De Amerikaanse dichter en schrijver Paul Engle werd geboren op 12 oktober 1908 in Cedar Rapids. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008 en ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Hero

I

I have heard the horn of Roland goldly screaming

In the petty Pyrenees of the inner ear

And seen the frightful Saracens of fear

Pour from the passes, fought them, brave in dreaming.

But waked, and heard my own voice tinly screaming

In the whorled and whirling valleys of the ear,

And beat the savage bed back in my fear,

And crawled, unheroed, down those cliffs of dreaming.

II

I have ridden with Hannibal in the mountain dusk,

Watching the drivers yell the doomed and gray

Elephants over the trumpeting Alps, gone gay

With snow vivid on peaks, on the ivory tusk.

But waked, and found myself in the vivid dusk

Plunging the deep and icy floor, gone gray

With bellowing shapes of morning, and the gay

Sunshaft through me like an ivory tusk.

III

I have smiled on the platform, hearing without shame

The crowd scream out my praise, I, the new star,

Handsome, disparaging my bloody scar,

Yet turning its curve to the light when they called my name.

But waked, and the empty window sneered my name,

The sky bled, drop by golden drop, each star

The curved moon glittered like a sickle's scar,

The night wind called with its gentle voices: Shame!

Paul Engle (12 oktober 1908 – 25 maart 1991)

Hier in 1957 met Writers’ Workshop studenten

De Amerkaanse schrijfster Ann Petry werd geboren op 12 oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: In Darkness and Confusion

„He looked out toward the lobby of the hotel, attracted by the sound of voices. A white cop was arguing with a frowzy-looking girl who had obviously had too much to drink.
"I got a right in here. I'm mindin' my own business," she said with one eye on the bar.
"Aw, go chase yourself." The cop gave her a push toward the door. She stumbled against a chair.
William watched her in amusement. "Better than a movie," he told himself.
She straightened up and tugged at her girdle. "You white son of a bitch," she said.
The cop's face turned a furious red. He walked toward the woman, waving his nightstick. It was then that William saw the soldier. Tall Straight. Creases in his khaki pants. An overseas cap cocked over one eye. Looks like Sam looked that one time he was home on furlough, he thought.
The soldier grabbed the cop's arm and twisted the nightstick out of his hand. He threw it half the length of the small lobby. It ratted along the floor and came to a dead stop under a chair.
"Now what'd he want to do that for?" William said softly.“

Ann Petry (12 oktober 1908 – 28 april 1997)

De Franse schrijver Louis Hemon werd geboren op 12 oktober 1880 in Brest in Bretagne. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: Maria Chapdelaine

«Ite missa est.»

La porte de l'église de Péribonka s'ouvrit et les hommes commencèrent à sortir.

Un instant plus tôt elle avait paru désolée, cette église, juchée au bord du chemin sur la berge haute, au-dessus de la rivière Péribonka, dont la nappe glacée et couverte de neige était toute pareille à une plaine. La neige gisait épaisse sur le chemin aussi, et sur les champs, car le soleil d'avril n'envoyait entre les nuages gris que quelques rayons sans chaleur et les grandes pluies de printemps n'étaient pas encore venues. Toute cette blancheur froide, la petitesse de l'église de bois et des quelques maisons, de bois également, espacées le long du chemin, la lisière sombre de la forêt, si proche qu'elle semblait une menace, tout parlait d'une vie dure dans un pays austère. Mais voici que les hommes et les jeunes gens franchirent la porte de l'église, s'assemblèrent en groupes sur le large perron, et les salutations joviales, les appels moqueurs lancés d'un groupe à l'autre, l'entrecroisement constant des propos sérieux ou gais témoignèrent de suite que ces hommes appartenaient à une race

pétrie d'invincible allégresse et que rien ne peut empêcher de rire.

Cléophas Pesant, fils de Thadée Pesant le forgeron, s'enorgueillissait déjà d'un habillement d'été de couleur claire, un habillement américain aux larges épaules matelassées; seulement il avait gardé pour ce dimanche encore froid sa coiffure d'hiver, une casquette de drap noir aux oreillettes doublées en peau de lièvre, au lieu du chapeau de feutre dur qu'il eût aimé porter.

À côté de lui Égide Simard, et d'autres qui, comme lui, étaient venus de loin en traîneau, agrafaient en sortant de l'église leurs gros manteaux de fourrure qu'ils serraient à la taille avec des écharpes rouges. Des jeunes gens du village, très élégants dans leurs pelisses à col de loutre, parlaient avec déférence au vieux Nazaire Larouche, un grand homme gris aux larges épaules osseuses qui n'avait rien changé pour la messe à sa tenue de tous les l'ours: vêtement court de toile brune doublé de peau de mouton, culottes rapiécées et gros bas de laine gris dans des mocassins en peau d'orignal.“

Louis Hemon (12 oktober 1880 - 8 juli 1913)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Paula von Preradović werd geboren op 12 oktober 1887 in Wenen. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008.

Ein Grab

Vater, ach wie lange bist du tot.

Aber diese nun ist deine Stunde.

Wunde, die dir floß, ward meine Wunde,

Not, die einst dich schlug, ward meine Not.

Frühzerbrochner Stimme krankes Läuten

Und das Scharfe deiner Schläfenfalten,

Heute wüßt ich, wem die Runen galten

Und den schrillen Ton wüßt ich zu deuten.

Die in Hoffart sich von dir entfernte,

Lieblos eilig deinen Weg gemieden,

Heut erschreit sie deinen bittern Frieden

Und das Licht, das deine Nacht besternte.

Heute, Vater, liegst du herrscherlich.

Denn der Gott, dem du gefront in Treue,

Des ich mich entschlagen sonder Reue,

Vielen Leides überwand er mich.

Paula von Preradović (12 oktober 1887 – 25 mei 1951)

12-10-2011 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Gertrud von Le Fort werd geboren in Minden op 11 oktober 1876. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: Prinzessin Christelchen

„Nein, danke. Sie können gehen, Erna.“ Die Kammerjungfer entfernte sich knixend, und Prinzessin Christine war allein in dem hellerleuchteten Toilettenzimmer. Sie nahm die weißen Rosen, welche von der Garnitur ihres Kleides übrig geblieben waren, und setzte sie in ein Glas, denn Prinzessin Christine konnte Blumen nicht welken sehen. Dann trat sie noch einmal vor den hohen Kristallspiegel. Es war ein scheuer, beinahe ängstlicher Blick, den sie hinein sandte, und gleich darauf wandte sie sich hastig ab. Es lohnte sich auch wahrhaftig nicht, lange hinein zu blicken. Eine kaum mittelgroße, schmächtige Gestalt, ein blasses, müdes Gesichtchen mit unregelmäßigen, nervösen Zügen, das war alles, was sie sah. Dazu ein schlichtes, weißes Kleid und an der Brust einige große, weiße Rosen, die genau so blass und müde den Kopf hängen ließen, wie die junge Prinzessin. Die Kammerjungfer hatte ihr durchaus noch einige dunkle Granaten ins Haar stecken wollen, aber Prinzessin Christine besaß eine Abneigung gegen lebhafte Farben, da war nichts zu machen gewesen.
Unten am Portal des Schlosses fuhren die ersten Wagen vor. Die kleine Prinzessin hatte sich einen Stuhl ans Fenster gezogen und presste den Kopf gegen die kühlen Scheiben. Wie wunderschön war es doch, hier allein zu sein! Sie hatte das so selten. Horch! Wieder ein Wagen! Neugierig blickte die Prinzessin hinunter. So also sah man ans, wenn man als junges Mädchen zum Ball fuhr! In große Abendmäntel gehüllt, stiegen eben zwei junge Damen in Begleitung einer älteren aus dem Wagen. Im Schein der hellen Lichter vor der Einfahrt des Schlosses konnte Prinzessin Christine ihre Gesichter deutlich erkennen. Die eine sah strahlend aus in froher Erwartung, die andere ein wenig aufgeregt, beinahe ängstlich.

Eben kamen von der anderen Seite mehrere junge Offiziere. Einer von ihnen sprach die Ängstliche an, wahrscheinlich benutzte er das Zusammentreffen, sie gleich um einen Tanz zu bitten. Sie nickte und lächelte - jetzt sah sie nicht mehr ängstlich ans. Es mußte doch ein eigener Reiz darinnen liegen, zum Tanze aufgefordert zu werden. Prinzessin Christine seufzte. Sie durfte ja nur befehlen - ach, immer nur befehlen!“

Gertrud von Le Fort (11 oktober 1876 - 1 november 1971)

De Franse schrijver François Mauriac werd op 11 oktober 1885 geboren in  Bordeaux. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2010. en eveneens alle tags voor François Mauriac op dit blog.

Uit : Thérèse Desqueyrou

“Thérèse, beaucoup diront que tu n'existes pas. Mais je sais que tu existes, moi qui, depuis des années t'épie et souvent t'arrête au passage, te démasque. Adolescent, je me souviens d'avoir aperçu, dans une salle étouffante d'assises, livrée aux avocats moins féroces que les dames empanachées ta petite figure blanche et sans lèvres. Plus tard, dans un salon de campagne, tu m'apparus sous les traits d'une jeune femme hagarde qu'irritaient les soins de ses vieilles.
Parentes, d'un époux naïf : __ "Mais qu'a-t-elle donc ? disaient-ils. Pourtant nous la comblons de tout."
Depuis lors, que de fois ai-je admiré, sur ton front vaste et beau, ta main un peu trop grande ! Que de fois, à travers les barreaux vivants d'une famille, t'ai-je vue tourner en rond, à pas de louve ; et de ton oeil méchant et triste tu me dévisageais.
Beaucoup s'étonneront que j'aie pu imaginer une créature plus odieuse encore que tous mes autres héros. Saurai-je jamais rien dire des êtres ruisselants de vertu et qui ont le coeur sur la main ? Les "coeurs sur la main" n'ont pas d'histoire... mais le connais celle des coeurs enfouis et tout mêlés à un corps de boue. J'aurais voulu que la douleur, Thérèse, te livre à Dieu ; et j'ai longtemps désiré que tu fusses digne du nom de sainte Locuste. Mais plusieurs, qui pourtant croient à la chute et au rachat de nos âmes tourmentées, eussent crié au sacrilège.
Du moins, sur ce trottoir où je t'abandonne, j'ai l'espérance que tu n'es pas seule.”

François Mauriac (11 oktober 1885 - 1 september 1970)

De Duitse schrijver Christoph Peters werd geboren op 11 oktober 1966 in Kalkar. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: Kommen und gehen

“Bei uns werde der Deich halten, bestimmt, hatte Vater gesagt, er halte seit zwanzig Jahren. Die Zeitung schrieb, daß es im Süden weiterhin regne, daß das Hochwasser steige, flußaufwärts seien ganze Landstriche überschwemmt. Das Laub hing gelb und naß von den Bäumen. Es gab keinen Himmel, nur den grauen Lappen Nebel, der nach Mist roch. Die Turmuhr schlug zwölf, dann heulte die Sirene wie jeden Samstag. Karl schaltete seinen Handpflug aus.
Ich hatte keine Angst zu ertrinken. Ich war traurig, daß es Winter wurde, da sperrte die Kälte einen oft ins Haus. Und enttäuscht, weil Ria dicke Bohnen gekocht hatte - die mochte ich nicht.
Karl trat zur Tür herein, nahm seinen speckigen Hut ab, die Gummistiefel hatte er draußen gelassen. Er setzte sich an den Tisch, steckte eine filterlose Zigarette an, strich den verklebten Rest Haare zurecht, mit einer Hand, die noch schmutziger war als seine Hose. Er trug zwei Paar Socken, durch die Löcher der oberen sah man die unteren, und sein linker großer Zeh ragte aus beiden. Karl hatte keine Frau, die sie ihm stopfte an den langen dunklen Abenden im Advent. Jedenfalls behauptete Grete, daß Karls Junggesellendasein der Grund für die Löcher, für seine ungepflegte Erscheinung sei. Er fragte: "Was macht die Schule?" Ich sagte: "Gut", ohne von meinem Buch aufzuschauen, obwohl es langweilig war. Ich wollte mich nicht mit ihm unterhalten. Ich hoffte, daß er schnell mit dem Pflügen fertig wurde und wieder verschwand, hoffte es jedoch nur halb so inständig wie Grete, die kaum ein "Ja" oder "Nein" herausbrachte und einen Blick hatte, als würde sie Rattengift streuen. Ria hingegen stellte ihm Bier und Weinbrand hin, danach frische Rindfleischsuppe, die eigentlich zum Sonntag gehörte. Sie hatte sich frisiert am Morgen und kein Kopftuch gebunden, wie sonst bei der Arbeit. Ihre grauen Haare schimmerten einen Stich violett. Karl mußte dreimal versichern, daß er weder Maggi noch Salz und auch nicht mehr Eierstich wolle, ehe Ria sich setzte, ihm schräg gegenüber in gehörigem Abstand, und zuschaute, wie er seine Suppe löffelte, laut schlürfend und tief über den Teller gebeugt - mir hätte sie das nie durchgehen lassen. Nach einer Weile fragte sie: "Hatten deine Pflaumen auch Würmer?"

Christoph Peters (Kalkar, 11 oktober 1966)

De Zwitserse dichter en schrijver Conrad Ferdinand Meyer werd geboren in Zürich op 11 oktober 1825. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Möwenflug

Möwen sah um einen Felsen kreisen
Ich in unermüdlich gleichen Gleisen,
Auf gespannter Schwinge schweben bleibend,
Eine schimmernd weiße Bahn beschreibend,
Und zugleich in grünem Meeresspiegel
Sah ich um dieselben Felsenspitzen
Eine helle Jagd gestreckter Flügel
Unermüdlich durch die Tiefe blitzen.
Und der Spiegel hatte solche Klarheit,
Daß sich anders nicht die Flügel hoben
Tief im Meer als hoch in Lüften oben,
Daß sich völlig glichen Trug und Wahrheit.

Allgemach beschlich es mich wie Grauen,
Schein und Wesen so verwandt zu schauen,
Und ich fragte mich, am Strand verharrend,
Ins gespenstische Geflatter starrend:
Und du selber? Bist du echt beflügelt?
Oder nur gemalt und abgespiegelt?
Gaukelst du im Kreis mit Fabeldingen?
Oder hast du Blut in deinen Schwingen?

Am Himmelstor

Mir träumt', ich komm ans Himmelstor
Und finde dich, die Süsse!
Du sassest bei dem Quell davor
Und wuschest dir die Füsse.

Du wuschest, wuschest ohne Rast
Den blendend weissen Schimmer,
Begannst mit wunderlicher Hast
Dein Werk von neuem immer.

Ich frug: "Was badest du dich hier
Mit tränennassen Wangen?" Du sprachst:
"Weil ich im Staub mit dir,
So tief im Staub gegangen."

Das begrabene Herz

Mich denkt es eines alten Traums.
Es war in meiner dumpfen Zeit,
Da junge Wildheit in mir gor.
Bekümmert war die Mutter oft.
Da kam einmal ein schlimmer Brief.
(Was er enthielt, erriet ich nie.)
Die Mutter fuhr sich mit der Hand
Zum Herzen, fast als stürb' es ihr.
Die Nacht darauf hatt' ich den Traum:
Die Mutter sah verstohlen ich
Nach unserm Tannenwinkel gehn,
Den Spaten in der zarten Hand,
Sie grub ein Grab und legt' ein Herz
Hinunter sacht. Sie ebnete
Die Erde dann und schlich davon.
 

Conrad Ferdinand Meyer (11 oktober 1825 - 28 november 1898)

De Nederlands / Indonesisch dichter, essayist en geleerde.Gertrudes Johannes (Han) Resink werd geboren in Jogjakarta op 11 oktober 1911. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: Het moederland

Er was een plek waar de ketjoeboeng bloeide:

Het was of massa's witte kolen gloeiden

Met een halfduister maar bedwelmend licht,
Dat oorsprong had noch uitgang of gewicht

En dat zo schoon was als een dag vol zorgen

Waarvan het giftig hartsap blijft verborgen.

Een orchidee doorflitste nu en dan

Den groenen schemer met de kleuren van

Zeer kostelijk juweel: het geel van zonnen,

Gestorven vóór dat zij den dag begonnen;

Het nachtlijk purper van geronnen bloed;

En het ontwakend wit dat men ontmoet

In blanc-de-Chine en prille kinderogen.

Ik denk, over den afstand heengebogen,

Aan verre lampen van veelkleurig glas

Waarvan het licht koel en eenzelvig was

Als van gesteenten ergens in mijn dromen.

Han Resink (11 oktober 1911 – 4 september 1997)

De Borobudur bij Jogjakarta 

De Russische schrijver Boris Andrejevitsj Pilnjak werd geboren in Oblast Moskou op 11 oktober 1894.Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: A Year Of Their Lives (Vertaald door F. O. Dempsey)

„At dusk the sky became greenish and murky, merging into a vast tent of deepest blue studded with a myriad of shining golden stars. Then the eider—ducks and swans grew silent and went to roost for the night, and the soft warm air was thrilled by the whines of bear—cubs and the cries of land—rails. It was then that the maidens assembled on the slope to sing of Lada and to dance their ancient dances, while strapping youths came forth from their winter dwellings in the woods and listened.

The slope down to the river was steep; below was the rustling sound of water among the reeds. Everything was wrapt in stillness, yet everywhere the throb and flow of life could be heard. The maidens sat huddled together on the top of the slope, where the granite and slate were covered with scanty moss and yellow grass.

They were dressed in gaily—coloured dresses: all of them strong and robust; they sang their love—songs–old and sad and free–and gazed into the gathering opalescent mists. Their songs seemed to overflow from their hearts, and were sung to the youths who stood around them like sombre, restive shadows, ogling and lustful, like the beasts in their forest—haunts.“

Boris Pilnjak (11 oktober 1894 - 21 april 1938)

Met zijn vader en zijn zoontje Andrej in 1923
 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 11 oktober 2010.

De Franse dichter en schrijver Pierre Jean Jouve werd geboren op 11 oktober 1887 in Arras. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Hans Schiebelhuth werd geboren op 11 oktober 1895 in Darmstadt. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.

11-10-2011 om 19:13 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ferdinand Bordewijk op dit blog.

Uit: Knorrende beesten

„De ondergaande zon der hondsdagen zette de kust in een machtig rood. Het rijkelijk bluschwater der zee doofde dit trotsch tafereel. De nachthitte hing op het land, en de dikke zilte geur van de zee, het parfum van een zware vrouw die ruischt in ondergoed van zij.

Hoog kalkig scheen de parade in lange lijn, van Rigel tot Regulus, en verder tot de haven en de blinde dolkstooten van den vuurtoren. Daarlangs de kleine duistere bars, broeisch geflonker van kleur en geteem van muziek. Hooger de golvende promenade, en hooger weer de terrassen met de hotels, Rigel, Beteigeuze, Mizar, Regulus, en daarin gevat het kleine uiterst selecte blok van Alcor.

Het verkeer op de parade wemelde, zijn toon was beschaafd. Het groot gerucht kwam van de pier.

De pier stak een arm en een vuist ver in zee. Ook daar wemelde het, in een eenvoudiger feestelijkheid. De pier had zich overwelfd met een berceau van roze gloeilicht.

Het groote eindcafé trok zijn burgerlijk silhouet in roze lichtlijnen na en herschiep zich tot een onbeholpen fantasmagorie. Het water weerkaatste het roze in gerekte deining. Een maritieme kanonnade gaf het slagwerk van de militaire kapel. Er werd geroepen, gezongen, gedraafd.

In de keten der kleine bars van de parade was de parkeerplaats een breuk. Aan den ingang was de garage en de service, dit woord in bijtend zilverlicht vóór den muur, dan de effen matheid van het plein van betontegels, afgesloten door een rechten steenwal, waarboven de promenade door een peristyle. Aan de verre andere zijde de kleine steenen cylinder van den parkwachter. Het park lag in het halfduister, zonder eigen verlichting, zijdelings beschenen door het booglicht van de parade.

Het park was vol van kleine, stille dieren. Hun eigenaars zochten vreugde op de pier. De tijd kwam nu van de weeldedieren. Zij liepen langzaam over de parade, met gedempte knorren van gevoede beesten, met het rhythmisch namalen van juist passende tanden in een dichten snuit.“

Ferdinand Bordewijk (10 oktober 1884 –  28 april 1965)

De Nederlandse dichter en vertaler Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966.  Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Glazenwasser ziet schilderijen

Auto's, gelach, geraas: alles slaat dood
op zeven hoog. Ik hoor alleen mijn spons

en het verkouden knarsen van het staal
waaraan ik hang. Soms spreekt een wolk mij aan

of gis ik wat een meeuw te zeggen heeft.
De mensen: druk, wit, stemloos, achter glas.

Op acht hoog kunst. Dat meisje daar, die lach,
wie heeft haar zo bespied dat ze immuun

voor complimenten mijn gezicht in kijkt?
En wanneer breekt die sperwer uit zijn lijst?

Ik hang hier als een ijskoud schilderij
waar niemand oog voor heeft, ik poets en zwoeg

en maak het uitzicht vrij - schilder er maand
na maand onvervalste wolken bij.

Kijk. Daar kruipt al zonlicht in mijn lijst.

Telefunken

Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,
sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest.

Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat
en moet steeds denken aan dat lege masker

dat mij zo schaamteloos heeft aangestaard.
Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt.

De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht
ik de tijd uit zijn ogen at. De zak.

Ik gaf hem Hitchcock, borsten, rampen, sikhs.
Ik gaf hem ogen. Oorlog. Noorderlicht.

Maar ik kon gaan. En hij kijkt weer tv.
Straks word ik opgehaald en sterven kilo's

dode uren op de stortplaats met mij mee.

Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Littell werd geboren in New York op 10 oktober 1967. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Die Wohlgesinnten (Vertaald door Hainer Kober)

„Ihr Menschenbrüder, lasst mich euch erzählen, wie es gewesen ist. Wir sind nicht deine Brüder, werdet ihr antworten, und wir wollen es gar nicht wissen. Gewiss, die Geschichte ist düster, aber auch erbaulich, sie ist eine wahrhaft moralische Erzählung, glaubt mir. Ein bisschen lang ist sie wohl, schließlich ist viel geschehen, doch wenn ihr es nicht allzu eilig habt, werdet ihr vielleicht die Zeit erübrigen. Immerhin betrifft die Geschichte euch: Und ihr werdet schon sehen, wie sehr sie euch betrifft. Glaubt nicht, ich wollte euch von irgendetwas überzeugen, wovon es auch sei; was ihr denkt, ist schließlich eure Sache. Wenn ich mich nach all diesen Jahren entschlossen habe, sie niederzuschreiben, dann nur, um mir selber Klarheit zu verschaffen, nicht euch. Lange kriecht man als Raupe über diese Erde und wartet auf den prächtigen durchscheinenden Schmetterling, den man in sich trägt. Und dann vergeht die Zeit, die Verpuppung findet nicht statt, wir bleiben Larven. Das ist eine betrübliche Feststellung, aber was soll man machen? Natürlich bleibt immer noch der Selbstmord. Doch ehrlich gesagt, lockt er mich wenig. Sicher, ich habe lange daran gedacht, und sollte ich doch darauf zurückgreifen, wüsste ich auch wie: Ich würde mir eine Handgranate gegen das Herz drücken und mit einem wilden Ausbruch der Freude aus dieser Welt scheiden. Eine kleine runde Granate, die ich behutsam entsichern würde, bevor ich den Bügel freigäbe, und bei dem kurzen metallischen Klicken des Zünders lächelte ich, dem letzten Geräusch, das ich hören würde - abgesehen vom Hämmern meines Herzens in den Ohren. Und dann endlich das Glück, oder jedenfalls der Friede, und die Wände des Büros mit Fetzen dekoriert. Die Putzfrauen würden saubermachen, dafür werden sie schließlich bezahlt, selber schuld. Doch wie gesagt, der Selbstmord

reizt mich nicht. Ich weiß übrigens nicht, warum, ein altes moralphilosophisches Relikt vielleicht, das mich predigen lässt, wir seien schließlich nicht auf dieser Welt, um uns zu amüsieren? Aber wozu dann? Keine Ahnung, um zu überdauern vermutlich, die Zeit totzuschlagen, bevor sie dich erschlägt. So gesehen, ist das Schreiben ein Zeitvertreib wie jeder andere auch“.

Jonathan Littell (New York, 10 oktober 1967)

De Duitse schrijver, tekenaar en musicus Eugen Egner werd geboren op 10 oktober 1951 in Ingelfingen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Eine Brieffreundschaft auf dem Billigmond

„Nach getaner Arbeit saß ich teetrinkend im Sessel und lauschte der Rundfunkübertragung eines Kammerkonzerts. Plötzlich brach die Musik ab, und drei irre Stimmen schrillten aus den Lautsprechern: »Programmänderung! Wir wollen sofort eine Kochsendung bringen! Programmänderung! Kochsendung!«

Eine Feuerwehrglocke wurde frenetisch geläutet, lautes Brutzeln war zu hören und das Klappern von

Herdgeschirr.

»Damen und Herren«, schrien die Irren weiter, »wir werden jetzt einen Fisch zubereiten. Obacht! Aufgemerkt! Fischzubereitung!«

Als nächstes wurde behauptet: »Diesen Fisch haben ein paar Eichhörnchen für uns aus dem Meer gezogen. Es waren gute Eichhörnchen. Und wir haben sie mit Eichhörnchen-Geld gut bezahlt. Nun wollen wir den Fisch aufschneiden. Zurücktreten! Brillenträger und Herzkranke in den Schutzraum!«

Es folgte ein häßliches Schneidegeräusch. Die drei Irren fuhren fort: »Nunmehr erfolgt das Ausnehmen.«

Wieder erklang die Feuerwehrglocke. »Da ist was drin, in dem Fisch«, hieß es dann. »Ein Fremdkörper. Sieht aus wie … Abwischen, das! Damen und Herren, es handelt sich um eine Musikkassette. Was ist da drauf? Ein Fischrezept? Sofort abspielen!«

Gut hörbar wurde die Musikkassette in ein entsprechendes Abspielgerät eingelegt. Eine Frauenstimme hob an zu erzählen:

»Das war also die Innere Mongolei des Billigmondes, auf den ich strafversetzt worden war. Meine

drei minderwertigen Reiseführer zeigten mir stolz die offene Weite des Landes. Aus der Ferne trug der

Wind rasendes Schreibmaschinengeklapper heran.“

Eugen Egner (Ingelfingen, 10 oktober 1951)

De Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda werd geboren op 10 oktober 1908 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Quanta, Quanta Guerra  (Vertaald door Anna Maria Saludes i Amat)

„I was born at midnight, in autumn, with a lentil-sized mark on my forehead. My mother, when I misbehaved, would say, half turning her back to me, you look like a Cain. Josep had a scar on his left thigh, the inner part, shaped like a fish, that made people laugh. Rossend, the son of the junkman who lent us his donkey and wheelbarrow to take carnations to market, had red on the tip of his nose and made people laugh. Ramón, the butcher’s son, had pointy ears and made people laugh. I didn’t make anyone laugh. Whenever they joined together and attacked me because I didn’t want to join in their games, I would force them to retreat, shouting that the devil was my uncle and had marked my forehead before I was born so that he could recognize me later, even among other boys. When I was three, because my mother never wanted to cut the hair that fell in ringlets on both sides of my neck, everyone took me for a girl. The day that my mother took me to see Father Sebastià so I could be enrolled in school, Father Sebastià regarded me with pity and said: we don’t admit girls here. My mother burst out with explanations, saying that it hurt her to cut my hair, so pretty, that I was still just a baby and would get cold without the hair, and while she explained this, I, who already knew how to write my name, went up to the board, took the chalk and wrote in white on black, in large, crooked letters: Adrià Guinart. Father Sebastià suddenly noticed, joined his hands and said: what an archangel!“

Mercè Rodoreda (10 oktober 1908 – 13 april 1983)

10-10-2011 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harold Pinter op dit blog.

Uit: The Dumb Waiter

“GUS. I wonder who it’ll be tonight.

[Silence]

Eh, I’ve been wanting to ask you something.

BEN. [putting his legs on the bed] Oh, for Christ’s sake.

GUS. No. I was going to ask you something.

[He rises and sits on Ben's bed]

BEN. What are you sitting on my bed for?

[Gus sits]

What’s the matter with you? You’re always asking me questions. What’s the matter with you?

GUS. Nothing.

BEN. You never used to ask me so many damn questions. What’s come over you?

GUS. No, I was just wondering.

BEN. Stop wondering. You’ve got a job to do. Why don’t you just do it and shut up?

GUS. That’s what I was wondering about.

BEN. What?

GUS. The job.

BEN. What job?

GUS. [tentatively] I thought perhaps you might know something.

[Ben looks at him.]

I thought perhaps you — I mean — have you got any idea — who’s it going to be tonight?

BEN. Who what’s going to be?

[They look at each other]

GUS. [at length] Who it’s going to be.

[Silence]

BEN. Are you feeling all right?

GUS. Sure.

BEN. Go and make the tea.

GUS. Yes, sure.

[Gus exits, Ben looks after him. He then takes his revolver from under the pillow and checks it for ammunition. Gus re-enters]

The gas has gone out.

BEN. Well, what about it?

GUS. There’s a meter.

BEN. I haven’t got any money.

GUS. Nor have I.

BEN. You’ll have to wait.

GUS. What for?

BEN. For Wilson.

GUS. He might not come. He might just send a message. He doesn’t always come.

BEN. Well, you’ll have to do without it, won’t you?”

Harold Pinter (10 oktober 1930 – 24 december 2008)

De Franse schrijver Claude Simon werd geboren op 10 oktober 1913 te Tananarive (Madagaskar) als zoon van een Franse legerofficier. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Claude Simon op dit blog.

Uit: Discours de Stockholm

„Mesdames, Mesdemoiselles, Messieurs,
Sur les sentiments que peut éprouver un lauréat distingué par l'Académie Suédoise, l'un de mes « confrères Nobel », comme nous appelle le docteur André Lwoff dans une lettre qu'il a eu la gentillesse de m'adresser, s'est on ne peut mieux expliqué :

« La recherche étant un jeu, écrivait-il dans son remerciement, il importe peu, en théorie tout au moins, que l'on gagne ou que l'on perde. Mais les savants » (et je dirai aussi les écrivains), « les savants, donc, possèdent certains traits des enfants. Comme eux ils aiment gagner et comme eux ils aiment être récompensés »; à quoi André Lwoff ajoutait : « Au fond de lui-même, tout savant » (tout écrivain, dirai-je encore) « désire être reconnu ».

Et, si j'essaie d'analyser les composantes multiples de cette satisfaction par certains côtés puérile, je dirais que s'y mêle une certaine fierté qu'au-delà de ma personne l'attention se trouve ainsi attirée sur le pays qui pour le meilleur et pour le pire est le mien et où il n'est pas mauvais que l'on sache que, malgré ce pire, existe comme une obstinée protestation, dénigrée, moquée, parfois même hypocritement persécutée, une certaine vie de l'esprit, qui, en soi, sans autre but ni raison que d'être, fait encore de ce pays un des lieux où survivent, indifférentes à l'inertie ou parfois même à l'hostilité des divers pouvoirs, quelques-unes des valeurs les plus menacées d'aujourd'hui.

Je voudrais ensuite, en m'adressant aux membres de votre Académie, leur dire que, si je me tourne vers eux pour qu'ils sachent combien je suis sensible au choix qu'ils ont fait et les en remercier, ce n'est pas seulement pour sacrifier à un rite ou me soumettre à un simple usage de courtoisie.

Claude Simon (10 oktober 1913 – 6 juli 2005)

De Antilliaanse (Curaçaose) schrijver Willem Cornelis Jacobus (Boeli) van Leeuwen werd geboren op 10 oktober 1922 op Curaçao. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Boeli van Leeuwen op dit blog.

Uit: A Stranger on Earth (Vertaald door Olga E. Roger en Joesph O. Aimone)

„The first years of the marriage were very difficult for Maria-Teresa. As a human being she felt a certain charity toward the clumsy and vain man she had married. As a woman, she lived in terror of his scaly hands and bony body. No one knew how often in those years, on the brink of despair, she lay waiting in her bedroom for Janchi to return from the club, inflamed by the whiskey sodas and the crude jokes of his friends. She would feign sleep, in the hopes that he would not touch her. When he was sober, he would lie next to her and turn his back to her. A depressive silence would then grow in the room until neither dared to move. But when he was drunk, he would sometimes begin to caress her, and soon she would feel his member like an awakening animal against her hip. She would shudder in revulsion, and he would take her very quickly and roughly because he knew that she had no joy in their union. After the joyless act, they lay defeated in the warm room, spinning their bitter thoughts with wide-open eyes.
Afterwards Maria-Teresa often dreamt of an ancient dwarf who held her between his bony knees, while his hand crept over her body like a white crab. When the crab reached her lap, she would bolt awake screaming and would clasp herself tightly, not onto the man, but rather onto the human being, who lay next to her.
During that time, Janchi was already becoming a caricature of the jovial, prominent citizen in a small community. He joined the local lodge where he rose in rank in a short time; he became a member of three leading clubs, in which at an advanced age he would become honorary chairman, and he comported himself like a pillar of the community. In reality he was a mediocre businessman who often lost large sums of money and who in any other community than the community of Curacao would have fallen into poverty. His entire life he carried a mortgage on the excessively large home on Scharloo, and he was always in debt up to his protruding ears. Still, he was, like so many superficial people, a popular member of the community and well-liked by his friends, since he overshadowed no one with his mediocrity. He enjoyed giving speeches in his execrable Dutch: "Hit has wholly gotten itself from my remembering, Mister Overseer." (2) He dressed his long and bony body with a certain flourish and, when greeting all women, would hold on to their hands a bit too long.”

Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 – 28 november 2007)

Boeli van Leeuwen (links) met Godfriend Bomans (midden) op Curaçao

De Russische dichter en schrijver Ivan Aleksejevitsj Boenin werd geboren in Voronezj op 10 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Loneliness

The rain and the wind and the murk
Reign over cold desert of fall,
Here, life's interrupted till spring;
Till the spring, gardens barren and tall.
I'm alone in my house, it's dim
At the easel, and drafts through the rims.

The other day, you came to me,
But I feel you are bored with me now.
The somber day's over, it seemed
You were there for me as my spouse.
Well, so long, I will somehow strive
To survive till the spring with no wife.

The clouds, again, have today
Returned, passing, patch after patch.
Your footprints got smudged by the rain,
And are filling with water by the porch.
As I sink into lonesome despair
From the vanishing late autumn’s glare.

I gasped to call after you fast:
Please come back, you're a part of me, dear;
To a woman, there is no past
Once love ends, you're a stranger to her;
I’ll get drunk, I will watch burning logs,
Would be splendid to get me a dog.

Ivan Boenin (10 oktober 1870 - 8 november 1953)

Portret door Leonard Turzhansky 

De Amerikaanse schrijver Frederick Barthelme werd geboren op 10 oktober 1943 in Houston, Texas. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: A City of Churches  
 
"Yes," Mr. Phillips said, "ours is a city of churches all right."  
Cecelia nodded, following his pointing hand.  Both sides of the street were solidly lines with churches, 
standing shoulder to shoulder in a variety of architectural styles. The Bethel Baptist stood next to the 
Holy Messiah Free Baptist, Saint Paul's Episcopal next to Grace Evangelical Covenant.  Then came 
theFirst Christian Science, the Church of God, All Souls, Our Lady of Victory, and the Church of the 
Holy Apostles.  The spires and steeples of the traditional buildings were jammed in next to the broad 
imaginative flights of the "contemporary" designs.  
"Everyone here takes great interest in church matters," Mr. Philips said. 
Will I fit in, Cecelia wondered. She had come to Prester to open a branch office of a car-rental concern.  
"I'm not especially religious," she said to Mr. Philips, who was in the real-estate business.  
"Not now," he answered. "Not yet. But we have many fine young people here. You'll get integrated into 
the community soon enough. The immediate problem is where are you to live? Most people," he said, 
"live in the church of their choice. All of our churches have many extra rooms.  I have a few belfry 

apartments that I can show you. What price range were you thinking of?" 
They turned a corner and were confronted with more churches.  They passed Saint Luke's, the Church 
of the Epiphany, All Saints Ukrainian Orthodox, Saint Clement's, Fountain Baptist, Union Congregational, 
Saint Anargyri's, Temple Emanuel, the First Church of Christ Reformed.  The mouths of all the

churches were gaping open.  Inside, lights could be seen dimly.    
 "I can go up to a hundred and ten," Cecelia said.  "Do you have any buildings that are not churches?"  
"None," said Mr. Philips.  "Oh course, many of our fine church structures also do double duty as 
something else."  He indicated an handsome Georgian facade.  "That one," he said, "houses the United 
Methodist and the Board of Education. The one next to it, which is the Antioch Pentecostal, has the 
barbershop."  

Frederick Barthelme (Houston, 10 oktober 1943)

10-10-2011 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Indiase schrijver Rasipuran Krishnaswami Narayan werd geboren op 10 oktober 1906 in Madras. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: The Guide

“Next morning I found the atmosphere once again black and tense - all the vivacity of the previous evening was gone. When their room opened, only he came out, fully dressed and ready . . . I poured him a cup of coffee.
'Joseph has brought tiffin. Will you not taste it?'
'No; let us be going. I'm keen on reaching the caves.'
'What about the lady?' I asked.
'Leave her alone,' he said petulantly. 'I can't afford to be fooling around, wasting my time.' In the same condition as yesterday! This seemed to be the spirit of their morning every day. How cordially he had come over and sat beside her last night on the veranda! How cordially they had gone into the hotel on that night! What exactly happened at night that made them want to tear at each other in the morning? . . . I wanted to cry out, 'Oh, monster, what do you do to her that makes her sulk like this on rising?'

(…)

On the way she said to me (Raju), 'Have you documents to see too?'
'No, no,' I said, hesitating midway between my room and hers.
'Come along then. Surely you aren't going to leave me to the mercy of prowling beasts?'
. . .
'I'm prepared to spend the whole night here, she said. 'He will, of course, be glad to be left alone. Here at least we have silence and darkness, welcome things, and something to wait for out of that darkness.'
I couldn't find anything to say in reply. I was overwhelmed by her perfume. The stars beyond the glass shone in the sky.
. . .
Bright eyes shone amidst the foliage. She pulled my sleeve and whispered excitedly, 'Something - what can it be?'
'Probably a panther,' I said to keep up the conversation. Oh, the whispers, the stars, and the darkness - I began to breathe heavily with excitement.”

R. K. Narayan (10 oktober 1906 – 13 mei 2001)

De Nederlandse dichteres, schrijfster en illustrator Rie Cramer werd geboren in Sukabumi op Java, ndonesië op 10 oktober 1887. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Sneeuwwitje

De koningin zat voor het raam

En tuurde door de ruiten:

Het sneeuwde, sneeuwde heel den dag.

't Was alles wit daar buiten.

En wit was ook het zijden kleed

Waaraan zij zat te zoomen:

Maar telkens hield zij even op.

Dan zat ze stil te droomen.

En droomde van een kindje klein...

Prik - in haar vingertopje

Prikte de naald, op 't zijden kleed

Viel er een bloedrood dropje.

Illustratie bij Sneeuwwwitje door Rie Cramer

Ze keek er naar: ‘Zoo wit als sneeuw.

Met lipjes rood als bloed en

Met haartjes, zwart als ebbenhout

Zou 't kindje wezen moeten.

Sneeuwwitje zou 'k je noemen dan.’

Zoo zat ze lang te droomen.

Toen nam ze 't zijden kleed weer op

En ging weer vlijtig zoomen.

Rie Cramer (10 oktober 1887 - 18 juli 1977)

De Finse dichter en schrijver Aleksis Kivi werd geboren als geboren Alexis Stenvall in Palojoki op 10 oktober 1834. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Grove of Tuoni, grove of night

Grove of Tuoni, grove of night!
There thy bed of sand is light.
Thither my baby I lead.
Mirth and joy each long hour yields
In the Prince of Tuoni's fields
Tending the Tuonela cattle.
Mirth and joy my babe will know,
Lulled to sleep at evening glow
By the pale Tuonela maiden.
Surely joy hours will hold,
Lying in thy cot of gold,
Hearing the nightjar singing.
Grove of Tuoni, grove of peace!
There all strife and passion cease.
Distant the treacherous world.

 
Vertaald door Alex Matson

Aleksis Kivi (10 oktober 1834 - 31 december 1872)

Standbeeld bij het Finse Nationale Theater in Helsinki

De Nederlandse dichter en schrijver Robidé van der Aa (eig. Christianus Petrus Eliza van der Aa) werd geboren op 10 oktober 1791 in Oosterbeek. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

De wreede knaap

Jan Hobbes was van aard zoo wreed,

Dat hij vermaak vond, elk te plagen;

Hij schepte een wezenlijk behagen

In dat, wat andren moeite deed.

Geen goed van vreemden was hem heilig,

Daar hij elks huis of boomgaard schond;

Geen dier was voor zijn' moedwil veilig,

Wijl hij in sarren wellust vond.

Doch 't kruikje gaat, gelijk men spreekt,

Zoo lang te water, tot het breekt.

Jan durfde 't onlangs roekloos wagen,

Den stier van Krelisbuur te plagen,

En dien met zijne zweep te slaan;

Maar, ach! dat kwam hem duur te staan!

De stier werd woedend door dit tergen,

En wierp, eer hij zich kon verbergen,

Den knaap, misvormd door wond bij wond,

Geheel te pletter op den grond.

Robidé van der Aa (7 oktober 1791 – 14 mei 1851)

Ilustratie bij bovenstaand gedicht 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 10 oktober 2010.

De Brits - Amerikaanse schrijver en regisseur James Clavell (pseudoniem van Charles Edmund DuMaresq de Clavelle) werd geboren op 10 oktober 1924 in Sydney. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

De Australische dichteres en schrijfster Louise Mack werd geboren op 10 oktober 1870 in Hobart, Tasmania. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

De Amerikaanse schrijver, zakenman en officier Kermit Roosevelt sr. Werd geboren op 10 oktober 1889 in Sagamore Hill in Oyster Bay, New York. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

10-10-2011 om 18:46 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Brusselmans op dit blog.

Uit: De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa

“Gelukkig was de chauffeur een zwijgzaam type. Hij zei alleen dingen als ‘Uit de weg, klootzak’, ‘Kijk toch uit, stomme aap’ en ‘Zo meteen rijd ik je van de baan, rotwijf’, waaraan hij toevoegde: ‘Het einde van de beschaving kwam in zicht toen vrouwen met de auto begonnen te rijden.’ Had die man gelijk? Ik brak me er verder het hoofd niet over. Als vrouwen met de auto willen rijden moeten ze dat doen. Ze kunnen het trouwens veel beter dan mannen. Dus nee, die man had geen gelijk. Die man was een lul eerste klas en ik keek door het raampje naar wat er buiten zoal te zien was. Daar had je de befaamde windmolen van molenaar Piet. Lang voor zijn overlijden maalde hij er graan mee.”

(…)

"Het mooist van allemaal vond ik een van het merk Ludwig. Dat was het merk waarop ook Ringo Starr speelde, die wel eens smalend de derde Beatle werd genoemd, hoewel ik hem, na John Lennon en George Harrison de interessantste van de groep vond, Paul McCartney even niet meegerekend."

(…)

"Als ik een uur of twee had gerepeteerd was ik aan ontspanning toe en hoe kon je je beter ontspannen dan alweer een roman van Hubert Lampo te lezen. Vol verwachting nam ik z’n magisch-realistische pil De brulboei van Nossegem ter hand. Het is een indringend werk over een man die z’n schoenen verliest in een wolkbreuk. Het waren – en dit is iets te doorzichtig qua romantechnische constructie, vind ik – z’n favoriete toverschoenen. Als hij ze aanheeft kan hij over water lopen, maar als hij ze niet aanheeft alleen over ijs. Gelukkig heeft het gevroren."

Herman Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957)

De Joods-Duitse filoloog en schrijver Victor Klemperer werd geboren in Landsberg an der Warthe (tegenwoordig Gorzów Wielkopolski) op 9 oktober 1881. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 9 oktober 2009 en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: LTI - Lingua Tertii Imperii - Sprache des "Dritten Reiches"

"Worte können sein wie winzige Arsendosen: sie werden unbemerkt verschluckt, sie scheinen keine Wirkung zu tun, und nach einiger Zeit ist die Giftwirkung doch da."

“Es gab den BDM und die HJ und die DAF und ungezählte andere solcher abkürzenden Bezeichnungen.
Als parodierende Spielerei zuerst, gleich darauf als ein flüchtiger Notbehelf des Erinnerns, als eine Art Knoten im Taschentuch, und sehr bald und nun für all die Elendsjahre als eine Notwehr, als ein an mich selber gerichteter SOS-Ruf steht das Zeichen LTI in meinem Tagebuch. Ein schön gelehrtes Signum, wie ja das "Dritte Reich" von Zeit zu Zeit den volltönenden Fremdausdruck liebte: Garant klingt bedeutsamer als Bürge und diffamieren imposanter als schlechtmachen. (Vielleicht versteht es auch nicht jeder, und auf den wirkt es dann erst recht.)

Mein Tagebuch war in diesen Jahren immer wieder meine Balancierstange, ohne die ich hundertmal abgestürzt wäre. In den Stunden des Ekels und der Hoffnungslosigkeit, in der endlosen Öde mechanistischer Fabrikarbeit, an Kranken- und Sterbebetten, an Gräbern, in eigener Bedrängnis, in Momenten äußerster Schmach, bei physisch versagendem Herzen - immer half mir diese Forderung an mich selber: beobachte, studiere, präge dir ein, was geschieht - morgen sieht es schon anders aus, morgen fühlst du es schon anders; halte fest, wie es eben jetzt sich kundgibt und wirkt. Und sehr bald verdichtete sich dann dieser Anruf, mich über die Situation zu stellen und die innere Freiheit zu bewahren, zu der immer wirksamen Geheimformel: LTI, LTI!“


 

Victor Klemperer (9 oktober 1881 - 11 februari 1960)

De Russische dichteres en schrijfster Marina Tsvetájeva werd geboren op 9 oktober 1892 in Moskou. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2006 en ook mijn blog van 9 oktober 2009 en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Every verse is a child of love

Every verse is a child of love,

A destitute bastard slip,

A firstling -- the winds above --

Left by the road asleep.

Heart has a gulf, and a bridge,

Heart has a bless, and a grief.

Who is his father? A liege?

Maybe a liege, or a thief.

Oh, table, on which I write

Oh, table, on which I write!

I thank you with all my heart:

You’ve given a trunk to me –

With goal a table to be –

But keep being the living trunk! –

With – over my head – your leaf, young,

With fresh bark and hot pitch’s tears,

With roots – till the bottom of Earth!

And there’s no grave

And there’s no grave! No separation, ending!

The table’s un-spelled, the house – wakened up.

Like Death – on a gay dinner after wedding,

I’m Life, arrived on the last evening sup!

Vertaald door Yevgeny Bonver

Marína Tsvetájeva (9 oktober 1892 – 31 augustus 1941)

Portret door Carl Köhler

09-10-2011 om 19:49 geschreven door Romenu  

De Braziliaanse dichter en schrijver Mário de Andrade werd op 9 oktober 1893 in São Paulo in Brazilië geboren. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mário de Andrade op dit blog.

VARIATION ON THE BAD FRIEND

At least, we are no longer friends.

You walk easily, lightly,
In the labyrinth of complications.
What subtlety! what dancing grace!...
It is true that there always remains
Some dust from your wings
On the branches, on the thorns,
Even on the blossoms of that wood…
And I also noticed several times
That your wings are ragged at the edges…
But the essential thing, the important thing,
Is that despite the raggedness you can still fly.

I am not like that.
I am heavy, I am rather clumsy,
I have no wings and not much breeding.
I need a broad and straight road.
If I lack space, I break everything,
I get hurt, I get tired… I finally fall.

In the middle of the wood I stop, unable to go on.
I cannot stand it any longer.

You… you may still call me a friend…
Although you lose a bit of your wing,
You sit on my thorn bush and can still fly.
Yet I, I suffer it is true,
But I am no longer your friend.
You are friend of the sea, you are friend of the river…

Vertaald door John Nist en Yolanda Leite

Mário de Andrade (9 oktober 1893 – 25 februari 1945)

Borstbeeld door Bruno Giorgi in Sao Paulo

De Noorse schrijver, schilder en essayist Jens Bjørneboe werd geboren op 9 oktober 1920 in Kristiansand. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Haie (Vertaald door Henning Boëtius)

„Mein Blick folgte der Richtung: am äußersten Ende der Royalrahe hing eine Gestalt und klammerte sich fest.
„Wer ist es?“, sagte ich.
„Pat.“
„Warum kommt er nicht runter?“
„Er kann nicht.“
Ich kannte das Phänomen von früher; die Höhenangst kann so gewaltig sein, dass der Anfänger sich nicht traut, den Halt, den er einmal gefunden hat, aufzugeben, und deshalb nicht die neuen Griffe machen kann, die notwendig sind, um nach unten zu kommen. Die Situation ist ungefähr so wie bei einer Katze, die sich in einem Baumwipfel verklettert hat. In wilder Angst klammert man sich an den nächsten Gegenstand, und wenn man keine Hilfe bekommt, dann bleibt man dort solange hängen, bis Erschöpfung die Arme und Finger kraftlos macht und man von selbst herunterfällt. Hinzu kam, dass der Rigg der „Neptun“ etwas überdimen-sioniert und der Großmast sehr hoch war; der Junge hing also dort und schaukelte mehr als dreißig Meter über uns wie an der Dachrinne eines zwölf Stockwerke hohen Hauses. Wie einen Schlag spürte ich die Todesangst, die er die ganze Zeit fühlen musste.
„Wer ist Pat?“, fragte ich.
„Der kleinste von den Decksjungen.“
„Ist er noch nie oben gewesen?“
„Seine erste Reise war es als Messejunge angemustert. Dies ist das erste Mal, dass er an Deck segelt.“
„Wie alt ist er?“
„Vierzehn Jahre.“
„Wer hat ihn hochgeschickt?“
„Der dritte Steuermann.“
Ich bin ein friedliebender Mann, aber jetzt kochte es in mir: mir wurde vollständig schwindlig, ich war fast bewusstlos vor Raserei.”

Jens Bjørneboe (9 oktober 1920 – 9 mei 1976)

De Senegalese schrijver Léopold Senghor werd geboren op 9 oktober 1906 in het plaatsje Joal aan de Atlantische kust, zo'n 70 kilometer van de Senegalese hoofdstad Dakar. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Léopold Senghor op dit blog.

Luxembourg 1939

This Luxembourg morning, this Luxembourg autumn,

As I walk back and forth upon my youth,

No strollers, no fountains, no boats in the water,

No children, no flowers.

Ah! September flowers and the sunburnt shouts of children

Defying the coming winter.

Now only two old fellows trying to play tennis.

This autumn morning without children—the children’s theater closed!

This Luxembourg where I no longer find my youth,

The years as fresh as cut grass.

Comrades, my dreams are vanquished in despair, are they not?

Here they fall like leaves with other leaves,

Older, mortally wounded, trampled, bitter with blood,

Gathered together for what common grave?

I no longer know this Luxembourg, those soldiers at attention.

They set up cannons to protect the Senators’ aimless retirement

They dig trenches under the bench where I learned about

The sweet budding of lips.

This sign, ah! yes, of dangerous youth! . . .

I watch the leaves fall into these false shelters, into graves

Into trenches where the blood of an entire generation flows

Europe is burying the nations’ leaven

And the hope of new races.

Vertaald door Melvin Dixon

Léopold Sédar Senghor (9 oktober 1906 - 20 december 2001)

09-10-2011 om 19:41 geschreven door Romenu  

De Servisch-Kroatische schrijver Ivo Andrić werd geboren op 9 oktober 1892 in het dorpje Dolac in de buurt van Travnik, Bosnië. Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 9 oktober 2006  en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: The Pasha's Concubine (Vertaald door Joseph Hitrec e.a.)

„In the forenoon of the second day, as he was returning from the drill field, the Pasha and his escort found themselves in the bazaar. They rode cautiously over the thawing ice. It was a market day, and in front of the Garić Bakery their way was blocked by some peasants' horses laden with wood. While the flustered farmers began to hop and skip around the stubborn horses, the Pasha cast a glance into the bakery. Next to the closed brick oven stood the old baker Ali, stoop-shouldered, with rheumy, wizened eyes out of which tears kept oozing on his great white mustache. At the wide-open shopwindow, among the bread loaves and pans of meat and pies, was his daughter Mara. On her knees and propped on the counter with one arm, she had stretched the other for a platter on a shelf underneath. When she heard the shouts of the soldiers and the stamping of the peasants' horses, she lifted her head, and the Pasha, seeing her wrapped like this around the counter, fell in love with her round, childish face and her merry eyes.

When he rode that way again in the afternoon, the bakery was deserted, the window half-shuttered, and on the sill was a purring cat with signed white hair.

He gave orders that the girl be found and brought to him. The noncommissioned officers and town constables ran eagerly to carry them out. He stayed over till noon of the third day, when they reported that the matter could be arranged. The girl had no one except her father. Her mother had been well-known Jelka, named Hafizadić after the old Mustaybey Hafizadić, who had kept her for several years and then married her off to this Garić, a quiet and simple-minded young man, to whom he had also given money to open the bakery.

The Pasha left some money and entrusted the matter to his old acquaintance Teskeredžić. And toward the end of March, on another market day, they brought the girl to him at Sarajevo.

The Pasha had not been wring in his judgment. She was the kind of woman he had always sought and particularly esteemed, the only kind that still attracted him. She was not quite sixteen. She had big eyes of a dovelike shade and muted porcelain luster, which moved languidly. Her hair was quite fair, heavy, and thick, such as was seldom seen on women in this region. Both her face and her arms were covered with a fine, light down that was noticeable only in sunlight.“

Ivo Andrić (9 oktober 1892 – 13 maart 1975)

De Duitse dichter, schrijver, schilder en graficus Johannes Theodor Baargeld werd geboren op 9 oktober 1892 in Stettin. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Röhrensiedlung oder Gotik

„Jazz, Jazzband, Bandwurm. Der Burschensaft thomasinischer Printengänger vel expressive Spekulatiusarchitekten ist bei der Renovierung seiner durchlaufend honorierten Arbeiten auf den Kriminalvorwurf No. 2333/1920 geh. gestoßen. Der Podrekt 2333/1920 geh. wurde am 15. Januar 11.30 vorm. persönlich durch den Komunalbaueleven moritz remond eingebacken und verhandelt die Besandung des Röhrensystems durch den Auflauf des Kölner Doms. Nachdem die philoporne Klingel des Bundes zu dem Podrekt durch Ansaugen von Gefrierhosen Stellung genommen, erklärt der außerhalb der Haftpflicht stechende Pornodidakt rauchlose erst die Einfühlung der Kommunalgotik als Abbau der Ehe und droht mit der Kommunalisierung seiner Frau. Während albert einstein und die Sozialistin auguste rodin Glückwunschtelegramme häkeln, sägt die Zentrale w/3 der Bewegung dada für das einjährig-freiwillige Diözesan-Derby einen Vergleich auf dem Boden der Röhrenarchitektur aus. Die Abstimmungsgebiete werden sich bestimmen lassen, ob die Gewölbeparteien des Eiffelturmes zu vergraben sind, der ein freigelegter Keller ist und den Verstimmungen des Betriebröhrengesetzentwurfes widerspricht. Der Kosmopolid leo seiwet hat seine Geliebte geheiratet. Das Jubelpaar hat sich an die Zentrale w/3 Abt. Röhrenarchitinktur mit dem Büttel gesandt, der durch Anbringen von Röhrenfarcaden an den Brandmauern und Häuserhintern seines Viertels dem Tag ein Psychoparallelepitaph setzt. Der Geheimurn "Stätteerweiterung" des Dada Maschke B.D.B. hat in den Bäumen des städt. Ziertierentwertungsverwalts (Nippes, Schiefersburgerweg 150-154, Tel. A4491) eine plananatomische Ornamentalwarte verrichtet. Das Institut beabsichtigt mit einer Aufzahl Entwachsungen, abnormer Haarungen, Kotsteinerungen und Perlbildungen am weiblichen Akt den Ornamentalkanon der Röhrenaphrotektur auszukauen.”

Johannes Theodor Baargeld (9 oktober 1982 – 18 augustus 1927)

De Duitse schrijver Christian Reuter werd geboren op 9 oktober 1665 in Kütten bei Halle. Zie voor ook mijn blog van 9 oktober 2006 en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Der ehrlichen Frau Schlampampe Krankheit und Tod

„SCHLAMPAMPE. Nun, Sie gläubt mir's auch nicht, Frau Gevatterin, wie ich so froh bin, daß ich keine Studenten mehr in meinem Hause habe.

CAMILLE. Sage Sie mir doch, Frau Gevatterin, was es mit den Hüpeljungen gewesen ist. Ich habe es noch keinmal recht erfahren können.

SCHLAMPAMPE. Sie gedenke doch nur, Frau Gevatterin, was die beiden losen Vögel Edward und Fidele vor Händel vorgenommen haben. Da kriegen sie ein paar Hüpeljungen und ziehen ihnen verschammerierte Kleider an, schicken sie in unser Haus eben den Tag, als mein Sohn Schelmuffsky aus der Fremde wiederkommen war. Wie wir nun über den Tische saßen und speiseten, so pochten sie draußen an. Wie meine Köchin zusiehet, wer da ist, sprechen die leichtfertigen Schelme, sie wären reisende Personen und ob sie nicht könnten Quartier bei mir haben. Meine Köchin, die kam mit großen Freuden wieder in die Stube hineingelaufen und sagte, es wären ein paar fremde Stutzer da, die ließen bitten, ob sie nicht könnten einen Abtritt bei mir nehmen. Nun, dachte ich, du kannst auch reisenden Leuten das Quartier nicht versagen, dieweil dein Haus ohndem ein Wirtshaus ist. Damit kamen sie nun anmarschieret und brachten ihre Worte sehr höflich für; der eine gab sich vor einen Baron aus und der andere vor ein Edelmann.

CAMILLE. Ich würde aber nun zum Henker gesehn haben, was ein Baron und Edelmann wäre oder was Hüpeljungen wären.

SCHLAMPAMPE. Je, herze Frau Gevatterin, wer wird sich denn flugs darauf besinnen.

CAMILLE. Nun, wie lief es denn weiter?“

Christian Reuter (9 oktober 1665 - ? 1712)

Kütten, de kerk

De Deense dichter en schrijver Holger Drachmann werd geboren op 9 oktober 1846 in Kopenhagen. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2006 en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Spring's herald, hail!

_ Spring's herald, hail! You've rent the forest's quiet?

Your hair is wet, and you are leaf-strewn, dusty ...

With your powers lusty

Have you raised a riot?

What noise about you of the flood set free,

That follows at your heels,--turn back and see:

It spurts upon you! --Was it that you fought for?

You were in there where stumps and trunks are rotting

Where long the winter-graybeards have been plotting

To prison safe that which a lock they wrought for.

But power gave you Pan, the ancient god!

They cried aloud and cursed your future lot?

Your gallant feat they held a robber's fraud?

--Each spring it happens; but is soon forgot.

You cast you down beside the salt sea's wave.

It too is free; dances with joy to find you.

You know the music well; for Pan resigned you

His art one evening by a viking's grave.

But while on nature's loving lap you lie,

The tramp of battle on the land you hear,

You see the steamers as they northward steer

With freedom's flag;--of your name comes a cry.

And so is torn between the two your breast:--

Freedom's bold fighters, who now proudly rally,

In nature's life and legend dreamy rest;

The former chide, the latter lures to dally.

Your songs sound, some as were a war-horn braying,

Some softly purl like streams on reedy strand.

Half nature-sprite and half as man you stand,

The two not yet one law of life obeying.

But as you seem and as yourself you are

(The faun's love that the viking's longing tinges),

We welcome you, no lock is left nor bar,--

You bring along the door and both the hinges.

Just this it is that we are needing now:

The spring, the spring! These stifling fumes we bear

Of royal incense and of monkish snuff,

Of corpses in romantic cloak and ruff,

Are bad for morals and for lungs: Fresh air!

Rather a draught of Songs Venetian, cheerful,

With southern wantonness and color-wonders,--

Rather "Two Shots" (although they make us fearful)

Against our shallow breeding and its blunders.

Spring's herald, hail! come from the forest's choir,

From ocean's roar, from armèd hosts and grim!

Though sometimes carelessly you struck the lyre,--

Where rich growth is, one can the rank shoots trim.

The small trolls jeer the gestures of a giant,

I love you _so_,--unique and self-reliant.

Holger Drachmann (9 oktober 1846 – 14 januari 1908)

Portret door Peder Severin Krøyer, 1895

09-10-2011 om 19:36 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver en filmmaker Colin Clark werd geboren op 9 oktober 1932 in Londen als zoon van de kunsthistoricus Lord Clark of Saltwood en als jongere broer van de conservatieve politicus en militair historicus Alan Clark. Hij werd opgeleid op Eton College en Christ Church in Oxford. Van 1951-1953 diende hij als piloot - officier bij de Royal Air Force.Colin Clark's eerste baan na het verlaten van de universiteit was als assistent-regisseur van de film De Prins en de Showgirl (1957), geregisseerd door Laurence Olivier en met Olivier en Marilyn Monroe in de hoofdrol, een ervaring die Clark later omzette in twee boeken, een een aantal dagboeken, (waarvan een tv-documentaire werd gemaakt in 2004) en ander autobiografisch werk. Clark's beschrijving van zijn tijd met Monroe is de basis van de  film My Week met Marilyn uit 2011.

Uit: My Week With Marilyn

De Nederlandse dichter Alexis de Roode werd geboren op 8 oktober 1970 in Hulst. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alexis de Roode op dit blog.

Winterslaap

Laat mij koud en schitterend zijn,
en zonder mens. Van steen
wil ik zijn, een beeld in het park,
en niets kan mij raken,
en ik raak niets. Ik sta
en bekijk de seizoenen.

Maar zet mijn hoofd in koele aarde.
Dan kan ik in de loop van jaren
wortelen in het donker,
waar grondwater zachtjes sijpelt
en koele bezoekers geluidloos
voorbijglijden. Heel langzaam

ga ik als boom een winter in.
Het blad heb ik reeds afgeworpen,
de wind waait door mij heen,
kaal tot in de kleinste vertakking
ben ik, maar diep van binnen
stroomt het sap.

Gedicht gevonden in een aardewerken pot

We zijn gekomen op voeten van leem
en gestegen op vleugels van rook.
Van oeroude eiken reiken de wortels
inmiddels tot het middelpunt der aarde.

Wat nu?
Nu moet het snel gaan.
Nu moet het gebeuren.

Koninkrijken kwamen en gingen,
de ijstijd is voorbij en ook het Krijt
kunnen we zo langzamerhand
als afgesloten beschouwen.

Ikzelf ben nu al over de dertig
en mijn zus is twee jaar ouder.
Wie kan zich nog heugen
dat vrouwen van ribben en mannen
van modder werden gemaakt?

Het begin is dus voorbij.
Madagaskar ligt op zijn plek
en de Alpen staan. We moeten door.
We kunnen niet langer wachten.
Er is geen tijd meer, geen seconde.

Alexis de Roode (Hulst, 8 oktober 1970)

De Nederlandse schrijver en journalist Martin van Amerongen werd geboren op 8 oktober 1941 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Uit: Universele zelfvernietigingsdrang. Tristan und Isolde

“Ik ben op weg naar Japan, de natie waar suïcide wordt gepleegd met de routine waarmee men naar de kapper gaat. ‘Soll ich lauschen? Lass mich sterben!’ Ik spoel mijn laatste sushi weg met een laatste slokje Chablis, zet Tristan en Isolde in de wacht en sukkel genoeglijk in slaap.
Het is geen toeval dat de roman waarin Gabriele d’Annunzio op Tristan en Isolde reflecteert Il trionfo della morte heet, een boek waarin de beide helden zich boven het klavieruittreksel van de opera op een gezamenlijke zelfmoord voorbereiden. De Tristan is – weten wij – niet alleen verleidend en verlokkend, maar tevens levensbedreigend, en in elk geval ten zeerste ongeschikt voor de opgroeiende jeugd. ‘Mevrouw!’ sprak de pianoleraar Pfühl uit Thomas Manns Buddenbrooks. ‘Dit speel ik niet. Ik ben uw dienstwillige dienaar, maar dit speel ik niet. Dit is geen muziek – Gelooft u mij toch – Ik heb mij altijd verbeeld iets van muziek te begrijpen. Dit is de chaos! Dit is demagogie, godslastering en waanzin! Dit is geparfumeerde walm, waarin het bliksemt. Dit is het einde van alle moraal in de kunst. Ik speel het niet! Vergeeft u mij, mevrouw, dat ik zo openhartig spreek. U honoreert mij, u betaalt mij sinds jaar en dag voor mijn diensten – en ik leef onder bescheiden omstandigheden. Maar ik leg mijn ambt neer als u mij dwingt tot deze goddeloosheden – En het kind; daar zit het kind in zijn stoel! Het is zachtjes binnengekomen om muziek te horen. Wilt u zijn geest dan helemaal vergiftigen?’
Richard Wagners opera kan bogen op een rijke partituur. Niettemin, de overspannen perspectieven waarin het werk is geplaatst zijn enkel en alleen te verklaren in het bijna hysterische decor van de romantiek, waarbij Wagner bepaald niet geneigd was een matigende rol te spelen. ‘Kind!’ schreef hij aan zijn muze Mathilde Wesendonck, ‘deze Tristan wordt iets verschrikkelijks! De laatste akte! Ik ben bang dat de opera verboden wordt – of hij moet door een slechte uitvoering het aanzien van een parodie krijgen – alleen middelmatige uitvoeringen kunnen mij redden! Een geheel geslaagde uitvoering moet de mensen gek maken – ik kan mij niet anders voorstellen.’

Martin van Amerongen (8 oktober 1941 – 11 mei 2002)

De Amerikaanse schrijver Benjamin Cheever werd geboren op 8 oktober 1948 in New York. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Uit: Famous after death

„Cleo didn't look pleased. "This is not a joke," she said.

"And I'm not joking," I said.

"Okay," she said. "Anything else?"

"Thin. It's difficult to get a lot of beautiful women to love you if you're plump," I said.

"You've already mentioned that you want to reduce," she said, and she said it quite sourly.

"And tall," I said. "I'd also like to be tall." This last remark to the psychiatrist was meant to get a laugh. When it failed to do so, I was disappointed but not surprised. I've never yet met a therapist who hadn't had the laugh organ removed. True mental health, apparently, will be the death of humor.

"Is that all you want?" she asked.

"Well, actually there's more," I said, prepared now to horrify my audience.

"Yes?"

"You want to know what I'd really like?"

"Yes, of course, " she said, although she was already beginning to sound bored.

"What I'd REALLY like is to be famous."

"Famous?" she asked, as if she'd never heard anything so rude, as if penis would have been a better word. Penis envy was something she'd been trained to deal with. Envy envy was not.

"That's right. I want to be a household name."

"Like the president, or more like a movie star?"

"Is there a difference?" I asked.“

Benjamin Cheever (New York, 8 oktober 1948)

De Duitse schrijver Jakob Arjouni (pseudoniem van Jakob Bothe) werd geboren op 8 oktober 1964 in Frankfurt am Main.  Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jakob Arjouni op dit blog.

Uit: Idioten. Fünf Märchen

„Er winkte immer noch, als er aus den Augenwinkeln eine Bewegung wahrnahm. Er wandte den Kopf, und vor ihm schwebte die Fee. »Guten Abend«, wünschte die Fee.
»Guten Abend«, erwiderte Max, ließ den Arm als Zeichen für den Wirt in die Höhe gestreckt und erwartete, nach einem Weg oder einer Zigarette gefragt zu werden. Zwar bemerkte er, dass die Gestalt vor ihm irgendwie durchsichtig wirkte und ihre nackten Füße den Boden nicht berührten, aber das führte er auf die Machart des himmelblau schillernden Kleids und den Effekt raffiniert gemachter Sandalen zurück. Vielleicht arbeitete sie in der Modebranche, nicht weit vom ›Sporteck‹ gab es ein paar kleine Ateliers.
»Ich bin eine Fee und gekommen, Ihnen einen Wunsch zu erfüllen.« Max hatte sich erneut zur Tür umgesehen in der Hoffnung, dem Kellner, der seinen gestreckten Arm offenbar nicht bemerkte, mit einem durstigen Blick begegnen zu können. Dabei drangen die Worte der Fee nur langsam zu ihm vor. »Bitte?«
»Eine Fee«, wiederholte die Fee, »und ich bin gekommen, Ihnen einen Wunsch zu erfüllen.«
Max schaute erst irritiert, dann ließ er den Arm sinken und runzelte missbilligend die Stirn. Sollte das ein Scherz sein? Vielleicht ein Reklameding? Die gute Fee von Schultheiss oder Marlboro, die allein herumsitzenden Männern einen Wunsch versprach, wahlweise ein Mountainbike oder eine Messerkollektion, wenn sie dafür ein Jahr lang jede Woche eine Stange Zigaretten oder zwei Kästen Bier orderten? Oder einer dieser Fernsehgags? Aber wo waren die Kameras? Oder einfach nur eine Verrückte?

»Hören Sie, wenn das irgendein Spiel ist…« »Nein. Ich bin eine echte Fee, und Sie haben wirklich einen Wunsch frei.“

Jakob Arjouni (Frankfurt am Main, 8 oktober 1964)

De Franse schrijver en dichter André Theuriet werd geboren op 8 oktober 1833 in Marly-le-Roi. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Prière dans les bois.

CE soir, je suis allé rêver dans le grand bois.

Les oiseaux l'emplissaient de leur gaîté bruj'ante.

Couronné de muguets comme aux jours d'autrefois,

Le printemps y menait sa fête verdoyante.

Et je me suis laissé tomber à deux genoux

Dans la mousse, parmi les boutons près d'éclore :

« Quand nous sommes en deuil, pourquoi fleurissez-vous,

O muguets? Rossignols, pourquoi chanter encore?

« Le pays a perdu sa joie et sa fierté.

Les Teutons ont saigné la France aux quatre veines,

Et le peu de sang pur qui nous était resté,

Nos propres mains l'ont fait ruisseler par les plaines.

« Libres oiseaux, chantez pour les peuples heureux,

L'allégresse n'a plus de place en notre histoire;

Notre orgueil est à terre, ô chênes vigoureux,

Verdissez pour les fronts des peuples pleins de gloire.

André Theuriet (8 oktober 1833 – 23 april 1907)

De Duitse schrijver Nikolaus Becker werd geboren op 8 oktober 1809 in Bonn. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2006 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Das Geheimnis der Stunde

Wer kennt sie nicht, die trüben Stunden,
der Seele grauen Nebeltag,
wo die Gefühle, festgebunden,
nichts rühren, nichts erfreuen mag?

Es liegt die See in tiefem Schweigen,
die Wellen schlafen unbewegt;
sie spiegelt nur den Wolkenreigen,
der dunkel sich am Himmel regt.

Kennst du des ersten Lüftchens Wehen,
das neu belebt der Wellen Spiel?
Hast du den ersten Strahl gesehen,
der hellend in die Trübe fiel?

Du siehst die Wogen steigen, schweben,
es glänzet drin der Sonne Licht:
so strömt in dich ein frisches Leben,
wie es gekommen, weißt du nicht.

Nikolaus Becker (8 oktober 1809 – 28 augustus 1845)

08-10-2011 om 19:17 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Simon Carmiggelt werd geboren op 7 oktober 1913 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Simon Carmiggelt op dit blog.

Uit: Vroeger kon je lachen - De drank

“In het Vondelpark kwam een man naast me zitten op het bankje en zei: ‘Negenenvijftig ben ik. En weet je hoe lang ik al droog sta?’

Hij zag er fris uit, dus het zou best eens lang kunnen zijn.

‘Vijf jaar,’ riep hij, ‘dat is een hele tijd. Maar 't was ook wel hard nodig. Ik zat er lelijk aan - aan het huppelwater. Als je alles wat ik gezopen heb uitstortte bij de afsluitdijk, had je een nieuwe Zuiderzee. 's Ochtends om halfnegen nam ik er al een. 'n Eye-opener, noemen de Yanks dat. Gelukkig ben ik nooit aan vrouw en kinderen begonnen, dus andere levens heb ik niet verwoest. Ik was alleen mezelf aan 't slopen, met regeringssubsidie, Ziektewet, weet je. Maar de aa heeft me van de drank afgeholpen. Dat moet ik ze nageven. Geen drup meer, vijf jaar. Weet je wat ik gedaan heb vrijdagavond? Ik ben eens flink doorgezakt, in een café. Tegen sluitingstijd zat ik weer net zo slap te ouwehoeren als vroeger. Ik hóórde 't mezelf doen, of ik een grammofoonplaat afdraaide. Dat was goed. Dat had ik verworven in die vijf jaar. Zal ik jou eens vertellen wat 't is, met die aa?’

‘Doe 't,’ zei ik. Want al mijn kennis van de Anonieme Alcoholisten stamt uit de boekjes.

‘Ze helpen je er vanaf,’ zei hij, ‘dat is mooi. Maar zodra je droog staat, ga je op die vergaderingen komen. Daar vertelt iedereen op z'n beurt hoe diep hij gezonken was voor hij de neut liet staan. Net oude temeies, die geen klanten meer hebben, maar er zo graag nog eens over praten. Ik ook hoor. Ik ging er helemaal in op. Als een ander aan 't getuigen was dacht ik: “Ik wou dat-ie klaar was, dan kan ik weer.” En tegen natte drinkers gedroeg ik me net als een dominee, die bereid is een ander z'n strot af te snijden voor z'n geloof. Jij moet dit en jij moet dat. Maar omdat m'n geest steeds helderder ging werken begon ik langzaam iets in te zien. Ik dacht - waar ze hier mee bezig zijn, is je bang maken voor de drank. En dat is niet goed. Je moet jezelf leren kennen. Want wat weet je van jezelf?’

Hij keek me aan met een heldere, doordringende blik waarin een lichte spot twinkelde. Een oorspronkelijke denker. Je kon hem geen enkele uitgestoomde waarde verkopen.

‘Weet je wat de doorslag gaf?’ zei hij. ‘De verjaardag van me zuster. Die woont in Diemen. Ze zaten daar natuurlijk allemaal te peren, al bleef het amateurwerk. En ik hield het op colaatje-colaatje-colaatje. Je krijgt er wel het lendewater van, maar je blijft bij de tijd. Ik ging terug met de nachtbus. Kijk, een natte zuiper, die mist de nachtbus, maar een droge zuiper haalt 'm. Nou zat er, voor we uit Diemen vertrokken, al een vent in die bus die naar een bruiloft of zo iets was geweest, want hij had 'n mombakkes voor. Zo'n plastic kop van een ouwe vrek met hangwangen. En zwaar ingenomen had-ie óók. Dat hoorde ik meteen aan z'n gezwets. Maar hij liet het niet bij zwetsen. D'r zat een jonge vrouw en die begon hij lastig te vallen. Eerst met woorden en toen met z'n handen. Die vrouw probeerde hem af te weren, maar ze kon 'm niet baas.’

Hij glimlachte een beetje bitter."

Simon Carmiggelt (7 oktober 1913 – 30 november 1987)

Borstbeeld bij de Weteringschans, Amsterdam.

De Amerikaanse dichter en schrijver James Whitcomb Riley werd geboren op 7 oktober 1849 in Greenfield, Indiana. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor James Whitcomb Riley op dit blog.

A Dream Of Autumn

Mellow hazes, lowly trailing

Over wood and meadow, veiling

Somber skies, with wildfowl sailing

Sailor-like to foreign lands;

And the north-wind overleaping

Summer's brink, and floodlike sweeping

Wrecks of roses where the weeping

Willows wring their helpless hands.

Flared, like Titan torches flinging

Flakes of flame and embers, springing

From the vale the trees stand swinging

In the moaning atmosphere;

While in dead'ning-lands the lowing

Of the cattle, sadder growing,

Fills the sense to overflowing

With the sorrow of the year.

Sorrowfully, yet the sweeter

Sings the brook in rippled meter

Under boughs that lithely teeter

Lorn birds, answering from the shores