Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
He'd taken great care writing the invitations. Now all he had to do was address the last envelope, to his closest friend, Piet Van Saal. But he couldn't. He felt as though two leaden talons had alighted on his shoulders, determined to wrench him from his task.
He sat there for quite some time, his head lolling against the headrest of his swivel chair. Laxity suited him. Then, slowly, demurely, he opened his eyes. And once again leaned toward the desk, trying to fool fate. He looked left and right, furtively--like a common criminal--and took up his pen. But he could get no further than the S of Senor. A fine, elegant capital S, like a meat hook. And on it he hung what remained of his body (fatigue) and soul (exasperation).
Thus, Op Oloop was convinced yet again that it was simply impossible for him to act contrary to his nature. "SUNDAY: WRITING, BETWEEN 7:00 AND 10:00 A.M." That was the rule. When life is as ordered as a mathematical equation, you can't just skip a digit whenever you feel like it. Op Oloop was entirely incapable of any impromptu act that might violate the pre-established norms of his routine, even such a trivial, graphical act as addressing an envelope he'd already begun while still within the allotted time.
"Oh well. I'll see him in person," he consoled himself. Op Oloop was method personified--an accomplished executioner of spontaneity: method made word; all his hopes, desires, feelings channeled into the vessel of method. He was method incarnate: undisturbed by even the tiniest rogue impulse, the littlest leap or bound--be it spiritual or carnal. How could he break that rhythm? How could he alter that flow?
There now is your insular city of the Manhattoes, belted round by wharves as Indian isles by coral reefs- commerce surrounds it with her surf. Right and left, the streets take you waterward. Its extreme downtown is the battery, where that noble mole is washed by waves, and cooled by breezes, which a few hours previous were out of sight of land. Look at the crowds of water-gazers there.
Circumambulate the city of a dreamy Sabbath afternoon. Go from Corlears Hook to Coenties Slip, and from thence, by Whitehall, northward. What do you see?- Posted like silent sentinels all around the town, stand thousands upon thousands of mortal men fixed in ocean reveries. Some leaning against the spiles; some seated upon the pier-heads; some looking over the bulwarks of ships from China; some high aloft in the rigging, as if striving to get a still better seaward peep. But these are all landsmen; of week days pent up in lath and plaster- tied to counters, nailed to benches, clinched to desks. How then is this? Are the green fields gone? What do they here?
But look! here come more crowds, pacing straight for the water, and seemingly bound for a dive. Strange! Nothing will content them but the extremest limit of the land; loitering under the shady lee of yonder warehouses will not suffice. No. They must get just as nigh the water as they possibly can without falling And there they stand- miles of them- leagues. Inlanders all, they come from lanes and alleys, streets avenues- north, east, south, and west. Yet here they all unite. Tell me, does the magnetic virtue of the needles of the compasses of all those ships attract them thither?
Once more. Say you are in the country; in some high land of lakes. Take almost any path you please, and ten to one it carries you down in a dale, and leaves you there by a pool in the stream. There is magic in it. Let the most absent-minded of men be plunged in his deepest reveries- stand that man on his legs, set his feet a-going, and he will infallibly lead you to water, if water there be in all that region. Should you ever be athirst in the great American desert, try this experiment, if your caravan happen to be supplied with a metaphysical professor. Yes, as every one knows, meditation and water are wedded for ever.
Herman Melville (1 augustus 1819 - 28 september 1891)
auch die harten schwarzen knospen, auch die säumigen knospen öffnet das licht.
auch die schönen weißen blüten, auch die duftenden blüten zerstreut der wind.
auch die schönen grünen blätter, auch die sonnigen blätter zerreibt der wind.
auch die alten großen bäume, auch die beständigen bäume bricht die zeit.
sommerlied
wir sind die menschen auf den wiesen bald sind wir die menschen unter den wiesen und werden wiesen, und werden wald das wird ein heiterer landaufenthalt
Did I tell you she was raped? And not by the man she stabbed? If you could do . . . something--I couldn't remember what--then you'd be able to do something else. I couldn't remember that, either. I knew it was the poem they quote at commencements and at civic-awards ceremonies in small upstate communities like mine. I remembered the rhythm of its lines, but I couldn't remember the words. My head was a hive of half-remembered words, tatters of statement, halves of stories, the litter of alibis, confessions, supplications, and demands, the aftereffects, perhaps, of the time I spent standing beside my grown, or half-grown, ungrown, ingrown child in a courtroom. She trembled, and I tried to situate myself, standing as we were before the clerks' desk, which was before and below the bench of the judge, so that she could lean her thin, shivering body on mine, at least a shoulder or forearm, at least the comfort I could offer with the heft of my hand against the hard, cold, bony fingers of hers. But she would not accept the heat of my flesh or the weight I wished she might prop herself on. The trial for the crime had never taken place, because our lawyer convinced us--Alec, my daughter, and me--that she should plead nolo contendere: guilty, in a word. She had, as they say, copped a plea. She'd bargained down. She and the victim and the Manhattan district attorney's office had agreed to change the shape of events. We would say that Alec did not incise three small cuts in the skin of Victor Petrekis's face with a stainless-steel pocket knife brought to her from England by her father when she was small. She and our lawyer, Petrekis and the assistant district attorney, had constructed a language to make her crime the attempt of the deed she had in fact done. And we were before the judge to hear the sentence he would pass.
Frederick Busch (1 augustus 1941 23 februari 2006)
Vader was bang voor vrolijkheid. Hij was vooral bang voor spot. Hij was bang dat iemand zou zeggen dat de mens van de aap afstamt. Of dat de aarde veel ouder is dan vierduizend jaar. Of dat er iemand zou vragen hoe Noach aan zijn ijsberen was gekomen. Of dat er iemand zou vloeken. Vader was als de dood. Moeder keek naar vader om. Kom toch jongen, gebaarde ze. Kom er toch gezellig bij zitten. Hij kon het niet. Hij durfde niet bij de mensen te horen. Hij draaide zich om en sloot zich op in het zijkamertje. Thomas zag dingen die andere mensen niet zagen. Hij wist niet hoe dat kwam, maar het was altijd zo geweest. Hij zag vader dwars door de muur heen. Achter zijn bureau. Alleen. Thomas voelde zich raar in zijn buik. Hij dacht dat hij een nijlpaard had ingeslikt, maar even later begreep hij dat het medelijden was.
O! say can you see, by the dawn's early light, What so proudly we hail'd at the twilight's last gleaming, Whose broad stripes and bright stars through the perilous fight, O'er the ramparts we watch'd, were so gallantly streaming? And the rockets' red glare, the bombs bursting in air, Gave proof through the night that our flag was still there -- O! say, does that star-spangled banner yet wave O'er the land of the free, and the home of the brave? On the shore, dimly seen through the mists of the deep, Where the foe's haughty host in dread silence reposes, What is that which the breeze o'er the towering steep, As it fitfully blows, half conceals, half discloses? Now it catches the gleam of the morning's first beam, In full glory reflected now shines on the stream -- 'Tis the star-spangled banner, O! long may it wave O'er the land of the free, and the home of the brave.
Francis Scott Key (1 augustus 1779- 11 januari 1843)
zoals regen zoekt een natuurlijk versmelten en planten hun aarde ten zeerste bevroeden
zo drijvend op een lange zijden zeewind blies jij in mijn gebied je oevers, mistiger, heb jij verdriet voortdurend op mij ingesproken zoals ook regen steeds zoekt een natuurlijk versmelten.
en groeit nu dit bitter stromen rustiger, zijns ondanks, en opgesierd met vreemde dingen van het maanspel - het blijft mijn grondwater van dagelijks versterven en jij en ik is dood en verder machteloos.
Romantische herfst
schimmig vanavond jaagt die mist de velden de maan sluipt terug in dodelijke bomen
nu is de grote rafelaar gekomen een herfst een doodgaan een gekwelde smeekstem hoor... ademend beweegt de aarde van heimwee om mensen te bezetten met een adem van verdriet om koeien zwaar en zwijgend in zich vast te zetten als schepen, vastgegroeid aan het lichaam van de zee of de dood, levend aan het gezicht van de mensen, mééademend, méésprekend.
Iets
Het leven je zou het je moeten kunnen herinneren als een buitenlandse reis en er met vrienden of vriendinnen over na moeten praten en zeggen Het was toch wel aardig, het leven, en flarden zien van vrouwen, geheimen en landschappen
en dan tevreden achteroverleunen maar doden kunnen niet achteroverleunen.
Est-ce que c'est dla patience ou est-ce qu'on sait faire le dos rond Est-ce que c'est l'expérience que nous ont enseigné nos darrons Et ce qu'on a tous compris c'est que la vie repose toujours sur l'enchainement des opposés Après chaque nuit il va faire jour Partant de cette évidence d'une volonté naïveté On sait qu'après chaque inquiétude viendra l'instant de sérénité Comme si à l'échelle d'une vie les choses devaient s'équilibrer Après l'orage les éclaircies aucun ciel ne reste encombré Alors on s'est imprégné de cette capacité d'adaptation Pour encaisser les coups on a su entrer en mode mission On sait que les tunnels ont une fin dans chaque moment de lucidité Et que nos efforts ne sont pas vains quand la vie passe à l'heure d'été
J'ai eu pas mal de patience et j'ai dû faire le dos rond Pour traverser en silence toutes les journées peintes en marron J'ai gardé l'envie de croire ou j'ai toujours cru à l'envie J'ai refusé de concevoir un présent cruel à vie Comme le destin doit être aidé j'ai avancé l'aiguille d'un tour Je suis passé à l'heure d'été pour aller rejouer dans la cour Comme le boxeur après le gong et le taulard après dix ans Comme le civil après les bombes après la lutte on est vivants Vivants pour sentir le soleil et la nuit tombe de plus en plus tard Et ya d'la lumière de plus en plus longtemps dans nos espoirs C'est vrai qu'on a passé l'hiver à donner des grands coups d'épée Dorénavant la route est claire on est passé à l'heure d'été
Grand Corps Malade (Le Blanc-Mesnil, 31 juli 1977)
The maid had run screaming down the hill into the village and roused as many people as she could. "Lying there with their eyes wide open! Cold as ice! Still in their dinner things!" The police were summoned, and the whole of Little Hangleton had seethed with shocked curiosity and ill-disguised excitement. Nobody wasted their breath pretending to feel very sad about the Riddles, for they had been most unpopular. Elderly Mr. and Mrs. Riddle had been rich, snobbish, and rude, and their grown-up son, Tom, had been, if anything, worse. All the villagers cared about was the identity oftheir murderer for plainly, three apparently healthy people did not all drop dead of natural causes on the same night. The Hanged Man, the village pub, did a roaring trade that night; the whole village seemed to have turned out to discuss the murders. They were rewarded for leaving their firesides when the Riddles' cook arrived dramatically in their midst and announced to the suddenly silent pub that a man called Frank Bryce had just been arrested.
"Frank!" cried several people. "Never!" Frank Bryce was the Riddles' gardener. He lived alone in a rundown cottage on the grounds of the Riddle House. Frank had come back from the war with a very stiff leg and a great dislike of crowds and loud noises, and had been working for the Riddles ever since.
In the brutal nights we used to dream Dense violent dreams, Dreamed with soul and body: To return; to eat; to tell the story. Until the dawn command Sounded brief, low 'Wstawac' And the heart cracked in the breast.
Now we have found our homes again, Our bellies are full, We're through telling the story. It's time. Soon we'll hear again The strange command: 'Wstawac'
Shema
You who live secure In your warm houses Who return at evening to find Hot food and friendly faces:
Consider whether this is a man, Who labours in the mud Who knows no peace Who fights for a crust of bread Who dies at a yes or a no. Consider whether this is a woman, Without hair or name With no more strength to remember Eyes empty and womb cold As a frog in winter.
Consider that this has been: I commend these words to you. Engrave them on your hearts When you are in your house, when you walk on your way, When you go to bed, when you rise. Repeat them to your children. Or may your house crumble, Disease render you powerless, Your offspring avert their faces from you.
Es regnete. Und das mitten in den Sommerferien. Was für ein sinnloser Tag! Ich hockte am Hauptbahnhof herum, um mir ein paar Euro zusammenzuschnorren, und war supermüde, weil ich in der Nacht kaum ein Auge zugemacht hatte. Außerdem knurrte mein Magen so laut, dass er sogar den prasselnden Regen übertönte. Ich träumte von einem schönen, saftigen Burger-Menü mit einer gigantischen Portion Pommes und einer prickelnd kalten Coke.
Das Problem war, dass ich keinen einzigen Cent in der Tasche hatte, und es sah nicht so aus, als würde sich daran allzu bald etwas ändern. In meinem Cap, das ich vor mich auf den Bürgersteig gelegt hatte, hatte seit Stunden nicht eine einzige Münze geklingelt. Bei dem Mistwetter
verschwendeten die Leute keinen Gedanken an einen hungrigen, durchnässten Punk, der schlecht gelaunt auf dem Gehsteig herumlungerte.
Natürlich hätte ich nach Hause gehen und den Kühlschrank meiner Mutter plündern können. Aber dazu hatte ich keine Lust. Ich hatte mich seit Tagen nicht mehr zu Hause blicken lassen, und das war auch gut so. Meine Eltern interessierten sich null für das, was ich so trieb. Sie hatten sich ein paar Jahre zuvor voneinander getrennt und seitdem redeten sie kein Wort mehr miteinander.
Ziemlich praktisch das Ganze, jedenfalls für mich. Wenn ich abends nicht nach Hause kam, dachte mein Vater, ich wäre bei meiner Mutter. Und meine Mutter dachte, ich wäre bei meinem Vater. Ich konnte also tun und lassen, was ich wollte.
Ich bin vom grünen Licht so schwer zu heilen wie das Signal am S-Bahndamm bei mir In meinem Kopf gehn hin und her die Zeilen Bis sie gestorben sind auf dem Papier
Das Wasser tropft im Becken, die Sekunden Du kommst, Du gehst, ich pinne an die Wand mit einem Stahlstift dieses Blatt mit wunden mit wunden Händen hier im Niemandsland
Ich kann vom Boden, wo ich schlafen liege, bei gutem Licht noch lesen, was da steht und wenn ich mir dabei den Rücken biege, seh ich den Himmel, der ans Fenster geht
Vom Sud des Tees sind innen braun die Tassen es ist schon März und wieder fiel heut Schnee das Kissen riecht noch nach dem semmelblassen Gesicht der Liebsten und mein Kopf tut weh
Dann ist mir so, dass ich auf keinen warte, nur etwas Kaltes möcht ich trinken gehn Grün werden mir die Augen, wenn das harte Geäst vom Hof ans Fenster schlägt nach zehn
Die Spinnen, die sich von der Decke seilen traun sich ganz nah an meine Liegestatt ich bin vom grünen Licht so schwer zu heilen mein Magen ist nach einer Schnitte satt
"Parmi les héros dont je partageais les aventures dans les livres que j'empruntais à la bibliothèque de la pension : agents secrets, bandits de grand chemin, chevaliers en armure, coureurs des bois, détectives privés, explorateurs, etc., il y en avait un qui demeurait auréolé de mystère et dont l'activité restait pour moi énigmatique : celui-là même qui avait donné naissance à tous ces personnages et qui, invisible en arrière-fond, en tirait les ficelles. J'enviais sa capacité à me tenir en haleine au récit des dangers qu'il leur faisait courir et qui me poussaient à prendre fait et cause pour eux comme s'ils existaient vraiment, à me transporter page après page dans des paysages créés par les seules puissances de son imagination, à me faire croire des choses qui n'avaient jamais eu lieu. Voilà, c'est dans ce rôle-là que j'aurais aimé être : à contre-jour sous la lampe, solitaire face au clavier de ma machine à écrire et néanmoins susceptible de me déplacer à volonté dans les mondes inexplorés de mes fantasmagories ; maître des rêves d'autrui, souverain de l'improbable."
Les yeux grands ouverts dans la pénombre, Anastasie se demande une énième fois ce qui a bien pu arriver à son mari. Pour le moment, elle n'a pas entièrement rejeté l'hypothèse d'une liaison. Encore que, lui, dans la peau de l'amant rognant sur ses horaires habituels, afin d'aller rejoindre au plus vite quelque épouse délaissée... à moins qu'il n'ait jeté son dévolu sur une de ces plantureuses femelles, capable de vous expédier l'homme le plus robuste, le plus pervers, en service de réanimation, après deux ou trois jours de délicatesses intensives. Attilah Fakir en terreur du cinq à sept, l'idée fait sourire. Le Roméo, soupire-t-elle, déjà qu'il a la constitution faiblarde, des troubles émotifs, sa flemme, ses douleurs au dos. Pourtant, elle en est certaine, son homme traverse une crise inhabituelle. C'est un cyclique dans son genre, avec périodes, saisons de pointe, passages à vide. Il a des moments propices aux coups de froid et d'autres, pour caser angoisses et névroses : à dates fixes. Homme de désordre, il est méticuleux dans ses accès de douleur, comme dans ses grandes phases d'anxiété.
D'habitude, sa grande crise, celle dont il se remet le plus difficilement, commence avec la fin de l'été. Les premiers symptômes apparaissent avec l'annonce d'une grande foire, curieusement appelée rentrée littéraire. Nuits blanches, état dépressif, humeur maussade, mutisme parfois prolongé, grognements, borborygmes mâchonnés en insultes. Fièvres variant avec les fluctuations du grand battage publicitaire.
Le mal culmine dès l'annonce des divers prix récompensant telle ou telle savonnerie éditoriale. Cela se traduit par nombre de haussements d'épaules rageurs, un état d'hébétude troué de temps à autre par de vigoureuses invectives adressées à l'écran de télévision.
La dernière saison dite littéraire, qu'Attilah, Fakir avait fort à propos baptisée saison des vautours, ne semblait pas avoir laissé d'irréversibles séquelles. Ni dans son comportement ni dans ses idées. Hormis quelques crachats et insultes, il s'en était plutôt bien tiré. Encore six mois avant la prochaine rentrée, constate-t-elle. Largement de quoi voir venir.
Uit:Coastal Delights (Vertaald door Sudhir Raikar)
My brother was five years elder to me, but only three grades ahead. Not that his tryst with schooling began late, it surely must been his keen devotion to learning that dissuaded him from any hasty progress. How could the great monument of knowledge stand tall without a strong foundation? Hence the motto of spending more than a year in each division. My upbringing was solely his responsibility and for me, his was obviously the final word. How could I ever think of defying him? He was so studious always engrossed in books. I often found fancy cats, dogs and birds drawn on few pages of his note books . could well have been his idea of taking a break perhaps. Many a times he wrote a single name several times over, or scribbled few sentences that didnt make any sense to me. For instance, once I found the following etched in his notebook: Special, Ameena, brothers, because, Radheshyam, Mr. Radheshyam, one hour At the end of this trail was the image of a man. I broke my head over this creation but failed to unravel the mystery. Nor did I dare to ask him. He was in the ninth standard; I was only in the fifth grade how could I attempt to dissect such intricate stuff? I never lost a single chance to rush to the playground, throwing pebbles in the air; flying paper butterflies. Climbing up and down the stairs, riding the hostel gate like a motorcar .I had great fun, but back in the hostel room, an eerie silence invariably unnerved me. My brother would fling the first question rudely Where were you? My answer was a meek silence, conveying the acceptance of my crime. He would then caution me in a flurry of kind and rude words.
Das Schönste, was im Innern ich empfunden, Das ist so rein und zart, lässt sich kaum denken, Und will ich mich im Sinnen, traun, versenken, So ist mir das Gefühlte schnöd verschwunden.
Und was es ist, das mir so zart entsprossen? Ich weiß es nicht und kann es nicht enthüllen; Der Seele reinster Teil nur kann es fühlen, Und tief in meinem Herzen liegt's verschlossen.
Unfassbar
Nahe ist Werden und Leben und Sterben beisammen, Früher die endlose Zeit - später die endlose Zeit. Kurz vor den Tagen, in welchen ich fühle und denke, War ich ein formloses Nichts, war es von Ewigkeit her. Kurz nach den Tagen, in welchen ich walte und webe, Bin ich ein formloses Nichts, werd' es in Ewigkeit sein. Wie er doch sein kann, der winzige Punkt, wo ich stehe, Wie es nur möglich, denselben zu fühlen just jetzt? War es nicht immer der gleiche, weltenumgaukelte Schwerpunkt? Wusst' ich's nicht ewig, fühl' ich's nicht ewig: Ich bin?
Uit: Die Kleine Bijou (Vertaald door Peter Handke)
An dem Abend, da ich in der Metro meine Mutter wiederzuerkennen glaubte, war es schon länger her, daß ich dem begegnet war, der sich entweder Moreau oder Badmaev nannte. Das war in der
Buchhandlung Mattei gewesen, am Boulevard de Clichy. Die hatte am Abend lange offen. Ich suchte einen Kriminalroman. Um Mitternacht waren wir die beiden einzigen Kunden, und er empfahl mir einen Titel der Série Noire. Wir gingen dann miteinander den Boulevard entlang und unterhielten uns. Momentweise betonte er die Worte eigentümlich, was mich auf den Gedanken brachte, er sei
Ausländer. Später erklärte er mir, der Name Badmaev stamme von seinem Vater, den er kaum gekannt habe, einem Russen. Doch seine Mutter sei Französin gewesen. Auf dem Stück Papier, auf das er mir an jenem ersten Tag seine Adresse notiert hatte, stand: Moreau-Badmaev.
Wir redeten über alles und nichts. In jener Nacht erzählte er mir nicht viel von sich, außer daß er in der Nähe der Porte dOrléans wohne, und er sei nur zufällig in die Gegend gekommen. Und das sei ein glücklicher Zufall gewesen, er habe mich getroffen. Er wollte wissen, ob ich noch andere Bücher läse, nicht bloß Kriminalromane. Ich habe ihn begleitet bis zur Metrostation Pigalle. Er hat mich gefragt, ob wir uns wiedersehen könnten. Und mit einem Lächeln hinzugefügt:
Auf diese Weise werden wir versuchen, klarer zu sehen.
Dieser Satz hatte mich sehr beeindruckt. Es war, als errate er meine Gedanken. Ja: ich befand mich in einer Periode meines Lebens, da ich klarer sehen wollte.
Alles erschien mir so verworren, von Anfang an, seit meinen frühesten Kindheitserinnerungen... Manchmal streiften sie mich gegen fünf Uhr früh, in der gefährlichen Stunde, da man nicht mehr
einschlafen kann. So wartete ich, bevor ich hinaus auf die Straße ging; ich wollte sicher sein, daß die ersten Cafés schon offen hätten. Denn ich wußte: mit dem Moment, da ich ins Freie träte,
würden diese Erinnerungen sich verflüchtigen wie die Fetzen eines bösen Traums. Und das zu gleichwelcher Jahreszeit.
Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)
You wouldnt believe some of the weird shit people pay me to steal.
Old things, new things. Expensive things, rare things, gross things.
Lately its been naughty things.
Weve all heard stories about people who regret their tattoos. But Id rather spend eternity with Tweety
Bird inked on my ass than knowing theres a hide- thecucumber short film out there with my name on it, and my bank account tells me Im not alone. Ive done three pilfer- the- porno cases in the last eight months, and Ive got another one on deck.
But I think Im going to tell that fourth case to go to hell. Maybe Ill quit doing them altogether. They
make me feel like an ambulance chaser, or one of those private dicks who earns a living by spying on cheating spouses, and thats no fun. Profitable, yes, but theres no dignity in it, and I dont need the money that badly. In fact, I dont need the money at all. Ive been at this gig for nearly a century, and in that time Ive stored up quite a healthy little nest egg.
I suppose this begs the question of why Id even bother with loathsome cases, if all Im going to do is bitch about them. It cant be mere boredom, can it? Mere boredom cannot explain why I willingly
breached the bedroom of a fifty- year- old man with a penchant for stuffed animals in Star Trek uniforms.
But I say all that to simply say this: I was ready for a different kind of case. I would even go so far as to say I was eager for a different kind of case, but if you havent heard the old adage about being careful what you wish for, and youd like a cautionary fable based upon that finger- wagging premise, well then. Keep reading. Have I got a doozy for you.
Those of us who have hands that dont belong to us, too grotesque for a caress, useless for the workroom or the hoe, long and flaccid like a flower bereaved of seed or like a reptile that offers up its venom because it has nothing else to give. Those of us who have a guilty or embittered look from which the unfinished death of the world peers out and which glows a smile that freezes before the naked statues because it will never close itself around gold rings or give itself over like a torch over the horizons of time on a night whose dawn is but this noon that flagellates our skins at times ripped out forever.
Those of us who have rolled through the ages like a rock broken off from Genesis over the grass or among the undergrowth in unbridled rush to remain unstoppable and never go back to what we were while men ascend with difficulty and sprout other hands from their own to bend the direction of the winds or to weave themselves tenderly.
Those of us who dress bodies with old suits, for whom theft is enough or the alms of a crumb that is all bread and only Host, we have arrived at the shores of the centuries that go by our anguished hearts and we will never see with clean eyes another day like this one when all the music in the universe becomes a voice that doesnt listen to anyone among the empty words and in the dream without water.
One stop brought us into the family sitting-room, without any introductory lobby or passage: they call it here 'the house' pre-eminently. It includes kitchen and parlour, generally; but I believe at Wuthering Heights the kitchen is forced to retreat altogether into another quarter: at least I distinguished a chatter of tongues, and a clatter of culinary utensils, deep within; and I observed no signs of roasting, boiling, or baking, about the huge fireplace; nor any glitter of copper saucepans and tin cullenders on the walls. One end, indeed, reflected splendidly both light and heat from ranks of immense pewter dishes, interspersed with silver jugs and tankards, towering row after row, on a vast oak dresser, to the very roof. The latter had never been under-drawn: its entire anatomy lay bare to an inquiring eye, except where a frame of wood laden with oatcakes and clusters of legs of beef, mutton, and ham, concealed it. Above the chimney were sundry villainous old guns, and a couple of horse-pistols: and, by way of ornament, three gaudily-painted canisters disposed along its ledge. The floor was of smooth, white stone; the chairs, high-backed, primitive structures, painted green: one or two heavy black ones lurking in the shade. In an arch under the dresser reposed a huge, liver-coloured bitch pointer, surrounded by a swarm of squealing puppies; and other dogs haunted other recesses.
The apartment and furniture would have been nothing extraordinary as belonging to a homely, northern farmer, with a stubborn countenance, and stalwart limbs set out to advantage in knee-breeches and gaiters. Such an individual seated in his arm-chair, his mug of ale frothing on the round table before him, is to be seen in any circuit of five or six miles among these hills, if you go at the right time after dinner.
Salt? I said, the monosyllable carrying the cynical weight of my disbelief.
Starin you in the face, she said.
It was damp. I had to scrape it from the side of the dish with my knife. Ella ignored the scratching sound and Leslie, his face twitching as it sometimes did, went on reading the paper. It was only when I had began to eat my bacon that it occurred to me theyd had an egg. I could see the traces on the prongs of their forks. And after Id gone all the way across the dock to the telephone Leslie got up noisily, without his second cup of tea. He was embarrassed. Ella had her back to me and I swore at her under my breath. A moment later she too went up on deck, taking the kid with her, and I was left alone to finish my breakfast. young adam
We were all on deck when the ambulance arrived. It was one of those new ambulances, streamlined, and the men were very smart. Two policemen arrived at the same time, one of them a sergeant,
and Leslie went ashore to talk to them. Jim, the kid, was sitting on an upturned pail near the bows so that he would get a good view. He was eating an apple. I was still annoyed and I sat down on a hatch and waited. I looked out across the water at the black buffalo-like silhouette of a tug which crept upstream near the far shore. Beyond it on the far bank, a network of cranes and girders closed in about a ship. To sail away on a ship like that, I thought, away. Montevideo, Macao, anywhere. What the hell am I doing here? The pale North. It was still early and the light was still thin but already a saucer of tenuous smoke was gathering at the level of the roofs.
Then the ambulance men came across the quay and on to the
barge and I pointed to where we had put the body under the sacks. I left them to it. I was thinking again of the dead woman and the egg and the salt and I was bored by the fact that it was the beginning of the day and not the end of it, days being each the same as the other as they were then, alike as beads on a string, with only the work on the barge, and Leslie to talk to.
In deze moderne tijd van skypen en twitteren verbaasde het mij allerminst dat Vincent van Gogh door de audiofoon het woord tot mij richtte in het naar hem genoemde museum.
Kom, ik laat u De Oogst zien, zei hij met een stem die bij hem paste. Sonoor met een lichte toets.
Ze denken dat ik een beetje gek ben, sprak hij. Tegenwoordig krijgt men vast diazepam voorgeschreven. Of mindfulness.
Ach, wat is gek, zei ik, een meeluisterende suppoost negerend.
Moet u kijken, zei Vincent bij het genoemde schilderij. Deze rust en helderheid, deze kalme dynamiek. Dit is het enige schilderij uit mijn oeuvre waar ik zo tevreden over ben, dat ik het van een naam voorzien heb.
Het vredige Provençaalse landschap strekte zich soezend in de zomerzon uit. Bergtoppen in de verten sloten niet af, maar beloofden meer ruimte. Er ging iets beschermends uit van de ongekende helderheid, het gevoel dat alles goed was.
Welnu, sprak Vincent. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dit de hemel is. Een plek waar een ieder kan terugkijken op een ten volle geleefd leven. Een plek om afstand te nemen en toeschouwer te worden. Een plek waar niets hoeft. Alles is goed.
Ik zuchtte.
Ja, zo moet de hemel eruit zien.
Ineens lag er een hand op mijn schouder.
U bent de hele tijd zo gek aan het mompelen, zei de suppoost. Is alles goed?
Ik knikte.
Oké, ik was misschien ook een beetje gek. Maar alles was goed.
Wat zijn nu de grondelementen van de fascistische mythe, niet zoals de fascisten zèlf het menen te zien, maar zoals wij haar zien? Als wij dit onderzoeken, komt veel van wat in de propaganda en in de practische politiek op de voorgrond staat, op het tweede plan. De nationalistische en rassistische trekken, die voor de politiek allesbeheersend zijn, blijken dan niet meer dominérend te zijn, en nog veel minder belangrijk worden de leuzen tegen het parlementarisme en andere politieke oppervlaktevormen.
We zien dan als ondergrond der mythe, de strijd van het leven, dat naar het absolute, naar onbeperkte macht en expansie dringt, tegen de rede en het intellect, die zich van de relativiteit en de beperking bewust zijn. Uit het absolutisme, dat de onaanvechtbare waarheid is, volgt aan de ene kant de vanzelfsprekendheid van het opleggen dier waarheid door het geweld, de verachting voor iedere discussie, en aan de andere kant het willen beletten, dat iets tracht aan de greep van het absolute te ontsnappen: het totalitaire, collectivistische streven in wereldbeschouwing de maatschappij; de onduldbaarheid van individualisme en nonconformisme.
Andere elementen kan het fascisme zich toeëigenen, als de tegenstander het de gelegenheid geeft, doordat hij óf niet ernstig er naar streeft, (gemeenschapsbelang tegen winstbejag) óf het als een dwaasheid beschouwt (het heroïsche leven tegen het comfortabele) óf het probleem niet duidelijk durft te stellen (middengroepen-intellectuelen tegen proletariaat) maar deze elementen behoeven geenszins fascistisch te zijn, doch ze kunnen, van hun absolutistische strekking en demagogische neo-syndicalistische en neo-socialistische zijde, als tenslotte van fascistische kant gebracht worden.
Lucht en Licht. Water. Vuur. Alles is mij lief, alles kan mij krijgen. Het vuur verschroeit en verteert, perverteert mij. En het water, nooit heb ik anders gekend of het water mocht mij hebben; nam mij zoals ik was.
Nee, niet de elementen maken mij bang. Zij zijn sterker en dat is goed. Met hun gezag kan ik leven. Zoveel kleiner is waarvoor ik huiver. Het ogenblik waarop men zich neerlegt bij gedane zaken. En de blindheid
van zij die slaven alsof het eigen is aan onze soort. Dat is wat mij bang maakt. Maar bovenal huiver ik als ik uitzicht krijg op wat het leven, dit heilige hevige leven werkelijk is.
Niets meer dan een anekdote, ergens in de rand, een voetnoot, te vondeling, ten prooi gelegd aan de krassende naalden van de wind.
Een beetje schutterig draaide hij zich om. Aangedaan met een opgetogen witlinnen jasje en een broek met een levensgevaarlijke plooi naderde lachend en geweldig Boris Bronislaw. Hij liep snel en maakte begroetingsgebaren met een arm; aan de andere trok hij een grote vrouw met zich mee, die niet zo vlug kon lopen en achterover helde van haar zware zwangerschap. Ze droeg breed en prachtig in haar heupen.
Dag familie van me! riep hij, en sloeg archibald met twee handen op de schouders. Leef je nog steeds? Haha! Hoe is het er mee, neef? De schilder was in een beste stemming; alleen dat oog knipperde nog net zo als een half jaar geleden. Hier, dit is mijn vrouw. Hilde - Strohalm. Hij gebaarde heen en weer.
Ik ben strohalm, zei deze en stak zijn hand uit.
Aangenaam, zei Hilde. Ze begon archibald strohalms hand te schudden; op en neer schudde ze hem; het was duidelijk dat ze niet vaak handen gaf.
Bravo! riep Bronislaw. Kom, laten we een eindje gaan wandelen. Of nee, wat vind je, liefje - zullen we liever op die bank gaan zitten? Je mag je niet te moe maken. Geen gepraat verder! We wandelen niet, maar gaan op die bank zitten! Ze namen plaats; de schilder in het midden. Ziezo! Zit je goed, schat?
Hilde knikte. Toen ze zag dat hij haar aankeek, glimlachte ze.
Goedzo! Als ik geld had, wendde hij zich tot archibald strohalm, zou ik wel op koffie trakteren, maar ik heb het niet. Ik geef alles uit aan luiers en spenen. Haha! lachte hij en porde archibald strohalm in de zij. Ik heb me voortgeplant, kerel! Ik heb de soort in stand gehouden! Het kost een hoop geld. Ik zou wel gemainteneerd willen worden, wil je dat geloven; maar ik zou het zelf verpesten. Tegen iedere rijke patser, die me geld wilde geven, zou ik zeggen dat hij de moordenaar is van alle mensen die van armoe kreperen, terwijl hij nog geld heeft. Ik ben een verschrikkelijk sociaal mens, moet je weten.
De nacht was uitzonderlijk koud, de wind gescherpt door de snelheid van de trein die door de donkere vallei naar het zuiden reed. De katoenen deken die June had gestolen was groot genoeg om als kleed uit te spreiden en tegelijk om haar broertje en zusje en zichzelf heen te slaan, maar hij was tot op de draad versleten en als de trein op sommige stukken even versnelde sneed de wind er dwars doorheen. Dat was de vorige nacht geen probleem geweest, maar nu zaten ze boven op de goederenwagon, omdat er binnen nergens meer ruimte voor hen was, ook al was de trein wel twaalf wagons lang. Op het laatste station had een enorme schare vluchtelingen de trein opgewacht, en in de tijd die het haar broertje en zusje kostte om langs de spoorbaan hun behoefte te doen waren ze hun plek kwijtgeraakt en hadden ze de roestige ladder tussen de wagons op moeten klimmen. June had vijftig meter moeten meehollen tot haar broertje hoog genoeg op de treden stond om er zelf op te kunnen springen.
Er zaten zon twintig mensen boven op elke wagon, groepjes van gezinnen uit dezelfde buurt, meest vrouwen, kinderen en bejaarden, en verder nog een paar plukjes zoals zij, alleenreizende kinderen. June was elf, Hee-Soo en Ji-Young waren net zeven geworden. Het was een twee-eiige tweeling, hoewel ze als twee druppels water op elkaar leken en alleen aan de snit van hun haar waren te onderscheiden. June wist wel dat ze hadden kunnen wachten in de hoop op een andere trein waar binnen nog wel plaats was, maar het was niet zo koud geweest toen ze vlak voor het donker gestopt waren, en ze had besloten toch maar door te gaan nu ze de kans nog hadden. Doorgaan was altijd veiliger dan op een plek blijven hangen, en op het depot was trouwens toch niets te eten geweest. Er hadden bij de stationskeet wel wat haveloze soldaten zitten drinken en kaarten, maar dat had alleen maar problemen kunnen betekenen, zelfs voor een meisje van haar leeftijd. Ze was bovendien lang en moest dus op haar hoede zijn voor soldaten en rondzwervende mannen.
Der Brocken vor ihm wog ein paar Zentner. Den bekommst du so nicht raus, überlegte er. Er versuchte, ihn mit der Spitzhacke zu spalten, aber es ging nicht. Der Presslufthammer musste her. Als er hochblicke, stand Willi da, breitbeinig, die Hände in den Hosentaschen.
Na Erich, sagte er, hast wohl gestern wieder zentnerschwere Weiber gestemmt? Keinen Mumm, was?
Ach leck mich doch am Arsch, knurrte er, der Presslufthammer muss her.
He, Hannes, brüllte Willi nach hinten, komm mal mit dem Massageschwengel her!
Sie waren insgesamt fünfzehn Mann. Willi Beckmann war der Vorarbeiter. Er arbeitete aber nicht vor, sondern passte auf, dass die anderen etwas taten. Das war wirklich seine Stärke. Er wusste genau, was er sich erlauben konnte und was nicht. Erlauben konnte er sich beispielsweise, diesem oder jenem in den Hintern zu treten, die Arbeitszeiten, die er eintrug, nach unten hin abzurunden oder selber nicht mitzuarbeiten. Nicht erlauben konnte er sich, die Arbeitszeiten nach oben hin aufzurunden, längere Pausen zuzulassen oder, wenn sie nicht auf Akkord, sondern nach Stundenlohn arbeiteten, ein gemütlicheres Arbeitstempo zu dulden. Würde er sich so etwas leisten, wäre er die längste Zeit Vorarbeiter gewesen. Das hätten sich der dicke Mönkeberg oder sein Ingenieur, die genau wussten, was bei einem Auftrag herausspringen musste, nicht lange mit angesehen. Und deswegen war Willi Beckmann ein hervorragender Aufpasser. Er feuerte jeden, der nicht spurte. Ungelernte Arbeiter gab es wie Sand am Meer. Ein Anruf beim Arbeitsamt genügte.
Hannes Tammen zog den Kompressor heran, an den sie zwei Presslufthämmer anschlossen. Er war ein alter Fuchs, schon Ende Vierzig, aber zäh wie eine Schuhsole. Im Krieg war er Unterscharführer, also so etwas wie Unteroffizier, bei der Waffen-SS gewesen.
Morgen würden sie zum Pferdemarkt nach Horncastle fahren, er fing schon an sich zu freuen, er kannte die Fahrt. Wenn die Kutsche aus dem Dorf fuhr, flimmerte erst die Kirchhofsmauer vorbei, dann kamen die Hütten des Armenlandes Ing Ming, davor Frauen ohne Hüte, nur mit Kopftüchern. Die Hunde waren dort mager, bei den Menschen sah man es nicht, die hatten etwas an. Sherard würde vor der Tür stehen und winken. Später dann das Gehöft mit der rosenbewachsenen Wand und dem Kettenhund, der seine eigene Hütte hinter sich herschleifte. Dann die lange Hecke mit den zwei Enden, dem sanften und dem scharfen. Das sanfte lag von der Straße entfernt, man sah es lang kommen und lang gehen. Das scharfe, dicht am. Straßenrand, hackte einmal durchs Bild wie die Schneide. einer Axt. Das war das Erstaunliche: in dichter Nähe funkelte und hüpfte es, Zaunpfähle, Blumen, Zweige. Weiter hinten gab es Kühe, Strohdächer und Waldhügel, da hatte das Erscheinen und Verschwinden schon einen feierlichen und beruhigenden Rhythmus. Die fernsten Berge aber waren wie er selbst, sie standen einfach da und schauten. Auf die Pferde freute er sich weniger, aber auf Menschen, die er kannte, sogar auf den Wirt des Red Lion in Baumher. Dort pflegten sie haltzumachen, Vater wollte zum Wirt an die Theke. Da kam dann etwas Gelbes im hohen Glas, Gift für Vaters Beine, der Wirt reichte es herüber mit seinem schrecklichen Blick. Das Getränk hieß Luther und Calvin. John hatte keine Angst vor finsteren Gesichtern, wenn sie nur so blieben und ihre Mienen nicht auf unerklärliche Weise rasch wechselten. Jetzt hörte John das Wort »schläft« sagen und erkannte vor sich Tom Barker. Schlafen? Sein Arm war unverändert, die Schnur gespannt, was konnte Tom auszusetzen haben? Das Spiel ging weiter, John hatte nichts verstanden. Alles war etwas zu schnell, das Spiel, das Sprechen der anderen, das Treiben auf der Straße vor dem Rathaus. Es war auch ein unruhiger Tag. Eben wurlte die Jagdgesellschaft von Lord Willoughby vorbei, rote Röcke, nervöse Pferde, braungefleckte Hunde mit tanzenden Ruten, ein großes Gebelfer. Was hatte nur der Lord von so viel Wirbel?
Sten Nadolny (Zehdenick an der Havel, 29 juli 1942)
Er sitze auf der Bank vor seiner Laube, den Regenbogen häuptlings hingestellt. Mit Laub und Äpfeln rings bestückt die Bäume, Gänseblümchengezwitscher tief im Gras.
Indes der Wurm des umgebrochnen Beetes den Kopf erhebt und stumm herüberblickt. Sich fragend, ob der Mensch denn ewig lebe. Silberne Tropfen fallen ins Wasserfaß.
Die Hoffnungsstufen
Dass ich den Birnbaum vorm Haus wieder sehe. Ich meine den, den ich jeden Tag sehe.
Dass mich eine Frau im Dunkeln entkleidet und mit silbernen Fingern was Finstres vorfindet.
Dass wir, im Schlaf zu Staub entrückt, des Birnbaums Blüten donnern hören.
Uit; Le Temps de sa grâce (Vertaald door Charles Aubry)
Je nai jamais connu de plus heureux instant », écrit Johannes Lupigis bien des années plus tard. « Tout homme ayant possédé un cur juvénile et conservé le souvenir de ses émois me comprendra. Certes ai-je fait, depuis, lexpérience dautres bonheurs, celui sauvage du plaisir et dautres terrestres délices, celui céleste du cosmique univers en de singulières circonstances, mais jamais je nai retrouvé cette félicité qui, un court instant, mavait envahi ce soir-là. Je naffirmerai pas quil sagissait dun bonheur sensuel, des troubles de la chair, ni ne le dénierai. Cette extase-là nétait pas loin. Celle qui mhabitait navait pas clairement pour objet Angila. Je sentais cette félicité vivre en moi plutôt comme un songe quune réalité dont jeusse pu être maître et jouir à loisir Une autre fois seulement, une nuit dans un humble château combien riche cependant au bord du lac Léman, ai-je été près de connaître un instant de bonheur si parfait, quand bien même ce bonheur était dune autre espèce, dune nature plus fougueuse. Mais il se dissipa à peine laube levée.
Just the other day, citizens, they hauled a load of bricks down the street. Yes, indeed!
You know, my heart up and started to pitter-patter with joy. On account of this means we're building, citizens. They don't go hauling bricks around for nothing. It's beguncross your fingers and knock on wood!
Maybe in about twenty years, maybe less, all citizens might have a whole room each. And if the population doesn't go and grow too fast, and if, for instance, they'll let everyone get an abortion, maybe there'll be two or even three per snoot. Bathroom included.
Then we'll really begin living, citizens! There'll be one room, say, to sleep in, another for entertaining guests, and a third for whichever... All kinds of stuff! Living a free life like that we'll find plenty of things to do.
Well, but for the time being this living space thing is kind of tough. Sort of skimpy on account of the crisis.
Now me, you guys, I've lived in Moscow. Just got back from there. Got to know this crisis first hand.
So I come to Moscow. I'm walking around the streets with my things. And I mean there was just no way. Not only no place to stay, but no place to put my things.
So two weeks I'm walking the streets with my things. Grew a scruffy beard and little by little lost all my things. So there I was traveling light without anything. Trying to find somewhere to live.
Finally in one building there's this little guy coming down the stairs.
"For thirty rubles," he goes, "I can set you up in the bathroom. It's a classy apartment," he says. "Three toilets... A bathroom... In the bathroom," he goes, "is where you can live. No windows," he says, "but there is a door. And you've got water right there. If you want," he says, "fill up the tub and dive around all day."
Michail Zostsjenko (10 augustus 1895 22 juli 1958)
Durch schmiege Nacht Schweigt unser Schritt dahin Die Hände bangen blass um krampfes Grauen Der Schein sticht scharf in Schatten unser Haupt In Schatten Uns! Hoch flimmt der Stern Die Pappel hängt herauf Und Hebt die Erde nach Die schlafe Erde armt den nackten Himmel Du schaust und schauerst Deine Lippen dünsten Der Himmel küsst Und Uns gebärt der Kuss!
Uit: Ik ben alleen maar een schrijver (Interview met Marja Pruis in De Groene Amsterdammer)
Marja Brouwers: «Alwetende verteller is een literaire categorie die mij niet zo veel zegt. Met een roman zit je altijd in een gedetermineerde wereld. Het gezichtspunt is dat van Rink de Vilder. Er zit een vertelstem achter die hém weer becommentarieert, die zich vooral richt op Philip van Heemskerk. Rink komt er niet achter wat hij aan Philip heeft. Als ik die vertelstem had weggelaten, was het een verhaal geworden dat ik al geschreven heb met Havinck, waarin iemand er na zestien jaar achter komt dat die ander al die tijd een vreemde voor hem is gebleven. Daar ging het me deze keer niet om. Ik wilde meer onderzoeken dan alleen een interpersoonlijke relatie. Ik wilde een wereld in beeld brengen. Niet de wereld, een wereld. Waarvan een figuur als Philip van Heemskerk de uiterste consequentie is. Voor het perspectief op hem zijn wij aangewezen op Rink de Vilder. Dat is een machteloos perspectief.» Hebt u daarmee iets willen zeggen over het faillissement van de journalistiek? «Dat gaat een beetje ver, maar het moest een onvolmaakt perspectief zijn dat gekenmerkt wordt door een enorme hoeveelheid afleiding. De geest van Rink bestáát uit afleiding. Hij krijgt nauwelijks een gelegenheid om zich ergens op te concentreren, om een gedachte eens helemaal uit te denken of van een onderwerp meer te zien dan de buitenkant.» Is Casino wat dat betreft een moralistisch boek over onze tijd? «Ik ben niet expliciet moralistisch, maar ik heb natuurlijk wel een inhoudelijk oordeel over wat mijn personages zeggen en doen. De tijd van handeling is per deel aangegeven omdat ik een tijdverloop van ongeveer tien jaar hanteer, wat anders misschien onduidelijk was gebleven. Dat het verhaal zich in het hier en nu afspeelt, zit in de aard van de romankunst, denk ik. Proza groeit tussen de straatstenen, net als gras. Het zit niet in mijn karakter een Harry Potter of een Lord of the Rings te schrijven.
Suzie was met haar rug naar me toe gaan liggen en deed er het zwijgen toe. Ik ging achter haar liggen en legde een verkennende hand op haar heup. Ze duwde mijn hand weg en schoof een stukje van me af - niet erg ver, omdat ze anders uit het bed zou vallen.
Opnieuw stuurde ik mijn hand in de richting van haar onwillige lijf. Opnieuw werd hij weggebonjourd. Hou op.
Suzie, het spijt me. Ik geef toe dat ik niet erg aardig was. Het komt door die nachtmerrie. Die zat me dwars, maar het is nu over.
Echt?
Echt.
Nu liet ze mijn hand toe. Ik kuste haar op haar oor. Ze maakte een knorrend geluidje en draaide zich om. Ik streelde haar rug en haar billen, maar toen haar hand die langs mijn dijen omhoog was gekropen zich om mijn stijve pik sloot, was mijn reactie heftig en tegengesteld aan waar we beiden op uit waren.
Ik trok me met een ruk terug en ging overeind zitten.
Wat is er nu weer?
Uit:Het leven is vurrukkulluk
Ik heb Etta Zoon versiert, zei Boelie. Maar ik ben stom geweest. Ik heb gezegd dat ik van haar hou, want ik dacht dat het me anders niet zou lukken. En hou je van haar? Misschien nu wel, maar morgen waarschijnlijk niet meer. Zij waarschijnlijk ook niet. Ik weet het niet. Ze is erg serieus. Ik schijn haar maanden geleden eens gekust te hebben en dat wist ze nu nog. Dat is niet zo best. Wat moet ik nu doen? Ik bedoel, zal ik er mee doorgaan? Voor je het weet komen er scheidingen van en dan zit ik aan haar vast. Nou, en? Dat kan toch niet. Dat wil ik niet. Veel bidden maar.
Slightly to the right and below them, below the gigantic red evening, whose reflection bled away in the deserted swimming pools scattered everywhere like so many mirages, lay the peace and sweetness of the town. It seemed peaceful enough from where they were sitting. Only if one listened intently, as M. Laruelle was doing now, could one distinguish a remote confused sounddistinct yet somehow inseparable from the minute murmuring, the tintinnabulation of the mournersas of singing, rising and falling, and a steady tramplingthe bangs and cries of the fiesta that had been going on all day.
M. Laruelle poured himself another anís. He was drinking anís because it reminded him of absinthe. A deep flush had suffused his face, and his hand trembled slightly over the bottle, from whose label a florid demon brandished a pitchfork at him.
"I meant to persuade him to go away and get déalcoholisé," Dr Vigil was saying. He stumbled over the word in French and continued in English. "But I was so sick myself that day after the ball that I suffer, physical, really. That is very bad, for we doctors must comport ourselves like apostles. You remember, we played tennis that day too. Well, after I looked the Consul in his garden I sended a boy down to see if he would come for a few minutes and knock my door, I would appreciate it to him, if not, please write me a note, if drinking have not killed him already."
M. Laruelle smiled.
"But they have gone," the other went on, "and yes, I think to ask you too that day if you had looked him at his house."
"He was at my house when you telephoned, Arturo."
"Oh, I know, but we got so horrible drunkness that night before, so perfectamente borracho, that it seems to me, the Consul is as sick as I am." Dr. Vigil shook his head. "Sickness is not only in body, but in that part used to be call soul. Poor your friend he spend his money on earth in such continuous tragedies."
Uit: Kalpa Imperial (Vertaald door Ursula K. Le Guin)
The storyteller said: Now that the good winds are blowing, now that were done with days of anxiety and nights of terror, now that there are no more denunciations, persecutions, secret executions, and whim and madness have departed from the heart of the Empire, and we and our children arent playthings of blind power; now that a just man sits on the Golden Throne and people look peacefully out of their doors to see if the weathers fine and plan their vacations and kids go to school and actors put their heart into their lines and girls fall in love and old men die in their beds and poets sing and jewelers weigh gold behind their little windows and gardeners rake the parks and young people argue and innkeepers water the wine and teachers teach what they know and we storytellers tell old stories and archivists archive and fishermen fish and all of us can decide according to our talents and lack of talents what to do with our lifenow anybody can enter the emperors palace, out of need or curiosity; anybody can visit that great house which was for so many years forbidden, prohibited, defended by armed guards, locked, and as dark as the souls of the Warrior Emperors of the Dynasty of the Ellydr�vides. Now any of us can walk those wide, tapestried corridors, sit down in the courtyards to listen to the fountains run, go into the kitchens and cadge a doughnut from a fat, grinning cooks helper, pick a flower in the gardens, admire ourself in the mirror galleries, watch maids go by with baskets full of clean laundry, tickle the foot of a marble statue with an irreverent finger, say good morning to the crown princes tutors, smile at the princesses playing ball on the lawn; and then go on to the door of the throne room and simply wait our turn to come right up to the emperor and say to him, for instance, Sir, I love plays, but my town doesnt have a theater. Do you think you might tell them to build one?
Paramaribo is de stad waarmee ik voor het eerst werd geconfronteerd in Amsterdam, toen ik daar als 17-jarige student net was komen wonen. In een avondwinkel werd ik aangesproken door een mij vriendelijk toeknikkende man, die iets aardigs tegen mij zei, dat jammer genoeg ook onverstaanbaar was. Hij zei het nog een keer, iets luider, en ik begon van de schrik maar eens in het Engels terug te praten. Ben jij geen Surinamer dan? vroeg hij uiteindelijk beteuterd. Ik geloof dat hij dat vooral sneu vond voor mij, zon niet-blanke jongen in Nederland, die niet eens de geringste notie had van het
Sranan.
Paramaribo is dus de stad die ik in Amsterdam heb leren kennen, vooruitlopend op een later bezoek, en Nederlandse Surinamers hebben me sindsdien zon beetje geadopteerd als een van hen. Ze herkende mij als een rode neger en besloten dat ik precies leek op een neef of achterneef die ook nog ergens in de familie rondzwierf. Ik paste daar moeiteloos bij.
Ik vond dat deel van ze, want Nederlanders zijn, zeker de laatste tijd niet zo scheutig met het delen van hun nationaliteit.
En toen kreeg ik een Surinaamse geliefde, een man van mijn leeftijd die op achtduizend kilometer afstand van mij is opgegroeid, en die precies dezelfde kinderrijmpjes heeft geleerd. Ook een bruine man, ook in het Nederlands gedrenkt, als een onbekend broertje op afstand.
Inmiddels ben ik vaak in Paramaribo geweest. De laatste keer dat ik er was, liet ik mij ontvallen dat het straatbeeld me zo aan Kaapstad deed denken. Ik bedoel niet de vier- of zesbaans autowegen die Kaapstad kent en die in Paramaribo zo goed als afwezig zijn; niet de gebouwen van downtown Capetown, waarbij Paramaribo provinciaal afsteekt. Ik bedoel de mensen, het overheersende beeld van allerlei soorten bruin op straat (licht-, middel-, donker-bruin), de onnavolgbare raciale mixen die je op de markt tegenkomt, in busjes.
The first of the undecoded messages read: "Popeye sits in thunder, Unthought of. From that shoebox of an apartment, From livid curtain's hue, a tangram emerges: a country." Meanwhile the Sea Hag was relaxing on a green couch: "How pleasant To spend one's vacation en la casa de Popeye," she scratched Her cleft chin's solitary hair. She remembered spinach
And was going to ask Wimpy if he had bought any spinach. "M'love," he intercepted, "the plains are decked out in thunder Today, and it shall be as you wish." He scratched The part of his head under his hat. The apartment Seemed to grow smaller. "But what if no pleasant Inspiration plunge us now to the stars? For this is my country." Suddenly they remembered how it was cheaper in the country. Wimpy was thoughtfully cutting open a number 2 can of spinach When the door opened and Swee'pea crept in. "How pleasant!" But Swee'pea looked morose. A note was pinned to his bib. "Thunder And tears are unavailing," it read. "Henceforth shall Popeye's apartment Be but remembered space, toxic or salubrious, whole or scratched."
Olive came hurtling through the window; its geraniums scratched Her long thigh. "I have news!" she gasped. "Popeye, forced as you know to flee the country One musty gusty evening, by the schemes of his wizened, duplicate father, jealous of the apartment And all that it contains, myself and spinach In particular, heaves bolts of loving thunder At his own astonished becoming, rupturing the pleasant
Arpeggio of our years. No more shall pleasant Rays of the sun refresh your sense of growing old, nor the scratched Tree-trunks and mossy foliage, only immaculate darkness and thunder." She grabbed Swee'pea. "I'm taking the brat to the country." "But you can't do that--he hasn't even finished his spinach," Urged the Sea Hag, looking fearfully around at the apartment.
But Olive was already out of earshot. Now the apartment Succumbed to a strange new hush. "Actually it's quite pleasant Here," thought the Sea Hag. "If this is all we need fear from spinach Then I don't mind so much. Perhaps we could invite Alice the Goon over"--she scratched One dug pensively--"but Wimpy is such a country Bumpkin, always burping like that." Minute at first, the thunder
Soon filled the apartment. It was domestic thunder, The color of spinach. Popeye chuckled and scratched His balls: it sure was pleasant to spend a day in the country.
waar zij komt, wil ik graag wijken ik breek open in oevers en bodem en zij vult gul de naakte plooien van al mijn contreien
soms, op de koudste dagen, als zelfs mijn sprieten niet meer kunnen buigen in de wind, blijft zij, die nooit kan blijven, aan de kant toch hangen
alsof zij in het diepste van de winter mij wil steunen door zelf onbeweeglijk land te worden, en roerloos als ijs aan mijn oever blijft kleven
maar slechts kort, want zoveel als ze geluiden maakt, heeft ze gedaanten soms murmelt ze, dan raast ze, nu kolkt ze mij voorbij, terwijl ik alleen maar stil naar haar kan kijken
als ik s nachts aan haar zijde lig te slapen stroomt mijn trouweloze lief nog door en soms verrast ze mij en overspoelt ze me zodat geen mens nog kan zeggen waar zij stopt of ik begin
And the tall walls of the commercial heart of an American city of perhaps 400,000 inhabitants--such walls as in time may linger as a mere fable.
And up the broad street, now comparatively hushed, a little band of six,--a man of about fifty, short, stout, with bushy hair protruding from under a round black felt hat, a most unimportant- looking person, who carried a small portable organ such as is customarily used by street preachers and singers.And with him a woman perhaps five years his junior, taller, not so broad, but solid of frame and vigorous, very plain in face and dress, and yet not homely, leading with one hand a small boy of seven and in the other carrying a Bible and several hymn books.With these three, but walking independently behind, was a girl of fifteen, a boy of twelve and another girl of nine, all following obediently, but not
too enthusiastically, in the wake of the others.
It was hot, yet with a sweet languor about it all.
Crossing at right angles the great thoroughfare on which they walked, was a second canyon-like way, threaded by throngs and vehicles and various lines of cars which clanged their bells and made such progress as they might amid swiftly moving streams of traffic.Yet the little group seemed unconscious of anything save a set purpose to make its way between the contending lines of traffic and pedestrians which flowed by them.
Having reached an intersection this side of the second principal thoroughfare--really just an alley between two tall structuresnow quite bare of life of any kind, the man put down the organ, which
the woman immediately opened, setting up a music rack upon which she placed a wide flat hymn book.Then handing the Bible to the man, she fell back in line with him, while the twelve-year-old boy
put down a small camp-stool in front of the organ.
Theodore Dreiser (27 juli 1871 28 december 1945)
Het kind ging mee. De hond begon meteen te blaffen. Ik zei dat ie niets deed, hoewel ik hem de laatste tijd heel slecht vertrouwde.
Ze zeiden dat ik het heel mooi had verbouwd. We gingen aan de tafel zitten. Ik schonk een glas. Het kind lustte geen melk. Maar ik had niet anders.
De balken vonden ze ook heel mooi, die waren zeker oud? Ik zei maar niet dat het schijnlogs waren die ik zelf had opgehangen. Maar toch, terwijl zij daar mijn werk zo zaten te bekijken, moest ik almaar denken aan mijn vrouw, die ze niet had kunnen zien. Omdat ik ermee bezig was voor als zij uit het ziekenhuis zou komen. Daarom heb ik de houten overkap voor de gordijnen nooit afgemaakt. Dat zag ik eigenlijk voor het eerst nu zij er zo naar keken.
Ze leken op te willen staan. Ik zei ze dat mijn vrouw was weggehaald. Ze vroegen of het lang geleden was. Twee jaar en zeven maanden. En gisteren zou ze jarig zijn geweest. Ze vonden het wel erg. Het kind zat me nieuwsgierig aan te kijken. Nadat ik ze uitgelegd had waar mijn vrouw aan was gestorven, liet ik ze de keuken zien, de was- en strijkkamer, de bloemenkas, die leeg was en waar ik nooit meer kwam. Ik snapte eigenlijk meteen dat de salon hun smaak niet was. Ze hielden meer van wat ik liever armoe noem. Ik ging zoeken of ik nog koek of snoep had voor het kind. Dat was zo en het zei: Dank u wel. Meneer, zei Laisa, maar dat hoefde niet van mij. Ik vind het genoeg als kinderen je bedanken.
Ce fut vers la fin de décembre que la première neige tomba sur lArdenne. Quand Grange se réveilla, un jour blanc et sans âge qui suintait de la terre cotonnait sur le plafond lombre des croisées ; mais sa première impression fut moins celle de léclairage insolite que dun suspens anormal du temps : il crut dabord que son réveil sétait arrêté ; la chambre, la maison entière semblaient planer sur une longue glissade de silence un silence douillet et sapide de cloître, qui ne sarrêtait plus Il se leva, vit par la fenêtre la forêt blanche à perte de vue, et se recoucha dans la chambre quiète avec un contentement qui lui faisait cligner les yeux. Le silence respirait autour de lui plus subtil sous cette lumière luxueuse. Le temps faisait halte : pour les habitants du Toit, cette neige un peu fée qui allait fermer les routes ouvrait le temps des grandes vacances. (p.104) Ils fumèrent un moment en silence. Il faisait bon. La nuée se dissipait; un ou deux coups de tonnerre roulèrent faiblement derrière lhorizon de la Belgique, avec le grondement pacifié dune queue dorage. La lune sétait dégagée : au fond de la trouée des arbres, la pente de la clairière se givrait dune lumière froide, minérale, toute ocellée par lombre dencre des jeunes sapins assis sur lherbe.
I, from a window where the Meuse is wide, Looked eastward out to the September night; The men that in the hopeless battle died Rose, and deployed, and stationed for the fight; A brumal army, vague and ordered large For mile on mile by some pale general,- I saw them lean by companies to the charge, But no man living heard the bugle-call.
And fading still, and pointing to their scars, They fled in lessening clouds, where gray and high Dawn lay along the heaven in misty bars; But watching from that eastern casement, I Saw the Republic splendid in the sky, And round her terrible head the morning stars.
October
Look, how those steep woods on the mountain's face Burn, burn against the sunset; now the cold Invades our very noon: the year's grown old, Mornings are dark, and evenings come apace. The vines below have lost their purple grace, And in Forreze the white wrack backward rolled, Hangs to the hills tempestuous, fold on fold, And moaning gusts make desolate all the place.
Mine host the month, at thy good hostelry, Tired limbs I'll stretch and steaming beast I'll tether; Pile on great logs with Gascon hand and free, And pour the Gascon stuff that laughs at weather; Swell your tough lungs, north wind, no whit care we, Singing old songs and drinking wine together.
Uit: The Blind Musician (Vertaald door Helen Altschuler)
A child was born, in the dead of night, to a wealthy family in the South-West Territory. The young mother lay sunk in heavy languor; but when the infant's first cry sounded, low and plaintive, she began to toss feverishly on her bed. Her eyes were shut, but her lips moved, whispering, and her pale face, still soft of outline almost as a child's, twisted as though in suffering and impatient protestthe expression a much-petted child might wear on its first contact with sorrow.
The midwife bent close over the whispering lips.
"Why? Why does he..." the mother asked, almost inaudibly.
The midwife did not understand. Again the child's cry sounded. An expression of bitter suffering passed over the mother's face, and a heavy tear welled from her eyes.
"Why? Why?" she whispered, faintly as before.
This time the midwife understood her question, and answered tranquilly:
"Why the child cries? It's always so. Don't you worry yourself about it."
But the mother was not to be soothed. She started at each new cry, demanding over and over again, with wrathful impatience:
"Why so ... so dreadful?"
The midwife heard nothing out of the ordinary in the child's cries; and the mother, she could see, was hardly consciousdid not, perhaps, even know what she was saying. Turning away from the bed, she busied herself with the infant.
The mother fell silent. Only, now and again, some grievous suffering, finding no outlet in words or movement, pressed great tears from her shut eyes. Through the heavy lashes they seeped, and rolled softly down the marble pallor of her cheeks.
Can the mother's heart have sensed the grim, the unalleviable tragedy that had come into the world with the new-born lifethat hung over the infant's cradle, to follow him through all his life, to the very grave?
Or was it, perhaps, no more than delirium? Be that as it may, the child was born blind.
Vladimir Korolenko (27 juli 1853 25 december 1921)
'T is at first a delightfully odd confusion only, as you look down one of them, through an interminable flutter of flags and swaying of dark blue drapery, all made beautiful and mysterious with Japanese or Chinese lettering. For there are no immediately discernible laws of construction or deco-ration: each building seems to have a fantastic prettiness of its own; nothing is exactly like anything else, and all is bewilderingly novel. But gradually, after an hour passed in the quarter, the eye begins to recognise in a vague way some general plan in the construction of these low, light, queerly-gabled wooden houses, mostly unpainted, with their first storeys all open to the street, and thin strips of roofing sloping above each shop-front, like awnings, back to the miniature balconies of paper-screened second storeys. You begin to understand the common plan of the tiny shops, with their matted floors well raised above the street level, and the general perpendicular arrangement of sign-lettering, whether undulating on drapery or glimmering on gilded and lacquered sign-boards. You observe that the same rich dark blue which dominates in popular costume rules also in shop draperies, though there is a sprinkling of other tints, bright blue and white and red (no greens or yellows). And then you note also that the dresses of the labourers are lettered with the same wonderful lettering as the shop draperies. No arabesques could produce such an effect. As modified for decorative purposes, these ideographs have a speaking symmetry which no design without a meaning could possess. As they appear on the back of a workman's frock pure white on dark blue and large enough to be easily read at a great distance (indicating some guild or company of which the wearer is a member or employee), they give to the poor cheap garment a factitious appearance of splendour.
Lafcadio Hearn (27 juli 1850 26 september 1904)
Borstbeeld in het Lafcadio Hearn memorial park in Okubo
Chaque fois que l'on jouait une pièce nouvelle, on était sûr de l'y voir, avec trois choses qui ne la quittaient jamais, et qui occupaient toujours le devant de sa loge de rez-de-chaussée: sa lorgnette, un sac de bonbons et un bouquet de camélias.
Pendant vingt-cinq jours du mois, les camélias étaient blancs, et pendant cinq ils étaient rouges; on n'a jamais su la raison de cette variété de couleurs, que je signale sans pouvoir l'expliquer, et que les habitués des théâtres où elle allait le plus fréquemment et ses amis avaient remarquée comme moi.
On n'avait jamais vu à Marguerite d'autres fleurs que des camélias. Aussi chez Mme Barjon, sa fleuriste, avait-on fini par la surnommer la Dame aux Camélias, et ce surnom lui était resté.
( )
Cependant cette gaieté, cette façon de parler et de boire, qui me paraissaient chez les autres convives les résultats de la débauche, de l'habitude ou de la force, me semblaient chez Marguerite un besoin d'oublier, une fièvre, une irritabilité nerveuse. A chaque verre de vin de Champagne, ses joues se couvraient d'un rouge fiévreux, et une toux, légère au commencement du souper, était devenue à la longue assez forte pour là forcer à renverser sa tête sur le dos de sa chaise et à comprimer sa poitrine dans ses mains toutes les fois qu'elle toussait.
Alexandre Dumas fils (27 juli 1824 - 27 november 1895)
Zo word ik het minst opgemerkt. Ik kan hen echter op mijn gemak bestuderen. Dat deed ik ook die avond, deels voor mijn plezier, deels met het oog op mijn professie. In de bocht van de Herengracht vielen mij twee heren op. De een was Jan Rijgerbos, een handelaar aan de beurs, die voor mij geen vreemde was. Het is een vriendelijke, welopgevoede weduwnaar, fris en goedgebouwd en niet veeleisend. Zijn metgezel kende ik niet. Die had een donker voorkomen met een opvallend profiel. Het was dat laatste dat mij onmiddellijk trok. Zijn aanblik raakte mij zonder dat ik begreep waarom. Ik vroeg de bootsman sneller te roeien, zodat wij het stel nog even bij konden houden. Ik bestudeerde de onbekende. Hij had een ovaal gelaat en droeg een blonde pruik, die het beter liet uitkomen. Hij was niet bijzonder knap maar wekte dadelijk mijn lust, op een manier die ik van mijzelf niet kende. Dit ergerde mij. Ik ben gewend degene te zijn die de lusten wekt. Hij was me toch te mager, besloot ik. Bovendien ging hij volgens de laatste Parijse mode gekleed in een kniebroek van gele zijde, die zijn kousen bloot liet, wat hem in dit gure weer potsierlijk stond. Ik verloor mijn interesse en keek alweer rond naar andere wandelaars. Terwijl we onder de Leidsebrug door voeren, staken Rijgerbos en zijn vriend die juist over en ik ving alsnog een flard op van hun gesprek. Zij spraken in het Frans, de een moeizaam, de ander vloeiend. De stem van die Fransman stond me aan. Ik liet de bootsman stilhouden onder de bogen van de brug. Daar wachtten wij in de schaduw tot het stel uit het zicht was. Het is dat mijn decolleté onverantwoord diep was uitgesneden; het is dat ik bepaald niet zonder zonden ben; het is dat mijn gedachten die avond verre van verheven waren; het is dat ik niet het soort vrouw ben aan wie een hogere macht ook maar een kwartiertje van zijn tijd zou verdoen, anders zou je nog denken dat God zelf of anders de duivel voor zijn vermaak in de hele opzet een handje heeft gehad. Een samenloop als deze! Hoe zelden is ons een glimp vergund op het grotere verband waarbinnen de voorvallen uit ons leven een plaats krijgen?
Mijn grootvader stierf de week voor Kerstmis. Hij had lange tijd in het ziekenhuis doorgebracht, maar was naar huis gestuurd omdat zijn situatie niet veranderde en omdat er rond de kerstperiode toch niet genoeg verplegend personeel was. Hij nam een taxi naar huis. Mijn moeder en ik waren rond die tijd nog bij ons thuis, in de hoofdstad. Wij maakten ons klaar om Kerstmis met hem door te brengen. Ik had 's morgens nog met hem getelefoneerd. We praatten over de voorraad brandhout in het schuurtje; er was er niet meer zo veel, had hij gezegd, en hij zou mij wellicht moeten vragen om wat dennestammen waar hij niet meer aan toe gekomen was in stukken te hakken. Ik zei dat dat geen probleem was en hoopte dat hij mij zijn machines zou laten gebruiken.
's Avonds belden we hem opnieuw maar we kregen geen antwoord. De volgende morgen nog altijd niet. We hadden hem gevraagd de telefoon naast zijn bed te zetten, en hij had ons beloofd dat te doen. Tegen elven belde mijn moeder de politie van de benedenstad. Ze zeiden dat ze zouden gaan kijken.
Het noodlot wilde dat het Soeur Béate was die hem vond. Het huis ligt hoger dan het klooster, maar de tuin en het schuurtje waarin mijn grootvader zijn brandhout bewaarde, bevinden zich een paar meter lager dan het wegdek, net voorbij de scherpe bocht die tot aan het klooster leidt. In de sneeuw zag ze iets liggen. Eerst dacht ze aan een deken dat in de sneeuw was blijven liggen. Ze twijfelde of ze zou gaan kijken; zij en mijn grootvader spraken sinds mensenheugenis niet meer met elkaar, en Soeur had de neiging om zich wat er ook gebeurde afzijdig te houden. Haar christelijke vergevingsgezindheid moet haar die morgen parten gespeeld hebben, want ze keerde op haar stappen terug.
Maar als ik eerlijk was geweest, als ik de moed had opgebracht voor een minuutje publieke eerlijkheid, dan had ik moeten toegeven dat ik hoe dan ook mijn tijd stond te verspillen en dat de lectuur van al die prachtboeken die ik aanbracht, me intussen onverschillig liet. Ze hadden alleen maar tot jaren van tijdverspilling geleid, jaren waarin ik me had laten inspireren tot een mystificatie van het indivicu die nu was uitgeput, die mij had uitgeput, die ik had uitgeput.
(...)
"Nu leek de in principe waardevrije wetenschap me als gids voor zelfinterpretatie nog altijd te verkiezen boven de moraliserende kolder van de religie, dat wel. Maar niets haalde het naar mijn smaak bij de literatuur. De grote auteurs, dat waren nog eens mannen. Die hadden geen biologie of theologie nodig om hun verzinsels te rechtvaardigen. Onverschrokken kwamen ze op voor de waarheid en het bestaansrecht van hun personages met geen ander wapen in handen dan de hypnotische vermogens van de taal. Als je daar niet vatbaar voor was, lieten ze je verder met rust. Was je er wel vatbaar voor, dan raakte je in trance. Ze benevelden je, deze magiërs, maar ze bedrogen je niet. Ze spiegelden je geen werkelijkheid voor die buiten hun woorden zou bestaan. Ze schortten alleen je behoefte op aan een andere werkleijkheid dan die van hun woorden."
ART, SCIENCEyou seem to have paid a fairly high price for your happiness," said the Savage, when they were alone. "Anything else?"
"Well, religion, of course," replied the Controller. "There used to be something called Godbefore the Nine Years' War. But I was forgetting; you know all about God, I suppose."
"Well " The Savage hesitated. He would have liked to say something about solitude, about night, about the mesa lying pale under the moon, about the precipice, the plunge into shadowy darkness, about death. He would have liked to speak; but there were no words. Not even in Shakespeare.
The Controller, meanwhile, had crossed to the other side of the room and was unlocking a large safe set into the wall between the bookshelves. The heavy door swung open. Rummaging in the darkness within, "It's a subject," he said, "that has always had a great interest for me." He pulled out a thick black volume. "You've never read this, for example."
The Savage took it. "The Holy Bible, containing the Old and New Testaments," he read aloud from the title-page.
"Nor this." It was a small book and had lost its cover.
"The Imitation of Christ."
"Nor this." He handed out another volume.
"The Varieties of Religious Experience. By William James."
"And I've got plenty more," Mustapha Mond continued, resuming his seat. "A whole collection of pornographic old books. God in the safe and Ford on the shelves." He pointed with a laugh to his avowed libraryto the shelves of books, the rack full of reading-machine bobbins and sound-track rolls.
"But if you know about God, why don't you tell them?" asked the Savage indignantly. "Why don't you give them these books about God?"
He had kept high, shunning the trails, especially those that ran along the water, where sometimes in this season there were humans. Even through the night, wherever it was possible, he had stayed below the timberline, edging the shadows, in a trot so effortless that his paws seemed to bounce without touching the ground. It was as though his journey had some special purpose.
When the sun rose, he stopped to drink, then found a shaded nook high among the sliprock and slept through the heat of the day.
Now, in this final descent to the valley, the going was more difficult. The forest floor was steep and tangled with blowdown, like tinder in some epic fireplace, and the wolf had to weave his way carefully among it. Sometimes he would double back and find a better route so as not to puncture the silence with the telltale snap of a dead branch. Here and there, the sun broke through the trees to make pools of vivid green foliage and these the wolf would always skirt.
He was a prime four-year-old, the alpha of the pack. He was long in the leg and almost a pure black, with just the faintest haze of gray along his flanks and at his throat and muzzle. Now and again he would pause and lower his head to sniff a bush or a tuft of grass, then lift his leg and make his mark, reclaiming this long-lost place as his own. At other times he would stop and tilt his nose to the air and his eyes would narrow and shine yellow as he read the scented messages that wafted on thermals from the valley below.
Once while doing this, he smelled something closer at hand and he turned his head and saw two white-tailed deer, mother and fawn, no more than a dozen yards away, frozen in a shaft of sunlight, watching him. He stared at them, connecting in an ancient communion that even the fawn understood. And for a long moment, all that moved were the spores and insects that spiraled and glinted above the deers heads. Then, as if deer and insect were of equal consequence to a wolf, he looked up and again assessed the air.
Like my mother, and my grandmother too, plus seven generations before them, I also seek admission to Heaven which the Moslem party and the Mohammedan Union say has rivers of milk And thousands of houris all over.
But there's a contemplative voice inside me, stubbornly mocking: Do you really think the blue sea will go dry --and what about the sly temptations waiting in every port? Anyway, who can say for sure that there really are houris there with voices as rich and husky as Nina's, with eyes that flirt like Yati's?
Chairil Anwar (26 juli 1922 28 april 1949) Bortstbeeld in Jakarta
LILITH. They have accepted the burden of eternal life. They have taken the agony from birth; and their life does not fail them even in the hour of their destruction. Their breasts are without milk: Their bowels are gone: the very shapes of them are only ornaments for their children to admire and caress without understanding. Is this enough; or shall I labor again? Shall I bring forth something that will sweep them away and make an end of them as they have swept away the beasts of the garden, and made an end of the crawling things and the flying things and of all them that refuse to live for ever? I had patience with them for many ages: they tried me very sorely. They did terrible things: I stood amazed at the malice and destructiveness of the things I had made: Mars blushed as he looked down on the shame of his sister planet: cruelty and hypocrisy became so hideous that the face of the earth was pitted with the graves of little children among which living skeletons crawled in search of horrible food. The pangs of another birth were already upon me when one man repented and lived three hundred years; and I waited to see what would come of that. And so much came of it that the horrors of that time seem now but an evil dream. They have redeemed themselves from their vileness, and turned away from their sins. Best of all, they are still not satisfied: the impulse I gave them in that day when I sundered myself in twain and launched Man and Woman on the earth still urges them: after passing a million goals they press on to the goal of redemption from the flesh, to the vortex freed from matter, to the whirlpool in pure intelligence that, when the world began, was a whirlpool in pure force. And though all that they have done seems but the first hour of the infinite work of creation, yet I will not supersede them until they have forded this last stream that lies between flesh and spirit, and disentangled their life from the matter that has always mocked it. I can wait: waiting and patience mean nothing to the eternal. I gave the woman the greatest of gifts: curiosity. By that her seed has been saved from my wrath; for I also am curious; and I have waited always to see what they will do tomorrow.
George Bernard Shaw (26 juli 1856 2 november 1950)
J'aimais la mort. Je le disais. Je l'écrivais sur chaque feuille blanche. La mort était un mot, rien d'autre. Un mot très pur. Je l'écrivais sans que mon corps comprenne. Quand il a vu, il a crié. Il a chassé ce qui n'était pas lui, les mots, les fables. Le soir venait.
On m'emportera sans me voir. On dira qu'il fait jour, que la pluie tombe. On laissera sous la table un vieux soulier. Qui d'autre pour se souvenir? Mon souffle ne sera plus moi. Tout le reste appartient aux arbres.
On n'a pas eu le temps, pas tout à fait, on avait cru qu'une minute pouvait suffire, une main sur un bras, on n'a pas eu l'idée que c'était fini quelque part, écrit peut-être dans un livre qu'on n'aurait jamais lu surtout s'il parlait d'une femme, d'un homme, d'un jardin.
Une fois, une fois encore, je m'avance vers la muraille, je t'appelle, je ne sais plus ton nom, je crie juste un mot, celui qui vient, soleil, et le soleil est sans chaleur, maison, et la maison se referme, je reviendrai, je trouverai le mot qui t'apaise.
Wandelaar, je sporen zijn de weg, en zij alleen; wandelaar, er is geen weg, de weg ontstaat in het gaan. Gaandeweg ontstaat de weg, en als je omkijkt zie je de baan die nooit meer betreden zal worden. Wandelaar, er is geen weg, slechts een kielzog in de zee.
Lyautey sembarqua sur le croiseur Jules-Ferry, à Marseille, et fit une première escale en Algérie pour avoir un entretien avec les hommes qui lui avaient succédé à la tête des confins algéro-marocains. Il allait désormais travailler en liaison directe avec eux, puisquune partie de son royaume, le Maroc oriental, séparé de Fez par la région insoumise de Taza, ne pouvait être atteinte que par lAlgérie. Ses instructions furent prudentes : « Jai notifié de la façon la plus nette que lidée dune action sur Taza devait être écartée jusquà nouvel ordre ;;; Jai prié le Général Alix de communiquer cette intention à tous ses subordonnés, ce que je regarde comme indispensable pour mettre fin à létat dexcitation et de nervosité qui résultait chez tous de cette attente, passée à létat didée fixe, au détriment des préoccupations plus urgentes et plus utiles. » Puis, par un retournement assez semblable à celui quil avait fait en passant dAïn-Sefra à Oran, il défendit contre lAlgérie lintégrité du territoire marocain, devenu le sien : « Jai été saisi hier, lors de mon passage, dun nouvel incident : lenvoi à Aïn-Chair, par le commandant du territoire dAïn-Sefra, dun détachement de Sénégalais à linsu des autorités des confins. Mesure aussi imprudente quinopportune. Jai télégraphié à cet égard au Gouverneur de le lAlgérie et je ne doute pas que lordre de retirer ce détachement ne soit donné. » Cétait, vu de lautre côté de la hiérarchie, lincident de Ras-el-Aïn.
Mr James Martin, voyageant seul, chemisier à Evanston, Illinois, appelait dans sa cabine Mrs Wilma Lewis, une veuve de Chicago. Celle-ci n'était pas parmi les favorisés du sort ; elle gémit au téléphone : «Pour l'amour de Dieu, fichez-moi la paix ! Laissez-moi mourir tranquille !» Quand il demanda : «Puis-je venir vous voir ?», elle grogna : «Non !» et raccrocha. Dans une autre cabine, Mrs Linda Rogo, entre deux nausées, abreuvait son mari de toutes les injures d'un vocabulaire expérimenté. Elle lui reprochait abondamment de l'avoir contrainte à faire cette croisière dont elle avait détesté chaque minute, et de n'avoir même pas le bon goût d'être malade lui-même. Impuissant à calmer sa femme, Mike Rogo déserta la cabine, poursuivi par ses imprécations. Le docteur Frank Scott - le doctorat n'était pas en médecine mais en théologie - téléphona à Mr Richard Shelby, de Detroit : Salut, Dick ; comment va la famille ? Bien, jusqu'à présent. Notre match de squash m'a l'air compromis. On dirait ! On se voit à déjeuner ? - Okay, Buzz. Les deux hommes s'étaient liés pendant la croisière, vu leur intérêt commun pour le football et l'athlétisme. Cinq ans plus tôt, le pasteur Scott, docteur en théologie, athlète complet, deux fois champion olympique de décathlon et alpiniste, était encore Frank «Buzz» Scott, arrière des Ail America de Princeton. Richard Shelby, son aîné d'une vingtaine d'années, était directeur du service de dessin industriel, section des véhicules commerciaux, à la société Cranborne Motors de Detroit ; dans sa jeunesse, il avait été un élément de valeur de l'équipe Michigan.
In einem der ersten Nachkriegsjahre begegnete mir auf ungewöhnliche Weise ein noch nicht dreißigjähriger Mann, über dessen Herkunft, Beschäftigung und Lebensverhältnisse ich mir zunächst kein Bild machen konnte, die mich jedoch, als ich sie erfuhr, in Angst und Schrecken versetzten.
Wir standen uns eines Januartags unerwartet in einer mittlerweile abgerissenen kleinen Steinhütte am Ufer eines Hochgebirgssees in den Südkarpaten gegenüber, einem einsamen Bergsteigerrefugium,
wo ich mich seit zwei Tagen aufhielt. Er hatte den beschwerlichen Fünf-Stunden-Anstieg durch die Schneemassen der unteren Talstufe in Begleitung eines Führers und einiger Träger hinter sich, als ich
mich gerade zu einer der umliegenden Höhen aufmachen wollte, um Ausschau nach G. zu halten, dessen Fernbleiben mich zu beunruhigen begann. Führer und Träger des Ankömmlings, Bauernburschen aus einem der Dörfer am Fuß der Berge, waren sofort wieder talwärts aufgebrochen. Die Tatsache, dass der Mann sie für diesen Dienst verpflichtet hatte, zwang mich, auf das Ungewöhnliche seiner Verhältnisse zu schließen zu jener Zeit ein Umstand, der mich aufs Höchste beunruhigen musste.
Der Mann war sportlich schlank, von knochiger Gestalt, schwarzhaarig und dank häufiger Aufenthalte im Freien braungebrannt. Eine gewisse Note von Arroganz fiel mir in den ersten Minuten auf. Er hatte meinen freundlichen Gruß mit einem halb über die Schulter gemurmelten unverständlichen Wort erwidert und mich nur flüchtig angesehen. Auch während er sich in einer Ecke des Raumes,
des einzigen in der Hütte, mit den abgestellten Rucksäcken beschäftigte, würdigte er mich keines Blickes.
Sie las mir einen Satz Deutsch vor und ließ mich ihn wiederholen. Da ihr meine Aussprache missfiel, wiederholte ich ihn ein paar Mal, bis er ihr erträglich schien. Das geschah aber nicht oft, denn sie verhöhnte mich für meine Aussprache, und da ich um nichts in der Welt ihren Hohn ertrug, gab ich mir Mühe und sprach es bald richtig. Dann erst sagte sie mir, was der Satz auf englisch bedeute. Das aber wiederholte sie nie, das musste ich mir sofort ein für allemal merken. ... Sie entließ mich, sagte: "Wiederhole dir das für dich. Morgen machen wir weiter." Sie behielt das Buch, und ich war ratlos mir selber überlassen. ... Wenn sie besonders ungeduldig wurde, schlug sie die Hände über dem Kopf zusammen und rief: "Ich habe einen Idioten zum Sohn!" ... oder "Dein Vater hat doch auch deutsch gekonnt, was würde dein Vater dazu sagen!" ... Sie achtete nicht darauf, dass ich vor Kummer wenig aß. Den Terror, in dem ich lebte, hielt sie für pädagogisch.
( )
Ob wir es wahrhaben wollten oder nicht, solange wir zusammenlebten, waren wir einander Rechenschaft schuldig. Jeder wusste nicht nur, was der andere tat, jeder spürte auch die Gedanken des anderen, und was das Glück und die Dichte dieses Verständnisses ausmachte, war auch seine Tyrannei.
Insane darkness insatiable darkness casts its black anchor into the cold sea and spreads out in gruesome waves then, as an endless vibration fells marble pillars, gnaws shapes mutes kingdoms tears the clouds blankets the East blatantly snatches light's sidereal milk and everything goes down the tubes insatiable darkness ugly darkness insane darkness immense darkness infinite
Vertaald door Marija Girevska
Jovica Tasevski Eternijan (Skopje, 25 juli 1976)
Uit:Man kann sich auch wortlos aneinander gewöhnen,...
Mein Name ist Simone Saalfeld, und ich bin heute Ihre Zugbegleiterin. Mein Name ist Susanne Sieler. Mein Name: Heute ist mein Name Salomé Santrac, und ich begleite Sie auf Ihrer Fahrt von Zürich nach Hamburg. Ich weiß, mein Name ist ungewöhnlich, und dennoch stehe ich Ihnen bei Fragen stets zur Verfügung. Auch sonst, wenn Sie Bedürfnisse haben, wenden Sie sich doch einfach an mich und mein Team. Vielleicht haben Sie Durst oder Hunger oder andere einfache Bedürfnisse, dann kann ich Ihre Wünsche vielleicht sogar an Ihrem Platz erfüllen, erst recht, wenn Sie in der ersten Klasse dürsten oder hungern, erstklassiger Durst wird sehr schnell gestillt, auch der Hunger, wenn es sich um
Hunger der harmloseren Art handelt, kann im Handumdrehen aus der Welt geschafft werden, guten Morgen, Fahrkarten bitte, ich muss das sagen, auch wenn Sie wissen, warum ich auf Sie zukomme, trotz der Geschwindigkeit halte ich mich nicht an den Sitzen fest, sondern eile freihändig und lächelnd auf Sie zu, mein Satz für Sie, und während Sie nach dem Ticket suchen, bleibe ich kurz bei Ihnen stehen, halte mich nun doch mit einer Hand fest, während wir über die Weichen hinter Basel fahren, und werfe einen Blick in das sanft gekrümmte Fenster, mit der Hand fahre ich mir rasch durch die Haare, die etwas strähnig sind und vorne angeknabbert aussehen, obwohl ich weiß, dass es darauf nicht ankommt.
Ineens onderbreekt hij zichzelf en vraagt mij waar mijn belangstelling voor de oorlog vandaan komt. Ik geef hem het antwoord dat ik vroeger ook altijd gaf. Dat ik de oorlog ook nog even heb meegemaakt en dat ik me er al jong in heb verdiept en dat die interesse gewoon is gebleven. Totdat ik me realiseer dat dit antwoord niet goed genoeg is. Zeker niet tegenover een man die zoveel heeft meegemaakt, zelf onderduiker is geweest, talrijke familieleden in de Duitse vernietigingskampen heeft verloren. En ik vertel hem dat mijn vader lid van de NSB is geweest en dat ik het allemaal wil weten. Waarom hij die stap heeft gedaan die ons zoveel onheil heeft gebracht. Dat ik me daarom ook in de opkomst van het nationaal-socialisme, de jodenvervolging heb verdiept. En terwijl ik dit allemaal zeg, schiet door me heen dat de man me voor hetzelfde geld kan verzoeken zijn huis te verlaten. Toen mijn boek Potgieterlaan 7 net was verschenen, belde me een Joodse vrouw die me op de televisie had gezien. Ze vertelde dat ze nooit eerder met een zoon of een dochter van een NSBer had gesproken. Haar vader had haar dat als kind verboden en daar had ze zich altijd aan gehouden. Als ik denk voldoende uitleg te hebben gegeven over mijn drijfveren, zwijg ik. Er valt een stilte. De man kijkt me peinzend voor hij zegt: Meneer Van der Zee, wat is dat zielig voor u. En hij schudt het hoofd. Wat is dát zielig!
es muss doch ein buch geben welches sie anbeten jeder hat das darauf spräche eine solche dame wohl nichts sie flatterte zaghaft mit dem lid klappklapp macht der schmetterling vor dem fenster und was wenn nicht
sie kann sich aber zusammennehmen wenn sie nichts zu lesen hat und flugzeuge im himmel herumflögen ganz dicht am ohr entlang
manche kanten sind in ihren tagen nicht immer ist alles leicht von der seele gar nicht zu reden es wird spät kein anruf kein blitz in der nacht flugzeuge
sie löst einen gutschein ein gähnt mit der hand vor dem mund und lächelt die stille ist eine stille daneben kommt ein geräusch und aus einem buch ein gebet
Ich begegnete ihm wieder, als ich eines Nachts ziellos durch die Straßen streifte.
Ich hatte schlecht geträumt und war schwitzend und mit zusammengepreßten Zähnen aufgewacht.
Die Kartonkisten umzingelten mich im Mondschein wie Grabsteine. Ich schnappte nach Lu∫ und richtete mich auf. Am Fußende schlummerte zusammengerollt die Katze. Die Decke war schwer
und mein Körper heiß, im Zimmer jedoch war es eiskalt. Ich stellte den Ofen an und kochte mir einen
Tee.
Obwohl ich nichts Schlechtes getan hatte, fühlte ich mich wie eine Schuldige.
Obwohl niemand gestorben war, fühlte ich mich, als hätte ich jemanden verloren. Durch das kleine Fenster schaute ich zum Mond hinauf. Er war da, wie immer. Der gleiche Mond, den ich so oft mit meinem Geliebten angeschaut hatte. Aber jetzt war ich allein in diesem jämmerlichen Verschlag, irgendwo in der Provinz, ohne richtige Arbeit, ohne irgend etwas Es gab Momente, in denen ich das als befreiend empfand, aber es waren schmerzliche Momente. Wo war bloß mein Leben? Wo gehörte ich hin? Jedesmal, wenn mir die Frage durch den Kopf geisterte, verspürte ich ein he∫iges Verlangen nach jener Zeit, die mir alles bedeutet hatte. Gäbe es nur ein Zurück!
Schon wieder begannen sich meine Gedanken im Kreis zu drehen. Ich öΣnete das Fenster. Die klirrendkalte, frische Lu∫ strömte in meine Lungen eine Luft, von der man in Tokyo nur träumen
konnte. Im Nu fühlte ich mich besser, als hätte sie meinen bösen Traum verscheucht und mich wieder
Uit: Hochverrat oder: Seltsame Wege zu Ferdinand Freiligrath
Der Präsident des Schwurgerichts, Ritter von Mücke, wollte sich den Abend nicht verderben lassen: "Wir haben einen anstrengenden Prozesstag hinter uns. Lassen wir die alten Geschichten ruhen. Wir müssen nach vorne schauen. Wir hatten heute genug zu tun mit dem Heraufbeschwören des Christlichen durch den angeklagten Wilhelm Liebknecht."
Nein, es war wirklich kein glücklicher Einfall des Staatsanwalts Carl Theodor Hoffmann gewesen, gleich zu Beginn des heutigen vierten Verhandlungstags zu konstatieren, das gestern verlesene "Kommunistische Manifest" sei unter den Papieren von Wilhelm Liebknecht gefunden worden. Natürlich hatte er, von Mücke, unverzüglich den Schlussruf: Proletarier aller Länder, vereinigt euch, als anstössig erklären müssen. Und folgerichtig kam auch Liebknechts Erwiderung, was dieser Satz bedeute: "Ihr Arbeiter in Süd und Ost, in Ost und West, auf dem ganzen Erdenrund, Ihr alle, die ihr mühselig und beladen seid, Ihr Elenden und Ausgestossenen, für die kein Platz ist am Tische der Gesellschaft, die Ihr im Schweisse Eures Angesichts die Reichtümer schafft, die andere geniessen, erkennt, dass trotz der Grenzpfähle, die Euch trennen, Eure Sache überall dieselbe ist, dass überall Eure Not denselben Ursachen entspringt.
Nein, er hatte ihn nicht unterbrochen, doch selten hatte er sich so unbehaglich gefühlt wie bei diesen von Wilhelm Liebknecht vorgetragenen Passagen aus dem Bericht über den Kongress der Internationalen Arbeiter-Assoziation in Basel. Immer wieder musste er dagegen ankämpfen, dass seine Gedanken nicht abschweiften und zu den Orten in dieser Stadt wanderten, die er liebte.
Der Boykott der Nazis war schon 1930 offenkundig, und seine Unbeliebtheit in diesen Kreisen hatte Thomas Mann schon damals augenscheinlich dokumentiert bekommen. Er hielt im Oktober 1930 im Berliner Beethovensaal einen Vortrag namens "Deutsche Ansprache. Ein Appell an die Vernunft". Er war eigens hingefahren, um auf dieser Veranstaltng vor den Nazis zu warnen und gegen sie aufzutreten. Der Abend ist mir, mit all dem Aufruhr und all der Aufregung, die er beschwor, unvergeßlich. Von einem wohlmeinenden Publikum war der Saal halb ausverkauft, oben auf der Galerie jedoch saß Herr Arnolt Bronnen mit einigen anderen Gesinnungsgenossen, Pro-Nazi, aggressiv, und sie hätten am liebsten die Ansprache gesprengt. Sie haben furchtbaren Krach gemacht, Thomas Mann immer wieder unterbrochen und: Unsinn! Schluß! und ähnliches von der Galerie gerufen, daß mein Mann für eine Weile zu sprechen aufhören mußte. Es herrschte große Aufregung im Saal. Da drehte sich das gesamte Publikum gegen die Galerie und rief: Wir wollen Thomas Mann hören. Ruhe da oben! Es ging daraufhin ziemlich ungestört weiter. Ich saß in der ersten Reihe, auf dem Podium saß Frau Fischer, und Frau Fischer flüsterte immer: Recht bald Schluß machen. Möglichst bald Schluß machen! Aber mein Mann ließ sich gar nicht stören und führte den Vortrag vollständig zu Ende. Dann kam Bruno Walter zu uns in das Künstlerzimmer und sagte: Wissen Sie, ich würde jetzt nicht die Haupttreppe hinuntergehen. Da kann man nicht wissen, was passiert. Ich bin ja hier zu Hause, im Beethovensaal. Ich führe Sie auf der Hintertreppe hinunter. So geschah es denn auch. Über die Hintertreppe und einige Verbindungsgänge gelangten wir ins Freie, und Bruno Walter führte uns zu seinem Wagen, den er in einem Hof abgestellt hatte, und brachte uns sicher fort.
Katia Mann (24 juli 1883 25 april 1980) Thomas en Katia Mann
Uit: In Praise of Shadows (Vertaald door Thomas Harper en Edward Seidensticker)
Whenever I see the alcove of a tastefully built Japanese room, I marvel at our comprehension of the secrets of shadows, our sensitive use of shadow and light . The mysterious Orient of which Westerners speak probably refers to the uncanny silence of these dark places. And even we as children would feel an inexpressible chill as we peered into the depths of an alcove to which the sunlight had never penetrated. Where lies the key to this mystery? Ultimately it is the magic of shadows.
( )
But what produces such differences in taste? In my opinion it is this: we Orientals tend to seek our satisfactions in whatever surroundings we happen to find ourselves, to content ourselves with things as they are; and so darkness causes us no discontent, we resign ourselves to it as inevitable. If light is scarce then light is scarce; we will immerse ourselves in the darkness and there discover its own particular beauty. But the progressive Westerner is determined always to better his lot. From candle to oil lamp, oil lamp to gaslight, gaslight to electric lighthis quest for a brighter light never ceases, he spares no pains to eradicate even the minutest shadow.
Ein Herr wünscht Sie zu sprechen", meldete die Sekretärin. Ich las auf der Besuchskarte: Tobias Hull, D. A. Keine Vorstellung. Auf meinen fragenden Blick: Ein Herr in den besten Jahren, elegant." Anscheinend ein Ausländer. Immer diese Störungen. Irgendein Vertreter. Oder? Was weiß man. Ich lasse bitten."
Herr Tobias Hull tritt mit vorsichtigen Schritten ein. Er setzt Fuß vor Fuß, als fürchte er, zu stark aufzutreten. Ob er leidend ist? Ich schätze sein Alter auf Mitte vierzig. Eine große Freundlichkeit strahlt aus seinem glatt rasierten, nicht unsympathischen Gesicht. Sehr korrekt angezogen, beinahe zu exakt in seinen verbindlichen Bewegungen, scheint mir. Nun, man wird sehen. Mit der Hand zum Sessel weisend:
Was verschafft mir die Ehre Ihres Besuches?"
Oh! Ich wollte mich Ihnen nur vorstellen."
Sehr angenehm", sagte ich.
Oh! Sie verstehen!" Dieses mit einem leicht jaulenden Ton vorgebrachte Oh! ist unnachahmlich. Seine müde, etwas monotone Stimme hat einen kleinen fremden Akzent. Er sieht mich mit freundlicher Erwartung an.
Über das Benehmen seines Besuches doch ein wenig erstaunt, wiederhole ich:
Sehr angenehm. Aber darf ich Sie fragen "
Da werde ich sogleich mit einem Oh! unterbrochen: Bitte fragen Sie mich nicht." Und dann beginnt er, seine Geschichte zu erzählen, die er anscheinend schon hundertmal vorgebracht hat: Ich bin nämlich ausgestopft!" Aber erlauben Sie mal!"
Das eigentümliche Wesen, das mich überlegen fixiert, beachtet den Einwurf nicht, sondern fährt unbeirrt fort: Erschrecken Sie nicht, weil ich eine Art Automat bin, eine Maschine in Menschenform, ein Ersatz sozusagen, Mr. Tobias Hull existiert wirklich. Der Chef einer großen Fabrik zur Herstellung von mechanischen Doppelgängern. Ich bin, wie sagt man, sein Projekt, ja, Agent in Propaganda. Ich kann Ihnen natürlich meinen Mechanismus im Einzelnen nicht erklären Sie verstehen: Fabrikationsgeheimnis!
Hermann Kasack (24 juli 1896 10 januari 1966)
Hier met vlinderdas op een vergadering van hetPen-Zentrum Deutschland, 1949
Uit: The Three Musketeers (Vertaald doorWilliam Barrow)
In those times panics were common, and few days passed without some city or other registering in its archives an event of this kind. There were nobles, who made war against each other; there was the king, who made war against the cardinal; there was Spain, which made war against the king. Then, in addition to these concealed or public, secret or open wars, there were robbers, mendicants, Huguenots, wolves, and scoundrels, who made war upon everybody. The citizens always took up arms readily against thieves, wolves or scoundrels, often against nobles or Huguenots, sometimes against the king, but never against cardinal or Spain. It resulted, then, from this habit that on the said first Monday of April, 1625, the citizens, on hearing the clamor, and seeing neither the red-and-yellow standard nor the livery of the Duc de Richelieu, rushed toward the hostel of the Jolly Miller. When arrived there, the cause of the hubbub was apparent to all.
A young man--we can sketch his portrait at a dash. Imagine to yourself a Don Quixote of eighteen; a Don Quixote without his corselet, without his coat of mail, without his cuisses; a Don Quixote clothed in a woolen doublet, the blue color of which had faded into a nameless shade between lees of wine and a heavenly azure; face long and brown; high cheek bones, a sign of sagacity; the maxillary muscles enormously developed, an infallible sign by which a Gascon may always be detected, even without his cap--and our young man wore a cap set off with a sort of feather; the eye open and intelligent; the nose hooked, but finely chiseled. Too big for a youth, too small for a grown man, an experienced eye might have taken him for a farmers son upon a journey had it not been for the long sword which, dangling from a leather baldric, hit against the calves of its owner as he walked, and against the rough side of his steed when he was on horseback.
Alexandre Dumas père (24 juli 1802 - 5 december 1870)
"Those are trophies of yours at Grebe, then," said Miss Leg. "I consider tiger shooting a manly pursuit. That's what I mean by sport, taking your life in your hand instead of sitting in an armchair and firing into flocks of hand-reared pheasants. That kind of 'sportsman' doesn't even load his own gun, I believe. Butchers and poulterers; that's what I called thim in one of my books."
"Withering! Scathing!" cried Elizabeth. "And how well deserved. Benjy gave such a wonderful lecture here the other day about his hairbreadth escapes. You could have heard a pin drop."
"Ah, that's an old story now," said Benjy. "My shikari days are over. And there's not a man in Tilling who's even seen a tiger except through the bars at the Zoo. Georgie Pillson, for instance--"
"Whom I presented to you at tea yesterday, Miss Leg," put in Elizabeth. "Husband of our dear Mayor. Pointed beard. Sketches quite prettily, and does exquisite needlework. My wicked Benjy once dubbed him Miss Milliner Michael-Angelo."
Koers en woordsouplesse zitten bij hem ingebakken, er draaien duizend wielen in zijn grijzend hoofd en in de hitte van de Tour glinsteren zijn ogen als wentelende spaken onder een Pyreneeënzon.
Hij is een te hoge boom in deze Lage Landen, alle wind van Holland waait hem tegemoet en zit hem zelfs op de huid tot ver over de grenzen. Maar niets kan deze Gulliver doen buigen.
Mart haalt uit renners wat veel anderen zelfs niet vermoeden dat het er is: een stuk ziel, een flard verdriet en pijn maar ook de torenhoge jubel om de zege.
Ik ken zijn bewondering voor Lance, daarin zijn wij onbuigzame brothers in arms, laatst stonden we in Lugano nog zij aan zij en stralend naar de zich opwarmende Boss te kijken.
Kijk ook hoe hij tussen de renners wandelt, neen: schrijdt, als opgepoetste spiegel van zijn klasse. In deze man zit zowaar de grandeur van grote wijnen, spreken doet hij steeds met zilver in de woorden.
Of hij hanteert het discrete goud van de stilte wanneer ware emoties op zijn lippen bloeien en hij plots een man wordt van vlees en bloed. Met als het even kan een zingende Dalida op de schoot.
