De Franse filosoof en toneelauteur Gabriel Marcel werd geboren op 7 december 1889 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 december 2006 en ook mijn blog van 7 december 2008 en ook mijn blog van 7 december 2009.

Uit: Journal métaphysique

„Les autres ne sont pas « ma pensée des autres »

[...] Rien ne fera que les autres ne soient pas ma pensée des autres [...]. Je crois que c'est précisément cette position qu'il faut refuser radicalement. Si j'admets que les autres ne sont que ma pensée des autres, mon idée des autres, il devient absolument impossible de briser un cercle qu'on a commencé par tracer autour de soi. – Si l'on pose le primat du sujet-objet – de la catégorie du sujet-objet – ou de l'acte par lequel le sujet pose des objets en quelque sorte au sein de lui-même, l'existence des autres devient impensable – et sans aucun doute n'importe quelle existence quelle qu'elle puisse être.

[...]

Par là s'éclairent mes formules de ce matin. L'autre en tant qu'autre n'existe pour moi qu'en tant que je suis ouvert à lui (qu'il est un toi), mais je ne suis ouvert à lui que pour autant que je cesse de former avec moi-même une sorte de cercle à l'intérieur duquel je logerais en quelque sorte l'autre, ou plutôt son idée ; car par rapport à ce cercle l'autre devient l'idée de l'autre – et l'idée de l'autre ce n'est plus l'autre en tant qu'autre, c'est l'autre en tant que rapporté à moi, que démonté, que désarticulé ou en cours de désarticulation.“

Gabriel Marcel (7 december 1889 - 8 oktober 1973)

De Amerikaanse taalkundige, mediacriticus en anarchistisch denker Noam Chomsky werd geboren in Philadelphia op 7 december 1928. Zie ook mijn blog van 7 december 2007 en ook mijn blog van 7 december 2008 en ook mijn blog van 7 december 2009.

Uit: Propaganda, American-style

„Pointing to the massive amounts of propaganda spewed by government and institutions around the world, observers have called our era the age of Orwell. But the fact is that Orwell was a latecomer on the scene. As early as World War I, American historians offered themselves to President Woodrow Wilson to carry out a task they called "historical engineering," by which they meant designing the facts of history so that they would serve state policy. In this instance, the U.S. government wanted to silence opposition to the war. This represents a version of Orwell's 1984, even before Orwell was writing.

In 1921, the famous American journalist Walter Lippmann said that the art of democracy requires what he called the "manufacture of consent." This phrase is an Orwellian euphemism for thought control. The idea is that in a state such as the U.S. where the government can't control the people by force, it had better control what they think.. The Soviet Union is at the opposite end of the spectrum from us in its domestic freedoms. It's essentially a country run by the bludgeon. It's very easy to determine what propaganda is in the USSR: what the state produces is propaganda.

That's the kind of thing that Orwell described in 1984 (not a very good book in my opinion). 1984 is so popular because it's trivial and it attacks our enemies. If Orwell had dealt with a different problem-- ourselves--his book wouldn't have been so popular. In fact, it probably wouldn't have been published.

In totalitarian societies where there's a Ministry of Truth, propaganda doesn't really try to control your thoughts. It just gives you the party line. It says, "Here's the official doctrine; don't disobey and you won't get in trouble. What you think is not of great importance to anyone. If you get out of line we'll do something to you because we have force." Democratic societies can't work like that, because the state is much more limited in its capacity to control behavior by force.“

Noam Chomsky (Philadelphia, 7 december 1928)

De Amerikaanse schrijfster Willa Cather werd geboren op 7 december 1873 in de buurt van Winchester, Virginia. Zie ook mijn blog van 7 december 2006   en ook mijn blog van 7 december 2009.

Uit: Eric Hermannson`s Soul

„It was a great night at the Lone Star schoolhouse--a night when the Spirit was present with power and when God was very near to man. So it seemed to Asa Skinner, servant of God and Free Gospeller. The schoolhouse was crowded with the saved and sanctified, robust men and women, trembling and quailing before the power of some mysterious psychic force. Here and there among this cowering, sweating multitude crouched some poor wretch who had felt the pangs of an awakened conscience, but had not yet experienced that complete divestment of reason, that frenzy born of a convulsion of the mind, which, in the parlance of the Free Gospellers, is termed "the Light." On the floor before the mourners` bench lay the unconscious figure of a man in whom outraged nature had sought her last resort. This "trance" state is the highest evidence of grace among the Free Gospellers, and indicates a close walking with God.

Before the desk stood Asa Skinner, shouting of the mercy and vengeance of God, and in his eyes shone a terrible earnestness, an almost prophetic flame. Asa was a converted train gambler who used to run between Omaha and Denver. He was a man made for the extremes of life; from the most debauched of men he had become the most ascetic. His was a bestial face, a. face that bore the stamp of Nature`s eternal injustice. The forehead was low, projecting over the eyes, and the sandy hair was plastered down over it and then brushed back at an abrupt right angle. The chin was heavy, the nostrils were low and wide, and the lower lip hung loosely except in his moments of spasmodic earnestness, when it shut like a steel trap. Yet about those coarse features there were deep, rugged furrows, the scars of many a hand-to-hand struggle with the weakness of the flesh, and about that drooping lip were sharp, strenuous lines that had conquered it and taught it to pray. Over those seamed cheeks there was a certain pallor, a greyness caught from many a vigil. It was as though, after Nature had done her worst with that face, some fine chisel had gone over it, chastening and almost transfiguring it. Tonight, as his muscles twitched with emotion, and the perspiration dropped from his hair and chin, there was a certain convincing power in the man.“

Willa Cather (7 december 1873 – 24 april 1947)

De Duitse dichter Samuel Gottlieb Bürde werd geboren op 7 december 1753 in Breslau. In Breslau ging hij naar het Elisabethgymnasium waar de rector hem met poëzie in aanraking bracht. In Halle, studeerde hij rechten. 1776-1778 was hij leraar op een school in Breslau. Later reisde naar Zwitserland en Italië. In 1783 werd hij secretaris van de Poolse grenscommissie. In 1795 werd hij benoemd tot prive-secretaris bij het Silezische ministerie van Financiën en elf jaar later directeur van de kanselarij. Nog eens negen jaar later, in 1815, werd hij tot koninklijk Hofrat bevorderd.

Uit: Erzählung von einer gesellschaftlichen Reise durch einen Theil der Schweiz

„Tags drauf gegen Abend, passierten wir bey dustrer neblichter Wittrung, die wilden Gebirge des Böhmerwaldes. Es war eine angstliche Fahrt den Berg hinan; zu beyden Seiten sinstre Waldungen, und der Weg so abscheulich, daß wir Mannspersonen uns lieber entschlossen zu Fuss zu gehen. Wir kamen bey schon ganz sinstrer Nacht in den Bayerschen Flecken Waldmünchen, und den andern Morgen nach Regensburg.. Von hier aus ging der Weg eine Strecke ganz nah an steilen Felsenwanden, in einiger Entfernung sahn wir rechts die Donau fliessen, deren jenseitige Ufer einen angenehmen, abwechselnden Prospect von Schlössern und Klostern gaben. In den Dörfern hörten wir überall landliche Tanzmusic. Es war ein herbstlich schöner Sonntag. Des andern Morgens früh waren wir in Augsburg, wo wir über Mittag blieben, einige Gaffen durchliefen, einen schönen Springbrunnen, und an verschleimen Hausern die Ueberbleibsel von guten Fresco Mahlereien sahen. Wir begegneten auch Frauenzimmern, die eben den bisanen Anzug trugen, dergleichen man auf einigen Kupferstichen von Augsburg und Nürnberg findet. Gegen Abend setzten wir unsere Reise weiter fort, beugten aber seitwärts nach Ulm aus, das wir früh, als es noch dunkel war, erreichten. Wir hatten uns kaum im Wirthshause zum Frühstück nieder geswetzt als wir vom Herrn A. freundfchaftlich zum Mittagsessen geladen wurden.“

Samuel Gottlieb Bürde (7 december 1753 - 28 april 1831)

Breslau (Geen portret beschikbaar)

07-12-2010 om 19:29 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Peter Handke werd op 6 december 1942 in Griffen in Karinthië geboren. Zie ook mijn blog van 6 december 2006. en ook mijn blog van 6 december 2007 en ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Uit: Noch einmal für Thukydides

“Am 23. März 1987 war unter dem immergrünen Efeu an einer Hausmauer auf dem Felsenberg ein Blatt, das wie verwelkt wirkte. Als der Schatten eines Menschen darauffiel, hob sich das Blatt in die Lüfte und öffnete Flügel, die an der Innenseite noch um ein vielfaches gelber waren und geradezu einen Schein von sich gaben, die stärkste Farbe seit langer Zeit. Dann flog auch schon ein zweiter Zitronenfalter um die Hausecke daher, zuckender Schatten an der Wand. Die Falter, wenn sie sich niederließen, zeigten ein dunkles Punktpaar auf ihren fruchtgelben geäderten Flügeln, ein Punkt über dem anderen; die Köpfe der Tiere hatten etwas von den einstigen Raupen. Den Winter über waren sie unbemerkt in den Büschen gehangen, zusammengerollt wie Zigaretten. Neben einem Falter saß auf einmal eine erste Biene, und wieder ging im Auffliegen von den Innenflügeln des Schmetterlings der tiefe Schein in die Welt und machte den Nachblick zum Rundblick. Das war nach den 10-Uhr-Nachrichten im Radio. Die Sonne wurde wärmer, und die beiden Falter verschwanden. Dafür begann sich gegen Mittag weithin im Garten vor dem Haus der körnige Firnschnee zu regen. Die Schneekörner kippten wie von sich aus, fielen weg und rollten zur Seite, wurden durchscheinend und durchsichtiger von Blick zu Blick. Über die ganze Schneedecke ging quer durch den Garten ein stetiges, unaufhörliches Rucken, Rollen, Ins-Fließen-Kommen, Rinnen und — wenn man das Ohr näherte — Knistern. Das war das Schmelzen des Schnees. Manche Körner stellten sich dabei unter der warmen Sonne in die Schräge wie winzige Weltall-Teleskope, mit einem Gleißen im Brennpunkt des Spiegels. Zugleich sackte die Schneedecke zusehends zusammen und ließ zuletzt zwischen den durchstechenden paar fri- schen Grashalmen die Rakete einer ersten Krokusblüte aufleuchten, noch halb in ihrer Blatthülle, die Spitze tiefblau auf den ebensolchen Weltraum gerichtet. Durch die Lupe gesehen, war der kristallige Firnschnee voll Ruß. Das waren die Ereignisse des Vormittags am 23. März 1987.”

Peter Handke (Griffen, 6 december 1942)

Portret door Christian Poscheschnig

De Poolse dichter Rafał Wojaczek werd geboren in Mikołów op 6 decmber 1945. Zie ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Who is that turning in my mirror

Who is that turning in my mirror,
Neither a woman nor a person of fog,
But so cruelly himself
That the place in the almanac is still empty?

Who is that with my glass
Drinking but not a drunkard, though
When the police haul him out of the mud
He is taken for a member of our fellowship?

Who is that writing my poems
With my pen
And taking my wife in my bed?
Who is that who has just left?

Off Season

I didn't come on time

The season hasn't opened yet

and the locals keep saying

nothing will happen here

Yesterday

I saw the professor was carried out

in a dustbin - so small was he

Right - people shrink here

savings on food

and coffin planks

The professor

The Professor was the whole epoch

He was dragging his leg

It was a sign

of the professor's latest mistress

her name was Andrew

Right - nothing will happen here

Right - I didn't come on time

Whoever lives

is dying fast

one vacant room is already being used

for storage

surely, before long

they'll take down the bars

Right - this is the end

They mop corridors

Polish floors  

Vertaald door Jan J. Kaluza

Rafał Wojaczek (6 december 1945 – 11 mei 1971)

De Duitse schrijver en acteur Dirk Dobbrow werd geboren op 6 december 1966 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Uit: Späte Störung

“Er stand auf. Er schaute noch einmal auf die Schlafende zurück, überlegte kurz, ob er sich nicht wieder zu ihr legen sollte, sich anschmiegen an den warmen atmenden Körper, doch schließlich gab er sich einen Ruck und verließ das Zimmer.

Am Treppenabsatz lauschte er. Ein Fremder sprach leise zu seiner Tochter. Was er sagte, konnte Frank nicht verstehen. Mit einem Mal war es still. Er hörte bloß seinen eigenen Herzschlag. Was geschah mit seiner Tochter um diese Zeit. Sie müsste doch längst schlafen, Nina, sein Kind.

Dann hörte er, wie der Fremde fragte: »Trinkt er viel?«

»Nein«, antwortete Nina.

Frank hielt sich am Geländer fest. Er spürte den kalten Frank hielt sich am Geländer fest. Er spürte den kalten Steinboden unter den nackten Fußsohlen.

»Gut so. Er hat sich also unter Kontrolle.«

Die Stimme gefiel ihm nicht.

»Er hatte sich schon immer unter Kontrolle. Fast immer.«

»Entspannen Sie sich«, sagte Nina. »Fühlen Sie sich wie zu Hause.«

Warum sagte sie das.

Frank ging die Treppe hinunter. Als er unten ankam, war er in der Halle. Der Architekt hatte sie mit viel Glas ausgestattet, was Frank für Verschwendung hielt, aber Iris gefiel. Oft prallten Vögel gegen die großen Fensterscheiben und verendeten auf der Terrasse, dann musste Frank sie mit der

Schaufel entfernen. Hinter dem Garten begann der Wald.”

Dirk Dobbrow (Berlijn, 6 december 1966)

De Nederlandse schrijver en schilder Henk van Woerden werd op 6 december 1947 geboren te Leiden. Zie ook mijn blog van 6 december 2006 en ook mijn blog van 6 december 2007 en ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Uit: Een mond vol glas

„Op mijn kamer telefoneer ik naar Johannesburg. Er is een soort sociaal werkster van de Grieks- orthodoxe kerk die zich weleens om Demitrios bekommert, ben ik ’s middags te weten gekomen. Ze moet achter in de vijftig zijn, maar heeft een verassend jonge stem. Het ijs is snel gebroken. Ze is aangenaam getroffen dat er ten minste nóg iemand is die zich met Tsafendas’ lot bemoeit. Een naargeestig lot, laat ze doorschemeren. Is het me opgevallen hoe vervuild hij is? Eigenlijk zou hij naar een privé-kliniek moeten worden overgeplaatst. Niemand is bereid om het nodige geld op te hoesten. De gemeenschap -er wonen tachtigduizend Grieken in de Transvaal -interesseert het niet. Hij lijdt nog steeds onder het stigma van zijn reputatie en ze zijn als de dood voor de politieke implicaties. Zijn twee halfzussen wonen in Pretoria. Ze willen niks van hem weten. Zelfs met Pasen gaan ze niet op bezoek, toch het belangrijkste feest van de orthodoxe kalender. Ze begrijpt het niet.
‘En de autoriteiten?’ vraag ik.
Toen Demitrios anderhalf jaar geleden op sterven lag, kreeg ze een telefoontje van het Health Department. Iemand heeft van hogerhand een sein gegeven, denkt ze. In geval van zijn overlijden moest ze de pers erbuiten houden. Geen enkele ruchtbaarheid gewenst. Stilletjes begraven en dan het hele geval met een summier persbericht afdoen. Ze had twee dagen aan zijn bed gezeten, in gezelschap van een Griekse priester. Hij weigerde domweg om dood te gaan.
Ze weet weinig van zijn achtergrond. Hij praat met haar nooit over zijn verleden in Zuid-Afrika. Hij is überhaupt weinig mededeelzaam als zij in die inrichting naast hem komt zitten.
Wie ben jij?’ wil hij dan weten. Of: ‘Wat kom jij hier doen?’
Toch blijft ze gaan. Het is zo’n lieve zachtaardige man, zegt ze, en zo eenzaam. En waar ze met haar verstand niet bij kan: dat hij ooit tot die moord in staat was. Dat moet iemand eens verklaren.“

Henk van Woerden (6 december 1947 - 16 november 2005)



Zie voor nog meer schrijvers van de 6e december ook mijn vorige blog van vandaag.

06-12-2010 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse journalist en dichter Alfred Joyce Kilmer werd geboren op 6 december 1886 in New Brunswick, New Jersey. Zie ook mijn blog van 6 december 2006 en ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Main Street

I like to look at the blossomy track of the moon upon the sea,

But it isn't half so fine a sight as Main Street used to be

When it all was covered over with a couple of feet of snow,

And over the crisp and radiant road the ringing sleighs would go.

Now, Main Street bordered with autumn leaves, it was a pleasant thing,

And its gutters were gay with dandelions early in the Spring;

I like to think of it white with frost or dusty in the heat,

Because I think it is humaner than any other street.

A city street that is busy and wide is ground by a thousand wheels,

And a burden of traffic on its breast is all it ever feels:

It is dully conscious of weight and speed and of work that never ends,

But it cannot be human like Main Street, and recognise its friends.

There were only about a hundred teams on Main Street in a day,

And twenty or thirty people, I guess, and some children out to play.

And there wasn't a wagon or buggy, or a man or a girl or a boy

That Main Street didn't remember, and somehow seem to enjoy.

The truck and the motor and trolley car and the elevated train

They make the weary city street reverberate with pain:

But there is yet an echo left deep down within my heart

Of the music the Main Street cobblestones made beneath a butcher's cart.

God be thanked for the Milky Way that runs across the sky,

That's the path that my feet would tread whenever I have to die.

Some folks call it a Silver Sword, and some a Pearly Crown,

But the only thing I think it is, is Main Street, Heaventown.

Alfred Joyce Kilmer (6 december 1886 – 30 juli 1918)

De Franse dichter en romanschrijver Paul Adam werd geboren in Parijs op 6 december 1862. Zie ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Uit: La glèbe

„La vaste cuisine de ferme tiède après le dîner ; où s’étirent les ombres sur le carreau rose, où la vieille servante droite et plate essuie la vaisselle tintante ; là Cyrille vient s’asseoir cette veillée d’hiver.

Il pense à Trouville, aux mois des dernières vacances, à Denise. Son cousin, ce noceur, les avait unis solennellement, un matin, devant la mer plumetée, tandis que ruisselait l’harmonieuse voix des eaux, tandis que riait cette fille aux cheveux teints. Et suivit une folle excursion en barque où elle le serrait à la taille en lui disant des bêtises : « Potache, potache. Oh ! que t’es farce, petit potache. » Ce lui sonne encore. Elle épela « Institut Saint-Vincent » sur les boutons de son uniforme ; car, sorti depuis cinq jours de chez les Pères, un tailleur n’avait pu le pourvoir de vêtements civils.

Et dans cette chair duveteuse, dans ces cheveux teints gros et drus, il vécut des semaines. Les heures passées hors des étreintes, il ne les sait plus.

L’aima-t-elle cette femme de Paris, échouée là pour faire la plage ? Si bête qu’elle ne parlait même pas, si robuste qu’elle le faisait geindre en le lacis de ses bras doux, lui le rude fils de paysans et de chasseurs. Elle l’ahurit de ses parfums brusques, de ses dentelles infinies, de ses soieries et de ses mousselines.

En Italie. Comme ça. Parce qu’il avait encore dans la tête Virgile, l’histoire, les gondoles de Venise, Cicéron, le Forum. Ils étaient partis avec l’argent d’un usurier, un ami d’elle. Sans hésitation lui conclut cet emprunt, malgré sa raison morigénante.

Paul Adam (6 december 1862 - 2 januari 1920)

De Duitse schrijfster Sophie von La Roche werd geboren op 6 december 1730 in Kaufbeuren als Marie Sophie Gutermann von Gutershofen. Zie ook mijn blog van 6 december 2006 en ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Uit: Rosalie und Cleberg auf dem Lande

„Ich hoffe daß Sie nun glücklich angelangt sind, denn es würde mich gegen meine Gewohnheit traurig über die Witterung machen, wenn ich Sie bei dem ausserordentlich starken Regenwetter noch auf der Landstraße denken müßte. Sie erinnern sich mir gesagt zu haben, daß ich in sehr nahem Verhältniß mit der Natur stünde, weil Regen meinen Geist wie die Luft zu erleichtern schiene, indem ich niemals nur das geringste Kennzeichen übler Laune zeigte, wenn die Witterung sich änderte; ich weiß aber heute nicht was ich thun würde, wenn ich nun in einer Postkalesche unter dem dichten kalten Regen fort müßte. Mögen Sie also Ihre Wallfahrt wohlbehalten geendigt haben! Ich fragte meinen Onkel und Cleberg: ob sie nicht wahrscheinlich sagen könnten, wie die Witterung in der Gegend sey, wo Sie sie jetzo finden? denn ich fühle heute die Beschwerden Ihrer Reise viel lebhafter, als die Trauer Ihrer Abwesenheit.

Abends –

Gewiß vermutheten Sie nach der Anzeige des Regens, eben so wenig als ich, die Ueberraschung eines Besuchs in Seedorf? Wir hatten um die gewohnte Stunde das Frühstück verlassen. Jedes gieng seinem Beruf zu folgen. Ich hatte aber kaum jede Anordnung in meinem Haus fertig gebracht, und saß mit meinen Kindern zur Lehrstunde in Ihrem Cabinet, als ich auf einmal Clebergs Stimme und das Tripplen von Weiber- und Kinder-Füßen hörte; bei Bewegung der Thürschlinge begierig aufsah, und unsere theure immer lebhafte Madame Grafe, mit zwei Mädchen und einem Knaben, mir zueilen sah, die sagte:

»Da liebe Rosalia! drei nun ganz eigene Kinder, Grafe aus A–! Hier, auf mich deutend, sagte sie den Kleinen, ist die Tante Cleberg, von welcher ich euch unterwegs erzählte!«

Sophie von La Roche (6 december 1730 – 18 februari 1807) 

Portret door Georg Oswald May, 1778

De Italiaanse schrijver Baldassare Castiglione, graaf van Novellata werd geboren op 6 december 1478 te Casatico, bij Mantua. Zie ook mijn blog van 6 december 2006 en ook mijn blog van 6 december 2008 en ook mijn blog van 6 december 2009.

Uit: Het boek van de Hoveling (Vertaald door Anton Haakman)

„Onze hoveling moet dus van adellijke geboorte zijn en uit een nobele familie komen; want het wordt iemand die niet van adel is minder zwaar aangerekend dat hij weinig goede daden stelt dan een edelman: die werpt immers als hij van het pad van zijn voorouders afdwaalt, een smet op de naam van zijn familie, verwerft niets en laat ook nog verloren gaan wat was verworven; want adel is als een héldere lamp die goede en slechte daden in een helder licht zet en evenzeer aanspoort en prikkelt tot deugd door vrees voor eerloosheid als door hoop op lof. Omdat de werken van degenen die niet van adel zijn niet door die schittering van de adel worden verlicht, missen zij de prikkel en de vrees voor eerloosheid en voelen zij zich niet genoodzaakt het verder te brengen dan hun voorouders; maar edelen treft blaam als zij niet ten minste het doel hebben bereikt dat hun voorouders hun hebben voorgehouden. Daardoor zien we bijna altijd dat degenen die zich het meest onderscheiden in de oorlog en op andere gebieden waar bijzondere eigenschappen worden vereist, van adel zijn, want de natuur heeft in alles een verborgen kiem gelegd die een zekere kracht, een karakteristiek en een gelijkenis verleent aan wat eruit voortkomt; dat zien we niet alleen hij rassen van paarden en andere dieren, maar ook bij bomen, waarvan de scheuten bijna altijd lijken op de stam; en als ze een enkele maal degenereren komt dat doordat de kweker zijn werk niet goed heeft gedaan. Zo gaat het ook met mensen, die als zij een goede opvoeding hebben genoten, bijna altijd lijken op degenen door wie zij zijn voortgebracht en hen vaak overtreffen; maar als niemand voldoende zorg aan hen besteedt, verwilderen ze als het ware en komen nooit tot rijpheid.“

Baldassare Castiglione (6 december 1478 – 2 februari 1529)

Portret door Titiaan

06-12-2010 om 18:15 geschreven door Romenu  

Uit: De Sint  (door Simon Carmiggelt)

„Terwijl we verder liepen, dacht ik aan mijn kindertijd. Eerste klas lagere school. Ik geloofde niet meer. Sinds kort. En ik wist welke meester Sinterklaas speelde en welke jongen uit de hoogste klas verscholen was achter het mombakkes van Zwarte Piet, waarvan de mond ernstig was beschadigd, omdat hij zijn functie misbruikte door zelf voortdurend pepernoten te eten. En toch beefde ik van angst, toen ik uit de bank moest komen om Sinterklaas een handje te geven en sloeg mijn stem over van de zenuwen bij het zingen van een liedje, waar hij om vroeg.

"Toen ik nog klein was, zag je Sinterklaas niet zo gemakkelijk," zei de oude man. "Nou hebben kinderen de intocht. En hij verschijnt elk ogenblik op de tv. Maar toen... Wanneer was het?" Hij dacht even na. "De winter van 1915," vervolgde hij. "Ja, ik was toen zes. En m'n broertjes waren tien en vier. We woonden in de Indische buurt, hier in Amsterdam. En we hadden 't niet breed. Maar Sinterklaas werd gevierd. Ik was toen op de grens van geloven en niet geloven. Tegen mijn vriendjes riep ik: 'Sinterklaas bestaat niet. Dat is een verklede vent.' Maar toch was ik diep onder de indruk, toen ik hem in persoon zag. Hij zat in de manufacturenwinkel van Nooy in de Eerste Van Swindenstraat. Kent u die winkel? Hij is er nog, geloof ik. Mijn moeder heeft me later verteld hoe we daar binnenkwamen. Als je voor minstens 'n gulden kocht, mocht één van de kinderen op vertoon van de kassabon Sinterklaas een handje geven. En dan kreeg zo'n kind een presentje."

Plaat van Freddie Langeler, 1928

Hij keek me van opzij aan. "Een presentje," zei hij. "Een afgestorven woord. Net als versnapering. Mijn moeder kocht drie theedoeken aan één stuk. Zelf doorknippen en zomen. Dat kostte net genoeg voor zo'n heilige kassabon. Mijn broertje van vier was de uitverkorene. Want die geloofde nog helemaal. Ik was alleen maar zenuwachtig in die winkel. Het duurde een hele tijd eer mijn broertje aan de beurt was. Vanuit de verte zagen we dat hij een handje kreeg. En zo'n kleurboekie van één cent. Dat bestond toen - iets van één cent. Helemaal stralend kwam hij bij ons terug. Hij had een wonder meegemaakt. 'En,' vroeg mijn moeder, 'heeft Sinterklaas nog iets gezegd?' Hij knikte en op een eerbiedige toon antwoordde hij: 'Ja, moe. Hij zei: «Verdorie, wat 'n rij nog.»'"

Simon Carmiggelt (7 oktober 1913 – 30 november 1987)

De Oostenrijkse schrijver en taalkundige Alois Brandstetter werd op 5 december 1938 in Aichmühl bei Pichl, Oberösterreich geboren. Zie ook mijn blog van 5 december 2006 en ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Uit: Cant lässt grüssen

„Gott zum Gruße, sehr verehrtes Fräulein, Freiin Maria von Herbert in Clagenfurth! Im Namen Immanuel Cants, dem zu dienen ich als Amanuensis die academische Ehre habe, darf ich Euch in Beantwortung Eurer Briefe sein besonderes Wohlwollen übermitteln! Von den Beschwerden des Alters heimgesucht und niedergedrückt, bittet er, ihm nachzusehen, daß er nicht manu propria (mit eigener Hand) respondiren kann, sondern und vielmehr sich meiner als seines adjutanten Amanuensis bedienet, um das hernach Folgende in seinem Sinne und Auftrage mittheilen zu lassen. So darf ich als authorisirter Secretär wie folgt festhalten und ausführen:

Nach dem ersten Briefe nun, den Ihr, werthes Fräulein Maria von Herbert, im August des Jahres 1791 aus Clagenfurth im Lande Kärnthen, an meinen Herrn, den Herrn Professor Immanuel Cant, nach hier in Königsberg ins östliche Ostpreußen, zu richten die Güte – und Kühnheit – hattet, war mein Herr nicht aufgelegt zu antworten oder auch durch meine Wenigkeit, seinen Secretär und Amanuensis, correspondiren und repliciren zu lassen.

Ihn erreichen täglich ähnliche Billetten, in denen Leser seiner philosophischen Schriften ihren Beyfall kund thun und mit Complimenten nicht geizen. Mancher Brief hat den im Grunde todernsten Mann auch schon schmunzeln lassen und zu launigen Bemerkungen etwa dieser Art verleitet und verführt: Wenn der Kutscher R. aus Buxtehude applaudirt, dann wird es mit meiner Critik der practischen Vernunft wohl seine Richtigkeit haben. Oder:

Mamsell F. aus Husum ist auch unserer Meinung hinsichtlich des Categorischen Imperativs, so wird er denn allgemeines Gesetz werden können. Einmal quittirte er das überschwengliche Lob eines Freigeistes, seiner bürgerlichen Profession nach aber unfreien Domesticen und Lacaien, Lacaien, Botengehers oder Dieners, über den Erweis der Unmöglichkeit, die Existenz Gottes zu beweisen, den Nachweis der Unmöglichkeit der scholastischen Gottesbeweise also, mit einem Sarcasm, der mir immer und ewig in Erinnerung bleiben wird: So hat einer aufgehört, an Gott, und angefangen, an Cant zu glauben! Ein anderes Mal stöhnte er: Muß ich denn nun auch das Schicksal des Johann Sebastian Bach theilen! Das aber sagte er, weil er öfters schon jenes Bonmot (Gutwort) eines Musikbegeisterten vernommen und im Ohre hatte: Ob ich an Gott glaube, weiß ich nicht, an Bach aber glaube ich gewißlich!“

Alois Brandstetter (Aichmühl , 5 december 1938)

De Engelse dichteres en schrijfster Christina Georgina Rossetti werd geboren in Londen op 5 december 1830. Zie ook mijn blog van 5 december 2006. En zie ook mijn blog van 5 december 2007 en ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Dream Land

Where sunless rivers weep

Their waves into the deep,

She sleeps a charmed sleep:

Awake her not.

Led by a single star,

She came from very far

To seek where shadows are

Her pleasant lot.

She left the rosy morn,

She left the fields of corn,

For twilight cold and lorn

And water springs.

Through sleep, as through a veil,

She sees the sky look pale,

And hears the nightingale

That sadly sings.

Rest, rest, a perfect rest

Shed over brow and breast;

Her face is toward the west,

The purple land.

She cannot see the grain

Ripening on hill and plain;

She cannot feel the rain

Upon her hand.

Rest, rest, for evermore

Upon a mossy shore;

Rest, rest at the heart's core

Till time shall cease:

Sleep that no pain shall wake;

Night that no morn shall break

Till joy shall overtake

Her perfect peace.

The World

By day she woos me, soft, exceeding fair:

But all night as the moon so changeth she;

Loathsome and foul with hideous leprosy

And subtle serpents gliding in her hair.

By day she woos me to the outer air,

Ripe fruits, sweet flowers, and full satiety:

But through the night, a beast she grins at me,

A very monster void of love and prayer.

By day she stands a lie: by night she stands

In all the naked horror of the truth

With pushing horns and clawed and clutching hands.

Is this a friend indeed; that I should sell

My soul to her, give her my life and youth,

Till my feet, cloven too, take hold on hell?

Christina Rossetti (5 december 1830 - 27 december 1894)

De Russische dichter Fjodor Tjoettsjev werd geboren op 5 december 1803 in Ovstug in het gouvernement Orjol. Zie ook mijn blog van 5 december 2006  en ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Der Sturm tobt noch wilder

»Der Sturm tobt noch wilder, er spielt fast verrückt,
Komm näher, ich halte dich an mich gedrückt.«
»Ach, Liebster, Liebster, der Himmel uns zürnt,
Nicht sündigen kann ich, solangs draußen stürmt!«
»Es klingt diese Böe vertraut meinem Ohr,
Sie singt unsrer Liebe ein Wiegenlied vor.«
»O denk an das Meer, wo die Schiffer sind.
Ach, gnädiger Gott, sei milder gestimmt!«
»Solln doch in der Weite die Wogen gehn,
Zu uns in die Hütte dringt nicht das Gedröhn.«
»O Liebster, Verstumme! O Liebster, so schweig,
Vergaßest du, wer auf dem Meere noch weilt?«
Das Flüstern der zitternden Lippen verklang,
Sie schwiegen im Dunkel, es war ihnen bang.
Das Donnern verhallte, das Unwetter schwand,
Das Pendel der Uhr tönte leis von der Wand.
Im Dunkel sie schwiegen, es war ihnen bang,
Geheimnisvoll währte die Stille noch lang …
Da rasselte draußen ein Donnerschlag,
Das Haus in den Festen erschüttert ward.
Verzweifelt und wild scholl ein kindlicher Schrei,
Ins Zimmer des Kindes die Mutter enteilt'.
Doch kaum, dass sie über die Schwelle noch trat,
Schon schwanden die Sinne, zusammen sie brach.
Im Leuchten des Blitzes, der Dunkelheit bannt,
Ein Schatten, stand über der Wiege – ihr Mann.

Vertaald door Eric Boerner

Fjodor Tjoettsjev (5 december 1803 – 27 juli 1873)

De Russische dichter Afanasy Afanasievich Fet werd geboren op 5 december 1820 nabij  Mzensk. Zie ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Flustern, scheues Atmen, Wanken

Flustern, scheues Atmen, Wanken,

Nachtigallenschlag,

Silberhelles, müdes Schwanken

Eines Bachs am Hag,

Licht und Schatten, nachtumschlungen,

Schatten und sonst nichts,

Blendende Veränderungen

Eines Angesichts,

Rosenglut in Rauchfontänen,

Bernstein – glanzumloht,

Und die Küsse und die Tränen

Und das Morgenrot! ...

Vertaald door Uwe Grüning

Ich sandte, daß sie folgen deiner Fährte

Ich sandte, daß sie folgen deiner Fährte

Die Träume fort;

Daß es durch Liebe dich verwirr, gewährte

Ich keinem Wort.

Verschiednen Lebensaltern, Lebensorten

Entstammen wir.

Kein Sieg von gleichen Einsichten und Worten

Führt mich zu dir.

Im Herzenstempel, fern von deinen Blicken,

Schließ ich mich ein:

Die Jugend bet ich an, und mein Entzücken

Wird sie stets sein.

Vertaald door Hans Baumann

Afanasy Fet (5 december 1820 – 3 december 1892)



Zie voor nog meer schrijvers van de 5e december ook mijn vorige blog van vandaag.

05-12-2010 om 21:18 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver en regisseur Hanif Kureishi werd geboren op 5 december 1954 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Uit: The Black Album

„The college was a cramped Victorian building, an old secondary school [...]. It was sixty percent  black and Asian, with an ineffective library and no sports facilities. Its reputation was less in the academic area but more for gang rivalries, drugs, thieving and political violence. It was said that college reunions were held in Wandsworth Prison.

In the early morning rush [...] he shoved through turnstiles, past the security guards who occasionally frisked students for weapons, and into the lightless canteen for coffee [...]. He couldn`t wait to see Deedee Osgood.

Knowing it was time to take the initiative, he went to find her [...]. After knocking on her door, in the moment before she introduced herself, he thought she was a student. Her office was only three times the size of a telephone booth. Pinned above the desk were pictures of Prince, Madonna and Oscar Wilde, with a quote beneath it, `All limitations are prisons.´

Deedee interrogated him about his life in Sevenoaks and his reading. Despite her difficult questions about Wright and Ellison, Alice Walker and Toni Morrison, she was willing him to do well, he could feel that.

Noticing him looking at the Prince photograph, she said, `You like Prince?´

He nodded.

`Why?´

Idly he said, `Well, the sound.´

` Anything else?´

Grasping that this was not chatter but part of the interview he strained to order his words into sense, but for months he`d barely spoken to anyone with half a brain. She coaxed him. `He`s half black and half white, half man and half woman, half size, feminine but macho too. His work contains and extends the history of  black American music, Little Richard, James Brown, Sly Stone, Hendrix...´

Hanif Kureishi (Bromley, 5 december 1954)

De Amerikaanse schrijfster Joan Didion werd geboren in Sacramento Valley op 5 december 1934. Zie ook mijn blog van 5 december 2006 en ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Uit: Political Fictions

„The aides gave us the details, retold now like runes. Promptly at nine o'clock on most mornings of the eight years he spent as president of the United States, Ronald Reagan arrived in the Oval Office to find on his desk his personal schedule, printed on green stationery and embossed in gold with the presidential seal. Between nine and ten he was briefed, first by his chief of staff and the vice president and then by his national security adviser. At ten, in the absence of a pressing conflict, he was scheduled for downtime, an hour in which he answered selected letters from citizens and clipped items that caught his eye in Human Events and National Review. Other meetings followed, for example with the congressional leadership. "I soon learned that these meetings lasted just one hour, no more, no less," Tony Coelho, at the time majority whip in the House, told us in Recollections of Reagan: A Portrait of Ronald Reagan, a I997 collection of reminiscences edited by Peter Hannaford. "If the agenda-which he had written out on cards- wasn't completed at the end of the hour, he would excuse himself and leave. If it was finished short of an hour, he would fill the rest of the time with jokes (and he tells a good one)." During some meetings, according to his press secretary, Larry Speakes, the president filled the time by reciting Robert Service's "The Cremation of Sam McGee."

When the entry on the schedule was not a meeting but an appearance or a photo opportunity, the president was rehearsed. "You'll go out the door and down the steps," Michael Deaver or someone else would say, we were told by Donald Regan, secretary of the treasury from 1981 until I985 and White House chief of staff from I985 until I987. "The podium is ten steps to the right and the audience will be in a semi-circle with the cameras at the right end of the half-moon; when you finish speaking take two steps back, but don't leave the podium, because they're going to present you with a patchwork quilt." It was Larry Speakes, in his I988 Speaking Out: The Reagan Presidency from Inside the White House, who told us how, at the conclusion of each meeting or appearance, the president would draw on his schedule a vertical line downward and an arrow pointing to the next event. "It gives me a feeling that I am accomplishing something," the president told Speakes.“

Joan Didion (Sacramento Valley, 5 december 1934)

De Amerikaanse schrijver, journalist  en columnist Calvin (Bud) Marshall Trillin werd geboren op 5 december 1935 in Kansas City, Missouri. Zie ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Uit: Obliviously On He Sails: The Bush Administration in Rhyme

A scientific obervation of the speaking problems that seem to run in the Bush family

He thinks that hostiles hostage.

He cannot say subliminal.

The way Bush treats the language

Is bordering on criminal.

His daddy had the problem:

He used the nounless predicate.

Those cowboy boots can do that

To people from Connecticut.

Cheney’s Head: An Explanation

One mystery Ive tried to disentangle:

Why Cheneys head is always at an angle.

He tries to come on straight, and yet I cant

Help notice that his head is at a slant.

When Cheneys questioned on the Sunday shows,

The Voice of Reason is his favorite pose.

He drones in monotones. He never smiles

Explaining why some suspects dont need trials,

Or why right now it simply stands to reason

That criticizing Bush amounts to treason,

Or which important precept it would spoil

To know who wrote our policy on oil,

Or why as CEO he wouldnt know

What Halliburtons books were meant to show.

And as he speaks Ive kept a careful check

On when his heads held crooked on his neck.

The code is broken, after years of trying:

He only cocks his head when he is lying.

Calvin Trillin (Kansas City, 5 december 1935)

De Duitse dichteres en schrijfster Eugenie Marlitt werd geboren op 5 december 1825 in Arnstadt. Zie ook mijn blog van 5 december 2006 en ook mijn blog van 5 december 2008 en ook mijn blog van 5 december 2009.

Maßliebchen im Schnee

Was will der Winter in der Blütenzeit?

Ward ihm zu eng sein Reich im kalten Norden?

Er sah den Frühlingsjubel weit und breit

Und sprengte grimmig seines Hauses Pforten.

Nun stürmt er wild daher, der rauhe Greis,

Bedeckt die junge Frühlingswelt mit Flocken.

O zartes Grün, du blickst aus starrem Eis

So trüb, wie Myrtenreis aus greisen Locken!

Maßliebchen zittert im beschneiten Gras,

Es fürchtet sich vor Winters Zorngebärde,

Sein neues, grünes Kleid ist tränennaß,

Das Köpfchen senkt sich schwer zur kalten Erde.

Verschwunden ist der kleinen Krone Gold,

Der Blätterkreis hat schützend sich erhoben,

Drin ruht des Blümchens Kleinod, süß und hold

Geborgen vor der rauhen Stürme Toben.

So flüchtet scheu das sinnige Gemüt

In sich zurück wie jene Frühlingsblume,

Wenn roher Scherz entweiht was still erblüht

In seiner Tiefe, seinem Heiligtume.

Eugenie Marlitt (5 december 1825 – 22 juni 1887)

Boekomslag

De Indische dichter Josh Malihabadi werd geboren in Malihabad in Brits India op 5 december 1898. Zie ook mijn blog van 5 december 2008.

There she sweats on the road

There she sweats on the road, a beauteous, restless lass,

In scorching sun she breaks the stones, her bangles clink and clash.

A painful moan with the music strangely mixed up lies,

At each stroke dropes of tears trickle down her eyes.

Dust-splattered are her cheeks, her locks embroiled in dust,

Her deep depressed eyes a tender grace reflect.

The blood-red sun sucks her blood without a touch of ruth,

Each heavey hammer stroke tells upon her budding youth.

In the sun her fragrant locks are flying about adrift,

Her limber self is getting wrecked amid the stones and bricks.

Ruddy rays of the sun are drinking undefied,

The wine of her jasmine cheeks, nectar of narcissus' eyes.

Clouds of sorrow heavily hang o'er her tender heart,

Are these her cheeks, or roses two which are fading fast?

Through her tatters can be glimpsed her youthful shape, sorrow-gripped,

Like the moon that wanders through bits of clouds adrift.

Josh Malihabadi (5 december 1898 – 22 februari 1982)

De Duitse schrijver Hans Hellmut Kirst werd  geboren op 5 december 1914 te Osterode (voorm. Ost Preussen, nu Polen). Zie ook mijn blog van 5 december 2008.

Uit: 08/15

»Eingeteilte links 'raus!« rief Hauptwachtmeister Schulz, allgemein nur »der Spieß« genannt. Seine Stimme dröhnte über den Appellplatz und flackerte von den Wänden der Kasernenbauten wider. Es war eine mächtige, satte, selbstzufriedene Stimme; Bierdunst und Zigarettenrauch hatten sie eingeölt und angerauht. Schulz hörte sie gerne.

Die Eingeteilten trabten zufrieden nach links; die Nichteingeteilten schlossen mechanisch rechts auf. Der Kanonier Vierbein geriet kurz ins Gedränge, versuchte vorsichtig seine Ellenbogen zu gebrauchen, gab dann nach, stand still; wie ein Pfahl.

»Wie die Denkmäler!« rief der Spieß zufrieden. »Wie die Ölgötzen! Kein Schwanz rührt sich.« Und er blinzelte kurz hinüber zu den Fenstern seiner Dienstwohnung, die weit geöffnet waren, und er bemerkte seine Frau Lore hinter den Gardinen und war überzeugt davon, daß sie ihn bewunderte.

Die Funktionsunteroffiziere, die sich hinter ihrem Spieß versammelt hatten, bemühten sich, nicht zu grinsen. Es gelang ihnen gut, denn sie hatten viel Gelegenheit gehabt, das zu üben.

Der Kanonier Vierbein starrte geradeaus. Er visierte ein Fensterkreuz im Kasernengebäude an. Sein Blick klammerte sich an dem Holz fest. Dort wurde der Kopf von Lore Schulz sichtbar, aber der Kanonier zwang sich dazu, nur Holz zu sehen. Der Hauptwachtmeister schob sich an ihm vorbei, und es war, als rollte er vorüber wie auf einem Fließband. Er geriet kurz in das Blickfeld des Kanoniers hinein, gleich einem Fremdkörper, der in das Scheinwerferlicht eines Autos hineingerät; schwebte dann wieder hinaus, andere Blickfelder durchkreuzend.

Der Hauptwachtmeister stellte sich vor seinen Untergebenen im Mannschaftsrang breitbeinig auf. Er war ein Mann wie ein Schrank, der auf Säulen ruhte. Sein rundes, gesundes, glänzendes Gesicht zog sich in die Länge, und ein großer Mund wurde aufgerissen.

»Dann wollen wir mal!« rief der Spieß dröhnend.

Jeden Samstagnachmittag verzeichnete der Dienstplan »Revierreinigen« und sah dafür eine Zeit von drei Stunden vor, die Schulz, wenn er dazu Lust hatte, mühelos auf fünf Stunden auszudehnen vermochte. Meistens hatte er Lust dazu.“

Hans Hellmut Kirst (5 december 1914 - 23 februari 1989)

05-12-2010 om 14:45 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter Rainer Maria Rilke werd als René Karel Wilhelm Johann Josef Maria Rilke op 4 december 1875 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 4 december 2006 en ook mijn blog van 4 december 2007 en ook ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Klage um Antinous

Keiner begriff mir von euch den bithynischen Knaben

(daß ihr den Strom anfaßtet und von ihm hübt...).

Ich verwohnte ihn zwar. Und dennoch wir haben

ihn nur mit Schwere erfüllt und für immer getrübt.

Wer vermag denn zu lieben ? Wer kann es ? - Noch keiner.

Und so hab ich unendliches Weh getan -.

Nun ist er am Nil der stillenden Götter einer,

und ich weiß kaum welcher und kann ihm nicht nahn.

Und ihr warfet ihn noch, Wahnsinnige, bis in die Sterne,

damit ich euch rufe und dränge: meint ihr den?

Was ist er nicht einfach ein Toter. Er wäre es gerne.

Und vielleicht wäre ihm nichts geschehn.

Klage um Jonathan

Ach sind auch Könige nicht von Bestand

und dürfen hingehn wie gemeine Dinge,

obwohl ihr Druck wie der der Siegelringe

sich widerbildet in das weiche Land.

Wie aber konntest du, so angefangen

mit deines Herzens Initial,

aufhören plötzlich: Wärme meiner Wangen.

O daß dich einer noch einmal

erzeugte, wenn sein Samen in ihm glänzt.

Irgend ein Fremder sollte dich zerstören,

und der dir innig war, ist nichts dabei

und muß sich halten und die Botschaft hören;

wie wunde Tiere auf den Lagern löhren,

möcht ich mich legen mit Geschrei:

denn da und da, an meinen scheusten Orten,

bist du mir ausgerissen wie das Haar,

das in den Achselhöhlen wachst und dorten,

wo ich ein Spiel für Frauen war,

bevor du meine dort verfitzten Sinne

aufsträhntest wie man einen Knaul entflicht;

da sah ich auf und wurde deiner inne: -

Jetzt aber gehst du mir aus dem Gesicht.

Uit: Die Sonette an Orpheus, Erster Teil

II. Sonett

Und fast ein Mädchen wars und ging hervor
aus diesem einigen Glück von Sang und Leier
und glänzte klar durch ihre Frühlingsschleier
und machte sich ein Bett in meinem Ohr.

Und schlief in mir. Und alles war ihr Schlaf.
Die Bäume, die ich je bewundert, diese
fühlbare Ferne, die gefühlte Wiese
und jedes Staunen, das mich selbst betraf.

Sie schlief die Welt. Singender Gott, wie hast
du sie vollendet, daß sie nicht begehrte,
erst wach zu sein? Sieh, sie erstand und schlief.

Wo ist ihr Tod? O, wirst du dies Motiv
erfinden noch, eh sich dein Lied verzehrte? -
Wo sinkt sie hin aus mir? ... Ein Mädchen fast ...

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

De Nederlandse schrijver Geert Mak werd geboren op 4 december 1946 in Vlaardingen. Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Uit: De eeuw van mijn vader. Het ontsnapte land

„Toen ik wegvoer uit Schiedam scheen de ochtendzon tegen de achttiende-eeuwse huizen, het carillon speelde, op de stadswal draaide een molen, boven de oude sluis in de Schie zwermden dozijnen duiven. Op de kade fietste een grijze brugwachter voor me uit om brug na brug open te draaien. Ik passeerde een vervallen, zwartgeblakerd pakhuis, met een nauwelijks zichtbaar opschrift: ‘Sodafabriek De Ster’. Ik voer langs wilde tuinen en een overwoekerd huis – vanaf het water is de wereld nooit zonder mysteries -, een industrieterrein, een handvol snelwegen, een spekrand van flats; toen was er een ingenieuze rolbrug en daarachter strekte zich opeens een groen polderland uit, met boerderijen, vee, kippen en volkstuinen.

De polder lag als een kom naast de vaart, zeker anderhalve meter lager, en alles ademde een belommerde, landelijke sfeer. Alleen een permanent geruis van wielen verried waar ik in werkelijkheid was: tussen een wirwar van zware rode lijnen op de kaart, in het hart van een van de drukste en dichtst bevolkte gebieden van Europa.

Toen ik op mijn oude stafkaarten keek, zag ik dat er vijfentachtig jaar geleden nog geen sprake was van zo’n kleine oase. Dit hele gebied was, zodra de stad verlaten was, dun bebouwd. Er lagen vlakke polders, zover het oog reikte, doorsneden met honderden poldersloten. De meeste bouwsels stonden aan de vaart zelf. De plek waar een kruitmagazijn stond was nu alleen nog herkenbaar aan de naam van een betonnen brug waar ik onderdoor voer, de Kruithuisbrug. Even eerder moest ik een stoomgemaal passeren – althans op mijn stafkaart uit 1912 – en inderdaad vond ik de plek terug, maar nu in de vorm van een zacht zoemend gebouwtje met een grote waarschuwing voor sterkstroom op de deur en een uitmonding in de dijk. Alles was veranderd, maar het was wel op zijn plek gebleven.

Van de bewoners van dit land kon dat niet gezegd worden. Het was niet anders dan zoemen en brommen om me heen. Veel Nederlanders leken niet meer ergens te wonen, maar zich voornamelijk te bewegen, van de ene ervaring naar de andere, het landschap paste zich daarbij aan, en de wilgen bogen onder het geluid.“

Geert Mak (Vlaardingen, 4 december 1946)

De Georgische schrijver en dichter Nikoloz Baratashvili werd geboren op 4 december 1817 in Tbilisi. Zie ook mijn blog van 4 december 2006 en ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Sky-Blue

The azure blue, the heavenly hue,

The first created realm of blue;

And over its radiance divine

My soul does pour its love sublime.

My heart that once with joy did glow

Is plunged in sorrow and in woe,

But yet it thrills and loves anew

To view again the sapphire blue.

I love to gaze on lovely eyes

That swim in azure from the skies;

The heavens lend this color fair,

Arid leave a dream of gladness there.

Enamored of the limpid sky,

My thoughts take wing to regions high,

And in that blue of liquid fire

In raptured ecstasy expire.

When I am dead no tears will flow

Upon my lonely grave below,

But from above the aerial blue

Will scatter over me tears of dew.

The mists about my tomb will wind

A veil of pearl with shadows twined;

But lured by sunbeams from on high

Twill melt into the azure sky.

Vertaald door Venera Urushadze

Nikoloz Baratashvili (4 december 1817 – 21 oktober 1844)

Standbeeld in Tbilisi

De Deense dichter Emil Aarestrup werd geboren op 4 december 1800 in Kopenhagen. Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Was It A Sin? 

Was it a sin no one was with us?

Our wedding such a lone affair?

A stork the only tree-top witness

Who from his nest returned our stare?

A stork with stockings red as roses

Whose gossip-beak tuts its refrain -?

No gardener’s boy with bridal posies,

And but one snail with silky train?

No starch-ruffed priest the words to mutter,

No chambermaid with pure jade comb,

No wedding gift forthcoming but the

Lakelet’s small wisps of silver foam?

And that the bride’s consent and, higher,

My lofty vow of plighted troth

Alone were heard and called for by the

Almighty God of Love and Youth?

But - you recall? - the forest proffered

A fairy dell well out of sight;

Glow-worms that clung to bushes offered

What was our only source of light.

Oh, should I once forget that glorious

Moment - may me God chastise!

A thousand crickets chirped in chorus,

While shooting stars lit up the skies.

Vertaald door John Irons

Emil Aarestrup (4 december 1800 – 21 juli 1856)

04-12-2010 om 19:43 geschreven door Romenu  

De Russische dichter Nikolay Nekrasov werd geboren op 4 december 1821 in Nemirovo. Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Freedom

( Written at the time of the emancipation of the serfs. )

O'er thy plains, my native country,
In the years now past away,
Never did I ride with feelings
Such as fill my soul to-day!

In its mother's arms reposing,
Lo! a peasant's child I see,
And my heart is stirred to gladness
By a thought most dear to me.

You were born in times auspicious,
Child, into this world below;
With God's help, in days before you,
Pain and grief you shall not know.

With the light of youth around you,
Ere you enter on the strife,
Freely and with none to hinder
You shall choose your path in life.

You shall, if you so desire it,
Be a peasant evermore;
If you have the power within you,
Like an eagle you shall soar.

But, it may be, many errors
Lurk in fancies such as these,
For man's intellect is subtle,
Swayed and influenced with ease.

And, beside the snares of old time
Spread the peasants' feet before,
Well I know designing people
Have invented many more.

Yes, but for the folk to break them
It no harder task will be.
Then, O Muse, with hope and gladness
Hail the dawn of liberty!

Vertaald door Alice Stone

Nikolay Nekrasov (4 december 1821 – 8 januari 1878)

Portret door Nikolay Gay, 1872

De Surinaamse dichteres en cultureel antropologe Gertrude (Trudi) Marie Guda werd geboren in Paramaribo op 4 december 1940. Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Uur van de hond

Tussen gebarsten levens
staat mijn huis
Mijn hond gaat schurftig rond
en jankt niet meer
wanneer een reiziger ineenzakt
en met koude handen
tast over de wanden
Zonder te groeten wordt een dode weggebracht

Langdradig huilt mijn hond
om Brood
Wijd, schurend, kamt zijn mond de lucht
Wij drinken water
waarin lijken zich ontbinden

Wij zijn melaats en blind
Soms draagt de wind
de kinderen nog gaaf
Maar pest bezeert de lucht
voordat het Brood
gevonden wordt

Mistroostig vraagt mijn hond om licht

Trudi Guda (Paramaribo, 4 december 1940)

De Franse schrijver René Fallet werd geboren op 4 december 1927 in Villeneuve-Saint-Georges. Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Uit: Georges Brassens

"Georges, tu ne m'as pas enterré.

Moi non plus.

Il ne nous manquera, ne nous aura manqué que cela. Pas grave.

Nouvelles de la mort. Notre chat Bonnot disparaît après huit ans de tendre et précieuse compagnie.

Quant à moi je traîne toujours entre deux eaux avec parfois l'impression - désagréable - de m'éteindre doucettement. Georges est peut-être mort très très vieux à soixante ans. Y parviendrons-nous... ? La question sera posée. Ce serait le moment ou jamais d'écrire Demain il fera nuit. Je suis cuit à point. Je ressemble aux grands-pères que je n'ai pas connus.

Ce ne serait pas un livre " d'humour et de verve ". Il serait dédié à Georges à peu près de la sorte : " A Georges au fond du jardin.

Attends-moi cinq minutes.

Pense à l'eau fraîche pour le pastis. René.

" Mais je n'ai plus - n'aurai plus ? - le cœur ou le courage de me rasseoir face à un cahier.

C'est dérisoire auprès de tout ce noir que j'ai approché... Avec Georges nous parlions en riant de la mort.

Ne serait-ce que pour ce détail il m'est irremplaçable.

Depuis qu'il est mort, la mort ne fait plus rire personne. Un rien de dérision sauve l'honneur de l'homme.

Le Diable est ce type qui a refusé de vendre son âme à Dieu."

René Fallet  (4 décember 1927 -  25 juli 1983)

Fallet hier links, met Georges Brassens

De Engelse schrijver, componist, filoloog en schilder Samuel Butler werd geboren op 4 december 1835 in Langar, Nottinghamshire. . Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Uit: Cambridge Peaces. Our Tour

„As the vacation is near, and many may find themselves with three weeks' time on their hand, five-and-twenty pounds in their pockets, and the map of Europe before them, perhaps the following sketch of what can be effected with such money and in such time, may not come amiss to those, who, like ourselves a couple of years ago, are in doubt how to enjoy themselves most effectually after a term's hard reading.

To some, probably, the tour we decided upon may seem too hurried, and the fatigue too great for too little profit; still even to these it may happen that a portion of the following pages may be useful. Indeed, the tour was scarcely conceived at first in its full extent, originally we had intended devoting ourselves entirely to the French architecture of Normandy and Brittany.  Then we grew ambitious, and stretched our imaginations to Paris.  Then the longing for a snowy mountain waxed, and the love of French Gothic waned, and we determined to explore the French Alps.  Then we thought that we must just step over them and take a peep into Italy, and so, disdaining to return by the road we had already travelled, we would cut off the north-west corner of Italy, and cross the Alps again into Switzerland, where, of course, we must see the cream of what was to be seen; and then thinking it possible that our three weeks and our five-and-twenty pounds might be looking foolish, we would return, via Strasburg to Paris, and so to Cambridge.  This plan we eventually carried into execution, spending not a penny more money, nor an hour's more time; and, despite the declarations which met us on all sides that we could never achieve anything like all we had intended, I hope to be able to show how we did achieve it, and how anyone else may do the like if he has a mind.  A person with a good deal of energy might do much more than this; we ourselves had at one time entertained thoughts of going to Rome for two days, and thence to Naples, walking over the Monte St. Angelo from Castellamare to Amalfi (which for my own part I cherish with fond affection, as being far the most lovely thing that I have ever seen), and then returning as with a Nunc Dimittis, and I still think it would have been very possible; but, on the whole, such a journey would not have been so well, for the long tedious road between Marseilles and Paris would have twice been traversed by us, to say nothing of the sea journey between Marseilles and Civita Vecchia.  However, no more of what might have been, let us proceed to what was.“

Samuel Butler (4 december 1835 – 18 juni 1902)

Portret door Charles Gogin

De Schotse schrijver Thomas Carlyle werd geboren in Ecclefechan, gelegen in de regio Dumfries and Galloway in Schotland op 4 december 1795. Zie ook mijn blog van 4 december 2008 en ook mijn blog van 4 december 2009.  

Cui Bono

Thomas CarlyleWhat is Hope? A smiling rainbow

Children follow through the wet;

’Tis not here, still yonder, yonder:

Never urchin found it yet.

What is Life? A thawing iceboard

On a sea with sunny shore;—

Gay we sail; it melts beneath us;

We are sunk, and seen no more.

What is Man? A foolish baby,

Vainly strives, and fights, and frets;

Demanding all, deserving nothing;—

One small grave is what he gets.

Thomas Carlyle (4 december 1795 - 5 februari 1881)

Standbeeld van Joseph Edgar Boehm in Londen, Chelsea

04-12-2010 om 19:37 geschreven door Romenu  

De Brits-Poolse schrijver Joseph Conrad werd geboren op 3 december 1857 in Berdichev, Rusland in een gezin met Poolse ouders. Zie ook mijn blog van 3 december 2006 en ook mijn blog van 3 december 2007 en ook mijn blog van 3 december 2008. en ook mijn blog van 3 december 2009.

Uit: Nostromo

“In the time of Spanish rule, and for many years afterwards, the town of Sulaco--the luxuriant beauty of the orange gardens bears witness to its antiquity--had never been commercially anything more important than a coasting port with a fairly large local trade in ox-hides and indigo. The clumsy deep-sea galleons of the conquerors that, needing a brisk gale to move at all, would lie becalmed, where your modern ship built on clipper lines forges ahead by the mere flapping of her sails, had been barred out of Sulaco by the prevailing calms of its vast gulf. Some harbours of the earth are made difficult of access by the treachery of sunken rocks and the tempests of their shores. Sulaco had found an inviolable sanctuary from the temptations of a trading world in the solemn hush of the deep Golfo Placido as if within an enormous semi-circular and unroofed temple open to the ocean, with its walls of lofty mountains hung with the mourning draperies of cloud.
On one side of this broad curve in the straight seaboard of the Republic of Costaguana, the last spur of the coast range forms an insignificant cape whose name is Punta Mala. From the middle of the gulf the point of the land itself is not visible at all; but the shoulder of a steep hill at the back can be made out faintly like a shadow on the sky.
On the other side, what seems to be an isolated patch of blue mist floats lightly on the glare of the horizon. This is the peninsula of Azuera, a wild chaos of sharp rocks and stony levels cut about by vertical ravines. It lies far out to sea like a rough head of stone stretched from a green-clad coast at the end of a slender neck of sand covered with thickets of thorny scrub. Utterly waterless, for the rainfall runs off at once on all sides into the sea, it has not soil enough--it is said--to grow a single blade of grass, as if it were blighted by a curse. The poor, associating by an obscure instinct of consolation the ideas of evil and wealth, will tell you that it is deadly because of its forbidden treasures. The common folk of the neighborhood, peons of the estancias, vaqueros of the seaboard plains, tame Indians coming miles to market with a bundle of sugar-cane or a basket of maize worth about three-pence, are well aware that heaps of shining gold lie in the gloom of the deep precipices cleaving the stony levels of Azuera. Tradition has it that many adventurers of olden time had perished in the search.“

Joseph Conrad (3 december 1857 – 3 augustus 1924)

Buste in Kielce, Polen

De Vlaamse schrijver Henri (Hendrik) Conscience werd geboren in Antwerpen op 3 december 1812. Zie ook mijn blog van 3 december 2008 en ook mijn blog van 3 december 2009.

Uit: De plaag der dorpen

„Op eenen namiddag keerden twee buitenlieden van eene naburige stad naar hun dorp terug.

Het oord, waar zij zich bevonden, was een allerschoonst landschap in het Hageland; zij volgden eene baan, die nevens den rug van eenen heuvel, dwars door den bruinen ijzersteen, was gegraven, en over hoogten en door diepten in zonderlinge bochten voortslingerde, totdat zij het punt zou bereiken, waar ginds in de verte een kruisken met zijnen vergulden haan boven het donkere geboomte blikkerde. Aan de eene zijde van den weg verhief zich de uitgegraven wand van ijzersteen, welks donkere verf door de slingerende ranken der braambosschen met liefelijk groen en purper was versierd. Daarboven ontstonden sterkbewogene gebergten, die het gezicht langs dien kant beperkten..... Maar van tijd tot tijd zonk ook de grond tot een weelderig dal. Men kon alsdan van deze hoogte met eenen enkelen blik de gansche landstreek beheerschen, en zien hoe de dennenbosschen, als boven elkander gestapeld, langs den rug der heuvelen opklimmen en afdalen; en - immer in toon verminderend - allengs zich verwijderen, kleiner worden en verblauwen, totdat hun groen zich met de dampen der kimme tot een zacht nevelgordijn versmelt.

Aan den anderen kant der baan hadden de stortregens, die na het onweder van de hoogten afstroomen, eene breede klove tusschen de bonken ijzersteen uitgespoeld. Achter het bed dezer toekomende rivier vertoonde zich eene wijde vlakte van bebouwde velden, wier regelmatige panden tot op den rug eener andere heuvelenrij voortliepen en daar, als bonte tapijten, van de schouders der gebergten schenen neer te hangen.

Het was Herfst, de najaarszon glansde met helderen gloed aan den zuiverblauwen hemel en speelde in bonte tonen tusschen het half verwelkt gebladerte. Ofschoon haar licht nog hevig was, toch ontstond reeds aan den voet der verre bosschen de purperen tint, welke aankondigt, dat de lucht kouder wordt dan de aarde, en de avondmist zich vormt.“

Hendrik Conscience (3 december 1812 – 10 september 1883)

Villa Hendrik Conscience in Gent

De Nederlandse schrijver Herman Heijermans werd geboren op 3 december 1864 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 3 december 2006  en ook mijn blog van 3 december 2007 en ook mijn blog van 3 december 2008 en ook mijn blog van 3 december 2009.

Uit: Diamantstad

„Vlak bij Casino sprong hij van de tram, stond stil, kijkend naar de oude gevels. Tusschen de dracht der vaal-lijnende huizen spaakte groen in een tralieënd raster. Zóó had hij het onthouden, niet alles afzonderlijk, niet een énkel huis met opdringende vormen, niet het kleine van menschen die er gewoond hadden, nòg woonden - nee, zóó als hij het weèr zag: massaal, zwart-geslagen van straatvuil, huisklomp in stedebenauwing, omwringend het groene stofperkje. Het gaf hem eene vreugde en pijn van lichte verwondring - dat dit alles zoo verweerd geleek, zoo óuder geworden, ouder zelfs dan de herinnering, die het in wazige schaduw gezet. Op zee had hij zich dikwijls de jodenbuurt gedácht, uitsluitend gedácht, en warmlieve, zacht-glimlachende genegenheid gevoeld voor het bruin der straattintingen, zooals hij het zag, bij gedroom achter oogleden. Maar na zoo làngen tijd werd het moeilijk jongensindrukken te hervinden, scheen je jeugd als 'n koorts van onrijpe verwarring, mal en gejaagd, vèr van je leven gegleden. Tòch klukte 't in z'n keel, traagde z'n adem, wás er 't vreugdlijk ontmoeten van kleuren, die het verlangen naar deze straten tot zwaarmoedige draperie had gevormd, mèt de vloeiing van bruin en zwart - wit-venstertjes doorsneden - die over het plein dampte en in de Joden-Amstelstraat van gevel naar gevel, dak naar dak henen-loomde. Al-stratenschoon was hier, slinger van stegen en sloppen, huizengehuif in scheemring van luchten, daken molm en bot, wig naast wig, met bronzend-bruin in de dalen. Zóo had hij het meenen te zien, toen nog niet hij het zag.

Alleen, het was oúder geworden, vàag-ouder, als jodenvrouwke wier kruin van jaren schuilt onder zwart van bandeau. 't Gaf hem een lichte pijn, 't dee denken aan luidloozen dood van tierige dingen, die sterven zonder gerauwgil van angst.

In de wijdte, áchter op 't Waterlooplein plompte het grauwe cement der Mozes-en-Aaron-kerk, zwaar boven de zonnekappen van ventende joden. Perkje groen, stoffig, heet, stond in de branding der zon - vèrder waren het ouwe, gore huizen, deurtjes en ramen, droogstokken en lappen van kreukerig wit, met een enklen roodbaaien rok en wat bloempotten.

Eleazar zag niets dan het plein en de straat, de huizen daar in, die hij héérlijk vond, aanbidlijk van kleuren-versterving, indrukwekkend als schemer-neersponzing op zee. Was niet elk droomend gezwijg gódlijker klank dan het puurste geluid? O, 't huizengedroom, vast aan 't bewegen der lieden wier gezoem tegen de wanden ging, was sterker, smartlijker dan 't grootewater gepeins en gewatel, dat hij nu maanden gevoeld en door-angstigd had, 't water dat noòit rust kende....“

Herman Heijermans (3 december 1864 – 22 november 1924)

Buste van Joseph Mendes da Costa uit 1935 in het Vondelpark, Amsterdam

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Zie ook mijn blog van 3 december 2008 en ook mijn blog van 3 december 2009.

Uit: Two Brothers: Part One

„PROLOGUE

[The story takes place in a small Korean village, long ago. Centre stage is a snug and comfortable house set in a garden. Downstage right the plum tree. Rosy dawn light and the morning chorus of birds. Enter Sonhwa.]

SONHWA I am Sonhwa, the Flower Fairy of the Pumpkin

Every spring I bear a white blossom

Every fall I yield a big bright pumpkin

Tasty to eat, also useful for drinking gourds

or fine hat!

[Taps her head-dress.]

In this house live two brothers.

Their names are Heungbu and Nolbu.

Nolbu is the older brother.

I’m afraid to tell you about him —

You won’t like hearing it. He’s not a nice man at all.

What’s he like? Well!

Eats a lot, drinks a lot, curses a lot

Beats people up a lot

Has his own way a lot

Slaps his own wife a lot

Slaps crippled man, pinches baby