Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
02-05-2014
Jef Last
De Nederlandse dichter en schrijver Josephus Carel Franciscus (Jef) Last werd geboren in Den Haag op 2 mei 1898. Jef Last kwam uit een katholiek milieu. Hij ging Chinese letteren studeren in Leiden, maar brak zijn studie na enkele jaren af. Aanvankelijk ging hij werken als assistent-bedrijfsleider van de ENKA in Ede. Dat botste echter met zijn sterke sociale bewogenheid; hij was al jong lid geworden van de Sociaal-democratische Arbeiderspartij en de Arbeiders Jeugdcentrale. Hij nam ontslag en begon aan een avontuurlijk leven waarin hij veel reisde. In de tweede helft van de jaren twintig begon hij aan zijn schrijverscarrière. Aanvankelijk schreef hij vooral gedichten. Zijn debuut was de dichtbundel “Bakboordslichten” (1926). Ook zijn geschriften getuigen van zijn sociale bewogenheid; zijn gedichten waren uitgesproken links en revolutionair van signatuur. Vanaf 1930 begon Jef Last de aandacht te trekken met ruim opgezette romans, en verkreeg hij landelijke bekendheid met “Partij remise” (1933) en “Zuiderzee” (1934), die beide beschouwd kunnen worden als voorbeelden van Nieuwe Zakelijkheid in de Nederlandse literatuur en “Een huis zonder vensters” (1935). Last verliet de revisionistische sociaaldemocratie om lid te worden van Sneevliets Revolutionair Socialistische Partij. Met zijn vriend André Gide reisde hij in de zomer van 1936 naar de Sovjet-Unie. Het tweetal werd groots ontvangen, maar doorzag de georganiseerde hulde en keerde ontgoocheld terug naar het westen. Veel later zou Last een boek schrijven over zijn vriendschap met Gide. In datzelfde jaar verscheen zijn dichtbundel “De bevrijde Eros”, waarin zijn homoseksuele kant duidelijk naar voren trad. Last streed mee in de Spaanse Burgeroorlog in de Internationale Brigades, waar hij aan de zijde van de wettige regering van de Spaanse republiek zou vechten, tegen de fascistische partij van generaal Franco. Daardoor verloor hij zijn Nederlanderschap wegens krijgsdienst voor een vreemde mogendheid. Kort na de Tweede Wereldoorlog kreeg hij het weer terug.Het eind van de jaren dertig was weer een periode van sterke literaire activiteit van Jef Last. Hij publiceerde de romans “De Spaansche tragedie”, “De laatste waarheid” en “De vliegende Hollander” en in 1941 verscheen “Elfstedentocht”. Jef Last woonde van 1950 tot 1953 in Indonesië en met name in Singaraja (Bali), waar hij als leraar aan een middelbare school werkte. Hij was bevriend met president Soekarno en met Mohammed Hatta.
De vriend die niet bestaat
In sprakeloze dreven waar slechts de nachtwind gaat speur ik soms achter 't beven der donkre takken even de glans van zijn gelaat. Soms is 't als hoor ik in de storm langs het grijze wad een woord dat mij wil vinden als riep hij in de winden maar 'k weet niet hoe of wat Soms grijpen zonnestralen mij als een warme hand en 'k voel zijn ademhalen dicht bij mij, tot het dalen der zon achter het land. Soms schept mijn gróót verlangen zijn stem en zijn gelaat ‘Alsof!’... ik liet mij vangen door 't al te groot verlangen en dróóm wie niet bestaat.
Daar waar je bent…
Daar waar je bent is het geluk altijd, altijd, in ‘t oogenblik nooit zijn de bergen blauwer dan vandaag nooit is het water frisscher dan vandaag nooit komt een mond zoo tot een kus je tegen als nu in ‘t oogenblik daar waar je bent is het geluk vandaag.
Daar waar je bent geuren de bloemen daar waar je bent straalt op het veld de zon de krekels sjirpen en de bijen zoemen en de laurier beantwoordt zacht de bron dit oogenblik kus ik je bruine lichaam dit oogenblik heb ik je oogen lief dit oogenblik zie ik je witte tanden dit oogenblik heeft mij de wereld lief.
Daar waar ik ben is het geluk altijd, altijd, in ‘t oogenblik nooit zijn gedachten mooier dan de menschen nooit is de toekomst mooier dan vandaag nooit komt een hand weer in de mijne wegen als nu in ‘t oogenblik daar waar ik ben is het geluk vandaag.
O Perenboom, belaên met al goudgeelwe blaên, oktoberziek en treurig, de winter is 't, die naast, en 't al het land uit blaast dat groeizaam is en geurig!
Nog onlangs stond gij daar, o schone perelaar, één witte wolke blommen, die 't weerd was om te zien, en die naar u de biên van verre en na deed kommen.
De zomer ging voorbij, en dan bekroondet gij uw edel hoofd met bruine, zoetvleesde peren, van daar schier mijn hand aan kan tot in uw hoogste kruine.
Nu staat gij daar en treurt, ontkinderd en ontkleurd, en schijnt alom te vragen: zal niemand, die mij zag in mijne schone dag, me een meêlijend herte dragen?
o Perenboom, vaar wel; 'n wilt vóór winter fel noch weemoed buigen neder: de winter komt en gaat, o Perenboom: weêrstaat, verrijzen zult gij weder!
De macht ontvalt de mense aleer hij ’t weet
De macht ontvalt de mense aleer hij 't weet; wat baat hem dat hij werkt, en leeft, en eet? Het leven zelf doet 't leven dood, en 't is dat wij geen duur en hebben, 't grootst gemis van al dat ons ontbreekt. o Duurzaamheid oneindig, al omvattend, uitgebreid, die, onbegonnen, nimmer sterven zult; die 't wezen van het wezen heel vervult, u ken ik, ja, heb dank; u ben ik? Neen: want duurzaamheid, o God, zijt Gij alleen!
Tempus edax...
't Is stille! Neerstig tikt het ongedurig hangend wezen, waarop de weg naar 't eeuwige, in twaalf stappen, staat te lezen.
't Is stille en middernacht! Alsof ik blind ware, om mij henen, in donkere diepten schijnt het al verduisterd en verdwenen.
't Is stille! Niets te zien en niets te horen, 't doet mij beven! als 't altijd neerstig bijten van den tijdworm aan ons leven!
Guido Gezelle (1 mei 1830 – 27 november 1899) Zandsculptuur door Marielle Heessels, Blankenberge
Durch die Wälder meiner Kindheit Streiften Automobile Duckten sich wenn man sich ihnen näherte Scheu ins Farnkraut Oder zogen Mit geblähten Nüstern angstvoll schnaubend In Rudeln über bewaldete Hänge
Einmal - ich erinnere mich Sah ich einen Grünlackierten Buick zwischen den Bäumen Um ihn herum im lichten Wald Kapriolten fünf oder sechs Opel Olympia Spielerisch schwankend Zogen sie ihre Andachtskreise
Wenn man Glück hatte zu meiner Zeit Konnte man Im Dämmerlicht Auf einer Lichtung oder am Waldrand Eine einzelne Dampflok sehen: Stampfend und zischend im letzten Schein Des vergehenden Tages
Als ich jung war war der Wald Voller Wunder Heute muß man ins All hinauf Um einem Fernsehsatelliten Auf freier Wildbahn zu begegnen
« Chez Serge. Posée à même le sol, une toile* blanche, avec de fins liserés blancs transversaux. Serge regarde, réjoui, son tableau. Marc regarde le tableau. Serge regarde Marc qui regarde le tableau. Un long temps où tous les sentiments se traduisent sans mot. MARC : Cher ? SERGE : Deux cent mille. MARC : Deux cent mille ?… SERGE : Handington me le reprend à vingt-deux. MARC : Qui est-ce ? SERGE : Handington ?! MARC : Connais pas. SERGE : Handington ! La galerie Handington ! MARC : La galerie Handington te le reprend à vingt-deux ?… SERGE : Non, pas la galerie. Lui. Handington lui-même. Pour lui. MARC : Et pourquoi ce n'est pas Handigton qui l'a acheté ? SERGE : Parce que tous ces gens ont intérêt à vendre à des particuliers. Il faut que le marché circule. MARC : Ouais… SERGE : Alors ? Tu n'es pas bien là ? Regarde-le d'ici. Tu aperçois les lignes ? MARC : Comment s'appelle le… SERGE : Peintre. Antrios. MARC : Connu ? SERGE : Très. Très ! Un temps. MARC : Serge, tu n'as pas acheté ce tableau deux cent mille francs ? SERGE : Mais mon vieux, c'est le prix. C'est un ANTRIOS ! MARC : Tu n'as pas acheté ce tableau deux cent mille francs ! SERGE : J'étais sûr que tu passerais à côté. MARC : Tu as acheté cette merde deux cent mille francs ?! »
“The path from the squadron led him around a mysterious gun emplacement in the woods; two of the three enlisted men stationed there lay sleeping on the circle of sand bags and the third sat eating a purple pomegranate, biting off large mouthfuls between his churning jaws and spewing the ground roughage out away from him into the bushes. When he bit, red juice ran out of his mouth. Yossarian padded ahead into the forest again, caressing his bare, tingling belly adoringly from time to time as though to reassure himself it was all still there. He rolled a piece of lint out of his navel. Along the ground suddenly, on both sides of the path, he saw dozens of new mushrooms the rain had spawned poking their nodular fingers up through the clammy earth like lifeless stalks of flesh, sprouting in such necrotic profusion everywhere he looked that they seemed to be proliferating right before his eyes. There were thousands of them swarming as far back into the underbrush as he could see, and they appeared to swell in size and multiply in number as he spied them. He hurried away from them with a shiver of eerie alarm and did not slacken his pace until the soil crumbled to dry sand beneath his feet and they had been left behind. He glanced back apprehensively, half expecting to find the limp white things crawling after him in sightless pursuit or snaking up through the treetops in a writhing and ungovernable mutative mass. The beach was deserted. The only sounds were hushed ones, the bloated gurgle of the stream, the respirating hum of the tall grass and shrubs behind him, the apathetic moaning of the dumb, translucent waves. The surf was always small, the water clear and cool. Yossarian left his things on the sand and moved through the knee-high waves until he was completely immersed. On the other side of the sea, a bumpy sliver of dark land lay wrapped in mist, almost invisible.”
A spring evening. A large room in an old house. A woman of a certain age, dressed in black, is speaking to a young man. They have not turned on the lights. Through both windows the moonlight shines relentlessly. I forgot to mention that the Woman in Black has published two or three interesting volume of poetry with a religious flavor. So, the Woman in Black is speaking to the Young Man:
Let me come with you. What a moon there is tonight! The moon is kind – it won’t show that my hair turned white. The moon will turn my hair to gold again. You wouldn’t understand. Let me come with you.
When there’s a moon the shadows in the house grow larger, invisible hands draw the curtains, a ghostly finger writes forgotten words in the dust on the piano – I don’t want to hear them. Hush.
Let me come with you a little farther down, as far as the brickyard wall, to the point where the road turns and the city appears concrete and airy, whitewashed with moonlight, so indifferent and insubstantial so positive, like metaphysics, that finally you can believe you exist and do not exist, that you never existed, that time with its destruction never existed. Let me come with you.
Jeroen Brouwers, Alexander Osang, Ulla Hahn, Luise Rinser, John Boyne, Annie Dillard
De Nederlandse schrijver Jeroen Brouwers werd geboren op 30 april 1940 in Batavia, de hoofdstad van het voormalige Nederlands-Indië (tegenwoordig Djakarta, Indonesië). Zie ook alle tags voor Jeroen Brouwers op dit blog.
Uit: Bittere bloemen
“Het beeld verspringt, – het duurde maar een fractie van tijd en er kwam benauwdheid bij opzetten, of hij stikte. Hij legt zijn arm op de stoelleuning terug, de hand ontspannen. Als hij zo meteen werkelijk opduikt uit het onbewuste, zal hij die hand in een automatisme naar zijn mond brengen en in verwarring vaststellen dat het half opgerookte sigaartje zich niet meer tussen wijs- en middelvinger bevindt. Het onbewuste, is dat wel een juiste omschrijving? In de toestand van dit moment is hij op een of andere manier zich lucide bewust van wat hij ervaart, al is het ijl en vluchtig als in nerveus verspringende beelden uit de beginjaren van de film. Is het dus wel zeker dat hij droomt? Nu is hij in een klaslokaal, de snor is weg, hij staat van alles te oreren, schrijft iets op het bord, het krijtje breekt. Zich met een vreemd, knorrend neusgeluid tot één cursiste in het bijzonder richtend, verpulvert zijn schoenzool het afgebroken stukje krijt, er ontstaat een spoor van zoolvormige witte afdrukken op de plankenvloer. Close-up van het meisje, te beginnen met haar parelzwarte ogen, maar voordat volledig op haar is ingezoomd, verbrokkelt haar gezicht, verdampt het en verdwijnt. ‘Zo heet ik niet’, zegt ze nog. Er slaat een deur dicht. Hij schrikt wakker van zijn eigen gesnurk. Meteen zit hij rechtop, waarbij het houtwerk van de stoel verontrustend kraakt. Hand masserend in zijn nek, die pijn doet omdat hij, te ver achterover, meer op zijn kruin dan op zijn schouders heeft gerust, zijn gezicht horizontaal naar de vlammende lucht vol vogels, – hun geschreeuw is hij in zijn slaapje blijven horen. Zijn andere hand met de aaneengesloten wijs- en middelvinger gaat inderdaad naar zijn mond, die nog openhangt, hij ontmoet er de zeverdraden aan zijn kin. Slurpend sluit hij zijn lippen, opent hij zijn ogen, speurt hij snel en gegeneerd om zich heen naar mogelijke getuigen van zijn genurk, gekwijl, geschrokken overeindkoming en misschien heeft hij in zijn korte dommel hele monologen gemompeld of kreten geslaakt.”
„Die Hose war eine graue, markenlose Jeans, die er, wie alle seine Hosen, sehr weit hochzog. Ich würde nie verstehen, wie man sich in einer Stadt, in der eine Levi’s nur 30 Dollar kostete, so eine Hose kaufen konnte. Davids Oberkörper sah seltsam kurz und formlos aus. »Und wie stehen die Aktien, Robert?«, fragte er. »Alles schön«, sagte ich und nickte rüber ins Wohnzimmer, wohin David hoffentlich gleich wieder verschwinden würde. »Was seht ihr?« »Debbie hat sich Citizen Kane ausgeliehen. Bisschen ambitioniert für Montagabend, wenn du mich fragst. Außerdem haben wir ihn beide schon mindestens dreimal gesehen.« »Ah«, sagte ich. Ich hatte den Filmtitel nie gehört, wollte das aber nicht zugeben, weil David mir dann sicher den Inhalt erzählen würde. Ich hatte keine Lust, einen Schwarzweißfilm erzählt zu bekommen. David drehte den Verschluss von seiner Bierflasche, warf ihn mit einer ziemlich angeberischen Bewegung auf den Tisch und sagte: »Der gute alte Orson.« Ich nickte, David redete oft in solchen Andeutungen, die ich nicht verstand. Ich glaube, dass er mich damit beeindrucken wollte. »Und was geht ab in der Schule?«, fragte David und setzte sich an den Küchentisch. Er hatte ziemlich behaarte Unterarme, und weil das T-Shirt am Hals schon sehr ausgeleiert war, sah man auch einen Teil seiner grauen Brusthaare, der Pelz wuchs auf ihm wie Unkraut, sogar auf den Ohren und Fingern.“
Alexander Osang (Berlijn, 30 april 1962)
De Duitse dichteres en schrijfster Ulla Hahn werd geboren op 30 april 1946 in Brachthausen. Zie ook alle tags voor Ulla Hahn op dit blog
Vorgeschrieben
Diese Sehnsucht dich beim Namen zu nennen Diese Angst dich beim Namen zu nennen
Diese Sehnsucht Wort zu halten Diese Angst nur Wort zu halten
Diese Sehnsucht nach einem Leben das kein Gedicht wird Diese Angst vor einem Gedicht das ein Leben vorwegnimmt.
Beweislage
Hättest Du hätte ich wären wir im Sog des Vakuums immer weiter in die Jahre gekommen Glaube versetzt vielleicht Berge aber niemals einen Konjunktiv Nicht einmal ein Foto von all der Hoffnung all der Geduld.
„Ich muss immer an diesen roten Teufel von einer Katze denken, und ich weiß nicht, ob das richtig war, was ich getan hab. Es hat damit angefangen, dass ich auf dem Steinhaufen neben dem Bombentrichter in unserem Garten saß. Der Steinhaufen ist die größere Hälfte von unserem Haus. Die kleinere steht noch, und da wohnen wir, ich und die Mutter und Peter und Leni, das sind meine kleinen Geschwister. Also, ich sitz da auf den Steinen, da wächst überall schon Gras und Brennnesseln und anderes Grünes. Ich halt ein Stück Brot in der Hand, das ist schon hart, aber meine Mutter sagt, altes Brot ist gesünder als frisches. In Wirklichkeit ist es deswegen, weil sie meint, am alten Brot muss man läng er kauen und dann wird man von weniger satt. Bei mir stimmt das nicht. Plötzlich fällt mir ein Brocken herunter. Ich bück mich, aber im nächsten Augenblick fährt eine rote Pfote aus den Brennnesseln und angelt sich das Brot. Ich hab nur dumm schauen können, so schnell ist es gegangen. Und da seh ich, dass in den Brennnesseln eine Katze hockt, rot wie ein Fuchs und ganz mager. „Verdammtes Biest“, sag ich und werf einen Stein nach ihr. Ich hab sie gar nicht treffen wollen, nur verscheuchen. Aber ich muss sie doch getroffen haben, denn sie hat geschrien, nur ein einziges Mal, aber so wie ein Kind. Fortgelaufen ist sie nicht. Da hat es mir Leid getan, dass ich geworfen hab, und ich hab sie gelockt. Aber sie ist nicht aus den Nesseln rausgegangen. Sie hat ganz schnell geatmet. Ich hab gesehen, wie ihr rotes Fell über dem Bauch auf und ab gegangen ist.“
“Keep it together, Tristan,” he tells me quietly, putting a hand around my shoulder as his eyes search to make and hold a connection with my own, his fingers pressing tightly around my flesh, sending a current of electricity through me despite my grief; it’s only the second time he’s touched me since England—the first was when he helped to lift me off the floor of the deluged trench—and the only time he’s spoken to me since the boat. “Keep it together, yes? For all our sakes.” I step closer to him and he pats my arm in consolation, leaving his hand there longer than is necessary. “What did Rigby mean when he said he was sorry to hear about…well, he didn’t finish his sentence.” “It doesn’t matter,” I say, moving forward in my grief to put my head down on his shoulder, and he pulls me to him for a moment, his hand at the back of my head, and I am almost certain that his lips brush the top of my hair but then Turner and Sergeant Clayton come into sight, the loud voice of the latter complaining about some new disaster, and we separate once again. I wipe the tears from my eyes and look at him but he’s turned away and my thoughts return to my oldest friend, dead like so many others. I wonder why in God’s name I ever went to look at Rich, Parks, and Denchley’s bodies when I could have been in my foxhole all this time, grabbing a few minutes’ sleep, and knowing nothing about any of this, nothing about home or Chiswick High Street, my mother, my father, Peter, or the whole bloody lot of them. “
“A couple of summers ago I was walking along the edge of the island to see what I could see in the water, and mainly to scare frogs. Frogs have an inelegant way of taking off from invisible positions on the bank just ahead of your feet, in dire panic, emitting a froggy “Yike!” and splashing into the water. Incredibly, this amused me, and, incredibly, it amuses me still. As I walked along the grassy edge of the island, I got better and better at seeing frogs both in and out of the water. I learned to recognize, slowing down, the difference in texture of the light reflected from mud bank, water, grass, or frog. Frogs were flying all around me. At the end of the island I noticed a small green frog. He was exactly half in and half out of the water, looking like a schematic diagram of an amphibian, and he didn’t jump. He didn’t jump; I crept closer. At last I knelt on the island’s winter killed grass, lost, dumbstruck, staring at the frog in the creek just four feet away. He was a very small frog with wide, dull eyes. And just as I looked at him, he slowly crumpled and began to sag. The spirit vanished from his eyes as if snuffed. His skin emptied and drooped; his very skull seemed to collapse and settle like a kicked tent. He was shrinking before my eyes like a deflating football. I watched the taut, glistening skin on his shoulders ruck, and rumple, and fall. Soon, part of his skin, formless as a pricked balloon, lay in floating folds like bright scum on top of the water: it was a monstrous and terrifying thing. I gaped bewildered, appalled. An oval shadow hung in the water behind the drained frog; then the shadow glided away. The frog skin bag started to sink.”
De Nederlandse dichter, artiest en blogger Kno’Ledge Cesare werd als Jerry King Luther Afriyie geboren in Bechem, Ghana, op 30 April 1981, Ghana. Hij is ook de oprichter van Stichting Soul Rebel Movement (SRM), een non-profit organisatie die zich richt op kansarme gemeenschappen.. Na de geboorte van zijn jongere broer besloot zijn vader zijn geluk in Europa te gaan zoeken. Jerry groeide daarna op bij zijn grootmoeder en twee tantes. Als kind maakte hij kennis met honger en armoede. Op de leeftijd van zes ontstond vanuit die ervaringen al het idee van de latere Soul Rebel Movement. In 1989 ging hij terug naar zijn moeder. In 1993 haalde zijn vader hem naar Nederland. Hij en zijn broer woonden toen bij vader en stiefmoeder in Utrecht en na de scheiding van zijn vader vanaf 1997 in Amsterdam. Hij gaf zijn droom van een carrière als voetballer op en richtte zich steeds meer op (rap-)muziek. Samen met Gramifi richtte hij in 1998 Apo-clipZ op. Om zich te onderscheiden van anderen noemden zij hun muziekstijl “Rebel Music”. In 1999 kwam Afriyie erachter dat hij niet langer de Nederlandse nationaliteit bezat. Het zou meer dan 10 jaar duren voordat alle problemen die daardoor ontstonden werden opgelost. In 2005 kreeg hij weer een verblijfsvergunning. In 2009 nam hij zelfs voor het Hip-Hop platform Bijlmer Style deel aan de gemeenteraadsverkiezingen.
A Poem For The Teenage Mothers
Tell me, Are you holding it together? What about her father, is he dedicated and tender? What a great opportunity to come closer
Tell me, Were you tired, but happy? In need of rest, but fully awake, To admire the miracle that God just gave?
Did you hold her tight, To your bosom and whispered ‘Hi’ Did you cry when she opened her eyes, And saw you, at long last, for the very first time?
What was your thought, when you held her close? Mama’s little pearl, I suppose Did you name her after a delicate flower, Or unto your mother went the honor?
And what is the color of her eyes, Dark brown or blue? I must congratulate you Promise to write me back very soon
I will look forward to your letter But whatever your answers may be, One thing is for sure, you are a mother
Ook als je het leven niet inrichten kunt naar eigen wens, span je dan tenminste hier voor in zoveel je kunt: verlaag het niet door te veel omgang met de mensen, door te veel drukte en gepraat.
Verlaag het niet door het mee te slepen, het dikwijls om te leiden en het bloot te stellen aan de dagelijkse dwaasheid van betrekkingen en omgang, tot het lastig wordt als iets vreemds.
Vertaald door Hans Warren en Mario Molengraaf
Was het de drank?
Was het de drank van die avond? Was het omdat ik indutte? Ik was de hele dag al moe.
Voor mijn ogen werd de zwarte, houten zuil met de antieke kop uitgewist, net als de deur van de eetkamer, de rode fauteuil en het bankje. In plaats ervan verscheen een straat in Massalia. En daar bleek mijn ziel weer vrij, niet verdrukt, en ze ging mee met de gestalte van een verfijnde, zinnelijke efebe - een verdorven efebe: dat moet ook gezegd.
Was het de drank van die avond? Was het omdat ik indutte? Ik was die dag al moe.
Mijn ziel herademde en toonde me een fijne straat in Massalia, met de gestalte van de gelukkige, verdorven efebe, hij kende nooit schaamte, dat spreekt.
Vertaald door Mario Molengraaf
Die Stadt
Du sprachst: "Ich gehe in ein anderes Land, an eine andere Küste. Es findet sich die andere Stadt, die besser ist als diese eben. Jeder meiner Mühen ist das Scheitern vorgegeben; und es ist mein Herz - als sei es tot - begraben. Wie lange noch verharren hier in Ödnis die Verstandesgaben. Wohin ich mein Auge wende, wohin ich auch schau', hier sehe ich nur meines Lebens schwarzen Trümmerbau, welches ich soviele Jahre führte und verheerte und verwüste." Du findest keinen neuen Platz, findest keine anderen Küsten. Dir folgt die Stadt. Durch die Straßen streifst du, unveränderlich dieselben. Und in selben Vierteln kommt das Alter über dich; und es wird in selben Häusern weiß dein Haar. Dein Ziel liegt stets in dieser Stadt. Nach anderen Orten - Hoffnung fahr - gibt es kein Schiff für dich und gibt es keine Straße. Wie du dein Leben hier verheert hast, in dem Maße dieses kleinen Ecks, so mußtest du es in der ganzen Welt verwüsten.
Vertaald door Wolfgang Josing en Doris Gundert
K. P. Kaváfis (29 april 1863 – 29 april 1923) Borstbeeld in het Kaváfis museum in Alexandrië
Andere Leut' haben ihre Weltanschauung, ich hab' meine Grenzanschauung. Jeden Tag habe ich die, wenn ich aus dem Fenster meines Arbeitszimmers vom bayerischen Waldmünchen aus auf den Bergrücken des böhmischen Cerchov schaue. Dort oben verläuft eine offene Grenze. Da herunten auf meinem Schreibtisch auch. Über die muß ich tagtäglich hinüber und herüber. Literatur und Grenzübertritt, das sind genaugenommen Synonyme. Für mich jedenfalls. Ein Schreiben, das nicht immer auch einen kleinen Grenzverkehr darstellt, interessiert mich, ehrlich gesagt, wenig. Die Territorien, zwischen denen dabei grenzverkehrt wird, müssen allerdings nicht immer die uns bekannten Ländernamen tragen. Sie können auch heißen: Realienland und Phantasien, Konventionalistan und Verrückisien, Wachmark und Traumauen, Volkrepublik und Ichreich. Das eigentliche Vaterland des Schriftstellers aber ist das Niemandsland zwischen all diesen Territorialmächten. Sein Eid gilt der Niemandslandfahne! Er ist ein Grenzlandbewohner von Haus aus, von diesem seinem Haus aus, das fast genau auf der Grenze steht. Er streift die Borderline entlang und sieht auch ohne Nachtsichtgerät dunkle Gestalten und dunkle Geschehnisse. Nie ist er ohne Konterbande unterwegs, und kein anherrschender Zuruf ist ihm lieber als der: Die Papiere, bitte! Ja, genau, seine Papiere soll man aufmerksam durchblättern. Man wird sie voller literarischer Sichtvermerke finden. Von denen soll hier die Rede sein, von meinen ganz persönlichen Sichtvermerken. Ich habe hineingeschaut in Nachbarbücher und Nachbarländer, bin Grenznaturen begegnet, und was ich von ihnen erfuhr, habe ich hier vermerkt. Im übrigen gilt, was Peter Handke in seiner Reise-Erzählung „Die Wiederholung" sagt, die das Karstland zwischen Kärnten und Slowenien beschreibt: „Eine Grenznatur, das ist eine Randexistenz, doch keine Randfigur."
I The blood wants to settle Its reason for loving has been stolen. Naked absence. I drive myself crazy, I strip myself. What would the world say if God had abandoned it like this?
II Without you the sun falls like an abandoned corpse. Without you I hold myself in my arms and carry me into life to beg for passion.
Vertaald door Samantha Memi
Night, The Poem
If you find your true voice, bring it to the land of the dead. There is kindness in the ashes. And terror in non-identity. A little girl lost in a ruined house, this fortress of my poems.
I write with the blind malice of children pelting a madwoman, like a crow, with stones. No—I don’t write: I open a breach in the dusk so the dead can send messages through.
What is this job of writing? To steer by mirror-light in darkness. To imagine a place known only to me. To sing of distances, to hear the living notes of painted birds on Christmas trees.
My nakedness bathed you in light. You pressed against my body to drive away the great black frost of night.
My words demand the silence of a wasteland.
Some of them have hands that grip my heart the moment they’re written. Some words are doomed like lilacs in a storm. And some are like the precious dead—even if I still prefer to all of them the words for the doll of a sad little girl.
Alejandra Pizarnik (29 april 1936 – 25 september 1972)
“Dieses Wetter ist ja nun wirklich durchwachsen. Schon seit Wochen grauer Himmel ohne einen Sonnenstrahl und dann dieser Regen, "nieselnd". Nicht einmal zu einem anständigen Kap Hoorn reicht es. Nieseln, das ist es. Bei ein wenig Glück wäre aus der Nieselei ein sanfter Watte-Schneefall geworden. "Könnte es nun nicht schneien?" pflegte meine Mutter zu sagen. Das Gerede von früher. Daß es da mehr Schnee gegeben habe. Und in der Tat, mir ist auch so. Mit Jürgen Kolbe sprach ich im Oktober über "Das Echolot", mein nächstes Großprojekt. Er bezeichnete das als Archäologie. Meine Vorstellung von preiswertem Papier und von französischer Broschur fand er gut, den Untertitel: "Ein kollektives Tagebuch" weniger. Einen Arbeitsvorschuß will er zahlen. Wir fuhren im Auto über den Stachus, als wir darüber redeten, und die Ampel zeigte Rot. War das ein schlimmes Vorzeichen? Rückblick auf 1988: Die "Hundstage", 90 Lesungen, allerlei Seminare und die Reise in die USA. Anschaffung des Computers und Kiellegung des "Echolot". Zu "Hundstage": Der Verlag freue sich über das Buch, wurde gesagt. Es werde jedoch von geschlechtsbewußten Buchhändlerinnen sabotiert. Im April begann ich mit M/B* [Anm. Verlag: Der Roman "Mark und Bein", erschienen 1992] und mit dem "Sirius". Letzteres Vorhaben wurde, wie das "Echolot", durch den neuen Computer angeregt. Kurzer Spaziergang bei flammendem Sonnenuntergang. In der Nacht stand ich auf und ging nach unten, um mich etwas zu bewegen. Ich saß zwei Stunden in der Bibliothek und sah nach draußen. Schnee hastete über die Gartenlampe wie Rauch im Wind, ein seltener Anblick, er verwandelt meine Depression in so etwas wie ein Dankgebet. Prokofjew: Flötensonate. Unerklärlich grauenhaft..”
Uit: Der Lügner von Umbrien (Vertaald door Knut Krüger)
" Du bist verroht bis ins Mark, Alter, für dich besteht keine Hoffnung." "Da überrascht es dich sicher, dass ich immer noch am Leben bin, Rinaldo." "Es überrascht mich nicht, es empört mich." "Schweig still, ich muss mich auf meine Arbeit konzentrieren." Leider war die Familie mit Kräutern großzügiger als mit Schmuck gewesen. "Man bricht doch schließlich kein Familiengrab auf, um am Lavendel zu schnuppern." Er kontrollierte die Fingerknochen und stöhnte enttäuscht auf, als das Handgelenk der Frau sich vom Arm löste. Danach hob er die Hüftschale an und entdeckte ein rotes Baumwollsäckchen. Vorsichtig öffnete er die kleine Schleife und leerte es. Heraus kullerte ein Ring mit einem klaren, blauen Stein. Giuseppe pfiff leise durch die Zähne. Er war zwar kein Experte, was Edelsteine betraf, erkannte jedoch einen Saphir, wenn er ihn vor sich hatte. "Ach Rinaldo", flüsterte er, "usus est optimus magister." Vorsichtig hüllte er die Leiche wieder in die teils verrotteten Kleider, legte das linke Handgelenk wieder an seinen ursprünglichen Platz zurück, entschuldigte sich für seine Ungeschicklichkeit und schloss den Deckel.“
Uit: Zuvor (Vorrede zur Anthologie 'Menschheitsdämmerung)
„Doch schon fühlten die gereizten und überempfindlichen Nerven und Seelen dieser Dichter deutlich auf der einen Seite das dumpfe Heranrücken der liebe- und freudeberaubten proletarischen Massen, von der andern Seite den heranrollenden Zusammenbruch einer Menschheit, die ebenso hochmütig wie gleichgültig war. Aus der strotzenden Blüte der Zivilisation stank ihnen der Hauch des Verfalls entgegen, und ihre ahnenden Augen sahen bereits als Ruinen eine wesenlos aufgedunsene Kultur und eine ganz auf dem Mechanischen und Konventionellen aufgetürmte Menschheitsordnung. Ein ungeheurer Schmerz schwoll empor — und am frühesten und klarsten in denen, die in dieser Zeit, an dieser Zeit starben [...] Man versuchte, das Menschliche im Menschen zu erkennen, zu retten und zu erwecken. Die einfachsten Gefühle des Herzens, die Freuden, die das Gute dem Menschen schafft, wurden gepriesen. [...] Immer deutlicher wußte man: der Mensch kann nur gerettet werden durch den Menschen, nicht durch die Umwelt. Nicht Einrichtungen, Erfindungen, abgeleitete Gesetze sind das Wesentliche und Bestimmende, sondern der Mensch! Und da die Rettung nicht von außen kommen kann — von dort ahnte man längst vor dem Weltkrieg Krieg und Vernichtung —, sondern nur aus den inneren Kräften des Menschen, so geschah die große Hinwendung zum Ethischen.“
De Amerikaanse dichter, zanger, singer-songwriter, componist en acteur Rodney Marvin McKuen werd geboren in Oakland, Californië op 29 april 1933. McKuen liep op jeugdige leeftijd weg van huis en zwierf enige tijd langs de Amerikaanse westkust. Hij ontdekte zijn schrijverstalent, belandde in de journalistiek, en begin jaren vijftig was hij verslaggever in de Koreaanse Oorlog. Hij ging in San Francisco wonen en vergaarde bescheiden bekendheid als beat poet en folkzanger. Hij las zijn eerste gedichten voor met Jack Kerouac en Allen Ginsberg in San Francisco's Jazz Cellar. Zijn eerste LP “Songs for a lazy afternoon” verscheen in 1956. Eind jaren vijftig had hij als acteur een bijrol in een paar films, In 1959 vestigde hij zich in New York. Zijn volgende albums in verschillende genres, met pop ballads, rock-'n-roll en gesproken woord werden uitgebracht bij platenmaatschappij Decca. Begin jaren zestig reisde hij lange tijd door Frankrijk waar hij persoonlijk kennis maakte met diverse chansonniers. Hij maakte Engelse vertalingen van het werk van o. a. Gilbert Bécaud en Jacques Brel. Halverwege de jaren zestig toen hij terug was in Amerika werd hij steeds populairder als singer-songwriter. Hij bracht zijn eerste dichtbundels uit. Zijn eerste dichtbundel "Stanyan Street & Other Sorrows" uit 1966 werd een groot succes, en meer dichtbundels volgden. Vooral in Amerika waren zijn dichtbundels enorm populair. Er werden meer dan 40 miljoen exemplaren van verkocht, en hij werd hiermee een van de populairste dichters aller tijden. In Nederland werd zijn dichtbundel “Listen to the warm” in 1971 uitgebracht onder de titel “Liefde in woorden” vertaald door Cees Nooteboom. Zijn meeste succesvolle album was “Rod McKuen at Carnegie Hall” (1969). In 1971 werd hij ineens razend populair in Nederland. Hij had hij achter elkaar twee nummer 1-hits, “Soldiers who want to be heroes” en “Without a worry in the world” Van 1967 tot 1975 maakte hij een aantal platen met Anita Kerr en de San Sebastian Strings. Intussen bleef hij soloalbums uitbrengen, zoals het disco album “Slide easy” in uit 1977, waarop de Europese hit Amor. De dichtbundels die hij schreef in de latere jaren zeventig vonden minder aftrek. Zijn grote succes was voorbij. In 1976 schreef hij het autobiografische boek “Finding my father”, over de zoektocht naar zijn vader. Vanaf 1982 werd McKuens leven getekend door een klinische depressie waardoor zijn productiviteit sterk afnam. Hij nam afscheid van het podium, maar hij schreef nog wel een paar dichtbundels in de jaren tachtig.
The Need
It’s nice sometimes to open up the heart a little and let some hurt come in. It proves you’re still alive.
If nothing else it says to you– clear as a high hill air, uncomfortable as diving through cold water–
I’m here. However wretchedly I feel, I feel.
I’m not sure why we cannot shake the old loves from our minds. It must be that we build on memory and make them more than what they were. And is the manufacture just a safe device for closing up the wall?
I do remember. the only fuzzy circumstance is sometimes where and how. Why, I know.
It happens just because we need to want and to be wanted, too, when love is here or gone to lie down in the darkness and listen to the warm.
I promised I would call
I promised I would call I used to do that often and meant it at the time as I meant to answer letters and take the dogs out walking the same hour every day.
I didn't call because I didn't and because a promise I might keep that leads you nowhere would be unkinder than good intentions that grow dim.
« Asking Álamo these questions was, as I soon learned, a sign of my tactlessness. At first I thought he was smiling in admiration. Later I realized it was actually contempt. Mexican poets (poets in general, I guess) hate to have their ignorance brought to light. But I didn't back down, and after he had ripped apart a few of my poems at the second session, I asked him whether he knew what a rispetto was. Álamo thought that I was demanding respect for my poems, and he went off on a tirade about objective criticism (for a change), a minefield that every young poet must cross, etc., but I cut him off, and after explaining that never in my short life had I demanded respect for my humble creations, I put the question to him again, this time enunciating as clearly as possible. "Don't give me this crap," said Álamo. "A rispetto, professor, is a kind of lyrical verse, romantic to be precise, similar to the strambotto, with six or eight hendecasyllabic lines, the first four in the form of a serventesio and the following composed in rhyming couplets. For example ..." And I was about to give him an example or two when Álamo jumped up and cut me off. What happened next is hazy (although I have a good memory): I remember Álamo laughing along with the four or five other members of the workshop. I think they may have been making fun of me. Anyone else would have left and never gone back, but despite my unhappy memories (or my unhappy failure to remember what had happened, at least as unfortunate as remembering would have been), the next week there I was, punctual as always. I think destiny brought me back. This was the fifth session of Álamo's workshop that I'd attended (but it might just as well have been the eighth or the ninth, since lately I've been noticing that time can expand or contract at will), and tension, the alternating current of tragedy, was palpable in the air, although no one could explain why.”
„Our mother died when I was two, so I never felt her absence. She was a Graham from Montgomery; Atticus met her when he was first elected to the state legislature. He was middle-aged then, she was fifteen years his junior. Jem was the product of their first year of marriage; four years later I was born, and two years later our mother died from a sudden heart attack. They said it ran in her family. I did not miss her, but I think Jem did. He remembered her clearly, and sometimes in the middle of a game he would sigh at length, then go off and play by himself behind the car-house. When he was like that, I knew better than to bother him. When I was almost six and Jem was nearly ten, our summertime boundaries (within calling distance of Calpurnia) were Mrs. Henry Lafayette Dubose's house two doors to the north of us, and the Radley Place three doors to the south. We were never tempted to break them. The Radley Place was inhabited by an unknown entity the mere description of whom was enough to make us behave for days on end; Mrs. Dubose was plain hell. That was the summer Dill came to us. Early one morning as we were beginning our day's play in the back yard, Jem and I heard something next door in Miss Rachel Haverford's collard patch. We went to the wire fence to see if there was a puppy--Miss Rachel's rat terrier was expecting--instead we found someone sitting looking at us. Sitting down, he wasn't much higher than the collards. We stared at him until he spoke: "Hey." "Hey yourself," said Jem pleasantly. "I'm Charles Baker Harris," he said. "I can read." "So what?" I said. "I just thought you'd like to know I can read. You got anything needs readin' I can do it. . . ."
Harper Lee (Monroeville, 28 april 1926)
De Joods-Oostenrijkse dichter, schrijver en journalist Karl Kraus werd geboren in Jičin, Bohemen, Oostenrijk-Hongarije (thans Tsjechië) op 28 april 1874. Zie ook alle tags voorKarl Kraus op dit blog.
Ablaut der Liebe
Hast du die erste, wird sie dich bedrücken. Dich zu befreien, mag der zweiten glücken. Die dritte hast du, wieder dich zu bücken bis du erliegst unendlichem Berücken.
Zweifel
Am Scheideweg der Worte muß man schwanken, ob dies da besser oder jenes dort. Denn der Gedanke hält nicht immer Wort, jedoch das Wort hält mancherlei Gedanken.
Vor dem Schlaf
So spät ist es, so späte, was werden wird, ich weiß es nicht. Es dauert nicht mehr lange, mit wird so bange, und seh' in der Tapete ein klagendes Gesicht.
Allein bin ich, alleine, was außerhalb, ich weiß es nicht. Ach, daß mir's noch gelänge, mir wird so enge, und seh' in jedem Scheine ein fragendes Gesicht.
Nun bin ich schon entrissen, was da und dann, ich weiß es nicht, ich kann sie nicht behalten die Wahngestalten und fühl' in Finsternissen das sagende Gesicht.
Karl Kraus (28 april 1874 - 12 juni 1936 Cover biografie
I, a quetzal feather, a bird of the flowering water, I flow in celebration. I am a song. In the wide wall of the water, my heart walks on the lips of the men. I am beautifying my flowers; with them the princes become intoxicated. There is adornment. Yayaye yahao.
I suffer, ay, my heart is desolate, I, a poet on the Shore of the Nine Currents. In the world of flowers, take pleasure, all of you, O my friends; already it is time to be adorned. Yahueha.
I put on a necklace of round jades, I, a singer, these are my payments. The jades sparkle, I exalt them in my song. They enrapture my heart. Let all be adorned in this flower world.
When I, a singer, sing on earth, my inner sadness departs. They enrapture my heart. Let all be adorned in the flower world beyond. Yahue aya.
I will leave a work of painted art. I, a singer whose songs will live on earth: with songs I will be remembered, O warriors, I will go away, I will disappear, I will be strewn on a mat of jewels and yellow feathers. The old women will cry for me. Their wails will drain my bones; as a flowery log I will be scattered there on the shore of the doves. Aya ohuaya.
Ayao ata ohuaye. Warriors, I suffer. I'm carried along on a canopy of feathers. In Tlapallan, smoke will disperse. I will go there, I will disappear, strewn on a mat of jewels and yellow feathers.
Vertaald door John Curl
Nezahualcóyotl (28 april 1402 - 4 juni 1472) Illustratie: koning Nezahualcóyotl in de Mexicaanse codices
Wenn du es willst, dass dir erwidernd klingen Die dunklen Saiten, tief ins Herz gespannt Muss sich der Traurigkeit dein Lied verdringen Schlag, Sänger, aus dem Sinn des Lachens Tand!
Das Meer des Lebens: finster, öd und träge Sieh einem in die Seele, wers auch ist Nicht eine Brust, wo ich verborgen läge Im tiefsten Grund ein Leid, das zehrend frisst.
Lächelnde Mienen, wägen oder wagend Doch dringt zum Herz dein Blick, du findest Gram Dies Leben ist kein lachendes Gelage Wo wesenlos ein Mensch ist ohne Harm.
Doch manchmal mit gefülltem Glas vergnügt sich Ein Unglücklicher, seinem Schicksal freund Dem armen Teufel scheint das Leben glücklich Wie er sich klüger noch als alle träumt.
Ğabdulla Tuqay (28 april 1886 – 15 april 1913) Portret door Roxana Gabi, 1996
Bergdorp aan de ligurische kust door Hermann Corrodi, 19e eeuw
O süßes Nichtstun
O süßes Nichtstun, an der Liebsten Seite Zu ruhen auf des Bergs besonnter Kuppe; Bald abwärts zu des Städtchens Häusergruppe Den Blick zu senden, bald in ferne Weite!
O süßes Nichtstun, lieblich so gebannt Zu atmen in den neubefreiten Düften; Sich locken lassen von den Frühlingslüften, Hinabzuziehn in das beglänzte Land; Rückkehren dann aus aller Wunderferne In deiner Augen heimatliche Sterne.
Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888) Husum, haven (Storm werd geboren in Husum)
The King asked The Queen, and The Queen asked The Dairymaid: “Could we have some butter for The Royal slice of bread?” The Queen asked The Dairymaid, The Dairymaid Said, “Certainly, I’ll go and tell The cow Now Before she goes to bed.”
The Dairymaid She curtsied, And went and told The Alderney: “Don’t forget the butter for The Royal slice of bread.”
The Alderney Said sleepily: “You’d better tell His Majesty That many people nowadays Like marmalade Instead.”
The Dairymaid Said, “Fancy!” And went to Her Majesty. She curtsied to the Queen, and She turned a little red: “Excuse me, Your Majesty, For taking of The liberty, But marmalade is tasty, if It’s very Thickly Spread.”
The Queen said “Oh!” And went to His Majesty: “Talking of the butter for The Royal slice of bread, Many people Think that Marmalade Is nicer. Would you like to try a little Marmalade Instead?”
The King said, “Bother!” And then he said, “Oh, dear me!” The King sobbed, “Oh, deary me!” And went back to bed. “Nobody,” He whimpered, “Could call me A fussy man; I only want A little bit Of butter for My bread!”
The Queen said, “There, there!” And went to The Dairymaid. The Dairymaid Said, “There, there!” And went to the shed. The cow said, “There, there! I didn’t really Mean it; Here’s milk for his porringer And butter for his bread.”
The Queen took The butter And brought it to His Majesty; The King said, “Butter, eh?” And bounced out of bed. “Nobody,” he said, As he kissed her Tenderly, “Nobody,” he said, As he slid down The banisters, “Nobody, My darling, Could call me A fussy man— BUT I do like a little bit of butter to my bread!”
Alan Alexander Milne (18 januari 1882 - 31 januari 1956) St. Pauls in Londen door Thomas Hosmer Shepherd (Milne werd geboren in Londen)
Eerst klapwiek je recht omhoog om overzicht te krijgen
en indruk te maken. Laat je niet afleiden door zilvergroen wiegende
duivinnen aan de einder (knotwilgen) of door de boer met voer bij het hok:
houd je symboolwaarde steeds in het oog. Cirkel vervolgens traag weer omlaag
tot op je poten en begin te koeren. Goed koeren scheelt veel vechten,
wie goed koert, koert tien tegen een zijn mededuif het gevecht uit de kop.
Een vreedzaam volkje
's Winters vechten we cactussen om (uit speelse verveling en bij verbod op tegenstand): volgens overlevering levensgevaarlijk, maar onder begeleiding een belevenis. In het voorjaar denken we niet aan vechten. En sinds de planten uit hun wortels springen van de droogte 's zomers, heeft een karpersimulator de smaak van de beproefde vissen doen vergeten. Een enkeling van ons klaagt na de schrale bonenmaaltijd in het najaar zachtjes met zijn kont. Maar zolang we nog bonen hebben hoeven we niet te doden.
She had turned her face up into a rain of light, and came on smiling.
The light trickled down her forehead and into her eyes. It ran down
into the neck of her sweatshirt and wet the white tops of her breasts.
Her brown shoes splashed on into the light. The moment was like
a circus wagon rolling before her through puddles of light, a cage on wheels,
and she walked fast behind it, exuberant, curious, pushing her cane
through the bars, poking and prodding, while the world cowered back in a corner.
A Letter in October
Dawn comes later and later now, and I, who only a month ago could sit with coffee every morning watching the light walk down the hill to the edge of the pond and place a doe there, shyly drinking,
then see the light step out upon the water, sowing reflections to either side—a garden of trees that grew as if by magic— now see no more than my face, mirrored by darkness, pale and odd,
startled by time. While I slept, night in its thick winter jacket bridled the doe with a twist of wet leaves and led her away, then brought its black horse with harness that creaked like a cricket, and turned
the water garden under. I woke, and at the waiting window found the curtains open to my open face; beyond me, darkness. And I, who only wished to keep looking out, must now keep looking in.
Ted Kooser (Ames, 25 april 1939) Portret door Jack Richard Smith, 2008
De Engelse dichter, schrijver, criticus en letterkundige James Fenton werd geboren op 25 april 1949 in Lincoln. Zie ook alle tags voor James Fenton op dit blog.
A German Requiem (Fragment)
Would come down, would ever come down With a smile like thin gruel, and never too much to say. How he shrank through the years. How you towered over him in the narrow cage. How he shrinks now...
* But come. Grief must have its term? Guilt too, then. And it seems there is no limit to the resourcefulness of recollection. So that a man might say and think: When the world was at its darkest, When the black wings passed over the rooftops, (And who can divine His purposes?) even then There was always, always a fire in this hearth. You see this cupboard? A priest-hole! And in that lumber-room whole generations have been housed and fed. Oh, if I were to begin, if I were to begin to tell you The half, the quarter, a mere smattering of what we went through!
*
His wife nods, and a secret smile, Like a breeze with enough strength to carry one dry leaf Over two pavingstones, passes from chair to chair. Even the enquirer is charmed. He forgets to pursue the point. It is not what he wants to know. It is what he wants not to know. It is not what they say. It is what they do not say.
“It was close to that mysterious hour that halves the night. Far in the northeast corner of a spacious house I sat alone. The lamp upon my study table cut a yellow cone from the dense stuff of night, and at the bottom of that cone there lay an open book over which I leaned with fascinated eye. For I had set myself a heroic task--to analyze Words, the very stuff out of which poetry is made and without which thought itself were impossible. So on that moonless night, at an hour when the unphilosophical lie drugged with sleep, I sat gazing at The Dictionary. Words! Words! Words! So long had I studied them and so rapt had been my attention to the pages of The Dictionary that Words were no longer the simple messengers of thought that I had imagined them to be. They had become a riddle that would not let me be. "What, indeed," I asked myself, "are these conventional symbols that we blandly call Words--this bit-work of the brain, these little inadequacies wherein we are doomed to imprison Thought, the Imperishable, Emotion, the Unconfinable? What are these sluggish ministers of Ideal Beauty--these stupid infantries that plod and lose their way while the main action fails and is forgotten." And I continued somewhat in this vein: "These Words, monsters of ink, pygmy rulers of this world, are nought but an arbitrary convention and, in themselves, utterly devoid of meaning. They are a gibbering noise, a ludicrous cluck made by clicking the tongue, the teeth, and the palate adroitly together, or else they are a series of regimented files of twisting snakes along a page. Why is one word poetic and another prosaic? Why is it that one of these inky lines is called beautiful and reproduced upon a thousand pages and another is declared stupid and forgotten as soon as read? Why may the same word be in one context a thing of vital strength, alive with meaning, and in another context as dead as a stone? What are the families of words, and whence are words come?"
Ross Franklin Lockridge Jr. (25 april 1914 – 6 maart 1948) Hier met zijn vader
„Doch jetzt im hohen Alter hat sich das Blatt gewendet. Wir werden wegen jeder Kleinigkeit bewundert. Und dazu haben wir noch die Aura des Zeitzeugen, der, was meine Generation betrifft, ja tatsächlich eine Menge erlebt hat. Die kleinste Leistung findet Beifall:»Sie ziehen Ihre Markise noch alleine hoch?! Alle Achtung! Sie gehen noch im Dunkeln im Park spazieren?! Ist ja mutig! Sie fahren noch Rad?! Bewundernswert!« Die Uroma alten Stils ganz in Schwarz und ohne jedes Make-up gibt es zwar nicht mehr, doch irgendwie spuken sie und ihre altersbedingte Rückständigkeit immer noch in den Köpfen mancher Jüngeren herum. Dabei sind wir keineswegs von gestern, ebenso wenig, wie es damals unsere Mütter waren, die zwei Kriege über sich ergehen lassen mussten. Wir schwimmen wacker im Mainstream mit und bemühen uns zu verstehen, dass der, wie man früher gesagt hätte, überarbeitete Urenkel eine »Auszeit« braucht, um ein »Burn-out« zu vermeiden. Auch wir lieben inzwischen leider das Wort »Depression« und sprechen nicht mehr von »schlechter Laune« oder »Verstimmtheit«. Auch wir besitzen selbstverständlich ein Handy und behaupten, es sei kinderleicht zu bedienen, obwohl es meist in der Schublade bleibt. Aber insgesamt – tief in unserem Innern – hängen wir doch noch am Althergebrachten, finden den angedeuteten Knicks der zukünftigen Frau des Enkels einfach zu reizend und denken, wenn uns der Urenkel lässig die linke Pfote reicht: »Wo ist das brave Händchen?« Wir tragen innere Kämpfe aus, nicht gekränkt zu sein, wenn uns zum Geburtstag nur per Telefon und SMS gratuliert wird statt mit langen Briefen oder ausgesuchten Blumenkarten. Und wir sind uneins mit uns, ob wir das kurze »Hi!« der jungen Nachbarin unmöglich finden sollen oder nicht. Aber einem Problem entwachsen wir von Jahr zu Jahr mehr und mehr – dem nachteiligen Vergleich mit anderen Familienmitgliedern unserer Generation, denn von denen gibt es immer weniger, und die Jahrgänge davor kennt zum Glück niemand mehr. Jetzt haben wir endlich die Chance, uns unsere Ähnlichkeit selbst auszusuchen. In meinem Fall empfinde ich eine tiefe Seelenverwandtschaft mit Wuffi, dem Hund meiner verstorbenen Freunde, den aber auch schon seit etlichen Jahren der grüne Rasen deckt. Er starb so angenehm, wie es sich jeder Mensch nur wünschen kann, an einem Frühlingstag unter blühenden Bäumen. Und das Letzte, was ich von ihm hörte, war ein zufriedenes »Wuff«.
Ilse Gräfin v. Bredow (5 juli 1922 – 20 april 2014)
De Nederlandse schrijver Joost de Vries heeft met zijn roman “De republiek” de Gouden Boekenuil gewonnen, een Vlaamse boekenprijs van 25 duizend euro die jaarlijks wordt uitgereikt.Joost de Vries werd geboren op 28 maart 1983 in Alkmaar. Zie ook alle tags voor Joost de Vries op dit blog.
Uit: De republiek
“Pas later las ik haar studie en kwam ik ook nog de verwijzing naar De papegaai van de Luitenant (1965) tegen, de enige roman van Gabriel Garcia Marquez die zich in Chili afspeelde, waarin drie rivaliserende dorpszonen naar de hand dingen van de dochter van de burgemeester; Minimaxi Gonzalez en Ivanho Sucre verliezen het gevecht, terwijl Donalduk Marinha uiteindelijk met de mooie Ariel Bulnes op de zonsondergang af rijdt. Ladida, zo gaat het liedje. Volgens Romero waren dit soort onorthodoxe namen het gevolg van een antiklerikale golf die in de jaren twintig en dertig door de Chileense politiek en media ging: ‘Je moet je voorstellen hoe het Chileens staatsburgerschap eruitzag in de vroege twintigste eeuw. Enorme hoeveelheden immigranten kwamen dit land binnen, de grote steden waren een melting pot van Duits, Italiaans, Spaans, Iers, Grieks, noem maar op. Om geen religie te bevoordelen en zo etnische spanningen in de hand te werken, voerde de overheid al vroeg een rigide beleid van scheiding van kerk en staat. Wat je ziet is dat de gebruikelijke namen — veelal verwijzingen naar heiligen en martelaren — in die tijd massaal verdwenen, ten faveure van seculiere namen, soms ingegeven door politiek, maar vaker ingegeven door de Amerikaanse popcultuur die vanaf de jaren veertig een ongekende opmars maakte. Zo’n big deal was Hitler niet.’ Haar theorie kwam overeen met een onderzoek uitgevoerd door een van Briks studenten, die behalve Hitlers ook vijf Stalins, drie Churchills en twee Mussolini’s in het telefoonboek telde. Alsnog liep de snelheid van mijn aantekeningen achter bij Romero’s privecollege, waardoor ze soms moest pauzeren. Ik dacht niet dat ze oog had voor mijn jetlag en vond dat het niet heel flink zou zijn om erover te beginnen, maar opeens doorbrak ze haar vacante gezicht met een glimlach en zei: ‘Hee chico, ga toch lekker slapen.’ Ik knikte, ik straalde, ik was altijd bereid me te laten bemoederen. — Morgen moet ik naar Aquila rijden. — Dat is heel ver. — Ik heb een interview met iemand die Hitler heet, en die zijn zoon ook Hitler heeft genoemd. Hitler Lima. — Dat is best een beruchte naam, zei ze. Doe voorzichtig. Hij gold als de bekendste Hitler in Chili en er waren er best wat.”
"Sakkerloot!’ zei de ander weer, om ièts te zeggen. Cnoop was door zijn verhaal in vuur geraakt, vertelde ijverig verder. ‘O! je wist gewoon niet waar je je bergen zou.... en geen boòm, dat begrijp je.... 't bestuur wou dan ook....’ ‘En is t'r nog gerejen?’ viel de andere in, uit zijn dofheid zich dwingend tot eenige belangstelling. ‘Gereje?... nee! dat kè'je begrijpen,... of wacht is!... ja toch nog... maar d'r kwam geloof ik onweer... ja, zóó was 't! d'r kwam onweer...’ Ze waren bij ‘Schreuder’, gelukkig! Hij werd wee en wrevelig van dat enthousiast gedane verhaal, dat zoo onnut klonk en wezenloos en leeg. Hij wilde binnengaan in het café, maar Cnoop hield hem staande, de hand uitstekend: ‘Hier zal ik de eer hebben afscheid van u te nemen, meneer... ik wou naar huis toe, weet u?’ In zijn toon klonk het zich schrapzetten tegen mogelijk aandringen om toch mee binnen te gaan. Maar de ander dacht er niet aan hem te bidden, hij voelde eer een kleine verluchting, nu Cnoop weg wilde. ‘Toe, ga nou effen mee, je bent nou al zoò ver,’ zeide hij echter uit beleefdheid. ‘Nee meneer! ik heb je gezegd ik breng je tot aan “Schreuder”, maar d'r in ga ik nièt... en ik moet ook thuis wezen: die arme Kees zit misschien al een half uur op me te wachten.’ ‘Nou, in godsnaam!... als je niet kan, dan kan je niet... adieu dan! veel plezier dan!’... ‘Insgelijks, amuseert u verder,... dag meneer!’ Een vischig-slappe handdruk, toen ging Cnoop met een haastigen, ietwat gemaniereerden omdraai van hem af, weer naar de brug toe. Zijn kleine gestalte, in een fattig, grijs pak, wipte haastig op en neer in geaffaireerde stappen. Een keurig heertje! was de indruk, dien de ander kreeg, toen hij hem even nazag, half wrevelig, half medelijdend”
“When the speeches finally sputtered out, young people in black T-shirts and slacks, Secret Service earbuds wired to their skulls, herded the crowd toward the exit. The literati scrabbled like fiddler crabs, snatching their swag bags packed with glossy consumer magazines, CDs and bad perfume, pinching and clawing, then scuttling off to flag a cab. I was aiming for an exit when one old fool sneezed on me! For a moment, I wanted to beat his face in, but then... Success has its price. But it also has its rewards. And here she was, my compensation for enduring this trial. Brown-eyed, smooth-skinned, scented like the spring flower she was. She smiled shyly at me and said, "Richard Morris! I can't believe it! I...I..." She actually stuttered as she pretended to be awed. This goddess wore designer glasses, signifying erudition. Her hair was smooth and perfectly cut, her face unblemished. Her fragrance was like wine before the first sip. Before I said a word she blurted, "I read your book. It was so wonderful! The judges have their heads up their asses!" Out of the corner of my eye I spied Leon laughing it up with the winner. I turned my back on them and ingested the lovely praise. When my new friend was a student at Amherst or Princeton or wherever, she wrote her thesis on my first novel, blah-blah-blah. But wait, there was more! With cocksure vigor she launched into a debate of magical realism (she had read my pointed essay in The New York Review of Books last year) and announced "You're full of shit"! She argued her case with a verbatim quote! Nothing in the world is more erotic than a beautiful stranger uttering one's exact words. I fell into her eyes, the pact was sealed.”
There areAnnotate many things in the world, and you Are one of them. Many things keep happening and You are one of them, and the happening that Is you keeps falling like snow On the landscape of not-you, hiding hideousness, until The streets and the world of wrath are choked with snow.
How many things have become silent? Traffic Is throttled. The mayor Has been, clearly, remiss, and the city Was totally unprepared for such a crisis. Nor Was I- yes, why should this happen to me? I have always been a law-abiding citizen.
But you, like snow, like love, keep falling.
And it is not certain that the world will not be Covered in a glitter of crystalline whiteness.
Silence.
The Nature of a Mirror
The sky has murder in the eye, and I Have murder in the heart, for I Am only human. We look at each other, the sky and I. We understand each other, for
For the solstice of summer has sagged. I stand And wait. Virtue is rewarded, that Is the nightmare, and I must tell you
That soon now, even before The change from Daylight Savings Time, the sun, Beyond the western ridge of black-burnt pine stubs like A snaggery of rotten shark teeth, sinks Lower, larger, more blank, and redder than A mother’s rage, as though F.D.R. had never run for office even, or the first vagina Had not had the texture of dream. Time
Is the mirror into which you stare.
Robert Penn Warren (24 april 1905 – 15 september 1989) In 1956
Mir war, als schlichen sie, die alten Kameraden, Am Abend aus dem Urwald insgeheim, Machten mir Zeichen durch die Palisaden Und zischelten: »Komm heim.« Mit Weib und Kindern trat ich auf die Schwelle: »Da wo ein Baum gewurzelt, da ist seine Stelle. Die Gärtner, die ihn pflanzten, unvergessen. Habs selber oft erwogen und ermessen. Doch jetzt stehts fest in mir: Ich bleibe hier.«
»Komm heim!« begehrten sie mit zornigem Befehle Und rüttelten am Tor die Pfähle. Da griff ein rasender Orkan Mein schwaches Blockhaus an. Als wie mit tausend Händen Packt ers zugleich an allen Enden. Den aufgepeitschten Wellen gleich Im sturmgepeitschten Meer Schwankte der Boden brüllend hin und her. Ich aber, stumm und schreckensbleich, Die Kinder an der Hand, mein Weib an meine Brust gepreßt, Stand fest.
Und als das Ungewitter endlich sich verzogen Und lagernd um den Herd am trauten Feuer Wir grausend die bestandene Gefahr erwogen: »Das war ein schlimmer Sturm. Nun bin ich euer.«
Carl Spitteler (24 april 1845 – 29 december 1924) In 1864
“Dr. Finn, of Killaloe, in county Clare, was as well known in those parts,--the confines, that is, of the counties Clare, Limerick, Tipperary, and Galway,--as was the bishop himself who lived in the same town, and was as much respected. Many said that the doctor was the richer man of the two, and the practice of his profession was extended over almost as wide a district. Indeed the bishop whom he was privileged to attend, although a Roman Catholic, always spoke of their dioceses being conterminate. It will therefore be understood that Dr. Finn,--Malachi Finn was his full name,--had obtained a wide reputation as a country practitioner in the west of Ireland. And he was a man sufficiently well to do, though that boast made by his friends, that he was as warm a man as the bishop, had but little truth to support it. Bishops in Ireland, if they live at home, even in these days, are very warm men; and Dr. Finn had not a penny in the world for which he had not worked hard. He had, moreover, a costly family, five daughters and one son, and, at the time of which we are speaking, no provision in the way of marriage or profession had been made for any of them. Of the one son, Phineas, the hero of the following pages, the mother and five sisters were very proud. The doctor was accustomed to say that his goose was as good as any other man's goose, as far as he could see as yet; but that he should like some very strong evidence before he allowed himself to express an opinion that the young bird partook, in any degree, of the qualities of a swan. From which it may be gathered that Dr. Finn was a man of common-sense.”
Anthony Trollope (24 april 1815 - 6 december 1882) Cover
Vater, laß mich spielen gehen, Spielen an dem Haselstrauch! Seine gelben Schäfchen wehen Lustig in des Märzen Hauch! "Kind, mein Kind, da ist's so traurig, Gehe nicht zur Hasel schaurig!"
Schaurig? Traurig? Vater scherzet; In der Dämmrung stillem Grau Küßt in Thränen dort, und herzet Sanft mich eine schöne Frau. "Kind, bleib fern von diesem Weibe, Böses sinnt sie deinem Leibe!"
Ach wie kann sie Böses sinnen? Meine Mutter ist die Frau. Warum weilt sie nicht hier innen, Vater, sag mir das genau. "Ist ein Geist, des Leibes ledig; Gott sey meiner Seele gnädig!"
Nieder stürzt der Vater, Knabe Geht verwundert zu dem Baum; Dort sitzt es auf einem Grabe Bleich und neblig wie ein Traum, Mutter herzt das Kind zur Stunde, Röthlich glüht am Hals die Wunde!
Karl Immermann (24 april 1796 – 25 augustus 1840) Portret door von Carl Friedrich Lessing, 1837
“ROMEO I take thee at thy word. Call me but love, and I’ll be new baptized. Henceforth I never will be Romeo. JULIET What man art thou that, thus bescreened in night, So stumblest on my counsel? ROMEO (to himself) She speaks. Oh, speak again, bright angel. You are as glorious as an angel tonight. You shine above me, like a winged messenger from heaven who makes mortal men fall on their backs to look up at the sky, watching the angel walking on the clouds and sailing on the air.
Leonard Whiting en Olivia Hussey in Romeo and Julie (Franco Zeffirelli, 1968)
JULIET (not knowing ROMEO hears her) Oh, Romeo, Romeo, why do you have to be Romeo? Forget about your father and change your name. Or else, if you won’t change your name, just swear you love me and I’ll stop being a Capulet. ROMEO (to himself) Should I listen for more, or should I speak now? JULIET (still not knowing ROMEO hears her) It’s only your name that’s my enemy. You’d still be yourself even if you stopped being a Montague. What’s a Montague anyway? It isn’t a hand, a foot, an arm, a face, or any other part of a man. Oh, be some other name! What does a name mean? The thing we call a rose would smell just as sweet if we called it by any other name. Romeo would be just as perfect even if he wasn’t called Romeo. Romeo, lose your name. Trade in your name—which really has nothing to do with you—and take all of me in exchange. ROMEO (to JULIET) I trust your words. Just call me your love, and I will take a new name. From now on I will never be Romeo again.“
William Shakespeare (23 april 1564 – 23 april 1616) Het “Chandos portret” in de National Portrait Gallery
Uit: Death and the Penguin (Vertaald door George Bird)
“Next morning, when he had typed his latest short short story and taken leave of Misha, Viktor set off for the offices of a new fat newspaper that generously published anything, from a cooking recipe to a review of post-Soviet theatre. He knew the Editor, having occasionally drunk with him, and been driven home by his driver afterwards. The Editor received him with a smile and a slap on the shoulder, told his secretary to make coffee, and there and then gave Victor’s offering a professional read. ‘No, old friend,’ he said eventually. ‘Don’t take it amiss, but it’s no go. Needs a spot more gore, or a kinky love angle. Get it into your head that sensation’s the essence of a newspaper short story.’ Viktor left, without waiting for coffee. A short step away were the offices of Capital News, where, lacking editorial access, he looked in on the Arts section. ‘Literature’s not actually what we publish,’ the elderly Assistant Editor informed him amiably. ‘But leave it with me. Anything’s possible. It might get in on a Friday. You know – for balance. If there’s a glut of bad news, readers look for something neutral. I’ll read it.’ Ridding himself of Viktor by handing him his card, the little old man returned to his paper-piled desk. At which point it dawned on Viktor that he had not actually been asked in. The whole exchange had been conducted in the doorway.”
« Nous sommes à la merci d'images qui n'ont aucune source visuelle en nous. Nous avons vécu avant de naître. Nous avons rêvé avant de voir. Nous avons entendu avant d'être sujets à l'air. Nous sommes entrés en contact avec le langage avant d'être envahis par le souffle. Nous avons été soumis aux noms et aux mots avant d'accéder à la maîtrise vocale. Nous avons prononcé et articulé ces mots et entonné cette langue par sidération maternelle. De la même façon, la société où nous allons pénétrer, la langue à laquelle nous allons obéir, la durée que nous allons éprouver, l'Histoire où nous allons nous engloutir, sont antérieures à notre conception. De la même manière, notre mère, notre père, leur excitation, leur étreinte, leur émotion, leur râle, leur ensommeillement, leur rêve, nous précèdent. Ce sont des fragments d'images impulsives, ou compulsives, ou plus simplement pulsives, spontanées, d'une seconde ou deux, par lesquelles le temps se précède lui-même dans l'invisible. Nous sommes les pousses de l'antériorité invisible. Comme l'eau en regard de la source (comme l'eau qui revient sans cesse de l'autre côté de la paroi pour sourdre) chaque homme est venu d'Autrefois et y retourne une autre fois à partir de l'altérité de l'autrefois qui le précède. Les événements passés sont tous contemporains de l'altérité étrange qui y vit. Tel est l’Autrefois. Tous les ancêtres sont comme tous les fruits qui pendent aux branches des arbres. Toujours le descendant et l'aïeul, le jadis et le faite instantané de la vague contemporaine s'épousent comme les deux côtés d'une surface… »
Pascal Quignard (Verneuil-sur-Avre, 23 april 1948)
Uit: Iceland's Bell (Vertaald door Philipp Roughton)
"Climb up there on the house, Jón Hreggvibsson, you miserable wretch," said the king's hangman, "and cut down the bell. I find it hilarious to think that on the day when my Most Gracious Sire orders me to twist the noose around your neck, right here in this very place, no one will be ringing this bell." "Enough with your mockery, lads," said the old man. "It's an old bell." "If you're in league with the priest," said the king's hangman, "then tell him from me that neither quibbling nor crying is of use here. We have letters for eighteen bells plus one-this one. We've been ordered to break them apart and send the pieces to Denmark on the Hólmship.* I answer to none but the king." He took a pinch from his snuff-horn without offering any to his companion. "God bless the king," said the old man. "All those church bells that the pope used to own, the king owns now. But this is not a church bell. It's the bell of the land. I was born here on Bláskógaheibi." "Do you have any tobacco?" asked the black-haired man. "This damned hangman's too stingy to give a man some snuff." "No," said the old man. "My people have never had any tobacco. It's been a hard year. My two grandchildren died in the spring. I'm an old man now. This bell-it has always belonged to this country." "Who has the letters to prove it?" asked the hangman. "My father was born here on Bláskógaheibi," said the old man.”
100 Jaar Jan de Hartog, Vladimir Nabokov, Björn Kern, Chetan Bhagat, Peter Weber, Jos de Haes, Madame de Staël
100 Jaar Jan de Hartog
De Nederlandse schrijver Jan de Hartog werd geboren in Haarlem op 22 april 1914. Dat is vandaag precies 100 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Jan de Hartogop dit blog.
Uit: Hollands Glorie
“Eén en twintig December komt hij voor mijnheer van Munster met vuurrode oren en een grijnslach die zijn lippen laat beven, ook al bijt hij er op dat het bloedt; hij krijgt een pluim en loopt in het portaal een parapluiestander omver, gelukkig maar, want dat is beter dan onder de paardentram, al vloekt de boekhouder zó, dat zelfs een zeeman van twee en twintig jaar, die op zijn eentje een heel schip gered heeft, ervan verbleken moet. Eén en dertig December drinkt hij een ijskoud biertje in de pronkkamer van Dijkmans, den sluiswachter, onder de ijskoude oogjes van moeder Dijkmans, die hij die nacht dreigend boven zijn bed zal zien zweven, met in iedere hand een hoedenspeld; hij schaamt zich, omdat hij steeds boertjes moet laten door de neus en hij heeft het ellendig vermoeden dat zijn kruinharen tòch overeind staan, ondanks al dat vet. Om twaalf uur morst hij, bij het klinken, met rode wijn op iets wits en is zo verschrikt en verward door het onheil, dat het niet eens tot hem doordringt, dat hij Nellie's hand niet vast heeft kunnen houden bij het loeien van de stoomfluiten en het beieren van de klokken, en daar was het toch om begonnen geweest. Op vijftien April krijgt hij zijn tweede rapport en gaat 's avonds dansen; maar hij kan niet aan de driekwartsmaat denken, want zijn hoofd zit vol kruispeilingen en logarithmen, hij kan de naam ‘Ko!’ niet horen roepen, of hij denkt aan cosinus en zelfs Nellie's hand in de zijne vergeet hij, omdat hij de variatie van het kompas tracht te berekenen voor het jaar negentienhonderd vijf en vijftig, terwijl zij, naast hem, over meubels en gordijntjes babbelt voor het jaar negentienhonderd en acht. Hij komt eerst weer bij, wanneer hij in de wind en de duisternis staat, met de warmte van haar mond dicht bij de zijne, en dan zinkt hij in een andere droom, verward, verschrikkelijk, verrukkelijk, met een werveling van gedachten, die geen gedachten zijn, en een wankel makende kracht, die uit de grond in zijn benen omhoogschiet; tot mannen in de omtrek lachen en iets roepen, dat zijn vuisten wakker maakt, hij wil vechten maar dan moet hij Nellie loslaten en dan valt ze zeker.”
„Let me therefore primly limit myself, in describing Annabel, to saying she was a lovely child a few months my junior. Her parents were old friends of my aunt's, and as stuffy as she. They had rented a villa not far from Hotel Mirana. Bald brown Mr. Leigh and fat, powdered Mrs. Leigh (born Vanessa van Ness). How I loathed them! At first, Annabel and I talked of peripheral affairs. She kept lifting handfuls of fine sand and letting it pour through her fingers. Our brains were turned the way those of intelligent European preadolescents were in our day and set, and I doubt if much individual genius should be assigned to our interest in the plurality of inhabited worlds, competitive tennis, infinity, solipsism and so on. The softness and fragility of baby animals caused us the same intense pain. She wanted to be a nurse in some famished Asiatic country; I wanted to be a famous spy. All at once we were madly, clumsily, shamelessly, agonizingly in love with each other; hopelessly, I should add, because that frenzy of mutual possession might have been assuaged only by our actually imbibing and assimilating every particle of each other's soul and flesh; but there we were, unable even to mate as slum children would have so easily found an opportunity to do. After one wild attempt we made to meet at night in her garden (of which more later), the only privacy we were allowed was to be out of earshot but not out of sight on the populous part of the plage. There, on the soft sand, a few feet away from our elders, we would sprawl all morning, in a petrified paroxysm of desire, and take advantage of every blessed quirk in space and time to touch each other: her hand, half-hidden in the sand, would creep toward me, its slender brown fingers sleepwalking nearer and nearer; then, her opalescent knee would start on a long cautious journey; sometimes a chance rampart built by younger children granted us sufficient concealment to graze each other's salty lips; these incomplete contacts drove our healthy and inexperienced young bodies to such a state of exasperation that not even the cold blue water, under which we still clawed at each other, could bring relief.”
„Für einen Moment verspürte ich den Impuls, einfach wegzurennen, Kober so schnell aus meinem Leben zu streichen, wie er es sich vor wenigen Stunden darin bequem gemacht hatte, ich musste nur umsteigen in Istanbul, vom europäischen Bahnhof in den asiatischen, von Sirkeci nach Heydirpasa, ich wusste längst nicht mehr, wo ich mich befand und wie ich ohne Kober dort rauskäme, ich sagte: erzähl. Der Salonwagen war ein echter Pullman, rief Kober, und ich wunderte mich, dass er sich für alte Züge interessierte, er sagte: eine Flêche d'Or und die Lok eine restaurierte Blue Star, er hat das auswendig gelernt, dachte ich, weil es ihn an seine Frau erinnert, was mir so wahnsinnig erschien wie normal, für einen Moment sah ich aus einigen Metern Entfernung auf uns hinab, wie wir in einer Nische der Stadtmauer von Edirnekapi über Details von Luxuszügen sprachen, ich musste lachen, Kober sagte: sehr witzig, er sagte: und im Schlafwagen fand sie ihre geliebten Einlegearbeiten wieder, aus Teakholz, ihre ovalen Toilettenspiegel und ihre Mantelhalter aus verchromtem Metall. Sie schritt durch den Zug wie ein Pfau, sie strahlte und sagte oui, monsieur und yes, Sir, obwohl kein einziger Franzose an Bord war, und kein Engländer, an Bord waren ausschließlich altmodische Deutsche und neureiche Briten. In Istanbul ließ sie es sich nicht nehmen, im Pera Palace abzusteigen und nach genau dem Zimmer zu fragen, in dem Agatha Christie das Manuskript vom Mord im Orient Express versteckt hatte.“
« I told you, Alok ruins the effect. I wanted to tell him that he should stop ‘damn’ right now but something told me he would not appreciate the subtleties of cursing right now. “What? What did you just say?” Ryan said, keeping his spoon down on the plate, “Did you say Terminator?” “Yes. It was a stupid idea. Your stupid damn idea,” Alok said. Ryan froze. He looked at Alok as if he was speaking in foreign tongue. Then he turned toward me. “You heard what he said? Hari, you heard? This is unbelievable man,” Ryan turned to me. I had heard Alok, nothing being the matter with my eardrums but I wasn’t paying attention to anything apart from keeping counts of the ‘damns’. “Hari, you think I screwed up the quiz?” Ryan asked slowly. I looked at Alok’s and Ryan’s faces in quick succession, mediating on something I did not understand yet. “Ryan, you got three. You still need me to tell you that you screwed up?” I counter-questioned. “No. I mean Alok is saying I screwed up the quiz for both of you because I took you to the movie. You think so or…?” “That is not what I said…” Alok interrupted even as Ryan raised his hand to indicate silence.”
Chetan Bhagat (New Dehli, 22 april 1974)
De Zwitstserse schrijver en müsicüs Peter Weberwerd geboren op 22 april 1968 in Wattwil / Toggenbürg. Zie ook alle tags voor Peter Weber op dit blog.
Uit: Die melodielosen Jahre
„Ein altes, weisses Metallschiff mit Kabine, bunteuropäisch beflaggt. In der Kabine wurde emsig gegrillt, die Seeleute übten Gleichgewicht auf ihrer schaukelnden Brat- und Verkaufsstelle. Im Duftbereich, von wechselnder Musik beschallt, die aus beachtlichen Boxen kam, sassen Kinder und rauchende Männer auf Bänken und mitgebrachten Stühlen, im Gras ganze Familien auf grossen Tüchern. Ich stellte mich in die Schlange, erhielt mein Fischbrot, setzte mich auf eine Bank neben einen alten Mann, er rauchte und summte, Rauch ausatmend, leise mit, auf seinem Oberschenkel lag das volle Zigarettenpäckchen: Nil. Ich ass, er rauchte, wir schauten übers Schiff auf die Wolkenkratzer und in die Wolken, die Sonne war weiss eingetaucht. Das volle Polizeiboot hatte gewendet, fuhr sirenend zurück, der Fliessrichtung entgegen, Frauen und Männer in Uniformen: Sie hatten erkennbaren Obrigkeits- und Geschwindigkeitsspass. Die Istanbul wankte an kurzen Leinen, straffgezurrt. Die Polizei hatte mit schriller Sirene tatsächlich das über den Main gespannte Seil berührt, an dem unsere Wunschvorhänge aufgespannt sind, mit langem Sirenenton riss sie diese Vorhänge mit, öffnete benachbarte Räume, Nachmittag, dunstlos, ich blickte ins Licht, ich liess mich überblenden. Plötzlich kreischende Möwen, das Horn eines nahenden Frachters, Hornstösse in der Luft, ich fühlte, wie das Salz einschoss, anleckte, aufschäumte - Istanbul, Ostwind, Möwenflug: Ein alter Mann sitzt in Ufernähe, lässt seinen Wecker rufen, auf einem Tuch steht das rote Ding neben anderen Kleinigkeiten, die er zum Verkauf ausgelegt hat. Durch seine Finger wandern Gebetsperlen, ich setze mich aufs Geländer, ich kenne dieses Signal, es sind dieselben roten Tönchen, die mein Reisewecker frühmorgens gegen mich reitet, sie wandern an heller Schnur gereiht zwischen die Ohren, teilen in Hell und Dunkel, dirigieren die Hand zum Lichtschalter.“
Een schijnend reptiel ligt tussen de planeten stil. Stom licht, hartvangende kou, en lichaam met het transparante vlees. Er blijft geen leegte leeg, geen donkerte gedekt, als 't langs de galaxieën zich soms hoorbaar in beweging zet, schuivend door de groene glaslucht een ijsval van woorden zonder mond.
De bol
Door het heelal met glazen kaken schuift in de holte van de tijd de bol met in zijn huid de schimmels van het leven. Mag hij daar nog millennia zweven, ontploffen of vergaan in sneeuw en wol, het eens gewekte blijft ontwaken.
« Oswald lord Nelvil, pair d'Ecosse, partit d'Edimbourg pour se rendre en Italie pendant l'hiver de 1794 à 1795. Il avait une figure noble et belle, beaucoup d'esprit, un grand nom, une fortune indépendante ; mais sa santé était altérée par un profond sentiment de peine, et les médecins, craignant que sa poitrine ne fût attaquée, lui avaient ordonné l'air du midi. Il suivit leurs conseils, bien qu'il mît peu d'intérêt à la conservation de ses jours. Il espérait du moins trouver quelque distraction dans la diversité des objets qu'il allait voir. La plus intime de toutes les douleurs, la perte d'un père, était la cause de sa maladie ; des circonstances cruelles, des remords inspirés par des scrupules délicats, aigrissaient encore ses regrets, et l'imagination y mêlait ses fantômes. Quand on souffre, on se persuade aisément que l'on est coupable, et les violents chagrins portent le trouble jusque dans la conscience. A vingt-cinq ans il était découragé de la vie, son esprit jugeait tout d'avance, et sa sensibilité blessée ne goûtait plus les illusions du coeur. Personne ne se montrait plus que lui complaisant et dévoué pour ses amis quand il pouvait leur rendre service ; mais rien ne lui causait un sentiment de plaisir, pas même le bien qu'il faisait ; il sacrifiait sans cesse et facilement ses goûts à ceux d'autrui ; mais on ne pouvait expliquer par la générosité seule cette abnégation absolue de tout égoïsme ; et l'on devait souvent l'attribuer au genre de tristesse qui ne lui permettait plus de s'intéresser à son propre sort. »
Madame de Staël (22 april 1766 – Parijs, 14 juli 1817) Cover
De Italiaanse schrijver Giorgio Fontana werd geboren op 22 april 1981 in Saronno. Fontana groeide op in het Noord-Italiaanse, door industrie gedomineerde stadje Caronno Pertusella. Hij studeerde vergelijkende literatuurwetenschap en filosofie aan de Universiteit van Milaan. In zijn proefschrift onderzocht hij het interne realisme van Hilary Putnam .Zijn eerste roman “Buoni propositi per l' anno nuovo” kwam in 2007 uit bij de prestigieuze uitgeverij Mondadori. Deze bereikte de laatste ronde van de Premio Massa Rosa en de Premio Rea. Het jaar daarop verschenen nog twee verhalende werken: “Novalis”, een roman over een groep jonge creatieven en “Babele 56. Otto fermate nella città che cambia”, een verzameling van verhalen en verslagen over migranten in Milaan. Het boek kwam in 2009 op de shortlist voor de Premio Tondelli. Zijn doorbraak als schrijver bereikte Fontana met de roman “Per legge superiore” die in 2011 verscheen. De essaybundel “La velocità del buio” verscheen eveneens in 2011.Overigens werkt Fontana ook als journalist voor de Corriere della Sera en Il Manifesto en voor Wired en Opendemocracy.net . Van 2005-2010 was hij redacteur van het literaite tijdschrift Eleanore Rigby.
Uit: Im Namen der Gerechtigkeit (Per legge superiore, vertaald door Karin Krieger)
„Zwei tage später klopfte es an Donis Bürotür. Es war früher Nachmittag und sehr heiß. Die Temperaturen waren in die Höhe geklettert. Die Flure des Justizpalasts waren von körnigem Licht durchflutet, und der abgestandene Geruch nach Zigarettenrauch im Treppenhaus war nun fast unerträglich. Alles schien noch statischer zu sein als sonst, ein Schwebezustand, der schon an Schönheit grenzte, der reinste De Chirico: eine Metaphysik, die ihren Höhepunkt im Sommer erreichen sollte, wenn Doni durch die ungemein hohen, menschenleeren Flure ging wie durch die Straßen einer Stadt in der Stadt. «Herein», sagte er. Eine blonde, junge Frau um die zwanzig trat ein. Sie drehte sich kurz um und überlegte, ob sie die Tür schließen sollte, dann tat sie es, schnellte wieder nach vorn und blieb stehen. Wieder so etwas, was die Leute nicht wussten oder nie für möglich halten würden. Die Verrückten. Die Stammgäste, wie ein Kollege sie nannte. Eigentlich konnte jeder x-Beliebige in den Justizpalast gelangen. Natürlich gab es eine Eingangskontrolle, doch an der vorbeizukommen, war nicht schwer. Doni hatte schon öfter Besuch gehabt, von Größenwahnsinnigen, von verkalkten Greisen, von Obdachlosen, die von Weltverschwörungen faselten und sogar von einem kleinen Jungen, der während einer Besichtigung seine Schulklasse verloren hatte. Immer wieder beherbergte der Palazzo einen Unbefugten. Jemanden, dessen Anwesenheit nicht erlaubt war, dem es aber trotzdem gelungen war, in den Bauch der Justiz einzudringen – weniger ein Bakterium als vielmehr eine Zelle, die aus einer anderen Welt hereingeschneit war, ein harmloses, doch illegales Element. Immer wieder klopfte zuweilen jemand an die Tür der Richter und Staatsanwälte und gab seinen Senf zum Besten. Er fragte, redete, quasselte, egal was. Wie war das nur möglich? Doni verstand es nicht. Doch vielleicht gehörte auch das zur Logik des Palazzos, dieser Zone, in der die Regeln unsicher waren, das ganze Gegenteil von dem, was er sein sollte: Nägel und Risse, wie immer. Die junge Frau sah ihn an, ohne zu lächeln. «Dottor Doni?», fragte sie. «Ja. Und wer sind Sie?»
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!
Noli me tangere door Perino del Vaga, 16e eeuw, Prado, Madrid
Magdalena, lass dein Klagen
Magdalena, lass dein Klagen, Denn gehoben ist der Stein; In dem Grab begann’s zu tagen, Christus ging zum Leben ein.
Der am Kreuz für uns gerungen Schmerzensbleich und blutigrot, Hat als Held für uns bezwungen Siegreich Sünde, Höll‘ und Tod.
Und seit er als Fürst des Lebens Leben an das Licht gebracht, Schreckt auch uns das Grab vergebens Mit dem Graun der ew’gen Nacht. Denn ein Ostern wird noch kommen, Das des Glaubens Kraft bewährt, Wo die Heiligen und Frommen Christus in sein Bild verklärt.
Julius Sturm (21 juli 1816 - 2 mei 1896) Koestritz (Sturm werd geboren in Koestritz)
“I allude to a rushing backwards and forwards, amongst themselves, to and from their respective lodgings: not a round--but a triangle of visits, which they keep up all the year through, in winter, spring, summer, and autumn. Season and weather make no difference; with unintelligible zeal they dare snow and hail, wind and rain, mire and dust, to go and dine, or drink tea, or sup with each other. What attracts them, it would be difficult to say. It is not friendship; for whenever they meet they quarrel. It is not religion; the thing is never named amongst them: theology they may discuss occasionally, but piety--never. It is not the love of eating and drinking: each might have as good a joint and pudding, tea as potent, and toast as succulent, at his own lodgings, as is served to him at his brother's. Mrs. Gale, Mrs. Hogg, and Mrs. Whipp--their respective landladies--affirm that "it is just for nought else but to give folk trouble." By "folk," the good ladies of course mean themselves; for indeed they are kept in a continual "fry" by this system of mutual invasion. Mr. Donne and his guests, as I have said, are at dinner; Mrs. Gale waits on them, but a spark of the hot kitchen fire is in her eye. She considers that the privilege of inviting a friend to a meal occasionally, without additional charge (a privilege included in the terms on which she lets her lodgings), has been quite sufficiently exercised of late. The present week is yet but at Thursday, and on Monday, Mr. Malone, the curate of Briarfield, came to breakfast and stayed dinner; on Tuesday, Mr. Malone and Mr. Sweeting of Nunnely, came to tea, remained to supper, occupied the spare bed, and favoured her with their company to breakfast on Wednesday morning; now, on Thursday, they are both here at dinner, and she is almost certain they will stay all night. "C'en est trop," she would say, if she could speak French. »
Charlotte Brontë (21 april 1816 – 31 maart 1855) Cover
De Duitse literatuurwetenschapper en musicus Michael Mannwerd als jongste kind van Thomas en Katia Mann geboren op 21 april 1919 in München. Zie ook alle tags voor Michael Mannop dit blog.
Uit:Achterbahn (door Frido Mann)
"Cher ami - Es war gut und freundlich, dass Du einmal persönlich von Dir hören ließest, während wir uns hier Deines Sprösslings erfreuen. Er ist ja unheimlich intelligent, begabt und lieb. - Der Golo hielt immer meine Söhne für eine beneidenswerte Lebensleistung - ich wusste es besser. Nun bin ich aber so weit, dasselbe von Deinem Sohn zu halten. Von Deinen anderen Leistungen weiß ich allzu wenig, worüber Du Dich mit Recht beklagst und diesen Zustand beenden willst. Du überschätzt ihn aber in seiner Negativität. Die Distanz, zu der wir uns entschieden haben, sollte kein störender Punkt in Deinem Leben sein. Vater und Söhne sollten sich viel öfters aus dem Wege gehen, als dies gemeinhin der Fall ist. Und mir scheint, wir haben unsere Sache relativ gut gemacht. Lass doch mal wieder von Dir hören, von Deiner Arbeit und Deinen Problemen. Eben höre ich Stephans Stimmchen aus dem Swimmingpool, sehr wohlig. Aber vorgestern Abend hatte er Heimweh; und zwar kam der Anfall, weil, da, während er schon fest geschlafen, ich einen Moment sein Zimmer betrat, er geglaubt hatte, es sei sein Vater ... Mythische Verwirrung. Lies Kleists Amphytrion! Gruß Papa.(Brief van Michael aan Frido)"
« –Vite, Monsieur le duc, dit Octave. Il vous réclame. – Qu’est-ce qu’il a ? – Des nausées, des frissons, quand je l’ai aidé jusqu’au fauteuil (Dieu qu’il était pesant !), j’ai senti ses mains glacées, sa peau sèche, il flageole, il est verdâtre… Caulaincourt considère Napoléon tourmenté par les hoquets, une mousse de bave aux lèvres. Constant essaie de lui faire avaler quelques gorgées de thé qu’il recrache salement. – Un vase ! Octave avise une porcelaine de Saxe en décor de cheminée, il la tend à Caulaincourt, on la plaque sous la bouche de Sa Majesté qui se met à vomir un liquide gris qui empeste; Napoléon se calme, il lève le regard vers le duc, lâche dans un soupir : – Monsieur le duc… – Sire, je suis là. – Je me suis empoisonné. – Vous avez appelé le docteur Yvan ? demande Caulaincourt à Octave, lequel tient le vase dégoûtant et ne sait où le vider. – Immédiatement, Monsieur le duc. Voici le médecin, avec Bassano qui achève de nouer sa cravate. – Il a tenté de s’empoisonner, leur explique Caulaincourt. – Je vois ! s’exclame le docteur avec une lassitude teintée de colère. Yvan contrôle aussitôt le verre utilisé ; sur le plateau de vermeil il découvre le cachet creux, ouvert et vide, dans lequel le pharmacien Rouyer avait préparé sur son ordre ce même poison que l’Empereur, en Russie, portait autour du cou dans un cœur de satin noir.»
“We left through a crowded doorway. My attention was diverted by Hilda calling out "Cynthia's here, Rumpole. I've told her how proud you are of her." As she spoke I remember being bumped into and I felt some movement under my jacket pocket, the home of the Rumpole wallet. I felt for it, and any hand that might have been on it was quickly withdrawn. I looked round at the faces of laughing children and solemn music lovers and wondered why it was that almost everything in the Rumpole existence seemed to lead, in one way or another, to an experience of crime. "Oxford is thought of as a city of dreaming spires, quiet quadrangles and lofty ceilinged dining halls." Cynthia's friend Harriet, a good-looking, dark-haired woman in her 40s, had joined us for supper at Browns restaurant, which Cynthia had recommended. Harriet then reminded us of the other Oxford. "These kids have got stepfathers who beat them up or worse and mothers who are too drunk to notice it. They get moved around by the social services and don't know where they're going to be spending the next night. We do our best to help." "Harriet founded 'All in the Family'. It's an organisation to help these children. Take them out into the country," Cynthia told me. "I go with them whenever I can." "Some of them have never seen a horse and others seem surprised to learn that their school dinners were not born in a fridge but started life grazing in the fields," Harriet explained. "Taking them to The Messiah was all part of widening their horizons."
vom möwenturm ans goldene ufer wachsen lichtflecken aus flüsternden steinen sie flüstern vom dichter milli hain milli hain vom flug nach asien und dem blattgold auf postkarten: was die verblichenen gesichter erzählen was die zigeuner verkaufen am stacheldraht an der kirche am zeitgewächs an zeilen
pera
mach mir ein tape mit songs und gerüchen und den geräuschen der französischen straße deine haare nachts und dein katzenblick wo bleibt die musik jener tage wo bleibt die melodie deiner sprache die ich verstehe ohne ein wort die melodie deines gesangs von salzigen nüssen und tee
„Auf den Fotos, den schwarz-weißen mit dem gezackten Rand, ist meine Mutter fast nicht zu erkennen. Jeden - falls nicht die Mutter, die ich in Erinnerung habe – eine sanfte und beschützende, manchmal tieftraurige, dann wieder unbeherrschte Urgewalt. Auf den Fotos ist ei-ne junge schmale Person zu sehen in einfachen, meist selbst geschneiderten Kleidern, die die Taille und die Brust betonen; das nackenlange Haar dunkelblond, aus der Stirn gekämmt; die schmalen Lippen geschlossen, manchmal leicht, wie zum Atmen, halb offen; selten zeigt sie sich lachend, schon gar nicht mit jenem vom Fotografen verlangten Lachen, das die Kriegsgeneration sich auch unter den schlimmsten Umständen abringen zu müssen meinte, sodass in den Fotoalben aus jener Zeit Millionen von grundlos lachenden Familienangehörigen aufbewahrt sind. Auf den Fotos sehe ich eine junge ernste Frau, die nichts vorzugeben und nichts zu verheimlichen scheint. Das Leuchten, das nach dem Zeugnis ihrer Verehrer von ihr ausging, hat keinen Fotografen gefunden. Falls sie im Kreis der Freunde wirklich so etwas wie ein Star war, ein Licht, eine strahlende Erscheinung, so war die Darstellung dieser Rolle auf ein anderes Mittel angewiesen als auf die Fotografie. Jahrzehntelang gehörte ein Schuhkarton zu meinen Sachen, den ich bei allen Umzügen mitnahm. Er enthielt Briefe meiner Mutter – Briefe, die sie in Sütterlinschrift mit Bleistift oder Tinte auf weißes oder gelbes Papier geschrieben hatte, öfter auf Seiten im DIN - A5- Format, die sie vielleicht aus einem Schul- oder Notizheft herausgerissen hatte.“
Peter Schneider (Lübeck, 21 april 1940)
De Columbiaanse dichteres Meira Delmar(eig. Olga Isabel Chams Eljach) werd geboren in Barranquilla op 21 april 1922. Zie ook alle tags voor Meira Delmar op dit blog.
5 Winged Haikus
White handkerchiefs – four seagulls say goodbye to the sky.
To see the dawn by the scale of the song the lark ascends.
On the ground the doves applaud and fly away.
The swallow lets fall on the water its fine shadow.
Keels in the wind, the pelicans set sail in the old port.
“The match scratched noisily across the rusted metal of the corrugated iron shed, fizzled, then burst into a sputtering pool of light, the harsh sound and sudden brilliance alike strangely alien in the stillness of the desert night. Mechanically, Mallory's eyes followed the cupped sweep of the flaring match to the cigarette jutting out beneath the commodore's clipped moustache, saw the light stop inches away from the face, saw too the sudden stillness of that face, the unfocused vacancy of the eyes of a man lost in listening. Then the match was gone, ground into the sand of the airfield perimeter. "I can hear them," the commodore said softly. "I can hear them coming in. Five minutes, no more. No wind to-night--they'll be coming in on No. 2. Come on, let's meet them in the interrogation room." He paused, looked quizzically at Mallory and seemed to smile. But the darkness deceived, for there was no humour in his voice. "Just curb your impatience, young man--just for a little longer. Things haven't gone too well to-night. You're going to have all your answers, I'm afraid, and have them all too soon." He turned abruptly, strode off towards the squat buildings that loomed vaguely against the pale darkness that topped the level horizon. Mallory shrugged, then followed on more slowly, step for step with the third member of the group, a broad, stocky figure with a very pronounced roll in his gait. Mallory wondered sourly just how much practice Jensen had required to achieve that sailorly effect. Thirty years at sea, of course--and Jensen had done exactly that-- were sufficient warrant for a man to dance a hornpipe as he walked: but that wasn't the point.”
Alistair MacLean (21 april 1922 - 2 februari 1987) Cover
La Panhypocrisiade, ou la comédie infernale du XVIe siècle (Fragment)
C'est Carême-Prenant, que l'orgueil mortifie : Son peuple, ichtyophage, efflanqué, vaporeux, A l'oreille qui tinte et l'esprit rêve-creux. Envisage non loin ces zélés Papimanes, Qui, sur l'amour divin, sont plus forts que des ânes, Et qui, béats fervents, engraissés de tous biens, Rôtissent mainte andouille et maints luthériens. Ris de la nation des moines gastrolâtres : Aperçois-tu le dieu dont ils sont idolâtres ? Ce colosse arrondi, grondant, sourd, et sans yeux, Premier auteur des arts cultivés sous les cieux, Seul roi des volontés, tyran des consciences, Et maître ingénieux de toutes les sciences, C'est le ventre ! le ventre ! Oui, messire Gaster Des hommes de tout temps fut le grand magister, Et toujours se vautra la canaille insensée Pour ce dieu, dont le trône est la selle percée. J'en pleure et ris ensemble ; et tour à tour je crois Retrouver Héraclite et Démocrite en moi. Hu ! hu ! dis-je en pleurant, quoi ! ce dieu qui digère, Quoi ! tant d'effets si beaux, le ventre les opère !
Népomucène Lemercier (21 april 1771 – 7 juni 1840) Portret door Isabey Jean Baptiste
All of us were there: the one who fell marked by the water spurt the one who ruined his countenance through ineptitude the one who did not strike a flame and violated the city in martial law.
The one who suffered the sin of clairvoyance the one who fertilized with bizarre feces the one who could not give more nails to the torture the one who was not on time for the demolitions the one who came early the one who didn't come and resolved by saying he wasn't informed.
All of us were there: the innocent ones because they didn't know and the guilty ones for legal ignorance the more cultivated accomplices the ones who fed themselves with prejudices the more elaborated ones the more cyclic ones the singers with the lagger tone the blind blind from not wanting to see the ones subject to criticism the critics subject to their dogmas the denominators with their tabula rasa the unbeaten facade the marked backs
All of us were there waiting for medals and judgments
Vertaald door Mairym Cruz-Bernal en Deborah Digges
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!
De verrijzenis van Christus door Jacopo Tintoretto, tussen 1579 en 1581
Ostermorgen
Die Lerche stieg am Ostermorgen empor ins klarste Luftgebiet und schmettert' hoch im Blau verborgen ein freudig Auferstehungslied. Und wie sie schmetterte, da klangen es tausend Stimmen nach im Feld: Wach auf, das Alte ist vergangen, wach auf, du froh verjüngte Welt!
Wacht auf und rauscht durchs Tal, ihr Bronnen, und lobt den Herrn mit frohem Schall! Wacht auf im Frühlingsglanz der Sonnen, ihr grünen Halm' und Läuber all! Ihr Veilchen in den Waldesgründen, ihr Primeln weiß, ihr Blüten rot, ihr sollt es alle mit verkünden: Die Lieb ist stärker als der Tod.
Wacht auf, ihr trägen Menschenherzen, die ihr im Winterschlafe säumt, in dumpfen Lüften, dumpfen Schmerzen ein gottentfremdet Dasein träumt. Die Kraft des Herrn weht durch die Lande wie Jugendhauch, o laßt sie ein! Zerreißt wie Simson eure Bande, und wie die Adler sollt ihr sein.
Wacht auf, ihr Geister, deren Sehnen gebrochen an den Gräbern steht, ihr trüben Augen, die vor Tränen ihr nicht des Frühlings Blüten seht, ihr Grübler, die ihr fern verloren traumwandelnd irrt auf wüster Bahn, wacht auf! Die Welt ist neugeboren, hier ist ein Wunder, nehmt es an!
Ihr sollt euch all des Heiles freuen, das über euch ergossen ward! Es ist ein inniges Erneuen, im Bild des Frühlings offenbart. Was dürr war, grünt im Wehn der Lüfte, jung wird das Alte fern und nah. Der Odem Gottes sprengt die Grüfte - wacht auf ! Der Ostertag ist da.
Emanuel Geibel (17 oktober 1815 - 6 april 1884) Lübeck, Holstentor (Geibel werd geboren in Lübeck)
