De Amerikaanse schrijver Robert Ludlum werd geboren in New York op 25 mei 1927. Zie ook alle tags voor Robert Ludlum op dit blog.

Uit: The Janson Directive

“N. Indian Ocean, 250 miles east of Sri Lanka
Northwestern Anura
The night was oppressive, the air at body temperature and almost motionless. Earlier in the evening there had been light, cooling rains, but now everything seemed to radiate heat, even the silvery half-moon, its countenance brushed with the occasional wisps of cloud. The jungle itself seemed to exhale the hot, moist breath of a predator lying in wait.
Shyam shifted restlessly in his canvas chair. It was, he knew, a fairly ordinary night on the island of Anura for this time of year: early in the monsoon season, the air was always heavy with a sense of foreboding. Yet only the ever attentive mosquitoes disturbed the quiet. At half past one in the morning, Shyam reckoned he had been on checkpoint duty for four and a half hours. In that time, precisely seven motorists had come their way. The checkpoint consisted of two parallel lines of barbed-wire frames--"knife rests"--set up eighty feet apart on the road, to either side of the search and administration area. Shyam and Arjun were the two sentries on forward duty, and they sat in front of the wooden roadside booth. A pair of backups was supposedly on duty on the other side of the hill, but the hours of silence from them suggested that they were dozing, along with the men in the makeshift barracks a few hundred feet down the road. For all the dire warnings of their superiors, these had been days and nights of unrelieved boredom. The northwestern province of Kenna was sparsely populated in the best of times, and these were not the best of times.
Now, drifting in with the breeze, as faint as a distant insect drone, came the sound of a gunned motor.
Shyam slowly got to his feet. The sound was growing closer.
"Arjun," he called out in a singsong tone. "Ar-jun. Car coming."
Arjun lolled his head in a circle, working out a crick in his neck. "At this hour?" He rubbed his eyes. The humidity made the sweat lie heavily on his skin, like mineral oil.

Robert Ludlum (25 mei 1927 – 12 maart 2001)

De Amerikaanse dichter Theodore Huebner Roethke werd geboren in Saginaw, Michigan op 25 mei 1908. Zie ook alle tags voor Theodore Roethke op dit blog.

Once More, the Round

What's greater, Pebble or Pond?
What can be known? The Unknown.
My true self runs toward a Hill
More! O More! visible.

Now I adore my life
With the Bird, the abiding Leaf,
With the Fish, the questing Snail,
And the Eye altering All;
And I dance with William Blake
For love, for Love's sake;

And everything comes to One,
As we dance on, dance on, dance on.

The Bat

By day the bat is cousin to the mouse.
He likes the attic of an aging house.

His fingers make a hat about his head.
His pulse beat is so slow we think him dead.

He loops in crazy figures half the night
Among the trees that face the corner light.

But when he brushes up against a screen,
We are afraid of what our eyes have seen:

For something is amiss or out of place
When mice with wings can wear a human face.

Theodore Roethke (25 mei 1908 - 1 augustus 1963)

De Franse schrijver en historicus Georges Bordonove werd geboren in Enghien-les-Bains op 25 mei 1920. Zie ook alle tags voor Georges Bordonove op dit blog.

Uit: Chien de feu

“Sais-tu, loup, que nous sommes pareils ? Nous appartenons à une race révolue, une race qui doit disparaître. La terre donne une nouvelle floraison, d’autres bêtes, d’autres hommes que nous. Il ne doit plus y avoir de seigneurs bardés de fer derrière leurs créneaux, ni de loups hurlant dans leurs bois. Cela fait partie d’un passé déjà mort. Nous nous survivons, toi et moi ; c’est dire que nous sommes condamnés. Mais quelle importance ? Nous avons eu nos vies, nos plaisirs. Nous avons cru que cela devait durer toujours. Tes pairs, dans les années qui s’annoncent, périront par le poison. Les miens, par la ruine. C’est chose douce que de comprendre ! Ainsi, tu vois, vieux loup, nous nous affronterons, parce que ce sera dans notre rôle. Je t’attaquerai, tu te défendras, tu feras front et je te daguerai. Et puis... Mais est-ce qu’on empêche l’eau de couler ? Est-ce qu’on arrête la marche des saisons ? Je suis content que ce soit toi, car tu es brave et d’expérience. Que les autres ne soient point venus à bout de ta malice ! Tu m’attendais. Il y a entre nous un pacte, une convenance. Eh bien, si tu veux, que cela soit, et jouons le jeu.”

Georges Bordonove (25 mei 1920 - 16 maart 2007)

Cover

De Canadese schrijver William Patrick Kinsella werd geboren op 25 mei 1935 in Edmonton, Alberta. Zie ook alle tags voor W. P. Kinsella op dit blog.

Uit: Shoeless Joe

“Annie: She has never once called me crazy. Just before I started the first landscape work, as I stood looking out at the lawn and the cornfield, wondering how it could look so different in daylight, considering the notion of accepting it all as a dream and abandoning it, Annie appeared at my side and her arm circled my waist. She leaned against me and looked up, cocking her head like one of the red squirrels that scamper along the power lines from the highway to the house. "Do it, love," she said as I looked down at her, that slip of a girl with hair the color of cayenne pepper and at least a million freckles on her face and arms, that girl who lives in blue jeans and T-shirts and at twenty-four could still pass for sixteen.

I thought back to when I first knew her. I came to Iowa to study. She was the child of my landlady. I heard her one afternoon outside my window as she told her girl friends, "When I grow up I'm going to marry . . ." and she named me. The others were going to be nurses, teachers, pilots, or movie stars, but Annie chose me as her occupation. Eight years later we were married. I chose willingly, lovingly, to stay in Iowa. Eventually I rented this farm, then bought it, operating it one inch from bankruptcy. I don't seem meant to farm, but I want to be close to this precious land, for Annie and me to be able to say, "This is ours."

Now I stand ready to cut into the cornfield, to chisel away a piece of our livelihood to use as dream currency, and Annie says, "Oh, love, if it makes you happy you should do it." I carry her words in the back of my mind, stored the way a maiden aunt might wrap a brooch, a remembrance of a longlost love. I understand how hard that was for her to say and how it got harder as the project advanced. How she must have told her family not to ask me about the baseball field I was building, because they stared at me dumb-eyed, a row of silent, thickset peasants with red faces. Not an imagination among them except to forecast the wrath of God that will fall on the heads of pagans such as I. “

 W. P. Kinsella (Edmonton, 25 mei 1935)

De Duitse schrijver Max von der Grün werd geboren op 25 mei 1926 in Bayreuth. Zie ook alle tags voor Max von der Grün op dit blog.

Uit: Wie war das eigentlich?

„Der vom Fähnleinführer niedergeschlagene Junge fragte unseren Lehrer, warum in unserer Schule gelehrt würde, daß es Unterdrückung sei, wenn man den Hut des Herrn Geßler grüßen müsse, und wollte wissen, warum man niedergeschlagen würde, wenn man die Fahne nicht grüße, schließlich sei es doch dasselbe.
Wir saßen alle mucksmäuschenstill. Wir warteten auf Antwort, aber unser Lehrer sagte nur: »Bestelle deinem Vater, er soll sich morgen Mittag beim Rektor melden.«
Ich habe nie erfahren, was bei der Unterredung herauskam. Mein Schulkamerad schwieg hartnäckig, wenn wir ihn darauf ansprachen und als ich einmal merkte, wie er heimlich weinte, hörten wir mit den Fragen auf.
Es wurde darüber getuschelt, der Rektor habe dem Vater gedroht, daß er ihn wegen Verunglimpfung hoheitlicher Symbole anzeigen werde, wenn er weiterhin darauf bestehen würde, für seinen Sohn Genugtuung zu fordern.
Daß es sogar lebensgefährlich war, die Hakenkreuzfahne nicht zu grüßen, beweist der Fall des evangelischen Pfarrers Paul Schneider.“

Max von der Grün (25 mei 1926 – 7 april 2005)

De Amerikaanse schrijver en journalist John Gregory Dunne werd geboren op 25 mei 1932 in West Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor John Gregory Dunne op dit blog.

Uit: Nothing Lost

“I broke an Internet password. Read the spaces between the lines. Traced the implication of things. Guessed the unseen from the seen. Judged the whole piece by the pattern. Surmised. Triangulated. Extrapolated.
Anything that passed through my filter carries my shadows, my impri- matur. As fact, it might be suspect, but as truth it is as close as I can get. If you were the filter, your facts, or your memory of them, might be equally suspect, but the truth, presupposing your honesty, or as close as you could get to it.
But you weren’t there, and I was, so fuck off.
I think I got it right.
Mostly.
And if I didn’t, it’s the available version.

Of course it began with Edgar Parlance.
His death, and the obscene brutality of it, immediately captured the headlines and the newsbreaks of the gluttonous 24/7 news cycle, searching as always for the correct and visually gratifying metaphor to validate the American experience, or, better yet, to provide a dark parable about that same experience. It is my own feeling that life began going downhill with “You give us twenty-two minutes, we’ll give you the world.” I think I would have preferred to live in the age of the pony express, allowing as it did, I would like to think, a time for contemplation before action was deemed necessary. 24/7, plus the transitory involvement of a president looking for a way to act presidential as the second term of his forgettable administration was winding down to its unlamented conclusion, gave Edgar Parlance’s murder the push it needed to become a major media event, bringing with it the usual suspects, talking heads prattling about race hatred and the phenomenon of what they insisted on calling “Terror in the Heartland.” It was a heartland that existed only in their fevered imaginations, neighborly values and small-town ways, stoked not by reality but by Oscar Hammerstein, we know we belong to the land, and the land we belong to is grand. Crap, of course. This land was fertilized with blood. Jesse and Frank James, Bonnie Parker and Clyde Barrow, killers all, sanitized into public darlings by Tyrone Power and Henry Fonda, Warren Beatty and Faye Dunaway.”

John Gregory Dunne (25 mei 1932 – 30 december 2003)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

25-05-2013 om 14:16 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver, filosoof en essayist Ralph Waldo Emerson werd geboren in Boston, Massachusetts op 25 mei 1803. Zie ook alle tags voor Ralph Waldo Emerson op dit blog.

My Garden

If I could put my woods in song
And tell what's there enjoyed,
All men would to my gardens throng,
And leave the cities void.

In my plot no tulips blow,--
Snow-loving pines and oaks instead;
And rank the savage maples grow
From Spring's faint flush to Autumn red.

My garden is a forest ledge
Which older forests bound;
The banks slope down to the blue lake-edge,
Then plunge to depths profound.

Here once the Deluge ploughed,
Laid the terraces, one by one;
Ebbing later whence it flowed,
They bleach and dry in the sun.

The sowers made haste to depart,--
The wind and the birds which sowed it;
Not for fame, nor by rules of art,
Planted these, and tempests flowed it.

Waters that wash my garden-side
Play not in Nature's lawful web,
They heed not moon or solar tide,--
Five years elapse from flood to ebb.

Hither hasted, in old time, Jove,
And every god,--none did refuse;
And be sure at last came Love,
And after Love, the Muse.

Keen ears can catch a syllable,
As if one spake to another,
In the hemlocks tall, untamable,
And what the whispering grasses smother.

Æolian harps in the pine
Ring with the song of the Fates;
Infant Bacchus in the vine,--
Far distant yet his chorus waits.

Canst thou copy in verse one chime
Of the wood-bell's peal and cry,
Write in a book the morning's prime,
Or match with words that tender sky?

Wonderful verse of the gods,
Of one import, of varied tone;
They chant the bliss of their abodes
To man imprisoned in his own.

Ever the words of the gods resound;
But the porches of man's ear
Seldom in this low life's round
Are unsealed, that he may hear.

Wandering voices in the air
And murmurs in the wold
Speak what I cannot declare,
Yet cannot all withhold.

When the shadow fell on the lake,
The whirlwind in ripples wrote
Air-bells of fortune that shine and break,
And omens above thought.

But the meanings cleave to the lake,
Cannot be carried in book or urn;
Go thy ways now, come later back,
On waves and hedges still they burn.

These the fates of men forecast,
Of better men than live to-day;
If who can read them comes at last
He will spell in the sculpture,'Stay.'

Ralph Waldo Emerson (25 mei 1803 - 27 april 1882)

De Mexicaanse dichteres en schrijfster Rosario Castellanos werd geboren in Mexico-stad op 25 mei 1925. Zie ook alle tags voor Rosario Castellanos op dit blog.

Silence Concerning an Ancient Stone

Here I am, seated, with all my words,
like a basket of green fruit, intact.
The fragments
of a thousand destroyed ancient gods
seek and draw near each other in my blood. They long
to rebuild their statue.
From their shattered mouths
a song strives to rise to my mouth,
a scent of burned resins, some gesture
of mysterious wrought stone.
But I am oblivion, treason,
the shell that did not keep from the sea
even the echo of the smallest wave.
I look not at the submerged temples,
but only at the trees that above the ruins
move their vast shadow, with acid teeth bite
the wind as it passes.
And the seals close under my eyes like
the flower under the searching fingers of a blind man.
But I know: behind
my body another body crouches,
and round about me many breaths
furtively cross
like nocturnal beasts in the jungle.

I know: somewhere,
like the cactus in the desert,
a constellated heart of spines,
it is waiting for a name, as the cactus the rain.

But I know only a few words
in the lapidary language ,
under which they buried my ancestor alive.

Vertaald door George D. Schade

Rosario Castellanos (25 mei 1925 – 7 augustus 1974)

De Canadese dichter en schrijver Alain Grandbois werd geboren op 25 mei 1900 in Saint-Casimir, Québec. Zie ook alle tags voor Alain Grandbois op dit blog.

La Capitale déchirée

Les doux fantômes de la nuit
Précipitant l'aube
À coups redoublés
De neiges immémoriales
D'images illicites
De tourments tournant
Dans le cercle épuisé
Des destructions définitives
Créant ces musiques sournoises
Du haut des collines
Vers les horizons perdus

Mais c'est en vain
Ô beaux fantômes blancs
Ô sourds fantômes vainqueurs
La Capitale absurde et choisie
Pour ce triste bonheur
Pour cette savante défaite
Pour la suprême illumination
C'est en vain ô mes doux fantômes
Votre dur sourire
Ne saura cerner
Que vos captifs d'hier

Alain Grandbois (25 mei 1900 – 18 maart 1975)

De Albanese dichter en schrijver Naim Frashëri werd geboren op 25 mei 1846 in Frashër. Zie ook alle tags voor Naim Frashëri op dit blog.

Hope

I have great hope

In God

That he will not abandon

Albania thus,

          But that she will shine forth

          And break into blossom.

May the day dawn

That will bestow upon us

A great light,

Giving birth to:

          Civilization,

          Prosperity.

Fraternity

And unity

And compassion

Are our salvation.

          Happy is he who will be present

          When this day comes.

When Albania

Will be radiant

And misfortune

Will be banished

          Forever

          From her sight.

For Albania,

Joyous days

Are at hand.

The darkness is receding.

          Happy is he who will live

          To see her reign!

For the Albanian

And his language

Are at one

With Albania.

          Happy is he who will

          Behold her soon!

Knowledge

And progress,

Goodness

And humanity

          Will arise,

          Never to stray.

Naim Frashëri (25 mei 1846 – 20 oktober 1900)

Standbeeld in Tetovo, Macedonië

De Britse schrijver, criticus en politicus Sir Edward Bulwer-Lytton werd geboren in Londen op 25 mei 1803. Zie ook alle tags voor Edward Bulwer-Lytton op dit blog.

Uit: The Last Of The Barons

“Westward, beyond the still pleasant, but even then no longer solitary, hamlet of Charing, a broad space, broken here and there by scattered houses and venerable pollards, in the early spring of 1467, presented the rural scene for the sports and pastimes of the inhabitants of Westminster and London. Scarcely need we say that open spaces for the popular games and diversions were then numerous in the suburbs of the metropolis,--grateful to some the fresh pools of Islington; to others, the grass-bare fields of Finsbury; to all, the hedgeless plains of vast Mile-end. But the site to which we are now summoned was a new and maiden holiday-ground, lately bestowed upon the townsfolk of Westminster by the powerful Earl of Warwick.

Raised by a verdant slope above the low, marsh-grown soil of Westminster, the ground communicated to the left with the Brook-fields, through which stole the peaceful Ty-bourne, and commanded prospects, on all sides fair, and on each side varied. Behind, rose the twin green hills of Hampstead and Highgate, with the upland park and chase of Marybone,--its stately manor-house half hid in woods. In front might be seen the Convent of the Lepers, dedicated to Saint James, now a palace; then to the left, York House, [The residence of the Archbishops of York] now Whitehall; farther on, the spires of Westminster Abbey and the gloomy tower of the Sanctuary; next, the Palace, with its bulwark and vawmure, soaring from the river; while eastward, and nearer to the scene, stretched the long, bush-grown passage of the Strand, picturesquely varied with bridges, and flanked to the right by the embattled halls of feudal nobles, or the inns of the no less powerful prelates; while sombre and huge amidst hall and inn, loomed the gigantic ruins of the Savoy, demolished in the insurrection of Wat Tyler.”

Edward Bulwer-Lytton (25 mei 1803 - 18 januari 1873)

25-05-2013 om 14:10 geschreven door Romenu  

Dolce far niente (bij een bijzondere verjaardag)

Isaak zegent Jacob door Gerrit Willemsz. Horst, 1638

Ongerijmdheden

dat komt gewoon doordat zijn vader eens.
gewoon omdat zijn vader in zijn jeugd.
doordat zijn vader in zijn jeugd gewoon.
gewoon al in zijn jeugd zijn vader toen.

omdat zijn vader ooit eens tegen hem.
ooit gewoon eens in zijn jeugd hem tegen.
dat komt gewoon doordat zijn vader ooit.
gewoon hem in zijn jeugd toen ooit al eens.

ooit eens tegen hem en nooit zijn moeder.
nooit zijn moeder in zijn jeugd zijn vader.
gewoon toen tegen hem zijn moeder ooit.
nooit eens in zijn jeugd gewoon ooit vader.

Harry Mulisch (29 juli 1927 – 30 oktober 2010)

Vader Kurt en zoon Harry Mulisch in 1941

De Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 in Leningrad (het huidige St.Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook mijn blog van 24 mei 2010 en eveneens alle tags voor Joseph Brodsky op dit blog.

Liefde

'k Werd wakker en ontdeed me van de deken.
Liep naar het raam. De lichten in de ruit
beëindigden een zin, in slaap geuit,
maar brachten, net als een beletselteken,
mij geen vertroosting, gingen langzaam uit.

ik droomde dat je zwanger was en, gek,
na zoveel jaar van jou te zijn gescheiden,
bekroop me toch een schuldgevoel. Mijn beide
handen die net nog blij jouw ronde buik
betastten, graaiden naar mijn broek en reikten

omhoog naar 't knopje van het licht. Ik stond
bij 't raam en wist dat jij je daar bevond,
in 't donker, in de droom alleen gebleven.
Je wachtte tot ik terugkwam, uit je mond
klonk geen verwijt, je wilde me vergeven.

Want zolang jij daar in dat donker wacht
duurt voort wat door het licht wordt afgesneden.
Daar blijven we verbonden in de echt,
en kinderen zijn het excuus, de reden
dat wij er naakt, tweeruggig zijn verhecht.

Eens op een nacht zal jij opnieuw voor mij
verschijnen, dodelijk vermoeid en mager.
Ik heb er dan een zoon of dochter bij,
een baby nog. Ik zal het dan niet wagen
de lamp weer aan te doen: ik ben niet vrij,

heb niet het recht jullie alleen te laten,
als opgeslotenen in dat domein
van stomme schimmen, sprakeloos en klein
voor de hoog opgetrokken haag der dagen
die mij zo onbenaderbaar doet zijn.

Daedalus in Sicily

All his life he was building something, inventing something.
Now, for a Cretan queen, an artificial heifer,
so as to cuckold the king. Then a labyrinth, the time for
the king himself, to hide from bewildered glances
an unbearable offspring. Or a flying contraption, when
the king figured himself so busy with new commissions.
The son of that journey perished falling into the sea,
like Phaeton, who, they say, also spurned his father’s
orders. Here, in Sicily, stiff on its scorching sand,
sits a very old man, capable of transporting
himself through the air, if robbed of other means of passage.
All his life he was building something, inventing something.
All his life from those clever constructions m from those inventions,
he had to flee. As though inventions
and constructions are anxious to rid themselves of their blueprints
like children ashamed of their parents, Presumably, that’s the fear
of replication. Waves are running onto the sand;
behind, shine the tusks of the local mountains.
Yet he had already invented, when he was young, the seesaw,
using the strong resemblance between motion and stasis.
The old man bends down, ties to his brittle ankle
(so as not to get lost) a lengthy thread,
straightens up with a grunt, and heads out for Hades.

Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996)

Daedalus en Icarus door Anthonie van Dyck, 1630

De Amerikaanse schrijver Michael Chabon werd geboren op 24 mei 1963 in Washington. Zie ook mijn blog van 24 mei 2009 en ook mijn blog van 24 mei 2010   

Uit: Manhood for Amateurs

“Sooner or later, you will discover which kind of father you are, and at that moment you will, with perfect horror, recognize the type. You are the kind of father who fakes it, who yells, who measures his children with greatest accuracy only against one another, who evades the uncomfortable and glosses over the painful and pads the historic records of his sorrows and accomplishments alike. You are the kind who teases and deceives and toys with his children and subjects them to displays of rich and manifold sarcasm when--as is always the case--sarcasm is the last thing they need. You are the kind of father who pretends knowledge he doesn't possess, and imposes information with implacable gratuitousness, and teaches lessons at the moment when none can be absorbed, and is right, and has always been right, and always will be right until the end of time, and never more than immediately after he has been wrong. And when your daughter's body begins to betray her, and her sky flickers in the distance with the heat lightning of sex, you clear your throat and stroke your chin whiskers and tell her to go ask her mother. You can't help it--you're a walking cliché.”

Michael Chabon (Washington, 24 mei 1963)

De Amerikaanse zanger, songwriter en dichter Bob Dylan werd geboren als Robert Allen Zimmerman op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota. Zie ook mijn blog van 24 mei 2009 en ook mijn blog van 24 mei 2010.

Father of night

Aaa, ooh, ooh

Aaa, ooh, ooh

Aaa, ooh, ooh

Aaa, ooh, ooh

Father of night, Father of day

Father who taketh the darkness away

Father who teacheth the bird to fly

Builder of rainbows up in the sky

Father of loneliness and pain

Father of love and Father of rain

Refrain

 
Father of day, Father of night

Father of black, Father of white

Father who build the mountain so high

Who shapeth the cloud up in the sky

Father of time and Father of dreams

Father who turneth the rivers and streams

Refrain

Father of grain, Father of wheat

Father of cold and Father of heat

Father of air and Father of trees

Who dwells in our hearts and our memories

Father of minutes, Father of days

Father of whom we most solemnly praise

Refrain

Bob Dylan (Duluth, 24 mei 1941)

Zie voor de schrijvers van de 24e mei ook mijn blog van 24 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

24-05-2013 om 07:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Adriaan Roland Holst werd geboren op 23 mei 1888 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Roland Holst op dit blog.

De stervende geliefden

Laten wij dit zacht zeggen: dat wij allen
eens als een ritsling in den schemer worden;
zij, die zich nu de lendenen omgorden,

zullen eens deinzen, wankelen en vallen.

En waar is troost, dan in vermoeid vergeten,
in zacht bedwelmen en de zoete logen
der glimlach en der halfgeloken ogen
van wie zich in elkanders armen weten?

En stiller wordt het om hen heen, en duister,
en door bladen ristlen om hun haren;
en als een ritseling van najaarsblaren
is tussen hen een aarzelend gefluister

van woorden, die nog tussen wake’en dromen
als late vlokken sneeuw neerdwarlen bleven -
van woorden, die verdwaalden uit het leven
en alleen zachtheid hebben meegenomen.

En dan het zwijgen en het eindloos trage
dichtgaan der ogen, die elkander vulden;
alleen een glimlach bleef om onvervulde
daden en dagen, die zij nimmer zagen…

Wees stil, wees stil: dit zijn verbannen vorsten,
die hebben troon en ijdle pracht vergeten;
hoe zouden zulken nog ons leven weten
van machteloze vreugde en daadloos dorsten?

Zij zijn hier veilig; hier kan niets hen vinden
dat van het leven is, want beiden deden
van vreugde’s wenkende onbereikbaarheden
afstand, en niets kan meer hun bond ontbinden.

Niets dan de dood, en zie, dit is hun sterven:
dit eindloos langzaam, in vermoeid beminnen
strelend bedwelmen van elkanders zinnen,
dit zacht weggaan van alles zonder derven.

Wees stil, en hoor: reeds roepen hen de bloemen
die wij elkaar een volgend voorjaar schenken;
en later, als wij niet meer aan hen denken,
zullen de beken nog hun namen noemen

murmelend langs ons waar wij zacht ons neder

vlijen in gras en bloemen aan den oever.
O, lief, mijn lief, is één ding vreemder, droever,
voor wie dit weten, dan zacht lenteweder?

Zullen wij dan gedenken, dat wij leven
van wat hun zachte dood heeft onthouden?
dat hoog in ‘t licht de vooglen op de gouden
drang van hun nooitvervulde vreugden zweven?

dat kussen, die zij niet meer geven konden,
dan uit hun lippe’als bloemen tot ons komen,
en hoge wolken zweven, wijl hun dromen
ook nimmer dan in tranen de aarde vonden?

dat uit de tegenspoeden, die hen deerden,
wij dan elkaar met milder weemoed vullen -
dat wij ons uiterst uur beleven zullen,
wellicht, wijl zij eenmaal vergeefs begeerden…

Zullen wij dit gedenken? Zie, zij sterven
sluimerend, en zij zullen niet meer weten,
en wij, verheerlijkt nog, gaan hen vergeten
waar wij naar licht van later dagen zwerven.

Zie, hoe zij vreemd een schoon zijn in het duister:
zij sluimren samen naar den dood, en zonder
rimpeling gaan zij in het grote wonder
over… zie, mijne liefde, mijn vuren luister,

de dorre blaren in hun haren… neem er
zacht een uit weg om aan uw hart te dragen,
en te gedenken in de lentedagen:
wij worden alle’een ritsling in den schemer.

Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976)

De Nederlandse schrijver Maarten Biesheuvel werd geboren in Schiedam op 23 mei 1939. Zie ook alle tags voor Maarten Biesheuvel op dit blog.

Uit: Reis door mijn kamer

“Ik verplaats me nu naar de stoel waarop ik zit (eenvoudige klus, ik hoef niet in Rangoon over te stappen, maar mag blijven zitten, ‘leer hier zelf de omgeving kennen’, verdomd als het niet waar is, dat heb ik vandaag op straat ergens gelezen). Die stoel stond in het jaar 1928 al in de bibliotheek, in de grote studiezaal, van de Leidse Universiteit. In 1964 heeft de directeur van de bibliotheek in zijn grote voorzienigheid en alwijsheid echter (overigens, we hebben de foto van Nabokov en de Remington gehad en zijn nu bezig met de stoel waarop ik zit, ik ben in 1939 geboren en het is nu 1983, ik ben dus vierenveertig jaar, Nabokov moest op die leeftijd zijn enige slechte en bekendste boek, zo gaat het altijd, nog schrijven - Lolita -, hij woonde toen in Amerika, gaf, geloof ik, les aan de Cornell University, omdat hij in 1899 geboren is was het 1943 en las hij verbitterd de kranten na op de daden van Hitler, mijn vader en moeder en ik zaten in Schiedam midden in de honger en 's nachts ging ik met haar die mij gebaard heeft naar de spoordijk, waarover nu een trein rijdt die linea recta Hoek van Holland met Moskou verbindt, om tussen de as, geworpen uit de ovens onder de ketels van de stoomlocomotieven, nog bruikbare kleine kooltjes te zoeken. Daartoe hadden wij een wan bij ons, een soort zeef, gemaakt van een stuk ijzeren hor gespannen om een vierkant houten raam van veertig bij veertig centimeter) gemeend om de oude stoelen te moeten vervangen door moderne plastic stoeltjes, in een zaal met een vloeroppervlak van achthonderd vierkante meter kwamen er op die manier drie studeerplaatsen bij, een hele vooruitgang. De stoel waar ik nu op zit draagt rugnummer 50 en ik heb hem in 1963 losgetroggeld van de beheerder van de bibliotheek, omdat hij anders verbrand zou worden. Gezeten op deze stoel heb ik nu tien boeken geschreven, als men Het nut van de wereld en Brommer op zee meetelt. Het is een stevige houten stoel en men heeft het zitvlak en de rug met zwart, onverslijtbaar zeildoek overspannen. Soms vraag ik me af wat voor mensen er op mijn stoel in de bibliotheek hebben gestudeerd al lang voordat ik geboren was, baronnen, patriciërs, burgers, wie zou er van al die advocaten, heelmeesters en theologen nog in leven zijn?”

Maarten Biesheuvel (Schiedam, 23 mei 1939)

De Britse schrijfster Susan Cooper werd op 23 mei 1935 geboren in Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Susan Cooper op dit blog.

Uit: The Dark Is Rising

“And there on the snow, the fallen arm of the tree burst into flame. Every inch of it, from the thick rotted base to the smallest twig, blazed with licking yellow fire. There was a hissing sound, and a tall shaft of brilliance rose from the fire like a pillar. No smoke came from the burning, and the flames were steady; twigs that should have blazed and crackled briefly and then fallen into ash burned continuously, as if fed by another fuel within. Standing there alone, Will felt suddenly small and alarmed; this was no ordinary fire, and not to be controlled by ordinary means. It was not behaving at all in the same way as the fire in the hearth had done. He did not know what to do with it. In panic, he focused his mind on it again and told it to go out, but it burned on, steady as before. He knew that he had done something foolish, improper, dangerous perhaps. Looking up through the pillar of quivering light, he saw high in the grey sky four rooks flapping slowly in a circle.

Oh Merriman, he thought unhappily, where are you?

Then he gasped, as someone grabbed him from behind, blocked his kicking feet in a scuffle of snow, and twisted his arms by the wrists behind his back. The parcels scattered in the snow. Will yelled with the pain in his arms. The grip on his wrists slackened at once, as if the attacker were reluctant to do him any real harm; but he was still firmly held.

"Put out the fire!" said a hoarse voice in his ear, urgently.

The man cursed and mumbled strangely, and instantly Will knew who it was. His terror fell away, like a released weight. "Walker," he said, "let me go. You don't have to hold me like that."

Susan Cooper (Buckinghamshire, 23 mei 1935)

De Nederlandse schrijfster en columniste Lydia Rood werd geboren op 23 mei 1957 in Velp. Zie ook alle tags voor Lydia Rood op dit blog.

Uit: Dans! Dans!

‘Is er iets met mijn ogen,’ vraagt Stoop met een frons, ‘of zie ik steeds meer kinderen met paarse T-shirts rondlopen?’ Hij kijkt de klas rond. Niemand zegt iets. Leraren hoeven er nog niets van te weten. Vrijdagavond is vroeg genoeg: dan komt de BWGNG met een knal uit de kast. De muziekleraar heeft wel gelijk. Zeker de helft van de onderbouw is nu lid van de BWGNG. Ook sommige oudere leerlingen doen mee. Iedere dag lopen er meer kinderen in het paars; de rijkere kinderen dragen de officiële shirts van de BWGNG. Ruth heeft haar spaargeld aangesproken om een petje te bestellen; voor een shirt heeft ze niet genoeg. Het petje is gisteren gekomen, maar ze bewaart het voor de dance mob, dan is de verrassing groter. Eigenlijk jammer dat de andere kinderen nu al tonen dat ze BWGR’s zijn.
‘Wat betekent die afkorting? Is het geheim? Een ondergrondse beweging?’
Ruth schrikt even; ze heeft ‘Beweging’ verstaan.
Maar Stoop gaat door: ‘Georganiseerd verzet? Een revolutie in de maak? Wijd me in. Jullie geheim is veilig bij mij, ik zweer het. Kom op, vertel.”
[...]
Ruth zit haar invullesje te maken als ze merkt dat hij Barrel bij zich heeft geroepen. Ze zit op de tweede rij; ze praten gedempt en Ruth kan het maar net horen.
‘Word je erbuiten gehouden?’
‘Nou, niet echt, maar mompelmompel.’
‘Dus ze houden je er wél buiten.’
‘Mompelmompel ook helemaal niet, ze bekijken het mompelmompel.’
Ruth kijkt even op en ziet dat Stoops wenkbrauwen elkaar raken.
‘Dit doet me ergens aan denken…’ bromt hij.”

Lydia Rood (Velp, 23 mei 1957)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e mei ook mijn blog van 23 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

23-05-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Erik Spinoy werd geboren op 22 mei 1960 in Sint-Niklaas. Zie ook alle tags voor Erik Spinoy op dit blog.

De smalle straat

De smalle straat
de meidoorn heg
het werkhuis met
machines, wipzaag, schavelingen
de varkensstal
de boomgaard met
de pruimelaren overheerlijk

ijzige winters en
azuren zomers

waarin oorlogen som kwamen
onverklaarbaar
tot ze ook weer gingen

auto's voor het eerst verschenen
roestten
als in dromen reden
zich vermenigvuldigden
en weer verdwenen

liefde zwol
als knoppen
en vrucht droeg
en vervroor

en kranten van dit alles
niets versloegen.

De triestigheid ’s avonds

Ontstaat een ritselen en geknaag.
Een roetkraai ruimt het stoppelveld.
De haagbeuk heeft zich opgemaakt.
De tuin ligt als een laken
kaal.

Op donkere velden brandt het loof.
De toren geeft de uren aan en wind
bevoelt haar jurk. De rug buigt
als een hazelaar.

Een hand omsluit een hand, een berm
rijst op. Met reeds ontstoken lampen
rijdt een auto, glimmend,
door het land.

Erik Spinoy (Sint-Niklaas, 22 mei 1960)

De Britse schrijver Sir Arthur Conan Doyle werd geboren in Edinburgh op 22 mei 1859. Zie ook alle tags voor Arthur Conan Doyle op dit blog.

Uit: The Hound of the Baskervilles

"You may be right."

"The probability lies in that direction.
And if we take this as a working hypothesis we have a fresh basis from which to start our construction of this unknown visitor."

"Well, then, supposing that 'C.C.H.' does stand for 'Charing Cross Hospital,' what further inferences may we draw?"

"Do none suggest themselves? You know my methods. Apply them!"

"I can only think of the obvious conclusion that the man has practised in town before going to the country."

"I think that we might venture a little farther than this. Look at it in this light. On what occasion would it be most probable that such a presentation would be made? When would his friends unite to give him a pledge of their good will? Obviously at the moment when Dr. Mortimer withdrew from the service of the hospital in order to start in practice for himself. We know there has been a presentation. We believe there has been a change from a town hospital to a country practice. Is it, then, stretching our inference too far to say that the presentation was on the occasion of the change?"

"It certainly seems probable."

"Now, you will observe that he could not have been on the staff of ohe hospital, since only a man well-established in a London practice could hold such a position, and such a one would not drift into the country. What was he, then? If he was in the hospital and yet not on the staff he could only have been a house-surpeon or a house-physician -- little more than a senior student. And he left five years ago -- the date is on the stick. So your grave, middle-aged family practitioner vanishes into thin air, my dear Watson, and there emerges a young fellow under thirty, amiable, unambitious, absent-minded, and the possessor of a favourite dog, which I should describe roughly as being larger than a terrier and smaller than a mastiff."

Arthur Conan Doyle (22 mei 1850 – 7 juli 1930)

Basil Rathbone als Sherlock Holmes en Nigel Bruce als Dr. Watson in de film uit 1939

De Nederlandse schrijver en onderwijzer Anne de Vries werd geboren op 22 mei 1904. Zie ook alle tags voor Anne de Vries op dit blog.

Uit: Bartje

“Vader snurkt hard in de andere bedstee. Dat doet hij altijd 's morgens. Hoe nader het ogenblik komt, dat hij er uit moet, hoe harder hij snurkt.

Maar Bartje krijgt de kriebel van verlangen om op te staan. De dag staat voor de ruiten. Twee mussen vallen ruziënd voorbij het raam. Een wagen met lege melkbussen ratelt over de weg. ‘Kom nu toch,’ wenkt de dag, ‘kom Bartje, er uit.’ En de dag belooft een heleboel pret en avonturen. Je weet nooit vooruit, wàt. Er kan van alles gebeuren op zo'n lange dag.

Vragen, of hij er uit mag, doet Bartje niet meer. Als moeder hoofdpijn of rugpijn heeft, of als zij de vorige avond woorden met vader heeft gehad, wordt het toch geweigerd. En moeder zal wel weer wat hebben. Zij zuchtte zo.

Het leven maakt slim. En als je je vader en moeder maar goed kent en weet, hoe je ze aan moet pakken, kun je meestal wel doen, wat je zelf graag wilt. Een goed middel is altijd, ze te vlug af zijn.

Als moeder gebukt het vuur oprakelt, slaat Bartje zijn slag. Hij neemt een schuiver, zodat hij met zijn buik op de bedsteeplank komt te liggen. Dat doet pijn, maar dat geeft niet. Hij graait vlug zijn kleren van de stoel en ploft dan terug in de veilige schemering van de bedstee.

Nu moet hij eerst Riekie opzij sjorren. Dan, op zijn rug liggend, is hij zachtjes bezig zijn kousen en zijn broekje aan te trekken. Hij spiedt daarbij af en toe om het gordijntje. En als moeder naar de schuur is gegaan, klautert hij, klein, rap mannetje, haastig op de stoel, op de vloer, grijpt zijn kieltje, rent over het zonneraam, schiet in 't portaaltje in een paar klompen en slaat met een andere klomp de hoge grendel uit het slot. Juist, als moeder de kamer weer insloft, sluipt hij de voordeur uit en het huis om naar de pomp. Nu is hij buiten en wordt omstuwd door de prikkelende, frisse voorjaarslucht. Hij wordt er een beetje duizelig van. De dag omhelst hem. ‘Goedendag,’ zegt de dag, ‘daar bin je nou, Bartje!’

Anne de Vries (22 mei 1904 – 29 november 1964)

Cover met Jan Krol uit de tv-serie (1972) als Bartje

De Nederlandse dichter Kees Winkler werd op 22 mei 1927 in Hoorn geboren. Zie ook alle tags voor Kees Winkler op dit blog.

Over het dichten

Ik kan schrijven waarover ik wil
alleen: lang niet altijd wil ik en ook
het onderwerp moet bij mij horen

En zulke onderwerpen zijn moeilijk te vinden
ze moeten je in de schoot vallen
en dan plots denk ik: hé, dat hoort bij me

Zo ben ik een nachtegaal in de herfst
een krekel in de nazomer, een kind
van het late seizoen: ik ben oud

Met de ouderdom vordert de techniek
met de techniek vordert het onderwerp
en met het onderwerp
vorder ik

Kees Winkler (22 mei 1927 – 1 april 2004)

De Franse schrijver Gérard de Nerval (pseudoniem van Gérard Labrunie) werd geboren in Parijs op 22 mei 1808. Zie ook alle tags voor Gérard de Nerval op dit blog.

Fantaisie

Il est un air pour qui je donnerais
Tout Rossini, tout Mozart et tout Weber,
Un air très-vieux, languissant et funèbre,
Qui pour moi seul a des charmes secrets.

Or, chaque fois que je viens à l’entendre,
De deux cents ans mon âme rajeunit :
C’est sous Louis treize; et je crois voir s’étendre
Un coteau vert, que le couchant jaunit,

Puis un château de brique à coins de pierre,
Aux vitraux teints de rougeâtres couleurs,
Ceint de grands parcs, avec une rivière
Baignant ses pieds, qui coule entre des fleurs ;

Puis une dame, à sa haute fenêtre,
Blonde aux yeux noirs, en ses habits anciens,
Que dans une autre existence peut-être,
J’ai déjà vue… et dont je me souviens !

Vers dorés

Homme ! libre penseur – te crois-tu seul pensant

Dans ce monde où la vie éclate en toute chose :

Des forces que tu tiens ta liberté dispose,

Mais de tous tes conseils l’univers est absent.

Respecte dans la bête un esprit agissant : …

Chaque fleur est une âme à la Nature éclose ;

Un mystère d’amour dans le métal repose :

« Tout est sensible !  » – Et tout sur ton être est puissant !

Crains dans le mur aveugle un regard qui t’épie

A la matière même un verbe est attaché …

Ne la fais pas servir à quelque usage impie !

Souvent dans l’être obscur habite un Dieu caché ;

Et comme un oeil naissant couvert par ses paupières,

Un pur esprit s’accroît sous l’écorce des pierres

Gérard de Nerval (22 mei 1806 – 26 januari 1855)

Portret door Alexandre Xavier Lebour

Zie voor nog meer schrijvers van de 22e mei ook mijn blog van 22 mei 2011 deel 2.

22-05-2013 om 20:40 geschreven door Romenu  

In Memoriam Sarah Kirsch


De Deutsche Verlags-Anstalt maakte vandaag bekend dat de Duitse schrijfster en dichteres Sarah Kirsch  op 5 mei op 78-jarige leeftijd is overleden. Sarah Kirsch (eig. Ingrid Hella Irmelinde Kirsch) werd geboren op 16 april 1935 in Limlingerode. Zie ook alle tags voor Sarah Kirsch op dit blog.

Luft und Wasser

Aus dem Sumpfland fliegt mir die Eule

Auf breiten Flügeln über den Strom

Ihre Federn berühren das Wasser

Das sich nun teilte ich sah

Meiner Schwester Gesicht höre den Wind

Schilfhalme leichter bewegen und Wolken

Ziehen auf die Nacht zu verkünden.

Viel wehes Geräusch vom anderen weiteren

Ufer die grauen Reiher verneigen sich

Auf toten Bäumen eh sie noch schlafen.

Es ist spät ich kehre hinter Türen zurück.

Der Teekessel brummt auf dem Feuer

Und verkleidete Könige reiten draußen

Auf herrlichen Pferden vorüber.

Großer Stern

Die versunkenen verwachsenen
Feldherren in ihren Sträuchern
Recken gebieterisch Hand und Degen
Bevor der Turm mit der silbernen Kugel
Sich mächtig ins Bild schiebt
Von Zeit zu Zeit seh ich ihn gern
Doch als er sein strenges Licht
Mir jeden Abend über den Tisch goss
Die zivilen Herren und Steckbriefträger
Vor meiner Tür und im Fahrstuhl standen
Hätte ich dieses Potenzminarett
Gern in den Himmel gesprengt.

Der Himmel schuppt sich

Ach, Schnee, sag ich, hier siehst du Eine vor dir
die kalte Füße hat und es satt, hilf Winter-Uhr
Gleichmacher, weißer Fliegentanz, kommst
auf Gerechte und Ungerechte Jahr für Jahr

Schnei ihn ein, Schnee, fall aus allen Wolken
bring Nacht, Mauern aus Eis, teil
deine Flocken ohn Unterlaß, roll ihn in Hochlandlawinen
Er hat was nicht schlägt als Herz in der Brust

Hat schöne gläserne Augen, mit denen sieht er nicht
Hat zwei Ohren, mit denen hört er nicht
Hat einen Mund den kenn ich nicht

Du Schnee, weiße Federtiere, Reimwort auf Weh
du bist Lava, kochender Stahl verglichen mit ihm
Tau ihn auf. Er magert mich ab

Sarah Kirsch (16 april 1935 – 5 mei 2013)

22-05-2013 om 17:41 geschreven door Romenu  

De Egyptische dichter Ahmed Fouad Negm werd op 22 mei 1929 in Ash Sharqiyah geboren, in een familie van Fellahin op het Egyptische platteland . Zijn moeder was huisvrouw, zijn vader politieagent. Negm was een van zeventien broers , slechts zes van hen zijn nog in leven . Net als vele dichters en schrijvers van zijn generatie kreeg hij zijn opleiding aan de religieuze Kutaab scholen, beheerd door de El - Azhar universiteit. Toen zijn vader stierf ging hij bij zijn oom Hussein in Zagazig wonen, maar in 1936 werd hij in een weeshuis geplaatst, waar hij voor het eerst de beroemde zanger Abdel Halim Hafez ontmoette. In 1945 verliet hij het ​​weeshuis en keerde terug naar zijn dorp om te werken als herder. Later verhuisde hij naar Cairo om uiteindelijk weer terug te keren naar zijn dorp waar hij werkte in een van de Engelse kampen terwijl hij hielp bij guerrilla- operaties .
Na de overeenkomst tussen Egypte en Groot-Brittannië  werd Negm door de Egyptische regering aangesteld als arbeider in mechanische werkplaatsen. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens vervalsing. In zijn gevangenistijd won hij de eerste plaats in een schrijfwedstrijd, georganiseerd door de Hoge Raad voor de Kunsten . Hij publiceerde toen zijn eerste bundel "Beelden van het Leven en de Gevangenis" in de volkstaal Egyptisch - Arabisch en hij werd zelfs beroemd nadat Suhair El - Alamawi zijn boek promootte terwijl hij nog in de gevangenis zat. Nadat hij was vrijgelaten , werd hij aangesteld als klerk in de organisatie voor de Aziatische en Afrikaanse volkeren. Hij werd ook een regelmatig optredende dichter op de Egyptische radio.
Negm woonde in een kleine kamer op het dak van een huis in de wijk Boulaq el - Dakror. Toen hij zanger en componist Sheikh Imam in de Khosh Adam buurt ontmoette werden zij kamergenoten en vormden zij een beroemd zangduo. Van 1962 tot 1995 bleven zij samenwerken. Negm werd ook meerdere malen vanwege zijn politieke standpunten, in het bijzonder zijn harde kritiek op de Egyptische presidenten Nasser, Sadat en Mubarak gevangengezet. In 2007 werd Negm door de United Nations Poverty Action gekozen als ambassadeur van de armen. Hij wordt beschouwd als een volksheld en als de stem van de Egyptische onderklasse .

Your Eyes

Your eyes…and your eyes are a travelling voyage
In the desert….and in the oasis
And the longing….sleepless is this world
Neither to slumber…nor to rest
The darkened eyelashes no longer
Call out for the promised

And me, your amorous flirtation sent me to heaven
I drank, there, from the rivers of honey
loved for ages
And me, I lay sleepless many a night, for you
And the people of this world call out to the night

I returned to that travelling voyage
In the desert
And in the oasis

And I call for the night
And for every lover there is the night
O destined heaven
Who came by and asked for us?
Who from our successors cared?
For the roses
From that moment, we were together
Passion is hardship
I returned to that travelling voyage
In the desert
And in the oasis
In your eyes

Ahmed Fouad Negm (Ash Sharqiyah, 22 mei 1929)

22-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Gabriele Wohmann werd op 21 mei 1932 in Darmstadt geboren als Gabriele Guyot. Zie ook alle tags voor Gabriele Wohmann op dit blog.

Uit: Sterben ist Mist, der Tod aber schön

„Sie meinen, auch wenn ich kein Buch vom Himmel geschrieben habe, taucht es doch in meinen Romanen und Erzählungen immer wieder auf? Das kann schon sein, liegt aber oft Jahre zurück, das weiß ich nicht mehr so genau. Lesen Sie es mir doch vor.

<<Ist das nicht eine Vorhölle und eine Trübseligkeit ohnegleichen? Was für klägliche Bindungen an die Erde, wenn es keinen Himmel mehr gibt. Es wäre doch so unheimlich viel erlösender, wenn nicht derart verzweifelt an einem so schauerlich verkleinerten Dasein gehangen werden müsste. Wieso liegt ihm so viel an der heutigen Qualität der Spargelstangen, die meine Mutter vom Markt mitgebracht hat, warum fragt er: Wann gibt’s Essen, wann besucht ihr uns, ist die Post schon da gewesen? Wenn doch der Tod eine, ja die einzige Hoffnung wäre, das endgültige Ziel dieser letzten Gefühlskräfte, die ersehnte Stunde, nach der etwas überhaupt erst eintrifft, stattfindet, eingelöst wird, etwas Ewiges, Endlich Endlich  – Trost-Aria, endlich das nahe Unendliche. Das zum ersten Mal Richtige, nach dem Tod, das, wofür die ganze lebenslange Zappelei sich gelohnt hat.>> 
- Aus dem Roman Schönes Gehege (1975)

Für mich ist es eine furchtbare Vorstellung, dass alles im Hier und Jetzt sein müsse. Das kann niemand erreichen.

Wenn es schön ist, dann ist es vorübergehend, sehr vorüber- gehend. Der Augenblick ist das jeweils Entscheidende. Dann kommt der nächste Augenblick und schon ist es wieder vorbei. Dass es aber konstant schön, ideal und wunderbar ist, das kommt hinterher, nach dem Tod: »Dann geht der Vorhang erst  richtig auf.« Das hat Karl Barth zu einem Studenten gesagt, der große Angst vor dem Tod hatte. Das ist die kreatürliche Angst eines jeden Lebewesens vor dem Tod oder besser vor dem Sterben. Denn den Tod würden die meisten Leute nicht fürchten, egal ob Atheisten oder fromm, aber das Sterben! Das ist auch wahr, das macht Angst.

Ein Pfarrer hat mich einmal belehrt. Ich habe nämlich »Dein Reich komme« aus dem Vaterunser immer auf das Himmelreich bezogen, er aber sagte: »Dein Reich komme« – das gilt hier und jetzt auf Erden. Das wird sich aber meiner Meinung nach nicht erfüllen. Es lässt sich nicht erfüllen, wenn man den Globus betrachtet, wozu wir heutzutage gezwungen sind. In der Goethe-Zeit konnten wir vielleicht

noch denken: Es ist alles so weit in Ordnung auf dem Globus. Aber dass die Vollendung hier auf Erden stattfindet, kann ich nicht glauben. Und dann immer wieder dieses Beten für den Frieden, das kommt mir dermaßen kindisch vor!“

Gabriele Wohmann (Darmstadt, 21 mei 1932)

De Zwitserse schrijver Urs Widmer werd geboren op 21 mei 1938 in Basel. Zie ook alle tags voor Urs Widmer op dit blog.

Uit: Das Buch des Vaters

„Der Vater ging nicht auf der Straße, ausnahmsweise, sondern quer über die Stoppeln des Getreidefelds, das gerade eben abgeerntet worden war. Eine Abkürzung. Das Haus leuchtete vor der Glut der Sonne, die riesengroß im Garten versank. Ein schwarzer Würfel vor einem Feuerball. Auf dem Dach, in den schon dunkleren Himmel hineinragend, der Antennenmast. Der Vater ging schnell, in einer bangen Erregung, über die Schollen stolpernd, so daß das Eßbesteck in seinem Blechgeschirr herumschepperte und das Bajonett gegen seine Beine schlug. ...Neben Clara zwei Schattenpunkte: das Kind, der Hund. Der Hund, das Kind. Der Vater, Karl, tanzte und warf die Arme hoch und juchzte, und als sei das ein Befehl, gerieten alle Frauen in Bewegung und verschwanden im Haus. Auch die Doggen, auch Hobby – er war der größere der beiden Schattenpunkte gewesen – und sogar das Kind, das langsamer als alle andern war und dennoch fast sofort von dem schwarzen Kubus verschluckt wurde. Die Sonne ging unter und hinterließ über dem Horizont einen roten Schein, der schnell blasser wurde und ganz verschwunden war, als der Vater das Gartentor erreichte – er trug die Nagelschuhe – über die Granitplatten des Weges lärmte. ... Der Vater warf den Tornister vor die Klotür, die Mütze auf das Regal mit den Schuhen, den Karabiner in den Schirmständer und umarmte seine Frau. „Clara!“ Er drückte sie an sich, und sie küßte ihn mit spitzen Lippen. „Karl!“ Über seine Schultern hinweggreifend, knipste nun auch sie das Licht an, eine gelb gefärbte Glasglocke an der Decke oben, in der tote Fliegen lagen. „Ach, Karl.“ Ihr Karl ließ sie los, lachte – „Ja, da bin ich wieder!“ – und schleuderte jetzt auch die Uniformjacke und den Gürtel mit all dem, was an ihm baumelte – Bajonett, Patronentaschen, Schanzwerkzeug – in eine Ecke.“

Urs Widmer (Basel, 21 mei 1938)

De Vlaamse dichter Emile Verhaeren werd geboren in Sint Amands op 21 mei 1855. Zie ook mijn blog van 21 mei 2010 en eveneens alle tags voor Emile Verhaeren op dit blog.

De spade

Wind die wolken ment; vorst die water stremt.

Aan de oostkant van de weide in het stugge land

Staat de pokdalige spade geplant,

Wier naaktheid tot weemoed stemt.

- Maak een kruis op de gele grond

Met je ranke hand,

Jij die weggaat, langs de weg -

De hut is groen van mos

En zijn linden niet door de bliksem gespaard

En zijn as in de haard

En aan de muur het voetstuk uit gips

Waar de Maagd afgevallen is.

- Maak een kruis naar de hutten

Met je ranke hand van licht en vrede -

Dode padden in de eindeloze wagensporen

Vissen in het riet

En dan een trage ijle langgerekte vogelkreet

Een schreeuw vol doodsangst, in het niet.

- Maak een kruis met uw hand

Deerniswekkend, op de weg -

In het lege dakvenster van de koeienstal

Heeft de spin haar web van stof geweven;

En de hoeve aan de rivier,

Met aan weerszijden armzalige hutten,

Zoals armen met afgehakte handen,

Kruist zijn balken, verder en verder.

- Maak een kruis over de dag van morgen,

Onherroepelijk, met uw hand -

Een dubbele rij naakte bomen en stronken

Worden omgehakt langs de slechte wegen.

In de dorpen zwijgen de klokken:

Zelfs geen wanhopig snikkend dies irae

Voor de lege echo en zijn gekwetste monden.

- Maak een kruis aan de vier hoeken van de horizonten.

Want het is het einde van de velden en van de avonden;

De diepe rouw van het zwerk wentelt als molenstenen

Zijn zwarte zonnen;

En larven ontluiken alleen

In de verrotte schoten van dode vrouwen.

Aan de oostkant van de weide, in het stugge land,

Verloren op de verwaarloosde akkers,

Prijkt daar en voor altijd,

Plaat van klaar staal, steel van koud hout,

De spade.

Emile Verhaeren (21 mei 1855 - 27 november 1916)

De Amerikaanse dichter Robert Creeley werd geboren op 21 mei 1926 in Arlington, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Robert Creeley op dit blog.

Self-Portrait

He wants to be
a brutal old man,
an aggressive old man,
as dull, as brutal
as the emptiness around him,


He doesn’t want compromise,
nor to be ever nice
to anyone. Just mean,
and final in his brutal,
his total, rejection of it all.


He tried the sweet,
the gentle, the “oh,
let’s hold hands together”
and it was awful,
dull, brutally inconsequential.


Now he’ll stand on
his own dwindling legs.
His arms, his skin,
shrink daily. And
he loves, but hates equally.

Somewhere

The galloping collection of boards
are the house which I afforded
one evening to walk into
just as the night came down.


Dark inside, the candle
lit of its own free will, the attic
groaned then, the stairs
led me up into the air.


From outside, it must have seemed
a wonder that it was
the inside he as me saw
in the dark there.

Robert Creeley (21 mei 1926 – 30 maart 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e mei ook mijn blog van 21 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-05-2013 om 19:01 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

Pinksteren door de “Meister des Salemer Heiligenaltars”, eind 15^e eeuw

Am Pfingstmontage

"Also hat Gott die Welt geliebt, daß er ihr seinen
eingeborenen Sohn gesandt hat, damit Keiner,
der an ihn glaubt, verloren gehe. - Wer aber
nicht glaubt, der ist schon gerichtet"

Ist es der Glaube nur, dem du verheißen,
Dann bin ich tot.
O, Glaube, wie lebend'gen Blutes Kreisen,
Er tut mir not;
Ich hab' ihn nicht.
Ach, nimmst du statt des Glaubens nicht die Liebe
Und des Verlangens tränenschweren Zoll,
So weiß ich nicht, wie mir noch Hoffnung bliebe.
Gebrochen ist der Stab, das Maß ist voll
Mir zum Gericht.

Mein Heiland, der du liebst, wie Niemand liebt;
Fühlst du denn kein
Erbarmen, wenn so krank und tiefbetrübt
Auf hartem Stein
Dein Ebenbild
In seiner Angst vergehend kniet und flehet?
Ist denn der Glaube nur dein Gotteshauch?
Hast du nicht tief in unsre Brust gesäet
Mit deinem eignen Blut die Liebe auch?
O sei doch mild!

Ein hartes, schweres Wort hast du gesagt:
Daß, wer nicht glaubt,
Gerichtet ist. Ich seh' nicht, wo es tagt;
Doch so beraubt
Läßt er mich nicht,
Der hingab seinen Sohn, den eingebornen,
Für Sünder wie für Fromme allzugleich.
Zu ihm ich schau, die Ärmste der Verlornen,
Nur um ein Hoffnungswort; er ist so reich,
Mein Gnadenlicht.

Du Milder, der die Taufe der Begierde
So gnädiglich
Besiegelt selbst Sakramentes Würde:
Nicht zweifle ich,
Du hast gewiß
Den Glauben des Verlangens, Sehnens Weihe
Gesegnet auch, sonst wärst du wahrlich nicht
So groß an Milde und so stark an Treue,
Brächst du ein Zweiglein, draus die Knospe bricht
Und Frucht verhieß.

Was durch Verstandes Irren ich verbrochen,
Ich hab' es ja
Gebüßt so manchen Tag und manche Wochen;
So sei mir nah
Nach meiner Kraft,
Die freilich ich geknickt durch eigne Schulden,
Doch einmal aufzurichten nicht vermag,
Will hoffen ich, will sehnen ich, will dulden;
Dann gibst du Treuer wohl den Glauben nach,
Der Hilfe schafft.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Drostes Pianoforte in het Fürstenhäusle in Meersburg

Zie voor de schrijvers van de 20^e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

20-05-2013 om 09:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Deckwitz werd geboren op 20 mei 1982 in Deventer. Zie ook alle tags voor Ellen Deckwitz op dit blog.

ONZE MOEDER I

Onze moeder kan een voetstuk op (één teug),
ze drinkt al jaren onder de tafel. Van flessenbodems
schrapen we gedachtenis af. We zetten ze bij,

de vaasjes waarop blank fluiteschuim bloesemt
en soms druipt het, soms knipoogt de fles soms

kruipen er wolken voor de zin. Slokken die
de dag van het gelaat vijlen. Wat doet iemand als wij
op een plek als enfin.

Onze moeder dus
die kan een voetstuk op.
Nu hop,

straks ziet ze dat we het aankunnen. Klappen we
voor ouders die niet willen dat er over hen wordt
gedroomd,

knip zegt het glas en de kamer gaat uit.




ONZE MOEDER II

Op een dag werden we uit onze moeder gepeld
en ik vergat dat ze botten dealde.

Je raakt ook zo snel afgeleid
door de eerderen die maar om elkaar krommen
om maar in elkaar te stollen

terwijl je slonk. Er is grond
waarop ik palmen plant, getuigen
dat ik geen wortel meer schiet.
Mezelf niet als een kalenderblad
scheuren kan.

De aarde slurpt regenwormen op en ik gok
dat we allemaal lief willen worden
(gevonden), men zich op de bodem
in een midden bevindt. Dat voor ons niets
ooit aanbreekt.

Ellen Deckwitz (Deventer, 20 mei 1982)

De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa werd geboren in Goor op 20 mei 1967. Zie ook alle tags voor Tommy Wieringa op dit blog.

Uit: Ik was nooit in Isfahaan

“Mijn oom Sal kon ‘dankuwel’ zeggen in dertien talen en ‘weet u waar het toilet is’ in elf. Hij had beter ‘waar is hier de nooduitgang?’ kunnen leren in het Thais, zodat hij het brandende pand in Bangkok misschien levend verlaten had.
Zijn testament was een puinhoop. De familie leek tijdens de verdeling op een etnisch conflict op de Balkan. Een van oom Sals laatste grillen heeft mij tot curator van zijn kunstverzameling gemaakt. Nu was hij behoorlijk rijk dus het vermoeden bestond dat hij heel wat zou hebben verzameld. Mijn taak was het om het te catalogiseren. Het was allemaal opgeslagen in een loods, want oom Sal had geen huis om het neer te zetten. Hij hield van de Hopper-achtige doelloosheid van hotels. Die voorkeur had te maken met de dood. Mijn moeder zegt dat hij als jongen al paniekaanvallen kreeg bij de gedachte dat hij er op een dag niet meer zou zijn. Als hij maar in beweging zou blijven, zou de dood hem niet kunnen vinden. Dat die toch op hem wachtte in een jongensbordeel in Pat Pong, zal hem onaangenaam hebben verrast.
Ik heb oom Sal niet vaak ontmoet, maar wanneer ik hem zag, maakte hij indruk op me. Hij had zwervende ogen die zich nergens aan hechtten en kon niet stilzitten. Hij zei: ‘Luister goed, ik investeer uit-slui-tend in onaffe kunst. Op een dag zal de wereld begrijpen dat een onaf kunstwerk het enige ware kunstwerk is. De hele cyclus van een kunstenaar, al zijn bloed, zweet en tranen bereiken hun hoogste betekenis in zijn Unvollendete. Elke kunstenaar met een beetje verstand van zaken heeft er tenminste één – één groot werk dat hij nooit zal afmaken omdat de dood tussenbeide komt, of door een plotseling gebrek aan inspiratie dat hem treft als een windstilte op zee. Dát is het ware. Klimts Damenbildnis en face, eeuwig onderweg naar de voltooiing die het niet zal bereiken. Gogols Dode Zielen, púúr genie – en wij kunnen alleen maar raden naar zijn overige bedoelingen.’
Ik ging naar de loods. Ik vreesde het ergste.”

Tommy Wieringa (Goor, 20 mei 1967)

De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook alle tags voor Gerrit Achterberg op dit blog.

Slaapwandeling

Ik heb vannacht met u gewandeld
in de dove lanen van de slaap,
en nu het morgen is geworden
is er niets veranderd,
dan dat die twee, die in den nacht tesaam
volkomen bij elkander waren,
mij weer alleen gelaten hebben in den morgen,
en samen verder zijn gegaan.

Vervulling

Het beste van voor jaren dringt vanavond tot mij door.
Al je gewone vragen vinden weer gehoor.
Regent het. Ja het regent. Goede nacht.
Laten we nu gaan slapen, zeg je zacht.
Wij luisteren en liggen. Wind beweegt het raam.
Blijf zo maar liggen, zeg ik, en ik noem je naam.
Alles wat antwoord is gaat van mij uit.
Je wordt vervuld van de oneindigheid.

Bloemen

Bloemen, waarin wij bloeien zonder bodem,
zijn onze leden in elkaar gevouwen
en ons gelaat is niet meer te benoemen.
Wij worden koning in elkanders bloed.
Gronden, in schemering gehouden,
met wind en eenzaamheid gevoed,
vlijen zich open, horizonnen
wijken en worden afgesponnen,
er is geen landschap meer behoed
voor deze enige getrouwe
die overal zijn intocht doet.

Gerrit Achterberg (20 mei 1905 - 17 januari 1962)

De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd op 20 mei 1911 geboren in Kapelle. Zie ook mijn blog van 20 mei 2011 en eveneens alle tags voor Annie M.G. Schmidt op dit blog.

Zondag

Geen plaats ter wereld is zo godverlaten
en zo fatsoenlijk als het Scheldeplein,
bij avond als het regent en de straten
langer en glimmender en leger zijn.

Dit is een stad met veel te weinig moorden.
Het regent gluiperig in het plantsoen.
De tramrails wijzen koppig naar het noorden
en dat is dan ook alles wat zij doen.

Die man zou het waarschijnlijk niet begrijpen,
die man daar op de hoek, wat ik bedoel,
wanneer ik plotseling zijn hand zou grijpen
en zeggen zou, hoe eenzaam ik me voel.

Ik ga naar huis. Daar wachten me twee ramen,
een beddensprei (gehaakt), en aan de muur
een plaatje van een veel te mooie dame.
En dan de wekker nog. Op zeven uur.

Als eindelijk...

De dingen die je erg graag wilt, die komen op den duur,
ze komen vroeg of laat, maar meestal laat, dat is zo zuur.
Wanneer je jong bent heb je doorgaans nooit een cent in kas
en áls je eind'lijk geld hebt voor een hele dure jas,
dan staat ie je niet meer.

Wanneer je jong bent heb je vijfenveertighonderd plannen,
je komt alleen nooit verder dan de potten en de pannen,
je wordt je hele leven al bedisseld en bedild
en als je eind'lijk tijd hebt om te doen wat je graag wilt,
dan wil je het niet meer.

Wanneer je jong bent doe je alles hopeloos verkeerd,
je hebt nog geen ervaring en je hebt nog niks geleerd.
De liefde? en de kinderen? wie doet het dadelijk goed?
En als je eindelijk wijs bent en precies weet hoe het moet,
dan hoeft het niet meer.

Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)

De Amerikaanse dichter en schrijver William Michaelian werd geboren op 20 mei 1956 in Dinuba, California. Zie ook alle tags voor William Michaelian op dit blog.

Pity words

Pity words,

because the right ones

fear us most.

Today, a flower

in your hair,

that truth

declare itself.

Imagine a dream

Imagine a dream that lasts a lifetime.

Then, look up at the sky.

A sigh, a cry, and gone.

The ground you stood upon.

The wind that finds your bones.

A moan, a groan, a song.

A remedy for war?

Is your dream of love?

Does it still go on?

William Michaelian (Dinuba,  20 mei 1956)

In de jaren 1980 

De Duitse dichter en schrijver Wolfgang Borchert werd geboren op 20 mei 1921 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Wolfgang Borchert op dit blog.

Uit: Nachts schlafen die Ratten doch

„Das hohle Fenster in der vereinsamten Mauer gähnte blaurot voll früher Abendsonne. Staubgewölke flimmerten zwischen den steilgereckten Schornsteinresten. Die Schuttwüste döste.
Er hatte die Augen zu. Mit einmal wurde es noch dunkler. Er merkte, daß jemand gekommen war und nun vor ihm stand, dunkel, leise. Jetzt haben sie mich! Dachte er. Aber als er ein bißchen blinzelte, sah er nur zwei etwas ärmlich behoste Beine. Die standen ziemlich krumm vor ihm, daß er zwischen ihnen hindurchsehen konnte. Er riskierte ein kleines Geblinzel an den Hosenbeinen hoch und erkannte einen älteren Mann. Der hatte ein Messer und einen Korb in der Hand. Und etwas Erde an den Fingerspitzen.
Du schläfst hier wohl, was? fragte der Mann und sah von oben auf das Haargestrüpp herunter. Jürgen blinzelte zwischen den Beinen des Mannes hindurch in die Sonne und sagte: Nein, ich schlafe nicht. Ich muß hier aufpassen. Der Mann nickte: So, dafür hast du wohl den großen Stock da? Ja, antwortete Jürgen mutig und hielt den Stock fest.
Worauf paßt du denn auf?
Das kann ich nicht sagen. Er hielt die Hände fest um den Stock. Wohl auf Geld, was? Der Mann setzte den Korb ab und wischte das Messer an seinem Hosenboden hin und her.
Nein, auf Geld überhaupt nicht, sagte Jürgen verächtlich.
Auf ganz etwas anderes.
Na, was denn?
Ich kann es nicht sagen. Was anderes eben.
Na, denn nicht. Dann sage ich dir natürlich auch nicht, was ich hier im Korb habe. Der Mann stieß mit dem Fuß an den Korb und klappte das Messer zu.
Pah, kann mir denken, was in dem Korb ist, meinte Jürgen geringschätzig; Kaninchenfutter.
Donnerwetter, ja! sagte der Mann verwundert; bist ja ein fixer Kerl. Wie alt bist du denn?
Neun.
Oha, denk mal an, neun also. Dann weißt du ja auch, wieviel drei mal neun sind, wie?“

Wolfgang Borchert (20 mei 1921 - 20 november 1947)



Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

20-05-2013 om 09:45 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver, muzikant en theatermaker Ingvar Ambjørnsen werd geboren in Tønsberg op 20 mei 1956. Zie ook alle tags voor Ingvar Ambjørnsen op dit blog.

Uit: Potes pour la vie (Vertaald door Jean-Baptiste Coursaud)

“– Quand j’étais minot, j’adorais les groseilles. Maintenant, j’peux plus les blairer.

Kjell Bjarne a prononcé cette phrase sur un ton censé me faire comprendre qu’entre-temps il s’était passé des choses. À savoir qu’il avait vécu la moitié d’une vie humaine. Et que, sur le chemin de cette vie, il n’avait plus goût aux groseilles.

Pour ma part, je n’ai absolument rien à reprocher aux baies rouges et acidulées. Les groseilles sont tout à fait à mon goût. Si le temps m’avait confisqué quoi que ce fût, c’était ma capacité à m’égayer. Je ne trouvais plus la vie très folichonne, du moins pas autant que lorsque j’étais enfant. Ce que je me gardais bien de révéler. Pareille déclaration n’aurait que perturbé Kjell Bjarne. Et c’est d’ailleurs un phénomène étrange : si on en vient à dire telle ou telle chose à voix haute, elle gagne doublement en vérité. Et perd, dans ce cas de figure, tout aussi doublement sa part de gaieté.

D’autant que je n’avais grosso modo pas à me plaindre. Vraiment pas. Je serais même plus proche de la réalité en avouant que je suis un jeune homme gâté. À l’instar de tant de jeunes hommes de ce pays. Inutile d’aller courir l’Afrique en quête de Noirs pour trouver des camarades dans de sales draps, il suffisait d’observer ne fût-ce qu’une seconde les Noirs vivant à Oslo pour se rendre compte illico que ce pays était tombé bien bas. Car ils étaient traités, si je ne me fourrais pas le doigt dans l’oeil, comme de vulgaires négros. Même par la police. Ou plutôt : tout particulièrement par la police. « Amène-toi, Bamboula, leur lançaient les forces de l’ordre. Voyons voir à quoi il ressemble, ton

faux passeport. » Toujours est-il qu’on pouvait lire jusqu’à l’écoeurement des faits similaires dans les colonnes de la presse nationale.”

Ingvar Ambjørnsen  (Tønsberg, 20 mei 1956)

In de jaren 1980 

De Surinaamse schrijver A.C. Cirino werd geboren in Goede Hoop, een dorp aan de Coppenamerivier in het district Saramacca, op 20 mei 1929. Zie ook alle tags voor A.C. Cirino op dit blog.

Uit: Het meisje en de vogels

“O, wat waren de vogeltjes verdrietig. Bij honderden kwamen ze aangevlogen om haar te troosten en beterschap te wensen. Overal zaten ze op de grond, op de spanten van het kamp, op het dak, aan de rand van haar hangmat, zelfs tegen de bladerwand van het kamp. Overal. En ze piepten en floten al maar door. En ze hadden heel wat lekkernijen voor haar meegebracht, heel wat bosvruchten. Het hele vogelrijk was in de waar en in de weer gekomen.
Sommige vogeltjes stierven van verdriet, omdat zij weigerden te eten toen zij Matuwi maar zagen wegkwijnen. De vogels kwamen bij elkaar en zeiden: "Matuwi is onze koningin. Hoe kunnen wij haar helpen?" Rediborsu dacht bij zichzelf: "Matuwi wordt niet beter." En hij bracht zijn familie om de vogelkoningin te groeten en een goede reis naar het hiernamaals te wensen.
Een der kleine grijze vogels sprong op Matuwi's armen en pikte haar. Er kwam wat bloed uit dat op de vogeltjes viel.
Enkele dagen daarna was het dorp en het hele vogelrijk in rouw gedompeld. Matuwi was overleden. Bij haar begrafenis zaten duizenden vogeltjes stil op de takken van de bomen toe te kijken. De vogels hadden zo'n verdriet dat zij nooit meer grote vriendschap met de mensen hebben gesloten. Vanaf die tijd vliegen zij snel weg als je in hun buurt komt.
En jij die dit verhaal hebt gehoord, weet nu ook waarom de rediborsu rode veren en een roodachtige bek heeft.”

A.C. Cirino (20 mei 1929 -  6 mei 2003) 

Uitzicht op de Coppenamerivier, Suriname (Geen portret beschikbaar)

De Poolse schrijfster en journaliste Hanna Krall werd geboren op 20 mei 1937 in Warschau. Zie ook alle tags voor Hanna Krall op dit blog.

Uit: Da ist kein Fluß mehr (Vertaald door Roswitha Matwin-Buschmann)

„Modernity and tradition hatte dabei herauskommen sollen, aber Radom verstand nichts von modernity. Radom verzichtete auf die Dienste des Rabbiners, und die Familie zog nach Warschau. Sie trieben jetzt Handel - en gros und en détail: Mehl, Reis, Grütze, Heringe. »Dynamische Heringseinfuhr von skandinavischen Märkten«, schrieben die Zeitungen über die Firma der »Gebrüder Zonenszajn«. Also sprach Dawid, der vom Mehl, Vater von sechs Kindern: »Meir, wann wirst du erwachsen?« Icie, von der Grütze, Vater von vier Kindern, sagte: »Meir, wann wirst du ...« Und Szlomo, der vom Reis, Vater von zwei Kindern: »Meir ...« Aron, Vater einer einzigen Tochter, der jüngsten in der Familie, der künftigen Philosophieprofessorin, Aron von den Heringen und den Fischkonserven sprach: »Meir!« Ernsthaft und erwachsen waren sie, die Brüder, aber wenn Aron, klein und etwas fade, den Salon betrat, war noch keinem froher ums Herz. Keiner wußte - ist Aron schon, oder ist er noch nicht da. Wenn Meir eintrat, hellten sich die Gesichter auf, und gleich wurde es freundlicher in der Welt. 3 Onkel Meir heiratete eine vermögende, mollige Schneiderin mit langem hellen Haar und kurzem Hals. Sie nahmen sich eine Hausgehilfin. »Ein Mädchen«, sagte man damals. Sie kam vom Dorf. Hatte wache Augen, ein zutrauliches Lächeln und eine dicke, leicht vorstehende Oberlippe. Alicja, das Mädchen vom Dorf, verliebte sich in Onkel Meir. Großer Gott. Alle waren sie in ihn verliebt, aber doch nicht wirklich. Kein Mensch nahm Onkel Meir ernst. Kein Mensch - außer diesem Mädchen vom Dorf. 4 Im Krieg erwies sich Alicja als beherzt und umsichtig. Sie besorgte falsche Papiere. Bestach die Wachen ... Durch Alicja kamen sie aus dem Ghetto - Onkel Meir, Aron, sein Bruder und ihre Familien. Meir verließ es als letzter. Er hatte Angst. Zögerte bis zum Schluß, doch er verließ es mit Façon. Er zog Breeches an, Stiefel, eine Jacke aus einer grellkarierten Decke - und sofort zerrte ihn ein Schmalzownik in den nächsten Torbogen.“

Hanna Krall (Warschau, 20 mei 1937)

De Franse schrijver Hector-Henri Malot werd geboren in La Bouille bij Rouen op 20 mei 1830. Zie ook alle tags voor Hector Malot op dit blog.

Uit: Sans famille

“Il nous fallait un licou pour conduire notre vache ; j’abandonnai les trente sous, calculant qu’il nous en resterait encore vingt.

« Où donc est votre longe ? demanda le paysan ; je vous ai vendu le licou, je ne vous ai pas vendu la longe. »

La longe nous coûta vingt sous, nos vingt derniers sous.

Et lorsqu’ils furent payés, la vache nous fut enfin livrée avec son licou et sa longe.

Nous avions une vache, mais nous n’avions plus un sou, pas un seul pour sa nourriture et pour nous nourrir nous-mêmes.

« Nous allons travailler, dit Mattia, les cafés sont pleins de monde ; en nous divisant nous pouvons jouer dans tous, nous aurons une bonne recette ce soir. »

Et, après avoir conduit notre vache dans l’écurie de notre auberge où nous l’attachâmes avec plusieurs noeuds, nous nous mîmes à travailler chacun de notre côté, et, le soir, quand nous fîmes le compte de notre recette, je trouvai que celle de Mattia était de quatre francs cinquante centimes et la mienne de trois francs.

Avec sept francs cinquante centimes nous étions riches.

Mais la joie d’avoir gagné ces sept francs cinquante était bien petite, comparée à la joie que nous éprouvions d’en avoir dépensé deux cent quatorze.”

Hector Malot (20 mei 1830- 17 juli 1907)

Scene uit de musical “Alleen op de wereld” met Bert Simhoffer (Vitalis) en Scarlet Tummers (Remi)

Koninklijke Schouwburg Den Haag, 2003

De Noorse schrijfster Sigrid Undset werd geboren in Kalundborg, Denemarken, op 20 mei 1882. Zie ook alle tags voor Sigrid Undset op dit blog.

Uit: Jenny

“"And the worst thing would be to share life with another person but deep inside feel just as lonely as before. Oh, no, no. To belong to a man, with all the subsequent types of intimacy, both physical and spiritual... and then one day to see that she had never known him, and he had never known her, and neither of them had ever understood a word the other person said...(...) So she had to try painting again. Presumably it would be an utter disaster, since she was walking around sick with love. She laughed. That's what was wrong with her. The object of her affection hadn't yet appeared, but the love was there."

(…)

"Where do you live?" asked the taller girl.

"At a place called the Albergo Torino, close to the station," he explained.

"He should take the Trastevere tram at San Carlo ai Catenari," said the other.

"No; better take a No. 1 at the new Corso."

"But those cars don't go to the Termini," answered the little one.

"Yes, they do. Those that have San Pietro, stazione Termini, written on them," she explained to Helge.

"Oh, that one! It runs past Capo le Case and Ludovisi and an awful long way about first - it will take an hour at least to the station with that one."

"No, dear; it goes direct - straight along Via Nazionale."

"It does not," insisted the other; "it goes to the Lateran first."

The taller girl turned to Helge: "The first turning right will take you into a sort of market. From there you go along the Cancellaria on your left to the new Corso. If I remember rightly, the tram stops at the Cancellaria.”

Sigrid Undset (20 mei 1882 – 10 juni 1949)

De Franse schrijver Honoré de Balzac werd geboren in Tours op 20 mei 1799. Zie ook alle tags voor Honoré de Balzac op dit blog.

Uit: The Wrong Side of Paris (Vertaald door Jordan Stump)

“One fine September evening in the year 1836, a man of about thirty stood hunched over the parapet of a quay by the Seine. Facing upstream, he could survey the riverbanks from the Jardin des Plantes to Notre-Dame; downstream, his gaze followed the water’s majestic course all the way to the Louvre. There is not another such prospect in all the Capital of Ideas. Standing here on the Île de la Cité, one imagines oneself in the stern of some sea vessel grown to colossal proportions. The view summons up dreams of Paris, the Paris of the Romans and the Franks, of the Normans and the Burgundians; the Paris of the Middle Ages, the Valois, Henri IV and Louis XIV, Napoleon and Louis-Philippe. Each of these regimes has left some mark or monument hereabouts, insistently recalling its creators to the observer’s mind. Sainte Geneviève watches over the Latin Quarter, spread out beneath her dome. Behind you rises the magnificent apse of the cathedral. The Hôtel de Ville speaks to you of Paris’s many upheavals, the Hôtel-Dieu of her many miseries. From here you can glimpse the splendors of the Louvre; now take two steps and you will have before you that wretched huddle of houses between the Quai de la Tournelle and the Hôtel-Dieu, toward whose disappearance the city fathers are working even now.
Another edifying sight graced that wondrous tableau in those days: between the cathedral and the Parisian at his parapet, the Terrain, for such was the name of that deserted plot of land in times past, was still strewn with the ruins of the archbishop’s palace. Standing where the Parisian now stood, contemplating this inspiring prospect, with Paris’s past and present laid out together before your admiring gaze, you might think that Religion had chosen to settle on this island in order to reach out toward the sorrows of both banks of the Seine, from the Faubourg Saint-Antoine to the Faubourg Saint-Marceau. We can only hope that a setting so sublimely harmonious will one day be made complete by the construction of an episcopal palace in pure Gothic style, replacing the drab hovels now enclosed by the Terrain, the Rue d’Arcole, the cathedral, and the Quai de la Cité.”

Honoré de Balzac (20 mei 1799 - 18 augustus 1850)

Borstbeeld door Jean-Joseph-Alexandre Falguière, 1899

20-05-2013 om 09:45 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

Pinksteren door Fernando Gallego, 2e helft 15e eeuw

Whitsunday

Listen sweet Dove unto my song,
And spread thy golden wings in me;
Hatching my tender heart so long,
Till it get wing, and fly away with thee.

Where is that fire which once descended
On thy Apostles? thou didst then
Keep open house, richly attended,
Feasting all comers by twelve chosen men.

Such glorious gifts thou didst bestow,
That th'earth did like a heav'n appear;
The stars were coming down to know
If they might mend their wages, and serve here.

The sun which once did shine alone,
Hung down his head, and wisht for night,
When he beheld twelve suns for one
Going about the world, and giving light.

But since those pipes of gold, which brought
That cordial water to our ground,
Were cut and martyr'd by the fault
Of those, who did themselves through their side wound,

Thou shutt'st the door, and keep'st within;
Scarce a good joy creeps through the chink:
And if the braves of conqu'ring sin
Did not excite thee, we should wholly sink.

Lord, though we change, thou art the same;
The same sweet God of love and light:
Restore this day, for thy great name,
Unto his ancient and miraculous right.

George Herbert (3 april 1593 - 1 maart 1633)

Zie voor de schrijvers van de 19^e mei ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

19-05-2013 om 09:34 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Constantin Göttfert werd op 19 mei 1979 in Wenen geboren. Zie ook mijn blog van 29 december 2010.

Uit: Satus Katze

„Das Plakat der Freien Bühne zeigte eine hässliche schwarze Katze, deren Fell mehrere kahle Stellen aufwies. Ich beugte mich wei-ter vor, Schweiß hatte den Rücken meines Hemdes mit der Sessellehne verklebt. Von meinem Klapptisch im gegenüberliegenden Gastgarten des Café Wortner konnte ich den Namen des Stückes nicht erkennen. Der Springbrunnen in der Mitte des Platzes warf Feuchtigkeit auf die Zeitungen der Gäste, bei jedem Windstoß segelten winzige weiße Blüten blätter aus den Kirschbaumzweigen auf meine Unterarme herab. Mit einer Hand schirmte ich die Augen gegen die tief stehende Sonne ab, aber die Buchstaben auf dem Plakat blieben unleserlich.

Es war Mitte Mai. Nach längerer Abwesenheit war ich wieder nach Wien zurückgekehrt. Durch ein Stipendium einer Kulturstiftung der Universität Oulu hatte ich einige Monate in Finnland verbracht. Per Vertrag war ich dazu verpfl ichtet, über den Fortschritt des eingereichten Arbeitsprojektes Auskunft zu geben, und seit meiner Ankunft in Wien Schwechat überlegte ich nun, wie ich der Universität klarmachen konnte, dass ich schon seit Stipendienbeginn nichts mehr geschrieben hatte.

Ich blätterte durch die Seiten meines Notizbuches, überflog einige Einträge, blätterte weiter, die Blütenblätter klebten an meinen Unterarmen. Nichts von dem, was ich in Finnland erlebt hatte, hatte ich niedergeschrieben, nicht einen Satz, nicht ein Wort, doch nun nahm ich den Stift, blickte auf das Plakat an der gegenüberliegenden Straßenseite, in die halb geschlossenen Augenlider der Katze, und mit rasender Geschwindigkeit schrieb ich die Worte:

die Katzen meiner Nachbarin nieder.

Eine Straßenbahn zog ratternd über die Wiedner Hauptstraße, gefolgt von einer Kolonne Autos, aus deren offen stehenden Seitenscheiben Musik kam.

Ich schlug das Notizbuch zu und bückte mich nach dem Stift, der über die Tischkante in den Kies gerollt war, als ich auf die Stimme einer jungen Frau aufmerksam wurde, die an einem der Nachbartische telefonierte.“

Constantin Göttfert (Wenen, 19 mei 1979)

De Nederlandse letterkundige, vertaler, essayist, schrijver en columnist Karel van het Reve werd geboren in Amsterdam op 19 mei 1921. Zie ook alle tags voor Karel van het Reve op dit blog.

Uit: Het geloof der kameraden

“De opvatting dat het denken tegelijk een produkt en een afspiegeling van de materie is gaat eigenlijk terug op de oudere opvatting dat God de mens schiep naar zijn beeld: de mens is in die opvatting tegelijk produkt en evenbeeld van God. Deze visie vinden we in enigszins gewijzigde vorm terug bij de Duitse filosoof Hegel (1770-1831), die beweerde dat de Weltgeist bezig was zichzelf te realiseren in de wereld. God is hier tot Weltgeist - whatever that may have been - geworden en in deze gestalte schept hij niet alleen de mens, maar de hele wereld naar zijn evenbeeld. Marx nu is beïnvloed door deze gedachte - en door trouwens nog wel meer gedachten - van Hegel, en daarenboven onder de indruk gekomen van een bewering van een andere Duitse filosoof, Ludwig Feuerbach (1801-1872). Deze geleerde had in de 19e eeuw bekendheid gekregen door het wat uitvoeriger herhalen van het aforisme van Lichtenberg, dat niet God de mens naar Zijn evenbeeld, maar omgekeerd de mens God naar zijn ('s mensen) evenbeeld geschapen had. Hier moeten we even vasthouden, dat hier het woord ‘God’ in twee verschillende betekenissen wordt gebruikt. God die de wereld schept is - bij wijze van spreken - een ‘echte’ God, de god die door de mensen geschapen wordt is de voorstelling van een god, een denkbeeldige god.

Marx nu was van mening, dat men die bewering van Hegel moest omdraaien, net als Feuerbach het met Genesis 1:27 had gedaan. Bij Hegel, meende Marx, stond de zaak op zijn kop. In werkelijkheid is het andersom: niet de geest heeft naar zijn evenbeeld de materie geschapen, maar de materiële wereld heeft de menselijke geest ‘naar zijn beeld’ voortgebracht. Zo gemakkelijk laat zich echter Hegels visie niet omdraaien. Men kan zich desnoods een god voorstellen die het plan opvat een mens of desnoods een wereld te scheppen naar zijn eigen beeld. Men kan zich ook nog een mens voorstellen die zich naar eigen evenbeeld een god schept. Maar een wereld die, blijkbaar zonder daartoe tevoren het plan te hebben opgevat, krachtens een hoogst merkwaardige coïncidentie iets gaat voortbrengen wat zijn eigen evenbeeld blijkt te zijn, namelijk het menselijk denken - dat is een vrij wilde voorstelling, die allerlei moeilijkheden met zich mee brengt en onder meer geleid heeft tot het marxistisch-leninistische dogma, dat de processen die zich in de materiële wereld afspelen hun evenbeeld vinden in de processen die zich afspelen in de menselijke hersenen.”     

Karel van het Reve (19 mei 1921 – 4 maart 1999)

Hier met uitgever Geert van Oorschot (links)

De Nederlandse dichter en schrijver Gijs IJlander (eig. Gijs Hoetjes) werd op 19 mei 1947 in Alkmaar geboren. Zie ook alle tags voor Gijs IJslander op dit blog.

Zolang de vaarboom in de modder staat

Wat waren wij graag overstag gegaan,
Als er een zeil was geweest
En wind om op te varen.

Maar meegesleurd met de stroom
In een pieremachochel van gedachten
(Terwijl de vaarboom in de modder staat)
Biedt slechts waterpest houvast.
Nee, roepen kan niet meer,
Want daar ruist al de waterval.

God besta nou eens een keer,
Doe niet zo verrekte flauw man.
Steek een vinger in het water,
Ruk die vaarboom los,
Vang ons op
In onze val o zo sierlijk.

Maar wij gaan onder in schuim en zog
En waar de vaarboom in de modder staat,
Daar wappert nog, daar wappert nog,
Een vlaggetje van gedachten.

Gijs IJlander (Alkmaar, 19 mei 1947)

De Amerikaanse schrijfster Jodi Lynn Picoult werd geboren op 18 mei 1966 in Nesconset op Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Jodi Picoult op dit blog.

Uit: Nineteen Minutes

“Alex had been a superior court judge now for thirty-four days. She’d believed that, having proved her mettle as a district court judge for the past five years, this time around the appointment might be easier. But at forty, she was still the youngest judge in the state. She still had to fight to establish herself as a fair justice -- her history as a public defender preceded her into her courtroom, and prosecutors assumed she’d side with the defense, although her district court decisions had been meticulously fair. When Alex had submitted her name years ago for the bench, it had been with the sincere desire to make sure people in this legal system were innocent until proven guilty. She just never anticipated that, as a judge, she might not be given the same benefit of the doubt.

The smell of freshly brewed coffee drew Alex into the kitchen. Josie was hunched over a steaming mug at the kitchen table, poring over a textbook. She looked exhausted – her grey eyes were bloodshot; her chestnut hair was a knotty ponytail. “Tell me you haven’t been up all night,” Alex said.

Her daughter didn’t even glance up. “I haven’t been up all night,” Josie parroted.

Alex poured herself a cup of coffee and slid into the chair across from her. “Honestly?”

“You asked me to tell you something,” Josie said absently. “You didn’t ask for the truth.”

Alex frowned. “You shouldn’t be drinking coffee.”

“And you shouldn’t be smoking cigarettes,” Josie replied.

Alex felt her face heat up. “I don’t –“

“Mom,” Josie sighed, “Even when you open up the bathroom windows, I can still smell it on the towels.” She glanced up, as if daring Alex to challenge her other vices.”

Jodi Picoult (Nesconset, 19 mei 1966)

De Indiase dichter en schrijver Ruskin Bond werd geboren op 19 mei 1934 in Kasauli. Zie ook alle tags voor Ruskin Bond op dit blog.

Lone Fox Dancing

As I walked home last night
I saw a lone fox dancing
In the cold moonlight.

I stood and watched. Then
Took the low road, knowing
The night was his by right.

Sometimes, when words ring true,
I'm like a lone fox dancing
In the morning dew.

It Isn’t Time That’s Passing

Remember the long ago when we lay together
In a pain of tenderness and counted
Our dreams: long summer afternoons
When the whistling-thrush released
A deep sweet secret on the trembling air;
Blackbird on the wing, bird of the forest shadows,
Black rose in the long ago summer,
This was your song:
It isn't time that's passing by,
It is you and I.

Ruskin Bond (Kasauli, 19 mei 1934)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

19-05-2013 om 09:33 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Lorraine Hansberry werd geborenop 19 mei 1930 in Chigago. Zie ook alle tags voor Lorraine Hansberry op dit blog.

Uit: A Raisin in the Sun

“Mama: It don’t sound nice for a young girl to say things like that — you wasn’t brought up that way. Me and your father went to trouble to get you and Brother to church every Sunday.

Beneatha: Mama, you don’t understand. It’s all a matter of ideas, and God is just one idea I don’t accept. It’s not important. I am not going out and be immoral or commit crimes because I don’t believe in God. I don’t even think about it. It’s just that I get tired of Him getting credit for all the things the human race achieves through its own stubborn effort. There simple is no blasted God — there is only man and it is he who makes miracles!

(MAMA absorbs this speech, studies her daughter and rises slowly and crosses to BENEATHA and slaps her powerfully across the face. After, there is only silence and the daughter drops her eyes from her mother’s face, and MAMA is very tall before her)

Mama: Now — you say after me, in my mother’s house there is still God. (There is a long pause and BENEATHA stares at the floor wordlessly. MAMA repeats the phrase with precision and cool emotion) In my mother’s house there is still God.

Beneatha: In my mother’s house there is still God. (A long pause)”

Lorraine Hansberry (19 mei 1930 – 12 januari 1965)

De Duitse schrijver en vertalerFritz Rudolf Fries werd geboren op 19 mei 1935 in Bilbao als zoon van een Duitse koopman. Zie ook alle tags voor Fritz Rudolf Fries op dit blog.

Uit: Last Exit to El Paso

„Es dunkelte schon, als das Telefon klingelte.

Der Mann in seinem Bett, seine Tage sind gezählt nach Ansicht der Ärzte, drückt die grüne Taste an seinem Mobiltelefon. Altmodisch, wie er zu sein glaubt, verweigert er sich einer eskalierenden Technik. Bevor er sich mit heiserer Altmännerstimme meldet, berührt seine Hand den warmen Leib seines Enkels Fabius. Schlaftrunken, aber aufmerksam für die Geräusche im weiten Haus wartet

das Kind auf das Märchen, das sein Großvater heute für es ausgesucht hat. Es muss ein kurzes Märchen sein, denn vor der Tür steht schon Kathleen, Großvaters Pflegeschwester, Sekretärin, Haushälterin, um das Kind ins Bett zu bringen. Während das Telefon klingelt, beobachtet

Fabius den Flug der Obstfliegen um die matt scheinende Deckenlampe, eine Art Weltkugel aus japanischem Papier. Die Fliegen jagen einander, balgen sich wie junge Katzen, retten sich auf die Verstrebungen der Lampe, die im Windhauch aus dem spaltweit geöffneten Fenster schaukelt.

Der alte Mann in seinem Bett meldet sich ein zweites Mal. Eine eilige Stimme, Mann oder Frau, fragt: Spreche ich mit Herrn Pierre Arronax, ja, herzlichen Glückwunsch, Herr Arronax! Sie haben eine Weltreise gewonnen! Wir melden uns in wenigen Minuten wieder, nehmen Sie Papier und Bleistift zur Hand, wir rufen an …!

Blödsinn, denkt der alte Mann, woher wissen sie meinen Namen, der dazu noch ein Pseudonym ist aus der Zeit, da er sich mit Jules Verne beschäftigte. Er? Eine Weltreise, in achtzig Tagen? Da er schon heute ein toter Mann ist?“

Fritz Rudolf Fries (Bilbao, 19 mei 1935)

De Duitse schrijfster Rahel Varnhagen werd geboren op 19 mei 1771 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Rahel Varnhagen op dit blog.

Uit: Gedanken, Beobachtungen und Erinnerungen

„Mit dem Alter, mit jedem halben Tag, werd ich der Verstellung unfähiger. Und oh! wie richtig das. Mein ewiges Denken macht mir alles schneller klar als sonst, und in mir graben hat mich empfindlicher gemacht, als die freigebige Natur selbst es beabsichtigte.

Nichts ist odiöser, als sich hinter Ignoranz verstecken, weil es zärtlich gegen sich selbst und roh gegen die andern und eine ungeschickte Lüge ist, und diese Komposition die schlechteste Art von Nichtswürdigkeit ist.

An der Seele zimmert jeder ordentliche Mensch, solange er lebt.

Mit dem Schicksal bin ich nicht »ausgesöhnter«; ich denke schon länger, es gibt keins. Es gibt ein Universum, in dem entwickeln wir uns; und es ist ganz gleich, welches Schicksal wir haben, wenn wir zu Sinne gekommen sind; die Entwicklung ist unser Schicksal.

Nun hab ich auch erfunden, was ich am meisten hasse: Pedanterie; sie setzt ganz notwendig Leere voraus: und hält sich deshalb fest an Formen. Ist sie von der bessern Art, so tut sie dies im halben Gefühl dieser Leere mit Rechtschaffenheit; ist sie aber von der schlechten, so tut sie es mit Stolz und Prahlerei, nicht ahnend und zugebend, daß etwas anderes existiere.

Es kann also nichts Unleidlicheres geben, als diese Stupidität im völligen Marsch begriffen zu sehen: wie Narrheit, anmaßend und langweilig: gar nicht zum Ertragen! Was mich aber empört, ist diese Klasse, die mit Prätension sittlich!!! sind.”

Rahel Varnhagen (19 mei 1771 – 7 maart 1833)

Geselligkeit bei Rahel Varnhagen. Gekleurde ets door Erich M. Simon, ongedateerd

De Britse schrijfster Anna Jameson werd geboren op 19 mei 1797 in Dublin. Zie ook alle tags voor Anna Jameson op dit blog.

Uit: The Diary of an Ennuyée

“July 27. — A conversation with S** always leaves me sad. Can it then be possible that he is right? No — O no! my understanding rejects the idea with indignation, my whole heart recoils from it; yet if it should be so! what then: have I been till now the dupe and the victim of factitious feelings? virtue, honour, feeling, generosity, you are then but words, signifying nothing? Yet if this vain philosophy lead to happiness, would not S** be happy? it is evident he is not. When he said that the object existed not in this world which couldlead him twenty yards out of his way, did this sound like happiness? I remember that while he spoke, instead of feeling either persuaded or convinced by his captivating eloquence, I

was perplexed and distressed; I suffereda painful compassion, and tears were in my eyes. I, who so often have pitied myself, pitied him at that moment a thousand times more; I thought, I would not buy tranquillity at such a price as he has paid for it. Yet if he should be right? that if, which every now and then suggests itself, is terrible; it shakes me in the utmost recesses of my heart.

S**, in spite of myself, and in spite of all that with most perverted pains he has made himself (so different from what he once was), can charm and interest, pain and perplex me: — not so D**,  another disciple of the same school: he inspires me with the strongest antipathy I ever felt for a human being. Insignificant and disagreeable is his appearance, he looks as if all the bile under heaven had found its way into his complexion, and all the infernal irony of a Mephistopheles into his turned - up nose and insolent curled lip.”

Anna Jameson (17 mei 1794 – 17 maart 1860)

Anoniem portret

19-05-2013 om 09:14 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Deense dichter van Palestijnse afkomst Yahya Hassan werd geboren 19 mei 1995 in Aarhus.

LANGDIGT (LANG GEDICHT)

Kein Schweinefleisch willst du zu dir nehmen,
möge Allah dich belobigen für deine Essgewohnheiten,
du willst Freitagsgebet bis zum nächsten Freitagsgebet,
du willst Ramadan bis zum nächsten Ramadan,
und zwischen den Freitagsgebeten und den Ramadans,
trägst du ein Messer in deiner Tasche,
während du Menschen fragst, ob sie denn ein Problem haben,
wenngleich doch du das wahre Problem bist.

 

Yahya Hassan (Aarhus,19 mei 1995)

19-05-2013 om 00:00 geschreven door Romenu