Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
11-03-2012
Karl Krolow, Leena Lehtolainen, Georg Maurer, Josef Martin Bauer
De Duitse dichter en schrijver Karl Krolowwerd geboren op 11 maart 1915 in Hannover. Zie ook alle tags voor Karl Krolow op dit blog.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Besuch kommt
Ich habe mir zurecht gelegt, was ich brauche: eine gediegene Fußangel, Kuchen- stücke, Bierwärmer, diese beliebten Kleinigkeiten der Gastfreundschaft, besonders schöne Messer, alte Fotos, stockfleckig, ein Terzerol unterm Tischtuch an geeigneter Stelle, Fleckenreiniger, kalte Pastete vom Wild, eine Gläserpyramide, eine aufmerksame Stutzuhr, eine gestreifte Katze zum Schmeicheln. Ich sitze unter meinen Habseligkeiten, glücklich, sie dienstbar machen zu können. Wenn es läutet, schwärze ich den Kaffee. Langsam blättert eine Zeitung ihre Todesanzeigen auf. Das macht die Zugluft. Sie kommt von der Tür, die ich öffne.
Es war die Nacht, in der sie nicht mehr lachten,
Es war die Nacht, in der sie nicht mehr lachten, die Nacht, in der sie miteinander sprachen wie vor dem Abschied und in der sie dachten, daß sie sich heimlich aus dem Staube machten, die Nacht, in der sie schweigend miteinander brachen.
Es war die Nacht, in der nichts übrig blieb von Liebe und von allen Liebesstimmen im Laub und in der Luft. Wie durch ein Sieb fielen Gefühle: niemandem mehr lieb und nur noch Schemen, die in Nacht verschwimmen.
Es war die Nacht, in der man sagt: gestehe, was mit uns war. Ist es zu fassen? Was bleibt uns künftig von der heißen Nähe der Körper? Es wird kalt. Ich sehe, wie über Nacht wir voneinander lassen.
Einen neuen Job zu finden schien unmöglich. Ich hatte sogar meinen Stolz geschluckt und bei meinem früheren Arbeitsplatz, dem Dezernat Gewaltkriminalität bei der Kripo in Helsinki, angerufen ich bin nicht nur Juristin, sondern auch Kriminalhauptmeisterin , aber dort war natürlich nichts frei, im Gegenteil, das Dezernat sollte abgebaut werden. Auch alle anderen Versuche schlugen fehl. Mein Leben hatte keinen Fixpunkt, denn zu allem Überfluss war mein Freund Antti gerade für ein knappes Jahr nach Chicago gegangen, um dort nach seiner Promotion wissenschaftlich zu arbeiten. Ich hing trübselig in Anttis Wohnung herum, die mir schrecklich leer vorkam, und verbrachte die Hälfte des Tages beim Sport, die andere Hälfte mit Lesen. Durch die Kneipen zog ich auch viel zu oft. In meiner Verzweiflung spielte ich sogar mit dem Gedanken weiterzustudieren. Da mir nichts Besseres einfiel, hatte ich beschlossen, von meinem letzten Geld für einen Monat nach Chicago zu fliegen. Das bedeutete natürlich, dass mir erst mal das Arbeitslosengeld gestrichen wurde. Am Tag vor dem Abflug rief Jussi Rantanen an, der Ortspolizeidirektor von Arpikylä. Er erklärte, er wolle endlich sein Jurastudium abschließen und brauche für ein paar Monate eine Vertretung. Jussi Rantanen und meine Eltern gehören zu den Stützen des Kammerchors von Arpikylä. Infolgedessen war die arbeitslose Tochter des Ehepaars Kallio nach Ansicht von Ortspolizeidirektor Jussi die passende Kandidatin für die Vertretung. Ich wusste nur zu gut, dass ich Ende September die nächste Rate meines Studiendarlehens zurückzahlen musste. Der Ortspolizeidirektor in meiner Heimatstadt konnte nicht so wahnsinnig viel zu tun haben, dachte ich. Irgendeine Bude würde ich wohl auch finden bei meinen Eltern zu wohnen wäre mir nicht im Traum eingefallen, und ich glaube auch nicht, dass sie das gewollt hätten. Ich bat mir ein paar Wochen Bedenkzeit aus. Schließlich rief ich Jussi von Chicago aus an und sagte zu, obwohl Antti skeptisch war.
Tränkt mich eine Weile noch, Flüsse, seht, ich halte die Sonne inständig über dem Meer noch. In Gewittern wohnt mein Leib dauerhafter als in elektrisch beleuchteten Zimmern. Über die Regenwürmer beugt ich mich ohne Verachtung. Den Blitz erkannt ich nicht an über mir, doch fern war mir Hochmut. Dem Rauschen gab ich mich hin leblang. Niemandem, der sagte: Vollendung ist! traut ich
Sie waren nicht die schlechtesten Flucher aus dieser Ecke Italiens, aber sie waren die besten Ziegelmacher, die einer sich wünschen konnte, und ihre Kinder bekamen das schon in der Sägespänekiste ihrer ersten Lebensmonate mit, um später einmal ohne auch nur eine millimeterweite Dezentriertheit den Knollen Lehm in die Form werfen zu können, so hineinzuwerfen, dass die Wucht des Wurfes ein allzu mühsames Aufschlagen der Form auf die Bodenleisten überflüssig machte.
Über den Fahrgästen, unter ihnen, neben ihnen und im Gepäckwagen des Zuges, von den Zöllnern mit naserümpfender Überlegenheit abgetan und niemals untersucht, lag in den wunderlichsten Gebinden herum, was der Nahrung und dem primitivsten Lebensanspruch zu dienen hatte, damit der Capo nach beendeter Saison mit Goldstücken klimpern durfte auf der Rückfahrt in die an deutschen
Regentagen hingebend besungene Heimat. Während die Kinder Faustinas Gebete ablaufen ließen und die Frauen, mit einer Haarnadel zwischen den Zähnen stochernd, sich heftigst unterhielten, geschah es vielleicht, dass etliche herbe Gestalten aus dem Zug sprangen und in einem wegen des Zolls ebenfalls für mindestens eine Stunde angehaltenen Zug auf dem Gegengeleise nebenan eine
herrliche Szene aufführten, weil jemand es gewagt hatte, Gatzelmacher herüber zu rufen. Keiner zwar riskierte es, wegen eines frivol vom Zaun gebrochenen tätlichen Streits durch Milizionari aus dem Zug geholt und nach Osoppo oder Buia zurückgebracht zu werden, weshalb man die Beleidiger nur mit herrlichen Blicken, mit ausgesuchten Beleidigungen und mit cäsarischer Verachtung züchtigte.
Unter allen Umständen geschah die Reise so, dass man am Sonntag ankam, denn von den kostbaren Arbeitstagen auch nur einen auf der Bahn zu verbringen, wäre ein Verbrechen gewesen.
Josef Martin Bauer (11 maart 1901 15 maart 1970) Taufkirchen
