De Nederlandse dichter en schrijver Peter Drehmanns werd op 22 september 1960 in Roermond geboren. Zie ook alle tags voor Peter Drehmanns op dit blog.

Victors verweer

Hij heet Victor en zijn plasser ziet eruit als een verfrommeld kotszakje. In plaats van een ritslipje heeft zijn jas een paperclip. En als hij zijn bril afzet wil de wereld niets meer met hem te maken hebben.
Maar dat maakt hem nog niet kansloos.
Hij is jong genoeg om het leven aan te kunnen en oud genoeg om het aan zijn laars te lappen. Of andersom.
Op een heldere winterochtend van het jaar 19.. klapte Victor de kleppen van zijn pet naar beneden en ging op het zadel zitten. Een vliegenier op een fiets - het moet een belachelijk gezicht zijn geweest. Maar zijn oren, zijn vleermuisdunne oren eisten respect en mochten niet worden blootgesteld aan polaire geselingen. Hij begaf zich op weg naar het postkantoor.
Hoewel hij zeker wist dat de brief het standaardgewicht niet overschreed, liet hij hem wegen door de postbeambte. Niets mocht aan het toeval worden overgelaten. Op de envelop had hij haar naam en adres met de Parker 51 geschreven, die hij uitsluitend gebruikte voor liefdesbrieven. Hij wachtte tot hij de brief in de postzak zag verdwijnen.
De hele dag had hij jeuk aan zijn ogen. Men zei dat het kwam door de barbaarse kou. Hij geloofde er geen woord van. Hij wreef zo hard en zo vaak in zijn ogen dat hij vreesde dat ze zouden verpulveren.
In de vroege avond, toen de dag rood aan de randen werd (als een in brand gestoken vel papier dat langzaam naar het midden toe krult en ten slotte in zwarte slierten uiteenvalt), metselde Victor zijn brievenbus dicht. Hij verstevigde het cement met zijn collectie Bic-pennen, die nu als speerpunten de postbode opwachtten. Tussen hen in troonde de Parker 51, de veldmaarschalk. Zijn gouden bajonet glom van trots.

 
Peter Drehmanns (Roermond, 22 september 1960)

De Nederlandse dichteres en schilderes Inge Boulonois werd geboren in Alkmaar op 23 september 1945. Zie ook alle tags voor Inge Boulonois op dit blog.

Het geluk van een tafel

Het is het niet bedoelde. De huisspin
bungeejumpend tussen zijn vier poten.
Het schonkig hoofd gevuld met roes,
ronkend op zijn blad. Het is de vlieg

die zich kwiek in de poten wrijft
na een gigasnelle landing. De wellustige voet
die zonder erg zijn poot streelt
en niet het ademende been van een ander.

De zachte schuierharen zijn het
bij het wegvegen van kruimels
evenals de kleine vingers die een toekomst
van papieren bootjes vouwen op de vlakste zee.

Maar het is vooral het kind dat zonder kik
onder hem zit, daar vanouds een schuilplaats vindt,
dàt is het geluk van een tafel –

Fake facts

Er komt een yoghurtdrank voor hoger opgeleiden
Pastoor die over water loopt, geeft plots een gil
En wordt, hoe triest, verslonden door een krokodil
Verdomd, op dertien juni is het eind der tijden

Snif, ‘k heb van nepnieuws een sonnettenkrans geschreven
Voor dat juweel wou men mij hier géén ruimte geven!

 
Inge Boulonois (Alkmaar, 23 september 1945)

De Italiaanse schrijver, vertaler, en literatuurwetenschapper Antonio Tabucchi werd op 23 september 1943 geboren in Pisa. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Antonio Tabucchi op dit blog.

Uit: For Isabel (Vertaald door Elizabeth Harris)

„The garden lane was deserted. The old Chinese gatekeeper wore a cap with The Grotto of Camões written on the plastic brim.
We’re closing, the gatekeeper said, I’m about to close the gates. I don’t need much time, I tried with a smile, just a quick trip to the Grotto of Camões. He answered, reasonably: Why go at this late hour? Come back tomorrow morning, sir, the garden will be cool, the cave will be cool, tomorrow morning you can enjoy the cool air, now all you’ll find are sleeping bats. Yes, I understand, I said, but it just so happens that I really do need to visit the cave tonight: I’ve had an inspiration. The gatekeeper removed his cap and scratched his head. I don’t understand, he said. What’s your name? I asked. He gave me a timid smile. In the registry office, my name is Manuel, he answered, because in the registry office here, we have Portuguese names, but my real name, my Chinese name, is something else. He uttered a Chinese name and smiled again. And what does your name mean in Chinese? I asked. It means Light Shining Upon Water, he said. This seemed like the perfect opportunity, and I slipped my arm into his. Listen, Light Shining Upon Water, I said, I have a shining light as well, and it’s this light that made me think to visit the cave this very night, look, see up there? I pointed to a bright star, the brightest in the sky. It’s from there, I said, that I get my inspiration, or my idea, call it what you will. He raised his arm as I did and pointed. The stars are guides, he said, they guide everything, and we pitiful humans just don’t know it.
My friend, you comfort me, I said, because you understand me, you know, I got a message from that shining light, it’s called Sirius. He brought his raised arm alongside mine and looked at me doubtfully. You’re not familiar with the Macao sky, he said, his voice apologetic, sorry, but you’re really not familiar with our sky, that star has a different name in Chinese, in Latin, it’s something else, if I’m saying it correctly in your language, it’s called Canopus, that star is Canopus, you’re a bit confused, my friend: from these latitudes your star can’t be seen; I know the sky, I’ve studied it. Now I, too, scratched my head. All right, I said, I’ll give you that; still, I did receive a message—from Sirius or Canopus, I couldn’t say—but I have to get inside that cave where that great, half-blind poet praised Christianity in the sixteenth century, and I have to get in there tonight.”

 
Antonio Tabucchi (23 september 1943 – 25 maart 2012)
 

De Vlaamse schrijver en radio-dj Tom De Cock werd geboren in Rotselaar op 23 september 1983. Hij woont in Borgerhout. Zie ook alle tags voor Tom de Cock op dit blog.

Uit:En toen kwam jij

“Ik werk tegenwoordig als eindredacteur voor Weekend Knack. Binnenkort is het Vaderdag, zoals je weet. We laten bekende vaders een brief aan hun zoon of dochter schrijven. En ik dacht daarbij aan jou.’
Ik probeerde uit te rekenen hoe groot de kans was dat Ellen een verkeerd nummer had gebeld. Zo goed als nihil.
‘Je weet dat ik geen kind heb. Toch?’
‘Ja, maar je wilt er wel een.’
‘Dat kan nog jaren duren.’
‘Het is een originele invalshoek. Denk er eens over na. De deadline is dinsdag.’
Ik kon Ellen, gezien mijn historische schuld, niets weigeren. Bovendien leek het me een leuke gelegenheid om in alle luwte weer eens wat creatiefs te schrijven, want dat was alweer even geleden. Dus een week later in Weekend Knack:
Hey Lieverd!
Gek zeg. Dit is waarschijnlijk mijn min-tweede Vaderdag. Of kom, misschien de min-derde. We gaan daar niet lastig over doen, de tijd dringt niet. Ik weet dat je komt, ergens tussen nu en twee, drie jaar.
Je zult geboren worden. Tenminste, dat lijkt me toch praktisch. Ik heb het ook ooit gedaan; nog nooit
spijt van gehad. Jouw buikmama zal om één grote of duizend kleine redenen niet voor je kunnen of
willen zorgen. Te jong, te oud, te verslaafd, te gelovig, te illegaal, te onmogelijk. De gynaecoloog haalt
er specialisten bij, die samen met je biomama naar een oplossing zullen zoeken, want bij haar blijven
zou gewoon lekker logisch en makkelijk zijn. In afwachting mag jij aan het leven wennen bij een leuke familie waar je niets tekortkomt. En een maand of drie later, wanneer alles gezegd en geprobeerd en
uitgevlooid is, zal er iemand de telefoon nemen en mij bellen. Midden op een werkdag, misschien wel
twee minuten voor mijn radioprogramma begint. Ik laat alles vallen waar ik mee bezig ben. En dan komt het moment waarop we elkaar in de warme schoot van een astronomisch groot toeval tegenkomen: je papa en ik bellen aan bij je pleeggezin.”

 
Tom De Cock (Rotselaar, 23 september 1983)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Warmond (pseudoniem van Pietronella Cornelia van Yperen) werd geboren in Rotterdam op 23 september 1930. Zie ook alle tags voor Ellen Warmond op dit blog.

Het egocentrisch heelal

Zeggen wij woorden, gedichten.
bedoelen wij: mensen, gezichten.
Wij spreken
een dubbelel taal:
iedereen, allemaal,
eeuwigheid, overal,
betekenen: jij en ik,
ademval,
ogenblik.

Bij dag uitzicht op zee

Bij dag uitzicht op zee
en op het hospitaal
-twee oceanen onrust
op andere schaal-

als het stil is
's nachts
kun je ze horen worstelen
- zonder onderling verband -

de zieken met hun dromen
de golven met het strand.

 
Ellen Warmond (23 september 1930 – 28 juni 2011)
Ellen Warmond en Remco Campert ontvangen de Reina Prinsen Geerligs Prijs in 1953.

De Zuid-Afrikaanse / Israëlische dichteres Olga Kirsch werd geboren in Koppies in de Oranje Vrijstaat op 23 september 1924. Zie ook alle tags voor Olga Kirsch op dit blog.

Wanneer jy weg is

Wanneer jy weg is, is ek soos ’n tuin
in die winter waarin al wat leef hom klein

vou om die sap se warmte te bewaar.
Jy is my donker wortels in die swaar-

deurdringbare grond van ’n aangenome land.
Sonder jou is ek ’n uitheemse plant

wat nêrens meer kan aard nie. Daarom rig
ek teen die ysige dae tot jou terug-

koms – son deur ’n brandglas – gedagtes aan jou
hier waar boeke my stom geselskap hou

want jy is die enigste aan wie ek vertel
wat mens vertel. Jy’s minnaar, vriend, metgesel.

 
Olga Kirsch (23 september 1924 – 5 juni 1997)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Elizabeth Coleridge werd geboren in Londen op 23 september 1861. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Colderidge op dit blog.

The Witch

I have walked a great while over the snow,
And I am not tall nor strong.
My clothes are wet, and my teeth are set,
And the way was hard and long.
I have wandered over the fruitful earth,
But I never came here before.
Oh, lift me over the threshold, and let me in at the door!

The cutting wind is a cruel foe.
I dare not stand in the blast.
My hands are stone, and my voice a groan,
And the worst of death is past.
I am but a little maiden still,
My little white feet are sore.
Oh, lift me over the threshold, and let me in at the door!

Her voice was the voice that women have,
Who plead for their heart’s desire.
She came—she came—and the quivering flame
Sunk and died in the fire.
It never was lit again on my hearth
Since I hurried across the floor,
To lift her over the threshold, and let her in at the door.

To Memory

Strange Power, I know not what thou art,
Murderer or mistress of my heart.
I know I'd rather meet the blow
Of my most unrelenting foe
Than live---as now I live---to be
Slain twenty times a day by thee.

Yet, when I would command thee hence,
Thou mockest at the vain pretence,
Murmuring in mine ear a song
Once loved, alas! forgotten long;
And on my brow I feel a kiss
That I would rather die than miss.

 
Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907)
Londen. The Embankment door John O'Connor, 1874

Zie voor de schrijvers van de 23^e september ook mijn vorige blog van vandsaag.

23-09-2017 om 11:18 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Leni Saris werd geboren in Rotterdam op 23 september 1915. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Leni Saris op dit blog.

Uit: Zomaar een dak

“Dorrith en Maxi Sunderman waren in de omgeving minder bekend om het feit dat ze tweelingen waren, als door het feit dat ze in de gekste verwikkelingen verzeild raakten. Dat wilde zeggen, dat Maxi de moeilijkheden veroorzaakte en Dorrith, meestal met succes, probeerde haar eruit te halen. Uiterlijk leken ze verwarrend op elkaar, maar innerlijk waren ze zo verschillend als twee mensen maar kunnen zijn. Maxi was vrolijk, voortvarend en wild. Ze dacht wel degelijk, maar meestal te laat. Dorrith, veel kalmer, was ook vrolijk, maar ze dacht na voor ze iets deed, en ze gaf niet op als ze zich eenmaal iets in het hoofd had gezet. Dat betekende dat ze in haar kleuterjaren vocht voor Maxi als ze het niet anders kon winnen. Maxi deed weinig voor Dorrith, want die kwam nooit in moeilijkheden, tenzij door het beroep dat haar zusje op haar deed. Toch waren ze niet de verknochte tweeling die geen stap zonder elkaar kan doen. Ze hadden hun eigen vrienden en vriendinnen en gingen zo veel mogelijk hun eigen weg. Hun ouders waren er blij mee en mevrouw Sunderman had de meisjes, hoe vreemd iedereen het ook vond, na hun kleuterperiode nooit meer in dezelfde kleren en kleuren gestoken. Dorothea had zichzelf kortweg Dorrith genoemd en Maria Xenia was voor het gemak Maxi geworden. En als mevrouw Sunderman een enkele maal heel moe was, zuchtte ze diep en zei meer dan eens: ‘En dan zeggen ze nog dat een naam er niets toe doet! Maxi… ze is inderdaad in alles Maxi. Zou ze anders zijn geweest als we haar Mini hadden genoemd? Ik word dol van dat kind!’ Dat zei ze niet vaak. Maar wel op de beruchte middag die Maxi enkele ontvellingen opleverde wegens een conflict met een grotere jongen die haar bal had afgepakt, en Dorrith een compleet regenboog-oog, omdat ze gevochten had om de gillende zuster uit de handen van het zeer hardhandig exemplaar van het andere geslacht te halen.
„Ik kon er niets aan doen!” loeide Maxi. „Het was een gemene jongen!”
„Vecht dan voor jezelf,” stelde haar vader vermoeid voor. „Gil niet altijd om je zus. Vertel me nou eens of jij voor haar hetzelfde zou doen, hè?”
„Dat weet ik niet,” bekende Maxi eerlijk. Ze veegde over haar betraande gezicht.”

 
Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999)
Cover

De Tsjechische dichter Jaroslav Seifert werd op 23 september 1901 geboren en groeide op in Praag. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Jaroslav Seifert op dit blog.

Struggle With The Angel (Fragment)

God knows who first thought up
that gloomy image
and spoke of the dead
as living shades
straying about amongst us.

And yet those shades are really here --
you can’t miss them.
Over the years I’ve gathered around me
a numerous cluster.
But it is I amidst them all
who is straying.

They’re dark
and their muteness keeps time
with my muteness
when the evening’s closing in
and I’m alone.
Now and again they stay my writing hand
when I’m not right,
and blow away an evil thought
that’s painful.

Some of them are so dim
and faded
I’m losing sight of them in the distance.
One of the shades, however, is rose-red
and weeps.
In every person’s life
there comes a moment
when everything suddenly goes black before his eyes
and he longs passionately to take in his hands
a smiling head.
His heart wants to be tied
to another heart,
even by deep stitches,
while his lips desire nothing more
than to touch down on the spots where
the midnight raven settled on Pallas Athene
when uninvited it flew in to visit
a melancholy poet.

It is called love.
All right,
perhaps that’s what it is!
But only rarely does it last for long,
let alone unto death
as in the case of swans.
Often loves succeed each other
like suits of cards in your hand.

Vertaald door Ewald Osers

 
Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Körner  werd geboren op23 september 1791 in Dresden. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Körner op dit blog.

Uit:Die Reise nach Schandau

“Schandau, den 1. Juni
Ich versprach, Liebster, bald Nachricht von mir zu geben. Kaum bin ich vierundzwanzig Stunden von Dir entfernt, und schon erfülle ich meine Zusage. Du musst gestehn, das heißt pünktlich sein. Diese Tugend der Solidität kommt aber mir, als baldigem Ehemanne, von Rechtswegen zu, deswegen will ich weiter kein Lobens davon machen. Ich glaube, es gibt im ganzen menschlichen Leben keinen gewagtern und weitern Sprung, als mitten aus dem freien, fröhlichen Stundentenleben heraus in das Staatsgefängnis der Ehe. Dieser salto mortale soll manchem schon den Hals gebrochen haben; ich hoffe aber, ich werde glücklich sein. Frisch gewagt ist halb gewonnen. – Du bewunderst, wie Du mir so oft gesagt hast, meinen leichten Sinn bei diesem wichtigen Schritte. Der, wie Du Dich ausdrückst, das Glück meiner Zukunft bestimmen muss. Ich begreife nicht, wie ich anders sein sollte. Du weißt ja, wie es Familienverhältnisse durchaus verlangen, dass ich die junge Gräfin Stellnitz heiraten muss, wenn ich nicht eine bedeutende Erbschaft einbüßen will, die mir nur unter dieser Bedingung zufällt. Die Herren Väter haben die Sache abgemacht, und der meinige hat mir vor kurzem erst alle meine lustigen Burschenstreiche, mit Einschluss einiger tausend Tälerchen Schulden, vergeben, ohne eine saure Miene zu machen, ich kann ihm also diesen Gefallen wieder tun; übrigens soll ja meine Braut ein Engel sein, wie sich mein Vater ausdrückt, sittsam, fromm, gebildet, liebenswürdig und nota bene reich; kurz, wenn ich seinen Beschreibungen trauen darf, so erwartet mich ein paradiesisch Leben. Dass ich mir meine Zukunft nicht mit den zauberischen Farben einer glühenden Leidenschaft ausmale, glaubst Du mir wohl. Ich lasse es nun so über mich ergehen. Bis jetzt hab' ich die Liebe nie für etwas anders als für eine momentane Belustigung angesehen. Was man mir von ewiger Treue, von häuslicher Glückseligkeit etc. etc. erzählt hat, hab' ich nur für schöne Träume gehalten. Die Liebe, die das Herz mit ewiger Sehnsucht füllen soll, fühlt' ich noch nie, und ich bin überzeugt, dass mich weibliche Reize nicht so leicht aus der schönen Ruhe bringen und mir die fröhliche leichte Ansicht, die ich der Welt abgewonnen habe, rauben können.“

 
Theodor Körner (23 september 1791 - 26 augustus 1813)
Stadsdeel Krippen, Schandau

De Griekse schrijver Euripides werd geboren in 480 of 484 voor Christus. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Euripises op dit blog.

Uit: Medea

“Medea:
Wee mij, rampzaal´ge in waan vergaan;
Dood, maak een eind aan mijn bestaan.
Voedster:
Ach, kind´renlief, uw moeders smart
jaagt weer haar toorn, jaagt weer heur hart.
Spoedt u van hier, gaat fluks in huis,
en komt uw moeder niet voor oogen;
genaakt haar niet; neemt u in acht,
want huiv´ren doet d´ onstuim´ge aard
van haar trotschen geest.
Een nieuwe wolk van smart komt op
en dreigt in feller klacht dan ooit
zich uit te storten.
Wat daden zal zij nog begaan,
zij zoo hooghartig en toomeloos,
zoo diep in haar eer beleedigd.
Medea:
O smaad, o duldelooze smaad,
die schreit tenhemel. Ach, kind´ren, vloek,
vloek over u en uw vader; zijn huis,
geheel zijn ras ga te gronde.
Voedster:
Ach, waarom deelt uw kroost in de schuld
van hun vader? Waarom haat gij hen? Ai mij,
gij kleinen, ik ben zoo bang voor uw lot.
Hartstocht in een vorst is een vreeselijk iets,
ter nauw zich beheerschend, almachtig in veel,
verkeert hij zijn stemming niet licht.
Wel hem, die in ´t leven het evenwicht houdt;
want duurzame vreê tot het eind mijner dagen
zou liever mij zijn dan in grootheid te leven.
Houd maat: een woord als geen ander zoo goed,
en een kostelijk iets, als de mensch ernaar doet.
Het buitenspoorge houdt geen stand,
en wee, wanneer een godheid toornt;
dan is ´t nog grooter ellende.”

Vertaald door Dr. Chr. Deknatel

 
Euripides (484 v. Chr – 406 v. Chr) 
Jason and Medea door John William Waterhouse, 1907

De Hongaarse schrijfster Emmuska Orcy de Orczi, ook wel Baronesse Orczy of Baronesse d'Orczy werd geboren in Tarnaörs op 23 september 1865. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Emma Orczy op dit blog.

Uit: The Scarlet Pimpernel

« A murmur of wrath and contempt went round the group of ill-clad wretches, who crowded round Citoyen Bibot.
"Half an hour later," continued the sergeant, "up comes a captain of the guard with a squad of some dozen soldiers with him. `Has a car gone through?' he asks of Grospierre, breathlessly. `Yes,' says Grospierre, `not half an hour ago.' `And you have let them escape,' shouts the captain furiously. `You'll go to the guillotine for this, citoyen sergeant! that cart held concealed the CI-DEVANT Duc de Chalis and all his family!' `What!' thunders Grospierre, aghast. `Aye! and the driver was none other than that cursed Englishman, the Scarlet Pimpernel.'"
A howl of execration greeted this tale. Citoyen Grospierre had paid for his blunder on the guillotine, but what a fool! oh! what a fool!
Bibot was laughing so much at his own tale that it was some time before he could continue.
"`After them, my men,' shouts the captain," he said after a while, "`remember the reward; after them, they cannot have gone far!' And with that he rushes through the gate followed by his dozen soldiers."
"But it was too late!" shouted the crowd, excitedly.
"They never got them!"
"Curse that Grospierre for his folly!"
"He deserved his fate!"
"Fancy not examining those casks properly!"
But these sallies seemed to amuse Citoyen Bibot exceedingly; he laughed until his sides ached, and the tears streamed down his cheeks.
"Nay, nay!" he said at last, "those aristos weren't in the cart; the driver was not the Scarlet Pimpernel!"
"What?"
"No! The captain of the guard was that damned Englishman in disguise, and everyone of his soldiers aristos!" The crowd this time said nothing: the story certainly savoured of the supernatural, and though the Republic had abolished God, it had not quite succeeded in killing the fear of the supernatural in the hearts of the people. Truly that Englishman must be the devil himself."

Emma Orczy (23 september 1865 – 12 november 1947)
Scene uit de musical versie op Broadway, 1997

De Duitse dichter en schrijver Daniel Czepko von Reigersfeld werd op 23 september 1605 in Koischwitz (Pools: Koskowice) geboren. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Daniel Czepko von Reigersfeld op dit blog.

Du glaubst es selber nicht
An Purpurcultum

Der Tischler machet nicht durch Hobeln und Beziehn
Zum Heiligthum ein Bild, du machst es durch dein Knien:
Dein Vater hat dich nicht den Gottesdienst gelehret
Wenn er die Peltze flickt, als wie es sich gehöret.

Wenn er die Götzen fand, die vor ihm stets verblichen,
So sprach er: Ducket euch, ihr sollt in Ofen kriechen:
Bedencke wie du dich hast deinem Gott entwandt:
Was du verehrst, das hat dein Vater vor verbrannt.

Leben aus dem Tod
An den Todt

O Todt, als ich dich recht, als wie ich sol, erkannt:
Heiß ich dich allezeit mein neugebohrnes Leben:
Ich wüste nicht, nach was ein Hertze solte streben,
Im fall es nicht sein Thun auff diesen Port gewanndt:

Wir stehen in Gefahr, wann wir auff diese Thür,
Die zu dem Leben geht nicht schicken unsre Sinnen,
Wol dem, der zu der Post den Schlüßel kan beginnen:
Ich lebte nicht, lebt' ich, o Tod, ohn dich allhier.

Ein Angst ohn alles Endt, ein ew'ge Müh' ohn Ruh
Ist ohn den seelgen Tausch, das Leben, drum wir werben:
Wir müßen aber vor, eh' als wir sterben, sterben,
Dann vor dem Tode kommt man bloß dem Tode zu.

 
Daniel Czepko von Reigersfeld (23 september 1605 – 8 september 1660)
Cover

23-09-2017 om 11:16 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

In the Theatre

Sister saying—‘Soon you'll be back in the ward,'
sister thinking—‘Only two more on the list,'
the patient saying—‘Thank you, I feel fine';
small voices, small lies, nothing untoward,
though, soon, he would blink again and again
because of the fingers of Lambert Rogers,
rash as a blind man's, inside his soft brain.

If items of horror can make a man laugh
then laugh at this: one hour later, the growth
still undiscovered, ticking its own wild time;
more brain mashed because of the probe's braille path;
Lambert Rogers desperate, fingering still;
his dresser thinking, ‘Christ! Two more on the list,
a cisternal puncture and a neural cyst.'

Then, suddenly, the cracked record in the brain,
a ventriloquist voice that cried, ‘You sod,
leave my soul alone, leave my soul alone,'—
the patient's dummy lips moving to that refrain,
the patient's eyes too wide. And, shocked,
Lambert Rogers drawing out the probe
with nurses, students, sister, petrified.

‘Leave my soul alone, leave my soul alone,'
that voice so arctic and that cry so odd
had nowhere else to go—till the antique
gramophone wound down and the words began
to blur and slow, ‘ … leave … my … soul … alone … '
to cease at last when something other died.
And silence matched the silence under snow.

Angels

Most are innocent, shy, will not undress.
They own neither genitals nor pubic hair.
Only the fallen of the hierarchy
make an appearance these secular days.

No longer useful as artists' models,
dismissed by theologians, morale tends
to be low—even high class angels grumble
as they loiter in our empty churches.

Neutered, they hide when a gothic door opens.
Sudden light blinds them, footsteps deafen,
Welsh hymns stampede their shadows entirely.
Still their stink lingers, cold stone and incense.

But the fallen dare even to Downing Street,
astonish, fly through walls for their next trick;
spotlit, enter the dreams of the important,
slowly open their gorgeous, Carnaby wings.

 
Dannie Abse (22 september 1923 – 28 september 2014)

De Nederlandse dichter, schrijver en criticus Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.

Uit: Een begrafenis

“Een man met witten bef en zwarten steek op, en die ook met frisch rood doormarmerde wangen had, groette met den steek en opende mij zwijgend de glazen deur van het huis.
Ik ben binnengetreden en eerst gekomen door een vertrek, dat geheel verlaten was; toen ben ik trappetreden opgegaan en door een tweede glazen deur plotseling gekomen in de doodekamer.
Het was een kleine kamer, waar vele zware donkere gestalten, de hoofden aan-gebogen, zwijgend stonden en een enkele knielde; vóór hen was een open ruimte; aan de andere zijde daarvan lag, zeer verlicht door kaarsen op zilveren kandelaars, de doode recht ter neder. De wanden van dat, waar de doode plat in ter neder lag, waren wit aan de zijden, waarmede zij hem omgaven.
Hij was beeld-schoon, gekleed in wit rag-fijn, met smalle witte krullen bezoomd, rein overkleed.
Hij zag er uit gelijk toen hij een jongling was, in dien tijd toen hij het groote leven ging beginnen; maar als een jongeling, die rimpelloos schoon is in zijn slaap en heeft de kleuren van een grooten lentedageraad.
Hij geleek van reine was, bestemd tot offerande, en de opgestoken vingers zijner handen waren als onbewegelijke kaarsen, waarlangs veel was reeds scheen gevloeid en die met onzichtbare vlammen brandden.
Zijn twee kindren stonden daar. Zij hadden gladde, verweesde hoofden, blond van kleur. Zij schenen omgeven van verlatenheid en stonden met hun kleurige gezichten aan de zwarte muur der onbewegelijke schaar van vreemde mannen, terwijl hun vader zoo bizonder mooi als zij hem nooit hadden gezien en als een prachtig aangekleedde jonge kameraad daar bij hen nederlag.
Ik ben voorbijgegaan en door een donkerte in een ander weer dagelichter vertrek gekomen, waar het zeer naauw en klein was. Er waren verscheidene oude vrouwen, in zwarte kleederen gekleed en wier oogen binnen de vuurroode randen gevangen vogels leken achter gloeyend brandende vensterkozijnen. Een bijna blinde oude vrouw met laag afhangende mat ròze boven-oogleden schreed binnen, laag en log en lichtlijk heen en weder wanklend, en scheen door te willen gaan ofschoon het huis hier eindigde.
Een dorre jonge vrouw, met graauw gelaat, stond al-door aan de deur en schreide zeer.”

 
Lodewijk van Deyssel (22 september 1864 - 26 januari 1952)
Portret door Isaac Israëls, 1934

De Australische singer / songwriter, dichter, schrijver en acteur Nicholas Edward Cave werd geboren in Warracknabeal op 22 september 1957. Zie ook alle tags voor Nick Cave op dit blog.

Uit: The Death of Bunny Munro

“The sob doubles on itself, then doubles again, till it becomes gentle, wretched crying and it reminds Bunny of their first night together — Libby lying in his arms, in the throes of some inexplicable crying jag, in a down-at-heel hotel room in Eastbourne. He remembers her looking up at him and saying, `I'm sorry, I get a little emotional sometimes,' or something like that, and Bunny pushes the heel of his hand into his crotch and squeezes, releasing a pulse of pleasure into his lower spine. `Just take the fucking Tegretol,' he says, softening. `I'm scared, Bun. There's this guy running around attacking women.' `What guy?' `He paints his face red and wears plastic devil's horns.' `What?' `Up north. It's on the telly.' Bunny picks up the remote off the bedside table and with a series of parries and ripostes turns on the television set that sits on top of the mini-bar. With the mute button on, he moves through the channels till he finds some black-and-white CCTV footage taken at a shopping mall in Newcastle. A man, bare-chested and wearing tracksuit bottoms, weaves through a crowd of terrified shoppers. His mouth is open in a soundless scream. He appears to be wearing devil's horns and waves what looks like a big black stick. Bunny curses under his breath and in that moment all energy, sexual or otherwise, deserts him. He thrusts the remote at the TV and in a fizz of static it goes out and Bunny lets his head loll back. He focuses on a water stain on the ceiling shaped like a small bell or a woman's breast. Somewhere in the outer reaches of his consciousness he becomes aware of a manic twittering sound, a tinnitus of enraged protest, electronic sounding and horrible, but Bunny does not recognise this, rather he hears his wife say, 'Bunny? Are you there?' `Libby. Where are you?' `In bed. Bunny looks at his watch, trombones his hand, but cannot focus. Tor Christ's sake. Where is Bunny Junior?' `In his room, I guess. `Look, Libby, if my dad calls again . `He carries a trident,' says his wife. `What?' `A garden fork.' `What? Who?' `The guy, up north.' Bunny realises then that the screaming, cheeping sound is coming from outside.”

 
Nick Cave (Warracknabeal , 22 september 1957)

De Britse schrijfster Fay Weldon werd geboren op 22 september 1931 in Alvechurch, Engeland. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Fay Weldon op dit blog.

Uit: Before the War

“Consider Vivien in the year 1922. She's waiting for the London train. It's a cold November morning, the station is windswept and rural, the sky is threatening snow, and the train is late. Vivien is single, large, ungainly, five foot eleven inches tall and twenty years old. She has no coat, just a tweed jacket and a long brown woollen scarf to keep her warm. She snatched the scarf from a peg just before she left home for the mile long walk to the station. The scarf is a dreary dusty old thing. Moths have been at it. It's been hanging on its peg by the back door amongst old coats, jackets, hats and caps for years. Not so long ago the scarf would have been noticed, laundered, darned, ironed, folded and put in its appropriate drawer within the hour. But time has passed and wars have happened and these days one just can't find the staff to pay attention to detail. I'm not asking you, reader, to step back in time. I'm asking you to stay happily where you are in the twenty-first century, looking back. Vivien has seared herself into my mind, this single stooping figure -she tends to stoop, being conscious that she is taller than most wom-en and quite a lot of men - as she waits alone for a train on a crucial day in her life in November 1922. So I offer Vivien and her fate to you, the reader. We like to dream the costume drama of Edwardian times, all fine clothes, glittering jewels and clean sexy profiles - but we are less drawn to the twenty years between the wars.
Understandably. Limbless ex-servicemen beg for alms on hard-heart-ed city streets while hysterical flappers, flat-chested, dance and drink champagne in Mayfair night-clubs. Shell shock, the Fifth Horseman of the Apocalypse - what we now call post-traumatic stress syn-drome - still stalks the land. Life expectancy for the poor is forty-five; for the rich, sixty-five. Vivien is young and rich but no flapper. She is too large and ungainly to look good dancing, and one would certainly never guess she was rich from the frumpy way she dresses. Had she had a more exuberant personality her height would have seemed no great drawback; she could have sparkled and charmed and flung out her chest to the ad-miration of men and women both, but Vivvie was not like this. She suffered and let it be seen that she suffered. She stooped.“

 
Fay Weldon (Alvechurch, 22 september 1931)

De Hongaarse dichter en schrijver György Faludy werd geboren op 22 september 1910 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor György Faludy op dit blog.

Mandelstam by the Fence (Fragment)

Osip, you made me jump… Here I was squatting
near to the barbed-wire fence that runs along
the edge of this autumn woodland nearly bereft
of foliage, by the bed of a purple spring,
where I shed my role as a prisoner as soon as I
bent over the carpet of leaves beside my knees.
What wealth, what plentitude of colours and shades!
The melancholy brown of the horse-chestnut leaves
stretched out, their wrinkles straightened out, reshaped
by the smothering-iron of time, disintegrating
already in places but held together still
by networks of thread-like blood-vessels. Lying supine,
the leaves of oak trees still retained their spots
of green and red, reminders of bygone youth
and age, and here and there their surfaces blistering
like thickening porridge stirred on a cooking stove,
perhaps protesting the end of their sailing days
or mourning their flight with every passing breeze.
And then… two tiny leaves bent and conjoined
and shaped like flower petals or maybe a barge,
one ocher-yellow and the other pink;
they must have fallen prematurely – but
from where? that leafless bush, I guessed, five paces
away, the one hardly taller than a dove.
I gently picked the pink one by two fingers
but did not sense a substance held between them.

Vertaald doorThomas Ország-Land

 
György Faludy (22 september 1910 – 1 september 2006)
Portret door Ezüst György, 1990

De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hans Leip op dit blog.

Uit: Die Nächtezettel der Sinsebal

„Dann tanze ich das Spiegellied. Das Spiegellied? Oho! Was weiß mein Bein von mir? Was weiß mein Nacken von mir? Was weiß die weiße Haut? Der Vorhang ist zu, der Teppich grau und ein einziger Kuß. Da schläft mein Bett allein. Nein, gaffen die Kissen? Und pumpen die Puppen im Stuhl in der Kuhle die Mäuler zum Wundern rund? Die Berge schmunzeln auf den Bildern. Was macht die Lampe denn? Die Lampe macht sich winzig, rennt in mein Knotenhaar, brennt in mein Bronzepudelhaar, ein Edelstein, mein süßer Karfunk!
Ei Fürstin, ei Engelbengel, hü! Ei Töchterlein, ei Schmatz, mein Schatz!
Nun neigen sich die Arme sehr, die Schultern schleichen hinterdrein. Nun schlüpft das Knie davon, nun ruft das andre zärtlich nach. Schnipp, macht der Finger.
Nun heben sich die Zehen, tirili. Nun scharwenzen die Hüften juja, nun klingeln ting, ting die Brüstelein.
Nun stülpt eine Glocke über mich. 0 schwanker Trunk, dunkles Blau! Wer schwingt mich so, o halt, nein! 0 ja, schön! Noch fängt mich der Spiegel, steif grapst mich sein Mantel, nun klemmt er nicht mehr, schmal bin ich ihm weg, fängt mich nicht, fängt mich nicht! Nun Kreisel, nun Mond im Griff. Wirft mich ein Gaukler? Ein Walfisch schnappt mich. Feuer ist, Feuer ist! 0 schauert mich Eis!
Nun kreiseln die Wiesen, viel Blumen wie Mücken, die Schwalben, die Rehe, o schwindelnder Duft; nun häng' ich im Wind, wie Zweige geschaukelt, wie Blätter geschleudert, wie Sternschnuppen blank. Nun schieß' ich hinauf, o dunkel, o sausend, nun schluckt mich die Sonne, nun ist sie mein Tanzrad, ist toll, ist toll, o Fieber, ich brenne! Zu Regenbögen gestriemt die Wände, die Puppen, die Stühle, mein Hemd, meine Kissen, mein Bett, meine Bücher, ich schwebe, ich falle!
Da schneidet der Spiegel die Welt auseinander, er fängt mich. Er torkelt.
Da steh' ich ja nackt.
Mein Karfunkel dahin, ach, umgemünzt zum braven Mundgulden, zu den Pfennigen Tipf und Tupf, zum Spängelein Ungelöst, Ungetröst zwischen den hängenden Händen.“

 
Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)

De Israëlische Hebreeuwse en Jiddische dichter en politicus Uri Zvi Greenberg werd geboren op 22 september 1896 in Bialikamin, Lviv, in Galicië, destijds behorend tot Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Uri Zvi Greenberg op dit blog.

Anxiety in my bones today

Anxiety in my bones today. 
I come to you with the feeling of one again
Banished slowly and stealthily from sacred landscapes;
Unredeemed landscapes of the enfeebled
Although still in the hands of the Fire Riders,
sons of Joshua Ben Nun today;
And like the fickle, who do not know why they are that way,
So I, who differ from them in my view of the future
Cannot grasp without reason
Why and wherefore this verdict of "lost tomorrow" can be possible
With Jewish signature upon the paper:
Back to the bottleneck.

Homesong

She is silent, my martyred mother,
Her eyes rise against my face, not looking at me, but beyond.
I look behind her, behind my back, at the wall,
The hanging mirror is shrouded in a sheet
And below, a barrel of darkest water,
My father’s prayer shawl floating in it 

Its silver neckpiece gone.

 
Uri Zvi Greenberg (22 september 1896 – 8 mei 1981)

De Britse schrijfster Rosamunde Pilcher werd op 22 september 1924 geboren in Lelant, Cornwall, Groot-Brittannië. Zie ook alle tags voor Rosamunde Pilcher op dit blog.

Uit: Coming Home

“The Porthkerris Council School stood half-way up the steep hill which climbed from the heart of the little town to the empty moors which lay beyond. It was a solid Victorian edifice, built of granite blocks, and had three entrances, marked Boys, Girls, and Infants, a legacy from the days when segregation of the sexes was mandatory. It was surrounded by a Tarmac playground and a tall wrought-iron fence, and presented a fairly forbidding face to the world. But on this late afternoon in December, it stood fairly ablaze with light, and from its open doors streamed a flood of excited children, laden with boot-bags, book-bags, balloons on strings, and small paper bags filled with sweets. They emerged in small groups, jostling and giggling and uttering shrieks of cheerful abuse at each other, before finally dispersing and setting off for home.
The reason for the excitement was twofold. It was the end of the winter term, and there had been a school Christmas party. Singing games had been played, and relay races won, up and down the assembly hall, with bean bags to be snatched and delivered to the next person in the team. The children had danced Sir Roger de Coverley, to music thumped out on the tinny old school piano, and eaten a tea of splits and jam, saffron buns, and fizzy lemonade. Finally they had lined up and, one by one, had shaken Mr. Thomas, the headmaster, by the hand, wished him a Merry Christmas, and been given a bag of sweets.
It was a routine that was followed every year, but always happily anticipated and much enjoyed.
Gradually the noisy outflux of children was reduced to a trickle, the late-leavers, those delayed by a search for missing gloves or an abandoned shoe. Last of all, as the school clock chimed a quarter to five, there came, through the open door, two girls, Judith Dunbar and Heather Warren, both fourteen years old, both dressed in navy-blue coats and rubber boots, and with woollen hats pulled down over their ears. But that was as far as the resemblance went, for Judith was fair, with two stubby pigtails, freckles, and pale-blue eyes; while Heather had inherited her colouring from her father, and through him, back over the generations of ancestors, from some Spanish sailor, washed ashore on the Cornish coast after the destruction of the Armada. And so her skin was olive, her hair raven-black, and her eyes dark and bright as a pair of juicy raisins.”

 
Rosamunde Pilcher (Lelant, 22 september 1924)

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijver Nathan Hill werd geboren in Cedar Rapids, Iowa, in 1976. Zie ook alle tags voor Nathan Hill op dit blog.

Uit: The Nix

“No,” Samuel’s mother said. “We put that picture away.”
 “We did? I don’t remember that.”
 “It was your decision.”
 “It was?” he said, befuddled. He thought he was losing his mind. Years later, in a high-school biology class, Samuel heard a story about a certain kind of African turtle that swam across the ocean to lay its eggs in South America. Scientists could find no reason for the enormous trip. Why did the turtles do it? The leading theory was that they began doing it eons ago, when South America and Africa were still locked together. Back then, only a river might have separated the continents, and the turtles laid their eggs on the river’s far bank. But then the continents began drifting apart, and the river widened by about an inch per year, which would have been invisible to the turtles. So they kept going to the same spot, the far bank of the river, each generation swimming a tiny bit farther than the last one, and after a hundred million years of this, the river had become an ocean, and yet the turtles never noticed.
 This, Samuel decided, was the manner of his mother’s departure. This was how she moved away—imperceptibly, slowly, bit by bit. She whittled down her life until the only thing left to remove was herself.
 On the day she disappeared, she left the house with a single suitcase.
The headline appears one afternoon on several news websites almost simultaneously: governor packer attacked!
Television picks it up moments later, bumping into programming for a Breaking News Alert as the anchor looks gravely into the camera and says, “We’re hearing from our correspondents in Chicago that Governor Sheldon Packer has been attacked.” And that’s all anyone knows for a while, that he was attacked. And for a few dizzying minutes everyone has the same two questions: Is he dead? And: Is there video?
The first word comes from reporters on the scene, who call in with cell phones and are put on the air live. They say Packer was at the Conrad Hilton Hotel hosting a dinner and speech. Afterward, he was making his way with his entourage through Grant Park, glad-­handing, baby-­kissing, doing all your typical populist campaign maneuvers, when suddenly from out of the crowd a person or a group of people began to attack.
“What do you mean attack?” the anchor asks. He sits in a studio with shiny black floors and a lighting scheme of red, white, and blue. His face is smooth as cake fondant. Behind him, people at desks seem to be working. He says: “Could you describe the attack?”

 
Nathan Hill (Cedar Rapids, 1976)

Zie voor nog meer schrijves van de 22e september ook mijn blog van 22 september 2013 deel 2.

22-09-2017 om 18:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Jacobus Cornelis (Jaap) Harten werd geboren in Blaricum op 22 september 1930. Harten werd door een jarenlange vriendschap met actrice Else Mauhs (1885-1959) aangezet tot schrijven. In 1954 debuteerde hij met de dichtbundel “Studio in daglicht”. In 1964 verscheen met de verhalenbundel “Operatie Montycoat” zijn eerste proza. Harten was gefascineerd door de stad Berlijn, wat een belangrijke rol speelde in de roman “De getatoeëerde Lorelei“ (1968). Over Mauhs publiceerde hij in 1984 de biografische roman “Else Mauhs”, de ontvoering van een legende. Harten woonde in Den Haag en werkte bij het Nederlands Letterkundig Museum en Documentatiecentrum. Hij leefde samen met de kunstschilder Oskar Lens (1930-2017), die hij reeds kende vanuit zijn jeugd. Van zijn vader, de importeur van VolvoTrucks, erfde hij een grote geldsom. Lens en hij richtten daarvan in 1988 het Jaap Harten Fonds op, een stichting die projecten in de Nederlandse kunst en letteren ondersteunt.

Uit: De getatoeëerde Lorelei.

“In het wapen van Berlijn staat een beer. Nu wil ik daar niet mee spotten, want vroeger (en niet eens zo lang geleden ook) hebben in de Berlijnse bossen, in Grunewald, Spandau en Jungfernheide, wilde beren rondgelopen, en de echte Pruis vindt het geen belediging met een wilde, ruigbehaarde beer vergeleken te worden. Toch zou men, sprekend van Berlijn, eerder geneigd zijn aan de adelaar te denken; die koele roofvogel met zijn dreigende vleugels, die in twee wereldoorlogen verminkende explosieven op Europa heeft laten vallen. Dit verhaal speelt in Berlijn, in de tijd van de republiek van Weimar. Een tijd van vergeelde foto's met matelots, Bubikoppen en een verbannen keizer ergens in een kleine plaats in Nederland. Het geld duizelingwekkend gedevalueerd. Er wa was een groot tekort aan arbeid; er heerste vrijwel overal grote ontevredenheid. In MUnchen, maar soms ook in Berlijn, schilderden mannen in bruine hemden hakenkruizen op de muren. Je hoorde de naam Hitler meer en meer noemen. Hij was nog niet aan de macht, maar het gevaar sloop naderbij, concretiseerde zich hier en daar in geschreeuwde leuzen en vechtpartijen. Om kort te zijn: het was 1930.
De Lorelei sleepte zich voort, een gedeukte parasol kribbig in haar rechterhand omhoog houdend, langs éen van de zandpaden aan de oever van de Wannsee, op weg naar het Teehaus. Ze naderde twee jongens, die haar met vriendelijke spot bekeken. `Und nun guck her, ich werde dir etwas zeigen. Die grosse Hure, die Hure Babylon, die dort am Wasser entlang geht,' zei Kraut tegen Charleston-Charly, die loom naast hem in het gras lag. Hij zei het te luid, maar waarschijnlijk had hij het zo bedoeld. De Lorelei, die het tweetal dicht genaderd was en zijn woorden gehoord moest hebben, keek hem evenwel schw5.rmerisch aan en gaf hem, hoewel ze deksels goed wist dat het een vergeelde theatertruc was, een tikje met haar parasol. `Kognak, um Gotteswillen!' De schaarse schmink die ze opgesmeerd had begon het al te begeven.”

 
Jaap Harten (Blaricum, 22 september 1930)

22-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog.

Uit: The favorite game

“Breavman knows a girl named Shell whose ears were pierced so she could wear the long filigree earrings. The punctures festered and now she has a tiny scar in each earlobe. He discovered them behind her hair. A bullet broke into the flesh of his father's arm as he rose out of a trench. It comforts a man with coronary thrombosis to bear a wound taken in combat. On the right temple Breavman has a scar which Krantz bestowed with a shovel. Trouble over a snowman. Krantz wanted to use clinkers as eyes. Breavman was and still is against the use of foreign materials in the decoration of snowmen. No woollen muf-flers, hats, spectacles. In the same vein he does not approve of inserting carrots in the mouths of carved pumpkins or pinning on cucumber ears.
His mother regarded her whole body as a scar grown over some earlier perfection which she sought in mirrors and windows and hub-caps. Children show scars like medals. Lovers use them as secrets to reveal. A scar is what happens when the word is made flesh. It is easy to display a wound, the proud scars of combat. It is hard to show a pimple.
Breavman's young mother hunted wrinkles with two hands and a magnifying mirror. When she found one she consulted a fortress of oils and creams arrayed on a glass tray and she sighed. Without faith the wrinkle was anointed. "This isn't my face, not my real face." "Where is your real face, Mother?" "Look at me. Is this what I look like?" "Where is it, where's your real face?" "I don't know, in Russia, when I was a girl." He pulled the huge atlas out of the shelf and fell with it. He sifted pages like a goldminer until he found it, the whole of Russia, pale and vast. He kneeled over the distances until his eyes blurred and he made the lakes and rivers and names become an incredible face, dim and beautiful and easily lost. The maid had to drag him to supper.”

 
Leonard Cohen (21 september 1934 - 7 november 2016)

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephen King op dit blog.

Uit: Finders Keepers

“Wake up, genius.”
Rothstein didn’t want to wake up. The dream was too good. It featured his first wife months before she became his first wife, seventeen and perfect from head to toe. Naked and shimmering. Both of them naked. He was nineteen, with grease under his fingernails, but she hadn’t minded that, at least not then, because his head was full of dreams and that was what she cared about. She believed in the dreams even more than he did, and she was right to believe. In this dream she was laughing and reaching for the part of him that was easiest to grab. He tried to go deeper, but then a hand began shaking his shoulder, and the dream popped like a soap bubble.
He was no longer nineteen and living in a two-room New Jersey apartment, he was six months shy of his eightieth birthday and living on a farm in New Hampshire, where his will specified he should be buried. There were men in his bedroom. They were wearing ski masks, one red, one blue, and one canary-yellow. He saw this and tried to believe it was just another dream—the sweet one had slid into a nightmare, as they sometimes did—but then the hand let go of his arm, grabbed his shoulder, and tumbled him onto the floor. He struck his head and cried out.
“Quit that,” said the one in the yellow mask. “You want to knock him unconscious?”
“Check it out.” The one in the red mask pointed. “Old fella’s got a woody. Must have been having one hell of a dream.”
Blue Mask, the one who had done the shaking, said, “Just a piss hard-on. When they’re that age, nothing else gets em up. My grandfather—”
“Be quiet,” Yellow Mask said. “Nobody cares about your grandfather.”
Although dazed and still wrapped in a fraying curtain of sleep, Rothstein knew he was in trouble here. Two words surfaced in his mind: home invasion. He looked up at the trio that had materialized in his bedroom, his old head aching (there was going to be a huge bruise on the right side, thanks to the blood thinners he took), his heart with its perilously thin walls banging against the left side of his ribcage. They loomed over him, three men with gloves on their hands, wearing plaid fall jackets below those terrifying balaclavas. Home invaders, and here he was, five miles from town.”

 
Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Frédéric Beigbeder op dit blog.

Uit: Un roman français 

« Je ne me souviens pas de mon enfance. Quand je le dis, personne ne me croit. Tout le monde se souvient de son passé; à quoi bon vivre si la vie est oubliée? En moi rien ne reste de moi-même; de zéro à quinze ans je suis face à un trou noir (au sens astrophysique: «Objet massif dont le champ gravitationnel est si intense qu’il empêche toute forme de matière ou de rayonnement de s’en échapper»). Longtemps j’ai cru que j’étais normal, que les autres étaient frappés de la même amnésie. Mais si je leur demandais: «Tu te souviens de ton enfance?», ils me racontaient quantité d’histoires. J’ai honte que ma biographie soit imprimée à l’encre sympathique. Pourquoi mon enfance n’est-elle pas indélébile? Je me sens exclu du monde, car le monde a une archéologie et moi pas. J’ai effacé mes traces comme un criminel en cavale. Quand j’évoque cette infirmité, mes parents lèvent les yeux au ciel, ma famille proteste, mes amis d’enfance se vexent, d’anciennes fiancées sont tentées de produire des documents photographiques.
Je ne mens pas par omission: je fouille dans ma vie comme dans une malle vide, sans y rien trouver; je suis désert. Parfois j’entends murmurer dans mon dos: «Celui-là, je n’arrive pas à le cerner.» J’acquiesce. Comment voulezvous situer quelqu’un qui ignore d’où il vient? Comme dit Gide dans Les Faux-Monnayeurs, je suis «bâti sur pilotis: ni fondation, ni soussol». La terre se dérobe sous mes pieds, je lévite sur coussin d’air, je suis une bouteille qui flotte sur la mer, un mobile de Calder. Pour plaire, j’ai renoncé à avoir une colonne vertébrale, j’ai voulu me fondre dans le décor tel Zelig, l’homme-caméléon. Oublier sa personnalité, perdre la mémoire pour être aimé: devenir, pour séduire, celui que les autres choisissent. Ce désordre de la personnalité, en langage psychiatrique, est nommé «déficit de conscience centrée». Je suis une forme vide, une vie sans fond. Dans ma chambre d’enfant, rue Monsieur-le-Prince, j’avais punaisé, m’a-t-on dit, une affiche de film sur le mur: Mon Nom est Personne. Sans doute m’identifiais-je au héros.”.

 
Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Vlaamse dichter Xavier Roelens werd op 21 september 1976 in Rekkem (Menen). Zie ook alle tags voor Xavier Roelens op dit blog.

Onze partner wandelt terug

van elke reis brengt hij voor vrouw en dochter storm en stenen mee.

hij kauwt ter voorbereiding kiezels:
‘De kwolste kwt kwiewelt awn hwar gwt’ (13x)
kijkt uit voor een paal of kortgerokt meisje
om tegenaan te lopen.

in zijn onoplettendheid durft hij
in retorische vragen te trappen en lokken
echo's uit de keuken geen lawines uit?
onder het puin
bekijkt hij foto's in zijn lonely planet
en bidt een reddingsteam.

Nota aan onze partner

bij overstromingen mag onze partner op een koe klimmen.

wat voorbijdrijft
Onderrug Onderrug Onderrug Onderrug
vraagt om de competentie
het niet aan te raken

er is watertekort bij overstromingen.
overstromingen maken onze partner flexibel in onwetendheid.

het vuur in een naburige stad is niet schadelijk
van kilometers ver fucking Onderrug
voor de gezondheid

 
Xavier Roelens (Rekkem, 21 september 1976) 

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flagg (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en evenneens alle tags voor Fannie Flagg op dit blog.

Uit: The All-Girl Filling Station’s Last Reunion

„Mrs. Earle Poole, jr., better known to mends and family as Sookie, was driving home from the Birds-R-Us store out on Highway 98 with one ten-pound bag of sunflower seeds and one ten-pound bag of wild bird seed and not her usual weekly purchase for the past fikeen years of one twenty-pound bag of the Pretty Boy Wild Bird Seed and Sunflower Mix. As she had explained to Mr. Nadleshaft, she was wor-ried that the smaller birds were still not getting enough to eat. Every morning lately, the minute she filled her feeders, the larger, more ag-gressive blue jays would swoop in and scare the little bids all away. She noticed that the blue jays always ate the sunflower seeds first, and so tomorrow, she was going to try putting just plain sunflower seeds in her backyard feeders, and while the blue jays were busy eating them, she would run around the house as fast as she could and put the wild bird seed in the feeders in the front yard. That way, her poor finches and titmice might be able to get a little something, at least.
As SHE DROVE OVER the Mobile Bay Bridge, she looked out at the big white puffy clouds and saw a long row of pelicans flying low over the water. The bay was sparkling in the bright sun and already dotted with red, white, and blue sailboats headed out for the day. A few people fishing alongside the bridge waved as she passed by, and she smiled and waved back. She was almost to the other side when she suddenly began to experience some sort of a vague and unusual sense of well-being. And with good reason. Against all odds, she had just survived the last wedding of their three daughters, Dee Dec, Cc Ce, and Le Le. Their only unmarried child now was their twenty-five-year-old son, Carter, who lived in Atlanta. And some other poor (God help her), beleaguered mother of the bride would be in charge of planning that happy occasion.”

 
Fannie Flagg (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit: Tales of Space and Time (The Chrystal Egg)

“There was, until a year ago, a little and very grimy-looking shop near Seven Dials, over which, in weather-worn yellow lettering, the name of "C. Cave, Naturalist and Dealer in Antiquities," was inscribed. The contents of its window were curiously variegated. They comprised some elephant tusks and an imperfect set of chessmen, beads and weapons, a box of eyes, two skulls of tigers and one human, several moth-eaten stuffed monkeys (one holding a lamp), an old-fashioned cabinet, a flyblown ostrich egg or so, some fishing-tackle, and an extraordinarily dirty, empty glass fish-tank. There was also, at the moment the story begins, a mass of crystal, worked into the shape of an egg and brilliantly polished. And at that two people, who stood outside the window, were looking, one of them a tall, thin clergyman, the other a black-bearded young man of dusky complexion and unobtrusive costume. The dusky young man spoke with eager gesticulation, and seemed anxious for his companion to purchase the article.
While they were there, Mr. Cave came into his shop, his beard still wagging with the bread and butter of his tea. When he saw these men and the object of their regard, his countenance fell. He glanced guiltily over his shoulder, and softly shut the door. He was a little old man, with pale face and peculiar watery blue eyes; his hair was a dirty grey, and he wore a shabby blue frock coat, an ancient silk hat, and carpet slippers very much down at heel. He remained watching the two men as they talked. The clergyman went deep into his trouser pocket, examined a handful of money, and showed his teeth in an agreeable smile. Mr. Cave seemed still more depressed when they came into the shop.
The clergyman, without any ceremony, asked the price of the crystal egg.
Mr. Cave glanced nervously towards the door leading into the parlour, and said five pounds. The clergyman protested that the price was high, to his companion as well as to Mr. Cave--it was, indeed, very much more than Mr. Cave had intended to ask, when he had stocked the article—and an attempt at bargaining ensued. Mr. Cave stepped to the shop-door, and held it open. "Five pounds is my price," he said, as though he wished to save himself the trouble of unprofitable discussion. As he did so, the upper portion of a woman's face appeared above the blind in the glass upper panel of the door leading into the parlour, and stared curiously at the two customers. "Five pounds is my price," said Mr. Cave, with a quiver in his voice."

 
H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)
In 1901

De Duitse dichter Johann Peter Eckermann werd geboren op 21 september 1792 in Winsen (Luhe). Hij was bovenal de medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe.Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Johann Peter Eckermann op dit blog.

Uit:Gespräche mit Goethe

„Durch die offene Tür gegenüber blickte man sodann in ein ferneres Zimmer, gleichfalls mit Gemälden verziert, durch welches der Bediente gegangen war mich zu melden.
Es währte nicht lange.. so kam Goethe, in einem blauen Oberrock und in Schuhen; eine erhabene Gestalt! Der Eindruck war überraschend. Doch verscheuchte er sogleich jede Befangenheit durch die freundlichsten Worte. Wir setzten uns auf das Sofa. Ich war glücklich verwirrt in seinem Anblick und seiner Nähe, ich wußte ihm wenig oder nichts zu sagen.
Er fing sogleich an von meinem Manuskript zu reden. »Ich komme eben von Ihnen her,« sagte er; »ich habe den ganzen Morgen in Ihrer Schrift gelesen; sie bedarf keiner Empfehlung, sie empfiehlt sich selber.« Er lobte darauf die Klarheit der Darstellung und den Fluß der Gedanken, und daß alles auf gutem Fundament ruhe und wohl durchdacht sei. »Ich will es schnell befördern,« fügte er hinzu; »heute noch schreibe ich an Cotta mit der reitenden Post, und morgen schicke ich das Paket mit der fahrenden nach.«
Ich dankte ihm dafür mit Worten und Blicken.
Wir sprachen darauf über meine fernere Reise. Ich sagte ihm, daß mein eigentliches Ziel die Rheingegend sei, wo ich an einem passenden Ort zu verweilen und etwas Neues zu schreiben gedenke. Zunächst jedoch wolle ich von hier nach Jena gehen, um dort die Antwort des Herrn von Cotta zu erwarten.
Goethe fragte mich, ob ich in Jena schon Bekannte habe; ich erwiderte, daß ich mit Herrn von Knebel in Berührung zu kommen hoffe, worauf er versprach, mir einen Brief mitzugeben, damit ich einer desto bessern Aufnahme gewiß sei.
»Nun, nun!« sagte er dann, »wenn Sie in Jena sind, so sind wir ja nahe beieinander und können zueinander und können uns schreiben, wenn etwas vorfällt.«
Wir saßen lange beisammen, in ruhiger liebevoller Stimmung. Ich drückte seine Kniee, ich vergaß das Reden über seinem Anblick, ich konnte mich an ihm nicht satt sehen. Das Gesicht so kräftig und braun und voller Falten, und jede Falte voller Ausdruck. Und in allem solche Biederkeit und Festigkeit, und solche Ruhe und Größe! Er sprach langsam und bequem, so wie man sich wohl einen bejahrten Monarchen denkt, wenn er redet. Man sah ihm an, daß er in sich selber ruhet und über Lob und Tadel erhaben ist. Es war mir bei ihm unbeschreiblich wohl; ich fühlte mich beruhigt, so wie es jemandem sein mag, der nach vieler Mühe und langem Hoffen endlich seine liebsten Wünsche befriedigt sieht.“

 
Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854)
Goethe en Eckermann door Otto Rasch, ca. 1920

Onafhankelijk van geboortedata

De Engelse schrijver Max Porter werd geboren in High Wycombe in 1981. Porter studeerde kunstgeschiedenis aan Courtauld in Londen en werkte jarenlang als zelfstandige boekhandelaar, wat hem de Young Bookseller of the Year Award opleverde. Sinds 2012 is hij lector bij Granta Books. Hij debuteerde in 2015 met “Grief Is the Thing with Feathers”.

Uit: Grief Is the Thing with Feathers

“Four or five days after she died, I sat alone in the living room wondering what to do. Shufing around, waiting for shock to give way, waiting for any kind of structured feeling to emerge from the organisational fakery of my days. I felt hung-empty. The children were asleep. I drank. I smoked roll-ups out of the window. I felt that perhaps the main result of her being gone would be that I would permanently become this organiser, this list-making trader in clichés of gratitude, machine-like architect of routines for small children with no Mum. Grief felt fourth-dimensional, abstract, faintly familiar. I was cold.
The friends and family who had been hanging around being kind had gone home to their own lives. When the children went to bed the flat had no meaning, nothing moved.
The doorbell rang and I braced myself for more kindness. Another lasagne, some books, a cuddle, some little potted ready-meals for the boys. Of course, I was becoming expert in the behaviour of orbiting grievers. Being at the epicentre grants a curiously anthropological awareness of everybody else; the overwhelmeds, the affectedly lackadaisicals, the nothing so fars, the overstayers, the new best friends of hers, of mine, of the boys. The people I still have no fucking idea who they were. I felt like Earth in that extraordinary picture of the planet surrounded by a thick belt of space junk. I felt it would be years before the knotted-string dream of other people’s performances of woe for my dead wife would thin enough for me to see any black space again, and of course – needless to say – thoughts of this kind made me feel guilty. But, I thought, in support of myself, everything has changed, and she is gone and I can think what I like. She would approve, because we were always over-analytical, cynical, probably disloyal, puzzled. Dinner party post-mortem bitches with kind intentions. Hypocrites. Friends.
The bell rang again.
I climbed down the carpeted stairs into the chilly hallway and opened the front door.
There were no streetlights, bins or paving stones. No shape or light, no form at all, just a stench.
There was a crack and a whoosh and I was smacked back, winded, onto the doorstep. The hallway was pitch black and freezing cold and I thought, ‘What kind of world is it that I would be robbed in my home tonight?’ And then I thought, ‘Frankly, what does it matter?’ I thought, ‘Please don’t wake the boys, they need their sleep. I will give you every penny I own just as long as you don’t wake the boy”.

 
Max Porter (High Wycombe, 1981)

De Nieuw-Zeelandse schrijver Paul Ewen werd geboren in Blenheim, Nieuw Zeeland in 1972. In 1995 verhuisde hij naar Azië waar hij zes jaar woonde, waaronder vier jaar in Saigon. Tegenwoordig woont hij in het zuiden van Londen. In Nieuw Zeeland werd zijn werk gepubliceerd in Landfall and Sport en in het Verenigd Koninkrijk zijn verhalen verschenen in de British Council's New Writing Anthology (bewerkt door Ali Smith en Toby Litt), en ook in het Times Higher Education Supplement en Tank Magazine. Hij heeft geschreven voor Dazed & Confused, en is een vaste medewerker aan Hamish Hamilton's online magazine Five Dials. Zijn eerste boek “London Pub Reviews” (2007) werd een kruising tussen Blade Runner en Coronation Street genoemd en 'een werk van een komisch genie. In 2014 verscheen “Francis Plug: How To Be A Public Author”, het boek waarmee hij bij een groter publiek bekend werd.

Uit:Francis Plug - How To Be A Public Author

“The water in Salman Rushdie’s glass is rippling. The glass itself is perfectly still, sitting flat on the even table surface, but the water inside is rippling. It’s Still water, but it’s rippling. I know it’s Still water because I can read the label on the bottle. Still Spring Water. I’m sitting in the front row. I can see it with my own eyes.
    Salman Rushdie has barely touched his water, unsurprisingly. The water was placed on the table shortly before 18:30, and he didn’t sit down until 19:07. So it’s been sitting there, warming, for nearly forty minutes. Imagine what it must taste like now, especially under all those bright lights. Like a heated swimming pool, or a glass of hot-water bottle water. Sometimes I drink the warm water in the shower when I’m washing my face, but I don’t swallow it because the taste is like something from an ornamental frog in a garden pond on a very hot day. So instead, I spit the water out down my tummy. And then I give my tummy a good soap down. 
    Bacteria thrives in warm water. It’s rampant in waterbeds. I heard of a couple who never cleaned their waterbed, not once. You’re supposed to add chemicals to keep the heated water free from bugs. But this couple didn’t. Perhaps they didn’t know they needed to, or maybe they just forgot. Anyway, one day they were preparing to move house, and they emptied the contents of the waterbed bladder into their bath. The water that began to sludge out of the valve was filled with dozens of little scaly things with legs and no eyes. Little hairy mites, kicking about in their clean white tub. The couple were horrified. But there was more to come. A squelching noise was heard, and out slid a huge slimy worm, two metres in length, maybe more, thicker than your thumb. They’d been sleeping on that. Sleeping on a bed of worm. 
    So don’t drink the complimentary water at your author events, because you might get worms.
    There are other dangers too. Perhaps your unattended water bottle in the empty auditorium has been tampered with. We only have to look at the lessons learned from Agatha Christie. People in her books are forever being poisoned.She even spells out what the poison is and how it’s administered. In their drinks. The organisers of this event must be only too aware of Agatha Christie’s back catalogue, and of the brugmansia flower, formerly known as the datura, a South American pendant-shaped plant belonging to the Solanaceae family, also famed for its spicy night scent, which is used by Amazonian tribes as distilled poison to tip their arrows. It doesn’t take an idiot to work this out.”

 
Paul Ewen (Blenheim, 1972)

21-09-2017 om 18:31 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Donald Hall op dit blog.

Distressed Haiku

In a week or ten days
the snow and ice
will melt from Cemetery Road.

I'm coming! Don't move!

Once again it is April.
Today is the day
we would have been married
twenty-six years.

I finished with April
halfway through March.

You think that their
dying is the worst
thing that could happen.

Then they stay dead.

Will Hall ever write
lines that do anything
but whine and complain?

In April the blue
mountain revises
from white to green.

The Boston Red Sox win
a hundred straight games.
The mouse rips
the throat of the lion

and the dead return.

 
Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Javier Marías op dit blog.

Uit:Zo begint het slechte (Vertaald door Aline Glastra van Loon)

“Hij had een kaarsrechte neus zonder ook maar het geringste bobbeltje, ondanks het flinke formaat, en in zijn dichte haardos, waarin met behulp van water een scheiding was gekamd zoals zijn moeder dat waarschijnlijk al had gedaan toen hij nog een jongetje was — en hij had geen reden gezien om dat advies uit het verre verleden naast zich neer te leggen —, waren in het overheersende donkerblond hier en daar een paar grijze haren te zien. Het dunne snorretje deed nauwelijks iets af aan het spontane, stralende en jeugdige van zijn glimlach.
Hij deed zijn best om die te bedwingen of in te houden, wat hem vaak niet lukte, diep in zijn karakter zat iets vrolijks, of misschien was het een verleden dat opdook zonder dat je erg diep hoefde te peilen. Maar als je dicht bij de oppervlakte bleef, werd dat echter evenmin zichtbaar: daar heerste een zekere onopzettelijke of opgelegde bitterheid waar hij zich niet de aanstichter van moest voelen, hoogstens het slachtoffer.
Maar het opvallendst voor degene die hem voor het eerst zag, in persoon of op een van de schaarse, en face genomen foto's in de pers, was een kapje op zijn rechteroog, een heel erg klassiek, theatraal of zelfs filmisch oogkapje, zwart en opbollend en stevig bevestigd met een dun elastiekje van dezelfde kleur, dat diagonaal zijn voorhoofd kruiste en precies aansloot onder het lelletje van zijn rechteroor. Altijd heb ik me afgevraagd waarom die kapjes bol zijn, niet de lapjes van stof die alleen maar bedekken, maar kapjes die onbeweeglijk blijven zitten alsof ze in de oogholte zijn geklemd, en die van een of ander hard, compact materiaal zijn. (Het leek bakeliet, en je zou erop willen trommelen met de bovenkant van je nagels om te weten hoe het aanvoelde, wat ik vanzelfsprekend nooit durfde met dat van mijn werkgever; ik kwam daarentegen wel te weten hoe het klonk, want soms, als hij nerveus was of zich ergerde, maar ook als hij nadacht voordat hij een oordeel gaf of een toespraak hield, met zijn duim onder zijn oksel alsof die het piepkleine geweertje van een militair of een ruiter was die zijn troepen of zijn rijdieren de revue liet passeren, deed Muriel juist dat: hij trommelde op het harde kapje met de nagels van zijn vrije hand, alsof hij de hulp inriep van het niet-bestaande of nutteloze oog.”

 
Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Cyriel Buysse op dit blog.

Uit: Van hoog en laag. Het eerste levensboek

“Het Vosken en de Nachtegaal waren als twee vooruitgeschoven posten, die, elk op zijn manier, sprekend door hun uithangbord, den vreemden bezoeker begroetten. De bruingekleurde vos met zijn enormen staart en schittervalsche oogen, scheen je toe te roepen: ‘Pas op, 't is hier niet pluis!’ Maar de nachtegaal, die kweelend, met fijn, open bekje op een larixboompje zat geschilderd, deed duidelijk zijn best om den ongunstigen indruk van zijn overbuurman uit te wisschen en zong den vreemdeling zoet-streelend toe: ‘Kom maar gerust, het is hier aller-liefelijkst.’
En de nachtegaal had gelijk. Rechts en links vertoonden zich weldra pittoreske huisjes, met bloementuintjes langs de lichtgekleurde geveltjes: hier een klein boerderijtje, lachend in de zon, daar een oud geveltje met overhangend stroodak en gekleurde luikjes; en zoo geraakte men tot aan de kleine dorpplaats, die eigenlijk niets anders was dan een verbreeding van den straatweg: het witgekalkt, ouderwetsch kerkje met zijn kerkhof, enkele winkeltjes en herbergjes, een popperig gemeentehuisje, een nog al mooie pastorie, en daarachter 't park en het kasteel van meneer den ‘b'ron’ en den ouden, houten molen op den liefelijk-begroeiden heuvel. Even voorbij de kerk ontrolde zich een prachtig vergezicht van weiland en rivier, met als achtergrond het kasteel van meneer de ‘groave’. En 't was alsof de twee mooie buitens, met hun uitgestrekte tuinen ieder op een heuvel, elkaar als twee bezielde, solidaire wezens over die wijde ruimte aankeken.
Soms zei de baron tot den graaf: ‘Wat staat je kasteel daar toch mooi, met zijn koepels en torens en boomen weerspiegeld in 't water!’ Maar de graaf kon niet anders dan antwoordden: ‘Je weet niet hoe poëtisch en hoe schilderachtig dat oud molentje daar boven 't kerkje op zijn heuvel staat te draaien!
De graaf en de baron kenden elkaar om zoo te zeggen sinds zij op de wereld kwamen en hun beide familien waren intiem met elkander bevriend. Vóór het kasteel van den graaf lag aan beide oevers der rivier een schuitje, en daarmee staken de familiën over om elkaar te bezoeken en gingen verder te voet, door de zachte, groene weilanden. De graaf had een dochter en de baron had een zoon, en samen speelden zij veel spelletjes waarvoor twee kinderen noodig waren.”

 
Cyriel Buysse (20 september 1859 - 25 juli 1932)
Cover fotoboek

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Upton Sinclair op dit blog.

Uit: The Money Changers

"I am," said Reggie Mann, "quite beside myself to meet this Lucy Dupree."
"Who told you about her?" asked Allan Montague.
"Ollie's been telling everybody about her," said Reggie. "It sounds really wonderful. But I fear he must have exaggerated."
"People seem to develop a tendency to exaggeration," said Montague, "when they talk about Lucy."
"I am in quite a state about her," said Reggie.
Allan Montague looked at him and smiled. There were no visible signs of agitation about Reggie. He had come to take Alice to church, and he was exquisitely groomed and perfumed, and wore a wonderful scarlet orchid in his buttonhole. Montague, lounging back in a big leather chair and watching him, smiled to himself at the thought that Reggie regarded Lucy as a new kind of flower, with which he might parade down the Avenue and attract attention.
"Is she large or small?" asked Reggie.
"She is about your size," said Montague,--which was very small indeed.
Alice entered at this moment in a new spring costume. Reggie sprang to his feet, and greeted her with his inevitable effusiveness.
When he asked, "Do you know her, too?"
"Who? Lucy?" asked Alice. "I went to school with her."
"Judge Dupree's plantation was next to ours," said Montague. "We all grew up together."
"There was hardly a day that I did not see her until she was married," said Alice. "She was married at seventeen, you know--to a man much older than herself."
"We have never seen her since that," added the other. "She has lived in New Orleans."
"And only twenty-two now," exclaimed Reggie. "All the wisdom of a widow and the graces of an ingénue!" And he raised his hands with a gesture of admiration.
"Has she got money?" he asked.
"She had enough for New Orleans," was the reply. "I don't know about New York."
"Ah well," he said meditatively, "there's plenty of money lying about."

 
Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968) 
Cover

De Duitse schrijver en journalist Joseph Breitbach werd geboren op 20 september 1903 in Ehrenbreitstein bij Koblenz.Zie ook alle tags voor Joseph Breitbach op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Bericht über Bruno

“Dass Bruno sich so viel herausnahm, erinnerte mich plötzlich an das unverfrorene Auftreten der Führer und Delegierten jüngst unabhängig gewordener Völker. War es nicht die gleiche Haltung? Auch diese Herren, die seit 1945 immer häufiger, den Fes auf dem Kopf oder goldbestickte Togen über der Schulter, die Hauptstädte Europas besuchten und finanzielle und wirtschaftliche Hilfe verlangten, von der ein großer Teil zunächst in ihre privaten Taschen verschwand oder zum Bau von Prunkpalästen und Luxuszügen für die neuen Machthaben verschwendet wurde, diese merkwürdigen Unterhändler ließen uns, während sie von unseren Regierungen Geschenke forderten, gleichzeitig im Rundfunk ihrer Länder pausenlos beschimpfen und traten auf internationalen Treffen vor Moral triefend als Richter unserer Vergangenheit gegen uns auf, obwohl sie selber den ganzen weiblichen und den mit den Händen arbeitenden männlichen Teil ihrer Völker, also die Mehrzahl ihrer Landsleute, schamloser verachteten und brutaler ausbeuteten, als der schlimmste weiße Kolonialherr es je getan hatte."

 
Joseph Breitbach (20 september 1903 – 9 mei 1980)
Cover

De Duitse dichter, schrijver en essayist Adolf Endler werd geboren op 20 september 1930 in Düsseldorf. Zie ook alle tags voor Adolf Endler op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

Im Pamir (I)

1
Joi, dieser mein zerluderter Kamelhaarpantoffel, wie er ein-
em in der Regel als arger Störenfried im Wege herumge-
streunt ist Jahre um Jahre; hier im südwestlichen Pamir ist es
gewesen, wo ich ihn (nach dem Mißerfolg bei der ERSTEN
BIENNALE DER SOZIALISTISCHEN REIMKUNST) in die Wander-
disteln hinauszuschleudern für zwingend erachtet.

2
Joi, ganze siebenundfünfzig Monde später erneut im süd-
westlichen Pamir gelandet (als Ehrengast dieses Mal derTAGE
DES INTERNATIONALEN GHASELS), hab' ich - bei meiner Poe-
ten-Ehre! - den seit Längerem endgültig abgeschriebenen
während des morgendlichen Ausritts mit der landesüblichen
MUTTER DER POESIE recht unverhofft wiedergefunden.

3
Joi, nächsten Sonnabend geht es 'nüber und 'nunter ins Salz-
kammergut (sehr richtig!, zur WOCHE DES GEGENWARTS-
RITORNELLS), daran anschließend zur den LYRIK-WORKSHOPS
in Bristol, Brünn, Brest-Litowsk; jetzt wieder mit beiden
Kamelhaarpantoffeln im Seesack zu meiner Freude, nein,
nicht mit dem einen nur, sondern wieder mit zweien.

 
Adolf Endler (20 september 1930 - 2 augustus 2009)
Cover

De Engelse schrijver Henry Arthur Jones werd geboren op 20 september 1851 in Granborough, Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Henry Arthur Jones op dit blogen ook mijn blog van 20 september 2010.

Uit: Mrs Dane's Defence

« BUL-P You will please hold your tongue about Mrs. Dane. Jim says that he is mistaken, and that she is not the lady he knew in Vienna.
MRS. BUL-P. He is only saying that to shelter her. The fact is, she is leading Jim by the nese, thssame as she is leading you and young Carteret; and it only remains to be seen which of the three will be her victim. Well, I trust I shall be the lucky fellow, but I'm afraid the odds are on Lionel Carteret, and I shall come in a bad third. Mn. But-P. At least you might have the good taste to try ar4 hide your infidelities! BUL-P. My dear, you may depend, when I have any, I shall. Now, suppose we get back to the others?' MRS. BUL-P. You wish to get back to that woman?
BUL-P. I wish to get back to Lady Eastney and the other guests.
MRS. BUL-P. You admire this Mrs. Dane?
BUL..-P. [Cordially") Very much indeed.
MRS. BUL-P.' Why do•you admire her?
BUL-P. Because she has a pretty face, a soft voice, and a charming manner.
MRS. BUL-P. Of course! Mere physial charms! What horribly disgusting minds men must have!
BUL-P We have! Give us upl Wash your hands of us, and let us go our own wicked ways! [Going].
MRS. BUL-P. To what extent do you admire her? To the extent of very much preferring her company to yours when you're in one of these unreasonable jealous fits. Now, will you oblige me by returning to the drawing-room?
(He opens the drawing-room door. Enter by it MR. JAMES RISBY, an ordinary Englishmen about thirty-five.)
MRS. BUL-P I shall not spook to that woman—
BUL-P Hush! [Closes door sharply after RISBY]
RISBY. My dear aunt, I‘m leaving for Paris tomorrow mcming, and before I go I want to put you right on a little matter.
MRS. BUL-P. Ycu mean Mrs. Dane?
RISBY Exactly. When I first saw her at Sir Daniel Carteret's a fortnight ago, I thought I recognized her—"

 
Henry Arthur Jones (20 september 1851 – 7 januari 1929)
Een “Lobby Card” voor de film “Mrs Dane’s Defence” uit1918

De Engelse dichteres en schrijfster Stevie (eig. Florence Margaret) Smith werd geboren op 20 september 1902 in Kingston upon Hull. Zie ook alle tags voor Stevie Smith op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

The Face

There is a face I know too well,
A face I dread to see,
So vain it is, so eloquent
Of all futility.

It is a human face that hides
A monkey soul within,
That bangs about, that beats a gong,
That makes a horrid din.

Sometimes the monkey soul will sprawl
Athwart the human eyes,
And peering forth, will flesh its pads,
And utter social lies.

So wretched is this face, so vain,
So empty and forlorn,
You well may say that better far
This face had not been born.

Drugs made Pauline vague

Drugs made Pauline vague.
She sat one day at the breakfast table
Fingering in a baffled way
The fronds of the maidenhair plant.

Was it the salt you were looking for dear?
said Dulcie, exchanging a glance with the Brigadier.

Chuff chuff Pauline what's the matter?
Said the Brigadier to his wife
Who did not even notice
What a handsome couple they made.

 
Stevie Smith (20 september 1902 – 7 maart 1971)

De Duitse dichter en schrijver Hanns Cibulka werd geboren op 20 september 1920 in Jägerndorf, in het toenmalige Tsjechoslowakije. Zie ook alle tags voor Hanns Cibulka op dit blog en ook mijn blog van 20 september 2010.

In dieser Landschaft

In dieser Landschaft
hat die Stunde
aufgehört
zu sterben.

Lateinische Texte
redet der Fluß.
Vignola
kommt die Treppe herab,
Reißbrett und Schiene
unter dem Arm.

Die Häuser,
lichtgebrannte Würfel,
ein Spannungsfeld
zwischen Pinie
und Architektur,

Nur die Mandelbäume
sind voller
Zärtlichkeit.

Jenseits der Alpen
liegen die Hymnen
an die Nacht.

 
Hanns Cibulka (20 september 1920 – 20 juni 2004)
Jägerndorf, raadhuis en parochiekerk

20-09-2017 om 18:26 geschreven door Romenu  

De Ierse schrijver Joseph Victor O'Connor werd geboren op 20 september 1963 in Dublin als oudste van vier kinderen. Hij is een broer van zangeres Sinéad O'Connor. O'Connor bezocht het Blackrock College en studeerde af aan het University College Dublin met een M.A. in Anglo-Irish Literature. Hij werkte als postacademicus aan de universiteit van Oxford en behaalde een tweede M.A. van de Northern School of Film and Television van Leeds Metropolitan University in scenarioschrijven. Aan het eind van de jaren tachtig werkte hij voor de Britse Nicaragua Solidarity Campaign; in zijn tweede roman, “Desperadoes”, putte hij uit zijn ervaringen in het revolutionaire Nicaragua. Voor zijn succes als schrijver was hij journalist bij de Sunday Tribune en het tijdschrift Esquire. O'Connor levert regelmatig bijdragen aan Raidió Teilifís Éireann (RTÉ). In 1991 debuteerde hij met “Cowboys and Indians” datop de shortlist kwam voor de Whitbread Prize. Op 10 februari 1985 werd de moeder van O'Connor gedood bij een auto-ongeluk. De moeder van het personage Sweeney in “The Salesman” (1998) stierf op een soortgelijke manier. In 2002 schreef hij de roman “Star of the Sea”, die een internationale bestseller werd. Zijn historische roman “Redemption Falls”verscheen in 2007. “Ghost Light” uit 2010 is losjes gebaseerd op het leven van de actrice Maire O'Neill, geboren in Mary "Molly "Allgood, en haar relatie met de Ierse toneelschrijver John Millington Synge. O'Connor woonde in New York, Londen en kort in Nicaragua, voordat hij terugkeerde naar Dublin, waar hij met zijn gezin woont. Sinds 2014 is hij hoogleraar creatief schrijven aan de Universiteit van Limerick.

Uit: Star of the Sea

“The Right Honourable Thomas David Nelson Merridith, the noble Lord Kingscourt, the Viscount of Roundstone, the ninth Earl of Cashel, Kilkerrin and Carna, entered the Dining Saloon to an explosion of smashing glass.
A steward, a Negro, had stumbled near the doorway, bucked by a sudden roll of the vessel, letting slip an overloaded salver of charged champagne flutes. Someone was performing an ironic slow-handclap at the fallen man's expense. An inebriated mocking cheer came from the farthest corner: 'Huazzah! Bravo! Well done, that fellow!' Another voice called: 'They'll have to put up the fares!'
The steward was on his knees now, trying to clear the debris. Blood was rivuleting down his slender left wrist, staining the cuff of his brocaded jacket. In his anxiety to collect the shards of shattered crystal he had sliced open his thumb from ball to tip.
'Mind your hand,' Lord Kingscourt said. 'Here.' He offered the steward a clean linen handkerchief. The man looked up with an expression of dread. His mouth began to work but no sound came. The Chief Steward had bustled over and was barking at his subordinate in a language Merridith did not understand. Was it German, perhaps? Portuguese? Saliva flew from his mouth as he hissed and cursed the man, who was now cowering on the carpet like a beaten child, his uniform besmirched with blood and champagne, a grotesque parody of commodore's whites.
'David?' called Merridith's wife. He turned to look. She had half risen from her banquette at the Captain's table and was gaily beckoning him over with a bread-knife, her knotted eyebrows and pinched lips set in a burlesque of impatience. The people around her were laughing madly, all except the Maharajah, who never laughed. When Merridith glanced back towards the steward again, he was being chivvied from the saloon by his furious superior, the latter still bawling in the guttural language, the transgressor cradling his hand to his breast like a wounded bird.
Lord Kingscourt's palate tasted acridly of salt. His head hurt and his vision was cloudy. For several weeks he had been suffering some kind of urinary infection and since boarding the ship at Kingstown, it had worsened significantly. This morning it had pained him to pass water; a scalding burn that had made him cry out. He wished he'd seen a doctor before embarking on the voyage. Nothing for it now but to wait for New York. Couldn't be frank with that drunken idiot Mangan. Maybe four weeks. Hope and pray.”

 
Joseph O'Connor (Dublin, 20 september 1963)

20-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse (Welshe) dichter, schrijver en presentator Owen Sheers werd geboren op 20 september 1974 in Suva op de Fiji eilanden en groeide op in Abergavenny, Zuid-Wales. Hij bezocht de King Henry VIII School in Abergavenny, voordat hij ging studeren aan New College, Oxford en de Universiteit van East Anglia, waar hij een MA in creatief schrijven behaalde. Tijdens zijn studietijd aan het New College leidde Sheers het moderne pentatlonteam van de Universiteit van Oxford. In 1999 ontving Sheers een Eric Gregory Award van de Society of Authors. Zijn eerste bundel poëzie, “The Blue Book”, werd in 2000 uitgegeven. De bundel haalde de shortlist voor het Wales Book of the Year en de Forward Prize voor 'Best First Collection'. Na deze eerste publicatie werkte Sheers aan het lichte entertainment-tv-programma The Big Breakfast mee als onderzoeker. Zijn prozadebuut “The Dust Diaries” werd in 2004 uitgegeven. Het werd in 2005 het Wales Book of the Year en was ook genomineerd voor de Ondaatje-prijs van de Royal Society of Literature. Voor Sheers tweede poëziebundel “Skirrid Hill” uit 2005 ontving hij een Somerset Maugham Award. “Unicorns, een bijna eenmanspel, gebaseerd op het leven en de poëzie van de WOII-dichter Keith Douglas, werd ontwikkeld door Old Vic, New Voices en uitgevoerd door Joseph Fiennes. Sheers eerste roman “Resistance”, is vertaald in tien talen en stond op de shortlist voor de Writer's Guild of Great Britain Best Book Award 2008 en won een 2008 Hospital Club Creative Award. Deze roman werd in 2011 verfilmd. In 2007 werkte Sheers samen met componist Rachel Portman aan “The Water Diviner’s Tale”, een oratorium voor kinderen dat in première ging in de Royal Albert Hall voor de BBC Proms. In 2007/8 was Sheers Dorothy en Lewis B. Cullman Fellow in de New York Public Library. Sheers werkte ook als journalist en schreef reportages voor verschillende tijdschriften, waaronder Granta, The Guardian, Esquire, GQ, The Times en The Financial Times. Ook schreef hij een toneelstuk voor BBC Radio 4 over de WOII-dichter Alun Lewis: “If I Should Go Away”. In 2012 schreef Sheers “The Two Worlds of Charlie F”, een toneelstuk gebaseerd op de ervaringen van gewonde soldaten, van wie velen ook de cast van de productie vormden, geregisseerd door Stephen Rayne en opgevoerd in de Theatre Royal Haymarket. Zijn versdrama “Pink Mist” werd voor het eerst uitgezonden op Radio 4. “Pink Mist” werd in 2014 Welsh Book of the Year en werd geproduceerd als toneelstuk door het Bristol Old Vic-theater in 2015.

Uit:Resistance

“For Sarah Lewis it began in her sleep. The drag, rattle, and bark of the dogs straining on their chains was so persistent it entered her dreams. A ship in storm, the sailors shouting for help from the deck, their pink faces and open mouths obscured by the spray blown up the sides of the hull. Then the noise became Marley’s ghost, dragging his shackles over a flagstone floor. Clink,slump, clink, slump. Eventually, as the light brightened about the edges of the blackout curtain and Sarah surfaced through the layers of her sleep, the sound became what it was. Two dogs, urgent and distressed, pulling again and again on their rusty chains and barking, short and sharp through the constraint of their collars.
Without opening her eyes Sarah slid her hand across the sheet behind her, feeling for the warm impression of her husband’s body. The old horsehair mattress they slept on could hold the shape of a man all day and although Tom was usually up before her, she found comfort in touching the warm indentation of where he’d lain beside her. She stroked her palm over the thin cotton sheet. A few hairs poking through the mattress caught against her skin, hard and stubborn as the bristles on a sow’s back.
And there he was. A long valley where his weight had pressed the ball of his shoulder and his upper arm into the bed; a rise where his neck had lain beneath the pillow. She explored further down. A deeper bowl again, sunk by a protruding hip and then the shallower depression of his legs tapering towards the foot of the bed. As usual, Tom’s shape, the landscape of him, was there. But it was cold. Normally Sarah could still feel the last traces of his body’s heat, held in the fabric of the sheet just as the mattress held his form. But this morning that residue was missing.
With fragments of her dreams still fading under her lids, she slid her hand around the curves and indentations again, and then beyond them, outside the borders of his body. But the sheet was cold there too. The dogs below her window barked and barked, their sound making pictures in her mind’s eye: their sharp noses tugging up with each short yap, exposing the white triangles of their necks, flashing on and off like a warning. She lay there listening to them, their chains rising and falling on the cobblestones of the yard.
Tom must have been up early. Very early. Not in the morning at all but in the night. She turned on her side and shifted herself across the bed. The blankets blinked with her movement and she felt a stab of cold air at her shoulder. Pulling them tight about her neck, she lay there within the impression of her husband, trying not to disturb the contours of his map.“

 
Owen Sheers (Suva, 20 september 1974)

20-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Hanya Yanagihara werd geboren op 20 september 1975 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Hanya Yanagihara op dit blog.

Uit: A Little Life

“The eleventh apartment had only one closet, but it did have a sliding glass door that opened onto a small balcony, from which he could see a man sitting across the way, outdoors in only a T-shirt and shorts even though it was October, smoking. Willem held up a hand in greeting to him, but the man didn’t wave back.
In the bedroom, Jude was accordioning the closet door, opening and shutting it, when Willem came in. “There’s only one closet,” he said.
“That’s okay,” Willem said. “I have nothing to put in it anyway.”
“Neither do I.” They smiled at each other. The agent from the building wandered in after them. “We’ll take it,” Jude told her.
But back at the agent’s office, they were told they couldn’t rent the apartment after all. “Why not?” Jude asked her.
“You don’t make enough to cover six months’ rent, and you don’t have anything in savings,” said the agent, suddenly terse. She had checked their credit and their bank accounts and had at last realized that there was something amiss about two men in their twenties who were not a couple and yet were trying to rent a one-bedroom apartment on a dull (but still expensive) stretch of Twenty-fifth Street. “Do you have anyone who can sign on as your guarantor? A boss? Parents?”
“Our parents are dead,” said Willem, swiftly.
The agent sighed. “Then I suggest you lower your expectations. No one who manages a well-run building is going to rent to candidates with your financial profile.” And then she stood, with an air of finality, and looked pointedly at the door.
When they told JB and Malcolm this, however, they made it into a comedy: the apartment floor became tattooed with mouse droppings, the man across the way had almost exposed himself, the agent was upset because she had been flirting with Willem and he hadn’t reciprocated.
“Who wants to live on Twenty-fifth and Second anyway,” asked JB. They were at Pho Viet Huong in Chinatown, where they met twice a month for dinner. Pho Viet Huong wasn’t very good--the pho was curiously sugary, the lime juice was soapy, and at least one of them got sick after every meal--but they kept coming, both out of habit and necessity. You could get a bowl of soup or a sandwich at Pho Viet Huong for five dollars, or you could get an entrée, which were eight to ten dollars but much larger, so you could save half of it for the next day or for a snack later that night. Only Malcolm never ate the whole of his entrée and never saved the other half either, and when he was finished eating, he put his plate in the center of the table so Willem and JB--who were always hungry--could eat the rest. »

 
Hanya Yanagihara (Los Angeles, 20 september 1975)

20-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Crauss op dit blog.

AUF DEM SEE
brot & spiele

hölderlin, von küssen trunken, beisst
in eine birne; saftig
frische nahrung saugt aus jener
frucht er. es ist abend
und der tag
war heiss, wir lassen es uns gutgehn, nackt
im pavillon. den kopf
in den nacken gelegt,
gleichend einem jungen star, den schnabel aufgerissen
mit feuchtem blick empor erwarte ich, was
hölderlin mir eingibt. wolkiggelbes tropfen gleitet
über meine brust, das plätschern schallt
quer übern see;
mir war, als sah ich einen kahn.
da kommt er durch die weide auch in sicht,
an seiner ruderbank aus vollen kräften rudernd
brecht. auf seiner stirn
perlt schwül die luft.
quer übern see
schreit goethe einszwei, einszwei und gefällt sich dabei sehre.
brecht seufzt lang und bang, er atmet kaum;
der kahn, ein altes stück, schwankt, schaukelt und bricht durch:
quer übern see,
ein gurgeln, glucksen,
himmelan ein vogelaufschwung, widerschallt
jetzt unser lachen.
der kahn sinkt nieder, weicher wind erhebt sich und
im trüben licht verschwindet goethe grün mit
brecht im schilf. der tag
war heiss;
sein antlitz rein, so schön im sommer, findet
hölderlin den schritt zum steg, bespiegelt sich und badet dann.
und wenn er aus dem wasser steigt, ists abend
brotzeit.

august und acker
für jacques austerlitz

du schlägst die augen auf: sand.
du schlägst die augen auf: schnee.
du schlägst auf land und findest
ein kind, das du manchmal warst.

ein junge in hohen strümpfen,
ein junge in seide in furchiger weisse
aus augustwüste und acker.
die nüstern blähen sich blutig, wünschen
sich wind und nicht dieses geschürfte zuhause.
ein junge in hohen strümpfen und goldenen fransen,
und man hört einen heimlichen traktor,
und man hört verschiedenes rufen. der junge
hat ein glas in der hand, auf den rücken geschnallt
die schuhe sind dreck
aus augustwüste, acker und sand.

du schlägst die augen auf: schnee.
du schlägst die augen auf: rot.
du blinzelst, der junge hebt seine hand.
aufschlag, er hat dir gewunken
und trinkt die orangen jetzt leer.

 
Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse schrijver, acteur en regisseur Patrick Marber werd geboren op 19 september 1964 in Londen. Zie ook alle tags voor Patrick Marber op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Don Juan In Soho

“Afternoon. Winter.
The large, open-plan lobby of a swank modern hotel in Soho.
A long slab of strange, black slate for the reception desk. A few stools shaped like garden gnomes. A faux Louis XIV safa. A preposterous lamp.
A little side table with a bottle of beer and a neat double Scotch on it. Also a small jar of cashew nuts.
STAN (late-twenties, rumpled, not tall) and COLM (twenties, Irish, earnest) are found in mid-conversation.
COLM WHERE IS HE?!
STAN l'm sorry?
COLM Is he here? He must be here!
STAN Well he's not!
Colm senses a lie. His eyes wander to the jar of nuts ...
COLM Are they from a mini-bar? Did you stay here last night?
STAN Nahhh. There's ... a little nut man on Berwick Street. Chinese bloke. I love a nut. Want one?
COLM Where were you last night?
STAN I was tucked up in bed!
COLM Where?
STAN In my lowly hovel.
COLM So where's he?
STAN I don't know!
COLM What are you doing here?
STAN Can't a man have an innocent beer without being molested?
COLM (points to other drink) Who's this for? He drinks Scotch.
STAN It's for me, it's a chaser.
COLM So neither of you stayed here last night?
STAN Why would he stay here when he's got a lovely new wife to go home to?”

 
Patrick Marber (Londen, 19 september 1964)
Dominique Moore (Lottie) en David Tennant (Don Juan) in Don Juan in Soho, Londen, 2017

De Engelse dichter en schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor William Golding op dit blog.

Uit: The Scorpion God

“There were few men about. A slave was doing something highly technical to one of the steering paddles and someone was shovelling coal in the hold. The coal grit lay everywhere on her deck and sides and paddles. Only Talos was clean, waist deep in the deck, breathing steam, heat, and glistening with oil. Once Amphitrite had been a corn-barge that labourers had hauled up the river to Rome, an ungainly box, smelling of chaff and old wood, comfortable and harmless. But now she was possessed. Talos sat in her, the insect pointed over the harbour wall and hell roared. Phanocles poked his head out of the hold. He squinted at Mamillius through his sweat, shook his beard and wiped his face with a piece of waste. "We are almost ready." "You know the Emperor is coming?" Phanocles nodded. Mamillius grimaced at the coal dust. "Haven't you made any preparations for him?" "He said there was to be no ceremony." "But Amphitrite is filthily dirty!" Phanocles peered down at the deck. "This coal costs a fortune." Mamillius stepped aboard gingerly. "The hottest corner in hell." The heat hit him from the boiler and sweat streamed down his face. Phanocles looked round at Talos for a moment then handed Mamillius the piece of waste. He conceded the point. "I suppose it is hotter than usual." Mamillius waved away the waste and wiped his streaming face on the corner of his elegant cloak. Now that he was cheek by jowl with Talos he could see more of his construction. Just above deck level at the after-end of the sphere was a projection surrounded with springs. Phanocles, following his gaze, reached out and flicked the brass with his fingers so that it tinged and gave out a puff of steam. He looked moodily at the projection. "See that? I call it a safety valve, I gave exact instructions—" But the craftsman had added a winged Boreas who touched the brass with an accidental toe and rounded his cheeks to eject a fair wind. Mamillius smiled with constraint. "Very pretty." The springs strained, steam shot out and Mamillius leapt back. Phanocles rubbed his hands.”

 
William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Ingrid Jonker op dit blog.

Bitter-berry daybreak

Bitter-berry daybreak
bitter-berry sun
a mirror has broken
between me and him

I try to find the highway
perhaps to run away
but everywhere the footpaths
of his words lead me astray

Pinewood remember
pinewood forget
however much I lose my way
I step on my regret

Parrot-coloured echo
tricks me tricks me on
until I turn beguiled
to retrieve the mocking song

Echo gives no answer
he answers everyone
bitter-berry daybreak
bitter-berry sun

Escape

From this Valkenburg have I run away
and in my thoughts return to Gordon’s Bay:

I play with tadpoles swimming free
carve swastikas in a red-krantz tree

I am the dog that slinks from beach to beach
barks dumb-alone against the evening breeze

I am the gull that swoops in famished flights
to serve up meals of long-dead nights

The god who shaped you from the wind and dew
to find fulfilment of my pain in you:

Washed out my body lies in weed and grass
in all the places where we once did pass.

Vertaald door Antjie Krog en André Brink

 
Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)
Portret door Jonel Scholtz voor het Ingrid Jonker Tribute Album, 2016

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Orlando Emanuels op dit blog.

Uit:De duivel verkoopt zijn ziel

"Hij is weer jong en lanceert zijn eerste boek, dat al heel snel de Top Tienlijst haalt. Applaus, uitnodigingen, contracten, geld. Het applaus wordt luider en laat geen seconde af. Edward John Mesquita schrijft en blijft schrijven. Het tintelen van zijn vingers heeft zich over zijn hele lichaam verspreid, het is alsof zijn geest uitstroomt en verhaal wordt op het papier dat voor hem ligt.
Eerst laat in de morgen legt de schrijver zijn pen neer. Hoewel zonlicht in overvloed naar binnen valt, zijn alle lichten nog aan. Het verkeersrumoer dat tot de kamer doordringt gaat aan hem voorbij. Voor de zoveelste keer herleest hij zijn verhaal en streelt hij de dichtbeschreven vellen. Vóór hem ligt zijn levenswerk, het verhaal waarvoor de heren uitgevers in de rij zullen staan.
‘Pico bello’, fluistert een bekende stem hem in het oor. ‘Zo briljant hebben de uitgevers je nog nooit gekend. Maak de verrassing compleet voor die leeghoofden. Je beste verhaal verdient zeker een feestelijk tintje. Doen!’ Met moeite sleept hij zich van de stoel en slingerend bereikt hij de kast waar hij zijn kleurpotloden in weet staan. De poppetjes die in verschillende kleuren dwars over de beschreven vellen van het manuscript verschijnen stellen zijn uitgevers voor, kinderlijke figuurtjes met armen en handen als bladerharken en hoofden als voetballen.
De chauffeur, die voor de dagelijkse rit is komen voorrijden, treft een verschrompeld, haast seniel mannetje aan, dat met een schaar in de hand op de vloer zit. Overal om hem heen liggen papierresten van een manuscript. Met zijn mond wijd open lacht Edward John Mesquita. ‘Kijk’, zegt hij, ‘ik heb de mooiste poppetjes die ik ooit getekend heb, uitgeknipt.’
Als de chauffeur hem hete koffie en boterhammen uit de keuken brengt, zit de schrijver niet langer in de papiertroep op de vloer en alsof hij een gedaanteverwisseling heeft ondergaan, blikt hij zelfverzekerd van achter zijn bureau op.”

 
Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)

De Franse romanschrijver, regisseur, acteur, toneel- en scenarioschrijver Jean-Claude Carrière werd geboren op 19 september 1931 in Colombières-sur-Orb, Hérault. Zie ook alle tags voorJean-Claude Carrière op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2009 en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Audition

« Un décor anonyme, une sorte de pièce vide avec sept ou huit chaises, deux portes au fond.
Deux hommes, l’un plus âgé que l’autre, sont assis sur deux chaises. Pendant quelques secondes, ils ne bougent pas, puis le premier – le plus jeune – demande à l’autre :
HOMME 1. Ça commence quand ?
HOMME 2. Bientôt.Cette réponse est suivie d’un silence. Puis le plus jeune demande :
HOMME 1. Ça veut dire quoi, bientôt ?
HOMME 2. Ça veut dire dans peu de temps.Autre silence, plus court que le précédent.
HOMME 1. Oui, mais le temps c’est relatif.
HOMME 2. Admettons.
HOMME 1. Pour certaines personnes, “peu de temps”, c’est une heure ou deux.
HOMME 2. Exact.
HOMME 1. Et ici, maintenant, si nous devons attendre une heure ou deux, ce n’est pas ce que j’appellerais “peu de temps”.
HOMME 2. Tout à fait exact.
HOMME 1. Donc, “peu de temps”, pardonnez-moi, au fond ça ne veut pas dire grand-chose.
HOMME 2. Non. Mais bientôt, c’est bientôt.
HOMME 1. Bon.
Encore un silence. Les deux hommes bougent peu. Le plus jeune reprend :
HOMME 1. Parce que moi, vous comprenez, je n’ai pas que ça à faire.
HOMME 2. Mais moi non plus.
HOMME 1. J’ai d’autres possibilités.
HOMME 2. Mais moi aussi. Que croyez-vous ? Je vais même vous dire, cher monsieur... Quel est votre nom, à propos ?
HOMME 1. Il est difficile à retenir.
HOMME 2. Et pourquoi ? C’est un nom d’origine étrangère ? »

 
Jean-Claude Carrière (Colombières-sur-Orb, 19 september 1931)
Affiche, 2010

De Duitse schrijfster Stefanie Zweig werd geboren in Leobschütz, Oberschlesien, op 19 september 1938. Zie ook alle tags voor Stefanie Zweig op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: Ein Mund voll Erde

“Die Farm in Ol’ Joro Orok, auf der kurz vor dem Zweiten Weltkrieg zwei Kinder unterschiedlicher Hautfarbe und Kultur eine lebenslange Freundschaft mit einem Mund voll Erde beschworen, lag dreitausend Meter hoch am Fuße des Mount Kenya. Selbst betagte Wunder der modernen Technik brauchten damals noch Bedenkzeit, bis sie zu den Hütten mit den grasbedeckten Dächern gelangten. Ehe meine Eltern auf die Farm kamen, hatten lediglich sechs Männer und keine einzige Frau ein Radio spielen hören. Und nur Kimani, der zwei Jahre in Nairobi bei einem indischen Geschäftsmann gearbeitet hatte, kannte einen Fotoapparat. Der von meinem Vater faszinierte die Menschen noch mehr als das Radio. Vor allem war das zu der Kamera gehörende Album eine Sensation – nicht nur, weil die Häuser auf den Fotos mehrstöckig waren und die Menschen vorwiegend dicke Mäntel und Strickmützen trugen, sondern auch, weil jedes der Bilder aus Deutschland als ein immer wieder begehrter Beweis diente, was der auf den ersten Blick so unscheinbar wirkende schwarze Kasten zu leisten vermochte.
In Unkenntnis der Folgen fotografierte mein Vater in der ersten Woche auf der Farm meine Mutter mit einem irischen Wolfshund in Kalbsgröße, seine fünfjährige Tochter inmitten von drei in löcherige Decken gehüllten und zwei nackten Buben vom Stamm der Kikuyu und schließlich den Hausgenossen Owour samt Gehilfen mit einer erlegten Schlange. Ein solcher Kardinalfehler konnte nur einem Mann aus Deutschland passieren, der keine Ahnung von den Bedürfnissen, Begierden und Rivalitäten der phantasievollen Menschen hatte, deren Leben er und die Seinen fortan teilen sollten. Als nämlich der Film entwickelt und die Fotos zur Besichtigung freigegeben wurden, setzte ein nimmer endender Wettbewerb um die Gunst des naiven Fotografen ein, den man unermesslich reich und mächtig dünkte. Alle, vom greisen Viehhirten bis zu den Kindern, die noch keine Backenzähne hatten, wünschten sich ein eigenes Bild – eine von Kopf bis Fuß auf das eigene Ich eingestellte Aufnahme ohne störenden Baum, lästigen Bergoder ein vom Hauptsujet ablenkendes Tier. Ein solches Bild hätte den glücklichen Besitzer nicht nur unabhängig von einem Spiegel gemacht, den ohnehin kaum ein Mensch auf der Farm besaß, sondern Tag für Tag seinen Stolz und sein Prestige genährt. Ein eigenes Porträt wäre von Freund und Feind als der unübersehbare Beweis von Wichtigkeit und Auserwähltheit anerkannt worden.”

 
 Stefanie Zweig (19 september 1932 - 25 april 2014)

De Finse schrijver Mika Toimi Waltari werd geboren in Helsinki op 19 september 1908. Zie ook alle tags voor Mika Waltari op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Uit: The Egyptian (Vertaald door Naomi Walford)

“Kaptah was at the inn when I returned and had drunk copiously in the wine shops of the harbor. He said to me, "Lord, for servants this land is the Western Land; no one beats them or remembers how much gold was in his purse or what jewels he had. If a master be wroth with his servant and order him to leave his house, the servant has but to hide himself and return the following day when his master has forgotten the whole matter." This he said in his customary manner as if he were drunk, but then he shut the door, and having assured himself that no one was listening, he went on, "Lord, strange things are coming to pass in this country. The seamen in the wine shops say that the god of Crete has died and that the priests in great fear are seeking a new god. This is dangerous talk for which sailors have already been hurled from the clifftop to be devoured by cuttlefish, for it has been foretold that the might of Crete will crumble when the god dies." A wild hope blazed up in my heart. I said to Kaptah, "On the night of the full moon Minea is to enter the house of that god. If he is indeed dead-and it may be so, for the people come to know all things at last though no one tell them-then Minea will perhaps come back to us from the god's house, whence no one has hitherto returned." On the following day I secured a good place in the great amphitheater whose stone benches rose up like steps one behind the other so that everyone could see the bulls without difficulty. I greatly admired this cunning device, never having seen another like it; in Egypt, at processions and displays, high platforms are erected that all may behold the god and the priests and those who dance. The bulls were let into the ring one by one, and each dancer in turn carried out a routine that was complex and exacting. It included many different feats, which must all be faultlessly performed in a prescribed order. Most difficult of all was the leap between the horns and from there the back somersault into the air, which must end with the dancer standing on the bull's back.“

 
Mika Waltari (19 september 1908 - 26 augustus 1979)

De Engelse dichter en schrijver Hartley Coleridge werd geboren in Clevedon, Somerset, op 19 september 1796. Zie ook alle tags voor Hartley Coleridge op dit blog en ook mijn blog van 19 september 2010.

Early Death

She pass'd away like morning dew
Before the sun was high;
So brief her time, she scarcely knew
The meaning of a sigh.

As round the rose its soft perfume,
Sweet love around her floated;
Admired she grew--while mortal doom
Crept on, unfear'd, unnoted.

Love was her guardian Angel here,
But Love to Death resign'd her;
Tho' Love was kind, why should we fear
But holy Death is kinder?

 
Hartley Coleridge (19 september 1796 - 6 januari 1849)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e september ook mijn blog van 19 september 2015 deel 2.

19-09-2017 om 18:20 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman werd geboren op Marken op 18 september 1958. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Michaël Zeeman op dit blog.

Marken

I
Het knekelveld: hier zag ik hen
toen ik niet beter wist of
aanstonds gingen graven open.
Engelen in blauwe overalls en
plompe modderlaarzen zij spatten
met water alsof het licht was.

Jeu de boules met het hoofd van
een man van honderdtachtig jaar
zij braken de kaak van zijn schedel
een tandeloze kinnebak en er droop
een lijntje van rulle aarde uit.

Rommelend zag ik later op die dag
de trage vuilniswagen naar dit
weiland gaan, de molens kraakten.
Zij gingen als mortel in een vloer
beensplinters, kiezen en weer
die draderige aarde.

De onbereikbaarheid: een brede wetering
om de heuvel vol graven, vol doden
samen met Angelica weet ik de angst
(mijn zusje, mijn zusje - al die verhalen)
wij stellen vast hoe smal de greppel werd.

Is dit te weten dat men ouder werd
het brede water werd een hinkestap
droogt na een jeugd de Lethe uit?

II.
Ons sjibbolet is mij reeds lang ontschoten
ik ken de taal niet die men nodig heeft noch
ken ik het gebaar dat vrede sticht en orde
en voor een antwoord zorgt of een gesprek;
er lopen mensen om mij heen aan wie ik ooit
gevraagd heb om een brood, een liter melk.

Nu ik mij witte hemden een lijntje stropdassen
verwierf trek ik mij spoedig terug in een café
de argwaan van een lompe jongen schimmen aan
een tap het werend vocht aan al het meubilair
stellen de engte vast van mijn verblijf.

 
Michaël Zeeman (18 september 1958 - 27 juli 2009) 
Marken

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.

Weggebracht

De mond zei dat de mond gesproken had.

Snel de laatste regel geschreven,
bleker dan een doodsklok.

Er werd op de driftige deur gebonsd.

Hier zijn de benen, hier zijn de armen,
ze worden weggebracht.

 
Armando: Melancholie, 2006

Nog

Het is er nog,
het feest van dwaze elfen,
de klopjacht op het evenbeeld,
een zitplaats voor de haat.

Het is er nog,
de hardgekookte hongersnood,
een zijweg aan de overkant,
de hang naar het verraad.

Het is er nu nog steeds,
het werd een metgezel.

 
Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Ton Anbeek op dit blog.

Uit: De verkeerde wereld van Gerrit Komrij

“Een gedetailleerde analyse van de hele bundel kan hier natuurlijk niet gegeven worden. Enkele gedichten zijn bovendien bepaald niet gemakkelijk, zodat het afwegen van de interpretatiemogelijkheden vele bladzijden zou vergen (‘Helena's stopwatch’ bij voorbeeld, en het gedicht dat ‘Verkeerde wereld’ heet). Ik zal alleen wat uitvoeriger stilstaan bij het eerste gedicht, ‘Janus’, omdat het een aantal aanknopingspunten biedt om de thematiek van de bundel in zijn geheel te achterhalen. Janus is de Romeinse god met de twee gezichten, die nogal eens op poorten wordt afgebeeld: een geschikte titel voor een openingsvers.

Janus

De zee is droog. Het vasteland is nat.
Alleen de dode dingen hoor je zingen.
De levende hebben hun tijd gehad
En zwijgen stom. Groeten uit Scheveningen.

Op dit strand worden alle vrouwen mooi.
Hun ogen glanzen en rondom hun monden
Verdwijnt hier elke levervlek en plooi.
Haast om te zoenen zijn hier alle honden.

De jongens daarentegen hebben in
Hun neuzen onophoudelijk bezoek
Van kevers, in hun oogkas huist een spin.
Hun voorhoofd is vergaan, hun wang is zoek.

Regel 1 is een ondubbelzinnig signaal: we bevinden ons in de omgekeerde wereld. Het is overigens opvallend hoe hardnekkig sommige lezers deze opening een realistische interpretatie proberen te geven, iets in de geest van: ‘de zee is over het strand gespoeld, er zijn zandbanken boven gekomen enz.’ Dat lijkt mij een fundamenteel foute lezing, want de regel wil juist aangeven dat we ons in een andere werkelijkheid ophouden. Blijkbaar heeft het te maken met het dodenrijk want ‘de levende [dingen] hebben hun tijd gehad’. De afronding van de eerste strofe: ‘Groeten uit Scheveningen’ levert met zijn ansichtkaartencliché een ironisch commentaar op een wel heel vreemd strandtafereel.”

 
Ton Anbeek (18 september 1944)
Borstbeeld van Janus in het Vaticaan

De Duitse dichter en schrijver Stephan Sarek werd geboren op 18 september 1957 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephan Sarek op dit blog

Uit: Das Truthuhnparadies

„Zwei Tauben waren nämlich gerade dabei, auf dem Balkon in meinen frischen Brötchen herumzuhacken, und als ich sie empört fortscheuchte, schissen sie mir vor Schreck auf den Tisch. Unschwer erahnte ich das Gesicht meiner Mutter, hätte sie dies gewusst. »Weißt du eigentlich, wie viele Krankheitserreger in solch einer Taube stecken?« würde sie vorwurfsvoll fragen. Anzunehmenderweise enthielt Taubenkacke Cholera-, Typhus- und Pestbakterien in einer ausgewogenen Mischung. Meine Mutter ist überängstlich, dachte ich, wusch mir aber gründlich die Hände, nachdem ich das Häufchen mit Toilettenpapier entfernt hatte. Meine Wohnung lag im dritten Stock und bot einen phantastischen Blick auf die Straße. Die meisten Balkone waren trostlos, grau und leer, doch der Nachbarbalkon eins tiefer war vollgestellt mit Antennen und Satellitenschüsseln. Als dort die Tür zur Wohnung aufging, sah ich auch, wem sie gehörte. Der Verrückte trat hinaus und schaute wie magisch angezogen gleich zu mir empor.
Er winkte mir fröhlich zu, zog aber dann, genau wie vorhin, wieder dieses geheimnisvolle Gesicht. Er stand etwas hilflos da. Offenbar wollte er mir auch diesmal sein Geheimnis verraten, wusste aber nicht, wie er es auf diese Distanz ohne Geschrei schaffen sollte. Als ich seinem Blick standhielt, sah er schüchtern zur Seite. Sicher hätte er ebenso zurückhaltend reagiert, wäre er ein ganz normaler Mann und kein Verrückter. Männer haben Angst vor starken Frauen, und dass ich eine starke Frau war, hatte ich eben beim Einkaufen bewiesen.
Der Verrückte zog sich in seine Wohnung zurück. Wie ein Hund, der seinen Schwanz einzieht, dachte ich. Und bei dem Stichwort Schwanz kam mir mein eigenes Problem einmal wieder in den Sinn. Mein Problem war nämlich, dass ich keines damit hatte. Diese Erkenntnis der jüngsten Zeit hatte meinen Entschluss mitgetragen, in eine Großstadt zu ziehen. Obwohl ich mich über zu wenige Verehrer nie beklagen konnte, war ich doch anders als meine ältere Schwester, die nun mit dem siebten Mann ihres Lebens eine Familie gründen wollte.“

 
Stephan Sarek (Berlijn, 18 september 1957)
Cover

De Vlaamse dichter, toneelschrijver en essayist Omer Karel De Laey werd geboren in Hooglede op 18 september 1876. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Omer Karel De Laey op dit blog.

Verhangen

’s Nuchtens, over winter, hangt 'n
schuwe schooier in de top
van een eike, langs een wegel,
witgeijzeld, aan 'n strop.

Zijn gerokken lijf, in vodden,
wiegelt met een doof gerucht
van de takken, lijk de slinger
van een uurwerk, door de lucht.

Diepe, met de randen vóór zijn
ogen, zit een vette hoed,
en er leken uit zijn neuze-
gaten zwarte druppels bloed.

Over ’t veld, in wilde snakken,
loopt de scherpe wind en vaart,
huilend lijk een brakke, door de
stoppels van zijn roste baard.

Uit de hemel, grauw lijk asse,
met een aardig moordgeschreeuw
draait een kraaie, rond de eike,
nerewaarts, tot in de sneeuw.

En ze vlucht, omdat de schooier
zijn bebloede tong uitsteekt
naar de zon, die lijk een gouden
penning, door het oosten breekt.

 
Omer Karel De Laey (18 september 1876 - 16 december 1909)
Plakket aan de voormalige woning van Omer Karel De Laey in Hooglede

De Nederlandse dichter, journalist en docent Michael Deak (pseudoniem van Simon Kapteijn) werd geboren op 18 september 1920 in Alkmaar. Michael Deak is op 5 september op 95-jarige leeftijd overleden. Zie ook alle tags voor Michael Deak op dit blog.

Danseres

Zij ligt naast mij, reebruin; zij rekt zich uit
en laat mij zacht de lof der minnen spellen.
Met vingers die haar edeltenen tellen
streel ik de dieren achter in haar huid.

Wanneer de gemshoorn in het orgel fluit
dan zijn haar voetjes spitse springgazellen
waarin de welpen van haar enkels zwellen,
en die zijn snel en breekbaar als geluid.

Haar voeten zijn van Venus en volmaakt
met sterren om haar tenen te versieren
en als zij danst breekt er de melkweg uit.

Zij ligt naast mij, reebruin, als zij ontwaakt
en in mijn handpalm ademen de dieren,
slaags met haar hartslag waar mijn vinger sluit.

 
Michael Deak (18 september 1920 – 5 september 2016)
Alkmaar, Kuipersbrug

De IJslandse dichter en schrijver Einar Már Gudmundsson werd op 18 september 1954 geboren in Reykjavík. Zie ook alle tags voor Einar Már Gudmundsson op dit blog en ook mijn blog van 18 september 2010.

I Think of You (Fragment)

I think of you
in the stairways of housing blocks
in the haze of the sweetshop
that was freedom beyond
the fence
that breaktime locked us inside
of you
when winter kindled cold cigarettes
between us
you in the sweetshop and heroes of
the cold war in pornographic poses
dirty magazines in the window
that made the boiler room mystical
when we made sure
no one could hear the kisses that rang
like shouts between us
I was hans and you were gretel
the witch was the woman upstairs

I think of you
who thought you could joke with days
that later proved deadly serious
and turned themselves in like gangsters
in the midwinter exams
that hung like a cobweb
in the ribbons of plaits and spread
over the crewcut heads
on an eternal bummer
in the headmaster's speeches
it was like jumping a bus only with time
putting it all off until tomorrow
sooner or later you would fall under the wheels
I think of you
whose only mistakes were made
from ruthlessness towards yourself
your face so wrinkled
so lethargic in a cottoned dream along the streets
like an airbed
that the wind has forsaken

and I think of me
turning to avoid that face
at the bus stop
like truth
like a memory I have buried
with an azure ticket between your fingers
en route to where
the used condoms
the broken ships
and the yellow asylum
still await you
at 16 rpm through life
gathering rings under your eyes in your sleep.

 
Einar Már Gudmundsson (Reykjavík, 18 september 1954)

De Nederlandse dichter, schrijver, biograaf en letterkundige Gerrit Borgers werd op 18 september 1917 te Brummen geboren. Zie ook alle tags voor Gerrit Borgers op dit blog.

Uit: Anna Blaman

“Onlangs wilde iemand van mij weten hoe het toch kwam, dat het werk van Anna Blaman, geschreven met zulk een warmte en overtuiging, geheel afgestemd op levensaanvaarding, niettemin op het hoofdthema is gebouwd van de menselijke eenzaamheid. Lag daar niet een tegenstrijdigheid in? Afkerig van een vlot antwoord in de trant van biografisch improviseren, maakte ik er mij met wat vage opmerkingen van af; toch moest ik er achteraf erkennen, dat de vraag wel degelijk zin had gehad, in zover er een paradox mee werd aangeroerd, die iets zeer wezenlijks behelst van wat Anna Blaman tot schrijven moet hebben gedreven.
Niets immers geeft een betere omschijving van de bestaansvoorwaarden van haar personages dan een eenzaamheid, die op verrassende wijze haar eigen tegendeel blijkt te zijn. Niet zozeer nog door de drang om een als ondraaglijk ervaren toestand desnoods geforceerd te doorbreken, - iets dat vaak genoeg in haar boeken geschiedt, - doch veeleer omdat eenzaamheid geen tastbare vorm aanneemt anders dan in innig contact met de medemens. Ik ben bijna éen met deze geliefde, of deze vriend, en doordat ik er zo dicht bij ben, zie ik eerst recht wat mij van het bereiken gescheiden houdt. De mens zonder bindingen, voor zover hij bestaat, weet misschien theoretisch, dat hij eenzaam is, maar hij wordt het zich niet bewust in concrete beproevingen. Hij is eenzaam, maar niet verlaten, en heeft er verder geen last van.
Deze oneenzame eenzaamheid, waarin Anna Blaman een persoonlijke variant beleefde op een algemeen menselijk grondconflict, heeft literair zeer verschillende vormen aangenomen, waarbij zich globaal een ontwikkeling laat opmerken van de overweldigende erotische passie, volstrekte eenwording belovend aan de onervarene, naar het rustiger verlangen naar wederzijds begrip, dat dan uiteraard onder diezelfde paradoxale wet komt te vallen van wel en niet, van slagen en mislukken op een en hetzelfde moment.
In de roman Eenzaam avontuur eenzaamheid genoeg; maar we kunnen dit ook anders beschouwen, want bij nader inzien zijn de handelende personen zo weinig eenzaam als het begrip avontuur met al zijn implicaties en bijbetekenissen maar te raden geeft. Lijden mag hier het individu onder zijn alleen-zijn, in ontgoocheling, waanzin, op zijn best berustend in menselijke beperktheid, de lezer vergaat het veeleer zo, dat hij na afloop de impressie behoudt van een overvolle ruimte, waarin de mensen borst aan borst elkaar door koortsachtig hijgen van hun bestaan en niet te korten rechten op geluk trachten te overtuigen.”

 
Gerrit Borgers (18 september 1917 – 15 januari 1987)
Portret van Gerrit Borgers door W. Schrofer, 1960

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e september ook mijn blog van 18 september 2016 deel 2 en eveneens deel 3.

18-09-2017 om 18:35 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster Nicolien Mizee werd in 1965 in Haarlem geboren. Toen ze 28 was ging ze naar de Schrijversvakschool, die in 1984 werd opgericht. In 2000, op 35-jarige leeftijd, publiceerde zij haar eerste roman ”Voor God en de Sociale Dienst”,over leven van een bijstandsuitkering, over haar werk als schildersmodel en haar opleiding aan de Schrijversvakschool. Drie jaar later volgde de roman “Toen kwam moeder met een mes”. Dat boek werd een groot succes. Het werd in 2004 genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. In 2006 kwam haar derde roman uit: “En knielde voor hem neer”. Intussen had de directeur van de Schrijversvakschool aan Nicolien gevraagd of ze les wilde geven in romans en verhalen schrijven. Daarnaast schreef zij voor het NRC Handelsblad. Later werden die stukjes gebundeld in het boekje “Schrijfles”. In 2015 verscheen “De Halfbroer”. Op 1 september van dit jaar verscheen “De kennismaking. Faxen aan Ger”

Uit: De halfbroer

“Met je moeder: zei ze op harde fluistertoon en alles was direct weer bij het oude. 'Er is iets vreselijks gebeurd. Oom Jan belde om te vragen hoe het met papa ging Ik vertelde natuurlijk dat het verschrikkelijk is, dat papa steeds het parlement toespreekt en de tafel dekt voor zijn dode broer. Dat ik niet weet hoe lang ik dit nog volhoud. En toen kwam ik boven en daar zat papa, met de hoorn in de hand. Hij had alles gehoord. Je moet direct komen? 'Goed,' Zei ik Ik trok het briefje van de muur en kneep het tot een prop, wat lastig was, met één hand. 'Kun je dan een pond tomaten voor me meenemen? Dat is nauwelijks een omweg voorjou, en het is misschien juist wel even prettig voor», een klein onnveggeije. Als ze wagen wat voor tomaten» wilt, dan zegje maar gewoon: 'gewone tomaten'. En als je tóch bij de groenteman bent, kun je dan ook wat selderij meenemen? 0, daar is de dominee. Hallo Johannes! Ja, ik laatje erin_ ik heb mijn dochter aan de telefoon, Nicolien, die ken je nog wel van vroeger, die komt zo om mij met Lex te helpen-.' Toen ik een kwartier later het tuinpad opkwam, zat mijn moeder achter de vleugel met haardominee, een kale man die van adel is en nog met de koningin heeft gecorrespondeerd. Ik haastte me naar boven en vond mijn vader aangekleed op bed, roerloos, de ogen open. 'Ben» echt? vroeg hij. 'Voel maar, zei ik en pakte zijn hand. 'Godzijdank,' zei hij zachijes.'Het werd ook tijd. Ik weet eindelijk waar ik aan zal doodgaan? Waaraan dan? vroeg ik. Aan uitputting. Ik ben gewoon steeds vermoeider. Ik vind het goed zo. Die dokters geven steeds geen antwoord. Ze noemen allerlei ziektes die ik heb, en voegen eraan toe dat ik daar niet aan zal doodgaan. Als ik dan vraag waar ik wél aan zal doodgaan, weten ze geen antwoord. Hij grinnikte:Ik heb een droge mond.' 'Ik zal een glas water voor» halen,' zei ik 'Ik heb een heel goed gesprek met Hans gehad, zei mijn vader.'Hij was
helemaal naakt maar hij zag er heel goed uit. Vannacht stond hij ineens naast mijn bed. Ik heb tegen hem gezegd dat ik zwaar in gebreke ben gebleven indertijd. Hij zei dat het niet gaf. Ik was ontzaggelijk opgelucht.' 'Dat kan ik me voorstellen, zei ik Ja._ Ik zei "Hans, we hebben nooit echt gepráát En ik wil dit gesprek graag voortzetten, maar ik ben nu te moe." Toen zei hij: °Dan doen we het op een ander moment" Ik 7ki: °Dat zou geweldig zijn." Toen was hij weer weg' Wat is er roetje pink? vroeg ik 'Ik ben tegen het hek aangevallen. Eens per week maak Ik een reuzensmak' Hij grinnikte. 'Dat geeft ook niets. Dat is eigenlijk wel aardig. We moesten naar het ziekenhuis. Er zit een scheur in het bot.”

 
Nicolien Mizee (Haarlem, 1965)

18-09-2017 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter, schrijver en vertaller Koen Stassijns werd geboren op 18 september 1953 in Ninove. Eigenlijk wilde Stassijns naar de toneelschool, maar zijn ouders verboden dat. Hij begon tegen zijn zin aan een rechtenstudie en gaf die na enkele geslaagde semestriële examens op omdat het niet bij zijn ambitie paste. Stassijns kwam terecht in het bedrijfsleven: in de wegsignalisatie. Hij startte een eigen bedrijf op en was redelijk succesvol, maar niet gelukkig. Na een decennium literaire inactiviteit begon Stassijns opnieuw met schrijven. In 1988 verscheen “Aanmaaktwijgen van een vuur” en dat werd meteen een succes.Zijn dichtbundels 'Paard van glas' (1993, 2001) en 'Zwijghout' (2000) verschenen bij uitgeverij Atlas in Amsterdam en kenden verschillende herdrukken. Samen met zijn vriend en collega Ivo van Strijtem bouwt hij als bloemlezer verder aan de gereputeerde reeks 'De mooiste van...' (Lannoo, Atlas) met vertaalde poëzie van Goethe, Tagore, Neruda, Heine, Brecht, Petrarca, Dickinson, Ungaretti, Hesse, Yeats, Stevens, Quasimodo... Met Geert van Istendael vormt hij een vertaalduo en vertaalde hij vele Waalse dichters, poëzie van W.B. Yeats en van Bertolt Brecht en diens leerling Heinz Kahlau, evenals chansons van Jacques Brel.

Dit dorp...

Dit dorp, ik laat het en verlaat
het, als viel ik na het vrijen uit
de klamme handdruk van de slaap.
Niet het gefluit van vogels die

loslippig vaak hun namen slaan
in de bewaarstam van een boom,
niet het gehuichel van de wind
die uit vier monden spreekt en aan

de leugens kleine vleugels bindt.
Maar om de vader en de vrouw
die hij bekroop en bloeden liet,
zo danig onverschillig sliep

dat ijs hem op de schenen stond.
Dat ik zijn kind was, deert mij nu
ik op de valreep merk: dit dorp,
de rode draad van het verdriet.

Voorlopig afscheid

1
Nu je weggaat geef ik je weer wat ik nog
nooit uit handen gaf: het oog dat weigerde
te zien zoals een ander voor hem deed,
het oor dat juichte, mond die steigerde

toen iemand afgemeten langs me gleed
of tastte met de vingers van elke dag.
Ja, ik herinner me de kroeg, als sneed
het mes nog door me heen, waar wij de macht

verdeelden, je buik die op en neer ging
toen je lach een frisdrank openspatte,
en hoe ik als een kruimel aan je hing.

Kom nog eens langs dat ik je trapsgewijze
leer verliezen, nu ik amper aan je raak.
Verlaat me niet, ik ben het al te vaak.         

2
De laatste dagen, en nog zoveel moet
aan kant gedaan, om nooit meer te vergeten.
Gooi overboord, scheep in, het ga je goed,
wij moeten maar eens willen wat we weten

dat wat wij willen er niet echt toe doet.
Ontroering heet nu: kast waarin mijn kleren
aandoenlijk toen ik er voor je uit ging, zoet
bed dat die herinnering licht op doet veren,

en een boek waarin ik je meenam op reis.
Naar het noorden, hoe ik je daar ontkleedde
en verboden bloemen sneed uit het ijs.

Neem al die beelden mee, begraaf ze niet in
nieuwe aarde, in een taal die ik nooit sprak.
En denk aan mij als aan een lekkend dak.

 
Koen Stassijns (Ninove, 18 september 1953)

18-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter H.H. (Herman Hendrik) ter Balkt werd geboren in Usselo op 17 september 1938. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor H. H. Ter Balkt op dit blog.

Gehoorzaam de wesp

Gehoorzaam de wesp
en zijn angel: zet
zoetigheid op tafel
Geliefkoosde dranken

Onder de linden
is het goed toeven,
kleverig
met een wesp op je glas

De wet van de wesp
is ouder dan wielen
hard als gesloten water
in de winter

Tot prinsjesdag, in september
leven de wespen, daarna
gaan zij op reces en
sterven een voor een

De benzinepomp

Strogele vogelschrik
wreed gestroomlijnd

’s nachts op zijn mooist
in de benzineboomgaard,

verjaagt noch verschrikt:
lokt de koplamp.

Tondelzwam,
vuurgevaarlijk

niet gedetermineerd
door Linnaeus.

Eksters leidt hij langs
’t nikkel in de kassa,

de plukkers drenkt hij
in de boomgaard.

Romp zonder armen,
mokkend crucifix;

een zwam, onwelriekend
aan de muur van stallen.

Aluminium
dagen, ijzeren jaren

kloppend op de snelweg
voedt zijn boodschap.

Benzinepomp,
vijfde evangelieschrijver!

Zuilenheilige
die zijn volgelingen

toeroept ‘Vlieg
naar de koperen einder!

Daar is de zoetheid.
Daar hangt de vrucht’.

Klein Hoefblad

Hoefblad werpt zijn heel verre van
gloeiende sterren op de groene planeet,
trillende schijnsels in de winterwind:
ze zweven en staan toch bijna stil.

Niet erg dichtbij, op een stuk of wat
parsecs, brandt de Orionnevel op 't groot
gasveld; sterren vóór duizend eeuwen,
bloeiden op, t uur dat de verkenner

scheepging, zijn al bijna roemloze
reis naar de planeet, na parsecs geland.
Rondziend (op zijn stengel) fluistert hij
‘Orion’, pluis bootst de lichten na.

‘Alles zo klein hier’, seint hij stil
naar de Orionnevel: hoefblad blijft hier,
gast uit het blauw die zijn missie vergat,
onontraadseld, fbi en radar ten spijt.

 
H.H. ter Balkt (17 september 1938 – 9 maart 2015)
Cover

De Nederlandse dichter, essayist en classicus Piet Gerbrandy werd geboren in Den Haag op 17 september 1958. Zie ook alle tags voor Piet Gerbrandy op dit blog.

Want bussen, die minacht
hij, tegen auto's voedt hij haat.
Verregend ploegt hij jarenlang
gerimpeld fietspad om.

Maar halverwege brak

krenk, gewricht laat los,
moeren rollen spottend
in de sloot. Stug hinkt
hij steppend voort naar Grol.
Geen griepje, nee liever steriele
slangen door de neus, haperende
symbolen op een schermpje, op de walkman,

die doorschreeuwt als ik niets meer hoor,
My Favorite Things. Zo wil ik dat het gaat:
weloverwogen en onopgemerkt.

Anonymus, particulier verzekerd.

Idyllen

I
Wat rent er die haas
voor je velgen van mes?
Moet hij dat hij zo'n
vaart ergens heen?

Nee, nooit werd hij waar
ook verwacht. Wat hem dreef
was vandaan, dat men sloot

zijn seizoen. Inderdaad
in geen velden zijn jager.

In je zog landt een koppel
gemaskerde duifgrijs
geharnaste kauwen in

aas dat - maar
langzaam - bedaart.

 
Piet Gerbrandy (Den Haag, 17 september 1958)

De Amerikaanse dichter William Carlos Williams werd geboren in Rutherford (New Jersey) op 17 september 1883. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor William Carlos Williams op dit blog.

Sympathetic Portrait Of A Child

The murderer's little daughter
who is barely ten years old
jerks her shoulders
right and left
so as to catch a glimpse of me
without turning round.
Her skinny little arms
wrap themselves
this way then that
reversely about her body!
Nervously
she crushes her straw hat
about her eyes
and tilts her head
to deepen the shadow—
smiling excitedly!

As best as she can
she hides herself
in the full sunlight
her cordy legs writhing
beneath the little flowered dress
that leaves them bare
from mid-thigh to ankle—

Why has she chosen me
for the knife
that darts along her smile?

Sonnet In Search Of An Author

Nude bodies like peeled logs
sometimes give off a sweetest
odor, man and woman

under the trees in full excess
matching the cushion of

aromatic pine-drift fallen
threaded with trailing woodbine
a sonnet might be made of it

Might be made of it! odor of excess
odor of pine needles, odor of
peeled logs, odor of no odor
other than trailing woodbine that

has no odor, odor of a nude woman
sometimes, odor of a man.

 
William Carlos Williams (17 september 1883 - 4 maart 1963)

De Amerikaanse schrijver Ken Kesey werd geboren in La Junta (Colorado) op 17 september 1935. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Ken Kesey op dit blog.

Uit: Sometimes a Great Notion

“Down through the druid wood I saw Wildman join with Cleaver Creek, put on weight, exchange his lean and hungry look for one of more well-fed fanaticism. Then came Chichamoonga, the Indian Influence, whooping along with its banks war-painted with lupine and columbine. Then Dog Creek, then Olson Creek, then Weed Creek. Across a glacier-raked gorge I saw Lynx Falls spring hissing and spitting from her lair of fire-bright vine maple, claw the air with silver talons, then crash screeching into the tangle below. Darling Ida Creek slipped demurely from beneath a covered bridge to add her virginal presence, only to have the family name blackened immediately after by the bawdy rollicking of her brash sister, Jumping Nellie. There followed scores of relatives of various nationalities: White Man Creek, Dutchman Creek, Chinaman Creek, Deadman Creek, and even a Lost Creek, claiming with a vehement roar that, in spite of hundreds of other creeks in Oregon bearing the same name, she was the one and only original...Then Leaper Creek...Hideout Creek...Bossman Creek...I watched them one after another pass beneath their bridges to join in the gorge running alongside the highway, like members of a great clan marshaling into an army, rallying, swelling, marching to battle as the war chant became deeper and richer.”
(...)

“He had only smiled, condescendingly and therapeutically. "No, Leland, not you. You, and in fact quite a lot of your generation, have in some way been exiled from that particular sanctuary. It's become almost impossible for you to 'go mad' in the classical sense. At one time people conveniently 'went mad' and were never heard from again. Like a character in a romantic novel. But now"--And I think he even went so far as to yawn--"you are too hip to yourself on a psychological level. You are all too intimate with too many of the symptoms of insanity to be caught completely off your guard. Another thing: all of you have a talent for releasing frustration through clever fantasy. And you, you are the worst of the lot on that score. So... you may be neurotic as hell for the rest of your life, and miserable, maybe even do a short hitch at Bellvue and certainly good for another five years as a paying patient--but I'm afraid never completely out." He leaned back in his elegant Lounge-o-Chair. "Sorry to disappoint you but the best I can offer is plain old schizophrenia with delusional tendencies.”

 
Ken Kesey (17 september 1935 – 10 november 2001)
The Storyteller Ken Kesey Memorial in Eugene, Oregon

De Nederlandse toneel- en kroniekschrijver en essayist Abel Herzberg werd geboren in Amsterdam op 17 september 1893. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Abel Herzberg op dit blog.

Uit:Meat and vegetables

“Wat doet nou per slot van rekening die hele 5de Mei ertoe? De gewone man gelooft het allang. Om aan de 5de Mei te denken, daar moet je toch voor gaan zitten! Dat is toch een karwei! Laat de redactie van dit nummer ons nu eens eerlijk biechten, hoeveel moeite het heeft gekost, om zijn inhoud bij elkaar te krijgen? Hoeveel spontaneïteit zit er achter? Ik weet zelf het best, wat een moeite het kost, je gedachten op een stuk voor een nummer, dat aan de 5de Mei is gewijd, te verzamelen. Waarom duurt het tien jaren voordat een boekwerk als Onderdrukking en Verzet gereed kan komen? Waar is de verontwaardiging gebleven, de vaart in het denken uit de jaren 1940-1945?
Je kunt het ook anders zeggen, en iemand die proza schrijft, zegt de dingen het best op de meest prozaïsche manier.
Kijk, op 3 October eet iedere goede Leidenaar, en eigenlijk iedere goede vaderlander, hutspot met klapstuk. Waarom eet geen mens op de 5de Mei meat and vegetables? Daar is geen minister voor nodig, geen regering en geen erecomité. Dat heeft niets met de economie te maken of met de industrialisatie. Waren de meat and vegetables, die de Canadezen medebrachten, minder welkom dan destijds, na het beleg van Leiden, de hutspot? De Joden eten op Pasen matzes. Waarachtig niet, omdat ze zo lekker zijn, al zijn ze dat. En op Poerim hamansoren, en ze steken op het Inwijdingsfeest een lichtje aan. Zonder regering en zonder minister en zonder bijzondere propaganda. En ze weten heel goed waarom. Ze herdenken feiten van duizenden jaren geleden. Ligt 5 Mei 1945 dan zoveel langer terug? Maar daar heb je die vervelende Joden weer. En de redactie wil per se, dat ik daarover schrijf.
Ze zal haar zin hebben.”

 
Abel Herzberg (17 september 1893 - Amsterdam, 19 mei 1989)

 

De Indiase dichter, schrijver, schilder en regisseur Dilip Purushottam Chitre werd geboren op 17 september 1938 in Baroda. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Dilip Chitre op dit blog.

Dichter sein

Es war bloß ein Traum Namdeo und Vitthal Erschienen mir im Traum
Mach du gefälligst Gedichte Sagte Namdeo Hör auf deine Zeit zu vergeuden
Vitthal gab mir das Versmaß Und einen Klaps Um mich zu wecken Aus meinem Traum Im Traum
Die Gesamtsumme Der Gedichte die Namdeo zu schreiben gelobte War eine Billion Sagte er Alle ungeschriebenen, Tuka Fallen auf dich
Gewährtest du mir Nur Zuflucht, Herr Dir zu Füßen zu weilen In einer Reihe von Heiligen
Ich hab schon hinter mir gelassen Die Welt die mir lieb war Steh nicht still Du bist am Zug jetzt
Meine Kaste ist niedrig Meine Herkunft gering Ein bißchen Hilfe von dir Hält lange vor
Dank Namdeo Hast du mich besucht In einem Traum und der ließ mir zurück Poesie
Das ist wirklich ungewöhnlich, Hari Es heißt du linderst Leid Und hier steh ich, dein treuer Diener Und mein Haus ist heimgesucht von Poesie
Je mehr ich glänze mit Gedichten dir zum Lob Desto mehr läßt mein Werk scheint's zu wünschen übrig Das ist noch so ein erstaunlicher Widerspruch Sorge ist der Lohn für Achtsamkeit
Sagt Tuka: Herr, gerade wird mir's klar Dir zu dienen ist die äußerste Schwierigkeit
Bin ich ganz vom Boden abgehoben Bilde mir ein daß ich Gedichte schreibe Bestimmt werden die Dichter dich loben All die Prominenten lachen über mich
Des Lebens schwerste Prüfung Muß heute mir gelingen Wovon ich keine Ahnung hab Davon soll ich jetzt singen
Ich bin das Unschuldslamm das sündigen soll Was ich anstellen muß kann ich nicht sagen Anfänger bin ich in der Kunst ganz unbeschlagen Mein Meister selbst ist mir verhüllt
O Herr, erleuchte und begeistre mich Sagt Tuka: meine Zeit vollendet sich
Wo beginnt man mit dir O Herr, du hast keine Anfangszeile Es ist so schwer dich in Gang zu setzen
Alles was ich versuchte ging schief Du hast alle meine Möglichkeiten erschöpft
Was ich eben noch sagte hat sich in Luft aufgelöst Und ich lieg wieder am Boden
Sagt Tuka: ich bin wie betäubt Mir fällt nicht ein einziges Wort ein

Vertaald door Lothar Lutze

 
Dilip Chitre (17 september 1938 – 10 december 2009)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Ludwig Roman Fleischer werd geboren op 17 september 1952 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ludwig Fleischer op dit blog en ook mijn blog van 17 september 2009 en ook mijn blog van 17 september 2010

Uit: Der Büttelschrei. Die Ilias, die Äneis und die göttliche Komödie in Schüttelreimen

Wir stückten früh. Er sagte: Auf nun in die finst’re Limbusnacht.
Kein Heiliger ist dort, der milde unter seinem Nimbus lacht.
Vielmehr sind’s Frühgeburten, die nie Böses taten, am Bösen litten.
Und dennoch würden sie vergeblich Jesus ums Erlösen bitten.
Der größte Christenschuft kann sich von Sünden durch die Beicht’ entleeren,
selbst knapp vorm Tod. Doch die gerechten Heiden kann Gott leicht entbehren.
(....)

Ich bin Erzähler, Schüttler. ‘S zeig als Worterheischer Fleiß ich,
und ich gesteh’s: nicht Kantendübel, sondern Fleischer heiß ich.
Stirb ich, will ich Olymp-wärts, mit Dionysos und Hermes leben
Und mich hinweg von aller Unbill dieses Erdenlärmes heben.
Doch denk’ ich – tu den Geist mit Wein jetzt freudedurstig heben, laben,
dass wir nur dieses eine, ach so kurze Erdenleben haben.

 
Ludwig Roman Fleischer (Wenen, 17 september 1952)

De Franse dichteres en schrijfster Albertine Sarrazin werd geboren op 17 september 1937 in Allgiers. Zie ook alle tags voor Albertine Sarrazin op dit blog en ook mijn blog van 17 september 2009 en ook mijn blog van 17 september 2010

Sur les frais oreillers de marbre ciselé

Sur les frais oreillers de marbre ciselé
Où fane un lourd feston de corolles savantes
Se confondent sans fin les amants aux amantes
Qui se sont fait mourir du verbe ensorcelé

Avares du vieillir ô vous enviez-les
D'avoir sur le tremplin des extases si lentes
Laissé ce million de minutes naissantes
Et bien royalement le monde tel qu'il est

Cette nuit-là comme il s'aimèrent sans mensonge
Quelque pouce géant dans sa toute bonté
À fait rouler leurs yeux hors des coffres du songe

Cependant que très loin sur les terres bénies
Les violons têtus enchantaient les Asies
Et riaient de tendresse leurs divinités

Je suis en mal du mal que j'aime

Je suis en mal du mal que j'aime
Du ciel fauve où bat sans arrêt
Appel rythmé la forêt
Pour l'impossible poème.

Dans nos courses d'enfant pas sage
Sous le dôme d'air et de lait
Comme la fontaine volait
Légèrement au visage.

Le vent bruni couleur de flûte
Dans le sable nous effaçait
Et douce pluie dansait
Mêlant nos pas en sa chute.

 
Albertine Sarrazin (17 september 1937 – 10 juli 1967)

De Engelse dichteres schrijfster Mary Stewart werd geboren op 17 september 1916 in Sunderland. Zie ook alle tags voor Mary Stewart op dit blog en ook mijn blog van 17 september 2009 en ook mijn blog van 17 september 2010

Lidice

This is a conquered village. Here is death
Sitting in silence; stone from very stone
Has dropped, and grey grass of oblivion
Crawls in the cracks to blot the lines beneath.
Cottage, street, orchard — blackened boughs uplifted
That have borne fearful fruit — and everywhere,
Over the village that has died in fear,
The thin essential dust has drifted, drifted.

This was a conquered village: but the hour
In which it died brought it beyond the clutch
Of fear, to freedom; and the tyrant's touch
Startled potentiality to power.
Oh fools who did this thing, who dream of winning
Safe from day's arrow, from the noonday's terror,
Authors of unimaginable error —
Did you not know the End is the Beginning?

There is no end, oh blind. Though you have shot
The fortunate men, though girls in different graves
Lie crying through the night, though you call slaves
Children with murdered eyes — yet you forgot
There is no end. Since you have blindly made
Dangerous what lay dormant here before,
You who have murdered sleep shall sleep no more,
And shall, who wrought by terror, be afraid.

 
Mary Stewart (17 september 1916 – 9 mei 2014)

17-09-2017 om 10:42 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver en dichter Breyten Breytenbach werd geboren op 16 september 1936 in Bonnievale. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Breyten Breytenbach op dit blog.

(de buikspreker)

was het Rimbaud die de dichtkunst
aan de vooravond van zijn vertrek
naar Afrika
op de knie heeft genomen zodat ze
wenen kon?

want in Afrika
is het ’t voorrecht van een dichter
immers dat je niet hoeft in te staan
voor je opinies

je neemt het gedicht op je schoot
die schattige
buikpop:
en laat het dan een dans dansend
vrijheidsliederen zingen voor Afrika

aan de wereld te kunnen zeggen

aan de wereld te kunnen zeggen
de weg te onthouden
wanneer de gedachte aan
het grote vergeten voor
nog een aanlokkelijk avontuur is
te luisteren hoe de boom groeit
en de rondingen van de wind
met de hand te verkennen
te weten hoe de vernedering
van armoede vreet
en het verdriet van macht
met een vinger het bloed
te proeven en te schrijven
het gezicht van het wordwoord
te kunnen tekenen
het bestaan te zingen en te bezingen
dat de zin van het zijn het leven is

Vertaald door Laurens van Krevelen

spieden over de muur

eerst is er de zeer blauwe koepel
dan een gerafelde witte wolk zuiver wit
zoals het wit en enkel dromend
van een heel oude man met een ruw geheugen die toen hij nog jong was
zo veel van nachtvlinders hield

dan de halve cirkel van de maan
zo wit in die dag
een kaalkop met ouderdomsvlekken
de witgespikkelde kale kop van een heel oude stinkkaas-man
die door diepe waters loopt

en hoger dan de muren een vlinder wit dartelend
eerst een maar daarna twee in flappertonen
witte vlucht twee witte zakdoekjes één
in een onzichtbare trein

elke dag is huwelijk

Vertaald door Adriaan van Dis

 
Breyten Breytenbach (Bonnievale, 16 september 1936)

De Nederlandse dichter Alfred Schaffer werd geboren in Leidschendam op 16 september 1973. Zie ook alle tags voor Alfred Schaffer op dit blog.

Kleine gezichten

Broers beschermen elkaar met messen
en stenen. Ze zijn jong en groot,
op zoek naar een vijand en vinden hem,
dagen hem uit.

Ze maken hun jongere broers vroeg wijs,
met hun kleine gezichten
waarop veel geschreven staat.
Hun moeder heeft de mooiste stem van alle moeders.

Op een bewolkte vakantiedag
voldoen de broers aan hun broederplicht,
dromen dat zij mannen werden
en zien niet vooruit.

De vertraging goedgemaakt

Op de donkerrode tennisbaan suist een bal heen en weer.
De tribunes zijn leeggehaald uit veiligheidsoverwegingen.

De formule bevredigt: de spelers imponeren als tijdens een topwedstrijd.
De lichamen in de juiste posities. Tot moord in staat.

Nu en dan slaat de vermoeidheid toe in de vorm van een reeks troebele
gedachten en het spel wordt gestaakt tot de spanningen verdwenen zijn.

Harder knalt de bal bij elk slag. In een melkwitte lucht.
De bal relativeert de regels van het spel tot in het oneindige.

 
Alfred Schaffer (Leidschendam, 16 september 1973)

De Nederlandse schrijver Frans Kusters werd geboren in Nijmegen op 16 september 1949. Zie ook alle tags voor Frans Kusters op dit blog en ook mijn blog van 16 september 2010.

Uit: Tussen de rododendrons (een fragment)

“Ik weet niet meer precies of de Nijmeegse rechtenfaculteit in twee- of drieëntachtig naar de Thomas van Aquinostraat is verhuisd. Wel herinner ik me dat ik, voor het zover was, met een collega aan het eind van een regenachtige ochtend naar de amper in de steigers staande bouwdelen 6 en 8 ben gefietst en dat wij, turend op een door weer een andere collega vervaardigd schetsje, probeerden te bepalen waar onze werkkamers zouden komen. Dat moest op de eerste verdieping van 8 zijn en volgens het document dat onder het hemelwater gestadig aan bruikbaarheid inboette zaten we schuin boven iets dat reska iii heette en driekwart van de begane grond in beslag moest gaan nemen.
‘De derde reska,’ sprak mijn collega nadenkend, ‘weet jij wat een reska is?’ De druppels dropen langs de veter waarmee hij zijn capuchon onder de kin had vastgestrikt en ik bracht met een stelligheid die mezelf verbaasde in het midden dat het hier om ‘een soort demonstratieruimte’ ging. Niet lang daarna wisten we beiden wel beter. Reska is een samenstelling van restaurant en kantine, een (om in de termen van het universitair management te spreken) immobiel verstrekkingspunt voor natte en droge voedingswaren waar het minuscule kuipje halvarine de naam ‘Bebo’ draagt en het tussen de middag altijd een drukte van jewelste is. Die collega was een zachtmoedige en inschikkelijke figuur; we wisten niet hoe we het hadden, toen hij tijdens een examenvergadering in een opwelling van niet voor mogelijk gehouden drift verklaarde dat hij liever met wachtgeld ging dan gedwongen te worden ook maar een minuut van zijn middagpauze in die ruimte door te brengen. Niemand van ons die iets zei; maar ik zag ze, stuk voor stuk, aan onverwerkte kostschoolbelevenissen denken en aan een proefschrift dat maar niet opschoot, zodat hij een benoeming tot hoofddocent wel kon vergeten, en aan het triestige van een leven dat met niemand wordt gedeeld. Maar dat had er allemaal volgens mij weinig mee te maken. Het was de angst voor de afgrond van iemand die aan hoogtevrees lijdt. Wij verzekerden hem dat het niet in ons hoofd zou opkomen hem tot wat dan ook te dwingen. En we vergaderden verder over het examen, alsof er niets was voorgevallen, een beetje goedlachser misschien dan voorheen.
Hij hield woord, de collega. Iedere middag, weer of geen weer, zagen we hem om kwart over twaalf stipt het instituut verlaten, zijn plastic boterhammentrommeltje onder de ene, een karton melk onder de andere arm. En wij, aan ons gezamenlijke middagmaal, smeerden de Bebo op ons brood en spraken over het bestaan van vrijgezel, dissertatieperikelen en traumatische jeugdervaringen waarmee iemand maar behept kan zijn.”

 
Frans Kusters (16 september 1949 - 20 november 2012)
 

De Amerikaanse schrijver Michael Nava werd geboren op 16 september 1954 in Stockton, Calefornië. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Nava op dit blog.

Uit: Lay Your Sleeping Head

“I stood in the sally port until the steel door lurched back with a clang and then stepped into the jail. A sign ordered prisoners to proceed no further; an emphatic STOP was scrawled beneath the printed message. I looked up at the mirror above the sign where I saw a slender, olive-skinned, dark-haired man in a wrinkled seersucker suit. I adjusted the knot in my tie. A television camera recorded the gesture in the booking room where a bank of screens monitored every quarter of the jail.
It was six-thirty a.m., but in the windowless labyrinth of cells and offices in the basement of Linden’s City Hall, perpetually lit with buzzing fluorescent lights, it could have been midnight. Only mealtimes and the change of guards communicated the passage of time to the inmates. I had often thought the hardest part of doing time was that time stood still; serving a sentence must feel like scaling a mountain made of glass.
I stepped out of the way of a trustie who raced by carrying trays of food. Breakfast that morning, the first Monday of June, 1982, was oatmeal, canned fruit cocktail, toast, milk and Sanka—inmates were not allowed caffeine because it was a stimulant. Ironic considering the other stimulants that made their way into the jail; you could get almost any drug here. Jones stepped into the hall from the kitchen and acknowledged me with an abrupt nod. He had done his hair up in cornrows and his apron was splattered with oatmeal. On the outside, Jones was a short-order cook and a low level drug dealer. I’d represented him after his last bust. In exchange for snitching on some higher ups, I got him a plea, a reduced sentence and a guarantee he could serve it in county jail instead of state prison where his life expectancy would have been about that of a soap bubble. Unlike the prisons, the jail population was either transient or made up of inmates serving short sentences for relatively minor offenses. The deputy sheriffs who ran the place weren’t as tightly wound as prison guards and you didn’t see inmates sleeping in the halls or six to a cell because of overcrowding. Jail was easy time compared to the hard time at places like Folsom or San Quentin and a lot safer for a snitch like Jones. Still, county had the familiar institutional stink of all places of incarceration, a complex odor of ammonia, unwashed bodies, latrines, dirty linen and cigarette smoke compounded by bad ventilation and mingled with a sexual musk, a distinctive genital smell. The walls were painted in listless pastels, faded greens and washed-out blues like a depressed child’s coloring book, and were grimy and scuffed. The linoleum floor, however, was spotless. The trusties mopped it at all hours of the day and night. Busy work, I suppose."

 
Michael Nava (Stockton, 16 september 1954)
Cover 

De Amerikaanse schrijver Justin Haythe werd geboren op 16 september 1973 in Londen. Zie ook alle tags voor Justin Haythe op dit blog en ook mijn blog van 16 september 2010

Uit:The Honeymoon

“For a moment, a breeze tapped the plants against the railing and then there was a version of silence, a flexing of the space that had swallowed her before Maureen returned. She was in the middle of saying something, but when she saw me she fell quiet. She looked around as if Claudia might have concealed herself in the shadows. She stepped out onto the patio, and without getting too close, peered over the edge. Maureen held me on her lap while we waited for the siren. Small breaths of steam escaped from the teapot. She served the tea to the police once she assured them we were in no way related to Claudia. She wandered around filling cups, the policemen thanking her politely. She forgot to put out ashtrays and after some hesitation, the men went ahead and ashed in their saucers. Marcel came home early from the jungle. Claudia's mother sat at the table in the living room where my mother had left the petit fours and the mail. Our bags were already in the hall. Maureen told her how sorry we were. The woman silently sipped her tea while Marcel stood at the window smoking cigarettes. They did not speak in our presence. Four bars had to be sawed away from the fence on the pavement when they cut Claudia's body free. Paris was finished. So was my mother's friendship with Marcel. And then there was the airport, the plane full of people, and the sky.

(...)

Maureen was too disorganized and in ways had too much faith to have made a duplicate. The dedication is to me—For Gordon, My Faithful Assistant (Of Course). To the front page she paperclipped two photographs of herself—potential dust jacket pictures, I imagine. The first was taken quite recently here in Cape Cod in cold black and white. In the picture she sits alert on her porch in a wooden deckchair. A corner of the wood-shingle house is visible behind her, a window stands open; it is warmer than it looks. Her face is thin; her hair has grown long again. She wears a coat over her shoulders. The smoke from her cigarette is washed away in the breeze, or perhaps it is unlit.”

 
Justin Haythe (Londen, 16 september 1973)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e september ook mijn vorige blog van vandaag.

16-09-2017 om 10:10 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver James Alan McPherson werd geboren op 16 september 1943 in Savannah, Georgia. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor James Alan McPherson op dit blog.

Uit:A Region Not Home: Reflections from Exile

“I recall that in 1960, for example, something called the National Defense Student Loan Program went into effect, and I found out that by my agreeing to repay a loan plus some little interest, the federal government would back my enrollment in a small Negro college in Georgia. When I was a freshman at that college, disagreement over a seniority clause between the Hotel & Restaurant Employes and Bartenders Union and the Great Northern Railway Co., in St. Paul, Minn., caused management to begin recruiting temporary summer help. Before I was 19 I was encouraged to move from a segregated Negro college in the South and through that very beautiful part of the country that lies between Chicago and the Pacific Northwest. That year -- 1962 -- the World's Fair was in Seattle, and it was a magnificently diverse panorama for a young man to see. Almost every nation on earth was represented in some way, and at the center of the fair was the Space Needle. The theme of the United States exhibit, as I recall, was drawn from Whitman's "Leaves of Grass": "Conquering, holding, daring, venturing as we go the unknown ways."
When I returned to the South, in the midst of all the civil rights activity, I saw a poster advertising a creativewriting contest sponsored by Reader's Digest and the United Negro College Fund. The first story I wrote was lost; but the second, written in 1965, was awarded first prize by Edward Weeks and his staff at The Atlantic Monthly. That same year I was offered the opportunity to enter Harvard Law School. During my second year at law school, a third-year man named Dave Marston (who was in a contest with Attorney General Griffin Bell [last] year) offered me, through a very conservative white fellow student from Texas, the opportunity to take over his old job as a janitor in one of the apartment buildings in Cambridge. There I had the solitude, and the encouragement, to begin writing seriously. Offering my services in that building was probably the best contract I ever made.
I HAVE NOT recalled all the above to sing my own praises or to evoke the black American version of the Horatio Alger myth. I have recited these facts as a way of indicating the haphazard nature of events during that 10-year period. I am the product of a contractual process. To put it simply, the 1960s were a crazy time. Opportunities seemed to materialize out of thin air; and if you were lucky, if you were in the right place at the right time, certain contractual benefits just naturally accrued. You were assured of a certain status; you could become a doctor, a lawyer, a dentist, an accountant, an engineer. Achieving these things was easy, if you applied yourself.”

 
James Alan McPherson (Savannah, 16 september 1943)

De Frans-Zwitserse kunstenaar, dichter en schrijver Hans (Jean) Arp werd geboren op 16 september 1886 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Arp op dit blog.

Die Herzen sind Sterne (Fragment)

Wie schnell vergeht ein Leben
in Gottes lichtem Dunkel.
Kaum ist heute gesagt,
ist morgen schon vergangen.
Und so vergehen die Jahre
mit Spielen, Träumen, Säumen.
Und so vergeht die Zeit,
in der die Blumen schweben.

Wann blühen wir wieder
vereint an Gottes lichtem Strauch?
Wann ruhe ich für immer
in deinem reinen Hauch?

Hans Arp, Human Concretion without Oval Bowl, 1933

Du lächelst,
um nicht zu weinen.
Du lächelst,
als würden lange noch
die guten Tage scheinen.
Deine Flügel glänzten
wie junge Blätter.
Dein Gesicht
war ein weißer Stern.

Seitdem du gestorben bist,
danke ich jedem vergehenden Tag.
Jeder vergangene Tag
bringt mich dir näher.

 
Hans Arp (16 september 1886 - 7 juni 1966)
Hans Arp Museum Bahnhof Rolandseck in Remagen

De Duitse schrijver Andreas Neumeister werd geboren op 16 september 1959 in Starnberg. Zie ook alle tags voor Andreas Neumeister op dit blog en ook mijn blog van 16 september 2010

Uit: Könnte Köln sein

„Die neue Brücke der Hungerburgbahn über den Inn. Rechts ab. Bergisel Ski Jump. Das Beste an Innsbruck ist nicht das Goldene Dachl. Das Beste an Innsbruck war nicht die gewonnene Schlacht gegen Franzosen und Bayern. Das Beste an Innsbruck ist Frau Hadids neue Sprungschanze. Vier-Schanzen-Tournee: Wegen Zaha Hadids neuer Sprungschanze zum ersten Mal ein echtes Skispringen in Echtzeit am Fernseher verfolgt. Wer hat gewonnen? Zaha Hadid. Schlacht am Bergisel. Wer hat gewonnen? Am besten sieht die Schanze in der Dämmerung aus, wie sie da erleuchtet aus dem finsteren Schlachtwald emporsteigt und als schick behelmter Kopf nach Süden schaut. Den windschnittigen Kopf frisch gewaschen gegen den Wind stemmt. (Föhn, der aus dem Süden ins Tal pfeift)

The Europabruecke (Bridge Europe), located just outside of Innsbruck, a few kilometers north of the Brenner Pass, is a large concrete bridge carrying the six-lane autobahn over the valley of the Sill River. 180 meters tall and 820 meters long, it was celebrated as a masterpiece of engineering upon its completion in 1963

Ingenieursbaukunststück Europabrücke. Irgendein Rekord zu ihrer Zeit. Riesige Spannweite in Beton und Spannstahl gemeistert

Den sanften Schwung der Brennerautobahnbrücken sieht man nicht von der Autobahn. Den sanften Schwung der Brennerautobahnbrücken sieht man am besten von der weit ausholenden Bundesstraße. (Vater hat nie Stahlbrücken gebaut, Vater hat immer nur Spannbetonbrücken gebaut, Vater hat meistens gerade Brücken gebaut)“

 
Andreas Neumeister (Starnberg, 16 september 1959)
Starnberg

De Nederlandse schrijfster Anna Bosboom - Toussaint werd geboren op 16 september 1912 te Alkmaar. Zie ook alle tags voor Anna Bosboom – Toussaint op dit blog en ook mijn blog van 16 september 2010

Uit:Engelschen te Rome

“Wie lust heeft den loop van dit verhaal te volgen, verplaatse zich in verbeelding binnen Rome, maar Rome in 1587. Ik heb dat woord slechts te uiten en de lezer denkt zich de stad, die tweemaal heerschappij heeft gevoerd over de wereld; eene heerschappij, die zij nog niet heeft opgegeven. De stad, die tweemaal een stoffelijk en een zedelijk overwicht gehad heeft over de volkeren, het Rome der Consuls en der Cesars, door het zwaard en de wet; het Rome der Pausen, door den banbliksem en het kruis; de stad, waarvan de Sibyllijnsche boeken voorspeld hebben, dat zij sterker zijn zoude dan de tijd! Zij ook die profetie valsch, moet Rome den tol betalen, dien zij zelve Karthago heeft afgeëischt, dien Babylonie heeft moeten brengen! Wie toch zoude Vandaal genoeg zijn, om er met koelheid aan te denken, hoe de Zeven-heuvelenstad langzaam in zich zelve verkwijnende, roemloos vergaande onder vermolming en onedel wormgeknaag, onbemerkt zal afnemen onder de stil vernielende beten van den tijd, zooals eene moerassige kust langzaam wegslibt onder de trouwelooze liefkoozingen van den oceaan,zoo onbemerkt zelfs, dat niemand het rechte uur van haren dood zal weten, omdat de wereld sinds lang niet meer aan haar dacht, of haar reeds dood waande, toen ze nog op haar uitterend sterfbed lag. Wie is zoó kond voor de poëzie der geschiedenis, om zich zonder weemoed voor te stellen, dat Rome zou kunnen wegsterven als eene andere stad, die uitgewischt wordt uit de rij der steden, en om niet liever te wenschen. dat haar val een ontzettend verheven, een schrikkelijk grootsch schouwspel mocht zijn, waarop de volkeren met siddering staarden, en waarbij de wereld eenen langen lijkzang aanhief, een val, die de aarde zonde schokken als eene hevige stuiptrekking, opdat hare aspunten het weten konden, dat de wereldstad gevallen was! En waarom zoude zij nog niet eenmaal kunnen opflikkeren tot eenen schijn der vorige schittering, om te eindigen zooals Rome eindigen moet? Terwijl ik met beschouwingen speel, is de lezer misschien reeds op het St. Pietersplein ; hij heeft misschien reeds eene standplaats gekozen, dicht bij de trappen van het Vatikaan, hij ziet de Engelenburg, de St. Pieterskerk, het laatste wonder der bouwkunst, de gedenkteekenen der oudheid, die weder vernieuwd zijn geworden, en wat niet al, dat ik niet beschrijven zal, omdat het reeds duizendmaal beter gedaan is, dan ik het zoude kunnen doen, omdat ieder het weet, en eindelijk ook, omdat ik slechts vertel en niet schilder.”

 
Anna Bosboom – Toussaint (16 september 1812 – 13 april 1886)

De Finse schrijver en Nobelprijswinnaar Frans Eemil Sillanpää werd geboren in Hämeenkyrö op 16 september 1888. Zie ook alle tags voor Frans Eemil Sillanpää op dit blogen ook mijn blog van 16 september 2006 en mijn blog van 16 september 2010

Uit: Silja ou une brève destinée (Vertaald door Jean-Louis Perret)

« Silja, la belle jeune campagnarde, s'éteignit, une huitaine de jours après la Saint-Jean, alors que l'été rayonnait dans toute sa fraîcheur. Elle eut une fin très convenable, étant donné sa condition. Bien qu'elle ne fût qu'une servante orpheline de père et de mère, et sans autres parents à qui s'adresser, et bien qu'elle dût recourir un temps aux soins d'autrui, elle put se passer de l'assistance publique : ainsi lui fut épargnée cette petite laideur pourtant bien anodine.
(…)

"L'amour commence, malheureusement, toujours par la période la plus délicate, si bien qu'il ne peut que se souiller avec le temps. L'amour d'un homme et d'une femme est un organisme dont les veines et les fibres, une fois rompues, ne peuvent plus se ressouder. Il serait prudent, dès le début, de lui maintenir un aspect rude et brutal, et pour un homme, le plus sage serait de prendre femme au diable vauvert, comme on dit."

(…)

"Doucement, sans faire grincer la porte, Silja sortait dans la cour où s'attardait le crépuscule printanier. Les touffes fleuries des merisiers sur les rives lointaines et le long des chemins semblaient suspendues dans l'air. Le chant des oiseaux se taisait peu à peu dans le voisinage des maisons ; mais au coeur des forêts éloignées, quelques chanteurs puissants exprimaient par leur longue, longue mélopée le charme profond de la nuit d'été nordique qui les avait attirés d'au-delà les mers et les terres."

(…)

"L'Etat-Major siégeait dans un nuage de fumée ; les hommes avaient l'air placide de gens qui détiennent la puissance. Ces quelques tenanciers et locataires, dont les ancêtres - et eux-mêmes dans leur jeunesse - avaient trimé une année après l'autre sans espoir de jamais améliorer leur condition, que leur travail eût été accompli paresseusement ou avec énergie, se trouvaient au comble du bonheur de former maintenant un Etat-Major. Ils avaient de la nourriture, du repos, du tabac, de beaux discours. Ils éprouvaient une forte émotion en donnant des ordres à des paysans naguère hautains ; au début, ils en avaient presque le vertige, ils sentaient qu'ils s'étaient engagés sur une voie dont l'aboutissement était des plus incertains. Ce sentiment s'associait aussi aux arrestations de personnes connues qu'on amenait devant eux."

 
Frans Eemil Sillanpää (16 september 1888 – 3 juni 1964)
Cover

16-09-2017 om 10:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Lucebert werd in Amsterdam geboren op 15 september 1924 onder de naam Lubertus Swaanswijk. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Lucebert op dit blog.

de rivier

uit al haar armen brandt de rivier onder de rotsen
en onder de kleine zon boven de bossen
spuwt naar tellurische wortels naar de staart van de wolk
en met gesperde muil dwars door deinende scherven zij zwermt
met grillige warmte over de wereld

de duisternis dicht bij haar buik buigen gulzige bloemen
en daar is een hol en een poel en het kraken en zoemen
van een paar draken in de avond niet veraf op een graf
staande een uil staart naar een glazen galg daar grof
gebouwde rotsen omringen de melodische afgrond

ach altijd en altijd hangen natte tongen aan de trieste bergen
gespleten tongen getande tongen en opgeblazen
ronkende tongen en in de dalen in de stenen en lemen cocons
academisch zingende mannen manmoedig wanhopig
zingende mannen en vrouwen vaag draperend de ruimte

maar een adder de lichtgeaderde rivier spartelt en
knaagt aan het wenende vlees van de wind
wat geeft dat klagen? sneeuw sneeuwt over vervaarlijke
en ook over bedaagde ogen en alles raakt los in de nacht
voort stromende argeloos tomeloos maar niet verlost
van de klagende nacht

lente-suite voor lilith

introductie:

als babies zijn de dichters niet genezen
van een eenzaam zoekend achterhoofd
velen hebben liefde uitgedoofd
om in duisternis haar licht te lezen

in duisternis is ieder even slecht
de buidel tederheid is spoedig leeg
alleen wat dichters brengen het te weeg
uit poelen worden lelies opgedregd

kappers slagers beterpraters
alles wat begraven is
godvergeten dovenetels laat es
aan uw zwarte vlekken merken dat het niet te laat is

wie wil stralen die moet branden
blijven branden als hij liefde meent
om in licht haar duisternis op handen
te dragen voor de hele goegemeent

1
o-o-oh
zo god van slanke lavendel te zien
en de beek koert naar de keel
en de keel is van de anemonen
is van de zee de monen zingende bovengekomen

kleine dokter jij drinkende huid van bezien
zie een mond met de torens luiden de tong
een wier van geluid de libbelen tillende klei

en jij
wassen jij klein en vingers in de la in de ven
lavendel in de lente love lied
laat zij geuren
pagodegeuren
lavendelgoden
geuren

 
Lucebert (15 september 1924 - 10 mei 1994)
Lucebert: Prinsenpaar, 1962

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Jacob Slauerhoff werd geboren in Leeuwarden op 15 september 1898. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jan Slauerhoff op dit blog.

Eer de tuin 't vertrouwen vindt

Eer de tuin 't vertrouwen vindt
Zich de volle bloei te geven,
Staan de meisjes er in, beven,
Willen wel, neen nog niet leven
En uit enge angsten streven
Tengre handen tegen wind.

En zij gaan met schuwe voeten,
Als door zwaar gewaad gedrukt,
Traag, bevreesd en toch verrukt,
Houdingen zoekend die zij moeten
Vinden om hun droom te ontmoeten.

Uyemo Park, Tokio

De kindren lopen uit hun kleurig spel
En laten 't park schuw en verwaarloosd achter.
De vogels zwijgen om een oude wachter,
Alleen de krekels sjirpen snel en schel.

Het groene en rode loof wordt even vaal.
Een flakkerlicht ontwaakt in bronzen lampen.
De avond komt gedempt, gehuld in dampen
Nader, als een sluipmoordnaar in een zaal.

Maar plechtig aangetrokken klokken tampen
En langgerekte heilige tonen gonzen
Boven het dor en streng gebed der bonzen,
Beveiligd voor de nacht in 't heiligdom.

Klaaglijk roepen de alcyonen

KLAAGLIJK roepen de alcyonen,
Schichtig fladdren de alcyonen,
Boven 't woedend brandingklotsen
Tegen Akashiro's rotsen,
Waar wraakgierige demonen,
Boven Akashiro's rotsen,
Tussen gierennesten tronen.

Over Akashiro's rotsen
Zweeft een lieflijk avondrood;
Onder, blind in 't brandingklotsen,
Vindt de schepeling zijn dood.
Klaaglijk schreeuwen de alcyonen,
Laag en schichtig de alcyonen
Scheren over 't brandingklotsen.
Rood zijn Akashiro's rotsen.

 
Jan Slauerhoff (15 september 1898 – 5 oktober 1936) 

De Colombiaanse dichter, schrijver, hoogleraar en journalist Sergio Esteban Vélez Peláez werd geboren op 15 september 1983 in Medellín. Zie ook alle tags voor Sergio Esteban Vélez op dit blog.

The soul weighs twenty-one grams

The soul weighs twenty-one grams,
say the esoteric
philosophers.
The supreme energy
chained to a body
and only two trembling
shutters
show you a
deserted
corner of the universe.

Pseudolife
subjected to time;
dreams,
a few bones,
and love,
a few atoms of smoke.

All in an ashtray.

They are only twenty-one
eternal grams.

 
Sergio Esteban Vélez (Medellín, 15 september 1983)

De Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie werd geboren op 15 september 1977 in Enugu. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Chimamanda Ngozi Adichie op dit blog.

Uit: Americanah

“Everyone she had told she was moving back seemed surprised, expecting an explanation, and when she said she was doing it because she wanted to, puzzled lines would appear on foreheads.“You are closing your blog and selling your condo to go back to Lagos and work for a magazine that doesn’t pay that well,” Aunty Uju had said and then repeated herself, as though to make Ifemelu see the gravity of her own foolishness. Only her old friend in Lagos, Ranyinudo, had made her return seem normal. “Lagos is now full of American returnees, so you better come back and join them. Every day you see them carrying a bottle of water as if they will die of heat if they are not drinking water every minute,” Ranyinudo said. They had kept in touch, she and Ranyinudo, throughout the years. At first, they wrote infrequent letters, but as cybercafés opened, cell phones spread, and Facebook flourished, they communicated more often. It was Ranyinudo who had told her, some years ago, that Obinze was getting married. “Meanwhile o, he has serious money now. See what you missed!” Ranyinudo had said. Ifemelu feigned indifference to this news. She had cut off contact with Obinze, after all, and so much time had passed, and she was newly in a relationship with Blaine, and hap-pily easing herself into a shared life. But after she hung up, she thought endlessly of Obinze. Imagining him at his wedding left her with a feeling like sorrow, a faded sorrow. But she was pleased for him, she told herself, and to prove to herself that she was pleased for him, she decided to write him. She was not sure if he still used his old address and she sent the e-mail half expecting that he would not reply, but he did. She did not write again, because she by then had acknowledged her own small, still-burning light. It was best to leave things alone. Last December, when Ranyinudo told her she had run into him at the Palms mall, with his baby daughter (and Ifemelu still could not picture this new sprawling, modern mall in Lagos; all that came to mind when she tried to was the cramped Mega Plaza she remembered)—“He was looking so clean, and his daughter is so fine,” Ranyinudo said—Ifemelu felt a pang at all the changes that had happened in his life.“Nigeria film very good now,” Aisha said again.“Yes,” Ifemelu said enthusiastically. This was what she had become, a seeker of signs. Nigerian films were good, therefore her move back home would be good.“You from Yoruba in Nigeria,” Aisha said.“No. I am Igbo.”“You Igbo?” For the first time, a smile appeared on Aisha’s face,a smile that showed as much of her small teeth as her dark gums.”

 
Chimamanda Ngozi Adichi (Enugu, 15 september 1977)
Cover 

De Britse schrijfster Agatha Christie werd geboren in Torquay (Devon) op 15 september 1890. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Agatha Christie op dit blog.

Uit: The Murder at the Vicarage

“It is difficult to know quite where to begin this story, but I have fixed my choice on a certain Wednesday at luncheon at the Vicarage. The conversation, though in the main irrelevant to the matter in hand, yet contained one or two suggestive incidents which influenced later developments.
I had just finished carving some boiled beef (remarkably tough by the way) and on resuming my seat I remarked, in a spirit most unbecoming to my cloth, that any one who murdered Colonel Protheroe would be doing the world at large a service.
My young nephew, Dennis, said instantly:
"That'll be remembered against you when the old boy is found bathed in blood. Mary will give evidence, won't you, Mary? And describe how you brandished the carving knife in a vindictive manner."
Mary, who is in service at the Vicarage as a stepping-stone to better things and higher wages, merely said in a loud, businesslike voice, "Greens," and thrust a cracked dish at him in a truculent manner.
My wife said in a sympathetic voice: "Has he been very trying?"
I did not reply at once, for Mary, setting the greens on the table with a bang, proceeded to thrust a dish of singularly moist and unpleasant dumplings under my nose. I said, "No, thank you," and she deposited the dish with a clatter on the table and left the room.
"It is a pity that I am such a shocking housekeeper," said my wife, with a tinge of genuine regret in her voice.
I was inclined to agree with her. My wife's name is Griselda — a highly suitable name for a parson's wife. But there the suitability ends. She is not in the least meek.
I have always been of the opinion that a clergyman should be unmarried. Why I should have urged Griselda to marry me at the end of twentyfours hours' acquaintance is a mystery to me.”

 
Agatha Christie (15 september 1890 – 12 januari 1976)
Cover DVD van de film uit 1986 met Joan Hickson als Miss Marple

De Turkse schrijver Orhan Kemal (eig. Mehmet Raşit Öğütçü) werd geboren op 15 september 1914 in Ceyhan. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Orhan Kemal op dit blog.

Uit: The Idle Years (Vertaald door Cengiz Lugal)

‘Obviously. We’ll also have to invite him out as well.’
‘We could do that, you know. Take him along to a restaurant with Nejip.    We ought to, really.’
‘We could order two full bottles of raki…’
‘If I get about a hundred and fifty or so, then it really won’t matter.’
‘I wouldn’t worry. Your aunt’s bound to send you at least that. Because she does know you have a friend with you as well….’
That evening Nevzat handed me the letter I had long been waiting for. I excitedly ripped open the envelope. Gazi and I leaned over and swiftly read the brief note.
I was to leave any so-called friend and come over straight away. There would be no need for me to pay the bus fare – I had only to give my uncle’s name. And when was I going to learn not to let every bum and scrounger tag along wherever I went!
Gazi had changed colour. I tore up the letter and threw it out of the window and into the smell of fried fish. First, we sold my clothes and then my suitcase.
‘Istanbul is one of a kind!’
You can hop off its trams, hop on to its taxis and entertain whom you want at the restaurant of your choice…. You can set up a factory, or stay unemployed or open a bank… Whatever you want!
‘Istanbul is one of a kind!’
Then what?
Well, then, it was first one bit of work, then another. We worked as waiters in cafés around Galata, shovelled coal, did a bit of street selling and occasionally played for some of the useless local football teams, all for no more than a square meal.
‘Istanbul is one of a kind!’
Finally one morning, half starving, we bade farewell to the bridge, to the trams, to the dirty sea, to Galata and to Beyoglu and boarded a ship back home, leaving all those beautiful women to the men of Istanbul.
Farewell, then, Istanbul!”

 
Orhan Kemal (15 september 1914 – 2 juni 1970)

De Zweedse dichter en schrijver Bengt Gunnar Ekelöf werd geboren op 15 september 1907 in Stockholm. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Gunnar Ekelöf op dit blog.

The flowers doze in the window

The flowers doze in the window and the lamp gazes / light
the window gazes with thoughtless eyes out into the / dark
paintings exhibit without soul the thought confided / to then
and houseflies stand still on the walls and think

the flowers lean into the night and the lamp weaves / light
the cat in the corner weaves woolen yarn to sleep with
on the stove the coffeepot snores now and then with / pleasure
the children play quietly on the floor with words

the table set with white cloth is waiting for someone
whose feet never will come up the stairs

a train-whistle tunneling through the silence in the / distance
does not find out what the secret of things is
but fate counts the strokes of the pendulum by / decimals

Vertaald door Robert Bly

 
Gunnar Ekelöf (15 september 1907 – 16 maart 1968)

De Amerikaanse schrijver James Fenimore Cooper werd geboren in Burlington, New Jersey op 15 september 1789. Zie ook alle tags voor James Fenimore Cooper op dit blog.

Uit: The Last of the Mohicans

“While, in the pursuit of their daring plans of annoyance, the restless enterprise of the French even attempted the distant and difficult gorges of the Alleghany, it may easily be imagined that their proverbial acuteness would not overlook the natural advantages of the district we have just described. It became, emphatically, the bloody arena, in which most of the battles for the mastery of the colonies were contested. Forts were erected at the different points that commanded the facilities of the route, and were taken and retaken, razed and rebuilt, as victory alighted on the hostile banners. While the husbandman shrank back from the dangerous passes, within the safer boundaries of the more ancient settlements, armies larger than those that had often disposed of the scepters of the mother countries, were seen to bury themselves in these forests, whence they rarely returned but in skeleton bands, that were haggard with care or dejected by defeat. Though the arts of peace were unknown to this fatal region, its forests were alive with men; its shades and glens rang with the sounds of martial music, and the echoes of its mountains threw back the laugh, or repeated the wanton cry, of many a gallant and reckless youth, as he hurried by them, in the noontide of his spirits, to slumber in a long night of forgetfulness.
It was in this scene of strife and bloodshed that the incidents we shall attempt to relate occurred, during the third year of the war which England and France last waged for the possession of a country that neither was destined to retain.
The imbecility of her military leaders abroad, and the fatal want of energy in her councils at home, had lowered the character of Great Britain from the proud elevation on which it had been placed by the talents and enterprise of her former warriors and statesmen. No longer dreaded by her enemies, her servants were fast losing the confidence of self-respect. In this mortifying abasement, the colonists, though innocent of her imbecility, and too humble to be the agents of her blunders, were but the natural participators. They had recently seen a chosen army from that country, which, reverencing as a mother, they had blindly believed invincible--an army led by a chief who had been selected from a crowd of trained warriors, for his rare military endowments, disgracefully routed by a handful of French and Indians, and only saved from annihilation by the coolness and spirit of a Virginian boy, whose riper fame has since diffused itself, with the steady influence of moral truth, to the uttermost confines of Christendom.”

 
James Fenimore Cooper (15 september 1789 - 14 september 1851)
Standbeeld in New York

De Jamaicaanse dichter en schrijver Festus Claudius "Claude "McKay werd geboren op 15 september 1890 in Sunny Ville, Clarendon, Jamaica. Xie ook alle tags voor Claude McKay op dit blog.

After the Winter

Some day, when trees have shed their leaves
And against the morning’s white
The shivering birds beneath the eaves
Have sheltered for the night,
We’ll turn our faces southward, love,
Toward the summer isle
Where bamboos spire the shafted grove
And wide-mouthed orchids smile.

And we will seek the quiet hill
Where towers the cotton tree,
And leaps the laughing crystal rill,
And works the droning bee.
And we will build a cottage there
Beside an open glade,
With black-ribbed blue-bells blowing near,
And ferns that never fade.

Subway Wind

Far down, down through the city’s great gaunt gut
The gray train rushing bears the weary wind;
In the packed cars the fans the crowd’s breath cut,
Leaving the sick and heavy air behind.
And pale-cheeked children seek the upper door
To give their summer jackets to the breeze;
Their laugh is swallowed in the deafening roar
Of captive wind that moans for fields and seas;
Seas cooling warm where native schooners drift
Through sleepy waters, while gulls wheel and sweep,
Waiting for windy waves the keels to lift
Lightly among the islands of the deep;
Islands of lofy palm trees blooming white
That led their perfume to the tropic sea,
Where fields lie idle in the dew-drenched night,
And the Trades float above them fresh and free.

 
Claude McKay (15 september 1890 - 22 mei 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e september ook mijn blog van 15 september 2015 en ook mijn blog van 15 september 2013 deel 2.

15-09-2017 om 18:15 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Binnenplaats van het ziekenhuis in Arles door Vincent van Gogh, 1889

Das ist der Krankenhäuser Sinn

Das ist der Krankenhäuser Sinn,
Dass man - wenn's geht - gesund wird drin.
Doch wenn man's ist: dann schnell heraus!
Ansteckend ist das Krankenhaus.

 
Eugen Roth (24 januari 1895 – 28 april 1976)
Städtisches Krankenhaus in München, de geboorteplaats van Eugen Roth

De Nederlandse dichter Hans Faverey werd op 14 september 1933 geboren in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Faverey op dit blog.

Alsof zij daar ligt, nu

Alsof zij daar ligt, nu
hier is gaan liggen, en aanbiedt
wat zij onthult: een duin, blakend

op haar zij, een waarsprekende
waaier, de rilling die mij opricht;

en geur, ooit zo doorhuifd als alleen
verbeelding het wil, opdat zij uitmaakt
hoe het is. Niet hier immers, door mijn
ogen niet, is zij opgewekt om toen
daar te gaan liggen, zich te doen
zoals het wordt.

[In de flank getroffen]

In de flank getroffen;
in het eigenste vreemdgaande.
Die zich inscheepten: een golf

het gezicht ontsluit - de twijfel.

Het gepeuter aan windharpen.

De dode plek op de helling.
Wat ik niet kan vangen
draag ik bij me; schipbreuk
lijdt iedereen after all.

[Mir nix: dir nix]

Mir nix: dir nix.

Ergens niets aan hebben.
Van iemand niks moeten hebben.
Heb jij terug van de zee?
Heeft zij van zee terug?

Haast zijn de ogen die je mooi vindt
al van rookkwarts, gaat het kwarts
dat jou aardig vindt in rook op.

Ergens niets aan gehad hebben.

Nooit ergens heen hoeven.
Niets kunnen vergeten.
Niks maken van niets.

Dir nix: mir nix.

 
Hans Faverey (14 september 1933 – 8 juli 1990)
 

De Duitse dichter en schrijver Theodor Storm werd geboren in Husum op 14 september 1817. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Storm op dit blog.

Uit: Der Schimmelreiter

"Mich wollte nachträglich ein Grauen überlaufen. "Verzeiht!" sprach ich, "was ist das mit dem Schimmelreiter?"
Abseits hinter dem Ofen, ein wenig gebückt, saß ein kleiner hagerer Mann in einem abgeschabten schwarzen Röcklein; die eine Schulter schien ein (Reclam, S. 8) wenig ausgewachsen. Er hatte mit keinem Worte an der Unterhaltung der andern teilgenommen, aber seine bei dem spärlichen grauen Haupthaar noch immer mit dunklen Wimpern besäumten Augen zeigten deutlich, daß er nicht zum Schlaf hier sitze.
Gegen diesen streckte der Deichgraf seine Hand. "Unser Schulmeister", sagte er mit erhobener Stimme, „wird von uns hier Ihnen das am besten erzählen können; freilich nur in seiner Weise und nicht so richtig, wie zu Haus meine alte Wirtschafterin Antje Vollmers es beschaffen würde."
"Ihr scherzet, Deichgraf!" kam die etwas kränkliche Stimme des Schulmeisters hinter dem Ofen hervor, „daß Ihr mir Euern dummen Drachen wollt zur Seite stellen!"
"Ja, ja, Schulmeister!" erwiderte der andere, "aber bei den Drachen sollen derlei Geschichten am besten in Verwahrung sein!"
"Freilich!" sagte der kleine Herr; "wir sind hierin nicht ganz derselben Meinung"; und ein überlegenes Lächeln glitt über das feine Gesicht.
"Sie sehen wohl", raunte der Deichgraf mir ins Ohr; "er ist immer noch ein wenig hochmütig; er hat in seiner Jugend einmal Theologie studiert und ist nur einer verfehlten Brautschaft wegen hier in seiner Heimat als Schulmeister behangen geblieben."

 
Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888)
Cover luisterboek

De Surinaamse schrijver Leo Henri Ferrier werd geboren in Paramaribo op 14 september 1940. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Ferrier op dit blog.

Uit:Hoogtij overzee ( Notities van een vriend)

“Deze hard werkende mannen veranderen zichtbaar een zwaarkleizwamprivierbos dat het in het begin is, in een prachtig groen geëgaliseerd landschap met wit beschelpte straten en tussenpaden. Precies een jaar. Eerst een periode van zware regens, dan felle droogte met veel stof.
Afvoerkanaaltjes met helder water. Een wat breder en langer kanaal aan de noordzijde, geeft door een lichtgroene omzoming aan het hele landschap waarin de grote sierbomen gelukkig gespaard zijn gebleven, een heel apart karakter. Na de eerste ruk flink doorwerken, neem ik 's middags tegen vijven even een pauze voor een wandeling met Rasso op het project. Ik wandel altijd naar dezelfde plek. Waarom ik ook de eerste keer naar die plek gewandeld ben, weet ik niet. Ik neem een klein plankje mee om niet op de vochtige grond te zitten. Rasso rent vast vooruit.
Voor me de brede rivier. Bij eb, bruin troebelig aanrollende moddergolfjes. Na een uurtje kaatsen late, oranje zonnestralen er sombere nuances violet in. Van de groenig bruisende vloedgolven omrand met ragfijn schuim, geniet ik beter. Een stralend blauwe hemel. Koele wind. Een vlucht witte snippen scheert plotseling rakelings over het water. In formatie, een mathematisch haarscherp gelijkzijdige driehoek. Basis en top schijnen elkaar snel van plaats te verwisselen. Voor je ze kunt tellen, zijn ze alweer in het niet verdwenen, waar ze net uit vielen. Op de andere oever. Het eerste dat duidelijk te zien is, het huis uit Ātman, zwevend in een koepel van donkergroen bos. Buitenboordveerbootjes zie ik af en aan varen. Dezelfde namen. Daar op die plek, maakt mijn geweten me bewust van het conflict dat in feite mijn depressie, wanhoop en onzekerheid veroorzaakt. Een zekere onvrede tussen mezelf en mijn nieuwe werk.
Twee maanden zijn er nu weer om. Geen school. Toch heb ik niets en dan ook niets met het schrijven kunnen presteren. Al die ideeën van me. Ik wil toch wel. Meen ik nu de kern gevonden te hebben waar het in zit dat ik er niet goed toe kom? Iedere keer komt er weer te veel tussen. Zo kun je niet werkelijk geconcentreerd werken. Alles duurt zo kort. Die invallen, schetsen. Voor Brsk. Dan weer voor Blawoj of de Mandiënri. Eén dag. Meestal ben ik daarna niet meer in staat iets zo af te maken, dat ik het gaaf getikt voor me heb. Later blijkt het allemaal te vaag om er in de zin van uitwerken iets mee te doen. Toch blijf ik er steeds mee bezig. Weer zo'n prachtige middag.”

 
Leo Ferrier (14 september 1940 - 30 juli 2006)
Paramaribo

De Surinaamse dichter, schrijver, journalist en muziekpedagoog Corly Verlooghen werd geboren op 14 september 1932 in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Corly Verlooghen op dit blog.

dit wankel huis

Hindostanen en Creolen
hebben het gezegd
de laatsten het bevolen
er is een avontuur te vondeling gelegd.

en wij staan onbehulpzaam toe te zien
hoe het bederf invreet
in de huid van 't jonge kind

God had ik maar de macht
een lied te zingen waarnaar men
luistert in dit wankel huis
dat zo gebarsten is en dreigt
omver te vallen in een onverhoedse nacht.

kruis en as

Niets verhevener is er dan
de morbide toon van je stem
onder de regennatte bladeren
bij het kruis:

een kind hing eens verborgen
aan de navelstreng
een vrouw kreet toen verlaten
in uiterste benauwenis

ik die de eerste kus mocht
drukken in je begeerlijke poriën
kroop in het zoete ritme
van je bedding rond

maar onder regennatte bladeren
bij de zerk in het gras
staan wij nu met de pijn
van kruis en as.

 
Corly Verlooghen (Paramaribo, 14 september 1932)

De Noord-Ierse schrijver Bernard MacLaverty werd geboren in Belfast op 14 september 1942. Zie ook alle tags voor Bernard MacLaverty op dit blog.

Uit: Midwinter Break

“In the bathroom Stella was getting ready for bed. Gerry had left the shaving mirror at the magnifying face and she was examining her eyebrows. She licked the tip of her index finger and smoothed both of them. Then turned to her eyelids. She was sick of it all – the circles of cotton wool, the boiled and sterilised water in the saucer, the ointments, the waste bin full of cotton buds.
She said goodnight to Gerry and, on her way to the bed- room, passed their luggage in the hall. She switched on the late night news on the small radio beside her bed and got into her pyjamas. Quickly, because the bedroom air was cold. She saw no point in paying good money to heat a room all day for a minute's comfort last thing at night.
Before getting into bed she turned off the electric blanket. Now and again she'd fallen asleep with it still on. By the time Gerry came to bed she felt and looked awful. 'Like fried bacon,' was the way he described her.
She loved this hour to herself – this separation at the end of every day. Her hot-water bottle, the electric blanket, the radio voices. Gerry, out of action, in another room listening to music on his headphones. Having a nightcap, no doubt. Or two or three. The storm doors locked, the windows bolted. The place safe. Sometimes after the news she read for a while n the silence. The sound of a page turning. The absence of talk. But of late she'd been too tired to read, even to hold a book. Hardbacks were out of the question. There was a tip- ping point when she knew she was going to 'get over'. Her head would go down on the pillow, her hand creep out from under the covers to get rid of the book or to switch off the radio. The duties and the menus and the lists melted away. Responsibilities were such that nothing could be done at this hour. They were hidden behind a curtain but would return with a swish first thing in the morning. And before she knew, she was sound asleep.”

 
Bernard MacLaverty (Belfast, 14 september 1942)

De Tsjechische schrijver Ivan Klíma werd op 14 september 1931 geboren in Praag. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Ivan Klima op dit blog.

Uit: Love and Garbage (Vertaald door Ewald Osers)

“The woman in the office told me to go to the locker room: I was to wait there. So I set out across the court to a door which bore the notice LOCKERS. The office was grey and dismal, and so was the courtyard, with a pile of broken bricks and rubble in one corner, several two-wheeled handcarts, a lot of dustbins, and not a touch of greenery anywhere. The locker room seemed to me even more depressing. I sat down on a seat by the window which looked out on that dismal yard, clutching a small leather case which contained three small sweet buns, a book, and a notebook in which I was in the habit of jotting down anything that occurred to me in connection with what I was writing. Currently I was finishing an essay on Kafka. There were two other men sitting in the locker room already. One, tall and greying, reminded me of the specialist who many years before had removed my tonsils; the other, a short, stocky man of uncertain age in very dishevelled and dirty trousers scarcely reaching halfway down his calves and with enormous sewn-on pockets rather like misshapen pistol holsters, wore on his head a sea-captain's cap with a peak and a gleaming golden anchor above it. From beneath the peak a pair of eyes the colour of shallow coastal waters were watching me curiously. Those eyes, or rather their glance, seemed somehow familiar. He obviously realised that I was new here and advised me to put my identity card on the table. I did as he said, and as he placed his next to mine I noticed that he did not have a right hand; a black hook protruded from his sleeve. By now my new workmates were beginning to arrive — the sweepers. A squat young idiot with a nervous facial tic sat down next to me, took out a pair of dirty shaft-boots from a locker, and turned them upside down. From one of them there ran out a quantity of liquid which might just have, but most probably did not, come from a tap. He immediately began to scream at us all in a language of which I was unable to make out a single word. I am not sure myself what made me decide to try this unattractive occupation. Most probably I thought that I would gain from it an unexpected view of the world. Every so often you feel that unless you look at the world and at people from a new angle your mind will get blunted. As I was waiting for what would happen next there suddenly came to my mind the scene, fifteen years ago, when I was about to return home from my stay in America and the dean there gave a dinner in my honour. The dean was a mathematician, and wealthy. He owned a stableful of horses and a house in the style of a hunting lodge. I had only met him once before and I didn't really want to go to the dinner: a crowd of strangers tends to depress me. But then, how could I have known anyone properly when I had been teaching at the university for a mere six months?”

 
Ivan Klíma (Praag, 14 september 1931)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e september ook mijn blog van 14 september 2015.

14-09-2017 om 18:13 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Alexander Schimmelbusch werd geboren op 14 september 1975 in Frankfurt am Main geboren en groeide op in Frankfurt am Main en New York. Na zijn studie economie en germanistiek aan de Georgetown University in Washington werkte hij vijf jaar als consultant voor fusies en overnames bij een investeringsbank in Londen. Tegenwoordig woont hij als auteur en journalist afwisselend in Berlijn en New York. Voor zijn roman “Blut im Wasser“ kreeg hij in de 2009 de Hotlist Award.

Uit:Blut im Wasser

„Als ich aufwache, habe ich einen trockenen Rieslinggeschmack im Mund. Ich liege reglos da, in einem leeren Raum, nackt unter einem dünnen Laken. Die gläsernen Wände, die mich umgeben, sind vereist, die kahlen Zweige hinter ihnen sind nur als graphische Strukturen sichtbar. Mein Haus ist nicht beheizt, aber mein Atem bildet keine Dampfwolken. Für einen Augenblick habe ich Angst, dass ich in der Nacht gestorben bin. Ich stehe auf und schleppe mich ins Badezimmer, wo ich den Spiegel mit einem Handtuch verhänge. Ich habe keine Pläne für den Tag, ich habe Nasenbluten und Sehstörungen und Schmerzen in meiner Brust, für die ich keine harmlose Erklärung habe. Ich drehe am Wasserhahn und beuge mich nach vorne, nehme behutsam drei tiefe Schlucke, bevor ich meinen Kopf unter den eiskalten Schwall strecke. Den Versuch, meine Zähne zu putzen, muss ich sofort wieder abbrechen, da die Vibrationen der elektrischen Bürste Kopfschmerzen wecken. Von meinem Schreibtisch aus habe ich einen unverbaubaren Blick über den Fluss hinweg auf die Bürostädte am gegenüberliegenden Ufer. Die Zimmer sind spärlich möbliert, einige stehen leer; die Böden sind mit Platten aus Travertin ausgelegt. Ich habe mir den Grundriss meines Hauses offenbar so gut eingeprägt, dass ich mich darin auch bei Finsternis in gewohnter Geschwindigkeit fortbewegen kann, ohne irgendwo anzustoßen. Diese Tatsache ist mir irgendwann einmal im Zuge eines Stromausfalls bewusst geworden, als ich, nachdem in derStadt die Lichter erloschen waren, meinen Ablauf fortsetzte, als wäre nichts geschehen. In der sprudelnden Hitze unter der Oberfläche wird mir schwarz vor Augen. In meinem Zustand schwimmen zu gehen ist zweifellos gefährlich, aber ich weiß: wenn ich nicht regelmäßig Sport treibe, vergreise ich. Stoisch beginne ich daher, meine Bahnen zu ziehen. Angst vor dem Ertrinken, denke ich mir, kann man mühelos verdrängen. Man kann in die Großstadt ziehen, sich eine Aufgabe suchen, sein Glück finden. Man kann, wie ich mir denke, während ich eine formvollendete Wende abschließe, sich ein Lächeln aufsetzen. Über die hintere Treppe gelange ich in meine aus Deutschland importierte Küche, die in ihrer Reduktion, wie es Amy formulierte, als sie vor Kurzem bei mir zum ersten Mal zu Gast war, an einen Obduktionssaal erinnert. Vor der offenen Tür des Kühlschranks beginne ich damit, eine Flasche fettarme Milch zu leeren. Ich konzentriere mich dabei auf die Schluckgeräusche, die in meinem Kopf zu hören sind, und spiele mit dem Gedanken, mir eine Zeitung auszudrucken, verwerfe diesen aber, da ich mich momentan noch nicht in der Lage fühle, mich für irgendetwas zu interessieren.“

 
Alexander Schimmelbusch (Frankfurt am Main, 14 september 1975)

14-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu