Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
25-09-2017
Felipe García Quintero
De Colombiaanse dichter Felipe García Quinterowerd geboren op 25 september 1973 in Popayán.Quintero studeerde Spaanse filologie in Spanje, culturele studies in Ecuador en literatuur en Spaans in Colombia. Hij publiceerde vier dichtbundels (“Monólogos del huésped” (Monologen van de gastheer), 1996; “Señales de tránsito” (Verkeersborden), 1997; “Vida de nadie”(Niemands leven), 1999; en “Piedra vacía” (Vacante steen), 2001) en een essay over de Colombiaanse dichter Rafael Maya. Hij heeft verschillende prijzen en beurzen ontvangen in Colombia, Chili en Spanje, waaronder de Premio de Poesía Pablo Neruda. Hij is redacteur van het poëzietijdschrift Ophelia en doceert journalistiek aan de Universidad del Cauca, in Popayán, zijn geboortestad.
Uit: Piedra vacía
IV.
you bring a bit of bread and some wine to feed the vigil in the night of your soul.
In the depths of your eyes you look at the hands that offered up their bones to build the house and fill it with words.
Meanwhile, the writing in the darkness grows like the flickering of the flames, your heart keeps quiet; its tremor stops beating.
Suddenly nobody exists anymore.
We are alone and you only think of her. You give yourself up to the wine of laughter and the bread of silence, and to your memories: those thoughts that inflame your tongue and burn like the words that consume you.
And you want to die, and for that you write:
V.
one believes in writing. That writing is air, and that’s enough.
But language inhabits the outdoors of the house, persists in human gravity.
Because writing is to be burdened with the procession of your life, with the implements that do not fit into a different corner which are not the days, that one after another are the void.
Because death is to go and no more.
And it is the will of love to die.
Yes, the love of dying, the only writing:
Vertaald door Nicolás Suescún
Felipe García Quintero (Popayán, 25 september 1973)
Nun tönt schon mählich mehr und mehr Der Klang der Drescher aus den Scheunen, Und müde zieht schon hin und her Altweibersommer an den Zäunen. Ich that den Weg heut aufwärts gehn, Da ward mir bitter weh zu Mute, Als ich zum ersten Mal gesehn Das weiße Garn an meinem Hute.
In Fäden flattert es zu Thal, Die Sehnsucht nach dem Sommer wecken, Und blitzt und spielt im Sonnenstrahl An herbstgeküßten Weißdornhecken. Es schwingt sich auf wie Blumenduft, Vom Wind geführt, dem wandermüden, Und über ihm in weißer Luft Ziehn Vogelschwärme nach dem Süden.
Wie das so kommt, mahnt dann und wann Mich an ein Lied die Sommerseide, Das süß und wunderbar begann Und mählich sich verlor im Leide. Das ist das Glück, das schwebt vorbei, Drum falte betend beide Hände, Daß dir der Herrgott gnädig sei - Sonst klingt dein Sommer auch zu Ende.
Carl Busse (12 november 1872 - 3 december 1918) Birnbaum (nu: Międzychód in Polen) Busse werd in Lindenstadt bij Birnbaum geboren.
Is dus wel verplicht ja. In gebouw a staat b als het daar niet tussen x en y uur dicht is wegens middageten. Wat gemeld moet want geweten: onder meer waarom niet op de plaats gebleven, bewijs van nog bestaan en mate van verstoren.
Is er een krijgen ook? Jazeker. Te noemen: kansen. Maar hangt er wel van af. En wel. Van af. Natuurlijk is er ook een wachten. Er zijn rijen dus. Een rij is onvermijdelijk. Een rij. Wordt genoeg afgehandeld? Schuiven de wachtenden gestaag naar voren?
Men wordt verwerkt. Er wordt ingegrepen. Maar melden moet eerst, want anders geen beginnen aan. Ook niet ten overstaan van wie bestaan ziet en in vel zal knijpen. Vel telt niet. Nee. Helaas. Dus eerst bewijzen er te zijn, want ooit te zijn geboren.
Daar
Hadden er lang naar gezocht, maar wat lag het daar prachtig, precies op zijn plaats. Overal groeisel, verschiet en bedoening. Alles kon rijmen, ook als het niet.
Zaten daar gretig te willen ontvangen aan lange ontsplinterde tafels waarop, nog gesloten, schenkbaar te tillen getink. Kregen te lezen wat eetbaar kon, drinkbaar kon,
alles beschreven. Keken soms over de regels heen, zagen daar groeisel, verschiet en bedoening. Iemand riep: Drinkt u maar, drink maar, ik kom dalijk bij u! - terwijl hij verdween.
Opname
Uw bruikbaarste woorden zijn er bij gaan liggen. Genoeg gebruikt, denken ze, neem maar de onbeschadigde om te herhalen. Herhalen doen ze op de televisie ook. Maar die kapotte kleerhangers vraagtekens.
Wat het was waar u zich vijftig jaar aan heeft geërgerd. Waar u uw man heeft neergelegd. Er prijken al zo lang met haast beschreven ansichtkaarten in uw territorium. Mooie uitzichten, prachtige hoeheethet.
Oorverdovend razen de motoren. De kranen die de dagen takelen van hier naar ginder draaien knarsend overuren. Van Dam, gekleed, verlaat zijn huis.
In zijn lange jas de overblijfselen van eerder leven: bonnen, pepermunt, een pen, portemonnee gevuld met geld dat vaak gebruikt is en met kaarten:
krediet-, parkeer-, visite-, korting-. Koel en ijverig de werkdag, als altijd. Het duurt niet lang voor hij de stad uit is, die modderpoel van oud en ouder zeer.
Hij ziet de weg. Hij buigt het hoofd. Het onweert in de verte.
Het kruispunt waar zijn redding wacht ligt ver buiten de stad. Hij gaat te voet, het moet een pelgrimstocht zijn, een beproeving. In de polder, tussen wei en sloot en leegte,
waar de rechte wegen kruisen, daar moet het contract met bloed bekrachtigd. Veel te laat, tien jaar of meer, dat kan hij zich verwijten – lafaard, nietsnut, onbenul –
maar toch. Er is nog tijd genoeg. Die ziel, daar heeft hij nooit iets aan gehad, die is nog nooit door wie dan ook herkend. ‘Verkocht!’ Zo zal het gaan. Van Dam is dan een ander.
`Hierbij stuur ik u twee gedichtten; schreef een jon-gen van tien die mij twee gedichten stuurde. Hij wilde dichter worden, hij vroeg mijn oordeel. Ik schreef hem terug dattie al dichter was en dattie het moest blijven — hij zou me er een plezier mee doen. Toen het ijs gebroken was, vroeg ik hem apropos waarom hij gedichten met twee t's spelde. Hij antwoordde dat hij een persoonlijke spelling volgde. Hij wilde de meer-voudsvorm van gedicht accentueren met de dubbele t. Hij schreef ook paardden, katten en muizzen. Ik had de jongen in juni ontmoet op Schiphol, hij liep daar met een cello, en vroeg of ik even op hem wilde passen, zijn ouders waren met de auto naar de parkeerplaats. Hij vertelde dat hij in Amsterdam-Zuid woonde, in de Botticellistraat. Wat een toeval, in die buurt had ik ook gewoond toen ik zo oud was als hij. Ik fietste altijd naar school met een jongen uit de Botticellistraat, wiens vader professor was. Hij had een computer gebouwd zo groot als een doodkist. Die noemde hij, zijn rekenmachine. Hij stond op de over-loop, ik legde mijn jas erop als ik daar op bezoek was.
Uit: Ways of Going Home(Vertaald door Megan McDowell)
“But we were friends, or something like it. We talked a lot. Sometimes I think I'm writing this book just to remember those conversations. The night of the earthquake I was scared but I also, in a way, enjoyed what was happening. In the front yard of one of the houses, the adults put up two tents for the children to sleep in, and at first it was chaos because we all wanted to sleep in the one that looked like an igloo—those were still a novelty back then—but they gave that one to the girls. So we boys shut ourselves in to fight in silence, which was what we did when we were alone: hit each other furiously, happily. But then the redhead's nose started bleeding, so we had to find another game. Someone thought of making wills, and at first it seemed like a good idea; after a while, though, we decided it didn't make sense, because if a bigger earthquake came and ended the world, there wouldn't be anyone to leave our things to. Then we imagined that the earth was like a dog shaking itself so people fell off like fleas into space, and we thought about that image so much it made us laugh, and it also made us sleepy. But I didn't want to sleep. I was tired like never before, but it was a new tiredness that burned my eyes. I decided to stay up all night and I tried to sneak into the igloo to keep talking to the girls, but the policeman's daughter threw me out, saying I wanted to rape them. Back then I didn't know what a rapist was but I still promised I didn't want to rape them, I just wanted to look at them, and she laughed mockingly and replied that that was what rapists always said. I had to stay outside, listening to them pretend that their dolls were the only survivors; they mourned their owners, crying spectacularly when they realized they were dead, although one of them thought it was for the best, since the human race had always seemed repellent to her. Finally, they argued over who would be in charge. The discussion seemed long to me, but it was easily resolved, since there was only one original Barbie among the dolls: she won.”
Alejandro Zambra (Santiago de Chile, 24 september 1975)
“In her less important moments she returned to America, met Stephen Blaine and married him–this almost entirely because she was a little bit weary, a little bit sad. Her only child was carried through a tiresome season and brought into the world on a spring day in ninety-six. When Amory was five he was already a delightful companion for her. He was an auburn-haired boy, with great, handsome eyes which he would grow up to in time, a facile imaginative mind and a taste for fancy dress. From his fourth to his tenth year he did the country with his mother in her father’s private car, from Coronado, where his mother became so bored that she had a nervous breakdown in a fashionable hotel, down to Mexico City, where she took a mild, almost epidemic consumption. This trouble pleased her, and later she made use of it as an intrinsic part of her atmosphere–especially after several astounding bracers. So, while more or less fortunate little rich boys were defying governesses on the beach at Newport, or being spanked or tutored or read to from “Do and Dare,” or “Frank on the Mississippi,” Amory was biting acquiescent bell-boys in the Waldorf, outgrowing a natural repugnance to chamber music and symphonies, and deriving a highly specialized education from his mother. “Amory.” “Yes, Beatrice.” (Such a quaint name for his mother; she encouraged it.) “Dear, don’t think of getting out of bed yet. I’ve always suspected that early rising in early life makes one nervous. Clothilde is having your breakfast brought up.” “All right.” “I am feeling very old today, Amory,” she would sigh, her face a rare cameo of pathos, her voice exquisitely modulated, her hands as facile as Bernhardt’s. “My nerves are on edge–on edge. We must leave this terrifying place tomorrow and go searching for sunshine.” Amory’s penetrating green eyes would look out through tangled hair at his mother. Even at this age he had no illusions about her.”
F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940) Cover
“They walk back to her apartment, holding hands, not speaking. The late-night air is cool, even here, where the narrow streets are bound by high, grey buildings, and he is happy. Even his fatigue is pleasurable when it is relieved by her company. When they reach her apartment, he walks behind her up the stairs. The concrete walls and tiny stairwells are oppressive, and he is relieved to get away from them, even into her small, dark living space. Maya, as usual, is still out. Maya’s mother is asleep in her tiny cupboard of a room, the door tightly shut. They go into the bedroom and Alexander sits on the foot of her bed, draws her to him, and kisses her. “Happy anniversary,” he says. It is not a particularly significant day, but while they have been strolling home, he has been calculating in his mind, and has come to the conclusion that today they have been together for five months exactly. Katya looks up with a jerk, almost as though he has reached over and slapped her. She stares at him coolly. “What is it?” he asks, feeling a mild panic grip him. “What are you talking about?” she replies. Her tone is harsh. “I was just thinking… I was just thinking that we have been together exactly five months. Today. An anniversary.” “Oh.” She stands up abruptly, upset still, and embarrassed. As she knew would happen, he is on his feet in a moment, and has moved to hold her, but it is hard for him to do so for she has the palms of her hands pressed over her eyes. He holds her from behind, cradling her in his arms, and kissing her neck.“
de grijsaard Och, meer niet dan een schone bloem, maar die van verf verschiet, verwaaiend loof is aardse Roem en wat gij najaagt niet.- 't Was ook 't Geluk niet, neen voorwaar! Die opschik droeg het nooit! Dat droombeeld met juweel in 't haar, met loovren gouds bestrooid: dat was de Rijkdom. - Arme dwaas die, 't hart vertuit aan pracht, uit klei en mijnkloof zich, helaas! 't geluk te delven tracht! Neen, neen, mijn zoon! vertrouw op mij: 't geluk stak nooit in 't goud! Het hang' de pels u om de pij, het laat u 't harte koud. Niet zoeter smaakt des levens zuur schoon gij 't uit zilver drinkt; niet zachter valt hem 't scheidensuur wie op een goudbaar zinkt. Neen, neen, mijn zoon! wat faalt en vliedt wanneer gij 't bijstand vraagt, wat in de nood u 't eerst verliet, dat is 't Geluk voorzeker niet, waarnaar gij smacht en jaagt. de jongeling Maar dan die derde schoonheid toch, slechts met een roos in 't haar...? Dát was voorzeker geen bedrog: dát was 't Geluk voorwaar! Neen, nimmer joeg mij 't hart zo snel als toen dat beeld verscheen! Dat is 't Geluk! ik dacht het wel! Ontdek mij 't pad erheen.
Hendrik Tollens (24 september 1780 -21 oktober 1856) Litho Rijswijk ca. 1840-'50. Links het huis waar Tollens vanaf 1846 tot zijn dood leefde.
Le soleil pourrait-il Quelquefois se maintenir Dans un midi exalté Au dessus des collines?
Du moins le temps que les nervures Des feuilles, si rarement perçues, Etincellent vives Dans l'épaisseur de l'arbre. Que tout le massif, au loin Exulte, soutienne la fête.
Enfin, le feuillu pourrait, Jusque dans les racines, Dans nos pensées, Se rappeler Ce qu'a été un moment De véritable embrasement.
Orage de profil
Seul j'étais de tout mon poids d'ombre à épauler la rumeur de l'air, de l'eau mouvante. Mille chiens d'eau se disputaient le puissant rythme du fleuve. Tendue ma poitrine dépassa la flèche vive de l'œil souverain l'éclair de neige m'habita. Et lorsque de l'arbre surgit ma parole de conquête, la fonte fraîche du soleil grandissait le blé. À l'avènement du fleuve, les flammes de silence pénétraient la mer.
Uit: L'Espérance de beaux voyages, 1 : Eté-automne
« Tu as le regard du ciel bleu » et il lui avait pincé la joue. Mademoiselle Bémol se fâche « Pierre, vous rêvez encore ? » Marie, à côté de Pierre, dessine un jardin, sur son cahier de calcul, à côté des soustractions. Elle n'aime pas faire des soustractions. Mademoiselle Bémol aime bien Pierre et Marie, tous les deux, au troisième rang. Elle doit rêver également, Parfois, quand elle écrit, au tableau, le bâton de craie, dans ses doigts, se casse. Alors, elle regarde Marie et Pierre et elle leur sourit. Elle doit avoir vu « Valparaiso » ou un jardin, elle aussi, dans sa vie. Or un matin, il était une fois un matin, à l'heure de la récréation, le ciel était plus bleu que jamais, plein d'oiseaux bleus en train de voler, on ne les voyait donc pas et il avait neigé toute la nuit. Sous le préau, Pierre prit sa tartine. Il avait faim. Il la croqua. Elle n'avait pas le bon goût du beurre de sa maison. Il l'ouvrit. Le beurre avait disparu. Il ne dit rien. Mais le lendemain matin, avant de partir pour l'école, il regarda sa maman préparer la tartine et la beurrer. « Tu me surveilles maintenant ? » Il baissa les yeux. Pierre n'aime pas baisser les yeux devant sa maman. Cela veut dire qu'il lui cache quelque chose et elle lui dit, automatiquement, « toi, tu me caches quelque chose ! » Et comme il ne peut pas mentir, il rougit. Et rougir pour ne pas mentir, ce n'est vraiment pas une vie. Le second jour, à l'heure de la récréation, avant de croquer la tartine, Pierre l'ouvrit. Il n'y avait plus de beurre. Il regarda Marie. Elle faisait la grimace. « Qu'est-ce qui se passe, Marie ? » « Je ne peux pas te le dire. » Le troisième jour, à l'heure de la récréation, plusieurs enfants, parmi les plus petits, se mirent à pleurer : il n'y avait plus de beurre dans aucune tartine. Quelqu'un venait voler le beurre des tartines pendant les premières heures de cours. Or, si quelqu'un était entré dans la cour de l'école, mademoiselle Bémol l'aurait vu. Elle voit tout. Tout le temps tout. Les parents de Marie et les parents de Pierre disent d'elle « c'est la meilleure maîtresse d'école de toute la région. Elle a l'oeil à tout ». Alors qui a volé le beurre des tartines, qui ? »
Yves Navarre (24 september 1940 – 24 januari 1994)
Raunende Worte liegen im schwingenden Wind, die seltsam und heilig gleich biblischen Worten sind.
Fallende Perlen erklingen nimmer so schön, wie dieser Worte frohzwitscherndes Glockengetön.
Wer spricht sie hinein in den stillaufhorchenden Raum: Es ist die Blume, der Stein, der ragende Baum.
Und wer sie versteht? Der — welcher mit offenem Ohr lauschend strebt aus den Stuben des Alltags hervor.
Dem nicht rußige Wände kreisen die Seele ein, kann der seltsamen Worte jubelnder Deuter sein.
Ja, er kann jubeln; denn, was da kündet der Psalm, den sie singen, der Baum, der Stein, der zitternde Halm.
Ist das ewige Lied, das rauschende Lied von der Kraft, die in jedem Ding einen Teil der Ewigkeit schafft.
Als er jener Welt entsagen wollte
Als er jener Welt entsagen wollte, Die nur Äußerlichem zugetan, Da geschah es, dass der Vater grollte lieber seines Sohnes neuen Wahn.
Unbeirrbar durch den Zorn des Alten, Jubelte der Jüngling vor sich hin: O, wie kann sich nun mein Herz entfalten, Da ich Gottes froher Spielmann bin!
Lachte schrill der alte Tuchverkäufer In dem pelzverbrämten Bürgerrock: Frevle nicht, du junger Narr und Säufer, Sonst erhebt sich über dich mein Stock!
Nahm Franziskus eine Hirtenflöte, Sprach kein Wort mehr, blies nur süß und rein, Sich im Schein der frommen Abendröte In das große Herz der Allmacht ein.
Alfons Petzold (24 september 1882 – 25 januari 1923) Monument in Kitzbühel, Tirol
Viens t'asseoir à côté de moi sur le banc devant la maison, femme, tu en as bien le droit, voici quarante ans que nous sommes ensemble. Cette fin d'après-midi, alors qu'il fait si beau, c'est aussi le soir de notre vie. Tu as bien mérité,vois-tu, un peu de repos. Maintenant, les enfants sont placés. Ils sont allés chacun de son côté et nous sommes de nouveau rien que les deux, comme quand nous avons commencé. Femme, te souviens-tu? Nous n'avions rien pour commencer, tout était à faire. Et nous nous sommes mis à l'ouvrage. Ça n'allait pas tout seul, il nous en a fallu du courage ! Il nous en a fallu de l'amour, et l'amour n'est pas ce qu'on croit au commencement. Se serrer l'un contre l'autre, s'embrasser, se parler tout doux à l'oreille. Ça, c'est bon pour le jour de la noce ! Le temps de la vie est grand, mais le jour de la noce ne dure qu'un jour. C'est seulement après, qu'a commencé la vie. Les enfants viennent; il leur faut quelque chose à manger, des vêtements et des souliers, ça n'a pas de fin. Il est aussi arrivé qu'ils étaient malades, alors tu devais passer toute la nuit à veiller et moi, j'étais à l'ouvrage d'avant le jour jusqu'à la nuit tombée. Nous croyions être arrivés à quelque chose, puis après, tout était en bas et à recommencer. Des fois, nous étions tout dépités de voir que nous avions beau faire, nous piétinions sur place et même, nous repartions en arrière. Te souviens-tu, femme, de tous ces soucis ? Mais nous sommes restés fidèles l'un à l'autre, et ainsi, j'ai pu m'appuyer sur toi, et toi la même chose sur moi. Nous avons eu de la chance d'être ensemble, les deux. On s'est mis à l'ouvrage, nous avons duré et tenu le coup. Le véritable amour n'est pas pour un jour. C'est toute la vie que nous devons nous aimer, s'aider et se comprendre. Puis, les affaires sont allées du bon côté, les enfants ont tous bien tourné. Mais aussi, on leur avait appris à partir sur le bon chemin. Nous avons un petit quelque chose au soleil et dans le bas de laine. C'est pourquoi, cette fin d'après-midi, alors qu'il fait si beau, assieds-toi à côté de moi. On veut pas mparler, nous n'avons plus rien à nous dire. Nous n'avons besoin que d'être les deux et laisser venir la nuit, bienheureux d'avoir bien rempli notre vie.
Charles Ferdinand Ramuz (24 september 1878 – 23 mei 1947) Portret door Martin Fivian
"I am training my new assistant, a chubby Indian woman who seems great but when I mention that she would also have to handle tax forms she says, That’s not possible, that’s work for an assistant, like it was beneath her to do tax forms. So I get really upset & ask her to leave. But first she wantsto check her email on my computer. I scream & push her but I also kind of try to have sex with her on her way out. Gimme sum sum sum paru papum pum, I say & I smile. She calls me crazy & leaves. I jiggle my body parts like keys on a chain hooked to a hip. Now I’m all wild & ready inside, like I can’t go in any other direction but forward. My fingers want to be put somewhere. I go to the ladies room & ask Valerie to sleep with me. She is the assistant nobody can stand at the office. Every office has one. Her hair is short & curly. Just like her legs. She reads books by Czech authors but it was her mother who got her this job. I don’t care who I’m asking, but Valerie looks at me like I’m a madwoman with obscene facial hair & leaves me alone in the ladiesroom. I decide to masturbate in the stalls. My fingers start off soft, like a boutique company. Then they get all hard & busy. Corporate. Expanding. Merging. Concurring. I hear other girls trickle in. They close the stall doors behind them, like in unison. They drop their bottoms & they plant their soft butt cheeks on the gaping toilet seats. Thinking of these simple kisses brings me to victory. I lean back & close my eyes. I listen to my quick heartbeats.“
De Amerikaanse dichteres, schrijfster,suffragette en abolitioniste Frances Ellen Watkins Harperwerd geboren in Baltimore op 24 september 1825 als enig kind van twee vrije zwarte ouders. Veel zwarte mensen waren in die tijd slaaf. Haar moeder overleed in 1828 toen Frances pas drie jaar oud was en ze werd opgevoed door haar moeders tante en oom, dominee William Watkins, een burgerrechtenactivist. Ze werd opgeleid in zijn Academy for Negro Youth en hij zou een belangrijke invloed hebben op haar leven en werk. Op 14-jarige leeftijd begon ze te werken als naaister. Haar eerste dichtbundel “Forest Leaves” werd gepubliceerd in 1845, haar tweede “Poems on Miscellaneous Subjects” (1854), was heel populair en werd in de loop van de volgende jaren verscheidene malen herdrukt. In 1859 werd haar kort verhaal “The Two Offers” gepubliceerd in Anglo-African Magazine, waardoor ze de eerste Afro-Amerikaanse vrouw was die een kort verhaal publiceerde.Drie van haar romans werden van 1868 tot 1888 als serie uitgebracht in het christelijk tijdschrift Christian Recorder. Haar bekendste werk “Iola Leroy” (alternatieve titel Shadows Uplifted) werd als roman in 1892 gepubliceerd, toen Harper 67 jaar oud was. Het werd lang beschouwd als de eerste roman, uitgebracht door een Afro-Amerikaanse auteur (latere onderzoeken vonden nog vroegere werken van Harriet E. Wilson en William Wells Brown). Naar de conventies van die tijd behandelde ze ernstige sociale kwesties zoals onderwijs voor vrouwen, rassenvermenging, passing, afschaffing van de slavernij, wederopbouw, matigheid met alcohol en sociale verantwoordelijkheid. In 1850 verhuisde Watkins naar Ohio waar ze de eerste vrouwelijke docent werd aan het Union Seminary. Frances Harper was een groot voorvechter van het abolitionisme en het vrouwenkiesrecht. Ze was ook actief in de Unitarian Church, die de afschaffing van de slavernij ondersteunde. Samen met Mary Church Terrell hielp Harper met de oprichting van de National Association of Colored Women (Nationale vereniging van gekleurde vrouwen) in 1896 en ze werd in 1897 verkozen tot vicepresident.
The Slave Auction
The sale began—young girls were there, Defenseless in their wretchedness, Whose stifled sobs of deep despair Revealed their anguish and distress.
And mothers stood, with streaming eyes, And saw their dearest children sold; Unheeded rose their bitter cries, While tyrants bartered them for gold.
And woman, with her love and truth— For these in sable forms may dwell— Gazed on the husband of her youth, With anguish none may paint or tell.
And men, whose sole crime was their hue, The impress of their Maker's hand, And frail and shrinking children too, Were gathered in that mournful band.
Ye who have laid your loved to rest, And wept above their lifeless clay, Know not the anguish of that breast, Whose loved are rudely torn away.
Ye may not know how desolate Are bosoms rudely forced to part, And how a dull and heavy weight Will press the life-drops from the heart.
Learning to Read
Very soon the Yankee teachers Came down and set up school; But, oh! how the Rebs did hate it,— It was agin’ their rule.
Our masters always tried to hide Book learning from our eyes; Knowledge did’nt agree with slavery— ’Twould make us all too wise.
But some of us would try to steal A little from the book. And put the words together, And learn by hook or crook.
I remember Uncle Caldwell, Who took pot liquor fat And greased the pages of his book, And hid it in his hat.
And had his master ever seen The leaves upon his head, He’d have thought them greasy papers, But nothing to be read.
And there was Mr. Turner’s Ben, Who heard the children spell, And picked the words right up by heart, And learned to read ’em well.
Well, the Northern folks kept sending The Yankee teachers down; And they stood right up and helped us, Though Rebs did sneer and frown.
And I longed to read my Bible, For precious words it said; But when I begun to learn it, Folks just shook their heads,
And said there is no use trying, Oh! Chloe, you’re too late; But as I was rising sixty, I had no time to wait.
So I got a pair of glasses, And straight to work I went, And never stopped till I could read The hymns and Testament.
Then I got a little cabin A place to call my own— And I felt independent As the queen upon her throne.
Frances Harper (24 september 1825 - 25 februari 1911)
Hij heet Victor en zijn plasser ziet eruit als een verfrommeld kotszakje. In plaats van een ritslipje heeft zijn jas een paperclip. En als hij zijn bril afzet wil de wereld niets meer met hem te maken hebben. Maar dat maakt hem nog niet kansloos. Hij is jong genoeg om het leven aan te kunnen en oud genoeg om het aan zijn laars te lappen. Of andersom. Op een heldere winterochtend van het jaar 19.. klapte Victor de kleppen van zijn pet naar beneden en ging op het zadel zitten. Een vliegenier op een fiets - het moet een belachelijk gezicht zijn geweest. Maar zijn oren, zijn vleermuisdunne oren eisten respect en mochten niet worden blootgesteld aan polaire geselingen. Hij begaf zich op weg naar het postkantoor. Hoewel hij zeker wist dat de brief het standaardgewicht niet overschreed, liet hij hem wegen door de postbeambte. Niets mocht aan het toeval worden overgelaten. Op de envelop had hij haar naam en adres met de Parker 51 geschreven, die hij uitsluitend gebruikte voor liefdesbrieven. Hij wachtte tot hij de brief in de postzak zag verdwijnen. De hele dag had hij jeuk aan zijn ogen. Men zei dat het kwam door de barbaarse kou. Hij geloofde er geen woord van. Hij wreef zo hard en zo vaak in zijn ogen dat hij vreesde dat ze zouden verpulveren. In de vroege avond, toen de dag rood aan de randen werd (als een in brand gestoken vel papier dat langzaam naar het midden toe krult en ten slotte in zwarte slierten uiteenvalt), metselde Victor zijn brievenbus dicht. Hij verstevigde het cement met zijn collectie Bic-pennen, die nu als speerpunten de postbode opwachtten. Tussen hen in troonde de Parker 51, de veldmaarschalk. Zijn gouden bajonet glom van trots.
Het is het niet bedoelde. De huisspin bungeejumpend tussen zijn vier poten. Het schonkig hoofd gevuld met roes, ronkend op zijn blad. Het is de vlieg
die zich kwiek in de poten wrijft na een gigasnelle landing. De wellustige voet die zonder erg zijn poot streelt en niet het ademende been van een ander.
De zachte schuierharen zijn het bij het wegvegen van kruimels evenals de kleine vingers die een toekomst van papieren bootjes vouwen op de vlakste zee.
Maar het is vooral het kind dat zonder kik onder hem zit, daar vanouds een schuilplaats vindt, dàt is het geluk van een tafel –
Fake facts
Er komt een yoghurtdrank voor hoger opgeleiden Pastoor die over water loopt, geeft plots een gil En wordt, hoe triest, verslonden door een krokodil Verdomd, op dertien juni is het eind der tijden
Snif, ‘k heb van nepnieuws een sonnettenkrans geschreven Voor dat juweel wou men mij hier géén ruimte geven!
„The garden lane was deserted. The old Chinese gatekeeper wore a cap with The Grotto of Camões written on the plastic brim. We’re closing, the gatekeeper said, I’m about to close the gates. I don’t need much time, I tried with a smile, just a quick trip to the Grotto of Camões. He answered, reasonably: Why go at this late hour? Come back tomorrow morning, sir, the garden will be cool, the cave will be cool, tomorrow morning you can enjoy the cool air, now all you’ll find are sleeping bats. Yes, I understand, I said, but it just so happens that I really do need to visit the cave tonight: I’ve had an inspiration. The gatekeeper removed his cap and scratched his head. I don’t understand, he said. What’s your name? I asked. He gave me a timid smile. In the registry office, my name is Manuel, he answered, because in the registry office here, we have Portuguese names, but my real name, my Chinese name, is something else. He uttered a Chinese name and smiled again. And what does your name mean in Chinese? I asked. It means Light Shining Upon Water, he said. This seemed like the perfect opportunity, and I slipped my arm into his. Listen, Light Shining Upon Water, I said, I have a shining light as well, and it’s this light that made me think to visit the cave this very night, look, see up there? I pointed to a bright star, the brightest in the sky. It’s from there, I said, that I get my inspiration, or my idea, call it what you will. He raised his arm as I did and pointed. The stars are guides, he said, they guide everything, and we pitiful humans just don’t know it. My friend, you comfort me, I said, because you understand me, you know, I got a message from that shining light, it’s called Sirius. He brought his raised arm alongside mine and looked at me doubtfully. You’re not familiar with the Macao sky, he said, his voice apologetic, sorry, but you’re really not familiar with our sky, that star has a different name in Chinese, in Latin, it’s something else, if I’m saying it correctly in your language, it’s called Canopus, that star is Canopus, you’re a bit confused, my friend: from these latitudes your star can’t be seen; I know the sky, I’ve studied it. Now I, too, scratched my head. All right, I said, I’ll give you that; still, I did receive a message—from Sirius or Canopus, I couldn’t say—but I have to get inside that cave where that great, half-blind poet praised Christianity in the sixteenth century, and I have to get in there tonight.”
Antonio Tabucchi (23 september 1943 – 25 maart 2012)
De Vlaamse schrijver en radio-dj Tom De Cockwerd geboren in Rotselaar op 23 september 1983. Hij woont in Borgerhout. Zie ook alle tags voor Tom de Cock op dit blog.
Uit:En toen kwam jij
“Ik werk tegenwoordig als eindredacteur voor Weekend Knack. Binnenkort is het Vaderdag, zoals je weet. We laten bekende vaders een brief aan hun zoon of dochter schrijven. En ik dacht daarbij aan jou.’ Ik probeerde uit te rekenen hoe groot de kans was dat Ellen een verkeerd nummer had gebeld. Zo goed als nihil. ‘Je weet dat ik geen kind heb. Toch?’ ‘Ja, maar je wilt er wel een.’ ‘Dat kan nog jaren duren.’ ‘Het is een originele invalshoek. Denk er eens over na. De deadline is dinsdag.’ Ik kon Ellen, gezien mijn historische schuld, niets weigeren. Bovendien leek het me een leuke gelegenheid om in alle luwte weer eens wat creatiefs te schrijven, want dat was alweer even geleden. Dus een week later in Weekend Knack: Hey Lieverd! Gek zeg. Dit is waarschijnlijk mijn min-tweede Vaderdag. Of kom, misschien de min-derde. We gaan daar niet lastig over doen, de tijd dringt niet. Ik weet dat je komt, ergens tussen nu en twee, drie jaar. Je zult geboren worden. Tenminste, dat lijkt me toch praktisch. Ik heb het ook ooit gedaan; nog nooit spijt van gehad. Jouw buikmama zal om één grote of duizend kleine redenen niet voor je kunnen of willen zorgen. Te jong, te oud, te verslaafd, te gelovig, te illegaal, te onmogelijk. De gynaecoloog haalt er specialisten bij, die samen met je biomama naar een oplossing zullen zoeken, want bij haar blijven zou gewoon lekker logisch en makkelijk zijn. In afwachting mag jij aan het leven wennen bij een leuke familie waar je niets tekortkomt. En een maand of drie later, wanneer alles gezegd en geprobeerd en uitgevlooid is, zal er iemand de telefoon nemen en mij bellen. Midden op een werkdag, misschien wel twee minuten voor mijn radioprogramma begint. Ik laat alles vallen waar ik mee bezig ben. En dan komt het moment waarop we elkaar in de warme schoot van een astronomisch groot toeval tegenkomen: je papa en ik bellen aan bij je pleeggezin.”
Tom De Cock (Rotselaar, 23 september 1983)
De Nederlandse dichteres en schrijfster Ellen Warmond(pseudoniem van Pietronella Cornelia van Yperen) werd geboren in Rotterdam op 23 september 1930. Zie ook alle tags voor Ellen Warmondop dit blog.
Bij dag uitzicht op zee en op het hospitaal -twee oceanen onrust op andere schaal-
als het stil is 's nachts kun je ze horen worstelen - zonder onderling verband -
de zieken met hun dromen de golven met het strand.
Ellen Warmond (23 september 1930 – 28 juni 2011) Ellen Warmond en Remco Campert ontvangen de Reina Prinsen Geerligs Prijs in 1953.
De Zuid-Afrikaanse / Israëlische dichteres Olga Kirschwerd geboren in Koppies in de Oranje Vrijstaat op 23 september 1924. Zie ook alle tags voor Olga Kirschop dit blog.
Wanneer jy weg is
Wanneer jy weg is, is ek soos ’n tuin in die winter waarin al wat leef hom klein
vou om die sap se warmte te bewaar. Jy is my donker wortels in die swaar-
deurdringbare grond van ’n aangenome land. Sonder jou is ek ’n uitheemse plant
wat nêrens meer kan aard nie. Daarom rig ek teen die ysige dae tot jou terug-
koms – son deur ’n brandglas – gedagtes aan jou hier waar boeke my stom geselskap hou
want jy is die enigste aan wie ek vertel wat mens vertel. Jy’s minnaar, vriend, metgesel.
I have walked a great while over the snow, And I am not tall nor strong. My clothes are wet, and my teeth are set, And the way was hard and long. I have wandered over the fruitful earth, But I never came here before. Oh, lift me over the threshold, and let me in at the door!
The cutting wind is a cruel foe. I dare not stand in the blast. My hands are stone, and my voice a groan, And the worst of death is past. I am but a little maiden still, My little white feet are sore. Oh, lift me over the threshold, and let me in at the door!
Her voice was the voice that women have, Who plead for their heart’s desire. She came—she came—and the quivering flame Sunk and died in the fire. It never was lit again on my hearth Since I hurried across the floor, To lift her over the threshold, and let her in at the door.
To Memory
Strange Power, I know not what thou art, Murderer or mistress of my heart. I know I'd rather meet the blow Of my most unrelenting foe Than live---as now I live---to be Slain twenty times a day by thee.
Yet, when I would command thee hence, Thou mockest at the vain pretence, Murmuring in mine ear a song Once loved, alas! forgotten long; And on my brow I feel a kiss That I would rather die than miss.
Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907) Londen. The Embankment door John O'Connor, 1874
“Dorrith en Maxi Sunderman waren in de omgeving minder bekend om het feit dat ze tweelingen waren, als door het feit dat ze in de gekste verwikkelingen verzeild raakten. Dat wilde zeggen, dat Maxi de moeilijkheden veroorzaakte en Dorrith, meestal met succes, probeerde haar eruit te halen. Uiterlijk leken ze verwarrend op elkaar, maar innerlijk waren ze zo verschillend als twee mensen maar kunnen zijn. Maxi was vrolijk, voortvarend en wild. Ze dacht wel degelijk, maar meestal te laat. Dorrith, veel kalmer, was ook vrolijk, maar ze dacht na voor ze iets deed, en ze gaf niet op als ze zich eenmaal iets in het hoofd had gezet. Dat betekende dat ze in haar kleuterjaren vocht voor Maxi als ze het niet anders kon winnen. Maxi deed weinig voor Dorrith, want die kwam nooit in moeilijkheden, tenzij door het beroep dat haar zusje op haar deed. Toch waren ze niet de verknochte tweeling die geen stap zonder elkaar kan doen. Ze hadden hun eigen vrienden en vriendinnen en gingen zo veel mogelijk hun eigen weg. Hun ouders waren er blij mee en mevrouw Sunderman had de meisjes, hoe vreemd iedereen het ook vond, na hun kleuterperiode nooit meer in dezelfde kleren en kleuren gestoken. Dorothea had zichzelf kortweg Dorrith genoemd en Maria Xenia was voor het gemak Maxi geworden. En als mevrouw Sunderman een enkele maal heel moe was, zuchtte ze diep en zei meer dan eens: ‘En dan zeggen ze nog dat een naam er niets toe doet! Maxi… ze is inderdaad in alles Maxi. Zou ze anders zijn geweest als we haar Mini hadden genoemd? Ik word dol van dat kind!’ Dat zei ze niet vaak. Maar wel op de beruchte middag die Maxi enkele ontvellingen opleverde wegens een conflict met een grotere jongen die haar bal had afgepakt, en Dorrith een compleet regenboog-oog, omdat ze gevochten had om de gillende zuster uit de handen van het zeer hardhandig exemplaar van het andere geslacht te halen. „Ik kon er niets aan doen!” loeide Maxi. „Het was een gemene jongen!” „Vecht dan voor jezelf,” stelde haar vader vermoeid voor. „Gil niet altijd om je zus. Vertel me nou eens of jij voor haar hetzelfde zou doen, hè?” „Dat weet ik niet,” bekende Maxi eerlijk. Ze veegde over haar betraande gezicht.”
Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999) Cover
God knows who first thought up that gloomy image and spoke of the dead as living shades straying about amongst us.
And yet those shades are really here -- you can’t miss them. Over the years I’ve gathered around me a numerous cluster. But it is I amidst them all who is straying.
They’re dark and their muteness keeps time with my muteness when the evening’s closing in and I’m alone. Now and again they stay my writing hand when I’m not right, and blow away an evil thought that’s painful.
Some of them are so dim and faded I’m losing sight of them in the distance. One of the shades, however, is rose-red and weeps. In every person’s life there comes a moment when everything suddenly goes black before his eyes and he longs passionately to take in his hands a smiling head. His heart wants to be tied to another heart, even by deep stitches, while his lips desire nothing more than to touch down on the spots where the midnight raven settled on Pallas Athene when uninvited it flew in to visit a melancholy poet.
It is called love. All right, perhaps that’s what it is! But only rarely does it last for long, let alone unto death as in the case of swans. Often loves succeed each other like suits of cards in your hand.
Vertaald door Ewald Osers
Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)
“Schandau, den 1. Juni Ich versprach, Liebster, bald Nachricht von mir zu geben. Kaum bin ich vierundzwanzig Stunden von Dir entfernt, und schon erfülle ich meine Zusage. Du musst gestehn, das heißt pünktlich sein. Diese Tugend der Solidität kommt aber mir, als baldigem Ehemanne, von Rechtswegen zu, deswegen will ich weiter kein Lobens davon machen. Ich glaube, es gibt im ganzen menschlichen Leben keinen gewagtern und weitern Sprung, als mitten aus dem freien, fröhlichen Stundentenleben heraus in das Staatsgefängnis der Ehe. Dieser salto mortale soll manchem schon den Hals gebrochen haben; ich hoffe aber, ich werde glücklich sein. Frisch gewagt ist halb gewonnen. – Du bewunderst, wie Du mir so oft gesagt hast, meinen leichten Sinn bei diesem wichtigen Schritte. Der, wie Du Dich ausdrückst, das Glück meiner Zukunft bestimmen muss. Ich begreife nicht, wie ich anders sein sollte. Du weißt ja, wie es Familienverhältnisse durchaus verlangen, dass ich die junge Gräfin Stellnitz heiraten muss, wenn ich nicht eine bedeutende Erbschaft einbüßen will, die mir nur unter dieser Bedingung zufällt. Die Herren Väter haben die Sache abgemacht, und der meinige hat mir vor kurzem erst alle meine lustigen Burschenstreiche, mit Einschluss einiger tausend Tälerchen Schulden, vergeben, ohne eine saure Miene zu machen, ich kann ihm also diesen Gefallen wieder tun; übrigens soll ja meine Braut ein Engel sein, wie sich mein Vater ausdrückt, sittsam, fromm, gebildet, liebenswürdig und nota bene reich; kurz, wenn ich seinen Beschreibungen trauen darf, so erwartet mich ein paradiesisch Leben. Dass ich mir meine Zukunft nicht mit den zauberischen Farben einer glühenden Leidenschaft ausmale, glaubst Du mir wohl. Ich lasse es nun so über mich ergehen. Bis jetzt hab' ich die Liebe nie für etwas anders als für eine momentane Belustigung angesehen. Was man mir von ewiger Treue, von häuslicher Glückseligkeit etc. etc. erzählt hat, hab' ich nur für schöne Träume gehalten. Die Liebe, die das Herz mit ewiger Sehnsucht füllen soll, fühlt' ich noch nie, und ich bin überzeugt, dass mich weibliche Reize nicht so leicht aus der schönen Ruhe bringen und mir die fröhliche leichte Ansicht, die ich der Welt abgewonnen habe, rauben können.“
Theodor Körner (23 september 1791 - 26 augustus 1813) Stadsdeel Krippen, Schandau
“Medea: Wee mij, rampzaal´ge in waan vergaan; Dood, maak een eind aan mijn bestaan. Voedster: Ach, kind´renlief, uw moeders smart jaagt weer haar toorn, jaagt weer heur hart. Spoedt u van hier, gaat fluks in huis, en komt uw moeder niet voor oogen; genaakt haar niet; neemt u in acht, want huiv´ren doet d´ onstuim´ge aard van haar trotschen geest. Een nieuwe wolk van smart komt op en dreigt in feller klacht dan ooit zich uit te storten. Wat daden zal zij nog begaan, zij zoo hooghartig en toomeloos, zoo diep in haar eer beleedigd. Medea: O smaad, o duldelooze smaad, die schreit tenhemel. Ach, kind´ren, vloek, vloek over u en uw vader; zijn huis, geheel zijn ras ga te gronde. Voedster: Ach, waarom deelt uw kroost in de schuld van hun vader? Waarom haat gij hen? Ai mij, gij kleinen, ik ben zoo bang voor uw lot. Hartstocht in een vorst is een vreeselijk iets, ter nauw zich beheerschend, almachtig in veel, verkeert hij zijn stemming niet licht. Wel hem, die in ´t leven het evenwicht houdt; want duurzame vreê tot het eind mijner dagen zou liever mij zijn dan in grootheid te leven. Houd maat: een woord als geen ander zoo goed, en een kostelijk iets, als de mensch ernaar doet. Het buitenspoorge houdt geen stand, en wee, wanneer een godheid toornt; dan is ´t nog grooter ellende.”
Vertaald door Dr. Chr. Deknatel
Euripides (484 v. Chr – 406 v. Chr) Jason and Medea door John William Waterhouse, 1907
« A murmur of wrath and contempt went round the group of ill-clad wretches, who crowded round Citoyen Bibot. "Half an hour later," continued the sergeant, "up comes a captain of the guard with a squad of some dozen soldiers with him. `Has a car gone through?' he asks of Grospierre, breathlessly. `Yes,' says Grospierre, `not half an hour ago.' `And you have let them escape,' shouts the captain furiously. `You'll go to the guillotine for this, citoyen sergeant! that cart held concealed the CI-DEVANT Duc de Chalis and all his family!' `What!' thunders Grospierre, aghast. `Aye! and the driver was none other than that cursed Englishman, the Scarlet Pimpernel.'" A howl of execration greeted this tale. Citoyen Grospierre had paid for his blunder on the guillotine, but what a fool! oh! what a fool! Bibot was laughing so much at his own tale that it was some time before he could continue. "`After them, my men,' shouts the captain," he said after a while, "`remember the reward; after them, they cannot have gone far!' And with that he rushes through the gate followed by his dozen soldiers." "But it was too late!" shouted the crowd, excitedly. "They never got them!" "Curse that Grospierre for his folly!" "He deserved his fate!" "Fancy not examining those casks properly!" But these sallies seemed to amuse Citoyen Bibot exceedingly; he laughed until his sides ached, and the tears streamed down his cheeks. "Nay, nay!" he said at last, "those aristos weren't in the cart; the driver was not the Scarlet Pimpernel!" "What?" "No! The captain of the guard was that damned Englishman in disguise, and everyone of his soldiers aristos!" The crowd this time said nothing: the story certainly savoured of the supernatural, and though the Republic had abolished God, it had not quite succeeded in killing the fear of the supernatural in the hearts of the people. Truly that Englishman must be the devil himself."
Emma Orczy (23 september 1865 – 12 november 1947) Scene uit de musical versie op Broadway, 1997
Der Tischler machet nicht durch Hobeln und Beziehn Zum Heiligthum ein Bild, du machst es durch dein Knien: Dein Vater hat dich nicht den Gottesdienst gelehret Wenn er die Peltze flickt, als wie es sich gehöret.
Wenn er die Götzen fand, die vor ihm stets verblichen, So sprach er: Ducket euch, ihr sollt in Ofen kriechen: Bedencke wie du dich hast deinem Gott entwandt: Was du verehrst, das hat dein Vater vor verbrannt.
Leben aus dem Tod An den Todt
O Todt, als ich dich recht, als wie ich sol, erkannt: Heiß ich dich allezeit mein neugebohrnes Leben: Ich wüste nicht, nach was ein Hertze solte streben, Im fall es nicht sein Thun auff diesen Port gewanndt:
Wir stehen in Gefahr, wann wir auff diese Thür, Die zu dem Leben geht nicht schicken unsre Sinnen, Wol dem, der zu der Post den Schlüßel kan beginnen: Ich lebte nicht, lebt' ich, o Tod, ohn dich allhier.
Ein Angst ohn alles Endt, ein ew'ge Müh' ohn Ruh Ist ohn den seelgen Tausch, das Leben, drum wir werben: Wir müßen aber vor, eh' als wir sterben, sterben, Dann vor dem Tode kommt man bloß dem Tode zu.
Daniel Czepko von Reigersfeld (23 september 1605 – 8 september 1660) Cover
Sister saying—‘Soon you'll be back in the ward,' sister thinking—‘Only two more on the list,' the patient saying—‘Thank you, I feel fine'; small voices, small lies, nothing untoward, though, soon, he would blink again and again because of the fingers of Lambert Rogers, rash as a blind man's, inside his soft brain.
If items of horror can make a man laugh then laugh at this: one hour later, the growth still undiscovered, ticking its own wild time; more brain mashed because of the probe's braille path; Lambert Rogers desperate, fingering still; his dresser thinking, ‘Christ! Two more on the list, a cisternal puncture and a neural cyst.'
Then, suddenly, the cracked record in the brain, a ventriloquist voice that cried, ‘You sod, leave my soul alone, leave my soul alone,'— the patient's dummy lips moving to that refrain, the patient's eyes too wide. And, shocked, Lambert Rogers drawing out the probe with nurses, students, sister, petrified.
‘Leave my soul alone, leave my soul alone,' that voice so arctic and that cry so odd had nowhere else to go—till the antique gramophone wound down and the words began to blur and slow, ‘ … leave … my … soul … alone … ' to cease at last when something other died. And silence matched the silence under snow.
Angels
Most are innocent, shy, will not undress. They own neither genitals nor pubic hair. Only the fallen of the hierarchy make an appearance these secular days.
No longer useful as artists' models, dismissed by theologians, morale tends to be low—even high class angels grumble as they loiter in our empty churches.
Neutered, they hide when a gothic door opens. Sudden light blinds them, footsteps deafen, Welsh hymns stampede their shadows entirely. Still their stink lingers, cold stone and incense.
But the fallen dare even to Downing Street, astonish, fly through walls for their next trick; spotlit, enter the dreams of the important, slowly open their gorgeous, Carnaby wings.
Dannie Abse (22 september 1923 – 28 september 2014)
“Een man met witten bef en zwarten steek op, en die ook met frisch rood doormarmerde wangen had, groette met den steek en opende mij zwijgend de glazen deur van het huis. Ik ben binnengetreden en eerst gekomen door een vertrek, dat geheel verlaten was; toen ben ik trappetreden opgegaan en door een tweede glazen deur plotseling gekomen in de doodekamer. Het was een kleine kamer, waar vele zware donkere gestalten, de hoofden aan-gebogen, zwijgend stonden en een enkele knielde; vóór hen was een open ruimte; aan de andere zijde daarvan lag, zeer verlicht door kaarsen op zilveren kandelaars, de doode recht ter neder. De wanden van dat, waar de doode plat in ter neder lag, waren wit aan de zijden, waarmede zij hem omgaven. Hij was beeld-schoon, gekleed in wit rag-fijn, met smalle witte krullen bezoomd, rein overkleed. Hij zag er uit gelijk toen hij een jongling was, in dien tijd toen hij het groote leven ging beginnen; maar als een jongeling, die rimpelloos schoon is in zijn slaap en heeft de kleuren van een grooten lentedageraad. Hij geleek van reine was, bestemd tot offerande, en de opgestoken vingers zijner handen waren als onbewegelijke kaarsen, waarlangs veel was reeds scheen gevloeid en die met onzichtbare vlammen brandden. Zijn twee kindren stonden daar. Zij hadden gladde, verweesde hoofden, blond van kleur. Zij schenen omgeven van verlatenheid en stonden met hun kleurige gezichten aan de zwarte muur der onbewegelijke schaar van vreemde mannen, terwijl hun vader zoo bizonder mooi als zij hem nooit hadden gezien en als een prachtig aangekleedde jonge kameraad daar bij hen nederlag. Ik ben voorbijgegaan en door een donkerte in een ander weer dagelichter vertrek gekomen, waar het zeer naauw en klein was. Er waren verscheidene oude vrouwen, in zwarte kleederen gekleed en wier oogen binnen de vuurroode randen gevangen vogels leken achter gloeyend brandende vensterkozijnen. Een bijna blinde oude vrouw met laag afhangende mat ròze boven-oogleden schreed binnen, laag en log en lichtlijk heen en weder wanklend, en scheen door te willen gaan ofschoon het huis hier eindigde. Een dorre jonge vrouw, met graauw gelaat, stond al-door aan de deur en schreide zeer.”
Lodewijk van Deyssel (22 september 1864 - 26 januari 1952) Portret door Isaac Israëls, 1934
De Australische singer / songwriter, dichter, schrijver en acteur Nicholas Edward Cave werd geboren in Warracknabeal op 22 september 1957. Zie ook alle tags voor Nick Cave op dit blog.
Uit: The Death of Bunny Munro
“The sob doubles on itself, then doubles again, till it becomes gentle, wretched crying and it reminds Bunny of their first night together — Libby lying in his arms, in the throes of some inexplicable crying jag, in a down-at-heel hotel room in Eastbourne. He remembers her looking up at him and saying, `I'm sorry, I get a little emotional sometimes,' or something like that, and Bunny pushes the heel of his hand into his crotch and squeezes, releasing a pulse of pleasure into his lower spine. `Just take the fucking Tegretol,' he says, softening. `I'm scared, Bun. There's this guy running around attacking women.' `What guy?' `He paints his face red and wears plastic devil's horns.' `What?' `Up north. It's on the telly.' Bunny picks up the remote off the bedside table and with a series of parries and ripostes turns on the television set that sits on top of the mini-bar. With the mute button on, he moves through the channels till he finds some black-and-white CCTV footage taken at a shopping mall in Newcastle. A man, bare-chested and wearing tracksuit bottoms, weaves through a crowd of terrified shoppers. His mouth is open in a soundless scream. He appears to be wearing devil's horns and waves what looks like a big black stick. Bunny curses under his breath and in that moment all energy, sexual or otherwise, deserts him. He thrusts the remote at the TV and in a fizz of static it goes out and Bunny lets his head loll back. He focuses on a water stain on the ceiling shaped like a small bell or a woman's breast. Somewhere in the outer reaches of his consciousness he becomes aware of a manic twittering sound, a tinnitus of enraged protest, electronic sounding and horrible, but Bunny does not recognise this, rather he hears his wife say, 'Bunny? Are you there?' `Libby. Where are you?' `In bed. Bunny looks at his watch, trombones his hand, but cannot focus. Tor Christ's sake. Where is Bunny Junior?' `In his room, I guess. `Look, Libby, if my dad calls again . `He carries a trident,' says his wife. `What?' `A garden fork.' `What? Who?' `The guy, up north.' Bunny realises then that the screaming, cheeping sound is coming from outside.”
“Consider Vivien in the year 1922. She's waiting for the London train. It's a cold November morning, the station is windswept and rural, the sky is threatening snow, and the train is late. Vivien is single, large, ungainly, five foot eleven inches tall and twenty years old. She has no coat, just a tweed jacket and a long brown woollen scarf to keep her warm. She snatched the scarf from a peg just before she left home for the mile long walk to the station. The scarf is a dreary dusty old thing. Moths have been at it. It's been hanging on its peg by the back door amongst old coats, jackets, hats and caps for years. Not so long ago the scarf would have been noticed, laundered, darned, ironed, folded and put in its appropriate drawer within the hour. But time has passed and wars have happened and these days one just can't find the staff to pay attention to detail. I'm not asking you, reader, to step back in time. I'm asking you to stay happily where you are in the twenty-first century, looking back. Vivien has seared herself into my mind, this single stooping figure -she tends to stoop, being conscious that she is taller than most wom-en and quite a lot of men - as she waits alone for a train on a crucial day in her life in November 1922. So I offer Vivien and her fate to you, the reader. We like to dream the costume drama of Edwardian times, all fine clothes, glittering jewels and clean sexy profiles - but we are less drawn to the twenty years between the wars. Understandably. Limbless ex-servicemen beg for alms on hard-heart-ed city streets while hysterical flappers, flat-chested, dance and drink champagne in Mayfair night-clubs. Shell shock, the Fifth Horseman of the Apocalypse - what we now call post-traumatic stress syn-drome - still stalks the land. Life expectancy for the poor is forty-five; for the rich, sixty-five. Vivien is young and rich but no flapper. She is too large and ungainly to look good dancing, and one would certainly never guess she was rich from the frumpy way she dresses. Had she had a more exuberant personality her height would have seemed no great drawback; she could have sparkled and charmed and flung out her chest to the ad-miration of men and women both, but Vivvie was not like this. She suffered and let it be seen that she suffered. She stooped.“
Osip, you made me jump… Here I was squatting near to the barbed-wire fence that runs along the edge of this autumn woodland nearly bereft of foliage, by the bed of a purple spring, where I shed my role as a prisoner as soon as I bent over the carpet of leaves beside my knees. What wealth, what plentitude of colours and shades! The melancholy brown of the horse-chestnut leaves stretched out, their wrinkles straightened out, reshaped by the smothering-iron of time, disintegrating already in places but held together still by networks of thread-like blood-vessels. Lying supine, the leaves of oak trees still retained their spots of green and red, reminders of bygone youth and age, and here and there their surfaces blistering like thickening porridge stirred on a cooking stove, perhaps protesting the end of their sailing days or mourning their flight with every passing breeze. And then… two tiny leaves bent and conjoined and shaped like flower petals or maybe a barge, one ocher-yellow and the other pink; they must have fallen prematurely – but from where? that leafless bush, I guessed, five paces away, the one hardly taller than a dove. I gently picked the pink one by two fingers but did not sense a substance held between them.
Vertaald doorThomas Ország-Land
György Faludy (22 september 1910 – 1 september 2006) Portret door Ezüst György, 1990
De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hans Leip op dit blog.
Uit: Die Nächtezettel der Sinsebal
„Dann tanze ich das Spiegellied. Das Spiegellied? Oho! Was weiß mein Bein von mir? Was weiß mein Nacken von mir? Was weiß die weiße Haut? Der Vorhang ist zu, der Teppich grau und ein einziger Kuß. Da schläft mein Bett allein. Nein, gaffen die Kissen? Und pumpen die Puppen im Stuhl in der Kuhle die Mäuler zum Wundern rund? Die Berge schmunzeln auf den Bildern. Was macht die Lampe denn? Die Lampe macht sich winzig, rennt in mein Knotenhaar, brennt in mein Bronzepudelhaar, ein Edelstein, mein süßer Karfunk! Ei Fürstin, ei Engelbengel, hü! Ei Töchterlein, ei Schmatz, mein Schatz! Nun neigen sich die Arme sehr, die Schultern schleichen hinterdrein. Nun schlüpft das Knie davon, nun ruft das andre zärtlich nach. Schnipp, macht der Finger. Nun heben sich die Zehen, tirili. Nun scharwenzen die Hüften juja, nun klingeln ting, ting die Brüstelein. Nun stülpt eine Glocke über mich. 0 schwanker Trunk, dunkles Blau! Wer schwingt mich so, o halt, nein! 0 ja, schön! Noch fängt mich der Spiegel, steif grapst mich sein Mantel, nun klemmt er nicht mehr, schmal bin ich ihm weg, fängt mich nicht, fängt mich nicht! Nun Kreisel, nun Mond im Griff. Wirft mich ein Gaukler? Ein Walfisch schnappt mich. Feuer ist, Feuer ist! 0 schauert mich Eis! Nun kreiseln die Wiesen, viel Blumen wie Mücken, die Schwalben, die Rehe, o schwindelnder Duft; nun häng' ich im Wind, wie Zweige geschaukelt, wie Blätter geschleudert, wie Sternschnuppen blank. Nun schieß' ich hinauf, o dunkel, o sausend, nun schluckt mich die Sonne, nun ist sie mein Tanzrad, ist toll, ist toll, o Fieber, ich brenne! Zu Regenbögen gestriemt die Wände, die Puppen, die Stühle, mein Hemd, meine Kissen, mein Bett, meine Bücher, ich schwebe, ich falle! Da schneidet der Spiegel die Welt auseinander, er fängt mich. Er torkelt. Da steh' ich ja nackt. Mein Karfunkel dahin, ach, umgemünzt zum braven Mundgulden, zu den Pfennigen Tipf und Tupf, zum Spängelein Ungelöst, Ungetröst zwischen den hängenden Händen.“
Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)
De Israëlische Hebreeuwse en Jiddische dichter en politicus Uri Zvi Greenbergwerd geboren op 22 september 1896 in Bialikamin, Lviv, in Galicië, destijds behorend tot Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Uri Zvi Greenberg op dit blog.
Anxiety in my bones today
Anxiety in my bones today. I come to you with the feeling of one again Banished slowly and stealthily from sacred landscapes; Unredeemed landscapes of the enfeebled Although still in the hands of the Fire Riders, sons of Joshua Ben Nun today; And like the fickle, who do not know why they are that way, So I, who differ from them in my view of the future Cannot grasp without reason Why and wherefore this verdict of "lost tomorrow" can be possible With Jewish signature upon the paper: Back to the bottleneck.
Homesong
She is silent, my martyred mother, Her eyes rise against my face, not looking at me, but beyond. I look behind her, behind my back, at the wall, The hanging mirror is shrouded in a sheet And below, a barrel of darkest water, My father’s prayer shawl floating in it
Its silver neckpiece gone.
Uri Zvi Greenberg (22 september 1896 – 8 mei 1981)
“The Porthkerris Council School stood half-way up the steep hill which climbed from the heart of the little town to the empty moors which lay beyond. It was a solid Victorian edifice, built of granite blocks, and had three entrances, marked Boys, Girls, and Infants, a legacy from the days when segregation of the sexes was mandatory. It was surrounded by a Tarmac playground and a tall wrought-iron fence, and presented a fairly forbidding face to the world. But on this late afternoon in December, it stood fairly ablaze with light, and from its open doors streamed a flood of excited children, laden with boot-bags, book-bags, balloons on strings, and small paper bags filled with sweets. They emerged in small groups, jostling and giggling and uttering shrieks of cheerful abuse at each other, before finally dispersing and setting off for home. The reason for the excitement was twofold. It was the end of the winter term, and there had been a school Christmas party. Singing games had been played, and relay races won, up and down the assembly hall, with bean bags to be snatched and delivered to the next person in the team. The children had danced Sir Roger de Coverley, to music thumped out on the tinny old school piano, and eaten a tea of splits and jam, saffron buns, and fizzy lemonade. Finally they had lined up and, one by one, had shaken Mr. Thomas, the headmaster, by the hand, wished him a Merry Christmas, and been given a bag of sweets. It was a routine that was followed every year, but always happily anticipated and much enjoyed. Gradually the noisy outflux of children was reduced to a trickle, the late-leavers, those delayed by a search for missing gloves or an abandoned shoe. Last of all, as the school clock chimed a quarter to five, there came, through the open door, two girls, Judith Dunbar and Heather Warren, both fourteen years old, both dressed in navy-blue coats and rubber boots, and with woollen hats pulled down over their ears. But that was as far as the resemblance went, for Judith was fair, with two stubby pigtails, freckles, and pale-blue eyes; while Heather had inherited her colouring from her father, and through him, back over the generations of ancestors, from some Spanish sailor, washed ashore on the Cornish coast after the destruction of the Armada. And so her skin was olive, her hair raven-black, and her eyes dark and bright as a pair of juicy raisins.”
“No,” Samuel’s mother said. “We put that picture away.” “We did? I don’t remember that.” “It was your decision.” “It was?” he said, befuddled. He thought he was losing his mind. Years later, in a high-school biology class, Samuel heard a story about a certain kind of African turtle that swam across the ocean to lay its eggs in South America. Scientists could find no reason for the enormous trip. Why did the turtles do it? The leading theory was that they began doing it eons ago, when South America and Africa were still locked together. Back then, only a river might have separated the continents, and the turtles laid their eggs on the river’s far bank. But then the continents began drifting apart, and the river widened by about an inch per year, which would have been invisible to the turtles. So they kept going to the same spot, the far bank of the river, each generation swimming a tiny bit farther than the last one, and after a hundred million years of this, the river had become an ocean, and yet the turtles never noticed. This, Samuel decided, was the manner of his mother’s departure. This was how she moved away—imperceptibly, slowly, bit by bit. She whittled down her life until the only thing left to remove was herself. On the day she disappeared, she left the house with a single suitcase. The headline appears one afternoon on several news websites almost simultaneously: governor packer attacked! Television picks it up moments later, bumping into programming for a Breaking News Alert as the anchor looks gravely into the camera and says, “We’re hearing from our correspondents in Chicago that Governor Sheldon Packer has been attacked.” And that’s all anyone knows for a while, that he was attacked. And for a few dizzying minutes everyone has the same two questions: Is he dead? And: Is there video? The first word comes from reporters on the scene, who call in with cell phones and are put on the air live. They say Packer was at the Conrad Hilton Hotel hosting a dinner and speech. Afterward, he was making his way with his entourage through Grant Park, glad-handing, baby-kissing, doing all your typical populist campaign maneuvers, when suddenly from out of the crowd a person or a group of people began to attack. “What do you mean attack?” the anchor asks. He sits in a studio with shiny black floors and a lighting scheme of red, white, and blue. His face is smooth as cake fondant. Behind him, people at desks seem to be working. He says: “Could you describe the attack?”
De Nederlandse dichter en schrijver Jacobus Cornelis (Jaap) Hartenwerd geboren in Blaricum op 22 september 1930. Harten werd door een jarenlange vriendschap met actrice Else Mauhs (1885-1959) aangezet tot schrijven. In 1954 debuteerde hij met de dichtbundel “Studio in daglicht”. In 1964 verscheen met de verhalenbundel “Operatie Montycoat” zijn eerste proza. Harten was gefascineerd door de stad Berlijn, wat een belangrijke rol speelde in de roman “De getatoeëerde Lorelei“ (1968). Over Mauhs publiceerde hij in 1984 de biografische roman “Else Mauhs”, de ontvoering van een legende. Harten woonde in Den Haag en werkte bij het Nederlands Letterkundig Museum en Documentatiecentrum. Hij leefde samen met de kunstschilder Oskar Lens (1930-2017), die hij reeds kende vanuit zijn jeugd. Van zijn vader, de importeur van VolvoTrucks, erfde hij een grote geldsom. Lens en hij richtten daarvan in 1988 het Jaap Harten Fonds op, een stichting die projecten in de Nederlandse kunst en letteren ondersteunt.
Uit: De getatoeëerde Lorelei.
“In het wapen van Berlijn staat een beer. Nu wil ik daar niet mee spotten, want vroeger (en niet eens zo lang geleden ook) hebben in de Berlijnse bossen, in Grunewald, Spandau en Jungfernheide, wilde beren rondgelopen, en de echte Pruis vindt het geen belediging met een wilde, ruigbehaarde beer vergeleken te worden. Toch zou men, sprekend van Berlijn, eerder geneigd zijn aan de adelaar te denken; die koele roofvogel met zijn dreigende vleugels, die in twee wereldoorlogen verminkende explosieven op Europa heeft laten vallen. Dit verhaal speelt in Berlijn, in de tijd van de republiek van Weimar. Een tijd van vergeelde foto's met matelots, Bubikoppen en een verbannen keizer ergens in een kleine plaats in Nederland. Het geld duizelingwekkend gedevalueerd. Er wa was een groot tekort aan arbeid; er heerste vrijwel overal grote ontevredenheid. In MUnchen, maar soms ook in Berlijn, schilderden mannen in bruine hemden hakenkruizen op de muren. Je hoorde de naam Hitler meer en meer noemen. Hij was nog niet aan de macht, maar het gevaar sloop naderbij, concretiseerde zich hier en daar in geschreeuwde leuzen en vechtpartijen. Om kort te zijn: het was 1930. De Lorelei sleepte zich voort, een gedeukte parasol kribbig in haar rechterhand omhoog houdend, langs éen van de zandpaden aan de oever van de Wannsee, op weg naar het Teehaus. Ze naderde twee jongens, die haar met vriendelijke spot bekeken. `Und nun guck her, ich werde dir etwas zeigen. Die grosse Hure, die Hure Babylon, die dort am Wasser entlang geht,' zei Kraut tegen Charleston-Charly, die loom naast hem in het gras lag. Hij zei het te luid, maar waarschijnlijk had hij het zo bedoeld. De Lorelei, die het tweetal dicht genaderd was en zijn woorden gehoord moest hebben, keek hem evenwel schw5.rmerisch aan en gaf hem, hoewel ze deksels goed wist dat het een vergeelde theatertruc was, een tikje met haar parasol. `Kognak, um Gotteswillen!' De schaarse schmink die ze opgesmeerd had begon het al te begeven.”
“Breavman knows a girl named Shell whose ears were pierced so she could wear the long filigree earrings. The punctures festered and now she has a tiny scar in each earlobe. He discovered them behind her hair. A bullet broke into the flesh of his father's arm as he rose out of a trench. It comforts a man with coronary thrombosis to bear a wound taken in combat. On the right temple Breavman has a scar which Krantz bestowed with a shovel. Trouble over a snowman. Krantz wanted to use clinkers as eyes. Breavman was and still is against the use of foreign materials in the decoration of snowmen. No woollen muf-flers, hats, spectacles. In the same vein he does not approve of inserting carrots in the mouths of carved pumpkins or pinning on cucumber ears. His mother regarded her whole body as a scar grown over some earlier perfection which she sought in mirrors and windows and hub-caps. Children show scars like medals. Lovers use them as secrets to reveal. A scar is what happens when the word is made flesh. It is easy to display a wound, the proud scars of combat. It is hard to show a pimple. Breavman's young mother hunted wrinkles with two hands and a magnifying mirror. When she found one she consulted a fortress of oils and creams arrayed on a glass tray and she sighed. Without faith the wrinkle was anointed. "This isn't my face, not my real face." "Where is your real face, Mother?" "Look at me. Is this what I look like?" "Where is it, where's your real face?" "I don't know, in Russia, when I was a girl." He pulled the huge atlas out of the shelf and fell with it. He sifted pages like a goldminer until he found it, the whole of Russia, pale and vast. He kneeled over the distances until his eyes blurred and he made the lakes and rivers and names become an incredible face, dim and beautiful and easily lost. The maid had to drag him to supper.”
Leonard Cohen (21 september 1934 - 7 november 2016)
“Wake up, genius.” Rothstein didn’t want to wake up. The dream was too good. It featured his first wife months before she became his first wife, seventeen and perfect from head to toe. Naked and shimmering. Both of them naked. He was nineteen, with grease under his fingernails, but she hadn’t minded that, at least not then, because his head was full of dreams and that was what she cared about. She believed in the dreams even more than he did, and she was right to believe. In this dream she was laughing and reaching for the part of him that was easiest to grab. He tried to go deeper, but then a hand began shaking his shoulder, and the dream popped like a soap bubble. He was no longer nineteen and living in a two-room New Jersey apartment, he was six months shy of his eightieth birthday and living on a farm in New Hampshire, where his will specified he should be buried. There were men in his bedroom. They were wearing ski masks, one red, one blue, and one canary-yellow. He saw this and tried to believe it was just another dream—the sweet one had slid into a nightmare, as they sometimes did—but then the hand let go of his arm, grabbed his shoulder, and tumbled him onto the floor. He struck his head and cried out. “Quit that,” said the one in the yellow mask. “You want to knock him unconscious?” “Check it out.” The one in the red mask pointed. “Old fella’s got a woody. Must have been having one hell of a dream.” Blue Mask, the one who had done the shaking, said, “Just a piss hard-on. When they’re that age, nothing else gets em up. My grandfather—” “Be quiet,” Yellow Mask said. “Nobody cares about your grandfather.” Although dazed and still wrapped in a fraying curtain of sleep, Rothstein knew he was in trouble here. Two words surfaced in his mind: home invasion. He looked up at the trio that had materialized in his bedroom, his old head aching (there was going to be a huge bruise on the right side, thanks to the blood thinners he took), his heart with its perilously thin walls banging against the left side of his ribcage. They loomed over him, three men with gloves on their hands, wearing plaid fall jackets below those terrifying balaclavas. Home invaders, and here he was, five miles from town.”
« Je ne me souviens pas de mon enfance. Quand je le dis, personne ne me croit. Tout le monde se souvient de son passé; à quoi bon vivre si la vie est oubliée? En moi rien ne reste de moi-même; de zéro à quinze ans je suis face à un trou noir (au sens astrophysique: «Objet massif dont le champ gravitationnel est si intense qu’il empêche toute forme de matière ou de rayonnement de s’en échapper»). Longtemps j’ai cru que j’étais normal, que les autres étaient frappés de la même amnésie. Mais si je leur demandais: «Tu te souviens de ton enfance?», ils me racontaient quantité d’histoires. J’ai honte que ma biographie soit imprimée à l’encre sympathique. Pourquoi mon enfance n’est-elle pas indélébile? Je me sens exclu du monde, car le monde a une archéologie et moi pas. J’ai effacé mes traces comme un criminel en cavale. Quand j’évoque cette infirmité, mes parents lèvent les yeux au ciel, ma famille proteste, mes amis d’enfance se vexent, d’anciennes fiancées sont tentées de produire des documents photographiques. Je ne mens pas par omission: je fouille dans ma vie comme dans une malle vide, sans y rien trouver; je suis désert. Parfois j’entends murmurer dans mon dos: «Celui-là, je n’arrive pas à le cerner.» J’acquiesce. Comment voulezvous situer quelqu’un qui ignore d’où il vient? Comme dit Gide dans Les Faux-Monnayeurs, je suis «bâti sur pilotis: ni fondation, ni soussol». La terre se dérobe sous mes pieds, je lévite sur coussin d’air, je suis une bouteille qui flotte sur la mer, un mobile de Calder. Pour plaire, j’ai renoncé à avoir une colonne vertébrale, j’ai voulu me fondre dans le décor tel Zelig, l’homme-caméléon. Oublier sa personnalité, perdre la mémoire pour être aimé: devenir, pour séduire, celui que les autres choisissent. Ce désordre de la personnalité, en langage psychiatrique, est nommé «déficit de conscience centrée». Je suis une forme vide, une vie sans fond. Dans ma chambre d’enfant, rue Monsieur-le-Prince, j’avais punaisé, m’a-t-on dit, une affiche de film sur le mur: Mon Nom est Personne. Sans doute m’identifiais-je au héros.”.
Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)
van elke reis brengt hij voor vrouw en dochter storm en stenen mee.
hij kauwt ter voorbereiding kiezels: ‘De kwolste kwt kwiewelt awn hwar gwt’ (13x) kijkt uit voor een paal of kortgerokt meisje om tegenaan te lopen.
in zijn onoplettendheid durft hij in retorische vragen te trappen en lokken echo's uit de keuken geen lawines uit? onder het puin bekijkt hij foto's in zijn lonely planet en bidt een reddingsteam.
Nota aan onze partner
bij overstromingen mag onze partner op een koe klimmen.
wat voorbijdrijft Onderrug Onderrug Onderrug Onderrug vraagt om de competentie het niet aan te raken
er is watertekort bij overstromingen. overstromingen maken onze partner flexibel in onwetendheid.
het vuur in een naburige stad is niet schadelijk van kilometers ver fucking Onderrug voor de gezondheid
„Mrs. Earle Poole, jr., better known to mends and family as Sookie, was driving home from the Birds-R-Us store out on Highway 98 with one ten-pound bag of sunflower seeds and one ten-pound bag of wild bird seed and not her usual weekly purchase for the past fikeen years of one twenty-pound bag of the Pretty Boy Wild Bird Seed and Sunflower Mix. As she had explained to Mr. Nadleshaft, she was wor-ried that the smaller birds were still not getting enough to eat. Every morning lately, the minute she filled her feeders, the larger, more ag-gressive blue jays would swoop in and scare the little bids all away. She noticed that the blue jays always ate the sunflower seeds first, and so tomorrow, she was going to try putting just plain sunflower seeds in her backyard feeders, and while the blue jays were busy eating them, she would run around the house as fast as she could and put the wild bird seed in the feeders in the front yard. That way, her poor finches and titmice might be able to get a little something, at least. As SHE DROVE OVER the Mobile Bay Bridge, she looked out at the big white puffy clouds and saw a long row of pelicans flying low over the water. The bay was sparkling in the bright sun and already dotted with red, white, and blue sailboats headed out for the day. A few people fishing alongside the bridge waved as she passed by, and she smiled and waved back. She was almost to the other side when she suddenly began to experience some sort of a vague and unusual sense of well-being. And with good reason. Against all odds, she had just survived the last wedding of their three daughters, Dee Dec, Cc Ce, and Le Le. Their only unmarried child now was their twenty-five-year-old son, Carter, who lived in Atlanta. And some other poor (God help her), beleaguered mother of the bride would be in charge of planning that happy occasion.”
“There was, until a year ago, a little and very grimy-looking shop near Seven Dials, over which, in weather-worn yellow lettering, the name of "C. Cave, Naturalist and Dealer in Antiquities," was inscribed. The contents of its window were curiously variegated. They comprised some elephant tusks and an imperfect set of chessmen, beads and weapons, a box of eyes, two skulls of tigers and one human, several moth-eaten stuffed monkeys (one holding a lamp), an old-fashioned cabinet, a flyblown ostrich egg or so, some fishing-tackle, and an extraordinarily dirty, empty glass fish-tank. There was also, at the moment the story begins, a mass of crystal, worked into the shape of an egg and brilliantly polished. And at that two people, who stood outside the window, were looking, one of them a tall, thin clergyman, the other a black-bearded young man of dusky complexion and unobtrusive costume. The dusky young man spoke with eager gesticulation, and seemed anxious for his companion to purchase the article. While they were there, Mr. Cave came into his shop, his beard still wagging with the bread and butter of his tea. When he saw these men and the object of their regard, his countenance fell. He glanced guiltily over his shoulder, and softly shut the door. He was a little old man, with pale face and peculiar watery blue eyes; his hair was a dirty grey, and he wore a shabby blue frock coat, an ancient silk hat, and carpet slippers very much down at heel. He remained watching the two men as they talked. The clergyman went deep into his trouser pocket, examined a handful of money, and showed his teeth in an agreeable smile. Mr. Cave seemed still more depressed when they came into the shop. The clergyman, without any ceremony, asked the price of the crystal egg. Mr. Cave glanced nervously towards the door leading into the parlour, and said five pounds. The clergyman protested that the price was high, to his companion as well as to Mr. Cave--it was, indeed, very much more than Mr. Cave had intended to ask, when he had stocked the article—and an attempt at bargaining ensued. Mr. Cave stepped to the shop-door, and held it open. "Five pounds is my price," he said, as though he wished to save himself the trouble of unprofitable discussion. As he did so, the upper portion of a woman's face appeared above the blind in the glass upper panel of the door leading into the parlour, and stared curiously at the two customers. "Five pounds is my price," said Mr. Cave, with a quiver in his voice."
H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946) In 1901
„Durch die offene Tür gegenüber blickte man sodann in ein ferneres Zimmer, gleichfalls mit Gemälden verziert, durch welches der Bediente gegangen war mich zu melden. Es währte nicht lange.. so kam Goethe, in einem blauen Oberrock und in Schuhen; eine erhabene Gestalt! Der Eindruck war überraschend. Doch verscheuchte er sogleich jede Befangenheit durch die freundlichsten Worte. Wir setzten uns auf das Sofa. Ich war glücklich verwirrt in seinem Anblick und seiner Nähe, ich wußte ihm wenig oder nichts zu sagen. Er fing sogleich an von meinem Manuskript zu reden. »Ich komme eben von Ihnen her,« sagte er; »ich habe den ganzen Morgen in Ihrer Schrift gelesen; sie bedarf keiner Empfehlung, sie empfiehlt sich selber.« Er lobte darauf die Klarheit der Darstellung und den Fluß der Gedanken, und daß alles auf gutem Fundament ruhe und wohl durchdacht sei. »Ich will es schnell befördern,« fügte er hinzu; »heute noch schreibe ich an Cotta mit der reitenden Post, und morgen schicke ich das Paket mit der fahrenden nach.« Ich dankte ihm dafür mit Worten und Blicken. Wir sprachen darauf über meine fernere Reise. Ich sagte ihm, daß mein eigentliches Ziel die Rheingegend sei, wo ich an einem passenden Ort zu verweilen und etwas Neues zu schreiben gedenke. Zunächst jedoch wolle ich von hier nach Jena gehen, um dort die Antwort des Herrn von Cotta zu erwarten. Goethe fragte mich, ob ich in Jena schon Bekannte habe; ich erwiderte, daß ich mit Herrn von Knebel in Berührung zu kommen hoffe, worauf er versprach, mir einen Brief mitzugeben, damit ich einer desto bessern Aufnahme gewiß sei. »Nun, nun!« sagte er dann, »wenn Sie in Jena sind, so sind wir ja nahe beieinander und können zueinander und können uns schreiben, wenn etwas vorfällt.« Wir saßen lange beisammen, in ruhiger liebevoller Stimmung. Ich drückte seine Kniee, ich vergaß das Reden über seinem Anblick, ich konnte mich an ihm nicht satt sehen. Das Gesicht so kräftig und braun und voller Falten, und jede Falte voller Ausdruck. Und in allem solche Biederkeit und Festigkeit, und solche Ruhe und Größe! Er sprach langsam und bequem, so wie man sich wohl einen bejahrten Monarchen denkt, wenn er redet. Man sah ihm an, daß er in sich selber ruhet und über Lob und Tadel erhaben ist. Es war mir bei ihm unbeschreiblich wohl; ich fühlte mich beruhigt, so wie es jemandem sein mag, der nach vieler Mühe und langem Hoffen endlich seine liebsten Wünsche befriedigt sieht.“
Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854) Goethe en Eckermann door Otto Rasch, ca. 1920
Onafhankelijk van geboortedata
De Engelse schrijver Max Porter werd geboren in High Wycombe in 1981. Porter studeerde kunstgeschiedenis aan Courtauld in Londen en werkte jarenlang als zelfstandige boekhandelaar, wat hem de Young Bookseller of the Year Award opleverde. Sinds 2012 is hij lector bij Granta Books. Hij debuteerde in 2015 met “Grief Is the Thing with Feathers”.
Uit: Grief Is the Thing with Feathers
“Four or five days after she died, I sat alone in the living room wondering what to do. Shufing around, waiting for shock to give way, waiting for any kind of structured feeling to emerge from the organisational fakery of my days. I felt hung-empty. The children were asleep. I drank. I smoked roll-ups out of the window. I felt that perhaps the main result of her being gone would be that I would permanently become this organiser, this list-making trader in clichés of gratitude, machine-like architect of routines for small children with no Mum. Grief felt fourth-dimensional, abstract, faintly familiar. I was cold. The friends and family who had been hanging around being kind had gone home to their own lives. When the children went to bed the flat had no meaning, nothing moved. The doorbell rang and I braced myself for more kindness. Another lasagne, some books, a cuddle, some little potted ready-meals for the boys. Of course, I was becoming expert in the behaviour of orbiting grievers. Being at the epicentre grants a curiously anthropological awareness of everybody else; the overwhelmeds, the affectedly lackadaisicals, the nothing so fars, the overstayers, the new best friends of hers, of mine, of the boys. The people I still have no fucking idea who they were. I felt like Earth in that extraordinary picture of the planet surrounded by a thick belt of space junk. I felt it would be years before the knotted-string dream of other people’s performances of woe for my dead wife would thin enough for me to see any black space again, and of course – needless to say – thoughts of this kind made me feel guilty. But, I thought, in support of myself, everything has changed, and she is gone and I can think what I like. She would approve, because we were always over-analytical, cynical, probably disloyal, puzzled. Dinner party post-mortem bitches with kind intentions. Hypocrites. Friends. The bell rang again. I climbed down the carpeted stairs into the chilly hallway and opened the front door. There were no streetlights, bins or paving stones. No shape or light, no form at all, just a stench. There was a crack and a whoosh and I was smacked back, winded, onto the doorstep. The hallway was pitch black and freezing cold and I thought, ‘What kind of world is it that I would be robbed in my home tonight?’ And then I thought, ‘Frankly, what does it matter?’ I thought, ‘Please don’t wake the boys, they need their sleep. I will give you every penny I own just as long as you don’t wake the boy”.
Max Porter (High Wycombe, 1981)
De Nieuw-Zeelandse schrijver Paul Ewen werd geboren in Blenheim, Nieuw Zeeland in 1972. In 1995 verhuisde hij naar Azië waar hij zes jaar woonde, waaronder vier jaar in Saigon. Tegenwoordig woont hij in het zuiden van Londen. In Nieuw Zeeland werd zijn werk gepubliceerd in Landfall and Sport en in het Verenigd Koninkrijk zijn verhalen verschenen in de British Council's New Writing Anthology (bewerkt door Ali Smith en Toby Litt), en ook in het Times Higher Education Supplement en Tank Magazine. Hij heeft geschreven voor Dazed & Confused, en is een vaste medewerker aan Hamish Hamilton's online magazine Five Dials. Zijn eerste boek “London Pub Reviews” (2007) werd een kruising tussen Blade Runner en Coronation Street genoemd en 'een werk van een komisch genie. In 2014 verscheen “Francis Plug: How To Be A Public Author”, het boek waarmee hij bij een groter publiek bekend werd.
Uit:Francis Plug - How To Be A Public Author
“The water in Salman Rushdie’s glass is rippling. The glass itself is perfectly still, sitting flat on the even table surface, but the water inside is rippling. It’s Still water, but it’s rippling. I know it’s Still water because I can read the label on the bottle. Still Spring Water. I’m sitting in the front row. I can see it with my own eyes. Salman Rushdie has barely touched his water, unsurprisingly. The water was placed on the table shortly before 18:30, and he didn’t sit down until 19:07. So it’s been sitting there, warming, for nearly forty minutes. Imagine what it must taste like now, especially under all those bright lights. Like a heated swimming pool, or a glass of hot-water bottle water. Sometimes I drink the warm water in the shower when I’m washing my face, but I don’t swallow it because the taste is like something from an ornamental frog in a garden pond on a very hot day. So instead, I spit the water out down my tummy. And then I give my tummy a good soap down. Bacteria thrives in warm water. It’s rampant in waterbeds. I heard of a couple who never cleaned their waterbed, not once. You’re supposed to add chemicals to keep the heated water free from bugs. But this couple didn’t. Perhaps they didn’t know they needed to, or maybe they just forgot. Anyway, one day they were preparing to move house, and they emptied the contents of the waterbed bladder into their bath. The water that began to sludge out of the valve was filled with dozens of little scaly things with legs and no eyes. Little hairy mites, kicking about in their clean white tub. The couple were horrified. But there was more to come. A squelching noise was heard, and out slid a huge slimy worm, two metres in length, maybe more, thicker than your thumb. They’d been sleeping on that. Sleeping on a bed of worm. So don’t drink the complimentary water at your author events, because you might get worms. There are other dangers too. Perhaps your unattended water bottle in the empty auditorium has been tampered with. We only have to look at the lessons learned from Agatha Christie. People in her books are forever being poisoned.She even spells out what the poison is and how it’s administered. In their drinks. The organisers of this event must be only too aware of Agatha Christie’s back catalogue, and of the brugmansia flower, formerly known as the datura, a South American pendant-shaped plant belonging to the Solanaceae family, also famed for its spicy night scent, which is used by Amazonian tribes as distilled poison to tip their arrows. It doesn’t take an idiot to work this out.”
Uit:Zo begint het slechte (Vertaald door Aline Glastra van Loon)
“Hij had een kaarsrechte neus zonder ook maar het geringste bobbeltje, ondanks het flinke formaat, en in zijn dichte haardos, waarin met behulp van water een scheiding was gekamd zoals zijn moeder dat waarschijnlijk al had gedaan toen hij nog een jongetje was — en hij had geen reden gezien om dat advies uit het verre verleden naast zich neer te leggen —, waren in het overheersende donkerblond hier en daar een paar grijze haren te zien. Het dunne snorretje deed nauwelijks iets af aan het spontane, stralende en jeugdige van zijn glimlach. Hij deed zijn best om die te bedwingen of in te houden, wat hem vaak niet lukte, diep in zijn karakter zat iets vrolijks, of misschien was het een verleden dat opdook zonder dat je erg diep hoefde te peilen. Maar als je dicht bij de oppervlakte bleef, werd dat echter evenmin zichtbaar: daar heerste een zekere onopzettelijke of opgelegde bitterheid waar hij zich niet de aanstichter van moest voelen, hoogstens het slachtoffer. Maar het opvallendst voor degene die hem voor het eerst zag, in persoon of op een van de schaarse, en face genomen foto's in de pers, was een kapje op zijn rechteroog, een heel erg klassiek, theatraal of zelfs filmisch oogkapje, zwart en opbollend en stevig bevestigd met een dun elastiekje van dezelfde kleur, dat diagonaal zijn voorhoofd kruiste en precies aansloot onder het lelletje van zijn rechteroor. Altijd heb ik me afgevraagd waarom die kapjes bol zijn, niet de lapjes van stof die alleen maar bedekken, maar kapjes die onbeweeglijk blijven zitten alsof ze in de oogholte zijn geklemd, en die van een of ander hard, compact materiaal zijn. (Het leek bakeliet, en je zou erop willen trommelen met de bovenkant van je nagels om te weten hoe het aanvoelde, wat ik vanzelfsprekend nooit durfde met dat van mijn werkgever; ik kwam daarentegen wel te weten hoe het klonk, want soms, als hij nerveus was of zich ergerde, maar ook als hij nadacht voordat hij een oordeel gaf of een toespraak hield, met zijn duim onder zijn oksel alsof die het piepkleine geweertje van een militair of een ruiter was die zijn troepen of zijn rijdieren de revue liet passeren, deed Muriel juist dat: hij trommelde op het harde kapje met de nagels van zijn vrije hand, alsof hij de hulp inriep van het niet-bestaande of nutteloze oog.”
“Het Vosken en de Nachtegaal waren als twee vooruitgeschoven posten, die, elk op zijn manier, sprekend door hun uithangbord, den vreemden bezoeker begroetten. De bruingekleurde vos met zijn enormen staart en schittervalsche oogen, scheen je toe te roepen: ‘Pas op, 't is hier niet pluis!’ Maar de nachtegaal, die kweelend, met fijn, open bekje op een larixboompje zat geschilderd, deed duidelijk zijn best om den ongunstigen indruk van zijn overbuurman uit te wisschen en zong den vreemdeling zoet-streelend toe: ‘Kom maar gerust, het is hier aller-liefelijkst.’ En de nachtegaal had gelijk. Rechts en links vertoonden zich weldra pittoreske huisjes, met bloementuintjes langs de lichtgekleurde geveltjes: hier een klein boerderijtje, lachend in de zon, daar een oud geveltje met overhangend stroodak en gekleurde luikjes; en zoo geraakte men tot aan de kleine dorpplaats, die eigenlijk niets anders was dan een verbreeding van den straatweg: het witgekalkt, ouderwetsch kerkje met zijn kerkhof, enkele winkeltjes en herbergjes, een popperig gemeentehuisje, een nog al mooie pastorie, en daarachter 't park en het kasteel van meneer den ‘b'ron’ en den ouden, houten molen op den liefelijk-begroeiden heuvel. Even voorbij de kerk ontrolde zich een prachtig vergezicht van weiland en rivier, met als achtergrond het kasteel van meneer de ‘groave’. En 't was alsof de twee mooie buitens, met hun uitgestrekte tuinen ieder op een heuvel, elkaar als twee bezielde, solidaire wezens over die wijde ruimte aankeken. Soms zei de baron tot den graaf: ‘Wat staat je kasteel daar toch mooi, met zijn koepels en torens en boomen weerspiegeld in 't water!’ Maar de graaf kon niet anders dan antwoordden: ‘Je weet niet hoe poëtisch en hoe schilderachtig dat oud molentje daar boven 't kerkje op zijn heuvel staat te draaien! De graaf en de baron kenden elkaar om zoo te zeggen sinds zij op de wereld kwamen en hun beide familien waren intiem met elkander bevriend. Vóór het kasteel van den graaf lag aan beide oevers der rivier een schuitje, en daarmee staken de familiën over om elkaar te bezoeken en gingen verder te voet, door de zachte, groene weilanden. De graaf had een dochter en de baron had een zoon, en samen speelden zij veel spelletjes waarvoor twee kinderen noodig waren.”
Cyriel Buysse (20 september 1859 - 25 juli 1932) Cover fotoboek
"I am," said Reggie Mann, "quite beside myself to meet this Lucy Dupree." "Who told you about her?" asked Allan Montague. "Ollie's been telling everybody about her," said Reggie. "It sounds really wonderful. But I fear he must have exaggerated." "People seem to develop a tendency to exaggeration," said Montague, "when they talk about Lucy." "I am in quite a state about her," said Reggie. Allan Montague looked at him and smiled. There were no visible signs of agitation about Reggie. He had come to take Alice to church, and he was exquisitely groomed and perfumed, and wore a wonderful scarlet orchid in his buttonhole. Montague, lounging back in a big leather chair and watching him, smiled to himself at the thought that Reggie regarded Lucy as a new kind of flower, with which he might parade down the Avenue and attract attention. "Is she large or small?" asked Reggie. "She is about your size," said Montague,--which was very small indeed. Alice entered at this moment in a new spring costume. Reggie sprang to his feet, and greeted her with his inevitable effusiveness. When he asked, "Do you know her, too?" "Who? Lucy?" asked Alice. "I went to school with her." "Judge Dupree's plantation was next to ours," said Montague. "We all grew up together." "There was hardly a day that I did not see her until she was married," said Alice. "She was married at seventeen, you know--to a man much older than herself." "We have never seen her since that," added the other. "She has lived in New Orleans." "And only twenty-two now," exclaimed Reggie. "All the wisdom of a widow and the graces of an ingénue!" And he raised his hands with a gesture of admiration. "Has she got money?" he asked. "She had enough for New Orleans," was the reply. "I don't know about New York." "Ah well," he said meditatively, "there's plenty of money lying about."
Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968) Cover
“Dass Bruno sich so viel herausnahm, erinnerte mich plötzlich an das unverfrorene Auftreten der Führer und Delegierten jüngst unabhängig gewordener Völker. War es nicht die gleiche Haltung? Auch diese Herren, die seit 1945 immer häufiger, den Fes auf dem Kopf oder goldbestickte Togen über der Schulter, die Hauptstädte Europas besuchten und finanzielle und wirtschaftliche Hilfe verlangten, von der ein großer Teil zunächst in ihre privaten Taschen verschwand oder zum Bau von Prunkpalästen und Luxuszügen für die neuen Machthaben verschwendet wurde, diese merkwürdigen Unterhändler ließen uns, während sie von unseren Regierungen Geschenke forderten, gleichzeitig im Rundfunk ihrer Länder pausenlos beschimpfen und traten auf internationalen Treffen vor Moral triefend als Richter unserer Vergangenheit gegen uns auf, obwohl sie selber den ganzen weiblichen und den mit den Händen arbeitenden männlichen Teil ihrer Völker, also die Mehrzahl ihrer Landsleute, schamloser verachteten und brutaler ausbeuteten, als der schlimmste weiße Kolonialherr es je getan hatte."
Joseph Breitbach (20 september 1903 – 9 mei 1980) Cover
1 Joi, dieser mein zerluderter Kamelhaarpantoffel, wie er ein- em in der Regel als arger Störenfried im Wege herumge- streunt ist Jahre um Jahre; hier im südwestlichen Pamir ist es gewesen, wo ich ihn (nach dem Mißerfolg bei der ERSTEN BIENNALE DER SOZIALISTISCHEN REIMKUNST) in die Wander- disteln hinauszuschleudern für zwingend erachtet.
2 Joi, ganze siebenundfünfzig Monde später erneut im süd- westlichen Pamir gelandet (als Ehrengast dieses Mal derTAGE DES INTERNATIONALEN GHASELS), hab' ich - bei meiner Poe- ten-Ehre! - den seit Längerem endgültig abgeschriebenen während des morgendlichen Ausritts mit der landesüblichen MUTTER DER POESIE recht unverhofft wiedergefunden.
3 Joi, nächsten Sonnabend geht es 'nüber und 'nunter ins Salz- kammergut (sehr richtig!, zur WOCHE DES GEGENWARTS- RITORNELLS), daran anschließend zur den LYRIK-WORKSHOPS in Bristol, Brünn, Brest-Litowsk; jetzt wieder mit beiden Kamelhaarpantoffeln im Seesack zu meiner Freude, nein, nicht mit dem einen nur, sondern wieder mit zweien.
Adolf Endler (20 september 1930 - 2 augustus 2009) Cover
« BUL-P You will please hold your tongue about Mrs. Dane. Jim says that he is mistaken, and that she is not the lady he knew in Vienna. MRS. BUL-P. He is only saying that to shelter her. The fact is, she is leading Jim by the nese, thssame as she is leading you and young Carteret; and it only remains to be seen which of the three will be her victim. Well, I trust I shall be the lucky fellow, but I'm afraid the odds are on Lionel Carteret, and I shall come in a bad third. Mn. But-P. At least you might have the good taste to try ar4 hide your infidelities! BUL-P. My dear, you may depend, when I have any, I shall. Now, suppose we get back to the others?' MRS. BUL-P. You wish to get back to that woman? BUL-P. I wish to get back to Lady Eastney and the other guests. MRS. BUL-P. You admire this Mrs. Dane? BUL..-P. [Cordially") Very much indeed. MRS. BUL-P.' Why do•you admire her? BUL-P. Because she has a pretty face, a soft voice, and a charming manner. MRS. BUL-P. Of course! Mere physial charms! What horribly disgusting minds men must have! BUL-P We have! Give us upl Wash your hands of us, and let us go our own wicked ways! [Going]. MRS. BUL-P. To what extent do you admire her? To the extent of very much preferring her company to yours when you're in one of these unreasonable jealous fits. Now, will you oblige me by returning to the drawing-room? (He opens the drawing-room door. Enter by it MR. JAMES RISBY, an ordinary Englishmen about thirty-five.) MRS. BUL-P I shall not spook to that woman— BUL-P Hush! [Closes door sharply after RISBY] RISBY. My dear aunt, I‘m leaving for Paris tomorrow mcming, and before I go I want to put you right on a little matter. MRS. BUL-P. Ycu mean Mrs. Dane? RISBY Exactly. When I first saw her at Sir Daniel Carteret's a fortnight ago, I thought I recognized her—"
Henry Arthur Jones (20 september 1851 – 7 januari 1929) Een “Lobby Card” voor de film “Mrs Dane’s Defence” uit1918
Tags:Donald Hall, Javier Marías, Cyriel Buysse, Upton Sinclair, Joseph Breitbach, Adolf Endler, Henry Arthur Jones, Stevie Smith, Hanns Cibulka, Romenu
De Ierse schrijverJoseph Victor O'Connorwerd geboren op 20 september 1963 in Dublin als oudste van vier kinderen. Hij is een broer van zangeres Sinéad O'Connor. O'Connor bezocht het Blackrock College en studeerde af aan het University College Dublin met een M.A. in Anglo-Irish Literature. Hij werkte als postacademicus aan de universiteit van Oxford en behaalde een tweede M.A. van de Northern School of Film and Television van Leeds Metropolitan University in scenarioschrijven. Aan het eind van de jaren tachtig werkte hij voor de Britse Nicaragua Solidarity Campaign; in zijn tweede roman, “Desperadoes”, putte hij uit zijn ervaringen in het revolutionaire Nicaragua. Voor zijn succes als schrijver was hij journalist bij de Sunday Tribune en het tijdschrift Esquire. O'Connor levert regelmatig bijdragen aan Raidió Teilifís Éireann (RTÉ). In 1991 debuteerde hij met “Cowboys and Indians” datop de shortlist kwam voor de Whitbread Prize. Op 10 februari 1985 werd de moeder van O'Connor gedood bij een auto-ongeluk. De moeder van het personage Sweeney in “The Salesman” (1998) stierf op een soortgelijke manier. In 2002 schreef hij de roman “Star of the Sea”, die een internationale bestseller werd. Zijn historische roman “Redemption Falls”verscheen in 2007. “Ghost Light” uit 2010 is losjes gebaseerd op het leven van de actrice Maire O'Neill, geboren in Mary "Molly "Allgood, en haar relatie met de Ierse toneelschrijver John Millington Synge. O'Connor woonde in New York, Londen en kort in Nicaragua, voordat hij terugkeerde naar Dublin, waar hij met zijn gezin woont. Sinds 2014 is hij hoogleraar creatief schrijven aan de Universiteit van Limerick.
Uit: Star of the Sea
“The Right Honourable Thomas David Nelson Merridith, the noble Lord Kingscourt, the Viscount of Roundstone, the ninth Earl of Cashel, Kilkerrin and Carna, entered the Dining Saloon to an explosion of smashing glass. A steward, a Negro, had stumbled near the doorway, bucked by a sudden roll of the vessel, letting slip an overloaded salver of charged champagne flutes. Someone was performing an ironic slow-handclap at the fallen man's expense. An inebriated mocking cheer came from the farthest corner: 'Huazzah! Bravo! Well done, that fellow!' Another voice called: 'They'll have to put up the fares!' The steward was on his knees now, trying to clear the debris. Blood was rivuleting down his slender left wrist, staining the cuff of his brocaded jacket. In his anxiety to collect the shards of shattered crystal he had sliced open his thumb from ball to tip. 'Mind your hand,' Lord Kingscourt said. 'Here.' He offered the steward a clean linen handkerchief. The man looked up with an expression of dread. His mouth began to work but no sound came. The Chief Steward had bustled over and was barking at his subordinate in a language Merridith did not understand. Was it German, perhaps? Portuguese? Saliva flew from his mouth as he hissed and cursed the man, who was now cowering on the carpet like a beaten child, his uniform besmirched with blood and champagne, a grotesque parody of commodore's whites. 'David?' called Merridith's wife. He turned to look. She had half risen from her banquette at the Captain's table and was gaily beckoning him over with a bread-knife, her knotted eyebrows and pinched lips set in a burlesque of impatience. The people around her were laughing madly, all except the Maharajah, who never laughed. When Merridith glanced back towards the steward again, he was being chivvied from the saloon by his furious superior, the latter still bawling in the guttural language, the transgressor cradling his hand to his breast like a wounded bird. Lord Kingscourt's palate tasted acridly of salt. His head hurt and his vision was cloudy. For several weeks he had been suffering some kind of urinary infection and since boarding the ship at Kingstown, it had worsened significantly. This morning it had pained him to pass water; a scalding burn that had made him cry out. He wished he'd seen a doctor before embarking on the voyage. Nothing for it now but to wait for New York. Couldn't be frank with that drunken idiot Mangan. Maybe four weeks. Hope and pray.”
De Engelse (Welshe) dichter, schrijver en presentator Owen Sheerswerd geboren op 20 september 1974 in Suva op de Fiji eilanden en groeide op in Abergavenny, Zuid-Wales. Hij bezocht de King Henry VIII School in Abergavenny, voordat hij ging studeren aan New College, Oxford en de Universiteit van East Anglia, waar hij een MA in creatief schrijven behaalde. Tijdens zijn studietijd aan het New College leidde Sheers het moderne pentatlonteam van de Universiteit van Oxford. In 1999 ontving Sheers een Eric Gregory Award van de Society of Authors. Zijn eerste bundel poëzie, “The Blue Book”, werd in 2000 uitgegeven. De bundel haalde de shortlist voor het Wales Book of the Year en de Forward Prize voor 'Best First Collection'. Na deze eerste publicatie werkte Sheers aan het lichte entertainment-tv-programma The Big Breakfast mee als onderzoeker. Zijn prozadebuut “The Dust Diaries” werd in 2004 uitgegeven. Het werd in 2005 het Wales Book of the Year en was ook genomineerd voor de Ondaatje-prijs van de Royal Society of Literature. Voor Sheers tweede poëziebundel “Skirrid Hill” uit 2005 ontving hij een Somerset Maugham Award. “Unicorns, een bijna eenmanspel, gebaseerd op het leven en de poëzie van de WOII-dichter Keith Douglas, werd ontwikkeld door Old Vic, New Voices en uitgevoerd door Joseph Fiennes. Sheers eerste roman “Resistance”, is vertaald in tien talen en stond op de shortlist voor de Writer's Guild of Great Britain Best Book Award 2008 en won een 2008 Hospital Club Creative Award. Deze roman werd in 2011 verfilmd. In 2007 werkte Sheers samen met componist Rachel Portman aan “The Water Diviner’s Tale”, een oratorium voor kinderen dat in première ging in de Royal Albert Hall voor de BBC Proms. In 2007/8 was Sheers Dorothy en Lewis B. Cullman Fellow in de New York Public Library. Sheers werkte ook als journalist en schreef reportages voor verschillende tijdschriften, waaronder Granta, The Guardian, Esquire, GQ, The Times en The Financial Times. Ook schreef hij een toneelstuk voor BBC Radio 4 over de WOII-dichter Alun Lewis: “If I Should Go Away”. In 2012 schreef Sheers “The Two Worlds of Charlie F”, een toneelstuk gebaseerd op de ervaringen van gewonde soldaten, van wie velen ook de cast van de productie vormden, geregisseerd door Stephen Rayne en opgevoerd in de Theatre Royal Haymarket. Zijn versdrama “Pink Mist” werd voor het eerst uitgezonden op Radio 4. “Pink Mist” werd in 2014 Welsh Book of the Year en werd geproduceerd als toneelstuk door het Bristol Old Vic-theater in 2015.
Uit:Resistance
“For Sarah Lewis it began in her sleep. The drag, rattle, and bark of the dogs straining on their chains was so persistent it entered her dreams. A ship in storm, the sailors shouting for help from the deck, their pink faces and open mouths obscured by the spray blown up the sides of the hull. Then the noise became Marley’s ghost, dragging his shackles over a flagstone floor. Clink,slump, clink, slump. Eventually, as the light brightened about the edges of the blackout curtain and Sarah surfaced through the layers of her sleep, the sound became what it was. Two dogs, urgent and distressed, pulling again and again on their rusty chains and barking, short and sharp through the constraint of their collars. Without opening her eyes Sarah slid her hand across the sheet behind her, feeling for the warm impression of her husband’s body. The old horsehair mattress they slept on could hold the shape of a man all day and although Tom was usually up before her, she found comfort in touching the warm indentation of where he’d lain beside her. She stroked her palm over the thin cotton sheet. A few hairs poking through the mattress caught against her skin, hard and stubborn as the bristles on a sow’s back. And there he was. A long valley where his weight had pressed the ball of his shoulder and his upper arm into the bed; a rise where his neck had lain beneath the pillow. She explored further down. A deeper bowl again, sunk by a protruding hip and then the shallower depression of his legs tapering towards the foot of the bed. As usual, Tom’s shape, the landscape of him, was there. But it was cold. Normally Sarah could still feel the last traces of his body’s heat, held in the fabric of the sheet just as the mattress held his form. But this morning that residue was missing. With fragments of her dreams still fading under her lids, she slid her hand around the curves and indentations again, and then beyond them, outside the borders of his body. But the sheet was cold there too. The dogs below her window barked and barked, their sound making pictures in her mind’s eye: their sharp noses tugging up with each short yap, exposing the white triangles of their necks, flashing on and off like a warning. She lay there listening to them, their chains rising and falling on the cobblestones of the yard. Tom must have been up early. Very early. Not in the morning at all but in the night. She turned on her side and shifted herself across the bed. The blankets blinked with her movement and she felt a stab of cold air at her shoulder. Pulling them tight about her neck, she lay there within the impression of her husband, trying not to disturb the contours of his map.“
“The eleventh apartment had only one closet, but it did have a sliding glass door that opened onto a small balcony, from which he could see a man sitting across the way, outdoors in only a T-shirt and shorts even though it was October, smoking. Willem held up a hand in greeting to him, but the man didn’t wave back. In the bedroom, Jude was accordioning the closet door, opening and shutting it, when Willem came in. “There’s only one closet,” he said. “That’s okay,” Willem said. “I have nothing to put in it anyway.” “Neither do I.” They smiled at each other. The agent from the building wandered in after them. “We’ll take it,” Jude told her. But back at the agent’s office, they were told they couldn’t rent the apartment after all. “Why not?” Jude asked her. “You don’t make enough to cover six months’ rent, and you don’t have anything in savings,” said the agent, suddenly terse. She had checked their credit and their bank accounts and had at last realized that there was something amiss about two men in their twenties who were not a couple and yet were trying to rent a one-bedroom apartment on a dull (but still expensive) stretch of Twenty-fifth Street. “Do you have anyone who can sign on as your guarantor? A boss? Parents?” “Our parents are dead,” said Willem, swiftly. The agent sighed. “Then I suggest you lower your expectations. No one who manages a well-run building is going to rent to candidates with your financial profile.” And then she stood, with an air of finality, and looked pointedly at the door. When they told JB and Malcolm this, however, they made it into a comedy: the apartment floor became tattooed with mouse droppings, the man across the way had almost exposed himself, the agent was upset because she had been flirting with Willem and he hadn’t reciprocated. “Who wants to live on Twenty-fifth and Second anyway,” asked JB. They were at Pho Viet Huong in Chinatown, where they met twice a month for dinner. Pho Viet Huong wasn’t very good--the pho was curiously sugary, the lime juice was soapy, and at least one of them got sick after every meal--but they kept coming, both out of habit and necessity. You could get a bowl of soup or a sandwich at Pho Viet Huong for five dollars, or you could get an entrée, which were eight to ten dollars but much larger, so you could save half of it for the next day or for a snack later that night. Only Malcolm never ate the whole of his entrée and never saved the other half either, and when he was finished eating, he put his plate in the center of the table so Willem and JB--who were always hungry--could eat the rest. »
hölderlin, von küssen trunken, beisst in eine birne; saftig frische nahrung saugt aus jener frucht er. es ist abend und der tag war heiss, wir lassen es uns gutgehn, nackt im pavillon. den kopf in den nacken gelegt, gleichend einem jungen star, den schnabel aufgerissen mit feuchtem blick empor erwarte ich, was hölderlin mir eingibt. wolkiggelbes tropfen gleitet über meine brust, das plätschern schallt quer übern see; mir war, als sah ich einen kahn. da kommt er durch die weide auch in sicht, an seiner ruderbank aus vollen kräften rudernd brecht. auf seiner stirn perlt schwül die luft. quer übern see schreit goethe einszwei, einszwei und gefällt sich dabei sehre. brecht seufzt lang und bang, er atmet kaum; der kahn, ein altes stück, schwankt, schaukelt und bricht durch: quer übern see, ein gurgeln, glucksen, himmelan ein vogelaufschwung, widerschallt jetzt unser lachen. der kahn sinkt nieder, weicher wind erhebt sich und im trüben licht verschwindet goethe grün mit brecht im schilf. der tag war heiss; sein antlitz rein, so schön im sommer, findet hölderlin den schritt zum steg, bespiegelt sich und badet dann. und wenn er aus dem wasser steigt, ists abend brotzeit.
august und acker für jacques austerlitz
du schlägst die augen auf: sand. du schlägst die augen auf: schnee. du schlägst auf land und findest ein kind, das du manchmal warst.
ein junge in hohen strümpfen, ein junge in seide in furchiger weisse aus augustwüste und acker. die nüstern blähen sich blutig, wünschen sich wind und nicht dieses geschürfte zuhause. ein junge in hohen strümpfen und goldenen fransen, und man hört einen heimlichen traktor, und man hört verschiedenes rufen. der junge hat ein glas in der hand, auf den rücken geschnallt die schuhe sind dreck aus augustwüste, acker und sand.
du schlägst die augen auf: schnee. du schlägst die augen auf: rot. du blinzelst, der junge hebt seine hand. aufschlag, er hat dir gewunken und trinkt die orangen jetzt leer.
“Afternoon. Winter. The large, open-plan lobby of a swank modern hotel in Soho. A long slab of strange, black slate for the reception desk. A few stools shaped like garden gnomes. A faux Louis XIV safa. A preposterous lamp. A little side table with a bottle of beer and a neat double Scotch on it. Also a small jar of cashew nuts. STAN (late-twenties, rumpled, not tall) and COLM (twenties, Irish, earnest) are found in mid-conversation. COLM WHERE IS HE?! STAN l'm sorry? COLM Is he here? He must be here! STAN Well he's not! Colm senses a lie. His eyes wander to the jar of nuts ... COLM Are they from a mini-bar? Did you stay here last night? STAN Nahhh. There's ... a little nut man on Berwick Street. Chinese bloke. I love a nut. Want one? COLM Where were you last night? STAN I was tucked up in bed! COLM Where? STAN In my lowly hovel. COLM So where's he? STAN I don't know! COLM What are you doing here? STAN Can't a man have an innocent beer without being molested? COLM (points to other drink) Who's this for? He drinks Scotch. STAN It's for me, it's a chaser. COLM So neither of you stayed here last night? STAN Why would he stay here when he's got a lovely new wife to go home to?”
Patrick Marber (Londen, 19 september 1964) Dominique Moore (Lottie) en David Tennant (Don Juan) in Don Juan in Soho, Londen, 2017
“There were few men about. A slave was doing something highly technical to one of the steering paddles and someone was shovelling coal in the hold. The coal grit lay everywhere on her deck and sides and paddles. Only Talos was clean, waist deep in the deck, breathing steam, heat, and glistening with oil. Once Amphitrite had been a corn-barge that labourers had hauled up the river to Rome, an ungainly box, smelling of chaff and old wood, comfortable and harmless. But now she was possessed. Talos sat in her, the insect pointed over the harbour wall and hell roared. Phanocles poked his head out of the hold. He squinted at Mamillius through his sweat, shook his beard and wiped his face with a piece of waste. "We are almost ready." "You know the Emperor is coming?" Phanocles nodded. Mamillius grimaced at the coal dust. "Haven't you made any preparations for him?" "He said there was to be no ceremony." "But Amphitrite is filthily dirty!" Phanocles peered down at the deck. "This coal costs a fortune." Mamillius stepped aboard gingerly. "The hottest corner in hell." The heat hit him from the boiler and sweat streamed down his face. Phanocles looked round at Talos for a moment then handed Mamillius the piece of waste. He conceded the point. "I suppose it is hotter than usual." Mamillius waved away the waste and wiped his streaming face on the corner of his elegant cloak. Now that he was cheek by jowl with Talos he could see more of his construction. Just above deck level at the after-end of the sphere was a projection surrounded with springs. Phanocles, following his gaze, reached out and flicked the brass with his fingers so that it tinged and gave out a puff of steam. He looked moodily at the projection. "See that? I call it a safety valve, I gave exact instructions—" But the craftsman had added a winged Boreas who touched the brass with an accidental toe and rounded his cheeks to eject a fair wind. Mamillius smiled with constraint. "Very pretty." The springs strained, steam shot out and Mamillius leapt back. Phanocles rubbed his hands.”
William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)
"Hij is weer jong en lanceert zijn eerste boek, dat al heel snel de Top Tienlijst haalt. Applaus, uitnodigingen, contracten, geld. Het applaus wordt luider en laat geen seconde af. Edward John Mesquita schrijft en blijft schrijven. Het tintelen van zijn vingers heeft zich over zijn hele lichaam verspreid, het is alsof zijn geest uitstroomt en verhaal wordt op het papier dat voor hem ligt. Eerst laat in de morgen legt de schrijver zijn pen neer. Hoewel zonlicht in overvloed naar binnen valt, zijn alle lichten nog aan. Het verkeersrumoer dat tot de kamer doordringt gaat aan hem voorbij. Voor de zoveelste keer herleest hij zijn verhaal en streelt hij de dichtbeschreven vellen. Vóór hem ligt zijn levenswerk, het verhaal waarvoor de heren uitgevers in de rij zullen staan. ‘Pico bello’, fluistert een bekende stem hem in het oor. ‘Zo briljant hebben de uitgevers je nog nooit gekend. Maak de verrassing compleet voor die leeghoofden. Je beste verhaal verdient zeker een feestelijk tintje. Doen!’ Met moeite sleept hij zich van de stoel en slingerend bereikt hij de kast waar hij zijn kleurpotloden in weet staan. De poppetjes die in verschillende kleuren dwars over de beschreven vellen van het manuscript verschijnen stellen zijn uitgevers voor, kinderlijke figuurtjes met armen en handen als bladerharken en hoofden als voetballen. De chauffeur, die voor de dagelijkse rit is komen voorrijden, treft een verschrompeld, haast seniel mannetje aan, dat met een schaar in de hand op de vloer zit. Overal om hem heen liggen papierresten van een manuscript. Met zijn mond wijd open lacht Edward John Mesquita. ‘Kijk’, zegt hij, ‘ik heb de mooiste poppetjes die ik ooit getekend heb, uitgeknipt.’ Als de chauffeur hem hete koffie en boterhammen uit de keuken brengt, zit de schrijver niet langer in de papiertroep op de vloer en alsof hij een gedaanteverwisseling heeft ondergaan, blikt hij zelfverzekerd van achter zijn bureau op.”
« Un décor anonyme, une sorte de pièce vide avec sept ou huit chaises, deux portes au fond. Deux hommes, l’un plus âgé que l’autre, sont assis sur deux chaises. Pendant quelques secondes, ils ne bougent pas, puis le premier – le plus jeune – demande à l’autre : HOMME 1. Ça commence quand ? HOMME 2. Bientôt.Cette réponse est suivie d’un silence. Puis le plus jeune demande : HOMME 1. Ça veut dire quoi, bientôt ? HOMME 2. Ça veut dire dans peu de temps.Autre silence, plus court que le précédent. HOMME 1. Oui, mais le temps c’est relatif. HOMME 2. Admettons. HOMME 1. Pour certaines personnes, “peu de temps”, c’est une heure ou deux. HOMME 2. Exact. HOMME 1. Et ici, maintenant, si nous devons attendre une heure ou deux, ce n’est pas ce que j’appellerais “peu de temps”. HOMME 2. Tout à fait exact. HOMME 1. Donc, “peu de temps”, pardonnez-moi, au fond ça ne veut pas dire grand-chose. HOMME 2. Non. Mais bientôt, c’est bientôt. HOMME 1. Bon. Encore un silence. Les deux hommes bougent peu. Le plus jeune reprend : HOMME 1. Parce que moi, vous comprenez, je n’ai pas que ça à faire. HOMME 2. Mais moi non plus. HOMME 1. J’ai d’autres possibilités. HOMME 2. Mais moi aussi. Que croyez-vous ? Je vais même vous dire, cher monsieur... Quel est votre nom, à propos ? HOMME 1. Il est difficile à retenir. HOMME 2. Et pourquoi ? C’est un nom d’origine étrangère ? »
Jean-Claude Carrière (Colombières-sur-Orb, 19 september 1931) Affiche, 2010
“Die Farm in Ol’ Joro Orok, auf der kurz vor dem Zweiten Weltkrieg zwei Kinder unterschiedlicher Hautfarbe und Kultur eine lebenslange Freundschaft mit einem Mund voll Erde beschworen, lag dreitausend Meter hoch am Fuße des Mount Kenya. Selbst betagte Wunder der modernen Technik brauchten damals noch Bedenkzeit, bis sie zu den Hütten mit den grasbedeckten Dächern gelangten. Ehe meine Eltern auf die Farm kamen, hatten lediglich sechs Männer und keine einzige Frau ein Radio spielen hören. Und nur Kimani, der zwei Jahre in Nairobi bei einem indischen Geschäftsmann gearbeitet hatte, kannte einen Fotoapparat. Der von meinem Vater faszinierte die Menschen noch mehr als das Radio. Vor allem war das zu der Kamera gehörende Album eine Sensation – nicht nur, weil die Häuser auf den Fotos mehrstöckig waren und die Menschen vorwiegend dicke Mäntel und Strickmützen trugen, sondern auch, weil jedes der Bilder aus Deutschland als ein immer wieder begehrter Beweis diente, was der auf den ersten Blick so unscheinbar wirkende schwarze Kasten zu leisten vermochte. In Unkenntnis der Folgen fotografierte mein Vater in der ersten Woche auf der Farm meine Mutter mit einem irischen Wolfshund in Kalbsgröße, seine fünfjährige Tochter inmitten von drei in löcherige Decken gehüllten und zwei nackten Buben vom Stamm der Kikuyu und schließlich den Hausgenossen Owour samt Gehilfen mit einer erlegten Schlange. Ein solcher Kardinalfehler konnte nur einem Mann aus Deutschland passieren, der keine Ahnung von den Bedürfnissen, Begierden und Rivalitäten der phantasievollen Menschen hatte, deren Leben er und die Seinen fortan teilen sollten. Als nämlich der Film entwickelt und die Fotos zur Besichtigung freigegeben wurden, setzte ein nimmer endender Wettbewerb um die Gunst des naiven Fotografen ein, den man unermesslich reich und mächtig dünkte. Alle, vom greisen Viehhirten bis zu den Kindern, die noch keine Backenzähne hatten, wünschten sich ein eigenes Bild – eine von Kopf bis Fuß auf das eigene Ich eingestellte Aufnahme ohne störenden Baum, lästigen Bergoder ein vom Hauptsujet ablenkendes Tier. Ein solches Bild hätte den glücklichen Besitzer nicht nur unabhängig von einem Spiegel gemacht, den ohnehin kaum ein Mensch auf der Farm besaß, sondern Tag für Tag seinen Stolz und sein Prestige genährt. Ein eigenes Porträt wäre von Freund und Feind als der unübersehbare Beweis von Wichtigkeit und Auserwähltheit anerkannt worden.”
Stefanie Zweig (19 september 1932 - 25 april 2014)
“Kaptah was at the inn when I returned and had drunk copiously in the wine shops of the harbor. He said to me, "Lord, for servants this land is the Western Land; no one beats them or remembers how much gold was in his purse or what jewels he had. If a master be wroth with his servant and order him to leave his house, the servant has but to hide himself and return the following day when his master has forgotten the whole matter." This he said in his customary manner as if he were drunk, but then he shut the door, and having assured himself that no one was listening, he went on, "Lord, strange things are coming to pass in this country. The seamen in the wine shops say that the god of Crete has died and that the priests in great fear are seeking a new god. This is dangerous talk for which sailors have already been hurled from the clifftop to be devoured by cuttlefish, for it has been foretold that the might of Crete will crumble when the god dies." A wild hope blazed up in my heart. I said to Kaptah, "On the night of the full moon Minea is to enter the house of that god. If he is indeed dead-and it may be so, for the people come to know all things at last though no one tell them-then Minea will perhaps come back to us from the god's house, whence no one has hitherto returned." On the following day I secured a good place in the great amphitheater whose stone benches rose up like steps one behind the other so that everyone could see the bulls without difficulty. I greatly admired this cunning device, never having seen another like it; in Egypt, at processions and displays, high platforms are erected that all may behold the god and the priests and those who dance. The bulls were let into the ring one by one, and each dancer in turn carried out a routine that was complex and exacting. It included many different feats, which must all be faultlessly performed in a prescribed order. Most difficult of all was the leap between the horns and from there the back somersault into the air, which must end with the dancer standing on the bull's back.“
Mika Waltari (19 september 1908 - 26 augustus 1979)
Tags:Crauss, Patrick Marber, William Golding, Ingrid Jonker, Orlando Emanuels, Jean-Claude Carrière, Stefanie Zweig, Mika Waltari, Hartley Coleridge, Romenu
I Het knekelveld: hier zag ik hen toen ik niet beter wist of aanstonds gingen graven open. Engelen in blauwe overalls en plompe modderlaarzen zij spatten met water alsof het licht was.
Jeu de boules met het hoofd van een man van honderdtachtig jaar zij braken de kaak van zijn schedel een tandeloze kinnebak en er droop een lijntje van rulle aarde uit.
Rommelend zag ik later op die dag de trage vuilniswagen naar dit weiland gaan, de molens kraakten. Zij gingen als mortel in een vloer beensplinters, kiezen en weer die draderige aarde.
De onbereikbaarheid: een brede wetering om de heuvel vol graven, vol doden samen met Angelica weet ik de angst (mijn zusje, mijn zusje - al die verhalen) wij stellen vast hoe smal de greppel werd.
Is dit te weten dat men ouder werd het brede water werd een hinkestap droogt na een jeugd de Lethe uit?
II. Ons sjibbolet is mij reeds lang ontschoten ik ken de taal niet die men nodig heeft noch ken ik het gebaar dat vrede sticht en orde en voor een antwoord zorgt of een gesprek; er lopen mensen om mij heen aan wie ik ooit gevraagd heb om een brood, een liter melk.
Nu ik mij witte hemden een lijntje stropdassen verwierf trek ik mij spoedig terug in een café de argwaan van een lompe jongen schimmen aan een tap het werend vocht aan al het meubilair stellen de engte vast van mijn verblijf.
Michaël Zeeman (18 september 1958 - 27 juli 2009) Marken
De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armandowerd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.
Weggebracht
De mond zei dat de mond gesproken had.
Snel de laatste regel geschreven, bleker dan een doodsklok.
Er werd op de driftige deur gebonsd.
Hier zijn de benen, hier zijn de armen, ze worden weggebracht.
Armando: Melancholie, 2006
Nog
Het is er nog, het feest van dwaze elfen, de klopjacht op het evenbeeld, een zitplaats voor de haat.
Het is er nog, de hardgekookte hongersnood, een zijweg aan de overkant, de hang naar het verraad.
“Een gedetailleerde analyse van de hele bundel kan hier natuurlijk niet gegeven worden. Enkele gedichten zijn bovendien bepaald niet gemakkelijk, zodat het afwegen van de interpretatiemogelijkheden vele bladzijden zou vergen (‘Helena's stopwatch’ bij voorbeeld, en het gedicht dat ‘Verkeerde wereld’ heet). Ik zal alleen wat uitvoeriger stilstaan bij het eerste gedicht, ‘Janus’, omdat het een aantal aanknopingspunten biedt om de thematiek van de bundel in zijn geheel te achterhalen. Janus is de Romeinse god met de twee gezichten, die nogal eens op poorten wordt afgebeeld: een geschikte titel voor een openingsvers.
Janus
De zee is droog. Het vasteland is nat. Alleen de dode dingen hoor je zingen. De levende hebben hun tijd gehad En zwijgen stom. Groeten uit Scheveningen.
Op dit strand worden alle vrouwen mooi. Hun ogen glanzen en rondom hun monden Verdwijnt hier elke levervlek en plooi. Haast om te zoenen zijn hier alle honden.
De jongens daarentegen hebben in Hun neuzen onophoudelijk bezoek Van kevers, in hun oogkas huist een spin. Hun voorhoofd is vergaan, hun wang is zoek.
Regel 1 is een ondubbelzinnig signaal: we bevinden ons in de omgekeerde wereld. Het is overigens opvallend hoe hardnekkig sommige lezers deze opening een realistische interpretatie proberen te geven, iets in de geest van: ‘de zee is over het strand gespoeld, er zijn zandbanken boven gekomen enz.’ Dat lijkt mij een fundamenteel foute lezing, want de regel wil juist aangeven dat we ons in een andere werkelijkheid ophouden. Blijkbaar heeft het te maken met het dodenrijk want ‘de levende [dingen] hebben hun tijd gehad’. De afronding van de eerste strofe: ‘Groeten uit Scheveningen’ levert met zijn ansichtkaartencliché een ironisch commentaar op een wel heel vreemd strandtafereel.”
Ton Anbeek (18 september 1944) Borstbeeld van Janus in het Vaticaan
„Zwei Tauben waren nämlich gerade dabei, auf dem Balkon in meinen frischen Brötchen herumzuhacken, und als ich sie empört fortscheuchte, schissen sie mir vor Schreck auf den Tisch. Unschwer erahnte ich das Gesicht meiner Mutter, hätte sie dies gewusst. »Weißt du eigentlich, wie viele Krankheitserreger in solch einer Taube stecken?« würde sie vorwurfsvoll fragen. Anzunehmenderweise enthielt Taubenkacke Cholera-, Typhus- und Pestbakterien in einer ausgewogenen Mischung. Meine Mutter ist überängstlich, dachte ich, wusch mir aber gründlich die Hände, nachdem ich das Häufchen mit Toilettenpapier entfernt hatte. Meine Wohnung lag im dritten Stock und bot einen phantastischen Blick auf die Straße. Die meisten Balkone waren trostlos, grau und leer, doch der Nachbarbalkon eins tiefer war vollgestellt mit Antennen und Satellitenschüsseln. Als dort die Tür zur Wohnung aufging, sah ich auch, wem sie gehörte. Der Verrückte trat hinaus und schaute wie magisch angezogen gleich zu mir empor. Er winkte mir fröhlich zu, zog aber dann, genau wie vorhin, wieder dieses geheimnisvolle Gesicht. Er stand etwas hilflos da. Offenbar wollte er mir auch diesmal sein Geheimnis verraten, wusste aber nicht, wie er es auf diese Distanz ohne Geschrei schaffen sollte. Als ich seinem Blick standhielt, sah er schüchtern zur Seite. Sicher hätte er ebenso zurückhaltend reagiert, wäre er ein ganz normaler Mann und kein Verrückter. Männer haben Angst vor starken Frauen, und dass ich eine starke Frau war, hatte ich eben beim Einkaufen bewiesen. Der Verrückte zog sich in seine Wohnung zurück. Wie ein Hund, der seinen Schwanz einzieht, dachte ich. Und bei dem Stichwort Schwanz kam mir mein eigenes Problem einmal wieder in den Sinn. Mein Problem war nämlich, dass ich keines damit hatte. Diese Erkenntnis der jüngsten Zeit hatte meinen Entschluss mitgetragen, in eine Großstadt zu ziehen. Obwohl ich mich über zu wenige Verehrer nie beklagen konnte, war ich doch anders als meine ältere Schwester, die nun mit dem siebten Mann ihres Lebens eine Familie gründen wollte.“
’s Nuchtens, over winter, hangt 'n schuwe schooier in de top van een eike, langs een wegel, witgeijzeld, aan 'n strop.
Zijn gerokken lijf, in vodden, wiegelt met een doof gerucht van de takken, lijk de slinger van een uurwerk, door de lucht.
Diepe, met de randen vóór zijn ogen, zit een vette hoed, en er leken uit zijn neuze- gaten zwarte druppels bloed.
Over ’t veld, in wilde snakken, loopt de scherpe wind en vaart, huilend lijk een brakke, door de stoppels van zijn roste baard.
Uit de hemel, grauw lijk asse, met een aardig moordgeschreeuw draait een kraaie, rond de eike, nerewaarts, tot in de sneeuw.
En ze vlucht, omdat de schooier zijn bebloede tong uitsteekt naar de zon, die lijk een gouden penning, door het oosten breekt.
Omer Karel De Laey (18 september 1876 - 16 december 1909) Plakket aan de voormalige woning van Omer Karel De Laey in Hooglede
De Nederlandse dichter, journalist en docent Michael Deak (pseudoniem van Simon Kapteijn) werd geboren op 18 september 1920 in Alkmaar. Michael Deak is op 5 september op 95-jarige leeftijd overleden. Zie ook alle tags voor Michael Deak op dit blog.
Danseres
Zij ligt naast mij, reebruin; zij rekt zich uit en laat mij zacht de lof der minnen spellen. Met vingers die haar edeltenen tellen streel ik de dieren achter in haar huid.
Wanneer de gemshoorn in het orgel fluit dan zijn haar voetjes spitse springgazellen waarin de welpen van haar enkels zwellen, en die zijn snel en breekbaar als geluid.
Haar voeten zijn van Venus en volmaakt met sterren om haar tenen te versieren en als zij danst breekt er de melkweg uit.
Zij ligt naast mij, reebruin, als zij ontwaakt en in mijn handpalm ademen de dieren, slaags met haar hartslag waar mijn vinger sluit.
Michael Deak (18 september 1920 – 5 september 2016) Alkmaar, Kuipersbrug
I think of you in the stairways of housing blocks in the haze of the sweetshop that was freedom beyond the fence that breaktime locked us inside of you when winter kindled cold cigarettes between us you in the sweetshop and heroes of the cold war in pornographic poses dirty magazines in the window that made the boiler room mystical when we made sure no one could hear the kisses that rang like shouts between us I was hans and you were gretel the witch was the woman upstairs
I think of you who thought you could joke with days that later proved deadly serious and turned themselves in like gangsters in the midwinter exams that hung like a cobweb in the ribbons of plaits and spread over the crewcut heads on an eternal bummer in the headmaster's speeches it was like jumping a bus only with time putting it all off until tomorrow sooner or later you would fall under the wheels I think of you whose only mistakes were made from ruthlessness towards yourself your face so wrinkled so lethargic in a cottoned dream along the streets like an airbed that the wind has forsaken
and I think of me turning to avoid that face at the bus stop like truth like a memory I have buried with an azure ticket between your fingers en route to where the used condoms the broken ships and the yellow asylum still await you at 16 rpm through life gathering rings under your eyes in your sleep.
Einar Már Gudmundsson (Reykjavík, 18 september 1954)
“Onlangs wilde iemand van mij weten hoe het toch kwam, dat het werk van Anna Blaman, geschreven met zulk een warmte en overtuiging, geheel afgestemd op levensaanvaarding, niettemin op het hoofdthema is gebouwd van de menselijke eenzaamheid. Lag daar niet een tegenstrijdigheid in? Afkerig van een vlot antwoord in de trant van biografisch improviseren, maakte ik er mij met wat vage opmerkingen van af; toch moest ik er achteraf erkennen, dat de vraag wel degelijk zin had gehad, in zover er een paradox mee werd aangeroerd, die iets zeer wezenlijks behelst van wat Anna Blaman tot schrijven moet hebben gedreven. Niets immers geeft een betere omschijving van de bestaansvoorwaarden van haar personages dan een eenzaamheid, die op verrassende wijze haar eigen tegendeel blijkt te zijn. Niet zozeer nog door de drang om een als ondraaglijk ervaren toestand desnoods geforceerd te doorbreken, - iets dat vaak genoeg in haar boeken geschiedt, - doch veeleer omdat eenzaamheid geen tastbare vorm aanneemt anders dan in innig contact met de medemens. Ik ben bijna éen met deze geliefde, of deze vriend, en doordat ik er zo dicht bij ben, zie ik eerst recht wat mij van het bereiken gescheiden houdt. De mens zonder bindingen, voor zover hij bestaat, weet misschien theoretisch, dat hij eenzaam is, maar hij wordt het zich niet bewust in concrete beproevingen. Hij is eenzaam, maar niet verlaten, en heeft er verder geen last van. Deze oneenzame eenzaamheid, waarin Anna Blaman een persoonlijke variant beleefde op een algemeen menselijk grondconflict, heeft literair zeer verschillende vormen aangenomen, waarbij zich globaal een ontwikkeling laat opmerken van de overweldigende erotische passie, volstrekte eenwording belovend aan de onervarene, naar het rustiger verlangen naar wederzijds begrip, dat dan uiteraard onder diezelfde paradoxale wet komt te vallen van wel en niet, van slagen en mislukken op een en hetzelfde moment. In de roman Eenzaam avontuur eenzaamheid genoeg; maar we kunnen dit ook anders beschouwen, want bij nader inzien zijn de handelende personen zo weinig eenzaam als het begrip avontuur met al zijn implicaties en bijbetekenissen maar te raden geeft. Lijden mag hier het individu onder zijn alleen-zijn, in ontgoocheling, waanzin, op zijn best berustend in menselijke beperktheid, de lezer vergaat het veeleer zo, dat hij na afloop de impressie behoudt van een overvolle ruimte, waarin de mensen borst aan borst elkaar door koortsachtig hijgen van hun bestaan en niet te korten rechten op geluk trachten te overtuigen.”
Gerrit Borgers (18 september 1917 – 15 januari 1987) Portret van Gerrit Borgers door W. Schrofer, 1960
Tags:Michaël Zeeman, Armando, Ton Anbeek, Stephan Sarek, Omer Karel De Laey, Michael Deak, Einar Már Gudmundsson, Gerrit Borgers, Gerrit Komrij, Anna Blaman, Romenu
De Nederlandse schrijfster Nicolien Mizee werd in 1965 in Haarlem geboren. Toen ze 28 was ging ze naar de Schrijversvakschool, die in 1984 werd opgericht. In 2000, op 35-jarige leeftijd, publiceerde zij haar eerste roman ”Voor God en de Sociale Dienst”,over leven van een bijstandsuitkering, over haar werk als schildersmodel en haar opleiding aan de Schrijversvakschool. Drie jaar later volgde de roman “Toen kwam moeder met een mes”. Dat boek werd een groot succes. Het werd in 2004 genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs. In 2006 kwam haar derde roman uit: “En knielde voor hem neer”. Intussen had de directeur van de Schrijversvakschool aan Nicolien gevraagd of ze les wilde geven in romans en verhalen schrijven. Daarnaast schreef zij voor het NRC Handelsblad. Later werden die stukjes gebundeld in het boekje “Schrijfles”. In 2015 verscheen “De Halfbroer”. Op 1 september van dit jaar verscheen “De kennismaking. Faxen aan Ger”
Uit: De halfbroer
“Met je moeder: zei ze op harde fluistertoon en alles was direct weer bij het oude. 'Er is iets vreselijks gebeurd. Oom Jan belde om te vragen hoe het met papa ging Ik vertelde natuurlijk dat het verschrikkelijk is, dat papa steeds het parlement toespreekt en de tafel dekt voor zijn dode broer. Dat ik niet weet hoe lang ik dit nog volhoud. En toen kwam ik boven en daar zat papa, met de hoorn in de hand. Hij had alles gehoord. Je moet direct komen? 'Goed,' Zei ik Ik trok het briefje van de muur en kneep het tot een prop, wat lastig was, met één hand. 'Kun je dan een pond tomaten voor me meenemen? Dat is nauwelijks een omweg voorjou, en het is misschien juist wel even prettig voor», een klein onnveggeije. Als ze wagen wat voor tomaten» wilt, dan zegje maar gewoon: 'gewone tomaten'. En als je tóch bij de groenteman bent, kun je dan ook wat selderij meenemen? 0, daar is de dominee. Hallo Johannes! Ja, ik laatje erin_ ik heb mijn dochter aan de telefoon, Nicolien, die ken je nog wel van vroeger, die komt zo om mij met Lex te helpen-.' Toen ik een kwartier later het tuinpad opkwam, zat mijn moeder achter de vleugel met haardominee, een kale man die van adel is en nog met de koningin heeft gecorrespondeerd. Ik haastte me naar boven en vond mijn vader aangekleed op bed, roerloos, de ogen open. 'Ben» echt? vroeg hij. 'Voel maar, zei ik en pakte zijn hand. 'Godzijdank,' zei hij zachijes.'Het werd ook tijd. Ik weet eindelijk waar ik aan zal doodgaan? Waaraan dan? vroeg ik. Aan uitputting. Ik ben gewoon steeds vermoeider. Ik vind het goed zo. Die dokters geven steeds geen antwoord. Ze noemen allerlei ziektes die ik heb, en voegen eraan toe dat ik daar niet aan zal doodgaan. Als ik dan vraag waar ik wél aan zal doodgaan, weten ze geen antwoord. Hij grinnikte:Ik heb een droge mond.' 'Ik zal een glas water voor» halen,' zei ik 'Ik heb een heel goed gesprek met Hans gehad, zei mijn vader.'Hij was helemaal naakt maar hij zag er heel goed uit. Vannacht stond hij ineens naast mijn bed. Ik heb tegen hem gezegd dat ik zwaar in gebreke ben gebleven indertijd. Hij zei dat het niet gaf. Ik was ontzaggelijk opgelucht.' 'Dat kan ik me voorstellen, zei ik Ja._ Ik zei "Hans, we hebben nooit echt gepráát En ik wil dit gesprek graag voortzetten, maar ik ben nu te moe." Toen zei hij: °Dan doen we het op een ander moment" Ik 7ki: °Dat zou geweldig zijn." Toen was hij weer weg' Wat is er roetje pink? vroeg ik 'Ik ben tegen het hek aangevallen. Eens per week maak Ik een reuzensmak' Hij grinnikte. 'Dat geeft ook niets. Dat is eigenlijk wel aardig. We moesten naar het ziekenhuis. Er zit een scheur in het bot.”
De Vlaamse dichter, schrijver en vertaller Koen Stassijnswerd geboren op 18 september 1953 in Ninove. Eigenlijk wilde Stassijns naar de toneelschool, maar zijn ouders verboden dat. Hij begon tegen zijn zin aan een rechtenstudie en gaf die na enkele geslaagde semestriële examens op omdat het niet bij zijn ambitie paste. Stassijns kwam terecht in het bedrijfsleven: in de wegsignalisatie. Hij startte een eigen bedrijf op en was redelijk succesvol, maar niet gelukkig. Na een decennium literaire inactiviteit begon Stassijns opnieuw met schrijven. In 1988 verscheen “Aanmaaktwijgen van een vuur” en dat werd meteen een succes.Zijn dichtbundels 'Paard van glas' (1993, 2001) en 'Zwijghout' (2000) verschenen bij uitgeverij Atlas in Amsterdam en kenden verschillende herdrukken. Samen met zijn vriend en collega Ivo van Strijtem bouwt hij als bloemlezer verder aan de gereputeerde reeks 'De mooiste van...' (Lannoo, Atlas) met vertaalde poëzie van Goethe, Tagore, Neruda, Heine, Brecht, Petrarca, Dickinson, Ungaretti, Hesse, Yeats, Stevens, Quasimodo... Met Geert van Istendael vormt hij een vertaalduo en vertaalde hij vele Waalse dichters, poëzie van W.B. Yeats en van Bertolt Brecht en diens leerling Heinz Kahlau, evenals chansons van Jacques Brel.
Dit dorp...
Dit dorp, ik laat het en verlaat het, als viel ik na het vrijen uit de klamme handdruk van de slaap. Niet het gefluit van vogels die
loslippig vaak hun namen slaan in de bewaarstam van een boom, niet het gehuichel van de wind die uit vier monden spreekt en aan
de leugens kleine vleugels bindt. Maar om de vader en de vrouw die hij bekroop en bloeden liet, zo danig onverschillig sliep
dat ijs hem op de schenen stond. Dat ik zijn kind was, deert mij nu ik op de valreep merk: dit dorp, de rode draad van het verdriet.
Voorlopig afscheid
1 Nu je weggaat geef ik je weer wat ik nog nooit uit handen gaf: het oog dat weigerde te zien zoals een ander voor hem deed, het oor dat juichte, mond die steigerde
toen iemand afgemeten langs me gleed of tastte met de vingers van elke dag. Ja, ik herinner me de kroeg, als sneed het mes nog door me heen, waar wij de macht
verdeelden, je buik die op en neer ging toen je lach een frisdrank openspatte, en hoe ik als een kruimel aan je hing.
Kom nog eens langs dat ik je trapsgewijze leer verliezen, nu ik amper aan je raak. Verlaat me niet, ik ben het al te vaak.
2 De laatste dagen, en nog zoveel moet aan kant gedaan, om nooit meer te vergeten. Gooi overboord, scheep in, het ga je goed, wij moeten maar eens willen wat we weten
dat wat wij willen er niet echt toe doet. Ontroering heet nu: kast waarin mijn kleren aandoenlijk toen ik er voor je uit ging, zoet bed dat die herinnering licht op doet veren,
en een boek waarin ik je meenam op reis. Naar het noorden, hoe ik je daar ontkleedde en verboden bloemen sneed uit het ijs.
Neem al die beelden mee, begraaf ze niet in nieuwe aarde, in een taal die ik nooit sprak. En denk aan mij als aan een lekkend dak.
H.H. ter Balkt, Piet Gerbrandy, William Carlos Williams, Ken Kesey, Abel Herzberg, Dilip Chitre, Ludwig Roman Fleischer, Albertine Sarrazin, Mary Stewart
Gehoorzaam de wesp en zijn angel: zet zoetigheid op tafel Geliefkoosde dranken
Onder de linden is het goed toeven, kleverig met een wesp op je glas
De wet van de wesp is ouder dan wielen hard als gesloten water in de winter
Tot prinsjesdag, in september leven de wespen, daarna gaan zij op reces en sterven een voor een
De benzinepomp
Strogele vogelschrik wreed gestroomlijnd
’s nachts op zijn mooist in de benzineboomgaard,
verjaagt noch verschrikt: lokt de koplamp.
Tondelzwam, vuurgevaarlijk
niet gedetermineerd door Linnaeus.
Eksters leidt hij langs ’t nikkel in de kassa,
de plukkers drenkt hij in de boomgaard.
Romp zonder armen, mokkend crucifix;
een zwam, onwelriekend aan de muur van stallen.
Aluminium dagen, ijzeren jaren
kloppend op de snelweg voedt zijn boodschap.
Benzinepomp, vijfde evangelieschrijver!
Zuilenheilige die zijn volgelingen
toeroept ‘Vlieg naar de koperen einder!
Daar is de zoetheid. Daar hangt de vrucht’.
Klein Hoefblad
Hoefblad werpt zijn heel verre van gloeiende sterren op de groene planeet, trillende schijnsels in de winterwind: ze zweven en staan toch bijna stil.
Niet erg dichtbij, op een stuk of wat parsecs, brandt de Orionnevel op 't groot gasveld; sterren vóór duizend eeuwen, bloeiden op, t uur dat de verkenner
scheepging, zijn al bijna roemloze reis naar de planeet, na parsecs geland. Rondziend (op zijn stengel) fluistert hij ‘Orion’, pluis bootst de lichten na.
‘Alles zo klein hier’, seint hij stil naar de Orionnevel: hoefblad blijft hier, gast uit het blauw die zijn missie vergat, onontraadseld, fbi en radar ten spijt.
H.H. ter Balkt (17 september 1938 – 9 maart 2015) Cover
Want bussen, die minacht hij, tegen auto's voedt hij haat. Verregend ploegt hij jarenlang gerimpeld fietspad om.
Maar halverwege brak
krenk, gewricht laat los, moeren rollen spottend in de sloot. Stug hinkt hij steppend voort naar Grol. Geen griepje, nee liever steriele slangen door de neus, haperende symbolen op een schermpje, op de walkman,
die doorschreeuwt als ik niets meer hoor, My Favorite Things. Zo wil ik dat het gaat: weloverwogen en onopgemerkt.
Anonymus, particulier verzekerd.
Idyllen
I Wat rent er die haas voor je velgen van mes? Moet hij dat hij zo'n vaart ergens heen?
Nee, nooit werd hij waar ook verwacht. Wat hem dreef was vandaan, dat men sloot
zijn seizoen. Inderdaad in geen velden zijn jager.
In je zog landt een koppel gemaskerde duifgrijs geharnaste kauwen in
The murderer's little daughter who is barely ten years old jerks her shoulders right and left so as to catch a glimpse of me without turning round. Her skinny little arms wrap themselves this way then that reversely about her body! Nervously she crushes her straw hat about her eyes and tilts her head to deepen the shadow— smiling excitedly!
As best as she can she hides herself in the full sunlight her cordy legs writhing beneath the little flowered dress that leaves them bare from mid-thigh to ankle—
Why has she chosen me for the knife that darts along her smile?
Sonnet In Search Of An Author
Nude bodies like peeled logs sometimes give off a sweetest odor, man and woman
under the trees in full excess matching the cushion of
aromatic pine-drift fallen threaded with trailing woodbine a sonnet might be made of it
Might be made of it! odor of excess odor of pine needles, odor of peeled logs, odor of no odor other than trailing woodbine that
has no odor, odor of a nude woman sometimes, odor of a man.
William Carlos Williams (17 september 1883 - 4 maart 1963)
“Down through the druid wood I saw Wildman join with Cleaver Creek, put on weight, exchange his lean and hungry look for one of more well-fed fanaticism. Then came Chichamoonga, the Indian Influence, whooping along with its banks war-painted with lupine and columbine. Then Dog Creek, then Olson Creek, then Weed Creek. Across a glacier-raked gorge I saw Lynx Falls spring hissing and spitting from her lair of fire-bright vine maple, claw the air with silver talons, then crash screeching into the tangle below. Darling Ida Creek slipped demurely from beneath a covered bridge to add her virginal presence, only to have the family name blackened immediately after by the bawdy rollicking of her brash sister, Jumping Nellie. There followed scores of relatives of various nationalities: White Man Creek, Dutchman Creek, Chinaman Creek, Deadman Creek, and even a Lost Creek, claiming with a vehement roar that, in spite of hundreds of other creeks in Oregon bearing the same name, she was the one and only original...Then Leaper Creek...Hideout Creek...Bossman Creek...I watched them one after another pass beneath their bridges to join in the gorge running alongside the highway, like members of a great clan marshaling into an army, rallying, swelling, marching to battle as the war chant became deeper and richer.” (...)
“He had only smiled, condescendingly and therapeutically. "No, Leland, not you. You, and in fact quite a lot of your generation, have in some way been exiled from that particular sanctuary. It's become almost impossible for you to 'go mad' in the classical sense. At one time people conveniently 'went mad' and were never heard from again. Like a character in a romantic novel. But now"--And I think he even went so far as to yawn--"you are too hip to yourself on a psychological level. You are all too intimate with too many of the symptoms of insanity to be caught completely off your guard. Another thing: all of you have a talent for releasing frustration through clever fantasy. And you, you are the worst of the lot on that score. So... you may be neurotic as hell for the rest of your life, and miserable, maybe even do a short hitch at Bellvue and certainly good for another five years as a paying patient--but I'm afraid never completely out." He leaned back in his elegant Lounge-o-Chair. "Sorry to disappoint you but the best I can offer is plain old schizophrenia with delusional tendencies.”
Ken Kesey(17 september 1935 – 10 november 2001) The Storyteller Ken Kesey Memorial in Eugene, Oregon
“Wat doet nou per slot van rekening die hele 5de Mei ertoe? De gewone man gelooft het allang. Om aan de 5de Mei te denken, daar moet je toch voor gaan zitten! Dat is toch een karwei! Laat de redactie van dit nummer ons nu eens eerlijk biechten, hoeveel moeite het heeft gekost, om zijn inhoud bij elkaar te krijgen? Hoeveel spontaneïteit zit er achter? Ik weet zelf het best, wat een moeite het kost, je gedachten op een stuk voor een nummer, dat aan de 5de Mei is gewijd, te verzamelen. Waarom duurt het tien jaren voordat een boekwerk als Onderdrukking en Verzet gereed kan komen? Waar is de verontwaardiging gebleven, de vaart in het denken uit de jaren 1940-1945? Je kunt het ook anders zeggen, en iemand die proza schrijft, zegt de dingen het best op de meest prozaïsche manier. Kijk, op 3 October eet iedere goede Leidenaar, en eigenlijk iedere goede vaderlander, hutspot met klapstuk. Waarom eet geen mens op de 5de Mei meat and vegetables? Daar is geen minister voor nodig, geen regering en geen erecomité. Dat heeft niets met de economie te maken of met de industrialisatie. Waren de meat and vegetables, die de Canadezen medebrachten, minder welkom dan destijds, na het beleg van Leiden, de hutspot? De Joden eten op Pasen matzes. Waarachtig niet, omdat ze zo lekker zijn, al zijn ze dat. En op Poerim hamansoren, en ze steken op het Inwijdingsfeest een lichtje aan. Zonder regering en zonder minister en zonder bijzondere propaganda. En ze weten heel goed waarom. Ze herdenken feiten van duizenden jaren geleden. Ligt 5 Mei 1945 dan zoveel langer terug? Maar daar heb je die vervelende Joden weer. En de redactie wil per se, dat ik daarover schrijf. Ze zal haar zin hebben.”
Abel Herzberg (17 september 1893 - Amsterdam, 19 mei 1989)
Es war bloß ein Traum Namdeo und Vitthal Erschienen mir im Traum Mach du gefälligst Gedichte Sagte Namdeo Hör auf deine Zeit zu vergeuden Vitthal gab mir das Versmaß Und einen Klaps Um mich zu wecken Aus meinem Traum Im Traum Die Gesamtsumme Der Gedichte die Namdeo zu schreiben gelobte War eine Billion Sagte er Alle ungeschriebenen, Tuka Fallen auf dich Gewährtest du mir Nur Zuflucht, Herr Dir zu Füßen zu weilen In einer Reihe von Heiligen Ich hab schon hinter mir gelassen Die Welt die mir lieb war Steh nicht still Du bist am Zug jetzt Meine Kaste ist niedrig Meine Herkunft gering Ein bißchen Hilfe von dir Hält lange vor Dank Namdeo Hast du mich besucht In einem Traum und der ließ mir zurück Poesie Das ist wirklich ungewöhnlich, Hari Es heißt du linderst Leid Und hier steh ich, dein treuer Diener Und mein Haus ist heimgesucht von Poesie Je mehr ich glänze mit Gedichten dir zum Lob Desto mehr läßt mein Werk scheint's zu wünschen übrig Das ist noch so ein erstaunlicher Widerspruch Sorge ist der Lohn für Achtsamkeit Sagt Tuka: Herr, gerade wird mir's klar Dir zu dienen ist die äußerste Schwierigkeit Bin ich ganz vom Boden abgehoben Bilde mir ein daß ich Gedichte schreibe Bestimmt werden die Dichter dich loben All die Prominenten lachen über mich Des Lebens schwerste Prüfung Muß heute mir gelingen Wovon ich keine Ahnung hab Davon soll ich jetzt singen Ich bin das Unschuldslamm das sündigen soll Was ich anstellen muß kann ich nicht sagen Anfänger bin ich in der Kunst ganz unbeschlagen Mein Meister selbst ist mir verhüllt O Herr, erleuchte und begeistre mich Sagt Tuka: meine Zeit vollendet sich Wo beginnt man mit dir O Herr, du hast keine Anfangszeile Es ist so schwer dich in Gang zu setzen Alles was ich versuchte ging schief Du hast alle meine Möglichkeiten erschöpft Was ich eben noch sagte hat sich in Luft aufgelöst Und ich lieg wieder am Boden Sagt Tuka: ich bin wie betäubt Mir fällt nicht ein einziges Wort ein
Vertaald door Lothar Lutze
Dilip Chitre (17 september 1938 – 10 december 2009)
Uit: Der Büttelschrei.Die Ilias, die Äneis und die göttliche Komödie in Schüttelreimen
Wir stückten früh. Er sagte: Auf nun in die finst’re Limbusnacht. Kein Heiliger ist dort, der milde unter seinem Nimbus lacht. Vielmehr sind’s Frühgeburten, die nie Böses taten, am Bösen litten. Und dennoch würden sie vergeblich Jesus ums Erlösen bitten. Der größte Christenschuft kann sich von Sünden durch die Beicht’ entleeren, selbst knapp vorm Tod. Doch die gerechten Heiden kann Gott leicht entbehren. (....)
Ich bin Erzähler, Schüttler. ‘S zeig als Worterheischer Fleiß ich, und ich gesteh’s: nicht Kantendübel, sondern Fleischer heiß ich. Stirb ich, will ich Olymp-wärts, mit Dionysos und Hermes leben Und mich hinweg von aller Unbill dieses Erdenlärmes heben. Doch denk’ ich – tu den Geist mit Wein jetzt freudedurstig heben, laben, dass wir nur dieses eine, ach so kurze Erdenleben haben.
Sur les frais oreillers de marbre ciselé Où fane un lourd feston de corolles savantes Se confondent sans fin les amants aux amantes Qui se sont fait mourir du verbe ensorcelé
Avares du vieillir ô vous enviez-les D'avoir sur le tremplin des extases si lentes Laissé ce million de minutes naissantes Et bien royalement le monde tel qu'il est
Cette nuit-là comme il s'aimèrent sans mensonge Quelque pouce géant dans sa toute bonté À fait rouler leurs yeux hors des coffres du songe
Cependant que très loin sur les terres bénies Les violons têtus enchantaient les Asies Et riaient de tendresse leurs divinités
Je suis en mal du mal que j'aime
Je suis en mal du mal que j'aime Du ciel fauve où bat sans arrêt Appel rythmé la forêt Pour l'impossible poème.
Dans nos courses d'enfant pas sage Sous le dôme d'air et de lait Comme la fontaine volait Légèrement au visage.
Le vent bruni couleur de flûte Dans le sable nous effaçait Et douce pluie dansait Mêlant nos pas en sa chute.
Albertine Sarrazin (17 september 1937 – 10 juli 1967)
This is a conquered village. Here is death Sitting in silence; stone from very stone Has dropped, and grey grass of oblivion Crawls in the cracks to blot the lines beneath. Cottage, street, orchard — blackened boughs uplifted That have borne fearful fruit — and everywhere, Over the village that has died in fear, The thin essential dust has drifted, drifted.
This was a conquered village: but the hour In which it died brought it beyond the clutch Of fear, to freedom; and the tyrant's touch Startled potentiality to power. Oh fools who did this thing, who dream of winning Safe from day's arrow, from the noonday's terror, Authors of unimaginable error — Did you not know the End is the Beginning?
There is no end, oh blind. Though you have shot The fortunate men, though girls in different graves Lie crying through the night, though you call slaves Children with murdered eyes — yet you forgot There is no end. Since you have blindly made Dangerous what lay dormant here before, You who have murdered sleep shall sleep no more, And shall, who wrought by terror, be afraid.
Tags:H.H. ter Balkt, Piet Gerbrandy, William Carlos Williams, Ken Kesey, Abel Herzberg, Dilip Chitre, Ludwig Roman Fleischer, Albertine Sarrazin, Mary Stewart, Romenu
