De Nederlandse dichteres, vertaalster, recensente en popcritica Elly de Waard werd geboren in Bergen (NH) op 8 september 1940. Zie ook alle tags voor Elly de Waard op dit blog.
Hoe is het mogelijk dat de wildernis
tot telkens ordelijker schoonheid zich verdicht?
Wie tussen sterren vloog
nu mos van stenen schraapt en wist
dat wat hem schiep hem ook bedroog?
Er rede schuil gaat in wat zich vergist?
Het waait in het glazen huis, het waait
aan binnenkant van ramen, de naald
wordt uit de groef getild, de kraan
ruist open als een radio,
met ether wordt het lege huis, dat zich
nog uitrekt in zijn gangen, gestild.
De bloemen buigen in de wind,
het bovenlijf ontbloot, onthoofd, een gesel
slaat de heggen – hoe is het ooit geweest
zonder dit ruige zeggen, zonder waaien
en zonder antwoord dat alleen
verdere vragen stelt?
Een duif duikt in zijn vlucht,
o duizeling van wie in lucht
verdrinkt zonder houvast van water.
Verheldering ontgaan bieden in adempauze
de paden hun verlokking aan –
dat ik de tuin betreed waar nooit begaan.
Godenschemering
De magistrale avondlucht
Schildert het industrieterrein
Tot Bagdad aan het IJ –
Filters van ragdun fijngemalen vuil
Waardoor de zon in balken schijnt
Versluieren de arabeske werf
En uit dit schitterend palet
Rijst er een zeeslag op van wolken.
Bezuiden dit druipt honingzoet elektrisch licht
Uit steeds meer ramen van de huizen.
Ik ben alleen –
Gekleed in flarden van gezang
Dat uit de autoradio rafelt
Achter mij aan en om mij heen
Voeg ik mij zwijgend in de rij.
De stemmen die uit deze stoet
Van water en metaal opgaan
Vertellen een tumultueus
Scheppingsverhaal van een nieuw Babylon
Waarvan de duistere contouren
Al lokken aan de horizon.
Het ozon verft het asfalt adellijk blauw
Als het ademloos door ons bewaarde bloed
Dat eens gemorst zal worden op de vloeren
Van wie de aarde van ons erven –
Geplukt is dan de oogst die wij het waard vonden
Te redden uit het avondlijke vuur
Door hem te zaaien in het uur
Waarop het sterven al was uitgerukt.
Het hoofd, een benen doos
Het hoofd, een benen doos
waarin wat wij zien als
het hoogste, kroon
op de schepping: hersens
het uitgespogen kauwsel
van de goden, de schedel
kwispedoor, waarin
een grijze kauwgom of
stinkende pruim
De Amerikaanse dichteres Mary Oliver werd geboren op 10 september 1936 in Maple Heights, Ohio. Zie ook alle tags voor Mary Oliver op dit blog.
DE IJSVOGEL
De ijsvogel rijst op uit de zwarte golf
als een blauwe bloem, in zijn snavel
draagt hij een zilveren blad. Ik denk dat dit
de mooiste wereld is—zolang je het niet erg vindt
om een beetje te sterven, hoe kan er dan een dag in je hele leven zijn
die geen spatje geluk kent?
Er zijn meer vissen dan bladeren
aan duizend bomen, en trouwens, de ijsvogel
werd niet geboren om erover na te denken, of over iets anders.
Als de golf over zijn blauwe kop dichtklapt, blijft het water
water—honger is het enige verhaal
dat hij ooit in zijn leven heeft gehoord dat hij kon geloven.
Ik zeg niet dat hij gelijk heeft. Noch
zeg ik dat hij ongelijk heeft. Religieus slikt hij het zilveren blad
met zijn gebroken rode rivier, en met een ruwe en makkelijke kreet
die ik niet uit mijn bedachtzame lichaam zou kunnen laten ontsnappen,
al hing mijn leven ervan af, zwenkt hij terug
boven de heldere zee om hetzelfde te doen, en wel
(zoals ik verlang om iets te doen, wat dan ook) perfect.
Vertaald door Frans Roumen
Zie voor nog meer schrijvers van de 8e september ook mijn blog van 8 september 2018 deel 1 en ook deel 2.
