|
Eens in de
zoveel tijd houdt een computer ermee op. Vanwege deze recente computercrash
slechts een beperkt blog vandaag.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De Nederlandse
schrijver, columnist en blogger Peter
Zantingh werd geboren op 9 maart 1983 in Heerhugowaard. Zie ook mijn
blog van 89 maart 2011 en ook mijn
blog van 9 maart 2012.
Uit: Een uur en achttien minuten
Ik rij langs de
basisschool waar ik vroeger op zat. Dezelfde stoeltjes, met de gekromde houten
leuningen, staan in een cirkel in het kleuterlokaal, klaar voor het
maandagochtendgesprek. Er zullen morgen kinderen in die kring zitten die weten
wat er is gebeurd. Misschien legt de juffrouw ze uit waarom sommige mensen
zoiets doen.
Er is een lachende walvis op het raam getekend.
Bij het politiebureau is het rustig. Er staat één auto voor de deur, achter de
ramen zie ik geen beweging. Ik lijk me erover te verbazen dat het hele korps
niet in rep en roer is. Dat niet elke straathoek van het dorp is afgezet met
rood-wit lint.
De brandweerkazerne met de grote ramen staat ernaast. Er past precies één
brandweerauto in, alsof het levensgroot speelgoed is, een autootje achter
plastic.
Op het plein achter het politiebureau en de brandweerkazerne speelden we
vroeger balletjetrap tegen de muur. Met zn vijven.
Ik neem de bocht naar rechts.
Op de hoek van het kleine winkelcentrum zit de bibliotheek. Vroeger ging die
dicht tussen de middag. Dan stonden de mensen rond één uur met
boodschappentassen in de hand te wachten tot hij weer openging. Ik kan de
kranten van gisteren zien liggen op de leestafel in het midden. Kranten waar
het nieuws nog niet in staat.
Misschien morgen.
Naar links. Het laatste stukje fietspad. Hier heb ik altijd wind tegen.
Thuis, bij mijn ouders thuis, zit ik op de bank. Ik ben hier nu vijf weken niet
geweest en het is al een jaar mijn huis niet meer. Mijn moeder gaat tegenover
me zitten, op de houten salontafel. Ik kijk haar aan. Het is alsof ik het
nieuws opnieuw hoor, maar nu via de bezorgde blik van mijn moeder. Ze weet niet
goed wat ze moet zeggen, dus verbergt ze mijn hoofd in haar nek. Ik snik. Hier
heb ik tijdens de treinreis al tientallen keren naar vooruitgespoeld. Mijn
vader staat achter de bank en aait door mijn haar. Ach, jongen toch, zegt
hij.
De hond zit kwispelend aan mijn voeten. In de keuken zoemt de broodbakmachine.
De radio brengt een gesprek over Barack Obama.
En Joey is dood.
Peter
Zantingh (Heerhugowaard, 9 maart 1983)
De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren
in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook alle tags voor Ed Hoornik
op dit blog en ook mijn
blog van 8 december 2006.
Tot de doden
Wij kunnen U niet meer bereiken
Wij komen een zintuig te kort
Wij leggen ons neer bij feiten
Dat gij minder en minder wordt
De enkele keren dat ge
In dromen nog ons verschijnt
Wordt ge al ijler en ijler
Tot ge voor altijd verdwijnt
Straten houden uw namen
Voor heden en morgen in stand
Maar onze kinderen brengen
Ze niet meer met u in verband
Het land ligt nog net als het toen lag
Van polder tot polder te kijk
De mensen die er in wonen
Blijven zichzelven gelijk
Maar éénmaal per jaar is de stilte
Tot de hemel toe van u vervuld
En belijden wij zonder woorden
Onze dankbaarheid, onze schuld
Maanavond
Hier ben ik weer, gij kent mij niet, mij
psychopaath,
die met de boomen en zichzelve praat,
die door Uw levenlooze kroegen hinkt
en in den weerschijn van Uw glazen blinkt.
Mijn mond, een grijns, mijn woord, een spel,
mijn hart,
voor al mijn levensdagen zwart,
neem het mij af, de groote beer
tolt dronken door het sterrenheir.
Neem het mij af, - genoeg, te veel,
de angst klimt wurgend naar mijn keel,
en kruipt en zwelt en staart mij aan,
- hier ben ik weer, 't is volle maan.
Ed Hoornik (9 maart 1910 1 maart 1970)
Boekenbal 1968
De Nederlandse
schrijver en dichter Heere Heeresma werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1932.
Zie ook alle tags
voor Heere Heeresma op dit blog.
Om dan
Hoe bitter kan het zijn een stad te zien
in t diepe dal, pal voor de voet gespreid.
Om dan, na duizeling ener vrije val
te ontdekken dat de nederzetting slechts
getekend was. Met krijt.
Het volle
Het is altijd beter leugens te bedenken
dan ongevraagd de waarheid te schenken.
Want waarheid is als het volle pond,
het verstopt het hart; verstopt de mond
Heere Heeresma (9 maart 1932 26 juni 2011)
De
Oostenrijkse schrijver Peter Altenberg werd geboren op 9 maart 1859 in Wenen. Zie ook alle tags voor Peter
Altenberg op dit blog.
Uit: PA-Kollier
Ich bin einfach paff, auf der Straße, in den
eleganten Restaurants, im Theater noch immer einer Menge Damen zu begegnen, die
noch kein PA-Kollier tragen. Da erfinde ich wunderbare Perlenschnüre in
Porzellan, Holz und Seide, und man verhält sich renitent. Soll denn die tiefe
Idee, daß man von der Dichtkunst allein nicht leben könne, gar nicht belohnt
werden?!? Wer hat denn dieser Idee besseren Ausdruck gegeben als ich, der ich
mir beim Magistrat einen Hausierschein erworben habe?!? Dabei haben meine
Schnüre die schönsten Namen, die gar nichts kosten, und eine Bleiplombe mit
meinem Namen, die auch gratis ist. Die Namen sind aber ihr kauft sie ja
doch nicht! Die Namen sind also: Vorfrühling (apfelgrün-hellbraun), Heidelbeere
(schwarzbraun), Spätherbst (dunkellila-hellbraun), die Gmundener Schnur
(grünschwarz-grau), Salamander (gelb-schwarz) usw. usw. Es gibt bereits zwanzig
verschiedene Schnüre, aber das interessiert euch natürlich nicht! Freilich,
wenn es sich um praktische warme Winterkleider handelte, da seid ihr dabei! Ich
will übrigens nicht unartig sein und der Menschheit lieber noch ein wenig Zeit
lassen, zur Besinnung zu kommen. Vielleicht ist doch mit ihr ein Geschäft zu
machen!? Ich habe zwei junge Arbeiterinnen sitzen, mit Stumpfnäschen und Cleo
de Mérode-Frisuren, die einen Taglohn beziehen wie keine Arbeiterin dieser
Erde! Direkt einen romantischen Taglohn. Ich selbst beziehe ihn von einem
reichen Freunde, den ich anpumpe, unter dem Vorwande, es müsse ein Weltgeschäft
werden. Aber es kräht kein Hahn danach. Die Arbeiterin braucht zu jeder Schnur
geschlagen dreiviertel Tage. So lange Pausen macht sie. Nein so exakt und
delikat ist die Arbeit. Es wird nie eine Fabrikware
werden können, nie! Weil man nicht einmal einzelne kauft.
Ich mache auch Schnüre in Halbedelsteinen.
Die eine heißt »Der graue Tag«. Ich darf dieselbe leider nicht schildern, weil
ich den Musterschutz für
Frankreich, England und Amerika noch nicht erworben habe, und sie sich darauf
sonst stürzen würden!
Ich sage daher nur: sie ist weiß, grau und
grün. Jetzt werden die beiden Länder schlaflose Nächte haben.
Peter
Altenberg (9 maart 1859 8 januari 1919)
Portret door Gustav
Jagerspacher 1909
De dichteres en schrijfster Vita
Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook alle tags voor
Vita Sackville-West op dit blog.
Tuscany
Cisterns and stones; the fig-tree in the wall
Casts down her shadow, ashen as her boughs,
Across the road, across the thick white dust.
Down from the hill the slow white oxen crawl,
Dragging the purple waggon heaped with must,
With scarlet tassels on their milky brows,
Gentle as evening moths. Beneath the yoke
Lounging against the shaft they fitful strain
To draw the waggon on its creaking spoke,
And all the vineyard folk
With staves and shouldered tools surround the wain.
The wooden shovels take the purple stain,
The dusk is heavy with the wine's warm load;
Here the long sense of classic measure cures
The spirit weary of its difficult pain;
Here the old Bacchic piety endures,
Here the sweet legends of the world remain.
Homeric waggons lumbering the road;
Virgilian litanies among the bine;
Pastoral sloth of flocks beneath the pine;
The swineherd watching, propped upon his goad,
Urder the chestnut trees the rootling swine
Who could so stand, and see this evening fall,
This calm of husbandry, this redolent tilth,
This terracing of hills, this vintage wealth,
Without the pagan sanity of blood
Mounting his veins in young and tempered health?
Whu could so stand, and watch processional
The vintners, herds, and flocks in dusty train
Wend through the golden evening to regain
The terraced farm and trodden threshing-floor
Where late the flail
Tossed high the maize in scud of gritty ore,
And lies half-buried in the heap of grain
Who could so watch, and not forget the rack
Of wills worn thin and thought become too frail,
Nor roll the centuries back *
And feel the sinews of his soul grow hale,
And know himself for Rome's inheritor?
Vita
Sackville-West (9 maart 1892 2 juni 1962)
Portret door Shoshana Kertesz
Zie voor nog meer
schrijvers van de 9e maart mijn
blog van 9 maart 2012 deel 1 en ook deel
2.
|
