|
De Turkse dichter Tevfik Fikret werd geboren op 24 december 1867 in Istanbul. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2008. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mist (Fragment) (Vertaald door Sytske Sötemann)
Weer wordt je horizon in nevelen gehuld door dichte mist,
Door een zich onweerhoudbaar verbreidende inwitte mist.
Onder deze druk lijkt het bestaan in het gedrang gekomen,
Het zicht door stoffige dichtheid aan de mensen ontnomen;
Behoedzame, bevreesde blikken vermogen die dichtheid
Niet te doordringen, die stoffige afschrikwekkendheid!
Maar jou past deze diepduistere sluier, een waardig gewaad
Voor jou, o arena van onderdrukking, geweld en verraad!
O arena van onderdrukking en geweld... O toneel, o verguld
Toneel van pronk en praal, o jij, die een tragedie verhult!
O wieg en graf van gouden glans, van praal en prachtvertoon,
Innemende koningin van het oosten op je eeuwige troon,
Boezem van lust tot vermaak die de bloedigste liefdes voedt
En hen, zonder rilling van afschuw en schrik, groeien doet;
Diep in slaap als was je gestorven, o roerige reus,
Aan de blauwe flanken van de Marmara, majestueus;
O afgeleefd Byzantium, o bedaagde oude heks van de betovering,
O ongenaakbare weduwe, na duizend gades nog steeds zonder wroeging,
Nog altijd is in je schoonheid de bedwelmende reinheid zichtbaar,
Nog altijd beven de blikken die je aanschouwen onmiskenbaar.
Tevfik Fikret (24 december 1867 - 19 augustus 1915)
De Poolse dichter Adam Mickiewicz werd geboren op 24 december 1798 in Zaosie, nabij Nowogródek. Zie ook mijn blog van 24 december 2006 en ook mijn blog van 24 december 2008.
Het Dal van Bajdaar
Ik geef mijn paard de sporen en jaag het door de stormen;
Bossen, valleien, rotsen, opvolgend, in een stortvloed
Zij schieten langs mijn benen terwijl ik razend voort moet;
'k Wil mijn geest verliezen, in deze kolk van vormen.
En als 't onwillig paard aan mijn bevel wil tornen,
De bonte wereld kleur verliest in het dodelijk duister,
Zien mijn brandende ogen, als gebroken spiegels ontluisterd
In 't gestorven bos slechts het gekruip van wormen.
Stilte nu, ik vat geen slaap, ik zoek de rust aan 't strand
Donker en krom gebogen raast een golf naar voren,
Ik richt naar haar mijn blik, ik reik naar haar mijn hand,
Dan slaat zij op mijn ogen, 't schuim spoelt in mijn oren;
Ik wacht; als een bootje door een maalstroom overmand,
Heeft nu mijn geest even de herinnering verloren.
Vertaald door Jan van Hulten
THE STORM
The rudder breaks, the sails are ripped, the roar
Of waters mingles with the ominous sound
Of pumps and panic voices; all around
Torn ropes. The sun sets red, we hope no more -
The tempest howls in triumph; from the shore
Where wet cliffs rising tier on tier surround
The ocean chaos, death advances, bound
To carry ramparts broken long before,
One man has swooned, one wrings his hands ,one sinks
Upon his friends, embracing them. Some say
a prayer to death that it may pass them by.
One traveller sits apart and sadly thinks:
,,Happy the man who faints or who can pray
Or has a friend to whom to say goodbye."
Adam Mickiewicz (24 december 1798 - 26 november 1855)
De Amerikaanse schrijfster Stephenie Meyer werd geboren in Connecticut op 24 december 1973. Zie ook mijn blog van 24 december 2008.
Uit: Breaking Dawn
NO ONE IS STARING AT YOU, I promised myself. No one is staring at you. No one is staring at you.
But, because I couldn't lie convincingly even to myself, I had to check.
As I sat waiting for one of the three traffic lights in town to turn green, I peeked to the right in her minivan, Mrs. Weber had turned her whole torso in my direction. Her eyes bored into mine, and I flinched back, wondering why she didn't drop her gaze or look ashamed. It was still considered rude to stare at people, wasn't it? Didn't that apply to me anymore?
Then I remembered that these windows were so darkly tinted that she probably had no idea if it was even me in here, let alone that I'd caught her looking. I tried to take some comfort in the fact that she wasn't really staring at me, just the car.
My car. Sigh.
I glanced to the left and groaned. Two pedestrians were frozen on the sidewalk, missing their chance to cross as they stared. Behind them, Mr. Marshall was gawking through the plate glass window of his little souvenir shop. At least he didn't have his nose pressed up against the glass. Yet.
The light turned green and, in my hurry to escape, I stomped on the gas pedal without thinking the normal way I would have punched it to get my ancient Chevy truck moving.
Engine snarling like a hunting panther, the car jolted forward so fast that my body slammed into the black leather seat and my stomach flattened against my spine.
''Arg!'' I gasped as I fumbled for the brake. Keeping my head, I merely tapped the pedal. The car lurched to an absolute standstill anyway.
I couldn't bear to look around at the reaction. If there had been any doubt as to who was driving this car before, it was gone now. With the toe of my shoe, I gently nudged the gas pedal down one half millimeter, and the car shot forward again.
I managed to reach my goal, the gas station. If I hadn't been running on vapors, I wouldn't have come into town at all. I was going without a lot of things these days, like Pop-Tarts and shoelaces, to avoid spending time in public.
Moving as if I were in a race, I got the hatch open, the cap off, the card scanned, and the nozzle in the tank within seconds. Of course, there was nothing I could do to make the numbers on the gauge pick up the pace. They ticked by sluggishly, almost as if they were doing it just to annoy me.
It wasn't bright out a typically drizzly day in Forks, Washington but I still felt like a spotlight was trained on me, drawing attention to the delicate ring on my left hand. At times like this, sensing the eyes on my back, it felt as if the ring were pulsing like a neon sign: Look at me, look at me.
Stephenie Meyer (Connecticut, 24 december 1973)
De Franse schrijfster en historica Dominique Manotti werd geboren op 24 december 1942 in Parijs. Zie ook mijn blog van 24 december 2008.
Uit: Kop
Jeudi 3 mai 1990
La première rafale atteint l'homme et la femme dans le dos, les corps s'écroulent sur l'esplanade déserte devant le centre commercial. La moto accélère, deuxième rafale en passant à hauteur des cadavres, qui tressautent sous les balles. Une des portes vitrées de la brasserie à l'entrée de la galerie marchande explose. Les serveurs se jettent au sol. Le tireur brandit son pistolet-mitrailleur en hurlant de joie et le conducteur arrache son engin dans une roue arrière périlleuse. Le gérant se rue sur son téléphone. La moto fait demi-tour, franchit le terre-plein central, enfile la grande avenue à quatre voies quasiment déserte, brûle les feux rouges et disparaît (
)
Dominique Manotti (Parijs, 24 december 1942)
|
