Dolce far niente

De oogst, Vincent van Gogh, 1888

Der Erntewagen

Nun des Tages Gluten starben,

Mischen alle zarten Farben

Sich am Himmel golden klar.

In die Helle seh' ich ragen

Einen hohen Erntewagen,

Den umeilt der Schnitter Schaar.

Dunkle Arbeit lichtumgeben!

Nächtige Gestalten heben,

Schichten letzte Garben leis,

Und des Abends Feierstunde

Schmückt mit heilig goldnem Grunde

Müder Arme späten Fleiß.

Conrad Ferdinand Meyer (11 oktober 1825 - 28 november 1898)

Zie voor de schrijvers van de 5e augustus ook mijn blog van 5 augustus 2012 en  ook mijn blog van 5 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-08-2013 om 18:58 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortdata

De Nederlandse dichter René Puthaar werd geboren in Deventer in 1964. Puthaar debuteerde in 1999 met gedichten in De Gids, waarna zijn eerste bundel Dansmuziek in 2000 verscheen bij uitgeverij Meulenhoff. Op grond van “Dansmuziek” werd hem in 2001 de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs toegekend door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. In het voorjaar van 2002 werd hij de vaste poëziemedewerker van het weekblad de Groene Amsterdammer. Sinds 2003 woont Puthaar in Frankrijk. IN 2003 verscheen “Hier en daar”. In 2012 volgde de bundel “Het wilde kind”. Voor onder meer de SLAA hield hij lezingen over auteurs als J.H. Leopold, P.C. Boutens en Maurice Gilliams.

Ontsporing
 
Een donderpreek. Van omslaan en voorbij.
De weerman lijkt van slag. Een kermis in
de hel wordt deze zomernacht, zegt hij,
en van wat volgt is dit slechts het begin.
 
De satelliet ziet niet waaraan het scheelt.
Europa oogt vertrouwd. Het avondland,
het huis van Zeus. Maar dichter op het beeld
zie ik een rechthoek met een zwarte rand.
 
Dan, languit op mijn rug, terwijl ik fluit
naar het plafond waar gipsen engelen
ontbladeren, en denk: ik moet eruit,
hoor ik de tram, nog ver, al remmende.
 
De laatste moet het zijn. Remisewaarts.
Ik kan nog mee. De longen uit het lijf
dank ik de conducteur. U kent uw plaats,
zegt hij, en raast vooruit. Zijn rug verstijft.
 
Gearriveerd: de nacht. De stad wordt vreemd.
Er klinkt van achter vaag een jongensstem.
Het voertuig giert en slingert. Gloeiend heet
is nu het donker. Dan ontspoort de tram.
 
We stranden waar planeten, sterren staan,
van plastic, staal en licht. De jongen uit
de tram, verdwaald, loopt al van mij vandaan.
Hij fluit heel traag een blues, de ijdeltuit.
 
Ik droom niet. Toch is alles hier maar schijn.
De sterren stralen. Duizend watt. Het heeft
iets van een feest, iets van een dodenrijk.
De conducteur, zie ik, is er geweest.
 
U kent uw plaats, een laatste woord van niets.
De jongen draait zich om. Of nee, het is
alleen zijn hoofd dat draait. Ik schrik. Ik zie
dat ik hem volgen moet. We zijn vermist.
 
Een zwarte rand houdt zijn gestalte vast.
Het is een poort. parade, zegt een bord
waarnaast Geen Uitgang staat. Het onweer barst.
Ik ren tot ik mij in zijn armen stort.

 
René Puthaar (Deventer, 1964)

05-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Claude Monet, Le jardin d'artiste à Argenteuil 1873

Die Sonnenuhr

Selten reicht ein Schauer feuchter Fäule

aus dem Gartenschatten, wo einander

Tropfen fallen hören und ein Wander-

vogel lautet, zu der Säule,

die in Majoran und Koriander

steht und Sommerstunden zeigt;

Nur sobald die Dame (der ein Diener

nachfolgt) in dem hellen Florentiner

über ihren Rand sich neigt,

Wird sie schattig und verschweigt.

Oder wenn ein sommerlicher Regen

aufkommt aus dem wogenden Bewegen

hoher Kronen, hat sie eine Pause;

Denn sie weiß die Zeit nicht auszudrücken,

Die dann in den Frucht- und Blumenstücken

Plötzlich glüht im weißen Gartenhause.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

De Nederlandse dichter en schrijver Rutger Kopland (eig. Rutger Hendrik van den Hoofdakker) werd geboren in Goor op 4 augustus 1934. Zie ook mijn blog van 4 augustus 2010 en ook alle tags voor Rutger Kopland op dit blog.

Boerderij

Wat zag ik toen ik bleef staan
en bleef kijken naar hoe
die boerderij daar stond

wat vertelde mij dat ze daar
langzaam stond weg te gaan
dat ze voorgoed verlaten was

ze stond daar in haar tuin
met een oude vruchtboom
die nog een beetje gebloeid had

er was een grazig weiland
er stroomde een vredige beek
de wereld was nog als toen

ik denk dat ik zag
wat ik voelde

Kaart van een Grieks eiland

Herman*,

ik had je nog een kaart willen schrijven,
zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap
over, nou ja, je weet wel waarover,

maar ik hoorde dat je al dood was
voor ik een grap had gevonden.

Ik leef nog, ons gesprek is niet af,
maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden
die ik doorstreep, weer opschrijf -

Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poëzie, daar waren we
het hartroerend over eens,

poëzie was geluk, het geluk om een paar woorden
te vinden die even bij elkaar wilden horen
voor de dood ons kwam halen,

een grap, een zorgvuldig verzwegen grap
om de dood, deze doorstrepen en weer opschrijven,
zo was poëzie.

Ik zal je dus nooit meer zien.

Ik leef deze laatste dagen gebogen, voor dat alles,
voor dat verlegen lichaam, dat weemoedige hoofd
waarmee je sprak, voor dat alles
levend wordt begraven,

ik bedoel, ik leef gebogen over die kaart,
je weet wel, zo'n veel te blauwe zee,
zo'n veel te blauwe hemel:
Happy days in Greece.

*Herman de Coninck

Rutger Kopland (4 augustus 1934 – 11 juli 2012)

De Nederlandse choreograaf, balletdanser en schrijver Rudi van Dantzig werd geboren in Amsterdam op 4 augustus 1933. Zie ook alle tags voor Rudi van Dantzig op dit blog.

Uit: Voor een verloren soldaat

‘Besta je, leef je nog?’ Denk ik. De gedachte dat je gestorven zou zijn komt me opeens absurd voor, onmogelijk. Het bestaat toch niet dat je voorgoed verdwenen bent zonder dat we elkaar nog éénmaal hebben aangekeken, voordat we onze vreemde ontmoeting nogmaals onder ogen hebben gezien, ons er over kunnen verbazen en misschien samen lachen? Toen ik kleiner was –ja, toen dus, in de oorlog –was het eenvoudig: ik zag jullie zitten, de vrouw van de dominee, mijn moeder en jou, op een grote, grijze bank. Als beelden onbewogen starend in het niets, Ik las de eeuwigheid in jullie ogen.’

(…)

‘Jan zijn pik ziet er vreemd uit, hard met een glanzende bovenkant. Ik vraag me af of het pijn doet en slik met een krampachtig geluid. ‘Je moet duwen en trekken zeggen ze’ Jan is plotseling mededeelzaam. ‘Als je dat doet, dan gaat het.’ Hij begint met heftige bewegingen aan het gezwollen ding te trekken. Ik heb het gevoel dat ik niet besta, en draai me om. Wat doet hij, wat is er met hem? Ik voel medelijden; is hij ziek, heeft hij dat wel vaker? Hij heeft een geheim dat hij me niet wil vertellen omdat hij me te kinderachtig vindt, omdat ik een zeikerd ben.’

Rudi van Dantzig (4 augustus 1933 – 19 januari 2012)

Scene uit de film “Voor een verloren soldaat” uit 1992 

De Engelse dichter Percy Bysshe Shelley werd op 4 augustus 1792 geboren in Field Place, Sussex. Zie ook alle tags voor Percy Bysshe Shelley op dit blog.

Ode to the West Wind

III.

Thou who didst waken from his summer dreams

The blue Mediterranean, where he lay,

Lulled by the coil of his crystalline streams,

Beside a pumice isle in Baiæ's bay,

And saw in sleep old palaces and towers

Quivering within the wave's intenser day,

All overgrown with azure moss and flowers

So sweet, the sense faints picturing them! Thou

For whose path the Atlantic's level powers

Cleave themselves into chasms, while far below

The sea-blooms and the oozy woods which wear

The sapless foliage of the ocean, know

Thy voice, and suddenly grow gray with fear,

And tremble and despoil themselves: oh, hear!

IV.

If I were a dead leaf thou mightest bear;

If I were a swift cloud to fly with thee;

A wave to pant beneath thy power, and share

The impulse of thy strength, only less free

Than thou, O uncontrollable! if even

I were as in my boyhood, and could be

The comrade of thy wanderings over heaven,

As then, when to outstrip thy skyey speed

Scarce seemed a vision; I would ne'er have striven

As thus with thee in prayer in my sore need.

Oh! lift me as a wave, a leaf, a cloud!

I fall upon the thorns of life! I bleed!

A heavy weight of hours has chained and bowed

One too like thee: tameless, and swift, and proud.

Percy Bysshe Shelley (4 augustus 1792 – 8 juli 1822)

Percy Bysshe Shelley door Amelia Curran

De Poolse schrijver Witold Gombrowicz werd geboren in Małoszyce op 4 augustus 1904. Zie ook mijn blog van 4 augustus 2010 en ook alle tags voor Witold Gombrowicz op dit blog.

Uit: Diary (Vertaald doorLillian Vallee)

“I beckon. Yet I see, though not too clearly, that they are saying something and beckoning to me at the same time. Cars, trams, people, movement, crowds, neons are going on, glare from all over, a honking, ringing, and they there on the seventh story are talking. And again they beckon. I nod. I see: she beckons, he beckons. So I do, too. Then I look (really, I don’t know how to articulate this, this is already a bit brash, however, I am not allowed to conceal anything) and he beckoned into himself, like into a bottle. I beckon. Then she (but no, no, I cannot make a cretin of myself; yet if I am to reveal the Cretin, I have to make a cretin of myself ) then she beckoned out of him until he and she beckoned (but WHAT did she beckon to) after which both lightly beckoned themselves out there and alone and poof … (Ha! This I cannot say, it is beyond my powers!)”

Witold Gombrowicz (4 augustus 1904 - 24 juli 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e augustus ook mijn blog van 4 augustus 2011 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

04-08-2013 om 22:10 geschreven door Romenu  

De Chinese schrijver , journalist , musicus en dichter Liao Yiwu (ook bekend als Lao Wei) werd geboren op 4 augustus 1958, het jaar van de Grote Sprong Voorwaarts, in Sichuan In 1966 werd zijn vader gebrandmerkt als contrarevolutionair tijdens de Chinese Culturele Revolutie . Liao 's ouders vroegen een scheiding aan om de kinderen te beschermen. Na de middelbare school reisde Liao door het hele land. In zijn vrije tijd las hij verboden westerse dichters als John Keats en Charles Baudelaire . Hij begon ook zijn eigen gedichten te schrijven en deze werden gepubliceerd in literaire tijdschriften . Hij kwam echter niet door de universitaire toelatingsexamens en begon te werken voor een krant . Toen zijn poëzie werd opgemerkt gaf het Chinese ministerie van Cultuur hem een betaalde positie als staatsschrijver . In het voorjaar van 1989 maakten twee uitgeverijen gebruik van de ontspannen politiek en publiceerden twee lange gedichten "De Gele Stad” en "Idool ". In de gedichten bekritiseerde Liao het ​​systeem. De gedichten werden als anticommunist beschouwd en Liao werd ondervraagd en vastgehouden en zijn huis werd doorzocht. In juni 1989 hoorde hij over de protesten op het Tiananmen Plein en schreef hij een lang gedicht met de titel "Bloedbad”.Wetende dat het nooit zou worden gepubliceerd maakte hij een audiotape en reciteerde het gedicht, gebruik makend van Chinese ritueel zingen en huilen, om de geesten van de doden op te roepen. Hij werd gearresteerd in februari 1990. Zes vrienden en zijn zwangere vrouw werden afzonderlijk gearresteerd . Liao kreeg een gevangenisstraf van vier jaar. Hij werd door de overheid permanent op de zwarte lijst geplaatst . Toen hij werd vrijgelaten uit de gevangenis verlieten zijn vrouw en dochter hem en zijn vroegere literaire vrienden hielden afstand. Hij woonde een tijdje als een dakloze straatmuzikant in Chengdu , en verzamelde verhalen. Liao werkte in de gevangenis aan zijn boek Testimonials In 2001 verscheen een boek met interviews met mensen in de marge van de Chinese samenleving. In 2008 ondertekende hij het ​​Handvest 08 van zijn vriend Liu Xiaobo , hoewel hij van zichzelf zegt dat hij niet echt geïnteresseerd is in de politiek, maar alleen in zijn verhalen. Nadat hem toestemming om het land te verlaten vele malen was geweigerd schreef hij in 2010 een open brief aan de bondskanselier van Duitsland Angela Merkel. Later dat jaar mocht hij het ​​land voor het eerst verlaten.

Massacre

Leap! Howl! Fly! Run!
Freedom feels so good!
Snuffing out freedom feels so good!
Power will be triumphant forever.
Will be passed down from generation to generation forever.
Freedom will also come back from the dead.
It will come back to life in generation after generation.
Like that dim light just before the dawn.
No. There's no light.
At Utopia's core there can never be light.
Our hearts are pitch black.
Black and scalding.
Like a corpse incinerator.
A trace of the phantoms of the burned dead.
We will exist.
The government that dominates us will exist.
Daylight comes quickly.
It feels so good.
The butchers are still ranting!
Children. Children, your bodies all cold.
Children, your hands grasping stones.
Let's go home.
Brothers and sisters, your shattered bodies littering the earth.
Let's go home.
We walk noiselessly.
Walk three feet above the ground.
All the time forward, there must be a place to rest.
There must be a place where sounds of gunfire and explosions cannot
be heard.
We so wish to hide within a stalk of grass.
A leaf.
Uncle. Auntie. Grandpa. Granny. Daddy. Mummy.
How much farther till we're home?
We have no home.
Everyone knows.
Chinese people have no home.
Home is a comforting desire.
Let us die in this desire.
OPEN FIRE, BLAST AWAY, FIRE!
Let us die in freedom.
Righteousness. Equality. Universal love.
Peace, in these vague desires.
Stand on the horizon.
Attract more of the living to death!
It rains.
Don't know if it is rain or transparent ashes.
Run quickly, Mummy!
Run quickly, son!
Run quickly, elder brother!
Run quickly, little brother!
The butchers will not let up.
An even more terrifying day is approaching.
OPEN FIRE! BLAST AWAY! FIRE! IT FEELS GOOD! FEELS SO
GOOD! . . .
Cry cry cry crycrycrycrycrycrycry

We stand in the midst of brilliance but all people are blind.
We stand on a great road but no one is able to walk.
We stand in the midst of a cacophony but all are mute.
We stand in the midst of heat and thirst but all refuse to drink.

In this historically unprecedented massacre only the spawn of dogs
can survive.

 
Liao Yiwu (Sichuan, 4 augustus 1958)

04-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Gay Pride, Amsterdam

Gay Pride

Een bonte stoet van boten vaart voorbij,
Bemand door halfontklede manspersonen
Die zonder gêne hun geaardheid tonen,
Maar kijk, een onderzeeër sluit de rij.

Daar zitten homo’s in uit de Antillen
Die niet graag op de televisie willen.

Driek van Wissen (12 juli 1943 – 20 mei 2010)

De Britse dichter Rupert Brooke werd geboren in Rugby, Engeland, op 3 augustus 1887. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Rupert Brooke op dit blog.

A Channel Passage

The damned ship lurched and slithered. Quiet and quick
My cold gorge rose; the long sea rolled; I knew
I must think hard of something, or be sick;
And could think hard of only one thing -- YOU!
You, you alone could hold my fancy ever!
And with you memories come, sharp pain, and dole.
Now there's a choice -- heartache or tortured liver!
A sea-sick body, or a you-sick soul!

Do I forget you? Retchings twist and tie me,
Old meat, good meals, brown gobbets, up I throw.
Do I remember? Acrid return and slimy,
The sobs and slobber of a last years woe.
And still the sick ship rolls. 'Tis hard, I tell ye,
To choose 'twixt love and nausea, heart and belly.

Beauty and Beauty

When Beauty and Beauty meet
All naked, fair to fair,
The earth is crying-sweet,
And scattering-bright the air,
Eddying, dizzying, closing round,
With soft and drunken laughter;
Veiling all that may befall
After -- after --

Where Beauty and Beauty met,
Earth's still a-tremble there,
And winds are scented yet,
And memory-soft the air,
Bosoming, folding glints of light,
And shreds of shadowy laughter;
Not the tears that fill the years
After -- after --

Rupert Brooke (3 augustus 1887 – 23 april 1915)

Fotoportret door Sherrill Schell, 1913

De Pools-Oostenrijkse schrijver Radek Knapp werd geboren op 3 augustus 1964 in Warschau. Zie ook alle tags voor Radek Knapp op dit blog.

Uit: Papiertiger

„Nichts hob Walerians Laune so wie die Möglichkeit, jemanden zu spielen, der er nicht war. Obwohl diese harmlose Marotte zweifellos vorübergehend war, hatte sie ihre Gründe. Walerian ging auf die dreißig zu und verspürte ein wachsendes Schamgefühl, bis dahin keine außergewöhnlichen Taten in seinem Leben vollbracht zu haben, und was bedenklicher war, auch keine solchen zu planen.
Das letzte große Vorhaben seines Lebens lag schon über achtzehn Jahre zurück, wo er als Zehnjähriger eine Maschine erfinden wollte, die ihn unsichtbar machte. Stattdessen fand er lediglich heraus, wie man die Uhr seines Vaters auseinandernahm und sich dann drei Tage erfolgreich vor den Folgen dieser Tat im Haus versteckt.
Der andere Grund war der schmerzliche Verlust seines besten Freundes Bruno. Bruno, der auf die Welt mit dem Motto: »Sei bloß kein Arschloch« gekommen schien und sich damit Walerians Loyalität für alle Zeiten gesichert hatte, folgte von einem Tag auf den anderen dem Ruf des Geldes, und wurde verblüffend schnell von seinem eigenen Kommentar eingeholt. Walerian versuchte in einem ersten Anfall von Verzweiflung, seinen Freund nachzuahmen, aber er war mit einer Eigenschaft ausgestattet, die das verhinderte. So sehr er sich auch ins Zeug legte, er konnte im Gegensatz zu Bruno in einer Hunderterbanknote keinen Wagen mit Chauffeur oder eine Villa mit Garten sehen, sondern immer nur ein rechteckiges Stück Papier, auf dem ein Mann abgebildet war, der seinem ehemaligen Chemielehrer wie aus dem Gesicht geschnitten war.
In der Folge machte er alle möglichen Jobs, bei denen er nicht mehr dem Ruf des Geldes folgen mußte, aber dafür wenigstens von sich behaupten konnte, daß er abgesehen von den Totengräbern, die ein ziemlich hermetischer Verein sind, so gut wie alles gemacht hatte, was der heimische Arbeitsmarkt zu bieten hat. Er war Krankenpfleger des berüchtigten Pavillons Fünf,“

Radek Knapp (Warschau, 3 augustus 1964)

De Duitse dichteres en schrijfster Marica Bodrožić werd geboren op 3 augustus 1973 in Zadvarje in het toenmalige Joegoslavië. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Marica Bodrožić op dit blog.

EIN KOLIBRI KAM UNVERWANDELT

in die Gattung der Träume hinein,
sah sich um, sah die dort vorhandenen
Menschen, malte seine Flügel blau und sagte
zu den Zweibeinigen: ich bin der Himmel.
Die Farbe sprach dafür.
Aber die Leute hatten keine Beweise.
Also schwiegen sie feige um die Schönheit
herum, gaben vor, Diplomatie zu betreiben.
Sie rechneten, betrieben Kalkulation
und teilten am Ende dem Kolibri mit,
man habe beschlossen, Farbe,
das sei Illusion. Der Vogel staunte,
er lernte das Staunen unvermittelt
von den Menschen, flog zu den lila Blüten,
setzte sich hin und packte sein Zauberbuch aus.
Dann blätterte er einige Mal hin und her,
verwandelte sich in einen Schmetterling,
malte seine Flügel blau und sagte
zu den Menschen: ich bin der Himmel.
Die Farbe sprach dafür.
Aber die neuen Kinder hatten keine Träume mehr.
Sie nahmen das sprechende Wunder
zwischen die Finger. Und erst der Staub
rief sie ins Staunen. Der Schmetterling
wurde unterdessen gelb, flog in die Urgegend
der Bilder, ruhte auf den reifenden Zitronen,
wurde ein Kolibri, kam unverwandelt
in die Gattung der Träume hinein,
sah sich um, sah die dort vorhandenen
Menschen, und hatte Geduld.

Marica Bodrožić (Zadvarje, 3 augustus 1973)

De Duitse dichter Mirko Wenig werd geboren op 3 augustus 1977 in Gera. Hij studeerde germanistiek, sociologie en pedagogie in Jena en publiceerde in diverse tijdschriften en bloemlezingen. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Mirko Wenig op dit blog.

In ihrem Zimmer grasen 20 Esel,

aus Plüsch, wohlgemerkt.
& der größte, lang ausgestreckt
auf dem kantigen Bett,
trägt ein Pflaster
auf der Wange.

Draußen ist Winter, dafür
kann ich nichts. Nicht
für das zankende Pärchen, das
am Hang steht,

nicht für den Mann, der
jetzt noch Schnee schippt,
es ist 23:00 Uhr,
es ist Weihnachtszeit,
& seine Frau kam
nicht nach Hause.

Ein Kind steht auf dem Balkon
& lässt die Ohren hängen.

Mirko Wenig (Gera, 3 augustus 1977)




Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e augustus ook mijn blog van 3 augustus 2012 en eveneens mijn blog van 3 augustus 2011 deel 2.

03-08-2013 om 11:55 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Sommer, Hans Thoma, 1872

Sommer
    
Zwischen Roggenfeld und Hecken
Führt ein schmaler Gang;
Süßes,  seliges Verstecken
Einen Sommer lang. 
    
Wenn wir uns von ferne sehen,
Zögert sie den Schritt,  levrai.de
Rupft ein Hälmchen sich im Gehen,
Nimmt ein Blättchen mit.   
    
Hat mit Ähren sich das Mieder
Unschuldig geschmückt,
Sich den Hut verlegen nieder
In die Stirn gedrückt.   
    
Finster kommt sie langsam näher,
Färbt sich rot wie Mohn;
Doch ich bin ein feiner Späher,
Kenn die Schelmin schon.    
    
Noch ein Blick in Weg und Weite,
Ruhig liegt die Welt,
Und es hat an ihre Seite
Mich der Sturm gestellt.    
  
Zwischen Roggenfeld und Hecken
Führt ein schmaler Gang;
Süßes, seliges Verstecken
Einen Sommerlang. 

Detlev von Liliencron (3 juni 1875 – 22 juli 1909)

Portret door  Arthur Illies, 1913

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e augustus ook mijn blog van 2 augustus 2012 en eveneens mijn blog van 2 augustus 2011 deel 2.

02-08-2013 om 15:15 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Baignade à la Grenouillère, Claude Monet, 1869

Far-niente

Quand je n’ai rien à faire, et qu’à peine un nuage

Dans les champs bleus du ciel, flocon de laine, nage,

J’aime à m’écouter vivre, et, libre de soucis,

Loin des chemins poudreux, à demeurer assis

Sur un moelleux tapis de fougère et de mousse,

Au bord des bois touffus où la chaleur s’émousse.

Là, pour tuer le temps, j’observe la fourmi

Qui, pensant au retour de l’hiver ennemi,

Pour son grenier dérobe un grain d’orge à la gerbe,

Le puceron qui grimpe et se pende au brin d’herbe,

La chenille traînant ses anneaux veloutés,

La limace baveuse aux sillons argentés,

Et le frais papillon qui de fleurs en fleurs vole.

Ensuite je regarde, amusement frivole,

La lumière brisant dans chacun de mes cils,

Palissade opposée à ses rayons subtils,

Les sept couleurs du prisme, ou le duvet qui flotte

En l’air, comme sur l’onde un vaisseau sans pilote ;

Et lorsque je suis las je me laisse endormir,

Au murmure de l’eau qu’un caillou fait gémir,

Ou j’écoute chanter près de moi la fauvette,

Et là-haut dans l’azur gazouiller l’alouette.

Fuit brusquement dans la nuit lente. »

Théophile Gautier (31 augustus 1811 – 23 oktober 1872)

Zelfportret, 1839

De Nederlandse dichter en schrijver Gerrit Krol werd geboren op 1 augustus 1943 in Groningen. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Gerrit Krol op dit blog.

Londen

Het plezierige van Londen
trouwens van heel Engeland is,
dat je daar mensen ontmoet die
Engels spreken en daardoor weliswaar
- een beetje moeilijk uit te leggen -
tot een, laat ik niet zeggen hogere
ja, misschien toch wel (in Nederland) hogere
in elke geval tot een andere soort behoren,
maar dat daar in Londen
mensen zijn als jij en ik,
zoals die sir-met-snor die
omdat het zijn werk was
kammetjes stond te verkopen.

Teken

Het stuk papier dat ik eens,
belijdende mijn leegte,
onbeschreven dichtvouwde,
en verzegelde, en verborg
tussen de bladen van een boek
om iemand over honderd jaar
te verneuken – dit papier
vond ik vanmorgen terug.
Ik was het vergeten, opende het
en was zelf verneukt, goed,
niet zozeer: over de lege
blauwe lijnen liep,
voor het eerst in zijn bestaan,
een dun haastig beestje,
dat had God gedaan.

Gerrit Krol (Groningen, 1 augustus 1934)

De Nederlandse dichter en schrijver Edward van de Vendel werd geboren in Leerdam op 1 augustus 1964. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en ook alle tags voor Edward van de Vendel op dit blog.

Uit: Aaneengenaaide personen (Column)

“Opeens was ze er. Zosja. Op de eerste bladzijde van mijn verhaal, dat uiteindelijk het boek WAT IK VERGAT zou worden. In het boek gaat dat zo: Daar staat ze, in de deuropening - alsof ze uit een doosje komt gestapt.
Dat doosje, daar wilde ze niet meer in terug. Ze werd de beste vriendin van Elmer, de hoofdpersoon uit mijn boek.
Soms verzin je een persoon die zo apart is dat ze je zelf verrast. Zosja was zo iemand. Als ik moest schrijven over een gesprek dat zij voerde, dan rolden de zinnen zomaar uit mijn pen. Zosja donderde niet alleen mijn boek binnen, maar ook mijn hoofd.
Hoe kwam zij daar? Hoe begint dat? In Zosja's geval vanuit een verhaal dat ik hoorde van een vriendje. Ik was toen zelf ook maar twaalf of dertien. Hij zat op een andere school en er kwam een meisje de klas binnen. Ze keek hem aan en zei: 'Naast hem wil ik zitten.' Niet verzonnen dus. De eerste twintig regels van mijn boek zijn gewoon echt gebeurd.
 En die naam? Tien jaar later was ik in Polen. Daar trok ik op met een Poolse vertaalster. Ze had breed uitstaand rood haar en was erg brutaal. Haar naam was Zosja.
Zo gaat dat met een boek: allerlei dingen die je hebt meegemaakt komen half in het boek. Maar al die helftjes samen maken een sterke hoofdpersoon die zomaar in je kop begint te praten.”

Edward van de Vendel (Leerdam, 1 augustus 1964)

De Nederlandse dichter en schrijver Frans Pointl werd geboren in Amsterdam op 1 augustus 1933. Frans Pointl is vandaag 80 jaar geworden. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Frans Pointl op dit blog.

Uit: Literatuur en prijzen

“Ik heb tijdens de lange zit in het Amstel Hotel aan één der genomineerden gezegd: ‘als ìk de prijs win, ben ik genegen deze met de andere genomineerden te delen in gelijke moten’. Waarop de desbetreffende genomineerde het voorhoofd fronste. Hij stelde dat zulks dan wel eerst notarieel vastgelegd moest worden, want als iemand eenmaal prijs heeft, dan.... enzovoort.

HIJ zag er duidelijk geen been in, en iedereen heeft tot nu toe over dat voorstel gezwegen - delen van zo' n prijs? Zoiets doet men niet!

Ik ben ook niet de hele middag in het Amstel Hotel gebleven (de wc-ruimte was daar groter dan mijn hele ‘woning’!). Ik ben om 4u op de tram gestapt en tegen de tijd dat het diner aanving, weer teruggegaan naar het hotel. Heb ik thuis nog zinnig naar een klassieke plaat kunnen luisteren.

Voorval: na het koffiedrinken op het terras van het Amstel Hotel, zonderde ik me even af en ging apart zitten, uitkijkend over het water. Het was een mooie dag. De technici waren druk doende. Een jongeman, die er ook bij hoorde, zei: ‘'t Loopt wel wat uit, maar om halfvier hebben we de hele zwik (de genomineerden werden hiermee bedoeld) wel voor de camera.’

Er kwam een jongeman naar me toe die ook bij de tv hoorde. Hij had iets met dat programma ‘Lopend vuur’ te maken. Ik kijk bijna geen tv, ik wist niet wie hij was. Hij kijkt me aan en vraagt: ‘Meneer P., houdt u van mannen of van vrouwen?’

‘En u?’ vraag ik hem.

‘Van mannen’, zegt hij gretig.

Hij zei dat een dergelijke vraag aan me kon worden gesteld in de uitzending van ‘Lopend vuur’. Ik zei niks, maar dacht: als die vraag wordt gesteld heb jij hem aangesleuteld. Ik bedacht dus al een antwoord. En ja hoor, Leonie Jansen (een schat van een vrouw met een grappig buikje - het kindje is er inmiddels -) stelde me de vraag. Ik antwoordde dat ze dat allemaal in mijn tweede bundel konden lezen. Iedereen denkt altijd dat ik op sexueel gebied wonder wat heb meegemaakt, nee ik heb op dat gebied juist wonder wat gemist. Orgieën beschrijven kan ik dus niet.”

Frans Pointl (Amsterdam, 1 augustus 1933)

De Amerikaanse dichter, schrijver en musicus Jim Carroll werd geboren op 1 augustus 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2010 en ook alle tags voor Jim Carroll op dit blog.

Uit: The Basketball Diaries

“So in short we made a good show for a team our age, but can't keep up with the other dudes and lose by ten, but that ain't bad and I got myself forty-seven points and at least got to play for once with these cats I've always had to play against in various tournaments since Biddy League days. Then to bust all kinds of balls, the bossman gets some college scout in the stands to testify the other team got at least three ringers he knows and we are awarded the champ bit. After the gold is handed out and all (I didn't get a trophy for the game 'cause they were one short and I had to say "fuck it," but got an outofsight plaque for All-League), we go in a corner and pose a team picture for the Harlem paper, "The Amsterdam News." We're waiting for the birdie to click when the photog calls over the SUGAR BOWL coach and whispers something to him who then walks over to me and mumbles, "Dig, my man, don't know how to say this but for, well, ..." I cut him short and told I got the message and stepped out of the pix. I guess I would have messed up the texture of the shot or something. Or maybe they didn't want to let the readers get to see that the high scorer was a fucking white boy.”

Jim Carroll (1 augustus 1949 – 11 september 2009)

Leonardo DiCaprio in de film "The Basketball Diaries" uit 1995

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e augustus ook mijn blog van 1 augustus 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

01-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Wouter Godijn werd geboren in Amsterdam op 31 juli 1955.

In 1997 verscheen zijn romandebuut “Witte tongen” en in 2000 zijn eerste dichtbundel: “Alle kinderen zijn van glas”. Zijn dichtwerk wordt gekenmerkt door de tegenstelling tussen het alledaagse en het verhevene. Zijn tweede dichtbundel “Langzame nederlaag” werd als allereerste clubkeuze van de Poëzieclub gekozen door het panel Gerrit Komrij en Neeltje Maria Min. Zijn derde bundel “De karpers en de krab” werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs. Het werk van Wouter Godijn verscheen tot 2012 bij Uitgeverij Contact. Sinds Contact in 2012 is gefuseerd met uitgeverij Atlas wordt het werk van Godijn uitgegeven bij Atlas-Contact.

Hoe alles verder zou moeten

Je moet je leven leeg leven.
Tenslotte moeten lege flessen niet meer op het strand gevonden worden,
maar in de glasbak worden gedaan.
Als er schot in de zaak komt
- wat je kunt voelen zonder iets te voelen, net als het naderen van de herfst -
wordt alles prettig overzichtelijk.
Geen bergen. Heuvels.
Niet winnen, niet verliezen.
Niet vriezen, niet dooien.
Bedaard glooien. Gloeien
vermijden. Vrouwelijke heuvels,
appels en ballen rimpelig laten worden in de herfstzon.
Niet aankomen,
je alleen nog een beetje laten aaien door het bestaan.
Mijn dochter heeft Assepoester op fido gezien.
Nu wil ze met me trouwen als ik groot ben.

Bijna

Haast mag niet meer - niet hier. Hazenogen

zie je niet, maar voel je kijken. Alles

staat stil. Volbrandende zon,

hard landschap. Niets of niemand

weet van wijken. Dan begint de hooiberg te groeien, hoger en

hoger, tot hij de hemel afsluit

als een broeierige gele deur. Groen gras

rookt. Iets komt

aan de kook. Iemand duikt weg.

Ik niet - ik ben er niet

Ik ontkom in een punt,

achtervolgd door luide stemmen van grandioze, torenhoge hazen:

‘Je was zó dichtbij! Dom rund!’

Wouter Godijn (Amsterdam, 31 juli 1955)

31-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

De Jordaan, Lijnbaansgracht, richting Tichelstraat

Uit: De Jordaan: Amsterdamsch epos

“Ze zworen bij hun buurt, hun markten en winkels, hun halletjes, hun venters en herbergen, hun straten en walm, hun dobbel-gangen en krotten. - De vischvrouwen konkelden met de koffiebazen. De koffiebazen met de groente-sjachers; de fabrieks-meiden met de pelsters, baksters, en die allen weer met den grutter, melkman, loodgieter, stoelenmaker en zoo den heelen Jordaan rond. Eén geweldige menschenklis van duizenden en duizenden gezinnen bijééngeperst, boven, achter, voor, tegenover elkaar, omwemeld van kinderen en weer kinderen. - De gezinnen van een-twee-en driehoog-vóór, en de gezinnen van een-twee-en driehoog-áchter, kenden elkaars leven, handel en wandel tot in de kleinste kleinigheid. In de vuile en nauwe stank-gangetjes der verdiepingen, waar man en vrouw openlijk hun gevoeg loosden in stilletjes en emmers, bestond geen schaamte meer voor elkaars gedoe. In beestelijke onverschilligheid leefden ze hun instincten rauw en hittig uit, ongedekt voor een ieder die hen waar wou nemen. Op hitsige dagen barstten er eerst bommen los, gooiden ze elkaar de gruwelijkste en gemeenste beschuldigingen naar den kop. Dan vunsde er een boek open over zondige hoererij, schanddaden en verwrongen laagheden. O! ze kenden allen zoo van nabij, den donkeren gloed van het bloed, de koude flikkering van het mes, den fonkel van den borrel. - De walmende straat, met haar gootvuil en stinkende keien, de open vrije straat met haar kelders en krotten, haar gewoel, kindergeschreeuw en honden-geblaf, met haar kleurige stalletjes, haar riekende, uitdampende eetwaren, haar kar-geratel, haar buitenzittende en hurkende vrouwen en kerels, - die open straat was hun gerecht, daár leefde eerst wijd-uit in rondwortelende woeling, het groote, krioelende menschen-gezin: de Jordaan. Daar verslonden ze elkaars hevigste hartstochten en begeerten; elkaars kleinzieligste, grilligste buitensporigheden en nietigste amusementen. Huiselijk leven van gezinnetje op gezinnetje, met afgesloten muurtjes, waar de nieuwsgierige en dierlijke leefdriftigheid van de hunkerende massa geen bres doorheen kon schieten, verlangden ze niet. Ze hadden hun tooneels en bals, voordrachts-kroegen en zang-café's, hun bioscopen, ‘bibberfotegrefies,’ en gramophoon-muziek; ze hadden de dans-holen en kelders van Zeedijk, Ridderstraat tot Haarlemmerdijk; hun orgels op Maandag, alle straten door, den heelen dag achterna-geslenterd. Ze hadden in het liederlijke en in het klein-burger-fatsoenlijke, het wellustigste en het betamelijkste genot. In elkaars bijzijn konden ze eerst ademen, dollen, bluffen, om elkaars woorden en daden vechten, bij elkander zuipen en sjacheren; onder elkaar bruiloften en hoereeren.”

Israël Querido (1 oktober 1872 - 5 augustus 1932)

De Nederlandse dichter en schrijver Cees Nooteboom werd geboren in Den Haag op 31 juli 1933. Zie ook alle tags voor Cees Nooteboom op dit blog.

Uit: Mokusei

‘Er bestaan geen twee Japans, zeker voor Japanners niet. Voor hen is het ondeelbaar, àls ze er al over nadenken. Jij bent hier, net als iedereen, naar toe gekomen onder valse voorwendsels. Ik heb het al te vaak meegemaakt. Ze hebben een boek van Tanizaki gelezen, of wie weet wel Shōgun, een tentoonstelling van Hiroshige gezien, de klok over Zen horen luiden, en dan denken ze dat ze het weten.

(…)

Meestal zijn ze de eerste keer hier ook heel gelukkig, als je de zaak maar goed organiseert, en dus moeten alle Honda’s onzichtbaar worden. Ze weigeren de vulgariteit waar driekwart van het leven nu eenmaal uit bestaat, hier net zo goed als elders, en daar moet je ze dan bij helpen.

(…)

Sashimi, suimono, mizutaki, het rolt ze uit de mond alsof ze nooit iets anders hebben gegeten, ze hebben in Amsterdam geoefend bij het Okuro of bij Kyo, je zult ze met niets verbazen. (...) Ze willen esthetica, en dus moeten alle Honda's onzichtbaar worden. Ze weigeren de vulgariteit waar driekwart van het leven nu eenmaal uit bestaat, hier net zo goed als overal elders, en daar moet je ze dan bij helpen. Dus niet te lang in Tokio, meteen Nikko of met de bullet-train, dat wel, naar Kyoto, geen gezever. Ze moeten en zullen in een echte ryokan slapen, met hele families in de houten tobbe zitten, middagen lang in het Kabuki-za doorbrengen en doen alsof ze het begrijpen, als het kan een klooster bezoeken en daar vinden ze dan de bevestiging van hun idee over het spirituele Japan. Wat ze zoeken is een Nederland waar iedereen Lanceloet uit het hoofd kent, of een Vlaanderen dat alleen maar zou bestaan uit Memlinc, de binnenstad van Brugge en het uitpluizen van Ruusbroec."

Cees Nooteboom (Den Haag, 31 juli 1933)

De Franse Poetry Slam kunstenaar Grand Corps Malade (eig. Fabien Marsaud) werd geboren op31 juli 1977 in Le Blanc-Mesnil, Seine-Saint-Denis. Zie ook alle tags voor Grand Corps Malade op dit blog.

Un Verbe

Un regard, une rencontre..
un été, un sourire..
un numéro, un mail, une attente, un souvenir..
un appel, une voix, un début, un rencard..
un horaire, un endroit, une venue, un espoir..
une terrasse, un café, un dialogue, un moment..
un soleil, une lumière, un coeur, un battement..
une seconde, une minute, une heure, un plaisir..
un au-revoir, une prochaine, une promesse, un désir..
un après, une durée, une patience, un silence..
un doute, un pourquoi, un regret, une distance..
un retour, une surprise, un déluge, une marée..
une suite, une envie un projet.. une soirée..
une pleine lune, une virée, un instant, une pulsion..
un frôlement, un baiser, une magie ..
un frisson...
un accord, un avenir, une force, une destinée..
une étoile, un poème et un verbe "aimer"

Grand Corps Malade (Le Blanc-Mesnil, 31 juli 1977)

De Britse schrijfster Joanne Rowling werd geboren in Chipping Sodbury bij Bristol op 31 juli 1965. Zie ook alle tags voor Joanne Rowling op dit blog.

Uit: Harry Potter & The Goblet of Fire

“The maid had run screaming down the hill into the village and roused as many people as she could.
"Lying there with their eyes wide open! Cold as ice! Still in their dinner things!"
The police were summoned, and the whole of Little Hangleton had seethed with shocked curiosity and ill-disguised excitement. Nobody wasted their breath pretending to feel very sad about the Riddles, for they had been most unpopular. Elderly Mr. and Mrs. Riddle had been rich, snobbish, and rude, and their grown-up son, Tom, had been, if anything, worse. All the villagers cared about was the identity oftheir murderer for plainly, three apparently healthy people did not all drop dead of natural causes on the same night.
The Hanged Man, the village pub, did a roaring trade that night; the whole village seemed to have turned out to discuss the murders. They were rewarded for leaving their firesides when the Riddles' cook arrived dramatically in their midst and announced to the suddenly silent pub that a man called Frank Bryce had just been arrested.
"Frank!" cried several people. "Never!"
Frank Bryce was the Riddles' gardener. He lived alone in a rundown cottage on the grounds of the Riddle House. Frank had come back from the war with a very stiff leg and a great dislike of crowds and loud noises, and had been working for the Riddles ever since.

 

Joanne Rowling (Chipping Sodbury, 31 juli 1965)
Scene uit de film uit 2005, met Daniel Radcliffe als Harry

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e juli ook mijn blog van 31 juli 2012 en ook mijn blog van 31 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

31-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Nieuwe Rijn, Leiden

Immortelle IX

Op `t hoekje van de Hooigracht

En van den Nieuwen Rijn,

Daar zwoer hij, dat hij zijn leven lang

Mijn boezemvriend zou zijn.

En halverwegen tusschen

De Vink en de Haagsche Schouw,

Daar brak hij, zes weken later zoowat,

Den eed van vriendentrouw.

Hogewoerd, Leiden

Des zangers min (Fragment)

De morgendamp hangt over 't veld,

En kleurt den herfstdraad wit.

Voor 't venster op de Hoogewoerd

Een minnedichter zit.

Een dichter, die gewoon is, om

Na d' afloop van 't ontbijt,

Een lied te tokklen op de harp,

Zijn liefje toegewijd.

Niet, dat hij echt een liefje heeft;

Hij stelt het zich maar voor.

Dat doen minnedichters meer;

Daar zijn ze dichters voor.

Piet Paaltjens (14 februari 1835 – 19 januari 1894)

Standbeeld in Leiden door Auke Hettema, 1960

De Franse schrijver Patrick Modiano werd geboren in Boulogne-Billancourt op 30 juli 1945. Zie ook alle tags voor Patrick Mondiano op dit blog.

Uit: Une jeunesse

“Les enfants jouent dans le jardin et ce sera bientôt l’heure de la partie d’échecs quotidienne.

— On lui retire son plâtre demain matin, dit Odile. Elle et Louis sont assis sur la terrasse du chalet et observent de loin leur fille et leur fils qui courent à travers la pelouse avec les trois enfants de Viterdo. Leur fils, âgé de cinq ans, porte un plâtre au bras gauche, mais cela ne semble pas le gêner.

— Depuis combien de temps porte-t-il ce plâtre? demande Louis.

— Presque un mois.

Il avait glissé d’une balançoire et l’on s’était aperçu au bout d’une semaine qu’il souffrait d’une fracture.

— Je vais prendre un bain, dit Odile.

Elle monte au premier étage. A son retour, ils commenceront la partie d’échecs. Il entend couler l’eau du bain.

De l’autre côté de la route, derrière la rangée de sapins, le bâtiment du téléphérique ressemble à la petite gare d’une station thermale. L’un des premiers téléphériques que l’on ait construits en France, paraît-il. Louis le suit des yeux, qui gravit lentement la pente du Foraz et le rouge vif de sa cabine tranche sur le vert de la montagne en été. Les enfants se sont faufilés entre les sapins et vont à bicyclette sur le rond-point ombragé, près du bâtiment du téléphérique.

Hier, Louis a décloué de la façade du chalet la plaque de bois où il était écrit en caractères blancs : SUNNY HOME. Elle traîne par terre, devant la porte-fenêtre. Il y a douze ans, quand ils achetèrent le chalet et le transformèrent en home d’enfants, ils ne savaient pas très bien comment l’appeler. Odile préférait un nom français : Les Lutins ou Les Diablerets, mais Louis pensait qu’un nom anglais était plus élégant et attirerait la clientèle. Ils avaient fini par choisir Sunny Home.”

Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)

De Engelse dichteres en schrijfster Emily Brontë werd geboren in Thornton in Yorkshire op 30 juli 1818. Zie ook alle tags voor Emily Brontë op dit blog.

High waving heather 'neath stormy blasts bending

High waving heather 'neath stormy blasts bending,
Midnight and moonlight and bright shining stars,
Darkness and glory rejoicingly blending,
Earth rising to heaven and heaven descending,
Man's spirit away from its drear dungeon sending,
Bursting the fetters and breaking the bars.

All down the mountain sides wild forests lending
One mighty voice to the life-giving wind,
Rivers their banks in their jubilee rending,
Fast through the valleys a reckless course wending,
Wider and deeper their waters extending,
Leaving a desolate desert behind.

Shining and lowering and swelling and dying,
Changing forever from midnight to noon;
Roaring like thunder, like soft music sighing,
Shadows on shadows advancing and flying,
Lighning-bright flashes the deep gloom defying,
Coming as swiftly and fading as soon.

A Little Budding Rose

It was a little budding rose,
Round like a fairy globe,
And shyly did its leaves unclose
Hid in their mossy robe,
But sweet was the slight and spicy smell
It breathed from its heart invisible.

The rose is blasted, withered, blighted,
Its root has felt a worm,
And like a heart beloved and slighted,
Failed, faded, shrunk its form.
Bud of beauty, bonnie flower,
I stole thee from thy natal bower.

I was the worm that withered thee,
Thy tears of dew all fell for me;
Leaf and stalk and rose are gone,
Exile earth they died upon.
Yes, that last breath of balmy scent
With alien breezes sadly blent!

'Fall, leaves, fall'

Fall, leaves, fall; die, flowers, away;
Lengthen night and shorten day;
Every leaf speaks bliss to me
Fluttering from the autumn tree.

I shall smile when wreaths of snow
Blossom where the rose should grow;
I shall sing when night's decay
Ushers in a drearier day.

Emily Brontë (30 juli 1818 - 19 december 1848)

Dorothy Black als Emily Brontë in het toneelstuk “The Brontës” door Alfred Sangster

De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Pauline van der Lans op dit blog.

Uit: Een recente ergernis

“Dat babyboomers op zaterdagochtend voordringen bij de kassa van Albert Heijn, is een behoorlijke ergernis. Meestal zijn het mannen. Babyboomers met een tweede leg. Ik vermoed dat vrouwlief hem en de kinderen het huis heeft uitgeschopt, zodat zij thuis de tafel kan dekken en een zaterdags wasje in de machine kan doen. Of, en dat zou me milder stemmen, ze draait zich nog even om in bed. Die rondrennende kinderen zijn storend, maar niet vervelend. Het zijn kinderen. Die horen te rennen en te storen. Maar dan die vaders. Ik noem hen voor het gemak maar even de ‘BESSEN’: Bilspleten En Slaapkruinen.

De zure BESSEN staren ongewassen en chagrijnig op het boodschappenbriefje, en smijten product na product in hun karretje. Soms krijgt dat karretje alvast een zet naar de volgende gang. Dan moeten ze nog even bij de wijn kijken. En dat ik er dan aankom, nietsvermoedende klant met een mandje, dat interesseert hen niet. Ook niet dat ik hun karretje tegen mijn schenen krijg. Ze zetten me klem bij de kaas, grijpen voor me langs naar de beste bananen, kapen het laatste versgebakken brood voor mijn neus weg, en hurken met behaarde bilspleten te dicht naast mij om koffie van de Euroshopper weg te graaien. Op het werk graaiers, ook bij Albert Heijn graaiers. Vroeger stemden ze PSP. Maar dat was vroeger.”

Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e juli ook mijn blog van 30 juli 2012 en eveneens mijn blog van 30 juli 2011 deel 2.

30-07-2013 om 16:24 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Das ist die Sehnsucht: Wohnen im Gewoge

Das ist die Sehnsucht: Wohnen im Gewoge

und keine Heimat haben in der Zeit.

Und das sind Wünsche: Leise Dialoge

täglicher Stunden mit der Ewigkeit.

Und das ist Leben. Bis aus einem Gestern

die Einsamste von allen Stunden steigt,

die, anders lächelnd als die andern Schwestern,

dem Ewigen entgegenschweigt.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Herensteeg, Leiden

Chanson d'automne

Les sanglots longs

Des violons

De l'automne

Blessent mon coeur

D'une langueur

Monotone.

Tout suffocant

Et blême, quand

Sonne l'heure,

Je me souviens

Des jours anciens

Et je pleure;

Et je m'en vais

Au vent mauvais

Qui m'emporte

Deçà, delà

Pareil à la

Feuille morte.

Paul Verlaine (30 maart 1844 - 8 januari 1896)

Pieterskerkhof, Leiden

De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook alle tags voor Harry Mulisch op dit blog.

Uit: Keuring

Aan I.

‘De dienstplichtige, die zich niet op de voorgeschreven tijd bij de keuringsdienst heeft vervoegd, wordt gestraft met ten hoogste de dood.’

Dat was kursief onder aan het formulier gedrukt. Sander Broodman, die hier ter diskussie staat, had er een uitroepteken bij geplaatst en was gaan biljarten. ‘We zullen eens zien,’ had hij tot een vriend gezegd.

Op de voorgeschreven tijd maakte hij een geraffineerde driebandenstoot van rood.

De volgende ochtend om 7 uur, in het holst van de nacht, bonkte een geweerkolf op de deur van zijn zolderkamertje. Terwijl een droom, waarin een meisje weer geweldig aanwezig was, snel wegtrok, kroop hij met gesloten ogen over zijn bed en draaide de sleutel om. Meteen vulde een gigantische sergeant het vertrek. Hij ontrolde een lang vel papier.

‘Sander Broodman, achttien jaar, zonder beroep, Van der Lubbestraat 47?’ schreeuwde hij.

‘Jawohl,’ grijnsde Sander.

‘Onmiddellijk aankleden en meekomen!’

In een verbazing, steiler van sekonde tot sekonde, bekeek hij de sergeant nu van top tot teen. Was dit een fatsoenlijk ambtenaar van de nederlandse weermacht? Een kantoorloper uit Schoonhoven? Een boerenzoon uit het drentse? Zijn gezicht was met een smerige substantie zwartgemaakt; de modderige, grauw bestoven helm daarboven had op verscheidene plaatsen diepe deuken; aan de rand was het staal ingescheurd. En zijn uniform? Half open, verflard en bebloed. Een linkerbroekspijp was niet aanwezig: bij de lies hingen een paar lange rafels, en op kniehoogte verdween het blote been in smerige, slordig gebonden lappen, waar bloed en etter doorheen geweekt kwam.

Sander sprong van zijn bed en struikelde naar het dakraam. Oorlog? Het land in puin?

Och heden. Zong ooit het vogelgebroed vrediger in de vier wilgen? Geen romp, geen arm hing in de takken; alleen het skelet van een vergane vlieger. Op het fabrieksveld, waaraan men hier grensde, duwden arbeiders hun lorries over de rails, ongewapend en nauwelijks verminkt. De schoorstenen zakten om hun rook vandaan, en in de verte lag het weiland in een bedaarde ochtendnevel, waarop de lichamen der koeien dreven als nieuwe vissen. De zon zou voorshands nog wel niet doorbreken, maar zij was er: achter de wolken boven een vaderland in vrede...

Harry Mulisch (29 juli 1927 – 30 oktober 2010)

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook alle tags voor Chang-Rae Lee op dit blog.

Uit: Aloft

“FROM UP HERE, a half mile above the Earth, everything looks perfect to me.

I am in my nifty little Skyhawk, banking her back into the sun, having nearly completed my usual fair-weather loop. Below is the eastern end of Long Island, and I'm flying just now over that part of the land where the two gnarly forks shoot out into the Atlantic. The town directly ahead, which is nothing special when you're on foot, looks pretty magnificent now, the late-summer sun casting upon the macadam of the streets a soft, ebonized sheen, its orangey light reflecting back at me, matching my direction and speed in the windows and bumpers of the parked cars and swimming pools of the simple, square houses set snugly in rows. There is a mysterious, runelike cipher to the newer, larger homes wagoning in their cul-de-sac hoops, and then, too, in the flat roofs of the shopping mall buildings, with their shiny metal circuitry of HVAC housings and tubes.

From up here, all the trees seem ideally formed and arranged, as if fretted over by a persnickety florist god, even the ones (no doubt volunteers) clumped along the fencing of the big scrap metal lot, their spindly, leggy uprush not just a pleasing garnish to the variegated piles of old hubcaps and washing machines, but then, for a stock guy like me, mere heartbeats shy of sixty (hard to even say that), the life signs of a positively priapic yearning. Just to the south, on the baseball diamond-our people's pattern supreme-the local Little League game is entering the late innings, the baby-blue-shirted players positioned straightaway and shallow, in the bleachers their parents only appearing to sit church-quiet and still, the sole perceivable movement a bounding golden-haired dog tracking down a Frisbee in deep, deep centerfield.

Go, boy, go.”

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)

De Nederlandse schrijfster Marja Brouwers werd geboren op 29 juli 1948 in Bergen op Zoom. Zie ook alle tags voor Marka Brouwers op dit blog.

Uit: Casino (Vertaald door Susan Ridder)

“Until the day he met Philip van Heemskerk, nothing in Rink de Vilder’s life gave any intimation of his personal qualities.

The summary of his life until that moment cannot, therefore, be brief enough. He was born at sunrise on 17 October 1962 in The Hague, a city affected by the dullness and stuffiness, a court city in decline. His parents called him Richard, a name whose two Germanic components mean ‘rich’ and ‘courageous’ respectively. Soon, however, this was shortened to Rink, which meant hardly anything. Rink turned out to be a lively little boy with a tendency to bump and break. He fell off the dressing table three times before he learned to walk. After his first half hour in the inevitable playpen, he had broken two of its bars and sailed through the open balcony doors into the garden with them. In the sandpit at the nursery, he whacked other boys’ heads with toy spades. He progressed from there to breaking windows, demolishing bicycles and firing his catapult at the tram’s pantograph until, during his first year at the Haganum Gymnasium, he managed to decapitate an apocalyptic hybrid of Hercules and Paris with an accurate kick of a ball from the courtyard into the  hall. The statue’s head was smashed and his father had to pay for a new, even weirder face for it.

After that he left the material arrangement of man and the world alone and set about acquiring an education. He wrote papers in nine subjects, not eight, got a rounded-up sixty percent in all but one (fifty percent), worked six months as a courier for Euro Parcels, and travelled through Australia until he ran out of money. Then he registered to study Sociology at the University of Amsterdam.”

Marja Brouwers (Bergen op Zoom, 29 juli 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e juli ook mijn blog van 29 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2. 

29-07-2013 om 22:06 geschreven door Romenu  

De Argentijnse schrijver en wiskundige Guillermo Martínez werd geboren in Bahía Blanca op 29 juli 1962. Hij behaalde zijna PhD in mathematische logica aan de Universiteit van Buenos Aires. Hierna werkte hij voor twee jaar als postdoc aan het Mathematical Institute van de Universiteit van Oxford. Zijn eerste boek was de korte verhalenbundel “La jungla sin bestias”. In 1989 kreeg hij voor zijn verhalenbundel “Infierno Grande” de Argentijnse Roberto Arlt prijs. Zijn meest succesvolle roman is “Crímenes imperceptibles”, geschreven in 2003. In datzelfde jaar werd hem daarvoor de Planeta Prijs toegekend. Het boek is vertaald in 35 talen, en is ook verfilmd, The Oxford Murders, in 2008, door Álex de la Iglesia. Veel essays van zijn hand (in het Spaans) zijn te vinden op zijn webpagina.

Uit:The Oxford Murders (Vertaald door Sonia Soto)

“Now that the years have passed and everything's been forgotten, and now that I've received a terse e-mail from Scotland with the sad news of Seldom's death, I feel I can break my silence (which he never asked for anyway) and tell the truth about events that reached the British papers in the summer of '93 with macabre and sensationalist headlines, but to which Seldom and I always referred -- perhaps due to the mathematical connotation -- simply as the series, or the Oxford Series. Indeed, the deaths all occurred in Oxfordshire, at the beginning of my stay in England, and I had the dubious
privilege of seeing the first at close range.
I was twenty-two, an age at which almost anything can still be excused. I'd just graduated from the University of Buenos Aires with a thesis in algebraic topology and was travelling to Oxford on a year's scholarship, secretly intending to move over to logic, or at least attend the famous seminars run by Angus MacIntyre. My supervisor, Dr Emily Bronson, had made all the preparations for my arrival with meticulous care. She was a professor and fellow of St Anne's, but in the e-mails we exchanged before my trip she suggested that, instead of staying in the rather uncomfortable college accommodation, I might prefer -- grant money allowing -- to rent a room with its own bathroom, kitchen and entrance in the house of a Mrs. Eagleton, a delightful and discreet lady, she said, the widow of her former professor. I did my sums, as always a little optimistically, and sent off a cheque for advance payment of the first month's rent, the landlady's only requirement.
A fortnight later I was flying over the Atlantic in the incredulous state which overcomes me when I travel: it always seems much more likely, and more economical as a hypothesis -- Ockham's Razor, Seldom would have said -- that a last-minute accident will send me back to where I started, or to the bottom of the sea, than that an entire country and the immense machinery involved in starting a new life will appear eventually like an outstretched hand down below.“

 
Guillermo Martínez (Bahía Blanca, 29 juli 1962)

29-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter schrijver Remco Campert werd op 28 juli 1929 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Remco Campert op dit blog.

zilver praten

zilver praten in parken
de gele knapenzon
toont zijn gespannen lijf aan
de meisjes op de kiezelpaden
zij draaien hun zinnen
als parasollen om en om

Jongeling

Auto’s kunnen rijden in een waas van weemoed
naar de duinen naar het feest
met het meisje dat mee moet
naar de villa waar je al eerder bent geweest

naar het feest dat woedt
van de zon die ondergaat
tot de zon die opkomt als je naar bed gaat
met het meisje dat mee moet
en dat drankzuchtig en desolaat op de piano staat
huilend van liefde die vergaat
- een vrijer in Zwitserland en één in een Balkanstaat -
en dat het toch niet baat en dat ze dáárom
maar met jou naar bed gaat.

Auto’s kunnen rijden in een waas van weemoed

vroeg in de morgen vooral
terug naar de stad, naar de asfaltzorgen
langs fietsers, fabriek en schoorsteenroet

naar de stad naar de huizen
in een auto die naar leer ruikt en naar stof
met het meisje dat mee moest
en dat moegedronken en moegekust
uitrust van haar roes
in een auto die rijdt langs benzinepompen
torenspitsen en een straat in aanbouw
richtingborden en spoorwegrails
en op de radio een praatje voor de huisvrouw.

KOUD

Winter nadert.
Ik voel het aan de lucht
En aan de woorden die ik schrijf.
Alles wordt klaarder: de straat
Is tot aan zijn eind te zien. De woorden
Hebben geen eind.

Ik ben dichter
Bij de waarheid in december
Dan in juli. Ik ben dichter
Bij de gratie van de kalender, lijkt het
Soms wel. Toch, de woorden niet, de steden
Nemen hun eind.

Als er ergens
Zomer en winter, maar een ster
Brandde die een fel wit licht gaf.
Ik zeg een ster, maar het
Mag alles zijn. Als het maar brandt en
Woorden warmte geeft.

Maar ik geloof
Niet, 's winters nog minder, aan
Zo'n ster. In woorden moet ik geloven.
Maar wie kan dat? Ik ben
Een stem, stervend en koud, vol
Winterse woorden.

Remco Campert (Den Haag, 28 juli 1929)

Bostbeeld door Patrick Mezas

De Engelse dichter, verhalen- en romanschrijver Malcolm Lowry werd geboren 28 juli 1909 in Birkenhead Merseyside. Zie ook alle tags voor Malcolm Lowry op dit blog.

Uit:Under the Volcano

"Come, amigo, throw away your mind," Dr. Vigil said behind him.

"--But hombre, Yvonne came back! That's what I shall never understand. She came back to the man!" M. Laruelle returned to the table where he poured himself and drank a glass of Tehuacan mineral water. He said:

"Salud y pesetas."

"Y tiempo para gastarlas," his friend returned thoughtfully.

M. Laruelle watched the doctor leaning back in the steamer chair, yawning, the handsome, impossibly handsome, dark imperturbable Mexican face, the kind deep brown eyes, innocent too, like the eyes of those wistful beautiful Oaxaquenan children one saw in Tehuantepec (that ideal spot where the women did the work while the men bathed in the river all day), the slender small hands and delicate wrists, upon the back of which it was almost a shock to see the sprinkling of coarse black hair.

"I threw away my mind long ago, Arturo," he said in English, withdrawing his cigarette from his mouth with refined nervous fingers on which he was aware he wore too many rings. "What I find more--" M. Laruelle noted the cigarette was out and gave himself another anís.

"Con permiso! Dr. Vigil conjured a flaring lighter out of his pocket so swiftly it seemed it must have been already ignited there, that he had drawn a flame out of himself, the gesture and the igniting one movement; he held the light for M. Laruelle. "Did you never go to the church for the bereaved here," he asked suddenly, "where is the Virgin for those who have nobody with?"

Malcolm Lowry (28 juli 1909 - 26 juni 1957)

Scene uit de film van John Huston (1984) met Albert Finney als Geoffrey Firmin

De Argentijnse schrijfster Angélica Gorodischer werd geboren in Buenos Aires op 28 juli 1928. Zie ook alle tags voor Angélica Gorodischer op dit blog.

Uit: The End of a Dynasty or The Natural History of Ferrets (Vertaald door Ursula K. Le Guin)

“And they were full, for these were the years of the Hehvrontes dynasty, those proud, rigid rulers, tall and handsome, with white skin and very black eyes and hair, who walked without swinging their shoulders or hips, head high, gaze fixed somewhere beyond the horizon, not looking aside even to see their own mother in her death-agony, not looking down even if the path was rough and rocky, falling into a well if it was in the way and standing erect down inside the well, maintaining the dignity of the lords of the world. That's what they were like, I'm telling you, I who've read the old histories till my poor eyes are nearly blind. That's what they were like.

Livna'lams's grandfather was the eighth emperor of the Hehvrontes dynasty; and his father -- well, we'll be talking about his father presently. That is, I'll be talking, because you ignorant boors know nothing of the secret history of the Empire, occupied as you are in the despicable business of accumulating money, decorating your houses out of vanity not love of beauty, eating and drinking and wallowing your way to apoplexy and death. I'll talk about him when the time comes. For now, suffice it to say that the pride of the Hehvrontes had elaborated a stupid, showy, formal protocol unequalled at any other period of the Empire except that of the Noörams, who were equally stupid but less showy and more sinister. Luckily for people like you, the Noörams killed each other off, and nobody believes the story that a servant saved from the bloodbath a newborn son of the Empress Tennitraä, called The She-Snake and The Unjust, though nobody can disprove the story either.... “

Angélica Gorodischer (Buenos Aires, 28 juli 1928)

De Engelse dichter en Jezuïet Gerard Manley Hopkins werd geboren op 28 juli 1844 in Stratford, Essex. Zie ook alle tags voor Gerard Manley Hopkins op dit blog.

Brothers

How lovely the elder brother’s
Life all laced in the other’s,
Lóve-laced!—what once I well
Witnessed; so fortune fell.
When Shrovetide, two years gone,
Our boys’ plays brought on
Part was picked for John,
Young Jóhn: then fear, then joy
Ran revel in the elder boy.
Their night was come now; all
Our company thronged the hall;
Henry, by the wall,
Beckoned me beside him:
I came where called, and eyed him
By meanwhiles; making my play
Turn most on tender byplay.
For, wrung all on love’s rack,
My lad, and lost in Jack,
Smiled, blushed, and bit his lip;
Or drove, with a diver’s dip,
Clutched hands down through clasped knees—
Truth’s tokens tricks like these,
Old telltales, with what stress
He hung on the imp’s success.
Now the other was bráss-bóld:
Hé had no work to hold
His heart up at the strain;
Nay, roguish ran the vein.
Two tedious acts were past;
Jack’s call and cue at last;
When Henry, heart-forsook,
Dropped eyes and dared not look.
Eh, how áll rúng!
Young dog, he did give tongue!
But Harry—in his hands he has flung
His tear-tricked cheeks of flame
For fond love and for shame.
Ah Nature, framed in fault,
There ’s comfort then, there ’s salt;
Nature, bad, base, and blind,
Dearly thou canst be kind;
There dearly thén, deárly,
I’ll cry thou canst be kind.

Binsey Poplars

(Felled 1879)

My aspens dear, whose airy cages quelled,
Quelled or quenched in leaves the leaping sun,
All felled, felled, are all felled;
Of a fresh and following folded rank
Not spared, not one
That swam or sank
On meadow and river and wind-wandering
weed-winding bank.

O if we but knew what we do
When we delve or hew-
Hack and rack the growing green!
Since country is so tender
To touch, her being so slender,
That, like this sleek and seeing ball
But a prick will made no eye at all,
Where we, even where we mean
To mend her we end her,
When we hew or delve:
After-comers cannot guess the beauty been.
Ten or twelve, only ten or twelve
Strokes of havoc unselve
The sweet especial scene,
Rural scene, a rural scene,
Sweet especial rural scene.

Gerard Manley Hopkins (28 juli 1844 – 8 juni 1889)

De Nederlandse schrijver, columnist, presentator en essayist Stephan Sanders werd geboren in Haarlem op 28 juli 1961. Zie ook alle tags voor Stephan Sanders op dit blog.

Uit: Iets meer dan een seizoen

‘Een jonge, Surinaamse man. Geen neger - veel beter was ik toen niet ingevoerd in de Surinaamse verhoudingen.’

(…)

‘Hij riep bijvoorbeeld meteen: “Maar jij bent ook bruin”, en dat was niet minder dan een hartenkreet, een constatering die alles verklaarde, maar die mij enkel deed blozen.’

(…)

‘Heb mezelf altijd voorgehouden nooit me vrienden te breken om politieke meningsverschillen. Maar goed, dat is ook niet de werkelijke reden waarom wij ons de laatste jaren gestaag maar resoluut van elkaar verwijderen. Hooguit gebruiken we de politiek als een alibi, als aannemelijk excuus. De verwatering van onze vriendschap, het opbreken van wat we ooit, zonder bang te zijn voor pathetiek, broederschap noemden - het gaat natuurlijk over jaloezie, verraad, concurrentie, broedertwist - het eerder de trekken van een Griekse tragedie dan een modern politiek conflict. Kunnen vrienden, net als echtparen, ook scheiden?’

(…)

‘Anil was een achterblijver, de beheerder van een failliete boedel, die ziet dat zijn levenswerk toen hij even niet oplette een andere richting heeft genomen dan hem oorspronkelijk voor ogen stond. De man die zichzelf en zijn idealen “overleefd” heeft en dus “overbodig” dreigt te worden.’

Stephan Sanders (Haarlem, 28 juli 1961)
Stephan Sanders en Anil Ramdas ten tijde van “Het blauwe licht:”

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e juli ook mijn blog van 28 juli 2011 deel 2.

28-07-2013 om 19:16 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Leidseplein, Amsterdam

Leidseplein

Fonteinen zo zilver dat

de avond zwart-wit wordt

als een foto van licht en

van leven waarop de stad

begint te bewegen

mijn ouders weer jong

gearmd onderweg naar

restaurant Bali, een tafel

aan het raam, kaarsverlichte

pupillen, vlechtwerk van

vingers en ringen

treed ik dieper in deze foto

dan tref ik na dwalen naar

Zuid misschien ons oude huis

waar een tante waakt over mij

over het kind dat ik was

– of  logeer ik bij opa's en oma's?

ik staar in de gloed van het

overgordijn en kan niet zien

of ik thuis ben – ik ben hier

jaren later in een bloedrode

bar met zicht op een plein

verzilverd door water

foto zwart-wit en bewogen

ouders nog jong en verliefd

avond in de stad zoals hun kind

ver weg in Zuid ervan droomt

Paul Gellings (Amsterdam, 16 mei 1953)

Zie voor de schrijvers van de 27^e juli ook mijn blog van 27 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

27-07-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nieuw-Zeelandse schrijver Graeme C. Simsion werd geboren in in Auckland in 1956. Australië. Voorafgaand aan het schrijven van fictie was hij consultant informatie- systemen en schreef hij twee boeken en een aantal artikelen over datamodellering. Hij begon in 1982 met een consultatiebedrijf in en verkocht het in 1999. Op dat moment had Simsion Bowles and Associates meer dan zeventig medewerkers. Simsion was mede -oprichter van een wijn distributiebedrijf, Pinot Nu, sammen met Steven Naughton. In de periode 2002-2006 was hij als promovendus verbonden aan de Universiteit van Melbourne. Hij won in 2012 de Victorian Premier's Unpublished Manuscript Award met zijn boek “The Rosie Project”.

Uit: The Rosie Project

“It seems right now that all I’ve ever done in my life is making my way here to you.’
I could see that Rosie could not place the line from The Bridges of Madison County that had produced such a powerful emotional reaction on the plane. She looked confused.
‘Don, what are you…what have you done to yourself?’
‘I’ve made some changes.’
‘Big changes.’
‘Whatever behavioural modifications you require from me are a trivial price to pay for having you as my partner.’
Rosie made a downwards movement with her hand, which I could not interpret. Then she looked around the room and I followed her eyes. Everyone was watching. Nick had stopped partway to our table. I realised that in my intensity I had raised my voice. I didn’t care.
‘You are the world’s most perfect woman. All other women are irrelevant. Permanently. No Botox or implants will be required.
‘I need a minute to think,’ she said.
I automatically started the timer on my watch. Suddenly Rosie started laughing. I looked at her, understandably puzzled at this outburst in the middle of a critical life decision.
‘The watch,’ she said. ‘I say “I need a minute” and you start timing. Don is not dead.

'Don, you don’t feel love, do you?’ said Rosie. ‘You can’t really love me.’
‘Gene diagnosed love.’ I knew now that he had been wrong. I had watched thirteen romantic movies and felt nothing. That was not strictly true. I had felt suspense, curiosity and amusement. But I had not for one moment felt engaged in the love between the protagonists. I had cried no tears for Meg Ryan or Meryl Streep or Deborah Kerr or Vivien Leigh or Julia Roberts. I could not lie about so important a matter.
‘According to your definition, no.’
Rosie looked extremely unhappy. The evening had turned into a disaster.”

Graeme C. Simsion (Auckland in 1956)

27-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Zomerlandschap, Pierre-Auguste Renoir, 1873

Wie freu`ich mich der Sommerwonne!

Wie freu`ich mich der Sommerwonne,
Des frischen Grüns in Feld und Wald,
Wenn`s lebt und webt im Glanz der Sonne
Und wenn`s von allen Zweigen schallt!

Ich möchte jedes Blümchen fragen:
Hast du nicht einen Gruß für mich?
Ich möchte jedem Vogel sagen:
Sing, Vöglein, sing und freue dich!

Die Welt ist mein, ich fühl es wieder:
Wer wollte sich nicht ihrer freu`n,
Wenn er durch frohe Frühlingslieder
Sich seine Jugend kann erneu`n?

Kein Sehnen zieht mich in die Ferne,
Kein Hoffen lohnet mich mit Schmerz;
Da wo ich bin, da bin ich gerne,
Denn meine Heimat ist mein Herz.

Hoffmann von Fallersleben (2 april 1798 – 19 januari 1874)

Porträt von Karl Georg Schumacher, 1819

Zie voor de schrijvers van de 26^e juli ook mijn blog van 26 juli 2011 en eveneens deel 2.

26-07-2013 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver,journalist, schrijver, regisseur en scenarist Gregoire Delacourt werd geboren op 26 juli 1960 in Valenciennes, Delacourt bezocht het jezuïetencollege La Providence in Amiens. Na het afronden van zijn bachelor in Lille studeerde hij rechten in Grenoble. Met zijn vrouw Dana Philp richtte hij in 1982 een reclamebureau op dat hij leidde tot 2004. Hij werkte voor bekende merken zoals Taittinger en Unilever. Al als 18 -jarige schreef hij poëzie en hij publiceerde in 1978 zijn eerste stukken in Le Monde. In de tijd schreef van zijn reclamebureau schreef en regisseerde hij ook de film “Preference” die in de Franse bioscopen kwam op 17 juni 1998. Met “L' Écrivain de la famille” debuteerde Delacourt in 2011 als schrijver. De roman werd meer dan 20.000 keer verkocht en Delacourt heeft verschillende literaire prijzen, waaronder de Prix Marcel Pagnol en de Prix Rive Gauche à Paris, ontvangen. Zijn tweede roman “La Liste de mes envies” verscheen in 2012 en vertelt het verhaal van een getrouwde moeder die na zware slagen van het noodlot plotseling meer dan 18 miljoen euro in de loterij wint en aarzelt om haar net hersteld levensgeluk in gevaar te brengen. Alleen al in Frankrijk werd de roman meer dan 400.000 keer verkocht. De rechten zijn verkocht naar 27 landen. Nadat Mikaël Chirinian in 2013 het verhaal voor het theater had bewerkt begonnen de opnames voor de film op 15 april 2013. Delacourts derde roman "La première chose qu'on regarde" verscheen in 2013. Het is een liefdesverhaal tussen een monteur en een jonge vrouw in een Frans dorp. De personages tonen een verwarrende gelijkenis met de acteurs Ryan Gosling en Scarlett Johansson. Toen hij van een lezingentoernee uit Duitsland terug kwam vernam hij dat Johansson een rechtszaak aangespannen had tegen zijn uitgever JC Lattès wegens "schending en frauduleus gebruik van haar persoonlijke rechten ".

Uit: La liste de mes envies

« On se ment toujours.
Je sais bien, par exemple, que je ne suis pas jolie. Je n'ai pas des yeux bleus dans lesquels les hommes se contemplent ; dans lesquels ils ont envie de se noyer pour qu'on plonge les sauver. Je n'ai pas la taille mannequin ; je suis du genre pulpeuse, enrobée même. Du genre qui occupe une place et demie. J'ai un corps dont les bras d'un homme de taille moyenne ne peuvent pas tout à fait faire le tour. Je n'ai pas la grâce de celles à qui l'on murmure de longues phrases, avec des soupirs en guise de ponctuation ; non. J'appelle plutôt la phrase courte. La formule brutale. L'os du désir, sans la couenne ; sans le gras confortable. Je sais tout ça.
Et pourtant, lorsque Jo n'est pas encore rentré, il m'arrive de monter dans notre chambre et de me planter devant le miroir de notre armoire-penderie - il faut que je lui rappelle de la fixer au mur avant qu'un de ces jours, elle ne m'écrabouille pendant ma contemplation.
Je ferme alors les yeux et je me déshabille doucement, comme personne ne m'a jamais déshabillée. J'ai chaque fois un peu froid ; je frissonne. Quand je suis tout à fait nue, j'attends un peu avant d'ouvrir les yeux. Je savoure. Je vagabonde. Je rêve. Je revois les corps émouvants alanguis dans les livres de peinture qui traînaient chez nous ; plus tard, les corps plus crus des magazines.
Puis je relève doucement mes paupières, comme au ralenti.
Je regarde mon corps, mes yeux noirs, mes seins petits, ma bouée de chair, ma forêt de poils sombres et je me trouve belle et je vous jure qu'à cet instant, je suis belle, très belle même. »
(…)

« Il me proposa de boire un café après la fermeture. J’avais cent fois, mille fois rêvé ce moment où un homme m’inviterait, me courtiserait, me convoiterait. J’avais rêvé d’être ravie, emportée loin dans le feulement d’une automobile rapide, poussée à bord d’un avion qui volerait vers des îles. J’avais rêvé de cocktails rouges, de poissons blancs, de paprika et de jasmin mais pas d’un café au Tabac des Arcades. Pas d’une main moite sur la mienne. Pas de ces mots sans grâce, ces phrases huileuses, ces mensonges déjà. »

 
Gregoire Delacourt (Valenciennes, 26 juli 1960)

26-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Otto Modersohn, Hooimijt bij Soest, 1888

SOMMERABEND

Die große Sonne ist versprüht,
der Sommerabend liegt im Fieber,
und seine heiße Wange glüht.
Jach seufzt er auf: "Ich möchte lieber ..."
Und wieder dann: "Ich bin so müd ..."

Die Büsche beten Litanein,
Glühwürmchen hängt, das regungslose,
dort wie ein ewiges Licht hinein;
und eine kleine weiße Rose
trägt einen roten Heiligenschein.

Zie voor de schrijvers van de 25^e juli ook mijn blog van 25 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

25-07-2013 om 22:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres Lieke Marsman is op 25 juli 1990 geboren te Den Bosch. Zij won twee maal de eerste prijs van Doe Maar Dicht Maar. Haar gedichten verschenen in Tirade en dat leidde in 2011 tot uitgave van de bundel “Wat ik mijzelf graag voorhoud”, die bekroond werd met de Van der Hoogt-prijs. Lieke Marsman studeert filosofie in Amsterdam.

Enquête

De jongen op straat vraagt
Wat is het mooiste woord
Wat u ooit zei, ik zeg
Heb je even en denk
Aan alles wat ik ooit
Heb gezegd, maar dan
In fragmenten
Stroboscoop
Nachtegaal
Nanoseconde
Ei
Die kleur paars waarvan ik de naam steeds vergeet
Badschuim
Trotseren
Petroleumlamp
Een moment waarop ik niets kan verzinnen
Mag ik even op je blaadje kijken
De vocabulaire hoogtepunten
Van onze medemens
Ik hou van jou
Dat zijn vier woorden
Die streept hij straks weg
En verder
Gezondheid
Baby
Salaris
Liefde
Weekend
Seks

 
Lieke Marsman (Den Bosch, 25 juli 1990)

25-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Feodor Vasilyev, Wolk studie, rond 1870

Gewitter

Die irren flämmchen allerwege sind erloschen
Ein jäher donner hat die hohe saat gedroschen
Der sturm der nacht zerspaltet das geäst im forste
Er stört der eber lager und der geier horste.

Der strenge könig sprengt aus seinem wolkenschlosse
Er folgt auf goldgeschirrtem pferd mit grossem trosse
Der falschen gattin die sich tummelt in den wettern
Und preisgegeben ist den zügellosen rettern.

Oft glaubt er mit der rauhen faust sie zu versichern
Doch sie entwindet sich mit einem leisen kichern –
Bis er sie festet... zwischen seines gürtels spangen
Und dem genick des pferdes ist sie quer gefangen.

Bezwungen schluchzend regt sie ihre blanken zähne
Und schüttelt zürnend ihre aufgelöste mähne
Um ihre nackten glieder spült der schiefe regen
Ihr kalter busen sieht gefasst der haft entgegen.

Stefan George (12 juli 1868 – 4 december 1933)

Zie voor de schrijvers van de 24^e juli ook mijn blog van 24 juli 2012 deel 1 en ook deel 2 en eveneens deel 3.

24-07-2013 om 18:31 geschreven door Romenu