De Britse schrijfster Charlotte Brontë werd geboren in Thornton op 21 april 1816. Zie ook alletags voor Charlotte Brontë op dit blog.

Uit: Villette

"In the autumn of the year  —  —  I was staying at Bretton; my godmother having come in person to claim me of the kinsfolk with whom was at that time fixed my permanent residence. I believe she then plainly saw events coming, whose very shadow I scarce guessed; yet of which the faint suspicion sufficed to impart unsettled sadness, and made me glad to change scene and society.
Time always flowed smoothly for me at my godmother's side; not with tumultuous swiftness, but blandly, like the gliding of a full river through a plain. My visits to her resembled the sojourn of Christian and Hopeful beside a certain pleasant stream, with "green trees on each bank, and meadows beautified with lilies all the year round." The charm of variety there was not, nor the excitement of incident; but I liked peace so well, and sought stimulus so little, that when the latter came I almost felt it a disturbance, and wished rather it had still held aloof.
One day a letter was received of which the contents evidently caused Mrs. Bretton surprise and some concern. I thought at first it was from home, and trembled, expecting I know not what disastrous communication: to me, however, no reference was made, and the cloud seemed to pass.
The next day, on my return from a long walk, I found, as I entered my bedroom, an unexpected change. In, addition to my own French bed in its shady recess, appeared in a corner a small crib, draped with white; and in addition to my mahogany chest of drawers, I saw a tiny rosewood chest. I stood still, gazed, and considered.
"Of what are these things the signs and tokens?" I asked. The answer was obvious. "A second guest is coming: Mrs. Bretton expects other visitors."
On descending to dinner, explanations ensued. A little girl, I was told, would shortly be my companion: the daughter of a friend and distant relation of the late Dr. Bretton's. This little girl, it was added, had recently lost her mother; though, indeed, Mrs. Bretton ere long subjoined, the loss was not so great as might at first appear.

 
Charlotte Brontë (21 april 1816 – 31 maart 1855)
Cover

De Franse schrijver Patrick Rambaud werd geboren op 21 april 1946 in Parijs. Zie ook alle tags voor Patrick Rambaud op dit blog.

Uit:François Le Petit

“Je raconte ici l’histoire d’un petit nombre d’hommes qui, poussés par les événements, ne se hissaient point à leur portée. Le monde avançait mais eux, animés par d’anciens réflexes, amidonnés, rétrécis dans leur système de pensée et leur langue morte, ils semblaient reculer tant ils s’échinaient à rester immobiles. Est-ce la chronique d’une tragi-comédie ? Est-ce un requiem qui chante en lamento le naufrage d’un monde politique professionnel ? Charles Ier de Gaulle fustigeait le régime des partis, qui fleurirent après lui. Avant de rejoindre le monde des esprits, François-le-Grand avait estimé que ses successeurs ne seraient au mieux que des comptables ; c’était vrai : le règne de Nicolas-le-Mauvais puis celui de François-le-Petit avaient tourné aux calculs, à la combine, aux querelles de coteries. Ces parvenus avaient ennuyé le peuple, ils l’avaient trompé, maintenant ils l’exaspéraient. La gabegie était mondiale, le verbe se désagrégeait, la vente des armes prospérait, alors le bon sens demanda en écho : le moyen de se débarrasser des nuisibles ? Le moyen de vivre ? Faudrait-il accomplir la prophétie du désopilant M. Babeuf : « Que tout rentre au chaos, disait-il, et que de ce chaos sorte un monde régénéré. » Brrr !”
(…)

« La contestation se généralisait en prenant des noms de basse-cour, d'abord les pigeons, entrepreneurs en haute technologie qui s'insurgeaient contre une fiscalité dévorante, puis les poussins, auto-entrepreneurs menacés, puis les dindons, hostiles à la réforme des rythmes scolaires, puis les moutons tondus par une augmentation de leurs cotisations, enfin les cigognes qui demandaient que les sages-femmes aient un statut à l'hôpital. Une succession de révoltes menaçait.”

 
Patrick Rambaud (Parijs, 21 april 1946)
Cover

De Engelse schrijver John Mortimer werd geboren op 21 april 1923 in Londen. Zie ook alle tags voor John Mortimer op dit blog.

Uit:Rumpole and the Brave New World

“When I'd taken the final trick in our no trumps victory, he looked at me with what I can only call amazement.
"Your aura Hilda - I may call you Hilda, mayn't I? It's glistening so brightly I can hardly look at it."
"Is it really?"
"Of course it is. It can only be seen in moments of triumph and by people who understand such things. Will you allow me to polish it a little? I've rarely seen anything quite so spectacular."
With that he took a silk handkerchief out of his breast pocket and gently seemed to caress an area round my forehead. I began to feel some sort of vibration in the air around me. I saw Marsha looking at me in a curious sort of way but I took no notice of her. After a while Eustace folded his handkerchief, restored it to his pocket and left the bridge table in quest of Marsha's sandwiches. When he did so I felt a curious emptiness, an indescribable feeling of loss.
"You're an extraordinary woman," he told me as he brought me back a plate. "You live very near the secret heart of existence. Are you aware of that?"
"Not really," I told him, "not until we played that last hand together."
"Then you must have got the feeling of a door opening. A door into an inner world. You must have felt that before."
"I think so, when Rumpole's been particularly irritating."
"Don't fight against it Hilda. You have been picked out to be one of the chosen."
"Chosen? For what?"
"The deeper understanding. There are a few of us who meet in my studio. They'd be terrifically honoured if you could join us for an evening of deeper living. Would you consider it?"

 
John Mortimer (21 april 1923 – 16 januari 2009)

De Nederlandse schrijver Charles den Tex werd geboren in Box Hill, Australië, op 21 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles den Tex op dit blog.

Uit: Bot

‘Wat denk je?’ vraagt hij. ‘Hartaanval? Op het moment suprême te opgewonden geraakt?’
Ze zwijgt.
‘Zou zomaar kunnen. Hij was een a-type.’ Mark beent op en neer. ‘Fucking Willem. Dit kan toch niet?’
‘Nee, het kan niet, maar het is toch gebeurd.’ Zwijgend staren ze naar het naakte lichaam, naar de rotzooi op de grond. Lege glazen, kleren. Op een tafeltje staat een fles champagne, zo goed als leeg. Er naast een fles whisky. Een leeg blikje cola light.
‘Ik wil dit niet meer zien’, zegt ze en met een ruk draait ze zich om.
Mark legt een hand op haar schouder, de aanblik van hun baas, hangend als een karkas aan het plafond, is te ver verwijderd van hun dagelijkse realiteit. De man aan wie ze verantwoording moeten afleggen, de man wiens opdrachten ze moeten uitvoeren, is niet meer dan een bloot vet lijf.
Het is alsof het doel in hun leven is gestorven.
‘Gaat het?’ vraagt Mark.
‘Nee.’
‘Dan is het goed.’
‘Dank je.’ Ze zucht.
‘En nu?’ Mark verwacht een antwoord. ‘Jij moet het zeggen.’

 
Charles den Tex (Box Hill, 21 april 1952)

De Duitse literatuurwetenschapper en musicus Michael Mann werd als jongste kind van Thomas en Katia Mann geboren op 21 april 1919 in München. Zie ook alle tags voor Michael Mann op dit blog.

Uit: Die Manns. Geschichte einer Familie (door Tilmann Lahme)

„Der Bugatti kostet nun doch „weit mehr, als es erlaubt ist“, schreibt Michael Mann nach Hause. Er brauche allein 700 Francs, um die elektrische Anlage zu reparieren. Der Monteur sei aber von dem Motor ganz begeistert, „ich glaube, es war gar kein so schlechter Kauf“.
(…)

Michael Mann schreibt aus seiner „Verbannung“ in Paris. Er brauche Geld. Und er habe sich einen Hund gekauft, Billi. „Es ist ein sehr reizendes bräunliches kleines Tier, 5 Monate alt; etwas Dackel-haftes steckt in ihm, aber auch noch allerlei undefinierbares anderes. Er folgt mir schon aufs Wort und macht fast nicht mehr ins Zimmer.“
(…)

Michael Mann schreibt der Mutter, nun aus dem Pariser Hôtel de l’Europe. Wegen des Hundes habe er in dem alten Hotel nicht bleiben können. Und jetzt hat Billi eine Viruserkrankung, die Staupe. Recht irritiert ist er über die „strenge, scharfe“ Art, in der ihm die Mutter geschrieben hat. Er wisse gar nicht, was sie ihm eigentlich vorwerfe. Die Sache mit seinen Schulden? Oder dem Sportwagen? „Du bist gereizt gegen mich, – weil Du schwach gegen mich warst, und ich mich, wie Du durchblicken lässt, Deiner Schwäche wohl unwürdig gezeigt habe: nun höre mal: glaubst Du denn, dass mir Deine Schwächen gegen mich im Grunde genommen eigentlich angenehm sind?“ Er wolle sie ja nicht kränken, aber klar sei doch wohl dies: dass „Du sehr weitgehend selbst schuld bist“.

 
Michael Mann (21 april 1919 - 1 januari 1977)
De familie Mann in 1932. Michael Mann in korte broek naast zijn moeder Katia.

De Duitse schrijver Peter Schneider werd geboren in Lübeck op 21 april 1940. Zie ook alle tags voor Peter Schneider op dit blog.

Uit: Die Lieben meiner Mutter

„Was mich schließlich dazu brachte, die Briefe endlich zu entziffern, war der Umstand, dass ich nach einem dreißigjährigen Familienleben und dem Auszug der Kinder die gemeinsame Wohnung verlassen hatte und mit dem Schuhkarton allein war. Ich führte endlose Selbstgespräche mit der Adressatin meiner gescheiterten Liebe, ich suchte nach Erklärungen und fand jeden Tag eine andere, die doch nichts erklärte – plötzlich wollte ich wissen, was in den Briefen meiner Mutter stand.
Ich begann damit, die oft undatierten Briefe nach dem Datum des Poststempels zu ordnen, soweit die Briefumschläge noch vorhanden waren. Ich fotokopierte und vergrößerte sie in der Hoffnung, die mit fliegender Hand aufs Papier geworfene Schrift auf diese Weise zu entschlüsseln. Ich lud aus dem Internet eine Umschrift des Sütterlin-Alphabets herunter, konnte jedoch nur einige Buchstaben der Musterschrift in der Handschrift meiner Mutter wiedererkennen. Unter die Wörter und Halbsätze, die ich entziffert hatte, notierte ich meine Übersetzungen. Aber nun, nachdem ich damit begonnen hatte, ließen mir die unlesbaren Passagen zwischen den Wörtern keine Ruhe, sie schienen etwas zu sagen, das dringend nach Entzifferung verlangte. Die alte Ungeduld und Unlust, mich mit den Briefen weiter zu beschäftigen, kam mir auf einmal kindisch vor, wie ein lebenslang aufrechterhaltenes Trotzverhalten. Die Briefe boten mir die Gelegenheit, mich der Mutter, an die ich nur wenige deutliche Erinnerungen hatte, zu nähern, sie überhaupt erst kennenzulernen. Aber da war noch etwas anderes, das mich trieb: Die Ahnung, ich würde aus diesen Briefen etwas über mich und ein Verhängnis erfahren, das mein Leben stärker bestimmt hatte, als ich hatte wahrhaben wollen. Der Wunsch, Frieden mit der Mutter zu machen. Oder war es nicht eher die Mutter, die Frieden mit mir machen sollte? Ich hatte sie zum letzten Mal gesehen, als ich acht Jahre alt war.“.

 
Peter Schneider (Lübeck, 21 april 1940)

De Columbiaanse dichteres Meira Delmar (eig. Olga Isabel Chams Eljach) werd geboren in Barranquilla op 21 april 1922. Zie ook alle tags voor Meira Delmar op dit blog.

5 Winged Haikus

In its cage,
the airless mockingbird
sings its sorrows.

The humming bird
from one jump to another 
makes the whole garden iridiscent.

From snow and mother-of-pearl
through the intact blue
the heron flees.

In the wood
the nightingales
tune their flageolets.

The turtledove
comes to my window
from Umbria.

Vertaald door Nicolás Suescún

 
Meira Delmar (21 april 1922 - 18 maart 2009)

De Schotse schrijver Alistair Stuart MacLean werd geboren op 21 april 1922 in Glasgow. Zie ook alle tags voor Alistair MacLean op dit blog.

Uit: Breakheart Pass

“The saloon bar of Reese City's grandiosely named Imperial Hotel had about it an air of defeat, of uncaring diapidation, of the hauntingly sad nostalgia for the half-forgotten glories of days long gone by, of days that would never come again. The occasionally plastered walls were cracked and dirty and liberally behung with faded pictures of what appeared to be an assortment of droopmoustached desperadoes: the lack of 'Wanted' notices below the pictures struck an almost jarring note. The splintered planks that passed for a floor were incredibly warped and of a hue that made the walls appear relatively freshly painted: much missed-at spittoons were much in evidence, while there were few square inches without their cigar butts• those lay about in their hundreds, the vast majority bearing beneath them charred evidence to the fact that their owners hadn't bothered to stub them out either before or after dropping them to the floor. The shades of the oil-lamps. like the murky roof above, were blackened by soot, the full-length mirror behind the bar was fly-blown and filthy. For the weary traveller seeking a haven of rest, the saloon bar offered nothing but a total lack of hygiene, an advanced degree of decadence and an almost stultifying sense of depression and despair. Nether did the majority of the customers. They were remarkably in keeping with the general ambience of the saloon. Most of them were disproportionately elderly, markedly dispirited, unshaven and shabby, all but a lonely few contemplating the future, clearly a bleak and hopeless one, through the bottoms of their whisky glasses. The solitary barman, a myopic individual with a chest-high apron which, presumably to cope with laundry problems, he'd prudently had dyed black in the distant past, appeared to share in the general malaise: wielding a venerable handtowel in which some faint traces of near-white could with difficulty be distinguished, he was gloomily attempting the impossible task of polishing a sadly cracked and chipped glass, his ultra-slow movements those of an arthritic zombie. Between the Imperial Hotel and, also of that precise day and age, the Dickensian concept of a roistering, hospitable and heart-warming coaching inn of Victorian England lay a gulf of unbridgeable immensity.”

 
Alistair MacLean (21 april 1922 - 2 februari 1987)

Onafhankelijk van geboortedagen:

De Duitse dichter Gerrit Wustmann werd in 1982 in Keulen geboren. Zie ook alle tags voor Gerrit Wustmann op dit blog.

Uit: Istanbul Bootleg

in istanbul meist
in seitenstraßen
und unsereins hatte kredit
wir nahmen alles
tee und süßigkeiten
rohopium hitze und
kälte alter staub
lag auf den fenstern
die halluzination
die alltäglichkeit in der
beatnik-bude mit blick
auf die blaue moschee
arabesken minarette möwen
die konversation/tröpfelte
--------

mach mir ein tape
mit songs und gerüchen
und den geräuschen
der französischen straße
deine haare nachts
und dein katzenblick
wo bleibt die musik
jener tage wo bleibt
die melodie deiner sprache
die melodie
deines gesangs von
salzigen nüssen
und tee.

 
Gerrit Wustmann (Keulen, 1982)

Zie voor nog meer schrijvers van de 21^e april ook mijn blog van 21 april 2014 deel 2.

21-04-2017 om 18:28 geschreven door Romenu  

De Turkse dichter van Koerdische afkomst Ahmed Arif werd geboren op 21 april 1927 in Diyarbakır, Zijn echte naam was Ahmed Önal, Hij veranderde zijn achternaam naar die van zijn vader Arif Hikmet Zijn moeder stierf al vroeg. Arif groeide op in Diyarbakir en Siverek in een multiculturele omgeving en naast het Turkse beheerste hij ook Dimilkî (Zazaki), Kurmancien Arabisch. Arif ging naar de middelbare school in Urfa en Afyon. Later ging hij naar Ankara om aan de universiteit filosofie te studeren. Tussen 1944 en 1955 publiceerde hij veel gedichten in verschillende tijdschriften. Om politieke redenen zat hij van 1950 tot 1952 in de gevangenis. Ahmed Arif werd een van de populairste dichters in Turkije. Met zijn dichtkunst bereikte hij vanwege zijn uitbeelding van Anatolische folklore en door zijn originaliteit een groot publiek. Tot op heden zijn er 49 nieuwe uitgaven van zijn boek verschenen, en er zijn talloze illegale exemplaren gedrukt. Daarnaast gebruikten veel linkse muziekgroepen en zangers delen uit zijn gedichten in hun teksten. Tijdens zijn leven publiceerde Arif slechts een verzameling gedichten in 1968, getiteld “Hasretinden Prangalar Eskittim”. (“Door mijn verlangen naar jouw heb ik ketenen versleten”) Zijn zoon publiceerde in 2003 een andere collectie getiteld "Yurdum Benim Şahdamarım".

Through my longing for you I have worn out fetters

Being able to tell about you,
To good guys and heroes.
Being able to tell about you,
To the disgraceful, rude
Filthy lie.

How many ice cold winters have passed?
The wolves sleep, the birds sleep, the dungeons sleep.
Outside life keeps going on, roaring…
Only I don’t sleep,
Damn, how many springtimes,
Have I, through my longing for you, worn out fetters?
Let me put bloodroses in your hairs,
Once on this side,
Then on that side…

Being able to scream you out,
Into bottomless pits,
To a falling star,
To somebody that reaches a matchstick
A matchstick that is fallen
On the most barren wave of an ocean.

To him who has lost the passion of first loves,
Who has lost the kisses,
Who shows no interest in the sudden dusk
Who dreams away over a cigarette and a drink
Being able to tell about you, to him…
Your absence is another word for hell
I’m cold, don’t close your eyes…

So early falls the night over our prison

It does not help
even if you were a dragon
even if you are fight competent
even if you are a handsome smart-hearted
nothing of use to you
it is Sneaking sharply
to bring you the sorrow and longing
so early falls the night over our prison
with its seven iron arms
with his seven gates
beyond one of it .. Your crying garden
against and below the wall
three branched night prime rose
three wet-rooted violet flowers
the same fears are there with the beloved
same clouds and same strikes of the waves
prison is putting the darkness
suffering of the soul
one maltian sings the song " a pride fro kurdistan "
I am residing in the floor bed
I do everything
clown .. Butler … or a fresh one
sometimes I say .. I am to be shot or fade away
get naked in the fight
I pretend being a hero
sometimes a friend and others as an enemy
I am neither this nor that
passing by barrels with peaks
and barrels full of sharp peaks
and police patrol

watching my weapon
finished the half of my cigarette with one breath
filling my chest with the smoke
or killing my self
you may say " what you are doing "
but early the night will fall
outside the spring with its youth
I love you
crazily

 
Ahmed Arif (21 april 1927 - 2 juni 1991)

21-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, toneelschrijver en essayist Martinus Nijhoff werd geboren in Den Haag op 20 april 1894. Zie ook alle tags voor Martinus Nijhoff op dit blog.

Het uur U (Fragment)

Want wat dood is is dood,
maar wat vermoord is leeft voort,
leeft voortaan minder gestoord
dan wat onbestorven leeft.
De daad die men naliet heeft
meer kwaad dan de daad gedaan.
Om gestorven dood te gaan
is genade, maar wee hem die
als in dubbele agonie
levens- en stervenspijn
tegelijk voelt: hij moet het ravijn
des doods over zonder brug.

Hij liep betrekkelijk vlug,
de man, maar niet vlug genoeg
of ieder raam besloeg
door de adem uit de mond
die zich sperde, maar woorden niet vond
al sperde hij zich nog zo wijd.
En tegelijkertijd
met dit onnoemlijk wee
bracht de muziek met zich mee,
- let wel, in een straat die liefst niet
rept, als het kan, van verdriet,
die, integendeel, opgewekt,
zich slechts het leed aantrekt
dat een ander ondergaat, -
let wel, in zulk een straat,
toen daar achter raam aan raam
de stamelingen tezaam
een infernale taal
aanhieven, - nog eenmaal,
geen kreet brak uit dan gesmoord, -

Twee reddeloozen

Zij gaat 's nachts vaak naar de haven
Waarheen ze vroeger met mij ging,
Aan de eeuwige zee, aan de sterren,
Vraagt ze waarom het voorbij ging -

En de wind en de lichten der schepen
Zeggen dat al wat voorbijgaat
Op een reis is zonder thuisreis
Naar een einde waar niemand ons bijstaat -

In mijn hooge verlichte venster
Tusschen schoorsteene' en torenklokken
Heb ik tegenover den hemel
Een eenzame voorpost betrokken.

In alles te kort geschoten,
Staar ik bij het raam op de stad
En vraag: was ik grooter geworden
Wanneer ik had liefgehad?

 
Martinus Nijhoff (20 april 1894 – 26 januari 1953)
Hier met Adriaan Roland Holst (links)

De Nederlandse schrijver en beeldend kunstenaar Jan Cremer werd geboren in Enschede op 20 april 1940. Zie ook alle tags voor Jan Cremer op dit blog.

Uit: Ik Jan Cremer

“Volgende week moet ik met ss `Constantine' op transport. Heen en terug naar Marseille. Bewakingsdienst doen. Ik kan altijd zien hoe dat afloopt. Ik verlang erg naar Holland. Ik weet wat ik riskeer, maar dat heb ik er voor over. Al zou ik mijn hele verdere leven Holland niet meer uitmogen. Dan ga ik een boek schrijven. Of weer schilderijen maken. En tentoonstellingen. Hoe zou het met mijn vrienden gaan, en met iedereen die ik ken. Ik zie mezelf alweer staan. Aan de tapkast: 'Twee pils Jopie!' We hebben nu weer wat nieuws. In de 'guerrilla' krijgen we messen, alleen maar messen. Messen om je kuiten gebonden, messen op je onderarm, bovenarm, borst en achter in de nek. Daarmee moet je 'de vijand' overvallen. Door moerassen sluipen of door zand, onder water zwemmen. De muskieten word ik ook gek van. In de barak hadden we wandluizen. We hebben allemaal onze ijzeren matrassen af moeten branden met benzine. Je mag er niet roken want de beddepoten staan in blikken petrolie.

 
Jan Cremer: Tulipano Silvana I

Geef mij dan die muskieten maar, al krijg je er de zenuwen van. En het is zo muf en warm slapen in die klamboe. Duizenden zoemende muskieten als torpedobootjes om je vesting houden je wakker. Ze komen op bloed af. Ik heb gisteren mijn duim verwond met de pal van de 105-submachinegun. Het was een klein wondje maar erg venijnig. Ik geloof niet meer in die oorlogsfilms waar dappere zwaargewonde mannen als helden doorvechten. Zelfs als ze dodelijk verwond zijn. 'n Klein wondje kan een soldaat al tot overgave dwingen. In de praktijk. Ik loer naar een uitweg. Ik voel me niet thuis tussen het oorlogvoerend personeel. Tussen de woestijnsoldaten. Maar waar voel ik me dan wel thuis?”

 
Jan Cremer (Enschede, 20 april 1940)
Hier met zijn hond Nozem en C.B. Vaandrager (links) in 1962

De Nederlandse dichter en vertaler Jean Pierre Rawie werd geboren op 20 april 1951 in Scheveningen. Zie ook alle tags voor Jean Pierre Rawie op dit blog.

Credo

Ik heb je terugkeer uit de tijd
met zoveel ongeduld verbeid,
met zoveel stelligheid bezworen,
dat als er voor dit rijk gemis
in wat ik schrijf geen plaats meer is
ook ik niet voortkan als tevoren.

Wanneer ik ons van het geloof
dat mij in leven houdt beroof,
kan niets je aan de dood ontwringen:
je bent een handvol woelig stof,
een schap bedorven aarde, - of
je bent de zin van alle dingen.

Alleen wat soms in een gedicht
bestaat aan wankel evenwicht
kan het behoud zijn van ons beiden,
kan maken dat van woord tot woord
ik jou, jij mij nog toebehoort,
tot onze parallellen snijden.

Adressen

In het verhaal van mijn twee steden
is het vooral in deze stad
dat mij meteen weer is ontgleden
wat ik het meest heb liefgehad.

Mijn Amsterdamse perioden
meet ik als vanzelfsprekend af
aan onvergetelijke doden
om wie ik onvergeeflijk gaf.

En altijd loop ik in den blinde
door de bekende buurten rond
om iets van vroeger te hervinden
wat ik ook vroeger nergens vond,

maar mij zal nimmermeer gebeuren,
aan deze gracht, in gene straat,
dat een van de vertrouwde deuren
als vroeger voor mij opengaat,

want achter deze gevels is er
in leven geen die op mij wacht;
De Houtmankade, Roemer Visscher,
Constantijn Huygens, Brouwersgracht.

 
Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 20 april 1951)

De Britse schrijver en journalist Sebastian Faulks werd geboren op 20 april 1953 in Newbury. Zie ook alle tags voor Sebastian Faulks op dit blog.

Uit: Devil May Care

“At one minute to nine, a white Sunbeam Alpine drew up with a squeak alongside him. The hood was down, and in the driving seat, in dark glasses and a distractingly short red linen dress, was Scarlett Papava.
“Hop in, James. You can push the seat back if you like.”
Before he had time to settle himself, she let in the clutch, and the little car sped off toward the Place de la Concorde.
Bond smiled. “Are we in a hurry?”
“I think so,” said Scarlett. “If we can manage to get you a game with Dr. Gorner, you’ll need to be at your best. I suggest you have a little warm-up first. He’s rather competitive.”
Scarlett swept onto the Champs-Élysées and sank her right foot. “You have to take these chaps on,” she said. “These French drivers, I mean. Play them at their own game. There’s no point in being a shrinking violet.”
“Why did you go for the Alpine, not the Tiger?” said Bond.
“My father found it for me. Secondhand. The Tiger’s bigger, isn’t it?”
“It has a V-8 engine,” said Bond, “but the Sunbeam chassis can’t really handle that much torque. Anyway, you don’t need it. Not the way you drive.”
At the Étoile, where a dozen streams of traffic merge and battle for survival, Scarlett gave no quarter, and a few terrifying seconds later, in a barrage of hooting, they were on their way down the Avenue de Neuilly. A small smile of triumph flickered round Scarlett’s lips as the wind blew back her dark hair.
The Club Sporting was hidden off a discreet, sandy avenue in the Bois. Bond and Scarlett walked across from the car park, through the hissing lawns where hidden sprinklers played, and up the steps into the enormous modern clubhouse.
“Wait here,” said Scarlett. “I’ll be back in a moment.”
Bond watched the slim legs, bare to mid-thigh, as she walked away, with a slight rolling dip of the hips, toward the secretary’s office. It was the walk of a confident girl, he thought, athletic and sure of herself.”

 
Sebastian Faulks (Newbury, 20 april 1953)
Cover

De Vlaamse dichter en schrijver Jozef Hugo Maria Deleu werd geboren in Roeselare op 20 april 1937. Zie ook alle tags voor Jozef Deleu op dit blog.

Nachtwerk

De oude zon krast in mijn hoofd
de kleine naampjes van de dood.
En van de vogel die nog rood
van vuur en warme dromen hoog
genesteld zat, resteert alleen
een bleke vlam, het boeiend
en vergeten hart dat klopt
en nog maar even wacht.
Straks val ik in de nacht.

Van de tortels in het gras
en van het kind dat ik ooit was
vergeet ik 't slaan en zelfs de lach.
Het vuur geraakt verteerd,
een droom kan men niet eten
als men in 't donker ligt te zweten
tussen dood en leven.

Ik kan zo denken aan de dag,
mijn vrouw proberen te begeren
en tasten in haar slapend vlees
naar de bronnen van het leven.
Maar ik denk mezelf niet vrij
van het krassen in mijn hoofd,
van de vlam die stil uitdooft
in de glorie van de dood.

Dochter
voor marjolein

hij hoort
haar kijken
door het raam

als hij verdwijnt
in de nacht
draagt zij

zijn hart

 
Jozef Deleu (Roeselare, 20 april 1937)

De Amerikaanse schrijver, essayist en criticus Steven Michael Erickson werd geboren op 20 april 1950 in Los Angeles. Zie ook alle tags voor Steven Erickson op dit blog.

Uit: Zeroville

“11.
The clerk says, "Hey, man, have you seen Easy Rider? I usually don't go to movies. I'm into the Music."
"What?"
"The Music." The clerk turns up the radio. There's a song playing about a train to Marrakesh: "All aboard the train," the singer sings. It's horrible; they've forgotten A Place in the Sun for this? Vikar also suspects there's something narcotics-related about the song.
"Montgomery Clift's ghost lives in this hotel," Vikar says.
"No," the clerk answers, "that's that D.W. guy."
"D.W.?"
"It's in the brochure. He died here or something, busted." He adds, "I don't mean busted like by the cops-I mean broke. His ghost rides up and down the elevators trying to figure out where to go."
"D.W. Griffith?"
"I think that's him," the clerk nods, impressed, "yeah, D. W. Griffin." He looks at the register. "Room 939 is available, that's in the other corner at the other end of the hall, so it's like Room 928 except backward."
"All right."
"By now," the clerk shrugs, "they may have changed around all the numbers anyway."
"The ninth floor is probably still the ninth floor," says Vikar.
The clerk seems slightly stunned by this. "Yeah," he allows, a sense of revelation sweeping over him, "the ninth floor is probably still the ninth floor." In the register Vikar signs Ike Jerome, which is not an alias. No one, including himself, calls him Vikar yet. He pays cash; the clerk gives him the key and Vikar heads to the elevator. "That was heavy, man," the clerk calls after him, "that thing about the ninth floor."

 
Steve Erickson (Los Angeles, 20 april 1950)
Scene uit de gelijknamige film uit 2017 met o.a. James Franco als Vikar

De Finse schrijver Arto Paasilinna werd geboren op 20 april 1942 in Kittilä in Lapland. Zie ook alle tags voor Arto Paasilinna op dit blog.

Uit: Der wunderbare Massenselbstmord (Vertaald door Regine Pirschel)

„Onni Rellonen wanderte durch die dörfliche Landschaft. Vom Gesang der Vögel begleitet, schritt er über den kiesbestreuten Zufahrtsweg, überquerte das Nachbargrundstück, passierte Äcker, eine Scheune, einen Kuhstall und ein Bauerngehöft. Hinter einem kleinen Waldstreifen begann ein neues Feld. Onni erinnerte sich, dass am Waldrand eine alte, verfallene Scheune stand. Dort könnte er sich erschießen, es wäre ein stiller Ort und die richtige Umgebung, seine Tage zu beenden.
Hätte er einen Abschiedsbrief auf dem Tisch zurücklassen sollen? Um was zu schreiben? Adieu, liebe Kinder, versucht klarzukommen, euer Vater hat seinen Entschluss gefasst ...? Und an seine Frau gerichtet: Tadle mich nicht ...?
Onni Rellonen stellte sich die Reaktion seiner Frau vor, während sie die Worte las. Ihr Kommentar wäre vielleicht:
»Krmh.«
Das Feld roch nach saftigem Gras, der Bauer hatte am vergangenen Tag Grünfutter gemäht. Die Landleute arbeiten – ihr Vieh zwingt sie dazu – auch am Mittsommerabend. Die Hummeln summten, die Schwalben zwitscherten unter dem Dach der alten Scheune. Vom See klang das Kreischen der Möwen herüber. Mit Eiseskälte im Herzen schritt Onni Rellonen auf die Scheune zu, ein altes graues Gebäude, das zu nichts anderem mehr taugte, als sich darin das Leben zu nehmen. Das Gebäude näherte sich, stand viel zu plötzlich vor ihm, sein Leben endete schneller als gedacht.
Onni Rellonen brachte es nicht fertig, schnurstracks durch die klaffende Doppeltür zu treten, die wie der schwarze Höllenschlund auf ihn wartete. Er verlängerte unwillkürlich sein Leben, umrundete das Gebäude wie ein verwundetes Tier, das sich seinen letzten Ruheplatz sichert. Er spähte durch die Ritzen zwischen den morschen Balken ins Innere, und es graute ihn. Aber der Beschluss war gefasst, er musste die Runde vollenden und dann eintreten, musste dem Tod ins Auge sehen, die Waffe abfeuern. Eine kleine Bewegung am Abzug: die letzte Geschäftsoperation, und der Saldo stünde auf null, der allerletzte Saldo von Leben und Tod. Es schauderte ihn.“

 
Arto Paasilinna (Kittilä, 20 april 1942)

De Franse dichter, schrijver en etholoog Michel Leiris werd geboren in Parijs op 20 april 1901. Zie ook alle tags voor Michel Leiris op dit blog.

Uit: L'âge d'homme

« Mon activité principale est la littérature, terme aujourd'hui bien décrié. Je n'hésite pas à l'employer cependant, car c'est une question de fait : on est littérateur comme on est botaniste, philosophe, astronome, physicien, médecin. A rien ne sert d'inventer d'autres termes, d'autres prétextes pour justifier ce goût qu'on a d'écrire : est littérateur quiconque aime penser une plume à la main. Le peu de livres que j'ai publiés ne m'a valu aucune notoriété. Je ne m'en plains pas, non plus que je ne m'en vante, ayant une même horreur du genre écrivain à succès que du genre poète méconnu.
Sans être à proprement parler un voyageur, j'ai vu un certain nombre de pays: très jeune, la Suisse, la Belgique, la Hollande, l'Angleterre; plus tard la Rhénanie, l’Égypte, la Grèce, l'Italie et l'Espagne; très récemment l'Afrique tropicale. Cependant je ne parle convenablement aucune langue étrangère et cela, joint à beaucoup d'antres choses, me donne une impression de déficience et d'isolement.
Bien qu'obligé de travailler (à une besogne d'ailleurs peu pénible, puisque mon métier d'ethnographe est assez conforme à mes goûts) je dispose d'un certain confort; je jouis d'une assez bonne santé; je ne manque pas d'une relative liberté et je dois, à bien des égards, me ranger parmi ceux qu'il est convenu d e nommer les « heureux de la vie ». Pourtant, il y a peu d'événements dans mon existence que je puisse me rappeler avec quelque satisfaction, j'éprouve dé plus en plus nettement la sensation de me débattre dans un piège et — sans aucune exagération littéraire — il me semble que je suisrongé.
Sexuellement je ne suis pas, je crois, un anormal — simplement un homme plutôt froid — mais j'ai depuis longtemps tendance à me tenir pour quasi impuissant. Il y a beau temps, en tout cas, que je ne considère plus l'acte amoureux comme une chose simple, mais comme un événement relativement exceptionnel, nécessitant certaines dispositions intérieures ou particulièrement tragiques ou particulièrement heureuses, très différentes, dans l'une comme dans l'autre alternative, de ce que je dois regarder comme mes dispositions moyennes."

 
Michel Leiris (20 april 1901 – 30 september 1990)
Cover
 

Zie voor nog meer schrijves van de 20e april ook mijn blog van 20 april 2014 deel 2 en ook deel 3.

20-04-2017 om 19:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marieke Rijneveld  werd geboren in Nieuwendijk op 20 april 1991. Zie ook alle tags voor Marieke Rijneveld op dit blog.

Aanwezigheid

Zoals stemmen geheimen begonnen te fluisteren in het trappenhuis
het haalde de zomer uit ons en ik weet nog dat je lucht liet ontsnappen

dat ik even dacht aan de opblaasbare vluchtauto, dat ik je zou kunnen
opvouwen als je zo plat was geworden om in een strandtas te passen maar je
lichaam bleef zijn vormen houden, de traptreden kraakten, nee, het was iemands
lach die af en toe brak als een plastic koffielepeltje dat een wachtruimte beroert.

Een meisjesstem fluisterde in het Frans steeds opnieuw varkenskop, varkenskop
hoe ze ontdekt had dat geen enkel potlood die kleur goed kon nabootsen
net als mensenhuid, dat dit door de slager kwam, mooi roze zou beter verkopen.

Alsof iemand zijn vingers op haar adamsappel drukte, veranderde
het meisje in een oude dame die alleen nog maar in herinneringen kon leven
zoals er mensen zijn die zich eeuwig laten vastleggen op een ansichtkaart
met een wit strand op de achtergrond dat ooit vergeelt, de groetjes blijven doen.

Dat ze met de architect trouwde van de brug waar haar zus iedere ochtend
voordat het gras drooggeföhnd werd door de wind, langs de reling liep, probeerde
in te schatten hoe lef eruit zou zien, of het haar zou staan, haar armen klapwiekte

désolé: spijt is dat wat als water op de wegen in het vooruitzicht blijft liggen
steeds als we het willen inhalen, verschuift het zich, het zal er altijd blijven.

Er klinkt zenuwachtig gegiechel als de vrouw weer jonger wordt, kinderen leven
binnenstebuiten als truien met een waslabel waar alles te zien is wat ze nodig hebben
wat hen stuk maakt, na het twaalfde jaar keer je naar binnen, krijg je een dikkere huid
komt er nog maar weinig zonlicht in een lichaam.

Waar zou het ons brengen als we al onze geheimen op deze trap loslaten
zouden we plat worden en de vraag overblijven wie ons opbergt en met
warme adem een dagje strand of een verjaardag in zal blazen

of lachen we tot onze ribben in tentharingen veranderen, steken, daarna
godzijdank niet iedere keer meer onze jeugd erbij hoeven te halen als er in ons
het fluisteren klinkt: hoe spijt een lek gestoken vluchtauto is
hij brengt je niet verder maar ook niet meer terug.

 
Marieke Rijneveld  (Nieuwendijk, 20 april 1991)

20-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, vertaler en regisseur Martin Michael Driessen werd geboren op 19 april 1954 in Bloemendaal. Zie ook alle tags voor Martin Michael Driessen op dit blog.

Uit: Rivieren

“De kade stond onder water en er was maar nauwelijks genoeg ruimte om onder de eerste brug door te varen. Hij duwde af. Op deze zondagochtend was Sainte-Menehould even slaperig als hij. Er was niemand te bekennen. Hij stuurde de kano naar het midden van de stroom en bukte onder de middelste boog van de brug. Toen hij aan de andere kant het licht in voer en zich weer oprichtte, gingen er in een huis aan de linkeroever roestige vensterluiken open. Drie donkere, kroesharige kleine meisjes doken op en wuifden hem opgewonden toe. Hij zwaaide terug.
De kano stuurde goed, alleen stak de punt te veel omhoog, hoewel hij alle bagage voorin had gestouwd. Het was een lange aluminium Canadees, eigenlijk te groot voor een man alleen. Hij had hem aan zijn zoon cadeau gedaan op diens zestiende verjaardag. Ze waren er die zomer samen de Loire mee afgevaren, een groot stuk althans, langs Chambord en de andere beroemde kastelen. Dat was na de veelbelovende beginrepetities voor Don Carlos geweest. Later was hij zijn rol kwijtgeraakt omdat hij de regieassistente had geslagen. Waar hij tot op de dag van vandaag geen spijt van kon hebben. Wie geen respect heeft, begrijpt niets van theater. De rivier stroomde nu tussen overhangende bomen en struiken, zoals het nog tientallen kilometers zou doorgaan, althans volgens de vooroorlogse kanogids die hij de avond tevoren had geraadpleegd. ‘De Aisne,’ had hij gelezen, ‘is een gemoedelijke rivier, die zich in tallooze meanders door het lieflijke Noord-Fransche landschap slingert. Behalve incidenteele boomhindernissen zijn er tot aan de groote barrage van Autry generlei bijzondere problemen te verwachten.’ Des te beter, dacht hij, bijzondere problemen heb ik al genoeg aan boord.
Het was stil. De bomen met hun bollen van maretakken staken af tegen de parelgrijze morgenhemel. Bisamratten plonsden in het water en doken onder, als ze door het verschijnen van zijn kano verrast werden. Zwaluwen stortten zich uit hun nestgaten in de hoge, afgekalfde lemen oevers in de buitenbochten van de stroom en zochten een veilig heenkomen. La France Profonde, dacht hij terwijl hij met rustige peddelslagen koers hield, wat wil je meer.”

 
Martin Michael Driessen (Bloemendaal, 19 april 1954)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Marjoleine de Vos werd geboren in Oosterbeek op 19 april 1957. Zie ook alle tags voor Marjoleine de Vos op dit blog.

Kom op met uw boodschap

En daar is de engel! Juist zat ik te lezen
dit schitterend boek met handmatige plaatjes
die zeer mooi gelukt zijn, ik zie er mijzelf op.

Het gaat over vroeger maar dat is toch altijd
de waarheid van heden en ook voor de toekomst
die staat al geschreven met bloed in ons lijf.

't Is jammer nu dat het zo regent en vies is
de vuilnis daarbuiten de roestige fiets
maar spoedig verwacht ik weer vogels uit Ghana

ondergronds stroomt al het sap voor de bomen,
't is schijn slechts die winter ik weet wel
het echte is bezig maar wacht nog op later

opdat het vervuld wordt zoals het bedoeld is
er komt nog iets groots wonderbaarlijks
en daar ben ik klaar voor ik heb er zelfs zin in.

Kom op met uw boodschap ik popel te horen
hoe fijn en gezegend mijn lot is van vrouw
die zelf haar bijzondere baby gaat baren.

Toe engel vertel geen voorbije verhalen
en zeg mij de blijdschap die kom tin mijn heden
zolang al verwacht ik die knielend - haast eeuwig.

Mevrouw Despina ontmoet de rattenvanger

Stralende morgen met rijp op het weiland.
Klaar voor ervaring van inzicht en kalmte
loopt ze het licht in tot waar in de sloot
verzonken in graafwerk de rattenvanger zingt.
Vraagt ze schichtig naar dood en gevaren
lacht de man in het ijs, die luchtbellen wijst
van het wezen dat daar zich verschuilt.
In lieslaarzen komt hij de kant op, zegt
dat hij vrij is, geniet met zijn ogen de ruimte.

'Mooi is 't als je 't leven te zien krijgt, een rat
op de wal die zich wast, een vrouw die zich redt.'

 
Marjoleine de Vos (Oosterbeek, 19 april 1957)

De Braziliaanse dichter, schrijver en vertaler Manuel Carneiro de Souza Bandeira Filho werd geboren op 19 april 1886 in Recife. Zie ook alle tags voor Manuel Bandeira op dit blog.

Mozart In Heaven

ON the 5th of December 1791 Wolfgang Amadeus Mozart entered heaven as a circus performer, turning marvelous pirouettes on a dazzling white horse.

The small astonished angels said: Who can that be ? Who in
         the world can that be ?
As never-before-heard melodies began to soar
Line after line above the staff.
For a moment the ineffable contemplation paused.
The Virgin kissed him on the forehead
And from then on Wolfgang Amadeus Mozart was the
         youngest of the angels.

The Woods

The woods toss and whirl and writhe and shake themselves
         from end to end!
Today the woods have something to tell.
And they howl and strain, root and branch, like an actress in
         a tragic play.

Every rebellious branch
Betrays the same frantic anxiety.
All feel the same secret fear.
Or if not, then they are all desperately begging the same
         urgent thing.

What do the woods know ? What are the woods beseeching ?
Are they begging water ?
But the water fell in floods only just now, whipping them,
beating them, shaking them without mercy.
Are they begging fire to cleanse themselves of the century-old
         dry rot ?
Or do they ask for nothing ? Do they merely wish to speak and cannot ?
Have they surprised the earth's secret through the delicate
         ears of their roots ?
The woods toss, whirl, strain and shake from end to end!
Today the woods are like a mob in collective delirium.

Only a single tuft of bamboos, standing somewhat apart,
Sways ever so lightly, so lightly, so very lighdy,
As if smiling at the general madness.

Vertaald door Dudley Poore.

 
Manuel Bandeira (19 april 1886 – 13 oktober 1968)
Standbeeld in Rio de Janeiro

De Zuidtiroolse dichter norbert c. kaser werd geboren op 19 april 1947 in Brixen. Zie ook alle tags voor norbert c. kaser op dit blog en ook voor n.c. kaser.

der kannibale

er reitet auf dem gefesselten
dem nackten schiebt er das messer
in den hals

der sinkt um blut sprudelt er teilt ihn
die eingeweide fallen heraus
er saeubert sie
er zieht dicke haken
durch die sehnen
der haengt
der kopf faellt
ins gebiß wird ein stueck zitrone ge-
legt

& dabei stehen
buddhisten &
katholiken &
anglikaner &
mohammeds juenger &
essen seufzend davon

 
n. c. kaser (19 april 1947 – 21 augustus 1978)
Cover

De Russische schrijver Veniamin Kaverin werd geboren op 19 april 1902 in Pskov. Zie ook alle tags voor Veniamin Kaverin op dit blog.

Uit: Two captains (Vertaald door Bernard Isaacs)

“Even now I shudder at the memory of how Mother took on when she heard that Father had been arrested. She did not cry, but as soon as the ganger had gone, she sat down on the bed, and clenching her teeth, banged her head violently against the wall. My sister and I started howling, but she did not as much as glance at us. She kept beating her head against the wall, muttering something to herself. Then she got up, put on her shawl and went out.
Aunt Dasha managed the house for us all that day. We slept, or rather, my sister slept while I lay with open eyes, thinking, first about my father, how he had said goodbye to them all, then about the fat police-officer, then about his little boy in a sailor suit whom I had seen in the Governor's garden, then about the three-wheeler this boy had been riding (if only I had one like that!) and finally about nothing at all until mother came back. She looked dark and haggard, and Aunt Dasha ran up to her.
I don't know why, but it suddenly occurred to me that the policemen had hacked Father to pieces, and for several minutes I lay without stirring, beside myself with grief, hearing nothing. Then I realised that I was wrong: he was alive, but they wouldn't let Mother see him. Three times she repeated that they had arrested him for murder— the watchman had been killed in the night on the pontoon bridge-before I grasped that the night was last night, and the watchman was that very watchman, and the pontoon bridge was that very same bridge on which he had lain with outstretched arms. I jumped up, rushed to my mother and cried out. She took me in her arms. She must have thought I had taken fright. But I was already "speaking"... If only I had been able to speak then!
I wanted to tell her everything, absolutely everything— how I had stolen away to the Sands to catch crabs and how the dark man with the walking stick had appeared in the gap in the ramparts and how he had sworn and ground his teeth and then spat in the fire and gone off. No easy thing for a boy of eight who could barely utter two or three inarticulate words.” 

 
Veniamin Kaverin (19 april 1902 – 4 mei 1989)
Monument voor “De twee kapiteins” in Pskov

De Franse schrijver Louis Amédée Achard werd geboren op 19 april 1814 in Marseille Zie ook alle tags voor Louis Amédée Achard op dit blog.

Uit: Belle-Rose

« Il n’était pas beau parleur, mais il agissait avec une hardiesse et une résolution extrêmes aussitôt qu’il croyait être dans son droit. Sa force le faisait redouter de tous les écoliers du faubourg et de la banlieue, comme sa droiture l’en faisait aimer. On le prenait volontiers pour juge dans toutes les querelles d’enfants ; Jacques rendait son arrêt, l’appuyait au besoin de quelques bons coups de poing, et tout le monde s’en retournait content. Quand il y avait une dispute et des batailles pour des cerises ou quelque toupie d’Allemagne, aussitôt qu’on voyait arriver Jacques, les plus tapageurs se taisaient et les plus faibles se redressaient ; Jacques écartait les combattants, se faisait rendre compte des causes du débat, distribuait un conseil aux uns, une taloche aux autres, adjugeait l’objet en litige et mettait chacun d’accord par une partie de quilles.
Il lui arrivait parfois de s’adresser à plus grand et plus fort que lui ; mais la crainte d’être battu ne l’arrêtait pas. Dix fois terrassé, il se relevait dix fois ; vaincu la veille, il recommençait le lendemain, et tel était l’empire de son courage appuyé sur le sentiment de la justice inné en lui, qu’il finissait toujours par l’emporter. Mais ce petit garçon déterminé, qui n’aurait pas reculé devant dix gendarmes du roi, se troublait et balbutiait devant une petite fille qui pouvait bien avoir quatre ans de moins que lui. Il suffisait de la présence de Mlle Suzanne de Malzonvilliers pour l’arrêter au beau milieu de ses exercices les plus violents. Aussitôt qu’il l’apercevait, il dégringolait du haut des peupliers où il dénichait les pies, lâchait le bras du méchant drôle qu’il était en train de corriger, ou laissait aller le taureau contre lequel il luttait. Il ne fallait à la demoiselle qu’un signe imperceptible de son doigt, rien qu’un regard, pour faire accourir à son côté Jacques, tout rouge et tout confus.
Le père de Mlle de Malzonvilliers était un riche traitant qui avait profité, pour faire fortune, du temps de la Fronde, où tant d’autres se ruinèrent. Il ne s’était pas toujours appelé du nom brillant de Malzonvilliers, qui était celui d’une terre où il avait mis le plus clair de son bien ; mais en homme avisé, il avait pensé qu’il pouvait, ainsi que d’autres bourgeois de sa connaissance, troquer le nom roturier de son père contre un nom qui fit honneur à ses écus."

 
Louis Amédée Achard (19 april 1814 – 24 maart 1875)
Beeld op Père-Lachaise, Parijs

De Franse dichter en schrijver van liedteksten Pierre-Jean de Béranger werd geboren op 19 april 1780 in Parijs. Zie ook alle tags voor Pierre-Jean de Béranger op dit blog.

Mes cheveux

Mes bons amis, que je vous prêche à table,
Moi, l’apôtre de la gaîté.
Opposez tous au destin peu traitable
Le repos et la liberté ;
À la grandeur, à la richesse,
Préférez des loisirs heureux.
C’est mon avis, moi de qui la sagesse
A fait tomber tous les cheveux.

Mes bons amis, voulez-vous dans la joie
Passer quelques instants sereins,
Buvez un peu ; c’est dans le vin qu’on noie
L’ennui, l’humeur et les chagrins.
À longs flots puisez l’allégresse
Dans ces flacons d’un vin mousseux.
C’est mon avis, moi de qui la sagesse
A fait tomber tous les cheveux.

Mes bons amis, et bien boire et bien rire
N’est rien encor sans les amours.
Que la beauté vous charme et vous attire ;
Dans ses bras coulez tous vos jours.

Gloire, trésors, santé, jeunesse,
Sacrifiez tout à ses vœux.
C’est mon avis, moi de qui la sagesse
A fait tomber tous les cheveux.

Mes bons amis, du sort et de l’envie
On brave ainsi les traits cuisants.
En peu de jours usant toute la vie,
On en retranche les vieux ans.
Achetez la plus douce ivresse
Au prix d’un âge malheureux.
C’est mon avis, moi de qui la sagesse
A fait tomber tous les cheveux.

 
Pierre-Jean de Béranger (19 april 1780 – 16 juli 1857)
Portret doorAry Scheffer, 1850

De Duitse schrijfster en dichteres Gudrun Reinboth werd geboren op 19 april 1943 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Gudrun Reinboth op dit blog.

nach dem sturm

offener himmel
über farnen und moos

geborstene kronen
zu füßen
klagt ins gewölk
stamm um stamm
selbst junge birken
biegsame tänzerinnen
widerstanden nicht

wir erdverbraucher
paradiese nicht schonend
an höllen nicht glaubend
wie werden wir
die vokabel erde
unseren kindeskindern
buchstabieren

Úit: Gnadengesuche

Warum habt ihr mir euren Gott wie einen Mühlstein umgehängt?-
Durch tausend Höllen bin ich gegangen,
durch Tod und Schrecken und Gottesfinsternisse,
bis er mich ergriffen hat,
jener Leuchtende und Unbegrenzte,
vor dem David tanzte und Salomo sang,
der Jesus hervorbrachte,
und der sich finden lässt in uns selbst,
ob unser Geist mit Gestirnen spielt,
oder sich spiegelt im Traumauge des Säuglings...
Nun hör ich den Gesang aller Sonnen
und wiege mich lachend im All.

 
Gudrun Reinboth (Berlijn, 19 april 1943)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Zwitserse schrijver Werner Rohner werd in 1975 geboren in Zürich. Zie ook alle tags voor Werner Rohner op dit blog.

Uit: Das Ende der Schonzeit

“So steht es in einer Akte des Staats schutzes, die er mir, nachdem ich ihn vor ein paar Monaten zum ersten Mal überhaupt getroffen habe, kommentarlos zugesandt hat. Als ich noch ein Junge war, erzählte mir Mutter bloss, dieser David habe ihr die Welt so wunderbar erklären können, dass sie anfangs kaum mehr geschlafen habe. Zur Arbeit aber, schob sie schnell und etwas verlegen nach, sei sie trotzdem nie zu spät gekommen. Doch irgendwann hatte sie aufgehört, über ihn zu spre-chen, so wie sie, nachdem sie mir gesagt hatte, ihre ganze Wirbelsäule sei voll mit Metastasen, aufhörte, über den Krebs zu sprechen. Auch über den Tod und die Zukunft sprach sie nicht mehr und erst recht nicht darüber, dass ich versprochen hatte, ihr zu helfen. »Wenn es gar nicht mehr anders geht, Joris, dann musst du ...«, hier harte sie kurz gestockt, »wenn ich nur noch Schmerzen hab und dalieg, dann musst du mir helfen, ja?!« Dabei schaute sie mich an, schaute und schaute, bis ich nichts anderes mehr tun konnte als nicken. Das Schweigen aber hatte schon früher begonnen. Es war schleichend gekommen, wahrscheinlich sprachen wir im-mer weniger, bis es mir irgendwann auffiel, plötzlich, und nur dieser eine Satz übrig blieb: Wenn ich noch zehn Jahre weiterrauchen kann, bin ich zufrieden. Immer und immer wieder wiederholte sie ihn, als würde sie von Muratti dafür bezahlt. Manchmal hatte sie eine Art Trotz in der Stimme, manchmal lächelte sie verschmitzt dazu, als reiche das aus, um dem Tod ein Schnippchen zu schlagen; und nie änderte sie die Anzahl der Jahre. Wenn ich ihr im Spital die brennende Zigarette zwischen die spröden Lippen steckte, nuckelte sie mehr daran, als dass sie inhalierte; ich erzählte ihr irgendetwas und folgte dabei ihrem Blick aus dem Fenster. Manchmal aber schaute ich einfach nur sie an, wie sie mit der linken Hand ihren Weihnachtsbaum festhielt, so nannte sie den Ständer, an dem die Infusionsbeutel hingen, und mit der rechten Hand die Zigarette. Ihre Finger waren dürr geworden, und ihre Knöchel standen heraus wie eine verwachsene Wirbelsäule. Die Nägel waren grellrot, was mir unpassend erschien, auch wenn Rebekka sie ihr lackiert hatte.“

 
Werner Rohner (Zürich, 1975)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e april ook mijn blog van 19 april 2015 deel 2.

19-04-2017 om 18:10 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver, dichter, neerlandicus en literatuurcriticus Willem Anton Marie (Wam) de Moor werd geboren in Zevenaar op 18 april 1936. Zie ook alle tags voor Wam de Moor op dit blog.

Rotstekening

De hemel vloeit blauw
langs de grauwrotsige hand
van het land.
Mijn liefste danst in het water.

Ze heeft haar been
als een vogel opgeheven
als een rose flamingo
Haar hoofd

wiegt op haar hals
Mijn liefste slaapt
in de zachtrode huid
van haar geurige lichaam.

Zal ik haar doen ontwaken
met de bloem van mijn mond?
Zal ik voorzichtig
haar hand aanraken?

Ik raak je aan

Ik raak je aan. Niet langer in het vlees
maar in de geest. Noem het bedaard.
Noem het bedeesd. Ik raak je aan.

Ik regel woorden die je raken.
Die dat waard zijn. Die het meest.
Ik raak aan lippen die mijn woorden

aten. Ik raak aan oren, die horen
willen wat verloren leek. Ik
raakte zo in alle staten, uitgelaten

en op streek. Hier aan de grens van
mijn bestaan raak ik je aan.
het is volbracht, gedaan. Wees maar

gerust, geraakt, ja, wees vanaf
vandaag maar eindeloos en
totterdood voldaan.

 
Wam de Moor (18 april 1936 – 12 januari 2015)

De Nederlandse dichter Bas Belleman werd in Alkmaar geboren “op een heldere ochtend in april” (Rottend Staal) van het jaar 1978. Zie ook alle tags voor Bas Belleman op dit blog.

Wieken

wat helikopterpiloten doen:
wieken door de lucht laten schaatsen.
kalm blijven, helm op. ijs is ijs, ook als het koorts is.

— je bent zo'n hypochonder de laatste tijd,
is dat sinds je vader?
— weet ik niet zeker, maar ik hoest toch?
dat verbeeld ik me toch niet?
slaap schommelt door me heen.
harceleren. stel: neerstorten zonder het te weten,
hartafwijking, zo zeldzaam zie je ze zelden.

— en mijn testikels, voel 'ns, zijn ze
harder dan anders? of komt dat door
— weet ik veel? verdomme, ga slapen.
— maar zo begint het vaak, hoor!

hellen, tuimelen, ik glijd steeds verder af.
helikopters breken hun voeten op het gras.
waar schaatsen mijn wieken heen?
waarom lucht die vriespijn zo vreselijk op?

Gedicht
[Zonder titel]

ondertussen bij de reparateur.

zijn uniform eerst dichtgeschroeid dan wegbezuinigd.
toch blijft hij ’s nachts met een mes in de groeven van de tramrails krabben
en collecteren voor kinderen met polio.

- als ik iets kon verkopen zou ik het doen.
maar ze willen niets hebben, zelfs mijn mes niet, zelfs jij niet.
mijn vrouw dijt uit en wil met me op dansles.
eet dan wat minder, zeg ik.
krab dan wat minder, zegt ze.

de tram kwam vlekkeloos als een simulatie aanglijden
en de reparateur stak trots zijn collectebus naar je uit
toen je uitstapte. je liep dwars door hem heen
alsof hij de eerste de beste orgelman was.

 
Bas Belleman (Alkmaar, april 1978)
Alkmaar

De Nederlandse schrijfster Roos van Rijswijk werd geboren in Amsterdam op 18 april 1985. Zie ook alle tags voor Roos van Rijswijk op dit blog.

Uit: Onheilig

“Miguel. Alfons had hem de voornaam van zijn verwekker gegeven. Het is mijn zoon niet, zei hij, laten we de schijn niet ophouden. Hij nam een paar dagen vrij aangezien hij toch de directeur was, aaide de zwarte haren van het jongetje, wist precies wanneer Miguel moest drinken. Liet me steeds die vingertjes en teentjes zien. 'Jongen toch, jongen toch,' mompelde hij soms boven de wieg, alsof Miguel zich enorm in de nesten gewerkt had. We stuurden geen geboortekaartjes.
Elke keer als ik mijn zoon zie verbaast het me hoe oud hij is geworden. Als ik over hem droom, droom ik hem klein, een kleuter of een jongen van een jaar of tien. Soms is hij zeventien en nog net niet het huis uit. Dan komt hij langs, in het echt, ik ben wakker, en heeft hij grijze haren door het zwart heen, stoppels, lijntjes in zijn gezicht. Hij wil me geen foto geven omdat hij bang is dat er iets van hem achterblijft in dit huis, en omdat hij niet voor zich wil zien dat ik naar die foto kijk; hij hoeft dat niet te zeggen, ik weet dat, ik ben zijn moeder. Ik ben je moeder, zeg ik tegen hem. Laat me niet alleen. Hij zegt: je hebt toch buren, vrienden, je zus, Leendert. Ik zeg: er is niemand. Hij zwijgt. Vraagt al lang niet meer om geld. De laatste keer dat ik mijn zoon zag is meer dan twee jaar geleden.
Ik heb aan Jacoba gevraagd of ik álles op moet schrijven. Ze zei: alleen wat je wilt. Ik zei: ik wil helemaal niks meer. Zij: waarom maak je er dan geen eind aan, dat heb je vaak genoeg geprobeerd en dood ga je toch. Dat komt nog wel. Ze is erg begripvol, hard ook, gevormd door haar vak. Jaar in, jaar uit praat ze met mensen die aan het sterven zijn. Mij verzocht ze te gaan schrijven. Niet om vrede te krijgen met mijn sterfelijkheid, dat zit wel goed, maar om te ontdekken waarom ik ondanks alles toch tegenover haar op die stoel zit. Als je er geen eind aan maakt, kun je net zo goed andere dingen doen. Ze hoeft het niet te lezen, zegt ze, ik moet het voor mezelf doen. Sterven terwijl ik wacht. Toen ze zei dat ik het voor mezelf moest doen en daaraan toevoegde dat dat ook wel eens mocht, iets alleen voor mij, moest ik huilen en Jacoba dacht waarschijnlijk dat dat was omdat ik me erkend voelde.”

 
Roos van Rijswijk (Amsterdam, 18 april 1985)

De Nederlands dichteres en schrijfster Clara Eggink werd geboren in Utrecht op 18 april 1906. Zie ook alle tags voor Clara Eggink op dit blog.

Liedje

Ik liep laatst door de heide
Langs berken en langs brem.
Toen klonk er aan mijn zijde
Een kleine, ijle stem.

Aanhoudend en doordringend,
Zoo blij en mateloos
Alsof een hart hier, zingend,
Zijn hoogste vreugde koos.

O koolmees in het loover,
O heikruid in de zon
Uw lieflijkheid, uw toover
Die mij niet helpen kon.

Van lieverlede

Van lieverlede ga ik wel begrijpen
waar ik mij ruimer open stel
en het hart al minnende gaat rijpen,
dat ik, als ik mijn liefden tel
wel nader tot de mens kan treden,
maar
zij niet delen in mijn lot.
Ik kies dit in een koele vrede.
Ik min hen zeer, maar weet tot slot
alleen te zijn, van lieverlede.

 
Clara Eggink (18 april 1906 - 3 maart 1991)
Hier met  Nico Donkersloot en Victor van Vriesland in 1965

De Amerikaanse schrijfster, essayiste en feministe Kathy Acker werd op 18 april 1947 in New York geboren als Karen Alexander. Zie ook alle tags voor Kathy Acker op dit blog.

Uit: Portrait of an Eye

“Much later in the apartment on Squalor Street, in the Folsom Street prison, in this mental asylum I now live in, the constant maids guards nurses employees friends EV-ERYONE infuriate me. EVERYONE is Rockefeller, Justice, Society. I'm never left alone. I'm never allowed to live as I please. If my own free actions bother you, you can shoot me, you understand, I'd prefer that. I want to be happy. This is San Francisco. San Francisco is happiness. It's bizarre what I, or you, have to do not do sometimes to be happy .. I don't remember any people besides myself at first .. I remember sailors. I don't remember a nanny, a mommy, or any such nonsense. Sailors have cared for me. Only an ass hung over my cradle wood. Yes, that's the truth . . I'm three years old. I have a pretty pink robe. I'm always alone. I love being alone. I love very much playing in the back corners which smell good. Under the table. In the bathroom. Behind the bed. I'm now four years old. I set the curtains on fire. The greasy odor of the burnt cloth makes me convulse. I feel so strongly, so thrillingly, I come. I eat raw lemons and pieces of black leather. The smell of books, especially of poetry, makes me puke again. I remember also I was sick for a long time they made me drink insipid milk and orange water. For several centuries The Squalor Street chateau's been my dethroned family's refuge. The immense rooms, rooms on rooms on rooms on rooms on rooms, lie deserted. Only a well-trained squadron of servants dressed in blue and green rhinestones—the family trademark—long mustaches, flowing white feather capes over white silk short shorts. The cops patrol all the entrances of the park. Vice-squad and narcs alternately safeguarded our chateau. I most admired the white Vice-Squad. I would pass through the corridors drooling, watch the sentries clank their guns against their cocks after the custom of the Austrian court who order the soldiers of the Monk to face the wall and rub when the Monk walks past them. For hours I would stare at these cops. I couldn't trick insult them though they were socially and absolutely below me, for I feared their blue uniforms, their regular jerky motions. I tried to figure out why they moved and acted so creepily. Like robots. Thus I began to love machines. One day, in an endless meadow crickets luminescent sun etc., I began to dream of the new world: A world defined by the fact I could do whatever I want wherever whenever. I begin to faint, to disappear from this creepy world. I feel big strong arms around me I look into a cop's face. I feel shock and happiness. He was a gutter kid: a black leather hood. That's why the motor's, the machine's activity bound to images of hearing light sky space grandeur freedom enthrall me and balance use with a huge force.”

 
Kathy Acker (18 april 1947 – 30 november 1997)
Cover 

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Joy Davidman werd geboren op 18 april 1915 in New York. Zie ook alle tags voor Joy Davidman op dit blog.

Endymion: I Had Prayed to the Distant Goddess

I had prayed to the distant goddess all that while,
With the mad wish that Deity would bend,
Stoop to the level of a human love.
And that clear distant silver would not heed
Desire, imperious in its rule of me,
But rode the night down with her pack of stars.

And I knew that I dared the undefied,
That this most magic of the mysteries
Was not as fireflies to catch and crush,
Nor even as the mocking light that lures
A vain pursuit, but was beyond pursuit,
A far-seen vision, throned upon a cloud.

Then the moon answered and came down to me.
Oh — I had lain for many nights and sighed
Because she was no nearer, though I knew
The moon was brighter for the distance. Now
She has come down, the years’ dream has come true.
A silver shadow floating above my head,
The cold white moon dissolving in the air,
And dripping liquid silver through the pines,
Till it surrounded me in silver dew,
All of the brightness soft within my arms.

Yet she was magic, high above the pines,
Being divine and unattainable,
And white-serene, while I looked up at her.

 
Joy Davidman (18 april 1915 – 13 juli 1960)
Met haar twee zoons in 1953

De Amerikaanse journalist en schrijver Richard Harding Davis werd geboren op 18 april 1864 in Philadelphia. Zie ook alle tags voor Richard Harding Davis op dit blog.

Uit: Captain Macklin: His Memoirs

“Now I see it–I see it now that it is too late. But surely he understood, he knew how I looked up to him, how I loved him, and how I tried to copy him, and, because I could not, consoled myself inwardly by thinking that the reason I had failed was because his way was the wrong one, and that my way was the better. If he did not understand then, he understands now; I cannot bear to think he does not understand and forgive me.
Those were the best days of my life, the days I spent with him as a child in his own home on the Hudson. It stands at Dobbs Ferry, set in a grove of pines, with a garden about it, and a box hedge that shuts it from the road. The room I best remember is the one that overlooks the Hudson and the Palisades. From its windows you can watch the great vessels passing up and down the river, and the excursion steamers flying many flags, and tiny pleasure—boats and great barges. There is an open fireplace in this room, and in a corner formed by the book— case, and next to the wood—box, was my favorite seat. My grandfather’s place was in a great leather chair beside the centre—table, and I used to sit cross—legged on a cushion at his feet, with my back against his knees and my face to the open hearth. I can still see the pages of “Charles O’Malley” and “Midshipman Easy,” as I read them by the lifting light of that wood fire, and I can hear the wind roaring down the chimney and among the trees outside, and the steamers signalling to each other as they pushed through the ice and fog to the great city that lay below us. I can feel the fire burning my face, and the cold shivers that ran down my back, as my grandfather told me of the Indians who had once hunted in the very woods back of our house, and of those he had fought with on the plains.”

 
Richard Harding Davis (18 april 1864—11 april 1916)

De Australische dichter Henry Kendall werd geboren op 18 april 1839 in Milton. Zie ook alle tags voor Henry Kendall op dit blog.

August

Across the range — by every scarred black fell,
Strong Winter blows his horn of wild farewell.
And in the glens where yet there moves no wing,
A slow sweet voice is singing of the Spring.
Yes, where the bright quick woodland torrents run,
A music trembles under rain and sun.
The lips that breathe it are the lips of her
At whose dear touch the wan world's pulses stir —
The nymph who sets the bow of promise high,
And fills with warm live light the bleak gray sky.
She is the fair-haired August. Ere she leaves
She brings the woodbine blossom round the caves;
And where the bitter barbs of frost have been
She makes a beauty with her gold and green;
And, while a sea-song floats from bay and beach,
She sheds a mist of blossoms on the peach.

September

September, the maid with the swift, silver feet,
She glides, and she graces
The valleys of coolness, the slopes of the heat,
With her blossomy traces.
Sweet month, with a mouth that is made of a rose,
She lightens and lingers
In spots where the harp of the evening glows,
Attuned by her fingers.
The stream from its home in the hollow hill slips
In a darling old fashion;
And the day goeth down with a song on its lips
Whose keynote is passion.
Far out in the fierce bitter front of the sea
I stand, and remember
Dead things that were brothers and sisters of thee —
Resplendent September.

 
Henry Kendall (18 april 1839 – 1 augustus 1882)
Op 31-jarige leeftijd

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijfster Katharina Schwanbeck werd geboren in 1979 in Rostock. Zie ook alle tags voor Katharina Schwanbeck op dit blog.

Uit: Golden City

„Muss ich mir Sorgen machen? Doch, doch das Licht ist golden, außerdem kann ich meine Gedanken sehn, alles ist Liebe, siehste ... doch keine Ein­bildung! Oder? Oder?? Was wohl Jenny denkt? Ich muss sie nachher unbedingt fragen. Guckt die jetzt zu, sehe ich gut aus ... oh mann ist das angenehm, so warm ... ich würde sie gerne küssen…
Dann ist es vorbei und ich sage Danke zur Lehre­rin und gebe ihr ein Küsschen links, ein Küsschen rechts.
Danach gehen Jenny und ich high die Straßen lang, die geraden, guten Straßen, dort wo die Büsche blühen und die Bäume. Wir blasen den Rauch unser filterlosen Zigaretten nach Westen, um unsere Ahnen herbei­zulocken in diesen Früh­lings­wahnsinn. Denn wir wollen nicht allein sein, wir wollen viel lieber eins sein.
Dann läuft sie vor mir mit nackten Füßen die Glogauer längs, um die Erde besser spüren zu können unter der dicken Asphalt­decke. Bewusst geht sie jeden Schritt. Einatmen, ausatmen, Erdenergien durch die Fersen in den Körper lenken. Aaah. Das tut gut! Und ich bewundere Jenny, dass sie gar keine Angst zu kennen scheint. Vor Glasscherben, meine ich, oder Hunde­haufen oder Spritzen, liegengelassen von achtlosen Junkies.
Das Licht lässt goldene Punkte über Jennys Haut flitzen, ihr Haar sieht aus wie eine kleine, lodernde Flamme.“

 
Katharina Schwanbeck (Rostock, 1979)
Rostock, Neuer Markt

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e april ook mijn blog van 18 april 2015 deel 2.

18-04-2017 om 18:27 geschreven door Romenu  

De Libanese dichteres, journaliste en vertaalster Hanane Aad werd geboren op 18 april 1965 in Beiroet en woont sinds 2009 in Wenen, Oostenrijk. Aad studeerde journalistiek en communicatie en begon met publiceren in 1992. Zij begon haar carrière als schrijfster en presentatrice van een politiek programma voor Radio Free Lebanon. Tussen 1995 en 2005 werkte Aad als journalistr en literair critica voor het Libanese dagblad Al-Nahar, waarvoor zij een beroemde reeks interviews met Franstalige persoonlijkheden maakte.Tussen 2000 en 2008 gaf ze lezingen over haar poëzie in Parijs, Berlijn, München en Roemenië. Ze heeft ook een reeks literaire profielen uit het Frans in het Arabisch vertaald, met name voor het Franse tijdschrift Magazine littéraire. Hanane Aad ontving de prijs van het Libanese ministerie van cultuur in 2000 en won in 2001 de internationale prijs voor excellentie in journalistiek van de International Catholic Union of the Press. Zij publiceerde o.a.: Who Will Buy Me Certainty? (Engels), Duet of Flowers (Japans en Engels) en vijf bundels in het Arabisch in Beiroet: Haar poëzie is gepubliceerd in vele bloemlezingen en tijdschriften in verschillende landen en talen, waaronder Duits, Frans, Spaans, Nederlands, Italiaans, Russisch, Japans, Ests, Turks, Hindi, Bosnisch, Bulgaars en Portugees.

Losgeld

Lang geleden brak mijn gezicht
ik leefde lang zonder gezicht
ik kon er niet om huilen
mijn ogen waren daarbij gebroken
de spiegel zweeg
ik sloot haar werelden in rouw
mijn gezicht was gebroken
de wereld beefde
mijn hart hoorde het ijs kruipen
wilde zich niet verzetten
en zei; breek mij net mijn gezicht

Maar, verdeel mij, stralengloed van liefde
waar kou, duisternis en zwepen zijn
zaai mijn tanden in de woestijn
opdat een wonder geschiedt
dat het zand lelies en jasmijn voortbrengt
sproei mijn bloed
op de rand van de wond
en ik balsem in mijn wonden wordt

De omloop van de geest

’s Morgens reis ik
naar mijn eigen ster
in de ringbaan van de geest
waarin ik mijn karavanen van vermoeidheid
berg
mijn trouwe, geheime ster
wacht steeds op mij
bij de keerpunten van de tijd
op de startbaan van de storm
ik kniel voor
mijn eigen ster
in de ringbaan van de geest
ik mompel
zingzeg het lied van de essentie
dompel het grote hart vol liefde
in het bestaan
omarm de vrijheidswaan
die ik met pure tranen was
dat zij mij redt
en mij verheft
naar torens van zekerheid.

Vertaald door Cees Nijland

 
Hanane Aad (Beiroet, 18 april 1965)

18-04-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen! 

 
Noli me Tangere door Abrham Janssens (figuren) en Jan Wildens (landschap), ca. 1620

Pasen

Alles aan U doet nog pijn.
Drie dagen slapen is niet genoeg,
U bent wel opgestaan, maar te vroeg,
zelfs U kunt nog niet beter zijn.

U bent Uzelf nog niet, U bent
nog de tuinman, een man van
groen dat nog uitbotten kan,
nog niet klaar, niet herkend.

De zon gaat wel op, maar is
nog niet opgegaan, er hangt
nevel die naar U verlangt,
even bedeesd als Uzelf nog is.

U wijkt uit: ‘Raak mij niet aan!’
Uw wonden trekken, wij hebben U
zo verschrikkelijk pijn gedaan.
Straks misschien kan het, niet nu.

Maar dat straks is genoeg. Het moet
zeggen: U bent er al, maar
U komt. Haal diep adem, sta klaar.
Je hebt Mij altijd tegoed.

 
Gabriël Smit (25 februari 1910 – 23 mei 1981)
Utrecht, de Dom. Gabriël Smit werd geboren in Utrecht.

Zie voor de schrijvers van de 17^e april ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

17-04-2017 om 11:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Antoon Coolen werd geboren in Wijlre in Zuid-Limburg op 17 april 1897. Zie ook alle tags voor Antoon Coolen op dit blog.

Uit:De goede moordenaar

“In diejen tijd was de kluizenaar zijn huis aan het bouwen. Fons van Willemiene ging ten laatste alle dag naar de herberg van Jan het Man, Jan, die de suikerziekte heeft. Marjanneke den Schilder woonde in het ouderwetsche huis neven Nol Bonk, in haar huis was een tweede woning, daar woonde Pietje Pinksteren in. Nol Bonk was toentertijd voerman, hij had een bedrijf, hij voer meestentijds den klot uit de peel naar het dorp. Voor de menschen deed hij dat, voor zóóveel de kar. Hij trok, groot en zwaar naast den kop van het paard, door de dorpsstraten en door d'akker en langs de wegen in de peelvlakte. Zijn treden gingen in het geluid der bellen van den paardenhaam, in het gedokker, het gestoot van de wielen. Daar stond de regen over. De regen of de zon. En de groote wind.
Pietje Pinksteren was eenen zeventigjarigen weduwman. Pietje zijn vrouw was jaren geleden gestorven, hij had haar vroeg af moeten geven, hij was altijd nog al goed gemutst, het oude ventje, hij leefde vroolijk in zijn eentje. In die dagen is naderhand de horlogemaker Havé uit den Haag mee zijn jongeren broer en zijn dochter Celine in het dorp gekomen. Ze zijn later weer vertrokken. Er is toen nog veel praat over geweest, dat de zoon van slachter van Leunen op trouwen had gestaan met Celine. Die Celine was een aardige een, de menschen mochten achteraf maar blij zijn, dat die heele Haagsche familie weer weg deed.
Intussen waren er van allerlei dingen gebeurd, Pietje Pinksteren en Nol Bonk en later den kluizenaar, het is een heel geschiedenis geweest. En mee Fons van Willemiene is het leelijk afgeloopen.
Eenen molen op het dorp. De kerk mee den hoogen toren boven de lindeboomen uit, de boomen bij de paar uitspanningen aan het klein marktveld. Wij leefden hier zoo met zijn allen te samen, God en de duivel waren ook hier onder ons menschen. Het hemelrijk en het aardrijk, daar ligt een afstand tusschen, een breuk in de zielen. De menschen doen goed en kwaad, er zijn er die hebben een duistere vreemdigheid alsof ze van den duivel bezeten zijn. In vroeger eeuwen hebben onze schepenen een onschuldigen mensch, dien ze ten onrechte van moord beschuldigden, opgehangen buiten het dorp.”

 
Antoon Coolen (17 april 1897 – 9 november 1961)

De Duitse schrijfster Ida Boy-Ed werd geboren op 17 april 1852 in Bergedorf (Hamburg). Zie ook alle tags voor Ida Boy-Ed op dit blog.

Uit: Thomas Mann: Königliche Hoheit

„Der Milliardär Spoelman, der vor Reichtum kranke, weltscheue, nierenleidende Mann, ist mit deutlichster Lebendigkeit hingestellt. Ihm imponiert kein Prinz, lange muß Klaus Heinrich um ein bißchen Wohlwollen werben, und in einer wahrhaft drolligen Szene faßt er eines Tages die Hoffnung, es erworben zu haben: er fühlt nämlich einen steifen Nacken, und der kleine kranke Mann stiefelt eiligst davon, sein Lager am Teetisch verlassend, zum unruhigen Erstaunen aller; schon folgt sein Leibarzt ihm nach, als Samuel Spoelman mit einem zerknitterten Stückchen Guttaperchapapier zurückkommt und Klaus Heinrich anweist, wie er sich mit dessen Hilfe nasse Umschläge machen solle. Aber trotz dieses Wohlwollens ist ihm der Prinz, als er sein Schwiegersohn werden will, doch nur »der junge Mensch, der nichts gelernt hat als sich hochleben lassen«.
Mit großem Bedacht hat der Dichter dem Verständnis für Spoelmans der großherzoglichen Familie eine vorbereitende Stufe gegeben; er läßt den Gemahl der Prinzessin Dietlinde, Klaus Heinrichs und des Großherzogs Schwester, den Fürsten Ried-Hohen-Ried sich als modernen Industriellen mit Glück versuchen.
Entzückend ist es, von schmunzelndem Humor, wie der »Eilbote«, das offiziöse Organ von Hof und Gesellschaft, durch den ganzen Roman hindurch mit seinen Berichterstattungen und Notizen die Handlung begleitet. Als Imma Spoelman erkrankt, woran die ganze Bevölkerung leidenschaftlich teilnimmt, heißt es: »Man hatte den Berichterstatter des ›Eilboten‹ per Droschke nach Delfinenort jagen sehen, woselbst er in der Vorhalle mit dem Mosaikfußboden von dem Spoelmanschen Butler abgefertigt worden war und englisch mit ihm gesprochen hatte, obgleich es ihm nicht leicht wurde.«
Einen sehr nachdenklich abgewogenen Gebrauch macht Mann vom Fremdwort, wo immer man einem begegnet, es könnte gerade da nie durch ein deutsches Wort ersetzt werden von der gleich schillernden Färbung oder dem gleichen umfassenden Wert. Er sagt einmal von einem höchsten Hofbeamten, während dieser sich vor dem Leser inmitten eifriger höfischer Anordnungen aufbläht, daß er ein Mann von ungemeiner Akribie sei. Hier würde das deutsche Wort »Genauigkeit« nicht von fern all die mit hineinspielenden Nebenvorstellungen von kleinlicher Wichtigkeit und lächerlichen Rangfragen auslösen.“

 
Ida Boy-Ed (17 april 1852 – 13 mei 1928)
Scene uit de film „Königliche Hoheit“ uit 1953

De Engelse schrijver Nick Hornby werd geboren op 17 april 1957 in Redhill. Zie ook alle tags voor Nick Hornby op dit blog.

Uit: A Long Way Down

‘Tell them what you want,’ I said. ‘Tell them Daddy was sad, but then he cheered up again.’
‘Brilliant. If we had a pair of two-year-olds, that would be perfect.’
‘I don’t know, Cindy. I mean, if I can’t see them, then it’s not really my problem, is it? It’s something you’ve got to deal with.’
‘You bastard.’
And that was the end of the first phone call. Pointing out that her refusal to let me participate in my daughters’ upbringing left me out in the cold struck me as a restatement of the bleeding obvious, but never mind. It got her off the phone.
I don’t know what I owe my daughters any more. I gave up smoking, years ago, because I knew then that I owed them that much. But when you make the sort of mess I’ve made, smoking seems like the least of your worries – which is why I started again. Now there’s a journey: from giving up smoking – giving up smoking because you want to protect your kids from loss for as long as possible – to arguing with their mother about the best way to tell them of your attempted suicide. They never said anything about that conversation in antenatal classes. It’s the distance that does it, of course. I got further and further away, and the girls got smaller and smaller until they were just tiny dots, and I could no longer see them, literally or metaphorically. You can’t make out their faces, can you, when they’re just tiny dots, so you don’t need to worry about whether they’re happy or sad. It’s why we can kill ants. And so after a while, suicide becomes imaginable, in a way that wouldn’t be possible if they looked into your eyes every day.
Penny was still crying when I called her.
‘At least that makes more sense,’ she said after a while.
‘What?’
‘You leaving the party to go up there. And then coming back with those people. I couldn’t work out what they had to do with anything.’

 
Nick Hornby (Redhill, 17 april 1957) 
Cover

De Nederlandse dichter Vincent Daniel Corjanus werd geboren op 17 april 1995 in Zwolle. Zie ook alle tags voor Vincent Corjanus op dit blog.

Een dag aan het strand

Het was voorbij het eind.
De laatste reis voltooid.
De schepen liggen in de haven
te wachten op de nacht.
De zeelui zijn vertrokken
naar hoeren en drank.
Hier aan de kade
gooide hij een fles in zee.
Hij hoopte op Nieuw-Zeeland
of Latijns-Amerika.
Liever zag hij haar ogen
die zijn woorden ontcijferen.
Hij was niet zomaar een droom,
dit was zoveel meer.
Alles is terug.
De herinneringen aan een kinderlach
op het strand.
Een dorp overspoeld door zee.
En mama zegt dat je uit de zon moet.
Bescherm mij.
Koester mij.
Stop mij onder
en vertel mij het verhaal
over de schepen in de haven,
het gedicht in het zand
en de jongen die zijn hart
aan het meisje
gaf.
Het was op die dag,
de dag voorbij het eind.

 
Vincent Corjanus (Zwolle, 17 april 1995)

De Amerikaanse schrijver Thornton Niven Wilder werd geboren op 17 april 1897 in Madison, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Thornton Wilder op dit blog

Uit: The Eighth Day

“In the early summer of 1902 John Barrington Ashley of Coaltown, a small mining center in southern Illinois, was fried for the murder of Breckenridge Lansing, also of Coaltown. He was found guilty and sentenced to death. Five days later, at one in the morning of Tuesday, July 22, he escaped from his guards on the train that was carrying him to his execution. That was the "Ashley Case" that aroused considerable interest, indignation, and derision throughout the Middle West. No one doubted that Ashley shot Lansing, willfully or accidentally; but the trial was felt to have been bungled by a senile judge, an inept defense, and a prejudiced jury—the "Coalhole Case," the "Coalbin Case." When, to top it all, the convicted murderer escaped from a guard of five men and vanished into thin air—handcuffed, in prison garb, and with shaved head—the very State of Illinois was held up to ridicule. About five years later, the State's Attorney's office in Springfield announced that fresh evidence had been uncovered fully establishing Ashley's innocence. So: there had been a miscarriage of justice in an unimportant case in a small Middlewestern town. Ashley shot Lansing in the back of the head while the two men were engaged in their customary Sunday afternoon rifle practice on the lawn behind the Lansing house. Even the defense did not claim that the tragedy was the result of a mechanical accident. The rifle was repeatedly fired for the benefit of the jurors and was found to be in excellent condition. Ashley was known to have been a superior marksman. The victim was five yards to the front and left of Ashley. It was a little surprising that the bullet entered Lansing's skull above his left ear, but it was assumed that he had turned his head to catch the sounds issuing from a young people's picnic in the Memorial Park across the hedge. Ashley never wavered in his assurance that he was innocent in both intention and deed, laughable though the assertion was. The only witnesses were the wives of the accused and the victim.”

 
Thornton Wilder (17 april 1897 – 7 december 1975)
Hier met  Alfred Hitchock (links)

De Deense schrijfster Karen Blixen (eig. barones von Blixen-Finecke) werd geboren op 17 april 1885 te Rungsted. Zie ook alle tags voor Karen Blixen op dit blog.

Uit: Jenseits von Afrika (Vertaald door Gisela Perlet)

„Das wichtigste Element dieser Landschaft und des Lebens hier war die Luft. Blickt man auf einen mehrjährigen Aufenthalt im afrikanischen Hochland zurück, dann überkommt einen über-raschend das Gefühl, als hätte man lange Zeit in der Luft gelebt. Der I Iimmel war niemals tief-blau, sondern zumeist sehr blass und so hell, dass man kaum zu ihm aufschauen konnte, mit einem Reichtum an riesigen, schwerelosen, wechselnden Wolken, die sich am Horizont auftürmten und über ihn hinwegsegelten. Doch eine blaue Kraft-quelle lag darin verborgen und verlieh dem Höhenzug ganz in der Nähe eine tiefe, frische, himmelblaue Farbe. In der Mittagshitze wurde die Luft über der Ebene lebendig wie eine bren-nende Flamme, sie funkelte, wogte und strömte wie Wasser und formte große Phantasmagorien. In dieser hohen Luft fiel das Atmen leicht, und man atmete eine wilde Hoffnung ein, die Flügeln glich. Wenn man im Hochland morgens erwach-te, dachte man: Jetzt bin ich da, wo mein Platz ist.
Das Ngong-Gebirge zog sich als langer Höhen-zug von Norden nach Süden und wurde von vier edlen Gipfeln gekrönt, die wie erstarrte Wellen aus dunklerem Blau zum Himmel aufragten. Sein höchster Punkt lag zweitausendsiebenhun-dert Meter über dem Meeresspiegel, und seine Ostseite erhob sich siebenhundert Meter über das angrenzende Land. Doch nach Westen fiel es viel schroffer und steiler ab, die Hänge stürzten sich fast senkrecht in das riesige Tal Rift Valley. Im Hochland wehte der Wind ständig von Nordnordost. Es war der gleiche Wmd, den man an den Küsten Afrikas und Arabiens als Monsun bezeichnet, der Ostwind, das Lieblingspferd Kö-nig Salomosi. In dieser Höhe empfand man ihn als den leichten Widerstand des Äthers, wenn sich die Erde dem Raum entgegenwarf. Der Wind wanderte direkt auf die Ngong-Berge zu, deren Hänge ein idealer Startplatz für ein Segelflugzeug gewesen wären - die Luftströmung hätte es vom Fuß des Gebirges bis über den Kamm getragen. Die Wolken, die mit dem Wind reisten, stießen gegen die Berge und blieben hängen, oder sie wurden von den Gipfeln aufgespießt und ent-luden sich in Regenschauern, während jene, die eine größere Höhe erreichten, die Klippe um-schifften und unmittelbar westlich davon über den glühenden Wüsten von Rift Valley verdampf-ten. Oft habe ich von meinem Haus den Flug der Wolken übers Gebirge verfolgt und mit Staunen beobachtet, wie sich die stolzen Massen, sowie sie über den Kamm gelangten, in Luft auflösten und verschwanden.“

 
Karen Blixen (17 april 1885 – 7 september 1962)
Scene uit de film “Out of Africa” uit 1985 met Robert Redford en Meryl Streep

De Duitse schrijver David Wagner werd geboren op 17 april 1971 in Andernach. Zie ook alle tags voor David Wagner op dit blog.

Uit: Drüben und drüben (Samen met Jochen Schmidt)

„Manchmal schoss ich durch das offene Fenster hinunter auf den Rasen, Richtung Spatzen. Ich stand mit dem Dolch in der Hand auf dem Bett und wippte, die Klinge pikste mich auf Nabelhöhe durch den Stoff meines roten Cord-Hemds, ein Winterhemd, es war Februar. Ich war zehn, fast elf Jahre alt und wollte es wissen, wollte mich in den Dolch stürzen, den unsere Nachbarin mir aus Marokko mitgebracht hatte, wollte wissen, was es mit diesem Leben auf sich hatte. Müsste sich, dachte ich, doch herausfinden lassen.
Die Lustigen Taschenbücher neben meinem Bett gehörten fast alle meiner ältesten Schwester. Manchmal kam sie in mein Zimmer und forderte sie zurück. «Die sind aber schon so lange bei mir» sagte ich dann. «Das sind jetzt meine.» Wovon sie sich nicht beeindrucken ließ. Andere hatte ich von meinen Cousinen geliehen und bisher nicht zurück-gegeben - es würde wohl auch nicht mehr passieren. Die o restlichen stammten vom Flohmarkt, oder sie waren Freun-den abeoekauft. Innen hatten sie abwechselnd eine kolorierte und eine schwarz-weiße Doppelseite, also war nur jede zweite Dop-pelseite farbig. Musste der Ehapa-Verlag Farbe sparen? Oder sollte ich diese Seiten ausmalen? Sobald ich in die Geschichte versunken war, fiel mir das gar nicht mehr aut, vielleicht mochte ich die schwarz-weißen Seiten sogar lie-ber. Gute Geschichten brauchten ja keine Farbe. Lustige Taschenbücher waren teuer und wurden immer teurer. In Bahnhofsbuchhandlungen klebten nicht selten neue Preisaufkleber über den aufgedruckten Preisen. Ach, das war diese sogenannte Inflation! Das Gerede kannte ich ja Alles wird immer teurer! Nur zu besonderen Anlässen bekam ich ein neues, vor einer langen Bahnfahrt vielleicht - so lautete auch der Slo-gan der Reklame: Nicht nur auf langen Bahnfahrten. Den Preis eines Lustigen Taschenbuchs rechnete ich schon bald in Lesezeit um, die reine Lesezeit war bei einem neu gekauf-ten teuer. Ich brauchte ja nie lange, um es durchzulesen. Eine Stunde? Zwei? Es lagen auch Asterix-Hefte neben dem Bett. Asterix bei den Schweizern - wer sein Brotstückchen zum dritten Mal im Käsefondue verliert, wird mit Gewichten im See versenkt Asterix bei den Goten fand ich nicht so lustig, ich hatte bereits verstanden, dass die Witze darin auf unsere, auf deutsche Kosten gingen.“

 
David Wagner (Andernach, 17 april 1971)

De Amerikaanse schrijver R.J. Pineiro werd geboren op 17 april 1961 in Havana. Zie ook alle tags voor R. J. Pineiro op dit blog.

Uit: Cyberterror

“Terrorists have awakened to this fact, as measured by the sight below: the Alamo City, or what's left of it, where my new boss, FBI Special Agent Karen Frost, and I are about to land.
Yeah. You heard me right. Spooks and Feds have been working together for months now by presidential order to prevent cyberterrorism in the United States along the same vein as when we cooperated at the beginning of the decade.
We're all one big happy family in the CCTF--that's the Counter Cyberterrorism Task Force, which I joined just two days ago, after the shit hit the fan in San Antonio and CCTF leaders started running for cover. Remember that the CCTF's charter is to prevent cyberterrorism in America, which means that what went down here can reasonably be categorized as a paramount fuck-up on their part.
So I got drafted, plucked from my Agency and my pals in counterterrorism with little fanfare and shipped off to the brilliant CCTF.
Well, okay, maybe not as brilliant as the hackers who barbequed this city via the Internet. Four days after the event, the CCTF, which has already deployed an armyof agents, analysts, and other so-called experts to this place once defended to the death by Colonel William Travis, still has no leads, no clues, and no working theories. They--or I should say we, since I'm now one of the gang--have no leads.
Or as we used to say back when I was in the NYPD, we're still just holding nothing but our dicks.
I look over at my CCTF superior and realize she doesn't possess that appendage--at least that I know of--and I suddenly wonder what else she could be holding in those fine hands of hers.
"Tom? Why are you looking at me that way?"

 
R.J. Pineiro (Havana, 17 april 1961)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e april ook mijn vorige blog van vandaag.

17-04-2017 om 11:24 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Anton Wildgans werd geboren op 17 april 1881 in Wenen. Zie ook alle tags voor Anton Wildgans op dit blog.

An den Schlaf

O, sanfter Schlaf, der du auf zarten Sohlen
Durchs Dunkel herkommst, keinem Wesen fehlend,
Und alles Erdenweh und Menschenelend
Begütigest mit freundlichen Idolen,

Dort, wo die Liebste, sichrer Hut befohlen,
Entschlummert ruht, den kühlen Pfühl beseelend,
Mal’ du in ihren Traum ein friedenstehlend,
Ein schrecklich Bild mit allen Leids Symbolen.

Und so mir ähnlich mögest du’s vollenden,
Und solche Blässe künde meine Pein,
Daß sie erwachend muß Erbarmen spenden.

Und ließest du mir Dieses angedeihn,
Will ich dir schweigend und aus leisen Händen
Zwei neue Kränze frischen Mohnes weihn.

An ein Buch

Ich lese dich, und deine Zeichen weben
Schleier auf Schleier um den wunden Sinn,
Abdämpfend rings das allzu laute Leben,
Von dem ich, tausendfältig hingegeben,
Kaum mehr als Spiegelbild und Echo bin.

Und wie sich die Gewirke dichter bauschen,
Wird's immer stiller, und es steht die Zeit,
Vergess' ich dich und hebe an zu lauschen
Auf meines Blutes heilig Stromesrauschen
In mir von Ewigkeit zu Ewigkeit.

Nun öffnet sich von geisterhaftem Wehen
Der Schleier luftig zauberhaft Gezelt,
Und vor mir liegt in ruhigem Bestehen,
Zum erstenmal geschaffen und gesehen
Vom eignen Aug', die Welt.

 
Anton Wildgans (17 april 1881 – 3 mei 1932)
Portret door Rudolf Hirschenhauser, 1927

De Duitse schrijver Rolf Schneider werd geboren op 17 april 1932 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Rolf Schneider op dit blog.

Uit: Das Mittelalter

„Der dortige Machthaber war ein halber Germane, was auch sein germanischer Name Odoaker bezeugt. Sein militärischer Widerstand gegen das Heer des Ostgotenkönigs war langan-haltend und zäh. Die Auseinandersetzungen mündeten in ein Kampfgeschehen, das den Namen Rabenschlacht erhielt: Es ging um den Besitz der oberitalienischen Stadt Ravenna, deren altdeutscher Name Raben lautete Theoderich kam nicht voran, Odoaker gab nicht auf. Schließ-lich einigte man sich auf eine aufwendig inszenierte Versöhnung der beiden Fürsten samt einem anschließenden Gelage, in des-sen Verlauf Theoderich seinen Widersacher umbrachte. Wo Mi-litärmacht nichts auszurichten vermochte, obsiegten List und Heimtücke. Der Ostgotenkönig hatte den kaiserlichen Auftrag damit erfüllt. Er nutzte die Gelegenheit, um in Norditalien eine Ostgotenherrschaft zu errichten. Wie es heißt, holte Theoderich insgesamt 20000 seiner Leute ins Land und siedelte sie an, doch solchen Zahlenangaben in den zeitgenössischen Chroniken ist zu misstrauen: Gewöhnlich neigen sie zu Übertreibung. Wie auch immer: Norditalien wurde zu einem erfolgreichen und einigermaßen stabilen Ostgoten-reich. Der König verfügte über ausreichende Kenntnisse der Region und seiner politischen Eliten, um eine funktionierende Admi-nistration aufzubauen. Er schloss entsprechende Vereinbarun-gen mit Angehörigen der ursprünglichen 1 ferrschaftsschicht, die er damit einband; umgekehrt profitierten er und die Seinen von deren zivilisatorischer Erfahrung. Theodia-ich beschäftigte zahl-reiche Römer in seiner Verwaltung. Er verabschiedete ein eige-nes Gesetzeswerk, das Elemente des römischen Rechtes enthielt. Er gab Bauten in Auftrag und ging militärisch gegen die in Süd-italien sitzenden Westgoten vor. Den Gelehrten Bcfethius be-rief er zunächst an die Spitze seiner Regierung, später ließ er ihn hinrichten. Zuletzt erstrebte er ein politisches Bündnis mehrerer germani-scher Stämme diesseits und jenseits der Alpen, doch darin blieb er erfolglos. Theoderich, dem die Geschichtsschreibung den Bei-namen «der Große» gab, war schlau, weitschauend, durchset-zungsstark und grausam. Darin glich er anderen Herrschern des Mittelalters. Er starb 526. Unter den Königen, die auf ihn folgten, begann die Ostgotenherrschaft zu zerfallen.“

 
Rolf Schneider (Chemnitz, 17 april 1932)
Cover 

De Amerikaanse schrijfster Cynthia Ozick werd geboren op 17 april 1928 in New York. Zie ook alle tags voor Cynthia Ozick op dit blog.

Uit: Quarrel & Quandary

"But you are engagé," the famous and energetic man who four years ago directed my play remarked the other day. I say "my play," and not "a play of mine," which may suggest more than one, because it is the only work for the theater I have ever written; I feel certain I will never write another. I had not seen the director since the play closed, and his comment -- that once-faddish, Sartre-sounding word -- startled me. My one play had, in fact, been political, even polemical; it was about Holocaust denial. And though I had always longed to try my hand at drama, I had supposed it would find its shape, if the time ever came, in something literary or satiric, or both; my secret mnemonic model was Simon Gray's frivolously melancholic The Common Pursuit, which had, decades ago, enthralled me. So I was surprised when a congeries of circumstances, not all of my own manufacture, resulted in a play that was indisputably "engagé." I had been driven to it like a wheel the spokes of which were being nailed into place, even while it ran, by mechanics in unfamiliar uniform.
I mean by all this that I resist the political, and am reluctant to take on its spots and stripes: the focus and deliberateness of political engagement, its judgments and its zeal, are so much the opposite of loafing and inviting one's soul. This collection, for instance, includes an essay on essays, wherein the form of the essay is defined, and defended, as follows: "If there is information in an essay, it is by-the-by, and if there is an opinion in it, you need not trust it for the long run. A genuine essay has no educational, polemical, or sociopolitical use." This was only the latest in a string of similar formulations -- or call them wardings-off; what was being warded off was any tincture of the topical or the tendentious. In 1983, in a foreword to my first non-fiction collection, I wrote, comparing essays to stories, "Sometimes even an essay can invent, burn, guess, try out, hurtle forward, succumb to that flood of sign and nuance that adds up to intuition, disclosure, discovery. The only non-fiction worth writing -- at least for me -- lacks the summarizing gift, is heir to nothing, and sets out with empty pockets from scratch." In a 1988 preface, this time dubbed a "forewarning," I continued along the same line, or tightrope: "Nearly every essay, like every story, is an experiment, not a credo. »

 
Cynthia Ozick (New York, 17 april 1928)

De Zwitserse schrijfster Helen Meier werd geboren op 17 april 1929 in Mels, Kanton St. Gallen. Zie ook alle tags voor Helen Meier op dit blog.

Uit: Die Agonie des Schmetterlings

„Als sie auf der Brücke war, begannen ihre Beine zu zittern. Sie klopfte mit den Bergschuhen auf den Asphalt des schmalen Gehsteigs – sie hätte nur den Arm auszustrecken brauchen, um das Geländer zu berühren. Sie durfte nichts anderes tun, als fest mit den Schuhen vorwärtszugehen und auf die Leitplanke zu starren. Sie hörte die Geräusche der rasenden Autopneus neben ihr wie durch Wachs, sie wagte den Kopf nicht zu drehen. Ihre ganze Kraft musste auf das Aufklopfen der Schuhe, auf stetes Einhalten der geraden Marschrichtung gezwungen werden. Wenn sie zu rennen anfing – dumpf wusste sie es, wusste es ihr kleines Bewusstsein, zusammengedrängt, umlagert von einem riesigen bedrohlichen Etwas –, geschah Schreckliches. Sie stürzte sich in die Schlucht hinunter, wunderbar musste es sein hinabzufallen, durch den schmalen Spalt auf den Grund, an das äusserste Ende, mit einem Schrei – ein Orgasmus musste es sein, intensiver als je, ein einziger Zusammenstoss aller Wünsche, die Stillung, der Durchbruch durch die Wand des Schweigens, die Erlösung, die Ausbreitung in der Glückseligkeit. Sie stürzte auf die Strasse hinaus, unter die Räder, ausgewalzt zu werden, nach dem blitzartigen Einschlag des Gesuchten fixiert zu werden im Lächeln des Wissens, aus den Königsgräbern die goldgeschnittenen Gesichter. Sie zitterte. Nass und kalt sammelte sich der Schweiss in der Rinne der Wirbel. Vergessene Gebetsfetzen aus der Kinderzeit, ein Vater im Himmel, dessen Reich komme, wirbelten ihr ins Gehirn, ihr wiederholtes Murmeln beruhigte sie ein wenig, es gelang ihr, nicht aus dem Marschtakt zu fallen, die Stechschritte gleichmässig fortzusetzen, nicht anzuhalten, vor allem nicht anzuhalten. Wenn sie aufhörte zu marschieren, konnte es hereinbrechen. Die gleichmässige Fortbewegung der Beine, das Starren auf das Asphaltband war das Seil entlang der schwarzen Wand. In der Ferne sah sie die Kurve der Strasse, die das Ende der Brücke war, dort musste sie hin, das war ihre einzige Aufgabe, nichts anderes hatte sie zu tun. Plötzlich war sie erstaunt, die Geräusche der Autos nicht mehr zu hören, sie wagte einen kleinen Seitenblick und erschrak. Sie war nun ganz allein auf der Brücke, alle Menschen waren verschwunden, sie war die Letzte auf der Welt, mit Mühe unterdrückte sie einen Schrei.“

 
Helen Meier (Mels, 17 april 1929)

De Duitse schrijver Rolf Kalmuczak werd geboren in Nordhausen op 17 april 1938. Zie ook alle tags voor Rolf Kalmuczak op dit blog.

Uit:Die Jagd nach den Millionendieben

„Er möchte wohl eine Extraeinladung? In drei Minuten, mein Lieber, bist du im Bett. Klar?«
»Ich war noch so staubig hinter den Ohren«, sagte Tarzan, »deshalb hat’s länger gedauert.«
Aber Rembrandt hörte nicht hin. Er war schon draußen,um seine Runde durch den zweiten Stock fortzusetzen.
Hier schliefen die 12- bis 14-Jährigen. Für sie war um halb neun Zapfenstreich. So verlangte es die Hausordnung des Internats.
Drei Minuten!, dachte Tarzan.Was der sich einbildet! Ist ja erst Viertel nach acht. Seine Uhr geht wohl vor?
Peter Carsten, der mit Spitznamen Tarzan hieß, war 13 und ziemlich groß für sein Alter. Außerdem war er der beste 100-Meter-Läufer und ein so guter Volleyball-Spieler, dass er demnächst in der Schulmannschaft mitmachen sollte.
Seinen Spitznamen hatte er weg, weil er mit affenartiger Geschwindigkeit am Kletterseil hochturnen konnte. Außerdem vielleicht, weil er dunkle Locken hatte. Und weil sogar im Winter seine Haut die sommerliche Bräune behielt. Er war ein blauäugiger Tarzan, schlank, muskulös und durch und durch sportlich.
Alle Schlafräume im zweiten Stock hatten Spitznamen. Das ADLERNEST, wo Tarzan wohnte, war ein winziger Raum, gerade groß genug für zwei Betten, zwei Schränke und Klößchens Fressvorräte.
Auch jetzt, nach dem Zähneputzen, saß Klößchen auf seinem Kopfkissen und kaute. Schokolade, natürlich. Ohne Schokolade konnte er nicht leben; und je mehr er davon aß, um
so dicker wurde er.
»Hast du deine Kniebeugen gemacht?«, fragte Tarzan.“

 
Rolf Kalmuczak (17 april 1938 - 10 maart 2007)
Nordhausen

De Duitse dichter en schrijver Karl Friedrich Henckell werd geboren op 17 april 1864 in Hannover. Zie ook alle tags voor Karl Henckell op dit blog.

Aus der Tiefe

O lass mir nicht, wie auch die Schlünde klaffen,
Die das Vollbringen scheiden von dem Plan,
Geringe Macht von ungeheurem Wahn,
O lass mir nicht den schönen Mut erschlaffen!

Was du auch seist, woraus mein Sinn erschaffen,
Der großer Sehnsucht Weihe früh empfah’n,
Beharren lass mich auf der hohen Bahn
Und stets empor zu neuem Flug mich raffen!

Der dieses Lebens freie Linie zog
Und nicht gegeizt mit sicher-kühnem Schwunge,
Mir Feuer goss ins Herz und auf die Zunge,

Der nicht mein Pfund mit Krämerwage wog —
O lass mich aus der Lust, den Leiden allen
Nicht feig hervorgehn und in Kleinheit fallen!

Weihe

Ein starker Cherub stand an meiner Wiege,
Der sprach: „Ich lege dir ein Schwert zur Hand.
Es geht dein Weg durch hartes Menschenland.
Dein Sinn ist weich. Dies Schwert tut not zum Siege.

Und einen Schild vor deine Brust ich biege,
Des’ Mitte krönt ein Sternendiamant,
Als Hort der Ewigkeit dort festgebannt,
Dass, fällst du einst, dein Herz beschirmet liege.“

Sank ich den Widersachern nicht zum Raube,
Die mich mit Waffen aller Art bedräut,
Dir dank’ ich’s, dessen Stahl sich stet erneut,

Schwert meines Geistes, der auf sich beharrt
Im wilden Wirbelsturm der Gegenwart —
Mein Schild bist du, allmächtiger Liebesglaube!

 
Karl Henckell (17 april 1864 – 30 juli 1929)
Hannover 

De Welshe dichter en arts Henry Vaughan werd geboren in Newton (Breconshire) op 17 april 1622. Zie ook alle tags voor Henry Vaughan op dit blog.

The Incarnation, And Passion

LORD, when Thou didst Thyself undress,
Laying by Thy robes of glory,
To make us more, Thou wouldst be less,
And becam'st a woful story.

To put on clouds instead of light,
And clothe the morning-star with dust,
Was a translation of such height
As, but in Thee, was ne'er express'd.

Brave worms and earth ! that thus could have
A God enclos'd within your cell,
Your Maker pent up in a grave,
Life lock'd in death, heav'n in a shell !

Ah, my dear Lord ! what couldst thou spy
In this impure, rebellious clay,
That made Thee thus resolve to die
For those that kill Thee every day ?

O what strange wonders could Thee move
To slight Thy precious blood, and breath ?
Sure it was love, my Lord ! for love
Is only stronger far than death !

 
Henry Vaughan (17 april 1622 – 28 april 1695)
Cover 

De Engelse dichter en toneelschrijver John Ford werd geboren in Ilsington, Devon, op 17 april 1586. Zie ook alle tags voor John Ford op dit blog. 

Uit:'Tis pity she's a whore

“FRY. Yes, you may love, faire sonne.
GIO. Must I not praise so
That beauty which, if fram'd a new, the gods
Would make a god of, if they had it there,
And kneele to it, as I doe kneele to them ?
FRY, Why, foolish madman,—
GiIO Shall a peevish sound,
A customary forme, from man to man,
Of brother and of sister, be a barre
Twixt my perpetual! happinesse and met?
Say that we had one father, say one womhe —
Curse to my joyes —gave both us life and birth ;
Are wee not therefore each to other bound
So much the more by nature, by the links
Of blood, of reason, — nay, if you will hav't,—
Even of religion, to be ever one,
One soule, one flesh, one love, one heart, one all?
FRY Have done, unhappy youth, for thou art lost.
GIO. Shall, then, for that I am her brother borne,
My joyes be ever banisht from her bed!
No, father ; in your eyes I see the change
Of pitty and compassion; from your age,
As from a sacred oracle, distills
The life of counsell : tell mee, holy man,
What cure shall give me ease in these extreames.
FRY Repentance, sonne, and sorrow for this sine
For thou hast mov'd a Majesty above
With thy un-raunged almost blasphemy.“

 
John Ford (17 april 1586 – 1639 of 1640)
Affiche voor een uitvoering in Londen, 2014

17-04-2017 om 11:22 geschreven door Romenu  

Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen! 

 
De verrijzenis van Christus door Nicolas Bertin, ca. 1730

Osterwind

Wir haben es den Blumen und Bäumen voraus:
Unsere Jahreszeiten
sind schneller.

Der Tod
steigt im Stengel unseres Traumes
alle Blüten werden dunkel
und fallen.
Kaum ein Herbst.
Der Winter kommt
in einer Stunde.

Doch da ist keine Wartezeit,
sicheres Warten
für kahle Zweige.

So wie der Vogel
innehält und sich wendet im Flug,
so jäh, so ohne Grund
dreht sich das Klima des Herzens.
Weisse Flügelsignale im Blau,
Auferstehung
all unserer toten

Blumen
im Osterwind
eines Lächelns.

 
Hilde Domin (27 juli 1909 - 22 februari 2006)
Keulen, Grote St. Martin en Dom. Hilde Domin werd in Keulen geboren.

Zie voor de schrijvers van de 16^e april ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

16-04-2017 om 11:22 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster en dichteres Sarah Kirsch (eig. Ingrid Hella Irmelinde Kirsch) werd geboren op 16 april 1935 in Limlingerode. Zie ook alle tags voor Sarah Kirsch op dit blog.

Hirtenlied

Ich sitz über Deutschlands weißem Schnee
Der Himmel ist aufgeschlitzt
Wintersamen
Kommt auf mich wenn nichts Schlimmres
Haar wird zum Helm
Die Flöte splittert am Mund

Der Wald steht schwarz es kriecht
Draht übern Felsen es riecht
Nach Brand da hüte ich
Die vier Elemente am Rand des Lands

Meine Federn am Kleid
Mein ängstlicher Schuh
Seid ruhig ruhig tragt
Mich nicht fort

Ich knote an Bäume mich lieg unter Steinen
Streu Eis mir ins Hemd ich schneide
Das Lid vom Aug da bleibe ich wach:
Meine tückische Herde
Die sich v
ereinzelt die sich vermengt
Meine dienstbare tückische Herde
Wird Wolke sonst: winters noch
Ist sie zerkracht

Das grüne Meer mit den Muschelkämmen

Das grüne Meer mit den Muschelkämmen
Dampft in der Winternacht
Sanften Auges der Leuchtturmwärter
Setzt Laternen ein, hau ruck
Einfach so, vor dem Neuen Jahr
Ging seine Frau übers Wasser
Keine Fische wollte sie schuppen
Nicht unterm Nebelhorn schlafen
Ach, die Laternen des Leuchtturmwärters
Finden nur Muschelkämme.

 
Sarah Kirsch (16 april 1935 – 5 mei 2013)

De Nederlandse schrijver Thomas Baudelet Olde Heuvelt werd geboren in Nijmegen op 16 april 1983. Zie ook alle tags voor Thomas Olde Heuvelt op dit blog.

Uit: HEX

“De visboer was door de muziek uit zijn kraam gelokt en keek met de andere toeschouwers achterdochtig naar het draaiorgel. Stefan liep eromheen terwijl hij met zijn arm het voorhoofd droog streek. Toen hij zag dat de fraai gelakte zijwand werd gevormd door een openstaande klapdeur, onderdrukte hij zijn glimlach niet langer. Het orgel was vanbinnen tot de wielas compleet hol. Katharina stond roerloos in het donker, tot Loes de deur sloot en haar aan het zicht onttrok. Nu was het orgel weer een orgel. En spelen, dat deed het. 'Zo; zei hij, nog uithijgend en met zijn handen hoog in de zij, 'heeft de A1VD de kas weer gespekt?' Marlijn kwam op hem toegelopen en grijnsde. 'Dat dacht je. Weet Je wel hoe duur die krengen zijn? En geloof me, die knakkers heb-ben de geldkraan zo goed als dicht staan: Hij knikte naar het draaiorgel. 'Dit is puur schijn. Goed hè? Het is gewoon een oude aanhangwagen: Stefan was onder de indruk. Nu hij beter keek viel het inderdaad op dat de facade slechts een samenraapsel was van oubollige porse-leinen beeldjes en slordig opgeplakte tierelantijnen - en nog slecht geschilderd ook. De orgelpijpen waren niet eens van chroom, maar van goudgelakte pvc-buis. Zelfs de Radetzkyman klonk vlak, als een illusie, zonder het sfeervolle zuchten van de ventielen of het klappen van het orgelboek zoals je zou verwachten bij een instru-ment van weleer. Martijn las zijn gedachten en zei: Ten iPod en een flinke speaker. Als je de verkeerde playlist aanzet, komt er heavy metal uit' 'Dat klinkt als een idee van Grim; lachte Stefan. 'Uhuh: 'Ik dacht dat het hele idee was om de aandacht juist van haar af te leiden, in plaats van op haar te vestigen?' Marlijn haalde zijn schouders op. 'Je kent de stijl van de meester: 'Het is voor openbare gelegenheden: legde Loes uit. 'Voor op de braderie, of tijdens het festival als er veel mensen van buiten zijn: Nou, succes: grijnsde Stefan, terwijl hij aanstalten maakte om weer verder te gaan. 'Het ziet ernaar uit dat jullie geld kunnen gaan inzamelen.' Hij liep de laatste anderhalve kilometer naar huis rustig uit en zodra hij buiten gehoorsafstand was, dacht hij al niet meer aan de vrouw die in het donker stond, de vrouw in de buik van het draaiorgel, hoewel de Radetzkymars door zijn hoofd bleef spelen in het ritme van zijn passen.”

 
Thomas Olde Heuvelt (Nijmegen, 16 april 1983)

De Engelse schrijver Kingsley Amis werd geboren op 16 april 1922 in Londen. Zie ook alle tags voor Kingsley Amis op dit blog.

Instead of an Epilogue
To H.

I.
In 1932 when I was ten
In my grandmother's garden in Camberwell
I saw a Camberwell Beauty butterfly
Sitting on a clump of Michaelmas daisies.
I recognised it because I'd seen a picture
Showing its brownish wings with creamy edges
In a boy's paper or on a cigarette-card
Earlier that week.  And I remember thinking,
What else would you expect?  Everyone knows
Camberwell Beauties come from Camberwell;
That's why they're called that.  Yes, I was ten.

II.
In 1940 when I was eighteen
In Marlborough, going out one winter's morning
To walk to school, I saw that every twig,
Every leaf in the vicar's privet hedge
And every stalk and stem was covered in
A thin layer of ice as clear as glass
Because the rain had frozen as it landed.
The sun shone and the trees and shrubs shone back
Like pale flames with orange and green sparkles.
Freak weather conditions, people said,
And one was always hearing about them.

III.
In '46 when I was twenty-four
I met someone harmless, someone defenceless,
But till then whole, unadapted within;
Awkward, gentle, healthy, straight-backed,
Who spoke to say something, laughed when amused;
If things went wrong, feared she might be at fault,
Whose eye I could have met for ever then,
Oh yes, and who was also beautiful.
Well, that was much as women were meant to be,
I thought, and set about looking further.
How can we tell, with nothing to compare?

 
Kingsley Amis (16 april 1922 – 22 oktober 1995)

De Vlaamse dichteres, schrijfster, filosofe, hoogleraar en essayiste Patricia De Martelaere werd geboren in Zottegem op 16 april 1957. Zie ook alle tags voor Patricia de Martelaere op dit blog.

Uit: Een verlangen naar ontroostbaarheid

“En er is het type schrijver als Agatha Christie of P.G. Wodehouse, dat de grootste lol beleeft aan de creatie van fictieve werelden, en dat dan ook in een handomdraai hele boekenplanken vol kan schrijven. Het schrijverstype dat ik op het oog heb wordt gekenmerkt door een soort passionele ambiguïteit tegenover het eigen schrijverschap. Talloos zijn de schrijvers die, rechtstreeks of onrechtstreeks, aforistisch of epistolair, getuigenis afleggen van deze ambiguïteit - die er intussen evenwel niet veel beter op begrepen is geworden. ‘Ik heb een hekel aan schrijven,’ zei de science fiction-schrijver Frederick Brown, ‘maar ik vind het heerlijk om geschreven te hebben.’ Een uitspraak waar heel wat schrijvers geld voor zouden geven om die zelf te hebben bedacht. Te verklaren, bij dit soort schrijvers, is het merkwaardige samengaan van volgende, tegenstrijdige elementen: de absolute innerlijke dwang tot schrijven, die zich uit in gevoelens van onrust, ontevredenheid en schuld bij langdurig niet-schrijven; het ontbreken, vervolgens, van nochtans elk plezier bij het schrijven zelf, de grote weerstand die bij elke zin, door sommigen bij elk woord moet worden overwonnen, en de vaak onoverkomelijke moeilijkheid om een begonnen werk ook af te maken; maar dan, ten slotte, de euforische vreugde, het dolzinnige geluk wanneer uiteindelijk tóch een werk is afgeraakt, het gevoel van bevrijding en eeuwige gelukzaligheid, van nooit meer te moeten schrijven en dat wellicht ook nooit meer te zullen willen. Dit is het trieste ras van nagelbijters, dat zich niet goed voelt wanneer het niet schrijft, dat zich geen haar beter voelt wanneer het wél schrijft, en dat dus alleen dat korte moment voor ogen heeft van extatisch welbevinden bij het beëindigen van een werk. Weliswaar komt daar na verloop van tijd de bescheiden voldoening bij van een publikatie, het zielverheffende gevoel te worden gelezen en goed te worden gevonden, en de onnoemelijke ijdelheid zelf, in recensies en interviews, tot literair personage te worden gepromoveerd. En naarmate schrijvers moeizaam vorderen in hun schrijverschap leren ze ook, mét de knepen van hun vak, hoe ze zichzelf moeten knijpen om wat minder moeizaam aan de gang te kunnen blijven. Maar dat neemt niet weg dat de meeste schrijvers het, mét Brown, een ongelukkige omstandigheid blijven vinden dat men nu eenmaal moet schrijven om te kunnen ‘geschreven hebben’.

 
Patricia De Martelaere (16 april 1957 – 4 maart 2009)
Cover 

De Franse dichter, dadaïst en surrealist Tristan Tzara werd op 16 april 1896 in de Roemeense plaats Moinesti geboren als Samuel Rosenstock. Zie ook alle tags voor Tristan Tzara op dit blog.

Chanson dada

I

la chanson d'un dadaïste
qui avait dada au coeur
fatiguait trop son moteur
qui avait dada au coeur

l'ascenseur portait un roi
lourd fragile autonome
il coupa son grand bras droit
l'envoya au pape à rome

c'est pourquoi
l'ascenseur
n'avait plus dada au coeur

mangez du chocolat
lavez votre cerveau
dada
dada
buvez de l'eau

 
Tristan Tzara (16 april 1896 – 24 december 1963)
“La mélancolie de Tristan Tzara” door Niklas Nenzén

De Nederlandse schrijver Ewald Vanvugt werd geboren op 16 april 1943 in 's-Hertogenbosch. Zie ook alle tags voor Ewald Vanvugt op dit blog.

Uit:Roofgoed

“De vraag of de landen van Europa een gemeenschap vormen en een gezamenlijke identiteit bezitten, wordt hier overtuigend positief beantwoord: alle vooraanstaande Europese musea konden overzee gestolen cultuurgoed bijdragen. Speciaal de voormalige koloniale machten bewaren nog veel schatten van overzee, maar kruisridders en andere buitzoekers verspreidden al in de middeleeuwen exotische kostbaarheden door het hele continent. Gewoonlijk wordt bij de uitstalling van deze stukken weinig of niets gezegd over hun `herkomstgeschiedenis’. Het geeft een wonderlijk bevrijdend gevoel dat het Europees Museum glashelder vertelt hoe de juwelen van Azteken en Inca’s en andere uitheemse kunstwerken in Europese handen zijn gekomen. Want het is juist de gemeenschappelijke `verwervingsgeschiedenis’ die deze opmerkelijke collectie bijeen heeft gebracht. Zonder overzeese roof geen rijk Europa!
De uitstalling van de honderden dingen laat onverhuld zien dat de Europese landen elk afzonderlijk en als gemeenschap hun samenlevingen ontwikkelden met uit andere werelddelen geplunderde rijkdom. Het Europees Museum is een theater van het geheugen: de buitgoederen zijn geheugensteunen van de wereldgeschiedenis. De presentatie van de unieke voorwerpen wordt nog verlevendigd met schaalmodellen van de standbeelden van de dieven en veroveraars, die verspreid over heel Europa in parken en pleinen ook vandaag hun oude werk doen: de koloniale onderneming een respectabel aanzien geven.”

 
Ewald Vanvugt (’s-Hertogenbosch, 16 april 1943)
’s-Hertogenbosch, markt 

De Duitse schrijfster Sibylle Lewitscharoff werd geboren op 16 april 1954 in Stuttgart als dochter van een Bulgaarse vader en een Duitse moeder. Zie ook alle tags voor Sibylle Lewitscharoff op dit blog.

Uit: Das Pfingstwunder

„Nein. In meinen Kindertagen ja, seither nein. Dieses Nein will betont sein, denn es bedeutet etwas, es bedeutet sogar viel. In meinen Kindertagen war ich fromm, faltete die Händ-chen beim Zubettgehen, wie meine Mutter es von mir wollte, und hängte die Kleider ordentlich über die Stuhllehne, weil Jesus nachts kam und schaute, ob alles in schöner Ordnung am rechten Platz lag. Dann, in der Pubertät, setzte der große Kritikschub ein, und mit der Frömmigkeit war's mit einem Mal vorbei. Ist es etwa gerecht, daß an so vielen Orten der Welt die Menschen auf übelste Weise verrecken, daß sie verhungern, vergast, erschossen, erschlagen, aufgeschlitzt oder gefoltert werden bis zum Wahnsinn, daß sie ohne ärztliche Hilfe den schlimmsten Krankheiten ausgeliefert sind? Und Gott schaut einfach zu? Von Seinem Eingreifen ist jedenfalls nichts be-kannt. Und eine mehr als vage Hoffnung auf ein Paradies, in dem alle Schmerzen abgetan sind und die gereinigten See-len sich des ewigen Lebens erfreuen — kann ein erwachsener Mensch, der seine Tassen im Schrank hat, das wirklich ernst nehmen? Einen derart verzweifelt naiven Trostwunsch? Meine Kinderseele war immer gerecht gewesen, und das Gerechtigkeitsgefühl, der Zorn über die katastrophalen Zu-stände in den armen Ländern der Welt, hat mich nie verlas-sen. Allerdings ist in meinem späteren Envachsenenleben der Zorn einer schlappen Mutlosigkeit gewichen. Der Schnarch-sack da oben senkt auch bloß die Lider. Nein, ich ändere die Welt nicht, wie ich in einer grandiosen Aufwallung der Selbst-überschätzung geglaubt hatte. Als edlen, uneigennützigen Kommunisten sah ich mich, als einen Superhelden der Armen und Geschlagenen, der ihnen durchaus nicht nur mit Geld und guten Worten zur Seite stand, sondern mit der Ka-Iaschnikow im Arm, die ihre Peiniger Mores lehrte. Überflüs-sig zu erwähnen, daß ich von meinen häuslichen Brot- und Fleischmessern abgesehen nie Waffen in der Hand hatte, und mit diesen Messern habe ich bloß friedliche Brotschei-ben abgeschnitten und Fettstücke vom Steak getrennt, sonst nichts. Friedlich nach außen, im Inneren sieht's kriegerisch aus, selbstzerfleischend. Obwohl ich inzwischen zweiundsechzig Jahre alt bin und eigentlich ziemlich abgebrüht sein müßte. Was vor wenigen Tagen in Rom geschah, hat jedoch alles über den Haufen geworfen. Ich kenne mich selbst nicht mehr. Als hätte eine fremde Person meine Körperhülle gekapert und in ihr Platz genommen.“

 
Sibylle Lewitscharoff (Stuttgart, 16 april 1954)
Cover 

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

16-04-2017 om 11:21 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en etser Jan Luyken werd geboren in Amsterdam op 16 april 1649. Zie ook alle tags voor Jan Luyken op dit blog.

De Morgenstond

ô Welkom, schone Dageraad,
Die uit een gulden kamer gaat,
Met glans van held're stralen;
'k Ontsluit mijn venster voor uw licht,
Om met een vrolijk aangezicht
U minnelijk in te halen.
Gij wacht niet als ik open doe,
Maar dringt teneerste mild'lijk toe;
Ja, eer ik kom t'ontsluiten,
En nog in 't nare duister zij,
Zo staat en wacht gij al na mij,
Voor toegeloken ruiten.
Zo ook de Meester, die u riep
En tot een licht der wereld schiep,
Die grote Zon der Zonnen,
Schijnt met een glans van eeuwig goed
Voor 't venster van het toe gemoed,
Met opdoen was 't gewonnen.
Stofwormpje onder 't dak van stro,
In 't leeme huis, hoe zijt gij zo?
Het is een Heer der Heren,
Die voor uw arme hutje staat
En uwe kleinheid niet versmaadt,
Om zich tot u te keren.
Laat in, laat in de waarde Gast,
Opdat uw heil voorspoedig wast,
Hij komt met grote zegen,
En brengt een blijde boodschap mee,
Een eeuwig wel, voor eeuwig wee,
Daar leit u aan gelegen.

 
Jan Luyken (16 april 1649 – 5 april 1712)

De Duitse dichter en schrijver Rolf-Dieter Brinkmann werd geboren op 16 april 1940 in Vechta. Zie ook alle tags voor Rolf-Dieter Brinkmann op dit blog.

Eiswasser an der Guadelupe Str.

warme Dunkelheit mit
Neonlichtern, Baumschatten
hinter den Häusern, ver
schiedene Stimmen, das

ist Frühling. Auf dem
gelben sandigen Weg morgens
die Spatzen, ein zerfallenes
Holzgitter, einige schwarze

Ölflecken auf dem Weg, die
Kulisse der Vorstadt, die kei
nen Unterschied macht zu der
Innenstadt: verschiedene Wege,

die nirgendwoher kommen,
direkt aus der Mitte. Ich
vermisse nur die Hühner,
sagte die Lady mit

den rotgeschminkten Lippen.
Ist das ein Anfang? In den
Büros bewegt sich der auto
matische Dollar, riesige

Summen über der Tasse
Kaffee, die ein Pappbecher
ist. Eine gelbe Abenddämmerung,
sie bleibt stehen, das Licht

neben dem Bücherturm, aus
dem dünnen Schiebefenster
gesehen. Der Tag endet in
den Baumgestrüppen, warm

und dunkel, jenseits der
zerfallenen Holzgitter und der
zerfallenen Häuser, langsam
und ohne Hast, mit Anmut.

 
Rolf-Dieter Brinkmann (16 april 1940 – 23 april 1975)
Cover

De Franse dichter en schrijver Anatole France werd geboren in Parijs op 16 april 1844. Zie ook alle tags voor Anatole France op dit blog.

Sonnet

Elle a des yeux d’acier ; ses cheveux noirs et lourds
Ont le lustre azuré des plumes d’hirondelle ;
Blanche à force de nuit amassée autour d’elle,
Elle erre sur les monts et dans les carrefours.

Et nocturne, elle emporte à travers les cieux sourds,
Dans le champ sépulcral où fleurit l’asphodèle,
La pâle jeune fille idéale, et fidèle
À quelque rêve altier d’impossibles amours.

Vierge, elle aime le sang des vierges ; et, farouche,
Elle entr’ouvre la fleur funèbre de sa bouche
Et d’un sourire froid éclaire ses pâleurs,

Lorsque, prête à subir une peine inconnue,
La victime aux cheveux de miel chargés de fleurs,
Mourante et les yeux blancs, offre sa gorge nue.

Denys, tyran de Syracuse (Fragment)

LE TYRAN

Je suis roi, fils de Zeus, car Zeus ayant reçu
Dans sa couche d’airain la Nuit aux sombres voiles,
En son flanc mit mon germe. Ainsi je fus conçu
Avant que dans les cieux veillassent les étoiles.

LE CHŒUR

Fils auguste de Zeus et de la sombre Nuit,
Ne pleure point des cieux l’obscurité première :
Nos yeux sont si bien clos que le soleil qui luit,
N’y pourrait pas glisser un trait de sa lumière.

LE TYRAN

Sachez-le bien : je suis entre vous et les cieux,
Et je viens parmi vous, esclaves aux fronts pâles,
Afin que vous n’ayez que ma bouche et mes yeux ;
Et moi j’enfanterai seul entre tous vos mâles.

LE CHŒUR

Et tu nous vois aussi, troupeau morne et tremblant,
Au poids de ton cothurne accoutumer nos nuques.
La belle Liberté nous a tendu son flanc,
Et nous avons connu que nous étions eunuques.

 
Anatole France (16 april 1844 – 12 oktober 1924)

De Duitse schrijver Eberhard Panitz werd geboren op 16 april 1932 in Dresden. Zie ook alle tags voor Eberhard Panitz op dit blog.

Uit:Meines Vaters Straßenbahn

„An der leeren Straßenbahn, die dahinraste und doch ♦ kaum vom Fleck kam, quietschend hielt und dann wie über Steine rumpelnd weiterfuhr, winkte Vater unwirsch ab, als ich ihn an diese Zeit erinnerte. »Sie haben mich bald wieder aus der Partei geworfen«, sagte er, »weil ich ein Versager war.« Er hatte bei den Versammlungen nur dagesessen, staunend zugehört und seinen Parteibeitrag nicht bezahlt, weil Mutter darauf bestand, daß wir Kinder zuerst einmal Schuhe erhielten. »Vielleicht hätte ich ehrlich sagen sollen, daß wir in Schwierigkeiten waren. Ich hab mich damals sogar an meiner Kasse vergriffen, damit Mutter ihr Manko zurückzahlen konnte«, gestand er und zuckte mit den Schultern, als begreife er immer noch nicht, wie er sich dazu gegen alle seine Prinzipien hatte hin-reißen lassen. »Einmal hat mich euer Lehrer wegen deiner Schreiberei zu sich geholt«, erzählte er, und es fielen ihm Sätze aus meiner Geschichte von der Ger-mania ein, die ich selber vergessen hatte. Danach war die steinerne Dame mit der Laterne in der Hand vor unserem Fenster erschienen, um mit mir nach einer guten, glücklichen Zukunft zu suchen. »Dein Lehrer hat mir Vorwürfe gemacht, daß ich solche Phantaste-reien dulde, ich, ein Genosse«, sagte er und gab zu, verwundert und entsetzt gewesen zu sein, was für Dinge ich schrieb. Aber damals hatte er mir keinerlei Vorhaltungen gemacht, mich nur gefragt, wie ich darauf käme und mir so etwas ausdenken könne. »Woher hast du das nur, Junge?« Ein wenig schien er stolz auf meine Schreibereien zu sein, manchem auch zuzustimmen, obwohl er den Kopf schüttelte oder ver-legen lächelte, wenn er einen meiner Schulzeitungsar-tikel las. »Es macht mir zu schaffen«, gestand er mir nun, »daß ich mich selber nicht richtig ausdrücken kann, meist keine Worte finde, auch gar nicht weiß, was überhaupt zu sagen wäre.« Es kamen neue Lehrer an unsere Schule: Dr. Wilson, der Mathematiker, Herr Völz, ein Schauspieler und Rezitator, der Deutsch und Geschichte unterrichtete, Oberstudienrat Götze, ein Biologe und Chemiker, in dessen Haus am Oberwachwitzer Berg wir oft eingela-den waren.“

 
Eberhard Panitz (Dresden, 16 april 1932)

De Ierse dichter, musicus en komiek Spike Milligan werd geboren op 16 april 1918 in Ahmednagar in Indië. Zie ook alle tags voor Spike Milligan op dit blog.

Emptiness

only alchemized. Many times
it's become a paragraph or a page.
But usually I've hidden it,
not knowing until too late
how enormous it grows in its dark.
Or how obvious it gets
when I've donned, say, my good
cordovans and my fine tweed vest
and walked into a room with a smile.
I might as well have been a man
with a fez and a faux silver cane.
Better, I know now, to dress it plain,
to say out loud
to some right person
in some right place
that there's something not there
in me, something I can't name.
That some right person
has just lit a fire under the kettle.
She hasn't said a word.
Beneath her blue shawl
she, too, conceals a world.
But she's been amazed
how much I seem to need my emptiness,
amazed I won't let it go.

Pussy-Cat

Pussy-cat
What are vices?
Catching rats
And eating mices!

 
Spike Milligan (16 april 1918 – 27 februari 2002)
Portret door  Daphne Todd, 1996

De Ierse (toneel)schrijver en dichter John Millington Synge werd geboren op 16 april 1871 in Rathfarnham. Zie ook alle tags voor John Millington Synge op dit blog.

Beg-Innish

Bring Kateen-beug and Maurya Jude
To dance in Beg-Innish,
And when the lads (they're in Dunquin)
Have sold their crabs and fish,
Wave fawny shawls and call them in,
And call the little girls who spin,
And seven weavers from Dunquin,
To dance in Beg-Innish.

I'll play you jigs, and Maurice Kean,
Where nets are laid to dry,
I've silken strings would draw a dance
From girls are lame or shy;
Four strings I've brought from Spain and France
To make your long men skip and prance,
Till stars look out to see the dance
Where nets are laid to dry.

We'll have no priest or peeler in
To dance in Beg-Innish;
But we'll have drink from M'riarty Jim
Rowed round while gannets fish,
A keg with porter to the brim,
That every lad may have his whim,
Till we up sails with M'riarty Jim
And sail from Ben-Innish.

 
John Millington Synge (16 april 1871 – 24 maart 1909)
Portret door  John Butler Yeats, rond 1905

De Russische dichter en schrijver Konstantin Vaginov werd geboren op 16 april 1899 in Sint Petersburg. Zie ook alle tags voor Konstantin Vaginov op dit blog.

Uit: Satyr Chorus(Vertaald door Chris Lovett)

“Like many of her compatriots, she loved to talk about her former wealth, about the lacquered carriage upholstered in quilted blue satin: how it would wait for her at the doorway while she descended the red-carpet staircase, how the passers-by would give way as she entered the carriage.
“Young boys would gawk at me,” she’d intone. “Men in winter coats with sealskin collars eyed me from head to toe. My husband, an elderly colonel, slept in the carriage, while the valet stood on the footboard in his cockade hat. We’d all be on our way to the Imperial Theater.”
At the word “Imperial,” Teptyolkin would come to life, as if roused by something poetical. He’d see Averescu in a uniform fringed with gold traveling to meet Mussolini. He’d see them conferring about how to gobble up the Yugoslav state and how to resurrect the Roman Empire: Mussolini is marching on Paris. Mussolini conquers Gaul. Spain and Portugal join Rome of their own free will. The Academy in Rome is called into session to find a dialect to serve as a common tongue for the newly created empire. Among these academicians we find–Teptyolkin.
Meanwhile, the landlady would go on jabbering on the edge of his bed until she remembered it was time for her to go to the Political Education Institute. Inserting her broad feet into her Tartar shoes, she’d shuffle off towards the door. Her name was Yevdokia Sladkopevtseva. She was the widow of a bandmaster.
Raising his greying, dried-up head, Teptyolkin would follow her spitefully with his eyes.
“Lacks noble breeding,” he’d say to himself. “Sticks to me like a pimple and gets in the way of my work.”

 
Konstantin Vaginov (16 april 1899 – 26 april 1934)
Cover

16-04-2017 om 11:20 geschreven door Romenu  

Bij Stille zaterdag

 
De kruisafneming door Jacopo Tintoretto, ca.1518-1594

Stille Zaterdag

't Is morgen Pasen - God, maar overal is dood;
en zou ik dan van leven moeten spreken?
Mijn denken blijft bij Goede Vrijdag steken,
want daar leed Jezus onze diepste nood.

't Is morgen Pasen - maar waar blijft de zon
die onze zieke wereld kan genezen?
Ik sta met Uw discipelen in angst en vrezen
bij 't lege graf, waar 'k U niet vinden kon.

't Is morgen Pasen - feest van het gericht
dat U gevoerd hebt tegen dood en lijden,
feest van voorbijgaan van de dood, feest van bevrijden;
Heer, doe ons opstaan in Uw levenslicht!

 
Nel Benschop (16 januari 1918 – 31 januari 2005)
De Grote Kerk in Den Haag. Nel Benschop werd in Den Haag geboren.

Zie voor de schrijvers van de 15^e april ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

15-04-2017 om 10:45 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en schrijver Tomas Tranströmer werd geboren in Stockholm op 15 april 1931. Zie ook alle tags voor Tomas Tranströmer op dit blog.

Streets in Shanghai

1
The white butterfly in the park is being read by many.
I love that cabbage-moth as if it were a fluttering corner of truth itself!

At dawn the running crowds set our quiet planet in motion.
Then the park fills with people. To each one, eight faces polished like jade, for all situations, to avoid making mistakes.
To each one, there's also the invisible face reflecting "something you don't talk about."
Something that appears in tired moments and is as rank as a gulp of viper schnapps
with its long scaly aftertaste.

The carp in the pond move continuously, swimming while they sleep, setting an example for the faithful: always in motion.

2
It's midday. Laundry flutters in the gray sea-wind high over the cyclists
who arrive in dense schools. Notice the labrinths on each side!

I'm surrounded by written characters that I can't interpret, I'm illiterate through and through.
But I've paid what I owe and have receipts for everything.
I've accumulated so many illegible receipts.
I'm an old tree with withered leaves that hang on and can't fall to the ground.

And a gust from the sea gets all these receipts rustling.

3
At dawn the trampling hordes set our quiet planet in motion.
We're all aboard the street, and it's as crammed as the deck of a ferry.

Where are we headed? Are there enough teacups? We should consider ourselves lucky to have made it aboard this street!
It's a thousand years before the birth of claustrophobia.

Hovering behind each of us who walks here is a cross that wants to catch up with us, pass us, unite with us.
Something that wants to sneak up on us from behind, put its hands over our eyes and whisper "Guess who!"

Vertaald door Patty Crane

 
Tomas Tranströmer (15 april 1931 - 26 maart 2015)

De Nederlandse schrijver, columnist, kleinkunstenaar en zanger Daniël Samkalden werd geboren op 15 april 1979 in Naarden. Zie ook alle tags voor Daniël Samkalden op dit blog.

Uit:Jezus staat op uit de dood en dus kan ik geen boodschappen doen? (Column)

“Het begon allemaal op Witte Donderdag. Met open mond keek ik van begin tot het eind naar het tv-musical-spektakel The Passion waarin Danny de Munk als Jezus, Frans Bauer als Petrus, Philip Freriks als verteller en vele, vele andere bekende Nederlanders middels een eigentijds openlucht Lijdensverhaal de Publieke Omroep en het Christendom nog maar weer 's in de uitverkoop zetten. Twee miljoen mensen keken ernaar, nadat eerder in alle 'kunstprogramma's' ruimschoots zendtijd gegund werd aan dit project voor cultureel zwakzinnigen. Een onthutsend begin van het Paasfeest. In de druilerige dagen die volgden viel alles aan Pasen mij verkeerd.
Jezus en de krant
Wat zijn eigenlijk de gronden waarop ik als burger word gedwongen stil te staan bij Christelijke aangelegenheden? Ik wens helemaal geen verband tussen het feit dat er mensen zijn die zeggen dat Jezus opgestaan is uit zijn graf en de mogelijkheid of ik wel of niet de krant kan lezen of boodschappen kan doen. En al die kinderen die met grote ogen in de druipende tuin op zoek gaan naar eieren. We proberen ze de moeilijkste dingen te leren, kopen stapels boeken over verantwoord opvoeden, pedagogie, de ideeën van Freud en ondertussen zeggen we dat er een enorme haas met een buidel in de tuin gekleurde eieren heeft verstopt.
We doen ze in therapie als het geringste trauma op de loer ligt, maar zijn ze acht, dan zeggen we met een glimlach dat Sint Nicolaas niet bestaat, de allerbelangrijkste figuur in hun leven tot dan toe. Een kerstman op een vliegende arreslee. Wrede trucs om het evangelie draaglijker en commerciëler te maken.”

 
Daniël Samkalden (Naarden, 15 april 1979)

De Franse schrijver Jérôme Lambert werd geboren op 15 april 1975 in Nantes. Zie ook alle tags voor Jérôme Lambert op dit blog.

Uit: Comme le soleil

« Le mercredi, il a plu toute la matinée.
Par la fenêtre, j'ai regardé mon hamac se tremper, s'alourdir sous le poids de l'eau et dégouliner sur l'herbe.
J'ai vu les gouttes de pluie se rassembler et former des ruisseaux de boue le long de la terrasse et sous les rocailles de fleurs. J'ai vu que des animaux différents prenaient la place de ceux qui étaient partis se cacher dès les premières gouttes ; des escargots, des limaces, des grenouilles et les canards d'une maison voisine. Ils étaient cinq qui marchaient en se dandinant, l'eau glissait sur leurs plumes comme si de rien n'était. Je me suis dit que j'aimerais avoir ce pouvoir.
- Quel pouvoir ?
Maman avait lu dans mes pensées ?
- De quel pouvoir tu parles, ma chérie ? a-t-elle insisté.
J'avais dû encore penser tout haut comme ça m'arrive parfois. Maintenant, j'étais bien obligée de lui répondre :
- Que l'eau glisse sur mes plumes comme les canards. Que les choses désagréables ne me touchent pas.
- Mais elles nous touchent forcément, m'a répondu maman en souriant. Ce n'est pas toujours ce qu'on préfère mais il ne peut pas arriver que des choses agréables dans la vie.
- Alors, je veux bien qu'elles me touchent, je veux bien les sentir, mais qu'elles ne me fassent pas mal. Tu vois ? Comme les canards !
Maman a trouvé que c'était une très bonne façon de voir les choses, m'a félicitée et s'est replongée dans son livre. »

 
Jérôme Lambert (Nantes,15 april 1975)

De Vlaamse schrijver, cenarist, acteur en regisseur Patrick Bernauw werd geboren op 15 april 1962 in Aalst. Zie ook alle tags voor Patrick Bernauw op dit

Uit: Het Bloed van het Lam

`Deze plek is verschrikkelijk,' vertaalde ik. Mijn spontane tussenkomst kwam me op een nieuwe onderzoekende blik te staan, maar ze ging er niet verder op in. 'Daarachter verrees een standbeeld van de demon Asmodeus,' zei ze, 'en dat is de bewaker van geheimen en van verborgen schatten. Asmodeus schijnt ook de bouwer van Salomons Tempel geweest te zijn.' `Het lijkt er dus op dat Saunière de toevallige bezoeker van zijn kerkje iets duidelijk wilde maken?' `Dat mag je wel zeggen. Saunière begon daar ineens ook heel wat bezoekers over de vloer te krijgen. Soms waren er heel hoge gasten bij, zoals aartshertog Johann von Habsburg, de neef van de Oostenrijkse keizer. Toen een nieuwe bisschop de parochiepriester een verklaring vroeg voor zijn vreemde gewoonten en de oorsprong van zijn plotselinge rijkdom, negeerde Saunière het verzoek. Het is nog altijd een raadsel of het fortuin dat de abbé te beurt viel afkomstig was van de aartsbisschop, van het weinig inschikkelijke Vaticaan dat uiteindelijk toch zou gezwicht zijn voor zijn chantage, of van nog een andere instantie.' Saunière overleed op 17 januari 1917 aan een hartaanval. Hoewel zijn parochianen verklaarden dat hij vijf dagen voordien nog in blakende gezondheid verkeerde, bestelde Marie Denarnaud op 12 januari toch al een lijkkist voor hem. De priester die bij het doodsbed van Saunière werd geroepen, weigerde hem de absolutie toe te kennen. Zijn lichaam werd rechtop gezet in een stoel op het terras van de Tour Magdala, de toren die hij had laten bouwen. `Saunière stierf zonder een rooie duit op zak,' besloot ik het relaas van Lena. 'Blijkbaar had hij al zijn centen doorgesluisd naar Marie Denarnaud. Zij bewoonde de Villa Bethania tot na de Tweede Wereldoorlog en verkocht het buitenhuis toen. Ze overleed in 1953, als ik me niet vergis. Ook in januari en ook aan een hartaanval.' Lena zat me verbijsterd aan te kijken. Haar ogen waren groot geworden, het bloed leek uit haar gezicht weggetrokken en haar mond was open gevallen. 'Hoe weet jij dat?' stamelde ze ten slotte. Ik stond op, liep naar mijn bibliotheek en haalde The Holy Blood & The Holy Grail uit het rek. 'Pastoor Saunière verloor zijn geloof door de vondst die hij in zijn kerk deed. En die vondst bestond uit de documenten met — volgens Baigent, Leigh en Lincoln althans — de stamboom van Jezus Christus. Zowel de Tempeliers als de katharen die niet geloofden dat Christus aan het kruis was gestorven, waren actief in de buurt van Rennes-le-Cháteau. Zowel de Tempeliers als de katharen zouden de Graal hebben bezeten”

.

 
Patrick Bernauw (Aalst, 15 april 1962)
Cover 

De Engelse dichter en schrijver Benjamin Zephaniah werd geboren op 15 april 1958 in Handsworth, Birmingham. Zie ook alle tags voor Benjamin Zephania op dit blog.

Sos (Save Our Sons)

We Black men of England
Too proud to cry for shame,
Let's cry a sea
Cry publicly,
Expose our very pain,
For Babylon the bandit
Is on our sisters trail,
The bad talk
And the cool walk
Will not keep us out of jail.

We Black men of England
Our guns are killing us,
How dare we?
Now hear me
How great is dangerous?
There's a fascist and a druggist
Out to get our kith and kin,
Let silent guns
Save our sons
The power is within.

We Black men of England
Excel as if in sport
For our people,
Because some people
Want to see our face in court,
When we Black men of England
Look the mirror in the face,
Through our sisters eyes

 
Benjamin Zephaniah (Handsworth, 15 april 1958)

De Amerikaanse schrijver Henry James werd geboren in New York op 15 april 1843. Zie ook alle tags voor Henry James op dit blog.

Uit: The Portrait of a Lady

“He had certainly had a great experience of men, but there was an almost rustic simplicity in the faint smile that played upon his lean, spacious cheek and lighted up his humorous eye as he at last slowly and carefully deposited his big tea-cup upon the table. He was neatly dressed, in well-brushed black; but a shawl was folded upon his knees, and his feet were encased in thick, embroidered slippers.
A beautiful collie dog lay upon the grass near his chair, watching the master's face almost as tenderly as the master took in the still more magisterial physiognomy of the house; and a little
bristling, bustling terrier bestowed a desultory attendance upon the other gentlemen.
One of these was a remarkably well-made man of five-and-thirty, with a face as English as that of the old gentleman I have just sketched was something else; a noticeably handsome face, fresh-coloured, fair and frank, with firm, straight features, a lively grey eye and the rich adornment of a chestnut beard. This person had a certain fortunate, brilliant exceptional look--the air of a happy temperament fertilised by a high civilisation--which would have made almost any observer envy him at a venture. He was booted and spurred, as if he had dismounted from a long ride; he wore a white hat, which looked too large for him; he held his twohands behind him, and in one of them--a large, white, well-shaped fist--was crumpled a pair of soiled dog-skin gloves.
His companion, measuring the length of the lawn beside him, was a person of quite a different pattern, who, although he might have excited grave curiosity, would not, like the other, have provoked you to wish yourself, almost blindly, in his place."

 
Henry James (15 april 1843 - 28 februari 1916)
Cover

De Duitse dichter en tekenaar Wilhelm Busch werd geboren in Wiedensahl op 15 april 1832. Zie ook alle tags voor Wilhelm Busch op dit blog.

Uit: Max und Moritz

Ach, sie bleiben an dem langen,
Dürren Ast des Baumes hangen.
Und ihr Hals wird lang und länger,
Ihr Gesang wird bang und bänger.

Jedes legt noch schnell ein Ei,
Und dann kommt der Tod herbei.

Witwe Bolte in der Kammer
Hört im Bette diesen Jammer;

Ahnungsvoll tritt sie heraus,
Ach, was war das für ein Graus!

»Fließet aus dem Aug', ihr Tränen!
All mein Hoffen, all mein Sehnen,
Meines Lebens schönster Traum
Hängt an diesem Apfelbaum!«

Tiefbetrübt und sorgenschwer
Kriegt sie jetzt das Messer her,
Nimmt die Toten von den Strängen,
Daß sie so nicht länger hängen,

Und mit stummem Trauerblick
Kehrt sie in ihr Haus zurück.
Dieses war der erste Streich,
Doch der zweite folgt sogleich.

 
Wilhelm Busch (15 april 1832 - 9 januari 1908)
Standbeeld in Seesen

De Nederlandse schrijfster Ina Boudier-Bakker werd geboren in Amsterdam op 15 april 1875. Zie ook alle tags voor Ina Boudier-Bakker op dit blog.

Uit:De klop op de deur

“Annètje Goldeweijn ging aan vaders hand door de drukke straten. Altijd vast ging zij met vader uit wenschen. Bij heel oude neef en nicht Stork op de Prinsengracht bij het Molenpad, en bij de nichten Van der Keer op het Singel.
Annètje drong soms huiverend tegen vader aan, angstig haar groote oogen in een onwijs grinnekend mannengezicht. Dit griezelige dat haar diep-in een schrik gaf met niets te vergelijken, hoorde onverbrekelijk voor haar gevoel bij den Nieuwjaarstocht. Even als dat andere, vertrouwd prettige: het zien van den lantaarnopsteker, den waldieper en den vuilnisman, die stoep op stoep af hun wenschen afgaven. Thuis zou zij straks de lange verzen met prentjes vinden liggen in de keuken bij Leentje....
Ja, dit hoorde alles bij den dag, zoo goed als het wenschen gaan met vader. De visites zelf waren wel naar, vond Annètje. Zooveel menschen die langs je wangen streken en tegen je lachten. Maar je hadt mooie nieuwe laarsjes aan, en je hoedje was ook mooi en nieuw, dat was prettig om aan te denken terwijl je daar zat. Bij de nichten waren altijd akelige allerhandjes, die je eten moèst. 't Hielp niets of je bedankte, dan zeiden ze: ‘Kom kòm,’ en stopten ze in je hand. Je handschoentje werd er zoo kruimelig van. Ze bleef altijd maar vlak bij vader, en luisterde naar wat de groote menschen allemaal praatten: dat de winter zoo zacht was, er liepen buiten nog koeien in 't land. En in de krant stond dat ergens maandrozen vol knoppen zaten - wat 't worden moest als er geen vorst kwam....
Op 't laatst werd ze doezelig, en keek verlangend of zijn kopje chocola al minderde. Want straks op straat zou 't weer heerlijk zijn. Als zij zoo samen uit waren - en dat gebeurde haast maar alleen op Nieuwejaar - dan had ze 't gevoel of ze alles zeggen kon tegen vader.
En nu was het ook alweer een beetje donker!”

 
Ina Boudier-Bakker (15 april 1875 - 26 december 1966)
Portret door Isaac Israëls, 1925

Zie voor nog meer schrijvers van de 15e april ook mijn vorige blog van vandaag.

15-04-2017 om 10:44 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter Bliss Carman werd geboren in Fredericton, in de provicincie New Brunswick op 15 april 1861. Zie ook alle tags voor Bliss Carman op dit blog.

A Creature Catechism by Bliss Carman

I
Soul, what art thou in the tribes of the sea?

LORD, said a flying fish,
Below the foundations of storm
We feel the primal wish
Of the earth take form.

Through the dim green water-fire
We see the red sun loom,
And the quake of a new desire
Takes hold on us down in the gloom.

No more can the filmy drift
Nor draughty currents buoy
Our whim to its bent, nor lift
Our heart to the height of its joy.

When sheering down to the Line
Come polar tides from the North,
Thy silver folk of the brine
Must glimmer and forth.

Down in the crumbling mill
Grinding eternally,
We are the type of thy will
To the tribes of the sea.

The Rainbird

Far off I hear a rainbird. Listen!
How fine and clear
His plaintive voice comes ringing
With rapture to the ear!

Over the misty wood-lots,
Across the first spring heat,
Comes the enchanted cadence,
So clear, so solemn-sweet.

How often I have hearkened
To that high pealing strain,
Across the cedar barrens,
Under the soft gray rain!

How often I have wondered,
And longed in vain to know
The source of that enchantment —
That touch of long ago!

O brother, who first taught thee
To haunt the teeming spring
With that divine sad wisdom
Which only age can bring?

 
Bliss Carman (15 april 1861 – 8 juni 1929)

De Duitse schrijfster Beate Morgenstern werd geboren op 15 april 1946 in Cuxhaven. Zie ook alle tags voor Beate Morgenstern op dit blog.

Uit: Nest im Kopf

„In der Nacht, bevor Anna nach Gottshut fuhr, hatte sie diesen Traum:
In der Mitte der Dunkelheit sah sie Licht wie über einem Moor. Sie glitt auf das Licht zu. Da löste es sich in Helligkeiten und Dunkelheiten auf aus denen sich Bilder formten. Sie erkannte sich als Fünf- oder Sechsjährige an den hellen Locken, die spiralförmig den Kopf herunterhingen. Obwohl sie als Älteste die Geschwister überragte, schienen sie sonst alle in einem Alter.
Sie hielt die Fotos in den Händen und sah voller Glück eine Zeit abgebildet, von der sie bisher nur eine schwache Ahnung gehabt hatte. Die Kinder, hellhaarig und wenig bekleidet, saßen einträchtig auf einer alten Holzbank, dann wieder waren sie in ein Spiel vertieft, und nur eines schaute sie an, und das war immer sie selbst. Die Fotos ähnelten in gewisser Weise denen, die sie schon kannte. Die Kinder waren in Licht- und Schattenflecken eines Laubwaldes getaucht, sodass sie erst genau hinsehen musste, um die Gesichter zu erkennen. Die Fotos bekamen eine ungeheure Tiefe, als könne sie hineingreifen wie in ein offenes Fenster. Mit Bestimmtheit wusste sie jetzt, dass die Kinder sich auf dem mit Buchen bewachsenen Berg befanden. Sie spürte den herben Geschmack der Bucheckern auf der Zunge und die Splitter zwischen den Zähnen.
Wem gehören die Fotos? fragte sie und stand auf einer langen, schmalen Straße. Wer hat die Fotos dreißig Jahre aufbewahrt, ohne dass wir davon wussten? Die Flickschneiderin, war die Antwort. Es konnte auch nur die Flickschneiderin sein, schien ihr. Sie ging die Straße hinauf zu einem Haus, von dem sie annahm, dass die Flickschneiderin darin wohne. Aber dort stand nur eine mit Grün überwucherte Ruine. Die Frau zeigte sich nicht.Wahrscheinlich war sie tot. So konnte sie nicht um die Fotos bitten, mit denen sie eine Zeit voller Frieden und Harmonie in die Gegenwart hinüberretten wollte. Ohne Einwilligung der Frau hatte sie kein Recht auf die Fotos. Sie entglitten ihren Händen. Eine unsagbare Traurigkeit erfüllte sie.”

 
Beate Morgenstern (Cuxhaven, 15 april 1946)

De Britse schrijver Jeffrey (Howard) Archer, Baron Archer of Weston-super-Mare, werd geboren op 15 april 1940 in Londen. Zie ook alle tags voor Jeffrey Archer op dit blog.

Uit: The First Miracle

“Tomorrow it would be 1 A.D., but nobody had told him.
If anyone had, he wouldn’t have understood, because he thought it was the forth-third year of the reign of the Emperor. And in any case, he had more important things on his mind.
His mother was still angry with him, and he had to admit that he had been naughty that day, even by the standards of a normal thirteen-year-old. He hadn’t meant to drop the pitcher when she had sent him to the well for water. He had tried to explain to her that it wasn’t his fault he had tripped over a stone – that bit was at least true. What he hadn’t told her was that he had been chasing astray dog at the time. And then there was that pomegranate: how was he meant to know that it was the last one and that his father had taken a liking to them?
The young Roman was now dreading his father’s return and the possibility that he might be given another leathering. He could still recall the last one: he hadn’t been able to sit down for two days without being reminded of the pain, and the thin red scars hadn’t completely disappeared for three weeks.
He sat on the window ledge in a shaded corner of his room, trying to think of some way he could redeem himself in his mothers’ eyes. He had spilt cooking oil all over his tunic and she had thrown him out of the kitchen. ‘Go and play outside,’ she had snapped, but playing outside wasn’t much fun if you were only allowed to play by yourself. Pater had forbidden him to mix with the local boys.
How he hated this uncivilised country! If only he could be back home among his friends, there would be so much for him to do. Still, only another three weeks and he would…
The door swung open and his mother bustled into the room.”

 
Jeffrey Archer (Londen, 15 april 1940)

De Duitse schrijver Bernhard Lassahn werd op 15 april 1951 in Coswig / Anhalt geboren. Zie ook alle tags voor Bernhard Lassahn op dit blog.

Uit: Kleines Lied für Christa Wolf

„Christa Wolf ist gestorben. Ich habe sie noch bei einer Lesung im Literarischen Colloquium am Wannsee erlebt. Sie wirkte entspannt, souverän und sympathisch. Sie hatte das Publikum von Anfang an auf ihrer Seite.
Ich hatte keine Vorurteile – dachte ich zumindest. Ich kannte sie ja kaum. Dabei bin ich als halber Ossi ein treuherziger Freund der DDR-Literatur (gewesen): Barbara Honigmann mag ich besonders und natürlich Jurek Becker. Insgesamt gesehen verliert diese Sonderform der Literatur jedoch viel von ihrem Glanz, wenn man sie nicht mehr mit gutwilligem Blick betrachtet. Ich war jedenfalls gespannt.
Sie las aus ihrem neuen Buch Stadt der Engel oder The Overcoat of Dr. Freud, das in Los Angeles spielt. Die Sorgen der alten Welt verfolgen sie bis dahin, sie leidet darunter, dass sie mit einer Stasi-Vergangenheit behängt wird – und wie sich nun im fernen Deutschland die Medien und ihre Bekannten dazu verhalten. In der Stunde schwerer Not fängt sie überraschenderweise an, alte deutsche Lieder zu singen, bis sie erlöst wird, als am frühen Morgen ein Vogel zu ihr kommt.
Ich hätte mich vorgedrängelt und nachgefragt, welche Lieder sie da gesungen hat. Den Gefallen tat sie mir auch so. Es folgte eine nicht enden wollende Liste von Kinder- Kampf- und Kirchenliedern – und gleichzeitig spürte man, wie sich im Publikum etwas tat. Es gluckerte und brodelte. Mich hatte sie damit auch gewonnen. Christa Wolf schöpfte mit vollem Eimer aus einem verloren geglaubten Fundus, als gäbe es eine gesamtdeutsche Musikbox, und man müsste nur die Titel vorlesen, und schon summt und brummt es überall in den Hinterköpfen. War es vorher ein wenig dröge gewesen (die Luft war auch so schlecht, und es war rappelvoll), so kam nun fast so etwas wie Stimmung auf. Hier und da fühlte sich jemand erinnert und reagierte mit einem Schmunzeln.“

 
Bernhard Lassahn (Coswig 15, april 1951)

De Duitse dichter en schrijver Erich Arendt werd geboren op 15 april 1903 in Neuruppin. Zie ook alle tags voor Erich Arendt op dit blog.

GARCÍA LORCA

Du grüner Wind! O Sang heißblütiger Gitarren!
Du Mondlicht still, am Munder der Zigeunerin! −
Mit einem Mal verweht – nun knarrt der Schinderkarren
hart durch Granadas Traum, den du besungen, hin…

und Schüsse fliegen, und es falln wie Vogelschatten
die Menschen rings. Unkenntlich liegt im Sand der Nacht
die schöne Stirn: Die Mörder deines Lebens hatten
dein Lied gehaßt, von Sternensturm und Glanz entfacht.

Durch Andalusiens Gärten tobt der feige Mord.
Mit stummen Fäusten kämpft dein Volk. −
                   Doch wenn es wieder
froh deine Strophen singt im großen Schlußakkord,

dann, Männer, stimmet die vergessenen Gitarren,
dann brause, Sierrawind, daß die Nevada glüh’!
Zigeunerinnen lächeln von Balkonen nieder:
Hell brennt in Flammen auf dem Platz der Schinderkarren!

 
Erich Arendt (15 april 1903 - 25 september 1984)
Neuruppin

De Vlaamse dichter en schrijver Pol De Mont werd geboren in Wambeek op 15 april 1857. Zie ook alle tags voor Pol de Mont op dit blog.

De stilte trekt, op donzen voeten

De stilte trekt, op donzen voeten,
een stomme schildwacht, gans alleen,
door lege straten... Treurig groeten
de sterren door de nevels heen.

Lang was de dag en zwaar van zorgen...
Mijn hart is lam; mijn hersens moe...,
en dubbele zorgen brengt de morgen
misschien...; mijn ogen vallen toe...

En toch, - toch vindt mijn ziel geen ruste! -
Gelijk de zeemeeuw, afgedwaald
bij 't wilde noodweer van de kuste,
waar zij, om te azen, nederdaalt,

op klamme, half doorweekte schachte,
dwars tegen wind en waterslag
in, door- en voortvliegt heel de nachte
en voort- en doorvliegt heel de dag;-

zo wou, wat haar te pletter drukke,
aan laag en grof haar kluistren moog,
mijn ziel het al aan flarden rukken
en vliegen, waar zij nimmer vloog;

zo wou mijn ziel, de wreed geslagene,
ópwiekend hoog uit slijk en slam,
áfwerpen 't al te lang gedragene
slavinnenpak, en - als een vlam

óptongend boven mist en wolken,
uitspannen, groots, in 't groots azuur,
tot ogenlust van alle volken
mijn hemeldroom in zevenkleurig vuur. -

Het orgel speelt…

Het orgel speelt een heel oud liedje
beneden in de stille straat…
Ik luister, leg de penne neder,
berg in mijn handen mijn gelaat

Een heel onnozel volkskoepletje,
slecht drie, vier noten traag en teer;
maar elke klank, die in mijn oor dringt,
wekt echo’s in mijn binnenste weer.

Ik hoor het oude deuntje klagen,
klagen en zuchten beurt om beurt,
en ‘t is me, of ‘t opwelt uit mij zelve
en ‘t is me, of mij ’t harte scheurt…

Wat in dat oud onnozel deuntje
zijn kunsteloos gestamel beeft,
mijn eigen ziel is ‘t, die het uitsnikt…
Die heeft het, ach, zo vaak beleefd...

 
Pol De Mont (15 april 1857 - 29 juni 1931)
Portret door  Hans De Smedt, z.j.

De Vlaamse dichter en schrijver Staf Weyts werd geboren op 15 april 1909 in Mechelen. Zie ook alle tags voor Staf Weyts op dit blog.

Er komen nog dagen van rouw…

Er komen nog dagen van rouw en grote droefenis.
De dagen als eenmaal het grauw gelaat van de dood er is
voor mij of voor mijn vrouw,
en smartvol een van beiden plots zal vereenzaamd staan
in de avond van zijn leven.
Want de kinderen die wij het bestaan en onze liefde hebben
gegeven, zullen hun eigen wegen gaan
en vromelijk ieder jaargetijde
nog vlug eens overkomen
met bloemen, fruit of wijn.
Zij zullen vragen hoe het gaat?
Waarom de tuin verwildert? Bomen en rozenstruiken niet
gesnoeid zijn, en 't onkruid nog te wieden staat?
Waarom het hout voor 't open vuur ontbreekt?
In het aquarium een dode vis op 't water drijft,
en aan de witte buitenmuur nog slechts één rankgeranium die
niet verdord is, overblijft?
Waarom de deur altijd gesloten en haast geen mens meer
welkom is,
en vele kamers die weleer
van zonlicht waren overgoten
nu klam zijn en vol duisternis?
En schoon ons hoofd steeds zal terneerhangen, en
menigmaal een traan aan ons verschroeide ogen beven,
zullen zij onzer eenzaamheid
de diepe pijn haast niet verstaan,
noch dat wij aan dit aardse leven
onthecht zijn, en voor God bereid.

 
Staf Weyts (15 april 1909 – 12 januari 1985)

De Duitse dichter, essayist, criticus en literatuurwetenschapper Hans Egon Holthusen werd geboren op 15 april 1913 in Rendsburg. Zie ook Zie ook alle tags voor Hans Egon Holthusen op dit blog.

Uit: Klage um den Bruder

III
Wo sich dein Leib wie eine junge Larve
Zart und verletzlich vor dem Tod verschloß,
Da traf dich dieses unbegreiflich scharfe,
Nicht wieder gut zu machende Geschoß.

Von schneidender Beklemmung überfallen,
Als stiegest du in ein zu heißes Bad,
So fühltest du's wie dunkle Missetat
In deiner Wunde sich zusammenballen.

Und immer tiefer seh ich dich erschrecken
Vor Angst und Scham, als wär der Tod ein Laster,
Und mit der Hand das viele Blut bedecken.

Sekunden später wird dein Herz gefaßter.
Schon leuchtet dir die Erde nicht mehr ein,
Und rasch verblutend gibst du dich darein.

 
Hans Egon Holthusen (15 april 1913 – 21 januari 1997)

15-04-2017 om 10:43 geschreven door Romenu  

Bij Goede Vrijdag

 
Kruisiging door Jusepe de Ribera, ca. 1620

Karfreitag

Karfreitags Krone. Heldenkönig! Einsames Haupt.
Verstoßen. Erheben
Die feige Flucht verdammender Hände.
Ein suchender führender Quell.
Wenn ich erhöht sein werde, will ich alle zu mir ziehen.
Und die Welt, die schwere Welt, die leichtsinnschwere Welt,
Fast schon oben, reißt ab, eine Wunde reißt auf,
Der Seele, Wunde des Leibes, Wunde des Todes:
Vater verzeihe ihnen, sie wissen nicht, was sie tun.
Zum schmerzlichen Hohn der Dornenkrone
Fallen kühlende Tropfen fühlender Größe.
Dem bedeutenden, einsamen Menschen an seinem Tage nahe sei,
So ist stiller Freitag, so ist Ostern
Trauerhelles Opferglück.
Abschiednehmendes Wiedersehn.

 
Peter Hille (11 september 1854 - 7 mei 1904)
Erwitzen, kapel Sint Agatha. Peter Hille werd in Erwitzen geboren.

Zie voor de schrijvers van de 14^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

14-04-2017 om 11:35 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Tjitse Hofman werd geboren in Assen op 14 april 1974. Zie ook alle tags voor Tjitse Hofman op dit blog.

Ajaa

Laat me niet lachen man
dooie mussen van het dak
deze dag deze dag
heeft een humeur

Dat in pure zuurheid
naar beneden druipt
grijze haren klamme jassen
en papieren zakken

Ajaa

Er is een storm op komst
er marcheren legers door een hoofd
er worden velden opengereten
nesten onteierd en vertrapt

Of wat te denken van de kikkersloot
de kromme wilg het wapperend loof
en het verhaal van de windvaan
die zich van geen kwaad bewust dat de lucht lek

Ajaa

Wacht maar tot de wolken komen
komen vallen in de nacht
wanneer het licht dooft
en er geen moederschoot

Er geen koesterende armen
er geen schouder en geen borst
er geen ritme van een hart
er geen traan gedroogd

Ajaa

Dan weten we weer
van schuim en van schip
en van kip en van kluif
en vanwaar onze oogst

En vanwaar de ellende
dat de nevelthee droog
en we het niet
op een zuipen.

 
Tjitse Hofman (Assen, 14 april 1974)

De Franse schrijver Alexandre Jardin werd geboren in Neuilly op 14 april 1965. Zie ook alle tags voor Alexandre Jardin op dit blog.

Uit: L'île des gauchers

“En route vers cet avenir nettoyé de tout ce qui n'était pas leur couple, Emily songeait qu'elle avait été folle de se laisser reprendre par Cigogne. Cet infernal s'était toujours prélassé dans de belles intentions, mille fois répétées en vain. Mais cette fois-ci Jeremy paraissait dans des dispositions qu'elle ne lui avait jamais vues, prêt à rompre avec toutes les habitudes qu'il avait contractées en Angleterre, désireux d'accommoder la vie à leur amour, et non le contraire. En l'embarquant ainsi, ne venait-il pas de sacrifier pour elle son sanatorium singulier, cette entreprise qui avait été l'objet privilégié pe sa réflexion, de sa rage de découvreur, pendant plus de six ans ? Emily en demeurait étonnée. Dans l'automobile, l'enthousiasme de Cigogne éteignit ses dernières réticences.
- Tu verras, là-bas tout est différent !
Il ne se lassait pas de répéter qu'aimer était l'activité principale de ces Gauchers, leur première urgence. Un seul peuple sur terre avait ce projet comme thème central, et il l'avait déniché ! A l'entendre, tout ce qui n'avait pas trait à la vie du coeur était là-bas négligé, diminué, voire recalé. La passion de l'accumulation ? Evacuée sans regret ! Les jeux de l'arrivisme ? Extirpés du corps social ! La grande quête pénible de l'efficience économique ? Abolie ! Le coup de torchon ! Seules les ambitions amoureuses, les plus folles à vrai dire, étaient prioritaires, Toute la culture de ces îliens s'articulait autour de cette orientation pas désagréable. Un instant il se tut pour s'émerveiller de ce qu'Emily fût là, à ses côtés.
- My love, reprit Cigogne avec une jubilation qui défroissait ses traits, c'est dans ce pays que nous allons. Là où les hommes et les femmes savent bricoler leur passion pour en faire de l'amour, et du vrai, pas frelaté ! grand vertige à portée de main ! Fini le goût du trop peu ! La médiocrité de l'à-peu-près ! A nous les promesses tenues ! Les mirages enfin réels ! L'amour vivable !
Emily le regarda, ahurie par les naïvetés de cet homme de presque quarante ans, et charmée aussi qu'il se permît de tels élans, en bousculant sa retenue habituelle."

 
Alexandre Jardin (Neuilly, 14 april 1965)

De Zwitserse dichter en schrijver Roman Graf werd geboren geboren op 14 april 1978 in Winterthur, Zwitserland. Zie ook alle tags voor Roman Graf op dit blog.

Uit: Niedergang

„Überhaupt: eben hatten sie im Hotel gefrühstückt, ausgiebig gegessen und getrunken. Man durfte den Aufbruch nicht wegen ein bisschen schlechten Wetters hinausschieben, musste los, sich hineinstürzen, einlaufen – nach einer oder zwei Stunden wanderte es sich wie von alleine. Man durfte nicht ständig stehen bleiben und Pause machen, so kam man nie in einen Trott. Nach jeder Stunde gab es fünf Minuten Pause und nach drei oder vier Stunden oder bei Erreichen eines Zwischenziels eine längere Rast – hatte er Louise gestern beim Abendessen in der Pizzeria noch einmal erklärt.
Endlich nahm sie den Plastikbecher in die Hände; sie wärmte sie daran und trank zwei Schlucke. Sie griff nach dem erst halb aufgegessenen Croissant, konnte sich aber nicht entschließen, es vom Tisch aufzuheben.
»Ich kann nicht mehr«, sagte sie und fasste sich an den Bauch.
»Kein Wunder«, antwortete André, »du hast doch eben erst gefrühstückt – und wie! Wir haben gegessen, als würden wir die nächsten zwei Tage nichts mehr kriegen.«
Louise tat einen langen Atemzug, legte die Hand auf den Magen und sagte, sie fühle sich nicht wohl, leichte Magenkrämpfe. Wieder verfiel sie in eine Starre und schaute die Straße hinunter.
Von dort, vom Bahnhof her, glaubte André den Bach zu hören, der jetzt, im Frühling, aufgrund der Schneeschmelze viel Wasser führte. Es musste schönes und warmes Wetter werden – wenn sie erst über dem Nebelmeer wanderten!“

 
Roman Graf (Winterthur, 14 april 1978)
Cover 

De Hongaarse schrijver Graaf Péter Esterházy van Galántha werd geboren in Boedapest op 14 april 1950. Zie ook alle tags voor Péter Esterházy op dit blog.

Uit: Celestial Harmonies (Vertaald door Judy Sollosy)

“Still, from time to time we reproached our mother for cooking too much like a lady. I'd be hard put to say what we meant by this. Maybe that in our home the potato soup was not as nice and greasy, and there were no big chunks of onion swimming in it like in other homes. It was pale, with sour cream. R la française, our mother said. She made us onion soup, too. And to go with the meat - we didn't see this anywhere else either - a bit of something sweet, for contrast, baked fruit, or her legendary sauce piquant made with common mustard and just as common jam.
But the worst of all was the silver cutlery, the fact that we ate with the silver cutlery every day, not only on Sunday or holidays.
"Why?"
"Because we haven't got anything else," our father grinned. Our mother shook her head. The weight of the silver got imbedded in our hands. When we were invited somewhere, or at school, our hands could hardly switch to aluminum.
"What's the matter, can't you eat properly?" A too light hand is hasty and helter-skelter, it spills things, it makes you eat like a pig. We didn't say anything. But later we were caught red handed. It happened at the swimming pool. We would've been caught red handed even without the silver cutlery.
We spent most of the summer at the pool across from our house. We went in the morning and stayed until it closed. We could've had something from the buffet, but that's expensive, or we could've taken bread with us, like we took to school, with butter and green pepper slices, and at times we did, each wrapped separately in a napkin. But come noon, it had to be a hot meal. If at all possible, we ate at noon, this is what we brought with us from our compulsory resettlement and the village - church bell, lunch, century after century. In short, at noon we dropped whatever we were doing - soccer, swimming, flirting - and headed for the fence, where our mother was waiting with the food can, because one must eat, and one must eat regularly, and do justice to the meal.”

 
Péter Esterházy (Boedapest, 14 april 1950)

De Duitse schrijver Landolf Scherzer werd geboren op 14 april 1941 in Dresden. Zie ook alle tags voor Landolf Scherzer op dit blog.

Uit: Fänger & Gefangene

„Die Schiffe im Hafen sind größer, rostiger und verbeulter, als ich dachte. Die Männer darauf lächeln nicht stolz und optimistisch wie in den Werbeprospekten der Kaderabteilung. Sie sprechen auch eine andere Sprache als ihre Betriebszeitung, die sich »Der Hochseefischer« nennt. Zum ersten Mal balanciere ich über eine schwankende Gangway, stolpere über gespannte Stahltrossen,stoßc mir den Kopf an der niedrigen Tür zum Schiffsbauch, hangele steile, engeTreppen hinunter und verlaufe mich hilflos in den wink-ligen Gängen. Ich bin unsicher und neugierig: ein 36jähriger Schulanfänger. Außer mir werden im Januar 1978 noch zwei-undzwanzig neueingestellte Landratten (keine von ihnen ist älter als dreiundzwanzig) in einem fünftägigen Schnellkurs von nicht mehr fahrenden alten Hochseefischern und jünge-ren Theoretikern seeklargemacht. Während des Einführungsvortrages in der Bildungsbaracke des Fischkombinates mühe ich mich, Steuerbord und Back-bord auseinanderzuhalten. Steuerbord ist dort, wo das Lenk-rad vom Auto nicht ist—also rechts. Dann erklären uns die Lek-toren, was wir tun müssen, wenn unser Schiff sinkt, brennt, wir über Bord gehen, seekrank werden... •Früher gehörte zum Inventar der Rettungsboote auch ein Kartenspiel. Wir lassen es neuerdings weg, damit die Schiff-brüchigen nicht mehr um das Trinkwasser und den Notpro-viantskaten.
Das stimmt mich optimistisch, denn ich bin ein schlechter Spieler. •Falls jemand Heimweh bekommt und außenbords sprin-gen will oder sich bei Sturm nicht ordentlich festhält, sollte er sich bitte vorher überlegen, daß ein Fang- und Verarbeitungs-schiff - angenommen, es fährt mit zwölf Knoten - schon rund 300 Meter entfernt ist, bevor er unten ankommt, wieder auf-taucht, Luft holen und um Hilfe rufen kann.- Gott sei Dank, ich werde unter Deck arbeiten. •Gegen dieSeekrankheit gibt es ein bewährtes Mittel: trok-kenes Brot, immerzu trockenes Brot kauen! Sonst kotzt man sich nur die grüne Galle aus dem Leib und macht nicht einmal den Möwen eine Freude.• Mit einem flauen Gefühl im Magen denke ich dann, daß mir schon auf dem Riesenrad speiübel wird.“

 
Landolf Scherzer (Dresden, 14 april 1941)

De Zwitserse schrijver en draaiboekauteur Charles Lewinsky werd geboren op 14 april 1946 in Zürich. Zie ook alle tags voor Charles Lewinsky op dit blog.

Uit: Andersen

„Ich habe eine Minute geschlafen. eine Woche. Bin aufgewacht mit der Erkenntnis, dass ich mich in Gefangenschaft befinden muss.
Die Möglichkeit, dass sie mich fassen, war nie ganz auszuschließen. Als ich Andersen wurde, beschloss, Andersen zu werden, waren sie nur noch zehn Kilometer entfernt. Ich war vorbereitet, perfekt gefälschte Papiere und eine perfekt ausgedachte Lebensgeschichte. Ich habe an alles gedacht.
Man muss immer vorausdenken.
Schon damals, als ich mir die linke Hand doch noch abschneiden lassen musste, so viele Jahre nach der Schussverletzung, so viele Jahre Schmerzen, schon damals habe ich auch diese Möglichkeit in Betracht gezogen. Habe dafür gesorgt, dass niemand von der Amputation erfuhr. In keiner Akte über mich, egal, wer sie angelegt hat, steht etwas davon. dass ich immer Handschuhe trug, passte zu meinem Gewerbe. Wenn sie mich suchen, suchen sie einen Mann mit zwei Händen.
Andersen hat nur eine.
Trotzdem muss ich in ihrem Netz hängen geblieben sein. Auch wenn ich mich nicht erinnern kann, wie es passiert ist.
Vom Vorher weiß ich alles. Vom Nachher weiß ich nichts.
Meine erinnerung ist abgesägt, eine scharfe Kante und dann nichts mehr, da ist noch nicht einmal eine Lücke, die einem doch immerhin sagen würde: Hier war einmal etwas. Hier wurde ein Baum niedergewalzt, ein Haus in die Luft gesprengt. Wo das Nichts die Spur von etwas wäre.
Nicht einmal eine leere Stelle.
Ich gehe aus der Tür, eine braune Cordhose habe ich an und klobige Schuhe, die mir zu groß sind. es hat sie mir einer geschenkt, habe ich mir ausgedacht, als ich bei ihm um ein Stück Brot bettelte. es hatte einer Mitleid mit mir, habe ich mir ausgedacht. Mein Mantel riecht muffig, als ob er lang in einer Kiste gelegen hätte oder auf einem Dachboden. Auch daran habe ich gedacht. Auf den kurzgeschorenen Haaren trage ich eine Kappe.“

 
Charles Lewinsky (Zürich, 14 april 1946)

De Duitse schrijfster Helene Hübener werd geboren op 14 april 1843 in Sternberg. Zie ook alle tags voor Helene Hübner op dit blog.

Uit:Es muß doch Frühling werden

„Die kleine Blondine war unterdes eiligst in die Küche gelaufen mit den Worten: »Emma, Emma, geschwind! Ein neuer Pensionär! – Ein ganz vornehmer Herr mit einem netten, frischen Jungen! O, wenn wir den kriegten!«
Diese Worte wurden an ein kleines, ältliches Mädchen gerichtet, schon den vierziger Jahren angehörig. Dieselbe war im einfachen Hauskleid und hatte eine große Weiße Schürze um; die riesige Schüssel vor ihr, in der sie eifrig den Teig rührte, bewies, daß sie beim wichtigen Geschäft des Kuchenbackens war. Ihr erhitztes Gesicht wandte sich Mariechen zu, als dieselbe ratlos und ängstlich bei ihr stand.
»Mariechen,« sagte sie, »du bist nun bald sechzehn Jahre, du solltest dir doch auch einmal zu helfen wissen. Ich setzte dich in den Vorsaal, um ungestört beim Kuchen bleiben zu können, und nun beunruhigst du mich doch. Komm, rühre mir den Teig immer nach einer Seite, bis ich wiederkomme, ich will es Onkel selbst sagen.« Damit schlüpfte sie geschwind aus der Küche, klinkte die Stubentüre leise auf, weckte Onkel und Tante und meldete den Besuch. Gleichzeitig überreichte sie die ihr von Mariechen eingehändigte Visitenkarte. Eilig kehrte sie dann in die Küche zurück und hieß Mariechen den Herrn unterhalten, bis der Papa bereit sei. Diese, gewohnt, der ältern Cousine zu gehorchen, ging, obwohl sie es höchst ungern tat. Hätte sie gewußt, welchen angenehmen Eindruck ihre liebliche Erscheinung auf Herrn von Buchwald gemacht, sie würde minder zaghaft gewesen sein. Sie stand noch einige Sekunden an der Tür, horchend, ob doch nicht vielleicht der Vater schon eingetreten sei – doch alles war still. Ein Griff nach dem Drücker und entschlossen trat sie ein.
»Es tut uns so leid, daß Sie warten müssen,« begann sie nun frisch und offen; »aber Papa macht es sich zur Mittagsruhe immer bequem und hat jedenfalls noch mit seiner Toilette zu tun.«
Herr von Buchwald lächelte über die naive Rede des jungen Mädchens, doch antwortete er höflich: »Ich habe Zeit, Fräulein Rothe, wir beide, Kurt und ich, haben heute Nachmittag nichts zu versäumen."

 
Helene Hübener (14 april 1843 – 5 juni 1918)
Cover

De Duits-Argentijnse schrijver Robert Schopflocher werd geboren op 14 april 1923 in Fürth. Zie ook alle tags voor Roberto Schopflocher op dit blog.

Uit: Das Komplott zu Lima

„An einem trüben Herbstmorgen anno 1619 durchschnei-det ein Zweimaster die lehmbraunen Wellen des Rio de la Plara. Mit gestrichenen Segeln steuert er aufden Hafen von Buenos Ayres zu, der südlichsten Einfallspforte des spa-nischen Weltreichs in dem - stolzem Königswort gemäß -die Sonne niemals untergeht. Sprühregen unter wolkenverhangenem Himmel. Aus dem Schiffsinnern dringen die Litaneien der Schwarzen, die den Tod eines der ihren beklagen. Ein junges Mädchen steht fröstelnd am Bug des Schiffes und versucht, durch den Regenschleier die Silhouette des Städtchens zu erken-nen, dem sie sich nähern: vereinzelte Gebäude, zwischen denen sich ein paar ärmliche Kirchtürme abzeichnen. Santa Maria de las Buenos Ayres de la Santisima Trinidad. Was für ein langer Namen für eine so winzige Stadt! Ein junges Mädchen: Elvira Acosta y Enriquez. Elvirilla, die kleine Elvira, »mein kluges Tochterlein« für den Vater, den toleranten Rodrigo. Die •Vergiss-nie-wer-du-bist« für Felipa, die herbe Mütter. Standhaft verharrt die Kleine auf ihrem Posten, obwohl die Nässe durch ihr dünnes Kleidchen dringt. Was sie je-doch kaum wahrnimmt, denn der Fahrtwind, der ihr die Haarsträhnen ins Gesicht weht, vermittelt ihr ein Gefühl der Freiheit, das sie so sehr erfüllt, dass Wind, Nässe und Kälte unbemerkt an ihr abgleiten. Die Unruhe der letzten Wochen ist vergessen. Das sie erwartende Leben in Buenos Ayres bedeutet rin spannendes Abenteuer für sie. Dem Ge-wisper der Erwachsenen mit der bangen Frage, ob man sie wohl unbehelligt an Land gehen lassen werde, schenkt sie keine Beachtung. zumal die Optimisten an Bord versucht hatten, derartige Sorgen zu zerstreuen. In Buenos Ayres nehme man alle Immigranten mir Kusshand auf. Die Be-hörden seien am Bevölkerungszuwachs interessiert, schon alleine, um sich besser vor den Angriffen der wilden India. nerstartune verteidigen zu können, die dort noch immer ihr Unwesen trieben. Und im Übrigen biete jeder Neu-beginn Chancen. die es wahrzunehmen gelte. So die Be-hauptung der Zuversichtlichen. Plötzlich aber wird die Kleine von der Erinnerung an den schrecklichen Ausgang ihrer Geburtstagsfeier heim-gesucht. Ist es doch nur wenige Wochen her, dass ihre be-hütete Kindheitswelt jäh zusammengebrochen war:“

 
Robert Schopflocher (14 april 1923 – 23 januari 2016)

De Duitse schrijver en Afrikareiziger Gerhard Rohlfs werd geboren op 14 april 1831 in Vegesack bij Bremen. Zie ook alle tags voor Gerhard Rohlfs op dit blog.

Uit: Mein erster Aufenthalt in Marokko und Reise südlich vom Atlas durch die Oasen Draa und Tafilet

„Ausser mir war noch ein Blumenhändler dort, der mit dem Bruder des Sultans, Mulei el Abbes, Geschäfte machen wollte, und auch hoffte bei den europäischen Consuln seine Waare absetzen zu können, dann ein Spanier, vormals Offizier der spanischen Armee: Joachim Gatell. Letzterer wollte, wie ich, in Marokko Dienste nehmen und lebte nun schon seit mehreren Monaten in Tanger. Ich weiss nicht, aus welchen Gründen er die spanische Armee verlassen hatte; als Verwandter von Prim, der sich soeben bei Tetuan noch so ausgezeichnet hatte, hätte er in Spanien sicher eine Zukunft gehabt. Beschäftigt mit der Uebersetzung des spanischen Artillerie- Reglements ins Arabische, wollte er dies dem Sultan präsentiren und dann in die marokkanische Armee eintreten. Nebenbei hatte ihm Mulei el Abbes noch glänzende Versprechungen gemacht.
Mein nächster Weg war sodann zum englischen Gesandten, Sir Drummond Hay. Obwohl ich nicht reich war, vielmehr beinahe von allen Mitteln entblösst, obwohl ich kein einziges Empfehlungsschreiben vorzuzeigen hatte und obschon ich ihm ein vollkommen Fremder und nicht einmal ein Engländer war, empfing mich Sir Drummond mit liebenswürdigster Zuvorkommenheit. Aber wie zerstieben meine Träume. Ich erfuhr, dass an eine Reorganisation der Zustände des Landes nicht gedacht würde, dass der religiöse Fanatismus eher zu- als abnähme, dass, wenn der Sultan für seine Person auch vielleicht Reformen in einigen Dingen wünsche, der Religionshass der Eingeborenen gegen alles Christliche so gross sei, dass an Ausführung nicht gedacht werden könnte. Allerdings habe der Sultan eine regelmässige Armee gebildet, aber diese sei nur dem Namen nach regelmässig, und falls ich auf dem Beschluss bestände, ins Innere des Landes gehen zu wollen, sei vor Allem erforderlich, äusserlich den Islam anzunehmen.“

 
Gerhard Rohlfs (14 april 1831 – 2 juni 1896)
Tétouan, Marokko

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e april ook mijn blog van 14 april 2016 en ook mijn blog van 14 april 2013.

14-04-2017 om 11:33 geschreven door Romenu  

Bij Witte Donderdag

 
Christus in de tuin van Gethsemane door Heinrich Hofmann, 1890

Gethsemane und Golgatha

Des Mondes Helle zuckt in ungewissen,
Zerstreuten Strahlen durch die Mitternacht;
Die Wolken fliegen wie vom Sturm zerrissen,
Ein aufgelöstes Heer nach wilder Schlacht,
Der Kidron braust in ungestümem Drängen -
Der Ölberg ruht auf stummen Felsenhängen.

Herr, deine Jünger schlafen, hingestreckt
Auf feuchtem Boden, und manch' ängstlich Bild
Scheucht ihrer Seelen Ruhe und erschreckt
Die Stille, die die Schlummernden umhüllt.
Sie sehen dich im Traum zu ihnen treten,
Sie sehn dich seufzen, sehn dich ängstlich beten.

Doch du liegst einsam! Keine Welt erfaßt
Die Qualen, die dein großes Herz umfluten;
Du liegst gebeugt von ungemess'ner Last,
Und alle Wunden brechen auf und bluten.
Das ist dein letztes, schwerstes Todesringen,
Und Erd' und Hölle will dich niederzwingen.

Da steht vor deinem Blick ein Berg der Qual
Darauf ein Kreuz und frecher Spötter Fülle;
Das ist dein Berg, dein Kreuz, dein Marterpfahl.
Das ist dein Los, - nein, 's ist dein eigner Wille.
Und nicht genug - was nie ein Mensch kann sagen -
Die Hölle selber kommt dich anzuklagen.

Du willst die Sünde tragen, und sie naht,
Aus tiefster Finsternis ans Licht gekrochen;
Da naht verstörten Blicks des Zweifels Saat,
Und Greuel, stumm und tief, nie ausgesprochen!
Sie nahen dir mit drohender Gebärde,
Sie wolln dich niederziehn zu Tod und Erde.

Du ringst gewaltig - blutger Tränen Flut
Sie künden deiner Seelen tiefstes Wehe,
"Vorüber geht er nicht, der Kelch voll Blut,
Du mußt ihn trinken, Gott, Dein Will' geschehe."
Und wieder naht mit leisem Flügelschlage
Ein Engel, wie an dem Versuchungstage.

O Stätten heiligster Vergangenheit!
Gethesemane und Golgatha! Ihr tönet
Die frohste Botschaft durch die Ewigkeit,
Ihr kündet, daß der Mensch mit Gott versöhnet,
Versöhnet durch das Herz, das hier gerungen,
Das dort verblutet und den Tod bezwungen!

O Stätten heilig ernster Gegenwart!
Zu denen sich die müde Seele führet
Und still der ewigen Lebensfluten harrt,
Die auch noch jetzt ein Engel Gottes rühret.
Es nah'n die Kranken - und der Himmel schließet
Sich auf, und Lebenswasser fließet!

O Stätten, ihr, der Zukunft Weltgericht,
Der Frommen Hoffnung und der Sünder Grauen!
Vor euch wird eitler Ruhm und Glanz zunicht,
Von euch wird Segen auf die Welten tauen.
So schaut ihr, vorwärts, rückwärts, auf die Zeiten,
Merksteine in dem Strom der Ewigkeiten.

 
Friedrich Nietzsche (15 oktober 1844 – 25 augustus 1900)
Röcken, de geboorteplaats van Friedrich Nietzsche

Zie voor de schrijvers van de 13e april ook mijn vorige blog van vandaag.

13-04-2017 om 10:05 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Nachoem Mesoelam Wijnberg werd geboren in Amsterdam op 13 april 1961. Zie ook alle tags voor Nachoem Wijnberg op dit blog.

De grammaticus

Voor de koning schrijf ik in de ik-vorm
en zo verplaats ik mij voortdurend in de koning
en orden zijn steden en beveel zijn vrouwen.
Zelfs als hij sterk opgewonden is weet hij zich
verzadigbaar en minder
als een storm zonder mij
en pas als hij slaapt of stomdronken is
kan ik mij
losmaken van zijn trots op zijn onveranderlijke
en eenvoudige begeertes. Na lange afwezigheid
voel ik mij dan met mijn eigen verlangens
als met iemand die bereid is zolang van kleren
te wisselen totdat zij mij volledig bevalt.
Maar zolang hij wakker is en op elk moment
in blinde angst om mij kan roepen stel ik mij
steeds hem in mijn plaats voor en in mijn huid
die uitgerekt wordt en scheurt om hem heen.

Dansmuziek

Ik maak het verschil weg tussen stukken met en zonder opwinding.
Voordat je muziek verandert kan je beter leren vechten
omdat je je op straat moet verdedigen, alleen tegen velen
die merken dat je hun dansmuziek hebt veranderd, in het donker tussen twee kapotte straatlantaarns.
Ik maak het verschil weg tussen voor en na bedreiging.
Ik maak voetstappen in het donker in een straat die langer wordt
Je kan beter je vingers leren beschermen in een ijzeren handschoen
als een lange handschoen van een vrouw die zich geleerd heeft zich op muziek uit te kleden.
Zij horen herhalingen en pas dagen later merken zij dat het geen zijn, geen herhalingen,
en zij rennen gillend de straat op om mij te zoeken
en zij rennen gillend de straat op om mij te zoeken
als zij merken dat ik afscheidsmuziek gemaakt heb waarop zij niet goed kunnen dansen. Dag, nacht!

 
Nachoem Wijnberg (Amsterdam, 13 april 1961)

De Nederlandse dichter K. Michel werd geboren op 13 april 1958 in Tilburg. Zie ook alle tags voor K. Michel op dit blog.

Ook de vissen

Zou je de Haagse Hofvijver overeind zetten
rechtstandig als een majestueuze wand van water
om het licht de diepte te laten doorstralen
om de stad een doorzichtige spiegel te bieden

een oudgouden glans zou over de huizen strijken
en iemand roept als eerste 'kijk' en wijst
toeterend komt het hele verkeer tot stilstand
abrupt worden alle vergaderingen opgeschort
en de straten vullen zich met ogen en geroezemoes

een vorstelijk banket, jagers in een herfstbos
zegels en paperassen, gesluierde naakte vrouwen
iedereen ziet in de vijverwand iets anders
maar allemaal blikken ze diep in de tijd terug

En eindelijk kunnen de hofvissen ook eens
over de schubbenhuid van de daken uitkijken
naar de glinsterende torens en ijspaleizen
de bomen bij de duinen, het gele strandzand

'kijk' stoten de vissen elkaar aan, 'dat zilvergrijze
dat schitterende schuimende, woelende weidse
dat zich daar uitstrekt tot aan de einder en verder
dat is nou de zee, ja dat daar is de zee'

Inblazing

Als iemand die van je houdt niet van je houdt
maar je wel op wil eten terwijl je geen appel bent
noch de wortel uit drie, dan mag nee niet
en kan je niet
een raadsel dat je rok na rok
afpelt als een ui, treurwerksgewijs
tot alle generaties op zijn
en een stem klinkt
die op oudtestamentische toon beveelt
zit niet zo te kutviolen.

 
K. Michel (Tilburg, 13 april 1958)

De Nederlands schrijver en journalist Alexander Münninghoff werd geboren in Posen op 13 april 1944. Zie ook alle tags voor Alexander Münninghoff op dit blog.

Uit: De stamhouder

“Het onderlinge verbond tussen Frans en Mimousse was hecht en voor mij ondoordringbaar, en eigenlijk was er geen plaats voor mij als volwaardige Dritter im Bunde, waar je als enig kind toch onbewust naar streeft. Zo verliepen mijn kinderjaren en de puberteit in toenemende zelfingekeerdheid, geconfronteerd als ik werd met twee mensen die elke avond na het eten, de ruggen naar mij toe gewend, tot diep in de nacht aan de keukentafel hun problemen en plannen bespraken, zaken waar ze mij absoluut geen inzage in gaven, en alleen maar vroegen of ik mijn huiswerk gedaan had als ik hun welterusten kwam wensen. 's Ochtends bracht ik hun thee en koffie op bed, waarna ik zelf, alleen in de keuken, mijn ontbijt regelde en naar school ging. Buiten het avondeten was er nooit een gezamenlijk moment waarop iets van huiselijke warmte met elkaar gedeeld kon worden, en die maaltijden verliepen over het algemeen vrijwel conversatieloos: ik vermeed al te diepgaande beschouwingen over mijn doen en laten, omdat ik wel voelde dat mijn vader er toch geen belangstelling voor had, terwijl mijn ouders — zo was ik ze inmiddels wel gaan zien — hun verhalen opspaarden voor het moment dat ik, lastige luistervink, naar mijn kamer vertrokken zou zijn. Zelfs Kerstmis verliep zonder wezenlijke aandacht voor elkaar: methodisch werden de geschenken volgens de gezamenlijk opgestelde lijst aangeschaft, onder de boom gelegd, uitgepakt en in orde bevonden (mijn vader blonk dan uit in scrupuleuze inspectie, waarbij hij met een wantrouwig gezicht een indruk van de kwaliteit van het geschonkene probeerde te krij gen), waarna een plichtmatige bedankkus volgde. De drank deed hier godlof zijn zegenende werk, verdoezelde alras de wrange kantjes van het samenzijn onder de boom en bracht mijn vader telkens weer tot tranen als hij het 'Stille Nacht' in het Duits zong: 'Christ der Retter ist da...' Ik zag hem dan zitten in zijn schuttersput, hopend dat er daadwerkelijk uit de GOaerdammerung om hem heen een reddende Christus op het slagveld zou verschijnen die de aanstormende goddeloze rode horden zou wegvagen, en hoewel ik sterk het vermoeden had dat met name de kerst van 1943, toen het voor iedereen duidelijk was geweest dat Duitsland de oorlog onherroepelijk zou verliezen, in een dergelijke delirische sfeer verlopen was, gunde ik hem dat melancholieke zwelgmoment na een paar jaar niet meer en begon ik hem met satanisch genoegen te overstemmen met 'Hij der schepselen Heer...' in het Nederlands en ook nog eens in de protestantse versie, wat hem onveranderlijk kwaad maakte, waarop Mimousse dan weer, mij verwijtend aankijkend, sussend tussenbeide moest komen. En de enige die me die warmte, waar ik zeker naar verlangde, had kunnen geven, vervaagde steeds meer tot een schim waarvan ik in de loop der jaren de contouren begon te vergeten en van wie ik het stemgeluid nauwelijks meer kon oproepen.”

 
Alexander Münninghoff (Posen, 13 april 1944)

De Schotse, Engelstalige schrijver van Nederlandse herkomst, Michel Faber werd geboren in Den Haag op 13 april 1960. Zie ook alle tags voor Michel Faber op dit blog.

Uit: The Book of Strange New Things

„Forty minutes later he was up in the sky
'I was going to say something,’ he said.
‘So say it,’ she said.
He was quiet, keeping his eyes on the road. In the darkness of the city’s outskirts, there was nothing to see except the tail-lights of other cars in the distance, the endless unfurling roll of tarmac, the giant utilitarian fixtures of the motorway.
‘God may be disappointed in me for even thinking it,’ he said.
‘Well,’ she sighed, ‘He knows already, so you may as well tell me.’
He glanced at her face, to judge what mood she was in as she said this, but the top half of her head, including her eyes, was veiled in a shadow cast by the edge of the windscreen. The bottom half of her face was lunar bright. The sight of her cheek, lips and chin – so intimately familiar to him, so much a part of life as he had known it – made him feel a sharp grief at the thought of losing her.
‘The world looks nicer with man-made lights,’ he said.
They drove on in silence. Neither of them could abide the chatter of radio or the intrusion of pre-recorded music. It was one of the many ways they were compatible.
‘Is that it?’ she said.
‘Yes,’ he said. ‘What I mean is . . . Unspoiled nature is supposed to be the ultimate in perfection, isn’t it, and all the man-made stuff is supposed to be a shame, just cluttering it up. But we wouldn’t enjoy the world half as much if we – man . . . that is, human beings . . . ’
(She gave him one of her get-on-with-it grunts.)
‘ . . . if we hadn’t put electric lights all over it. Electric lights are actually attractive. They make a night drive like this bearable. Beautiful, even. I mean, just imagine if we had to do this drive in total darkness. Because that’s what the natural state of the world is, at night, isn’t it? Total darkness. Just imagine. You’d have the stress of not having a clue where you were going, not being able to see more than a few metres in front of you. And if you were heading for a city – well, in a non-technological world there wouldn’t be cities, I suppose – but if you were heading for a place where other people lived, living there naturally, maybe with a few campfires . . . You wouldn’t see them until you actually arrived. There wouldn’t be that magical vista when you’re a few miles away from a city, and all the lights are twinkling, like stars on the hillside.’

 
Michel Faber (Den Haag, 13 april 1960)

De Franse schrijver Jean-Marie Gustave Le Clézio werd geboren op 13 april 1940 in Nice. Zie ook alle tags voor Jean-Marie Gustave Le Clézio op dit blog.

Uit: Onitsha

« L'air était immobile, c'est-à-dire que le navire devait avancer à la même vitesse. Quelques mouettes volaient lourdement au-dessus du pont arrière, s'approchant et s'écartant du mât où le pavillon à trois bandes s'agitait comme un vieux linge. De temps en temps, elles glissaient sur le côté en criant, et leurs geignements faisaient une drôle de musique avec les trépidations des hélices.
Fintan regardait sa mère, il écoutait avec une attention presque douloureuse tous les bruits, les cris des mouettes, il sentait le glissement des vagues qui remontaient et appuyaient longuement sur la proue, soulevaient la coque dans le genre d'une respiration.
C'était la première fois. Il regardait le visage de Maou, à sa gauche, devenant peu à peu un pur profil contre l'éclat du ciel et de la mer. Il pensait que c'était cela, c'était la première fois. Et, en même temps, il ne pouvait pas comprendre pourquoi, cela serrait sa gorge et faisait battre son cœur plus fort, et mettait des larmes dans ses yeux, parce que c'était aussi la dernière fois. Ils s'en allaient, jamais plus rien ne serait comme autrefois. Au bout du sillage blanc, la bande de terre s'effaçait. La boue de l'estuaire tout d'un coup avait laissé apparaître le bleu profond de la mer. Les langues de sable hérissées de roseaux, où les huttes des pêcheurs paraissaient des jouets, et toutes ces formes étranges des rivages, tours, balises, nasses, carrières, blockhaus, tout s'était perdu dans le mouvement de la mer, s'était noyé dans la marée."

 
Jean-Marie Gustave Le Clézio (Nice, 13 april 1940)

De Ierse (toneel)schrijver en dichter Samuel Barclay Beckett werd geboren in Foxrock, Dublin op 13 april 1906. Zie ook alle tags voor Samuel Beckett op dit blog.

Uit: The Unnamable

“To go on means going from here, means finding me, losing me, vanishing and beginning again, a stranger first, then little by little the same as always, in another place, where I shall say I have always been, of which I shall know nothing, being incapable of seeing, moving, thinking, speaking, but of which little by little, in spite of these handicaps, I shall begin to know something, just enough for it to turn out to be the same place as always, the same which seems made for me and does not want me, which I seem to want and do not want, take your choice, which spews me out or swallows me up, I’ll never know, which is perhaps merely the inside of my distant skull where once I wandered, now am fixed, lost for tininess, or straining against the walls, with my head, my hands, my feet, my back, and ever murmuring my old stories, my old story, as if it were the first time.”
(…)

« And all these questions I ask myself. It is not in a spirit of curiosity. I cannot be silent. About myself I need know nothing. Here all is clear. No, all is not clear. But the discourse must go on. So one invents obscurities. Rhetoric.”

 
Samuel Beckett (13 april 1906 - 22 december 1989)
 

De Ierse dichter Seamus Heaney werd op 13 april 1939 te County Derry, Noord-Ierland, geboren. Zie ook alle tags voor Seamus Heaney op dit blog.

Limbo

Fishermen at Ballyshannon
Netted an infant last night
Along with the salmon.
An illegitimate spawning,

A small one thrown back
To the waters. But I'm sure
As she stood in the shallows
Ducking him tenderly

Till the frozen knobs of her wrists
Were dead as the gravel,
He was a minnow with hooks
Tearing her open.

She waded in under
The sign of the cross.
He was hauled in with the fish.
Now limbo will be

A cold glitter of souls
Through some far briny zone.
Even Christ's palms, unhealed,
Smart and cannot fish there.

Glanmore Sonnets

For Ann Saddlemyer,
our heartiest welcomer

I
Vowels ploughed into other: opened ground.
The mildest February for twenty years
Is mist bands over furrows, a deep no sound
Vulnerable to distant gargling tractors.
Our road is steaming, the turned-up acres breathe.
Now the good life could be to cross a field
And art a paradigm of earth new from the lathe
Of ploughs. My lea is deeply tilled.
Old ploughsocks gorge the subsoil of each sense
And I am quickened with a redolence
Of farmland as a dark unblown rose.
Wait then...Breasting the mist, in sowers’ aprons,
My ghosts come striding into their spring stations.
The dream grain whirls like freakish Easter snows.

 
Seamus Heaney (13 april 1939 – 30 augustus 2013)

De Nederlands schrijver en schaker Tim Krabbé werd geboren in Amsterdam op 13 april 1943. Zie ook alle tags voor Tim Krabbé op dit blog.

Uit:De veertiende etappe (De man die bijna)

“Fignon was toen eenentwintig en eerstejaars prof —Hinaults compliment had de bijsmaak van een terechtwijzing aan een beginneling die nog niet weet dat je in een ploegentijdrit niet te hard moet overnemen. Die bijsmaak proefde ik weer in een verhaal over Fignon in L 'Equipe, aan de vooravond van deze Tour. Daarin kwam ook zijn vroegere relatie met Hinault ter sprake. 'Hé, schuif 'ns op, hier wil ik zitten,' zou volgens een ploeggenoot de houding van het debutantje Fignon zijn geweest tegenover de winnaar van al twintig Tours en dertig Luik-Bastenaken-Luiks. De Parijzenaars Fignon en Pascal Jules, zijn gabbertje sinds hun nieuwelingenjaren (goede prof geweest, in 1987 omgekomen bij een auto-ongeluk), hadden dat Bretonse boertje, levende legende of niet, altijd behoorlijk zitten dollen en zieken. En niet alleen buiten de koers. 'Ik ben altijd eerlijk tegen hem geweest,' zegt Fignon nu. 'Ook als Hinault zat te schreeuwen dat een van ons te hard kop deed, als hij aan het wiel zat te sterven. Dan zei ik hem rustig midden in zijn gezicht: "Beetje bijtrainen, Bernard!"' (Toen iemand hem eens iets vertelde wat Merckx over hem had gezegd, zei Fignon: 'Merckx? Nooit van gehoord.') Ik houd van Fignon. Van alle uren tv die ik in het eerste jaar van mijn videobezitterschap heb opgenomen, is zijn Tour van 1984 een van de weinige dingen waar ik nog wel eens naar heb gekeken. De manier waarop hij toen blaakte van vorm, van gemak, van plezier, was obsceen. Hij won vijf zware etappes, en in prestigesprints om zesde, vierde en achtste plaatsen vernederde hij Hinault. Hij was pas drieëntwintig, de jongste die ooit een tweede Tour won, en je vroeg je af hoeveel het er op zijn dertigste zouden zijn.l* Ik heb in die Tour een keer met hem gepraat. Hoewel dat niet helemaal het juiste woord is. Ik was toen bij een aankomst in Blagnac en als officieel volger mocht ik binnen de afrastering de juist aangekomen renners voor de voeten lopen. 's Avonds, toen ik meeging bij de rondgang van de Nederlandse journalisten langs de hotels van de Nederlandse ploegen, kwamen we terecht aan een tafeltje bij een zwembad, met Hanegraaf en Van der Poel.”

 
Tim Krabbé (Amsterdam, 13 april 1943)

De Amerikaanse schrijfster Eudora Alice Welty werd geboren in Jackson, Mississippi, op 13 april 1909. Zie ook alle tags voor Eudora Welty op dit blog.

Uit: A Curtain of Green (Petrified Man)

“What did she tell Mrs. Pike?” asked Mrs. Fletcher.
“She told her Mr. Pike was as true to her as he could be and, besides, would come into some money.”
“Humph!” said Mrs. Fletcher. “What does he do?”
“I can’t tell,” said Leota, “because he don’t work. Lady Evangeline didn’t tell me enough about my nature or anything. And I would like to go back and find out some more about this boy. Used to go with this boy got married to this girl. Oh, shoot, that was about three and a half years ago, when you was still goin’ to the Robert E. Lee Beauty Shop in Jackson. He married her for her money. Another fortune-teller tole me that at the time. So I’m not in love with him any more, anyway, besides being married to Fred, but Mrs. Pike thought, just for the hell of it, see, to ask Lady Evangeline was he happy.”
“Does Mrs. Pike know everything about you already?” asked Mrs. Fletcher unbelievingly. “Mercy!”
“Oh, yeah, I tole her ever’thing about ever’thing, from now on back to I don’t know when—to when I first started goin’ out,” said Leota. “So I ast Lady Evangeline for one of my questions, was he happily married, and she says, just like she was glad I ask her, ‘Honey,’ she says, ‘naw, he isn’t. You write down this day, March 8, 1941,’ she says, ‘and mock it down: three years from today him and her won’t be occupyin’ the same bed.’ There it is, up on the wall with them other dates—see, Mrs. Fletcher? And she says, ‘Child, you ought to be glad you didn’t git him, because he’s so mercenary.’ So I’m glad I married Fred. He sure ain’t mercenary, money don’t mean a thing to him. But I sure would like to go back and have my other palm read.”
“Did Mrs. Pike believe in what the fortune-teller said?” asked Mrs. Fletcher in a superior tone of voice.”

 
Eudora Welty (13 april 1909 – 23 juli 2001)

Zie voor nog meer schrijvers van vandaag ook mijn blog van 13 april 2014 en ook mijn blog van 13 april 2014 deel 2.

13-04-2017 om 10:04 geschreven door Romenu