De Nederlandse dichter en schrijver Bart Chabot werd geboren in Den Haag op 26 september 1954. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Bart Chabot op dit blog.

Bij de ondergrondse

aprilwarmte —dit markeerde het prille begin van de lente
en betekende voor de leden van de ondergrondse
dat het de hoogste tijd was
om tot actie over te gaan

op de kerkhoven en begraafplaatsen van het koninkrijk
krioelden de doden dooreen;
werkelijk overal waren zij gemobiliseerd
en van heinde en verre opgetrommeld —
vele handen maakten licht werk
en aan werk was geen gebrek

de sfeer onderling was opgeruimd
om niet te zeggen: levendig
wie goed naar het aardoppervlak keek
kon soms iets zien bewegen,
een signaal dat vlak onder de grond
met man en macht werd doorgewerkt

allerwegen werd het gras zonder pardon
uit de grond gedrukt
bloemen werden omhooggeduwd
en opgestoten in de vaart der volkeren
en stads- en parkbomen kregen het groene licht;
waarop zij hun takken lieten ontbotten

dat de doden zich zonder enige hinder
door materie konden verplaatsen
kwam bij de uitvoering van de werkzaamheden
goed van pas

Milky Way

ik keek omhoog
de nachthemel in
en zag de melkweg,
althans een flink stuk ervan
de melkweg, waar ik zelf
deel van uitmaakte —
een radertje; een van de vele
ik was doordrongen van
een besef van nietigheid
waar ik persoonlijk
heel wel mee uit de voeten kon

beter kijkend viel me op
dat nogal wat sterren me met enigszins
verwijtende blik aanstaarden
ik pijnigde mijn hoofd
wat de reden van hun ergernis
zou kunnen zijn
had ik hen iets misdaan?
bij mijn weten niet —
maar 100% zeker daarvan
was ik niet

tot ik me realiseerde
dat ik hen, tot op heden, niet
of nauwelijks aan bod had laten komen
in mijn gedichten
het was waar: de melkweg
c.q. de individuele sterren
hadden mijn poëzie
tot nog toe niet gehaald;
niets onoverkomelijks

 
Bart Chabot (Den Haag, 26 september 1954)

De Engels-Amerikaanse dichter en schrijver T. S. Eliot werd op 26 september 1888 geboren in St.Louis, Missouri. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor T. S. Eliot op dit blog.

Rhapsody On A Windy Night (Fragment)

Half-past three,
The lamp sputtered,
The lamp muttered in the dark.

The lamp hummed:
"Regard the moon,
La lune ne garde aucune rancune,
She winks a feeble eye,
She smiles into corners.
She smoothes the hair of the grass.
The moon has lost her memory.
A washed-out smallpox cracks her face,
Her hand twists a paper rose,
That smells of dust and old Cologne,
She is alone
With all the old nocturnal smells
That cross and cross across her brain."
The reminiscence comes
Of sunless dry geraniums
And dust in crevices,
Smells of chestnuts in the streets,
And female smells in shuttered rooms,
And cigarettes in corridors
And cocktail smells in bars."

The lamp said,
"Four o'clock,
Here is the number on the door.
Memory!
You have the key,
The little lamp spreads a ring on the stair,
Mount.
The bed is open; the tooth-brush hangs on the wall,
Put your shoes at the door, sleep, prepare for life."

The last twist of the knife.

 
T. S. Eliot (26 september 1888 – 4 januari 1965)
T. S. Eliot op jeugdige leeftijd

De Nederlandse schrijver Thomas van Aalten werd geboren in Huissen bij Arnhem op 26 september 1978. Zie ook alle tags voor Thomas van Aalten op dit blog.

Uit:Henry!

“In de coupé zat ik tegenover een jonge vrouw die gekleed was in een eigeelkleurig jurkje. Ze droeg haar haar als Audrey Hepburn op de recente cover van Harper’s Bazaar. Er stond een mintgroen koffertje op haar schoot, waar maar weinig bagage in zou passen. Aan het koffertje hing een label met een Frans klinkende naam: Coco Dolores.
‘Parlez-vous français, madame?’ vroeg ik.
‘Oui.’
‘Vous connaissez Harper’s Bazaar?’
Ze schudde haar hoofd en vroeg waarom ik dat wilde weten. Ik overhandigde haar het blad en zei dat ik het een paar dagen ervoor in Amsterdam gekocht had.
De jonge vrouw glimlachte terwijl ze het doorbladerde. Ze rook vagelijk naar ontsmettingsmiddel. ‘U komt dus uit Amsterdam? Ik ben een Vlaamse. Ik spreek Nederlands.’
‘Aha, waar komt u vandaan, als ik vragen mag?’ vroeg ik.
‘Antwerpen.’
‘En, wat vindt u van het blad? U zou volgens mij tot de doelgroep horen. Studeert u?’
‘Studeren? Ik ken maar weinig vrouwen die studeren. Ik ben getrouwd met een bankier.’
‘Ik wil eigenlijk weten: kan dit blad populair worden in Nederland of België, denkt u?’
‘Waarom wilt u dat weten?’
‘Gewoon, interesse.’
‘Bent u verkoper?’
‘Nee. Ik werk voor een stadskrant in Amsterdam. Journalist.’
‘En bent u op reis voor uw werk?’
‘Inderdaad, ik kom net terug van een interview. Er was iemand verongelukt in Zwitserland, een Nederlandse student. Ik heb zijn moeder gesproken. Ook stadskranten zijn op zoek naar originele verhalen…’

 
Thomas van Aalten (Huissen, 26 september 1978)

De Nederlandse schrijver en muzikant Jerry Hormone (pseudoniem van Jeroen Aalbers) werd geboren in Numansdorp op 26 september 1982. Zie ook alle tags voor Jerry Hormone op dit blog.

Uit: De spareribclub

“Zaterdag was onze vaste dag. Na het golfen bleven we altijd nog wat borrelen in het clubhuis. Ze hadden een aardige keuken, maar de spareribs waren er niet te vreten, vond Van Aalst. `Dat je dat binnen kan houden,' zei Van Aalst tegen Dirk. `Wat is er mis mee dan?' vroeg Dirk en hij zoog op een bot. `Het zijn voorgegrilde uit de vriezer die ze zonder ze te ontdooien in de frituurpan pleuren.' Van Aalst trok het bord spareribs onder Dirk z'n neus vandaan en smeet het in de prullenbak. `Wat doe jij nou?' `Ik zal jullie eens échte spareribs laten proeven. Ik weet een tentje in Zuid-Beijerland waar ze ongelooflijk lekker zijn. En onbeperkt voor maar twintig gulden.' We goten de vaasjes Heineken achterover. Gooiden de golftas over de schouder en liepen naar onze auto's. We hadden al aardig wat gedronken, maar dat had ons er nog nooit van weerhouden te rijden. 'Als je nog kan zitten, kan je nog rijden,' zei Arie altijd. We reden achter Van Aalst over de Molendijk naar Zuid-Beijerland, het dorp ten westen van Numansdorp. Parkeerden naast de kerk, staken de straat over. `Voilà,' zei Van Aalst. 'Eetcafé 't Zwaard.' Binnen was het meer bruine kroeg dan eetcafé. `Klaas!' riep Van Aalst naar de man die achter de bar wijnglazen stond te poleren. 'Vier vaasjes en vier keer onbeperkt spareribs met alles erop en eraan!' We gingen aan een tafel onder een door de motten aangevreten hertenkop zitten. Klaas kwam met de biertjes.
`Zeg tegen je vrouw dat ze flink opschept,' zei Van Aalst. IJ kan altijd bijbestellen,' zei Klaas met plat Hoeksche Waards accent. Hoeksche Waarders hadden een hekel aan import. Zeker aan dat volk uit de grote stad, met hun grote bekken en hun opgedofte wijven. Maar voor onze centen haalden ze hun boerenneuzen niet op. Daar zeiden ze zelfs `u' voor. `Die Klaas z'n vrouw is een partijtje lelijk,' zei Van Aalst zonder te kijken of Klaas al ver genoeg was om het niet te kunnen horen, 'maar d'r spareribs zijn waanzinnig.' `Waar ligt het 'm aan?' vroeg Arie. 'De kwaliteit van het vlees?' `Ook,' zei Van Aalst. 'Maar het is vooral de marinade. Zo pittig en zo zoet.' `Wat zit erin dan?' vroeg ik. `Geheim recept,' zei Van Aalst. `Ze steekt ze voor het bakken zeker eerst effe in d'r kut,' zei Arie.”

 
Jerry Hormone (Numansdorp, 26 september 1982)

De Braziliaanse schrijver Luís Fernando Veríssimo werd geboren op 26 september 1936 in Porto Alegre, Rio Grande do Sul. Zie ook alle tags voor Luís Fernando Veríssimo op dit blog.

Uit:Borges and the Eternal Orangutans (Vertaald door Jull Costa)

“He rushes out, perhaps after stabbing Rotkopf a third time, and goes to his room, closing the door only seconds before I get out of the lift. He deans the murder weapon and throws it out of the bathroom window." "Before that," you continued, "Urquiza had given up knocking on Johnson's door and also returned to his own room. The following day, when he finds out about Rotkopf's murder, he decides, just in case, to throw his knife out of the bathroom window" "All right," said Cuervo, clutching his head. "We've explained two of the knives. What about the third?" Jorge and I were unanimous in our silence. "And how did Johnson manage to leave the room without unlocking the door?" insisted Cuervo. We continued in silence. Until you, trying, out of respect for Cuervo's distress, not to sound ironic, said: "Well, there are still a few details to be worked out . . ."
I asked what you meant about too much symmetry. You revealed that you also had some news. Taking advantage of your previous night's insomnia, you had been rummaging around in the depths of your memory for everything you knew about the Necronomicon, and about your researches into John Dee. You had remembered that the power of the magical beings, of the dead names, was shared out amongst the quadrants of the Earth, and that the most powerful beings were Azathoth andYog-Sothoth, from the Southern quadrant, the king and the prince of chaos, the only ones who could call up Hastur, he who walked in the wind, the destroyer. You had a vague idea that something linked Hastur to the case in hand and finally, as the night was ending, you remembered what it was: in the contents page of the translation of the Necronomicon that Lovecraft attrib-uted to John Dee, the chapter on Hastur was number ten. The X that Rotkopf had made in the mirror. The number to card that accompanied the prince and the king of the pack. And surely we remembered that sudden wind on the night of the crime.
If your intention had been to irritate Cuervo still further, you succeeded. He was standing up. "Do you mean to say that the murderer isn't Johnson now, but Hastur, a malign spirit?" "At least that solves the problem of the locked room. After all, spirits can walk through walls," I said provoca-tively. "Or perhaps Johnson was the embodiment of Hastur, since he had presumably deciphered all the spells in the Necronomicon," you added. "Can we be serious for a moment?"

 
Luís Fernando Veríssimo (Porto Alegre, 26 september 1936)
Cover

De Engelse schrijver Mark Haddon werd geboren op 26 september 1962 in Northampton. Zie ook alle tags voor Mark Haddon op dit blog.

Uit:A Spot of Bother

“It began when George was trying on a black suit in Allders the week before Bob Green's funeral.
It was not the prospect of the funeral that had unsettled him. Nor Bob dying. To be honest he had always found Bob's locker-room bonhomie slightly tiring and he was secretly relieved that they would not be playing squash again. Moreover, the manner in which Bob had died (a heart attack while watching the Boat Race on television) was oddly reassuring. Susan had come back from her sister's and found him lying on his back in the center of the room with one hand over his eyes, looking so peaceful she thought initially that he was taking a nap.
It would have been painful, obviously. But one could cope with pain. And the endorphins would have kicked in soon enough, followed by that sensation of one's life rushing before one's eyes which George himself had experienced several years ago when he had fallen from a stepladder, broken his elbow on the rockery and passed out, a sensation which he remembered as being not unpleasant (a view from the Tamar Bridge in Plymouth had figured prominently for some reason). The same probably went for that tunnel of bright light as the eyes died, given the number of people who heard the angels calling them home and woke to find a junior doctor standing over them with a defibrillator.
Then . . . nothing. It would have been over.
It was too early, of course. Bob was sixty-one. And it was going to be hard for Susan and the boys, even if Susan did blossom now that she was able to finish her own sentences. But all in all it seemed a good way to go.
No, it was the lesion which had thrown him.
He had removed his trousers and was putting on the bottom half of the suit when he noticed a small oval of puffed flesh on his hip, darker than the surrounding skin and flaking slightly. His stomach rose and he was forced to swallow a small amount of vomit which appeared at the back of his mouth.
He had not felt like this since John Zinewski's Fireball had capsized several years ago and he had found himself trapped underwater with his ankle knotted in a loop of rope. But that had lasted for three or four seconds at most. And this time there was no one to help him right the boat.”

 
Mark Haddon (Northampton, 26 september 1962)

De Engelse schrijver, criticus en columnist William Self werd geboren in Londen op 26 september 1961. Zie ook alle tags voor William Self op dit blog en ook mijn blog van 26 september 2010.

Uit: Cock And Bull

“Carol had always felt at some level less of 3 woman when Dan was around. Not that she ever would have defined what she felt in these terms — and she certainly wouldn't have used this particular language. Carol had completed one third of the degree course in sociology at Llanstephan, a small.. dull Welsh college. Her tertiary education was brief. She was exposed to enough of the student radicalism that was then in fashion to have been able to attach to her feeling; of alienation from Dan neat tags of feminist jargon — but Carol was too insipid to shape her critique. So while men weren't necessarily stupid or chauvinistic, neither were they 'phallocentric' or 'empowered by the male phallic hegemony'. And women, on the other hand, they weren't depressed, oh no. And neither were they 'alie-nated'. Of them, never let it be said that their 'discourse was vitiated'. Carol had spent long. sapphic nights at Llanstephan under the influence of a rotund lesbian called Beverley, who hailed from Leeds. Beverley lectured her on the jargon, attempting to move her from the casting couch to a speaking part in the cod philosophy. They grew tense on instant coffee and eventually fiddled sweatily with the toggles of each other's regulation bib 'n' braces. But despite these relatively exotic experiences, Carol, the daughter of a desperately self-efllicing woman and a dissatisfied autodidactic electrical cnginccr from Poole, was not impelled into an original lifestyle, or even inclined to complete her degree in order to counter the masculine cultural hegemony. Beverley's sour-crcam flesh and probing digits failed to release whatever lode of sexual ecstasy Carol might have had locked within her narrow bosom — as did the blind-mole bumping of the seven or so penises that had trailed up her thin thighs since she started going in for that sort of thing. This was left to Dan to achieve — by a fluke, entirely. And it was this fluke, combined with Carol's tendency always, always to take the line of least resistance, in all that she ever said, or did, or even thought, that gives this story its peculiar combination of cock and bull. A pub-crawl down the snaking high street of a Warwickshire market town, this was the prelude to the chain of chance. In the manner of students the world over, Carol had departed from Uanstephan with two colleagues, one of whom she knew only vaguely. The vague one, in turn, had a still vaguer acquaintance with some design students at Stourbridge. A party was in the offing. The three lianstephanites, Carol, a girl called Bea, and the boy, Alun, set off at dusk in a borrowed car and burrowed across Wales and then through night-time England in the narrow tunnel carved by the headlights.”

 
William Self (Londen, 26 september 1961)

De Amerikaanse schrijfster Jane Smiley werd geboren op 26 september 1949 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Jane Smiley op dit blog en ook mijn blog van 26 september 2010

Uit: Some Luck

“Stella, who had been sleeping in her basket in the corner, leapt up barking and then slipped out the bedroom door. Margaret heard her race down the stairs. It was early; fog still pressed against the two bedroom windows.
Margaret sat up, but then she lay back on her pillow, dejected—she must have missed a telegram, and now her husband, Andrew, had returned. She woke up a bit more and listened for the opening of the front door. But, no, there hadn’t been a telegram—she remembered that she’d looked for one. Had she not locked the front door? She stilled her breathing and listened. With the war on, all sorts of characters crammed Vallejo these days. Suddenly a little frightened, she slid out of bed and stealthily pulled on her robe, then opened the door of her room a bit wider and crept out far enough to peer over the banister. There was the top of a head, dark, not Andrew’s, and by the dull light of the hall windows, a houndstooth jacket. A figure bent over to pet Stella, and Stella wagged her tail. This was reassuring. Margaret took a deep breath. Now the figure stood up, looked up, and smiled. He said, Put your clothes on, darling, we’re going for a ride.
She was speechless with pleasure at seeing Pete, though he seemed to have walked right in—did that mean she had left the door unlocked, because how would he get a key? But getting ready took her no time, she made sure of that. She only brushed out her hair and redid her bun so that some of the gray was hidden, then got out her best blue suit with the white piqué collar and her last pair of hose and her nicest shoes. She put on the black straw hat with a half-veil, and she looked neat, she thought, though no better than that—at her age, you could not hope to look pretty, and she had never been beautiful.”

 
Jane Smiley (Los Angeles, 26 september 1949)

De Russische schrijver en dissident Vladimir Nikolajevitsj Vojnovitsj werd geboren in Doesjanbe op 26 september 1932. Zie ook alle tags voor Vladimir Vojnovitsj op dit blogen ook mijn blog van 26 september 2010.

Uit: Monumental Propaganda (Vertaald door Andrew Bromfield)

“Of course, that was demagoguery. Livshits undoubtedly knew, as everyone knew-only one did not say it out loud-that the economic situation would only be easy under communism. Well then, were we supposed to just sit back and not build anything, neither saw nor sew nor plane nor forge nor sculpt until the advent of communism? Perhaps that was what the rootless and tribeless cosmopolitan Livshits was counting on? But he had miscalculated. Soon thereafter he had been exposed as involved with the international organization of Zionists and spies known as Joint and suffered the well-deserved penalty. In the quiet hour before dawn one of the automobiles popularly known as a "black raven" or "black Marusya" had pulled up at the Livshits' house and removed the self-appointed representative of the people to a place far distant from the city of Dolgov.
Livshits was not alone. Others may have expressed their opinions less openly, but they had also dropped hints.
Having overcome the resistance, Aglaya had her way and erected the monument-although it wasn't actually bronze, as had been anticipated at the beginning, but cast iron. Because the railway wagon with the bronze, having left the city of Yuzhnouralsk one fine day, never arrived at the city of Dolgov. (Where it did arrive remains a mystery even now.) This delighted certain spiteful faultfinders. Perhaps it also delighted Wilhelm Leopoldovich Livshits as he squatted on his prison toilet, but his delight was premature. Aglaya's enemies knew her well, but not well enough. They had underestimated her will to victory and failed to appreciate that she never retreated from her chosen goal. She went to Moscow, consulted the sculptor Max Ogorodov and commissioned him to forge the statue out of cast iron."

 
Vladimir Vojnovitsj (Doesjanbe, 26 september 1932)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e september ook mijn blog van 26 september 2015 deel 2.

26-09-2017 om 18:29 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Niccolò Ammaniti werd geboren in Rome op 25 september 1966. Zie ook alle tags voor Niccolò Ammaniti op dit blog.

Uit: Jij en ik (Vertaald door Etta Maris)

“Met een arm stevig om de ski’s geslagen, de skischoenentas in mijn hand en de rugzak op mijn rug, zag ik hoe mijn moeder de auto keerde. Met mijn andere hand zwaaide ik naar haar en wachtte tot de BMW was verdwenen over de brug.
Ik liep door de Viale Mazzini. Ik passeerde het gebouw van de RAI. Op ongeveer honderd meter van het kruispunt met de Via Col di Lana ging ik langzamer lopen, terwijl mijn hart sneller ging bonken. Ik had een vieze smaak in mijn mond, alsof ik aan een stuk koperdraad had gelikt. Al die spullen die ik moest dragen hinderden me. Het leek wel een sauna in dat ski-jack.
Bij het kruispunt aangekomen, leunde ik tegen een muur en keek om de hoek. Verderop, voor een moderne kerk, stond een grote Mercedes SUV. Ik zag Alessia Roncato en haar moeder, de Soemeriër en Oscar Tommasi, die de koffers in de kofferbak zette. Een Volvo met een paar ski’s boven op het dak parkeerde naast de Mercedes en Riccardo Dobosz stapte uit en rende naar de anderen toe. Even later stapte de vader van Dobosz uit.
Ik trok me terug tegen de muur. Ik legde de ski’s neer, ritste mijn jack open en gluurde opnieuw om de hoek. Nu waren de moeder van Alessia en de vader van Dobosz bezig de ski’s boven op de Mercedes te bevestigen. De Soemeriër sprong in het rond en deed alsof hij bokste tegen Dobosz. Alessia en Oscar Tommasi praatten tegen hun mobieltjes. Het duurde behoorlijk lang voordat ze eindelijk klaar waren, Alessia’s moeder werd boos op haar dochter omdat die niet meehielp, de Soemeriër sprong op het dak van de auto om de ski’s te controleren. Maar uiteindelijk vertrokken ze.
Tijdens de tramrit voelde ik me een idioot. Met die ski’s en skischoenen, geplet tussen ambtenaren in jasje-dasje en moeders die hun kinderen naar school brachten. Als ik mijn ogen dichtdeed leek het of ik in een kabelbaantje zat, tussen Alessia, Oscar Tommasi, Dobosz en de Soemeriër in. Ik kon de geur van cacaoboter en zonnebrandcrème ruiken. En terwijl we uit de cabine stapten zouden we elkaar duwen en lachen en hard praten en lak hebben aan alle andere mensen. Net als die lui die door mijn moeder en vader pummels genoemd werden. Ik zou grappige dingen zeggen en ze aan het lachen maken terwijl ze hun ski’s vastklikten. Typetjes doen, moppen vertellen. Ik wist nooit grappige moppen. Je moet heel erg zeker van jezelf zijn om moppen te kunnen vertellen.”

 
Niccolò Ammaniti (Rome, 25 september 1966)

De Amerikaanse schrijver David Benioff (pseudoniem van David Friedman) werd geboren in New York City op 25 september 1970. Zie ook alle tags voor David Benioff op dit blog en ook mijn blog van 25 september 2010.

Uit: When the Nines Roll Over

„The singer had presence. She wasn't a beauty, and her pitch was imperfect, but she had presence. Tabachnik watched her. Lord, the girl could yell. From time to time he surveyed the young faces in the crowd. The way the kids stared at her—the ones in back jumping up and down to get a better look—confirmed his instinct. The girl was a piggy bank waiting to be busted open. Tabachnik and a foul-smelling Australian stood by the side of the stage, in front of a door marked REDRUM STAFF ONLY! Most of the kids in Redrum were there to see the headliners, Postfunk Jemimah, but the opening act, the Taints, was threatening to steal the show. There was no slam-dancing or crowd-surfing or stage-diving—everybody bobbed their heads in time with the drummer's beat and watched the singer. She prowled the stage in a bottle-green metallic mesh minidress so short that Tabachnik kept dipping his knees and tilting his head to see if he could spot her underwear. He could not spot her underwear. When the band finished the song Tabachnik turned to the Australian and asked, "What's that one called?" The Australian had recently started an independent label called Loving Cup Records. The Taints were the first band he signed. His head was shaved and his black tracksuit stank of sweat and cigarette smoke. "It's good, huh? 'Ballad of SadJoe.' SadJoe's the drummer. He started the band." "Who writes the songs?" "Molly," said the Australian, pointing at the lead singer. "Molly Minx." She didn't look like a Molly Minx. Tabachnik wasn't sure what a Molly Minx should look like, but not this. He guessed that she was Thai. Her hair was cropped close to the scalp and bleached blond. A tattooed black dragon curled around her wrist.
"The story is," continued the Australian, "she has a big crush on SadJoe, and she writes this song, and one night she sings it to him. Right on the street, a serenade. So, you know, love. Boom. And he asks her to join the band.”

 
David Benioff (New York, 25 september 1970)

De Nederlandse schrijver Michael Reefs werd op 25 september 1986 geboren in Heerlen en groeide op in het Limburgse Vaals. Zie ook alle tags voor Michael Reefs op dit blog.

Uit: De tijdwachter

“Schaduwen kropen als sluwe monsters over het dash-board toen ze tientallen straatlampen passeerden. Va-lerie volgde een paar regendruppels met haar ogen en tikte met haar vingers tegen het zijraam van de auto. 'Laat dat,' snauwde haar moeder. 'Zo maak je vlekken op de ruit' 'Sorry.' Ze zakte onderuit in haar stoel en trok haar gordel iets losser. 'Is het nog ver, mevrouw van Hoven?' vroeg Melanie. Het gezicht van Valeries moeder veranderde op slag. Haar mondhoeken krulden omhoog en haar ogen straalden toen ze via de achteruitkijkspiegel naar Melanie keek. 'Wat ben jij toch altijd beleefd, Melanie.' Ze controleerde haar horloge. 'Het duurt nog ongeveer een kwartier, dan zijn we bij het museum.' 'Hoe laat komt jouw tante ons weer ophalen?' vroeg Luca aan Melanie. 'Om half negen, als het museum sluit.' Valerie draaide zich om in haar stoel en keek wat Sander aan het doen was. Hij zat weggedoken achter een geschiedenisboek. Zijn bril was naar het puntje van zijn neus geschoven. "Is het interessant?", vroeg ze.
Luca pakte het boek van zijn schoot en schoof het onder haar kont. 'Zo,' zei ze. 'Voorlopig heb je wel even genoeg gelezen. Je bent al de hele rit bezig met je boek.' Sander wierp haar een verontwaardigde blik toe. 'Ik wil goed voorbereid zijn.' 'Ik vind het al erg genoeg dat we hier in onze vrije tijd naar-toe moeten,' zei Roy verveeld. 'Ik bedoel, we hadden het toch ook onder schooltijd kunnen doen?' 'Dit hoort bij de cultuuropdracht,' zei Melanie. 'Dus nee, dit moeten we echt in onze eigen tijd doen. Bovendien zijn we niet de enigen; iedereen van groep zes en hoger is er vanavond.' Vijf minuten later stopte de auto in de stromende regen voor het enorme museum dat een paar kilometer buiten Zuidbaai lag. Donkere wolken hingen boven het gebouw en het zag ernaar uit dat het de rest van de avond zou blijven regenen. Het museum lag weliswaar langs een drukke hoofdweg, maar bevond zich toch ver weg van de bewoonde wereld en zover het oog reikte zag je alleen maar bos. 'Wisten jullie dat dit museum vroeger een gevangenis is ge-weest?' vroeg Sander, terwijl ze uitstapten en met hun jassen.”

 
Michael Reefs (Heerlen, 25 september 1986)
Cover

De Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón werd geboren op 25 september 1964 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Carlos Ruiz Zafón op dit blog.

Uit: Septemberlichten (Vertaald door Nelleke Geel)

“Iedereen die zich de nacht herinnert dat Armand Sauvelle stierf, zweert dat een purperrode lichtstraal langs de hemel schoot en een spoor van gloeiende vonken trok dat aan de horizon verdween. Een lichtstraal die zijn dochter Irene niet kon zien, maar die nog vele jaren in haar dromen zou rondspoken.
Het was een koude winterochtend en de ramen van zaal nummer 14 van het Saint-Georgeziekenhuis waren met een dunne ijslaag bedekt, waardoor er in de gouden nevel van de ochtend onwerkelijke waterverfbeelden van de stad op het glas ontstonden.
Armand Sauvelles levenslicht doofde in stilte, bijna zonder een zuchtje. Zijn vrouw Simone en zijn dochter Irene keken op toen de eerste stralen de nacht doorbraken en ragfijne lijnen wierpen in de ziekenhuiszaal.
Dorian, Irenes jongere broertje, sliep opgekruld in een van de stoelen. Een angstaanjagende stilte viel over de zaal. Er waren geen woorden nodig om te begrijpen wat er was gebeurd. Na zes maanden lijden had het zwarte spook van een ziekte die hij nooit had kunnen uitspreken, Armand Sauvelle uit het leven gerukt. Zomaar.
Het was het begin van het ergste jaar dat de familie Sauvelle zich zou herinneren.
Armand Sauvelle nam zijn tover en zijn aanstekelijke lach met zich mee het graf in, maar zijn talrijke schulden vergezelden hem niet op zijn laatse reis. Spoedig viel een leger van schuldeisers en allerlei piekfijn geklede aasgieren met deftige titels aan op de woning van de Sauvelles aan de Boulevard Haussmann. Op onderkoelde condoleancebezoekjes volgden verkapte bedreigingen. En mettertijd beslagleggingen.
De gerenommeerde scholen en een vlekkeloze garderobe van Irene en Dorian werden verruild voor tijdelijke baantjes en bescheiden kleding. Het was het begin van de duizelingwekkende afdaling van de Sauvelles in de echte wereld. Maar Simone trof het het slechtst. Ze had weer een betrekking als lerares aangenomen, maar het salaris was niet voldoende om de schuldenvloed te stoppen die haar karige spaargeld opvrat. In alle hoeken en gaten doken nieuwe documenten op die Armand had getekend, een nieuwe schuldbekentenis, een nieuw zwart gat zonder bodem ...”

 
Carlos Ruiz Zafón (Barcelona, 25 september 1964)

De Poolse schrijver en letterkundige Andrzej Stasiuk werd geboren op 25 september 1960 in Warschau. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Andrzei Stasiuk op dit blog.

Uit:On The Road To Babadag: Travels In The Other Europe(Vertaald door Michael Kandel)

“This sequence of images was not Poland, not a country; it was a pretext. Perhaps we become aware of our existence only when we feel on our skin the touch of a place that has no name, that connects us to the earliest time, to all the dead, to prehistory, when the mind first stood apart from the world, still unaware that it was orphaned. A hand stretches from the window of a truck, and through its fingers flows the earliest time. No, this was not Poland; it was the original loneliness. I could have been in Timbuktu or on Cape Cod. On my right, Baranów, "the pearl of the Renaissance," I must have passed it a dozen times in those days, but it never occurred to me to stop and have a look at it. Any place was good, because I could leave it without regret. It didn't even need a name. Constant expense, constant loss, waste such as the world has never seen, prodigality, shortage, no gain, no profit. The morning on the coast, Wybrzeze, the evening in a forest by the San River; men over their steins like ghosts in a village bar, apparitions frozen in mid-gesture as I watched. I remember them that way, but it could have been near Legnica, or forty kilometers northeast of Siedlec, and a year before or after in some village or other. We lit an evening fire, and in the flickering light, young guys from the village emerged; probably the first time in their lives they were seeing a stranger. We were not real to them, or they to us. They stood and stared, their enormous belt buckles gleaming in the dark: a bull's head, or crossed Colt revolvers. Finally they sat near, but the conversation smacked of hallucination. Even the wine they brought couldn't bring us down to earth. At dawn they got up and left. It's possible that a day or two later I stood for ten hours in Zloczów, Zolochiv, and no one gave me a lift. I remember a hedgerow and the stone balustrade of a little bridge, but I'm not sure about the hedgerow, it could have been elsewhere, like most of what lies in memory, things I pluck from their landscape, making my own map of them, my own fantastic geography. One day I went to Poznan in a pickup truck. The driver shouted, "Hop on. Just watch out for the fish!" I lay among enormous plastic bags filled with water.”

 
Andrzej Stasiuk (Warschau, 25 september 1960)

De Amerikaanse schrijver William Faulkner werd geboren op 25 september 1897 in New Albany, Mississippi. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor William Faulkner op dit blog.

Uit: Light in August

„The brother worked in the mill. All the men in the village worked in the mill or for it. It was cutting pine. It had been there seven years and in seven years more it would destroy all the timber within its reach. Then some of the machinery and most of the men who ran it and existed because of and for it would be loaded onto freight cars and moved away. But some of the machinery would be left, since new pieces could always be bought on the installment plan—gaunt, staring, motionless wheels rising from mounds of brick rubble and ragged weeds with a quality profoundly astonishing, and gutted boilers lifting their rusting and unsmoking stacks with an air stubborn, baffled and bemused upon a stumppocked scene of profound and peaceful desolation, unplowed, untilled, gutting slowly into red and choked ravines beneath the long quiet rains of autumn and the galloping fury of vernal equinoxes. Then the hamlet which at its best day had borne no name listed on Postoffice Department annals would not now even be remembered by the hookwormridden heirs- at-large who pulled the buildings down and buried them in cookstoves and winter grates.
There were perhaps five families there when Lena arrived. There was a track and a station, and once a day a mixed train fled shrieking through it.
The train could be stopped with a red flag, but by ordinary it appeared out of the devastated hills with apparitionlike suddenness and wailing like a banshee, athwart and past that little less-than-villagelike a forgotten bead from a broken string. The brother was twenty years her senior. She hardly remembered him at all when she came to live with him. He lived in a four room and unpainted house with his labor- and child-ridden wife. For almost half of every year the sister-in-law was either lying in or recovering. During this time Lena did all the housework and took care of the other children. Later she, told herself, ‘I reckon that’s why I got one so quick myself.’
She slept in a lean-to room at the back of the house. It had a window which she learned to open and close again in the dark without making a sound, even though there also slept in the lean-to room at first her oldest nephew and then the two oldest and then the three. She had lived there eight years before she opened the window for the first time.
She had not opened it a dozen times hardly before she discovered that she should not have opened it at all. She said to herself, ‘That’s just my luck.’

 
William Faulkner (25 september 1897 - 6 juli 1962)

De Belgische dichteres en schrijfster Patricia Lasoen werd geboren op 25 september 1948 in Brugge. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Patricia Lasoen op dit blog.

Weet je het nog het Nauw van Calais?

Toen ik hier nog niet zo lang woonde
en de eerste baby amper wat geluidjes
maakte in zijn witte wieg
vond ik het keukenraam te smal
om ver te kunnen kijken.
Vandaag scheen me de witte tuin
een wijds geval, met zoveel leegte
na het opruimen van blokken.
Een kwestie van gezichtsveld:
het lijkt soms of een vrouw na jaren
bovenaan steeds nauwer
onderaan steeds breder wordt.

Kleuren

Rood
Het terras lag soms blank van het water
en in mijn herinnering steeds
blinkend rood
maar in waarheid vaak bemost.

 
Patricia Lasoen (Brugge, 25 september 1948) 
Brugge

De Duitse schrijfster Rebecca Gablé (pseudoniem van Ingrid Krane-Müschen) werd geboren op 25 september 1964 in Wickrath / Mönchengladbach. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Rebecca Gablé op dit blog.

Uit:Das Haupt der Welt

“Gib deinen Sachsen heraus, Tugomir«, befahl Bolilut. »Heute ist er endlich fällig.« »Ich habe keine Ahnung, wo er ist«, erwiderte Tugomir und fuhr fort, Haselwurzblätter in einen Mörser zu zählen. Bei dieser Auf-gabe war äußerste Sorgfalt geboten, wenn er nicht die gesamte Priesterschaft vergiften wollte, und außerdem war es ihm lieber, seinen Bruder jetzt nicht anzuschauen. Bolilut kam einen Schritt näher in den Lichtkreis der bei-den Öllampen, die das Halbdunkel des Tempels zurückdrängten. »Jetzt hab dich nicht so. Was kann dir ein blinder Sklave schon be-deuten?« »Gar nichts«, log Tugomir. Sorgsam verschloss er die tönerne Vorratsschale mit ihrem dicht sitzenden Holzdeckel und stellte sie neben seinem Schemel auf den Boden. Dann griff er nach dem Pis-till und begann, die getrockneten Blätter im Mörser zu zerreiben. »Aber er darf diesen Tempel nicht betreten, wie du vermutlich weißt, darum wirst du ihn kaum hier finden.« Sein älterer Bruder stieß die Luft durch die Nase aus; es war ein Laut voller Hohn. »Wo du ihn auch versteckt haben magst, es wird dir nichts nützen. Er wurde für Jarovit ausgewählt, und auf die Art kann er sich endlich mal nützlich machen.« Tugomir arbeitete weiter. Die Blätter waren trocken, aber zäh und ledrig. Es war schwierig, sie zu dem feinen Pulver zu zersto-ßen, das nötig war. »Lass mich das hier eben erledigen«, sagte er scheinbar gleichmütig. »Dann mache ich mich auf die Suche. Er kann uns schwerlich davonlaufen, nicht wahr? Keine Maus kommt aus dieser Burg heraus.“
»Oder hinein«, fügte Bolilut hinzu. »Ich würde sagen, das bleibt abzuwarten«, entgegnete der Jüngere. »Was soll das heißen? Du willst doch nicht im Ernst behaup-ten, du hättest Angst vor diesen halb erfrorenen Strohköpfen da draußen?« Tugomir hob endlich den Kopf. »Geh hinaus auf den Wall und sieh sie dir an, Bolilut. Es sind Hunderte. Vor zwei Monaten sind sie hergekommen, und seit die Havel zugefroren ist, lagern sie auf dem verdammten Fluss. Sie schießen unsere Wachen vom Wehr-gang und stecken unsere Palisaden in Brand. Seit sie da draußen liegen, ist kein Bote mehr durchgekommen, geschweige denn Proviant.“

 
Rebecca Gablé (Wickrath, 25 september 1964)

De Chinese dichter en schrijver Lu Xun werd in 1881 in Shaoxing in de provincie Zhejiang geboren als Zhou Shuren. Zie ook alle tags voor Lu Xun op dit blog en ook mijn blog van 25 september 2009 en ook mijn blog van 25 september 2010

Three Verses On Parting From My Brothers

1
My soul takes wing so oft in dream
to fly home whence I came,
And hence I've learnt that in this life
parting is the bitt'rest pain.
As thoughts turn toward my brothers dear
I toss and turn well nigh midnight.
The lamp-wick's flame flickers bean-sized—
expiring soon, 'mid bright moonlight.

2
At sunset our boat moors
by an old planter's house.'
'Round his hut, a thorn fence—
above, intertwine boughs.
Crestfallen, I think back
on the old days at home,
Wondering when again I shall carry
a watering-crock my own.

3
Youth is seen-off easily
by spring breezes in their constant flight.
O'er the misty waves we row,
navigating our boat by night.
Wherefore doth the wagtail
flaunt himself at me,'
Sweeping for our mast-tip
'cross the sky so free?

Vertaald door J. E. Kowallis

 
Lu Xun (25 september 1881 – 19 oktober 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e september ook mijn blog van 25 september 2016 deel 2.

25-09-2017 om 18:31 geschreven door Romenu  

De Colombiaanse dichter Felipe García Quintero werd geboren op 25 september 1973 in Popayán.Quintero studeerde Spaanse filologie in Spanje, culturele studies in Ecuador en literatuur en Spaans in Colombia. Hij publiceerde vier dichtbundels (“Monólogos del huésped” (Monologen van de gastheer), 1996; “Señales de tránsito” (Verkeersborden), 1997; “Vida de nadie”(Niemands leven), 1999; en “Piedra vacía” (Vacante steen), 2001) en een essay over de Colombiaanse dichter Rafael Maya. Hij heeft verschillende prijzen en beurzen ontvangen in Colombia, Chili en Spanje, waaronder de Premio de Poesía Pablo Neruda. Hij is redacteur van het poëzietijdschrift Ophelia en doceert journalistiek aan de Universidad del Cauca, in Popayán, zijn geboortestad.

Uit: Piedra vacía

IV.

   you bring a bit of bread and some wine to feed the vigil in
the night of your soul.

   In the depths of your eyes you look at the hands that offered
up their bones to build the house and fill it with words.

   Meanwhile, the writing in the darkness grows like the flickering of
the flames, your heart keeps quiet; its tremor stops beating.

   Suddenly nobody exists anymore.

   We are alone and you only think of her. You give yourself up to
the wine of laughter and the bread of silence, and to your memories:
those thoughts that inflame your tongue and burn like the words that
consume you.

   And you want to die, and for that you write:

V.

   one believes in writing. That writing is air, and that’s enough.

   But language inhabits the outdoors of the house, persists in human
gravity.

   Because writing is to be burdened with the procession of your life,
with the implements that do not fit into a different corner which are
not the days, that one after another are the void.

   Because death is to go and no more.

   And it is the will of love to die.

   Yes, the love of dying, the only writing:

Vertaald door Nicolás Suescún

 
Felipe García Quintero (Popayán, 25 september 1973)

25-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Indian Summer door George Inness, 1894

Altweibersommer

Nun tönt schon mählich mehr und mehr
Der Klang der Drescher aus den Scheunen,
Und müde zieht schon hin und her
Altweibersommer an den Zäunen.
Ich that den Weg heut aufwärts gehn,
Da ward mir bitter weh zu Mute,
Als ich zum ersten Mal gesehn
Das weiße Garn an meinem Hute.

In Fäden flattert es zu Thal,
Die Sehnsucht nach dem Sommer wecken,
Und blitzt und spielt im Sonnenstrahl
An herbstgeküßten Weißdornhecken.
Es schwingt sich auf wie Blumenduft,
Vom Wind geführt, dem wandermüden,
Und über ihm in weißer Luft
Ziehn Vogelschwärme nach dem Süden.

Wie das so kommt, mahnt dann und wann
Mich an ein Lied die Sommerseide,
Das süß und wunderbar begann
Und mählich sich verlor im Leide.
Das ist das Glück, das schwebt vorbei,
Drum falte betend beide Hände,
Daß dir der Herrgott gnädig sei -
Sonst klingt dein Sommer auch zu Ende.

 
Carl Busse (12 november 1872 - 3 december 1918)
Birnbaum (nu: Międzychód in Polen) Busse werd in Lindenstadt bij Birnbaum geboren.

Zie voor de schrijvers van de 24^e september ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

24-09-2017 om 10:29 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres, schrijfster, illustrator en cabaretière Johanna Rutgera van Leeuwen werd geboren op 24 september 1952 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Joke van Leeuwen op dit blog.

Melden

Is dus wel verplicht ja. In gebouw a staat b
als het daar niet tussen x en y uur dicht is
wegens middageten. Wat gemeld moet
want geweten: onder meer waarom niet
op de plaats gebleven, bewijs van nog
bestaan en mate van verstoren.

Is er een krijgen ook? Jazeker. Te noemen:
kansen. Maar hangt er wel van af. En wel.
Van af. Natuurlijk is er ook een wachten.
Er zijn rijen dus. Een rij is onvermijdelijk.
Een rij. Wordt genoeg afgehandeld? Schuiven
de wachtenden gestaag naar voren?

Men wordt verwerkt. Er wordt ingegrepen.
Maar melden moet eerst, want anders
geen beginnen aan. Ook niet ten overstaan
van wie bestaan ziet en in vel zal knijpen.
Vel telt niet. Nee. Helaas. Dus eerst bewijzen
er te zijn, want ooit te zijn geboren.

Daar

Hadden er lang naar gezocht, maar wat lag
het daar prachtig, precies op zijn plaats.
Overal groeisel, verschiet en bedoening.
Alles kon rijmen, ook als het niet.

Zaten daar gretig te willen ontvangen
aan lange ontsplinterde tafels waarop,
nog gesloten, schenkbaar te tillen getink.
Kregen te lezen wat eetbaar kon, drinkbaar kon,

alles beschreven. Keken soms over de regels heen,
zagen daar groeisel, verschiet en bedoening.
Iemand riep: Drinkt u maar, drink maar, ik
kom dalijk bij u! - terwijl hij verdween.

Opname

Uw bruikbaarste woorden zijn er bij gaan
liggen. Genoeg gebruikt, denken ze, neem maar
de onbeschadigde om te herhalen. Herhalen
doen ze op de televisie ook. Maar die
kapotte kleerhangers vraagtekens.

Wat het was waar u zich vijftig jaar
aan heeft geërgerd. Waar u uw man heeft
neergelegd. Er prijken al zo lang met haast
beschreven ansichtkaarten in uw territorium.
Mooie uitzichten, prachtige hoeheethet.

 
Joke van Leeuwen (Den Haag, 24 september 1952)

De Nederlandse dichter en schrijver Mark Boog werd geboren op 24 september 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Mark Boog op dit blog.

De rotonde (Fragment)

Oorverdovend razen de motoren.
De kranen die de dagen takelen van hier
naar ginder draaien knarsend overuren.
Van Dam, gekleed, verlaat zijn huis.

In zijn lange jas de overblijfselen
van eerder leven: bonnen, pepermunt,
een pen, portemonnee gevuld met geld
dat vaak gebruikt is en met kaarten:

krediet-, parkeer-, visite-, korting-.
Koel en ijverig de werkdag, als altijd.
Het duurt niet lang voor hij de stad uit is,
die modderpoel van oud en ouder zeer.

Hij ziet de weg.
Hij buigt het hoofd.
Het onweert in de verte.

Het kruispunt waar zijn redding wacht ligt ver
buiten de stad. Hij gaat te voet, het moet
een pelgrimstocht zijn, een beproeving.
In de polder, tussen wei en sloot en leegte,

waar de rechte wegen kruisen, daar
moet het contract met bloed bekrachtigd.
Veel te laat, tien jaar of meer, dat kan hij zich
verwijten – lafaard, nietsnut, onbenul –

maar toch. Er is nog tijd genoeg. Die ziel,
daar heeft hij nooit iets aan gehad, die is
nog nooit door wie dan ook herkend. ‘Verkocht!’
Zo zal het gaan. Van Dam is dan een ander.

 
Mark Boog (Utrecht, 24 september 1970)

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren op 24 september 1937 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 20 novemberr 2010 en eveneens alle tags voor A.L. Snijders op dit blog.

Gedichten

`Hierbij stuur ik u twee gedichtten; schreef een jon-gen van tien die mij twee gedichten stuurde. Hij wilde dichter worden, hij vroeg mijn oordeel. Ik schreef hem terug dattie al dichter was en dattie het moest blijven — hij zou me er een plezier mee doen. Toen het ijs gebroken was, vroeg ik hem apropos waarom hij gedichten met twee t's spelde. Hij antwoordde dat hij een persoonlijke spelling volgde. Hij wilde de meer-voudsvorm van gedicht accentueren met de dubbele t. Hij schreef ook paardden, katten en muizzen. Ik had de jongen in juni ontmoet op Schiphol, hij liep daar met een cello, en vroeg of ik even op hem wilde passen, zijn ouders waren met de auto naar de parkeerplaats. Hij vertelde dat hij in Amsterdam-Zuid woonde, in de Botticellistraat. Wat een toeval, in die buurt had ik ook gewoond toen ik zo oud was als hij. Ik fietste altijd naar school met een jongen uit de Botticellistraat, wiens vader professor was. Hij had een computer gebouwd zo groot als een doodkist. Die noemde hij, zijn rekenmachine. Hij stond op de over-loop, ik legde mijn jas erop als ik daar op bezoek was.

 
A.L. Snijders (Amsterdam, 24 september 1937)

De Chileense schrijver Alejandro Zambra werd op 24 september 1975 geboren in Santiago de Chile, waar hij ook opgroeide. Zie ook mijn blog van 10 november 2010 en eveneens alle tags voor Alejandro Zambra op dit blog.

Uit: Ways of Going Home (Vertaald door Megan McDowell)

“But we were friends, or something like it. We talked a lot. Sometimes I think I'm writing this book just to remember those conversations.
The night of the earthquake I was scared but I also, in a way, enjoyed what was happening.
In the front yard of one of the houses, the adults put up two tents for the children to sleep in, and at first it was chaos because we all wanted to sleep in the one that looked like an igloo—those were still a novelty back then—but they gave that one to the girls. So we boys shut ourselves in to fight in silence, which was what we did when we were alone: hit each other furiously, happily. But then the redhead's nose started bleeding, so we had to find another game.
Someone thought of making wills, and at first it seemed like a good idea; after a while, though, we decided it didn't make sense, because if a bigger earthquake came and ended the world, there wouldn't be anyone to leave our things to. Then we imagined that the earth was like a dog shaking itself so people fell off like fleas into space, and we thought about that image so much it made us laugh, and it also made us sleepy.
But I didn't want to sleep. I was tired like never before, but it was a new tiredness that burned my eyes. I decided to stay up all night and I tried to sneak into the igloo to keep talking to the girls, but the policeman's daughter threw me out, saying I wanted to rape them. Back then I didn't know what a rapist was but I still promised I didn't want to rape them, I just wanted to look at them, and she laughed mockingly and replied that that was what rapists always said. I had to stay outside, listening to them pretend that their dolls were the only survivors; they mourned their owners, crying spectacularly when they realized they were dead, although one of them thought it was for the best, since the human race had always seemed repellent to her. Finally, they argued over who would be in charge. The discussion seemed long to me, but it was easily resolved, since there was only one original Barbie among the dolls: she won.”

 
Alejandro Zambra (Santiago de Chile, 24 september 1975)

De Amerikaanse schrijver Francis Scott Fitzgerald werd geboren op 24 september 1896 in Saint Paul, in de staat Minnesota. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor F. Scott Fitzgerald op dit blog.

Uit: This Side of Paradise

“In her less important moments she returned to America, met Stephen Blaine and married him–this almost entirely because she was a little bit weary, a little bit sad. Her only child was carried through a tiresome season and brought into the world on a spring day in ninety-six.
When Amory was five he was already a delightful companion for her. He was an auburn-haired boy, with great, handsome eyes which he would grow up to in time, a facile imaginative mind and a taste for fancy dress. From his fourth to his tenth year he did the country with his mother in her father’s private car, from Coronado, where his mother became so bored that she had a nervous breakdown in a fashionable hotel, down to Mexico City, where she took a mild, almost epidemic consumption. This trouble pleased her, and later she made use of it as an intrinsic part of her atmosphere–especially after several astounding bracers.
So, while more or less fortunate little rich boys were defying governesses on the beach at Newport, or being spanked or tutored or read to from “Do and Dare,” or “Frank on the Mississippi,” Amory was biting acquiescent bell-boys in the Waldorf, outgrowing a natural repugnance to chamber music and symphonies, and deriving a highly specialized education from his mother.
“Amory.”
“Yes, Beatrice.” (Such a quaint name for his mother; she encouraged it.)
“Dear, don’t think of getting out of bed yet. I’ve always suspected that early rising in early life makes one nervous. Clothilde is having your breakfast brought up.”
“All right.”
“I am feeling very old today, Amory,” she would sigh, her face a rare cameo of pathos, her voice exquisitely modulated, her hands as facile as Bernhardt’s. “My nerves are on edge–on edge. We must leave this terrifying place tomorrow and go searching for sunshine.”
Amory’s penetrating green eyes would look out through tangled hair at his mother. Even at this age he had no illusions about her.”

 
F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940)
Cover

De Britse schrijfster en filmmaakster Shamim Sarif werd geboren op 24 september 1969 in Londen. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Shamim Sarif op dit blog.

Uit: Despite the falling snow

“They walk back to her apartment, holding hands, not speaking. The late-night air is cool, even here, where the narrow streets are bound by high, grey buildings, and he is happy. Even his fatigue is pleasurable when it is relieved by her company. When they reach her apartment, he walks behind her up the stairs. The concrete walls and tiny stairwells are oppressive, and he is relieved to get away from them, even into her small, dark living space. Maya, as usual, is still out. Maya’s mother is asleep in her tiny cupboard of a room, the door tightly shut. They go into the bedroom and Alexander sits on the foot of her bed, draws her to him, and kisses her. “Happy anniversary,” he says.
It is not a particularly significant day, but while they have been strolling home, he has been calculating in his mind, and has come to the conclusion that today they have been together for five months exactly. Katya looks up with a jerk, almost as though he has reached over and slapped her. She stares at him coolly.
“What is it?” he asks, feeling a mild panic grip him.
“What are you talking about?” she replies. Her tone is harsh.
“I was just thinking… I was just thinking that we have been together exactly five months. Today. An anniversary.”
“Oh.” She stands up abruptly, upset still, and embarrassed. As she knew would happen, he is on his feet in a moment, and has moved to hold her, but it is hard for him to do so for she has the palms of her hands pressed over her eyes. He holds her from behind, cradling her in his arms, and kissing her neck.“

 
Shamim Sarif (Londen, 24 september 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e september ook mijn vorige blog van vandaag.

24-09-2017 om 10:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Hendrik Tollens werd op 24 september 1780 te Rotterdam geboren. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Tollens op dit blog.

Geluk en deugd (Fragment)

de grijsaard
Och, meer niet dan een schone bloem,
maar die van verf verschiet,
verwaaiend loof is aardse Roem
en wat gij najaagt niet.-
't Was ook 't Geluk niet, neen voorwaar!
Die opschik droeg het nooit!
Dat droombeeld met juweel in 't haar,
met loovren gouds bestrooid:
dat was de Rijkdom. - Arme dwaas
die, 't hart vertuit aan pracht,
uit klei en mijnkloof zich, helaas!
't geluk te delven tracht!
Neen, neen, mijn zoon! vertrouw op mij:
't geluk stak nooit in 't goud!
Het hang' de pels u om de pij,
het laat u 't harte koud.
Niet zoeter smaakt des levens zuur
schoon gij 't uit zilver drinkt;
niet zachter valt hem 't scheidensuur
wie op een goudbaar zinkt.
Neen, neen, mijn zoon! wat faalt en vliedt
wanneer gij 't bijstand vraagt,
wat in de nood u 't eerst verliet,
dat is 't Geluk voorzeker niet,
waarnaar gij smacht en jaagt.
de jongeling
Maar dan die derde schoonheid toch,
slechts met een roos in 't haar...?
Dát was voorzeker geen bedrog:
dát was 't Geluk voorwaar!
Neen, nimmer joeg mij 't hart zo snel
als toen dat beeld verscheen!
Dat is 't Geluk! ik dacht het wel!
Ontdek mij 't pad erheen.

 
Hendrik Tollens (24 september 1780 -21 oktober 1856)
Litho Rijswijk ca. 1840-'50. Links het huis waar Tollens vanaf 1846 tot zijn dood leefde.

De Canadese dichter, essayist en schrijver Fernand Ouellette werd geboren in Montreal, Quebec, op 24 september 1930. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Fernand Ouellette op dit blog.

Embrasement

Le soleil pourrait-il
Quelquefois se maintenir
Dans un midi exalté
Au dessus des collines?

Du moins le temps que les nervures
Des feuilles, si rarement perçues,
Etincellent vives
Dans l'épaisseur de l'arbre.
Que tout le massif, au loin
Exulte, soutienne la fête.

Enfin, le feuillu pourrait,
Jusque dans les racines,
Dans nos pensées,
Se rappeler
Ce qu'a été un moment
De véritable embrasement.

Orage de profil

Seul j'étais de tout mon poids d'ombre à épauler
   la rumeur de l'air, de l'eau mouvante.
Mille chiens d'eau se disputaient le puissant
   rythme du fleuve.
Tendue ma poitrine dépassa la flèche vive de l'œil
   souverain l'éclair de neige m'habita.
Et lorsque de l'arbre surgit ma parole de conquête,
   la fonte fraîche du soleil grandissait le blé.
À l'avènement du fleuve, les flammes de silence
   pénétraient la mer.

 
Fernand Ouellette (Montreal, 24 septenber 1930)

De Franse schrijver Yves Navarre werd geboren op 24 september 1940 in Condom. Zie ook mijn blog van 24 september 2010. en eveneens alle tags voor Yves Navarre op dit blog.

Uit: L'Espérance de beaux voyages, 1 : Eté-automne

« Tu as le regard du ciel bleu » et il lui avait pincé la joue. Mademoiselle Bémol se fâche « Pierre, vous rêvez encore ? » Marie, à côté de Pierre, dessine un jardin, sur son cahier de calcul, à côté des soustractions. Elle n'aime pas faire des soustractions. Mademoiselle Bémol aime bien Pierre et Marie, tous les deux, au troisième rang. Elle doit rêver également, Parfois, quand elle écrit, au tableau, le bâton de craie, dans ses doigts, se casse. Alors, elle regarde Marie et Pierre et elle leur sourit. Elle doit avoir vu « Valparaiso » ou un jardin, elle aussi, dans sa vie. Or un matin, il était une fois un matin, à l'heure de la récréation, le ciel était plus bleu que jamais, plein d'oiseaux bleus en train de voler, on ne les voyait donc pas et il avait neigé toute la nuit. Sous le préau, Pierre prit sa tartine. Il avait faim. Il la croqua. Elle n'avait pas le bon goût du beurre de sa maison. Il l'ouvrit. Le beurre avait disparu. Il ne dit rien. Mais le lendemain matin, avant de partir pour l'école, il regarda sa maman préparer la tartine et la beurrer. « Tu me surveilles maintenant ? » Il baissa les yeux. Pierre n'aime pas baisser les yeux devant sa maman. Cela veut dire qu'il lui cache quelque chose et elle lui dit, automatiquement, « toi, tu me caches quelque chose ! » Et comme il ne peut pas mentir, il rougit. Et rougir pour ne pas mentir, ce n'est vraiment pas une vie. Le second jour, à l'heure de la récréation, avant de croquer la tartine, Pierre l'ouvrit. Il n'y avait plus de beurre. Il regarda Marie. Elle faisait la grimace. « Qu'est-ce qui se passe, Marie ? » « Je ne peux pas te le dire. » Le troisième jour, à l'heure de la récréation, plusieurs enfants, parmi les plus petits, se mirent à pleurer : il n'y avait plus de beurre dans aucune tartine. Quelqu'un venait voler le beurre des tartines pendant les premières heures de cours. Or, si quelqu'un était entré dans la cour de l'école, mademoiselle Bémol l'aurait vu. Elle voit tout. Tout le temps tout. Les parents de Marie et les parents de Pierre disent d'elle « c'est la meilleure maîtresse d'école de toute la région. Elle a l'oeil à tout ». Alors qui a volé le beurre des tartines, qui ? »

 
Yves Navarre (24 september 1940 – 24 januari 1994)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Alfons Petzold werd geboren op 24 september 1882 in Wenen. Zie ook alle tags voor Alfons Petzold op dit blog en ook mijn blog van 24 september 2009 en ook mijn blog van 24 september 2010.

Raunende Worte liegen im schwingenden Wind,

Raunende Worte liegen im schwingenden Wind,
die seltsam und heilig gleich biblischen Worten sind.

Fallende Perlen erklingen nimmer so schön,
wie dieser Worte frohzwitscherndes Glockengetön.

Wer spricht sie hinein in den stillaufhorchenden Raum:
Es ist die Blume, der Stein, der ragende Baum.

Und wer sie versteht? Der — welcher mit offenem Ohr
lauschend strebt aus den Stuben des Alltags hervor.

Dem nicht rußige Wände kreisen die Seele ein,
kann der seltsamen Worte jubelnder Deuter sein.

Ja, er kann jubeln; denn, was da kündet der Psalm,
den sie singen, der Baum, der Stein, der zitternde Halm.

Ist das ewige Lied, das rauschende Lied von der Kraft,
die in jedem Ding einen Teil der Ewigkeit schafft.

Als er jener Welt entsagen wollte

Als er jener Welt entsagen wollte,
Die nur Äußerlichem zugetan,
Da geschah es, dass der Vater grollte
lieber seines Sohnes neuen Wahn.

Unbeirrbar durch den Zorn des Alten,
Jubelte der Jüngling vor sich hin:
O, wie kann sich nun mein Herz entfalten,
Da ich Gottes froher Spielmann bin!

Lachte schrill der alte Tuchverkäufer
In dem pelzverbrämten Bürgerrock:
Frevle nicht, du junger Narr und Säufer,
Sonst erhebt sich über dich mein Stock!

Nahm Franziskus eine Hirtenflöte,
Sprach kein Wort mehr, blies nur süß und rein,
Sich im Schein der frommen Abendröte
In das große Herz der Allmacht ein.

 
Alfons Petzold (24 september 1882 – 25 januari 1923)
Monument in Kitzbühel, Tirol

De Franstalige Zwitserse dichter, schrijver en essayist Charles Ferdinand Ramuz werd geboren op 24 september 1878 in Cully-sur-Lausanne. Zie ook alle tags voor Charles Ferdinand Ramuz op dit blog en ook mijn blog van 24 september 2009 en Zook mijn blog van 24 september 2010.

Sur le banc devant la maison

Viens t'asseoir à côté de moi sur le banc devant la maison, femme, tu en as bien le droit, voici quarante ans que nous sommes ensemble.
Cette fin d'après-midi, alors qu'il fait si beau, c'est aussi le soir de notre vie. Tu as bien mérité,vois-tu, un peu de repos.
Maintenant, les enfants sont placés. Ils sont allés chacun de son côté et nous sommes de nouveau rien que les deux, comme quand nous avons commencé.
Femme, te souviens-tu? Nous n'avions rien pour commencer, tout était à faire. Et nous nous sommes mis à l'ouvrage. Ça n'allait pas tout seul, il nous en a fallu du courage !
Il nous en a fallu de l'amour, et l'amour n'est pas ce qu'on croit au commencement.
Se serrer l'un contre l'autre, s'embrasser, se parler tout doux à l'oreille.
Ça, c'est bon pour le jour de la noce ! Le temps de la vie est grand, mais le jour de la noce ne dure qu'un jour. C'est seulement après, qu'a commencé la vie.
Les enfants viennent; il leur faut quelque chose à manger, des vêtements et des souliers, ça n'a pas de fin. Il est aussi arrivé qu'ils étaient malades, alors tu devais passer toute la nuit à veiller et moi, j'étais à l'ouvrage d'avant le jour jusqu'à la nuit tombée.
Nous croyions être arrivés à quelque chose, puis après, tout était en bas et à recommencer. Des fois, nous étions tout dépités de voir que nous avions beau faire, nous piétinions sur place et même, nous repartions en arrière.
Te souviens-tu, femme, de tous ces soucis ? Mais nous sommes restés fidèles l'un à l'autre, et ainsi, j'ai pu m'appuyer sur toi, et toi la même chose sur moi.
Nous avons eu de la chance d'être ensemble, les deux. On s'est mis à l'ouvrage, nous avons duré et tenu le coup.
Le véritable amour n'est pas pour un jour. C'est toute la vie que nous devons nous aimer, s'aider et se comprendre.
Puis, les affaires sont allées du bon côté, les enfants ont tous bien tourné. Mais aussi, on leur avait appris à partir sur le bon chemin.
Nous avons un petit quelque chose au soleil et dans le bas de laine. C'est pourquoi, cette fin d'après-midi, alors qu'il fait si beau, assieds-toi à côté de moi. On veut pas mparler, nous n'avons plus rien à nous dire.
Nous n'avons besoin que d'être les deux et laisser venir la nuit, bienheureux d'avoir bien rempli notre vie.

 
Charles Ferdinand Ramuz (24 september 1878 – 23 mei 1947) 
Portret door Martin Fivian 

De Engels-Zweedse schrijfster en vertaalster Szilvia Molnar werd geboren op 24 september 1984 in Boedapest, Hongarije. Zie ook alle tags voor Szilvia Molnar op dit blog en ook mijn blog van 24 september 2010.

Uit: Soft split

"I am training my new assistant, a chubby Indian woman who seems great but when I mention that she would also have to handle tax forms she says, That’s not possible, that’s work for an assistant, like it was beneath her to do tax forms. So I get really upset & ask her to leave. But first she wantsto check her email on my computer. I scream & push her but I also kind of try to have sex with her on her way out. Gimme sum sum sum paru papum pum, I say & I smile. She calls me crazy & leaves. I jiggle my body parts like keys on a chain hooked to a hip.
Now I’m all wild & ready inside, like I can’t go in any other direction but forward. My fingers want to be put somewhere.
I go to the ladies room & ask Valerie to sleep with me. She is the assistant nobody can stand at the office. Every office has one. Her hair is short & curly. Just like her legs.
She reads books by Czech authors but it was her mother who got her this job.
I don’t care who I’m asking, but Valerie looks at me like I’m a madwoman with obscene facial hair & leaves me alone in the ladiesroom.
I decide to masturbate in the stalls. My fingers start off soft, like a boutique company. Then they get all hard & busy. Corporate. Expanding. Merging. Concurring. I hear other girls trickle in. They close the stall doors behind them, like in unison. They drop their bottoms & they plant their soft butt cheeks on the gaping toilet seats. Thinking of these simple kisses brings me to victory. I lean back & close my eyes. I listen to my quick heartbeats.“

 
Szilvia Molnar (Boedapest, 24 september 1984)

24-09-2017 om 10:15 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres, schrijfster,suffragette en abolitioniste Frances Ellen Watkins Harper werd geboren in Baltimore op 24 september 1825 als enig kind van twee vrije zwarte ouders. Veel zwarte mensen waren in die tijd slaaf. Haar moeder overleed in 1828 toen Frances pas drie jaar oud was en ze werd opgevoed door haar moeders tante en oom, dominee William Watkins, een burgerrechtenactivist. Ze werd opgeleid in zijn Academy for Negro Youth en hij zou een belangrijke invloed hebben op haar leven en werk. Op 14-jarige leeftijd begon ze te werken als naaister. Haar eerste dichtbundel “Forest Leaves” werd gepubliceerd in 1845, haar tweede “Poems on Miscellaneous Subjects” (1854), was heel populair en werd in de loop van de volgende jaren verscheidene malen herdrukt. In 1859 werd haar kort verhaal “The Two Offers” gepubliceerd in Anglo-African Magazine, waardoor ze de eerste Afro-Amerikaanse vrouw was die een kort verhaal publiceerde.Drie van haar romans werden van 1868 tot 1888 als serie uitgebracht in het christelijk tijdschrift Christian Recorder. Haar bekendste werk “Iola Leroy” (alternatieve titel Shadows Uplifted) werd als roman in 1892 gepubliceerd, toen Harper 67 jaar oud was. Het werd lang beschouwd als de eerste roman, uitgebracht door een Afro-Amerikaanse auteur (latere onderzoeken vonden nog vroegere werken van Harriet E. Wilson en William Wells Brown). Naar de conventies van die tijd behandelde ze ernstige sociale kwesties zoals onderwijs voor vrouwen, rassenvermenging, passing, afschaffing van de slavernij, wederopbouw, matigheid met alcohol en sociale verantwoordelijkheid. In 1850 verhuisde Watkins naar Ohio waar ze de eerste vrouwelijke docent werd aan het Union Seminary. Frances Harper was een groot voorvechter van het abolitionisme en het vrouwenkiesrecht. Ze was ook actief in de Unitarian Church, die de afschaffing van de slavernij ondersteunde. Samen met Mary Church Terrell hielp Harper met de oprichting van de National Association of Colored Women (Nationale vereniging van gekleurde vrouwen) in 1896 en ze werd in 1897 verkozen tot vicepresident.

The Slave Auction

The sale began—young girls were there,
Defenseless in their wretchedness,
Whose stifled sobs of deep despair
Revealed their anguish and distress.

And mothers stood, with streaming eyes,
And saw their dearest children sold;
Unheeded rose their bitter cries,
While tyrants bartered them for gold.

And woman, with her love and truth—
For these in sable forms may dwell—
Gazed on the husband of her youth,
With anguish none may paint or tell.

And men, whose sole crime was their hue,
The impress of their Maker's hand,
And frail and shrinking children too,
Were gathered in that mournful band.

Ye who have laid your loved to rest,
And wept above their lifeless clay,
Know not the anguish of that breast,
Whose loved are rudely torn away.

Ye may not know how desolate
Are bosoms rudely forced to part,
And how a dull and heavy weight
Will press the life-drops from the heart.

Learning to Read

Very soon the Yankee teachers
Came down and set up school;
But, oh! how the Rebs did hate it,—
It was agin’ their rule.

Our masters always tried to hide
Book learning from our eyes;
Knowledge did’nt agree with slavery—
’Twould make us all too wise.

But some of us would try to steal
A little from the book.
And put the words together,
And learn by hook or crook.

I remember Uncle Caldwell,
Who took pot liquor fat
And greased the pages of his book,
And hid it in his hat.

And had his master ever seen
The leaves upon his head,
He’d have thought them greasy papers,
But nothing to be read.

And there was Mr. Turner’s Ben,
Who heard the children spell,
And picked the words right up by heart,
And learned to read ’em well.

Well, the Northern folks kept sending
The Yankee teachers down;
And they stood right up and helped us,
Though Rebs did sneer and frown.

And I longed to read my Bible,
For precious words it said;
But when I begun to learn it,
Folks just shook their heads,

And said there is no use trying,
Oh! Chloe, you’re too late;
But as I was rising sixty,
I had no time to wait.

So I got a pair of glasses,
And straight to work I went,
And never stopped till I could read
The hymns and Testament.

Then I got a little cabin
A place to call my own—
And I felt independent
As the queen upon her throne.

 
Frances Harper (24 september 1825 - 25 februari 1911)

24-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Misty Morning door Alfred Sisley, 1874

De mist

De mist, onzeker,
dan grauw, dan bleker
hangt om ons heen.
De schim van stranden,
van lage landen,
verzonk, verdween.

Wij turen, turen
door eenzame uren
en dan, een wijl, -
als vanuit dromen
tot ons gekomen, -
verschijnt een zeil.

Wij zien, - een rimpel
in 't licht, - de wimpel
hoog in de mist
voorbij ons drijven.
Daaronder blijven
als weggewist

de vage lijnen,
die weer verdwijnen.
Een horen klinkt,
en van een schinkel
rukt het gerinkel.
En dan verzinkt

alles in 't wijde
vaal uitgespreide
voor ons gezicht.
De mist, al-nauwer,
dan bleek, dan grauwer
klemt om ons dicht.

 
Jan Prins (5 februari 1876 – 9 februari 1948)
Rotterdam, de geboorteplaats van Jan Prins

Zie voor de schrijvers van de 23^e september ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

23-09-2017 om 11:19 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Peter Drehmanns werd op 22 september 1960 in Roermond geboren. Zie ook alle tags voor Peter Drehmanns op dit blog.

Victors verweer

Hij heet Victor en zijn plasser ziet eruit als een verfrommeld kotszakje. In plaats van een ritslipje heeft zijn jas een paperclip. En als hij zijn bril afzet wil de wereld niets meer met hem te maken hebben.
Maar dat maakt hem nog niet kansloos.
Hij is jong genoeg om het leven aan te kunnen en oud genoeg om het aan zijn laars te lappen. Of andersom.
Op een heldere winterochtend van het jaar 19.. klapte Victor de kleppen van zijn pet naar beneden en ging op het zadel zitten. Een vliegenier op een fiets - het moet een belachelijk gezicht zijn geweest. Maar zijn oren, zijn vleermuisdunne oren eisten respect en mochten niet worden blootgesteld aan polaire geselingen. Hij begaf zich op weg naar het postkantoor.
Hoewel hij zeker wist dat de brief het standaardgewicht niet overschreed, liet hij hem wegen door de postbeambte. Niets mocht aan het toeval worden overgelaten. Op de envelop had hij haar naam en adres met de Parker 51 geschreven, die hij uitsluitend gebruikte voor liefdesbrieven. Hij wachtte tot hij de brief in de postzak zag verdwijnen.
De hele dag had hij jeuk aan zijn ogen. Men zei dat het kwam door de barbaarse kou. Hij geloofde er geen woord van. Hij wreef zo hard en zo vaak in zijn ogen dat hij vreesde dat ze zouden verpulveren.
In de vroege avond, toen de dag rood aan de randen werd (als een in brand gestoken vel papier dat langzaam naar het midden toe krult en ten slotte in zwarte slierten uiteenvalt), metselde Victor zijn brievenbus dicht. Hij verstevigde het cement met zijn collectie Bic-pennen, die nu als speerpunten de postbode opwachtten. Tussen hen in troonde de Parker 51, de veldmaarschalk. Zijn gouden bajonet glom van trots.

 
Peter Drehmanns (Roermond, 22 september 1960)

De Nederlandse dichteres en schilderes Inge Boulonois werd geboren in Alkmaar op 23 september 1945. Zie ook alle tags voor Inge Boulonois op dit blog.

Het geluk van een tafel

Het is het niet bedoelde. De huisspin
bungeejumpend tussen zijn vier poten.
Het schonkig hoofd gevuld met roes,
ronkend op zijn blad. Het is de vlieg

die zich kwiek in de poten wrijft
na een gigasnelle landing. De wellustige voet
die zonder erg zijn poot streelt
en niet het ademende been van een ander.

De zachte schuierharen zijn het
bij het wegvegen van kruimels
evenals de kleine vingers die een toekomst
van papieren bootjes vouwen op de vlakste zee.

Maar het is vooral het kind dat zonder kik
onder hem zit, daar vanouds een schuilplaats vindt,
dàt is het geluk van een tafel –

Fake facts

Er komt een yoghurtdrank voor hoger opgeleiden
Pastoor die over water loopt, geeft plots een gil
En wordt, hoe triest, verslonden door een krokodil
Verdomd, op dertien juni is het eind der tijden

Snif, ‘k heb van nepnieuws een sonnettenkrans geschreven
Voor dat juweel wou men mij hier géén ruimte geven!

 
Inge Boulonois (Alkmaar, 23 september 1945)

De Italiaanse schrijver, vertaler, en literatuurwetenschapper Antonio Tabucchi werd op 23 september 1943 geboren in Pisa. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Antonio Tabucchi op dit blog.

Uit: For Isabel (Vertaald door Elizabeth Harris)

„The garden lane was deserted. The old Chinese gatekeeper wore a cap with The Grotto of Camões written on the plastic brim.
We’re closing, the gatekeeper said, I’m about to close the gates. I don’t need much time, I tried with a smile, just a quick trip to the Grotto of Camões. He answered, reasonably: Why go at this late hour? Come back tomorrow morning, sir, the garden will be cool, the cave will be cool, tomorrow morning you can enjoy the cool air, now all you’ll find are sleeping bats. Yes, I understand, I said, but it just so happens that I really do need to visit the cave tonight: I’ve had an inspiration. The gatekeeper removed his cap and scratched his head. I don’t understand, he said. What’s your name? I asked. He gave me a timid smile. In the registry office, my name is Manuel, he answered, because in the registry office here, we have Portuguese names, but my real name, my Chinese name, is something else. He uttered a Chinese name and smiled again. And what does your name mean in Chinese? I asked. It means Light Shining Upon Water, he said. This seemed like the perfect opportunity, and I slipped my arm into his. Listen, Light Shining Upon Water, I said, I have a shining light as well, and it’s this light that made me think to visit the cave this very night, look, see up there? I pointed to a bright star, the brightest in the sky. It’s from there, I said, that I get my inspiration, or my idea, call it what you will. He raised his arm as I did and pointed. The stars are guides, he said, they guide everything, and we pitiful humans just don’t know it.
My friend, you comfort me, I said, because you understand me, you know, I got a message from that shining light, it’s called Sirius. He brought his raised arm alongside mine and looked at me doubtfully. You’re not familiar with the Macao sky, he said, his voice apologetic, sorry, but you’re really not familiar with our sky, that star has a different name in Chinese, in Latin, it’s something else, if I’m saying it correctly in your language, it’s called Canopus, that star is Canopus, you’re a bit confused, my friend: from these latitudes your star can’t be seen; I know the sky, I’ve studied it. Now I, too, scratched my head. All right, I said, I’ll give you that; still, I did receive a message—from Sirius or Canopus, I couldn’t say—but I have to get inside that cave where that great, half-blind poet praised Christianity in the sixteenth century, and I have to get in there tonight.”

 
Antonio Tabucchi (23 september 1943 – 25 maart 2012)
 

De Vlaamse schrijver en radio-dj Tom De Cock werd geboren in Rotselaar op 23 september 1983. Hij woont in Borgerhout. Zie ook alle tags voor Tom de Cock op dit blog.

Uit:En toen kwam jij

“Ik werk tegenwoordig als eindredacteur voor Weekend Knack. Binnenkort is het Vaderdag, zoals je weet. We laten bekende vaders een brief aan hun zoon of dochter schrijven. En ik dacht daarbij aan jou.’
Ik probeerde uit te rekenen hoe groot de kans was dat Ellen een verkeerd nummer had gebeld. Zo goed als nihil.
‘Je weet dat ik geen kind heb. Toch?’
‘Ja, maar je wilt er wel een.’
‘Dat kan nog jaren duren.’
‘Het is een originele invalshoek. Denk er eens over na. De deadline is dinsdag.’
Ik kon Ellen, gezien mijn historische schuld, niets weigeren. Bovendien leek het me een leuke gelegenheid om in alle luwte weer eens wat creatiefs te schrijven, want dat was alweer even geleden. Dus een week later in Weekend Knack:
Hey Lieverd!
Gek zeg. Dit is waarschijnlijk mijn min-tweede Vaderdag. Of kom, misschien de min-derde. We gaan daar niet lastig over doen, de tijd dringt niet. Ik weet dat je komt, ergens tussen nu en twee, drie jaar.
Je zult geboren worden. Tenminste, dat lijkt me toch praktisch. Ik heb het ook ooit gedaan; nog nooit
spijt van gehad. Jouw buikmama zal om één grote of duizend kleine redenen niet voor je kunnen of
willen zorgen. Te jong, te oud, te verslaafd, te gelovig, te illegaal, te onmogelijk. De gynaecoloog haalt
er specialisten bij, die samen met je biomama naar een oplossing zullen zoeken, want bij haar blijven
zou gewoon lekker logisch en makkelijk zijn. In afwachting mag jij aan het leven wennen bij een leuke familie waar je niets tekortkomt. En een maand of drie later, wanneer alles gezegd en geprobeerd en
uitgevlooid is, zal er iemand de telefoon nemen en mij bellen. Midden op een werkdag, misschien wel
twee minuten voor mijn radioprogramma begint. Ik laat alles vallen waar ik mee bezig ben. En dan komt het moment waarop we elkaar in de warme schoot van een astronomisch groot toeval tegenkomen: je papa en ik bellen aan bij je pleeggezin.”

 
Tom De Cock (Rotselaar, 23 september 1983)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Warmond (pseudoniem van Pietronella Cornelia van Yperen) werd geboren in Rotterdam op 23 september 1930. Zie ook alle tags voor Ellen Warmond op dit blog.

Het egocentrisch heelal

Zeggen wij woorden, gedichten.
bedoelen wij: mensen, gezichten.
Wij spreken
een dubbelel taal:
iedereen, allemaal,
eeuwigheid, overal,
betekenen: jij en ik,
ademval,
ogenblik.

Bij dag uitzicht op zee

Bij dag uitzicht op zee
en op het hospitaal
-twee oceanen onrust
op andere schaal-

als het stil is
's nachts
kun je ze horen worstelen
- zonder onderling verband -

de zieken met hun dromen
de golven met het strand.

 
Ellen Warmond (23 september 1930 – 28 juni 2011)
Ellen Warmond en Remco Campert ontvangen de Reina Prinsen Geerligs Prijs in 1953.

De Zuid-Afrikaanse / Israëlische dichteres Olga Kirsch werd geboren in Koppies in de Oranje Vrijstaat op 23 september 1924. Zie ook alle tags voor Olga Kirsch op dit blog.

Wanneer jy weg is

Wanneer jy weg is, is ek soos ’n tuin
in die winter waarin al wat leef hom klein

vou om die sap se warmte te bewaar.
Jy is my donker wortels in die swaar-

deurdringbare grond van ’n aangenome land.
Sonder jou is ek ’n uitheemse plant

wat nêrens meer kan aard nie. Daarom rig
ek teen die ysige dae tot jou terug-

koms – son deur ’n brandglas – gedagtes aan jou
hier waar boeke my stom geselskap hou

want jy is die enigste aan wie ek vertel
wat mens vertel. Jy’s minnaar, vriend, metgesel.

 
Olga Kirsch (23 september 1924 – 5 juni 1997)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Elizabeth Coleridge werd geboren in Londen op 23 september 1861. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Colderidge op dit blog.

The Witch

I have walked a great while over the snow,
And I am not tall nor strong.
My clothes are wet, and my teeth are set,
And the way was hard and long.
I have wandered over the fruitful earth,
But I never came here before.
Oh, lift me over the threshold, and let me in at the door!

The cutting wind is a cruel foe.
I dare not stand in the blast.
My hands are stone, and my voice a groan,
And the worst of death is past.
I am but a little maiden still,
My little white feet are sore.
Oh, lift me over the threshold, and let me in at the door!

Her voice was the voice that women have,
Who plead for their heart’s desire.
She came—she came—and the quivering flame
Sunk and died in the fire.
It never was lit again on my hearth
Since I hurried across the floor,
To lift her over the threshold, and let her in at the door.

To Memory

Strange Power, I know not what thou art,
Murderer or mistress of my heart.
I know I'd rather meet the blow
Of my most unrelenting foe
Than live---as now I live---to be
Slain twenty times a day by thee.

Yet, when I would command thee hence,
Thou mockest at the vain pretence,
Murmuring in mine ear a song
Once loved, alas! forgotten long;
And on my brow I feel a kiss
That I would rather die than miss.

 
Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907)
Londen. The Embankment door John O'Connor, 1874

Zie voor de schrijvers van de 23^e september ook mijn vorige blog van vandsaag.

23-09-2017 om 11:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Leni Saris werd geboren in Rotterdam op 23 september 1915. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Leni Saris op dit blog.

Uit: Zomaar een dak

“Dorrith en Maxi Sunderman waren in de omgeving minder bekend om het feit dat ze tweelingen waren, als door het feit dat ze in de gekste verwikkelingen verzeild raakten. Dat wilde zeggen, dat Maxi de moeilijkheden veroorzaakte en Dorrith, meestal met succes, probeerde haar eruit te halen. Uiterlijk leken ze verwarrend op elkaar, maar innerlijk waren ze zo verschillend als twee mensen maar kunnen zijn. Maxi was vrolijk, voortvarend en wild. Ze dacht wel degelijk, maar meestal te laat. Dorrith, veel kalmer, was ook vrolijk, maar ze dacht na voor ze iets deed, en ze gaf niet op als ze zich eenmaal iets in het hoofd had gezet. Dat betekende dat ze in haar kleuterjaren vocht voor Maxi als ze het niet anders kon winnen. Maxi deed weinig voor Dorrith, want die kwam nooit in moeilijkheden, tenzij door het beroep dat haar zusje op haar deed. Toch waren ze niet de verknochte tweeling die geen stap zonder elkaar kan doen. Ze hadden hun eigen vrienden en vriendinnen en gingen zo veel mogelijk hun eigen weg. Hun ouders waren er blij mee en mevrouw Sunderman had de meisjes, hoe vreemd iedereen het ook vond, na hun kleuterperiode nooit meer in dezelfde kleren en kleuren gestoken. Dorothea had zichzelf kortweg Dorrith genoemd en Maria Xenia was voor het gemak Maxi geworden. En als mevrouw Sunderman een enkele maal heel moe was, zuchtte ze diep en zei meer dan eens: ‘En dan zeggen ze nog dat een naam er niets toe doet! Maxi… ze is inderdaad in alles Maxi. Zou ze anders zijn geweest als we haar Mini hadden genoemd? Ik word dol van dat kind!’ Dat zei ze niet vaak. Maar wel op de beruchte middag die Maxi enkele ontvellingen opleverde wegens een conflict met een grotere jongen die haar bal had afgepakt, en Dorrith een compleet regenboog-oog, omdat ze gevochten had om de gillende zuster uit de handen van het zeer hardhandig exemplaar van het andere geslacht te halen.
„Ik kon er niets aan doen!” loeide Maxi. „Het was een gemene jongen!”
„Vecht dan voor jezelf,” stelde haar vader vermoeid voor. „Gil niet altijd om je zus. Vertel me nou eens of jij voor haar hetzelfde zou doen, hè?”
„Dat weet ik niet,” bekende Maxi eerlijk. Ze veegde over haar betraande gezicht.”

 
Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999)
Cover

De Tsjechische dichter Jaroslav Seifert werd op 23 september 1901 geboren en groeide op in Praag. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Jaroslav Seifert op dit blog.

Struggle With The Angel (Fragment)

God knows who first thought up
that gloomy image
and spoke of the dead
as living shades
straying about amongst us.

And yet those shades are really here --
you can’t miss them.
Over the years I’ve gathered around me
a numerous cluster.
But it is I amidst them all
who is straying.

They’re dark
and their muteness keeps time
with my muteness
when the evening’s closing in
and I’m alone.
Now and again they stay my writing hand
when I’m not right,
and blow away an evil thought
that’s painful.

Some of them are so dim
and faded
I’m losing sight of them in the distance.
One of the shades, however, is rose-red
and weeps.
In every person’s life
there comes a moment
when everything suddenly goes black before his eyes
and he longs passionately to take in his hands
a smiling head.
His heart wants to be tied
to another heart,
even by deep stitches,
while his lips desire nothing more
than to touch down on the spots where
the midnight raven settled on Pallas Athene
when uninvited it flew in to visit
a melancholy poet.

It is called love.
All right,
perhaps that’s what it is!
But only rarely does it last for long,
let alone unto death
as in the case of swans.
Often loves succeed each other
like suits of cards in your hand.

Vertaald door Ewald Osers

 
Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Körner  werd geboren op23 september 1791 in Dresden. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Körner op dit blog.

Uit:Die Reise nach Schandau

“Schandau, den 1. Juni
Ich versprach, Liebster, bald Nachricht von mir zu geben. Kaum bin ich vierundzwanzig Stunden von Dir entfernt, und schon erfülle ich meine Zusage. Du musst gestehn, das heißt pünktlich sein. Diese Tugend der Solidität kommt aber mir, als baldigem Ehemanne, von Rechtswegen zu, deswegen will ich weiter kein Lobens davon machen. Ich glaube, es gibt im ganzen menschlichen Leben keinen gewagtern und weitern Sprung, als mitten aus dem freien, fröhlichen Stundentenleben heraus in das Staatsgefängnis der Ehe. Dieser salto mortale soll manchem schon den Hals gebrochen haben; ich hoffe aber, ich werde glücklich sein. Frisch gewagt ist halb gewonnen. – Du bewunderst, wie Du mir so oft gesagt hast, meinen leichten Sinn bei diesem wichtigen Schritte. Der, wie Du Dich ausdrückst, das Glück meiner Zukunft bestimmen muss. Ich begreife nicht, wie ich anders sein sollte. Du weißt ja, wie es Familienverhältnisse durchaus verlangen, dass ich die junge Gräfin Stellnitz heiraten muss, wenn ich nicht eine bedeutende Erbschaft einbüßen will, die mir nur unter dieser Bedingung zufällt. Die Herren Väter haben die Sache abgemacht, und der meinige hat mir vor kurzem erst alle meine lustigen Burschenstreiche, mit Einschluss einiger tausend Tälerchen Schulden, vergeben, ohne eine saure Miene zu machen, ich kann ihm also diesen Gefallen wieder tun; übrigens soll ja meine Braut ein Engel sein, wie sich mein Vater ausdrückt, sittsam, fromm, gebildet, liebenswürdig und nota bene reich; kurz, wenn ich seinen Beschreibungen trauen darf, so erwartet mich ein paradiesisch Leben. Dass ich mir meine Zukunft nicht mit den zauberischen Farben einer glühenden Leidenschaft ausmale, glaubst Du mir wohl. Ich lasse es nun so über mich ergehen. Bis jetzt hab' ich die Liebe nie für etwas anders als für eine momentane Belustigung angesehen. Was man mir von ewiger Treue, von häuslicher Glückseligkeit etc. etc. erzählt hat, hab' ich nur für schöne Träume gehalten. Die Liebe, die das Herz mit ewiger Sehnsucht füllen soll, fühlt' ich noch nie, und ich bin überzeugt, dass mich weibliche Reize nicht so leicht aus der schönen Ruhe bringen und mir die fröhliche leichte Ansicht, die ich der Welt abgewonnen habe, rauben können.“

 
Theodor Körner (23 september 1791 - 26 augustus 1813)
Stadsdeel Krippen, Schandau

De Griekse schrijver Euripides werd geboren in 480 of 484 voor Christus. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Euripises op dit blog.

Uit: Medea

“Medea:
Wee mij, rampzaal´ge in waan vergaan;
Dood, maak een eind aan mijn bestaan.
Voedster:
Ach, kind´renlief, uw moeders smart
jaagt weer haar toorn, jaagt weer heur hart.
Spoedt u van hier, gaat fluks in huis,
en komt uw moeder niet voor oogen;
genaakt haar niet; neemt u in acht,
want huiv´ren doet d´ onstuim´ge aard
van haar trotschen geest.
Een nieuwe wolk van smart komt op
en dreigt in feller klacht dan ooit
zich uit te storten.
Wat daden zal zij nog begaan,
zij zoo hooghartig en toomeloos,
zoo diep in haar eer beleedigd.
Medea:
O smaad, o duldelooze smaad,
die schreit tenhemel. Ach, kind´ren, vloek,
vloek over u en uw vader; zijn huis,
geheel zijn ras ga te gronde.
Voedster:
Ach, waarom deelt uw kroost in de schuld
van hun vader? Waarom haat gij hen? Ai mij,
gij kleinen, ik ben zoo bang voor uw lot.
Hartstocht in een vorst is een vreeselijk iets,
ter nauw zich beheerschend, almachtig in veel,
verkeert hij zijn stemming niet licht.
Wel hem, die in ´t leven het evenwicht houdt;
want duurzame vreê tot het eind mijner dagen
zou liever mij zijn dan in grootheid te leven.
Houd maat: een woord als geen ander zoo goed,
en een kostelijk iets, als de mensch ernaar doet.
Het buitenspoorge houdt geen stand,
en wee, wanneer een godheid toornt;
dan is ´t nog grooter ellende.”

Vertaald door Dr. Chr. Deknatel

 
Euripides (484 v. Chr – 406 v. Chr) 
Jason and Medea door John William Waterhouse, 1907

De Hongaarse schrijfster Emmuska Orcy de Orczi, ook wel Baronesse Orczy of Baronesse d'Orczy werd geboren in Tarnaörs op 23 september 1865. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Emma Orczy op dit blog.

Uit: The Scarlet Pimpernel

« A murmur of wrath and contempt went round the group of ill-clad wretches, who crowded round Citoyen Bibot.
"Half an hour later," continued the sergeant, "up comes a captain of the guard with a squad of some dozen soldiers with him. `Has a car gone through?' he asks of Grospierre, breathlessly. `Yes,' says Grospierre, `not half an hour ago.' `And you have let them escape,' shouts the captain furiously. `You'll go to the guillotine for this, citoyen sergeant! that cart held concealed the CI-DEVANT Duc de Chalis and all his family!' `What!' thunders Grospierre, aghast. `Aye! and the driver was none other than that cursed Englishman, the Scarlet Pimpernel.'"
A howl of execration greeted this tale. Citoyen Grospierre had paid for his blunder on the guillotine, but what a fool! oh! what a fool!
Bibot was laughing so much at his own tale that it was some time before he could continue.
"`After them, my men,' shouts the captain," he said after a while, "`remember the reward; after them, they cannot have gone far!' And with that he rushes through the gate followed by his dozen soldiers."
"But it was too late!" shouted the crowd, excitedly.
"They never got them!"
"Curse that Grospierre for his folly!"
"He deserved his fate!"
"Fancy not examining those casks properly!"
But these sallies seemed to amuse Citoyen Bibot exceedingly; he laughed until his sides ached, and the tears streamed down his cheeks.
"Nay, nay!" he said at last, "those aristos weren't in the cart; the driver was not the Scarlet Pimpernel!"
"What?"
"No! The captain of the guard was that damned Englishman in disguise, and everyone of his soldiers aristos!" The crowd this time said nothing: the story certainly savoured of the supernatural, and though the Republic had abolished God, it had not quite succeeded in killing the fear of the supernatural in the hearts of the people. Truly that Englishman must be the devil himself."

Emma Orczy (23 september 1865 – 12 november 1947)
Scene uit de musical versie op Broadway, 1997

De Duitse dichter en schrijver Daniel Czepko von Reigersfeld werd op 23 september 1605 in Koischwitz (Pools: Koskowice) geboren. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Czepko von Reigersfeld op dit blog.

Du glaubst es selber nicht
An Purpurcultum

Der Tischler machet nicht durch Hobeln und Beziehn
Zum Heiligthum ein Bild, du machst es durch dein Knien:
Dein Vater hat dich nicht den Gottesdienst gelehret
Wenn er die Peltze flickt, als wie es sich gehöret.

Wenn er die Götzen fand, die vor ihm stets verblichen,
So sprach er: Ducket euch, ihr sollt in Ofen kriechen:
Bedencke wie du dich hast deinem Gott entwandt:
Was du verehrst, das hat dein Vater vor verbrannt.

Leben aus dem Tod
An den Todt

O Todt, als ich dich recht, als wie ich sol, erkannt:
Heiß ich dich allezeit mein neugebohrnes Leben:
Ich wüste nicht, nach was ein Hertze solte streben,
Im fall es nicht sein Thun auff diesen Port gewanndt:

Wir stehen in Gefahr, wann wir auff diese Thür,
Die zu dem Leben geht nicht schicken unsre Sinnen,
Wol dem, der zu der Post den Schlüßel kan beginnen:
Ich lebte nicht, lebt' ich, o Tod, ohn dich allhier.

Ein Angst ohn alles Endt, ein ew'ge Müh' ohn Ruh
Ist ohn den seelgen Tausch, das Leben, drum wir werben:
Wir müßen aber vor, eh' als wir sterben, sterben,
Dann vor dem Tode kommt man bloß dem Tode zu.

 
Daniel Czepko von Reigersfeld (23 september 1605 – 8 september 1660)
Cover

23-09-2017 om 11:16 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

In the Theatre

Sister saying—‘Soon you'll be back in the ward,'
sister thinking—‘Only two more on the list,'
the patient saying—‘Thank you, I feel fine';
small voices, small lies, nothing untoward,
though, soon, he would blink again and again
because of the fingers of Lambert Rogers,
rash as a blind man's, inside his soft brain.

If items of horror can make a man laugh
then laugh at this: one hour later, the growth
still undiscovered, ticking its own wild time;
more brain mashed because of the probe's braille path;
Lambert Rogers desperate, fingering still;
his dresser thinking, ‘Christ! Two more on the list,
a cisternal puncture and a neural cyst.'

Then, suddenly, the cracked record in the brain,
a ventriloquist voice that cried, ‘You sod,
leave my soul alone, leave my soul alone,'—
the patient's dummy lips moving to that refrain,
the patient's eyes too wide. And, shocked,
Lambert Rogers drawing out the probe
with nurses, students, sister, petrified.

‘Leave my soul alone, leave my soul alone,'
that voice so arctic and that cry so odd
had nowhere else to go—till the antique
gramophone wound down and the words began
to blur and slow, ‘ … leave … my … soul … alone … '
to cease at last when something other died.
And silence matched the silence under snow.

Angels

Most are innocent, shy, will not undress.
They own neither genitals nor pubic hair.
Only the fallen of the hierarchy
make an appearance these secular days.

No longer useful as artists' models,
dismissed by theologians, morale tends
to be low—even high class angels grumble
as they loiter in our empty churches.

Neutered, they hide when a gothic door opens.
Sudden light blinds them, footsteps deafen,
Welsh hymns stampede their shadows entirely.
Still their stink lingers, cold stone and incense.

But the fallen dare even to Downing Street,
astonish, fly through walls for their next trick;
spotlit, enter the dreams of the important,
slowly open their gorgeous, Carnaby wings.

 
Dannie Abse (22 september 1923 – 28 september 2014)

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.

Uit: Een begrafenis

“Een man met witten bef en zwarten steek op, en die ook met frisch rood doormarmerde wangen had, groette met den steek en opende mij zwijgend de glazen deur van het huis.
Ik ben binnengetreden en eerst gekomen door een vertrek, dat geheel verlaten was; toen ben ik trappetreden opgegaan en door een tweede glazen deur plotseling gekomen in de doodekamer.
Het was een kleine kamer, waar vele zware donkere gestalten, de hoofden aan-gebogen, zwijgend stonden en een enkele knielde; vóór hen was een open ruimte; aan de andere zijde daarvan lag, zeer verlicht door kaarsen op zilveren kandelaars, de doode recht ter neder. De wanden van dat, waar de doode plat in ter neder lag, waren wit aan de zijden, waarmede zij hem omgaven.
Hij was beeld-schoon, gekleed in wit rag-fijn, met smalle witte krullen bezoomd, rein overkleed.
Hij zag er uit gelijk toen hij een jongling was, in dien tijd toen hij het groote leven ging beginnen; maar als een jongeling, die rimpelloos schoon is in zijn slaap en heeft de kleuren van een grooten lentedageraad.
Hij geleek van reine was, bestemd tot offerande, en de opgestoken vingers zijner handen waren als onbewegelijke kaarsen, waarlangs veel was reeds scheen gevloeid en die met onzichtbare vlammen brandden.
Zijn twee kindren stonden daar. Zij hadden gladde, verweesde hoofden, blond van kleur. Zij schenen omgeven van verlatenheid en stonden met hun kleurige gezichten aan de zwarte muur der onbewegelijke schaar van vreemde mannen, terwijl hun vader zoo bizonder mooi als zij hem nooit hadden gezien en als een prachtig aangekleedde jonge kameraad daar bij hen nederlag.
Ik ben voorbijgegaan en door een donkerte in een ander weer dagelichter vertrek gekomen, waar het zeer naauw en klein was. Er waren verscheidene oude vrouwen, in zwarte kleederen gekleed en wier oogen binnen de vuurroode randen gevangen vogels leken achter gloeyend brandende vensterkozijnen. Een bijna blinde oude vrouw met laag afhangende mat ròze boven-oogleden schreed binnen, laag en log en lichtlijk heen en weder wanklend, en scheen door te willen gaan ofschoon het huis hier eindigde.
Een dorre jonge vrouw, met graauw gelaat, stond al-door aan de deur en schreide zeer.”

 
Lodewijk van Deyssel (22 september 1864 - 26 januari 1952)
Portret door Isaac Israëls, 1934

De Australische singer / songwriter, dichter, schrijver en acteur Nicholas Edward Cave werd geboren in Warracknabeal op 22 september 1957. Zie ook alle tags voor Nick Cave op dit blog.

Uit: The Death of Bunny Munro

“The sob doubles on itself, then doubles again, till it becomes gentle, wretched crying and it reminds Bunny of their first night together — Libby lying in his arms, in the throes of some inexplicable crying jag, in a down-at-heel hotel room in Eastbourne. He remembers her looking up at him and saying, `I'm sorry, I get a little emotional sometimes,' or something like that, and Bunny pushes the heel of his hand into his crotch and squeezes, releasing a pulse of pleasure into his lower spine. `Just take the fucking Tegretol,' he says, softening. `I'm scared, Bun. There's this guy running around attacking women.' `What guy?' `He paints his face red and wears plastic devil's horns.' `What?' `Up north. It's on the telly.' Bunny picks up the remote off the bedside table and with a series of parries and ripostes turns on the television set that sits on top of the mini-bar. With the mute button on, he moves through the channels till he finds some black-and-white CCTV footage taken at a shopping mall in Newcastle. A man, bare-chested and wearing tracksuit bottoms, weaves through a crowd of terrified shoppers. His mouth is open in a soundless scream. He appears to be wearing devil's horns and waves what looks like a big black stick. Bunny curses under his breath and in that moment all energy, sexual or otherwise, deserts him. He thrusts the remote at the TV and in a fizz of static it goes out and Bunny lets his head loll back. He focuses on a water stain on the ceiling shaped like a small bell or a woman's breast. Somewhere in the outer reaches of his consciousness he becomes aware of a manic twittering sound, a tinnitus of enraged protest, electronic sounding and horrible, but Bunny does not recognise this, rather he hears his wife say, 'Bunny? Are you there?' `Libby. Where are you?' `In bed. Bunny looks at his watch, trombones his hand, but cannot focus. Tor Christ's sake. Where is Bunny Junior?' `In his room, I guess. `Look, Libby, if my dad calls again . `He carries a trident,' says his wife. `What?' `A garden fork.' `What? Who?' `The guy, up north.' Bunny realises then that the screaming, cheeping sound is coming from outside.”

 
Nick Cave (Warracknabeal , 22 september 1957)

De Britse schrijfster Fay Weldon werd geboren op 22 september 1931 in Alvechurch, Engeland. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Fay Weldon op dit blog.

Uit: Before the War

“Consider Vivien in the year 1922. She's waiting for the London train. It's a cold November morning, the station is windswept and rural, the sky is threatening snow, and the train is late. Vivien is single, large, ungainly, five foot eleven inches tall and twenty years old. She has no coat, just a tweed jacket and a long brown woollen scarf to keep her warm. She snatched the scarf from a peg just before she left home for the mile long walk to the station. The scarf is a dreary dusty old thing. Moths have been at it. It's been hanging on its peg by the back door amongst old coats, jackets, hats and caps for years. Not so long ago the scarf would have been noticed, laundered, darned, ironed, folded and put in its appropriate drawer within the hour. But time has passed and wars have happened and these days one just can't find the staff to pay attention to detail. I'm not asking you, reader, to step back in time. I'm asking you to stay happily where you are in the twenty-first century, looking back. Vivien has seared herself into my mind, this single stooping figure -she tends to stoop, being conscious that she is taller than most wom-en and quite a lot of men - as she waits alone for a train on a crucial day in her life in November 1922. So I offer Vivien and her fate to you, the reader. We like to dream the costume drama of Edwardian times, all fine clothes, glittering jewels and clean sexy profiles - but we are less drawn to the twenty years between the wars.
Understandably. Limbless ex-servicemen beg for alms on hard-heart-ed city streets while hysterical flappers, flat-chested, dance and drink champagne in Mayfair night-clubs. Shell shock, the Fifth Horseman of the Apocalypse - what we now call post-traumatic stress syn-drome - still stalks the land. Life expectancy for the poor is forty-five; for the rich, sixty-five. Vivien is young and rich but no flapper. She is too large and ungainly to look good dancing, and one would certainly never guess she was rich from the frumpy way she dresses. Had she had a more exuberant personality her height would have seemed no great drawback; she could have sparkled and charmed and flung out her chest to the ad-miration of men and women both, but Vivvie was not like this. She suffered and let it be seen that she suffered. She stooped.“

 
Fay Weldon (Alvechurch, 22 september 1931)

De Hongaarse dichter en schrijver György Faludy werd geboren op 22 september 1910 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor György Faludy op dit blog.

Mandelstam by the Fence (Fragment)

Osip, you made me jump… Here I was squatting
near to the barbed-wire fence that runs along
the edge of this autumn woodland nearly bereft
of foliage, by the bed of a purple spring,
where I shed my role as a prisoner as soon as I
bent over the carpet of leaves beside my knees.
What wealth, what plentitude of colours and shades!
The melancholy brown of the horse-chestnut leaves
stretched out, their wrinkles straightened out, reshaped
by the smothering-iron of time, disintegrating
already in places but held together still
by networks of thread-like blood-vessels. Lying supine,
the leaves of oak trees still retained their spots
of green and red, reminders of bygone youth
and age, and here and there their surfaces blistering
like thickening porridge stirred on a cooking stove,
perhaps protesting the end of their sailing days
or mourning their flight with every passing breeze.
And then… two tiny leaves bent and conjoined
and shaped like flower petals or maybe a barge,
one ocher-yellow and the other pink;
they must have fallen prematurely – but
from where? that leafless bush, I guessed, five paces
away, the one hardly taller than a dove.
I gently picked the pink one by two fingers
but did not sense a substance held between them.

Vertaald doorThomas Ország-Land

 
György Faludy (22 september 1910 – 1 september 2006)
Portret door Ezüst György, 1990

De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hans Leip op dit blog.

Uit: Die Nächtezettel der Sinsebal

„Dann tanze ich das Spiegellied. Das Spiegellied? Oho! Was weiß mein Bein von mir? Was weiß mein Nacken von mir? Was weiß die weiße Haut? Der Vorhang ist zu, der Teppich grau und ein einziger Kuß. Da schläft mein Bett allein. Nein, gaffen die Kissen? Und pumpen die Puppen im Stuhl in der Kuhle die Mäuler zum Wundern rund? Die Berge schmunzeln auf den Bildern. Was macht die Lampe denn? Die Lampe macht sich winzig, rennt in mein Knotenhaar, brennt in mein Bronzepudelhaar, ein Edelstein, mein süßer Karfunk!
Ei Fürstin, ei Engelbengel, hü! Ei Töchterlein, ei Schmatz, mein Schatz!
Nun neigen sich die Arme sehr, die Schultern schleichen hinterdrein. Nun schlüpft das Knie davon, nun ruft das andre zärtlich nach. Schnipp, macht der Finger.
Nun heben sich die Zehen, tirili. Nun scharwenzen die Hüften juja, nun klingeln ting, ting die Brüstelein.
Nun stülpt eine Glocke über mich. 0 schwanker Trunk, dunkles Blau! Wer schwingt mich so, o halt, nein! 0 ja, schön! Noch fängt mich der Spiegel, steif grapst mich sein Mantel, nun klemmt er nicht mehr, schmal bin ich ihm weg, fängt mich nicht, fängt mich nicht! Nun Kreisel, nun Mond im Griff. Wirft mich ein Gaukler? Ein Walfisch schnappt mich. Feuer ist, Feuer ist! 0 schauert mich Eis!
Nun kreiseln die Wiesen, viel Blumen wie Mücken, die Schwalben, die Rehe, o schwindelnder Duft; nun häng' ich im Wind, wie Zweige geschaukelt, wie Blätter geschleudert, wie Sternschnuppen blank. Nun schieß' ich hinauf, o dunkel, o sausend, nun schluckt mich die Sonne, nun ist sie mein Tanzrad, ist toll, ist toll, o Fieber, ich brenne! Zu Regenbögen gestriemt die Wände, die Puppen, die Stühle, mein Hemd, meine Kissen, mein Bett, meine Bücher, ich schwebe, ich falle!
Da schneidet der Spiegel die Welt auseinander, er fängt mich. Er torkelt.
Da steh' ich ja nackt.
Mein Karfunkel dahin, ach, umgemünzt zum braven Mundgulden, zu den Pfennigen Tipf und Tupf, zum Spängelein Ungelöst, Ungetröst zwischen den hängenden Händen.“

 
Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)

De Israëlische Hebreeuwse en Jiddische dichter en politicus Uri Zvi Greenberg werd geboren op 22 september 1896 in Bialikamin, Lviv, in Galicië, destijds behorend tot Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Uri Zvi Greenberg op dit blog.

Anxiety in my bones today

Anxiety in my bones today. 
I come to you with the feeling of one again
Banished slowly and stealthily from sacred landscapes;
Unredeemed landscapes of the enfeebled
Although still in the hands of the Fire Riders,
sons of Joshua Ben Nun today;
And like the fickle, who do not know why they are that way,
So I, who differ from them in my view of the future
Cannot grasp without reason
Why and wherefore this verdict of "lost tomorrow" can be possible
With Jewish signature upon the paper:
Back to the bottleneck.

Homesong

She is silent, my martyred mother,
Her eyes rise against my face, not looking at me, but beyond.
I look behind her, behind my back, at the wall,
The hanging mirror is shrouded in a sheet
And below, a barrel of darkest water,
My father’s prayer shawl floating in it 

Its silver neckpiece gone.

 
Uri Zvi Greenberg (22 september 1896 – 8 mei 1981)

De Britse schrijfster Rosamunde Pilcher werd op 22 september 1924 geboren in Lelant, Cornwall, Groot-Brittannië. Zie ook alle tags voor Rosamunde Pilcher op dit blog.

Uit: Coming Home

“The Porthkerris Council School stood half-way up the steep hill which climbed from the heart of the little town to the empty moors which lay beyond. It was a solid Victorian edifice, built of granite blocks, and had three entrances, marked Boys, Girls, and Infants, a legacy from the days when segregation of the sexes was mandatory. It was surrounded by a Tarmac playground and a tall wrought-iron fence, and presented a fairly forbidding face to the world. But on this late afternoon in December, it stood fairly ablaze with light, and from its open doors streamed a flood of excited children, laden with boot-bags, book-bags, balloons on strings, and small paper bags filled with sweets. They emerged in small groups, jostling and giggling and uttering shrieks of cheerful abuse at each other, before finally dispersing and setting off for home.
The reason for the excitement was twofold. It was the end of the winter term, and there had been a school Christmas party. Singing games had been played, and relay races won, up and down the assembly hall, with bean bags to be snatched and delivered to the next person in the team. The children had danced Sir Roger de Coverley, to music thumped out on the tinny old school piano, and eaten a tea of splits and jam, saffron buns, and fizzy lemonade. Finally they had lined up and, one by one, had shaken Mr. Thomas, the headmaster, by the hand, wished him a Merry Christmas, and been given a bag of sweets.
It was a routine that was followed every year, but always happily anticipated and much enjoyed.
Gradually the noisy outflux of children was reduced to a trickle, the late-leavers, those delayed by a search for missing gloves or an abandoned shoe. Last of all, as the school clock chimed a quarter to five, there came, through the open door, two girls, Judith Dunbar and Heather Warren, both fourteen years old, both dressed in navy-blue coats and rubber boots, and with woollen hats pulled down over their ears. But that was as far as the resemblance went, for Judith was fair, with two stubby pigtails, freckles, and pale-blue eyes; while Heather had inherited her colouring from her father, and through him, back over the generations of ancestors, from some Spanish sailor, washed ashore on the Cornish coast after the destruction of the Armada. And so her skin was olive, her hair raven-black, and her eyes dark and bright as a pair of juicy raisins.”

 
Rosamunde Pilcher (Lelant, 22 september 1924)

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijver Nathan Hill werd geboren in Cedar Rapids, Iowa, in 1976. Zie ook alle tags voor Nathan Hill op dit blog.

Uit: The Nix

“No,” Samuel’s mother said. “We put that picture away.”
 “We did? I don’t remember that.”
 “It was your decision.”
 “It was?” he said, befuddled. He thought he was losing his mind. Years later, in a high-school biology class, Samuel heard a story about a certain kind of African turtle that swam across the ocean to lay its eggs in South America. Scientists could find no reason for the enormous trip. Why did the turtles do it? The leading theory was that they began doing it eons ago, when South America and Africa were still locked together. Back then, only a river might have separated the continents, and the turtles laid their eggs on the river’s far bank. But then the continents began drifting apart, and the river widened by about an inch per year, which would have been invisible to the turtles. So they kept going to the same spot, the far bank of the river, each generation swimming a tiny bit farther than the last one, and after a hundred million years of this, the river had become an ocean, and yet the turtles never noticed.
 This, Samuel decided, was the manner of his mother’s departure. This was how she moved away—imperceptibly, slowly, bit by bit. She whittled down her life until the only thing left to remove was herself.
 On the day she disappeared, she left the house with a single suitcase.
The headline appears one afternoon on several news websites almost simultaneously: governor packer attacked!
Television picks it up moments later, bumping into programming for a Breaking News Alert as the anchor looks gravely into the camera and says, “We’re hearing from our correspondents in Chicago that Governor Sheldon Packer has been attacked.” And that’s all anyone knows for a while, that he was attacked. And for a few dizzying minutes everyone has the same two questions: Is he dead? And: Is there video?
The first word comes from reporters on the scene, who call in with cell phones and are put on the air live. They say Packer was at the Conrad Hilton Hotel hosting a dinner and speech. Afterward, he was making his way with his entourage through Grant Park, glad-­handing, baby-­kissing, doing all your typical populist campaign maneuvers, when suddenly from out of the crowd a person or a group of people began to attack.
“What do you mean attack?” the anchor asks. He sits in a studio with shiny black floors and a lighting scheme of red, white, and blue. His face is smooth as cake fondant. Behind him, people at desks seem to be working. He says: “Could you describe the attack?”

 
Nathan Hill (Cedar Rapids, 1976)

Zie voor nog meer schrijves van de 22e september ook mijn blog van 22 september 2013 deel 2.

22-09-2017 om 18:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jacobus Cornelis (Jaap) Harten werd geboren in Blaricum op 22 september 1930. Harten werd door een jarenlange vriendschap met actrice Else Mauhs (1885-1959) aangezet tot schrijven. In 1954 debuteerde hij met de dichtbundel “Studio in daglicht”. In 1964 verscheen met de verhalenbundel “Operatie Montycoat” zijn eerste proza. Harten was gefascineerd door de stad Berlijn, wat een belangrijke rol speelde in de roman “De getatoeëerde Lorelei“ (1968). Over Mauhs publiceerde hij in 1984 de biografische roman “Else Mauhs”, de ontvoering van een legende. Harten woonde in Den Haag en werkte bij het Nederlands Letterkundig Museum en Documentatiecentrum. Hij leefde samen met de kunstschilder Oskar Lens (1930-2017), die hij reeds kende vanuit zijn jeugd. Van zijn vader, de importeur van VolvoTrucks, erfde hij een grote geldsom. Lens en hij richtten daarvan in 1988 het Jaap Harten Fonds op, een stichting die projecten in de Nederlandse kunst en letteren ondersteunt.

Uit: De getatoeëerde Lorelei.

“In het wapen van Berlijn staat een beer. Nu wil ik daar niet mee spotten, want vroeger (en niet eens zo lang geleden ook) hebben in de Berlijnse bossen, in Grunewald, Spandau en Jungfernheide, wilde beren rondgelopen, en de echte Pruis vindt het geen belediging met een wilde, ruigbehaarde beer vergeleken te worden. Toch zou men, sprekend van Berlijn, eerder geneigd zijn aan de adelaar te denken; die koele roofvogel met zijn dreigende vleugels, die in twee wereldoorlogen verminkende explosieven op Europa heeft laten vallen. Dit verhaal speelt in Berlijn, in de tijd van de republiek van Weimar. Een tijd van vergeelde foto's met matelots, Bubikoppen en een verbannen keizer ergens in een kleine plaats in Nederland. Het geld duizelingwekkend gedevalueerd. Er wa was een groot tekort aan arbeid; er heerste vrijwel overal grote ontevredenheid. In MUnchen, maar soms ook in Berlijn, schilderden mannen in bruine hemden hakenkruizen op de muren. Je hoorde de naam Hitler meer en meer noemen. Hij was nog niet aan de macht, maar het gevaar sloop naderbij, concretiseerde zich hier en daar in geschreeuwde leuzen en vechtpartijen. Om kort te zijn: het was 1930.
De Lorelei sleepte zich voort, een gedeukte parasol kribbig in haar rechterhand omhoog houdend, langs éen van de zandpaden aan de oever van de Wannsee, op weg naar het Teehaus. Ze naderde twee jongens, die haar met vriendelijke spot bekeken. `Und nun guck her, ich werde dir etwas zeigen. Die grosse Hure, die Hure Babylon, die dort am Wasser entlang geht,' zei Kraut tegen Charleston-Charly, die loom naast hem in het gras lag. Hij zei het te luid, maar waarschijnlijk had hij het zo bedoeld. De Lorelei, die het tweetal dicht genaderd was en zijn woorden gehoord moest hebben, keek hem evenwel schw5.rmerisch aan en gaf hem, hoewel ze deksels goed wist dat het een vergeelde theatertruc was, een tikje met haar parasol. `Kognak, um Gotteswillen!' De schaarse schmink die ze opgesmeerd had begon het al te begeven.”

 
Jaap Harten (Blaricum, 22 september 1930)

22-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog.

Uit: The favorite game

“Breavman knows a girl named Shell whose ears were pierced so she could wear the long filigree earrings. The punctures festered and now she has a tiny scar in each earlobe. He discovered them behind her hair. A bullet broke into the flesh of his father's arm as he rose out of a trench. It comforts a man with coronary thrombosis to bear a wound taken in combat. On the right temple Breavman has a scar which Krantz bestowed with a shovel. Trouble over a snowman. Krantz wanted to use clinkers as eyes. Breavman was and still is against the use of foreign materials in the decoration of snowmen. No woollen muf-flers, hats, spectacles. In the same vein he does not approve of inserting carrots in the mouths of carved pumpkins or pinning on cucumber ears.
His mother regarded her whole body as a scar grown over some earlier perfection which she sought in mirrors and windows and hub-caps. Children show scars like medals. Lovers use them as secrets to reveal. A scar is what happens when the word is made flesh. It is easy to display a wound, the proud scars of combat. It is hard to show a pimple.
Breavman's young mother hunted wrinkles with two hands and a magnifying mirror. When she found one she consulted a fortress of oils and creams arrayed on a glass tray and she sighed. Without faith the wrinkle was anointed. "This isn't my face, not my real face." "Where is your real face, Mother?" "Look at me. Is this what I look like?" "Where is it, where's your real face?" "I don't know, in Russia, when I was a girl." He pulled the huge atlas out of the shelf and fell with it. He sifted pages like a goldminer until he found it, the whole of Russia, pale and vast. He kneeled over the distances until his eyes blurred and he made the lakes and rivers and names become an incredible face, dim and beautiful and easily lost. The maid had to drag him to supper.”

 
Leonard Cohen (21 september 1934 - 7 november 2016)

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephen King op dit blog.

Uit: Finders Keepers

“Wake up, genius.”
Rothstein didn’t want to wake up. The dream was too good. It featured his first wife months before she became his first wife, seventeen and perfect from head to toe. Naked and shimmering. Both of them naked. He was nineteen, with grease under his fingernails, but she hadn’t minded that, at least not then, because his head was full of dreams and that was what she cared about. She believed in the dreams even more than he did, and she was right to believe. In this dream she was laughing and reaching for the part of him that was easiest to grab. He tried to go deeper, but then a hand began shaking his shoulder, and the dream popped like a soap bubble.
He was no longer nineteen and living in a two-room New Jersey apartment, he was six months shy of his eightieth birthday and living on a farm in New Hampshire, where his will specified he should be buried. There were men in his bedroom. They were wearing ski masks, one red, one blue, and one canary-yellow. He saw this and tried to believe it was just another dream—the sweet one had slid into a nightmare, as they sometimes did—but then the hand let go of his arm, grabbed his shoulder, and tumbled him onto the floor. He struck his head and cried out.
“Quit that,” said the one in the yellow mask. “You want to knock him unconscious?”
“Check it out.” The one in the red mask pointed. “Old fella’s got a woody. Must have been having one hell of a dream.”
Blue Mask, the one who had done the shaking, said, “Just a piss hard-on. When they’re that age, nothing else gets em up. My grandfather—”
“Be quiet,” Yellow Mask said. “Nobody cares about your grandfather.”
Although dazed and still wrapped in a fraying curtain of sleep, Rothstein knew he was in trouble here. Two words surfaced in his mind: home invasion. He looked up at the trio that had materialized in his bedroom, his old head aching (there was going to be a huge bruise on the right side, thanks to the blood thinners he took), his heart with its perilously thin walls banging against the left side of his ribcage. They loomed over him, three men with gloves on their hands, wearing plaid fall jackets below those terrifying balaclavas. Home invaders, and here he was, five miles from town.”

 
Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Frédéric Beigbeder op dit blog.

Uit: Un roman français 

« Je ne me souviens pas de mon enfance. Quand je le dis, personne ne me croit. Tout le monde se souvient de son passé; à quoi bon vivre si la vie est oubliée? En moi rien ne reste de moi-même; de zéro à quinze ans je suis face à un trou noir (au sens astrophysique: «Objet massif dont le champ gravitationnel est si intense qu’il empêche toute forme de matière ou de rayonnement de s’en échapper»). Longtemps j’ai cru que j’étais normal, que les autres étaient frappés de la même amnésie. Mais si je leur demandais: «Tu te souviens de ton enfance?», ils me racontaient quantité d’histoires. J’ai honte que ma biographie soit imprimée à l’encre sympathique. Pourquoi mon enfance n’est-elle pas indélébile? Je me sens exclu du monde, car le monde a une archéologie et moi pas. J’ai effacé mes traces comme un criminel en cavale. Quand j’évoque cette infirmité, mes parents lèvent les yeux au ciel, ma famille proteste, mes amis d’enfance se vexent, d’anciennes fiancées sont tentées de produire des documents photographiques.
Je ne mens pas par omission: je fouille dans ma vie comme dans une malle vide, sans y rien trouver; je suis désert. Parfois j’entends murmurer dans mon dos: «Celui-là, je n’arrive pas à le cerner.» J’acquiesce. Comment voulezvous situer quelqu’un qui ignore d’où il vient? Comme dit Gide dans Les Faux-Monnayeurs, je suis «bâti sur pilotis: ni fondation, ni soussol». La terre se dérobe sous mes pieds, je lévite sur coussin d’air, je suis une bouteille qui flotte sur la mer, un mobile de Calder. Pour plaire, j’ai renoncé à avoir une colonne vertébrale, j’ai voulu me fondre dans le décor tel Zelig, l’homme-caméléon. Oublier sa personnalité, perdre la mémoire pour être aimé: devenir, pour séduire, celui que les autres choisissent. Ce désordre de la personnalité, en langage psychiatrique, est nommé «déficit de conscience centrée». Je suis une forme vide, une vie sans fond. Dans ma chambre d’enfant, rue Monsieur-le-Prince, j’avais punaisé, m’a-t-on dit, une affiche de film sur le mur: Mon Nom est Personne. Sans doute m’identifiais-je au héros.”.

 
Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Vlaamse dichter Xavier Roelens werd op 21 september 1976 in Rekkem (Menen). Zie ook alle tags voor Xavier Roelens op dit blog.

Onze partner wandelt terug

van elke reis brengt hij voor vrouw en dochter storm en stenen mee.

hij kauwt ter voorbereiding kiezels:
‘De kwolste kwt kwiewelt awn hwar gwt’ (13x)
kijkt uit voor een paal of kortgerokt meisje
om tegenaan te lopen.

in zijn onoplettendheid durft hij
in retorische vragen te trappen en lokken
echo's uit de keuken geen lawines uit?
onder het puin
bekijkt hij foto's in zijn lonely planet
en bidt een reddingsteam.

Nota aan onze partner

bij overstromingen mag onze partner op een koe klimmen.

wat voorbijdrijft
Onderrug Onderrug Onderrug Onderrug
vraagt om de competentie
het niet aan te raken

er is watertekort bij overstromingen.
overstromingen maken onze partner flexibel in onwetendheid.

het vuur in een naburige stad is niet schadelijk
van kilometers ver fucking Onderrug
voor de gezondheid

 
Xavier Roelens (Rekkem, 21 september 1976) 

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flagg (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en evenneens alle tags voor Fannie Flagg op dit blog.

Uit: The All-Girl Filling Station’s Last Reunion

„Mrs. Earle Poole, jr., better known to mends and family as Sookie, was driving home from the Birds-R-Us store out on Highway 98 with one ten-pound bag of sunflower seeds and one ten-pound bag of wild bird seed and not her usual weekly purchase for the past fikeen years of one twenty-pound bag of the Pretty Boy Wild Bird Seed and Sunflower Mix. As she had explained to Mr. Nadleshaft, she was wor-ried that the smaller birds were still not getting enough to eat. Every morning lately, the minute she filled her feeders, the larger, more ag-gressive blue jays would swoop in and scare the little bids all away. She noticed that the blue jays always ate the sunflower seeds first, and so tomorrow, she was going to try putting just plain sunflower seeds in her backyard feeders, and while the blue jays were busy eating them, she would run around the house as fast as she could and put the wild bird seed in the feeders in the front yard. That way, her poor finches and titmice might be able to get a little something, at least.
As SHE DROVE OVER the Mobile Bay Bridge, she looked out at the big white puffy clouds and saw a long row of pelicans flying low over the water. The bay was sparkling in the bright sun and already dotted with red, white, and blue sailboats headed out for the day. A few people fishing alongside the bridge waved as she passed by, and she smiled and waved back. She was almost to the other side when she suddenly began to experience some sort of a vague and unusual sense of well-being. And with good reason. Against all odds, she had just survived the last wedding of their three daughters, Dee Dec, Cc Ce, and Le Le. Their only unmarried child now was their twenty-five-year-old son, Carter, who lived in Atlanta. And some other poor (God help her), beleaguered mother of the bride would be in charge of planning that happy occasion.”

 
Fannie Flagg (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit: Tales of Space and Time (The Chrystal Egg)

“There was, until a year ago, a little and very grimy-looking shop near Seven Dials, over which, in weather-worn yellow lettering, the name of "C. Cave, Naturalist and Dealer in Antiquities," was inscribed. The contents of its window were curiously variegated. They comprised some elephant tusks and an imperfect set of chessmen, beads and weapons, a box of eyes, two skulls of tigers and one human, several moth-eaten stuffed monkeys (one holding a lamp), an old-fashioned cabinet, a flyblown ostrich egg or so, some fishing-tackle, and an extraordinarily dirty, empty glass fish-tank. There was also, at the moment the story begins, a mass of crystal, worked into the shape of an egg and brilliantly polished. And at that two people, who stood outside the window, were looking, one of them a tall, thin clergyman, the other a black-bearded young man of dusky complexion and unobtrusive costume. The dusky young man spoke with eager gesticulation, and seemed anxious for his companion to purchase the article.
While they were there, Mr. Cave came into his shop, his beard still wagging with the bread and butter of his tea. When he saw these men and the object of their regard, his countenance fell. He glanced guiltily over his shoulder, and softly shut the door. He was a little old man, with pale face and peculiar watery blue eyes; his hair was a dirty grey, and he wore a shabby blue frock coat, an ancient silk hat, and carpet slippers very much down at heel. He remained watching the two men as they talked. The clergyman went deep into his trouser pocket, examined a handful of money, and showed his teeth in an agreeable smile. Mr. Cave seemed still more depressed when they came into the shop.
The clergyman, without any ceremony, asked the price of the crystal egg.
Mr. Cave glanced nervously towards the door leading into the parlour, and said five pounds. The clergyman protested that the price was high, to his companion as well as to Mr. Cave--it was, indeed, very much more than Mr. Cave had intended to ask, when he had stocked the article—and an attempt at bargaining ensued. Mr. Cave stepped to the shop-door, and held it open. "Five pounds is my price," he said, as though he wished to save himself the trouble of unprofitable discussion. As he did so, the upper portion of a woman's face appeared above the blind in the glass upper panel of the door leading into the parlour, and stared curiously at the two customers. "Five pounds is my price," said Mr. Cave, with a quiver in his voice."

 
H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)
In 1901

De Duitse dichter Johann Peter Eckermann werd geboren op 21 september 1792 in Winsen (Luhe). Hij was bovenal de medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe.Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Johann Peter Eckermann op dit blog.

Uit:Gespräche mit Goethe

„Durch die offene Tür gegenüber blickte man sodann in ein ferneres Zimmer, gleichfalls mit Gemälden verziert, durch welches der Bediente gegangen war mich zu melden.
Es währte nicht lange.. so kam Goethe, in einem blauen Oberrock und in Schuhen; eine erhabene Gestalt! Der Eindruck war überraschend. Doch verscheuchte er sogleich jede Befangenheit durch die freundlichsten Worte. Wir setzten uns auf das Sofa. Ich war glücklich verwirrt in seinem Anblick und seiner Nähe, ich wußte ihm wenig oder nichts zu sagen.
Er fing sogleich an von meinem Manuskript zu reden. »Ich komme eben von Ihnen her,« sagte er; »ich habe den ganzen Morgen in Ihrer Schrift gelesen; sie bedarf keiner Empfehlung, sie empfiehlt sich selber.« Er lobte darauf die Klarheit der Darstellung und den Fluß der Gedanken, und daß alles auf gutem Fundament ruhe und wohl durchdacht sei. »Ich will es schnell befördern,« fügte er hinzu; »heute noch schreibe ich an Cotta mit der reitenden Post, und morgen schicke ich das Paket mit der fahrenden nach.«
Ich dankte ihm dafür mit Worten und Blicken.
Wir sprachen darauf über meine fernere Reise. Ich sagte ihm, daß mein eigentliches Ziel die Rheingegend sei, wo ich an einem passenden Ort zu verweilen und etwas Neues zu schreiben gedenke. Zunächst jedoch wolle ich von hier nach Jena gehen, um dort die Antwort des Herrn von Cotta zu erwarten.
Goethe fragte mich, ob ich in Jena schon Bekannte habe; ich erwiderte, daß ich mit Herrn von Knebel in Berührung zu kommen hoffe, worauf er versprach, mir einen Brief mitzugeben, damit ich einer desto bessern Aufnahme gewiß sei.
»Nun, nun!« sagte er dann, »wenn Sie in Jena sind, so sind wir ja nahe beieinander und können zueinander und können uns schreiben, wenn etwas vorfällt.«
Wir saßen lange beisammen, in ruhiger liebevoller Stimmung. Ich drückte seine Kniee, ich vergaß das Reden über seinem Anblick, ich konnte mich an ihm nicht satt sehen. Das Gesicht so kräftig und braun und voller Falten, und jede Falte voller Ausdruck. Und in allem solche Biederkeit und Festigkeit, und solche Ruhe und Größe! Er sprach langsam und bequem, so wie man sich wohl einen bejahrten Monarchen denkt, wenn er redet. Man sah ihm an, daß er in sich selber ruhet und über Lob und Tadel erhaben ist. Es war mir bei ihm unbeschreiblich wohl; ich fühlte mich beruhigt, so wie es jemandem sein mag, der nach vieler Mühe und langem Hoffen endlich seine liebsten Wünsche befriedigt sieht.“

 
Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854)
Goethe en Eckermann door Otto Rasch, ca. 1920

Onafhankelijk van geboortedata

De Engelse schrijver Max Porter werd geboren in High Wycombe in 1981. Porter studeerde kunstgeschiedenis aan Courtauld in Londen en werkte jarenlang als zelfstandige boekhandelaar, wat hem de Young Bookseller of the Year Award opleverde. Sinds 2012 is hij lector bij Granta Books. Hij debuteerde in 2015 met “Grief Is the Thing with Feathers”.

Uit: Grief Is the Thing with Feathers

“Four or five days after she died, I sat alone in the living room wondering what to do. Shufing around, waiting for shock to give way, waiting for any kind of structured feeling to emerge from the organisational fakery of my days. I felt hung-empty. The children were asleep. I drank. I smoked roll-ups out of the window. I felt that perhaps the main result of her being gone would be that I would permanently become this organiser, this list-making trader in clichés of gratitude, machine-like architect of routines for small children with no Mum. Grief felt fourth-dimensional, abstract, faintly familiar. I was cold.
The friends and family who had been hanging around being kind had gone home to their own lives. When the children went to bed the flat had no meaning, nothing moved.
The doorbell rang and I braced myself for more kindness. Another lasagne, some books, a cuddle, some little potted ready-meals for the boys. Of course, I was becoming expert in the behaviour of orbiting grievers. Being at the epicentre grants a curiously anthropological awareness of everybody else; the overwhelmeds, the affectedly lackadaisicals, the nothing so fars, the overstayers, the new best friends of hers, of mine, of the boys. The people I still have no fucking idea who they were. I felt like Earth in that extraordinary picture of the planet surrounded by a thick belt of space junk. I felt it would be years before the knotted-string dream of other people’s performances of woe for my dead wife would thin enough for me to see any black space again, and of course – needless to say – thoughts of this kind made me feel guilty. But, I thought, in support of myself, everything has changed, and she is gone and I can think what I like. She would approve, because we were always over-analytical, cynical, probably disloyal, puzzled. Dinner party post-mortem bitches with kind intentions. Hypocrites. Friends.
The bell rang again.
I climbed down the carpeted stairs into the chilly hallway and opened the front door.
There were no streetlights, bins or paving stones. No shape or light, no form at all, just a stench.
There was a crack and a whoosh and I was smacked back, winded, onto the doorstep. The hallway was pitch black and freezing cold and I thought, ‘What kind of world is it that I would be robbed in my home tonight?’ And then I thought, ‘Frankly, what does it matter?’ I thought, ‘Please don’t wake the boys, they need their sleep. I will give you every penny I own just as long as you don’t wake the boy”.

 
Max Porter (High Wycombe, 1981)

De Nieuw-Zeelandse schrijver Paul Ewen werd geboren in Blenheim, Nieuw Zeeland in 1972. In 1995 verhuisde hij naar Azië waar hij zes jaar woonde, waaronder vier jaar in Saigon. Tegenwoordig woont hij in het zuiden van Londen. In Nieuw Zeeland werd zijn werk gepubliceerd in Landfall and Sport en in het Verenigd Koninkrijk zijn verhalen verschenen in de British Council's New Writing Anthology (bewerkt door Ali Smith en Toby Litt), en ook in het Times Higher Education Supplement en Tank Magazine. Hij heeft geschreven voor Dazed & Confused, en is een vaste medewerker aan Hamish Hamilton's online magazine Five Dials. Zijn eerste boek “London Pub Reviews” (2007) werd een kruising tussen Blade Runner en Coronation Street genoemd en 'een werk van een komisch genie. In 2014 verscheen “Francis Plug: How To Be A Public Author”, het boek waarmee hij bij een groter publiek bekend werd.

Uit:Francis Plug - How To Be A Public Author

“The water in Salman Rushdie’s glass is rippling. The glass itself is perfectly still, sitting flat on the even table surface, but the water inside is rippling. It’s Still water, but it’s rippling. I know it’s Still water because I can read the label on the bottle. Still Spring Water. I’m sitting in the front row. I can see it with my own eyes.
    Salman Rushdie has barely touched his water, unsurprisingly. The water was placed on the table shortly before 18:30, and he didn’t sit down until 19:07. So it’s been sitting there, warming, for nearly forty minutes. Imagine what it must taste like now, especially under all those bright lights. Like a heated swimming pool, or a glass of hot-water bottle water. Sometimes I drink the warm water in the shower when I’m washing my face, but I don’t swallow it because the taste is like something from an ornamental frog in a garden pond on a very hot day. So instead, I spit the water out down my tummy. And then I give my tummy a good soap down. 
    Bacteria thrives in warm water. It’s rampant in waterbeds. I heard of a couple who never cleaned their waterbed, not once. You’re supposed to add chemicals to keep the heated water free from bugs. But this couple didn’t. Perhaps they didn’t know they needed to, or maybe they just forgot. Anyway, one day they were preparing to move house, and they emptied the contents of the waterbed bladder into their bath. The water that began to sludge out of the valve was filled with dozens of little scaly things with legs and no eyes. Little hairy mites, kicking about in their clean white tub. The couple were horrified. But there was more to come. A squelching noise was heard, and out slid a huge slimy worm, two metres in length, maybe more, thicker than your thumb. They’d been sleeping on that. Sleeping on a bed of worm. 
    So don’t drink the complimentary water at your author events, because you might get worms.
    There are other dangers too. Perhaps your unattended water bottle in the empty auditorium has been tampered with. We only have to look at the lessons learned from Agatha Christie. People in her books are forever being poisoned.She even spells out what the poison is and how it’s administered. In their drinks. The organisers of this event must be only too aware of Agatha Christie’s back catalogue, and of the brugmansia flower, formerly known as the datura, a South American pendant-shaped plant belonging to the Solanaceae family, also famed for its spicy night scent, which is used by Amazonian tribes as distilled poison to tip their arrows. It doesn’t take an idiot to work this out.”

 
Paul Ewen (Blenheim, 1972)

21-09-2017 om 18:31 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Donald Hall op dit blog.

Distressed Haiku

In a week or ten days
the snow and ice
will melt from Cemetery Road.

I'm coming! Don't move!

Once again it is April.
Today is the day
we would have been married
twenty-six years.

I finished with April
halfway through March.

You think that their
dying is the worst
thing that could happen.

Then they stay dead.

Will Hall ever write
lines that do anything
but whine and complain?

In April the blue
mountain revises
from white to green.

The Boston Red Sox win
a hundred straight games.
The mouse rips
the throat of the lion

and the dead return.

 
Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Javier Marías op dit blog.

Uit:Zo begint het slechte (Vertaald door Aline Glastra van Loon)

“Hij had een kaarsrechte neus zonder ook maar het geringste bobbeltje, ondanks het flinke formaat, en in zijn dichte haardos, waarin met behulp van water een scheiding was gekamd zoals zijn moeder dat waarschijnlijk al had gedaan toen hij nog een jongetje was — en hij had geen reden gezien om dat advies uit het verre verleden naast zich neer te leggen —, waren in het overheersende donkerblond hier en daar een paar grijze haren te zien. Het dunne snorretje deed nauwelijks iets af aan het spontane, stralende en jeugdige van zijn glimlach.
Hij deed zijn best om die te bedwingen of in te houden, wat hem vaak niet lukte, diep in zijn karakter zat iets vrolijks, of misschien was het een verleden dat opdook zonder dat je erg diep hoefde te peilen. Maar als je dicht bij de oppervlakte bleef, werd dat echter evenmin zichtbaar: daar heerste een zekere onopzettelijke of opgelegde bitterheid waar hij zich niet de aanstichter van moest voelen, hoogstens het slachtoffer.
Maar het opvallendst voor degene die hem voor het eerst zag, in persoon of op een van de schaarse, en face genomen foto's in de pers, was een kapje op zijn rechteroog, een heel erg klassiek, theatraal of zelfs filmisch oogkapje, zwart en opbollend en stevig bevestigd met een dun elastiekje van dezelfde kleur, dat diagonaal zijn voorhoofd kruiste en precies aansloot onder het lelletje van zijn rechteroor. Altijd heb ik me afgevraagd waarom die kapjes bol zijn, niet de lapjes van stof die alleen maar bedekken, maar kapjes die onbeweeglijk blijven zitten alsof ze in de oogholte zijn geklemd, en die van een of ander hard, compact materiaal zijn. (Het leek bakeliet, en je zou erop willen trommelen met de bovenkant van je nagels om te weten hoe het aanvoelde, wat ik vanzelfsprekend nooit durfde met dat van mijn werkgever; ik kwam daarentegen wel te weten hoe het klonk, want soms, als hij nerveus was of zich ergerde, maar ook als hij nadacht voordat hij een oordeel gaf of een toespraak hield, met zijn duim onder zijn oksel alsof die het piepkleine geweertje van een militair of een ruiter was die zijn troepen of zijn rijdieren de revue liet passeren, deed Muriel juist dat: hij trommelde op het harde kapje met de nagels van zijn vrije hand, alsof hij de hulp inriep van het niet-bestaande of nutteloze oog.”

 
Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Cyriel Buysse op dit blog.

Uit: Van hoog en laag. Het eerste levensboek

“Het Vosken en de Nachtegaal waren als twee vooruitgeschoven posten, die, elk op zijn manier, sprekend door hun uithangbord, den vreemden bezoeker begroetten. De bruingekleurde vos met zijn enormen staart en schittervalsche oogen, scheen je toe te roepen: ‘Pas op, 't is hier niet pluis!’ Maar de nachtegaal, die kweelend, met fijn, open bekje op een larixboompje zat geschilderd, deed duidelijk zijn best om den ongunstigen indruk van zijn overbuurman uit te wisschen en zong den vreemdeling zoet-streelend toe: ‘Kom maar gerust, het is hier aller-liefelijkst.’
En de nachtegaal had gelijk. Rechts en links vertoonden zich weldra pittoreske huisjes, met bloementuintjes langs de lichtgekleurde geveltjes: hier een klein boerderijtje, lachend in de zon, daar een oud geveltje met overhangend stroodak en gekleurde luikjes; en zoo geraakte men tot aan de kleine dorpplaats, die eigenlijk niets anders was dan een verbreeding van den straatweg: het witgekalkt, ouderwetsch kerkje met zijn kerkhof, enkele winkeltjes en herbergjes, een popperig gemeentehuisje, een nog al mooie pastorie, en daarachter 't park en het kasteel van meneer den ‘b'ron’ en den ouden, houten molen op den liefelijk-begroeiden heuvel. Even voorbij de kerk ontrolde zich een prachtig vergezicht van weiland en rivier, met als achtergrond het kasteel van meneer de ‘groave’. En 't was alsof de twee mooie buitens, met hun uitgestrekte tuinen ieder op een heuvel, elkaar als twee bezielde, solidaire wezens over die wijde ruimte aankeken.
Soms zei de baron tot den graaf: ‘Wat staat je kasteel daar toch mooi, met zijn koepels en torens en boomen weerspiegeld in 't water!’ Maar de graaf kon niet anders dan antwoordden: ‘Je weet niet hoe poëtisch en hoe schilderachtig dat oud molentje daar boven 't kerkje op zijn heuvel staat te draaien!
De graaf en de baron kenden elkaar om zoo te zeggen sinds zij op de wereld kwamen en hun beide familien waren intiem met elkander bevriend. Vóór het kasteel van den graaf lag aan beide oevers der rivier een schuitje, en daarmee staken de familiën over om elkaar te bezoeken en gingen verder te voet, door de zachte, groene weilanden. De graaf had een dochter en de baron had een zoon, en samen speelden zij veel spelletjes waarvoor twee kinderen noodig waren.”

 
Cyriel Buysse (20 september 1859 - 25 juli 1932)
Cover fotoboek

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Upton Sinclair op dit blog.

Uit: The Money Changers

"I am," said Reggie Mann, "quite beside myself to meet this Lucy Dupree."
"Who told you about her?" asked Allan Montague.
"Ollie's been telling everybody about her," said Reggie. "It sounds really wonderful. But I fear he must have exaggerated."
"People seem to develop a tendency to exaggeration," said Montague, "when they talk about Lucy."
"I am in quite a state about her," said Reggie.
Allan Montague looked at him and smiled. There were no visible signs of agitation about Reggie. He had come to take Alice to church, and he was exquisitely groomed and perfumed, and wore a wonderful scarlet orchid in his buttonhole. Montague, lounging back in a big leather chair and watching him, smiled to himself at the thought that Reggie regarded Lucy as a new kind of flower, with which he might parade down the Avenue and attract attention.
"Is she large or small?" asked Reggie.
"She is about your size," said Montague,--which was very small indeed.
Alice entered at this moment in a new spring costume. Reggie sprang to his feet, and greeted her with his inevitable effusiveness.
When he asked, "Do you know her, too?"
"Who? Lucy?" asked Alice. "I went to school with her."
"Judge Dupree's plantation was next to ours," said Montague. "We all grew up together."
"There was hardly a day that I did not see her until she was married," said Alice. "She was married at seventeen, you know--to a man much older than herself."
"We have never seen her since that," added the other. "She has lived in New Orleans."
"And only twenty-two now," exclaimed Reggie. "All the wisdom of a widow and the graces of an ingénue!" And he raised his hands with a gesture of admiration.
"Has she got money?" he asked.
"She had enough for New Orleans," was the reply. "I don't know about New York."
"Ah well," he said meditatively, "there's plenty of money lying about."

 
Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968) 
Cover

De Duitse schrijver en journalist Joseph Breitbach werd geboren op 20 september 1903 in Ehrenbreitstein bij Koblenz.Zie ook alle tags voor Joseph Breitbach op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Bericht über Bruno

“Dass Bruno sich so viel herausnahm, erinnerte mich plötzlich an das unverfrorene Auftreten der Führer und Delegierten jüngst unabhängig gewordener Völker. War es nicht die gleiche Haltung? Auch diese Herren, die seit 1945 immer häufiger, den Fes auf dem Kopf oder goldbestickte Togen über der Schulter, die Hauptstädte Europas besuchten und finanzielle und wirtschaftliche Hilfe verlangten, von der ein großer Teil zunächst in ihre privaten Taschen verschwand oder zum Bau von Prunkpalästen und Luxuszügen für die neuen Machthaben verschwendet wurde, diese merkwürdigen Unterhändler ließen uns, während sie von unseren Regierungen Geschenke forderten, gleichzeitig im Rundfunk ihrer Länder pausenlos beschimpfen und traten auf internationalen Treffen vor Moral triefend als Richter unserer Vergangenheit gegen uns auf, obwohl sie selber den ganzen weiblichen und den mit den Händen arbeitenden männlichen Teil ihrer Völker, also die Mehrzahl ihrer Landsleute, schamloser verachteten und brutaler ausbeuteten, als der schlimmste weiße Kolonialherr es je getan hatte."

 
Joseph Breitbach (20 september 1903 – 9 mei 1980)
Cover

De Duitse dichter, schrijver en essayist Adolf Endler werd geboren op 20 september 1930 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Adolf Endler op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

Im Pamir (I)

1
Joi, dieser mein zerluderter Kamelhaarpantoffel, wie er ein-
em in der Regel als arger Störenfried im Wege herumge-
streunt ist Jahre um Jahre; hier im südwestlichen Pamir ist es
gewesen, wo ich ihn (nach dem Mißerfolg bei der ERSTEN
BIENNALE DER SOZIALISTISCHEN REIMKUNST) in die Wander-
disteln hinauszuschleudern für zwingend erachtet.

2
Joi, ganze siebenundfünfzig Monde später erneut im süd-
westlichen Pamir gelandet (als Ehrengast dieses Mal derTAGE
DES INTERNATIONALEN GHASELS), hab' ich - bei meiner Poe-
ten-Ehre! - den seit Längerem endgültig abgeschriebenen
während des morgendlichen Ausritts mit der landesüblichen
MUTTER DER POESIE recht unverhofft wiedergefunden.

3
Joi, nächsten Sonnabend geht es 'nüber und 'nunter ins Salz-
kammergut (sehr richtig!, zur WOCHE DES GEGENWARTS-
RITORNELLS), daran anschließend zur den LYRIK-WORKSHOPS
in Bristol, Brünn, Brest-Litowsk; jetzt wieder mit beiden
Kamelhaarpantoffeln im Seesack zu meiner Freude, nein,
nicht mit dem einen nur, sondern wieder mit zweien.

 
Adolf Endler (20 september 1930 - 2 augustus 2009)
Cover

De Engelse schrijver Henry Arthur Jones werd geboren op 20 september 1851 in Granborough, Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Henry Arthur Jones op dit blogen ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Mrs Dane's Defence

« BUL-P You will please hold your tongue about Mrs. Dane. Jim says that he is mistaken, and that she is not the lady he knew in Vienna.
MRS. BUL-P. He is only saying that to shelter her. The fact is, she is leading Jim by the nese, thssame as she is leading you and young Carteret; and it only remains to be seen which of the three will be her victim. Well, I trust I shall be the lucky fellow, but I'm afraid the odds are on Lionel Carteret, and I shall come in a bad third. Mn. But-P. At least you might have the good taste to try ar4 hide your infidelities! BUL-P. My dear, you may depend, when I have any, I shall. Now, suppose we get back to the others?' MRS. BUL-P. You wish to get back to that woman?
BUL-P. I wish to get back to Lady Eastney and the other guests.
MRS. BUL-P. You admire this Mrs. Dane?
BUL..-P. [Cordially") Very much indeed.
MRS. BUL-P.' Why do•you admire her?
BUL-P. Because she has a pretty face, a soft voice, and a charming manner.
MRS. BUL-P. Of course! Mere physial charms! What horribly disgusting minds men must have!
BUL-P We have! Give us upl Wash your hands of us, and let us go our own wicked ways! [Going].
MRS. BUL-P. To what extent do you admire her? To the extent of very much preferring her company to yours when you're in one of these unreasonable jealous fits. Now, will you oblige me by returning to the drawing-room?
(He opens the drawing-room door. Enter by it MR. JAMES RISBY, an ordinary Englishmen about thirty-five.)
MRS. BUL-P I shall not spook to that woman—
BUL-P Hush! [Closes door sharply after RISBY]
RISBY. My dear aunt, I‘m leaving for Paris tomorrow mcming, and before I go I want to put you right on a little matter.
MRS. BUL-P. Ycu mean Mrs. Dane?
RISBY Exactly. When I first saw her at Sir Daniel Carteret's a fortnight ago, I thought I recognized her—"

 
Henry Arthur Jones (20 september 1851 – 7 januari 1929)
Een “Lobby Card” voor de film “Mrs Dane’s Defence” uit1918

De Engelse dichteres en schrijfster Stevie (eig. Florence Margaret) Smith werd geboren op 20 september 1902 in Kingston upon Hull. Zie ook alle tags voor Stevie Smith op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

The Face

There is a face I know too well,
A face I dread to see,
So vain it is, so eloquent
Of all futility.

It is a human face that hides
A monkey soul within,
That bangs about, that beats a gong,
That makes a horrid din.

Sometimes the monkey soul will sprawl
Athwart the human eyes,
And peering forth, will flesh its pads,
And utter social lies.

So wretched is this face, so vain,
So empty and forlorn,
You well may say that better far
This face had not been born.

Drugs made Pauline vague

Drugs made Pauline vague.
She sat one day at the breakfast table
Fingering in a baffled way
The fronds of the maidenhair plant.

Was it the salt you were looking for dear?
said Dulcie, exchanging a glance with the Brigadier.

Chuff chuff Pauline what's the matter?
Said the Brigadier to his wife
Who did not even notice
What a handsome couple they made.

 
Stevie Smith (20 september 1902 – 7 maart 1971)

De Duitse dichter en schrijver Hanns Cibulka werd geboren op 20 september 1920 in Jägerndorf, in het toenmalige Tsjechoslowakije. Zie ook alle tags voor Hanns Cibulka op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

In dieser Landschaft

In dieser Landschaft
hat die Stunde
aufgehört
zu sterben.

Lateinische Texte
redet der Fluß.
Vignola
kommt die Treppe herab,
Reißbrett und Schiene
unter dem Arm.

Die Häuser,
lichtgebrannte Würfel,
ein Spannungsfeld
zwischen Pinie
und Architektur,

Nur die Mandelbäume
sind voller
Zärtlichkeit.

Jenseits der Alpen
liegen die Hymnen
an die Nacht.

 
Hanns Cibulka (20 september 1920 – 20 juni 2004)
Jägerndorf, raadhuis en parochiekerk

20-09-2017 om 18:26 geschreven door Romenu  

De Ierse schrijver Joseph Victor O'Connor werd geboren op 20 september 1963 in Dublin als oudste van vier kinderen. Hij is een broer van zangeres Sinéad O'Connor. O'Connor bezocht het Blackrock College en studeerde af aan het University College Dublin met een M.A. in Anglo-Irish Literature. Hij werkte als postacademicus aan de universiteit van Oxford en behaalde een tweede M.A. van de Northern School of Film and Television van Leeds Metropolitan University in scenarioschrijven. Aan het eind van de jaren tachtig werkte hij voor de Britse Nicaragua Solidarity Campaign; in zijn tweede roman, “Desperadoes”, putte hij uit zijn ervaringen in het revolutionaire Nicaragua. Voor zijn succes als schrijver was hij journalist bij de Sunday Tribune en het tijdschrift Esquire. O'Connor levert regelmatig bijdragen aan Raidió Teilifís Éireann (RTÉ). In 1991 debuteerde hij met “Cowboys and Indians” datop de shortlist kwam voor de Whitbread Prize. Op 10 februari 1985 werd de moeder van O'Connor gedood bij een auto-ongeluk. De moeder van het personage Sweeney in “The Salesman” (1998) stierf op een soortgelijke manier. In 2002 schreef hij de roman “Star of the Sea”, die een internationale bestseller werd. Zijn historische roman “Redemption Falls”verscheen in 2007. “Ghost Light” uit 2010 is losjes gebaseerd op het leven van de actrice Maire O'Neill, geboren in Mary "Molly "Allgood, en haar relatie met de Ierse toneelschrijver John Millington Synge. O'Connor woonde in New York, Londen en kort in Nicaragua, voordat hij terugkeerde naar Dublin, waar hij met zijn gezin woont. Sinds 2014 is hij hoogleraar creatief schrijven aan de Universiteit van Limerick.

Uit: Star of the Sea

“The Right Honourable Thomas David Nelson Merridith, the noble Lord Kingscourt, the Viscount of Roundstone, the ninth Earl of Cashel, Kilkerrin and Carna, entered the Dining Saloon to an explosion of smashing glass.
A steward, a Negro, had stumbled near the doorway, bucked by a sudden roll of the vessel, letting slip an overloaded salver of charged champagne flutes. Someone was performing an ironic slow-handclap at the fallen man's expense. An inebriated mocking cheer came from the farthest corner: 'Huazzah! Bravo! Well done, that fellow!' Another voice called: 'They'll have to put up the fares!'
The steward was on his knees now, trying to clear the debris. Blood was rivuleting down his slender left wrist, staining the cuff of his brocaded jacket. In his anxiety to collect the shards of shattered crystal he had sliced open his thumb from ball to tip.
'Mind your hand,' Lord Kingscourt said. 'Here.' He offered the steward a clean linen handkerchief. The man looked up with an expression of dread. His mouth began to work but no sound came. The Chief Steward had bustled over and was barking at his subordinate in a language Merridith did not understand. Was it German, perhaps? Portuguese? Saliva flew from his mouth as he hissed and cursed the man, who was now cowering on the carpet like a beaten child, his uniform besmirched with blood and champagne, a grotesque parody of commodore's whites.
'David?' called Merridith's wife. He turned to look. She had half risen from her banquette at the Captain's table and was gaily beckoning him over with a bread-knife, her knotted eyebrows and pinched lips set in a burlesque of impatience. The people around her were laughing madly, all except the Maharajah, who never laughed. When Merridith glanced back towards the steward again, he was being chivvied from the saloon by his furious superior, the latter still bawling in the guttural language, the transgressor cradling his hand to his breast like a wounded bird.
Lord Kingscourt's palate tasted acridly of salt. His head hurt and his vision was cloudy. For several weeks he had been suffering some kind of urinary infection and since boarding the ship at Kingstown, it had worsened significantly. This morning it had pained him to pass water; a scalding burn that had made him cry out. He wished he'd seen a doctor before embarking on the voyage. Nothing for it now but to wait for New York. Couldn't be frank with that drunken idiot Mangan. Maybe four weeks. Hope and pray.”

 
Joseph O'Connor (Dublin, 20 september 1963)

20-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse (Welshe) dichter, schrijver en presentator Owen Sheers werd geboren op 20 september 1974 in Suva op de Fiji eilanden en groeide op in Abergavenny, Zuid-Wales. Hij bezocht de King Henry VIII School in Abergavenny, voordat hij ging studeren aan New College, Oxford en de Universiteit van East Anglia, waar hij een MA in creatief schrijven behaalde. Tijdens zijn studietijd aan het New College leidde Sheers het moderne pentatlonteam van de Universiteit van Oxford. In 1999 ontving Sheers een Eric Gregory Award van de Society of Authors. Zijn eerste bundel poëzie, “The Blue Book”, werd in 2000 uitgegeven. De bundel haalde de shortlist voor het Wales Book of the Year en de Forward Prize voor 'Best First Collection'. Na deze eerste publicatie werkte Sheers aan het lichte entertainment-tv-programma The Big Breakfast mee als onderzoeker. Zijn prozadebuut “The Dust Diaries” werd in 2004 uitgegeven. Het werd in 2005 het Wales Book of the Year en was ook genomineerd voor de Ondaatje-prijs van de Royal Society of Literature. Voor Sheers tweede poëziebundel “Skirrid Hill” uit 2005 ontving hij een Somerset Maugham Award. “Unicorns, een bijna eenmanspel, gebaseerd op het leven en de poëzie van de WOII-dichter Keith Douglas, werd ontwikkeld door Old Vic, New Voices en uitgevoerd door Joseph Fiennes. Sheers eerste roman “Resistance”, is vertaald in tien talen en stond op de shortlist voor de Writer's Guild of Great Britain Best Book Award 2008 en won een 2008 Hospital Club Creative Award. Deze roman werd in 2011 verfilmd. In 2007 werkte Sheers samen met componist Rachel Portman aan “The Water Diviner’s Tale”, een oratorium voor kinderen dat in première ging in de Royal Albert Hall voor de BBC Proms. In 2007/8 was Sheers Dorothy en Lewis B. Cullman Fellow in de New York Public Library. Sheers werkte ook als journalist en schreef reportages voor verschillende tijdschriften, waaronder Granta, The Guardian, Esquire, GQ, The Times en The Financial Times. Ook schreef hij een toneelstuk voor BBC Radio 4 over de WOII-dichter Alun Lewis: “If I Should Go Away”. In 2012 schreef Sheers “The Two Worlds of Charlie F”, een toneelstuk gebaseerd op de ervaringen van gewonde soldaten, van wie velen ook de cast van de productie vormden, geregisseerd door Stephen Rayne en opgevoerd in de Theatre Royal Haymarket. Zijn versdrama “Pink Mist” werd voor het eerst uitgezonden op Radio 4. “Pink Mist” werd in 2014 Welsh Book of the Year en werd geproduceerd als toneelstuk door het Bristol Old Vic-theater in 2015.

Uit:Resistance

“For Sarah Lewis it began in her sleep. The drag, rattle, and bark of the dogs straining on their chains was so persistent it entered her dreams. A ship in storm, the sailors shouting for help from the deck, their pink faces and open mouths obscured by the spray blown up the sides of the hull. Then the noise became Marley’s ghost, dragging his shackles over a flagstone floor. Clink,slump, clink, slump. Eventually, as the light brightened about the edges of the blackout curtain and Sarah surfaced through the layers of her sleep, the sound became what it was. Two dogs, urgent and distressed, pulling again and again on their rusty chains and barking, short and sharp through the constraint of their collars.
Without opening her eyes Sarah slid her hand across the sheet behind her, feeling for the warm impression of her husband’s body. The old horsehair mattress they slept on could hold the shape of a man all day and although Tom was usually up before her, she found comfort in touching the warm indentation of where he’d lain beside her. She stroked her palm over the thin cotton sheet. A few hairs poking through the mattress caught against her skin, hard and stubborn as the bristles on a sow’s back.
And there he was. A long valley where his weight had pressed the ball of his shoulder and his upper arm into the bed; a rise where his neck had lain beneath the pillow. She explored further down. A deeper bowl again, sunk by a protruding hip and then the shallower depression of his legs tapering towards the foot of the bed. As usual, Tom’s shape, the landscape of him, was there. But it was cold. Normally Sarah could still feel the last traces of his body’s heat, held in the fabric of the sheet just as the mattress held his form. But this morning that residue was missing.
With fragments of her dreams still fading under her lids, she slid her hand around the curves and indentations again, and then beyond them, outside the borders of his body. But the sheet was cold there too. The dogs below her window barked and barked, their sound making pictures in her mind’s eye: their sharp noses tugging up with each short yap, exposing the white triangles of their necks, flashing on and off like a warning. She lay there listening to them, their chains rising and falling on the cobblestones of the yard.
Tom must have been up early. Very early. Not in the morning at all but in the night. She turned on her side and shifted herself across the bed. The blankets blinked with her movement and she felt a stab of cold air at her shoulder. Pulling them tight about her neck, she lay there within the impression of her husband, trying not to disturb the contours of his map.“

 
Owen Sheers (Suva, 20 september 1974)

20-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Hanya Yanagihara werd geboren op 20 september 1975 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Hanya Yanagihara op dit blog.

Uit: A Little Life

“The eleventh apartment had only one closet, but it did have a sliding glass door that opened onto a small balcony, from which he could see a man sitting across the way, outdoors in only a T-shirt and shorts even though it was October, smoking. Willem held up a hand in greeting to him, but the man didn’t wave back.
In the bedroom, Jude was accordioning the closet door, opening and shutting it, when Willem came in. “There’s only one closet,” he said.
“That’s okay,” Willem said. “I have nothing to put in it anyway.”
“Neither do I.” They smiled at each other. The agent from the building wandered in after them. “We’ll take it,” Jude told her.
But back at the agent’s office, they were told they couldn’t rent the apartment after all. “Why not?” Jude asked her.
“You don’t make enough to cover six months’ rent, and you don’t have anything in savings,” said the agent, suddenly terse. She had checked their credit and their bank accounts and had at last realized that there was something amiss about two men in their twenties who were not a couple and yet were trying to rent a one-bedroom apartment on a dull (but still expensive) stretch of Twenty-fifth Street. “Do you have anyone who can sign on as your guarantor? A boss? Parents?”
“Our parents are dead,” said Willem, swiftly.
The agent sighed. “Then I suggest you lower your expectations. No one who manages a well-run building is going to rent to candidates with your financial profile.” And then she stood, with an air of finality, and looked pointedly at the door.
When they told JB and Malcolm this, however, they made it into a comedy: the apartment floor became tattooed with mouse droppings, the man across the way had almost exposed himself, the agent was upset because she had been flirting with Willem and he hadn’t reciprocated.
“Who wants to live on Twenty-fifth and Second anyway,” asked JB. They were at Pho Viet Huong in Chinatown, where they met twice a month for dinner. Pho Viet Huong wasn’t very good--the pho was curiously sugary, the lime juice was soapy, and at least one of them got sick after every meal--but they kept coming, both out of habit and necessity. You could get a bowl of soup or a sandwich at Pho Viet Huong for five dollars, or you could get an entrée, which were eight to ten dollars but much larger, so you could save half of it for the next day or for a snack later that night. Only Malcolm never ate the whole of his entrée and never saved the other half either, and when he was finished eating, he put his plate in the center of the table so Willem and JB--who were always hungry--could eat the rest. »

 
Hanya Yanagihara (Los Angeles, 20 september 1975)

20-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Crauss op dit blog.

AUF DEM SEE
brot & spiele

hölderlin, von küssen trunken, beisst
in eine birne; saftig
frische nahrung saugt aus jener
frucht er. es ist abend
und der tag
war heiss, wir lassen es uns gutgehn, nackt
im pavillon. den kopf
in den nacken gelegt,
gleichend einem jungen star, den schnabel aufgerissen
mit feuchtem blick empor erwarte ich, was
hölderlin mir eingibt. wolkiggelbes tropfen gleitet
über meine brust, das plätschern schallt
quer übern see;
mir war, als sah ich einen kahn.
da kommt er durch die weide auch in sicht,
an seiner ruderbank aus vollen kräften rudernd
brecht. auf seiner stirn
perlt schwül die luft.
quer übern see
schreit goethe einszwei, einszwei und gefällt sich dabei sehre.
brecht seufzt lang und bang, er atmet kaum;
der kahn, ein altes stück, schwankt, schaukelt und bricht durch:
quer übern see,
ein gurgeln, glucksen,
himmelan ein vogelaufschwung, widerschallt
jetzt unser lachen.
der kahn sinkt nieder, weicher wind erhebt sich und
im trüben licht verschwindet goethe grün mit
brecht im schilf. der tag
war heiss;
sein antlitz rein, so schön im sommer, findet
hölderlin den schritt zum steg, bespiegelt sich und badet dann.
und wenn er aus dem wasser steigt, ists abend
brotzeit.

august und acker
für jacques austerlitz

du schlägst die augen auf: sand.
du schlägst die augen auf: schnee.
du schlägst auf land und findest
ein kind, das du manchmal warst.

ein junge in hohen strümpfen,
ein junge in seide in furchiger weisse
aus augustwüste und acker.
die nüstern blähen sich blutig, wünschen
sich wind und nicht dieses geschürfte zuhause.
ein junge in hohen strümpfen und goldenen fransen,
und man hört einen heimlichen traktor,
und man hört verschiedenes rufen. der junge
hat ein glas in der hand, auf den rücken geschnallt
die schuhe sind dreck
aus augustwüste, acker und sand.

du schlägst die augen auf: schnee.
du schlägst die augen auf: rot.
du blinzelst, der junge hebt seine hand.
aufschlag, er hat dir gewunken
und trinkt die orangen jetzt leer.

 
Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse schrijver, acteur en regisseur Patrick Marber werd geboren op 19 september 1964 in Londen. Zie ook alle tags voor Patrick Marber op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Don Juan In Soho

“Afternoon. Winter.
The large, open-plan lobby of a swank modern hotel in Soho.
A long slab of strange, black slate for the reception desk. A few stools shaped like garden gnomes. A faux Louis XIV safa. A preposterous lamp.
A little side table with a bottle of beer and a neat double Scotch on it. Also a small jar of cashew nuts.
STAN (late-twenties, rumpled, not tall) and COLM (twenties, Irish, earnest) are found in mid-conversation.
COLM WHERE IS HE?!
STAN l'm sorry?
COLM Is he here? He must be here!
STAN Well he's not!
Colm senses a lie. His eyes wander to the jar of nuts ...
COLM Are they from a mini-bar? Did you stay here last night?
STAN Nahhh. There's ... a little nut man on Berwick Street. Chinese bloke. I love a nut. Want one?
COLM Where were you last night?
STAN I was tucked up in bed!
COLM Where?
STAN In my lowly hovel.
COLM So where's he?
STAN I don't know!
COLM What are you doing here?
STAN Can't a man have an innocent beer without being molested?
COLM (points to other drink) Who's this for? He drinks Scotch.
STAN It's for me, it's a chaser.
COLM So neither of you stayed here last night?
STAN Why would he stay here when he's got a lovely new wife to go home to?”

 
Patrick Marber (Londen, 19 september 1964)
Dominique Moore (Lottie) en David Tennant (Don Juan) in Don Juan in Soho, Londen, 2017

De Engelse dichter en schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor William Golding op dit blog.

Uit: The Scorpion God

“There were few men about. A slave was doing something highly technical to one of the steering paddles and someone was shovelling coal in the hold. The coal grit lay everywhere on her deck and sides and paddles. Only Talos was clean, waist deep in the deck, breathing steam, heat, and glistening with oil. Once Amphitrite had been a corn-barge that labourers had hauled up the river to Rome, an ungainly box, smelling of chaff and old wood, comfortable and harmless. But now she was possessed. Talos sat in her, the insect pointed over the harbour wall and hell roared. Phanocles poked his head out of the hold. He squinted at Mamillius through his sweat, shook his beard and wiped his face with a piece of waste. "We are almost ready." "You know the Emperor is coming?" Phanocles nodded. Mamillius grimaced at the coal dust. "Haven't you made any preparations for him?" "He said there was to be no ceremony." "But Amphitrite is filthily dirty!" Phanocles peered down at the deck. "This coal costs a fortune." Mamillius stepped aboard gingerly. "The hottest corner in hell." The heat hit him from the boiler and sweat streamed down his face. Phanocles looked round at Talos for a moment then handed Mamillius the piece of waste. He conceded the point. "I suppose it is hotter than usual." Mamillius waved away the waste and wiped his streaming face on the corner of his elegant cloak. Now that he was cheek by jowl with Talos he could see more of his construction. Just above deck level at the after-end of the sphere was a projection surrounded with springs. Phanocles, following his gaze, reached out and flicked the brass with his fingers so that it tinged and gave out a puff of steam. He looked moodily at the projection. "See that? I call it a safety valve, I gave exact instructions—" But the craftsman had added a winged Boreas who touched the brass with an accidental toe and rounded his cheeks to eject a fair wind. Mamillius smiled with constraint. "Very pretty." The springs strained, steam shot out and Mamillius leapt back. Phanocles rubbed his hands.”

 
William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Ingrid Jonker op dit blog.

Bitter-berry daybreak

Bitter-berry daybreak
bitter-berry sun
a mirror has broken
between me and him

I try to find the highway
perhaps to run away
but everywhere the footpaths
of his words lead me astray

Pinewood remember
pinewood forget
however much I lose my way
I step on my regret

Parrot-coloured echo
tricks me tricks me on
until I turn beguiled
to retrieve the mocking song

Echo gives no answer
he answers everyone
bitter-berry daybreak
bitter-berry sun

Escape

From this Valkenburg have I run away
and in my thoughts return to Gordon’s Bay:

I play with tadpoles swimming free
carve swastikas in a red-krantz tree

I am the dog that slinks from beach to beach
barks dumb-alone against the evening breeze

I am the gull that swoops in famished flights
to serve up meals of long-dead nights

The god who shaped you from the wind and dew
to find fulfilment of my pain in you:

Washed out my body lies in weed and grass
in all the places where we once did pass.

Vertaald door Antjie Krog en André Brink

 
Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)
Portret door Jonel Scholtz voor het Ingrid Jonker Tribute Album, 2016

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Orlando Emanuels op dit blog.

Uit:De duivel verkoopt zijn ziel

"Hij is weer jong en lanceert zijn eerste boek, dat al heel snel de Top Tienlijst haalt. Applaus, uitnodigingen, contracten, geld. Het applaus wordt luider en laat geen seconde af. Edward John Mesquita schrijft en blijft schrijven. Het tintelen van zijn vingers heeft zich over zijn hele lichaam verspreid, het is alsof zijn geest uitstroomt en verhaal wordt op het papier dat voor hem ligt.
Eerst laat in de morgen legt de schrijver zijn pen neer. Hoewel zonlicht in overvloed naar binnen valt, zijn alle lichten nog aan. Het verkeersrumoer dat tot de kamer doordringt gaat aan hem voorbij. Voor de zoveelste keer herleest hij zijn verhaal en streelt hij de dichtbeschreven vellen. Vóór hem ligt zijn levenswerk, het verhaal waarvoor de heren uitgevers in de rij zullen staan.
‘Pico bello’, fluistert een bekende stem hem in het oor. ‘Zo briljant hebben de uitgevers je nog nooit gekend. Maak de verrassing compleet voor die leeghoofden. Je beste verhaal verdient zeker een feestelijk tintje. Doen!’ Met moeite sleept hij zich van de stoel en slingerend bereikt hij de kast waar hij zijn kleurpotloden in weet staan. De poppetjes die in verschillende kleuren dwars over de beschreven vellen van het manuscript verschijnen stellen zijn uitgevers voor, kinderlijke figuurtjes met armen en handen als bladerharken en hoofden als voetballen.
De chauffeur, die voor de dagelijkse rit is komen voorrijden, treft een verschrompeld, haast seniel mannetje aan, dat met een schaar in de hand op de vloer zit. Overal om hem heen liggen papierresten van een manuscript. Met zijn mond wijd open lacht Edward John Mesquita. ‘Kijk’, zegt hij, ‘ik heb de mooiste poppetjes die ik ooit getekend heb, uitgeknipt.’
Als de chauffeur hem hete koffie en boterhammen uit de keuken brengt, zit de schrijver niet langer in de papiertroep op de vloer en alsof hij een gedaanteverwisseling heeft ondergaan, blikt hij zelfverzekerd van achter zijn bureau op.”

 
Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)

De Franse romanschrijver, regisseur, acteur, toneel- en scenarioschrijver Jean-Claude Carrière werd geboren op 19 september 1931 in Colombières-sur-Orb, Hérault. Zie ook alle tags voorJean-Claude Carrière op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Audition

« Un décor anonyme, une sorte de pièce vide avec sept ou huit chaises, deux portes au fond.
Deux hommes, l’un plus âgé que l’autre, sont assis sur deux chaises. Pendant quelques secondes, ils ne bougent pas, puis le premier – le plus jeune – demande à l’autre :
HOMME 1. Ça commence quand ?
HOMME 2. Bientôt.Cette réponse est suivie d’un silence. Puis le plus jeune demande :
HOMME 1. Ça veut dire quoi, bientôt ?
HOMME 2. Ça veut dire dans peu de temps.Autre silence, plus court que le précédent.
HOMME 1. Oui, mais le temps c’est relatif.
HOMME 2. Admettons.
HOMME 1. Pour certaines personnes, “peu de temps”, c’est une heure ou deux.
HOMME 2. Exact.
HOMME 1. Et ici, maintenant, si nous devons attendre une heure ou deux, ce n’est pas ce que j’appellerais “peu de temps”.
HOMME 2. Tout à fait exact.
HOMME 1. Donc, “peu de temps”, pardonnez-moi, au fond ça ne veut pas dire grand-chose.
HOMME 2. Non. Mais bientôt, c’est bientôt.
HOMME 1. Bon.
Encore un silence. Les deux hommes bougent peu. Le plus jeune reprend :
HOMME 1. Parce que moi, vous comprenez, je n’ai pas que ça à faire.
HOMME 2. Mais moi non plus.
HOMME 1. J’ai d’autres possibilités.
HOMME 2. Mais moi aussi. Que croyez-vous ? Je vais même vous dire, cher monsieur... Quel est votre nom, à propos ?
HOMME 1. Il est difficile à retenir.
HOMME 2. Et pourquoi ? C’est un nom d’origine étrangère ? »

 
Jean-Claude Carrière (Colombières-sur-Orb, 19 september 1931)
Affiche, 2010

De Duitse schrijfster Stefanie Zweig werd geboren in Leobschütz, Oberschlesien, op 19 september 1938. Zie ook alle tags voor Stefanie Zweig op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Ein Mund voll Erde

“Die Farm in Ol’ Joro Orok, auf der kurz vor dem Zweiten Weltkrieg zwei Kinder unterschiedlicher Hautfarbe und Kultur eine lebenslange Freundschaft mit einem Mund voll Erde beschworen, lag dreitausend Meter hoch am Fuße des Mount Kenya. Selbst betagte Wunder der modernen Technik brauchten damals noch Bedenkzeit, bis sie zu den Hütten mit den grasbedeckten Dächern gelangten. Ehe meine Eltern auf die Farm kamen, hatten lediglich sechs Männer und keine einzige Frau ein Radio spielen hören. Und nur Kimani, der zwei Jahre in Nairobi bei einem indischen Geschäftsmann gearbeitet hatte, kannte einen Fotoapparat. Der von meinem Vater faszinierte die Menschen noch mehr als das Radio. Vor allem war das zu der Kamera gehörende Album eine Sensation – nicht nur, weil die Häuser auf den Fotos mehrstöckig waren und die Menschen vorwiegend dicke Mäntel und Strickmützen trugen, sondern auch, weil jedes der Bilder aus Deutschland als ein immer wieder begehrter Beweis diente, was der auf den ersten Blick so unscheinbar wirkende schwarze Kasten zu leisten vermochte.
In Unkenntnis der Folgen fotografierte mein Vater in der ersten Woche auf der Farm meine Mutter mit einem irischen Wolfshund in Kalbsgröße, seine fünfjährige Tochter inmitten von drei in löcherige Decken gehüllten und zwei nackten Buben vom Stamm der Kikuyu und schließlich den Hausgenossen Owour samt Gehilfen mit einer erlegten Schlange. Ein solcher Kardinalfehler konnte nur einem Mann aus Deutschland passieren, der keine Ahnung von den Bedürfnissen, Begierden und Rivalitäten der phantasievollen Menschen hatte, deren Leben er und die Seinen fortan teilen sollten. Als nämlich der Film entwickelt und die Fotos zur Besichtigung freigegeben wurden, setzte ein nimmer endender Wettbewerb um die Gunst des naiven Fotografen ein, den man unermesslich reich und mächtig dünkte. Alle, vom greisen Viehhirten bis zu den Kindern, die noch keine Backenzähne hatten, wünschten sich ein eigenes Bild – eine von Kopf bis Fuß auf das eigene Ich eingestellte Aufnahme ohne störenden Baum, lästigen Bergoder ein vom Hauptsujet ablenkendes Tier. Ein solches Bild hätte den glücklichen Besitzer nicht nur unabhängig von einem Spiegel gemacht, den ohnehin kaum ein Mensch auf der Farm besaß, sondern Tag für Tag seinen Stolz und sein Prestige genährt. Ein eigenes Porträt wäre von Freund und Feind als der unübersehbare Beweis von Wichtigkeit und Auserwähltheit anerkannt worden.”

 
 Stefanie Zweig (19 september 1932 - 25 april 2014)

De Finse schrijver Mika Toimi Waltari werd geboren in Helsinki op 19 september 1908. Zie ook alle tags voor Mika Waltari op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: The Egyptian (Vertaald door Naomi Walford)

“Kaptah was at the inn when I returned and had drunk copiously in the wine shops of the harbor. He said to me, "Lord, for servants this land is the Western Land; no one beats them or remembers how much gold was in his purse or what jewels he had. If a master be wroth with his servant and order him to leave his house, the servant has but to hide himself and return the following day when his master has forgotten the whole matter." This he said in his customary manner as if he were drunk, but then he shut the door, and having assured himself that no one was listening, he went on, "Lord, strange things are coming to pass in this country. The seamen in the wine shops say that the god of Crete has died and that the priests in great fear are seeking a new god. This is dangerous talk for which sailors have already been hurled from the clifftop to be devoured by cuttlefish, for it has been foretold that the might of Crete will crumble when the god dies." A wild hope blazed up in my heart. I said to Kaptah, "On the night of the full moon Minea is to enter the house of that god. If he is indeed dead-and it may be so, for the people come to know all things at last though no one tell them-then Minea will perhaps come back to us from the god's house, whence no one has hitherto returned." On the following day I secured a good place in the great amphitheater whose stone benches rose up like steps one behind the other so that everyone could see the bulls without difficulty. I greatly admired this cunning device, never having seen another like it; in Egypt, at processions and displays, high platforms are erected that all may behold the god and the priests and those who dance. The bulls were let into the ring one by one, and each dancer in turn carried out a routine that was complex and exacting. It included many different feats, which must all be faultlessly performed in a prescribed order. Most difficult of all was the leap between the horns and from there the back somersault into the air, which must end with the dancer standing on the bull's back.“

 
Mika Waltari (19 september 1908 - 26 augustus 1979)

De Engelse dichter en schrijver Hartley Coleridge werd geboren in Clevedon, Somerset, op 19 september 1796. Zie ook alle tags voor Hartley Coleridge op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Early Death

She pass'd away like morning dew
Before the sun was high;
So brief her time, she scarcely knew
The meaning of a sigh.

As round the rose its soft perfume,
Sweet love around her floated;
Admired she grew--while mortal doom
Crept on, unfear'd, unnoted.

Love was her guardian Angel here,
But Love to Death resign'd her;
Tho' Love was kind, why should we fear
But holy Death is kinder?

 
Hartley Coleridge (19 september 1796 - 6 januari 1849)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e september ook mijn blog van 19 september 2015 deel 2.

19-09-2017 om 18:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman werd geboren op Marken op 18 september 1958. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Michaël Zeeman op dit blog.

Marken

I
Het knekelveld: hier zag ik hen
toen ik niet beter wist of
aanstonds gingen graven open.
Engelen in blauwe overalls en
plompe modderlaarzen zij spatten
met water alsof het licht was.

Jeu de boules met het hoofd van
een man van honderdtachtig jaar
zij braken de kaak van zijn schedel
een tandeloze kinnebak en er droop
een lijntje van rulle aarde uit.

Rommelend zag ik later op die dag
de trage vuilniswagen naar dit
weiland gaan, de molens kraakten.
Zij gingen als mortel in een vloer
beensplinters, kiezen en weer
die draderige aarde.

De onbereikbaarheid: een brede wetering
om de heuvel vol graven, vol doden
samen met Angelica weet ik de angst
(mijn zusje, mijn zusje - al die verhalen)
wij stellen vast hoe smal de greppel werd.

Is dit te weten dat men ouder werd
het brede water werd een hinkestap
droogt na een jeugd de Lethe uit?

II.
Ons sjibbolet is mij reeds lang ontschoten
ik ken de taal niet die men nodig heeft noch
ken ik het gebaar dat vrede sticht en orde
en voor een antwoord zorgt of een gesprek;
er lopen mensen om mij heen aan wie ik ooit
gevraagd heb om een brood, een liter melk.

Nu ik mij witte hemden een lijntje stropdassen
verwierf trek ik mij spoedig terug in een café
de argwaan van een lompe jongen schimmen aan
een tap het werend vocht aan al het meubilair
stellen de engte vast van mijn verblijf.

 
Michaël Zeeman (18 september 1958 - 27 juli 2009) 
Marken

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.

Weggebracht

De mond zei dat de mond gesproken had.

Snel de laatste regel geschreven,
bleker dan een doodsklok.

Er werd op de driftige deur gebonsd.

Hier zijn de benen, hier zijn de armen,
ze worden weggebracht.

 
Armando: Melancholie, 2006

Nog

Het is er nog,
het feest van dwaze elfen,
de klopjacht op het evenbeeld,
een zitplaats voor de haat.

Het is er nog,
de hardgekookte hongersnood,
een zijweg aan de overkant,
de hang naar het verraad.

Het is er nu nog steeds,
het werd een metgezel.

 
Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Ton Anbeek op dit blog.

Uit: De verkeerde wereld van Gerrit Komrij

“Een gedetailleerde analyse van de hele bundel kan hier natuurlijk niet gegeven worden. Enkele gedichten zijn bovendien bepaald niet gemakkelijk, zodat het afwegen van de interpretatiemogelijkheden vele bladzijden zou vergen (‘Helena's stopwatch’ bij voorbeeld, en het gedicht dat ‘Verkeerde wereld’ heet). Ik zal alleen wat uitvoeriger stilstaan bij het eerste gedicht, ‘Janus’, omdat het een aantal aanknopingspunten biedt om de thematiek van de bundel in zijn geheel te achterhalen. Janus is de Romeinse god met de twee gezichten, die nogal eens op poorten wordt afgebeeld: een geschikte titel voor een openingsvers.

Janus

De zee is droog. Het vasteland is nat.
Alleen de dode dingen hoor je zingen.
De levende hebben hun tijd gehad
En zwijgen stom. Groeten uit Scheveningen.

Op dit strand worden alle vrouwen mooi.
Hun ogen glanzen en rondom hun monden
Verdwijnt hier elke levervlek en plooi.
Haast om te zoenen zijn hier alle honden.

De jongens daarentegen hebben in
Hun neuzen onophoudelijk bezoek
Van kevers, in hun oogkas huist een spin.
Hun voorhoofd is vergaan, hun wang is zoek.

Regel 1 is een ondubbelzinnig signaal: we bevinden ons in de omgekeerde wereld. Het is overigens opvallend hoe hardnekkig sommige lezers deze opening een realistische interpretatie proberen te geven, iets in de geest van: ‘de zee is over het strand gespoeld, er zijn zandbanken boven gekomen enz.’ Dat lijkt mij een fundamenteel foute lezing, want de regel wil juist aangeven dat we ons in een andere werkelijkheid ophouden. Blijkbaar heeft het te maken met het dodenrijk want ‘de levende [dingen] hebben hun tijd gehad’. De afronding van de eerste strofe: ‘Groeten uit Scheveningen’ levert met zijn ansichtkaartencliché een ironisch commentaar op een wel heel vreemd strandtafereel.”

 
Ton Anbeek (18 september 1944)
Borstbeeld van Janus in het Vaticaan

De Duitse dichter en schrijver Stephan Sarek werd geboren op 18 september 1957 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephan Sarek op dit blog

Uit: Das Truthuhnparadies

„Zwei Tauben waren nämlich gerade dabei, auf dem Balkon in meinen frischen Brötchen herumzuhacken, und als ich sie empört fortscheuchte, schissen sie mir vor Schreck auf den Tisch. Unschwer erahnte ich das Gesicht meiner Mutter, hätte sie dies gewusst. »Weißt du eigentlich, wie viele Krankheitserreger in solch einer Taube stecken?« würde sie vorwurfsvoll fragen. Anzunehmenderweise enthielt Taubenkacke Cholera-, Typhus- und Pestbakterien in einer ausgewogenen Mischung. Meine Mutter ist überängstlich, dachte ich, wusch mir aber gründlich die Hände, nachdem ich das Häufchen mit Toilettenpapier entfernt hatte. Meine Wohnung lag im dritten Stock und bot einen phantastischen Blick auf die Straße. Die meisten Balkone waren trostlos, grau und leer, doch der Nachbarbalkon eins tiefer war vollgestellt mit Antennen und Satellitenschüsseln. Als dort die Tür zur Wohnung aufging, sah ich auch, wem sie gehörte. Der Verrückte trat hinaus und schaute wie magisch angezogen gleich zu mir empor.
Er winkte mir fröhlich zu, zog aber dann, genau wie vorhin, wieder dieses geheimnisvolle Gesicht. Er stand etwas hilflos da. Offenbar wollte er mir auch diesmal sein Geheimnis verraten, wusste aber nicht, wie er es auf diese Distanz ohne Geschrei schaffen sollte. Als ich seinem Blick standhielt, sah er schüchtern zur Seite. Sicher hätte er ebenso zurückhaltend reagiert, wäre er ein ganz normaler Mann und kein Verrückter. Männer haben Angst vor starken Frauen, und dass ich eine starke Frau war, hatte ich eben beim Einkaufen bewiesen.
Der Verrückte zog sich in seine Wohnung zurück. Wie ein Hund, der seinen Schwanz einzieht, dachte ich. Und bei dem Stichwort Schwanz kam mir mein eigenes Problem einmal wieder in den Sinn. Mein Problem war nämlich, dass ich keines damit hatte. Diese Erkenntnis der jüngsten Zeit hatte meinen Entschluss mitgetragen, in eine Großstadt zu ziehen. Obwohl ich mich über zu wenige Verehrer nie beklagen konnte, war ich doch anders als meine ältere Schwester, die nun mit dem siebten Mann ihres Lebens eine Familie gründen wollte.“

 
Stephan Sarek (Berlijn, 18 september 1957)
Cover

De Vlaamse dichter, toneelschrijver en essayist Omer Karel De Laey werd geboren in Hooglede op 18 september 1876. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Omer Karel De Laey op dit blog.

Verhangen

’s Nuchtens, over winter, hangt 'n
schuwe schooier in de top
van een eike, langs een wegel,
witgeijzeld, aan 'n strop.

Zijn gerokken lijf, in vodden,
wiegelt met een doof gerucht
van de takken, lijk de slinger
van een uurwerk, door de lucht.

Diepe, met de randen vóór zijn
ogen, zit een vette hoed,
en er leken uit zijn neuze-
gaten zwarte druppels bloed.

Over ’t veld, in wilde snakken,
loopt de scherpe wind en vaart,
huilend lijk een brakke, door de
stoppels van zijn roste baard.

Uit de hemel, grauw lijk asse,
met een aardig moordgeschreeuw
draait een kraaie, rond de eike,
nerewaarts, tot in de sneeuw.

En ze vlucht, omdat de schooier
zijn bebloede tong uitsteekt
naar de zon, die lijk een gouden
penning, door het oosten breekt.

 
Omer Karel De Laey (18 september 1876 - 16 december 1909)
Plakket aan de voormalige woning van Omer Karel De Laey in Hooglede

De Nederlandse dichter, journalist en docent Michael Deak (pseudoniem van Simon Kapteijn) werd geboren op 18 september 1920 in Alkmaar. Michael Deak is op 5 september op 95-jarige leeftijd overleden. Zie ook alle tags voor Michael Deak op dit blog.

Danseres

Zij ligt naast mij, reebruin; zij rekt zich uit
en laat mij zacht de lof der minnen spellen.
Met vingers die haar edeltenen tellen
streel ik de dieren achter in haar huid.

Wanneer de gemshoorn in het orgel fluit
dan zijn haar voetjes spitse springgazellen
waarin de welpen van haar enkels zwellen,
en die zijn snel en breekbaar als geluid.

Haar voeten zijn van Venus en volmaakt
met sterren om haar tenen te versieren
en als zij danst breekt er de melkweg uit.

Zij ligt naast mij, reebruin, als zij ontwaakt
en in mijn handpalm ademen de dieren,
slaags met haar hartslag waar mijn vinger sluit.

 
Michael Deak (18 september 1920 – 5 september 2016)
Alkmaar, Kuipersbrug

De IJslandse dichter en schrijver Einar Már Gudmundsson werd op 18 september 1954 geboren in Reykjavík. Zie ook alle tags voor Einar Már Gudmundsson op dit blog en ook mijn blog van 18 september 2010.

I Think of You (Fragment)

I think of you
in the stairways of housing blocks
in the haze of the sweetshop
that was freedom beyond
the fence
that breaktime locked us inside
of you
when winter kindled cold cigarettes
between us
you in the sweetshop and heroes of
the cold war in pornographic poses
dirty magazines in the window
that made the boiler room mystical
when we made sure
no one could hear the kisses that rang
like shouts between us
I was hans and you were gretel
the witch was the woman upstairs

I think of you
who thought you could joke with days
that later proved deadly serious
and turned themselves in like gangsters
in the midwinter exams
that hung like a cobweb
in the ribbons of plaits and spread
over the crewcut heads
on an eternal bummer
in the headmaster's speeches
it was like jumping a bus only with time
putting it all off until tomorrow
sooner or later you would fall under the wheels
I think of you
whose only mistakes were made
from ruthlessness towards yourself
your face so wrinkled
so lethargic in a cottoned dream along the streets
like an airbed
that the wind has forsaken

and I think of me
turning to avoid that face
at the bus stop
like truth
like a memory I have buried
with an azure ticket between your fingers
en route to where
the used condoms
the broken ships
and the yellow asylum
still await you
at 16 rpm through life
gathering rings under your eyes in your sleep.

 
Einar Már Gudmundsson (Reykjavík, 18 september 1954)

De Nederlandse dichter, schrijver, biograaf en letterkundige Gerrit Borgers werd op 18 september 1917 te Brummen geboren. Zie ook alle tags voor Gerrit Borgers op dit blog.

Uit: Anna Blaman

“Onlangs wilde iemand van mij weten hoe het toch kwam, dat het werk van Anna Blaman, geschreven met zulk een warmte en overtuiging, geheel afgestemd op levensaanvaarding, niettemin op het hoofdthema is gebouwd van de menselijke eenzaamheid. Lag daar niet een tegenstrijdigheid in? Afkerig van een vlot antwoord in de trant van biografisch improviseren, maakte ik er mij met wat vage opmerkingen van af; toch moest ik er achteraf erkennen, dat de vraag wel degelijk zin had gehad, in zover er een paradox mee werd aangeroerd, die iets zeer wezenlijks behelst van wat Anna Blaman tot schrijven moet hebben gedreven.
Niets immers geeft een betere omschijving van de bestaansvoorwaarden van haar personages dan een eenzaamheid, die op verrassende wijze haar eigen tegendeel blijkt te zijn. Niet zozeer nog door de drang om een als ondraaglijk ervaren toestand desnoods geforceerd te doorbreken, - iets dat vaak genoeg in haar boeken geschiedt, - doch veeleer omdat eenzaamheid geen tastbare vorm aanneemt anders dan in innig contact met de medemens. Ik ben bijna éen met deze geliefde, of deze vriend, en doordat ik er zo dicht bij ben, zie ik eerst recht wat mij van het bereiken gescheiden houdt. De mens zonder bindingen, voor zover hij bestaat, weet misschien theoretisch, dat hij eenzaam is, maar hij wordt het zich niet bewust in concrete beproevingen. Hij is eenzaam, maar niet verlaten, en heeft er verder geen last van.
Deze oneenzame eenzaamheid, waarin Anna Blaman een persoonlijke variant beleefde op een algemeen menselijk grondconflict, heeft literair zeer verschillende vormen aangenomen, waarbij zich globaal een ontwikkeling laat opmerken van de overweldigende erotische passie, volstrekte eenwording belovend aan de onervarene, naar het rustiger verlangen naar wederzijds begrip, dat dan uiteraard onder diezelfde paradoxale wet komt te vallen van wel en niet, van slagen en mislukken op een en hetzelfde moment.
In de roman Eenzaam avontuur eenzaamheid genoeg; maar we kunnen dit ook anders beschouwen, want bij nader inzien zijn de handelende personen zo weinig eenzaam als het begrip avontuur met al zijn implicaties en bijbetekenissen maar te raden geeft. Lijden mag hier het individu onder zijn alleen-zijn, in ontgoocheling, waanzin, op zijn best berustend in menselijke beperktheid, de lezer vergaat het veeleer zo, dat hij na afloop de impressie behoudt van een overvolle ruimte, waarin de mensen borst aan borst elkaar door koortsachtig hijgen van hun bestaan en niet te korten rechten op geluk trachten te overtuigen.”

 
Gerrit Borgers (18 september 1917 – 15 januari 1987)
Portret van Gerrit Borgers door W. Schrofer, 1960

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e september ook mijn blog van 18 september 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

18-09-2017 om 18:35 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster Nicolien Mizee werd in 1965 in Haarlem geboren. Toen ze 28 was ging ze naar de Schrijversvakschool, die in 1984 werd opgericht. In 2000, op 35-jarige leeftijd, publiceerde zij haar eerste roman ”Voor God en de Sociale Dienst”,over leven van een bijstandsuitkering, over haar werk als schildersmodel en haar opleiding aan de Schrijversvakschool. Drie jaar later volgde de roman “Toen kwam moeder met een mes”. Dat boek werd een groot succes. Het werd in 2004 genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. In 2006 kwam haar derde roman uit: “En knielde voor hem neer”. Intussen had de directeur van de Schrijversvakschool aan Nicolien gevraagd of ze les wilde geven in romans en verhalen schrijven. Daarnaast schreef zij voor het NRC Handelsblad. Later werden die stukjes gebundeld in het boekje “Schrijfles”. In 2015 verscheen “De Halfbroer”. Op 1 september van dit jaar verscheen “De kennismaking. Faxen aan Ger”

Uit: De halfbroer

“Met je moeder: zei ze op harde fluistertoon en alles was direct weer bij het oude. 'Er is iets vreselijks gebeurd. Oom Jan belde om te vragen hoe het met papa ging Ik vertelde natuurlijk dat het verschrikkelijk is, dat papa steeds het parlement toespreekt en de tafel dekt voor zijn dode broer. Dat ik niet weet hoe lang ik dit nog volhoud. En toen kwam ik boven en daar zat papa, met de hoorn in de hand. Hij had alles gehoord. Je moet direct komen? 'Goed,' Zei ik Ik trok het briefje van de muur en kneep het tot een prop, wat lastig was, met één hand. 'Kun je dan een pond tomaten voor me meenemen? Dat is nauwelijks een omweg voorjou, en het is misschien juist wel even prettig voor», een klein onnveggeije. Als ze wagen wat voor tomaten» wilt, dan zegje maar gewoon: 'gewone tomaten'. En als je tóch bij de groenteman bent, kun je dan ook wat selderij meenemen? 0, daar is de dominee. Hallo Johannes! Ja, ik laatje erin_ ik heb mijn dochter aan de telefoon, Nicolien, die ken je nog wel van vroeger, die komt zo om mij met Lex te helpen-.' Toen ik een kwartier later het tuinpad opkwam, zat mijn moeder achter de vleugel met haardominee, een kale man die van adel is en nog met de koningin heeft gecorrespondeerd. Ik haastte me naar boven en vond mijn vader aangekleed op bed, roerloos, de ogen open. 'Ben» echt? vroeg hij. 'Voel maar, zei ik en pakte zijn hand. 'Godzijdank,' zei hij zachijes.'Het werd ook tijd. Ik weet eindelijk waar ik aan zal doodgaan? Waaraan dan? vroeg ik. Aan uitputting. Ik ben gewoon steeds vermoeider. Ik vind het goed zo. Die dokters geven steeds geen antwoord. Ze noemen allerlei ziektes die ik heb, en voegen eraan toe dat ik daar niet aan zal doodgaan. Als ik dan vraag waar ik wél aan zal doodgaan, weten ze geen antwoord. Hij grinnikte:Ik heb een droge mond.' 'Ik zal een glas water voor» halen,' zei ik 'Ik heb een heel goed gesprek met Hans gehad, zei mijn vader.'Hij was
helemaal naakt maar hij zag er heel goed uit. Vannacht stond hij ineens naast mijn bed. Ik heb tegen hem gezegd dat ik zwaar in gebreke ben gebleven indertijd. Hij zei dat het niet gaf. Ik was ontzaggelijk opgelucht.' 'Dat kan ik me voorstellen, zei ik Ja._ Ik zei "Hans, we hebben nooit echt gepráát En ik wil dit gesprek graag voortzetten, maar ik ben nu te moe." Toen zei hij: °Dan doen we het op een ander moment" Ik 7ki: °Dat zou geweldig zijn." Toen was hij weer weg' Wat is er roetje pink? vroeg ik 'Ik ben tegen het hek aangevallen. Eens per week maak Ik een reuzensmak' Hij grinnikte. 'Dat geeft ook niets. Dat is eigenlijk wel aardig. We moesten naar het ziekenhuis. Er zit een scheur in het bot.”

 
Nicolien Mizee (Haarlem, 1965)

18-09-2017 om 18:16 geschreven door Romenu