De Duitse schrijver Guntram Vesper werd geboren op 28 mei 1941 in Frohburg. Guntram Vesper is de zoon van een plattelandslandarts. Zijn voorouders waren mijnwerkers en smeden in het gebied rond Freiberg en Altenburger. Van 1947 tot 1955 bezocht hij de school in Frohburg en van 1955 tot 1957 de middelbare school in de nabijgelegen provinciestad Geithain. Zijn eerste pogingen tot schrijven deed hij al in de eerste klas. In 1957 vluchttede familie vluchtte uit Frohburg naar de Bondsrepubliek. Vanuit de noodopvang ging de jonge Vesper gingen op eigen houtje naar een dorp in de Vogelsberg en werkte eerst op een boerderij en vervolgens in de Hessische bruinkoolwinning. Hij bezocht het Aufbaugymnasium metinternaat in Friedberg / Hessen. Daar ontmoette hij zijn toekomstige vrouw. Met schrijvende vrienden gaf hij een literair tijdschrift uiy. Tegelijkertijd correspondeerde Vesper met veel Duitse schrijvers, zoals Arnold Zweig, Kurt Hiller, Alfred Kantorowicz, Hans Mayer, Peter Huchel, Arno Schmidt, Enzensberger, Kunert, Rühmkorf en Bobrowski. In 1963 beëindigde hij de middelbare school en ging hij een korte tijd Duits en geschiedenis studeren in Gießen. Nog in hetzelfde jaar ginghij naar Göttingen en volgde er geneeskunde en vooral geesteswetenschappen met de nadruk op sociale geschiedenis van de industrialisatie en de geschiedenis van revoluties en oorlogen in de late 18e en in de 19e eeuw. Na de eerste boekpublicaties, hoorspelen en opdrachten voor de pers besloot Vesper te kiezen voor het freelance schrijverschap. Hij nam deel aan de laatste grote bijeenkomst van de Gruppe 47. In 1967 ondernam hij een lezingentournee met Wolf Peter Schnetz maar Praag, gevolgd in 1968 door een reis naar Moskou, Leningrad en Kiev. In de periode 1986-1987 gaf hij gastcolleges aan de universiteit van Essen. 1993-1994 bekleedde hij de Brüder-Grimm-leersoel aan de Universiteit van Kassel. Naast boeken schreef Vesper ongeveer twintig toneelstukken en essays, evenals radio- en tv-films.

Uit: Frohburg

„Möbel. Zimmerwände. Tür. Der lange schmale Korr‘idor.Braunes Linoleum. Halhdunkel. “Faderhall der Schritte.
Die Steintreppe abwärts. Unten Eingangshalle. Der Quergang.Rechts die Küche. links das Restaurant. Weißgefleekt der Hund des Gastwirts. Dreibeinn. blind. nach allen Seiten horchend, schnuppemd. nach allen Seiten schnappend. Der Hund hieß Hink, der Gastwirt Kuntz. die Leute sagten Hink und Kuntz.
In der Post. so die Säufer. kriegst du von Hink und Kuntz dein Bier. Eines Tages verschwunden der Kuna, verschwunden der Hink und auch die restliche Familie. Fluchtpunkt Schwanewald. Dort ging der Köter ein. Aus Heimweh. schrieb Frau Kuntz nach Frohburg. In der vertrauten engen Post hat er jede
Ecke. jedes Zentimeterchen gekannt. im großen Schwarzwald nichts. Mutter las das Vater vor und drückte die Augen raus: Siehste.
Der Posthof hinten. Laderampe, Fässerluke, Wasehhaus, Hasenställe, Schuppen füir Feuerholz, Briketts. Handwagen. Benzinkanister, Fahrräder. In der Remise das rote Paketauto.jeden Werktag früh halb sechs den Kellerberg hinauf zum Bahnhof. Lautlos fast. nur leise surrend, an den Zug aus Leipzig. dann durch die Stadt von Haus zu Haus. Akkuantrieb. Gleichrichter. Ladekabel. Aus dem braunen Olympiajahr.
Torwege: Wege ins Leben. auf die Thälmannstraße.
Um die Ecke unser ganzer Stolz. der weite Markt. Dreiunddreißig, 1. Mai, Festtagsfoto. Weiß Gott ein Fahnenmeer. Jede Bahn schwarzweiß und rot bei Braunsberg aus den Druckmaschinen.
Bis in die letzte Ecke gefüllt der große Platz mit Uniformen, Arbeitsmänteln. weißen Kitteln. Im Vordergrund. mit dem Vergrößerungsglas entdeckt, Mutter, einundzwanzig‚ Krimmermantel. unterm Arm ein Buch. Der Graf von Monte Christo, wie ich später hörte. Vergingen zwanzig Jahre, dann neuer Auftrieb. Nuschke kam. der alte Mann aus der Regierung. Am l7.]uni nach Westberlin verbracht, anderntags zurückgekehrt aus Amischutzhaft. jetzt zur Belohnung Ehrenbürger, Spalierstehen auf der Rathaustreppe, Klatschen.“

 
Guntram Vesper (Frohburg, 28 mei 1941)

28-05-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Russische schrijver en dichter Vladislav Felitsianovitsj Chodasevitsj werd geboren in Moskou op 28 mei 1885. Chodasevitsj was de zoon van een Poolse edelman en een joodse moeder. Hij studeerde in Moskou, maar voelde de roeping om poëet te worden en brak zijn studie af. Vóór Chodasevitsj in 1922 Rusland verliet, maakte hij deel uit van de Moskouse en Petersburgse literaire kringen. Hij kende onder andere Osip Mandelstam, Andrej Bely, Nikolaj Goemiljov en Maksim Gorki persoonlijk. In 1922 verliet Chodasevitsj, wiens houding tegenover het revolutionaire bewind tot dan toe afwachtend was geweest, met zijn geliefde Nina Berberova het land. Hij kende een zwakke gezondheid en stierf in 1939 te Parijs. In 1920 verscheen zijn dichtbundel 'Als een graankorrel', die hem faam bezorgde en waarvan Vladimir Nabokov later schreef dat deze tot de beste uit de Russische literatuur behoorde.Na zijn emigratie naar Berlijn bereikte Chodasevitsj, behalve als dichter, vooral als intelligent, scherpzinnig en cynisch prozaïst en biograaf een artistiek hoogtepunt. Met name zijn memoires (Necropolis, Het glas dat geen leugens verdraagt) sloegen aan. 'Necropolis: over boeken en mensen' (in Nederland verschenen als deel 128 in de Privé-Domein-reeks) is een getuigenis over een woelige periode in de Russische geschiedenis. Het is ook een persoonlijk verslag over Chodasevitsj' immer zwakke gezondheid, zijn jeugddromen, vrienden en collega's.

De Waterval

Je aanloop in de hoogte nemend,
Daar, op die steile rotspartij,
Spring, stroom, de oren spitsend, spelend,
Luidkeels de trappen af naar mij!

Daal, regenbogen, sprenkelend, neder,
Je heftig stotend in je vaart,
Verberg je heimelijk zieden weder
In het stenen ingewand der aard.

Vlieg met een kracht, niet te betomen,
Opdat geen slinkse hand jou vat
En omvormt tot gestage stromen
Geschikt voor schoepen - van een rad.

Vertaald door Kees Jiskoot

Look for Me

Look for me in spring's transparent air.
I flit like vanishing wings, no heavier than
a sound, a breath, a sunray on the floor;
I'm lighter than that ray – it's there: I'm gone.

But we are friends for ever, undivided!
Listen: I'm here. Your hands can feel the way
to reach me with their living touch, extended
trembling into the restless flame of day.

Happen to close your eyelids, while you linger…
Make me one final effort, and you might
find at the nerve-ends of each quivering finger
brushes of secret fire as I ignite.

Vertaald door Peter Daniels

Vladislav Chodasevitsj (28 mei 1885 - 14 juni 1939)

28-05-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook alle tags voor Jan Blokker op dit blog.

Uit: De locomotief rijdt

“‘Van films wordt verwacht dat ze ergens over gaan, zoals dat ook wordt verwacht van boeken, brochures, krantenartikelen of ander geschreven materiaal. Beeldkijkers zijn daarbij net als letterlezers bijna altijd voorbereid op waar het over zal gaan, want dát vooral bepaalt hun keuze. De één wil wijzer worden en kiest consequent voor documentaires, de ander heeft het avontuur in de tropen lief en sloeg vroeger nooit een film over van Dorothy Lamour en haar lamé zwempakken. Een mededeling, een Boodschap of een verhaal - in alle gevallen wordt het houvast verschaft door een inhoud.
In tegenstelling tot de oudste geschréven inhoud is de oudste filminhoud zeer wel bekend, want die is ook maar van nog geen tachtig jaar geleden. Het ligt overigens voor de hand te veronderstellen dat de inhoud van de eerste geschreven tekst ons even erg zou ‘tegenvallen’ als die van de eerste filmbeelden. Het oerfilmbeeld is een stoomtrein die anno 1895 een Frans station binnenloopt (of een soortgelijke trein langs een Amerikaans perron: net als de boekdrukkunst heeft de cinematografie twee uitvinders), en wat er onmiddellijk aan beelden op volgt is even rauw, ongestileerd en ‘naturalistisch’: arbeiders die een fabriek verlaten, twee meisjes doen een paraplu-dans, een moeder geeft haar kind de borst, een man stapt uit een rijtuig; we schijnen te maken te hebben met het huis-tuin-en-keuken-kiekjes-stadium van de film. Doorslaggevend bij dat alles is de illusie van de werkelijkheidsbetrapping. Parijse kranten schrijven na de eerste demonstratie van de gebroeders Lumière over de ‘mathematische getrouwheid’ van de vertoonde beelden en over ‘tableaux vivants animés d'une vie absolument intense’, en becijferen met vooruitziende blik de dankbaarheid van latere generaties voor wat de Kinematographe kan bewaren: ‘on pourra par exemple revoir agir les siens longtemps après qu'on les aura perdus’. (Le Radical, eind december 1895). Dat laatste is natuurlijk het waarst van alles - wat er ook tegenvalt aan het oerfilmbeeld, het laat ons in ieder geval zien hoe een locomotief er in 1895 uitzag en bewoog, en dan heb ik 't nog niet eens over de gelukkige omstandigheid dat de Lumières net op tijd waren met hun uitvinding om de kroning van de laatste tsaar aller Russen (14 mei 1896) met mathematische getrouwheid te laten vereeuwigen.”

 
Jan Blokker (27 mei 1927 - 6 juli 2010)

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook alle tags voor Niels ‘t Hooft op dit blog.

Uit: De verdwijners

“Ze besefte dat ongelimiteerde aandacht ongewenst was: je zou er maar van bezeten raken, er je zelfbeeld aan ophangen, oud worden, en niets overhouden. Naarmate ze langer staarde naar de vrouw tegenover haar, vergat ze de details waarop je geneigd bent te letten als je in de spiegel kijkt. Ze zag niet meer de rode omlijsting van haar traanogen, niet meer de subtiel uitgelopen make-up, niet meer de gewichtige frons. Nu was er alleen nog het intense blauw van haar irissen, waartegen een hemels halogeenlicht afketste.
    ‘Als twee stralen zonlicht, alleen iets ouder.’ Hun oma had het eens gezegd, maar oma was twaalf jaar dood, en Marthe had lang niet meer aan die uitspraak gedacht. Ze zei het nog eens, dit keer met geluid. Nu de woorden daadwerkelijk lucht in beweging hadden gezet, leken ze waarachtiger.
    Marthe rook aarde en dacht weer aan de grot. Er kwam een vrouw naast haar staan, kleiner dan zij, tengerder, ongeveer even oud, en minstens voor de helft exotisch, want voorzien van donkere ogen, zwart haar met een slag en een getinte huid. Er sijpelde een druppel bloed uit haar neus. Marthe dacht dat ze haar ergens van kende.”

 
Niels 't Hooft (Leiderdorp, 27 mei 1980)

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook alle tags voor Louis-Ferdinand Céline op dit blog.

Uit: Reis naar het einde van de nacht (Vertaald door E.Y. Kummer)

“Boven ons hoofd, op twee millimeter of misschien wel één millimeter van onze slapen, zoemden aan één stuk door, als lokkende, lange, stalen draden in de warme zomerlucht, de kogels die je willen doden.
Die Duitsers, die daar op de weg gehurkt zaten en zo koppig schoten, mikten slecht, maar ze schenen plenty kogels te hebben, waarschijnlijk magazijnen vol. De oorlog was nog lang niet voorbij! Onze kolonel toonde een verbazingwekkende moed, dat moet gezegd worden! Hij liep midden op de weg op en neer, terwijl de kogels om z’n oren floten, net zo gewoon alsof hij op het perron op een vriend wachtte, hoogstens een beetje ongeduldig. […]Die kolonel had dus iets onmenselijks! Ik was ervan overtuigd dat hij, nog erger dan een hond, zich op dit ogenblik niet voor kon stellen dat hij dood kon gaan! Op hetzelfde moment bedacht ik dat er wel heel wat van die knapen als hij in ons leger rond moesten lopen, dappere kerels, en zeker net zoveel in het leger tegenover ons. Wie wist hoeveel? Eén, twee miljoen, misschien alles bij elkaar nog wel meer? Toen sloeg m’n angst om in paniek. Met zulke mensen kon deze helse waanzin eindeloos lang doorgaan… […]Zou ik dan de enige lafaard op aarde zijn? vroeg ik me af. En ik huiverde bij die gedachte!… Verloren tussen twee miljoen heldhaftige idioten, die buiten zichzelf waren en gewapend tot de tanden?”

 
Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)

De Belgische Franstalige schrijver Georges Eekhoud werd in Antwerpen geboren op 27 mei 1854. Zie ook alle tags voor Georges Eekhoud op dit blog.

Uit: Kees Doorik (Vertaald door August Peeters)

“Hij boog voorover, kwam opnieuw recht, zwaaide met de armen; dan geplooid, met hoogwelvende heupen ; dan weer rondde hij de borst hoog op, den nek strak getrokken. Die bewegingen oefenden op de volbloedige boerin een begoochelenden indruk uit, zooals men er gevoelt bij het aanschouwen vansommige dansen. Loom en ontzenuwd, gaf ze zich heel en gansch over aan de bewondering, die ze gevoelde voor de lichamelijke vurigheid van dien
trouwen en sterkgebouwden kerel. En haar ingenomenheid vergrootte nog bij 't gedacht, dat die krachtige manskerel voor háar zwoegde, tot het welzijn van de Wit-Hoef.
Van uit de stallen, de kamers der hoeve belendend, stegen vette en roomige gistwalmen op, zich vermengend met de warme dampen, uit de bedden verdreven door de hijgende ademhaling der neergevlijde stalbeesten. Bij de onweerslucht bleven die doornen lang binnen zweven. Eindelijk versmolten zij buiten met den sterkeren reuk van den paardenstal, en de saffraanuitwasemingen van hooi en koren, opwellend uit de schuur. Van de gloeiendwarme aarde stegen zwaveldampen en ozoon op, als na een verzenging door electrische ontladingen.
De lochting, met rijk-bloemende struiken en kruiden beplant — zooals de boeren ze gaarne zien — leverde een verkwikkenden aanblik op met zijn theeroozen, dwerg-anjelieren, jasmijnen, purperende violieren en witte kamillebloemen, waarvan de peperreuk door het ruim vlotte ; en in den boomgaard wasemden de vruchten, verschroeid en gebarsten op de appelaars, zure geuren, uit, geperst en gewrongen uit de werkende sappen van het hout...”

 
Georges Eekhoud (27 mei 1854 - 29 mei 1927)
Portret door Henri Houben,1876

De Duits-Iraanse dichter en schrijver Said werd geboren op 27 mei 1947 in Teheran. Zie ook alle tags voor Said op dit blog.

Uit: pilgrim und bürger

„haben meine hände versagt? warum sonst verstecken sich die götter? gesucht habe ich sie, selbst in den heiligen büchern und in allen behausungen. wollte ich doch jenem verlangen in meinen fingern nachgeben, das auf etwas jenseits meiner augen hoffte. als jugendlicher glaubte ich mit ganzem herzen an die gerechtigkeit auf erden – als ob das genügen würde.
meiner kindheit verdanke ich eine freie haltung zu religionen. und es ist nicht entscheidend, was der erwachsene später räsoniert, sondern was das kind sieht, riecht und hört. das huhn wird lebendig gekauft und zu hause geschächtet. das tier gackert, zappelt, springt umher – und verendet. das kind sieht auch die flagellanten, die sich verletzungen beibringen. »das blut entscheidet über den gang der geschichte«, schrieb oswald spengler, als er vom untergang des abendlands sprach. später ist das kind schlafend in die fremde getragen worden. hier findet es seinen weg – bittere jahre folgen. schließlich siegt die islamische revolution im namen eines gottes; nahe freunde werden auf der flucht erschossen, exekutiert. die republik lässt den gott im wind stehen.“

 
Said (Teheran, 27 mei 1947)

De Amerikaanse schrijver John Cheever werd geboren op 27 mei 1912 in Quincy, Massachusetts. Zie ook alle tags voor John Cheever op dit blog.

Uit: Verscheurde stilte. De dagboeken (Vertaald door Frank van Dixhoorn)

“Naar de kerk; de tweede zondag van de vastentijd. Ik ruik een vleugje kamfer uit het bont van de vrouw van de bankdirecteur achter me, en haar bedorven adem als ze zingt `Eer aan de Vader, de Zoon en de Heilige Geest; zoals het was in het begin, en nu en altijd, tot in de eeuwen der eeuwen'. Het Oude Testament over als de vader zure druiven heeft gegeten; het Nieuwe over oog om oog, tand om tand. De preek gaat over de doctrine van de Menswording. De rector leeft in eenvoud van geest. Als hij al charmes heeft, zijn het de charmes van eenvoud. Door aanleg en inspanning is hij de gewoonheid zelve geworden. Zijn geest en zijn gezicht zijn één. Hij sprak over de indrukwekkende historische documentatie omtrent Christus' geboorte, wonderen en dood. De kerk moet het Engelse platteland suggereren. De gebiedende klokken, het nawinterse zonlicht, de lancetvensters, de handgekapte stenen. Maar dit zijn echte fragmenten van een echt verleden. Ik doe mijn ogen dicht en mompel, Tot in de eeuwen der eeuwen. Amen. Maar ik voel me buiten het bereik van Gods genade staan.
Ik wil niet rancuneus zijn of benepen. Ik wil vals medeleven vermijden. Denk aan de midzomernacht: `Parlons français ,' zei de dronkelap. Ik zie dat dit slap is. Ik zie, gisteren in de five-and-ten -cent-winkel, dat mijn beschrijvingen van Betsey's plezier slap zijn. Het stinkt er naar pinda's en goedkoop snoepgoed. Een liefdeslied waait over van de grammofoonplatenafdeling. De verkoopster is uitvoerig opgemaakt. Je koopt wat je nodig hebt; en je bent weer weg. Op straat schijnt de zon. De blinde negerin in de bus zegt: `Ik ben op m'n eige. Ik ben nou op m'n eige. Ik ben nou op straat op me eige. Ik ben op me eige. Ik ben zo veel op me eige dat ik wel een standbeeld lijk. Ik ben altijd op me eige, net als een standbeeld.' Ze rammelt met haar draagbare radio. `Hij doet het niet”.

 
John Cheever (27 mei 1912 – 18 juni 1982)

De Amerikaanse schrijver John Barth werd geboren op 27 mei 1930 in Cambridge, Maryland. Zie ook alle tags voor John Barth op dit blog.

Uit: Lost in the Funhouse

“For whom is the funhouse fun? Perhaps for lovers. For Ambrose it is a place of fear and confusion. He has come to the seashore with his family for the holiday, the occasion of their visit is Independence Day, the most important secular holiday of the United States of America. A single straight underline is the manuscript mark for italic type, which in turn is the printed equivalent to oral emphasis of words and phrases as well as the customary type for titles of complete works, not to mention. Italics are also employed, in fiction stories especially, for “outside,” intrusive, or artificial voices, such as radio announcements, the texts of telegrams and newspaper articles, et cetera. They should be used sparingly. If passages originally in roman type are italicized by someone repeating them, it’s customary to acknowledge the fact. Italics mine.
Ambrose was “at that awkward age.” His voice came out high-pitched as a child’s if he let himself get carried away; to be on the safe side, therefore, he moved and spoke with deliberate calm and adult gravity. Talking soberly of unimportant or irrelevant matters and listening consciously to the sound of your own voice are useful habits for maintaining control in this difficult interval. En route to Ocean City he sat in the back seat of the family car with his brother Peter, age fifteen, and Magda G —‘ age fourteen, a pretty girl and exquisite young lady, who lived not far from them on B — Street in the town of D —, Maryland. Initials, blanks, or both were often substituted for proper names in nineteenth-century fiction to enhance the illusion of reality. It is as if the author felt it necessary to delete the names for reasons of tact or legal liability. Interestingly, as with other aspects of realism, it is an illusion that is being enhanced, by purely artificial means”.

 
John Barth (Cambridge, 27 mei 1930)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn blog van 27 mei 2014 en ook mijn blog van 27 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-05-2015 om 20:44 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook alle tags voor Alan Hollinghurst op dit blog.

Uit: The Swimming Pool Library

„I came home on the last train. Opposite me sat a couple of London Transport maintenance men, one small, fifty, decrepit, the other a severely handsome black of about thirty-five. Heavy canvas bags were tilted against their boots, their overalls open above their vests in the stale heat of the Underground. They were about to start work! I looked at them with a kind of swimming, drunken wonder, amazed at the thought of their inverted lives, of how their occupation depended on our travel, but could only be pursued, I saw it now, when we were not traveling. As we went home and sank into unconsciousness gangs of these men, with lamps and blow-lamps, and long-handled ratchet spanners, moved out along the tunnels; and wagons, not made to carry passengers, freakishly functional, rolled slowly and clangorously forwards from sidings unknown to the commuter. Such lonely, invisible work must bring on strange thoughts; the men who walked through every tunnel of the labyrinth, tapping the rails, must feel such reassurance seeing the lights of others at last approaching, voices calling out their friendly, technical patter. The black was looking at his loosely cupped hands: he was very aloof, composed, with an air of massive, scarcely conscious competence - I felt more than respect, a kind of tenderness for him. I imagined his relief at getting home and taking his boots off and going to bed as the day brightened around the curtains and the noise of the streets built up outside. He turned his hands over and I saw the pale gold band of his wedding-ring.
All the gates but one at the station were closed and I, with two or three others, scuttled out as if being granted an unusual concession. Then there were the ten minutes to walk home. The drink made it seem closer, so that next day I would not remember the walk at all. And the idea of Arthur, too, which I had suppressed to make it all the more exciting when I recalled it, must have driven me along at quite a lick.
I was getting a taste for black names, West Indian names; they were a kind of time-travel, the words people whispered to their pillows, doodled on their copy-book margins, cried out in passion when my grandfather was young. I used to think these Edwardian names were the denial of romance: Archibald, Ernest, Lionel, Hubert were laughably stolid; they bespoke personalities unflecked by sex or malice.“

 
Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro. Zie ook alle tags voor Radwa Ashour op dit blog.

Uit: Siraaj. An Arab Tale (Vertaald door Barbara Romaine)

“Amina awoke and breakfasted on a loaf of bread, three dates, and a draught of water. Then she set out for the high house. As usual, she heard the muezzin give the call to dawn prayer as she was climbing the hill, but contrary to the normal routine, she found the manager, Umm Latif, and Tawaddud receiving the daily provisions from the slaves, who had also arrived early. When Amina began opening the sacks of flour, she noticed that there was more than the usual quantity; then she saw the slaves coming with extra meats and baskets and crates. "Is it Thursday?" On that day the women would prepare foods both more plentiful and more enticing because the Sultan would take a new concubine and it was necessary that the household be submersed in a festive atmosphere and a sense of abundance. But it wasn't Thursday, and what the slaves were bringing in was many times more than the usual quantity, so what could the occasion be?
By daybreak the kitchen courtyard was teeming with women preoccupied with food preparation. Umm Latif announced in her strident voice that the work in the kitchen would go on for two days in a row because the Sultan was to host a great banquet the following day.
Was the Sultan planning to take another wife besides Lady Alia Bint al-Mohsen, his lawful wife who wielded absolute authority in the high house? The Sultan had more than fifty concubines with whom he slept by turns, and God had blessed him with dozens of sons and daughters. Some of them had married and begotten him grandchildren, and some were still infants at the breast. But Lady Alia—by the will of God the most high and powerful—had remained childless, stalking about in her sandals of wood inlaid with gold and jewels, so that hearts trembled with fright and children ran in terror, and none in the high house could breathe freely except when Bint al-Mohsen, bearing lavish gifts and accompanied by her serving women, set out for Yemen to visit her father.“

 
Radwa Ashour (26 mei 1946 – 30 november 2014)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.

Uit: Een faun met kille horentjes

“Hij is verrast: zij bezit grote kegelvormige tepels, als hoedjes over haar borsten geplaatst, als roodkoperen koepels over het witte vlees gespreid, bijna zo groot als haar kleine borsten zelf. En het doet hem iets van heel ver wanneer ze zich plots opricht en opstaat met een blik die tussen onzekerheid en dierlijke bronst hangt: ze heeft twee borstjes als van een jonge negerin van een bepaald ras, tuiten die geleidelijk verdikkende verlenging zijn van de kegeltepels. Zacht steken ze stijf opzij en naar beneden, naar de zijkant van haar borstkas toe. Ze krijgt iets waardevols door dit kenmerk. Hij begint te glimlachen, en declameert plots: Als ik je, met je blote borsten zo zie staan, voel ik in mij, aan mij, een sierlijke stijfte ontstaan – bedoeld wordt natuurlijk onderaan – Welaan, welaan, laten wij snel naar bed of sofa gaan!
Jacques Perk.
En zodra hij haar opnieuw benadert, is er iets veranderd, even is het of hij zijn geestelijk evenwicht verloren is, en zij iets anders in haar blik heeft, het lijkt wel een droevige wreedheid. Of onzekerheid?”

 
Hugo Raes (26 mei 1929 – 23 september 2013)
Cover 

De Tsjechische dichter en vertaler Vítezslav Nezval werd geboren op 26 mei 1900 in Biskoupky. Zie ook alle tags voor Vítězslav Nezval op dit blog.

A Duel

When she sent forth her fingers like a swarm of birds
Into the beard hairs of a man bowed down like barley
Her back started to pour down like rain
Over her buttocks flowed like a bidet
An uneven fight it was
Old man and statue slugged it out
Ending with three swipes and a bloody dagger
But the killer
Falling to earth before his victim did
Eyes shut tight could see wild poppies
Which would scorch his beard with fire
Of a never gratified desire

 

Vertaald door Jerome Rothenberg en Milos Sovak

 
Vítězslav Nezval (26 mei 1900 – 6 april 1958)

De Belgische, Franstalige, schrijver en essayist Ivan O. Godfroid werd geboren in Boussu op 26 mei 1971. Zie ook alle tags voor Ivan O. Godfroid op dit blog.

Uit: Glam dicinn

« Il était une fois (c’était, ah ! mais il y a fort longtemps : en un temps où l’océan recouvrait toutes terres), un pauvre pauvre pauvre pêcheur de perles qui vivait dans une hutte, sur le rivage effilé d’un croissant de sable. Il plongeait chaque matin dans la mer turquoise, chaude, et claire, et calme. Il y plongeait longtemps, retenant son souffle, très profond, jusqu’au fond. Il y plongeait à la recherche de ces longues huîtres au cœur d’argent, desquelles il remontait ses perles noires.
Un jour (un de ces jours sans pareil – mais tous les jours sont mortels, n’est-ce pas ?), le pêcheur fut attiré par une lueur inhabituelle qui semblait venir des entrailles de la mer. Cette lueur l’intrigua tant qu’il délaissa la parcelle perlière qui lui portait chance, pour découvrir l’origine de cette clarté surnaturelle. Il plongea de plus belle, s’enfonçant vers la nuit éternelle.
Il aperçut alors la béance gigantesque d’un tridacne abyssal. Jamais un tel bénitier n’avait existé de mémoire de pêcheur de perles… Il s’en approcha lentement, presque respectueusement, et la crainte se mêlait en son sang à l’excitation. La lueur blafarde provenait du cœur du coquillage monstrueux. Le pêcheur voulut s’en approcher pour mieux voir, mais le tridacne resserra aussitôt ses mâchoires. »
 

 
Ivan O. Godfroid (Boussu, 26 mei 1971)
Cover

De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi. Zie ook alle tags voor Maxwell Bodenheim op dit blog

Afternoon sunlight limps tenuously away

Afternoon sunlight limps tenuously away,
Leaving a snarled retrospect of golden foot-marks.
The sea is pregnant with gracious discords
That falteringly shroud the sleep-rhymed breasts of winds.
The sky is a genially vacant stare.
Remaining touches of starlight
Tremble the leaves when air is still. . . .
And so my love for you strolls through the day,
Picking up forgotten hints of its heart.
 

Old Age

In me is a little painted square
Bordered by old shops, with gaudy awnings.
And before the shops sit smoking, open-bloused old men,
Drinking sunlight.
The old men are my thoughts:
And I come to them each evening, in a creaking cart,
And quietly unload supplies.
We fill slim pipes and chat,
And inhale scents from pale flowers in the center of the square. . . .
Strong men, tinkling women, and dripping, squealing children
Stroll past us, or into the shops.
They greet the shopkeepers, and touch their hats or foreheads to me. . . .
Some evening I shall not return to my people.
 

Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichteres Machteld Brands werd geboren in 1986 in Kampen. Zie ook alle tags voor Machteld Brands op dit blog.

Het balkon

is waar wij telkens verkeren. Twee bij twee meter
aan stevig beton dat smeekt om een scheefgetrokken
hoofd over de reling, een bloem- of plantenbak.

Ongeduldig en zonder schroom weigeren wij
iedere toenadering van de boom aan de overkant
die zijn vuilniszak vol bloemendak boven ons leegt.

'Wie denk jij wel niet dat jij bent, boom', zeggen wij
en snoeien hem stilaan de mond. De grond onder
onze voeten is wederom als een open wond

een gravure. Zo zitten wij: gewapend met plastic stoel
en tafel graven wij ons dieper in. Elke lente is een
nieuw begin en een seizoensgebonden lijden.

 
Machteld Brands (Kampen, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26 mei ook mijn blog van 26 mei 2014 en ook mijn blog van 26 mei 2013 deel 2.

26-05-2015 om 18:04 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

 
Pinksteren door Nicolás Borrás (1530–1610)

Am heiligen Pfingstfest

Gottes Odem und Verwandter,
Gott von Gotte, Geister-Geist,
Der du, Jesu Abgesandter,
Himmel-ab auf Erd gereist!
Sey willkommen! Trost der Herzen,
Liecht der Seelen, bäster Gast,
Sinnen-Sonne, Freuden-Glast
In den trüben Trübsal-Schmerzen,
Geber aller guten Gab!
Willkomm kommest du herab.

Jesus und sein Vater sollen
Neben dir mir willkomm seyn,
Weil sie (ach der Ehre!) wollen
Beyde bey mir ziehen ein.
Du solst ihnen Wohnung machen,
Drüm sie senden dich voran.
Thu dann du, was ich nicht kan:
Schmück mein Herz mit edlen Sachen,
Daß diß Haus mög schön und rein
Solcher Gäste würdig seyn.

Glaub muß ihnen gehn entgegen,
Demut muß aufwarten hier
Und die Lieb der Gäste pflegen:
Diese Gaben bring mit dir
Und was sonst mir ist vonnöten.
Ach der hohen Gnaden-Sach,
Daß will unter diesem Dach
Gott, der Herren Herr, eintreten.
Ja er kehret nicht nur ein,
Ich soll seine Wohnung seyn.

Grosse Herren bringen Gaben.
Was wird mangeln mir forthin,
Wann ich Gott zum Gast werd haben
Und wann sein Palast ich bin?
Weiche, Welt! weich, Höll und Sünde!
Fleisches-Lüste, weicht von mir,
Daß der Geist des Himmels hier
Nicht, was ihm zuwider, finde.
Nun so komm zu mir, mein Hort,
Bis ich zu dir komme dort.

Sigmund von Birken (25 april 1626 – 21 juni 1681)
Wildstein, parochiekerk St. Johannis. Sigmund von Birken werd geboren in Wildstein

Zie voor de schrijvers van de 25e mei ook mijn drie vorige blogs van vandaag.

25-05-2015 om 17:26 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver en essayist Egyd Gstättner werd geboren op 25 mei 1962 in Klagenfurt. Zie ook alle tags voor Egyd Gstättner op dit blog.

Uit: Absturz aus dem Himmel

„Ein einziges Wahllokal habe aber unvorhergesehen noch offen und könne bis auf Weiteres auch nicht geschlossen werden, ein Unikum in der Geschichte der Republik, vielleicht das Ende dieser und der Anfang einer anderen Republik oder überhaupt einer anderen Herrschaftsform. Das waren noch Zeiten, als man Republiken für unvergänglich und Atlanten für mehr oder weniger endgültig hielt. In Wirklichkeit ist mein Mittelschulatlas heute ein Märchenbuch, in Wirklichkeit purzeln Republiken immer über Lächerlichkeiten und werden von winzigen Details zu Fall gebracht.
Ein falsches Händeschütteln, und der Minister stürzt ein, und der einstürzende Minister reißt den Bundeskanzler mit sich, der Bundeskanzler reißt den Bundespräsidenten mit sich, der Bundespräsident reißt die Republik mit sich fort, und schon ist die Welt verändert und der Atlas antiquarisch. Sofort wird eine Konferenzschaltung vom Fernsehzentrum ins Landesstudio und ins Wahllokal gelegt und der unentschlossene Wähler durch die Trennwand hindurch interviewt. Zur Frage des Zeithorizonts wolle und könne er sich noch nicht äußern, sagt er, er sei sich als Einsiebenkommafünfmillionstelsouverän der ihm übertragenen Verantwortung, die vergleichsweise tonnenschwer auf seinen Schultern laste, voll bewusst, sagt er.“

 
Egyd Gstättner (Klagenfurt, 25 mei 1962)

De Franse schrijfster Claire Castillon werd geboren op 25 mei 1975 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook alle tags voor Claire Castillon op dit blog.

Uit: Eux

“Je suis enceinte, j'entends des voix. Au début, je suspectais mes dents. L'amalgame en métal de ma numéro 27 servait d'antenne relais. Dès que je buvais, les sons, les codes, tout transitait par moi. Et l'eau sur ma molaire créait le point de contact. Donc l'armée, la police, l'aviation, les voisins échangeaient dans ma bouche. Je ne me suis pas laissé faire. Je ne voulais plus transmettre. Émettre, à la limite, mais pas n'importe quoi. J'ai commandé un brouilleur de fréquences. Un petit appareil noir doté de trois antennes est arrivé de Chine. Je l'ai posé près de ma bouche, antennes contre ma joue. Il devait stopper les ondes. Il n'a pas marché. Les voix ont redoublé. Je me suis exaspérée. J'ai été fatiguée. J'ai mis la Chine en cause. Je m'acharne quelquefois. Depuis, j'ai compris. J'ai suspecté ailleurs et là, j'ai eu raison.
(…)

C'est elle qui veut me tenir, me garder, me posséder. Moi, je sais qui je veux dire. La famille. Mais prononcer le mot est déjà me salir. La généalogie, la grande feuille de papier, l'arbre entier dessiné, avec les noms des gens, pendus aux branches du sang. Ils me parlent d'en haut. Ils sont héréditaires. Alors je les entends, puisque je suis descendante et que j'attends un enfant."

 
Claire Castillon (Neuilly-sur-Seine, 25 mei 1975)

De Amerikaanse schrijfster en feminste Eve Ensler werd op 25 mei 1953 in New York geboren. Zie ook alle tags voor Eve Ensler op dit blog.

Uit: Insecure at Last

“In this book, I have gone back to chart the events that have personally and politically led me to ask these questions. I grew up in a middle-class family and neighborhood in the United States. I had plenty of food, clothes. I had my teeth straightened. I took ballet classes. We went on vacations. I had a good education.
This security did not come for free. It was my father’s money and he created reality. From early on, my emotional and psychological well-being were sacrificed for this economic security. My father was a raging alcoholic. His anger permeated and infected my world. His fists, his hand, his belts, marked my young body and my being. I was always ready to be hit or yelled at or erased. I was told over and over how lucky I was to have a nice house, to live in a good neighborhood. So early on, I came to equate my economic security with violence.
I never dreamed of growing up and getting married, having children. Never. It simply didn’t occur to me. There were many reasons. One, I was born in the early fifties and my consciousness was shaped in the sixties. I was a hippie. I gravitated toward drugs, free love, non-monogamy, communes, and anything that had to do with escaping the nuclear family. That nuclear unit was just that for me: nuclear—an atom bomb that annihilated my self, my worth, my confidence, and my identity. My father’s rage, his power, his opinion, his money, his moods, controlled and determined all of us, including my mother. Our house, our family, was his empire. I was his subject. Or his tortured prisoner.”

 
Eve Ensler (New York, 25 mei 1953)

De Duitse schrijver Friedrich Dieckmann werd geboren op 25 mei 1937 in Landsberg an der Warthe. Zie ook alle tags voor Friedrich Dieckmann op dit blog.

Uit: Das Liebesverbot und die Revolution - Über Wagner

„Dieser, der zum Schwan wurde, der mythisch bezeichnenden, sexuell prägnanten Zeusgestalt, ist Lohengrins wahre Identität. Elsa, die Schwester, hat sich, den Bruder in die Gestalt des erlösungsmächtigen Fremden verwandelnd, über das Inzestverbot hinwegphantasiert, im Untergrund ihres Traumbewußtseins aber blieb das Verbotene ihres Tuns in Kraft; sie muß, was ihr in des Wortes sinnfälligster Bedeutung schwant, fragen, damit die Vereinigung nicht vollzogen werde. So entschwindet Lohengrin, von der Taube, dem Anti-Schwan, über das Wasser gezogen; die Transformation des erotisch versperrten Bruders in die scheinbar erreichbare Phantasiegestalt ist zusammengebrochen. Das Tabu war stärker als der Versuch seiner Umgehung, die bange, aber unvermeidliche Frage hat die Verzauberung durchbrochen. Lohengrin entschwindet, »mit gesenktem Haupte traurig auf seinen Schild gelehnt«, Gottfried tritt an seine Stelle; die Enttäuschung über die Wiederherstellung der erfindungsreich umgangenen Taburealität wirft die Liebende zu Boden. Im Traum erlebt sie das Ende des Traums als ihr eigenes Ende.”
Nicht ht erst in »Lohengrin« wird das Frageverbot der Liebenden zum Angelpunkt der dramatischen Fabel. Schon in den »Feen«geschieht das, dem Werk des Neunzehnjährigen, der im Dezember 1832 aus Prag,wo er eine Menge erlebt hat,nach Leipzig, in den Schoß der vaterlosen Familie, zurückkehrt und bei der verehrten, bewunderten, geliebten Hauptgestalt des häuslichen Kreises tiefe Mißbilligung mit einem von der Reise mitgebrachten Operntext erregt. Diese Zentralsonne ist nicht die Mutter, Johanna Geyer, die 1821 auch ihren zweiten Mann, den Stiefvater der großen Familie, verloren hat, sondern die älteste der fünfSchwestern,Rosalie,eine erfolgreiche Schauspielerin, die nach Engagements in Dresden und Prag seit 1829 dem neugegründeten Leipziger Hoftheater angehört und im gleichen Jahr als Gretchen in Goethes »Faust« Furore macht; sie ist die Ernährerin der Familie.“

 
Friedrich Dieckmann (Landsberg an der Warthe, 25 mei 1937)
 

De Amerikaanse dichter en schrijver Raymond Carver werd geboren op 25 mei 1938 in Port Angeles. Zie ook alle tags voor Raymond Carver op dit blog.

Uit: Beginners

"What about that old couple?" I said after a minute. "The last we heard they were just getting out of intensive care."
"Older but wiser," Terri said.
Herb stared at her.
"Herb, don't give me that kind of look," Terri said. "Go on with your story. I was only kidding. Then what happened? We all want to know."
"Terri, sometimes," Herb said.
"Please, Herb," she said. "Honey, don't always be so serious. Please go on with the story. I was joking, for God's sake. Can't you take a joke?"
"This is nothing to joke about," Herb said. He held his glass and gazed steadily at her.
"What happened then, Herb?" Laura said. "We really want to know."
Herb fixed his eyes on Laura. Then he broke off and grinned. "Laura, if I didn't have Terri and love her so much, and Nick wasn't my friend, I'd fall in love with you. I'd carry you off."
"Herb, you s---," Terri said. "Tell your story. If I weren't in love with you, I damn sure well wouldn't be here in the first place, you can bet on it. Honey, what do you say? Finish your story. Then we'll go to The Library. Okay?"
"Okay," Herb said. "Where was I? Where am I? That's a better question. Maybe I should ask that." He waited a minute, and then began to talk.
"When they were finally out of the woods we were able to move them out of intensive care, after we could see they were going to make it. I dropped in to see each of them every day, sometimes twice a day if I was up doing other calls anyway.”

 
Raymond Carver (25 mei 1938 – 2 augustus 1988)

De Amerikaanse schrijfster Jamaica Kincaid (eig.Elaine Cynthia Potter Richardson) werd geboren in Saint John's, Antigua en Barbuda, op 25 mei 1949. Zie ook alle tags voor Jamaica Kincaid op dit blog.

Uit: Annie John

“But sometimes they would show up standing under a tree just as you were passing by. Then they might follow you home, and even though they might not be able to come into your house, they might wait for you and follow you wherever you went; in that case, they would never give up until you joined them. My mother knew of many people who had died in such a way. My mother knew of many people who had died, including her own brother.
After I found out about the cemetery, I would stand in my yard and wait for a funeral to come. Some days, there were no funerals. "No one died," I would say to my mother. Some days, just as I was about to give up and go inside, I would see the small specks appear. "What made them so late?" I would ask my mother. Probably someone couldn't bear to see the coffin lid put in place, and so as a favor the undertaker might let things go on too long, she said. The undertaker! On our way into town, we would pass the undertaker's workshop. Outside, a little sign read "Straffee & Sons, Undertakers & Cabinetmakers." I could always tell we were approaching this place, because of the smell of pitch pine and varnish in the air.
Later, we moved back to our house in town, and I no longer had a view of the cemetery. Still no one I knew had died. One day, a girl smaller than I, a girl whose mother was a friend of my mother's, died in my mother's arms. I did not know this girl at all, though I may have got a glimpse of her once or twice as I passed her and her mother coming out of our yard, and I tried to remember everything I had heard about her. Her name was Nalda; she had red hair; she was very bony; she did not like to eat any food. In fact, she liked to eat mud, and her mother always had to keep a strict eye on her to prevent her from doing that.”

 
Jamaica Kincaid (Saint John's, 25 mei 1949)
Portret door Kate Cormier, 2011 

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e mei ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

25-05-2015 om 17:07 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Robert Ludlum werd geboren in New York op 25 mei 1927. Zie ook alle tags voor Robert Ludlum op dit blog.

Uit: The Bourne Sanction

"A rare compliment from you, Jason."
"Are my compliments so rare?"
"Like Martin, you're a master at keeping secrets," she said. "But I have doubts about how healthy that is."
"I'm sure it's not healthy at all," Bourne said. "But it's the life we chose."
"Speaking of which." She sat down on a chair opposite him. "I came early for our dinner date to talk to you about a work situation, but now, seeing how content you are here, I don't know whether to continue."
Bourne recalled the first time he had seen her, a slim, shapely figure in the mist, dark hair swirling about her face. She was standing at the parapet in the Cloisters, overlooking the Hudson River. The two of them had come there to say good-bye to their mutual friend Martin Lindros, whom Bourne had valiantly tried to save, only to fail.
Today Moira was dressed in a wool suit, a silk blouse open at the throat. Her face was strong, with a prominent nose, deep brown eyes wide apart, intelligent, curved slightly at their outer corners. Her hair fell to her shoulders in luxuriant waves. There was an uncommon serenity about her, a woman who knew what she was about, who wouldn't be intimidated or bullied by anyone, woman or man.”

 
Robert Ludlum (25 mei 1927 – 12 maart 2001)
Matt Damon als Jason Bourne

De Amerikaanse dichter Theodore Huebner Roethke werd geboren in Saginaw, Michigan op 25 mei 1908. Zie ook alle tags voor Theodore Roethke op dit blog.

Dolor

I have known the inexorable sadness of pencils,
Neat in their boxes, dolor of pad and paper weight,
All the misery of manilla folders and mucilage,
Desolation in immaculate public places,
Lonely reception room, lavatory, switchboard,
The unalterable pathos of basin and pitcher,
Ritual of multigraph, paper-clip, comma,
Endless duplicaton of lives and objects.
And I have seen dust from the walls of institutions,
Finer than flour, alive, more dangerous than silica,
Sift, almost invisible, through long afternoons of tedium,
Dropping a fine film on nails and delicate eyebrows,
Glazing the pale hair, the duplicate grey standard faces.

I Knew A Woman

I knew a woman, lovely in her bones,
When small birds sighed, she would sigh back at them;
Ah, when she moved, she moved more ways than one:
The shapes a bright container can contain!
Of her choice virtues only gods should speak,
Or English poets who grew up on Greek
(I'd have them sing in a chorus, cheek to cheek).

How well her wishes went! She stroked my chin,
She taught me Turn, and Counter-turn, and Stand;
She taught me Touch, that undulant white skin;
I nibbled meekly from her proferred hand;
She was the sickle; I, poor I, the rake,
Coming behind her for her pretty sake
(But what prodigious mowing we did make).

Love likes a gander, and adores a goose:
Her full lips pursed, the errant notes to sieze;
She played it quick, she played it light and loose;
My eyes, they dazzled at her flowing knees;
Her several parts could keep a pure repose,
Or one hip quiver with a mobile nose
(She moved in circles, and those circles moved).

Let seed be grass, and grass turn into hay:
I'm martyr to a motion not my own;
What's freedom for? To know eternity.
I swear she cast a shadow white as stone.
But who would count eternity in days?
These old bones live to learn her wanton ways:
(I measure time by how a body sways).

 
Poster

De Franse schrijver en historicus Georges Bordonove werd geboren in Enghien-les-Bains op 25 mei 1920. Zie ook alle tags voor Georges Bordonove op dit blog.

Uit:Le bûcher

“Ce soir, une force irrémissible me pousse à coucher sur papier ces choses d'autrefois.
Et c'est à vous que je pense, messire Gaucelin, à vous qui dormez, besogne faite, dans les sables de Mansourah. Vous étiez plus que mon protecteur, car, parmi les écueils de l'existence, vous saviez piloter mon âme vers le sûr asile.
Aussi, de la demeure céleste où vous êtes parvenu à grand arroi de peines, je vous requiers et prie humblement de ne me pas abandonner.
Du doigt tremblant d'un vieux soldat je trace ces lignes, en cette tour de l'Ouest de la Commanderie de la motte Saint-Sulpice que vous connaissez si bien.
Ma chambre fut la votre, comme la table, le fauteuil, le coffre où je range mon haubert et mes vêtements de paix, furent les vôtres.
Votre Commanderie se dresse toujours, massive et noire, au milieu des terres brunes et des prés verts... »

 
Georges Bordonove (25 mei 1920 - 16 maart 2007)
Enghien-les-Bains

De Canadese schrijver William Patrick Kinsella werd geboren op 25 mei 1935 in Edmonton, Alberta. Zie ook alle tags voor W. P. Kinsella op dit blog.

Uit: Bill’s Back (Interview over “Butterfly Winter” in The Winnipeg Review, 2011)

“As we are finding more and more with sports figures concussion can be really debilitating. I did virtually nothing for five years after the accident. In fact I told my agents (book and movie) to consider me retired. Then I started reworking some things I’d started years earlier, Butterfly Winter, which I began way back in the 80s, a third book to the Box Socials Trilogy, The Grand Reunion for Anyone Who Ever Attended Fark Schoolhouse in Seven Towns County Alberta, and something I just finished that was also started in the 70s or 80s, Russian Dolls, which consists of one long story with 25+ small stories inside it.
I tried a new viewpoint when rewriting Butterfly Winter, the interview with the Wizard. The Gringo Journalist of the novel is essentially me, a rather inept interviewer, who likes to report overheard conversations. I was once hired by a Japanese magazine to interview Hideo Nomo the superstar pitcher. They flew me to Los Angeles to meet Nomo. I am a Sumo fan, so the only question I could think to ask him was did he like Sumo? If the answer was No, then there would be a terribly long silence. While I was in the air, Nomo changed agents and cancelled all his appointments, much to my relief.”

 
W. P. Kinsella (Edmonton, 25 mei 1935)
Cover

De Amerikaanse schrijver en journalist John Gregory Dunne werd geboren op 25 mei 1932 in West Hartford, Connecticut. Zie ook alle tags voor John Gregory Dunne op dit blog.

Uit: Nothing Lost

“I wonder how long the story would have played had it not been a slow news period. It was a nonelection fall, the economy was stumbling along as it had throughout the McCall administration, the rising indicators balancing out the falling, Wall Street was bullish one week, bearish the next, the war clouds of August were blown away by the Berne proposals of September. No scandals had captured the public imagination (a House counsel in a men's room, an undersecretary's wife with her minister-sorry stuff), Halloween loomed, Thanksgiving, that most tedious and unnecessary of national holidays, threatened, promising only Christmas, and with it the obligation to think about, and pretend we believe in, the concept of family and giving, the holly and the ivy. The murder of Edgar Parlance was unspeakably barbaric, but blacks have been strung up, roasted, crucified, mutilated, castrated, and decapitated as a form of public entertainment throughout our history. What is a Tennessee Toothpick, after all, but a lethal artifact of the entertainment culture? Dead, Edgar Parlance had a legitimacy that he never had alive. Dead, he had become an icon. Because dead, people did not have to associate with him. He was a victim, a convenient symbol of man's inhumanity to man, the kind of black man white people can most easily grasp unto themselves. To prove to themselves that the aberrant behavior of the lowest of their kind against the racially less fortunate will not be tolerated. Like limpets, sentiment and innocence attach themselves to a victim. « 

 
John Gregory Dunne (25 mei 1932 – 30 december 2003)

De Duitse schrijver Max von der Grün werd geboren op 25 mei 1926 in Bayreuth. Zie ook alle tags voor Max von der Grün op dit blog.

Uit: Vorstadtkrokodile

»Du traust dich ja doch nicht! Du Angsthase!«, rief Olaf, ihr Anführer. Und die Krokodiler riefen im Chor: »Traust dich nicht! Traust dich nicht!«
Nur Maria, Olafs Schwester, dreizehn Jahre und damit ein Jahr jünger als ihr Bruder, hatte nicht mitgeschrien, sie hatte so viel Angst um Hannes, dass sie wegsah. Die neun Krokodiler standen in einem Halbkreis am Ende der Leiter, die senkrecht zehn Meter hoch zum Dach führte, und sahen gespannt zu, wie Hannes, den sie Milchstraße nannten, weil er so viele Sommersprossen im Gesicht hatte, langsam die Sprossen hochkletterte, um seine Mutprobe abzulegen. Die war Bedingung für die Aufnahme in die Krokodilbande.
Hannes hatte Angst, das konnte man ihm ansehen, er war zudem nicht schwindelfrei, aber er wollte es den größeren Jungen beweisen, dass er als Zehnjähriger so viel Mut besaß wie sie, die alle schon diese Mutprobe abgelegt hatten.
Hannes hing ängstlich an der verrosteten Feuerleiter und wagte nicht nach unten zu sehen.
»Komm runter, du schaffst es ja doch nicht, du Schlappschwanz!«, rief Olaf wieder und die anderen Jungen lachten.
Hannes tastete sich langsam und vorsichtig die wackelige Feuerleiter zum Dach hoch. Je höher er kletterte, destmehr schwankte die Leiter, denn ihre Verankerung war an mehreren Stellen aus der Wand gerissen. Einige Sprossen waren so verrostet, dass Gefahr bestand durchzubrechen, wenn sie belastet wurden. Hannes wagte nicht nach unten zu sehen, er sah nur nach oben, wo er sein Ziel vor Augen hatte.”

 
Max von der Grün (25 mei 1926 – 7 april 2005)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

25-05-2015 om 17:06 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver, filosoof en essayist Ralph Waldo Emerson werd geboren in Boston, Massachusetts op 25 mei 1803. Zie ook alle tags voor Ralph Waldo Emerson op dit blog.

Fate

Deep in the man sits fast his fate
To mould his fortunes, mean or great:
Unknown to Cromwell as to me
Was Cromwell's measure or degree;
Unknown to him as to his horse,
If he than his groom be better or worse.
He works, plots, fights, in rude affairs,
With squires, lords, kings, his craft compares,
Till late he learned, through doubt and fear,
Broad England harbored not his peer:
Obeying time, the last to own
The Genius from its cloudy throne.
For the prevision is allied
Unto the thing so signified;
Or say, the foresight that awaits
Is the same Genius that creates.

The Bell

I love thy music, mellow bell,
I love thine iron chime,
To life or death, to heaven or hell,
Which calls the sons of Time.

Thy voice upon the deep
The home-bound sea-boy hails,
It charms his cares to sleep,
It cheers him as he sails.

To house of God and heavenly joys
Thy summons called our sires,
And good men thought thy sacred voice
Disarmed the thunder's fires.

And soon thy music, sad death-bell,
Shall lift its notes once more,
And mix my requiem with the wind
That sweeps my native shore.

 
Ralph Waldo Emerson (25 mei 1803 - 27 april 1882)
Portret door David Scott, 1848

De Mexicaanse dichteres en schrijfster Rosario Castellanos werd geboren in Mexico-stad op 25 mei 1925. Zie ook alle tags voor Rosario Castellanos op dit blog.

Daily Round of a Spinster

To be solitary is shameful. All day long
a terrible blush burnishes her cheek
(while the other is in eclipse).

She busies herself in a labor of ashes,
at tasks worthless and fruitless;
and when her relatives gather
around the fire, telling stories,
the howl is heard

of a woman wailing on a-boundless plain
where every boulder, every scorched tree stump,
every twisted bough is a judge
or a witness without mercy.

At night the spinster
stretches herself out on her bed of agony.
An anguished sweat breaks out to dampen the sheets
and the void is peopled
with made-up dialogues and men.

And the spinster waits, waits, waits.

And she cannot be born in her child, in her womb,
nor can she die
in-her far-off, unexplored body,
a planet the astronomer can calculate,
existent though unseen.

Peering into a dark mirror the spinster
— extinguished star — paints on her lips
with a lipstick the blood she does not have.

And smiles at a dawn without anyone at all.
 

Vertaald door Kate Flores

 
Rosario Castellanos (25 mei 1925 – 7 augustus 1974)

De Canadese dichter en schrijver Alain Grandbois werd geboren op 25 mei 1900 in Saint-Casimir, Québec. Zie ook alle tags voor Alain Grandbois op dit blog.

POÈME

Son pas trop lent
Sur le tendre cristal
D’une mer belle 
Comme un silence de fée 
Ces battements d’ailes D’oiseaux perdus
Ô regards révolus
Ô premiers rendez-vous 
Le doux métal 
De son aisselle
Je tue son souffle
Je tue son cœur 

L’accès m’est interdit
Des fontaines jaillissantes
Mes bras sur son corps repliés
Ne sont plus que des feuillages morts
Suis-je devenu ce tigre vieilli
Qui étouffe sa proie
Mais ne la mort pas
Jusqu’à la fin du sang 
Les portes des cathédrales
Très hautes très ogivales
Glissent le long du songe
À la hauteur de l’aube 

 
Alain Grandbois (25 mei 1900 – 18 maart 1975)

De Albanese dichter en schrijver Naim Frashëri werd geboren op 25 mei 1846 in Frashër. Zie ook alle tags voor Naim Frashëri op dit blog.

The Words of the Candle (Fragment)

Let my wretched corpse be consumed
For our true God the Almighty,
May my lungs scorch, charred to ashes,
For mankind I'll melt and vanish,
With me all man's joys I'll carry,
Bear them to the Lord Almighty.
Humanity is what I long for,
Goodness, gentleness and wisdom,
If you'll with me be companions?
If you'll love me as I love you,
If you all love one another,
Work not for the Prince of Darkness.
Venture towards me, fleeting heart, do
Come, approach this fire a little!
Though the flame may singe your wings, it's
Sure to sanctify your spirit.
With the torch that here consumes me
I the eyes of men have opened,
Been of them a true companion.
I do know them, they do know me,
I've observed them all in passing,
Mothers, kith and kin, and fathers,
All of them are my concern still,
All who lived here on this planet,
Even now I see them 'mongst you,
For I recognize their spirits.
I, like you, have changed, transfigured,
Changed and altered my companions,
Many times have I turned into
Earth and wind and fire and water.
I'm a spark come from the heavens,
From the sun I'm glowing embers,
Through the skies I fly, a-soaring,
And live deep within the ocean,
Often in the soil I sleep or
Take my rest in fruits and honey,
I'm a suckling lamb or kid goat,
Flower, grass or leaves a-sprouting,
So much do I have to tell you,
Yet I fear my speech will fail me.
What's the point to put to paper
Words this flickering tongue's inspired?

 
Naim Frashëri (25 mei 1846 – 20 oktober 1900)
Monument voor de gebroeders Frashër in Prishtina, Kosova. Abdyl Frashëri (l), Sami Frashëri (c), Naim Frashëri (r). 

De Britse schrijver, criticus en politicus Sir Edward Bulwer-Lytton werd geboren in Londen op 25 mei 1803. Zie ook alle tags voor Edward Bulwer-Lytton op dit blog.

Uit: The Last Days of Pompeii

"To the questor--business of state--afterward to the temple of Isis, Vale!"
"An ostentatious, bustling, ill-bred fellow," muttered Clodius to himself, as he sauntered slowly away. "He thinks with his feasts and his wine-cellars to make us forget that he is the son of a freedman:--and so we will, when we do him the honor of winning his money; these rich plebians are a harvest for us spendthrift nobles."
Thus soliloquizing, Clodius arrived in the Via Domitiana, which was crowded with passengers and chariots, and exhibited all that gay and animated exuberance of life and motion which we find at this day in the streets of Naples.
The bells of the cars as they rapidly glided by each other, jingled merrily on the ear, and Clodius with smiles and nods claimed familiar acquaintance with whatever equipage was most elegant or fantastic: in fact, no idler was better known in Pompeii.
"What, Clodius! and how have you slept on your good fortune?" cried, in a pleasant and musical voice, a young man, in a chariot of the most fastidious and graceful fashion. Upon its surface of bronze were elaborately wrought, in the still exquisite workmanship of Greece, reliefs of the Olympian games; the two horses that drew the car were of the rarest breed of Parthia; their slender limbs seemed to disdain the ground and court the air, and yet at the slightest touch of the charioteer, who stood behind the young owner of the equipage, they paused motionless as if suddenly transformed into stone--lifeless, but life-like, as one of the breathing wonders of Praxiteles.`

 
Edward Bulwer-Lytton (25 mei 1803 - 18 januari 1873)
Illustratie uit The Last Days of Pompeii

25-05-2015 om 17:05 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

De nederdaling van de Heilige Geest door Juan de Roelas, ca. 1615

Pinksteren

Ontvang de vlam des Heren:
Hij heeft u rijp bevonden
om midden uit uw zonden
van Hem te profeteren.
 
En voel het blinde wonder
op uw tong preluderen:
gij kunt de taal schakeren
naar alle spraak en monden.
 
Onder het samenkomen
van klank en wezen moeten
zin en begrip verdwijnen;
 
onder het hete schijnen
van dit vuur Zijner dromen,
laat God zich door u groeten.

Gerrit Achterberg (20 mei 1905 - 17 januari 1962)
Nederlangbroek, N.H. kerk. Achterberg werd geboren in Nederlangbroek

Zie voor de schrijvers van de 24^e mei ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

24-05-2015 om 08:33 geschreven door Romenu  

De Russisch-Amerikaanse dichter Joseph Brodsky werd op 24 mei 1940 in Leningrad (het huidige St.Petersburg) geboren als Iosif Brodski. Zie ook mijn blog van 24 mei 2010 en eveneens alle tags voor Joseph Brodsky op dit blog.

A Song

I wish you were here, dear, I wish you were here.
I wish you sat on the sofa
and I sat near.
the handkerchief could be yours,
the tear could be mine, chin-bound.
Though it could be, of course,
the other way around.

I wish you were here, dear,
I wish you were here.
I wish we were in my car,
and you'd shift the gear.
we'd find ourselves elsewhere,
on an unknown shore.
Or else we'd repair
To where we've been before.

I wish you were here, dear,
I wish you were here.
I wish I knew no astronomy
when stars appear,
when the moon skims the water
that sighs and shifts in its slumber.
I wish it were still a quarter
to dial your number.

I wish you were here, dear,
in this hemisphere,
as I sit on the porch
sipping a beer.
It's evening, the sun is setting;
boys shout and gulls are crying.
What's the point of forgetting
If it's followed by dying?

Constancy

Constancy is an evolution of one’s living quarters into
a thought: a continuation of a parallelogram or a rectangle
by means—as Clausewitz would have put it—
of the voice and, ultimately, the gray matter.
Ah, shrunken to the size of a brain-cell parlor
with a lampshade, an armoire in the “Slavic
Glory” fashion, four studded chairs, a sofa,
a bed, a bedside table with
little medicine bottles left there standing like
a kremlin or, better yet, manhattan.
To die, to abandon a family, to go away for good,
to change hemispheres, to let new ovals
be painted into the square—the more
volubly will the gray cell insist
on its actual measurements, demanding
daily sacrifice from the new locale,
from the furniture, from the silhouette in a yellow
dress; in the end—from your very self.
A spider revels in shading especially the fifth corner.
Evolution is not a species’
adjustment to a new environment but one’s memories’
triumph over reality, the ichthyosaurus pining
for the amoeba, the slack vertebrae of a train
thundering in the darkness, past
the mussel shells, tightly shut for the night, with their
spineless, soggy, pearl-shrouding contents.

 
Joseph Brodsky (24 mei 1940 – 28 januari 1996)
Een jonge Brodsky

De Amerikaanse schrijver Michael Chabon werd geboren op 24 mei 1963 in Washington. Zie ook alle tags voor Michael Chabon op dit blog.

Uit: Wonder Boys

“It was in this man's class that I first began to wonder if people who wrote fiction were not suffering from some kind of disorder--from what I've since come to think of, remembering the wild nocturnal rocking of Albert Vetch, as the midnight disease. The midnight disease is a kind of emotional insomnia; at every conscious moment its victim--even if he or she writes at dawn, or in the middle of the afternoon--feels like a person lying in a sweltering bedroom, with the window thrown open, looking up at a sky filled with stars and airplanes, listening to the narrative of a rattling blind, an ambulance, a fly trapped in a Coke bottle, while all around him the neighbors soundly sleep. this is in my opinion why writers--like insomniacs--are so accident-prone, so obsessed with the calculus of bad luck and missed opportunities, so liable to rumination and a concomitant inability to let go of a subject, even when urged repeatedly to do so.”
(…)

“I closed my eyes and I thought of the lash of her skirt snapping around her as she danced one evening in a bar on the South Side to a jukebox that was playing “Barefootin’,” of the downy slope of her neck and the declivity in her nightgown as she bent to wash her face in the bathroom sink, of a tuna salad sandwich she’d handed me one windy afternoon as we sat at a picnic table in Lucia, California, and looked out for the passage of whales, and I felt that I loved Emily insofar as I loved those things – beyond reason, and with a longing that made me want to hang my head – but it was a love that felt an awful lot like nostalgia.”

 
Michael Chabon (Washington, 24 mei 1963)

De Amerikaanse zanger, songwriter en dichter Bob Dylan werd geboren als Robert Allen Zimmerman op 24 mei 1941 in Duluth, Minnesota. Zie ook alle tags voor Bob Dylan op dit blog.

Tomorrow is a Long Time

If today was not a crooked highway,
If tonight was not a crooked trail,
If tomorrow wasn't such a long time,
Then lonesome would mean nothing to ye at all.

Yes, 'n' only if my own true love was waitin',
'N' if I could only hear her heart a-softly poundin',
Yes, 'n' only if she was lyin' by me,
Then I'd lie in my bed once again.

I can't see my reflection in the water,
I can't speak the sounds to show no pain,
I can't hear the echo of my footsteps,
Or remember the sounds of my own name.

Yes, 'n' only if my own true love was waitin',
'N' if I could only hear her heart a-softly poundin',
Yes, 'n' only if she was lyin' by me,
Then I'd lie in my bed once again.

There's beauty in that silver, singin' river,
There's beauty in that rainbow in the sky,
But none of these and nothin' else can touch the beauty
That I remember in my true love's eyes.

Yes, 'n' only if my own true love was waitin',
If I could only hear her heart a-softly poundin',
Yes, 'n' only if she was lyin' by me,
Then I'd lie in my bed once again.

 
Bob Dylan (Duluth, 24 mei 1941)

De Franse schrijver, dichter  en schilder Henri Michaux werd geboren op 24 mei 1899 in Namur in België. Zie ook alle tags voor Henri Michaux op dit blog.

Les Petits Soucis de Chacun

Une fourmi ne s'inquiète pas d'un aigle.
La fureur, la férocité du tigre n'évoque rien dans son esprit, l'œil féroce de l'aigle ne la fascine pas, pas du tout.
Dans une fourmilière jamais il n'est question d'aigles.
La lumière en petits bonds n'inquiète guère un chien.
Cependant un microbe qui voit arriver la lumière, les éléments des rayons un tout petit peu plus petits que lui, mais nombreux, nombreux et durs, pressent avec détresse les
battements innombrables qui vont le disloquer, le secouer jusqu'à la mort; même le damné gonocoque qui fait tellement pour compliquer les relations entre hommes et femmes, pris
de désespoir abandonne, forcé, sa dure vie.

Le Vent

Le vent essaie d'écarter les vagues de la mer.
Mais les vagues tiennent à la mer, n'est-ce pas évident, et le vent tient à souffler... non, il ne tient pas à souffler, même devenu tempête ou bourrasque il n'y
tient pas.
Il tend aveuglément, en fou et en maniaque, vers un endroit de parfait calme, de bonace, où il sera enfin tranquille, tranquille.

Comme les vagues de la mer lui sont indifférentes!
Qu'elles soient sur la mer ou sur un clocher, ou dans une roue dentée ou sur la lame d'un couteau, peu lui chaut.
Il va vers un endroit de quiétude et de paix où il cesse enfin d'être vent.

Mais son cauchemar dure déjà depuis longtemps.

 
Henri Michaux (24 mei 1899 – 19 oktober 1984)

De Ierse schrijver William Trevor werd geboren op 24 mei 1928 in Mitchelstown, County Cork. Zie ook mijn blog van 24 mei 2009 en ook mijn blog van 24 mei 2010

Uit: Cheating at Canasta: The Dressmaker's Child

“He tried the bolt again but the WD-40 hadn’t begun to work yet. He was a lean, almost scrawny youth, dark-haired, his long face usually unsmiling. His garage overalls, over a yellow T-shirt, were oil-stained, gone pale where their green dye had been washed out of them. He was nineteen years old.
“Hullo,” a voice said. A man and a woman, strangers, stood in the wide-open doorway of the garage.
“Howya,” Cahal said.
“It’s the possibility, sir,” the man inquired, “you drive us to the sacred Virgin?”
“Sorry?” And Cahal’s father shouted up from the pit, wanting to know who was there. “Which Virgin’s that?” Cahal asked.
The two looked at one another, not attempting to answer, and then it occurred to Cahal that they were foreign people, who had not understood. A year ago a German had driven his Volkswagen into the garage, with a noise in the engine, so he’d said. “I had hopes it’d be the big end,” Cahal’s father admitted afterward, but it was only the catch of the bonnet gone a bit loose. A couple from America had had a tire put on their hired car a few weeks after that, but there’d been nothing since.
“Of Pouldearg,” the woman said. “Is it how to say it?”
“The statue you’re after?”
They nodded uncertainly and then with more confidence, both of them at the same time.
“Aren’t you driving, yourselves, though?” Cahal asked them.”

 
William Trevor (Mitchelstown, 24 mei 1928)

De Duitse schrijver en tekenaar Tobias Falberg werd geboren op 24 mei 1976 in Wittenberg. Zie ook alle tags voor Tobias Falberg op dit blog.

Zwischenhalt vor jetzt

Fahrtsignal, Kachel-
raster außen und innen
wir, gegenüber

die Schatten-
werferin: ihr Mund, Ronde, ihre kreisende
Hüfte erzeugt Wärme und das Verlangen nach

ihr bricht das Genick, in Gedanken-
schlingen geraten, bricht ihr
der Kopf ab: Platinen, Kabel, das blecherne,
jetzt blecherne Stammeln

ist keine Antwort,
zwischen Stahlrad und Bahnsteig,
die es zerreiben, das Gedächtnis
berechnet sich neu.

 
Tobias Falberg (Wittenberg, 24 mei 1976)

De Britse schrijver Arnold Wesker werd geboren op 24 mei 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Arnold Wesker op dit blog..

Uit: Diary 1956

“Monday 9 July 1956
At nine o'clock, I went into the restaurant with my few knives and my recipe book . . . a large kitchen which starts off being clean then becomes dirty and greasy - and desperately slippery - until kitchen porters come round to lay sawdust and sweep up, which they continue to do at regular intervals.
New places are cloudy; things people say sound vague, for one is attempting to take it all in at once and of course never succeeds. I was presented with some lemons to peel and slice; some onions, eggs and gherkins to chop and put into a tin of vinegar and oil; then I was shown how to cook and serve cervelle - some poor animal's brains - and pied de veau - a ghastly evil smelling meat which I think we give to dogs in England. This and some sausages and spaghetti was my department. I had to have it ready, serve it, and keep a continual watch that I was stocked up.
The chef nearest me offered some white wine. Unheeding, and not wishing to appear unable, I took a basinful and swallowed it. I was very thirsty. Then we ate. I cooked myself a steak and chips, followed with flan and yoghurt and red wine and pink wine and blue wine and all sorts of water and then - then I started cooking and serving. I had only the vaguest idea of what I was doing and what was expected of me. Rows of pretty French waitresses began forming patient queues for what I was cooking. People appeared out of nowhere and yelled for Cervelle] Saucisse] Pied de veau] - single, together, without potatoes, with them . . .”

 
Arnold Wesker (Londen, 24 mei 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

24-05-2015 om 08:23 geschreven door Romenu  

De van oorsprong Duits-Hongaarse, maar Engelstalig schrijver en dramaturg George (György) Tabori werd geboren in Boedapest op 24 mei 1914. Zie ook alle tags voor George Tabori op dit blog.

Uit:Der Zauberberg und das Hollywoodschnitzel

„Das dritte Mal, im wunderschönen Monat Mai, begegneten wir uns vor meinem Geburtstag bei mir zu Hause. Thomas und Katja Mann kamen zum Abendessen. Meine damalige deutsche Ehefrau war so aufgeregt, dass das Essen ungefähr zwei Stunden verspätet fertig wurde (Hollywoodschnitzel und Bratkartoffeln). Thomas Mann, an dessen Lippen mir die weiße Spur eines Magenpulvers aufgefallen war, beklagte sich nicht über die Verspätung. Er nutzte die Zeit, um einen Witz zu erzählen, worauf die Gäste mit freundlich gebleckten Zähnen reagierten und die Schauspielerin Greta Garbo gleich und leichtsinnig mit einem prachtvollen Witz antwortete. Wir brüllten alle. Thomas Mann war so beleidigt, dass er in seinem Tagebuch alle Gäste, auch die Garbo, ignorierte und stattdessen eintrug: „Zum Abendessen bei Taboris hoch über Hollywood. Kleine ungarisch schwedisch englische Gesellschaft ... Lange Sitzerei vorm Dinner.“
Ich hatte damals ein paar Monate am Drehbuch für eine Verfilmung des „Zauberberg“ geschrieben. Thomas Mann hoffte auf Hollywood und hatte sich schon damit abgefunden, dass nicht alle seiner vielen „Zauberberg“-Figuren in einer anderthalbstündigen Kinoversion vorkommen könnten. In den Anmerkungen zu den von Inge Jens herausgegebenen Tagebüchern Thomas Manns (1946–48) steht dazu: „Dramatisierung des ,Zauberberg ’(...): Ein Treatment lag vor, und auch die Hauptdarsteller, auf die sich Tabori mit seinem Freund Zoltán Korda, dem Bruder des Rechtsinhabers Sir Alexander Korda, einigen konnte, standen bereits fest: Greta Garbo als Claudia Chauchat und Montgomery Clift als Hans Castorp. Der Plan wurde niemals realisiert.“

 
George Tabori (24 mei 1914 - 23 juli 2007)

De Duitse schrijver Rainald Maria Goetz werd geboren op 24 mei 1954 in München. Zie ook alle tags voor Rainald Goetz op dit blog.

Uit: Irre

"Ich erkannte nichts wieder.
Aus der Anstalt entlassen, allabendlich, ging ich auf den U-Bahn-Schacht zu, ohne Blick. Hatte ich je den Frühling gerochen? Gerüttelt von der Fahrt, erreichte ich mein Zimmer, und nichts war wie früher. Ohne Aufbegehren bewegte ich mich zwischen den Bierdosen, den Flaschen, Zeitungen und Kleidungsstücken am Boden, ziellose Suche. Die riesigen weißen Laken an den Wänden, hinter den Laken die Regale, in den Regalen die Bücher, verhängt. Ich hatte gelesen?
Hatte ich je ein Buch geöffnet und etwas anderes gehört als dieses Dröhnen, unerträgliches Dröhnen in den Ohren, lauter mit jedem Satz? Neben dem Bett lagen die Essensreste vom Abend zuvor. Ich aß, was ich konnte, und fiel in traumlosen Schlaf. Ich erwachte, es war bereits dunkel, und mit dem Erwachen war die Unruhe da. Jetzt raus hier, in die Kneipen, hinaus. Wenn ich nachts zurückkehrte, tastend und taumelnd, sah ich alles gestochen scharf. Wie der eine Turnschuh, den ich abstreifte und fallen ließ, halb auf dem Brotteller zu liegen kam. Merkwürdig, dachte ich, und plötzlich erkannte ich mich wieder.
Doch am anderen Morgen war nur der Schmerz im Kopf und das Zittern in den Hünden und alles um mich blind und ohne Antwort. So machte ich mich auf den Weg, zurück in die Anstalt, immer weiter weg von allem, was ich gekannt hatte, hinein in eine stetig wachsende Wirrnis.
Nach den üblichen Irrwegen durch die Stadt, das Auf und Ab in der Fußgängerzone, gedrängt an die Häuserwände, Geschäftsfassaden, Spiegel aus Glas, geängstigt von dem
Menschentreiben vor und hinter und um ihn, Blickattacken, zugleich dorthin befohlen,unter die Menschen, in dieses Auf und Ab, hat der 39jährige Programmierer Sebastian Köhler den weiten Platz an einem Ende der Fußgängerzone plötzlich mit befreiten Schritten überquert, ist unter den Lindenbäumen der gegenüberliegenden Straße vorwärtsgetanzt bis zur Hausnummer 17, oh vertraute Fassade,und hat den herrschaftlichen Bau der Psychiatrischen Universitätsklinik mit einem lauten hier bin ich betreten, um sich endlich wieder abzugeben.“

 
Rainald Goetz (München, 24 mei 1954)

De Duitse dichter en componist Louis Fürnberg werd geboren op 24 mei 1909 in Iglau. Zie ook alle tags voor Louis Fürnberg op dit blog. 

Frühlingslied

Der Frühling zündet die Kerzen an
in den grünen Kastanienkronen,
und die Wiesen sind gelb vom Löwenzahn
und rot von Anemonen.

Am Abend tollt ein junger Wind,
bläst in die Apfelblüten,
die schnei'n auf die, die mürrisch sind
und immer Trübsal brüten.

Sie werden davon ganz zugedeckt,
vom Kopf bis zu den Sohlen.
Die Kerle, die kein Frühling weckt,
die sollte der Teufel holen.

Und weckt diese Kerle kein Blütengeflock,
wird sie auch der Sommer nicht lohnen,
und rauscht es in unserm Bienenstock,
so enden sie wie die Drohnen.

 
Louis Fürnberg (24 mei 1909 – 23 juni 1957)
 

De Russische schrijver Michail Aleksandrovitsj Sjolochov werd geboren in Kroesjilin op 24 mei 1905. Zie ook alle tags voor Michail Sjolochov op dit blog.

Uit: Der stille Don (Vertaald door Erich Müller)

„Grigori spürte in sich eine so wilde, unbändige Freude, einen solchen Zustrom von Kraft und Entschlossenheit, daß sich seiner Kehle unwillkürlich ein schriller, heiserer Schrei entrang. Seine verborgensten, bis dahin in Fesseln geschlagenen Gefühle machten sich frei. Hell und klar wie eine vom Mondlicht übergossene Straße schien ihm von diesem Augenblick an sein Weg.
Alles hatte er in jenen qualvollen Tagen erwogen und beschlossen, als er sich wie ein Tier in der Kuhmisthöhle hatte verkriechen, als er wie ein gehetztes Wild auf jeden von außen kommenden Laut, auf jede Stimme hatte lauschen müssen. Es war, als hätte er nie Tage des Suchens nach Wahrheit, des Schwankens, des Zwiespalts und der schweren inneren Kämpfe gekannt.
Wie der Schatten einer Wolke waren jene Tage verflogen, nun schien ihm all sein Suchen nichtig und leer. Was hatte es viel zu sinnen gegeben? Weshalb war die Seele auf der Suche nach einem Ausweg, nach einer Lösung der Widerspruche unstet umhergeirrt wie ein umstellter Wolf? Das Leben hatte sich gütig gezeigt, weise und einfach. Nun dünkte ihm bereits, es hätte in seinem Leben nie eine solche Wahrheit gegeben, unter deren Fittichen sich jeder hätte wärmen können, und aufs äußerste erbittert, dachte er: Jeder hat seine eigene Wahrheit, jeder zieht seine eigene Furche. Von jeher haben die Menschen um ein Stück Brot, um einen Streifen Land gekämpft, um das Recht zu leben, und sie werden darum kämpfen, solange die Sonne ihnen leuchtet, solange warmes Blut in ihren Adern rinnt. Kämpfen muß man gegen die, die einem das Leben, das Recht auf das Leben nehmen wollen; hart muß man kämpfen, ohne zu schwanken, fest muß man stehen wie eine Mauer, die Rotglut des Hasses, die Standhaftigkeit wird dir der Kampf schon geben. Nur seinen Gefühlen keinen Zwang antun, man muß ihnen freien Lauf lassen wie der Wut – so ist es.“

 
Michail Sjolochov (24 mei 1905 - 21 februari 1984)

De Britse schrijver Arthur Wing Pinero werd geboren in Londen op 24 mei 1855. Zie ook alle tags voor Arthur Wing Pinero op dit blog.

Uit: The Magistrate

“BEATIE. There's company at dinner, isn't there ?
[Munching her apple.
Cis. Well, hardly. Aunt Charlotte hasn't arrived yet, so there's only old Bullamy.
BEATIE. Isn't old Bullamy anybody ?
Cis. Old Bullamy well, he's only like the guv'nor, a police magistrate at the Mulberry Street Police Courfc.
BEATIE. Oh, does each police court have two magistrates ?
Cis. [Proudly.] All the best have two,
BEATIE. Don't they quarrel over getting the interesting cases ? I should.
Cis. I don't know how they manage perhaps they tos? up who's to hear the big sensations. There's a Mrs. Beldam, who is rather a bore sometimes ; I know the Guv always lets old Bullamy attend to her. But, as a rule, I fancy they go half and half, in a friendly way. [Lighting cigarette.] For instance, if the guv'nor wants to go to the Derby he lets old Bullamy have the Oaks and so on, see ?
[lie sits on the floor, comfortably reclining against BEATIE, and puffing his cigarette.
BEATIE. Oh, I say, Cis, won't your mamma be angry when she finds I haven't gone home ?
Cis. Oh, put it on to your pupil. Say I'm very backward.
BEATIE. I think you are extremely forward in some ways. [Bites the apple and speaking with her mouth full.] I do wish I could get you to concentrate your attention on your music lessons. But I wouldn't get you into a scrape !”

 
Arthur Wing Pinero (24 mei 1855 - 23 november 1934)
Scene uit een opvoering in Londen, National Theatre, 2013

De Vlaamse schrijver Kamiel Vanhole werd geboren in Etterbeek op 24 mei 1954.Zie ook alle tags voor Kamiel Vanhole op dit blog.

Titelloos (1)

En jij, die ik mijn vrouw mag noemen
& feeks en minnares, met handen
rauw van ’t wassen
waar ik dan soms plots naar tast
aanhalig, midden in de nacht
zodat we allebei nadien onrustig slapen

Jij hebt alleen nog weet van tijd
en hoe die blauw als regen is
of bleek van ’t stof dat zich
om jou verzamelt, op mond
en schouders en in de kleine gave wond
die ik jouw onrust noem

Maar hoe ik ook mag strelen
het stof dat komt en blijft en dwarrelt om ons heen
Men zou ons moeten dekken, liefste
als oud, verschoten meubilair
Men zou ons nooit verlaten mogen

 
Kamiel Vanhole (24 mei 1954 - 12 juni 2008)

De Franse schrijver Jean de La Varende werd geboren op 24 mei 1887 op het kasteel van Bonneville à Chamblac (Eure). Zie ook alle tags voor Jean de La Varende op dit blog.

Uit: Mademoiselle de La Vallière

« Elle semblait immatérielle et seulement mise debout par l’esprit, par la flamme intime. Si peu femme et tellement féminine ! Songez qu’elle n’avait, en cette époque d’appas substantiels et de femmes colosses, ni bras, ni poitrine, ni hanches ; qu’elle comptait seulement dix-sept frileux Avrils, et précisez encore qu’elle boitait. Elle boitait, oh, légèrement, adroitement, mais elle se déhanchait quand même, arrivant, par grâce spontanée, à douer ce déséquilibre d’une danse incessante, d’une ondulation de pavane ininterrompue. Mais le fait est là : celle qui deviendra la favorite du plus beau prince de l’Europe, boitait ! Quelque atteinte tuberculeuse et coxalgique, sans doute, qui indique tout de suite la ténuité de l’organisme, mais aussi, dans la semi-victoire remportée sur l’accident, révèle la vaillance et l’emprise des éléments actifs sur les tendances passives.
Ce sera la blonde infiniment délicate, réduite à la grâce, à l’animation, au miroitement, au miracle de vivre. Alors, quand on les aime, celles-là, et qu’elles vous aiment, les êtres s’unissent par delà les réalités humaines. Le mariage s’accomplit en plein ciel, en plein dans cet éther où se rejoignent les âmes. Il n’y a rien à étreindre dans nos bras qui se serrent vainement. La possession ne devient plus qu’un gage physique de la présence, du consentement : de quoi rattacher à l’existant cette émanation changeante, incessamment mobile, qui a pris pour se manifester les moins corporelles des tonalités et des formes. Que pareille passion subie par Louis XIV témoigne donc de la qualité initiale du Roi ! Il ne faut jamais l’oublier si l’on veut vraiment approcher le grand monarque. La vie aura pu le durcir, l’épaissir dans la majesté omnipotente ; mais, toujours, il y a ce premier départ ; cet arrêt sur le seuil et ces mains qui se tendent vers l’immatériel féminin."

 
Jean de La Varende (24 mei 1887 – 8 juni 1959)

24-05-2015 om 08:22 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Adriaan Roland Holst werd geboren op 23 mei 1888 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Roland Holst op dit blog.

Voor het laatst

Een wolk schoof voor de maan,
en de verlorene gleed
tevoorschijn tot aan
de tafel bij het bed.

Ik twijfelde: ziet zij mij,
of lijdt zij nog maar het bestaan
van blinde mijmerij
om alles wat is vergaan?

Toen de maan weer inscheen
was zij er niet meer.
Wij zijn al zo lang alleen,
al sinds jaren her.

Eens

Eens zullen allen die
tussen ons kwamen,
zijn weggevallen-wie
weet nog hun namen…

Eens zal de vete zijn
bijgelegd
en zal vergeten zijn
ons bitter tweegevecht.

Eens zal het weer regenen
stil, zoals toen aan zee-
Kom mij dan tegen
en ga met me mee.

De kleine waterplek

Soms ga ik al vermoeden, dat de zee
-omdat zij sterk verschijnt- wel mijn heel leven
de onstuimige waarheid blijven zal, waarmee
ik hier de wereld kan weerstreven
bij tij en ontij, maar dat ik ten laatste
het wezen van den grote dood ontdek
bij de kleine waterplek,
die zo stil de wilde avondval weerkaatste.

 
Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976)
Portret uit 1963 door Charlotte van Pallandt in het beeldenpark De Havixhorst, de Wijk.

De Nederlandse schrijver Maarten Biesheuvel werd geboren in Schiedam op 23 mei 1939. Zie ook alle tags voor Maarten Biesheuvel op dit blog.

Uit: Reis door mijn kamer

“Ik ben van mening dat alles in ere moet worden gehouden. Het is schunnig en ongeoorloofd om nog goed bruikbare voorwerpen weg te gooien. (Gisteren vond ik het handtasje terug dat mijn moeder tot aan haar laatste snik heeft begeleid. In een zijvakje zat een blauw plastic envelopje waarin een Towelette zat, een in eau de cologne gedrenkt vloeipapiertje. Ik zweette juist en voelde me vies, ik bette mijn handen en voorhoofd met het papiertje en was weer fris. Ook vond ik een rolletje zuurtjes, die men negen jaar geleden voor mijn moeder heeft moeten kopen daar ze in 1974 overleden is, het rolletje was half op, mijn moeder had vier zuurtjes gebruikt, een van de overgebleven zuurtjes heb ik aan de hond gegeven en die vond het smakelijk, over een jaar zal ik zelf eens zo'n zuurtje proberen. Ook vond ik een ontroerend document humain in een zijvakje van de tas: een klein velletje papier, dubbelgevouwen, waarop ik het volgende geschreven had - ik verkeerde nog half en half in een roes door de nog niet geheel overwonnen godsdienstcrisis die mij in het gekkenhuis had gebracht -. ‘Lieve moeder, als een dankbare zoon zal ik voortaan uw geloof in God, Jezus en de Hemel eerbiedigen, neem me niet kwalijk dat ik zo vaak met betrekkingtot die zaken op u gescholden heb. Groeten. Uw Maarten.’)
De stoel zit prima en ik hoop hem tot mijn dood te bezitten. Misschien kan ik er nog tien of vijftien goede boeken op schrijven, als de oorzaakloze oorzaak van het heelal het mij vergunt, je moet toch ergens in geloven? De stoel kraakt aangenaam als je gaat verzitten. Ik moet er niet aan denken dat de hulp in de huishouding mijn kamer zou betreden en mijn bureau en de stoel zou natmaken met een doek, het zijn mijn heiligdommen. Ik heb een foto waarop je Karel van het Reve met kleine Kareltje, onze oudste kater, op die stoel ziet zitten. (Ik heb nu hoofdpijn en zou van mijn stoel op willen staan om me uit te kleden en naar bed te gaan. Morgen eet ik bij Albert Blankert en zijn vrouw Alice. Maar de dag daarop ga ik verder met de beschrijving van mijn kamer.”

 
Maarten Biesheuvel (Schiedam, 23 mei 1939)
Maarten Biesheuvel en zijn vrouw Eva hier met Adriaan van Dis

De Nederlandse schrijfster en columniste Lydia Rood werd geboren op 23 mei 1957 in Velp. Zie ook alle tags voor Lydia Rood op dit blog.

Uit: Bloempluis

“Alles stroomt - dat wist ik al voor ik kon zoenen. Mijn vader hield het zijn kinderen keer op keer voor. En als alles stroomde, moest je maar nergens op rekenen.
Ik zit - met hem op schoot - op een krib niet ver van het veer, onder het groene bordje met de punt omhoog. Voor mij langs stroomt de IJssel, mijn IJssel, de meest wulpse van de lage landen. Andere rivieren moet ik niet. De Rijn gooit zich bij binnenkomen onmiddellijk plat op de grond, als een onderdanige hond. Lek en Waal kruipen onopvallend voort, en de Maas doet wel frivool, maar zodra ze de polder ruikt, raapt ze haar aktetas op. Terwijl de IJssel zich ongeremd in bochten wringt als de kanten onderjurkzoom van een cancandanseres. Ik hou van die ouwe IJssel, tot tranen toe: ze is mijn vader en mijn moeder en mijn grote zus, ze is een oude vriendin en ze is altijd gebleven.
Ik klop op de pot.
'Sorry pap', zeg ik, want ik huil niet om hem.”

 
Lydia Rood (Velp, 23 mei 1957)

De Amerikaanse dichteres en vertaalster Jane Kenyon werd geboren op 23 mei 1947 in Ann Arbor, Michigan. Zie ook alle tags voor Jane Kenyon op dit blog.

Credo

Pharmaceutical wonders are at work
but I believe only in this moment
of well-being. Unholy ghost,
you are certain to come again.

Coarse, mean, you'll put your feet
on the coffee table, lean back,
and turn me into someone who can't
take the trouble to speak; someone
who can't sleep, or who does nothing
but sleep; can't read, or call
for an appointment for help.

There is nothing I can do
against your coming.
When I awake, I am still with thee.

Bottles

Elavil, Ludiomil, Doxepin,
Norpramin, Prozac, Lithium, Xanax,
Wellbutrin, Parnate, Nardil, Zoloft.
The coated ones smell sweet or have
no smell; the powdery ones smell
like the chemistry lab at school
that made me hold my breath.

 
Jane Kenyon (23 mei 1947 – 22 april 1995)

De Britse schrijfster Susan Cooper werd op 23 mei 1935 geboren in Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Susan Cooper op dit blog.

Uit:The Grey King

“He leaned forward suddenly, so that for an instant the strong, bearded face was clear; the voice softened, and there was an aching sadness in it. "Only the creatures of the earth take from one another, boy. All creatures, but men more than any. Life they take, and liberty and all that another man may have - sometimes through greed, sometimes through stupidity, but never by any volition but their own. Beware your own race, Bran Davies - they are the only ones who will ever harm you, in the end.”
(…)

“Go away," he said. "Go away. I wish you had never come here. I wish I had never heard of the Light and the Dark, and your damned old Merriman and his rhymes. If I had your golden harp now I would throw it in the sea. I am not a part of your stupid quest anymore, I don't care what happens to it. And Cafall was never a part of it either, or a part of your pretty pattern. He was my dog, and I loved him more than anything in the world, and now he is dead. Go away.”

 
Susan Cooper (Buckinghamshire, 23 mei 1935)

De Vlaamse dichter Michaël Vandebril werd geboren op 23 mei 1972 in Turnhout. Vandebril studeerde rechten. Zie ook alle tags voor Michaël Vandebril op dit blog.

dunne lucht

de hoogte komt tot aan je schenen
je blik valt dood op dit beneden

mijn ogen beklimmen weke witte flanken
van dunnigheid de warmte van je hand

en de koude grijze lucht het betekent niets
sneeuw en regen en mijn bloed

valt in slaap onder een rots de verre wind
is te dun om mijn vleugels te dragen

ik streel een wolf die geen vlees eet
de bomen rondom ons prikken

in onze irissen neen we zijn nooit
alleen op dit mensenloze pad

Verheugt U!

mijn vinger wijst naar mijn hart
niet naar de stenen die ooit
uitgestrekte landen en rusteloze zeeën
overheersten en nu als lege hulzen

achterblijven waarin jullie eeuwenlang
ontpopten gelijk vlinders uit een cocon
ga nu naar buiten en spreek op luide toon
over mijn komst verheugt u de mens

is mijn nieuwe huis gij zult meester
zijn over uw weerspannige vlees
en koortsachtige geest wees om niets
bekommerd heb vertrouwen en zing

zing met alles dat leeft uw mooiste lied

 
Michaël Vandebril (Turnhout, 23 mei 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

23-05-2015 om 12:16 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en slam poet Jack McCarthy werd geboren op 23 mei 1939 in Massachusetts. Zie ook alle tags voor Jack McCarthy op dit blog.

Riding Waves

I. The Approach

On a heavy day, with large and many waves,
it’s easy to waste all your strength
getting out to wherethey’re breaking.
Don’t make this mistake.
As you work your way out
through the maelstrom of the broken waves,
don’t let them strike you.
For they will drive you backward,
and when you reach the surf-line—
if you do— you’ll be exhausted,
unequal to the task awaiting you.
Instead, play porpoise. As the broken wave
approaches, dive in front of it, just deep
enough for your hands to reach the bottom.
Dig your fingers in the sand and hold
until the wave is past, then push up quickly,
lest another wave be bearing down.
In that event, and no time to dive,
take a quick breath and duck your head
completely down before the leading edge of foam.
You won’t lose more than two steps.
With the diving and the ducking it’s not hard
arriving unexhausted at the surf-line.
Then you pick your wave.

 
Jack McCarthy (Massachusetts, 23 mei 1939)

De Oostenrijkse schrijver en architect Friedrich Achleitner werd geboren op 23 mei 1930 in Schalchen. Zie ook alle tags voor Friedrich Achleitner op dit blog.

gedichte von der wollust des dichtens in worte gefaßt (Fragment)

gedichte von der wollust
des dichtens
in worte gefaßt

cagliari:

die ameise deiner adern
greift meine sehnsüchte
wenn ich das beschreibe
was ein mittag verschweigt:
singt dich selbst caruso
meine zeile wird besser
im stein deines gesichts
die natur ist sinnloser
ein sehr blaues wasser
setzt dir bögen cagliari

carnac:

viele verbrannte lebensläufe
druiden der aschenbecher euch

ich aber ach bin noch student
sperling der stadt der türme

auf einem vogelbein hocke ich
ohne audiovisuelle erfahrung

durch den rockärmel der magie
spähe ich nach uralten echos

 
Friedrich Achleitner (Schalchen, 23 mei 1930)

De Amerikaanse schrijver, journalist en radiopresentator  Mitchell David Albom werd geboren op 23 mei 1958 in Passaic, New Jersey. Zie ook alle tags voor Mitch Allborn op dit blog.

Uit: Vijf Ontmoetingen In De Hemel (Vertaald door Ellis Post Uiterweer)

"Genoeg!" schreeuwde Eddie, terwijl hij opsprong, de explosie van pijn in zijn knie negerend. Hij staarde naar zijn vader, zijn gezicht slechts centimeters van hem vandaan. Hij kon de geur van alcohol en sigaretten ruiken. De oude man blikte naar Eddies been. Zijn stem verlaagde naar een grom. "Zie je? Je bent helemaal niet zo gewond." Hij boog naar achteren om een klap uit te delen, maar Eddie handelde vanuit zijn instinct en greep zijn vaders arm terwijl die in de lucht hing. De ogen van de oude man verwijdden. Dit was de eerste keer dat Eddie zichzelf ooit had verdedigd, de eerste keer dat hij ooit iets anders had gedaan dan het ontvangen van een pak slaag wanneer hij het verdiende. Zijn vader keek naar zijn eigen gebalde vuist, zijn neusvleugels bewogen en zijn tanden knarsten en hij deinsde naar achteren en trok zijn arm terug. Hij staarde naar Eddie met de ogen van een man die de trein ziet vertrekken. Hij sprak nooit meer tegen zijn zoon.”

 
Mitchell Albom (Passaic, 23 mei 1958)

De Zwitserse schrijfster Annemarie Schwarzenbach werd geboren op 23 mei 1908 in Zürich. Zie ook alle tags voor Annemarie Schwarzenbach op dit blog.

Uit : Tod in Persien

„Entrissen seiner Sphäre, entrissen unseren vertrauten Tröstungen - atmendem Antlitz, schlagendem Herzen, lieblich wechselvoller Landschaften -, muss man sich endlich preisgeben den grossen Höhenwinden, die auch unsere letzte Hoffnungen in Fetzen reis-sen. Wohin sich wenden? Ringsum nur Kahlheit, basaltgraue Felsränge, lepragelbe Wüsten, tote Mondtäler, Kreidebäche und Silberströme, in denen verendete Fische abwärts treiben. Oh Ratlosigkeit, gelähmter Flügel der Seele! Da dringt nicht einmal der Ablauf von Tag und Nacht in unser Bewußtsein, obwohl der Tag glanzvoll ist und schattenlos, und die Nacht erleuchtet von kalten Gestirnen.“
(…)

„Man erkennt oben den leichten Schwall von Schwefeldämpfen, die dem uralten Krater des Bikni-Berges entsteigen. Die Assyrer nannten ihn so, als sie aufschrieben, dass das neue Volk der ‚Fernen Meder’ sich bis zu seinem Fuss ausbreite – aber sie wussten nichts davon, dass er ein Feuerspeier war. Seit dreitausend Jahren schon ist er erloschen! Seit Menschengedenken!“
(…)

"Ich stand auf, beugte mich über den Klapptisch, fand einen Bleistift, und ein paar Bogen Schreibpapier. Ich fühlte mich, als sei ich stark betrunken, und kam bis zum Bett zurück und liess das Papier auf der Decke liegen. Ich lag sehr ruhig und hielt meine Schläfen mit den Händen fest. Als das Fieber nachliess, begann ich zu weinen, und weinte so lange, bis ich glaubte, mein Kopf sei nun ganz leer geworden …"

 
Annemarie Schwarzenbach (23 mei 1908 – 15 november 1942)

De Zweedse schrijver Pär Fabian Lagerkvist werd geboren in Växjö op 23 mei 1891 in Stockholm. Zie ook alle tags voor Pär Lagerkvist op dit blog.

Uit: The Dwarf (Vertaald door Alexandra Dick)

"And her penances and scourgings, which the tiring wench had had time to relate to all and sundry, transformed her into one of the elect who, being an exalted personage despite her humiliation, had suffered more than all the others.
Inasmuch as He was God's son, Jesus too suffered more than anybody else even though many others have been crucified, some head downward, and had been killed and martyrized far more painfully than He. By degrees she became a saintly being who had despised and denied this life to such an extent that she had tortured her body to death of her own accord.... Lies are far rarer and more impressive than the truth, and so they prefer them.“
(…)

"The Prince has confided in me -- something so glorious that it makes the brain reel: I cannot breathe a word about it; it is a secret between the two of us. Never before have I realized how closely we are bound together. All I can say is that I am tremendously happy"
(…)

"What is religion? ... I pondered it especially that time a few years ago when I was compelled to officiate as a bishop in full canonicals at the carnival and give holy communion to the dwarfs of the Mantua court whom their Prince had brought here for the festival."

 
Pär Lagerkvist (23 mei 1891 – 11 juli 1974)

De Franse dichter en schrijver Jean Markale (eig. Jacques Bertrand) werd geboren in Parijs op 23 mei 1928. Zie ook alle tags voor jean Markale op dit blog.

Uit: Traditions de Bretagne

"L'ancien costume breton, celui-là qui, encore porté de nos jours par quelques individus, est cependant en voie de disparition, ne remonte pas plus haut que le XVIème siècle.
Mais il exprime de façon très originale la singularité et la diversité du peuple breton.
Chaque mode vestimentaire obéit à des lois rigoureuses et s'étend à un territoire bien délimité qui correspond à une entité ethnique et à qui on peut donner le nom de "clan" par comparaison avec ce qui se passe en Écosse.. »
(…)

„Les costumes d'hommes sont également très variés.
En principe, l'habillement traditionnel comporte un gilet croisé, le "filetenn" et une veste droite non boutonnée, la "chupenn".
Autrefois tous les hommes portaient les fameux "bragou braz (grandes braies) en tissu plissé et dont l'origine est assez controversée : ils provenaient à la fois du kilt irlando-écossais et du fameux pantalon large des gaulois.
Mais actuellement l'usage des "bragou braz" a disparu.
La majorité des costumes d'hommes sont noirs, mais dans la région de Quimper, le gilet et la veste sont bleus, et c'est pourquoi on appelle cette région le pays "glazik", c'est à dire le pays "petit bleu"..."

 
Jean Markale (23 mei 1928 - 23 november 2008)

23-05-2015 om 12:03 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Erik Spinoy werd geboren op 22 mei 1960 in Sint-Niklaas. Zie ook alle tags voor Erik Spinoy op dit blog.

Komt het?

Onvindbaar in de groei
van gras, een heksenkring.

Diep in het rijpen van een vrucht.
Slaat donder in de lucht.

En doemt met bergen op
in ijs, een rode lavastroom.

En schrijft, wanneer de dag zijn
licht verliest, zijn naam
in uw gevoel.

Maar later slaat het licht weer aan.
Je moet eerst naar de bakker gaan.

Gesneeuwd heeft het..

Gesneeuwd heeft het
in deze vlakste aller vlakten

Een wolf voelt zich
geroepen tot bewegen
en zet zich dan ook
werkelijk in beweging

Een goede wolf draaft links
de dageraad tegemoet

Kwade wolven ook.

Een wolf

Een wolf
is als een huis
waarin twee gaten gapen:

een gat
waar nooit een voordeur zat

de holte
van het keldergat.

Door lege ramen kruipt
klimop en wingerd binnen
en neemt kamers in bezit.

In kelders huist
het ongewervelde
en draait en draait
zijn blinde cirkelgang.

 
Erik Spinoy (Sint-Niklaas, 22 mei 1960)

De Britse schrijver Sir Arthur Conan Doyle werd geboren in Edinburgh op 22 mei 1859. Zie ook alle tags voor Arthur Conan Doyle op dit blog.

Uit: The Return of Sherlock Holmes

“The Honourable Ronald Adair was the second son of the Earl of Maynooth, at that time governor of one of the Australian colonies. Adair's mother had returned from Australia to undergo the operation for cataract, and she, her son Ronald, and her daughter Hilda were living together at 427 Park Lane. The youth moved in the best society—had, so far as was known, no enemies and no particular vices. He had been engaged to Miss Edith Woodley, of Carstairs, but the engagement had been broken off by mutual consent some months before, and there was no sign that it had left any very profound feeling behind it. For the rest {sic} the man's life moved in a narrow and conventional circle, for his habits were quiet and his nature unemotional. Yet it was upon this easy-going young aristocrat that death came, in most strange and unexpected form, between the hours of ten and eleven-twenty on the night of March 30, 1894.
Ronald Adair was fond of cards—playing continually, but never for such stakes as would hurt him. He was a member of the Baldwin, the Cavendish, and the Bagatelle card clubs. It was shown that, after dinner on the day of his death, he had played a rubber of whist at the latter club. He had also played there in the afternoon. The evidence of those who had played with him—Mr. Murray, Sir John Hardy, and Colonel Moran—showed that the game was whist, and that there was a fairly equal fall of the cards. Adair might have lost five pounds, but not more. His fortune was a considerable one, and such a loss could not in any way affect him. He had played nearly every day at one club or other, but he was a cautious player, and usually rose a winner. It came out in evidence that, in partnership with Colonel Moran, he had actually won as much as four hundred and twenty pounds in a sitting, some weeks before, from Godfrey Milner and Lord Balmoral. So much for his recent history as it came out at the inquest."

 
Arthur Conan Doyle (22 mei 1850 – 7 juli 1930)
Jeremy Brett als Sherlock Holmes and Edward Hardwicke als Watson in The Return of Sherlock Holmes, 1986,

De Egyptische dichter Ahmed Fouad Negm werd op 22 mei 1929 in Ash Sharqiyah geboren. Zie ook alle tags voor Ahmed Fouad Negm op dit blog.

My country first

My country first,
my country second,
my country third.

My country first,

I’m improvising before singing my
mawwal.
My country second,
I say my words out loud.
My country third,
It’s my treasure, my wealth, and my pride.

My country first,
I’m improvising before singing my mawwal
According to what has been prescribed.
My country second,
I say my words out loud
And without any punning.
My country third,
It’s my treasure, my wealth, and my pride,
And it’s esteemed by all.

My country first,
I’m improvising before singing my mawwal
According to what has been prescribed for the sick.
My country second,
I say my words out loud,
Without punning and to the bull’s eye.

My country third,
It’s my treasure, my wealth, and my pride.
It’s esteemed by all, and it’s time,
My country, that you drew a line
Between truth and lies,
Time you raised your banner high,
A proof of your strength.

My country first,
My country second,
My country third.

Vertaald door Mona Anis

 
Ahmed Fouad Negm (22 mei 1929 – 3 december 2013)

De Nederlandse schrijver en onderwijzer Anne de Vries werd geboren op 22 mei 1904 in Assen. Zie ook alle tags voor Anne de Vries op dit blog.

Uit: Bartje

“Bartje zucht van geluk. Er is zoveel heerlijks, het kan weer niet òp, vandaag. Er is een drang in hem, om heel ver te zwerven of hard te rennen of kopje te buitelen in het natte gras. Maar er is ook iets, dat hem plaagt, een leeg en haast pijnlijk gevoel in zijn lijf. Hij moet eerst zien, dat hij wat te eten krijgt. En daarom draait hij zich om en stapt naar de deur. Maar die dikke dauwpier, die nog zo laat over het tuinpad kronkelt, moet hij toch even vangen en over het gaas voor de kippen gooien. Het is leuk om te zien, hoe twee kippen zich schrap zetten, elk aan een kant, om die vette sliert middendoor te trekken. Net als in dat verhaal, waar Gert laatst mee thuiskwam, van dien kerel, die een hoge ome had vermoord, een koning of een hereboer, wat was 't ook weer? Dat had de meester verteld. Toen lieten ze vier paarden trekken aan dien man. ‘Knap, zee de moordenaar en alle peerden rolden op d'r gat,’ vertelde Gert. Bartje heeft hoop, dat dàt met de kippen ook nog eens zal gebeuren. ‘'t Was een goeie straf veur die lelijke kerel,’ zei Gert. En voor de pier ook. Moet hij maar op tijd in zijn holletje kruipen.
Bartje gaat de schuur door, waar de geit met haar kop over het hok staat te mekkeren en het varken hongerig giert en stapt dan kalm naar binnen. Als je al buiten geweest bent, vind je het een beetje benauwd in de kamer, waar zes mensen en een popje geslapen hebben. Maar dat geeft niks, dat merk je na een poosje niet meer.
Moeder staat bij de tafel en schenkt de koffie op. De damp slaat tegen de lage zolderbalken.”

 
Anne de Vries (22 mei 1904 – 29 november 1964)
Scene ude tv-serie Bartje uit 1972

De Nederlandse dichter Kees Winkler werd op 22 mei 1927 in Hoorn geboren. Zie ook alle tags voor Kees Winkler op dit blog.

Dreiging

Kaal en dood is de herfstmorgen
de zon wil haast niet opkomen
wolken versperren het licht
plotseling een regenboog

Onheil of geluk? Misschien beide
we zijn overgeleverd aan de heidenen
nu het grote waaien gaat beginnen
de regengordijnen de dag verhullen

Men kan als dichter kort of lang lullen
eens komt de dag van het einde der dingen
als de zonne-energie is uitgeput
en de elementen aaneensluiten

 
Kees Winkler (22 mei 1927 – 1 april 2004)
Hoorn

De Franse schrijver Gérard de Nerval (pseudoniem van Gérard Labrunie) werd geboren in Parijs op 22 mei 1808. Zie ook alle tags voor Gérard de Nerval op dit blog.

La grand'mère

Voici trois ans qu'est morte ma grand'mère,
La bonne femme, - et, quand on l'enterra,
Parents, amis, tout le monde pleura
D'une douleur bien vraie et bien amère.

Moi seul j'errais dans la maison, surpris
Plus que chagrin ; et, comme j'étais proche
De son cercueil, - quelqu'un me fit reproche
De voir cela sans larmes et sans cris.

Douleur bruyante est bien vite passée :
Depuis trois ans, d'autres émotions,
Des biens, des maux, - des révolutions, -
Ont dans les murs sa mémoire effacée.

Moi seul j'y songe, et la pleure souvent ;
Depuis trois ans, par le temps prenant force,
Ainsi qu'un nom gravé dans une écorce,
Son souvenir se creuse plus avant !

Notre-Dame de Paris

Notre-Dame est bien vieille : on la verra peut-être
Enterrer cependant Paris qu'elle a vu naître ;
Mais, dans quelque mille ans, le Temps fera broncher
Comme un loup fait un boeuf, cette carcasse lourde,
Tordra ses nerfs de fer, et puis d'une dent sourde
Rongera tristement ses vieux os de rocher !

Bien des hommes, de tous les pays de la terre
Viendront, pour contempler cette ruine austère,
Rêveurs, et relisant le livre de Victor :
- Alors ils croiront voir la vieille basilique,
Toute ainsi qu'elle était, puissante et magnifique,
Se lever devant eux comme l'ombre d'un mort !

 
Gérard de Nerval (22 mei 1806 – 26 januari 1855)
Karikatuur door Nadar, 1852

De Duitse dichter en politicus Johannes Robert Becher werd geboren in München op 22 mei 1891. Zie ook alle tags voor Johannes R. Becher op dit blog.

Spartakus

Sklaven (Millionen) rissest du aus Schründen!
Und du zerschelltest. Dennoch blüht dein Reich.
O deine Tat besternt - welch Glück - die Welten ....
Der Mensch ist gleich.

Auch heute du zerstampft. Ein Noch-Zerschellter.
Sie aber töten nicht den Geist.
Zurück, empor gen unberührte Wälder!
Der Mensch sei frei!

Ich breche auf. Ich komme! Ah: Trompeten.
Die Gräber öffnen sich. Ich löse Blut.
Verkündigung: - Erfüllung. Ewiger Frieden.
Der Mensch wird gut!

 
Johannes R. Becher (22 mei 1891 - 11 oktober 1958)
Cover biografie

Zie voor nog meer schrijvers van de 22e mei ook mijn blog van 22 mei 2011 deel 2.

22-05-2015 om 18:32 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Gabriele Wohmann werd op 21 mei 1932 in Darmstadt geboren als Gabriele Guyot. Zie ook alle tags voor Gabriele Wohmann op dit blog.

Uit:Schönes goldenes Haar

“Ich versteh dich nicht", sagte sie, "sowas von Gleichgültigkeit versteh ich einfach nicht. Als wär's nicht deine Tochter, dein Fleisch und Blut da oben." Sie spreizte den Zeigefinger von der Faust und deutete auf die Zimmerdecke. Aufregung fleckte ihr großes freundliches Gesicht. Sie ließ die rechte Hand wieder fallen, schob den braunen Wollsocken unruhig übers Stopfei. Gegenüber knisterte die Wand der Zeitung. Sie starrte seine kurzen festen Finger an, die sich am Rand ins Papier krampften: fette Krallen, mehr war nicht von ihm da, keine Augen, kein Mund. Sie rieb die Fingerkuppe über die Wollrunzeln.
"Denk doch mal nach", sagte sie. "Was sie da oben vielleicht jetzt treiben. Man könnt meinen, du hättest deine eigene Jugend vergessen. "
Seine Jugend? Der fremde freche junge Mann; es schien ihr, als hätten seine komischen dreisten Wünsche sie nie berührt. Sie starrte die fleischigen Krallenpaare an und fühlte sich merkwürdig losgelöst. Es machte ihr Mühe, sich Laurela vorzustellen, da oben, über ihnen, mit diesem netten, wirklich netten und sogar hübschen und auch höflichen jungen Mann, diesem Herrn Fetter ‑ ach, war es überhaupt ein Vergnügen für Frauen? Sie seufzte, ihr Blick bedachte die Krallen mit Vorwurf. Richtige Opferlämmer sind Frauen.
"Ich versteh's nicht", sagte sie, "deine eigene Tochter, wirklich, ich versteh's nicht."
Der Schirm bedruckter Seiten tuschelte.
"Nein, ich versteh's nicht." Ihr Ton war jetzt werbendes Gejammer. Wenn man nur darüber reden könnte. Sich an irgendwas erinnern. Sie kam sich so leer und verlassen vor. Auf den geräumigen Flächen ihres Gesichtes spürte sie die gepünktelte Erregung heiß. Er knüllte die Zeitung hin, sein feistes viereckiges Gesicht erschien.
"Na was denn, was denn, Herrgott noch mal, du stellst dich an", sagte er.
Sie roch den warmen Atem seines Biers und der gebratenen Zwiebeln, mit denen sie ihm sein Stück Fleisch geschmückt hatte. Sie nahm den Socken, bündelte die Wolle unterm Stopfei in der heißen Faust. Nein: das hatte mit den paar ausgeblichenen Bildern von damals überhaupt nichts mehr zu tun.
"Na, weißt du", sagte sie, "als wärst du nie jung gewesen." Sie lächelte steif, schwitzend zu ihm hin.“

 
Gabriele Wohmann (Darmstadt, 21 mei 1932)

De Zwitserse schrijver Urs Widmer werd geboren op 21 mei 1938 in Basel. Zie ook alle tags voor Urs Widmer op dit blog. Urs Widmer overleed op 2 april van dit jaar.

Uit: Herr Adamson

„Wir strahlten uns alle glücklich an. Jeder kriegte ein Stück Kuchen mit einem Dutzend Kerzen darauf, deren Stearin in die Schokolade gelaufen war. Wir kauten. Ich packte die Geschenke aus: ein miniaturkleines Boot, einen Nachen, in dessen Heck ein schwarzer Fährmann mit einem Ruder in den Händen stand (von Susanne). Ein Lebkuchenherz, auf dem »Gute Reise« stand (Noëmi). Ein Brot, das wunderbar duftete, und eine Flasche Wein (Anni).
Die beiden Buben –sie sind Zwillinge und haben irgendwelche Namen der modernen Art, aber wir sagen alle Bembo und Bimbo zu ihnen –hatten mir eine Zeichnung gemacht, auf der ein Mann (er trug meine Attribute, einen Schnauz nämlich und wirre Haare um einen Glatzkopf herum) dem Horizont entgegenging, über dem eine rote Sonne leuchtete.
Ich umarmte die drei Frauen, dem Alter nach, und die beiden Buben. Diese riefen, sich aus meiner Umarmung befreiend, wie bei jedem Besuch: »Ur-Opa, kommst du spielen?« Und ich ging, wie jedes Mal, mit ihnen spielen. Fast immer spielen wir Räuber und Gendarm – das taten wir auch diesmal –, weil Bembo und Bimbo begnadete Gendarmen mit Donnerstimmen sind, und ich bin ein guter Dieb, denn ich laufe heute noch, wie Carl Lewis damals, die hundert Meter in zehn Komma null. Minuten halt, nicht Sekunden.“

 
Urs Widmer (21 mei 1938 – 2 april 2014) 

De Vlaamse dichter Emile Verhaeren werd geboren in Sint Amands op 21 mei 1855. Zie ook mijn blog van 21 mei 2010 en eveneens alle tags voor Emile Verhaeren op dit blog.

De wekroep

De haan klaroent, rechtop, de hoenders pikken
daar waar de mieren klautren kluit op kluit.
Een bij bezoekt de muren om te nippen
aan de eerste bloemen die de tijd nog sluit.
Een raaf roept met een kras geluid 'vaarwel'.
Naar 't Baltisch laagland wiegt hij, vleugelduister.
En 't Vlaandren, brandend, tot het landwerk fel,
zaait weer veelhandig onder de hemelluister.
De klaver, de luzerne, tarwe en gerst
glijden als vonken goud in diepe vore.
De leeuwerik antwoordt jubelend tot in 't verst
op elke zaaier die zijn hoop ziet gloren.
Voor de eerste maal na de verruwde dagen
dalen de dieren naar de waterplekken.
En de stalkalvren die zulk licht niet zagen,
schuren verblind hun kop tegen de hekken.
Vluchten van duiven wiggen in de winden,
wit en wildkirrend, in één zucht hun sporen.
Het leven diep benee en diep in 't blinden
des hemels weeft uit regen en zon weer koren.

La nuit

Depuis que dans la plaine immense il s'est fait soir,
Avec de lourds marteaux et des blocs taciturnes,
L'ombre bâtit ses murs et ses donjons nocturnes
Comme un Escurial revêtu d'argent noir.
Le ciel prodigieux domine, embrasé d'astres,
- Voûte d'ébène et d'or où fourmillent des yeux -
Et s'érigent, d'un jet, vers ce plafond de feux,
Les hêtres et les pins, pareils à des pilastres.

Comme de blancs linceuls éclairés de flambeaux,
Les lacs brillent, frappés de lumières stellaires,
Les champs, ils sont coupés, en clos quadrangulaires,
Et miroitent, ainsi que d'énormes tombeaux.
Et telle, avec ses coins et ses salles funèbres,
Tout entière bâtie en mystère, en terreur,
La nuit paraît le noir palais d'un empereur
Accoudé quelque part, au loin, dans les ténèbres.

 
Emile Verhaeren (21 mei 1855 - 27 november 1916)
Portret door James Ensor, 1890

De Amerikaanse dichter Robert Creeley werd geboren op 21 mei 1926 in Arlington, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Robert Creeley op dit blog.

A Form Of Women

I have come far enough
from where I was not before
to have seen the things
looking in at me from through the open door

and have walked tonight
by myself
to see the moonlight
and see it as trees

and shapes more fearful
because I feared
what I did not know
but have wanted to know.

My face is my own, I thought.
But you have seen it
turn into a thousand years.
I watched you cry.

I could not touch you.
I wanted very much to
touch you
but could not.

If it is dark
when this is given to you,
have care for its content
when the moon shines.

My face is my own.
My hands are my own.
My mouth is my own
but I am not.

Moon, moon,
whn you leave me alone
all the darkness is
an utter blackness,

a pit of fear,
a stench,
hands unreasonable
never to touch.

But I love you.
Do you love me.
What to say
when you see me.

 
Robert Creeley (21 mei 1926 – 30 maart 2005)

De Engelse dichter Alexander Pope werd geboren in Londen op 21 mei 1688. Zie ook mijn blog van 21 mei 2010 en eveneens alle tags voor Alexander Pope op dit blog

The Rape of the Lock: Canto 1 (Fragment)

Fairest of Mortals, thou distinguish'd Care
Of thousand bright Inhabitants of Air!
If e'er one Vision touch'd thy infant Thought,
Of all the Nurse and all the Priest have taught,
Of airy Elves by Moonlight Shadows seen,
The silver Token, and the circled Green,
Or Virgins visited by Angel-Pow'rs,
With Golden Crowns and Wreaths of heav'nly Flowers,
Hear and believe! thy own Importance know,
Nor bound thy narrow Views to Things below.
Some secret Truths from Learned Pride conceal'd,
To Maids alone and Children are reveal'd:
What tho' no Credit doubting Wits may give?
The Fair and Innocent shall still believe.
Know then, unnumbered Spirits round thee fly,
The light Militia of the lower Sky;
These, tho' unseen, are ever on the Wing,
Hang o'er the Box, and hover round the Ring.
Think what an Equipage thou hast in Air,
And view with scorn Two Pages and a Chair.
As now your own, our Beings were of old,
And once inclos'd in Woman's beauteous Mold;
Thence, by a soft Transition, we repair
From earthly Vehicles to these of Air.
Think not, when Woman's transient Breath is fled,
That all her Vanities at once are dead:
Succeeding Vanities she still regards,
And tho' she plays no more, o'erlooks the Cards.
Her Joy in gilded Chariots, when alive,
And Love of Ombre, after Death survive.
For when the Fair in all their Pride expire,
To their first Elements the Souls retire:
The Sprights of fiery Termagants in Flame
Mount up, and take a Salamander's Name.
Soft yielding Minds to Water glide away,
And sip with Nymphs, their Elemental Tea.

 
Alexander Pope (21 mei 1688 – 30 mei 1744)
Portret door Jonathan Richardson the Elder, 1738

De Roemeense dichter en schrijver Tudor Arghezi werd geboren op 21 mei 1880 in Boekarest. Zie ook alle tags voor Tudor Arghezi op dit blog.

Perhaps It’s Time

Perhaps it's time, since there falls
From trees all leafage that has been
    and shone,
To look our past calmly in the face
When its track of shade starts to pain.

Without humility and pride,
Let us recall ourselves in the night
    from thread to thread,
And witness on rocks the zigzags of chalk
In which fragile testimony left its trace.

One day, trifling, small, one night blazing
    with astral light,
Sometimes crucified, sometimes free and great,
    often small,
Shepherds of chrysanthemums, prophets
    for ants.
Above us eagles float blue in the sky.

And if our knees are torn by thorny paths,
Why does everything that has ever been
    turn to sadness?
Is it not autumn? Let us make a shelter
    of ourselves,
And gather the desert near the warmth
    of homes.

Let's take spent ashes from ancient altars,
Kindle them anew, give them
    more fruitful smoke.
Let us scatter the seed on future plains
Hoping sadly for the late harvest

Vertaald door Michael Impey en Brian Swann

 
Tudor Arghezi (21 mei 1880 – 14 juli 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e mei ook mijn blog van 21 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-05-2015 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Tommy Wieringa werd geboren in Goor op 20 mei 1967. Zie ook alle tags voor Tommy Wieringa op dit blog.

Uit: Joe Speedboot

“Op een dag vroeg Joe of ik wilde meewerken aan een klein experiment.
Hij reed me tot aan de werkbank in de hangar en kwam tegenover me zitten. De werkbank waaraan Engel bouwtekeningen maakte stond tussen ons in. Met zijn rechterhand pakte hij de mijne en plaatste onze ellebogen in het midden, zodat onze onderarmen in een hoek van zestig graden tegenover elkaar stonden. Met een snelle beweging drukte Joe mijn arm tegen de tafel waardoor mijn lichaam schuin in de stoel kwam te hangen. Hij zette mij arm weer rechtop en drukte opnieuw, maar nu met minder kracht zodat ik langzamer werd omgeduwd. De rug van mijn hand raakte het tafelblad, ik keek hem aan en vroeg me af wat hij van me wilde.
- Zet eens een beetje kracht, zei hij
Ik zette een beetje kracht. Hij deed hetzelfde. Zo zaten we een tijdje tegenover elkaar. Toen gooide hij zijn schouder erin en drukte harder. Ik gaf niet mee, hij drukte harder en zijn ogen puilden. Ik gaf een beetje mee.
- Zet kracht verdomme! Kreunde hij.
Ik zette aan en bracht onze handen weer naar het midden van de tafel.
- Drukken!
Ik drukte hem neer. Hij kreunde en liet los.
- Moeilijk? Vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd.
- Een beetje moeilijk?
Het was niet erg moeilijk geweest. Joe knikte tevreden en stond op. Hij verliet de loods en kwam terug met een paar roestige ijzeren staven onder zijn arm. De staven varieerden in dikte, de dunste klemde hij vast in de bankschroef aan de kopse kant van de werkbank.

 

 
Tommy Wieringa (Goor, 20 mei 1967)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Deckwitz werd geboren op 20 mei 1982 in Deventer. Zie ook alle tags voor Ellen Deckwitz op dit blog.

1991

Terwijl ik onder het bidden mijn ogen open
zie ik mijn ouders even naar elkaar gluren.

Mijn moeder lacht een beetje om mijn vaders
geprevel die op zijn beurt moeite heeft om
zijn gezicht en gebed strak te houden.

Ik spiek naar mijn broertje, zijn ogen
heeft hij stijf op elkaar. Hij denkt dat god
naast hem zit,

nooit een oogje toeknijpt. Op een dag
doet ook die zijn ogen open en ziet hij ons
het uitbrullen.

Het zou kunnen…

Het zou kunnen dat ik achter god aanren
en gil dat het met ons wel goed komt.
Nog harder ga
en langs sporen spurt, een half ingevulde sudoku,
een beker vol droesem. Ik hoor iemand in het trappenhuis
en haast me om te zien of hij het is. De stappen
houden halverwege op.
Ik roep dat het wel goed komt met ons.
Zal de boterhammen onder zijn deur door sjoelen.

 
Ellen Deckwitz (Deventer, 20 mei 1982)

De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook alle tags voor Gerrit Achterberg op dit blog.

Directeur

Vanmorgen heb ik hem zien fietsen door de lanen.
Zijn bril flikkerde in de zon.
Er schoot een scherpte door mijn ingewanden,
omdat hij mij gevangen houden kan

zolang hij wil, want duizend wegen leiden
naar Rome, één verkeerd gekozen woord
staat nog dezelfde avond in 't rapport
en blijft bewaard tot aan het eind der tijden.

Onmacht en rechtloosheid ontbinden
de ziel, die langzaam onpersoonlijk wordt.
Zo zal ze beter passen in het blinde
systeem van kaarten, dat zijn tafel torst.

Verraden krachten richten zich op deze
mens met het enige tekort
dat hij mij zólang zal genezen
tot ik een ander word.

Standbeeld

Een lichaam, blind van slaap,
Staat in mijn armen op.
Ik voel hoe zwaar het gaat.
Dodenpop.
Ik ben een eeuwigheid te laat.
Waar is je hartenklop?

De dikke nacht houdt ons bijeen
en maakt ons met elkaar compact.
‘Om Godswil laat me niet los,
mijn benen zijn geknakt’,
fluister je aan mijn borst.

Het is of ik de aarde tors.
En langzaam kruipt het mos
over ons standbeeld heen.

Vers

Wat is dit een zoete verbintenis,
u en de dood en ik.
Dat liefde er niets bij heeft ingeboet,
te geraken tot deze rust.

Nu al de vuren zijn geblust,
gaan we over de zachte as
en denken wat geleden moest,
voor ieder tevreden was.

 
Gerrit Achterberg (20 mei 1905 - 17 januari 1962)
Door Bert Voeten gefotografeerd in Amsterdam

De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd op 20 mei 1911 geboren in Kapelle. Zie ook mijn blog van 20 mei 2011 en eveneens alle tags voor Annie M.G. Schmidt op dit blog.

Erwtjes

Toen ze een meisje was van zeventien
moest ze een hele middag erwtjes doppen
op het balkon. Ze wou de teil omschoppen.
Ze was heel woest. Ze kon geen erwt meer zien.

Toen ging ze maar wat dromen, van geluk,
en dat geluk had niets van doen met erwten
maar met de Liefde en de Grote Verte.
Dat dromen hielp. Het scheelde heus een stuk.

En dat is meer dan vijftig jaar terug.
Ze is nu zeventig en heel erg fit
en altijd als ze ‘s middags even zit,
mijmert ze, met een kussen in de rug,

over geluk en zo… een beetje warrig,
maar het heeft niets te maken met de Verte
en met de Liefde ook niet. Wel met erwten,
die komen altijd weer terug, halsstarrig.

Ach ja, zegt ze. Ik kan mezelf nog zien,
daar in mijn moeders huis op het balkon,
bezig met erwtjes doppen in de zon.
Dat was geluk. Toen was ik zeventien.

Dit is het land

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

 
Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)
Borstbeeld in Kapelle 

De Amerikaanse dichter en schrijver William Michaelian werd geboren op 20 mei 1956 in Dinuba, California. Zie ook alle tags voor William Michaelian op dit blog.

If, When I Was a Child

If, when I was a child,
I had been afforded a glimpse
of myself as I am now,
I would have seen
a stranger.
 
If the same thing happened
when I was on the verge of manhood,
I would have laughed to hide
my surprise and my fear.
 
Now I am here.
 
But I remember the child,
and would recognize him anywhere:
on the step, in the yard, in a tree,
asleep in his unmoored bed
drifting down the street,
sweet and unaware.
 
I know, too, that the world
is dreamed through many such eyes,
and heard softly to call
in the night.
 
And yet when we meet,
we seldom rejoice.
 
Strangers are everywhere.
 
But our lives
are like mirrors.

William Michaelian (Dinuba,  20 mei 1956)
 

De Duitse dichter en schrijver Wolfgang Borchert werd geboren op 20 mei 1921 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Wolfgang Borchert op dit blog.

Uit: Draußen vor der Tür

„Der Wind weht weiter. Die Elbe quasselt weiter. Die Straßenbahnklingelt weiter. Die Huren liegen weiter weiß und weich in denFenstern. Herr Kramer dreht sich auf die andere Seite undschnarcht weiter. Und keine – keine Uhr bleibt stehen. Rums!Ein Mensch ist gestorben. Und? Nichts weiter. Nur ein paar kreisförmige Wellen beweisen, daß er mal da war. Aber auchdie haben sich schnell wieder beruhigt. Und wenn die sichverlaufen haben, dann ist auch er vergessen, verlaufen, spurlos,Als ob er nie gewesen wäre. Weiter nichts. Hallo, da weinteiner. Merkwürdig. Ein alter Mann steht da und weint. Guten Abend.
DER ALTE MANN (nicht jämmerlich, sondern erschüttert): Kinder!Kinder! Meine Kinder!
BEERDIGUNGSUNTERNEHMER: Warum weinst du denn, Alter?
DER ALTE MANN: Weil ich es nicht ändern kann, oh, weil ich esnicht ändern kann.
BEERDIGUNGSUNTERNEHMER: Rums! Tschuldigung! Das istallerdings schlecht. Aber deswegen braucht man doch nichtgleich loszulegen wie eine verlassene Braut. Rums!Tschuldigung!
DER ALTE MANN: Oh, meine Kinder! Es sind doch alles meineKinder!
BEERDIGUNGSUNTERNEHMER: Oho, wer bist du denn?
DER ALTE MANN: Der Gott, an den keiner mehr glaubt.
BEERDIGUNGSUNTERNEHMER: Und warum weinst du? Rums!Tschuldigung!
GOTT: Weil ich es nicht ändern kann. Sie erschießen sich. Siehängen sich auf. Sie ersaufen sich. Sie ermorden sich, heutehundert, morgen hunderttausend. Und ich, ich kann es nichtändern.
BEERDIGUNGSUNTERNEHMER: Finster, finster, Alter. Sehr finster.Aber es glaubt eben keiner mehr an dich, das ist es.
GOTT: Sehr finster. Ich bin der Gott, an den keiner mehr glaubt.Sehr finster. Und ich kann es nicht ändern, meine Kinder, ichkann es nicht ändern. Finster, finster.
BEERDIGUNGSUNTERNEHMER: Rums! Tschuldigung! Wie dieFliegen! Rums! Verflucht!“

 
Wolfgang Borchert (20 mei 1921 - 20 november 1947) 

De Franse schrijver Hector-Henri Malot werd geboren in La Bouille bij Rouen op 20 mei 1830. Zie ook alle tags voor Hector Malot op dit blog.

Uit: Sans famille

"Nous décidâmes la fille de cuisine à traire notre vache, et nous soupâmes avec son lait : jamais nous n’en avions bu d’aussi bon, Mattia déclara qu’il était sucré et qu’il sentait la fleur d’oranger, comme celui qu’il avait bu à l’hôpital, mais bien meilleur.
Et dans notre enthousiasme nous allâmes embrasser notre vache sur son mufle noir ; sans doute elle fut sensible à cette caresse, car elle nous lécha la figure de sa langue rude.
– Tu sais qu’elle embrasse, s’écria Mattia ravi.
Pour comprendre le bonheur que nous éprouvions à embrasser notre vache et à être embrassés par elle, il faut se rappeler que ni Mattia ni moi, nous n’étions gâtés par les embrassades : notre sort n’était pas celui des enfants choyés, qui ont à se défendre contre les caresses de leurs mères ; et tous deux cependant nous aurions bien aimé à nous faire caresser.
Le lendemain matin nous étions levés avec le soleil, et tout de suite nous nous mettions en route pour Chavanon.
Comme j’étais reconnaissant à Mattia du concours qu’il m’avait prêté, car sans lui je n’aurais jamais amassé cette grosse somme de deux cent quatorze francs, j’avais voulu lui donner le plaisir de conduire notre vache, et il n’avait pas été médiocrement heureux de la tirer par la longe, tandis que je marchais derrière elle. Ce fut seulement quand nous fûmes sortis de la ville que je vins prendre place à côté de lui, pour causer comme à l’ordinaire et surtout pour regarder ma vache : jamais je n’en avais vu une aussi belle."

 
Hector Malot (20 mei 1830- 17 juli 1907)
Cover Nederlandse uitgave

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e mei ook mijn blog van 20 mei 2013 deel 2.

20-05-2015 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, journalist en muzikant Auke Hulst werd geboren in Hoogezand-Sappemeer, op 20 mei 1975. Hulst, zoon van zoon van (radio)journalist Ton Hulst (1939-1983), groeide op in het gehucht Denemarken, nabij Slochteren. Hij studeerde Audiovisuele Kunst aan Academie Minerva en Nederlands en Engels in Groningen, maar rondde zijn studies niet af.Hij publiceerde in onder andere Vrij Nederland, NRC Handelsblad, De Groene Amsterdammer, De Standaard, New Statesman, De Morgen, Tirade en De Revisor en debuteerde in 2006 met zijn roman “Jij en ik en alles daartussenin”. Zijn boek “De eenzame snelweg” (2007) werd genomineerd voor een Stripschap-penning in de categorie Nederlands Literair en de Belgische Prix Saint-Michel. Samen met Wim Melis, curator van de fotomanifestatie Noorderlicht in Groningen, maakte Hulst het fotoboek “The Pursuit of Happiness” (2009). Daarnaast was hij als redacteur en essayist verbonden aan de Noorderlicht-uitgaven Warzone (2010), dat de oorlogservaring van uitgezonden soldaten tot onderwerp had, en The Sweet and Sour Story of Sugar (2013). Hulsts in 2012 verschenen autobiografische roman “Kinderen van het Ruige Land” werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en bekroond met Cutting Edge Award 2013, de Langs de Leeuw Literatuurprijs en Het Beste Groninger Boek 2013. In 2014 publiceerde hij “Buitenwereld, binnenzee”. In januari 2015 verscheen ”Slaap zacht, Johnny Idaho”, een roman over actuele thema's als economische apartheid en surveillance. Als muzikant en componist maakt Hulst Engelstalige muziek onder de naam Sponsored By Prozac. Daarnaast is hij een drijvende kracht achter de Nederlandse formatie De Meisjes, die in 2012 debuteerde met het album Beter dan niets, dat eind 2014 werd gevolgd door de boek- en cd-productie Dokter Toestel.

Uit:Slaap zacht, Johnny Idaho

“Er heeft een diertje door de sneeuw gelopen. De sporen zijn er nog, maar het diertje is weg.
Willem Gerson gaat door zijn knieën, krakend als opwindspeelgoed – zijn wijsvinger volgt een afdruk in de vorm van een drietand. Welke diersoorten zijn er ook weer op dit eiland losgelaten? Geen idee… Hij heeft ooit de prospectus bekeken, een gelikte virtual reality-presentatie, maar fauna had hij niet essentieel geacht. Een ‘bonusfeature’.
Een tijdje blijft hij op zijn hurken zitten. De sneeuw is donzig, bijna warm – er zit een hint van as en bloed in. Hij bestudeert kort zijn eigen hand: de gezwollen aderen, een enkele levervlek, de grijze haartjes. In zijn luchtwegen: het prikken van metaal. Het zal wel een vogel zijn, denkt hij, zijn aandacht weer bij het spoor. Geen fuut of wintertaling. Iets exotisch. Niet dat hij vogels uit elkaar kan houden – god, nee. Dat kon hij vroeger niet eens, toen hij met meisjes bier dronk in Hollandse duinen en de tijd nog niet op zijn schouders tikte.
Er strijkt licht over het lakenwit van het gazon. Hij kijkt om, betrapt. De villa – faux jaren-dertig, rieten dak, houten veranda, uitbouw met binnenzwembad – komt raam voor raam tot leven. Het is de enige woning die vanaf hier te zien is; heuvels, duinen en bomen beperken het blikveld, conform zijn wensen. Een paar kilometer verderop splijt een kunstmatige berg de te lage hemel. De sneeuwkanonnen zwijgen, overbodig geworden door een onverwachte winter. Een parelketting van straatlantaarns wikkelt zich rond de flanken.
Met een hand op zijn knie komt hij weer omhoog. Dat kost meer moeite dan hij wil toegeven. Wie klaagt bestendigt redenen tot klagen… Hij negeert het licht en volgt de pootafdrukken een steeds nabijer verleden in. Straks zal verse sneeuw het spoor weer uitwissen – de bui is boven hem al in de maak. Alleen dieren en losers kunnen ongezien blijven, dat weet hij. Gerson verafschuwt gebrek aan ambitie, maar de bijbehorende anonimiteit moet bevrijdend zijn. Hoe lang heeft hij zich niet uit de naad gewerkt om zich boven de middelmaat te kunnen verheffen, met nalating van carbon footprints, kruimels van cookies, quotes in de financiële pers, opinies in hoofden van bekenden en vreemden, lijken in kasten? Te lang. En niets wordt vergeten of afgedekt met sneeuw.
Zijn gedachten drijven af naar de receptie waarvan hij even na middernacht in kennelijke staat is teruggekeerd: het onophoudelijk zien en gezien worden in de vlietende wereld van het hoge afbreukrisico. Hij denkt aan de Ogen en de weblenzen die hem registreerden, filmden, deelden. Zou iemand iets aan hem zijn opgevallen? Pijn en haast?”

 
Auke Hulst (Hoogezand-Sappemeer, 20 mei 1975)

20-05-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en journalist Maurits de Bruijn werd geboren op 20 mei 1984 in Delft. De Bruijn werkt als journalist, copywriter en beeldend kunstenaar. Stukken van zijn hand verschenen in o.a. de Volkskrant en Mister Motley. Zijn beeldend werk werd tentoongesteld in Amsterdam, São Paulo en Tel Aviv. Zijn debuutroman “Broer” werd zeer lovend ontvangen door pers en publiek..

Uit: Broer

“Toen ik klein was dacht ik dat er iets zou gebeuren. Tussen kind zijn en volwassen. Dat er een moment zou komen, een doop, waar alleen grote mensen van afwisten. En vanaf dat moment zou ik volwassen zijn. Weten van de zon en van de mensen om me heen. Weten hoe je op een verjaardag moet zitten en over dingen moet praten. Hoe je de koffie vasthoudt en later op de dag het bier. Dat je die smaken lekker vindt. Dat je bulderend over een tafel lacht. Dat je een stropdas draagt. Dat je weet waar je naartoe gaat en waar je vandaan komt.
Dat moment is niet gekomen. Ik blijf tussen de ik van mijn kindertijd en de volwassen ik in staan. De kleine ik zit als de binnenste van een matroesjka in me en de buitenste laag verandert. Soms is het tweede of derde poppetje te zien, soms het grootste.
Wetend dat het kleinste poppetje er altijd zal zijn, dat het wat betreft mijn volwassenwording niet veel verder zal komen, geeft ruimte. Volwassenheid was een orkaan die ik verwachtte en ik kreeg een winderige dag. Ik moet dus zelf een storm zijn. Een storm die alles zal los schudden. Die boomstammen doet knakken als lucifers. Ik heb tijd verloren en ik moet op zoek naar iets wat me zal doen groeien.
Alsof ze geen Nederlandse moeder is, gaat mijn moeder twee keer per week naar de kapper. Zij bepaalt met wie ze vrienden wordt. Ze draagt altijd nagellak en ik vind het mooi als die is afgebladderd. Mijn moeder heeft de allermooiste kleren die er zijn, vroeger trok ik ze aan.
Mijn moeder vindt zichzelf niet mooi en als mensen zeggen hoe erg ik op haar lijk, antwoordt ze: ‘Zielig, he?’, terwijl ik mezelf en mijn moeder best mooi vind. Ze houdt net als ik van boter. En van aardappels en sperziebonen. Mijn moeder eet graag uit de pan. Ze heeft handen van een grote schoonheid. En dat weet ze ook.”

 
Maurits de Bruijn (Delft, 20 mei 1984)

20-05-2015 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Constantin Göttfert werd op 19 mei 1979 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Constantin Göttfert op dit blog.

Uit: Steiners Geschichte

„Ina stellte den Motor nicht ab, auch die Scheinwerfer nicht, sie kurbelte nur das Fenster einen Spalt weit hinab, sodass ich einen Moment lang dachte, sie wolle einem Mann, der drüben am anderen Ufer entlangging, etwas zurufen.
Sie hatte kurz geweint. Jetzt blickte sie mit ruhig an- und abschwellender Brust über ihre kleinen Hände, die immer noch auf dem Lenkrad ruhten, hinweg auf die dunkle March.
«Du willst jetzt dort hingehen?», fragte ich. «Und warum?»
Ich wusste es. Sie suchte eine Geschichte. Eine Geschichte über ihren Großvater.
Sie schob den Türhebel hoch. Mit dem Ellenbogen stieß sie die Tür auf, setzte zuerst einen Stiefel aus dem Wagen, bevor sie mit dem Körper nachrutschte und den sich bereits deutlich unter ihrer Jacke wölbenden Bauch vom Druck des Lenkrades befreite. Mit beiden Händen fasste sie nach dem Wagendach, zog sich aus dem Wagen heraus.
In einem Schlammloch sank sie ein, sie taumelte. Eine Krähe riss sich kreischend vor ihr aus dem schlammigen Unterholz. Ina sah ihr nach, bis sie hinter dem schneebedeckten Dach einer Fischerhütte verschwand. Ich widerstand dem Impuls, Ina nachzueilen. Ich drückte nur selbst die Wagentür auf und beugte mich hinaus, um besser sehen zu können, wohin sie ging. Ich wollte ihr etwas nachrufen, aber ich wusste nicht, was. Man konnte hören, wie die Eisschollen vom Flussufer brachen und leise an die Blechwand der vertauten Fähre klopften. Der Geruch der faulenden Blätter in den quadratischen Netzen der Fischer stieg jetzt zu mir in die Kabine, die Fäulnis von morschem Holz.
«Jetzt komm schon!», rief sie. «Komm schon!» Dabei schlug sie sich 7 mit den behandschuhten Handflächen auf die Oberschenkel. Das sah aus, als wollte sie einen Hund zu sich rufen.“

 
Constantin Göttfert (Wenen, 19 mei 1979)

De Nederlandse letterkundige, vertaler, essayist, schrijver en columnist Karel van het Reve werd geboren in Amsterdam op 19 mei 1921. Zie ook alle tags voor Karel van het Reve op dit blog.

Uit: Goethe, Beethoven en Stalin 
 
“In de iconografie der Europese negentiende eeuw komt een plaatje voor van een ontmoeting tussen Goethe en Beethoven enerzijds en een Vorstelijk Persoon anderzijds. Goethe, de hoveling, is terzijde getreden, heeft zijn hoed afgenomen en maakt een buiging. Beethoven, de Onafhankelijke Kunstenaar, doet of hij de Vorstelijke Persoon niet ziet; hij loopt door, zijn gezicht in het bekende norse Beethoven-masker. De Vorstelijke Persoon, een dame aan zijn arm, licht beleefd zijn hoed en laat niet merken dat hij Beethovens democratische lompheid heeft opgemerkt.
De sympathie van de toeschouwer kan zich gelijkelijk over de drie hoofdpersonen verdelen: men voelt mee met Goethe, die zich aan de regels van het spel houdt, zich daarbij als burgerjongen niet helemaal op zijn gemak voelt en daarom net iets dieper schijnt te buigen dan nodig is; men is solidair met Beethoven, die de hele kruiperige flauwekul veracht en kennelijk van mening is dat Ludwig van Beethoven minstens zoveel waard is als de Hertog van Oostenrijk. De hertog zelf steelt ons hart door de elegantie waarmee hij zich uit deze pijnlijke situatie redt.
Niettemin is Beethoven kennelijk de held van het plaatje. De burgerlijke gelijkheid, de democratie, staan aan zijn kant, en ook de Rede, lijkt het, geeft hem gelijk. Heeft een Groot Componist niet veel meer recht op eerbiedige bejegening dan iemand die toevallig als Vorstelijk Persoon geboren is? Natuurlijk. Niet geboorte, maar verdienste verheft iemand boven zijn medemensen, en wij buigen veel liever voor Goethe en Beethoven dn voor een Hertog. Toch zijn er aristocratische naturen die juist aan dat buigen voor het talent, voor de verdienstelijkheid, een gruwelijke hekel hebben.
Zo kreeg Goethe ergens tussen 1824 en 1830 bezoek van twee broers, de Russische graven Stroganow. De oudste hunner was een man die niet op zijn mondje gevallen was. Hij had eens in opdracht van tsaar Alexander I een onderzoek ingesteld naar enige Siberische fabrieken waar een opstand onder de arbeiders was uitgebroken. In zijn rapport wees hij er op, dat het dagloon van zo'n arbeider minder was dan de som die de Russische overheid in die jaren uittrok voor het voeden van een naar Siberië verbannen misdadiger.”

 
Karel van het Reve (19 mei 1921 – 4 maart 1999)
 

De Nederlandse dichter en schrijver Gijs IJlander (eig. Gijs Hoetjes) werd op 19 mei 1947 in Alkmaar geboren. Zie ook alle tags voor Gijs IJslander op dit blog.

Uit: De aanstoot

“Ze was nog niet bij de deur of hij had de deken afgegooid en was uit bed gesprongen. In een flits zag ze zijn blote lijf. Ze rende naar de trap en holde naar beneden. Hij kwam haar niet achterna.
Hij schaterlachte. Ze schoot blindelings de achterkamer in. Ze sloeg haar hand voor haar mond van schrik om wat ze zojuist gezien had. Wat was er eigenlijk gebeurd? Ze stond verstard, alleen haar ogen bewogen – toch had ze het gevoel dat ze elk moment in lachen kon uitbarsten.
Ze keek naar de schilderijen die tegen de muur stonden, en het schilderij op de ezel. Drie vrouwen aan de waterkant. ...De vrouw rechts was zijzelf. Zo had ze onlangs op een middag aan de oever van het kanaal gestaan
(…)

“Zou hij ook schilderijen maken van andere vrouwen, Amigo? Van mooiere vrouwen dan zij? In Frankrijk, waar hij vandaan kwam, woonden veel mooie vrouwen, hier in Holland ook, daar viel niets aan te doen. Zij was zoals ze was. Hij moest het schilderij eerst maar een afmaken, misschien werd het vanzelf wel beter. Ze kon haar zondagse jurk meenemen en die aandoen als ze weer moest zitten, dat zou ook al schelen. Haar haar wat beter doen.”

 
Gijs IJlander (Alkmaar, 19 mei 1947)

De Nederlandse schrijfster Thera Coppens werd geboren in Amsterdam op 19 mei 1947. Zie ook alle tags voor Thera Coppens op dit blog.

Uit: Sophie in Weimar

“De plek bood een overweldigend zicht over Weimar met zijn torens en leien daken: ‘Ik was verbaasd over de kennis van zaken van de vorstin; ze was niet alleen op de hoogte van elk detail, maar ze maakte ook haar wensen heel duidelijk kenbaar,’ schreef de hofdame die de vorstin probeerde te volgen terwijl deze haar goedkeuring uitsprak of afkeurend reageerde. Ondanks haar eigenhandige bouwtekening had Minckert haar blijkbaar niet goed begrepen: ‘Tenslotte tekende ze met haar paraplu op de grond wat ze allemaal veranderd wilde hebben. Ik leerde een heel andere kant van haar kennen; je kon zien dat ze zich al veel vaker had beziggehouden met bouwprojecten.’
De groothertogin had vierhonderdduizend mark in het bouwproject gestoken, afkomstig uit haar Oranje-vermogen. Het zou haar archief worden, met haar literaire schatten en ze duldde geen enkele wijziging in haar plannen. Het Sophienstift, het Sophienhaus en andere gebouwen in Weimar had ze in neo renaissancestijl laten ontwerpen. Maar voor haar archief koos ze een Frans voorbeeld: het Petit Trianon. Dit lustslot dat in het park van Versailles lag, dateerde uit de tweede helft van de achttiende eeuw. Dat was de bloeitijd van de Duitse literatuur en zou harmoniëren met zijn bestemming. Petit Trianon was gebouwd voor de aardse koningen, haar archief daarentegen voor dichtervorsten.”

 
Thera Coppens (Amsterdam, 19 mei 1947)

De Amerikaanse schrijfster Jodi Lynn Picoult werd geboren op 18 mei 1966 in Nesconset op Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Jodi Picoult op dit blog.

Uit:Keeping Faith

«Her guard carefully folds Faith’s fingers shut, making a fist. Faith giggles; she likes the idea of holding fast to a kiss. “See how I love you?” her guard says, and Faith smiles all the way back to sleep.
On Thursday Mariah spends the morning watching the video Agnes of God, and so gets a late start food shopping. When she pulls up to the elementary school, ready to pick Faith up for the day, the trunk is full of groceries. The bell rings, and Mariah takes up her usual position, beside a large maple tree at the edge of the first-grade classroom pod, but Faith does not appear. She waits until the last of the children have dribbled out of the school, then walks into the office.
Faith is huddled on the overstuffed purple couch beside the secretary’s desk, crying; her leggings torn at the knees and her hair straggling out of its braid and sticking against her damp cheeks. She’s stretched out her sleeves and hidden her fists inside them. She wipes her nose on the fabric. “Mommy, can I not go to school anymore?”
Mariah feels her heart contract. “You love school,” she says, dropping to her knees, as much to comfort Faith as to block the curious gaze of the school secretary. “What happened?”
“They make fun of me. They say I’m crazy.”

 
Jodi Picoult (Nesconset, 19 mei 1966)

De Deense dichter van Palestijnse afkomst Yahya Hassan werd geboren 19 mei 1995 in Aarhus. Zie ook alle tags voor Yahya Hassan op dit blog.

Er sagte nicht Habibi

Er sagte nicht Habibi
Er sagte Hände oder Füße
Und brach eine Latte aus dem Bettgestell
Nun fehlte ein Streifen von rechts nach links
Die Matratze nach unten gebeult
Das Geschrei der Geschwister aus dem Raum
Nebenan
Übertönte das meine
Die Tür zur Küche, wo die Mutter kochte
Ging zu
Wenn Sie sich einmischte sagte er
Bestimmt der Mann oder die Frau
Als er fertig war, konnte ich fast nicht gehen
oder stehen an der Wand
Die Arme gestreckt und ein Fuß in der Höhe
Gerade so, wie er das wollte
Er rauchte eine Zigarette und sammelte Kräfte
Und bevor mein Bruder drankam
Zog ich mir die Strümpfe aus
Bat ihn sie über seine zu ziehen und zu sagen: Füße.

Vertaald door Annette Hellmut en Michel Schle

 
Yahya Hassan (Aarhus,19 mei 1995)

De Indiase dichter en schrijver Ruskin Bond werd geboren op 19 mei 1934 in Kasauli. Zie ook alle tags voor Ruskin Bond op dit blog.

Do not be Afraid of the Dark

Don’t be afraid of the dark, little one,
The earth must rest when the day is done.
The sun must be harsh, but moonlight – never!
And those stars will be shining forever and ever,

Be friends with the Night, there is nothing to fear,
Just let your thoughts travel to friends far and near.
By day, it does seem that our troubles won’t cease,
But at night, late at night, the world is at peace.

 
Ruskin Bond (Kasauli, 19 mei 1934)

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter Luuk Wojcik werd geboren in Roermond in mei 1993. Zie ook alle tags voor Luuk Wojcik op dit blog.

Once you go blauwe vinvis you never go back

Op een dag een beetje zoals deze,
maar niet helemaal als in de lucht is nu niet zo blauw, niet blauw genoeg voor een achtergrond op
schoolfoto’s, pasfoto’s, vakantiefoto’s, foto’s.

Op een dag blauwer dan vandaag,
Ligt er maar een golf op zee.
Je had ‘m moeten zien liggen,
omringd door verte,
liggend op diepte.

Eronder zwemt een man,
precies eronder, niemand verwacht dat
Een golf een man verbergen kan.

Maar dit zijn de dagen, toen en tot de dag van vandaag,
waarop alles uit zijn handen lijkt te vallen, je kunt ‘m niet op z’n voeten vinden.

Op het strand, vindt hij zijn palmen lager dan zijn vingers.
Met zand onder zijn nagels, oogleden samenknijpend, ziet hij zijn golf niet.
Er zijn er teveel op deze niet zo blauwe, maar toch kalme dag.

En de man denkt wat nu als
Mijn handen nooit meer wit zullen zijn.
Wat nu als ik nooit meer mijn hoofd in de golf kan steken, als een periscoop gebruiken.
Wat nu als het niet veel beter wordt,
dan een rustige dag aan zee.

 
Luuk Wojcik (Roermond, mei 1993)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e mei ook mijn blog van 19 mei 2013 deel 2.

19-05-2015 om 18:29 geschreven door Romenu  

De Zuidkoreaanse schrijver Yi Mun-yol werd geboren op 18 mei 1948 in Yongyang. Zie ook alle tags voor Yi Mun-yol op dit blog.

Uit: Our Twisted Hero (Vertaald door Kevin O'Rourke)

« Disappointingly, the boys were just like the teacher. In Seoul when a new transfer student arrived, the other children took advantage of the first break in class to surround him and ask all sorts of questions: Are you good at school? Are you strong? Are you well off? They asked questions like these to gather the basic materials for establishing a relationship later on. But my new classmates, like my new teacher, had little interest in this. At the break they stood at a distance stealing quick glances across. And when finally at lunchtime a few boys did gather around, it was only to ask whether I had been on a tram, had seen South Gate, and other questions of this sort. In fact, the only things they seemed envious of, or impressed by, were my school supplies. These were of high quality and I was the only one who had them.
But to this day, nearly thirty years later, what makes the memory of that first day so vivid in my mind was my meeting with Om Sokdae.
"Get out of the way, all of you!"
The few children were ringed around me in the classroom asking their questions when suddenly a low voice sounded softly from behind them. It was a grown-up voice, sufficiently so for me to wonder if the teacher had come back. The children flinched and stepped back abruptly. I was taken by surprise, too. I turned around in my chair and saw a boy sitting at a desk at the back of the middle row; he was solidly planked down there and he looked at us with a certain air of resignation.
We had only been in class together for an hour, but I knew this fellow. From the way he shouted "Attention! Salute!" when the teacher came in, I presumed he was the class monitor. The other reason I could distinguish him immediately among the nearly sixty students in the class, all of whom were much the same size, was that sitting down he seemed a head taller than any of the other boys -- and his eyes seemed to burn into me.
"Han Pyongt'ae, you said, right? Come here."

 
Yi Mun-yol (Yongyang, 18 mei 1948)

De Duitse dichter en schrijver Markus Breidenich werd geboren in Düren op 18 mei 1972. Zie ook alle tags voor Markus Breidenich op dit blog.

Nachtlied
 
Ich sah den farbigen Ausdruck in deinem Gesicht.
Die Augen gelasert. Wie echt. Auf Fotopapier deine
hochaufgelösten Lider. Beim Einschlafen abends.
Ein schönes Motiv. Digital überarbeitet. Müde.

Cold Play

Manchmal kann man

dieser Lagebesprechung im Schnee ein
Knirschen entnehmen.

Als sei es der Tonfall von Flocken, der hier
die Stimmung diktiert.

Den gedämpften Anflug einer Krähe
auf Blautannenzweige.

Oder das Abklingen von Verwehungen
nebenan.

In die präparierten Rillen könnte man
die Nadel einer Kiefer fallen hören

zum Abtasten aufgezeichneter Spuren.
Wie sie

das Knistern des Eises wiedergibt.
Unter den Füßen.

 
Markus Breidenich (Düren, 18 mei 1972)

De Duitse schrijver W.G. Sebald werd geboren in Wertach (Allgäu) op 18 mei 1944. Zie ook alle tags voor W. G. Sebald op dit blog.

Uit:The Rings of Saturn (Vertaald door Michael Hulse)

“In August 1992, when the dog days were drawing to an end, I set off to walk the county of Suffolk, in the hope of dispelling the emptiness that takes hold of me whenever I have completed a long stint of work. And in fact my hope was realized, up to a point; for I have seldom felt so carefree as I did then, walking for hours in the day through the thinly populated countryside, which stretches inland from the coast. I wonder now, however, whether there might be something in the old superstition that certain ailments of the spirit and of the body are particularly likely to beset us under the sign of the Dog Star. At all events, in retrospect I became preoccupied not only with the unaccustomed sense of freedom but also with the paralysing horror that had come over me at various times when confronted with the traces of destruction, reaching far back into the past, that were evident even in that remote place. Perhaps it was because of this that, a year to the day after I began my tour, I was taken into hospital in Norwich in a state of almost total immobility. It was then that I began in my thoughts to write these pages. I can remember precisely how, upon being admitted to that room on the eighth floor, I became overwhelmed by the feeling that the Suffolk expanses I had walked the previous summer had now shrunk once and for all to a single, blind, insensate spot. Indeed, all that could be seen of the world from my bed was the colourless patch of sky framed in the window. Several times during the day I felt a desire to assure myself of a reality I feared had vanished forever by looking out of that hospital window, which, for some strange reason, was draped with black netting, and as dusk fell the wish became so strong that, contriving to slip over the edge of the bed to the floor, half on my belly and half sideways, and then to reach the wall on all fours, I dragged myself, despite the pain, up to the window sill. In the tortured posture of a creature that has raised itself erect for the first time I stood leaning against the glass. I could not help thinking of the scene in which poor Gregor Samsa, his little legs trembling, climbs the armchair and looks out of his room, no longer remembering (so Kafka's narrative goes) the sense of liberation that gazing out of the window had formerly given him.”

 
W.G. Sebald (18 mei 1944 – 14 december 2001)

De Franse schrijver François Nourissier werd geboren op 18 mei 1927 in Parijs. Zie ook alle tags voor François Nourissier op dit blog.

Uit:Eau-de-feu

"Depuis quatre ans, la bataille où se débat Reine m'a laissé le loisir de me poser des questions. Je pense avoir compris combien j'avais laissé Reine s'appauvrir. Un homme brillant (…). Reine m'a vu tout au long des années m'user, m'exploiter, me mettre en montre, me polir. Brillant ? Oui, comme l'est un vieux veston aux coudes. Et le temps ! Voûté, le bréchet avantageux ou le bidon en oeuf, les pudeurs naturelles cédant la place aux négligences familières, à la fois avachi et crêté: ainsi m'a t-elle vu évoluer, insensiblement [...], cesser d'être l'homme qu'elle aimait pour en devenir un autre, parfois ressemblant au premier, parfois désobligeant jusqu'à son souvenir."
(…)

"Je me suis cru longtemps intouchable. Dans un mariage, une longue liaison, il arrive que l'homme devienne un fonctionnaire de l'amour: l'irrévocable. Epoux et amant, il s'endort dans la sécurité de l'emploi. Il ne sait même pas qu'il manque à la vigilance apprise pendant les premiers mois d'un amour. Il a basculé - quand? - dans l'insouciance et la paresse, qu'il baptise bonheur, parfois légèreté."

 
François Nourissier (18 mei 1927 – 15 februari 2011)

De IJslandse dichter en schrijver Gunnar Gunnarsson werd geboren op 18 mei 1889 in Fljótsdalur. Zie ook alle tags voor Gunnar Gunnarsson op dit blog.

Uit: Vikivaki (Vertaald door Helmut de Boor)

“Jaki Sonarsons Hinterlassene Papiere

1
Was ich in den ersten Wochen dieses unseligen Jahres durchgemacht habe und noch immer durchmache, ohne heute, im Februar, einen Ausweg aus den Schwierigkeiten zu sehen, kann sich ein Mensch kaum vorstellen. Zudem liegt mein Erlebnis der Silvesternacht auf diesem einsamen Hof und alles, was sich daran knüpft, zu weit von der breiten Straße des Lebens und unseren täglichen, allgemeinen Erfahrungen ab. Ich habe eigentlich keine große Hoffnung, daß es mir gelingen wird, meine Seelennot zu erklären und ganz ins rechte Licht zu rücken. Wie sollte man auch das in Worte fassen können, was hier auf dem Fokstadhof geschehen ist und noch geschieht? Wer würde mir glauben? Es sei denn, daß mich der unbarmherzige Lauf der Dinge zwingt »abzudanken«, wie so
mancher Große unserer Zeit; mich zwingt, von meiner unfreiwilligen, nur mit äußerster Anstrengung aufrechterhaltenen »Göttlichkeit« abzustehen und meine armen »Auserwählten« nicht – wie es mein Wunsch und Wille und einziges Bestreben ist – Gott zu übergeben, sondern Menschen, und dadurch vielleicht ewiges Leben mit zeitlichem zu vermischen, samt aller Verwirrung, die daraus entspringen müßte.“

 
Gunnar Gunnarsson (18 mei 1889 – 21 november 1975)
In 1970

De Perzische dichter Omar Khayyám, of zoals zijn arabische naam luidt, al-Imâm Abu Hafs 'Omar ebn Ebrâhim al-Khayyâmi, werd geboren op 18 mei 1048 te Nishapur. Zie ook alle tags voor Omar Khayyám op dit blog.

Kwatrijnen

Een wijnnap leek de hemel mij bij tijden.
Zijn mond komt tot ons lippen nederglijden.
O, zie de vriendschap tussen kruik en beker.
Mond ligt aan mond en bloed vloeit tusschen beiden.

Verliefd en dronken zijn wij, groot en klein.
De kroeg vereent wat hoog is en gemeen.
Vorder daarom geen rekenschap van ons,
Die allen drinken en bedronken zijn.

Jawel, in wijn en roes ik mij verloor.
Maar waarom schimpt en schampert men daarvoor?
Wanneer een roes op andre zonden volgde,
Vond men van trouw en waarheid zelft geen spoor.

Ik heb nog niemand om zijn slaap gebracht.
Geen hitst God tegen mij te middernacht.
En toch bezit ge uw schat en schoon niet eeuwig.
‘t Is u ontgrist, ‘s nachts, eer gij het verwacht.

Vertaald door Willem de Mérode

 
Omar Khayyam (18 mei 1048 - 4 december 1131)
Bruno Lastra als de dichter Khayyam in “The Legend Of Omar Khayyam” uit 2005

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e mei ook mijn vorige blog van vandaag.

18-05-2015 om 21:28 geschreven door Romenu