De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ode aan de mus

Schuim onder de vogels,
schuim dat wegstuift en
weer aanwuift als een
kwetterende stofwolk,
schorem dat vecht om
elke kruimel, stof-
badend plebs, honk-
vaste landloper,
Jan Rap die doodgaat
zonder maat, brutale
bek die stinkt naar
paardenvijgen, gespuis
dat vliegt.

Moissac

Hoe moeten we door dit portaal
naar binnen? Ik kan niet verder
en blijf staan. Tussen de sleutels
die Petrus peinzend koestert
en Jesaja's neergeslagen blik
rekken zich leeuw en leeuwin
staande op leeuwin en leeuw.
Naast Jeremias, rug aan rug met
Paulus, starend naar de voorhal
van een kerk vol heidenen.
Ik kijk omhoog en zie de deur
die is geopend in de hemel.
Ik zie de troon en op die troon
versteent hij die tot leven wekt;
zijn linkerhand rust op een boek.
Hoe kom ik onder dit visioen
vandaan? Wat te beginnen
met de vierentwintig oudsten
en die vier dieren vol ogen,
die elk zes vleugels hebben,
en die twee sterke engelen
die zwijgen?
Wat moeten wij
met deze beelden, ontleend
aan een vergeten boek?

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

De citroenen

Luister naar mij, gelauwerde poëten

bewegen zich alleen maar tussen planten

met vreemde namen: buxussen ligusters of acanthen.

Maar ik, ik hou van wegen uitkomend bij dichtbegroeide

waterlopen waar in halfopgedroogde

modderpoelen soms kleine jongetjes

een schrale paling vangen;

van paadjes die de oeverranden volgen

en door gepluimde rietbosschages afdalen

naar groentetuinen tussen bomen vol citroenen.

Wanneer 't gekwetter van de rappe vogels

verstomt en opgaat in het diepe luchtblauw

beluister je beter het zacht gefluister

van de bevriende takken, daar waar bijna niets beweegt,

en deze zinnelijke geur

die niet van de aarde los kan komen

en in het hart een zoete onrust wekt.

Daar zwijgen als bij toverslag de passies

ver van de strijd die hen beheerste,

dan valt ook ons, armzaligen, ons deel van rijkdom toe,

de milde geur van de citroenen.

In deze stilten, waarin alle dingen

zich overgeven en bereid lijken

hun uiterste geheim te openbaren,

verwacht je soms wel eens

een fout van de Natuur op 't spoor te komen,

het dode punt der wereld, de schakel die niet houdt,

de te ontwarren knoop die ons uiteindelijk

in 't hart zal voeren van een waarheid.

De blik speurt om zich heen,

de geest gaat na verbindt en scheidt

in het parfum dat zich verspreidt

wanneer de dag haast wegdoezelt.

Dit zijn de stilten waarin je iedre

menselijke schim die zich verwijdert

als een verstrooide Godheid ziet.

Maar als de illusie wijkt, brengt ons de tijd

weer terug in steden vol lawaai waar 't hemels blauw

zich maar met mondjesmaat laat zien tussen de daken.

Regen maakt dan de aarde moe, en vol verveling

druppelt de dichte winter op de huizen,

het licht wordt schriel - bitter de ziel.

Maar op een dag zien we eensklaps door een poort

tussen de bomen van een binnenplaats

de gelen der citroenen oplichten;

dan smelt de kilte in ons binnenste

en heel ons hart wordt overstelpt

door 't feestgeschetter

van de gouden trompetten van het zonnelicht.

 
Vertaald door Frans van Dooren

Eugenio Montale (12 oktober 1896 - 12 september 1981)

Zelfportret 

De Amerikaanse dichter, criticus en vertaler Robert Stuart Fitzgerald werd geboren op 12 oktober 1910 in Springfield, Illinois. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008 en ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Et Quidquid Aspiciebam Mors Erat

“In this and whatever days to come  

The transparent world and its motions  

Compose a sheer void. How could  

That be removed upon which every  

Animate joy was founded? What   

Thrives now but the vile face of nature  

Made up by the sun to idiot glory?  

Let it sway and blow its intrinsic  

Monotony of vapors, seasons,  

Tumblebugs and blind men; let me  

Weep and curse those begetting fools,  

And honorably weep my life long.

“You would not cover me over  

With the dropping indecent clods,  

You sanctimonious bastards: take  

Such of my hatred as is left

When I have cursed the aspergent  

Water shaker with his stole, his  

Sotto voce Latin sing song;

You craving, self-important ghouls,  

Let me alone, or I will show you  

The savage green sprouting

Through the obscene holes of your eyes.

“Gone out of the air, not gone

Out of my nightly vision, yet

With desperate years to be corrupted  

There too, wasted, thinned

To the damned ghost of your convention—

You win in the end—he who was

So distinguished for patience,

For suffering, for valor,

Of such sensible pale fingers,  

A humorous, wise man.

“Hereby I curse this hard city  

And its whoring, golfing, political   

Poker-playing men, all those
Who were schoolfellows or friends  

In the old time, and never,

Though good churchgoers, visited him.  

And I engrave here my small blessing  

On that large silent decent one  

Who thought it friendliness to do so;  

Him and few others would I spare,  

But let the rest go rot in a worse  

Hell than even their own world is.  

Yet their unawareness is his grace,  

If grace be in this charnel progress:  

His ten-year sickroom I say

Shames with life their death forever,   

And all is death elsewhere.”

Robert Fitzgerald (12 oktober 1910 – 16 januari 1985)