De Duitse schrijver Marc Degens werd geboren op 18 augustus 1971 in Essen. Zie ook alle tags voor Marc Degens op dit blog.

Uit: Sternenflüchtig

“Mein Abitur war das viertbeste, das jemals auf Salem abgelegt wurde. Zwei der Besserbenoteten wurden Politiker, einer davon Ministerpräsident, der dritte starb an einer Überdosis. Mir standen alle Türen offen. Ich hatte ein Stipendium der Studienstiftung in der Tasche, Lynn ebenfalls.
Lynns Mutter hatte uns einen Erholungsurlaub in Neuseeland spendiert, anschließend wollten wir vierzehn Tage mit dem Auto durch Kalifornien reisen. Anfang September sollte unser Studium an der UCLA beginnen, wir hatten Plätze an der Anderson School of Management bekommen, es hat meinen Vater zwei Anrufe gekostet, die zusammen keine zehn Minuten dauerten. Zehn Minuten waren für ihn allerdings eine Ewigkeit.
Lynn war in Paris und kleidete sich neu ein, drei Tage bevor unser Flug nach Christchurch via Dubai gehen sollte. Meine Mutter war mit ihrem neuen Liebhaber auf einer Koksinsel in der Karibik. Ich schickte ihr eine Abschiedsmail, die mit Zitaten aus „Siddharta“ gespickt war, andere Teile hatte ich aus der Kriegsdienstverweigerung eines Mitschülers, dessen Powerbook wir zerlegt hatten, kopiert.
Ich schrieb meiner Mutter, dass ich zunächst den Strand auf Kreta, an dem sich Zeus in einen Adler verwandelte, aufsuchen und anschließend nach Poona ziehen wolle. Ich wusste, dass sie das stolz machen würde, sie glaubte auch fest daran, dass ich der Sohn eines Rolling Stone sei.
Meinen tatsächlichen Aufenthaltsort kannte niemand, nicht einmal mein bester Freund Adrian. Es bereitete mir einen Mordsspaß, mir vorzustellen, wie mein Vater seinen Vertrauten durch alle Hippie-Höhlen dieser Erde scheuchen würde, diesen gottverdammten Leichenwäscher Berger. Dabei hielt ich mich die ganze Zeit nur knapp hundert Kilometer von Berlin auf. Zunächst auf dem Brezelfest in Ringenwalde, dann auf der Boitzenburger Woche in Wichmannsdorf, anschließend auf dem Schützenmarkt in Pinnow und der Warnitzer City-Kirmes.”

Marc Degens (Essen,  18 augustus 1971)

De Duitse schrijver Ulrich Woelk werd geboren op 18 augustus 1960 in Beuel bij Bonn. Zie ook alle tags voor Ulrich Woelk op dit blog.

Uit: Liebespaare

“Nicht weit von hier, auf der Oranienburger Straße, warten die am aufwendigsten herausgeputzten Huren Berlins auf Kundschaft, drollige Nuttenkarikaturen, die Haare so lang wie die Beine, die Körper erotisch gepanzert, mit sonderbar unlogischem Kostümierungsaufwand. Zu Touristenattraktionen geworden, fragt man sich manchmal, ob sie eigentlich noch sind, was sie vorgeben zu sein. Ein Hauch von Unwirklichkeit hängt im Himmel dieser Nacht.
Sie dreht sich um und geht zum Bad, pflückt auf dem Weg ihre Dessous vom Teppich. Der Stoff ist weich in ihren Händen und kühl und leicht. Als sie im Badezimmer Licht macht, steht sie sich in einem deckenhohen Spiegel gegenüber, unerwartet, im grellen Weiß. Ist sie schön? Sie ist vierunddreißig. Die zarten Zwischentöne des Strumpfgewebes auf ihrer Haut, Nuancierungen von schimmerndem Schwarz vor dem Hintergrund der hellen Kacheln – als Ärztin muß sie an die Schattierungen auf einem Röntgenbild denken. Wie irritierend es manchmal ist, auch jetzt noch, nach Jahren, zu sehen, daß Körper eigentlich nichts sind, Schleier, mal dichter gewebt, mal weniger dicht. Als könnte man einander durchdringen, und doch bleibt man am Ende das einzelne Wesen, das man vorher schon war.

Als sie angezogen ins Zimmer zurückkommt, liegt er da wie zuvor, auf dem Bauch, die Arme von sich gestreckt, umgeben vom leisen Geräusch seines Atems. Obwohl sie miteinander geschlafen haben, ist ihr seine blasse Nacktheit fremd, jetzt, da sie selbst nicht mehr nackt ist. Seine Kniekehlen, so verletzlich und hohl zwischen den Sehnen, seine Oberschenkel überflaumt mit dunklen Härchen, die sich bis hinauf in seinen Schritt kräuseln. So wird er ihr in Erinnerung bleiben, sie wird ihn nicht wiedersehen, es sei denn, ein Zufall wollte es anders”

Ulrich Woelk (Beuel, 18 augustus 1960)

De Perzische dichter Moulana Nuruddin Abdorrahman Jami werd geboren op 18 augustus 1414 in een dorpje bij Jam, in het huidige Afghanistan. Zie ook alle tags voor Jami op dit blog.

Uit: Salámán and Absál (Vertaald door Edward Fitzgerald)

Oh Thou whose Memory quickens Lovers’ Souls,
Whose Fount of Joy renews the Lover's Tongue,
Thy Shadow falls across the World, and They
Bow down to it; and of the Rich in Beauty
Thou art the Riches that make Lovers mad.
Not till thy Secret Beauty through the Cheek
Of Laila smite does she inflame Majnún,
And not till Thou have sugar’d Shírín's Lip
The Hearts of those Two Lovers fill with Blood.
For Lov’d and Lover are not but by Thee,
Nor Beauty;—Mortal Beauty but the Veil
Thy Heavenly hides behind, and from itself
Feeds, and our Hearts yearn after as a Bride
That glances past us Veil’d—but ever so
As none the Beauty from the Veil may know.
How long wilt thou continue thus the World
To cozen with the Fantom of a Veil

From which Thou only peepest?—Time it is
To unfold thy perfect Beauty. I would be
Thy Lover, and Thine only—I, mine Eyes
Seal’d in the Light of Thee to all but Thee,
Yea, in the Revelation of Thyself
Self-Lost, and Conscience-quit of Good and Evil.
Thou movest under all the Forms of Truth,
Under the Forms of all Created Things;
Look whence I will, still nothing I discern
But Thee in all the Universe, in which
Thyself Thou dost invest, and through the Eyes
Of Man, the subtle Censor scrutinize.

Jami (18 augustus 1414 – 19 november 1492)
Illustratie uit Salámán and Absál

De Duitse schrijfster Susanne Fischer werd geboren op 18 augustus 1960 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Susanne Fischer op dit blog.

Uit: Die Platzanweiserin

“Die Tapeten hielten das Haus zusammen, die neueste, letzte Schicht; die Schminke über der schartigen Haut. Wenige Tage zuvor, als ihr Mann, der Helmut, noch lebte, hatte man sicherlich nichts davon bemerkt, erst jetzt traute sich das Haus, aufzugeben und in die Knie zu gehen. Die Witwe aber wollte das Haus verkaufen, sie wollte es so sehr verkaufen, daß sie nicht bemerkte, wie sehr ich dafür nicht in Frage kam. Zu ihren Kindern ins Ruhrgebiet sollte es gehen, ja, für sie sei gesorgt, so sprach sie sich selbst Mut zu. Im Wohnzimmer hatte ihr Mann eigenhändig eine Wand herausgebrochen und durch ein stehendes Fenster ersetzt, das bis zum Boden reichte. Man saß auf der braunen Cordgarnitur wie in einem versehentlich möblierten Aquarium. »Frau Genthe«, sagte sie, »Frau Genthe, Sie können sich einfach nicht vorstellen, wie das ist. Plötzlich steht man da wie vor dem Nix, dem großen, grauslichen Garnix. Aber das Haus ist ein gutes Haus, es ist von vor dem Krieg und wird uns noch einmal alle überleben.« Bei dem Wort überleben fiel ihr wieder ein, was sie sekundenlang vergessen hatte, und sie mußte kurz, und trocken aufschluchzen, ein jämmerliches Schnappen nach der knappen Aquariumluft.”

Susanne Fischer  (Hamburg, 18 augustus 1960)

De Italiaanse schrijver Luciano de Crescenzo werd geboren in Napels op 18 augustus 1928. Zie ook alle tags voor Luciano de Crescendo op dit blog.

Uit: Die Zeit und das Glück (Vertaald door Bruno Genzler)

“In nicht einmal einer Woche stieß ich bis zu den Seitenwänden des Kellers vor. Noch zwanzig Zentimeter und ich hätte die Stabilität des gesamten Gebäudes in Gefahr gebracht. Aus dem Loch der ersten Stunden war mittlerweile ein richtiger Krater von drei Metern Tiefe geworden, vielleicht sogar mehr. Um hinunterzugelangen, brauchte ich schon eine lange Leiter, wie sie die Maler benutzen. Es hört sich unglaublich an, aber im Laufe eines Monats schaffte ich es, einen unterirdischen Hohlraum zu schaffen, der größer war als der Keller selbst.
Anfangs finde ich nichts Interessantes, abgesehen von einem enormen Abwasserrohr, bei dem ich höllisch aufpassen muss, damit ich es mit der Spitzhacke nicht beschädige. Doch dann kommen mehr und mehr antike Dinge zum Vorschein. Ich stoße auf imposante, fast einen Meter breite Mauern, die von oben bis unten mit opus reticulatum verkleidet sind, mit jenen rautenförmigen Würfelchen aus Tuffstein also, wie sie für römische Bauwerke typisch waren. Einen Meter tiefer kann ich dann endlich, mit vor Aufregung zitternden Händen, ein Dutzend Tonscherben auflesen, von denen eine sogar mit einem schönen bunten Ornament am Rand versehen ist: Offensichtlich gehörten sie einmal zu einem Tafelservice einer Patrizierfamilie aus der Kaiserzeit.
Nun, ich bin kein Experte, und das genaue Alter der Scherben festzulegen übersteigt meine Fähigkeiten. Wenn ich mich dennoch erkühne, hier vom ersten Jahrhundert nach Christus zu sprechen, dann nur, weil ich weiß, dass die Erbauer der Foren, auf deren Trümmern später auch mein Haus errichtet wurde, die Kaiser Nerva und Vespasian waren und zu jener Zeit gelebt haben. Sicher weiß ich aber, dass diese Tonscherben fast zwanzig Jahrhunderte dort unter der Erde ruhten und dass ich sie mit eigenen Händen ans Tageslicht gebracht habe. Wie soll es jetzt weitergehen? Einen Fachmann zu Rate zu ziehen könnte gefährlich werden. Genau kenne ich die Bestimmungen nicht, bin mir aber ziemlich sicher, eine Straftat begangen zu haben, nichts Schwerwiegendes, aber immerhin. Ich muss vorsichtig sein.”

Luciano de Crescenzo (Napels, 18 augustus 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

18-08-2013 om 19:43 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en filmmaker Alain Robbe-Grillet werd geboren in Brest op 18 augustus 1922. Zie ook alle tags voor Alain Robbe-Grillet op dit blog. 

Uit: La Jalousie

“La tache commence par s'élargir, un des côtés se gonflant pour former une protubérance arrondie, plus grosse à elle seule que l'objet initial. Mais, quelques millimètres plus loin, ce ventre est transformé en une série de minces croissants concentriques, qui s'amenuisent pour n'être plus que des lignes, tandis que l'autre bord de la tache se rétracte en laissant derrière soi un appendice pédonculé. Celui-ci grossit à son tour, un instant; puis tout s'efface d'un seul coup.

Il n'y a plus, derrière la vitre, dans l'angle déterminé par le montant central et le petit bois, que la couleur beige-grisâtre de l'empierrement poussiéreux qui constitue le sol de la cour.

Sur le mur d'en face, le mille-pattes est là, à son emplacement marqué, au beau milieu du panneau.

Il s'est arrêté, petit trait obliqué long de dix centimètres, juste à la hauteur du regard, à mi-chemin entre l'arête de la plinthe (au seuil du couloir) et le coin du plafond. La bête est immobile. Seules ses antennes se couchent l'une après l'autre et se relèvent, dans un mouvement alterné, lent mais continu.

A son extrémité postérieure, le développement considérable des pattes — de la dernière paire, surtout, qui dépasse en longueur les antennes — fait reconnaître sans ambiguïté la scutigère, dite «millepattes-araignée», ou encore «millepattes-minute » à cause d'une croyance indigène concernant la rapidité d'action de sa piqûre, prétendue mortelle. Cette espèce est en réalité peu venimeuse ; elle l'est beaucoup moins, en tout cas, que de nombreuses scolopendres fréquentes dans la région.”

Alain Robbe-Grillet (18 augustus 1922 – 18 februari 2008)

De Oostenrijkse schrijver en journalist Hugo Bettauer werd geboren op 18 augustus 1872 in Baden bij Wenen. Zie ook alle tags voor Hugo Bettauer op dit blog. 

Uit: Bobbie oder die Liebe eines Knaben

“Leichtfüßig wie eine junge Ziege sprang Bob die steinerne Freitreppe hinauf und drückte anhaltend auf den Glockentaster an dem großen, mit schönen Ornamenten geschmückten Haustor. Die wenigen Augenblicke, die er warten mußte, blickte er nach dem Haus auf der anderen Seite der Straße hinüber und beschattete mit der schmalen, schlanken Knabenhand die Augen, um besser zu sehen, schien aber doch nicht das erspähen zu können, was er suchte. Nun öffnete aber auch schon ein alter grauhaariger Diener, dem der weiße Backenbart einen ehrwürdigen und gravitätischen Ausdruck verlieh. Zärtlich und dabei doch gemessen steif begrüßte er den Knaben mit »Guten Tag, junger Herr!«, worauf ihm Bob vergnügt auf den Arm klopfte, mit »Grüß' Gott, Eduard!« erwiderte, den Schulranzen auf eine mit einem Teppich bedeckte Bank in der Diele warf und ungeduldig ausrief:

»Wo ist Mama?«

»Die gnädige Frau hat eben die Toilette beendet und liest im Wohnzimmer die Zeitung.«

Mit vier Riesensätzen, immer drei Stufen auf einmal nehmend, stürmte Bob die Treppe empor, und schon war er in dem behaglichen, einfach eingerichteten Zimmer, in dem Frau Holgerman das Morgenblatt las.

Bevor die schlanke, schöne Frau noch hatte aufstehen können, war Bob schon bei ihr und schlang einen Arm ungestüm um ihren Hals, während er in der freigebliebenen Hand ein Papier schwenkte.

»Vorzugszeugnis, Mama, Vorzugszeugnis! Mit Ach und Krach in Mathematik einen Zweier, sonst lauter Einser! Hurra, jetzt bekomm' ich einen Hund!«

Mama machte sich glücklich lächelnd frei, strich dem Knaben die braunen Locken aus der heißen Stirn, drückte ihn dann fest an sich und sagte leise:

»Ich danke dir, Bobbie, du hast mir eine große Freude bereitet!«

Hugo Bettauer (18 augustus 1872 – 26 maart 1925)

Foto in het parlament in Wenen

De Britse schrijver Brian Wilson Aldiss werd geboren in East Dereham (Norfolk) op 18 augustus 1925. Zie ook alle tags voor Brian Aldiss op dit blog.

Uit: White Mars

“Should I not have allowed myself to mourn in solitude the death of my beloved Antonia, rather than embark on the substitute activity of instigating a suitable Martian way of life?

Against one wall of the computer room stood three androids. The computers would activate them when necessary. They were sent out every morning to polish the surfaces of the photovoltaic plates on which we relied for electricity. They had completed their task for the morning to stand there like butlers, mindlessly awaiting fresh orders.

I remarked on them. to Poulsen. ‘Androids? A waste of energy and materials,’ he said. ‘We had to discover how to create a mechanical that could walk with reasonable grace on two legs — thus emulating one of mankind’s earliest achievements! — but once we’ve done it . . .’

Pausing, he stood confronting one of the figures. ‘You see, Tom, they give off no CPS, no CPS. Like the dead . . . Do you realise how greatly we humans depend on each other’s signals of life? It emanates from our basic consciousness. A sort of mental nutrition, you might say.’

I shook my head. ‘Sorry, Arnold, you’ve lost me. What is a CPS?’

Poulsen looked at me suspiciously, to see if I was joking. ‘Well, you give one off. So do I. CPS is Clear Physical Signal. We can now pick up CPSs on what we call a savvyometer. Try it on these androids: zilch!’

Brian Aldiss (East Dereham, 18 augustus 1925)

De Tsjechische dichter, schrijver en vertaler Václav Bolemír Nebeský werd geboren op 18 augustus 1818 in Nový Dvůr. Zie ook alle tags voor Václav Bolemír Nebeský op dit blog.

Uit: Rabbi Loew

“[...] among the grave-stones into which the sorrow and pain of long-deceased generations is chiseled, there stands an ancient tomb of a unique character, made like a hut without windows, long, narrow, put together from six stones. The stones lying in parallel are like walls, the two leaning above them form a roof, while the two that dominate the rest are like shields facing the East and the West of this dwelling of peace. This whole tomb is covered by Hebrew inscriptions, those sacred signs of the tribe – the oldest, the chosen, the miraculous one. They are mysterious runes, these mystical signs of the most noble language of mankind, the language with in which the book of life is written.’

(…)

‘Thus will he be sitting and studying until after long cen- turies his last grandson will arrive, a beautiful youth of angelic appearance, dark hair flowing around his clear forehead and blue eyes shining with eternal youth and heavenly peace. A rose in one hand, a palm frond in the other, he will approach the old man at the stone table, lay down the rose and the palm frond on the open book, and say these words:

»High Rabbi Löb! The question has been decided!« –

»Has it?!« the Rabbi will respond. »Lord, call me now!«

The moment he says this, he will turn into dust and ash.”

Václav Bolemír Nebeský (18 augustus 1818 – 17 augustus 1882)

Gedenksteen in Praag

18-08-2013 om 19:40 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver en essayist Jonathan Franzen werd geboren op 17 augustus 1959 in Western Springs, Illinois. Zie ook alle tags voor Jonathan Franzen op dit blog.

Uit: Freedom

“The news about Walter Berglund wasn't picked up locally-he and Patty had moved away to Washington two years earlier and meant nothing to St. Paul now-but the urban gentry of Ramsey Hill were not so loyal to their city as not to read the New York Times. According to a long and very unflattering story in the Times, Walter had made quite a mess of his professional life out there in the nation's capital. His old neighbors had some difficulty reconciling the quotes about him in the Times ("arrogant," "high-handed," "ethically compromised") with the generous, smiling, red-faced 3M employee they remembered pedaling his commuter bicycle up Summit Avenue in February snow; it seemed strange that Walter, who was greener than Greenpeace and whose own roots were rural, should be in trouble now for conniving with the coal industry and mistreating country people. Then again, there had always been something not quite right about the Berglunds.

Walter and Patty were the young pioneers of Ramsey Hill - the first college grads to buy a house on Barrier Street since the old heart of St. Paul had fallen on hard times three decades earlier. They paid nothing for their Victorian and then killed themselves for ten years renovating it. Early on, some very determined person torched their garage and twice broke into their car before they got the garage rebuilt.

Sunburned bikers descended on the vacant lot across the alley to drink Schlitz and grill knockwurst and rev engines at small hours until Patty went outside in sweatclothes and said, "Hey, you guys, you know what?" Patty frightened nobody, but she'd been a standout athlete in high school and college and possessed a jock sort of fearlessness. From her first day in the neighborhood, she was helplessly conspicuous. Tall, ponytailed, absurdly young, pushing a stroller past stripped cars and broken beer bottles and barfedupon old snow, she might have been carrying all the hours of her day in the string bags that hung from her stroller. Behind her you could see the baby-encumbered preparations for a morning of baby-encumbered errands; ahead of her, an afternoon of public radio, the Silver Palate Cookbook, cloth diapers, drywall compound, and latex paint; and then Goodnight Moon, then zinfandel. She was already fully the thing that was just starting to happen to the rest of the street.”

Jonathan Franzen (Western Springs, 17 augustus 1959)

Time Cover, augustus 2010

De Amerikaanse dichter en schrijver Ted Hughes werd geboren op 17 augustus 1930 in Mytholmroyd, Yorkshire. Zie ook mijn blog van 17 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Ted Hughes op dit blog.

The Seven Sorrows

    
The first sorrow of autumn
Is the slow goodbye
Of the garden who stands so long in the evening-
A brown poppy head,
The stalk of a lily,
And still cannot go.

The second sorrow
Is the empty feet
Of a pheasant who hangs from a hook with his brothers.
The woodland of gold
Is folded in feathers
With its head in a bag.

And the third sorrow
Is the slow goodbye
Of the sun who has gathered the birds and who gathers
The minutes of evening,
The golden and holy
Ground of the picture.

The fourth sorrow
Is the pond gone black
Ruined and sunken the city of water-
The beetle’s palace,
The catacombs
Of the dragonfly.

And the fifth sorrow
Is the slow goodbye
Of the woodland that quietly breaks up its camp.
One day it’s gone.
It has only left litter-
Firewood, tentpoles.

And the sixth sorrow
Is the fox’s sorrow
The joy of the huntsman, the joy of the hounds,
The hooves that pound
Till earth closes her ear
To the fox’s prayer.

And the seventh sorrow
Is the slow goodbye
Of the face with its wrinkles that looks through the window
As the year packs up
Like a tatty fairground
That came for the children.

Ted Hughes (17 augustus 1930 – 28 oktober 1998)

De Britse schrijver Sir Vidiadhar Surajprasad Naipaul werd geboren op 17 augustus 1932 in Chaguanas, Trinidad en Tobago. Zie ook alle tags voor V. S. Naipaul op dit blog.

Uit: A House for Mr. Biswas

“Shortly before he was born there had been another quarrel between Mr Biswas's mother Bipti and his father Raghu, and Bipti had taken her three children and walked all the way in the hot sun to the village where her mother Bissoondaye lived. There Bipti had cried and told the old story of Raghu's miserliness: how he kept a check on every cent he gave her, counted every biscuit in the tin, and how he would walk ten miles rather than pay a cart a penny.

Bipti's father, futile with asthma, propped himself up on his string bed and said, as he always did on unhappy occasions, 'Fate. There is nothing we can do about it.'

No one paid him any attention. Fate had brought him from India to the sugar-estate, aged him quickly and left him to die in a crumbling mud hut in the swamplands; yet he spoke of Fate often and affectionately, as though, merely by surviving, he had been particularly favoured.

While the old man talked on, Bissoondaye sent for the midwife, made a meal for Bipti's children and prepared beds for them. When the midwife came the children were asleep. Some time later they were awakened by the screams of Mr Biswas and the shrieks of the midwife.

'What is it?' the old man asked. 'Boy or girl?'

'Boy, boy,' the midwife cried. 'But what sort of boy? Six-fingered, and born in the wrong way.'

The old man groaned and Bissoondaye said, 'I knew it. There is no luck for me.'

At once, though it was night and the way was lonely, she left the hut and walked to the next village, where there was a hedge of cactus. She brought back leaves of cactus, cut them into strips and hung a strip over every door, every window, every aperture through which an evil spirit might enter the hut.”

V. S. Naipaul (Chaganuas, 17 augustus 1932)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Däubler werd geboren op 17 augustus 1876 in Triëst. Zie ook alle tags voor Theodor Däubler op dit blog.

Zum Wind und Nebelreigen wehn

Zum Wind und Nebelreigen wehn

Rings Wiesenwische gar geschwind,

Man sieht sie durch die Fenster sehn,

Ob Träume etwa munter sind.

Halloh, da folgt ein loser Traum

Dem Schattenwink mit einem Satz

Und gibt dem Waldgespenst aus Schaum

Auf Bauch und Schenkel einen Schmatz!

Der Mond reißt seinen Silberspind

Auf einmal für die Tänzer auf,

Und manche kalte Hand von Wind

Beputzt bereits den Schemenhauf.

Das zieht sich ganz in Flitter an,

Die Nebel nicken, thut es nur,

Und glaubt, daß man uns trauen kann,

Auch wir sind Träume der Natur!

Nun schwebt mit leichtem Windestritt

So mancher Traum mit seinem Dunst,

Der Mond beleuchtet ihren Ritt

Und seine Thiere sind in Brunst.

Ein Traum wird über Feld gebracht,

Durch Haine, die noch unbewohnt;

Ein Märchen, das ein Elf erdacht,

Erzählt man ihm vom Silbermond.

Theodor Däubler (17 augustus 1876 – 13 juni 1934)

De Duitse schrijfster Herta Müller werd geboren op 17 augustus 1953 in Nitzkydorf, Roemenië. Zie ook alle tags voor Herta Müller op dit blog.

Uit: Atemschaukel

„Je mehr ich mich davon abhielt, desto schneller ging ich wieder hin – nach zwei Tagen. Zum Rendezvous, so hieß das im Park.

Ich ging zum zweiten Rendezvous mit demselben ersten Mann. Er hieß Die Schwalbe. Der zweite war ein neuer, er hieß Die Tanne. Der dritte hieß Das Ohr. Danach kam Der Faden. Dann Der Pirol und Die Mütze. Später Der Hase, Die Katze, Die Möwe. Dann Die Perle. Nur wir wussten, welcher Name zu wem gehört. Es war Wildwechsel im Park, ich ließ mich weiterreichen. Und Sommer war es und weiße Haut an den Birken, im Jasmin- und Holundergestrüpp wuchs die grüne Wand aus undurchdringlichem Laub.

Die Liebe hat ihre Jahreszeiten. Der Herbst machte dem Park ein Ende. Das Holz wurde nackt. Die Rendezvous zogen mit uns ins Neptunbad. Neben dem Eisentor hing sein ovales Emblem mit dem Schwan. Jede Woche traf ich mich mit dem, der doppelt so alt war wie ich. Er war Rumäne. Er war verheiratet. Ich sage nicht, wie er hieß, und nicht, wie ich hieß. Wir kamen zeitversetzt, die Kassenfrau in der Bleiverglasung ihrer Loge, der spiegelnde Steinboden, die runde Mittelsäule, die Wandkacheln mit dem Seerosenmuster, die geschnitzten Holztreppen durften nicht auf den Gedanken kommen, dass wir verabredet sind. Wir gingen zum Bassin mit allen anderen schwimmen. Erst bei den Schwitzkästen trafen wir uns.

 Damals, kurz vor dem Lager und genauso nach meiner Heimkehr bis 1968, als ich das Land verließ, hätte es für jedes Rendezvous Gefängnis gegeben. Mindestens fünf Jahre, wenn man mich erwischt hätte. Manche hat man erwischt. Sie kamen direkt aus dem Park oder Stadtbad nach brutalen Verhören ins Gefängnis. Von dort ins Straflager an den Kanal. Heute weiß ich, vom Kanal kehrte man nicht zurück. Wer trotzdem wiederkam, war ein wandelnder Leichnam. Vergreist und ruiniert, für keine Liebe auf der Welt mehr zu gebrauchen.“

Herta Müller (Nitzkydorf, 17 augustus 1953)
De Orthodoxe kerk van Nitzkydorf

De Ethiopische dichter en schrijver Tsegaye Gabre-Medhin werd geboren op 17 augustus 1936 in Boda bij Ambo. Zie ook alle tags voor Tsegaye Gabre-Medhin op dit blog.

Nile (Fragment)

I am the first Earth Mother of all fertility

I am the Source I am the Nile I am the African I am the beginning

O Arabia, how could you so conveniently have forgotten

While your breath still hangs upon the threads of my springs

O Egypt, you prodigal daughter born from my first love

I am your Queen of the endless fresh waters

Who rested my head upon the arms of Narmer Ka Menes

When we joined in one our Upper and Lower Lands

to create you

bosom of my being

How could you so conveniently count down

In miserable billions

of petty cubic yards

The eternal drops of my life giving Nile to you

Beginning long before the earth fell from the eye ball of heaven,

O Nile, that gush out from my breath of life

Upon the throats of the billions

of the Earth's thirsty multitudes,

O World, how could you so conveniently have forgotten

That I, your first fountain, I your ever Ethiopia

I your first life still survive for you?

I rise like the sun from the deepest core of the globe

I am the conqueror of scorching pestilences

I am the Ethiopia that "stretch her hands in supplication to

God"

I am the mother of the tallest traveler on the longest journey on Earth

Tsegaye Gabre-Medhin (17 augustus 1936 – 25 februari 2006)

De Franse schrijver en diplomaat Roger Peyrefitte werd geboren op 17 augustus 1907 in  Castres. Zie ook alle tags voor Roger Peyrefitte op dit blog.

Uit: Jeunes proies

“J’éprouvais, comme je ne l’avais jamais éprouvée, la fatalité d’un amour lié au culte d’un âge, âge qui s’envole tandis que nous le cueillons ou que nous hésitons à le cueillir. Ces formes dont l’ambiguïté va disparaître, ces joues lisses qui vont être adolescentes, cette ardeur qui se cherche et n’a pas encore trouvé l’autre sexe, ne durent qu’une saison.
« Un été suffit pour faire du gentil chevreau un bouc velu », dit une épigramme de l’Anthologie grecque. Un conteur japonais a exprimé la même idée plus poétiquement : « La beauté des jeunes garçons s’évanouit, dès que la boucle de leur front est coupée et qu’ils revêtent des robes à manches courtes. Leur amour n’est donc qu’un songe passager. » Je me rappelais également les paroles de Pausanias dans le Banquet de Platon : « Une loi devrait interdire d’aimer les jeunes garçons, pour qu’on ne gaspillât pas tant de soins à une chose incertaine. »
Cette loi est venue depuis longtemps, sous l’empire d’autres motifs, mais elle complique à peine davantage la question qui occupa, en Grèce et ailleurs, quelques raffinés. L’homme qui est soumis à cet amour, n’a pas besoin d’être menacé par les lois sociales ou religieuses : il est frappé d’une malédiction plus terrible, qui est de vivre sans amour. Il sait qu’il ne sera jamais aimé et qu’il n’aimera jamais. À moins d’être naïf ou de vouloir être dupe, se fiera-t-il à l’amour d’une « chose incertaine » et acceptera-t-il de l’aimer ? Il aura eu à envier, non seulement les amours ordinaires, mais ceux de ses pareils qui, aimant l’homme ou le jeune homme, peuvent être payés de retour. Cependant, il ne renoncera pas à ses goûts, parce qu’on ne renonce pas à soi-même. Il les savourera d’autant mieux qu’il les satisfera moins. Il les cultivera dans un autre siècle, dans une autre civilisation. Ils seront pour lui un beau rêve ou de dangereuses et piètres réalités.
De l’amour, il n’aura eu que des à peu près ou des contrefaçons ; sa part de volupté et de bonheur, il l’aura obtenue en jouant chaque fois son honneur et sa liberté. Il aura nourri son existence de plaisirs furtifs, de polissonneries d’écoliers. Resté pour la vie à l’âge de l’école, il aura été contraint d’en garder les pratiques, sans avoir l’excuse de les colorer du nom d’amitié.”

Roger Peyrefitte (17 augustus 1907 – 5 november 2000)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

17-08-2013 om 14:07 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Nicola Kraus werd geboren op 17 augustus 1974 in New York. Zie ook alle tags voor Nicola Kraus op dit blog.

Uit: Over you

“Outfitted in a chic pair of black riding pants, which provide the grounding she’s craving, and a cozy cashmere sweater from her awesome Etsy knitting hookup, which allows her to radiate the comfort necessary on Day One, Max slips inside Bridget’s bedroom. She has already breezed passed Mrs. Stetson with a fluid hand-off of a dozen homemade cranberry muffins and a mention of “last-minute flashcard drills.” With a quick appraisal of Bridget, Max reaches into her red bag, pulls out a stainless steel thermos, and sets it on the nightstand. She glances toward the windows across the street. Taylor’s are still dark. Good.

“Morning, Bridget. ”

As Bridget’s eyes focus on Max, Max lifts her head as if she were a wounded soldier and puts the thermos lid of espresso to Bridget’s lips. Bridget sips.

“Rule number one: caffeine is your new best friend. Liquid optimism.”

“I just . . . it hurts. So. Much.”

“Mornings and evenings are the worst,” Max says as she pulls her up to sitting to give her the Day One speech, noticing she might be saying it as much for herself this particular morning as for Bridget. “But every day there’s going to be a little window of time where you feel not just ‘barely alive’, not just ‘okay’, but positively euphoric. Winning American Idol euphoric. And that window, offering you a glimpse in which you discover you’re getting though it, is going to get longer and longer each and every day. Because your body knows that surviving this . . . elephant is going to bring you a level of strength you have not yet known. I promise. And my system will speed what organically can take months, years, to a few weeks. Today we’re aiming for about a thirty second window, okay?”

Nicola Kraus (New York, 17 augustus 1974)

Emma McLaughlin en Nicola Kraus (rechts)

De Ierse dichter en schrijver Oliver St. John Gogarty 17 augustus 1878 in Dublin. Hij werkte ook als arts, piloot. Zie ook alle tags voor  Oliver St. John Gogarty op dit blog en ook mijn blog van 17 augustus 2009 en ook mijn blog van 17 augustus 2010.

The Song of the Cheerful (but slightly sarcastic) Jesus

I'm the queerest young fellow that ever was heard.

My mother's a Jew; my father's a Bird

With Joseph the Joiner I cannot agree

So 'Here's to Disciples and Calvary.'

If anyone thinks that I amn't divine,

He gets no free drinks when I'm making the wine

But have to drink water and wish it were plain

That I make when the wine becomes water again.

My methods are new and are causing surprise:

To make the blind see I throw dust in their eyes

To signify merely there must be a cod

If the Commons will enter the Kingdomof God

Now you know I don't swim and you know I don't skate

I came down to the ferry one day and was late.

So I walked on the water and all cried, in faith!

For a Jewman it's better than having to bathe.

Whenever I enter in triumph and pass

You will find that my triumph is due to an ass

(And public support is a grand sinecure

When you once get the public to pity the poor.)

Then give up your cabin and ask them for bread

And they'll give you a stone habitation instead

With fine grounds to walk in and raincoat to wear

And the Sheep will be naked before you'll go bare.

The more men are wretched the more you will rule

But thunder out 'Sinner' to each bloody fool;

For the Kingdom of God (that's within you) begins

When you once make a fellow acknowledge he sins.

Rebellion anticipates timely by 'Hope,'

And stories of Judas and Peter the Pope

And you'll find that you'll never be left in the lurch

By children of Sorrows and Mother the Church

Goodbye, now, goodbye, you are sure to be fed

You will come on My Grave when I rise from the Dead

What's bred in the bone cannot fail me to fly

And Olivet's breezy-- Goodbye now Goodbye.

Oliver St. John Gogarty (17 augustus 1878 – 22 september 1957)

Op 21-jarige leeftijd 

De Franse dichter en schrijver Robert Sabatier werd geboren op 17 augustus 1923 in Parijs. Zie ook alle tags voor  Robert Sabatier op dit blog.

Passage de l’arbre

Un arbre passe, un homme le regarde
Et s’aperçoit que ses cheveux sont verts
Il bouge un bras tout bruissant de feuillages
Une main douce à cueillir les hivers
Lentement glisse à travers la muraille
Et forme un fruit pour caresser la mer.

Quand l’enfant vient, c’est la forêt qui parle
Il ne sait pas qu’un arbre peut parler
Il croit entendre un souvenir de sable
La vieille écorce aussi le reconnaît
Mais elle a peur de ce visage pâle.

Chacun s’éloigne – il vole quelques feuilles
Tout l’arbre bouge et jette son adieu
Pour une veine il pleure sept étoiles
Pour une étoile il a donné ses yeux
Il a jeté ses racines aux fleuves.

Les derniers cris déserteront les gorges
Quand les oiseaux ne s’y poseront plus
Quelqu’un déchire un à un les automnes
Le fils de l’arbre écarte ses bras nus
Et dit des mots pour que le vent les morde.

Robert Sabatier (17 augustus 1923 – 28 juni 2012)

De Russische dichter Anton Delvig werd geboren op 17 augustus 1798 in Moskou. Zie ook alle tags voor  Anton Delvig op dit blog.

Romance

Oh what a lovely, happy day!

There's love, the sun, the plain!

The shadows all have gone away

My heart is light again.

Wake up, you groves and fields, and see

That all is filled with life!

She's mine! - my heart is telling me,

She's mine, and all is live.

Why do you, little swallow cling

Onto to my windowpane?

Perchance, you sing about the spring

Inviting love again?

It's not for me, as I can see,

The singer's love, divine.

It is my heart who's telling me:

She's mine, oh yes she's mine!

Vertaald door Alec Vagapov

To A Bird Set Free

In the name of lovely Delia,
In the name of burning love,
Winged warbler, I give you
Freedom - Fly away!
And my beloved has dealt me
An equally happy lot:
As you owe her your freedom
I owe her my captivity.

Anton Delvig (17 augustus 1798 – 26 januari 1831)

De Poolse dichter en schrijver Józef Wittlin werd geborern in Podolien op 17 augustus 1896 in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor  Józef Wittlin op dit blog.

Hymn of Hatred (Fragment)

And when a boy walked down the street to buy his father bread, when
he was buying
the bread
--hatred gazing upon it--
the bread turned to poison--
The boy poisoned his father... Oh what bitter bread!...
And when a farmer walked his plough (with hatred tromping through
the field)
and hatred plunges into him
like an eagle's claw
her green gaze--black clods turn to sand, blowing yellow sand...
from barren work, comes barren waste--
and worthless, miserable toil...
As a young man walks in springtime through a whispering grove, some
dreamy scented night
When from the branches a nightingale sings its gentle trill
as hatred drifts in with the wind (coming from the nearby city, whence
she has her kingdom) through the crown of trees: there he proudly
grabs a stone, briskly hurls it--
right where that bird sings--
and kills it in the tree for its pretty song...
When hatred walks along a bank, wherever there is water, pure and
spring fresh water,
be it wellspring, be it river, or pool, or lake--
when a thirsty traveler
stops and wants to drink:
hatred turns his water muddy
(from the distant city's gutter--)
let him pour a drink, a drink of city streets,
He'd grow sick from that journey, and after every day he would curse
his god!...

Józef Wittlin (17 augustus 1896 – 28 februari 1976)

De Zweedse schrijfster Fredrika Bremer werd geboren op 17 augustus 1801 in Tuorla bij Piikkiö. Zie ook alle tags voor  Frederika Bremer op dit blog.

Uit: Hertha or the Story of a Soul (Vertaald door Mary Howitt)

"And we shall always continue to be minors, if we do not go to law with our father, because it is his will that we should ever be dependent upon him, and the laws of our country forbid us to act as if we were rational, independent beings! Look, Alma, it is this injustice towards us, as women, which provokes me, not merely with my father, but with the men who make these my country's unjust laws, and with all who contrary to reason and justice maintain them, and in so doing contribute to keep us in our fettered condition. We have property which we inherit from our mother; yet can we not dispose of one single farthing of it. We are old enough to know what we desire, and to be able to take care of ourselves and others, yet at the same time we are kept as children under our father and guardian, because he chooses to consider us as such, and treat us as such. We are prohibited every action, every thought which would tend to independent activity or the opening of a future for ourselves, because our father and guardian says that we are minors, that we are children, and the law says, 'it is his right; you have nothing to say!'"

        "Yes," said Alma, "it is unjust, and harder than people think. But, nevertheless, our father means well by us, and manages our property justly and prudently with regard to our best interests."

        "And who will be the better for it? We? When we are old and stupid, and no more good for anything? See, I shall soon be twenty-seven, you are twenty-nine already, and for what have we lived?"

        Alma made no reply, and Hertha continued:

        "If we had even been able to learn anything thoroughly, and had had the liberty to put forth our powers, as young men have, I would not complain. Is it not extraordinary, Alma, that people always ask boys what they would like to be, what they have a fancy or taste for, and then give them the opportunity to learn, and to develop themselves according to the best of their minds, but they never do so with girls! “

Fredrika Bremer (17 augustus 1801 – 31 december 1865)

Portret door Johan Gustaf Sandberg, rond 1840

17-08-2013 om 13:59 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en fictieschrijver Charles Bukowski werd geboren op 16 augustus 1920 in Andernach, Duitsland. Zie ook alle tags voor Charles Bukowski op dit blog.

Are You Drinking?

washed-up, on shore, the old yellow notebook
out again
I write from the bed
as I did last
year.
will see the doctor,
Monday.
"yes, doctor, weak legs, vertigo, head-
aches and my back
hurts."
"are you drinking?" he will ask.
"are you getting your
exercise, your
vitamins?"
I think that I am just ill
with life, the same stale yet
fluctuating
factors.
even at the track
I watch the horses run by
and it seems
meaningless.
I leave early after buying tickets on the
remaining races.
"taking off?" asks the motel
clerk.
"yes, it's boring,"
I tell him.
"If you think it's boring
out there," he tells me, "you oughta be
back here."
so here I am
propped up against my pillows
again
just an old guy
just an old writer
with a yellow
notebook.
something is
walking across the
floor
toward
me.
oh, it's just
my cat
this
time

As The Sparrow

To give life you must take life,
and as our grief falls flat and hollow
upon the billion-blooded sea
I pass upon serious inward-breaking shoals rimmed
with white-legged, white-bellied rotting creatures
lengthily dead and rioting against surrounding scenes.
Dear child, I only did to you what the sparrow
did to you; I am old when it is fashionable to be
young; I cry when it is fashionable to laugh.
I hated you when it would have taken less courage
to love.

Charles Bukowski (16 augustus 1920 – 9 maart 1994)

De Duitse dichter en schrijver Reiner Kunze werd geboren op 16 augustus 1933 in Oelsnitz, Erzgebirge. Zie ook alle tags voor Reiner Kunze op dit blog.

Antwort

Mein Vater, sagt ihr,

Mein Vater im Schacht,

Habe Risse im Rücken,

Narben,

Grindige Spuren niedergegangenen Gesteins,

Ich aber, ich

Sänge die Liebe

Ich sage:

Eben, deshalb

Sensible Wege

Sensibel

Ist die Erde über den Quellen: kein Baum darf

Gefällt, keine Wurzel

Gerodet werden

Die Quellen könnten

Versiegen

Wie viele Bäume werden

Gefällt, wie viele Wurzeln

Gerodet

In uns

Düsseldorfer Impromptu

Der Himmel zieht die Erde an

Wie Geld Geld

Bäume aus

Glas und Stahl, morgens

Voll glühender Früchte

Der Mensch

Ist dem Menschen

Ein Ellenbogen

Reiner Kunze (Oelsnitz, 16 augustus 1933)

De Duitse (toneel)schrijver Moritz Rinke werd geboren op 16 augustus 1967 in Worpswede bij Bremen. Zie ook alle tags voor Moritz Rinke op dit blog.

Uit: Die Nibelungen

“HAGEN:

Haltet ein! Es hat nicht den geringsten Sinn. An ihrem  schönen Stolz, da wird die Welt zerbrechen.

GERNOT:

Das wär nicht gut, und ich sag dir, Hagen, auch wenn  sie meine Schwester ist: Dies Elend da von Männern, bleich  und abgewiesen, die jetzt nach Hause gehen und aus lauter  Trübsinn ihr Reich und das Regieren vergessen, das muss ein  Ende haben! Wir sind seit Wochen voll beschäftigt! Nur den  König scheint das nicht zu sorgen.

GISELHER:

Schwester, ich kann mich nicht jeden Tag mit der Aus- wahl von Gatten befassen! Ich bin Ritter! Die Sachsen sind,  wenn sie so weiter reiten, in sieben Wochen hier! Und was  ist mit den Dänen? Verhandeln wir, oder schlägt Burgund  zurück?

GERNOT nimmt sich einen Bewerber:

Hier! Schwester, schau dir  den an, der hat Diamanten am Saum! Weißt du, was das für  Brustriemen sind? Pöchlarner Hochadel!

KRIEMHILD:

Ich will nicht! Ich will nicht! Hagen, Hilfe!

HAGEN:

Gernot, den würd ich auch nicht nehmen.

GERNOT

läuft mit dem Pöchlarner Bewerber zurück:

Und was, wenn  die am Ende auch noch als Feinde alle wiederkehren? Eingesammelt von den Sachsen und erneut in unser Land geführt?  Gunther?

GUNTHER:

Wo denkst du hin? Lachhaft! Es wird die Welt doch  nicht ins Schlachtfeld ziehen, weil Frauen Frauen sind und  stolz, wenn sie so schön sind?

HAGEN:

Schlechte Politik, mein König.”

Moritz Rinke (Worpswede, 16 augustus 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 16e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

16-08-2013 om 21:07 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichteres Alice Nahon werd te Antwerpen geboren op 16 augustus 1896.  Zie ook alle tags voor Alice Nahon op dit blog.

UCHTENDLIEFDE

Zilver zijn de wegen,
Zilver zijn de weiden,
Zilver van de peerlen-dauw,
Die de feeën schreiden.

Zingen doet de stilte...
Zingen psalm-akkoorden...
Zingend naar elkander gaan
Al ons liefdewoorden...

Zoenen doen ons zielen,
Zoenen ongebonden...
Zoenen, als de zonne-vrouw
Zoent de bloemen-monden.

Zalig zijn uw armen...
Zalig zijn uw ogen...
Zaal'ger dan d'oneindigheid
Onder zilver-logen...

Alice Nahon (16 augustus 1896 -  21 mei 1933)

De Franse dichter Jules Laforgue werd geboren in Montevideo op 16 augustus 1860. Zie ook alle tags voor Jules Laforgue op dit blog.

À Saint-Cloud

L'après-midi - souvent - à Paris, au mois d'Août
Je veux fuir les journaux, les fiacres, la poussière
Et les cafés poisseux où ruisselle la bière,
Et je prends le bateau qui conduit à Saint-Cloud.

Là, je gravis le parc. Du vert, du vert partout !
Je m'étends sur le dos, lâchement, la lumière
Du vaste azur me fait cligner de la paupière,
La grande paix des bois calme mon sang qui bout.

Je sens tourner ma tête à suivre les nuages
Qui mouchètent le ciel de leurs flocons soyeux,
Une immense torpeur me prend ; je clos mes yeux...

Je me fonds aux senteurs des fleurettes sauvages,
Et je rêve qu'ainsi je m'éparpille aux cieux
Dans le bruissement infini des feuillages.

La cigarette

Oui, ce monde est bien plat; quant à l'autre, sornettes.

Moi, je vais résigné, sans espoir, à mon sort,

Et pour tuer le temps, en attendant la mort,

Je fume au nez des dieux de fines cigarettes.

Allez, vivants, luttez, pauvres futurs squelettes.

Moi, le méandre bleu qui vers le ciel se tord

Me plonge en une extase infinie et m'endort

Comme aux parfums mourants de mille cassolettes.

Et j'entre au paradis, fleuri de rêves clairs

Ou l'on voit se mêler en valses fantastiques

Des éléphants en rut à des chœurs de moustiques.

Et puis, quand je m'éveille en songeant à mes vers,

Je contemple, le cœur plein d'une douce joie,

Mon cher pouce rôti comme une cuisse d'oie.

Jules Laforgue (16 augustus 1860 - 20 augustus 1887)

Cover 

De Britse prozaschrijver, archeoloog en militair Thomas Edward Lawrence werd geboren op 16 augustus 1888. Hij staat beter bekend als Lawrence of Arabia. Zie ook alle tags voor T. E. Lawrence op dit blog.

Uit: Seven Pillars of Wisdom

“The valleys were becoming sharply marked, with clean beds of sand and shingle, and an occasional large boulder brought down by a flood. There were many broom bushes, restfully grey and green to the eye, and good for fuel, though useless as pasture. We ascended steadily till we rejoined the main track of the pilgrim road. Along this we held our way till sunset, when we came into sight of the hamlet of Bir el Sheikh. In the first dark as the supper fires were lighted we rode down its wide open street and halted. Tafas went into one of the twenty miserable huts, and in a few whispered words and long silences bought flour, of which with water he kneaded a dough cake two inches thick and eight inches across. This he buried in the ashes of a brushwood fire, provided for him by a Subh woman whom he seemed to know. When the cake was warmed he drew it out of the fire, and clapped it to shake off the dust; then we shared it together, while Abdulla went away to buy himself tobacco.

They told me the place had two stone-lined wells at the bottom of the southward slope, but I felt disinclined to go and look at them, for the long ride that day had tired my unaccustomed muscles, and the heat of the plain had been painful. My skin was blistered by it, and my eyes ached with the glare of light striking up at a sharp angle from the silver sand, and from the shining pebbles. The last two years I had spent in Cairo, at a desk all day or thinking hard in a little overcrowded office full of distracting noises, with a hundred rushing things to say, but no bodily need except to come and go each day between office and hotel.”

T. E. Lawrence (16 augustus 1888 – 19 mei 1935)

Peter O Toole (als Lawrence) en Omar Sharif in de film Lawrence of Arabia uit 1962

De Nederlandse journalist, letterkundige, criticus en publicist Pierre Henri Ritter jr. werd geboren in Utrecht op 16 augustus 1882. Zie ook alle tags voor Pierre Henri Ritter jr. op dit blog.

Uit: Causerie over modern fetichisme

“Toen Coupérus en zijn vriend Jan bijeenwaren, vroeg vriend Jan aan Coupérus, wat hij dacht over de Kinderlijkheid van de menschheid. En van hun diepe club-fauteuils uit betuigden de vrienden elkander, dat zij niet meer dachten over de Kinderlijkheid van de menschheid, want dat zij zich met het denken zelf niet meer bemoeiden, hetgeen hun een wijde ontspanning gaf. Maar ik vraag U, mijn lezer, - indien wij ons van het denken nog niet hebben bevrijd: ‘waar kan men beter over denken dan over de Kinderlijkheid van de menschheid’? Want is het niet het merkwaardigste van deze tijden, dat wij weer kinderen geworden zijn? Zooals de asch lijkt op de sneeuw, zooals de herfst de lente soms gelijkt, zooals de witte haren lijken op de blonde en de ontplooide lippenstrakheid op den glimlach, - zoo lijkt ons dagelijksch doen, heel ons verkeeren binnen de innigheid onzer woning, na al de stormen van twijfelen, van leven, van denken, op het in bleekere nuancen getransponeerde leven van den wilde, die zich laat voortbewegen door zijn primitiefst instinct.

Na de rhapsodie van schipbreuken te hebben beleefd, waartoe zijn onstuimig, ongehoorzaam hart hem had gedrongen, zat de oude Robinson Crusoë aan zijn schouw. Hij luisterde naar den om zijn huis zacht gierenden wind, want hij was vermoeid van een der vele monotone overdenkingen zijns levens. Toen, plotseling, nam hij een der van verre meegebrachte speren van zijn wapenrek en, ze betastend met een teedere voorzichtigheid, overwoog hij, dat hij dit wel van de wilden had geleerd, hoe men een lieven afgod kan vereeren als een troost in zijn ouderdom.”

Pierre Henri Ritter jr. (16 augustus 1882 – 13 april 1962)

De Nederlandse dichter, journalist en vertaler Max Schuchart werd geboren in Rotterdam op 16 augustus 1920. Zie ook alle tags voor Max Schuchart op dit blog.

Dualisme

Ik zou zo graag wel willen zingen,
als Leopold en Engelman,
van ijle, porseleinen dingen
en liefde op een hoger plan.

Maar, nachtegaal, mijn stem is stuk
en met mijn hart voorgoed gebroken;
ik stamel schor om wat geluk
en om een vrouw die goed kan koken.

Max Schuchart (16 augustus 1920 - 25 februari 2005)

16-08-2013 om 21:01 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Guillaume van der Graft (eig. Willem Barnard) werd op 15 augustus 1920 geboren in Rotterdam. Zie ook alle tags voor Guillaume van der Graft op dit blog.

Schrijvenderwijs

Schrijvenderwijs was ik ingeslapen,
schrijvenderwijs werd ik wakker bij nacht
omdat er woorden stonden te blaten
onder het open raam waar ik lag.

Wie had hen daar bijeengedreven,
was het de honger of was het de wind?
Ze stonden in een beginnende regen
doodstil te kleumen op het grind.

Toen heb ik ze mee naar boven genomen,
de grote ruit van de spiegel besloeg.
Ik had voordien nooit geweten hoe men
woorden halfslapend naar boven droeg.

Maar 's morgens vroeg toen ik ontwaakte
waren ze weg en de deur stond los.
De zon scheen hoog en droog, er zaten
vogels te lachen in het bos.

Herfstmiddag

Nu het stortregent
en ieder ding verdwijnt,
in ‘t overwegend en onbelijnd
geweld van overvloed,
wordt mij bewuster
wat ik geloven moet:
men kan geruster
zijn als de ramp losbreekt
over het leven,
dan waar de lamp verbleekt
in angst en beven,
want in de overmacht
van ’t reppend oerbegin
zet God weer onverwacht
herscheppend in.

Darlington

Vijf jaar is Renee. Ze gelooft in kabouters.
Ze stuurt mij een briefkaart omdat ik op reis ben.
Ze ruimde de bladeren in de tuin.

Wanneer de winter voorbij is, de zomer
gekomen als tweemaal twee is vier
wie zal haar verzekeren dat wij leven?

Wij worden niet ouder dan kabouters.
Wij sterven zo ongemerkt als dwergen
aan bomen van kennis, een volk vol ernst.

Guillaume van der Graft (15 augustus 1920 – 21 november 2010)

De Duitse schrijfster Leonie Ossowski werd als Jolanthe von Brandenstein geboren op 15 augustus 1925 in Röhrsdorf. Zie ook alle tags voor Leonie Ossowski op dit blog.

Uit: Espenlaub

“Die zweite Begegnung findet im Buchladen statt. Hier, in der Kämmererstraße, ist Billi seit dem Abschluß ihrer Buchhändlerlehre angestellt. Es ist noch früh, gerade erst Ladenöffnungszeit, als der Puppenjungenlockenkopf in der Tür steht. Eigentlich muß Billi Bücherkartons auspacken, die Bücher auszeichnen und einsortieren. Für Kundschaft ist um diese Zeit ihre Kollegin und Freundin Linda zuständig. Als sie zur Tür sieht, steigt ihr leichte Röte ins Gesicht. Alle können das sehen, die Chefin, Linda und der Puppenjungenlockenkopf. Der reißt seine schwarzen Augen pflaumengroß auf, staunt und sagt:
Hi Rosenfee, was machst du denn hier?
Billi schluckt, kann nicht antworten und nicht atmen. Wieso nennt er sie Rosenfee? Weiß er vielleicht, daß sie seine Rose mit der Blüte nach unten mit Tesafilm an ihren Spiegel im Badezimmer geklebt hat? Unmöglich. Nichts weiß er, kann gar nichts wissen. Billi bekommt wieder Luft, das Blut fließt zurück, nur ihre Stimme klingt rissig, als habe sie seit Tagen nichts getrunken.
Kann ich Ihnen behilflich sein? ist alles, was sie herausbringt. Linda, die den jungen Mann eigentlich bedienen müßte, schnieft hörbar durch die Nase und grinst.
Wie du willst, sagt sie ein wenig spöttisch, dann mußt du eben später auspacken, und geht mit wackelndem Po nach hinten. Es sind nur Bruchteile von Sekunden, aber die reichen dem Puppenjungenlockenkopf, um Lindas Gang nachzuahmen. Das ist zum Lachen. Nur Billi lacht nicht. Sie fragt auch nicht ein zweites Mal nach den Wünschen des Kunden. Billi muß, ob sie will oder nicht, an Lorenz denken. Nein, der würde sich bestimmt nicht so ohne weiteres über Linda lustig machen, und schon gar nicht würde Lorenz eine Buchhändlerin duzen, auch wenn er sie schon mal gesehen hat.
Also was ist, sagt der Puppenjungenlockenkopf, hast du Zeit für mich oder nicht?
Die Frage ist im ganzen Laden zu hören. Die Chefin guckt. Der Puppenjungenlockenkopf lacht, zeigt seine kreideweißen Zähne und hebt Schultern und Hände.”

Leonie Ossowski (Röhrsdorf, 15 augustus 1925)

De Amerikaanse dichteres Mary Jo Salter werd geboren op 15 augustus 1954 in Grand Rapids, Michigan. Zie ook alle tags voor Mary Jo Salter op dit blog.

TROMPE-L’OEIL

All over Genoa
you see them: windows with open shutters.
Then the illusion shatters.

But that’s not true. You knew
the shutters were merely painted on.
You knew it time and again.

The claim of the painted shutter
that it ever shuts the eye
of the window is an open lie.

You find its shadow-latches strike
the wall at a single angle,
like the stuck hands of a clock.

Who needs to be correct
more often than twice a day?
Who needs real shadow more than play?

Inside the house, an endless
supply of clothes to wash.
On an outer wall it’s fresh

paint hung out to dry–
shirttails flapping on a frieze
unruffled by any breeze,

like the words pinned to this line.
And the foreign word is a lie:
that second “l” in “l’oeil”

which only looks like an “l,” and is silent.

Mary Jo Salter (Grand Rapids, 15 augustus 1954)

De Nederlandse dichter Daan Zonderland (pseudoniem van Dr. Daniel Gerhard (Daan) van der Vat) werd geboren in Groningen op 15 augustus 1909. Zie ook alle tags voor Daan Zonderland op dit blog.

Het is tijd om heen te gaan

Op een culinair congres in Amsterdam zingt een kok weemoedig gestemd door het zien van het Rokin:


'Het is tijd om heen te gaan,
Tijd, ondanks de klokken,
Tijd, ofschoon de kunstenaars
Nog naar Arti sjokken.

Alles gaat voorbij mijn lief,
Niets blijft bij het oude,
Zelfs de liedjes die ik zing,
Zijn je reinste claude.

Fram is boos en schrijft niet meer,
Abri koos een ander
En die hebben liefgehad
Schreien om elkander,

Schreien, schoon de zomerbries
Door de blaren ritselt,
Want de Duitse bief is stuk
En de Weense schnitzelt.

Daan Zonderland (15 augustus 1909 – 5 augustus 1977)

De Nederlandse schrijver, dichter en journalist Jan Campert werd geboren op 15 augustus 1902 in Spijkenisse. Zie ook alle tags voor Jan Campert op dit blog.

Hollands lied

Ik weet, ik weet zo zeker als mijn hart
Zijn eigen maatslag kent,
Dat Holland, thans geteisterd en gesard
Herrijzen zal in 't end.

Daar zal geen dag, geen uur meer zijn voortaan,
Dat ik niet voor mij zie,
Het puin in straten die ik ben gedaan,
De doden die zijn voorgegaan,
Weerloos, langs Maas en Schie.

Ik vraag het elke vijand, die oprecht
En trouw dient volk en land:
Noemt gij dat Recht, werd dit u toegezegd?
Een stad tot op de grond geslecht,
Walmend en leeggebrand.

Vraag het aan elke vijand, niet aan 't rot,
Dat op de borst zich slaat,
Zich uitverkoren acht en dat verzot
Na-aapt, en botter is dan bot -
Zeg dan alleen: verraad!

Zo één gevoel hier gerechtvaardigd zij,
Ik zeg: het is de haat,
Die 'k niet begeer, maar anderen dan wij
Vergrepen zich aan 't volk, dat vrij
En frank was in zijn staat.

Ik weet, ik weet zo zeker als het bloed
In 't Sticht en 't Zeeuwse land,
In Brabant, 't Gelderse de voren voedt -
Eén is er die mijn volk behoedt
Al schijnt het overmand.

Vertrouw gerust daarop, maar laat niet af,
Ook al beheerst ge uw hand,
Gedenk de vele doden in hun graf,
Waarvan elk een zijn leven gaf,
Voor ons klein Vaderland.

Die eenmaal hier geboren werd, hij weet -
En weet dat voor altijd -
Dat hij één vroege Meimaand nooit vergeet,
Vijf dagen zwart van rouw en leed,
Hij is ten strijd bereid.

Jan Campert (15 augustus 1902 - 12 januari 1943)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e augustus ook mijn vorige blog van vandaag.

15-08-2013 om 19:42 geschreven door Romenu  

De Zwitserse dichteres en schrijfster Wanda Schmid werd geboren op 15 augustus 1947 in Zürich. Zie ook alle tags voor Wanda Schmid op dit blog.

Gras

Gras grün
Erdhaare kämmen
mit rostigen Zincken

zwei Nächte
sehr dunkel
genügen dem Tastsinn

Honiggras
Margeriten
und Sauerampfer
der Sommer
wird nicht bleiben
können

Schnitt

Möven erklären
den Winter
das Gras liegt
ungekämmt
unter Schnee

Wanda Schmid (Zürich, 15 augustus 1947)

Zürich 

De Nederlandse schrijfster en dichteres Marga Kool werd geboren in Beekbergen op 15 augustus 1949. Zie ook alle tags voor Marga Kool op dit blog.

Uit: Moeders hoofddoekje

„Ik zie moeder buiten scharrelen bij de waslijn. Regenjas. Hoofddoekje omgeknoopt zodat de wind het dure permanent niet kan verrinneweren. Moeder had altijd al hoofddoekjes in soorten en maten. Sommige tuttig, met een rand van felgekleurde rozen. Tegen stof en spinnen, bij ragen en ramenwassen. Tegen de kou, als ze ’s winters op de fiets naar het dorp moest. Maar ook mooie zondagse van zuiver zijde. Boerenvrouwen konden niet zonder hun hoofddoekjes, zoals stadsvrouwen niet kunnen bestaan zonder hun paraplu. Alle vrouwen in onze buurt droegen ze. Losjes geknoopt om het haar niet te pletten, of strakgetrokken over de krulspelden. En allemaal stijfjes dichtgeknoopt onder de kin. Als het regende ging er een plissé-regenkapje overheen. Mooi was anders. Als ik elegante jonge moslima’s zie lopen met smaakvolle hoofddoekjes in de nek geknoopt, denk ik vaak: “Zo kan het dus ook!”

Moeder komt aanlopen met de lege wasmand. Ze kijkt schuldbewust. Ze weet dat ik dat liever niet heb, dat geheister achter in de tuin. Ze is al zesentachtig namelijk, en slecht ter been.

“Pas maar op, mam”, zeg ik. “Als Dinges wint op 9 juni, wordt dat verboden.” “Wat?”, zegt moeder beduusd, en peutert aan de knoop onder haar kin.

  “Die hoofddoek, die gaat hij verbieden. Duizend euro boete!”

Een ogenblik verstart ze. Dan lacht ze opgelucht.

“O”, zegt ze. “Je bedoelt die malloot, hoe heet ie?”

 “Nou ja moeder”, zeg ik. “Je hebt het wél over een volksvertegenwoordiger, hoor! Hij vindt, dat je Nederland vervuilt met die kopvodde.”

 “Het moet niet gekker worden”, zegt moeder moedeloos en scharrelt naar de keuken. “Ze moesten hem maar eens aan het werk zetten, de lulhannes, inplaats van flauwekul verkopen van onze belastingcenten.” Ze pakt water voor de koffie en ik hoor haar nog mompelen: “Die blonde rotzooi in je haar, dát is pas slecht voor het milieu…”

Marga Kool (Beekbergen, 15 augustus 1949)

De Ierse schrijver en journalist Benedict Kiely werd geboren in Omagh op 15 augustus 1919. Zie ook alle tags voor Benedict Kiely op dit blog.

Uit: The Collected Stories Of Benedict Kiely

'Not a watch between them,' said the fusilier. 'Time doesn't count in Tansey's.'

The fusilier read: Screaming with terror the Maoris were dragged from their lofty perches. The beasts, uncontrolled by Tarzan, who had gone in search of Jane, loosed the full fury of their savage natures upon the unhappy wretches who fell into their clutches ... Sheeta, in the meanwhile, had felt his great fangs sink into but a single jugular ...

Afterwards when the guests had gone Isaac said, 'The Cowboy Carson had a ranch once on the Rio Grande. He told me he had seventy pinto ponies.'

'Son,' said the fusilier, 'I hate to rob you of your fancy. But better for your father to do it than for the hard world and the black stranger. The Cowboy Carson was never out of this town except perhaps to carry Pat Moses Gavigan's bag as far as the pike-water at Blacksessiagh. It all comes out of the wee books you see in the paper-shop window: Deadwood Dick and Buffalo Bill, and Hit the Tuttle Trail with Hashknife and Sleepy.'

Benedict Kiely (15 augustus 1919 - 9 februari 2007)

De Engelse schrijver Thomas De Quincey werd geboren op 15 augustus 1785 in Manchester. Zie ook alle tags voor Thomas De Quincey op dit blog.

Uit: Confessions of an English Opium-Eater

“Thus, for instance, opium, like wine, gives an expansion to the heart and the benevolent affections; but then, with this remarkable difference, that in the sudden development of kind-heartedness which accompanies inebriation there is always more or less of a maudlin character, which exposes it to the contempt of the bystander.  Men shake hands, swear eternal friendship, and shed tears, no mortal knows why; and the sensual creature is clearly uppermost.  But the expansion of the benigner feelings incident to opium is no febrile access, but a healthy restoration to that state which the mind would naturally recover upon the removal of any deep-seated irritation of pain that had disturbed and quarrelled with the impulses of a heart originally just and good.  True it is that even wine, up to a certain point and with certain men, rather tends to exalt and to steady the intellect; I myself, who have never been a great wine-drinker, used to find that half-a-dozen glasses of wine advantageously affected the faculties—brightened and intensified the consciousness, and gave to the mind a feeling of being “ponderibus librata suis;” and certainly it is most absurdly said, in popular language, of any man that he is disguised in liquor; for, on the contrary, most men are disguised by sobriety, and it is when they are drinking (as some old gentleman says in Athenæus), that men εαυτους εμφανιζουσιν οιτινες εισιν—display themselves in their true complexion of character, which surely is not disguising themselves.” 

Thomas de Quincey (15 August 1785 – 8 December 1859)

Portret door Sir John Watson Gordon, 1846 

De Duitse dichter Matthias Claudius werd op 15 augustus 1740 geboren in het Duitse stadje Reinfeld in de buurt van Lübeck. Zie ook alle tags voor Matthias Claudius op dit blog.

Die Sternseherin Lise

Ich sehe oft um Mitternacht,

Wenn ich mein Werk getan

Und niemand mehr im Hause wacht,

Die Stern' am Himmel an.

Sie gehn da, hin und her zerstreut

Als Lämmer auf der Flur;

In Rudeln auch, und aufgereih't

Wie Perlen an der Schnur;

Und funkeln alle weit und breit,

Und funkeln rein und schön;

Ich seh die große Herrlichkeit,

Und kann mich satt nicht sehn...

Dann saget, unterm Himmelszelt,

Mein Herz mir in der Brust:

»Es gibt was Bessers in der Welt

Als all ihr Schmerz und Lust.«

Ich werf mich auf mein Lager hin,

Und liege lange wach,

Und suche es in meinem Sinn,

Und sehne mich darnach.

Matthias Claudius (15 augustus 1740 - 21 januari 1815)

Portret, toegeschreven aan  Friederike Leisching, rond 1797

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 15 augustus 2010.

De Duitse schrijfster en draaiboekauteur Susanne Mischke werd geboren op 15 augustus 1960 in Kempten. Zie ook mijn blog van 15 augustus 2009 en ook mijn blog van 15 augustus 2010.

De Nederlandse schrijver R.J. Peskens (auteursnaam van uitgever Geert van Oorschot) werd geboren in Vlissingen op 15 augustus 1909. Zie ook mijn blog van 15 augustus 2008. en ook mijn blog van 15 augustus 2009

De Duitse schrijver, essayist en televisiepresentator Roger Willemsen werd geboren in Bonn op 15 augustus 1955. Zie ook mijn blog van 15 augustus 2009.

De Amerikaanse schrijfster Edna Ferber werd geboren op 15 augustus 1885 in Kalamazoo, Michigan. Zie ook mijn blog van 15 augustus 2008 en ook mijn blog van 15 augustus 2009.

De Duitse dichter en schrijver Heinrich Eichen werd geboren op 15 augustus 1905 in Bonn. Zie ook mijn blog van 15 augustus 2008 en ook mijn blog van 15 augustus 2009.

15-08-2013 om 19:26 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

George Innes, Summer Days, Cattle Drinking Late Summer, 1857

Spätsommer

Noch schenkt der späte Sommer

Tag um Tag voll süßer Wärme.

Über Blumendolden schwebt da und dort

mit müden Flügelschlag ein Schmetterling

und funkelt sammetgolden.

Die Abende und Morgen atmen feucht

von dünnen Nebeln, deren Naß noch lau.

Vom Maulbeerbaum mit plötzlichem Geleucht

weht gelb und groß ein Blatt ins sanfte Blau.    

Eidechse rastet auf besonntem Stein,

Blätterschatten Trauben sich verstecken.

Bezaubert scheint die Welt, gebannt zu sein,

in Schlaf, in Traum, und warnt dich, sie zu wecken.

So wiegt sich manchmal viele Takte lang

Musik, zu goldener Ewigkeit erstarrt.

Bis sie erwachend sich dem Bann entrang

zurück zu Werdemut und Gegenwart.

Wir Alten stehen erntend am Spalier  

und wärmen uns die sommerbraunen Hände.

Noch lacht der Tag, noch ist er nicht zu Ende.

Noch hält und schmeichelt uns das heut und Hier.

Hermann Hesse (2 juli 1877 – 9 augustus 1962)

Zie voor de schrijvers van de 14 augustus ook mijn blog van 14 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

14-08-2013 om 19:48 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Duitse schrijfster Stefanie de Velasco werd geboren in 1978 in Oberhausen. Zij groeide op in het Rijnland . De Velasco studeerde Europese Etnologie en politieke wetenschappen in Bonn, Berlijn en Warschau . Ze woont en werkt in Berlijn. In 2011 kreeg zij voor het begin van haar debuurroman de Literaturpreis Prenzlauer Berg. Momenteel ( 2013 ) ontvangt ze een beurs van de Drehbuchwerkstatt München. Haar debuutroman “Tigermilch” vertelt het verhaal van twee 14-jarige meisjes die er op uitgaan, om zich te laten ontmaagden. Wat begint als een leuke zomervakantie eindigt in een tragedie, waarbij de twee meisjes getuige worden van een eerwraak.

Uit: Tigermilch

“Ich würde gern aufstehen und gehen, ich will nach Hause, aber zu Hause, ist das bei Rainer und Jessi, bei Mama und ihrem Sofa? Ich weiß nicht, keine Ahnung, wo ich hinwill, ich will auf Amirs Linde und so weit hochklettern, dass mich die grünen Blätter ganz bedecken und mich keiner finden kann, ich will das dünne Ende vom Wollfaden in den Ästen suchen und mich wie ein Äffchen daran festhalten, so lange, bis jemand die Welt unter mir wieder zusammengeklebt hat.” 

(…)

“Jameelah liebt es, Buchstaben zu vertauschen, Wörterknacken nennt sie das. Aus Luft macht sie Lust, aus Nacht nackt, Lustballons, Nacktschicht, Lustschutzkeller mit Nacktwärtern. Wir sprechen außerdem O-Sprache, Geld ist Gold, mit Filter drehen gibts nicht mehr, nur mit Folter drohen.”

(…)

Ja, schreit Jasna, jetzt weinst du, aber zuerst, zuerst zerrst du mich hierher auf diese Welt und lässt mich einfach allein, und jetzt, jetzt, wo ich sterben will, da weinst du. Ihre Mutter verkriecht sich in Tariks Armen, sie legt die Hände auf seine breiten Schultern und formt sie zu kleinen Fäusten, ich sehe, in der einen Faust hält sie ein Taschentuch. Immer diese Taschentücher, denke ich, wie kleine Stofftiere, nur für Mütter, nur für Sorgen, traurig geknetete Tierchen aus Tränen, jedes mit seiner eigenen Geschichte."

Stefanie de Velasco (Oberhausen.1978 )

14-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Het Quack-monument in Nijmegen

De herrijzenis van Quack

Iedereen wou met De Stijve op de plaat,
trekker van formaat blijkens prentbrief-
kaarten uit zijn glorietijd. Wie niet met
‘m paarde was niet in Nijmegen geweest.
Paarden dronken van zijn spuitend nat.

Stilaan rees wrevel over Bijlards uitleg
van de laatste wil van schenker Quack,
werd de hybride staat van zuilfontein
gelaakt, neergehaald werd hij geruimd.

Een halve eeuw erna kreeg men weer zin
in hem, oog voor zijn art deco. Te midden
van zijn stralend vocht kwam hij met rood-
granieten schacht en kop onveranderd over-
eind, het opgetogen welkom van de oude stad.

Victor Vroomkoning (Boxtel, 6 oktober 1938)

Zie voor de schrijvers van de 13e augustus ook mijn blog van 13 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

13-08-2013 om 17:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en dichter Antoine de Kom werd geboren in Den Haag op 13 augustus 1956. Antoine de Kom woonde van 1966 tot 1971 in Paramaribo. Hij studeerde geneeskunde aan de Universiteit van Amsterdam en werkte als psychiater aan het Pieter Baan Centrum. Hij debuteerde in 1989 in het tijdschrift De Gids onder het pseudoniem Raymond Sarucco. Daarna publiceerde hij met regelmaat in De Revisor en in Hollands Maandblad. Zijn eerste bundel “Tropen” verscheen in 1991.

Daarna volgden “De kilte in Brasilia” (1995), “Zebrahoeven” (2001), “Chocoladetranen” (2004) en “De lieve geur van zijn of haar” (2008). In 2012 publiceerde hij Het misdadige brein, een bundeling van miniaturen over beruchte verdachten die in Hollands Maandblad verschenen

in deze kleine gondel vol gedrochten

in deze kleine gondel vol gedrochten

boven de omgespitte dierentuin hangen

op zoek naar het vogelbekdier

dat spartelend zijn aquarium ontglipt.

je had je eigenlijk een gedicht voorgesteld

met herinneringen aan de bronx

aan de caribische zee aan een creoolse

uit de antillen: aan joséphine of

aan napoleon daardoor - op elba

had je willen naslaan wat er daar al niet

als een gedicht voorstelbaar was geweest.

men gondelt door een dierentuin bungelt in persoon

voor koala’s die zich graag op de foto

laten knuffelen met dodelijk gevaar voor eigen ribben.

nu de varaan roerloos en aaibaar gaapt

ontbreekt hij niet naast dekstoel & sloep terwijl

uit de deur naar de brug kleine blauwe pinguïns tevoorschijn komen

het schip sonoor trilt de zeewind lauw als de nacht is

en heel vele lichtjes van dobberende vissersboten

voortekens waren die er op wezen dat je al bijna oog

in oog ligt met een kameel naast je opgepropt

die met de kop tegen het zachte linnen van je kooi

op de ganymedes van zijn lange reis door het zand uitrust.

nu ik ontwaak

nu ik ontwaak
ter hoogte van dakar
denk ik die twee achter me
(stoel rij vijf of zo dacht ik)
(ze zijn al slaperig)
zomaar in licht bedwelmde staat.
als zware katers soezen
ze met open oren glanzend zwart:
dan draaien ze zich om en zinken
in diepe slaap – roerloze lichamen donzig
ademen de buiken in diepblauwe luchtige dekens gewikkeld. 

Antoine de Kom (Den Haag, 13 augustus 1956)

13-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Johannes Vermeer: Gezicht op Delft, 1660-1661

Vermeer: Gezicht op Delft

Ik maak je hierin aanwezig.

Je schaduw kondigt je aan

om een hoek. Boodschappen gedaan

in achterstraatjes. Bevend

raakt geschilderd zonlicht je aan

als je verschijnt op de kade.

Gehoede regenten staan

te wachten op dode schepen.

Ze kijken je na. Joffer. Zeker

laat ik er één bij je slapen

vannacht, als ik je in leven

houd, driehonderd jaar hiervandaan.      

Willem van Toorn (Amsterdam, 4 november 1935)

Op 12 augustus 1955 overleed de Duitse schrijver Thomas Mann. Zie ook mijn blog van 12 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Mann op dit blog.

Uit: Tonio Kröger

„Die Wintersonne stand nur als armer Schein, milchig und matt hinter Wolkenschichten über der  engen Stadt. Naß und zugig war’s in den giebeligen  Gassen, und manchmal fiel eine Art von weichem  Hagel, nicht Eis, nicht Schnee.

Die Schule war aus. Über den gepflasterten Hof  und heraus aus der Gatterpforte strömten die Scharen der Befreiten, teilten sich und enteilten nach  rechts und links. Große Schüler hielten mit Würde  ihre Bücherpäckchen hoch gegen die linke Schulter  gedrückt, indem sie mit dem rechten Arm wider den  Wind dem Mittagessen entgegen ruderten; kleines  Volk setzte sich lustig in Trab, daß der Eisbrei um herspritzte und die Siebensachen der Wissenschaft  in den Seehundsränzeln klapperten. Aber hie und da  riß alles mit frommen Augen die Mützen herunter  vor dem Wotanshut und dem Jupiterbart eines gemessen hinschreitenden Oberlehrers ...

»Kommst du endlich, Hans?« sagte Tonio Kröger,  der lange auf dem Fahrdamm gewartet hatte; lächelnd  trat er dem Freunde entgegen, der im Gespräch mit

anderen Kameraden aus der Pforte kam und schon  im Begriffe war, mit ihnen davon zu gehen ... »Wieso?« fragte er und sah Tonio an ... »Ja, das ist wahr!

Nun gehen wir noch ein bißchen.« Tonio verstummte, und seine Augen trübten sich.

Hatte Hans es vergessen, fiel es ihm erst jetzt wieder ein, daß sie heute Mittag ein wenig zusammen  spazieren gehen wollten? Und er selbst hatte sich  seit der Verabredung beinahe unausgesetzt darauf  gefreut!

»Ja, adieu, ihr!« sagte Hans Hansen zu den Kameraden. »Dann gehe ich noch ein bißchen mit Kröger.« – Und die Beiden wandten sich nach links, indes die Anderen nach rechts schlenderten.“

Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955)

Zie voor de schrijvers van de 12e augustus ook mijn blog van 12 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-08-2013 om 18:50 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Noorderkerk, Pieter Schenk, circa 1708

Uit: De Jordaan: Amsterdamsch epos

“Nu draafde de buurtpraat over een nieuwe roomijs-bedoening van Jans, nicht van Trui, die wel met gedofte duiten aan het werk zou zijn gegaan; over slenter-tochtjes langs de Maandagmarkt van Westerstraat en Noorderbuurt; over het vreeselijke gehaaide wijf uit de Krommert, die met twee broers leefde en haar mooie lijf verspilde aan een paar woeste schooiers. Plots sprongen ze op den rug van Malle Mien, van wie ze wisten dat ze zich drie jaar lang had laten blauw ranselen door haar dronken man, zonder een pink verweer, en die nu hém ram gaf, zonder dat hij een vin vertrilde. Zoo ziedde de buurtpraat rond, zich moeiend in alles, de meest persoonlijke gebeurtenissen tot op den grond omwoelend met een woedenden hartstocht en een snijdende veroordeeling.

Een vriendin van Trien de Soepketel schold op den broeder van het kliniekje in de Willemstraat.

- Sau'n luydborstige proppeschieter.... heí most d'r 'n krèp ofer se lèmpies....

- Dèt sel je loate.... onderbrak Neeltje met drift.... dèt is d'r 'n engel fèn 'n mènnetje.... ik hep er naujt nie sau'n fènt beleifd....

Al de praat-vrouwen vielen Neeltje bij, roemden de goedhartigheid van den broeder. Trien's vriendin werd giftig en de punt van haar spitsen neus krijtbleek. Haár jongen had de vent met een grauw en een snauw wéggebonjourd, vertelde ze.

- Sau'n lefgauser.... sau'n ribbemaus....

Koekjes Na niesde schrikkerig-kort.

Straat in de Jordaan, Jan Korthals (1916 - 1972)

- Sie je wel dèt 't woar is,.... lachte Trien,.... se niest d'rop.

- Loa jullie die nèfke mit rust.... hitste de blonde deern ertusschen.... omdèt d'r keirel flikt mit de peise hep jullie de pest in....

- Nei, nei.... kaàk-nouerissies.... nei... nei.... kaàk.... nei.... stotterde Rolrug.... Hei.... hei... ùg, hoe heit ie nou tug....

- Wie?.... wèt?

- Ug.... hoe heit ie tug?.... hoe....

- Gauj d'r moar 'n dwèrsstroat uyt.... lolde Trien. Rolrug wou iets heel wijs-bemiddelends er tusschenin dringen, maar ze lieten hem niet verder komen dan zijn ‘kaàkerissies’. Juist zijn gestotter sloeg den toorn weer over in spot en lach. -

- Seg Rolrug,.... je mot leire braàje.... hoonde de vrouw met het zweer-gezicht.

- Achter 't orregel fèn Lànge Jèn.... immes!.... schaterde de sigarenmaakster.... twei steikies feùr 't noadje!....

- Kaàk, 'n fraàje-jonge, mit lang hoar, - wie-doet-je-wèt...., gierde Trien.

Zelfs Lientje de Mosterdbak pruttelde een grapje mee over Jaap Bronk. - Onder het hoonend geschimp voelde de bochel weer sterker zijn onmacht. Zijn dooréén-gekroesde, zwarte brauwen trokken nijdig saâm, hingen laag-dreigend op zijn schelle oogen. - Maar weer zweeg hij. Eerst zou hij nog een krakertje pakken bij Moeke in de Anjelier en dan maar naar de vlet slobberen. -            “

Israël Querido (1 oktober 1872 - 5 augustus 1932)

Zie voor de schrijvers van de 11e augustus ook mijn blog van 11 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

11-08-2013 om 17:35 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Alkmaar, De Waag

ZO KIJKEN

Zeg ik: ik zag
je warrig haar, je stille ogen,
je lippen smal die woorden
sloten. Zeg ik: ik zag, maar niet

wie je was. Zag ik de lijnen
van je rug met het kleine van
de weerstand, de rijp op je ogen?
Niet van wachten op lente,
maar vaak te koud.
Zeg ik: ik zag zonder onderscheid.
Jij was zoveel
in mij. Zien doet bestaan,
woorden maken leven. Nooit lang.
Zeg ik: alles is even en ook niet.
Zag ik je huid vol aarzelend haar?
Ik was daar thuis. Ik hoorde
In je lichte lied, in je schromend spel.
 
Kan een hart zich vergissen, doen
ogen mee? Elke weg ging toch
naar huis waar jij, waar welkom
op jouw warme lippen.
 
Zeg ik: er is veel voorbij, maar niet
dat je was, niet wat ik zag.
Zo zeg ik.

Dit gedicht in de Paternosterstraat in Alkmaar

Margreet Schouwenaar (Schagen, 16 mei 1955)

Zie voor de schrijvers van de 10e augustus ook mijn blog van 10 augustus 2012 en ook mijn blog van 10 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

10-08-2013 om 20:15 geschreven door Romenu  

De Colombiaanse schrijver Juan Gabriel Vásquez werd geboren in Bogotá in 1973. Hij studeerde rechten in zijn geboortestad, aan de universiteit van Rosario, en vertrok na zijn afstuderen naar Frankrijk, waar hij tussen 1996 en 19999 in Parijs woonde. Daar, aan de Sorbonne, ontving hij een doctoraat in de Latijns-Amerikaanse literatuur. Later verhuisde hij naar een klein stadje in de Ardennen in België. Na een jaar verhuisde hij naar Barcelona. In 2012 keerde hij terug naar Bogota.
Ook al is hij een schatplichtig aan Gabriel García Márquez, hij zier zijn werk als een reactie op het magisch realisme. Vásquez publiceert in diverse tijdschriften en culturele supplementen werkt, schrijft essays en is wekelijks columnist voor de Colombiaanse krant El Espectador. Zijn verhalen zijn verschenen in bloemlezingen in verschillende landen en zijn romans zijn vertaald in verschillende talen. Bovendien heeft hij zelf werken van John Hersey , Victor Hugo , en EM Forster vertaald. In 2011 ontving hij de Premio Alfaguara voor zijn roman "El ruido de las cosas al caer". De romans “Los informantes” (De informanten), “Historia secreta de Costaguana” (De geheime geschiedenis van Costaguana) en “El ruido de las cosas al caer” (Het geluid van vallende dingen) werden in het Nederlands vertaald. Voorlopig verschenen reeds twee verhalen uit de bundel “Los amantes de Todos los Santos” in het Nederlands: “De terugkeer” verscheen in de leesbijlage van Vogue Nederland en het Vlaamse literaire tijdschrift Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift nam “De huisgenoot” op in zijn lentenummer.

Uit: De geheime geschiedenis van Costaguana (Vertaald door Brigitte Coopmans)

“Chronologie is een ontembaar beest; de lezer heeft geen idee wat voor onmenselijke arbeid ik heb moeten verrichten om mijn verhaal een min of meer geordende aanblik te geven (ik sluit niet uit dat die poging mislukt is). Mijn problemen met het beest zijn tot één enkel probleem te herleiden. Want u zult zien, met het verstrijken van de jaren en na veel nadenken over het onderwerp van dit boek, heb ik kunnen constateren wat ongetwijfeld voor niemand een verrassing is: alle verhalen in de wereld, alle verhalen die men kent, vertelt en zich herinnert, al die kleine geschiedenissen die de mens om de een of andere reden belangrijk vindt en die ongemerkt het angstaanjagende fresco van de Grote Geschiedenis vormen, verhouden zich in juxtapositie tot elkaar, raken elkaar, kruisen elkaar; geen enkel verhaal staat op zichzelf. Hoe spring je daarmee om in een lineair verhaal? Dat is onmogelijk, vrees ik. Ziehier een nederige onthulling, de les die ik heb geleerd in de omgang met de gebeurtenissen op aarde: zwijgen is verzinnen, leugens worden opgetrokken uit het onuitgesprokene, en aangezien het mijn bedoeling is om waarheidsgetrouw te vertellen, zal mijn kannibalistische relaas alles moeten omvatten, alle verhalen die het zonder al te veel moeite kan behappen, de grote en de kleine.”
(…)

Het was in die dagen dat Sarah Bernhardt arriveerde. De lezers sperren hun ogen wijd open, uiten reacties van ongeloof, maar toch is het zo. Sarah Bernhardt was daar. (…) In een piepklein en te warm theater, dat inderhaast was ingericht in een zijvleugel van het Grand Hotel, betrad Sarah Bernhardt voor een geheel Frans publiek, op één na, een podium met twee stoelen, waarop ze (…) uit haar hoofd en foutloos alle monologen uit de Phaedra van Racine voordroeg. Een week later zat ze alweer in de trein, maar dan in tegengestelde richting, en keerde terug naar Europa zonder dat ze ook maar één Panamees had gesproken … maar wel een plekje had verworven in mijn verhaal.”

 
Juan Gabriel Vásquez (Bogotá, 1973)

10-08-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Brug Reguliersgracht en Prinsengracht, David Schulman,  (1881-1966)

Reguliersgracht

Er ligt in ’t midden van de groote stad
Een stille gracht met boomen aan weerszijden.
Het leven gaat daar-buiten veel te rad:
Hier rust het uit en sluimert tusschenbeide.

Een wandelaar die dwalen komt hierheen
En om zich nóg het straatgeluid hoort suizen
Blijft in verwondering staan: hij is alleen:
Het water spiegelt boomen slechts en huizen…

Toen ik vanmiddag ging die gracht voorbij
Zag ik er drijven d’afgewaaide blaadren
-D’eerste dit jaar- het was zoo stil om mij
Dat ik meende: de herfst te hooren naadren…

Jan Jacob van Geuns (25 februari 1893 - 6 maart 1959)

Hoek Reguliersgracht en Keizersgracht (geen portret beschikbaar)

Zie voor de schrijvers van de 9^e augustus ook mijn blog van 9 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

09-08-2013 om 21:13 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Gerrit Adriaensz. Berckheyde, De Grote Markt in Haarlem, 1693

Haarlems gemoed

Al jong besefte ik, nog íéts te jong voor woorden:
de Spaarnestad bepaalt m’n klanken en m’n beelden
zuster Mariana wist immers al hoe het in Haarlem hoorde
op de kleuterschool, toentertijd, daar aan de Koningstraat
waar je als peuter al je Haarlems kind-zijn deelde
Het is altijd goed toeven en goed zoeken tussen al die Muggen
botaniseren, desnoods voor ons Noord-Hollands (Stads-)Archief
entomologisch is deze stad mij al decennia zó lief
ik zie De Waag, De Vleeshal, Gravenzaal en bruggen
Hoe Haarlems Haarlem is
kan haast geen Mug je zeggen
zei Nijgh al niet dat Haarlem niet bestaat
laat staan dat hier ter stede in de loop der tijd
een Spaarnestedeling je uit kan leggen
hoe dat nou werkelijk zit
met onze Mugse zijns-mentaliteit
Je zou het Bomans nog eens moeten kunnen vragen
die was zo Haarlems als de hemel en de hel
maar van geboorte eerst een halfjaar Hagenaar, dat wél
wat is er nodig om de geest van Hildebrand uit te dragen
Mulisch, Ferron en Meijsing, Cornelis
van Haarlem, Bronner, Bomans, Beets, Verwey
en Heijboer. En dan ook nog eens die invloed
van Vlaamse jongens als Frans Hals en Lieven de Key
zij maakten Haarlem samen wat het is
ga dan maar eens op zoektocht naar het Haarlemse gemoed?
Wat maakt de stad zo eigensteeds?
dat is dat je elkaar er ziet en groet
in de Schuur, op straat en in de kroeg
op de Grote Markt, waar Loutje staat
maar ook de Zonnevechter
Juist die diversiteit schenkt
Muggen hun karakter
hun krant heet niet voor niets Oprechter
en dat getuigt pas echt van hun mentaliteit.

Nuel Gieles (Haarlem, 17 december 1958)

Zie voor de schrijvers van de 8^e augustus ook mijn blog van 8 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

08-08-2013 om 20:56 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Gerrit Adriaensz. Berckheyde, De bocht van de Herengracht (1671-1672)

Narcisten!

Bij de viering van het 400-jarig bestaan van de Amsterdamse grachten

Net als Venetië trekt Amsterdam dag
en nacht narcisten aan. Het zijn de spiegels,

de diepe, zieke spiegels van de grachten,
het is het water dat je gevel rekt,

het water dat bekwaam de luchten vangt
en elke blik of kus op film vastlegt.

Narcisten! Laat in mei! Hun fraaie tred,
hun weergaloze kop: het komt op film.

Het is een drukke stad die aandacht wil
en krijgt. En jij staat bij het IJ en ziet

hoe beeld na beeld in de montagekamer
van het water glijdt en daar verdwijnt.

Een bijrolzijn we, ijdel, lang van stof,
en in een bijzin zullen we verdrinken.

Maar voor we uit het script worden geknipt
spiegelen we ons piekfijn aan het licht.

Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e augustus ook mijn blog van 7 augustus 2012 en ook  mijn blog van 7 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

07-08-2013 om 22:08 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

Magna Plaza, Amsterdam

David singt vor Saul

König, hörst du, wie mein Saitenspiel

Fernen wirft, durch die wir uns bewegen:

Sterne treiben uns verwirrt entgegen,

und wir fallen endlich wie ein Regen,

und es blüht, wo dieser Regen fiel.

Mädchen blühen, die du noch erkannt,

die jetzt Frauen sind und mich verführen;

den Geruch der Jungfraun kannst du spüren,

und die Knaben stehen, angespannt

schlank und atmend, an verschwiegnen Türen.

Daß mein Klang dir alles wiederbrächte.

Aber trunken taumelt mein Getön:

Deine Nächte, König, deine Nächte -,

und wie waren, die dein Schaffen schwächte,

o wie waren alle Leiber schön.

Dein Erinnern glaub ich zu begleiten,

weil ich ahne. Doch auf welchen Saiten

greif ich dir ihr dunkles Lustgestöhn? –

Rembrandt, Saul en David, (1655-1660)

II

König, der du alles dieses hattest

und der du mit lauter Leben mich

überwältigest und überschattest:

komm aus deinem Throne und zerbrich

meine Harfe, die du so ermattest.

Sie ist wie ein abgenommner Baum:

durch die Zweige, die dir Frucht getragen,

schaut jetzt eine Tiefe wie von Tagen

welche kommen -, und ich kenn sie kaum.

Laß mich nicht mehr bei der Harfe schlafen;

sieh dir diese Knabenhand da an:

glaubst du, König, daß sie die Oktaven

eines Leibes noch nicht greifen kann?

III

König, birgst du dich in Finsternissen,

und ich hab dich doch in der Gewalt.

Sieh, mein festes Lied ist nicht gerissen,

und der Raum wird um uns beide kalt.

Mein verwaistes Herz und dein verworrnes

hängen in den Wolken deines Zornes,

wütend ineinander eingebissen

und zu einem einzigen verkrallt.

Fühlst du jetzt, wie wir uns umgestalten?

König, König, das Gewicht wird Geist.

Wenn wir uns nur aneinander halten,

du am Jungen, König, ich am Alten,

sind wir fast wie ein Gestirn das kreist.

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)

Rembrandt, David speelt de Harp Voor Saul, 1629

Zie voor de schrijvers van de 6^e augustus ook mijn blog van 6 augustus 2012 en eveneens mijn blog van 6 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

06-08-2013 om 21:16 geschreven door Romenu