De Schotse schrijver Alexander Trocchi werd geboren op 30 juli 1925 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007  en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009 en ook mijn blog van 30 juli 2010

Uit: Young Adam

“Salt?” I said, the monosyllable carrying the cynical weight of my disbelief.

“Starin’ you in the face,” she said.

It was damp. I had to scrape it from the side of the dish with my knife. Ella ignored the scratching sound and Leslie, his face twitching as it sometimes did, went on reading the paper. It was only when I had began to eat my bacon that it occurred to me they’d had an egg. I could see the traces on the prongs of their forks. And after I’d gone all the way across the dock to the telephone… Leslie got up noisily, without his second cup of tea. He was embarrassed. Ella had her back to me and I swore at her under my breath. A moment later she too went up on deck, taking the kid with her, and I was left alone to finish my breakfast. young adam

We were all on deck when the ambulance arrived. It was one of those new ambulances, streamlined, and the men were very smart. Two policemen arrived at the same time, one of them a sergeant,

and Leslie went ashore to talk to them. Jim, the kid, was sitting on an upturned pail near the bows so that he would get a good view. He was eating an apple. I was still annoyed and I sat down on a hatch and waited. I looked out across the water at the black buffalo-like silhouette of a tug which crept upstream near the far shore. Beyond it on the far bank, a network of cranes and girders closed in about a ship. “To sail away on a ship like that,” I thought, “away. Montevideo, Macao, anywhere. What the hell am I doing here? The pale North.” It was still early and the light was still thin but already a saucer of tenuous smoke was gathering at the level of the roofs.

Then the ambulance men came across the quay and on to the

barge and I pointed to where we had put the body under the sacks. I left them to it. I was thinking again of the dead woman and the egg and the salt and I was bored by the fact that it was the beginning of the day and not the end of it, days being each the same as the other as they were then, alike as beads on a string, with only the work on the barge, and Leslie to talk to.”

Alexander Trocchi (30 juli 1925 – 15 april 1984)

In 1967

De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009 en ook mijn blog van 30 juli 2010

Mijn Hemel

In deze moderne tijd van skypen en twitteren verbaasde het mij allerminst dat Vincent van Gogh door de audiofoon het woord tot mij richtte in het naar hem genoemde museum.

„Kom, ik laat u ’De Oogst’ zien”, zei hij met een stem die bij hem paste. Sonoor met een lichte toets.

„Ze denken dat ik een beetje gek ben”, sprak hij. „Tegenwoordig krijgt men vast diazepam voorgeschreven. Of mindfulness.”

„Ach, wat is gek”, zei ik, een meeluisterende suppoost negerend.

„Moet u kijken”, zei Vincent bij het genoemde schilderij. „Deze rust en helderheid, deze kalme dynamiek. Dit is het enige schilderij uit mijn oeuvre waar ik zo tevreden over ben, dat ik het van een naam voorzien heb.”

Het vredige Provençaalse landschap strekte zich soezend in de zomerzon uit. Bergtoppen in de verten sloten niet af, maar beloofden meer ruimte. Er ging iets beschermends uit van de ongekende helderheid, het gevoel dat alles goed was.

„Welnu”, sprak Vincent. „Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dit de hemel is. Een plek waar een ieder kan terugkijken op een ten volle geleefd leven. Een plek om afstand te nemen en toeschouwer te worden. Een plek waar niets hoeft. Alles is goed.”

Ik zuchtte.

„Ja, zo moet de hemel eruit zien.”

Ineens lag er een hand op mijn schouder.

„U bent de hele tijd zo gek aan het mompelen”, zei de suppoost. „Is alles goed?”

Ik knikte.

Oké, ik was misschien ook een beetje gek. Maar alles was goed.

Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963)

De Nederlandse publicist, journalist en politicus Jacques de Kadt werd geboren op 30 juli 1897 in Oss. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007 en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2010

Uit: Het fascisme en de nieuwe vrijheid.

„Wat zijn nu de grondelementen van de fascistische mythe, niet zoals de fascisten zèlf het menen te zien, maar zoals wij haar zien? Als wij dit onderzoeken, komt veel van wat in de propaganda en in de practische politiek op de voorgrond staat, op het tweede plan. De nationalistische en rassistische trekken, die voor de politiek allesbeheersend zijn, blijken dan niet meer dominérend te zijn, en nog veel minder belangrijk worden de leuzen tegen het parlementarisme en andere politieke oppervlaktevormen.

We zien dan als ondergrond der mythe, de strijd van het leven, dat naar het absolute, naar onbeperkte macht en expansie dringt, tegen de rede en het intellect, die zich van de relativiteit en de beperking bewust zijn. Uit het ‘absolutisme’, dat de onaanvechtbare waarheid is, volgt aan de ene kant de vanzelfsprekendheid van het opleggen dier waarheid door het geweld, de verachting voor iedere discussie, en aan de andere kant het willen beletten, dat iets tracht aan de greep van het absolute te ontsnappen: het totalitaire, collectivistische streven in wereldbeschouwing de maatschappij; de onduldbaarheid van individualisme en nonconformisme.

Andere elementen kan het fascisme zich toeëigenen, als de tegenstander het de gelegenheid geeft, doordat hij óf niet ernstig er naar streeft, (gemeenschapsbelang tegen winstbejag) óf het als een dwaasheid beschouwt (het heroïsche leven tegen het comfortabele) óf het probleem niet duidelijk durft te stellen (middengroepen-intellectuelen tegen proletariaat) maar deze elementen behoeven geenszins fascistisch te zijn, doch ze kunnen, van hun absolutistische strekking en demagogische neo-syndicalistische en neo-socialistische zijde, als tenslotte van fascistische kant gebracht worden.“

Jacques de Kadt (30 juli 1897 – 16 april 1988)

Cover 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaanse dichter Paul Rigolle werd geboren in Roeselaere op 11 december 1953. Zie ook mijn blog van 11 december 2010.

Pessoa

Lucht en Licht. Water. Vuur. Alles is
mij lief, alles kan mij krijgen. Het vuur
verschroeit en verteert, perverteert mij.
En het water, nooit heb ik anders gekend
of het water mocht mij hebben; nam mij
zoals ik was.

Nee, niet de elementen maken mij bang.
Zij zijn sterker en dat is goed. Met hun gezag
kan ik leven. Zoveel kleiner is waarvoor
ik huiver. Het ogenblik waarop men zich
neerlegt bij gedane zaken. En de blindheid

van zij die slaven alsof het eigen is
aan onze soort. Dat is wat mij bang maakt.
Maar bovenal huiver ik als ik uitzicht krijg op wat
het leven, dit heilige hevige leven werkelijk is.

Niets meer dan een anekdote, ergens
in de rand, een voetnoot, te vondeling,
ten prooi gelegd aan de krassende
naalden van de wind.

Paul Rigolle (Roeselare, 11 december 1953)

30-07-2011 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd  geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 29 juli 2010 en eveneens alle tags voor Harry Mulisch op dit blog.

Uit: Archibald Strohalm en het paradijs

„Een beetje schutterig draaide hij zich om. Aangedaan met een opgetogen witlinnen jasje en een broek met een levensgevaarlijke plooi naderde lachend en geweldig Boris Bronislaw. Hij liep snel en maakte begroetingsgebaren met een arm; aan de andere trok hij een grote vrouw met zich mee, die niet zo vlug kon lopen en achterover helde van haar zware zwangerschap. Ze droeg breed en prachtig in haar heupen.

‘Dag familie van me!’ riep hij, en sloeg archibald met twee handen op de schouders. ‘Leef je nog steeds? Haha! Hoe is het er mee, neef?’ De schilder was in een beste stemming; alleen dat oog knipperde nog net zo als een half jaar geleden. ‘Hier, dit is mijn vrouw. Hilde - Strohalm.’ Hij gebaarde heen en weer.

‘Ik ben strohalm,’ zei deze en stak zijn hand uit.

‘Aangenaam,’ zei Hilde. Ze begon archibald strohalms hand te schudden; op en neer schudde ze hem; het was duidelijk dat ze niet vaak handen gaf.

‘Bravo!’ riep Bronislaw. ‘Kom, laten we een eindje gaan wandelen. Of nee, wat vind je, liefje - zullen we liever op die bank gaan zitten? Je mag je niet te moe maken. Geen gepraat verder! We wandelen niet, maar gaan op die bank zitten!’ Ze namen plaats; de schilder in het midden. ‘Ziezo! Zit je goed, schat?’

Hilde knikte. Toen ze zag dat hij haar aankeek, glimlachte ze.

‘Goedzo! Als ik geld had,’ wendde hij zich tot archibald strohalm, ‘zou ik wel op koffie trakteren, maar ik heb het niet. Ik geef alles uit aan luiers en spenen. Haha!’ lachte hij en porde archibald strohalm in de zij. ‘Ik heb me voortgeplant, kerel! Ik heb de soort in stand gehouden! Het kost een hoop geld. Ik zou wel gemainteneerd willen worden, wil je dat geloven; maar ik zou het zelf verpesten. Tegen iedere rijke patser, die me geld wilde geven, zou ik zeggen dat hij de moordenaar is van alle mensen die van armoe kreperen, terwijl hij nog geld heeft. Ik ben een verschrikkelijk sociaal mens, moet je weten.“

Harry Mulisch (29 juli 1927 – 30 oktober 2010)

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit: Overgave (Vertaald door Ronald Vlek)

„De reis was bijna ten einde.

 De nacht was uitzonderlijk koud, de wind gescherpt door de snelheid van de trein die door de donkere vallei naar het zuiden reed. De katoenen deken die June had gestolen was groot genoeg om als kleed uit te spreiden en tegelijk om haar broertje en zusje en zichzelf heen te slaan, maar hij was tot op de draad versleten en als de trein op sommige stukken even versnelde sneed de wind er dwars doorheen. Dat was de vorige nacht geen probleem geweest, maar nu zaten ze boven op de goederenwagon, omdat er binnen nergens meer ruimte voor hen was, ook al was de trein wel twaalf wagons lang. Op het laatste station had een enorme schare vluchtelingen de trein opgewacht, en in de tijd die het haar broertje en zusje kostte om langs de spoorbaan hun behoefte te doen waren ze hun plek kwijtgeraakt en hadden ze de roestige ladder tussen de wagons op moeten klimmen. June had vijftig meter moeten meehollen tot haar broertje hoog genoeg op de treden stond om er zelf op te kunnen springen.

 Er zaten zo’n twintig mensen boven op elke wagon, groepjes van gezinnen uit dezelfde buurt, meest vrouwen, kinderen en bejaarden, en verder nog een paar plukjes zoals zij, alleenreizende kinderen. June was elf, Hee-Soo en Ji-Young waren net zeven geworden. Het was een twee-eiige tweeling, hoewel ze als twee druppels water op elkaar leken en alleen aan de snit van hun haar waren te onderscheiden. June wist wel dat ze hadden kunnen wachten in de hoop op een andere trein waar binnen nog wel plaats was, maar het was niet zo koud geweest toen ze vlak voor het donker gestopt waren, en ze had besloten toch maar door te gaan nu ze de kans nog hadden. Doorgaan was altijd veiliger dan op een plek blijven hangen, en op het depot was trouwens toch niets te eten geweest. Er hadden bij de stationskeet wel wat haveloze soldaten zitten drinken en kaarten, maar dat had alleen maar problemen kunnen betekenen, zelfs voor een meisje van haar leeftijd. Ze was bovendien lang en moest dus op haar hoede zijn voor soldaten en rondzwervende mannen.“

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)

De Duitse schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit: Der Aufsteiger

„Der Brocken vor ihm wog ein paar Zentner. Den bekommst du so nicht raus, überlegte er. Er versuchte, ihn mit der Spitzhacke zu spalten, aber es ging nicht. Der Presslufthammer musste her. Als er hochblicke, stand Willi da, breitbeinig, die Hände in den Hosentaschen.

„Na Erich“, sagte er, „hast wohl gestern wieder zentnerschwere Weiber gestemmt? Keinen Mumm, was?“

„Ach leck mich doch am Arsch“, knurrte er, „der Presslufthammer muss her.“

„He, Hannes“, brüllte Willi nach hinten, „komm mal mit dem Massageschwengel her!“

Sie waren insgesamt fünfzehn Mann. Willi Beckmann war der Vorarbeiter. Er arbeitete aber nicht vor, sondern passte auf, dass die anderen etwas taten. Das war wirklich seine Stärke. Er wusste genau, was er sich erlauben konnte und was nicht. Erlauben konnte er sich beispielsweise, diesem oder jenem in den Hintern zu treten, die Arbeitszeiten, die er eintrug, nach unten hin abzurunden oder selber nicht mitzuarbeiten. Nicht erlauben konnte er sich, die Arbeitszeiten nach oben hin aufzurunden, längere Pausen zuzulassen oder, wenn sie nicht auf Akkord, sondern nach Stundenlohn arbeiteten, ein gemütlicheres Arbeitstempo zu dulden. Würde er sich so etwas leisten, wäre er die längste Zeit Vorarbeiter gewesen. Das hätten sich der dicke Mönkeberg oder sein Ingenieur, die genau wussten, was bei einem Auftrag herausspringen musste, nicht lange mit angesehen. Und deswegen war Willi Beckmann ein hervorragender Aufpasser. Er feuerte jeden, der nicht spurte. Ungelernte Arbeiter gab es wie Sand am Meer. Ein Anruf beim Arbeitsamt genügte.

Hannes Tammen zog den Kompressor heran, an den sie zwei Presslufthämmer anschlossen. Er war ein alter Fuchs, schon Ende Vierzig, aber zäh wie eine Schuhsole. Im Krieg war er Unterscharführer, also so etwas wie Unteroffizier, bei der Waffen-SS gewesen.“

Wolfgang Bittner (Gliwice, 29 juli 1941)

De Amerikaanse dichter en vertaler Stanley Jasspon Kunitz werd geboren in Worcester, Massachusetts, op  29 juli 1905. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

The Science Of The Night

I touch you in the night, whose gift was you,

My careless sprawler,

And I touch you cold, unstirring, star-bemused,

That have become the land of your self-strangeness.
What long seduction of the bone has led you

Down the imploring roads I cannot take

Into the arms of ghosts I never knew,

Leaving my manhood on a rumpled field

To guard you where you lie so deep

In absent-mindedness,

Caught in the calcium snows of sleep?

And even should I track you to your birth

Through all the cities of your mortal trial,

As in my jealous thought I try to do,

You would escape me--from the brink of earth

Take off to where the lawless auroras run,

You with your wild and metaphysic heart.

My touch is on you, who are light-years gone.

We are not souls but systems, and we move

In clouds of our unknowing

like great nebulae.

Our very motives swirl and have their start

With father lion and with mother crab.

Dreamer, my own lost rib,

Whose planetary dust is blowing

Past archipelagoes of myth and light

What far Magellans are you mistress of

To whom you speed the pleasure of your art?

As through a glass that magnifies my loss

I see the lines of your spectrum shifting red,

The universe expanding, thinning out,

Our worlds flying, oh flying, fast apart.

From hooded powers and from abstract flight

I summon you, your person and your pride.

Fall to me now from outer space,

Still fastened desperately to my side;

Through gulfs of streaming air

Bring me the mornings of the milky ways

Down to my threshold in your drowsy eyes;

And by the virtue of your honeyed word

Restore the liquid language of the moon,

That in gold mines of secrecy you delve.

Awake!

My whirling hands stay at the noon,

Each cell within my body holds a heart

And all my hearts in unison strike twelve.

Stanley Kunitz (29 juli 1905 – 14 mei 2006)

De Duitse schrijver Sten Nadolny werd geboren op 29 juli 1942 in Zehdenick an der Havel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010
 

Uit: Die Entdeckung der Langsamkeit

“Morgen würden sie zum Pferdemarkt nach Horncastle fahren, er fing schon an sich zu freuen, er kannte die Fahrt. Wenn die Kutsche aus dem Dorf fuhr, flimmerte erst die Kirchhofsmauer vorbei, dann kamen die Hütten des Armen­landes Ing Ming, davor Frauen ohne Hüte, nur mit Kopftü­chern. Die Hunde waren dort mager, bei den Menschen sah man es nicht, die hatten etwas an.
Sherard würde vor der Tür stehen und winken. Später dann das Gehöft mit der rosenbewachsenen Wand und dem Kettenhund, der seine eigene Hütte hinter sich herschleifte. Dann die lange Hecke mit den zwei Enden, dem sanften und dem scharfen. Das sanfte lag von der Straße entfernt, man sah es lang kommen und lang gehen. Das scharfe, dicht am. Straßenrand, hackte einmal durchs Bild wie die Schneide. einer Axt. Das war das Erstaunliche: in dichter Nähe funkel­te und hüpfte es, Zaunpfähle, Blumen, Zweige. Weiter hin­ten gab es Kühe, Strohdächer und Waldhügel, da hatte das Erscheinen und Verschwinden schon einen feierlichen und beruhigenden Rhythmus. Die fernsten Berge aber waren wie er selbst, sie standen einfach da und schauten.
Auf die Pferde freute er sich weniger, aber auf Menschen, die er kannte, sogar auf den Wirt des Red Lion in Baum­her. Dort pflegten sie haltzumachen, Vater wollte zum Wirt an die Theke. Da kam dann etwas Gelbes im hohen Glas, Gift für Vaters Beine, der Wirt reichte es herüber mit seinem schrecklichen Blick. Das Getränk hieß Luther und Calvin. John hatte keine Angst vor finsteren Gesichtern, wenn sie nur so blieben und ihre Mienen nicht auf unerklärliche Wei­se rasch wechselten.
Jetzt hörte John das Wort »schläft« sagen und erkannte vor sich Tom Barker. Schlafen? Sein Arm war unverändert, die Schnur gespannt, was konnte Tom auszusetzen haben? Das Spiel ging weiter, John hatte nichts verstanden. Alles war etwas zu schnell, das Spiel, das Sprechen der anderen, das Treiben auf der Straße vor dem Rathaus. Es war auch ein unruhiger Tag. Eben wurlte die Jagdgesellschaft von Lord Willoughby vorbei, rote Röcke, nervöse Pferde, braun­gefleckte Hunde mit tanzenden Ruten, ein großes Gebelfer. Was hatte nur der Lord von so viel Wirbel?”

29-07-2011 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Thomas Rosenlöcher werd geboren op 29 juli 1947 in Dresden. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Der Mensch

Er sitze auf der Bank vor seiner Laube,
den Regenbogen häuptlings hingestellt.
Mit Laub und Äpfeln rings bestückt die Bäume,
Gänseblümchengezwitscher tief im Gras.

Indes der Wurm des umgebrochnen Beetes
den Kopf erhebt und stumm herüberblickt.
Sich fragend, ob der Mensch denn ewig lebe.
Silberne Tropfen fallen ins Wasserfaß.

Die Hoffnungsstufen

Dass ich den Birnbaum vorm Haus wieder sehe.
Ich meine den, den ich jeden Tag sehe.

Dass mich eine Frau im Dunkeln entkleidet
und mit silbernen Fingern was Finstres vorfindet.

Dass wir, im Schlaf zu Staub entrückt,
des Birnbaums Blüten donnern hören.

Thomas Rosenlöcher (Dresden, 29 juli 1947)

De Zweedse schrijver Eyvind Olof Verner Johnson werd geboren in Svartbjörsbyn bij Boden op 29 juli 1900.  Zie ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit; Le Temps de sa grâce (Vertaald door Charles Aubry)

Je n’ai jamais connu de plus heureux instant », écrit Johannes Lupigis bien des années plus tard. « Tout homme ayant possédé un cœur juvénile et conservé le souvenir de ses émois me comprendra. Certes ai-je fait, depuis, l’expérience d’autres bonheurs, celui sauvage du plaisir et d’autres terrestres délices, celui céleste du cosmique univers en de singulières circonstances, mais jamais je n’ai retrouvé cette félicité qui, un court instant, m’avait envahi ce soir-là. Je n’affirmerai pas qu’il s’agissait d’un bonheur sensuel, des troubles de la chair, ni ne le dénierai. Cette extase-là n’était pas loin. Celle qui m’habitait n’avait pas clairement pour objet Angila. Je sentais cette félicité vivre en moi plutôt comme un songe qu’une réalité dont j’eusse pu être maître et jouir à loisir… Une autre fois seulement, une nuit dans un humble château – combien riche cependant – au bord du lac Léman, ai-je été près de connaître un instant de bonheur si parfait, quand bien même ce bonheur était d’une autre espèce, d’une nature plus fougueuse. Mais il se dissipa à peine l’aube levée.

Eyvind Johnson (29 juli 1900 - 25 augustus 1976)

De Russische schrijver Michail Michailovitsj Zostsjenko werd  geboren in Sint-Petersburg op 29 juli 1895. Zie ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit:: The Crisis (Vertaald door Charles Rougle)

“Just the other day, citizens, they hauled a load of bricks down the street. Yes, indeed!

You know, my heart up and started to pitter-patter with joy. On account of this means we're building, citizens. They don't go hauling bricks around for nothing. It's begun—cross your fingers and knock on wood!

Maybe in about twenty years, maybe less, all citizens might have a whole room each. And if the population doesn't go and grow too fast, and if, for instance, they'll let everyone get an abortion, maybe there'll be two or even three per snoot. Bathroom included.

Then we'll really begin living, citizens! There'll be one room, say, to sleep in, another for entertaining guests, and a third for whichever... All kinds of stuff! Living a free life like that we'll find plenty of things to do.

Well, but for the time being this living space thing is kind of tough. Sort of skimpy on account of the crisis.

Now me, you guys, I've lived in Moscow. Just got back from there. Got to know this crisis first hand.

So I come to Moscow. I'm walking around the streets with my things. And I mean there was just no way. Not only no place to stay, but no place to put my things.

So two weeks I'm walking the streets with my things. Grew a scruffy beard and little by little lost all my things. So there I was traveling light without anything. Trying to find somewhere to live.

Finally in one building there's this little guy coming down the stairs.

"For thirty rubles," he goes, "I can set you up in the bathroom. It's a classy apartment," he says. "Three toilets... A bathroom... In the bathroom," he goes, "is where you can live. No windows," he says, "but there is a door. And you've got water right there. If you want," he says, "fill up the tub and dive around all day."

Michail  Zostsjenko (10 augustus 1895 – 22 juli 1958)

Monument bij zijn graf in Sint Petersburg

De Duitse dichter en toneelschrijver August Stramm werd geboren op 29 juli 1874 in Münster, Westfalen. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Abendgang

Durch schmiege Nacht
Schweigt unser Schritt dahin
Die Hände bangen blass um krampfes Grauen
Der Schein sticht scharf in Schatten unser Haupt
In Schatten
Uns!
Hoch flimmt der Stern
Die Pappel hängt herauf
Und 
Hebt die Erde nach
Die schlafe Erde armt den nackten Himmel
Du schaust und schauerst
Deine Lippen dünsten
Der Himmel küsst
Und 
Uns gebärt der Kuss!

August Stramm (29 juli 1874 – 1 september 1915)

De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2009 ook mijn blog van 29 juli 2010

Uit: Ik ben alleen maar een schrijver (Interview met Marja Pruis in De Groene Amsterdammer)

“Marja Brouwers: «‹Alwetende verteller› is een literaire categorie die mij niet zo veel zegt. Met een roman zit je altijd in een gedetermineerde wereld. Het gezichtspunt is dat van Rink de Vilder. Er zit een vertelstem achter die hém weer becommentarieert, die zich vooral richt op Philip van Heemskerk. Rink komt er niet achter wat hij aan Philip heeft. Als ik die vertelstem had weggelaten, was het een verhaal geworden dat ik al geschreven heb met Havinck, waarin iemand er na zestien jaar achter komt dat die ander al die tijd een vreemde voor hem is gebleven. Daar ging het me deze keer niet om. Ik wilde meer onderzoeken dan alleen een interpersoonlijke relatie. Ik wilde een wereld in beeld brengen. Niet de wereld, een wereld. Waarvan een figuur als Philip van Heemskerk de uiterste consequentie is. Voor het perspectief op hem zijn wij aangewezen op Rink de Vilder. Dat is een machteloos perspectief.»
Hebt u daarmee iets willen zeggen over het faillissement van de journalistiek?
«Dat gaat een beetje ver, maar het moest een onvolmaakt perspectief zijn dat gekenmerkt wordt door een enorme hoeveelheid afleiding. De geest van Rink bestáát uit afleiding. Hij krijgt nauwelijks een gelegenheid om zich ergens op te concentreren, om een gedachte eens helemaal uit te denken of van een onderwerp meer te zien dan de buitenkant.»
Is ‹Casino› wat dat betreft een moralistisch boek over onze tijd?
«Ik ben niet expliciet moralistisch, maar ik heb natuurlijk wel een inhoudelijk oordeel over wat mijn personages zeggen en doen. De tijd van handeling is per deel aangegeven omdat ik een tijdverloop van ongeveer tien jaar hanteer, wat anders misschien onduidelijk was gebleven. Dat het verhaal zich in het hier en nu afspeelt, zit in de aard van de romankunst, denk ik. Proza groeit tussen de straatstenen, net als gras. Het zit niet in mijn karakter een Harry Potter of een Lord of the Rings te schrijven.

Marja Brouwers (Bergen op Zoom, 29 juli 1948)

Oude stadspoort van Bergen op Zoom

29-07-2011 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Zie ook mijn blog van 28 juli 2010 en eveneens alle tags voor Remco Campert op dit blog.

Uit: De Schrijver (Het leven een droom)

“Suzie was met haar rug naar me toe gaan liggen en deed er het zwijgen toe. Ik ging achter haar liggen en legde een verkennende hand op haar heup. Ze duwde mijn hand weg en schoof een stukje van me af - niet erg ver, omdat ze anders uit het bed zou vallen.

Opnieuw stuurde ik mijn hand in de richting van haar onwillige lijf. Opnieuw werd hij weggebonjourd. ‘Hou op.’

‘Suzie, het spijt me. Ik geef toe dat ik niet erg aardig was. Het komt door die nachtmerrie. Die zat me dwars, maar het is nu over.’

‘Echt?’

‘Echt.’

Nu liet ze mijn hand toe. Ik kuste haar op haar oor. Ze maakte een knorrend geluidje en draaide zich om. Ik streelde haar rug en haar billen, maar toen haar hand die langs mijn dijen omhoog was gekropen zich om mijn stijve pik sloot, was mijn reactie heftig en tegengesteld aan waar we beiden op uit waren.

Ik trok me met een ruk terug en ging overeind zitten.

‘Wat is er nu weer?’

Uit: Het leven is vurrukkulluk

“Ik heb Etta Zoon versiert’, zei Boelie. ‘Maar ik ben stom geweest. Ik heb gezegd dat ik van haar hou, want ik dacht dat het me anders niet zou lukken.’
‘En hou je van haar?’
‘Misschien nu wel, maar morgen waarschijnlijk niet meer.’
‘Zij waarschijnlijk ook niet.’
‘Ik weet het niet. Ze is erg serieus. Ik schijn haar maanden geleden eens gekust te hebben en dat wist ze nu nog.’
‘Dat is niet zo best.’
‘Wat moet ik nu doen? Ik bedoel, zal ik er mee doorgaan? Voor je het weet komen er scheidingen van en dan zit ik aan haar vast.’
‘Nou, en?’
‘Dat kan toch niet. Dat wil ik niet.’
‘Veel bidden maar.’

Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929)

De Engelse dichter, verhalen- en romanschrijver Malcolm Lowry werd geboren 28 juli 1909 in Birkenhead Merseyside. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008 en ook mijn blog van 28 juli 2009 en ook mijn blog van 28 juli 2010

Uit: Under the Volcano

“Slightly to the right and below them, below the gigantic red evening, whose reflection bled away in the deserted swimming pools scattered everywhere like so many mirages, lay the peace and sweetness of the town. It seemed peaceful enough from where they were sitting. Only if one listened intently, as M. Laruelle was doing now, could one distinguish a remote confused sound—distinct yet somehow inseparable from the minute murmuring, the tintinnabulation of the mourners—as of singing, rising and falling, and a steady trampling—the bangs and cries of the fiesta that had been going on all day.

M. Laruelle poured himself another anís. He was drinking anís because it reminded him of absinthe. A deep flush had suffused his face, and his hand trembled slightly over the bottle, from whose label a florid demon brandished a pitchfork at him.

"—I meant to persuade him to go away and get déalcoholisé," Dr Vigil was saying. He stumbled over the word in French and continued in English. "But I was so sick myself that day after the ball that I suffer, physical, really. That is very bad, for we doctors must comport ourselves like apostles. You remember, we played tennis that day too. Well, after I looked the Consul in his garden I sended a boy down to see if he would come for a few minutes and knock my door, I would appreciate it to him, if not, please write me a note, if drinking have not killed him already."

M. Laruelle smiled.

"But they have gone," the other went on, "and yes, I think to ask you too that day if you had looked him at his house."

"He was at my house when you telephoned, Arturo."

"Oh, I know, but we got so horrible drunkness that night before, so perfectamente borracho, that it seems to me, the Consul is as sick as I am." Dr. Vigil shook his head. "Sickness is not only in body, but in that part used to be call soul. Poor your friend he spend his money on earth in such continuous tragedies."

Malcolm Lowry (28 juli 1909  - 26 juni 1957)

De Argentijnse schrijfster Angélica Gorodischer werd geboren in Buenos Aires op 28 juli 1928. Zie ook mijn blog van 28 juli 2009 en ook mijn blog van 28 juli 2010

Uit: Kalpa Imperial (Vertaald door Ursula K. Le Guin)

“The storyteller said: Now that the good winds are blowing, now that we’re done with days of anxiety and nights of terror, now that there are no more denunciations, persecutions, secret executions, and whim and madness have departed from the heart of the Empire, and we and our children aren’t playthings of blind power; now that a just man sits on the Golden Throne and people look peacefully out of their doors to see if the weather’s fine and plan their vacations and kids go to school and actors put their heart into their lines and girls fall in love and old men die in their beds and poets sing and jewelers weigh gold behind their little windows and gardeners rake the parks and young people argue and innkeepers water the wine and teachers teach what they know and we storytellers tell old stories and archivists archive and fishermen fish and all of us can decide according to our talents and lack of talents what to do with our life—now anybody can enter the emperor’s palace, out of need or curiosity; anybody can visit that great house which was for so many years forbidden, prohibited, defended by armed guards, locked, and as dark as the souls of the Warrior Emperors of the Dynasty of the Ellydr�vides. Now any of us can walk those wide, tapestried corridors, sit down in the courtyards to listen to the fountains run, go into the kitchens and cadge a doughnut from a fat, grinning cook’s helper, pick a flower in the gardens, admire ourself in the mirror galleries, watch maids go by with baskets full of clean laundry, tickle the foot of a marble statue with an irreverent finger, say good morning to the crown prince’s tutors, smile at the princesses playing ball on the lawn; and then go on to the door of the throne room and simply wait our turn to come right up to the emperor and say to him, for instance, “Sir, I love plays, but my town doesn’t have a theater. Do you think you might tell them to build one?”

Angélica Gorodischer (Buenos Aires, 28 juli 1928)

De Engelse dichter en Jezuïet Gerard Manley Hopkins werd geboren op 28 juli 1844 in Stratford, Essex. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008 en ook mijn blog van 28 juli 2009 en ook mijn blog van 28 juli 2010

The Windhover

To Christ our Lord

I CAUGHT this morning morning’s minion, king-    

dom of daylight’s dauphin, dapple-dawn-drawn Falcon, in his riding   

Of the rolling level underneath him steady air, and striding      

High there, how he rung upon the rein of a wimpling wing   

In his ecstasy! then off, off forth on swing,

As a skate’s heel sweeps smooth on a bow-bend: the hurl and gliding 

Rebuffed the big wind. My heart in hiding  

Stirred for a bird,—the achieve of; the mastery of the thing!   

Brute beauty and valour and act, oh, air, pride, plume, here     

Buckle! AND the fire that breaks from thee then, a billion  

Times told lovelier, more dangerous, O my chevalier!    

No wonder of it: shéer plód makes plough down sillion      

Shine, and blue-bleak embers, ah my dear,      

Fall, gall themselves, and gash gold-vermillion.

Spring and Fall:

to a Young Child

Margaret, are you grieving

Over Goldengrove unleaving?

Leaves, like the things of man, you

With your fresh thoughts care for, can you?

Ah! as the heart grows older

It will come to such sights colder

By and by, nor spare a sigh

Though worlds of wanwood leafmeal lie;

And yet you will weep and know why.

Now no matter, child, the name:

Sorrow's springs are the same.

Nor mouth had, no nor mind, expressed

What héart héard of, ghóst guéssed:

It is the blight man was born for,

It is Margaret you mourn for.

The Soldier

YES. Why do we áll, seeing of a soldier, bless him? bless       

Our redcoats, our tars? Both these being, the greater part,     

But frail clay, nay but foul clay. Here it is: the heart,         

Since, proud, it calls the calling manly, gives a guess  

That, hopes that, makesbelieve, the men must be no less;      

It fancies, feigns, deems, dears the artist after his art;     

And fain will find as sterling all as all is smart,      

And scarlet wear the spirit of wár thére express.  

Mark Christ our King. He knows war, served this soldiering through;           

He of all can handle a rope best. There he bides in bliss   

Now, and séeing somewhére some mán do all that man can do,      

For love he leans forth, needs his neck must fall on, kiss,    

And cry ‘O Christ-done deed! So God-made-flesh does too:     

Were I come o’er again’ cries Christ ‘it should be this’.           

Gerard Manley Hopkins (28 juli 1844 – 8 juni 1889)

28-07-2011 om 19:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, columnist, presentator en essayist Stephan Sanders werd geboren in Haarlem op 28 juli 1961. Zie ook mijn blog van 28 juli 2008 en ook mijn blog van 28 juli 2009 en ook mijn blog van 28 juli 2010

Uit: Kleurling

„Of eigenlijk moet ik het anders vertellen:

Paramaribo is de stad waarmee ik voor het eerst werd geconfronteerd in Amsterdam, toen ik daar als 17-jarige student net was komen wonen. In een avondwinkel werd ik aangesproken door een mij vriendelijk toeknikkende man, die iets aardigs tegen mij zei, dat jammer genoeg ook onverstaanbaar was. Hij zei het nog een keer, iets luider, en ik begon van de schrik maar eens in het Engels terug te praten. “Ben jij geen Surinamer dan?” vroeg hij uiteindelijk beteuterd. Ik geloof dat hij dat vooral sneu vond voor mij, zo’n niet-blanke jongen in Nederland, die niet eens de geringste notie had van het

Sranan.

Paramaribo is dus de stad die ik in Amsterdam heb leren kennen, vooruitlopend op een later bezoek, en Nederlandse Surinamers hebben me sindsdien zo’n beetje geadopteerd als een van hen. Ze herkende mij als een ‘rode neger’ en besloten dat ik precies leek op een neef of achterneef die ook nog ergens in de familie rondzwierf. Ik paste daar moeiteloos bij.

Ik vond dat deel van ze, want Nederlanders zijn, zeker de laatste tijd niet zo scheutig met het delen van hun nationaliteit.

En toen kreeg ik een Surinaamse geliefde, een man van mijn leeftijd die op achtduizend kilometer afstand van mij is opgegroeid, en die precies dezelfde kinderrijmpjes heeft geleerd. Ook een bruine man, ook in het Nederlands gedrenkt, als een onbekend broertje op afstand.

Inmiddels ben ik vaak in Paramaribo geweest. De laatste keer dat ik er was, liet ik mij ontvallen dat het straatbeeld me zo aan Kaapstad deed denken. Ik bedoel niet de vier- of zesbaans autowegen die Kaapstad kent en die in Paramaribo zo goed als afwezig zijn; niet de gebouwen van downtown Capetown, waarbij Paramaribo provinciaal afsteekt. Ik bedoel de mensen, het overheersende beeld van allerlei soorten bruin op straat (licht-, middel-, donker-bruin), de onnavolgbare raciale mixen die je op de markt tegenkomt, in busjes.“

Stephan Sanders (Haarlem, 28 juli 1961)

De Iraanse dichter, songwriter en zanger Shahyar Ghanbari werd geboren op 28 juli 1950 in Tehera. Zie ook mijn blog van 28 juli 2009.

Friday

In the wet frame of these windows,

I see a picture of sad Friday.

How black is the mourning clothes it has on,

I see dense clouds in its eyes.

Blood is dripping from the black cloud,

On Fridays blood is dripping, and not rain!

I’m out of breath; Fridays don’t come to an end,

Wish I could close my eyes, but I can’t.

Blood is dripping from the black cloud,

On Fridays blood is dripping, and not rain!

Fridays have lived for thousands years,

Fridays are full of deep sadness,

Man is tired of himself,

And cries with sealed lips,

Blood is dripping from the black cloud,

On Fridays blood is dripping, and not rain!

Friday is the time to leave, the season of forsaking,

Stabs my back with a dragger, the one who is with me,

Blood is dripping from the black cloud,

On Fridays blood is dripping, and not rain

Shahyar Ghanbari (Teheran, 28 juli 1950)

De Amerikaanse dichter en schrijver John Ashbery werd geboren op 28 juli 1927 in Rochester. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2009 en ook mijn blog van 28 juli 2010

Farm Implements and Rutabagas in a Landscape

The first of the undecoded messages read: "Popeye sits
in thunder,
Unthought of. From that shoebox of an apartment,
From livid curtain's hue, a tangram emerges: a country."
Meanwhile the Sea Hag was relaxing on a green couch: "How
pleasant
To spend one's vacation en la casa de Popeye," she
scratched
Her cleft chin's solitary hair. She remembered spinach

And was going to ask Wimpy if he had bought any spinach.
"M'love," he intercepted, "the plains are decked out
in thunder
Today, and it shall be as you wish." He scratched
The part of his head under his hat. The apartment
Seemed to grow smaller. "But what if no pleasant
Inspiration plunge us now to the stars? For this is my
country."

Suddenly they remembered how it was cheaper in the country.
Wimpy was thoughtfully cutting open a number 2 can of spinach
When the door opened and Swee'pea crept in. "How pleasant!"
But Swee'pea looked morose. A note was pinned to his bib.
"Thunder
And tears are unavailing," it read. "Henceforth shall
Popeye's apartment
Be but remembered space, toxic or salubrious, whole or
scratched."

Olive came hurtling through the window; its geraniums scratched
Her long thigh. "I have news!" she gasped. "Popeye, forced as
you know to flee the country
One musty gusty evening, by the schemes of his wizened,
duplicate father, jealous of the apartment
And all that it contains, myself and spinach
In particular, heaves bolts of loving thunder
At his own astonished becoming, rupturing the pleasant

Arpeggio of our years. No more shall pleasant
Rays of the sun refresh your sense of growing old, nor the
scratched
Tree-trunks and mossy foliage, only immaculate darkness and
thunder."
She grabbed Swee'pea. "I'm taking the brat to the country."
"But you can't do that--he hasn't even finished his spinach,"
Urged the Sea Hag, looking fearfully around at the apartment.

But Olive was already out of earshot. Now the apartment
Succumbed to a strange new hush. "Actually it's quite pleasant
Here," thought the Sea Hag. "If this is all we need fear from
spinach
Then I don't mind so much. Perhaps we could invite Alice the Goon
over"--she scratched
One dug pensively--"but Wimpy is such a country
Bumpkin, always burping like that." Minute at first, the thunder

Soon filled the apartment. It was domestic thunder,
The color of spinach. Popeye chuckled and scratched
His balls: it sure was pleasant to spend a day in the country.

John Ashbery (Rochester,  28 juli 1927)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 28 juli 2010

De Canadese schrijver Drew Karpyshyn werd geboren op 28 juli 1971 in Edmonton. Zie ook mijn blog van 28 juli 2007 en ook mijn blog van 28 juli 2008 en ook mijn blog van 28 juli 2009.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 juli 2007.

De Australische schrijver, regisseur en draaiboekauteur Colin Higgins werd geboren op 28 juli 1941 in Nouméa, Nieuw Caledonië.

De Poolse schrijver Józef Ignacy Kraszewski werd geboren op 28 juli 1812 in Warschau.

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichteres Hilde Van Cauteren werd geboren 10 maart 1967 Hamme. Zie ook mijn blog van 10 maart 2011.

Niemand kent beter het land dan de rivier

waar zij komt, wil ik graag wijken
ik breek open in oevers en bodem
en zij vult gul de naakte plooien
van al mijn contreien

soms, op de koudste dagen, als
zelfs mijn sprieten niet meer kunnen
buigen in de wind, blijft zij, die nooit
kan blijven, aan de kant toch hangen

alsof zij in het diepste van de winter
mij wil steunen door zelf onbeweeglijk
land te worden, en roerloos als ijs
aan mijn oever blijft kleven

maar slechts kort, want zoveel als ze
geluiden maakt, heeft ze gedaanten
soms murmelt ze, dan raast ze,
nu kolkt ze mij voorbij, terwijl ik
alleen maar stil naar haar kan kijken

als ik ’s nachts aan haar zijde lig te slapen
stroomt mijn trouweloze lief nog door
en soms verrast ze mij en overspoelt
ze me zodat geen mens nog kan
zeggen waar zij stopt of ik begin

Hilde Van Cauteren (Hamme, 10 maart 1967)

28-07-2011 om 19:28 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter Michael Longley werd geboren op 27 juli 1939 in Belfast. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

The Ice-Cream Man

Rum and raisin, vanilla, butter-scotch, walnut, peach:

You would rhyme off the flavours. That was before

They murdered the ice-cream man on the Lisburn Road

And you bought carnations to lay outside his shop.

I named for you all the wild flowers of the Burren

I had seen in one day: thyme, valerian, loosestrife,

Meadowsweet, tway blade, crowfoot, ling, angelica,

Herb robert, marjoram, cow parsley, sundew, vetch,

Mountain avens, wood sage, ragged robin, stitchwort,

Yarrow, lady’s bedstraw, bindweed, bog pimpernel.

Eurycleia

I

Eurycleia fetched a basin, poured cold water into it,

Added hot water, and got ready to wash his feet.

But Odysseus shifted out of the firelight, afraid

She might notice his scar, the key to his identity,

A wound a boar inflicted years back, a flesh-wound.

His wet-nurse cradled his foot in her hands and touched

The scar, and recognising him she let go of his leg

Which clattered into the basin — water everywhere,

Such pain and happiness, her eyes filling with tears,

Her old voice cracking as she stroked his beard and whispered

‘You are my baby boy for sure and I didn’t know you

Until I had fondled my master’s body all over.’

II

I began like Odysseus by loving the wrong woman

Who has disappeared among the skyscrapers of New York

After wandering for thousands of years from Ithaca.

She alone remembers the coppice, dense and overgrown,

Where in a compost of dead leaves the boar conceals

Its bristling spine and fire-red eyes and white tusks.

Michael Longley (Belfast, 27 juli 1939)

De Duitse schrijfster, dichteres en vertaalster Hilde Domin werd geboren in Keulen als Hilde Löwenstein op 27 juli 1909. Zie ook mijn blog van 27 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hilde Domin op dit blog.

Lied zur Ermutigung III
für Li

Diese Vögel
ohne Schmerzen,
diese leichtesten goldenen
Vögel
dahintreibend
über den Dächern.

Keiner
nach dem andern
fragend.

Ohne Bitte,
ohne Sehnsucht,
sich mischend, sich trennend.

Wir,
unter den Dächern,
uns anklammernd.

Sieh,
die Sonne kehrt
wieder
als goldener Rauch.
Die fallende steigt.
Steigt aus den Dächern Hiobs.
Es tagt
heute
zum zweiten Mal.

Wo steht unser Mandelbaum

Ich liege

in deinen Armen, Liebster,

wie der Mandelkern in der Mandel.
Sag mir: wo steht

unser Mandelbaum?

Ich liege in deinen Armen

wie in einem Schiff,

ohne Route noch Hafen,

aber mit Delphinen am Bug.

Unter unserem Rücken

ein Band von Betten

unsere Betten in den vielen Ländern,

im Nirgendwo der Nacht,

wenn rings ein fremdes Zimmer versinkt.

Wohin wir kamen

- wohin wir kommen, Liebster,

alles ist anders,

alles ist gleich.

Überall wird das Heu

auf andere Weise geschichtet

zum Trocknen

unter der gleichen

Sonne.

Hilde Domin (27 juli 1909 -  22 februari 2006)

Filmaffiche 

De Amerikaanse schrijver Theodore Herman Albert Dreiser werd geboren op 27 juli 1871 in Sullivan, Indiana.  Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2008 en ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: An American Tragedy

„Dusk--of a summer night.

And the tall walls of the commercial heart of an American city of perhaps 400,000 inhabitants--such walls as in time may linger as a mere fable.

And up the broad street, now comparatively hushed, a little band of six,--a man of about fifty, short, stout, with bushy hair protruding from under a round black felt hat, a most unimportant- looking person, who carried a small portable organ such as is customarily used by street preachers and singers.  And with him a woman perhaps five years his junior, taller, not so broad, but solid of frame and vigorous, very plain in face and dress, and yet not homely, leading with one hand a small boy of seven and in the other carrying a Bible and several hymn books.  With these three, but walking independently behind, was a girl of fifteen, a boy of twelve and another girl of nine, all following obediently, but not

too enthusiastically, in the wake of the others.

It was hot, yet with a sweet languor about it all.

Crossing at right angles the great thoroughfare on which they walked, was a second canyon-like way, threaded by throngs and vehicles and various lines of cars which clanged their bells and made such progress as they might amid swiftly moving streams of traffic.  Yet the little group seemed unconscious of anything save a set purpose to make its way between the contending lines of traffic and pedestrians which flowed by them.

Having reached an intersection this side of the second principal thoroughfare--really just an alley between two tall structures—now quite bare of life of any kind, the man put down the organ, which

the woman immediately opened, setting up a music rack upon which she placed a wide flat hymn book.  Then handing the Bible to the man, she fell back in line with him, while the twelve-year-old boy

put down a small camp-stool in front of the organ.“

Theodore  Dreiser (27 juli 1871 – 28 december 1945)

Cover 

De Nederlandse schrijfster en psychologe Marijke Höweler werd geboren in Koog aan de Zaan op 27 juli 1938. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.
 

Uit: Het Huis

“Het kind ging mee. De hond begon meteen te blaffen. Ik zei dat ie niets deed, hoewel ik hem de laatste tijd heel slecht vertrouwde.

Ze zeiden dat ik het heel mooi had verbouwd. We gingen aan de tafel zitten. Ik schonk een glas. Het kind lustte geen melk. Maar ik had niet anders.

De balken vonden ze ook heel mooi, die waren zeker oud? Ik zei maar niet dat het schijnlogs waren die ik zelf had opgehangen. Maar toch, terwijl zij daar mijn werk zo zaten te bekijken, moest ik almaar denken aan mijn vrouw, die ze niet had kunnen zien. Omdat ik ermee bezig was voor als zij uit het ziekenhuis zou komen. Daarom heb ik de houten overkap voor de gordijnen nooit afgemaakt. Dat zag ik eigenlijk voor het eerst nu zij er zo naar keken.

Ze leken op te willen staan. Ik zei ze dat mijn vrouw was weggehaald. Ze vroegen of het lang geleden was. Twee jaar en zeven maanden. En gisteren zou ze jarig zijn geweest. Ze vonden het wel erg. Het kind zat me nieuwsgierig aan te kijken. Nadat ik ze uitgelegd had waar mijn vrouw aan was gestorven, liet ik ze de keuken zien, de was- en strijkkamer, de bloemenkas, die leeg was en waar ik nooit meer kwam. Ik snapte eigenlijk meteen dat de salon hun smaak niet was. Ze hielden meer van wat ik liever armoe noem. Ik ging zoeken of ik nog koek of snoep had voor het kind. Dat was zo en het zei: ‘Dank u wel.’ ‘Meneer,’ zei Laisa, maar dat hoefde niet van mij. Ik vind het genoeg als kinderen je bedanken.”

Marijke Höweler (27 juli 1938 - 5 mei 2006)

De Franse schrijver Julien Gracq werd geboren op 27 juli 1910 als Louis Poirier in Saint-Florent-le-Vieil bij Angers. Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.
 

Uit: Le sens de la forêt

„Ce fut vers la fin de décembre que la première neige tomba sur l’Ardenne. Quand Grange se réveilla, un jour blanc et sans âge qui suintait de la terre cotonnait sur le plafond l’ombre des croisées ; mais sa première impression fut moins celle de l’éclairage insolite que d’un suspens anormal du temps : il crut d’abord que son réveil s’était arrêté ; la chambre, la maison entière semblaient planer sur une longue glissade de silence – un silence douillet et sapide de cloître, qui ne s’arrêtait plus Il se leva, vit par la fenêtre la forêt blanche à perte de vue, et se recoucha dans la chambre quiète avec un contentement qui lui faisait cligner les yeux. Le silence respirait autour de lui plus subtil sous cette lumière luxueuse. Le temps faisait halte : pour les habitants du Toit, cette neige un peu fée qui allait fermer les routes ouvrait le temps des grandes vacances. (p.104)
Ils fumèrent un moment en silence. Il faisait bon. La nuée se dissipait; un ou deux coups de tonnerre roulèrent faiblement derrière l’horizon de la Belgique, avec le grondement pacifié d’une queue d’orage. La lune s’était dégagée : au fond de la trouée des arbres, la pente de la clairière se givrait d’une lumière froide, minérale, toute ocellée par l’ombre d’encre des jeunes sapins assis sur l’herbe.“

27-07-2011 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Hilaire Belloc werd geboren te St-Cloud op 27 juli 1870. Zie ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

September

I, from a window where the Meuse is wide,
Looked eastward out to the September night;
The men that in the hopeless battle died
Rose, and deployed, and stationed for the fight;
A brumal army, vague and ordered large
For mile on mile by some pale general,-
I saw them lean by companies to the charge,
But no man living heard the bugle-call.

And fading still, and pointing to their scars,
They fled in lessening clouds, where gray and high
Dawn lay along the heaven in misty bars;
But watching from that eastern casement, I
Saw the Republic splendid in the sky,
And round her terrible head the morning stars.

October

Look, how those steep woods on the mountain's face
Burn, burn against the sunset; now the cold
Invades our very noon: the year's grown old,
Mornings are dark, and evenings come apace.
The vines below have lost their purple grace,
And in Forreze the white wrack backward rolled,
Hangs to the hills tempestuous, fold on fold,
And moaning gusts make desolate all the place.

Mine host the month, at thy good hostelry,
Tired limbs I'll stretch and steaming beast I'll tether;
Pile on great logs with Gascon hand and free,
And pour the Gascon stuff that laughs at weather;
Swell your tough lungs, north wind, no whit care we,
Singing old songs and drinking wine together.

Hilaire Belloc (27 juli 1870. – 16 juli 1953)

De Russische schrijver Vladimir Korolenko werd geboren op 27 juli 1853 in Zjitomir (Volynië). Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook  mijn blog van 27 juli 2008 en ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: The Blind Musician (Vertaald door Helen Altschuler)

„A child was born, in the dead of night, to a wealthy family in the South-West Territory. The young mother lay sunk in heavy languor; but when the infant's first cry sounded, low and plaintive, she began to toss feverishly on her bed. Her eyes were shut, but her lips moved, whispering, and her pale face, still soft of outline almost as a child's, twisted as though in suffering and impatient protest—the expression a much-petted child might wear on its first contact with sorrow.

The midwife bent close over the whispering lips.

"Why? Why does he..." the mother asked, almost inaudibly.

The midwife did not understand. Again the child's cry sounded. An expression of bitter suffering passed over the mother's face, and a heavy tear welled from her eyes.

"Why? Why?" she whispered, faintly as before.

This time the midwife understood her question, and answered tranquilly:

"Why the child cries? It's always so. Don't you worry yourself about it."

But the mother was not to be soothed. She started at each new cry, demanding over and over again, with wrathful impatience:

"Why so ... so dreadful?"

The midwife heard nothing out of the ordinary in the child's cries; and the mother, she could see, was hardly conscious—did not, perhaps, even know what she was saying. Turning away from the bed, she busied herself with the infant.

The mother fell silent. Only, now and again, some grievous suffering, finding no outlet in words or movement, pressed great tears from her shut eyes. Through the heavy lashes they seeped, and rolled softly down the marble pallor of her cheeks.

Can the mother's heart have sensed the grim, the unalleviable tragedy that had come into the world with the new-born life—that hung over the infant's cradle, to follow him through all his life, to the very grave?

Or was it, perhaps, no more than delirium? Be that as it may, the child was born blind.“

Vladimir Korolenko (27 juli 1853 – 25 december 1921)

Portret in de Tretjakovgalerij in Moskou

De Engelstalige schrijver Lafcadio Hearn werd geboren op 27 juli 1850 op het Griekse eiland Lefkada. Zie ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: My First Day In The Orient

'T is at first a delightfully odd confusion only, as you look down one of them, through an interminable flutter of flags and swaying of dark blue drapery, all made beautiful and mysterious with Japanese or Chinese lettering. For there are no immediately discernible laws of construction or deco-ration: each building seems to have a fantastic prettiness of its own; nothing is exactly like anything else, and all is bewilderingly novel. But gradually, after an hour passed in the quarter, the eye begins to recognise in a vague way some general plan in the construction of these low, light, queerly-gabled wooden houses, mostly unpainted, with their first storeys all open to the street, and thin strips of roofing sloping above each shop-front, like awnings, back to the miniature balconies of paper-screened second storeys. You begin to understand the common plan of the tiny shops, with their matted floors well raised above the street level, and the general perpendicular arrangement of sign-lettering, whether undulating on drapery or glimmering on gilded and lacquered sign-boards. You observe that the same rich dark blue which dominates in popular costume rules also in shop draperies, though there is a sprinkling of other tints, — bright blue and white and red (no greens or yellows). And then you note also that the dresses of the labourers are lettered with the same wonderful lettering as the shop draperies. No arabesques could produce such an effect. As modified for decorative purposes, these ideographs have a speaking symmetry which no design without a meaning could possess. As they appear on the back of a workman's frock — pure white on dark blue — and large enough to be easily read at a great distance (indicating some guild or company of which the wearer is a member or employee), they give to the poor cheap garment a factitious appearance of splendour.“

Lafcadio Hearn (27 juli 1850 – 26 september 1904)

Borstbeeld in het Lafcadio Hearn memorial park in Okubo

De Poolse dichteres Rajzel Zychlinski werd geboren op 27 juli 1910 in Gąbin, Polen.  Zie ook mijn blog van 27 juli 2007 en ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

God Hid His Face.

All the roads led to death,

all the roads.

All the winds breathed betrayal,

all the winds.

At all the doorways angry dogs barked,

at all the doorways.

All the waters laughed at us,

all the waters.

All the nights fattened on our dread,

all the nights.

And the heavens were bare and empty,

all the heavens.

God hid his face.

Rajzel Zychlinski (27 juli 1910 – 13 juni 2001)

De Franse schrijver Alexandre Dumas fils werd geboren op 27 juli 1824 in Parijs. Zie ook mijn blog van 27 juli 2009 en ook mijn blog van 27 juli 2010.

Uit: La dame aux camélias

„Chaque fois que l'on jouait une pièce nouvelle, on était sûr de l'y voir, avec trois choses qui ne la quittaient jamais, et qui occupaient toujours le devant de sa loge de rez-de-chaussée: sa lorgnette, un sac de bonbons et un bouquet de camélias.

Pendant vingt-cinq jours du mois, les camélias étaient blancs, et pendant cinq ils étaient rouges; on n'a jamais su la raison de cette variété de couleurs, que je signale sans pouvoir l'expliquer, et que les habitués des théâtres où elle allait le plus fréquemment et ses amis avaient remarquée comme moi.

On n'avait jamais vu à Marguerite d'autres fleurs que des camélias. Aussi chez Mme Barjon, sa fleuriste, avait-on fini par la surnommer la Dame aux Camélias, et ce surnom lui était resté.“

(…)

“Cependant cette gaieté, cette façon de parler et de boire, qui me paraissaient chez les autres convives les résultats de la débauche, de l'habitude ou de la force, me semblaient chez Marguerite un besoin d'oublier, une fièvre, une irritabilité nerveuse. A chaque verre de vin de Champagne, ses joues se couvraient d'un rouge fiévreux, et une toux, légère au commencement du souper, était devenue à la longue assez forte pour là forcer à renverser sa tête sur le dos de sa chaise et à comprimer sa poitrine dans ses mains toutes les fois qu'elle toussait.”

Alexandre Dumas fils (27 juli 1824 - 27 november 1895)

De Russische dichter en soldaat Denis Vasilyevich Davydov werd geboren op 27 juli 1784 in Moskou. Zie voor onderstaande schrijver  ook mijn blog van 27 juli 2007.

The mariner

Through the seas in fury raging,
'Neath the skies bow'd down and dark,
Battle with the waves lone waging,
Struggles hopeless now my bark.
 
But, oh joy! the clouds dividing,
Let my star gleam forth to view;
And in its mild beam confiding,
Gay I sing with courage new.
 
Herold bright of day before me,
Golden youth-restoring star,
Evil chance aye hangeth o'er me,
When thou beamest low and far.
 
Yet, when thro' the clouds no beaming
Of thy light comes down to me,
I am lost beyond redeeming,
Without guide on shoreless sea.

Vertaald door Constance Bache

Denis Davydov (27 juli 1784 – 22 april 1839)

27-07-2011 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Arthur Japin werd geboren in Haarlem op 26 juli 1956. Zie ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: Een schitterend gebrek

„Zo word ik het minst opgemerkt. Ik kan hen echter op mijn gemak bestuderen. Dat deed ik ook die avond, deels voor mijn plezier, deels met het oog op mijn professie.
In de bocht van de Herengracht vielen mij twee heren op. De een was Jan Rijgerbos, een handelaar aan de beurs, die voor mij geen vreemde was. Het is een vriendelijke, welopgevoede weduwnaar, fris en goedgebouwd en niet veeleisend. Zijn metgezel kende ik niet. Die had een donker voorkomen met een opvallend profiel. Het was dat laatste dat mij onmiddellijk trok. Zijn aanblik raakte mij zonder dat ik begreep waarom. Ik vroeg de bootsman sneller te roeien, zodat wij het stel nog even bij konden houden. Ik bestudeerde de onbekende. Hij had een ovaal gelaat en droeg een blonde pruik, die het beter liet uitkomen. Hij was niet bijzonder knap maar wekte dadelijk mijn lust, op een manier die ik van mijzelf niet kende.
Dit ergerde mij.
Ik ben gewend degene te zijn die de lusten wekt.
Hij was me toch te mager, besloot ik. Bovendien ging hij volgens de laatste Parijse mode gekleed in een kniebroek van gele zijde, die zijn kousen bloot liet, wat hem in dit gure weer potsierlijk stond. Ik verloor mijn interesse en keek alweer rond naar andere wandelaars. Terwijl we onder de Leidsebrug door voeren, staken Rijgerbos en zijn vriend die juist over en ik ving alsnog een flard op van hun gesprek. Zij spraken in het Frans, de een moeizaam, de ander vloeiend. De stem van die Fransman stond me aan. Ik liet de bootsman stilhouden onder de bogen van de brug. Daar wachtten wij in de schaduw tot het stel uit het zicht was.
Het is dat mijn decolleté onverantwoord diep was uitgesneden; het is dat ik bepaald niet zonder zonden ben; het is dat mijn gedachten die avond verre van verheven waren; het is dat ik niet het soort vrouw ben aan wie een hogere macht ook maar een kwartiertje van zijn tijd zou verdoen, anders zou je nog denken dat God zelf of anders de duivel voor zijn vermaak in de hele opzet een handje heeft gehad. Een samenloop als deze! Hoe zelden is ons een glimp vergund op het grotere verband waarbinnen de voorvallen uit ons leven een plaats krijgen? „

Arthur Japin (Haarlem, 26 juli 1956)

De Vlaamse schrijfster Anne Provoost werd geboren in Poperinge op 26 juli 1964. Zie ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: Vallen

„Mijn grootvader stierf de week voor Kerstmis. Hij had lange tijd in het ziekenhuis doorgebracht, maar was naar huis gestuurd omdat zijn situatie niet veranderde en omdat er rond de kerstperiode toch niet genoeg verplegend personeel was. Hij nam een taxi naar huis. Mijn moeder en ik waren rond die tijd nog bij ons thuis, in de hoofdstad. Wij maakten ons klaar om Kerstmis met hem door te brengen. Ik had 's morgens nog met hem getelefoneerd. We praatten over de voorraad brandhout in het schuurtje; er was er niet meer zo veel, had hij gezegd, en hij zou mij wellicht moeten vragen om wat dennestammen waar hij niet meer aan toe gekomen was in stukken te hakken. Ik zei dat dat geen probleem was en hoopte dat hij mij zijn machines zou laten gebruiken.

's Avonds belden we hem opnieuw maar we kregen geen antwoord. De volgende morgen nog altijd niet. We hadden hem gevraagd de telefoon naast zijn bed te zetten, en hij had ons beloofd dat te doen. Tegen elven belde mijn moeder de politie van de benedenstad. Ze zeiden dat ze zouden gaan kijken.

Het noodlot wilde dat het Soeur Béate was die hem vond. Het huis ligt hoger dan het klooster, maar de tuin en het schuurtje waarin mijn grootvader zijn brandhout bewaarde, bevinden zich een paar meter lager dan het wegdek, net voorbij de scherpe bocht die tot aan het klooster leidt. In de sneeuw zag ze iets liggen. Eerst dacht ze aan een deken dat in de sneeuw was blijven liggen. Ze twijfelde of ze zou gaan kijken; zij en mijn grootvader spraken sinds mensenheugenis niet meer met elkaar, en Soeur had de neiging om zich wat er ook gebeurde afzijdig te houden. Haar christelijke vergevingsgezindheid moet haar die morgen parten gespeeld hebben, want ze keerde op haar stappen terug.“

Anne Provoost (Poperinge, 26 juli 1964)

De Vlaamse schrijver Yves Petry werd op 26 juli 1967 geboren in Tongeren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: De maagd Marino

‘Maar als ik eerlijk was geweest, als ik de moed had opgebracht voor een minuutje publieke eerlijkheid, dan had ik moeten toegeven dat ik hoe dan ook mijn tijd stond te verspillen en dat de lectuur van al die prachtboeken die ik aanbracht, me intussen onverschillig liet. Ze hadden alleen maar tot jaren van tijdverspilling geleid, jaren waarin ik me had laten inspireren tot een mystificatie van het indivicu die nu was uitgeput, die mij had uitgeput, die ik had uitgeput.

(...)

"Nu leek de in principe waardevrije wetenschap me als gids voor zelfinterpretatie nog altijd te verkiezen boven de moraliserende kolder van de religie, dat wel. Maar niets haalde het naar mijn smaak bij de literatuur. De grote auteurs, dat waren nog eens mannen. Die hadden geen biologie of theologie nodig om hun verzinsels te rechtvaardigen. Onverschrokken kwamen ze op voor de waarheid en het bestaansrecht van hun personages met geen ander wapen in handen dan de hypnotische vermogens van de taal. Als je daar niet vatbaar voor was, lieten ze je verder met rust. Was je er wel vatbaar voor, dan raakte je in trance. Ze benevelden je, deze magiërs, maar ze bedrogen je niet. Ze spiegelden je geen werkelijkheid voor die buiten hun woorden zou bestaan. Ze schortten alleen je behoefte op aan een andere werkleijkheid dan die van hun woorden."

Yves Petry (Tongeren, 26 juli 1967)

De Engelse schrijver en criticus Aldous Huxley werd geboren op 26 juli 1894 in Godalming, Surrey. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor Aldous Huxley op dit blog.

Uit: Brave new World

“ART, SCIENCE–you seem to have paid a fairly high price for your happiness," said the Savage, when they were alone. "Anything else?"

"Well, religion, of course," replied the Controller. "There used to be something called God–before the Nine Years' War. But I was forgetting; you know all about God, I suppose."

"Well …" The Savage hesitated. He would have liked to say something about solitude, about night, about the mesa lying pale under the moon, about the precipice, the plunge into shadowy darkness, about death. He would have liked to speak; but there were no words. Not even in Shakespeare.

The Controller, meanwhile, had crossed to the other side of the room and was unlocking a large safe set into the wall between the bookshelves. The heavy door swung open. Rummaging in the darkness within, "It's a subject," he said, "that has always had a great interest for me." He pulled out a thick black volume. "You've never read this, for example."

The Savage took it. "The Holy Bible, containing the Old and New Testaments," he read aloud from the title-page.

"Nor this." It was a small book and had lost its cover.

"The Imitation of Christ."

"Nor this." He handed out another volume.

"The Varieties of Religious Experience. By William James."

"And I've got plenty more," Mustapha Mond continued, resuming his seat. "A whole collection of pornographic old books. God in the safe and Ford on the shelves." He pointed with a laugh to his avowed library–to the shelves of books, the rack full of reading-machine bobbins and sound-track rolls.

"But if you know about God, why don't you tell them?" asked the Savage indignantly. "Why don't you give them these books about God?"

Aldous Huxley (26 juli 1894 – 22 november 1963)

De Engelse schrijver Nicholas Evans werd geboren op 26 juli 1950 in Bromsgrove. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Uit: The Loop

„He had kept high, shunning the trails, especially those that ran along the water, where sometimes in this season there were humans. Even through the night, wherever it was possible, he had stayed below the timberline, edging the shadows, in a trot so effortless that his paws seemed to bounce without touching the ground. It was as though his journey had some special purpose.

When the sun rose, he stopped to drink, then found a shaded nook high among the sliprock and slept through the heat of the day.

Now, in this final descent to the valley, the going was more difficult. The forest floor was steep and tangled with blowdown, like tinder in some epic fireplace, and the wolf had to weave his way carefully among it. Sometimes he would double back and find a better route so as not to puncture the silence with the telltale snap of a dead branch. Here and there, the sun broke through the trees to make pools of vivid green foliage and these the wolf would always skirt.

He was a prime four-year-old, the alpha of the pack. He was long in the leg and almost a pure black, with just the faintest haze of gray along his flanks and at his throat and muzzle. Now and again he would pause and lower his head to sniff a bush or a tuft of grass, then lift his leg and make his mark, reclaiming this long-lost place as his own. At other times he would stop and tilt his nose to the air and his eyes would narrow and shine yellow as he read the scented messages that wafted on thermals from the valley below.

Once while doing this, he smelled something closer at hand and he turned his head and saw two white-tailed deer, mother and fawn, no more than a dozen yards away, frozen in a shaft of sunlight, watching him. He stared at them, connecting in an ancient communion that even the fawn understood. And for a long moment, all that moved were the spores and insects that spiraled and glinted above the deer’s heads. Then, as if deer and insect were of equal consequence to a wolf, he looked up and again assessed the air.“

Nicholas Evans (Bromsgrove, 26 juli 1950)

De Indonesische dichter Chairil Anwar werd geboren op 26 juli 1922 in Medan. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010.

Heaven

Like my mother, and my grandmother too,
plus seven generations before them,
I also seek admission to Heaven
which the Moslem party and the Mohammedan
Union say has rivers of milk
And thousands of houris all over.

But there's a contemplative voice inside me,
stubbornly mocking: Do you really think
the blue sea will go dry
--and what about the sly temptations
waiting in every port?
Anyway, who can say for sure
that there really are houris there
with voices as rich and husky as Nina's,
with eyes that flirt like Yati's?

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

26-07-2011 om 19:17 geschreven door Romenu  

De Ierse toneelschrijver, socialist en theatercriticus George Bernard Shaw werd geboren in Dublin op 26 juli 1856. Zie ook mijn blog van 26 juli 2010 en eveneens alle tags voor George Bernard Shaw op dit blog.

Uit: Lilith

„LILITH. They have accepted the burden of eternal life. They have taken the agony from birth; and their life does not fail them even in the hour of their destruction. Their breasts are without milk: Their bowels are gone: the very shapes of them are only ornaments for their children to admire and caress without understanding. Is this enough; or shall I labor again? Shall I bring forth something that will sweep them away and make an end of them as they have swept away the beasts of the garden, and made an end of the crawling things and the flying things and of all them that refuse to live for ever? I had patience with them for many ages: they tried me very sorely. They did terrible things: I stood amazed at the malice and destructiveness of the things I had made: Mars blushed as he looked down on the shame of his sister planet: cruelty and hypocrisy became so hideous that the face of the earth was pitted with the graves of little children among which living skeletons crawled in search of horrible food. The pangs of another birth were already upon me when one man repented and lived three hundred years; and I waited to see what would come of that. And so much came of it that the horrors of that time seem now but an evil dream. They have redeemed themselves from their vileness, and turned away from their sins. Best of all, they are still not satisfied: the impulse I gave them in that day when I sundered myself in twain and launched Man and Woman on the earth still urges them: after passing a million goals they press on to the goal of redemption from the flesh, to the vortex freed from matter, to the whirlpool in pure intelligence that, when the world began, was a whirlpool in pure force. And though all that they have done seems but the first hour of the infinite work of creation, yet I will not supersede them until they have forded this last stream that lies between flesh and spirit, and disentangled their life from the matter that has always mocked it. I can wait: waiting and patience mean nothing to the eternal. I gave the woman the greatest of gifts: curiosity. By that her seed has been saved from my wrath; for I also am curious; and I have waited always to see what they will do tomorrow.“

George Bernard Shaw (26 juli 1856 – 2 november 1950)

De Franse dichter en essayist Claude Esteban werd geboren op 26 juli 1935 in Parijs. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Le jour à peine écrit

J'aimais la mort. Je le disais. Je l'écrivais sur chaque
feuille blanche. La mort était un mot, rien d'autre.
Un mot très pur. Je l'écrivais sans que mon corps
comprenne. Quand il a vu, il a crié. Il a chassé ce qui
n'était pas lui, les mots, les fables. Le soir venait.

On m'emportera sans me voir. On dira qu'il fait jour,
que la pluie tombe. On laissera sous la table un vieux
soulier. Qui d'autre pour se souvenir? Mon souffle ne
sera plus moi. Tout le reste appartient aux arbres.

On n'a pas eu le temps, pas
tout à fait, on
avait cru qu'une minute pouvait
suffire, une main
sur un bras, on n'a pas eu l'idée
que c'était fini
quelque part, écrit peut-être
dans un livre qu'on n'aurait jamais lu
surtout s'il parlait
d'une femme, d'un homme, d'un jardin.

Une fois, une
fois encore, je m'avance
vers la muraille, je
t'appelle, je ne sais plus
ton nom, je crie
juste un mot, celui qui vient,
soleil, et le soleil
est sans chaleur, maison,
et la maison se referme, je reviendrai,
je trouverai le mot qui t'apaise.

Claude Esteban (26 juli 1935 – 10 april 2006)

De Spaanse schrijver en dichter Antonio Machado Ruiz werd op 26 juli 1875 in Sevilla geboren. Zie ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Wandelaar

Wandelaar, je sporen
zijn de weg, en zij alleen;
wandelaar, er is geen weg,
de weg ontstaat in het gaan.
Gaandeweg ontstaat de weg,
en als je omkijkt
zie je de baan die nooit meer betreden zal worden.
Wandelaar, er is geen weg,
slechts een kielzog in de zee.

Passages

I

In the blue, the black

flock of birds

calling, flapping, perching

on the frozen poplar.

… On the bare poplar

sombre rooks, still and silent

like cold dark notes

penned on February’s stave.

II

The blue mountain, the river, the tall

copper wands of slender poplars,

and white of almonds on the hill,

oh snow in flower, butterfly on the bough!

With the broad beans’ fragrance the wind

blows over the land’s bright solitude.

Vertaald door A. S. Kline

Antonio Machado (26 juli 1875 – 22 februari 1939)

De Franse schrijver André Maurois (eig. Emile Salomon Wilhelm Herzog) werd geboren op 26 juli 1885 in Elbeuf. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Lyautey

„Lyautey s’embarqua sur le croiseur Jules-Ferry, à Marseille, et fit une première escale en Algérie pour avoir un entretien avec les hommes qui lui avaient succédé à la tête des confins algéro-marocains. Il allait désormais travailler en liaison directe avec eux, puisqu’une partie de son royaume, le Maroc oriental, séparé de Fez par la région insoumise de Taza, ne pouvait être atteinte que par l’Algérie. Ses instructions furent prudentes : « J’ai notifié de la façon la plus nette que l’idée d’une action sur Taza devait être écartée jusqu’à nouvel ordre ;;; J’ai prié le Général Alix de communiquer cette intention à tous ses subordonnés, ce que je regarde comme indispensable pour mettre fin à l’état d’excitation et de nervosité qui résultait chez tous de cette attente, passée à l’état d’idée fixe, au détriment des préoccupations plus urgentes et plus utiles. » Puis, par un retournement assez semblable à celui qu’il avait fait en passant d’Aïn-Sefra à Oran, il défendit contre l’Algérie l’intégrité du territoire marocain, devenu le sien : « J’ai été saisi hier, lors de mon passage, d’un nouvel incident : l’envoi à Aïn-Chair, par le commandant du territoire d’Aïn-Sefra, d’un détachement de Sénégalais à l’insu des autorités des confins. Mesure aussi imprudente qu’inopportune. J’ai télégraphié à cet égard au Gouverneur de le l’Algérie et je ne doute pas que l’ordre de retirer ce détachement ne soit donné. » C’était, vu de l’autre côté de la hiérarchie, l’incident de Ras-el-Aïn.“

Anré Maurois (26 juli 1885 – 9 oktober 1967)

De Amerikaanse schrijver Paul Gallico werd geboren op 26 juli 1897 in New York. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2008 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Poséidon (Vertaald door Suzanne Barthes)

““Mr James Martin, voyageant seul, chemisier à Evanston, Illinois, appelait dans sa cabine Mrs Wilma Lewis, une veuve de Chicago. Celle-ci n'était pas parmi les favorisés du sort ; elle gémit au téléphone : «Pour l'amour de Dieu, fichez-moi la paix ! Laissez-moi mourir tranquille !» Quand il demanda : «Puis-je venir vous voir ?», elle grogna : «Non !» et raccrocha.
Dans une autre cabine, Mrs Linda Rogo, entre deux nausées, abreuvait son mari de toutes les injures d'un vocabulaire expérimenté. Elle lui reprochait abondamment de l'avoir contrainte à faire cette croisière dont elle avait détesté chaque minute, et de n'avoir même pas le bon goût d'être malade lui-même. Impuissant à calmer sa femme, Mike Rogo déserta la cabine, poursuivi par ses imprécations.
Le docteur Frank Scott - le doctorat n'était pas en médecine mais en théologie - téléphona à Mr Richard Shelby, de Detroit :
Salut, Dick ; comment va la famille ?
Bien, jusqu'à présent.
Notre match de squash m'a l'air compromis.
On dirait !
On se voit à déjeuner ?
- Okay, Buzz.
Les deux hommes s'étaient liés pendant la croisière, vu leur intérêt commun pour le football et l'athlétisme. Cinq ans plus tôt, le pasteur Scott, docteur en théologie, athlète complet, deux fois champion olympique de décathlon et alpiniste, était encore Frank «Buzz» Scott, arrière des Ail America de Princeton.
Richard Shelby, son aîné d'une vingtaine d'années, était directeur du service de dessin industriel, section des véhicules commerciaux, à la société Cranborne Motors de Detroit ; dans sa jeunesse, il avait été un élément de valeur de l'équipe Michigan.”

Paul Gallico (26 juli 1897 – 15 juli 1976)

De Duitse schrijver en journalist Hans Bergel werd geboren op 26 juli 1925 in Râşnov (Duits:Rosenau), Siebenbürgen ofwel Transsylvanië, Roemenië. Zie en ook mijn blog van 26 juli 2007 en ook mijn blog van 26 juli 2009 en ook mijn blog van 26 juli 2010

Uit: Am Vorabend des Taifuns

“In einem der ersten Nachkriegsjahre begegnete mir auf ungewöhnliche Weise ein noch nicht dreißigjähriger Mann, über dessen Herkunft, Beschäftigung und Lebensverhältnisse ich mir zunächst kein Bild machen konnte, die mich jedoch, als ich sie erfuhr, in Angst und Schrecken versetzten.

Wir standen uns eines Januartags unerwartet in einer mittlerweile abgerissenen kleinen Steinhütte am Ufer eines Hochgebirgssees in den Südkarpaten gegenüber, einem einsamen Bergsteigerrefugium,

wo ich mich seit zwei Tagen aufhielt. Er hatte den beschwerlichen Fünf-Stunden-Anstieg durch die Schneemassen der unteren Talstufe in Begleitung eines Führers und einiger Träger hinter sich, als ich

mich gerade zu einer der umliegenden Höhen aufmachen wollte, um Ausschau nach G. zu halten, dessen Fernbleiben mich zu beunruhigen begann. Führer und Träger des Ankömmlings, Bauernburschen aus einem der Dörfer am Fuß der Berge, waren sofort wieder talwärts aufgebrochen. Die Tatsache, dass der Mann sie für diesen Dienst verpflichtet hatte, zwang mich, auf das Ungewöhnliche seiner Verhältnisse zu schließen – zu jener Zeit ein Umstand, der mich aufs Höchste beunruhigen musste.

Der Mann war sportlich schlank, von knochiger Gestalt, schwarzhaarig und dank häufiger Aufenthalte im Freien braungebrannt. Eine gewisse Note von Arroganz fiel mir in den ersten Minuten auf. Er hatte meinen freundlichen Gruß mit einem halb über die Schulter gemurmelten unverständlichen Wort erwidert und mich nur flüchtig angesehen. Auch während er sich in einer Ecke des Raumes,

des einzigen in der Hütte, mit den abgestellten Rucksäcken beschäftigte, würdigte er mich keines Blickes.”

Hans Bergel (Râşnov, 26 juli 1925)

26-07-2011 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Duitstalige schrijver Elias Canetti werd geboren op 25 juli 1905 in Russe in Bulgarije. Zie ook mijn blog van 25 juli 2010 en eveneens alle tags voor Elias Canetti op dit blog.

Uit: Die gerettete Zunge

„Sie las mir einen Satz Deutsch vor und ließ mich ihn wiederholen. Da ihr meine Aussprache missfiel, wiederholte ich ihn ein paar Mal, bis er ihr erträglich schien. Das geschah aber nicht oft, denn sie verhöhnte mich für meine Aussprache, und da ich um nichts in der Welt ihren Hohn ertrug, gab ich mir Mühe und sprach es bald richtig. Dann erst sagte sie mir, was der Satz auf englisch bedeute. Das aber wiederholte sie nie, das musste ich mir sofort ein für allemal merken. ... Sie entließ mich, sagte: "Wiederhole dir das für dich. Morgen machen wir weiter." Sie behielt das Buch, und ich war ratlos mir selber überlassen. ... Wenn sie besonders ungeduldig wurde, schlug sie die Hände über dem Kopf zusammen und rief: "Ich habe einen Idioten zum Sohn!" ... oder "Dein Vater hat doch auch deutsch gekonnt, was würde dein Vater dazu sagen!" ... Sie achtete nicht darauf, dass ich vor Kummer wenig aß. Den Terror, in dem ich lebte, hielt sie für pädagogisch.“

(…)

„Ob wir es wahrhaben wollten oder nicht, solange wir zusammenlebten, waren wir einander Rechenschaft schuldig. Jeder wusste nicht nur, was der andere tat, jeder spürte auch die Gedanken des anderen, und was das Glück und die Dichte dieses Verständnisses ausmachte, war auch seine Tyrannei.“

Elias Canetti (25 juli 1905 - 14 augustus 1994)  

De Duitse dichter en schilder Max Dauthendey werd geboren op 25 juli 1867 in Würzburg. Zie ook mijn blog van 25 juli 2007 en ook mijn blog van 25 juli 2008 en ook mijn blog van 25 juli 2009 en ook mijn blog van 25 juli 2010

Sommer, der so fröhlich war

Sommer der so fröhlich war,

Er entlässt der Vögel Schaar,

Tausend Stare weiter ziehn,

Tausend Lieder jetzt entfliehn.

Auf der Wiese,  die verblüht,

Noch der Himmel einsam glüht,   

Wie die Sehnsucht, die nie stirbt

Und um neue Lieder wirbt.

Sitzt  das Herz am rechten Fleck,

Fällt's nicht wie ein Herbstblatt weg. 

Wechselt auch der Baum sein Kleid,

Lieb kennt keine Jahreszeit. 

Jetzt ist es Herbst