De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Warmond (pseudoniem van Pietronella Cornelia van Yperen) werd geboren in Rotterdam op 23 september 1930. Zij groeide op in Rotterdam en doorliep daar de hbs. Zij volgde vanaf 1946 een balletopleiding en danste tot 1953 in het Rotterdams Ballet Ensemble. Omdat ze daarvan niet kon leven, was ze daarnaast secretaresse op een handelskantoor. Men had daar weinig affiniteit met poëzie en om haar dichtwerk te verbergen koos ze het pseudoniem Ellen Warmond. In 1953 debuteerde zij met een aantal gedichten in het literair tijdschrift Maatstaf. Van 1955 tot 1983 werkte zij bij het Nederlands Letterkundig Museum in Den Haag, de stad waarheen zij in 1968 verhuisde. Zij was de rechterhand van hoofdconservator Gerrit Borgers en werkte ook nog enkele jaren onder diens opvolger Anton Korteweg. Ze schreef naast haar dichtwerk ook veel secundaire literatuur. Zij werkte mee aan de eerste dertien Schrijversprentenboeken die door het Letterkundig Museum in samenwerking met uitgeverij De Bezige Bij werden gepubliceerd. Ellen Warmond heeft een groot aantal dichtbundels op haar naam staan, maar schreef ook een roman (Paspoort voor niemandsland, 1961) en verhalen (Eeuwig duurt het langst, 1961, en Van kwaad tot erger, 1968). Ellen Warmond ontving voor haar werk meerdere prijzen, waaronder de Anna Bijns Prijs voor haar gehele oeuvre.

Changement de décor

Zodra de dag áls een dreigbrief
in mijn kamer wordt geschoven
worden de rode zegels van de droom
door snelle messen zonlicht losgebroken

huizen slaan traag hun bittere ogen op
en sterren vallen doodsbleek uit hun banen

terwijl de zwijgende schildwachten
nachtdroom en dagdroom haastig
elkaar hun plaatsen afstaan
legt het vuurpeloton van de twaalf
nieuwe uren bedaard op mij aan.

Warmte, een woonplaats

Liefde en het besef
van liefde daartussen bouwen
mensen een warmende woonplaats

en sprekende zeggen ze: liefste
open je ogen nu langzaam en eet
ik heb het licht voor je aangesneden
of: open je ogen niet drink nu het donker
ik heb de nacht voor je omgekocht

want liefde en het besef
van liefde daaraan ontsteken
ogen en stemmen hun licht
daarin ontbloeien de lippen
daaruit ontstaat het gedicht.

 
Ellen Warmond (23 september 1930 – 28 juni 2011)

23-09-2015 om 18:12 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse / Israëlische dichteres Olga Kirsch werd geboren in Koppies in de Oranje Vrijstaat op 23 september 1924. Haar vader was geëmigreerd uit Litouwen en, hoewel hij zelf Jiddische sprak leerde hij zijn dochter Engels te spreken. Toch schreef zij in het Afrikaans en publiceerde acht bundels poëzie in die taal, evenals een keuze uit haar gedichten. Kirsch emigreerde naar Israël op de leeftijd van 24 en bleef er wonen tot aan haar dood. In 1990 publiceerde ze haar eerste poëziebundel in het Engels. Ze bleef in het Engels schrijven en was actief betrokken bij de Israëlische Vereniging van Schrijvers in het Engels. Hoewel zij naam had gemaakt als dichteres in Zuid-Afrika slaagde zij er niet in dezelfde mate van bekendheid in Israël of de Engelssprekende wereld te bereiken. Haar poëzie werd gekenmerkt door metrum en vaak door rijm. In haar jeugd schreef ze vooral over de onmenselijkheid van racisme en van haar verlangen naar Sion. Toen zij ouder werd stonden meer persoonlijke thema's centraal. Ze schreef een reeks sonnetten gewijd aan haar man, de wiskundige Joseph Gillis. In haar werk rouwde zij ook om haar moeder, en haar geliefde kleindochter, die op negen jarige leeftijd overleed. Tijdens haar schrijven zijn er gedichten rond het thema van de natuur, en de vernietiging van de natuur. Als volleerd taalkundige vertaalde zij zelf haar poëzie uit het Afrikaans in het Engels en Hebreeuws. Olga Kirsch en Joseph Gillis hadden twee dochters.

Iets het gesterf in my met jou vertrek

Iets het gesterf in my met jou vertrek;
iets wat ekstaties was, en bly spontaan,
onverantwoordelik soos ’n lentewaan,
het drup-drup uit my wese weggelek

Iets het gewyk ... Og, dat ek kon ontwaak
uit hierdie sware trans, en weer geluk
ervaar, oorstelpend groot, of wurg en sluk
van smart! Maar ek bly koud, onaangeraak.

Dan sal ek maar berus, al is ek stomp –
gevoelloos van verlange. Want ek wag
dat alles wat my ontwyk het, en ontsag-

lik veel wat jy moet aanvul, soos ’n blom
in my sal oopvou op die blye dag
as jy vanuit die vertes huis-toe kom.

Die Wandelende Jood

O dogter van Babel, jy wat
verwoes sal word, gelukkig
is hy wat jou sal vergeld
wat jy ons aangedoen het

God het sy volk veroordeel tot die vuur,
masjiengeweer, gaskamers en die graf.
Hy het hul saamgeskaar in kerk en skuur
en met die witkalk en die vlam bestraf.

En enkeles het uit die puin herrys,
krank en geknak, met oë wat die dood
se starre niksheid dra en weer gereis
deur vreemde lande na die moederskoot.
Die eeue-oue pelgrimstog hervat
met skuifelende voete en geboë
skouers. Maar aan die einde van die pad
het een hul weggewys met trae oë.

Sal God in toorn die poorte stukkend slaan
dat my moeë mense mag binnegaan?

 
Olga Kirsch (23 september 1924 – 5 juni 1997)

23-09-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

Constantijn Huygens-prijs 2015 oor Adriaan van Dis

De Nederlandse schrijver Adriaan van Dis krijgt de Constantijn Huygens-prijs 2015 voor zijn hele oeuvre. Dat maakte de Jan Campert-stichting, die de literaire prijs elk jaar uitreikt, dinsdag bekend. Aan de Constantijn Huygens-prijs is een bedrag verbonden van 10 duizend euro. Eerdere winnaars zijn onder anderen Mensje van Keulen, Tom Lanoye en A.F.Th. van der Heijden. Adriaan van Dis werd op 16 december 1946 geboren in het Noord-Hollandse Bergen aan Zee. Zie ook alle tags voor Adriaan van Dis op dit blog.

Uit: Brief aan mijn Turkse kleermaker

“Ik vertelde u over mijn bezoek aan La Barre Balzac, dat veertien verdiepingen hoge kavalje in La Courneuve, bont van de graffiti, een reep hokken smachtend naar de sloop, met kapotte liften, dichtgetimmerde ramen en hopen vuilnis, neergekwakt op wat eens een voetbalveld was geweest. U schrok van mijn woede. ‘Veel te veel Afrikanen,’ zei u. ‘Ze hebben geen beschaving.’
Wat kan u een vies gezicht trekken.
Ik geneerde mij voor uw houding. Ik had gehoopt dat u solidair zou zijn met de migranten uit uw wijk. Al besef ik dat zoiets voor u moeilijker is dan voor mij. Wat heb ik te stellen met schorem dat de buurt onveilig maakt? Dat woont niet in het zesde. En ik hoef mijn trap niet met lawaaischoppers te delen. Even dacht ik dat u me naar de mond wilde praten. ‘Wij blanken,’ zei u. ‘Wij blanken zijn anders.’ Ik vroeg maar niet hóé anders. Had u verwacht dat ik ook op ‘de zwarten’ zou afgeven? Begreep u waarom ik plotseling een paar Turkse zinnen op u losliet? Talebe para yok. Student geen geld. Tamam, arkadas? Oké, kameraad? Woorden opgedaan in de jaren zestig, toen ik met een rugzak door uw land trok. Ik hoopte daarmee van het voetstuk af te stappen waar u mij zojuist op had gezet. U had me witter en burgerlijker gemaakt dan ik wil zijn. Ik liet u op onhandige wijze weten dat ik sympathie voor de Turken heb en dat u uw achtergrond voor mij niet hoeft te verloochenen. Ik ken de leemdorpen in de uithoeken van Anatolië. Ik zag er kinderen in het stof spelen, ver van school en alfabet. Net Afrika.
Ja, ik wilde u laten merken dat ik anders was dan de arrogante Fransen die bij u beknibbelen op de vermaakkosten van hun in de uitverkoop verworven chique labelkleding. Anders ook dan de Fransen die de week daarvoor tegen de Europese grondwet hadden gestemd, een non dat zich verzette tegen de komst van goedkope arbeidskrachten uit de nieuwe oostelijke lidstaten - de spreekwoordelijke Poolse loodgieter - maar vooral ook een non tegen Turkije. Al hadden beide zaken niets met de ratificering van de grondwet te maken, de angst voor nog meer goedkope arbeidskrachten en de angst dat de islam straks de grootste godsdienst van Europa zou worden, gedijden goed in het kamp van de neestemmers. Volgens de kranten lagen de Middeleeuwen aan de andere kant van de Bosporus. Turkije zou een grijze wolf in schaapskleren zijn.”

 
Adriaan van Dis (Bergen aan Zee, 16 december 1946)

22-09-2015 om 16:48 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

Last Words

Splendidly, Shakespeare's heroes,
Shakespeare's heroines, once the spotlight's on,
enact every night, with such grace, their verbose deaths.
Then great plush curtains, then smiling resurrection
to applause - and never their good looks gone.

The last recorded words too
of real kings, real queens, all the famous dead,
are but pithy pretences, quotable fictions
composed by anonymous men decades later,
never with ready notebooks at the bed.

Most do not know who they are
when they die or where they are, country or town,
nor which hand on their brow. Some clapped-out actor may
imagine distant clapping, bow, but no real queen
will sigh, 'Give me my robe, put on my crown.'

Death scenes not life-enhancing,
death scenes not beautiful nor with breeding;
yet bravo Sydney Carton, bravo Duc de Chavost
who, euphoric beside the guillotine, turned down
the corner of the page he was reading.

And how would I wish to go?
Not as in opera - that would offend -
nor like a blue-eyed cowboy shot and short of words,
but finger-tapping still our private morse,'...love you,'
before the last flowers and flies descend.

Ask the Moon

1
Wakeful past 3 a.m.
near the frontiers of Nothing
it’s easy, so easy
to imagine (like William Blake)
an archaic angel standing askew
in a cone of light
not of this world;

easy at this cheating hour
to believe an angel cometh
to touch babies’ skulls,
their fontanelles,
deleting the long memory
of generations---
the genesis of déjà vu;

easy to conceive angel-light
bright as that sudden
ordinary window
I saw at midnight
across the road
before the drawing of a blind.

 
Dannie Abse (Cardiff, 22 september 1923 – 28 september 2014)
Portret door Peter Douglas Edwards, 1980

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.

Oorlogsbegin
 
Een blanke hemel welft zich over 't land,
Waar stoere boeren van den arbeid keeren
En knapen zingend loopen hand aan hand.
 
Vast in den vrede, dien geen angst kon deren,
 
Verdonkren de gezichten, die zich keeren
Van waar de zon nog flauw in 't Westen brandt
Achter het hooge bergkam-woud, als speren
En bajonetten, dreigend zwart, geplant.
 
Nu denken die rouw-donkrë aangezichten
Om 't zacht verlichte raam in verre laan,
Om d'avondspijs, zoo vroolijk aangebracht...
 
 
Tot bij de dalbocht plots uit vlakte-nacht,
Waar, als bouwvallen, vreemd de huizen staan,
Laayende purpergloed ze komt verlichten.
 

Augustus 1914. - België
 
De morgen grauwt in scheemring door het dal.
Door heete stilte klinkt dag en nacht voort,
Met staâge slage' als donder nooit gehoord,
De wederkaatsende kanonnen-schal.
 
Diep in den donkren grond gegraven zal,
Wijl 't bommenploffen rund en paard vermoordt,
De troep zijn eigen lieven grond nu voor 't
Laatste verdeedgen tegen d'overval.
 
O mannen die, in duister vuil vertoevend,
Naast starre vrouwe' en kindren hulpbehoevend,
't Rein harte sterk in 't lijdend lijf behield,
 
Als louter goud in stik-donkere mijnen,
Kwam uwe kracht mijn kwijnend volk verschijnen,
Gij, die den dood geproefd hadt vóor gij vielt...

 
Lodewijk van Deyssel (22 september 1864 - 26 januari 1952)
In 1881

De Australische singer / songwriter, dichter, schrijver en acteur Nicholas Edward Cave werd geboren in Warracknabeal op 22 september 1957. Zie ook alle tags voor Nick Cave op dit blog.

Red Right Hand

Take a little walk to the edge of town, go across the tracks
Where the viaduct looms like a bird of doom, as it shifts and cracks
Where secrets lie in the border fires, in the humming wires,
Hey man you know you're never coming back
Past the square, past the bridge, past the mills past the stacks
On a gathering storm comes a tall handsome man
In a dusty black coat with a red right hand.

He'll wrap you in his arms tell you that you've been a good boy
He'll rekindle all the dreams it took you a lifetime to destroy.
He'll reach deep in a hole, steal your shrinking soul
but there wont be a single thing that you can do
He's a god, he's a man, he's a ghost, he's a guru
They're whispering his name though this disapearing land
But hidden in his coat is a red right hand

You dont own no money? He'll get you some
You don't have no car? he'll get you one
You dont have no self respect you feel like an insect,
Well dont you worry buddy coz here he comes
Through the ghettos and the barrio and the bowery and the slums
A shadow is cast whereever he stands
Stacks of green paper in his red right hand

You'll see him in your nightmares, you'll see him in your dreams
He'll appear out of no where but he aint what he seems
You'll see him in your head, on the TV screen
And hey buddy, Im warning you to turn it off
He's a ghost, he's a god, he's a man, he's a guru
You're one microscopic cog in his catastrophic plan
designed and directed by his red right hand.

 
Nick Cave (Warracknabeal , 22 september 1957)

De Britse schrijfster Fay Weldon werd geboren op 22 september 1931 in Alvechurch, Engeland. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Fay Weldon op dit blog.

Uit: Weekend

“By seven-thirty they were ready to go. Martha had everything packed into the car and the three children appropriately dressed and in the back seat, complete with educational games and wholewheat biscuits.
When everything was ready in the car Martin would switch off the television, come downstairs, lock up the house, front and back, and take the wheel.
Weekend! Only two hours' drive down to the cottage on Friday evenings: three hours' drive back on Sunday nights. The pleasures of greenery and guests in between. They reckoned themselves fortunate, how fortunate!
On Fridays Martha would get home on the bus at six-twelve and prepare tea and sandwiches for the family: then she would strip four beds and put the sheets and quilt covers in the washing machine for Monday: take the country bedding from the airing basket plus the books and the games, plus the weekend food - acquired at intervals throughout the week, to lessen the load - plus her own folder of work from the office, plus Martin's drawing materials (she was a market researcher in an advertising agency, he a freelance designer) plus hairbrushes, jeans, spare T-shirts, Jolyon's antibiotics (he suffered from sore throats), Jenny's recorder, Jasper's cassette player and so on - ah, the so on! - and would pack them, skilfully and quickly, into the boot. Very little could be left in the cottage during the week. ('An open invitation to burglars': Martin) Then Martha would run round the house tidying and wiping, doing this and that, finding the cat at one neighbour's and delivering it to another, while the others ate their tea; and would usually, proudly, have everything finished by the time they had eaten their fill. Martin would just catch the BBC2 news, while Martha cleared away the tea table, and the children tossed up for the best positions in the car. 'Martha,' said Martin, tonight, 'you ought to get Mrs Hodder to do more. She takes advantage of you.'

 
Fay Weldon (Alvechurch, 22 september 1931)

De Hongaarse dichter en schrijver György Faludy werd geboren op 22 september 1910 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor György Faludy op dit blog.

Losing My Sight?
 
Last night again I read, as I often do,
some poetry in bed until very late.
It’s 10 a.m. A brilliant winter sky.
Light and broken clouds in disarray.

My spirit soars. I raise an arm towards them
(in an appropriate greeting to the brightness)
until I pause and freeze and shudder frightened:
for I see my hand, but not my fingertips.

Above the divan, I note that the silver frame
Of the Italian painting is slightly bent on one side.
I leap from the bed excited. As I finger the frame:
it never has been straighter than today.

I settle at the table and reach for the papers, in
a casual gesture in my plight, despite
not just a fear, despite the foreknowledge that this
unfolding horror is only about to begin.

I can still negotiate the banner headlines
but not the standard size print, as the tiny writing
blurs into a lengthy dirt-grey smudge on the white
without a single letter that I can distinguish.

I’ve been excluded from the delight of reading.
I cannot tell whose letter is put in my hand.
I cannot even read what I have written, and
I might as well discard my own library.

So that’s how it is. Yet, will I have the strength
to pursue my poetry still, on losing my sight?
What will become of me? I walk my path,
the crutch upon my left. At right, the wife.

Vertaald door Thomas Land

 
György Faludy (22 september 1910 – 1 september 2006)

De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hans Leip op dit blog.

Uit: Godekes Knecht (Nawoord)

“Ich bin kein Geschichtsprofessor; dennoch ahne ich, daß Europa um 1400 voller Unruhe war. Die Mischung aus Morgenland und Abendland, Christentum genannt, war auch damals noch nicht zur Klärung gediehen. Lange hatten die Kreuzzüge als Ableiter gedient, bis Türken und Mongolen die östlichen Luftlöcher verstopften. Da schlägt die Gärung nach innen. Sie wird befeuert durch den heiteren Schall, der von Süden tönt, wo man die Antike wiederentdeckt. Doch von Norden bricht ihm ein ätzender Schall entgegen, die Stimme Wiclifs, zu Oxford, in dem sich die vielartigen Ansätze der Vorreformationen sammeln. Um das abbröckelnde lateinische Weltreich der Kirche streiten sich drei Päpste. In Frankreich krönt man einen Schwachsinnigen. Deutschland hat keinen Kaiser. Die drei nordischen Reiche vereinigt ein tatkräftiges Weib, die schwarze Magret, unter dem dänischen Zepter. Im übrigen purzelt ein bunter Flickenkasten kleiner Herrschaften durcheinander. Das Schießpulver ist erfunden. Die Geldwirtschaft beginnt. Die Ordnung der Gewerkschaften erhebt sich ins Glorreiche. Adel und geistlichkeit stehen in Gefahr, vor der Macht der Kaufmannschaft und der Kraft des Handwerkstandes zu verblassen.“

 
Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)

Zie voor nog meer schrijves van de 22e september ook mijn blog van 22 september 2013 deel 2.

22-09-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog.

Take This Waltz
(After Lorca)

Now in Vienna there are ten pretty women.
There's a shoulder where death comes to cry.
There's a lobby with nine hundred windows.
There's a tree where the doves go to die.
There's a piece that was torn from the morning,
and it hangs in the Gallery of Frost—
Ay, ay ay ay
Take this waltz, take this waltz,
take this waltz with the clamp on its jaws.

I want you, I want you, I want you
on a chair with a dead magazine.
In the cave at the tip of the lily,
in some hallway where love's never been.
On a bed where the moon has been sweating,
in a cry filled with footsteps and sand—
Ay, ay ay ay
Take this waltz, take this waltz,
take its broken waist in your hand.

This waltz, this waltz, this waltz, this waltz
with its very own breath
of brandy and death,
dragging its tail in the sea.

There's a concert hall in Vienna
where your mouth had a thousand reviews.
There's a bar where the boys have stopped talking,
they've been sentenced to death by the blues.
Ah, but who is it climbs to your picture
with a garland of freshly cut tears?
Ay, ay ay ay
Take this waltz, take this waltz,
take this waltz, it's been dying for years.

There's an attic where children are playing,
where I've got to lie down with you soon,
in a dream of Hungarian lanterns,
in the mist of some sweet afternoon.
And I'll see what you've chained to your sorrow,
all your sheep and your lilies of snow—
Ay, ay ay ay
Take this waltz, take this waltz
with its "I'll never forget you, you know!"

And I'll dance with you in Vienna,
I'll be wearing a river's disguise.
The hyacinth wild on my shoulder
my mouth on the dew of your thighs.
And I'll bury my soul in a scrapbook,
with the photographs there and the moss.
And I'll yield to the flood of your beauty,
my cheap violin and my cross.
And you'll carry me down on your dancing
to the pools that you lift on your wrist—
O my love, O my love
Take this waltz, take this waltz,
it's yours now. It's all that there is.

 
Leonard Cohen (Montréal, 21 september 1934)

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephen King op dit blog.

Uit: Under the Dome

“From two thousand feet, where Claudette Sanders was taking a flying lesson, the town of Chester’s Mill gleamed in the morning light like something freshly made and just set down. Cars trundled along Main Street, flashing up winks of sun. The steeple of the Congo Church looked sharp enough to pierce the unblemished sky. The sun raced along the surface of Prestile Stream as the Seneca V overflew it, both plane and water cutting the town on the same diagonal course.
“Chuck, I think I see two boys beside the Peace Bridge! Fishing!” Her very delight made her laugh. The flying lessons were courtesy of her husband, who was the town’s First Selectman. Although of the opinion that if God had wanted man to fly, He would have given him wings, Andy was an extremely coaxable man, and eventually Claudette had gotten her way. She had enjoyed the experience from the first. But this wasn’t mere enjoyment; it was exhilaration.Today was the first time she had really understood what made flying great.What made it cool.
Chuck Thompson, her instructor, touched the control yoke gently, then pointed at the instrument panel. “I’m sure, ”he said, “but let’s keep the shiny side up, Claudie, okay?”
“Sorry, sorry.”
“Not at all.” He had been teaching people to do this for years, and he liked students like Claudie, the ones who were eager to learn something new.She might cost Andy Sanders some real money before long; she loved the Seneca, and had expressed a desire to have one just like it, only new. That would run somewhere in the neighborhood of a million dollars. Although not exactly spoiled, Claudie Sanders had undeniably expensive tastes which, lucky man, Andy seemed to have no trouble satisfying.
Chuck also liked days like this: unlimited visibility, no wind, perfect teaching conditions. Nevertheless, the Seneca rocked slightly as she overcorrected.
“You’re losing your happy thoughts. Don’t do that. Come to one-twenty.Let’s go out Route 119. And drop on down to nine hundred.”
She did, the Seneca’s trim once more perfect. Chuck relaxed."

 
Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Frédéric Beigbeder op dit blog.

Uit: Windows on the World

“Vous connaissez la fin : tout le monde meurt. Certes, la mort arrive à plein de gens, un jour ou l’autre. L’originalité de cette histoire, c’est qu’ils vont tous mourir en même temps et au même endroit. Est-ce que la mort crée des liens entre les hommes ? On ne dirait pas : ils ne se parlent pas. Ils font la gueule, comme tous ceux qui se sont levés trop tôt et mastiquent leur petit déjeuner dans une cafétéria de luxe. De temps en temps, certains prennent des photos de la vue, qui est la plus belle du monde. Derrière les immeubles carrés, la mer est ronde ; les sillages des bateaux y dessinent des formes géométriques. Même les mouettes ne vont pas aussi haut. La plupart des clients du Windows on the World ne se connaissent pas entre eux. Lorsque leurs regards se croisent par mégarde, ils raclent leur gorge et replongent illico dans les journaux. Début septembre, tôt le matin, tout le monde est de mauvaise humeur : les vacances sont terminées, il faut tenir bon jusqu’à Thanksgiving. Le ciel est bleu mais personne n’en profite.
Dans un instant, au Windows on the World, une grosse Portoricaine va se mettre à crier. Un cadre en costume cravate aura la bouche bée. « Oh my God. » Deux collègues de bureau resteront muets de stupéfaction. Un grand rouquin lâchera un « Holy shit! » La serveuse continuera de verser son thé jusqu’à ce que la tasse déborde. Il y a des secondes qui durent plus longtemps que d’autres. Comme si l’on venait d’appuyer sur la touche « Pause » d’un lecteur de DVD. Dans un instant, le temps deviendra élastique. Tous ces gens feront enfin connaissance. Dans un instant, ils seront tous cavaliers de l’Apocalypse, tous unis dans la Fin du Monde. »

 
Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Vlaamse dichter Xavier Roelens werd op 21 september 1976 in Rekkem (Menen). Zie ook alle tags voor Xavier Roelens op dit blog.

vingerafdrukken

bij zonsopgang oefent ze in breekbaarheid
in ongebruinde huid, het kortgerokte meisje
droomt aan het venster van weet niet wat
vingerafdrukken nalaat;

die bellenblaast en alarm slaat
en verdampt, die een spons
uitwringt en duimdikke ringen trekt;

ze ziet een venster maar een uitzicht
op aanvaardbaar hol;

ziet een vensterbank met een vingerplant.

Verjaardagsfeest

Het is geen tijd voor droeve gedichten.
Gedichten ontdoen zich van slipjes
moeten zich op de buik draaien. Ze worden

op gebruinde huid gezoend en zowel
binnenskamers verbruikt als ontgeurder verwonderen
zich over puistjes met de rolluiken
dicht om zich in de cadans van je flanken
te ontmuizen zweten het zwijgen uit
                                                                  bevuilen
de reclametanden zuigen zich aan de vliezen

en ontsteken poëzie. Leve seriële monogamie!

 
Xavier Roelens (Rekkem, 21 september 1976)

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flagg (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en evenneens alle tags voor Fannie Flagg op dit blog.

Uit: Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Cafe

“Evelyn Couch had come to Rose Terrace with her husband, Ed, who was visiting his mother, Big Momma, a recent but reluctant arrival. Evelyn had just escaped them both and had gone into the
visitors' lounge in the back, where she could enjoy her candy bar in peace and quiet. But the moment she sat down, the old woman beside her began to talk ...
"Now, you ask me the year somebody got married ... who they married ... or what the bride's mother wore, and nine times out of ten I can tell you, but for the life of me, I cain't tell you when it was I got to be so old. It just sorta slipped up on me. The first time I noticed it was June of this year, when I was in the hospital for my gallbladder, which they still have, or maybe they threw it out by now ... who knows. That heavyset nurse had just given me another one of those Fleet enemas they're so fond of over there when I noticed what they had on my arm. It was a white band that said: Mrs. Cleo Threadgoode ... an eighty-six-year-old woman. Imagine that!
"When I got back home, I told my friend Mrs. Otis, I guess the only thing left for us to do is to sit around and get ready to croak....
She said she preferred the term pass over to the other side. Poor thing, I didn't have the heart to tell her that no matter what you call it, we're all gonna croak, just the same ...”

 
Fannie Flagg (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit: The War Of The Worlds

“And we men, the creatures who inhabit this earth, must be to them at least as alien and lowly as are the monkeys and lemurs to us. The intellectual side of man already admits that life is an incessant struggle for existence, and it would seem that this too is the belief of the minds upon Mars. Their would is far gone in its cooling and this world is still crowded with life, but crowded only with what they regard as inferior animals. To carry warfare sunward is, indeed, their only escape from the destruction that, generation after generation, creeps upon them. And before we judge of them too harshly we must remember what ruthless and utter destruction our own species has wrought, not only upon animals, such as the vanished bison and the dodo, but upon its inferior races. The Tasmanians, in spite of their human likeness, were entirely swept out of existence in a war of extermination waged by European immigrants, in the space of fifty years. Are we such apostles of mercy as to complain if the Martians warred in the same spirit? The Martians seem to have calculated their descent with amazing subtlety—their mathematical learning is evidently far in excess of ours—and to have carried out their preparations with a well-nigh perfect unanimity. Had our instruments permitted it, we might have seen the gathering trouble far back in the nineteenth century. Men like Schiaparelli watched the red planet—it is odd, by-the-bye, that for countless centuries Mars has been the star of war—but failed to interpret the fluctuating appearances of the markings they mapped so well. All that time the Martians must have been getting ready. During the opposition of 1894 a great light was seen on the illuminated part of the disk, first at the Lick Observatory, then by Perrotin of Nice, and then by other observers. English readers heard of it first in the issue of Nature dated August 2. I am inclined to think that this blaze may have been the casting of the huge gun, in the vast pit sunk into their planet, from which their shots were fired at us.”

 
H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)
Orson Welles in 1938 tijdens de radiobewerking van de roman die bij veel luisteraarspaniek veroorzaakte.

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e september ook mijn blog van 21 september 2014 deel 2.

21-09-2015 om 18:59 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en theatermaker Jaap Robben uit Nijmegen heeft de ANV Debutantenprijs gewonnen voor zijn roman “Birk”.Jaap Robben werd geboren in Oosterhout op 22 juni 1984. Zie ook alle tags voor Jaap Robben op dit blog. De Debutantenprijs werd voor de 20e keer uitgereikt. Dat gebeurde zondag in Dordrecht. De prijs bestaat uit een geldbedrag van 7.500 euro. Eerdere winnaars waren onder anderen Anna Enquist, Jessica Durlacher, Gerbrand Bakker en Peter Buwalda.

Uit: Birk

“In mijn tong jeukten mieren, mijn voeten waren zwaar. Ik stond in mijn zwembroek en met de handdoek om mijn schouders bij de achterdeur. Mama was de keuken binnen gekomen, maar had me nog niet aangekeken. ‘Daar ben je’, zei ze alleen en ze tilde het deksel van de pan. Met een pollepel schepte ze eerst mijn soepkom vol, daarna de hare.
Haar wijsvinger roerde in mijn soep. ‘Je kunt het al prima eten.’ Ik ging op mijn stoel zitten en staarde naar de lome damp van mijn soep.
‘Laat maar niet te veel voor papa over, had hij hier maar op tijd moeten zijn.’ Lepelend liep ze terug naar haar naaimachine in de zitkamer. ‘Ik moet nog even iets afmaken.’
Mijn handen lagen stil op tafel. Van binnen trilden ze. Boven het raam klonk het gekras van meeuwen die hun snavel aan de dakgoot scherpten.
Ik wist dat ik moest eten van mijn soep, maar meer dan het vastpakken van de lepel lukte me niet.
Toen ik een slok water uit mijn glas nam, leek ik te stikken. Ik kokhalsde. Een beetje van wat naar boven kwam, verdween in mijn groentesoep. Wat ernaast terechtkwam, veegde ik vlug weg met mijn hand. Mama zag het niet. Ze zat voorovergebogen op haar stoel en keek geconcentreerd naar de naald van haar ratelende naaimachine en onderbrak dat geratel alleen om te zien of ze nog wel recht ging.
Even later kwam mama naar de keuken voor het flesje Maggi uit het kruidenrek. Ze duwde haar heupen tegen het aanrecht en boog zich naar het raam. ‘Hij blijft weer eens lang weg.’ Mijn hart wilde weg uit mijn borst, ik stak de lege lepel in mijn mond.
‘Word later nooit zoals je vader’, zei ze glimlachend. ‘Met zo’n vent kun je toch geen afspraken maken.’ Voor ik kon antwoorden, begon het gehengst van de naaimachine weer.
Hoe harder ik beet op de mieren in mijn tong, hoe erger ze krioelden. De schemer maakte een spiegel van het raam. Ik kon mezelf aankijken, maar durfde niet. Mama trapte met haar voet de klep van de pedaalemmer open en liet een paar sliertjes stof vallen.”

 
Jaap Robben (Oosterhout, 22 juni 1984)

21-09-2015 om 12:07 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
September Afternoon door Joseph DeCamp, rond 1895

September

September blaas uw gouden vlammen
Door al de wijde wereld heen!
Blaas van nog boordevolle stammen
Het kwijnend afval naar beneên!
Begraaf ons in uw gulle goud,
Tot ons ontstuimige verlangen
Barst boven al uw wilde zangen
En feest in al uw vruchten houdt!

September blaas uw witte buien
Als blâren van een rozenstok!
Blaas aan ons hart, tot het gaat luien
Als de uit goud gegoten klok!
Totdat ons hoofd zijn lichten draagt
Als de aan uw goud ontstoken lampen,
Tot straalt door al uw blinde dampen
De dag, die uit uw donker daagt!

September blaas de hemel open!
Blaas door de wolken wagenwijd!
Tot onze harten overlopen
Van ’t goud dat uit de hemel glijdt!
Tot onze schoot uw licht bewaart,
Tot wij de lichte wereld loven –
Tot onze ogen gaan geloven
Aan alle heerlijkheid op aard!

 
C. S. Adama van Scheltema (26 februari 1877 - 6 mei 1924)

Zie voor de schrijvers van de 20^e september ook mijn blog van 20 september 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

20-09-2015 om 08:45 geschreven door Romenu  

In Memoriam Jackie Collins

De Britse romanschrijfster Jackie Collins is op 77-jarige leeftijd overleden. Jackie Collins werd geboren in Londen op 4 oktober 1937. Zie ook alle tags voor Jackie Collins op dit blog en ook mijn blog van 4 oktober 2010. Jackie Collins was de jongere zuster van actrice Joan Collins.

Uit: Married Lovers

“She was twenty-one when she’d first landed in L.A., and because of her exceptional looks, she could’ve easily followed the actress or modeling route. But that kind of career was not for her, she was after something more substantial. So what better plan than working toward eventually opening her own fitness studio? And since everyone in L.A. seemed to be obsessed with the way they looked, it was a business she could definitely tap into. She knew plenty about health and how to be in optimum shape — at least Gregg had taught her something. Best of all she was smart enough to realize that she could achieve her goal if she worked hard and didn’t allow herself to get caught up in the whole L.A. scene of recreational drugs, too many late-night clubs and endless parties.
“Hey, beauty,” Dorian, a buff trainer with a Fabio-style mane of flaxen hair and several
flamboyant tattoos, called out as she pulled on a fresh tank top. “That old dude of yours is gettin’ impatient. He’s mutterin’ obscenities under his breath.”
“Oh God!” Cameron exclaimed. “That man is such a dud!”
“Somebody needs to put him down,” Dorian warned. “And I do not mean in a good way.”
“I’d love to,” Cameron quipped, hurrying toward the main workout area. “Only I suspect he’d get off on it.”
“She’s so right,” Dorian agreed, tossing back his precious mane.
Her un-favorite client, Mr. Lord, was indeed waiting. A bizarre figure in red-and-black bicycle shorts, stuffed with what could only be described as a fake penis; a Rat Pack T-shirt circa tour 1965; and a crooked slime-brown toupee perched jauntily on top of his head. He was the author of crap biographies, filled with information gleaned from newspaper files, all out-of-date and totally inaccurate. The celebrities he’d written about regarded him as a pathetic joke who couldn’t write his way out of a corner, but he kept on trying.”

 
Jackie Collins ( 4 oktober 1937 – 19 september 2015)

20-09-2015 om 08:45 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Crauss op dit blog.

KOSENDES SCHWEIGEN

ich schneide mir die fussnägel, reisse sie mir ein wie es einreisst und wehtut, dass immer mehr freunde hier wegwollen. sie ziehen mit dem herbst in die grossen städte.
ich schreibe, doch was ich den freunden hinterherschreibe, macht den herbst nur noch schlimmer. und immernoch liegen mir zwanzig geschichten auf dem magen, die raus wollen. raus müssen, ein konglomerat aus kaffee und skizzen: wir waren, wir hatten, wir wollten. es geht nicht.
ich streite mit der telephongesellschaft über die rechnung und muss mich immer wieder neu einwählen. jeden morgen ein kater aus halsschmerzen und zeitung. wo steht mein name. ich gugel ihn, die meisten der 34tausend einträge jedoch sind schnäppchen-angebote oder handeln von längst aus craussendorf ausgewanderten. ferne, sehr ferne verwandtschaft. der herbst hört gar nicht mehr auf, so scheints.
ich frage mich. ich frage mich und gehe auf eine halbe stunde zu Walter. er brüht mir was auf, sehr heiss, aber so, dass ichs nicht verwenden kann für die lokalnachrichten. er weiss, wie man das macht. es gibt zupfkuchen und zigeunermusik, Bee Bee King und schokolade. eine neue bekanntschaft zu machen, gelingt nicht. die frau mit der unerhört tiefen stimme zwinkert vom nachbartisch her und kost einem burschen, der halb so alt ist wie ich, die locken. und küsst ihn und scattet ein paar zeilen an der musik aus den lautsprechern entlang. sie heisst Evelyn. angeblich.

URANUS II (Kometen)
                 elephant melzow mix

op de golven van de nacht
opgestegen (ik, (jouw sterdwaze adem
ongrijpbaar: in de halfschaduw hemel (at
mosfeer, maanstof, een ver uur
                nog, totdat de zon ons
               weer membraan maakt

Vertaald door Frans Roumen

 
Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse dichter en schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor William Golding op dit blog.

Mr. Pope

Mr. Pope walked in the park-
Trim rows of flowers
Embroider’d the well-ordered dark
Where marched the marshalled hours.

The trees stood silent, two by two
Pagodas lifted up their heads
From neatly weeded laurel-groves
And well-spaced flower-beds.

Then down a quiet gravel path-
For Mr. Pope eschewed the sod-
The gentleman pursued his way
To raise his hat to Mr. God.

“Dear sir,” he said, “I must confess
This is a chastely ordered land,
But one thing mars its loveliness,
The stars are rather out of hand”-

“If they would dance a minuet
Instead of roaming wild and free
Or stand in rows all trim and neat
How exquisite the sky would be!”

Song of the Flowers at the Land’s End

Darkness sits beneath the sea,
The sun is worn, the earth is cold,
Andwe are wild with mystery,
So young we be, and oh! So old.

An echo haunts the busy hours
Of all but recollected song
Sung soft among the ancient flowers
So long agone, so long, so long.

How often have we in our pain
Swayed to the “Why?” but moments give
Faint answer that it must remain
Most sweet and terrible to live.

Darkness hovers on the sea,
The sun is set, the earth lies cold,
And we are wild with mystery,
So young we be, and ho! So old.

 
William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)
 

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Ingrid Jonker op dit blog.

The Face of Love

Your face is the face of all the others
before you and after you and
your eyes calm as a blue
dawn breaking time on time
herdsman of the clouds
sentinel of white iridescent beauty
the landscape of your contesses mouth
that I have explored
keeps the secret of a smile
like small white villages beyond the
mountains
and your heartbeats the measure of
their ecstasy
There is no question of beginning
there is no question of possession
there is no question of death
face of my beloved
the face of love.

My omhelsing het my verdubbel

My omhelsing het my verdubbel
my borste roep na mekaar
die twee kopspelende maats
en my hande omsluit my geheime

in ’n kamer ver weg
agter die gestorte herfs
kyk jou oë verbaad
na die spieël van jou lyf.

L’Art poetique

Om myself weg te bêre soos ’n geheim
in ’n slaap van lammers en van steggies
Om myself te bêre
in die saluut van ’n groot skip
Weg te bêre
in die geweld van ’n eenvoudige herinnering
in jou verdrinkte hande
om myself weg te bêre in my woord.

 
Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Orlando Emanuels op dit blog.

Herinnering

Kon ik dit moment vast
houden
als sierkleur vlechten
in het tapijt
van mijn bestaan
beitelen
als ornament
in mijn geheugen
straks is het voorbij
verdampt
vervlogen
geglipt door de vingers
van de tijd
speurend naar geluk
omhelst ieder voor zichzelf
één voorbij moment
tot een volg
end gebeuren
die herinnering
in felheid overtreft
beleving wordt herinnering
herinnering wordt fragment
fragment vervaagt
niets is veranderd
niets verandert
de cyclus loopt zijn baan

 
Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)
 

De Franse romanschrijver, regisseur, acteur, toneel- en scenarioschrijver Jean-Claude Carrière werd geboren op 19 september 1931 in Colombières-sur-Orb, Hérault. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Comment faire venir la pluie

« On raconte en Perse qu‘un jour, par un temps de sécheresse tenace, très dure, une délégation vint trouver l'illustre Nasreddin Hodia, personnage très populaire dans tout le Moyen-Orient, pour lui demander s’il connaissait un moyen de faire venir la pluie.
Bien sûr,dit-il,j'en connais un.
Vite. Dis-nous ce qu'il faut faire.
Nasreddin demanda qu‘on lui apportàt une bassine pleine d‘eau, ce qui fut fait. non sans grand-peine.
Quand il eut la bassine, il ôta sa robe et, à l‘étonnement de tous, se mit tranquillement à la laver.
Comment ! s'écria-t-on. Nous avons rassemblé toute l‘eau qui nous restait et toi tu t‘en sers pour laver ta robe!
Ne vous inquiétez pas, répondit Nasreddin, je sais très bien ce que je fais.
Il prit tout le temps nécessaire, malgré les insultes et les menaces. Il lave sa robe avec minutie, puis il dit : Il me faut maintenant une seconde bassine d‘eau.
Les membres de la délégation crièrent encore plus fort ou trouver cette seconde bassine
Et pour quoi faire? Avait-il donc perdu l‘esprit?"

 
Jean-Claude Carrière (Colombières-sur-Orb, 19 september 1931)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e september ook mijn vorige blog van vandaag.

19-09-2015 om 14:49 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver, acteur en regisseur Patrick Marber werd geboren op 19 september 1964 in Londen. Zie ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Closer

“A man and a girl approach, walking...
Girl is hit by a bus. She regains consciousness.
PORTMAN: Hello, Stranger.
They're in the ER. He notices her going through his things.
PORTMAN: Sorry. Looking for a cigarette.
DAN: I've given up.
PORTMAN: Thank you.
PORTMAN: Gotta be somewhere?
DAN: Work.
PORTMAN: Mmm.
DAN: Do you fancy my sandwiches?
PORTMAN: Don't eat fish.
DAN: Why not?
PORTMAN: Fish piss in the sea.
DAN: So do children.
PORTMAN: Don't eat children either.
PORTMAN: What's your work?
DAN: I'm sort of a journalist.
PORTMAN: What sort?
DAN: I write obituaries.
She moves over, offering him a seat.
PORTMAN: Are we in for a long wait?
He looks at an elderly lady.
DAN: She was 21 when she came in.”

 
Patrick Marber (Londen, 19 september 1964)
Natalie Portman (Alice) en Jude Law (Dan) in de film “Closer” uit 2004

De Duitse schrijfster Stefanie Zweig werd geboren in Leobschütz, Oberschlesien, op 19 september 1938. Zie ook alle tags voor Stefanie Zweig op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Nirgendwo in Afrika

„Rongai, den 4. Februar 1938
Meine liebe Jettel! Hol Dir erst mal ein Taschentuch, und setz Dich ganz ruhig hin. Du brauchst jetzt gute Nerven. So Gott will, werden wir uns sehr bald wiedersehen. Jedenfalls viel früher, als wir je zu hoffen wagten. Seit meinem letzten Brief aus Mombasa, den ich Dir am Tag meiner Ankunft schrieb, ist so viel passiert, daß ich immer noch ganz wirr im Kopf bin. Ich war nur eine Woche in Nairobi und schon sehr niedergeschlagen, weil mir jeder sagte, daß ich mich hier ohne Englischkenntnisse gar nicht erst nach einer Arbeit in der Stadt umzusehen brauchte. Ich sah aber auch keine Möglichkeit, auf einer Farm unterzukommen, wie das hier fast jeder tut, um erst einmal ein Dach über dem Kopf zu haben. Dann wurde ich vor einer Woche zusammen mit Walter Süßkind (er stammt aus Pommern) zu einer reichen jüdischen Familie eingeladen.
Ich habe mir zunächst gar nicht viel dabei gedacht und nahm einfach an, die würden es hier auch nicht anders als meine Mutter in Sohrau halten, die ja immer irgendwelche armen Schlucker mit an ihrem Tisch sitzen hatte. Inzwischen weiß ich jedoch, was ein Wunder ist. Die Familie Rubens lebt schon seit fünfzig Jahren in Kenia. Der alte Rubens ist Vorsitzender der Jüdischen Gemeinde Nairobi, und die wiederum kümmert sich um die Refugees (das sind wir), wenn sie frisch ins Land kommen.
Bei Rubens’ (fünf erwachsene Söhne) war man ganz außer sich, als herauskam, daß Du und Regina noch in Deutschland seid. Hier sieht man die Dinge ganz anders als ich zu Hause. Du und Vater hattet also ganz recht, als Ihr nicht wolltet, daß ich allein auswandere, und ich schäme mich, daß ich nicht auf Euch gehört habe. Wie ich später erfuhr, hat mich Rubens schrecklich beschimpft, aber
ich konnte ihn ja nicht verstehen. Du kannst Dir gar nicht vorstellen, wie lange es gedauert hat, ehe ich kapierte, daß die Gemeinde für Dich und Regina die hundert Pfund für die Einwanderungsbehörden vorstrecken will. Mich hat man sofort auf eine Farm verfrachtet, damit wir alle drei erst mal eine Unterkunft haben und ich wenigstens etwas verdienen kann.“

 
Stefanie Zweig (19 september 1932 - 25 april 2014)

 

De Duitse schrijver en vertaler Curt Meyer-Clason werd geboren op 19 september 1910 in Ludwigsburg. Zie ook alle tags voorCurt Meyer-Clason op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Furchtloser Agent der Wahrheit. Günter Wallraff über C. Meyer-Clason: "Portugiesische Tagebücher"

„Curt Meyer-Clason, ein Exportartikel deutscher Kulturpolitik: tatsächlich dürfte es ihn überhaupt nicht geben.
Sieben Jahre leitet er das "Instituto Alemao" in Lissabon, eines der 115 bundesdeutschen Goethe-Institute. Er hat deutsche Interessen zu vertreten: beim Nato-Partner, in einem faschistischen Land. Aber Curt Meyer-Clason funktioniert nicht.
Als er 1969 sein Amt antritt, erhält er guten Rat vom Vorgänger: "Keine Kolloquien bitte, keine Diskussionen, keine Auseinandersetzungen ... Bleiben Sie still in Ihrem Winkel, fallen Sie nicht auf" -- und er tut das Gegenteil. Unter Meyer-Clason wird das Deutsche Institut zu einem der geistigen Zentren des portugiesischen Widerstands gegen den Faschismus. Die deutsche Kolonie allerdings kann nicht auf ihn rechnen, zum großen Ärger der Botschaft. Abgehangenes Kulturerbe für schmarotzende Altnazis, Erbauung für die geschäftigen Salazaristen aus der Heimat wird nicht mehr geliefert.
Meyer-Clason verachtet Diplomaten: "Ihr Leben heißt Akkuratesse, Noblesse, Adresse, Pointilesse ... Ihr Beruf heißt, ist Auftritt, Vorstellung, Darstellung, Schaustellung -- Verstellung." Er ist ein Literat und ein Demokrat, ein Mensch. Sein Anspruch: "Literatur und Kunst verherrlichen aber nicht das Bestehende, sie stellen es um des Künftigen willen in Frage. Das offizielle Portugal lebt ängstlich rückwärts. Will ich also die fortschrittlichen Kräfte beider Länder in einem Dialog zusammenbringen -- und ohne dies gibt es keine schöpferische Kulturarbeit -- muß ich eigene. womöglich gefährliche Wege gehen."

Curt Meyer-Clason (19 september 1910 – 13 januari 2012)

De Finse schrijver Mika Toimi Waltari werd geboren in Helsinki op 19 september 1908. Zie ook alle tags voor Mika Waltari op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: The Etruscan (Vertaald door Lily Leino)

“When we were alone I stared at Arsinoe as at a stranger. Seeking the proper words with which to begin I impulsively spoke the wrong ones. "Aren't you ashamed to step half naked into the presence of a strange man?"
"But you want me to dress simply," she protested. "Hundreds of times you have said that you cannot satisfy my small wants and that within these few days I have plunged you into debt for years to come with my excessive demands. Could I have dressed more simply than this?"
As I opened my mouth to reply, she laid a restraining hand on my arm, bit her lip and said beseechingly, "No, Turms, don't speak before you have considered your words well, for I can stand no more."
"You can stand no more!" I cried in amazement.
"Precisely. Even the patience of a woman in love has its limits. During these days in Himera I have all too clearly realized that I cannot please you, try as I may. Ah, Turms, how could this have happened to us!"
She flung herself onto the bed, buried her face in her arms and began to weep. Each sob wrenched my heart so that at length I began to wonder whether I was not, after all, the cause of all her misdeeds. Then, remembering Dorieus' averted gaze and Mikon's guilty face, I forgot Dionysius. The blood rushed to my head and I raised my hand to strike her. But the hand remained aloft, for I suddenly noticed the tempting helplessness of her beautiful body as it quivered under the sheer fabric. The natural result was that, with her arms around my neck, I again experienced one of those moments when all else faded and I seemed to be resting on a cloud with Arsinoe.
Soon she roused herself and touched my damp forehead with cool fingers. "Why are you always so cruel to me, Turms, when I love you so madly?"
Nor did her face belie her words. She spoke in all sincerity. "How can you say that?" I reproached her. "Aren't you ashamed to look at me with those clear eyes when I have just learned that you have been deceiving me with my two best friends."
"That is not so," she protested, but her glance evaded mine.
"If you really loved me--" I began and could go no farther, for anger and humiliation throttled the words."

 
Mika Waltari (19 september 1908 - 26 augustus 1979)

De Engelse dichter en schrijver Hartley Coleridge werd geboren in Clevedon, Somerset, op 19 september 1796. Zie ook alle tags voor Hartley Coleridge op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Long Time A Child

LONG time a child, and still a child, when years
Had painted manhood on my cheek, was I, -
For yet I lived like one not born to die;
A thriftless prodigal of smiles and tears,
No hope I needed, and I knew no fears.
But sleep, though sweet, is only sleep, and waking,
I waked to sleep no more, at once o'ertaking
The vanguard of my age, with all arrears
Of duty on my back. Nor child, nor man,
Nor youth, nor sage, I find my head is gray,
For I have lost the race I never ran:
A rathe December blights my lagging May;
And still I am a child, though I be old,
Time is by debtor for by years untold.

 
Hartley Coleridge (19 september 1796 - 6 januari 1849)
Gravure uit 1850

19-09-2015 om 14:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.

niemand weet wie ik zal zijn wie ik was
niemand weet wie ik zal zijn wie ik was
u overschat mij
ik ben radeloos ik was een ander

geef mij touwen bind mij vast
dood mij niet
ik ben onschuldig ik ben de vijand

 
Armando, Damals, 2010

Een tijdperk

Strenge stemmen verlaten de aarde,
bezingen de razernij der dingen
en het geween van bloeiende bloemen:
de oogst van een roekeloos tijdperk.

Was het een offer op verlaten altaren?
Het bleek een halsstarrig ademen.

 
Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Ton Anbeek op dit blog.

Uit: Vestdijks beeld van de tweede wereldoorlog: ‘Pastorale 1943’ en ‘Bevrijdingsfeest’

“Niet alleen de beschrijvingen zijn ironisch. Even sterk is de ironie aanwezig in de plot van Pastorale. Want de aanslag op Poerstamper is het gevolg van een misverstand: Poerstamper is helemaal de verrader niet en dus wordt hij ten onrechte op zo omslachtige wijze om zeep geholpen. Er zijn andere ironieën: Cohen haast zich terug naar zijn onderduikadres, hij doet alle mogelijke moeite om op tijd bij de pont te komen - en dat terwijl de lezer weet dat hij op weg is naar zijn ondergang. Als een van de obstakels hem werkelijk de weg versperd had, zou hij te laat gekomen zijn voor zijn arrestatie. En ten slotte is er het wrange lot van Schults die meent gevangen genomen te zijn vanwege zijn verzetsdaden - pas later blijkt hij het slachtoffer geweest te zijn van een afgewezen vrouw.
Door-en-door ironisch, noemde ik het boek, tot op de voorlaatste bladzij. Want daar gebeurt iets opmerkelijks. Eerst heeft Schults een gesprek met zijn broer, de gelauwerde S.S.-er. Die broer zegt: ‘“Dat je tegen ons bent, kan me niets schelen. Maar het zou me spijten, wanneer je aan die poppenkast van de illegaliteit meedeed. Ik heb in Rusland genoeg van de partizanen gezien om daar geen consideratie mee te hebben; en die dóén tenminste nog wat, hier is het alleen maar poppenkast”’ (p. 277).
De illegaliteit als poppenkast; het lijkt een volmaakte typering van wat de lezer te zien heeft gekregen in de voorafgaande bladzijden: de knullige executie van de verkeerde, onbelangrijke persoon. Krijgt de S.S.-er daarmee het laatste woord over het verzet? Nee, in de meest letterlijke betekenis niet. In de laatste alinea blijkt dat Schults dóórgaat, ondanks het feit dat hij aan den lijve heeft ondervonden hoezeer het verzet een poppenkast kan wezen. Schults denkt: ‘Alles voor het vaderland, - zo was het nu eenmaal, men kon het niet korter en begrijpelijker zeggen: alles voor het vaderland; en omdat hij een halve Duitser was, was het zijn vaderland eerst recht, en mocht hij geen haarbreed afwijken van de weg, die iedere Hollander zou moeten gaan.’ Ondanks alle relativering kiest iemand hier voor het (onvolmaakte) verzet; juist omdat hij de tekortkomingen van de illegaliteit zo goed kent, is deze keuze opmerkelijk."

 
Ton Anbeek (18 september 1944)
Scene uit de film “Pastorale 1943” uit 1978

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman werd geboren op Marken op 18 september 1958. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Michaël Zeeman op dit blog.

Beeldenstorm

Zij staan geschonden en verminkt
en uit hun schedel drinkt een vogel
regenwater. Zij zijn verwaarloosd
tot een tuinbeeld en slechts
voor wie dat kiest een monument.
 
Er zit iets radeloos in een natuurbeschrijving
en elke uitgeschreven wandeling krijgt voortaan
de armzaligheid van bermtoerisme mee. Niet
in de wind, niet in de heuvels, wat kunnen mij
die dieren, die rivieren schelen.
 
En dan die puzzelaars van bijgelovig toeval
die sprokkelend van woordbeeld gaan tot
ander woordbeeld, verrast hun dagen slijten
in het lexicon. Een leger regels of
de droom van moord, de koestering
van diepe zin, men rijmt zich warm.
 
Zoals een duif wordt doodgereden
in het stadsverkeer, binnen een dag
van vogel vlek wordt, een schaduw
onherleidbaar in het natte asfalt.

 
Michaël Zeeman (18 september 1958 - 27 juli 2009)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Sarek werd geboren op 18 september 1957 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephan Sarek op dit blog.

Uit: Der Turm

„Ich will protestieren, doch kommt in diesem Moment die Bedienung heran. Schmidthuber bestellt einen Palatschinken.
“Wir haben nur rohen oder gekochten Schinken”, bedauert die junge Frau. Schmidthuber verdreht die Augen. “Pfannkuchen! Dann bringen Sie mir halt einen Pfannkuchen, wenn Ihnen das mehr sagt.” Die Bedienung geht, und vieldeutig sieht er mich an. “Verstehen Sie jetzt, was ich meine?”
Ich nicke. “Übrigens ist es nicht das Restaurant, das sich dreht.”
“Sondern?”
“Der Turm dreht sich. Das Restaurant steht still. Ein kardanisch-konisches Schneckengewinde. Trabantensteuerung nennt man das. Ich bin übrigens Geotektoniker.”
Schmidthuber verzieht anerkennend das Gesicht. “Wahnsinn. Der Turm dreht sich, das Restaurant steht still. Wetten, die Ossis wissen das noch nicht einmal.”
“Glaub ich gerne.”
“Bei denen würde sich der Turm wahrscheinlich langsam in die Erde bohren.”
“Wahrscheinlich.”
“Die wissen ja noch nicht einmal, was Palatschinken ist.” Schmidthuber nickt sich selbst zu, stutzt aber plötzlich. “Moment mal”, sagt er dann nachdenklich, “wenn sich der Turm dreht, das Restaurant aber stehen bleibt … wieso sieht man dann immer etwas anderes da unten?”
Die herannahende Bedienung unterbricht seine intelligente Kausalkette. Auf einem Teller rutscht ein glasierter Pfannkuchen hin und her. Schmidthuber schlägt empört die Hände vors rote Gesicht. “Das darf doch nicht wahr sein. Das ist ein Berliner, kein Pfannkuchen. Mann, wo kommen Sie denn her?”

 
Stephan Sarek (Berlijn, 18 september 1957)

De Vlaamse dichter, toneelschrijver en essayist Omer Karel De Laey werd geboren in Hooglede op 18 september 1876. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Omer Karel De Laey op dit blog.

Tribunus plebis

Ik kom Tribunus Plebis soms,
des avonds rond de negen,
gezeten voor zijn stenen kroes,
ter club-vergaring tegen.

Ofschoon wij nooit of zelden, in
malkaars gedachten delen,
belet ons zulks niet, nu en dan,
te saam piket te spelen.

Het bier verstompt 't verstand en zo -
na onze kaartenzaken -
gebeurt het, dat we op 't bijster spoor
der politiek geraken.

'k Verwijt hem - want ik draag alom
'n vracht illusies mede -
dat hij, ad usum populi,
meer pathos zoekt dan rede.

Hij kijkt me sterling aan en laat
van zijn tribunuslippen,
met snaakse lach en spotgebaar,
dit aforisme glippen:

Wie zoude willen met azijn
op jacht gaan naar de vliegen,
als men ze zo gemaklijk kan
met suikergoed bedriegen!

 
Omer Karel De Laey (18 september 1876 - 16 december 1909)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e september ook mijn blog van 18 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

18-09-2015 om 18:44 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, journalist en docent Michael Deak (pseudoniem van Simon Kapteijn) werd geboren op 18 september 1920 in Alkmaar. Volgde seminarie te Warmond. Brak de priesteropleiding af en werd in 1942 administratief medewerker van het Bedrijfschap voor Vee en Vlees. Publiceerde in 1941 in Criterium en c. 1941 in Roeping, vanaf 1942 in Groot Nederland. De oude redactie van dit in 1903 opgerichte tijdschrift werd in 1943 door SS-Verwalter Reinier van Houten vervangen door een SS-redactie. Deak bleef tot en met 1944 medewerker aan dit collaborerende tijdschrift. Naast 'normale gedichten' leverde hij ook uitgesproken 'nationaal-socialistische gedichten' aan. Gedichten die hij met W.J. van der Molen onder het pseudoniem Aernout van Leiden had geschreven. Zes daarvan werden in het mei/juninummer 1944 van Groot Nederland¹ gepubliceerd. In 1985 verklaarde hij daarover dat deze zes verzen dienden om vijf sonnetten met een verborgen verzetsboodschap een door de Amsterdamsche Keurkamer uitgeschreven poëziewedstrijd te laten winnen. Na de oorlog zouden hij en Van der Molen deze boodschap dan onthullen. In 1945 werkte hij mee aan het clandestiene tijdschift Parade der profeten. Hij werd in 1948 tot de katholieke 'jeugdige dichtersbent' gerekend, met o.a. Frans Babylon, Jan Leyten, Michel van der Plas, Hans Berghuis, Jan Engels .Naar eigen zeggen was in 1950 de inspiratie op en schreef hij geen nieuw werk meer.

Donkere metten

Twee bruine vogels nestelen op het hart
van Zwarte Lientje met de blanke tanden:
dat zijn de wilde vogels van de schande,
dat zijn de stille vogels van de smart.

’k Weet een verscholen fjord tussen het zwart
van haar klein oerwoud. — Wie er eenmaal landde
keert er steeds weer, en vangt met warme handen
de bruine vogels op haar brandend hart. —

Wij hebben voor elkaar geen vreemde namen
en geen verhalen voor elkaar bedacht, —
wij zijn alleen maar teder en tezamen.

Eet van het brood dat ik je heb gebracht
en zing je liederen van Suriname
en laat mijn bloemen in je haar vannacht.

 
Michael Deak (Alkmaar, 18 september 1920)
In 1950

18-09-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, biograaf en letterkundige Gerrit Borgers werd op 18 september 1917 te Brummen geboren in een kleine-ambtenarengezin. Zijn vader was commies bij de belastingen en dat bracht veel overplaatsingen en evenzoveel verhuizingen mee. Zo woonde het gezin achtereenvolgens te Geldermalsen, Brummen, IJsselmonde, Amsterdam, Maassluis, Rijswijk en Bussum. Gerrit heeft een viertal lagere scholen bezocht voor hij, met financiële steun, zijn opleiding hbs-b kon aanvangen aan het Theosofisch Lyceum Drafna te Naarden. In 1939 begon hij aan zijn studie Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam. Kort na het cum laude behalen van zijn kandidaats-diploma op 12 maart 1943 moest Gerrit als niet-tekenaar van de loyaliteitsverklaring zijn studie staken. Pas in 1949 studeerde hij af. Na de bevrijding bleef hij les geven aan het Goois Lyceum en zette hij zijn studie te Amsterdam voort. In 1946 werd hij redacteur van het tijdschrift Podium. Met een onderbreking van twee jaar - 1956-1957 heeft Borgers tot 1963 het blad geleid. Van 1952 tot 1954 mee aan het weekblad Vrij Nederland, met beschouwingen over Van Ostaijen, over poëzie van jongeren, over Lucebert, Andreus, over Windroos-deeltjes, over gedichten van Buddingh', Kousbroek en over Louis-Paul Boon. In 1954 werd hij conservator van het Letterkundig Museum en Documentatiecentrum. Aan het einde van zijn Museum-periode, die bijna een kwart eeuw zou beslaan en in de loop waarvan hij bevorderd werd tot hoofdconservator (1969), bereidde hij mede de nieuwe vestiging voor in het complex van de Koninklijke Bibliotheek. Daarnaast was hij werkzaam op talloze terreinen van cultuur en letteren. In 1956 verscheen, door hem ingeleid, de verzamelbundel “Losse planken” van het tienjarig Podium. In 1961 verscheen het door hem verzorgde deel II (in twee banden) van Nijhoffs Verzameld werk, en wel het kritisch, verhalend en nagelaten proza. In 1962 verzorgde hij het Boekenweekgeschenk voor de jeugd "De Muze viert feest". Twee jaar later gaf hij, samen met Karel Jonckheere en Chris Leeflang, het Boekenweekgeschenk "Speels abc der Nederlanden uit". In 1971 was het dan promoveerde hij bij prof. H.A. Gomperts te Leiden cum laude op zijn tweedelig proefschrift "Paul van Ostaijen", met de ondertitel "Een documentatie". In de serie Achter Het Boek publiceerde hij in 1973 twee fragmenten van een autobiografische roman en in 1975 verscheen de rijk geïllustreerde Kroniek van Paul van Ostaijen. Vanaf 1979 bekleedde hij de leerstoel Moderne Nederlandse Letterkunde en Tekstinterpretatie aan de Universiteit van Amsterdam. In 1981 kwamen de Verzamelde gedichten van Paul van Ostaijen in één deel uit. In 1983 verleende hij medewerking aan het Verzameld werk van A. Roland Holst. Kort daarvoor was ook Gerrits intensieve bemoeienis begonnen met de door Hans Visser en Anne Wadman geplande Vestdijk-biografie, als lid van de Begeleidingscommissie, en iets later met de in 1984 gestarte serie Rondom Vestdijk, waarbij hij adviseur was.

Uit:Nogmaals: de Vestdijk-biografie

“Eenzelfde opvatting over de éénduidigheid van een literaire tekst blijkt ook uit de slotregel van deze alinea: ‘Trouwens, nog niemand kent en begrijpt op het ogenblik het oeuvre van Vestdijk, en er zullen zeker nog decennia verstrijken voor men diens werk volledig heeft doorvorst.’ Nog sterker, ben ik geneigd te zeggen: ‘volledig doorvorst’ zal het wel nooit worden, want het kennen en begrijpen van een werk is geen statische aangelegenheid. Kennis en begrip veranderen steeds per lezer, milieu, periode enz. (met de Bijbel zijn ze al eeuwen bezig). Bovendien is een levensbeschrijving iets anders dan een studie of essay over iemands oeuvre. Voor een biograaf gaat het er niet om het werk en de persoon achter het werk te verklaren, maar de relatie tussen het geleefde leven en de daarin geschreven werken te verhelderen, kortom een schrijversleven, zoals het eens geweest is, te beschrijven, zoals S. Dresden in De structuur van de biografie (1956) betoogt.
Verder komen in deze paragraaf twee beweringen voor zonder enige argumentatie, zodat een discussie hierover niet mogelijk is: uit de publikaties van Wadman zou ‘zonneklaar’ blijken dat hij weinig of niets van Vestdijk begrijpt en het is voor mevrouw Vestdijk de vraag ‘of Visser wel ooit op de gedachte gekomen is dat een biograaf inzicht moet hebben in het werk van zijn auteur’.
In paragraaf III merkt mevrouw Vestdijk terecht op, dat een biograaf zoveel mogelijk documentatiemateriaal moet verzamelen. Er zijn echter zéér veel gegevens beschikbaar en herhaaldelijk is gebleken, dat een levensbeschrijving, gebaseerd op vele gegevens, wel aangevuld, maar zelden ingrijpend gewijzigd wordt door later bekend geworden materiaal.
Als bewijs dat het selecteren en interpreteren van het materiaal boven Wadmans en Vissers krachten gaat verwijst mevrouw Vestdijk in paragraaf IV naar het niet beschikbare proefhoofdstuk. Zij licht hier de episode over Vestdijks reis met de Kota Inten uit, waarin gebruik gemaakt wordt van een door Vestdijk senior geschreven Epos, en schrijft: ‘De biografen nemen al te gemakkelijk aan dat de woorden van vader Vestdijk de mening van Vestdijk junior vertolken.’ Ja, zonder het proefhoofdstuk kunt u weer niet controleren of deze uitspraak juist is, evenmin trouwens als mijn bewering dat de biografen alleen aannemen dat het Epos gebaseerd is op de mededelingen per brief van Simon, hetgeen zeer plausibel is - waar zou pa Vestdijk anders de stof voor zijn Epos vandaan hebben gehaald? Deze veronderstelling wordt nog ondersteund door de overeenkomsten van bepaalde passages uit het Epos met motieven die Vestdijk in een aantal gedichten uit die tijd verwerkt heeft."

Gerrit Borgers (18 september 1917 – 15 januari 1987)

18-09-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter H.H. (Herman Hendrik) ter Balkt werd geboren in Usselo op 17 september 1938. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor H. H. Ter Balkt op dit blog.

Hondsdraf

Dat draaft maar, hondsdraf
Dat draaft maar

Pijlsnel, in 't blauw, eeuw
in en andere uit

Eer de staak de hop droeg
was hondsdraf de hop

genas wie zwak was,
troostte de hutten

Oud-heilbrenger, beroemde;
hé, Blauwe Loper!

Stadswapen
voor de onbekende stad

Plant hondsdraf, inwoners
Hondsdraf onder je ramen

Ruil jullie tamme anjer
in voor de balling

Elegie van de varkens

Er is zoiets droefs in de wijze ogen van varkens
dat zij wel profeten lijken voor de slachttijd.
(ik heb het niet erg op profeten en jij? Nee
meer houd ik van het klimop dat omhoog klimt)
Hun slagtand uitgerukt als zij op de lopende band
het moederlijf uittrekken, exodus heet Egypte,
de rode zee door van hun verlossing, stro tegemoet
en de messenrijke afgodsbeelden van de mens.
Soms staat er één, een oude beer onder de oude
boom van de kennis, oud uitstervend appelras,
doodstil en kijkt naar de wind op de horizon,
door inzicht blinder dan van nature bijna.

Bijna zie je, in de bruidsachtige herfstsluiers
in de lispelende wind, in de kruidigheid, de gedachte-
wolk op zijn topzware kop: gestreept rende ik, ever
eenmaal, en wat ben ik nu! O jammer van de getemde
varkens, zij zijn de dichters onder de dieren,
melancholiek en van weinig nut totdat aan de muur
afgebrand, hun speklaag openklapt als een elegie.

Aardappelen

Platvloerser en toch blijmoediger plant
leeft er bijna niet in dit sombere land.
De aardappel is zo Hollands: hij danst dom
de aardappelmand in en veel later de mond.
Het bruin van oude veelgebruikte balzakken
en van wel zeer versleten bruiden paart hij
aan varkensachtige rondheid, Grootmogoldom
en de gezichtsuitdrukking van rollende munt.
Op de balzaal van gods akker wiegelt hij blij
en zijn spaarbank heeft hij onder de grond.

 
H.H. ter Balkt (17 september 1938 – 9 maart 2015)
In 1973

De Nederlandse dichter, essayist en classicus Piet Gerbrandy werd geboren in Den Haag op 17 september 1958. Zie ook alle tags voor Piet Gerbrandy op dit blog.

Stapt hij straks aan hand gedwee

Stapt hij straks aan hand gedwee
kleinkroost zijn pier af in banding?

Wat knispert daar onder je voeten?

Aarzelt hij dadelijk vreemd bij het los
in hengsels hangend hek
op inklinkend pad van rivierklei?

Wat opent het wuivende bos?

Beklimt hij stroomopwaarts bodem
verliezende stuwwal?

Aan mijn hand in zijn groeiende mantel
stamelt hij traag mij een weg vraagt
wat ritselt zo geel aan de wandel.

Het is een herfstblad vader pas gewaaid.

Val

Wij houden
wij houden graag vallende
vrienden gezelschap hun falend
hun jasjes ontglippend
gereedschap onderscheppen wij met een glimlach.

Wij bouwen aan een toekomst zonder doden.
Wij wrikken aan de pijlers van pest.
Onze hartstocht geldt een leven zonder jou.

Derhalve onze goedendags geslepen
onze roestige carosserieën ontdeukt
en stroman gezet op gevoelige portefeuilles
want voor je
want voor je het weet.

Hoe helpen wij onklaar wie voeten licht.

 
Piet Gerbrandy (Den Haag, 17 september 1958)

De Amerikaanse dichter William Carlos Williams werd geboren in Rutherford (New Jersey) op 17 september 1883. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor William Carlos Williams op dit blog.

This Is Just To Say

I have eaten
the plums
that were in
the icebox

and which
you were probably
saving
for breakfast

Forgive me
they were delicious
so sweet
and so cold.

The Red Wheelbarrow

so much depends
upon

a red wheel
barrow

glazed with rain
water

beside the white
chickens.

Complete Destruction

It was an icy day.
We buried the cat,
then took her box
and set fire to it
in the back yard.
Those fleas that escaped
earth and fire
died by the cold.

 
William Carlos Williams (17 september 1883 - 4 maart 1963)

De Amerikaanse schrijver Ken Kesey werd geboren in La Junta (Colorado) op 17 september 1935. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Ken Kesey op dit blog.

Uit: One Flew Over the Cuckoo's Nest

“He stands there waiting, and when nobody makes a move to say anything to him he commences to laugh. Nobody can tell exactly why he laughs; there's nothing funny going on. But it's not the way that Public Relation laughs, it's free and loud and it comes out of his wide grinning mouth and spreads in rings bigger and bigger till it's lapping against the walls all over the ward. Not like that fat Public Relation laugh. This sounds real. I realize all of a sudden it's the first laugh I've heard in years.
He stands looking at us, rocking back in his boots, and he laughs and laughs. He laces his fingers over his belly without taking his thumbs out of his pockets. I see how big and beat up his hands are. Everybody on the ward, patients, staff, and all, is stunned dumb by him and his laughing. There's no move to stop him, no move to say anything. He laughs till he's finished for a time, and he walks on into the day room. Even when he isn't laughing, that laughing sound hovers around him, the way the sound hovers around a big bell just quit ringing -it's in his eyes, in the way he smiles and swaggers, in the way he talks.
'My name is McMurphy, buddies, R. P. McMurphy, and I'm a gambling fool.' He winks and sings a little piece of a song: ' ?... and whenever I meet with a deck a cards I lays ... my money ... down,'' and laughs again.”

 
Ken Kesey (17 september 1935 – 10 november 2001)
Scene uit de film uit 1975 met o.a. Jack Nicholson als Randle P. McMurphy

De Nederlandse toneel- en kroniekschrijver en essayist Abel Herzberg werd geboren in Amsterdam op 17 september 1893. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Abel Herzberg op dit blog.

Van drie zangen …

Van drie zangen de eerste
En van de eerste een fragment.
Vraag niet waar het geheel is,
Aanvang en end.

Want alles is fragment.

Al door het zeggen van het woord
Deelt men, scheidt men en schendt
Het alomvattende, dat men niet kent,
Dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed,
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
Dat mij beheerst en mij te luisteren gebiedt.
Maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.

Een troost blijft:

Er is in ieder woord een woord,
Dat tot het onuitspreekbare behoort;
Er is in ieder deel een deel
Van het ondeelbare geheel,
Gelijk in elke kus, hoe kort,
Het hele leven meegegeven wordt.

 
Abel Herzberg (17 september 1893 - Amsterdam, 19 mei 1989)
Hier rechts tijdens een televisie-interview in 1963
 

De Indiase dichter, schrijver, schilder en regisseur Dilip Purushottam Chitre werd geboren op 17 september 1938 in Baroda. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Dilip Chitre op dit blog.

The House Of My Childhood

The house of my childhood stood empty
On a grey hill
All its furniture gone
Except my grandmother's grindstone
And the brass figurines of her gods

After the death of all birds
Bird-cries still fill the mind
After the city's erasure
A blur still peoples the air
In the colourless crack that comes before morning
In a place where nobody can sing
Words distribute their silence
Among intricately clustered glyphs

My grandmother's voice shivers on a bare branch
I toddle around the empty house
Spring and summer are both gone
Leaving an elderly infant
To explore the rooms of age.

 
Dilip Chitre (17 september 1938 – 10 december 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e september ook mijn blog van 17 september 2011 deel 2.

17-09-2015 om 17:51 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver en dichter Breyten Breytenbach werd geboren op 16 september 1936 in Bonnievale. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Breyten Breytenbach op dit blog.

het manifest van de meelevendheid der dichters

wij zijn de dichters / wij gunnen elkaar de vrijheid van denken
en verbeelding / wij kijken naar elkaars
woordworstelingen als kleuters die Noachs archeologie
met boetseerklei vormgeven / en wij
zijn allemaal blij met de vruchten van andermans
handen / wij zijn de dichters / wij hebben grote
medeklinkende harten die belangeloos
opgaan in de liefde / wij zijn niet jaloers
of afgunstig / we voelen ons nooit afgescheept /
wij oordelen niet en veroordelen niet / wij
proberen elkaar niet te verdoezelen met de ikkesotische
concepten van het Empaier / noch
zullen wij een ander ooit vergiftigen met wierook
of hem met stroferoof het canongedonder insturen /
wij zijn de dichters / geringschattend
is als woord te tongbeduvelend om ooit
piekfijn en fris in een gedicht onderuit gehaald te worden
wij nemen niemand bij de neus en zijn niet zelfvoldaan /
wij bakkeleien immers niet om de kruimels
van de tafel van de baas / kijk, wij begluren nooit een ander
en apen nooit na / wij zijn de dichters / wij koeren
als vredesduiven wederzijdse bewondering /
bovendien: wij weten dat al onze lettergrepen torentjes zijn
van as en zandkasteeltjes op het land / en brandende
kaarsjes van ons op de tocht van de geschiedenis / daarom
zijn onze monden welluidend van meelevendheid /
want wij zijn de dichters / armzalige broeders en zusters /
dus waarom zouden wij ooit in elkaars gat
of oog willen koekeloerehoeren of de ander in de oven stoppen?

there is no time

there is no time
time is man's skin
it cracks and crackles and shrinks
in life's passing-by
in the fire of being
telling the hours
then letting them be
in the ever reverberating
moment of silence
 
in the smoking dance
of the evening star and the midnight sun
in the curl of the leaf
in the dove's swiftly
graceful and fluttered
gesture of dying
 
there is no time
time is the shooting
comet of recall
strewing heaven with the sparks
of stories no one will ever hear again
 
time's my love for you
the lizard movements
in your body that come and go
to fill the hollows
with the fire of telling
those many faces of departure
 
there is no time
just the pulse of the heart
as pain under eye-shells
 
just the emptied tell-skin
of this poem
splotched and measured
by cancer words of forgetting
like lizard shit

 
Breyten Breytenbach (Bonnievale, 16 september 1936)

De Nederlandse dichter Alfred Schaffer werd geboren in Leidschendam op 16 september 1973. Zie ook alle tags voor Alfred Schaffer op dit blog.

Aankomst en vertrek

De wekker is gesteld, als eilandjes liggen de kledingstukken
verspreid over de vloer. Het recht van de sterkste: op de rand

van een hotelbed, ver na middernacht. Een regenachtige nacht,
voorbij het punt waar stoppen en terug nog tot de mogelijkheden

hoorde. Gestommel op de gang, een enkele kreet. Uit vreugde
of afkeer, als blijk van opluchting, wie zal het zeggen. Tussen

de stilte boven een karige maaltijd en de ronding van een blote
schouder. Wie was hier eigenlijk aan het woord? Blijven ademen

is de enige oplossing, op weg naar het komende jaar, een volgend
seizoen. Totdat de dood ons scheiden zou. En kijk we lachten al.

Haar geur wordt alles

Achter ons raast een nachttrein
dor het weiland - wij kwamen van ver,
op verhaal, staan met lange jassen
in de gang, herhalen enkele gebaren.

Wij weten weer hoe deze vrouw ons
soms niet meer kon zien wanneer zij
door de grote kamer ijsbeerde, vlammen
van zich afsloeg, onverstaanbaar werd.

Iemand zal later, precies op dit moment
wellicht, met niet onvaste stem, zeggen
dat ook wij onze tijd hebben gehad.
Zoals afgesproken.

 
Alfred Schaffer (Leidschendam, 16 september 1973)

De Nederlandse schrijver Frans Kusters werd geboren in Nijmegen op 16 september 1949. Zie ook alle tags voor Frans Kusters op dit blog en ook mijn blog van 16 september 2010.

Uit: Het schaamtesyndicaat

“Zonder dat hij het ons aanvankelijk durfde te bekennen had Freek van Weegen vier uurtjes maatschappijleer per week aan de Van Schevichavenstraat in de wacht weten te slepen, na bemoeienissen van een oom of zwager van Sigrit, nota bene, maar dat hoorden Teeuwisse en ik pas later, toen Lucas Bertels ons gezelschap voor het patriarchaat van het Land van Maas en Waal had verruild en wij tweeën onze variant van het dolce far niente in praktijk probeerden te brengen. Vergeleken met de hoeveelheden die daaraan te pas kwamen was hij, Teeuwisse, nog een bescheiden drinker en ik, ach, ik verkeerde van meet af aan in de veronderstelling dat ik de tijd van mijn leven meemaakte en dat geen mens mij die na afloop ooit zou kunnen afnemen. Dachten de andere drie zoiets eveneens? Ik vermoedde het, maar ernaar vragen deed ik liever niet, want alles was beter in die dagen dan voor dom of - erger nog - naïef versleten te worden. (Toen ik in een vlaag van enthousiasme eens voorstelde ons verbond een naam te geven, was mij dat op ruim anderhalve minuut gezamenlijk zwijgen komen te staan en aan het eind van de avond had Van Weegen ‘voor alle zekerheid’ geïnformeerd of ik misschien ook invoering van viltkartonnen petjes propageerde, de hufter met zijn kromme pijpje.) Rechten studeerden wij, Bertels had zich om cosmetische redenen bovendien voor de filosofie laten inschrijven, maar dat bestaan fungeerde enkel als dekmantel, zoals atoomspionnen voor de nederigste overheidsdiensten kiezen. Onze geheime opdracht betrof de tijdgeest, de ontleding ervan, om precies te zijn, en daaraan hadden wij met ons vieren de handen meer dan vol. De ontleding van de tijdgeest. Toegegeven, de term had iets potsierlijks, maar dat konden wij ook niet helpen en het viel moeilijk vol te houden dat er maar met de duimen gedraaid moest worden, totdat er iemand met een betere op de proppen was gekomen. Want het ging niet goed met Nederland. Hoe vaster het in de greep van het totalitaire welzijn was geraakt, des te onbarmhartiger deed het schrikbewind van de leeghoofdigheid, het boerenbedrog en de wansmaak zich gelden, het was langzamerhand om wanhopig te worden.”

 
 Frans Kusters (16 september 1949 - 20 november 2012)
 

De Amerikaanse schrijver Michael Nava werd geboren op 16 september 1954 in Stockton, Calefornië. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Nava op dit blog.

Uit:The Little Death

“Good morning, Henry, Novack drawled, looking up from the sports page. He had a pale, pudgy face and a wispy little moustache above a mouth set in a perpetual smirk. Novack treated me with the same lazy contempt with which he treated all civilians, not holding the fact that I was a lawyer against me. This made us friends of a sort.
Good morning, deputy, I replied.
We had ourselves a little bit of excitement here last night, he said, folding his paper. Los Altos brought in a drunk thats what they thought he was, anyway and it took three of us to subdue him.
What was he on?
Well we took a couple of sherms off of him when we finally got him stripped and housed, so it was probably PCP.
Why didnt I see an arrest report for him?
We couldnt book him until he came down enough to talk. Heres his papers.
I took the papers and asked, Wheres he at now?
In the drunk tank with the queens. Hes a fag.
Thats no crime, I reminded him.
Good thing, too, or wed have to charge admission around here.
I read the report. The suspects name was Hugh Paris. He stood five-foot ten, had blond hair and blue eyes. He refused to give an address or answer questions about his employment or his family. He had no criminal record. I studied his booking photo. His hair was in his face and his eyes went off in two different directions, but there was no denying he was an exceptionally handsome man.
How do you know hes gay? I asked.
They picked him up outside of that fag bar in Cupertino, Novack said.”

 
Michael Nava (Stockton, 16 september 1954)

De Amerikaanse schrijver Justin Haythe werd geboren op 16 september 1973 in Londen. Zie ook mijn blog van 16 september 2008 en ook mijn blog van 16 september 2010

Uit:The Honeymoon

“Whenever Claudia looked after me, she fried eggs with small cubes of smoked ham for my dinner. She sat next to me on her father's sofa, smoking cigarettes and arranging her rings and earrings into piles on the table. She taught me my first French words. She did not seem to mind that my mother and I were living in her father's apartment, or that I was sleeping in her bed. Later, as I lay in that bed, I would listen to her move around the apartment. She played the piano and, when she tired of that, she talked on the phone, laughing loudly. When she hung up, I felt a terrible silence as if she had gone out and I was left all alone. Perhaps she felt the same, for after a moment, she would make another call and when she had run out of phone calls she walked around, her footsteps indecipherable from the rattle of the windows, or the lives going on in neighbouring apartments.
At the end of August, it began to rain. Maureen sat each day at her desk in the small study near the kitchen. I spent most of the week sitting at the living-room window looking out. The building opposite echoed ours: red brick with a white balustrade, a black-speared fence guarding the edge of the pavement. I thought I could see figures in the windows, but it was usually just the reflections of the sky cramping in darkness overhead.
On the fourth successive day of rain, the skies calmed for about an hour. For a brief period the street became brighter, but very soon the clouds were shifting, threatening again. In the building opposite, lights came on in the windows and, with each, a square of reflected sky disappeared. I had the sensation I was not alone. I turned to find Claudia standing in the doorway. Her hair was damp. She looked at me, at first, as if she did not know me and then she smiled. 'Bonjour,' I said.“

 
Justin Haythe (Londen, 16 september 1973)

De Amerikaanse schrijver James Alan McPherson werd geboren op 16 september 1943 in Savannah, Georgia. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor James Alan McPherson op dit blog.

Uit: A Region Not Home: Reflections from Exile

“There was in those days a very subtle, but real, social distinction based on gradations of color, and I can remember the additional strain under which darker-skinned poor people lived. But there was also a great deal of optimism, shared by all levels of the black community. Besides a certain reverence for the benign intentions of the federal government, there was a belief in the idea of progress, nourished, I think now, by the determination of older people not to pass on to the next generation too many stories about racial conflict, their own frustrations and failures. They censored a great deal. It was as if they had made basic and binding agreements with themselves, or with their ancestors, that for the consideration represented by their silence on certain points they expected to receive, from either Providence or a munificent federal government, some future service or remuneration, the form of which would be left to the beneficiaries of their silence. Lawyers would call this a contract with a condition precedent. And maybe because they did tell us less than they knew, many of us were less informed than we might have been. On the other hand, because of this same silence many of us remained free enough of the influence of negative stories to take chances, be ridiculous, perhaps even try to form our own positive stories out of whatever our own experiences provided. Though ours was a limited world, it was one rich in possibilities for the future.
If I had to account for my life from segregated Savannah to this place and point in time, I would probably have to say that the contract would be no bad metaphor. I am reminded of Sir Henry Maine's observation that the progress of society is from status to contract. Although he was writing about the development of English common law, the reverse of his generalization is most applicable to my situation: I am the beneficiary of a number of contracts, most of them between the federal government and the institutions of society, intended to provide people like me with a certain status.”

 
James Alan McPherson (Savannah, 16 september 1943)

De Frans-Zwitserse kunstenaar, dichter en schrijver Hans (Jean) Arp werd geboren op 16 september 1886 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Arp op dit blog.

Die Herzen sind Sterne (Fragment)

Ich spreche kleine, einfältige Sätze
leise für mich hin,
immerfort für mich hin.
Ich spreche kleine, alltägliche, geringe Sätze.
Ich spreche wie die geringen Glocken,
die sich wiederholen und wiederholen.

Sophie ist ein Himmel.
Sophie ist ein Stern.
Sophie ist eine Blume.

Alle Blumen blühen,
blühen für dich.
Alle Herzen glühen,
glühen für dich.

Nun bist du fortgegangen.
Was soll ich hier gehen und stehen.
Ich habe nur ein Verlangen.
Ich will dich wiedersehen.

 
Hans Arp (16 september 1886 - 7 juni 1966)
Rond 1906/1907 

 


Zie voor nog meer schrijvers van de 16e september ook mijn blog van 16 september 2011 deel 2.

16-09-2015 om 18:38 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Lucebert werd in Amsterdam geboren op 15 september 1924 onder de naam Lubertus Swaanswijk. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Lucebert op dit blog.

gedicht

I
van vaste duisternissen ik laat mij een lied zingen
van hoe de mensen webben spinnen en sterven
van savonds versierde hyenaas en cocons in de ochtend
van zwaar slapen aanblazen en van de vraatzucht

II
hoe in de heldere natuur eender werken de dingen en wezens
bruisend zich rekken de takken en huilende vallen de stenen
een denkende mier of een denkende ster en een slang
zacht vertrekt uit zijn zwangere staart als de beken
uit hun drabbig foedraal zoals de leliën ook en
van verdriet of van vrede blauw zijn de bloemende bergen

III
altijd en overal anders zijn de mensen want anders
dragen zij de aarde: vaak door de slaafse spreekbuis
hinkend zij dragen de aarde of vallend van de statietrap
zij torsen de aarde maar nooit en te nimmer zij nemen
de aarde aan als een wind in ’t gezicht in het web

IV
door donkerte nader zij komen met allen en alles
en daar gelijk is het oor aan de mond het hoofd aan het hart
aan alles aan allen gelijk het licht zij vloeien het toe

 
Lucebert, Het geschenk, 1986

V
maar daaraan terstond zij maken bodemloze fotoos van de almacht
als was de nacht hun moeder niet de avond niet hun vader
zij steken de zon in de mond verorberen de wolken
zij beduimlen de bliksem met hun smeulende tongen
en bootsen de maan na met hun pluimstrijkende ogen
of gaan wonen in hoge wisselstromen onttronend de diepte

VI
spook en talisman zij trouwen en bouwen hun huizen daarom
maar buiten zij breken graag de glazen derwisch van het water
en gehaast zij plukken de magnetische springveren
die van het vuur en de maandragende paarden der zee
blazen zij op en het steen het steen zij besmetten het met
rokende rivieren of sluizen en aldus ook hun mummies
zij sluimren of mijmren niet maar zij stomen zij bonzen

VII
oh de moede man die de sleutels der dubbelzinnigheid smolt
of wegwierp dat hij staat voor de zo vaak vertoonde kasten en laden
die zo gehoond gelijk zij geloofd zijn dat hij er staat en vraagt
naar een deur om daar door te gaan

VIII
zie dan voor zijn vetgemeste spiegel wil hij vliegen en zweven
hoor dan door zijn mulle microfonen wil hij van vrede lachen en zingen
deze die eens de sleutels der dubbelzinnigheid smeedde
hem opent geen vrede

 
Lucebert (15 september 1924 - 10 mei 1994)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Jacob Slauerhoff werd geboren in Leeuwarden op 15 september 1898. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jan Slauerhoff op dit blog.

Novalis

Hij wist met kalme angst hoe alles moest
Leven. Voortleven, zalig of verdoemd.
Niets wordt vernietigd, spoorloos verwoest:
Een geur, een toon die in de stilte zoemt,

Iets blijft, hoe ook verijld, versteend, verbloemd,
Leven moet alles tot in eeuwigheid.
Geen sluimering, geen min, geen dood verzoent
De kruistocht redeloos door ruimte en tijd.

De doden rusten niet, gezweept tot feesten
Waarin zij ijdel trachten te bezwijmen
Tot redding uit de onduldbare geheimen.

En ieder zwervling is omzwermd door geesten;
Nooit worden wij eenzaam en nooit met rust
gelaten aan een beek, een graf, een kust.

De poolvulkaan

Barre verlatenheid
Duldde ik eeuwen reeds,
In gelatenheid
Trots en uitgebrand.

Wolken sneeuwen steeds,
Zwaar en eindeloos;
Wit en eindeloos
Ligt het poolland rond.

‘t Laaiend Noorderlicht
In staalharde nacht
Houdt in mij de hoop
Dat een langre schicht
Mij inééns losscheurt uit mijn krater

En in vlammenvloed
Al het eeuwig ijs
Smelt tot groen, schuimbekkend water,
Waar ik rood en donker uit verrijs.

Nagoya kasteel

Als een schip in de eeuwigheid verankerd
Ligt ver van de oevers het kasteel in 't meer,
Der wereld afgewend, hier onveranderd
Het rijk van bos en water en weleer.

Nu wil de eeuwige zwerver overvaren,
Zijn rust bewaren midden in het meer,
Welks oppervlak de schichtige winden vlieden,
Waarop geen kelken drijven, uit welks diepten
De muren rijzen, steil en afgesloten
Zonder een poort; gezonken zijn de boten.

 
Jan Slauerhoff (15 september 1898 – 5 oktober 1936) 
Slauerhoff in kimono ,1926

De Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie werd geboren op 15 september 1977 in Enugu. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Chimamanda Ngozi Adichie op dit blog.

Uit: Americanah

“Finally, Aisha finished with her customer and asked what colour Ifemelu wanted for her hair attachments.
“Colour four.”
“Not good colour,” Aisha said promptly.
“That’s what I use.”
“It look dirty. You don’t want colour one?”
“Colour one is too black, it looks fake,” Ifemelu said, loosening her headwrap. “Sometimes I use colour two, but colour four is closest to my natural colour.”
Aisha shrugged, a haughty shrug, as though it was not her problem if her customer did not have good taste. She reached into a cupboard, brought out two packets of attachments, checked to make sure theywere both the same colour.
She touched Ifemelu’s hair. “Why you don’t have relaxer?”
“I like my hair the way God made it.”
“But how you comb it? Hard to comb,” Aisha said.
Ifemelu had brought her own comb. She gently combed her hair, dense, soft and tightly coiled, until it framed her head like a halo. “It’s not hard to comb if you moisturize it properly,” she said, slipping into the coaxing tone of the proselytizer that she used whenever she was trying to convince other black women about the merits of wearing their hair natural. Aisha snorted; she clearly could not understand why anybody would choose to suffer through combing natural hair, instead of simply relaxing it. She sectioned out Ifemelu’s hair, plucked a little attachment from the pile on the table and began deftly to twist.”.

 
Chimamanda Ngozi Adichi (Enugu, 15 september 1977)

De Britse schrijfster Agatha Christie werd geboren in Torquay (Devon) op 15 september 1890. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Agatha Christie op dit blog.

Uit:Murder in the Making

“Beasts!" said Clarice Vane to old Miss Marple. "Absolute beasts some people are!"
Miss Marple looked at her curiously.
Clarice Vane had recently come to live with her Uncle, Dr. Haydock. She was a tall dark girl, handsome, warm hearted and impulsive. Her big brown eyes were alight now with indignation.
She said: "All these cats – saying things – hinting things!"
Miss Marple asked: "About Harry Laxton?"
"Yes, about his old affair with the tobacconist’s daughter."
"Oh that!" Miss Marple was indulgent. "A great many young men have affairs of that kind, I imagine."
"Of course they do. And it’s all over. So why harp on and bring it up years after? It’s like ghouls feasting on dead bodies."
"I daresay, my dear, it does seem like that to you. You are young, of course, and intolerant, but you see we have very little to talk about down here and so, I’m afraid, we do tend to dwell on the past. But I’m curious to know why it upsets you so much?"
Clarice Vane bit her lip and flushed. She said in a curious muffled voice: "They look so happy. The Laxtons, I mean. They’re young, and in love, and it’s all lovely for them – I hate to think of it being spoilt – by whispers and hints and innuendoes and general beastliness!"

 
Agatha Christie (15 september 1890 – 12 januari 1976)
Mr. Stringer (Stringer Davis) en Mrs. Marple (Margaret Rutherford) in een Agatha Christie film, begin jaren 1960

De Jamaicaanse dichter en schrijver Festus Claudius "Claude "McKay werd geboren op 15 september 1890 in Sunny Ville, Clarendon, Jamaica. Xie ook alle tags voor Claude McKay op dit blog.

Romance

To clasp you now and feel your head close-pressed,
Scented and warm against my beating breast;

To whisper soft and quivering your name,
And drink the passion burning in your frame;

To lie at full length, taut, with cheek to cheek,
And tease your mouth with kisses till you speak

Love words, mad words, dream words, sweet senseless words,
Melodious like notes of mating birds;

To hear you ask if I shall love always,
And myself answer: Till the end of days;

To feel your easeful sigh of happiness
When on your trembling lips I murmur: Yes;

It is so sweet. We know it is not true.
What matters it? The night must shed her dew.

We know it is not true, but it is sweet—
The poem with this music is complete.

 
Claude McKay (15 september 1890 - 22 mei 1948)

De Turkse schrijver Orhan Kemal (eig. Mehmet Raşit Öğütçü) werd geboren op 15 september 1914 in Ceyhan. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Orhan Kemal op dit blog.

Uit: The Idle Years (Vertaald door Cengiz Lugal)

“We accompanied him along some streets, around a few corners, entered a crowded neighbourhood with lots of tiled roofs and bay windows and then into his family’s small wooden house. He led us into their sitting- room. The house was shady and cool inside. A white, fleeting image of a woman flickered to and fro, first at one end of the room, then at the other.
The cover of the divan and the curtains in the room had been delicately embroidered in greens and pinks and purples. There were no pictures on any of the walls, just thickly framed large, ornate texts in Arabic.
‘My mother won’t allow photographs in this room,’ explained Nejip, ‘because she prays here.’
The floorboards were yellow from years of polishing. I could see the side of a hill out of the window, occupied by a graveyard.
We respectfully kissed Nejip’s ageing mother’s wrinkled hands. She spoke a little Turkish. She asked us polite questions, as best she could, and we tried to provide answers.
It was getting dark. Nejip’s sister, who also worked in the tobacco warehouse, entered the room wearing blue earrings and with her curly hair uncovered. ‘Welcome,’ she said and went and lit the pink lamp on the sideboard before leaving us again.
Before long we were joined by Nejip’s dark-moustachioed father, his plaster-splattered uncle and his elder brother, who turned out to be a carpenter. They all had thick and calloused hands and chatted to us in their broken Turkish.“

 
Orhan Kemal (15 september 1914 – 2 juni 1970)
1935

De Duitse schrijver, redacteur en essayist Karl Philipp Moritz werd geboren in Hamelin op 15 september 1756. Zie ook alle tags voor Karl Philipp Moritz op dit blog.

Uit: Anton Reiser

„Ein Verwalter, namens H., und eine Haushälterin mit ihrer Tochter machten gleichsam den mittlern Stand des Hauses aus, und dann folgte das niedrige Gesinde. – Diese Leute schlossen sich wirklich fest aneinander, und alles hatte eine unbegrenzte Ehrfurcht gegen den Herrn von Fleischbein, der wirklich einen unsträflichen Lebenswandel führte, obgleich die Einwohner des Orts sich mit den ärgerlichsten Geschichten von ihm trugen.
Er stand jede Nacht dreimal zu bestimmten Stunden auf, um zu beten, und bei Tage brachte er seine meiste Zeit damit zu, daß er die Schriften der Mad. Guion, deren eine große Anzahl von Bänden ist, aus dem Französischen übersetzte, die er denn auf seine Kosten drucken ließ und sie umsonst unter seine Anhänger austeilte.
Die Lehren, welche in diesen Schriften enthalten sind, betreffen größtenteils jenes schon erwähnte völlige Ausgehen aus sich selbst und Eingehen in ein seliges Nichts, jene gänzliche Ertötung aller sogenannten ›Eigenheit‹ oder ›Eigenliebe‹ und eine völlig uninteressierte Liebe zu Gott, worin sich auch kein Fünkchen Selbstliebe mehr mischen darf, wenn sie rein sein soll, woraus denn am Ende eine vollkommne, selige ›Ruhe‹ entsteht, die das höchste Ziel aller dieser Bestrebungen ist.
Weil nun die Mad. Guion sich fast ihr ganzes Leben hindurch mit nichts als mit Bücherschreiben beschäftigt hat, so sind ihrer Schriften eine so erstaunliche Menge, daß selbst Martin Luther schwerlich mehr geschrieben haben kann. Unter andern macht allein eine mystische Erklärung der ganzen Bibel wohl an zwanzig Bände aus.“

 
Karl Philipp Moritz (15 september 1756 - 26 juni 1793)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e september ook mijn blog van 15 september 2013 deel 2.

15-09-2015 om 18:46 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Hans Faverey werd op 14 september 1933 geboren in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Faverey op dit blog.

Zonder begeerte, zonder hoop

Zonder begeerte, zonder hoop
op beloning, ook niet uit angst voor straf,
de roekeloze, de meedogenloze schoonheid

te fixeren waarin leegte zich meedeelt,
zich uitspreekt in het bestaande.

Laat de god die zich in mij verborgen houdt
mij willen aanhoren, mij laten uitspreken,
voor hij mij met stomheid slaat en mij
doodt waar ik bij sta, waar jij bij staat.

Bij herhaling blijkt het zelfs…

Bij herhaling blijkt het zelfs goed
om te zijn in de werkelijkheid;

maar voor een gedicht is het meestal

niks. Bronmos markeert wel de plaats
waar zich de bron bevindt, maar tevens
talloze andere plaatsen waar van
een bron allang geen sprake meer is,

laat staan van mos. Zo gaat het ook
met bronnymfen en vinders van bronnen,
met makers van verzen en met slagen
van wieken langs de hemeltergende
knechtende hemel.

Waar stil toen

Waar stil toen
de abrikozenboom stond,
sta ik nu stil.

Tussen de gladiolen
weet ik de plek waar
zij toen stond: zij
wierp mij de abrikoos
toe - toen. Nu,

terwijl herinnering met zich
doet wat zij wil, beginnen
wij opnieuw met bijten,
haast tegelijk, tussen

de maïsplanten: zij in haar
abrikoos, ik in mijn abrikoos;

terwijl de kleine vossen nog door
de wijngaard sluipen, en de zee,
fluisterend: bij mij is zij niet;
nee, hier vind je het niet;
in mij is zij niet.

 
Hans Faverey (14 september 1933 – 8 juli 1990)
Portret door Hedwig van der Heiden

De Duitse dichter en schrijver Theodor Storm werd geboren in Husum op 14 september 1817. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Storm op dit blog.

Uit: Wenn die Äpfel reif sind

„Es war mitten in der Nacht. Hinter den Linden, die längs dem Plankenzaun des Gartens standen, kam eben der Mond herauf und leuchtete durch die Spitzen der Obstbäume und drüben auf die Hinterwand des Hauses, bis hinunter auf den schmalen Steinhof, der durch ein Staket von dem Garten getrennt war; die weißen Vorhänge hinter dem niedrigen Fensterchen waren ganz von seinem Licht beschienen. Mitunter war's, als griffe eine kleine Hand hindurch und zöge sie heimlich auseinander; einmal sogar lehnte die Gestalt eines Mädchens an die Fensterbank. Sie hatte ein weißes Tüchlein unters Kinn geknotet und hielt eine kleine Damenuhr gegen das Mondlicht, auf der sie das Rücken des Weisers aufmerksam zu betrachten schien. Draußen vom Kirchturm schlug es eben drei Viertel.
Unten zwischen den Büschen des Gartens auf den Steigen und Rasenplätzen war es dunkel und still; nur der Marder, der in den Zwetschen saß, schmatzte bei seiner Mahlzeit und kratzte mit den Klauen in die Baumrinde. Plötzlich hob er die Schnauze. Es rutschte etwas draußen an der Planke; ein dicker Kopf guckte herüber. Der Marder sprang mit einem Satz zu Boden und verschwand zwischen den Häusern; von drüben aber kletterte ein untersetzter Junge langsam in den Garten hinab.
Dem Zwetschenbaum gegenüber, unweit der Planke, stand ein nicht gar hoher Augustapfelbaum; die Äpfel waren grade reif, die Zweige brechend voll. Der Junge mußte ihn schon kennen; denn er grinste und nickte ihm zu, während er auf den Fußspitzen an allen Seiten um ihn herumging; dann, nachdem er einige Augenblicke still gestanden und gelauscht hatte, band er sich einen großen Sack vom Leibe und fing bedächtig an zu klettern. Bald knickte es droben zwischen den Zweigen und die Äpfel fielen in den Sack, einer um den andern in kurzen regelrechten Pausen.
Dazwischen drein geschah es, daß ein Apfel nebenbei zur Erde fiel und ein paar Schritte weiter ins Gebüsch rollte, wo ganz versteckt eine Bank vor einem steinernen Gartentischchen stand. An diesem Tische aber – und das hatte der Junge nicht bedacht – saß ein junger Mann mit aufgestütztem Arm und gänzlich regungslos. Als der Apfel seine Füße berührte, sprang er erschrocken auf; einen Augenblick später trat er vorsichtig auf den Steig hinaus. Da sah er droben, wohin der Mond schien, einen Zweig mit roten Äpfeln unmerklich erst und bald immer heftiger hin und her schaukeln; eine Hand fuhr in den Mondschein hinauf und verschwand gleich darauf wieder samt einem Apfel in den tiefen Schatten der Blätter.“

 
Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888)
Rond 1865

De Surinaamse schrijver Leo Henri Ferrier werd geboren in Paramaribo op 14 september 1940. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Ferrier op dit blog.

Uit:Hoogtij overzee ( Notities van een vriend)

“Na school werk ik iedere dag aan het nieuwe boek. 's Middags slaap ik nooit. Hier aan de rivier, een paar kilometers van de monding, merk je door die heerlijke wind niets van die afmattende middaghitte. In de stad blijft die soms nog tot vijven hangen. Ik zoek naar een nieuwe werkgewoonte. Door mijn werk op school, kan ik 's nachts niet meer werken, zoals ik dat vroeger het liefste deed. Ik ga extra vroeg naar bed om 's morgens om halfvier op te staan. Voor ik dan naar school moet, kan ik nog wat werken. Een poosje ging het heel goed zo met dat nieuwe boek. In november was ik, na twee maanden, zelf heel erg enthousiast. In het ene waar ik mee bezig dacht te zijn, ontdekte ik een tweede boek. Het was allemaal begonnen met een niet chronologische samenstelling van al mijn notities vanaf september 1971. In die maand kwam ik werkelijk voorgoed terug. De hele decembermaand, in de vakantie nachtenlang, werkte ik nerveus aan het van elkaar scheiden van een twee-eiige Siamese tweeling. Of dit medisch juist is gezegd, weet ik niet. De illustratie kan, denk ik wel duidelijk zijn. Ik vraag mezelf af, of ik er wel goed aan doe met beide boeken. De eerste week van het nieuwe jaar overvalt me met nare depressies en allerlei schuldgevoelens. Allemaal door de onzekerheid van mijn nieuwe werk. Ik probeer aan een uitspraak van Gide te denken, dat in de pop van mijn notitie-samenstelling Blawoj, de larve Brsk (Prabja Brsk) zich gevormd heeft. In beide heb ik het over mezelf. Het leven op Leonsberg. Mensen, de rivier en buschauffeurs. Het dagelijks oversteken naar school met de veerbarkas. Een vol jaar lang volg ik iedere dag de werkzaamheden van het enorme verkavelingsproject ‘riverview’ hier aan de rivier. Vanaf mijn balkon en uit de ramen van mijn werkkamer, kan ik het grootste deel daarvan overzien. De arbeiders ken ik allemaal.”

 
Leo Ferrier (14 september 1940 - 30 juli 2006)
 

De Surinaamse dichter, schrijver, journalist en muziekpedagoog Corly Verlooghen werd geboren op 14 september 1932 in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Corly Verlooghen op dit blog.

Spelen

Speel mij niet uit
aan de hyena van de afgunst
verwissel mij dan liever
met de glyptodont
van het gezag.

De kleur in je ogen
 
In een gedicht zegt men
zonder aanzien des persoons
de kleur van het water
in je ogen
voelt men van de liefde
slechts het wiegelen
van de kleur in je ogen
 
ik deins voor geen inspiratie
terug vierentwintig uur
al keert heel de wereld
zich tegen mij
al vind ik in jouw gebaar
slechts het ritme
van jouw primitieve lust
 
dit is slechts het begin
straks ben ik in omloop
tussen brussel en parijs
tusen havana en paramaribo
alleen maar om het wiegelen
van de kleur in je ogen.

 
Corly Verlooghen (Paramaribo, 14 september 1932)

De Noord-Ierse schrijver Bernard MacLaverty werd geboren in Belfast op 14 september 1942. Zie ook alle tags voor Bernard MacLaverty op dit blog.

Uit: Cal

“The tiny clicking of the bullets as his father’s fingers groped for them on the elderdown made Calt hink his teeth were covered in sand. He asked.
‘Should we fill the bath?‘
“ Fill it but don't put in the blanket. “It's a bugger to get dried.’
Cal half fllled the bath and took an old mushroom-coloured blanket from the hot press and folded it over the side like a towel. When he came back into the bedroom Shamie was putting the gun beneeth his plllow and climbing into bed. Cal said.
‘Everything O.K.?'
‘Are the doors all locked?’ Cal nodded. ‘Goodnlght then.‘
‘Goodnight.’
“lsn't it a terrible thing.‘ said Shamle. ‘that those bastards have us whispering in our own house.’
Cal thought about sleeping with his shoes on but instead set them together beside the bed. Left on the left. Right on the right. He checked by touch that his stick was beneath the bed. Then in the dark he undressed to his jeans.
Normally he slept in his underpants. He lit up and lay back. it was strange how much the room glowed red each time he took a draw. It was so quiet that he heard the faint bias of burning tobacco.
He thought of the woman in the library. He wanted to put his arm about her- here and now - to lie with her and do nothing but absorb the silence. As he had followed her he had seen the slim shapelinees of her legs. how they had broadened at the call when she had squatted by her box of groceries.“

 
Bernard MacLaverty (Belfast, 14 september 1942)

De Tsjechische schrijver Ivan Klíma werd op 14 september 1931 geboren in Praag. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Ivan Klima op dit blog.

Uit: Lovers for a Day (Vertaald door Gerald Turner)

“Heading for the tram in her white pleated skirt and green blouse she has to pass the old dump with BEWARE FALLING MASONRY and two hideous angels over the door. She hesitates briefly and then walks in past the one-armed watchman. I oughtn't to really, I'll end up bumping into that old so-and-so of hers I'm not supposed to know about, though these days she doesn't make too much of an effort to conceal it. Poor Mum with that bald fat old slob. She knocks on the door and then opens it. From within emerges the confused din of typewriters with the pale blue glow of the strip-lighting and the stench of cigarettes and cheap coffee. But she stays outside.
What did you want, Katerina?'
`Nothing in particular.'
Sallow cheeks, pouches under her eyes, lipstick meticulously applied — everything about her is meticulous, in fact. Her hair recently dyed black. She's still trying to be attractive.
`I'm going out for the day, Mum.'
`Who with?'
`On my own, Mum!'
`Fibber!'
`No, really on my own. Don't worry.'
She looks round and steps away from the door slightly. `You're telling me fibs again. Why do you have to as well?'
`I'm not fibbing. We've broken up.'

 
Ivan Klíma (Praag, 14 september 1931)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e september ook mijn vorige blog van vandaag.

14-09-2015 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Estische dichter, schrijver en vertaler Tõnu Õnnepalu werd geboren op 13 september 1962 in Tallin. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Tõnu Õnnepalu op dit blog.

Uit: Border State (Vertaald door Madli Puhvel)

“WHAT WAS IT YOU SAID AGAIN? "YOU HAVE A STRANGE LOOK IN your eyes-like a bystander observing the world. You're not French, are you?"
Yes, I think that those were your first words, Angelo, as you emerged from that vacuously bright sunshine, like an image appearing on white photographic paper when it's immersed in developing solution. I have waited in the hellish glow of a darkroom and watched over a shoulder as a special pair of hands performed witchcraft above the murky liquid. The point at which the picture first emerged, that brink of development, fascinated me even more than the shoulder and the hands ... That, by the way, was so long ago, in another century, in a forgotten country. But they must have been familiar with Daguerre's discovery. I remember the developing tank quite clearly. I'll tell you about that century and country eventually, and about the hands that lost their seductiveness with time. Everything in sequence! There is so much to tell you. That is, to write you, because I promised to write you. I promised to put everything down gradually, from beginning to end, if I can find a beginning and an end.
You are a stranger I may never again meet. You have come from the other side of the world and know nothing of what I am about to tell you. I could lie, could fabricate whatever my heart desired!
It was at random you talked to me in that town. No, not quite at random: you chose me because you were sent to question me, and now you have no choice. I never tried telling anyone all this before because people always think they know everything. They prejudge. You won't prejudge, Angelo.
I don't know whether you even exist. Pardon my poor French, by the way. I only dare to write you because I know you too are not French. You're nobody special, no one in particular. That's the only reason I dare turn to you. You in turn must think it is I who appeared from nowhere, from the bottom of the ocean, or the other side of the moon, from Bosnia-Herzegovina, or from an apartment filled with the suffocating stench of an indoor privy, in a small town beside a river in Eastern Europe, from behind a stack of firewood."

 
Tõnu Õnnepalu (Tallin, 13 september 1962)

De Poolse schrijver Janusz Glowacki werd geboren op 13 september 1938 in Poznań. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Janusz Glowacki op dit blog.

Uit: Good night, Jerzy (Vertaald door David Frick)

“Michael!  That’s enough now, enough.”  Raul attempted to throw the cat onto the stone floor, but it dug into his pants with its claws.  “That’s enough, nigger.”
The cat finally gave up and jumped softly to the floor.
“Look, Roger, blood …  I’m going to have claw tracks again,” Raul complained.
“But why, why?” said Roger, shrugging his shoulders.  “My dear boy, go wipe it with hydrogen peroxide, and bring us another bottle.”  He smiled at Raul and saw him off with an affectionate gaze.  Raul came from San Jose, he was much younger than Roger, and he moved like a domesticated—but, nonetheless, predatory—animal.  “Probably because the world lost the ability long ago to distinguish talent from lack of talent, and lies from the truth.  Or perhaps for some other reason.  Perhaps because America had never seen someone like Jerzy before.  That’s why he screwed us.  And now, as we hear, Janusz, you intend to shaft him posthumously.”
“Hold on,” I said.  “Wait a minute, wait a minute …”
“Don’t get all offended.  Do you remember, Raul, that he smelled funny.”
“Sort of like patchouli,” noted Raul.
“No, no, no.  It wasn’t patchouli.  Has it ever occurred to you, Janusz, that the soul has a scent?  It might smell of goat, or it might smell of roses.  It is written that when God created man he breathed His spirit into him through his mouth, but perhaps at that same time the Devil crawled up and breathed his spirit into his ass?  I have only one request.  Show some respect for our intelligence and don’t try to tell us you want to write the truth about him.”
“That’s just it,” Raul interjected.  “Remember:  the further from the truth, the closer to Jerzy.”

 
Janusz Glowacki (Poznań, 13 september 1938)

De Poolse dichter Julian Tuwim werd geboren in Łódź op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Julian Tuwim op dit blog.

Birds Gossip

The duck was visited by the goose,
They gossiped ‘bout the hen’s caboose.

The hen and the turkey got together,
Gossiped ‘bout the duck’s wet feathers.

The fowl met with the duck last week,
And gossiped ‘bout the turkey’s beak.

The duck quacked to the duck,
‘bout what the goose had clucked.

To which the goose said, of the duck,
She’s a drunkard and a schmuck.

And about the turkey, the fowl declared,
She’s a no-good spinster—I swear.

Now in the yard there is a rumble,
Colourful feathers all in a jumble.

I Will Outlast

I will outlast... Years passed and years shall pass still,
In a thousand conquerings and a thousand capitulations,
I'll yearn—as hour after hour will spill,
In a dance of sorrows, hope, tears and expectations.

I will outlast... Though the day will come, when amongst the dust bowl
Something last will die under the heaviness of agony:
The Holy Flame shall cease in the tormented soul,
And your house will no longer be the House of God to me.

And then with a great quiet I will console my life,
And that quiet shall be your forgiveness.
And your terrible guilt and your sin I will absolve,
Praying for your soul with a immense silence.

 
Julian Tuwim (13 september 1894 – 27 december 1953)
Portret van Julian Tuwim I door César Morión

De Nederlandse dichter, predikant en hoogleraarr Nicolaas Beets werd geboren op 13 september 1814 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Nicolaas Beets op dit blog.

Uit:Camera Obscura

“Maar laten wij elkander niets wijsmaken! Hierin staan steeman en buitenman gelijk, dat dit ogenblik het moeielijkste is van de gehele dag. Want het bed is warm, de kamer koud, en de mens lui; daarenboven kan het water in het lampet bevroren zijn, en de neiging om `zich nog eens om te keren' is ons geslacht aangeboren. Maar heeft men eenmaal gezegenvierd, dan heeft men buiten tenminste de zelfvoldoening de zon werkelijk te zien; terwijl gij, heren en dames in de stad! alweder het reusachtig `Manufacuren' bij uw overbuurman lezen moogt, of het beknopter, maar niet minder tergend `Schrijf- en Kantoorbehoeften'; op zijn hoogst, indien uw overbuurman een logementhouder is, hebt gij het voorrecht uw nuchtere blikken te slaan tot het vergulde beeld van het lieve hemellicht zelf, met stralen van een duim dik en schele ogen. Benijdbaar, zo gij op een gracht woont, en niets ziet dan het zwarte ijs, met hopen as en vuilnis, daar tot uw verkwikking op geworpen in het ogenblik dat gij uw legerstede verliet; benijdbaar, zo gij in een achterkamer huist, en over een smalle tuin tegen de donkere gestalten van hoge pakhuizen met gesloten blinden op moogt zien!
Maar kom nu eens voor het venster, dat op het Oosten ziet, en zie, over het weiland heen, grijs van vederachtig rijp, de koperkleurige kimme met die bloedrode schijf, half nog bedekt en half opgerezen, die als wij Kerstmis gehad hebben een rode wedergloed op de sneeuw zal werpen, duizendmaal mooier dan de beste bengaalse vlam over de zangerige helden van het vijfde bedrijf ener opera, of over de heuvelen van doek in een ballet; of kijk, door het andere raam, naar het Westen uit, en zie de groene sparren met een dun en tintelend weefsel behangen, en de statige menigte van eerwaardige dorre beuken (een kaal hoofd is eerwaardig) daar achter, met de toppen in de nevel, die als zachte droppels langs de stammen leekt; die krijgen ook na Kerstmis hun schitterend sneeuwkleed aan, willen wij hopen. - Dat is alles mooi, zegt gij, mijn waard lezer! maar men kan toch de gehele dag niet naar de zon en naar de bomen kijken; wat voert de buitenman uit? waarmede vermaakt hij zich?”

 
Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)
Cover 

De Britse schrijver Roald Dahl werd geboren op 13 september 1916 in Llandalf, Zuid-Wales. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Roald Dahl op dit blog.

Uit: Going Solo

"There were sixteen of us altogether learning to fly in this Initial Training School in Nairobi, and I liked every one of my companions. They were all young men like me who had come out from England to work for some large commercial concern, and who had now volunteered for flying duties. It is a fact, and I verified it carefully later, that out of those sixteen, no fewer than thirteen were killed in the air within the next two years. In retrospect, one gasps at the waste of life.
At the aerodrome we had three instructors and three planes. The instructors were civil airline pilots borrowed by the RAF from a small domestic company called Wilson Airways. The planes were Tiger Moths. The Tiger Moth is a thing of great beauty. Everybody who has ever flown a Tiger Moth has fallen in love with it. You could throw one about all over the sky and nothing ever broke. You could spin her vertically downwards for thousands of feet and then all she needed was a touch on the rudder–bar, a bit of throttle and the stick pushed forward and out she came in a couple of flips. A Tiger Moth had no vices. She never dropped a wing if you lost flying speed coming in to land, and she would suffer innumerable heavy landings from incompetent beginners without turning a hair.
There was only one runway on the little Nairobi aerodrome and this gave everyone plenty of practice at crosswind landings and take–offs. And on most mornings, before flying began, we all had to run out on the airfield and chase the zebra away.”

 
Roald Dahl (13 september 1916 – 23 november 1990)
Cover

De Engelse dichter en toneelschrijver James Shirley werd geboren in Londen op 13 september 1596. Zie ook alle tags voor James Shirley op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010

Death The Leveller

The glories of our blood and state
Are shadows, not substantial things;
There is no armour against Fate;
Death lays his icy hand on kings:
Sceptre and Crown
Must tumble down,
And in the dust be equal made
With the poor crookèd scythe and spade.

Some men with swords may reap the field,
And plant fresh laurels where they kill:
But their strong nerves at last must yield;
They tame but one another still:
Early or late
They stoop to fate,
And must give up their murmuring breath
When they, pale captives, creep to death.

The garlands wither on your brow,
Then boast no more your mighty deeds!
Upon Death's purple altar now
See where the victor-victim bleeds.
Your heads must come
To the cold tomb:
Only the actions of the just
Smell sweet and blossom in their dust.

 
James Shirley (13 september 1596 – 29 oktober 1666)
Borstbeeld

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e september ook mijn vorige blog van vandaag.

13-09-2015 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Duitstalige, Roemeense, schrijver en pastor Eginald Schlattner werd geboren in Arad op 13 september 1933. Zie ook alle tags voor Eginald Schlattner op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010.

Uit: Rote Handschuhe

"Woher wissen Sie das? Sie stehen ja mit dem Rücken zur Tür."
"Ich hab's gehört mit meine Ohren. Du aber, was hast ausgefressen?"
"Nichts, gar nichts!"
"Tja", sagt er, "das glaubt jeder von sich selber, daß er ist unschuldig wie ein Mädchen, bevor sie in den Beichtstuhl kriecht. Auch ein Spion wie ich tut so glauben."
Spion! Bis zur Stunde ein Fabelwesen in Romanen und Filmen, dem unsereiner nie Gefahr lief, leibhaftig zu begegnen. Nun steht er vor mir, zwar unansehnlich und bar jeder Glorie oder Dämonie, aber wirklich und wahr.
Ich beteuere: "Nichts habe ich mir zuschulden kommen lassen! Rein gar nichts. Wenngleich ich ein Siebenbürger Sachse bin, bin ich doch für den Sozialismus." Und sage noch vieles, die Worte überschlagen sich, als wollte ich im Nu Realitäten schaffen.
"So ist es, bei der Securitate sein's alle kommunistischer als der Papst. Hier wirft jeder seine Vergangenheit ab wie die Eidechs ihren Schwanz, wenn man drauf tut treten."
Außerdem sei ich krank, leide an einer Art Entzündung der Seele. Zwangsideen überfielen mich wie Fieberschübe. "Dies hier ist pures Gift für mich, nicht zum Aushalten! Enge und düstere Räume haben die Ärzte ausdrücklich verboten…"
"Keiner tut es hier aushalten", sagt Rosmarin, "es ist Gift für jeden. Auch mir haben die Ärzte verboten, eingesperrt zu gehn. Und seit damals tut meine Seele verbrennen im Feuer."
"Viel Bewegung auf weiten Wiesen", ich starre auf die weiße Wand, "das hat man mir empfohlen. Wiesen mit Gänseblümchen und Himmelschlüssel, mit Tannenwäldern, Höhenrauschen. Ja keine Konfliktsituationen. Und überhaupt, im Grunde genommen hab ich das Leben satt."
"Dann bist hier gerade richtig."
Er fragt, wie es mir beim Verhör ergangen sei. "Was wollten's wissen?"
"Nichts. Nichts Besonderes. Herumgeredet haben sie. Das heißt nur zwei von ihnen, die anderen sind dagehockt wie Ölgötzen. Zuletzt haben sie mich nach einem gefragt, mit dem ich nie was zu tun gehabt habe."

 
Eginald Schlattner (Arad, 13 september 1933)

De Amerikaanse schrijver, journalist en scenarist Warren Murphy werd geboren op 13 september 1933 in Jersey City, New Jersey. Zie ook alle tags voor Warren Murphy op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010.

Uit:The New Destroyer (Samen met James Mullaney)

"Dr. Personning is a genius," the young woman said. "She's opened my eyes to the reality of this bourgeois patriarchal society." John didn't think anyone still said "bourgeois" these days, and under normal circumstances he might have mentioned this. But this girl did not seem likely to respond well to criticism, so all he said was, "Hmm." "Abzug was a pioneer, of course," the girl said, whacking the book cover with the back of her hand, "but Zeigert is a fascinating figure. A proto-feminist from the early twentieth century, but she couldn't stand the slowness of societal change, so she just dropped out. Disappeared in the 1940s." "Sort of like Greta Garbo," John suggested mildly. The girl's eyes narrowed. "Who?" "She was a famous actress who dropped out of the limelight, I guess at the height of her celebrity or something. They chased her around for years after, trying to snap pictures of her, but she just wanted to be left alone." The girl looked for something in his words to snarl at, but finding nothing she hummed a little noncommittal hum and sank into her seat. They rode in silence for a few long, awkward minutes until some vestigial polite impulse that Dr. Nora Personning and her fellow professors had not been able to eradicate completely surfaced in the girl and she asked what John Feathers did for a living. "I'm a research scientist for Cheyenne Tobacco," he replied with a friendly smile. The next thing he knew, the girl was on her feet screaming bloody blue murder.”

 
Warren Murphy (New Jersey, 13 september 1933)

De Tsjechische dichter en immunoloog Miroslav Holub werd geboren op 13 september 1923 in Pilsen. Zie ook alle tags voor Miroslav Holub op dit blog.

Anatomy of a leap into the void

A.    Use of the lift
       going up
       is permitted, provided

B.    Use of the lift
       going down
       is not permitted, provided

C.    Use of the lift
       going up is

D.    Use of the lift
       going down is not

E.    Use of the lift
       going up

F.    Use of the lift
       going

G.    Use of the lift

H.    Is      Is not

I.    Use

J.    U--

 
Miroslav Holub (13 september 1923 - 14 juli 1998)

De Duitse dichter en schrijver Johannes Poethen werd geboren in Wickrath op 13 september 1928. Zie ook alle tags voor Johannes Poethen op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010.

Gläubige landschaft

Gläubige landschaft
als ende nun die regentschaft des obersten zweifels
kindlich darin zu wohnen
andenken
gelöscht am weißen kai
als ende nun die regentschaft des obersten zweifels
und alles ist voll von mündern

Wo denn meine heimat sei

Wo denn meine heimat sei
auschwitz sag ich
hiroschima
aber das lügt aus mir
der rhein liegt dazwischen
dazwischen liegt die ägäis
und daß ich noch immer trinken will
und daß ich diese hütten baue
hier an den hang
dort ans meer
und zeile um zeile
in solchem wahn.

 
Johannes Poethen (13 september 1928 – 9 mei 2001)
Wickrath, Schloss
 

De Franse dichter en schrijver Francis Yard werd geboren op 13 september 1873 in Boissaye / Seine-Maritime.Zie ook alle tags voor Francis Yard op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010.

La chaumière

Souviens-toi de la chaumière,
Et du village, là-bas,
Où tu fis tes premiers pas
Dans la divine lumière.

C'était un long toit bossu,
Très humble, vêtu de chaume,
Plein de songes, le royaume
De l'hiver, tiède, moussu,

Souviens-toi. Les poutres sombres
Gardaient le parfum des jours,
Nos mille adieux sans recours,
L'odeur humaine des Ombres.

Malgré les printemps si purs
Et la Pâque ensoleillée,
Une couleur de veillée
Embrumait tous les vieux murs.

Rappelle-toi les histoires,
La légende au coin du feu,
Quand le vent des saisons noires
Faisait penser au bon Dieu.

Entends palpiter et vivre ,
Cœur somnolent de l'hiver,
La grande horloge d'hier
Au long balancier de cuivre.

Souviens-toi des feux de bois,
Brasiers d'or, flamme dansante,
C'est ton cœur, vieux pâtre, il chante
L'amour fervent d'autrefois.

 
Francis Yard (13 september 1873 - 28 februari 1947)

De Nederlandse wetenschapper en publicist, vrijdenker en anarchist Anton Constandse werd geboren in Brouwershaven op 13 september 1899. Zie ook alle tags voor Antn Constandse op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010

Uit: Kroniek van de buitenlandse politiek | Moskou, Washington en Peking

“In het verleden jaar verschenen boek van Lord Strang, Britain in world affairs, geeft de auteur een uitstekend beeld van de beginselen der Britse buitenlandse politiek, sinds onze stadhouder Willem III koning van Engeland werd tot aan de periode dat Groot-Brittannië ophield de grootste zeemogendheid te zijn, om als zodanig te worden opgevolgd door de Verenigde Staten van Noord-Amerika. Het overwegende principe waardoor zoals men weet de bewust handelende staatslieden in Londen werden geïnspireerd, was het handhaven van de ‘balance of power’ door middel van diplomatieke activiteit, financiële bijstand of druk, en door het sluiten van bondgenootschappen, om een machtsevenwicht te bewaren of te scheppen, dat oorlog zou kunnen voorkomen. In het beeld dat Lord Strang van die politiek geeft, tekenen zich twee mogelijkheden af: of wel Engeland verbindt zich met de zwakkere staten op het vasteland tegen de machtigste; of wel (en dan is zijn positie sterker) het treedt op als arbiter tussen twee continentale mogendheden van vrijwel gelijke kracht, en aldus kan het door zijn keuze zodanig de doorslag geven, dat het inderdaad ‘de situatie beheerst’. In dit laatste geval kan het zich bepalen tot ‘splendid isolation’, als neutraal bemiddelaar handelen en - mochten de twee rivalen in een oorlog worden verwikkeld - de doorslag geven bij het vaststellen van de vredesvoorwaarden. Wanneer Lord Strang de houding beschrijft van de Britten tegenover de Fransen ten tijde van hun revolutie en van de Napoleontische expansie, zegt hij: ‘De Fransen verleenden steun aan revolutionaire bewegingen in Europa. Toch zou Pitt zich niet bij de geallieerden (de vijanden van Frankrijk - C.) voegen, door Frankrijk in 1792 aan te vallen. In tegenstelling tot Burke was hij niet geneigd tot het voeren van een ideologische kruistocht. Onze oorlog tegen het revolutionaire Frankrijk was geen anti-revolutionaire kruistocht, evenmin als de oorlog van 1939 een anti-fascistische kruisvaarderskrijg was (hoewel vele mensen hem als zodanig ondersteunden) of het Noordatlantische Verdrag (zoals wij het zien, hoewel misschien niet zoals verscheidene Amerikanen het beschouwen) een instrument is voor een anti-communistische kruistocht.’ Hij had eraan kunnen toevoegen: de nato is ook geen instrument voor een ‘democratische ideologische oorlog’, en het regime van niet weinige westelijke geallieerden (men denke aan Spanje en Portugal, aan Perzië en Pakistan, aan Zuid-Vietnam en Formosa) bevestigt deze zienswijze.”

 
Anton Constandse (13 september 1899 - 23 maart 1985)
In 1973

De Nederlandse dichter, schrijver en taalkundige Muus Jacobse werd op 13 september 1909 als Klaas Hanzen Heeroma geboren op het waddeneiland Terschelling. Zie ook alle tags voor Muus Jacobse op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010

Abel

En Abel was de zaligheid en wies
Zoals een vrucht die rijp wordt in de zon,
Of hij alleen het paradijs herwon
Uit ontluistering en het verlies.

En Eva wou vergeten en zij wou
Van alles wat haar tot vervloeking was
Alleen onthouden dat zij moeder was
En dat de zaligheid was uit de vrouw.

En altijd als zij naar hem keek, dan zag
Zij hoe de wereld zou zijn zonder hem …
Leeg was de wereld, leeg haar eigen stem,
Toen zij de plaats vond waar hij nederlag.

‘Ach kind, wat hebben ze met jou gedaan,
Dat ik je vinden moet op deze plek,
Door het dun stof der aarde toegedekt,
Dat je mijn woorden niet meer kunt verstaan.

Want ik heb altijd wel de dood verwacht:
Een appel die ik tastte met mijn hand
En uit mijn greep gevallen in het zand,
Maar dat het zo was had ik niet gedacht.

Jij zag de wereld nog zo nieuw en rein,
Jij hoedde nog je dieren als een schat
En offerde aan God al wat je had.
Jij dood? Dat had niet moeten kunnen zijn.’

Maar Abel lag zo klein en machtig dat
Zij plots wist dat hij sterker was dan zij,
En al ver weg en aan de dood voorbij,
Terwijl zij in de dood gevangen zat.

Toen groef zij onder hem, totdat omsloot
Het grijze stof zijn ogen en zijn haar,
Zijn hals en zijn beminde schouderpaar,
En heel zijn lichaam rustte als in een schoot.

En Eva voelde hoe zijn leden slap
Zich voegden naar haar wil, als vormde hem
Haar droom tot een nieuw geboren worden in
De vreemde schoonheid van de zwangerschap.

 
Muus Jacobse (13 september 1909 – 21 november 1972)
Portret door Roeland Koning

De Engelse schrijver, journalist en literatuurcriticus John Boynton Priestley werd geboren in Bradford op 13 september 1894. Zie ook ook alle tags voor J. B. Priestley op dit blog en ook mijn blog van 13 september 2010

Uit: An Inspector Calls and Other Plays

« ACT TWO
At rise. scene and situation are exactly as they were at end of Act One. The INSPECTOR remains at the door for a few moments looking at SHEILA and GERALD. Then he comes forward, leaving door open behind him.
INSPECTOR (To GERALD) Well?
SHEILA (with hysterical laugh. to GERALD) You see? What did I tell you?
INSPECTOR What did you tell him?
GERALD (with an eflort) Inspector, I think Miss Birling ought to be excused any more of this questioning. She’s nothing more to tell you. She's had a long, exciting and tiring day - we were celebrating our engagement. you know - and now she’s obviously had about as much as she can stand. You heard her.
SHEILA He means that I‘m getting hysterical now.
INSPECTOR And are you?
SHEILA Probably.
INSPECTOR Well. I don’t want to keep you here. I‘ve no more questions to ask you.
SHEILA No, but you haven't finished asking questions have you?
INSPECTOR No.
SHEILA (to GERALD) You see? (To INSPECTOR.) Then I’m staying.
GERALD Why should you? It’s bound to be unpleasant and disturbing.
INSPECTOR And you think young women ought to be protected against unpleasant and disturbing things?"

 
J. B. Priestley (13 september 1894 - 14 augustus 1984)
Scene uit de film “An Inspector Calls” uit 2015

13-09-2015 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijfster, Marie Freifrau von Ebner-Eschenbach werd geboren op slot Zdislavice bij Kroměří¸ in Moravië op 13 september 1830.Ebner-Eschenbach was de dochter van Franz Baron Dubský, vanaf 1843 graaf Dubský, en zijn tweede vrouw baronesse Marie von Vockel, die kort na haar geboorte stierf. Ze groeide afwisselend op in Wenen en op het familieslot n haar geboortedorp, waar ze als kind veel las en zich ontwikkelde in haar vaders bibliotheek. Van een gouvernante leerde ze meerdere talen spreken. In 1848 huwde ze de natuurkundige Moritz von Ebner-Eschenbach, die haar stimuleerde om te gaan schrijven.Na eerste pogingen op het gebied van de lyriek en drama, wijdde ze zich geheel aan de verhalende literatuur. Ze schreef vooral romans en verhalen waarin sociale conflicten aan de orde komen, die ze in een conservatief-patriarchale zin probeert op te lossen. Karakteristiek voor haar werk is de roman “Bozena” (1876), die handelt over de tegenstelling tussen stad en land, rijke burgerij en verarmde adel. Haar sympathie gaat uit naar de adel. Snel rijk geworden handelaren en fabrikanten worden door haar als hebzuchtig, harteloos en eerzuchtig uitgebeeld. Van haar vertellingen is “Krambambuli” het meest bekend, dat meermaals verfilmd werd. Tegenwoordig worden met name ook haar memoires, “Kinderjahre” (1906), literair goed gewaardeerd. Ook schreef ze bundels met aforismen.Ebner-Eschenbach was een fervent verzamelaarster van bijzondere horloges. In had in 1879 in opleiding tot horlogemaakster voltooid, iets ongewoons voor een vrouw in die tijd. Haar collectie bevindt zich thans in het klokkenmuseum in Wenen. Ze werd onderscheiden met het Keizerlijk-Koninklijk Oostenrijks-Hongaars Ereteken voor Kunst en Wetenschap. In 1916 overleed ze te Wenen, 85 jaar oud. Haar lichaam werd bijgezet in een familie-mausoleum bij het familieslot in Troubky-Zdislavice.

Uit: Bozena

“Leopold Heißenstein war der reichste und einer der geachtetsten Bürger des mährischen Landstädtchens Weinberg. Ob auch einer der beliebtesten, das stand dahin und machte die geringste seiner Sorgen aus. Witzbolde unter den Eingeborenen meinten, ein Mann von Geist und Geschmack sei er jedenfalls, das bringe schon sein Geschäft mit sich – das ansehnliche Weingeschäft nämlich, das sich seit Generationen in seiner Familie forterbte, und das er zu unerhörter Blüte gebracht hatte.
Wie Leopold der einzige Sohn seines Vaters gewesen war, so wurde auch ihm nur ein männlicher Sprosse, aber ein prächtiger Junge beschert, der den Ruhm des alten Hauses glorreich fortzusetzen versprach.
Ein Töchterchen, das seine Frau ihm in den späteren Jahren der Ehe gebar, betrachtete Heißenstein als ziemlich unwillkommene Zugabe zu seinem Glücke: «Denn», pflegte er zu sagen, «der Sohn trägt Geld in das Haus, die Tochter trägt Geld aus dem Haus.»
Auf eine Mitgift übrigens, wenn auch auf eine sehr anständige, kommt es einem Manne wie Heißenstein nicht an, und damit fertigt er dereinst das Mädchen ab.
Die Existenz dieses Kindes, dem Vater so gleichgültig, wurde für die Mutter eine Quelle unsäglicher Freude; der letzten, welche die kränkliche Frau auf Erden genießen sollte. Der Sohn war ihrer Sorgfalt, sobald dies nur halbwegs anging, entzogen und nach Wien in eine Erziehungsanstalt gebracht worden. Heißenstein, hatte geglaubt, ihn nicht früh genug aus der Kinderstube und den Händen der «Weibsleute»befreien zu können. Wie recht er daran getan, das wurde ihm täglich durch den unheilvollen Einfluß bestätigt, den die abgöttische Liebe der Mutter auf die kleine Rosa ausübte. Die Unarten des Kindes erfüllten ihn mit einer Art von spöttischer Befriedigung. Ihm selbst war die Unerbittlichkeit, mit welcher er Mutter und Sohn einander entfremdete, manchmal grausam erschienen – jetzt fand er sie auf das glänzendste gerechtfertigt.
Daß die arme Frau sich eben mit allen Kräften ihres entschwindenden Lebens an das einzige klammerte, das man ihr ließ, daran dachte er nicht. Er war nicht gewohnt, auf die Empfindungen andrer Rücksicht zu nehmen, am wenigsten auf die seiner stillen Lebensgefährtin. Was er tat, war wohlgetan, und der Eindruck, den es hervorbrachte, gleichgültig. In sicherer Ruhe schritt er dahin, seiner selbst gewiß, nichts fürchtend, nichts bereuend. Und so, in der Fülle der Zufriedenheit, traf ihn der schwerste Schlag, der ihn treffen konnte: er verlor seinen Sohn. Der Knabe wurde so rasch hinweggerafft, daß seine Eltern, die bei der ersten Nachricht seiner Erkrankung herbeigeeilt kamen, ihn nicht mehr am Leben trafen."

 
Marie von Ebner-Eschenbach (13 september 1830 - 12 maart 1916)
Portret door Karl von Blaas, 1873

13-09-2015 om 00:00 geschreven door Romenu