De Frans-Roemeense schrijver Eugène Ionesco werd geboren op 26 november 1912 in Slatina, Roemenië. Zie ook mijn blog van 26 november 2006 en ook mijn blog van 26 november 2007 en ook mijn blog van 26 november 2008 en ook mijn blog van 26 november 2009.

Uit: The Bold Soprano

„SCENE: A middle-class English interior, with English armchairs. An English evening. Mr. Smith, an Englishman, seated in his English armchair and wearing English slippers, is smoking his English pipe and reading an English newspaper, near an English fire. He is wearing English spectacles and a small gray English mustache. Beside him, in another English armchair, Mrs. Smith, an Englishwoman, is darning some English socks. A long moment of English silence. The English clock strikes 17 English strokes.

MRS. SMITH: There, it's nine o'clock. We've drunk the soup, and eaten the fish and chips, and the English salad. The children have drunk English water. We've eaten well this evening. That's because we live in the suburbs of London and because our name is Smith.

MR. SMITH [continues to read, clicks his toungue.]

MRS. SMITH: Potatoes are very good fried in fat; the salad oil was not rancid. The oil from the grocer at the corner is better quality than the oil from the grocer across the street. It is even better than the oil from the grocer at the bottom of the street. However, I prefer not to tell them that their oil is bad.

MR. SMITH [continues to read, clicks his tongue.]

MRS. SMITH: However, the oil from the grocer at the corner is still the best.

MR. SMITH [continues to read, clicks his tongue.]

MRS. SMITH: Mary did the potatoes very well, this evening. The last time she did not do them well. I do not like them when they are well done.

MR. SMITH [continues to read, clicks his tongue.]

MRS. SMITH: The fish was fresh. It made my mouth water. I had two helpings. No, three helpings. That made me go to the w.c. You also had three helpings. However, the third time you took less than the first two times, while as for me, I took a great deal more. I eat better than you this evening. Why is that? Usually, it is you who eats more. It is not appetite you lack.

MR. SMITH [clicks his tongue.]

MRS. SMITH: But still, the soup was perhaps a little too salt. It was saltier than you. Ha, ha, ha. It also had too many leeks and not enough onions. I regret I didn't advise Mary to add some aniseed stars. The next time I'll know better.“

Eugène Ionesco (26 november 1912 – 28 maart 1994)

De Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson werd geboren in Sandpoint, Idaho op 26 november 1943. Zie ook mijn blog van 26 november 2008 en ook mijn blog van 26 november 2009.

Uit: Housekeeping

“My name is Ruth. I grew up with my youngersister, Lucille, under the care of my grandmother, Mrs.Sylvia Foster, and when she died, of her sisters-in-law,Misses Lily and Nona Foster, and when they fled, ofher daughter, Mrs. Sylvia Fisher. Through all thesegenerations of elders we lived in one house, my grandmother'shouse, built for her by her husband, EdmundFoster, an employee of the railroad, who escaped thisworld years before I entered it. It was he who put usdown in this unlikely place. He had grown up in theMiddle West, in a house dug out of the ground, withwindows just at earth level and just at eye level, so thatfrom without, the house was a mere mound, no more ahuman stronghold than a grave, and from within, theperfect horizontality of the world in that place foreshortenedthe view so severely that the horizon seemedto circumscribe the sod house and nothing more. Somy grandfather began to read what he could find oftravel literature, journals of expeditions to the mountainsof Africa, to the Alps, the Andes, the Himalayas,the Rockies. He bought a box of colors and copied amagazine lithograph of a Japanese painting of Fujiyama.He painted many more mountains, none of them identifiable,if any of them were real. They were all suavecones or mounds, single or in heaps or clusters, green,brown, or white, depending on the season, but alwayssnowcapped, these caps being pink, white, or gold, dependingon the time of day. In one large painting he hadput a bell-shaped mountain in the very foreground andcovered it with meticulously painted trees, each of whichstood out at right angles to the ground, where it grewexactly as the nap stands outon folded plush. Every treebore bright fruit, and showy birds nested in the boughs,and every fruit and bird was plumb with the warp in theearth. Oversized beasts, spotted and striped, could beseen running unimpeded up the right side and unhasteneddown the left. Whether the genius of thispainting was ignorance or fancy I never could decide.“

Marilynne Robinson (Sandpoint, 26 november 1943)

De Argentijnse schrijfster Luisa Valenzuela werd geboren op 26 november 1938 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 26 november 2009.

Uit: I'm your horse in the night (Vertaald door Deborah Bonner)

„The doorbell rang: three short rings and one long one. That was the signal, and I got up, annoyed and a little frightened; it could be them, and then again, maybe not; at these ungodly hours of the night it could be a trap. I opened the door expecting anything except him, face to face, at last.

He came in quickly and locked the door behind him before embracing me. So much in character, so cautious, first and foremost checking his - our - rear guard. Then he took me in his arms without saying a word, not even holding me too tight but letting all the emotions of our new encounter overflow, telling me so much by merely holding me in his arms and kissing me slowly. I think he never had much faith in words, and there he was, as silent as ever, sending me messages in the form of caresses.

We finally stepped back to look at one another from head to foot, not eye to eye, out of focus. And I was able to say Hello showing scarcely any surprise despite all those months when I had no idea where he could have been, and I was able to say

I though you were fighting up north

I thought you'd been caught

I thought you were in hiding

I thought you'd been tortured and killed

I thought you were theorizing about the revolution in another country.

Just one of many ways to tell him I'd been thinking of him. I hadn't stopped thinking of him or felt as if I'd been betrayed. And there he was, always so goddamn cautious, so much the master of his actions.

"Quiet, Chiquita. You're much better off not knowing what I've been up to."

Then he pulled out is treasures, potential clues than at the time eluded me: a bottle of cachaca and a Gal Costa record. What had he been up to in Brazil? What was he planning to do next? What had brought him back, risking his life, knowing they were after him? Then I stopped asking myself questions (quiet, Chiquita, he'd say). Come here Chiquita, he was saying, and I chose to let myself sink into the joy of having him back again, trying not to worry. What would happen to us tomorrow, and the days that followed?“

Luisa Valenzuela (Buenos Aires, 26 november 1938)

De Engelse dichter William Cowper werd geboren op 26 november 1731 in Berkhamstead, Herford. Zie ook mijn blog van 26 november 2006 en ook mijn blog van 26 november 2008 en ook mijn blog van 26 november 2009.

Retirement

Far from the world, O Lord, I flee,

From strife and tumult far;

From scenes where Satan wages still

His most successful war.

The calm retreat, the silent shade,

With prayer and praise agree;

And seem, by Thy sweet bounty made,

For those who follow Thee.

There if Thy Spirit touch the soul,

And grace her mean abode,

Oh, with what peace, and joy, and love,

She communes with her God!

There like the nightingale she pours

Her solitary lays;

Nor asks a witness of her song,

Nor thirsts for human praise.

Author and Guardian of my life,

Sweet source of light Divine,

And, -- all harmonious names in one, --

My Saviour! Thou art mine.

What thanks I owe Thee, and what love,

A boundless, endless store,

Shall echo through the realms above,

When time shall be no more.

William Cowper (26 november 1731 – 25 april 1800)

Portret door Lemuel Francis Abbott, 1792

De Vlaamse dichter en schrijver Louis Verbeeck werd geboren in Tessenderlo op 26 november 1932. Zie ook mijn blog van 26 november 2009.

Opa

Er was eens een grootvader op een portret,
Die vroeger veel bloempjes had buitengezet,
hij hing aan de schouw en soms dacht hij met spijt
Nog even terug aan die heerlijke tijd. 

De heerlijke tijd van de sjarreleston,
die niemand kon dansen gelijk hij dat kon.
Soms welde er dan fluks een traan naar zijn oog,
maar hij kon niet huilen: portretten staan droog.

Soms kijkt men naar hem en men murmelt heel zoet:
“Ach ach, wat was opa toch braaf en toch goed!”
Dan heeft hij veel last om zijn lach in te houden,
want ze hebben hem nooit gekend voor hij trouwde.

Louis Verbeeck (Tessenderlo, 26 november 1932)

Foto: Theo Klerkx, Hasselt

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver René Becher werd geboren in 1977 in Bayreuth. Zie ook mijn blog van 26 november 2009.

Uit: Schreien

„Dann haben mir die Schweine auch noch die Elfi weggenommen. Ich saß gerade an meiner Novelle, auf meiner sandfarbenen Couch, stand vor dem tuberkulösen Spiegel im Bad, da musste es passiert sein. Diese Saftsäcke! Wo sie mir doch bereits im Juli des vorangegangenen Jahres den toten Säugling Sven von der Terrasse stibitzt hatten. Ich erinnere mich noch gut: Ich ließ die Rollläden ab, in der Ferne sah ich Leuchtraketen in den Himmel steigen, sie hatten gewonnen. Wollte schon schreien. Die Wurstigkeit hatte sich endgültig Bahn gebrochen, wie auch Bärbel jetzt sagen würde, wäre sie verdammtnochmal hier.

Und was hätte ich dem Sven nicht noch alles beibringen können? Ich hätte ihm vielleicht Geschichten vorgetragen. Die wahnwitzigen Räuberpistolen eines Wilhelm Hauff beispielsweise, als das Wünschen noch half, und Sven hätte gewiehert vor Glück und ich hätte mit ihm gelacht, hätte ihm Sprache beigebracht (vielleicht), ihm gezeigt, wie man schreibt (wohl eher nicht).

Im vergangenen Jahr beschäftigte ich mich noch mit Büchern. Ich nahm ein Buch aus dem Regal (wahrscheinlich den Pascal, den Storm, das Autorenlexikon, und ich vergewisserte mich, dass im Zeichen des Zwillings geborene Schriftsteller die allerschlimmsten sind) und stellte es wieder zurück.

Das Bücherregal in der Ecke meines Wohnzimmers. Darin Bücher, die in zweiterdritter Reihe parkten, Zettel zwischen Seite 112/113.

Zettelwirtschaft auf meinem Schreibtisch, zum Kotzen! Also verschob ich die Bücher, ordnete sie dem Alphabet nach, säuberte daraufhin meinen Schreibtisch, trat einen Schritt zurück und beguckte, was ich da eben angerichtet hatte.“

26-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Maarten 't Hart werd geboren op 25 november 1944 in Maassluis. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Uit: De som van misverstanden: De wilde ganzen van Selma Lagerlöf

“Nooit kan ik in voor- of najaar wilde ganzen zien overtrekken zonder aan de wonderbare reis van Niels Holgersson te denken. Maar dat is niet altijd zo geweest. Als kind wilde ik het boek over Niels Holgersson niet lezen. Ik had gehoord dat er sprekende dieren in voorkwamen en daarvan had ik vanaf mijn prilste jeugd een grote afkeer. Hoe ik aan dat ongelukkige en eigenaardige vooroordeel kwam weet ik niet maar ik weet wel dat ook Niels Holgerssons wonderbare reis taboe voor me was om die reden. Maar omdat ik vaak, noodgedwongen, bij gebrek aan boeken die ik echt graag wilde lezen soms moest uitwijken naar boeken die ik graag had dicht gelaten (maar het verlangen om te lezen was altijd sterker dan het slechtste boek) kwam er een zondag waarop ik het boek leende van een neef die niets anders voor me had en wrevelig begon ik te lezen. Het is vreemd dat die wreveligheid op zondag zo merkwaardig harmonieerde met het begin van Niels Holgersson. Daardoor leek het wel alsof ik over mij zelf las en dat gevoel werd nog versterkt toen ik de naam Maarten (zo heet immers de tamme ganzerik) aantrof. Als kind - en ik denk dat dat voor alle kinderen geldt en het is iets omrekening mee te houden als men een kind een boek cadeau geeft - vond ik niets zo heerlijk als het feit dat een persoon uit een boek Maarten heette en ik heb het altijd maar moeilijk kunnen verkroppen dat ik niet één kinderboek kende met een Maarten als hoofdpersoon. Zelfs De Waterman van Van Schendel, later, kon dat niet meer goedmaken.

Lezend in Niels Holgersson bemerkte ik al spoedig dat de dieren zich erin gedroegen zoals zij zich in werkelijkheid, al naar hun aard gedragen. Selma Lagerlöf heeft zich bijzonder precies gehouden aan hetgeen rond 1900 bekend was over het gedrag van dieren. Daar zij uit eigen waarneming en op grond van vrij uitgebreide studies goed op de hoogte was van het gedrag van dieren, is een werk ontstaan waarin maar heel weinig feitelijke onjuistheden voorkomen.”

Maarten ’t Hart (Maassluis, 25 november 1944)

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen werd op 25 november 1955 geboren in Sint Odiliënberg. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2007 en ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Uit: Luzifer (Vertaald door Hanni Ehlers)

“Das Wissen um den Tod ist ein Wissen, das mit anderen geteilt werden muss. Es ist zu schwer, als dass man es allein tragen könnte, und zu sensationell, um es zu verschweigen. So, wie sich ein Schauspieler auf die Wirkung bestimmter Passagen auf sein Publikum freut, freuen sich die Lebenden auf den Eindruck, den eine unerwartete Todesnachricht auf einen noch Unwissenden machen wird. Das ist nicht schlimm, das ist menschlich. Jemand, der sich nicht an so einer Neuigkeit weiden möchte und aus Pietät schweigt, macht sich zum Außenseiter. Nur die nächsten Angehörigen des Toten würden gerne schweigen, um mit ihrem Lieben auch im Tod innig allein zu sein, jeder andere möchte den Tod mitteilen, am liebsten als Erster. Er möchte die Bestürzung hervorrufen, die er selbst empfunden hat, als ihn die Todesbotschaft erreichte. Er möchte die Tiefe des Schauderns und der Erschütterung ausloten, um immer wieder darin einzutauchen. So oft und so lange wie möglich möchte er diesen freien Fall wiederholen. Deshalb reisen schlechte Nachrichten schnell. Das hat nichts damit zu tun, dass man sich am Leiden weidet, sondern was lockt, ist die Gemeinschaft des Schauderns, in ihr wollen sich alle zusammenfinden. Und in dieser Gemeinschaft ist der ehrfurchtgebietende Tod König, und vor diesem einsamen Herrscher verneigt man sich demütig.“

(...)

„... er schaut ängstlich und fasziniert die wilde Bekümmerung von Mica van Hoorn an. Je lauter sie weint, desto herzloser und kälter kommt er sich vor, als kühler Beobachter, der Verhalten, Bewegungen und Laute registriert, um sie irgendwann einmal in einem Theaterstück verwenden zu können. Zu Emotionen, wie er sie hier zu sehen glaubt, hält er sich selbst nicht für fähig. Weil er sich zu lauten, exaltierten Frauen hingezogen fühlt, hat sich bei ihm der Irrglaube festgesetzt, seine Ruhe und sein stummes Zusehen sprächen für seine Gefühlsarmut.“

Connie Palmen (Sint Odiliënberg, 25 november 1955)

De Australische (Aboriginal) schrijfster Alexis Wright werd geboren op 25 November 1950 in de Gulf of Carpentaria. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Uit : Carpentaria

„This tidal river snake of flowing mud takes in breaths of a size that is difficult to comprehend. Imagine the serpent's breathing rhythms as the tide flows inland, edging towards the spring waters nestled deeply in the gorges of an ancient limestone plateau covered with rattling grasses dried yellow from the prevailing winds. Then with the outward breath, the tide turns and the serpent flows back to its own circulating mass of shallow waters in the giant water basin in a crook of the mainland whose sides separate it from the open sea.

To catch this breath in the river you need the patience of one who can spend days doing nothing. If you wait under the rivergum where those up-to-no-good Mission-bred kids accidentallyhanged Cry-baby Sally, the tip of the dead branch points to where you will see how the serpent's breath fights its way through in a tunnel of wind, creating ripples that shimmer silver, similar to the scales of a small, nocturnal serpent, thrashing in anger whenever the light hits its slippery translucent body, making it writhe and wrench to escape back into its natural environment of darkness.

The inside knowledge about this river and coastal region is the Aboriginal Law handed down through the ages since time began. Otherwise, how would one know where to look for the hidden underwater courses in the vast flooding mud plains, full of serpents and fish in the monsoon season? Can someone who did not grow up in a place that is sometimes underwater, sometimes bone-dry, know when the trade winds blowing off the southern and northern hemispheres will merge in summer? Know the moment of climatic change better than they know themselves? Who fishes in the yellowcoloured monsoonal runoff from the drainages, with sheets of deep water pouring into the wide rivers swollen over their banks, filling vast plains with flood waters? The cyclones linger and regroup, the rain never stops pouring, but the fat fish are abundant.“

Alexis Wright (Gulf of Carpentaria, 25 November 1950)

De Spaanse schrijver Arturo Pérez-Reverte werd geboren op 25 november 1951 in Cartagena. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Uit: Purity Of Blood (Vertaald door Margaret Sayers Peden)

“That day there were bullfights in the Plaza Mayor, but constable Martín Saldaña’s festive fire had been doused. A woman had been found in a sedan chair in front of the church of San Ginés, strangled. In her hand was a pouch containing fifty escudos and a handwritten, unsigned note bearing the words, For masses for your soul.

A pious old woman on her way to early church had found the body. She advised the sacristan, and he had informed the parish priest who, after a hurried absolution, sub conditione, made a report to the authorities. By the time the chief constable showed up to make his token appearance in the small plaza of San Ginés, local residents and curious bystanders were milling around the sedan chair. The chair and its contents had become the object of a local pilgrimage, and a number of Saldaña’s catchpoles were needed to hold back the crowd while the judge and the scribe drew up their documents and Martín Saldaña made his cursory examination of the corpse.

The chief constable set about his task in the most leisurely fashion, as if he had time to burn. Perhaps it was because of his history as a former soldier—he had served in Flanders before his wife (at least it was said it had been she) obtained his present position for him. In any case, Madrid’s chief constable went about his duties at a pace that a certain satiric poet—the gifted-in-wealth-as-well-as-talent Ruiz de Villaseca—had described in a poisonous décima as paso de buey, an ox’s pace. It was a clear allusion to the lethargy with which the chief constable picked up his staff of office, or attempted to parry the staffs his wife welcomed. In any case, if it is true that Martín Saldaña was slow in certain things, he was definitely not so when it came to drawing his sword, or dagger, or poniard, or the well-oiled pistols he was wont to wear in his waistband—all of which clanged like sounds issuing from a smithy.”

Arturo Pérez-Reverte (Cartagena, 25 november 1951)

25-11-2010 om 18:04 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Augusta de Wit werd geboren in Sibolga (Sumatra) op 25 november 1864. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

 Uit: Orpheus in de dessa

“Hij wachtte, elken voorbijtrekkenden toon naluisterend, of de vlucht van geluiden zich niet zou schikken tot een melodie. Maar éen voor éen kwamen ze nog steeds er aan scheren, elk op zich zelf in zijn eigen zuivere volheid uitklinkend. Geen die door een vorig getemperd werd, geen die in een volgend vervloeide; zonder merkbare modulatie of maat.

Als vallende droppels.

Nu! nu op dien hoogen, langaangehouden toon die trilde, of hij nog even stil wilde blijven, voor hij opschietend de hoogte invloog! Nu moest de melodie beginnen!

Maar het daalde weer, daalde, bleef een lange seconde hangen, en begon dan op en neer te wiegelen, op en neer, in langzame zwevingen.

Als het gemurmel van een beek, die voort wil over de steenen, en soms, met een iets sterkere golf, stroomt zij er overheen, en soms, weer neergezegen, vloeit zij er langs, er komt geen bruisen, er komt geen stokken, er komt geen eind aan het kabbelend geklok; zoo vloeide het fluitedeuntje voort, in effen bestendigheid, onwillekeurig, onaandoenlijk, zichzelven onbewust - een natuurgeluid kabbelend over menschelijke lippen, waar de slag in beeft van het purperen hart.

De instinctief-gevoelde tegenstelling lokte den luisteraar met de bekoring, waarmede het onbegrijpelijke ons lokt, - elk onbegrijpelijk ding, ook het schijnbaar nietigste - een duizelige schrede nader lokt tot die afgrond-diepe onbegrijpelijkheid van het eigen bestaan.

Maar hij meende dat 't slechts nieuwsgierigheid was naar den onzichtbaren fluitspeler, die hem den nacht in trok.

‘Waar mag hij wel zitten?’

Hij tuurde of hij niet ergens een donkere gedaante ontwaarde.

Het was zoo licht, dat op het tuinpad elk wit kiezelsteentje afzonderlijk blonk. Het bamboe-boschje, doorgloord van manelicht, vervloot in nevelige glanzen en doorschijnende donkerheid. Luchtig als een wolk hing het boven het nauw-beschaduwde gras.

Daarbuiten, langs het stille fabrieksplein, schemerden de woningen der employés met witte pilaren door de looverduisternis der tuintjes.

Hij ging den landweg op, die langs de rivier loopt; de tamarinden van den oever wierpen er luchtige grijze teekeningen over.”

Augusta de Wit (25 november 1864 - 9 februari 1939) 

Sibolga, Sumatra

De Duitstalige (Italiaanse) dichter en schrijver Joseph Zoderer werd geboren op 25 november 1925 in Meran in Zuid-Tirol. Zie ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Uit: Liebe auf den Kopf gestellt

Klebt demnächst dein Atem/ von Blütenstaub/
     ist es nicht das Angstblut/ der vergangenen
Nacht/ Greif in das Gelb/ der Forsythien/ tarne
     dich/ mit der Lust des Aprils/ bald
kannst du deine Winterlügen/ mit Apfelblüten
     zudecken/ Vielleicht nimmt dich/ ein
grippekranker Kormoran mit/ in sein Krankenbett

Vor deiner nimmersatten Hingabe/ verfällt
     meine Zerstreutheit ins Hüsteln/ Ich könnte
wie du öffentlich oder geheim/ saftigen Waldklee
     kauen/ dieses Wundermittel gegen Ängstlichkeit/
und die Fichtennadeln - grün oder braun -/helfen die
   gegen das unerlaubte Gähnen/ der Phantasie?/
Was wenn jeder Kuß/ eine Narbe hinterläßt/ auf
     der Innenseite der Haut?/ Vergiß nicht
die Tiefe/ aus der das Hüsteln steigt/ Unergründlich
     das Dunkel und doch rationiert/ wie Milch
und Brot zur Kriegszeit/ Wir werden uns eindecken
     müssen/ auf dem Schwarzmarkt der Liebe

Drei oder vier Gitarrensaiten/ es sind doch meine?/
     hängen/ zwischen Lunge und Leber mir/ ich
bin nicht gar so musikalisch/ aber die Mauersegler
     wippen daran/ als hätten sie Seile/ zum Musizieren/
Ich liege auf dem Rücken/ weit weg vom letzten Sommer/
     Zwischen der einen und der anderen Gitarrensaite
schiebt sich/ ein Schiffskiel durch die Häuserwände/
     Die Mauersegler schmeicheln/ jedem Frauenmund/
in meinen Träumen/ Der letzte Sommer/ hat noch nicht begonnen

Joseph Zoderer (Meran, 25 november 1935)

De Chinese schrijver Ba Jin werd op 25 november 1904 geboren in Chengdu. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Uit: A Battle For Life

“I believe that this film will be well made because I discovered that the writer of the scenario also came to love his hero. One evening when I met the writer in the hospital, both of us stood on the veranda outside the window of the isolation ward. The light was very bright in the room and the doctor was dropping a new kind of medicine on Lao Chiu's right leg. Lao Chiu lay on the bed and was in such pain that his whole body trembled. My heart was very sad indeed. As I looked at the writer I noticed that he was almost weeping. Later the doctor gave a sedative injection and Lao Chiu gradually began to fall asleep. When the writer and I were leaving the hospital we stood again outside the window of the patient's room for a while. The lights were low inside now and the patient was lying silently on the bed.

A joint consultation of medical and surgical specialists was held that evening on the roof garden outside the isolation ward and the consultation was not concluded until midnight. This was already 36 days after Lao Chiu's admission to the hospital. His condition appeared to be worse this day. His right leg had become seriously infected. The polymyxin applied hitherto could no longer control the bacillus pyocyaneus which had developed a strong resistance to polymyxin. On the same afternoon a new kind of bacteriophage had been given a trial. This kind of medicine was made experimentally by the professors and students of the No. 2 Medical College specially for Lao Chiu. It was very effective when it was tested in the tube, destroying a culture of the bacillus pyocyaneus from Lao Chiu's body. But the doctors were not certain whether it would be effective when used clinically. These twenty-four hours were a critical period for Lao Chiu. When the doctors who participated in the consultation were leaving, not a smile appeared on any face. Everybody seemed to pin his hope on "tomorrow."

Ba Jin (25 november 1904 – 17 oktober 2005)

De Engelse dichter Isaac Rosenberg werd geboren in Bristol op 25 november 1890. Zie ook mijn blog van 25 november 2006 en ook mijn blog van 25 november 2008 en ook mijn blog van 25 november 2009.

Break of Day in the Trenches

The darkness crumbles away

It is the same old druid Time as ever,

Only a live thing leaps my hand,

A queer sardonic rat,

As I pull the parapet's poppy

To stick behind my ear.

Droll rat, they would shoot you if they knew

Your cosmopolitan sympathies,

Now you have touched this English hand

You will do the same to a German

Soon, no doubt, if it be your pleasure

To cross the sleeping green between.

It seems you inwardly grin as you pass

Strong eyes, fine limbs, haughty athletes,

Less chanced than you for life,

Bonds to the whims of murder,

Sprawled in the bowels of the earth,

The torn fields of France.

What do you see in our eyes

At the shrieking iron and flame

Hurled through still heavens?

What quaver -what heart aghast?

Poppies whose roots are in men's veins

Drop, and are ever dropping;

But mine in my ear is safe,

Just a little white with the dust.

Isaac Rosenberg (25 november 1890 – 1 april 1918)

Zelfportret

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 25 november 2008.

De Portugese schrijver José Maria Eça de Queiroz werd geboren op 25 november 1845 in Póvoa de Varzim. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

De Spaanse dichter en schrijver Lope de Vega werd geboren op 25 november 1562 in Madrid. Zie ook mijn blog van 25 november 2006.

25-11-2010 om 17:58 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jules Deelder werd geboren op 24 november 1944 te Rotterdam, in de wijk Overschie. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2007  en ook mijn blog van 24 november 2008. en ook mijn blog van 24 november 2009.

Mariniersbrug

De Maasbrug
symbool van on-
verzett’lijkheid
leed aan metaal-
moeiheid en was
gedoemd – Geen

mariníer die ‘t
stage knagen van
den tijd een halt
toeriep – integen-
deel! Reeds rees
uit Rotown’s harte-

bloed een nieuw
symbool ons tege-
moet – scharlaken
in de neongloed –
De Mariniersbrug
Poort die naar
Heden voert!

Beknopte topografie van de Rijnmond

Rotterdam
Schiedam
Vlaardingen
Maassluis

hoekie om
trappie af

gekkenhuis

Warm vlees

Warm vlees
in koelen bloede

zoekt kennis met
broodje tartaar

om samen oud mee
te worden

Uitjes geen
bezwaar

Jules Deelder (Rotterdam, 24 november 1944)

De IJslandse schrijver Einar Kárason werd op 24 november 1955 geboren in Reykjavík. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: Feindesland (Vertaald door Helmut Lugmayr)

„Ich kann es mir vielleicht nicht leisten, mich groß über Hurerei, Saufgelage und Schlägereien aufzuregen, aber ich hatte trotzdem die Nase voll von all dem in Trondheim, diesem Rattennest.

Wie lange war ich eigentlich schon dort? Viel zu viele Jahre auf jeden Fall…

Wer sein Leben in der Nähe des norwegischen Königshofs verbringt, der wird zum Jammerlappen. Auf Dauer hält es dort auch keiner aus – außer Lumpenpack, wie ich…

Und doch übt der Name dieser Stadt überall im Norden eine magische Anziehungskraft aus, nicht zuletzt seit sich König Hákon hier niedergelassen hat. Vogeljäger von den Hebriden, färöische Walfänger, schwedische Bauernlümmel und norwegische Kaufmannssöhne, aber in erster Linie Verbrecher, Mörder und verbitterte Landstreicher von Grönland im Westen bis zum Baltischen Meer im Osten kommen hierher, um in den Soldatenlagern Unterschlupf zu suchen, in der Hoffnung auf Beförderung und fette Beute auf Kriegszügen an friedlicheren Gestaden. Oder um in die Palastwache aufgenommen zu werden und dort ihre Lust an Mord und anderen Grausamkeiten zu stillen. Und schließlich kommen auch Männer aus Island hierher, nicht zuletzt Söhne angesehener Sippenoberhäupter, wie ich, den Kopf voll wirrer Träume: Vasall des Königs zu werden und von ihm Titel und Ländereien verliehen zu bekommen, oder Lobgesänge auf Fürsten und Herzöge zu dichten und Schiffe und kostbare Geschenke als Lohn dafür zu empfangen… Ich weiß nicht mehr, was es war. Ich weiß nur, dass ich nicht mehr die geringste Ahnung hatte, in welcher Absicht ich an diesen üblen Ort gekommen war.

Bevor ich von zu Hause aufbrach, hatte man allerdings davon gesprochen, dass mir eine große Karriere am Königshof so gut wie sicher sei, auch wenn das nicht der Grund für meinen Aufbruch aus dem Haus meines Vaters gewesen war. Alle hatten gesagt, man würde mich in Norwegen wie einen Fürsten empfangen, wegen der Blutsbande und der Freundschaft, die den König mit meiner Sippe verbindet. Und zu Anfang stand mir auch wirklich so manche Tür offen, solange die Leute wussten, dass ich genug Geld im Sack hatte.“

Einar Kárason (Reykjavík, 24 november 1955)

De Ivoriaanse schrijver Ahmadou Kourouma werd geboren op 24 november 1927 in Togobala. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: Allah n’est pas obligé

“Je décide le titre définitif et complet de mon blablabla est Allah n'est pas obligé d'être juste dans toutes ses choses ici-bas. Voilà. Je commence à conter mes salades.

Et d'abord... et un... M'appelle Birahima. Suis p'tit nègre. Pas parce que suis black et gosse. Non! Mais suis p'tit nègre parce que je parle mal le français. C'é comme ça. Même si on est grand, même vieux, même arabe, chinois, blanc, russe, même américain; si on parle mal le français, on dit on parle p'tit nègre, on est p'tit nègre quand même. Ça, c'est la loi du français de tous les jours qui veut ça.

... Et deux... Mon école n'est pas arrivée très loin; j'ai coupé cours élémentaire deux. J'ai quitté le banc parce que tout le monde a dit que l'école ne vaut plus rien, même pas le pet d'une vieille grand-mère. (C'est comme ça on dit en nègre noir africain indigène quand une chose ne vaut rien. On dit que ça vaut pas le pet d'une vieille grand-mère parce que le pet de la grand-mère foutue et malingre ne fait pas de bruit et ne sent pas très, très mauvais.) L'école ne vaut pas le pet de la grand-mère parce

que, même avec la licence de l'université, on n'est pas fichu d'être infirmier ou instituteur dans une des républiques bananières corrompues de l'Afrique francophone. (République bananière signifie apparemment démocratique, en fait régie par des intérêts privés, la corruption.) Mais fréquenter jusqu'à cours élémentaire deux n'est pas forcément autonome et mirifique. On connaît un peu, mais pas assez; on ressemble à ce que les nègres noirs africains indigènes appellent une galette aux deux

faces braisées. On n'est plus villageois, sauvages comme les autres noirs nègres africains indigènes: on entend et comprend les noirs civilisés et les toubabs sauf les Anglais comme les Américains noirs du Liberia.”

Ahmadou Kourouma (24 november 1927 – 11 december 2003)

De Chinese dichter en schrijver Wen Yiduo werd geboren op 24 november 1899 in Xishui, Hubei. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Laundry Song

Clothes-washing is the most common occupation of Chinese in America . Students studying abroad are thus often asked, “Does your dad work in a laundry?” Many cannot bear such insults. However, clothes-washing does contain an element of mystery. At least I've thought so, and so write this “Laundry Song”.

(one clothing, two clothing, three clothing)

Washing clothes must washing clean!

(four clothing, five clothing, six clothing)

Ironing clothes must ironing straight!

I wash dry handkerchiefs grief get wet,

I wash white sweaty shirt guilt make black,

Grease of greed and ash of desire fire…

In your house every dirty things,

              Give to me washing, give to me washing.

Bronze is so stinky, blood is so smell,

Dirty things you can not no washing,

Clean things still get dirty again,

You stand these people or can you ignore?

              Washing for them! Washing for them!

You say laundry business low,

Low task only Tang person can do?

Your priest telling me, say:

Jesus his daddy do carpentry,

              You believe that? You believe that?

Soapy white water give you nothing pretty,

Washing clothes not building battleship.

I say too is no great big deal—

Wash yourself in blood washing other man's sweat?

              Would you doing that? Would you doing that?

Year come year go a drop of homesick tear,

Three in the morning one lamp of laundryman…

Low or no low you never mind,

Just see where no clean and where no straight,

              Ask Chinaman, ask Chinaman.

I wash dry handkerchiefs grief get wet,

I wash white sweaty shirt guilt make black,

Grease of greed and ash of desire fire,

In your house every dirty things,

              Give to me washing, give to me washing.

(one clothing, two clothing, three clothing)

Washing clothes must washing clean!

(four clothing, five clothing, six clothing)

Ironing clothes must ironing straight!

Vertaald door Lucas Klein

Wen Yiduo (24 november 1899 – 15 juli 1946)

Standbeeld in Beijing

De Amerikaanse schrijver Thomas Kohnstamm werd geboren in Seattle, Washington op 24 november 1975. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: Do Travel Writers Go to Hell?

„While I may push things further than most travel writers, I know of many others who have experienced the same trials and dilemmas to varying degrees. We all do. But, up to now, no one has given voice to the everyday life of the gritty miners of travel information, those who dig up the material that is then polished and sold to consumers as Travel Gospel. No one has talked about the roguish misfits out there with years’ worth of nights logged in dingy hostels, pounding the pavement from bars to restaurants to nightclubs and back, doing their best to be, or pretend to be, experts on everything going around them. It has also been my experience that the editors, who are our closest work companions, don’t really know how we do what we do. Maybe they don’t want to know.
This book is not intended to be an exposé and it is not intended to discourage the purchase or use of travel guidebooks. I almost always take a guidebook with me when I travel, and it invariably helps me in some way that makes it worth its price and worth its weight in my pack. It is my hope that this book will help to demystify the origins of travel writing and show that when thousands of travelers follow a guidebook word-for-word, recommendation-for-recommendation, it not only harms contemporary international travel but can also do serious harm to places in developing countries. A guidebook is not the singular or necessarily the correct way to approach a destination.“

Thomas Kohnstamm (Seattle, 24 november 1975)



Zie voor nog meer schrijvers van de 24e november ook mijn vorige blog van vandaag.

24-11-2010 om 19:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver van Marokkaanse afkomst Hans Sahar (pseudoniem van Farid Boukakar) werd geboren in Al Hoceima, Marokko, in 1974. Zie ook mijn blog van 14 mei 2010.

Uit: Hoezo bloedmooi

„Voordat hij in slaap viel, dacht hij aan die vorige vakantie toen ze met z’n allen naar Marokko waren geweest. Wat een geluk! Het gevoel dat je thuiskomt,dat je welkom bent, dat je gelijk bent aan alle anderen, dat niemand vuile kankerturk tegen je zegt. Elke dag naar het strand en de haven met alle bars. Zoveel zon en warmte. Wat was hij daar hard aan toe. Het enige wat er nog moest gebeuren... verdomme, hij zou alles in één klap oplossen.”

(...)

„Weer werd hij somber. Ben je negentien en heb je al een paar jaar gezeten. Zit je weer in de bak. Wat is dit voor leven? Zinloos. Als je zo doorgaat haal je de vijfentwintig niet. Dit is niet vol te houden. Je bent een groot brok dynamiet met een vervloekt klein lontje. En telkens ontploft de hele klerezooi. En tenslotte komt een keer de grote knal en is alles voorbij.
Als je nou zeker wist dat er een hemel was, dan kon je eigenlijk maar beter doodgaan.“

Hans Sahar (Al Hoceima, 24 november 1974)

24-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engels-Ierse schrijver Laurence Sterne werd geboren op 24 november 1713 in Clonmel, Tipperary, Ierland. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman

„To my uncle Mr. Toby Shandy do I stand indebted for the preceding anecdote, to whom my father, who was an excellent natural philosopher, and much given to close reasoning upon the smallest matters, had oft, and heavily, complain'd of the injury; but once more particularly, as my uncle Toby well remember'd, upon his observing a most unaccountable obliquity, (as he call'd it) in my manner of setting up my top, and justifying the principles upon which I had done it,-the old gentleman shook his head, and in a tone more expressive by half of sorrow than reproach,-he said his heart all along foreboded, and he saw it verified in this, and from a thousand other observations he had made upon me, That I should neither think nor act like any other man's child:--But alas! continued he, shaking his head a second time, and wiping away a tear which was trickling down his cheeks, My Tristram's misfortunes began nine months before ever he came into the world.
--My mother, who was sitting by, look'd up,-but she knew no more than her backside what my father meant,--but my uncle, Mr. Toby Shandy, who had been often informed of the affair,-understood him very well.
I know there are readers in the world, as well as many other good people in it, who are no readers at all,-who find themselves ill at ease, unless they are let into the whole secret from first to last, of every thing which concerns you.
It is in pure compliance with this humour of theirs, and from a backwardness in my nature to disappoint any one soul living, that I have been so very particular already. As my life and opinions are likely to make some noise in the world, and, if I conjecture right, will take in all ranks, professions, and denominations of men whatever,-be no less read than the Pilgrim's Progress itself---and, in the end, prove the very thing which Montaigne dreaded his essays should turn out, that is, a book for a parlour-window;-I find it necessary to consult every one a little in his turn; and therefore must beg pardon for going on a little further in the same way: For which cause, right glad I am, that I have begun the history of myself in the way I have done; and that I am able to go on tracing every thing in it, as Horace says, ab Ovo.”

Laurence Sterne (24 november 1713 – 18 maart 1768)

Marmeren buste van Sterne in Shandy Hall, Coxwold, York

De Nederlandse schrijfster Cissy van Marxveldt werd geboren in Oranjewoud op 24 november 1889. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: De dochter van Joop Ter Heul

„We vliegen naar het eind van de vacantie toe. Ik ben zo bruin als een okkernoot, en ik heb twee weken bij Opa van Dil en twee weken bij Opa Heultje gelogeerd. O, het is best leuk geweest, alleen hebben de beide Opa's een kousendrama veroorzaakt. Dat kwam zo. De eerste dag de beste zei Tante Suzanna: "Morgen ga jij met mij het dorp in om kousen te kopen." We zaten in de tuin, waar Mams in de oertijd ook gezeten heeft. Ik hing lui in een stoel, met mijn prachtig bruinverbrande benen uitgestrekt.
Ik vroeg, ofschoon ik het al lang doorhad: "Voor wie? Voor U?"
"Joop, wees alsjeblieft niet brutaal. Voor jou natuurlijk."
"Voor mij? Maar ik draag nooit kousen. Alleen in de winter, bij vorst."
"Maar hier draag je wèl kousen. Ik heb er verleden jaar niets van gezegd, maar nu je zestien bent........ Het is geen gezicht," besloot Tante Suzanna. Tante Suzanna droeg een mouselientje, zwart met witte noppen, tot op haar tenen en met een boord.
"Ik kan gewoonweg geen kousen dragen. Ze kriebelen mij. En, ik ben altijd uit mijn humeur."
"Dan maar uit je humeur. We gaan morgenochtend samen naar het dorp.
Dus de volgende morgen, een dag om te stikken, togen Tante Suzanna en ik naar het dorp. Alle mensen, die haar tegenkwamen, groetten. Dat was natuurlijk van de linkerhand, die niet weet, wat de rechter doet. Tante Suzanna kocht vier paar bruine kousen, niet van de dunsten, en 's middags had ik er een paar aan.“

Cissy van Marxveldt (24 november 1889 – 31 oktober 1948)

De Indiase schrijfster Arundhati Roy werd geboren op 24 november 1961 in Shillong. Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: Der Gott der kleinen Dinge (Vertaald door Anette Grube)

"Sollen wir sie aufwecken?" fragte Estha.

Streifen des spätnachmittäglichen Lichts schlichen sich durch die Vorhänge ins Zimmer und fielen auf Ammus mandarinenförmiges Transistorradio, das sie immer mit zum Fluss nahm. (Mandarinenförmig war auch das Ding gewesen, das Estha in seiner klebrigen anderen Hand in Meine Lieder, meine Träume getragen hatte.)

Helle Sonnenlichtstreifen brachten Ammus zerzaustes Haar zum Glänzen. Sie wartete unter der Haut ihres Traumes, wollte ihre Kinder nicht hereinlassen.

"Sie hat gesagt, man soll träumende Menschen langsam aufwecken", sagte Rahel. "Sonst kriegen sie leicht einen Herzinfarkt."

Sie beschlossen, dass es am besten wäre, sie diskret zu stören, statt sie abrupt zu wecken. Sie öffneten Schubladen, sie räusperten sich, sie flüsterten laut, sie summten eine kleine Melodie. Sie verrückten Schuhe. Und fanden eine Schranktür, die quietschte.

Ammu, die sich unter der Haut ihres Traumes ausruhte, beobachtete sie und liebte sie so sehr, daß es weh tat...“

Arundhati Roy (Shillong, 24 november 1961)

De Italiaanse schrijver Carlo Collodi werd als Carlo Lorenzi op 24 november 1826 in Florence geboren. Zie ook  Zie ook mijn blog van 24 november 2006 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: Pinocchio (Vertaald door Charlotte Birnbaum)

„Es war einmal –

»Ein König!«, ruft ihr gewiss alle, wenn ihr diese Geschichte lest. Falsch geraten! Es war einmal – ein

Stück Holz. Es war kein besonderes Holz, sondern nur ein einfaches langes Holzscheit, wie man es winters in den Kamin wirft, damit es den Menschen Wärme gibt.

Ich weiß nicht, wie es kam, aber dieses Stück Holz geriet eines schönen Tages in die Werkstatt eines alten Schreiners. Er hieß eigentlich Meister Anton, doch jeder nannte ihn Meister Kirsche wegen seiner Nasenspitze, die dunkelrot glänzte wie eine reife Kirsche.

Nun hielt unser Meister Kirsche just Ausschau nach Arbeit. Da fiel sein Blick auf dieses Stück Holz. Er wurde ganz heiter, rieb sich zufrieden die Hände und brummte vor sich hin:

»Du kommst mir gerade recht. Ich will ein Tischbein aus dir machen.«

Gesagt, getan. Er holte die Axt und schärfte sie, damit er die Rinde recht sauber abschälen könne; sie kam ihm sehr fest vor. Meister Kirsche hob die Axt und wollte gerade zuhauen, da blieb ihm der Arm vor Schreck in der Luft stehen. Denn er hörte ein fiepsfeines Stimmchen flehentlich bitten: »Hau mich

nicht!«

Ihr könnt euch denken, wie dem guten alten Meister Kirsche zumute war. Seine Augen irrten suchend in der Werkstatt umher. Wo um alles in der Welt sollte dieses Stimmchen hergekommen sein? Er sah unter die Bank – niemand; er sah in einen Schrank, der immer zugeschlossen war – niemand; er öffnete die Tür der Werkstatt und warf einen Blick auf die Straße – niemand. Also?

Da kratzte er sich die Perücke und lachte und sagte: »Sieh einmal an. Ich habe mir das Stimmchen eingebildet. Gehen wir wieder an die Arbeit.« Und er nahm die Axt in die Hand und schlug kräftig auf das Stück Holz los.“

Carlo Collodi (24 november 1826 – 26 oktober 1890)

Pinocchio, scene uit de Disney film uit 1940

De Duitse dichter, schrijver, bibliothecaris en archibaris Ludwig Bechstein werd geboren op 24 november 1801 in Weimar. Zie ook mijn blog van 24 november 2008 en ook mijn blog van 24 november 2009.

Uit: Der Dunkelgraf

„Geheimnißvoll murmeln die Wellen und schlagen nur leise an die Ufer des friedlichen Busens, in welchen das Flüßchen Jahde, vorüber rinnend an den einzelnen Häusern des friesischen Dorfes gleichen Namens und der Jahdekirche, sich geräuschlos einsenkt, um dann als breite Stromfläche aus dem zur Fluthzeit fast gerundet erscheinenden Becken mit dem Weserausstrome sich zu vereinen und in die Nordsee sich zu ergießen. Nur wenige größere Fahrzeuge liegen an der Rhede von Färhuk vor Anker, mit Kaufmannsgütern befrachtet, oder auf Einschiffung solcher harrend; es sind Schmakschiffe, die mit vierzig bis fünfzig Lasten die Erzeugnisse des Landes Oldenburg dem Verkehr der nachbarlichen Seehäfen zuführen, und außer ihnen ungleich mehr Barken und Kähne für die Vermittelung des nächstnahen Handelsbetriebes der ausgedehnten Marschlande. Tief in das Land eingebettet, mehr einem großen Binnensee ähnlich, als einem eigentlichen Meerbusen, vor Stürmen geschützt, wie vor heftiger Brandung selbst bei höchster Fluth, ruht dieses Gewässer, und dabei befahrbar von den größten Schiffen, von Klippen frei wie von Treibeis, an jeder Stelle trefflichen Ankergrund darbietend. Es ist derselbe Jahdebusen, auf welchen in der Gegenwart sich hoffnung- und freudevoll die Blicke zahlreicher deutscher Vaterlandsfreunde richten; auf dem die schwarz-weiße Flagge Preußens von stolzen Kriegsschiffen, die hier ihren Hafen fanden, wehen, und diesem Winkel zwischen Land und Meer dereinst vielleicht eine hohe geschichtliche Bedeutung verleihen wird. Sechs Jahrzehnte zurück! Eine dunkle Frühlingsnacht und dichter Märznebel schleiern all’ die Wellen und Wogen, die Geesten und Sielen ein; kaum erreicht die dämmernde Helle der in den Häusern des Dorfes Jahde brennenden Lichter den Deichdamm, der das Jahder Watt umgrenzt.“

Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 november 2008. 

De Duitse schrijver Gerhard Bengsch werd geboren op 24 november 1928 in Berlijn.

24-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duits-Roemeense dichter Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Zie ook mijn blog van 23 november 2006 en ook mijn blog van 29 maart 2006  en ook mijn blog van 23 november 2007 en ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2009.

Sprich auch du

Sprich auch du,
sprich als letzter,
sag deinen Spruch.

Sprich -
Doch scheide das Nein nicht vom Ja.
Gib deinem Spruch auch den Sinn:
gib ihm den Schatten.

Gib ihm Schatten genug,
gib ihm so viel,
als du um dich verteilt weißt zwischen
Mittnacht und Mittag und Mittnacht.

Blicke umher:
sieh, wie's lebendig wird rings -
Beim Tode! Lebendig!
Wahr spricht, wer Schatten spricht.

Nun aber schrumpft der Ort, wo du stehst:
Wohin jetzt, Schattenentblößter, wohin?
Steige. Taste empor.
Dünner wirst du, unkenntlicher, feiner!
Feiner: ein Faden,
an dem er herabwill, der Stern:
um unten zu schwimmen, unten,
wo er sich schimmern sieht: in der Dünung
wandernder Worte

Harnischstriemen

Harnischstriemen, Faltenachsen,
Durchstich-
punkte:
dein Gelände.

An beiden Polen
der Kluftrose, lesbar:
dein geächtetes Wort.
Nordwahr. Südhell.

Met wisselende sleutel

Met wisselende sleutel
ontsluit je het huis, waarin
de sneeuw van 't verzwegene woedt.
Naar gelang het bloed opwelt
uit je oog of je mond of je oor
wisselt je sleutel.

Wisselt je sleutel, wisselt het woord
dat woeden mag met de vlokken.
Naar gelang de wind die jou wegstoot,
balt om het woord zich de sneeuw.

Vertaald door Frans Roumen

Paul Celan (23 november 1920 – 20 april 1970)

De Duitse dichter, schrijver en essayist Marcel Beyer werd op 23 november 1965 in Tailfingen / Württemberg geboren. Zie ook mijn blog van 23 november 2006 en ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2009.

Hotel Kaliningrad

Na komm. Im Nachbarbett verhaken sich die Finger,

die Wand ist Packpapier, im Dunkeln rieche

ich nach Fisch. Die Tür war offen, angelehnt, als

ich den langen Flur herunterkam. Nun komm, komm

schneller. Sie lachten nicht, ich dachte immer,

daß sie lachen, wenn sie im Nachbarzimmer sich

betrachten. Das Bett, die Wäsche ist so grob gemustert,

ich kann darin den nackten Fuß nur schwer

erkennen. Na komm, nicht schlafen, nicht ermüden,

steh. Lang kann es nicht mehr dauern, die Hand ist warm,

das Muster grob, das Fenster Zellophan. Es dauert

nicht mehr lang, dann schiebt der Tabakhändler seinen

Ring der dunklen Nachtgenossin auf den kleinen Zeh.

Wespe, komm

Wespe, komm in meinen Mund,

mach mir Sprache, innen,

und außen mach mir was am

Hals, zeig’s dem Gaumen, zeig es

uns. So ging das. So gingen die

achtziger Jahre. Als wir jung

und im Westen waren. Sprache,

mach die Zunge heiß, mach

den ganzen Rachen wund, gib mir

Farbe, kriech da rein. Zeig mir

Wort- und Wespenfleiß, mach’s

dem Deutsch am Zungengrund,

innen muß die Sprache sein. Immer

auf Nesquik, immer auf Kante.

Das waren die Neunziger. Waren

die Nuller. Jahre. Und: so geht das

auf dem Land. Halt die Außensprache

kalt, innen sei Insektendunst, mach

es mir, mach mich gesund,

Wespe, komm in meinen Mund.

Marcel Beyer (Tailfingen, 23 november 1965)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Jennifer Michael Hecht werd geboren op 23 november 1965 in New York. Zie ook mijn blog van 23 november 2006 en ook mijn blog van 23 november 2008 en ook mijn blog van 23 november 2009.

Funny Strange

We are tender and our lives are sweet

and they are already over and we are

visiting them in some kind of endless

reprieve from oblivion, we are walking

around in them and after we shatter

with love for everything we settle in.

Thou tiger on television chowing,

thou very fact of dreams, thou majestical

roof fretted with golden fire. Thou wisdom

of the inner parts. Thou tintinnabulation.

Is it not sweet to hand over the ocean's

harvest in a single wave of fish? To bounce

a vineyard of grapes from one's apron

and into the mouth of the crowd? To scoop up

bread and offer up one's armful to the throng?

Let us live as if we were still among

the living, let our days be patterned after

theirs. Is it not marvelous to be forgetful?

September

Tonight there must be people who are getting what they want.
I let my oars fall into the water.
Good for them. Good for them, getting what they want.

The night is so still that I forget to breathe.
The dark air is getting colder. Birds are leaving.

Tonight there are people getting just what they need.

The air is so still that it seems to stop my heart.
I remember you in a black and white photograph
taken this time of some year. You were leaning against
a half-shed tree, standing in the leaves the tree had lost.

When I finally exhale it takes forever to be over.

Tonight, there are people who are so happy,
that they have forgotten to worry about tomorrow.

Somewhere, people have entirely forgotten about tomorrow.
My hand trails in the water.
I should not have dropped those oars. Such a soft wind.

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e november ook mijn vorige blog van vandaag.

23-11-2010 om 23:03 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Sait Faik Abasıyanık werd geboren op 23 november 1906 in Adapazarı. Zie ook mijn blog van 23 november 2008. 

Uit: Hisht, Hisht!... (Vertaald door Ufuk Özdağ)

„Maybe it’s a bird. Maybe it’s a tortoise. Maybe a hedgehog. Or maybe a fish, a monster, calling out from the sea nearby. Maybe a cormorant. Maybe a mihaliki¹ bird.

Or better still, why don’t I, myself, start a “hisht hisht.” Right at that instant, I began murmuring a sound, not at all resembling the hisht hisht sound that was going on . . . a sound, though I wrestled, that would not resemble the sound I had been hearing.

All of a sudden, a man and a woman appeared ahead of me. They asked for the road to Kalpazankaya.² “You’re right on it,” I replied. It seemed as though the road moved . . .  as though they didn’t walk. They became distant to me in a matter of steps. I noticed the priest’s son lying facedown among the sheep. From his face rose a creature, silly and like a freckled rooster. He wiped saliva from his mouth. He grabbed the lamb by its legs. He fell with the lamb. He kissed the lamb on its nose. He stared about with an ugly, silly, jerk-off’s face. Now I was in a flower field. It was, no doubt, some kind of bird that kept saying “hisht hisht” to me. Y’see, there certainly are birds like that. They do not go “chirp chirp”; they go “hisht hisht.” A bird it was, a bird.

A man was spading the ground. He was stepping on the metal of the spade, and was tilling the soil, reddish in color, upside down.

“Hello there, my fellow friend!” he said.“

Sait Faik Abasıyanık (23 november 1906 – 11 mei 1954)

De Amerikaanse schrijver, vertaler, schilder, illustrator Guy Mattison Davenport werd geboren op 23 november 1927 in Anderson, South Carolina. Zie ook mijn blog van 23 november 2008.

Uit: The Dawn

„At the gymnasium he had finished his presses and curls, walked springfooted to the

showers, tossed his shorts and jockstrap into his locker, and lifted his face to the cold torrent that

sprayed him until he was gooseflesh and shivers, his scrotum tight.

Wittgenstein’s mornings were spent in gardens, forests, Cambridge fields. His hands in

the pockets of his leather jacket, he walked around trees, his eyes puzzled by their beauty.

(...)

The attendant Hans, a tall, steep-chested boy with a wad of hair at his jugular notch, had brought

him a fresh towel. A redstone kouros from Sounion, this strapping young Amsterdammer,

translated into the slenderer grace of the modern gramivore. He wore only a thin-bretelled blue

undershirt that rucked under his pectoral mass but stretched creaseless across his myronic flanks.

Adriaan regarded his stout cock with philosophic admiration, male envy tempered by apolegamy.“

Guy Davenport (23 november 1927 – 4 januari 2005)

De Schotse schrijver en historicus Nigel Tranter werd geboren op 23 november 1909 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 23 november 2008.

Uit: The Queen’s Scotland

“Monikie, Craigton and Newbigging.

This rural parish lies eight miles north-east of Dundee and four north of Monifieth, and is readily identified, both on the ground and on the map, by the double Monikie Reservoirs of the Dundee Waterworks, of 73 and 46 acres, which, with a third one two miles to the north at Crombie, supply some 650 million gallons. The parish is medium-sized, of about 9000 acres, and contains the villages of Craigton and Newbigging. Monikie itself consists of two hamlets, the Kirkton and that at the former railway-station a mile to the west; plus another, reduced to a scatter of houses, at Guildy farther to the east. Two small ranges of hills divide the parish into three districts of differing character, traversed by the streams and dens of Monikie, Pitairlie and Buddon Burns.The larger, Monikie, hamlet at the west end of the reservoirs, is quite an attractive place, with a surprisingly large granary, formerly a seed-crushing mill, to find in such a rural site, the works of the Panmure Trading Company, which dries and stores grain from a wide area, especially barley for the distilleries. The branch-line and former railway-station are closed. Half a mile to the north-west is the highly interesting Auchinleck or Affleck Castle. This is an excellent example of the sturdy and massive free-standing tower of the late 15th century, little altered, five storeys and 60 feet high, with corbelled parapet and two distinctly unusual square caphouses, the flat roofs of which form lofty watch-platforms.“

Nigel Tranter (23 november 1909 – 9 januari 2000)

Glasgow 

De Duitse schrijfster Marieluise Fleißer werd geboren op 23 november 1901 in Ingolstadt. Zie ook mijn blog van 23 november 2008.

Uit: Hiltrud Häntzschel: Marieluise Fleißer. Eine Biographie

„Zu Marieluise Fleißers 70. Geburtstag im November 1971 forderte der Dramatiker Franz Xaver Kroetz in der Süddeutschen Zeitung: "Der Suhrkamp Verlag sollte endlich auch eine Gesamtausgabe der Fleißerschen Werke herausbringen." Es gab damals nicht nur keine Gesamtausgabe, das literarische Früh- und Hauptwerk der Schriftstellerin Marieluise Fleißer war so gut wie verschollen, ungelesen, unüberprüfbar. Ein Jahr zuvor erst hatte "das Wunder" begonnen, das Wunder ihrer Wiederentdeckung, Wiedererkennung, begleitet vom großen späten Ruhm.
Zweimal in ihrem Leben hatte sie wirklich Erfolg. Der erste, 1929 mit der Berliner Aufführung der Pioniere in Ingolstadt, war so glanzvoll wie umstritten und brach - in Verbindung mit persönlichen Umständen - ihre Karriere ab. Der zweite am Ende ihres Lebens kam zu spät, aus Ruhm wurde Nachruhm, aus Nachruhm Legende. Dazwischen liegen Jahrzehnte eines unglücklichen, engen, einzig an Mangel, Entbehrungen, Enttäuschungen reichen Lebens: materieller Mangel, nackter Hunger und völlige Mittellosigkeit, Mangel an Liebe, an erfüllter Sexualität, Mangel an intellektuellen Kontakten, an Austausch mit Ebenbürtigen, Mangel an öffentlicher Anerkennung ihres Schreibens, an Erfolg. Wären da nicht ihre "Fluchtwege im Kopf", ihre einzigartige dichterische Könnerschaft, es lohnte kaum, von ihr zu erzählen.
Heute ist Marieluise Fleißer auf sonderbare Weise unbekannt und prominent zugleich: Es gibt Marieluise-Fleißer-Straßen und eine Briefmarke, ein ICE führt unter ihrem Namen. Ihre Lebensgeschichte - oder was davon in die Legenden einging, das Brecht-Erlebnis vor allem - hat sich verselbständigt, wieder in Literatur verwandelt.

Marieluise Fleißer (23 november 1901 – 2 februari 1974)

Omslag biografie 

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 23 november 2008.

De Bengaals-Indische schrijver Nirad C. Chaudhuri werd geboren op 23 november 1897 in Kishoreganj.

23-11-2010 om 20:40 geschreven door Romenu  

In Memoriam Guillaume van der Graft

In zijn woonplaats Utrecht is afgelopen zondag, 21 november, op 90-jarige leeftijd de Nederlandse dichter, schrijver en theoloog Guillaume van der Graft overleden. Guillaume van der Graft werd op 15 augustus 1920 geboren in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 15 augustus 2007 en ook mijn blog van 15 augustus 2008 en eveneens mijn blog van 15 augustus 2009 en mijn blog van 15 augustus 2010.

Met de mensen mee

Met de vogels mee om vermoeidheidsredenen
reed ik de berg af, zij volgden mij,
enkelen rolden een groot rond ei
tussen zich in, sommigen deden

driftige ave's met hun vleugels;
gaandeweg werd de weg steenachtiger,
een reiger hijgde als een tachtiger,
allerlei onbewoonde geheugens

lagen verspreid in de groene kommen,
huppelend liepen de kleinsten naast mij,
veerkrachtig de arenden, zonder haast
de pienteren en kwaadsprekend de dommen.

Waarom? vroeg ik mij eensklaps af;
vogels zijn vlammen, ze slaan naar boven,
ze kunnen staan in een vurige oven,
maar mensen zijn as in een koud graf.

Guillaume van der Graft (15 augustus 1920 – 21 november 2010)

23-11-2010 om 08:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en journalist Henri Jean Francois Borel werd geboren in Dordrecht op 23 november 1869. Hij was de zoon van kapitein der artillerie (later luitenant-kolonel en generaal-majoor) George Frederik Willem Borel. Een van zijn voorouders was waarschijnlijk de Franse zwartromantische schrijver Petrus Borel. Borel studeerde in Leiden en was vervolgens (van 1894-1899) tolk in China en ambtenaar voor Chinese aangelegenheden in Nederlands-Indië. Na zijn terugkeer in Nederland, in 1913, werd hij journalist en literair criticus voor De Telegraaf en Het Vaderland. Daarnaast schreef hij diverse boeken. Als romancier werd hij bekend met „Het jongetje“ (1898) en „Het zusje“ (1900). Door de kritiek werden deze doorgaans afgewezen, getuige de vele drukken werden ze door het grote publiek gewaardeerd. Ook Louis Couperus bewonderde Borel zeer, zoals te lezen is in Couperus roman Metamorphose (1897). Verder schreef hij Chinees-wijsgerige boeken als Wijsheid en schoonheid van China (1895), Kwan Yin: een boek van de goden en de hel (1896), De Chineesche filosofie toegelicht voor niet-sinologen (drie delen, 1896-1931) en De geest van China (1916). Hij was bevriend met Frederik van Eeden, Johan Thorn Prikker en Louis Couperus.

Uit: Het jongetje

“Hij was nog een heel erg Jongetje. Hij vond zichzelf al een beetje een meneer, sedert hij op de Hoogere Burgerschool was, en een lange broek aan had. Ook wist hij zoo nog al het een en ander, wat schooljongens in den Haag al zoo heel gauw weten, en hij vloekte ook wel, als de andere er bij waren, en lachte om allerlei leelijke dingen, zonder de gemeenheid te voelen.

Maar in zijn hart was hij nog een heel erg Jongetje gebleven. En ik zeg dit, omdat ik het weten kan. Hij liep meestal in een zwart pakje, dat stond hem het beste, zei moê; zijn lange broek had hij nog maar kort aan; en daarom liepen zijn beenen er nog wat moeilijk en verlegen in, alsof hij nog niet goed groot durfde zijn. Hij droeg een rond zwart hoedje, met zijde geboord en met een zijden lint. Onder een wit liggend boordje droeg hij een breedgestrikte das, en aan zijn mouwen vastgespeld witte manchetten. Een wit zakdoekje kwam uit zijn vestjeszak kijken. Voor al die dingen zorgde moê. Maar het boordje en de manchetten waren heel gauw vuil, en hij beet gaatjes in zijn zakdoeken, en smeerde er inkt aan. Hij had een wandelstok met een gouden knop, dien hij zooveel mogelijk op straat liet zien. Nog al een deftig jongetje was hij, en wou dat ook erg graag zijn. Hij was in den groei, en erg tenger, met een bleek gezicht, en hij wist dat dit een beetje voornaam was. Hij wist ook, dat de meisjes hem wel mochten, en liep een heele boel meisjes tegelijk na. Op de groote kinderbals in den Haag kwam hij vroeger in zwart fluweel, met korte broek, zwart zijden kousen en verlakte schoentjes met strikken, en dan maakte hij zichzelf wijs dat hij een prins of een graaf was. Vol decoraties, gouden sterren en bloemen van de cotillon, kwam hij daarvan thuis, en dan stond hij zich heel lang in den spiegel te bekijken, met al die glorie op zijn borst, vóór hij in bed ging. Een roosje en een lintje van het állerliefste meisje, - van een klein, wonderteer wezentje, feeëriek in tulle en kant -, ging meê, onder zijn kussen. - Maar hij had telkens weer een ánder allerliefst meisje, en was heel ontrouw, ofschoon hij een ridder wilde zijn.”

Henri Borel (23 november 1869 - 31 augustus 1933)

23-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Sipko Melissen werd geboren in Scheveningen op 23 november 1944. Melissen debuteerde in 1985 met de dichtbundel Gezicht op Sloten. In 1997 ontving hij voor zijn roman Jonge mannen aan zee de Anton Wachterprijs (voor het beste debuut). In 2000 verscheen De huid van Michelangelo en in 2003 De vendelzwaaier. Ook heeft Melissen een dichtbundel gepubliceerd in 1985, Gezicht op Sloten. In zijn romans spelen zelfonderzoek, de zoektocht naar inzicht en vriendschap tussen al dan niet homoseksuele mannen een belangrijke rol.

Buitenhuis

De appelboom staat al weer klaar
de bloesems komen dit voorjaar
laat maar zij komen niettemin

want in de takken huist geduld
een winter lang zijn zij vervuld
van niets dan breekt voor ons de knop

de bloei gebeurt in lichte tint
dan komen vlinders en de wind
de blaadjes worden losgerukt

en in de zomer als wij komen
hangen de appels aan de bomen
eten wij appels uit de hand

de takken raken leeggeplukt
ik overdenk het kort geluk
tussen bloesem en appelmoes

de appelboom is een parabel
die vrucht afwerpt in menig fabel
en aan mijn houten keukentafel

23-11-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver André Gide werd geboren op 22 november 1869 in Parijs. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2007 en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: La symphonie pastorale

“Mais je crois inutile de noter ici tous les échelons premiers de cette instruction qui, sans doute, se retrouvent dans l’instruction de tous les aveugles. C’est ainsi que, pour chacun d’eux, je pense, la question des couleurs a plongé chaque maître dans un même embarras. (Et à ce sujet je fus appelé à remarquer qu’il n’est nulle part question de couleurs dans l’Évangile.) Je ne sais comment s’y sont pris les autres ; pour ma part je commençai par lui nommer les couleurs du prisme dans l’ordre où l’arc-en-ciel nous les présente ; mais aussitôt s’établit une confusion dans son esprit entre couleur et clarté ; et je me rendais compte que son imagination ne parvenait à faire aucune distinction entre la qualité de la nuance et ce que les peintres appellent, je crois, « la valeur ». Elle avait le plus grand mal à comprendre que chaque couleur à son tour pût être plus ou moins foncée, et qu’elles pussent à l’infini se mélanger entre elles. Rien ne l’intriguait davantage et elle revenait sans cesse là-dessus.
Cependant il me fut donné de l’emmener à Neuchâtel où je pus lui faire entendre un concert. Le rôle de chaque instrument dans la symphonie me permit de revenir sur cette question des couleurs. Je fis remarquer à Gertrude les sonorités différentes des cuivres, des instruments à cordes et des bois, et que chacun d’eux à sa manière est susceptible d’offrir, avec plus ou moins d’intensité, toute l’échelle des sons, des plus graves aux plus aigus. Je l’invitai à se représenter de même, dans la nature, les colorations rouges et orangées analogues aux sonorités des cors et des trombones, les jaunes et les verts à celles des violons, des violoncelles et des basses ; les violets et les bleus rappelés ici par les flûtes, les clarinettes et les hautbois. Une sorte de ravissement intérieur vint dès lors remplacer ses doutes :
– Que cela doit être beau ! répétait-elle.
Puis, tout à coup :
– Mais alors : le blanc ? Je ne comprends plus à quoi ressemble le blanc...
Et il m’apparut aussitôt combien ma comparaison était précaire. – Le blanc, essayai-je pourtant de lui dire, est la limite aiguë où tous les tons se confondent, comme le noir en est la limite sombre. – Mais ceci ne me satisfit pas plus qu’elle, qui me fit aussitôt remarquer que les bois, les cuivres et les violons restent distincts les uns des autres dans le plus grave aussi bien que dans le plus aigu. Que de fois, comme alors, je dus demeurer d’abord silencieux, perplexe et cherchant à quelle comparaison je pourrais faire appel.”

André Gide (22 november 1869 – 19 februari 1951)

Portret door Jacques Emile Blanche, 1912

De Engelse schrijfster George Eliot werd geboren op 22 november 1819 in Nuneaton in Warwickshire. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Count That Day Lost 

If you sit down at set of sun

And count the acts that you have done,

And, counting, find

One self-denying deed, one word

That eased the heart of him who heard,

One glance most kind

That fell like sunshine where it went --

Then you may count that day well spent.

But if, through all the livelong day,

You've cheered no heart, by yea or nay --

If, through it all

You've nothing done that you can trace

That brought the sunshine to one face--

No act most small

That helped some soul and nothing cost --

Then count that day as worse than lost.

In a London Drawingroom 

The sky is cloudy, yellowed by the smoke.

For view there are the houses opposite

Cutting the sky with one long line of wall

Like solid fog: far as the eye can stretch

Monotony of surface & of form

Without a break to hang a guess upon.

No bird can make a shadow as it flies,

For all is shadow, as in ways o'erhung

By thickest canvass, where the golden rays

Are clothed in hemp. No figure lingering

Pauses to feed the hunger of the eye

Or rest a little on the lap of life.

All hurry on & look upon the ground,

Or glance unmarking at the passers by

The wheels are hurrying too, cabs, carriages

All closed, in multiplied identity.

The world seems one huge prison-house & court

Where men are punished at the slightest cost,

With lowest rate of colour, warmth & joy.

George Eliot (22 november 1819 – 22 december 1880)

Op 30-jarige leeftijd, portret door François D'Albert Durade

De Russische schrijver Viktor Pelevin werd geboren op 22 november 1962 in Moskou. Zie ook mijn blog van 22 november 2006 en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: The Life Of Insects (Vertaald door Andrew Browmfield)

„The main building of the old resort hotel, half hidden from view behind a screen of old poplars and cypresses, was an oppressive, gray structure which seemed to have turned its back to the sea at the bidding of some crazed fairy-tale conjuror. The facade, with its columns, cracked stars, and sheaves of wheat bent eternally before a plaster wind, faced into a shallow courtyard where the smells of the kitchen, the laundry, and the hairdresser's mingled; the massive wall which faced onto the shoreline had only two or three windows. A few yards from the colonnade there was a high concrete wall, beyond which the rays of the sunset glinted on the smokestacks of the local power plant. The tall formal doors concealed in the shade on the cyclopean balcony had been locked for so long that even the crack between them had disappeared under several layers of caked paint, and the yard was usually empty, except when an occasional truck cautiously squeezed its way in, bringing milk and bread from Feodosia.

This evening there wasn't even a truck in the yard, so there was no one to notice the individual leaning on the molded balustrade of the balcony, except perhaps for a pair of seagulls out on patrol, two white specks drifting across the sky. The stranger was looking down and to the right, toward the shelter on the dock and the cone of a loudspeaker lodged under the edge of its roof. The sea was noisy, but when the wind blew toward the hotel, it carried audible snatches of a radio broadcast directed at the deserted beach.

"... not at all the same as each other, not cut to the same pattern ... created us all different; is not this part of the grand scheme of things, counted, unlike the transient plans of man, in many ... What does the Lord expect of us, as He turns His hopeful gaze in our direction? Will we be able to make use of His gift? ... For He Himself does not know what to expect from the souls that He has sent to ..."

Viktor Pelevin (Moskou, 22 november 1962)

De Brits-Indische schrijverstweeling Suresh en Jyoti Guptara werd geboren op 22 november 1988 in Frimley, Hants in het zuidoosten van Engeland. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: Conspiracy of Calaspia

„After throwing a wary look around him, Galar stooped to look at the man.  He was in a nasty state, battered and bloody – however, miraculously all in one piece.  Alive, but barely so.  Although the fight had not taken place all that long ago, the man’s wounds had already dried.  That wasn’t much of a surprise in this accursed heat.

A sigh escaped the man’s lips.  He tried to sit up, but collapsed under the strain and gasped in pain.

‘Monsters,’ he finally stammered.

‘O’course,’ Galar rumbled.  ‘What did yeh expect, butterflies?’ 

The Dwarf felt sorry for the man, but what had he expected?  Anyone nosing around this part of Calaspia was asking for trouble.  It was home to the worst of creatures, although thankfully it no longer supported certain predators.  A ludicrous thought popped into Galar’s mind, and he chuckled at the notion of the Ministry for Ecology or whatever the Numenii now called it, labelling the monsters here ‘endangered species’.  No, nobody was sad that these beasts were dying out.  And no one regretted obliterating the monstrous Ostentum.

‘Come on, let’s get yeh outta here,’ the Dwarf said gently to the whimpering man, ‘before they return.’  He would get to ask him who he was and what stroke of insanity had led him here later.  But the man resisted Galar’s powerful arms, shaking his head and muttering, as if to ward off a nightmare.

‘Sun must’ve got to yeh head, but we’ll have yeh sorted in no time.  Here, this’ll help.’  Galar fumbled around in his beard until he found what he was looking for.  Retrieving a crystal vial, Galar bent over his wounded charge and prepared to administer the liquid.  Again a feeble protest ensued, and so instead the Dwarf cradled the man’s head in one enormous hand and helped him to sit up.  The man took several gulps of the scorched air.  His eyelids fluttered as he fought to keep them open.  He opened his mouth to speak and his cracked lips struggled to form the words.”

Suresh en Jyoti Guptara (Frimley, 22 november 1988)



Zie voor nog meer schrijvers van de 22 november ook mijn vorige blog van vandaag.

22-11-2010 om 21:45 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter Endre Ady werd geboren op 22 november 1877 in het huidige Adyfalva. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Benediction from a Train

The express is hurtling at full speed,
the sun explodes into the sea,
my memories flash a millisecond,
and I bless you.

"May God bless
all your goodness,
your unresponsiveness,
and all your wickedness.
May your words of torment
return to you in benediction.
May your coldness
leap into flames.
All is at an end.
I have a thousand cares,
and for my folly
the bier is spread.
Well, I bless you,
and meanwhile
kiss me softly,
in silence and peace.
I wish to leave you
with a memory and a kiss
to freeze for warmth,
to be alone,
to feel alone,
to die alone.
May God bless you."

The express is hurtling at full speed,
the sun explodes into the sea,
my memories flash a millisecond,
and I bless you.

Vertaald door Gábor Lendvai

Endre Ady (22 november 1877 – 27 januari 1919)

Buste in de Hungarian Cultural Gardens, Cleveland, Ohio

De Amerikaanse schrijver William Kotzwinkle werd geboren op 22 november 1943 in Scranton, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: The Amphora Project

"Sky mines," hissed Lizardo, his throat inflating nervously as he gazed out the flight deck window at the ornaments of doom flickering in the darkness. His armored scales made a scraping sound as he wrapped his tail around the pedestal of his seat. "No one mentioned minefields."
"You worry too much," said Commander Jockey Oldcastle, his formidable paunch pressed against the controls of their descending ship.
"That's why we haven't been killed until now," hissed Lizardo. He was a navigator from Planet Serpentia. The pupils of his eyes were shaped like keyholes in an ancient lock, glowing with menace. In the rooms of his brain were recipes for poisons in all dilutions, from mild to murderous. Two fangs lay backward against the roof of his mouth. When they swung forward, they filled with venom and the recipient of it was going to go to sleep, for hours, days, or forever, depending on the mixture.
Jockey looked beyond the sky mines to the little moon below.
"Made for pleasure."
"Only fools seek pleasure on such places. We don't need this job."
"We need any job we can get." Jockey touched the controls lightly, taking the ship closer to the minefield.
Lizardo's scaly claws clicked on the control face of his naviga�tional equipment. He was preparing a flight plan for escape, back out through the minefield. Serpentians receive vibratory patterns from the metabolic processes of other brains, and metabolic tremors were now reaching him from the moon below. Amid the usual garbage of human and alien emotion he discerned the emanation of a hunting party--highly focused individuals on the prowl. As there was no game on the little moon, what were they hunting?“

William Kotzwinkle (Scranton 22 november 1943)

De Engelse schrijver George Robert Gissing werd geboren op 22 november 1857 in Wakefield, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.

Uit: Our Friend the Charlatan

„As he waited for his breakfast, never served to time, Mr. Lashmar drummed upon the window-pane, and seemed to watch a blackbird lunching with much gusto about the moist lawn of Alverholme Vicarage. But his gaze was absent and worried. The countenance of the reverend gentleman rarely wore any other expression, for he took to heart all human miseries and follies, and lived in a ceaseless mild indignation against the tenor of the age. Inwardly, Mr. Lashmar was at this moment rather pleased, having come upon an article in his weekly paper which reviewed in a very depressing strain the present aspect of English life. He felt that he might have, and ought to have, written the article himself a loss of opportunity which gave new matter for discontent.

The Rev. Philip was in his sixty-seventh year; a thin, dry, round-shouldered man, with bald occiput, straggling yellowish beard, and a face which recalled that of Darwin. The resemblance pleased him. Privately he accepted the theory of organic evolution, reconciling it with a very broad Anglicanism; in his public utterances he touched upon the Darwinian doctrine with a weary disdain. This contradiction involved no insincerity; Mr. Lashmar merely held in contempt the common understanding, and declined to expose an esoteric truth to vulgar misinterpretation. Yet he often worried about it -- as he worried over everything.

Nearer causes of disquiet were not lacking to him. For several years the income of his living had steadily decreased; his glebe, upon which he chiefly depended, fell more and more under the influence of agricultural depression, and at present he found himself, if not seriously embarrassed, likely to be so in a very short time. He was not a good economist; he despised everything in the nature of parsimony; his ideal of the clerical life demanded a liberal expenditure of money no less than unsparing personal toil. He had generously exhausted the greater part of a small private fortune; from that source there remained to him only about a hundred pounds a year. His charities must needs be restricted; his parish outlay must be pinched; domestic life must proceed on a narrower basis. And all this was to Mr. Lashmar supremely distasteful.“

George Robert Gissing (22 november 1857 – 28 december 1903)

De Nederlands dichteres en schrijfster Elisabeth Maria Post werd geboren in Utrecht op 22 november 1755. Zie ook mijn blog van 22 november 2006.en ook mijn blog van 22 november 2008 en ook mijn blog van 22 november 2009.