De Amerikaanse schrijver Joe McGinniss werd geboren in New York City op 9 december 1942. Na de middelbare school bezocht hij het Holy Cross College in Worchester, Massachusetts. Na zijn afstuderen in 1964 werkte McGinniss als verslaggever voor de Worcester Telegram. McGinniss werd vervolgens sportjournalist voor The Philadelphia Bulletin, en al snel voor de concurrent The Philadelphia Inquirer, waarvan hij in 1966 columnist werd. Twee jaar later, in 1968, struikelde McGinniss over een verhaal dat zijn eerste boek zou worden. Richard Nixon's campagne adviseur stond hem toe om uit de eerste hand te observeren hoe het proces van "het verkopen" van een president aan het publiek in zijn werk ging. Het boek, “The Selling of the President”, werd gepubliceerd in 1969. Het leverde hem diverse positieve beoordelingen op en zijn naam kwam op de New York Times bestseller lijst. McGinniss’s volgende boek, “The Dream Team”, gepubliceerd in 1972, was het verhaal van een succesvolle jonge romanschrijver die door zijn obsessie met paardenraces, vrouwen en alcohol volkomen de weg kwijt raakt. De receptie was een afknapper. De grote commerciële doorbraak van McGinniss kwam in 1979 toen hij een ontmoeting had met Jeffrey MacDonald, een voormalige Groene Baret Amerikaanse legerarts, die beschuldigd werd van moord op zijn vrouw en twee dochters. McGinniss mocht van hem een boek schrijven over zijn moordzaak. MacDonald werd veroordeeld voor de drievoudige moord en veroordeeld tot levenslang. McGinniss deed drie jaar onderzoek naar de zaak. “Fatal Vision” werd gepubliceerd in 1983 en het was meteen een bestseller. In 1993 verscheen “The Last Brother”, een biografie van Ted Kennedy. In 1994 werd McGinniss 1 miljoen dollar voorschot aangeboden door zijn uitgever om een boek te schrijven over het proces tegen O.J. Simpson, maar uiteindelijk gaf hij het geld terug omdat hij het proces "a mockery of justice" vond.

Uit: Fatal Vision

“I have been sitting here most of the morning,” Grebner said, “not saying very much, just listening to your story, and I have been an investigator for a long time, and if you were a Pfc — a young, uneducated person — I might try to bring you in here and bluff you. But you are a very well-educated man — doctor, captain — and I’m going to be fair with you.
“Your story doesn’t ring true. There’s too many discrepancies. For instance, take a look at that picture over there.” Grebner gestured toward a photograph of the living room of 544 Castle Drive.
“Do you see anything odd about that scene?”
“No.”
“It is the first thing I saw when I came into the house that morning. Notice the flowerpot?”
“It’s standing up.”
“Yes. Notice the magazines?”
“Yeah.”
“Notice the edge of the table right there?”
“I don’t understand the significance of it.”
“Okay. The lab technician, myself, Mr. Ivory, and Mr. Shaw, and any number of other people have tipped that table over. It never lands like that. It is top-heavy and it goes over all the way, even pushes the chair next to it out of the way. The magazines don’t land under the leading edge of that table, either. They land out on the floor.”
“Couldn’t this table have been pushed around during the struggle?”
“It could have been, but it would have been upside down when it stopped. And the plant and the pot always go straight out and they stay together in all instances.”
“Well, what — what are you trying to say?”
“That this is a staged scene.”
“You mean that I staged the scene?”
“That’s what I think.”
“Do you think that I would stand the pot up if I staged the scene?”
“Somebody stood it up like that.”
“Well, I don’t see the reasoning behind that. You just told me I was college-educated and very intelligent.”

Joe McGinniss (9 december 1942 - 10 maart 2014)

09-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de tweede zondag van de Advent

 
Adriaen van de Velde, De boodschap aan Maria, 1667

Mariae Verkündigung

Nicht dass ein Engel eintrat (das erkenn),
erschreckte sie. Sowenig andre, wenn
ein Sonnenstrahl oder der Mond bei Nacht
in ihrem Zimmer sich zu schaffen macht,
auffahren -, pflegte sie an der Gestalt,
in der ein Engel ging, sich zu entrüsten;
sie ahnte kaum, dass dieser Aufenthalt
mühsam für Engel ist. (O wenn wir wüssten,
wie rein sie war. Hat eine Hirschkuh nicht,
die, liegend, einmal sie im Wald eräugte,
sich so in sie versehn, dass sich in ihr,
ganz ohne Paarigen, das Einhorn zeugte,
das Tier aus Licht, das reine Tier -.)
Nicht, dass er eintrat, aber dass er dicht,
der Engel, eines Jünglings Angesicht
so zu ihr neigte; dass sein Blick und der,
mit dem sie aufsah, so zusammenschlugen
als wäre draußen plötzlich alles leer
und, was Millionen schauten, trieben, trugen,
hineingedrängt in sie: nur sie und er;
Schaun und Geschautes, Aug und Augenweide
sonst nirgends als an dieser Stelle -: sieh,
dieses erschreckt. Und sie erschraken beide.
Dann sang der Engel seine Melodie.

 
Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)
Praag in de Advent (Rilke werd geboren in Praag)

Zie voor de schrijvers van de 8e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

08-12-2013 om 13:40 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Louis de Bernières werd geboren in Londen op 8 december 1954. Zie ook alle tags voor Louis de Bernières op dit blog.

Uit: Corelli's Mandolin

'Only my finger,' replied Stamatis.
'And how long have you been deaf in this ear?'
'Since as long as I can remember.'
Dr Iannis found an absurd picture rising up before his imagination. It was Stamatis as a toddler, with the same gnarled face, the same stoop, the same overmeasure of aural hair, reaching up to the kitchen table and taking a dried pea from a wooden bowl. He stuck it into his mouth, found it too hard to bite, and crammed it into his ear. The doctor chuckled, 'You must have been a very annoying little boy.'
'He was a devil.'
'Be quiet, woman, you didn't even know me in those days.'
'I have your mother's word, God rest her soul,' replied the old woman, pursing her lips and folding her arms, 'and I have the word of your sisters.'
Dr Iannis considered the problem. It was undoubtedly an obdurate and recalcitrant pea, and it was too tightly packed to lever it out. 'Do you have a fishhook, about the right size for a mullet, with a long shank? And do you have a light hammer?'
The couple looked at each other with the single thought that their doctor must have lost his mind. 'What does this have to do with my earache?' asked Stamatis suspiciously.
'You have an exorbitant auditory impediment,' replied the doctor, ever conscious of the necessity for maintaining a certain iatric mystique, and fully aware that 'a pea in the ear' was unlikely to earn him any kudos. 'I can remove it with a fishhook and a small hammer; it's...”

 
Louis de Bernières (Londen, 8 december 1954)

De Amerikaanse schrijfster Mary Catherine Gordon werd geboren op 8 december 1949 in Far Rockaway, New York. Zie ook alle tags voor Mary Gordon op dit blog.

Uit: Circling My Mother

“Am I purposely creating difficulties for myself, a situation of false conflict, so that I can be tested and emerge a hero? There is the chance that I will not be able to leave the dazzle of the first room, to resist the intoxication of these paintings, so absorbing, so saturating, so suggestive of a world of intense color, of prosperous involvement, of the flow of good life and good fortune. There's the chance that I will forget to call the therapist. I do not forget, but my experience of the first paintings is poisoned by the fear that I will.
My mother has no idea that her ninetieth birthday is coming up. She has no notion of the time of day, the day of the week, the season of the year, the year of the century. No notion of the approaching millennium. And no idea, any longer, who I am. Her forgetting of me happened just a few months ago, after I had been traveling for more than a month and hadn't been to see her. When I came back, she asked me if I was her niece. I said no, I was her daughter. "Does that mean I had you?" she asked. I said yes. "Where was I when I had you?" she asked me. I told her she was in a hospital in Far Rockaway, New York. "So much has happened to me in my life," she said. "You can't expect me to remember everything."
My mother has erased me from the book of the living. She is denying the significance of my birth. I do not take this personally. It is impossible for me to believe any longer that anything she says refers to me. As long as I remember this, I can still, sometimes, enjoy her company.
The day before I go to the Bonnard show, I visit my mother. It is not a good visit. It is one of her fearful days. I say I'll take her out to the roof garden for some air. She says, "But what if I fall off?" I bring her flowers, which I put in a vase near her bed. She says, "But what if they steal them or yell at me for having them?"

 
Mary Gordon (Far Rockaway, 8 december 1949)

De Amerikaanse schrijver Bill Bryson werd geboren in Des Moines (Iowa) op 8 december 1951. Zie ook alle tags voor Bill Bryson op dit blog.

Uit: African Diary

“I can't say it actively preyed on me that my impressions of Africa were based so heavily on a series of B-movies made in California more than half a century ago, but when a personable young man named Dan McLean from the London office of CARE International, the venerable and worthy charity, asked me if I would be willing to go to Kenya to visit some of their projects and write a few words on their behalf, it occurred to me that there were some gaps in my familiarity with the Dark Continent that I might usefully fill in. So I agreed.
Some weeks later, I was summoned to CARE's London offices for a meeting with Dan, his boss Will Day and a rugged and amiable fellow named Nick Southern, CARE's regional manager for Kenya, who happened to be in London at the time. We sat around a big table spread with maps of Kenya, while they outlined what they had in mind for me.
"Of course, you'll have to fly to the refugee camp at Dadaab," Will observed thoughtfully at one point. He glanced at me. "To avoid the bandits," he explained.
Dan and Nick nodded gravely.
"I beg your pardon?" I said, taking a sudden interest.
"It's bandit country all round there," Will said.
"Where?" I asked, peering at the map for the first time.
"Oh, just there," Will said, waving a hand vaguely across most of east Africa. "But you'll be fine in a plane."
"They only rarely shoot at planes," Nick explained.
This wasn't at all what I had had in mind, frankly. By way of homework, I had dutifully watched Out of Africa, from which I derived the impression that this trip would mostly take place on a verandah somewhere while turbaned servants brought me lots of coffee.”

 
Bill Bryson (Des Moines, 8 december 1951)

De Amerikaanse dichter en schrijver Delmore Schwartz werd geboren op 8 december 1913 in New York. Zie ook alle tags voor Delmore Schwarz op dit blog.

Old man in the crystal morning after snow

Old man in the crystal morning after snow,
Your throat swathed in a muffler, your bent
Figure building the snow man which is meant
For the grandchild's target,
do you know
This fat cartoon, his eyes pocked in with coal
Nears you each time your breath smokes the air,
Lewdly grinning out of a private nightmare?
He is the white cold shadow of your soul.

You build his comic head, you place his comic hat;
Old age is not so serious, and I
By the window sad and watchful as a cat,
Build to this poem of old age and of snow,
And weep: you are my snow man and I know
I near you, you near him, all of us must die.

The Spring
(After Rilke)

Spring has returned! Everything has returned!
The earth, just like a schoolgirl, memorizes
Poems, so many poems. ... Look, she has learned
So many famous poems, she has earned so many prizes!

Teacher was strict. We delighted in the white
Of the old man's beard, bright like the snow's:
Now we may ask which names are wrong, or right
For "blue," for "apple," for "ripe." She knows, she knows!

Lucky earth, let out of school, now you must play
Hide-and-seek with all the children every day:
You must hide that we may seek you: we will! We will!

The happiest child will hold you. She knows all the things
You taught her: the word for "hope," and for "believe,"
Are still upon her tongue. She sings and sings and sings.

 
Delmore Schwartz (8 december 1913 – 11 juli 1966)

De Amerikaanse zanger, dichter en tekstschrijver James Douglas (Jim) Morrison werd geboren in Melbourne (Florida) op 8 december 1943.Zie ook alle tags voor Jim Morrison op dit blog.

A man rakes leaves into
a heap in his yard, a pile,
& leans on his rake &
burns them utterly.
The fragrance fills the forest
children pause & heed the
smell, which will become
nostalgia in several years
 

                *

 
"Have you ever seen God?"
-a mandala. A symmetrical angel.
Felt? yes. Fucking. The Sun.
Heard? Music. Voices.
Touched? an animal. your hand.
Tasted? Rare meat, corn, water,
& wine.
 

                *

 
An angel runs
Thru the sudden light
Thru the room
A ghost precedes us
A shadow follows us
And each time we stop
We fall

 
Jim Morrison (8 december 1943 – 3 juli 1971)

De Amerikaanse schrijver James Thurber werd geboren op 8 december 1894 in Columbus, Ohio. Zie ook alle tags voor James Thurber op dit blog.

Uit: My Life and Hard Times

“Old Aunt Clarissa Beall (who could whistle like a man, with two fingers in her mouth) suffered under the premonition that she was destined to die on South High Street, because she had been born on South High Street and married on South High Street. Then there was Aunt Sarah Shoaf, who never went to bed at night without the fear that a burglar was going to get in and blow chloroform under her door through a tube. To avert this calamity—for she was in greater dread of anesthetics than of losing her household goods—she always piled her money, silverware, and other valuables in a neat stack just outside her bedroom, with a note reading: "This is all I have. Please take it and do not use your chloroform, as this is all I have." Aunt Gracie Shoaf also had a burglar phobia, but she met it with more fortitude. She was confident that burglars had been getting into her house every night for forty years. The fact that she never missed anything was to her no proof to the contrary. She always claimed that she scared them off before they could take anything, by throwing shoes down the hallway. When she went to bed she piled, where she could get at them handily, all the shoes there were about her house. Five minutes after she had turned off the light, she would sit up in bed and say "Hark!" Her husband, who had learned to ignore the whole situation as long ago as 1903, would either be sound asleep or pretend to be sound asleep. In either case he would not respond to her tugging and pulling, so that presently she would arise, tiptoe to the door, open it slightly and heave a shoe down the hall in one direction and its mate down the hall in the other direction. Some nights she threw them all, some nights only a couple of pairs.”

 
James Thurber (8 december 1894 – 2 november 1961)

De Amerikaanse dichter en schrijver William Hervey Allen werd geboren op 8 december 1889 in Pittsburgh. Zie ook alle tags voor Hervey Allen op dit blog.

Upstairs Downstairs

The judge, who lives impeccably upstairs
With dull decorum and its implication,
Has all his servants in to family prayers,
And edifies _his_ soul with exhortation.

Meanwhile his blacks live wastefully downstairs;
Not always chaste, they manage to exist
With less decorum than the judge upstairs,
And find withal a something that he missed.

This painful fact a Swede philosopher,
Who tarried for a fortnight in our city,
Remarked, one evening at the meal, before
We paralyzed him silent with our pity--

Saying the black man living with the white
Had given more than white men could requite.

Dead Men To a Metaphysician

If they were shadows walking to and fro
Upon a screen you call reality,
Then, when the light fails, where do shadows go?
This boy enigma rapes philosophy.
But if they really occupied three-square,
And now are only shadows on a screen,
How can the light still cast a shadow there
From shades of shadows that have never been?

Such questions are a mimic pantomime
Of ghosts to utter nothings in dream chairs,
Myopia squinting in a mist of time,
An eye that sees the eye with which it stares.
Your light too clearly shows the ancient stigma
Of questions solved by posing an enigma.

 
Hervey Allen (8 december 1889 – 28 december 1949)
Light Up Night in Pittsburgh

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e december ook mijn vorige blog van vandaag.

08-12-2013 om 13:32 geschreven door Romenu  

De Franse theaterauteur Georges Feydeau werd geboren op 8 december 1862 in Parijs. Zie ook alle tags voor George Feydeau op dit blog.

Uit: Par la fenêtre

“Scène II
Hector, Emma
Emma, très agitée. — Ah ça ! vous n’entendiez donc pas ?
Hector, gracieusement. — Parfaitement, madame, mais...
Emma, l’imitant. — Parfaitement, madame, mais... Imbécile, va !
Elle passe devant lui, va à la fenêtre et regarde à travers les carreaux.
Hector. — Hein ! (A part.) Eh bien, si c’est pour me dire des choses comme celles-là qu’elle vient me voir ! (Haut.) Pardon, madame, mais...
Emma, sans se déranger. — Allons, vite ! Votre maître !
Hector. — Mon maître ? c’est moi, madame.
Emma, de même, et haussant les épaules. — Comment c’est vous ! Ah ! ça, vous êtes fou !
Hector, ôtant son tablier et remettant sa redingote. — Non, madame, je suis avocat !
Emma, se retournant. — Avocat !
Hector. — Oui, madame.
Emma, descendant. — Comment, c’est vous qui...
Hector. — Oui madame.
Emma. — Oh ! Monsieur ! que d’excuses ! Et moi qui vous ai traité d’imbécile !
Hector, gracieusement. — Oh ! mon Dieu, quand on ne connaît pas les gens !
Emma. — Recevez toutes mes excuses !
Hector, saluant. — Oh ! madame !... tout à votre service. Mais pourrais-je savoir ce qui me vaut l’honneur ?
Emma. — Voilà, monsieur.
Elle ôte son chapeau et son manteau qu’elle pose sur une chaise, à gauche.
Hector, à part. — Hein !... Eh ! bien, elle s’installe ? Sapristi !... et moi qui n’ai pas déjeuné !
Emma, très agitée. — Monsieur !...”

 
Georges Feydeau (8 december 1862 - 5 juni 1921)
Portret door Carolus-Duran, z.j.

De Romeinse dichter en schrijver Quintus Horatius Flaccus werd geboren op 8 december 65 v. Chr. Zie ook alle tags voor Horatius op dit blog.

Oden III.30

Daar staat mijn monument en tart het duurzaam brons,
de koninklijke rust der hooge pyramiden,
veilig voor regenvlaag en bulderenden storm,
voor eindelooze reeks van snelgewiekte jaren.
Nu leeft iets van mij voort, dat nimmer sterven zal.
Het koele graf ten spijt zal jonge roem mij bloeien,
zoolang een bedevaart opgaat ten Capitool.

Daar, waar de Aufidus bruist langs de dorre velden,
waar Daunus koning was in overouden tijd,
daar, zal men zeggen, werd in needrigheid geboren,
wie, machtig opgegroeid, het Oud-Aeolisch lied
in Italiaansche taal het eerst heeft nagezongen.

Muze, aanvaard een trots, waarvoor geworsteld is,
en kroon uw trouwen knecht met onverwelkbren krans!

 
Vertaald door Dr. A. Rutgers van der Loeff

Horatius (8 december 65 v. Chr. - 27 november 8 v. Chr.)
In het huis van Maecenas: v.l.n.r. Vergilius, Horatius, Varius en Maecenas
Geschilderd door Charles François Jalabert, ca. 1846

De Spaanse schrijfster, vertaalster en journaliste Carmen Martín Gaite werd geboren op 8 december 1925 in Salamanca. Zie ook alle tags voor Carmen Martín Gaite op dit blog.

Uit: Drôle de vie la vie (Vertaald doorClaude Bleton)

“Drôle de vie la vie. Être assis ici, à nous parler et nous écouter, enfiler les phrases les unes à la suite des autres sans regarder aucun livre, ne pas en souffrir, avaler une boisson qui sache emprunter le chemin voulu et bifurquer au bon moment, être nourris par l'air quand d'autres ne le sont plus, avoir envie d'une chose et de son contraire et permettre que cette envie détermine notre destin, cela fait beaucoup à la fois non ? C'est trop, et le plus drôle c'est que nous trouvions cela normal.

(…)

Parfois je pense, dis-je comme si je réfléchissais à haute voix, que l'ont ment parce que l'on est incapable de supplier les autres de vous accepter tel que vous êtes. Quand on refuse d'avouer le désarroi de sa vie, on se déguise en autre chose, on trouve le truc pour inventer et on passe à la chimère pure, on n'arrête pas de brinquebaler avec un masque sur le nez, en s'éloignant du chemin au bout duquel on aurait pu découvrir qui on est.”

 
Carmen Martín Gaite (8 december 1925 – 22 juli 2000)  

De Griekse dichter en schrijver Nikos Gatsos werd geboren op 8 december 1911 in Kato Asea in Arcadië. Zie ook alle tags voor Nikos Gatsos op dit blog.

Amorgos (Fragment)

With their country tangled up in their sails, and their oars hanging
              in the wind
The shipwrecked sailors slept like stunned dead beasts amid sheets
              of sponges
But the eyes of the seaweed are twisted towards the sea
Hoping the south wind will bring them back to life again
              with newly-dyed sails
For one lost elephant is always worth more than the trembling breasts
              of a girl
May the roofs of the deserted mountain chapels light up
              with desire for the evening star
May birds come in waves to the masts of the lemon trees
With a new way of walking, a steady white breathing
Only then shall come the small-winded bodies of swans
              who have been waiting immaculate, motionless and tender
Amid the steam-rollers of commerce and the cyclones of market-gardens
When the eyes of the women turned to coal and the hearts of the
              chestnut-sellers were broken
When the harvest was stopped and the hopes of crickets began.

Vertaald door Anita Sullivan

 
Nikos Gatsos (8 december 1911 – 12 mei 1992) 

De Oostenrijkse schrijver Jura Soyfer werd op 8 december 1912 in Charkov, Oekraïne, geboren. Zie ook alle tags voor Jura Soyfer op dit blog.

Lied vom einfachen Menschen

Menschen sind wir einst vielleicht gewesen
Oder werden's eines Tages sein,
Wenn wir gründlich von all dem genesen.
Aber sind wir heute Menschen? Nein!
Wir sind der Name auf dem Reisepaß,
Wir sind das stumme Bild im Spiegelglas,
Wir sind das Echo eines Phrasenschwalls
Und Widerhall des toten Widerhalls.

Längst ist alle Menschlichkeit zertreten,
Wahren wir doch nicht den leeren Schein!
Wir, in unsern tief entmenschten Städten,
Sollen uns noch Menschen nennen? Nein!
Wir sind der Straßenstaub der großen Stadt,
Wir sind die Nummer im Katasterblatt,
Wir sind die Schlange vor dem Stempelamt
Und unsre eignen Schatten allesamt.

Soll der Mensch in uns sich einst befreien,
Gibt's dafür ein Mittel nur allein:
Stündlich fragen, ob wir Menschen seien?
Stündlich uns die Antwort geben: Nein!
Wir sind das schlecht entworfne Skizzenbild
Des Menschen, den es erst zu zeichnen gilt.
Ein armer Vorklang nur zum großen Lied.
Ihr nennt uns Menschen? Wartet noch damit!

 
Jura Soyfer (8 december 1912 – 16 februari 1939) 

De Noorse dichter, schrijver, journalist en politicus Bjørnstjerne Bjørnson werd geboren op 8 december 1832 in Kvikne bij Tynset. Zie ook alle tags voor Bjørnstjerne Bjørnson op dit blog.

Alone And Repentant

A friend I possess, whose whispers just said,
"God's peace!" to my night-watching mind.
When daylight is gone and darkness brings dread,
He ever the way can find.

He utters no word to smite and to score;
He, too, has known sin and its grief.
He heals with his look the place that is sore,
And stays till I have relief.

He takes for his own the deed that is such
That sorrows of heart increase.
He cleanses the wound with so gentle a touch,
The pain must give way to peace.

He followed each hope the heights that would scale
Reproached not a hapless descent.
He stands here just now, so mild, but so pale; --
In time he shall know what it meant.

Choice

April for me I choose!
In it the old things tumble,
In it things new refresh us;
It makes a mighty rumble,-
But peace is not so precious
As that his will man shows.

April for me I choose,
Because it storms and scourges,
Because it smiles and blesses,
Because its power purges,
Because it strength possesses,-

 
Bjørnstjerne Bjørnson (8 december 1832 – 26 april 1910)
In 1908 

De Amerikaanse schrijver Joel Chandler Harris werd geboren op 8 december 1848 in Eatonton, Georgia.Zie ook alle tags voor Joel Chandler Harris op dit blog.

When you've got a thing to say

“When you've got a thing to say,
Say it! Don't take half a day.
When your tale's got little in it
Crowd the whole thing in a minute!
Life is short--a fleeting vapor--
Don't you fill the whole blamed paper
With a tale which, at a pinch,
Could be cornered in an inch!
Boil her down until she simmers,
Polish her until she glimmers.”

Now on this bobbin I wind a hair

"'Now on this bobbin I wind a hair,
White, and silken, and long;
I wind it slow, I wind it fair,
Glossy, and white, and strong.

"'I wind it here in shade and sun,
For one, one, one are three--
Three and no more where the stag shall run,
Close by the chestnut-tree.

"'And one shall catch, and two shall hold,
And three shall clamp and kill;
Just say to your hand, Be steady and bold;
And say to your heart, I will.'

Joel Chandler Harris (8 december 1848 – 3 juli 1908)

08-12-2013 om 13:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Jamal Ouariachi werd geboren in Amsterdam op 8 december 1978. Ouariachi heeft een Nederlandse moeder en een Marokkaanse vader. Hij doorliep het Barlaeus Gymnasium, tot hij daar halverwege de vijfde klas van verwijderd werd. Tussen 2000 en 2008 studeerde hij psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Een tijd lang was hij werkzaam als (online) therapeut. Tegenwoordig is hij fulltime schrijver. In augustus 2010 debuteerde Ouariachi bij uitgeverij Querido met de roman “De vernietiging van Prosper Morèl”. Een verhaal van zijn hand, “Zopor”, verscheen in de bloemlezing “Agents-Provocateurs: 20 onder 35” (2011), een selectie van de origineelste jonge schrijvers van nu. Verder schreef hij verhalen, artikelen en polemieken voor onder meer nrc.next, HP/De Tijd, De Revisor en Knack.

Uit: De Vernietiging van Prosper Morèl

“Hooghartig rees het gebouw boven de oude stad uit, met een vanzelf- sprekendheid, alsof het daar altijd gestaan had, alsof niet eerst de stad, maar eerst het gebouw er was geweest.
‘Dames en heren,’ zei de gids in Nederlands gekleurd Engels, ‘soms groeit een bouwwerk uit tot het logo van de stad waar het zich bevindt. Ik noem een Eiffeltoren... een Brandenburger Tor... de Akropolis, het Kremlin... of voor de Amerikanen onder u: het Empire State Building, of het Capitool.’
Wij knikten, ja, die namen kenden we wel. Ons, fervente stedenreizigers, veelal gepensioneerd – ons hoefde je niets te vertellen, we waren mensen van de wereld, we hadden heel wat gezien.
‘Stuk voor stuk iconen,’ zei de gids. ‘Bouwwerken die méér zijn dan een cliché op een ansichtkaart. Ze zijn synoniem geworden aan hun thuishaven. Denk je aan het bouwwerk, dan denk je aan de stad, en omgekeerd.’
Wij kregen een ogenblik de tijd om dit filosofische inzicht te ver- werken. Achter ons op de kade raasde het verkeer voorbij, terwijl van voren een stevige wind ons in het gezicht blies.
‘But!’ ging hij verder, met een dreigende vinger in de lucht. ‘Hoe zit het met Amsterdam? Wat is dat ene unieke bouwwerk dat wij met Amsterdam vereenzelvigen?’ Zijn retorische blik ging als een zoeklicht de kring rond.
Een Amerikaanse dame van minstens tachtig waagde het om haar hand op te steken en te vragen: ‘Well, how about the canals?’
Ja, daar had ze een punt. Alle blikken richtten zich nu verwachtingsvol op de gids. Die plukte met een smalende glimlach aan zijn opzichtige, gele vlinderdasje en antwoordde kalmpjes: ‘Of course... de grachten zijn wereldberoemd... Wie kent ze niet? Maar wat zijn het?”

 
Jamal Ouariachi (Amsterdam, 8 december 1978)

08-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse dichter en schrijver Tatamkhulu Afrika werd geboren op 7 december 1920 in Egypte. Zie ook alle tags voor Tatamkhulu Afrika op dit blog.

Uit: Bitter Eden

“I touch the scar on my cheek and it flinches as though the long-dead tissue had a Lazarus-life of its own.
Uneasily, I stare at the two letters and accompanying neat package which are still where I put them earlier in the day. Within easy reach of my hand, they are a constant and unsettling focus for my mind and eye.
The single envelope in which the letters were posted is also still there. Airmail and drably English in its design, its difference from its local kin both fascinates and disturbs. I am not accustomed any more to receiving mail from abroad.
The one letter, typed under the logo of a firm of lawyers, is a covering letter which starts off by describing how they have only managed to trace me after much trouble and expense, which expense is to be defrayed by the ‘deceased’s estate’. Then comes the bald statement that it is he that has ‘passed on’ – how I hate that phrase! – after a long illness whose nature they do not disclose and that I have been named in his will as one of the heirs. My legacy, they add, is very small but will no doubt be of some significance to me and it is being forwarded under separate cover per registered mail.
The other letter is from him and I knew that straight away. After fifty years of silence, there was still no mistaking the rounded, bold and generously sprawling hand. Closer inspection betrayed the slight shakiness that is beginning to taint my own hand, and I noted this with an unwilling tenderness and a resurgence – as unwilling – of a love that time, it seems, has too lightly overlaid.
After reading the letters – but not yet opening the package – I had sat for a long time, staring out of the window and watching gulls and papers whirling up out of the southeaster-ridden street, but not knowing which were papers and which were gulls. Reaching for an expected pain, I had found only a numbness transcending pain and, later, Carina had come in and laid her hands on my shoulders and asked, her voice as pale and anxious as her hands, ‘Anything wrong?’
I do not mean to be disparaging when I refer to Carina in these terms. I am, after all, not much darker than her and although my hair is fair turned white and hers is white-blonde turned white, my body hair is as colourless and (as far as I am concerned) unflatteringly rare. I, too, can be nervy although not as pathologically so as Carina whose twitchiness sometimes reminds me of the dainty tremblings of a mouse – and that despite the fact that she moves her long, rather heavy bones in a manner that is unsettlingly male.”

 
Tatamkhulu Afrika (7 december 1920 – 23 december 2002)

De Oostenrijkse schrijver Johann Nepomuk Eduard Ambrosius Nestroy werd geboren in Wenen op 7 december 1801. Zie ook alle tags voor Johann Nestroy op dit blog.

Uit: Der Zerrissene

„Lips (tritt zur Mitte rechts während dem Ritornell des folgenden Liedes aus der Türe des Speisesalons auf)

(…)

Armut is ohne Zweifel das Schrecklichste. Mir dürft' einer zehn Millionen herlegen und sagen, ich soll arm sein dafür, ich nehmet s' nicht. Und was schaut anderseits beim Reichtum heraus? Auch wieder ein ödes, abgeschmacktes Leben. Langweile heißt die enorm horrible Göttin, die gerade die Reichen zu ihrem Priestertum verdammt, Palais heißt ihr Tempel, Salon ihr Opferaltar, das laute Gamezen und das unterdrückte Gähnen ganzer Gesellschaften ist der Choral und die stille Andacht, mit der man sie verehrt. – Wenn einem kleinen Buben nix fehlt und er is grantig, so gibt man ihm a paar Braker, und 's is gut. Vielleicht helfet das bei mir auch, aber bei einem Bub'n in meinem Alter müßten die Schläg' vom Schicksal ausgehn, und von da hab' ich nix zu riskier'n; meine Gelder liegen sicher, meine Häuser sind assekuriert, meine Realitäten sind nicht zum Stehlen – ich bin der einzige in meiner Familie, folglich kann mir kein teurer Angehöriger sterben, außer ich selber, und um mich werd' ich mir auch die Haar' nicht ausreißen, wenn ich einmal weg bin – für mich is also keine Hoffnung auf Aufrieglung, auf Impuls. – Jetzt hab' ich Tafel g'habt – wenn ich nur wüßt', wie ich bis zu der nächsten Tafel die Zeit verbring'! – Mit Liebesabenteuer? – Mit Spiel –? Das Spielen is nix für einen Reichen; wem 's Verlier'n nicht mehr weh tut, dem macht 's Gewinnen auch ka Freud'! – Abenteuer –? Da muß ich lachen! Für einen Reichen existieren keine Liebesabenteuer. Können wir wo einsteigen? Nein, sie machen uns so überall Tür und Tor auf! – Werden wir über a Stieg'n g'worfen? Nein, Stubenmädl und Bediente leuchten uns respektvoll hinab. Werden auf uns Sulteln gehetzt? Wird was hinabg'schütt't auf uns? Nein, Papa und Mama bitten uns, daß wir ihr Haus bald wieder beehren. – Und selbst die Eh'männer – sind auch meistens gute Leut'. Wie selten kommt eine Spanische-Rohr-Rache ins Spiel? Die korsische Blutrache liegt gar ganz in Talon. Wann hört man denn, daß ein Eh'mann einen Kugelstutzen nimmt und unsereinem nachschießt? Ja, anreden tun s' ein', daß man ihnen was vorschießt. (Deutet Geldgeben.) Das is die ganze Rache! Wo sollen da die Abenteuer herkommen? Man is und bleibt schon auf fade Alletagsgenüsse reduziert, die man mit Hilfe der Freundschaft hinunterwürgt. Das is noch das Schönste, über Mangel an Freunden darf sich der Reiche nicht beklagen. Freunde hab' ich und das, was für Freunde! Den warmen Anteil, den sie nehmen, wenn s' bei mir essen, das heiße Mitgefühl, wenn s' mit mir z'gleich einen Punschdusel kriegen, und die treue Anhänglichkeit! Ob einer zum Losbringen wär'! – Keine Möglichkeit! Ich bin wirklich ein beneidenswerter Kerl, nur schad', daß ich mich selber gar nicht beneid'! –„

 
Johann Nestroy (7 december 1801 - 25 mei 1862)
Helmuth Lohner als Herr von Lips, Salzburger Festspiele, 1984

De Franse filosoof en toneelauteur Gabriel Marcel werd geboren op 7 december 1889 in Parijs. Zie ook alle tags voor Gabriel Marcel op dit blog.

Uit:The mystery of being

« Contemplation is a mode of participation in which the oppositions before (in front of) me and within me, outside and inside, are transcended. This being so, recollection is implicit in participation.
Recollection (which is not a mode of abstracting one s self) is an act by means of which I over- pass (go beyond) these oppositions, and in which the " turning inward to myself " and " the stretching outward from myself" meet.
But recollection is not abstraction of one s self (from one s spatio- temporal situation); the conditions of recollection are the very conditions of the existence of the being whose circumstantial data cannot appear as contingent.
My situation, my life, are not indeed an ensemble of things existing in themselves, to which I am foreign or exterior, though neither can I merge into them and consider them as a fatality or a destiny. In this order the opposition of contingence and necessity must be over-passed (gone beyond), as is shown in the examples of encounter (which is not the objective intercrossing of casual series and which supposes inferiority ) and vocation (which is not a constraint but a call) ; the circumstantial data therefore only intervenes in connection with free activity called upon to recognize (know) itself in this free activity, that is to say, open, permeable (without being strictly speaking influencible), and for which the non-contingence of the empirical given is a call to creative development.”

 
Gabriel Marcel (7 december 1889 - 8 oktober 1973)

De Oostenrijkse schrijver en columnist Friedrich Kilian Schlögl werd geboren op 7 december 1821 in de Weense voorstad Laimgrube (nu Wenen). Zie ook alle tags voor Friedrich Schlögl op dit blog en ook mijn blog van 7 december 2010.

Uit: Wiener Blut (Ein paar alte Leute)

„Es war zu Ende der Neunziger Jahre. Ein junger Mediciner, der sich vorerst ein Weibchen nahm, ehe er Patienten hatte, war über diesen Einfall ganz außer sich und in dulci jubilo und lobte Gott den Herrn allstündlich ob des Glückes, das er gemacht. Sie hatten zwar nichts zu nagen und zu beißen, aber sie waren jung und liebten sich – und für das Andere werde schon der Himmel sorgen.
Und des Himmels Segen blieb auch nicht aus. Nach Jahresfrist gab's in dem Kämmerlein, welches das Pärchen in einer der südlichen Vorstädte Wiens bewohnte, plötzlich großes Geschrei. Ein Mägdlein lag an der Mutter Brust, und obwohl an Linnen und sonstigem Aufputz für das herzige Ding nicht allzuviel in Vorrath war, der glückliche Vater sprang dennoch deckenhoch und jubelte und bedeckte die selig lächelnde Mutter mit tausend heißen Küssen.
Nun kamen aber auch der Sorgen eine ernsthafte Zahl. Für Drei galt es zu schaffen und nebstbei gab's noch zu studiren: eine schwere Menge Bücher und Schriften lagen vor dem Lämpchen, das recht kümmerlich stuckerte und dem eifrigen Leser das Geschäft mühselig genug machte. Dann und wann entrang sich wohl ein leiser Seufzer der Brust des Vielgeplagten, aber ein Blick nach den beiden Schlummernden gab ihm neuen Muth und ließ ihn die Qual überdauern. Und endlich fanden sich sogar die ersten Patienten: Geld, wenn auch nur in kleinen Dosen, kam in's Haus, man konnte Holz kaufen und das Stübchen tagüber warm halten; ja ein paar glückliche Curen verschafften dem Namen des bisher Unbekannten in der ganzen Gasse einen Ruf – die Zukunft war geebnet ... Da starb ihm sein gutes Weibchen. –“

 
Friedrich Schlögl (7 december 1821 - 7 oktober 1892)

De Amerikaanse taalkundige, mediacriticus en anarchistisch denker Noam Chomsky werd geboren in Philadelphia op 7 december 1928. Zie ook alle tags voor Noam Chomsky op dit blog en ook mijn blog van 7 december 2010.

Uit: Chronicles of Dissent, 1992

“The only realistic political settlement, for the time being, in the past ten or twelve years, that would satisfy the right of self-determination for both national groups is a two-state settlement. Everybody knows what it would have to be: Israel within approximately the pre-June 1967 borders and a Palestinian state in the West Bank and the Gaza Strip, and a return of the Golan Heights to Syria, or maybe some other arrangement. This would be associated with maybe demilitarized zones and international guarantees of some sort or another, but that's the framework of a possible political settlement. As I say, I don't think it's the best one, but that's the realistic one, very realistic. It's supported by most of the world. It's supported by Europe, by the Soviet Union, has been for a long time, by almost all the non-aligned countries, it's supported by all the major Arab states and has been for a long time, supported by the mainstream of the PLO and, again, has been for a long time, it's supported even by the American population, by about two to one according to the polls. But there are also people who oppose it. It's opposed by the rejection front in the Arab world, the minority elements of the PLO, Libya, a few others, minority rejectionist elements, but crucially it's opposed by the leaders of the rejection front, namely the United States and Israel. The United States and Israel adamantly oppose it. The United States will not consider it. Both political groupings in Israel reject it totally. They reject any right of national self-determination for the indigenous popula- tion in the former Palestine. They can have Jordan if they want, or the former Syria, or something, but not the area that they now hold under military occupation. In fact they're explicit about it. There are carefully fostered illusions here that the Labor Party is interested in compromise over the issue. But if you look closely, there's no meaningful compromise.”

 
Noam Chomsky (Philadelphia, 7 december 1928)
 

De Amerikaanse schrijfster Willa Cather werd geboren op 7 december 1873 in de buurt van Winchester, Virginia. Zie ook alle tags voor Willa Cather op dit blog en ook mijn blog van 7 december 2010.

Uit: The Selected Letters of Willa Cather

“The greatest thing we saw from that mill tower was the coming of a storm. The moon did not show herself at all, there was a long black bank of clouds in the west, and the lightening kept playing along it as steady as the fire of a battery. The world seemed to get ready for a storm; the cattle all huddled together in one end of the corall, the corn leaves got restless and began to toss their long blades up as if to reach for rain. In a moment the big wind struck us, just such a wind as struck Roscoe and the girls out by the brick kiln, and we fifty feet up in the air on a four-foot platform! Roscoe howled, “Off with your skirts, Willie or we’ll never get down” you bet I peeled them off, all but a little light one. The descent was something awful, the tower shook and we shook, the wind hummed and sang and whirled all about us, if it had not been for Rosses grip on me I believe I should have fallen.”

 
Willa Cather (7 december 1873 – 24 april 1947)
Cover 

De Duitse dichter Samuel Gottlieb Bürde werd geboren op 7 december 1753 in Breslau. Zie ook alle tags voor Samuel Gottlieb Bürde op dit blog en ook mijn blog van 7 december 2010.

Der Frühling ist erschienen

Der Frühling ist erschienen;
Der Winter dünkt uns nun ein Traum,
Nun liegt die Welt im Grünen
Und schneeweiß schimmert Heck und Baum.
Hört, wie so froh die Lerche ihr Lied erschallen läßt!
Die Schwalben und die Störche beziehn ihr altes Nest.
Mit fröhlicher Gebärde geht nun der Mensch und streut
Den Samen in die Erde, den er auf Wucher leiht.

Freut euch des Herrn, ihr Frommen,
Und heißt mit lautem Jubelruf
Das junge Jahr willkommen
Und preist ihn, der den Frühling schuf.
Seht, wie im Blumenkleide, die Wiese lieblich prangt!
Nur der fühlt wahre Freude, der Gott von Herzen dankt.
Auf, jeder pflüg und säe und singe froh dazu:
Ehr sei Gott in der Höhe, auf Erden Fried und Ruh!

 
Samuel Gottlieb Bürde (7 december 1753 - 28 april 1831)
Breslau, in kerstsfeer (Geen portret beschikbaar)

07-12-2013 om 14:20 geschreven door Romenu  

De Brits - Ierse schrijver Arthur Joyce Lunel Cary werd geboren op 7 december 1888 in Derry, Ierland. Cary ging naar school in Clifton en bezocht het College in Oxford. Hij ging daarna naar de universiteit van Edinburgh om kunstgeschiedenis te studeren. Hij zette de studie gedurende drie jaar voort in Parijs, maar toen realiseerde hij zich dat hij niet meer zou worden dan een 3^e rangs schilder. In 1912 , meldde hij zich voor de militaire dienst en hij was van 1913 tot 1920 als ambtenaar van de politieke dienst in Nigeria actief. Om gezondheidsredenen keerde hij in 1920 naar Engeland terug en werkte als freelance schrijver. Onder invloed van de tijd in Afrika schreef Cary verschillende romans over Afrika , zoals “Mister Johnson”, waarin hij de confrontatie van een enkele Afrikaan met de beschaafde samenleving beschrijft. In latere werken vormt de samenleving van Groot-Brittannië de achtergrond. In 1941 werd hij bekroond met de James Tait Black Memorial Prize voor “A House of Children”. Hij leed op het einde van zijn leven aan een motorische stoornis, zodat hij alleen kon schrijven met hulpmiddelen en uiteindelijk alleen kon dicteren. Zijn laatste roman “The Captive and the Free” (gepubliceerd in 1959 ) bleef onvoltooid. Cary was getrouwd en had vier zonen, waaronder de componist Tristram Cary.

Uit: The Horse's Mouth

“Nothing is a masterpiece - a real masterpiece - till it's about two hundred years old. A picture is like a tree or a church, you've got to let it grow into a masterpiece. Same with a poem or a new religion. They begin as a lot of funny words. Nobody knows whether they're all nonsense or a gift from heaven. And the only people who think anything of 'em are a lot of cranks or crackpots, or poor devils who don't know enough to know anything. Look at Christianity. Just a lot of floating seeds to start with, all sorts of seeds. It was a long time before one of them grew into a tree big enough to kill the rest and keep the rain off. And it's only when the tree has been cut into planks and built into a house and the house has got pretty old and about fifty generations of ordinary lumpheads who don't know a work of art from a public convenience, have been knocking nails in the kitchen beams to hang hams on, and screwing hooks in the walls for whips and guns and photographs and calendars and measuring the children on the window frames and chopping out a new cupboard under the stairs to keep the cheese and murdering their wives in the back room and burying them under the cellar flags, that it begins even to feel like a religion. And when the whole place is full of dry rot and ghosts and old bones and the shelves are breaking down with old wormy books that no one could read if they tried, and the attic floors are bulging through the servants' ceilings with old trunks and top-boots and gasoliers and dressmaker's dummies and ball frocks and dolls-houses and pony saddles and blunderbusses and parrot cages and uniforms and love letters and jugs without handles and bridal pots decorated with forget-me-nots and a piece out at the bottom, that it grows into a real old faith, a masterpiece which people can really get something out of, each for himself. And then, of course, everybody keeps on saying that it ought to be pulled down at once, because it's an insanitary nuisance.”

 
Joyce Cary (7 december 1888 - 29 maart 1957)

07-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Noorse schrijver en vertaler Karl Ove Knausgård werd geboren in Oslo op6 december 1968. Zie ook alle tags voor Karl Ove Knausgård op dit blog.

Uit: Nacht (Vertaald door Marianne Molenaar)

“Na het laatste uur die dag belde ik mama. Kreeg haar nog net op haar werk te pakken voor ze naar huis zou gaan.
‘Hoi, mama’, zei ik. ‘Heb je even tijd om wat te praten?’
‘Ja, geen probleem. Is er iets gebeurd?’
‘Nee hoor. Alles is nog steeds hetzelfde hier. Maar het begint ontzettend zwaar te worden. Ik kom ’s morgens nauwelijks mijn bed uit. En toen bedacht ik vandaag dat ik in feite op kan zeggen. Ik heb het zo ontzettend slecht naar mijn zin, zie je. Ik ben hier natuurlijk ook niet voor opgeleid. Dus ik dacht dat ik in plaats daarvan na de Kerst kon gaan studeren. Gewoon mijn propedeuse halen.’
‘Ik begrijp dat je gefrustreerd bent en dat het zwaar is’, zei ze. ‘Maar ik vind dat je er nog even over na moet denken voor je een beslissing neemt. De kerstvakantie begint nu gauw, dan kun je ontspannen en het rustig aan doen, hier gewoon op de bank blijven liggen als je wilt. Dan geloof ik dat het er heel anders uitziet als je daar weer terugkomt.’
‘Maar dat is juist wat ik niet wil!’
‘Dat zijn schommelingen. Je vond het een tijdje ontzettend leuk. Het is heel normaal dat je nu een periode hebt waarin je wat down bent. Ik kan natuurlijk niet zeggen dat je niet mag ophouden, dat beslis je zelf. Maar dat hoef je niet per se nu te doen, dat is alles wat ik wil zeggen.’
‘Ik geloof niet dat je begrijpt wat ik wil zeggen. Het wordt niet beter. Het is zo verdomd zwaar. En waarvoor?’
‘Zo is het leven soms’, zei ze.
‘Dat zeg je altijd. Maar ook al is jouw leven zwaar, dan hoeft dat van mij het toch nog niet te zijn?’
‘Ik wilde je alleen een raad geven. Ik denk dat je dat kunt gebruiken.’
‘Oké,’ zei ik, ‘ik neig ertoe op te houden, echt, maar je hebt gelijk als je zegt dat ik dat niet per se nu hoef te beslissen.’

 
Karl Ove Knausgård (Oslo, 6 december 1968)

De Oostenrijkse schrijver Peter Handke werd op 6 december 1942 in Griffen in Karinthië geboren. Zie ook alle tags voor Peter Handke op dit blog.

Uit: Over de dorpen (Vertaald door Bas Paijmans)

Speel het spel.
Breng je werk in gevaar.
Wees niet de hoofdpersoon.
Zoek de confrontatie.
Maar doe het opzettelijk.
Vermijd bijbedoelingen.
Verzwijg niet.
Wees week en sterk.
Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning.
Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf in alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens.
Laat je ogen zien, laat anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder in zijn eigen perspectief.
Beslis alleen met hartstocht.
Misluk rustig.
Neem vooral de tijd en bewandel de zijpaden.
Laat je afleiden.
Neem om zo te zeggen vakantie.
Houd je niet doof voor geen boom, voor geen water.
Trek je terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon.
Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken, wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodlotsdrama, veracht het ongeluk, analyseer het contrast.
Neem je eigen kleur aan, tot je in het gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt.

 
Peter Handke (Griffen, 6 december 1942)

De Poolse dichter Rafał Wojaczek werd geboren in Mikołów op 6 decmber 1945. Zie ook alle tags voor Ralf Wojaczek op dit blog.

The poet speaks with quite an irony:

I speak to the heart, but into your hand
I put a separate word like a breast
Or buttock, so that you piously
Attune it to your lust.

I speak to the people, but to the head-priest
I carry the voice, in contraband,
Of a certain woman, who set up the place,
Where he should meet her.

How close am I already to the divine regions
As through me speaks
The expanse whose name is God.

But truly, in order to be liked
By Death, I still must falsify
The words of this immense announcement.

I speak softly to you

I speak softly to you as if shining
Like stars that bloom on the meadow of blood
While my eyes gaze at the star of your blood
I speak softly - till my shadow is white

I'm a cool island for your flesh
That falls into night, a hot droplet,
I speak to you so softly as if in a dream
Your sweat is aflame on my skin

I speak to you as softly as a bird
In the morning slips sun into your eyes
I speak to you as softly
As the tear which wrinkles a face

I speak to you so softly
As you speak to me

Vertaald doorTomasz Gil

 
Rafał Wojaczek (6 december 1945 – 11 mei 1971)

De Nederlandse schrijver en schilder Henk van Woerden werd op 6 december 1947 geboren te Leiden. Zie ook alle tags voor Henk van Woerden op dit blog.

Uit: Ultramarijn

“Deze keer zijn er geen kapotte bruggen of door puin geblokkeerde wegen, ze rijden onbelemmerd door nar het naar het zuiden. De vlakte neemt langzamerhand de schutkleur van de autobus aan: oker en grijsoker. Oker kan uren duren. Halverwege de middag volgt de weg een stroom die de grens met de zuidelijke provincie markeert. Ze houden stil bij een
uitspanning boven de rivier.
'Om de benen te strekken, voor de behoefte,' zegt een patrouilleleider.
Joakim stapt niet uit, voelt geen behoefte. Hij leunt door het raam en slaat de reizigers gade. De passagiers uit een Andre bus staan in de rij voor het hok dat de plee is. Een aantal mennen trekt pal langs de kant van de weg de gulp open. Hoe lang zijn die onderweg geweest? Waar komen ze vandaan? Sommigen piesen staand, terwijl anderen – een minderheid – het er in hurkzit vanaf brengen. Vanuit het houten wc'tje klinkt gekreun. Hij heeft niet eerder een man zo horen kermen, als een dier in nood. Laat op de middag passeren ze een havenstad. Hij haalt een schriftje te voorschijn en noteert:'constipatie: janken als hond met pijn'. Ze klimmen in korte tijd naar een plateau en delen aan de andere kant af naar een baai met een dorp. De bestuurder mindert vaart en claxonneert alsof dit zijn thuis is.
Uit de porteken schreeuwen vrouwen iets onverstaanbaars terug. Buiten het gehucht flitst een
villa voorbij, er staan twee witte leeuwen voor de ingang. Daarna begint de pas, het kan niet lang meer duren. Het voertuig rochelt langs de helling, geluid dat tegen de bergwand kaatst. Hij telt de bochten in de weg. Wanneer hij is opgehouden met tellen komen ze zuchtend over een zadel tussen twee pieken. Ze draaien in een haarspeldbocht. Dat wil zeggen: dat zullen de tenten worden opgezet, op een weide met aan haar zoom een meertje. De autobus schudt een keer, reutelt, en dan slaat de motor af.”

 
Henk van Woerden (6 december 1947 - 16 november 2005)
Leiden, Nieuwe Rijn met Koornbrug

De Amerikaanse journalist en dichter Alfred Joyce Kilmer werd geboren op 6 december 1886 in New Brunswick, New Jersey. Zie ook alle tags voor Alfred Joyce Kilmer op dit blog.

Pennies

A few long-hoarded pennies in his hand
Behold him stand;
A kilted Hedonist, perplexed and sad.
The joy that once he had,
The first delight of ownership is fled.
He bows his little head.
Ah, cruel Time, to kill
That splendid thrill!

Then in his tear-dimmed eyes
New lights arise.
He drops his treasured pennies on the ground,
They roll and bound
And scattered, rest.
Now with what zest
He runs to find his errant wealth again!

So unto men
Doth God, depriving that He may bestow.
Fame, health and money go,
But that they may, new found, be newly sweet.
Yea, at His feet
Sit, waiting us, to their concealment bid,
All they, our lovers, whom His Love hath hid.

Lo, comfort blooms on pain, and peace on strife,
And gain on loss.
What is the key to Everlasting Life?
A blood-stained Cross.

 
Alfred Joyce Kilmer (6 december 1886 – 30 juli 1918)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e december ook mijn blog van 6 december 2011 deel 2.

06-12-2013 om 18:39 geschreven door Romenu  

Bij Sinterklaas

Uit: Een heel stout jongetje

"Even kijken," zei Sint Nicolaas terwijl hij zijn bril opzette en in het Grote Boek keek, "ah, juist, nu weet ik het weer, hier woont dat hele stoute jongetje. Zozo..." en hij keek over zijn brillenglazen naar het jongetje. Het stoute jongetje keek brutaal terug, maar zijn tong durfde hij toch niet uit te steken.
"Piet," vervolgde Sint Nicolaas tegen Zwarte Piet, "dit jongetje is onverbeterlijk. Wat ik niet allemaal over hem gehoord heb, sinds ik weer in Nederland ben!"
"Dus geen cadeautje, Sinterklaas?" vroeg Zwarte Piet.
"Cadeautje?" vroeg Sint Nicolaas. "Hoe haal je 't in je hoofd, Piet. Is het niet juist," vroeg hij toen aan Vader en Moeder, "dat dit jongetje dit jaar nóg meer ruiten heeft gebroken en nóg meer potten jam heeft leeggelikt dan verleden jaar? En dat hij de schoenen van zijn schoolmeester, die de arme man uitgetrokken had omdat zijn voeten zo'n pijn deden, zomaar heeft verstopt, zodat de meester op zijn sokken naar huis moest? En... ach, ik kan wel blijven doorgaan."
"Het spijt ons," knikten vader en moeder, "het is allemaal waar."
"En heb jij geen spijt?" vroeg Sint Nicolaas aan het jongetje.

 
Illustratie uit “Sint Nicolaas en zijn knecht” van Jan Schenkman, uitgave ca. 1907

"Je hebt stoute jongetjes en Brave Hendriken," zei het jongetje, "en ik wil geen Brave Hendrik zijn."
"Nog steeds even brutaal," zei Sint Nicolaas. "Piet, stop hem in de zak!" Het jongetje probeerde nog weg te lopen, maar Zwarte Piet pakte hem meteen beet en stopte hem in de zak. "Zo, dan gaan we maar weer," zei Sint Nicolaas. "Maar ons jongetje dan?" vroegen vader en moeder. Sint Nicolaas en Zwarte Piet waren echter de kamer en het huis al uit.
Nu moet je weten dat Sint Nicolaas stoute kinderen nooit heel lang in de zak laat zitten. Na een half uurtje of zo vindt hij het wel genoeg, dan doet hij de zak open en laat de kinderen beterschap beloven, voor hij ze naar huis stuurt. En dikwijls geeft hij ze dan nog een cadeautje ook. Maar toevallig was het jongetje één van de laatste kinderen die hij had bezocht. En de volgende dag ging hij terug naar Spanje, want hij had haast dit jaar.
Pas toen ze weer thuis in Spanje waren, zei Sint Nicolaas tegen zijn knecht: "Zeg, Piet, herinner ik me dat nou goed? Hadden wij niet een heel stout jongetje in de zak gestopt?"
"Ja, baas," zei Piet.
"Maar hebben we dat jongetje ook weer uit die zak gehaald?"
"Nee, baas, dat ben ik helemaal vergeten," zei Piet.

 
Hans Andreus (21 februari 1926 – 9 juni 1977)

De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent. Zie ook alle tags voor Hanif Kureishi op dit blog.

Uit: Intimacy

“It is the saddest night, for I am leaving and not coming back. Tomorrow morning, when the woman I have lived with for six years has gone to work on her bicycle, and our children have been taken to the park with their ball, I will pack some things into a suitcase, slip out of my house hoping that no one will see me, and take the tube to Victor's place. There, for an unspecified period, I will sleep on the floor in the tiny room he has kindly offered me, next to the kitchen. Each morning I will heave the thin single mattress back to the airing cupboard. I will stuff the musty duvet into a box. I will replace the cushions on the sofa.
I will not be returning to this life. I cannot. Perhaps I should leave a note to convey this information. `Dear Susan, I am not coming back ...' Perhaps it would be better to ring tomorrow afternoon. Or I could visit at the weekend. The details I haven't decided. Almost certainly I will not tell her my intentions this evening or tonight. I will put it off. Why? Because words are actions and they make things happen. Once they are out you cannot put them back. Something irrevocable will have been done, and I am fearful and uncertain. As a matter of fact, I am trembling, and have been all afternoon, all day.
This, then, could be our last evening as an innocent, complete, ideal family; my last night with a woman I have known for ten years, a woman I know almost everything about, and want no more of. Soon we will be like strangers. No, we can never be that. Hurting someone is an act of reluctant intimacy. We will be dangerous acquaintances with a history. That first time she put her hand on my arm -- I wish I had turned away. Why didn't I? The waste; the waste of time and feeling. She has said something similar about me. But do we mean it? I am in at least three minds about all questions.
I perch on the edge of the bath and watch my sons, aged five and three, one at each end. Their toys, plastic animals and bottles float on the surface, and they chatter to themselves and one another, neither fighting nor whingeing, for a change. They are ebullient and fierce, and people say what happy and affectionate children they are. This morning, before I set out for the day, knowing I had to settle a few things in my mind, the elder boy, insisting on another kiss before I closed the door, said, `Daddy, I love everyone.'

 
Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)

De Amerikaanse schrijfster Joan Didion werd geboren in Sacramento Valley op 5 december 1934. Zie ook alle tags voor Joan Didion op dit blog.

Uit: Blue Nights

 “When I began writing these pages I believed their subject to be children, the ones we have and the ones we wish we had, the ways in which we depend on our children to depend on us, the ways in which we encourage them to remain children, the ways in which they remain more unknown to us than they do to their most casual acquaintances; the ways in which we remain equally opaque to them. The ways in which our investments in each other remain too freighted ever to see the other clear. The ways in which neither we nor they can bear to contemplate the death or the illness or even the aging of the other. As the pages progressed it occurred to me that their actual subject was not children after all, at least not children per se, at least not children qua children: their actual subject was this refusal even to engage in such contemplation, this failure to confront the certainties of aging, illness, death. This fear. Only as the pages progressed further did I understand that the two subjects were the same. When we talk about mortality we are talking about our children. Once she was born I was never not afraid. I was afraid of swimming pools, high-tension wires, lye under the sink, aspirin in the medicine cabinet, The Broken Man himself. I was afraid of rattlesnakes, riptides, landslides, strangers who appeared at the door, unexplained fevers, elevators without operators and empty hotel corridors. The source of the fear was obvious: it was the harm that could come to her. A question: if we and our children could in fact see the other clear would the fear go away? Would the fear go away for both of us, or would the fear go away only for me?”

Joan Didion (Sacramento Valley, 5 december 1934)
In 1966

De Engelse dichteres en schrijfster Christina Georgina Rossetti werd geboren in Londen op 5 december 1830. Zie ook alle tags voor Christina Rossetti op dit blog.

Holy Innocents

Sleep, little Baby, sleep,
The holy Angels love thee,
And guard thy bed, and keep
A blessed watch above thee.
No spirit can come near
Nor evil beast to harm thee:
Sleep, Sweet, devoid of fear
Where nothing need alarm thee.

The Love which doth not sleep,
The eternal arms around thee:
The shepherd of the sheep
In perfect love has found thee.
Sleep through the holy night,
Christ-kept from snare and sorrow,
Until thou wake to light
And love and warmth to-morrow.

If Stars Dropped Out Of Heaven

If stars dropped out of heaven,
And if flowers took their place,
The sky would still look very fair,
And fair earth's face.
Winged angels might fly down to us
To pluck the stars,
Be we could only long for flowers
Beyond the cloudy bars.

O Wind, Why Do You Never Rest

O wind, why do you never rest
Wandering, whistling to and fro,
Bringing rain out of the west,
From the dim north bringing snow?

 
Christina Rossetti (5 december 1830 - 27 december 1894) 

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e december ook mijn blog van 5 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-12-2013 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Rainer Maria Rilke werd als René Karel Wilhelm Johann Josef Maria Rilke op 4 december 1875 in Praag geboren. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Rilke op dit blog.

Da neigt sich die Stunde und rührt mich an

Da neigt sich die Stunde und rührt mich an
mit klarem, metallenem Schlag:
mir zittern die Sinne. Ich fühle: ich kann -
und ich fasse den plastischen Tag.

Nichts war noch vollendet, eh ich es erschaut,
ein jedes Werden stand still.
Meine Blicke sind reif, und wie eine Braut
kommt jedem das Ding, das er will.

Nichts ist mir zu klein, und ich lieb es trotzdem
und mal es auf Goldgrund und groß
und halte es hoch, und ich weiß nicht wem
löst es die Seele los...

Sankt Christofferus

Die große Kraft will für den Größten sein.
Nun hofft er, ihm endlich hier zu dienen
an dieses Flusses Furt; er kam von zwein
berühmten Herren, die ihm klein erschienen,
und ließ sich dringend mit dem dritten ein:

den er nicht kannte; den er durch Gebet
und Fastenzeiten nicht auf sich genommen,
doch der im Ruf steht, jedem nachzukommen
der alles lässt und für ihn geht.

So trat er täglich duch den vollen Fluss -
Ahnherr der Brücken, welche steinern schreiten, -
und war erfahren auf den beiden Seiten
und fühlte jeden, der hinüber muss.

Und ruhte nachts in dem geringen Haus,
gefasst zu handeln, jeder Stimme inne,
und atmete die Mühe mächtig aus,
genießend das Geräumige seiner Sinne.

Dann rief es einmal, dünn und hoch: ein Kind.
Er erhob sich groß, dass er es überführe;
doch wissend, wie die Kinder ängstlich sind,
trat er ganz eingeschränkt aus seiner Türe
und bückte sich -: und draußen war Nachtwind.

Er murmelte: Was sollte auch ein Kind...?
nahm sich zurück mit einem großen Schritte
und lag in Frieden und entschlief geschwind.
Aber da war es wieder, voller Bitte.
Er spähte wieder -: draußen war Nachtwind.

Da ist doch keiner, oder bin ich blind?
warf er sich vor und ging noch einmal schlafen,
bis ihn dieselben Laute zwingend lind
noch einmal im verdeckten Innern trafen:
Er kam gewaltig:
                        draußen war ein Kind.

Uit: Die Sonette an Orpheus, Erster Teil 

III. Sonett

Ein Gott vermags. Wie aber, sag mir, soll
ein Mann ihm folgen durch die schmale Leier?
Sein Sinn ist Zwiespalt. An der Kreuzung zweier
Herzwege steht kein Tempel für Apoll.

Gesang, wie du ihn lehrst, ist nicht Begehr,
nicht Werbung um ein endlich noch Erreichtes;
Gesang ist Dasein. Für den Gott ein Leichtes.
Wann aber sind wir? Und wann wendet er

an unser Sein die Erde und die Sterne?
Dies ists nicht, Jüngling, Dass du liebst, wenn auch
die Stimme dann den Mund dir aufstößt, - lerne

vergessen, dass du aufsangst. Das verrinnt.
In Wahrheit singen, ist ein andrer Hauch.
Ein Hauch um nichts. Ein Wehn im Gott. Ein Wind.

 

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)
Portret door Lou Albert Lasard, 1916

De Nederlandse schrijver Geert Mak werd geboren op 4 december 1946 in Vlaardingen. Zie ook alle tags voor Geert Mak op dit blog..

Uit: De brug

“Istanbul is een klassieke stad, zoals Amsterdam dat was in het midden van de vorige eeuw: de armoede bivakkeert in het oude hart, de middenklasse woont, ring na ring, steeds verder daarbuiten, de rijkdom – en die bestaat hier ook in groten getale – leeft in het groen, op de eilanden of in de luxewijken aan de overkant van de Bosporus.
De stad volgt daarmee een oud patroon. Al vanaf de vroegste tijden waren de heuveltoppen van het oude Constantinopel gereserveerd voor de rijken. Uit hun huizen en paleizen stroomden pis en vuil gestaag naar beneden – de stad kende geen riolen – totdat die uiteindelijk in zee verdwenen. De sociale indeling werd bepaald door diezelfde beweging van boven naar beneden: hoe lager een huis op de heuvel stond, hoe meer afval zich daaromheen verzamelde, hoe nederiger de status van de bewoner was. Wie onder aan de heuvels woonde, verkeerde dus altijd in de stront van de rijken, daar was niets aan te doen.
De brug overspant een brede riviermonding die de twee oudste buurten scheidt, en daarmee ook de twee geesten binnen deze stad: de zuidzijde is behoudend en gericht op het Oosten, de noordelijke kant, met zijn eeuwenoude ambassades en koopmanspaleizen, is doortrokken van de mentaliteit van het Westen en de lichtheid van het moderne leven.
Een geliefde stadsschrijver — we zullen er meer ontmoeten — vergeleek de huizenmassa’s van de twee stadsdelen ooit met ‘de wijd uitgespreide vleugels van een klein vogeltje met een iel lijf ’. Dit beeld klopt nog steeds. De brug is dat kleine lijf tussen die twee enorme vleugels. ‘De brug is klein, piepklein, iel, maar haal je hem weg, dan breken die enorme vleugels aan weerskanten ervan af, dan kunnen ze niet meer bewegen, niet langer de lucht in vliegen!’

 
Geert Mak (Vlaardingen, 4 december 1946)

De Georgische schrijver en dichter Nikoloz Baratashvili werd geboren op 4 december 1817 in Tbilisi.Zie ook alle tags voor Nikoloz Baratashvili op dit blog.

Chinnari

An aloe stands in solitude upon a lofty precipice;
The sunbeams mingling with the shades the myriad boughs caress and kits.
'Tis Joy to dream beneath her shade - a refuge from this world of woe-
Where rustling leaves give soft response to murmurs of the stream below.

The wind the slender aloe bends; the river hums in harmony;
And all these sounds sweet slumber lure, where dreams expire in melody.
'Midst nature's things there is a tongue - the essence of a flow divine:
In vain can mortal lips express a sound more eloquent and fine!

In hopeless love the Mtkvari heaves; the rushing waters swish and hiss;
It cannot reach its loved one's feet, and beats with wrath the precipice.
The fair chinnari from its height in proud and haughty dignity,
Inclines its head and sadly sighs as Mtkvari groans in agony.

As gentle breezes sway the tree, the waters whirled from passions deep
By jealous frenzy rendered white, burst on and lash the rocky steep…
The heart must suffer endless pain if love sincere within it hides,
And if the love thus cherished dear in scorching fires of passion bides!

 
Nikoloz Baratashvili (4 december 1817 – 21 oktober 1844)
Portret door Lado Gudiashvili 

De Deense dichter Emil Aarestrup werd geboren op 4 december 1800 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Emil Aarestrup op dit blog en ook mijn blog van 4 december 2010

Fear

Hold tighter still, your firm arms
Place round me and enfold me.
Hold tight while yet your heart beats
And let its warmth console me.

A short while, and we’re parted,
Like berries in the hedgerow;
A short while, and we’ve vanished
Like bubbles in the stream’s flow.

Vertaald door John Irons

 
Emil Aarestrup (4 december 1800 – 21 juli 1856)
Portret door P. Hansen, 1886

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e december ook mijn blog van 4 december 2011 deel 2.

04-12-2013 om 23:01 geschreven door Romenu  

De Brits-Poolse schrijver Joseph Conrad werd geboren op 3 december 1857 in Berdichev, Rusland in een gezin met Poolse ouders. Zie ook alle tags voor Joseph Conrad op dit blog.

Uit: The Secret Agent

“It clattered; and at that signal, through the dusty glass door behind the painted deal counter, Mr. Verloc would issue hastily from the parlour at the back. His eyes were naturally heavy; he had an air of having wallowed, fully dressed, all day on an unmade bed. Another man would have felt such an appearance a distinct disadvantage. In a commercial transaction of the retail order much depends on the seller's engaging and amiable aspect. But Mr. Verloc knew his business, and remained undisturbed by any sort of æsthetic doubt about his appearance. With a firm, steady-eyed impudence, which seemed to hold back the threat of some abominable menace, he would proceed to sell over the counter some object looking obviously and scandalously not worth the money which passed in the transaction: a small cardboard box with apparently nothing inside, for instance, or one of those carefully closed yellow flimsy envelopes, or a soiled volume in paper covers with a promising title. Now and then it happened that one of the faded, yellow dancing girls would get sold to an amateur, as though she had been alive and young.
Sometimes it was Mrs. Verloc who would appear at the call of the cracked bell. Winnie Verloc was a young woman with a full bust, in a tight bodice, and with broad hips. Her hair was very tidy. Steady-eyed like her husband, she preserved an air of unfathomable indifference behind the rampart of the counter. Then the customer of comparatively tender years would get suddenly disconcerted at having to deal with a woman, and with rage in his heart would proffer a request for a bottle of marking ink, retail value sixpence (price in Verloc's shop one-and-sixpence), which, once outside, he would drop stealthily into the gutter.“

 

Joseph Conrad (3 december 1857 – 3 augustus 1924)
Bob Hoskins en Christian Bale in de film The Secret Agent, 1996

De Nederlandse schrijver Herman Heijermans werd geboren op 3 december 1864 in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Herman Heijermans op dit blog.

Uit: Op hoop van zegen

“clémentine
Zo.
daantje
... En de bedstee met de gordijne... 't Is me 'n bik.+
Neemt 'n pruim.
Kan u mijn niet is gebruike?
clémentine
Misschien. Hand hoger! Je mònd stil!
cobus
Da's makkelijk ezeid - as ù gewoon is te pruime en je niet pruime màg - dan kan je je lippe niet vàsthoue. Wat zeg jij, Daantjè?
daantje
Ik zeg dat 't tijd wordt. We ete om vier en de moeder is làstig.
clémentine
Dat zal met jullie ouwetjes wel nódig zijn.
daantje, een stoel bijschuivend
Pèh! We hebbe nog al wat in te brenge! Niet dàt! 'n Diakenie is me 'n bik. Vrete met snauwe - of je 'n bedelaar ben. Vanmorrege koffie as - as 't onderste uit de regenton - en errete zo hard as je eksteroog.
clémentine
In jouw plaats - hou je mond stil! - zou 'k God danken dat me ouwe dag bezorgd is.
cobus
Tja-tja je mag je niet bezondige...
't is me 'n bik: het is me nogal wat moois
daantje
God dànke? Née hoor. Me hele leven gevaren - hoeveel reize wel? - niet te telle - schipbreuk gehad - gebrek gehad - gevaren van me tiende - èn - twéé zoons op zee verloren. Nee hoor. Nee hoor. De moeder is 'n krèng. Je zou d'r op d'r smoel slaan...”
 

 
Herman Heijermans (3 december 1864 – 22 november 1924)
Cover dvd

De Vlaamse schrijver Henri (Hendrik) Conscience werd geboren in Antwerpen op 3 december 1812. Zie ook alle tags voor Hendrik Conscience op dit blog.

Uit: De Leeuw Van Vlaanderen Of De Slag Der Gulden Sporen

“De Vlaming die bij dit gezegde tegenwoordig was, geliet zich alsof hij de Franse taal niet verstond, en zag De Chatillon met stout gelaat in de ogen.
"Mijne heren," riep de ridder, "ziet die Laat mij aanzien.... Kom eens hier, lomperd! Nader hier voor mij."
De jongeling naderde langzaam en hield zijn ogen gedurig op de ridder gevestigd. Er zweefde iets zonderlings over zijn wezenstrekken,—een uitdrukking waarin toorn en list te saam gesmolten waren: iets zo dreigend en zo geheim dat De Chatillon met een aandoening van benauwdheid werd bevangen.
Een der bijwezende ridders wendde zich om en verliet de plaats waar dit gebeurde; hij week enige stappen tussen het geboomte en deed genoeg bemerken dat dit toneel hem niet behaagde.
"Wilt gij mij zeggen," vroeg De Chatillon aan de gids, "waarom gij ons door zulke wegen leidt, en waarom gij ons niet gewaarschuwd hebt dat er een afgehakte boom in de baan lag?"
"Heer!" antwoordde de Vlaming in slecht Frans. "Ik ken geen andere weg naar het slot Wijnendale en wist niet dat het UEdele geliefde op dit uur te slapen."
Bij dit gezegde kwam er een bitsige grimlach op zijn gelaat; het scheen dat hij de ridder tergen wilde.
"Bij God!" riep De Chatillon hem toe. "Gij lacht—gij spot met mij.... Hola! Mijn knapen, dat men die Laat in de lucht hange! En dat hij der raven ten spijze worde!"
Nu grimlachte de jongeling nog meer: de hoeken van zijn mond trokken zich achteruit, en een bleke of purperen kleur verfde beurtelings zijn wangen.
"Een Vlaming ophangen?" morde hij. "Wacht een weinig!"
Hierop ging hij enige treden achterwaarts, plaatste zich met de rug tegen een boom, stroopte de mouwen van zijn kolder tot aan de schouders op, en toog zijn blikkerend kruismes uit de schede. De ronde spieren van zijn blote armen waren gespannen, en zijn gelaat kreeg iets in zich dat de leeuwen eigen is.” 

 br>
Hendrik Conscience (3 december 1812 – 10 september 1883)
Standbeeld in Schilde

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Zie ook alle tags voor Grace Andreacchi op dit blog.

I AM WITH THE COWARDS

A response to terrorists of all kinds and nations
We've had enough of obscene death
Enough of burnt babies cities in ashes
Leafless trees wells poisoned with hate
We are called upon to love
Terrorism will not save a single soul
Terrorism will not save us from terrorists
Terrorism has come to destroy us
All of us, Arab and Jew
Americans, Europeans, everybody
Terrorism doesn't care who we are
It kills us for the hell of it
with bombs in the marketplace
with bombs that drop from the sky
with bulldozers with landmines with hate
with stupidity with the courage of animals
without a conscience
If to love your enemy is cowardly then
I am with the cowards
If to see no enemy but a brother in holiness
Is cowardly then I am with the cowards
If there is a remedy anywhere to the stupidity of man
It is with the cowards
And I, mother of the world, insist
Stop your deadly game
The world does not belong to you
But to God.
The olive groves are His
The sweet blue air over our heads is His
The sea and all that is in it - His
How dare you squabble over it?
It is His
And We are His
And our children too are His.
Not yours.

 
Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

De Italiaanse schrijver Ugo Riccarelli werd geboren op 3 december 1954 in Turijn. Zie ook alle tags voor Ugo Riccarelli op dit blog en ook mijn blog van 3 december 2010..

Uit: Der vollkommene Schmerz (Vertaald door Karin Krieger)

„Doch vor allen Dingen beeindruckte den Maestro die
Liebenswürdigkeit der Frauen in Colle. Nicht daß die Frauen bei ihm zu Hause nicht freundlich waren, doch sie wahrten in allen Lebenslagen eine Zurückhaltung, die fast schon an Widerspenstigkeit grenzte und sie in einer eigenen Welt isolierte, sogar dann noch, wenn sie Ehefrau oder Großmutter wurden. Die Frauen von Colle dagegen scheuten sich nicht, zu lächeln und mit bezauberndem Charme und Liebreiz das Wort an einen Fremden zu richten. Dem Maestro war dieser Liebreiz nicht geheuer, und so kam es, daß er in den ersten Wochen die Freundlichkeit, mit der ihm die Witwe Bartoli begegnete, zwar einerseits genoß, sie jedoch andererseits mit dem Mißtrauen und der Wachsamkeit eines Menschen hinnahm, der daran gewöhnt ist, in zwanglosen Umgangsformen einem Fremden gegenüber wenn nicht heimliche Absichten, so doch zumindest etwas Unübliches zu sehen. Aber mit der Zeit gab er seinen Argwohn auf, da er auch die anderen Frauen des Ortes beobachtete und mit ihnen Worte wechselte, und er begann das Vergnügen eines Gesprächs, eines erwiderten Grußes oder einer Erzählung zu schätzen, die zwar belanglos sein mochten, doch gefärbt von jener ausholenden, sonnigen Redeweise, die ihnen epische Züge verlieh.“  

 
Ugo Riccarelli (Turijn, 3 december 1954)

De Sloveense dichter en schrijver France Prešeren werd geboren op 3 december 1800 in Vrba. Zie ook alle tags voor France Prešeren op dit blog en ook mijn blog van 3 december 2010.

O'er thee, Misfortune, I have ceased to wail

O'er thee, Misfortune, I have ceased to wail,
I'll utter no reproaches any more.
Thank God, I'm used to griefs thou hast in store
And to the sufferings in life's strong jail.

No burden can now hurt my shoulders frail;
My lips are used to bitter drinks of yore;
My feet, like leather, are no longer sore,
I dread no thorny path, no irksome trail.

Stiff are my limbs and joints as if confined.
My heart, once sensitive, is hard as stone,
The claims of sorrow have subdued my mind.

All fear is fled; with it all hopes have flown.
Should Fate caress or beat me, it will find
Insensibility of flesh and bone.

Vertaald door A. I. Lenarčič en W.K. Matthe
 

 
A Wreath of Sonnets   (1/14)

A Slovene wreath your poet has entwined,
Of fifteen sonnets is the chaplet bound,
And in it thrice the Master Theme must sound:
Thus are the other harmonies combined.

Now from his source like streams in order wind
The sonnets, and the head of each is found
By the last line of the last sonnet crowned;
This is a semblance of your poet's mind.

From one love all by thoughts arise, and lo!
Whene'er I sleep at night they cease to flow,
But stir when darkness flees before dawn's rays.

You are the Master Theme of my whole life,
Which will be heard when I have ceased my strife -
A record of my pain and of your praise.

Vertaald door V. de Sola Pinto

 
France Prešeren (3 december 1800 – 8 februari 1849)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3^e september ook mijn blog van 3 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

03-12-2013 om 18:36 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Botho Strauß werd geboren op 2 december 1944 in Naumburg an der Saale. Zie ook alle tags voor Botho Strauß op dit blog.

Uit: Lichter des Toren

„Mit seinem Bruder, einem Kretin, ging der Junge die Landstraße hinaus. Wie steif und verordnet er schritt! Nicht mal hätte man sagen können, wer von beiden der Ältere war, der Begleiter oder das rundköpfige, tapsige Wesen, das er ausführte, eines von seinem eigenen
Fleisch und Blut. Der Idiot hielt den Kopf gesenkt, und es lächerte ihn grundlos, im wesentlichen und schlechthin. Der Imbezille ist jemand ohne Stab (bacillum). Der gerade Bruder war ihm einer, er ging bei ihm eingehängt. Manchmal zuckte der Gerade mit dem Arm, so wie eine steife Gattin ihren betrunkenen Mann vom Torkeln abhält und an sich zieht. Ja, er riß sogar an ihm und zerrte ihn in einen festeren Schritt. Doch der Schwachsinnige unterbrach sich nur kurz und begann sogleich wieder sein hohes, wimmerndes Kichern, als wär’s die einzige Äußerung, Belustigt sein, die sich ihm gleichsam von Gott mitgeteilt hatte über die Menschen, die einzige zu mindest, die ihn in eine höhere Übereinstimmung zu versetzen schien. Es war beinah, als diene er einem leisen Dauergelächter, das aus den Sphären über die Erde erging, als Medium. Als wäre er willenlos wie eine Muschel bereit zum ewigen Wiedertönen. Unterwegs griff der Junge, der zum Ausgang mit dem Idioten angestellte Bruder, in seine Hosentasche, nahm ein großes Taschen tuch heraus und ließ den Kichernden sich darin schneu zen, so wie Mütter es mit rotztriefenden Kindern tun. Und gerade hierin, wie also der Bruder vor sich und den Leuten im Dorf den überlegenen Erwachsenen hervorkehrte, unbeholfen und geniert, hätte es für den Betreuten einen unmittelbaren Kitzel zum Kichern gegeben. Doch der Idiot ward ja aus unendlicher Ferne belustigt und spürte neben sich gar nichts“.

 
Botho Strauß (Naumburg, 2 december 1944)

De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook alle tags voor Frédéric Leroy op dit blog.

Olijfgeheugen

Jij, vlijmscherp uitgelijnd
op giftig azuur, koppig
en verstard vormenspel,
amalgaam van molm,
versteende stof en zilver,
schenk mij van je vruchten
de bitterste,
opdat ik herinneren zou
hoe de strijd gestreden werd,
paarden waren er, weet ik nog,
besmeurd met bloed en slijk.
Het wordt me duidelijk,
stilaan: alles is een leugen,
er was geen tijd
vóór jou tijd.

Ochtendritueel

Men had dauw op de lippen.

Met het aanbreken van de dag begon ook
het uitwisselen van geschenken.

Alsof we door geven en nemen
gelijken zouden worden.

Ik, naakt als gras
en onthutst dat te zijn,
had niets te geven,
ontving slechts

een zelfontworpen woord
buiten beschouwing gelaten.

Harde klinkers

Er staat iets te gebeuren: alsof
vandaag het wereldverhaal in de aarde
zelf besloten ligt, elke steen, elke kiezel
een letter wil zijn, elke straat of gevel een zin,
een richting, een al dan niet doodlopend eind.

Geen slecht woord meer
over de stenen: elke klinker is nu bruikbaar
om ruiten in te gooien, schedels te breken.

Er staat geschreven en er wordt gefluisterd.

Er staat geschreven dat er wordt gefluisterd.

Commando’s sluipen oren binnen, stampen
deuren in. Iemand knielt op het voetpad en leest met ongeloof
de stoeptegels. Een familie woorden kruipt uit het asfalt,
gaat neuriënd op wandel en een manifest welt op uit de rioolgaten.
Iemand luistert aandachtig naar de stank, grift op de vensterbank
van het postkantoor met een vingernagel nauwgezet
een spijkerschrift in opgedroogde duivenstront.

De kasseien hebben bloed gedronken.

Een priester sluit de boeken

 
Frédéric Leroy (Blankenberge, 2 december 1974)
Blankenberge, de pier

De Amerikaanse schrijfster Ann Patchett werd geboren in Los Angeles op 2 december 1963. Zie ook alle tags voor Ann Patchett op dit blog.

Uit: The Getaway Car

“In my junior year of college, I studied with Grace Paley. The fact that I even met Grace Paley, much less sat in her classroom for an entire year, is a wonder to me even now. There was no better short story writer, and very possibly no better person, though she would smack me on the head with a newspaper were she around to hear me say such a thing. (Interested in being a better writer? Go buy yourself a copy of The Collected Stories by Grace Paley.) The lesson that Grace taught was a complicated one, and I will admit I had been out of her class for a couple of years before I fully understood all she had given me. I was used to Allan Gurganus, who was as diligent a teacher as he was a writer. He was where he said he would be at the appointed minute, our manuscripts meticulously commented on in his trademark brown ink. He gave assignments and picked readings that spoke directly to our needs. But when we went to Grace’s classroom, there was often a cancellation notice taped to the door: GRACE HAS GONE TO CHILE TO PROTEST HUMAN RIGHTS VIOLATIONS or something of that nature. Or I would be sitting outside her office for our scheduled conference but the door stayed closed. I could hear someone in there, and frequently that someone was crying. After half an hour or so, Grace would pop her head out, telling me very kindly that I should go. “She’s having troubles,” she would say of that unseen person who had arrived before me. If I held up my poor little short story, a reminder of why I was there, she would smile and nod. “You’ll be fine.”

 
Ann Patchett (Los Angeles, 2 december 1963)

De Nederlandse dichter en schrijver Hein (Hendrik Jan) Boeken werd geboren in Amsterdam op 2 december 1861. Zie ook alle tags voor Hein Boeken op dit blog.

 
O dooi-wind

O dooi-wind, dooi-wind, dooi, o wind, o dooi!
Gij die van ’t zuiden aanvliegt, maak, o maak
Dat al, wat stokte, weer op gang geraak’,
Dat al wat dor is, word’ weer mooi!

- Ik ruik de geur alreê van gras en hooi
Uit gras en zooi – en dat weer ’t al ontwaak
Tot nieuwe muziek en zangerig vermaak,
Dat ook ikzelf uit kille koude ontdooi!

Ik zie u vliegen voor de grauwe maandag
In wilde jacht van draderige wolken,
Al voort, al voort – wat is het dat u jaagt?

Hoe lief dat gij verlaat de blauwe baan
Der zuider zee, tot troost der noordse volken,
En lokt u niet wat gij in ’t zuiden zaagt?

Interview

Een interview? Waartoe? 'k Beeld nu al jaren,
— En 't laatst wel 't meest en nooit zo ongestoord -
In rijm, onrijm, met 't uitgezochtste woord
De stemmingen, die door mij henen varen;

En al de beelden grijp ik bij de haren,
Die 'k kan verpraaien van mijn kapersboord,
En ook begint — onlangs heb ik 't gehoord —
Mijn duistre Stijl, goddank! wat op te klaren.

Nu wilt gij van mij horen. 'Die of die,
Mijn meester is 't'. ''k Heb alles uit mij zelven'.
Of. 'Dichters moeten leren mythlogie,
Historie, Grieks'. Of: 'Laten zij maar delven
in 't eigen hart'. Neen, vriend, ik zie u garen
Eens bij geval, 't examen wil mij sparen.

 
Hein Boeken (2 december 1861 – 19 oktober 1933)

De Amerikaanse schrijver Thomas Coraghessan Boyle werd geboren op 2 december 1948 in Peekskill, New York. Zie ook alle tags voor T. C. Boyle op dit blog.

Uit: The Tortilla Curtain

“He threw an uneasy glance at the bushes, then worked his way along the passenger side to the rear, expecting the worst, the bleeding flesh and hammered bone, sure now that the man must have been trapped under the car.  Stooping, palm flat, one knee in the dirt, he forced himself to look.  Crescendo and then release: nothing there but dust and more dust.
        The license plate--PILGRIM--caught the sun as he rose and clapped the grit from his hands, and he looked to the bushes yet again.  "Hello!" he cried suddenly over the noise of the cars flashing by in either direction.  "Is anybody there?  Are you okay?"
        He turned slowly round, once, twice, as if he'd forgotten something--a set of keys, his glasses, his wallet--then circled the car again.  How could no one have seen what had happened?  How could no one have stopped to help, bear witness, gape, jeer--anything?  A hundred people must have passed by in the last five minutes and yet he might as well have been lost in the Great Painted Desert for all the good it did him.  He looked off up the road to the bend by the lumberyard and the grocery beyond it, and saw the distant figure of a man climbing into a parked car, the hard hot light exploding round him.  And then, fighting down the urge to run, to heave himself into the driver's seat and burn up the tires, to leave the idiot to his fate and deny everything--the date, the time, the place, his own identity and the sun in the sky--Delaney turned back to the bushes.  "Hello?" he called again.
        Nothing.  The cars tore past.  The sun beat at his shoulders, his neck, the back of his head.
        To the left, across the road, was a wall of rock; to the right, the canyon fell off to the rusty sandstone bed of Topanga Creek, hundreds of feet below.  Delaney could see nothing but brush and treetops, but he knew now where his man was--down there, down in the scrub oak and manzanita.  The high-resin-compound bumper of the Acura had launched that sad bundle of bone and gristle over the side of the canyon like a Ping-Pong ball shot out of a cannon, and what chance was there to survive that?  He felt sick suddenly, his brain mobbed with images from the eyewitness news--shootings, stabbings, auto wrecks, the unending parade of victims served up afresh each day--and something hot and sour rose in his throat.  Why him?  Why did this have to happen to him?”

 
T. C. Boyle (Peekskill, 2 december 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e december ook mijn blog van 2 december 2011 deel 2.

02-12-2013 om 18:49 geschreven door Romenu  

Bij de eerste zondag van de Advent

 
Guido Philipp Schmitt, "Knecht Rupprecht beschenkt Kinder", tekening, 1907

Knecht Ruprecht

Von drauss' vom Walde komm ich her;
Ich muss euch sagen, es weihnachtet sehr!
Allüberall auf den Tannenspitzen
Sah ich goldene Lichtlein sitzen;
Und droben aus dem Himmelstor
Sah mit großen Augen das Christkind hervor;

Und wie ich so strolcht' durch den finstern Tann,
Da rief's mich mit heller Stimme an:
"Knecht Ruprecht", rief es, "alter Gesell,
Hebe die Beine und spute dich schnell!
Die Kerzen fangen zu brennen an,
Das Himmelstor ist aufgetan,

Alt' und Junge sollen nun
Von der Jagd des Lebens einmal ruhn;
Und morgen flieg ich hinab zur Erden,
Denn es soll wieder Weihnachten werden!"
Ich sprach: "O lieber Herre Christ,
Meine Reise fast zu Ende ist;

Ich soll nur noch in diese Stadt,
Wo's eitel gute Kinder hat."
- "Hast denn das Säcklein auch bei dir?"
Ich sprach: "Das Säcklein, das ist hier:
Denn Äpfel, Nuss und Mandelkern
Fressen fromme Kinder gern."

- "Hast denn die Rute auch bei dir?"
Ich sprach: "Die Rute, die ist hier;
Doch für die Kinder nur, die schlechten,
Die trifft sie auf den Teil, den rechten."
Christkindlein sprach:" So ist es recht;
So geh mit Gott, mein treuer Knecht!"

Von drauss' vom Walde komm ich her;
Ich muss euch sagen, es weihnachtet sehr!
Nun sprecht, wie ich's hier innen find!
Sind's gute Kind, sind's böse Kind?

 
Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888)
Storm-Museum, Husum, woonkamer

Zie voor de schrijvers van de 1e december ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

01-12-2013 om 13:25 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Daniel Pennac werd geboren in Casablanca op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Daniel Pennac op dit blog.

Uit: Chagrin d'école

“Fin du film.
Générique.
Puis, se tournant lentement vers Bernard, elle demande
- Tu crois qu'il s'en sortira un jour ?
C'est que je fus un mauvais élève et qu'elle ne s'en est jamais tout à fait remise. Aujourd'hui que sa conscience de très vieille dame quitte les plages du présent pour refluer doucement vers les lointains archipels de la mémoire, les premiers récifs à ressurgir lui rappellent cette inquiétude qui la rongea pendant toute ma scolarité.
Elle pose sur moi un regard soucieux et, lentement :
- Qu'est-ce que tu fais, dans la vie ?
Très tôt mon avenir lui parut si compromis qu'elle ne fut jamais tout à fait assurée de mon présent. N'étant pas destiné à devenir, je ne lui paraissais pas armé pour durer. J'étais son enfant précaire. Elle me savait pourtant tiré d'affaire depuis ce mois de septembre 1969 où j'entrai dans ma première classe en qualité de professeur. Mais pendant les décennies qui suivirent (c'est-à-dire pendant la durée de ma vie adulte), son inquiétude résista secrètement à toutes les « preuves de réussite » que lui apportaient mes coups de téléphone, mes lettres, mes visites, la parution de mes livres, les articles de journaux ou mes passages chez Pivot. Ni la stabilité de ma vie professionnelle, ni la reconnaissance de mon travail littéraire, rien de ce qu'elle entendait dire de moi par des tiers ou qu'elle pouvait lire dans la presse ne la rassurait tout à fait. Certes, elle se réjouissait de mes succès, en parlait avec ses amis, convenait que mon père, mort avant de les connaître, en aurait été heureux mais, dans le secret de son cœur demeurait l'anxiété qu'avait fait naître à jamais le mauvais élève du commencement. Ainsi s'exprimait son amour de mère ; quand je la taquinais sur les délices de l'inquiétude maternelle, elle répondait joliment par une blague à la Woody Allen :
- Que veux-tu, toutes les Juives ne sont pas mères, mais toutes les mères sont juives." 

 

Daniel Pennac (Casablanca, 1 december 1944)

De Marokkaanse romanschrijver, dichter en essayist Tahar Ben Jelloun werd geboren in Fez op 1 december 1944. Zie ook alle tags voor Tahar Ben Jelloun op dit blog.

Uit: Leaving Tangier (Vertaald door Linda Coverdale)

“He holds his nose, because staring so hard at these images has filled his nostrils with the odor of death, a suffocating, clinging, nauseating stench. When he closes his eyes, death begins to dance around the table where he sits almost every day to watch the sunset and count the first lights scintillating across the way, on the coast of Spain. His friends join him, to play cards in silence. Even if some of them share his obsession of leaving the country someday, they know, having heard it one night in Toutia’s voice, that they must not lose themselves in images that foster sadness.
Azel says not a word about either his plan or his dream. People sense that he is unhappy, on edge, and they say he is bewitched by love for a married woman. They believe he has flings with foreign women and suspect that he wants their help to leave Morocco. He denies this, of course, preferring to laugh about it. But the idea of sailing away, of mounting a green-painted horse and crossing the sea of the straits, that idea of becoming a transparent shadow visible only by day, an image scudding at top speed across the waves—that idea never leaves him now. He keeps it to himself, doesn’t mention it to his sister, Kenza, still less to his mother, who worries because he is losing weight and smoking too much.
Even Azel has come to believe in the story of she who will appear and help them to cross, one by one, that distance separating them from life, the good life, or death.”

Tahar Ben Jelloun (Fez, 1 december 1944)

De Britse dichter, schrijver, schilder, zanger en producer Billy Childish (echte naam William Charlie Mand) werd geboren op 1 december 1959 in Chatham, Kent. Zie ook alle tags voor Billy Childish op dit blog.

on seeing another slim volume of poetry

hanging there like a lie
another string of
empty boasts
and self delusion
you scum ive called friends who still rite this shit

i reject
every line that claims imortality
every slim volume
i reject

the boasts of reading tours that never took place
i reject
and
lists of international exhibitions of dubious
authenticity
i reject verbatom
and
with a meer gesture
these hymes to self agandisment
this
totalitarian
smuggery of verse
vailed as love

i reject
this ode to masterbation

i have no hatred
only contempt
and
because of you barstards
i demand of myself
that i am no a poet

 
Billy Childish (Kent, 1 december 1959)

De Britse schrijver Henry Williamson werd geboren op 1 december 1895 in Londen. Zie ook alle tags voor Henry Williamson op dit blog.

Uit: The Wet Flanders Plain

“The dug-outs of Y ravine had subsided, the dry-rotted timbers broke with a touch; the pistons and mainshaft and cylinders of the aeroplane rusted in the grasses–I remembered the charred framework on the ridge above Station Road–with rifle barrels and holed helmets and burst minenwerfer cases. Those dreaded oil-drums of the minnies! Rust and mildew and long tangled grass and frogs. The Ancre flowed in its chalky bed, swift and cold as before, gathering its green duckweed into a heaving coat as of mail, and drowning the white flowers of water crow’s-foot. Only one thing of all our work remained–the wooden military bridge over Mill Causeway. “Out work?” a voice seemed to say, a voice of the wan star. “What you seek is lost for ever in ancient sunlight, which arises again as Truth.” The voice wandered thinner than memory, and was gone with the star under the horizon.“

 

Henry Williamson (1 december 1895 - 13 augustus 1977)
Portret door Charles Tunnicliffe, z.j.

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e december ook mijn vorige blog van vandaag.

01-12-2013 om 13:24 geschreven door Romenu  

De Hongaarse dichter Mihály Vörösmarty werd geboren op 1 december 1800 in Puszta-Nyék. Zie ook alle tags voor Mihály Vörösmarty op dit blog.

Prologue (Fragment)

It's winter now and death and snow and stillness,
The earth turned white;
Not hair by hair as happy people do,
It lost its colour all at once, like God,
Who on the sixth day, crowning his creation,
Gave life to man, the godly-beastly mongrel,
And shattered by the grim monstrosity
His sorrow turned Him white and very old.
When spring, the makeup-mistress comes again,
The aged earth may take a periwig
And find a frilly frock of daffodils.
The ice may thaw out on her glassy eyes,
Her perfume-scented, painted-on complexion
Pretending youth and faking happiness;
Ask then the aging, wrinkled prostitute
What has she done to her unhappy sons?


Vertaald door Peter Zollman

Vorwort (Fragment)

Jetzt herrschen Winter, Stille, Schnee und Tod.
Die Erde aber ist jählings ergraut;
doch nicht allmählich wie friedliche Menschen,
nein, über Nacht ergraut, wie einstmals Gott,
der, als die Welt er schuf und dann den Menschen,
halb Gott im Wesen und noch halb ein Tier,
erschauderte ob seiner düstren Schöpfung
und vor Entsetzen grau ward, müd und alt.

Bald kommt der Lenz gegangen, ein Barbier,
die graue Erde nimmt dann die Perücke
und legt den Blumen Samt und Seide an.
Von ihren starren Augen taut der Frost,
mit Düften und mit grell geschminkten Wangen,
täuscht Freude sie und frische Jugend vor.
Ihr aber fragt die alte Sünderin:
Wo tat sie die erschlagnen Söhne hin?

Vertaald door Günther Deicke

 
Mihály Vörösmarty (1 december 1800 – 19 november 1855)
Borstbeeld in Boedapest

De Russische dichter en schrijver Valery Bryusov werd geboren op 1 december 1873 in Moskou. Zie ook alle tags voor Valery Bryusov op dit blog.

Uit: Im Spiegel (Vertaald door Hans von Guenther)

„Aus dem Archiv eines Psychiaters
Ich liebte die Spiegel schon seit meinen frühesten Jahren. Als Kind weinte und zitterte ich oft, wenn ich in ihre durchsichtig-wahrhaftige Tiefe blickte. In der Kindheit war es mein Lieblingsspiel, durch die Zimmer und den Garten zu gehen, einen Spiegel vor mir herzutragen und in seinen Abgrund blickend, mit jedem Schritte den Rand zu überschreiten und vor Schrecken und Schwindlichkeit fast zu ersticken. Schon als Mädchen begann ich, mein ganzes Zimmer mit großen und kleinen, getreuen und ein wenig verzerrenden, klaren und etwas trüben Spiegeln zu füllen. Ich hatte mich gewöhnt, ganze Stunden, ganze Tage inmitten dieser sich kreuzenden, in einander übergehenden, taumelnden, verschwindenden und aufs neue erstehenden Welten zu verbringen. Meine einzige Leidenschaft wurde es, mich diesen lautlosen Fernen hinzugeben, diesen Perspektiven ohne Echo, diesen abgesonderten Welten, welche die unsere durchschneiden und, im Widerspruch zu der Erkenntnis, mit ihr gleichzeitig und am gleichen Platze existieren.
Diese umgedrehte Wirklichkeit, die von uns durch die glatte Spiegelfläche getrennt und dem Tastvermögen irgendwie unerreichbar ist, zog mich immer an und lockte mich wie ein Abgrund oder ein Geheimnis.
Mich lockte auch jene Erscheinung, die immer, wenn ich an den Spiegel herantrat, vor mir erschien und mein Wesen seltsam verdoppelte. Ich bemühte mich, zu erraten, wodurch jene (die andere Frau) sich von mir unterscheide, und, wie es sein könne, daß ihre rechte Hand meine linke sei und daß alle Finger dieser Hand umgestellt wären, obgleich auf einem von ihnen sich eben mein Verlobungsring befand. Meine Gedanken begannen sich zu verwirren, kaum daß ich in dieses Rätsel eindringen wollte, um es zu lösen. In _dieser_ Welt, wo man sich an alles herantasten kann und wo Stimmen und Töne sind, da lebte ich, die Wirkliche; aber in jener _Spiegel_welt, die man nur sehen kann, lebte sie, die Erscheinung.“ 

Valery Bryusov (1 december 1873 - 9 oktober 1924)

De Duitse dichter en schrijver Ernst Toller werd geboren op 1 december 1893 in Samotschin (tegenwoordig Szamocin). Zie ook alle tags voor Ernst Toller op dit blog.

Lied der Einsamkeit

Sie wölbt um meine Seele Kathedralen,
Sie schäumt um mich wie brandend Meer,
Der Gosse sperrt sie sich wie eine Wehr,
Und wie ein Wald beschützt sie meine Qualen.
In ihr fühl' ich die Süße abendlicher Stille,
Auf leeren Stunden blüht sie maienliches Feld,
Ihr Schoß gebiert das Wunder der geahnten Welt,
Ein stählern Schwert steilt sich metallner Wille.
Sie schmiegt sich meinem Leib wie schlanker Frauen Hände,
In meine Sehnsucht perlt sie aller Märchen Pracht,
Ein sanftes Schwingen wird sie hingeträumter Nacht . . .
Doch ihre Morgen lodern Brände,
Sie sprengen Tore schwerer Alltagszelle,
Einstürzen Räume, aufwächst eisige Helle.

Gefangene Mädchen

Wie kleine arme Dirnen an belebten Straßenecken
Sich schüchtern fast und wieder roh bewegen,
Im Schatten der Laternen sich erst dreister regen
Und den zerfransten Rock kokett verstecken . . .
Wie Waisenkinder, die geführt auf Promenaden,
Je zwei und zwei in allzu kurzen grauen
Verschoßnen Kleidern sehr verschämt zu Boden schauen
Und Stiche fühlen in den nackten Waden . . .
So schlürfen sie umstellt von hagren Wärterinnen,
Die warmen Hüften wiegend auf asphaltnen Kreisen,
Sie streichen heimlich mit Gebärden, leisen,
Das härne Kleid, als strichen sie plissiertes Linnen,
Und wie sich in gewölbten Händen Brüste runden,
Befällt sie Grauen ob der Last der leeren Stunden . . .

Ernst Toller (1 december 1893 – 22 mei 1939)
Hier met zijn vrouw Christiane Grautoff

01-12-2013 om 13:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

Stadsgezicht

De stad is vol wielen en hoeken
De huizen vol ramen en zoeken -
de mensen gaan heen en weer.
De mensen zijn vol mannen en vrouwen
en om de hoek van gebouwen
kijkt een dame in een heer.

Van der Kleuren

De zon begint de plaatjes weer te lezen
op de deuren,
glimlacht om de namen naar hun wezen
en fluistert: hier is er geen.
Maar hier woont Van der Kleuren
en die is nooit alleen.
Doopt hij de kleuren in het water
zij worden nimf en hij is sater.
Houdt hij de kleuren naar het licht,
‘Kets’ zegt de vonk en wordt gedicht.
En slaapt die kleurenzuchtige man?
Van kleuren zonder kleren droomt hij dan!

Bloem

Het is een bloem
om er met een vaantje om rond te gaan
en zacht te zingen.
Het is een bloem om niet meer burger te zijn,
maar een broer van een kinderhemdje in zonneschijn.

 
Pierre Kemp (1 december 1886 - 21 juli 1967)

01-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Ramses Shaffy

Nederlands grootste chansonnier Ramses Shaffy is vandaag precies vier jaar geleden op 76-jarige leeftijd overleden.

De Nederlandse chansonnier en acteur Ramses Shaffy werd op 29 augustus 1933 geboren in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine als zoon van een Egyptische diplomaat en een Poolse gravin van Russische afkomst. Zie ook alle tags voor Ramses Shaffy op dit blog.

 

Ramses Shaffy (29 augustus 1933 – 1 december 2009)

Ik drink

Doe het licht alvast maar uit
Ga naar boven toe en sluit
Je ogen toe en slaap
Ik blijf beneden en verzink
In mijn verleden en ik drink
Op wat ooit was... Ja, ik beloof je niet te veel
Ik hou van je en slaap nu maar

Ik drink op elke vrouw die mij niet mag
Op ieder kind dat ik niet had
En jij die mij zo lang bezat
Ik drink op ieder huis dat ik verliet
Op elke vriend die mij verried
En jij die mij toch binnenliet

Toen die nacht
Vlak voor de bioscoop
Het regende en goot
Langs de stille gracht
Ik voer daar in mijn boot
En toen heel onverwacht
Stond jij daar stil en lachte
En ik zie nog je mond
Je lippen waren rond
Je rode lippen rond

Ik drink
Gelukkig word ik niet gauw dronken
Slaap... ik zie de jaren lonken
Vannacht schrijf ik een boek
Ik zie de beelden die ik zoek
Je krijgt pas laat een overwicht
Pas tegen 't vallen van de nacht
Het einde van het licht
Slaap maar, wees alleen
Slaap maar door mijn leven heen

Ik drink op elke ongeschreven brief
Op elke schoft, elk negatief
Op elk vergeefs 'ik heb je lief'
Ik drink op de gedachte die ik had
Op de gevolgen die 'k vergat
En jij die mij verdedigd had

Toen die dag
Waarop jij zacht in dat café
Vroeg: Mag ik met je mee
En ik die niets verstond
Ik was wat in de war
Mijn ogen stonden star
Maar jij keek daar doorheen
En jij begreep meteen
Daar zit iemand alleen

Ik drink op het gevecht van jou en mij
Op het gevloek en het gevrij
En op het keren van het tij
Ik drink op elke dag die is geweest
Op elke lach op ieder feest
En jij die toevallig leest
Ik drink op elke vrouw die mij niet zag
Op ieder kind dat ik niet had
En jij die mij toch wel bezat
En jij die mij maar niet vergat

01-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver David Nicholls werd geboren op 30 november 1966 in Eastleigh, Hampshire. Zie ook alle tags voor David Nicholls op dit blog.

Uit: Starter For Ten

“I want to be able to listen to recording of piano sonatas and know who's playing. I want to go to classical concerts and know when you're meant to clap. I want to be able to 'get' modern jazz without it all sounding like this terrible mistake, and I want to know who the Velvet Underground are exactly. I want to be fully engaged in the World of Ideas, I want to understand complex economics, and what people see in Bob Dylan. I want to possess radical but humane and well-informed political ideals, and I want to hold passionate but reasoned debates round wooden kitchen tables, saying things like 'define your terms!' and 'your premise is patently specious!' and then suddenly to discover that the sun's come up and we've been talking all night. I want to use words like 'eponymous' and 'solipsistic' and 'utilitarian' with confidence. I want to learn to appreciate fine wines, and exotic liquers, and fine single malts, and learn how to drink them without turning into a complete div, and to eat strange and exotic foods, plovers' eggs and lobster thermidor, things that sound barely edible, or that I can't pronounce...Most of all I want to read books; books thick as brick, leather-bound books with incredibly thin paper and those purple ribbons to mark where you left off; cheap, dusty, second-hand books of collected verse, incredibly expensive, imported books of incomprehensible essays from foregin universities.”

   
David Nicholls (Hampshire, 30 november 1966)

De Vlaamse schrijver, dichter en performer Christophe Vekeman werd geboren in Temse op 30 november 1972. Zie ook alle tags voor Christophe Vekeman op dit blog.

DE ROZEN

Je werd ziek toen je de sneeuw in liep om in de stad de rozen te tellen
De dokter was stomdronken, niet in staat om een diagnose te stellen
Hij hijgde en hij proestte en stal al mijn medicijnen
Hij legde mij het zwijgen op, zei dat ik woorden zoeken moest en noemde jou de zijne
‘Het leven is vallen en opstaan en ten slotte blijven liggen,’
Zo las de dokter lallend voor uit één van mijn nieuwste liefdesgedichten
Je huilde van ontroering en je keek hem vol bewondering aan
Toen hij bij jou in bed kruipend kreunde: ‘Ik ben klaar om dood te gaan’
Terstond kreeg hij de stuipen en jij steigerde, brullend als een leeuwin
Voor de laatste keer vulde de dokter zijn glas en stuurde mij vervolgens de sneeuw in
Daar liep ik dan in eenzaamheid, daar liep ik vele uren
Ik wist hoe sterk zijn lichaam was, en dat zijn doodsstrijd heel lang kon duren
De dokter was niet te bekennen toen ik eindelijk weer de deur achter mij dichttrok
Ik klopte de sneeuw van mijn kleren en droogde mijn natte gezicht aan je rok
Je zei: ‘De man is gestorven’, ik zuchtte: ‘Het spijt mij, maar dat is gelogen’
Je deed je best te geeuwen, maar je hapte naar lucht als een vis op het droge
Toen je begon te schreien, kreeg ik toch weer medelijden
Je vroeg je luidkeels af hoe je jezelf van je ziekte zou kunnen bevrijden
Ik schreeuwde: ‘Kijk, ik ben geen dokter, maar ik kan je wel het antwoord vertellen!’
Terwijl jij de sneeuw in liep om in de stad de rozen te tellen

 
Christophe Vekeman (Temse, 30 november 1972)

De Nederlandse schrijfster en actrice Yasmine Allas werd geboren op 30 november 1967 in Mogadishu in Somalië. Zie ook alle tags voor Yasmine Allas op dit blog.

Uit: Idil, een meisje

‘Idil, ze zijn mooi geworden. Je vader heeft wel smaak.’ Zade stond met de uitnodiging in zijn handen. ‘Kijk, nog een paar dagen en dan ben je helemaal van mij. Er komen heel veel gasten, iedereen zal jaloers op ons zijn. We passen zo goed bij elkaar.’
Droom maar, Zade, droom maar.
‘We houden van elkaar. Het is een eer om samen met jou die zaal binnen te komen, waar al die belangrijke mensen zitten.’
IJl maar, Zade, ijl maar.
‘Zie je het voor je? Ik wel. Een heel grote zaal, helemaal vol met mensen die alleen voor ons zijn gekomen. En dan kom ik met jou binnen, met je mooie witte jurk. Dan gaan we zitten, iedereen komt ons feliciteren. Er wordt gegeten, gedanst en dan zie ik al die mannen denken: zat ik maar naast dat jonge, mooie, intelligente meisje,’
Kwijl maar, Zade, kwijl maar.
‘En dan is het moment aangebroken dat we naar huis gaan, het moment waarop ik zo lang heb moeten wachten. Het moment waarop ik mijn rijpe vrucht kan plukken.’
De gedachte aan het moment dat hij zo verheerlijkte, maakte me bang. ‘Jullie doen het maar zoals jullie willen, aan mij wordt toch niks gevraagd.’ Ik schrok van mijn eigen felheid en liep weg.
‘Mooi, jong, intelligent en vurig’, lachte Zade.”

Yasmine Allas (Mogadishu, 30 november 1967)

De Vlaamse dichter en schrijver Y.M. (Yannick) Dangre werd op 30 november 1987 geboren in Kapellen. Zie ook alle tags voor Y.M. Dangre op dit blog.

De verstomming VI

Zwijgen. Roepen. Zwijgen.
Vitten omdat we al tijden en
minnaars lang niet meer aan
elkaar zitten, niet meer passen
op beloftes als op de kinderen
van vroeger.

Zwijgen.

Wij kruisen armen, degens,
bleke stiltes, maar geen
blikken. Wij kijken door elkaar
als door kapotte brillen
en boeien klinken zacht
de gezamenlijke dag aan
onze enkels. Wij

zwijgen om bijeen te blijven.

 
Y.M. Dangre (Kapellen, 30 november 1987)

De Nederlandse dichter Reinier de Rooie werd geboren op 30 november 1961 in Hengelo. Zie ook alle tags voor Reinier de Rooie op dit blog.

Ballade van de oproerkraaier

saaie burgers kwaaie vrouwen
het zal u twee jaar lang berouwen
mij te kiezen om een lied
van hengelo wel of hengelo niet
met mijn voeten schop ik gaten
in de stilte van uw straten
met mijn fikken steek ik hens
in uw allerdiepste wens
met mijn ogen zal ik draaien
alle winden die hier waaien
in het schelpje van mijn oor
gaat uw jammerklacht teloor
ik zal dichters naar u zenden
die de achtste hel verkenden
en mijn prinsen op een paard
zijn uw dochters zelden waard
ook zal ik uw nachten braken
en uw honden doen ontwaken
zit u 's ochtends in de kerk
ben ik slapend aan het werk
ja dan schep ik nieuwe verzen
met de zoete smaak van kersen
ach dan droom ik van wat is
en het toch zo node mis
envoi
saaie burgers kwaaie vrouwen
wilt u vredig huisjes bouwen
en u wármen aan een lied:
kies mij niet!

Reinier de Rooie (Hengelo, 30 november 1961)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan G. Elburg werd geboren op 30 november 1919 te Wemeldinge. Zie ook alle tags voor Jan G. Elburg op dit blog.

Zomer

Met twee linkerhanden boetseert de zon
de aarde. alles gaat scheef door het lachen
der lichamen. ik ben veel te blauw
van binnen. mijn ingewand zamelt te veel
liefde en luide kreten.
o de snaakse waardigheid van de dagen.
o de aardigheden van het aambeeld water.
wij moeten wel jongen. van grote liefde
een huis werpen uit schelpen en zand.
een naakt klateren.
nu dommelt de grote blonde vrouw nog met garnalenvuur.
nu zondert het havergroen gras zich nog af
in de zomer.
wij zouden wonen kunnen in stokrozen. in onze stem:
gewone boomrovers. loverkielen
met een rood lachend hoofd er boven.
elke struik een tuin.
wij willen buiten muiten
uit zijn
met aarde de witte wolken betalen.
er is een getij als een glimlachend afrika
over dalen en glasdaken van warmte.
 

Opnieuw

Grond worden,
gras, kever, ochtendnevel
smaak aan de tong van het grazend
vee en vlees zijn, weer
mest en molshoop worden,
bliksemvis in de sloot,
maar zo mogelijk
volle aar, zwellende korrel;
en gegeten worden
om man te zijn, vrouw te zijn,
ja vooral opnieuw mens te zijn
en zichzelf in liefde te verzamelen.

 
Jan G. Elburg (30 november 1919 – 13 augustus 1992)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e november ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

30-11-2013 om 15:10 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Mark Twain (pseudoniem van Samuel Langhorne Clemens) werd geboren op 30 november 1835 te Florida. Zie ook alle tags voor Mark Twain op dit blog.

Uit:The Adventures of Huckleberry Finn

“If you are with the quality, or at a funeral, or trying to go to sleep when you ain't sleepy—if you are anywheres where it won't do for you to scratch, why you will itch all over in upwards of a thousand places. Pretty soon Jim says:
"Say, who is you?  Whar is you?  Dog my cats ef I didn' hear sumf'n. Well, I know what I's gwyne to do:  I's gwyne to set down here and listen tell I hears it agin."
So he set down on the ground betwixt me and Tom.  He leaned his back up against a tree, and stretched his legs out till one of them most touched one of mine.  My nose begun to itch.  It itched till the tears come into my eyes.  But I dasn't scratch.  Then it begun to itch on the inside. Next I got to itching underneath.  I didn't know how I was going to set still. This miserableness went on as much as six or seven minutes; but it seemed a sight longer than that.  I was itching in eleven different places now.  I reckoned I couldn't stand it more'n a minute longer, but I set my teeth hard and got ready to try.  Just then Jim begun to breathe heavy; next he begun to snore—and then I was pretty soon comfortable again.“ 

 
Mark Twain (30 november 1835 – 21 april 1910)
Scene uit de film Huckleberry Finn and His Friends, 1979

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Lee Klein werd geboren op 30 november 1965 in New York. Zie ook alle tags voor Lee Klein op dit blog.

THE SHOPPPINGTOWN DOWN UNDER (Fragment)

Double Decker down under domestic doppelgangers
Continents we would reinvent-chewing on the concrete hive
But sitting at the mall to go onto the net
A sliding glass door through a parquet meridian

There is still time left to
To back out
Back out from a blackout
Two porous gauzy starfish like cloud formations
Light goes out in one in a flash
Black
The other one white
The ground below
A parched tan canvas

There is still time left to back out
Back out from a blackout

How about a sub-moutainous McDonald’s
Built upon an historic site
And serving as it’s de facto marker
With the shrine/photo gallery just by the bathrooms
William Frederick Paddington
Perhaps the most famous policeman in Colonial Australia
Here after missing his coach a the inn
ran after it
and caught it
but then got caught on it
it being the coach’s door
caught on it was his jacket’s interior breast pocket
which held his service revolver within
which then dislodged
he suffered for weeks
and finally died

Lee Klein (New York, 30 november 1965)

De Chinese schrijfster Adeline Yen Mah werd geboren op 30 november 1937 in Tianjin. Zie ook alle tags voor Adeline Yen Mah op dit blog.

Uit: Chinese Cinderella

„As she closed the lid, an old photograph fell out. I picked up the faded picture and saw a solemn young man and woman, both dressed in old-fashioned Chinese robes. The man looked rather familiar.
"Is this a picture of my father and dead mama?" I asked.
"No. This is the wedding picture of your grandparents. Your Ye Ye was twenty-six and your Nai Nai was only fifteen." She quickly took the photo from me and locked it into her box.
"Do you have a picture of my dead mama?"
She avoided my eyes. "No. But I have wedding pictures of your father and your stepmother, Niang. You were only one year old when they married. Do you want to see them?"
"No. I've seen those before. I just want to see one of my own mama. Do I look like her?" Aunt Baba did not reply, but busied herself with putting the safe-deposit box back into her closet. After a while I said, "When did my mama die?"
"Your mother came down with a high fever three days after you were born. She died when you were two weeks old. . . ." She hesitated for a moment, then exclaimed suddenly, "How dirty your hands are! Have you been playing in that sandbox at school again? Go wash them at once! Then come back and do your homework!"
I did as I was told. Though I was only four years old, I understood I should not ask Aunt Baba too many questions about my dead mama. Big Sister once told me, "Aunt Baba and Mama used to be best friends. A long time ago, they worked together in a bank in Shanghai owned by our grandaunt, the youngest sister of Grandfather Ye Ye. But then Mama died giving birth to you. If you had not been born, Mama would still be alive. She died because of you. You are bad luck." 

 

Adeline Yen Mah (Tianjin, 30 november 1937)
Cover

De Canadese dichter, arts, auteur, kunstenaar, militair John Alexander McCrae werd geboren in Guelph (Ontario) op 30 november 1872. Zie ook alle tags voor John McCrae op dit blog.

The Hope Of My Heart

"Delicta juventutis et ignorantius ejus, quoesumus ne memineris, Domine."
I left, to earth, a little maiden fair,
With locks of gold, and eyes that shamed the light;
I prayed that God might have her in His care
And sight.
Earth's love was false; her voice, a siren's song;
(Sweet mother-earth was but a lying name)
The path she showed was but the path of wrong
And shame.
"Cast her not out!" I cry. God's kind words come --
"Her future is with Me, as was her past;
It shall be My good will to bring her home
At last."

Then And Now

Beneath her window in the fragrant night
I half forget how truant years have flown
Since I looked up to see her chamber-light,
Or catch, perchance, her slender shadow thrown
Upon the casement; but the nodding leaves
Sweep lazily across the unlit pane,
And to and fro beneath the shadowy eaves,
Like restless birds, the breath of coming rain
Creeps, lilac-laden, up the village street
When all is still, as if the very trees
Were listening for the coming of her feet
That come no more; yet, lest I weep, the breeze
Sings some forgotten song of those old years
Until my heart grows far too glad for tears.

 
John McCrae (30 november 1872 - 28 januari 1918)

De Engelse schrijver Jonathan Swift werd op 30 november 1667 in Dublin geboren uit Engelse ouders. Zie ook alle tags alle tags voor Jonathan Swift op dit blog.

Uit: Gulliver's Travels

“But the creatures ran off a second time, before I could seize them; whereupon there was a great shout in a very shrill accent, and after it ceased I heard one of them cry aloud TOLGO PHONAC; when in an instant I felt above a hundred arrows discharged on my left hand, which, pricked me like so many needles; and besides, they shot another flight into the air, as we do bombs in Europe, whereof many, I suppose, fell on my body, (though I felt them not), and some on my face, which I immediately covered with my left hand. When this shower of arrows was over, I fell a groaning with grief and pain; and then striving again to get loose, they discharged another volley larger than the first, and some of them attempted with spears to stick me in the sides; but by good luck I had on a buff jerkin, which they could not pierce. I thought it the most prudent method to lie still, and my design was to continue so till night, when, my left hand being already loose, I could easily free myself: and as for the inhabitants, I had reason to believe I might be a match for the greatest army they could bring against me, if they were all of the same size with him that I saw. But fortune disposed otherwise of me. When the people observed I was quiet, they discharged no more arrows; but, by the noise I heard, I knew their numbers increased; and about four yards from me, over against my right ear, I heard a knocking for above an hour, like that of people at work; when turning my head that way, as well as the pegs and strings would permit me, I saw a stage erected about a foot and a half from the ground, capable of holding four of the inhabitants, with two or three ladders to mount it: from whence one of them, who seemed to be a person of quality, made me a long speech, whereof I understood not one syllable.”

 
Jonathan Swift (30 november 1667 – 19 oktober 1745)
Scene uit de film Gulliver’s Travels, 2010

De Engelse schrijver Sir Philip Sidney werd geboren op 30 november 1554 in het kasteel van Penshurst in het graafschap Kent. Zie ook alle tags voor Sir Philip Sidney op dit blog.

Fair Eyes, Sweet Lips

Fair eyes, sweet lips, dear heart, that foolish I
Could hope by Cupid's help on you to prey;
Since to himself he doth your gifts apply,
As his main force, choice sport, and easeful stay.

For when he will see who dare him gainsay,
Then with those eyes he looks, lo by and by
Each soul doth at Love's feet his weapons lay,
Glad if for her he give them leave to die.

When he will play, then in her lips he is,
Where blushing red, that Love's self them doth love,
With either lip he doth the other kiss:

But when he will for quiet's sake remove
From all the world, her heart is then his room
Where well he knows, no man to him can come.

My Words, I Know Do Well

My words I know do well set forth my mind,
My mind bemoans his sense of inward smart;
Such smart may pity claim of any heart,
Her heart, sweet heart, is of no tiger's kind:
And yet she hears, yet I no pity find;
But more I cry, less grace she doth impart,
Alas, what cause is there so overthwart,
That nobleness itself makes thus unkind?
I much do guess, yet find no truth save this:
That when the breath of my complaints doth touch
Those dainty doors unto the court of bliss,
The heav'nly nature of that place is such,
That once come there, the sobs of mine annoys
Are metamorphos'd straight to tunes of joys.

 
Philip Sidney (30 november 1554 – 17 oktober 1586)
Portret doorGeorge Knapton(naar Isaac Oliver), 1739

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e november ook mijn vorige blog van vandaag.

30-11-2013 om 14:47 geschreven door Romenu  

De Britse staatsman en schrijver Sir Winston Leonard Spencer Churchill werd geboren in Woodstock op 30 november 1874. Zie ook alle tags voor Winston Churchill op dit blog.

Uit: The Crossing

“I was born under the Blue Ridge, and under that side which is blue in the evening light, in a wild land of game and forest and rushing waters. There, on the borders of a creek that runs into the Yadkin River, in acabin that was chinked with red mud, I came into the world a subject ofKing George the Third, in that part of his realm known as the province ofNorth Carolina.
The cabin reeked of corn-pone and bacon, and the odor of pelts. It had two shakedowns, on one of which I slept under a bearskin. A rough stone chimney was reared outside, and the fireplace was as long as my father was tall. There was a crane in it, and a bake kettle; and over it great buckhorns held my father's rifle when it was not in use. On other horns hung jerked bear's meat and venison hams, and gourds for drinking cups, and bags of seed, and my father's best hunting shirt; also, in a neglected corner, several articles of woman's attire from pegs. These once belonged to my mother. Among them was a gown of silk, of a fine, faded pattern, over which I was wont to speculate. The women at the Cross-Roads, twelve miles away, were dressed in coarse butternut wool and huge sunbonnets. But when I questioned my father on these matters he would give me no answers.
My father was--how shall I say what he was? To this day I can only surmise many things of him. He was a Scotchman born, and I know now that he had a slight Scotch accent. At the time of which I write, my early childhood, he was a frontiersman and hunter. I can see him now, with his hunting shirt and leggings and moccasins; his powder horn, engraved with wondrous scenes; his bullet pouch and tomahawk and hunting knife. He was a tall, lean man with a strange, sad face. And he talked little save when he drank too many "horns," as they were called in that country.” 

 

Winston Churchill (30 november 1874 - 24 januari 1965)
In 1895

De Canadese schrijfster Lucy Maud Montgomery werd geboren in Clifton op 30 november 1874. Zie ook alle tags voor Lucy Maud Montgomery op dit blog.

Uit: Anne Of Green Gables

“She was sitting there one afternoon in early June. The sun was coming in at the window warm and bright; the orchard on the slope below the house was in a bridal flush of pinky-white bloom, hummed over by a myriad of bees. Thomas Lynde-- a meek little man whom Avonlea people called "Rachel Lynde's husband"--was sowing his late turnip seed on the hill field beyond the barn; and Matthew Cuthbert ought to have been sowing his on the big red brook field away over by Green Gables. Mrs. Rachel knew that he ought because she had heard him tell Peter Morrison the evening before in William J. Blair's store over at Carmody that he meant to sow his turnip seed the next afternoon. Peter had asked him, of course, for Matthew Cuthbert had never been known to volunteer information about anything in his whole life.
And yet here was Matthew Cuthbert, at half-past three on the afternoon of a busy day, placidly driving over the hollow and up the hill; moreover, he wore a white collar and his best suit of clothes, which was plain proof that he was going out of Avonlea; and he had the buggy and the sorrel mare, which betokened that he was going a considerable distance. Now, where was Matthew Cuthbert going and why was he going there?” 

 

Lucy Maud Montgomery (30 november 1874 – 24 april 1942)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Lavant (eig. Richard Cramer) werd geboren op 30 november 1844 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Rudolf Lavant op dit blog.

Heißer Wunsch

Ein schönes Alter wurde mir beschieden,
Auf das zu hoffen niemals ich gewagt;
Doch sehnt man sich nach Ruhe und nach Frieden,
Da man der Hoffnung ohnehin entsagt.

Nun würgt es mich, den Müden, an der Kehle,

Da ich so fest an meinen Traum geglaubt —
Es wurde mir das Gleichgewicht der Seele,
Der Nächte Schlummer wurde mir geraubt.
Ich sah vor mir zerfahren und zerrinnen,

Was seit den Kinderjahren ich geliebt;

Ich muss mich immer mühsam erst besinnen,
Dass so etwas wie Freude es noch gibt.
 
Und dennoch möchte ich nicht vom Leben scheiden,
Bis uns ein Retter aus der Not erstand,

Bis nach des Weltkampfs grauenhaften Leiden

Erschüttert man den Mut zum Frieden fand.
Bis über sich nach schreckerfüllten Tagen
Den schönsten Sieg Europas Rat gewann,
Bis das Geschlecht als einz’ge Frucht der Klagen

Sich auf die Menschlichkeit zurückbesann.

 

Rudolf Lavant (30 november 1844 – 6 december 1915)

De Engelse dichter en schrijver John Bunyan werd geboren op 30 november 1628 in Harrowden bij Bedford. Zie ook alle tags voor John Bunyan op dit blog.

The Shepherd Boy sings in the Valley of Humiliation

HE that is down needs fear no fall,
   He that is low, no pride;
He that is humble ever shall
   Have God to be his guide.
I am content with what I have,
   Little be it or much:
And, Lord, contentment still I crave,
   Because Thou savest such.
Fullness to such a burden is
   That go on pilgrimage:
Here little, and hereafter bliss,
   Is best from age to age.

Upon The Lord's Prayer

Our Father which in heaven art,
Thy name be always hallowed;
Thy kingdom come, thy will be done;
Thy heavenly path be followed
By us on earth as 'tis with thee,
We humbly pray;
And let our bread us given be,
From day to day.
Forgive our debts as we forgive
Those that to us indebted are:
Into temptation lead us not,
But save us from the wicked snare.
The kingdom's thine, the power too,
We thee adore;
The glory also shall be thine
For evermore.

 
John Bunyan (30 november 1628 - 31 augustus 1688)
John Bunyan in de gevangenis van door Alexander Johnston, eind 19^e eeuw

De Chileense dichter en schrijver Sergio Badilla Castillo werd geboren in Valparaíso op 30 november 1947. Zie ook alle tags voor Sergio Badilla Castillo op dit blog.

THE MAN FROM CARTHAGE

The crowd with spontaneous anxiety fossilizes itself in this anchorage
I came here to hide myself like an old elephant
looking for a place to die
the city I've always loved as if it was my woman.
Although she distanced herself for more than 30 years .
The overseer makes fun of the globetrotter’s return
despicable gawky still with his European mind
with phlegmatic manners of a English gentleman
overwhelmed by secret enemies:
It is old Strindberg walking in Karlavägen under the snow
or perhaps myself at noon in the coastal promenade,
wandering around aimlessly to recover the lost tracks
on the pavement.
Mathematical confusions explain my ominous years.
I remain perplex when an imprudent lady consults about my
mother’s health and then I think I’m still transcendent
behind all the skylights and inner doors.
The exile /at heart/ was more a lack of affection than expatriation
and perhaps not what I expect from this return.
The light of a lamppost partly obstructs / my eyes’ obstinate
glance with sincere restlessness. The sea is there and escapes in the horizon of the prospect of my gaze
August Strindberg /decayed and bearded/ has returned to Stockholm
He reads a volume /at the blue tower of Drottninggatan/ about a solitary man in front of the sea in Carthage.

 
Sergio Badilla Castillo (Valparaíso, 30 november 1947)

De Amerikaanse toneelschrijver en filmregisseur David Mamet werd geboren op 30 november 1947 in Chicago. Zie ook alle tags voor David Mamet op dit blog.

Uit: Why I Am No Longer a 'Brain-Dead Liberal'

“These cherished precepts had, over the years, become ingrained as increasingly impracticable prejudices. Why do I say impracticable? Because although I still held these beliefs, I no longer applied them in my life. How do I know? My wife informed me. We were riding along and listening to NPR. I felt my facial muscles tightening, and the words beginning to form in my mind: Shut the fuck up. "?" she prompted. And her terse, elegant summation, as always, awakened me to a deeper truth: I had been listening to NPR and reading various organs of national opinion for years, wonder and rage contending for pride of place. Further: I found I had been—rather charmingly, I thought—referring to myself for years as "a brain-dead liberal," and to NPR as "National Palestinian Radio."
This is, to me, the synthesis of this worldview with which I now found myself disenchanted: that everything is always wrong.
But in my life, a brief review revealed, everything was not always wrong, and neither was nor is always wrong in the community in which I live, or in my country. Further, it was not always wrong in previous communities in which I lived, and among the various and mobile classes of which I was at various times a part.
And, I wondered, how could I have spent decades thinking that I thought everything was always wrong at the same time that I thought I thought that people were basically good at heart?" 

 
David Mamet (Chicago, 30 november 1947)

De Amerikaanse schrijver Wil Mara werd geboren op 30 november 1966 in de buurt van Long Beach Island, New Jersey. Zie ook alle tags voor Wil Mara op dit blog.

Uit: Blown Away!

“She went up to Jewel and petted her nose. Jewel seemed to like it. "Excuse me. I couldn't help overhearing. I love mules, as you can probably tell. And this one is pretty, and sweet, too." The girl's long red hair, which was held back with a white headband, reminded me of Rudy's tail. I felt a bit ashamed when the thought crossed my mind; comparing a girl's hair to a dog's tail wasn't very nice. But Rudy's tail was beautiful -- long and silky -- and the girl's hair, which fell to her waist, was long and silky too.
"I was to meet my aunt Edith here, but she's late. Can you tell me how to find Edith Kraynanski's house?" she asked.
Dad and I looked at each other in surprise. Edith Kraynanski was a Polish lady who had lived alone in her tidy little house for as long as I could remember. She was known for the delicious Polish food that she often shared with her neighbors. We never knew she had any family. "I'll show you where she lives," I offered. "But first I should help Sharkey with the mule and the dog."
"I'll give Sharkey a hand," Dad offered. "After you take..." He paused.
"Mara," the girl said, holding out her hand. "Mara Lynn Kraynanski."
"How do you do, Mara," Dad said, shaking her hand. "I'm Doug Pitney, and this is my son, Jake. We live at the general store down the road apiece, and your aunt Edith lives near us." He turned to me. "Jake, take Mara's suitcase and show her to Miss Edith's place. I'll help with the mule until you can get back to Sharkey's." 

Wil Mara (Long Beach Island, 30 november 1966)

30-11-2013 om 14:23 geschreven door Romenu