De Nederlandse dichter en vertaler Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Menno Wigman op dit blog

Oneindig wakker
                    Rühmen, das ists! – Rilke

Mooie dingen, allemaal mooie dingen:
je hand die voor het eerst een kattenvacht streelt,
je moeder die bezorgd je knie verbindt,
zes moegedraafde paarden in de zon,
het onweer waar augustus mee begon,
Diana’s hand die naar je broek afgleed,
haar lichaam waar je blind de weg in vond,
de kleur van een kwatrijn van J.C. Bloem,
Nick Cave die dwars door Paradiso zong,
een woord als moerbei, huisraad, ravelijn,
de vondst van een nog net niet schurftig rijm:—
mooie dingen, allemaal mooie dingen
zoals de treinen waarop ik gezoend heb,
het zachte golven van een dranklokaal,
een meisjeskamer die naar adel geurt,
het wonder dat geen dag zich ooit herhaalt,
o mooie dingen en mijn mond benoemt het
voor ik me met het domme zwart verzoend heb.

Binnenbrand

Beelden, beelden, zo helder en geheim
dat ik op slag verstijfde - elke boom,
het hele bos keek mee. Ik schrok niet eens,
ik viel meteen twee dijen in toen ik
het vond. Pas later kreeg het een verhaal.

Zoals vandaag. Wie graaft mijn glimlach op?
Wie engelt me het bed in? De meisjes
onder mijn matras, die zijn zo snel,
die bliksemen op mijn bevel hun kleren uit,
die heten niet, die leven niet, die zijn

zo weggelegd. Maar 's avonds zie ik soms
dat bos waar ik mijn eerste boekje vond:
een stronk met dijen, schaamgras, lillend licht,
mijn ogen smeulen en de hemel kleurt.
Die middag als een open wond.

Tot besluit

Ik ken de droefenis van copyrettes,
van holle mannen met vergeelde kranten,
bebrilde moeders met verhuisberichten,

de geur van briefpapieren, bankafschriften,
belastingformulieren, huurcontracten,
die inkt van niks die zegt dat we bestaan.

En ik zag Vinexwijken, pril en doods,
waar mensen roemloos mensen willen lijken,
de straat haast vlekkeloos een straat nabootst.

Wie kopiëren ze? Wie kopieer
ik zelf? Vader, moeder, wereld, DNA,
daar sta je met je stralend eigen naam,

je hoofd vol snugger afgekeken hoop
op rust, promotie, kroost en bankbiljetten.
En ik, die keffend in mijn canto's woon,

had ik maar iets nieuws, iets nieuws te zeggen.
Licht. Hemel. Liefde. Ziekte. Dood.
Ik ken de droefenis van copyrettes.

 
Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Littell werd geboren in New York op 10 oktober 1967. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jonathan Littell op dit blog.

Uit:Syrian Notebooks (Vertaald door Charlotte Mandell)

“Just as we only woke up to the threat of Ebola when the first cases hit Texas and Madrid, shrugging helplessly and even indifferently as long as it was only killing Africans, so did we only finally react to the horror engulfing Syria and then Iraq when images of Western journalists and aid workers, kneeling in orange jumpsuits to have their heads sawed off by some masked British psychopath, were forcefully shoved down our throats, in all the perfection of their sickening mise-en- scène. A year earlier, on August 21, 2013, the Syrian government had shelled rebel Ghouta suburbs of Damascus using sarin, a lethal nerve agent, killing hundreds, perhaps even more than a thousand civilians and blatantly violating every single “red line” set by Western democracies. France (who to its credit always seems to have had a more lucid vision than its partners regarding the perils of an extension of the conflict), was prepared to join an international coalition and engage in punitive airstrikes against key regime bases and facilities, but was forced to stand down when first the UK and then the US, for mostly internal political reasons, backed off and brokered a vague chemical disarmament deal with Russia, granting the regime a new lease of life as the only power in the region technically capable of carrying out such a disarmament, and in the process permitting it to continue mass-murdering its civilians using more conventional weaponry, such as Scud rockets, artillery, and barrels crammed with explosives. Meanwhile, more and more voices were rising, in the West and elsewhere, to suggest that the real peril was not al-Assad and his oppressive regime, but the growing Islamist threat, most violently incarnated by the self-proclaimed “Islamic State in Iraq and Syria,” Da‘esh in its Arabic acronym.
Mani and myself happened to be in Homs, and were able to document what seems to have been the first deliberate sectarian massacre of the conflict, the murder with guns and knives of an entire Sunni family in the Nasihin neighborhood on the afternoon of January 26, 2012. Many more would follow, first of other families, then of entire Sunni communities in the village belt surrounding Homs to the West, in the foothills of the Jabal an-Nusayriyah, the so-called “Alawite mountain” from which the regime continues to draw its main support.”

 
Jonathan Littell (New York, 10 oktober 1967)

De Nederlandse schrijver Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ferdinand Bordewijk op dit blog.

Uit: Knorrende beesten

“Dit was de dag van de beesten, de edelste kweek van den mensch. De gehoorzame beesten, de sterke, de betrouwbare, zachte, de bevallige en geweldige, de schoone beesten van hun geboorte. Zij zouden rennen tegen elkaar over de parade. Het was geen wereldwedren, geen officieele renbaan, er werden geen records gereden, er werd geen classificatie beoogd, er was niet de rompslomp der officials. Het was een locaal tijdverdrijf voor de gasten, een prikkel tot vluchtigen roem voor wie onder henzelf uitkwam. Het was een aanleiding tot ander kansspel dan in de speelzalen. De parade was een vlakke weg zonder buiging van benoorden Rigel tot bij de haven. Zij werd van elf uur af voor alle verkeer gesloten. De gebakende mijl lag bij Regulus, omtrent het midden. De administratie der rennen werd daar gevoerd.
De dag ving onschoon aan, de hitte was weergekeerd, de hemel wit van stoom. De zee schuimde vadsig, de wind liefkoosde hatelijk de aarde. Te twaalf uur dreigde een zware bank zeenevel het spel te verijdelen. De nevel was uiterst koud. De warmtemeter zonk snel. Het werd duister en men zocht in huis beschutting, waar licht werd ontstoken.
Te dertien uur was de bank overgetrokken. Het spel ging door. De wagens waren in groepen gerangschikt, naar het aantal van hun cylinders en naar den aard der carrosserie. Er waren geen eigenlijke renwagens bij en er was geen enkele beroepsrenner. De voorzichtigen voorzagen ongeval. Bij Bobsien begon de dag als gewoonlijk. De kleine wagens waren het eerst gekomen, en de autobussen, en ook vrachtwagens vol volk. Zij hadden lomp getierd over de wegen, naar hun grove natuur, en de voetgangers verschrikt. De pier, van waar men slecht zag, was te negen uur een baan van rumoer. Er kwam reuk van vele lijven, maar men rook het niet. Men was van goeden wil. Men trok de automaten met suikerwerk, met voetbalwedstrijden in klein formaat, met allerlei afleiding. De kruisnetten waren aldoor in trek. Eén ving een visch, handgroot, onder enorme belangstelling. Hij wist niet wat te doen, hij wierp de visch in zee.
Te elf uur mocht niemand meer de pier verlaten. Men lachte om de gevangenschap. Het was hier frisscher dan aan land. Bij het eindcafé overheerschte de geur van bier en koffie de menschenlucht.
De nevelbank bracht overmatige frischheid, maar de stemming bleef. Men had nieuwe grappen in den mist. Vrouwen gilden, al werden ze niet geknepen. Straks was het voorbij. De blijmoedige profetie kwam uit, maar men zag er de rennen slecht.”

 
Ferdinand Bordewijk (10 oktober 1884 – 28 april 1965)
Cover 

De Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda werd geboren op 10 oktober 1908 in Barcelona. Zie ook alle tags voor Mercè Rodoreda op dit blog en ook mijn blog van 10 oktober 2010 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: The Salamander (Vertaald door Martha Tennent)

“After a while, when they saw me coming they would rush inside their houses and lock the doors.  Everywhere I heard a word that began to haunt me, as if it were born from light and darkness or the wind were whistling it.  Witch, witch, witch.  The doors would close and I walked through the streets of a dead village.  When I glimpsed eyes through parted curtains, they were always icy.  One morning I found it difficult to open the front door, a door of old wood split by the sun.  In the center of it, they had hung an ox head with two tender branches wedged in the eyes.  I took it down – it was heavy – and, not knowing what to do with it, left it on the ground.  The twigs began to dry, and as they dried, the head rotted; and where the neck had been severed, it swarmed with milk-colored maggots.
(...)

I woke when it was still dark. Someone beside me was weeping. The smell of night and wind reached me. He had returned. I felt the suffering, and it calmed me. He wept with his face close to my back; the smell of wind and night were in his hair. Against my skin I could feel his burning breath broken by sobs. Another breathing, within my belly, burned me. Every drop of blood gathered together to create flesh. I lay very still, observing the shadows in the corners of the room. Dawn would devour them. I held a monster within me, a footless, handless monster. I thought my belly moved, that hands were forming as I watched, determined to emerge. A bitter, sour taste coursed into my mouth. He wept, and I fell asleep."

 
Mercè Rodoreda (10 oktober 1908 – 13 april 1983)

De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harold Pinter op dit blog.

Uit: The Homecoming

“ACT ONE
Evening. LENNY is sitting on the sofa with a newspaper, a pencil in his hand. He wears a dark suit. He makes occasional marks on the back page. MAX comes in, from the direction of the kitchen. He goes to sideboard, opens top drawer, rummages in it, closes it. He wears an old cardigan and a cap, and carries a stick. He walks downstage, stands, looks about the room.
MAX. What have you done with the scissors?
Pause.
I said I'm looking for the scissors. What have you done with them?
Pause.
Did you hear me? I want to cut something out of the paper.
LENNY. I'm reading the paper.
MAX. Not that paper. I haven't even read that paper. I'm talking about last Sunday's paper. I was just having a look at it in the kitchen.
Pause.
Do you hear what I'm saying? I'm talking to you! Where's the scissors?
LENNY (looking up, quietly). Why don't you shut up, you daft prat?
MAX lifts his stick and points it at him.
MAX. Don't you talk to me like that. I'm warning you. He sits in large armchair. There's an advertisement in the paper about flannel vests. Cut price. Navy surplus. I could do with a few of them. Pause. I think I'll have a fag. Give me a fag.
Pause.
I just asked you to give me a cigarette.
Pause.
Look what I'm lumbered with.
He takes a crumpled cigarette from his pocket.
I'm getting old, my word of honour.
He lights it.
You think I wasn't a tearaway? I could have taken care of you, twice over. I'm still strong. You ask your Uncle Sam what I was. But at the same time I always had a kind heart. Always.”

 
Harold Pinter (10 oktober 1930 – 24 december 2008)
Scene uit een opvoering in Londen, 2012

De Antilliaanse (Curaçaose) schrijver Willem Cornelis Jacobus (Boeli) van Leeuwen werd geboren op 10 oktober 1922 op Curaçao. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Boeli van Leeuwen op dit blog.

Uit: A Stranger on Earth (Vertaald door Olga E. Roger en Joesph O. Aimone)

« Now the roles reversed: Maria-Teresa became sexually aggressive, whereas Janchi pulled back. Often he went to sleep in the hammock outside and fended off her advances with complaints of a headache or back pain. Roused by immense sexual need, she attacked him violently when he avoided her: merciless with the foul language she had learned from her drunken father, she spat at him until he, in despair, slammed the door shut behind him and would not return that night.
Soon after the birth of Kai she became pregnant again: this time, however, she blossomed during her pregnancy into a beauty she would never again equal. Her skin grew smooth and fresh and her body resembled an urn, round and full and graceful. Her hair got an electric shine, above the drab forehead, and, when she walked by, many a man stopped to look at her beautiful brown eyes.
Her second child was born in a delivery so difficult that the nuns went to pray in the chapel for the safety of mother and child, and the physician reached for his whiskey bottle, cursing. The child lived only a few hours and died at her breast.
She looked, without tears, at the wrinkled face in which the light-blue eyelids ended in a fringe of black eyelashes, and at the purple mouth with tiny air bubbles in the corners of the lips, and she could find no despair in her heart, and no prayer. This son had been received by her in love, and she had named him after her father.
After the childbirth she appeared physically extinguished: it was as if her insides had been burnt and torn. In just a few weeks she became unrecognizable: her neck turned sinewy, and the light in her eyes dulled. Janchi was shocked when she returned home: he realized that life with her would be very difficult from now on. He felt ashamed and guilty, though he didn't know exactly why. The child Kai grew into a rambunctious boy, wild and mobile, who might yet suddenly stare into the distance for long periods of time. As the only child in an inharmonius marriage he was often lonely and at times was either spoiled or unnecessarily severely punished. He was an attractive boy with a somewhat broad little nose, beautiful grey eyes with a delicate eye fold above the long eyelashes and a captivating smile. Dark-blond, straight hair fell along both sides of his forehead, and already as a child he would push the hair back through his fingers in a gesture of habit.“

 
Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 – 28 november 2007)
Cover Nederlandse uitgave

De Indiase schrijver Rasipuran Krishnaswami Narayan werd geboren op 10 oktober 1906 in Madras. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor R. K. Narayan op dit blog.

Uit:Swami and Friends

“ACT ONE
Evening. LENNY is sitting on the sofa with a newspaper, a pencil in his hand. He wears a dark suit. He makes occasional marks on the back page. MAX comes in, from the direction of the kitchen. He goes to sideboard, opens top drawer, rummages in it, closes it. He wears an old cardigan and a cap, and carries a stick. He walks downstage, stands, looks about the room.
MAX. What have you done with the scissors?
Pause.
I said I'm looking for the scissors. What have you done with them?
Pause.
Did you hear me? I want to cut something out of the paper.
LENNY. I'm reading the paper.
MAX. Not that paper. I haven't even read that paper. I'm talking about last Sunday's paper. I was just having a look at it in the kitchen.
Pause.
Do you hear what I'm saying? I'm talking to you! Where's the scissors?
LENNY (looking up, quietly). Why don't you shut up, you daft prat?
MAX lifts his stick and points it at him.
MAX. Don't you talk to me like that. I'm warning you. He sits in large armchair. There's an advertisement in the paper about flannel vests. Cut price. Navy surplus. I could do with a few of them. Pause. I think I'll have a fag. Give me a fag.
Pause.
I just asked you to give me a cigarette.
Pause.
Look what I'm lumbered with.
He takes a crumpled cigarette from his pocket.
I'm getting old, my word of honour.
He lights it.
You think I wasn't a tearaway? I could have taken care of you, twice over. I'm still strong. You ask your Uncle Sam what I was. But at the same time I always had a kind heart. Always.”

 
R. K. Narayan (10 oktober 1906 – 13 mei 2001)
Scene uit een toneelbewerking in Chennai, 2009

De Duitse schrijver, tekenaar en musicus Eugen Egner werd geboren op 10 oktober 1951 in Ingelfingen. Zie ook alle tags voor Eugen Egner op dit blog en ook mijn blog van 10 oktober 2010 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Château Schlass

„Ich hatte ziemlich viel Geld mit einer Erfindung verdient (zwei große Pappendeckel, die gegen die morgendliche Sonneneinstrahlung vors Fenster gehängt wurden), so daß ich mir zum ersten Mal in meinem Leben eine Urlaubsreise leisten konnte. Weil ich Woche für Woche Unmengen leerer Weinflaschen zum Altglas-Container schleppte, stand für mich fest, daß ich in eine Weingegend fahren würde, und zwar in eine französische. Aber in welche? Ich entschied mich für eine aleatorische Methode, um dieses Problem zu lösen. Als wieder ein Dutzend leerer Flaschen zusammengekommen war, griff ich ohne hinzuschauen einfach eine heraus. Welches Weingut das Etikett auch nennen mochte – dort würde ich meinen Urlaub verbringen. Château Schlass las ich mit Mühe, das
Etikett war über und über mit Kugelschreiber vollgekritzelt. An diese Flasche konnte ich mich überhaupt nicht erinnern, doch das wollte nicht viel heißen. Der Winzer hieß, so weit ich entziffern konnte, Phreno Schlinger, der Ort Saveteville. Ebenda fand ich mich dann nach einer Rolle rückwärts mit sauberen Füßen ein. Mir war schwindlig, und daran sollte sich auch nichts mehr ändern. Direkt auf dem Weingut konnte ich nicht logieren, da Monsieur Schlinger keine Fremdenzimmer vermietete. Im Ort war derzeit nichts frei, doch einen Kilometer außerhalb, auf halbem Wege zum Château Schlass, fand sich etwas in einem Haus, das man nicht allzu schnell betreten durfte, weil man sonst auf der anderen Seite gleich wieder im Freien stand. Jeden Tag ging ich zu Fuß nach Saveteville, um in der Dorfkneipe zu essen und zu trinken. Links vom Weg ins Dorf erstreckte sich, so weit man blicken konnte, das Weingelege. Der Wein wuchs ebenerdig bis an den Straßenrand. Es gab auch einen Baum, der einen baumlangen Schatten warf. Gleich da, wo dieser aufhörte, saß oder lag etwas in den Furchen des Weingeleges, etwas mit langen Ohren. Ich wußte nicht, ob man damit vernünftig reden konnte, aber ich beherrschte sowieso kein Wort Französisch. Deshalb sprachen im Wirtshaus auch alle deutsch. Es wurden im wesentlichen immer dieselben Sätze wiederholt: »Der teure Wein in der affigen Flasche ist dünn«, »Wir haben das Etikett mit unseren Kugelschreibern vollgekritzelt« und »Die ganze Welt fällt runter« – aber allein diese höfliche Geste einem Deutschen gegenüber war doch bemerkenswert. Ganz besonders beliebt bei den Insassen des Etablissements war etwas, das mir ein Fabulierspiel zu sein schien. Es wurde immer wieder gerufen: »Ein Eichhörnchen muß eine Glühbirne auswechseln und dabei ...“

 
Eugen Egner (Ingelfingen, 10 oktober 1951)

De Franse schrijver Claude Simon werd geboren op 10 oktober 1913 te Tananarive (Madagaskar) als zoon van een Franse legerofficier. Zie ook alle tags voor Clauder Simon op dit blog en ook mijn blog van 10 oktober 2010 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

Uit: Histoire

“l’une d'elles touchait presque la maison et l'été quand je travaillais tard dans la nuit assis devant la fenêtre ouverte je pouvais la voir ou du moins ses derniers rameaux éclairés par la lampe avec leurs feuilles semblables à des plumes palpitant faiblement sur le fond de ténèbres, les folioles ovales teintées d'un vert cru irréel par la lumière électrique remuant par moments comme des aigrettes comme animées soudain d'un mouvement propre (et derrière on pouvait percevoir se communiquant de proche en proche une mystérieuse et délicate rumeur invisible se propageant dans l'obscur fouillis des branches), comme si l'arbre tout entier se réveillait s'ébrouait se secouait, puis tout s'apaisait et elles reprenaient leur immobilité, les premières que frappaient directement les rayons de l'ampoule se détachant avec précision en avant des rameaux plus lointains de plus en plus faiblement éclairés de moins en moins distincts entrevus puis seulement devinés puis complètement invisibles quoiqu'on pût les sentir nombreux s'entrecroisant se succédant se superposant dans les épaisseurs d'obscurité d'où parvenaient de faibles froissements de faibles cris d'oiseaux endormis tressaillant s'agitant gémissant dans leur sommeil comme si elles se tenaient toujours là, mystérieuses et geignardes, quelque part dans la vaste maison délabrée, avec ses pièces maintenant à demi vides où flottaient non plus les senteurs des eaux de toilette des vieilles dames en visite mais cette violente odeur de moisi de cave ou plutôt de caveau comme si quelque cadavre de quelque bête morte quelque rat coincé sous une lame de parquet ou derrière une plinthe n'en finissait plus de pourrir exhalant ces âcres relents de plâtre effrité de tristesse et de chair momifiée. »

 
Claude Simon (10 oktober 1913 – 6 juli 2005)
In 1985

Zie voor nog meer schrijvers van de 10^e oktober ook mijn blog van 10 oktober 2015 deel 2 en eveneens deel 3.

10-10-2017 om 18:30 geschreven door Romenu  

Deutscher Buchpreis 2017 voor Robert Menasse

De Oostenrijkse schrijver Robert Menasse ontvangt de Duitse Boekprijs 2017 voor de roman "Die Hauptstadt". Dit werd op maandagavond in Frankfurt door de Börsenverein der Deutschen Buchhandels bij de opening van de Frankfurter Buchmesse bekendgemaakt. In de roman staat een hoge EU-ambtenaar voor de taak om het imago van de Commissie te verbeteren. Het feit dat dit uitstekend in Auschwitz moet gebeuren, is een van de vele curieuze wendingen in deze roman, waarin de Brusselse bureaucratie op de korrel wordt genomen. Robert Menasse werd geboren op 21 juni 1954 in Wenen. Zie ook alle tags voor Robert Menasse op dit blog.

Uit: Die Hauptstadt

„Da läuft ein Schwein! David de Vriend sah es, als er ein Fenster des Wohnzimmers öffnete, um noch ein letztes Mal den Blick über den Platz schweifen zu lassen, bevor er dieseWohnung für immer verließ. Er war kein sentimentaler Mensch. Er hatte sechzig Jahre hier gewohnt, sechzig Jahre lang auf diesen Platz geschaut, und jetzt schloss er damit ab. Das war alles. Das war sein Lieblingssatz – wann immer er etwas erzählen, berichten, bezeugen sollte, sagte er zwei oder drei Sätze und dann: »Das war alles.« Dieser Satz war für ihn die einzig legitime Zusammenfassung von jedem Moment oder Abschnitt seines Lebens. Die Umzugsfirma hatte die paar Habseligkeiten abgeholt, die er an die neue Adresse mitnahm.
Habseligkeiten – ein merkwürdiges Wort, das aber keine Wirkung auf ihn hatte. Dann sind die Männer von der Entrümpelungsfirma gekommen, um alles Übrige wegzuschaffen, nicht nur was nicht niet- und nagelfest war, sondern auch die Nieten und Nägel, sie rissen heraus, zerlegten, transportierten ab, bis die Wohnung »besenrein« war, wie man das nannte. De Vriend hatte sich einen Kaffee gemacht, solange der Herd noch da war und seine Espressomaschine da stand, den Männern zugeschaut, darauf achtend, ihnen nicht imWeg zu stehen, noch lange hatte er die leere Kaffeetasse in der Hand gehalten, sie schließlich in einen Müllsack fallen lassen. Dann waren die Männer fort, die Wohnung leer. Besenrein. Das war alles. Noch ein letzter Blick aus dem Fenster. Es gab da unten nichts, was er nicht kannte, und nun musste er ausziehen, weil eine andere Zeit gekommen war – und jetzt sah er … tatsächlich: Da unten war ein Schwein! Mitten in Brüssel, in Sainte-Catherine. Es musste von der Rue de la Braie gekommen sein, lief den Bauzaun vor dem Haus entlang, de Vriend beugte sich aus dem Fenster und sah, wie das Schwein nun rechts an der Ecke zur Rue du VieuxMarché aux Grains, einigen Passanten ausweichend, beinahe vor ein Taxi lief.
Kai-Uwe Frigge, von der Notbremsung nach vorn geworfen, fiel in den Sitz zurück. Er verzog das Gesicht. Er kamzu spät. Er war genervt.Was war jetzt wieder los? Er war nicht wirklich zu spät, es war nur so, dass er bei einem Treffen immer Wert darauf legte, zehn Minuten vor der vereinbarten Zeit da zu sein, vor allem an Regentagen, um sich auf der Toilette noch schnell wieder in Ordnung zu bringen, das regennasse Haar, die beschlagene Brille, bevor die Person kam, mit der er verabredet war –„

 
Robert Menasse (Wenen, 21 juni 1954)

10-10-2017 om 08:47 geschreven door Romenu  

De Roemeense schrijfster Liliana Corobca werd geboren op 10 oktober 1975, in het dorp Săseni, raion Călărași, Sovjet Socialistische Republiek Moldavië. Zij studeerde in de periode 1992 – 1997 letteren aan de Staatsuniversiteit in Chișinău en promoveerde in 2001 aan de Universiteit van Boekarest tot doctor in de letteren. Zij was wetenschappelijk onderzoekster aan het Instituut voor Geschiedenis en Literaire Theorie "G. Calinescu" in Boekarest (2002-2011). Corobca debuteerde met de roman “Negrissimo” in 2003, die werd bekroond met de Literara Prometheus-prijs voor literaire debuten in Roemenië en met een prijs van de Moldavische Schrijversunie. Haar proefschrift “The Character in de Romanian Inter War Novel” werd in 2003 gepubliceerd door de Universiteit van Boekarest. Haar roman “Un an în Paradis” (“Een jaar in het paradijs”) uit 2005 is vertaald in het Italiaans en het Duits. Haar roman “Kinderland” uit 2013 werd vertaald in het Duits en het Sloveens en was een bestseller op de Bookfest Book Fair 2013 en werd eveneens met prijzen bekroond.. Zij schreef een theatrale monoloog in drie akten: “Censorship for Beginners” (2014) en publiceerde wetenschappelijke publicaties over censuur tijdens de communistische periode. In 2014 vertegenwoordigde zij Roemenië op het Internationaal Literair Festival van Slovenië, het Internationaal Literatuurfestival in Leukerbad en de Frankfurter Buchmesse. In 2015 verscheen de roman “Imperiul fetelor batrine” (“Het rijk van oude meisjes”)

Uit: The Empire of Old Maids (Vertaald door Alistair Ian Blyth)

“There are countless ways of winning yourself a man. Mariana liked Sergiu and kept turning up in his room, cooking for him, letting her hair ripple, strategically unfastening the top two buttons of her dressing gown (the usual attire in our student halls of residence), on the off chance that a glimpse of breast might arouse him. It would be because she needed a deeper basin : we haven’t bought one yet, or : would you happen to have a long handled broom ? And I saw a big frying pan—is that yours or did you borrow it ? I only need it for half an hour. We’ve got a brand new iron : if you need it, I’ll lend you it. Mariana suspected that our neighbour had a girlfriend. She kept a close watch on him and one day, just as Serge, dressed to the nines, was going out of the front door of the hall of residence, Mariana filled a plastic bag with water, to which she had added some chopped dill, and from the window she dropped it on top of his head. The poor lad had to walk ten paces beside the wall of the building. You had to be very skilled to hit a moving target like that. But after a few rehearsals, Mariana had become an expert.
The method was in widespread use as a token of revenge or to prevent somebody reaching their destination. One of the few lads who possessed a suit refused to lend it to anybody, and so his friends lay in wait for him, with plastic bags and basins, to give him a soaking : that would teach him not to be so selfish ! Underhand enemies poured dishwater, but that happened only rarely ; it was more complicated. Soakings were common in the first few months of the university year, when the newly arrived students had not yet learned to avoid the dangerous ten metre stretch. Looking up above, seldom did you see the perpetrator’s face. Once, one lad glimpsed his trusty roommate, went back upstairs and beat him black and blue. It is said that he was joined by some female victims, who had been soaked on various occasions and now had an opportunity to slake their thirst for revenge. It was a real spectacle, according to the girls. The room was narrow and only a few of them were able to get inside. They were meticulously pulling his hair, while the others yelled at him indignantly in the doorway. One of them ripped his shirt : You ruined my dress, you piece of dirt ! You couldn’t just pour water on me like everybody else : you had to pour dishwater with dill and cooking oil ! It was true, water dried, but in their cruelty, the enemies went so far as to ruin your clothes, irreparably. The country was in the middle of an unprecedented economic crisis, people didn’t receive their wages for months on end, and for some it was very hard to cope.”

 
Liliana Corobca (Săseni, 10 oktober 1975)

10-10-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en kunstenaar Arne Rautenberg werd geboren op 10 oktober 1967 in Kiel. Na zijn studie kunstgeschiedenis, Nieuwere Duitse literatuur en folklore aan de Universiteit van Kiel werkt Rautenberg sinds 2000 als schrijver en kunstenaar in zijn geboorteplaats. Hij schrijft poëzie, essays, korte verhalen, romans en levert bijdragen aan diverse tijdschriften; zijn voornaamste literaire werkterrein is de poëzie. Gedichten zijn verschenen in meerdere bundels als ook in tal van bloemlezingen (Reclams boek van de Duitse poëzie, Jaarboek van de Poëzie) en tijdschriften (FAZ, Die Zeit, Akzente). Daarnaast zijn veel van zijn gedichten zijn opgenomen in schoolboeken. Rautenberg werkt op het gebied van de beeldende kunst met collages en groot-lettertype installaties in ruimtes, die zijn getoond op verschillende tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Sinds 2006 is hij docent aan de Muthesius Kunsthochschule in Kiel.

die klarheit verrückter sprechpuppen

verrückte sprechpuppe die beim anschalten sagt
du musst mich anschalten
und die beim ausschalten sagt
du musst mich anschalten

ich bewundere die falter die nachts
zu hunderten trotz des harten gewitterregens
um die straßenlaterne flattern

verrückte sprechpuppe die beim anschalten sagt
du musst mich ausschalten
und die beim ausschalten sagt
du musst mich ausschalten

ich verachte die falter die nachts
zu hunderten trotz des harten gewitterregens
um die straßenlaterne flattern

wenn zwei riesen renngiraffen

wenn zwei
riesen renngiraffen
gerne mal
nach hinten gaffen
während sie
durch steppen rennen
dabei manchmal
auch noch pennen
wenn sie dann
von beiden seiten
sich auch noch
entgegenreiten
denkt man nur
was wäre wenn
jetzt die langen
hälse - - denn
nah und näher
komm´n sie sich
gleich wird´s rappeln
fürchterlich!
niemand ruft:
halt! stop! verboten!
um gottes willen!!
das gibt nen knoten!!!

 
Arne Rautenberg (Kiel, 10 oktober 1967)

10-10-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Herman Brusselmans werd geboren in Hamme op 9 oktober 1957. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Brusselmans op dit blog.

Uit: Poppy en Eddie en Manon en Roy Harper

“M’n bril is de mooiste van Gent.  Hij staat op m’n gezicht alsof hij nooit eerder ergens anders gestaan heeft. Hij past zodanig goed bij de kleur van m’n haar dat vrouwen  in zwijm vallen. Soms vallen ze al in zwijm nog voor ze m’n schoenen  gekust hebben. Een van die vrouwen, een bloemenverkoopstertje met het achtereind van een varken, kwam na het in zwijm vallen niet meer bij, hoezeer ik ook water in haar gezicht plensde, en daarna limonade, en vervolgens koffie, thee en urine, die ik betrok uit een aanpalend restaurant.
Nee, die vrouw bleef simpelweg in zwijm. Ik vroeg aan m’n bodyguard, Jerry Nüttbaum, een joodse wereldkampioen in de Japanse vechtsport Bukota, om de ambulance te bellen. Bij Bukota mag je je tegenstander niet raken, behalve met een gifslang. Ik hoorde Jerry zeggen: ‘Een vrouw, in zwijm, en snel wat. Ter hoogte van Graslei nummer twaalf. Of nee, dertien. Ik zat er eentje naast. Of ze nog ademt? Dat zul je haar straks zelf moeten vragen, ik houd me met dat soort dingen niet bezig.’
Ondertussen stond ik een beetje te praten met een man die me had aangesproken en die me vroeg wat ik van de huidige politieke situatie vond. ‘Een situatie zou ik het niet noemen,’ zei ik, ‘en daar houdt het niet bij op. Dus dat komt niet goed. Het anti protestantse fascisme rukt op. Als je een antiprotestant als buur hebt, sla hem dan maar meteen dood, voor het te laat is.’ De man luisterde ademloos naar mij, wat ik gewend ben. Na het bellen van de ambulance stond Jerry z’n haar te kammen. Daarvoor had hij m’n toestemming, ik ben niet het type dat een jood verbiedt om z’n haar te kammen. ‘Baas,’ zei hij tegen mij, ‘ben ik kaal aan het worden?’ ‘Ja,’ zei ik. Jerry pinkte een traantje weg. Hij is gevoelig. De man die met me had gepraat kreeg een inzinking en ging heen. Daar had je de ambulance. Ik wachtte z’n definitieve komst niet af, en samen met Jerry zette ik m’n weg voort naar café De Intrinsiek, ongeveer ter hoogte van de winkel waar je pruimensap kunt bestellen, en dat sap wordt dan twee dagen later per internet aan huis geleverd, als het al geleverd wordt.
In De Intrinsiek zou ik een interview hebben over m’n oeuvre, met de journalist Tanguy De Roovere, van het nieuwe roddelblad Rochel. Er was mij gezegd dat het een van de laatste interviews van De Roovere zou worden, vanwege z’n hersentumor zo groot als een discobol. Naar het schijnt kon je, als je in De Rooveres neusgaten keek, die tumor zien zitten. Ik was niet van plan om in De Rooveres neusgaten te kijken, en ik zou nog liever in de anus van een paard kijken om te zien of zich daar veel bindweefsel bevindt. Als ik het had gewild, ik had dierenarts kunnen worden voor je tot drie kunt tellen. De gaven en talenten die ik heb, die kun je niet in een ruimte krijgen met de afmetingen van Oceanië. Dierenarts werd ik niet, en ook niet econoom, loodgieter, filosoof, trambestuurder, veehandelaar, drummer, piloot, luitenant-generaal, pooier, ontwikkelaar of mathematicus, omdat ik tenslotte al snel de beste schrijver van Vlaanderen wenste te worden, en daarin slaagde voordat bij wijze van spreken de wind ging liggen en vervolgens opnieuw begon te waaien.”

 
Herman Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957)

De Poolse dichter en schrijver Tadeusz Różewicz werd geboren in Radomsko op 9 oktober 1921. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Tadeusz Różewicz op dit blog.

The Gate

Lasciate ogni speranza
Voi ch'entrate

abandon all hope
ye who enter here

the inscription at the entrance to the inferno
of Dante's Divine Comedy

courage!

behind that gate
there is no hell

hell has been dismantled
by theologians
and deep psychologists

converted into allegory
for humanitarian and educational
reasons

courage!
behind that gate
the same thing begins again

two drunken grave-diggers
sit at the edge of a hole

they're drinking non-alcoholic beer
and munching on sausage
winking at us
under the cross
they play soccer
with Adam's skull

the hole awaits
tomorrow's corpse
the "stiff" is on its way

courage!

here we will await
the final judgment

water gathers in the hole
cigarette butts are floating in it

courage!

behind that gate
there will neither be history
nor goodness nor poetry

and what will there be
dear stranger?

there will be stones

stone
upon stone
stone upon stone
and on that stone
one more
stone

 
Tadeusz Różewicz (9 oktober 1921 – 24 april 2014)

De Braziliaanse dichter en schrijver Mário de Andrade werd op 9 oktober 1893 in São Paulo in Brazilië geboren. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Mário de Andrade op dit blog.

XXXIV

I’ll go to england
and tell all the ladies in england
that I don’t need them
because i have you.

I’ll go to italy
and i’ll tell all the women in italy
that I don’t need them
because I have you.

I’ll go to estados-unidos
and tell every lady on the estados-unidos
that I have nothing to do with them
because i have you.

then I’ll go to spain
and I’ll tell all the niñas in spain
that I ain’t got nothing to do with them
because I have you.

(etc.)

when I return to brazil
I’ll show you the sister of your hairs,
my triumphant constancy
It will be beautiful to see the sisters hugging on the street!

and I’ll still have to go to a land I know…
but it won’t be to scream my wild happiness..
it will be on a moving silent pilgrimage
of love, of recognition.

Vertaald door Ana Paula

 
Mário de Andrade (9 oktober 1893 – 25 februari 1945)
Cover

De Britse schrijver en filmmaker Colin Clark werd geboren op 9 oktober 1932 in Londen. Zie ook alle tags voor Colin Clark op dit blog.

Uit: My Week With Marilyn

“MONDAY 17 SEPTEMBER
(...)
“Colin! What are you doing here? It’s the middle of the night.’
‘I’m so sorry to disturb you. Everyone was worried that you might need a doctor and they said they’d heard you call my name…’
‘I am fine, Colin, especially when I am with you. I don’t want to see a doctor. They’re always telling me to explore my past.’
I leaned across her. ‘I don’t believe in exploring the past. I believe in exploring the future.’
There was a long pause.
‘What is going to happen next?’
‘You mean between us?’
‘Oh, no,’ I leaned back quickly. ‘I didn’t mean…’
‘Do you love me, Colin?’
How is it that beautiful women can throw me completely off balance just when I think I am in control? Every time Marilyn looked at me I seemed to lose my grip on reality. I was certainly at her mercy, but was it love."

Colin Clark (9 oktober 1932-17 december 2002)
Michelle Williams en Eddie Redmayne als Marilyn en Colin Clark
in de film My Week With Marilyn uit 2011

De Joods-Duitse filoloog en schrijver Victor Klemperer werd geboren in Landsberg an der Warthe (tegenwoordig Gorzów Wielkopolski) op 9 oktober 1881. Zie ook alle tags voor Victor Klemperer op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Warum soll man nicht auf bessere Zeiten hoffen  

„Victor Klemperer an Margarethe Riesenfeld
Dresden A 27 — Dolzschen, Am Kirschberg 19 17. Xi. 36 und 24. Xi
L. Grete —vielen herzlichen Dank für Deine Zeilen. Dass ich in Ma-schinenschrift antworte, nimmst Du wohl nicht übel; mcinc Handschrift ist allmählich ganz unleserlich geworden, und seit Jahr und Tag habe ich mich ffir alles längere Schreiben ganz motorisiert. Auch meine Arbeit skizziere ich nur noch mit der Hand und arbeite sie dann auf der Maschine aus. Was Du von Deinem Gesundheitszustand schreibst, ist we-nig erfreulich; aber ich erhoffe von Deiner so oft bewährten Vitalität zuversichtlich, dass Du Dich wieder aufrappeln, bes-sere Zeiten erleben und in ihnen frischer sein wirst. Von uns ist natürlich nicht viel Gutes 711 melden. Wir leben absolut isoliert, von allen gemieden und alle meidend. Eva ar-beitet nach Möglichkeit viel im Garten; das Gehen fallt ihr schwer, und so war sie lange ganz an das Haus gebunden. Im vorigen Winter fasste ich dann einen grossen Entschluss, lernte auf meine alten Tage — cs fiel mir greulich schwer, und in der Prüfung tthlte ich mich unbehaglicher als im Deetorexanten —, lernte aber dochAuto-fahren, kaufte ein altes, ziemlich gebrech-liches und tückisches Sechs-Cylinder-Ding, das wir seiner Eigenschaften halber den Bock nennen, und erwarb uns so eine gewisse Bewegungsfreiheit und Ablenkung. Wir haben im Sommer manche schöne, auch längere Fahrt gemacht, ich fahre jetzt schon recht passabel, leidenschaftlich gern und unermüd-lich — ich kann acht, neun Stunden am Steuer sitzen, oder könnte es noch, wenn das Geld dazu langte. Wir haben uns, pensioniert, wie wir sind, und vertragsgebrochen, wie man uns hat (kein Verleger darf mehr etwas von mir veröffentlichen), in allem sehr enschränken müssen. Frau Lehmann, die Wi rtschaf-reri n, is faded and Bone, dito das Telephon und manche andere C.ommodität. Um die Erhaltung des Bockes kämpfen wir ei-nen schweren Kampf, dessen Ausgang von Monat zu Monat in Frage gestellt ist.“

 
Victor Klemperer (9 oktober 1881 - 11 februari 1960)
Cover

De Russische dichteres en schrijfster Marina Tsvetájeva werd geboren op 9 oktober 1892 in Moskou. Zie ook alle tags voor Marína Tsvetájeva op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit:Briefwisseling. Marina Tsvetajeva & Rainer Maria Rilke, 1926 (Vertaald door Ronald Bos)

“Het eerste, wat me in uw brief op de hoogste vreugdetoren wierp (niet - tilde, niet - zette) was het woord ‘May’4., dat u met de y van de oude adel schreef. Mei met de i - zo iets als de eerste Mei, niet het feest van de arbeid, dat ooit nog zo mooi wordt (worden kan) - de matte mei van de bourgeoisie van verloofden en (niet zo erg) verliefden.
Enkele biografische (alleen de noodzakelijkste) aantekeningen: uit de Russische revolutie (niet het revolutionaire Rusland, de revolutie is een land met zijn eigen - en eeuwige - wetten!) vertrok ik - via Berlijn - naar Praag, met uw boeken. In Praag las ik voor het eerst de ‘Frühen Gedichte’. Zo kreeg ik Praag lief - op de eerste dag - door uw studententijd.
In Praag bleef ik van 1922-1925, drie jaren, in november 1925 vertrok ik naar Parijs. Was u daar toen nog?
In het geval u daar was:
Waarom ik niet naar u toe kwam? Omdat u mijn liefste bent - van de hele wereld. Heel simpel. En - omdat u mij niet kent. Uit lijdende trots, uit respect voor het toeval (of lot, dat kan ook). Uit - lafheid, misschien, om niet uw vreemde blik te moeten doorstaan - op de drempel van uw kamer. (Terwijl u niet vreemd was, kon u me toch niet aankijken! En hoe dan ook - die blik gold immers iedereen, omdat u mij niet kende! - dat betekent toch vreemd!)
Nog een: u zou mij altijd als Russin ervaren, ik - U - als een zuiver menselijke (goddelijke verschijning). Dat is het probleem van onze te individuele nationaliteit - dat alles wat ons ik is bij de Europeanen - Rus heet.
(Hetzelfde geval, bij ons met de Chinezen, Japanners, negers - erg verre of zeer wilde).
Rainer Maria, er is niets verloren, in het volgende jaar (1927) komt Boris en we zullen u bezoeken - waar u ook moge zijn. Boris ken ik niet goed en ik hou van hem zoals men alleen van de nooit-geziene (al geweest zijnd of nog komend: na-komend) of de er nooit geweest zijnde houdt. Hij is niet zo jong - 33, geloof ik, en toch jongensachtig. Hij lijkt in geen enkel opzicht op zijn vader (het beste wat een zoon kan doen). Ik geloof alleen in moederszonen. U bent ook een moederskind. Een man in de vrouwelijke lijn - en daarom zo rijk (tweeslachtigheid).
Hij is de eerste Russische dichter. Dat weet ik - en nog een paar, de anderen wachten tot hij dood is.”

 
Marína Tsvetájeva (9 oktober 1892 – 31 augustus 1941)
Marína Tsvetájeva en Rainer Maria Rilke: linosnedes door Natalia Moroz, 2004

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Elaine Goodale Eastman werd geboren op 9 oktober 1863 in Mount Washington, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Elaine Goodale Eastman op dit blog.

Goldenrod

When the wayside tangles blaze
In the low September sun,
When the flowers of Summer days
Droop and wither, one by one,
Reaching up through bush and brier,
Sumptuous brow and heart of fire,
Flaunting high its wind-rocked plume,
Brave with wealth of native bloom, -
Goldenrod!

When the meadow, lately shorn,
Parched and languid, swoons with pain,
When her life-blood, night and morn,
Shrinks in every throbbing vein,
Round her fallen, tarnished urn
Leaping watch-fires brighter burn;
Royal arch o'er Autumn's gate,
Bending low with lustrous weight, -
Goldenrod!

In the pasture's rude embrace,
All o'errun with tangled vines,
Where the thistle claims its place,
And the straggling hedge confines,
Bearing still the sweet impress
Of unfettered loveliness,
In the field and by the wall,
Binding, clasping, crowning all, -
Goldenrod!

Nature lies disheveled pale,
With her feverish lips apart, -
Day by day the pulses fail,
Nearer to her bounding heart;
Yet that slackened grasp doth hold
Store of pure and genuine gold;
Quick thou comest, strong and free,
Type of all the wealth to be, -
Goldenrod!

 
Elaine Goodale Eastman (9 oktober 1863 – 24 december 1954)
Cover biografie

De Senegalese schrijver Léopold Senghor werd geboren op 9 oktober 1906 in het plaatsje Joal aan de Atlantische kust, zo'n 70 kilometer van de Senegalese hoofdstad Dakar. Zie ook mijn blog van 9 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Léopold Senghor op dit blog.

Midnight Elegy (Fragment)

I jump out of my bed, a leopard on my back, a swift simoon
silting up my throat.
—Oh if only I could collapse into blood and dung, into nothing!
I turn around among my books which watch me from the corner
of their eyes Six thousand lamps which burn 24 hours a day.
I'm standing, clear-headed, strangely clear-headed
And I'm handsome as a too-meter runner. As a rutting stallion of
Mauritania.
In my blood I carry a river of seeds to fertilize all the plains of
Byzantium
And the hills, the austere hills.
I'm the Lover and the locomotive with the well-oiled piston.

Sweetness of its strawberry lips, thickness of its stone body, sweet-
ness of its peach-secret
Its deep earth body open to the dark sower.
The spirit germinates under the groin in the womb of desire
Sex is an aerial in the midst of the Multiple where flashing mes-
sages are exchanged.
The music of love, the poem's sacred rhythm can no longer pacify
me.
Lord, I must summon all my strength against despair
—Sweetness of the dagger in the heart, up to the hilt
Like a remorse. I'm not sure of dying.

 
Léopold Sédar Senghor (9 oktober 1906 - 20 december 2001)
Portret in het Field Museum in Chicago

De Deense dichter en schrijver Holger Drachmann werd geboren op 9 oktober 1846 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Holger Drachmann op dit blog en ook mijn blog van 9 oktober 2010

Uit: Er starb und wurde begraben (Vertaald door Otto Hauser)

„Lene – Ivars Frau – bekam ihn endlich dazu, daß er sich legte. Es war schwer genug, ihn dahin zu bringen. Denn er war ein Schufter, ein wortkarger, trockener, unermüdlicher Arbeiter. Er besaß das Boot, Lene besaß die Gerätschaften, als sie heirateten. Was Andreas betraf, so hatte er keinen Anteil; er arbeitete für Lohn – Prozente konnte man's nennen; er war ein hübscher Kerl mit einem blühenden Gesicht, der Mund nur ein Strich, der nie zu einer ganzen Öffnung wurde; er redete noch weniger als Ivar, deshalb kamen die beiden vielleicht so gut aus. Er hatte nur eine einzige Leidenschaft: er tanzte – aber um des Tanzes selbst willen. Keine Liebelei, kein Herumstreichen zur Abendzeit. Wenn im Krug Winterball war, begann er mit dem ersten Mädchen bei der Tür, ob sie alt oder jung war, groß oder klein, und hörte mit der letzten auf. Dann war seine Joppe triefnaß, er ging sofort heim, legte sich in seinem Schweiß nieder, schlief ohne Träume und stand auf ohne Kopfweh.
Er hatte einmal mit Lene getanzt – drei Touren in einem Zug. Da er sie los ließ und sie sich setzte, sah sie ihn an, lächelte und sagte: »Du bist warm!«
Er sah auf den Boden und antwortete: »Es war gut, das!«
Diese Nacht konnte er gegen die Gewohnheit nicht einschlafen. Dann stand er auf und wechselte – nach einer plötzlichen Eingebung – sein Wollhemd. Es war zum ersten Mal. Und es half.
Sie tanzten nicht öfter miteinander, denn nun begann das lange Krankenlager. Ivars Rücken war »bös«; es mußte im Boote für zwei gearbeitet, für den Doktor, für die Fuhre zum Doktor, für die Medizin verdient werden; man mußte Wache halten, und doch sollte alles im Hause seinen Gang gehn. Lene und Andreas teilten sich in die Arbeit – immer ohne zu reden. Das schwere Krankenlager machte das Haus noch stiller; nur Ivars Wimmern und einmal dazwischen sein Schrei in den qualvollen Nächten unterbrach die Stille; und nach diesen Äußerungen, die den schwindenden Kräften abgerungen wurden, lastete das Schweigen und der Druck noch stärker auf dem kleinen Hausstand.
Der lange, niedrige Flügel war von etwa einem Dutzend Familien bewohnt. Die Ivar Asmussens wohnte im westlichen Giebel – zwei kleine Bodenzimmer mit einer Bretterwand mit gewürfeltem Tapetenpapier dazwischen. Die Küche war unten. Von da führte eine Stiege hinauf zu der schweren Bodentür mit dem abgenutzten Eisenring daran. Seit damals, da Lenes einziges Kind, die kleine Matte Marie, rücklings durch die Luke hinuntergefallen war, wurde diese Tür beständig geschlossen gehalten.“

 
Holger Drachmann (9 oktober 1846 – 14 januari 1908)
Portret door P. S. Krøyer, 1903-1907

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e oktober ook mijn blog van 9 oktober 2016 deel 2.

09-10-2017 om 18:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Alexis de Roode werd geboren op 8 oktober 1970 in Hulst. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alexis de Roode op dit blog.

Winterwende

Verder en verder
de stad uit,
naar de onverlichte landen
wandelt hij,
de oude buitenslaper,
tranen kwijlend in zijn baard.
In het donker moet hij zoeken
naar wat niet
tussen mensen bestaat.
Oorzaakloos
flakkert in de lege kamer
een kaars.
Tijd likt onze handen,
trouwe hond die stinkt
en ouder wordt. Daarom
moeten wij vuren branden,
en alsmaar luisteren naar Bach.

Waar de nacht wit is
en schitterend van vorst,
keert hij om
en strompelt naar de stad terug
als een koning
met sterren bestrooid.
Samen met de ochtend
nadert hij, de ijspegels
aan zijn baard half ontdooid.
Gooi het joelblok in de haard.
Vouw cirkels tot slingers
en kroon de boom
rood wit rood.
Drie vonken stijgen
in de nacht:
een voor jezelf,
een voor je familie,
een voor de wereld.

Bosrand

Op een herfst zonder geloof
ging ik naar de hoeders van gene zijde.
Het was toen oktober
en mijn haar kleurde rood.
Ik ging uit de tijd,
dat wil zeggen,
ik ging uit de wereld.
Sprak tot een omgevallen boom
en zong voor één stervend blad.
Ik zag dat het denken
een lelijk huis was:
een vierkante woondoos
die ongenadig oprees uit de polders.
Sloopkogels!
Maar had alleen een BIC M10.

Langs een slootje schrijf ik dit,
bij dalend licht,
met uitzicht op een bosrand.
Tussen de stammen,
waar de nacht al begonnen is,
fluit een vogel de aarde stil.

 
Alexis de Roode (Hulst, 8 oktober 1970)

De Nederlandse schrijver en journalist Martin van Amerongen werd geboren op 8 oktober 1941 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Martin van Amerongen op dit blog.

Uit:De zwarte humor van Shakespeare

“Neem De getemde Feeks.
Het is een miraculeuze komedie. Bestudeer je hem, de Arden of de Burgersdijk op schoot, in de stoffige beschutting van je bibliotheek, kan er gegarandeerd geen lachje af, ook al ga je jezelf met een plumeau of lolaborstel te lijf op de diverse kietelgevoelige lichaamsonderdelen. De parterre - ikzelf inclusief lacht zich echter al vierenhalve eeuw tranen om het gebodene. Geloof me: De getemde Feeks is zonder enige concurrentie Shakespeares zwakste blijspel. Het is een breed uitgewalste anekdote zonder veel poëtische zeggingskracht, de hoofdfiguren zijn karikaturen, de bijfiguren zijn clichés, de structuur - met een proloog rond een beschonken ketellapper - slaat nergens op en de moraal staat dwars op de Wet Gelijke Behandeling. Maar ziet! Eenmaal op het toneel gebracht voltrekt zich onmiddellijk dat mysterieuze proces, waarin het voorhanden zijnde lood in goud wordt veranderd, en vijf bedrijven lang ben je, geërgerd maar geamuseerd, getuige van een primitieve, onsympathieke, oergeestige en meeslepende hansworstiade.
Kenmerkend is de reactie van Paola Dionisotto, die in 1967 door de Royal Shakespeare Company werd uitgenodigd om De getemde Feeks in studie te nemen. ‘Ze zeiden me, dat het een meesterlijk toneelstuk was, dat nimmer zijn effect op het publiek placht te missen. Ik nam de tekst mee naar huis en las het daar nauwkeurig door. Ik was ontzet, ik vond het niet in het minst humoristisch, in feite vond ik het door-en-door afstotelijk.’ Totdat Katharina, Petruchio, Bianca en Battista op de planken uit hun papieren isolement traden en ter plekke veranderden in wezens van vlees en bloed.
Peereboom wijst op het feit dat de tragedies en histories met grote regelmaat door humoristische passages worden veredeld. Mijn theorie gaat verder: in zijn tragedies, koningsdrama's (en zijn problem plays) is Shakespeare, anders dan in zijn blijspelen, eigenlijk op zijn grappigst. De voedster in Romeo en Julia, de redekavelende poortwachter in Macbeth, de ongelukkige bode in Antonius en Cleopatra, de dichter Cinna in Julius Caesar, de vuilbekkende dwerg Thersites in Troilus en Cressida. Is er ooit een betere proeve van zwarte humor geschreven dan Titus Andronicus? Bestaat er een geslaagder voorbeeld van boulevardtoneel dan Richard iii?"

 
Martin van Amerongen (8 oktober 1941 – 11 mei 2002) 
Scene uit Shakespeare's “The Taming of the Shrew” door Washington Allston, 1809

De Amerikaanse schrijver Benjamin Cheever werd geboren op 8 oktober 1948 in New York. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Benjamin Cheever op dit blog.

Uit:The Good Nanny

“The agent had arrived a half an hour early-Andie was still in the shower-and presented Stuart with a one thousand, one hundred-page manuscript titled Gone With the Wind . (Not that Gone With the Wind .) "Random House despised it, but I think it's perfect for you," he explained.
Now Stevens was making Andie blush.
"Is Tom Hanks here?" he asked.
"I didn't invite him," said Andie.
"He would have come," said Stevens, moving his face unnaturally close to that of his hostess. "Doesn't he want good reviews?"
"It doesn't work that way," said Andie, backpedaling out of range of the spray.
"Then how does it work?" asked Stevens. "I told Loretta that he might be here."
"I judge the movie on its merits," said Andie.
"Isn't that a bit subjective?" asked Stevens.
"Yes," said Andie.
"But you don't pay for your tickets, do you?" asked Stevens.
"No," said Andie, "not usually."
"Which right away puts you in a different position than all the rest of us," said Stevens. "Loretta asked me the other day if you got free popcorn. I didn't know. Do you get free popcorn?"
"No," said Andie, "not usually."
Stevens nodded pensively. "Did you ever try and figure out how much they pay you per review?" he asked.
"No," said Andie. "I never did."
"Loretta was saying they should wire a keypad into the seats," Stevens continued. "After the movie, everybody could push a button for thumbs-up, or a different button for thumbs-down. The results could be tabulated and published. That way we'd really know what to see."
"Enough charming chitchat for now," said Stuart, inserting himself between Andie and the agent. "How about a house tour? Anybody who wants to admire the Jacuzzi," he said, "queue here." Half a dozen late arrivals responded to the invitation, and Stuart started up the stairs. "The real estate agent promised a seasonal view of the Hudson," he said. "I don't see it. Unless she was talking about the nuclear winter."

 
Benjamin Cheever (New York, 8 oktober 1948)

De Duitse schrijver Jakob Arjouni (pseudoniem vanJakob Bothe) werd geboren op 8 oktober 1964 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jakob Arjouni op dit blog.

Uit: Mehr Bier

„Der Kaffee war dünn, und das feuchtweiche Käsebrötchen mußte seit Tagen im Kühlschrank gele-gen haben. Ich riß es in Brocken und spülte mit Kaffee nach. Die klebrige Theke roch nach Bier. Zwei Meter neben mir döste ein zerknitterter Mann über seinem Korn. Von Zeit zu Zeit schnupfte er in ein Taschentuch und wischte sich dann damit Stirn und Mund ab. Er starrte auf den gerahmten Spruch über der Spüle, ABENDS PAAR BIER, DIE TRINKEN WIR - MORGENS 'NEN SCHNAPS, WEG IST DIE KATZ. Neben ihm lag der Sportteil der Zeitung. Ich lehnte mich zu ihm rüber. »Wie hat Gladbach gespielt?« »Zwei Null verloren«, murmelte er, ohne aufzusehen. Ich klopfte auf die Theke. »Noch einen Kaffee. Bißchen stärker.« Die Wirtin schob sich durch den braunen Kettenvorhang, nahm die Tasse und brachte sie gefüllt zurück. Ihr üppiger Busen steckte in einem Ballkleid, Arme und Kopf quollen hervor wie Würste.
Über den Hintern hatte sie sich eine lila Satinschleife gebunden, und an den Armen klapperten Goldimitationen. Das Haar war in Silber getunkt. Hertha war die Besitzerin von HERTHAS ECKE -Rund-um-die-Uhr-geöffnet. Die Ecke war groß, leer und düster. Eine Neonröhre hing über den ver-staubten Flaschen der Bar. An die schmutzigen Fenster schlug Regen. Hol In der Ecke stand der Stammtisch mit schmiedeeisernem Emblem, eine Wildsau mit Bierkrug. Hertha wusch Gläser ab. Ei-ne Fliege setzte sich auf das angerissene Brötchen. Ich zündete mir eine Zigarette an und blies Rauchringe um die Fliege. So früh am Morgen verging die Zeit langsam. Es war halb neun. In einer halben Stunde mußte ich auf dem Gericht sein. Ich ging zur Toilette. Die Schüssel war zerbrochen, und beim Spülen lief Wasser über den Boden. Als ich zurückkam, spielte das Radio. »Ach Schnucki, ach Schnucki, ach fahrn wir nach Kentucky...« Hertha wiegte die Hüften im Rhythmus. Der Mann rotzte in sein Taschentuch, nahm dann das Glas mit beiden Händen und kippte den Schnaps mit ei-nem Ruck hinunter. Mit Schwung knallte er es zurück auf die Theke. »Hertha! Noch einen.« »Laß man Karl. Hass genuch.« Karl fummelte einen zerknüllten Fünfzigmarkschein hervor. »Kann ich etwa nich zahlen, hää?! Kann ich etwa nich?« »Steck dein Geld ein."

 
Jakob Arjouni (8 oktober 1964 – 17 januari 2013)

De Welshe dichter en schrijver John Cowper Powys werd geboren op 8 oktober 1872 in Shirley, Derbyshire. Zie ook alle tags voor John Cowper Powys op dit blog.

Uit: Wood and Stone

“Midway between Glastonbury and Bridport, at the point where the eastern plains of Somersetshire merge into the western valleys of Dorsetshire, stands a prominent and noticeable hill; a hill resembling the figure of a crouching lion.
East of the hill, nestling at the base of a cone-shaped eminence overgrown with trees and topped by a thin Thyrsus-like tower, lies the village of Nevilton.
Were it not for the neighbourhood of the more massive promontory this conical protuberance would itself have stood out as an emphatic landmark; but Leo’s Hill detracts from its emphasis, as it detracts from the emphasis of all other deviations from the sea-level, between Yeoborough and the foot of the Quantocks.
It was on the apex of Nevilton Mount that the Holy Rood of Waltham was first found; but with whatever spiritual influence this event may have endowed the gentler summit, it is not to it, but to Leo’s Hill, that the lives and destinies of the people of Nevilton have come to gravitate. One might indeed without difficulty conceive of a strange supernatural conflict going on between the consecrated repository of Christian tradition guarding its little flock, and the impious heathen fortress to which day by day that flock is driven, to seek their material sustenance.
Even in Pre-Celtic times those formidably dug trenches and frowning slopes must have looked down on the surrounding valley; and to this day it is the same suggestion of tyrannical military dominance, which, in spite of quarries and cranes and fragrant yellow gorse, gives the place its prevailing character.
The rounded escarpments have for centuries been covered with pleasant turf and browsed upon by sheep; but patient antiquarian research constantly brings to light its coins, torques, urns, arrow-heads, amulets; and rumour hints that yet more precious things lie concealed under those grassy mounds.
The aboriginal tribes have been succeeded by the Celt; the Celt by the Roman; the Roman by the Saxon; without any change in the place’s inherent character, and without any lessening of its tyranny over the surrounding country. For though Leo’s Hill dominates no longer by means of its external strength, it dominates, quite as completely, by means of its interior riches.”

 
John Cowper Powys (8 oktober 1872 - 17 juni 1963)

De Russische dichter Sergei Yakovlevich Efron werd geboren op 8 oktober 1893 in Moskou. Zie ook alle tags voor Sergei Efron op dit blog.

He is gone

He is gone - I cannot eat:
The taste - of stale bread.
All - chalk.
Anything I am drawn to.

... I am the bread that was
And the snow that was.
And the snow was not white
And the bread was unlove

Marína Tsvetájeva (Vertaald door Rolf Gross)

 
Sergei Efron (8 oktober 1893 – 16 oktober 1941)
Marina Tsvetayeva and Sergey Efron in Koktebel, 1911

De Franse schrijver en dichter André Theuriet werd geboren op 8 oktober 1833 in Marly-le-Roi. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor André Theuriet op dit blog.

Le Tisserand (Fragment)

Sur l'aile frémissante et le corselet bleu
Elle lance des fils gluants, et peu à peu
Elle roule la mouche en un linceul de mailles,
Et l'emporte broyée entre ses deux tenailles.

La nuit vient, dérobant victime et meurtrier.

Le tisserand pensif retourne à son métier.
Quoi ! partout la douleur à sa proie acharnée,
Et la vie à la mort à jamais enchaînée!
Partout lutte et travail... L'insecte à peine né
A cette loi terrible obéit, résigné;
Et les grands lis tout fiers de leurs blanches corolles,
Les lis immaculés, s'ils trouvaient des paroles,
Qui sait ce qu'ils diraient de leurs efforts sans fin
Pour germer, pour jaillir de l'oignon souterrain,
Et pousser droit leur tige et fleurir à l'air libre?...

Il relève la tète, il sent dans chaque fibre
De ses muscles lassés la vigueur revenir.
Courage! le pain manque et le jour va finir;
Courage!... Et vous, leviers, sous le pied qui vous guide,
Montez et descendez. Toi, navette rapide,
Fais ton devoir. — Les fils se croisent mille fois,
L'étoffe s'épaissit sur le rouleau de bois,
Et longtemps, dans la nuit calme, on entend encore
Du métier haletant le bruit sec et sonore.

 
André Theuriet (8 oktober 1833 – 23 april 1907)
In de jaren 1870

De Duitse dichter en schrijver Nikolaus Becker werd geboren op 8 oktober 1809 in Bonn. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Nikolaus Becker op dit blog.

Abschied und Wiedersehen

II.
Es ist die Schlacht geschlagen -
Wie öd' des Kampfes Plan!
Es schaut mit blassem Glanze
Der Mond die Leichen an.

Und blutig liegt ein Jüngling
An eines Hügels Rand;
Des feindes stolzes Banner
Hält fest die strarre Hand.

Und eine Maid daneben,
Die trägt ein tiefes Weh;
Gebrochen ist das Auge,
Die Wange bleich, wie Schnee.

Mit ihren langen Locken
Neigt sie sich trüb hinab -
So senkt die Trauerweide
Sich nieder auf ein Grab.

 
Nikolaus Becker (8 oktober 1809 – 28 augustus 1845)
Beckers geboortehuis in de Sternstraße in Bonn met gedenkplaat tussen de ramen boven

Onafhankelijk van geboortedata

De Amerikaanse schrijver Atticus Lish werd geboren in 1972 in New York. Zie ook alle tags voor Atticus Lish op dit blog.

Uit: Preparation For The Next Life

The man with the bandana had come over to them.
You got the prettiest girl at the bar.
Thanks.
She’s the best one here. Believe that.
Skinner clicked bottles with him. The man leaned to Zou Lei and touched bottles with her.
I told him you’re the prettiest girl at the bar.
She raised her beer and he raised his.
God bless you both, the man said. Beneath his bandana, he had an earnest face, and, although he couldn’t have been over the age of twenty-five, fat on his chest and stomach. She could see that he did not do many pushups.
For half a minute, all of them directed their attention to the TV, where the match had ended and people other than the athletes were milling in the ring. Shortly, the earnest man eased back and stood with his friend.
The Spanish music was loud enough to swim in.
Zou Lei pointed to her ear.
What? He’s crazy?
No, the music!
She imitated the cowbell. It sounds like the animal is coming! And she imitated the feet of an animal with her hands.
Don’t remind me!
You shoot this animal!
I didn’t. It wasn’t me, I swear!
He threw his arm around her shoulder, squeezing her to him briefly and letting her go before she could object. A minute later, he reached up behind her and tugged a lock of her wavy hair.
In the center of the floor, a man in a black cowboy hat was dancing with a woman who looked as if she had given birth to many sons and daughters and they would all be drunks together forever. She was in her fifties perhaps, and wore a very short black skirt. In her high heels, she was taller than her partner, whose shoulder she rested her hand on. When she moved, you could see the thicker section of her nylons.”

 
Atticus Lish (New York, 1972)

08-10-2017 om 11:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en arts Thijs Feuth werd geboren in Nijmegen op 8 oktober 1981. Feuth studeerde geneeskunde in Amsterdam en werkt als arts in Fins Lapland bij een lokaal gezondheidscentrum. Hij behoort als hardloper tot de Nederlandse marathontop en schreef als columnist voor o.a. Runner's World. Als vrijwilliger in Afrika ontmoette hij de Finse Laura en een paar jaar later volgde hij Laura naar haar geboorteland. Feuth debuteerde in 2015 met de roman “Zwarte ogen”. In 2017 verscheen “Achter de rug van God, een vreemdeling in Lapland”. In dat boek beschrijft hij hoe hij samen met Laura naar Lapland reizst om negen maanden lang als artsen stage te lopen in de gezondheidspost van het kleine stadje Posio, en hoe hij verliefd wordt op het land.

Uit: Zwarte ogen

“De waarheid is dat Alex nooit een vlieg kwaad zou doen. Hij was zachtaardig en broos en verzamelde elpees van Chet Baker. Dat hij op een zondagochtend om elf uur achttien de halsslagaders van Presa zo lang dichtkneep dat zij vanaf die dag in vegetatieve toestand in het ziekenhuis van Enschede moest verblijven, bewijst dat feiten zich niet altijd aan de waarheid houden.
Die ochtend brandden zijn wangen alsof hij koorts had. Hij zag apen door de slaapkamer rennen en de muren bolden als de zeilen van een schip op volle zee. Opeens was daar een slang. Geen adder of ringslang, maar een tropische wurgslang die naast hem in bed lag.
Zodra haar lichaam verslapte, nam de wereld weer normale proporties aan en drong de verschrikkelijke werkelijkheid zich aan hem op. Paniek sloeg door zijn lijf. Eerst dacht hij dat ze dood was. Hij meende een soort van reanimatie toe te moeten passen, maar toen hij haar gezicht in zijn handen had en zijn mond op de hare wilde drukken, bemerkte hij dat ze ademde. Ze had een vreemdsoortige, diepe ademhaling, die de forensisch arts later Cheyne-Stokes zou noemen en die volgens zijn expertise zonder enige twijfel het gevolg was van hypoxie in de hersenstam.
Maar dat wist Alex op dat moment nog niet. Hij gaf Presa met de vlakke hand mepjes tegen de wang en toen dat geen effect had, greep hij haar naakte schouders en schudde. Dat zou later bevestigd worden door dezelfde forensisch arts, die ongevraagd ‘nogal hardhandig’ toevoegde, wat hem op een protest van Alex’ verdediging kwam te staan, maar wat door de rechter, een oudere vrouw met zachte, haast vleiende stem, door de vingers werd gezien.
Het strafbare feit lag als een bloedend hart op een weldadig gevulde fruitschaal, meende Marsman, de Amsterdamse topadvocaat die door de vermogende familie van Alex was ingeschakeld. Een juiste interpretatie van de feiten was slechts mogelijk als de rechter bereid was alle omstandigheden, ook de minder directe, in ogenschouw te nemen. De fruitschaal dankte zijn vermelding overigens aan de biografische gegevens van de rechter, die de advocaat ter beschikking had: schildert in haar vrije tijd stillevens.
Het was van belang om Alex’ jeugd onder de loep te nemen. Op het eerste gezicht had het hem aan niets ontbroken, als telg van een welvarende familie die aan de wieg had gestaan van een Hengeloos bedrijf van wereldfaam dat in signaalapparatuur gespecialiseerd was. Juist dit gebrek aan gebreken was echter de grote tekortkoming in de ontwikkeling van Alex, zo stelde de advocaat.”

 
Thijs Feuth (Nijmegen, 8 oktober 1981)

08-10-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Simon Carmiggelt werd geboren op 7 oktober 1913 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Simon Carmiggelt op dit blog.

Tekst voor een wijnkaart

O,drank, je hebt zoveel verpest.
Toch ben je in mijn dorstig leven
altijd die ene hoer gebleven,
die mij het diepste heeft gelest,

want hoe je me ook hebt geflest
door altijd (en ik kon het weten)
al je beloften te vergeten,
als je weer klaar lag voor de rest,

en hoe je m'ook hebt uitgemest
door alles wat je van me nam,
ik leefde als ik bij je kwam,
bij jou alleen. Dat weet je best.

Je grokstem en je valse streken,
de stomme platheid van je spreken
en van je bed de wulpse stank,

't was niets, als ik maar weg mocht zinken
in jou om steeds weer in te drinken
jouw zoete leugen-bitt're drank.

De schilder

Zijn vrees staat als een bevend spook
te kijk op zijn Picasso-doeken.
Steeds angst, op al die Talens-koeken.
En in de keuken staat ze ook.

Want deze vrouw, zo fel en kloek,
verdreef hem uit de luwe sferen
van landschap en van jutteperen,
te hoop gelopen op het doek.

O kalme jaren, toen hij dat nog deed:
de lichtvlek mikken op de vaas,
de gaatjes nadoen van de kaas.
Dat stille werk dat niemand leed.

Maar zij dreef blauwzuur in zijn coloriet.
Haar strengheid tormenteert zijn kwast,
en als zijn angst zich paars ontlast,
ageert hij tegen haar 'Kom eten, Piet.

Mijn zoontje

Mijn zoontje wil de sneeuw bewaren
en vlinders op zijn petje dragen.
Aan mij komt hij gewillig vragen,
hoe hij zijn dartel schip moet varen.

Vertrouwen glinstert in zijn oog
en maakt mij wel eens moedeloos.
Ik knijp zijn handje en ben boos
omdat ik hem zo vaak bedroog.

Ik weet dat eens het uur zal komen,
dat hij mijn ganse onmacht kent
en hoogstens glimlacht om de vent
die heldje speelde in zijn dromen.

Als dan mijn dag ten einde spoedt
en reeds verschemert naar de nacht,
is hij een man, die leeft en lacht.
Want alles gaat, zoals het moet.

 
Simon Carmiggelt (7 oktober 1913 – 30 november 1987)
Cover

De Amerikaanse schrijfster Rachel Kushner werd geboren op 7 oktober 1968 in Eugene, Oregon en verhuisde naar San Francisco in 1979. Zie ook alle tags voor Rachel Kushner op dit blog.

Uit: Telex From Cuba

“There it was on the globe, a dashed line of darker blue on the lighter blue Atlantic. Words in faint italic script: Tropic of Cancer. The adults told her to stop asking what it was, as if the dull reply they gave would satisfy: “A latitude, in this case twenty-three and a half degrees.” She pictured daisy chains of seaweed stretching across the water toward a distant horizon. On the globe were different shades of blue wrapping around the continents in layers. But how could there be geographical zones in the sea, which belongs to no country? Divisions on a surface that is indifferent to rain, to borders, that can hold no object in place? She’d seen an old globe that had one ocean wrapping the Earth, called Ocean. In place of the North Pole was a region marked “Heaven.” In place of the South Pole, “Hell.”
She selected the color black from a list of topics and wrote her book report, despite feeling that reducing Treasure Island to various things colored black was unfaithful to the story, which was not about black, but perhaps how boys need fathers, and how sometimes children are more clever than adults and not prone to the same vices. The Jolly Roger was black, and there was Black Dog, who showed up mysteriously at the Admiral Benbow, demanding rum. There were black nights on the deserted island, creeping around in shadows amid yet more blackness: the black of danger. Also, the “black spots” that pirates handed out—a sort of threat. A death sentence, really. “Who tipped me the black spot?” asked Silver. This death sentence, a stain of wood ash on a leaf of paper. The leaf, torn from a Bible, which now had a hole cut into Revelation. And holes are black as well.
She’d read about Sargasso, a nomadic seaweed city, and hoped they would encounter some. Other things floated on the ocean as well: jetsam, which is what sailors toss overboard to lighten their load, and flotsam, things caught and pushed out to sea, such as coconuts, which rolled up on the shores of Europe in a time before anyone knew what lay to the west. Maybe coconuts still washed up, but they ­weren’t eerie and enchanting now that you could buy one at the store. In that earlier time, people displayed them as exotic charms. Or cut them open. A strange white fluid poured out, greasy and foul-smelling. Not poisonous, just spoiled from such a long and difficult journey, a fruit thousands of miles from its home under the green fronds of a palm tree."

 
Rachel Kushner (Eugene, 7 oktober 1968)

De Australische schrijver Thomas Keneally werd geboren op 7 oktober 1935 in Sydney. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Keneally op dit blog.

Uit: Schindler's Ark

“The family Schindler was Catholic. So too was the family of young Amon Goeth, by this time also completing the Science Course and sitting for the Matura examinations in Vienna.
Oskar's mother, Louisa, practiced her faith with energy, her clothes redolent all Sunday of the incense burned in clouds at High Mass in the Church of St. Maurice. Hans Schindler was the sort of husband who drives a woman to religion. He liked cognac; he liked coffeehouses. A redolence of brandy-warm breath, good tobacco, and confirmed earthiness came from the direction of that good monarchist, Mr. Hans Schindler.
The family lived in a modern villa, set in its own gardens, across the city from the industrial section. There were two children, Oskar and his sister, Elfriede. But there are not witnesses left to the dynamics of that household, except in the most general terms. We know, for example, that it distressed Frau Schindler that her son, like his father, was a negligent Catholic.
But it cannot have been too bitter a household. From the little that Oskar would say of his childhood, there was no darkness there. Sunlight shines among the fir trees in the garden. There are ripe plums in the corner of those early summers. If he spends a part of some June morning at Mass, he does not bring back to the villa much of a sense of sin. He runs his father's car out into the sun in front of the garage and begins tinkering inside its motor. Or else he sits on a side step of the house, filing away at the carburetor of the motorcycle he is building.
Oskar had a few middle-class Jewish friends, whose parents also sent them to the German grammar school. These children were not village Ashkenazim—quirky, Yiddish-speaking, Orthodox—but multilingual and not-so-ritual sons of Jewish businessmen. Across the Hana Plain and in the Beskidy Hills, Sigmund Freud had been born of just such a Jewish family, and that not so long before Hans Schindler himself was born to solid German stock in Zwittau.
Oskar's later history seems to call out for some set piece in his childhood. The young Oskar should defend some bullied Jewish boy on the way home from school. It is a safe bet it didn't happen, and we are happier not knowing, since the event would seem too pat. Besides, one Jewish child saved from a bloody nose proves nothing. For Himmler himself would complain, in a speech to one of his Einsatzgruppen, that every German had a Jewish friend. " 'The Jewish people are'going to be annihilated,' says every Party member. 'Sure, it's in our program: elimination of the Jews, annihilation—we'll take care of it.' And then they all come trudging, eighty million worthy Germans, and each one has his one decent Jew. Sure, the others are swine, but this one is an A-One Jew."

 
Thomas Keneally (Sydney, 7 oktober 1935) 
Cover

De Nederlandse schrijfster en beeldend kunstenares Dirkje Kuik werd geboren in Utrecht op 7 oktober 1929. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dirkje Kuik op dit blog.

Het museum Jo, weet je nog.
kleine vriendelijke doffer, wie weet,
Alle schilderkunst sloegen we
over, behalve Sinte Caecilia
en de graflegging, ons heer
in zijn glazen kastje, schilder
de meester van pintor Scorel zegt men.
Zeer beschadigd waren we, dronken
van vreugde en wijn, venijn van de kunst,
een gunst zo maar gegeven, drie gulden,
aangeschoten doffer weet je nog,de toegang.

 
Dirkje Kuik (7 oktober 1929 – 18 maart 2008)
Bovenstaand gedicht aan Kuiks voormalige woonhuis aan de Oudekamp in Utrecht

De Canadese schrijver, archeoloog, antropoloog Steven Erikson (pseudoniem van Steve Rune Lundin) werd geboren in Toronto op 7 oktober 1959. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Steven Erikson op dit blog.

Uit:The Crippled God

“Cotillion drew two daggers.His gaze fell to the blades.
The blackened iron surfaces seemed to swirl, two pewter rivers oozing across pits and gouges, the edges ragged where armour and bone had slowed their thrusts. He studied the sickly sky’s lurid reflections for a moment longer, and then said, ‘I have no intention of explaining a damned thing.’ He looked up, eyes locking. ‘Do you understand me?’
The figure facing him was incapable of expression. The tatters of rotted sinew and strips of skin were motionless upon the bones of temple, cheek and jaw. The eyes held nothing, nothing at all.
Better, Cotillion decided, than jaded scepticism. Oh, how he was sick of that. ‘Tell me,’ he resumed, ‘what do you think you’re seeing here? Desperation? Panic? A failing of will, some inevitable decline crumbling to incompetence? Do you believe in failure, Edgewalker?’
The apparition remained silent for a time, and then spoke in a broken, rasping voice. ‘You cannot be so . . . audacious.’
‘I asked if you believed in failure. Because I don’t.’
‘Even should you succeed, Cotillion. Beyond all expectation, beyond, even, all desire. They will still speak of your failure.’
He sheathed his daggers. ‘And you know what they can do to themselves.’
The head cocked, strands of hair dangling and drifting. ‘Arrogance?’
‘Competence,’ Cotillion snapped in reply. ‘Doubt me at your peril.’
‘They will not believe you.’
‘I do not care, Edgewalker. This is what it is.’
When he set out, he was not surprised that the deathless guardian followed. We have done this before. Dust and ashes puffed with each step. The wind moaned as if trapped in a crypt. ‘Almost time, Edgewalker.’
‘I know. You cannot win.’
Cotillion paused, half turned. He smiled a ravaged smile. ‘That doesn’t mean I have to lose, does it?’

 
Steven Erikson (Toronto, 7 oktober 1959)

Zie voor nog meer schjrijvers van de 7^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

07-10-2017 om 10:27 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Georg Hermann (oorspronkelijk Georg Hermann Borchardt) werd op 7 oktober 1871 in Berlijn geboren. Zie ook alle tags voor Georg Hermann op dit blog.

Uit: Eine Zeit stirbt

„Doch das ist eine durchaus falsche Annahme gewesen. Weder blieb das Geld Geld. Noch die Ware Ware. Noch die Menschen Menschen. Der Staat hat nur die Zauberformel »Inflation« gemurmelt, hat nur seinen Zauberstab geschwungen: Hokus Pokus Trallala! Und alles ist anders geworden: das Geld ist kein Geld mehr. Die Ware Ersatzware. Und was aus den Menschen geworden ist, ist schwer zu sagen. Doch eines kann man mit Bestimmtheit feststellen: keine Menschen.
Genug davon. Nur soviel: die Siedlung hier ist damals, als man noch gar nicht ahnte, was werden würde, begonnen worden, und hat deshalb lange halbfertig gestanden, und ist endlich noch so gerade notdürftig aus allerhand unerprobten Surrogaten von Baumaterialien zusammengeleimt und unter Dach gebracht und dann ganz schnell bezogen worden.
Der Hauptvorzug dieser Ersatzstoffe besteht darin, daß sie durchweg vorzügliche Schalleiter sind.
Wenn z. B. jemand jetzt in der Nebenwohnung oder zwei Wohnungen weiter Klavier spielt und dazu singt, von der Oma ihrem kleinen Häuschen, das versoffen werden muß, oder wenn er auch nur seiner Frau ein Geheimnis anvertraut, hört man es fünfzehn Meter höher oder tiefer oder weiter, im Waschkeller und auf dem Trockenboden, im Schlafzimmer oder auf der Diele, genau so gut wie im Kleinviehstall. Jedes Ei, das dort gelegt wird, erleben alle Parteien ringsum. Und all das hört man dank der Vorzüglichkeit der neuen Baustoffe fast noch deutlicher und reiner und ohne Nebengeräusche als an Ort und Stelle selbst.
Die anderen Eigenschaften dieser Bausurrogate sind jedoch weniger angenehm. Sie machen es z. B., daß im Spätherbst und mehr noch im Vorfrühling die Wände schwitzen, als hätten sie Aspirin genommen. Daß im Winter kein Ofen, ganz gleich welcher Konstruktion, je ein Zimmer warm und mollig kriegt.“

 
Georg Hermann (7 oktober 1871 - 19 november 1943)
Portret doorHermann Struck, ca. 1920 – 1930

De Amerikaanse dichter en schrijver James Whitcomb Riley werd geboren op 7 oktober 1849 in Greenfield, Indiana. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor James Whitcomb Riley op dit blog.

Pan

This Pan is but an idle god, I guess,
Since all the fair midsummer of my dreams
He loiters listlessly by woody streams,
Soaking the lush glooms up with laziness;
Or drowsing while the maiden-winds caress
Him prankishly, and powder him with gleams
Of sifted sunshine. And he ever seems
Drugged with a joy unutterable-- unless
His low pipes whistle hints of it far out
Across the ripples to the dragon-fly
That like a wind-born blossom blown about,
Drops quiveringly down, as though to die--
Then lifts and wavers on, as if in doubt
Whether to fan his wings or fly without.

The Boy Lives On Our Farm

The boy lives on our Farm, he's not
Afeard o' horses none!
An' he can make 'em lope, er trot,
Er rack, er pace, er run.
Sometimes he drives two horses, when
He comes to town an' brings
A wagon-full o' 'taters nen,
An' roastin'-ears an' things.

Two horses is 'a team,' he says,
An' when you drive er hitch,
The right-un's a 'near-horse,' I guess
Er 'off'--I don't know which--
The Boy lives on our Farm, he told
Me, too, 'at he can see,
By lookin' at their teeth, how old
A horse is, to a T!

I'd be the gladdest boy alive
Ef I knowed much as that,
An' could stand up like him an' drive,
An' ist push back my hat,
Like he comes skallyhootin' through
Our alley, with one arm
A-wavin' Fare-ye-well! to you--
The Boy lives on our Farm!

 
James Whitcomb Riley (7 oktober 1849 – 22 juli 1916)
Rond zijn 25^e jaar

De Duitse, romantische dichter Wilhelm Müller werd geboren op 7 oktober 1794 in Dessau. Zie ook mijn blog van 7 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Wilhelm Müller op dit blog.

Der stürmische Morgen

Wie hat der Sturm zerrissen
Des Himmels graues Kleid!
Die Wolkenfetzen flattern
Umher in mattem Streit.

Und rote Feuerflammen
Ziehn zwischen ihnen hin:
Das nenn ich einen Morgen
So recht nach meinem Sinn!

Mein Herz sieht an dem Himmel
Gemalt sein eignes Bild -
Es ist nichts als der Winter,
Der Winter kalt und wild!

Einsamkeit

Wie eine trübe Wolke
Durch heitre Lüfte geht,
Wenn in der Tanne Wipfel
Ein mattes Lüftchen weht:

So zieh' ich meine Straße
Dahin mit trägem Fuß,
Durch helles, frohes Leben
Einsam und ohne Gruß.

Ach, daß die Luft so ruhig!
Ach, daß die Welt so licht!
Als noch die Stürme tobten,
War ich so elend nicht.

Rast

Nun merk' ich erst, wie müd ich bin,
Da ich zur Ruh' mich lege;
Das Wandern hielt mich munter hin
Auf unwirthbarem Wege.

Die Füße frugen nicht nach Rast,
Es war zu kalt zum Stehen,
Der Rücken fühlte keine Last,
Der Sturm half fort mich wehen.

In eines Köhlers engem Haus
Hab' Obdach ich gefunden;
Doch meine Glieder ruhn nicht aus:
So brennen ihre Wunden.

Auch du, mein Herz, in Kampf und Sturm
So wild und so verwegen,
Fühlst in der Still' erst deinen Wurm
Mit heißem Stich sich regen!

 
Wilhelm Müller (7 oktober 1794 – 1 oktober 1827)
Cover

De Iraanse dichter en schilder Sohrab Sepehri werd geboren op 7 oktober 1928 in Kashan. Zie ook alle tags voor Sohrab Sepehri op dit blog.

Oasis In A Moment

If you are coming to me,
I am beyond Oblivion.
Beyond Oblivion is a place
Where dandelions run into the veins of air,
Bringing news of a faraway blooming bush.
The sands bear the footprints of delicate horsemen
Mounting the hilltop of poppies.
Beyond Oblivion, the umbrella of desire is open.
As soon as thirst blows onto the root of a leaf
Rain sings songs of freshness.
One is lonely here.
Where an elm's shadow streams into eternity.

If you are coming to me
Approach gently, softly lest you crack
The fragile china of my solitude!

Vertaald door Ismail Salami

I don't know

I don't know why they say
the horse is a noble animal
and the dove is beautiful
and why no one keeps a vulture.
Why is the clover inferior to the red tulip?
We need to wash our eyes
and view things differently.
We should wash our words
Words should be wind
Words should be rain
We should close the umbrellas
And walk in the rain.

Vertaald door Pontia Fallahi

 
Sohrab Sepehri (7 oktober 1928 - 21 april 1980)

Onafhankelijk van geboortedata

De Nigeriaanse schrijver Chigozie Obioma werd geboren in 1986 in Akure. Zie ook alle tags voor Chigozie Obioma op dit blog.

Uit: The Fishermen

“This word, once pronounced, often completed the message. He brought out two twenty-naira notes from the breast pocket of his coat and dropped them on our study table.
“For both of you,” he said, and left the room.
Obembe and I were still sitting in our bed trying to make sense of all that when we heard Mother speaking to him outside the house in a voice so loud it seemed he was already far away.
“Eme, remember you have growing boys back here,” she’d said.
“I’m telling you, oh.”
She was still speaking when Father started his Peugeot 504. At the sound of it, Obembe and I hurried from our room, but Father was already driving out of the gate. He was gone.
Whenever I think of our story, how that morning would mark the last time we’d live together, all of us, as the family we’d always been, I begin—even these two decades later—to wish he hadn’t left, that he had never received that transfer letter. Before that letter came, everything was in place: Father went to work every morning and Mother, who ran a fresh food store in the open market, tended to my five siblings and me who, like the children of most families in Akure, went to school. Everything followed its natural course. We gave little thought to past events. Time meant nothing back then.
The days came with clouds hanging in the sky filled with cupfuls of dust in the dry seasons, and the sun lasting into the night. It was as if a hand drew hazy pictures in the sky during the rainy seasons, when rain fell in deluges pulsating with spasms of thunderstorms for six uninterrupted months. Because things followed this known and structured pattern, no day was worthy of remembrance. All that mattered was the present and the foreseeable future.“

 
Chigozie Obioma (Akure, 1986)

07-10-2017 om 10:26 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijver Hendrik Groen (pseudoniem van Peter de Smet) werd geboren in Amsterdam-Noord in 1930. Hij is de auteur van het in 2014 verschenen boek "Pogingen iets van het leven te maken: Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83¼ jaar". Dat boek werd in 2016 bekroond met de Publieksprijs voor het Nederlandse Boek. Het vervolg "Zolang er Leven is: Het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar" verscheen in 2016. Jarenlang was onbekend wie er schuilging achter het pseudoniem. Dit leidde tot speculatie over wie het kon zijn. De namen Sylvia Witteman tot Arnon Grunberg werden genoemd. Zowel de Volkskrant als het NRC Handelsblad onthulden in 2016 vrijwel gelijktijdig dat het zou gaan om de toen 62-jarige Peter de Smet. De Smet heeft daarop gereageerd met de woorden dat 'hij niet zit te wachten op publiciteit' en 'geen zin in de heisa van bekendheid heeft'. "Pogingen iets van het leven te maken" won in 2016 de Publieksprijs voor het Nederlandse Boek. Deze prijs werd door de auteur niet persoonlijk opgehaald. In 2017 werden de boeken verfilmd en door Omroep Max als televisieserie "Het geheime dagboek van Hendrik Groen uitgezonden". De scenarioschrijver Martin van Waardenberg bevestigde wederom dat De Smet de man achter het pseudoniem is.

Uit: Pogingen iets van het leven te maken: het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar

“Dinsdag 1 januari 2013
Ik hou ook het komend jaar niet van bejaarden. Dat geschuifel achter die rollators, dat misplaatste ongeduld, dat eeuwige klagen, die koekjes bij de thee, dat zuchten en steunen.
Ik ben zelf 83 1/4 jaar.
Woensdag 2 januari
Er was royaal poedersuiker gemorst. Om de tafel beter af te kunnen nemen met een vaatdoekje zette mevrouw Smit de schaal met appelflappen even op een stoel. Mevrouw Voorthuizen kwam aanlopen en ging met haar enorme reet midden in de schaal met flappen zitten zonder het zelfs maar te merken. Pas toen mevrouw Smit de schaal ging zoeken om hem terug te zetten kwam iemand op het idee onder mevrouw Voorthuizen te kijken. Toen die opstond plakten er drie appelflappen aan haar bloemetjesjurk. 'Ze passen mooi bij het motiefje,' zei Evert. Ik stikte haast van het lachen. Dit prachtige begin van het nieuwe jaar had moeten leiden tot algemene hilariteit maar gaf, in plaats daarvan, aanleiding tot drie kwartier gezemel over de schuldvraag. Ik werd van verschillende kanten boos aangekeken vanwege het feit dat ik het blijkbaar grappig had gevonden. En ik, ik mompelde excuses. In plaats van nog harder te lachen, mompelde ik excuses. Ik, Hendrikus Gerardus Groen, ben namelijk altijd correct, innemend, vriendelijk, beleefd en behulpzaam. Niet omdat ik dat ook allemaal ben maar omdat ik niets anders durf te zijn. Zelden zeg ik wat ik zeggen wil. Altijd kies ik voor de veilige weg. Mijn specialiteit: het sparen van kool én geit. Mijn ouders hadden een vooruitziende blik toen ze mij Hendrik noemden: veel braver zul je ze niet snel tegenkomen. 'Kent gij Hendrik niet, die altijd zoo beleefd zijnen hoed afneemt als hij voorbij gaat?' Dat ben ik. Ik word nog depressief van mezelf, dacht ik. Toen heb ik het besluit genomen om ook iets van de ware Hendrik Groen te laten horen: precies één jaar lang zal ik mijn ongecensureerde kijk geven op het leven in een bejaardenhuis in Amsterdam-Noord. Als ik voor het eind van het jaar doodga is dat overmacht. In dat geval zal ik mijn vriend Evert Duiker vragen om op mijn begrafenis een kleine bloemlezing te houden uit mijn dagboek. Als ik opgebaard lig in de kleine zaal van crematorium 'De Einder', netjes gewassen en gestreken, zal de ongemakkelijke stilte doorbroken worden door de raspende stem van Evert die enkele aardige passages zal voorlezen aan het onthutste publiek. Over één ding maak ik mij zorgen: stel dat Evert eerder doodgaat dan ik? Dat zou niet netjes zijn van hem, vooral omdat ik nóg meer ziektes en gezwellen heb dan hij. Op je beste vriend moet je kunnen rekenen. Ik zal het er met hem over hebben.”

 
Hendrik Groen (Amsterdam-Noord, 1930)
Cover

07-10-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Victor Vroomkoning (pseudoniem van Walter van de Laar) werd geboren op 6 oktober 1938 in Boxtel. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Victor Vroomkoning op dit blog.

Laatste bezoek

Tussen vreemden ligt hij
onder marmeren Latijn.
In dode taal spreekt hij
niet aan.

Na die foto stierf hij
vijftien jaar
tot hier.

Het paars van de azalea’s
herinnert aan
zijn laatste lippen.

Dag vader, zeg ik
tegen niemand meer.

Vrije val

Als giervalk hing ik in de ijle lucht aan
de vlerken van mijn vindingrijke vader.
Ontstegen aan zijn dwaaltuin raakte ik
buiten mijzelf. Al maar hoger vogel
kreeg ik weidser zicht. Naar de hemel
streefde ik, naar het zonneklare licht.
Godzucht bracht me in extase, lang-
zaamaan smolt alles wat ik was.

In mijn val doorzag ik het ijdele van
mijn vlucht, de draagwijdte van wat
vader me had meegegeven. Onderste-
boven viel ik naar het alledaagse

terug. Wie redt mijn gezicht, mijn daze
kop, wie brengt mij weer tot stand?

Zoiets

Er kwam sneeuw over de wereld,
spierwit en naakt begonnen we ons
hardop te herinneren wie we waren,
wie we hadden willen zijn.

‘Zoiets,’ antwoordde ik op al haar vragen
en ik ging er nog eens goed voor liggen
om me meer voor haar geest te halen
maar spreken was er niet meer bij.

Later dwarrelde ze blank en licht
van me vandaan en weer later hield ook
het sneeuwen op en dekte ik me toe
met het laken dat haar warmte nog had.

En nog later kwam er opnieuw sneeuw
over de wereld en over me heen.

 
Victor Vroomkoning (Boxtel, 6 oktober 1938)
Hier na zijn benoeming tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau in 2014

De Duitse dichteres en schrijfster Ulrike Ulrich werd geboren in op 6 oktober 1968 in Düsseldorf. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ulrike Ulrich op dit blog.

Aufbruch

sie bricht schon lange auf.
packt ihren mut zusammen und das nötigste.
macht listen, was sie nicht vergessen darf.
gibt ausgeliehene bücher zurück,
lässt am fahrkartenschalter
in der schlange einen nach dem anderen vor.
vergewissert sich, dass die gleise noch dortliegen.
beobachtet menschen, die wegfahren.
abends, wenn die fernzüge die nacht durchmachen,
schaut sie unverhohlen in die liegewagenabteile.
sie schaut sich die gesichter der alleinreisenden an, die viel gepäck haben.
sie geht auf den bahnhof und sucht nach verwandten zügen.
wenn sie zurückkommt, fragt er sie nicht, wo sie war. 

an ihrer stelle

an ihrer stelle
will sie nicht mehr bleiben.
an seiner stelle
sieht sie ungeheuer.
die hat sie selber angeheuert,
um nicht mit ihm allein zu sein.
an ihrer stelle bleibt ihr
nichts mehr übrig
von sich.
sie gibt sich aus
für eine andere,
sie gibt sich auf und ab,
verausgabt sich ins ungefähre.
sie schaut vorbei
und trifft sich nicht mehr an.
so reißt sie aus
und alles ein
und läuft ihm fort,
so weit so gut
er sehen kann.
sie findet sich nicht mehr zurecht
geliebt,
da kann er lieben, wie er will.
sie findet sich zurecht gewiesen
aus dem garten
und wartet also draußen vor dem tor,
dass er sie einlässt
und auch sich
auf sie
und ihre dünne haut,
in der an ihrer stelle sie nicht stecken will.
da sitzt sie, legt sich karten,
lehnt sich ab
und zu an eine hoffnung an
und hält es halt nicht aus an seiner seite
sie selbst zu sein.
an ihrer stelle.

 
Ulrike Ulrich (Düsseldorf, 6 oktober 1968)

De Turkse schrijver Yaşar Kemal werd geboren op 6 oktober 1923 als Kemal Sadik Gökçeli in Hemite. Zie ook alle tags voor Yaşar Kemal op dit blog.

Das Gefängnis, die Schule der türkischen Literatur

Opposition ist eine türkische Tradition.Und wenn man die Geschichte der türkischen Literatur näher untersucht, dann findet man in ihrem Zentrum die Bauernliteratur, oder vielmehr die Volksliteratur. Anatolien war schon immer ein rebellisches Stück Land, seit dem 13. Jahrhundert ist hier die Kette der Revolten nicht abgebrochen. Aus diesen Aufständen sind immer auch Künstler herausgewachsen. Diese Traditionslinie beginnt bei Yunus Emre, dem großen mystischen Dichter des 13. Jahrhunderts und überhaupt dem bedeutendsten Dichter der türkischen Geschichte, sie geht über Dadaloğlu bis hin zum radikalen Erneuerer der türkischen Lyrik, Nâzim Hikmet. Schon Yunus Emre sagte:

»Der Herren Güte ist dahin
Sie reiten einher auf Araberpferden
Sie essen Menschenfleisch
Sie trinken Blut«

Welch ein Zorn gegen die Mächtigen! Die Schriftsteller meiner Generation stehen in dieser Traditionslinie. Sogar Hikmet, der aus einer Aristokratenfamilie des Osmanischen Reiches stammt, fand den Weg mitten ins Herz Anatoliens: Er saß siebzehn Jahre für seine Überzeugung im Gefängnis, und dort hat er seine Lyrik entwickelt, im Kontakt mit den Menschen Anatoliens, mit Dieben, Mördern, kleinen Gaunern, mit Unterdrückten aller Art, mitten im Volk und seinem riesigen Schatz an Erfahrungen.
Das ist wohl eines der überraschendsten Merkmale der Schriftsteller meiner Generation. Es gibt praktisch keinen, der nicht durchs Gefängnis gegangen ist. Sabahattin Ali, der als Erster Romane über die Bauern geschrieben hat, wurde ermordet. Hikmat war siebzehn Jahre im Gefängnis, Kemal Tahir fünfzehn Jahre, Aziz Nesin fünf Jahre, Ahmed Arif, unser bedeutendster Lyriker der Gegenwart, fünf Jahre, Ruhi Su auch fünf Jahre. Auch Orhan Kemal saß lange Zeit im Gefängnis. Ich selbst war dreimal im Gefängnis. Das erste Mal mit siebzehn Jahren, dann wieder 1950, als ich gefoltert wurde. 1971 wurde ich wieder festgenommen, aber nach vielen internationalen Protesten wieder freigelassen. Es gibt keinen Zweifel – das Gefängnis ist die Schule der türkischen Gegenwartsliteratur."

 
Yaşar Kemal (6 oktober 1923 - 28 februari 2015)

De Zwitserse dichter, schrijver en priester Heinrich Federer werd geboren op 6 oktober 1866 in Brienz. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2009 en ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Heinrich Federer op dit blog.

Abendandacht

Der Du auf der Wolken Rande
Hoch am Abendhimmel schreitest,
Über alle Meer' und Lande
Segnend Deine Hände breitest:

Einsamer! Gebete rauschen
Dir, wohin Dein Ohr sich neige,
Und ich senk' in leisem Lauschen
Demutsvoll das Haupt und schweige.

Vaterunser

O unser Vater, der Du wohnst da droben
Im hohen Himmelsraum! An allen Orten
Soll Deinen Namen man gebührend loben!

Lass offen Deiner Wohnung hohe Pforten!
Dein Wille herrsch! Im Himmel wie auf Erden
Gehorche alles willig Deinen Worten.

Lass Nahrung uns und Speise täglich werden;
Was wir gefehlt, vergib; auch wir vergeben
Von Feindeshand erduldete Beschwerden.

Ins Netz, das listig die Versucher weben,
Lass, Herr, uns Unachtsame nimmer fallen!
Bewahr uns vor der Sund' in diesem Leben

Zuletzt

Über sieben Bäche geht es,
Herz, mein Herz, zu Dir,
Und mit sieben Winden weht es
Rauh entgegen mir.
Doch dann wird an Deinem Pförtchen
Alles gut und still,
Wenn ich harre mit dem Wörtchen:
Herr, tu auf, ich will!

 
Heinrich Federer (6 oktober 1866 – 29 april 1928)
Gedenkplaat aan de parochiekerk in Sachseln

De Poolse schrijfster Maria Dąbrowska werd geboren op 6 oktober 1889 in Russów bij Kalisz. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2009 en eveneens alle tags voor Maria Dąbrowska op dit blog.

Uit: Nights and Days (Vertaald door Christine A. Brown)

“During the first few years their sustenance depended almost exclusively on the sale of the grand remnants of the past: linen tablecloths, old furs, cambric undergarments and keepsake silver. When this stock ran out, the older daughter, Teresa, having reached the upper forms of the gymnasium, began to give lessons; they did not always suffice for dinner, but they kept them from starving.
The family situation got considerably better when Daniel and Julian completed their studies. Julian remained in St. Petersburg, and only announced by a letter that he had received a good position, but Daniel settled down with his mother and sisters and began to teach biology in the recently established private technical gymnasium in Kaliniec. The teaching profession was, at that time in Poland, one of the few open to the educated Poles. So that, shortly afterwards, the daughter Teresa also began to teach in the same gymnasium which she had previously attended and when the youngest one, Basia, completed her schooling, she, in turn, began to disseminate her freshly acquired knowledge in various private houses.
Gaiety, bustle and small talk began now to reign in the household of Adam Ostrzenski's widow. A suitable apartment was rented in the middle of the town and friends and acquaintances of Daniel and Teresa began to flock there afternoons and evenings to read books, sing and dance together. The budding Miss Basia's hemline was still very high, in spite of her respectable earnings reaching as much as a few rubles a month. She was still regarded as a little girl by the company which gathered in Lady Ostrzenski's home, but in a way which did not hurt her self-esteem. For she was not only admitted to all the amusements of the more adult assembly, but also enjoyed a number of privileges on various occasions. Daniel Ostrzenski's friends were young students or freshly baked lawyers, doctors and teachers, biologists, historians, mathematicians. All of them had great reserves of vigor and talent commensurate with great enterprises and, lacking a broader field of activity forbidden to all by the government, they expended their extra energy in long chats and in play."

 
Maria Dąbrowska (6 oktober 1889 – 19 mei 1965)

De Amerikaanse schrijver Louis Begley werd geboren als Ludwig Beglejter op 6 oktober 1933 in Stryj (toen Polen, tegenwoordig Oekraïne). Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Louis Begley op dit blog.

Uit: Venice for Lovers

"The voice is not mine; it is Henry James's, who famously and fortunately disregarded his own advice by writing again and again about la serenissima. As a novelist, I have obviously disregarded his counsel as well, and I am about to disregard it again now.
(...)

"I have been visiting Venice since 1954. In the 1980s, visits to Venice became an unquestioned annual event, one that my wife and I have come to regard as a fixed part of our lives. The rush of pleasure is just as intense when we first see from the water taxi we boarded at the airport the outline of the city glimmering in the morning haze; we still find that the way we live in Venice goes well with our work. Our painter son who has lived in Rome for many years, and whose knowledge of Venetian calli and rii and sottoporteghi, and of the contents of the sacristies of out-of-the-way churches, is almost as surprising as my wife's, has continued to spend harmonious days with us, organized around lunches and dinners, which we eat late to safeguard the working hours during which we are not to be disturbed. I had the great good luck to get to know the work of Marcel Proust and Thomas Mann long before I first went to Venice: Mann beginning in 1949, when I read Death in Venice, "Mario and the Magician", and "Disorder and Early Sorrow," and Proust's in the spring of 1951, when during one semester I made my way through all of À la recherche du temps perdu. It was also in the early 1950s, although I cannot pinpoint the year, that I began to read Henry James, at first probably some of the stories and perhaps The Turn of the Screw and Washington Square, and later, but while I was still at college, the longer works. Certainly, I had read The Wings of the Dove by the summer of 1954. I have a life-long unshakeable habit of peering at people, events and places through works of fiction I admire, as though they were so many different pairs of glasses, each of which in its own way adjusts my vision. Accordingly, I have no reason to doubt my memory of having looked at Venice from the start as Venice of James and Proust and Mann."

 
Louis Begley (Stryj, 6 oktober 1933)
Cover 

De Duitse dichter, schrijver, graficus en uitgever Horst Bingel werd geboren in Korbach op 6 oktober 1933. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Horst Bingel op dit blog.

Geschichte

Wir saßen im Weidenbaum, ich und ich, 
der Wind und der Regen, die Beute, 
die Toten, im Sumpf, 
die Frösche 
schwiegen.

Wir saßen im Weidenbaum, ich und ich, 
Vaters Schlachten, Mutters Trophäen, 
Jägers Hochsitz, wir, 
die Eulen 
kamen.

Wir saßen im Weidenbaum, ich und ich, 
die Hexe siegte im Knusperhaus, 
Vögel, jubelten, 
Fingerlein 
gehenkt.

Thanatos

Du bleibst da unten auf dem Grund, das Wasser hält dich
jetzt,

nie gibst du auf, da rettet sich der Kerl, taucht
einfach auf, schenkt sich das Leben, nennt den
Preis,

du kannst es nicht, dein Wasser, der Sog in dir, sie
stürmen deine Brust, die Marter, all die Seelen,
der Nachbar, sie schnitten ihm die Haut vom Leib,
du hältst die Ohren zu,

er war es nicht, nichts konnt' er tun, die Augen fest
geschlossen,

nie warst du der Erde noch so nah, du bettelst, schnell,
das hält ja niemand aus, du hast das nicht
gewollt,

du gehst den Weg allein, sein Schweigen, deine Stimme, der
Tod, die Hoffnung bricht, keine Hand, die Gebete,
kalt, kein Tedeum, dein Helm, gewendet,

wir haben nichts gesehen, das Wasser nimmt die Toten auf,

du bleibst, du stirbst schon nicht, die Schranken, zu, hier
gibt es kein Gericht, die Rosen, schwarz,

wir, die Gräber, fest geschlossen.

 
Horst Bingel (6 oktober 1933 – 14 april 2008)
Cover

De Duitse dichter, schrijver en essayist Peter Gosse werd geboren in Leipzig op 6 oktober 1938. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2010 en eveeneens alle tags voor Peter Gosse op dit blog.

Die Korrektur

Ich erwachte von einem Schluchzen, es war meines.
Ruckende Bewegungen des Brustkorbes bis in den Adamsapfel herauf.
Nämlich ich starb. Und die Enkelin, die tirilierend mich tätschelte,
Wußte nicht. Wie auch.
Sterben - an geht's, wohlan. Weggehen aber aus ihrem
Gewußtsein. Vielleicht daß beim Hören meines Namens
Ein Lichtstäubchen Heimelung dermaleinst, ein Lichts-Splitterchen
Ihr noch vorüberflög?
Ich entschloss mich zu weilen.

Wie seltsam fremd ich mir, als nun das Dasein
Ganz war. So ganz und so zugegen, dass ich
Mein Enden offen in das Auge fasste
Mit lässigem, fast teilnahmslosem Kaltsinn.

Ich spürte noch das trockne Atemziehen
Aufschroffen: Nicht aus Saumseligkeits-Taumel
Der einzeln gelinden Fingerspitzen, die sich
Die Härchen all entgegenfrösteln machten —
Der Beinglanz Deiner schntalheitlichen Hände,
Wo die sich in die Fessel dunkel jüngen,
Enttäubte messerklar das Lirumlarum
Der Lüste zu des Lebens-Muss Durdvöllern.

In fiebriger Entfernungsübergröße
Entkernte sich das Wirkliche zu Nahheit.

 
Peter Gosse (Leipzig, 6 oktober 1938)     
Leipzig

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter Lennart van Nieuwenhuijzen werd in 1991 geboren in Rotterdam. Hij schrijft iedere week poëzie op zondag op de website ThePostOnline.

Nachtkasttroffee

Je bent een boek dat ik geprezen heb
maar zelf niet meer wil lezen,
als ik ga slapen lig je steevast
op het kastje naast mijn bed,
ik heb ooit bijna in je kaft
elegant mijn naam gezet
maar wilde je toch liever lenen
en heb je niet aangeschaft.

 
Lennart van Nieuwenhuijzen (Rotterdam, 1991)

06-10-2017 om 15:27 geschreven door Romenu  

De Tsjechische schrijver en politicus Václav Havel werd op 5 oktober 1936 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2009 en ook mijn blog van 5 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Václav Havel op dit blog.

Uit:The Power of the Powerless (Vertaald door Paul Wilson)

“A specter is haunting Eastern Europe: the specter of what in the West is called "dissent." This specter has not appeared out of thin air. It is a natural and inevitable consequence of the present historical phase of the system it is haunting. It was born at a time when this system, for a thousand reasons, can no longer base itself on the unadulterated, brutal, and arbitrary application of power, eliminating all expressions of nonconformity. What is more, the system has become so ossified politically that there is practically no way for such nonconformity to be implemented within its official structures.
Who are these so-called dissidents? Where does their point of view come from, and what importance does it have? What is the significance of the "independent initiatives" in which "dissidents" collaborate, and what real chances do such initiatives have of success? Is it appropriate to refer to "dissidents" as an opposition? If so, what exactly is such an opposition within the framework of this system? What does it do? What role does it play in society? What are its hopes and on what are they based? Is it within the power of the "dissidents"—as a category of subcitizen outside the power establishment—to have any influence at all on society and the social system? Can they actually change anything?
I think that an examination of these questions—an examination of the potential of the "powerless"—can only begin with an examination of the nature of power in the circumstances in which these powerless people operate.
Our system is most frequently characterized as a dictatorship or, more precisely, as the dictatorship of a political bureaucracy over a society which has undergone economic and social leveling. I am afraid that the term "dictatorship," regardless of how intelligible it may otherwise be, tends to obscure rather than clarify the real nature of power in this system. We usually associate the term with the notion of a small group of people who take over the government of a given country by force; their power is wielded openly, using the direct instruments of power at their disposal, and they are easily distinguished socially from the majority over whom they rule. One of the essential aspects of this traditional or classical notion of dictatorship is the assumption that it is temporary, ephemeral, lacking historical roots. Its existence seems to be bound up with the lives of those who established it. It is usually local in extent and significance, and regardless of the ideology it utilizes to grant itself legitimacy, its power derives ultimately from the numbers and the armed might of its soldiers and police. The principal threat to its existence is felt to be the possibility that someone better equipped in this sense might appear and overthrow it.”

 
Václav Havel (5 oktober 1936 – 18 december 2011)

De Argentijnse dichter, essayist en literatuurwetenschapper Roberto Juarroz werd geboren in Coronel Dorrego op 5 oktober 1925. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2009 en ook mijn blog van 5 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Roberto Juarroz op dit blog.

Uit: Vertical Poetry: Last Poems

We die from being alive.
The more alive, the more we die.
No one dies from being dead.
Therefore, some people,
in order not to die,
prefer to be dead.

Thus two opposite stories are written:
some biographical chronicles,
innumerable necrographical notes
with a few jottings about what is alive.

The apparent monolithic relationship
between lives and deaths
becomes a patio of mosaics then
with many capricious drawings.

And in that patio a child is playing
who doesn’t even look at the drawings.

*

The answers have all been used up.
Perhaps they never existed
and were only mirrors
face to face with emptiness.

But now the questions have also been used up.
The mirrors have broken,
even those that reflected nothing.
And there’s no way to fix them.

Still,
perhaps a question remains somewhere.
Silence is also a question.

A mirror remains that can’t be broken
because it faces nothing,
because it’s inside everything.

We’ve found a question.
Can silence also be an answer?

Perhaps a certain heights
questions and answers are exactly the same.

Vertaald door Mary Crow

 
Roberto Juarroz (5 oktober 1925 – 31 maart 1995)
Cover 

De Zweedse schrijver en journalist Stig Dagerman werd geboren op 5 oktober 1923 in Älvkarleby. Zie ook alle tags voor Stig Dagerman op dit blog en ook mijn blog van 5 oktober 2010.

Uit: To kill a child

« It’s a peaceful day as sunlight settles onto the fields of the plain. Soon bells will be ringing, because today is Sunday. Between fields of rye, two children have just come upon a footpath that they have never taken before, and in the three villages along the plain, window panes glisten in the sun. Men shave before mirrors propped on kitchen tables, women hum as they slice up cinnamon bread for the morning meal, and children sit on kitchen floors, buttoning the fronts of their shirts. This is the pleasant morning of an evil day, because on this day a child will be killed in the third village by a cheerful man. Yet the child still sits on the kitchen floor, buttoning his shirt. And the man who is still shaving talks of the day ahead, of their rowing trip down the creek. And still humming, the woman places the freshly cut bread on a blue plate.
No shadows pass over the kitchen, and yet even now the man who will kill the child stands near a red gas pump in the first village. He’s a cheerful man, looking through the view-finder of his camera, framing a shot of a small blue car and a young woman who stands beside it, laughing. As the woman laughs and the man snaps the charming picture, the attendant screws their gas cap on tightly. He tells them it looks like a good day for a drive. The woman gets into the car, and the man who will kill the child pulls out his wallet. He tells the attendant they’re driving to the sea. He says when they reach the sea they’ll rent a boat and row far, far out. Through her open window, the woman in the front seat hears his words. She settles back and closes her eyes. And with her eyes closed she sees the sea and the man sitting beside her in a boat. He’s not an evil man. He’s carefree and cheerful. Before he climbs into the car, he stands for a moment in front of the grille, which gleams in the sun, and he enjoys the mixed aroma of gasoline and lilacs. No shadows fall over the car, and its shiny bumper has no dents, nor is it red with blood.”

 
Stig Dagerman (5 oktober 1923 - 5 november 1954)
Cover

De Nederlandse dichter, schrijver en journalist K. L. Poll, (volledige naam Kornelis Lubbertus Poll) werd geboren in Dordrecht op 5 oktober 1927. Zie ook alle tags voor K. L. Poll op dit blog.

Uit: Het Meer van de Ondank. Een tijdgedicht

Oktober

2
De hemel slibt dicht,
de ruimte wordt kleiner.
De triomf van de kleuren
vermindert, verdunt.
Keer terug naar de winter.
De hand van de meester
vertekent de dingen
ook jou en ook mij.

3
Gedenk de witte stam van de berk
hoog tussen duizenden gele blaadjes,
dansmeester in de herfst,
stevig wit zonnig hout
dat straks ook de sneeuw zal leiden
op de maat van strenge, aanhoudende muziek.

 
K.L. Poll (5 oktober 1927 - 14 november 1990)
Dordrecht Harbor door Colin Campbell Cooper, ca.1898

De Ierse schrijver Flann O’Brien werd geboren op 5 oktober 1911 in Strabane, County Tyrone. Zie ook mijn blog van 5 oktober 2009 en ook mijn blog van 5 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Flann O’Brien op dit blog en alle tags voor O’Brien op dit blog.

The Workman's Friend

When things go wrong and will not come right,
Though you do the best you can,
When life looks black as the hour of night -
A pint of plain is your only man.

When money's tight and hard to get
And your horse has also ran,
When all you have is a heap of debt -
A pint of plain is your only man.

When health is bad and your heart feels strange,
And your face is pale and wan,
When doctors say you need a change,
A pint of plain is your only man.

When food is scarce and your larder bare
And no rashers grease your pan,
When hunger grows as your meals are rare -
A pint of plain is your only man.

In time of trouble and lousey strife,
You have still got a darlint plan
You still can turn to a brighter life -
A pint of plain is your only man.

 
Flann O’Brien (5 oktober 1911 – 1 april 1966)
Standbeeld in Strabane

De Franse schrijver, filosoof en kunstcriticus Denis Diderot werd geboren in Langres op 5 oktober 1713. Zie ook alle tags voor Denis Diderot op dit blog en ook mijn blog van 5 oktober 2010.

Uit: Brieven aan Sophie (Vertaald door Anneke Brassinga)

“O, we misten hem deerlijk, onze vriend! Het heerlijkst moment aan tafel was toen we ons hart uitstortten, onze afwezige vrienden ten tonele voerden en hun lof zongen! Wat een warmte in onze bewoordingen, in onze gevoelens en ideeën! Wat een geestdrift! Wat een vreugde schonk het ons, over hen te praten! Hoe graag zouden zij ons hebben aangehoord! O, beste Grimm, wie zal u mijn woorden overbrengen?
We zaten lang aan tafel, maar de tijd vloog om. Daarna togen we naar het hogergelegen deel van de tuinen. Het viel me in dat waterpartijen altijd het mooist zijn als er een cascade bij is of een stroom, maar dat die ontbreken in deze tuinen. We spraken over kunst, poëzie, filosofie en liefde; over de glorie en nietigheid van onze ondernemingen, over het gevoel, de aaltjes van onsterfelijkheid, over mensen, goden en vorsten; over ruimte en tijd, leven en dood. Het was een koor van stemmen waarin de dissonanten van de baron steeds de boventoon voerden. Toen de wind opstak en de avond kil begon te worden keerden we naar het rijtuig terug.
Baron Von Gleichen heeft veel gereisd. Op de terugweg onderhield hij ons met verhalen, over de staatsinquisiteurs in Venetië, die altijd tussen de biechtvader en de beul in lopen, over de barbaarse ideeën aan het Siciliaanse hof, waar men een antieke zegekar met bas-reliëfs, paarden en al aan de monniken heeft gegeven, die het brons hebben gesmolten om er kerkklokken van te gieten. We kwamen erop doordat in Marly een cascade is afgebroken, waarvan het marmer nu de kapelmuren van de St.-Sulpice siert. Ik zei niet veel. Ik luisterde, of liet mijn gedachten dwalen.”

 
Denis Diderot (5 oktober 1713 - 31 juli 1784)
Portret door Louis-Michel van Loo, 1767

De Duitse schrijfster Charlotte Link werd geboren op 5 oktober 1963 in Frankfurt am Main. Zie ook alle tags voor Charlotte Link op dit blog.

Uit: Die Entscheidung

„Sie brauchte tatsächlich nur ein paar Sekunden, um das Türschloss zu öffnen. Mithilfe eines Drahtes, den sie geformt und gebogen hatte, genau so, wie es ihr Boris, ihr großer Bruder, vor vielen Jahren gezeigt hatte. Sie war noch ein kleines Mädchen gewesen, Boris hingegen schon erwachsen, und jeder, der seine speziellen Hobbys kannte, hätte vermutlich darauf gewettet, dass er eines Tages eine kriminelle Karriere hinlegen würde: Er übte beständig, Türschlösser zu knacken oder Fenster aufzuhebeln, und er hatte beachtliche Fähigkeiten darin entwickelt. Aber schließlich war er ein grundsolider Tischler geworden. Es hatte nie auch nur die geringste Gesetzesübertretung in seinem Leben gegeben.
Selina schob die Tür auf, huschte in das Zimmer, schloss die Tür hinter sich und lehnte sich kurz von innen dagegen. Bislang lief alles nach Plan, vor allem vollkommen lautlos. Trotzdem wusste sie, dass sie jeden Moment entdeckt werden konnte, und dass sie dann vermutlich am besten mit dem Leben abschloss. Wenn Sergej und Igor sie bei einem Fluchtversuch erwischten, war sie so gut wie tot.
Ihre Augen gewöhnten sich an die Dunkelheit, die in dem Zimmer herrschte. Eine Straßenlaterne, die unmittelbar hinter der Grundstücksgrenze stand, spendete ein wenig Licht, gedämpft von einem Baum, der sie zur Hälfte verdeckte. Nur schattenhaft konnte sie die Umrisse der Gegenstände im Raum wahrnehmen: Schreibtisch, Regale, ein Aktenschrank. Taisias Zimmer. Taisia war die Schlimmste.
Sergej und Igor waren brutale Schläger, aber Taisia war derkluge Kopf dahinter, vollkommen kalt, skrupellos und ohne den Anflug eines Gewissens. Hier im Haus war sie die Chefin. Und jeder tat, was sie sagte.“

 
Charlotte Link (Frankfurt am Main, 5 oktober 1963)

De Chileense schrijver José Donoso (eigenlijk Jose Donoso Yáñez) werd geboren op 5 oktober 1924 in Santiago de Chile. Zie ook alle tags voor José Donoso op dit blog en ook mijn blog van 5 oktober 2010.

Uit:L'obscène oiseau de la nuit (Vertaald door Didier Coste)

“Mon père n'avait pas souvenir que de son propre père, le mécanicien de locomotive ; plus loin régnait exclusivement l'obscurité des gens de notre espèce, sans histoire propre à la famille, qui appartiennent à la masse où les identités et les faits s'estompent pour engendrer des légendes et des traditions populaires. Il n'avait pas mémoire de notre histoire, ce n'était qu'un Peñaloza, maître d'école de gosses têtus qui lui tapaient sur les nerfs. J'entends encore la voix de mon père sous notre fétide lampe de paraffine. Le soir, après avoir mangé n'importe quel fricot qui devait d'avantage à l'imagination de ma mère qu'aux matières grasses, mon père traçait des plans pour moi, pour que j'arrive d'une façon ou d'une autre à appartenir à quelque chose de différent du vide de notre triste famille sans histoire ni traditions, ni rites ni souvenirs, et la nuit nostalgique s'allongeait dans l'attente de sa voix insistante qui tombait du plafond dans une petite bassine le contredisait avec obstination. Mon père m'expliquait tout. Il exigeait sans exiger, avec la véhémence   de sa main tendre mais pudique qui voulait toucher la mienne sans oser le faire sur le tapis de table  brodé par ma sœur, lequel réussissait à dissimuler que la table était ordinaire mais non qu'elle boitait. Oui, papa, oui, c'est possible, pourquoi pas, je vous le promets, je vous le jure qu'au lieu de ce triste visage sans traits des Peñaloza, je vais acquérir un masque magnétique, un visage grand, lumineux, souriant, pleins de caractère, que personne ne manquera d'admirer. Et comme compatissant avec mon entreprise inutile, ma mère levait les yeux une seconde pour me regarder, et puis elle se concentrait à nouveau sur le jupon de quelque richard du quartier, qu'elle était en train de repriser. »

 
José Donoso (5 oktober 1924 - 7 december 1996)

Onafhankelijk van geboortedata

De Vlaamse dichter en psycholoog Sven Cooremans werd geboren in Rumst 1970. Zie ook alle tags voor Sven Cooremans op dit blog.

De stilte als je weg bent. Ik koop bloemen

De stilte als je weg bent. Ik koop bloemen
om haar te overstemmen, hoor de stilte,
hoor de stilte van de man die de rozen schikt.

De stilte als je weg bent, ik mijn code
ingeef, kijk hoe handen van een ander mijn gebaar
wikkelen in de stilte van de banktransactie.

De stilte als je weg bent en ik thuis
een lege vaas, die doofstom staat, water geef,
en bloemen. De stilte van de bloemen

die niet zingen zolang je weg bent.

 
Sven Cooremans (Rumst, 1970)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e oktober ook mijn blog van 5 oktober 2014 deel 2.

05-10-2017 om 18:33 geschreven door Romenu  

Nobelprijs voor Literatuur 2017 voor Kazuo Ishiguro

De Nobelprijs voor Literatuur 2017 is toegekend aan de Engels-Japanse schrijver Kazuo Ishiguro. Dat heeft de Zweedse Academie donderdag in Stockholm bekendgemaakt. Kazuo Ishiguro werd op 8 november 1954 geboren in Nagasaki. Zie ook mijn blog van 8 november 2009 en ook mijn blog van 8 november 2010 en eveneens alle tags voor Kazuo Ishiguro op dit blog.

Uit: The Remains of the Day

“Strange beds have rarely agreed with me, and after only a short spell of somewhat troubled slumber, I awoke an hour or so ago. It was then still dark, and knowing I had a full day’s motoring ahead of me, I made an attempt to return to sleep. This proved futile, and when I decided eventually to rise, it was still so dark that I was obliged to turn on the electric light in order to shave at the sink in the corner. But when having finished I switched it off again, I could see early daylight at the edges of the curtains.
When I parted them just a moment ago, the light outside was still very pale and something of a mist was affecting my view of the baker’s shop and chemist’s shop opposite. Indeed, following the street further along to where it runs over the little round-backed bridge, I could see the mist rising from the river, obscuring almost entirely one of the bridge-posts. There was not a soul to be seen, and apart from a hammering noise echoing from somewhere distant, and an occasional coughing in a room to the back of the house, there is still no sound to be heard. The landlady is clearly not yet up and about, suggesting there is little chance of her serving breakfast earlier than her declared time of seven thirty.
Now, in these quiet moments as I wait for the world about to awake, I find myself going over in my mind again passages from Miss Kenton’s letter. Incidentally, I should before now have explained myself as regards my referring to ‘Miss Kenton’. ‘Miss Kenton’ is properly speaking ‘Mrs Benn’ and has been for twenty years. However, because I knew her at close quarters only during her maiden years and have not seen her once since she went to the West Country to become ‘Mrs Benn’, you will perhaps excuse my impropriety in referring to her as I knew her, and in my mind have continued to call her throughout these years. Of course, her letter has given me extra cause to continue thinking of her as ‘Miss Kenton’, since it would seem, sadly, that her marriage is finally to come to an end. The letter does not make specific the details of the matter, as one would hardly expect it to do, but Miss Kenton states unambiguously that she has now, in fact, taken the step of moving out of Mr Benn’s house in Helston and is presently lodging with an acquaintance in the nearby village of Little Compton.
It is of course tragic that her marriage is now ending in failure. At this very moment, no doubt, she is pondering with regret decisions made in the far-off past that have now left her, deep in middle age, so alone and desolate. And it is easy to see how in such a frame of mind, the thought of returning to Darlington Hall would be a great comfort to her. Admittedly, she does not at any point in her letter state explicitly her desire to return; but that is the unmistakable message conveyed by the general nuance of many of the passages, imbued as they are with a deep nostalgia for her days at Darlington Hall. Of course, Miss Kenton cannot hope by returning at this stage ever to retrieve those lost years, and it will be my first duty to impress this upon her when we meet. I will have to point out how different things are now – that the days of working with a grand staff at one’s beck and call will probably never return within our lifetime. But then Miss Kenton is an intelligent woman and she will have already realized these things. Indeed, all in all, I cannot see why the option of her returning to Darlington Hall and seeing out her working years there should not offer a very genuine consolation to a life that has come to be so dominated by a sense of waste.“

 
Kazuo Ishiguro (Nagasaki, 8 november 1954)

05-10-2017 om 17:19 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Coen Peppelenbos werd geboren in Raalte op 4 oktober 1964. Zie ook alle tags voor Coen Peppelenbos op dit blog.

Uit: De valkunstenaar

“Ik kan vliegen. Ik weet dat het een kwestie van definitie is, maar als je je zonder gebruik van mechanica kunt bewegen door de lucht, dan kun je vliegen. Ik weet elke seconde van mijn vlucht nog. Het uitzicht van het dak was feeëriek. Kun je dat zeggen? De zon was al bijna onder, maar je kon de akkers nog zien. In de tuin stonden tientallen kleine lampjes die het zonlicht dat ze die dag gevangen hadden teruggaven. Af en toe gloeide een sigaret op. Ik ging staan op de rand, draaide me om en wachtte op het fluitsignaal dat het teken was om me in beweging te zetten. Ik strekte mijn armen en toen, het leek minuten te duren, dan eindelijk het schelle gefluit klonk, kromde ik mijn rug, trok mijn armen terug voor mijn borst en liet me in een koprol achterover vallen. Daardoor kreeg ik vaart. Mijn schouders raakten de dakpannen het eerst en ik rolde door van de glooiende dakpannen over de knik naar het steile deel van het dak. Had ik bij de eerdere vlucht die avond nauwelijks respons gekregen, nu hoorde ik gekrijs, ik hoorde glazen op de tegels kletteren, ik hoorde de dakpannen in een trage lawine achter me aan schuiven, ik voelde aan mijn eigen lichaam dat ik me moest omdraaien zodat ik me kon afzetten onder aan het dak. Ik strekte me uit en vloog.
En vloog.
Ik vloog over de coniferen en zag de paniek in de gezichten onder mij; er gebeurde iets onverwachts en het leek of ik wel voor eeuwig door kon vliegen met dat lichaam van mij, dat lichaam dat voldeed aan al mijn eisen, dat lijf dat met ongeloof bekeken werd en ook wel met angst omdat er iets groots en donkers naar beneden kwam. En tussen de menigte zag ik een jongen die als enige voluit lachte en een meisje dat me met een brutale glimlach volgde.
En vloog.
Ik vloog en zag het zwembad onder me, in het midden dreef een strandbal en ik besloot dat ik me aan de wetten van de zwaartekracht zou overgeven, van de duizenden sprongen uit het verleden een ultieme duik zou maken en strekte mijn lichaam naar het water dat ik doorkliefde met slechts een kleine waterverplaatsing en terwijl het water boven me sloot en ik in de stilte van het water mijn vlucht afmaakte, eerst verder neerwaarts en daarna opwaarts, wist ik dat deze val perfect was en voor altijd zou bestaan in de hoofden van de toeschouwers die aanwezig waren geweest. En alleen daar.”

 
Coen Peppelenbos (Raalte, 4 oktober 1964)

De Nederlandse schrijver Oek de Jong werd geboren in Breda op 4 oktober 1952. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Oek de Jong op dit blog.

Uit:De zonneklep van Goethe

“De rondgang was op vernuftige wijze in overeenstemming gebracht met de gang van het leven zelf: ik eindigde in Goethe's slaapkamer, tevens sterfkamer. De inhoudsopgave van dit kamertje, te vinden in de katalogus, luidt als volgt: Slaapkamer. Tussen haakjes: sterfkamer. Deze bevat naast het eenvoudige bed van grenenhout en het tegen de koude beschermende groenwitte wandtapijt aan de Noord- en Oostwand, de leunstoel, een voetenbankje, twee kleine tafels, een smal tapijt, een schellekoord, een thermometer, drie barometers, alsmede enige geschreven tabellen zur Geologie und zur Tonlehre. Dus zelfs hier nog aantekeningen! In het middaguur van de 22ste Maart 1832 is Goethe, zittend in de stoel, in deze kamer gestorven.
Het kamertje was niet toegankelijk. In de deuropening boog ik mij over een rood fluwelen koord. Het hoofd naar rechts wendend zag ik het bed, het eenvoudige bed, waar ooit Goethe temidden van ijsblokken lag opgebaard. En boven het hoofdeinde van het bed hing Goethe's Augenschirm. Zijn zonneklep. Het voorwerp was van metaal, groen geschilderd en het frappeerde me.
Ik herinner me hoe ik mijn enthousiasme over deze zonneklep probeerde te delen met degene die naast me stond: de professor wiens wereldwijde faam gebaseerd is op een standaardwerk over De Stijl dat hij ooit geschreven zou hebben. Hij was die middag nog niet de mythische professor die hij nu voor mij geworden is. Hij stond zeer levend naast mij, kortademig en wel, en begreep niets van mijn opwinding over een zonneklep. Gedurende de tien minuten dat ik vervolgens naar het ding staarde, begreep ik zelf ook niet veel van mijn extase, van de ruimte die ik plotseling in mijn hoofd voelde. Een half uur later zag ik Goethe natuurlijk in zijn tuin, bij een rododendron, de zonneklep op het hoofd. Hij schoffelde. Naast hem stond vanzelfsprekend de heer Eckermann, in gespannen afwachting van de klassieke uitspraak over het schoffelen van tuinen. De professor sleepte mij mee naar het huis van Schiller. Zo'n dag was het. Een jaar later was de zonneklep een mytisch voorwerp geworden. De kleine Edo Mesch draagt, dankzij Goethe, een zonneklep van groen, doorzichtig plastic.”

 
Oek de Jong (Breda, 4 oktober 1952)
Goethes slaapkamer in Weimar 

De Surinaamse schrijfster Cynthia Henri McLeod werd geboren op 4 oktober 1936 in Paramaribo als Cynthia Ferrier. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Cynthia McLeod op dit blog.

Uit: Zenobia – slavin op het paleis

“Misi Graman kreeg heel veel bezoek; ze kwamen om het nieuwe gouverneurshuis van binnen te zien, trots leidde misi Graman ze rond in het huis, dat ze voortaan altijd ‘het paleis’ noemde. Ze moesten natuurlijk ook de nieuwe baby zien en misi Henriette werd bewonderd en aangehaald. ‘Wat lijkt ze op haar moeder,’ riep een vrouw en ‘wat lijkt ze op haar vader,’ riep een andere, maar zodra de dames gingen zitten kwam het gesprek op die nieuwe dominee. Iedereen had iets te zeggen over die dominee Kals en zijn vrouw Anna. Wat was dat toch een vreselijke man! Ze waren in oktober gekomen toen misi Graman nog op Berg en Dal was en vanaf het begin had eenieder kunnen horen wat een vreemde ideeën die man erop nahield. Hij had gelukkig maar één keer een preek mogen houden, maar wat was hij in zijn preek tekeergegaan tegen de kolonisten, die hij nog niet eens kende.
‘Alsof God hem als criticus van de kolonie heeft aangesteld,’ zei misi Drouillet.
En dat terwijl er zoveel over hem en zijn vrouw te zeggen was, want wist misi Graman wel hoe die man en zijn vrouw met elkaar leefden? Als kat en hond! Ze hadden zo vaak helse ruzie en dan scholden ze op elkaar ten overstaan van de hele buurt.
‘De dominee is in huis en de domineese loopt buiten op en neer. Als je de woorden hoort die uit de ongewassen mond van dat vrouwmens komen? De slechtste Amsterdamse sloerie is nog netjes daarbij vergeleken,’ meende misi Wriedt, die het zelf niet gezien kon hebben, want zij woonde dichtbij het paleis aan de overkant van het Plein.
‘Het Hof heeft al bepaald dat hij voorlopig nooit meer in de stad preekt, ze sturen hem naar de gemeente aan de Cottica Perica,’ zei misi Graman.
‘Dan zullen die arme lui daar het te verduren krijgen,’ zuchtte een andere vrouw, waarop misi Graman
lachend zei: ‘Ach, misschien duurt het niet lang, want je weet toch dat daar binnen korte tijd vier dominees achter elkaar zijn overleden.’
Misi Wriedt nam een hap van haar koekje en zei rustig: ‘Wel, misschien wordt hij de vijfde, dan kan hij zelf aan God gaan vertellen hoe slecht wij hier zijn,’ en alle vrouwen lachten hartelijk.”

 
Cynthia McLeod (Paramaribo, 4 oktober 1936)
Cover

De Franse dichter en schrijver Matthieu Gosztola werd geboren op 4 oktober 1981 in Le Mans (Sarthe). Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en alle tags voor Matthieu Gosztola op dit blog.

Uit: Ton visage me tient ensemble

Je marche dans le noir
Même en plein jour
C'est là

Et pourtant je sais que tu es là
Et que tu me fermes les yeux
Pour que je ne voie pas
Que rien n'a changé

La lumière n'est toujours pas
Finie sur la terre

Je te regarde dans tes jeux
Avec ce qui t'occupe
Et qui me rend occupé de toi
Et de tes gestes

Je suis immobile et sans souffle
Pour être uniquement quelques-uns
De tes gestes sur les choses
Que tu transformes dans leur place
De choses pour en faire un
Jeu et une mélodie
De l'oubli de la douleur

Je te regarde pour voir soudain les
Mots très fort

Dans mes bras il y a toi
Que je cherche et que je trouve
Et qui es là sitôt que je te regarde

Sitôt que je regarde quelque chose
Que je veux regarder ou que je
Ne pense pas regarder
Et qui me rappelle aussitôt à
Chaque coup toi

Maintenant nous sommes un
Monde

 
Matthieu Gosztola (Le Mans, 4 oktober 1981)

 

De Oostenrijkse schrijver Gabriel Loidolt werd geboren op 4 oktober 1953 in Eibiswald. Zie ook mijn blog van 4 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Gabriel Loidolt op dit blog.

Uit: Le phare (Vertaald door Colette Kowalski)

« Avant de placer le téléviseur dans le local de service, j'avais une étrange perception du temps. Jours et nuits se différenciaient à peine. Ils venaient et passaient, s'étiraient ou se raccourcissaient, se confondaient de sorte que, rétrospectivement, je n'ai plus l'impression que d'une longue nuit et d'un long jour. Malgré cela je croyais tout connaître dans l'île. Il n'y avait pas un sentier qui m'eût échappé, pas une colline que je n'eusse gravie. Je savais où les plaques de roche étaient friables, où les éboulis pouvaient glisser. Je connaissais les endroits plus ou moins chauds. Et pour le phare, il n'en était guère autrement. Je découvris même ce qui, à un certain moment, m'avait provoqué des nausées. C'étaient certains vents qui s'engouffraient dans les murs et produisaient des sons confus à peine audibles. Je savais déjouer les pièges de l'escalier à vis et la passerelle n'avait plus de secrets pour moi. Mais je n'allais pas tarder à découvrir qu'il y avait encore des choses dont je ne savais rien.»

 
Gabriel Loidolt (Eibiswald, 4 oktober 1953)
Eibiswald

De Nederlandse dichter, schrijver en vertaler Jacobus Gerardus (Koos) Schuur werd geboren in Veendam op 4 oktober1915. Zie ook alle tags voor Koos Schuur op dit blog.

Het woord

Wandelend door een boomgaarden wereld
vroeg ik een vogel een vederen woord
een zingend woord een zonlicht woord
smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste
een vliegwoord een vangbal een boemerang

Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde
verschool ik mij om het te breken
om te zien wat er in zou zijn:
een nest jonge vogels
of schaduw en schimmel
een beest dat zou bijten
of mijzelf schreiend
of van de wereld het eerste en laatste
niets

September

Blond lief, de laatste gouden dagen
wuiven ten afscheid en wij achten 't niet,
de bomen en de struiken dragen
hun laatste tooi en in het riet
schuilen de vissen en hun trage
vinslag verraadt hen niet.

Het wordt nu tijd ons te bezinnen;
de bossen kleuren dieper bruin
en lila herfstasters beginnen
hun ijle bloeien in mijn tuin.

Het wordt nu tijd om te bedenken:
de zomer houdt niet eeuwig stand;
zij schonk ons al wat zij kon schenken -
de laatste gouden dagen wenken
en herfst komt reeds in feller kleuren drenken
de bloemen van dit dierbaar land.

 
Koos Schuur (4 oktober 1915 – 1 december 1995)

De Amerikaanse schrijver, journalist, musicus en acteur Roy Alton Blount Jr. werd geboren op 4 oktober 1941 in Indianapolis, Indiana. Zie ook alle tags voor Roy Alton Blount Jr. op dit blog en ook alle tags voor Roy Blount jr. en eveneens mijn blog van 4 oktober 2010.

Uit: Feet On The Street

“We knew this from Nash Roberts. Nash Roberts is a veteran New Orleans TV weatherman who is low-tech, at least by way of presentation, and always right. Nash was broadcasting from his own house, it looked like, tracing the hurricane with a grease pencil on a sheet of Plexiglas or a pad of paper, I forget which, while the other channels’ meteorologists were using all manner of laser pointers and rear-projected electronic schematic representations of the area. You couldn’t tell what in the world Nash was scribbling with the grease pencil, but as usual he was the first to make the call, this one’s going to miss us, and he was on the money.
So I felt I could venture outside and take a look at the river, and when I did, it was going backward. I’m pretty damn sure.
Ordinarily, at any rate, when you face the river from the French Quarter you’ll see the river flowing from your right to your left. As recently as the late sixties, early seventies, when Kermit Ruffins was a kid in New Orleans—he’s a fixture in the city now as a jazz musician—he’d catch crabs from the river, to eat. “Get some string, tie a chicken leg on it, and when that string get real tight, pull in real slow—scoop ’em up and put ’em in the bucket. End of the day we might have a hundred, hundred-fifty crabs.” You wouldn’t want to eat anything out of the river here now; it’s filthy with silt and petrochemicals. But it’s a robust presence. John Barry, author of Rising Tide, a terrific book about the horrific flood of 1927 (which the New Orleans elite managed to divert onto poorer folks’ lands) says the river is “perfect,” as opposed to the imperfect people who try to make it behave. It’s a little like the horse that the New Orleans “swamp blues” musician Coco Robichaux told me about, which kept walking into a post, over and over. “What are you doing trying to sell a blind horse?” somebody said. “He ain’t blind,” said the man who was trying to sell him. “He’s just tough. He don’t care."
The river is perfect because it doesn’t care. It would just as soon drown New Orleans, or any other place, as not. But people, being imperfect, want to believe that it cares. People call it “Old Man River,” “The Father of Waters.” Big dirty thruster barreling into town.”

 
Roy Alton Blount Jr. (Indianapolis, 4 oktober 1941)
Indianapolis

De Engelse schrijfster Mary Elizabeth Braddon werd geboren in Londen op 4 oktober 1837. Zie ook alle tags voor Mary Elizabeth Braddon op dit blog.

Uit: Lady Audley’s Secret

“The principal door was squeezed into a corner of a turret at one angle of the building, as if it were in hiding from dangerous visitors, and wished to keep itself a secret — a noble door for all that — old oak, and studded with great square-headed iron nails, and so thick that the sharp iron knocker struck upon it with a muffled sound, and the visitor rung a clanging bell that dangled in a corner among the ivy, lest the noise of the knocking should never penetrate the stronghold.
A glorious old place. A place that visitors fell in raptures with; feeling a yearning wish to have done with life, and to stay there forever, staring into the cool fish-ponds and counting the bubbles as the roach and carp rose to the surface of the water. A spot in which peace seemed to have taken up her abode, setting her soothing hand on every tree and flower, on the still ponds and quiet alleys, the shady corners of the old-fashioned rooms, the deep window-seats behind the painted glass, the low meadows and the stately avenues — ay, even upon the stagnant well, which, cool and sheltered as all else in the old place, hid itself away in a shrubbery behind the gardens, with an idle handle that was never turned and a lazy rope so rotten that the pail had broken away from it, and had fallen into the water.
A noble place; inside as well as out, a noble place — a house in which you incontinently lost yourself if ever you were so rash as to attempt to penetrate its mysteries alone; a house in which no one room had any sympathy with another, every chamber running off at a tangent into an inner chamber, and through that down some narrow staircase leading to a door which, in its turn, led back into that very part of the house from which you thought yourself the furthest; a house that could never have been planned by any mortal architect, but must have been the handiwork of that good old builder, Time, who, adding a room one year, and knocking down a room another year, toppling down a chimney coeval with the Plantagenets, and setting up one in the style of the Tudors; shaking down a bit of Saxon wall, allowing a Norman arch to stand here; throwing in a row of high narrow windows in the reign of Queen Anne, and joining on a dining-room after the fashion of the time of Hanoverian George I, to a refectory that had been standing since the Conquest, had contrived, in some eleven centuries, to run up such a mansion as was not elsewhere to be met with throughout the county of Essex.”

 
Mary Elizabeth Braddon (4 oktober 1837 – 4 februari 1915)

De Franse dichter en criticus André Salmon werd geboren op 4 oktober 1881 in Parijs. Zie ook alle tags voor André Salmon op dit blogen ook mijn blog van 4 oktober 2010

Uit:Moeurs de la famille Poivre

“Une rue très moderne. mais pas améri-caine. Non, italienne, plutôt. Une rue d'un faubourg de Milan; à cause de sa pouillerie piquée de faux luxe, de point en point. Le nombril flamboyant du tram jaune la-qué changeant en petites fontaines de tète les flaques d'eau entre les rails. A des coins de rue, le cabaret bas de la masure A un étage; le cabaret rouge qu'éclaire un seul bec indigent et qui, pourtant, dispute une clientèle au bar de feu et de nickel, de musiques et de liqueurs, de céramique et de gazettes sportives, de cuivres et d'aca• jou brillant plus que les cuivres; le bar rempli d'objets qui sont autant de miroirs et de glaces qu'inclinent les vapeurs, et de gens qui se meuvent au long du fer à cheval de marbre et d'acajou A la façon des viveurs dans un promenoir. Le sifflet du percolateur est une invitation marine. Il y a de la sciure sur les dalles pompé-iennes: une fille tourne, la tête abandonnée, avec la Salammbo de cire dressée au centre d'un parterre d'ampoules électriques. Les camelots, les marchands de presse. les bagotierss'entassent, en guenilles hum ides, tout au fond, la où dans cette orgie de lu-mière on fait l'économie d'une lampe. au-tour d'une table de Cézanne : des verres presque carrés, un litre au goulot exagéré. Imaginez une fête foraine culbutée, avec les quais du port occidental, par un paque-bot du Pacifique. Après il n'y a plus rien que de pauvres maisons construites par des écoliers de l'école talque. Quelques espiègles bien doués ont dessiné leurs parents à la fenêtre et plusieurs n'ont oublié ni le chien 'Prim, ni le serin Pill dans sa cage aux barreaux tracés à la règle. Et puis c'est le crime du bienfaiteur, du philanthrope juif : la citadelle de briques aux balcons presque en fer forgé ; des balcons offerts par M. de Rothschild. »

 
André Salmon (4 oktober 1881 – 12 maart 1969)
Portret door Lepold Gottlieb, 1920

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e oktober ook mijn blog van 4 oktober 2015 deel 2.

04-10-2017 om 18:33 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Peter Terrin werd geboren in Tielt op 3 oktober 1968. Zie ook alle tags voor Peter Terrin op dit blog.

Uit: Monte Carlo

“De prins glundert. De belangrijkste dag van het jaar verloopt helemaal volgens plan. Met het verplichte diner achter de rug, met de praatjes tot een bevredigend einde gebracht, zoekt hij de hand van zijn Amerikaanse vrouw. Ze is zo elegant als haar ouders met haar naam hebben voorspeld.
De sfeer is gemoedelijk, het gezelschap is inmiddels aan elkaar gewend. Door de grote glaspartijen van de ontvangstruimte stroomt het zonlicht naar binnen, in de verte weerkaatst door de azuurblauwe zee, een schittering die men bijna kan horen. Een vogel in zweefvlucht trekt zijn aandacht, hoog tegen de hemel maakt hij steeds opnieuw rondjes, glijdt hij met de luchtstroom mee en keert zich er weer tegenin, als naait hij met zijn scherpe snavel lus na lus een onzichtbare scheur in de luchtlagen. En de prins wordt die vogel, hij kijkt neer op dit lapje grond tegen de flank van een berg, als een adelaar, hij kijkt mee over Gods schouder naar de menselijke bedrijvigheid, deze concentratie van inspanning en energie en intellect, deze roemruchte opeenhoping van buitengewone welvaart en architectuur, het romantische rijm met de kleuren van het gesteente hogerop, het verblindende wit van de gerangschikte jachten in de haven eronder - een prinsdom, bedenkt hij ouder en wijzer, en nostalgisch door de wijn, als een voortdurende, nooit in te lossen belofte. Daar pal middenin, haarscherp afgetekend, het circuit voor de grand prix. Een grillige ring van geladen afwezigheid.
Hij neemt de trouwring van zijn vrouw tussen de vingers en spreekt in stilte de hoop uit dat er vandaag geen doden zullen vallen, niet zoals vorig jaar. Met zijn andere hand strijkt hij zijn snor. Daarna keert de prins zich om naar zijn genodigden, maar in gedachten is hij bij Deedee.
Jack Preston was dertien toen hij aan de tractor van boer Colin sleutelde. Het was een oude Massey Ferguson, uit de vroege jaren dertig. Hij stond tegen een van de monumentale loodsen die dwars op de weg waren gebouwd, sommige zonder muren om het hooi droog te houden, zes aan weerskanten van de straat, die daardoor toch de indruk wekte een privéweg te zijn door het landbouwbedrijf van boer Colin. Sinds twee jaar was Jack Preston een zwijgzame jongen geworden; hij stond naast zijn moeder toen een man van het leger, met zijn pet tegen de glimmende knopen van zijn uniform, over hun hoofden heen het huis in staarde en woordelijk herhaalde wat hem was opgedragen.”

 
Peter Terrin (Tielt, 3 oktober 1968)

De Amerikaanse schrijver, dramaticus en essayist Gore Vidal werd geboren op 3 oktober 1925 in West Point, New York. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Gore Vidal op dit blog.

Uit: Caligula

« CALIGULA: I'm going to marry you.
DRUSILLA: You can't. We're not Egyptians.
CALIGULA: I know. We are much more beautiful.
DRUSILLA: Rome is not Egypt, and stop looking at yourself like that.
CALIGULA: Let's go to Egypt then.
DRUSILLA: You are a fool.
CALIGULA: Caesar cannot be a fool.
DRUSILLA: But he's trying very hard.
CALIGULA: Caesar cannot be a fool!
DRUSILLA: "Little Boots", they'll throw you in the Tiber if you attempt to move the government. So, you're going to marry a respectable Roman lady of the senatorial class.
CALIGULA: No, I'm not.
DRUSILLA: Yes, you are! You've got to have an heir.
CALIGULA: Who will kill me when he grows up!
(…)

CALIGULA: That will be my wife.
DRUSILLA: Oh no! Not Caesonia.
CALIGULA: You're impossible!
DRUSILLA: She's the most promiscuous woman in Rome.
CALIGULA: Perfect!
DRUSILLA: Caesonia's been divorced. She's extravagant, always in debt.
CALIGULA: I want her.
DRUSILLA: But not for a wife.
CALIGULA: Send her to me now.
DRUSILLA: No, "Little Boots". I won't let you do it. It wouldn't be wise.
CALIGULA: Yet such is the will of the senate and the people of Rome.“

 
Gore Vidal (3 oktober 1925 – 31 juli 2012)
Scene uit de remake van Gore Vidal’s Caligula, 2005

De Nederlandse dichteres Kira Wuck werd geboren in Amsterdam op 3 oktober 1978. Zie ook alle tags voor Kira Wuck op dit blog.

Als het regent op zondag
regent het bij ons anders dan bij anderen
de lucht is droger en de kat laat zich niet aaien

Vroeger hadden we een kijkgat in de schutting
daarachter gebeurde het

Vanuit de achtertuin zie je waar de vaat zich opstapelt
wat de afstand is tussen geliefden
als ze elkaar net niet raken

Intimiteit is erachter komen dat je met iemand
naar hetzelfde punt staart
zoals naar mijn ouders
die voor de zoveelste keer de muren witten

 
Kira Wuck (Amsterdam, 3 oktober 1978)

De Engelse schrijver en dierenarts James Herriot (pseudoniem van James Alfred Wight) werd geboren op 3 oktober 1916 in Sunderland. Zie ook alle tags voor James Herriot op dit blog en ook mijn blog van 3 oktober 2010.

Uit: All Things Wise and Wonderful

« Maybe I could guide the conversation along more clinical lines. `Any more symptoms?' I asked. 'Any cough, constipation, diarrhoea? Does she ever cry out in pain?' The lady shook her head. 'No, nothing like that. She just moons around looking at us with such a pitiful expression and searching for Emmeline.' Oh dear, there it was again. I cleared my throat. 'She never vomits at all? Especially after a meal?' `Never. When she does eat a little she goes straight away to find Emmeline and takes her to her basket.' `Really? Well I can't see that that has anything to do with it. Are you sure she isn't lame at times?' The lady didn't seem to be listening 'And when she gets Emmeline into her basket she sort of circles around, scratching the blanket as though she was making a bed for the little thing.' I gritted my teeth. Would she never stop? Then a light flashed in the darkness. `Wait a minute,' I said. 'Did you say making a bed?' `Yes, she scratches around for ages then puts Emmeline down.' `Ah yes.' The next question would settle it. 'When was she last in season?' The lady tapped a finger against her cheek. 'Let me see. It was in the middle of May — that would be about nine weeks ago.' There wasn't a mystery any more. `Roll her over, please,' I said. With Lucy stretched on her back, her eyes regarding the surgery ceiling with deep emotion, I ran my fingers over the mammary glands. They were turgid and swollen. I gently squeezed one of the teats and a bead of milk appeared. `She's got false pregnancy,' I said. `What on earth is that?' The lady looked at me, round-eyed. `Oh, it's quite common in bitches. They get the idea they are going to have pups and around the end of the gestation period they start this business.”

 
James Herriot (3 oktober 1916 - 23 februari 1995)

De Vlaamse schrijver Stijn Streuvels, pseudoniem voor Frank Lateur werd geboren in Heule op 3 oktober 1871. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Stijn Streuvels op dit blog.

Uit:In oorlogstijd (Dagboeken)

“7 oktober 1917
De oorlog brengt ons altijd nieuwe stemmingen die als trilbeelden3 elkander in ons gemoed opvolgen. Er zijn er van algemene aard die bijblijven, - alzo4: de slechte hoedanigheid van het meel dat we uit het voedingscomiteit et eten krijgen; - de schaarsheid van kolen en het gebrek aan licht, - het gevoel van opgesloten te zijn als in krijgsgevangenschap... dat alles zijn dingen die bijblijven en die men gewaar wordt bij 't wakkerworden, 's morgens, en waarvan er de dag door gesproken wordt opdat we 't toch niet vergeten zouden; - Maar daarbij zijn nog de vluchtige stemmingen die als trilbeelden opkomen en weer vervliegen in rasse1 vlucht.
Zo heb ik het nu vandaag. Het is kermiszondag. Van de kermis blijft echter niets meer over tenzij de herinnering aan de vroegere feestelijkheden, de overkomst2 van familieleden en een geweldige smulpartij die verschillende dagen duurde. Nu niets van dat alles. De zondag gaat voorbij in de zwaarste eenzaamheid. In 't westen gaat het trommelvuur, omdat3 we eraan herinnerd zouden blijven dat het oorlog is. Gister kregen we duizend mannen troepen op 't dorp maar 't weer is zo slecht dat er op straat geen enkele van die duizend soldaten te zien is. Hier in huis hebben we een luitenant die de ganse dag te slapen ligt en twee ordonnancen4 die zitten te koekeloeren op hun bovenkamertje. In de keuken zijn de kinders aan 't spel en ik kan gerust en ongestoord mijn zondagslectuur voortzetten met Goethe.

10 oktober 1917
Mijn luitenant heeft ontdekt dat hij toevallig bij iemand is ingekwartierd die van zijn vak is en hij komt kennis maken. Hij is een student Dr. in de Germaanse philologie en vereerder van Gezelle5 ... en zo kunnen we wat praten over boeken en schriften.”

 
Stijn Streuvels (3 oktober 1871 – 15 augustus 1969) 
Cover

De Franse schrijver Henri Alain--Fournier werd geboren op 3 oktober 1886 in Épineuil-le-Fleuriel (Cher). Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en ook alle tags voor Alain-Fournier op dit blog.

Uit: Le Grand Meaulnes

« Désoeuvré, le promeneur erra un long moment sur la rive sablée comme un chemin de halage. Il examinait curieusement les grandes portes aux vitres poussiéreuses qui donnaient sur des pièces délabrées ou abandonnées, sur des débarras encombrés de brouettes, d’outils rouillés et de pots de fleurs brisés, lorsque soudain, à l’autre bout des bâtiments, il entendit des pas grincer sur le sable.
C’étaient deux femmes, l’une très vieille et courbée ; l’autre, une jeune fille, blonde, élancée, dont le charmant costume, après tous les déguisements de la veille, parut d’abord à Meaulnes extraordinaire.
Elles s’arrêtèrent un instant pour regarder le paysage, tandis que Meaulnes se disait, avec un étonnement qui lui parut plus tard bien grossier : « Voilà sans doute ce qu’on appelle une jeune fille excentrique – peut-être une actrice qu’on a mandée pour la fête. »
Cependant, les deux femmes passaient près de lui et Meaulnes, immobile, regarda la jeune fille.
Souvent, plus tard, lorsqu’il s’endormait après avoir désespérément essayé de se rappeler le beau visage effacé, il voyait en rêve passer des rangées de jeunes femmes qui ressemblaient à celle-ci. L’une avait un chapeau comme elle et l’autre son air un peu penché ; l’autre son regard si pur ; l’autre encore sa taille fine, et l’autre avait aussi ses yeux bleus ; mais aucune de ces femmes n’était jamais la grande jeune fille.
Meaulnes eut le temps d’apercevoir, sous une lourde chevelure blonde, un visage aux traits un peu courts, mais dessinés avec une finesse presque douloureuse. Et comme déjà elle était passée devant lui, il regarda sa toilette, qui était bien la plus simple et la plus sage des toilettes…
Perplexe, il se demandait s’il allait les accompagner, lorsque la jeune fille, se tournant imperceptiblement vers lui, dit à sa compagne : « Le bateau ne va pas tarder, maintenant, je pense ?… »
Et Meaulnes les suivit. La vieille dame, cassée, tremblante, ne cessait de causer gaiement et de rire. La jeune fille répondait doucement. Et lorsqu’elles descendirent sur l’embarcadère, elle eut ce même regard innocent et grave, qui semblait dire : « Qui êtes-vous ? Que faites-vous ici ? Je ne vous connais pas. Et pourtant il me semble que je vous connais."

 
Alain-Fournier (3 oktober 1886 - 22 september 1914)
Cover

 

 De Russische dichter Sergej Aleksandrovitsj Jesenin werd geboren op 3 oktober 1878 in het dorpje Konstantinovo, bij Rjazan. Zie ook alle tags voor Sergej Jesenin op dit blog.

Zilveren weg, in sneeuw verzinkend

Zilveren weg, in sneeuw verzinkend,
waarheen roep je me, hoever?
Als een paaslicht, helder blinkend,
straalt er boven jou een ster.

Breng je vreugde, breng je lijden?
Voer je mij de waanzin in?
Zorg dat ik in lentetijden
nog jouw barse sneeuw bemin.

Reik mij avondrood als slede
berketwijg als leidsel aan.
Mogelijk zal ik daarmede
ooit Gods poorten binnengaan.

Vertaald door Margriet Berg en Marja Wiebes

Drasland en moerassen

Drasland en moerassen,
's Hemels linnen blauwt,
Met zijn goudnaald-jas aan
Rinkelde het woud.

In het krullend lover
Zingt een mees het uit.
Sparren dromen over
Hakkend bijlgeluid.

Een konvooi gaat krakend
Over 't weidepad -
Geur slaat van de spaken:
Halfdroog lindeblad.

Wilgenbomen horen
Briesje's fluiten aan...
Land van mij, verloren,
Land, mij toegedaan!

Vertaald door Kees Jiskoot

 
Sergej Jesenin (3 oktober 1878 - 28 december 1925)
Monument in Moskou

De Amerikaanse schrijver Bernard Cooper werd geboren op 3 oktober 1951 in Hollywood, California. Zie ook alle tags voor Bernard Cooper op dit blog en ook mijn blog van 3 oktober 2010.

Uit: A Clack of Tiny Sparks

„Teresa Sanchez sat behind me in ninth-grade algebra. When Mr. Hubbley faced the blackboard, I'd turn around to see what she was read-ing; each week a new book was wedged inside her copy of Today's Equations. The deception worked; from Mr. Hubbley's point of view, Theresa was engrossed in the value of X, but I knew otherwise. One week she perused The Wisdom of the Orient, and I could tell from Theresa's con-templative expression that the book contained exotic thoughts, guidelines handed down from high. Another week it was a paperback novel whose title, Let Me Live My Life, appeared in bold print atop every page, and whose cover, a gauzy photograph of a woman biting a strand of pearls, head thrown back in an attitude of ecstasy, con-firmed my suspicion that Theresa Sanchez was mature beyond her years. She was the tallest girl in school. Her bouffant hairdo, streaked with blond, was higher than the flaccid bouffants of other girls. Her smooth skin, plucked eyebrows, and painted finger-nails suggested hours of pampering, a worldly and sensual vanity that placed her within the domain of adults. Smiling dimly, steeped in daydreams, Theresa moved through the crowded halls with a languid, self-satisfied indif-ference to those around her. "You are merely children," her posture seemed to say. "I can't be bothered." The week Theresa hid 101 Ways to Cook Hamburger behind her algebra book, I could stand it no longer and, after the bell rang, ventured a question. "Because I'm having a dinner par-tl," said Theresa. "Just a couple of in-timate friends." No fourteen-year-old I knew had ever given a dinner party, let alone used the word "intimate" in conversa-tion. "Don't you have a mother?" I asked. Theresa sighed a weary sigh, suf-fered my strange inquiry. "Don't be so naive," she said. "Everyone has a mother." She waved her hand to indi-cate the brick school buildings outside the window. "A higher education should have taught you that." There-sa draped an angora sweater over her shoulders, scooped her books from the graffiti-covered desk, and just as she was about to walk away, she turned and asked me, "Are you a fag?" There wasn't the slightest hint of rancor or condescension in her voice. The tone was direct, casual.”

 
Bernard Cooper (Hollywood, 3 oktober 1951)

De Franse dichter, schrijver en essayist Louis Aragon werd geboren in 1897 in Parijs. Zie ook alle tags voor Louis Aragon op dit blog en ook mijn blog van 3 oktober 2010

Bierstube Magie allemande (Fragment)

Bierstube Magie allemande
Et douces comme un lait d'amandes
Mina Linda lèvres gourmandes
Qui tant souhaitent d'être crues
A fredonner tout bas s'obstinent
L'air Ach du lieber Augustin
Qu'un passant siffle dans la rue

Sofienstrasse Ma mémoire
Retrouve la chambre et l'armoire
L'eau qui chante dans la bouilloire
Les phrases des coussins brodés
L'abat-jour de fausse opaline
Le Toteninsel de Boecklin
Et le peignoir de mousseline
Qui s'ouvre en donnant des idées

Au plaisir prise et toujours prête
Ô Gaense-Liesel des défaites
Tout à coup tu tournais la tête
Et tu m'offrais comme cela
La tentation de ta nuque
Demoiselle de Sarrebrück
Qui descendais faire le truc
Pour un morceau de chocolat

Et moi pour la juger que suis-je
Pauvres bonheurs pauvres vertiges
Il s'est tant perdu de prodiges
Que je ne m'y reconnais plus
Rencontres Partances hâtives
Est-ce ainsi que les hommes vivent
Et leurs baisers au loin les suivent
Comme des soleils révolus

Tout est affaire de décors
Changer de lit changer de corps
À quoi bon puisque c'est encore
Moi qui moi-même me trahis
Moi qui me traîne et m'éparpille
Et mon ombre se déshabille
Dans les bras semblables des filles
Où j'ai cru trouver un pays

 
Louis Aragon (3 oktober 1897 – 24 december 1982)
Cover van een biografie over zijn jeugd 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e oktober ook mijn blog van 3 oktober 2015 deel 2.

03-10-2017 om 17:51 geschreven door Romenu  

De Frans-Marokkaanse schrijfster en journaliste Leïla Slimani werd geboren op 3 oktober 1981 in Rabat. Slimani ging op 17-jarige leeftijd naar Parijs om politieke wetenschappen en media studies aan de Sciences Po te studeren. Na haar afstuderen overwoog ze even een carrière als actrice, maar zij begon te werken als journaliste voor het tijdschrift Jeune Afrique. In 2014 publiceerde ze haar eerste roman “Dans le jardin de l'ogre” ("In de Tuin van de Ogre") en kreeg ze de Marokkaanse literaire prijs La Mamounia, als eerste vrouwelijke auteur. Twee jaar later werd “Dans le Jardin de l'Ogre” gevolgd door de psychologische thriller “Chanson douce”. Laatstgenoemde werd snel tot een bestseller met meer dan 76.000 verkochte exemplaren binnen drie maanden, zelfs nog voordat aan het boek de Prix Goncourt 2016 werd toegekend. Slimani heeft zowel het Franse als het Marokkaanse staatsburgerschap.

Uit:Chanson douce

“Le bébé est mort. Il a suffi de quelques secondes. Le médecin a assuré qu’il n’avait pas souffert. On l’a couché dans une housse grise et on a fait glisser la fermeture éclair sur le corps désarticulé qui flottait au milieu des jouets. La petite, elle, était encore vivante quand les secours sont arrivés. Elle s’est battue comme un fauve. On a retrouvé des traces de lutte, des morceaux de peau sous ses ongles mous. Dans l’ambulance qui la transportait à l’hôpital, elle était agitée, secouée de convulsions. Les yeux exorbités, elle semblait chercher de l’air. Sa gorge s’était emplie de sang. Ses poumons étaient perforés et sa tête avait violemment heurté la commode bleue.
On a photographié la scène de crime. La police a relevé des empreintes et mesuré la superficie de la salle de bains et de la chambre d’enfants. Au sol, le tapis de princesse était imbibé de sang. La table à langer était à moitié renversée. Les jouets ont été emportés dans des sacs transparents et mis sous scellés. Même la commode bleue servira au procès.
La mère était en état de choc. C’est ce qu’ont dit les pompiers, ce qu’ont répété les policiers, ce qu’ont écrit les journalistes. En entrant dans la chambre où gisaient ses enfants, elle a poussé un cri, un cri des profondeurs, un hurlement de louve. Les murs en ont tremblé. La nuit s’est abattue sur cette journée de mai. Elle a vomi et la police l’a découverte ainsi, ses vêtements souillés, accroupie dans la chambre, hoquetant comme une forcenée. Elle a hurlé à s’en déchirer les poumons. L’ambulancier a fait un signe discret de la tête, ils l’ont relevée, malgré sa résistance, ses coups de pied. Ils l’ont soulevée lentement et la jeune interne du SAMU lui a administré un calmant. C’était son premier mois de stage.
L’autre aussi, il a fallu la sauver. Avec autant de professionnalisme, avec objectivité. Elle n’a pas su mourir. La mort, elle n’a su que la donner. Elle s’est sectionné les deux poignets et s’est planté le couteau dans la gorge. Elle a perdu connaissance, au pied du lit à barreaux. Ils l’ont redressée, ils ont pris son pouls et sa tension. Ils l’ont installée sur le brancard et la jeune stagiaire a tenu sa main appuyée sur son cou."

 
Leïla Slimani (Rabat, 3 oktober 1981)

03-10-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren in Aalst. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dimitri Verhulst op dit blog.

Opdracht

De vensters behangen met langdurige landschappen,
een zak met slanke handen aan een meisje voeren
van achter de tralies die mijn vingers zijn.

Een ooggetuige van het zwart uithoren
op de hoek van twee nachten
en geduldig wachten
tot de schaduw uit de bomen valt.

Mijn ogen wegens verbouwing sluiten
en haarfijn dromen
dat ik een ver verwant werd van mijzelf.

Van mijn verveling grote vliegers vouwen,
van de vissen de schaliedekker zijn
en van de mens de mens.

Een steentje in de diepte van mijn droefheid gooien
en tellen tot ik de tel kwijt ben.
En herbeginnen.

Ik zie mij in jouw ogen zien.

Hoe ik je
Zeg dat wij in staat zijn
Sterren te bekijken
Die lang voor ons al ophielden te bestaan
hoe ik je
luid, likkend aan de klepel
van je vuig bebaarde klok.

Hoe ik je
toon die trillende angel
in mijn handen en
hoe ik mijn paarsbekopte spijker
in je kruishout sla, ha,

Hoe ik je
judaskus en dodendans
in al je holten ja.

Hoe ik je
vertaal dat wij in staat zijn
van ontbinding, gepolijste woorden
horen van een liefde die inmiddels
al is doodgegaan.

Doe ik je
toch geen pijn.
Hoe durf ik.

Zwijg nu maar
Blaas geen tekstballon in mijn gezicht!
Want vanavond wil ik je vlooien,
mij vertakken tot in je donkerste vertrekken.
Ik wil vanavond van de avond zijn
en met de blinden open bepoteld worden.

 
Dimitri Verhulst (Aalst, 2 oktober 1972)

De Nederlandse dichter, essayist, bloemlezer en boekhandelaar Joost Baars werd geboren op 2 oktober 1975 in Leidschendam. Zie ook alle tags voor Joost Baars op dit blog.

het groeien van de ruimte
bij de dood van Thomas Blondeau

dat de sterren gemiddeld 200 lichtjaar
ver zijn weet ik, maar

wat betekent
dat? deze lengtemaat

is voor niet-natuurkundigen
een mystieke demystificatie.

ik wil zeggen: ik weet niets
van de afstand tussen hen

en mij, ik weet alleen dat
er iets van geweten

wordt. zo maakt
kennis van de oorzaak

van een aneurysma
het sterven van een vriend

niet minder zomaar.
daar ging hij, bij zijn laptop,

met een blauwe borst
van angst. ik bid

tot wikipedia, zit
uren aan de binnenplaats

en kijk omhoog, maar
zie alleen het jaar na jaar

na lichtjaar
groeien

van de ruimte.

Tom Waits

tom waits reed op een negenbaansweg
en kreeg een lied in zijn hoofd.

hij zei: ‘jezus, zie je dan niet dat ik rij?’

later, zijn album was bijna voltooid,
foeterde hij tussen zijn tanden:

‘alle kinderen zitten klaar in de auto.
nu moet je komen of we gaan zonder jou!’

zonder jou wil ik niet,
maar dit is een liefdesgedicht

van iemand die jou niet wil bezitten.
als het je wil is, neem mij dan

het stuur uit mijn handen,
geef me andere woorden dan deze,

een andere wijze
om jou ergens anders

dan slechts in mijn blik te laten bestaan.

 
Joost Baars (Leidschendam, 2 oktober 1975)

De Zweedse dichter en vertaler Göran Sonnevi werd geboren in Lund op 2 oktober 1939. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Göran Sonnevi op dit blog.

Trauermantel

I
Sah heute im wald
einen Trauermantel, groß, prächtig
auf der dunklen lichtung
zwischen hohen bäumen
neben dem großen ameisenhaufen
Wie ein kleiner vogel flog er
mit leuchtend hellem saum
Ich ließ ihn sich setzen,
neben mir, dort wo ich
kauerte, bei dem stein
Die flügel bräunliches dunkelrot, geädert
dann das band von perlen in leuchtendem
blau, und ganz außen der saum, cremegelb
Die vorderränder der flügel schwach gebogen, leicht gesprenkelt
hinter jeder flügelspitze ein kleiner zacken
der hinterleib stark behaart
Sah ihn dort an, lange, bis ich
eine hand ausstreckte
und das trockne gras, berührte
Da flog er schnell auf, hoch, fort

Die Sprache der Lebenden

Die Sprache der Lebenden
ist ohne Grenze
Sie suchen den Zustand
zwischen sich, wo
alles Liebe ist
Der Schatten von
diesem Licht
kommt auch, ist aber
ein Blendlicht
im Licht
Der Kern aus Zärtlichkeit
öffnet sich mitunter
ganz ohne Vorbehalt

Vertaald door Klaus J Liedtke

 
Göran Sonnevi (Lund, 2 oktober 1939)

De Engelse schrijver Graham Greene werd geboren op 2 oktober 1904 in Berkhamsted, Hertfordshire. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Graham Greene op dit blog.

Uit: The Honorary Consul

“Doctor Eduardo Plarr stood in the small port on the Paraná, among the rails and yellow cranes, watching where a horizontal plume of smoke stretched over the Chaco. It lay between the red bars of sunset like a stripe on a national flag. Doctor Plarr found himself alone at that hour except for the one sailor who was on guard outside the maritime building. It was an evening which, by some mysterious combination of failing light and the smell of an unrecognized plant, brings back to some men the sense of childhood and of future hope and to others the sense of something which has been lost and nearly forgotten.
The rails, the cranes, the maritime building -- these had been what Doctor Plarr first saw of his adopted country. The years had changed nothing except by adding the line of smoke which when he arrived here first had not yet been hung out along the horizon on the far side of the Paraná. The factory that produced it had not been built when he came down from the northern republic with his mother more than twenty years before on the weekly service from Paraguay. He remembered his father as he stood on the quay at Asunción beside the short gangway of the small river boat, tall and gray and hollow-chested, and promised with a mechanical optimism that he would join them soon. In a month -- or perhaps three -- hope creaked in his throat like a piece of rusty machinery.
It seemed in no way strange to the fourteen-year-old boy, though perhaps a little foreign, that his father kissed his wife on her forehead with a sort of reverence, as though she were a mother more than a bedmate. Doctor Plarr had considered himself in those days quite as Spanish as his mother, while his father was very noticeably English-born. His father belonged by right, and not simply by a passport, to the legendary island of snow and fog, the country of Dickens and of Conan Doyle, even though he had probably retained few genuine memories of the land he had left at the age of ten.”

 
Graham Greene (2 oktober 1904 – 3 april 1991)
Affiche voor de gelijknamige film uit 1983

De Amerikaanse dichter en essayist Wallace Stevens werd geboren op 2 oktober 1879 in Reading, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Wallace Stevens op dit blog.

Sunday Morning

4
She says, 'I am content when wakened birds,
Before they fly, test the reality
Of misty fields, by their sweet questionings;
But when the birds are gone, and their warm fields
Return no more, where, then, is paradise?'
There is not any haunt of prophecy,
Nor any old chimera of the grave,
Neither the golden underground, nor isle
Melodious, where spirits gat them home,
Nor visionary south, nor cloudy palm
Remote on heaven's hill, that has endured
As April's green endures; or will endure
Like her remembrance of awakened birds,
Or her desire for June and evening, tipped
By the consummation of the swallow's wings.

5
She says, 'But in contentment I still feel
The need of some imperishable bliss.'
Death is the mother of beauty; hence from her,
Alone, shall come fulfillment to our dreams
And our desires. Although she strews the leaves
Of sure obliteration on our paths,
The path sick sorrow took, the many paths
Where triumph rang its brassy phrase, or love
Whispered a little out of tenderness,
She makes the willow shiver in the sun
For maidens who were wont to sit and gaze
Upon the grass, relinquished to their feet.
She causes boys to pile new plums and pears
On disregarded plate. The maidens taste
And stray impassioned in the littering leaves.

 
Wallace Stevens (2 oktober – 1879 – 2 augustus 1955)

De Nederlandse dichter en kunstcriticus Nes Tergast (eigenlijk Albert Ernest Bruno Johannes) werd geboren in Salatiga, Java, op 2 oktober 1896. Zie ook alle tags voor Nes Tergast op dit blog.

Wandeling

Waarom heb ik mijzelve uitgelaten
en liet de hondenketting thuis?
Ik raak verdwaald in late straten
en iedre straat verwordt tot kruis:
in ieder raam staat een mismaakt
persoon te zoeken naar zijn huis.
De postbode is een rood verleden:
ik ben mijzelve kwijtgeraakt.
Gespiegeld in de naakte regen
val ik van boven naar beneden
voortdurend langs mijzelve heen.
Wellicht heeft mij de wind geschaakt
en aan een vlinder uitgeleend!
Maar neen, de klok schudt tweemaal neen:
ik ben eenvoudig zoek geraakt.

 
Nes Tergast (2 oktober 1896 – 12 december 1974)
Salatiga (Geen portret beschikbaar)

De Duitse dichter en schrijver Andreas Gryphius (gelatiniseerde naam van Andreas Greif) werd geboren op 2 oktober 1616 in Glogau (Silezië). Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Andreas Gryphius op dit blog.

Auff den Tag Bartholomæi

Luc. 22.

Laß Fürsten auff der Welt mit grossen Namen prangen:
Ihr Diamanten Glantz/ ihr eitle Purpur Zir/
Vnd Wollust/ Macht vnd Gut/ ist rauch vnd Dunst für mir/
Der/ wenn ein Wind entsteht/ ist vnversehns vergangen
Wer das besternte Schloß/ wer Kronen wil erlangen/
Die keine Zeit abnimt; wer frölich für vnd für
Wil herrschen; muß den Weg durch die gedrange Thür/
Die Demuth auffschleust/ gehn/ doch wer nur an wil fangen:
Vnd nicht die Reiß außdaurt/ thut was er thut vergebens;
Du must den rauen Pfadt/ du must Gefahr deß Lebens.
Vnd was mehr schrecklich scheint/ ertragen mit Gedult
Wer Christi Bluttschweiß schaut/ schaut endlich Christi Siegen
Wer treu biß in den Tod singt nach dem sauren Kriegen
Von Freude/ Ruh vnd Lust/ frey von Tod Hell vnd Schuld.

 
Andreas Gryphius (2 oktober 1616 - 16 juli 1664)
Het martelaarschap van de heilige Bartholomeus door Lubin Baugin, ca. 1660 

De Oostenrijkse schrijfster en literatuurwetenschapster Waltraud Anna Mitgutsch werd geboren in Linz op 2 oktober 1948. Zie ook alle tags voor Waltraud Anna Mitgutsch op dit blog en ook mijn blog van 2 oktober 2010

Uit:Abschied von Jerusalem

“Man hätte mir jedes beliebige Elternpaar unterschieben können, so gleichgültig waren sie mir, der Vater ein ausgezehrter Kriegsheimkehrer mit grauem Gesicht, die Mutter ein rothaariges Mädchen, das meine Gegenwart in Verlegenheit brachte. Auch nach der Hochzeit wohnte ich bei meinen Großeltern, die Eltern holten mich an Wochenenden, ich war ihr Sonntagsgast.
Von Juden, Halbjuden, Vierteljuden und jüdisch Versippten erfuhr ich bei den Verwandten meines Vaters und begriff erst im Lauf der Zeit, dass auch von mir die Rede war, und aus den Blicken und abfälligen Bemerkungen schloss ich, dass es sich um ein schmutziges Geheimnis handeln musste, eine rätselhafte Schande, für die ich selbst nichts konnte, die mich jedoch von den Gleichaltrigen aus der Familie meines Vaters trennte.
(…)

„Nur das Unrecht der Juden in Palästina, dem Land, das sie sich widerrechtlich angeeignet hätten, konnte ihn von seinem niemals eingestandenen, bedrückend gegenwärtigen Schuldgefühl erlösen [...] sieh dir das an, ein Verbrechen, ein Vergehen gegen das Völkerrecht, nein, dafür könne es keine Erklärung geben, ich solle zugeben, dass das, was hier geschähe, rassistisch sei, faschistisch.“

 
Waltraud Anna Mitgutsch (Linz, 2 oktober 1948)
Linz

De Britse (reis)schrijfster en historica Jan Morris werd als James Humphrey Morris geboren op 2 oktober 1926 in Clevedon, Somerset. Zie ook alle tags voor Jan Morris op dit blog en ook mijn blog van 2 oktober 2009 en ook mijn blog van 2 oktober 2010

Uit: Trieste and The Meaning of Nowhere

“Sigmund Freud was also frustrated here. In a city that later embraced his ideas with particular zeal, being organically inclined towards neurosis, he himself found only failure. He came to Trieste on the train from Vienna in 1876, commissioned by the Institute of Comparative Anatomy at Vienna University to solve a classically esoteric zoological puzzle: how eels copulated. Specialist as he later became in the human testicle and its influence upon the psyche, Freud diligently set out to discover the elusive reproductive organs whose location had baffled investigators since the time of Aristotle. He did not solve the mystery, but I like to imagine him dissecting his four hundred eels in the institute's zoological station here. Solemn, earnest and bearded I fancy him, rubber-gloved and canvas-aproned, slitting them open one after the other in their slimy multitudes. Night after night I see him peeling off his gloves with a sigh to return to his lonely lodgings, and saying a weary goodnight to the lab assistant left to clear up the mess — "Goodnight, Alfredo", "Goodnight, Herr Doktor. Better luck next time, eh?" But the better luck never came; the young genius returned to Vienna empty-handed, so to speak, but perhaps inspired to think more exactly about the castration complex.”
(...)

“For some years, Trieste was a murky exchange for the commodities most coveted in the deprived societies of Hungary, Czechoslovakia, Bulgaria, Romania and Yugoslavia. Jeans, for example, were then almost a currency of their own, so terrific was the demand on the other side of the line, and the trestle tables of the Ponterosso market groaned with blue denims of dubious origin ("Jeans Best for Hammering, Pressing and Screwing", said a label I noted on one pair). There was a thriving traffic in everything profitably resellable, smuggleable or black-marketable - currencies, stamps, electronics, gold. Not far from the Ponterosso market was Darwil's, a five-storey jewellers' shop famous among gold speculators throughout central Europe. Dazzling were its lights, deafening was its rock music, and through its blinding salons clutches of thick-set conspiratorial men muttered and wandered, inspecting lockets through eye-glasses, stashing away watches in suitcases, or coldly watching the weighing of gold chains in infinitesimal scales.”

 
Jan Morris (Clevedon, 2 oktober 1926)
Cover

02-10-2017 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver, vertaler en dramaturg Michael Schindhelm werd geboren op 1 oktober 1960 in Eisenach. Zie ook alle tags voor Michael Schindhelm op dit blog en ook mijn blog van 1 oktober 2009 en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: Letzter Vorhang

„Die Bahn Richtung Friedrichstraße war losgefahren und so rüttelte nun das für unsere Hauptstadt ungewöhnlich gepflegte Regierungsviertel vorbei.
In gut zweieinhalb Stunden würde die vierhundertdreiundsechzigste Vorstellung von Einer flog über das Kuckucksnest beginnen, einer Produktion, die im Herbst 1989 entstanden war und wie keine andere die revolutionäre Tugend jener Zeit beschworen hatte. Das war übrigens nicht meine Privatmeinung, sondern stand am Vortag – als Tipp zum Wochenende – fast buchstäblich so in der Zeitung.
Das Theater, unser Liebknecht-Theater, war damals das Glashaus gewesen. Ich einer von denen, die drin gesessen hatten. Und jetzt spielten wir dieses Stück im achtundzwanzigsten Jahr. Die Vorstellung war auch diesmal ausverkauft. Und darauf würde der letzte Vorhang folgen.
Vor nicht einmal drei Jahren hatte ich dafür gesorgt, dass sie die Abendspielleitung von Kuckucksnest übernahm. Doch im letzten Herbst hatte ich zugelassen, dass sie diese
Produktion gegen Malapartes Die Haut tauscht hatte, weil dort jemand krank geworden war. Gegen meinen Willen hatte ich das zugelassen. Sie war die weitaus bessere Assistentin gewesen als Leitterfeldt, der seitdem Kuckucksnest betreute. Hätte ich im letzten Herbst meinen Willen durchgesetzt, würde ich sie unweigerlich heute Abend im Theatersehen.
Meine revolutionäre Tugend war mitnichten unerschöpflich. Im besten und im schlimmsten Fall sollte ich noch heute herausfinden, was sie mit ihrem orakelhaften Warte nicht auf mich gemeint hatte. Im besten Fall würde sie spätestens heute Nacht in der Solinger auftauchen und sich still neben mich legen. Wir würden über Oia reden. Über die Intimität im Glashaus. Eine konkrete Zukunft. Sie würde sich an meinen ausgezehrten, liebebedürftigen Körper klammern. Irgendwann würde das Knistern zurückkehren.“

 
Michael Schindhelm (Eisenach, 1 oktober 1960)

De Amerikaanse dichter en bloemlezer Louis Untermeyer werd geboren op 1 oktober 1885 in New York City. Zie ook alle tags voor Louis Untermeyer op dit blog en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Infidelity

You have not conquered me—it is the surge
Of love itself that beats against my will;
It is the sting of conflict, the old urge
That calls me still.

It is not you I love—it is the form
And shadow of all lovers who have died
That gives you all the freshness of a warm
And unfamiliar bride.

It is your name I breathe, your hands I seek;
It will be you when you are gone.
And yet the dream, the name I never speak,
Is that that lures me on.

It is the golden summons, the bright wave
Of banners calling me anew;
It is all beauty, perilous and grave—
It is not you.

Rainbow’s End

“Do you remember at the rainbow's end
Those flowers trampled by the hurrying rain,
Hanging their heads, knowing they would not spend
Their prodigal colors again?

“Hanging their heads, you laughed, afraid to stare
Back at the boundless apathy of blue.
While arched above them in prismatic air
Their seven colors grew.

“And then, do you remember how you said
That every flower beaten to the ground
Blossoms in beds of light, and shook your head,
Half playful, half profound?

“And stooped and picked two petals suddenly
And let them fall—do you remember—so ...?”
I have forgotten. “And how you answered me?
How all the heaven flamed ... Remember?” No.

 
Louis Untermeyer (1 oktober 1885 - 18 december 1977)
Cover 

De Oostenrijkse schrijfster Inge Merkel werd geboren op 1 oktober 1922 in Wenen. Zie ook alle tags voor Inge Merkel op dit blog en ook mijn blog van 1 oktober 2009 en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit:Das große Spektakel

„An einem solchen Donnerstag nachmittags war es auch, dass ich in der nahe gelegenen Bäckerei den stillen Herrn vor dem Ladentisch stehen und zahlen sah. Als er sich umwandte, um hinauszugehen, standen wir einander frontal gegenüber.
"Was! Sie sind das?" entfuhr es mir.
"Es scheint so", quittierte er meine etwas törichte Frage mit hochgezogenen Brauen und spöttischen Mundwinkeln. Im prompten Gegenzug liess ich - während ich der Verkäuferin meine Wünsche bekanntgab - beiläufig fallen: "Wissen Sie eigentlich, dass wir Kopfnachbarn sind?"
Weit entfernt, sein Erstaunen einzugestehen, schlug er - ganz der alte Singer - einen boshaften Haken: "Was Sie nicht sagen! So sind also Sie die Person, die sich gegen Abend bisweilen auf dem Klavier ergeht. Mit echter Empfindung, muss ich einräumen - wofür der reichliche Pedalgebrauch spricht."
"Nur ein schwacher Ausgleich für die Reinigungsorgien Ihrer Raumpflegerin, die mir jeden Donnerstag die Ohren blessieren!"
Bei dieser Bemerkung schreckte Singer hoch, sah auf die Uhr und blickte gequält: "Erst halb fünf! Da dreht sie sich noch herum in meiner Wohnung", kam es mit gedrückter Stimme.
"Warum verbitten Sie sich nicht wenigstens Ö3?"
"Trauen werd' ich mich!"
Seite an Seite gingen wir die paar Schritte auf das Haus zu. Bereits als der Aufzug der zweiten Etage zuschwebte, quoll uns hingebender Gesang entgegen. "Die Kanaille ist noch in Aktion!" knirschte Singer.“

 
Inge Merkel (1 oktober 1922 – 15 januari 2006)
Wenen 

De Russische schrijver Sergej Aksakov werd geboren op 1 oktober 1791 in Oefa.Zie ook alle tags voor Sergej Aksakov en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: A Russian Schoolboy (Vertaald door J. D. Duff)

“In the middle of winter in the year 1799, when I was eight years old, we traveled to Kazan, the chief town of the Province. The frost was intense; and it was a long time before we could find out the lodgings we had taken beforehand. They consisted of two rooms in a small house belonging to a Mme. Aristov, the wife of an officer; the house stood in Georgia Street, a good part of the town. We arrived towards evening, traveling in a common sledge of matting drawn by three of our own horses harnessed abreast; our cook and a maid had reached Kazan before us. Our last stage was a long one, and we drove about the town for some hours in quest of our lodgings, with long halts caused by the stupidity of our country servants—and I remember that I was chilled to the bone, that our lodgings were cold, and that tea failed to warm me; when I went to bed, I was shaking like a man in a fever. I remember also that my mother who loved me passionately was shivering too, not with cold but with fear that her darling child, her little Seryozha, had caught a chill. She pressed me close to her heart, and laid over our coverlet a satin cloak lined with fox-fur that had been part of her dowry. At last I got warm and went to sleep; and next morning I woke up quite well, to the inexpressible joy of my anxious mother. My sister and brother, both younger than I, had been left behind with our father's aunt, at her house of Chufarovo in the Province of Simbirsk. It was expected that we should inherit her prop-erty; but for the present she would not give a penny to my father, so that he and his family were pretty often in diffi-culties; she was unwilling even to lend him a single ruble. I do not know the circumstances which induced my parents, straitened as they were for money, to travel to Kazan; but I do know that it was not done on my account, though my whole future was affected by this expedition. When I awoke next morning, I was much impressed by the movement of people in the street; it was the first time I had seen anything of the kind, and the impression was so strong that I could not tear myself away from the window. Our maid, Parasha, who had come with us, could not sat-isfy me by her replies to my questions, for she knew as little as I did; so I managed to get hold of a maid belonging to the house and went on for some hours teasing her with ques-tions, some of which she was puzzled to answer. My father and mother had gone off to the Cathedral to pray there, and to some other places on business of their own; but they refused to take me, fearing for me the intense cold of that Epiphany season.”

 
Sergej Aksakov (1 oktober1791 - 12 mei 1859) 
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Vlaamse schrijver Michael Bijnens werd geboren in 1990 in Genk. Zie ook alle tags voor Michael Bijnens op dit blog.

Uit: Cinderella

‘Die beesten zijn hondsdol en psychotisch,’ zei ik.
En jawel, toen ze voorbij renden, bleef de lucht zo in hun bek hangen dat ze leken te grijnzen gelijk waanzinnige clowns die geflankeerd werden door cartooneske strepen modder en kwijl. Mijn moeder begon nog feller te schreeuwen. Het venijn van haar stem breidde zich uit naar de rest van haar lijf. Haar bewegingen waren verwoed en weinig natuurlijk.
‘Geef mij een sigaret.’
De eerste sigaret die ik haar gaf, moest zij niet hebben. Ik was op het pak gaan zitten en er zat een scheurtje in het papier.
‘Volgens mij heeft Danny zich naar een andere wereld gezopen,’ zei ik. ‘Die notaris staat daar nu al een uur op ons te wachten.’
‘Dat hij wacht. Ik ben al heel mijn leven aan ’t wachten.’
‘En weet gij zelf nog waarop?’
Aan haar gezicht te zien wist zij dat niet.
‘Hebt gij vuur?’
‘Neen.’
‘Hoe, gij hebt geen vuur?’
‘Ik heb geen vuur.’
‘Waar hebt gij die sigaret dan mee aangestoken?’
‘Dat weet ik niet meer.’
‘Ik moet nu vuur hebben.’
‘Ik heb geen vuur.’
‘Ik moet nu vuur hebben.’
‘Ik zeg toch dat ik dat niet heb.’
‘Ga dan naar binnen! Ga dat pakken!’
‘Ga zelf es naar binnen.’

 
Michael Bijnens (Genk, 1990) 

De Duitse dichter Titus Meyer werd geboren in 1986 in Berlijn. Meyer studeerde Duitse taal- en letterkunde en Scandinavische studies in Greifswald. Hij publiceerde in tijdschriften en anthologieën zoals, “außer.dem”, “rand­nummer”, “hochroth”, “Risse” en “Lyrik von Jetzt 3”. In 2015 verscheen zijn bundel “Meiner Buchstabeneuter Milchwuchtordnung”.

Nemo-Nomen

Tuche
& Wein.
Hermeneutiktreppe,
diese Mannespille. Niemand
dablieb. Metathese der Leser hierherholt.

Velare, Bildnumen,
o Rabe der Herzleporellos,
Nebelnaesse, HTML, Ehebesorgnisse,
Gatten-Games, Eidhast.

Sah diese Magnettagessingrose behelmt Hesse an?
Leben soll er, o Pelzreh!
Redebarone, mundliberal evtl. Ohrehre?

Ihr Esel Rede seht: Atembeilbad.
DANN, mein Ellipsenname, sei deppert?
KI, tue ’nem Reh nie weh!

Cut.

 
Titus Meyer (Berlijn, 1986)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Reich werd geboren in 1984 in Kassel. Hij studeerde Duitse taal, Engels en sociologie in Münster en werkte als redacteur bij 11FREUNDE. Zijn teksten werden gepubliceerd in tijdschriften en anthologieën en hoorde op de 18e en 21e "open mike" van de Literaturwerkstatt Berlijn tot de finalisten. In het voorjaar van 2014 verscheen zijn poëziedebuut "Everest". In 2016 verscheen zijn eerste roman "Wenn's blennt".

urban legend

nachts, heißt es, krabbeln dir spinnen, arachne,
über den zungenstyx, gott

ist in dir & im schmutz deiner laken, am seidenen faden esse
man durchschnittlich 8 im laufe des jahres wie

rasierklingen in äpfeln, mund zu
mund, arachne, gibt die geschichte sich weiter

wie eine krankheit, eine legende, für jedes der beine,
die kurzen, ein mögliches ende, eine phantasie

von ständiger transformation der gedoppelte puls im
magen das kribbeln, das sich nicht puppen lässt, arachne:

näh dir den mund zu.
spann dir ein netz davor.

 
Stephan Reich (Kassel, 1984)

01-10-2017 om 10:07 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster Renée van Marissing werd geboren in 1979 in Amsterdam. Van Marissing studeerde Dramaschrijven aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ze schreef (muziek)-theaterteksten voor onder andere De Toneelmakerij en De Nederlandse Opera, en hoorspelen voor de AVRO, VPRO en internettijdschrift hard//hoofd. In 2009 debuteerde ze met haar roman “Het waaien van mijn oma”. Haar tweede roman “Strak blauw”, die in 2012 verscheen werd genomineerd voor de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. Haar derde roman "Parttime Astronaut" verscheen in 2017.

Uit:Parttime Astronaut

“We liggen stil, de hangmat beweegt niet, mijn zoon beweegt niet, ik vraag me af of hij slaapt. De gedachte dat ik niks weet van het vastknopen van touwen rond bomen en dat als we nu vallen en Lucas gewond raakt, dat mijn schuld zou zijn, gonst door mijn hoofd. Er wordt gezegd dat je als ouder vanzelf gaat relativeren, je kunt simpelweg niet continu angstig zijn om je kind, zoals je wanneer je van Schiphol naar Nieuw Zeeland vliegt, niet eenentwintig uur non stop aan je vliegangst kunt toegeven. Het is ook niet een continue angst, maar soms hebben de vlagen een verlammend effect.
Lucas is boven op me gaan liggen, zijn buik op mijn buik, zijn benen tussen mijn benen, zijn kruin tegen mijn kin. Ik buig mijn hoofd naar voren en kus zijn haar. Mijn armen heb ik om hem heen geslagen. Hij draait zijn hoofd opzij, zijn wang en oor tussen mijn borsten, en begint met zijn vingers de geweven draden van de hangmat te volgen. Ik kijk naar boven, naar de takken en de bladeren.
‘Ik hoor je hart kloppen,’ zegt Lucas.
‘Snel of langzaam?’
‘Weet ik niet.’
Door een opgekomen wind beginnen we zacht heen en weer te schommelen. Ik denk aan vliegeren, mensen die rennen over het strand, de vlieger die ik zelf ooit als kind maakte in een museum, van rijstpapier, bamboestokjes en een wc-rol als klos voor het touw. We lieten hem op tijdens een vakantie in Noord-Frankrijk. Ik wilde mijn vlieger zijn, bij gebrek aan eigen vleugels liet ik een stuk beschilderd papier de lucht verkennen. Hé, vogels, vriendjes, kom dan. Ik wilde dat ze uit mijn hand zouden eten, ik wilde daar staan met een stuk brood in mijn hand, mijn arm omhoog, in de lucht. Vogels, ik heb brood. Kom, met die scherpe snavels, pik het tussen mijn vingers vandaan, maar pas op, zorg dat ze niet gaan bloeden.
Mijn vlieger heeft die dag in Picardië niet overleefd, hij stortte in zee en het rijstpapier scheurde.
‘Weet je nog dat we op de Afsluitdijk stonden?’ vraag ik.
‘Hoe oud was ik toen?’
‘Twee.’
‘Nee, weet ik niet meer.’
‘We stonden op de Afsluitdijk en het waaide vreselijk hard.’
‘Waar is de Afsluitdijk?’
‘Dat is die weg door het water als we naar tante Sophie gaan. Het stormde bijna, en toen hebben we de auto midden op de Afsluitdijk op de parkeerplaats gezet en zijn we uitgestapt en toen hebben we onze jassen opengehouden, jij, ik en papa, en zijn we gaan springen zodat de wind onze jassen zou vangen en we zouden gaan vliegen.’

 
Renée van Marissing (Amsterdam, 1979)

01-10-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands – Marokkaanse schrijver Khalid Boudou werd geboren in Tamsamane, Marokko op 1 oktober 1974. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Khalid Boudou op dit blog.

Uit: De kleine heerser

“Als heerser van het grote Beierhuis had ik de macht over onder anderen een aan hypochondrie lijdende maatschappelijk werkster, een door haar ex bedreigde gescheiden moeder van twee kinderen, een Roemeense die de beste wegen naar de Nederlandse blijf-van-mijn-lijfhuizen niet wist te vinden, de heer Fretvanger, de aan drank verslaafde algemeen directeur van Stichting Verslavingszorg, een failliete muzikant, een crimineel met berouw, en zelfs een verstoten hond: een mooie Beierse Bergzweethond - hem vond ik in de berm langs de A15, zijn poten waren aan elkaar gebonden en zijn kop lag open, iemand moest hem bruut uit de auto hebben gegooid.
De volgende op wie ik mijn zinnen had gezet was Malinka. Aanvankelijk dacht deze volslanke vrouw met een melancholische Oostblokachtige gelaatsuitdrukking, haar schade voor mij te bedekken door een vlies van gemaakt zelfvertrouwen over haar gezicht heen te trekken. Maar ik ben een vakman, iemand die ziet in welke hoek het magazijn wegrot, ook al blinkt de etalage nog zo sterk. Een vakman die heeft geleerd schade te zien, zoals hij oneffenheden in een strookje ebbenhout heeft leren zien.
Ooit was ik namelijk leerling techneut. Ik denk dat de zucht naar heersen daar moet zijn ontstaan, op technische school De Horsten, waarvan ik in het derde leerjaar werd verwijderd. Niet dat ik er een leraar had bedreigd of beschoten, dat vind ik iets voor mietjes, nee, het was zo dat ik voor het vak metaalbewerking de opdracht kreeg een windhaan te vervaardigen, maar zeg nou eerlijk, een windhaan maak je op een huishoudschool, en ik sneed en smeedde daarom van al mijn trots en het aanwezige schoolijzer een tachtig centimeter lang zwaard, dat ik op de borst hield van klassenvertegenwoordiger Lars van Schotanus, de langste leerling van de klas.Maar ach, wat maakte het uit... een jong heerser moet wel een verwoed rokkenjager zijn, en op een technische school is de koningin, die edel ingelijst op de gang hangt, de enige vrouw, dus was ik genoodzaakt op andere jachtvelden mijn jagersdorst te lessen. Met mijn onafgeronde technische opleiding kwam ik echter niet ver. Ik werd gedwongen jobs aan te nemen waar ik beheerst werd door kinderen die naar een goede carrière waren gelanceerd vanuit een stropdasmilieu. Onder de verschrikkelijke tirannie van die ongelooflijk saaie papkinderen kon ik niet leven, mijn doelen lagen veel en veel hoger; het bedrijfsleven kon mij dat niet schenken, dus brak ik daarmee, en zo had ik dus niets meer. Mij restte niets dan mezelf op het leven van anderen te storten. Hoe minder ik te doen had, en dat werd met de dagen almaar minder, des te meer ontfermde ik me over het leven van anderen. Ik leefde van de problemen van anderen zoals een mestkever leeft van mest, en ik genoot ervan zoals Johan Cruyff geniet van zijn eigen ballen.”

 
Khalid Boudou (Tamsamane, 1 oktober 1974)

De Duitse schrijver en undercoverjournalist Günter Wallraff werd geboren op 1 oktober 1942 in Burscheid bij Keulen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Günter Wallraff op mijn blog.

Uit: Ganz unten

“Viel war nicht nötig, um mich ins Abseits zu begeben, um zu einer ausgestoßenen Minderheit zu gehören, um ganz unten zu sein. Von einem Spezialisten ließ ich mir zwei dünne, sehr dunkel gefärbte Kontaktlinsen anfertigen, die ich Tag und Nacht tragen konnte. »Jetzt haben Sie einen stechenden Blick wie ein Südländer«, wunderte sich der Optiker. Normalerweise verlan­gen seine Kunden nur blaue Augen.
Ein schwarzes Haarteil verknotete ich mit meinen eigenen, in­zwischen spärlich gewordenen Haaren. Ich wirkte dadurch um etliche Jahre jünger. So ging ich als Sechsundzwanzig- bis Dreißigjähriger durch. Ich bekam Arbeiten und Jobs, an die ich nicht herangekommen wäre, wenn ich mein wirkliches Alter — ich bin inzwischen dreiundvierzig — genannt hätte. So wirkte ich in meiner Rolle zwar jugendlicher, unverbrauchter und lei­stungsfähiger, aber sie machte mich gleichzeitig zu einem Au­ßenseiter, zum letzten Dreck.
Das »Ausländerdeutsch«, das ich für die Zeit meiner Verwandlung benutzte, war so ungehobelt und unbeholfen, daß jeder, der sich die Mühe gemacht hat, einem hier lebenden Türken oder Griechen einmal wirklich zu­zuhören, eigentlich hätte merken müssen, daß mit mir etwas nicht stimmte. Ich ließ lediglich ein paar Endsilben weg, stellte den Satzbau um oder sprach oft ganz einfach ein leicht gebro­chenes »Kölsch«. Um so verblüffender die Wirkung: niemand wurde mißtrauisch. Diese paar Kleinigkeiten genügten. Meine Verstellung bewirkte, daß man mir direkt und ehrlich zu verste­hen gab, was man von mir hielt. Meine gespielte Torheit mach­te mich schlauer, eröffnete mir Einblicke in die Borniertheit und Eiseskälte einer Gesellschaft, die sich für so gescheit, sou­verän, endgültig und gerecht hält. Ich war der Narr, dem man die Wahrheit unverstellt sagt."

 
Günter Wallraff (Burscheid, 1 oktober 1942)
Wallraff als de Turk Ali Levent in de filmversie van het boek uit 1985

De Nederlandse dichter criticus, essayist en letterkundige Pieter Nicolaas van Eyck werd geboren op 1 oktober 1887 in Breukelen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P. N. van Eyck op dit blog.

Hoe zal mijn woord uw stil bewegen strelen,

Hoe zal mijn woord uw stil bewegen strelen,
mijn torve mond uw zacht-strelende daên?...

- Op de effen lente-Leie zie 'k, blad-weemlend, gaan
't verduisterd even-beeld van roereloze abelen
om 't matte wit en eêle geel der vele water-leel'en
die, bij 't gewieg van trage avond, kallem staan
en teer-aan neigen in het zilver-stil getaan
van schuine zonne-glanze' in bevend schaaûwe-spelen...

- Hoe zal 'k uw leden strelen, ik die treurig ben
en, vrezend, in mijn leven slechts de liefde ken
voor mijn vreemd eigen-beeld, weerkaatst in moe dood water;

('t beeld der abelen speelt in 't zilver-gele water)

- hoe smaakt mijn torve mond de wrange, arme waan
dat zijne liefde om uw stil wezen kunne gaan?...

Eenzaamheid

En zal dit leven mij dan buitenwerpen,
En zal ik, met mijn eigen nood alleen,
Mij zelf verteren in de ijdle, scherpe
Knel van mijn trots, de smaad van mijn geween,

En heeft de lucht zich voor mijn ziel gesloten,
En heeft de stad zich voor mij toegedaan,
Draag ik de kneuzing van wie werd verstoten
Uit de gemeenschap der vertrouwde pâen,

En voel ik mij vergeten en verlaten,
En is het mij of niemand mij gedenkt,
En keren nacht en avond door de straten
Zonder dat mij één blik van vriendschap wenkt,

O laat mij dan dit éne zeekre weten:
(Hoor hoe mijn stem u toeroept door de nacht!)
Dat ik bij ú mijn droefheid kan vergeten,
Dat gíj mij met uw diepe liefde wacht.

 
P. N. van Eyck (1 oktober 1887 – 10 april 1954)
Hier met echtgenote Nelly

De Nederlandse schrijver Israël Querido werd geboren in Amsterdam op 1 oktober 1872. Zie ook alle tags voor Israël Queriodo op dit blog.

Uit:Menschenwee

“Diep, in zandkuil van uitgespitte hei, weggeslobberd met zijn beenen, in blauw-zwarte glimmige klei, schoot ie rhytmisch-breed over, zwaar-ademend, grauwe zandbonken van z'n stompkorte graaf opwerpend in kracht-zwaai, àl meer roestige brokken en plakken naar den omgespitten grond, die dichtgegooid lag boven hem. Grauw-grijze december-donkering dreigde; gier-felle wind, met er doorheen dwars gerafel van regen, bolde en loeide wijd-wild over het verre middag-land, dat vaal-bruin, en groezelig-geel, aan de kim vernevelde in toonloos grauw van winter-droef-doodscheakkers, grimmig verdoffend tegen verschimd-bleeke bosschages en hagen van ver-affe tuinderijen en bollenland. En zwaar-eindloos, laag, stond boven het akkerbrons gestolpt de wild-dreigende lucht-donkering, aanhollend wolkengrauw met al duisterder tintvegen. Hier en daar brokkelde gloedloos pluimgroen van boerenkool en prei, groen-vaal gerijd tusschen bollenakkers, die in vuil-geel dekriet schimmelden of bemorst lagen met boomstronken en zwaren takkenrommel. Flauwe silhouetten van grondwerkers en spitters kontoerden in wrongig-gebuk, schonkig-somber, in den woest-kalen omtrek van het grondbrok dat Dirk bewerkte. Zwaar-melancholisch loomden van ver hun lijfbewegingen en starre armenheffing in het stugge druillicht, dat àl droeviger door-donkerde over de velden. Schonkig-gespierd, met zweet-vet op roodbruin gezicht, schoot Dirk over, al hooger boven 'm, al dieper wegzakkend in hei, uitspittend onder z'n voeten in breeëre sneden, òpwerpend de zandvrachten, vlijmend met scherpen kant van mes-blinkige spa in den grond, plots harder en inspannender soms, met bloed-rood hoofd van aanzwellende kracht-dreiging inhakkend en kervend, waar kleibonken, ommodderend z'n beenen, kleef-zwaarder naar den grond terugzogen.
Z'n vuile slijk-klompen klodderden in het sappige kleiblauw, en àl zwaarder, werkkoortsig-heftig, in onberusten maatgang kerfde en hakte z'n graaf door modder en zandgrond, in wilder opwerping van àl zwarter gestikte brokken en roest, omwoelde en groef ie uit de spitkuil, al breeër en dieper, tot het zwart-vette water uit den grond borrel-schuimde rond z'n beenen en broek. Dan ging er 'n wellust-tinteling door z'n werklijf, door z'n blaasbalgende borst, want dàt moest ie zien van zijn land, doorwatering, vettig en modderig.”

 
Israël Querido (1 oktober 1872 - 5 augustus 1932)
Plaquette in de Eerste Goudsbloemdwarsstraat in Amsterdam ter herinnering aan de schrijver van “De Jordaan”.

De Franse dichter Charles Cros werd geboren in Fabrezan op 1 oktober 1842. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Charles Cros op mijn blog.

Déserteuses

Un temple ambré, le ciel bleu, des cariatides.
Des bois mystérieux; un peu plus loin, la mer...
Une cariatide eut un regard amer
Et dit : C'est ennuyeux de vivre en ces temps vides.

La seconde tourna ses grands yeux froids, avides,
Vers Lui, le bien-aimé, l'homme vivant et fier
Qui, venu de Paris, peignait d'un pinceau clair
Ces pierres, et ce ciel, et ces lointains limpides.

Puis la troisième et la quatrième : " Comment
Retirer nos cheveux de cet entablement ?
Allons ! nous avons trop longtemps gardé nos poses ! "

Et toutes, par les prés et les sentiers fleuris,
Elles coururent vers des amants, vers Paris ;
Et le temple croula parmi les lauriers roses.

Excuse

Aux arbres il faut un ciel clair,
L'espace, le soleil et l'air,
L'eau dont leur feuillage se mouille.
Il faut le calme en la forêt,
La nuit, le vent tiède et discret
Au rossignol, pour qu'il gazouille.

Il te faut, dans les soirs joyeux,
Le triomphe ; il te faut des yeux
Eblouis de ta beauté fière.
Au chercheur d'idéal il faut
Des âmes lui faisant là-haut
Une sympathique atmosphère.

Mais quand mauvaise est la saison,
L'arbre perd fleurs et frondaison.
Son bois seul reste, noir et grêle.
Et sur cet arbre dépouillé,
L'oiseau, grelottant et mouillé,
Reste muet, tête sous l'aile.

Ainsi ta splendeur, sur le fond
Que les envieuses te font,
Perd son nonchaloir et sa grâce.
Chez les nuls, qui ne voient qu'hier,
Le poète, interdit et fier,
Rêvant l'art de demain, s'efface.

Arbres, oiseaux, femmes, rêveurs
Perdent dans les milieux railleurs
Feuillage, chant, beauté, puissance.
Dans la cohue où tu te plais,
Regarde-moi, regarde-les,
Et tu comprendras mon silence.

 
Charles Cros (1 oktober 1842 - 9 augustus 1888)
Poster in het Musée du souvenir Charles Cros in Fabrezan

De Engelse dichter John Hegley werd geboren op 1 oktober 1953 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor John Hegley op dit blog.

Being is believing

I believe in you.
I believe in you
being close to me.
I believe in you being close to me
intimately.
I believe in you being close to me
intimately, regularly.
I believe in you being close to me
intimately, regularly
just not today.
I believe in you being close to me
intimately, regularly
just not today
because sometimes
I need to be with myself alone
all the better to be with you
more intimately.