Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
08-05-2010
Sloan Wilson, J. Meade Falkner, Alain-René Lesage, Johann von Besser, Sophus Schandorph, Otto Zierer
The most junior officer was usually given the graveyard watch, as it was called, lasting from midnight to four in the morning. In March of 1943, on only the third night that he had stood his own watch, a heavy gale was blowing. The convoy consisted of a dozen naval tankers taking gasoline to bases in Britain. Heavy-laden, they were smothered in foam by the Arctic combers, and the convoy speed had to be reduced to four knots. There were no moon and stars that night, and Barts ship had not yet been given radar. Depending on eyesight and echo sounding devices alone, Barts destroyer and three others tried to keep close to the unlighted vessels without running into them. It was bitter cold, with the spray freezing on deck and on the portholes of the pilothouse It was eighteen minutes after two in the morning when a star shell suddenly burst over the convoy, turning the raging sea white. A wolf pack of five black submarines, almost invisible in the night, came charging arrogantly in on the surface with their deck guns stabbing the fat-bellied tankers. It hadnt been necessary for the submarines to send up another star shell, for in the few seconds that the first one hung blazing in the sky, a gas tanker exploded, sending a column of fire a thousand feet into the air.
The Hand of God stood on the highest point in all the borough, and Mr. Westray's apartments were in the third story. From the window of his sitting-room he could look out over the houses on to Cullerne Flat, the great tract of salt-meadows that separated the town from the sea. In the foreground was a broad expanse of red-tiled roofs; in the middle distance St. Sepulchre's Church, with its tower and soaring ridges, stood out so enormous that it seemed as if every house in the place could have been packed within its walls ; in the background was the blue sea. In summer the purple haze hangs over the mouth of the estuary, and through the shimmer of the heat off the marsh, can be seen the silver windings of the Cull as it makes its way out to sea, and snow-white flocks of geese, and here and there the gleaming sail of a pleasure-boat. But in autumn, as Westray saw it for the first time, the rank grass is of a deeper green, and the face of the salt-meadows is seamed with irregular clay-brown channels, which at high- tide show out like crows'-feet on an ancient countenance, but at the ebb dwindle to little gullies with greasy-looking banks and a dribble of iridescent water in the bottom. It is in the autumn that the moles heap up meanders of miniature barrows, built of the softest brown loam ; and in the turbaries the turf-cutters pile larger and darker stacks of peat. Once upon a time there was another feature in the view, for there could have been seen the masts and yards of many stately ships, of timber vessels in the Baltic trade, of tea- clippers, and Indiamen, and emigrant ships, and now and then the raking spars of a privateer owned by Cullerae adventurers.
Le dramaturge prétentieux : « Tous mes ouvrages, a-t-il continué sans façon, sont marqués au bon coin : aussi, quand je les lis, il faut voir comme on les applaudit ; je marrête à chaque vers pour recevoir des louanges. » Le barbaresque esclavagiste : « Aby Ali me dit en langue castillane : Modérez votre affliction : consolez-vous dêtre tombée dans lesclavage ; ce malheur était inévitable pour vous ; mais que dis-je, ce malheur ? cest un avantage dont vous devez vous applaudir. Vous êtes trop belle pour vous borner aux hommages des chrétiens. Le ciel ne vous a point fait naître pour ces misérables mortels ; vous méritez les tous premiers hommes du monde : les seuls musulmans sont dignes de vous posséder. »
(...)
« Les femmes ne saiment point. Jen suppose deux parfaitement unies ; je veux même quelles ne disent pas le moindre mal lune de lautre en leur absence, tant elles sont amies ; vous les voyez toutes deux ; vous penchez dun côté, la rage se met de lautre ; ce nest pas que lenragée vous aime ; mais elle voulait la préférence. Tel est le caractère des femmes : elles sont trop jalouses les unes des autres pour être capables damitié. »
An die auff Doris brust verwelckte rose. Wie hastu rose / voller pracht / Auff Doris brust zu sterben wissen? Hat dich ihr schnee beschämt gemacht / Daß du davor erbleichen müssen? Ja freylich blumen-königin / Dein purpur weichet dem jeßmin / Den dieser schöne kreiß läst spüren. Doch sorge nicht ob dem verlust / Du stirbst auff meiner Doris brust / Du solst dadurch gar nichts verlieren, Ich werde nun dein welckes blat / In meynung Doris brust zu küssen / An meinen mund zu drücken wissen / Und wünschen / daß an deiner statt Ich für dich hätte sterben müssen.
Uit: Stina Becomes a Farmer's Wife (vertaald door Sally Ryan)
She never stopped or quickened her steps, but kept an even pace with unchanging calmness, walking along with her feet apart, like a sturdy, broadgaged wagon, while the thick, heavy soles of her leather shoes made goodly tracks on the ground. Drops of perspiration trickled from her white forehead down her ruddy, freckled nose, but this was the only movement in her big, sun-burned face. She did not even blink in the sun. Her mouth was slightly open, displaying a remarkably strong and beautiful row of upper teeth. From time~ to time she ran the tip of her tongue over her lips, without, however, changing their position.
Stina had need to arm herself with patience; she had already walked two miles from the town where she was in service, and had fully four miles more to go before reaching the village of her destination. Her mistress, the widow of the late dean, had given her a whole day's leave. This occurred twice a year, once at Shrovetide, and once after the summer holidays, when the two sons of the house had returned to their studies at the University in Copenhagen.
Stina always took advantage of these two free days to visit her eight-year-old daughter. With some help from the parish, this childunfortunately born out of wedlockhad been placed in the care of a cottager and his wife in Stina's native village. The father had worked on the same farm with Stina when she was twenty-two years old, but, upon learning that she was "in trouble," he had hastily left for America.
Stina's progress along the dusty road was very slow, just barely noticeable. One or two vehicles passed her. The first was a light cabriolet, on the back seat of which a fat country gentleman was sprawling, pulling at his cigar. On the front seat the coachman cracked his whip as the carriage whizzed by. Stina came near being struck by the tip of the lash. She even blinked a little at the threatening possibility. The dust stirred up by the wheels whirled around her like the steam from an engine and made her sneeze. Although there was plenty of room in the carriage, it would never occur to a "gentleman farmer" to give a peasant girl a lift, nor would she ever ask him to do so.
