Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
13-07-2017
Boris Pasternak, Wole Soyinka, Isaak Babel
Dolce far niente
Zomer in de stad door Serguei Zlenko, 2012
Summer in the City Soft exchanges fill the air And in some fervent rush, From the forehead, strands of hair Were gathered with a brush.
Helmed, she casts a single glance Upon your face and waits, Throwing back her head at once With her dangling braids.
While the humid, muggy night Insinuates a storm, All the passersby outside Quickly scatter home.
And the thunder can be heard now. There, resounding, it rings. By the widow-frame, the curtain, In the crosswinds, swings.
All is silent, all is hushed now And it’s humid all the while, And the lightning’s golden flashes Are still groping in the skyline…
But the sunrise will ensue With a breaking light, so stifling, And dry the puddled avenues, From the downpours and lightning.
You will see a look still stagnant, From the lack of sleep, sedate, On those age-old, on those fragrant Limes that simply will not fade.
Vertaald door Andrey Kneller
Boris Pasternak (10 februari 1890 - 30 mei 1960) Zomers Moskou, de stad waar Pasternak werd geboren.
“There were far too many aspects of the schoolroom and the compound to absorb in the regular school hours, moreover, an empty schoolroom appeared to acquire a totally different character which changed from day to day. And so, new discoveries began to keep me behind at lunch-time after everyone had gone. I began to stay longer and longer, pausing over objects which became endowed with new meanings, forms, even dimensions as soon as silence descended on their environment. Sometimes I simply wandered off among the rocks intending merely to climb a challenging surface when no one was around. Finally, Osiki lost patience. He would usually wait for me at home even while Tinu had her own food. On this day however, being perhaps more hungry than usual, Osiki decided not to wait. Afterwards he tried to explain that he had only meant to eat half of the food but had been unable to stop himself. I returned home to encounter empty dishes and was just in time to see Osiki disappearing behind the croton bush in the backyard, meaning no doubt to escape through the rear gate. I rushed through the parlour and the front room, empty dishes in hand, hid behind the door until he came past, then pelted him with the dishes. A chase followed, with Osiki instantly in front by almost the full length of the school compound while I followed doggedly, Finally, I stopped. I no longer saw Osiki but - Speed, Swiftness! I had not given any thought before then to the phenomenon of human swiftness and Osiki's passage through the compound seemed little short of the magical. The effect of his dansiki which flowed like wings from his sides also added to the illusion of him flying over the ground. This, more than anything else, made it easy enough for the quarrel to be settled by my mother. It was very difficult to cut oneself off from a school friend who could fly at will from one end of the compound to the other. Even so, some weeks elapsed before he returned to the pounded-yam table, only to follow up his perfidy by putting me out of school for the first time in my career. There was a birthday party for one of the Canon's children. Only the children of the parsonage were expected but I passed the secret to Osiki and he turned up at the party in his best buba. The entertain ments had been set up out of doors in front of the house. I noticed that one of the benches was not properly placed, so that it acted like a see-saw when we sat on it close to the two ends. It was an obvious idea for a game, so, with the help of some of the other children, we carried it to an even more uneven ground, rested its middle leg on a low rock outcrop and turned it into a proper see-saw. We all took turns to ride on it.”
“But to leave, to leave one's God completely and forever, the God of an oppressed and suffering people--that he could not understand. Thoughts rolled heavily inside his head, he comprehended things with difficult, but these words remained unchanged, hard, and terrible before him: "This mustn't happen, it mustn't!" And when Shloyme realized that disaster was inevitable, that his son couldn't hold out, he said to himself, "Shloyme, old Shloyme! What are you going to do now?" The old man looked around helplessly, mournfully puckered his lips like a child, and wanted to burst into the bitter tears of an old man. But there were no relieving tears. And then, at the moment his heart began aching, when his mind grasped the boundlessness of the disaster, it was then that Shloyme looked at his warm corner one last time and decided that no one was going to kick him out of here, they would never kick him out. "They will not let old Shloyme eat the dried-up piece of honey cake lying under his pillow! So what! Shloyme will tell God how he was wronged! After all, there is a God, God will take him in!" Shloyme was sure of this. In the middle of the night, trembling with cold, he got up from his bed. Quietly, so as not to wake anyone, he lit a small kerosene lamp. Slowly, with an old man's groaning and shivering, he started pulling on his dirty clothes. Then he took the stool and the rope he had prepared the night before, and, tottering with weakness, steadying himself on the walls, went out into the street. Suddenly it was so cold. His whole body shivered. Shloyme quickly fastened the rope onto a hook, stood up next to the door, put the stool in place, clambered up onto it, wound the rope around his thin, quivering neck, kicked away the stool with his last strength, managing with his dimming eyes to glance at the town he had not left once in sixty years, and hung.”
Isaak Babel (13 juli 1894 – 27 januari 1940) Standbeeld in Odessa
