De Amerikaanse dichteres, critica en uitgeefster Juliana Spahr werd geboren op 7 april 1966 in Chillicothe, Ohio. Zie ook alle tags voor Juliana Spahr op dit blog.

In Imitation Of For Love

If he or she is clumsy in places, those are clumsy places
and when he or she says I have a lover or a husband or a wife, we or I feel sad,
or is it just clumsy?
can't one make it simple, or at least simpler?
or why can't it be that way for just one moment?
I am writing this on a hip pocket pad, a waterproof one
but I am not crying, never crying
and it never rains when or where in some northern or southern or western

or eastern city I am writing
to tell you I've got a crush on you
cootchi coo
the waterproof cost me extra
the words are extra; they don't come with the pad
the crush, the love is extra
and you are extra.
oh, wake up.

Dynamic Positioning (Fragment)

It is dynamic positioning that
Allows a semi-submersible the

Ability to hover there over
The well. It is a thirty-six inch tube,

A casing, that extends down to allow
The drill and bit to be rotated there;

The drill then spudding in; the seafloor, dark,
And giving way. It is a thick column

Of drilling mud that keeps natural gas
And oil beneath the seafloor while the well

Is capped and it is a cement that
Fills in the casing so the drill pipe stays

Unmoving, stable, in this ever moving sea.
It is a sort of drilling mud that is

Then pumped through the drill pipe and out through
The drill bit then up through the casing and

Then back up to the oil rig in the space
Between the drill pipe and the inner wall.

 
Juliana Spahr (Chillicothe, 7 april 1966)

De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cockermouth, Cumberland. Zie ook alle tags voor William Wordsworth op dit blog.

The martial courage of a day is vain

The martial courage of a day is vain,
An empty noise of death the battle's roar,
If vital hope be wanting to restore,
Or fortitude be wanting to sustain,
Armies or kingdoms. We have heard a strain
Of triumph, how the labouring Danube bore
A weight of hostile corses; drenched with gore
Were the wide fields, the hamlets heaped with slain.
Yet see (the mighty tumult overpast)
Austria a daughter of her Throne hath sold!
And her Tyrolean Champion we behold
Murdered, like one ashore by shipwreck cast,
Murdered without relief. Oh! blind as bold,
To think that such assurance can stand fast!

Scorn not the Sonnet

Scorn not the Sonnet; Critic, you have frown'd,
Mindless of its just honours; with this key
Shakespeare unlock'd his heart; the melody
Of this small lute gave ease to Petrarch's wound;
A thousand times this pipe did Tasso sound;
With it Camöens sooth'd an exile's grief;
The Sonnet glitter'd a gay myrtle leaf
Amid the cypress with which Dante crown'd
His visionary brow: a glow-worm lamp,
It cheer'd mild Spenser, call'd from Faery-land
To struggle through dark ways; and when a damp
 Fell round the path of Milton, in his hand
The Thing became a trumpet; whence he blew
Soul-animating strains--alas, too few!

Sweet was the walk along the narrow lane

Sweet was the walk along the narrow lane
At noon, the bank and hedge-rows all the way
Shagged with wild pale green tufts of fragrant hay,
Caught by the hawthorns from the loaded wain,
Which Age with many a slow stoop strove to gain;
And childhood, seeming still most busy, took
His little rake; with cunning side-long look,
Sauntering to pluck the strawberries wild, unseen.
Now, too, on melancholy's idle dreams
Musing, the lone spot with my soul agrees,
Quiet and dark; for through the thick wove trees
Scarce peeps the curious star till solemn gleams
The clouded moon, and calls me forth to stray
Thro' tall, green, silent woods and ruins gray.

 
William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)
Standbeeld in Westminster Abbey, Londen

De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april 1984. Zie ook alle tags voor Özcan Akyol op dit blog.

Uit: Turis

“De andere kinderen moesten bidden, daarom wandelde ik naar huis. Onze gordijnen waren half dichtgetrokken en beschermden het televisiescherm tegen het zonlicht. Ik gooide mijn rugzak op de stoffen stoel, nam een mandarijn uit de fruitmand en negeerde Turis en zijn vriend op weg naar de vlizotrap. Ik had de deurklink in mijn hand en voelde lichte euforie, want voor het eerst in tijden hadden ze me gewoon met rust gelaten, maar precies op dat moment stamelde hij alsnog mijn naam, gevolgd door een lange boer. `Kom hier,' zei Turis. 'Laat me dat racket zien waarmee je al de hele week speelt.' Ik liep terug naar de woonkamer. Tunis en zijn vriend zaten in exact dezelfde houding, comfortabel achteroverleunend met een arm op de rugleuning en met een sigaret in hun mond. Er stond een fles vieux van Floryn op tafel, de geluiden van de mensen op de televisie werden overstemd door een kakofonie van kreten op het binnenplein, waar de Nederlandse kinderen dankzij het gebed een mogelijkheid hadden gevonden om zich te verzamelen. Voor wij in deze stad kwamen wonen was het hun terrein. Nu waren ze in de minderheid. `Het zit in mijn rugzak. Ik heb het vanavond nodig tijdens het toernooi.' `We gaan dat ding heus niet opeten,' antwoordde hij. Tak het even.' Ik trok de rits van mijn rugzak open en staarde naar de gekleurde schriften en het etui, daaronder lagen proppen papier, elastiekjes en verbrokkelde stukjes gum. Het handvat van het tafeltennisbatje stak boven alles uit, als een schoorsteen op het dak van een huis. De vriend van Turis heette Orhan. Hij was een man die altijd dronk en een weeë geur van zweet en alcohol verspreidde. Hij had een zwarte baard met gaten erin en er staken haren uit zijn neus. Niemand wilde met hem trouwen, daar roddelden mijn ouders elke week over, meestal in het bijzijn van visite die ook in de fabriek werkte. `Ik heb het batje van school geleend.' Turis boog voorover en trok het uit mijn hand. Hij voelde aan het rubber, tikte op het hout en gaf het toen aan Orhan. `Waar gebruiken jullie dit voor?' vroeg hij. Ik legde hem uit wat tafeltennis inhield, vertelde over het schooltoernooi en kon mijn enthousiasme slecht onderdrukken, zodat er een uiteenzetting volgde over ons naderende avontuur.”

 
Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook alle tags voor Gabriela Mistral op dit blog.

The Teacher's Prayer

Lord, you who taught, forgive me that I teach; forgive me that I
bear the name of teacher, the name you bore on earth.

Grant me such devoted love for my school that not even beauty's
flame will detract from my faithful tenderness.

Master, make my fervor long-lasting and my disillusion brief.
Uproot from me this impure desire for justice that still troubles me,
the petty protest that rises up within me when I am hurt. Let not
the incomprehension of others trouble me,
or the forgetfulness of those I have taught sadden me.

Let me be more maternal than a mother; able to love and defend
with all of a mother's fervor the child that is not flesh of my flesh.
Grant that I may be successful in molding one of my pupils into
a perfect poem, and let me leave within her my deepest-felt melody
that she may sing for you when my lips shall sing no more.

Make me strong in my faith that your Gospel is possible in my
time, so that I do not renounce the daily battle to make it live.

Let your luminous radiance descend upon
my modest school as it
did upon the barefoot children who
surrounded you.

Make me strong even in my weakness as a
woman, and particularly
as a poor woman. Make me scorn all
power that is not pure, and
all duress that is not your flaming will
upon my life.

 
Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)
Borstbeeld in het Parque de Las Esculturas, Santiago, Chili

De Nederlandse dichter en schrijver Henk Fedder werd op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Henk Fedder op dit blog.

Oorlogswinst

Aan 't surrogatenmaal heb 'k walgende gezeten
Maar d'arme heeft altijd het afval opgevreten.
Laat d'oorlogswinst der wereld minstens zijn
dat een menschwaard bestaan een elk wordt toegemeten.

Fiets

Of daaglijks mijn voor- en/of achterband knapt,
dat hindert mij niet; 'k word toch telkens gelapt,
op mijn enkele velgen als 't moet blijf ik spurten....
Hup Holland, naar d'eindoverwinning getrapt!

 
Henk Fedder (7 april 1890 – 29 mei 1979)
Fietsenrazzia bij het Rijksmuseum, Amsterdam, 1944 

De Amerikaanse schrijver Donald Barthelme werd geboren op 7 april 1931 in Philadelphia. Zie ook alle tags voor Donald Barthelme op dit blog.

Uit: Paradise

“Dore is angry. She’s holding the box that the frozen pizza came in.
“You’re actually going to feed us this pizza?”
“What’s the matter with it?”
“This frozen pizza?”
“So it’s frozen.”
“Do you know what it’s got in it? Enriched flour.”
“What’s the matter with enriched flour?”
“The enriched flour has in it flour, niacin, reduced iron, thiamine mononitrate, and riboflavin.”
“All great stuff. I remember riboflavin from my childhood. They put it in Wheaties or something.”
“We’re just getting started. We’re just going into our windup here. We get water, hydrogenated soybean oil, yeast, salt, and something called dough conditioner. The dough conditioner’s got sodium stearoyl lactylate, calcium sulfate and sodium sulfite.”
“Soybeans are good. Invented by Martin Luther King.”
“Moving right along, we get cooked pork and mozzarella cheese substitute. The mozzarella cheese substitute contains water, casein, hydrogenated soybean oil—you notice the soybean is doing a lot of work here—salt, sodium aluminum phosphate, lactic acid, natural flavor whatever that is, modified cornstarch, sodium citrate, sorbic acid, sodium phosphate, artificial color, guar gum, magnesium oxide, ferric orthophosphate, zinc oxide, B-12, folic acid, B-6 hydrochloride, niacinamide, vitamin A palmitate, xanthan gum, thiamine mononitrate—I ask you.”
“What?”
“Is this food or a chemistry set?”
“Doesn’t taste too bad.”
“I could make a nuclear weapon with less stuff than this pizza has in it.”

 
Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989)

De Deense dichter en schrijver Jens Peter Jacobsen werd geboren op 7 april 1847 in Thisted. Zie ook alle tags voor Jens Peter Jacobsen op dit blog.

Uit: Niels Lyhne (Vertaald door Annelies van Hees)

“Bartholine was gelukkig, want haar liefde maakte dat de hele dag vervloeide tot een ketting van poëtische situaties. Zo was het poëzie als ze de weg afliep om hem tegemoet te gaan. De ontmoeting was poëzie, het afscheid was het; het was poëzie als ze in de glans van de avondzon op de heuvel stond om hem een allerlaatst vaarwel toe te wuiven en dan, melancholiek blij te moede, naar haar eenzame kamertje ging om ongestoord aan hem te kunnen denken en als ze voor hem bad in haar avondgebedje, dan was dat ook poëzie.
Ze had die onbestemde wensen en verlangens niet meer, haar nieuwe leven met zijn wisselende stemmingen was haar genoeg en haar gedachten en opvattingen waren helderder doordat ze nu iemand had tot wie ze zich zonder voorbehoud kon richten zonder angst verkeerd begrepen te worden.
Ook in een ander opzicht was ze veranderd. Het geluk had haar beminnelijker gemaakt tegenover haar ouders en haar broers en zusters, ze vond dat ze eigenlijk verstandiger waren en meer gevoel hadden dan ze altijd had gedacht.
En toen trouwden ze dus.
Het eerste jaar leek op hun verlovingstijd, maar toen hun samenzijn wat gewend was, kon Lyhne niet meer voor zichzelf verhelen dat hij het beu was steeds op nieuwe wijze uitdrukking te geven aan zijn liefde, gehuld in het verenkleed van de poëzie zijn vleugels gespreid te houden voor zijn vlucht door alle stemmingshemelen en gedachtedieptes. Hij verlangde ernaar in genoeglijke rust stil op zijn tak te zitten en doezelend zijn vermoeide hoofd te verbergen onder het warme verenkleed van zijn vleugels.Hij had zich de liefde niet voorgesteld als een eeuwig wakkere, oplaaiende vlam die met zijn sterke, flakkerende schittering alle rustige plooien van het bestaan bescheen en als in dromen alles groter en vreemder deed lijken dan het was. Veeleer was de liefde voor hem als de stille, smeulende gloed die vanuit zijn zachte aslaag gelijkmatig warmte uitstraalt en in de gedempte schemering stilaan het verre vergeet en het nabije dubbel zo nabij en dubbel zo huiselijk maakt.”

 
Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 – 30 april 1885)
Cover

De Franse schrijver Hervé Bazin werd geboren in Angers op 7 april 1911. Zie ook alle tags voor Hervé Bazin op dit blog.

Uit: Vipère au poing

« Elle avait de jolis yeux, vous savez, cette vipère, non pas des yeux de saphir comme les vipères de bracelets, je le répète, mais des yeux de topaze brûlée, piqués noir au centre et tout pétillants d'une lumière que je saurais plus tard s'appeler la haine et que je retrouverais dans les prunelles de Folcoche, je veux dire de ma mère, avec, en moins, l'envie de jouer (et, encore, cette restriction n'est-elle pas très sûre 1). Elle avait aussi de minuscules trous de nez, ma vipère, et une gueule étonnante, béante, en corolle d'orchidée, avec, au centre, la fameuse langue bifide — une pointe pour Eve, une pointe pour Adam, — la fameuse langue qui ressemble tout bonnement à une fourchette à escargots. Je serrais, je vous le redis. C'est très important. C'était aussi très important pour la vipère. Je serrais, et la vie se fatiguait en elle, s'amollissait, se laissait tomber au bout de mon poing en flasque bâton de Moïse. Des sursauts, bien sûr, elle en avait, mais de plus en plus espacés, d'abord en spirale, puis en crosse d'évêque, puis en point d'interrogation. Je serrais toujours. Enfin, le dernier point d'interrogation devint un point d'exclamation, lisse, définitif et ne frémissant même plus de la pointe. Les topazes s'éteignirent, à moitié recouvertes par deux morceaux de taffetas bleuâtres. La vipère, ma vipère, était morte ou, plus exactement, pour moi, l'enfant, elle était retournée à l'état de bronze où je l'avais trouvée quelques minutes auparavant, au pied du troisième platane de l'allée du pont. Je jouai vingt minutes avec elle, la disposant à ma fantaisie, tripotant, maniant ce corps sans membres d'infirme parfait. Rien n'est si bien mort qu'un serpent mort. Très vite, elle perdit toute allure, cette loque, elle perdit tout métal. Elle s'obstinait à me montrer cette couleur trop claire du ventre, que, par prudence, toutes les bêtes dissimulent jusqu'à la mort — ou jusqu'à l'amour. J'étais en train de la nouer autour de ma cheville, quand retentit la cloche de La Belle Angerie sonnant pour les confitures. Il s'agissait ce jour-là d'achever un pot de mirabelles, un peu moisies par quatre ans de buffet, mais bien plus avantageuses que ces gelées de groseilles qui se laissent odieusement gratter sur les tartines. Je sautai sur mes pieds sales, sans oublier ma vipère, que je pris cette fois par la queue et à qui j'imprimai un joli mouvement de balancier. »

 
Hervé Bazin (7 april 1911 – 17 februari 1996)

De Oostenrijkse schrijver Johannes Mario Simmel werd op 7 april 1924 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Johannes Mario Simmel op dit blog.

Uit: Hurra wir leben noch

„Im gleichen Flugzeug: George Misaras, Mojshe Faynberg und Jesus Washington Meyer. Jakobs Problem war gewesen, in Linz eine Wohnungzu finden. Und etwas zu essen. In den großen Städten verhungerten die Menschen, als würden sie dafür bezahlt. Und im Radio konnte man hören, das ehemalige Großdeutsche Reich sei so zerstört, daß dreißig Kubikmeter Schutt auf den Kopf der Bevölkerung kamen. Und daran waren die Deutschen selber schuld und durften es nie vergessen! Schon um sechs Uhr früh standen Schlangen vor dem Wohnungsamt. Jakob stand auch da. Ein erschöpfter Beamter saß hinter einem Schreibtisch, auf dem sich Briefe häuften. Er war mit einer kreischenden Dame beschäftigt. Jakob sah schnell, daß hier nichts zu holen war. Er ging. Als er aus dem Amt auf die Straße hinaustrat, fuhr ihn ein schönes, junges Mädchen in einem kornblumenblauen Kleid mit ihrem Fahrrad über den Haufen. Er war selber schuld, denn er hatte nicht aufgepaßt. Die Hübsche war furchtbar aufgeregt, aber bei Jakob fand sich nur eine Platzwunde am Schädel. Er erzählte ihr, daß er keine Bleibe habe. Sie erzählte ihm, daß sie ihm eine besorgen werde. Nicht in Linz! Außerhalb! In dem kleinen Ort Theresienkron, da beim Ami-Fliegerhorst Hörsching. In den Dörfern gab es immer noch Platz. Das Mädchen, zum Beispiel, hatte ein riesengroßes Zimmer bei der Pröschl-Bäuerin. Jakobs Platzwunde wurde verbunden, dann setzte er sich auf den Gepäckträger des Rades, das dem schönen Mädchen gehörte, und sie strampelte mit ihm nach Theresienkron zur guten Frau Luise Pröschl. Es waren nur sieben Kilometer zu strampeln, aber sie brauchten für die Reise einen halben Tag. Sie hatten nämlich gleich festgestellt, daß sie einander geistig gut verstanden. Auf der Fahrt nach Theresienkron (Jakob mußte das Mädchen um die Hüften fassen, um nicht vom Gepäckträger zu fallen), entdeckten die beiden andere Gemeinsamkeiten. Es war ein sonniger Tag. In einem kleinen Wäldchen stellten sie dann fest, daß sie einander tatsächlich auf jedem Gebiet außerordentlich gut verstanden.“

 
Johannes Mario Simmel (7 april 1924 – 1 januari 2009)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e april ook mijn blog van 7 april 2016 en mijn blog van 7 april 2014 en ook mijn blog van 7 april 2013 deel 1 en eveneens deel 2.

07-04-2017 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.

Speech

How struck I was by that face, years ago, in the church mural:
Eve, being led by Christ through the broken gates of Hell.

She’s been nominated for the position of Featured Saint
on the Icon of Belief, up against the dark horse candidate—

me: fever-ridden and delirious, a child in Vellore, unfolding
the packet around my neck that I was ordered not to open.

Inside, a folk cure, painted delicately in saffron.
Letters that I could not read.

Why I feel qualified for the position
based on letters I could not read amounts to this:

Neither you nor I can pronounce the difference
between the broken gates and the forbidden letters.

So what reason do we need to believe in icons or saints?
How might we otherwise remember—

without an image to fasten in that lonely place—
the rock on which a Prophet flung himself into fever?

Without an icon or church, spell “gates of Hell.”
Spell “those years ago unfolding.”

Recite to me please all the letters you are not able to read.
Spell “fling yourself skyward.”

Spell “fever.”

Bright Felon Dvd Extra/Alternate Ending

In the convicted evening I am a victor struck loose and restless,
creeping for the unlocked window.
The family inside at the dinner table is mine.
Listening to the escape story on the radio, my mother's hand freezes
in the air halfway to her mouth.
She realizes it's me they're talking about.
Lightning by lightning the minute before thunder.
Streets as empty as a beach before rain.
My hand on the cold glass.
Car alarm, tornado warning, catastrophe.
Who remembers the criminal son, free of the labyrinth and still
unsought, unthought of.
Oh when will the streetlamps blink out so my father can appear furtive
at the door and beckon me furiously in.

 
Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)

De Nederlands schrijfster en historica Annejet van der Zijl werd geboren in Leeuwarden op 6 april 1962. Zie ook alle tags voor Annejet van der Zijl op dit blog.

Uit: Sonny Boy

“Nog geen twee weken later, op woensdag 8 februari, was het zover. Tot de vele honderden mensen die die ochtend in de klaarstaande goederenwagons werden geladen, behoorden behalve Dobbe, Herman en de andere joodse onderduikers van de Pijnboomstraat ook Betty Springer, die in Westerbork was herenigd met een jonger broertje. De treinen waren overvol, er was geen verwarming en de faciliteiten beperkten zich tot twee grote tonnen per wagon — één die fungeerde als toilet, één met drinkwater. Op II februari arriveerde het transport op het station van de Poolse stad Auschwitz. Het vroor, en in de koude lucht hing een merkwaardige geur die niemand echt thuis kon brengen. Toen Dobbe uit de wagon was gesprongen, vroeg een medepassagiere haar een klein kind aan te pakken dat nog in de trein zat. Met de peuter in haar armen liep Dobbe richting kamp, tot het punt waar een ss-officier de nieuwkomers monsterde en met een handbeweging in twee rijen verdeelde. Eén blik op Dobbe en zijn hand wees naar rechts — de kant van de ouderen, de zieken, de moeders, de kinderen en ook Betty Springer, het meisje dat zo mooi kon dichten. Instinctief zette Dobbe haar last neer, liep naar de selectieofficier en legde in haar beste schoolduits uit dat zij er niet de moeder van was. Gut, gebaarde de ss'er, dan alleen het kind naar rechts en zijzelf naar links. En pas toen, op die plek en op dat moment, begon het tot Dobbe door te dringen dat Herman en zij al die tijd voor iets op de vlucht waren geweest dat veel erger was dan vrijheidsberoving of dwangarbeid, dat haar vader en diens collega's bij de Joodse Raad veel naïever waren geweest dan ze in haar zwartste dromen had kunnen denken en dat ze met haar impulsieve actie van daarnet haar leven had gered. Dat hier iets gebeurde wat onvoorstelbaar en ongeëvenaard was in de beschaafde, westerse wereld, namelijk de industriële vernietiging van menselijke wezens. Zo bloedserieus als Hitler was geweest in zijn voornemen om met het Duitse volk de wereldheerschappij te veroveren, zo'n ernst bleek het hem met zijn nog veel krankzinniger plannen om de wereld te verlossen van het internationale jodendom. Hier ging het leven niet meer door, hier hield het leven op.”

 
Annejet van der Zijl (Leeuwarden, 6 april 1962)
Cover 

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook alle tags John Pepper Clark op dit blog.

Streamside exchange

CHILD
River bird, river bird.
Sitting all day long
On hook over grass,
River bird, river bird.
Sing to me a song
Of all that pass
And say,
Will mother come back today?

BIRD
You cannot know
And should not bother;
Tide and market come and go
And so shall your mother.

 
John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook alle tags voor Jakob Ejersbo op dit blog.

Uit: Exile (Vertaald doorMette Petersen)

“The surface of the water is like a sheet of vibrant blue silver a metre and a half above me, and I am kicking my way along the sandy bottom with my flippers. I turn onto my back and look through my goggles at the shiny underside of the little waves. The tiny fish flee towards the corals at the bottom as I approach. It is over. The summer holiday is over. We are driving my big sister Alison to Kilimanjaro Airport — she is flying back to England. In a few days I am going back to boarding school, without Alison Flipping my feet, I surface and gulp down air. The world is one big noise. I take off my goggles and blink with my eyes in the water. Salt water — that way no-one can see I've been crying. I head up the slope. Baobab Hotel is quiet — the main building with its reception and restaurant areas, the bungalows spread among the baobab trees. We don't have a lot of guests. Inside the house Alison is packing. She is going to live with my dad's sister and study hotel management for six months at a school in Manchester, and after that she is going to work as a trainee at a hotel. I lean against the door to her room. "Are you going to leave me here alone with the folks?" I say. "Yes," Alison says. "They'll be the end of me," I say. "I have to get a qualification some time," Alison says. Dad passes in the hall. I turn my head to watch him as he goes. "I haven't been to England for three years. We've lived here for twelve — I'll end up a Tanzanian," I say loudly. He continues down the hall. "You'll get to England soon enough," he says without turning. "I bloody well need to," I say. Dad stops, looks at me. "That's enough from you," he says. "I've told you not to swear at home. You can go and visit Alison next year."

 
Jakob Ejersbo (6 april 1968 - 10 juli 2008)

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook alle tags Günther Herburger op dit blog.

Uit: Wildnis, singend

„Der Mann umfing und presste sie, wobei er sie im Kreis schwang und wieder auf die Füße stellte.
»Ihr braucht Wasser«, sagte er. »Am Eingang zum Haus steht eine Schüssel für Hundefutter und ein Wassernapf.« Und weg war er.
Schluchzend kniete sie sich nochmals nieder, aß ein wenig Erde, auch einen Wurm, der nicht aus Neugierde nach blindem Licht, eher als Nachricht für Gebenedeiung neben einer Salbeiwurzel, seinem Heim, herausgekrochen war.
Sie betete und pries still die Götter in der Fremde um sich, sehnte sich nach einer Opferung, doch fand nichts dafür.
Zwei Segelflugzeuge stürzten steil herunter, so dass ihre Flügel wie ein Papierorchester surrten, zogen wieder hoch, legten sich auf den Rücken und entschwanden zwischen Gebirgskegeln, am blauen Himmel weiße Streifen hinterlassend.
Sie ging hinein in das Haus, ohne aus der Schüssel zu essen, dem Napf zu trinken, torkelte ein wenig.
In einem großen Raum stapelten sich Umzugskartons, nur teilweise geöffnet. Vor kleinen Fenstern stand ein großer Tisch mit zwei Bänken, auch zwei Ohrensessel, von einem Kachelofen hingen Schafsfelle, und auf einem Regal waren Telefon- und Computerzeug angebracht sowie ein nach vorn gekippter Fernseher.“

 
Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932)
Cover

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook alle tags Uljana Wolf op dit blog.

schliefen die öfen [I / berlin]

als wir aufwachten mit nestern
im haar die wir nacht nannten

schlugen die genesenden väter
schaufelhändig alle klappen zu

schliefen die öfen ohne uns
in ihr vergessen zu nehmen

schliefen die öfen [II / glauchau]

glauchau

als wir krank waren von ruß
und schüttgut aus archiven

zogen wir mit den großvätern
ins geschlossne stellwerk ein

sahn die alten gleisbewacher
ihre hände an die hebel legen

durch die tote weichenleitung
ging ein zittern wie auf reisen

 
Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979) 

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook alle tags voor Brigitte Schwaiger op dit blog.

Uit: Fallen Lassen

„Man kann eine Stimme ganz innen im Kopf wahrnehmen. Wie hat sich DER FREMDE MANN eingeschlichen, DER DA IN MIR REDET? Man kann die Stimme im Hals haben, auch im Halbschlaf, da zum Bei-spiel will etwas heraus zwischen den Stimmbändern, es ist, als stoße man oder jemand einen GRUNZLAUT aus in einem drin, und wenn ich nicht sehr an mich halte, wird dieser GRUNZLAUT aus mir HERAUSKOMMEN, die Stimmbänder verbiegen sich schon, mühsam halte ich die Stimme zurück. Da sitzt jemand in mir, oder mehrere, die haben sich eingeschlichen. Nun redet mir jemand in meine Gedanken hinein.
Oder die Stimme außen, viele Meter hinter mir, wenn ich auf der Straße gehe, ruft sie mir etwas zu. "Tu das nicht!!", höre ich, sehr laut. Ich bin auf dem Weg zum Postamt.
"Tu das nicht!!" Soll ich das "nicht tun", diesen Brief nicht aufgeben, weitergehen? Soll ich auf die Stimme hören, ich bin doch nicht verrückt, nein, ich höre nicht auf fremde Stimmen, doch nur auf meine eigene. - Ein ganzes Konzert war es einmal. Seit ich trotz Medikamenten in meinen psychotischen Zuständen nichts Größeres, Zusammenhängendes mehr schreiben kann, es Wiederholungen gibt, ermüdende, man sich nicht auskennt, einfach die Qualität nachlässt, und zwar so, dass ein Verlagslektor allein dann (oder mehrere Lektoren) Texte "zusammenstoppeln" müssen, habe ich nicht mehr das Gefühl, eine Schriftstellerin zu sein. Aber wenn ich voll Verzweiflung in die Tasten haue (nur eine mechanische Schreibmaschine eignet sich da-zu), kann ich hoffentlich für zehn, elf Seiten beim Thema bleiben.“

 
Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)
Cover

De Franse schrijver, dramaturg en dichter Julien Torma werd geboren in Cambrai op 6 april 1902. Zie ook alle tags voor Julien Torma op dit blog.

Uit: Euphorismes

« On a tort de ne point prendre garde à certains ravages de la pensée. Je tiens pour assuré qu'un événement heureux ne se produit qu'au moment où l'on y pense le moins et parce qu'on y pense le moins. La pensée tue l'événement et de l'événement mort-né sordent des émanations mortelles. L'action c'est-à-dire la création constitue exactement l'Inverse de la pensée consciente. En cette seconde, je tue en moi quelque chose qui valait mille fois ma pensée. Ne pensons plus, dépensons. «

« L'oubli est ce qu'il y a de plus vivant dans la vie. Secret du renouveau magique et de la virtù. Apaise-ment aussi et seule solution la solution de conti-nuité.
Dans la maladie, c'est la mémoire qui usurpe et envahit l'être : Je corps est marqué et ne peut plus, au moins pour un temps, effacer la trace d'un affreux passé. La mort est la déroute déroutante de tout oubli. Comme la cohésion ne se maintenait que par la poussée en avant, la fixation totale est en même temps la décomposition. Et le cadavre, qui devient passé, revient à son propre passé, c'est-à-dire au début du cycle, aux éléments originels. Dans la con-science du mourant cela se traduit par cette hyper-mnésie bien connue sous laquelle il s'effondre.
L'oubli est donc encore la panacée, remède par absence de remède : véritable or potable de la science alchymlque. Et je vécus étincelle d'or de la lumière nature. L'oubli est jaune comme Van Gogh l'a vu. D'où la mélancolie du souvenir et le genre mora-liste-croque-mort que prennent tous ceux qui vivent au passé."

 
Julien Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933)
Borstbeeld door David Arnould, 2007 

De Franse schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas, werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas Chamfort op dit blog.

Uit: Des femmes, de l'amour, du mariage et de la galanterie (Maximes et Pensées)

« CCCLVIII
Ôtez l’amour-propre de l’amour, il en reste trop peu de chose. Une fois purgé de vanité, c’est un convalescent affaibli, qui peut à peine se traîner.

CCCLIX
L’amour, tel qu’il existe dans la Société, n’est que l’échange de deux fantaisies et le contact de deux épidermes.

CCCLX
On vous dit quelquefois, pour vous engager à aller chez telle ou telle femme, elle est très aimable : mais si je ne veux pas l’aimer ! Il vaudrait mieux dire, elle est très aimante, parce qu’il y a plus de gens qui veulent être aimés, que de gens qui veulent aimer eux-mêmes.

CCCLXI
Si l’on veut se faire une idée de l’amour-propre des femmes, dans leur jeunesse, qu’on en juge par celui qui leur reste, après qu’elles ont passé l’âge de plaire.

CCCLXII
Il me semble, disait M. de…, à propos des faveurs des femmes, qu’à la vérité, cela se dispute au concours, mais que cela ne se donne ni au sentiment, ni au mérite."

 
Nicolas Chamfort (6 april 1740 – 13 april 1784)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn blog van 6 april 2015 deel 2 en eveneens deel 3.

06-04-2017 om 20:03 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Hugo Claus werd in Brugge geboren op 5 april 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Claus op dit blog.

Uit:Het verdriet van België

‘‘Staan er fouten in?’
‘Met de beste wil van de wereld… nee, geen fout te ontwaren.’
‘Maar moet de datum van uw voordracht er…’
‘Godverdomme, natuurlijk, dedju, dat hadden wij bijna… dedju!...’
Hij ging aan tafel zitten, het kleed had overal brandgaatjes, hij hijgde alsof hij de 500 meter had gelopen. Maurice zei nooit wat, dus nu ook niet, maar hij was wel onder de indruk.
‘Zet u, zet u.’
‘Derangeren wij u niet?’
‘Jongeman, ik heb de hele nacht gewrocht, een zekere verpozing is me zeker toegestaan. Alhoewel… verpozen… als dat zou kunnen… is de grondtoon van de mens niet het irrequietum?’ Gelukkig wachtte hij niet op een antwoord, hij blies felle rookwalmen in Maurice’s snufferd.
‘Ik zou u met genoegen enkele passages voorlezen uit het derde bedrijf van het stuk dat mij thans bezighoudt, een nogal nauwkeurige evocatie van Zannekin. Dokter Leevaert die een eminent kenner is van de veertiende eeuw verzekert mij dat ik de historische waarheid geen geweld aan doe, maar, jongens, ik ben óp. Alhoewel ik me realiseer dat gij, de jeugd van Vlaanderen, er alle belang bij zoudt hebben kennis te nemen van mijn kijk op ons verleden. Gij leest toch boeken, ik bedoel, naast uw verplichte schoollectuur?’
Zij knikten beiden gedwee. Maurice zat ongemakkelijk te draaien op zijn stoel, moest waarschijnlijk plassen. Van de weeromstuit moest Louis ook ineens zeer dringend.
‘Help me onthouden dat ik u straks mijn Psalmen en Palinodieën moet meegeven, ge zult sommige hexameters beslist amusant vinden. En het is spijtig dat de uitgeverij de Kogge me deerlijk in de steek heeft gelaten, vanwege zogezegde papierschaarste, anders had ik u als primeur mijn Dood van Descartes kunnen overhandigen, vijf bedrijven, waarin ik, vanuit de Germaanse gedachte definitief afreken met het Latijnse quasi-geredeneer dat ons volk, via de Franse overheersing, zo lamentabel heeft verschraald, om niet te zeggen verdord.’

 
Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)

De Nederlandse dichter en essayist Martin Reints werd geboren op 5 april 1950 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Martin Reints op dit blog.

Benevelde brieven

Het geblaf van honden
weerklinkt tussen houten huizen
in het gebergte

brieven slingeren in zwaarbeladen vrachtwagens
over de wegen

in de bittere geur van het lange lijden
groeide je schoonheid

we verwachten je vroeg in de middag

de stilte in de nacht
is een voortzetting van de dagelijkse muziek.

Wandeling

Het kan zijn
dat ik deze wandeling vannacht
ook al heb gemaakt

het kan zijn dat deze omgeving al vaker
in mijn geheugen is geweest

kortstondig of langdurig

maar het spoor dat mijn voeten maken
lijkt niet op het spoor dat mijn voeten volgen

de vogels in de lucht
zijn donken van gistende bessen.

 
Martin Reints (Amsterdam, 5 april 1950)

De Tsjechische dichter, schrijver en journalist Vítězslav Hálek werd geboren op 5 april 1835 in Dolínek Mělníka. Zie ook alle tags voor Vítězslav Hálek op dit blog.

Eveningsongs

IV
Though all the world has gone to sleep,
The heart wakes in the bodj%
And God himself knows that the heart
Ne'er sleeps for anybody.

The whole God's world is silence-bound,
The heart still goes, well rated,
And God himself knows that the heart
Gets never fatigated.

Sleep is the conqueror of thought,
Night is day's alternation —
But in the breast the heart e'er wakes
And guards its love's sweet passion.

V
Stars by the hundreds dot the sky
With sister Moon at leisure,
And God and angels view the world
From heaven's height with pleasure.

A smiling angel's coming down
To earth as heaven's vision —
Fair as the fragrant breath of spring,
And love is his sweet mission.

Wherever he just passes by
All's stricken with sweet passion,
And nightingales and fair white doves
All sing with animation.

And he whom his white wing does touch
Is transformed all over.
And something sweet enters his breast
That human words can't cover.

Vertaald door Joseph Stybr

 
Vítězslav Hálek (5 april 1835 - 8 oktober 1874)

De Engelse schrijver en dichter Algernon Charles Swinburne werd geboren op 5 april 1837 in Londen. Zie ook alle tags voor Algernon Swinburne op dit blog.

A Ballad Of Death (Fragment)

Even she whose handmaiden was Love--to whom
At kissing times across her stateliest bed
Kings bowed themselves and shed
Pale wine, and honey with the honeycomb,
And spikenard bruised for a burnt-offering;
Even she between whose lips the kiss became
As fire and frankincense;
Whose hair was as gold raiment on a king,
Whose eyes were as the morning purged with flame,
Whose eyelids as sweet savour issuing thence.

Then I beheld, and lo on the other side
My lady's likeness crowned and robed and dead.
Sweet still, but now not red,
Was the shut mouth whereby men lived and died.
And sweet, but emptied of the blood's blue shade,
The great curled eyelids that withheld her eyes.
And sweet, but like spoilt gold,
The weight of colour in her tresses weighed.
And sweet, but as a vesture with new dyes,
The body that was clothed with love of old.

Ah! that my tears filled all her woven hair
And all the hollow bosom of her gown--
Ah! that my tears ran down
Even to the place where many kisses were,
Even where her parted breast-flowers have place,
Even where they are cloven apart--who knows not this?
Ah! the flowers cleave apart
And their sweet fills the tender interspace;
Ah! the leaves grown thereof were things to kiss
Ere their fine gold was tarnished at the heart.

Ah! in the days when God did good to me,
Each part about her was a righteous thing;
Her mouth an almsgiving,
The glory of her garments charity,
The beauty of her bosom a good deed,
In the good days when God kept sight of us;
Love lay upon her eyes,
And on that hair whereof the world takes heed;
And all her body was more virtuous
Than souls of women fashioned otherwise.

Now, ballad, gather poppies in thine hands
And sheaves of brier and many rusted sheaves
Rain-rotten in rank lands,
Waste marigold and late unhappy leaves
And grass that fades ere any of it be mown;
And when thy bosom is filled full thereof
Seek out Death's face ere the light altereth,
And say "My master that was thrall to Love
Is become thrall to Death."
Bow down before him, ballad, sigh and groan.
But make no sojourn in thy outgoing;
For haply it may be
That when thy feet return at evening
Death shall come in with thee.

 
Algernon Swinburne (5 april 1837 – 10 april 1909)
Cover bloemlezing

De Servische dichter en schrijver Bora Ćosić werd geboren op 5 april 1932 in Zagreb. Zie ook alle tags voor Bora Ćosić op dit blog.

Uit: My unrelenting vice

“Out of all of these, I must admit that as a child I was most drawn to a cardboard book, which actually only consisted of book covers; there was no content because the covers alone were sufficient to advertise a chocolate factory. There were the little papers that were rolled around medicine bottles, that one stuck into boxes of sweets – this all was great fun to me at an age when I did not yet understand the meaning of individual words. And so this old Egyptian tradition – as applied to the production of modern medicines and confections – had a belated impact on a child's consciousness by teaching him that books are not only found in books but many other places.
This idea was revisited by the Pop Art artists and even our avant-garde artists of the Slovenian group OHO. What a motley collection of poetic messages they packaged into bigger and smaller boxes, believing that this would allow them to participate in the production of reading. Once I bought an iron book, which told the history of many iron objects, but its cover was actually made of tin. A magazine published in former Yugoslavia had a plastic binding, made from the same material used to produce raincoats. I read my fill at various times, not only of printed texts, I was also a careful reader of book covers, bindings, and what is printed on the dust jacket. I would say that one finds an entire culture of the written word in abbreviated form, if one only looks at the narrow column printed on the inner flap of the book jacket, where there is a description as succinct as a dictionary entry telling what the book is about. If all the books in the world were to disappear, (as in "Fahrenheit 451") and only the book covers remained, perhaps one could reconstruct human thought in this way.
Thus early on I learned that the greatest driving force behind mankind's culture of the written word unremittingly leads to the exceptional, irregular and astonishing – from which Dadaism and all of Surrealist literature has sprung. Where the reading of apparently incomprehensible texts originates, as early on in Mannerism, then in the crazy dialogues of Lewis Carroll, Edward Lear and Ionesco. Those wonderful fantasies before death in "Krapp's Last Tape" by Samuel Beckett. As if people might be able to near their end in a surreal manner that nevertheless seems normal. When the eye doctor bids me to read aloud a single letter on the wall of his office, do I stand before the end of all reading?”

 
Bora Ćosić (Zagreb, 5 april 1932)

De Zwitserse schrijver Werner J. Egli werd geboren in Luzern op 5 april 1943. Zie ook alle tags voor Werner J. Egli op dit blog.

Uit:Der Pfad zum Sonnenaufgang

„Der Junge merkte, dass er Delgado aufgeweckt hatte. Er kauerte sich hin. „Ich wollte dich nicht aufwecken“, sagte er. „Aber ich hatte einen bösen Traum. Böse Mächte aus dem Schattenreich haben mich in eine Falle gelockt.“ Der Junge lachte leise. „Ich bin tot, Bruder.“
„Du hast unruhig geschlafen“, bemerkte Delgado. Er kannte den Jungen gut. Er war ein Sohn von Pa-kah-te und hieß Antero. Er zählte fünfzehn Winter und er hatte schon drei Pima getötet. Sein Vater, seine Mutter und zwei von seinen Schwestern waren von Pima und von weißen Skalpjägern ermordet worden. Der Junge hatte noch eine kleine Schwester und einen kleinen Bruder. Er musste für sie sorgen.
Delgado setzte sich auf, rieb seine Arme und sah sich um. „Unsere Welt ist eine schöne Welt“, sagte er. „Schau nur, Antero, dafür kämpfen wir. Dass uns diese Welt erhalten bleibt.“
„So zu leben wie wir es wollen“, sagte Antero, während er sich ebenfalls umsah. „Von dem, was die Weißaugen besitzen, wollen wir nichts haben.“
„Das stimmt. Sie besitzen nichts, wenn sie geboren werden und sie besitzen nichts, wenn sie gestorben sind, aber in der Zeit dazwischen sind sie verrückt genug um zu glauben, dass sie uns unsere Freiheit nehmen könnten.“
Es war still im Canyon. Kein Wind. Keine Tiere. Die Stille konnte jene benommen machen, die in ihr nichts hörten. Nicht die Stimmen der Vorfahren. Nicht den Atem der Geister. Nicht das Flüstern der Toten. Pajaro Pinto, der Delgado empfahl, standfest zu bleiben und bis zum letzten Blutstropfen zu kämpfen. Siki, das Mädchen, das er zu seiner Gefährtin fürs Leben machen wollte. Die Warnung seines Vaters Mangas Coloradas, der von den Weißaugen hinterrücks ermordet wurde, als er ihnen traute und zu einer Friedensverhandlung gegangen war.“

 
Werner J. Egli (Luzern, 5 april 1943)
Cover

De Nederlandse dichteres en critica Mieke van Zonneveld werd op 5 april 1989 geboren in Hilversum. Zie ook alle tags voor Mieke van Zonneveld op dit blog.

Wil

Hij vraagt wat wil je dan, drijft me op
een kale kansel om een helder antwoord.

Als een plakbandrol zonder begin sta ik
te zwijgen in zijn gezicht. Tegen de tijd

dat ik antwoorden knutsel, heeft hij
zijn hielen gelicht. Hij tikt spaties

in mijn script, maakt soms hele aktes wit
en vraagt dan om de blauwdruk van mijn wil.

Mag het ook een negatief zijn, lieverd?
De glimlach die ik oefen in de spiegel?

Ik mis je achter nevelen van wit en ben zo
blij dat jij mijn sluier mooi vindt. Wat

win ik dan als ik hem voor je oplicht?

 
Mieke van Zonneveld (Hilversum, 5 april 1989)

De Duitse dichter en schrijver Michael Georg Conrad werd geboren op 5 april 1846 in Gnodstadt. Zie ook alle tags voor Michael Georg Conrad op dit blog.

 Uit: Majestät

“Der König hatte sich seit Tagen nicht mehr vom Bett erhoben. Er war krank von der Reise heimgekommen.
Wer sein Wesen kannte, wußte, daß es ein Schlimmes sein mußte, das ihn danieder hielt. Ganz fein empfindende Zuschauer, mit sicherer Witterung in tiefen Seelengründen – gewöhnlich gibt's die nicht unter den Hofleuten – hätten deutliche Zeichen gehabt, daß seit langem nur noch Lebensschein vorhanden, Nachglanz eines verflackerten Lichts.
Nun lag der König wirklich im Sterben. Selbst die stumpfesten Oberflächenmenschen begannen es zu merken, daß es wie Sensenschwingen unheimlich über dem Bette des Königs leuchte.
Eigentlich hatte es nichts von einem Kampf, nichts von heroischem Ringen um den letzten Rest eines Königslebens. Auf keiner Seite stand ein Held. Der herrische Tod hatte es nicht auf ein großes Kampfspiel mit diesem schlichten, geduldigen König angelegt. Ein geringer Leib, ohne heftige Lebensinstinkte, ohne starke Säfte und Triebe – ein verarmtes Blut.
Eine tückisch schleichende Krankheit, die schon früh eingesetzt, diskret, mit einer gewissen höfischen Verbindlichkeit in der Verschleierung der mörderischen Absicht. Das waren die Partner.
Die Seele des Königs wußte wenig dreinzureden. Sie war von je zur Friedfertigkeit gestimmt und nicht auf Gewaltsamkeiten eingeübt. Sie war allerwege für konstitutionelle Ordnung und gestattete sich keine persönlichen Übergriffe.
Was sie in diesem Falle auch gesagt hätte, es wäre für den Ausgang so belanglos gewesen, wie die Praktiken der Heilkünstler und die wortreichen, schön gesetzten Wundergebete der Priester. Ein mittlerer Wille, der nie auf hohe Lebenspolitik im Heldenmaß lossteuerte, eine verschüchterte Daseinskraft lag von der Krankheit hingestreckt und atmete sich aus in kurzen, zaghaften Zügen. Was dem Vorgange des Ablebens seinen besonderen Stempel gab, war die Auffassung, daß der Sterbende einen König darstellte, einen verfassungsmäßigen Monarchen über ein kleines altes Reich, das in gewohnter Treue zu seinem Fürstenhause hielt und diesem König vor allen seine Sympathien widmete als einem braven, rechtlichen Manne, der nie die bürgerliche Sitte gekränkt, nie der untertänigen Gesinnung eine schwere Stunde bereitet.“

 
Michael Georg Conrad (5 april 1846 – 20 december 1927)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster en columniste Marente de Moor werd geboren in Den Haag in 1972. Zie ook alle tags voor Marente de Moor op dit blog.

Uit: Gezellige verhalen

“Iemand belt aan, maar de zuivel is al afgeleverd. Wie wil er nu nog iets van mij? Ik probeer me zo geruisloos mogelijk om te draaien naar het raam achter mijn hoofdeinde en kijk neer op de nietsvermoedende kruin van Ronnie, het hulpje uit Maastricht. 'Stagiair', verbetert hij ons dan. Een jongen nog, kijk hem nou eens staan met zijn kruintje in de wind, het komt niet in hem op om omhoog te kijken. Ik tik op de ruit. Wonderlijke blauwe kijkers heeft hij, met wijd uitlopende oogleden, als van een pop. Ik schud mijn hoofd. Hij heft zijn handen op. Wat nou. Die is met de fieftig van kwart over vijf gekomen, dat erreme kakjonges. Ik duw het raam op een kier, de vrieskou vlucht naar binnen. We gaan dicht, jong.' `Hoezo? Vandaag?' `Voorgoed. We gaan nooit meer open.' Hij kijkt om zich heen, schopt met de ene voet tegen de andere. `Geen deeg?' `Nee.' 'De melk staat op de stoep. De eieren. En boter, slagroom...' `Lekker laten staan.' `Laat me er toch even in, ja? Het is graftyfuskoud buiten.' Ik pak de sleutelbos van het hoofdeinde en gooi hem in zijn opgeheven handen. `Bedien jezelf, laat mij met rust. Ik ben ziek.' Als ik weer ga liggen kraakt dat woord langs de lattenbodem, van het hoofdeinde naar mijn kruis. Ziek. De dokter zei dat ik moet leren het langer op te houden, maar naast het bed staat de po. Dezelfde po die in 1970 werd leeggegoten boven het hoofd van Sjefke Kleikers, de jongste van acht maar niet helemaal normaal. Niet helemaal gelukt in zijn moeders buik, zeiden ze op school. Zijn ogen zaten aan de zijkant van zijn hoofd en hij had zwemvliezen tussen zijn vingers. Een levensgrote foetus. Jules beval dat ik moest pissen, daarna droeg hij de volle po weg zoals een misdienaar de kelk. De gebroeders Quadackers hielden Sjefke vast. Ik kreeg spijt toen ik zag dat mijn pis nog nadampte op zijn kruin, maar kon niets uitbrengen — hij wel, stom, hij zou niets geproefd hebben als hij niet zo brulde. Het was overigens geen aardig jongetje. Een kleine driftkop was het, die terugloerde naar de wereld die van hem schrok, 36o graden in de rondte met die embryoblik. Dieren kwelde hij ook. Toch denk ik nog vaak aan hem als ik plas, dan zie ik hem in zijn rood aangelopen, druipende vernedering voor dat hek staan, en mijn broer en de twee van Quadackers erachter in het weiland. Zij vluchtten maar ik bleef staan, aan de grond genageld met mijn medeplichtige lege blaas. We moesten toch greumelkesvlaai maken voor de heemkundevereniging?' Ik schiet overeind. Hij heeft gelijk, het kakjonges. Kruimelvlaaien voor de vrienden van pa, die hebben dit niet verdiend, die hoeven niet zonder te zitten omdat Jules is losgeslagen. Ik vind mijn bril en zie op de kerkklok dat we het nog kunnen halen. Had ik de vanillevla niet al klaar?”

 
Marente de Moor (Den Haag, 1972)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5^e april ook mijn blog van 5 april 2016.

05-04-2017 om 18:57 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.

Woman Work

I've got the children to tend
The clothes to mend
The floor to mop
The food to shop
Then the chicken to fry
The baby to dry
I got company to feed
The garden to weed
I've got shirts to press
The tots to dress
The can to be cut
I gotta clean up this hut
Then see about the sick
And the cotton to pick.

Shine on me, sunshine
Rain on me, rain
Fall softly, dewdrops
And cool my brow again.

Storm, blow me from here
With your fiercest wind
Let me float across the sky
'Til I can rest again.

Fall gently, snowflakes
Cover me with white
Cold icy kisses and
Let me rest tonight.

Sun, rain, curving sky
Mountain, oceans, leaf and stone
Star shine, moon glow
You're all that I can call my own.

Harlem Hopscotch

One foot down, then hop! It's hot.
Good things for the ones that's got.
Another jump, now to the left.
Everybody for hisself.

In the air, now both feet down.
Since you black, don't stick around.
Food is gone, the rent is due,
Curse and cry and then jump two.

All the people out of work,
Hold for three, then twist and jerk.
Cross the line, they count you out.
That's what hopping's all about.

Both feet flat, the game is done.
They think I lost. I think I won.

 
Maya Angelou (4 april 1928 – 28 mei 2014)

De Nederlandse schrijfster en hoorspelmaker Hanneke Hendrix werd geboren in Tegelen op 4 april 1980. Zie ook alle tags voor Hanneke Hendrix op dit blog.

Uit: De dyslectische-hartenclub

“'Is ze wel bij?' vroeg ik.
'Ze is zeker bij', zei Vandersteen. Daarna riep ze weer over het gordijn: 'Ze verstaat me prima!'
'We kunnen het verder uitstekend vinden', zei ze weer op normale toon. 'Zeg maar gerust dat het een meisje is. Wat zal ze zijn? Een jaar of twintig? Je kunt het niet zo goed zien. Ze is nogal verbrand.'
'Goh', zei ik.
'Zo te horen moet jij het ook niet echt van je uitgebreide vocabulaire hebben.'
Ik schraapte mijn keel en keek haar aan. Ik had ondertussen het potloodje van mijn schoot gepakt en friemelde er wat mee. Vandersteen had haar armen over elkaar gevouwen en keek me indringend aan. Niet op een vervelende manier, vriendelijk.
'Ligt u al lang hier?' zei ik uiteindelijk.
'Een weekje of wat. Twee, drie, vier, vijf. Ik hou het allemaal niet meer zo bij. In het ziekenhuis dan, hè? Op deze kamer pas net. Sinds gister.'
Aan de andere kant hoorde ik mevrouw X ademen, ze ademde steeds langzaam in door haar neus en blies dan in een korte stoot de lucht weer naar buiten.
'En zij?'
Ik wees voor me uit en ook al zag mevrouw X dat niet, ik deed het toch met wat schroom.
'Ze werd gisteren binnengerold. Gezelligheid op de kamer, dacht ik. Dácht ik. Niet dus. En nou ben jij d'r.'
'Ik lag eerst ook alleen op een kamer', zei ik.
'Vond je dat fijner?'
Ik haalde mijn schouders op.
'Op een gegeven moment word je te duur.'
'Ja', zei Vandersteen. 'En wat dacht je van die agent voor de deur?'
'Wie?' zei ik.
Ik had op de vorige kamer ook een agent voor de deur gehad, maar dat hoefde Vandersteen niet te weten.”

 
Hanneke Hendrix (Tegelen, 4 april 1980)

De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.Zie ook alle tags voor E. L. James op dit blog.

Uit: Fifty Shades of Grey

“I gave mom a bear hug and I felt her warmth along with her well wishes for me in our embrace. She knew how edgy I felt about Christian visiting our home.
The next stop was mine and the churning in my belly told me exactly how anxious I really was. All too soon Collins parked in front of my building and carried our bags up to the fourth floor. Christian lifted our son from the car and held him close, Chris’ head resting on his broad shoulder.
In an effort to dispel my angst I started jabbering as we walked. Even to my own ears I sounded overly chipper as I told him about Jo-Anne, the neighbour to the right of us. I mentioned that she had a son, the same age as Chris and how they were best friends – like only children can be. I stumbled through a list of all the good things I could tally about the building, that we’ve never had problems with crime and that it was well maintained – all the while feeling unreasonably defensive of the home I’ve made for us.
What will Christian think? The pressure was eating away at me.
At the front door I fumbled clumsily with the keys and wondered where the flowers I ordered were. I was expecting them to be waiting, ready to put me back on an even keel, restore the balance of power between us and maybe gain a clue to the depth of his reticence about our relationship. Oh well, nothing I can do about that now.
Collins placed our bags in the hallway, nodded his goodbye and left to wait in the car. I quickly made my way to Chris’ room with Christian tailing behind. I turned down his bed and closed the curtains. Christian laid him down, ever so gently. He just stirred and turned on his side, still far away in the land of nod. I pulled off his shoes and Christian asked if he could tuck him in and sit with him for a while.”

 
E. L. James (Buckinghamshire, 4 april 1963)
Scene uit de film „Fifty Shades of Grey”, 2015 

De Nederlandse dichter en schilder Marko Klomp werd geboren op 4 april 1974 in Goes. Zie ook alle tags voor Marko Klomp op dit blog.

Open wond

Kwetsbare plekken
hebben zich verbrand
aan kokende tranen

Verstouwend verband bedekt
uitstortingen met de zachte wikkel
van het vergeven en vergeten

Besmette wonden blijven
open en herkenbaar
als de littekens in het hoofd.

Verbindingsplaatje

Geplet of gegoten
koppelteken voor twee
twee helftjes
van gebroken levens

plaatje voegt barsten
in de spiegel samen
samen overgaan
tot een nieuwe stof

Ik hoor het jou zeggen
tot geheel innig met elkaar
met elkaar samen
verenigen.

 
Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.

Uit: Écrire

“C'est dans une maison qu'on est seul. Et pas, au-dehors d'elle mais au-dedans d'elle. Dans le parc il y a des oiseaux, des chats. Mais aussi une fois, un écureuil, un furet. On n'est pas seul dans un parc. Mais dans la maison, on est si seul qu'on en est égaré quelquefois. C'est maintenant que je sais y être restée dix ans. Seule. Et pour écrire des livres qui m'ont fait savoir, à moi et aux autres, que j'étais l'écrivain que je suis. Comment est-ce que ça s'est passé? Et comment peut-on le dire? Ce que je peux dire c'est que la sorte de solitude de Neauphle a été faite pour moi. Pour moi. Et que c'est seulement dans cette maison que je suis seule. Pour écrire. Pour écrire pas comme je l'avais fait jusque-là. Mais écrire des livres encore inconnus de moi et jamais encore décidés par moi et jamais décidés par personne. Là j'ai écrit Le Ravissement de Lol V. Stein et Le Vice-Consul. Puis d'autres après ceux-là. J'ai compris que j'étais une personne seule avec mon écriture , seule très loin de tout. ça a duré dix ans peut-être, je ne sais plus, j'ai rarement compté le temps pâssé à écrire ni le temps tout court. J'ai compté le temps passé à attendre Robert Antelme et Marie-Louise ma jeune sœur. Après je n'ai plus rien compté.”
(…)

"Je crois que c'est ça que je reproche aux livres, en général, c'est qu'ils ne sont pas libres. On le voit à travers l'écriture : ils sont fabriqués, ils sont organisés, réglementés, conformes on dirait. Une fonction de révision que l'écrivain a très souvent envers lui-même. L'écrivain, alors il devient son propre flic. J'entends par là la recherche de la bonne forme, c'est-à-dire de la forme la plus courante, la plus claire et la plus inoffensive. Il y a encore des générations mortes qui font des livres pudibonds. Même des jeunes : des livres "charmants", sans prolongement aucun, sans nuit. Sans silence. Autrement dit : sans véritable auteur. Des livres de jour, de passe-temps, de voyage. Mais pas des livres qui s'incrustent dans la pensée et qui disent le deuil noir de toute vie, le lieu commun de toute pensée. "

 
Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Robert Schindel werd geboren op 4 april 1944 in Bad Hall. Zie ook alle tags voor Robert Schindel op dit blog.

Andalusisches Lied

1.
Bist du im Stein zu Haus Mädl
Bist du im Holz zu Haus Mädl
Ist deine Mutter ein Schatten
Dein Vater ein Staubkorn?
Bist du im Jetzt zu Haus Mädl
Bist du im Hier zu Haus Mädl
Ist dein Körper ein Holzwurm
Dein Denken die Lichtspur?
Bist du bei dir zu Haus Mädl
Bist du bei ihm zu Haus Mädl
Ist deine Liebe die Frage
Dein Hass eine Antwort?
Bist du so gern zu Haus Mädl
Bist du nie zu Haus Mädl
Ist deine Hütte die Faust
Deine Liegstatt ein Staubkorn?

2.
Bist du im Stein zu Haus Mädl
In meinem Herz zu Haus Mädl
Ist deine Mutter erschossen
Dein Vater verscharrt längst?

3.
So ist es amigo
Es ist so wie du es sagst

 
Robert Schindel (Bad Hall, 4 april 1944)

De Nederlandse schrijver, letterkundige en Surinamist Michiel van Kempen werd geboren in Oirschot op 4 april 1957. Zie ook alle tags voor Michiel van Kempen op dit blog.

Uit: Jonge Surinaamse schrijvers: Een idealistische generatie met de hand op de knip

“Een maatschappij die benauwt? Als je Cándani op haar praatstoel wil krijgen moet je daarover beginnen. Cándani (Maanlicht) is de schrijversnaam van Ashakoemarie Radjkoemar. Zij werd op 8 maart 1965 geboren aan de Mon Plaisirweg in het District Suriname, als op één na jongste uit een gezin dat negen kinderen telde. In 1990 verscheen haar debuutbundel Ghunghru tut gail/De rinkelband is gebroken, als coproduktie van uitgeverij De Volksboekwinkel te Paramaribo en het Nederlands Bibliotheek- en Lectuur Centrum te 's-Gravenhage. Verzen van een peilloze somberte in het Nederlands en het Sarnami, de taal van de Surinaamse hindostanen. De bundel werd in Nederland ten doop gehouden en Cándani bleef maar meteen hangen, als een stok in een boom. In Cándani's religieuze achtergrond (Sanathan Dharm), in het kindertal van het ouderlijk gezin, in haar spoedige voorbestemming voor de rol van moeder is alles keurig volgens het boekje van de hindostaanse leefwereld. En natuurlijk in de onvermijdelijke schoondochter, de feeksachtige zwageres. Cándani: ‘Ik ben altijd gepest door vrouwen, door mijn zusters, door meisjes op school. Mijn eigen broer mocht niet met me praten van mijn zwageres. Ik kwam wel eens op boyti [in het district, buiten Paramaribo - MvK] en dan vroeg mijn broer me: ‘Asha, ik ben bij je langsgekomen vorige week en je was er niet. Waar was je toen en toen?’ En dan zei ik hem: ‘Maar ik heb je gisteren toch gezien. Waarom heb je dat toen niet gevraagd?’ ‘Ja, mijn vrouw was thuis toch.’ Nou ja, er is een tijd geweest dat ik ook wel genoot van dit soort dingen, hoor.’

 
Michiel van Kempen (Oirschot, 4 april 1957)
Cándani in 1992
 

De Duitse dichteres en schrijfster Bettina von Arnim werd op 4 april 1785 geboren in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags Bettina von Arnim op dit blog.

Seelied

Es schien der Mond gar helle,
Die Sterne blinkten klar,
Es schliefen tief die Wellen,
Das Meer ganz stille war.

Ein Schifflein lag vor Anker,
Ein Schiffer trat herfür:
Ach wenn doch all mein Leiden
Hier tief versunken wär.

Mein Schifflein liegt vor Anker,
Hat keine Ladung drin,
Ich lad ihm auf mein Leiden
Und laß es fahren hin.

Und als er sich entrissen
Die Schmerzen mit Gewalt,
Da war sein Herz zerrissen,
Sein Leben war erkalt'.

Die Leiden all schon schwimmen
Auf hohem Meere frei,
Da heben sie an zu singen
Eine finstre Melodei.

Wir haben festgesessen
In eines Mannes Brust,
Wo tapfer wir gestritten
Mit seines Lebens Lust.

Nun müssen wir hier irren
Im Schifflein hin und her:
Ein Sturm wird uns verschlingen,
Ein Ungeheuer im Meer.

Da mußten die Wellen erwachen
Bei diesem trüben Sang;
Verschlangen still den Nachen
Mit allem Leiden bang.

 
Bettina von Arnim (4 april 1785 – 20 januari 1859)
Schloss Wiepersdorf in Brandenburg, waar Bettina von Arnim na haar huwelijk drie jaar woonde.

De Fins-Zweedse dichteres Edith Irene Södergran werd geboren in Sint-Petersburg op 4 april 1892. Zie ook alle tags voor Edith Södergran op dit blog.

Triomf te bestaan

Wat vrees ik? Ik ben een deel van de oneindigheid.
Ik ben een deel van de grote kracht van 't heelal,
een wereld apart onder miljoenen werelden,
een ster van eerste grootte die 't laatste dooft.
Triomf te leven, triomf te ademen, triomf te bestaan!
Triomf de tijd ijskoud door je aders te voelen vloeien
en de stille vloed van de nacht te horen
en op de berg te staan onder de zon.
Ik loop op zon, ik sta op zon,
ik weet alleen nog maar van zon.

Tijd - omvormer, tijd - vernieler, tijd - begoochelaar,
kom je met nieuwe listen, duizend streken om mij een bestaan te bieden
als een klein zaad, als een kronkelslang, als een klip midden in de zee?
Tijd - gij moordenaar - ga weg van mij!
De zon vult mijn borst boordevol met lieflijke honing
en ze zegt: eenmaal doven alle sterren, maar ze lichten altijd zonder vrees.

De bomen van mijn jeugd

De bomen van mijn jeugd staan hoog in het gras
en schudden hun hoofden: wat is er van je geworden?
Zuilenrijen staan als verwijten: onwaardig ga je onder ons!
Je bent kind en moet alles kennen,
waarom ben je dan door de banden der ziekte geketend?
Je bent mens geworden, vreemd, verfoeilijk.
Toen je kind was voerde je lange gesprekken met ons,
je blik was wijs.
Nu wilden we je 't geheim van je leven vertellen:
de sleutel van alle geheimen ligt in 't gras op de frambozenberg.
We wilden je voor het hoofd stoten, jij slapende,
We wilden je wekken, dode, uit je slaap.

Vertaald door Victor Claes

 
Edith Södergran (4 april 1892 - 24 juni 1923)
Cover Zweedse biografie 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e april ook mijn blog van 4 april 2015 deel 2.

04-04-2017 om 18:34 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Marcel Vaarmeijer werd geboren op 4 april 1963 in Amsterdam. In februari 1966 overleed zijn vader. Hij verbleef vier keer voor langere tijd in kindertehuizen, o.a. in Petten, Amsterdam en Egmond aan Zee. Met zijn moeder verhuisde hij in 1973 naar Enschede. Omdat zijn moeder ernstig ziek werd, logeerde hij geregeld bij buren, familieleden en pleeggezinnen. Hij doorliep de lagere school deels in Amsterdam en Enschede. Op school ging het moeizaam. Toch bleef hij nooit zitten en behaalde hij in 1979 zijn mavodiploma. Hij wilde graag studeren en cameraman worden, maar door de ziekte van zijn moeder besloot hij bij de marine te gaan. Van 1979 tot 1986 werkte hij als seiner-telexist bij de Koninklijke Marine. Omdat hij een vaste relatie kreeg en vaak van huis was, verliet hij in de 1986 de marine. Hij verhuisde naar Amsterdam en werkte o.a. als receptionist, bewaker, telefonist, winkelverkoper en baliemedewerker bij benzinestations. Geïnspireerd door Godfried Bomans, Gerard Reve en Simon Carmiggelt begon hij zelf te schrijven. Zijn eerste publicatie was een gedicht in Propria Cures (1989), waarvoor hij nog meerdere gedichten en korte verhalen schreef. In 1994 en 1995 schreef hij een reeks korte verhalen over de marine voor NRC Handelsblad, waarvan in 1996 een verzamelbundel verscheen. Zijn eerste roman “Dov” publiceerde hij in 2001.Om zijn stijl verder te ontwikkelen, schreef hij een detective, een kinderboek, twee jeugdboeken en een thriller. Uiteindelijk keerde hij terug naar de roman. In februari 2015 verscheen “De Gloriedagen van Walter Gom”.

Uit: Voor wie ik heb liefgehad

‘Een wonderschone morgen, mevrouw Veldman.’
Haar stem slaat als een kanonskogel mijn kamer binnen.
Twee klompen klossen luid over de vloer. Ze heeft een luchtje op, een penetrant goedkoop luchtje, waarschijnlijk van haar man gekregen. Mannen van vandaag weten niet meer hoe ze een vrouw moeten behagen. Goedkope luchtjes, verlepte chrysanten, sieraden die na drie dagen groen uitslaan, veel meer hebben ze niet te bieden en veel meer hebben die meiden ook niet nodig.
Als ze de gordijnen met een onbeheerste ruk heeft opengetrokken, buigt ze zich over mij heen. Hoofdzuster Melissa, alleen haar dwingende blik is al voldoende om uit bed te springen en de benen te nemen. Maar de jaren dat ik uit bedden sprong en de benen nam liggen ver achter mij.
‘Heb je goed geslapen, Louise?’ brult ze mij toe, alsof ik doof en seniel ben. Dat heeft de dokter ooit in mijn medisch dossier geschreven. Dokters schrijven veel in medisch dossiers: pertinente waarheden, veronderstelde waarheden, uit de lucht gegrepen waarheden. Die laatste categorie schijnt steeds vaker op te duiken, vooral in dossiers van dokters die beter violist of groenteboer hadden kunnen worden.
Ik kijk naar Melissa’s ogen, grijsblauw, als de hemel voor een daverende onweersbui. ‘In 1928 heb ik goed geslapen,’ antwoord ik. ‘Maurice Ravel componeerde zijn Bolero, de Graf Zeppelin maakte zijn eerste vlucht en ik sliep als een roos.’
Melissa grijnst. Haar tanden zijn geel en kort. Te veel snoep en te weinig zuivel, daar lopen er meer van rond hier. Met een venijnig kneepje in mijn wang bezegelt ze het einde van de nacht, het einde van de duisternis waarin we voor een paar uurtjes verlost zijn van het tumult van alledag.
Verdwijnen doet men het beste in kleine ruimtes: kleerkasten, berghokken, wijnkelders, boomhutten. Mijn verdwijnruimte is mijn kamer. Een schamele praktisch ingerichte woning van vierenhalf bij vijf meter, waar ik op mijn gemak kan werken aan mijn definitieve verdwijning.”

 
Marcel Vaarmeijer (Amsterdam,4 april 1963)

04-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.

Kamers

Een huis is de som van bonzende kamers.
In bad wast een vrouw haar verloren gezicht.
Achter de muur zit een man aan een tafel
en schrijft zich afwezig van iedere plicht.

Een nacht is de som van simpele gebaren.
De vrouw neemt een borst in iedere hand
en biedt ze de spiegel om zich te verklaren.
De man trekt een streep door ieder verband.

Een bed is de som van eenzame vragen.
De vrouw leidt een hand naar het wachtende vlees.
Achter de muur ligt een hand op de tafel
en schrijft aan de vrouw die er nooit is geweest.

Geheim

Gauw, heel gauw komt het uur van onthulling,
als wat hij verborgen heeft wordt ontdekt.
Het brandt in zijn vingers, het geheim
dat als een formule aan het kind trekt.

Het is hem te sterk, de vervulling
van een verlangen dat in het donker ontstaat
als koorts in zijn lichaam, dat week wordt,
vijandig, waarin hij vergaat,

zo hemels, zo honds. En altijd in angst
te worden betrapt door een broer, een zus
op de loer, wachtend op een kans
om hem van zijn ik te beroven

dat beter is dan het hunne,
omdat het op school, in de kerk
zo verschijnt. Om hem in de ogen van allen
aan te wijzen: schuldig, zwak en onrein.

Misverstand

Mijn vrouw is getrouwd met een dichter,
al had zij de zaak heel anders gepland.
Zij dacht aan een vader, een minnaar, een man.
Hij schrijft. Verder zijn er geen plichten.

En zelden is meer dan zijn lijf in bed,
mager en bleek in zijn eenzaam verlangen.
Soms staat hij op om een woord te vervangen,
verandert 'geliefde' bv. in 'slet';

en likt zich de lippen, zelfvoldaan.
In gemeenschap wordt niets ondernomen.
Wel mompelt de vrouw af en toe in haar dromen,
ontregelde praat, door geen mens te verstaan.

 
Charles Ducal (Leuven, 3 april 1952)

De Nederlandse schrijver, dichter en columnist Adriaan Jaeggi werd geboren op 3 april 1963 in Wassenaar. Zie ook alle tags voor Adriaan Jaeggi op dit blog.

Melding van absentie

Het spijt ons erg dat wij er niet bij kunnen zijn.
Maar u weet zelf hoe het is op donderdag,
met de intakegesprekken met nieuwe bewoners
en mevrouw P. is gisteren gevallen
dus die moet naar de wc worden gereden
en vind daar maar weer mensen voor.

U was een fijne bewoner.
Dat moest ik u namens allen overbrengen.
Met meneer K. had je nooit last.
Meneer K. had nooit bezoek.
Misschien hield hij wel niet van bezoek.

We hebben samen heel wat afgelachen.
Soms wilde u zingen: Frysk bloed tsjoch op!
Dan stond u op. Dan zag je die koppies glimmen.
Maar de laatste jaren werd het minder.
Men zei hij is misschien een beetje uitgevochten.

We zijn blij dat de uitvaart goed verzorgd is.
Dat u de zaakjes goed op een rijtje had.
Dat je daar later geen gedoe over krijgt.
Er is al genoeg gedoe.

Wij zullen de fijne herinneringen bewaren.
Die avond dat het zo warm was
en alle ramen openstonden
en de leeuwen zo ontzettend brulden
in Artis.

Iemand heeft voorgesteld
bij het avondeten iets te zingen.
Dus dat gaat gebeuren.
Wij hebben de woorden
van het internet gehaald.

Klink dan en daverje fier yn it roun
dyn âlde eare, o Fryske groun
(bis)

 
Adriaan Jaeggi (3 april 1963 – 10 juni 2008)
 

De Nederlandse dichter en schrijver Frederik van Eeden werd geboren in Haarlem op 3 april 1860. Zie ook alle tags voor Frederik van Eeden op dit blog.

O tempora!

O Piëteit!
Van vroeger tijd,
Hoever zijt gij te zoeken!
Der vaad'ren deugd ging naar de maan,
Der vaad'ren dichtkunst van de baan
Voor vreemde zwadder-boeken!

Ach! Helmers dood!
En Poot niet groot!
Is 't niet om bij te huilen?
Dit jong geslacht zou, als het kon,
De blanken, marm'ren pantalon
Van Tollens zelf bevuilen!

Ik doe mijn best
Net als de rest
Van stichtende poëten,
Ik dichtte met mijn hartebloed,
En nu durft mij dat addrenbroed
Een grappenmaker heten!

De lieve Heer
Bewees ik eer
Met zangen vroom en vaardig -
Ik sprak van deugd en godsdienstzin,
Van kristenvreugd en kristenmin!
Helaas! - men vond mij aardig!!!

Mijn vaderland,
De Huwlijksband
Prees ik met al mijn krachten.
'k Zong van ons dierbaar Vorstenhuis,
Van 't lief en leed in eigen kluis -
En Neêrland, Neêrland lachte!!!

Ween! Holland, ween!
Waar moet dat heen?!
Mijn volk, gij zijt verkouden!
Wis loopt de wereld op haar end,
Als echte vroomheid wordt miskend
En voor een grap gehouden!

Vermolm! mijn lier!
Geen dichtervier
Zal meer mijn borst ontstijgen.
Strooit, vrome barden, dan niet meer
Uw paarlen voor die zwijnen neer,
Komt! laat ons nu maar zwijgen!

 
Frederik van Eeden (3 april 1860 – 16 juni 1932)

De Nederlandse dichter, schrijver en uitgever Bert Bakker werd geboren in Huizum (Leeuwarden) op 3 april 1912. Zie ook alle tags voor Bert Bakker op dit blog.

Reis naar Den Bosch

Wie naar Den Bosch reist, kan het zien,
- Om nooit meer te vergeten,
Voor het te laat zou zijn misschien -
Wat heel ons volk moet weten:

Een lange, zwaarbewaakte stoet,
Vermagerd en in lompen,
Van wie op ongeschoeiden voet
En anderen op klompen;

Een mitrailleur, de loop omlaag,
Rijdt voor de eerste rijen.
Van de bewakers klinkt gestaag
Het stampen op de keien.

Wie ook, een vingerbreedte slechts,
Uit het gelid durft wijken,
Ontvangt een striem van links naar rechts,
Een stomp, die om waagt kijken.

Het zijn, die, eerst in Amersfoort
Mishandeld, murw geslagen
En naar den geest voorgoed vermoord,
Het uiterste verdragen.

Als schapen, machteloos en stom,
Verduren ze dit lijden.
En niemand, die het aandurft om
Ze aanstonds te bevrijden.

 
Bert Bakker (3 april 1912 – 19 september 1969)

De Duitse dichter Peter Huchel werd geboren in Lichterfelde bij Berlijn op 3 april 1903. Zie ook alle tags voor Peter Huchel op dit blog.

Schottischer Sommer

                                         "What seemed corporeal melted äs breath into the wind'
                                                                                         Shakespeare, Macbeth

Schottischer Sommer,
unter der Eiche
zopftrocken
sitzend die Weiber aus Cawdor,
manche verborgen im Licht der Wolken,
abgeblühte Nesseln im Sand.
Über die Felsen herab
Trompetenstösse, ein Klirren
wühlt die Brandung auf.

Nebel, der sie erzeugte,
bald ist es Winter,
dünnes, nie ruhendes Holz,
der Schnee fegt hin und her
und stäubt die Öde an.

Dürr und düster
vor der goldenen Naht des Abends
hocken sie auf zerrissenen Fellen.
Wenn der Mond
die Zeiger verrückt am Turm,
starren sie mit erloschenen Augen.
Unbewohnbar die Trauer,
die an den Klippen verebbt.

Persephone

Die Abgründige kam,
stieg aus der Erde,
aufgleißend im Mondlicht.
Sie trug die alte Scherbe im Haar,
die Hüfte an die Nacht gelehnt.

Kein Opferrauch, das Universum
zog in den Duft der Rose ein.

 
Peter Huchel (3 april 1903 – 30 april 1981)

De Canadese schrijfster Arlette Cousture werd geboren in Saint-Lambert op 3 april 1948. Zie ook alle tags voor Arlette Cousture op dit blog.

Uit: Petals' Pub

« La prieure, toujours embêtée de devoir accueillir une vocation issue des milieux sans grand avenir, lui préférant évidemment celle d'un milieu aisé, en avait été fort aise. N'ayant pas tardé à démontrer son immense talent, Angélique Garnier avait, du coup, révélé la gourmandise de la brave femme pour le bon pain et les biscuits. « Je vais demander le médecin. Il faut nous assurer que vous ne souffrez pas de la fièvre jaune ou d'un autre mal. Peut-être devrions-nous vous isoler, au cas où. »
Au cas où quoi ? pensa Angélique. Au cas où le médecin aurait pu deviner pourquoi sa peau était devenue sensible aux frissons et que ses entrailles s'ouvraient à l'occasion au point de lui faire craindre de s'asseoir ? Non, elle ne voulait pas voir de médecin qui ne comprendrait pas que les battements de son coeur, tous offerts à son cher Christ, pouvaient avoir des ratés. Ses yeux d'un bleu presque translucide fondaient de fièvre, elle le savait pour l'avoir vu quand, par inadvertance, elle passait devant la glace de l'entrée ou celle du parloir.
« Doux Jésus, regardez-moi vos yeux !
- Je sens que je vais être beaucoup mieux demain, ma mère. Je le sens. Non, je le sais. Bénissezmoi, ma mère, et vous verrez. »
Angélique traîna sa frêle silhouette jusqu'au couloir menant à la chapelle. Soeur Marie-Saint-Coeurdu- Messie, quoique responsable de la vocation des postulantes, y nettoyait les plinthes et les cadres de portes. »
(…)

« Violette , je suis orpheline .
- Ma tante est morte ?
Violette fut saisie d'apprendre la nouvelle du décès de sa tante.
C'est pour ça que t'as été obligée de sortir du couvent . Il faut que tu t'occupe des enfants ...
Mais non Violette . Ma mère est vivante , mais j'ai bien l'intention de ne la revoir que dans l'au -delà, pas avant , quoique , non...On ne se reverra pas là non plus . On ne sera pas à la même adresse. Moi, Violette , je serai en enfer toi ? En enfer ?
Oh , que oui , Violette , tête première !
Angélique se mordit la lèvre inférieure , s'efforçant désespérément de retenir un tremblement de chagrin et de peur.`

 
Arlette Cousture (Saint-Lambert, 3 april 1948)

De Vlaamse schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in Brugge op 3 april 1953. Zie ook alle tags voor Pieter Aspe op dit blog.

Uit:Het laatste bevel

“De villa was vijfjaar geleden gebouwd op een perceel van bijna tweeduizend vierkante meter, het zwembad in de strak aangelegde tuin was acht meter breed, twintig meter lang en meer dan twee meter diep. Het interieur was modem en uitgerust met de nieuwste snufjes op het gebied van do-motica. De garage bood plaats aan drie wagens. Vraagprijs: 475.000 euro. Eenschijntje. De beschrijving klopte, de prijs niet, omdat de eigenares op reis was en ze geen enkele inten-tie had om haar villa te verkopen. 'Dit is de woonkamer', zei de jonge man. 'Zoals u zelf kunt vaststellen, zijn alle gebruikte materialen van prima kwa-liteit' Debacs was zelf aannemer en verhandelde bouwmateria-len. Vastgoed kopen was een hobby. Hij kocht alleen pan-den op openbare veilingen, omdat die meestal tegen een belachelijk lage prijs van dc hand waden gedaan, ofvanmen-sen die financiële problemen hadden. In het laatste geval dong hij steevast af. 'Wat weet jij afvan prima materialen? De jonge man liet zich door een knie zakken en klopte mer zijn kneukels op dc plankenvloer.
'Dit is volle eik. Twee centimeter dik. Geen knoesten.' Debaes hield zijn hoofd schuin, krabde achter zijn oor-lelletje, terwijl hij zijn mondhockcn optrok. 'Ze hebben je iets wijsgemaakt', zuchtte hij. 'Het is gefi-neerde eik, meer dan de helft goedkoper dan het massieve spul. Je hebt nog een boel te leren, ventje. Wat voor een onzin mag ik nog verwachten als je hier al in trapt?' Hij liep naar de andere kant van de woonkamer, trok dc deur die naar de keuken leidde halfopen en bekeek de kop-se kant. 'Hetzelfde geldt voor dc deur. Wedden dat het sanitair eveneens van inferieure kwaliteit is? En zelfs jij zou moeten weten hoeveel het kost om her sanitair te laten vervangen.' De jonge man kwam soepel overeind. De villa was min-stens zevenhonderdduizend euro waard en hij wist zeker dat de plankenvloer van volle eik was.”

 
Pieter Aspe (Brugge, 3 april 1953)

De Nederlandse schrijver en dichter Karel N.L. Grazell werd geboren in Amsterdam,op 3 april 1928. Zie ook alle tags voor Karel N.L. Grazell op dit blog.

Boerenwetering achter de RAI

Aangestrand aan de oever van de zomer
(ik drink het zonlicht met een rietje) zit
ik en kijk naar het middeleeuwse water.
Er vlagen breugheliaanse schaduwen
over van veners die de wetering bijna
duizend jaren eerder kerfden in het veen.
Goudenregen stroomt uit het park als ‘n
waterval. Maar ik hoor in een verte op
de dijk de auto’s uitgelaten draven met
hun vuile adem: witte, rode, zwarte en
vale paarden die draven met hun leven
als een oordeel. Ik sluit m’n ogen en m’n
oren. Hoor niet, zie niet, word helemaal
van mezelf. Geen zomer en geen water,
geen middeleeuwen en geen paarden of
goudenregen. Ik leef even zonder de tijd,
die voorbij mezelf door mensen
domweg is gemaakt.

 
<Karel N.L. Grazell (Amsterdam,3 april 1928)
Strand Zuid achter de RAI in Amsterdam 

De Duitse schrijfster en vertaalster Johanna Walser werd geboren op 3 april 1957 in Ulm. Zie ook alle tags voor Johanna Walser op dit blog.

Uit: Vor dem Leben stehend

„Die Weltscheibe schleift uns die Füße, bis wir zart und ganz vorsichtig, bloß noch trippelnd gehen können. Was möchte ich nicht alles. Zu viel verlang ich doch, wie z. B. deinen Blick mit deinem Traum darin. Oder einen Platz an deiner Brust. Lauschen auf dich. Oh und du singst, daß ich nicht mehr merke, daß es nur Gesang ist, und daß ich alles glaube, nur nicht weiß und darüber erschrecke, daß es enden muß. Laß mich lieber nicht zu dir, du müßtest, um mich los zu werden, mich absprengen. Und trotzdem denke ich: Einmal ja nur. Das An-dich-Denken, die Erinnerung an dich, die wieder frisch blutet, zieht ihren sehnenden Schmerz ins Gewebe der vielen gleichgültigen Tage. So ist am ganzen Zeitkörper dieser Schmerz, und man findet die verwundete, die am Anfang von dir verletzte Stelle nicht mehr...“
(…)

„Eine ganze Flut von kranken Gedanken umspült mich... Meine Kindheit scheint mir wie vergiftet... Auch die Zukunft kann mir ja nichts recht machen... Alle Menschen muß ich hassen, weil ich es nicht fertig bringe, mich ihnen gegenüber zu halten, zu behalten. Wie ich mich selbst hasse dafür, daß ich immerfort spielen muß, mein Gesicht modulieren muß...“

 
Johanna Walser (Ulm, 3 april 1957)

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e april ook mijn blog van 3 april 2016 deel 2.

03-04-2017 om 18:34 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Thomas Glavinic werd geboren op 2 april 1972 in Graz. Zie ook alle tags voor Thomas Glavinic op dit blog.

Uit:Unterwegs im Namen des Herrn

“In Leibnitz, etwa zwanzig Kilometer vor der slowenischen Grenze, steigen weitere Pilger zu, und damit sind wir vollständig. Der Reiseleiter nimmt sich wieder das Mikrophon.
»Ich werde jetzt die Pilgerpässe und eine Botschaft der Gospa verteilen. Ich sag die Namen, der Besitzer meldet sich, dann bring ich ihm die Sachen. Die Pilgerpässe hängts euch bitte um, damit man den Namen sieht. Vorher noch eine Kleinigkeit: Während der Pilgerreise wollen wir uns als Brüder und Schwestern im Glauben begegnen und uns duzen. Und dann muss in Slowenien Rosenkranz gebetet werden, da brauchen wir einen Vorbeter oder eine Vorbeterin. Könnts euch schon überlegen, wer von euch will.«
Wir wollen was? Rosenkranz? Vorbeter? Botschaft von wem? Ich schaue zu Ingo zurück, der nickt nur, und unter seinem Auge zuckt es.
Ich denke darüber nach, dass der Reiseleiter nie von be ten spricht, er sagt immer »betten«. »Vorbetten«. »Vorbetter«. »Es muss Rosenkranz gebettet werden.« Das gefällt mir sehr.
Lange dauert es nicht, da höre ich meinen Namen. Der Reiseleiter schaut über mich hinweg, als er mir den Pilgerpass und einen losen Zettel reicht.
Der Pilgerpass ist eine Art Visitenkarte, an die eine Schnur befestigt ist. Neben einem Bild der Jungfrau Maria steht mein Name. Auf dem Zettel ist links das Logo des Reisebüros, rechts ebenfalls das Bild der Jungfrau zu sehen, und über dem Bild der Muttergottes findet man kleingedruckt die genaue Anschrift des Reisebüros. Unter der Überschrift »Botschaft der Königin des Friedens in Medjugorje« steht:
Lieber Thomas,
Von neuem rufe ich dich auf, mir mit Freude zu folgen. Ich möchte euch alle zu meinem Sohn und eurem Erlöser führen. Bist du dir nicht bewusst, dass du ohne Ihn weder Freude noch Frieden und keine Zukunft, sowie kein ewiges Leben hast. Deshalb, mein lieber Thomas, nutze diese Zeit des frohen Gebetes und der Hingabe.“

 
Thomas Glavinic (Graz, 2 april 1972)

De Amerikaanse schrijver, dichter en essayist Jay Parini werd geboren in Pittston op 2 april 1948. Zie ook alle tags voor Jay Parini op dit blog.

Below Zero

Ice petals on the trees.
The peppery black sparrows pour across
the frozen lawn.
The wind waits patiently behind the barn.

Though I’m not myself here, that’s okay.
I’ve lost my name,
my last address, the problem
that has kept me up all night this week in winter.

Such a long time coming,
this white timeless time in time,
with zero to the bone
the best thing anyone could ever say.

I stand here in the open,
full of straw, loose-limbed, unmuffled.
No one’s here, not-me as well,
this winter morning that goes on forever.

Anthracite Country

The calm dump burns all night,
unnaturally blue, and well below heaven.
It smolders like moments almost forgotten,
the time when you said what you meant
too plainly and ruined your chance of love.

Refusing to dwindle, fed from within
like men rejected for nothing specific,
it lingers at the edge of town, unwatched
by anyone living near. The smell
now passes for nature. It would be missed.

Wound of the earth, offal of an age
when pitch-faced men dug marrow
from the spine of a speechless land,
it resists all healing.
Its luminous hump cries comfortable pain.

 
Jay Parini (Pittston, 2 april 1948)

De Amerikaanse dichter en letterkundige Ed Dorn werd geboren op 2 april 1929 in Villa Grove, Illinois. Zie ook alle tags voor Ed Dorn op dit blog.

The Price is Right: A Torture Wheel of Fortune

A B H O R E N C E S
November 13, 1984

The show did not start off
auspiciously, the contestants
were nervous and kept fiddling
with the wires attached
to their privates, the men
being especially anxious
over the question of balls.
The women were more querulous.

The first question, a medical subject,
was why had the anti-abortionists
not mentioned, let alone commented on,
the Baboon Heart transplant?
One terrified contestant guessed
it was because the moral majority’s
nervous concern with evolution
precluded their bringing it up.
That hopeful contestant’s face
reflected the malicious light
in the eyes of the host who
immediately threw the switch

A powerful surge shot through
the wires and both sexes screamed
and writhed, to the delight of
the vast viewership, estimated
at 100 million, all of whom,
presumably, were delighted
not to be on the show,
because not one in a million
knew the answer.

 
Ed Dorn (2 april 1929 - 10 december 1999)

De Franse schrijver Émile Zola werd geboren op 2 april 1840 te Parijs. Zie ook alle tags voor Émile Zola op dit blog.

Uit: La fortune des Rougon (Les Rougon-Macquart)

« Une des curiosités de ce champ était alors des poiriers aux bras tordus, aux nœuds monstrueux, dont pas une ménagère de Plassans n’aurait voulu cueillir les fruits énormes. Dans la ville, on parlait de ces fruits avec des grimaces de dégoût ; mais les gamins du faubourg n’avaient pas de ces délicatesses, et ils escaladaient la muraille, par bandes, le soir, au crépuscule, pour aller voler les poires, avant même qu’elles fussent mûres.
La vie ardente des herbes et des arbres eut bientôt dévoré toute la mort de l’ancien cimetière Saint-Mittre ; la pourriture humaine fut mangée avidement par les fleurs et les fruits, et il arriva qu’on ne sentit plus, en passant le long de ce cloaque, que les senteurs pénétrantes des giroflées sauvages. Ce fut l’affaire de quelques étés.
Vers ce temps, la ville songea à tirer parti de ce bien communal, qui dormait inutile. On abattit les murs longeant la route et l’impasse, on arracha les herbes et les poiriers. Puis on déménagea le cimetière. Le sol fut fouillé à plusieurs mètres, et l’on amoncela, dans un coin, les ossements que la terre voulut bien rendre. Pendant près d’un mois, les gamins, qui pleuraient les poiriers, jouèrent aux boules avec des crânes ; de mauvais plaisants pendirent, une nuit, des fémurs et des tibias à tous les cordons de sonnette de la ville. Ce scandale, dont Plassans garde encore le souvenir, ne cessa que le jour où l’on se décida à aller jeter le tas d’os au fond d’un trou creusé dans le nouveau cimetière. Mais, en province, les travaux se font avec une sage lenteur, et les habitants, durant une grande semaine, virent, de loin en loin, un seul tombereau transportant des débris humains, comme il aurait transporté des plâtras. Le pis était que ce tombereau devait traverser Plassans dans toute sa longueur, et que le mauvais pavé des rues lui faisait semer, à chaque cahot, des fragments d’os et des poignées de terre grasse. Pas la moindre cérémonie religieuse ; un charroi lent et brutal. Jamais ville ne fut plus écœurée.
Pendant plusieurs années, le terrain de l’ancien cimetière Saint-Mittre resta un objet d’épouvante. Ouvert à tous venants, sur le bord d’une grande route, il demeura désert, en proie de nouveau aux herbes folles. La ville, qui comptait sans doute le vendre, et y voir bâtir des maisons, ne dut pas trouver d’acquéreur ; peut-être le souvenir du tas d’os et de ce tombereau allant et venant par les rues, seul, avec le lourd entêtement d’un cauchemar, fit-il reculer les gens ; peut-être faut-il plutôt expliquer le fait par les paresses de la province, par cette répugnance qu’elle éprouve à détruire et à reconstruire.."

 
Émile Zola (2 april 1840 - 29 september 1902)
Cover

De joods-Hongaarse schrijver György Konrád werd geboren op 2 april 1933 in Berettyóújfalu (bij Debrecen). Zie ook alle tags voor György Konrád op dit blog.

Uit:The Case Worker (Vertaald doorPaul Aston)

“At the beginning of my career, I thought: It’s like swallowing fistfuls of mud; I can neither digest it nor vomit it up. IN the last ten years I must have said, “Have a seat, please,” thirty thousand times. Apart from colleagues, witnesses, informers, prying newspapermen, and a few inoffensive mental cases, it was distress that drove most of them to my desk. In most instances their anguish was massive, tentacular, and incurable; it weighed on me in this room where people cry, “Believe me, it hurts,” “I can’t go on,” and “It’s killing me,” as easily as they would scream on a roller coaster. ON the whole, my interrogations make me think of a surgeon who sews up his incision without removing the tumour.”
(…)

“I would merely wave a token farewell to the child, certain that the meaning of my gesture would not get through his vacuous gaze to his consciousness, and after shaking hands with the staff, hasten down the steps of the pillared portico to where the taxi driver, impatiently drumming his fingers on the half-open window of his car, would be waiting to take me back from this morgue, which humanitarianism had disguised as a home, to the city that tramples its misfits and castaways, the city where both of us have our jobs and families and friends capable of articulate speech, and where more or less efficient organizations segregate the untouchables, the maladjusted, the waste products of a society that maintains order by violence, from us free citizens with our inborn sense of duty: the sight of their repulsive existence must not be permitted to remind us that we and they might have anything in common.”

 
György Konrád (Berettyóújfalu, 2 april 1933)
Hier in 2000 met Günther Grass (links) 

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anneke Claus werd geboren op 2 april 1979 in Doetinchem. Zie ook alle tags voor Anneke Claus op dit blog.

Oude gelieven

er zijn nog brieven
die bij 't eerste lezen
hen soms deden beven
maar nu na vele malen
als gebeden klinken
gesleten door het tij

aan de wand
een kolkende zee
die hij voor haar
en zij niet mooi
met halve woorden
spreken zij

en elke blik volstaat
en elke dag is weer
het einde van een feest
tussen de gevallen meubels
ligt het gesprek languit, voldaan
in rook en zoenen opgegaan.

 
Anneke Claus (Doetinchem, 2 april 1979)

De Amerikaanse dichteres Anne Waldman werd geboren op 2 april 1945 in Millville, New Jersey. Zie ook alle tags voor Anne Waldman op dit blog.

Matriot Acts, Act I

you no longer believe in anything
movement of train, mauve waves
grammar's anomie
gets you down or
war at the back and crown of head
PsyOps, o chicken little the sky! the sky!
o the fallen sky an edge of blue
hanging but
still breathing those colors?
a garden broken & restored many times
how often trying to leave it, bend away
words from that beautiful throat
listen or break or oscillate or
clamor as opposed to 'read about'
could you be my model human being
up there on the dais?
o you, she...maybe he's the one
& we came back from the cinema
glow behind our tears
and you saying a woman, a woman!
how tragic to be such slender thread of a woman
where was I being led?
more people thick in space
in constant motion
twisted around a clock
solar wind, solar heat, sociable matrix
it's an atavistic mixed-up dream
and stirs the branches
high in Freedom Park
it was the voice of a desultory fragment
of speech now, talking about 'state' and 'union'
how darkness turns at the wrist

 
Anne Waldman (Millville, 2 april 1945)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e april ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

02-04-2017 om 12:17 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver en avonturier Giacomo Girolamo Casanova werd geboren in Venetië op 2 april 1725. Zie ook alle tags voor Giacomo Casanova op dit blog.

Uit:The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald door Arthur Machen)

“During three long hours we heard nothing; the stillness was unbroken. At noon the monk called us in. Bettina was there sad and very quiet while the exorcist packed up his things. He took his departure, saying he had very good hopes of the case, and requesting that the doctor would send him news of the patient. Bettina partook of dinner in her bed, got up for supper, and the next day behaved herself rationally; but the following circumstance strengthened my opinion that she had been neither insane nor possessed.
It was two days before the Purification of the Holy Virgin. Doctor Gozzi was in the habit of giving us the sacrament in his own church, but he always sent us for our confession to the church of Saint- Augustin, in which the Jacobins of Padua officiated. At the supper table, he told us to prepare ourselves for the next day, and his mother, addressing us, said: “You ought, all of you, to confess to Father Mancia, so as to obtain absolution from that holy man. I intend to go to him myself.” Cordiani and the two Feltrini agreed to the proposal; I remained silent, but as the idea was unpleasant to me, I concealed the feeling, with a full determination to prevent the execution of the project.
I had entire confidence in the secrecy of confession, and I was incapable of making a false one, but knowing that I had a right to choose my confessor, I most certainly never would have been so simple as to confess to Father Mancia what had taken place between me and a girl, because he would have easily guessed that the girl could be no other but Bettina. Besides, I was satisfied that Cordiani would confess everything to the monk, and I was deeply sorry.”

 
Giacomo Casanova (2 april 1725 – 4 juni 1798)
Tony Curtis als Casanova in de film "Casanova & Co” uit 1977

De Deense schrijver en dichter Hans Christian Andersen werd geboren op 2 april 1805 in Odense. Zie ook alle tags voor Hans Christian Andersen op dit blog en ook voor H. C. Andersen.

Uit: Het meisje met de zwavelstokjes

“Het was afschuwelijk koud, het sneeuwde en het begon donker te worden. Het was ook de laatste avond van het jaar, oudejaarsavond.
In die kou en in dat donker liep er op straat een arm, klein meisje, zonder muts en op blote voeten. Ze had wel pantoffels aangehad toen ze van huis ging, maar dat hielp niet veel: het waren heel grote pantoffels, haar moeder had ze het laatst gedragen, zo groot waren ze, en het meisje had ze bij het oversteken verloren, toen er twee rijtuigen vreselijk hard voorbijvlogen. De ene pantoffel was niet te vinden en met de andere ging er een jongen vandoor: hij zei dat hij hem als wieg kon gebruiken als hij later kinderen kreeg.
Daar liep dat meisje dus op haar blote voetjes, die rood en blauw zagen van de kou. In een oud schort had ze een heleboel zwavelstokjes en één bosje hield ze in haar hand. Niemand had nog iets van haar gekocht, de hele dag niet. Niemand had haar ook maar een stuivertje gegeven.
Hongerig en koud liep ze daar en ze zag er zo zielig uit, dat arme stakkerdje! De sneeuwvlokken vielen in haar lange, blonde haar, dat zo mooi in haar nek krulde, maar aan dat soort dingen dacht ze echt niet. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook overal zo lekker naar gebraden gans; het was immers oudejaarsavond en daar dacht ze wel aan.”

 
Hans Christian Andersen (2 april 1805 - 4 augustus 1875)
Het meisje met de zwavelstokjes in het sprookjesbos van de Efteling

De Argentijnse schrijver Roberto Godofredo Arlt werd geboren op 2 april 1900 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Roberto Arlt op dit blog.

Uit: The Mad Toy (Vertaald door Michele McKay Aynesworth)

“What a new, picturesque world I discovered at the Irzubetas'!

Unforgettable people! Three males and two females, and the house run by the mother, a salt-and-pepper-colored woman with little fish eyes and a large inquisitive nose, and the grandmother, deaf, bent, and sooty as a charred tree.
With the exception of one absent person, the local police officer, everyone in that small, quiet cave idled in sweet vagrancy, passing in lazy leisure from the novels of Dumas to the comforting sleep of their siestas and the friendly gossip of afternoons.
The house was dark and dank, with a crummy little garden outside the living room. The sunlight only managed to filter through in the morning to a wide patio covered with greenish tiles.
The family's worries would start at the beginning of the month. Then they were busy arguing with creditors, outwitting the "Spanish scum," calming the irate plebes who shouted tactlessly at their front door just because they hadn't paid for goods naively handed over on credit.
The landlord of this cave was a fat Alsatian named Grenuillet. Rheumatic, seventyish, and neurasthenic, he had tried in vain to have the Irzubetas evicted, but they were related to venerable judges and other old-guard members of the conservative party, and hence could not be budged. These good-for-nothing tenants, knowing the landlord's son worked at the Casino, even had the breathtaking gall to send Enrique around for free tickets.
In the end the Alsatian got used to being paid by the Irzubetas whenever it suited them and resigned himself to await a change in politics.
Ah! And what delicious remarks, what Christian reflections could be heard from the congregation of fishwives who would meet in the local butcher shop to pass judgment on their neighbors.”

 
Roberto Arlt (2 april 1900 – 26 juli 1942)
Portret door  Eduardo Iglesias Brickless

De Joods-Duitse schrijver Edgar Hilsenrath werd geboren in Leipzig op 2 april 1926. Zie ook alle tags voor Edgar Hilsenrath op dit blog.

Uit: Der Nazi & der Friseur

„Können Sie sich vorstellen, was Hilda ... die dürre Hilda ... das Dienstmädchen der Finkelsteins ... zu Frau Finkelstein sagte, als die Geburtsanzeige des kleinen Itzig in der »Jüdischen Rundschau« von Wieshalle erschien?
»Frau Finkelstein«, sagte sie, »so was versteh’ ich nicht. Ihre Ehe war zwar mehr als zwanzig Jahre kinderlos, aber diese Geburtsanzeige von dem kleinen Itzig, das ist ein bißchen zuviel! Der Herr Finkelstein ist doch sonst kein Angeber. War doch immer so bescheiden!«
Die dürre Hilda: zwei Meter lang, zwei Meter dürr, Vogelgesicht, pechschwarzes Haar.
Sara Finkelstein: klein und rundlich, Zwicker auf der Nase, angegrauter Haarkranz, obwohl sie noch gar nicht alt war. Sah ein bißchen verstaubt aus, so wie die ehrwürdigen Familienbilder in Finkelsteins altmodischem Wohnzimmer. Chaim Finkelstein: noch kleiner als seine Frau, aber nicht rundlich. Ein winziges, mageres Männchen ... linke Schulter etwas schief, als hätten sich 2000 Jahre Exil, 2000 Jahre Leid, an diese eine Schulter gehängt. An die linke Schulter, die Schulter, die dem Herzen am nächsten steht. – Chaim Finkelsteins Nase ist schwer zu beschreiben. Ich würde sagen ... ’n bißchen triefend ... auch immer leicht gerötet von einem chronischen Schnupfen. Aber nicht krumm.
Seine Nase war weder lang noch krumm. Sie war normal. An sich normal. Er hatte auch keine Plattfüße. Haare? Ob er Haare hatte? Der Herr Friseur Chaim Finkelstein? Nein. Haare hat er nicht gehabt. Wenigstens nicht auf dem Kopf. Aber die hat er gar nicht gebraucht. Denn Chaim Finkelstein, das winzige Männchen, hatte ausdrucksvolle Augen. Und wer diese Augen sah, der nahm ihm die Glatze nicht übel. Und auch nicht die leicht gerötete Nase, die immer ein bißchen triefte, und auch nicht die Winzigkeit seiner Gestalt. Groß waren diese Augen und klar und gütig und weise. Aus Chaim Finkelsteins Augen leuchteten die Buchstaben der Bibel und ein Herz, das seine Mitmenschen verstand.“

 
Edgar Hilsenrath (Leipzig, 2 april 1926)

De Britse schrijver en scenarioschrijver George MacDonald Fraser werd geboren in Carlisle op 2 april 1925. Zie ook alle tags voor GeorgeFraser op dit blog.

Uit: Flashman and the Tiger

“He was reckoned the smartest newsman of the time, better than Billy Russell even, for while Billy was the complete hand at dramatic description, thin red streaks and all, and the more disastrous the better, Blowitz was a human ferret with his plump little claw on every pulse from Lisbon to the Kremlin; he knew everyone, and everyone knew him -- and trusted him. That was the great thing: kings and chancellors confided in him, empresses and grand duchesses whispered him their secrets, prime ministers and ambassadors sought his advice, and while he was up to every smoky dodge in his hunt for news, he never broke a pledge or betrayed a confidence -- or so everyone said, Blowitz loudest of all. I guess his appearance helped, for he was nothing like the job at all, being a five-foot butterball with a beaming baby face behind a mighty moustache, innocent blue eyes, bald head, and frightful whiskers a foot long, chattering nineteen to the dozen (in several languages), gushing gallantly at the womenfolk, nosing up to the elbows of the men like a deferential gun dog, chuckling at every joke, first with all the gossip (so long as it didn't matter), a prime favourite at every Paris party and reception -- and never missing a word or a look or a gesture, all of it grist to his astounding memory; let him hear a speech or read a paper and he could repeat it, pat, every word, like Macaulay.
Aye, and when the great crises came, and all Europe was agog for news of the latest treaty or rumour of war or collapsing ministry, it was to the Times' Paris telegrams they looked, for Blowitz was a past master at what the Yankee scribblers call "the scoop." At the famous Congress of Berlin (of which more anon), when the doors were locked for secret session, Bismarck looked under the table, and when D'Israeli asked him what was up, Bismarck said he wanted to be sure Blowitz wasn't there. A great compliment, you may say -- and if you don't, Blowitz did, frequently. »

 
George MacDonald Fraser (2 april 1925 - 2 januari 2008)
Cover

De Duitse schrijver August Heinrich Hoffmann von Fallersleben werd geboren in Fallersleben op 2 april 1798. Zie ook alle tags voor Hoffmann von Fallersleben op dit blog en ook voor H. von Fallersleben.

Klagelied

Wann einst die Flaschen größer werden
wann einst wohlfeiler wird der Wein,
dann findet sich vielleicht auf Erden
die goldene Zeit noch einmal ein.

Doch nicht für uns! uns ist geboten
in allen Dingen Nüchternheit –
die goldne Zeit gehört den Toten
und uns nur die papierne Zeit.

Ach! kleiner werden unsere Flaschen
und täglich teurer wird der Wein
und leerer wird's in unseren Taschen
Gar keine Zeit wird bald mehr sein.

Abend wird es wieder

Abend wird es wieder,
über Wald und Feld
legt sich Frieden nieder,
und es ruht die Welt.

Nur der Bach ergießet
sich am Felsen dort,
und er braust und fließet,
immer, immer fort.

Und kein Abend bringet
Frieden ihm und Ruh,
keine Glocke klinget
ihm ein Nachtlied zu.

So in deinem Streben
bist, mein Herz auch du,
Gott nur kann dir geben
wahre Abendruh.

 
Hoffmann von Fallersleben (2 april 1798 – 19 januari 1874)
Het Hoffmann-von-Fallersleben-Museum in Wolfsburg

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

02-04-2017 om 12:15 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Johann Wilhelm Ludwig Gleim werd geboren op 2 april 1719 in Ermsleben Zie ook alle tags voor Johann Gleim op dit blog.

Amor und Bacchus

Bacchus streitet sich mit Amor;
Ob es Ernst ist oder Scherz?
Ernst muß es wohl seyn, die Götter
Streiten um mein Herz!

Bacchus mag den Sieg gewinnen,
Ihn zu geben steht bei mir! –
Aber nein, vertragt euch lieber,
O, ihr Götter, ihr!

Laßt mich trinken, laßt mich lieben,
Laßt mich Beides doch zugleich!
O, ihr allerliebsten Götter,
O, vertraget euch!

Euch zu Ehren, euch zur Freude,
Trink’ ich mir in Lieb’ und Wein
Einen Rausch, seht, meine Doris
Küßt mich, schenkt mir ein!

Auch ein Studentenlied

Brüder, laßt uns fleißig seyn,
Fleißig, wie die Bienen!
Seht, sie sammeln Honig ein,
Brüder, gleicht doch ihnen!
Uns’re Jugend fliegt geschwind,
Wie der Blitz und wie der Wind;
Laßt uns das bedenken!

Kehr ihr einst an Weisheit reich,
Brüder, nicht nach Hause,
Seht, so grämt und härmt ihr euch,
Auf dem Abschiedsschmause!
Brüder, das Triennium
Kann man nutzen, klug und dumm;
Laßt uns das bedenken!

 
Johann Gleim (2 april 1719 – 18 februari 1803)
Portret door Gottfried Hempel, ca. 1750

De Franse schrijver Pierre Zaccone werd geboren op 2 april 1817 in Douai. Zie ook alle tags voor Pierre Zaccone op dit blog.

Uit:La dame d'Auteuil

“Dans les premiers mois de 1836, un homme, dont l’accent décelait l’origine gasconne, vint louer un petit appartement de trois pièces, au cinquième étage, dans un hôtel de la rue de l’Ouest, située derrière le Luxembourg. Son bagage était des plus minces ; son costume, des plus modestes ; mais il y avait un tel cachet de bonne foi sur sa physionomie, tout en lui respirait tellement l’honnêteté et la distinction, qu’on lui loua de confiance.
Cet homme, qui pouvait avoir une quarantaine d’années, amenait avec lui sa fille, une jeune personne de quinze ans au plus, charmante et gracieuse, portant sa petite robe d’indienne trop courte, comme il portait lui-même son habit noir suranné, c’est-à-dire de manière à donner à croire qu’une telle mise n’était pas faite pour elle.
L’arrivée de ces deux locataires mystérieux causa une sorte de sensation dans l’hôtel, et pendant deux ans que M. Danglade habita rue de l’Ouest, la curiosité qu’il avait excitée tout d’abord subsista et ne fut jamais satisfaite ; mais, singulier effet de ses manières, ce qui, de la part de tout autre, aurait produit une impression défavorable, augmenta au contraire la considération qu’il s’était conciliée sans l’avoir cherchée.
M. Danglade sortait le matin de très bonne heure, il ne rentrait que le soir, vers six heures, montait chercher sa fille qui l’attendait, et tous les deux prenaient silencieusement le chemin de Viot, le restaurateur providentiel du quartier latin.
Les habitués du lieu n’avaient pas été longtemps sans remarquer la jeune fille. Aussi, quand M. Danglade et Berthe faisaient leur entrée dans le restaurant, un murmure d’admiration courait de table en table.
La pauvre enfant avait ensuite à soutenir une artillerie d’œillades, si persistante et dirigée avec un tel ensemble, que, littéralement, elle ne pouvait lever les yeux de dessus son assiette.
Après le dîner, M. Danglade ramenait sa fille et ressortait tout de suite, pour ne rentrer qu’à minuit au plus tôt."

 
Pierre Zaccone (2 april 1817 - † ? 1895)
Cover

De Italiaanse (reis)schrijver Pietro della Valle werd geboren op 2 april 1586 in Rome. Zie ook alle tags voor Pietro della Valle op dit blog.

Uit: The Travels Of Sig. Pietro della Valle (The journey to Olaza)

“But leaving him to his Voyage, I departed from Ikkerì, and [ II] having pass'd the Town Badrapor, I left the road of Ahinelì, and by another way more towards the left hand, went to dine under certain Trees near a small Village of four Houses, which they call Bamanen coppa. After dinner we continu'd our way, and foarded a River call'd Irihalè, not without being wet, by reason of the smallness of my Horse; and having travell'd near two Gau's (one Gau consists of two Cos, and is equivalent to two Portugal Leagues) we lodg'd at night in a competent Town, the name whereof is Dermapora. In these Towns I endeavor'd to procure me a servant, as well because I understood not the Language of the Country, (for though he that carry'd my Goods could speak Portugal, yet he could not well serve me for an Interpreter, be∣cause being by Race a Pulià, which amongst them is accounted vile and unclean, they would not suffer him to come into their Houses, nor touch their things; though they were not shie of me, albeit of a different Religion, because they look'd upon me as a Man of noble Race); as for that I found much trouble in reference to my dyet: For these Indians are extreamly fastidious in edibles, there is neither flesh nor fish to be had amongst them; one must be contented onely with Rice, Butter, or Milk, and other such inanimate things, wherewith nevertheless they make no ill-tasted dishes; but, which is worse, they will cook every thing themselves, and will not let others either eat or drink in their vessels; wherefore instead of dishes they gave us our victu∣als in great Palm leavs, which yet are smooth enough, and the Indians themselves eat more frequently in them then in any other vessels: Besides, one must entreat them three hours for this, and account it a great favor; so that, in brief, to travel in these Countries requires a very large stock of patience.”

 
Pietro della Valle (2 april 1586 – 21 april 1652)
Borstbeeld in Rome 

De Nederlandse schrijver Onno Zwier van Haren werd geboren in Leeuwarden op 2 april 1713. Zie ook alle tags voor Onno Zwier van Haren op dit blog.

Uit: Pietje en Agnietje, of de doos van Pandora

“Mercurius,
zingt en speelt op 't air van 't Romance: l'Amour m'a fait la peinture De Daphné, etc.

Deze dorpjes en gehuchten
Hooren nimmer bittre klacht,
Hooren nimmer bange zuchten,
Weten van geen krijgsgeruchten,
Noch van twist, door goud gebracht.

De ouderdom is zonder kwalen,
Zonder hoest, en zonder kramp,
Vergenoegd in milde dalen,
Onbekend aan gulde zalen,
Onbekend aan armoe's ramp.

De eens door Hymens band gepaarde
Minnen eeuwiglijk alhier,
Kennen niets van grooter waarde,
Noch volmaakter lot op aarde,
Als eendrachtig huisbestier

In zulk oudrenhuis geboren,
Heeft noch kindsheid, noch de jeugd,
Andre lessen kunnen hooren,
Dan de plichten, die behooren
Tot de Godsvrucht en de Deugd.

Kom aan, danst daar nu eens op, en dan zal ik je luî nog een geven. De jeugd danst een rondedans, of een Country dans; de oude lui gaan zitten. Na de dans zingt en speelt Mercurius:

Dus verslijt men hier zijn uren,
Zonder zorg en zonder pijn;
O, mag Noodlots wil besturen,
Dat die dagen altijd duren,
Dat die tijden eeuwig zijn!”

 
Onno Zwier van Haren (2 april 1713 – 2 september 1779)
Cover biografie

De Poolse schrijfster Joanna Chmielewska (eig. Irena Kühn) werd geboren op 2 april 1932 in Warschau. Zie ook alle tags voor Joanna Chmielewska op dit blog.

Uit: Mord ist Trumpf (Vertaald door Anna Junuszewska)

„Der Charakter meines Abgottes war von seltsamer Art: er war egoistisch, egozentrisch, größenwahnsinnig, dazu noch gemein und heuchlerisch. Vor sich selbst gab er edle Motive vor, dabei heiligte der Zweck für ihn alle Mittel. Nachsicht und Barmherzigkeit würde man eher bei einer Grabplatte und Sinn für Humor bei einem Nilpferd finden. Dazu verhielt er sich wie der Hund der Wencels. Wenn er einmal mit etwas angefangen hatte, dann musste er es zum beschissenen Ende bringen, sei es, eine Autoscheibe putzen, sei es, den Koffergriff reparieren, Handwäsche erledigen,  Kaffee machen, Liebe machen oder sonst etwas. Und bei jeder dieser Tätigkeiten musste er in den eigenen Augen die höchste Vollkommenheit erreichen, damit, Gott bewahre, bloß niemals jemand etwas besser tun konnte. Das musste an Komplexen liegen, die aus seiner mysteriösen Kindheit  stammten.
Und dieser Ausbund an Tugend war noch dazu perfekt verpackt. Von großer Statur, heldenhafte Brust, ein schönes Gesicht mit ganz und gar regelmäßigen Zügen, Melancholie in den himmelblauen Augen unter den Wimpern eines Filmstars, da konnte nicht mal Greta Garbo mithalten. Blondes  Haar, eine natürliche Locke auf der Stirn ... Na ja, wenn die natürlich war, dann war ich Erzbischof, aber gestylt wurde sie nur, wenn es keiner sah.
Und das alles zusammen musste ausgerechnet ich kennenlernen. Ein Blonder, klar, was denn sonst, der Fluch meines Lebens ... Die große Liebe zwischen uns keimte und keimte und kam irgendwie nicht zum Sprießen. Das wurde von meinen Macken verhindert, vor allen Dingen von dieser mangelhaften Schönheit, aber auch von meiner unzureichenden Intelligenz und Bildung.
Und darin musste wohl ein Körnchen Wahrheit stecken. Was sonst könnte mich denn an diese vernichtenden Urteile glauben lassen, wenn nicht eine angeborene Dummheit? Ich verharrte in Reue und versuchte meine Dämlichkeit zu überwinden, bis mir plötzlich klar wurde, dass eine Stumpfsinnigkeit solchen Ausmaßes es mir gar nicht erlaubt hätte, die Grundschule abzuschließen.“

 
Joanna Chmielewska (2 april 1932 – 7 oktober 2013)

De Duitse schrijfster en dichteres Brigitte Struzyk (eig. Brigitte Kraft) werd op 2 april 1946 geboren in Steinbach-Hallenberg/Thüringen. Zie ook alle tags voor Brigitte Struzyk op dit blog.

Solidarität

Die Kopfweiden stehen immer noch
So offen da
Dort wo ich mich verkroch,
das Loch ist immer noch
so gut versteckt
Die Hänge fallen immer noch
So schusslig ab

Die Apfelbäume meiner Kindheit
Haben aufgehört zu wachsen
Ich habe noch immer
Steine und Gänseblümchen
In meiner Manteltasche

Abschiedslied

Wir ziehen uns an
Wir ziehen uns aus

Und oben leuchten die Sterne

Wir greifen uns ab
Wir greifen uns an

Und ziehen in die Ferne

Wir wenden uns um
Wir wenden uns ab

Und blieben doch so gerne

 
Brigitte Struzyk (Steinbach-Hallenberg, 2 april 1946)
Steinbach-Hallenberg

02-04-2017 om 12:14 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, schrijver en fotograaf Klaus Ender werd geboren op 2 april 1939 in Berlijn. Ender leefde tot 1945 met zijn moeder in Landsberg / Warthe. In 1945 werd de familie verdreven en vestigde zich in het oosten van het naoorlogse Duitsland. Om politieke redenen verliet Ender in 1957 de DDR en ging naar het westen. In Friedrichshafen am Bodensee voltooide hij zijn opleiding tot bakker. Vanaf zijn eerste loon kocht hij een camera. In 1958 keerde hij terug naar de DDR en werd in 1960 lid van de Kulturbund Sektionsfotografie. Vanaf 1962 werkte hij als seizoensbakker op het eiland Rügen. In 1963 maakte hij zijn eerste opnames en stichtte de Fotoclub Sassnitz. In 1966 ontving hij zijn licentie als beeldverslaggever en werkte hij als freelance medewerker voor ongeveer 50 DDR-uitgevers. In 1971 publiceerde Fotokino & Fachbuchverlag Leipzig zijn eerste boek "Mein Modell", waarvan 95.000 exemplaren verkocht werden. Achtervolgd door politieke agitatie en repressie verhuisde Ender in 1972 naar Potsdam. In 1975 realiseerde hij de tentoonstelling “Akt & Landschaft” werd in 1975 die door ruim 100.000 bezoekers werd bezocht. Gedurende zijn loopbaan heeft Ender ongeveer 60 prijzen ontvangen, waaronder de internationale eretitel ARTISTE FIAP (AFIAP). In 1981 verhuisde hij om politieke redenen naar Oostenrijk. In 1989 volgde zijn internationale doorbraak met diverse boeken, agenda's en auteur voor vele tijdschriften. Sinds 2002 schrijft Ender ook gedichten en aforismen. Voor veel uitgevers illustreerde hij meer dan 120 cadeau-poëzieboeken.

Die Stockmalve

Sie ist des Sommers letzte Pracht
am Haus und auch im Garten,
- hat es zum Gardemass gebracht
und lässt gern auf sich warten.

Rosettenhaft am Stiel gereiht,
verharren ihre Blüten,
erst wenn die Sonne sie geweiht,
wird sie uns das vergüten.

In sommer-herbstlich warmem Licht
entfaltet sie ihr Leben,
ganz oben - und in schönster Sicht,
beginnt - das nach der Sonne-streben.

Doch auch in niedersten Gefilden
erblüht nun stiel-voll dieser Stock
und jede Blüte wird nun bilden,
ein Treppenspiel - so Rock an Rock.

Das bittere Ende

Wer nie den Sinn des Lebens fand,
der hat umsonst gelebt,
der hat gebaut - auf losem Sand,
obwohl die Erde bebt.

Und hatte man statt losem Sand
ein starkes Fundament,
dann sagt uns trotzdem der Verstand,
es gibt kein Happyend.

Solange sich die Erde dreht,
so lang' der Mensch auch hofft,
des Menschen Tun am End' verweht,
es kommt nicht unverhofft.

Ein Leben lang wird es verdrängt,
dass ALLES nur auf Zeit,
egal, wie man am Leben hängt,
egal, ob man bereit.

Der Abschied kommt nie ohne Frust,
es ist ein hoher Preis,
der Lebenslauf fragt nicht nach Lust,
es schließt sich nur der Kreis.

Die Pfütze

Wer macht sich bloß
Gedanken groß
um Pfützen irgendwo.

Sie spritzen bloß,
seh'n schmutzig aus,
ist sonst nicht viel mit los.

Wer Augen hat - Sinn für Natur,
der findet sie ganz toll,
der sagt: das ist Natur - ganz pur -
und nennt sie wundervoll.

 
Klaus Ender (Berlijn, 2 april 1939)

02-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duits-Nederlandse schrijver Konrad Merz werd geboren op 2 april 1908 in Berlijn als Kurt Lehmann. Hij groeide op in een arm Joods kleermakersgezin en moest al op vijftienjarige leeftijd werken. Hij deed eindexamen op het avondgymnasium en begon aan een studie rechten. Nadat de joden ook van de universiteiten waren verdreven, emigreerde hij in 1934 naar Nederland. Hij verdiende onder andere zijn levensonderhoud als tuinman, terwijl hij ook artikelen voor kranten schreef. In Nederland nam hij de naam Konrad Merz aan. Zijn dagboek roman “Ein Mensch fällt aus Deutschland” kwam in 1936 uit bij de gerenommeerde Exilverlag Querido in Amsterdam. Menno ter Braak maakte hem bekend in Nederland. Zijn tweede roman “Generation ohne Väter” ging in die woelige oorlogsjaren verloren . Met behulp van Nederlandse vrienden kon Merz tot het einde van de oorlog onderduiken. Na de oorlog volgde Merz een opleiding tot masseur en fysiotherapeut, trouwde en vestigde zich in Purmerend. Naast zijn succesvolle praktijk begon hij in de jaren zeventig weer autobiografisch materiaal en satires te publiceren. Zijn verloren gewaandeb roman “Generation ohne Väter” werd kort voor zijn dood in 1999 gepubliceerd. In 2007 verwierf de Deutsche Literaturarchiv Marbach de nalatenschap van Konrad Merz. Deze bevat de manuscripten en dagboeken, en talrijke correspondentie, o. a. met Fritz Helmut Landshoff, Horst Bienek, Walter Höllerer en Albert Vigoleis Thelen. Merz's dagboek is te zien in de permanente tentoonstelling in het Literatuurmuseum der Moderne in Marbach.

Uit: Ein Mensch fällt aus Deutschland

“Sicher schmeckt Dir jede Stunde des Festes nach Salz, sicher wird Deine Angst um mich Dir den Schlaf zerhackt haben. Du bist meine Mutter, und ich werde ein Riß bleiben müssen durch Deine Stille. Verzeih! Ich habe meinem Freund geholfen durch die Gitter zu kriechen, Gitter, die sich um ihn legen, weil er ist, der er ist. Hätte ich ihn verlassen sollen, als man ihn durch den Frost peitschte? Hätte ich sagen sollen: meine Sprechstunde ist geschlossen für dich, du wirst zwar verrecken, aber ich muß zu meiner Mutter hinter den Ofen? Hätte ich in die Gegend solcher Feigheiten laufen können? »Er ist doch schließlich kein Bruder von dir,« sagte Deine Schwester einmal, als ich aus der Familie rutschte zu Heini. Kann ein Bruder mir denn nur Bruder sein, wenn er die gleiche Tante hat? Du hast so oft den Kopf geschüttelt über mich, weil wir so ganz anders sind. Warum sind wir denn so ganz anders? Ich weiß nicht, wann ich aus meiner Wache über Heini scheiden werde, ich weiß jetzt keinen Morgen, heute aber sollst Du wenigstens auf diesem Brief in meine Gegend kommen, etwas Luft atmen um Deinen Sohn. Wie oft wolltest Du, ich möge sprechen. Dann sah ich Dich an und schwieg. Nun aber kann ich Dich nicht ansehen ... Wer bin denn ich! Das ist doch ein ganz antiquarisches Raubtierfell. Wo sind wir damit hingekommen? Wer sind wir! Denn das sind wir erstens und zweitens und drittens: wir!, eine betrogene und bestohlene Jugend, der Kater, die aufgespießten Rollmöpse nach dem Champagnermahl unserer Vorfahren, aufgespießt hat man uns in Stempelämtern und Arbeitsdienstlägern, denn man will uns nicht ranlassen: wir sind gefährlich wie schlechtes Gewissen. Wie sehen denn die Raten aus, in denen uns das Leben bisher geliefert wurde. Am Anfang lockte man uns in die Welt: »Kommt nur«, sagte man und zog den Vorhang auf, »seht, unser Kaiser hat ein blühendes Geschäft, und ihr werdet einen Schnurrbart tragen, so schön wie seiner ist, für eure Laufbahn sind die Schienen selbstverständlich schon gelegt, ihr werdet studieren und dann natürlich ein Amt erhalten und eine Frau dazu und die Gehaltstüte pünktlich und die Kinderbeilage wird euch den Schmerbauch entlangrutschen, und schließlich werdet ihr eure Glatze in Pension einlegen, und der Dank des Vaterlandes wird euch gewiß sein.« Und so konntet ihr denn unsere »glückliche Geburt hocherfreut« anzeigen. Wir kamen auf die Welt, und nach uns kam »hocherfreut« schon der Krieg. Und dann durften wir bald nach 50 Gramm Butter anstehen und nach »Morgentranksuppe« aufstoßen und zu einer Siegesfeier in die Aula und in die Kälteferien nach Hause zu den Kohlrüben. Und dann war wieder ein Sieg errungen und wieder eine Schulfeier und dann kam der Brief: »Vater gefallen!« und dann war wieder eine Schlacht gewonnen und der ganze Krieg selbstverständlich auch.

 
Konrad Merz (2 april 1908 – 3 december 1999)

02-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Tsjechische schrijver Milan Kundera werd geboren in Brno op 1 april 1929. Zie ook alle tags voor Milan Kundera op dit blog.

Uit: Das Buch der lächerlichen Liebe (Vertaald door Susanna Roth)

»Schenk mir noch einen Sliwowitz ein«, sagte Klara, und ich hatte nichts dagegen. Der Vorwand zum Öffnen der Flasche war zwar nicht außergewöhnlich, aber er war vorhanden: ich hatte an diesem Tag ein recht anständiges Honorar erhalten für eine Studie, die eine Fachzeitschrift für bildende Kunst veröffentlicht hatte.
Es war gar nicht so einfach gewesen, die Studie überhaupt zu veröffentlichen. Was ich geschrieben hatte, war widerborstig und polemisch. Deswegen war die Arbeit zunächst einmal von der Zeitschrift ›Die bildende Kunst‹ abgelehnt worden, deren Redaktion eher vergreist und vorsichtig war, und erst später dann wurde die Studie von einem kleineren Konkurrenzorgan mit jüngeren und wagemutigeren Redakteuren veröffentlicht.
Der Postbote hatte mir das Honorar in die Fakultät gebracht, zusammen mit irgendeinem Brief; mit einem belanglosen Brief, den ich in meiner göttergleichen Glückseligkeit am Morgen überhaupt nicht beachtet hatte. Als nun aber zu Hause die Zeit auf Mitternacht und die Flasche zur Neige ging, nahm ich ihn, um uns zu belustigen, vom Tisch.
»Verehrter Genosse und – so Sie mir die Anrede erlauben – lieber Kollege!«, las ich Klara vor. »Entschuldigen Sie bitte, dass ich, ein Mensch, mit dem Sie noch nie im Leben gesprochen haben, Ihnen schreibe. Ich wende mich mit der Bitte an Sie, beiliegende Abhandlung liebenswürdigerweise lesen zu wollen. Ich kenne Sie zwar nicht persönlich, doch schätze ich Sie als Mann, dessen Urteile, Ansichten und Schlussfolgerungen mich dermaßen verblüfft haben durch die Übereinstimmung mit den Resultaten meiner eigenen Forschukngsarbeit, dass ich darüber völlig konsterniert bin ...« Es folgten ein Loblied auf meine Vortrefflichkeit und sodann die Bitte, ob ich nicht die Freundlichkeit hätte, für die Zeitschrift ›Die bildende Kunst‹ eine Rezension über seine Abhandlung zu schreiben; man würde seine Arbeit dort völlig verkennen und schon über ein halbes Jahr lang ablehnen. Man habe ihm mit-geteilt, dass eine Beurteilung von mir ausschlaggebend sei, so dass ich seine einzige Hoffnung, sein einziger Lichtblic in dieser nicht enden wollenden Finsternis geworden sei.“

 
Milan Kundera (Brno, 1 april 1929)

De Italiaanse schrijver Sandro Veronesi werd geboren in Florence op 1 april 1959. Zie ook alle tags voor Sandro Veronesi op dit blog.

Uit:Stilles Chaos (Vertaald door Ulrich Hartmann)

“Dal", sage ich. Wir haben gerade gesurft, Carlo und ich. Surfen: wie vor zwanzig Jahren. Wir haben uns die Bretter von zwei Jungs geliehen und uns in die hohen, langen Wellen gestürzt, die am Tyrrhenischen Meer, wo wir unser ganzes Leben verbracht haben, so selten sind. Carlo aggressiver und waghalsiger, schreiend, tätowiert, wie früher, mit seinen langen Haaren im Wind und seinem Ohrring, der in der Sonne glitzerte; ich vorsichtiger, mehr auf Stil bedacht, präziser und kontrollierter, angepasster, wie immer. Er der berüchtigte Rockertyp, ich mit meinem alten Understatement, zwei Bretter, die durch die Sonne flitzten, unsere beiden Welten, die sich wieder ein Duell lieferten, wie zu Zeiten großartiger jugendlicher Kämpfe - Rebellion kontra Subversion -, als die Stühle durch die Luft flogen, ganz im Ernst. Nicht dass wir eine Show abgezogen hätten, es war schon viel, nicht von den Brettern zu fallen; oder besser: Wir haben die Show der Typen abgezogen, die auch mal jung waren, eine kurze Zeit lang glaubten, dass gewisse Kräfte tatsächlich siegen könnten, und die in dieser Zeit eine Menge Sachen gelernt haben, die sich später als vollkommen nutzlos herausstellen sollten - so was wie Kongas trommeln oder eine Münze zwischen den Fingern rollen wie David Hemmings in Blow Up oder den Herzschlag verlangsamen, um eine Herzrhythmusstörung zu simulieren und ausgemustert zu werden, oder Ska tanzen oder Joints mit einer Hand drehen oder Bogenschießen oder transzendentale Meditation oder eben Surfen. Die beiden jungen Surfer konnten das nicht verstehen, Lara und Claudia waren schon nach Hause gegangen, Nina 2004 war früh am Morgen abgereist (Carlo wechselt jedes Jahr die Freundin, und deshalb haben Lara und ich begonnen, sie mit Jahreszahlen zu versehen): Es war niemand da, der es würdigen konnte, es war eine kleine Show für uns beide, eines dieser Spiele, die nur unter Brüdern Sinn haben, denn ein Bruder ist der Zeuge einer Unverletzlichkeit, die dir von einem bestimmten Augenblick an kein anderer mehr zuerkennen will. / Dann haben wir uns im Sand ausgestreckt, um zu trocknen, ganz benommen vor Müdigkeit, die Augen geschlossen, der Wind zauste in unseren Brusthärchen, und wir waren still, um wieder zu Atem zu kommen.“

 
Sandro Veronesi (Florence, 1 april 1959)

De Russische schrijver Nikolaj Vasiljevitsj Gogol werd geboren in Poltawa, Oekraïne, op 1 april 1809. Zie ook alle tags voor Nikolaj Gogol op dit blog.

Uit: Tagebuch eines wahnsinnigen (Vertaald door Werner Buhss)

“Aksenti Iwanow Propristschin tritt auf, im Mantel mit Hut und Schirm. Er reißt ein Kalenderblatt ab.
Dritter Oktober. (Er dreht das Blatt um.)
„In der Natur ist alles mit allem verbunden, alles durchkreuzt sich, alles wechselt mit allem, alles verändert sich eines in das andere. Gotthold Ephraim Lessing.“
(Er zerreißt das Blatt.)
Dritter Oktober.
Heute ist es übrigens passiert.
Ich habe verschlafen. Verschlafen. Als ich mir endlich die Schuhe geputzt hatte,war es schon zehn durch. Eigentlich wollte ich gar nicht ins Ministerium gehen.
Seit Tagen verzieht der Abteilungsleiter angewidert das Gesicht, wenn er mich nur sieht.
„Sie funktionieren nicht mehr richtig, Kollege. Laufen nicht ganz rund, nicht wahr. Schreiben Überschriften klein. Vergessen das Datum der Ablage. Sogar die Registratur. Sie bringen alles dermaßen durcheinander, daß auch die Zentrale nicht mehr durchsieht.“
Dieser Paragraphenreiter. Der ist doch nur neidisch, daß ich im Zimmer des Staatssekretärs sitzen und die Bleistifte anspitzen darf.
Also. Ich wäre gar nicht erst hingegangen. Aber eine momentane Verlegenheit zwang mich, den Lohnbuchhalter um einen Vorschuß anzugehen. Als obs dem um sein eigenes Geld ginge.
Bis der einen Vorschuß genehmigt, herrschen auf diesem Planeten die Ameisen.
Den kannst du beknien, bis dir die Nase ins Linoleum gewachsen ist, bis zum Hals kannst du in Schwierigkeiten stecken, dieser graumelierte Geizkragen rückt keinen Pfennig raus. Dabei läßt er sich von der Köchin Heringsrogen als Kaviar andrehn. Das weiß doch jeder.
Es bringt keinerlei Vorteil, bei uns zu arbeiten. Nicht der geringste Publikumskontakt. Im Senat ist das ganz anders. Da sitzt einer in einem Zimmer nach hinten raus und tut so, als arbeite er. Der Anzug von gestern, und das Gesicht hebt sich nicht von der Tapete ab. Aber ein Haus hat der ... Mit vergoldetem Porzellan kannst du dem nicht mehr kommen.“

 
Nikolaj Gogol (1 april 1809 – 4 maart 1852)
Propritsjin op een schilderij van Ilja Repin, 1882

De Nederlandse schrijver Arnold Aletrino werd geboren in Amsterdam op 1 april 1858. Zie ook alle tags voor Arnold Aletrino op dit blog

Uit: Stille uren

“Zijn vrouw lag te sterven.
In den doffen schemer van de kamer waarin donkere schaduwen beweegloos vlekten tot breede diepten, blies haar ademhaling een grijs-trekkend geluid, langzaam hooger schuivend, plotseling heenzuchtend tot een mattende stilte waarin het snelle tikken van de klok helder heen-en-wêerde, rusteloos, altijd voort. Buiten klaagde een waaiende najaarsnacht langs het venster, hoog suizend de bolle welving van telkens wèerzuchtende windvlagen waartusschen een trillende regen nêerruischte kort-ritselend een scherp strijken tegen de ruiten. Dan was alles wêer stil, een luidlooze stilte waarin de ademhaling duidelijker grijsde, heenlossend in de dichter-wevende schemering.
Hij zat naast het bed, starend in de geheimende duisternis voor zijn zien, even telkens tastend naar het liggen van de zieke wanneer zij zich bewoog, onbewust streelend zijn hand over de hare, een gelijke, rythmende, denkelooze beweging, waarmêe zijn peinzen heendreef ver van waar hij was, zwevend voor zijn oogen alles wat geweest was in den korten tijd van zijn getrouwd zijn.
't Was de tweeden nacht dien hij naast haar bed zat, twee nachten 't zelfde of er geen dag tusschen had gelicht, een zelfde wachten op wat gebeuren moest met pijnende onvermijdelijkheid, een angstig wachten naar 't einde, 't oogenblik dat die hijgende ademhaling naast hem zou heen zijn, eeuwig stil heen.
Hij had allang geweten dat dit uur eens zou opstaan voor zijn smart, hij had 't geweten de jaren van zijn getrouwd zijn, de jaren van zijn verloving, 't was hem of hij nooit anders had geleefd dan met die eene gedachte: dat er een uur zou komen waarin hij alleen zou blijven, een uur dat hij naast haar bed zou zitten wachten het oogenblik van haar sterven.
Telkens zuchtte de ademhaling van de stervende diep heen, lang de stilte luidloozend boven het bed. Dan schrok hij op uit zijn denken en buigend over haar heen bleef hij angstig wachten, inniger strijkend over haar hand zijn huilend verdriet dat ze nog niet mocht dood gaan. Maar langzaam begon de zieke wêer te ademen met korte, lichte trekken, geregeld dieper hijgend het egale op-en-nêer welven van haar borst.
En terugzittend in zijn stoel bleef hij staren voor zich uit, volgend in zijn denken wat de sombere schaduw in de kamer optreurde door zijn dwalende gedachten.”

 
Arnold Aletrino (1 april 1858 - 17 januari 1916)
Hier met echtgenote Jupie in Montreux

De Nederlandse dichter en journalist Max Nord werd geboren in Gorinchem op 1 april 1916. Zie ook alle tags voor Max Nord op dit blog.

Uit: De duizendvoudige tong (Over de poëzie van Simon Vestdijk)

“De parallel gaat hier zeer ver op; in de lyrische poëzie die doorgaans in Nederland wordt geschreven is duidelijk in hoofdzaak sprake van een expressie van het gevoelsleven, van de intuïtie en de sensitiviteit; de rol van het intellect is zelfs zo gering, dat men zich had kunnen afvragen of dichterschap en intellect elkaar wel verdragen. Bij grote dichters is het intellect weliswaar veelal overbodig, subsidiair ondergeschikt, maar slechte dichters worden wel heel ondragelijk door hun gebrek aan intelligentie. De poëzie van Vestdijk is er echter om te bewijzen dat die twee elkaar wel degelijk verdragen. Zij mist in elk geval, en dat is al uitzonderlijk genoeg in een land waar de lyriek een monopolie opeist, het streven omhoog, het afstand willen nemen, ja misschien missen zijn verzen wel het bevrijdende element, dat ons het werk onzer vertrouwde dichters zo dierbaar maakt, en is daaruit de weerstand tegen zijn gedichten althans gedeeltelijk te verklaren. Niet dat Vestdijk afstand mist, doch men krijgt de indruk dat het type dichter, dat overheersend is in ons land, in zijn verzen afstand tracht te scheppen, waardoor een beeld van hen ontstaat, dikwijls ook een levensbeschouwelijk beeld (Bloem, Roland Holst, Slauerhoff, Marsman), terwijl Vestdijk daarentegen juist de afstand hééft en die wil overwinnen. Hij begint aan het andere uiteinde van de weg die zulke dichters gaan en legt de afstand in omgekeerde richting af. Hij tracht het punt - zichzelf - te bereiken waar die anderen aanvangen. Om hiertoe te geraken moet hij zijn toevlucht nemen tot alle mogelijke varianten van het leven zelf waarin hij zich tracht te herkennen, varianten die daartoe dienstig zijn en zijn voorkeur hebben, hij lost zich als het ware op in duizenden levens om dat ene te vinden; dat verklaart zowel zijn onuitputtelijkheid als zijn monotonie, zijn duisterheid zowel als zijn fanatisme, zijn behoefte tot inleving zowel als zijn ongebreidelde experimenteerlust, die weer betrekking heeft zowel op zijn onderwerpen als op de technische vormen die hij gebruikt. Deze polymorfe integratie verklaart ook de moeilijkheid om zijn dichterschap in een formule onder te brengen, een moeilijkheid die zich in deze mate bij andere Nederlandse dichters van formaat volstrekt niet voordoet.”

 
Max Nord (1 april 1916 - 28 februari 2008)
Borstbeeld van Simon Vestdijk, Openbare Bibliotheek Amsterdam

De Zwitserse schrijver en dichter Urs Allemann werd geboren op 1 april 1948 in Schlieren. Zie ook alle tags voor Urs Allemann op dit blog.

Alkäisch die dreizehnte

Halb Wort halb Fleisch und luegt umenandcliclac!
und wuchert chunschdötusen im Rachenfels
zu bersten cliclac! wotschintschnurre
stand aber ein Metronom in Flammen

ein schöngebeiztes braunes kchabauttcliclac!
wärs das Gewicht schiäps abe durchlöcherts dich
schiäps ufe clic! dass schier zu wippen
nimmer ein Räuchlein und stunden alle

Sekunden still clac! schtinggschwenn am Bildschirmrand
sich die Geschwulst hörschöppis nach aussen stülpt
bis gopvrteckl das Metallteil
schmölze am Pendel cliclac! bis Kohle

bis Sterbelieder grölend dr Gügglbis
zum blutte Chropf im Mist du bis giftiges
Geschnupper allseits söttschsvrchlöpfe
cliclac! Geborenes lesbar würde

 
Urs Allemann (Schlieren, 1 april 1948)

De Duitse dichter en schrijver Rolf Hochhuth werd geboren op 1 april 1931 in Eschwege. Zie ook alle tags voor Rolf Hochhuth op dit blog en ook mijn blog van 1 april 2011.

Uit: Essayistische Prosa und Gedichte (Der Fliehende Holländer)

„Fünfzehnjähriger : ’türlich, haben den Jesus ans Kreuz genagelt, deshalb darf John nicht in die Konfirmandenstunde – er sagt, das ist ein Schweinerei, weil sein einer Opa Pfarrersohn ist – muß aber in die Synagoge.
Siebzehnjähriger :
Was ist das: Synagoge? Ich kenne seinen Opa, ein alter Kapitän.
Fünfzehnjähriger : Synagoge nennen die ihre Kirche.
Siebzehnjähriger : Ginge gern zur Marine, aber wir Holländer haben ja nun keine mehr . . . alle unsere Schiffe . . . dürfen nicht auslaufen, weil die Engländer die versenken, solange die Deutschen Holland besetzt haben. Mein Papa spricht, die bleiben ewig hier, wenn die erst Moskau erobert haben, die Deutschen.
Fünfzehnjähriger : Kämpfen die auch in Rußland? Zu uns sind die aber doch ganz freundlich.
Siebzehnjähriger : Ja, damit wir uns melden zu ihrer SS. Deshalb sind die freundlich, haben aber sogar unsere Königin verjagt, nach England.
Fünfzehnjähriger : Was ist SS?
Siebzehnjähriger : Deutsche Polizei – die gründen jetzt auch ein Regiment mit lauter Holländern, die sollen mitkämpfen in Rußland, weil wir Holländer nun keine Soldaten mehr haben, dürfen wir bei den Deutschen mitmachen, wird prima bezahlt . . . mein Vetter spricht, er überlegt’s, eh er sich weiter schikanieren läßt als Elektrolehrling und säuisch schlecht bezahlt, tritt er freiwillig ein bei den Deutschen, aber sein Vadder haut ihn dann grün und blau und enterbt ihn, obwohl er auch spricht, sein Vadder, das hat’s noch nie gegeben, daß welche in sechs Wochen Frankreich besiegt und Paris besetzt haben wie die Deutschen – und die Engländer, spricht der, können uns nicht mehr helfen. Die sind noch froh, spricht er, daß die auf ihre Insel entkommen sind und solche Panzer, spricht er, wie die Deutschen haben die Engländer gar keine! Die Deutschen haben sogar Norwegen schon erobert, obwohl die Engländer viel, viel mehr Schiffe haben.“

 
Rolf Hochhuth (Eschwege, 1 april 1931) 

De Engelse dichter en schrijver John Wilmot 2e graaf van Rochester werd geboren in Ditchley, Oxfordshire, op 1 april 1647. Zie ook alle tags voor John Wilmot op dit blog.

Against Constancy

Tell me no more of constancy,
The frivolous pretense
Of old age, narrow jealousy,
Disease, and want of sense.

Let duller fools on whom kind chance
Some easy heart has thrown,
Despairing higher to advance,
Be kind to one alone.

Old men and weak, whose idle flame,
Their own defects discovers,
Since changing can but spread their shame,
Ought to be constant lovers,

But we, whose hearts do justly swell
With no vainglorious pride,
Who know how we in love excel,
Long to be often tried.

Then bring my bath and strew my bed,
As each kind night returns:
I'll change a mistress till I'm dead,
And fate change me for worms.

 
John Wilmot (1 april 1647 – 26 juli 1680)
Portret door Peter Lely, ca. 1677

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijfster Deborah Feldmanwerd geboren in 1986 in de chassidische gemeenschap van Satmar in Williamsburg, Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Deborah Feldman op dit blog.

Uit: Exodus

“I get out of the chair, feeling dizzy and disoriented. The little girl in the purple dress recedes rapidly from my memory, even as I grasp for her in my wakeful state. What did we talk about? I can’t remember. Did she tell us anything? Does the doctor know something about my past now, something that I don’t?
Never mind. The important thing is, did it really work?
It’s been a year since my husband and I crossed the threshold into our new home and our new life, only to discover that our most important purpose as a couple could not be fulfilled: procreation. Repeated attempts and numerous medical opinions have only served to confuse us further; it’s as if a wall has been erected inside me. Could this be the miracle cure I’ve been waiting for? Will I really be able to go home tonight and finally consummate my marriage?
I often wonder why I went back to that day, when the hypnotherapist instructed me to find some version of my childhood self to reassure. It’s always the child lurking within us that rebels, that sulks, that angrily demands our attention. On that day, however, I was quiet and internal. Everyone around me was caught up in their work, and I was allowed to move about, feeling temporarily forgotten. It was not a moment of great injury.
But someone had photographed me earlier. I remember posing in the garden, being coaxed and prodded into a portrait of pleasantness. I saw the photo some years later, and in it I was cringing as if afraid. My brow was furrowed and my shoulders were raised in a guarded posture. It seemed as if there was a person on the other side of the camera making a threat.
The hypnotherapist had asked me to go back as far as I could, and that’s where I went, to the moment the f lash went off and I was temporarily blinded, unable to see the person behind the camera, unable to recall that person later. But I could not approach her there, in the garden, while she was being watched, so I waited for that quiet, private moment that I knew would follow, so that I could pass on the information as instructed.”

 
Deborah Feldman (New York, 1986)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e april ook mijn vorige blog van vandaag.

01-04-2017 om 11:47 geschreven door Romenu  

De Griekse dichteres Maria Polydouri werd geboren op 1 april 1902 in Kalamata. Zie ook alle tags voor Maria Polydouri op dit blog.

And The Hour

And the Hour of autumn came fatefully,
stood sullenly between us,
left us gifts we had exchanged
and without telling us why
Cast us onto the road to the city
with a hand quick as lightning.
Together in the world but alone now,
a loneliness like a tomb's silence.
Only the sound of your song reached me,
a starless night without breath.
Ah, where is that night of your old
Song, a secret expectation ?
The sound reached me . . . Life cannot be saved
when the door of the tomb is open.

Vertaald door Bette Anne Farmer

 
Maria Polydouri (1 april 1902 – 30 april 1930)

De Engelse journalist en schrijver Edgar Wallace werd geboren in Greenwich op 1 april 1875. Zie ook alle tags voor Edgar Wallace op dit blog.

Uit: King Kong (samen met Merian C. Cooper)

“Come aboard! Come aboard!” cried Driscoll. “Den-ham’s wild to hear from you. Have you found the girl?”
In the darkness Weston’s cheer evaporated. He made a wry face and said nothing, but followed Driscoll’s springing stride aft and up a ladder to the lighted cabin.
This low inclosure was invitingly spick and span, but it was furnished with the spartan simplicity which characterizes womanless quarters. The sole decorations were a mirror on one wall and a well filled pipe rack on another, unless one counted an overcoat or two with attendant hats. For the rest there were only four chairs, an oblong table of the broad squat sort favored by men who like to spread out maps for studying, an open box containing black corrugated iron spheres larger than oranges but smaller than grapefruit, and a brightly polished brass cuspidor which stood close by a foot of one of the two men waiting in the cabin.
This man was lean, and of no more than middle height. Behind a heavy moustache, his hard jaw worked slowly upon a generous mouthful of plug cut. He was in vest and shirt-sleeves. Above these a captain’s uniform cap lent an air of command, but this did not keep him from stepping definitely aside in order to leave the center of the stage to his companion.
His companion was just such a well tailored, well groomed man of thirty-five as you might run into at any stock broker’s desk; although there you would rarely encounter such an air of solid power, of indomitable will. Bright brown eyes, shining with an unquenchable zest for the adventure of living, flashed toward Weston as he entered, and an impatient voice said without preliminary:
“Weston! I was just going ashore to ring you up.”
“If I’d known that I’d have waited,” Weston answered, eyeing his wet shoes.
“Shake hands with the Skipper, Captain Englehorn,” Denham pushed on.
The man in the captain’s cap, turning from a center shot into the bright cuspidor, held out a rough, thick hand and after it had been shaken moved the box of corrugated iron spheres to make more room at the table for Weston’s chair.”

 
Edgar Wallace (1 april 1875 – 10 februari 1932)
Cover luisterboek

De Duitse schrijver Carl Sternheim werd als zoon van een joodse bankier geboren op 1 april 1878 in Leipzig. Zie ook alle tags voor Carl Sternheim op dit blog.

Uit: Napoleon

„Immer hitziger wurde sein Trieb, dem zu Bedienenden sättigende Kost zu bieten. Gewürz und Zutat sah er nur in dem Sinn, wie sie die bestellte Speise fest und ausdauernd machen möchten. Es bildete sich in seiner Vorstellung der Raum des leeren Magens, in den er wie aus Betonklötzen die Nahrung baute. Ging der Gesättigte, der schlappen Schrittes gekommen, wuchtig zur Tür hinaus, hing Napoleons Blick an dem Schreitenden, als sei dessen Lebendigkeit sein Werk. Er brauchte das Bewußtsein schöpferischer Tat, um vor sich bestehen zu können, und steigerte es allmählich zur Überzeugung, ohne ihn und seine Pflege sei die Lebensarbeit der Betroffenen nicht möglich. Diese festzustellen, merkte er die Namen der Gäste, nahm an ihrem Vorwärtskommen teil. Es geschah, als er am freien Tag durch die Wege der Versailler Parks schritt, in der Einbildung, er habe gerade eine riesige Wurst mit den Höchstwerten menschlicher Nahrung gestopft und schnitte den Wartenden Scheiben herunter, daß aufschauend sein Auge zu einem jungen Weibe fiel, das am entblößten Busen ein Kind hängen hatte. Gebannt wurzelte Napoleon am Boden und prägte sich in aufgetane Sinne das Bild rosiger, geblähter Rundheiten an der Frau und dem Säugling ein. War das eine Apotheose seiner Träume von kraftvoller Nahrung und ihrem besten Verbrauch! Er liätte an die Nährende niederfallen und durch Umschlingung ihres und des Kindes Leibes an dem erhabenen Vorgang teilnehmen mögen. Das geschaute Bild verließ ihn nicht und veranlaßte ihn, flüssigen Stoffen gesteigerte Aufmerksamkeit zu schenken; dann aber hob es den Wert der Frau, der bis heute ihrer geringeren Lust zum Essen wegen für seine Welt nicht groß gewesen war, sich jetzt aber unter einem anderen Gesichtspunkt auf das beste ins große Tableau tafelnder Menschheit einordnete. Zum ersten Mal besah er das Mädchen an der Anrichte, dem er bisher nur den kräftigen Gliederbau hatte bestätigen müssen, und immer eindringlicher, als prüfe er es auf gewisse ihm nun einleuchtende Möglichkeiten. Er fand, sie nähme als Nahrung zu viel leichtes Zeug, belade sich mit Geblasenem und Aufgerolltem, das im Magen zu einem Nichts zusammenfiele, warnte sie vor Klebrigkeit und Süßem und forderte sie eines Tages geradezu auf, mit ihm irgendwo ein Mahl zu nehmen, das bis ins kleinste von ihm zusammengestellt, in seinem Wert für sie erörtert werden solle. Das Mädchen nahm des Mannes Kauderwelsch für einen Umschweif, willigte ein, und sie gingen an einem der nächsten Tage gemeinsam ein Stück über Land und traten in einen Gasthof ab. Dort verschwand Napoleon und erklärte zurückkommend der schmollenden Suzanne, er habe in der Küche selbst bis ins kleinste vorgesorgt.“

 
Carl Sternheim (1 april 1878 – 3 november 1942)
Sternheim. Lithografie door Ernst Ludwig Kirchner, 1916

De Franse schrijver Edmond Eugène Alexis Rostand werd geboren in Marseille op 1 april 1868. Zie ook alle tags voor Edmond Rostand op dit blog.

Uit: Cyrano de Bergerac

«Scène II - LES MEMES, CHRISTIAN, LIGNIERE, puis RAGUENEAU et LE BRET
CUIGY
Lignière !
BRISSAILLE, riant
Pas encor gris !...
LIGNIERE, bas à Christian
Je vous présente ?
Signe d'assentiment de Christian.
Baron de Neuvillette.
Saluts.
LA SALLE, acclamant l'ascension du premier lustre allumé
Ah !
CUIGY, à Brissaille, en regardant Christian
La tête est charmante.
PREMIER MARQUIS, qui a entendu
Peuh !...
LIGNIERE, présentant à Christian
Messieurs de Cuigy, de Brissaille...
CHRISTIAN, s'inclinant
Enchanté !...
PREMIER MARQUIS, au deuxième
Il est assez joli, mais n'est pas ajusté
Au dernier goût.
LIGNIERE, à Cuigy
Monsieur débarque de Touraine.
CHRISTIAN
Oui, je suis à Paris depuis vingt jours à peine.
J'entre aux gardes demain, dans les cadets.
PREMIER MARQUIS, regardant les personnes qui entrent dans les loges
Voilà
La présidente Aubry !
LA DISTRIBUTRICE
Oranges, lait...
LES VIOLONS, s'accordant
La... la... »

 
Edmond Rostand (1 april 1868 – 2 december 1918)
Gérard Depardieu (Cyrano de Bergerac) en Vincent Pérez (Christian de Neuvillette) in de gelijknamige Franse film uit 1990

De Zwitserse dichter, schrijver en vertaler Armel Guerne werd geboren in Morges op 1 april 1911. Zie ook alle tags voor Armel Guerne op dit blog.

Le Poids Vivant de la Parole

On peut écrire, et l'on écrit ;
On peut se taire, et l'on se tait.
Mais pour savoir que le silence
Est la grande et unique clef,
Il faut percer tous les symboles.
Dévorer les images,
Écouter pour ne pas entendre,
Subir jusqu'à la mort
Comme un écrasement
Le poids vivant de la parole.

Mentir la Vie

Il neige de la mort sur les routes du monde
Il pleut sur l'eau des océans comme une pâte
Et le vent de la nuit sans le levain du deuil
Passe à travers avec indifférence
Et n'aérant nulle tristesse de son poids.

Les malheureux, déchirés du commencement
Qu'ils n'ont jamais connu, n'ont pas de fin non plus!

 
Armel Guerne (1 april 1911 – 9 oktober 1980)
Cover 

De Duitse dichter Friedrich Güll werd geboren op 1 april 1812 in Ansbach. Zie ook alle tags voor Friedrich Güll op dit blog.

Sonntagsfrühe

Von den Bergen glänzt der Schnee,
Auf den Wiesen blitzt der Tau,
In der Tiefe ruht der See,
Spiegelt rein des Himmels Blau;
In die Wasser klar und helle
Schaut vom Felsen die Kapelle.

Stille rings im weiten Raum,
Still der Wald und still das Ried;
Leise flüstert nur der Baum,
Leise nur des Vogels Lied;
Fernher schallet fromm Geläute:
Sonntag, Sonntag ist es heute!

Es wogt die Saat, es wallt der See,
Am Waldessaume ruht das Reh;
Ich steh' gelehnt am Wiesenhag
Und könnte so den ganzen Tag
Der heil'gen Stille lauschen.

Kein Vogel sitzt...

Kein Vogel sitzt in Flaum und Moos
in seinem Nest so warm:
als ich auf meiner Mutter Schoß,
auf meiner Mutter Arm.

Und tut mir weh mein Kopf und Fuß,
vergeht mir aller Schmerz:
gibt mir die Mutter einen Kuss
und drückt mich an ihr Herz.

 
Friedrich Güll (1 april 1812 – 24 december 1879)
Friedrich Güll und sein Schüler door Hermann Kaulbach, 1910

De Franse schrijver Antoine François Prévost werd geboren op 1 april 1697 in Hesdin, Artois. Zie ook alle tags voor Antoine Prévost op dit blog.

Uit: Manon Lescaut (Vertaald door D. C. Moylan)

“I should have passed on, satisfied with this explanation, if my attention had not been arrested by the cries of an old woman, who was coming out of the inn with her hands clasped, and exclaiming:
“A downright barbarity!–A scene to excite horror and compassion!” “What may this mean?” I enquired. “Oh! sir; go into the house yourself,” said the woman, “and see if it is not a sight to rend your heart!” Curiosity made me dismount; and leaving my horse to the care of the ostler, I made my way with some difficulty through the crowd, and did indeed behold a scene sufficiently touching.
Among the twelve girls, who were chained together by the waist in two rows, there was one, whose whole air and figure seemed so ill—suited to her present condition, that under other circumstances I should not have hesitated to pronounce her a person of high birth. Her excessive grief, and even the wretchedness of her attire, detracted so little from her surpassing beauty, that at first sight of her I was inspired with a mingled feeling of respect and pity.
She tried, as well as the chain would permit her, to turn herself away, and hide her face from the rude gaze of the spectators. There was something so unaffected in the effort she made to escape observation, that it could but have sprung from natural and innate modesty alone.
As the six men who escorted the unhappy train were together in the room, I took the chief one aside and asked for information respecting this beautiful girl. All that he could supply was of the most vague kind. “We brought her,” he said, “from the Hospital, by order of the lieutenant—general of police. There is no reason to suppose that she was shut up there for good conduct.
“I have questioned her often upon the road; but she persists in refusing even to answer me. Yet, although I received no orders to make any distinction between her and the others, I cannot help treating her differently, for she seems to me somewhat superior to her companions. Yonder is a young man,” continued the archer, “who can tell you, better than I can, the cause of her misfortunes. He has followed her from Paris, and has scarcely dried his tears for a single moment. He must be either her brother or her lover.”

 
Antoine Prévost (1 april 1697 – 23 december 1763)
Cover

De Franse politicus, schrijver en filosoof Joseph, comte de Maistre werd geboren in Chambéry op 1 april 1753. Zie ook alle tags voor Joseph de Maistre op dit blog.

Uit: Considérations sur la France

« Détrompez-vous une fois de ces doctrines désolantes, qui ont déshonoré notre siècle et perdu la France. Déjà vous avez appris à connaître les prédicateurs de ces dogmes funestes; mais l'impression qu'ils ont faite sur vous n'est pas effacée. Dans tous vos plans de création et de restauration, vous n'oubliez que Dieu; ils vous ont séparé de lui, ce n'est plus que par un effort de raisonnement que vous élevez vos pensées jusqu'à la source intarissable de toute existence. Vous ne voulez voir que l'homme, son action si faible, si dépendante, si circonscrite, sa volonté si corrompue, si flottante; et l'existence d'une cause supérieure n'est pour vous qu'une théorie. Cependant elle vous presse, elle vous environne: vous la touchez, et l'univers entier vous l'annonce. Quand on vous dit que sans elle vous ne serez forts que pour détruire, ce n'est point une vaine théorie qu'on vous débite, c'est une vérité pratique fondée sur l'expérience de tous les siècles, et sur la connaissance de la nature humaine. Ouvrez l'histoire, vous ne verrez pas une création politique; que dis-je! vous ne verrez pas une institution quelconque, pour peu qu'elle ait de force et de durée, qui ne repose sur une idée divine, de quelque nature qu'elle soit, n'importe: car il n'est point de système religieux entièrement faux. Ne nous parlez donc plus des difficultés et des malheurs qui vous alarment sur les suites de ce que vous appelez contre-révolution. Tous les malheurs que vous avez éprouvés viennent de vous; pourquoi n'auriez-vous pas été blessés par les ruines de l'édifice que vous avez renversé sur vous-mêmes? La reconstruction est un autre ordre de choses; rentrez seulement dans la voie qui peut vous y conduire. Ce n'est pas par le chemin du néant que vous arriverez à la création. »

 
Joseph de Maistre (1 april 1753 – 26 februari 1821)
Het kasteel van Chambéry met het standbeeld van Xavier en Joseph de Maistre

01-04-2017 om 11:45 geschreven door Romenu  

In Memoriam Jevgeni Jevtoesjenko

De Russische dichter Jevgeny Jevtoesjenko is op 84-jarige leeftijd overleden. Jevgeny Jevtoesjenko werd geboren in Zima in Irkutsk op 18 juli 1933. Zie ook alle tags voor Jevgeni Jevtoesjenko op dit blog en ook mijn blog van 18 juli 2010.

We Should Be Stingier

We should be stingier
breathing out and breathing in-
then, perhaps, the epic
will lie down in neat quatrains.

We have to be more generous,
louder, like the outcry 'Follow me! '
stronger, coarser-
with the earth's coarse globe.

I envy the relics of space,
compressed by the word in layers,
but brevity is the sister of ineptitude
when it springs from emptiness.

Not all conciseness is priceless.
Rhymed oil cakes are stiff and brittle,
and someone's square hay,
I wouldn't eat if I were a horse.

I like hay by the armful,
with the dew still not dried out,
with red whortleberries, with mushroom caps,
clipped by a scythe.

All sentimentality with form is sloppy,
hurl the epoch into rhythm,
tear it up the way an invalid in despair
tears up his striped sailor's shirt!

Should we place in a woman's cap and dress
along with other old-fashioned rags,
the divine tatters
that we call life?

Handicraft taste is not art.
A great reader will grasp
both the charm of the absence of style
and the splendor of longeurs.

Vertaald door Albert C. Todd

I'M An Angel

I’ve stopped drinking.
I love my wife.
My own wife- I insist on this.
Living so like an angel,
I almost quote Shchipachev.
This is a shriveled life.
I’ve shut my eyes to all other women.
My shoulders feel peculiar.
Aha! Wings must be sprouting!
This makes me anxious. Moody.
And the wings keep sprouting-what a nuisance!
How awkward!
Now I’ll have to slit
my jacket in appropriate places.
A true angel,
I bear life no grudge
for all its cruel hurts.
I’m a true angel. But I still smoke.
I’m the smoking type.
To be an angel is strange work.
Pure spirit. Not an ounce of flesh.
And the women pass by.
A true angel, what good to them am I!
I don’t count for the present,
not while I hold celestial rank,
but-bear in mind-in this life,
a fallen angel is the worst devil of all!

Vertaald door George Reavey

 
Jevgeni Jevtoesjenko (18 juli 1932 - 1 april 2017)

01-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en essayist Stefan Hertmans werd geboren in Gent op 31 maart 1951. Zie ook alle tags voor Stefan Hertmans op dit blog.

Uit: Oorlog en terpentijn

“Ik had me voorgenomen dat ik zijn memoires pas zou gaan lezen wanneer ik er ten volle de tijd voor had, ervan uitgaande dat de lectuur ervan me zo zou overweldigen dat ik meteen zijn levensverhaal zou willen schrijven, dat ik met andere woorden vrij zou moeten zijn, niets meer omhanden moest hebben dan dit, om hem ten dienste te staan. Maar de jaren gleden voorbij, en de dagen naderden waarin er, omwille van de onvermijdelijke honderdjarige herdenking van het rampjaar 1914, een stortvloed aan boeken zou gaan verschijnen die aan de schier onoverzichtelijke berg reeds bestaand historisch materiaal nog een dam van boeken zou toevoegen, boeken even talloos als de zandzakken in de IJzervlakte, ijverig gedocumenteerde, historische, verzonnen romans en verhalen, terwijl ik, die over het privilege van zijn memoires beschikte, deze schriften angstvallig gesloten hield, zelfs de eerste bladzijde niet durfde op te slaan, wetend dat dit mijn afrekening zou worden met een stuk van mijn eigen kinderjaren, een verhaal dat, als ik er geen spoed achter zette, zou verschijnen op het ogenblik dat de lezer zich geeuwend zou afkeren van weer een boek over die vervloekte Groote Oorlog. Ik hield de schriften gesloten, ondanks het feit dat ik wist dat ze, aangezien het om een uitzonderlijk goed gedocumenteerd verslag gaat, thuishoren in het archief van de Eerste Wereldoorlog – dat ik met andere woorden met mijn schandelijke indolentie ook nog een sprekende getuigenis uit de eerste hand achterhield, die openbaar domein had moeten zijn. Daardoor kwam er ook nog een soort faalangst over me, die me nog verder blokkeerde. En toen ik me een aantal van zijn verhalen voor de geest riep zoals ik ze hem vroeger had horen vertellen en ik van vele dingen pas op dat moment de ware toedracht en achtergrond begon te begrijpen, overviel me een gevoel van machteloosheid en schuld. Weer verspeelde ik kostbare jaren, bleef ijverig met talloze andere zaken bezig en liep met een boog om de schriften heen, deze geduldig zwijgende getuigen waarin zijn zorgvuldige, sierlijke, vooroorlogse handschrift lag opgeslagen als in een nederig schrijn.”

 
Stefan Hertmans (Gent, 31 maart 1951)

De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac, tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook alle tags voor Octavio Paz op dit blog.

Antwoord en verzoening (Fragment)
dialoog met Francisco de Quevedo

1
Is daar iemand? Geen levende ziel die antwoord geeft?
Zijn woorden rollen voort, geëtste bliksemflitsen
in jaren die eerst rotsen waren en nu nevel zijn.
Het leven geeft nooit antwoord.
Het heeft geen oren, het luistert nooit naar ons;
het zegt ons niets, het heeft geen tong.
Het gaat niet voorbij, het blijft niet achter.
Wij zijn het zelf die spreken,
wij zijn het die voorbijgaan
terwijl wij onze woorden horen rollen
van echo tot echo en van jaar tot jaar
door een eindeloze tunnel.
Hetgeen wij leven noemen
is in onszelf te horen, het spreekt met onze tong
en kent zichzelf door ons.
Als we het beschrijven, zijn wij ervan de spiegel, vinden wij het uit.
Uitvinding van een vinding; het schiep ons
Zonder te weten wat het schiep,
wij zijn een denkend toeval.
Schepsel van spiegelingen,
door ons geschapen toen wij eraan dachten,
dat omlaag start in denkbeeldige afgronden.
Diepe gronden, doorschijnendheden
waar niet het leven stroomt af verzinkt, maar het idee ervan.
Steeds is het elders, steeds is het anders,
het heeft duizend gestalten en geen een,
nooit beweegt het, nooit staat het stil,
het wordt geboren om te sterven, en bij het sterven wordt het geboren

Vertaald doorLaurens Vancrevel

 
Octavio Paz (31 maart 1914 – 19 april 1998)

De Nederlandse schrijver Asis Aynan werd geboren in Haarlem op 31 maart 1980. Zie ook alle tags voor Asis Aynan op dit blog.

Uit: Ik, Driss

“Op 15 maart 1972 werd ik door mijn oudste broer Moha in Lille, Frankrijk, op de bus gezet naar Nederland. Ik was eenentwintig jaar. Ik had een klein reiskoffertje bij me. Daarin zaten al mijn bezittingen: twee witte overhemden, wat ondergoed en een van mijn twee pakken. Het andere had ik aan.
Ik moest van Moha weg uit Frankrijk. Hij zei dat als ik langer in de mijnen zou werken, mijn longen kapot zouden gaan. Net als die van hem. Moha zei dat het werk in Nederland schoner is. En hij zei ook dat Nederlanders aardiger zijn dan de Fransen. Die scholden ons vaak uit voor ‘vieze Arabieren’. Twee jaar heb ik in Lille gewoond en niets van de stad gezien.
Mijn dag zag er zo uit: huis-kolenmijn-huis. Het deed mij dan ook niets toen ik Frankrijk verliet.
De bus kwam aan op het Amstelstation in Amsterdam. Toen ik uitstapte zag ik dat Moha gelijk had; alles was schoner. Alsof er een groot tapijt over de hele stad was uitgerold. En de mensen die op het tapijt liepen keken vriendelijk. Ik dacht: Driss kan zich hier thuis voelen.
Op het busstation werd ik plotseling door een vreemde omhelsd. Even dacht ik dat zoiets hier normaal is. Toen hij mij losliet, keek ik naar zijn gezicht. Hij had een grote bos krullen en dikke wangen. Zijn kleren waren vol kleuren. Opeens sprak die jongen in mijn moedertaal. ‘Herken je mij niet meer, jij kleine klootzak. Ik ben het, je neef Mustapha.’
Ik herkende hem inderdaad niet. Het leven hier had hem veranderd. In ons dorp Aït-Aman was hij klein en mager. Hier leek hij wel zo groot en stevig als een paard.
Mustapha nam mij mee naar het pension waar hij woonde. Het zat vol met dorpsgenoten. In de tram daar naartoe hoorde ik voor het eerst Nederlands. Het klonk alsof ze de hele tijd problemen met hun keel hadden. De woorden kwamen er met moeite uit. Ik vroeg aan Mustapha of hij de taal sprak.
‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘En na een paar Heinekens jij ook.’ Ik wist niet wat hij bedoelde. Was Heineken een soort school? Ik zou er die nacht nog achter komen.”

Asis Aynan (Haarlem, 31 maart 1980)

De Vlaamse dichter en muzikant MartijnTeerlinck werd geboren op 31 maart 1987 in Lendelede. Zie ook alle tags voor Martijn Teerlinck op dit blog.

Bede

ook ik
ben een hond van
de sterren

ik bid richting
de grond
richting mijn mond,
mijn aarde-
mond

ik bid mijn naam in,
mijn naam
die elke morgen
weer
omhoog komt
en mij wekt, wast

ik word gewassen
met bestrafte golven

bloemgebit, plantentong
zuurstof-
woord, mijn zuurstof-
moord

grootgeregend
pluk ik jou
mijn bek uit

 
Martijn Teerlinck (31 maart 1987 – 10 december 2013)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco, pseudoniem van Sara Minco, werd geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook alle tags voor Marga Minco op dit blog.

Uit: Het bittere kruid. Zes fragmenten uit een kleine kroniek

‘‘En jullie nu?’, zei de buurman. Hij kwam wat dichterbij.
‘Wat doen jullie?’
‘Wij?’, zei mijn vader, ‘wij doen niets. Waarom zouden we?’.
De buurman haalde zijn schouders op en plukte een blaadje uit zijn heg. ‘Als je hoort wat ze daarginds...’, zei hij. ‘Hier zal 't zo'n vaart niet lopen’, zei mijn vader. We gingen verder. Aan het eind van de straat kwamen we meneer van Dam tegen.
‘Kijk, kijk’, zei hij, ‘we zijn er allemaal weer’.
‘Zoals u ziet’, zei mijn vader, ‘allemaal gezond en wel weer thuis. Hebt u al veel bekenden gesproken?’.
‘Zeker’, zei meneer van Dam, ‘verschillende. De zoon van de familie Meier blijkt met een paar vrienden door te zijn gereden naar de franse grens’.
‘Och’, zei mijn vader, ‘zulke jongens zoeken het avontuur. Ik kan ze geen ongelijk geven’.
‘Uw andere dochter en uw zoon zijn niet meegeweest?’
‘Nee’, zei mijn vader, ‘die zijn in Amsterdam. Daar zitten ze goed’.
‘Voorlopig nog wel’, zei meneer van Dam.
‘We gaan eens verder’, zei mijn vader.
‘Wat bedoelde meneer van Dam met voorlopig?’, vroeg ik hem toen we doorliepen.
‘Hij ziet het somber in, denk ik’.
‘Net als die man bij ons naast’, zei ik.
Mijn vader fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je kunt er nu nog niets van zeggen’, zei hij, ‘we moeten maar afwachten’. ‘Denkt u’, vroeg ik, ‘dat ze met ons hetzelfde zullen doen wat ze met...’. Ik maakte mijn zin niet af. Ik dacht aan al de gruwelijke verhalen die ik de laatste jaren gehoord had. Het was altijd zo ver weg geweest.”

 
Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)
In 1967 

De Spaanse schrijver Enrique Vila-Matas werd geboren in Barcelona op 31 maart 1948. Zie ook alle tags voor Enrique Vila-Matas op dit blog.

Uit: Bartleby & Co. (Vertaald door Jonathan Dunne)

« His case has often been compared to that of Rimbaud, who, having published his second book at the age of nineteen, abandoned everything and went off in search of adventure, until his death two decades later.
For a time, the panic he felt that his boss's handshake might mean the sack coexisted with the fear of people coming up to him to tell him that he had to publish again. When they asked him why he no longer wrote, Rulfo would say,
"Well, my Uncle Celerino died and it was he who told me the stories."
His Uncle Celerino was no fabrication. He existed in real life. He was a drunk who made a living confirming children. Rulfo frequently accompanied him and listened to the fabulous stories he related about his life, most of which were invented. The stories of El llano en llamas almost had the title Los cuentos del tío Celerino (Tales of Uncle Celerino). Rulfo stopped writing shortly before his uncle's death. The excuse of his Uncle Celerino is one of the most original I know among all those concocted by the writers of the No to justify their abandonment of literature.
"You ask why I do not write?" Juan Rulfo was heard to remark in Caracas in 1974. "It is because my Uncle Celerino died and it was he who told me the stories. He was always chatting to me. But he was full of lies. Everything he told me was pure lies and so, naturally, what I wrote was pure lies. Some of the things he chatted to me about had to do with the misery in which he had lived. But Uncle Celerino was not so poor. Given that he was a respectable man, in the opinion of his local archbishop, he was appointed to tour the different towns confirming children. These were dangerous lands and the priests were afraid of them. I frequently accompanied Uncle Celerino. Each place we arrived in, he had to confirm a child and then he charged for the confirmation. I have yet to write all of this down, perhaps I'll eventually get round to doing it. It's interesting how we moved from town to town confirming children, bestowing God's blessing on them and so on, don't you think? Especially considering he was an atheist."

 
Enrique Vila-Matas (Barcelona, 31 maart 1948)

De Nederlandse dichter Rob Boudestein werd geboren op 31 maart 1947 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Rob Boudestein op dit blog.

Zwembad Mauritskade

Eline Vere heeft het nieuw aanschouwd.
Het bad waar half Den Haag de schoolslag leerde,
dat je verliet als A-gediplomeerde,
verviel, verdween: te duur in onderhoud.

Nu wordt het op dezelfde plaats herbouwd.
Maar oude boogjes, spanten, weergekeerde
gietijzeren kolommen, de beweerde
Couperiaanse sfeer, het laat me koud.

Want mij is weinig anders bijgebleven
dan vaders vaak wat wrevelige blik
om deze zoon die echt niet onderdeed

– qua zwemmen – voor de rest, maar die zo-even
hoezeer hij ook zijn best deed vaste prik
opnieuw als nummer laatst was aangekleed.

 
Rob Boudestein (Den Haag, 31 maart 1947)
 

De Russische essayist, criticus en schrijver Kornej Ivanovitsj Tsjoekovski werd geboren in Sint-Petersburg op 31 maart 1882. Zie ook alle tags voor Kornej Tsjoekovski op dit blog.

Crocodile (Fragment)
(an old tale)

And here is a live Policeman
Appeared suddenly in front of a crowd:
The Womb Of A Crocodile
It did not hurt him.

And Buddy
In one jump
From the jaws of a Crocodile
Jump!
Well, from the joy of dance,
Cheeks Vanino to lick.

Pipe blew!
The gun fired!
Very happy Petrograd -
All rejoice and dance,
Vanya sweet kiss,
And from each yard
There is a loud "hurrah".
The whole capital was decorated with flags.

The Savior Of Petrograd
From ferocious reptile,
Long live Vanya worked!

And to give him as a reward
One hundred pounds of grapes,
Hundred pounds to the marmalade,
One hundred pounds of chocolate
And a thousand servings of ice cream!

While violent bastard
Away from Petrograd!
Let him go to his crocodiles!

 
Kornej Tsjoekovski (31 maart 1882 – 28 oktober 1969)
Portret door Isaak Brodsky, 1913

De Schotse dichter, schrijver en journalist Andrew Lang werd geboren op 31 maart 1844 in Selkirk. Zie ook alle tags voor Andrew Lang op dit blog.

In Augustinum Dobson – Jam Rude Donatum

Dear Poet, now turned out to grass
(Like him who reigned in Babylon),
Forget the seasons overlaid
By business and the Board of Trade:
And sing of old-world lad and lass
As in the summers that are gone.

Back to the golden prime of Anne!
When you ambassador had been,
And brought o'er sea the King again,
Beatrix Esmond in his train,
Ah, happy bard to hold her fan,
And happy land with such a Queen!

We live too early, or too late,
You should have shared the pint of Pope,
And taught, well pleased, the shining shell
To murmur of the fair Lepel,
And changed the stars of St. John's fate
To some more happy horoscope.

By duchesses with roses crowned,
And fed with chicken and champagne,
Urbane and witty, and too wary
To risk the feud of Lady Mary,
You should have walked the courtly ground
Of times that cannot come again.

Bring back these years in verse or prose,
(I very much prefer your verse!)
As on some Twenty-Ninth of May
Restore the splendour and the sway,
Forget the sins, the wars, the woes -
The joys alone must you rehearse.

Forget the dunces (there is none
So stupid as to snarl at YOU);
So may your years with pen and book
Run pleasant as an English brook
Through meadows floral in the sun,
And shadows fragrant of the dew.

And thus at ending of your span -
As all must end--the world shall say,
"His best he gave: he left us not
A line that saints could wish to blot,
For he was blameless, though a man,
And though the poet, he was gay!"

 
Andrew Lang (31 maart 1844 – 20 juli 1912)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 31^e maart ook mijn blog van 31 maart 2015 en ook mijn blog van 31 maart 2013 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

31-03-2017 om 18:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, criticus, polemist en toneelschrijver Gerrit Komrij werd geboren op 30 maart 1944 in Winterswijk. Zie ook alle tags voor Gerrit Komrij op dit blog.

Europa is een woord

Europa is een woord, als alle woorden
Verjaagd, vernederd. Aan de horizon
Dwarrelen nog wat vage slotaccoorden.
Geen die ze hoort. Van niets meer ziel of bron.

Arm troetelkind, te vaak, te schril geprezen
Met slechte adem, achterna gezeten
Door charlatans, bemind met bullepezen.
Alleen nog kermisvolk wist hoe je heette.

In het lawaai verdween je. Onbetreurd.
Achter de bergen, ver weg, waar ik woon,
Heeft niemand je zelfs maar gekend. Het geurt
Naar hout hier en men spreekt op zachte toon.

Boemerang

Hij is bewusteloos. Vrouw Niets ontwaakt.
Het niets versmelt zich met de sprookjesprins
En wordt ook door begeerte aangeraakt.
Nu, niet verliefd, maar toch wel enigszins.

Het niets komt uit de slaap en de begeerte
Uit niets. Verschrikkelijk zijn deze drie.
De zon is dof, de wereld omgekeerd,
Er zit een haarscheur in de harmonie.

De jeugd wordt nagezeten door demonen,
De ouderdom wiegt zich in zoet gezang,
De builenpest bezoekt de godenzonen
En liefde staat gelijk aan levenslang.

Verplaatsing

Ik ken een man die uit zijn stoel opstaat,
Zich kalm verheft, zich bukt en met zijn hand
Het stof bedachtzaam van zijn broekspijp slaat,
Voelt of zijn buikriem naar believen spant,

Opnieuw zijn rug strekt, door een niemandsland
Van meubelen en schemerlampen waadt,
Bij een van kruk voorziene deur belandt
Waar hij zijn kamer zonder erg verlaat –

En die, in het aangrenzende vertrek,
waar geen gezeur of hindernis hem wacht
En alles hem doodvriendelijk toelacht,

Een ruimte, kortweg, waar hem niets bedreigt,
Een heimwee - alverterend, knettergek -
Naar de zojuist verlaten kamer krijgt.

 
Gerrit Komrij (30 maart 1944 - 5 juli 2012)

De Franse dichter Paul Marie Verlaine werd geboren in Metz op 30 maart 1844. Zie ook alle tags voor Paul Verlaine op dit blog.

Bibliophilie

Le vieux livre qu’on a lu, relu tant de fois !
Brisé, navré, navrant, fait hideux par l'usage,
Soudain le voici frais, pimpant, jeune visage
Et fin toucher, délice et des yeux et des doigts.

Ce livre cru bien mort, chose d'ombre et d'effrois,
Sa résurrection « ne surprend pas le sage ».
Qui sait, ô Relieur, artiste ensemble et mage,
Combien tu fais encore mieux que tu ne dois.

On le reprend, ce livre en sa toute jeunesse,
Comme l’on reprendrait une ancienne maîtresse
Que quelque fée aurait revirginée au point ;

On le relit comme on écouterait la Muse
D'antan, voix d'or qu'éraillait l'âge qui nous point :
Claire à nouveau, la revoici qui nous amuse.

Bibliofilie

Het oude boek dat jij al zó vaak hebt herlezen!
Geknakt, mismaakt, gebroken in gebruikte staat.
Ziedaar, het heeft ineens een sprankelend gelaat,
Het voelt weer zacht en oogt in fijnheid onvolprezen.

Dit dood gewaande boek, dit duister, treurig wezen,
Herrees – voor ingewijden geenszins wonderbaar:
Zij weten, Binder, magiër en kunstenaar,
Hoezeer je jouw sublieme kunde hebt bewezen.

Je neemt het boek, in al zijn prilheid, weer ter hand,
Alsof een eens beminde op je schoot belandt,
Dankzij een goede fee hermaagd teruggekeerd.

Je leest alsof je weer de stem der Muze hoort,
Voorheen welluidend, door de wrede tijd verweerd:
Wij worden door haar klaarheid andermaal bekoord

Vertaald door Martin Hulseboom

VOOR ARTHUR RIMBAUD

Mens, engel, duivel OOK is Rimbaud onbetwist;
De ereplaats in dit mijn boek staat voor jou open,
Al moest een zottefrikje afdoen als verlopen
Sujet, baardeloos monster, dronken lyceïst.

Opkringelende wierook, rijke luitakkoorden
Groeten jou in de tempel der gedachtenis,
Je naam zingt luisterrijk van wat jouw glorie is,
Omdat jij mij hebt liefgehad zoals het hoorde.

De vrouwen zien je als een jonge sterke vent
Van boerse schoonheid, boerenslim ook op zijn tijd,
Begeerlijk en daarbij gevaarlijk indolent!

Je overwon de dood, is al van jou geschreven,
En dat je mateloos maar puur genoot van ‘t leven,
Je blanke voeten rustend op de kop van Nijd!

Vertaald door Peter Verstegen

 
Paul Verlaine (30 maart 1844 - 8 januari 1896) 
David Thewlis (Paul Verlaine) en Leonardo DiCaprio (Arthur Rimbaud) in de film “Total Eclipse” uit 1995

De Canadese dichter Milton James Rhode Acorn werd geboren op 30 maart 1923 in Charlottetown, Prince Edward Island.Zie ook alle tags voor Milton Acorn op dit blog.

I've Tasted My Blood

If this brain’s over-tempered
consider that the fire was want
and the hammers were fists.
I’ve tasted my blood too much
to love what I was born to.

But my mother’s look
was a field of brown oats, soft-bearded;
her voice rain and air rich with lilacs:
and I loved her too much to like
how she dragged her days like a sled over gravel.

Playmates? I remember where their skulls roll!
One died hungry, gnawing grey perch-planks;
one fell, and landed so hard he splashed;
and many and many
come up atom by atom
in the worm-casts of Europe.

My deep prayer a curse.
My deep prayer the promise that this won’t be.
My deep prayer my cunning,
my love, my anger,
and often even my forgiveness
that this won’t be and be.
I’ve tasted my blood too much
to abide what I was born to.

 
Milton Acorn (30 maart 1923 – 20 augustus 1986)
Hier rechts bij een optreden in Allan Gardens, Toronto, 1962

De Oostenrijkse schrijfster en dichteres Erika Mitterer werd geboren op 30 maart 1906 in Wenen. Zie ook alle tags voor Eika Mitterer en voor E. Mitterer op dit blog.

Uit:Der Fürst der Welt

“In diesem Augenblick bereute Bärbel ihren Besuch Dennoch beschloß sie, nicht unverrichteterdinge heim-zukehren. — Du hast ganz recht! rief sie eifrig, ob man je-manden gern hat, hängt gar nicht damit zusammen, daß man ihn oft sieht. Es ist viel besser, wenn du selten ins Kloster gehst... Theres horchte auf. Weshalb soll ich nicht ins Kloster gehen? widersprach sie; ich war krank, aber jetzt werde ich Hiltrud wieder oft besuchen! Theres, bat Bärbel und nahm die kühlen Hände der Freundin zwischen ihre warmen Finger, tu das nicht! Deine Hiltrud gibt es nicht mehr. Maria Michaela ist eine Fremde, mit der du nichts zu tun haben darfst! Eine unbestimmte Angst quoll in Theres hoch und er-stickte ihr fast die Stimme. — Warum? fragte sie wieder und erklärte plötzlich, noch heute werde sie die Priorin besuchen. Bärbel begann zu zittern. -Nicht heute! flehte sie, geh morgen hin! Du siehst, es wird schon dunkel. Was sollen die Leute denken? Wenn ich meine Schwester besuche? Wenn du dich allein auf der Straße herumtreibst Laß mich offen sein, Theres: dein Ruf ist schon einmal gefährdet gewesen! Mehr als wir alle mußt du aufpassen, nicht in der Leute Mund zu kommen! Als wenn das nützte! sagte Theres bitter; wenn sie klat-schen wollen, finden sie immer etwas. Dann geh wenigstens morgen! rief Bärbel außer sich und war nahe daran, in Tränen auszubrechen. Du hattest es heute doch gar nicht vor, soll ich noch schuld daran sein?
Als wenn das nützte! sagte Theres bitter; wenn sie klat-schen wollen, finden sie immer etwas. Dann geh wenigstens morgen! rief Bärbel außer sich und war nahe daran, in Tränen auszubrechen« Du hattest es heute doch gar nicht vor, soll ich noch schuld daran sein? Theres zauderte einen Augenblick. Dann legte sie Bär-bel den Arm auf die Schulter. — Du hast vollkommen recht, sagte sie. Ich werde nicht hingehea Heute ist ja Donnerstag. Ich werde sie Samstag besuchen oder Sonntag, nach dem Hochamt...
Und nun wartet sie hinter der Türe und hält ihr Herz fest und nimmt sich vor, Schwester Notburgas Knie zu umschlingen, damit sie ihr alles erzähle und ihr helfe, Hiltrud zu retten. Fünf Männer treten ein mit dröhnenden Schritten; es liegt nicht in ihrer Absicht, den Schlaf eines Säuglings zu schonen.“

 
Erika Mitterer (30 maart 1906 – 14 oktober 2001)
Cover

De Duitse schrijver Uwe Timm werd geboren op 30 maart 1940 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Uwe Timm op dit blog.

Uit: Heißer Sommer

„Während sie die Schnalle schloß, starrte sie sich einen Moment auf den Bauch.
Einen Augenblick stand sie unschlüssig im Zimmer, dann strich sie sich entschlossen das Haar hinter die Ohren und sah zu ihm herüber. Ullrich ließ sich zurückfallen, knautschte das Kissen zusammen, schob es sich unter den Kopf und starrte wieder zur Decke.
Bitte, sagte sie.
Lothar verspielte sich schon wieder.
Hörst du, sagte sie.
Er versuchte, sie möglichst gleichgültig anzusehen.
Sie drehte sich um, ging zur Tür, schloß auf, das Gefiedel wurde lauter, sie zog die Tür von außen ins Schloß.
Die Tür sprang wieder auf.
Diese Misttür, dachte er und hörte Ingeborg mit schnellen Schritten über den Gang gehen.
Er dachte, daß er sie jetzt zurückrufen müßte, aber er blieb liegen. Die Wohnungstür schlug zu. Im selben Augenblick brach auch Lothars Gefiedel ab.
Ullrich stand auf und ging zum Fenster.
Draußen war es noch hell. Die Föhnzirren wurden orange von der untergehenden Sonne angestrahlt. Nackt stand er am Fenster und sah über die Dächer. Plötzlich glaubte er, etwas wie Erleichterung zu spüren.
Doch dann hörte er unten das Picken ihrer Absätze, gleichmäßig und energisch. Er beugte sich aus dem Fenster, obwohl er wußte, daß er über den Dachansatz hinweg nicht sehen konnte, wie sie unten am Haus entlang ging.
In der Dachrinne gurrten die Tauben.
Schön, sagte Ullrich.
Ein leichter warmer Wind ging. Er hatte plötzlich keine Kopfschmerzen mehr. Er zog seinen Bademantel an, warf die Bettdecke über den Sessel und sammelte die Papiertaschentücher vom Boden auf.
Als er sich wieder aufrichtete, war ihm, als würde die schräge Mansardenwand auf ihn stürzen.“

 
Uwe Timm (Hamburg, 30 maart 1940)

De Engelse schrijver Tom Sharpe werd geboren op 30 maart 1928 in Londen. Zie ook alle tags voor Tom Sharpe op dit blog.

Uit: Wilt On High

“Fifty miles away, Lord Lynchknowle’s dinner had been interrupted by the arrival of a police car and the news of his daughter’s death. The fact that it had come between the mackerel pâté and the game pie, and on the wine side, an excellent Montrachet and a Château Lafite 1962, several bottles of which he’d opened to impress the Home Secretary and two old friends from the Foreign Office, particularly annoyed him. Not that he intended to let the news spoil his meal by announcing it before he’d finished, but he could foresee an ugly episode with his wife afterwards for no better reason than that he had come back to the table with the rather unfortunate remark that it was nothing important. Of course, he could always excuse himself on the grounds that hospitality came first, and old Freddie was the Home Secretary after all, and he wasn’t going to let that Lafite ’62 go to waste, but somehow he knew Hilary was going to kick up the devil of a fuss about it afterwards.”

 
Tom Sharpe (30 maart 1928 – 6 juni 2013)
Cover

De Duitse dichter, schrijver en (radio)journalist Gert Heidenreich werd geboren op 30 maart 1944 in Eberswald. Zie ook alle tags voor Gert Heidenreich op dit blog.

Uit: Der Fall

“Vom Rand der Klippen schwingen sich die Möwen ins Licht und begrüßen mit ihren Schreien den Tag.
Noch liegt der Strand von Les Petites Dalles im Schatten der Kalkfelsen. In ihren Rissen und Schrunden hängen die schwarzen Reste der Nacht.
Am Fuß der Steilwände stakst und stolpert Swoboda über die runden Steine, die dreibeinige Staffelei links geschultert, rechts die Malkartonmappe am langen Riemen, in der Hand den Tubenkoffer mit Ölfarben, Paletten und Pinseln. Er flucht vor sich hin, weil seine Lederschuhe von den buckligen Kieseln abgleiten und jeder Schritt ihm die Füße verbiegt. Sein Gewicht macht ihm zu schaffen. Der Standpunkt, an dem er heute das erste Sonnenlicht auf dem Strand malen will, ist gut zweihundert Meter entfernt.
Ein falscher Schrei.
Der Maler bleibt stehen und sieht auf. Über der Kante der Kreideküste wachsen im dunstigen Himmel erste Inseln von normannischem Blau. Die Vögel sind verstummt.
Sie geben ihre Kreise auf, kippen in den Wind und lassen sich hinaustragen über die See.
Swoboda weiß, dass er einen Menschenschrei gehört hat.
Er weiß es und will es nicht wissen. Redet sich ein, er habe sich getäuscht. Die Silbermöwen, die in den weißen Felsen der Cote d’Albatre nisten, können kreischen wie Katzen und Babys und Frauen in Not.
Er entschließt sich, weiterzulaufen, blickt auf seine Schuhspitzen und versucht, zwischen den grauen Steinkugeln Halt zu finden. Er könnte es sich leicht machen und hinunter zur Dünung laufen, wo jetzt, mit fortschreitender Ebbe, ein nassbrauner Streifen Sand sichtbar wird. Doch Swoboda ist starrsinnig. Er folgt der Richtung, die er sich vorgenommen hat und die ihn zu dem hellen Fleck führt, wo das Sonnenlicht durch einen tiefen Einschnitt in den Kalkwänden eine halbe Stunde früher auf den Strand fällt.
Der Klippenrand ist jetzt eine glühende, gezackte Linie,unter der die gestaffelten Falaises über Les Grandes Dalles und Fécamp bis zum fernen Yport noch immer im Morgenschatten stehen.“

 
Gert Heidenreich (Eberswald, 30 maart 1944)

De Duitse schrijver en dichter Theo Breuer werd geboren op 30 maart 1956 in Zülpich. Zie ook alle tags voor Theo Breuer op dit blog.

brinkmann, blick
(poème trouvé)

das fenster des treppenhauses
das letzte (das oberste
eines schmalen schachts

im haus gegenüber)
in dem ich manchmal
licht brennen sehe

das ein eisernes treppengeländer
aus einem schwärzlichgrauen
dunkel heraushebt

ein karges bild
ohne andere bedeutung als
so von dir gesehen zu werden

leute

halten auch in düren
heute und in letzten tagen
morsche türen leere fenster

sehr geschlossen
noch wird · nicht einmal ·
mit pfeffer · geschossen

jedenfalls nicht hier
draußen im revier
[wespen bleischwer hinter borken]

bei schneefall treiben wir
zwischen eggen forken walzen
liegt ein hase mit der nase

fett im dreck
wir – – –
nichts wie · weg

 
Theo Breuer (Zülpich, 30 maart 1956)
Zülpich

De Duitse dichteres Luise Hensel werd geboren op 30 maart 1798 in Linum nabij Fehrbellin (Brandenburg). Zie ook alle tags voor Luise Hensel op dit blog.

In einer Dorfkirche

Immer muß ich sein gedenken,
Immer seiner Huld mich freun,
Immer her die Schritte lenken
Zu dem Kirchlein arm und klein.

O du Wunder aller Gnade,
Das der kleine Schrein umschließt!
Ja, in dieser armen Lade
Wohnt er, dem das All entfließt.

O des Glückes, das der Glaube
Seiner Gegenwart mich lehrt!
O der Wonne, die im Staube
Meine Seele schon erfährt!

Seele, und du schaust noch trübe
Auf die Dinge niederwärts?
Gibt’s für dich noch andre Liebe?
Erdenfreude? Erdenschmerz?

Sieh’ in dieser Silberschale
Ruht dein Gott, dein einzig Gut!
Und du darbst beim reichsten Mahle?
Und du frierst bei höchster Glut?

Auch der kleinen Ampel Schimmer
Mahnt dich, ganz für ihn zu glühn,
Herz, o säumst du denn noch immer,
Ganz in Flammen zu versprühn?

 
Luise Hensel (30 maart 1798 – 18 december 1878)
De dorpskerk van Linum

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e maart ook mijn blog van 30 maart 2014 deel 2 en eveneens deel 3.

30-03-2017 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver, dichter en essayist Geert van Istendael werd geboren in Ukkel op 29 maart 1947. Zie ook alle tags voor Geert van Istendael op dit blog.

Klokje boven de keukendeur

Je halswervels draaien, een fractie van een seconde
zoeken, je ogen vinden de wijzerplaat,
rond en wit, blauw de cijfers, de rand. Het is toch een wonder,
dat email, geërfd, afgesopt, al negentig jaar,
en heel die tijd heeft geen enkele kras het geschonden.

Hoeveel keer per dag kijk ik op, keek een voormoeder op
naar de zwarte wijzers daarboven? Aardappels koken,
gebraad in de oven. Wij hebben exactheid geroken.

Dit is het sprookje van de beuk

Dit is het sprookje van de beuk,
de kathedralenbouwer, de vertrouwde,
dit is het sprookje van een oeroud woud,
van kolenbranders, stropers
en jachtstoeten en hoorns.
Koopman van stères en aristocraat,
zij beiden schiepen schoonheid,
zij richtten zuilen op die wolken torsen,
wijnrood de toppen, schouders onder lucht,
zij dwongen zonnestralen
in schuine, fonkelende banen naar
de zure grond,
Verlichting,
rationaliteit uit een ver Oostenrijk
aan bijziend Brabant klaarziend opgedrongen.
Beuk, collectieve reus,
vermenigvuldiging van verticalen,
beuk, heer van Zoniën,
tweehonderd jaar nu al,
grijs, ongeschubd, sacraal,
vervallen edelman,
aftandse kardinaal,
één storm,
het halve bos ligt kaal.