|
De Vlaamse dichter, schrijver en essayist Stefan Hertmans werd geboren in Gent op 31 maart 1951. Zie ook alle tags voor Stefan Hertmans op dit blog.
Zijn troost
Men maakt een dier dood
in de nacht; iets kleins en
wilds wordt in de struiken
omgebracht.
Omdat hij stemmen hoorde,
dacht hij dat het volstond
als men geloofde;
maar even later huilt verschrikking
in een gracht.
Men heeft je niets beloofd bij
de geboorte;
maar overlast, het roken en het
drinken tot in de ochtend,
de volle maan die van de lucht afglijdt
en scherven in je armen -
je hebt die dingen zelf bedacht,
verwacht dus ook maar
geen erbarmen.
Zoals je thuis tikt
Dat het niet aanklinkt
maar er is, als regen,
waaiend over de toetsen
die tegen je spreken.
Lichte hagel, scherp
als nagels, klinkt er nu
en dan in mee.
Geduld, als je op snelheid
komt, een hoger ritme
dat het hart kalmeert
en alles - bomen groeien
door het raam, de glasgordijnen
ademen als een dier -
wordt daarin opgenomen:
je handen, snel als wolken
in september, tikkend
op een zwart klavier.
Verwensing van geluk
Je hebt het hart niet
om de stenen te begeren;
maar stenen dauwen
als je loopt.
Het huis heeft licht gedronken.
Wankelend komen stemmen
in de oren, de messen
zwellen scherp op snee.
Plots helt je lichaam iets te ver.
Ik ben dit niet gewend,
dit snikken van je harde
armen, dit warme klauwen
in mijn hals
De bloemen gillen roze.
We slapen ons voorbij.
Stefan Hertmans (Gent, 31 maart 1951)
De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac, tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook alle tags voor Octavio Paz op dit blog.
As One Listens To The Rain
Listen to me as one listens to the rain,
not attentive, not distracted,
light footsteps, thin drizzle,
water that is air, air that is time,
the day is still leaving,
the night has yet to arrive,
figurations of mist
at the turn of the corner,
figurations of time
at the bend in this pause,
listen to me as one listens to the rain,
without listening, hear what I say
with eyes open inward, asleep
with all five senses awake,
it's raining, light footsteps, a murmur of syllables,
air and water, words with no weight:
what we are and are,
the days and years, this moment,
weightless time and heavy sorrow,
listen to me as one listens to the rain,
wet asphalt is shining,
steam rises and walks away,
night unfolds and looks at me,
you are you and your body of steam,
you and your face of night,
you and your hair, unhurried lightning,
you cross the street and enter my forehead,
footsteps of water across my eyes,
listen to me as one listens to the rain,
the asphalt's shining, you cross the street,
it is the mist, wandering in the night,
it is the night, asleep in your bed,
it is the surge of waves in your breath,
your fingers of water dampen my forehead,
your fingers of flame burn my eyes,
your fingers of air open eyelids of time,
a spring of visions and resurrections,
listen to me as one listens to the rain,
the years go by, the moments return,
do you hear the footsteps in the next room?
not here, not there: you hear them
in another time that is now,
listen to the footsteps of time,
inventor of places with no weight, nowhere,
listen to the rain running over the terrace,
the night is now more night in the grove,
lightning has nestled among the leaves,
a restless garden adrift-go in,
your shadow covers this page.
Octavio Paz (31 maart 1914 – 19 april 1998)
De Nederlandse schrijver Asis Aynan werd geboren in Haarlem op 31 maart 1980. Zie ook alle tags voor Asis Aynan op dit blog.
Uit: Gebed zonder eind
“Ik stopte met zwemmen. Ik had mijn ademhaling door de krachtsinspanning niet meer onder controle. Het koude water van het IJ voelde als een ijsdeken. Mijn spieren verkrampten. Ik voelde mijn lichaam niet meer. Ik wachtte op de paniek, maar die kwam niet. Ik kon niets meer doen. Voor het eerst in mijn leven was ik de controle kwijt, maar in plaats van angst en schrik werd ik vervuld door een gevoel van tevredenheid. Het is goed zoals het is hoorde ik me zeggen. Daar, op het midden van het IJ accepteerde ik dat het toeval de vader en de moeder is van het lot. Er verscheen een lach op mijn mond. Ik was op het punt beland waar ik wilde zijn. Ik was weer klaar voor de liefde. Ik was klaar voor de samenloop van omstandigheden die geen reden kent.”
Asis Aynan (Haarlem, 31 maart 1980)
De Vlaamse dichter en muzikant MartijnTeerlinck werd geboren op 31 maart 1987 in Lendelede. Zie ook alle tags voor Martijn Teerlinck op dit blog.
Mijn
ik had een luchtfamilie
met haar van graan en sikkels van handen
ze woonden in een land van wind
het land waar men mij uittrok
door de grond van mijn gezicht te kloppen
ik werd een mijn
de steengang van mijn hemelbloed
en mijn ogen werden niet witter mijn gezicht alleen
steeds minder een gezicht
ik werd vader van een neergedaald geslacht
met haar van gruis en handen van houwelen
ze wonen in een land van as
zij lopen op mij af met achterhoofd vooruit
terwijl zij zeggen:
er zijn dikke wolken in ons opgestegen
die ons langzaam aan het vullen zijn
de as zal straks langs ons gezicht en onze ribben lopen dus
zet ons toch weer rechtop
en was toch onze ruggen schoon
maar daarvoor heeft mijn stem te weinig licht gezien
en als ik ‘s ochtends opstijg uit mijzelf
klop ik het stof nog altijd van mijn schouders
Martijn Teerlinck (31 maart 1987 – 10 december 2013)
De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco, pseudoniem van Sara Minco, werd geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook alle tags voor Marga Minco op dit blog.
Uit: Meneer Frits en andere verhalen uit de vijftiger jaren
“Hij vond dat hij iets nuttigs moest doen in de maatschappij, maar zijn ware ambitie lag op ander terrein. Al lange tijd was meneer Frits vervuld van een groot projekt, dat achter in zijn tuin werd uitgevoerd. Daar groeven twee tuinlieden voor hem een gat, dat een geweldige diepte gekregen zou hebben als ze er niet met de pet naar hadden gegooid. Maar hun gelanterfant ontging meneer Frits. Het was hem altijd weer een intens genoegen over de rand van de kuil omlaag te kijken. Hij kreeg dan een gevoel van macht. Niet alleen deze tuin is van mij, dacht hij, maar ook alle grond daaronder, tot aan Australië toe.
‘Het is allemaal van mij,’ kon hij bewogen mompelen. ‘Hoe dieper het gat wordt, hoe meer diepte ik in eigendom heb. En als we eenmaal de andere kant van de aarde bereikt hebben zeg ik tegen zo'n australische schapenfokker: Goedendag. Hier ben ik. Dit gat is van mij.’
Nu hij telefoon had openden zich weer nieuwe mogelijkheden. Hij stelde zich voor mettertijd ook een telefoonkabel in het gat te laten aanleggen en een toestel mee naar de andere kant te nemen, zodat hij geregeld met juffrouw Plogge in verbinding kon blijven. Ze moest eindelijk eens leren met het apparaat om te gaan.
‘Bel iedereen maar op,’ zei hij gul tegen haar. ‘Vooruit, ga je gang.’ Ze wist niet wie ze bellen moest. ‘Ik heb geen familie, ik heb geen kennissen. En dan nog, wat zou ik moeten zeggen?’
‘Bel de bakker en bestel een brood,’ opperde meneer Frits.
‘Hij is toch al geweest vanmorgen,’ zei ze. ‘We hebben brood genoeg.’
‘De kruidenier! Bel de kruidenier.’
‘Waarom zou ik?’ vroeg ze. ‘De provisiekast zit nog vol.’
Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)
De Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas werd geboren in Barcelona op 31 maart 1948. Zie ook alle tags voor Enrique Vila-Matas op dit blog.
Uit: Bartleby & Co. (Vertaald door Jonathan Dunne)
“Of the writers of the No, what we might call the scriveners' section is one of the strangest and the one that perhaps affects me the most. This is because, twenty-five years ago, I personally experienced the sensation of knowing what it is to be a copyist. And I suffered terribly. I was very young at the time and felt very proud to have published a book on the impossibility of love. I gave my father a copy without foreseeing the troublesome consequences that this would have for me. A few days later, my father, annoyed at what he perceived in my book to be a record of offences against his first wife, obliged me to write a dedication to her in the copy that I had given him, which he himself dictated. I resisted such an idea as best I could. Literature was precisely - the same was true for Kafka - the only means I had to try to become independent of my father. I fought like a madman not to have to copy what he wanted to dictate to me. But finally I gave in, it was dreadful to feel that I was a copyist under the orders of a dictator of dedications.
This incident had such a negative impact on me that I did not write anything for twenty-five years. Not long ago, a few days before hearing that Mr Bartleby was in a meeting, I read a book that helped reconcile me to my condition as a copyist. I believe that the laughter and enjoyment I derived from reading Institute Pierre Menard helped pave the way for my decision to be rid of the old trauma and go back to writing.
Institute Pierre Menard, a novel by Roberto Moretti, is set in a secondary school whose pupils are taught to say "no" to over a thousand proposals, ranging from the most ludicrous to the most attractive and difficult to turn down. The novel is written in a jocular vein and is a very clever parody of Robert Walser's Jakob von Gunten. In fact Walser himself and the scrivener Bartleby are among the school's pupils. Nothing much happens in the novel, except that, by the time they have completed their studies, all the pupils have been transformed into consummate and cheerful copyists.”
Enrique Vila-Matas (Barcelona, 31 maart 1948)
De Nederlandse dichter Rob Boudestein werd geboren op 31 maart 1947 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Rob Boudestein op dit blog.
Quattro stagioni: Lente
Door almaar korten van de nachten,
getjielp, getjiftjaf en gefluit
– altijd te vroeg, te schel, te luid –
ontstaan er voorjaarsmoeheidsklachten.
Ook bloemgevoos is desastreus.
De lentekriebels? Aan me neus!
Door hooikoorts raak ik bar van slag.
Toch zie ik naar de lente uit,
want ergens in april besluit
het vrouwvolk: heden rokjesdag!
Rob Boudestein (Den Haag, 31 maart 1947)
Den Haag, Grote Markt
De Roemeense dichter en essayist Nichita Stănescu werd geboren op 31 maart 1933 in Ploieşti. Zie ook alle tags voor Nichita Stănescu op dit blog.
Public clock with statues
The stones open an eye of stone,
the bones open an eye of bone.
Each dog has a snout in place of its eyes, and barks
from three snouts, generously.
It's a constant transforming of eyes in the air.
The eye of the cat turns into leaves.
The leaves murmur a sweet lament
in the sockets of the mother cats.
My eyes remain open and misted.
My eye blinks in the town council tower,
and suddenly I sense in my sockets,
with infant in arms, the statues of Mary.
Vertaald door Thomas Carlson en Vasile Poenaru
Nichita Stănescu (31 maart 1933 – 13 december 1983)
Zie voor nog meer schrijvers van de 31e maart ook mijn blog van 31 maart 2013 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.
|
