De Amerikaanse dichter en letterkundige Edward Hirsch werd geboren op 20 januari 1950 in Chicago. Zie ook alle tags voor Edward Hirsch op dit blog.

Fast Break
In Memory of Dennis Turner, 1946-1984

A hook shot kisses the rim and
hangs there, helplessly, but doesn't drop,

and for once our gangly starting center
boxes out his man and times his jump

perfectly, gathering the orange leather
from the air like a cherished possession

and spinning around to throw a strike
to the outlet who is already shoveling

an underhand pass toward the other guard
scissoring past a flat-footed defender

who looks stunned and nailed to the floor
in the wrong direction, trying to catch sight

of a high, gliding dribble and a man
letting the play develop in front of him

in slow motion, almost exactly
like a coach's drawing on the blackboard,

both forwards racing down the court
the way that forwards should, fanning out

and filling the lanes in tandem, moving
together as brothers passing the ball

between them without a dribble, without
a single bounce hitting the hardwood

until the guard finally lunges out
and commits to the wrong man

while the power-forward explodes past them
in a fury, taking the ball into the air
 

 
Edward Hirsch (Chicago, 20 januari 1950)
 

De Nederlandsche schrijver en journalist Stefan Popa werd op 20 januari 1989 geboren in Vleuten. Zie ook alle tags voor Stefan Popa op dit blog.

Uit: A27

“Henri heeft niets tegen het rood van verkeerslichten. Integendeel zelfs. Het geeft anderen de kans om zijn auto te bewonderen. Ook vandaag prijst hij het signaal dat niet alleen hem maant tot stoppen, maar ook de vrouw op de rijstrook naast hem. Ze rijdt in een lichtblauwe hatchback, Frans fabricaat. Auto en vrouw zijn even sierlijk afgewerkt. Smaakvol, chic. Een jonge twintiger en een oldtimer, schat Henri. Hij lacht naar haar, ze ziet het niet. Ze kamt haar haren met haar vingers, haar lange nagels schrapen over haar hoofdhuid, terwijl Henri wenst dat het zijn huid is waar haar nagels wegtrekkende witte lijnen in kerven.
Mijn begeerte is onstilbaar, denkt hij. Weet hij. Hij is omringd door knoppen en schakelaars waarvan alleen zijn zoon begrijpt waar ze voor dienen. Zelf weet hij waar de belangrijkste knop zit: aan zijn linkerzijde, aan het uiteinde van zijn armsteun.
Het raam glijdt open. De prille winter komt binnen.
– Wensen zijn er om te verwezenlijken, zegt hij tegen zichzelf.
Henri test zijn meest nonchalante blik in de achteruitkijkspiegel en zet zijn wenkbrauwen vast. Van de passagiersstoel grist hij de blaaspijp die hij in het weekend zijn zoon heeft afgenomen. Hij drukt de mond van de gele pvc-pijp tegen de zijne en pakt een besje uit de broodtrommel die hij ook maar meteen in beslag had genomen. Munitie. Laden en richten. Henri’s wangen bollen op voordat hij met een puf de bes uiteen laat spatten tegen de ruit van de Franse hatchback.”

 
Stefan Popa (Vleuten, 20 januari 1989)

De Turkse schrijver Nazim Hikmet werd op 20 januari 1902 geboren in Thessaloniki. Zie ook alle tags voor Nazim Hikmet op dit blog.

Hymn To Life

The hair falling on your forehead
suddenly lifted.
Suddenly something stirred on the ground.
The trees are whispering
in the dark.
Your bare arms will be cold.

Far off
where we can't see,
the moon must be rising.
It hasn't reached us yet,
slipping through the leaves
to light up your shoulder.
But I know
a wind comes up with the moon.
The trees are whispering.
Your bare arms will be cold.

From above,
from the branches lost in the dark,
something dropped at your feet.
You moved closer to me.
Under my hand your bare flesh is like the fuzzy skin of a fruit.
Neither a song of the heart nor "common sense"--
before the trees, birds, and insects,
my hand on my wife's flesh
is thinking.
Tonight my hand
can't read or write.
Neither loving nor unloving...
It's the tongue of a leopard at a spring,
a grape leaf,
a wolf's paw.
To move, breathe, eat, drink.
My hand is like a seed
splitting open underground.
Neither a song of the heart nor "common sense,"
neither loving nor unloving.
My hand thinking on my wife's flesh
is the hand of the first man.
Like a root that finds water underground,
it says to me:
"To eat, drink, cold, hot, struggle, smell, color--
not to live in order to die
but to die to live..."

And now
as red female hair blows across my face,
as something stirs on the ground,
as the trees whisper in the dark,
and as the moon rises far off
where we can't see,
my hand on my wife's flesh
before the trees, birds, and insects,
I want the right of life,
of the leopard at the spring, of the seed splitting open--
I want the right of the first man.

Vertaald door Randy Blasing  Mutlu Konuk

 
Nazim Hikmet (20 januari 1902 – 3 juni 1963)
Portret door  İbrahim Balaban, jaren 1940

De Duitse (Luxemburgse) schrijver Guy Helminger werd geboren op 20 januari 1963 in Esch-sur-Alzette. Zie ook alle tags voor Guy Helminger op dit blog.

Uit:Die Bahnfahrt

"Da!" sagte die, die ihren Mund verzogen hatte und schüttelte den Kopf. Aber niemand wusste, ob sie die Regenwolken meinte oder den Jungen, der sich nun nicht mehr festhielt, sondern breitbeinig in der Bahn direkt vor ihnen stand. Er sah noch immer in ihre Mitte. Wen schaut er an, dachten sie und spürten, dass der Luftzug, der schwächer wurde, ihnen eine Gänsehaut um die nackten Arme legte. Zwei von ihnen drehten dem Jungen demonstrativ den Rücken zu, stellten sich an die Tür.
Es herrschte massive Ruhe, doch der Junge behielt seinen Blick auf den Schülerinnen und sagte wiederum:,, Ich bin berühmt".
Das Mädchen zerrte an einer Metalstange um etwas an einem Platz aufzuheben, eine Zeitung.
Fassungslos sahen sich beide an und Verstanden das Problem des Jungen, wollte er aber etwas von ihnen oder nicht.
,, Wenn du ein Problem mit uns hast, steig aus...", des Mädchens Worte klangen bedrohend. Die Wolken verzogen sich, und es fing an zu regnen. Dunkle blaue Tränen vielen vom Himmel:,, Hey, der Himmel.....
er weint...", der eisige Wind wurde nun noch einmals stärker.
Die Glasfenster schienen zu zersplittern, viele kleine Tropfen stürzte auf die durchsichtige Scheibe. Die Mädchen wurden unruhig....., es war noch ein langer Weg bis nach Hause und der Junge war immernoch nicht ausgestiegen. Er sah mit hängendem Kopf nach unten und rührte sich nicht, man sah sein Gesicht nicht, seine Hand streckte er nach oben um sich festzuhalten. Eine schwarze Jacke bedeckte seinen Körper und eine Person nach der anderen stieg aus.”

Guy Helminger (Esch-sur-Alzette, 20 januari 1963)

De Israëlische schrijfster, journaliste en literatuurwetenschapster Batya Gur werd geboren op 20 januari 1947 in Tel Aviv. Zie ook alle tags voor Batya Gur op dit blog.

Uit: Murder Duet: A Musical Case (Vertaald door Dalya Bilu)

“Outside the ground-floor apartment Michael had been living in for some years now, all was quiet, too. You had to go down a few steps to enter it, and to stand in the living room and look through the big glass doors leading to the narrow balcony in order to discover the hills opposite and the religious women's teachers college curving like a white snake in order to realize that it wasn't a basement apartment but had been built on the steep slope of a hill.
The voices of the apartment building's children who had been called inside died down. Even the cello up above, which for several days now he had been hearing playing scales at length and then in a Bach suite, was silent. Only a few cars drove past on the winding street at which he now looked, as he unthinkingly pressed the CD player's button. His hands had preceded his conscious mind and doubts. His act caused the loud unison opening of Brahms's First Symphony to fill the room. In a moment what now appeared to be the illusion of peaceful harmony which he imagined he had succeeded in achieving within himself after long days of restless disorientation had disappeared.
For with the very first tense orchestral sound, a great new disquiet began to awaken and well up inside him. Streams of small anxieties, forgotten distresses, made their way from his stomach to his throat. He looked up at the damp stains on the kitchen ceiling. They were growing bigger from day to day, and changing from a dirty white to a gray-black wetness. From this sight, which pressed down on him like a lump of lead, it was a short way to thought and words. For these stains required an urgent appeal to his upstairs neighbors, a talk with the tall, bleary-eyed, carelessly dressed woman.”

 
Batya Gur (20 januari 1947 – 19 mei 2005)

De Indiaase schrijfster Qurratulain Hyder werd geboren op 20 januari 1927 in Aligarh, Uttar Pradesh. Zie ook alle tags voor Qurratulain Hyder op dit blog.

Uit: River of Fire

“Kadamba flowers glimmered like little red lamps set amidst the heart-shaped kadamba leaves. Krishna Banmali, god of the woods, used to play his flute under the kadamba trees. The easterly wind seemed to waft the notes of his flute across the eons, shaking the branches so that drops of rain fell like a shower of tiny diamonds. A peacock danced under a flaming dhak. Magnolias were in full bloom. A lone ferryman sang somewhere in the watery expanse. The two fair women glowed like pale moons in the river-mist. The scene was like something out of the sylvan idyll of the 'Golden Age' that Gautam had heard about. Reluctantly he came out of hiding and dived into the swiftly flowing water. The cool restful waves of the Saryu filled him with a deep contentment. He began swimming across to the other bank. The three young women heard the splash and watched a gorgeous young man appear out of the water like a silver figure emerging from the waves of a dream. He disappeared again in the mist. "Some poor miserable student roughing it out," fish-eyed Kumari Champak observed sympathetically. "How did you guess?" asked the doe-eyed one. "He did not hire the ferry." "Why aren't they allowed to use boats even in bad weather?" asked Jamuna, the maid. "To make them hardy, so that they can sit tirelessly under the bargad trees and propound more philosophy," Champak replied sourly, stepping down into the river. The doe-eyed one noted the bitterness in her companion's voice and sighed. The sight of the white-robed scholar had upset her, too. Her own brother, the crown prince, was also a student. He had not come back from Taxila. Eight long years and he had still not returned home. They waited for him patiently, praying hard for his safe return. Meanwhile poor Champak, the chief minister's daughter, had no choice but to discuss matters of intellect with visiting Chinese scholars.”

 
Qurratulain Hyder (20 januari 1927 – 21 augustus 2007)

De Amerikaanse schrijver Robert Olen Butler Jr. Werd geboren op 20 januari 1945 in Granite City, Illinois. Zie ook alle tags voor Robert Olen Butler Jr. en voor Robert Butler op dit blog.

Uit: Fairy Tale

“And the duck is not crushed on the ground. He is just lying down and he can get up when he wants to. I love that man for telling the Vietnam people this true thing. So I come to America and when I come here I do not know I will be in more bars. I come thinking I still love that man and I will be a housewife with a toaster machine and a vacuum cleaner. Then when I think I don't love him anymore I try one last time and I ask him in the dark night to tell me about the sunburnt duck, what is that story. He thinks I am one crazy Vietnam girl and he says things that can burn Miss Noi more than the sun.
So boom, I am gone from that man. There is no more South Vietnam and he gives me all the right papers so I can be American and he can look like a good man. This is all happening in Atlanta. Then I hear about New Orleans. I am a Catholic girl and I am a bargirl, and this city sounds for me like I can be both those things. I am 25 years old and my titties are small, especially in America, but I am still number one girl. I can shake it baby, and soon I am a dancer in a bar on Bourbon Street and everybody likes me to stay a Vietnam girl. Maybe some men have nice memories of Vietnam girls.
I have nice memories. In Saigon I work in a bar they call Blossoms. I am one blossom. Around the corner I have a little apartment. You have to walk into the alley and then you go up the stairs three floors and I have a place there where all the shouting and the crying and sometimes the gunfire in the street sounds very far away. I do not mix with the other girls. They do bad things. Take drugs, steal from the men. One girl lives next to me in Saigon and she does bad things. Soon people begin to come in a black car. She goes. She likes that, but I do not talk to her.”

 
Robert Olen Butler Jr. (Granite City, 20 januari 1945)

De Duitse schrijver en journalist Axel Hacke werd geboren op 20 januari 1956 in Braunschweig. Zie ook alle tags voor Axel Hacke op dit blog.

Uit: Oberst von Huhn bittet zu Tisch

„Jeder kennt das: Man sitzt in einem Restaurant im Ausland, möchte etwas essen, nimmt die Speisekarte zur Hand. Links sieht man die Speisen in der Landessprache verzeichnet, die versteht man oft nicht, rechts in einer Sprache, bei deren Anblick man sich sagt: Das kommt mir irgendwie bekannt vor. Sieht aus wie die Sprache, die ich selbst spreche. ist aber viel schöner. Kommt einem vor wie Deutsch, ist aber kein Deutsch. Es ist etwas Drittes, ganz Neues.
Beginnen wir mit einem Beispiel. Einer meiner Leser war in Griechenland. Von dort brad1te er eine Speisekarte mit. (So etwas tunmeine Leser seit Vielen Jahren für mich: Sie stehlen unter erheblichen persönlichen Risiken überall auf der Welt Speisekarten und schmuggeln diese außer Landes. Wenn das nicht möglich ist, Fotografieren sie die Menülisten. Oder kopieren sie. Oder lernen die Texte auswendig und schreiben sie auf - und füttern mich damit. nur um mir eine Freude zu machen. Ist das nicht reizend? Ich danke allen herzlich.)
Man sah auf dieser Karte links alles auf Griechisch, rechts erblickte der Leser jenes erwähnte seltsam-poetisch verfremdete Auslands-deutsch. In der Mitte aber waren alle Gerichte auf Englisch verzeichnet, darunter ein kleines Essen, das man vielleicht nebenbei, zum Ouzo, Retsina, vielleicht auch zu einem Bier hätte nehmen können.“

 
Axel Hacke (Braunschweig, 20 januari 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 20 januari 2013 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

20-01-2016 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver André Kubiczek werd op 20 januari 1969 geboren in Potsdam. Kubiczek is de oudste van de twee zonen van de politieke wetenschapper Wolfgang Kubiczek. Zijn moeder, een Laotiaanse had zijn vader ontmoet in Moskou, toen zij daar allebei studeerden. André Kubiczek studeerde een tijdje germanistiek in Leipzig en Bonn, maar brak zijn studie af. In 1997 kreeg hij een werkbeurs van Brandenburg, in 1998 de Alfred Döblin-beurs van de Akademie der Künste. Zijn debuutroman “Junge Talente” verscheen in 2002. Het thema van de roman is "het literaire afscheid van de kindertijd en jeugd in een ten onder gaand staatsbestel” 'door critici vergeleken met gelijksoortige debuutwerken van Jakob Hein en Claudia Rusch. Alle drie auteurs waren 'kinderen van de laatste echte DDR generatie ". Voor zijn tweede roman “Die Guten und die Bösen” werd Kubiczek genomineerd voor de Marburg Literatuurprijs 2005, In 2007 werd hij bekroond met de Candide prijs. In 2016 ontving hij een werkbeurs ​​van de Berlijnse Senaat. In hetzelfde jaar verscheen de roman “Skizze eines Sommers” die op de shortlist van de Deutsche Buchpreis kwam.

Uit: Junge Talente

“Er solle nicht so arrogant sein, sagte Delia, Theateraufführungen, ein 8-mm-Film. Lass mich raten, sagte Less, experimentell. Keine Ahnung, sagte Delia, und dass Göhrke – wie Less mutmaßte: um dem Fass die Krone aufzusetzen - jetzt schreibe,
Kurzgeschichten, Gedichte, Fabeln. Fabeln? Hatte er ihr all das in der Eisdiele aufgetischt? Ja schon, schließlich waren sie fast drei Stunden zusammen gewesen. Ob er, Less, denn auch schreibe, passen würde es ja, fände sie. Nein, ebendarum nicht, sagte Less, ob sie denn schreibe, passen, dachte Less, würde es auch, kam ja schließlich drauf an, was man schrieb, Wanderlieder zum Beispiel oder Fabeln. Fabeln! Delia druckste rum, und Less wusste, dass sie schrieb, Gedichte wahrscheinlich, die ihr armes Herz nicht für sich behalten konnte.
Less sagte, dass einige behaupteten, jeder sei ein Künstler, na ja, sagte Delia geniert, sie hoffe nur, morgen durch die Prüfung zu kommen.
Da Delia auf einem Dessert bestand, stocherten sie anschließend jeder in einem Eisbecher Melba herum, als Less vom Tresen her eine wohl bekannte Stimme vernahm, betrunken und schwerfällig, die Du dämliche Schwuchtel! brüllte. Er spähte an Delia vorbei und sah tatsächlich Nathanael auf einem Barhocker hängen, die Hände, die seine Worte wohl unterstrichen hatten, noch immer in der Luft. Der Wirt redete beruhigend auf ihn ein und stellte dann ein Getränk mit zerstoßenem Eis vor ihm ab.
Less zog den Kopf ein, bemüht, sich hinter Delias dürrer Gestalt zu verbergen, die mit dem Rücken zum Tresen saß und so den Grund seiner abschweifenden Aufmerksamkeit nicht mitbekam, die sie und ihr Gerede von der Macht der Poesie allein gelassen hatte. Er konnte jetzt kaum mit ihr am Tresen vorbei, also überredete er sie zu einer weiteren Flasche Wein, was sie zu dem schnippischen Kommentar veranlasste, Maik Göhrke trinke nicht so viel wie er, und ihn gleichzeitig zwang, auf das Thema, das ihr sehr wichtig schien, einzugehen.
Dass die Poesie bestimmte Saiten anschlage, die gespannt wären zwischen Verstand und Seele und ebenjenes Territorium mit Klängen erfülle, das unerkannt dazwischen im Nebel liege, abgeklemmt von den Nervenbahnen und ohne die Kanalisation der Instinkte, dass durch diese Klänge seine Dämonen geweckt würden, lichtscheue Mädchennachthemd trug.“

 
André Kubiczek (Potsdam, 20 januari 1969)

20-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

In MemoriamAristide von Bienefeldt

De Nederlandse schrijver Aristide von Bienefeldt is op 56-jarige leeftijd overleden. Aristide von Bienefeldt (pseudoniem van Rijk de Jong) werd geboren op 24 oktober 1964 in Rozenburg bij Rotterdam. Zie ook alle tags voor Aristide von Bienefeldt op dit blog.

Uit: En weer zat er een Paul Newman in de keuken

“Ene Jaap uit Mijnsherenland heeft een reusachtige hoeveelheid houtblokken opgehaald. Ik had die blokken te koop gezet op Marktplaats, en Jaap was de eerste bieder. We hebben ze één voor één - ze lagen opgeslagen op de graanzolder - naar beneden gegooid; daarna heb ik geholpen - nou ja, ik deed alsof, hij had al betaald dus erg gemotiveerd was ik niet - om ze in het busje te stouwen dat hij speciaal voor het vervoer gehuurd had. Ik ben bang dat het busje meer gekost heeft dan het hout. Op het busje kon hij niet afdingen.
Sinds 1973, het jaar van de oliecrisis, lagen die blokken hun lot af te wachten. Mijn vader, die een ‘stel dat’-mens was, vreesde dat onze kachel op een dag niet meer zou branden.
‘Stel dat’-mensen sluiten nooit iets uit. ‘Stel dat de Arabieren de oliekraan diehtdraaien,’ rechtvaardigde hij zijn hamsterwoede, ‘dan hoeven wij van de winter geen kou te lijden.’
Dat die houtblokken veertig jaar later zouden verpulveren in een open haard in Mijnsherenland, kon hij niet vermoeden. Dat kon niemand vermoeden. Het kacheltje, bedoeld om in actie te komen als mijn vaders ‘stel dat’-scenario uitkwam, staat ook te koop. Ik vond het naast de houtberg, in een plastic zak, afgesloten met vlastouw.
‘Hout naar het bos dragen,’ dacht ik terwijl ik de blokken naar beneden gooide, samen met Jaap uit Mijnsherenland. Een quote van Erasmus, geloof ik.
Ik probeerde de quote van Erasmus in overeenstemming te brengen met onze bezigheden, of met wat mijn vader bedoeld had toen hij, bijna veertig jaar geleden, die houtvoorraad aanlegde. Vergeefse moeite.”

Aristide von Bienefeldt (24 oktober 1964 - 20 januari 2016)

20-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver Julian Barnes werd geboren op 19 januari 1946 in Leicester. Zie ook alle tags voor Julian Barnes op dit blog.

Uit: Levels of Life

“You put together two things that have not been put together before; and sometimes it works, sometimes it doesn't. Pilâtre de Rozier, the first man to ascend in a fire balloon, also planned to be the first to fly the Channel from France to England. To this end he constructed a new kind of aerostat, with a hydrogen balloon on top, to give greater lift, and a fire balloon beneath, to give better control. He put these two things together, and on the 15th of June 1785, when the winds seemed favourable, he made his ascent from the Pas-de-Calais. The brave new contraption rose swiftly, but before it had even reached the coastline, flame appeared at the top of the hydrogen balloon, and the whole, hopeful aerostat, now looking to one observer like a heavenly gas lamp, fell to earth, killing both pilot and co-pilot.
You put together two people who have not been put together before; and sometimes the world is changed, sometimes not. They may crash and burn, or burn and crash. But sometimes, something new is made, and then the world is changed. Together, in that first exaltation, that first roaring sense of uplift, they are greater than their two separate selves. Together, they see further, and they see more clearly.
Of course, love may not be evenly matched; perhaps it rarely is. To put it another way: how did those besieged Parisians of 1870-71 get replies to their letters? You can fly a balloon out from the Place St.-Pierre and assume it will land somewhere useful; but you can hardly expect the winds, however patriotic, to blow it back to Montmartre on a return flight. Various stratagems were proposed: for example, placing the return correspondence in large metal globes and floating them downstream into the city, there to be caught in nets. Pigeon post was a more obvious idea, and a Batignolles pigeon fancier put his dovecote at the authorities' disposal: a basket of birds might be flown out with each siege balloon, and return bearing letters. But compare the freight capacity of a balloon and a pigeon, and imagine the weight of disappointment. According to Nadar, the solution came from an engineer who worked in sugar manufacture. Letters intended for Paris were to be written in a clear hand, on one side of the paper, with the recipient's address at the top. Then, at the collecting station, hundreds of them would be laid side by side on a large screen and photographed. The image would be micrographically reduced, flown into Paris by carrier pigeon, and enlarged back to readable size..”

 
Julian Barnes (Leicester, 19 januari 1946)

De Amerikaanse dichter en schrijver Edgar Allen Poe werd geboren op 19 januari 1809 in Boston. Zie ook alle tags voor Edgar Allen Poe op dit blog

Uit: The Fall of the House of Usher

“I have said that the sole effect of my somewhat childish experiment of looking down within the tarn had been to deepen the first singular impression. There can be no doubt that the consciousness of the rapid increase of my superstition—for why should I not so term it?—served mainly to accelerate the increase itself. Such, I have long known, is the paradoxical law of all sentiments having terror as a basis. And it might have been for this reason only, that, when I again uplifted my eyes to the house itself, from its image in the pool, there grew in my mind a strange fancy—a fancy so ridiculous, indeed, that I but mention it to show the vivid force of the sensations which oppressed me. I had so worked upon my imagination as really to believe that about the whole mansion and domain there hung an atmosphere peculiar to themselves and their immediate vicinity—an atmosphere which had no affinity with the air of heaven, but which had reeked up from the decayed trees, and the gray wall, and the silent tarn—a pestilent and mystic vapor, dull, sluggish, faintly discernible, and leaden-hued.
Shaking off from my spirit what must have been a dream, I scanned more narrowly the real aspect of the building. Its principal feature seemed to be that of an excessive antiquity. The discoloration of ages had been great. Minute fungi overspread the whole exterior, hanging in a fine, tangled web-work from the eaves. Yet all this was apart from any extraordinary dilapidation. No portion of the masonry had fallen; and there appeared to be a wild inconsistency between its still perfect adaptation of parts, and the crumbling condition of the individual stones.”

 
Edgar Allen Poe (19 januari 1809 – 7 oktober 1849)
Mark Damon en Vincent Price in de film House Of Usher, 1960

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Edwidge Danticat werd geboren in Port-au-Prince op Haïti op 19 januari 1969. Zie ook alle tags voor Edwidge Danticat op dit blog.

Uit: The Dew Breaker

« At one of the rest stops I bought a disposable camera and pointed it at him anyway. As usual, he protested, covering his face with both hands like a little boy protecting his cheeks from a slap. He didn’t want any more pictures taken of him for the rest of his life, he said, he was feeling too ugly.
"That’s too bad," Officer Bo offers at the end of my too lengthy explanation. "He speaks English, your daddy? Can he ask for directions, et cetera?"
"Yes," I say.
"Is there anything that might make your father run away from you, particularly here in Lakeland?" Manager Salinas asks. "Did you two have a fight?"
I had never tried to tell my father’s story in words before now, but my first completed sculpture of him was the reason for our trip: a three-foot mahogany figure of my father naked, kneeling on a half-foot-square base, his back arched like the curve of a crescent moon, his downcast eyes fixed on his very long fingers and the large palms of his hands. It was hardly revolutionary, rough and not too detailed, minimalist at best, but it was my favorite of all my attempted representations of my father. It was the way I had imagined him in prison.
The last time I had seen my father? The previous night, before falling asleep. When we pulled our rental car into the hotel’s hedge-bordered parking lot, it was almost midnight. All the restaurants in the area were closed. There was nothing to do but shower and go to bed.
"It’s like paradise here," my father had said when he’d seen our tiny room. It had the same orange-and-green wallpaper as Salinas’ office, and the plush emerald carpet matched the walls. "Look, Ka," he said, his deep, raspy voice muted with exhaustion, "the carpet is like grass under our feet.
He’d picked the bed closest to the bathroom, removed the top of his gray jogging suit, and unpacked his toiletries. Soon after, I heard him humming loudly, as he always did, in the shower.”

 
Edwidge Danticat (Port-au-Prince, 19 januari 1969)

De Amerikaanse schrijfster Patricia Highsmith werd geboren als Mary Patricia Plangman in Fort Worth (Texas) op 19 januari 1921. Zie ook alle tags voor Patricia Highsmith op dit blog.

Uit:The Talented Mr. Ripley

“No, thanks,”Tom said.
Mr. Greenleaf looked at Tom apologetically. “You’re the first of Richard’s friends who’s even been willing to listen.They all take the attitude that I’m trying to interfere with his life.”
Toni could easily understand that. “I certainly wish I could help,” he said politely. He remembered now that Dickie’s money came from a shipbuilding company. Small sailing boats. No doubt his father wanted him to come home and take over the family firm.Tom smiled at Mr. Greenleaf, meaninglessly, then finished his drink.Tom was on the edge of his chair, ready to leave, but the disappointment across the table was almost palpable. “Where is he staying in Europe?” Tom asked, not caring a damn where he was staying.

 
Scene uit de gelijknamige film met Matt Damon, Jude Law en Philip Seymour Hoffman, 1999

“In a town called Mongibello, south ofNapIes.There’s not even a library there, he tells me. Divides his time between sailing and painting. He’s bought a house there. Richard has his own income-nothing huge, but enough to live on in Italy, apparently.
Well, every man to his own taste, but I’m sure I can’t see the attractions of the place.” Mr. Greenleaf smiled bravely. “Can’t I offer you a drink, Mr. Ripley?” he asked when the waiter came with his scotch and soda.”

 
Patricia Highsmith (19 januari 1921 - 4 februari 1995)
Portret door Sarah Maddena, 2014

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marie Koenen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 19 januari 1879. Zie ook alle tags voor Marie Koenen op dit blog.

Uit:De korrel in de voor

“Toen Nelis Broens dien eersten morgen van October in de vroegte de koe kwam melken op Garvershof - de eenige, die er toentertijd nog over was - stond er de schuurpoort half open. Dat gebeurde wel meer. Als de meester in den nacht kwam thuisgezwaaid, sliep hij den meesten tijd daar in het hooi z'n roes uit. Maar anders dan gewoon was vandaag het geluid, dat van daarbinnen tot Nelis doordrong: geen snurken, maar steunen en reutelen. Hij kon niet laten de poort wijder open te stooten, en bij z'n blik naar binnen, kletterde hem van schrik de melkemmer uit de hand. Als een blok achterover lag de meester en zag hem aan met oogen zoo verwilderd, als wilde hij ‘hulp’ schreeuwen zonder 't meer te kunnen. Schuim stond hem op den mond en het diepe zwoegen begon weer opnieuw bij een stuiptrekking, die heel het logge lichaam doorvoer...
‘Moeder!... Moeder!...’ schreeuwde Jonge Nelis, - en terwijl de koe in den stal een vervaarlijk bulken aanhief, Tref uit z'n hok sprong en z'n bassen tot janken opdreef, - holde hij tusschen de uiteenstuivende kakelkippen het erf af, tusschen de linden van den Bult door, naar huis terug... ‘Gauw, gauw, - de meester ligt te sterven in de schuur...’
Moeder Plonia stond juist het fornuis op te rakelen om het koffiewater aan den kook te krijgen, den sjaal over het nachtjak, bloote voeten in de klompen. Ze liet de pook in het vuur steken. ‘God in den Hemel!’ riep ze, en mee drong ze Nelis al opzij in het deurgat.
Halfweg den Bult keerde ze zich al voortjagend nogeens om en gilde met heftige gebaren: ‘Dadelijk den Pastoor halen,... den dokter. - Alla dan toch!’
‘Ja, ja...’ Jonge Nelis kreeg weer beweging in z'n beenen en zette het op een loopen, met groote sprongen het steilste pad van den berg af... ‘Aan mij zal 't niet liggen!’ zweepte hij zichzelf voort.”

 
Marie Koenen (19 januari 1879 - 11 juli 1959)

De Oostenrijkse schrijver Gustav Meyrink werd op 19 januari 1868 te Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Gustav Meyrink op dit blog.

Uit: Walpurgisnacht

„Wieder schlug der Hund im Park an. Diesmal dumpf, fast heulend.
Gleich darauf öffnete sich die geschweifte, dunkle, mit einer Schäferszene bemalte Mahagonitür, und der Herr Hofrat Kaspar Edler von Schirnding trat ein – wie gewöhnlich, wenn er zur Whistpartie ins Palais Elsenwanger kam, mit engen schwarzen Hosen angetan und den ein wenig rundlichen Leib in einen Biedermeiergehrock von hellem Braun aus wunderbar weichem Tuch gehüllt. Hastig wie ein Wiesel und ohne ein Wort zu verlieren, lief er auf einen Sessel zu, stellte seinen gradkrempigen Zylinderhut darunter auf den Teppich und küßte sodann der Gräfin zeremoniell die Hand zur Begrüßung.
"Warum er jetzt noch immer bellt?" brummte der Pinguin nachdenklich.
"Diesmal meint er den Brock", erläuterte die Gräfin Zahradka mit einem zerstreuten Blick auf Baron Elsenwanger.
"Herr Hofrat sehen so schweißbedeckt aus. Daß Sie sich nur nicht verkühlen!" rief dieser besorgt, machte eine Pause und krähte dann plötzlich in arienhaften Schwingungen in das finstere Nebenzimmer, das sich daraufhin wie durch Zauberschlag erhellte:
"Bo¸ena, Bo¸ena, Bo–schenaah, bitt' Sie, bring Sie, prosim, das Supperläh!"
Die Gesellschaft begab sich in den Speisesaal und nahm um den großen Eßtisch herum Platz.
Nur der Pinguin stolzierte steif an den Wänden entlang, betrachtete bewundernd, als sähe er sie heute zum erstenmal, die Kampfszenen zwischen David und Goliath auf den Gobelins und betastete die prachtvollen, geschweiften Maria-Theresia-Möbel mit Kennerhänden.“

 
Gustav Meyrink (19 januari 1868 – 4 december 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19^e januari ook mijn blog van 19 januari 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

19-01-2016 om 19:52 geschreven door Romenu  

In Memoriam Michel Tournier

De Franse schrijver Michel Tournier is maandag op 91-jarige leeftijd thuis in Choisel overleden, meldden Franse media. Michel Tournier werd geboren op 19 december 1924 in Parijs. Zie ook alle tags voor Michel Tournier op dit blog.

Uit: Les météores

« J'ai le temps de me poser la vieille question qui surgit fatalement en voyage dans le cœur sédentaire que je suis : pourquoi ne pas m'arrêter ici ? Des hommes, des femmes, des enfants considèrent ces lieux fugitifs comme leur pays. Ils y sont nés. Certains n'imaginent sans doute aucune autre terre au-delà de l'horizon. A lors pourquoi pas moi ? De quel droit suis-je ici et vais-je repartir en ignorant tout de North Bend, de ses rues, de ses maisons, de ses habitants ? N'y-a-t-il pas dans mon passage nocturne pire que du mépris, une négation de l'existence de ce pays, une condamnation au néant prononcée implicitement à l'encontre de North Bend ? Cette question douloureuse se pose souvent en moi lorsque je traverse en tempête un village, une campagne, une ville, et que je vois le temps d'un éclair des jeunes gens qui rient sur une place, un vieil homme conduisant ses chevaux à l'abreuvoir, une femme suspendant son linge sur une corde tandis qu'un petit enfant s'accroche à ses jambes. La vie est là, simple et paisible, et moi je la bafoue, je la gifle de ma stupide vitesse...
Mais cette fois encore, je vais passer outre, le train rouge fonce vers la montagne nocturne en hululant, et le quai glisse et emporte deux jeunes filles qui se parlaient gravement, et je ne saurai jamais rien d'elles, et rien non plus de North Bend.
(…)

"L'Esprit-Saint est vent, tempête, souffle, il a un corps météorologique. Les météores sont sacrés. La science qui prétend en épuiser l'analyse et les enfermer dans des lois n'est que blasphème et dérision. "Le vent souffle où il veut et tu entends sa voix, mais tune sais ni d'où il vient, ni où il va", a dit Jésus à Nicodème. C'est pourquoi la météorologie est vouée à l'échec. ses prévisions sont constamment ridiculisées par les faits, parce qu'elles constituent une atteinte au libre arbitre de l'Esprit. Et il ne faut pas s'étonner de cette sanctification des météores que je revendique. En vérité tout est sacré. Vouloir distinguer parmi les choses un domaine profane et matériel au-dessus duquel planerait le monde sacré, c'est simplement avouer une certaine cécité et en cerner les limites. Le ciel mathématique des astronomes est sacré parce que c'est le lieu du Père. La terre des hommes est sacré, parce que que c'est le lieu du Fils. Entre les deux, le ciel est brouillé et imprévisible de la météorologie est le lieu de l'Esprit et fait lien entre le ciel paternel et la terre filiale. C'est une sphère vivante et bruissante qui enveloppe la terre comme un manchon plein d'humeurs et de tourbillons, et ce manchon est esprit, semence et parole."

 
Michel Tournier (19 december 1924 – 18 januari 2016)

19-01-2016 om 09:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, uitgever en journalist Bert Natter werd geboren in Baarn op 19 januari 1968. Hij doorliep het Baarnsch Lyceum en zat een jaar op de Werkplaats Kindergemeenschap te Bilthoven. In 1988 ging hij Neerlandistiek studeren aan de Universiteit van Amsterdam, een studie die hij niet heeft afgemaakt. In 1990 ging hij als redacteur werken bij Uitgeverij Kwadraat te Utrecht, waar hij toen woonde. In 1995 verhuisde hij terug naar Baarn en werd hij uitgever bij de aldaar gevestigde Uitgeverij De Prom/De Fontein, die onder leiding stond van schrijver/biograaf Wim Hazeu. In 2001 werd hij hoofdredacteur van het treintijdschrift Rails, waar hij na ruim een jaar vertrok om freelance journalist te worden. Hij schreef onder andere columns, essays en artikelen over kunst en cultuur voor het Utrechts Nieuwsblad, AD Magazine, Oog en De Revisor. Sinds de middelbare school werkte hij met zijn vriend Ronald Giphart aan diverse boeken en publicaties. Ze houden samen, met nog een aantal andere schrijvers, een weblog bij dat door Natter werd geïnitieerd: de papieren wereld. In 2004 publiceerde hij “Het Rijksmuseum Kookboek”, waarvoor tien meester-koks zich lieten inspireren door Hollandse zeventiende-eeuwse schilderijen. In 2005 verscheen de historische roman “Rembrandt, mijn vader”. Zijn debuutroman “Begeerte heeft ons aangeraakt” is bekroond met de Selexyz Debuutprijs 2009 en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs 2010 en kreeg een vermelding op de longlist van de Academica Debutanten Prijs 2009, een eervolle vermelding voor de Anton Wachterprijs 2008 en een nominatie voor de Halewijnprijs 2008. Deze roman is door Tom Blokdijk (tekst) en Theu Boermans (regie) in 2011 bewerkt voor het toneel, een productie van Het Nationale Toneel en Het Derde Bedrijf. De tweede roman van Bert Natter, “Hoe staat het met de liefde?” verscheen in 2012, drie jaar later gevolgd door “Remington” en “Goldberg”.

Uit: Remington

“Mijn vader is er niet meer. In de achteruitkijkspiegel verdwijnt de Poolse vrachtwagen. Ik moet mee met de rest van het verkeer.
Is er een moment geweest waarop mijn vader zich voorstelde hoe ik me zou voelen? Heeft hij mij zien zitten, zonder hem, achter het stuur van zijn auto, op weg naar zijn huis?
Ik zou de wagen op de vluchtstrook tot stilstand moeten brengen, met knipperende alarmlichten achteruitrijden, maar ik raas door, want ik ben alweer een paar kilometer verder. Het gebeurde zo snel, voor ik het wist was mijn vader uit het zicht verdwenen.
Met honderddertig per uur vis ik mijn telefoon uit mijn broekzak.
Bijna leeg. Morgen zal mijn telefoon zijn opgeladen, de zon komt op, ik smeer een boterham en zet koffie, een nieuwe dag.
Ik bel het alarmnummer en ik vertel wat er is gebeurd, blijkbaar zo kalm en waardig dat de vrouw aan de andere kant van de lijn niet eens mijn gegevens vraagt. Ze bedankt mij vriendelijk voor de melding, meneer.
Alsof ik een ooggetuige ben.
Aan het eind van de Afsluitdijk bedenk ik dat het weinig zin heeft door te rijden naar mijn vaders huis. Niemand zal daar ooit meer thuiskomen. Ik draai de snelweg af. Voor de bijrijdersstoel rolt de kartonnen beker over de vloer heen en weer.
Ik moet stoppen en op de politie wachten. Die zal uit Friesland komen, neem ik aan. Dat duurt me te lang. Of uit Den Helder? Ja, eerder uit Noord-Holland. Beter kan ik omkeren en over de Afsluitdijk oostwaarts gaan naar de plek waar ik mijn vader voor het laatst heb gezien.
Het verkeer uit de richting Zurich dunt uit, terwijl het op mijn wegheft juist drukker wordt en ik moet afremmen. Ik kan onmogelijk meer terug. Pas aan het eind van de dijk, met nog ruim dertig kilometer voor de boeg, zal ik weer een keuze hebben.”

 
Bert Natter (Baarn, 19 januari 1968)

19-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Sascha Kokot werd geboren op 18 januari 1982 in Osterburg. Zie ook alle tags voor Sascha Kokot op dit blog.

die Maschinen werden dir zu klein

die Maschinen werden dir zu klein
du kannst damit nichts mehr anfangen
und weißt nur die alten Geräte zu bedienen
mit ihren schweren Leibern scharf und grob
gegossen stehen sie stur als Herde in der Halle
und zwischen all dem das kleine Getier
zerbricht bei der geringsten Erschütterung in staubige Teile
als Nährboden für die befruchteten Eier
die warten auf einen günstigen Moment
wenn du nicht mehr im Raum bist und
nur die Glühbirne als letzte Wärmequelle summt

ruhig werd ich nicht

ruhig werd ich nicht
mit dem Blick auf den Wald
und dem schwarzen Mobiliar
mir in den Rücken gestellt
die Frau steht in der Küche
redet mit dem Kind im Laufgitter
der Hunger lässt es quengeln
morgen kommt der Mörtel
für die letzten Fugen am Haus
seit einigen Tagen hält sich
die Wärme länger im Ofen
das Befeuern gelingt nun besser
auch der Frost zieht sich zurück
doch es sammelt sich Wild vor den Toren
ruhig werd ich nicht

 
Sascha Kokot (Osterburg, 18 januari 1982)

De Zwitserse schrijver Peter Stamm werd geboren op 18 januari 1963 in Weinfelden. Zie ook alle tags voor Peter Stamm op dit blog.

Uit: Sieben Jahre

„Sie sagte etwas zu Sophie und schob sie mit der Hand in Richtung Tür. Für einen Moment verspürte ich den Impuls zu fl iehen, mich mit den Menschen treiben zu lassen, die von der Arbeit kamen und nur für einen Moment ins Licht traten, das aus der Galerie strömte. Die Passanten warfen einen kurzen Blick auf die eleganten, schön angezogenen Menschen und gingen dann eilig weiter und tauchten unter in der Masse, unterwegs nach Hause.
Ich hatte Antje seit fast zwanzig Jahren nicht gesehen, trotzdem erkannte ich sie sofort. Sie musste ungefähr sechzig sein, aber ihr Gesicht wirkte noch immer jugendlich. Na, sagte sie und küsste mich auf die Wangen. Noch bevor ich etwas erwidern konnte, trat ein junger Mann mit einem lächerlichen Bärtchen neben sie, flüsterte ihr etwas ins Ohr und zog sie am Arm von mir weg. Ich sah, wie er sie zu einem Herrn in schwarzem Anzug führte, dessen Gesicht ich vom Sehen kannte oder aus der Zeitung. Sophie hatte sich den Mann geschnappt, der sich vorhin an Sonja herangemacht hatte, und fl irtete mit ihm, was ihn sichtlich in Verlegenheit brachte. Sonja hörte lachend zu, aber ich hatte wieder das Gefühl, sie sei in Gedanken anderswo. Ich ging zu ihr und legte ihr den Arm um die Taille. Ich genoss den neidischen Blick des anderen Mannes. Er fragte Sophie, wie alt sie sei. Was schätzen Sie, sagte sie. Er tat, als denke er nach. Zwölf? Sie ist zehn, sagte Sonja, und Sophie sagte, du bist gemein. Du gleichst deiner Mutter, sagte der Mann. Sophie bedankte sich und machte einen Knicks. Sie ist die schönste Frau der Welt. Sie schien sehr genau zu begreifen, was vor sich ging.
Macht es dir etwas aus, wenn ich mit Sophie vorausfahre?, fragte Sonja. Antje wird wohl bis zum Schluss bleiben müssen. Ich bot ihr an, Sophie nach Hause zu bringen, damit sie bleiben könne, aber sie schüttelte den Kopf und sagte, sie sei furchtbar müde. Sie und Antje hätten ja das ganze Wochenende zusammen.”

 
Peter Stamm (Weinfelden, 18 januari 1963)
In 2012 

De Oostenrijkse schrijver, vertaler en uitgever Franz Blei werd geboren op 18 januari 1871 in Wenen. Zie ook alle tags voor Franz Blei op dit blog.

Uit: Des Odysseus letzte Ausfahrt

„Die alten Schriftsteller haben sich mit dem homerischen Berichte über Schicksal und Ende jener griechischen Helden und Fürsten nicht zufrieden und von deren weiterem Leben und Tun manche Kunde gegeben. Zumal den Erdenspuren des Odysseus, des Menelaos und der Helena sind sie nachgegangen, nichts versäumend, folgende Geschlechter zu Lust und Gewinn zu unterrichten davon, was sich alsdann begab, da ein jeder dieser Helden wieder an seiner Stätte sitzend das ihm zugeteilte Tagewerk aufnahm.
Daß Penelope in der langen Zeit des kummervollen Wartens wohl für viele Freier des ithazensischen Thrones willen begehrenswert, doch nicht jünger und schöner geworden war, solches wird niemand dem guten Wesen zum Vorwurf machen, und auch Odysseus wäre mit diesem Umstande zurecht gekommen, wenn anders Penelope nicht selber ohne es zu wissen darauf aufmerksam gemacht hätte, daß sie, was sie an jugendlicher Schönheit verloren, durch andere Verdienste um Odysseus wettzumachen glaubte. Kaum war die Walstatt von den toten Freiern gesäubert und Sturm ersten Wiedersehens und Umarmens verrauscht, hub sie an, ein großes Wesen aus ihrer Treue zu machen, um, also von sich redend, zu erfahren, wie es Odysseus mit dieser Tugend gehalten habe, und ob sie nicht ein Opfer gebracht, das der nicht verdiente, dem sie es brachte. Und es war ja in der Tat dieses Opfer, dieser Aufwand einer Tugend so ungeheuer, daß Odysseus es nicht über sich gewinnen konnte, einzugestehn, daß er mit nichten treu gewesen, zumal immer häufiger das Bild der Kalypso vor seinen Sinnen stand und er es nicht verraten wollte mit dem falschen Geständnis seiner Untreue, die er aber nur mit leichtfertigen Geschöpfen und so obenhin begangen, – wie es in solchen kritischen Fällen Ehegatten zumeist tun. Er gewann die Kraft über sich, die bei der geliebten Nymphe verbrachten Jahre der Gattin zu verschweigen, die es wunderte, was er nun all die lange Zeit nach dem Falle Ilions getrieben hätte. Und damit begann eine arge Leidenszeit für den Dulder Odysseus. Denn es oblag ihm nun, diese Zeit mit Abenteuern zu füllen, die er völlig erfinden mußte. »Als welch ein Lügenbeutel werde ich auf die Nachwelt kommen, verdunkelnd all so all mein Heldentum!« – so dachte er aufseufzend oft, wenn er vom wiederkehrenden »Und dann?«

 
Franz Blei (18 januari 1871 – 10 juli 1942)
 

De Engelse dichter en letterkundige Jon Stallworthy werd geboren op 18 januari 1935 in Londen. Zie ook alle tags voor Jon Stallworthy op dit blog.

A Letter from Berlin (Fragment)

My dear,
Today a letter from Berlin
where snow - the first of ’38 - flew in,
settled and shrivelled on the lamp last night,
broke moth wings mobbing the window. Light
woke me early, but the trams were late:
I had to run from the Brandenburg Gate
skidding, groaning like a tram, and sodden
to the knees. Von Neumann operates at 10
and would do if the sky fell in. They lock
his theatre doors on the stroke of the clock
but today I was lucky: found a gap
in the gallery next to a chap
I knew just as the doors were closing. Last,
as expected, on Von Showmann’s list
the new vaginal hysterectomy
that brought me to Berlin.

Delicately
he went to work, making from right to left
a semi-circular incision. Deft
dissection of the fascia. The blood-
blossoming arteries nipped in the bud.
Speculum, scissors, clamps - the uterus
cleanly delivered, the pouch of Douglas
stripped to the rectum, and the cavity
closed. Never have I seen such masterly
technique. ‘And so little bleeding!’ I said
half to myself, half to my neighbour.
‘Dead’,

came his whisper. ‘Don ’t be a fool’
I said, for still below us in the pool
of light the marvellous unhurried hands
were stitching, tying the double strands
of catgut, stitching, tying. It was like
a concert, watching those hands unlock
the music from their score. And at the end
one half expected him to turn and bend
stiffly towards us. Stiffly he walked out
and his audience shuffled after. But
finishing my notes in the gallery

 
Jon Stallworthy (18 januari 1935 – 19 november 2014)
 

De Franse schrijver en filosoof Charles Louis de Secondat, baron de La Brède et de Montesqieu werd geboren op 18 januari 1689 op het kasteel La Brède bij Bordeaux. Zie ook alle tags voor Montesquieu op dit blog.

Uit  Lettres Persanes

« Lettre VIII. Usbek Usbek à son ami Rustan, à Ispahan
Ta lettre m'a été rendue à Erzeron, où je suis. Je m'étais bien douté que mon départ ferait du bruit: je ne m'en suis point mis en peine: que veux-tu que je suive, la prudence de mes ennemis, ou la mienne?
Je parus à la cour dès ma plus tendre jeunesse; je puis le dire, mon coeur ne s'y corrompit point: je formai même un grand dessein, j'osai y être vertueux. Dès que je connus le vice, je m'en éloignai; mais je m'en approchai ensuite pour le démasquer. Je portai la vérité jusqu'au pied du trône: j'y parlai un langage jusqu'alors inconnu; je déconcertai la flatterie, et j'étonnai en même temps les adorateurs et l'idole.
Mais quand je vis que ma sincérité m'avait fait des ennemis; je m'étais attiré la jalousie des ministres sans avoir la faveur du prince; que, dans une cour corrompue, je ne me soutenais plus que par une faible vertu, je résolus de la quitter. Je feignis un grand attachement pour les sciences; et, à force de feindre, il me vint réellement. Je ne me mêlai plus d'aucunes affaires, et je me retirai dans une maison de campagne. Mais ce parti même avait ses inconvénients: je restais toujours exposé à la malice de mes ennemis, et je m'étais presque ôté les moyens de m'en garantir. Quelques avis secrets me firent penser à moi sérieusement: je résolus de m'exiler de ma patrie, et ma retraite même de la cour m'en fournit un motif plausible. J'allai au roi; je lui marquai l'envie que j'avais de m'instruire dans les sciences de l'Occident; je lui insinuai qu'il pourrait tirer de l'utilité de mes voyages: je trouvai grâce devant ses yeux; je partis, et je dérobai une victime à mes ennemis.
Voilà, Rustan, le véritable motif de mon voyage. Laisse parler Ispahan; ne me défends que devant ceux qui m'aiment. Laisse à mes ennemis leurs interprétations malignes: je suis trop heureux que ce soit le seul mal qu'ils me puissent faire.
On parle de moi à présent: peut-être ne serai-je que trop oublié, et que mes amis... Non, Rustan, je ne veux point me livrer à cette triste pensée: je leur serai toujours cher; je compte sur leur fidélité, comme sur la tienne.
D'Erzeron, le 20 de la lune de Gemmadi 2, 1711."

 
Montesquieu (18 januari 1689 – 10 februari 1755)
Op een biljet van 200 Francs, detail

De Roemeense schrijver en journalist Ioan Slavici werd geboren op 18 januari 1848 in Siria. Zie ook alle tags voor Ioan Slavici op dit blog.

Uit: Popa Tanda (Vertaald door Lucy Byng)

“In a few hours the inhabitants of Saraceni were rather too rich in water. This occurred nearly every year. When the crops in the valley appeared to be most favourable, the Dry Valley belied its name and washed away all that lay in its path.
It would have been rather better if this invasion had lasted only a short time, but the water remained in the valley, and in many plates formed refuges for the frog family. And instead of corn, osiers and interlacing willows grew by the side of its pools.
Was it any wonder that in consequence of this the people of Saraceni had become in time the most idle of men? He is a fool who sows where he cannot reap, or where he does not know whether he will be able to reap or not. The Fatza was a sandy spot; the corn grew a few inches high and the maize a yard; on Rîpoasa one could not grow blackberries even, for at the bottom the water spoilt the fruit. Where there is no hope of reward there is no incentive to work. Whoever works wants to earn, but the people of Saraceni had given up all thoughts of gain, and therefore no one felt inspired to work. Those who could afford it passed their time lying out of doors; those who could not, spent their day working in the neighbouring villages. When the winter came life was hard and bitter.
But whoever has got used to the bad does not think of better things; the people of Saraceni appeared to think that things could not be better than they were. Fish in the water, birds in the air, moles in the ground, and the people of Saraceni in poverty!”

 
Ioan Slavici (18 januari 1848 – 17 augustus 1925)
Borstbeeld in Arad

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn blog van 18 januari 2015 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

18-01-2016 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, popjournalist en muzikant Nanne Tepper werd geboren in Hoogezand op 17 januari 1962. Zie ook alle tags voor Nanne Tepper op dit blog.

Uit: De lijfbard van Knut de verschrikkelijke

“En daarbij: ik weet dat ik stervende ben (wil ik hiermee zeggen dat ik mij tot de hemelse dwazen reken? welzekerl), mijn duizelingen overtreffen die van de man met de eeuwige kater, mijn dagen zijn geteld, niet zozeer ben ik murw gebeukt als wel tot op mijn ziel afgekloven, maar ik ben nog altijd schrijver, een mislukte voorlopig, maar een schrijver ben ik, en een van de voornaamste taken van schrijvers is, naast het voortbrengen van schoonheid om de mens te kalmeren, het uit de doeken doen van raadsels waarop enkel individuele antwoorden mogelijk zijn, om de mens te verontrusten, om zichzelf te ontlasten, om, kortom, toch nog iets met de hele kolerezooi aan te vangen, al was het maar om de moderne gedachte dat de fut uit de menselijke geest is te logenstraffen.
Nog één boek moet ik schrijven voor ik doodgeduizeld ben. Hierin zal ik mijn raadsel presenteren. Uiteraard heb ik al zeven jaar een titel in mijn hoofd: Waarheen, waarvoor en waarvandaan? Maar deze dekt geenszins de lading. In feite is er voor zo’n lading ook geen titel te bedenken; daarom heb ik de volgende verkozen: Howto cope after you’re dead.
Mijn eigen oude credo zeg ik nu vaarwel, hoezeer ik er ook aan verslingerd ben geraakt. Geen salvo’s meer uit mijn six-gun, losjes uit de heup, in het wil-de weg, niemand ontziend. De kruitdampen die voortaan van mijn bladzijden zullen slaan zijn afkomstig van zwavel en vuunNerk, van een incidentele onweersbui en soms, heel soms, van de klappertjes van mijn van de zolder gehaalde klappertjespistool. En mijn oude credo? Ach, u raadt het al, ’t was Fuck ’Em All!”

 
Nanne Tepper (17 januari 1962 - 10 november 2012)

De Amerikaanse schrijver David Ebershoff werd geboren op 17 januari 1969 in Pasadena, Californië. Zie ook alle tags voor David Ebershoff op dit blog.

Uit: Pasadena

“On a december morning in 1944, Mr. Andrew Jackson Blackwood—a young-faced, self-made man who had been in California twelve or fourteen years, depending on whom you asked—was making his way down El Camino Real. He was driving his yellow Imperial Victoria on his way to a real-estate convention in San Diego. At present he was somewhere between Dana Point and Oceanside, but many miles back his Automobile Club map had flown out the window, the wings of its paper-folds extending and flapping away. The fluttery movement—and the car’s sudden swerve as he lunged for the accordioned map—made him think of a large, ancient bird lifting itself into extinction. This was a more morose thought than Blackwood was used to, and it didn’t stay with him, flitting away like the map itself. But Blackwood had a sense of direction, he liked to tell himself, and he continued on his way.
Yet by now he could no longer be certain that he was still traveling down El Camino Real; had he made a wrong turn somewhere back? The road cut through dormant pea fields and lettuce farms and a patch of shallots, passing an avocado orchard and a lemon grove protected by eucalyptus windbreak. It climbed a scrub-oak terrain burned gold in autumn where at hillcrest a rattler stretched belly-up in the sun. Thin, shabby utility poles stood across the fields like a line outside a poorhouse, and upon the drooping wires sat a family of garbage-fed gulls. Every now and then the road turned sharply and the hammered pewter of the Pacific would appear in the distance and Blackwood would inhale, tasting the salt on the breeze. He was listening to the kid announcer on the KCRO radio news, and lately word from Europe was better than expected, the Americans marching swiftly up the wine-cold valleys of the Moselle. Blackwood thought of the boys weighted down by carbine and canteen, and it occurred to him just then, as he descended a hill and the ocean lay before him, that the war would end sooner than most dared to hope. The soldiers would return en masse and many would request passage to Long Beach or Coronado and each would need a bungalow and a patch of ryegrass for himself and his honey-haired girl.”

 
David Ebershoff (Pasadena, 17 januari 1969)

De Engelse schrijver Gavin Extence werd geboren op 17 januari 1982 in Swineshead, Lincolnshire. Zie ook alle tags voor Gavin Extence op dit blog.

Uit: The Mirror World Of Melody Black

“Simon’s flat was a mirror of ours. One bedroom, a shower room rather than a bathroom, and a kitchen-lounge-diner that a letting agent – in a couple of weeks’ time – would generously describe as open-plan. The central hallway was narrow and windowless, lit by a solitary uplighter which cast concentric pools of light and shadow over unadorned paint.
The lack of decoration was something I noticed straight away, in the several seconds in which I paused on the threshold. Beck and I had gone the other way in our flat. On our main lights we had those tiny imitation-glass chandeliers that you can pick up for ten pounds in any homeware store; and we had prints or photos on every available surface – landscapes and holiday shots – along with half a dozen mirrors of various shapes and sizes, to give the illusion of space. I’ve always believed that the way a person chooses to embellish his or her surroundings speaks volumes. My décor, for example, would tell you that I have a weakness for kitsch, tend to accumulate clutter, and dream of bigger things.
But what did Simon’s flat say about him? On the face of it, nothing at all. It just added to the mystery. Peering into that hallway, there was not a single totem of personality to be seen. Nothing to fill in the poorly drawn impression I had of the man.
In all honesty, I’m not even sure you could call what I had an impression. It was probably more fantasy than reality, the sort of half-baked fiction we tell ourselves to flesh out the bit-players in our daily soap opera. As far as facts went, I could have written everything I knew about Simon on a Post-it note. He was fortysomething, lived alone, was well groomed, impeccably polite (in an arm’s-length sort of way), didn’t pronounce his aitches, and had a job that required him to wear a shirt, and sometimes a suit jacket, but not a tie. I’d never been interested enough to find out what that job might be.“

 
Gavin Extence (Swineshead, 17 januari 1982)

De Deense schrijver Ib Michael (eig. Ib Michael Rasmussen) werd geboren op 17 januari 1945 in Roskilde. Zie ook alle tags voor Ib Michael op dit blog.

Uit: The Pope Of the Indies (Vertaald door Ingrid G. Lansford Gyldendal)

“I could see that he was at death’s door. And soon after, when someone handed me the papers to be registered, I could not keep from skimming through them.
It appeared that this man, who called himself Poma de Ayala, had written a chronicle that included all the early knowledge. Here was nothing less than the first complete report written by a native of the new world.
It further appeared that he belonged to the dynasty of the last Incas, which the name certificate from the period of our previous notary’s confirmed. In other words, I had no reason to doubt that the man was who he gave himself out to be.
The next time I looked up, he had already been dealt with at the counter and sent the way most are sent: simply out the door without having accomplished anything whatsoever.
I lifted my finger, but it was too late. The doors to etemity’s antechamber were closing after him. He closed them so quietly that I remember thinking, why doesn’t anyone ever slam them so it can be heard under the stone vault?
For a moment I sat there numbed by the thought that a primary historical source had walked off right under my nose. Then I ignored the undersecretary’s protests, jumped up and ran out in the street to stop him.
But he had disappeared in the crowd. When I came in again, I scowled at the undersecretary. What sort of Christian was he to deny a dying Indian some water? I went back to my desk, determined to track the Indian down before it was too late.”

 
Ib Michael (Roskilde, 17 januari 1945)

De Nederlandse schrijver en schilder Anton Valens werd geboren op 17 januari 1964 in Paterswolde. Zie ook alle tags voor Anton Valens op dit blog.

Uit: Het Boek Ont

“Dat betekende dat hij gespannen was. Dat wisten alle aanwezigen. aanwezigen. Jean-Luc was altijd gespannen en wipte dan met zijn benen. Hij was moe, voelde zich futloos en onrustig tegelijk, legde hij uit met zuidelijke tongval. Hij was opgegroeid in de omgeving van Weert, verdwaald en in Groningen verzeild geraakt. Hij was klein van gestalte en leek wat op een vosje, een zorgelijk, rossig, kortharig vosje met lichtblauwe, schuwe ogen. Zijn algemene indruk was: iemands jongere broertje.
‘Hoe staat het met je post?’
‘De maandspecificatie van de SD, een paar aanmaningen en iets van een deurwaarder of zoiets. “ONMIDDELLIJK OPENMAKEN" staat op de envelop.’
‘Wat je niet hebt gedaan.’
‘Daarvoor zit ik bij Man&Post,’ verdedigde Jean-Luc zich plotseling fel. Zijn zwakke punt was, naar eigen zeggen, zijn ‘onverschilligheid’: ‘Als ik ergens geen zin in heb, word ik onverschillig.’
Isebrand wilde ervoor waken Jean-Luc als deelnemer te verliezen, want hij achtte hem een lid bij wie veel winst te boeken viel, en daarom bracht hij de jongen weer tot kalmte en dempte diens agressieve opwellingen door hardop te hopen: ‘Misschien dat het openen van je postje rustiger maakt.’
Jean-Luc knikte, maar weinig overtuigd. Isebrand keek hem nog een paar tellen indringend aan en schoof toen door naar zijn buurman, nog een uitkeringstrekker, maar ‘thuiswonend’, in de betekenis van ‘bij moeder’.
‘Boudewijn, hallo, goed je te zien. Hoe zitjij erbij vanavond?’
‘Als een zak rotte aardappelen.’
‘Dat is niet zo bien, mien jong.’
De zwartharige Boudewijn van Velzen keek het ene moment als een geslagen hond, om dan plotseling stompzinnig te grijnzen. Hij had zijn baard afgeschoren (‘het werd me te warm’) maar een pluk haar gespaard in de hoek waar de hals in de kin overgaat, als een te ver naar achteren geplaatste sik. Isebrand kon geen hoogte van deze gast krijgen. Hij verscheen nu eens wel, en dan weer niet.”

 
Anton Valens (Paterswolde, 17 januari 1964)
Cover

De Zweedse dichter, schrijver en regisseur Lukas Moodysson werd geboren op 17 januari 1969 in Malmö. Zie ook alle tags voor Lukas Moodysson op dit blog.

Uit: Show Me Love (Fucking Åmål)

“Karin stands outside the door and begs to her daughter. She feels like being the most unsuccessful parent in the world.
KARIN
Agnes...? I know I've made a mistake. But you must understand that it's not always so easy to be a parent. It's so often - one don't know what to do, what to say, how to behave. There’s nohandbook. Especially not when you've got such a... special child as you.
Oskar looks out from his room som metres away and wonders what mum is doing.
KARIN
I didn't to it to be mean. I did it because I was worried about you.
And because I was envious of that it's always dad your talkingwith. You never talk with me. Either when you're happy or sad.Why don't you? Do you hate me so much?
Inside the room, that we don't see but hear, Agnes puts on a record on a high volume, something hardcore-ish. She turns up the volume even more. The music is so strong that the door vibrates. Karin becomes furious.
KARIN
Open the door! Agnes! Open the door!
Olof comes forward to her, puts an arm around her shoulders, calms her down. Karin starts to cry in Olof’s embrace.”

 
Lukas Moodysson (Malmö, 17 januari 1969)
Agnes en moeder Karin in de film Fucking Åmål van Moodysson uit 1998

De Oostenrijkse schrijver Raoul Schrott werd op 17 januari 1964 geboren in Landeck, Tirol (en volgens andere bronnen op een schip „São Paulo“ dat van Brazilië onderweg was naar Europa). Zie ook alle tags voor Raoul Schrott op dit blog.

Uit: Handbuch der Wolkenputzerei

„Der Rückzug in die Illegalität des Privaten war offensichtlich. Armenier und Türken, denen er zum Eigengebrauch erlaubt war, lieferten selbstgebrauten Wein frei Haus; in großem Kreis wurden Partys gefeiert; der Schwarzmarkt führte von unzensierten Videos bis zu Medikamenten alles, und im Untergrund gab es billiges Opium, Prostituiertenviertel und Schwulenparks. Das Regime reagiert darauf, indem es Exempel statuiert, drakonisch, einzeln und willkürlich. Sich auf offene Konfrontationen einzulassen, dazu schien sein Rückhalt in der Bevölkerung längst zu gering; ein gewonnenes oder verlorenes Fußballspiel bot Anlaß genug, um diesen Anschein einer Ordnung für ein paar Stunden auf der Straße außer Kraft zu setzen. Wenn darin ein offenes Aufbegehren lag, dann nur aus einem Bedürfnis nach Normalität; von Revolutionen hatte man genug. Worin aber diese Normalität bestehen könnte, blieb fraglich.
Man versteht ein Land entweder in sieben Tagen oder in sieben Jahren; dennoch aber blieben die Bilder des Iran, die wir bekamen, so unterschiedlich wie widersprüchlich, und es gab so viele davon, wie es in einer Gasse des Teheraner Bazars Spiegel gab. Der Westen kannte nur zwei davon. Persien, das war der alte Orient der Touristen, die Teppiche, Wasserpfeifen, Rosen, Nachtigallen und Lustgärten; der Iran jedoch Turban und Tschador, Fanatiker und Terroristen: moderne mediale Illustrationen für jene hic dracones, ibi sirenes, die man immer schon an den Rand der uns bekannten Welt gesetzt hatte und die nur Stereotype der Ignoranz darstellten. Auch was wir von ihnen wußten, war wenig; sie von uns aber genug, um dies zu begreifen. Dafür aber hatte Kultur, abseits von den üblichen Stehempfängen und irgendwelchen Schriftstellerkolloquien, hier für einmal auch eine unzweifelhafte Funktion, nämlich die Klischees auf beiden Seiten offenzulegen, bloßzustellen und auszuräumen, um die Grundlagen eines Dialogs zu schaffen, den die Politik dann vielleicht aufzugreifen imstande wäre.“

Raoul Schrott (Landeck, 17 januari 1964)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

17-01-2016 om 14:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeijffer werd geboren op 17 janauari 1968 in Rijswijk. Zie ook alle tags voor Ilja Leonard Pfeijffer op dit blog.

Uit: La Superba

“Straatmuzikanten. Rozenverkopers. En toen sprak ze me aan. ‘Je hebt iets vrouwelijks.’ Ze streek met haar vingers door mijn haar als een man die zich iets toe-eigent. ‘Hoe heet je?’ Ze sprak met de stem van een havenarbeider. ‘Ik weet het al. Ik noem je Giulia.’
Die nacht onweerde het kort maar hevig. Ik was net op weg naar huis toen het gebeurde. Ik kon schuilen onder een arcade. Die heeft ook een officiële naam, zag ik later: Archivolto Mongiardino. De zwarte lucht lichtte donkergroen op. Ik had nog nooit zoiets gezien. De regen kletterde als twee gietijzeren valhekken neer aan weerszijden van de overkapping. Na een paar minuten was het voorbij.
Maar de straatverlichting was uitgevallen. In de stegen waar daglicht nauwelijks doordrong, heerste de middeleeuwse duisternis van de nacht. Mijn huis was niet ver. Ik kon het vinden op de tast, daar was ik zeker van. Precies, hier ging het omhoog. Dit moest Vico Vegetti zijn. Links en rechts voelde ik steigers. Dat klopte. Er werd verbouwd. En toen struikelde ik bijna over iets. Een houten balk of zo. Zo voelde het. Gevaarlijk dat die zo midden op straat lag. Ik bukte me om hem aan de kant te leggen. Maar het voelde niet aan als hout. Daarvoor was het te koud en te glad. Het was ook te rond om een balk te zijn. Het voelde raar aan, een beetje vies ook. Ik probeerde mijzelf bij te lichten met het lampje van mijn mobiele telefoon, maar het schijnsel was te zwak. Ik was vlak bij huis. Ik besloot het ding te verstoppen achter de containers met bouwafval en het de voIgende dag te bestuderen. Ik was nieuwsgierig. Ik wilde eigenlijk heel graag weten wat het was.
Hoertjes zijn voor de lunch. Rond een uur of elf, half twaalf komen ze tevoorschijn. Ze hangen rond in het labyrint van steegjes in de hellende driehoek tussen Via Garibaldi, Via San Luca en Via Luccoli, aan weerskanten van de Via della Maddalena, in duistere straatjes met poëtische namen als Vico della Rosa, Vico dei Angeli en Vico ai Quattro Canti di San Francesco. Dit zijn stegen waar zelfs op het middaguur de zon niet doordringt. Daar leunen ze achteloos tegen deurposten of ze zitten in groepjes bij elkaar op straat. Ze zeggen dingen tegen mij als ‘amore’. Ze zeggen dat ze van mij houden en dat ze willen dat ik bij hen kom.”

 
Ilja Leonard Pfeijffer (Rijswijk, 17 janauari 1968)

De Nederlandse dichter en schrijver Roel Houwink werd geboren op 17 januari 1899 in Breda. Zie ook alle tags voor Roel Houwink op dit blog.

Feest

Hij schertst en schenkt den loomen wijn,
maar bij het allerkleinst geruchten
heft zij het hoofd en wil wel vluchten
en in zijn armen veilig zijn.
 
Dan wordt zij ademloos geroofd
en als een heilige gedragen,
maar zij blijft schuw terneêrgeslagen
tot alle luchters zijn gedoofd.
 
Nu nacht haar gansch heeft overtogen
is haar beschroomde blik ontwaakt,
zij geeft zich arg'loos aan zijn oogen
en lacht en weet zich schoon en naakt.
 

Park
 
Zij zaten in den avond dicht aaneen
onder den huif van duisternis en regen,
als waren zij alléén
op deze kleine äarde neergezegen.
 
Het carillon vergat zijn klank,
geen weet of zij elkander kusten:
der lijven blinde schemer rustte
aan 't kruishout van de smalle bank.
 
Maar van den hemel valt een zwarte wind
over den broozen schreeuw der monden
donkerend; de klokken slaan ontzind:
zij drinken uit elkanders wonden....

 
Roel Houwink (17 januari 1899 – 3 juni 1987)

De Duitse dichter en schrijver Jörg Bernig werd geboren op 17 januari 1964 in Wurzen. Zie ook alle tags voor Jörg Bernig op dit blog.

ein anderes dasein

Orion der winterfreund geht | der begleiter in endlosen nächten
winkt einmal noch und steigt dann über die sichtgrenze hinab |
ah wie hat uns sein gürtel geleuchtet |
jetzt fahrn wir im Großen Wagen über den himmel | uns und nur uns
gilt all das funkeln | am morgen kehren wir heim | das meer dampft
und wolken steigen auf an gebirgen |
wir erwachen und treten aus unseren träumen in ein anderes dasein

mittlere jahre

schon beim frühstück der blick aus dem fenster: zu spät
der morgenstern wieder einmal erloschen
überhaupt das da oben verwirrend

die kinder am tisch ihr plappern und lachen
kaum sind sie weg fällt alles
in seltsamste stille

jetzt ins offene gehn – hinaus und hinweg!
doch vom wünschen bleibt nichts übrig als wünsche
nie einsamer als in diesen stunden

vorm fenster schwankt eine magnolie im wind
das telefon klingelt dann steht es stumm
und die entfernungen wachsen

 
Jörg Bernig (Wurzen, 17 januari 1964)

De Duitse dichter Klaus M. Rarisch werd geboren op 17 januari 1936 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Klaus M. Rarisch op dit blog.

Den Sonettisten

Du bist Genosse einer netten Zeit,
die scheinbar nur auf tote Scheiben schießt
und den zum Schützenkönig sich erkiest,
der Blech betrommelt und der Glas zerschreit.

Statt Mut preist unsre Zeit Gemütlichkeit.
Sie zielt aufs Leben. Wenn sie Blut vergießt,
dann soll es Blut sein, das gemütlich fließt:
Poetenblut, am liebsten unverbleit.

Es spielt das Spielchen, bis er ausgeblutet,
Old Orpheus oder wie er heute heißt.
Gleichviel, ob er noch singt, ob er nur tutet –

die Witze, die er reißt, besitzen Geist.
Gleichviel, mit wem die Welt sich grad beschäftigt –
es gilt die Kraft nur, die sich selbst bekräftigt.

Anti-Sonett

Formales Können finde ich beschissen,
so eng, rigide, irgendwie nicht gut;
es macht mich ehrlich richtig krank zu wissen,
daß wer noch schreiben kann. Daß wer den Mut

noch hat, nicht Scheiße wie Herr Böll zu bauen;
allein, daß wer nicht kotzt, wie Grass es tut,
kann mir in echt die ganze Zeit versauen.
Ich hab da eine Sperre. Und die Wut

darüber, daß die abgefuckten Kacker
die Kunst noch nicht ganz restlos ruiniert,
verekelt mir die ausgewichsten Macker.

Ich tick schon, was mich Arschloch motiviert.
Ich tick es echt. Und will es echt nicht wissen:
Für Impotente ist Potenz beschissen.

 
Klaus M. Rarisch (Berlijn, 17 januari 1936)
Berlijn,  Marstall in de winter

De Duitse dichter, schrijver en schilder Frank Geerk werd geboren op 17 januari 1946 in Kiel. Zie ook alle tags voor Frank Geerk op dit blog.

Wie oft

Wie oft schon habe ich mich für immer
Verabschiedet von meiner gelähmten Hand!
Doch jeden Morgen
Taucht sie
Wieder auf aus den Sümpfen der Nacht
Dass ich ihr sage: Nein
Ich verlasse dich nicht

Glück

Die Seele auf Katzenpfoten,
Schnappt sich ihr Frühstücksbrötchen,
Dass ich mir sage, was für ein Glück,
So langsam zu sterben!
Auch wenn du nicht mehr zur Welt gehörst,
Bleibt dir doch Zeit, sie zu preisen!

 
Frank Geerk (17 januari 1946 – 7 februari 2008)

De Duitse schrijver en regisseur Einar Schleef werd in 1944 geboren in Sangershausen, Thüringen. Zie ook alle tags voor Einar Schleef op dit blog.

Uit: Tagebuch 1999

“17.6.99 Wien
Wenn ich mich ins Schreiben zurückziehe, in die Fingerbewegungen, 2 Tage schwitze, hier in Berlin hocke, jeden Moment zum Telefon renne, verzweifelt den Hörer hochnehme, der schon in der Hand klebt, das versiffte Ziffernrad anglotze, weiß ich wieviel Wochen, Monate, Jahre ich hier nicht mehr zu Hause bin, das ist kein Mensch mehr, der hier wohnt, der zurückkriecht in seine Fickhölle, in eine völlig obskure Behausung, wo nichts mehr geht, kein Wasser, weder in Küche noch Klo, wo keine Waschmaschine mehr ihr Programm durchtickt, wo der Fern-seher nun Streifen kriegt, wo das Bett, wo beide Betten so schlecht sind, daß ich darin keine Nacht mehr schlafe, das alles ertrage ich, ich kann nicht mehr, so zer-rissen, ich will keine Minute mehr hier sein, nur die einzelnen notwendigen Teile rausreißen, vielleicht alles verbrennen, säubern, auf jeden Fall eine große Reini-gung, das klingt vermessen, scheußlich und wie ich ansetze zum Schreiben, kom-men die Worte dazwischen, da bleibt keine Authentizität, die verlangte andere Worte, da kann keine Fingerkuppe über graue Plastikbuchstaben hüpfen, die schon unsichtbar werden, ich muß meinen Computer mit eigenen Buchstaben bestücken, so schnell ging das, so schnell bis sie unleserlich werden und ich schwitze den wievielten Tag, ohne Brille geht nichts mehr, ich jage mich selbst durch Berlin, durchs Brandenburger Tor die Umwege zum Deutschen Theater su-chen, und mir wird dort der höchste Betrag geboten, den ich bis jetzt verdient habe. Ohne Forderung, einfach so, die nette SED-Dame notiert ihre Beträge un-tereinander und spart kräftig dabei, ja mindestens 30 000 dazu wären angemessen gewesen.
Ich zittere den ganzen Tag, liege morgens im Bett, will raus, renne durch die Woh-nung, suche etwas, werfe das hin und her, suche erneut, wie meine Mutter, ich bin vollkommen sie, das war nicht eine Person, die ich beschrieb, mich Jahre damit fertigmachte, das war ich, jedenfalls jetzt bin ich es, ich wage kaum in den Spiegel zu sehen, ob ich mich verändere, ihr noch ähnlicher werde, ich ziehe in der Ko-stümabteilung der Wiener Bundestheater einen roten römischen Priesterrock an, Original, wie mir das steht, wie die anderen verwundert mich anglotzen, Schritte zurücktreten und mich fotografieren, ich sehe das Foto später eingerahmt auf dem Schreibtisch der Kostümchefin, egal was sie damit macht, aber ich sehe nicht mich,sondern meine Mutter, richtiger, Tante Grete über ihre Billigbrille schielen.”

 
Einar Schleef (17 januari 1944 – 21 juli 2001)

De Amerikaanse dichter William Edgar Stafford werd geboren op 17 januari 1914 in Hutchinson, Kansas. Zie ook alle tags voor William Stafford op dit blog.

A Ritual To Read To Each Other

If you don't know the kind of person I am
and I don't know the kind of person you are
a pattern that others made may prevail in the world
and following the wrong god home we may miss our star.

For there is many a small betrayal in the mind,
a shrug that lets the fragile sequence break
sending with shouts the horrible errors of childhood
storming out to play through the broken dyke.

And as elephants parade holding each elephant's tail,
but if one wanders the circus won't find the park,
I call it cruel and maybe the root of all cruelty
to know what occurs but not recognize the fact.

And so I appeal to a voice, to something shadowy,
a remote important region in all who talk:
though we could fool each other, we should consider--
lest the parade of our mutual life get lost in the dark.

For it is important that awake people be awake,
or a breaking line may discourage them back to sleep;
the signals we give--yes or no, or maybe--
should be clear: the darkness around us is deep.

Just Thinking
Got up on a cool morning. Leaned out a window.
No cloud, no wind. Air that flowers held
for awhile. Some dove somewhere.

Been on probation most of my life. And
the rest of my life been condemned. So these moments
count for a lot--peace, you know.

Let the bucket of memory down into the well,
bring it up. Cool, cool minutes. No one
stirring, no plans. Just being there.

This is what the whole thing is about.

 
William Stafford (17 januari 1914 – 28 augustus 1993)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e januari ook mijn voroge blog van vandaag.

17-01-2016 om 14:51 geschreven door Romenu  

De Engelse dichteres en schrijfster Anne Brontë werd geboren op 17 januari 1820 in Thornton. Zie ook alle tags voor Anne Brontë op dit blog.

Verses To A Child

6
Now, Flora, thou hast but begun
To sail on life's deceitful sea,
O do not err as I have done,
For I have trusted foolishly;
The faith of every friend I loved
I never doubted till I proved
Their heart's inconstancy.

7
'Tis mournful to look back upon
Those long departed joys and cares,
But I will weep since thou alone
Art witness to my streaming tears.
This lingering love will not depart,
I cannot banish from my heart
The friend of childish years.

8
But though thy father loves me not,
Yet I shall still be loved by thee,
And though I am by him forgot,
Say wilt thou not remember me!
I will not cause thy heart to ache;
For thy regretted father's sake
I'll love and cherish thee.

 
Anne Brontë (17 januari 1820 – 28 mei 1849)

De Vlaamse dichter en schrijver Jan Van Droogenbroeck werd geboren te Sint-Amands op 17 januari 1835. Zie ook alle tags voor Jan van Droogenbroeck op dit blog.

Mijn hond

Mijn hond is een plezante gast;
Hij springt, hij danst, hij jankt, hij bast,
Hij kwispelstaart, hij loopt in 't rond,
Hij kruipt en rolt zich op den grond.
Zeg ik hem: 'Hier!' hij komt bij mij;
'Voort!' zeg ik, en op een, twee, drij
Is hij de deur uit, op den stoep,
En wacht tot ik hem binnenroep.
Zeg ik hem: 'Koes!' hij legt zich neer,
Zeg ik hem: 'Wsst!' hij recht zich weer.
'Fiks!' roep ik - en dan staat hij daar,
Juist als een aapje, flink en klaar.

Als ik naar school ga, komt hij mee
Tot in den gang en keert gedwee
Terug; maar als de klas is uit
Zit onze hond voor 't vensterruit
Op schildwacht: ziet hij mij, dan: raf!
Hij wipt in eens het kussen af
En komt mij tegen op 'nen draf,
Met blij geblaf.

Doch, als hij mij aan 't schrijven ziet
Dan heeft het goede beest verdriet
Omdat hij mij niet helpen kan.
- Hij kent ja, niemendal ervan. -
Maar is de pen ter zij gelegd,
En heb ik hem eens 'Mol!' gezegd,
Dan moest gij zien wat gang hij gaat,
Hoe hij met zijnen pluimstaart slaat
En vlug vooroploopt naar de straat!

De vriendschap van het lieve dier
Verschaft mij waarlijk veel plezier.
- Daarom bemin ik mijnen hond;
Ik houd hem zuiver en gezond,
Ik maak hem een fatsoenlijk nest
En zorg voor eten in zijn' test.
- Soms krijgt hij een stuk boterham,
Dan zegt dit lief kapoentje.... ham!

 
Jan Van Droogenbroeck (17 januari 1835 - 27 mei 1902)

De Surinaamse schrijfster en beeldend kunstenares Dorothee Wong Loi Sing werd geboren in Paramaribo op 17 januari 1954. Zie ook alle tags voor Dorothee Wong Loi Sing op dit blog.

Uit: Witmans hel

“Op UrAarde, waarvan alle parallelwerelden afstammen, lijden vele zwarten in de droge Afrikaanse woestijngebieden vrijwillig honger of sterven uitgemergeld de hongerdood, teneinde schuldgevoelens en hulpvaardigheid wakker te schudden in volgevreten Westerse profiteurs-maatschappijen. Terwijl sommige witmensen genieten van een enorme verspilling aan materiële goederen, worden de talloze armen en behoeftigen zoet gehouden met tweedehands stripverhalen die stukgelezen zijn, of een bioscoopje, waarin te zien is hoe in bepaalde Westerse landen auto's voor de lol in de prak worden gereden, of met gigantische hoeveelheden voedsel wordt gesmeten. Vertoon zo'n film maar in Ethipoë, of in Sangra Besh!
Twee boosdoeners, die mijn bijzondere aandacht hebben, kregen van mij een bijzonder soort straf te verduren.
1e, Cecil Rhodes! De man die aan Zimbabwe zijn koloniale naam plakte van Rhodesië. Cecil Rhodes is nu een onderbetaalde uitgebuite zwarte mijnwerker in de Zuidafrikaanse goudmijnen. Zijn zweet wordt getransformeerd tot brokken goud, maar hij moet met lede ogen toezien dat hij er niet van kan profiteren. Hij heeft uiteraard een zwarte echtgenote en zes kinderen die er sjofel bijlopen, met hongerogen. Zijn vrouw werkt in een fabriek te Johansburg aan de lopende band, en de kinderen worden aan hun lot overgelaten door de gemene Ouma van de kinderen. Hijzelf is zich volledig bewust van zijn vorige leven en vergane machtspositie. Bij tijden wordt hij krankzinnig van spijt en ellende, maar hij moet dat geheim houden, anders kan hij geen weekloon verdienen.”

 
Dorothee Wong Loi Sing (Paramaribo, 17 januari 1954)
Portret van Cecil Rhodes door Philip Tennyson Cole, 1902

De Duitse schrijfster Hella Eckert werd geboren op 17 januari 1948 in Bremen. Zie ook alle tags voor Hella Eckert op dit blog.

Uit:Hanomag

„Es geschah in jenem blauen und verrückten Sommer, als ich sechzehn wurde. Mein Vater kam ins Gefängnis, und meine Mutter lernte einen Mann namens Karl Zerkowitz kennen und verliebte sich in ihn. Das geschah in einer Stadt am Meer, und es war die Zeit, als man von Containern sprach, 1966, als das Transportgeschäft boomte, und mein Vater hatte uns in diesem Jahr dorthin gebracht, weil er beim Bau eines Containerhafens dabei sein wollte. Er glaubte, dass man in der Stadt, wo Container verschifft würden, Geld verdiente oder es bald tun würde, und er wollte das, bevor jemandem einfiel, anstelle von Containern etwas anderes zu erfinden, sodass alle Mühe umsonst war.
Mein Vater fuhr einen Hanomag, einen Hanomag KURIER, er war Lastwagenfahrer von Beruf. Er hatte studiert, aber er war nicht weit herumgekommen, nicht in ferne Länder, und er war nicht im Krieg gewesen. Und seit 1950, dem Jahr, in dem ich geboren wurde, demselben Jahr, in dem er meine Mutter geheiratet hatte, war das seine Arbeit gewesen - das Fahren im Hanomag. Er hatte Maschinen, Kisten mit Werkzeug und Behälter transportiert in der Gegend, wo er aufgewachsen war, im Süden, in einem Dorf mit Maisfeldern an der Straße. Und in dieser Zeit, in der ich aufwuchs, waren wir an andere Orte gezogen. in die Nähe von Fabriken, und eine Zeitlang hatten wir dort gelebt, wo es die Universität gab, wo meine Mutter und er gewesen waren, wo sie sich kennengelernt und geheiratet hatten.
In den Behältern hatte mein Vater einen nassen Sommer lang Schnecken transportiert und sie an die umliegenden Restaurants verkauft, er hatte Geld damit verdient, und er hatte Leuten, die fortwollten aus dem Dorf beim Umziehen geholfen.“

 
 Hella Eckert (Bremen,17 januari 1948)

De Engelse schrijver Nevil Shute werd geboren op 17 januari 1899 in Ealing. Zie ook alle tags voor Nevil Shute op dit blog.

Uit: No Highway

‘You’re darn right,’ said Hennessey.
‘Well, now they come back with this,’ I said. I turned to them. ‘It just means we've got to do our best to find the thing. After all, it's quite a big unit-over twenty feet long. It might be visible from the air.' Hennessey said doubtfully, ‘lt’s a chance. It’s a pretty thickly wooded section of the country, though, and spruce and alder, they grow pretty fast this time of year. And all the leaves on,too.’
We talked about it for an hour. and then worked out the following programme. We would go up to the lake again in the Norseman, and trek up to the scene of the crash, prepared to camp there for four days. We would mark out an area halfa mile each way from the crash, one square mile in all, with the crashed Reindeer in the centre, and we would search that area minutely whatever the difficulties. If we did not discover the port tailplane there would be a strong presumption that the unit had come off in the air; it was too big a thing for the Russians to have removed in tow. That in itself would lend some substance to the theory of failure in fatigue.
After that area had been searched, we would then return to the lake and begin an air search of the district, flying the Norseman low above the tree-tops endeavouring to see the fallen tailplane, flying on closely parallel strips as in an air survey. None of us had much confidence in this procedure, but it was the only thing we could do.
‘One thing,’ said Russell. ‘We‘d better set to work and draft a cable to your chief telling him not to expect too much.’ We set to work to do so.”

 
Nevil Shute (17 januari 1899 – 12 januari 1960)
Cover

De Engelse schrijfster Mrs Henry Wood werd geboren in Worcester op 17 januari 1814 als Ellen Price. Zie ook alle tags voor Mrs Henry Wood op dit blog.

Uit: It May Be True

“The village of Ashleigh is situated in one of the most lovely and romantic of the English counties; where mountains, valleys, woods and forest trees appear to vie with each other in stately magnificence. The village is literally embosomed amongst the trees. Lofty elms, majestic oaks, and wide-spreading beech trees grow in and around it. On one side, as far as the eye can reach, are mountains covered with verdure, with all their varied and lovely tints of green. On the other side the view is partially obstructed by a mass of forest trees growing in clumps, or forming an arch overhead, through which nevertheless may be gained a peep of the distant sea, with its blue waves, and sometimes the white sails of a ship; or, on a clear day, even the small fishermen’s boats can be distinguished dotted here and there like small pearls.
Ashleigh has its country inn and ivy-mantled church, with the small house dignified as the Parsonage, close by. Other houses are sprinkled here and there down the green lanes, or along the road, shaded by its lofty elms, at the end of which, on a small eminence, stands the Manor or "Big House," as the villagers call it.
It is a large, brick building, but with nothing grand or imposing about it; in fact, but for the lovely grounds and plantations on a small scale around, the clematis, jasmine and other beautiful creepers, too numerous to mention, trained up its walls, and hanging in luxuriant festoons about the porch, and the dark ivy which almost covers the roof, the whole of one side, and part of the front itself, it would be an ugly, unwieldy-looking edifice; as it was, everything appeared bright and gladsome.
Before you reach the village, a bridge crosses a small stream which flows from the hill-side, and after winding gracefully and silently through the midst, passes by the mill and being just seen like a long thin thread of silver in the distance, is lost in the rich meadows beyond.”

 
Mrs Henry Wood (17 januari 1814 – 10 februari 1887
 

De Engelse schrijver, politicus en staatsman George Lyttelton, 1e Baron Lyttelton werd geboren in Hagley, Worcestershire op 17 januari 1709. Zie ook alle tags voor George Lyttelton op dit blog.

Uit: Dialogues of the Dead

“Louis_.--Who, sir, could have thought, when you were learning the trade of a shipwright in the dockyards of England and Holland, that you would ever acquire, as I had done, the surname of "Great."
_Peter_.--Which of us best deserved that title posterity will decide. But my greatness appeared sufficiently in that very act which seemed to you a debasement.
_Louis_.--The dignity of a king does not stoop to such mean employments.
For my own part, I was careful never to appear to the eyes of my subjects or foreigners but in all the splendour and majesty of royal power.
_Peter_.--Had I remained on the throne of Russia, as my ancestors did, environed with all the pomp of barbarous greatness, I should have been idolised by my people--as much, at least, as you ever were by the French.
My despotism was more absolute, their servitude was more humble. But then I could not have reformed their evil customs; have taught them arts, civility, navigation, and war; have exalted them from brutes in human shapes into men. In this was seen the extraordinary force of my genius beyond any comparison with all other kings, that I thought it no degradation or diminution of my greatness to descend from my throne, and go and work in the dockyards of a foreign republic; to serve as a private sailor in my own fleets, and as a common soldier in my own army, till I had raised myself by my merit in all the several steps and degrees of promotion up to the highest command, and had thus induced my nobility to submit to a regular subordination in the sea and land service by a lesson hard to their pride, and which they would not have learnt from any other master or by any other method of instruction.“

 
George Lyttelton (17 januari 1709 – 24 augustus 1773)
Portret door Edward Cunningham, 1770

17-01-2016 om 14:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Ester Naomi Perquin werd geboren in Utrecht op 16 januari 1980. Zie ook alle tags voor Ester Naomi Perquin op dit blog.

Michael van W.

Wat ze ook willen, die dolle honden in mijn kop hebben altijd honger,
altijd dorst. Niet over praten. Het daglicht weet ze te verjagen,
voor even – maar zodra ik ga liggen begint het gedonder,
ze krabben me steeds uit mijn slaap, piepend om teven
of vlees, willen naar buiten gelaten.

Hoe noemt u dat? Bestaat er een woord voor de man die ik word
als ik me, buiten bereik, aan een straatkat vergrijp, kunt u
dat vatten met gekte of moord, lijnt mij dat aan? Ze luisteren niet.
Ze draaien, ze dreigen – ik ken ze bij naam, hun vlekken

en happende kaken – maar hier wil ik niet over praten, niet nu
het licht is. Niet bang zijn. Hier voel ik me veilig. Weet u
dat er een boek bestaat met dezelfde naam?

Voorop staat een man en zijn mond, zijn bek – je ziet
dat hij gromt, zijn tanden ontbloot en achter hem
de volle maan, precies zo schijnheilig.

Zoals hij, behaard als een hond – zo zou ik het doen als ik kon.
Op hem zou ik lijken. Dit dolle dat mij drijft dan
buitenkant, dit hongerige aan te wijzen.

Legale activiteiten I

Wakker maken aan het begin van de nacht
en om dromen vragen.

Als ze zeggen dat ze die nog niet hebben gehad
omdat je ze wakker maakte: een klap.

Als ze beginnen te huilen over hun haren naar beneden
aaien tot ze aan hun moeders denken. Dan zeggen
dat hun moeders niet meer zullen komen.

Als ze hun hoofden op hun armen laten rusten
heel lang zwijgen. Als ze dan in slaap zijn
wakker maken en om dromen vragen.

Als ze hun dromen vertellen luisteren en uitleggen
dat zulke dingen niet bestaan. Dan de orde
van de dag. Dan weer van begin af aan.

 
Ester Naomi Perquin (Utrecht, 16 januari 1980)

De Deense dichteres, schrijfster en essayiste Inger Christensen werd geboren op 16 januari 1935 in de stad Vejle aan de oostkust van Jutland. Zie ook alle tags voor Inger Christensen op dit blog.

Uit:Alphabet (fragment)

knell of dew and insects, and nobody in this
gossamer, nobody understands that
autumn exists, that aftertaste and afterthought
exist, only these restless lines of fantastic
ultrasounds exist and the bat's
jade-ear turned towards the ticking fog;
never was the globe's inclination so beautiful,
never were the oxygenated nights so white,

so dispassionately dissolved, softly ionised
white, and never was the limit of invisibility so nearly
touched; june, june, your jacob's ladders
exist your sleeping beasts and their dreams of sleep
exist, a flight of galactic germs between
the earth so earthy and heaven so heavenly,
the calm of the valley of tears, so calm and the tears
sunk back, sunk back in like groundwater again
underground; earth; the earth in its revolution
around the sun exists; the earth in its itinerary
through the milky way exists; the earth on its way
with its load of jasmin, and of jasper and iron,
with its curtains of iron, its portents of joy and random Judas
kisses and a virgin anger
in the streets, jesus of salt; with the jacaranda's shadow
on the waters of the river, with falcons and hunters
and january in the heart, with the well of Japoto della Quercias
Fonte Gaia in Sienna and with july
as heavy as a bomb; with tame brains,
with heart jars or heart grass or berries,
with the roots of ironwood in the exhausted earth

 
Inger Christensen (16 januari 1935 – 2 januari 2009)

De Amerikaanse schrijfster en essayiste Susan Sontag werd geboren op 16 januari 1933 in New York. Zie ook alle tags voor Susan Sontag op dit blog.

Uit: Illness as Metaphor

“When, not so many decades ago, learning that one had TB was tantamount to hearing a sentence of death -- as today, in the popular imagination, cancer equals death -- it was common to conceal the identity of their disease from tuberculars and, after they died, from their children. Even with patients informed about their disease, doctors and family were reluctant to talk freely. "Verbally I don't learn anything definite," Kafka wrote to a friend in April 1924 from the sanatorium where he died two months later, "since in discussing tuberculosis . . . everybody drops into a shy, evasive, glassy-eyed manner of speech." Conventions of concealment with cancer are even more strenuous. In France and Italy it is still the rule for doctors to communicate a cancer diagnosis to the patient's family but not to the patient; doctors consider that the truth will be intolerable to all but exceptionally mature and intelligent patients. (A leading French oncologist, has told me that fewer than a tenth of his patients 'know they have cancer.) In America -- in part because of the doctors' fear of malpractice suits -- there is now much more candor with patients, but the country's largest cancer hospital mails routine communications and bills to outpatients in envelopes that do not reveal the sender, on the assumption that the illness may be a secret from their families. Since getting cancer can be a scandal that jeopardizes one's love life, one's chance of promotion, even one's job, patients who know what they have tend to be extremely prudish, if not outright secretive, about their disease. And a federal law, the 1966 Freedom of Information Act, cites "treatment for cancer" in a clause exempting from disclosure matters whose disclosure "would be an unwarranted invasion of personal privacy." It is the only disease mentioned.”

 
Susan Sontag (16 januari 1933 – 28 december 2004)
 

De Duitse schrijver Reinhard Jirgl werd op 16 januari 1953 in Oost-Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Reinhard Jirgl op dit blog.

Uit: Die Unvollendeten

„Die beiden Frauen Hanna & Maria hätten sogar nach München gekonnt, Man sagte ihnen, sie müBten sich nur von der Alten trennen. Denn für Alte hatte Niemand Verwendung...» Hanna lehnte entgeistert ab. so mußten sie erneut auuf Transport, wieder gepfercht in Güterwaggons tage&nächtelang: von München nach Dresden nach Leipzig – dann Magdeburg -und die Bahnhöfe und die Wartehalln voll von Menschen da mußt man über die Menschen drüber wegsteigen so voll war das da und die Luft drin stickig wie Zum schneiden Dreck-überall und Ungeziefer das kann sich Heute keiner vorstelln mir wurde speiübel hatten auch seit Achwerweißwielangerzeit nichts Richtiges mehr zu essen gehabt und waschen konnten wir uns auch Nirgendwo - ich hielts nich mehr aus dort-drin – Damals wurden die Fahrkarten noch geknipst bevor man den Bahnsteig betreten durfte aber ich hab den mit der rotn Mütze gefragt ob ich mich draulzen auf den Bahnsteig hinsetzn darf - Doch er hat gesagt Bleim sie man lieber hierdrin bei lhrer Familje Jungefrau Naja draußen warn die-Russm - Ja die-Russn & die Fraun - Und später dann im Zug alle Fenster-scheint Zerbrochn Man hatte aus den Rahmen und die Sitzbanken Feuerholz gemacht wir mußten stehen über Stunden-und-Stunden wenn man sich mal für paar Minuten aufn Boden kauern konnte riß einen schon wieder Jemand hoch oder trat mit den Füllen weil der sich auch hinsetzen wollt So ging das Stunden-über-Stunden Tageundnäichte-lang. Und plötz- lich hielt der Zug. Als war er gegen etwas gefahrn Wir alle durcheinander Gepäck stürzte auf uns runter die Leute schrieen. Was ist !los? Eben warn wir unter ner Brücke durch u 1 der soldaten die aufm Waggondach saßen denn sie waren Alle in Siegerlaune und soffen viel der war bei der Fahrt gegen die Brücke geknallt und die Brücke hatte ihn vom Wagendach runtergefegt.“

 
Reinhard Jirgl (Oost-Berlijn, 16 januari 1953)

De Amerikaanse dichter Anthony Hecht werd geboren op 16 januari 1923 in New York. Zie ook alle tags voor Anthony Hecht op dit blog.

Sarabande On Attaining The Age Of Seventy-Seven

The harbingers are come. See, see their mark;
White is their colour; and behold my head.
-- George Herbert

Long gone the smoke-and-pepper childhood smell
Of the smoldering immolation of the year,
Leaf-strewn in scattered grandeur where it fell,
Golden and poxed with frost, tarnished and sere.

And I myself have whitened in the weathers
Of heaped-up Januaries as they bequeath
The annual rings and wrongs that wring my withers,
Sober my thoughts, and undermine my teeth.

The dramatis personae of our lives
Dwindle and wizen; familiar boyhood shames,
The tribulations one somehow survives,
Rise smokily from propitiatory flames

Of our forgetfulness until we find
It becomes strangely easy to forgive
Even ourselves with this clouding of the mind,
This cinerous blur and smudge in which we live.

A turn, a glide, a quarter turn and bow,
The stately dance advances; these are airs
Bone-deep and numbing as I should know by now,
Diminishing the cast, like musical chairs.

 
Anthony Hecht (16 januari 1923 – 20 oktober 2004)
 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Tino Hanekamp werd geboren in 1979 in Wippra in Saksen-Anhalt. Zie ook alle tags voor Tino Hanekamp op dit blog.

Uit:So was von da

“Aha, na gut. Dann blicke ich also mal unverwandt auf die Sache und fasse sie scharf ins Auge: Heute ist die letzte Nacht unseres Clubs, die letzte Party, und dann ist Schluss. Geschäftsaufgabe wegen Hausabriss. Eigentlich kein Drama, man sollte ohnehin alle zwei Jahre ein neues Leben beginnen. Nur leider haben mein Partner Pablo und ich vergessen, genügend Geld zu verdienen, während wir der Welt den besten Club aller Zeiten schenkten. Unsere Außenstände belaufen sich auf etwa fünfzigtausend, die Verhältnisse sind ein wenig ungeordnet, werden aber durch zwei geteilt, macht also fünfundzwanzigtausend Euro Schulden für jeden von uns. Mehr Geld, als ich je auf einem Haufen gesehen habe. Und viel mehr, als ich jemals zurückzuzahlen in der Lage sein werde. Hinzu kommen meine Außenstände bei der Krankenkasse, dem Finanzamt, meinem Vermieter, der KFZ-Versicherung und etlichen Verwandten. Seit Monaten zieht sich die Schlinge zu. Neben dem Mülleimer stapeln sich grüne, gelbe, blaue und rote Briefe diverser Behörden. Mit dem Vollstreckungsbeamten bin ich per Du. Er heißt Jürgen Kawinsky, wohnt in Poppenbüttel, hasst seinen Job, muss aber Frau und Kinder ernähren und die Raten für das Reihenhaus abzahlen, was soll man machen. Mein Auto steht versteckt im hintersten Winkel eines halb zerfallenen Parkhauses, denn seit sechs Monaten sind die Steuern unbezahlt, die Versicherung hat gekündigt und die Zulassungsstelle den Wagen zur Fahndung ausgeschrieben."

 
Tino Hanekamp (Wippra, 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e januari ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

16-01-2016 om 14:05 geschreven door Romenu  

De Australische schrijver en essayist Brian Castro werd geboren op 16 januari 1950 in Hongkong. Zie ook alle tags voor Brian Castro op dit blog.

Uit: After China

« But on this night, at number 1,199, the famous philosopher was stuck. No aphorism came to him. Not even a crude one on rain and earth, semen and secretion.
What was worse, he had committed 1,198 aphorisms to memory. Unable to think of the next, he was also unable to recall the others.
He tried the Reverse Flying Duck position. No go. He assumed the Two Dancing Female Phoenix Birds posture. Nothing. The Dark Cicada Cleaving to a Tree. Emptiness. The Donkeys in the Third Moon of Spring. Not a word came to him. He looked at the young woman. He hadn?t really observed his partners before. It was a revelation. She was extremely beautiful. Her pale flesh and dark eyes delighted him. He tried the Fluttering Butterflies. She smiled indifferently. It was really more of a blankness. No philosophy at all. To think that he once had to breathe in the manner of the Tao, gnash his teeth, apply pressure to secret parts to hold back from the abyss of excess. He disengaged himself. Went outside into the next room.
On his table, the future magnum opus. The introduction was already written. For the first time he experienced a fear of not being able to go on. A terrifying vision of somebody else completing his work appeared before him: a ghost-writer, a supplementer stealing the sacred kernels of his words, the hard-won visions of his longevity. Some bastard making the most of hindsight.
He took a short walk in a nearby forest.
When he returned she was still there, sleeping composedly on her silks. He tried again. The Winding Dragon. The Pawing Horse. Nothing. Not a pithy thing. The Hounds of the Ninth Day of Autumn. Disaster. Becoming quite ill and feverish, he suddenly sat up and held her face in his hands.
'Who are you?' he demanded. 'Why have you robbed me of everything I cherish?'
Her face was flushed.
She looked at him steadily and then said very softly: ‘I am the book you intend to write, the intention of which is jade resplendent. But writing is not jade.’

 
Brian Castro (Hongkong, 16 januari 1950)

De Duitse schrijver, vertaler en politicus Uwe Grüning werd geboren op 16 januari 1942 in Pabianice bij Lodz, Polen. Zie ook alle tags voor Uwe Grüning op dit blog.

Die Arche

Als ich das Schiff betrat, blinkte
noch der Ararat über den Wassern,
und die Oliven an seiner Flanke
hatten die Friedenszweige mit Früchten behängt.
Der Regen ließ sie verfaulen.

Hoffnungsbeladen
fand ich das Schiff,
aber Liebe und Glaube
waren nicht in der Arche.

Vierzig Tage
währte die Flut.
Nun aber, wo sie
hinter den Hügeln verstummt
und die vergessenen Länder
aufsteigen erneut aus den Wassern
verschlammt, aber fruchtbar,
bringt statt des Ölzweigs
die Krähe das Lebenskraut.

So ruht
ein wenig aus, ehe ihr eßt,
tapfere Zimmerer!
Legt schon die Äxte zurecht,
legt die Waffen zu Häupten!
Ihr werdet
um dieses Bitterkraut Leben – ich weiß es –
euch töten, sobald ihr erwacht.

 
Uwe Grüning (Pabianice, 16 januari 1942)

De Braziliaanse schrijver, theaterproducent, talk show host, acteur, schilder en musicus José Soares werd geboren op 16 januari 1938 in Rio de Janeiro. Zie ook alle tags voor José Soares op dit blog.

Uit: Twelve Fingers: Biography of an Anarchist

« Fate and Ivan's monotesticular libido decree that Isabel quickly becomes pregnant. A dedicated artist, she works until the very hour of delivery. When the circus appears in Banja Luka, after a nine-month tour, the public is astonished to see that lovely young woman contorting her enormous belly in the center ring. In the final days, Ivan Korozec begins to fear that the child will be born right there, twisted and amid lions and clowns. His fears are unfounded: Dimitri is born in the wagon of a Bulgarian trapeze artist with the bearded lady as midwife. He is a perfect creature except that he has an extra index finger on each hand.
This anomaly is neither shocking nor greatly noted, for the twelve fingers are totally symmetrical. The newborn is bathed at once in the waters of the Vrbas and seven days later, over Isabel's protests, as dictated by Poluskopzi ritual, his right testicle is removed and eaten by his father. If he were an adult, the excised gonad would be swallowed by the Grand Master of the order, Boris Kafelnikov, an obscure tailor from Vladivostok. To the amazement and pride of the semicastrati who participate in the ceremony, the baby does not cry.
From early on, Dimitri, or Dimo, as his parents call him, speaks not only Serbo-Croatian, his father's language, but also Portuguese, which his mother had taught him by reading and rereading José do PatricÃ?nio's book. Isabel tells him romanticized stories of the slaves' struggle for freedom. The legendary abolitionist takes on quasi-mystic proportions in the boy's fanciful imagination. He imagines him as a warrior saint lopping off the heads of slave traders. Dimo possesses an extraordinary aptitude for languages, and in the multilingual world of the circus he quickly learns German, French, English, Italian, Russian, Albanian, and Spanish. He speaks all of these tongues without accent.”

 

 
José Soares (Rio de Janeiro, 16 januari 1938)

De Servische schrijver Aleksandar Tišma werd op 16 januari 1924 geboren in Vojvodina. Zie ook alle tags voor Aleksandar Tišma op dit blog.

Uit: Schneck (Vertaald door Barbara Antkowiak)

“Bald darauf ging; er -wieder auf Reisen diesmal nach Sarajevo , und als er im Hotel den Koffer auspackte, stellte er fest, daß er die Kopfschmerztabletten nicht mitgenommen hatte. Er ärgerte sich, denn er meinte ein wenig abergläubisch , das Übel werde ihn ereilen, bevor er eine Apotheke fand. Doch es verschonte ihn auch diesmal. Daraufhin begann er sich zu beobachten: In der Frühe war sein Kopf nicht mehr dumpf wie sonst, sondern von einer ungewohnten Klarheit; tagsüber schüttelte er ihn hin und wieder in der Erwartung eines Schwindels mit nachfolgender Bewußtlosigkeit, jedoch war alles sicher und fest. Nachdem er während eines Besuchs bei Ljiljana Kalajié so mit dem Kopf geschüttelt hatte, konnte er nicht umhin, ihr zu sagen:
»Wissen Sie, was e> bei mir Neues gibt?« (Er siezte sie, obwohl sie seit zwei Jahren ein Liebespaar waren.) Und als sie fragend die Brauen hob, mit gewisser Scham, weil er sie mit einer Bagatelle belästigte: »Meine Kopfschmerzen sind weg, schon seit zwei Monaten.« Statt sich jedoch zu freuen oder gleichgültig auf diese Mitteilung zu reagieren, runzelte sie besorgt ihre dichten Brauen und sagte: »Bloß das nicht, um Gottes willen!« Im selben Moment fiel ihm ein, warum sie das sagte, und er senkte den Blick.
Er erinnerte sich nämlich daran, daß Ljiljanas verstorbener Mann nicht mehr an Kopfschmerzen gelitten hatte, nachdem bei ihm eine Nervenkrankheit aufgetaucht war,die zu seinem späteren Tod führte, und daß ihm Ljiljana einmal von dieser ungewöhnlichen Tatsache erzählt hatte.
Zu dieser Mitteilung war es überraschend und aus gegebenem Anlaß gekommen. Schneck nämlich hatte laut darüber nachgedacht, wie Krankheiten durch den menschlichen Körper wandern, vom Hals in die Nieren und in die Gelenke, worauf Ljiljana, plötzlich ernst, ergänzte: »Sie haben recht. Auch mein Mann wurde seine Kopfschmerzen fast am selben Tag los, als sich diese schreckliche Krankheit bei ihm zeigte.« Denn sie mochte die Krankheit ihres Mannes nicht beim Namen nennen; sie wich diesem Thema ebenso geflissentlich aus wie Schneck danach trachtete, es zu diskutieren.“

 
Aleksandar Tišma (16 januari 1924 – 16 februari 2003)

De Canadese dichter en schrijver Robert William Service werd geboren op 16 januari 1874 in Preston, Engeland. Zie ook alle tags voor Robert W. Service op dit blog.

A Grain Of Sand  

If starry space no limit knows
And sun succeeds to sun,
There is no reason to suppose
Our earth the only one.
'Mid countless constellations cast
A million worlds may be,
With each a God to bless or blast
And steer to destiny.

Just think! A million gods or so
To guide each vital stream,
With over all to boss the show
A Deity supreme.
Such magnitudes oppress my mind;
From cosmic space it swings;
So ultimately glad to find
Relief in little things.

For look! Within my hollow hand,
While round the earth careens,
I hold a single grain of sand
And wonder what it means.
Ah! If I had the eyes to see,
And brain to understand,
I think Life's mystery might be
Solved in this grain of sand.

Playboy

I greet the challenge of the dawn
With weary, bleary eyes;
Into the sky so ashen wan
I wait the sun to rise;
Then in the morning's holy hush,
With heart of shame I hear
A robin from a lilac bush
Pipe pure and clear.

All night in dive and dicing den,
With wantons and with wine
I've squandered on wild, witless men
The fortune that was mine;
The gold my father fought to save
In folly I have spent;
And now to fill a pauper's grave
My steps are bent.

See! how the sky is amber bright!
The thrushes thrill their glee.
The dew-drops sparkle with delight,
And yonder smiles the sea.
Oh let me plunge to drown the pain
Of love and faith forgot:
Then purged I may return again,
--Or I may not.

 
Robert W. Service (16 januari 1874 – 11 september 1958)
Cover 

 Zie voor nog meer schrijvers van de 16e januari ook mijn vorige blog van vandaag.

16-01-2016 om 14:04 geschreven door Romenu  

De Hongaarse schrijver en journalist Kálmán Mikszáth werd op 16 januari 1847 in Szklabonya (tegenwoordig Slowakije) geboren. Zie ook alle tags voor Kálmán Mikszáth op dit blog.

Uit: St. Peter's Umbrella (Vertaald door B. W. Worswick)

“There was not quite enough money collected to defray the expenses, so they had to sell the goat to make up the sum; but the goose was left,though there was nothing for it to feed on, so it gradually got thinner and thinner, till it was its original size again; and instead of waddling about in the awkward, ungainly way it had done on account of its enormous size, it began to move in a more stately manner; in fact, its life had been saved by the loss of another. God in His wisdom by taking one life often saves another, for, believe me, senseless beings are entered in His book as well as sensible ones, and He takes as much care of them as of kings and princes.
The wisdom of God is great, but that of the judge of Haláp was not trifling either. He ordered that after the funeral the little girl (Veronica was her name) was to spend one day at every house in the village in turns, and was to be looked after as one of the family.
"And how long is that to last?" asked one of the villagers.
"Until I deign to give orders to the contrary," answered the judge shortly. And so things went on for ten days, until Máté Billeghi decided to take his wheat to Besztercebánya to sell, for he had heard that the
Jews down that way were not yet so sharp as in the neighborhood of Haláp. This was a good chance for the judge.
"Well," he said, "if you take your wheat there, you may as well take the child to her brother. Glogova must be somewhere that way."
"Not a bit of it," was the answer, "it is in a totally different direction."

 
Kálmán Mikszáth (16 januari 1847 – 28 mei 1910)
Portret door Gyula Benczúr, 1910

De Nederlandse dichteres Nel Benschop werd geboren op 16 januari 1918 te Den Haag. Zie ook alle tags voor Nel Benschop op dit blog.

Treurdicht

Heer, sla Uw armen éven om mij heen
ik ben verdrietig, mateloos alleen,
want wie ik liefhad, die ging van mij heen.

Ik smeek U: wilt U naar mij luist'ren, Heer,
Ik zie geen uitweg en mijn hart doet zeer,
Want wie ik liefhad, hoort mij nu niet meer.

Zie in Uw liefde mij erbarmend aan,
Want ik heb niemand waar ik heen kan gaan
En wie ik liefhad, is hier ver vandaan

Vind ik ooit weer de rust die het geluk mij gaf?
Heer, buig U over mij en droog mijn tranen af
Want wie ik liefhad, ligt in een koud graf.

Heer, geef mij alstublieft een beetje licht,
Want donker is de nacht en loodzwaar zijn gewicht:
Haar die ik liefhad, sloot haar ogen dicht
Heer, ik wil luchten uit het hier en nu,
Want alles lijkt zo zinloos, klinkt zo cru
En wie ik liefhad, is voorgoed bij U.

-Zegt U nu: 'Zet je voeten in Mijn spoor,
Ik zal je ondersteunen, kind, vecht dóór,
Want wie je liefhad, ging je enkel vóór...'

 
Nel Benschop (16 januari 1918 – 31 januari 2005)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Tumler werd geboren op 16 januari 1912 in Gries bij Bozen. Zie ook alle tags voor Franz Tumler op dit blog.

Uit: Der Schritt hinüber

„Dies ist die Geschichte eines Betrugs, aber die zwei Leute, die durch diesen Betrug gerettet wurden, erfuhren überhaupt nicht, dass es Betrug gewesen war, und Betrug nicht bloß an ihrem Verfolger, sondern ein höchst weitläufiger Betrug, der eine Menge Leben verschob und verschlang.
Für die zwei sah es so aus, als hätte sich die Frau einfach geopfert, ihnen zuliebe, damit sie davonlcämen. Das hing ihnen nach von dieser Geschichte, die sonst nur ein Abenteuer für sie hätte sein brauchen, halbvergessen und damit trösteten sie sich dann manchmal: vergessen vielleicht auch dort drüben, bedeckt von der Nacht, hinab in der Zeit.
Es war hoher sommer, August; staubige graue Hitze lag über dem verholzten Gras. Auf der Wiese hinter dem Bemelmanhof arbeiteten die zwei F lüchtlinge. sie gabelten das Heu auf einen Leiterwagen, dann zogen sie selber an der Deichsel und lenkten den Wagen über den abschüssigen Weg in die breite Toreinfahrt des Hofes. Von ihren schmutzigen Hemden rann schweiß in Fäden auf das dicke Tuch ihrer Uniformhose. Ihre Augen flackerten unruhig; ein Schatten war auf ihren Gesichtern, nicht einer von Außen, sie trugen ihn, als ob innen ein Licht nicht mehr aus ihnen wirkte.
An der Holzhütte unter dem Nußbaum safs die junge Frau und sah ihnen zu. Auf ihrem dünnen Kleid und auf ihrer weissen Haut wechselten sonne und farbige schleier von dem spiel des Laubs.“

 
Franz Tumler (16 januari 1912 – 20 oktober 1998)

De Franstalige dichter en schrijver Jules Supervielle werd geboren op 16 januari 1884 in Montevideo, Uruguay. Zie ook alle tags voor Jules Supervielle op dit blog.

La pluie et les tyrans

Je vois tomber la pluie
Dont les flaques font luire
Notre grave planète,
La pluie qui tombe nette
Comme du temps d'Homère
Et du temps de Villon
Sur l'enfant et sa mère
Et le dos des moutons,
La pluie qui se répète
Mais ne peut attendrir
La dureté de tête
Ni le cœur des tyrans
Ni les favoriser
D'un juste étonnement,
Une petite pluie
Qui tombe sur l'Europe
Mettant tous les vivants
Dans la même enveloppe
Malgré l’infanterie
Qui charge ses fusils
Et malgré les journaux
Qui nous font des signaux,
Une petite pluie
Qui mouille les drapeaux.

 
Jules Supervielle (16 januari 1884 – 17 mei 1960)

De Franse schrijver Louis de Rouvroy, hertog van Saint-Simon werd geboren op 16 januari 1675 in Versailles. Zie ook alle tags voor Saint Simon op dit blog.

Uit: Mémoires de Saint-Simon

« En 1691, j'étais en philosophie et commençais à monter à cheval à l'académie des sieurs de Mémon et Rochefort, et je commençais aussi à m'ennuyer beaucoup des maîtres et de l'étude, et à désirer fort d'entrer dans le service. Le siège de Mons, formé par le roi en personne, à la première pointe du printemps, y avait attiré presque tous les jeunes gens de mon âge pour leur première campagne; et ce qui me piquait le plus, M. le duc de Chartres y faisait la sienne. J'avais été comme élevé avec lui, plus jeune que lui de huit mois, et si l'âge permet cette expression entre jeunes gens si inégaux, l'amitié nous unissait ensemble. Je pris donc ma résolution de me tirer de l'enfance, et je supprime les ruses dont je me servis pour y réussir. Je m'adressai à ma mère; je reconnus bientôt qu'elle m'amusait. J'eus recours à mon père à qui je fis accroire que le roi, ayant fait un grand siège cette année, se reposerait la prochaine. Je trompai ma mère qui ne découvrit ce que j'avais tramé que sur le point de l'exécution, et que j'avais monté mon père à ne se laisser point entamer.
Le roi s'était roidi à n'excepter aucun de ceux qui entraient dans le service, excepté les seuls princes du sang et ses bâtards, de la nécessité de passer une année dans une de ses deux compagnies des mousquetaires, à leur choix, et de là, à apprendre plus ou moins longtemps à obéir, ou à la tête d'une compagnie de cavalerie, ou subalterne dans son régiment d'infanterie qu'il distinguait et affectionnait sur tous autres, avant de donner l'agrément d'acheter un régiment de cavalerie ou d'infanterie, suivant que chacun s'y était destiné. Mon père me mena donc à Versailles où il n'avait encore pu aller depuis son retour de Blaye, où il avait pensé mourir. Ma mère l'y était allée trouver en poste et l'avait ramené encore fort mal, en sorte qu'il avait été jusqu'alors sans avoir pu voir le roi. En lui faisant sa révérence, il me présenta pour être mousquetaire, le jour de Saint-Simon Saint-Jude, à midi et demi, comme il sortait du conseil."

 
Saint-Simon (16 januari 1675- 2 maart 1755)
Standbeeeld op de cour Napoléon du Louvre, Parijs

16-01-2016 om 14:02 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Antoine Wauters werd op 15 januari 1981 geboren in Luik. Zie ook alle tags voor Antoine Wauters op dit blog.

Uit: Sylvia

Maintenant que vous êtes nus, feu au feu,
en la cendre la cendre, tu me viens par
grâce, Sylvia. Arquée comme petite. Et tout
ce que tu parviens à saisir de moi, en moi,
ou à toucher entre les points jamais comblés
du corps, et que tu entends et qui s’écrit ou
même s’essouffle, considère-le comme la
plus mince parcelle encore, mon
bruissement, la poussière.

Maintenant je ne peux pas bouger, ni la
jambe, ni supporter ce qui a pris place de
souffle, toute lumière utile à vos vies. Qui a
pris, ou par le feu a rejoint la zone grise, ton
ventre, Armand, creusé et composté sous le
prunus, ton ventre, Charles, mort et mis à
brûler parmi les restes. Mais maintenir vos
yeux, comme clarté pure ou diffuse joie, en
les miens grands ouverts, je dois.

 
Antoine Wauters (Luik, 15 januari 1981)

De Nederlandse schrijfster Etty Hillesum werd geboren in Middelburg op 15 januari 1914. Zie ook alle tags voor Etty Hillesum op dit blog.

Uit: Het verstoorde leven - Dagboek van Etty Hillesum

“11 juli 1942 Zaterdagochtend 11 uur
Velen verwijten mij onverschilligheid en passiviteit en zeggen, dat ik me zo maar overgeef. En zeggen: ieder, die uit hun klauwen kan blijven, moet dat proberen en is dat verplicht. En ik moet iets dóen voor mezelf. Dit is een sommetje dat niet op gaat. Iederéen is op het ogenblik n.l. bezig iets voor zichzelf te doen om er onder uit te komen en er moet immers toch een aantal, een zeer groot aantal zelfs, gaan? En het gekke is: ik voel me niet in hun klauwen. Niet als ik blijf en niet als ik weggetransporteerd word. Ik vind dat alles zo cliché-achtig en zo primitief, ik kan die redenering helemaal niet meer volgen, ik voel me in niemands klauwen, ik voel me alleen maar in God’s armen, om het nu eens beeldschoon te zeggen en of dat nu hier aan dit verschrikkelijk dierbare en vertrouwde bureau is, of over een maand in een kale kamer in de Jodenbuurt of misschien een in een arbeidskamp onder S.S.-bewaking, in God’s armen zal ik me geloof ik altijd voelen. En men zal mij lichamelijk misschien ten gronde kunnen richten, maar verder ook niet. En ik zal misschien aan wanhoop ten prooi vallen en aan ontberingen, die me zelfs tot in m’n vruchtbaarste phantasieën niet had kunnen voorstellen. En toch is dit alles zeer gering aan die onmetelijke wijdheid van godsvertrouwen en innerlijke belevingsmogelijkheid. Het kan zijn, dat ik alles onderschat. Dagelijks leef ik met alle harde mogelijkheden, die zich ieder ogenblik verwerkelijken kunnen voor mijn persoontje en die zich voor velen, voor veel te velen, al verwerkelijkt hebben.”

 
Etty Hillesum (15 januari 1914 – 30 november 1943)

De Russische dichter Osip Mandelstam werd geboren op 15 januari 1891 in Warschau. Zie ook alle tags voor Osip Mandelstam op dit blog.

Yet to die. Unalone still.

Yet to die. Unalone still.
For now your pauper-friend is with you.
Together you delight in the grandeur of the plains,
And the dark, the cold, the storms of snow.

Live quiet and consoled
In gaudy poverty, in powerful destitution. 
Blessed are those days and nights.  
The work of this sweet voice is without sin.  

Misery is he whom, like a shadow,  
A dog’s barking frightens, the wind cuts down.  
Poor is he who, half-alive himself  
Begs his shade for pittance.

Alone I stare into the frost’s white face

Alone I stare into the frost’s white face.  
It’s going nowhere, and I—from nowhere.  
Everything ironed flat, pleated without a wrinkle:  
Miraculous, the breathing plain.  

Meanwhile the sun squints at this starched poverty—
The squint itself consoled, at ease . . .  
The ten-fold forest almost the same . . .  
And snow crunches in the eyes, innocent, like clean bread.

Vertaald door John High en Matvei Yankelevich  

Nature –is Rome, and mirrored  there
 
Nature  -  is Rome, and mirrored there.
We see its grandeur, civic forms parade:
a sky-blue circus in the clear air,
fields a forum, trees a colonnade.
 
Nature  -  is Rome, therefore,
it seems vain now for prayers to be made:
there are sacrificial entrails, to foretell war;
slaves, to keep silent; stones, to be laid!

Vertaald door A. S. Kline

 
Osip Mandelstam (15 januari 1891 – 27 december 1938)
Rond 1920

De Nederlandse schrijver en diplomaat F. Springer (eig. Carel Jan Schneider) werd geboren in Batavia op 15 januari 1932. Zie ook alle tags voor F. Springer op dit blog.

Uit: Bougainville

“Ze ging door. Haar stralende herinnering aan die vierentwintig uur in het Marriott Hotel veranderde na enige tijd in irritatie. De heer Vaulant was zijn streken dus nog niet kwijt. Waarom had zij kunnen denken dat wij op ons vijfenveertigste anders handelen dan wanneer we twintig zijn. Les jeux sont faits, nietwaar? Ze dacht, barst Tommie Vaulant, minnaars genoeg, bewonderaars bij het dozijn, jawel, niet lachen Bo (ik lachte niet), dus een hele drukke tijd, veel reizen, veel aanloop van buitenlandse relaties op het kantoor in Amsterdam, hij kon barsten, Tommie Vaulant. Dagen achtereen dacht ze geen seconde aan hem, arrogante big shot van de Verenigde Naties.
Maar die vierentwintig uur: als ze een enkele keer alleen thuis zat, omdat er werkelijk niets meer te verzinnen was aan werk, uitgaan, weg zijn, dan kwamen die vierentwintig uur glashelder terug, minuut na minuut. Er waren ogenblikken dat ze het zo allemaal had kunnen opschrijven. (O god, ook zij, dacht ik, en misschien zou zij haar opstel dan ook wel bij haar vriendje Bo inleveren.) Maar het zou er nooit van komen. September vorig jaar, vlak na een teleurstellende ervaring met een zogenaamd begripvolle minnaar had ze, eigenlijk toch nijdig op zich zelf, toegegeven aan haar verlangen en een brief naar New York geschreven, naar Mr Vaulant in het hoofdkwartier van de VN. Er kwam een briefje terug. De inhoud kende ze uit haar hoofd. ‘Dear Madam, I sincerely regret to inform you that Mr Thomas Vaulant met with a fatal accident while on a recent official mission in South East Asia. I herewith duly return your letter."

 
F. Springer (15 januari 1932 – 7 november 2011)

De Vlaamse dichteres en schrijfster Maud Vanhauwaert werd op 15 januari 1984 geboren in Veurne. Zie ook alle tags voor Maud Vanhauwaert op dit blog.

Ik ga je heel veel dragen

Ik ga je heel veel dragen
boven alles en om mij heen
en als ze mij naar je vragen
zeg ik wacht en dan leg ik je
zachtjes van mij af, kijk
hoe ze mijn kleren is
en hoe naakt ik zonder haar.

Ik kan je ook in mij dragen
en dan denkt men hé
er is iets zwarts met haar
maar als niemand ziet
hoe je in mij doorweegt
houd ik het niet lang in.

Laat mij je daarom aandoen
en hopen dat op een dag
je door lichtheid bent vervaagd
dat ik weer durf kleur bekennen
als er nog eens een vrouw komt
die haar vouwen om mij slaat.

 
Maud Vanhauwaert (Veurne, 15 januari 1984)

De Roemeense dichter Mihai Eminescu (eigenlijk Mihail Eminovici) werd geboren op 15 januari 1850 in Botoşani bij Czernowitz. Zie ook alle tags voor Mihai Eminescu op dit blog.

Sonnet III

When e'en the inner voice of thought is still,
And does some sacred chant my soul endear,
'Tis then I call to thee; but will you hear?
Will from the floating mists your form distil?

Will night its tender power of wonder rear
And your great, peaceful eyes their light fulfil,
That of the rays that bygone hours spill
To me as in a dream you do appear?

But come to me... come near, come still more near...
Smiling you bend to gaze into my face
While does your sigh gentle love make clear.

Upon my eyes I feel you lashes' trace,
O love, for ever lost, for ever dear,
To know the aching thrill of your embrace!

Vertaald door Corneliu M. Popescu

 
Mihai Eminescu (15 januari 1850 - 15 juni 1889)
Portret door Gicu Serban, z.j.

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Philip Snijder werd geboren in Amsterdam in 1956. Zie ook alle tags voor Philip Snijder op dit blog.

Uit:De volcontinu

“In de huiskamer deed ik de gordijnen dicht en zette de televisie aan. Toen het toestel bijna was opgewarmd en ik de eerste menselijke geluiden hoorde- ik herkende, terwijl het scherm nog donker was, de zelfingenomen stem van presentator Fred Oster, gevolgd door het gelach van een zaal vol
publiek- zette ik het meteen weer uit. Opeens wist ik volkomen zeker dat het kijken naar die stompzinnige Avros’s Wiekentkwis me niet zou afleiden, maar me nog meer in verwarring zou brengen. Als ik zou meespelen met de deelnemende echtparen en proberen de quizvragen eerder te beantwoorden dan zij, zou natuurlijk blijken dat mijn geest zelfs dat allerlaagste intellectuele niveau niet meer kon bereiken.
(…)

Maar later kreeg zijn slaapafwijking de ernstiger vorm die ik me herinner: het in alle drukte stante pede wegzakken in een onbereikbaar diepe bewusteloosheid, en daaruit lange tijd later met een extra hard, angstig snurkgeluid plotseling ontwaken. Snel probeerde oom Klaas dan de verwarring en gêne van zich af te schudden, meestal door op te veren en heel hard een lied te gaan zingen:”Op naar Jeruzalem marcheren! Alle hoeren de kolere…!”

Philip Snijder (Amsterdam, 1956)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e januari ook mijn blog van 15 januari 2015 en ook mijn blog van 15 januari 2014 en ook mijn blog van 15 januari 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

15-01-2016 om 18:40 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter J. Bernlef werd geboren op 14 januari 1937 in Sint Pancras. Zie ook alle tags voor J. Bernlef en alle tags voor Bernlef op dit blog.

Uit:Publiek geheim

“Clara schoof de papieren en boeken naar een hoek van de tafel, zodat er ruimte vrijkwam voor twee ontbijtborden en twee koppen koffie. ‘Hier.’ Ze gaf het stapeltje correspondentiekaarten aan Judith. ‘Daar staat alles op.’
‘Verhaal kuil. Dode Duitse soldaat. Vrouw met kar. Stilte in gevangenis. Koffiehuizen.’ Judith haalde haar schouders op. ‘Ik moet het materiaal eerst zien,’ zef ze.
Op het bed maakten ze twee stapeltjes. Links de perfotapes, rechts de losse filmstukken. Aan de hand van de nummering op de kaartjes zochten ze de corresponderende rolletjes bij elkaar. Judith legde de stroken op de montagetafel synchroon.
Twee uur lang keken ze naar de bevende beelden op het scherm. Clara had uit de keuken een tafeltje gehaald en het naast de montagetafel gezet. Daar lagen nu in drie keurige rijtjes de zwarte plastic rolletjes met de stukken film en perfotape. Drie rechte rijtjes. Plakkertjes met nummers erop. Zo zag het er heel ordelijk uit.
‘Wat vind je ervan?’
‘Hoe moet dat in godsnaam ooit een film worden,’ zei Judith.
‘Ik had gedacht...’ Clara's stem stokte. Ze had wel wat gedacht, maar nu ze haar gedachten moest formuleren kon ze er opeens geen woorden voor vinden. ‘Misschier moet het ook helemaal geen film worden.’
Judith las verstrooid in het stapeltje correspondentiekaartjes. ‘Een volgorde,’ mompelde ze. ‘Er moet toch een volgorde voor te bedenken zijn, een vorm.’
‘Ik bedoel dat we uit laten komen dat het maar fragmenten zijn, een soort gefilmde notities,’ zei Clara.
‘Maar dan nog,’ zei Judith. ‘Er ontbreekt gewoon te veel.’
‘Dit is wat we hebben. Tomas heeft wel gezegd dat hij nog wel dingen wil toelichten. Misschien dat we, als we een bandrecorder hebben, dat we hem dan nog dingen kunnen laten vertellen en die er dan gewoon met zwartbeeld tussen zetten.’

 
J. Bernlef (14 januari 1937 - 29 oktober 2012)

De Vlaamse schrijver en journalist Chris De Stoop werd geboren op 14 januari 1958 in Sint-Gillis-Waas. Zie ook alle tags voor Chris de Stoop op dit blog.

Uit: Dit is mijn hof

“Alle vee is nu van de wei en alleen de bulldozer blijft buiten achter in de regen, die gaandeweg overgaat in natte sneeuw. Binnen is het behaaglijk tussen de dampende koeienlijven. Maar we praten niet zoals vroeger met voldoening na over de hele operatie, we rakelen niet eindeloos op hoe hachelijk het wel was en hoe wild ze waren en hoeveel geluk we hadden dat we de beesten weer in de stal kregen, nee.
‘Het boeren is bijna afgelopen,’ zegt mijn broer voor de zoveelste keer, met op zijn gezicht een mengsel van schrik en wrok. ‘Ze willen ons weg.’
‘Nog lang niet,’ zeg ik.
We zwijgen en kijken de stal rond, waarin het verval stilaan merkbaar wordt in de kromme buizen en roestige drinkbakken. De koeien zijn al gaan liggen, dicht bij elkaar, met hun zware koppen op elkaars buik. Ze kijken met glanzende ogen naar ons terug. Hun adem is zichtbaar als wolken stoom. De jonge vaarzen zitten nog vol onrust. Soms kunnen ze het niet houden van de schurft en schuren ze zich tegen de muren. Soms krommen ze hun rug en steken ze hun staart omhoog om pletsend te pissen en te schijten. Het spat tot op ons gezicht.
‘Brave beesten,’ zeg ik verkrampt, om hem te paaien. ‘Een mooi, gesloten en gezond zoogkoeienbedrijf, wat wil een boer nog meer?’
‘Ze hebben de schijterij,’ zegt hij. ‘En de boerderij draait niet meer."

 
Chris De Stoop (Sint-Gillis-Waas, 14 januari 1958)

De Britse schrijver en journalist Edward St Aubyn werd geboren op 14 januari 1960 in Cornwall. Zie ook alle tags voor Edward St Aubyn op dit blog.

Uit: Never Mind

“The chateau, as Yvette called what the Melroses called an old farmhouse, was built on a slope so that the drive was level with the upper floor of the house. A wide flight of steps led down one side of the house to a terrace in front of the drawing room.
Another flight skirted the other side of the house down to a small chapel which was used to hide the dustbins. In winter, water gurgled down the slope through a series of pools, but the gutter which ran beside the fig tree was silent by this time of year, and clogged with squashed and broken figs that stained the ground where they had fallen.
Yvette walked into the high dark room and put down the laundry. She switched on the light and began to divide the towels from the sheets and the sheets from the tablecloths. There were ten tall cupboards piled high with neatly folded linen, none of it now used. Yvette sometimes opened these cupboards to admire this protected collection. Some of the tablecloths had laurel branches and bunches of grapes woven into them in a way that only showed when they were held at certain angles. She would run her finger over the monograms embroidered on the smooth white sheets, and over the coronets encircling the letter ‘V' in the corner of the napkins. Her favourite was the unicorn that stood over a ribbon of foreign words on some of the oldest sheets but these too were never used, and Mrs Melrose insisted that Yvette recycle the same poor pile of plain linen from the smaller cupboard by the door.

* * *
Eleanor Melrose stormed her way up the shallow steps from the kitchen to the drive. Had she walked more slowly, she might have tottered, stopped, and sat down in despair on the low wall that ran along the side of the steps. She felt defiantly sick in a way she dared not challenge with food and had already aggravated with a cigarette. She had brushed her teeth after vomiting but the bilious taste was still in her mouth. She had brushed her teeth before vomiting as well, never able to utterly crush the optimistic streak in her nature. The mornings had grown cooler since the beginning of September and the air already smelt of autumn, but this hardly mattered to Eleanor who was sweating through the thick layers of powder on her forehead. With each step she pushed her hands against her knees to help her forward, staring down through huge dark glasses at the white canvas shoes on her pale feet, her dark pink raw-silk trousers like hot peppers clinging to her legs.”

 
Edward St Aubyn (Cornwall, 14 januari 1960)

De Japanse schrijver Yukio Mishima werd geboren op 14 januari 1925 in Tokyo. Zie ook ook alle tags voor Yukio Mishima op dit blog.

Uit: Thirst for Love

“When a captive lion steps out of his cage, he comes into a wider world than the lion who has known only the wilds. While he was in captivity, there were only two worlds for him - the world of the cage, and the world outside the cage. Now he is free. He roars. He attacks people. He eats them. Yet he is not satisfied, for there is no third world that is neither the world of the cage nor the world outside the cage.”
(…)

“No one’s words can compete with this mercilessly powerful rain. The only thing that can compete with the sound of this rain, that can smash this deathlike wall of sound, is the shout of a man who refuses to stoop to this chatter, the shout of a simple spirit that knows no words.”
(…)

“She drank like a drowning man helplessly swallowing sea water, in accordance with some law of nature. To ask for nothing means that one has lost one’s freedom to choose or reject. Once having decided that, one has no choice but to drink anything — even sea water….
Afterwards, however, Etsuko felt none of the nausea of a drowning person. Until the moment of her death, it seemed, no one would know she was drowning. She did not call out — she was a woman bound and gagged by her own hand.”

 
Yukio Mishima (14 januari 1925 - 25 november 1970)

De Chinese schrijfster Anchee Min werd geboren in Shanghai op 14 januari 1957. Zie ook alle tags voor Anchee Min op dit blog.

Uit: Becoming Madame Mao

« You are a historian, Nah. You should document my role in the revolution. I want you to demonstrate my sacrifices and contributions. Yes, you can do it. Forget about what your father will think about you. He is dead. I wonder what's happened to his ghost. I wonder if it rests in its grave. Watch out for his shadow.
The hands to strangle me are creeping up fast. I can feel them at my throat. That's why I am telling you this. I am not afraid of death if I know my spirit will live through the tip of your fountain pen to the lips of the people, generations to come. Tell the world the story of a heroine. If you can't print your manuscript in China, take it outside. Don't let me down. Please.
You are not a heroine, Mother! I hear my daughter fire back. You are a miserable, mad and sick woman. You can't stop spreading your disease. Like Father said, you have dug so many graves that you don't have enough bodies to lay in them!
Their dinner has turned cold. Nah stands up and kicks away her chair. Her elbow accidentally hits the table. A dish falls. Breaks. Pieces of ceramics scatter on the floor. Grease splatters on the mother's shoe. You have killed me, Nah. Madame Mao suddenly feels short of breath. Her hand grips the edge of the table to prevent herself from falling.
Pretend that you never had me, Mother.
You can't disown your mother!"

 
Anchee Min (Shanghai, 14 januari 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver, musicus en cabaretier Martin Auer werd geboren op 14 januari 1951 in Wenen. Zie ook alle tags voor Martin Auer op dit blog.

Uit:Manchmal hört es nie zu regnen auf

“Herr Balaban und seine kleine Tochter Selda kamen auf dem Bahnhof einer fremden Stadt an.
„Entschuldigen Sie bitte“, sprach Herr Balaban einen Mann an, „was halten Sie von der Ausländerfrage?“
„Oh“, sagte der Mann, „ich bin unseren ausländischen Mitbürgern sehr dankbar, dass sie uns die schweren Arbeiten abnehmen, die niemand sonst machen will.“
„Vielen Dank!“ sagte Herr Balaban, und wandte sich an einen anderen: „Verzeihen Sie, was halten denn Sie von der Ausländerfrage?“
Der Mann sagte: „Wissen Sie, ich finde, dass unsere ausländischen Mitbürger frische Farben in das Bild unserer Stadt bringen und unsere Kultur mit neuen Impulsen bereichern!“
„Danke schön“, sagte Herr Balaban und wandte sich an einen dritten Mann: „Was bitte, halten Sie von der Ausländerfrage?“
„Also wenn Sie mich fragen, mir wär’s lieber, wenn die alle zu Hause bleiben und uns in Ruhe lassen würden!“
„Oh“, strahlte Herr Balaban, „endlich ein ehrlicher Mensch. Würden Sie bitte einen Moment auf unsere Koffer aufpassen? Ich muss die Kleine da aufs Klo bringen!“

 
Martin Auer (Wenen, 14 januari 1951)

De Nederlandse dichter en schrijver Isaäc da Costa werd geboren in Amsterdam op 14 januari 1798. Zie ook alle tags voor Isaäc da Costa op dit blog.

Heimwee
Kennst du das Land?

Kent gij het land, waar hoog de ceder wies?
een adem Gods door ’t moerbeiboomdal blies?
van ’t eêlste bloed de bruine druifrots zwol?
de olijftak glom, van malse koornen vol?
Kent gij dat land? daarheen, daarheen,
o leidsman mijner vaadren! voer mijn schreên!

Kent gij de stad? Haar hoog en heerlijk huis
maalde, eeuwen door, bij palm- en lofgeruis,
met offerbloed, in ’t heiligdom gebracht,
de Redder af, door eigen volk geslacht.
Verstrooide schaar, daarheen, daarheen!
de Rijkstad ligt niet voor altoos vertreên.

Kent gij het volk? Zijn doden leven weer,
Zijn stammen gaan weer opwaart, God ter eer.
Zijn oog aanschouwt wiens hart zijn misdrijf brak.
Vergeving stroomt uit d’ ader, die ’t doorstak.
Daarheen, o aard, de blik! daarheen
Uw heil vangt aan bij ’t einde zijner weên!

 
Isaäc da Costa (14 januari 1798 – 28 april 1860)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e januari ook mijn blog van 14 januari 2011 deel 2 en eveneens deel 3

14-01-2016 om 18:39 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en vertaler Andreas Steinhöfel werd geboren op 14 januari 1962 in Battenberg. Steinhöfel groeide met twee broers op in de Hessische stad Biedenkopf en volgde daar een gymnasiumopleiding. Hij begon vervolgens aan de studie biologie en Engels om leraar te worden, maar stapte na een lange stage over op Engels, Amerikaans en media studies aan de universiteit van Marburg. Hij maakte vijf jaar deel uit van de Engelse drama groep van de faculteit Engels. Na zijn afstuderen verscheen in 1991 zijn eerste (jeugd-)boek “Dirk und ich”. Als winnaar van de Alice Salomon Poëzieprijs in 2013 had hij een daaraan verbonden leeropdracht van de Berlijnse Alice Salomon Fachhochschule. Als “Poet in Residence“ hield hij in het wintersemester 2014/2015 aan de Universiteit van Bielefeld een serie lezingen. Tot zijn bekendste boeken behoort “Paul Vier und die Schröders” (1992), dat is uitgegroeid tot standaardlectuur aan Duitse scholen. De verfilming van het boek won in 1995 de Duitse kinderfilmprijs. Bij adolescenten is vooral zijn roman “Die Mitte der Welt” populair, die onder meer voor de Duitse Jeugdliteratuur Prijs genomineerd werd, evenals het quasi-vervolg “Defender – Geschichten aus der Mitte der Welt”. Onder zijn vertalingen bevinden zich naast boeken van Jerry Spinelli, Roddy Doyle, Lois Lowry, Paul Shipton en Kate Walker ook vertalingen van de twee bekendste werken van Susan E. Hinton, “The Outsiders” en “Rumble Fish”. Als scenarist schreef Andreas Steinhöfel o.a. 40 afleveringen van de Käpt’n Blaubär Club (1993-1994 voor WDR / ARD) en 5 afleveringen van de kinderen serie Urmel aus dem Eis (1994 WDR / ARD), In 2009 kreeg hij voor zijn boek “Rico, Oskar und die Tieferschatten” de Duitse Jeugd Literatuur Prijs in de categorie kinderboeken. De gelijknamige film kwam in juli 2014 in de Duitse bioscopen. Andreas Steinhöfel was tot aan diens dood in 2009 de levensgezel van de bekende Berlijnse DJ Gianni Vitiello.

Uit: Die Mitte der Welt

„Ich liege matt auf meinem Bett, als das Telefon klingelt. Die Julihitze hat mich erschlagen, sie kriecht selbst bei Nacht durch die Zimmer und Flure wie ein müdes Tier, das nach einem Schlafplatz sucht. Ich weiß, wer der Anrufer ist, weiß es seit drei Wochen. Kat - eigentlich Katja, aber bis auf ihre Eltern und einige Lehrer gibt es niemanden, der sie bei ihrem vollen Namen nennt - ist aus dem Urlaub zurück. "Ich bin wieder da, Phil!", schreit sie am anderen Ende der Leitung. "Unüberhörbar. Wie war's?" "Ein Albtraum, und hör auf zu grinsen, ich weiß, dass du das gerade tust! Ich bin total elterngeschädigt, und die Insel war ein verdammtes Dreckloch, du kannst es dir nicht vorstellen! Ich will dich sehen." Ich blicke auf die Uhr. "In einer halben Stunde auf dem Schlossberg?" "Ich wäre gestorben, wenn du keine Zeit hättest." "Willkommen im Club. Ich hab mich in den letzten drei Wochen fast zu Tode gelangweilt." "Hör zu, ich brauche länger, ungefähr eine Stunde? Ich muss noch auspacken." "Kein Problem." "Ich freu mich auf dich ... Phil?" "Hm?" "Ich hab dich vermisst." "Ich dich nicht." "Dachte ich mir. Arschloch!" Ich lege den Hörer auf, bleibe auf dem Rücken liegen und blinzele eine Viertelstunde lang das blendende Weiß der Zimmerdecke an. Zypressenduft wird vom Sommerwind in Wellen durch die geöffneten Fenster getrieben. Dann wälze ich mich aus dem verschwitzten Bett, greife nach Boxershorts und T-Shirt und tapse auf knarrenden Dielen durch den Flur in Richtung Dusche. Ich hasse das Badezimmer auf dieser Etage. Der Rahmen der Tür ist verzogen, man muss sein ganzes Gewicht dagegen stemmen, um sie zu öffnen. Dahinter wird man von zersprungenen schwarzen und weißen Kacheln, von Rissen in der Decke und rieselndem Putz begrüßt. Das veraltete Leitungssystem benötigt drei Minuten, bis es endlich Wasser liefert; im Winter ist der daran angeschlossene rostige Boiler nur durch heftige Fußtritte dazu zu bringen, sich entnervend langsam aufzuheizen. Ich drehe den Wasserhahn auf, lausche dem vertrauten asthmatischen Pfeifen der Leitung und bedauere nicht zum ersten Mal, dass Glass sich nie mit einem Klempner eingelassen hat. "Wegen der Rohrleitungen?", hat sie erstaunt gefragt, als ich sie irgendwann auf die praktischen Möglichkeiten einer solchen Liaison angesprochen habe. "Wofür hältst du mich, Darling - für eine Nutte?“

 
Andreas Steinhöfel (Battenberg, 14 januari 1962)

14-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en essayist Edmund White werd geboren op 13 januari 1940 in Cincinnati. Zie ook alle tags voor Edmund White op dit blog.

Uit: The Farewell Symphony

“I'd been afraid I wouldn't feel anything when Brice finally died-but my body did all the feeling for me. It took over. My knees buckled, I lost my balance, tears spurted from my eyes. I staggered in the sunlight and nearly fell and had to be held up by Laurent and his lover.
Everything I'd lived through in the last five years had changed me-whitened my hair, made me a fat, sleepy old man, matured me, finally, but also emptied me out. I met Brice five years before he died-but I wonder whether I'll have the courage to tell his story in this book. The French call a love affair a "story," une histoire, and I see getting to it, putting it down, exploring it, narrating it as a challenge I may well fail. If I do fail, don't blame me. Understand that even writers, those professional exhibitionists, have their moments of reticence.
Strange that I should be living here, in Paris. Ever since I'd been a child, an imaginary Paris had been the bright planet pulsing at the heart of my mental star map, but the one time I'd gone to Paris I had been dressed in a horrible shiny blazer and everyone in the cafés had laughed at me. I said to a French acquaintance as we left the Flore, "I know I'm being paranoid," but he said matter-of-factly, "No, they are laughing at you."
A sign in the tailor shop window off the Boulevard St.-Germain warned that customers would not be allowed more than three fittings after the purchase of a suit and my mind winced at this proof of shameless male vanity, so exotic to an American since Americans equated male vanity with effeminacy or Mafia creepiness. The year was 1968 and stylish young American men back home were wearing fringe and puffy-sleeved pirate shirts, headbands, mirrored vests and winklepicker boots, but the materials were synthetic, the colors garish, the fit very approximate and the mood one of dressing up. Orange and black were popular colors. The long Mardi Gras of that decade in the States was a mockery of traditional good taste, a send-up of adult propriety, the recklessness of a generation that would never settle down long enough to study the fine gradations with which quality, and especially beauty, begin. And if the mood was festive, the festivity seemed more a gesture defying parental drabness than an assertion of a new-born hedonism. A true search for pleasure is an exacting science and is born from a profound interest in raglan versus fitted sleeves and in the precise arc a weighted hem on the bias will describe."

 
Edmund White (Cincinnati, 13 januari 1940)
Hier met partner Michael Carroll (links)

De Duitse schrijver Daniel Kehlmann werd op 13 januari 1975 in München geboren. Zie ook alle tags voor Daniel Kehlmann op dit blog.

Uit:Ruhm

„Aber diese Nummer gehört jemand anderem!“
Unmöglich, antwortete sie. Da gebe es – „Sicherungen, ich weiß! Aber ich bekomme ständig Anrufe für ... Wissen Sie, ich bin Techniker. Ich weiß, daß sich bei Ihnen dauernd Leute melden, die von nichts eine Ahnung haben. Aber ich bin vom Fach. Ich weiß, wie man -“
Sie könne gar nichts tun, sagte sie. Sie werde sein Anliegen weiterleiten.
„Und dann? Was passiert dann?“
Dann, sagte sie, werde man weitersehen. Aber dafür sei sie nicht zuständig.
An diesem Vormittag konnte er sich nicht auf die Arbeit konzentrieren. Seine Hände waren zittrig, und in der Mittagspause hatte er keinen Hunger, obwohl es Wiener Schnitzel gab. Die Kantine hatte nicht oft Wiener Schnitzel, und normalerweise freute er sich schon am Tag vorher darauf. Diesmal jedoch stellte er sein Tablett mit dem halbvollen Teller in die Stellage zurück, ging in eine stille Ecke des Eßsaals und schaltete sein Telefon ein.
Drei Nachrichten. Seine Tochter, die vom Ballettuntericht abgeholt werden wollte. Das überraschte ihn, er hatte gar nicht gewußt, daß sie tanzte. Ein Mann, der um Rückruf bat. Nichts an seiner Nachricht verriet, wem sie galt: ihm oder dem anderen. Und dann eine Frau, die ihn fragte, warum er sich so rar machte. Ihre Stimme, tief und schnurrend, hatte er noch nie gehört. Gerade als er ausschalten wollte, läutete es wieder.
Die Nummer auf dem Bildschirm begann mit einem Pluszeichen und einer zweiundzwanzig. Ebling wußte nicht, welches Land das war. Er kannte fast niemanden im Ausland, nur seinen Cousin in Schweden und eine dicke alte Frau in Minneapolis, die jedes Jahr zu Weihnachten ein Foto schickte, auf dem sie grinsend ihr Glas hob. Auf die lieben Eblings stand auf der Rückseite, und weder er noch Elke wußte, wer von ihnen eigentlich mit ihr verwandt war. Er hob ab.“

Daniel Kehlmann (München, 13 januari 1975)

De Amerikaanse schrijver Jay McInerney werd geboren op 13 januari 1955 in Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor Jay McInerney op dit blog.

Uit: The Good Life

“Corrine had become a connoisseur of guilt; not for her the stabbing thrust of regret for an ill-conceived act—but, rather, the dull and steady throb of chronic guilt, even as she'd done her best to rearrange her life around her kids, quitting her job to take care of them and, over the past two years, working highly flexible hours on a screenplay and on a project that was the obverse of a busman's holiday—a start-up venture called Momtomtom.com, which had been on the verge of a big launch this past spring, when the Internet bubble started to deflate and the venture capital dried up. This afternoon, she'd spent four hours making a presentation to a possible backer, hustling for seed money for the Web site. As these prospects dimmed, she'd been trying to set up meetings on the screenplay, an adaptation of Graham Greene's The Heart of the Matter. And here were the theoretical bookends of her existence, the maternal and the romantic—the latter submerged and almost extinct. In fact, that had been her secret intention in writing this script: to try to rekindle the romance and fan it back to life.
Corrine hadn't wanted to be one of those mothers who paid someone else to raise her kids; for the first five years, to the astonishment of her friends and former colleagues, she'd stayed at home. Manhattan was an existential town, in which identity was a function of professional accomplishment; only the very young and the very rich were permitted to be idle. The latter, like her friend Casey Reynes, had their charities and their personal assistants and inevitably managed to convey the impression that all this constituted an exhausting grind. Russell had initially supported her maternal ideal, though, as the years went by and their peers bought vacation homes in the Hamptons, he couldn't consistently disguise his resentment over their straitened finances, or his sense that his stay-at-home wife had become translucent, if not invisible, within the walls of their loft—a nanny without salary.“

 
Jay McInerney (Hartford, 13 januari 1955)

De Amerikaanse schrijfster Lorrie Moore werd geboren op 13 januari 1957 in Glens Falls, New York. Zie ook alle tags voor Lorrie Moore op dit blog.

Uit: Who Will Run the Frog Hospital

“We sit beside people who show us wallet pictures of their children. "Sont-ils si mignons!" I say. My husband constructs remarks in his own patois. We, us, have no little ones. He doesn't know French. But he studied Spanish once, and now, with a sad robustness, speaks of our childlessness to the couple next to us. "But," he adds, thinking fondly of our cat, "we do have a large gato at home."
"Gâteau means 'cake,' I whisper. "You've just told them we have a large cake at home." I don't know why he always strikes up conversations with the people next to us. But he strikes them up, thinking it friendly and polite rather than oafish and irritating, which is what I think.
Afterward we always go to the same chocolatier for whiskey truffles. One feels the captured storm in these, a warm storm under the tongue.
"What aggrandizement are we in again?" my husband asks.
"What 'aggrandizement'?" I say. "I don't know, but I think we're in one of the biggies." My husband pronounces tirez as if it were Spanish, père as if it were pier. The affectionate farce I make of him ignores the ways I feel his lack of love for me. But we are managing. We touch each other's sleeves. We say, "Look at that!," wanting our eyes to merge, our minds to be one. We are in Paris, with its impeccable marzipan and light, its whiffs of sewage and police state. With my sore hip and his fallen arches ("fallen archness," Daniel calls it), we walk the quais, stand on all the bridges in the misty rain, and look out on this pretty place, secretly imagining being married to other people—right here in River City!—and sometimes not, sometimes simply wondering, silently or aloud, what will become of the world.”

 
Lorrie Moore (Glens Falls, 13 januari 1957)

De Nederlandse historicus en dichter Jan de Bas werd geboren op 13 januari 1964 in Waddinxveen. Zie ook alle tags voor Jan de Bas op dit blog.

God

Hoeveel pogingen ondernamen ze:
wetenschappers, filosofen, dichters,
theologen, politici, zoekers naar een
Hooiberg in een speld?

Het licht, de zon, de natuur, het gelaat
van de ander, het allerdiepste ik in
de gedachten. Er werd gevonden:
een Speld in een hooiberg.

Vragen, onzekerheden, angsten,
twijfels, irritaties, verdachtmakingen
en bewonderingen bleven bestaan:
wat is de hooiberg en wat is de speld?

Langs de rand van het gedicht

Kleine egel, bol van angst,
schuifelt heel voorzichtig langs.
Zijn bestaan is marginaal.

Maar zijn stekels die ik zie,
prikkelden tot poëzie.
Metaforen, maar voor wie?

 
Jan de Bas (Waddinxveen, 13 januari 1964)

De Argentijnse schrijver en regisseur Edgardo Cozarinsky werd geboren 13 januari 1939 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Edgardo Cozarinsky op dit blog.

Uit:Letters From Buenos Aires

« Tuesday 10th

The current crop of young directors approach the cinema with a strength and desire unknown to most of their elders. I can sense this in their work—films neither the industry nor the public demanded, and which exist only because of the determination of their makers. Once they are made, however, their necessity becomes fully apparent. This is most likely not the result of some new development, since the history of the cinema, no less than History itself, consists of what Vico referred to as ‘corsi e ricorsi’. And yet how to describe, if not with the word ‘new’, certain images and forms of behaviour that evoke a whole country and its people as if they were being filmed for the first time?
When I saw Lucrecia Martel’s La ciénaga (The Swamp, 2001) in Paris, I was struck, not by the dysfunction of the provincial bourgeois family, but by the skill with which this first-time director choreographed the movements of the various characters within her frame; and by the film’s setting—a country house or holiday home, where the beds are never made, where children come and go from the swimming pool without wiping their feet. Then there is the delicate evocation of the pains of adolescent love, experienced above all in what is left unsaid, a transgression to which we cannot yet put a name. Filming 1,200 miles north of Buenos Aires in Salta province, Martel did not choose the picturesque scenery to the west—mountains, crystalline rocks eroded to fantastical forms—but opted instead for the low jungle and muggy atmosphere of the east. (Hence the frequent talk in the dialogue, so exotic to porteño ears, of going shopping in Bolivia, ‘where it’s better value for money’).”

 
Edgardo Cozarinsky (Buenos Aires, 13 januari 1939)

De Iraanse schrijver Mohammad- Ali Jamālzādeh Esfahani werd geboren op 13 januari 1892 in Isfahan. Zie ook alle tags voor Mohammad- Ali Jamālzādeh op dit blog.

Uit: Persian Is Sugar (Vertaald door Heshmat Moayyad en Paul Sprachman)

“The attendants locked the door from the outside and left me to my fate.
Earlier, as I was leaving the ship, going ashore on the tender, I had learned from bits and pieces of people’s conversations with the boatmen, that the shah and the Assembly were at loggerheads once more and that a new wave of arrests and imprisonment had begun.* The capital had decreed that travelers were to receive special scrutiny.
Clearly, this was what was behind the arrests-especially when you consider that a supernumerary had arrived that morning from Rasht expressly for this purpose. In order to display his utility, his talent, and his expertise, he was making good and bad suffer alike and turning on the defenseless like a mad dog. In the meantime, he had even displaced the hapless provincial governor and was paving the way for his own administration of Enzeli: reports of his services had been keeping the telegraph lines between Enzeli and Tehran busy every minute since morning.
I was so dismayed at first that I could barely see, but, as I gradually got used to the darkness, I sensed that I wasn’t the only guest in the cell. I first noticed one of those notorious “Western-oriented gentlemen” who will serve as monuments to coddling, idiocy, and illiteracy in Iran until the Resurrection, and who will surely keep audiences rolling in the aisles oflocal theaters (I hope the devil’s not listening) for another century. My lVogT companion was perched in an arched alcove wearing a collar as tall as a samovar chimney and, from the black smoke of some Caucasus diesel train, as sooty. Pinched by the collar, which propped up his neck like a pillory, he was immersed in a French novel, reading in the light and shadow of the cell.”

 
Mohammad- Ali Jamālzādeh (13 januari 1892 - 8 november 1997)

De Amerikaanse dichter, schrijver en beeldhouwer Clark Ashton Smith werd geboren in Long Valley (Californië) op 13 januari 1893. Zie ook alle tags voor Clark Ashton Smith op dit blog.

Future Pastoral

Dearest, today I found
A lonely spot, such as we two have loved,
Where two might lie upon Favonian ground
Peering to faint horizons far-removed:

A green and gentle fell
That steepens to a rugged canyon's rim,
Where voices of vague waters fall and swell
And pines far down in sky-blue dimness swim.

Toward the sunset lands,
A leafless tree, from tender slopes of spring,
Holds out its empty boughs like empty hands
That vainly seek some distance-hidden thing.

Strange, that my wandering feet,
In all the years, had never known this place,
Where beauty, with a glamor wild and sweet,
Awaits the final witchcraft of your face.

Upon this secret hill
I gave my dark bereavement to the sun,
My sorrow to the flowing air . . . until
Your tresses and the grass were somehow one,

And in my prescient dream I seemed to find
An unborn joy, a future memory
Of you, and love, and sunlight and the wind
On the same grass, beneath the selfsame tree.

 
Clark Ashton Smith (13 januari 1893 – 14 augustus 1961)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13^e januari ook mijn blog van 13 januari 2014 en ook mijn blog van 13 januari 2013 deel 2.

13-01-2016 om 18:41 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijver Michael Carroll werd geboren in 1965 en groeide op in een wijk van Fort Caroline (nu Jacksonville), Florida. Hij verliet Jacksonville in de vroege jaren '90 om twee jaar te dienen bij het Peace Corps, eerst in Jemen, toen in de Tsjechische Republiek. Daarna verbleef hij weer een jaar in Jacksonville voordat hij naar Parijs trok om met de schrijver Edmund White, die hij zes maanden eerder op een reis had ontmoet te gaan samen wonen. Een paar jaar later verhuisden ze naar Princeton, New Jersey, daarna naar New York. Nadat ze vanaf 1995 partners waren geweest trouwde het stel in 20013. Carroll debuteerde met de verhalenbundel “Little Reef and Other Stories” in 2014. De bundel werd genomineerd voor de shortlist voor de Lambda Literary Award for Gay Fiction. Zijn korte verhalen zijn ook verschenen in Ontario Review, Boulevard en The New Penguin Book of Gay Short Stories.

Uit: After Memphis (Little Reef and Other Stories)

““My brother Jeff called. I’m not even sure why I answered, seeing on the landline’s display who it was, or at least recognizing the area code and the prefix of the number, though of course I was expecting him to call any day, any week, since I had heard from our mother that he’d broken up with his new girlfriend, after getting cold feet about divorcing his wife Deanne. I had not met the new girlfriend, Terri, now the new ex-girlfriend. Jeff still had a touch of the guilt, I could hear in his voice, but I could also discern a gratifying exasperation with Deanne. She had taken thirty hard years out of Jeff, bankrupted him, and was now daring him to follow through by hiring a second, more aggressive lawyer-whose services he was paying for. To top it off, the case was complicated by the fact that before he could finally be cut loose, my brother first had to settle up with the banks. I didn’t know much else except that he wasn’t expected to pay every cent of debt she’d rung up on the credit cards, just a big chunk of it. No doubt, Deanne’s pride had been hurt, because after all she was the one being left. Oh yes, Jeff said, Deanne was now officially pissed.
“But after the hundred and ten thousand,” he said, “how the fuck could she question it?”
That was new, the f-word. I hadn’t heard that or any other cussing out of Jeff ’5 mouth in thirty years. Of course I sympathized, but I couldn’t let on too strongly, not yet. I’d been highly supportive of their union then the shotgun wedding when we were in high school. But Deanne, really, over time she’d taken the cake. She’d raised and homeschooled three kids, but when you don’t work and your husband’s a firefighter, you really had to rein in the indulgences, and she had been quite indulgent, denying those kids nothing in the way of clothes and gadgets and meals out at Wagon Wheel and TGI Friday’s. I was finishing the cold coffee left in my Grumpy mug from Disneyland Paris and feeling seized upon and getting low on blood sugar as he dived right into all this and told me something none of us had ever known: that he’d always put Deanne in charge of the monthly bill paying. He was still getting to the bottom of how many cards were involved.
“But this,” he said, “I take partial, no, the lion’s share of responsibility for. I was an idiot, so I guess that’s what I get for my willful ignorance. Having to work three jobs to get untangled from responsibilities I take very seriously. I’ll be under the fucking water for a long-ass time.”

 
Michael Carroll (Fort Caroline, 1965)

13-01-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en columnist Cees van der Pluijm werd geboren op 12 januari 1954 te Radio Kootwijk (Gld.). Cees van der Pluijm overleed op 14 december jongstleden op 60-jarige leeftijd. Zie ook alle tags voor Cees van der Pluijm op dit blog.

Uit: Momenten

1960

Je ging er eerst eens met je vader kijken
Naar het gebouw en naar de weg erheen
Je moest per slot maar zien dat je er kwam

Je kreeg een tas, wat geld, een boterham
Je was pas zes, moest haasten, mocht niet wijken
Een hele tippel voor een kind alleen

Je stapte uit de bus en koos je pad
Je wandelde parmantig door de stad

Het leek haast of het vanzelfsprekend was –
Maar eenzaam was het, en een bange reis
De wereld zou nog lang je vijand blijven

Je zou bij juffrouw Broenink leren schrijven
Gekortwiekt keurig zittend in de klas
Voorgoed verdreven uit het paradijs

Uit: Portretsonnetten

2
Hij voelt zich als een lang vergeten jas
Die aan een lege kapstok bleef, alleen
Steeds meer alleen en zelden nog eens beet
Bij 't sluitingsuur van deez' of gene tent

De jeugd werd almaar jonger om hem heen
En hij steeds meer een afgeleefd karkas

Hij heeft de barricaden nog gekend
Hij stond er bovenop destijds en streed
De goede strijd; er bleef hem bijna geen
Die weet wat vechten voor je rechten was

Hij rolt er nog maar een en kijkt absent
Met lege ogen naar het volle glas

Ze zeggen, op den duur, dat alles went
Zelfs hangen ja, wanneer je dat maar weet

4

Hij neemt nog steeds haar foto met zich mee
En telkens weer als hij zijn portemonnee
Gebruikt, kijkt zij hem stralend lachend aan:
Beschermengel en eeuwig goede fee

En thuis ziet hij haar oude spullen staan
Hij heeft er nog niet dát van weggedaan
Nog steeds dezelfde bril op de wc
Dat geeft een warm gevoel bij 't zitten gaan

Zijn vrienden zeggen: "Zet haar van je af
't Is ongezond, het leven gaat toch door?"
En dat is waar, maar staat hij bij haar graf
Dan klinkt haar stem weer dwingend in zijn oor:

"Mijn jongen laat zijn moeder niet alleen"
Blijf mij nabij staat smekend op haar steen

 
Cees van der Pluijm (12 januari 1954 – 14 december 2014)
Hier met Robert Long (links), eind jaren 1990

De Britse schrijver David Mitchell werd geboren in Southport op 12 januari 1969. Zie ook alle tags voor David Mitchell op dit blog.

Uit: Cloud Atlas

“Thursday, 7th November –
Beyond the Indian hamlet, upon a forlorn strand, I happened on a trail of recent footprints. Through rotting kelp, sea cocoa-nuts & bamboo, the tracks led me to their maker, a white man, his trowzers & Pea-jacket rolled up, sporting a kempt beard & an outsized Beaver, shovelling & sifting the cindery sand with a tea-spoon so intently that he noticed me only after I had hailed him from ten yards away. Thus it was, I made the acquaintance of Dr Henry Goose, surgeon to the London nobility. His nationality was no surprise. If there be any eyrie so desolate, or isle so remote that one may there resort unchallenged by an Englishman, ’tis not down on any map I ever saw.
Had the doctor misplaced anything on that dismal shore? Could I render assistance? Dr Goose shook his head, knotted loose his ’kerchief & displayed its contents with clear pride. ‘Teeth, sir, are the enamelled grails of the quest in hand. In days gone by this Arcadian strand was a cannibals’ banqueting hall, yes, where the strong engorged themselves on the weak. The teeth, they spat out, as you or I would expel cherry stones. But these base molars, sir, shall be transmuted to gold & how? An artisan of Piccadilly who fashions denture-sets for the nobility pays handsomely for human gnashers. Do you know the price a quarter pound will earn, sir?’
I confessed I did not.
‘Nor shall I enlighten you, sir, for ’tis a professional secret!’ He tapped his nose. ‘Mr Ewing, are you acquainted with Marchioness Grace of Mayfair? No? The better for you, for she is a corpse in petticoats. Five years have passed since this harridan besmirched my name, yes, with imputations that resulted in my being blackballed from Society.’ Dr Goose looked out to sea. ‘My peregrinations began in that dark hour.’
I expressed sympathy with the doctor’s plight.
‘I thank you, sir, I thank you, but these ivories,’ he shook his ’kerchief, ‘are my angels of redemption. Permit me to elucidate. The Marchioness wears dental-fixtures fashioned by the aforementioned doctor.”

 
David Mitchell (Southport, 12 januari 1969)

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Hamelink werd geboren op 12 januari 1939 in Driewegen, bij Terneuzen. Zie ook alle tags voor Jacques Hamelink op dit blog.

Uit:Ranonkel of de geschiedenis van een verzelving

“Evarist Schouwvagher, een kleine beweeglijke muisachtige man, gepensioneerd brievenbesteller, had savonds als naar gewoonte de opvallend talrijke planten die de vensterbanken van zijn huis vulden water gegeven en toen niets maar dan ook niets bijzonders gemerkt. Hij had een paar verdorde bladeren weggeplukt hier en daar, in de huiskamer het raam opengezet, zodat de planten volop de zoele sterkende nachtlucht konden inademen en had daarna de slaap des gerusten geslapen, een slaap die hem sedert de dood van zijn kijfachtige en gemelijke wederhelft na tweeënveertig kinderloos gebleven huwelijksjaren sinds een half jaar ten deel gevallen was.
Voor haar dood had hij rust noch ruimte gehad in huis. Zelfs snachts niet, wanneer hij naast haar lag, een muis naast een luidruchtig en onafgebroken trompetterende olifant, voortdurend bijna daardoor doodgedrukt ondanks de kapaciteit van het ledikant. Al spoedig na hun trouwen was de lichaamsomvang van zijn vrouw gaan toenemen. Aanvankelijk had ze gedaan wat ze kon om af te slanken. Maar diëten, lange wandelingen buiten de stad, in zijn gezelschap, niets had gebaat. Ze was steeds dikker geworden. En onbeweeglijker. Ze vulde het hele huis met haar weke warme brijïge vleesmassa's, met haar op den duur kalm geworden gekijf Evarist achtervolgend waar hij zich bevond, bezig met de was, met het lappen van de ramen, met het toebereiden van de maaltijden, kortom met al die dingen die ze met het tot in het ongeloofwaardige uitdijen van haar lichaamsvolume had opgegeven, rustig en niet zonder genotzuchtigheid.
Van een arts had ze nooit willen weten. Haar dikte was geen ziekte beweerde ze maar een eigenaardigheid van haar konstitutie, zodat niemand er iets aan zou kunnen veranderen. Vaak had Evarist het idee gehad dat ze eigenlijk zeer gesteld was op haar ongewone proporties, dat ze er prat op ging, dat ze haar de kans gaven zich superieur te voelen aan mensen van normale omvang, die ze met een soort half honend medelijden placht te bejegenen, als lieden die het immers niet konden helpen dat ze, ofschoon volwassen en geheel uitgegroeid, schriel en mager gebleven waren, met een dunne laag vlees bedekte skeletten.”

 
Jacques Hamelink (Terneuzen, 12 januari 1939)
 

De Nederlandse dichter en schrijver Kamiel Verwer werd op 12 januari 1979 in Tilburg geboren. Zie ook alle tags voor Kamiel Verwer op dit blog.

Eenzaamheid

De eenzaamheid is als een regen
die stijgt van de zee de avonden in en van
vlakten, die onbewoond zijn en afgelegen
gaat ze naar de lucht, waar ze ademen kan
en pas dan valt ze over de stad
 
regent ze neer in de duistere uren,
en als morgen in de bochten van alle straten
de lijven, die zinloos duren
teleurgesteld in treurnis elkaar maar blijven haten
en toch in één bed slapen met z'n twee
 
dan stroomt de eenzaamheid terug in de zee

 
Kamiel Verwer (Tilburg, 12 januari 1979)

De Japanse schrijver en vertaler Haruki Murakami werd geboren op 12 januari 1949 in Kyoto. Zie ook alle tags voor Haruki Murakami op dit blog.

Uit: De olifant verdwijnt (Vertaald door Jacques Westerhoven)

“De TV People lijken er hoegenaamd niet in geïnteresseerd om een uitzending te ontvangen. Ze maken ook niet de minste aanstalten om naar de antenneaansluiting te gaan zoeken. Het scherm blijft wit, het beeld blijft uit, maar het stoort ze in het geheel niet. Zolang het knopje maar op ‘Aan’ staat, is hun doel bereikt.
Het is een nieuw toestel. Het zat wel niet in een doos, maar ik zie meteen dat het spiksplinternieuw is. De handleiding en het garantiebewijs zitten in een plastic zakje met plakband aan de zijkant vastgekleefd. Het snoer glimt glad als een pasgevangen vis.
De drie TV People bekijken het witte scherm van allerlei standpunten in de kamer, alsof ze het aan een grondige keuring onderwerpen. Een van hen gaat naast me zitten om zich er met eigen ogen van te overtuigen hoe goed je het beeld kunt zien vanuit mijn huidige positie. Het toestel staat met het scherm recht naar me toe. De afstand is ook precies goed. Dat lijkt hen tevreden te stellen. Ze ademen helemaal zo’n sfeertje uit van: Hebben wij dat karweitje even goed geklaard? Een van de TV People (degene die naast me was komen zitten om naar het beeld te kijken) legt de afstandsbediening op tafel.
Intussen heeft geen van de TV People ook maar een woord gesproken. Ze gaan precies en ordelijk te werk, dus waarom zouden ze ook? Elk van de drie volbrengt de hem opgelegde taak met de grootste, allergrootste efficiëntie. Ze zijn handig. Ze werken door. Ze doen hun werk in de kortst noodzakelijke tijd. Op het allerlaatst pakt een van hen de klok die al die tijd op de vloer heeft gestaan en zoekt de kamer rond naar een geschikt plekje. Uiteindelijk geeft hij het op en zet de klok maar terug op de vloer. Daar gaat hij gewoon door met het zware aftellen van de tijd: Trrp qu sjaoes trrp qu sjaoes. Onze flat is vrij klein, en met al mijn boeken en de papieren van mijn vrouw hebben we nauwelijks plaats om onze voeten neer te zetten. Ik struikel vast een keer over die klok, denk ik met een zucht. Dat kan niet missen. Wedden dat ik er mijn tenen tegen stoot?”

 
Haruki Murakami (Kioto, 12 januari 1949)

De Duitse dichter en schrijver Jakob Michael Reinho;d Lenz werd geboren op 12 januari 1751 in Seßwegen. Zie ook alle tags voor Jakob Lenz en eveneens alle tags voor Jakob Michael Reinhold Lenz op dit blog.

Die erste Frühlingspromenade

Der Baum, der mir den Schatten zittert,
Der Quell, der mir sein Mitleid rauscht,
Der Vogel, der im Baume zwittert,
Und, ob ich ihn auch höre, lauscht;
Die ganze freundliche Natur
Nimmt mich umsonst in ihre Kur.

Die Weisheit, strengen Angesichtes
Und guten Herzens, aber kalt,
Lacht meines glühenden Gedichtes
Von Liebe - und doch glaubt sie's bald;
Will mich entzaubern, trösten mich,
Bezaubert und verirret sich.

Die Schöne, die auf jungen Rosen
Des liebesbangen Maien liegt,
Von der, dem Kummer liebzukosen,
Mir Blick und Wunsch entgegen fliegt,
Die schraubt mein mir entrücktes Herz
Nur höher auf zu wilderm Schmerz.

Ach Phyllis! um gleich jenen Knaben
In Sturmhaub' und Perück' und Stern,
 So froh die Fluren zu durchtraben,
Müßt' ich von diesen weisen Herrn
Die Kälte und die Blindheit haben;
Müßt' ich, in meinem Selbst vergraben,
Dich, Gottheit, nie gesehen haben;
So hold, so nah mir - und so fern - -

 
Jakob Michael Reinhold Lenz (12 januari 1751- 24 mei 1792)
Het slot van Seßwegen (Cesvaine) in Letland

De Albanese schrijver Fatos Kongoli werd geboren op 12 januari 1944 in Elbasan. Zie ook alle tags voor Fatos Kongoli op dit blog.

Uit: The Loser (Vertaald door Robert Elsie en Janice Mathie-Heck)

“When the ship set sail and had reached the point where I couldn’t see the faces on deck any longer, I felt a lump in my throat. With my head between my hands, I was overcome by a long spell of sobbing. I didn’t realize right then that it had been years since I’d last cried. My soul was parched and I’d thought for a long time that nothing more on earth could move me to tears. Someone passing by put his hand on my shoulder and said not to worry, that there would be another freighter docking in the afternoon…
I went back to my neighbourhood at dusk. No one had seen me leave and no one saw me come back. Dorian Kamberi’s departure with his family became known the next day. It wasn’t the subject of much talk. Some criticized him, some praised him, and others were jealous. I paid attention to the gossip like a thief who has taken part in a robbery and listens to the news of its discovery. For the first time in the forty years of my existence as a bachelor, I had a secret to guard. It was possibly the only secret that my town hadn’t found out about. And it would never have found out if I hadn’t decided to make this confession. No one would really have been surprised to learn that I’d gone and boarded a freighter to disappear from the face of the earth. But that I should make the tedious journey, get on the ship, and then disembark all of a sudden, no, no one would have believed that. Even Dori, if he’d actually heard what I said, would never have thought that I’d really get off. Maybe he figured that, with my usual sluggishness, I’d have been more of a burden to him than his family, and so he made no attempt to stop me.”

 
Fatos Kongoli (Elbasan, 12 januari 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e januari ook mijn blog van 12 januari 2015 en ook mijn blog van 12 januari 2014 deel 2.

12-01-2016 om 18:38 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver en cameraman Jasper Fforde werd geboren op 11 januari 1961 in Londen. Zie ook alle tags voor Jasper Fforde op dit blog.

Uit: Lost in a Good Book

« I didn’t ask to be a celebrity. I never wanted to appear on The Adrian Lush Show. And let’s get one thing straight right now – the world would have to be hurtling towards imminent destruction before I’d agree to anything as dopey as The Thursday Next Workout Video.
The publicity surrounding the successful rebookment of Jane Eyre was fun to begin with but rapidly grew wearisome. I happily posed for photocalls, agreed to newspaper interviews, hesitantly appeared on Desert Island Smells and was thankfully excused the embarrassment of Celebrity Name That Fruit! The public, ever fascinated by celebrity, had wanted to know everything about me following my excursion within the pages of Jane Eyre, and since the Special Operations Network have a PR record on a par with that of Vlad the Impaler, the top brass thought it would be a good wheeze to use me to boost their flagging popularity. I dutifully toured all points of the globe doing signings, library openings, talks and interviews. The same questions, the same SpecOps-approved answers. Supermarket openings, literary dinners, offers of book deals. I even met the actress Lola Vavoom, who said that she would simply adore to play me if there were a film. It was tiring, but more than that – it was dull. For the first time in my career at the Literary Detectives I actually missed authenticating Milton.
I’d taken a week’s leave as soon my tour ended so Landen and I could devote some time to married life. I moved all my stuff to his house, rearranged his furniture, added my books to his and introduced my dodo, Pickwick, to his new home. Landen and I ceremoniously partitioned the bedroom closet space, decided to share the sock drawer, then had an argument over who was to sleep on the wall side of the bed. We had long and wonderfully pointless conversations about nothing in particular, walked Pickwick in the park, went out to dinner, stayed in for dinner, stared at each other a lot and slept in late every morning. It was wonderful.
On the fourth day of my leave, just between lunch with Landen’s mum and Pickwick’s notable first fight with the neighbour’s cat, I got a call from Cordelia Flakk. She was the senior SpecOps PR agent here in Swindon and she told me that Adrian Lush wanted me on his show. I wasn’t mad keen on the idea – or the show. But there was an upside. The Adrian Lush Show went out live and Flakk assured me that this would be a ‘no holds barred’ interview, something that held a great deal of appeal. Despite my many appearances, the true story about Jane Eyre was yet to be told – and I had been wanting to drop the Goliath Corporation in it for quite a while. Flakk’s assurance that this would finally be the end of the press junket clinched my decision. Adrian Lush it would be.”

 
Jasper Fforde (Londen, 11 januari 1961)

De Duitse dichteres en schrijfster Katharina Hacker werd geboren op 11 januari 1967 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Katharina Hacker op dit blog.

Uit: Die Habenichtse

„Als das Telefon klingelte, wußte er, wessen Stimme er hören, wessen Stimme er nicht hören würde, und er lauschte mutlos, antwortete zustimmend. In der Küche spülte er, was dort seit Tagen stand, das wenige, das er benutzte, vereinzelte Gegenstände, die ihn wie ein schadhafter Zaun von dem sich auftürmenden Berg hoffnungsvoller Erwartung und endgültiger Resignation seiner Tante und seines Onkels trennte. Aus einem Alptraum, hatte sein Onkel gesagt, wacht man umgekehrt, in der falschen Richtung auf, aus glücklichen Träumen gar nicht. Im Treppenhaus waren Schritte zu hören, jemand stapfte schwerfällig, aber entschieden aufwärts, vorbei an seiner Wohnungstür, dorthin, wo nur noch der Dachboden war, von einem Vorhängeschloß bloß symbolisch abgeschlossen, die Schritte wanderten über Andras' Kopf, dann war es wieder still. Es richtete sich dort vielleicht ein Obdachloser ein, mit einer Decke, ein paar Plastiktüten, versuchte ein Feuerehen zu machen, Andras seufzte, er würde nachsehen müssen. Dann nochmals Schritte, diesmal die Schritte einer Frau, und als Magda klopfte, öffnete Andras und schloß sie umstandslos in seine Arme. – Es riecht nach Winter in deinem Treppenhaus, murmelte Magda, schmiegte ihr mageres Gesicht an seine Schulter, lachte. Von wem hast du geträumt, von deiner Kleinen? Wie eine leichte, fast durchsichtige Stoffbahn schob sie sich zwischen ihn und seinen Kummer, er glaubte, als er über ihre spröde, sommersprossige Haut streichelte, Isabelle zu hören, flüsternd, ängstlich, den kleinen, klagenden Laut, begriff er nach einem Augenblick, hatte aber Magda ausgestoßen, sie schmiegte sich fester an ihn, die Schenkel geöffnet, mit einer bescheidenen Lust, die ihn anrührte, und es dauerte einen weiteren Augenblick, bis er begriff, daß es seine eigene Bedürftigkeit war, die sie widerspiegelte.“

 
Katharina Hacker (Frankfurt am Main, 11 januari 1967)

De Griekse dichter, schrijver en zeeman Nikos Kavvadias werd geboren op 11 januari 1910 in Nikolski Ousouriski. Zie ook alle tags voor Nikos Kavvadias op dit blog..

Federico Garcia Lorca

For a moment, you waved your bolero
and your orange petticoat, like banners.
Was it in August? I remember it so,
when they were all setting off, the cross-bearers.

In the wind the ranks of banners rippled –
toward death the galleys set their sails.
While children were cowering at the nipple
the old man was lazily sunning his balls.

Picasso’s bull let out a snort;
in the hives the honey all turned rotten.
The course is against us – it’s set for the north.
Full ahead – never mind that we’re forgotten.

The olives spread easy under the sun,
and little crosses grew in the gardens.
At night, only sterile embraces remained
when they brought you, my gypsy, wrapped in an apron.

My gypsy, my leader, what for your pall?
Bring the purple cloth of Mauretania.
In Kaisariani they took us behind the wall,
and the mass was raised to manly stature.

Distoman girls, bring water and vinegar:
cross-wise on the mare your body lain,
set out on the final journey to Cordoba,
across its thirsty open plain.

The marsh-boat reversed, narrow, no keel;
the weapons rust in a gypsy redoubt.
In the empty arena, let the crows wheel;
let the seven dogs howl in the village all night.

Vertaald door Simon Darragh 

 
Nikos Kavvadias (11 januari 1910 – 10 februari 1975)

De Amerikaanse schrijver en columnist Marc Acito werd geboren op 11 januari 1966 in Bayonne, New Jersey. Zie ook alle tags voor Marc Acito op dit blog.

Uit: How I Paid for College

"Besides, not all of us have rich daddies," she sniffs. "Some of us actually have to work." She slips her tiny teardrop feet into a pair of pink plastic jellies and sashays toward the house.
"I work," I call after her. "What do you call choreographing the kids' show at the workshop?"
She turns and points her pink feet, ballerina style. "I call it play," she says. "Making calzones in a 120-degree kitchen while Dominick Ferretti makes lewd gestures with a sausage--that's a job." With a regal toss of her head, she throws open the door. "Now get dressed and get over there," she commands, sending me inside to change. "My loss of innocence is depending on it."
Now outside it may be 1983, but inside Aunt Glo's it's forever 1972: harvest-gold appliances and orange linoleum counters in the kitchen, shag carpeting and wood paneling everywhere else.
I grab a Fudgsicle out of the freezer and pad down to the rec room where Aunt Glo is ironing and watching Guiding Light.
Imagine, if you will, a fire hydrant. Now put a black football helmet on top of that fire hydrant. Then wrap the whole thing in a floral-print housedress and that's Aunt Glo. She looks like the offspring of Snow White and one of the seven dwarves.
Aunt Glo is a MoP--Mother of Priest--and she expresses her gratitude for this good fortune by doing all of her son's ironing even though he's like forty or something. I plop down in the La-Z-Boy recliner, wrapping my towel around me so I don't get it wet. "Who's breaking up today?" I ask, trying to peel the wrapper off the Fudgsicle.”

 

Marc Acito (Bayonne, 11 januari 1966) 

De Nederlandse (sport)journalist, schrijver en radio- en televisiepresentator Martinus Jan (Mart) Smeets werd geboren in Arnhem op 11 januari 1947. Zie ook alle tags voor Mart Smeets op dit blog.

Uit: Leonard Cohen (Column)

“Oké respect, dat ten eerste. De oude meester is 80 jaar oud en zijn donkerbruine stem is naar een donkere fluister getrokken. Dat geeft niet, dat maakt zijn gedichten juist zo interessant, maar als er dan gezongen moet worden, komen de drie vrouwen als geroepen. Tegen het bij tijden fenomenale gefluister van Cohen zingen deze meiden hun soepele, vloeiende stemmen aan. Zij maken de liedjes hoorbaar, Cohen zorgt voor de teksten die weer rook uit je poriën doen komen.

I’m slowing down the tune
I never liked it fast
You want to get there soon
I want to get there last

Over ouder worden, over liefdes die nog liefdes durven te zijn, over de toestand in de wereld (‘Almost like the blues’), over de eeuwige twijfel tussen vrouw en man (‘Did I ever love you’) en het hele scala aan problemen dat we aan de keukentafel tot ’s avonds laat met elkaar bespreken.
Cohen heeft er een behoorlijke business van gemaakt. Hij begon met de fraaie Jennifer Warnes naast zich te dulden, daarna stapte hij over op Julie Christensen, op Leanne Ungar, op de formidabele Sharon Robinson, met een tussendoortje voor Anjani Thomas. Al die vrouwen voelden en vulden hem aan. Misschien is zijn allermooiste een-tweetje met één van zijn vrouwen wel ‘Alexandra leaving’, samen met Sharon Robinson. Bij dit nummer kun je de stilte in de zaal snijden. Niemand durft zelfs voluit te ademen. Maar dat had hij dus ook bij ‘Famous blue raincoat’ met Jennifer Warnes, met Anjani Thomas durfde hij ‘Thank you for the dance’ aan en dat nummer kreeg ook zalen over de hele wereld stil.”
 

Mart Smeets (Arnhem, 11 januari 1947) 

De Braziliaanse schrijver Oswald de Andrade werd geboren op 11 januari 1890 in São Paulo. Zie ook alle tags voor Oswald de Andrade op dit blog.

Babbling (Fragment)

Cabralism. The civilization of the donées. The Willing and
the Exportation.
The Carnival. The Hinterland and the Slum.
Brazilwood. Barbaric and ours.

The rich ethnic formation. The richness of the vegetation.
The minerals. The food, The vatapá, the gold and the dance.

All history of Penetration and the commerical history of America.
Brazilwood.

Against the fatality of the first white man who entered the port
and diplomatically dominated the savage jungles. Citing Virgil to the
Tupíníquím people. The bachelor.

Country of anonymous pains. Of anonymous doctors. Society of erudite
shipwrecked people.
From where the never exportation of poetry. The poetry tangled in the
culture. In the lianas of the versifications.

Twentieth century. A burst in the learning. The men who knew everything
were deformed like rubber babels. They burst free of enclopaedism.

The poetry for the poets. Happines of the ignorance that discovers.
Pedr'Alvares.

The suggestion of Blaise Cendrars:—You have the locomotives full, you leave.
A black man turns the handle of the rotary where you are. The smallest carelessness
will make you leave, in a direction opposite to that of you destiny.

Vertaald door Flavia Vidal

 
Oswald de Andrade (11 januari 1890 – 22 oktober 1954)
 

De Spaanse schrijver Eduardo Mendoza werd geboren in Barcelona op 11 januari 1943. Zie ook alle tags voor Eduardo de Mendoza op dit blog.

Uit: Katzenkrieg (Vertaald door Peter Schwaar)

“Als er die Botschaft verließ, seufzte Anthony tief – all seine Probleme hatten sich in einem einzigen Moment gelöst. Er hatte den Grund seiner Reise geheimhalten können, ohne lügen zu müssen, denn genaugenommen hatte er sich ja an keiner Transaktion beteiligt, und da er wieder über Papiere und Geld verfügte, konnte er sich auf den Rückweg machen, ohne das Honorar beziehen zu müssen, das ihm der Herzog so großzügig angeboten hatte. Madrid zu verlassen und diese gastfreundliche Familie nicht noch einmal zu sehen stimmte ihn traurig, aber noch größer war seine Erleichterung. In Gedanken segnete er die beispielhafte Ehrlichkeit dieses einfachen Vertreters des spanischen Volkes, dessen Name ihm schon entfallen war und der es, obwohl er sich ohne jedes Risiko hätte bereichern können, vorgezogen hatte, ihm alles wiederzugeben, und schlau genug gewesen war, auf die Botschaft zu gehen, und sich die Mühe genommen hatte, alle Gegenstände persönlich hinzubringen, ohne irgendeine Entschädigung zu erwarten.
Die Luft war kalt, die Menschen eilten mit den Händen in den Taschen, ins Gesicht gezogener Mütze und hochgeklappten Rockaufschlägen durch die Straßen. Am Horizont zeichneten sich die schneebedeckten Gipfel der Sierra de Guadarrama ab. Es war halb elf – er hatte reichlich Zeit, ins Hotel zurückzugehen, den Koffer zu packen und dann im Bahnhof Atocha den Zug zu nehmen.
Im Hotel teilte er dem Empfangschef mit, er brauche das Zimmer nicht mehr. Der Empfangschef machte den entsprechenden Eintrag im Register. Dann gab er ihm den Schlüssel und einen Umschlag.“

 
Eduardo Mendoza (Barcelona, 11 januari 1943)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e januari ook mijn blog van 11 januari 2015 en ook mijn vorige blog van vandaag.

11-01-2016 om 18:26 geschreven door Romenu