollen ähnlich, doch sie wusste nicht, ob es noch vor ihrem Eintauchen in den Tiefschlaf ertönt war oder schon den Anfang des Traums gebildet hatte. Dieses Grollen hatte einen Widerhall in ihrem Kopf ausgelöst wie eine Explosion im Tempel, nach der die Kuppel herabstürzt und alle Betenden unter sich begräbt.
Bis neun Uhr, der Zeit, zu der Julija normalerweise aufstand, blieb noch eine ganze Weile. Deshalb entschloss sie sich, zu duschen, sich zu entkleiden und zu Bett zu gehen. Sie stand auf und streckte sich. Die grellen Farben der Dinge in der trüben Dunkelheit irritierten sie nicht mehr. Sie kontrollierte, ob das Feuer im Kamin wirklich erloschen war. Die Asche verströmte noch Wärme. Sie nahm ein leeres Glas, roch daran, doch sie konnte nicht sagen, was gestern darin gewesen war, Wasser oder Wein.“
 

Jurga Ivanauskaitė (14 november 1961 - 17 februari 2007)

De Egyptische schrijver Taha Hussein werd geboren in Al Minya in Egypte op 14 november 1889. Zie ook mijn blog van 14 november 2006 en ook mijn blog van 14 november 2008.

Uit: An Egyptian Childhood

"So it was in the heart of our friend. He would be a Sufi and practise magic, all the while believing that he was pleasing God and getting our of life the best of its pleasures.

Among the stories brought by the book-pedlars, which were often in the hands of the lads, was one which was an excerpt from The Arabian Nights, and known as the story of Hassan of Basra. This story contained an account of the adventures of a Magician who turned brass into gold, and also an account of that castle which stood behind the mountain on lofty pillars in the air, where-in resided the seven daughters of the Jinn, and whither Hassan of Basra repaired. Then again came the adventures of this man Hassan, telling how he made a long and difficult journey to the abodes of the Jinn. Now among these adventures there was something that filled the lad with admiration, and that was the account of the rod given to this Hassan on one of his journeys, one of the special properties of which was that, if you struck the ground with it, the earth split open and there came forth nine persons to carry out the behests of the possessor of the rod. They were of course Jinn, all-powerful and ethereal, who flew, ran, carried heavy burdens, removed mountains and worked wonders without limit.

The lad was fascinated by this wand, and so greatly desired to get possession of it that he was sleepless at night and perturbed by day. So he began to read books on magic and Sufism and sought among magicians and Sufis for a means of getting hold of it."

Taha Hussein (14 november 1889 – 28 oktober 1973)

Buste door beeldhouwer Farouk Ibrahim

De Italiaanse dichter Aleardo Aleardi werd geboren op 14 november 1812 in Verona. Zie ook mijn blog van 14 november 2006 en ook mijn blog van 14 november 2008.

The Death Of The Year

Ere yet upon the unhappy Arctic lands,

In dying autumn, Erebus descends

With the night's thousand hours, along the verge

Of the horizon, like a fugitive,

Through the long days wanders the weary sun;

And when at last under the wave is quenched

The last gleam of its golden countenance,

Interminable twilight land and sea

Discolors, and the north wind covers deep

All things in snow, as in their sepulchres

The dead are buried. In the distances

The shock of warring Cyclades of ice

Makes music as of wild and strange lament;

And up in heaven now tardily are lit

The solitary polar star and seven

Lamps of the bear. And now the warlike race

Of swans gather their hosts upon the breast

Of some far gulf, and, bidding their farewell

To the white cliffs and slender junipers,

And sea-weed bridal-beds, intone the song

Of parting, and a sad metallic clang

Send through the mists. Upon their southward way

They greet the beryl-tinted icebergs; greet

Flamy volcanoes and the seething founts

Of geysers, and the melancholy yellow

Of the Icelandic fields; and, wearying

Their lily wings amid the boreal lights,

Journey away unto the joyous shores

Of morning.

Aleardo Aleardi (14 november 1812 – 17 juli 1878)

De Deense dichter en schrijver Adam Gottlob Oehlenschläger werd geboren op 14 november 1779 in Vesterbro, Kopenhagen. Hij woonde een groot deel van zijn jeugd op Frederiksberg Slot, waar zijn vader organist was in de slotkerk en later slotbeheerder en waar de koninklijke familie de zomer doorbracht. Na afronding van zijn schoolopleiding in 1796 probeerde hij een carriere als toneelspeler, maar zonder groot succes. Hierna ging hij rechten studeren aan de universiteit van Kopenhagen.

Van 1805 tot 1810 ondernam hij een lange reis door Europa, gesubsidieerd door de Deense koning.

In 1810 werd Oehlenschläger door de koning benoemd tot professor in de esthetiek aan de universiteit van Kopenhagen. Eindelijk had hij een vast inkomen. De winters werden gebruikt om voordrachten te houden op de universiteit, ‘s zomers werd er geschreven. Oehlenschläger debuteerde in december 1802 met een bundel gedichten met de titel: Digte (1803). Met deze bundel kwam de romantiek binnen in de Deense literatuur. Oehlenschläger werd tot deze gedichten geïnspireerd door de Deense  natuurwetenschapper en filosoof Henrik Steffens, die op zijn beurt weer was geïnspireerd door de Duitse romantiek met namen als Fichte, Schelling en de broers Schlegel

Uit: Hakon Jarl

Hakon:

Der Ziel ist nah! Der Tag wird aber grau,

Die Wurzel biegt sich unterm Abendthau.

(Wie Eiwin Skaldaspilders Lied uns sagt.)

Mein schwarzes Haar wird häufig schon gemischt

Mit weifien Locken. Gib mir deine Hand!

Sonst drückt' ich so, dafi aus den Nägelwurzeln

Das Blut heraussprang wie der Saft aus Birnen.

Sag mir aufrichtig, hast du es gefiihlt?

Thorer:

Der stärkste Händedruck darf keinen Mann

Zum Aechzen zwingen.

Hakon:

Meiner war nicht stark.

Das sagst du nur, urn mich zu trosten. Siehst du?

Wie meine Stirn' von Runzeln durchgepflügt?

Thorer:

Männliche Runzeln sind des Helden Zier.

Hakon:

Doch Norwegs Mädchen mogen sie nicht leiden.

Kurz Freund! ich werde alt, und drum will ich

Die Abendstunde noch geniefien. Klar

Soil meine Sonne sinken. Weh der Wolke

Die ihren Purpurglanz verdunkeln will!

Portret door J. C. Lund

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 14 november 2008.

De Zwitserse schrijver Jakob Schaffner werd geboren op 14 november 1875 in Basel.

De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Herbert Zand werd geboren op 14 november 1923 in Knoppen.

14-11-2009 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Peter Härtling is geboren op 13 november 1933 in Chemnitz. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2008.

Uit: Nachgetragene Liebe

Mein Vater hinterließ mir eine Nickelbrille, eine goldene Taschenuhr und ein Notizbuch, das er aus

grauem Papier gefaltet und in das er nichts eingetragen hatte als ein Gedicht Eichendorffs, ein paar bissige Bemerkungen Nestroys und die Adressen von zwei mir Unbekannten. Er hinterließ mich mit einer Geschichte, die ich seit dreißig Jahren nicht zu Ende schreiben kann. Ich habe über ihn geschrieben, doch nie von ihm sprechen können.

Ich bin fünf und aufgebrochen zu einer großen Reise. Ich habe ein Ziel, wie ich es von den Erwachsenen kenne, die verreisen und schon wissen, wo sie ankommen werden. Sonst, wenn ich mit dem Dreirad unterwegs bin, folge ich Geräuschen, entdecke Gärten, Wege und Höfe, lasse mich von einem streunenden Hund führen und vergesse manchmal mein Vehikel, zwänge mich durch eine Hecke oder klettere über einen Zaun, um einen Truthahn zu reizen oder ein angepflocktes Lamm im Kreis zu treiben. Jetzt weiß ich, wohin ich will: Mit dem Dreirad nach Burgstädt, auf der Straße, die an unserem Haus vorbeiführt und von Pappeln gesäumt ist, die, so weit ich sehen kann und sie schon ausprobiert habe, gerade wie ein Lineal auf Burgstädt zeigt, das bei klarem Wetter am Horizont

sichtbar wird, vielleicht auch nur, weil ich weiß, daß es dort sein soll, wie ein Name, den Tante Ella, die sich überall auskennt, an den Himmelsrand gesteckt hat. Ich sorge vor, stopfe eine Semmel und einen Apfel in die Provianttasche, hänge sie mir um und fahre mit dem Dreirad los. Kein Ruf hält mich auf. Mutter ist nicht da.

Es ist heiß. Die Straße wird zur Straße, wirft Buckel gegen die Räder, droht mit Löchern und Rinnen,

wehrt sich mit Staub, kein leuchtendes Band mehr, sondern eine kahle, schrundige Landschaft, viel zu

breit und immer zu nah. Der Staub verklebt die Nase, kitzelt im Hals. Wenn ein Auto mich überholt, halte ich an, stehe auf, hebe das Dreirad zwischen den gespreizten Beinen, weiche mit ein paar Schritten bis an den Rand des Straßengrabens aus, kneife die Augen, presse die Lippen zu, und wenn ich wieder atme, bäckt sich der Staub am Gaumen fest. Er schmeckt nicht nach Erde und nicht nach Luft. Ich schaue zu den Wipfeln der Pappeln hoch, wo der Wind die Blätter rauft, und wundere mich, daß hier unten sich nichts bewegt, der Wind nicht überall ist.

Bis zu der Abzweigung zum Gutshof und dem Ententeich in der Mulde sind wir an einem Sonntag zu

Fuß gegangen, und es war mir schon zuviel gewesen. Hier könnte ich noch umkehren und auf der andern Straßenseite heimfahren.“

De Spaanse schrijver José Carlos Somoza werd geboren in Havana, Cuba op 13 november 1959. Zie ook mijn blog van 13 november 2008.

Uit: The Athenian Murders (Vertaald door Sonia Soto)

“The corpse lay on a fragile birch-wood litter. The torso and belly were a confusion of splits and tears crusted with congealed blood and dried mud, but the head and arms appeared unblemished. A soldier pulled aside the corpse's robes for Aschilos to examine it. Onlookers gathered, slowly at first, then in great numbers, forming a circle around the macabre remains. A cold shiver ran over Night's blue skin, and the golden manes of the torches, the dark edges of the chlamyses, and the thick horsehair crests on the soldiers' helmets waved in the Boreas. Silence had open eyes: All gazes followed Aschilos's movements as he performed the terrible examination. As gently as a midwife, he parted the lips of the wounds, then probed the horrific cavities with meticulous attention, like a reader sliding his finger over inscriptions on papyrus. His slave held a lamp over him, shielding it from the buffeting wind with his hand. All were silent save old Candaulus. When the soldiers had appeared with the corpse, he had started shouting in the middle of the street, waking the neighborhood, and there now remained a faint echo of his earlier raving. He limped around the circle of onlookers, apparently unaffected by the cold, though nearly naked, dragging his withered left foot ? a blackened satyr's hoof. He held out reedy, emaciated arms, leaning on the others' shoulders, crying, "Look at him! He must be a god! This is how the gods descend from Olympus! Don't touch him! Didn't you hear me? He's a god . . . Swear your allegiance, Callimachus! You, too, Euphorbus!"

A great mane of white hair grew untidily on his angular head like an expression of his madness. It waved in the wind, half-covering his face. But the crowd paid him little attention ? people preferring to look upon the corpse rather than at the madman.

The captain of the border guard emerged with two of his men from the nearest house, replacing his long-maned helmet: He believed it appropriate that he should display his military insignia in public. He peered through his dark visor at the gathered crowd. Noticing Candaulus, he gestured dismissively, as if brushing away a bothersome fly.

"Silence him, by Zeus," he said, not addressing any of the soldiers in particular.

One of them approached the old man and, raising his lance, with a single horizontal blow, struck the wrinkled papyrus of his abdomen. Candaulus gasped midsentence and doubled up soundlessly, like hair flattened in the wind. He lay writhing and whimpering on the ground. The crowd was grateful for the sudden quiet.“

De Nederlandse dichter, journalist en columnist Nico Scheepmaker werd geboren in Amsterdam op 13 november 1930. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2007 en ook mijn blog van 13 november 2008.

Ik ben het moe een mens te zijn

Ik ben het moe een mens te zijn.
Hoeveel eenvoudiger leeft steen,
of aarzelloos de tarwebloem,
ook zonder tranen, geloof ik.

De tarwebloem is nooit verliefd
op ’t onweer of de dageraad;
zij kent alleen het leven sec
en denkt er nauwelijks over na.

Kan iemand zo gelukkig zijn?
Ben je gelukkig, tarwebloem?
Je huilt niet, maar ik vraag me af
waar je het lachen hebt verleerd.

Misschien zijn tarwebloemen doof
en horen zo de nachtbij niet
die als een minnaar in haar slaap
en angst en vreugdevuur verwekt.

Misschien zijn tarwebloemen blind
en zien zij niet hoe schaamteloos
de wind in ’t volle licht der zon
haar rokken opwaait tot de bron...

Ik ben het moe een mens te zijn,
maar ook een steen is niet je dat,
en wat de tarwebloem betreft:
zij lapt de liefde aan haar laars

en staat rechtop alleen te zijn
ook als het warm is in april
en iedereen liever liggen wil.
Een bloem is niet mobiel genoeg...

Ik zoek iets met en zonder pijn:
een meisje om samen mens te zijn.

Nico Scheepmaker (13 november 1930 - 5 april 1990)

De Nederlandse schrijfster  Inez van Dullemen werd op 13 november 1925 geboren en groeide op in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 13 november 2006 en ook mijn blog van 13 november 2008.