De Britse schrijver en acteur Alan Bennett werd geboren op 9 mei 1934 in Armley in Leeds, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

Uit: The Clothes They Stood Up In

“The Ransomes had been burgled. "Robbed," Mrs. Ransome said. "Burgled," Mr. Ransome corrected. Premises were burgled; persons were robbed. Mr. Ransome was a solicitor by profession and thought words mattered. Though "burgled" was the wrong word too. Burglars select; they pick; they remove one item and ignore others. There is a limit to what burglars can take: they seldom take easy chairs, for example, and even more seldom settees. These burglars did. They took everything.

The Ransomes had been to the opera, to Così fan tutte (or Così as Mrs. Ransome had learned to call it). Mozart played an important part in their marriage. They had no children and but for Mozart would probably have split up years ago. Mr. Ransome always took a bath when he came home from work and then he had his supper. After supper he took another bath, this time in Mozart. He wallowed in Mozart; he luxuriated in him; he let the little Viennese soak away all the dirt and disgustingness he had had to sit through in his office all day. On this particular evening he had been to the public baths, Covent Garden, where their seats were immediately behind the Home Secretary. He too was taking a bath and washing away the cares of his day, cares, if only in the form of a statistic, that were about to include the Ransomes.

On a normal evening, though, Mr. Ransome shared his bath with no one, Mozart coming personalized via his headphones and a stack of complex and finely balanced stereo equipment that Mrs. Ransome was never allowed to touch. She blamed the stereo for the burglary as that was what the robbers were probably after in the first place. The theft of stereos is common; the theft of fitted carpets is not.”

De Oostenrijkse dichter, schrijver en diplomaat Leopold Andrian werd op 9 mei 1875 in Berlijn geboren. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

Uit: Le Jardin de la connaissance (Der Garten der Erkenntnis, vertaald door Jean-Yves Masson)

“Quand Erwin vint à Vienne, il avait dix-sept ans ; peu de temps après son arrivée, il retourna au collège religieux. À cette occasion, de nombreux anciens camarades lui promirent de venir lui rendre visite à Noël. Il se réjouissait de cette perspective, et particulièrement de l’idée de revoir Lato, mais il attendait en même temps avec impatience la visite d’un nouveau venu au collège, dont il venait seulement de faire la connaissance ; c’était un garçon fort laid, avec de grands yeux, qui travaillait mal, et qui, parce qu’il n’était pas riche, voulait devenir officier afin de parvenir au service d’un archiduc.
     Erwin rendit souvent visite à ses anciens camarades pendant les premiers mois, mais, peu à peu, il les oublia et n’aima plus que Vienne. Il aimait les grands palais baroques dans les ruelles étroites, et les inscriptions tonitruantes gravées au fronton de nos monuments, et le pas des chevaux quand ils vont à l’espagnole, et les uniformes des gardes, et la cour de la résidence impériale, les jours d’hiver, quand une musique de parade bruyante passe au travers de la foule et réchauffe et détend les corps engourdis des badauds ; et il aimait aussi les grandes fêtes que tout le monde célèbre, en particulier la Fête-Dieu, le jour où le corps glorifié de Notre Seigneur et Sauveur Jésus-Christ vient à nous, nimbé d’un éclat et porté par une allégresse qui n’ont rien à envier aux jours solennels de jadis où l’empereur Charles VI, revenu d’une tournée sur ses terres d’Espagne, faisait son entrée dans Vienne, sa résidence et la capitale de son empire.
     À Erwin plaisaient aussi les étalages des magasins, le drap d’une seule couleur destiné à couvrir les voitures, la batiste sombre des mouchoirs au milieu des étoffes de soie de couleurs vives ; lui plaisaient aussi les quadriges de chevaux au pelage noir comme le jais, quand ils passaient au milieu des massifs de roses du Prater ; il aimait que les cochers fussent élégants ; et il aimait que ses amis fussent élégants, et ce qui lui plaisait dans l’élégance de ses amis, c’était que leur vie fût comme une ligne négligemment tracée, mais plus encore, qu’ils fussent parfois capables d’aller danser toute la nuit dans un bal de village, qu’un mot suffît à les rendre joyeux, à moins que ce ne fût la simple pensée qu’ils étaient Viennois et qu’à Vienne, même les orgues de barbarie dans les rues jouaient juste. Il lui semblait que l’art de vivre viennois avait le charme gracieux et toujours plus attirant d’une lampe dont on doute si elle émet deux couleurs qui se mêlent continuellement, ou s’il ne s’agit que du chatoiement d’une seule et même couleur qui se déploie selon toutes ses nuances. »

De Russische schrijver, dichter en zanger Bulat Shalvovich Okudzhava werd geboren in Moskou op 9 mei 1924. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

A WORD OF ADVICE TO MY FRIENDS

Let's exclaim, admire each other.
We don't have to fear high-flown words.
Let's compliment each other-
surely these are the happy moments of love.

Let's grieve and cry openly
now together, now separately, now in turn.
We don't have to pay attention to gossip-
since sadness always goes along with love.

Lets' catch each others's meaning at once,
so that having made one mistake, we won't make any more.
Let's live, indulging each other in everything-
especially since life is so short.

TIME PASSES

Time passes, whether you joke or don't joke,
like an ocean wave - it will sweep us away.
But wait, that's all in the future,
let me breathe Moscow in for a while.

Do you see that house with all the lights on,
my friends want me there alive and well.
Don't hurry, Time, where would they be without me -
how could one not think of this?

Let me quench my thirst with blue water,
for now hold back weariness and tears.
Be patient, I'll settle accounts with you, -
I won't be your debtor forever.

De Roemeense dichter, schrijver en filosoof Lucian Blaga werd geboren op 9 mei 1895 in Lancrăm, bij Alba Iulia. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

Psalm

Always grief to me have been your concealed solitude
But God, what was I to do?
I played with you as a child and
Let imagination take you to pieces like a toy.
Then the untamed grew stronger within,
my songs died away,
and without ever having felt you close
I lost you for ever
in dust, in fire, in air, and on waters.

From sunrise to sunset
I am all clay and suffering.
You have confined yourself in the sky as in a coffin.
Oh, weren't you a closer kin to death
than you are to life,
you would speak to me. Right from where you are,
within the earth or within the tale- you would speak to me.

Show yourself among the thorns here, God,
so that I should know what you want of me.
Shall I catch in the air the poisoned spear
thrown by the other from the depths to wound you beneath your wings?
Or there is nothing that you want of me?
You are the mute, still identity
(a round itself is a),
and you ask for nothing. Not even for my prayers.

Look, the stars are coming into the world
along with my questioning sorrows.
Look, it is night with no windows outside.
What am I going to do from now on, God?
In you I take off my mortal flesh. I take it off
as if it were a coat left on the way.

Vertaald door Liliana Mihalachi

De Duitse schrijver Jan Drees werd geboren op 9 mei 1979 in Haan. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

Uit: Enduring Freedom

“Ich glaube nicht mehr an uns. Es geht mir (jetzt, bloß) darum, ein Leben zu bekommen, irgendeines. Ich will vergessen und wünsche mir, dass alles ein bisschen wie früher wird, dass alles wie früher werden kann:
Wie damals, als es anfing, mit Jörn, der mich jeden Tag nach den Uni-Seminaren in den Arm nahm und leidenschaftlich auf den Mund küsste. Im April, Mai, Juni.
In diesem Sommer verbrachten wir späte Abende an einem Baggersee, badeten nackt in dem sich leicht abkühlenden Wasser und blieben am schmalen Stadtstrand liegen, bis es nicht mehr kühler werden konnte. „Es sind immer noch dreiundzwanzig Grad“,
rief ich begeistert zu Jörn hinauf, der im Nacht dämmernden Schatten lag und mich beschützte. – Meine Erinnerung darüber ist an Picknicks und späte Mücken, die sich auf unsere rostbraune Haut setzten, kleine Feuerpunkte hinterließen.
Wir tranken Kühlmanschetten gekühlten Discount – Prosecco zu Erdbeeren, in die man greifen konnte, um klebrig zu werden, tauchten unter Mondlicht beschienenen Flusenalgen und fanden ein Wind, Sicht und Brennnessel geschütztes Dunkelwaldfleckchen, auf dem mit Süßwasser perlender Haut gemeinsam kitschige
Plejadennebel betrachten war. Manchmal gab es Glühwürmchen auf dem Heimweg zwischen Ginster.

Beim Türken kauften wir Melonenviertel oder in verschiedenen schattig-kühlen Buchgeschäften Südfruchtprosa, die wie Kandis schmeckte. Die beim Lesen schmolz als wäre sie Himbeereis: Es begann, mir zu gefallen. Es fing an, dass ich genauso schreiben wollte, als dufte das Papier wie eine Kinopopcorn-Tüte.
Wir waren jung und flüsterten nachts auf Jörns Balkon über Zitronenkerzen hinweg. Oder beobachteten irritiert glücklich: sirrende Fledermäuse, die aus Altbaufirsten in den Laubenhof kreisten und duschten später um viertel nach drei oder lagen erschöpft, verschwitzt im Moskitonetz gefälschten Himmelsbett. Über uns funkelten angeklebte Plastiksterne mit Phosphorschimmer.“

De Amerikaanse dichteres Mona Van Duyn werd geboren op 9 mei 1921 in Waterloo, Iowa. Zie ook mijn blog van 9 mei 2007.

Three Valentines to the Wide World

I

The child disturbs our view. Tow-head bent, she
stands on one leg and folds up the other. She is listening
to the sound of her fingernail on a scab on her knee.
If I were her mother I would think right now of the chastening
that ridiculous arrangement of bones and bumps must go through,
and that big ear too, till they learn what to do and hear.
People don't perch like something seen in a zoo
or in tropical sections of Florida. They'll have to buy her
a cheap violin if she wants to make scraping noises.
She is eight years old. What in the world could she wear
that would cover her hinges and disproportions? Her face is
pointed and blank, the brows as light as the hair.

"Mother, is love God's hobby?" At eight you don't even
look up from your scab when you ask it. A kid's squeak,
is that a fit instrument for such a question?
Eight times the seasons turned and cold snow tricked
the earth to death, and still she hasn't noticed.
Her friend has a mean Dad, a milkman always kicks
at the dog, but by some childish hocus-pocus
she blinks them away. She counts ten and sucks in her cheeks
and the globe moves under the green thumb of an Amateur,
the morning yelp, the crying at recess are gone.
In the freeness of time He gardens, and to His leisure
old stems entrust new leaves all winter long.

Hating is hard work, and the uncaring thought is hard;
but loving is easy, love is that lovely play
that makes us and keeps us? No one answers you. Such absurd
charity of the imagination has shamed us, Emily.
I remember now. Legs shoved you up, you couldn't tell
where the next tooth would fall out or grow in, or what
your own nose would look like next year. Anything was possible.
Then it slowed down, and you had to keep what you got.
When this child's body stretches to the grace of her notion,
and she's tamed and curled, may she be free enough to bring
mind and heart to that serious recreation
where anything is still possible--or almost anything.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 9 mei 2007.

De Engelse schrijver Richard Adams werd geboren in Newbury op 9 mei 1920.

De Schotse schrijver James Barrie werd op 9 mei 1860 in Kirriemuir nabij Dundee geboren.

De Italiaanse schrijver Pitigrilli (pseudoniem voor Dino Serge) werd geboren te Turijn op 9 mei 1893.

09-05-2008 om 20:27 geschreven door Romenu  

In memoriam Willem Brakman

De Nederlandse schrijver Willem Brakman is donderdag op vijfentachtig jarige leeftijd overleden. Dat heeft zijn uitgeverij Querido laten weten. Zie ook mijn blog van 13 juni 2007.

Uit: De reis van de douanier naar Bentheim

"Toen de douanier zich echter bukte merkte hij dat het zware tralieluik van het zwarte gat was weggeklapt en ernaast plat op de vloer lag. Dat was ongetwijfeld een heel karwei geweest, want de hoed was de parelgrijze erbij van het hoofd gevallen en lag daar nog van te getuigen in een schemerige streep schietgatlicht. De douanier schudde het hoofd om deze levensgevaarlijke toestand, hij legde de poot op de vloer en wilde het luik weer terugklappen, maar behalve dat het loodzwaar was zat het op de een of andere manier ook muurvast. Het zweet parelde de douanebeambte buiten dienst op het voorhoofd, maar hoe hij ook rukte en trok, meer beweging dan een paar knarsende centimeters kon hij niet voor elkaar brengen. Bezorgd krabbelde hij overeind en draafde de toren uit om te waarschuwen: kasteeltuin, folterkamer, ergens moest dat onmogelijke paar toch te vinden zijn. Maar dat viel tegen, alle trappen, portalen en binnenplaatsen waren luguber leeg, het enige geluid dat hij hoorde was de muziek van beneden uit het stadje. Met de bedoeling dan maar iedereen te waarschuwen dribbelde hij haastig richting feest en was de eerste lampionnen net gepasseerd toen een abnormale rauwe gil weerklonk. Iedereen keek omhoog naar de toren en naar de heer Van Kol die daar op de borstwering was verschenen. Jasje en vest had de leraar uitgedaan en in zijn witte overhemd en met zijn geheven armen zag hij er uit als een figuur uit een schilderij van Goya.

Ontsteld liep de douanier met de feestgangers mee om te zien wat er allemaal was gebeurd, maar hij koos om niet voortdurend te worden geduwd en aangestoten een zijpoortje en werd daar onverwacht tegengehouden door de parelgrijze.

‘Ze is in het gat geduveld,’ zei ik, ‘in één klap hasjewijne.’

‘Was dat nou nodig?’ riep de douanier verbolgen, ‘zo'n mooie, gevulde vrouw.’

‘Dat viel aardig tegen,’ zei ik, ‘van buiten bol, van binnen hol.’

‘De arme man,’ riep de douanier stampvoetend.

‘Denk toch eens aan dat hoofd,’ zei ik, ‘dat lijdende bekje, die man wil niet anders, heus, daar liggen zijn talenten. Héé, waar is mijn hoed?’

‘Die ligt naast het gat,’ zei de douanier, ‘en naast mijn paardepoot.’

‘Ach,’ zei ik glimlachend, ‘wat een aardige combinatie, hoe komt u overigens op een paardepoot?’

‘Ik denk door Lochem,’ zei de douanier, ‘Staring en al die dingen.’

‘Luister,’ zei ik.

Uit het kasteel, uit het stadje, ja voor mijn gevoel ook uit de lucht klonk een zacht stompend geluid: wom, wom, wom... bom, bom, bom... drom, drom, drom...

‘Ze weten toch niet dat ik hier ben?’ vroeg ik.

‘Ik denk het wel,’ zei de douanier en ja hoor, daar waren ze weer, ik ken ze, o ik ken ze die koppen. Even later was het weer zo ver: paardekopers, stamineebazen, kleine neringdoenden, natuurlijk weer een antiekhandelaar, de hele troep.

Daar ging ik: in mijn gat getrapt, aan mijn haren gerukt, om de oren geslagen, maar één moedige daad wil ik hier toch niet onvermeld laten, met uiterste krachtsinspanning draaide ik mijn hoofd om en schalde achter mij: ‘Heer tollenaar!... wij zien elkander weder!!..."

 

Willem Brakman (13 juni 1922 – 8 mei 2008)

Zie ook voor de schrijvers van vandaag, 8 mei 2008, mijn vorige posting.

08-05-2008 om 21:16 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Thomas Pynchon werd op 8 mei 1937 geboren in Glen Cove, Long Island, New York. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: The Crying of Lot 49

“One summer afternoon Mrs Oedipa Maas came home from a Tupperware party whose hostess had put perhaps too much kirsch in the fondue to find that she, Oedipa, had been named executor, or she supposed executrix, of the estate of one Pierce Inverarity, a California real estate mogul who had once lost two million dollars in his spare time but still had assets numerous and tangled enough to make the job of sorting it all out more than honorary. Oedipa stood in the living room, stared at by the greenish dead eye of the TV tube, spoke the name of God, tried to feel as drunk as possible. But this did not work. She thought of a hotel room in Mazatlan whose door had just been slammed, it seemed forever, waking up two hundred birds down in the lobby; a sunrise over the library slope at Cornell University that nobody out on it had seen because the slope faces west; a dry, disconsolate tune from the fourth movement of the Bartok Concerto for Orchestra; a whitewashed bust of Jay Gould that Pierce kept over the bed on a shelf so narrow for it she'd always had the hovering fear it would someday topple on them. Was that how he'd died, she wondered, among dreams, crushed by the only ikon in the house? That only made her laugh, out loud and helpless: You're so sick, Oedipa, she told herself, or the room, which knew.

The letter was from the law firm of Warpe, Wistfull, Kubitschek and McMingus, of Los Angeles, and signed by somebody named Metzger. It said Pierce had died back in the spring, and they'd only just now found the will. Metzger was to act as co-executor and special counsel in the event of any involved litigation. Oedipa had been named also to execute the will in a codicil dated a year ago. She tried to think back to whether anything unusual had happened around then. Through the rest of the afternoon, through her trip to the market in downtown Kinneret-Among-The-Pines to buy ricotta and listen to the Muzak (today she came through the bead-curtained entrance around bar 4 of the Fort Wayne Settecento Ensemble's variorum recording of the Vivaldi Kazoo Concerto, Boyd Beaver, soloist); then through the sunned gathering of her marjoram and sweet basil from the herb garden, reading of book reviews in the latest Scientific American, into the layering of a lasagna, garlicking of a bread, tearing up of romaine leaves, eventually, oven on, into the mixing of the twilight's whiskey sours against the arrival of her husband, Wendell ("Mucho") Maas from work, she wondered, wondered, shuffling back through a fat deckful of days which seemed (wouldn't she be first to admit it?) more or less identical, or all pointing the same way subtly like a conjurer's deck, any odd one readily clear to a trained eye.”

De Amerikaanse schrijver en criticus Edmund Wilson werd geboren op 8 mei 1895 in Red Bank, New Jersey. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: The Historical Interpretation of Literature

"To begin with, it will be worth while to say something about the kind of criticism which seems to be furthest removed from this. There is a comparative criticism which tends to be non-historical. The essays of T. S. Eliot, which have had such an immense influence in our time, are, for example, fundamentally non-historical. Eliot sees, or tries to see, the whole of literature, so far as he is acquaninted with it, spread out before him under the aspect of eternity. He then compares the work of different periods and countries, and tries to draw from it general conclusions about what literature out to be. He understands, of course, that our point of view in connection with literature changes, and he has what seems to me a very sound conception of the whole body of writing of the past as something to which new works are continually added, and which is not thereby merely increased in bulk but modified as a whole—so that Sophocles is no longer precisely what he was for Aristotle, or Shakespeare what he was for Ben Jonson or for Dryden or for Dr. Johnson, on account of all the later literature that has intervened between them and us. Yet at every point of this continual accretion, the whole field may be surveyed, as it were, spread out before the critic. The critic tries to see it as God might; he calls the books to a Day of Judgement. And, looking at things in this way, he may arrive at interesting and valuable conclusions which could hardly be reached by approaching them in any other way. Eliot was able to see, for example—what I believe had never been noticed before—that the French Symbolist poetry of the nineteenth century had certain fundamental resemblances to the English poetry of the age of Donne. Another kind of critic would draw certain historical conclusions from these purely esthetic findings, as the Russian D. S. Minsky did; but Eliot does not draw them.

"Another example of this kind of non-historical criticism, in a somewhat different way and on a somewhat different plane, is the work of the late George Saintsbury. Saintsbury was a connoisseur of wines; he wrote an entertaining book on the subject. And his attitude toward literature, too, was that of the connoisseur. He tastes the authors and tells you about the vintages; he distinguishes the qualities of the various wines. His palate was as fine as could be, and he possessed the great qualification that he knew how to take each book on its own terms without expecting it to be some other book and was thus in a positions to appreciate a great variety of kinds of writing. He was a man of strong social prejudices and peculiarly intransigent political views, but, so far as it is humanly possible, he kept them out of his literary criticism. The result is on of the most agreeable and most comprehensive commentaries on literature that have ever been written in English. Most scholars who have read as much as Saintsbury do not have Saintsbury's discriminating taste. Here is a critic who has covered the whole ground like any academic historian, yet whose account of it is not merely a chronology but a record of fastidious enjoyment. Since enjoyment is the only thing he is looking for, he does not need to know the causes of things, and the historical background of literature does not interest him very much.”

De Amerikaanse dichter Gary Snyder werd geboren op 8 mei 1930 in San Francisco. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Riprap

Lay down these words 
Before your mind like rocks. 
      placed solid, by hands 
In choice of place, set 
Before the body of the mind
      in space and time:
Solidity of bark, leaf or wall 
      riprap of things:
Cobble of milky way, 
      straying planets, 
These poems, people, 
      lost ponies with 
Dragging saddles -- 
      and rocky sure-foot trails.
The worlds like an endless
      Four-dimensional 
Game of Go.
      ants and pebbles 
In the thin loam, each rock a word
      a creek-washed stone
Granite: ingrained 
      with torment of fire and weight
Crystal and sediment linked hot
      all change, in thoughts,
As well as things.

After Work

The shack and a few trees

float in the blowing fog

I pull out your blouse,

warm my cold hands

     on your breasts.

you laugh and shudder

peeling garlic by the

     hot iron stove.

bring in the axe, the rake,

the wood

we'll lean on the wall

against each other

stew simmering on the fire

as it grows dark

            drinking wine.

The Spring

Beating asphalt into highway potholes

        pickup truck we'd loaded

road repair stock shed & yard

a day so hot the asphalt went in soft.

        pipe and steel plate tamper

took turns at by hand

then drive the truck rear wheel

a few times back and forth across the fill--

finish it off with bitchmo around the edge.

the foreman said let's get a drink

& drove through the woods and flower fields

        shovels clattering in back

into a black grove by a cliff

        a rocked in pool

        feeding a fern ravine

                      tin can to drink

numbing the hand and cramping in the gut

surging through the fingers from below

        & dark here--

let's get back to the truck

get back on the job.

De Franse schrijver, vertaler regisseur en diplomaat Romain Gary werd geboren op 8 mei 1914 in Vilnius, Litouwen. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: Frühes Versprechen (La Promesse de l'aube, nieuwe Duitse vertaling  door Giò Waeckerlin Induni)

Mit dreizehn, glaube ich, habe ich zum ersten Mal meine Berufung geahnt.
Ich besuchte damals die dritte Klasse am Gymnasium von Nizza, und meine Mutter hatte im Hotel Négresco eine der »Vitrinen« auf den Korridoren gemietet, wo sie modische Accessoires ausstellte, die die Luxusgeschäfte ihr in Kommission gaben; sie bekam für jede verkaufte Bluse, für jeden verkauften Gürtel oder Schal zehn Prozent Vermittlungsprovision. Ab und zu nahm sie eine kleine unerlaubte Preiserhöhung vor und steckte die Differenz in die eigene Tasche. Sie lauerte den ganzen Tag auf mögliche Kunden und rauchte nervös unzählige Gauloises, denn unser täglich Brot hing damals von diesem unsicheren Geschäft ab.
Allein, ohne Ehemann, ohne Liebhaber, kämpfte sie schon seit dreißig Jahren mutig, um jeden Monat unser Auskommen zu sichern, um die Butter zu bezahlen, die Schuhe, die Miete, die Kleider, das Steak zum Mittagessen – dieses Steak, das sie jeden Tag fast feierlich auf dem Teller vor mich hinstellte, als sei es der Beweis ihres Sieges über das widrige Geschick. Ich kam aus der Schule und setzte mich zu Tisch. Meine Mutter stand daneben und sah mir beim Essen mit dem zufriedenen Blick einer ihre Jungen säugenden Hündin zu.
Sie weigerte sich, das Steak anzurühren, beteuerte, sie möge nur Gemüse, und Fleisch und Fette seien ihr strikt untersagt. Eines Tages stand ich vom Tisch auf und ging in die Küche ein Glas Wasser trinken. Meine Mutter saß auf einem Schemel; sie hielt die Pfanne auf den Knien, in der mein Steak gebraten worden war. Sie wischte den Pfannenboden sorgfältig mit Brotstücken auf, die sie dann gierig verschlang, und obwohl sie die Pfanne rasch unter der Serviette versteckte, erfasste ich blitzartig die ganze Wahrheit über den wirklichen Grund ihrer vegetarischen Diät.
Ich stand einen Moment versteinert da, betrachtete fassungslos die halb unter der Serviette versteckte Pfanne und das schuldbewusste Lächeln meiner Mutter, dann brach ich in Schluchzen aus und rannte davon. Am Ende der Avenue Shakespeare, wo wir damals wohnten, verlief ein hoher, fast senkrechter Damm die Eisenbahnlinie entlang, und dorthin rannte ich mich verstecken. Ich dachte kurz daran, mich vor den Zug zu werfen und mich so meiner Beschämung und meiner Hilflosigkeit zu entziehen, doch gleich darauf flammte wilde Entschlossenheit in mir auf: Ja, ich würde die Welt wieder in Ordnung bringen und sie eines Tages, gerecht, glücklich und ihrer würdig, meiner Mutter zu Füßen legen. Das Gesicht in den Armen vergraben, überließ ich mich ganz meinem Kummer, doch die Tränen, die so oft meinen Schmerz gestillt hatten, brachten mir diesmal keinen Trost. Ein unerträgliches Gefühl von Entbehrung, Entmännlichung, von Lähmung nahm von mir Besitz; je älter ich wurde, desto mehr wuchs meine Frustration, und mein verschwommenes kindliches Bestreben verblasste nicht etwa, sondern verwandelte sich nach und nach in ein Verlangen, das weder Frau noch Kunst je würden stillen können.“

De Ierse schrijver Roddy Doyle werd geboren in Dublin op 8 mei 1958. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: The Deportees

“In April 2000, two Nigerian journalists living in Dublin, Abel Ugba and Chinedu Onyejelem, started publishing a multicultural paper called Metro Eireann. I read an article about these men in the Irish Times, and decided that I’d like to meet them. Three or four years into our new national prosperity, I was already reading and hearing elegies to the simpler times, before we became so materialistic — the happy days when more people left Ireland than were born here; when we were afraid to ask anyone what they did for a living, because the answer might be ‘Nothing’; when we sent our pennies and our second-hand clothes to Africa but never saw a flesh-and-blood African. The words ‘racist’ and ‘racism’ were being flung around the place, and the stories were doing the rounds. An African woman got a brand new buggy from the Social Welfare and left it at the bus stop because she couldn’t be bothered carrying it onto the bus, and she knew she could get a new one. A man looked over his garden wall and found a gang of Muslims next door on the patio, slaughtering an Irish sheep. A Polish woman rented a flat and, before the landlord had time to bank the deposit, she’d turned it into a brothel, herself and her seven sisters and their cousin, the pimp. I heard those three, and more, from taxi drivers. I thought I’d like to make up a few of my own.”

De Engelse schrijfster Pat Barker werd geboren in Thornaby-on-Tees op 8 mei 1943. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: Life Class

„They’d been drawing for over half an hour. There was no sound except for the slurring of pencils on Michelet paper or the barely perceptible squeak of charcoal. At the center of the circle of students, close to the dais, a stove cast a barred red light onto the floor. The smell of burning coke mingled with other smells: sweat, hot cloth, cigar and tobacco smoke. Now and again you could hear the soft pop of lips inhaling and another plume of blue smoke would rise to join the pall that hung over the whole room.

Nobody spoke. You were not allowed to talk in the life class. In the Antiques Room, where they spent the mornings copying from casts of Classical and Renaissance sculpture, talking was permitted, and the students—a few of the women, in particular—chattered nonstop. Here, apart from the naked woman on the dais, the atmosphere was not unlike a men’s club. The women students had their own separate life class somewhere on the lower floor. Even the Slade, scandalously modern in most respects, segregated the sexes when the naked human body was on display.

Paul Tarrant, sitting on the back row, as far away from the stove as he could get, coughed discreetly into his handkerchief. He was still struggling to throw off the bronchitis that had plagued him all winter and the fumes irritated his lungs. He’d finished his drawing, or at least he’d reached the point where he knew that further work would only make matters worse. He leaned back and contemplated the page. Not one of his better efforts.”

De Oostenrijkse schrijfster Gertrud Fussenegger werd geboren op 8 mei 1912 in Pilsen. Zie ook mijn blog van 8 mei 2007.

Uit: Ein Spiegelbild mit Feuersäule

„Ich fluchte dem Krieg, der da als silberfunkelnder, hundertfach geflügelter und geschwänzter Drache schräg über mir im sonnigen Blau dahinzog, satanisch schön. Aber ich fluchte auch dem Frieden, der uns mit verlogenen Parolen und schmeichlerischen Entwürfen in einen verderblichen Traum gewiegt hatte. Ich fluchte der Glasglocke, in die mich die Liebe der Meinen gesetzt und in der sie mich verpäppelt und mit verzuckerten Illusionen genährt hatte. Diese Glasglocke war jetzt endgültig unter dem Schlag einer entsetzlichen Belehrung zerborsten. Ich sah unter den immer steigenden Erdfontänen, unter den Detonationsflammen und wirbelnden Trümmern die eigene Jugend mit allen ihren verwegenen Glückserwartungen und Ansprüchen in einem Malstrom von Dreck und Feuer vergehen. In mir war Haß, aber Haß nicht nur auf die Mächte der Vernichtung und die verbrecherische Narrheit, die diese Vernichtung auf uns losgelassen, sondern auch auf den Traum von bürgerlicher Sicherheit, in dem ich erzogen worden war, auf diesen Traum voll Hochmut und Selbstgewißheit, der jetzt unter dem Keulenschlag einer brutalen Erniedrigung endgültig in die Brüche ging.”

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 8 mei 2007.

De Amerikaanse schrijver Sloan Wilson werd geboren op 8 mei 1920 in Norwalk, Connecticut. 

De Deense schrijver Sophus Schandorph werd geboren op 8 mei 1836 in Ringstedt.

08-05-2008 om 19:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster D. Hooijer heeft de Libris literatuurprijs 2008 gekregen voor haar verhalenbundel “Sleur is een roofdier.”  Hooijer (eig. Kitty Ruys) werd geboren op 10 juni 1939 in Hilversum. Zij debuteerde in 2001 met de verhalenbundel 'Kruik en kling'. Ook schrijft ze poëzie en ze tekent, zowel bij haar eigen werk als bij dat van anderen, zoals bij het verhaal 'Opa Perenboom van Kreek Daey Ouwens'. In het najaar van 2004 verscheen haar tweede verhalenbundel: 'Zuidwester meningen'.

Haar uitgeverij van Oorschot prijst het titelverhaal van de winnende bundel als volgt aan: “Altijd gedacht dat sleur synoniem is met saaiheid en stilstand? Een vergissing – sleur is een roofdier! Het ligt op de loer, bespringt je onverhoeds en scheurt de grootste liefde kapot met zijn scherpe tanden. In het titelverhaal van deze bundel van D. Hooijer is alles zoals het bij Hooijer altijd is: anders dan je zou denken. Anders dan gewoon. Hoofdpersoon Rolf trouwt er met Gwenn, hecht zich aan haar zoontje en ontdekt vervolgens dat Gwenn intieme brieven van haar ex ontvangt en met hem naar bed gaat om hem zogenaamd te leren hoe dat ook alweer moet. Bij Hooijer explodeert dan niet meteen het huwelijk, nee, eerst gaan de mannen samen eten, dan wordt er een lijst gemaakt met hoe de ex zich seksueel kan verbeteren en pas dán – springt de sleur alsnog uit zijn schuilhoek.”

Uit: ZUIDWESTER MENINGEN

“Ik win een negertje van wit aardewerk en daarna hetzelfde poppetje maar nu zwart. Zwarter zelfs dan ik.
‘Had ik nou geen hoofdprijs, alles raak,’ vraag ik aan het meisje.
‘Daar ga ik niet over, alles gaat electronisch.’
Voor de volgende drie keer raak geeft ze me een eekhoorntje van plastic met opgespoten pluche. Tien euro heb ik nog. Ik verdenk de meid van pesterij en dat maakt me link. Ik vraag haar dringend om de wolfachtige beer niet weg te geven. Die! Ik wijs op de vijfde in de rij. Ze knikt meer uit de hoogte dan geruststellend. Ik ga pinnen.
Weer goed stampend lopen naar de automaat. Opschieten. De flinke pas weer, daarna ga ik draven. Verdomd ik voel dat er iets zwaars uit mijn hoofd weg is.
Eerst wil ik mijn rekening leeghalen maar ik bedenk me dat ik nog twee weken door moet en geen pils en aardappelen in huis heb. Ik pin tweehonderd euro en draaf terug naar de schiettent met het mooie meisje. Van alle mooie meisjes is zij de lelijkste en van alle lelijke zou zij weer de mooiste zijn. Ze is dus doorsnee. Ze heeft wel heel mooie paarse natte lippen; nou ja alsof ze dood is, dat wel. Maar ze leeft en ze noemt me schat en kijkt me koud aan. Jammer dat ze me het beest niet geeft.

Moet ik me eerst waarmaken? Hoe moet dat, hoe waar ben ik, laat ik dat eens bedenken. Aardig ben ik, en niet lui maar niet helemaal aardig en niet helemaal lui. Zeg maar gerust dat ik ook doorsnee ben.
Omdat ik deze keer een recht geweer krijg terwijl ik net aan het kromme gewend was, moet ik weer inschieten. Daarna schiet ik een kwartier lang de sterren uit de hemel. Laat ik het beter zeggen. Ik schiet twee gele beren die me niet blij maken, ik schiet drie van die eekhoorntjes en een prachtig konijn alleen moet ik hem niet. De mensen blijven staan kijken want ik zet alle dieren aan mijn voeten. Elke keer vraag ik eerst om de wolf.
‘Geef die jongen toch die herdershond,’ roept een man.
‘Nee, waarom. Het gaat electronisch.
‘Gelul je hoeft alleen maar af te haken.’
Er komen meer mensen bij. Ik schiet en schiet, mijn bloed kookt. Al moet ik terug voor de rest van mijn uitkering, al moet ik een lening afsluiten, ik zal me door de pluchetroep heenschieten om de wolf te krijgen. Hij kijkt steeds verstandiger, hij kijkt of hij dit verwacht heeft, dit bloedig gevecht voor hij los mag. Mijn handen beginnen te trillen.
‘Ik moet even ontspannen. Hem niet weggeven hé?’
Ik geef het geweer terug.”

D. Hooijer (Hilversum, 10 juni 1939)

07-05-2008 om 21:28 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver en dichter  Willem Elsschot  werd in Antwerpen geboren op 7 mei 1882. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

Uit: Kaas

“Ik heb de heele week druk gezocht naar een tweedehandsbureau en dito schrijfmachine. En ik verzeker je dat het afloopen van al die uitdragerswinkels in de oude stad geen plezierig werk is.

Het staat er gewoonlijk zoo vol dat ik van op de straat onmogelijk kan onderscheiden of zij in voorraad hebben wat ik zoek en ik ben dus wel gedwongen binnen te gaan om het te vragen. Tegen die kleine moeite zie ik niet op, maar ik durf geen winkel verlaten zonder iets gekocht te hebben, en geen café zonder iets te hebben gedronken.

Zoo heb ik dan in 't begin een karaf, een zakmes en een gipsen Sint Jozef gekocht. Het zakmes kan ik gebruiken, al ben ik er een beetje vies van, en de karaf heb ik medegenomen naar huis, waar ze opzien gebaard heeft. Het Sint Jozefbeeld heb ik een paar straten verder, toen er niemand te zien was, op een vensterbank gezet en heb mij dan uit de voeten gemaakt. Want na die karaf heb ik gezworen niets meer mede naar huis te brengen en ik kon toch niet blijven rondloopen met dat gipsen beeld.

Nu echter blijf ik in de winkeldeur staan en vraag van daar uit of zij geen bureau-ministre en een schrijfmachine te koop hebben. Zoo lang ik de deurknop vasthoud sta ik eigenlijk niet in den winkel en heb dus geen moreele verplichting, want van dat koopen heb ik genoeg. Maar als de deur niet dicht is blijft de bel rinkelen en als dat te lang duurt sta je daar als een dief die nadenkt of hij zijn slag zal slaan of niet.

Daar komt dan nog bij dat ik nooit heelemaal gerust door de stad loop. Hamer heeft mijn certificaat wel, maar iemand die ernstig ziek is zit thuis en loopt de winkels niet af. Ik vrees altijd menschen van de General Marine te ontmoeten, want ik weet niet hoe een echte zenuwlijder doet. Als ik me laat neervallen dan gaan ze mij water in 't gezicht gieten, doen mij vliegende geest opsnuiven of brengen mij binnen bij een dokter of bij een apotheker die verklaart dat ik komedie speel. Neen, daar bedank ik voor. 't Is beter dat ze mij niet zien. Dus kijk ik goed rond en houd mij gereed om rechtsomkeer te maken of een zijstraat in te slaan. Alles wel beschouwd is het wenschelijk dat mijn heele afwezigheid haar beslag krijgt zonder dat er te veel over gekletst wordt.

Ik zou anders wel eens willen weten hoe 't op de Werf marcheert.

't Is nu kwart over negen. Ik weet dat mijn vier medecorrespondenten op dit oogenblik met hun kuiten tegen de pijp van de verwarming staan, ieder voor zijn schrijfmachine, als kanonniers voor hun stukken. Een van de vier vertelt een mop. Ja, dat eerste half uur was gezellig. Hamer heeft zijn grootboek opengeslagen zonder zich eerst te warmen en de juffrouw van de telefoon strijkt lichtjes over haar blonde haar, dat pas voor mijn heengaan permanent gegolfd was. Het geratel van de pneumatische klinkhamers dringt van op de werf tot in onze zaal door en buiten rijdt voor de vensters onze drukke dwerg-locomotief voorbij. Wij draaien onze vijf hoofden om en door 't venster groeten wij den ouden Piet met zijn blauwen kiel en zijn zakdoek om den hals, die haar zoo rustig voert als een huurkoetsier zijn oude knol. Bij wijze van wedergroet doet hij even zijn stoomfluit gaan. En ginder ver laat onze hooge schoorsteen zijn zwarten wimpel fladderen.

Zoo staan zij daar nu, die sufferds, terwijl ik doende ben mij een weg te banen in het oerwoud van de businesswereld.

Die zoekt, die vindt, dat heb ik zoo pas ondervonden. Want eindelijk heb ik een geschikt bureau ontdekt, met slechts een paar kleine motgaatjes in het groene kleed. Het kost drie honderd frank en al is het niet nieuw, toch zal het even goed dienst doen als een van twee duizend. Mijn vrouw had dus gelijk. Maar met dat al is er weder een heele week zoek en mijn kaas wacht met ongeduld op 't ontsluiten van den kelder.

Het probleem van de schrijfmachine heeft ook zijn beslag gekregen. Ik heb ontdekt dat die gehuurd kunnen worden en morgen staat er een thuis waarmede ik vertrouwd ben, namelijk een zustermachine van de Underwood waarop ik dertig jaren lang mijn brood heb verdiend.

Verleden Woensdag is de verkoopcyclus ingezet en wel bij Van Schoonbeke, die 't zelf prettig vindt dat het zoo goed marcheert”.

De Engelse dichter en schrijver Robert Browning werd geboren op 7 mei 1812 in Londen. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

Never The Time And The Place

Never the time and the place
And the loved one all together!
This path--how soft to pace!
This May -- what magic weather!
Where is the loved one's face?
In a dream that loved one's face meets mine,
But the house is narrow, the place is bleak
Where, outside, rain and wind combine
With a furtive ear, if I strive to speak,
With a hostile eye at my flushing cheek,
With a malice that marks each word, each sign!
O enemy sly and serpentine,
Uncoil thee from the waking man!
Do I hold the Past
Thus firm and fast
Yet doubt if the Future hold I can?
This path so soft to pace shall lead
Thro' the magic of May to herself indeed!
Or narrow if needs the house must be,
Outside are the storms and strangers: we
Oh, close, safe, warm sleep I and she, --
I and she!

My Star

All, that I know
Of a certain star
Is, it can throw
(Like the angled spar)
Now a dart of red,
Now a dart of blue
Till my friends have said
They would fain see, too,
My star that dartles the red and the blue!
Then it stops like a bird; like a flower, hangs furled:
They must solace themselves with the Saturn above it.
What matter to me if their star is a world?
Mine has opened its soul to me; therefore I love it.

You'll Love Me Yet

You'll love me yet!—and I can tarry
Your love's protracted growing:
June reared that bunch of flowers you carry
From seeds of April's sowing.

I plant a heartful now: some seed
At least is sure to strike,
And yield—what you'll not pluck indeed,
Not love, but, may be, like!

You'll look at least on love's remains,
A grave's one violet:
Your look?—that pays a thousand pains.
What's death?—You'll love me yet!

De Bengaalse dichter en schrijver Rabindranath Tagore werd op 7 mei 1861 in Calcutta (tegenwoordig: Kolkata) geboren. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

THE WATER IS SILENT

The fish in the water is silent,

the animal on the earth is noisy,

the bird in the air is singing.

But man has in him the silence of the sea,

the noise of the earth

and the music of the air.

Waarom, daarom

Waarom gaat de lamp uit?
Ik bescherm hem met mijn jas
om hem af te schermen tegen de storm.
Daarom gaat de lamp uit.

Waarom verwelkt de bloem?
Ik druk haar aan mijn borst
in angstige liefde.
Daarom verwelkt de bloem.

Waarom droogt de stroom op?
Ik heb een dam gebouwd,
om het water voor mijzelf te hebben.
Daarom droogt de stroom uit.

Waarom breekt de snaar van de harp?
Ik probeer haar een toon te ontwringen
die niet bij haar past.
Daarom breekt de snaar van de harp.

De begeerte naar de vrucht mist de bloem

De Amerikaanse dichter en politicus Archibald MacLeish werd geboren op 7 mei 1892 in Glencoe, Illinois. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

Poem in Prose

This poem is for my wife.
I have made it plainly and honestly:
The mark is on it
Like the burl on the knife.

I have not made it for praise.
She has no more need for praise
Than summer has
Or the bright days.

In all that becomes a woman
Her words and her ways are beautiful:
Love's lovely duty,
the well-swept room.

Wherever she is there is sun
And time and a sweet air:
Peace is there,
Work done.

There are always curtains and flowers
And candles and baked bread
And a cloth spread
And a clean house.

Her voice when she sings is a voice
At dawn by a freshening spring
Where the wave leaps in the wind
And rejoices.

Wherever she is it is now.
It is here where the apples are:
Here in the stars,
In the quick hour.

The greatest and richest good,
My own life to live in,
This she has given me --

If giver could.

Ars Poetica

A poem should be palpable and mute
As a globed fruit

Dumb
As old medallions to the thumb

Silent as the sleeve-worn stone
Of casement ledges where the moss has grown -

A poem should be wordless
As the flight of birds

A poem should be motionless in time
As the moon climbs

Leaving, as the moon releases
Twig by twig the night-entangled trees,

Leaving, as the moon behind the winter leaves,
Memory by memory the mind -

A poem should be motionless in time
As the moon climbs

A poem should be equal to:
Not true

For all the history of grief
An empty doorway and a maple leaf

For love
The leaning grasses and two lights above the sea -

A poem should not mean
But be

De Spaanse schrijfster Almudena Grandes Hernández werd geboren op 7 mei 1960 in Madrid. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

Uit: Die wechselnden Winde Vertaald door Petra Strien)

„Als die Olmedos zu ihrem neuen Haus kamen, blies der Ostwind. Er blähte die Markisen, riss sie aus ihrem Aluminiumgestänge hoch, ließ sie wieder in sich zusammensacken, um sie sogleich erneut aufzublasen. Das unablässige Wallen klang dumpf und schwer wie der Flügelschlag eines Schwarms großer Vögel. Sobald der Wind einen Augenblick abflaute, war hier und da das Quietschen von rostigem Metall zu hören. Die Nachbarn holten eilig an ihren Häusern die identisch grünen Markisen ein. Juan Olmedo deutete das Kurbelgeräusch der Eisenstangen in den Ösen auf Anhieb richtig und dachte: Pech gehabt. Der Gegensatz zwischen dem blitzblauen Himmel, der sich wie ein Ballon aus Licht über den Fassaden der identisch weißen Häuser wölbte, und der Schroffheit dieses peitschenden Windes verwunderte ihn.

De Duitse schrijver Christoph Marzi werd geboren op 7 mei 1970 in Mayen. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

Uit: Adagio für eine Trümmerwelt

„Vratnos Versteck befindet sich in einem modrigen Keller. Mit angewinkelten Beinen hockt er auf einer löchrigen Matratze und könnte ebenso gut tot sein. Es würde keinen Unterschied machen. Nicht für ihn. Vratno ist fünfundzwanzig. doch das ist ohne Bedeutung. Seitdem sich die Welt weitergedreht hat, ist nichts mehr von Bedeutung.

In den Straßen liegen blutig zerfetzte Körper, Schreie und Detonationen zerschneiden die heiße Luft. Feuer knistern in den Ruinen. Wie das Land, so sind auch die Menschen gesichtslos geworden. Die Orientierungslosigkeit ist überall. Wie der Haß.

Im Keller schließt Vratno die Augen.

Die Bilder bleiben.

Vratnos Hände halten eine alte Klarinette und drücken sie an den ausgemergelten Körper. Die Klarinette ist das einzige, das ihm die alte Welt gelassen hat. Das glatte Holz ist warm und beschwört Erinnerungen herauf.

Die Musikschule in Zagreb zu besuchen ist Vratnos innigster Wunsch gewesen. Damals, bevor sich die Welt weitergedreht hat. Wenn er die Augen schließt, dann verschwinden der Keller und die Geräusche von draußen, dann sieht sich Vratno inmitten all der anderen Musiker die Welt mit leichten, sanften Klängen verzaubern. Da sind der Applaus und die andächtigen, bewegten, bewundernden Blicke der Zuhörer.

Nie wieder will er die Augen öffnen müssen.

De Poolse dichter en schrijver Stanisław Przybyszewski werd geboren op 7 mei 1868 in Łojewo. Zie ook mijn blog van 7 mei 2007.

Vigilien IX (Fragment)

Und nun still, so still, daß jeder Ton in der Luft hängen bleibt, daß jeder Lichtstrahl in der Atmosphäre taub wird.

Kein Ton und kein Licht ...

Ich liege da, so weich gebettet, so still um mich herum, so weich und still.

Und dieses melancholische Dunkel, dieses lustmüde, kranke Dunkel mit den fieberheißen, pochenden Schläfen.

Die Rosen ganz welk. Wie sie zittern in dem düstern Flor des Dunkels, und in den Urnen ihrer Kelche ruht der Tod, und die Blätter fallen ab wie Töne einer berührten Saite ...

Und wieder seh ich dich wie einst, in deiner nackten Gliederpracht; doch du bist mir fern, und ich sehe dich an mit dem kalten Blick gestillter Brünste.

Mein großes Auge, die Weltensonne, hat dich aus der Dunkelheit herausgehoben. Mein kosmischer Wille hat in dir die Ewigkeit besucht. Du warst das lächerliche Spielzeug, das unter meinen Händen zum Fetisch, zum heiligen Idol wurde. Ich habe in dir die Lüste geweckt und dir ewig neue Reize angedichtet – doch jetzt ist mein Blick für dich erloschen, nicht mehr schlägt das Herz in den Rhythmen deiner Lust.

Nein, nein!

Du nicht, mit deines Leibes lockenden Lüsten.

Du nicht, mit deines Schoßes tierischer Brut.

Dich brauch ich nicht, und gleichgültig ist mir mein blonder Knabe, dies lächerliche Stück Unsterblichkeit ...

Doch Du in mir, Du meines Hirnes ewige Gefährtin, Du meines Herzens uferlose Macht –

Du nur, Du zerlegt in tausend Flächen, Du zerstäubt in tausende Stäubchen Duftreiz –

Du in Milliarden Lichtfunken –

Du, zersiebt, zerflockt, zerfasert in tausend Stimmungen, in tausend träufelnde Gefühle –

Du, die Abendröte über dem herbstlichen Feld –

Du, der mystische Reiz der Religionen, Du warst und bist meine Unsterblichkeit:

Du meine große, heilige Kunst!

Verschwunden ist mir deines Leibes Pracht und vergessen; doch Du in Mir bist der Aufgang einer neuen Welt. Neue Instinkte habe ich geschaffen, tausend schlummernde Organe zum Genuß erweckt, tausend neue Verbindungen in hundert Gehirnen gestiftet, und das alles seh' ich zeugen fort und fort, und das alles seh ich sich durch kommende Geschlechter mehren, und sehe neue Kulturen wachsen, und feinere Zuchtwahl seh ich tätig – in die Unendlichkeit des Menschengeschlechtes lebe Ich durch Dich ...

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 7 mei 2007.

De Franse schrijver en essayist Joseph Joubert werd geboren in Montignac op 7 mei 1754.

De Duitse dichter en schrijver Volker Braun werd geboren op 7 mei 1939 in Dresden.

07-05-2008 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Kloos werd geboren in Amsterdam op 6 mei 1859. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007 en ook mijn blog van 7 mei 2006.

Verzen      

I

Ik denk altoos aan u, als aan die droomen,

Waarin, een ganschen, langen zaalgen nacht,

Een nooit gezien gelaat ons tegenlacht,

Zóó onuitspreek'lijk lief, dat bij het doomen

Des bleeken uchtends, nog de tranen stroomen

Uit halfgelokene oogen, tot we ons zacht

En zwijgend heffen met de stille klacht,

Dat schoone droomen niet weerommekomen...

Want álles ligt in eeuw'gen slaap bevangen,

In de' eeuw'gen nacht, waarop geen morgen daagt -

En héel dit leven is een wond're, bange,

Ontzétbre dróom, dien eens de nacht weêr vaagt -

Maar in dien droom een droom, vol licht en zangen,

Mijn droom, zoo zoet begroet, zoo zacht beklaagd...

VI.

Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht

De witte bloesems in de scheemring - ziet,

Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht,

Een enkele, al te late vogel vliedt.

En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht

Als perlemoer, waar ied're tint vervliet

In teêrheid.., Rust - o, wonder-vreemd genucht!

Want alles is bij dag zóó innig niet.

Alle geluid, dat nog van verre sprak,

Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat

Al zacht en zachter - alles wordt zoo stil...

En ik weet niet, hoe thans dit hart, zoo zwak,

Dat al zóó moê is, altijd luider slaat,

Altijd maar luider, en niet rusten wil.

XXXV.

De Zee, de Zee klotst voort in eindelooze deining,

De Zee, waarin mijn Ziel zich-zelf weerspiegeld ziet;

De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning,

Zij is een levend Schoon en kent zich-zelve niet.

Zij wischt zich-zelven af in eeuwige verreining,

En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt,

Zij drukt zich-zelven uit in duizenderlei lijning

En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.

O, Zee was Ik als Gij in àl uw onbewustheid,

Dan zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;

Dan had ik eerst geen lust naar menschlijke belustheid

Op menschelijke vreugd en menschelijke pijn;

Dan wás mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid,

Zou, wijl Zij grooter is dan Gij, nóg grooter zijn.

De Argentijnse toneelschrijver, essayist, dichter, novellist, cartoonist Ariel Dorfman werd op 6 mei 1942 in Buenos Aires geboren. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007.

Uit: Blake's Therapy

“I want you to take a good look at him. I want you to take a good lazy look at Graham Blake. True, you'll get tired of looking at him during this coming month of therapy. Some of you may get tired of having him look at you. But now's the chance, now that there's no pressure and you haven't met our new patient yet, go ahead, spend some time with him at your leisure, plunge into him. Before he walks through that door and turns his considerable charms on you and you begin to entertain doubts as to whether he really requires this painful treatment I have prescribed for him.

You can see the answer by yourselves: Blake is a sick man, a man broken, delirious, needing our help more than he can divine. Just watch him pack his bags for this trip to our

Clinic. Can you recognize the symptoms? The way the fingers shake-only the index finger firm-as he smooths the shirts, discards the blue-and-white striped tie his lover's given him for Christmas, stares at that tie for several seconds as if it were about to snake up and sting him. Remark how he retrieves it with a hand that cannot stop trembling, folds it uncertainly, can't fit it into the bag so it won't crumple. Look at how he waves away the valet-that's Hector, who's trying to be of assistance-angrily shoos him out the door, sinks onto the bed, our Graham takes his head in his hands as if it were about to roll off a cliff, those hands rubbing downward to the eyes, massaging eyes that have not slept in so many days that he's lost count. But we haven't. Lost count, I mean. We know it's been ninety-five days that he hasn't managed more than one or two hours a night, some nights nothing at all. Staying up till dawn, even knockout pills only working for a few minutes and then he's up again, desperate drunken eyes wide open, sitting rigid for hours in the dark just like he's sitting now, those slender pianist fingers of his scraping and stroking his temples, the headache that will not go away. Ninety-five days exactly since that headache kicked in, the everlasting midnights, his crisis, his rage at himself and everything. His doubts, his endless self-doubts.”

De Zweedse dichter en schrijver Harry Martinson werd geboren op 6 mei 1904 in Jämshög in het zuidoosten van Zweden. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007.

The inner light

In the inmost of the smallest of all spaces
runs a mute and constant play of color, inaccessible to eyes.
It is the light shut in that once in the moment of creation
was born inward and abode there, going on,
once it had broken up into the smallest of spectra
in keeping with prismatic law
at frequencies that by the sighted would be called colors
if they encountered eyes able to see.
It moved in periods
unimaginably small for time and space
but still with time and space enough for the least of the small.
In fact it found it had ample room and time.
It moved in cycles of nanoseconds and microspaces
from white light and the colors of the spectrum and back to white light.
A kind of breathing for light.

The photons breathed and pulsated with one another,
alternating signs and levels.
So the light kept going in spectral balance
from dense light to split
and back to dense light and split,
in spectral cycles infinitely repeated.

It was like a play of fans,
in keeping with the same law that holds for rainbows,
but with spread and folded fans
alternating with one another
in keeping with the law of light inscribed in them.
It was the light when it dances enclosed
when it is not traveling abroad and seen.
It belongs to the nature of light
that it can be shut in
and still not die out in its movement
that it preserves itself thus in the darkness
as thought, intent and aptitude,
that it remembers its changes
and performs its dance, its interplay.
With this art the light keeps together
the innumerable swarms of matter
and sings with light's spectral wings
the endless song in honor of the fullness of the world.

Vertaald door Stephen Klass

Along the paths of echo

Along the paths of echo backwards.
There the words lie in the chest of their old meanings.
But, sad, so foreign. What is it they are saying, those lips.
They speak of different connections and conditions.
As you listen to them speaking
they form a thing that is also changed by them
spell in a language even farther removed
in still another of the chests
inside the mount of the seven chests
thousands and thousands of years before Babylon.

Vertaald door Stephen Klass en Carolyn Skantz

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Christian Morgenstern werd geboren in München op 6 mei 1871. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007.

Bundeslied der Galgenbrüder

O schauerliche Lebenswirrn,
wir hängen hier am roten Zwirn!
Die Unke unkt, die Spinne spinnt,
und schiefe Scheitel kämmt der Wind.

O Greule, Greule, wüste Greule!
Du bist verflucht! so sagt die Eule.
Der Sterne Licht am Mond zerbricht.
Doch dich zerbrach's noch immer nicht.

O Greule, Greule, wüste Greule!
Hört ihr den Ruf der Silbergäule?
Es schreit der Kauz: pardauz! pardauz!
da taut's, da graut's, da braut's, da blaut's!

Der Zwölf-Elf

Der Zwölf-Elf hebt die linke Hand:
Da schlägt es Mitternacht im Land.

Es lauscht der Teich mit offnem Mund
Ganz leise heult der Schluchtenhund.

Die Dommel reckt sich auf im Rohr
Der Moosfrosch lugt aus seinem Moor.

Der Schneck horcht auf in seinem Haus
Desglelchen die Kartoffelmaus.

Das Irrlicht selbst macht Halt und Rast
auf einem windgebrochnen Ast-

Sophie, die Maid, hat ein Gesicht:
Das Mondschaf geht zum Hochgericht.

Die Galgenbrüder wehn im Wind.
Im fernen Dorfe schreit ein Kind.

Zwei Maulwürf küssen sich zur Stund
als Neuvermählte auf den Mund.

Hingegen tief im finstern Wald
ein Nachtmahr seine Fäuste ballt:

Dieweil ein später Wanderstrumpf
sich nicht verlief in Teich und Sumpf.

Der Rabe Ralf ruft schaurig: »Kra!
Das End ist da! Das End ist da!«

Der Zwölf-Elf senkt die linke Hand:
Und wieder schläft das ganze Land.





De Oostenrijkse dichter, schrijver, essayist en vertaler Erich Fried werd geboren op 6 mei 1921 in Wenen. Zie ook mijn blog van 6 mei 2007.

Nachtgedicht

Dich bedecken
nicht mit Küssen
nur einfach
mit deiner Decke
(die dir
von der Schulter
geglitten ist)
daß du
im Schlaf nicht frierst

Später
wenn du
erwacht bist
das Fenster zumachen
und dich umarmen
und dich bedecken
mit Küssen
und dich
entdecken

Sind wir alt

In Katzenjahren gerechnet
ist sie nicht viel älter als ich
Sie bewegt sich vorsichtig:
Vom Fensterbrett springt sie
zuerst auf den Stuhl hinunter
und dann zögernd zu Boden

Sie geht langsam zu ihrem Napf:
Jede Bewegung ein Schmerz

Ich beginne aufzustehen
um ihr Futter zu geben
Ich zucke zusammen
und muß stillstehend
einatmen
ausatmen

Richtig:
Jede Bewegung ein Schmerz

Ungewiß

Aus dem Leben
bin ich
in die Gedichte gegangen

Aus den Gedichten
bin ich
ins Leben gegangen

Welcher Weg
wird am Ende
besser gewesen sein?

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 6 mei 2007.

De Japanse schrijver Yasushi Inoue werd geboren op 6 mei 1907 in Asahikawa.

De Oostenrijkse dichter Ferdinand Sauter werd geboren op 6 mei 1804 in Wenen.

06-05-2008 om 20:35 geschreven door Romenu  

05-05-2008 om 21:22 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter en schrijver Miklós Radnóti werd geboren op 5 mei 1909 in Boedapest. In zijn laatste jaren, waarin hij op een gewelddadige manier uitgestoten werd uit de Hongaarse maatschappij (omdat hij een jood was), identificeerde hij zichzelf ironisch genoeg in zijn gedichten meer en meer als Hongaar. Begin veertiger jaren moest hij omdat hij jood was in de arbeidsdienst. Hij werd met een ongewapend ondersteuningsbataljon naar het Oekraïnse front gestuurd. In mei 1944 trokken de verslagen Hongaren zich terug en werd Radnóti's werkbataljon tewerkgesteld in de kopermijn van Bor, in Servië. In augustus 1944 zorgde de opmars van Tito ervoor dat Radnóti’s groep van 3200 Hongaarse joden per geforceerde mars naar Centraal Hongarije werd gedreven, waar slechts weinigen levend aankwamen. Ook Radnóti overleefde deze mars niet. Gedurende deze laatste maanden van zijn leven bleef hij gedichten schrijven in een klein notitieboekje dat hij bij zich droeg. Volgens getuigen werd hij begin november 1944 door een dronken militieman ernstig mishandeld met een ‘abroncs’ (de metalen strip waarmee een houten wiel wordt beschermd), wegens “gekrabbel”. Te zwak om verder te lopen werd hij neergeschoten en verdween zijn lichaam in een massagraf in het dorpje Abda in Noord-west Hongarije. Na 18 maanden werd zijn lichaam opgegraven. In de zak van zijn jas vond zijn vrouw het notitieboekje met daarin zijn laatste gedichten. In zijn gedichten vermengen avantgarde en expressionistische uitdrukkingsvormen zich met een neo-klassieke stijl, waarvan zijn Eclogen een goed voorbeeld geven. Zijn romantische liefdespoëzie is ook het vermelden waard. Hij vertaalde ook gedichten van diverse klassieke en moderne dichters.

And so will I wonder...?

I lived, but then in living I was feeble in life and
always knew that they would bury me here in the end,
that year piles upon year, clod on clod, stone on stone,
that the body swells and in the cool, maggot-
infested darkness, the naked bone will shiver.
That above, scuttling time is rummaging through my poems
and that I will sink deeper into the ground.
All this I knew. But tell me, the work--did that live on?

Vertaald door Gina Gönczi

Peace, Dread

I went out, closed the street door, and the clock struck ten,
on shining wheels the baker rustled by and hummed,
a plane droned in the sky, the sun shone, it struck ten,
I thought of my dead aunt and in a flash it seemed
all the unliving I had loved were flying overhead,
with hosts of silent dead the sky was darkened then
and suddenly across the wall a shadow fell.
Silence. The morning world stood still. The clock struck ten,
over the street peace floated: cold dread was its spell.

Vertaald door Zsuzsanna Ozsváth en Frederick Turner

Foamy sky

The moon sways on a foamy sky,
I am amazed that I live.
An overzealous death searches this age
and those it discovers are all so very pale.

At times the year looks around and shrieks,
looks around and then fades away.
What an autumn cowers behind me again
and what a winter, made dull by pain.

The forest bled and in the spinning
time blood flowed from every hour.
Large and looming numbers were
scribbled by the wind onto the snow.

I lived to see that and this,
the air feels heavy to me.
A war sound-filled silence hugs me
as before my nativity.

I stop here at the foot of a tree,
its crown swaying angrily.
A branch reaches down -- to grab my neck?
I'm not a coward, nor am I weak,

just tired. I listen. And the frightened
branch explores my hair.
To forget would be best, but I have
never forgotten anything yet.

Foam pours over the moon and the poison
draws a dark green line on the horizon.

I roll myself a cigarette
slowly, carefully. I live.

De Amerikaanse schrijver Morton Rhue (pseudoniem van Todd Strasser) werd geboren op 5 mei 1950 in New York. Hij studeerde literatuur aan het Beloit College in Wisconsin. Om geld te verdienen reisde hij daarna als straatmuzikant door de VS en Europa. Ook werkte hij als journalist en als schrijver van reclameteksten. In die tijd schreef hij al korte verhalen die in The New York Times, The New Yorker of Esquire verschenen. Rhue schreef diverse romans voor tieners, zoals Boot Camp, Asphalt Tribe en The Wave. Laatstgenoemde roman baseerde hij op een gedramatiseerde verfilming van een waar gebeurd experiment uit 1967 op de Cubberley High School in Palo Alto, Californië. Dit experiment staat bekend als De Derde Golf en werd in 1984 door Norman Lear verfilmd. The Wave is in 2008, in Duitsland, onder de titel Die Welle opnieuw verfilmd, nu gesitueerd in het huidige Duitsland.

Uit: Die Welle (Vertaald door Hans-Georg Noack)

“»Laurie, kannst du nicht ein bisschen warten?« fragte er. »Ich muss mit dir reden. Es ist wirklich wichtig!«

Laurie ging langsamer und sah an ihm vorbei. »Schon in Ordnung, es kommt niemand«, versicherte David.

Sie blieb stehen, und David bemerkte, dass sie schwer atmete und ihre Bücher krampfhaft festhielt.

»Weißt du, David«, sagte sie, »ich bin gar nicht mehr daran gewöhnt, dich allein zu sehen. Wo sind denn deine Truppen?«

David wusste, dass er ihre feindseligen Bemerkungen überhören und versuchen musste, vernünftig mit ihr zu reden. »Hör zu, Laurie, willst du mir nicht einfach einmal eine Minute zuhören?«

Aber daran schien Laurie nicht interessiert zu sein. »David, wir haben uns kürzlich alles gesagt, was wir einander zu sagen hatten. Ich möchte das alles nicht noch einmal durchkauen. Lass mich bitte in Ruhe!«

Gegen seinen Willen spürte David Ärger in sich aufstei­gen. Nicht einmal anhören wollte sie ihn! »Laurie, du musst aufhören, gegen die Welle zu schreiben. Du rufst damit nur alle möglichen Probleme hervor.«

»Die Probleme schafft die Welle, David!«

»Nein, das stimmt nicht!« behauptete David. »Schau mal, Laurie, wir möchten dich gern auf unserer Seite ha­ben, nicht gegen uns.«

Laune schüttelte den Kopf. »Auf mich kannst du nicht rechnen. Ich habe dir gesagt, dass ich ausscheide. Das ist kein Spiel mehr. Es ist jemand zusammengeschlagen worden.«

Sie ging weiter, aber David blieb neben ihr. »Das war ein unglücklicher Zufall«, erklärte er ihr. »Ein paar Burschen haben einfach die Welle als Vorwand dafür benutzt, diesen armen Kerl zusammenzuschlagen. Siehst du das nicht ein? Die Welle ist wirklich gut für alle. Warum be­greifst du das denn nicht? Es könnte ein ganz neues System daraus entstehen, und wir werden es in Gang bringen.« »Aber nicht mit mir!«

David wusste, dass sie ihm davonlaufen würde, wenn er sie nicht festhielt. Es war einfach unfair, dass ein einziger Mensch eine Sache für alle anderen verderben konnte. Er musste sie überzeugen. Er musste! Und dann packte er ihren Arm.”

De Franse dichter, schilder en criticus George Albert Aurier werd geboren op 5 mei 1865 in Châteauroux (Indre). In 1883 ging hij naar Parijs om rechten te studeren, maar al snel had hij meer belangstelling voor literatuur en schilderkunst en leverde hij bijdragen aan symbolistische tijdschriften. Vanaf 1890 publiceerde hij ook in de Mercure de France. Zijn roem en die van de kunstenaars die hij behandelde is voornamelijk gevestigd op de essays en artikelen die hij daarin liet verschijnen. De meeste schilderijen van Vincent van Gogh uit de collectie van Aurier bevinden zich nu in het Kröller-Müller Museum in Otterlo.

Uit : Mercure de France de 1891

« L’œuvre d’art devra être premièrement idéiste, puisque son idéal unique sera l’expression de l’idée, deuxièmement symboliste puisqu’elle exprimera cette idée en forme, troisièmement synthétique puisqu’elle écrira ses formes, ses signes selon un mode de compréhension général, quatrièmement subjective puisque l’objet n’y sera jamais considéré en tant qu’objet mais en tant que signe perçu par le sujet, cinquièmement l’œuvre d’art devra être décorative.»

De Nederlandse dichteres Petra Else Jekel werd in Arnhem geboren op 5 mei 1980. Zie ook mijn blog van 5 mei 2007.

extra vis

er zijn knopjes aan de hangboom
fijne zilverwitte treurwilgknopjes 
op waterspiegel golft een kerkklok

een vis er bij vandaag
'om op te eten' vraagt
de dierenwinkelman

de zoete zwemgeur zit al in mijn neus

als ik met extra vis door straten ga
blijft elke tweede noot aan 't steen
van elke straathoek hangen

steeds trager echo ik, zakken 
de noten tot ik op de bodem
 lig, de knopjes bloeien, iets

elektrisch in mijn rug stokt halverwege

je rolt in de oksels van het

eindeloze grasland een deken
voor twee bedden uit, jij
opgekruld ontvouwt mij huid
van nagels, eelt en ruggengraat

ik raak zo aan je geur gewend
het woelen van je krullen
in de douche, je stem, je
afstand tot mijn huis, de
wandeling tot bed -je zegt
ik ben een supervrouw
in bed en ik: al bij het vrijen
moet ik afscheid van hem nemen

mijn woorden breken op
jouw fijnste wervels, mijn
voetvuil valt en onze handen
geven stromend water door
dat deze handeling herkent

geen geur wint van dit stromen

De Amerikaanse journalist, schrijver en dichter Christopher Morley werd geboren op 5 mei1890 in Haverford, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 5 mei 2007.

The Secret

It was the House of Quietness

To which I came at dusk;

The garth was lit with roses

And heavy with their musk.

The tremulous tall poplar trees

Stood whispering around,

The gentle flicker of their plumes

More quiet than no sound.

And as I wondered at the door

What magic might be there,

The Lady of Sweet Silences

Came softly down the stair.

Six Weeks Old

He is so small he does not know

The summer sun, the winter snow;

The spring that ebbs and comes again,

All this is far beyond his ken.

A little world he feels and sees:

His mother's arms, his mother's knees;

He hides his face against her breast,

And does not care to learn the rest.

The Poet

The barren music of a word or phrase,

The futile arts of syllable and stress,

He sought. The poetry of common days

He did not guess.

The simplest, sweetest rhythms life affords--

Unselfish love, true effort truly done,

The tender themes that underlie all words--

He knew not one.

The human cadence and the subtle chime

Of little laughters, home and child and wife,

He knew not. Artist merely in his rhyme,

Not in his life.

De Poolse schrijver en journalist Henryk Adam Aleksander Pius Oszyk-Sienkiewicz werd geboren in Wola Okrzejska op 5 mei 1846. Zie ook mijn blog van 5 mei 2007.

Uit: Letters from Africa

“It's the day before our departure. Fr. Oskar has shut himself in his room with all our supplies, that is the foodstuff and other provisions which he is dividing into 30kg packs. That's how much each pagazi carries on his head on a march. Beasts of burden are not used in this part of Africa because there aren't any and men take their place. In all of Bagamoyo one might find at most a couple dozen donkeys which are used for work on the plantations. And, to the best of my knowledge, there is but a single pair of horses, belonging to the nabob, Sewa-Hadzi. Camels are unknown, and the horned cattle here are of the Indian variety called zebu. The oxen of this variety likely could be used to carry burdens, but due to their slowness would delay the march, would attract lions, and finally without question it would die from the bites of the tse-tse flies which is found in abundance near all waters.

Two or three donkeys would be useful in the caravan, if for no other reason that one could ride on when tired. But, to begin with, they are very expensive. The price of a donkey, which in Egypt runs to a score of francs, in Bagamoyo fetches five hundred. Moreover the tse-tse fly is almost as dangerous to the donkeys as for oxen; one has to guard them at night and finally, one has on their account a thousand difficulties in crossing rivers. There are no bridges, of course, anywhere. One crosses rivers either in dugouts or one fords them, finding shallow places because elsewhere there are masses of crocodiles. Now, where men cross relatively easily, donkeys which present a whole long flank to the current, tend to be carried away by the water. And if the water carries it away, only the crocodiles will find it. So one has to pull the unfortunate animal across by force using ropes, which given their stubbornness, takes hours.”

De Duitse dichter Christian Friedrich Scherenberg werd geboren op 5 mei 1798 in Stettin. Hij zou eerst koopman worden, maar sloot zich in 1817 in Berlijn aan bij een toneelgezelschap. Toen hij in 1821 trouwde ging hij alsnog de handel in, maar na het mislukken van het huwelijk in 1838 keerde hij vanuit Magdeburg weer terug naar Berlijn en leefde van correctiewerk en baantjes als huisleraar. Er kwam verbetering in zijn situatie toen hij in 1840 opgenomen werd in de literaire kring "Tunnel über der Spree". Zijn gedichten werden nu uitgegeven en hij werd zeer gewaardeerd voor zijn vaderlandse epen over de slachten bij Waterloo en Ligny. Gottfried Keller en Theodor Fontane bewonderden zijn werk.

Der verlorne Sohn

Und nun ade, mein Sohn, nun tue gut
Und mach deinem Vater kein Herzeleid.
Und nun ade, mein Leben, mein Blut!
Gedenk deiner Mutter auch alle Zeit!
Gedenk deiner Eltern zu Land und See;
Du bist unsere Freude, du bist unser Weh!
    Herzvater, Herzmutter, mein schönstes Ade!
    Gedenk wohl Eurer zu Land und See,
    Gedenk auch Eurer zu aller Zeit.
Dein Herz ist willig und glatt dein Gesicht!
Mein Sohn! mein Sohn, nimm dich in acht,
Wenn die bösen Buben locken –
                                                    Ich folge nicht! –
Das hat schon mancher gesagt. –

In der Nacht, in der Nacht, der singenden Nacht!
Da flimmert der Saal, da schäumt der Pokal!
    Ich tanze für zwei und trinke für drei!
    Je wilder der Sprung, je heißer der Trunk!
    Was kann ich dafür, ich bin noch jung.
        Juchhei!
    Herum, herunter, herum.
Die Leben glühn – die Funken sprühn –
Die Kerzen sich drehn, im Sturme wehn
        Die Stunden vorbei!
Auf die Nacht, auf die Nacht, lieb Jungfer fein!
Da wollen wir beide beisammen sein –
        Juchhei!
So lang wir zu zwei, hält unsere Treu,
Und wenn wir auseinander gehn,
So haben wir uns nicht gesehn –
        Vorbei!

In der Nacht, in der Nacht, der klingenden Nacht,
Wo's grinst und stiert, und grimmt und giert
    Und bleich und stumm,
Als ginge der Tod im Saale um –
Zum Tisch – zum Tisch – zum grünen Tisch!
    Wo's locket und rollt,
Das glitzernde Silber, das glühende Gold!
    »Ich war kaum Vogel, nun bin ich Fisch!«
    Verjubelt die Glut, ist kalt mein Blut.
    Mein Sang ist der Klang,
    Mein Lieb ist das Gold,
        Va banque!
        Juchhei!
Die Taschen sind voll! Noch mehr, noch mehr!
    Gewagt, gewonnen!
        Es steht!
        La bête!
        Vorbei!
    Gewonnen, zerronnen!
Die Taschen sind leer! – Und sind sie leer –
Herzvater, Herzmutter, sie schicken mehr.
Sie sparen und scharren und kratzen zu Haus,
Und weinen zu ihrem Vergnügen.
Ich nehme die Gelder zum Briefe heraus
Und lasse die Tränen drin, liegen.
        Juchhei!
Der eine erwirbt, der andre verdirbt,
    Und jeder dran stirbt.
        Vorbei!
Im Sturme, im Sturme wird's durchgebracht
Das Herz, das Leben, die Liebe!
Wir leben geschwinde, wir Herren der Nacht,
Wir Schwelger, wir Spieler, wir – Diebe.

Ich bin gefahren zu Land und See,
Aus ist mein Spiel und Tanz – Ade!
Die Eltern sind verdorben,
An ihrem Sohn verstorben
Und Kreuz und Gras darüber,
Und alles ist hinüber!
Verwüstet mein Leib, verstürmt mein Sinn,
Nichts drinnen, nichts draußen: wo soll ich hin?
O wie mich's gereut! o wie mich's gereut!
Ich habe verlungert die ganze Zeit
Und nichts errungen als Herzeleid,
Ich hab nicht gelebt – wie soll ich sterben?
Am Wege, am Wege muß ich verderben.

05-05-2008 om 20:43 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Christiaan Weijts werd geboren in Leiden op 4 mei 1976. Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Uit: ART. 285b

„‘Ik geef je een tramkaart,’ zei Victoria, toen ik haar een paar uur kende. ‘Voor naar het station.’ Uit haar lange suède jas met witte slierten aan de mouwen haalde ze er een tevoorschijn die aan twee kanten was te bestempelen.

‘Ik heb er nog maar één ritje mee gemaakt dus you go boy, all the way to Manhattan!’

            We stonden bij de tramhalte naast het Concertgebouw. Het was half zes ’s ochtends, het tijdstip van krantenjongens, hondenbezitters en bezemwagens.

            Ze vroeg: ‘Kun je me vingeren?’

Later zou ze op dezelfde hebberige toon vaak dingen vragen als: ‘Zullen we pannenkoeken gaan eten met perenlikeur?’ Of: ‘Hebben jullie ook autodrop?’(in een tapasrestaurant aan de Rozengracht). Victoria was grillig in haar onvoorspelbare verlangens. Ik heb regelmatig in avondwinkels gestaan om te vragen naar dadels, lychees of een auberginewortelquiche.

            ‘Nu? Hier?’

            ‘Om het te vieren. Om te vieren dat we elkaar hebben ontmoet.’

Ik kon me niet herinneren ooit een ontmoeting te hebben gevierd, laat staan op zo’n onorthodoxe manier.

Na afloop trok ze haar schoenen uit en klom ze het bankje op. Ze droeg sokken met gele en roze strepen.

‘Je belt me toch wel?’ vroeg ik.

Als je in Amsterdam iemand ontmoette, moest je onmiddellijk telefoonnummers uitwisselen omdat de kans dat je elkaar zomaar toevallig weer tegenkwam even groot was als de kans dat je fiets ergens na twee maanden nog stond. Vingeren gaf geen garanties. Op mijn simkaart slingerden al genoeg namen en nummers rond van mensen die ik nooit zou terugzien, kleine grafzerkjes van twintig digits. Haar wilde ik niet verliezen. Het toeval, hetzelfde toeval dat ons in dit tramhokje had gebracht, wilde echter dat mijn batterij leeg was, zodat zij wel mijn nummer had maar ik dat van haar niet. Pijnlijk helder raakte ik ervan doordrongen dat onze glanzende toekomst in haar handen lag.

‘Ik moet wel,’ zei ze. ‘Je hebt m’n tramkaart nu.’

‘Ah, het is een onderpand…’

Het meisje dat ik zojuist gevingerd had schoot in de lach.

‘Ónderpand? Wat gebruik jij toch woorden jongen.’

Toen ik op het treeplankje van de tram stapte zei ze: ‘Kijk eens naar me.’

Ik draaide me om en keek naar haar.

‘Ik wil dat je goed naar me kijkt.’

Haar ogen stonden nu vrij ernstig, als van iemand die van plan was een verschrikkelijke mededeling te doen.

‘Het is heel gek. Ik ken je nu pas een paar uur…’ zei ze. ‘Maar ik heb echt het gevoel dat ik je beter ken dan wie dan ook.”

De Vlaamse schrijfster Monika van Paemel werd geboren op 4 mei 1945 in Poesele in Oost-Vlaanderen. Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Uit: Het voordeel van het verschil

“De Doctor Faustus van Thomas Mann die ik twintig jaar geleden las is een ander boek dan de Doctor Faustus die ik nu lees, het zal over ik-weet-niet-hoeveel-jaar weer een andere Doctor Faustus zijn.

Het is onzinnig zowel van het boek als van de lezer onveranderlijkheid te verwachten en daarop de herkenning te baseren. Net zo vreemd als één keer naar een geliefd schilderij kijken en het verder voor gezien houden, of een muziekstuk maar één keer beluisteren. De herkenning is een herhaling met oneindig veel nuances.

‘Ik schilder niet het ding, maar wat zich tussen het ding en mij afspeelt’, zei Claude Monet, de schilder die achter het licht van het moment aanzat. En die met de reeksen Nymphéas hetzelfde altijd weer anders schilderde. Traditie en vernieuwing vulden elkaar aan als kunde en verbeelding.

Bij de eerste tentoonstellingen van de Impressionisten ging er een kreet van afschuw door het publiek. Maar de negentiende eeuw was voorbij, en de dingen hadden een ander aanzien gekregen.

Omdat ik van klassieke muziek hou hoef ik toch de jazz en de popmuziek niet af te wijzen? Het bepalen van een standpunt hoeft toch niet het beperken van de mogelijkheden te betekenen? We hebben het niet over geloven maar over genieten. Vroeger was niet beter dan vandaag, alleen in de toekomst kan datgene wat is gebleven ook daardoor zijn waarde bewijzen.

‘Er was, eens...’ is een scheppingsverhaal, het woord benoemt de dingen. Van het onbewuste naar het bewuste, van de ethiek naar de esthetiek. Wie schrijft blijft, maar dan wel als de som van zijn of haar onzekerheden. Wie de woorden eigenzinnig gebruikt, met het verhaal een nieuw beeld schept, het verborgene tracht te verwoorden en de werkelijkheid ontmaskert maakt onzeker. De schone letteren zijn ook de kritische letteren.

Maar de schrijver schrijft ook omdat het moet, niet om

[p. 89]

geliefd te zijn, of zichzelf te verkopen. Het gaat hem of haar niet om het herhalen, maar om het achterhalen, niet om de les te spellen, maar om te voorspellen. De schrijver onderzoekt niets anders dan het bestaan in al zijn facetten en het onbekende is daarbij van groter belang dan het bekende.

Literatuur is er niet om het bestaande te bevestigen, rust te verschaffen, van geweld liefde te maken. Het boek moet even geliefd als gevaarlijk zijn. Wie literatuur gebruikt om te onderdrukken, wie macht boven medeleven stelt, moet er zich niet van kunnen bedienen.

Wil ik de schoonheid in een moreel keurslijf dwingen? Nee, ik beweer dat de schoonheid gevaarlijk is, de lust verplicht. Wat er staat geschreven en goed is geschreven, is niet meer ongedaan te maken.

Modernisme is een vorm van bij de tijd zijn, als het kan de tijd even voor te zijn. Mensen leven bij voorkeur in het verleden, waar alles lijkt vast te staan en hun niets meer kan gebeuren, en de zekerheden verankerd zijn in de tredmolen van de herhaling. Ze herkennen de dingen met de ogen dicht en liefst zo. Midden in het leven verlangen ze naar de onbeweeglijkheid van de dood. Ze houden niet van rustverstoorders, niet van toekomstvoorspellers die beweren dat het oude voortaan het nieuwe zal zijn.

Het verschil dwingt hen opnieuw te luisteren, te kijken, te ervaren, opnieuw hun plaats te bepalen en kritisch te zijn. Ze aarzelen om het spel of heiligschennis te noemen. Ze houden het bij het normale. ‘Doe maar gewoon, dan ben je al gek genoeg!’ En toch verlangen ze naar iets anders, naar wat meer, naar een vervoering die hun verlangen zal bevredigen zonder het te beperken.”

De Israëlische schrijver Amos Oz, (eig. Amos Klausner) werd geboren in Jeruzalem op 4 mei 1939. Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Uit: My Michael

„I AM WRITING this because people I loved have died. I am writing this because when I was young I was full of the power of loving, and now that power of loving is dying. I do not want to die.

I am thirty years of age and a married woman. My husband is Dr. Michael Gonen, a geologist, a good-natured man. I loved him. We met in Terra Sancta College ten years ago. I was a first-year student at the Hebrew University, in the days when lectures were still given in Terra Sancta College.

This is how we met:

One winter's day at nine o'clock in the morning I slipped coming downstairs. A young stranger caught me by the elbow. His hand was strong and full of restraint. I saw short fingers with flat nails. Pale fingers with soft black down on the knuckles. He hurried to stop me falling, and I leaned on his arm until the pain passed. I felt at a loss, because it is disconcerting to slip suddenly in front of strangers: searching, inquisitive eyes and malicious smiles. And I was embarrassed because the young stranger's hand was broad and warm. As he held me I could feel the warmth of his fingers through the sleeve of the blue woolen dress my mother had knitted me. It was winter in Jerusalem.

He asked me whether I had hurt myself.

I said I thought I had twisted my ankle.

He said he had always liked the word "ankle." He smiled. His smile was embarrassed and embarrassing. I blushed. Nor did I refuse when he asked if he could take me to the cafeteria on the ground floor. My leg hurt. Terra Sancta College is a Christian convent which was loaned to the Hebrew University after the 1948 war when the buildings on Mount Scopus were cut off. It is a coldbuilding; the corridors are tall and wide. I felt distracted as I followed this young stranger who was holding on to me. I was happy to respond to his voice. I was unable to look straight at him and examine his face. I sensed, rather than saw, that his face was long and lean and dark.”

De Engelse schrijver Graham Swift werd geboren op 4 mei 1949 in Londen. Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Uit: Last Orders

„It aint like your regular sort of day.

Bernie pulls me a pint and puts it in front of me. He looks at me, puzzled, with his loose, doggy face but he can tell I don't want no chit-chat. That's why I'm here, five minutes after opening, for a little silent pow-wow with a pint glass. He can see the black tie, though it's four days since the funeral. I hand him a fiver and he takes it to the till and brings back my change. He puts the coins, extra gently, eyeing me, on the bar beside my pint.

'Won't be the same, will it?' he says, shaking his head and looking a little way along the bar, like at unoccupied space. 'Won't be the same.'

I say, 'You aint seen the last of him yet.'

He says, 'You what?'

I sip the froth off my beer. 'I said you aint seen the last of him yet.'

He frowns, scratching his cheek, looking at me. 'Course, Ray,' he says and moves off down the bar.

I never meant to make no joke of it.

I suck an inch off my pint and light up a snout. There's maybe three or four other early-birds apart from me, and the place don't look its best. Chilly, a whiff of disinfectant, too much empty space. There's a shaft of sunlight coming through the window, full of specks. Makes you think of a church.

I sit there, watching the old clock, up behind the bar. Thos. Slattery, Clockmaker, Southwark. The bottles racked up like organ pipes.

Lenny's next to arrive. He's not wearing a black tie, he's not wearing a tie at all. He takes a quick shufty at what I'm wearing and we both feel we gauged it wrong.”

De Amerikaanse schrijver David Guterson werd geboren op 4 mei 1956 in Seattle. Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Uit: Our Lady of The Forest

„The girl's errand in the forest that day was to gather chanterelle mushrooms in a bucket to sell in town at dusk. According to her own account and the accounts of others in the North Fork Campground who would later be questioned by the diocesan committee, by Father Collins of Saint Joseph's of North Fork, by the bishop's representative, and by reporters covering the purported apparitions--including tabloid journalists who treated the story like a visitation by Martians or the birth of a two-headed infant--the girl left her camp before eight o'clock and walked alone into the woods. She wore a sweatshirt with its hood drawn tight. She didn't speak to others of her intentions. Setting out with no direction in mind, she crossed a maple bottom and a copse of alders, traversed a creek on a rotten log, then climbed a ridge into deep rain forest and began searching for mushrooms in earnest.

As she went the girl ate potato chips and knelt beside rivulets to drink. She swallowed the antihistamine that kept her allergies at bay. Other than looking for mushrooms, she listened for the lonely music of birds and--she confessed this later to Father Collins--stopped twice to masturbate. It was a still day with no rain or fog and no wind stirring branches in the trees, the kind of stillness that stops time, or seems to, for a hiker. The girl paused often to consider it and to acknowledge her aloneness. She prayed the rosary on her knees--it was Wednesday, November tenth, so she said the Glorious Mysteries--before following an elk trail into country she hadn't visited or perhaps didn't recall, a flat grown up with Douglas firs, choked by blowdowns and vine maple draped with witches'-hair. Here she lay in a bed of moss and was seized by a dream that she lay in moss while a shape, a form--a bird of prey, a luminous man--bore down on her from above.”

De Duitse schrijver en dichter Wilhelm Lehmann werd geboren op 4 mei 1882 in Puerto Cabello, Venezuela.Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Fahrt über den Plöner See

Es schieben sich wie Traumkulissen

Bauminseln stets erneut vorbei,

Als ob ein blaues Fest uns rufe,

Die Landschaft eine Bühne sei.

Sich wandelnd mit des Bootes Gleiten

Erfrischt den Blick Laub, Schilf und See:

Hier könnte Händels Oper spielen,

Vielleicht Acis und Galathee.

Die Finger schleifen durch die Wasser,

Ein Gurgeln quillt um Bordes Wand,

Die Ufer ziehn wie Melodieen,

Und meine sucht nach deiner Hand.

Wenn alle nun das Schifflein räumen,

Wir endigen noch nicht das Spiel.

Fährmann, die runde Fahrt noch einmal!

Sie selbst, ihr Ende nicht, das Ziel.

Es schieben sich wie Traumkulissen

Bauminseln stets erneut vorbei,

Als ob ein blaues Fest uns rufe,

Die Landschaft eine Bühne sei.

Sich wandelnd mit des Bootes Gleiten

Erfrischt den Blick Laub, Schilf und See:

Wir dürfen Händels Oper hören,

Man gibt Acis und Galathee.

Wir sehen, was wir hören, fühlen,

Die Ufer sind die Melodien;

Bei ihrem Nahen, ihrem Schwinden,

Wie gern mag uns das Schifflein ziehn!

Dort schwimmt bebuscht die Prinzeninsel,

Hier steigt die Kirche von Bosau –

Wir fahren durch den Schreck der Zeiten,

Beisammen noch, geliebte Frau.

Heißt solcher Übermut vermessen?

Rächt sich am Traum der harte Tag?

Muß seine Eifersucht uns treffen,

Wie den Acis des Riesen Schlag?

Die Götter sind nicht liebeleer –

Was ihr den beiden tatet, tut!

Die Nymphe flüchtete ins Meer,

Acis zerrann zu Bachesflut.

De Duitse schrijver Werner Fritsch werd op 4 mei 1960 in Waldsassen geboren. Zie ook mijn blog van 4 mei 2007.

Uit: Der letzte Film (Werner Fritsch in gesprek met Stephanie Junge)

„In CHROMA spiele ich die Möglichkeiten des Lebensrückblicks mit „verzerrten Optiken" durch. Also die Episoden des „letzten Films" werden nicht authentisch rekonstruiert: so könnte es gewesen sein: Gründgens und Göring, Gründgens und Hitler etc., sondern Episoden dieses Lebens und Erlebens werden verdichtet, deformiert, verschoben unter den Vorzeichen des Alptraums, der Todesangst oder des Horrortrips: Ein großer Schauspieler, der Jahrhundert-Mephisto, stirbt. Er hat die Bühne für immer verlassen und sich auf Weltreise begeben. Die erste Station jedoch ist gleich der Tod. Dort, auf den Philippinen, wo er endlich leben und wohl auch sich ausleben wollte, wird er, der katholisch erzogene, jedoch kaum religiöse Schauspieler, mit echtem, nicht gespieltem Schmerz konfrontiert: in Gestalt von jungen Männern, die sich den Rücken blutig geißeln und sich kreuzigen lassen. Diese Bilderstellen sich in seinem Kopf beim Sterben in Manila ein. Am Karfreitag 2000 filmte ich eine Kreuzigung, der Schmerz war nicht gemalt oder gespielt wie im Passionsspiel oder im Hollywoodfilm, sondern echt: Die Nägel fahren wirklich ins Fleisch. Diese Bilder, dieser echte Schmerz ist der Kontrapunkt zum Schauspieler, der Schmerz und Tod darstellt. So ist Christus der größte Kontrapunkt zum Schauspieler, dessen Inbegriff für uns Deutsche in diesem Jahrhundert der Mephisto Gründgens' ist. Aber ich will nicht zum wiederholten Male über Gründgens reden, sondern durch ihn hindurch: Gründgens ist nur die Grundlage, das Sprungbrett, der Schnittpunkt, um über Deutschland, den Fauststoff und über Tod/Schlaf und Leben/Traum nachzudenken.”

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 4 mei 2007.

04-05-2008 om 20:19 geschreven door Romenu  

De Duits-Israëlische dichter en schrijver Jehuda Amichai werd op 3 mei 1924 geboren in Würzburg. Zie ook mijn blog van 3 mei 2007.

Memorial Day for the War Dead

Memorial day for the war dead.  Add now

the grief of all your losses to their grief,
even of a woman that has left you.  Mix

sorrow with sorrow, like time-saving history,

which stacks holiday and sacrifice and mourning

on one day for easy, convenient memory.

Oh, sweet world soaked, like bread,

in sweet milk for the terrible toothless God.

"Behind all this some great happiness is hiding."

No use to weep inside and to scream outside.

Behind all this perhaps some great happiness is hiding.

Memorial day.  Bitter salt is dressed up

as a little girl with flowers.

The streets are cordoned off with ropes,

for the marching together of the living and the dead.

Children with a grief not their own march slowly,

like stepping over broken glass.

The flautist's mouth will stay like that for many days.

A dead soldier swims above little heads

with the swimming movements of the dead,

with the ancient error the dead have

about the place of the living water.

A flag loses contact with reality and flies off.

A shopwindow is decorated with

dresses of beautiful women, in blue and white.

And everything in three languages:

Hebrew, Arabic, and Death.

A great and royal animal is dying

all through the night under the jasmine

tree with a constant stare at the world.

A man whose son died in the war walks in the street

like a woman with a dead embryo in her womb.

"Behind all this some great happiness is hiding."

And We Shall Not Get Excited

And we shall not get excited. Because a translator
May not get excited. Calmly, we shall pass on
Words from man to son, from one tongue
To others' lips, un-
Knowingly, like a father who passes on
The features of his dead father's face
To his son, and he himself is like neither of them. Merely a mediator.


We shall remember the things we held in our hands
That slipped out.
What I have in my possesion and what I do not have in my possession.

We must not get excited.
Calls and their callers drowned. Or, my beloved
Gave me a few words before she left,
To bring up for her.

And no more shall we tell what we were told
To other tellers. Silence as admission. We must not
Get excited

A Dog After Love
 

After you left me
I let a dog smell at
My chest and my belly. It will fill its nose
And set out to find you.

I hope it will tear the
Testicles of your lover and bite off his penis
Or at least
Will bring me your stockings between his teeth.

Vertaald door Barbara and Benjamin Harshav

De Franse dichter Pierre Emmanuel (eig. Noël Mathieu) werd geboren op 3 mei 1916 in Gan (Pyrénées-Atlantiques). Zie ook mijn blog van 3 mei 2007.

Je sais

J'ai vu sur terre la gangrène des charniers.
J'ai vu le ciel encrassé de cendre humaine.
J'ai vu l'haleine des superbes embuer de sang l'univers.
J'ai vu pourrir le coeur des puissants sur leurs lèvres.
J'ai vu des hommes qu'on disait sages
parce qu'ils marchaient entre les flaques de sang.
J'ai vu les justes humer les massacres
comme si le large leur gonflait les poumons.
J'ai vu les bons jeter Dieu en avant...

A mon tour j'ai changé les mots en charogne.
L'âme humaine faite de mots
pourrit par ma faute à la face de Dieu.
Je suis devenu ce parleur qui a perdu le sens de la Parole...
Et mon âme gorgée de mensonge
écume aux lèvres de Dieu mourant.

J'ai tué le Verbe de Dieu.
Je suis un assassin comme les autres.
Mais tous ne savent pas qui meurt par eux.
Moi je le sais.