|
De Vlaamse schrijver en dichter Willem Elsschot werd in
Antwerpen geboren op 7 mei 1882. Zie ook alle tags voor Willem Elschot op
dit blog.
De Klacht van den Oude
Ik word aan 't oud
zijn niet gewend.
De lichtelaaie die
'k heb gekend
zit nog te diep in
mijne knoken
en blijft mij dag
en nacht bestoken.
Mij beetren heb ik
steeds gewild,
en menig, menig uur
verspild
aan op te zien naar
ginder boven,
aan bidden leeren
en gelooven.
Helaas, ik schaam
mij en beken
dat ik wel diep
verdorven ben.
Want God en Ziel en
andere dingen
waarvoor de
menschen psalmen zingen,
Geweten, Vaderland
in nood,
de Sterrenhemel en
de Dood,
het wil, het wil
tot mij niet spreken,
wat ik ook tracht
het ijs te breken.
Maar waar ik wèl
toe ben bereid,
dat is voor elke
jonge meid
zooals er
honderdduizend loopen,
de kleeren van mijn
lijf verkoopen
en heel mijn huis
en heel mijn vrouw.
Ik zou het doen, en
geen berouw
zou in mijn oogen
staan te lezen,
en 't zou nochtans
een misdaad wezen.
Wanneer ik langs de
huizen trek
loert men mij na,
als ware ik gek,
alsof mijn plannen
en mijn zonden
op mijnen rug te
lezen stonden.
Ik ben een schurk,
ik ben een hond,
geen rustplaats
waard in heil'gen grond,
en 'k wil een hoog
rantsoen betalen
voor elken bundel
zonnestralen:
Maar laat mij doen
met eigen vuur
wat ik verkies,
zoolang ik duur.
En plaag ons niet:
mij arme stakker,
en Satanlief, mijn
laatste makker.
De zee
Wat een machtig en woelerig deinen
van baar op baar,
bruisend opstaand en bruisend verdwijnend
over elkaar.
De stemklank der mensen die zingen
maakt mij zo wrang;
van verouderde krachtloze dingen
spreekt mij hun zang.
Doe uw geesten mij bouwen een woning
diep in uw schoot,
waar ik zingen zal als barenkoning
tot mijne dood.
Want geen keel die aan wal uwe zangen
ooit navertelt,
en geen mensenbrein ooit zal vervangen
uw effen geweld.
Willem Elsschot (7 mei 1882 31 mei 1960)
Standbeeld in Antwerpen
De Spaanse schrijfster Almudena Grandes Hernández werd geboren op 7 mei 1960 in
Madrid. Zie ook alle
tags voor Almudena Grandes op
dit blog.
Uit: The Wind from the East (Vertaald door Samantha Schnee)
Sara Gomez had watched the whole scene from
her bedroom window, closed tightly against the wind. She was fastening the
shutters when she spotted the figure of a tall, brunet man in the distance,
followed closely by a girl who was also brunette, hair falling at her shoulders
and with the disproportionately long legs of a child who has just had a growth
spurt. She studied them closely because that day, the 13th of August, a Sunday,
the stores were closed and the Levanter was blowing, a combination of
circumstances that obliged her to take her leisure against her will. She had
been very busy in recent weeks. Furnishing a new house, what with its infinite
details and her perfectionist's streak-which forced her to consider every
detail essential-was turning out to be a much more time-consuming task than she
had expected. Once she finally found a cheese grater she liked, she realized
that she needed a garlic press, and when she found that, she noticed that the
mirror in the guest bathroom was too small or that she couldn't let another day
pass without mosquito-netting for each bedroom. Time was flying by in the
parking lots of shopping centers, the summer was slipping rapidly away, along
with the seaside heat that she had pursued to this place, a landscape so
different from the city where she had been born and raised, where she had spent
the unremarkable fifty-three years of her life. For this reason she had decided
not to let a single sunny morning pass without swimming in the sea, nor any
fair afternoon without walking along the damp sand at low tide until she had
left the last sunbather far behind. September's proximity agitated her. Despite
the fact that she couldn't remember making a decision that had pleased her so
much as the purchase of that house, she didn't yet know what it was like to
spend October next to the ocean, in a village where the taxis didn't have
meters and where you could walk any place.
Almudena Grandes
(Madrid, 7 mei 1960 )
De Duitse schrijver Christoph Marzi
werd geboren op 7 mei 1970 in Mayen. Zie ook alle tags voor
Christoph Marzi op dit blog.
Uit: Lyra
Von dort, wo er stand, konnte er die Apostle
Islands sehen, zweiundzwanzig Eilande, die ihren Namen den französischen
Missionaren aus dem siebzehnten Jahrhundert verdankten, die sich in dieser
Gegend angesiedelt und irrtümlicherweise nur zwölf Inseln gezählt hatten. Da
draußen gab es noch immer viele Schiffe, die Duluth ansteuerten, weil sie dort
festmachen konnten.
Danny seufzte.
Davon sollte er singen. Genau davon wollte er singen.
Von den Männern, die nach Hause kommen. Von der glasklaren Liebe, die sie in
den Augen ihrer Frau erkennen, von dem Glück, das jedes Wort sogar im Streit
verheißt.
Danny schüttelte den Kopf.
Das dunkle schulterlange Haar trug er jetzt offen, der Vollbart, der
zwischenzeitlich sein Gesicht bedeckt hatte, war wieder verschwunden und nur
ein schmales Kinnbärtchen geblieben. Um den Hals trug er ein Lederband mit
einem Stein, den Sunny ihm geschenkt hatte.
Seit Wochen hatte er nicht mehr arbeiten können.
Billy Ray Asther, sein Agent aus Nashville, hatte ihm vor nicht mal einer
Stunde die Hölle heißgemacht: "Du hast gerade vier Songs, und wir brauchen
mindestens zehn."
"Ich weiß." Er hatte aufgelegt, einfach so.
Billy Ray würde jetzt wütend in seinem Büro auf und ab laufen und allerlei
Schimpfwörter benutzen, um die derzeitige Situation von Dylan's Dogs, Dannys
Band, gebührend darzustellen. Treffend würden sie allemal sein, dessen war
Danny sich sicher.
Erschöpft betrachtete er den Leuchtturm, in dem er lebte.
Er krallte sich an einer felsigen Anhöhe fest und war nicht ganz so hoch wie
die Leuchttürme weiter nördlich, an den kanadischen Ufern des großen Sees.
Sunny und er hatten ihn gekauft, weil niemand ihn haben wollte.
Sie hatten mit den Restaurationsarbeiten begonnen und sich auf diese Art und
Weise langsam ein Zuhause geschaffen. Viele Räume waren noch nicht fertig, weil
sie im letzten Jahr mit Dylan's Dogs auf Tour gewesen waren.
Dazu war dann noch ein Studioalbum gekommen, eine Hommage an Pete Seeger - und,
so viel sei angemerkt, kein schlechter Erfolg.
Christoph Marzi (Mayen, 7 mei 1970)
De Surinaamse schrijver Edgar Eduard Cairo werd
geboren in Paramaribo op 7 mei 1948. Zie ook alle tags voor Edgar
Cairo op dit blog.
Uit: Djari / Erven
Zonsopkomst had
altijd iets van wakker worden uit slaap: een flits en een onthulling tegelijk.
En o wee je gebeente als ze je kregen! Buurman van de zusterappels was van
zichzelf een vriendschappelijk man. Ma' zie je, z'n vrouw baja! Ze kon d'r
buurtkinderen, die leba's, nie uítstaan! Zelf had ze geen enkele. Jaloezie?
Nee!
Voorwaar, bij
Jaja's honderd kleinkleinkinderen niet! Maar dat ze haar niet telden, hun
vrijpostigheid...! Om te durven te komen op dat stukje erf dat je had...! Om je
als grootmens ongehoorzaam te wezen...! Met hun langgerektgierigaardse
vreetsmoel midden in hun aangelaat!
De appels vlogen in
Gunno's hemd, nadat hij binnen twee woorden was gaan staan boomschudden. Een
rijpe oogst verdween achter zijn nek, tussen hemd en rug, gestuit door kont en
broekriem. Drew drukte: mmmm, mmm. Het prikkeldraad moest wijd opengesperd
blijven voor in geval van nood op onverdachte komst!
Sipisapa! Snelle
Gunno hoorde ochtendkuchen. Tijgerkatsnel dook hij met een sprint tussen de
draadmond die daar wijdgesperd stond voor 'em.
Aan zijn
erfkantviel hij recht op z'n smoel. Maar dat was niet zo erg. Weg was weg!
Buiten de handen van buurman die nu zijn houten achterdeur openkrekte.
Jongens, ik
wáárschuw júllie! Dalek nemen ze die voetaarde waarop jullie hebben gelopen om
met kwaaie geest te werken! Wáárom is júllie hoofd zo hard?! Mamsi's
waarschuwing, telaat alweer in de gedachten! Want buurman stond recht te kijken
in hun smoel: hij tjekte!
Nog voordat ze op
hem konden reageren, klonk een wreeddadig soort gegrouw achter ze: Me jezes!
Pappa Bochum! Zijn fiets, waarmee hij net het zijhuis verliet, vloog op het
viertal. Bringering! Brambram! Ze renden voor hun leven. In een gloeiend moment
had hij, telaat op voor z'n werk, de ochtenddieven schóón gekregen.
Edgar Cairo (7 mei
1948 16 november 2000)
De Duitse dichter en schrijver Volker Braun werd geboren op 7 mei 1939 in Dresden. Zie ook
alle tags voor Volker
Braun op dit blog.
Durchgearbeitete
Landschaft
Hier sind wir durchgegangen
Mit unseren Werkzeugen
Hier stellten wir etwas Hartes an
Mit der ruhig rauchenden Heide
Hier lagen die Bäume verendet, mit nackten
Wurzeln, der Sand durchlöchert
Bis in die Adern, umzingelt der blühende Staub
Mit Stahlgestängen, aufgerissen die Orte
Überfahren mit rohen Kisten, abgeteuft die teuflischen
aaaaaSchächte mitleidlos
Ausgelöffelt die weichen Lager, zerhackt,
verschüttet,
aaaaazersiebt, das Unterste gekehrt nach oben und
aaaaadurchgewalkt und entseelt und zerklüftet
Hier sind wir durchgegangen.
Und bepflanzt mit einem durchdringenden Grün
Der Schluff, und kleinen Eichen ohne Furcht
Und in ein plötzliches zartes Gebirge
Die Bahn, gegossen aus blankem Bitum
Das Restloch mit blauem Wasser
Verfüllt und Booten: der Erde
Aufgeschlagenes Auge
Und der weiße neugeborene Strand
Den wir betreten
Zwischen uns.
Volker Braun (Dresden, 7 mei 1939)
De Engelse dichter en schrijver Robert Browning werd geboren op 7 mei 1812 in Londen. Zie ook
alle tags voor Robert Browning
op dit blog.
Saul (Fragment)
I.
Said Abner, ``At last thou art come! Ere I tell, ere thou speak,
``Kiss my cheek, wish me well!'' Then I wished it, and did kiss his cheek.
And he, ``Since the King, O my friend, for thy countenance sent,
``Neither drunken nor eaten have we; nor until from his tent
``Thou return with the joyful assurance the King liveth yet,
``Shall our lip with the honey be bright, with the water be wet.
``For out of the black mid-tent's silence, a space of three days,
``Not a sound hath escaped to thy servants, of prayer nor of praise,
``To betoken that Saul and the Spirit have ended their strife,
``And that, faint in his triumph, the monarch sinks back upon life.
II.
``Yet now my heart leaps, O beloved! God's child with his dew
``On thy gracious gold hair, and those lilies still living and blue
``Just broken to twine round thy harp-strings, as if no wild beat
``Were now raging to torture the desert!''
Robert Browning (7 mei 1812 12 december 1889)
Portret door
Rudolph Lehmann, 1890
Zie voor nog meer schrijvers van de 7e mei ook mijn blog van 7
mei 2012 deel 2.
|
