De Amerikaanse dichteres Ada Limón werd geboren op 28 maart 1976 in Sonoma, Californië. Zij studeerde theater aan de University of Washington School of Drama.. Na het volgen van schrijfcursussen behaalde zij in 2001 haar Master of Fine Arts aan de New York University. Haar afstudeergroep op NYU omvatte de bekende dichters Jennifer L. Knox, Gregory Pardlo, Jason Schneiderman, Kazim Ali en Kathleen Graber. Na haar afstuderen ontving ze een fellowship om te wonen en te schrijven in het Fine Arts Work Centre van Provincetown. In 2003 ontving zij een subsidie ​​van de New York Foundation for the Arts, en won in hetzelfde jaar ontving zij de Chicago Literary Award voor poëzie. Na 12 jaar in New York City, waar ze voor verschillende tijdschriften werkte, zoals Martha Stewart Living, GQ en Travel + Leisure, woont zij nu in Lexington, Kentucky en Sonoma, Californië, waar ze schrijft en doceert. Limón's eerste boek, “Lucky Wreck”, werd door Jean Valentine verkozen tot de winnaar van de Autumn House Poetry Prize in 2005, terwijl zij met haar tweede boek, “This Big Fake World”, in 2006 de Pearl Poetry Prize won. De twee boeken kwamen uit binnen minder dan een jaar na elkaar. Limón is verbonden aan de faculteit van de Queens University of Charlotte Low Residency (MFA programma) en aan het online-programma "24 Pearl Street" voor het Fine Arts Work Centre Provincetown. Haar derde boek, “Sharks in the Rivers”, werd in 2010 uitgegeven door Milkweed Editions. Limón's vierde boek, “Bright Dead Things”, werd uitgebracht in 2015. Ze was finaliste voor de 2015 National Book Award for Poetry.

The Noisiness of Sleep

Careful of what I carry
in my head and in my hollow,
I've been a long time worried
about grasping infinity
and coaxing some calm
out of the softest part
of the pins and needles
of me. I'd like to take a nap.
But not a nap that's eternal,
a nap where you wake up
having dreamt of falling, but
you've only fallen into
an ease so unknown to you
it looks like a new country.
Let me slip into a life less messy.
Let me slip into your sleeve.
Be very brave about my
trespass, the plan is simple—
the plan is the clock tower
and the lost crow. It'll be rich.
We'll live forever. Every moon
will be a moon of surrender
and lemon seeds. You there,
standing up in the crowd,
I'm not proud. The stove
can't boast of the meal.
All this to say—consider this,
with your combination of firefly
and train whistle, consider this,
with your maze and steel,
I want to be the rough clothes
you can't sleep in.

The Saving Tree - Poem by Ada Limón

This is the cooling part of the fever,
when everything: the jumping girder
of the Golden Gate's red limb, the tall
metal tree house of the Empire State,
the black rock cliff on the Sonoma Coast,
the drawer's leftover pills, the careless
cut, the careening car, the cross walk,
the stop/go, the give up, give up, done,
all of it, slows to a real nice drive by. A view
of some tree breathing and the mind's wheels
ease up on the pavement's tug. That tree,
that one willowy thing over there,
can save a life, you know? It saves
by not trying, a leaf like some note
slipped under the locked blue door
(bathtub full, despair's drunk), a small
live letter that says only, Stay.

 
Ada Limón (Sonoma, 28 maart 1976)

28-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Heinrich Mann werd geboren op 27 maart 1871 in Lübeck. Zie ook alle tags voor Heinrich Mann op dit blog.

Uit: Die große Sache

„August Schattich nur einen einzigen Anlas besonderen Stolzes, seine Frau. Sie kam aus einer Familie von alten Reichen und brachte ihm 100 000 Mark Mitgift im Jahre 1911. Es blieb das einzige, was sie ihm jemals bringen sollte, denn der allzu gewohnte Reichtum der Ihren hielt den Gefahren der Zeit nicht stand. Sie verloren fast alles.
Nora Schattich, ursprunglich die Gebende, sah sich seitdem in die Lage der unterhaltenen Frau versetzt. Die unvergleichliche wirtschaftliche Uberlegenheit ihres Gatten nagte an ihr noch mehr, weil sie uberzeugt war, sie stehe als Geist und Mensch turmhoch uber Schattich. Tatsachlich durchschaute sie seine personliche Politik und wuste, was von ihm ubrigblieb, wenn man einige
Geschicklichkeit abzog. Je mehr sie ihn verachtete, um so mehr bestaunte sie sein unmasiges Gluck. Einmal muste es sich doch aber wenden, wenn es nicht geradezu ein Gluck aus dem Marchen war. Mit groser Neugier wartete Nora Schattich darauf, das es mit ihrem Gatten anders kame.
Er fuhlte ihre Uberlegenheit und leugnete sie nicht. Er wuste, das er seinerzeit nur genehmigt worden war, um hinter die Liebe Noras zu einem hochadligen Offizier den Punkt zu setzen. Schon diese Erinnerung ordnete ihn ihr dauernd unter. Ferner bedruckten auch noch den Erfolgreichen ihre asthetische Bildung, ihre gesellschaftliche Glatte und ihr damenhaftes Selbstbewustsein. Sie vertrat die Dame von fruher, die jede Tatigkeit, auch die nachstliegende, ablehnt. Sie hatten keine Kinder. Was ihn aber endgultig verhinderte, gegen sie aufzukommen, waren ihre korperlichen Mase, das ausgedehnte und grobe Knochengerust, ein Eigentum ihrer ganzen Familie. Das feste und weishautige Fleisch, das die Knochen der hubschen Person bedeckte, hatte im Lauf der Zeit aufgehort, ihm viel zu sagen; er betrog sie mit anderen. Aber die Achtung vor ihrem Gerust verlies den mittleren Dickwanst nie. Er blieb ihr gegenuber, wie hoch er auch stieg, der kleine Mann – korperlich, in seiner Rede und nach seiner Herkunft. Nie vergas er in ihrer Gegenwart, das sein eigener Vater nur Unteroffizier und Schreiber beim Magistrat gewesen war. In allen anderen Verhaltnissen bemuhte er sich mit wechselndem Erfolg, an seine Vergangenheit nicht zu erinnern. Am schwersten ward es ihm, wenn er gut gelaunt war; man fand ihn dann leicht gewohnlich. Dabei belustigte er sich so gern.“

 
Heinrich Mann (27 maart 1871 – 12 maart 1950)

De Japanse schrijver Shusaku Endo werd geboren in Tokio op 27 maart 1923. Zie ook alle tags voor Shusaku Endo op dit blog.

Uit: Silence (Vertaald door William Johnston)

“I do not believe that God has given us this trial to not purpose. I know that the day will come when we will clearly understand why this persecution with all it's sufferings has been bestowed upon us -- for everything that Our Lord does is for our good. And yet, even as I write these words I feel the oppressive weight in my heart of those last stammering words of Kichijiro in the morning of his departure: "Why has Deus Sama imposed this suffering on us?" and then the resentment in those eyes that he turned upon me. "Father", he had said "what evil have we done?"
I suppose I should simply cast from my mind these meaningless words of the coward; yet why does his plaintive voice pierce my breast with tall the pain of a sharp needle? Why has Our Lord imposed this torture and this persecution on poor Japanese peasants? No, Kichijiro was trying to express something different, something even more sickening. The silence of God. Already twenty years have passed since the persecution broke out; the black soil of Japan has been filled with the lament of so many Christians; the red blood of priests has flowed profusely; the walls of churches have fallen down; and in the face of this terrible and merciless sacrifice offered up to Him, God has remained silent.”
(...)

“I, too, stood on the sacred image. For a moment this foot was on his face. It was on the face of the man who has been ever in my thoughts, on the face that was before me on the mountains, in my wanderings, in prison, on the best and most beautiful face that any man can ever know, on the face of him whom I have always longed to love. Even now that face is looking at me with eyes of pity from the plaque rubbed flat by many feet. « Trample ! » said those compassionate eyes. « Trample ! Your foot suffers in pain ; it must suffer like all the feet that have stepped on this plaque. But that pain alone is enough. I understand your pain and your suffering. It is for that reason that I am here. »
« Lord, I resented your silence. »
« I was not silent. I suffered beside you. »

 
Shusaku Endo (27 maart 1923 – 29 september 1996)
Affiche voor een opera-uitvoering in Tokyo, 2015

De Uruguayaans-Nederlandse schrijfster Carolina Trujillo werd geboren in Montevideo, Uruguay, op 27 maart 1970. Zie ook alle tags voor Carolina Trujillo op dit blog.

Uit:Meisjes in Blessuretijd

“Mijn opa werd Aap genoemd. In het Spaans is dat Mono. (Dat spreek je met korte o’s uit, niet zoals in het Nederlands met lange. Tegen de tijd dat ik zijn naam op zijn Nederlands uitgesproken had, kon mijn oma hem in het Spaans al drie keer hebben geroepen. Oma zei dat de lengte van klinkers in een taal gelijk op gaat met de lengte van het volk dat hem spreekt, maar ik dwaal af.) Mono Píriz noemden de meeste mensen hem omdat Píriz zijn achternaam was. De bijnaam moest hij te danken hebben aan zijn uitzonderlijk lange armen en kromme benen, want aanleg voor klimmen of op handen en voeten rennen ontbeerde hij, net als elke andere aanleg voor sport, op schaken en vissen na.
De Aap Píriz was scheikundige en meestal heel stil, behalve als het over vissen, vroeger of voetbal ging, dan had hij ineens van alles te vertellen, of hij er iets van wist of niet. Hij stak dan een hand omhoog, vormde met zijn wijsvinger en duim een cirkeltje en wachtte tot wij allemaal onze mond hielden, wat wij meestal ook deden, niet omdat mijn opa zulke zinnige dingen zei, maar ons dna was een van de weinige dingen die we hadden kunnen meenemen en daarin zit gebrand dat je je mond houdt als de zilverrug gaat spreken.
‘Wij’ waren mijn oma, mijn moeder en mijn zus en wie er verder aangeschoven was. In de tijd dat we net in Nederland woonden was dat meestal een politieke vluchteling; we woonden met iets van vijftig daarvan in een oud hotel aan de Noord-Hollandse kust. In het Nederlands heette dat een asielzoekerscentrum, in het Spaans noemden wij het een refugio. Er waren in die tijd zoveel dictaturen in Zuid-Amerika dat we in onze refugio vluchtelingen uit genoeg landen hadden om een kleine Copa Libertadores op te zetten. Chili, Argentinië, Brazilië, Uruguay: ze waren allemaal vertegenwoordigd. Als we met de kinderen een balletje trapten achter het hotel kwam mijn opa vaak kijken, dan riep hij aanwijzingen die kant noch wal raakten omdat hij slecht zag, maar vooral omdat hij geen enkel tactisch inzicht had. Van hem leerden wij wat de Maracanazo was. Een land kan zijn mensen vervolgen, verjagen en vermoorden, trots op de voetbaloverwinningen blijft men toch.”
Maracaná is tegenwoordig voor het grootste deel van de wereld het stadion waar de finale van het wk 2014 werd gespeeld, voor Uruguayanen is het altijd het stadion van de Maracanazo geweest en dat zal zo lang er twee Uruguayanen zijn die dat aan elkaar kunnen doorgeven ook zo blijven.
Taalkundig is Maracanazo de overtreffende trap van Maracaná. In het Spaans kan dat. Een gol of een golazo. Een doelpunt, een doelpuntazo.”

 
Carolina Trujillo (Montevideo, 27 maart 1970)

De Duitse schrijver en historicus Golo Mann werd geboren in München op 27 maart 1909. Zie ook alle tags voor Golo Mann op dit blog.

Uit: Deutschland in Flammen

„Das ist sehr schlimm für die Einwohner von Dresden. Es hat ja aber an Warnungen nicht gefehlt. Tausendmal wurde es durch die alliierten Rundfunksprecher und Zeitungen vorausgesagt: Wenn der Krieg noch weitergeht, so wird jede deutsche Stadt zur Frontstadt. Es wurde immer und immer wieder gezeigt, was taktisches Bomben bedeutet. Das Schicksal von Caen und anderen französischen Städten wurde als warnendes Beispiel hervorgehoben. Alles vergebens, der Krieg ging weiter, es kam, wie es kommen mußte.
Kein Mensch auf der Welt hat Freude an diesen furchtbaren Ereignissen. Aber wer ist schuld daran? Adolf Hitler auf seinem Schloß im Hochgebirge, den grämt das alles ziemlich wenig. Die Millionen der Flüchtlinge kümmern ihn kaum, neue Todesgerichtshöfe ernennt er, um zu wüten gegen alle, die Schluß machen wollen. Seinem Gott dankt er noch für diese schönen Tage, für die ehrenvoll ihm zugewiesene Aufgabe. Denn von diesem Untergang in Blut und Feuer hat er ja immer geträumt. Er nannte es die "Götterdämmerung", das "große Zusammenkrachen der alten Welt", nur daß er glaubte, er könnte ganz Europa und England mit hineinreißen:
Brach Etzels Haus in Glut zusammen,/Als er die Nibelungen zwang,/So soll Europa stehn in Flammen/Bei der Germanen Untergang. Felix Dahn]
Nun hat er es, aber nicht Europa steht in Flammen und nicht England - da wird schon wieder für ein neues Leben nach dem Krieg gearbeitet. Deutschland allein steht in Flammen, Deutschland allein muß jetzt büßen für den Wahnsinn eines dumpfen, selbstsüchtigen Menschenfeindes.“

 
Golo Mann (27 maart 1909 - 7 april 1994)

De Ierse schrijver Patrick Joseph McCabe werd geboren op 27 maart 1955 in Clones, Monaghan. Zie ook alle tags voor Patrick Mc Cabe op dit blog.

Uit:Mondo Desperado

“If only I’d known then one tenth of what I know now, I would have seen that Walter was only trying to help me. That he was doing what any friend would have considered his duty. But I was blind. Blind! I only had eyes for Cora and she knew that. She’d known it all along.
That night, as I left the office, I had a few more words with Walter Skelly. I told him long as I lived I never wanted to see him again. ‘You got that, Skelly?’ I growled and flipped a thumb and forefinger at the brim of my hat. He started into saying something about Cora but before he got too far I stopped him and told him that if he was figuring on finding another ink bottle heading his way then that was fine by me; and maybe a smack in the mush for good measure.
I didn’t know it, of course, but that was the last opportunity I was to have to do anything about the tragic chain of events about to be set in motion. And now, it was already too late.
As I drove home, I turned the events of the day over in my mind. Even the thought of what Walter had done was enough to sicken me right to my stomach. Sure, I knew Cora was a pretty gal and that there were guys in Barntrosna who had wanted me dead when I married her. But to stoop that low, to try and poison a guy’s mind against his own wife? The more I thought about it, the more I thought: Walter Skelly is a very sick man.
That was what jealousy had done to him, you see – like ’em all! Hell, even the day we got married, they couldn’t let up. Grown men crying! Crying because she’d married me – Larry Bunyan. Who would ever have believed it? The sweetest doll the town had ever seen and what does she do – hooks up with Bunyan! Poor old Larry! Who sits behind his desk all day threading paper clips!
But that was where they had got it wrong, you see! Way wrong! No sir, we Bunyans don’t spend our lives threading paper clips. We spend it just like Pop Bunyan did, working our fingernails to the quick building up an insurance firm second to none in this country so that a man can take care of gals like Cora Myers the way they oughta be taken care of – jewels, mink coats, you name it!”

 
Patrick McCabe (Clones, 27 maart 1955)
Cover

De Nederlandse schrijver Bob den Uyl werd geboren in Rotterdam op 27 maart 1930. Zie ook alle tags voor Bob den Uyl op dit blog.

Uit: Vogels kijken

“Ik wist niets van vogels af, toch zag juist ik de zeldzaamste exempla-ren. Een prettige eigenschap, die ik me eigenlijk maar half bewust was en waarover ik nooit met iemand sprak. Ik hoefde maar buiten de stad te gaan, naar bossen of weilanden, en daar vlogen ze me al tegemoet. Soms zelfs zag ik midden in de drukte van de stad een vo-gel die stellig tot een weinig geziene soort moest behoren. Ik stond toen onverschillig tegenover de schepselen in de vrije natuur, maar toch behield ik uit zo'n ontmoeting een onbestemd tevreden gevoel. Een enkele keer peinsde ik er over hoe deze vogel nu wel zou heten, wat zijn levensgewoonten zouden zijn. Maar alles wat ik wist van vo-gels stamde uit mijn schooltijd. En wat leer je op school van vogels? Zeker, je hebt een boek met afbeeldingen en beschrijvingen van de in Nederland voorkomende soorten, met een beknopt overzicht van vogels in andere klimaten. Men toe werd er een opgezette vogel ver-toond, altijd weer dezelfde Vlaamse gaai als ik me goed herinner. Er moest een bepaald aantal gegevens over vogels geleerd worden, waar-schijnlijk heb ik dit gewillig gedaan. Maar er blijft in het latere leven heel weinig van hangen. Mijn enige kennis over vogels was indertijd dat de karekiet nestjes in het riet bouwt, en had iemand mij op dit punt tegengesproken, ik had hem zonder strijd geloofd. Natuurlijk, hoe wist ik dan dat de vogels die ik zag zo zeldzaam waren? Een redelijke vraag. Het antwoord is dat ik het niet wist, ik voelde het gewoon: deze vogel hoort hier niet thuis. Ik ben er nu van over-tuigd vogels gezien te hebben die volgens de boeken uitgestorven zijn of zelden meer gezien worden. Ik zou kunnen zeggen dat hun kleuren en vormen zo afwijkend, hun kreten of gefluit zo heel anders waren. Misschien was dit ook wel zo, maar het zijn geen overtuigende argumenten, dat zie ik heel goed in. Het komt er op neer dat ik in-tuïtief wist dat die en die vogel, haastig wegslippend in het struik-gewas of krijsend opvliegend naar een boomtop, een zeldzaamheid was. Dat stond toen voor mij vast en mijn latere ervaringen hebben dit bevestigd.”

 
Bob den Uyl (27 maart 1930 - 14 februari 1992)
Cover

De Kroatische schrijfster Dubravka Ugrešić werd geboren op 27 maart 1949 in Kutina in Joegoslavië. Zie ook alle tags voor Dubravka Ugrešić op dit blog.

Uit: Europe in Sepia (Vertaald door David Willams)

« Why did I single out this particular episode? Because I could have equally mentioned Anders Breivik, the Norwegian “anti-Islamic crusader,” who just a few days previously had killed seventy-seven people, the majority of them teenagers. Or the band of thieves who robbed a handful of people in a Budapest suburb and then buried them alive in a nearby forest. Or the pack of Zagreb yobs who bashed a pair of French tourists simply because the pair refused to buy them a round of drinks. I could have mentioned falls on the stock exchange, the soaring Swiss franc, the global recession, and the bankers impunibly running the show. I could have brought up the numerous demonstrations against “the swine of capitalism,” the messages of which haven’t reached the pudgy ears of those with their snouts deepest in the trough. Because all of this, and a lot of other stuff too, happened within more or less the same timeframe.
The devastating fact is that the majority of the young English rioters are barely literate. The research and the terrifying statistics are there. The reading ability of 63 percent of fourteen-year-old boys from the white working class, and more than 50 percent of their Afro-Caribbean peers, is at the level of the average seven-year-old. The majority of these kids leave school and continue their education on the streets. “Other kids go from school to university. We go from school to prison,” said one of them. Their “girlfriends” get pregnant early. In comparison with other European countries, Great Britain has the highest rate of teenage pregnancy. At best semiliterate, left to their own devices, and with few chances of finding any kind of job, these kids form an angry, disenfranchised mass whose futures have been stolen. They have absolutely no reason to believe in social institutions, and vandalism is the only means of articulating their fury. “I didn’t want this kind of life. It just happened to me,” said one boy.”

 
Dubravka Ugrešić (Kutina, 27 maart 1949)

De Franse dichter en schrijver Francis Ponge werd geboren op 27 maart 1899 in Montpellier. Zie ook alle tags voor Francis Ponge op dit blog.

Fragments de Masque

A quel calme dans le désespoir je suis parvenu sous l'écorce la plus commune, nul ne peut le croire; nul ne s'y retrouve, car je ne lui en fournis pas le décor, ni aucune
réplique : je parle seul.
Nul ne peut croire non plus à l'absolu creux de chaque rôle que je joue.
Plus d'intérêt aucun, plus d'importance aucune : tout me semble fragment de masque, fragment d'habitude, fragment du commun, nullement capital, des pelures d'aulx.

Justification Nihiliste de L'Art

Voici ce que Sénèque m'a dit aujourd'hui :
Je suppose que le but soit l'anéantissement total du monde, de la demeure humaine, des villes et des champs, des montagnes et de la mer.
L'on pense d'abord au feu, et l'on traite les conservateurs de pompiers. On leur reproche d'éteindre le feu sacré de la destruction.
Alors, pour tenter d'annihiler leurs efforts, comme on a l'esprit absolu l'on s'en prend à leur « moyen » : on tente de mettre le feu à l'eau, à la mer.
Il faut être plus traître que cela. Il faut savoir trahir même ses propres moyens. Abandonner le feu qui n'est qu'un instrument brillant, mais contre l'eau inefficace. Entrer
benoîtement aux pompiers. Et, sous prétexte de les aider à éteindre quelque feu destructeur, tout détruire sous une catastrophe des eaux. Tout inonder.
Le but d'anéantissement sera atteint, et les pompiers noyés par eux-mêmes.
Ainsi ridiculisons les paroles par la catastrophef — l'abus simple des paroles.

 
Francis Ponge (27 maart 1899 – 6 augustus 1988)
Cover

De Franse dichter en schrijver Alfred de Vigny werd geboren op 27 maart 1797 te Loches (departement Indre-et-Loire). Zie ook alle tags voor Alfred de Vigny op dit blog.

La flûte (Fragment)

Pour hisser sa nacelle il en gonfla bien d’autres
Que le vent dispersa. Fatigué des apôtres,
Il dépouilla leur froc. (Lui-même le premier
Souriait tristement de cet air cavalier
Dont sa marche, au début, avait été fardée
Et, pour d’obscurs combats, si pesamment bardée ;
Car, plus grave à présent, d’une double lueur
Semblait se réchauffer et s’éclairer son cœur ;
Le Bon Sens qui se voit, la Candeur qui l’avoue,
Coloraient en parlant les pâleurs de sa joue.)
Laissant donc les couvents, Panthéistes ou non,
Sur la poupe d’un drame il inscrivit son nom
Et vogua sur ces mers aux trompeuses étoiles ;
Mais, faute de savoir, il sombra sous ses voiles
Avant d’avoir montré son pavillon aux airs.
Alors rien devant lui que flots noirs et déserts,
L’océan du travail si chargé de tempêtes
Où chaque vague emporte et brise mille têtes.
Là, flottant quelques jours sans force et sans fanal,
Son esprit surnagea dans les plis d’un journal,
Radeau désespéré que trop souvent déploie
L’équipage affamé qui se perd et se noie.
Il s’y noya de même, et de même, ayant faim,
Fit ce que fait tout homme invalide et sans pain.
 » Je gémis, disait-il, d’avoir une pauvre âme
Faible autant que serait l’âme de quelque femme,
Qui ne peut accomplir ce qu’elle a commencé
Et s’abat au départ sur tout chemin tracé.
L’idée à l’horizon est à peine entrevue,
Que sa lumière écrase et fait ployer ma vue.
Je vois grossir l’obstacle en invincible amas,
Je tombe ainsi que Paul en marchant vers Damas.
— Pourquoi, me dit la voix qu’il faut aimer et craindre,
Pourquoi me poursuis-tu, toi qui ne peux m’étreindre ?
— Et le rayon me trouble et la voix m’étourdit,
Et je demeure aveugle et je me sens maudit.

 
Alfred de Vigny (27 maart 1797 – 17 september 1863)
Portret door Pierre Daubigny, 1836

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e maart ook mijn blog van 27 maart 2017 en ook mijn blog van 27 maart 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 27 maart 2007 en ook mijn blog van 27 maart 2008 en eveneens mijn blog van 27 maart 2009.

27-03-2018 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Tennessee Williams (eigenlijk Thomas Lanier Williams) werd geboren in Columbus, Mississippi, op 26 maart 1911. Zie ook alle tags voor Tennessee Williams op dit blog.

We have not long to love

We have not long to love.
Light does not stay.
The tender things are those
we fold away.
Coarse fabrics are the ones
for common wear.
In silence I have watched you
comb your hair.
Intimate the silence,
dim and warm.
I could but did not, reach
to touch your arm.
I could, but do not, break
that which is still.
(Almost the faintest whisper
would be shrill.)
So moments pass as though
they wished to stay.
We have not long to love.
A night. A day....

The Soft City

I
Eastward the city with scarcely even a murmur
turns in the soft dusk,
the lights of it blur,
the delicate spires are unequal
as though the emollient dusk had begun to dissolve them...

And the soft air-breathers,
their soft bosoms rising and falling as ferns under water
responding to some impalpably soft pressure,
turn with the city, too.

The petals of tenderness in them,
their tentative ways of feeling, not quite reaching out
but ever so gently half reaching out and withdrawing,

withdrawing to where their feminine star is withdrawing,
the planet that turns with them,
faithfully always and softly...

 
Tennessee Williams (26 maart 1911 – 25 februari 1983)
Cover

De Amerikaanse dichter Gregory Corso werd geboren in New York op 26 maart 1930. Zie ook alle tags voor Gregory Corso op dit blog.

America Politica Historia, In Spontaneity (Fragment)

I could never understand Uncle Sam
his red & white striped pants his funny whiskers his starry hat:
how surreal Yankee Doodle Dandy, goof!
American history has a way of making you feel
George Washington is still around, that is
when I think of Washington I do not think of Death—
Of all Presidents I have been under
Hoover is the most unreal
and FDR is the most President-looking
and Truman the most Jewish-looking
and Eisenhower the miscast of Time into Space—
Hoover is another America, Mr. 1930
and what must he be thinking now?
FDR was my youth, and how strange to still see
his wife around.
Truman is still in Presidential time.
I saw Eisenhower helicopter over Athens
and he looked at the Acropolis like only Zeus could.
OF THE PEOPLE is fortunate and select.
FOR THE PEOPLE has never happened in America or elsewhere.
BY THE PEOPLE is the sadness of America.
I am not politic.
I am not patriotic.
I am nationalistic!
I boast well the beauty of America to all the people in Europe.
In me they do not see their vision of America.
O whenever I pass an American Embassy I don’t know what to feel!
Sometimes I want to rush in and scream: “I’m American!”
but instead go a few paces down to the American Bar
get drunk and cry: “I’m no American!”
The men of politics I love are but youth’s fantasy:
The fine profile of Washington on coins stamps & tobacco wraps
The handsomeness and death-in-the-snow of Hamilton.
The eyeglasses shoe-buckles kites & keys of Ben Franklin.
The sweet melancholy of Lincoln.
The way I see Christ, as something romantic & unreal, is the way I see them.
An American is unique among peoples.

 
Gregory Corso (26 maart 1930 – 17 januari 2001)

De Zuid-Koreaanse dichter en schrijver Hwang Sun-won werd geboren op 26 maart 1915 in Taedong, Zuid-Pyongan, in het hedendaagse Noord-Korea. Zie ook alle tags voor Hwang Sun-won op dit blog.

Uit: Cranes (Vertaald door David R. McCann)

“The old grandfather with the wen had probably passed away in the time since. He hadn’t been among the old people encountered in the area so far.
Holding on to the chestnut tree, for a moment Sŏngsam looked up at the blue autumn sky. Even without the branch being shaken, one of the remaining chestnuts opened, and the nut slipped out,
and fell.
As he reached the front of a house, the temporary headquarters for the Public Peace Corps, he saw there was some young fellow tied up in handcuff rope.
It didn’t seem to be anyone he had seen before in the village, so he went up close for a look at his face. He was stunned. Wasn’t it his closest childhood friend, Tŏkchae?
What was going on, he asked the Public Peace Corpsman who had come over from Ch’ŏnt’ae with him.
Vice chairman of the Farmers Collective Committee, this one was, caught hiding out in his own house.
Sŏngsam squatted down there on the dirt floor, a lighted cigarette in his mouth.
Tŏkchae was going to be sent off to Ch’ŏngdan. One of the Public Peace Corps members was going to take him.
Lighting a new cigarette from the one he had just finished, Sŏngsam stood up again.
“I’ll take this sunnavabitch.”
Tŏkchae all this time kept his face turned away and did not even try to look in Sŏngsam’s direction.
The two came out of the village.
Sŏngsam smoked one cigarette after another. The cigarettes seemed to have no flavor. He just kept drawing the smoke in deep, and letting it out. After a while, the thought came to him that this
Tŏkchae fellow, he might want a cigarette too. He remembered when they were young, how they would make cigarettes out of pumpkin leaves and smoke them behind the wall, so the grown-ups wouldn’t know. But how could he offer a cigarette to a guy like this one, today?"

 
Hwang Sun-won (26 maart 1915-14 september 2000)

De Engels-Ierse schrijver en regisseur Martin McDonagh werd geboren op 26 maart 1970 in Camberwell, Londen. Zie ook alle tags voor Martin McDonagh op dit blog.

Uit: The Lieutenant of Inishmore

“DONNY If you admit it was you knocked poor Thomas down, Davey, I won’t tell him. If you carry on that it wasn’t, then I will. Them are your choices.
DAVEY But it isn’t fecking fair, Donny!
DONNY I don’t know if it is or it isn’t.
DAVEY I knew well I should’ve up and ignored the bastard when I saw him lying there, for if a black cat crossing your path is bad luck, what must one of the feckers lying dead in front of you be? Worse luck. I killed Wee Thomas so, if that’s what you want to hear.
DONNY How?
DAVEY How? However you fecking want, sure! I hit him with me bike, then I banged him with a hoe, then I jumped up and down on the feck!
DONNY You hit him with your bike, uh-huh, I suspected. But an accident it was?
DAVEY An accident, aye. A pure fecking accident.
DONNY Well . . . fair enough if an accident is all it was.
DAVEY (pause) So you won’t be mentioning my name so?
DONNY I won’t be.
DAVEY Good-oh. (Pause.) When’ll you be informing him of the news?
DONNY I’ll give him a ring in a minute now. He has a mobile.
DAVEY He’ll be furious.
DONNY I’ll tell him . . . I’ll tell him Wee Thomas is poorly, I’ll tell him. Aye . . .
DAVEY Sure he’ll know he’s more than poorly, Donny, when he sees them brains bubbling away . . .
DONNY He’s poorly but there’s no need to be rushing home, I’m saying . . .
DAVEY I’m with you now, Donny . . . »
DONNY Do you get me? He’s just a tadeen off his food, like, I’ll tell him. And in a week I’ll say he’s going downhill a biteen. And in another week I’ll say he passed away peaceful in his sleep, like.”

 
Martin McDonagh (Camberwell, 26 maart 1970) 

De Amerikaanse dichter Robert Lee Frost werd geboren op 26 maart 1874 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Robert Frost op dit blog.

Brown's Descent (Fragment)

Brown lived at such a lofty farm
That everyone for miles could see
His lantern when he did his chores
In winter after half-past three.

And many must have seen him make
His wild descent from there one night,
'Cross lots, 'cross walls, 'cross everything,
Describing rings of lantern light.

Between the house and barn the gale
Got him by something he had on
And blew him out on the icy crust
That cased the world, and he was gone!

Walls were all buried, trees were few:
He saw no stay unless he stove
A hole in somewhere with his heel.
But though repeatedly he strove

And stamped and said things to himself,
And sometimes something seemed to yield,
He gained no foothold, but pursued
His journey down from field to field.

Sometimes he came with arms outspread
Like wings, revolving in the scene
Upon his longer axis, and
With no small dignity of mien.

Faster or slower as he chanced,
Sitting or standing as he chose,
According as he feared to risk
His neck, or thought to spare his clothes,

He never let the lantern drop.
And some exclaimed who saw afar
The figures he described with it,
"I wonder what those signals are

Brown makes at such an hour of night!
He's celebrating something strange.
I wonder if he's sold his farm,
Or been made Master of the Grange."

 
Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963) 
Portret door A. Allyn Bishop, 1936

De Duitse schrijver Patrick Süskind werd geboren in Ambach op 26 maart 1949. Zie ook alle tags voor Patrick Süskind op dit blog.

Uit: Die Taube

„Als ihm die Sache mit der Taube widerfuhr, die seine Existenz von einem Tag zum andern aus den Angeln hob, war Jonathan Noel schon über fünfzig Jahre alt, blickte auf eine wohl zwanzigjährige Zeitspanne von vollkommener Ereignislosigkeit zurück und hätte niemals mehr damit gerechnet, daß ihm überhaupt noch irgend etwas anderes Wesentliches würde widerfahren können als dereinst der Tod. Und das war ihm durchaus recht. Denn er mochte Ereignisse nicht, und er haßte geradezu jene, die das innere Gleichgewicht erschütterten und die äußere Lebensordnung durcheinanderbrachten.
Die meisten derartigen Ereignisse lagen Gott sei Dank weit zurück in der grauen Vorzeit seiner Kindheits- und Jugendjahre, und er erinnerte sich ihrer am liebsten überhaupt nicht mehr, und wenn, dann nur mit größtem Unbehagen: An einen Sommernachmittag in Charenton etwa, im Juli 1942, als er vom Angeln nach Hause kam – es hatte ein Gewitter gegeben an jenem Tag und dann geregnet, nach langer Hitze, auf dem Heimweg hatte er die Schuhe ausgezogen, war mit nackten Füßen auf dem [6] warmen, nassen Asphalt gegangen und durch die Pfützen gepatscht, ein unbeschreibliches Vergnügen… – er war also vom Angeln nach Hause gekommen und in die Küche gelaufen, in der Erwartung, die Mutter dort beim Kochen anzutreffen, und da war die Mutter nicht mehr vorhanden, nur noch ihre Schürze war vorhanden, sie hing über der Lehne des Stuhls. Die Mutter sei weg, sagte der Vater, sie habe für längere Zeit verreisen müssen. Man hat sie fortgeschafft, sagten die Nachbarn, man hat sie zuerst ins Vélodrome d’Hiver geschafft und dann hinaus ins Lager von Drancy, von dort geht’s nach Osten, da kommt keiner zurück. Und Jonathan begriff nichts von diesem Ereignis, das Ereignis hatte ihn vollkommen verwirrt, und ein paar Tage später war dann auch der Vater verschwunden, und Jonathan und seine kleinere Schwester befanden sich plötzlich in einem Zug, der nach Süden fuhr, und wurden nächtens von wildfremden Männern über eine Wiese geführt und durch ein Waldstück gezerrt und abermals in einen Zug gesetzt, der nach Süden fuhr, weit, unbegreiflich weit, und ein Onkel, den sie bisher noch nie gesehen hatten, holte sie ab in Cavaillon und brachte sie auf seinen Bauernhof nahe der Ortschaft Puget im Tal der Durance und hielt sie dort versteckt bis zum Ende des Krieges. Dann ließ er sie auf den Gemüsefeldern arbeiten.”

 
Patrick Süskind (Ambach, 26 maart 1949)
Cover

De Engelse dichter Alfred Edward Housman werd geboren op 26 maart 1859 in Fockbury, Worcestershire. Zie ook alle tags voor A. E. Housman op dit blog.

On Wenlock Edge the wood's in trouble;

On Wenlock Edge the wood's in trouble;
His forest fleece the Wrekin heaves;
The gale, it plies the saplings double,
And thick on Severn snow the leaves.

'Twould blow like this through holt and hanger
When Uricon the city stood:
'Tis the old wind in the old anger,
But then it threshed another wood.

Then, 'twas before my time, the Roman
At yonder heaving hill would stare:
The blood that warms an English yeoman,
The thoughts that hurt him, they were there.

There, like the wind through woods in riot,
Through him the gale of life blew high;
The tree of man was never quiet:
Then 'twas the Roman, now 'tis I.

The gale, it plies the saplings double,
It blows so hard, 'twill soon be gone:
To-day the Roman and his trouble
Are ashes under Uricon.

 
A. E. Housman (26 maart 1859 – 30 april 1936)
Cover

De Italiaanse, Duitstalige, dichteres en schrijfster Bettina Galvagni werd geboren op 26 maart 1976 in Neumarkt. Zie ook alle tags voor Bettina Galvagni op dit blog.

Uit: Guinevere in Zürich

“Guinevere, Sie verlassen mich, bevor ich Sie verlasse. Sie flüchten vor mir.“ Ja, es ist wahr, ich hatte Rachel Zilberstein verlassen. Ich hatte Anfälle, ich wurde mit der Ambulanz ins Krankenhaus gebracht, die Psychiatrie ersetzte im Sommer das Schwimmbad und im Winter den Schnee, ich verbrachte ein paar Stunden dort, ein paar Tage, ein paar Wochen, dann Monate und schließlich drei Jahre. Irgendwann gelang es Madame David, eine in der Schweiz lebende Tante von mir ausfindig zu machen, zu der ich nie Kontakt hatte. Sie nahm mich auf, bei sich, ihrem Mann, einem Professor, der wissenschaftliche Bücher und Romane publizierte, und ihrer Tochter auf dem Zürichberg.

In der ersten Zeit gingen wir oft am See spazieren, im Park neben ihrem Haus, wir besuchten alle möglichen Professoren und Professorinnen, Kollegen des Onkels. Abends saß ich manchmal in seinem „Büro“. Die matt glänzenden weißen Bücherregale waren mit einem dünnen Messingstreifen verziert, der im Schein der grünen Schreibtischlampe geheimnisvoll aussah. Die Bücher befanden sich in einer perfekten Ordnung. Ich saß an dem englischen Schreibtisch, betrachtete die silbernen Köcher und die blauen und roten Caran-d’Ache-Kugelschreiber, mit denen mein Onkel zu schreiben pflegte. Auch sie waren perfekt arrangiert. Nie wagte ich es, mich auf die Le-Corbusier-Liege zu setzen, auf der mein Onkel seine Bücher las. Er hatte einmal zwei Dinge zu mir gesagt, erstens, daß er im Bett nicht lesen könne, und zweitens, daß kein einziges Buch in seinen Regalen stehe, das er nicht gelesen habe. Das hatte mich sehr beeindruckt. Ich las nahezu ausschließlich im Bett, erstens, weil es der einzige Ort war, an dem ich allein war (ich schlief im zweiten Zimmer meiner Cousine), und zweitens, weil ich seit meinen Anfällen grundsätzlich viel im Bett lag, wo ich stundenlang mein kleines eiskaltes Herz hörte, das schlug und schlug und schlug, so wie Hühner am Morgen ihr Futter aufpicken, pick pick pick, und dann begann ich an die Katze zu denken, die bei Madame David manchmal aufgetaucht war, sie war schwarz und hatte grüne Augen, und wir haben uns sehr geliebt. Ich betete, die Katze möge weiterleben, sie möge alles nicht so sehen, wie es ist, die kleine, kalte Wohnung, den harten Pariser Winter, dessen Inneres so voller heißer Versprechen ist wie das alte venezianische Haus voller Türen, von dem Joseph Brodsky erzählte, er öffnet alle die Türen, es wird immer orgiastischer, wie ein Maskenball... „

 
Bettina Galvagni (Neumarkt, 26 maart 1976)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Erica Jong werd geboren in New York op 26 maart 1942. Zie ook alle tags voor Erica Jong op dit blog.

Uit: Fear of Dying

“I used to love the power I had over men. Walking down the street, my mandolin-shaped ass swaying and swinging to their backward eyes. How strange that I only completely knew this power when it was gone -- or transferred to my daughter, all male eyes on her nubile twentyish body, promising babies. I missed this power. It seemed that the things that had come to replace it -- marriage, maternity, the wisdom of the mature woman (ugh, I hate that phrase) -- weren't worth the candle. Ah, the candle! Standing up. Burning for me. Full of sound and fury signifying everything. I know I should fade away like a good old girl and spare my daughter the embarrassments of my passions, but I can't any more than I can conveniently die. Life is passion. But now I know what passion costs, so it's hard to be quite so carefree anymore.
But was I ever carefree? Was anyone? Wasn't love always an exploding cigar? Didn't Gypsy Rose Lee say, "God is love, but get it in writing"? And didn't Fanny Brice say, "Love is like a card trick -- once you know how it works, it's no fun anymore"? Those old broads knew a thing or two. And did they give up? Never!
I'm not going to tell you - yet -- how old I am or how many times I've been married. (I have decided never to get any older than fifty.) My husband and I read the obituaries together more often than we have sex. I'm only going to say that when all the troubles of my family of origin engulfed me and I realized that my marriage could not save me, I reached a point where I was just unhinged enough to put the following ad on Zipless.com, a sex site on the Internet:
Happily married woman with extra erotic energy seeks happily married man to share same. Come celebrate Eros one after noon per week. Discretion guaranteed by playful, pretty, imaginative, witty woman. Send e- mail and recent picture. New York area.
Talk about a woman on the verge of a nervous breakdown! It was autumn in New York -- season of mellow mists, Jewish holidays, and five-thousand-dollar-a-plate benefits for chic diseases."

 
Erica Jong (New York, 26 maart 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26^e maart ook mijn blog van 26 maart 2017 deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 26 maart 2007 en ook mijn blog van 26 maart 2008 en eveneens mijn blog van 26 maart 2009.

26-03-2018 om 18:30 geschreven door Romenu  

Bij Palmzondag

 
De intocht van Jezus in Jeruzalem door Anthony van Dyck, 1617

Jezus intrede in Jeruzalem
Matth. XXI. v. 1-9.

Wat feestelijk hozannagalmen,
Wat luid gewoel in Davids stad,
Gezwier van schaduwende palmen
En kleederspreiding over 't pad!
Wien groeten de opgetogen scharen?
Wiens statig' intocht viert haar drom?
Wien spreidt men bloem en groene blaren,
En voert Hem zegevierende om?

Een Zegepraler, wien, na 't strijden,
Een juichend volk met drift begroet?
Maar hij zou 't oorlogsros beschrijden,
Nog kleurig van vergoten bloed.
Een lijfwacht zou zijn zij' bekleeden,
De bloem van 't overwonnen heir
Zou in zijns kleppers voetspoor treden,
Een keten slepend, Hem ter eer.

Of is 't een uitgeroepen Koning,
Die 't rijk aanvaard heeft door zijn recht,
Ten dage, die met praalvertooning
De kroon Hem op den tulband legt?
Maar neen, geen stoet van vorstenmagen,
Die voor zijn schreden zich verdringt;
Geen schepter wordt vooruitgedragen;
Geen schelle feestbazuin weerklinkt.

En toch een Vorst, maar niet van de aarde,
Is Hij wien 't ezelveulen draagt;
Een prins, dien Davids dochter baarde,
Maar die geen zetel Davids vraagt,
Daar Hij zijn afkomst hooger rekent,
En hooger troon bestijgen zal;
Wiens naam Gezalfde Gods beteekent,
Wiens staf trekt over 't wijd heelal.

Wie kent, van die zijn intocht vieren,
In Davids zegenrijke stad,
Wier handen hem de meien zwieren,
En kleedren spreiden op zijn pad;
Schoon zij den grooten Meester eeren,
Den Wonderdoener en Profeet,
Wie kent in Hem den Heer der Heeren,
Die Satan op den gorgel treedt?

Die d' ijselijken strijd beginnen,
De schrikbre worstling aan zal gaan,
Waarin Hij Dood en Hel verwinnen,
En, zegevierder, op zal staan?
En hoe? Door lijden boven maten,
Door sterven, 't menschdom ten rantsoen, -
Die nu Hem toejuicht op de straten,
Een lot, dat gij Hem aan zult doen!

Wij weten van uw zegepralen,
O Heer, in wien ons hart gelooft!
Wij koestren ons in 't licht der stralen,
Die schittren om uw zeegrijk hoofd.
Wij heffen oog en hand en harte
Tot U, die op de wolken troont;
Gij waart op aarde een man van smarte,
Maar nu met hemelsche eer gekroond.

Hozanna! Koning, dien wij groeten;
Hozanna! Heer en Hoofd der Kerk!
Wij vallen needrig aan uw voeten,
Alleen door uw genade sterk.
Bekrachtig ons, gij Heer der Heeren,
Opdat wij, in uw naam gegord,
Verwinnaars, uit het strijdperk keeren,
Waarin ons zonde en dwaasheid stort.

 
Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)
De Nieuwe Kerk in Haarlem, de geboortestad van Nicolaas Beets

Zie voor de schrijvers van de 25^e maart ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

25-03-2018 om 11:59 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Pol Hoste werd geboren in Lokeren op 25 maart 1947. Zie ook alle tags voor Pol Hoste op dit blog.

Uit: Thee

“Aan mijn broer heb ik een foto gestuurd van het huis. Ik heb hem geschreven dat ik kunstgeschiedenis studeer. Hij kan de keuken zien en de ramen van de kamers en mijn vrienden lachen hem toe. Het is zomer en in de achtertuin eten we gebraden vlees met look en veel ajuin zodat we gespaard blijven van wormen. Ik lust geen rauw vlees. Men zal geen bloed drinken. Maar als er bloedworst wordt opgediend, eet ik en klaag niet.
Of de brief zijn bestemming zal bereiken, weet ik niet. Waar mijn familie leeft is het oorlog. Mijn grootvader werd vervolgd en gedood. Wij waren prinsen. Nu woon ik hier. Zal mijn broer ooit zien hoe mijn vrienden en ik kefir drinken en tomaten eten met brood? Dit hier zijn de stallen van de buren.
- Ga verder.
- Als het zondag was zette ik thee voor mijn vrienden. Maar ik kwam er niet achter waarom ze niet graag thee dronken. Kan men vragen waarom? Ik dacht dat het aan het water lag. Hier is er veel kalk in het water.
Op de markt kocht ik een nieuw kannetje. Ik vertelde de handelaar dat het water veel kalk bevatte.
‘Waarom keert u niet terug naar uw land?’ zei hij. ‘Als het water hier niet deugt?’ Ik verzweeg voor hem dat mijn familie in de woestijn woonde.
‘In mijn land, meneer,’ zei ik, ‘kookt het water als men er vuur onder maakt. En daarom heb ik een kannetje nodig.’ Dit vond ik een goed antwoord.
Het kostte me moeite om op de oude markt een waterdicht kannetje te vinden. Hoe kon ik weten dat men zich alles in winkels aanschaft? Ik zag geen winkels waar men kannetjes verkoopt.
‘Wat u zoekt,’ zei de handelaar die zich warmde aan een flesje cognac, ‘vindt men enkel bij oude boeren op het platteland.’ Later heb ik begrepen dat hij de warenhuizen bedoelde die buiten de stad zijn gevestigd. Dat begreep ik niet.
Maar ook nadat ik het water in een nieuw kannetje had gekookt leken mijn vrienden niet graag thee met mij te drinken. Daarom kocht ik wijn voor hen, kefir of verse geitemelk, kaas, vijgen en tomaten. En als ze op bezoek kwamen begon ik zelf smakelijk te eten om te tonen dat alles lekker was en net van de markt kwam en dat er voor iedereen voldoende was.”

 
Pol Hoste (Lokeren, 25 maart 1947)

De Nederlandse dichter en vertaler Menno van der Beek werd geboren op 25 maart 1967 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Menno van der Beek op dit blog

Het visioen

Dit overwegend naast de koffieautomaat:
- ik heb mij jarenlang aan deze zaak gewijd -
vult hij zijn beker. Hij neemt alle tijd
en stelt zich voor wat hem te wachten staat.

Hij brandt zijn vingers aan het hete vocht
waar hij net iets te veel van heeft gekocht

en dat hem huilend uit de vingers valt
omdat de kwaliteit hem tegenvalt.

Dan wordt hij op zijn knieën aangetroffen:
wanhopig dweilend met gemorste koffie.

Waterballet

Zo hard heeft het misschien nog nooit geregend
of misschien zat ik boven, toen het zo ver was
en danste men in regenkleding door de plassen
terwijl ik langzaam grote voeten kreeg.

Wat heb ik ondertussen al die tijd gedaan?
Aarzelend boven aan de trap gestaan.

Ik wachtte tot ik groot genoeg was om de vader
voortaan heel anders te benaderen.

Kom terug, en troost mij in uw lange armen
die in de regen uit de hemel hangen.

 
Menno Van der Beek (Rotterdam, 25 maart 1967)

De Chinese schrijfster Jung Chang werd geboren in Yibin, Sichuan op 25 maart 1952. Zie ook alle tags voor Jung Chang op dit blog.

Uit: Wilde zwanen.Drie dochters van China (Vertaald door Paul Syrier)

“Yangs vader had besloten dat zijn zoon hem beter niet kon opvolgen in het viltbedrijf van de familie en dwong zichzelf en zijn gezin grote offers te brengen om de opleiding van zijn zoon te bekostigen. De vrouwen namen naaiwerk aan van plaatselijke kleeren gewadenmakers en zwoegden tot diep in de nacht. Om geld uit te sparen draaiden ze hun olielampen zo laag mogelijk, waardoor ze blijvende oogschade opliepen. De gewrichten van hun vingers zwollen op door de lange werkdagen. Overeenkomstig het gebruik trouwde mijn overgrootvader jong, op veertienjarige leeftijd, met een vrouw die zes jaar ouder was dan hij. Het werd als een van de taken van een echtgenote gezien mee te helpen met de opvoeding van haar man. De geschiedenis van zijn vrouw, mijn overgrootmoeder, was typerend voor miljoenen Chinese vrouwen van die tijd. Ze was afkomstig van een familie van leerlooiers, die Wu heette. Omdat haar familie niet uit intellectuelen bestond en geen officiële posten bekleedde, en omdat ze een meisje was, had ze geen naam gekreegen. Aangezien ze de tweede dochter was, werd ze eenvoudigweg 'Meisje Nummer Twee' (Er-ya-tou) genoemd. Haar vader overleed toen ze nog kind was en ze werd door een oom opgevoed. Op een dag, toen ze zes jaar was, at haar oom bij een vriend wiens vrouw zwanger was. Tijdens het eten spraken de beide mannen af dat als het kind een jongen zou blijken te zijn, het met zijn zes jaar oude nichtje zou trouwen. De twee jonge mensen hadden elkaar tot de dag van hun huwelijk nooit gezien. Verliefdheid werd zelfs bijna als beschamend, als een schande voor de familie beschouwd. Niet omdat het taboe was — er bestond een achtenswaardige traditie van romantische liefde in China — maar omdat jonge mensen niet werden geacht aan situaties te worden blootgesteld waarin iets dergelijks kon gebeuren, gedeeltelijk omdat dergelijke ontmoetingen als immoreel werden beschouwd en gedeeltelijk omdat het huwelijk vooral als een plicht, als een afspraak tussen twee families werd gezien. Met enig geluk kon je verliefd worden nadat je was getrouwd. Op zijn veertiende was mijn overgrootvader, die bovendien een heel beschermd bestaan had geleid, nog maar weinig meer dan een jongetje toen hij trouwde. In de huwelijksnacht wilde hij de huwelijkskamer niet in. Hij ging naar bed in de kamer van zijn moeder en moest, nadat hij in slaap was gevallen, naar zijn bruid worden gedragen.”

 
Jung Chang (Yibin, 25 maart 1952)

De Nederlandse dichter en schrijver Paul Meeuws werd geboren op 25 maart 1947 in Roermond. Zie ook alle tags voor Paul Meeuws op dit blog.

Uit: Een partij droog hout

“Even buiten de stad ging de weg naar Bartels, bergafwaarts, over in een karrespoor. Vandaar keek je over een rivierlandschap met weilanden, knotwilgen, een ondoordringbaar braambos en een beek die ergens tussen de lisdodden ontsprong.
Bij Bartels wachtte ons een mooie partij beuken. Al wekenlang was het volop zomer, het hout was droger dan ooit. Mijn vader veerde monter door zijn knieën bij het afdalen. Voor de zoveelste maal verklaarde hij zijn liefde aan het hout, zijn milde warmte, zijn verholen klank.
Ik kwinkeleerde op mijn fluitje dat plat en rond als een stuiver op mijn tong lag. Het membraampje kietelde mijn gehemelte en ik genoot van de virtuoze capriolen van mijn tong die mij, stotteraar, bij het spreken danig in de weg zat, terwijl mijn lippen nu gelukkig niets hoefden te doen. Hoe vaak had ik er niet van gedroomd met een onbelemmerd, hemels gegorgel te kunnen volstaan, een taal zonder die onuitsprekelijke labialen. Blaffen kon ik als een hond, brommen als een beer, snateren als een eend, en sinds kort, ook fluiten als een vogel.
Ik lette scherp op het gedrag van de vogeltjes die in de haag voor kleine ontploffinkjes zorgden. Blijkbaar hadden die het te druk met hun geruzie om op mijn gefluit te letten. In de hoge bomen rond de Stadsweide woonden tussen flarden van gestrande vliegers de grotere vogels, kraaien, eksters, duiven en hoog boven ons cirkelde een buizerd. Die stootte zo nu en dan kreten uit, overslaand van een onbegrijpelijke paniek.
‘Franciscus sprak met de vogels,’ zei mijn vader.
‘Maar Franciscus stotterde niet,’ sliste ik, zonder te stotteren. Ik begreep hoe belachelijk kunstmatig de vogels mijn gefluit moesten vinden.
‘Zie je wel dat het fluitje helpt,’ lachte mijn vader.
Hij spreidde zijn armen en zei dat daar het hele landschap in paste, tot en met de rivier achter het domein van Bartels en hij legde uit dat dat het perspectief was zoals schilders dat op hun schilderijen brengen. Ik mat de schoorstenen van de Electriciteitscentrale ginds tussen duim en wijsvinger, de rij bomen die de loop van de rivier markeerden en de spoorbrug waarover een haardunne trein kroop. In de manke vergelijking van een trein met een haar lag het geheim van de onmetelijke ruimte”.

 
Paul Meeuws (Roermond, 25 maart 1947)
Portret door Peter Thijs, 2006

De Amerikaanse schrijfster Flannery O'Connor werd geboren op 25 maart 1925 in Savannah, Georgia. Zie ook  alle tags voor Flannery O'Connor op dit blog.

Uit:A Temple of the Holy Ghost

“The child decided she would have to be a saint because that was the occupation that included everything you could know; and yet she knew she would never be a saint. She did not steal or murder but she was a born liar and slothful and she sassed her mother and was deliberately ugly to almost everybody. She was eaten up also with the sin of Pride, the worst one. She made fun of the Baptist preacher who came to the school at commencement to give the devotional. She would pull down her mouth and hold her forehead as if she were in agony and groan, “Fawther, we thank Thee,” exactly the way he did and she had been told many times not to do it. She could never be a saint, but she thought she could be a martyr if they killed her quick.
She could stand to be shot but not to be burned in oil. She didn’t know if she could stand to be torn to pieces by lions or not. She began to prepare her martyrdom, seeing herself in a pair of tights in a great arena, lit by the early Christians hanging in cages of fire, making a gold dusty light that fell on her and the lions. The first lion charged forward and fell at her feet, converted. A whole series of lions did the same. The lions liked her so much she even slept with them and finally the Romans were obliged to burn her but to their astonishment she would not burn down and finding she was so hard to kill, they finally cut off her head quickly with a sword and she went immediately to heaven. She rehearsed this several times, returning each time at the entrance of Paradise to the lions. …
The girls came in at a quarter to twelve and waked her up with their giggling. They turned on the small blue-shaded lamp to see to get undressed by and their skinny shadows climbed up the wall and broke and continued moving about softly on the ceiling. The child sat up to hear what all they had seen at the fair. Susan had a plastic pistol full of cheap candy and Joanne a pasteboard cat with red polka dots on it. “Did you see the monkeys dance?” the child asked. “Did you see the fat man and those midgets?”

 
Flannery O'Connor (25 maart 1925 – 3 augustus 1964)
Wise Blood: A Portrait of Flannery O'Connor door Lauren Pope, 2007

De Mexicaanse dichter en schrijver Jaime Sabines Gutiérrez werd geboren op 25 maart 1926 in Tuxtla Gutiérrez, Chiapas. Zie ook alle tags voor Jaime Sabines op dit blog.

Before long you will offer these pages to people you don’t know as though you were holding out a handful of grass that you had cut.
.
Proud and depressed of your achievement you will come back and fling yourself into your favourite corner.
.
You call yourself a poet because you don’t have enough modesty to remain silent.
.
Good luck to you, thief, with what you’re stealing from your suffering – and your loves! Let’s see what sort of image you make out of the pieces of your shadow you pick up.

You have what I look for, what I long for, what I love – you have it.
The fist of my heart is beating, calling.
I thank the stories for you.
I thank your mother and your father and death who has not seen you.
I thank the air for you.
You are elegant as wheat,
delicate as the outline of your body.
I have never loved a slender woman
but you have made my hands fall in love,
you moored my desire,
you caught my eyes like two fish.
And for this I am at your door, waiting.

Vertaald door W.S. Merwin

 
Jaime Sabines (25 maart 1926 – 19 maart 1999)

De Nederlandse cartoonist en striptekenaar Peter van Straaten werd geboren in Arnhem op 25 maart 1935. Zie ook alle tags voor Peter van Straaten op dit blog.

 
“Als jij nou een paar beroemde schrijvers versiert, dan haal ik iets te drinken.”

 
Peter Van Straaten (25 maart 1935 – 8 december 2016)

De Amerikaanse schrijfster en sociale activiste Toni Cade Bambara werd als Miltona Mirkin Cade geboren op 25 maart 1939 in New York. Zie ook alle tags voor Toni Cade Bambara op dit blog.

Uit: Raymond's Run

“I don’t have much work to do around the house like some girls. My mother does that. And I don’t have to earn my pocket money by hustling; George runs errands for the big boys and sells Christmas cards.
And anything else that’s got to get done, my father does. All I have to do in life is mind my brother Raymond, which is enough.
Sometimes I slip and say my little brother Raymond. But as any fool can see he’s much bigger and he’s older too. But a lot of people call him my little brother cause he needs looking after cause he’s
not quite right. And a lot of smart mouths got lots to say about that too, especially when George was minding him.
But now, if anybody has anything to say to Raymond, anything to say about his big head, they have to come by me. And I don’t play the dozens or believe in standing around with somebody in my face doi
ng a lot of talking. I much rather just knock you down and take my chances even if I am a little girl with skinny arms and a squeaky voice, which is how I got the name Squeaky. And if things get too rough, I run. And as anybody can tell you, I’m the fastest thing on two feet.
There is no track meet that I don’t win the first-place medal. I used to win the twenty-yard dash when I was a little kid in kindergarten. Nowadays, it’s the fifty-yard dash. And tomorrow I’m subject to run the quarter-meter relay all by myself and come in first, second, and third. The big kids call me Mercury cause I’m the swiftest thing in the neighborhood.
Everybody knows that—except two people who know better, my father and me. He can beat me to Amsterdam Avenue with me having a two-fire-hydrant headstart and him running with his hands in his
pockets and whistling. But that’s private information. Cause can you imagine some thirty-five-year-old man stuffing himself into PAL shorts to race little kids?
So as far as everyone’s concerned, I’m the fastest and that goes for Gretchen, too, who has put out the tale that she is going to win the first-place medal this year. Ridiculous. In the second place, she’
s got short legs. In the third place, she’s got freckles. In the first place, no one can beat me and that’s all there is to it.”

 
Toni Cade Bambara (25 maart 1939 – 9 december 1995)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008 en eveneens mijn blog van 25 maart 2009.

25-03-2018 om 11:58 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Antonio Fogazzaro werd geboren op 25 maart 1842 in Vicenza. Zie ook alle tags voor Antonio Fogazzaro op dit blog.

Uit: The Saint

“Nonsense,” answered the author. “It is not progressing at all.” He was making no headway, but was, in fact, floundering hopelessly in the shallows of a desperate situation. Two personages had stuck in the author’s throat, and could move neither up nor down; one fat and good-natured, the other thin and sarcastic, like Mademoiselle d’Arxel. He felt like a certain unfortunate Tuscan peasant, who had lately swallowed a fig with a bee upon it, and had died in consequence. The “bee” understood that he really wanted to talk of his book; she stung him again and again to such a degree that he actually did talk about it. His story was founded on a curious case of spiritual infection. The hero was a French priest, an octogenarian, pious, pure, and learned. French? Why French? Simply because the character must be possessed of a certain tinge of poetic fancy, a certain elasticity of sentiment, and according to Carlino, not one Italian priest in a thousand was likely to possess these exalted attributes. It happened one day that this priest received the confession of a man of great intellect whose faith was assailed by terrible doubts. His confession over, the penitent went his way completely reassured, leaving the confessor shaken in his own faith. Here would follow a long and minute analysis of the different phases through which the old man’s conscience passed. He lived in daily expectation of death with a feeling of dismay akin to that of the schoolboy who waits his turn for examination in the ante-room, conscious only of his empty head. The priest comes to Bruges. At this point the hostile critic exclaimed:
“To Bruges? Why?”
“Because,” answered Carlino, “I send him wherever I wish. Because at Bruges there is the silence of the ante-chamber of Eternity, and that carillon (which honestly is beginning to exasperate me) may pass for the voices of summoning angels. Finally, because at Bruges there is a dark young lady slight, tall, and whom we may also call intelligent, although she speaks Italian badly, and does not understand music.”
Noemi pursed her lips and wrinkled her nose.
“What nonsense,” she said.”

 
Antonio Fogazzaro (25 maart 1842 – 7 maart 1911)
Cover 

De Franse dichter en schrijver Jacques Bens werd geboren op 25 maart 1931 in Cadolive (Bouches-du-Rhône). Zie ook alle tags voor Jacques Bens op dit blog.

Thirteen

Poet, stay calm, but it’s not unforeseen,
One day you’ll write a poem numbered thirteen,
While rather anxious that the sky will fall.

I’m not superstitious, but all the same.

Thirteen, in days of yore, brought death to call
On shepherds in Sumer and Greece, umpteen
Year II troops, the English merchant marine!
At least, that’s the rumor that ran the hall.

Don’t believe it, no no, but all the same.

Committing blasphemy’s no parlor game.
If freethinking may have its charms for me, 
I’m quite wary of those who will lay blame; 
the thirteenth poem’s thirteenth line must lay claim
to some virtues that I just cannot see.

Modest

Sometimes my friends pout, want to altercate,
And turn their backs. And then I speculate. 
Such as: I think they find me pretentious.

No, really, no joke, don’t I seem modest?

Pretentious! No slight is more spurious! 
I never judge, opine, incriminate!
My point of view will never dominate!
(Though my take’s often the most judicious.) 

Objectively speaking, I’m quite modest.  

Besides, consider one who will protest 
And likely thinks he’s unimpeachable.
Listen to him: he’ll keep scolding with zest,
Advise, contradict, exhort, and suggest,
And I’m the one who’s objectionable?

Vertaald door Rachel Galvin

 
Jacques Bens (25 maart 1931 – 26 juli 2001)

De Franse dichter en schrijver Jacques Audiberti werd geboren op 25 maart 1899 in Antibes. Zie ook alle tags voor Jacques Audiberti op dit blog.

Uit: Le Maître de Milan

« Elle avait été trop dure, trop exigeante. Trop " personnelle ". Ce séjour à Pravesa-Massiglione lui avait permis d'y voir plus clair, de mettre le doigt sur l'habitude qu'elle avait de croire à sa propre importance. Ce roman, par exemple, elle avait cru qu'il se rapportait à elle. A elle, Mathilde Bracchiapelli ! Quelle folie ! Parce que, dans le roman, ils mangeaient des Rat casqué. Parce que le roman se passait dans un quartier semblable à la rue Mangiatecugini. Parce qu'il y avait un prêtre, un dentiste, un cordonnier. Parce que le cordonnier avait une âme, un moment, comme la sienne, enveloppée de frôlements, obsédée de soupçons. Les âmes des uns et des autres ont des postures semblables, voilà tout. Les corps en ont bien !
Restait Pravesa-Massiglione. Le cordonnier était venu à Pravesa-Massiglione. Et puis ? Pravesa-Massiglione n'était tout de même pas la propriété de Mme Mathilde Bracchiapelli ! D'ailleurs, admis le thème du roman, c'est là, logiquement, c'est là que doit aller une personne de la ville, si elle veut avoir l'air d'accomplir un voyage, ou de partir en vacances, sans, toutefois, partir pour de bon. À quelques kilomètres de Pravesa, on arrivait dans les lacs véritables, on touchait les premières Alpes. Mais, dans l'autre sens, pas très loin, les autobus citadins poussaient leurs pointes extrêmes, c'était encore la périphérie.
Doucement, elle dit à Franca : " Franca, ma petite chérie, tu n'as pas besoin de t'exténuer. Tu n'es pas en prison ! " Franca, machinale, continuait à tricoter. " L'année prochaine, nous nous arrangerons, je ne sais pas comment, mais il faudra que nous nous arrangions. Pour commencer, il te faudra une robe de toile, des sandales. Et puis, tu enlèveras tes bas. Pauvre ! Ils te donnent chaud. Et nous essaierons d'aller à la mer. Tu te baigneras, Franca ! La mer est bonne pour toi. Franca ! Le soleil est bon pour toi, Franca ! "

 
Jacques Audiberti (25 maart 1899 – 10 juli 1965)

De Vlaamse schrijver Filip De Pillecyn werd te Hamme aan de Durme geboren op 25 maart 1891. Zie ook alle tags voor Filip De Pillecyn op dit blog.

Uit: Mensen achter de dijk

“Met lange rukken duwt de wind tegen ons aan; zijn klagend gezoef dringt door tot mijn warme schuilplaats en roept in mij het gevoel van oneindige uitgestrektheden waar hij als een tastbaar, grijpelijk leven overheen woelt. Er vallen geen lichtvlekken van winkelramen meer onder de boord van de mantel.
- Moeder, roep ik, zijn wij aan het kerkhof.
Mijn stem klinkt vreemd en zwak, verdoofd en als opgezogen in de stof.
Maar moeder hoort het en ik hoor ze ‘ja’ antwoorden.
Wij gaan heel alleen voorbij het kerkhof. Bang ben ik niet, maar vervuld van een grote eerbied. Daar liggen de lichamen van mensen wier ziel God reeds aanschouwt, heeft moeder mij gezegd. En 's avonds liggen zij daar zo eenzaam, een wereld op zichzelf van hen die wachten op de opstanding. Ik bid drie weesgegroeten, ik weet dat ook moeders lippen bewegen onder de woorden van haar gebed.
Rechtdoor loopt de weg door akkers en weiden. Een bosje is er waar arme mensen hun geit laten grazen tussen de wijd uiteenstaande stammen van kanadapopulieren. Van daaruit gezien is het alsof de wereld ten einde is: geen huis meer, de straatweg wordt een wegel die doorloopt in een gebied dat niemand schijnt toe te horen. En toch komt soms van daaruit ver geblaf van honden; als de wind een poos gaat liggen is het alsof een hond scherp en lang ligt te huilen in de duisternis.
En linksaf gaat de weg naar huis. Nu weet ik huis voor huis waar wij voorbijkomen. Veel zijn er niet. De kinderen, wier hoge roepstem ik soms hoor antwoorden op de kijvende woorden van een vrouw, zijn mij bekend. Maar boven alles hoor ik nu de wind met brede, lange stoten over het veld trekken. De geur van het vochtige raapland dringt door tot mij en doorweekte blaren ploffen tegen moeders mantel. De naderende herfst omgeeft mij met al zijn geluid en zijn plotse stilte.
Ik schrijd met moeder naar de eenzaamheid waar wij wonen. Ik druk haar goede, warme hand tegen mijn wang en ik weet dat zij nu zachtjes glimlacht. Het is alsof ik ze hoor zingen; dat doet zij slechts als zij alleen is. En wij zijn nu alleen, moeder, alleen in het stille land tussen de dijken die hun lis en hun zompen tot ver in de akkers vooruitschuiven. Plots blijft zij staan: zwellend op de wind komt het gelui van een klok. Moeder buigt zich voorover tot mij: ‘Bid voor de gelovige zielen’, zegt zij.”

 
Filip De Pillecyn (25 maart 1891 – 7 augustus 1962)
Cover 

De Zwitserse schrijfster en beeldhouwster Erica Pedretti werd geboren op 25 maart 1930 in Šternberk (Tsjechië). Zie ook alle tags voor Erica Pedretti op dit blog.

Uit: Fremd genug

„Irgendwo in der Steiermark fanden die Eltern das nachste Kinderheim. Wir scheinen dort nicht allzu behutet gewesen zu sein, denn es gelang mir mehrmals, mich bis zur Post zu stehlen, um heimlich Briefe einzuwerfen. Ich konnte noch nicht schreiben, nur zeichnen, meine Hilferufe kamen nie zu Hause an.
Im Jahr darauf fand ich mich in einem Heim auf dem Obersalzberg wieder, in dem einige Jahre zuvor eine Cousine (offenbar gern) gewesen war.
Eigenartigerweise fuhr man dort auf der rechten statt wie bei uns in der Tschechoslowakei auf der linken Strasenseite, und als wir bei einem der taglichen Spaziergange auf eine Gruppe Manner trafen, rissen alle, Betreuerin und Kinder, die Hande hoch und marschierten mit schrag erhobenem Arm stramm vorbei, den Blick auf einem nicht sehr beeindruckenden Mann, den sie Fuhrer nannten.
Eigenartig. Und hatten sie nicht gelernt, das man niemanden so anstarren darf ? Kurze Zeit spater sei dann dieses Kinderheim verschwunden.
Mein nachstes, ein Kindersanatorium, fand sich im Thuringer Wald. Es war schon dunkel, als wir ankamen, durch die erleuchteten Fenster konnte man im riesigen Speisesaal die Kinder essen sehen.
Drinnen, beim Empfang, ubertonte das Klappern des Bestecks in den Tellern jedes Wort, es roch nach angebrannten Zwiebeln, und ich hoffte, niemand wurde merken, das ich noch nicht gegessen hatte. Sieben oder acht war ich, also schon gros, wurde aber, weil mein Vater mich mit dem Geburtsdatum einer jungeren Schwester abgegeben hatte, in zu kleine Anstaltskleider und zu den kleinen Madchen gesteckt.
Wahrend der Liegekur wurde vorgelesen, doch das Spannendste kam immer dann, wenn ich zur Heilgymnastik muste. Sonntags beim Gottesdienst in der Turnhalle wurden vor dem Singen die einzelnen Strophen der Lieder vorgelesen.
Wer kann den Text?“

 
Erica Pedretti (Šternberk 25 maart 1930)

De Turkse schrijver Evliya Çelebi werd geboren op 25 maart 1611 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Evliya Çelebi op dit blog.

Uit: Narrative of Travels in Europe, Asia, and Africa, in the Seventeenth Century (Vertaald door Joseph von Hammer)

“The town of Brússa having been built towards the North on natural rocks has no ditch, but on the side of the head fountain (Búnár-báshí) and the quarter of the Mills, it has a deep one, which at the time of the Asiatic rebellions of Kará Yazijí, Kallender and Sa’íd Arab was filled up. Some of the stones of the walls are of the size of the cupola of a bath, and some bear Greek inscriptions on them. The town is protected against southerly and easterly winds from its being situated at the foot of Mount Olympus. The houses have a northern aspect and look over the plain of Filehdár. The fortress, the circumference of which is eleven thousand paces, has six thousand battlements, sixty-seven towers, and four gates, viz. the gate of the head fountain, the prison-gate, the hot-baths’-gate to the west, and the gate of the fishmarket. This stronghold was besieged more than once by the Seljúkians, who came with an army of twenty thousand men; the siege lasted between seven and eight months, the besiegers retiring only on the approach of winter. Osmán the founder of the Ottoman dynasty besieged it three times, but was compelled on the last occasion by an attack of the gout to retire to Iconium. He sent his son Orkhán with Sheikh Hájí Begtásh, who renewed the siege, and built two great towers, one at the side of the hot-baths (Kaplijah), and the other on the side of the head fountain (Búnár-báshí), which took seven months to complete. Orkhán posted himself at the hot-bath, his nephew Timúr-beg, at the head-fountain, and Yalabánjik-beg at the mountain’s side. It surrendered in 722 (1322) after a year’s siege, and Osmán died at the moment he received the news. Orkhán his successor entered Brússa with Hájí Begtásh, there fixed his residence, and buried his father’s body in the castle. Osmán conquered seventy towns during the lifetime of his father Ertoghrúl. His first conquest was in Kojá-Ilí by Akcheh Kojá. Near Nicæa at the castle of Wáilakabád, he begat his son Orkhán on Sheikh Edebáli’s daughter, who was related to the prophet, so that the Ottoman Sultáns are Seyyids or Sherífs on the mother’s side. Sheikh Túrsún their first divine was a relation of Sheikh Edebáli, and said the first prayer from the pulpit in Sultán Osmán’s name. Brússa soon became populated by mussulman colonists from all quarters. »

 
Evliya Çelebi (25 maart 1611 – na 1683 op een van zijn reizen)

De Engelse schrijfster Lady Anne Fanshawe werd geboren op 25 maart 1625 in Balls Park, bij Hertford. Zie ook alle tags voor Anne Fanshawe op dit blog.

Uit:The Memoirs of Lady Fanshawe

““There is in that town a free school, with a very good house and noble endowment, founded by your great-grandfather, who was sent for to London in Henry the Eighth's time, by an uncle of his, and of his own name, to be brought up a clerk under his uncle Thomas Fanshawe, who procured your great-grandfather's life to be put with his in the patent of Remembrancer of his Majesty's Exchequer ; which place he enjoyed after the death of his uncle, he having left no male issue [but] only two daughters, who had both great fortunes in land and money, and married into the best families in Essex at that time. This was the rise of your great-grand-father, who, with his office and his Derbyshire estate, raised the family to what it hath been and is now. He had one only brother, Robert Fanshawe, who had a good estate in Derbyshire, and lived in Fanshawe-Gate, which he hired of his eldest brother your great-grandfather.
In this house my mother was born, Margaret, the youngest daughter of Robert your great-great-uncle. He married one of the daughters of Rowland Eyre, of Bradway in the same county of Derby ; by whom he had twelve sons and two daughters. That family remains in Dronfield to this day.
Your great-grandfather married Alice Bourchier of the last Earl of Bath's family, by whom he had only one son that lived, Henry, which was your grandfather. Afterwards, when he had been two years a widower, he married one of the daughters of Customer Smythe, who had six sons and six daughters. His sons were Sir John Smythe, Sir Thomas Smythe, Sir Richard Smythe, Sir Robert Smythe, Mr. William Smythe and Mr. Edward Smythe, who died young. Two were knighted by Queen Elizabeth and two by King James. The eldest was the grandfather of the now Lord Strangford. The second had been several times ambassador, and all married into good families, and left great estates to their posterity, which remain to this day. The daughters were Mrs. Fanshawe, your great-grandmother-in-law ; the second married Sir John Scot, of Kent ; the third married Sir Robert Davies, of the same county ; the fourth
married Sir Robert Poynts, of Leicestershire; the fifth married [William] Boteler of Harrold, Esquire ; and the sixth married Sir Henry Fanshawe, your grandfather. They all left a numerous posterity but Davies, and this day they are matched into very considerable families."

 
Anne Fanshawe (25 maart 1625 - 1680)
Cover

De Duitse dichter en schrijver Daniel Schiebeler werd geboren op 25 maart 1741 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Daniel Schiebeler op dit blog.

An den Schlaf

Komm, süsser Schlaf, und schau auf meine Zähren,
Und höre, was mein Herz von dir zu bitten wagt!
Komm, senke dich herab, das Glück mir zu gewähren,
Das mir des Tages Neid versagt.

Sie, die mein Herz so unaussprechlich liebet,
O mahle du sie mir im holden Traumgesicht!
Mit allem Frühlingsreiz, der jenen Mund umgiebet,
Aus dem die schönste Seele spricht,

So, wie sie oft, von Engeln rings umgeben,
Bey Cronegks Liedern sich der Morgenstunde freut,
So, wie im schönen Aug' ihr sanfte Thränen beben,
Die sie Clarissens Schicksal weiht.

Laß mich ihr nahn, laß mich zu ihren Füssen,
In Ehrfurcht hingebeugt, ihr meine Glut gestehn,
Mit froher Zärtlichkeit die schöne Hand ihr küssen,
Für meine Lieb' um Hoffnung flehn!

Doch, holder Schlaf, laß mich nicht kühner werden,
Viel lieber müsse mich dein Labsal nie erfreun!
Das unbefleckte Herz der Würdigsten auf Erden
Müß' auch im Traum mir heilig seyn!

 
Daniel Schiebeler (25 maart 1741 – 19 augustus 1771)
Aurora wekt Morpheus door Bartolomeo Altomonte, 1769

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Webb werd geboren als Gladys Mary Meredith in Leighton, Shropshire op 25 maart 1881. Zie ook alle tags voor Mary Webb op dit blog.

The Wood

Tall, feathered birches, on the tides of air,
Wash to and fro, like seaweeds fine and fair,
And deep in leaf and blossom from all eyes
The ropewalk of the honeysuckle lies.
There, crimson foxgloves taper slenderly,
And the brown-seeded brake grows ten feet high.
There are strange, flaming toad-stools, and the berries
Of ash and rose, that shine like scarlet cherries.
The rose-bay willowherb, in her bridal hour,
Bloom, and the larch sets forth her rosy flower.
Kestrels are there, and tawny foxes play
Amid the shadows in the early day
Low cry the sheep, and leave their shining fleece
On the long vines of purple blackberries.
High in their minstrel gallery above,
Hidden in fretted leaves, dove answers dove,
And like a distant bell, melodiously
Haunting these glades, the music of the bee
Chimes all the summer . . . Like a bird, with wings
Dusky and silent, I would flit through spring's
Wistful, immaculate colours; through the dream
And hush of summer; down the rush and gleam
Of autumn; and when winter, with a moan,
Swept through the freezing wood aloof, alone,
Prisoning the pine needles in shining, hollow
Cases of ice, yet the brown bird would follow.
Light as a last year's leaf I'd flutter by,
With the sad note of finches in July.
Still would the foxgloves gather, spring by spring,
till should the feathered birches wash and swing
Upon the tides of air, and in the sun
Each autumn should the little foxes run,
While I in shadow dwelt. Dark on the sky
Should kestrels anchor, watching warily
For small brown birds: but in the meadow green
I'd fearless flit, beneath their gaze unseen.
Cases of ice

 
Mary Webb (25 maart 1881 – 8 oktober 1927)
Borstbeeld in Shrewsbury, Shropshire.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 25 maart 2007 en ook mijn blog van 25 maart 2008 en eveneens mijn blog van 25 maart 2009.

25-03-2018 om 11:56 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook alle tags voor Peter Bichsel op dit blog.

Uit: Ein Tisch ist ein Tisch

„Er lächelte.
„Jetzt wird sich alles ändern“, dachte er. Er öffnete den obersten Hemdknopf, nahm den Hut
in die Hand, beschleunigte seinen Gang, wippte sogar beim Gehen in den Knien und freute sich.
Er kam in seine Straße, nickte den Kindern zu, ging vor sein Haus, stieg die Treppe hoch, nahm
die Schlüssel aus der Tasche und schloss sein Zimmer auf.
Aber im Zimmer war alles gleich, ein Tisch, zwei Stühle, ein Bett. Und wie er sicht hinsetzte, hörte er wieder das Ticken, und alle Freude war vorbei, denn nichts hatte sich geändert. Und den Mann überkam eine große Wut. Er sah im Spiegel sein Gesicht rot anlaufen, sah, wie er die Augen zukniff; dann verkrampfte er seine Hände zu Fäusten, hob sie und schlug mit ihnen auf die Tischplatte, erst nur einen Schlag, dann noch einen, und dann begann er auf den Tisch zu trommeln und schrie dazu immer wieder:
„Es muss sich etwas ändern.“ Und er hörte den Wecker nicht mehr. Dann begannen seine Hände zu schmerzen, seine Stimme versagte, dann hörte er den Wecker wieder, und nichts änderte sich.
„Immer derselbe Tisch“, sagte der Mann, „dieselben Stühle, das Bett, das Bild. Und zu dem Tisch sage ich Tisch, zu dem Bild sage ich Bild, das Bett heißt Bett, und den Stuhl nennt man Stuhl. Warum denn eigentlich?“ Die Franzosen sagen zu dem Bett „li“ , zu dem Tisch „tabl“, nennen das Bild „tablo“ und den Stuhl „schäs“, und sie verstehen sich. Und die Chinesen verstehen sich auch. „Warum heißt das Bett nicht Bild“, dachte der Mann und lächelte, dann lachte er, lachte, bis die Nachbarn an die
Wand klopften und „Ruhe“ riefen.
„Jetzt ändert es sich“, rief er, und er sagte von nun an zu dem Bett „Bild“.
Ich bin müde, ich will ins Bild“, sagte er, und morgens blieb er oft lange im Bild liegen und überlegte, wie er nun zu dem Stuhl sagen wolle, und er nannte den Stuhl „Wecker“. Hie und da träumte er schon in der neuen Sprache, und dann übersetzte er die Lieder aus seiner Schulzeit in seine Sprache, und er sang sie leise vor sich hin.
Er stand also auf, zog sich an, setzte sich auf den Wecker und stützte die Arme auf den Tisch.“

 
Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)

De Amerikaanse dichteres, schrijfster en hoogleraar transgender-wetenschappen Joy Ladin werd geboren in Rochester, New York, op 24 maart 1961. Zie ook alle tags voor Joy Ladin op dit blog.

Girl in a bottle

You may have lost hope
But you are definitely a girl
Hope hasn’t lost.  The almond, orphaned scent

Of adolescence braids
Your life with unwanted features,
Shaving your head,

Raising the shades
That kept you nice and protected,
Celebrating

Your year of being nude, a crystal skull
Extended to full-size
For everyone to see.

The restless young light
That is always on
Pearls the little secrets

Of your body, misting the habits
That strand you
In the mirror.  Reality

Lines up to smooch,
Bites your fingernails,
Whispers the secret signs

That can get you into the best parties –
Or are they anxieties
That only look like parties? –

Bullying, taking full advantage
Of your metamorphosis
Into a girl you don’t even know.  It’s time

To fill in the blanks.
Which makeup will you choose?
Which conscience?  Which version of family

Will take your breath away?
Your arms, your legs,
Whisper the world you always wanted,

Fashioning conscience
From your body’s vulnerability.
You vowed to conceal

The hope whose strands
Made you real,
But you have been born

Into the streaming light of history,
A shyly confessional bliss,
Because you didn’t have to live,

Girl in a bottle,
And did.

 
Joy Ladin (Rochester, 24 maart 1961)

De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook alle tags voor Martin Walser op dit blog.

Uit: Ein sterbender Mann

„Ich werde die Geschichte meines Sturzes noch darzustellen versuchen. Es ist ein überdeutlicher gesellschaftlicher Vorgang und als solcher nicht fähig, sich selber zu erklären. Das, was gesellschaftlich geschieht, hat es nicht nötig, jedem verständlich zu sein. Die Gründe, warum so ein Sturz geschieht, sind Wiederholungen von Klischees, und ich will nicht sagen, dass diese Klischees nichts wert seien, aber es ist nicht ihre Funktion, das zu erklären, was sie angeblich erklären. Klischees sind Masken der Wirklichkeit.
Masken, die die Wirklichkeit braucht, damit es so weitergehen kann, wie es weitergeht. Sogar Ihr Satz
Mehr als schön ist nichts ist nur eine Maske. Allerdings eine, in der das wahre Gesicht, das sie verbirgt, schon fast spürbar wird. Ihr Satz tut ja schön. Tut so, als sei alles wunderbar. Schönheit gilt. Und jeder denkt sofort: Das ist doch besser, als wenn Hässlichkeit gälte. Mehr als hässlich ist nichts, in einer solchen Welt möchte niemand leben.
Ich schließe für heute. Ich habe reagiert. Nur reagiert. Nicht nachgedacht. Aber das wiederum rechtfertige ich durch eine Erfahrung: Ich reagiere lieber, als dass ich nachdenke. Ich bin in meinen Reaktionen mehr enthalten als in meinen Nachdenklichkeiten. Dass mir das von den Verwaltern der Klugheit vorgeworfen werden kann, ist mir klar. Damit, dass mir etwas vorgeworfen werden kann, muss ich leben. Habe ich immer gelebt.
Theo Schadt”

 
Martin Walser (Wasserburg, 24 maart 1927)

De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook alle tags voor Dario Fo op dit blog.

Uit: Mistero Buffo (Mary at the Cross, vertaald door Ed Emery)

“MARY: Go spread your wings, Gabriel. return to the radiant joys of Heaven, for there is nothing for you on this vile earth, in this tormented world. Go, so that you do not soil your wings, with their feathers coloured in gentle colours... Don't you see the mud... and the blood... dung and filth...? It's like a sewer... Go, so that your delicate ears are not burst asunder with this desperate crying, the pleading and weeping that arises on all sides. Go, so that you do not sear your bright eyes looking at sores and scabs and boils and flies and worms creeping forth from torn bodies of the dead.
You are not used to this, because in Paradise you have no wailing and lamentation, or wars, or prisons, or men hanged, or women raped. In Paradise there is no hunger, no starvation, nobody sweating with work, wearing themselves to the bone, no children without smiles, no women out of their mids with grief, nobody who suffers to pay the price of original sin. Go, Gabriel, go, Gabriel.
GABRIEL: Grief-stricken woman, whom suffering has struck even in her belly, now I understand clearly... Now that this torment has seized you, seeing the young Lord God nailed up... at this moment, I too understand, just like you...
MARY: You understand, just like me, just lik me? Gabriel, did you bear my son in your swelling belly? Did you bite you lip so as not to scream with pain while giving birth to him? Did you feed him? Did you give him the milk from your breast, Gabriel? Did ou suffer when he was sick with fever, when he was down with measles, and did you stay up all night comforting him when he was crying with his first teeth? No, Gabriel? Well, if you didn't go through all that, then you cannot speak of sharing my grief at this moment...
GABRIEL: You're right, Mary... Forgive my presumption. I said it because my heart is breaking within me. I who thought that I was above all suffering. But I come to remind you that it is just this, your song, this lament without a voice, this plaint without sobs, this, your sacrifice, and the sacrifice of your son, which will tear apart the heavens, and which will enable men for the first time to enter Paradise!”

 
Dario Fo (Leggiuno-Sangiamo, 24 maart 1926)
Panos Vlahos in een uitvoering van “Mistero Buffo” in Akko, Israël, 2017

De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Lawrence Ferlinghetti op dit blog.

London Crossfigured

crossfigured
creeping with trams
and the artists on sundays
in the summer
all ‘tracking Nature'
in the suburbs
It
could have been anyplace
but it wasn't
It was
London
and when someone shouted over
that they had got a model
I ran out across the court
but then
when the model started taking off
her clothes
there was nothing underneath
I mean to say
she took off her shoes
and found no feet
took off her top
and found no tit
under it
and I must say she did look
a bit
ASTOUNDED
just standing there
looking down
at where her legs were
not
But so very carefully then
she put her clothes back on
and as soon as she was dressed again
completely
she was completely
all right
Do it again! cried someone
rushing for his easel
But she was afraid to
and gave up modelling
and forever after
slept in her clothes

 
Lawrence Ferlinghetti (Yonkers, 24 maart 1919)
In 1944 bij de marine

De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep werd geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook alle tags voor Jacob van Lennep op dit blog.

Uit: Dagboek van mijne reis (1823)

“Na eene wandeling langs de zeekant, zagen wij een lief en stil meer aan de stad gelegen: hier vermaken zich de Enkhuizenaars met zeiljachten, welke wij wat verder in gereedheid zagen brengen; sommige waren zeer net beschilderd. – Als eene bijzonderheid merkte ik op dat men aan de huizen waar een sterfgeval plaats had gehad, een zwarten lanfer voor de deur hing.
Te negen uren, te huis gekeerd, verlustigden wij ons met het treflijk uitzicht over den haven op de groene golven, welke met booten bedekt waren en welke de ondergaande zon als zoovele smaragden deed schitteren. Kort daarop werden wij verzocht ons beneden in de societeit te bevinden, waar wij behalve onzen vriendelijken leidsman, zijnen schoonvader den Burgemeester VAN DER WILLIGE een academievriend van den grave VAN HOGENDORP, den heer notaris HUNNINK* en andere heeren vonden. Spoedig geraakten wij onder het wijndrinken in algemeen gesprek. Over Urk spreekende, zeide VAN HOGENDORP dat hij den schout dier plaats bij den koning gezien had. Hierop ontstond een algemeen gelach, want juist was de Heer HUNNINK sints kort schout van Urk geworden. – Niet lang daarna verscheen ook de heer ABEGG, een grijzaard van een achtingswaardig voorkomen, met wien ik spoedig zeer gemeenzaam raakte. Toen ik op de voorspoedige reis zijner buizen dronk, zeide hij mij dat de Hollanders veel gelds verloren hadden, doch dat dit te herstellen was; maar dat zij veel van hun vorigen goeden naam kwijt waren en dat dit onherstelbaar bleef, hij spelde veel goeds uit onze reis en dronk op dezelve. Terwijl ontfingen wij van alle kanten aanzoeken om koffi enz. bij de menschen te komen drinken; dus verliep de avond zeer aangenaam en wij trokken van de laatsten weg.
***
Zondag 1 Juny.
Na een goede nachtrust te hebben genoten, bracht ons de heer DUYVENSZ naar de kerk in de regeeringsbank. Ds. VAN TRICHT predikte zeer stichtelijk en in fraaie taal over Num. XIX I.4 en doopte een onecht kind (hetgeen altijd 's morgens in die omstreken geschiedt) waarop hij ook den vader die afwezig was, bestrafte, en de tegenwoordig zijnde moeder vermaande.”

 
Jacob van Lennep (24 maart 1802 – 25 augustus 1868)
Gezicht op de haven van Enkhuizen met de Dromedaris door Ben Viegers (1866-1947), z.j.

De Nederlandse dichter, essayist en blogger Jeroen Mettes werd geboren in Valkenswaard op 24 maart 1978. Zie ook alle tags voor Jeroen Mettes op dit blog.

Uit: N30

“Waar kom jij vandaan? Zijn blik is ontroerend. In 1912 besluit hij de naam van een krant niet langer te schilderen, maar een stuk krant zelf in de compositie te plakken: de collage wordt geboren. Welkom bij het uurtje cultuur en media. Er is hoop, maar niet voor ons. Met die taal van haar die haar niet meer belt, lente, hongersnood in Ethiopië… Het is frustrerend. Wat. Je hand hangt over de rand van het bed. Neem op. Je moet de man niet werkelijker maken dan hij is. Elke gedachte is een beweging in de richting van een wereld. Je hand hangt over de rand van het bed.
Bladeren vallen op bladeren. Ik besloot het nieuwe boek van Don DeLillo te laten voor wat het was. Een moskee, geïntegreerd in een industrieterrein, is – wat? ‘uit’? Om op te waarderen via de Hi PrePay opwaardeerkaart toets 9. Ik zou willen vluchten tot voorbij de Sauromaten of de IJszee, als mensen die leven als bacchanten beginnen over normen en waarden. Eerst is er al het andere. De blauwe bom, waarvan we dachten dat het de aarde was, ontplofte slechts een tijdje. (…) Ik zelf, gehuld in blinkende wapens, keerde terug naar de stad, vast besloten opnieuw alles te wagen, de hele stad te doorkruisen en haar terug te vinden. De betrokkenen zitten om de tafel.
     En even later…
     Een ekster duikt onder.
     Golvende daken.
     …botten, nee, springen uit. Die hoed. Bach! dacht ik. Texaco. Bij een hevige vlaag valt de schaduw niet op het gordijn, maar op haar bed en over haar kalme, bleke voorhoofd. De klank /p/ maak je bijvoorbeeld door met je lippen een explosie van lucht te veroorzaken en daarbij je stembanden niet te gebruiken; je tuit je lippen en maakt de beweging die je maakt als je een zoen in de lucht geeft. It is only in isolate flecks that / something / is given off. Rice Krispies (uit Amerika). Intimigratie.”

 
Jeroen Mettes (24 maart 1978 - 21 september 2006)
Valkenswaard, markt en St. Nicolaaskerk

De Nederlandse (gelegenheids)dichter, historicus, geschiedenisleraar, illustrator en journalist Harry Prenen werd geboren in Schoten op 24 maart 1915. Zie ook alle tags voor Harry Prenen op dit blog.

Predikant

Vanmorgen preekt het Galmgat weer,
het pathos zwelt in zijn gemoed
en hij probeert - het klinkt zo goed! -
in elke volzin wel 'n keer
of de echo het nog doet.

Vrouw van Rubens

Haar weelde bloeit aan alle kanten
(bijeengesnoerd door spang en spanten)
waar zij 't, vol zon en zomergoud,
nog net binnen de perken houdt,
wat haar goddank maar amper lukt
als ze even zich voorover bukt.

 
Harry Prenen (24 maart 1915 - 20 oktober 1992)

De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Iependaal werd geboren in Rotterdam op 24 maart 1891. Zie ook alle tags voor Willem van Iependaal op dit blog.

Uit: Polletje Piekhaar

“Scheeltje was in 't rekene zoo goed as Snoekie en kon bij 't leze an de plaatjes zien of 't boekie niet op z'n kop lag. As Snoekie van school getrapt wier, bleve me alle vier maar weg en ben 'k weer gabbertje geworre met Scheeltje, de eenige zoon van een verlate vader, die z'n eige mottig staat te stompe an de witwerkkassies en nog geen tijd over heit om z'n neus te kokere. De heele godgeslage dag loopt ie hijgend te buffele achter z'n krulleschaaf en ziet eruit as de dood op z'n ziekbed.
Heel z'n leve lang maar voor een hapsnuf kassies in mekaar smijte: viervoetertjes, vijfvoetertjes, zesvoetertjes...... en maar schave, spijkere, zuchte en poepies late. Niks as: poote... dekkie... deure...poote... dekkie... deure tot z'n boezeroen zeikwaternat an z'n geraamte plakt en ie op de duur kotsmisselijk wordt van z'n eige zweetstank.
As de kassies z'n bloed hebbe en zoo wijt klaar benne, komt er een sirool met een wipneusie en een flodderdas, die 't houtwerk in de sjanpoepel zet en d'r vlamme en knoeste op kloddert tot je d'r tureluurs van wordt.
De viervoetertjes benne voor de dienstboojes, die ze op d'r zolderkamertjes zette en volproppe met katoene hemde, net zo lang, tot ze d'r een vent bij gevonde hebbe.
As dat niet vleuge wil, verzeile ze met kassie en al naar 't Leejematehuis om achter de horretjes te wachte tot Killekobus an de rame tikt en zeit, dat de kluitjes geschud benne en ze met d'r rimmetiek onder de groene deke magge kruipe.
Omdat Scheeltje z'n vader voor kassiesmaker en niet as kokkie op de wereld kwam, wordt 'm de tijd niet gelate om zelf z'n prakkie te koke en komt er elke dag strijk en zet brood op tafel; brood, dat lang duurt, uitdroogt en naar de woestijn gaat smake. En da's waarom Scheeltje d'r zoo fel op is om mee te gaan, ak voor Opoe naar een kneivertje kachelbrand ga snorre.”

 
Willem van Iependaal (24 maart 1891 - 23 oktober 1970)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008 en eveneens mijn blog van 24 maart 2009.

24-03-2018 om 10:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Top Naeff (eig. Anthonetta van Rhijn-Naeff) werd geboren op 24 maart 1878 in Dordrecht. Zie ook alle tags voor Top Naeff op dit blog.

Uit: School-ydillen

“En alle vier stelden zij zich haar voor als Kaatje, 't Brebis. - 't Model, verrukt over 't effect van den nu glimmenden armband aan haar fijn blank polsje, verbrak 't eerst de stilte: ‘Is 't de volgende week Woensdag of Donderdag groote lijst?’
Noes dook op: ‘Woensdag al,’ zei ze.
‘O hemel,’ zuchtte Jeanne en Jet trommelde fanfares.
Met 'n vinnigen blik op Jeanne, zei Lien: ‘Jij hoeft niet te zuchten, jij hebt altijd goeje cijfers en iedereen weet, dat je je best doet. Maar wij, hé Noes?’
‘Wij hebben altijd slechte cijfers, en iedereen weet, dat wij niet ons best doen,’ beaamde deze gelaten. ‘En we krijgen altijd zoo'n standje van ma.’
‘Vooral ik, ik zit voor 't tweede jaar,’ en Lien's gezicht werd meer en meer benauwd.
‘'t Kan jou niet schelen, hé Jet?’
Jet was juist aan haar derde fanfare. Zij draaide zich met een vaartje op den pianostoel om, stopte de veters van haar laarzen in, en met 'n allergenoeglijkst gezichtje zei ze:
‘Ik? kind ben je mal! als ik me dat allemaal aan moest trekken, kon ik wel aan den gang blijven. Laat eens zien.... ik was zes jaar toen ik op school kwam, 'k ben nou vijftien, dus negen jaar op school geweest, en in al die negen jaren heb ik nog nooit, zegge nooit, een goed rapport gehad. Dat kan ik me toch niet voortdurend aan blijven trekken, 't zou compleet geen leven zijn!.... Och, 'n mensch went aan alles, en men moet zich in 't onvermijdelijke leeren schikken....’
Jeanne keek met heimelijke bewondering naar haar op:
‘Vindt je dan 't oogenblik, dat de lijst wordt opgelezen en juffrouw Prior je zoo woedend aankijkt ook niet akelig? Je ziet er toch altijd net uit of je 't je erg aantrekt.’
‘Dat's mijn “groote-lijst-gezicht”, dat zet ik altijd bij die gelegenheid.’ Jet maakte de mimiek er bij. ‘Ik houd m'n hoofd zoo'n beetje scheef, kijk zóó en dan staar ik stijf op één punt, meestal naar 't lintje om Mies Vermeulen's vlecht. Dan vouw ik m'n handen zedig over elkaar, zet m'n boventanden in m'n onderlip en trek m'n kin 'n beetje in. Zóó. 't Is heel gemakkelijk te leeren, als....’

 
Top Naeff (24 maart 1878 – 21 april 1953)
Illustratie uit School-ydillen

De Oostenrijkse dichter en dichter Robert Hamerling werd geboren op 24 maart 1830 in Kilchberg am Walde. Zie ook alle tags voor Robert Hamerling op dit blog.

Die Lerchen

Es ziehen die Wolken,
Es wandern die Sterne,
Es schweben die Lerchen
In goldiger Ferne;
An himmlischer Pforte,
Beseligten Drang's,
Erlauschen die Worte
Seraphischen Klang's.

Die Lerche fliegt nieder
Aus himmlischen Hohen,
Und was sie gehöret,
Und was sie gesehen,
Das will sie verkünden
Den Blumen im Thal,
Den Wassern, den Winden,
Mit lieblichem Schall.

Die Blumen, die Winde,
Die Wellen, sie flüstern,
Erzählen's geschwinde
Viel trauten Geschwistern:
Der Mensch geht vorüber
Und lauschet und glüht,
Und saßt es in Worte,
Das himmlische Lied.

Gewitter im Walde

Es braus't der Forst, Gewitterwolken fliegen,
Des Waldes Ströme schwellend sich ergießen,
Gestein und Trümmer stürzen hingerissen,
Und krachend sich die hohen Wipfel biegen.

Die Thiere tief sich in die Klüfte schmiegen.
Wer leitet mich aus diesen Finsternissen?
Doch – bei der Blitze Schein, dem ungewissen,
Seh' ich vor mir die sich're Grotte liegen.

Ich lag're hin im weichen Moose mich:
Da kommt im Traum die Schönste mir der Schönen
Und neigt zu mir sanft mit Gekose sich.

Und während fernher die Gewitter dröhnen,
Erschließt mein Herz wie eine Rose sich,
Und stillt den Sturm mit Lieb' und Liebestönen.

 
Robert Hamerling (24 maart 1830 – 13 juli 1889)
Borstbeeld in Kirchberg am Walde

De Duitse schrijfster Fanny Lewald werd op 24 maart 1811 in het toenmalige Königsberg geboren. Zie ook alle tags voor Fanny Lewald op dit blog.

Uit: Italienisches Bilderbuch

„Und als mein Leben dann eine andere Wendung nahm, als der Horizont sich für mich erweiterte und ein reicheres Dasein begann, da trat die alte, nie geschwundene Sehnsucht mächtig hervor, und der friedliche Römerzug wurde beschlossen.
Ich hatte im Juli und August des Jahres 1845 die Schweiz durchreist; ich hatte die schneebedeckten Häupter der Jungfrau und des Montblanc erglühen sehen unter dem Scheidekusse der Sonne und aufflammen bei ihrem Morgengruß; die Sterne hatte ich glänzen sehen in den tiefen, hellen Spiegeln der Schweizerseen, und immer näher trat mir das schöne Italien, das Ziel meiner Wünsche.
Wie klopfte mir das Herz, als ich in dem freundlichen Vevey den ersten Spaziergang durch die Stadt machte, vom Hafen die Rue du Lac entlangwanderte und mich bald darauf in der Rue du Simplon befand. So wie in jenem Momente war mir als Kind zumute, wenn der erste Adventssonntag anbrach und mit den ersten buchsbaumumflochtenen, vergoldeten Äpfeln die ganze unbeschreibliche Weihnachtsseligkeit in meinen Gesichtskreis gerückt wurde.
Vevey hat schon einen sehr südlichen Charakter. Der Hafen mit seinen Platanenalleen, die rebengekränzten Ufer des blauen Genfer Sees, die Feigen und Trauben und Melonen, die in reichen Massen zum Kaufe feilgeboten werden, auch die Luft und das Licht und die lebhafte Physiognomie der Menschen gehören schon dem Süden an. Es ist die Introduktion der Jubelsymphonie Italien.
Oft saß ich da auf der Terrasse meines Hauses am See und sah hinüber zum Dent du midi und Dent du Morcles, wenn ihr purpurn beleuchtetes Schneehaupt sich im See spiegelte oder doch mindestens rote Reflexe wie einzelne Rosen über das stille Wasser warf. Dann träumte ich mich zurück in die Tage meiner ersten Jugend, um mich daran zu erfreuen, daß ich auf dem Punkte stände, jene alte Sehnsucht befriedigt zu sehn.
Aber es gibt einen Epikureismus der Entsagung, den ich sehr süß finde; er besteht darin, sich den Genuß eines Glückes, dessen man sicher ist, so lang als möglich vorzuenthalten. Ich glaube, dies hängt mit einer bestimmten Organisation mancher Menschen zusammen. Das Gewaltsame, Überraschende stört das Gleichgewicht der Seele, das Langerwartete tritt ihr bekannt und mild entgegen. Es ist so süß, das allmähliche Wachstum, das zarte Entfalten einer Knospe zu betrachten; es ist ein ahnungsvolles Entzücken, die Phantasie im voraus genießen zu lassen, was bald als unumstößliche, beglückende Wirklichkeit vor uns stehen soll.“

 
Fanny Lewald (24 maart 1811 - 5 augustus 1889)
Cover

De Duitse dichter, componist enn journalist Christian Friedrich Daniel Schubart werd geboren op 24 maart 1739 in Obersontheim. Zie ook alle tags voor Christian Schubart op dit blog.

An den Tod

Tod, du Schrecken der Natur,
Immer rieselt deine Uhr;
Die geschwung´ne Sense blinkt,
Gras und Halm und Blume sinkt.
Mühe nicht ohn´Unterschied,
Dieses Blümchen, das erst blüht,
Dieses Röschen, erst halbrot;
Sei barmherzig, lieber Tod!
Tod, wann kommst du, meine Lust?
Ziehst den Dolch aus meiner Brust?
Streifst die Fesseln von der Hand?
Ach, wann deckst du mich mit Sand?
Komm, o Tod, wenn´s dir gefällt,
Hol´Gefang´ne aus der Welt:
Komm, vollende meine Not;
Sei barmherzig, lieber Tod!

Toleranz

Der dicke Franz nahm eine Hur' ins Haus.
Sein Nachbar Melcher sprach:
Ei Franz, jag doch das Mensch hinaus!
Im ganzen Dorf spricht man dir Uebels nach.
Hm, sprach der aufgeklärte Franz,
'S ist dummes Volk, weiß nichts von Toleranz.

 
Christian Schubart (24 maart 1739 – 10 oktober 1791)
Portret door Johann G. Ettlinger, 1773

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Gabriele von Baumberg werd geboren op 24 maart 1768 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gabriele von Baumberg op dit blog.

Der Schmetterling auf einem Vergißmeinnichtchen

Ein Blümchen, das sich zwar nicht mehr
Für unsre Lage schickt,
Hab' ich doch, Freund, von Ungefähr
Für dich jüngst abgepflückt.

Denn wiss', als ich es pflückte, hing
Ein Schmetterling daran.
Ich sah, dass auch ein Schmetterling
Dies Blümchen lieben kann.

Dies Wunder der Natur entging
Dann meinem Blicke nicht:
Drum schick' ich dir den Schmetterling
Und das Vergißmeinnicht.

 
Gabriele von Baumberg (24 maart 1768 – 24 juli 1839)
Blik op de Mehlmarkt in Wenen, gezien vanuit het zuidwesten door Canaletto, 1760

De Zuidafrikaanse schrijfster Olive Emilie Albertina Schreiner werd geboren op 24 maart 1855 in Wittebergen, Lesotho. Zie ook alle tags voor Olive Schreiner op dit blog.

Uit: The Lost Joy

“When on the sharp stones Life cut her feet, he wiped the blood upon his garments, and kissed the wounded feet with his little lips. When in the desert Love lay down faint (for Love itself grows faint), he ran over the hot sand with his little naked feet, and even there in the desert found water in the holes in the rocks to moisten Love's lips with. He was no burden—he never weighted them; he only helped them forward on their journey.
When they came to the dark ravine where the icicles hang from the rocks—for Love and Life must pass through strange drear places—there, where all is cold, and the snow lies thick, he took their freezing hands and held them against his beating little heart, and warmed them—and softly he drew them on and on.
And when they came beyond, into the land of sunshine and flowers, strangely the great eyes lit up, and dimples broke out upon the face. Brightly laughing, it ran over the soft grass; gathered honey from the hollow tree; and brought it them on the palm of its hand; carried them water in the leaves of the lily, and gathered flowers and wreathed them round their heads, softly laughing all the while. He touched them as their Joy had touched them, but his fingers clung more tenderly.
So they wandered on, through the dark lands and the light, always with that little brave smiling one between them. Sometimes they remembered that first radiant Joy, and whispered to themselves, "Oh! could we but find him also!"
At last they came to where Reflection sits; that strange old woman who has always one elbow on her knee, and her chin in her hand, and who steals light out of the past to shed it on the future.
And Life and Love cried out, "O wise one! tell us: when first we met, a lovely radiant thing belonged to us—gladness without a tear, sunshine without a shade. Oh! how did we sin that we lost it? Where shall we go that we may find it?"

 
Olive Schreiner (24 maart 1855 – 11 december 1920)

 De Engelse schrijver, ontwerper en utopisch denker William Morris werd geboren op 24 maart 1834 in Walthamstow, Essex. Zie ook alle tags voor William Morris op dit blog.

OF THE THREE SEEKERS (Fragment)

Whither away to win good cheer?
"With me," said the second, "my knight is near."
So to the knight they went their ways,
But there was a change of times and days.
He dwelt in castle sure and strong,
For fear lest aught should do him wrong.
Guards by gate and hall there were,
And folk went in and out in fear.
When he heard the mouse run in the wall,
"Hist!" he said, "what next shall befal?
Draw not near, speak under your breath,
For all new-corners tell of death.
Bring me no song nor minstrelsy,
Round death it babbleth still," said he.
"And what is fame and the praise of men,
When lost life cometh not again?"

Whither away to seek good cheer?
"Ah me!" said the third, "that my love were anear!
Were the world as little as it is wide,
In a happy house should ye abide.
Were the world as kind as it is hard,
Ye should behold a fair reward."

 
William Morris (24 maart 1834 – 3 oktober 1896)

De Duitse dichter Richard Leising werd geboren op 24 maart 1934 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Richard Leising op dit blog.

Bodden

Wenn das Eis in den Bodden kommt
Kommen die Schwäne in den Bodden

Dann hocken sie auf dem letzten Wasser
Dann zieht das Eis Kreise um sie
Dann frieren die Kreise zu
Dann machen sie schlapp
Dann sterben sie
Schnell

Dann kommen neue

Dann kann man hingehen
Dann kann man sich einen Schwan greifen
Dann kann man ihn in die Waschküche schleifen
Dann kann man das Wasser in die Wanne schütten
Dann kann man ihn hineinsetzen

Dann kann man ein Feuer machen
Dann kann man das Wasser anwärmen
Dann kann man ihm zu fressen geben

Dann kann man ihm zu fressen geben
Dann kann man ihm Fische und Brot geben
Dann frisst er nicht
Dann kann man ihm Fische und Brot geben
Dann kann man ihm Pudding und Kirschen geben
Dann kann man ihm was man hat geben
Dann frisst er nicht
Dann kann man ihm gute Worte geben

Dann frisst er nicht

Dann wird sein Hals dürr
Dann kann man zusehen wie sein Hals dürr wird
Dann kann man zusehen wie sein Hals gelb wird
Dann schnieft er nicht mehr beim Näherkommen
Dann wartet er auf was
Dann kackt er das Wasser grün
Dann kippt sein Hals über den Wannenrand
Dann verreckt er
Dann muss man ihn herausnehmen
Dann muss man ihm die Daunen herausreißen
Dann muss man ihn in die Grube schmeißen

Dann muss man sich die Hände waschen.

 
Richard Leising (24 maart 1934 – 20 mei 1997)

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 24 maart 2007 en ook mijn blog van 24 maart 2008 en eveneens mijn blog van 24 maart 2009.

24-03-2018 om 10:52 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ontbijten in je eentje

“Het was 1939, een oorlog dreigde. Beneden in de kelder stonden blikken met pakjes koffie, met thee. Dozen met zeep. Vele krakende zakjes gedroogde groenten, die later door vader in zijn pijp gestopt opgerookt zouden worden omdat proefondervindelijk bewezen was dat er echt niets anders, iets eetbaars van te bereiden viel. De moeder had goed gezorgd; zó, dacht zij, zou het uit vijf personen bestaande gezin een oorlog wel doorkomen. Dat pakte dus anders uit. Maar hoe had zij kunnen voorzien dat zij voor vier jaren vet, olie, suiker, zout, naaigaren, pantoffels, breiwol, worst en brandstof had moeten inslaan? Twee grote wasmanden vol turven in de kelder voor je-weet-maar-nooit, alla. Maar mudden antraciet, nootjes nr. 4, voor vier winters achtereen? En water? Had ze soms water moeten en kunnen hamsteren? Terwijl toch de tijd kwam dat vier personen hun tandenborstel uitspoelden in een en hetzelfde bekertje water, waarna de vijfde er het kunstgebit in te weken legde. Nee, de moeder kon dat niet helpen, het was de schuld van een Tommy die zijn bom liet vallen op de waterinstallatie van de stad, denkend dat hij al boven Duitsland was, terwijl dat net een krappe vijftig kilometer verderop lag. Een tankwagen kwam tweemaal daags op de hoek van de straat, de bewoners groepten eromheen met emmers, teilen, kannen en soms met een door twee man aangezeulde wasketel.
Toch werd eind april 1945 levend gehaald, mede dankzij de hamstervoorraad, hoewel de rijst muf begon te smaken en de bonen tenslotte boontje voor boontje moesten worden ontdaan van een wittige uitslag. Dankzij groezelige handeltjes met familiesieraden, moeders bontjas en beddengoed, dankzij ook de Centrale Keuken, maar vooral God was het die luid en langdurig dank diende te worden gezegd.”

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 - 26 november 2006)
Cover

De Amerikaanse schrijver en acteur Jonathan Ames werd geboren op 23 maart 1964 in New York. Zie ook alle tags voor Jonathan Ames op dit blog.

Uit: Wake up, Sir!

"Wake up, sir. Wake up," said Jeeves.
"What? What is it, Jeeves?" I said, floating out of the mists of Lethe. I had been dreaming of a gray cat, who, like some heavy in a film noir, was throttling in its fists a white mouse. "I was dreaming of a gray cat, Jeeves. Quite the bully."
"Very good, sir."
I started slipping back into that cat-and-mouse confrontation. I wanted to see the little white fellow escape. It had very sweet, pleading eyes. But Jeeves cleared his throat respectfully, and I sensed an unusual urgency to his hovering presence which demanded that the young master rally himself from the luscious pull of dreams. Poor mouse would have to go unsaved. No happy ending.
"What's going on, Jeeves?" I asked, casting a sleepy eye at his kind but inscrutable face.
"There are indications, sir, that your uncle Irwin is no longer asleep."
It was only under these alarming circumstances that Jeeves would interrupt my eight hours of needed unconsciousness. He knew that the happiness of my morning was dependent on having as little contact with said uncle aspossible.
"Groans from the bedroom, Jeeves? He no longer dreams - probably of firearms - and is staring at the ceiling summoning the courage to blight another day?"
"His progression into the morning is further along than that, sir."
"You heard his feet hit the floor and he's sitting on the edge of the bed in a stupor?"
"He's on his stationary bicycle and he's davening, sir." Jeeves had picked up the Anglicization of the Yiddish from me, adding the ing to daven (to pray) as I did.
"Good God!" I said. "This is desperate, Jeeves. Calamitous!"
Coming fully awake and now nearly at the height of my sensory powers, I could make out the spinning of the bicycle's tires, as well as my uncle's off-key Hebraic singing - his bedroom was just fifteen feet away down the hall.
"Do you think there's time, Jeeves?"
"There is very little room for error, sir."
I am usually unflappable and rather hard-boiled, if I may say so, but this predicament first thing in the morning shook me to the core. For several months now, with rigorous discipline, I had just about managed never to see my uncle before noon.”

 
Jonathan Ames (New York, 23 maart 1964)

De Japanse dichteres en schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie alle tags voor Yōko Tawada op dit blog.

Uit: Where Europe Begins (Vertaald door Susan Bernofsky)

“I always wrote a travel narrative before I set off on a trip, so that during the journey I'd have
something to quote from. I was often speechless when I traveled. This time it was particularly
useful that I'd written my report beforehand. Otherwise, I wouldn't have known what to say about
Siberia. Of course, I might have quoted from my diary, but I have to admit that I made up the
diary afterward, having neglected to keep one during the journey.
A few months before I set off on my journey, I was working evenings after school in a food processing factory. A poster advertising a trip to Europe on the Trans-Siberian Railroad transformed the immeasurably long distance to Europe into a finite sum of money.
In the factory, the air was refrigerated, kept at a very low temperature so the meat wouldn't go bad. I stood in this cold, which I referred to as “Siberian frost,” wrapping frozen poultry in plastic. Beside the table stood a bucket of hot water in which I could warm my hands at intervals.
Once three frozen chickens appeared in my dreams: I watched my mother place them in the frying pan. When the pan was hot, they suddenly came to life and flew out the kitchen window. “No wonder we never have enough to eat,” I said with such viciousness even I was shocked. “What am I supposed to do?” my mother asked, weeping. Besides earning money, there were two other things I wanted to do before my departure: learn Russian and write an account of the journey.
For my grandmother, to travel was to drink foreign water. Different places, different water. There was no need to be afraid of foreign landscapes, but foreign water could be dangerous.
When I was a little girl, I never believed there was such a thing as foreign water, for I had always thought of the globe as a sphere of water with all sorts of small and large islands swimming on it. Water had to be the same everywhere. Sometimes in sleep I heard the murmur of the water that flowed beneath the main island of Japan. The border surrounding the island was also made of water that ceaselessly beat against the shore in waves. How can one say where the place of foreign water begins when the border itself is water?
The ship followed the coastline northward. Soon it was dark, but many passengers still sat on the
upper deck. In the distance one could see the lights of smaller ships.”

 
Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie alle tags voor Gary Whitehead op dit blog.

Ararat

Years later, in spite of his weak knees,
he might have labored up that volcanic peak

to gaze upon the giant ribs
of this thing he'd built by hand, the ship

it was sailing into view as through the eyes
of some half-starved songbird looking for a place

to land. And because he'd hewn it,
he might have run his hand along a cubit,

the keel piece bleached as a bone
and smooth, breamed by many days beneath the sun.

There, above the treeline and below the snow,
unsteady on his feet, fatigued, the ship he knew

reduced so, when, at its best
it had quartered all those pairs of beasts,

he would, no doubt, have reeled,
not unlike the Lord seeing his failed

creation. What builder wouldn't glance
between the ruined futtocks and apprehend in the distance

mud structures; smoke of cookfires; shapes
of donkeys, dogs, goats, grazing sheep?

Above the green plateau there is always grief,
which, inspired, becomes the breath of life.

 
Gary Whitehead (Pawtucket, 23 maart 1965)

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico. Zie alle tags voor Mitch Cullin op dit blog.

Uit:Whompyjawed

“So I go into Coach Bud's office wearing only my game pants and socks, and he's sitting behind his desk in that high-backed, tattered swivel chair. He's as sweaty as the rest of us, maybe more. His dress shirt is stained at the armpits, unbuttoned at the neck, with a wrinkled blue tie loose and dangling to one side. His cheek bulges with a wad of chew. He's got this half-pint wastebasket set on the lap of his baggy slacks for spitting. Thing about Coach Bud is that from looking at him it's easy to tell he was once a player. Even with his thin hair and that heavy hanging paunch, he still runs with us during practice. He's pretty good at showing the line how to block and all. Like if I was to blur my eyes a little, or sort of pinch my eyelids almost shut, he might not look much older than me. "Yeah, Coach?" I say. His face is hard, very thoughtful, in a way to where it's impossible to tell if he's happy or mad. He just might break into a funny story or give me some hell about something I done wrong in the game, though he'd be pressed to say what. He tells me, "Shut the door." So I do. Then I turn around again to face him, and he's waving me toward a metal chair in front of his desk. So I go and sit. I watch as he works that chew a little, spits, then gives me a wink in kind of an admiring way. I've seen him do this before, but it always makes me feel strange. I can't help but shift some in the chair. I glance at the taping table along one wall. Glance at the folding chairs set close to his all-purpose wooden desk. He spits again. I notice the stand-free photo of his wife on the corner of the desk, the old circular-dial telephone, the nameplate made years ago by a shop student that Coach Bud now uses for a paperweight, with uneven carved letters—COACH BUD WARFIELD. "That was pure-dee football you played out there tonight, son," he finally says. "Pure-dee football." "Thanks, Coach." "Know who was up in them stands tonight?" I shake my head like I don't know, but I got a pretty good idea. He leans forward over the desk. "Two more recruiters," he almost whispers. "Where from?" "TCU," he tells me, "but that don't matter. That's chickenshit as far as I'm concerned. Point is—they're all starting to come in now. And everybody knows what everybody else is doing.”

 
Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)
Cover

De Franse schrijver Roger Martin du Gard werd geboren op 23 maart 1881 in Neuilly. Zie alle tags voor Roger Martin du Gard op dit blog. 

Uit: Les Thibault, I, Le pénitencier

– « Tu n’es plus un enfant », proclama-t-il, comme s’il eût constaté l’âge d’Antoine au son de sa voix. « Tu dois comprendre l’inconvenance d’une pareille démarche, à mon insu. Est-ce que tu avais une raison particulière pour aller à Crouy sans me le dire ? Est-ce que ton frère t’avait écrit, t’avait appelé ? »
– « Non. J’ai été pris de doutes, tout à coup. »
– « De doutes ? Sur quoi ? »
– « Mais sur tout… Sur le régime… Sur les effets du régime auquel Jacques est soumis depuis neuf mois. »
– « Vraiment, mon cher, tu… tu me surprends ! » Il hésitait, choisissant des termes mesurés, que démentaient ses grosses mains fermées et ses coups de tête en avant. « Cette… méfiance, à l’égard de ton père… »
– « Tout le monde peut se tromper. La preuve ! »
– « La preuve ? »
– « Écoute, père, inutile de se fâcher. Je pense que nous voulons l’un et l’autre la même chose : le bien de Jacques. Quand tu sauras dans quel état de déchéance je l’ai trouvé, tu décideras, tout le premier, que Jacques doit quitter le pénitencier au plus tôt. »
– « Ça, non ! »
Antoine s’efforça de ne pas entendre le ricanement de M. Thibault.
– « Si, père. »
– « Je te dis : non ! »
– « Père, quand tu sauras… »
– « Est-ce que tu me prendrais pour un imbécile, par hasard ? Est-ce que tu supposes que j’ai attendu tes renseignements pour savoir ce qui se fait à Crouy, où, depuis plus de dix ans, je passe tous les mois une inspection générale, suivie d’un rapport ? Où rien ne se décide sans avoir d’abord été discuté en séance d’un Conseil dont je suis le président ? Voyons ?»

 
Roger Martin du Gard (23 maart 1881 – 22 augustus 1958)
Cover
 

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook alle tags voor Madison Cawein op dit blog.

After Long Grief

There is a place hung o'er of summer boughs
And dreamy skies wherein the gray hawk sleeps;
Where water flows, within whose lazy deeps,
Like silvery prisms where the sunbeams drowse,
The minnows twinkle; where the bells of cows
Tinkle the stillness; and the bobwhite keeps
Calling from meadows where the reaper reaps,
And children's laughter haunts an oldtime house:
A place where life wears ever an honest smell
Of hay and honey, sun and elder-bloom,-
Like some sweet, simple girl,-within her hair;
Where, with our love for comrade, we may dwell
Far from the city's strife, whose cares consume.-
Oh, take my hand and let me lead you there.

In A Garden

The pink rose drops its petals on
The moonlit lawn, the moonlit lawn;
The moon, like some wide rose of white,
Drops down the summer night.
No rose there is
As sweet as this-
Thy mouth, that greets me with a kiss.

The lattice of thy casement twines
With jasmine vines, with jasmine vines;
The stars, like jasmine blossoms, lie
About the glimmering sky.
No jasmine tress
Can so caress
Like thy white arms' soft loveliness.

About thy door magnolia blooms
Make sweet the glooms, make sweet the glooms;
A moon-magnolia is the dusk
Closed in a dewy husk.
However much,
No bloom gives such
Soft fragrance as thy bosom's touch.

The flowers blooming now will pass,
And strew the grass, and strew the grass;
The night, like some frail flower, dawn
Will soon make gray and wan.
Still, still above,
The flower of
True love shall live forever, Love.

 
Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)
In 1900 

De Samische dichter, schilder, musicus en fotograaf Nils-Aslak Valkeapää werd geboren op 23 maart 1943 in Palonjoensuu nabij Enontekiö. Zie alle tags voor Nils-Aslak Valkeapää op dit blog.

My home is in my heart (Fragment)

all this is my home
and I carry it
within me
in my heart

I can hear it
when I close my eyes
I can hear it

I hear somewhere
deep within me
I hear the ground thunder
from thousands of hooves
I hear the reindeer herd running
or is it the noaidi drum
and the sacrificial stone
I discover
somewhere within me
I hear sound whisper shout call
with the thunder still echoing
from rib to rib

And I can hear it
even when I open my eyes
I hear it
Somewhere deep within me
I can hear it
a voice calling
and the blood's yoik I hear
In the depths
from the dawn of life
to the dusk of life

All of this is my home
these fjords rivers lakes
the cold the sunlight the storms
The night and day of the fjelds
happiness and sorrow
sisters and brothers
All of this is my home
and I carry it in my heart

Vertaald door Ralph Salisbury, Lars Nordström en Harald Gaski

 
Nils-Aslak Valkeapää (23 maart 1943 – 26 november 2001)

De Zwitserse schrijfster Federica de Cesco werd geboren op 23 maart 1938 in Pordenone, Zie alle tags voor Federica de Cesco op dit blog.

Uit: Die neunte Sonne

„Seitdem ich krank bin, kommen alte Erinnerungen zu mir. Bilder bewegen sich an meinen Augen vorbei, und ich bewege mich mit ihnen, von einem Punkt zum anderen. Manche dieser Bilder sind ziemlich grell, lichtgetränkt. Ich weiß nicht, ob es Bilder sind, die es gibt oder jemals gegeben hat. Ich habe so verrückte Träume. Seit einigen Tagen liege ich da ohne Schmerzmittel, ohne Schlaftabletten, ohne die Furcht, an meinem eigenen Atem zu ersticken. Es riecht nach sauberen Reisstrohmatten und nach Kampfer. Gerüche, die ich mag. Zunächst habe ich die Traumbilder ohne Interesse betrachtet, nur um die Zeit totzuschlagen. Womöglich fantasierte ich ja. Aber die Bilder wandern an meinen Augen vorbei und ziehen mich mit sich, ein unwiderstehlicher Sog. Sie flimmern nicht und verschwinden auch nicht. Ich sehe sie hinter meinen Pupillen bei Licht und bei Dunkelheit. Ich denke an ganz gleich was, ihre Umrisse sind immer klar. Sie sind wie ein Fenster zu einer anderen Dimension. Es geht nicht, denke ich, dass hinter diesem Fenster etwas ist, das ich nicht sehen kann. Das macht mich reizbar. Ich fühle mich zunehmend unbehaglich, verstricke mich in Phasen krampfhafter Unruhe. Bis ich auf einmal ganz still liege. Etwas ist da. Ich würge Schleim herunter, spüre in mir eine Hebung und Senkung. Unvermittelt explodiert die Luft um mich herum. Alle Geräusche dieser Welt verschwinden. Aus dem Nirgendwo schwebt – wie eine Leuchtspur – ein Bild dicht vor meinen Augen empor und öffnet sich. Ich bin sofort innen drin.
Ich bin neun Jahre alt. Ich hänge mit den Knien kopfüber an einem Ast des höchsten Baumes im Garten und schaukele in zehn Metern Höhe. Meine Mutter steht unten und ruft, ich soll sofort herunterkommen. Inge, die junge Kinderfrau, steht neben ihr, knetet die Hände und jammert: »Ach lieber Jesus, heilige Maria! Wenn ihm nur nichts passiert …« Meine Schwester Amanda tobt und schreit wie am Spieß. Sie will auch auf den Baum, und Inge hält sie fest. Ich sehe das alles von oben, ich bin glücklich, völlig in meiner Welt, fühle mich leicht wie eine Seifenblase und zugleich voller Kraft, der Himmel schwankt mit mir hin und her. Ich gebe immer mehr Schwung, der Himmel schaukelt stärker, bis der Ast den Druck nicht mehr aushält und entzweikracht.“

 
Federica de Cesco (Pordenone, 23 maart 1938)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e maart ook mijn blog van 23 maart 2015 deel 1 en eveneens mijn blog van 23 maart 2014 deel 1 en ook deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 23 maart 2007 en ook mijn blog van 23 maart 2008 en eveneens mijn blog van 23 maart 2009.

23-03-2018 om 18:09 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Billy Collins werd geboren in New York op 22 maart 1941. Zie ook alle tags voor Billy Collins op dit blog.

The Only Day In Existence

The early sun is so pale and shadowy,
I could be looking up at a ghost
in the shape of a window,
a tall, rectangular spirit
looking down at me in bed,
about to demand that I avenge
the murder of my father.
But the morning light is only the first line
in the play of this day--
the only day in existence--
the opening chord of its long song,
or think of what is permeating
the thin bedroom curtains

as the beginning of a lecture
I will listen to until it is dark,
a curious student in a V-neck sweater,
angled into the wooden chair of his life,
ready with notebook and a chewed-up pencil,
quiet as a goldfish in winter,
serious as a compass at sea,
eager to absorb whatever lesson
this damp, overcast Tuesday
has to teach me,
here in the spacious classroom of the world
with its long walls of glass,
its heavy, low-hung ceiling.

The Five Spot

There’s always a lesson to be learned,
whether in a hotel bar
or over tea in a teahouse,
no matter which way it goes,
for you or against,
what you want to hear or what you don’t.

Seeing Roland Kirk, for example,
with two then three saxophones
in his mouth at once
and a kazoo, no less,
hanging from his neck at the ready.

Even in my youth I saw
this not as a lesson in keeping busy
with one thing or another,
but as a joyous impossible lesson
in how to do it all at once,

pleasing and displeasing yourself
with harmony here and discord there.
But what else did I know
as the waitress lit the candle
on my round table in the dark?
What did I know about anything?

 
Billy Collins (New York, 22 maart 1941)

De Nederlandse schrijver en vertaler Theo Kars werd geboren in Rotterdam op 22 maart 1940. Zie ook alle tags voor Theo Kars op dit blog.

Uit:De geisha

“Zij kwam niet om half acht, maar om acht uur. Hij opende net zijn huisdeur om er een briefje op te hangen met de mededeling dat hij ging koffie drinken en om half tien terug zou zijn. 'Dag...! Ga je weg?' 'Ja, misschien namen andere mannen er genoegen mee dat je hen liet wachten, ik niet,' zei hij bits en draaide zich om. 'Hee, wacht even! lk kan er niets aan doen, ik zal het je uitleggen.' Hij bleef staan en zei onwillig: 'Ik luister.' 'Ik moest vanavond poseren bij Paul Vermeulen. Hij is professor aan de academie en ik ben zijn privé-model...Hij hield mij veel langer dan ik verwachtte.' 'Je had me kunnen opbellen.' zei hij en maakte aanstalten weg te lopen. 'Nee, blijf nou hier! Luister: die man is verliefd op mij. Hij geeft mij geld. Als hij vermoedt dat ik een vriend heb, is dat afgelopen. Hij is erg jaloers...' 'O,' zei hij aarzelend. Hij had de indruk dat zijde waarheid sprak, maar was te boos geweest om zich opeens weer vriendelijk te kunnen voelen. Zij hield haar hoofd scheef, lachte en zei op vleiende toon: 'Wil je niet boos op me zijn...? Ik heb gehold van de tramhalte hiernaartoe... Ik hijg nog.' Het was hem inderdaad opgevallen dat zij een beetje buiten adem was. 'Nou, vooruit dan,' zei hij bars maar met een lachend gezicht. . Zij liep voor hem de trap op. Zij droeg hoge laarzen die tot halverwege haar dijen reikten, een zwart tinneroy rokje en het bontjackje. De aanblik van haar draaiende billen en langs elkaar schuivende dijen wond hem op. Zijn opwinding was tweeledig: naast lichamelijke begeerte voelde hij vreugde door de gedachte dat hij over dit alles kon beschikken. Toen zij boven was, stak hij zijn hand tussen haar benen en liet hem met een snelle beweging omhoog glijden. '0! riep zij geschrokken uit en begon daarna te giechelen. 'Jij bent wel brutaal, he?' 'Poseer je naakt?' vroeg hij toen zij haar jackje uittrok. 'Nee. Gek is dat! Iedereen vraagt dat meteen als ik zeg dat ik poseer.' 'Het is helemaal niet gek. Je hebt een erg mooi lichaam... Hoeveel verdien je ermee?' 'Vijftig gulden per keer. Als ik zeg, dat ik meer nodig heb, geeft hij mij dat. Hij betaalt meestal mijn kamerhuur.' 'Wil hij niet met je vrijen?'
'Ja, maar hij durft er niet goed over te beginnen... Hij is drieënzestig en een beetje vreemd. Soms vraagt hij of hij met mijn haar mag spelen. Als ik geld nodig heb, laat ik hem dat maar even doen. Het maakt hem raar. Hij zegt dat hij dan terugdenkt aan zijn jeugd. Jonge meisjes hadden toen ook allemaal lang haar.' Zij giechelde. 'Vanavond ging hij op zijn knieën voor mij zitten en zei dat hij zo veel van mij hield dat hij soms tot drie uur wakker lag.”

 
Theo Kars (22 maart 1940 – 10 november 2015)

De Zwitserse schrijfster Eveline Hasler werd geboren in Glarus op 22 maart 1933. Zie ook alle tags voor Eveline Hasler op dit blog.

Uit: Stürmische Jahre

„Paulette hob den Kopf mit dem streng gescheiteltenHaar und blickte erstaunt in Muckis groß aufgesperrte, blaudunkle Augen. «Wenn, dann hast du dein Nest allerdings gut gewählt, ma petite.»
«Ja?»
«Nun, die feineVilla hier!Gibt es eine schönere in Rüschlikon?»
«Das Schloss der Schwarzenbachs», murmelte Mucki.
Doch Paulette überhörte es und sprach von dem Türmchen, von den blanken Fenstern, die auf den Zürichsee blicken. Daneben der moderne Tennisplatz. Und vorne das Pförtnerhaus…
«Oh, ichmuss Bellefleur zurückbringen», sagte das Kind, das bei der Erwähnung des Pförtnerhauses erschrockenwar.
«Wann sind die Eltern zurück?»
Die Hündin, die immer ein bisschen nach feuchtem Laubroch, ruhte vor den neuen hellen Ledersesseln zu Muckis Füßen, das war gegen die Hausregel.
«Die Eltern kommen spät. Du weißt doch: Premiere!»
Mucki sah wieder die Eltern beimAbschied vor sich, Papa im Frack, Mama in ihrer Abendrobe.
«Sei brav, Mucki.» Die Mama hatte sich herabgebeugt, ihr stark geschminkter Mund streifte wie ein Windhauch Muckis Wange. «Es wird spät.»
Mucki nickte. Die Mama gefiel ihr, so prächtig hergerichtet, in dunkelroter Seide, der weiche, glänzende Stoff umfloss wie eine zweite Haut ihren Körper. Mama war schön, vielleicht zu schön, «Une belle dame de Vienne», sagte die Bonne. «Pragerin», widersprach Mama. Mucki inspizierte die roten Flecken auf ihren Wangen und erinnerte sich an die ovale Schachtel aufMamas Frisiertisch.
«Nein, kein Rouge», Paulette lächelte. «Deine Mama ist erregt, sie hofft, dass heute Abend alles gut läuft, Feuerchen der Spannung sind es.»

 
Eveline Hasler (Glarus, 22 maart 1933)

De Franse schrijver Érik Orsenna werd geboren in Parijs op 22 maart 1947 als Érik Arnoult. Zie ook alle tags voor Erik Orsenna op dit blog.

Uit:Portrait eines glücklichen Menschen (Vertaald door Annette Lallemand) 

„Wer – mit Ausnahme der Eltern – sollte unter solch schwerem Himmel wohl Interesse zeigen für die Geburt von André, Sohn von Jean, dem Sohn von Pierre, beide Gärtner ihres Zeichens?
***
Entzückt sind nur – über einen Plan von Paris gebeugt – die Feen der Geographie. Sie glauben, nicht
ohne Grund, daß der Ort der Geburt das Schicksal bestimmt, da der dort wehende Geist doch wohl triumphiert über Tierkreiszeichengeschwätz.
Seht nur, sagen die Feen, wo dieses Geburtshaus steht! Ganz nah am Louvre, dem Königspalast, dem Sitz jedweder Macht. Der richtige Umgang mit den Mächtigen bedarf einer langen Lehrzeit. Diese unmittelbare Nachbarschaft kann dem nur zuträglich sein. Das Kind atmet die gleiche Luft wie jene und wird in ihrem Dunstkreis ihre Stimmungen begreifen lernen.
Die Augen der Feen leuchten: Was für Aufstiegsmöglichkeiten! Hurtig, laßt uns schauen, was sich da
sonst noch bietet!
Der andere Nachbar ist das Feuillanten-Kloster, aber auch die große Reithalle. Gibt es eine bessere
Begleitmusik für die ersten Schritte ins Leben als das Gebet der Männer und den Hufschlag der Pferde? Das eine erhebt uns über die Wolken, und der andere ruft uns auf den Boden zurück. Im Norden dann das Hôpital des Quinze-Vingt, wo die Blinden Aufnahme finden; als müßte uns gleich zweimal gesagt werden, was ein Auge wert ist. Dann ist da noch der Garten, der Tür genau gegenüber, dieser unerschöpfliche Pflanzenkatalog, der sich auffächern wird, sobald die Beinchen des Knaben kräftig genug sein werden, ihn nach draußen zu tragen. Kurzum: dieses Kind ist am richtigen Ort geboren, um hoch aufzusteigen und dennoch mit den Füßen am Boden zu bleiben.
Die Eltern, in die Betrachtung des Säuglings versunken, haben von alledem nichts gehört. Die Feen
können nur resigniert Abschied nehmen und mit der Hebamme fortgehen. Ich sehe sie, wie sie, durch das Gewand behindert, die dunklen Stiegen hinabschreiten, enttäuscht, so wenig Beachtung gefunden zu haben, obgleich sie doch die einzigen Wahrheiten von Wert zu bieten hatten, die sich im Laufe der Zeit erst bewahrheiten. Das wird niemanden wundern. Enttäuschungen solcher Art sind das tägliche Los aller Liebhaber der Geographie.“

 
Érik Orsenna (Parijs, 22 maart 1947)
Cover

De Vlaamse dichter en schrijver Arnold Sauwen werd geboren te Stokkem op 22 maart 1857. Zie ook alle tags voor Arnold Sauwen op dit blog.

Winternacht

Zwijgend en als uitgestorven
ligt het dal in winternacht.
In haar kleed van blanke vlokken
sluimert de aard, zoo diep, zoo zacht.

Aan den klaren sterrenhemel
gaat de maan haar stillen gang.
In haar schijn ligt daar de vlakte,
scheemrend, als een maagd zoo blank.

Uitgegaan is 't laatste lampken
dat van ver u tegenglom.
Onder witbesneeuwde daken
slaapt het dorpken, stil en stom.

Slechts de toren, trouwe wachter,
't hoofd met eeuwen reeds bevracht,
houdt nog daar, in nacht en stilte,
over hut en hoeve wacht.

En, wen alles rondom sluimert,
van het leven onbewust,
galmt de sombre toon der klokke,
stem des Tijds, die nimmer rust.

 
Arnold Sauwen (22 maart 1857 – 11 mei 1938)
Stokkem, stadspoort

De Duitse dichter Wolfgang Bächler (een pseudoniem van Wolfgang Born) werd geboren op 22 maart 1925 in Augsburg. Zie ook alle tags voor Wolfgang Bächler op dit blog.

Die Fontäne

Kühn steige ich und falle
zerstäubt vom Überschwalle
nur immerzu in mich.
Ich baue Zaubertürme.
Durch Wind und Wetterstürme
aufwirbelnd tanze ich.
Zersprühende Gewalten
sich neu in mir gestalten,
und Sonnen spiegeln sich.

Als ich Soldat war

Als ich Soldat war, schrieb ich kein Gedicht.
Auf Schmerz und Tod gab’s nur den alten Reim.
Mir schnitt der Stahlhelmriemen ins Gesicht.
Und daß ich lebte, wußte ich es nicht?
Die Verse schliefen irgendwo daheim.
Das Blut floß stumm, gerann zu schwarzem Seim.
Als ich Soldat war, schrieb ich kein Gedicht.
Als ich Soldat war, sprach ich kein Gebet.
Die ersten schrillen Kugeln trafen Gott.
Die Stimmen starben, die zu ihm gefleht.
Geruch der Toten hat ihn zugeweht.
Befehle jagten mich in irren Trott.

 
Wolfgang Bächler (22 maart 1925 – 24 mei 2007)

De Duitse dichteres en schrijfster Ilse Kleberger werd als Ilse Krahn geboren op 22 maart 1921 in Potsdam. Zie ook alle tags voor Ilse Kleberger op dit blog.

Herbst

Im Herbst muss man Kastanien aufheben
die braun aus-stachlinger Schale streben
man sammelt und sammlet um die Wette
und fädelt sie zu einer endlosen Kette.

Im Herbst muss man Haselnüsse essen
das darf man auf keinen fall vergessen
man muss sich beeilen denn das Eichorn mag sie auch
und plündert mit Windeseile den Strauch

Im Herbst muss man Äpfel und Birnen schmausen
doch nicht aus Nachbars Garten mausen
man muss sich mit eigenen Früchten befassen
oder sich nicht erwschen lassen.

Im Herbst muss der bunte Drachen steigen
man muss ihm den weg in den Himmel zeigen
dann schwebt er hoch über Nachbars Dach
und man reckt den Hals und schaut ihm nach.

Winter

Vom Norden der Winter kam heut in der Nacht.
Was hat er der Stadt alles mitgebracht?
Dem Mann auf dem Denkmal einen schneeweißen Hut,
der Turmuhr eine Mütze, die steht ihr sehr gut,
der Tanne im Park einen Pelz aus Hermelin,
der Fensterscheibe Blumen, die trotz Eis und Kälte blühn,
den Dachrinnen Bärte und der Pumpe einen Zopf,
den Kindern rote Nasen und ’nen Schneeball an den Kopf.

 
Ilse Kleberger (22 maart 1921 - 2 januari 2012)

De Franse dichter Léon Deubel werd geboren op 22 maart 1879 in Belfort. Zie ook alle tags voor Léon Deubel op dit blog.

Nature

I.
O Nature, prends-moi pour ne me rendre plus
Aux leurres de la ville où lejour ne meurt pas,
Doucement, dans la plaine et les eaux, dans les pas
Qui vont portant au loin l'angoisse des Elus.

Prends-moi, et qu'en mon coeur toi seule oses tout bas
Ranimer mon amour, ma joie et ma vertu,
Et, sur le mode cher d'un caprice têtu,
L'hymne d'aube qu'on doit aux choses d'ici-bas.

J'ai revu tes forêts, tes prés et tes ruisseaux.
Un instant de monalme habite tes roseaux
Depuis le jour où j'y taillai ma flûte frêle.

Prends-moi, pour que, certain de ta beauté sereine,
J'aille surprendre Pan dans l'ombre de tes chênes,
L âme perdue au fil de tes heures muettes.

II.
Puisque je trouve enfin le vrai refuge en toi,
Nature, en qui je vis, errant et fort et sage,
Simple de coeur aussi, sachant qu'un dieu me voit
Par les yeux familiers qu'il donne aux paysages,

Qu'en ton sein tout vibrant d'une force ouvrière,
Par ces temps revenus du règne de Saturne,
J'emplisse avec ferveur mon âme comme une urne
Des poèmes dorés qui montent des clairières.

Et qu'en la plaine immense, où le ciel se suspend,
Je sois celui pour qui va rouer comme un paon
L'heure que l'infini de la Nuance ocelle ;

Ou bien; dans l'orbe vert d'un buisson qui rfallume,
L'enfant, né vagabond, de qui la main présume
Le rire dont la baie ingénue étincelle.

 
Léon Deubel (22 maart 1879 – 4 juni 1913)
Cover

De Tsjechische schrijver Karel Poláček werd geboren op 22 maart 1892 in Reichenau. Zie ook alle tags voor Karel Poláček op dit blog.

Uit: We Were a Handful (Vertaald door Mark Corner)

“So I said: "You can be glad of the fact that your nose is still in its proper place," and the doctor laughed in a loud voice and went "Ho! Ho! Ho!" Then the doctor took a look at the thermometer, closed his medicine bag and said: "The worst is over now, the main thing is to get rest and then some more rest," and he held out his hand to my parents saying: "My compliments to you all. Glad to have been of service."
What is His Excellency the Maharajah doing now, or Her Excellency the Maharani, and what about the royal princess? What are the tailor Brabec and Mrs. Brabec doing, and what about the snakes, the tigers, the elephants, the monkeys and all the other local inhabitants? And is it possible that Jumbo still has that nice red hat and still remembers who bought it for him? And what about India? Does India really exist, or is it only to be found in an -atlas?
I do not want to ask my parents, because they will tick me off straight away and won't want me to talk too much and will make me take my nasty medicine instead. I still thought I could perhaps have a word with Christina about it, but as soon as I mentioned India she burst out laughing so I said to her: "You Rampusite of Rampusites, there's none more Rampusitical than you." All night I sleep like a log and don't have any dreams. A while back Christina lent me her pocket mirror and I was amazed to see that I had a tiny doll-like face, the sort of doll our Mirabelle plays with. Everyone says that I've been very poorly and our Lawrence sent a letter in which he wrote: "Here's hoping that with God's help my little brother Pete will get back again the health he's lost and once again with warmest regards as ever your dutiful son Lawrence." The lads I go round with paid me a visit today, because the doctor allowed them to come, so come they did.“

 
Karel Poláček (22 maart 1892 – 19 oktober 1944)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e maart ook mijn blog van 22 maart 2017 en ook mijn blog van 22 maart 2016 en mijn blog van 22 maart 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008 en eveneens mijn blog van 22 maart 2009.

22-03-2018 om 17:58 geschreven door Romenu  

Dit Romenu Blog bestaat vandaag precies twaalf jaar. Dank weer aan alle oude en nieuwe bezoekers voor hun interesse en reacties van het afgelopen jaar. De eerste bijdrage in 2006 ging over de dichter en schrijver Willem de Mérode. Traditiegetrouw, omdat hij aan de wieg stond van dit Blog, ook nu weer een gedicht van hem. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 en voor het overige de Willem de Mérode tags op dit blog bij Skynet.

 
The Blue Boy door Thomas Gainsborough, 1779

The blue boy

Ik draag het leven in zijn rijksten tooi,
Gelijk mijn zachte blauwe zijden kleeren.
Een weelge wappering van koele veeren
Is ’t aan mijn oren: ’t leven is zoo mooi!

Zie mijn gestalte: kostelijk en trotsch
De kloeke bouw der lenig jonge leden.
Nog ken ik niet dan moeders teederheden
En ben zoo rein gelijk een engel Gods.

Maar om mijn mond schemert het weeke smachten
Naar liefde, die mijn droomen slechts vermoeden,
En in mijn oogen leeft de glans van nachten,

Wier heerlijkheid geen daglicht kan vergoeden.
En rustig wacht ik vreugden, die nog komen,
’t Leven is heerlijk als het wordt genòmen!

 
Willem de Mérode (2 september 1887 – 22 mei 1939)

De Nederlandse dichter Pim te Bokkel werd geboren in Winterswijk op 21 maart 1983. Zie ook alle tags voor Pim te Bokkel op dit blog.

Fatal system error

wie is die man
die met zijn vierkante laptop
in zijn deurpost staat en zowaar
adem haalt
en dingen denkt als

Ja wie ben ik? Een kleine
lul. Op een stoepje. Mijn
stoepje. Met vierkante tegels

daar staat hij - in een
straat in een vierkantje vergeten vinex
vlak
onder dat plaatsje met
die ene naam ergens links op de landkaart

Ik sta hier. Op een planeet
Die om de zon draait. Dat
Is logisch. Dat is gewoon zo
en ja hoor daar staat
hij - de vierkante man op zijn ronde planeet
op het punt
tussen werk en ontbijt tussen rijden
en file

Ik sla alles op. De wereld als
getallen. Als formules op
mijn harddrive. Nul Nul Nul

en dan speelt hij
hamertje tik
met de hamer van een stoffige it-er en diezelfde
dwaze blik - vierkantje
ronde tik tik

Zon

Als eerste mens
ben ik vanochtend de zoon
van de zon

In het licht
van die fantastische vader
zie je me zo
als gewoon een insect
of forens

Nog even en
we zien door gloeiende wolken
mijn onverbeterlijke vader
als superman
uit zijn overhemd breken

 
Pim te Bokkel (Winterswijk, 21 maart 1983)

De Nederlandse schrijver Kees van Beijnum werd geboren in Amsterdam op 21 maart 1954. Zie ook alle tags voor Kees van Beijnum op dit blog.

Uit: Een soort familie

“Als hij in de stenen, glazen schittering van de hoge kantoorgebouwen door zijn rayon rijdt, heeft hij het gevoel dat hem werkelijk alles meezit op deze warme lentedag. De meeste mensen zijn al op hun werk en hij is onderweg tussen het gesuis van de auto’s en het krioelende leven, zijn radio afgestemd op de favoriete muziekzender. Een telefoontje van de binnendienst voert hem zonder uitstel naar het rayon van zijn collega Marloes, die op vakantie is aan de Rode Zee. Hem is verteld dat het een onbekend adres betreft, Eldorado Reizen is dus geen voorbewerkte prospect van Marloes, wat inhoudt dat hij als haar waarnemer de onverdeelde som aan provisie opstrijkt, mocht zijn demonstratie tot een order leiden. Eldorado Reizen blijkt gevestigd aan de Gedempte Oude Gracht in Haarlem, parkeerplaats voor de deur, begane grond, zonder drempel. Soepel en vanzelfsprekend duwt hij zijn uitklapbare kar met de XR10 erop het linoleum over. Tien minuten later staat hij weer buiten in het volle licht van zijn succes, met een getekende order inclusief uitgebreid servicecontract op zak.
over de weg door de duinen rijdt hij naar de kust, waar de strandtenten tot zijn aangename verrassing al zijn opgebouwd. Met zijn zonnebril voor zijn ogen, stropdas los, eet hij een broodje op het terras. Het licht op zee is adembenemend, feeëriek. Hij is een kind van het water, die band gaat ver terug. En terwijl de golfjes een voor een omrollen en voortkruipen over het droge zand, zou hij dit een perfecte dag willen noemen. Zijn perfecte dag.
Als hij wegrijdt van de parkeerplaats ziet hij haar lopen, zijn vrouw Tessa, gekleed in een zwierige zomerjurk, hand in hand met een man die hij, al heeft hij hem in jaren niet meer gezien, moeiteloos herkent. Ed, zijn vriend van vroeger. Hij twijfelt even en rijdt dan weg, terug naar de stad, terug naar zijn eigen rayon.
Weer enigszins tot zichzelf gekomen, ontgaat de ironie hem niet. Zoals hij in de tijd dat Tessa nog Eds vriendin was stiekem afspraakjes met haar maakte, gaat Ed nu achter zijn rug om met Tessa naar het strand. De rollen zijn omgedraaid, in zijn nadeel, ontegenzeggelijk in zijn nadeel.
Thuis zegt hij niets over waar hij op de parkeerplaats getuige van is geweest. Hun huis schijnt op deze avond van alles net iets te veel te hebben, een eethoekstoel te veel, een zijtafel te veel, een foto te veel. Samen met hun zoontje Joris eten Tessa en hij aan tafel. Ze hebben het over school, over
kos, waar ze met de vakantie heen gaan, als het toch niet Sicilië wordt. Hij weet zich geen raad met zichzelf, maar slaagt erin met zijn vrouw de voors en tegens van beide bestemmingen tegen het licht
te houden. Als iedere avond ruimen ze samen de tafel af.”

 
Kees van Beijnum (Amsterdam, 21 maart 1954) 

De Algerijnse dichter, schrijver en journalist Hamid Skif werd geboren op 21 maart 1951 in Oran. Zie ook alle tahs voor Hamid Skif op dit blog.

Aufbruch

Ich habe mich davon gemacht, querfeldein
Bergluft roch ich
An einer Wegbiegung
Sah mich ein Mufflon kommen und legte sich ohne Furcht auf einen Stein
Ach!, sagte es mir: Ich gehe nicht weiter
Vor Dir habe ich keine Angst
Du hast Dein Leben mit Rennen verbracht, Du bist müde
Setzt Dich, und reden wir
Erzähl mir vom bitteren Gebräu der Trennungen
Sag alles, ohne Auslassungen
Stell Dein Leid
Auf diesen Stein
Spuck das Gift der Rache aus
Lies das Buch der im Sturm
Gefangenen Einsamkeiten
Jede dieser Seiten kann unsere Zuflucht werden
Genau darum sind wir Brüder

Die Tische
für Elisabeth Wolffheim

1
Aus dem verfluchten Dunkelbaum
Aus einem Splitter zerkleinerter Tränen
Dröhnt der Lärm des Galopps
Werdet ihr Euch morgen auf das Grab der Wölfe stellen
Die den Königsvers singen
Werdet ihr mich besuchen in meinen Holzfestungen
Oder unter den Wellen meiner Ängste
Bin ich unter meinem Schattenpanzer
Mensch oder starrköpfiges Tier
Oder bin ich die Nachahmung eines Lieds
Ein Gedicht über einen Schrei ohne Schreienden
Ich möchte Euren Worten glauben
Und aus jedem einzelnen Eure Seele keltern
Ich bin weder unterwürfig noch bereit, die Bande unseres gegenseitigen Versprechens zu zerschneiden

Vertaald door Andreas Münzer

 
Hamid Skif (21 maart 1951 – 18 maart 2011)

De Duitse dichter en schrijver Jean Paul werd op 21 maart 1763 in Wunsiedel geboren. Zie ook alle tags voor Jean Paul op dit blog.

Uit: Selina oder über die Unsterblichkeit der Seele

“Es war eine selige Zeit –denn im Innern war es fast noch Jugendzeit –, als ich vor dreißig Jahren unter meinen vielen Fußreisen – denn die Jugend will auf Reisen sein, sogar in der Nacht, so wie das Alter immer übernachten, sogar am Tage – als ich da, sag' ich, die schönste Reise in der schönsten Gesellschaft machte durch das Kampaner Tal und als um mich bloß Liebende waren und um uns lauter Glückliche bis hinauf zu der sanften grünenden Bergkette, wo junge Hirten herabsangen zu den arbeitenden Männern in dem Gebirg-Abhang und zu den Hirtengreisen unten, welche von den Jugendjahren in stillem Glücke schon auf der Erde, nicht in ihr ausruhten.
Unsere Reisegespräche betrafen, wie meine Leser aus dem kleinen Buche darüber wissen, meistens die Seelenunsterblichkeit; an die Aussichten in das Zaubertal und auf die Zauberhöhen wurden die Aussichten in die zweite Welt gereiht wie die blumige Erde sich an den gestirnten Himmel schließt. Nur der Rittmeister Karlson nahm den Gottesacker für den ewigen Brachacker ohne Saat; daher dichtete er seine »Klage ohne Trost« [Fußnote], als er die von ihm im stillen geliebte Braut seines Freundes Wilhelmi nach einer falschen Nachricht gestorben glaubte.
Der Baron Wilhelmi war mit ihr in Spanien in dem Zauberschlosse geblieben, wohin die Kampaner Tagreise sie zur Trauung geführt hatte; den Rittmeister Karlson aber hatten sein liebetrauerndes Herz und sein Dichtergeist gleichsam auf vier Flügeln nach andern Ländern, auf neue Berghöhen der Musen und in neue Tempe-Täler der Sehnsucht getragen. Rechte Leser des Kampanertals werden leicht, wenn auch traurig durch den Nonnenschleier gesehen haben, den seine Liebe für Gione genommen. Keine Liebe ist so rührend als die verhehlte, die sich selber ihre Klostermauern zum Entsagen baut. Aber nur durch die irrige Nachricht von Gionens Tode konnte man wie durch eine Wunde so tief in seine Brust hineinsehen.“

 
Jean Paul (21 maart 1763 – 14 november 1825) 
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e maart ook mijn vorige blog van vandaag en ook Romenu’s 1^e lustrum pagina.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008 en eveneens mijn blog van 21 maart 2009.

21-03-2018 om 18:08 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Hubert Fichte werd geboren op 21 maart 1935 in Perleberg, Brandenburg. Zie ook alle tags voor Hubert Fichte op dit blog.

Uit: Detlevs Imitationen „Grünspan”

„Oder vielleicht ist auch alles verbrannt. Der junge und die Fotografien. Die Buchstaben schmolzen. Bücher verbrannten. Die Gehirne, die Buchstaben zusammenfügten, verbrannten.
Es gibt neue Buchstaben, mit dmm über das Verbrennen berichtet wird.
Ziffirn.
70000.
Einige behaupten.·
-240000.
Gibt es einen Ausdruck dafür?
Buchstaben verbrennen lassen. Bleilettern schmelzen ? Keine Ulanen daraus gießen?
Sollen sich Schriftsteller anzünden?
Oder Ideogramme nfindm wie Kaiser Njoja für die Bamum?
Lateinische Buchstaben und arabische Ziffern vermitteln nur Mengenangaben und Entfernungen-Unterschiede.
Vermitteln Ideogramme das Feuer selbst und die Asche?
- Die BBkellerschrumpjleiche.
Vermitteln Ideogramme das Gefühl des ertrinkenden Matrosen Paul oder das Verbrennen
seines Sohnes?
Zwei Seiten dieses Buches schwarz ein.fiirben:
- Dies sei die Zerstörung!
Oder einen schwarzen, Jettglänundm Fleck auf zwei Seiten des Buches drucken - in der Mitte, winzig. den fünfzackigen Stern der Amerikaner aussparen, den Glücksstern an den Waffin - und am Rande des Kleckses Silben rausgucken lassen - ev, ma, o - oder Frau Wichmanns Ohrläppchen?
War in der Literatur eine große Kühnheit, wäre als Grafik wahrscheinlich ziemlich dünn.
Die Buchstaben sind nicht alle verbrannt.“

 
Hubert Fichte (21 maart 1935 – 8 maart 1986)
Cover 

De Duitse schrijver en dichter Peter Hacks werd geboren op 21 maart 1928 in Breslau. Zie ook alle tags voor Peter Hacks op dit blog.

Freu dich, Liebe

Ich hab eine Nachbarin,
Der ich nicht zu häßlich bin.
Muss nicht weit nach Küssen gehn.
Hab mein Schatz im Hausflur stehn.
Wohnte sie in Thüringen,
Müßte ich nach Thüringen.
Oh wie reich bin ich belohnt,
Daß sie nicht in Gotha wohnt.

Ich hab eine Nachbarin,
Der ich nicht zu häßlich bin.
Freu dich, Liebe, freue dich.
Nebenan, da nimmt man mich.

Sproß der Olive, mordendes Gerät

Sproß der Olive, mordendes Gerät,
Blutiger Schößling, mildem Stamm entsprossen,
Dich pflanz ich in den alten Boden hin,
Auf daß, nach bösem Umweg, neu ersteht
Der reife Baum, langher in dir beschlossen,
Des Landes Schirm, Zier, Müh und Nährerin.

Schlag Wurzeln, Ölbaum, breite deinen Schatten,
Der Sonne Unmaß birg in deinem Laub,
Bis schöne Gärten wir und grüne Matten
Entschwellen sehn dem neu belebten Staub.
Wachse mit unserm Wuchs, nehmend und gebend,
Uns immer dienend, immer widerstrebend.
Es schaff der Irdischen Lust und Beschwerde
Eine geheure Erde.

 
Peter Hacks (21 maart 1928 – 28 augustus 2003)
Breslau

De Vlaamse dichter, essayist en docent poëzie Michel Bartosik werd geboren in Antwerpen op 21 maart 1948. Zie ook alle tags voor Michel Bartosik op dit blog.

Bloedvlek

Wat ik wil is je
uit de steen houwen,
de bloedvlek vinden in het marmer
van je bed, en je moet mogen
aanstalten maken, de wet stellen, je onlijdelijk
gebaren moet het verordenen:
ik ga opstaan

Maar je zat
gekromd over de rand, alles
mocht, doeltreffender

kon je hart niet afgemat, absolutum
dat daar de diepte ging
peilen, bokser

met plots een geheim op

bij klaarlicht uur - o gekoesterde, droom,
zo toegewijd, op het nippertje nog
zichtbaar te willen
zijn:
Agonie -

 
Michel Bartosik (21 maart 1948 – 1 februari 2008)

De Tunesische dichter Youssef Rzouga werd geboren op 21 maart 1957 in Mahdia. Zie ook alle tags voor Youssef Rzouga op dit blog.

Hurlement

Ce n’est qu’un nœud
Sa vie d’enfant à quatre chemins.

Emu
Soucieux
Et silencieux..
Le loup blanc
Tire sur sept cieux
Et il ne se tire
Vers son rez-de-chaussée
Nu
Et silencieux
Que pour hurler
Et créer son petit site..
Lâ
Sous l’inerte couleur blanche d’un linceul

Et toujours seul,
Le loup blanc hurle encore
Le loup blanc crache
Son background, le sang
Et se met à contempler le couloir
Et son visage au miroir

Emu
Soucieux
Et silencieux
Le loup blanc perd le nord et le sud
Et il est seul
Emu
Nu comme un linceul

Sa louve
A quelque centimètres près
De sa tombe
Silencieuse
Soucieuse
Regarde la tombe
Pendant qu’une rose pousse
A quelques bonds de sa main.

 
Youssef Rzouga (Mahdia 21, maart 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Günter Vallaster werd geboren op 21 maart 1968 in Schruns (Vorarlberg). Zie ook alle tags voor Günter Vallaster op dit blog.

der reim

der reim
auf dem leim
daheim
(räuma?)

tackt nackt hackt
ding ding ding
(tickt da d'uhr?)

schöne stöhne töne
so fa so fa so fa
(da süßt maine scheune heumahd?)

& sehn den zaun vor lauter zaunpfeln
nicht

& pflanzen abfällbäumchen

 
Günter Vallaster (Schruns, 21 maart 1968)

De Tsjechische schrijver en vertaler Siegfried Kapper werd op 21 maart 1820 geboren in Smichov. Zie ook alle tags voor Siegfried Kapper op dit blog.

Der Klügste von den Dreien

Gingen, liebe Griechenmädchen,
Gingen wohl zu Drein.
Goldnen Rahmen trug die Eine,
Dacht' zu sticken fein;
Zarte Perlen trug die Andre,
Dacht' sie anzureihn;
Weißes Linnen trug die Dritte,
Wollt' es bleichen rein.

Kamen schmucke Griechenknaben,
Kamen dar zu Drein.
Goldne Harfe trug der Eine,
Dacht' zu singen fein,
Gelbe Schuhe trug der Andre,
Dacht', getanzt muß sein;
Unterdeß die Griechenmädchen
Küßt der Dritt' allein!

 
Siegfried Kapper (21 maart 1820 – 7 juni 1879)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e maart ook Romenu’s 1^e lustrum pagina.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008 en eveneens mijn blog van 21 maart 2009.

21-03-2018 om 18:07 geschreven door Romenu  

De Australische schrijver David Malouf werd geboren op 20 maart 1934 in Brisbane. Zie alle tags voor David Malouf op dit blog.

Uit: Ransom

„He was five then, six. She was his secret. He floated in the long soft swirlings of her hair.
But she had warned him from the beginning that she would not always be with him. She had given him up. That was the hard condition of his being and of all commerce between them. One day when he put his foot down on the earth he knew at once that something was different. A gift he had taken as natural to him, the play of a dual self that had allowed him, in a moment, to slip out of his hard boyish nature and become eel-like, fluid, weightless, without substance in his mother's arms, had been withdrawn. From now on she would be no more than a faint far-off echo to his senses, an underwater humming.
He had grieved. But silently, never permitting himself to betray to others what he felt.
Somewhere in the depths of sleep his spirit had made a crossing and not come back, or it had been snatched up and transformed. When he bent and chose a stone for his slingshot it had a new weight in his hand, and the sling had a different tension. He was his father's son and mortal. He had entered the rough world of men, where a man's acts follow him wherever he goes in the form of story. A world of pain, loss, dependency, bursts of violence and elation; of fatality and fatal contradictions, breathless leaps into the unknown; at last of death-a hero's death out there in full sunlight under the gaze of gods and men, for which the hardened self, the hardened body, had daily to be exercised and prepared.
A breeze touches his brow. Far out where the gulf deepens, small waves kick up, gather, then collapse, and new ones replace them; and this, even as he watches, repeats itself, and will do endlessly whether he is here or not to observe it: that is what he sees. In the long vista of time he might already be gone. It is time, not space, he is staring into.
For nine years winter and summer they have been cooped up here on the beach, all the vast horde of them, Greeks of every clan and kingdom, from Argos and Sparta and Boeotia, from Euboea, Crete, Ithaca, Cos and the other islands, or like himself and his men, his Myrmidons, from Phthia. Days, years, season after season; an endless interim of keeping your weapons in good trim and your keener self taut as a bowstring through long stretches of idleness, of restless, patient waiting, and shameful quarrels and unmanly bragging and talk.”

 
David Malouf (Brisbane, 20 maart 1934)

De Duitse schrijfster Katharina Hartwell werd geboren op 20 maart 1984 in Keulen. Zie ook alle tags voor Katharina Hartwell op dit blog.

Uit: Im Eisluftballon

„Ich habe überhaupt erst einmal einen echten Grashüpfer gese-hen. Den Rest der Zeit stelle ich sie mir bloß vor. Das eine Mal, als ich einen Grashüpfer gesehen habe, da waren wir bei Sarahs Eltern zu Besuch. Oder eher bei Sarahs Mutter. Zwar waren wir losgegangen, Sarahs Eltern zu besuchen, doch als wir ankamen, war nur noch Sarahs Mutter da und Sarahs Vater tot, und darum weinte die Mutter und hielt sich ein durchgeweichtes Taschen-tuch vors Gesicht, und ich wollte ihr ein unbenutztes geben, aber die Mutter sagte: Nein, lass das. Und: Lieber nicht. Sarah saß bloß in der Ecke und sagte nichts, aber das fiel nicht weiter auf; denn ihre Mutter sprach die ganze Zeit und wollte uns die Geschichte von dem Unfall erzählen, nur konnten wir sie nicht verstehen und uns keinen Reim machen auf das, was sie da erzählte oder erzählen wollte. Sie sagte dann immer wieder etwas vor sich hin, was ich zuerst auch nicht verstand, dann aber doch: Das gibt's nicht, dass so etwas passiert, sagte sie. Das gibt es doch nicht, dass jetzt alles so ist. Wir saßen alle im Garten und hörten genau zu, und die Mut-ter hatte wohl gehofft, dass ich etwas Nettes zu Sarah sagen würde oder mit ihr Federball spielen ginge. Das funktionierte allerdings nicht, weil ich mich überhaupt nicht konzentrieren konnte. Hinter Sarah nämlich saß dieser Grashüpfer. Bisher hat-te ich noch nie über Grashüpfer nachgedacht und wie sie einem überall auflauern und einen so plötzlich anspringen können. Aber dann saß er da, auf der Lehne ihres Stuhls, und schaute uns alle so böse an. Seine Augen waren dunkel gesprenkelt und fast so groß wie der Kopf, und der Körper von ätzendem, grellem Grün.“

 
Katharina Hartwell (Keulen, 20 maart 1984)
Keulen

De Nederlandse schrijver Ricus van de Coevering werd op 20 maart 1974 in Asten geboren. Zie ook alle tags voor Ricus van de Coevering op dit blog.

Uit: Sneeuweieren 

“Ze staat in haar pyjama voor het raam en wiegt Mozes terwijl ze een slaapliedje voor hem zingt: ‘Kleertjes uit, pyjamaatje aan. De hoogste tijd om naar bed te gaan. Kijk eens op de klok, alle kippetjes zijn al op stok. Ja, we moeten nu slapen gaan... Kleertjes uit, pyjamaatje aan.’
Boven de stokrozen ziet ze een paarse wolkenlucht gloren. Nog even en de zon zal opkomen, net als zes maanden geleden, toen ze in het ziekenhuis aan Davids bed stond. Ze stopt met zingen en mompelt: ‘Varkens...’
Volgende week zal ze Harm weer zien. De gevangenis is een uur reizen en ze ziet er steeds meer tegenop. Ze moet eerst op de fiets naar Ampel en dan met de avondbus naar Hovenbosch. Altijd komt ze voorbij het klooster met de kleine kerk. Gisteravond op de terugweg, nadat Harm zijn toekomstplannen uiteen had gezet, heeft ze de buschauffeur gevraagd of hij wilde stoppen en is ze het binnenplein op gewandeld. In de hoogte waren alle nissen duister, maar door de muren hoorde ze een koor zingen.
‘Ich freue mich auf meinem Tod...’ zong ze zachtjes mee.
De deur was gesloten maar toen ze duwde, draaide hij toch open. De marmeren vloer glansde en haar voetstappen weergalmden. Aan het einde van de gang zag ze een deur openstaan naar de tuin. Ze liep ernaartoe. Buiten glinsterde een grote vijver. Een non in zwart habijt zat te vissen. Olga vroeg: ‘Is het klooster gesloten?’
De non keek opzij. Haar ogen werden groter en zachter toen ze Olga zag. Ze zei: ‘We zijn helaas gesloten ja. Het is al laat.’
‘Ik dacht anders dat ik hoorde zingen.’
‘Engelen zeker.’
De draad aan de hengel werd gespannen en de non haalde een spartelende goudvis op; de schubben glansden. Ze liet de vis in een emmer water glijden.
‘Ik ben op zoek naar een koor om in te zingen,’ legde Olga uit.
‘Aha.’ Op haar gezicht, strak en bleek als was, verscheen een glimlach. ‘Dat komt goed uit. Elke woensdag en zaterdag oefenen we hier de eredienst.’

 
Ricus van de Coevering (Asten, 20 maart, 1974)

De Duitse dichter, schrijver en schilder Roman Libbertz werd geboren op 20 maart 1977 in München. Zie ook alle tags voor Roman Libbertz op dit blog.

Uit: Lieben lassen (Samen met Ariane Sommer)

„Als ich mein Gesicht im Spiegel betrachte, sehe ich plötzlich einen dunklen Schatten neben mir und zucke zusammen. Erst jetzt erkenne ich sein bärtiges Gesicht. Es ist Obi-Wan Kenobi, der weißhaarige Jedi-Ritter aus dem Science-Fiction-Märchen Star Wars mit seinem beigen Leinengewand und der braunen Kutte. Er ist einfach aufgetaucht. Aus dem Nichts. Das geht schon seit Jahren so.
»So sehen wir uns wieder, Tom«, sagt er.
»Was willst du hier? Ich kann jetzt nicht. Ich habe tausend Sachen im Kopf. Ich muss mich konzentrieren. Ich muss was liefern. «
»Du bist wie dein Vater.«
»Du weißt, dass mein Vater tot ist.«
»Ich weiß, mein Junge, aber sag mir, womit hast du die Zeit verschwendet? Zeit ist so ein kostbares Gut.«
»So ein Mädchen vorgestern.«
»Bewegte es dich?«
»Natürlich nicht. Du bist mir gerade keine Hilfe. Ich muss verdammt noch mal nachdenken.«
»Du brauchst nicht mehr zu denken. Es liegt bereits vor dir.«
Wie erschienen, so verschwindet Ben Kenobi wieder. Auch das macht er immer so.
Okay, erster Versuch: LaMain produziert Mode für Teenager. Ich bin schon lange kein Jugendlicher mehr. LaMain, das muss sein!Nein, oh Gott!
Zweiter Versuch: LaMain, da pass ich rein. Nein, zu unsexy!
Dritter Versuch: Ich denke an die achtzehnjährige Gaby von vorletzter Nacht. Wenige Worte, ein Nicken, der Champagner brachte sie in Stimmung. Ich machte ihr Komplimente, ihre Finger spielten mit meinem Yazbukey-Ring, und das weiße Top betonte ihre silikonisierten Brüste. Ich zwang ihr einen weiteren Drink auf, und noch einen."

 
Roman Libbertz (München, 20 maart 1977)

De Duitse schrijver en arts Jens Petersen werd geboren op 20 maart 1976 in Pinneberg. Zie alle tags voor Jens Petersen op dit blog.

Uit: Keiner mehr da

„Wenn ich am Wochenende meine Großtanten besuchte, gab es kleine Geschenke.
Anna mit dem perfekten Dutt drückte mir meist ein Fünfmarkstück in die Hand, das wegen der Infektionsgefahr in Aluminiumfolie eingewickelt war. Dabei zwinkerte sie mir verschwörerisch zu, sodass ich jedes Mal erneut an schlechtem Gewissen erkrankte; egal was ich kaufte, Salzlakritze, Gummibärchen oder türkischen Honig, es schmeckte, als hätte ich die arme Frau dafür um ihre spärliche Rente betrogen.
Annas Mann Karl, den alle Kuddel nannten, sah sich als freier Künstler. Als nach dem Zweiten Weltkrieg niemand seine Bilder kaufen wollte, vergoldete er hölzerne Buchstaben und schmückte damit die Gebäude der wieder aufgebauten Hamburger Innenstadt. Er galt als großer Geizhals, erzählte stundenlang von Bismarck, in seinem Mund wuchs eine eitrige Geschwulst, aber er ging nicht zum Arzt, weil er die Behandlungskosten scheute, obwohl er krankenversichert war.
Die beiden wohnten in einem großen Haus am Fluss, das innen grün war wie die Jäger und braun wie die Nazis; sogar der Toilettendeckel im Gästeklo war mit grünem Stoff überzogen, und überall roch es nach Verwesung, ein Eindruck, der intensiver wurde, je näher man Kuddels Geschwulst kam. Das private Badezimmer war ihr Heiligtum, niemand durfte es sehen oder betreten, ich vermutete dort irgendwelche Schweinereien, aber mit meinen damals sieben Jahren hatte ich noch keine konkrete Vorstellung.
Eines Tages ließ sich Anna auf der hölzernen Bank am Fluss die Haare trocknen, als ihr Herz versagte. Sie lächelte noch einmal hinauf zur Sonne und fiel dann ins Gras.
Bevor Kuddel ihr folgte, wurde er mehrere Wochen lang von den stämmigen Frauen der Arbeiterwohlfahrt umsorgt; sie badeten ihn, reinigten sein Gebiss, salbten seinen faltigen Po, quirlten sein Mittagessen zu Brei und fütterten ihn mit silbernen Jugendstil-Löffeln, die er bis zu Annas Tod unter irgendeinem Sofa versteckt hatte."

Jens Petersen (Pinneberg, 20 maart 1976)

De Franse schrijver Benoît Duteurtre werd geboren op 20 maart 1960 in Saint-Adresse nabij le Havre. Zie alle tags voor Benoît Duteurtre op dit blog.

Uit: La mort de Fernand Ochsé

“C’est devant une armoire normande, chez mes grands-parents, que se sont précisés mes goûts musicaux. Cet imposant meuble en chêne, sur le palier du second étage, était plein de disques 33 tours des années 1950. Plus personne ne les écoutait depuis que la stéréo naissante avait relégué ces lourdes galettes au rayon des antiquités. Après les repas de famille, j’allais seul fouiller parmi ces trésors qui nourrissaient ma curiosité artistique et que j’emportais par sacs entiers. J’avais quatorze ou quinze ans et mon goût s’était fixé d’abord sur les grands musiciens modernes qu’écoutait mon aïeul : Debussy, Stravinski, Ravel… puis sur d’autres, plus proches encore, dont les œuvres m’avaient enchanté : les Saudades du Brésil de Darius Milhaud, dirigées à l’orchestre par le compositeur ; le Concerto pour trompette d’André Jolivet joué par Roger Delmotte ; La Nativité d’Olivier Messiaen en deux disques 25 cm, enregistrés sur les grandes orgues de la Trinité ; les Litanies à la Vierge noire de Francis Poulenc gravées par la maîtrise de la Radiodiffusion française.
Ces compositeurs qui posaient sur les pochettes avaient l’air d’hommes modernes et non d’inaccessibles génies aux chevelures romantiques, soulevées par l’inspiration. L’histoire de la musique m’apparaissait ici comme une aventure proche et familière. L’un de ces disques, spécialement, m’avait saisi par ses airs doucement mélancoliques et ses rythmes de valses. Ce 33 tours Pathé s’intitulait « Hommage à André Messager » – dont le nom m’était déjà apparu au fil des lectures. J’avais en effet une passion pour Debussy et ce même Messager, chef d’orchestre illustre, avait dirigé la création de son opéra Pelléas et Mélisande… ce qui ne l’empêchait pas de composer pour le plaisir des opérettes intitulées Monsieur Baucaire ou Véronique, restée dans les mémoires par son duo « Poussez, poussez l’escarpolette... » Ainsi tout semblait se tenir : la grande musique et la petite, l’art moderne et la chansonnette. Tout cela avait grandi dans un même creuset, n’en déplaise aux ricaneurs qui se croyaient obligés de pouffer à la simple évocation du terme « opérette ».
Ce réflexe prédominait jusque dans ma propre famille que je retrouvais au salon pour le café. Sur un téléviseur passait Discorama, présenté par Denise Glaser qui recevait des chanteurs à textes et ponctuait ses interviews de longs silences comme pour leur donner plus de profondeur. L’heure était au sérieux, pas à la badinerie. Les accordéonistes qui jouaient encore dans les programmes de variétés, le visage figé dans un sourire béat, nous semblaient particulièrement ridicules."

 
Benoît Duteurtre (Saint-Adresse, 20 maart 1960)

De Duitse dichter en schrijver Johann Christian Friedrich Hölderlin werd geboren op 20 maart 1770 in Lauffen am Neckar in het Hertogdom Württemberg. Zie ook alle tags voor Friedrich Hölderlin op dit blog

Uit: Hyperion

„Auf dieser Höhe steh ich oft, mein Bellarmin! Aber ein Moment des Besinnens wirft mich herab. Ich denke nach und finde mich, wie ich zuvor war, allein, mit allen Schmerzen der Sterblichkeit, und meines Herzens Asyl, die ewigeinige Welt, ist hin; die Natur verschließt die Arme, und ich stehe, wie ein Fremdling, vor ihr, und verstehe sie nicht.
Ach! wär ich nie in eure Schulen gegangen. Die Wissenschaft, der ich in den Schacht hinunter folgte, von der ich, jugendlich töricht, die Bestätigung meiner reinen Freude erwartete, die hat mir alles verdorben.
Ich bin bei euch so recht vernünftig geworden, habe gründlich mich unterscheiden gelernt von dem, was mich umgibt, bin nun vereinzelt in der schönen Welt, bin so ausgeworfen aus dem Garten der Natur, wo ich wuchs und blühte, und vertrockne an der Mittagssonne.
O ein Gott ist der Mensch, wenn er träumt, ein Bettler, wenn er nachdenkt, und wenn die Begeisterung hin ist, steht er da, wie ein mißratener Sohn, den der Vater aus dem Hause stieß, und betrachtet die ärmlichen Pfennige, die ihm das Mitleid auf den Weg gab
***

Ich danke dir, daß du mich bittest, dir von mir zu erzählen, daß du die vorigen Zeiten mir ins Gedächtnis bringst.
Das trieb mich auch nach Griechenland zurück, daß ich den Spielen meiner Jugend näher leben wollte.
Wie der Arbeiter in den erquickenden Schlaf, sinkt oft mein angefochtenes Wesen in die Arme der unschuldigen Vergangenheit.
Ruhe der Kindheit! himmlische Ruhe! wie oft steh ich stille vor dir in liebender Betrachtung, und möchte dich denken! Aber wir haben ja nur Begriffe von dem, was einmal schlecht gewesen und wieder gut gemacht ist; von Kindheit, Unschuld haben wir keine Begriffe.
Da ich noch ein stilles Kind war und von dem allem, was uns umgibt, nichts wußte, war ich da nicht mehr, als jetzt, nach all den Mühen des Herzens und all dem Sinnen und Ringen?
Ja! ein göttlich Wesen ist das Kind, solang es nicht in die Chamäleonsfarbe der Menschen getaucht ist.“

 
Friedrich Hölderlin (20 maart 1770 – 7 juni 1843)
Cover

De Duitse schrijver en journalist Ralph Giordano werd op 20 maart 1923 in Hamburg geboren. Zie ook alle tags voor Ralph Giordano op dit blog.

Uit: Mein Leben ist so sündhaft lang

„20. März 2009, Köln Vormittags im Verlag Kiepenheuer & Witsch. Gespräche über die nächsten Pläne: ein Tagebuch; heute beginnend über exakt ein Jahr hin, Erscheinungstermin: Herbst 2010; danach eine Auswahl meiner Reden, Vorträge, Lesungen der letzten zehn Jahre, Herbst 2011; schließlich das Thema, das immer offener zum Problem Nr. 1 der deutschen Innenpolitik wird, »Migration und Integration - Allah auf leisen Sohlen«, Herbst 2013. Meine Großmutter mütterlicherseits hat, mir noch im Ohr, einmal gesagt: »Der Junge hat was Tollkühnes an sich.« Wie wahr! Würde die Verwirklichung dieser Pläne doch nichts anderes bedeuten, als mich noch als Neunzigjährigen über die Frankfurter Buchmesse humpeln zu sehen ... Der Verlag ist übrigens umgezogen - vom Stadtteil Marienburg in die City. Dagegen ist nichts einzuwenden - die neuen Räume sind licht, man kann ausschreiten und stolpert nicht mehr in engen Zimmern und schmalen Huren über aufgetürmte Büchergebirge, ganz abgesehen vom Anblick auf den geradezu imperialen Hauptbahnhof. Dennoch ist der Ortswechsel für mich nur schwer zu verwinden. Brauchte ich doch über Jahrzehnte hin nur kurze Zeit, um vom Wohnpark Bayenthal durch das Nobelviertel und einen gepflegten Park zum denkmalgeschützten Haus Rondorfer Straße 5 zu gelangen: zehn Minuten zu Fuß, fünf per Rad, dieselbe Postleitzahl: 50968 Köln. Damit ist es nun vorbei. Wie mit den guten Vorsätzen - kein neues Buch mehr, zwanzig genügen. Aber die Welt dreht sich weiter, und ich kann nicht leben, ohne zu schreiben. Also das laufende Jahr unerschrocken unter das Mikroskop meiner späten Tage gelegt. Heute bin ich übrigens sechsundachtzig geworden. 21. März 2009, Köln Das erste, was ich nach dem Erwachen tue: Ich nehme Knuffi-Kirschauge in die Anne, drücke ihm einen Kuß auf die schwarze Nase und bin sprachlos, so inniglich schaut er mich an. Dabei sind seine Augen aus Glas, handelt es sich doch um einen Stoffwelpen, den mir ein alter Freund aus Bremen rechtzeitig zum gestrigen Tag geschenkt hat. Und das in Kenntnis meines lebenslangen, aber bis dato unerfüllt gebliebenen Wunsches nach einem Labrador mit hellem Fell. Rastlosigkeit und Arbeitswut ließen ihn schlicht nicht zu.“

 
Ralph Giordano (20 maart 1923 – 10 december 2014)

De Noorse toneelschrijver en dichter Henrik Johan Ibsen werd geboren op 20 maart 1828 in Skien. Zie ook alle tags voor Henrik Ibsen op dit blog.

Uit: Hedda Gabler

„FRÄULEIN TESMAN bleibt innerhalb der Tür stehen, horcht und sagt mit gedämpfter Stimme: Aber nein –! Ich glaube wirklich, sie sind noch nicht auf den Beinen!
BERTE gleichfalls mit gedämpfter Stimme. Das habe ich doch gesagt, Fräulein. Denken Sie doch bloß, wie spät in der Nacht das Dampfschiff angekommen ist! Und dann nachher! Herrjeh, – was die junge Frau nicht alles noch auszupacken hatte, bis sie zu Bett kam!
FRÄULEIN TESMAN. Ja, ja – mögen sie sich nur recht ausschlafen! Aber frische Morgenluft, die sollen sie im Zimmer haben, wenn sie kommen. Sie geht zur Glastür und macht sie weit auf.
BERTE am Tisch, ratlos, mit dem Bukett in der Hand. Wahrhaftigen Gott ja, – ob hier wohl noch ein anständiger Platz ist! – Ich meine, ich setz' es dahin, Fräulein! Stellt das Bukett aufs Piano.
FRÄULEIN TESMAN. Na, jetzt hast Du also eine neue Herrschaft, meine liebe Berte. Der Himmel weiß, wie furchtbar schwer es mir geworden ist, mich von Dir zu trennen.
BERTEweinerlich. Und mir erst, Fräulein! Was soll ich erst sagen? Ich habe doch nun schon so manches liebe Jahr in der Fräuleins Lohn und Brod gestanden.
FRÄULEIN TESMAN. Wir müssen uns drein schicken, Berte. Es bleibt uns weiß Gott nichts anderes übrig. Sieh mal, Jörgen muß Dich in der Wirtschaft haben. Er muß. Von Kindesbeinen an war er ja doch gewöhnt, daß Du für ihn sorgst.
BERTE. Ja Fräulein, aber die kommt mir doch gar nicht aus dem Sinn, die zu Hause liegt. Die Arme, die so ganz hilflos ist! Und nun gar das neue Mädchen! In ihrem ganzen Leben lernt die nicht, es der Kranken recht zu machen.
FRÄULEIN TESMAN Ach, ich werde sie schon noch dazu anlernen. Und die Hauptsache nehme ich selbst auf mich, verstehst Du. Wegen meiner armen Schwester, da brauchst Du Dir keine Sorge zu machen, meine liebe Berte.
BERTE. Ja, aber es ist auch noch etwas andres, Fräulein. Ich bin nämlich ordentlich bange, ich mache es der jungen Frau nicht recht.
FRÄULEIN TESMAN. Na, lieber Gott, – im Anfang kann vielleicht wohl dies oder das –
BERTE. Ach, die ist gewiß sehr heiklich.“

 
Henrik Johan Ibsen (20 maart 1828 – 23 mei 1906)
Scene uit een opvoering in Londen met Eve Best als Hedda en Benedict Cumberbatch als Georg, 2005

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e maart ook mijn blog van 20 maart 2016 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008 en eveneens mijn blog van 20 maart 2009.

20-03-2018 om 18:14 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Mano Bouzamour werd geboren op 19 maart 1991 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Mano Bouzamour op dit blog.

Uit: Samir, genannt Sam (De belofte van Pisa, vertaald door Bettina Bach)

»Nee? Echt jetz?« Er sah meinen Bruder an: »Soll ich denen mal Bescheid stoßen? Willste das? Ich geh da gleich mal rein, mir doch egal, das macht mich noch ganz meschugge!« Soussi klappte die Sitzbank seines Rollers hoch, steckte den Kopf halb ins Staufach und wühlte darin herum. Mein Bruder fragte: »Was hast du vor? Dem Direktor ins Bein schießen?« »Wenns sein muss.« »Ach, hör doch auf.« »Es sind doch alles nur miese Faschos. Wäre ich bloß mitgekommen, aber nee: >Wart mal kurz<, war die Ansage. Ihr schämt euch wohl für mich!« »Sam hat einen Platz bekommen.« Soussi schaute auf. »Echt?« Ich nickte eifrig. »Wusst ichs doch! Ich hab euch gleich durchschaut. Komm mal her, Kleiner.« Er umarmte mich und sagte: »Das muss gefeiert werden, gehn wir Eis essen?« Soussi schielte schelmisch auf eine Gruppe fröhlich hüpfender Sommerkleider, wahrscheinlich Abiturientinnen, angesichts der Tatsache, dass sie über alle weiblichen Attribute verfügten. »Kannste gleich mal mit dem Eis üben, hier an der Schule wirste die nächsten Jahre garantiert ne Menge lecken, das sag ich dir.« »Bäh«, sagte ich. »Der muss die nächsten Jahre einen Keuschheitsgürtel tragen. Dann kann er sich auf die Schule konzentrieren, stimmt's, Sam?« Soussi ignorierte meinen Bruder und schaute mich an: »Bäh? Magst du kein Eis?« Jetzt erst wandte er sich an meinen Bruder: »Dir sollte man sonen Keuschheitsgürtel oder was umschnallen. Möchte ja gern wissen, wann dein Schwanz mal schlappmacht.« »Dafür sollte man dich lebenslang in eine Zwangsjacke stecken, Soussi. In die Geschlossene gehörst du, aber echt. Du wolltest dich gerade an einer unschuldigen Lehrerin vergreifen.« »Keiner ist unschuldig. Lehrer schon gar nicht. Wozu wären sie sonst Lehrer? Für Sam ist son Keuschheitsgürtel trotzdem ne geile Idee.« »Mann, du bist so versaut«, sagte mein Bruder. »Selber.« »Kein Wunder, dass du immer nur deine rechte Hand vögelst.« »Du kennst mich schon dein ganzes mickriges Leben, du Penner, ich wichse mit links. Aber jetz mal Klartext, wo geht's hin? Pisa oder Venezia?« »Sam darf es sich aussuchen, heute ist sein Tag.« »Fahr bei mir mit, kleiner Tiger«, sagte Soussi, »erzähl ich dir ne krasse Geschichte von deiner zukünftigen Schule.« Ich stieg hinten auf und sagte: »Bei Venezia schmeckt es ekelhaft. Ich will zu Pisa.«
Während wir über den Stadionweg fuhren, drehte sich Soussi immer wieder zur Seite und erzählte mir, im Zweiten Weltkrieg sei der Direktor des Hervormd Lyceum Zuid ein mieser Landesverräter gewesen, ein Faschist. Und dass ich aufpassen sollte, vielleicht wäre der jetzige Direktor ja sein Enkel. »Weißte, was du machst? Du findest raus, ob ers is, und wenn ja, dann fackeln wir sein Auto ab. Mit ihm drin, logo.« Soussi war der Geschichtsexperte schlechthin und total fasziniert vom Zweiten Weltkrieg. Er arbeitete schon seit Jahren für einen bekannten Händler auf dem Albert-Cuyp-Markt. Sein Chef, Benjamin der Jude, erzählte ihm bei der Arbeit faszinierende Geschichten über den Holocaust.“

 
Mano Bouzamour (Amsterdam, 19 maart 1991)

De Duitse literatuurwetenschapper, schrijver, criticus, jurist en socioloog Hans Mayer werd geboren op 19 maart 1907 in Keulen. Zie ook alle tags voor Hans Mayer op dit blog.

Uit: Du störst mich nicht (Über Thomas und Heinrich Mann: Briefwechsel 1900-1949)

„Um so weniger, als sie auch keinerlei Aufschluß zu liefern vermögen über die Beziehungen des Verfassers von "Buddenbrooks" zum literarischen Leben der damaligen Zeit. Daß der junge Thomas Mann unberührt blieb von den damals wichtigen neuen Tendenzen der Kunst und Literatur, ist oft betont worden. Der Briefwechsel mit Heinrich unterstreicht es noch.
Heinrich Mann stand im Mittelpunkt der neuen Literatur. Daher seine Freundschaft mit Wedekind, seine Beziehungen zu Schnitzler, seine Bedeutung für die jungen Expressionisten. Thomas suchte die Gesellschaft belangloser Literaten wie Otto Grautoff und Kurt Martens, die sich dazu noch herzhaft reaktionär zu gebärden pflegten. Die späteren "Betrachtungen eines Unpolitischen" besitzen eine lange und nicht erfreuliche geistige und persönliche Aszendenz. Es gibt nur lose Berührungen etwa zu Hofmannsthal. Namhafter als Thomas Manns frühe Freunde sind seine ersten literarischen Gegner: Alfred Kerr oder Theodor Lessing.
Es ist kein Zufall, daß Thomas Mann später in sehr oft ungerechter Weise -- abgelehnt wurde etwa von Musil oder Döblin, Benn und Brecht, Jahnn und Arnold Zweig. In seiner Rede "Meine Zeit" von 1950 äußerte er Stolz darüber, nie einer literarischen Gruppe angehört zu haben. Aber es bestand nicht nur Anlaß zum Stolz. Auch hier war der Antagonismus zwischen Heinrich und Thomas Mann nicht zu überbrücken.
Abermals jedoch geht die Rechnung mit diesen beiden großen Schriftstellern nicht auf. Das eine sind die Gegensätze, das andere die sonderbaren Inkonsequenzen bei jedem von ihnen. Es gibt Überraschungen, welche an Thomas Manns indische Burleske von den "Vertauschten Köpfen" gemahnen.“

 
Hans Mayer (19 maart 1907 – 19 mei 2001)
Heinrich, Thomas, Carla en Julia Mann rond 1890

De Amerikaanse schrijver Philip Roth werd geboren op 19 maart 1933 in Newark. Zie ook alle tags voor Philip Roth op dit blog.

Uit: Het complot tegen Amerika (Vertaald door ko Kooman)

“In deze herinneringen regeert de angst, een voortdurende angst.
Natuurlijk kent elke kindertijd wel zijn verschrikkingen, maar toch vraag ik me af of ik als kind minder bangelijk zou zijn geweest als Lindbergh geen president was geworden, of als ik geen joden als ouders had gehad.
Toen de eerste schok zich voordeed, in juni 1940 – de nominatie voor het presidentschap van Charles A. Lindbergh, Amerika’s internationale luchtvaartheld, door de Republikeinse conventie in Philadelphia – was mijn vader negenendertig, een verzekeringsagent met alleen lagere school, die iets minder dan vijftig dollar per week verdiende, genoeg om de belangrijkste rekeningen op tijd te kunnen betalen, maar weinig meer dan dat. Mijn moeder – die graag naar de kweekschool had gewild maar geen geld voor de opleiding had, die na de middelbare school als secretaresse op een kantoor was gaan werken en thuis was blijven wonen, die ervoor gezorgd had dat wij ons zelfs op het dieptepunt van de Grote Depressie niet arm voelden doordat ze de verdiensten die mijn vader haar elke vrijdag overhandigde even bekwaam beheerde als ze het huishouden bestierde – was zesendertig. Mijn broer Sandy, een zesdeklasser met het tekentalent van een wonderkind, was twaalf, en ik, een tweedeklasser die een jaar voor was – en een postzegelverzamelaar in de dop, net als miljoenen andere kinderen geïnspireerd door ’s lands grootste filatelist, president Roosevelt – was zeven.
Wij woonden op de bovenverdieping van een houten tweeënhalf-gezinswoning in een straat met bomen erlangs. Alle huizen hadden een bakstenen portiek, elk van een puntdakje voorzien, en een klein voortuintje omsloten door een lage heg. De wijk Weequahic was even na de Eerste Wereldoorlog gebouwd op landbouwgrond aan de onontgonnen zuidwestrand van Newark, een stuk of zes straten die volgens imperialistisch gebruik naar zegevierende marinecommandanten in de Spaans Amerikaanse oorlog waren genoemd en de plaatselijke bios coop die, naar Franklin D. Roosevelts verre bloedverwant – en Ame rika’s zesentwintigste president – de Roosevelt heette.”

 
Philip Roth (Newark, 19 maart 1933)

De Nederlandse dichter en schrijver Noud Bles werd op 19 maart 1945 in Vinkeveen geboren. Zie ook alle tags voor Noud Bles op dit blog.

Uit: Het korte avontuur van het leven en de dood

“Aan de buitenkant oogt ons laboratorium niet spectaculair. Toch doen over het onderzoek op de zeven verdiepingen de wildste verhalen in de stad de ronde. Wanneer één procent ervan op waarheid berustte, zou ik me er geen moment vervelen. Maar het onderzoek naar de moleculen van het leven is dodelijk saai en daarom schuimde ik in mijn vrije tijd de straten af en zocht in café’s naar iemand zoals zij.
Voor we het gebouw binnengingen, vroeg ze me mijn mobiele telefoonnummer dat ze in haar gsm’etje opsloeg. ‘Uit veiligheid,’ zei ze.
‘Krijg ik dan ook jouw nummer?’ ‘Beter van niet,’ hield ze af.
Ik wilde haar de experimenten op de zevende verdieping laten zien en mijn collectie ingevroren zaadcellen tonen. Ik heb het zaad van bijna alle diersoorten op aarde. En daarna, schatte ik, werd het tijd voor de inwendige mens. In het keukentje van ons lab staat een magnetron, en een fles wijn kon ik ook tevoorschijn toveren. Vervolgens, hoopte ik, kon ik mijn onderzoek verleggen naar de levensfuncties die zo mooi combineren met de goed gevulde maag. Maar, zover waren wij niet. We stonden op de drempel van ons gebouw en zij wees verschrikt naar het bordje Mortuarium. Ik was gewend aan de rouwkapel op de begane grond. De dood en het leven zijn bij ons nauw met elkaar verbonden. In een flits besefte ik haar aarzeling. Bovendien zag ik in zijn hoog geplaatste loge de portier van de rouwkapel; de man had ons nog niet opgemerkt.
‘Bukken,’ siste ik en ze bukte zich. In het gedempte licht van de hal schoven wij onderlangs het hoge raam, zij voorop. Haar rode haar gloeide boven haar lichte mantel, ze leek een lucifer van dichtbij. In mijn hoofd waren wij een stuk verder, op mijn onderzoekafdeling waar de ultra-kleine dingen het verschil maakten. Daar ging ik grote verhalen vertellen, tegen haar die alles al had meegemaakt.
Te laat. Ze richtte zich te vroeg op en trok de aandacht van de portier.
‘Wat komt u doen?’ kraakte zijn stem door het luidsprekertje.
‘Afscheid nemen van je overleden oma,’ siste ik door mijn knieën zakkend.
‘Afscheid nemen van mijn oma,’ herhaalde ze.
‘Die overleden is,’ siste ik.”

 
Noud Bles (Vinkeveen, 19 maart 1945)

De Amerikaanse schrijfster Lynne Sharon Schwartz werd geboren op 19 maart 1939 in New York. Zie ook alle tags voor Lynne Sharon Schwartz op dit blog.

Uit: The Golden Rule

“It started innocently enough. Could Amanda pick up a few groceries—it was raining so hard. Mail a letter (addressed in such light pencil that Amanda doubted it would ever arrive)? Program Maria’s new alarm clock—digital, baffling—for the hours of her medication? Amanda thought nothing of it. It was the sort of thing you do for a frail old neighbor. They lived on the same floor of a solid downtown building where Maria, it seemed, had occupied her apartment since the dawn of time. The other neighbors were newer, young families, everyone running off to work and school, the building left to nannies and maids. How could she refuse?
Over the last month or two, though, the phone calls had become more frequent, their tone more pressing. Would Amanda fetch a prescription at the drugstore, have something copied at the local shop? In mid-October, Maria opened her door as Amanda was coming in—she’d taken a rare half-day off to do some shopping—and handed her a set of keys to her apartment. Just in case, she said, her voice obsequious, petulant. “And do you have a minute to come in and call the doctor for me? I can’t cope with his new phone system, pressing all those buttons, and in the end you don’t even get a real person.”
“Sure, I’ll just get rid of these packages and be right back.”
When Amanda and Jack moved in twenty years ago, Maria had been the age Amanda was now, and quite able to manage her own errands as well as attend the nearby church most mornings. Even then she was tiny, birdlike, a bird without feathers or song, who spoke in whispers as if she feared eavesdroppers. She had an unlisted phone number, she’d told Amanda, in a tone that sug­gested lurking menace. She always wore a navy-blue kerchief tied under her chin—Amanda would rather have died than be seen in such a thing—and white Peter Pan-collared blouses, dark skirts and stockings, oxford shoes. Slacks, never, even in the coldest weather. Over the years her costume had remained the same, but her voice had grown weaker, though no less tinged with com­plaint.
Amanda had never been in Maria’s apartment before. Its gloom was startling: moss-colored drapes on the windows, massive dark furniture, and a stale, sequestered smell, reminding her of grot­tos she’d visited in Italy long ago. Bits of paper littered the din­ing room table, jotted notes in a prim, upright handwriting, like a convent schoolgirl’s. The doctor’s phone number, when Maria finally located the scrap of paper, was written in that maddening number four pencil, so faint that Amanda had to read it under one of the fringed lamps.”

 
Lynne Sharon Schwartz (New York, 19 maart 1939)
New York

De Oekraïense schrijfster en dichteres Lina Kostenko werd op 19 maart 1930 geboren in Rzhyshchiv. Zie ook alle tags voor Lina Kostenko op dit blog.

Et le calme chante comme une sirène

Et le calme chante comme une sirène.
Je n'ai pas besoin de cire, je ne suis pas Ulysse.
Les lions m'attendent et je suis attendu dans l'arène.
La vie ressemble toujours au Colisée.

Les gens tombaient toujours pour leur foi.
Ce sport éternel n'était pas inventé par nous.
C'est l'essentiel de plonger son regard dans les yeux des bêtes
Et tout simplement rester êtres humains.

Quand on me traduira dans l'arène,
Quand on lâchera une bête féroce contre moi,
Moi, je reconnaîtrai votre stupidité sans limite,
Votre rage grosse de vengeance !

C'est en moi qu'elle mûrit, ma révolte sacrée.
Je regarde dans votre brouillard saignant.
A mes bourreaux même à mon dernier instant
Je dirai droit comme ce premier des Chrétiens :

— Vous ne pouvez pas me brûler.
Votre feu est froid, il s'est déjà éteint,
Et vos lions sont à lécher mes pieds,
Et vos serviteurs vous ont trompés.

Vertaald door Marie Venhrénivska

 
Lina Kostenko (Rzhyshchiv, 19 maart 1930)

De Duitse schrijfster Kirsten Boie werd geboren op 19 maart 1950 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Kirsten Boie op dit blog.

Uit: Verflixt - ein Nix!

„Am nächsten Morgen weckt Papa Jonathan, als er zur Arbeit geht. Zum Glück muss Jonathan erst zur dritten Stunde in der Schule sein. Weil es doch der erste Schultag nach den Ferien ist.
"Aufwachen, Jonathan!", sagt Papa und rüttelt ihn dabei an der Schulter. "Die Schule fängt an!" Und als Jonathan sich überhaupt nicht rührt und nur ein bisschen schnauft, sagt Papa noch: "Und außerdem wartet Arbeit auf dich, Sohn! Was hast du denn da letzte Nacht im Badezimmer angestellt, sag mal? Das wird aber alles noch vor der Schule schön wieder in Ordnung gebracht!"
Jonathan gähnt. "Ich bin wach", murmelt er.
Papa rüttelt ihn noch mal ein kleines bisschen. "Wirklich?" fragt er. "Kann ich mich darauf verlassen? Nicht wieder einschlafen, du!" Jonathan schüttelt den Koppf. "Und du hast doch nicht vergessen, dass ich heute Abend verabredet bin?", fragt Papa. "Hast du das gestern überhaupt mitgekriegt?"
"Manno!", sagt Jonathan erschrocken. Und nun ist er auf einen Schlag wirklich wach.
Aber Papa geht einfach aus der Wohnungstür und fährt zur Arbeit.
Jonathan krabbelt aus dem Bett. "Manno!", murmelt er noch mal. Eigentlich findet er die Schule gar nicht so schrecklich. Eigentlich freut er sich sogar ein bisschen darauf. Vor allem auf Leo. Aber dass man dann immer schon aufstehen muss, wenn man eigentlich noch mitten im Traum ist ...
Jonathan starrt auf seine Hausschuhe. Dass er das schon wieder fast vergessen hat! Letzte Nacht hatte er den verrücktesten Traum, den es gibt, und eigentlich wollte er ihn doch Papa noch erzählen! Und nun ist Papa schon weg. Da erzählt Jonathan seinen Traum nachher eben Leo.
Jonathan gähnt. Als Erstes geht er morgens immer ins Badezimmer, und das tut er heute auch. Tatsächlich, Papa hat Recht, es sieht immer noch ganz chaotisch aus, und das ist nun doch komisch.“

 
Kirsten Boie (Hamburg, 19 maart 1950)
Cover

De Ierse dichter William Allingham werd geboren op 19 maart 1824 in Ballyshannon, Donegal. Zie ook alle tags voor William Allingham op dit blog.

Daffodil

Gold tassel upon March's bugle-horn,
Whose blithe reveille blows from hill to hill
And every valley rings--O Daffodil!
What promise for the season newly born?
Shall wave on wave of flow'rs, full tide of corn,
O'erflow the world, then fruited Autumn fill
Hedgerow and garth? Shall tempest, blight, or chill
Turn all felicity to scathe and scorn?

Tantarrara! the joyous Book of Spring
Lies open, writ in blossoms; not a bird
Of evil augury is seen or heard:
Come now, like Pan's old crew, we'll dance and sing,
Or Oberon's: for hill and valley ring
To March's bugle-horn,--Earth's blood is stirred.

Amy Margaret's Five Year Old

Amy Margaret's five years old,
Amy Margaret's hair is gold,
Dearer twenty-thousand-fold
Than gold, is Amy Margaret.
"Amy" is friend, is "Margaret"
The pearl for crown or carkanet?
Or peeping daisy, summer's pet?
Which are you, Amy Margaret?
A friend, a daisy, and a pearl,
A kindly, simple, precious girl, --
Such, howsoe'er the world may twirl,
Be ever, -- Amy Margaret!

 
William Allingham (19 maart 1824 – 18 november 1889)
Ballyshannon, Donegal

De Roemeense dichter en wiskundige Ion Barbu (eig. Dan Barbilian) werd geboren op 19 maart 1895 in Câmpulung. Zie ook alle tags voor Ion Barbu op dit blog.

The docmatic Egg (Fragment)
The Dogma: And the Spirit of GodMoved above the face of the waters

Forgetful man, and dry,
I bring you this symbol-egg – a seed
To see the Holy Spirit in the sky
Watching live waters without reed.

And not an egg painted in red.
You obtuse man and full of greed,
I wish you now on Easter day
An egg inside with life, as gift:
Raise it against the sun and understand!

*
And mainly you should have a thrill
From that little yellow coin – a clock –
No mechanism to strike the time, and feel
How it alone ordains when egg and world
Come close to their death – a second that will devour,
Be thrilled by that yellow, necessary hour…

The breath of death is there all!

In yolk,
To gnaw the fertile white
Time will engrave in us a wheel
Exactly—it dogma will unlock.

*

And once again:
It is the Egg of sterile men the same,
Its content do not try to sip in vain.
Stop short its inner marriage meaning.
Don't put it either under any hen!
Be it in its own calm beginning.

Because with guilt is all that is already done
And holy only wedding, the uncreated one.

 
Ion Barbu (19 maart 1895 – 11 augustus 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e maart ook mijn blog van 19 maart 2017 deel 1 en eveneens deel 2.

Zie voor bovenstaande schrijvers ook mijn blog van 19 maart 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008 en eveneens mijn blog van 19 maart 2009 deel 1.

19-03-2018 om 16:29 geschreven door Romenu  

De Baltisch Duitse dichteres Julie Katharina von Hausmann werd geboren in Riga op 19 maart 1826 als vijfde van zes dochters van de middelbare schoolleraar Johannes Michael von Hausmann en zijn vrouw Julie, geb. van Magnus. Haar vader werd op latere leeftijd blind en Hausmann nam tot zijn dood de verzorging op zich. Daarna woonde zij met haar zusters in Zuid-Frankrijk, Duitsland en Sint-Petersburg. Haar kinderjaren en jeugd bracht ze door in Mitau (Lets: Jelgava) in Koerland. Over deze fase van het leven, is weinig bekend, maar wel dat pastor Theodor Neander, die haar bevestigde als lidmaat in de protestantse kerk, de aanzet gaf tot een bewust leven in het christelijk geloof. Olga Karp, een vriendin, bracht haar in contact met de Berlijnse predikant Gustav Knak die haar gedichten, waaronder de beroemde “So nimm denn meine Hände” in 1862 onder de titel “Maiblumen. Lieder einer Stillen im Lande” met succes publiceerde. De opbrengst van de verkoop werd door Julie Hausmann geschonken aan maatschappelijke instellingen in Berlijn en Hong Kong. De meeste gedichten die zij schreef, liet zij bescheidensheidshalve niet onder haar eigen naam publiceren. Daarom is een deel van haar oeuvre ten onrechte toegeschreven aan Gustav Knak die zich op haar verzoek belast had met de bezorging van haar teksten. “So nimm denn meine Hände” is overal ter wereld, in kringen van de reformatie, een populair gezang. De tekst ervan vraagt om goddelijke leiding en barmhartigheid, nu en in het uur van de dood. Het lied werd - in de Duitstalige versie (volgens Huub Oosterhuis "om hem te eren die als Duitser in staat was Nederlandse oorlogswonden te genezen") - gezongen tijdens de uitvaart van de Nederlandse prins-gemaal Claus van Amsberg.

So nimm denn meine Hände

So nimm denn meine Hände und führe mich
bis an mein selig Ende und ewiglich.
Ich mag allein nicht gehen, nicht einen Schritt:
wo du wirst gehn und stehen, da nimm mich mit.

In dein Erbarmen hülle mein schwaches Herz
und mach es gänzlich stille in Freud und Schmerz.
Lass ruhn zu deinen Füssen dein armes Kind:
es will die Augen schliessen und glauben blind.

Wenn ich auch gleich nichts fühle von deiner Macht,
du führst mich doch zum Ziele auch durch die Nacht:
so nimm denn meine Hände und führe mich
bis an mein selig Ende und ewiglich!

Der tiefste Schmerz

Doch — hätt' ich je das höchste Glück erkannt,
Wenn ich den tiefsten Schmerz nicht auch empfand?
Der tiefste Schmerz, der auf der Seele brennt, —
Die Trennung ist's vom Lebens-Element.
Ist jede Sünde Trennung nicht von Gott,
Die überall ins Leben bringt den Tod?
Wenn ich von Gottes Antlitz bin verbannt,
Weil ich mich selber von ihm abgewandt;
Wenn mir verhüllt ist Seine Lieb' und Huld,
Und ich mir sagen muß: du selbst bist Schuld!
Getrennt zu sein von Dem, der uns geliebt, -
Das ist ein Schmerz, wie's keinen zweiten gibt:
Das ist der Frost, der auf die Blüte fällt,
Das ist die Nacht, von keinem Stern erhellt.
Mit Ihm und in Ihm trägt sich alles leicht,
Doch — tritt Er ferne, jede Kraft entweicht.
Und sonst auch gibt es keine größ're Pein,
Als von dem liebsten Herzen fern zu sein.
Wenn, was gewiß zusammen doch gehört,
Nun auseinander muß, von Leid verzehrt, —
Wer weiß denn nicht, wie weh, wie weh das tut?
Das trägt nur, wer in Jesu Liebe ruht.
O höchstes Glück, nur wer dich hat erkannt,
Der weiß, wozu der Schmerz ihm ward gesandt.
Noch müssen beide mit einander gehn, —
Kann hier ein Glück wohl ohne Schmerz bestehn?
Doch still! — wir schau'n dahin, wo Gott allein
In Ewigkeit wird Allen Alles sein