De Franse dichter, schrijver en essayist Louis Aragon werd geboren in 1897 in Parijs. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2007 en ook mijn blog van 3 oktober 2008 en ook mijn blog van 3 oktober 2009 en ook mijn blog van 3 oktober 2010

Que serais-je sans toi

Que serais-je sans toi qui vins à ma rencontre

Que serais-je sans toi qu'un coeur au bois dormant
Que cette heure arrêtée au cadran de la montre

Que serais-je sans toi que ce balbutiement.

J'ai tout appris de toi sur les choses humaines

Et j'ai vu désormais le monde à ta façon

J'ai tout appris de toi comme on boit aux fontaines

Comme on lit dans le ciel les étoiles lointaines

Comme au passant qui chante on reprend sa chanson

J'ai tout appris de toi jusqu'au sens du frisson.

Que serais-je sans toi qui vins à ma rencontre

Que serais-je sans toi qu'un coeur au bois dormant

Que cette heure arrêtée au cadran de la montre

Que serais-je sans toi que ce balbutiement.

J'ai tout appris de toi pour ce qui me concerne

Qu'il fait jour à midi, qu'un ciel peut être bleu

Que Le bonheur n'est pas un quinquet de taverne

Tu m'as pris par la main dans cet enfer moderne

Où l'Homme ne sait plus ce que c'est qu'être deux

Tu m'as pris par la main comme un amant heureux.

Que serais-je sans toi qui vins à ma rencontre

Que serais-je sans toi qu'un coeur au bois dormant

Que cette heure arrêtée au cadran de la montre

Que serais-je sans toi que ce balbutiement.

Qui parle de Bonheur a souvent les yeux tristes

N'est-ce pas un sanglot que la déconvenue

Une corde brisée aux doigts du guitariste

Et pourtant je vous dis que le bonheur existe

Ailleurs que dans le rêve, ailleurs que dans les nues.

Terre, terre, voici ses rades inconnues.

Que serais-je sans toi qui vins à ma rencontre

Que serais-je sans toi qu'un coeur au bois dormant

Que cette heure arrêtée au cadran de la montre

Que serais-je sans toi que ce balbutiement.

Je sais je sais Tout est à faire

Dans ce siècle où la mort campait

Et va voir dans la stratosphère

Si c'est la paix

Éteint ici là-bas qui couve

Le feu court on voit bien comment

Quelqu'un toujours donne à la louve

Un logement

Quelqu'un toujours quelque part rêve

Sur la table d'être le poing

Et sous le manteau de la trêve

Il fait le point

[...]

C'est la paix qui force le crime

À s'agenouiller dans l'aveu

Et qui crie avec les victimes

Cessez le feu

Louis Aragon (3 oktober 1897 – 24 december 1982)

De  Engelse schrijver en dierenarts James Herriot (pseudoniem van James Alfred Wight) werd geboren op 3 oktober 1916 in Sunderland. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2009 en ook mijn blog van 3 oktober 2010

Uit: All Things Wise and Wonderful

„Andrew laughed when he saw me. He had put on weight and looked a different person. Digger knows every inch of this walk, he said. I think it's just about his favorite spot-you can see how he's enjoying himself.

I nodded. He certainly looks a happy little dog.

Yes, he's happy all right. He has a good life and honestly I often forget that he can't see. He paused. You were right, that day in your surgery. You said this would happen.

Well that's great, Andrew, I said. And you're happy, too, aren't you?

I am, Mr. Herriot. Thank God, I am. A shadow crossed his face. When I think how it was then, I can't believe my luck. It was like being in a dark valley, and bit by bit I've climbed into the sunshine.

I can see that. You're as good as new, now.

He smiled. I'm better than that-better than I was before. That terrible experience did me good.

When I look back on the whole episode my feeling is of thankfulness. All sorts of things help people to pull out of a depression. Mostly it is their family-the knowledge that wife and children are dependent on them-sometimes it is a cause to work for, but in Andrew Vine's case it was a dog.

I often think of the dark valley which closed around him at that time and I am convinced he came out of it on the end of Digger's lead.“

James Herriot (3 oktober 1916 - 23 februari 1995)

Christopher Timothy als James Herriot in de tv-serie "All Creatures Great And Small"

De Amerikaanse schrijver Thomas Wolfe werd geboren op 3 oktober 1900 in Asheville, North Carolina. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Wolfe op dit blog.

Uit: The Lost Boy

„Light came and went and came again, the booming strokes of three o'clock beat out across the town in thronging bronze from the courthouse bell, light winds of April blew the fountain out in rainbow sheets, until the plume returned and pulsed, as Grover turned into the Square. He was a child, dark-eyed and grave, birthmarked upon his neck-- a berry of warm brown-and with a gentle face, too quiet and too listening for his years. The scuffed boy's shoes, the thick-ribbed stockings gartered at the knees, the short knee pants cut straight with three small useless buttons at the side, the sailor blouse, the old cap battered out of shape, perched sideways up on top of the raven head, the old soiled canvas bag slung from the shoulder, empty now, but waiting for the crisp sheets of the afternoon-these friendly, shabby garments, shaped by Grover, uttered him. He turned and passed along the north side of the Square and in that moment saw the union of Forever and of Now.

Light came and went and came again, the great plume of the fountain pulsed and winds of April sheeted it across the Square in a rainbow gossamer of spray. The fire department horses drummed on the floors with wooden stomp, most casually, and with dry whiskings of their clean, coarse tails. The street cars ground into the Square from every portion of the compass and halted briefly like wound toys in their familiar quarter-hourly formula. A dray, hauled by a boneyard nag, rattled across the cobbles on the other side before his father's shop. The courthouse bell boomed out its solemn warning of immediate three, and everything was just the same as it had always been.

He saw that haggis of vexed shapes with quiet eyes-- that hodgepodge of ill-sorted architectures that made up the Square, and he did not feel lost. For "Here," thought Grover, "here is the Square as it has always been-and papa's shop, the fire department and the City Hall, the fountain pulsing with its plume, the street cars coming in and halting at the quarter hour, the hardware store on the corner there, the row of old brick buildings oil this side of the street, the people passing and the light that comes and changes and that always will come back again, and everything that comes and goes and changes in the Square, and yet will be the same again.“

Thomas Wolfe (3 oktober 1900 - 15 september 1938)

De Duitse schrijver Wolf Klaußner werd geboren op 3 oktober 1930 in Lichtenau. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2009 en ook mijn blog van 3 oktober 2010

Uit: Lebensläufe

„— Wieso?, Konrad war überrumpelt (— Hast du?), — ja so zwei oder drei, aber nur als Berater im Hintergrund.

— Gewonnen?

— Natürlich. Ist eine gute Sozietät. Gewiefte Burschen.

— Ich brauch dich. Im Hintergrund. Als Berater, in Rohrbach sieht es wüst aus.

— Gritli trat näher zu ihnen, heiter mit tränenglänzenden Augen.

— Konrad, sagte sie, — mehr bleibt hier nicht zu tun. Fahren wir heim.

Er sah sie an und legte den Arm um ihre Schulter und die andere Hand an ihre volltönende Brust. Sie schrie leise, verhauchte, richtete sich wieder auf, lächelte, schlug sich den Rock glatt, an dem doch nicht ein Fältchen war. Und das ältere Paar begab sich auf Hochzeitsreise nach Rohrbach.

Immerhin hatte die Bücherkammer Zeitläufe überlebt, und das Bett, schmal und karg desgleichen. Am ersten Morgen sahen sie sich verwirrt an, zumal es draußen wie aus Kannen goß. Der Dachschlauch schluchzte, an den Scheiben herab rann das Wasser. Sie warf plötzlich die Arme um ihn und sagte: — Ich liebe Dich. Er zog sie an sich und fing an zu weinen, sie herzte ihn wie ein Kind und wehrte die jähe Angst ab, die sie befallen hatte. Was war mit ihm? Ihr schien, als bräche das innere Traggerüst eines Turmes zusammen, wie sie ihn immer gesehen hatte, und langsam, Stück für Stück, als donnerten schwere Balken von der Helmspitze bis ins Fundament.

— Wir müssen tätig werden, flüsterte sie, — du liebst doch deine Heimat?

Er schüttelte den Kopf.

— Ich liebe außer dir und der Kleinen nichts. Ich weiß jetzt auch, daß ich nirgendwo zu Hause bin und alles, was ich getan habe, ist eitel Haschen nach Wind. Wenn du nicht wärst, der ich damit Schmerzen zufügte, würde ich gerne sterben. Ich will dich sogar überleben, daß du den Schmerz nicht fühlst, der dann meiner ist.

Gritli küßte ihn lange und schlang ihre Beine um seine Hüften: — Du bist der, den mir das Fatum geschickt hat. Ich gehe nie von dir, nicht lebendig, und der Tod soll uns nicht kümmern. Weine nicht mehr.“

Wolf Klaußner (3 oktober 1930 – 3 april 2005)

De Duitse dichter en schrijver Johann Peter Uz werd geboren op 3 oktober 1720 in Ansbach. Zie ook mijn blog van 3 oktober 2009 en ook mijn blog van 3 oktober 2010

Ein Traum

O Traum, der mich entzücket!
Was hab ich nicht erblicket!
Ich warf die müden Glieder
In einem Thale nieder,
Wo einen Teich, der silbern floß,
Ein schattigtes Gebüsch umschloß.

Da sah ich durch die Sträuche
Mein Mädchen bey dem Teiche.
Das hatte sich, zum Baden,
Der Kleider meist entladen,
Bis auf ein untreu weiß Gewand,
Das keinem Lüftgen widerstand.

Der freye Busen lachte,
Den Jugend reizend machte.
Mein Blick blieb sehnend stehen
Bey diesen regen Höhen,
Wo Zephyr unter Lilien blies
Und sich die Wollust greifen ließ.

Sie fieng nun an, o Freuden!
Sich vollends auszukleiden;
Doch, ach! indems geschiehet,
Erwach ich und sie fliehet.
O schlief ich doch von neuem ein!
Nun wird sie wohl im Wasser seyn.

Johann Peter Uz (3 oktober 1720 – 12 mei 1796)

03-10-2011 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren in Aalst. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dimitri Verhulst op dit blog.

Uit: Godverdomse dagen op een godverdomse bol

„’t Kan vruchten  plukken en in zijn neus peuteren zonder daarvoor zijn stap te moeten onderbreken. Hoe  koddig.
Honderd en twintig centimeter groot is ’t daarmee, genoeg om over de grassen der savannen te kijken.
In zijn halvelings kokende kop schuilt, behalve hier en daar wat snot, een 650 kubieke  centimeter metende drek: hersenen, beveelheren van het neuken en het vreten. 650 kubieke centimeter pure levensvreugd, dat volume zou, jawel, zelfs nog wat groter  mogen worden.
Gaat dat?
Maar er is niks om te bikken en de teven zitten vol of hebben kleintjes aan hun spenen  hangen, hetgeen hen lusteloos en onvruchtbaar maakt. Als de melkproductie van de wijfjes niet wordt afgebroken laten ze zich niet bespringen, zo simpel zit het. En dus zit er  maar één ding op: de kleintjes de kop in slaan. Infanticide!
Zie de uitgelatenheid waarmee het paar dagen oude, nog onder de baarmoederslijmen  zittende schepsel bij de achterpoten wordt gepakt en met zijn hoofd tegen de stenen gesmakt. Het bloed gutst alle kanten op, de stront pruttelt eruit bij wijze van overlijdensact.

Kindje dood. Eindelijk kan ’t zijn achtentwintig kilogrammen op de moeder smijten, zijn putlucht in haar tronie hijgen naast het lijk waar zij maar blíjft naar kijken.
Maar, als dat een troost mag zijn, lang hoeft de teef niet op haar tanden te bijten: ’t kreeg reeds een stijve van het moorden en ’t bezit geen woorden om zijn smeerlapperijen eerst nog wat te verpakken in hofmakerij.
Erin en eruit en gedaan. Dat is vooral veel tijd bespaard. Veel tijd, en veel gezeik.  En dan nu: eten! Maar wat? Er is niks te rapen in deze gore droogte en de honger is te  groot om geduldig wat te scharten in de aarde naar een wortel. Het gras is rost en wordt  meteen weer uitgekotst. ’t Heeft daar de maag niet voor. Ziet ’t er soms uit als een herkauwer, misschien? Vlees moet ’t hebben, er is geen andere keus! En ’t staart naar de lucht, zijn ogen doen er zeer van, en ziet de gieren schietvizieren cirkelen in het blauw dat zij beheersen. Dáár zou ’t moeten zijn.
Maar ’t komt te laat. De karkassen zijn verwerkt, de vetten van de dode reeds door de vogels in vlieguren omgezet, en ’t moet zich tevreden stellen met het afval dat in de borstkas overblijft. Vuiligheid. ’t Grabbelt een stuk maag uit het karkas van wat daarnet nog een gnoe was, en zuigt het leeg. Het is vunzig maar het smaakt, als vele vunzigheden, naar meer“

.

Dimitri Verhulst (Aalst, 2 oktober 1972)

De Engelse schrijver Graham Greene werd geboren op 2 oktober 1904 in Berkhamsted, Hertfordshire. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Graham Greene op dit blog.

Uit: The Power And The Glory

"Whose cradle's that?" the sick woman's thin querulous tones arrested the man at the threshold.

"Onie Dillard's," he replied hollowly from the depths of the crib which he carried upside down upon his head, like some curious kind of overgrown helmet.

"Now, why in the name o' common sense would ye go and borry a broken cradle?" came the wail from the bed. "I 'lowed you'd git Billy Spinner's, an' hit's as good as new."

Uncle Pros set the small article of furniture down gently.

"Don't you worry yo'se'f, Laurelly," he said enthusiastically. Pros Passmore, uncle of the sick woman and mainstay of the forlorn little Consadine household, was always full of enthusiasm. "Just a few nails and a little wrappin' of twine'll make it all right," he informed his niece. "I stopped a-past and borried the nails and the hammer from Jeff Dawes; I mighty nigh pounded my thumb off knockin' in nails with a rock an' a sad-iron last week."

"Looks like nobody ain't got no sense," returned Laurella Consadine ungratefully. "Even you, Unc' Pros — while you borryin' why cain't ye borry whole things that don't need mendin'?"

Out of the shadows that hoarded the further end of the room came a woman with a little bundle in her arm which had evidently created the necessity for the borrowed cradle.

"Laurelly," the nurse hesitated, "I wouldn't name it to ye whilst ye was a-sufferin,' but I jest cain't find the baby's clothes nowhars. I've done washed the little trick and wrapped her in my flannen petticoat. I do despise to put anything on 'em that anybody else has wore ... hit don't seem right. But I've been plumb through everything, an' cain't find none of her coats. Whar did you put 'em?"

"I didn't have no luck borryin' for this one," complained the sick woman fretfully. "Looks like everybody's got that mean that they wouldn't lend me a rag ... an' the Lord knows I only ast a wearin' of the clothes for my chillen. Folks can make shore that I return what I borry — ef the Lord lets me."

"Ain't they nothin' to put on the baby?" asked Mavity Bence, aghast.

Graham Greene (2 oktober 1904 – 3 april 1991)

De Amerikaanse dichter en essayist Wallace Stevens werd geboren op 2 oktober 1879 in Reading, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2008 en ook mijn blog van 2 oktober 2009 en ook mijn blog van 2 oktober 2010

A Postcard From The Volcano

Children picking up our bones

Will never know that these were once

As quick as foxes on the hill;

And that in autumn, when the grapes

Made sharp air sharper by their smell

These had a being, breathing frost;

And least will guess that with our bones

We left much more, left what still is

The look of things, left what we felt

At what we saw. The spring clouds blow

Above the shuttered mansion house,

Beyond our gate and the windy sky

Cries out a literate despair.

We knew for long the mansion's look

And what we said of it became

A part of what it is ... Children,

Still weaving budded aureoles,

Will speak our speech and never know,

Will say of the mansion that it seems
As if he that lived there left behind

A spirit storming in blank walls,

A dirty house in a gutted world,

A tatter of shadows peaked to white,

Smeared with the gold of the opulent sun.

Table Talk

Granted, we die for good.

Life, then, is largely a thing

Of happens to like, not should.

And that, too, granted, why

Do I happen to like red bush,

Grey grass and green-gray sky?

What else remains? But red,

Gray, green, why those of all?

That is not what I said:

Not those of all. But those.

One likes what one happens to like.

One likes the way red grows.

It cannot matter at all.

Happens to like is one

Of the ways things happen to fall.

Wallace Stevens (2 oktober – 1879 – 2 augustus 1955)

Stevens (rechts) en Robert Frost in Key West, circa 1940

De Duitse dichter en schrijver Andreas Gryphius (gelatiniseerde naam van Andreas Greif) werd geboren op 2 oktober 1616 in Glogau (Silezië). Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Andreas Gryphius op dit blog.

Morgen Sonnet

Die ewig helle schar wil nun jhr licht verschlissen/

Diane steht erblaßt; die Morgenrötte lacht

Den grawen Himmel an/ der sanffte Wind erwacht/

Vnd reitzt das Federvolck/ den newen Tag zu grüssen.

Das leben dieser welt/ eilt schon die welt zu küssen/

Vnd steckt sein Haupt empor/ man siht der Stralẽ pracht
Nun blinckern auf der See: O dreymal höchste Macht

Erleuchte den/ der sich jtzt beugt vor deinen Füssen.

Vertreib die dicke Nacht/ die meine Seel vmbgibt/
Die Schmertzen Finsternüß die Hertz vnd geist betrübt/

Erquicke mein gemüt/ vnd stärcke mein vertrawen.

Gib/ daß ich diesen Tag/ in deinem dinst allein

Zubring; vnd wenn mein End' vnd jener Tag bricht ein

Daß ich dich meine Sonn/ mein Licht mög ewig schawen.

Andreas Gryphius (2 oktober 1616 - 16 juli 1664)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

02-10-2011 om 16:14 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en vertaler Göran Sonnevi werd geboren in Lund op 2 oktober 1939. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Göran Sonnevi op dit blog.

Uit: Mozart's Third Brain (Vertaald door Rika Lesser)

LXIV

another bird, that flew upward, in the Forum Romanum
up toward the Rostra    Maybe a serin, but
I don't know    Flowers were in bloom, flowers I don't recognize
What may have been acanthus, growing like lupins
And a red flower, close to the ground    White butterflies
At the house of the Vestals roses bloomed    Up above
the palace and the ruins of villas a falcon flew
Sudden silence of birds    At what sort of rostrum do what sorts
of speakers appear    I listen to the voices of Europe
I feel no confidence; not even in my own distrust
STEER! We all carry the sparkling diamond oar
Hard; like the gates of Hades    Shadows full of unrest
The Curia, restored in the '30s, in the face of new imperial power
Which senate meets there; which tribunes of the people, if they would now
have audience, even in Hades    We move through the centuries
Faced with destitution's images    The blood of the martyrs is clasped, cradled
As if Agave were clutching the head of Pentheus; the blood runs
down into a bowl; a grail    The Etruscan votive sculptures
are thin as sticks; are by Giacometti    What do the dead
see? What do they see that even the dying do not see? What
Hesperian fruits, shining    Pomegranates; golden fruits?
By the Baths of Diocletian are orange trees    Hidden
inside there, Michelangelo's basilica, is full
of power, stone-dead, of the living    Small flames burn for believers
Policemen stand in groups, some with bulletproof vests, submachine guns
The door to a bordello stands open    Private health clubs
with sauna, massage    At Stazione Termini are all kinds of people;
from all over the planet    Everything stands wide open, glowing poverty
A beggar woman, emaciated, a shawl over her head, a half-
grown child in her arms, also sleeping, does not wake when you give
her money    Which ones listen    Which hear the invisible voice    The one
with no platform, no altar, who is not even heard at the sacrificial spring in the under-
world, welling up from the rock; clear green water    You want
to touch the water, but I stop you    Maybe it is also
polluted? We go to the Colosseum, sit there together
on a marble bench, the fragment of one, behold the endless stream
of tourists    Shadows in the planetary Hades; we among them
On the Palatine there's a wedding; we talk to the cats a while    Look at
more flowers, butterflies    One wholly ordinary sparrow, but a little different
In our hotel room afterwards we make love; fiercely, with great intensity

Göran Sonnevi (Lund, 2 oktober 1939)

De Oostenrijkse schrijfster en literatuurwetenschapster Waltraud Anna Mitgutsch werd geboren in Linz op 2 oktober 1948. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2008 en ook mijn blog van 2 oktober 2009 en ook mijn blog van 2 oktober 2010

Uit: Ausgrenzung

„Und jetzt überlegen wir einmal, wo es begonnen haben könnte, sagte die Ärztin. Marta saß zusammengekauert in einem ledernen Armstuhl vor einem sauber ausgeräumten Kamin, und es fror sie, obwohl die Aprilsonne durchs hohe Fenster schien. Vielleicht war es gar nicht die Kälte des Raums mit den grob verputzten Wänden, die dieses Zittern hervorrief. Sie zitterte schon seit Tagen, seit dem Augenblick, als die Psychiatrin ihr Testmaterial, ihre Würfel, Kugeln und Steckbretter wegräumte und Martas angstvoll gespanntem Blick nur kurz standhielt. Haben Sie nicht vorhin selbst Autismus gesagt? fragte sie jetzt, nickte, seufzte. Nein, ich habe nicht Autismus gesagt, rief Marta flehend, ich habe gesagt, Autismus kann es nicht sein, ich habe Jakob nie abgelehnt, nicht so, nicht, wie es in den Büchern steht, ich habe ihm nie meine Zuwendung verweigert! Sie schämte sich, Liebe zu sagen. Feilschen wollte sie mit dieser Ärztin um eine Diagnose, die nicht sein konnte, weil sie sich nicht schuldig fühlte, nicht so ausweglos und ohne Milderungsgründe, wie das Gesicht der Expertin es von ihr verlangte.

Aber die Ärztin war unerbittlich. Sehen Sie, sagte sie und zeigte auf ein Regal voller Bücher, lauter Literatur zu diesem Thema. Marta verstummte angesichts der Beweise. Immer von neuem, in nicht mehr gezählten Therapiezimmern, Spitälern und Kliniken, in die sie ihr Kind zunächst mit noch frischer Verzweiflung und unverbrauchter Hoffnung gebracht hatte, bemächtigte man sich zuerst ihrer eigenen Kindheit, nötigte sie, Schuld zu bekennen, bis sie bereit war, alles, was sie nie verschuldet hatte, auf

sich zu nehmen.“

Waltraud Anna Mitgutsch (Linz, 2 oktober 1948)

De Britse (reis)schrijfster en historica Jan Morris werd als James Humphrey Morris geboren op 2 oktober 1926 in Clevedon, Somerset. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2008 en ook mijn blog van 2 oktober 2009 en ook mijn blog van 2 oktober 2010

Uit: Confessions of a hoteloholic

„There are some psychological disorders that one prefers to keep to oneself, but after decades of concealment I have decided to make a public confession of my own deviant condition: I am a lifelong hoteloholic — one who suffers from an uncontrollable and incurable craving for expensive hotels. Of course my friends have noticed odd symptoms down the years — Why do I never accept invitations to stay with them on my travels? Why are my bathroom drawers full of unwrapped soap cakes from Mandarins, Regents and Palaces around the world? — but nobody except a fellow sufferer can appreciate the depth and complexity of the neurosis.

Like most addictions, it is full of pleasure — and like most neurotics, I feel I have it in hand. I consider it a branch of art appreciation, but of a particularly subtle, interactive kind, for in my view a hotel and its guests are engaged in a kind of minuet of mutual inference, each responding to the other’s vibes and gestures — a little like the mating dances of exotic birds, as they strut and preen about one another, lasciviously grunting.

Before he takes a sip, the alcoholic sniffs the bouquet of his claret or eyes the color of his malt whiskey. I get my preliminary frisson simply by walking through the revolving door of a hotel. It may be the sort of hotel where a young woman in a tailored blouse offers a sickly training-school smile and says in a phony accent, “Good evening, how may I assist you?”

Jan Morris (Clevedon, 2 oktober 1926)

02-10-2011 om 16:08 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter criticus, essayist en letterkundige Pieter Nicolaas van Eyck werd geboren op 1 oktober 1887 in Breukelen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P. N. van Eyck op dit blog.

Mysterie

Soms luister ik lang naar het zwijgen
Van die donkre viool, mijn hart,
En scheemring na schemering zijgen
Door een stilte die sluimert en mart.

Doch eindlijk begint het te trillen,
Of een zucht langs de snaren streelt,
Of een enkel met liedren te stillen
Verlangen er droomt vóór het speelt.

En een mijmring van tonen zingt éven
Uit de stilte, als de huivrende geest
Eener geur die schaduws deed beven...
Maar mijn ziel is vervúld geweest.

En hetgeen in haar duister blijft hangen,
Een levende smart schoon ze zwijgt,
Is de snik van een eindloos verlangen
Uit een droefheid die woordenloos hijgt.

Verzegelde fontein

Groen-omlommerd, wit-betegeld,
Springfontein, nog immer zwijgt gij?
Stil-bekommerd, dicht-verzegeld,
Ziel in 't donker, woordeloos, híjgt gij?

Zie de purperen bloemtros bengelen
In 't geblaarte. Hóor de lente,
Zoet als 't lief in Kedars tente,
Loof- en vogelstemmen mengelen.

Moet uw hof nog langer wachten?
Breek het zegel voor de noen:
Stort de pijn der donkere nachten
In de drift van 't lustseizoen.

P. N. van Eyck (1 oktober 1887 – 10 april 1954)

De Nederlands – Marokkaanse schrijver Khalid Boudou werd geboren in Tamsamane, Marokko op 1 oktober 1974. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2008 en ook mijn blog van 1 oktober 2009 en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: Het schnitzelparadijs

„Ik fiets up tempo voorbij het flatpark, langs de gracht van groe­nig troebel water, richting West, over de Sint-Jansbrug, door het stadshart, voorbij de Sint-Simeonkerk en sla bij de laatste roton­de rechtsaf. Een gezette bmw rijdt over de haaientanden, wil me snijden, maar ziet zich gedwongen af te remmen omdat ik flink en zelfverzekerd doortrap. De bebrilde rasta-man slaat stevig op het stuur, is grimmig met een hand in de weer met de korte ver­snellingspook en blaast rookdreiging uit. Met een armzwaai en een omgevallen taalrommelpot fiets ik vlak voor de enorme doffe motorkap langs en roep: ‘Iwa, iwa, rustig man! Take it easy, boy!’

Hijzelf doet het gemakkelijker en steekt gewoon een middelvinger op.

Ik stort me weer volledig op de gillende stroeve trappers, dóór, dóór, voorbij de sporthal, langs het openbaar hondentoilet, druk op het fietsknopje van het stoplicht, staar in het licht, word ge­wekt door het blindengetik, steek over en sta oog in oog met ho­tel-restaurant De Blauwe Gier.

De lijkenpikkende vogel is een kolossaal gebouw met een asym­metrisch vooraanzicht en groene luifels boven de brede kamer­ramen, blind van de rolgordijnen. Ik weet dat ik in een negatieve stemming verkeer, en ten onrechte meen te zien wat niet goed is... maar dit is zonder meer het werk van een totaal verknipte architect (een restauranthater vol wrok, een wreker, die elders in één van de tachtig Blauwe Gieren – één van de vele andere knibbelknabbelschnitzelherbergen die het land rijk is – een taaie Frans betitelde maaltijd kreeg.“

Khalid Boudou (Tamsamane, 1 oktober 1974)

De Duitse schrijver, vertaler en dramaturg  Michael Schindhelm werd geboren op 1 oktober 1960 in Eisenach. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2008 en ook mijn blog van 1 oktober 2009 en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: Dubai Speed

„1. Januar

Vom Meer aus das Versprechen, sicheren Boden unter den Füßen zu haben, von der Wüste aus eine Einladung übers Wasser in ferne Länder. So hat Calvino eine andere Stadt gesehen.

Hinter dem Bordfenster wälzt sich eine illuminierte Echse aus dem Dunkel. Dünen und Golf begegnen sich in einer unsichtbaren Zwischenzone. Der Airbus kippt sachte nach vorn und sinkt über einsame Schiffslampen hinab. Sanft autoritäres Geschwirr der Crew zwischen den Sitzreihen. Erst beim zweiten Hinschauen fällt mir auf, dass manche Lichterketten an der Küste nicht horizontal, sondern vertikal verlaufen. Als wir näher kommen, purzelt an mehreren Stellen Feuerwerk aus dem Himmel, als würde man unsere Ankunft feiern. Kurzlebige Ergüsse, schon von der Nacht verschluckt. Das Land da unten ist in rechtwinklige Felder aufgeteilt, auf denen auch zu dieser Stunde Fahrzeuge und Kräne blinken. Letztes Jahr um die Zeit haben wir nach einer Hexe für die Nachmittagsvorstellung von

›Hänsel und Gretel‹ herumtelefoniert.

Am Boden ziehe ich das Telefon aus der Tasche, ärgere mich kurz darüber und kann doch nicht widerstehen, es um ein Uhr morgens mitteleuropäische Zeit einzuschalten. Vielleicht entsinnt sich jemand meiner im Guten und bedenkt mich aus aktuellem Anlass mit einer freundlichen Nachricht. Auf

dem Zwischenstopp vor sieben Stunden in Zürich der Anruf eines Journalisten. Der Mann weiß, dass und warum ich auf dem Weg hierher bin. Schon rächt sich, in den letzten Wochen gegenüber ein paar Bekannten und ehemaligen Kollegen meine Klappe nicht gehalten zu haben. Wahrscheinlich bastelt er oder ein anderer morgen früh in einem kalt beleuchteten, nach warmlaufenden Computern, saurem Kaffee und Bodenreiniger mit Zitronenaroma riechenden Büro an einer Meldung. Ich wüsste gern, ob der Tenor vorteilhaft ausfallen wird, und finde es gleichzeitig idiotisch, dass mich solche Sachen interessieren.“

Michael Schindhelm (Eisenach, 1 oktober 1960)

De Franse dichter Charles Cros werd geboren in Fabrezan op 1 oktober 1842. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Charles Cros op mijn blog.

Les quatre saisons - Le printemps

Au printemps, c'est dans les bois nus
Qu'un jour nous nous sommes connus.

Les bourgeons poussaient vapeur verte.
L'amour fut une découverte.

Grâce aux lilas, grâce aux muguets,
De rêveurs nous devînmes gais.

Sous la glycine et le cytise,
Tous deux seuls, que faut-il qu'on dise ?

Nous n'aurions rien dit, réséda,
Sans ton parfum qui nous aida.

Testament

Si mon âme claire s'éteint
Comme une lampe sans pétrole,
Si mon esprit, en haut, déteint
Comme une guenille folle,

Si je moisis, diamantin,
Entier, sans tache, sans vérole,
Si le bégaiement bête atteint
Ma persuasive parole,

Et si je meurs, soûl, dans un coin
C'est que ma patrie est bien loin
Loin de la France et de la terre.

Ne craignez rien, je ne maudis
Personne. Car un paradis
Matinal, s'ouvre et me fait taire.

Charles Cros (1 oktober 1842 - 9 augustus 1888)

De Duitse schrijver en undercoverjournalist.Günter Wallraff werd geboren op 1 oktober 1942 in Burscheid bij Keulen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Günter Wallraff op mijn blog.

Uit: Aus der schönen neuen Welt

Es muss wohl an meinem Aussehen liegen. Ich bin schwarz. Auf dem Kopf trage ich eine Perücke mit krausen schwarzen Haren.

Aber, das hat mich schon bei meinen Recherchen als Türke »Ali« verblüfft , die meisten schauen nicht so genau hin und nehmen einem eine Verkleidung bereitwillig ab, auch wenn man ein eigenartiges »gebrochenes Deutsch« spricht wie ich in meiner Rolle als »Ali« oder sich eben als »Schwarzer« ausgibt.

Ein Jahr lang reise ich immer wieder als »Schwarzer« durch die deutschen Lande, in Ost und West. Ich will auf Straßenfesten mitfeiern, suche eine Wohnung, unternehme einen Bootsausflug, versuche einen Campingstellplatz mit meiner »schwarzen Familie« zu mieten, will in Diskos, in Kneipen, mische mich unter Fußball fans und spreche bei Behörden vor. Wie lebt es sich als Schwarzer in Deutschland? Das will ich heraus finden.

Ist die Vorstellung vom unverbesserlich fremdenfeindlichen deutschen Wesen nur noch ein Klischee? Wird mein schwarzes Alter Ego das tolerante Deutschland kennen lernen, wie es zu letzt an lässlich der Fußballweltmeister schaft 2006 so gepriesen wurde?

Oder werde ich umgekehrt entdecken müssen, dass das von der Boulevardpresse so gern gepflegte Schreckbild vom Schwarzen als Dealer, Asylbetrüger und Kriminellen die Stimmung im Lande prägt? Ich will den Lackmustest auf die Stimmung im Lande machen und bin neugierig und besorgt zu gleich.

Diese Rolle zu spielen entsprang keiner Augenblickslaune. Schon vor Jahren hatte ich einen ersten Anlauf gemacht, das Vorhaben aber wie der abgebrochen, weil ich glaubte, es nicht bewältigen zu können. Nicht, weil diese Rolle anmaßend wäre gegenüber schwarzen Migranten oder schwarzen Deutschen. Jede meiner Rollen ist auf eine bestimmte Art anmaßend. Ohne diesen Schrittn auf »fremdes« Terrain, das eigene Ich zu überwinden, um ein anderer zu werden, ist meine Art der verdeckten Recherche nicht möglich. Nein, der Grund für mein Zögern lag in der Befürchtung begründet, dass man mich zu rasch »enttarnen« könnte.“

Zie voor nog meer schrijvers van de 1^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

01-10-2011 om 19:15 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter John Hegley werd geboren op 1 oktober 1953 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2008 en ook mijn blog van 1 oktober 2009 en ook mijn blog van 1 oktober 2010

A Somewhat Absent Minded Attempt to Be Politically Correct

Someone I don't know that well

tells me they have a little boy.

"Oh yes," I enquire, "and how old is he or she?"

Bonfire Night

the doors open

everyone comes out

everyone is ready

for fireworks

all except the dog

Eddie

he is shut up in the sheddie

even out of doors we have indoor fireworks

Dad says it is better to be safe than dead

the air is full of the smell of next doors fireworks

Mum says they are very good this year

this year Christopher is allowed

to help his dad to light the fireworks

he is very excited

he is very proud

he is twenty-eight

John Hegley (Londen, 1 oktober 1953)

De Amerikaanse schrijver Tim O'Brien werd geboren op 1 oktober 1946 in Austin, Minnesota. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: Going After Cacciato

„Liquid and shiny, a mix of rain and clay, the trail took them higher. Out of radio range, beyond the reach of artillery.

Cacciato eluded them but he left behind the wastes of his march: empty ration cans, bits of bread, a belt of gold-cased ammo dangling from a shrub, a leaking canteen, candy wrappers, worn rope. Hints that kept them going. Luring them on, plodding along the bed of a valley; once they saw his fire on a distant hill. Straight ahead was the frontier.

"He makes it that far," Doc said on the morning of the sixth day, pointing to the next line of mountains, "and he's gone, we can't touch him. He makes the border and it's bye-bye Cacciato."

"How far?"

Doc shrugged. "Six klicks, eight klicks. Not far."

"Then he's made it," Paul Berlin said.

"Maybe so."

"By God, he has!"

"Maybe."

"By God! Lunch at Maxim's!"

"What?"

"A cafeteria deluxe. My old man ate there once...truffles heaped on chipped beef and toast."

"Maybe."

The trail narrowed, then climbed, and a half hour later Stink spotted him.

He stood at the top of a small grassy hill, two hundred meters ahead. Loose and at ease, smiling, Cacciato already had the look of a civilian. Hands in his pockets, patient, serene, not at all frightened. He might have been waiting for a bus.

Stink yelped and the lieutenant hurried forward with the glasses.

"Got him!"

"It's -- "

"Got him!" Stink was crowing and hopping. "I knew it, the ding-dong's givin' up the ghost. I knew it!"

Tim O'Brien (Austin, 1 oktober 1946)

De Amerikaanse dichter en bloemlezer Louis Untermeyer werd geboren op 1 oktober 1885 in New York City. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010

Ash Wednesday

(Vienna)

I

Shut out the light or let it filter through

These frowning aisles as penitentially

As though it walked in sackcloth. Let it be

Laid at the feet of all that ever grew

Twisted and false, like this rococo shrine

Where cupids smirk from candy clouds and where

The Lord, with polished nails and perfumed hair,

Performs a parody of the divine.

The candles hiss; the organ-pedals storm;

Writhing and dark, the columns leave the earth

To find a lonelier and darker height.

The church grows dingy while the human swarm

Struggles against the impenitent body’s mirth.

Ashes to ashes. . . . Go. . . . Shut out the light.

(Hinterbrühl)

II

And so the light runs laughing from the town,

Pulling the sun with him along the roads

That shed their muddy rivers as he goads

Each blade of grass the ice had flattened down.

At every empty bush he stops to fling

Handfuls of birds with green and yellow throats;

While even the hens, uncertain of their notes,

Stir rusty vowels in attempts to sing.

He daubs the chestnut-tips with sudden reds

And throws an olive blush on naked hills

That hoped, somehow, to keep themselves in white.

Who calls for sackcloth now? He leaps and spreads

A carnival of color, gladly spills

His blood: the resurrection—and the light.

Louis Untermeyer (1 oktober 1885 - 18 december 1977)

De Oostenrijkse schrijfster Inge Merkel werd geboren op 1 oktober 1922 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2008 en ook mijn blog van 1 oktober 2009 en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: Das große Spektakel

“Vor dem Aussteigen im vierten Stock erfuhr ich noch, daß der neue Herr sie für jeden Donnerstag

zum Putzen engagiert habe; nachmittags.

«Wer putzt am Nachmittag?» fragte sich die Hausmeisterin; noch dazu wolle der Herr um keinen Preis während des Putzens zu Hause sein. Sie mißbilligte dieses in sie gesetzte Vertrauen, erwähnte noch einmal das Fehlen von Schlafzimmergarnitur und Buffet mit greller Lache und schwenkte prallsteißig mit Kübel und Fetzen in die offene Wohnung ein.

Trotz masochistischen Horchzwanges vernahm ich am nächsten Tag von unten her nur gedämpftes

Rumoren, dann nichts mehr.

Als ich einmal mit dem Aufzug die vierte Etage passierte, sah ich durch die Glasscheibe den neuen Mieter en profil von unten emporwachsen. Bequem ausgetretene Schuhe verloren sich in legere

Hosenbeine aus abgewetztem Schnürlsamt. Sodann kamen breite, knochige Hände ins Blickfeld,

die zornig mit dem Schlüsselloch kämpften. Im Höherschweben registrierte ich einen ausgeprägten

Hinterkopf mit grau gekräuseltem Haarkranz, scharfnasig mit Brille.

Während ich meiner Mansarde zutrieb, streifte mich das vage Gefühl, diese Erscheinung irgendwann

schon einmal gesehen zu haben. Ich hätte den neuen Fußnachbarn vergessen, weil er sich so ruhig verhielt, wenn nicht an jedem Donnerstag zwischen drei und fünf Uhr die Hausmeisterin unten mit dem Staubsauger gewerkt hätte, wozu Ö3 auf voller Lautstärke erscholl. Alle musikalischen Darbietungen des Senders wurden von der Weibsperson mit durchdringendem Gesang begleitet. Ich gewöhnte es mir an, meine Besorgungen auf diese Zeit zu verlegen.

Inge Merkel (1 oktober 1922 – 15 januari 2006)

De Russische schrijver Sergej Aksakov werd geboren op 1 oktober 1791 in Oefa. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2008. en ook mijn blog van 1 oktober 2010

Uit: A Russian Gentleman (Vertaald door J. D. Duff)

„When my grandfather lived in the Government of Sim-  birsk, on the ancestral estate granted to his forefathers by  the Tsars of Muscovy, he felt cramped and confined. Not  that there was really want of room ; for he had arable  land and pasture, timber and other necessaries in abundance ; but the trouble was, that the estate which his  great-grandfather had held in absolute possession, had

ceased to belong to one owner. This happened quite  simply : for three successive generations the family consisted of one son and several daughters ; and, when some  of these daughters were married, their portions took the  shape of a certain number of serfs and a certain amount  of land. Though their shares were not large, yet, as the  land had never been properly surveyed, at this time four  intruders asserted their right to share in the management  of it. To my grandfather, life under these conditions was  intolerable : there was no patience in his passionate temperament ; he loved plain dealing and hated complications  and wrangles with his kith and kin.

For some time past, he had heard frequent reports  about the district of Ufa — how there was land there without  limit for the plough and for stock, with an indescribable  abundance of game and fish and all the fruit of the  earth ; and how easy it was to acquire whole tracts of land  for a very trifling sum of money. If tales were true, you  had only to invite a dozen of the native Bashkir chiefs in

certain districts to partake of your hospitality ; you provided two or three fat sheep, for them to kill and dress in their own fashion ; you produced a bucket of whisky,  with several buckets of strong fermented Bashkir mead  and a barrel of home-made country beer — which proves,  by the way, that even in old days the Bashkirs were not  strict Mahometans — and the rest was as simple as A B C.“

Sergej Aksakov (1 oktober 1791 - 12 mei 1859)

01-10-2011 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Truman Capote werd geboren op 30 september 1924 als Truman Streckfus Persons in New Orleans. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Truman Capote op dit blog.

Uit: The Walls Are Cold (The Complete Stories of Truman Capote)

"Really, isn't that charming? I mean the coincidence." She smoothed her hair and smiled with her too dark lips.

They went into the den and she knew the sailor was watching the way her dress swung around her hips. She stooped through the door behind the bar.

"Well," she said, "what will it be? I forgot, we have scotch and rye and rum; how about a nice rum and coke?"

"If you say so," he grinned, sliding his hand along the mirrored bar's surface, "you know, I never saw a place like this before. It's something right out of a movie."

She whirled ice swiftly around in a glass with a swizzle stick. "I'll take you on a forty-cent tour if you like. It's quite large, for an apartment, that is. We have a country house that's much, much bigger."

That didn't sound right. It was too supercilious. She turned and put the bottle of rum back in its niche. She could see in the mirror that he was staring at her, perhaps through her.

"How old are you?" he asked.

She had to think for a minute, really think. She lied so constantly about her age she sometimes forgot the truth herself. What difference did it make whether he knew her real age or not? So she told him.

"Sixteen."

"And never been kissed. .. ?"

She laughed, not at the cliché but her answer.

"Raped, you mean."

She was facing him and saw that he was shocked and then amused and then something else.

"Oh, for God's sake, don't look at me that way, I'm not a bad girl." He blushed and she climbed back through the door and took his hand. "Come on, I'll show you around."

She led him down a long corridor intermittently lined with mirrors, and showed him room after room. He admired the soft, pastel rugs and the smooth blend of modernistic with period furniture.

"This is my room," she said, holding the door open for him, "you mustn't mind the mess, it isn't all mine, most of the girls have been fixing in here."

There was nothing for him to mind, the room was in perfect order. The bed, the tables, the lamp were all white but the walls and the rug were a dark, cold green.

"Well, Jake. .. what do you think, suit me?"

"I never saw anything like it, my sister wouldn't believe me if I told her. .. but I don't like the walls, if you'll pardon me for saying so. .. that green. .. they look so cold."

She looked puzzled and not knowing quite why, she reached out her hand and touched the wall beside her dressing-table.“

Truman Capote (30 september 1924 – 25 augustus 1984)

Foto door Robert Mapplethorpe, 1981 

De Nederlandse dichter en schrijver Hendrik Marsman werd geboren op 30 september 1899 in Zeist. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Marsman op dit blog.

Drie verzen voor een dode I

De avond daalt;
er valt een vage schemer.
ik zoek de vrede die de dag mij nam;
en onweerstaanbaar brengen mij mijn schreden
naar 't stille kerkhof waar ik na uw sterven
berooid en eenzaam iedre avond kwam.

waarom? ik weet te goed dat ik u niet kan wekken
en dat gij daar zijt en ik hier en dat dit graf ons scheidt;
dat ik aan deze steen niets kan onttrekken
van uwe staat van ongenaakbaarheid.

doden zijn ver en koud, en dichters eenzaam,
maar zij beluisteren elkanders lied; ik zing
en gij en ik worden opnieuw gemeenzaam;
zegen — en vloek der verhovaardiging.

schuw dus dit lied, vergeef het, blijf mij wachten;
bid voor mij al de dagen uwer eeuwigheid,
opdat mijn boot bij 't zwichten mijner krachten
niet nog in 't zicht der kust te pletter splijt.

Landschap

In de weiden grazen
de vreedzame dieren;
de reigers zeilen
over blinkende meren,
de roerdompen staan
bij een donkere plas;
en in de uiterwaarden
galopperen de paarden
met golvende staarten
over golvend gras.

Regen

De regen valt in de nacht
in het dal, tussen donkere bergen;
uw haar en uw handen zijn zacht,
maar waar, waar moet ik mij bergen
in die laatste verwilderde nacht
als de hitte de overmacht
zal verkrijgen op al het zijnde
en de dood in de vlammen ons wacht.
nu kan ik nog wel bij u schuilen
maar hoe zal het zijn in die nacht
als de winden als wolven huilen
en de eeuwige vierschaar ons wacht.

o God! sta ons bij in het einde —
wij zelf zijn zonder kracht.

Hendrik Marsman (30 september 1899 – 21 juni 1940)

Portret door Charley Toorop, 1924

De Chinese schrijfster en scenariste Zhang Ailing (ook wel Eileen Chang) werd geboren op 30 september 1920 in Shanghai. Zie ook mijn blog van 30 september 2010

Uit: Lust, Caution: And Other Stories

“At Pang Songling's bone-setting massage clinic, the waiting room was full. Behind the white partition, a man yelped in pain: 'Aiyo-wah! Aiyo-o-WAH! Not this time, Mr Pang, not just now – next time, please –'

Mr Pang chuckled. He was reciting his prescriptions, the rhythmic formulae of his art; his chanting made the words dense and heavy, like amber beads on a Buddhist rosary, with a whiff of old lady's sitting room – an ancient, grateful peace prayer. Added to this were some explan­ations of the spinal and nervous systems, all very scientific. He had a cut-away diagram of the human body, taken from Western medicine, posted on the wall, along with a Chinese medical licence issued by the Public Health Bureau, in a glass frame, complete with a two-inch ID photo taken thirty years ago. The patient's cries of pain gradually died out – then suddenly he gasped again: 'Aiyo!'

The ladies in the waiting room chuckled too, when they heard that. A maid kept patting the child that she held on her lap, afraid that he would cry. 'Don't cry, don't cry – we'll go get some steamed crab rolls, in just a little while!' The child, who had no intention of crying, sat on her lap like a sickly lump of lard. He wore split-crotch pants in a tiny floral pattern, and red-and-grey-striped woollen socks. Bulging out between pants and socks was the congealed flesh of little white legs. He turned to look at the maid, then came out with something quite surprising, for a child who was just five or so: 'Let's not get steamed rolls. Steamed rolls are never any good.' Based, it seemed, on extensive experience, as if he often dealt with this very question: 'So – how about steamed crab rolls, eh?' But the maid just glowered at him; one sharp glance and she went back, churlishly, to her own thoughts.

Mr Pang was telling his patient, Mr Gao, about the situation out on the streets: 'Things have gotten really bad these days! When a pedicab driver crosses the bridge, the police charge him ten dollars. And if he refuses?“

Zhang Ailing (30 september 1920 - 8 september 1995)

De Duitse schrijver en vertaler Edzard Schaper werd geboren 30 september 1908 in Ostrowo in de provincie Posen. Zie ook mijn blog van 30 september 2010

Uit: Die Legende vom vierten König

„Eines Tages leuchtete ihm sein Stern wieder auf und führte ihn durch ein fremdes Land, in dem Krieg wütete. In einem Dorf hatten Soldaten die Bauern zusammengetrieben, um sie grausam zu töten. Die Frauen schrieen und Kinder wimmerten. Grauen packte den König Coredan, Zweifel stiegen in ihm auf. Er besaß nur noch einen Edelstein - sollte er denn mit leeren Händen vor dem König der Menschen erscheinen? Doch dies Elend war so groß, dass er nicht lange zögerte, mit zitternden Händen seinen letzten Edelstein hervorholte und damit die Männer vor dem Tode und das Dorf vor der Verwüstung loskaufte. Müde und traurig ritt Coredan weiter. Sein Stern leuchtete nicht mehr. Jahrelang wanderte er. Zuletzt zu Fuß, da er auch sein Pferd verschenkt hatte. Schließlich bettelte er, half hier einem Schwachen, pflegte dort Kranke; keine Not blieb ihm fremd. Und eines Tages kam er am Hafen einer großen Stadt gerade dazu, als ein Vater seiner Familie entrissen und auf ein Sträflingsschiff, eine Galeere, verschleppt werden sollte. Coredan flehte um den armen Menschen und bot sich dann selbst an, anstelle des Unglücklichen als Galeerensklave zu arbeiten.

Sein Stolz bäumte sich auf, als er in Ketten gelegt wurde. Jahre vergingen. Er vergaß, sie zu zählen. Grau war sein Haar, müde sein zerschundener Körper geworden. Doch irgendwann leuchtete sein Stern wieder auf. Und was er nie zu hoffen gewagt hatte, geschah. Man schenkte ihm die Freiheit wieder; an der Küste eines fremden Landes wurde er an Land gelassen. In dieser Nacht träumte er von seinem Stern, träumte von seiner Jugend, als er aufgebrochen war, um den König aller Menschen zu finden. Eine Stimme rief ihn: „Eile, eile!“ Sofort brach er auf, er kam an die Tore einer großen Stadt. Aufgeregte Gruppen von Menschen zogen ihn mit, hinaus vor die Mauern. Angst schnürte ihm die Brust zusammen.”

Edzard Schaper (30 september 1908 - 29 januari 1984)

De Duitse schrijver Hermann Sudermann werd geboren op 30 september 1857 in Matz, Oost-Pruisen. Zie ook mijn blog van 30 september 2010

Uit: Miks Bumbullis

„So geschah´s, daß am Himmelfahrttage Miks Bumbullis und Alute Lampsatis im Brautwinkel saßen und die Hochzeitsgäste in hellen Haufen um sie herum. Auf dem Tische standen leckere Speisen in Menge, über ihm hing von der Decke herab die künstlich geflochtene Krone, in der silberglänzende Vögel sich wiegten. …. Die Kibelkas waren auch geladen, und der Ehemann lag schon längst im seligen Schlaf hinter der Scheune. Aber die kleine Annike hatten sie nicht mitbringen dürfen. Das hatte Alute so bestimmt. Und sie erwies sich wieder einmal als die Klügste von allen. Denn wenn die ortsarme Waise sich gleich wie ein Kind des Hauses unter den Gästen herumbewegt hätte, so wären Befremden und Verdacht alsbald am Werk gewesen, den verständnislosen Klatsch noch mehr ins Böse zu wenden.

Als nun aber die Brautsuppe kam, deren Branntwein Alute mit Kirschsaft und Honig üppig gesüßt hatte, und hierauf die Neckereien unter den Frauen immer kühner aufflackerten, da wurde auch lächelnd des Kindes gedacht, das gestern noch Stein des Anstoßes gewesen war. „Sonst bringt wohl eine Witfrau immer was Lebendiges mit in die Ehe“, sagte eine der Nachbarinnen. „Hier tut es der Bräutigam, obwohl er noch Junggesell ist.“ ….

Hermann Sudermann (30 september 1857 – 21 november 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30e september ook mijn vorige blog van vandaag.

30-09-2011 om 19:42 geschreven door Romenu  

De Joods-Roemeens-Frans-Amerikaanse schrijver Eli Wiesel werd geboren op 30 september 1928 in Sighet (nu Sighetu Marmaţiei), Roemenië. ook mijn blog van 30 september 2007 en en ook mijn blog van 30 september 2008 en ook mijn blog van 30 september 2009 en ook mijn blog van 30 september 2010

Uit: And the Sea is Never Full

Why death, Primo? To tell us what truth about whose 1ife?
Did he want to reach to the very end of his thoughts, his memories? Truly enter death? I don't remember why, but I called him shortly before his death. A premonition? His voice sounded thick, heavy. "Things are not good," he said slowly, "not good at all." "What's not good, Primo?" "Oh, the world, the world's no good." And he doesn't know what he is doing in a world that's going so badly. "Are you having problems, Primo?" No, he has no problems. In Italy and elsewhere he is read, admired, honored, but it's going badly. We speak of mutual friends, of his plans, of his son, Renzo. I suggest he come to New York, spend some time with me. He doesn't say no, he doesn't say yes; he doesn't answer, as though he were already elsewhere, behind other walls. To cheer him up I describe to him the success of his works on American campuses. No reaction. "Are you there, Primo? Do you hear me?" Yes, he hears me--but he's no longer there.

An American novelist publishes an article that shocks quite a few of us. He says that Primo's friends should have urged him to get treatment, and that a good therapist could have cured him. This is a typical banalization: Here we have existential evil, the lifelong incandescent wound of a soul, reduced to a nervous breakdown common among writers whose inspiration becomes blocked, or among men of a certain age.

Eli Wiesel (Sighet, 30 september 1928)

De Perzische dichter en soefistisch mysticus Jalal ad-Din Rumi (of Roemi) werd geboren op 30 september 1207 in Balkh. Zie ook mijn blog van 30 september 2007 en ook mijn blog van 30 september 2008 en ook mijn blog van 30 september 2009 en ook mijn blog van 30 september 2010

Uit: Arabier uit de woestijn en de kalief van Bagdad (Vertaald door Ed du Rocher)

„De vrouw van een nomade zei tegen haar man: 'Wij hebben regenwater in deze kruik. Het is jouw bezit, jouw rijkdom en jouw goed. Neem deze kruik en ga op reis. Ga naar de koning der koningen en geef hem dit als geschenk. Zeg hem: "Wij bezitten niets beters dan dit." In de woestijn bestaat u niets kostbaarder dan water. Al is zijn schatkist gevuld met goud en sieraden, toch heeft hij zeker niet zulk water als dit: dit is buitengewoon!'

De echtgenoot glom van trots. Wie bezit er een dergelijk geschenk?, dacht hij, het is waarachtig een koning als deze waard! De vrouw wist niet dat er in de hoofdstad Bagdad, die voor iedereen toegankelijk was, een grote rivier met water zo zoet als suiker was. Een grote rivier die als een zee door de stad stroomde, vol met boten en visnetten.

'Ga naar de sultan en aanschouw zijn pracht en majesteit!'

Hij bracht zonder te treuzelen zijn kruik, behoed voor dieven en beschermd tegen stenen op de weg, tot aan de troon van de kalief.

Toen de nomade uit de verre woestijn aankwam bij de poorten van het paleis van de kalief zei hij:'O gij, wiens aangezicht tekenen van adeldom vertoont. O gij, wiens geloot stralender is dan het zuivere goud van Ja'far. ,0 gij, van wie het zien honderd andere visioenen waard is, het zou rechtvaardig zijn duizenden dinars uit te geven om u te zien ook al zal dit slechts eenmalig zijn. O gij, die geheel en al ziende bent geworden door het licht van God, door God gezonden om vrijgevig te zijn, om het koper van de menselijke schepsels door de alchemie van uw blik in goud om te zetten. Ik ben een vreemdeling, ik ben uit de woestijn gekomen in de hoop de genade van de sultan te verkrijgen. Het parfum van zijn genade heeft zich over de woestijnen verspreid. Zelfs de zandkorrels hebben er een ziel door ontvangen.“

Roemi (30 september 1207 - 17 december 1273)

De Nederlandse (gelegenheids-)dichter, (sport)journalist, televisiepresentator en columnist Henk Spaan werd geboren in Heerhugowaard op 30 september 1948. Zie ook mijn blog van 30 september 2008 en ook mijn blog van 30 september 2009 en ook mijn blog van 30 september 2010

Rob Witschge , uit Slotermeer

uittekenen kon hij de buurt
Op elke muur zin bal gevuurd
Waarschijnlijk was Robbie, linkspoot
Rivelino, zoals ik vroeger
In dezelfde straten, speelde voor Gento,
En Di Stefano
Verbeelding zou je nooit verlaten.

Door droombeelden gedekt wist ik,
Of Puskas, of wie ik ook weer was
Van elke stoeprand, put en klinker
Het effect.

Daar komen mijn ouders aan
Gearmd, iets wat je nog niet kent
“Ik breng haar naar het ziekenhuis”
Ze heeft haar blik al afgewend.

Nog urenlang gevoetbald
We spelen tot de nacht valt.

Henk Spaan (Heerhugowaard, 30 september 1948)

Rob Witschge

De Oostenrijkse schrijver en dichter Ferdinand von Saar werd geboren op 30 september 1833 in Wenen. Zie ook mijn blog van 6 oktober 2006. en mijn blog van 6 oktober 2008 en ook mijn blog van 30 september 2010

Das Sonett

Ein Labyrinth mit holdverschlung'nen Gängen

Hat dem Gedanken still sich aufgeschlossen;

Er tritt hinein – und wird sogleich umflossen

Von Glanz und Duft und zauberischen Klängen.

Hier leuchten Blumen, die auf Wiesenhängen

Des Pflückers harren, sehnsuchtsvoll entsprossen,

Dort wollen Zweige, goldschwer übergossen,

Den Wandelnden auf schmalem Pfad bedrängen.

Der aber, wird so mancher Wunsch ihm rege,

Pflückt eine Frucht nur mit zufried'ner Miene –

Doch manche Blüthe, die er trifft am Wege.

Und nun – ob er gefangen auch erschiene

Schon in des Vierreims wechselndem Gehege –:

Geleitet ihn in's Freie die Terzine.

Bei einem Dichterbegräbniß

Laßt es genug doch sein an hohlen Worten!

Sagt's rund heraus: der Mann da ist gestorben;

Den Dank der Mitwelt hat er nicht erworben,

Und hinter ihm geschlossen sind die Pforten.

Hinweg den Lorbeerkranz, den längst verdorrten!

Verstummt, Posaunen, Flöten und Theorben!

Daß an der Ungunst er der Zeit verdorben,

Beklagt es nicht, ihr heuchelnden Consorten!

Indessen euch des Beifalls Münzen rollten,

Bei Hungerkost sein dürftig Liedlein sang er,

Verachtet still von euch und laut gescholten.

Stellt euch mit ihm nicht selbst jetzt an den Pranger,

Und da er euch im Leben nichts gegolten,

So laßt ihn auch verfaulen auf dem Anger.

Ferdinand von Saar (30 september 1833 – 24 juli 1906)

Monument in Wenen

De Duitse schrijver, draaiboekauteur en DDR-dissident Jurek Becker werd geboren op 30 september 1937 in Łódź, in Polen. Zie ook mijn blog van 30 september 2008 en ook mijn blog van 30 september 2009 en ook mijn blog van 30 september 2010

Uit: Jakob der Lügner

“Er legt Stück für Stück zur Seite, seine Frau sieht ihm stumm zu, schon wütend neugierig, was sucht er, vielleicht betrachtet er für einen Moment das gerahmte Bild mit allen Angehörigen des Theaters, auf dem er dick am rechten Rand steht, zwischen Salzer und Strelezki, der damals noch nicht so bekannt war. Doch das ist es nicht, was er sucht, wenn er das Bild betrachtet haben sollte, legt er es wieder weg und macht den Berg weiterhin kleiner.

"Dieser Jakob Heym ist ein Trottel", sagt er.

"Warum?"

"Warum! Warum! Er hat eine Nachricht gehört, wunderbar, aber das ist seine Sache. Eine gute Nachricht, eine sehr gute sogar, dann soll er sich freuen und nicht alle verrückt machen damit."

"Ich verstehe dich nicht, Felix", sagt sie. "Du bist ungerecht zu ihm. Es ist doch schön, dass wir es wissen. Alle sollten es wissen."

"Weiberverstand!" sagt Frankfurter wütend. "Heute weißt du es, morgen wissen es die Nachbarn, und am nächsten Tag spricht das ganze Ghetto von nichts anderem!"

Sie mag nicken, verwundert über seinen Zorn, so ist es, bis jetzt nichts von einem Grund, diesem Heym den leisesten Vorwurf zu machen.

"Und auf einmal weiß es die Gestapo!" sagt er. "Die haben mehr Ohren, als du glaubst."

"Aber Felix", unterbricht sie ihn, "denkst du im Ernst, die Gestapo erfährt nicht ohne uns, wo die Russen sind?"

"Wer redet denn davon! Ich meine, auf einmal weiß die Gestapo, dass im Ghetto ein Radio ist. Und was machen die? Sie stellen sofort jede Straße auf den Kopf, Haus für Haus, sie geben nicht eher Ruhe, bis sie das Radio gefunden haben. Und wo finden sie eins?"

Jurek Becker (30 september 1937 – 14 maart 1997)

30-09-2011 om 19:30 geschreven door Romenu  

In Memoriam Hella Haasse

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse is gisteravond in haar woonplaats Amsterdam na een kort ziekbed overleden. Hélène Serafia Haasse werd op 2 februari 1918 geboren te Batavia, in het toenmalige Nederlands-Indië. Zie het bericht op Trouw.nl ook alle tags voor Hellas Haasse op dit blog .

Uit: De scharlaken stad

“Soms dreef onhoudbaar verlangen naar frisse lucht hem naar buiten. Hij liep rond door de straten van Florence zonder te weten waar hij zich bevond of wat er om hem heen gebeurde. Hij hoorde klokken luiden, merkte de gloed van avond- of ochtendhemel op, hij had het koud of warm, hij herkende de vertrouwde omtrekken van bepaalde gebouwen. Een enkele maal ging hij welbewust naar een plek buiten de stadsmuren, in de richting van Fiesole, of voorbij San Miniato, om de brede golvende lijnen van het landschap in zich op te nemen. Zijn lichaam, zijn handen vonden een ogenblik rust. Maar nooit en nergens rust voor zijn gedachten. Zijn lichaam, zijn handen, slaven in dienst van de slaven die Julius' mausoleum zouden schragen. Zijn geest vluchtte in visioenen van het werk waar hij nu naar verlangde als naar de eeuwige gelukzaligheid zelf.- het Medici-monument in San Lorenzo. Wat hij niet had kunnen vinden vóór hij naar Rome ging, de zin en dus de uiteindelijke vorm van die compositie, zag hij nu voor zich met bovenaardse helderheid. Een antwoord op de roep die jaren lang in hem weergalmd had, Adam sta op. Uit het leven over het geheim van de dood heen opstaan naar de eeuwige waarheid. Opstaan uit de kerker die het lichaam is, opstaan uit de macht van het onverbiddelijke lot, opstaan uit de dwang van ruimte en tijd, naar het waarachtige leven van de ziel. Het bestaan op aarde, een droom. Daarna, het verwonderd wakker worden in de dag, in de helderheid van de wereld der ideeën.”

30-09-2011 om 13:02 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Willem Gustaaf (Willem G.) van Maanen werd geboren in Kampen op 30 september 1920. Hij groeide op in een links liberaal milieu. Zijn vader was de hoogleraar Engelse taal- en letterkunde Willem van Maanen. Tijdens de tweede wereldoorlog was Van Maanen lid van een verzetsgroep en bood hij samen met een vriend onderdak aan Joden. Schuld, maar dan niet als religieuze notie, is een belangrijk thema in zijn oeuvre. Na de oorlog werd hij schrijvend journalist, later werkte hij voor de Wereldomroep. Van Maanen debuteerde als schrijver in 1953 met Droom is 't leven. In 1955 ontving Van Maanen de Van der Hoogtprijs voor zijn roman De onrustzaaier (1954). In 2004 werd hem voor zijn gehele oeuvre de Constantijn Huygensprijs toegekend. In 2007 werd Heb lief en zie niet om genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. Van Maanen verhuisde op latere leeftijd naar Friesland.

Uit: De bewonderde meester

„Het is begonnen in mijn jeugd. Ik maakte kennis met de schrijver toen ik veertien jaar was, te vroeg waarschijnlijk. Niet, zoals men zou kunnen denken, via Ina Damman, die in 1934 verscheen, maar via een heel ander meisje, een dienstmeisje nota bene, de Duitse Else Böhler, die een jaar later haar gezicht liet zien, en niet alleen haar gezicht, maar ook haar korte benen, vertegenwoordigster van het schmalschultrige, breithüftige, kurzbeinige Geschlecht, zoals ik dat jaren later bij Schopenhauer tegenkwam. Mijn moeder, die overigens geen dienstmeisje uit Duitsland had maar een zowel lichamelijk als geestelijk zeer rijzige en rechtzinnige uit mijn geboortestad Kampen, mijn moeder dan had de taak op zich genomen om voor een vriendin die naar Batavia was vertrokken om zich daar met een hoge ambtenaar te verenigen, de hedendaagse Nederlandse literatuur bij te houden, en haar na lezing en goedkeuring van een nieuwe roman - dichtbundels deden niet mee - de desbetreffende uitgave per zeepost toe te sturen. Wij woonden toen in Rotterdam, waar mijn vader na zijn Kamper periode als leraar carrière wilde maken, op een bovenhuis in een deftige buurt, en daar bracht een bediende van Voorhoeve & Dietrich op gezette tijden een doos met nieuw verschenen boeken. Mijn moeder, een zeer belezen vrouw met goede smaak, vond niets heerlijker dan de doos te openen en die toen nog zo lekker ruikende boeken door haar handen te laten gaan. Ik mocht er ook wel eens mijn neus in steken en ze betasten, met schone handen want, let wel, die boeken waren op zicht en moesten, als ze niet werden gekocht, zo niet ongelezen dan toch onbeschadigd en onbevuild terug naar de winkel van Voorhoeve & Dietrich. Ina Boudier Bakker: weg ermee, Walschap mag blijven, Jeanne van Schaik eveneens, Fabricius, nou ja, literatuur was er niet alleen om de lezer te verdiepen maar ook om hem van tijd tot tijd te verstrooien, en bovendien was de schrijver in ons Indië geboren, Van Schendel jazeker, Debrot eveneens, Anton Coolen nou nee, Du Perron nou ja, Vestdijk mmm, Ina Damman was goed bevonden en naar de Oost verzonden, het Duitse juffie daarentegen moest genoegen nemen met een retourtje Duitsland, wat ze in de roman dan ook doet.“

30-09-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, songwriter en vertaler Pé Hawinkels werd geboren op 29 september 1942 in Heerlen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Pé Hawinkels op dit blog.

Back (in your love)

when the wind is crawlin’
at my basement floor
and the rats are runnin’ round
tryin’ to get underneath my chamber door
anything I can think of
won’t seem to be enough

when I smell the stench
of your sweatstained sheet
and I see this french chick lickin’ my speed
friends with your daddy & your dog
it won’t seem to be enough

when the snow is wettin’
my old wooden chair
and the crabs are paddin’& runnin’ around
in my pubic hair
anything I can think of
won’t seem to be enough

damn this cruel November
days shift into nights
I wish I could remember
how you drifted from my sight
anything I can think of
won’t seem to be enough

when all my old sollicitors
come around, only have needles for a pay
and all me brand-new visitors
only have spoons to give away
anything, anything
won’t seem to be enough

all my precious pleasures
she took away with all her charms
and all my solitary treasures
made a strainer of my arms
friends with your daddy & your dog
that won’t seem to be enough

when the wind is crawlin’
at my basement floor
and the rats are tryin’
to get underneath my chamber door
anything I can think of
never seems to be enough

(Tekst: Pé Hawinkels, Muziek: Herman Brood)

Pé Hawinkels (29 september 1942 – 16 augustus 1977)

Cover van een Hawinkels bundel

De Bulgaarse dichter en schrijver Hristo Smirnenski werd geboren op 29 september 1898 in Koukoush. Zie ook ook mijn blog van 29 september 2006  en ook mijn blog van 29 september 2009 en ook mijn blog van 29 september 2010

A youth

I do not know why I was born into this world,

I do not ask why I shall die.

When I was born the delicate May morn unfurled

its flowery freshness to the eye.

I greeted youthful Spring, I greeted vernal youth

and opened eager eyes to see

how life would come to me, beautiful and smooth,

amid a joyous rhapsody.

But no, I wasn't hailed by Spring with merry sounds

and showers of fragrant petals,

instead, a villain met me with a pack of hounds

to put my hands and feet in fetters.

Through clouds of fiendish greed and wicked spite,

a sinister shadow crept near,

a gold-armoured monster reared his height

dripping with blood and human tears.

In the falling gloom loomed faces pale and lea,

I heard laments in plaintive strains

and threats to repay for pain and vileness mean,

I also heard the clatter of chains.

I recognized my brothers who were kept enslaved

by the ungodly god of gold,

I saw the spirit of man: abased, depraved

and crucified a thousandfold.

I cried out in iron words and wrathful indignation:

May this be the dire day of doom!

The day of ruin and of new creation!

May fires blaze in this icy gloom!

May this, our earth, begin a fiery feast!

May the thunder roll and glow!

The slaves will unite to fight the monstrous beast,

and hurricanes of souls will blow!

I'll raise the banner of brotherhood unfurled,

and I will keep it flying high,

and then I'll know why I've come into the world,

I'll also know for what to die.

Hristo Smirnenski (29 september 1898 – 18 juni 1923)

Standbeeld in Yambol 

De Britse schrijfster Elizabeth Gaskell werd geboren op 29 september 1810 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Eilzabeth Gaskell op dit blog.

Uit: Mary Barton

„There are some fields near Manchester, well known to the inhabitants as "Green Heys Fields," through which runs a public footpath to a little village about two miles distant.  In spite of these fields being flat, and low, nay, in spite of the want of wood (the great and usual recommendation of level tracts of land), there is a charm about them which strikes even the inhabitant of a mountainous district, who sees and feels the effect of contrast in these commonplace but thoroughly rural fields, with the busy, bustling manufacturing town he left but half-an-hour ago.  Here and there an old black and white farmhouse, with its rambling outbuildings, speaks of other times and other occupations than those which now absorb the population of the neighbourhood.  Here in their seasons may be seen the country business of haymaking, ploughing, etc., which are such pleasant mysteries for townspeople to watch: and here the artisan, deafened with noise of tongues and engines, may come to listen awhile to the delicious sounds of rural life: the lowing of cattle, the milkmaid's call, the clatter and cackle of poultry in the farmyards.  You cannot wonder, then, that these fields are popular places of resort at every holiday time; and you would not wonder, if you could see, or I properly describe, the charm of one particular stile, that it should be, on such occasions, a crowded halting place.  Close by it is a deep, clear pond, reflecting in its dark green depths the shadowy trees that bend over it to exclude the sun.  The only place where its banks are shelving is on the side next to a rambling farmyard, belonging to one of those old world, gabled, black and white houses I named above, overlooking the field through which the public footpath leads.  The porch of this farmhouse is covered by a rose-tree; and the little garden surrounding it is crowded with a medley of old-fashioned herbs and flowers, planted long ago, when the garden was the only druggist's shop within reach, and allowed to grow in scrambling and wild luxuriance--roses, lavender, sage, balm (for tea), rosemary, pinks and wallflowers, onions and jessamine, in most republican and indiscriminate order.“

Elizabeth Gaskell (29 september 1810 – 12 november 1865)

Rond 1860 

De Spaanse dichter en filosoof Miguel de Unamuno y Jugo werd geboren op 29 september 1864 in Bilbao. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Unamuno y Jugo op dit blog.

Uit: Mist (Vertaald door Warner Fite)

“”Very well, then. The truth is, my dear Augusto,” I spoke to him the softest of tones, “you can’t kill yourself because you are not alive; and you are not alive—or dead either—because you do not exist.”
“I don’t exist! What do you mean by that?”
“No, you do not exist except as a fictitious entity, a character of fiction. My poor Augusto, you are only a product of my imagination and of the imagination of those of my readers who read this story which I have written of your fictitious adventures and misfortunes. You are nothing more than a personage in a novel, or a nivola, or whatever you choose to call it. Now, then, you know your secret.”
Upon hearing this the poor man continued to look at me for a while with one of those perforating looks that seem to pierce your own gaze and go beyond; presently he glanced for a moment at the portrait in oil which presides over my books, then his colour returned and his breathing became easier, and gradually recovering, he was again master of himself. He rested his elbows on the arm of the sofa opposite me, against which he was leaning; and then with his face in the palms of his hands he looked at me with a smile and he said slowly:
“Listen to me, Don Miguel—it can’t be that you are mistaken, and that what is happening is precisely the contrary of what you think and of what you have told me?”
“And what do you mean by the contrary?” I asked, rather alarmed to see him regaining his self-possession.
“May it not be, my dear Don Miguel,” he continued, “that it is you and not I who are the fictitious entity, the one that does not really exist, who is neither living nor dead? May it not be that you are nothing more than a pretext for bringing my history into the world?”

Miguel de Unamuno (29 september 1864 – 31 december 1936)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e september ook mijn vorige blog van vandaag.

29-09-2011 om 19:31 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en schrijver Miguel de Cervantes werd geboren op 29 september 1547 in Madrid. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Cervantes op dit blog.

Uit: Don Quichot van La Mancha (Bewerkt door J.J.A. Goeverneur)

„De vreemde verwarring zijner begrippen bracht hem tot het nog vreemder voornemen, om tot vermeerdering van zijn roem en tot heil der wereld een dolend ridder te worden, in ridderlijke wapenrusting het land door te trekken en even zoo groote heldendaden te verrichten, als waarvan hij in de oude romans gelezen had. Zijne verbeelding spiegelde hem met levendige kleuren de ongehoorde avonturen en gevaren voor de oogen, door welker heldhaftig bestaan hij zich een onvergankelijken roem verzekeren moest. Door de kracht van zijn arm zag hij zich zelf reeds tot machtig keizer gekroond, en hij meende, dat het hem althans zeker gelukken moest een koningskroon te veroveren, gelijk al verschillende dolende helden dat in den ouden tijd hadden gedaan. Hij gaf zich meer en meer aan deze streelende gedachten over en achtte nu eindelijk den tijd gekomen, om zijn dolzinnig besluit ten uitvoer te brengen.

Zijn eerste werk was, dat hij aan het opknappen en schoonmaken van eene overoude, door een zijner voorzaten gedragen wapenrusting ging, welke hij uit een donkeren hoek van de rommelkamer had opgeschommeld. In ’t zweet zijns aanschijns wreef hij er met een wollen lap en puimsteen de roestvlekken af, en hij was innig voldaan, als hij na uren poetsen weer een deel van het harnas goed glad en blank had gekregen. Eerst toen hij hiermee eindelijk klaar was, bemerkte hij tot zijn niet geringe schrik, dat nog een zeer belangrijk stuk aan zijne uitrusting ontbrak: de helm namelijk.

Deze ongelukkige omstandigheid bracht hem in de grootste verlegenheid en gaf hem veel kommer en zorg. In de hoop van den ontbrekenden helm op te sporen, haalde hij in de rommelkamer alles onderstboven, doch vond niets dan een oude stormkap, die bij de overige wapenstukken volstrekt niet paste en vroeger denkelijk aan den een of anderen geringen voetknecht had toebehoord. Desniettemin was hij met die vondst niet weinig ingenomen en wist zijne scherpzinnigheid zeer spoedig middelen te vinden, om de stormkap in een behoorlijken, schoon al niet prachtigen helm te herscheppen. Hij nam bordpapier, waarvan hij met veel moeite en getob de benedenhelft van den helm knutselde, hechtte die aan de stormkap, verfde alles staalkleurig en kreeg zoo een ding, dat wel nagenoeg het fatsoen van een ridderlijk hoofddeksel had.“

Miguel de Cervantes (29 september 1547 – 23 april 1616)

Standbeeld op de Place d’Espagne, Brussel

De Duitse (detective)schrijfster Ingrid Noll werd geboren op 29 september 1935 in Shanghai. Zie ook mijn blog van 29 september 2008 en ook mijn blog van 29 september 2009 en ook mijn blog van 29 september 2010

Uit: Ehrenwort von Ingrid Noll

»Kopf oder Schwanz?«, fragte die Großmutter immer, wenn sie den Vanillepudding aus der Form gestürzt hatte und anschließend verteilte. Da Mizzi mit der Antwort schneller war als ihr kleiner Bruder, landete der Schwanz bei Max. Mit kindlicher Grausamkeit malte ihm seine Schwester aus, was da alles auf seinem Teller lag. Daraufhin verekelte Max ihr den Kopf: Im Maul steckte bestimmt ein Wurm, und erst die glotzenden Fischaugen! Die Eltern und die beiden Alten machten sich ungerührt über den Bauch her.

Nachdem die Großmutter gestorben war, wurde die Fischform nicht mehr gebraucht, doch sie hing immer noch in der Küche. Mittlerweile wusste Max auch, was sich dahinter verbarg: der Schlüssel für den kleinen Tresor, der in den Tiefen des Küchenbuffets angeschraubt war. Noch heute, viele Jahre später, erinnerte sich Max bei jedem Besuch an Großmutters leckeren Vanillepudding und daran, wie es nach Zimt, Äpfeln und Zitrone duftete. Heute roch es leider anders, der Witwer lüftete kaum und rauchte ständig.

Seit Max einen Führerschein besaß, war er für seinen Opa zuständig, tauschte Glühbirnen aus, mähte Rasen oder brachte einen Luftpostbrief zur Post. Auch die an Altersschwäche gestorbene Katze hatte er beerdigt. Mit der Zeit kamen weitere Aufgaben hinzu. Nach vollbrachter Tat nickte der Alte immer wohlwollend, angelte den Schlüssel aus der Fischform, öffnete sein Schatzkästchen und zog einen einzelnen Geldschein aus dem dicken Stoß heraus. Er ging nur selten zur Bank und hob dann stets eine größere Summe ab.

Meistens hatte sein Großvater einen lateinischen Spruch auf den Lippen, dessen Bedeutung Max mit der Zeit erfasste. Nicht zuletzt pecunia non olet: Auch Max fand, dass Geld nicht stank.

Max wartete immer hoffnungsvoll auf dem grünen Küchensofa, das dort stand, seit er denken konnte. Seine Großmutter hatte es jahrelang mit einer Katze geteilt, die am weichen Mohairstoff ihre Krallen schärfte, wovon er mit der Zeit wie Kunstrasen aussah. In seiner Kindheit war ein Besuch bei den Großeltern stets ein Abenteuer gewesen, inzwischen war es eher eine Pflicht oder, besser gesagt, ein lukrativer Job.“

Ingrid Noll (Shanghai, 29 september 1935)

De Britse schrijver Colin Dexter werd geboren op 29 september 1935 in Stamford, Lincolnshire. Zie ook mijn blog van 29 september 2008 en ook mijn blog van 29 september 2009 en ook mijn blog van 29 september 2010

Uit: Death Is Now My Neighbor

„Dawn? That is your name?

She'd nodded.

Left-handed?

She'd nodded.

Do you know that line from Omar Khayyam? "Dreaming when Dawn's left hand was in the sky ..." Lovely, isn't it?

Yes, it was. Lovely.

She'd peeled the top off the beer mat and made him write it down for her.

Then, very quietly, he'd asked her if he could see her again. At the start of the new term, perhaps? She'd known it was silly, for there must have been at least twenty years difference in their ages. If only ... if only he'd been ten, a dozen years older ...

But people did do silly things, and hoped their silly hopes. And that very day, January 15, was the first full day of the new Hilary Term in the University of Oxford. Her Monday-Friday job, 6-10pm, at the clinic on Banbury Road (just north of St. Giles) was really quite enjoyable. Over three years of it now, and she was becoming a fixture there. Most of the consultants greeted her with a genuine smile; several of them, these days, with her Christian name.

Nice.

She'd once stayed at a four-star hotel which offered a glass of sherry to incoming guests; and although the private Harvey Clinic was unwilling (perhaps on medical grounds?) to provide such laudable hospitality, Dawn ever kept two jugs of genuine coffee piping hot for her clients, most of them soberly suited and well-heeled gentlemen. A number of whom, as she well knew, were most seriously ill.“

Colin Dexter (Stamford, 29 september 1935)

Hier (links) met John Thaw (Inspecteur Morse) 

De Afghaanse schrijver en historicus Akram Assem werd geboren op 29 september 1965 in Kabul. Zie ook mijn blog van 29 september 2008 en ook mijn blog van 29 september 2010

Uit: Berlin: Failure or Success?

“The stress on the very short term comes probably from the fact that George W. Bush would like to be able to tell the American electorate how "successful" his Administration’s action in Afghanistan is and that, if they give him another mandate, he will be able to replicate the "Afghan Model" in Iraq. In the short while remaining until November, the pressure is on the US expeditionary troops in Afghanistan, Zalmay Khalilzad, Hamed Karzai and the UN’s Jean Arnault to get visible, possibly spectacular, results that would help sell the White House’s foreign policy to the American voters.
But the real question is will the agenda to hasten the Afghan reconstruction work as desired by the US Administration? The Berlin conference showed that not everyone was ready to commit beyond a certain limit. The non-amelioration and, in reality, the deterioration of the security situation in Afghanistan is certainly the key factor in the prudence manifested by donor countries. Other elements, such as the lack of qualified personal and infrastructure capable to rapidly "absorb" the aid flow, or the frightening growth of bribery practices plaguing the administration, are certainly not helping either!”

Akram Assem (Kabul, 29 september 1965)

De Italiaanse filosoof, dichter, artiest, en geweldloos activist Lanza del Vasto werd geboren in San Vito dei Normanni op 29 september 1901. Zie ook mijn blog van 29 september 2008 en ook mijn blog van 29 september 2010

Uit: Perfume of truth. About The Message Rediscovered

“The conspiracy of the imbeciles, the charlatans and the sages has succeeded to perfection. The object of this conspiracy was to conceal the truth. Each one has served this great cause, each according to his means: the imbeciles by means of ignorance, the charlatans by means of lying, the sages by means of secrecy. The imbeciles do not want the truth to be discovered. They suspect, instinctively, that it would disturb them. If it were shown to them they would avert their eyes; if it were placed in their hands they would let it fall; if they were forced to confront it face-to-face they would howl in horror and run and hide below ground. The charlatans do not want the truth to be discovered, for it would ruin their artifices, impede their profit and show up their shame. The sages who possess the truth do not want it to be discovered. They have always kept it hidden for four reasons. The first is that they know that knowledge is power and they want to keep it away from the unworthy. For knowledge in the unworthy one becomes malice, power becomes public danger and plague. That is why the reserves of knowledge accumulated over millennia in the temples of Egypt remained inaccessible to him who had not passed through all the stages of purifications and tests. Later, the unknown philosophers, the noble travellers, the alchemists handed down to one another the rest of the mysterious heritage in the same way, that is, by word of mouth, or rather, by their presence and by example, in symbols and enigmas, and always under the seal of secrecy“

.

Lanza del Vasto (29 september 1901 – 5 januari 1981) 

29-09-2011 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijfster Ellis Peters werd op 29 september 1913 als Edith Pargeter geboren in Horsehay. Zie ook mijn blog van 28 september 2009 en ook mijn blog van 28 september 2010.

Uit: The Confession of Brother Haluin

„…December came in with heavy skies and dark, brief days that sagged upon the rooftrees and lay like oppressive hands upon the heart. In the scriptorium there was barely light enough at noon to form the letters, and the colors could not be used with any certainty, since the unrelenting and untimely dusk sapped all their brightness.

The weather-wise had predicted heavy snows, and in midmonth they came, not with blizzard winds, but in a blinding, silent fall that continued for several days and nights, smoothing out every undulation, blanching all color out of the world, burying the sheep in the hills and the hovels in the valleys, smothering all sound, climbing every wall, turning roofs into ranges of white, impassable mountains, and the very air between earth and sky into an opaque, drifting whirlpool of flakes large as lilies. When the fall finally ceased, and the heavy swags of cloud lifted, the Foregate lay half buried, so nearly smoothed out into one white level that there were scarcely any shadows except where the tall buildings of the abbey soared out of the pure pallor, and the eerie, reflected light made day even of night, where only a week before the ominous gloom had made night of day.“

Ellis Peters (28 september 1913 – 14 oktober 1995)

De Amerikaanse schrijver en uitgever Ben Greenman werd geboren op 28 september 1969 in Chicago. Zie ook mijn blog van 28 september 2008 en ook mijn blog van 28 september 2009 en ook mijn blog van 28 september 2010.

Uit: Chekhov Meets Paris Hilton

„My new book, Celebrity Chekhov, is an homage and a travesty. Even calling it "my new book" is oddly inaccurate; it's a project that I directed more than I wrote. In the book, I redeploy almost two dozen of the short stories of the Russian master Anton Chekhov, replacing his characters with contemporary American celebrities, from Britney Spears to Lindsay Lohan, from Jay-Z to Larry King. At times, there’s a method to the madness, and the celebrities slot nicely into Chekhov’s plots; a story about a young man who is excited to find his name in the newspaper for public drunkenness is reupholstered as a story about Kim Kardashian and her famed sex tape. Other times, there’s a madness to the method: is “The Man in the Case,” a sublime story of psychological limitations, really, at any level at all, clarified or enriched by the inclusion of Jon Lovitz?

The project had its unholy birth a few years ago, when I was talking to a friend about canonical authors and their most famous characters. I brought up Chekhov. She narrowed her eyes. “There are famous characters in the plays, sure,” she said. “The stories, not so much.”

I asked around, and most people shared her view. Compared to Shakespeare or Dickens or Hemingway or Bellow, Chekhov’s short stories were widely read but remembered more subtly. Part of the reason was the translations, which could be stuffy; the settings tended to hold readers at arm's length. But part of the reason was the characters, or the way that Chekhov uses them: it’s hard to think of “The Lady with the Dog” as a story about Anna in quite the same way that Moby-Dick is a story about Ahab or Catcher in the Rye is a story about Holden Caulfield. Many times, it's hard to remember the names of the men and women in the stories are; they're easier to remember by type—the young clerk, the middle-aged dowager. They are filled with character, certainly, but they are not exactly characters.“

Ben Greenman (Chicago, 28 september 1969)

De Franse schrijver, historicus en archeoloog Prosper Mérimée werd geboren in Parijs op 28 september 1803. Zie ook mijn blog van 28 september 2006 en ook mijn blog van 28 september 2008 en ook mijn blog van 28 september 2009 en ook mijn blog van 28 september 2010.

Uit: Carmen

„J'avais toujours soupçonné les géographes de ne savoir ce qu'ils disent lorsqu'ils placent le champ de bataille de Munda dans le pays des Bastuli-Poeni, près de la moderne Monda, à quelque deux lieues au nord de Marbella. D'après mes propres conjectures sur le texte de l'anonyme, auteur du Bellum Hispaniense, et quelques renseignements recueillis dans l'excellente bibliothèque du duc d'Osuna, je pensais qu'il fallait chercher aux environs de Montilla le lieu mémorable où, pour la dernière fois, César joua quitte ou double contre les champions de la république. Me trouvant en Andalousie au commencement de l'automne de 1830, je fis une assez longue excursion pour éclaircir les doutes qui me restaient encore. Un mémoire que je publierai prochainement ne laissera plus, je l'espère, aucune incertitude dans l'esprit de tous les archéologues de bonne foi. En attendant que ma dissertation résolve enfin le problème géographique qui tient toute l'Europe savante en suspens, je veux vous raconter une petite histoire; elle ne préjuge rien sur l'intéressante question de l'emplacement de Munda.

J'avais loué à Cordoue un guide et deux chevaux, et m'étais mis en campagne avec les Commentaires de César et quelques chemises pour tout bagage. Certain jour, errant dans la partie élevée de la plaine de Cachena, harassé de fatigue, mourant de soif, brûlé par un soleil de plomb, je donnais au diable de bon coeur César et les fils de Pompée, lorsque j'aperçus, assez loin du sentier que je suivais, une petite pelouse verte parsemée de joncs et de roseaux. Cela m'annonçait le voisinage d'une source. En effet, en m'approchant, je vis que la prétendue pelouse était un marécage où se perdait un ruisseau, sortant, comme il semblait, d'une gorge étroite entre deux hauts contreforts de la sierra de Cabra. Je conclus qu'en remontant je trouverais de l'eau plus fraîche, moins de sangsues et de grenouilles, et peut-être un peu d'ombre au milie des rochers. À l'entrée de la gorge, mon cheval hennit, et un autre cheval, que je ne voyais pas, lui répondait aussitôt.“

Prosper Mérimée (28 september 1803 – 23 september 1870)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Thijs Zonneveld werd geboren op 28 september 1980 in Sassenheim. Zie ook mijn blog van 8 juli 2011 en ook mijn blog van 28 september 2009 en ook mijn blog van 28 september 2010.

Uit: Cancellara is een smeerlap  (Column)

„Nadat we de VAM-berg (ja, de Ronde van Drenthe heeft bergen) waren gepasseerd, was Cancellara nergens meer te bekennen. Gelost. Ik werd 41e, Cancellara eindigde als zoveelenvijftigste. Later hebben we nooit meer tegen elkaar gereden. Conclusie: Zonneveld – Cancellara: 1-0.

Brommershow

Het verhaal wordt met elke overwinning van Cancellara mooier. Ik heb het de afgelopen week minimaal twintig keer verteld. Zondag, toen Cancellara bezig was met een brommershow op weg naar Roubaix, besloot ik de uitslag van De Ronde van Drenthe 2002 op te zoeken om ‘m uit te printen en in te lijsten. Fluitend scrollde ik door de archieven van wielersites. Af en toe keek ik met een schuin oog naar het beeldscherm waarop Cancellara zijn concurrenten belachelijk maakte.

Na een kwartiertje zoeken had ik de uitslag gevonden. Mijn ogen gleden over de namen. Bij de 40e plek stond mijn naam. Daarna zocht ik naar de naam van de brommer. Zoveelenveertig, zoveelenvijftig, zoveelenzestig, zoveelenzeventig: nergens te bekennen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Spitte de lijst nog een keer door. Ook bij het rijtje opgevers stond hij niet. Voor de zekerheid checkte ik de namen die van de renners die vóór me waren geëindigd.

Op plek 29 stokte mijn adem. Fabian Cancellara. Hij was meer dan zeveneneenhalve minuut voor me gefinisht. Ik stond op van mijn stoel. Wees naar mijn computer. Riep: ‘Dat kan niet! Dat kan niet! Hij heeft afgesneden! Hij heeft met de tijd geprutst! Hij speelt vals!’

Shock

Daarna ging ik zitten en staarde in shock naar de laatste kilometers van de brommerparade naar Roubaix. Naar de man die me van mijn mooiste verhaal heeft beroofd. Toen Cancellara over de streep reed, stonden de toeschouwers in het Velodrome op de banken. Ik niet. Cancellara is een smeerlap“.

Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

28-09-2011 om 19:30 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en criticus Albert Vigoleis Thelen werd geboren in Süchteln op 28 september 1903. Zie ook mijn blog van 28 september 2007 en ook mijn blog van 28 september 2008 en ook mijn blog van 28 september 2009 en ook mijn blog van 28 september 2009 en ook mijn blog van 28 september 2010.