De Nederlandse dichter Daniël Dee werd geboren op 12 november 1975 in Empangeni, Zuid-Afrika. Zie ook mijn blog van 12 november 2010 en eveneens alle tags voor Daniël Dee op dit blog.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Actuele stemming in weer een interbellum

Omdat de dingen zijn zoals ze zijn, zullen de dingen nooit blijven zoals ze zijn.
– Bertold Brecht –

in één van die slapeloze nachten
waar geen troostbeer aan hielp
met het verlangen naar een slee
zonder remmen in het ijsselmeer
en meer van zulks benauwde
als bootvluchtelingen aan de kust
van mijn overstromende brein

(toen jij voor het eerst langskwam
had je iemand nodig die er voor je
was die je vasthield wanneer je je
knokkels stuksloeg op de gesausde
muur het mes op je aders zette

jij liet me achter in de puinhopen
van een postrelationele depressie

wie won wie verloor
wie deed wat aan wie
wie kreeg wat wanneer en hoe
in het sobere licht van een doodlopende derde weg)

in fijn stof en het natriumoranje schijnsel van lichtmasten
op de ringweg voor mijn slaapkamerraam schilderde ik
hartstochtelijk op een spandoek de tekst eigenzinnig eerst

Maaskant

maria omschreef mij het uitzicht van hotel new york
drijvende dokken een kraan tilde hout als een baby omlaag
ze vroeg zich af wat ze moest doen om dichtbij hem te blijven

ik kende dat uitzicht wel dus ik vertelde
zag je dat verliefde stel dat is allang uit elkaar
zij wilde hem perse leuk vinden maar het werkte niet

verder vertelde ik haar het was reeds vijf in de morgen
zag je die bedrukte voorman die zolang heeft gezworven
hij wilde perse rijk worden maar hij werkte niet

waar wij nu zitten kijk hier bij de rivier
met zalm op het bord en wijn in het glas
volgens maria de mooiste plek langs de kade

de enige constante in deze transithaven
de richting van de maas naar de noordzee
een wapperende wimpel op de landkaart

altijd klotsend tegen de kant van het terras
de beukende hartslag van het nieuw rotterdam
een meisje kust haar vriend een voorman fluit

dit is de dag om even dichtbij me te blijven

Daniël Dee (Empangeni, 12 november 1975)

De Nederlandse dichter Johnny van Doorn (The Selfkicker) werd geboren op 12 november 1944 in Beekbergen en groeide op in Arnhem. Zie ook mijn blog van 12 november 2008 en ook mijn blog van 12 november 2009 en ook mijn blog van 12 november 2010  

De jasmijn

Op een grote platte zwerfsteen
Mijmert hij in lotuszit over
De verfrissende geur van
De lente die hij ondermeer
Weerspiegeld ziet in de
Zachtjes op het water van
Een goudvissenvijver
Wiegelende blaadjes die
Afkomstig zijn van een
Bloeiende Japanse Kers &
Een wijsgerige glimlach
Komt over zijn lippen
Als hij laag over het
Wijde glooiende landschap
Een zwarte wolk naderbij
Ziet komen waaruit op
Een bepaald moment
Zoveel regen valt dat
Hij genoodzaakt is om
Te schuilen in een
Dichtbij gelegen drank-
Lokaal dat uitsluitend
Wordt bevolkt door
Schilderachtige lieden
Die allen aandachtig aan
Het luisteren zijn naar
Een demonische muziek
Die in de vorm van
Uitzinnige klanken
Door een handjevol
Losbandige muzikanten
Ten gehore wordt gebracht &
Onder de bedwelmende
Invloed hiervan krijgt
Hij afgrijselijke
Visioenen door van
Bloedige taferelen die
Zo afschuwelijk zijn
Dat hij met trillende benen
Het duistere gebouw
Verlaat om in de frisse
Buitenlucht weer op
Krachten te komen door
Hardnekkig en met volle
Overgave zich te laten
Doordrenken met de
Verrukkelijke geur van
De door hem tot heilige
Bloesem uitgeroepen JASMIJN

Johnny van Doorn (12 november 1944 – 26 januari 1991)

De Uruguayaanse schrijfster, vertaalster en journaliste Cristina Peri Rossi werd geboren op 12 november 1941 in Montevideo. Zie ook mijn blog van 12 november 2008 en ook mijn blog van 12 november 2009 en ook mijn blog van 12 november 2010  

Playstation

Spiritual Experience

She told me that she was looking for a spiritual experience
a very serious thing
in the world there were some two thousand religions
without taking into account the sects

but she wanted something else
“I want a spiritual experience”
she told me

I believe that I hadn’t had that
I had had war experiences
and revolutions sensorial experiences

musical experiences work experiences

unless we consider that being in ecstasy in front of a Turner or
Caspar David Friedrich shipwreck

was a spiritual experience

unless reading J.G. Ballard
or Vallejo’s poems
were spiritual experiences

I had also had several experiences with sunsets
splendid in the port of Santa Maria
the Southern light, the brilliant light of the South,

but she told me that it wasn’t about any of that
it wasn’t about the sadness that Chopin’s études caused me
or Satie’s Gymnopédies which now are in the cell phones

she told me it was something else

Then she went to India
and I didn’t follow her
because I have seen much misery in this world

without reaching the necessary degree of spirituality

She spent some two years in India
and when she returned she was slimmer
How are you doing? she asked me
The usual, I answered

I write a bit read some play mahjong in the internet

sometimes a car hits me

but in general, I continue without having spiritual experiences
so I asked her how had it been in India
and she answered that well
very well
she had had a spiritual experience

-she said-

that turned all orgasms
frivolous and ridiculous

I thought that for that it wasn’t necessary to go to India
it was enough having reached menopause.

Vertaald door Diana Decker

Cristina Peri Rossi (Montevideo, 12 november 1941)

De Amerikaanse, feministische schrijfster Naomi Wolf werd geboren in San Francisco op 12 november 1962. Zie ook mijn blog van 12 november 2008 en ook mijn blog van 12 november 2009 en ook mijn blog van 12 november 2010 
 

Uit: How I was arrested at Occupy Wall Street

“Last night I was arrested in my home town, outside an event to which I had been invited, for standing lawfully on the sidewalk in an evening gown.

Let me explain; my partner and I were attending an event for the Huffington Post, for which I often write: Game Changers 2011, in a venue space on Hudson Street. As we entered the space, we saw that about 200 Occupy Wall Street protesters were peacefully assembled and were chanting. They wanted to address Governor Andrew Cuomo, who was going to be arriving at the event. They were using a technique that has become known as "the human mic" – by which the crowd laboriously repeats every word the speaker says – since they had been told that using real megaphones was illegal.

In my book Give Me Liberty, a blueprint for how to open up a closing civil society, I have a chapter on permits – which is a crucial subject to understand for anyone involved in protest in the US. In 70s America, protest used to be very effective, but in subsequent decades municipalities have sneakily created a web of "overpermiticisation" – requirements that were designed to stifle freedom of assembly and the right to petition government for redress of grievances, both of which are part of our first amendment. One of these made-up permit requirements, which are not transparent or accountable, is the megaphone restriction.

So I informed the group on Hudson Street that they had a first amendment right to use a megaphone and that the National Lawyers' Guild should appeal the issue if they got arrested. And I repeated the words of the first amendment, which the crowd repeated.“

Naomi Wolf (San Francisco, 12 november 1962)

De Duitse schrijver Michael Ende werd geboren in Garmisch-Partenkirchen op 12 november 1929. Zie ook mijn blog van 12 november 2008 en ook mijn blog van 12 november 2009 en ook mijn blog van 12 november 2010 
 

Uit: Momo

„Die Rechnung ist falsch und geht doch auf
Es gibt ein großes und doch ganz alltägliches Geheimnis. Alle Menschen haben daran teil, jeder kennt es, aber die wenigsten denken je darüber nach. Die meisten Leute nehmen es einfach so hin und wundern sich kein bisschen darüber. Dieses Geheimnis ist die Zeit.
Es gibt Kalender und Uhren, um sie zu messen, aber das will wenig besagen, denn jeder weiß, dass einem eine einzige Stunde wie eine Ewigkeit vorkommen kann, mitunter kann sie aber auch wie ein Augenblick vergehen -Je nachdem, was man in dieser Stunde erlebt.
Denn Zeit ist Leben. Und das Leben wohnt im Herzen.
Und genau das wusste niemand besser als die grauen Herren. Niemand kannte den Wert einer Stunde, einer Minute, ja einer einzigen Sekunde Leben so wie sie.
Freilich verstanden sie sich auf ihre Weise darauf, so wie Blutegel sich aufs Blut verstehen, und auf ihre Weise handelten sie danach.
Sie hatten ihre Pläne mit der Zeit der Menschen. Es waren weit gesteckte und sorgfältig vorbereitete Pläne.
Das Wichtigste war ihnen, dass niemand auf ihre Tätigkeit aufmerksam wurde. Unauffällig hatten sie sich im Leben der großen Stadt und ihrer Bewohner festgesetzt. Und Schritt für Schritt, ohne dass jemand es bemerkte, drangen sie täglich weiter vor und ergriffen Besitz von den Menschen.
Sie kannten jeden, der für ihre Absichten in Frage kam, schon lange bevor der Betreffende selbst etwas davon ahnte. Sie warteten nur den richtigen Augenblick ab, in dem sie ihn fassen konnten. Und sie taten das Ihre dazu, dass dieser Augenblick eintrat.
Da war zum Beispiel Herr Fusi, der Friseur. Er war zwar kein berühmter Haarkünstler, aber er war in seiner Straße gut angesehen. Er war nicht arm und nicht reich. Sein Laden, der mitten in der Stadt lag, war klein und er beschäftigte einen Lehrjungen.“