|
80 Jaar Huub
Oosterhuis
De Nederlandse priester, theoloog en dichter Huub Oosterhuis werd geboren in
Amsterdam op 1 november 1933. Huub Oosterhuis viert vandaag zijn 80e verjaardag. Zie ook alle tags voor Huub
Oosterhuis op dit blog en ook mijn
blog van 1 november 2010
Tijd van leven
Tijd van vloek en
tijd van zegen
tijd van droogte
tijd van regen
dag van oogsten
tijd van nood
tijd van stenen
tijd van brood.
Tijd van liefde,
nacht van waken
Uur der waarheid
dag der dagen
Uur de waarheid dag
der dagen
Toekomst die
gekomen is
woord dat vol van
stilte is.
Tijd van troosten
tijd van tranen
tijd van mooi zijn tijd
van schamen
tijd van jagen nu
of nooit
van hopen dat nog
ooit.
Tijd van zwijgen
zin vergeten
van nergens blijven
niemand weten
tijd van kruipen
angst en spijt
zee van tijd en
eenzaamheid.
Wie aan dit bestaan
verloren
nieuw begin heeft
afgezworen
wie het houdt bij
wat hij heeft
sterven zal hij
ongeleefd.
Tijd van leven om
met velen
Brood en ademtocht
te delen
wie niet geeft om
zelfbehoud
leven vindt hij
honderdvoud.
Lied aan het licht
Licht dat ons
aanstoot in de morgen, voortijdig licht waarin wij staan.
koud, één voor één,
en ongeborgen, licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval,
dat wij allen zo zwaar en droevig zijn
niet uit elkaars
genade vallen en doelloos en onvindbaar zijn.
Licht, van mijn
stad de stedehouder, aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht,
steevaste schouder, draag mij, ik jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij,
kijk uit mijn ogen of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig
leven mogen en elk z´n naam in vrede draagt.
Alles zal zwichten
en verwaaien wat op het licht niet is geijkt.
Taal zal alleen
verwoesting zaaien en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht,
om aan te horen zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen,
eerstgeboren licht, laatste woord van Hem die leeft.
Zijn onvergankelijk testament
Zijn onvergankelijk
testament:
Dat Hij ons in de dood nog kent
de dagen van ons leven
ten dode opgeschreven
ten eeuwig leven omgewend.
Huub Oosterhuis
(Amsterdam, 1 november 1933)
De Nederlandse dichter Job Degenaar werd geboren in Dubbeldam op
1 november 1952.Zie ook alle
tags voor Job Degenaar op dit blog.
Zes makers van
de teloorgang
Zes makers van de teloorgang:
de gebroeders Oud en Eenzaam,
de b.v. Ziekte, de firma Dood,
het duo Armoe/Honger, slaan
in draf mij, hoge hindernis, over
de zusjes Hoop Doet Leven echter
doen mij nog alle dagen aan,
ook als hun rigide minnaars
Hartstocht en Radeloos
elkaar te lijf gaan
's nachts met broertje Zelf
op strooptocht door de boswei,
vang ik het antwoord van
een glimworm, sla dat
in kelders op voor later
Aan die broze weelde
bind ik me zoals de zon
die in de avondschemer
aan een koppel fietsers
haken blijft.
Grensgebied
In het halfduister van de A-6
struint tussen zwerfvuil
iets geelogigs
Twee werelden die elkaar kruisen:
de gebaande en de naakte
de gekooide en de wilde
de verzadigde en de hongerige
Vos die ik was
mens die ik werd
Job Degenaar (Dubbeldam,
1 november 1952)
De Nederlandse dichter, schrijver en essayist Rudy
Kousbroek werd op 1 november 1929 in Pematang Siantar in Indonesië geboren.
Zie ook mijn
blog van 1 november 2010 en eveneens alle tags voor Rudy
Kousbroek op dit blog.
Behalve een
engel
Behalve een engel
valt alles wat men omhoogwerpt
weer op de grond
weer op de grond
valt alles wat men omhoogwerpt
behalve een engel
Afscheid
Lief kind
Ik weet
Dat je nog niet slaapt
Maar ligt te luisteren
Het is niet de wind
Die je om de bomen hoort ruizen
Maar je naam
Het zijn niet de regendruppels
Die je hoort vallen
Maar het verlangen
Het zijn niet de schelpen
Die heen en weer rollen op de vloedlijn
Maar de herinneringen
Verloren speelgoed
Vergeten woorden
Weggeraakt zonlicht
Maar nu weer begonnen
Het zijn niet de dingen van nu
Die je hoort gebeuren
Maar dingen van vroeger
Zo zullen we altijd bij elkaar zijn
Alles is al eens eerder gebeurd
Rudy Kousbroek (1
november 1929 - 4 april 2010)
De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Ilse Aichinger werd met haar tweelingzusje Helga geboren op
1 november 1921 in Wenen. Zie ook mijn
blog van 1 november 2010 en eveneens alle tags voor Ilse
Aichinger op dit blog.
Uit: Spiegelgeschichte
Sie tragen deinen Sarg durch die zweite Einfahrt über den Hof in die
Leichenhalle. Dort wartet der leere Sockel schwarz und schief
und erhöht, und sie setzen den Sarg darauf und öffnen ihn wieder, und einer von ihnen flucht,
weil die Nägel zu fest eingeschlagen sind. Diese verdammte Gründlichkeit!
Gleich darauf kommt auch der junge Mann und bringt den Kranz zurück, es war
schon hohe Zeit. Die Männer ordnen die Schleifen und legen ihn vorne hin, da kannst du ruhig
sein, der Kranz liegt gut. Bis morgen sind die welken Blüten frisch und schließen sich zu
Knospen. Die Nacht über bleibst du allein, das Kreuz zwischen den Händen, und auch den Tag über wirst du
viel Ruhe haben. Du wirst es später lange nicht mehr fertig bringen, so still zu liegen. Am
nächsten Tag kommt der junge Mann wieder. Und weil der Regen ihm keine Tränen
gibt, starrt er ins Leere und dreht die Mütze zwischen seinen Fingern. Erst
bevor sie den Sarg wieder auf das Brett heben, schlägt er die Hände vor das
Gesicht. Er weint. Du bleibst nicht länger in der Leichenhalle. Warum weint er? Der Sargdeckel
liegt nur mehr lose, und es ist heller Morgen. Die Spatzen schreien fröhlich. Sie
wissen nicht, dass es verboten ist, die Toten zu erwecken. Der junge Mann geht vor deinem Sarg her, als stünden
Gläser zwischen seinen Schritten. Der Wind ist kühl und verspielt, ein unmündiges Kind. Sie
tragen dich ins Haus und die Stiegen hinauf. Du wirst aus dem Sarg gehoben.
Dein Bett ist frisch gerichtet. Der junge Mann starrt durch das
Fenster in den Hof hinunter, da paaren sich zwei
Tauben und gurren laut, geekelt wendet er sich ab.
Und da
haben sie dich schon in das Bett zurückgelegt. Und sie haben dir das Tuch
wieder um den Mund gebunden, und das Tuch macht dich so
fremd. Der Mann beginnt zu schreien und wirft sich über
dich. Sie führen ihn sachte weg. Bewahret Ruhe! steht an allen Wänden, die
Krankenhäuser sind
zur Zeit überfüllt, die Toten dürfen nicht zu früh erwachen.
Ilse Aichinger (Wenen, 1 november 1921)
Zie voor nog meer schrijvers van de 1e november ook mijn blog van 1 november 2011 deel 1
en eveneens deel 2.
|
