In Memoriam Anne Golon

De Franse schrijfster Anne Golon is op afgelopen vrijdag op 95-jarige leeftijd overleden in Versailles. Anne Golon werd geboren als Simone Changeux in Toulon, Frankrijk op 19 december 1921. zij is vooral bekend geworden als schrijfster van de Angélique-cyclus. Zie ook ook alle tags voor Anne Golon op dit blog.

Uit:Angélique et la Cour des Miracles

« Pour un peu, elles seraient allées s'installer tout de suite devant la maison de la rue de la Ferronnerie, mais les autres les houspillèrent et Cul-de-Bois rugit une fois de plus, les injuriant copieusement: — Merde alors! Si nous nous occupons de notre boulot et de nos petites affaires, alors que le Grand Coesre nous attend! Qu'est-ce qui m'a foutu des mémés pareilles! Les usages se perdent, ma parole !... Les mémés confuses baissèrent la tête et tremblotèrent du menton. Puis chacun, qui par un trou, qui par l'autre, se glissa dans le cimetière. Le crieur des morts s'éloigna en secouant sa clochette. Aux carrefours, il s'arrêtait, levant son visage vers la lune, et psalmodiait lugubrement:
Réveillez-vous, gens qui dormez Priez Dieu pour les trépassés...
Angélique, les yeux agrandis, s'avançait à travers le vaste espace gorgé de cadavres. Çà et là il y avait des fosses communes grandes ouvertes, déjà à moitié pleines de corps cousus dans leurs linceuls, et qui attendaient un nouveau contingent de morts pour être refermées. Quelques stèles, quelques dalles, posées à même le sol, marquaient ilasmaier„,tombes de familles plus fortunées. Mais c'était ici depuis des siècles le cimetière des pauvres gens. Les riches se faisaient enterrer à Saint-Paul. La lune, qui avait choisi enfin de régner dans un ciel sans nuages, éclairait maintenant la mince couche de neige recouvrant le toit de l'église et des bâtiments alentour. La croix des Buteaux, qui était un haut crucifix de métal, dressé près du prêchoir, au centre du terrain, luisait doucement. Le froid atténuait l'odeur nauséabonde. Personne d'ailleurs n'y attachait d'importance et Angélique elle-même respirait avec indifférence cet air saturé de miasmes. Ce qui attirait son regard et la sidérait au point qu'elle avait l'impression d'être la proie d'un cauchemar, c'étaient les quatre galeries qui, partant de l'église, formaient l'enclos du cimetière. Ces bâtiments datant du Moyen Âge étaient composés, dans leurs soubassements, d'un cloître aux arcades en ogive où, le jour venu, les marchands établissaient leurs éventaires. Mais, au-dessus du cloître, se trouvaient des galetas couverts de toits de tuiles, et qui reposaient du côté du cimetière sur des piliers de bois, laissant ainsi des intervalles à claire-voie entre les toitures et les voûtes. Tout cet espace était comblé d'ossements. Des milliers et des milliers de têtes de morts et de débris de squelettes s'entassaient là. Les greniers de la mort, gorgés de leur sinistre récolte, exposaient aux regards et à la méditation des vivants des amoncellements inouïs de crânes que les courants d'air séchaient et que le temps réduisait en cendres. Mais, sans cesse, de nouvelles provendes, extraites de la terre du cimetière, les remplaçaient. En effet, un peu partout, près des tombes, on voyait des tas de squelettes assemblés en fagots ou les sinistres boules blanches des têtes de morts soigneusement empilées par le fossoyeur et qui, demain, seraient rangées dans les greniers, au-dessus du cloître. —«

 
Anne Golon (19 december 1921 – 14 juli 2017)

16-07-2017 om 18:22 geschreven door Romenu  

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook alle tags voor Reinaldo Arenas op dit blog.

Uit: The Color of Summer (Vertaald door Andrew Hurley)

“FIFO: (more enraged yet)
No more delay! Do what I say—
torpedo Avellaneda!
Brought back from the grave for this special day,
this is how she repays us!
No more mercy, no more pleas—
blast her out of the waves!
The broadest spot is the best spot to aim—
do it! Bombs away!
Be sure to shoot for the backside, boys! Death to every traitor!
AVELLANEDA:
No, not the backside, seat of inspiration!
Take aim at the fore!
All who read me know my slogan:
I wish all to enter through the front door.
All the participants in the act of repudiation throw rotten eggs at Avellaneda.
CHORUS:
No more mercy, no more pleas—
blast her out of the waves!
The backside's the best spot to aim,
so do it! Bombs away!
AVELLANEDA:
If that's the way it's going to be,
if that's the way they're going to treat me,
then I'm glad I decided not to stay.
Clearly, here there's no home for me,
so I'll make my getaway ...
But if I ever get my hands on that Horcayés
that brought me back from the dead,
when I get through with him he'll need
the finest seamstress in Key West,
to sew back on his head.
Meanwhile, on my rowing let me concentrate—
I think I'm going to have to paddle with both arms and both feet!”

 
Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)
Cover 

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook alle tags voor Georges Rodenbach op dit blog.

Béguinage flamand

I
Au loin, le béguinage avec ses clochers noirs,
Avec son rouge enclos, ses toits d'ardoises bleues
Reflétant tout le ciel comme de grands miroirs,
S'étend dans la verdure et la paix des banlieues.

Les pignons dentelés étagent leurs gradins
Par où montent le Rêve aux lointains qui brunissent,
Et des branches parfois, sur les murs des jardins,
Ont le geste très doux des prêtres qui bénissent.

En fines lettres d'or chaque nom des couvents
Sur les portes s'enroule autour des banderoles,
Noms charmants chuchotés par la lèvre des vents ;
La maison de l'Amour, la maison des Corolles,

Les fenêtres surtout sont comme des autels
Où fleurissent toujours des géraniums roses,
Qui mettent, combinant leurs couleurs de pastels,
Comme un rêve de fleurs dans les fenêtres closes.

Fenêtres des couvents ! attirantes le soir
Avec leurs rideaux blancs, voiles de mariées,
Qu'on voudrait soulever dans un bruit d'encensoir
Pour goûter vos baisers, lèvres appariées !

Mais ces femmes sont là, le coeur pacifié,
La chair morte, cousant dans l'exil de leurs chambres ;
Elles n'aiment que toi, pâle crucifié,
Et regardent le Ciel par les trous de tes membres !

Oh ! le silence heureux de l'ouvroir aux grands murs,
Où l'on entend à peine un bruit de banc qui bouge,
Tandis qu'elles sont là, suivant de leurs yeux purs
Le sable en ruisseaux blonds sur le pavement rouge.

Oh ! le bonheur muet des vierges s'assemblant,
Et comme si leurs mains étaient de candeur telle
Qu'elles ne peuvent plus manier que du blanc,
Elles brodent du linge ou font de la dentelle.

C'est un charme imprévu de leur dire " ma sœur "
Et de voir la pâleur de leur teint diaphane
Avec un pointillé de taches de rousseur
Comme un camélia d'un blanc mat qui se fane.

Rien d'impur n'a flétri leurs flancs immaculés,
Car la source de vie est enfermée en elles
Comme un vin rare et doux dans des vases scellés
Qui veulent, pour s'ouvrir, des lèvres éternelles !

 
Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)
Doornik

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York Zie ook alle tags voor Tony Kushner op dit blog.

Uit:Angels in America

“PRIOR: Out of my way, I wanna meet my replacement [pushes past Belize into Joe Pitt's office] Oh, God.
JOE: Yes, can I help you?
PRIOR: [stares] I'm a prophet.
JOE: What?
PRIOR: PROPHET! PROPHET! I PROPHESY, I HAVE SIGHT, I SEE! What do you do?
JOE: [slightly stunned] I'm a clerk.
PRIOR : Oh, big deal, a clerk? You, what, you file things? You better be keeping a file on the hearts you break. That's all that counts in the end. You'll be having bills to pay in the world to come. You and your friend, the Whore of Babylon. Sorry, wrong room.
PRIOR: [back outside with Belize] He's the Marlboro Man!
[After Belize goes inside to look]
PRIOR: Home on the range!
BELIZE: Chaps and spurs.
PRIOR: Mega-butch! He made me feel beyond nelly, like I've got wispy daisies sprouting out my ears."

 
Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)
Scene uit een opvoering in Richmond, 2015 

De Engelse schrijfster en historica Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook alle tags voor Anita Brookner op dit blog.

Uit:Hotel Du Lac

'Anyway, I got over that, though it was not easy, and joined the most reliable set of people I could find, knowing, without bothering to ask, that they were bound to be going to Switzerland, and very soon I was on the plane and a quite charming man sat next to me and told me about this conference he was attending in Geneva. I deduced that he was a doctor; in fact, I had him down as a specialist in tropical diseases, particularly as he told me that he did most of his work in Sierra Leone, but it turned out that he had something to do with tungsten. So much for the novelist's famed powers of imagination. Nevertheless I felt a bit better, and he told me about his wife and daughters and how he was flying back to them in two days' time to have a weekend at home before he goes back to Sierra Leone. And within an extraordinarily short time we were there (I notice that I say 'there' and not 'here') and he put me in a taxi, and after about half an hour I ended up here (and it is beginning to be 'here' rather than 'there') and very soon I shall have to unpack and wash and tidy my hair and go downstairs and try to find a cup of tea.
'The place seems to be deserted. I noticed only one elderly woman as I came in, very small, with a face like a bulldog, and legs so bowed that she seemed to throw herself from side to side in her effort to get ahead, but doing so with such grim conviction that I instinctively got out of the way. She walked with a stick and wore one of those net veils on her head covered with small blue velvet bows. I had her down as a Belgian confectioner's widow, but the boy carrying my bags nodded vestigially and murmured 'Madame la Comtesse' as she rocked past. So much for the novelist's famed powers, etc. In any event I was processed so speedily into this room (almost induced into it) that I couldn't take in anything else. It seems quiet, warm, fairly spacious. The weather might, I suppose, be described as calm.
'I think about you all the time. I try to work out where you are, but this is rather difficult, surrounded as I am by the time change, minimal though it is, and the lingering effects of my pills, and all these sad cypresses. In a manner of speaking. But tomorrow is Friday, and when it begins to get dark I shall be able to imagine you getting in the car and driving to the cottage. And then, of course, the weekend, about which I try not to think. You cannot know . . .'

 
Anita Brookner (16 juli 1928 – 10 maart 2016)
Cover

De Duitse schrijver en journalist Jörg Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook alle tags voor Jörg Fauser op dit blog.

Samstag im Siechenheim

Jeden Samstag mittag passierte dasselbe:
der alte Tom Bradley, ungefähr 85, ehemaliger
Schmied und Mittelstürmer beim FC Watford,
ein Brocken von Kerl und noch lang nicht am Ende,
schob sich in seiner Falle hoch wie ’n Eisberg aus der See,
schmiß seinen Teller Grütze in die Ecke,
Kissen hinterher, rüttelte an dem Eisengitter
das Harvey und ich an seinem Bett befestigen mußten,
und brüllte:
Laßt mich raus, Jungs! Laßt mich aufs Feld, ihr
Hurenböcke!

Es war Punkt halb vier und im Stadion pfiff der Schiedsrichter
das Spiel an und Tom Bradley, Mittelstürmer
der Bezirksmeistermannschaft von 1907, mußte raus
um sein Tor zu machen,

und der ganze Saal im Siechenheim, dreißig Mann,
die Depperten und Ausgepowerten,
die Maroden und unheilbaren Fälle von Delirium tremens
und Krebs und Zucker und Schlagfluß und Wahnsinn,
die Pferdenarren die keine Wette mehr machten
und die Säufer die kein Glas mehr kippten
und die Arbeitslosen die keine Arbeit mehr brauchten,
die Toten, die noch zehn Jahre krepieren würden
und die Lebenden die ihren letzten Schnaufer machten,
alle feuerten Tom Bradley an:
Los, Tom, gib ihnen Saures! Gibs den Waschlappen!
Ran an den Ball! Schaff dich! Go go go!

Der ganze Saal tobte jeden Samstag halb vier,
Watford verlor todsicher und wir waren schuld,
der Nigger-Arzt und Harvey, das Oberpfleger-Arschloch
und ich, obwohl ich ja kein Limey war und schon deshalb
nichts von Fußball verstand, und wir mußten das Gitter
abschrauben und Tom seinen Bademantel überziehn und
ihn ins Bad verfrachten, bis die Jungs ihn vergaßen,
während er in der Wanne grunzte und ich seine Schrunden
schrubbte und er mit seinem gichtigen Pimmel spielte
als ob er ihn das erste Mal sehn würde,
und nach der Schicht nach Hause, die Stones hatten einen neuen Hit
rausgebracht, »Under my thumb«, zum Abendessen gabs
Hammelbraten mit Bohnen und Stellas Alter
saß mit vergrätztem Gesicht in der Küche,
»was ’n los« –
»die Kaffer ham schon wieder verloren« –
shit, ich packte Stella und machte, daß ich da rauskam.

 
Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)
Cover 

Zie voor nog meer schrijvers van de 16^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

16-07-2017 om 15:38 geschreven door Romenu  

De Noorsde schrijver Dag Solstad werd geboren op 16 juli 1941 in Sandefjord. Zie ook alle tags voor Dag Solstad op dit blog.

Uit: Shyness and Dignity (Vertaald door Sverre Lyngstad)

“And so, when the chips are down, I must say, though not without a sense of repugnance, that if you wish to show your belief in democracy, you also have to do so when you are in the minority, convinced both intellectually and, not least, in your innermost self, that the majority, in the name of democracy, is crushing everything you stand for and that means something to you, indeed, all that gives you the strength to endure, well, that gives a kind of meaning to your life, something that transcends your own fortuitous lot, one might say. When the heralds of democracy roar, triumphantly bawling out their vulgar victories day after day so that it really makes you suffer, as in my own case, you still have to accept it; I will not let anything else be said about me, he thought.”
(...)

“for a brief moment it is his fate, and nothing else, that is frozen into immobility on the stage. The moment of the minor figure. Both before and after this he remains the same, the man who reels off those smart lines, one of which has acquired an immortal status in Norwegian literature: ‘If you take the life-lie away from an average person, you take away his happiness as well.”

 
Dag Solstad (Sandefjord, 16 juli 1941)

De Franse dichter en schrijver van chansons Bernard Dimey werd geboren op 16 juli 1931 in Nogent-en-Bassigny (tegenwoordig Nogent). Zie ook alle tags voor Bernard Dimey op dit blog.

La crucifixion

I
Tu viens c’t’ après-midi à la crucifixion ?
T’as qu’à v’nir avec moi, ça t’chang’ra les idées !
Ta bergère est pas là, profit’de l’occasion
Moi j’ai prév’nu Lévy que j ’prenais ma journée
J’y ai dit « j’veux voir ça, et pis j’ai mes raisons ! »
Il a pas pu r’fuser vu qu’il y va, cézigue !
Ça va ram ’ner du monde et marquer la saison
C’ t’affair’là, tu vas voir, mais le truc qui m’intrigue
C’est qu’sur les trois clients qu’ils vont foutre au séchoir
Y en a deux, paraît-il, qu’on a dû bien connaître
Ils nous ont fait marron sur un coup d’marché noir
On ira les r’garder, ça les amus’ra p’t’être

Quand on avait l’tuyau pour les surplus romains
J’avais tout préparé, tout mâché la besogne,
On était cinq su’l’coup, vraiment du cousu-main !
Quand ils nous ont doublé, on a passé la pogne
Mais j’dois dire qu’aujourd’hui, je vais bien rigoler
Comm’quoî, mon vieux cochon, y a tout d’même un’justice
Comm’disait mon vieux père : « Faut pas tuer ni voler à moins
D’être certain que le coup réussisse ! »

Le troisième, il paraît qu’il marche à la gamberge
Il jacte à droite à gauche, on l’a vu v’nir de loin
Il est pas vieux du tout, il n’a pas trente-cinq berges
On n’sait pas bien qui c’est, c’est pas un gars du coin
C’est un genr’de r’bouteux, il guérit les malades
Ça fait trois ans, guèr’plus, qu’il est sur le trimard
N’empêch’que le Pilate et ses p’tits camarades
L’ont prié d’obéir et d’arrêter son char
Comm’disait mon vieux père : « La poisse, elle vient tout’seule
Mais plus tu veux jacter, plus qu’ell’vient rapid’ment
C’est un’bell’qualité d’savoir fermer sa gueule »
Mon père, pour un ivrogne, il n’manquait pas d’jug’ment !

D’ailleurs, en fait d’jug’ment, c’est par là qu’ça commence
Si tu veux v’nir, tu viens… Moi j’veux pas m foutr’en r’tard
Tu viens pas… Moi j’m’en vais… J’te dirai c’que j’en pense !
J’pass’rai pour l’apéro, à sept heures, au plus tard.

 
Bernard Dimey (16 juli 1931 – 1 juli 1981)

De Oostenrijkse schrijfster en politica Andrea Wolfmayr werd geboren op 16 juli 1953 in Gleisdorf. Zie ook alle tags voor Andrea Wolfmayr op dit blog.

Uit: Wenn du weggehst von zuhause

„Demut vor der Arbeit von vielen war für mich ein Ergebnis, und der wachsende Wunsch, noch besser zusammenzuarbeiten, um mehr zu erreichen.
Kurz gefasst: Für die Gleisdorferin in Wien war es ein Jahr voll Staunen, interessierter Teilnahme, Aufmerksamkeit, Wachsamkeit. Dauerndes Lernen, jeden Tag neue Erfahrungen, das Kennenlernen unsäglich vieler Menschen, verschiedenste und kontroversiellste Sicht von aktuellen Problemen. Spannend und begeisternd – manchmal auch erschöpfend und anstrengend.
Was bleibt und wohl immer bleiben wird: die Verbundenheit mit Gleisdorf. Denn eines Tages möchte ich zurückkehren in unsere Stadt mit ihren überschaubaren Strukturen und ihrer lebens- und liebenswerten Umgebung. Hier bin ich zuhause, von hier stamme ich, hierher fühle ich mich zugehörig. Und wenn ich auch dabei bin, mir weitere "Heimaten" zu erwerben, Graz, das schon lang eine zweite Heimat ist, Wien, und vielleicht als nächstes noch weitere europäische oder osteuropäische Städte – Gleisdorf wird immer Heimat bleiben, Vaterstadt, Mutterstadt. Mein Hirn ist zwar zur Zeit in Wien, mein Körper dauernd unterwegs. Aber hier, in Gleisdorf, ist mein Herz.”

 
Andrea Wolfmayr (Gleisdorf, 16 juli 1953)

De Franse dichter en schrijver Pierre Benoit werd geboren op 16 juli 1886 in Albi. Zie ook alle tags voor Pierre Benoit op dit blog.

Uit: L’Atlantide

« Voilà cinq mois que j’en faisais fonction, et, ma foi, je supportais bien cette responsabilité et goûtais fort cette indépendance. Je puis même affirmer, sans me flatter, que, sous ma direction, le service avait marché autrement que sous celle du capitaine Dieulivol, le prédécesseur de Saint-Avit. Brave homme, ce capitaine Dieulivol, colonial de la vieille école, sous-officier des Dodds et des Duchesne, mais affecté d’une effroyable propension aux liqueurs fortes, et trop enclin, quand il avait bu, à confondre tous les dialectes et à faire subir à un Haoussa un interrogatoire en sakalave. Personne ne fut jamais plus parcimonieux des ressources en eau du poste. Un matin qu’il préparait son absinthe, en compagnie du maréchal des logis chef, Châtelain, les yeux fixés sur le verre du capitaine, vit avec étonnement la liqueur verte blanchir sous une dose d’eau plus forte qu’à l’ordinaire. Il releva la tête, sentant que quelque chose d’anormal venait de se produire. Raidi, la carafe inclinée à la main, le capitaine Dieulivol fixait l’eau qui dégouttait sur le sucre. Il était mort.
Cinq mois durant, après la disparition de ce sympathique ivrogne, on avait semblé se désintéresser en haut lieu de son remplacement. J’avais même espéré un moment qu’une décision serait prise, m’investissant en droit des fonctions que j’exerçais en fait… Et aujourd’hui, cette soudaine nomination…
Le capitaine de Saint-Avit… À Saint-Cyr, il était de mes recrues. Je l’avais perdu de vue. Puis mon attention avait été rappelée sur lui par son avancement rapide, sa décoration, récompense méritée de trois voyages d’exploration particulièrement audacieux, au Tibesti et dans l’Aïr ; et soudain, le drame mystérieux de son quatrième voyage, cette fameuse mission entreprise avec le capitaine Morhange, et d’où un seul des explorateurs était revenu. Tout s’oublie vite, en France. Il y avait bien six ans de cela. Je n’avais plus entendu parler de Saint-Avit. Je croyais même qu’il avait quitté l’armée. Et maintenant, voici que je me trouvais l’avoir pour chef."

 
Pierre Benoit (16 juli 1886 – 3 maart 1962)

De Oostenrijkse schrijver Franz Nabl werd geboren op 16 juli 1883 in Lautschin.Zie ook alle tags voor Franz Nabl op dit blog.

Uit: The Long Arm (Vertaald door Roy Temple House)

« The longer we talked the more intimate, the more in the nature of a mutual confession, our conversation became. I admitted to Banaotovich that the hifalutin fashion in which I had left the town to win fame and fortune years before, had been asinine in the extreme, and that it
served me just right to have to sneak back unknown and penniless.
Banaotovich rejoined that for all his pride in his school marks he had remained a person of no importance, and that the pot had not the slightest intention of making itself ridiculous by calling the kettle black. He seemed almost painfully inclined to run himself down. I could feel in his manner a sort of pathetic reaching out for sympathy and consideration. And it began to seem as if he were about to tell me something or ask me for something. But whatever he had to tell seemed hard to say, and it was slow in coming over his lips.
Banaotovich ordered two bottles of the heavy native wine. I drank sparingly of it, because it goes to my head. But Banaotovich swallowed two or three glassfuls in hasty succession, and his cheeks grew flushed.
There was a pause. Suddenly he leaned across the table toward me and spoke in a hoarse, excited whisper.
"Modersohn," he said anxiously, "I want to make a confession to you – a terrible confession. It may turn you against me completely. Maybe you don't want to hear it. If you don't, say so, and I'll go home. But it seems as if I've got to tell somebody about it. It seems as if I've got to find somebody who understands me and can excuse me, or it will kill me. Shall I tell you? Shall I?"
I was startled. I was reasonably sure that Banaotovich was no criminal, since he had lived half a century in his native city, undisturbed and from all he had told me solvent and respected. I had always known that he was a queer fish, a brooding, solitary sort of person, and I settled
myself to listen to some harmless bit of psychopathy which meant nothing except to the unfortunate subject."

 
Franz Nabl (16 juli 1883 – 19 januari 1974)
Borstbeeld in Graz

16-07-2017 om 15:27 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, sociaal filosoof en cultuurcriticus William Irwin Thompson werd geboren op 16 juli 1938 in Chicago, Illinois Hij groeide op in Los Angeles, Californië. Hij behaalde zijn B.A. aan Pomona College en zijn Ph.D. aan de Cornell University. Hij werd hoogleraar geesteswetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology en vervolgens aan de York University in Toronto, Ontario. Hij heeft verder gedoceerd aan de Universiteit van Syracuse, de Universiteit van Hawaï, de Universiteit van Toronto en het California Institute of Integral Studies. In 1973 verliet hij de academische wereld om de Lindisfarne Association te stichten, een groep wetenschappers, dichters en religieuze geleerden die elkaar ontmoetten om te discussiëren en deel te nemen aan de opkomende planetaire cultuur die hij leidde van 1972 tot 2012. Thompson woonde ook 17 jaar in Zwitserland. Hij beschrijft een recent werk, “Canticum Turicum” in zijn boek uit 2009, “Still Travels: Three Long Poems”, zelf als "een lang gedicht over de westerse beschaving dat begint met volksverhalen en sporen van Karel de Grote in Zürich en eindigt met de voltooiing van de westerse beschaving zoals uitgedrukt in “Finnegans Wake” en de sporen van James Joyce in Zürich. " In 1995 ontwierp Thomson, samen met wiskundige Ralph Abraham, een nieuw type cultuurhistorisch curriculum op basis van hun theorieën over de evolutie van het bewustzijn. Thompson woont momenteel in Portland, Maine.

Four In The Morning

The universe is crawling with unseen life:
angels and djinn and spiritual guides.
Like the excess in a stagnant pond,
this abscess of the Absolute
is obscenely corpulent
in every nook and cranny,
armpit and crotch
of the Great Mother
of dark energy and dark matter
we do not see anymore
than the germs in our guts see us,
because they are not germs
but neurons of a larger brain
in which an I is only an organ,
or rather an artificially imposed
membrane drawn arbitrarily
amid a mass of interactive
molecular gates with ions
coming and going as they please
without a thought of me.
Savages knew this once
and could feel it like an itch
beyond the reach of scratch.
Christian missionaries called it animism
and tried to beat it out of them,
bringing brassieres to contain breasts,
and bibles to contain minds,
but nights when I cannot sleep,
I wake at something the clock
marks as three or four,
with my mind teeming and itching
with alien cosmologies
of journeys through other galaxies
and I wake, knowing more than I am.

Ghazal to Sleet

It is too cold to walk today, the Canadian wind
has been iced and chilled to stay cold and true North Amerind.

Only Inuit and arctic polar bears ambulate
on ice--not Maui beach sand where tanned couples congregate.

I think of Hawaiian hot volcanic spots where I sinned
Entangled in knots of Polynesian sun-tanned limbs, skin twinned.

Here I'm so wool bundled up in all, I can't separate
my fingers from my hand or recall which parts propagate.

The sky drops down on me, I walk slippingly, my face skinned,
Aztec flayed alive and priestly held to the copaled wind.

I thought snow was supposed to fall, not slash and lacerate;
this horizontal pose of life I'd call eviscerate.

Thompson, turn round, escape inside and let the wind
scrape the wild streets while you hide as the sheets of ice abscind.

 
William Irwin Thompson (Chicago, 16 juli 1938)

16-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

 
Alberto Contador

Uit: De seingever

“Hoe kon men op televisie na zijn dood nog vol lof beelden laten zien van zijn `heldhaftige' overwinning in 1999 in Luik-Bastenaken-Luik, als een groot deel van de wielerwereld toen al wist wat David Millar later in zijn boek Koersen in het duister schreef — dat VDB de avond voor La Doyenne elf slaappillen Stilnox had genomen en niet eens meer op zijn benen kon staan of praten? Hoe kon men deze man nog 'god' noemen als bleek dat hij renners uitlachte die geen verboden middelen durfden te nemen? Ik begon de verslaving, de zelfoverschatting, de list en het bedrog van VDB als symptomatisch te zien voor minstens een deel van de wielrennerij. Het moet vanaf dat moment geweest zijn dat ik met cynisme naar de koers begon te kijken. Renners leken wel goden die door hun aanbidders ook hun grootste zonden worden vergeven. Eventjes waren de fans kwaad, maar vervolgens werden de helden van alle verantwoordelijkheid ontslagen door die in de schoenen te schuiven van het geld, de roem, het gebroken sleutelbeen, de kapotte knie, de wielercoach of de media. Ik wist wel dat renners vaak pionnen waren in een groter spel van ploegleiders en commercie. Ik wist ook dat niet alle renners in hetzelfde bedje ziek waren en sommige het spel wel eerlijk speelden — maar waarnaar zat ik in dat geval te kijken? Sport, of slechte cinema? Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds vaker cynische, harde opmerkingen maakte over een renner die een explosieve prestatie neerzette: er was vast weer iets aan de hand; wacht maar een paar maanden; we zullen er nog wel van horen. Vaak kreeg ik gelijk. Ik kon de beslissing van de Duitse zenders ARD en ZDF om de Ronde van Frankrijk in 2007 wegens dopingperikelen niet langer uit te zenden begrijpen, en zelf keek ik op een bepaald moment ook niet meer. De Ronde van Frankrijk van 2010 liet ik aan me voorbijgaan, en achteraf bleek dat er met winnaar Alberto Contador ook iets 'niet pluis' was.”

 
Ann De Craemer (Tielt, 1981)
Hier in het midden tijdens een uitzending van Vive le Vélo

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean Christophe Grangé op dit blog.

Uit: Congo Requiem

« Selon lui, Grégoire avait commis une erreur : la septième victime présumée de l'Homme-Clou, Catherine Fontana, avait été tuée par quelqu'un d'autre. Mais qu'en sais-tu, nom de dieu ? Il avait tout fait pour l'empêcher de se lancer dans cette vaine croisade mais quand il l'avait vu prendre un congé sans solde au 36 et acheter son billet d'avion, il avait compris que rien ne l'arrêterait. Il avait alors décidé de l'accompagner : après tout, lui aussi avait quelque chose à faire au Katanga... — On y va, patron ? Il se retourna. Michel se tenait au bord du tarmac, un gros trousseau de clés à la main, comme si l'aéroport dans son ensemble était sa propriété. C'était un petit Noir malingre au cou de girafe. Surnommé la Touffe, en raison de son énorme tignasse crépue, il portait un pantalon de tergal et une chemise aux motifs criards. Michel était l'homme de confiance de Morvan — ce qui demeurait à Lubumbashi une notion relative. Il suivit le Black sous le soleil accablant. On n'éprouvait plus rien ici sinon une asphyxie de lumière, une blancheur écrasante qui figeait toute pensée, tout espoir. Le matériel était remisé dans un hangar fermé à double tour, surveillé par des soldats. La Touffe déverrouilla la porte et la fit glisser sur son rail. — Et voilà ! La lumière révéla deux camions à benne Renault, trois 4 x 4 Toyota vidés de leurs sièges passagers — le tout racheté le mois précédent à d'autres groupes miniers. Morvan avait fait voter ce budget à l'assemblée générale de Coltano, compagnie minière qu'il avait lui-même fondée dans les années 90, prétextant une nécessaire remise à niveau des installations autour de Kolwezi. En réalité, il avait dans l'idée d'exploiter en douce de nouveaux filons découverts par ses experts géologues. Une vraie manne. Il s'approcha et vérifia que les roues, les volants et les moteurs étaient toujours en place. — Le carburant ? — Là-bas. Il n'alla pas jusqu'à vérifier les barils : il y avait plus important. »

 
Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook alle tags voor Driss Chraïbi op dit blog.

Uit: La Civilisation, ma Mère !...

« Nagib a remis la porte d’entrée sur ses gonds, a fait craquer ses doigts et nous a dit:
-Venez voir, mes agneaux, la splendeur des splendeurs.
Nous sommes montés et nous avons vu. Par terre, dans le salon, il y avait des planches, deux ou trois encore entières, les autres en éclats. Des morceaux de fil de fer, des clous tordus. Et au milieu de tout cela, quelque chose de noir, pesant, oblong, qui tenait du coffre et de l’armoire. Avec un cadran, deux boutons et une plaque de métal où était gravé en relief un mot que je ne comprenais pas : BLAUPUNKT.
Ma mère a considéré Nagib et a levé les bras au ciel. Puis elle a considéré le meuble, longuement ; a tourné tout autour, les mains dans le dos; a tapoté le cadran, tourné les boutons. Et comme le meuble ne réagissait pas, elle s’est arrêtée et m’a dit :
-Qu’est-ce que c’est, cette chose ?
-Blo Punn Kteu, ai-je répondu.
-Quoi ?
- Blo Punn Kteu.
Elle s’est mise tout de suite en colère, comme si le feu couvait depuis longtemps en elle.
-Quelqu’un dans cette maison veut-il m’expliquer de quoi il s’agit ?
-Ce qu’il a dit n’est pas tout à fait exact, a fait remarquer mon frère. Moi aussi, je sais lire. Il y a écrit : « Bla Upunn Kteu ».
Je me suis mis en colère à mon tour.
- Blo Punn Kteu !
-Non, monsieur, a dit Nagib. B-L-A, Bla, Upunn Kteu. C’est comme ça , mon petit !
-Seigneur Dieu ! s’est écriée ma mère en se tordant les mains. Qu’est-ce qu’ils me racontent, ces monstres que j’ai mis au monde ! Allez-vous m’expliquer à la fin ?
-C’est la radio, a répondu Nagib. La radio, quoi !”

 
Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook alle tags voor Iris Murdoch op dit blog.

Uit:The Black Prince

''Christian.'
This was the name, not pronounced now in my presence for very many years, of my former wife.
I opened the door wider and the person on the step, whom I now recognized, slipped, or dodged, into the flat. I retreated into the sitting-room, he following.
'You don't remember me.'
'Yes, I do.'
'I'm Francis Marloe, you know, your brother-in-law.'
'Yes, yes —'
'As was, that is. I thought you should know. She's a widow, he left her everything, she's back in London, back in your old place —'
'Did she send you?'
'Here? Well, not exactly —'
'Did she or didn't she?'
'Well, no, I just heard through the lawyer, She's back in your old place! God!'
'I see no need for you to come —'
'So she's written you? I wondered if she'd have written you.'
'Of course she hasn't written to me!'
'I thought of course you'd want to see her —'
'I don't want to see her! I cannot think of anyone I less want to see or hear of!'
I shall not attempt here to describe my marriage. Some impression of it will doubtless emerge. For the present story, its general nature rather than its detail is important. It was not a success. At first I saw her as a life-bringer. Then I saw her as a death-bringer. Some women are like that. There is a sort of energy which seems to reveal the world: then one day you find you are being devoured. Fellow victims will know what I mean. Possibly I am a natural bachelor. Christian was certainly a natural flirt. Sheer silliness can be attractive in a woman. I was, of course, attracted. She was, I suppose, a rather 'sexy' woman. Some people thought me lucky. She brought, what I detest, disorder into my life. She was a great maker of scenes. In the end I detested her."

 
Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)
Cover

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog.

Uit:Trajectory

“Thirty-two degrees, according to the dashboard thermometer, so . . . maybe. In warm weather the garage door duti-fully lumbered up and over the section of bent track, but below freezing it invariably stuck and you had to get out, remote in hand, and manually yank the door past the spot where it caught. Within a few degrees of freezing, though, it was anybody’s guess, so Ray pressed the remote and opened the driver’s-side door, pre-pared to get out if he needed to. When the door shuddered past the critical point and up along the ceiling, he closed the car door again, noticing as he did so that Paula, his wife, was watching him with her O ye of little faith expression.
Pulling inside, he made sure to leave her enough room to get out. Two-car was how the garage had been described when they bought the house. Ray, himself a realtor and all too familiar with such dubious representations, had squinted at the phrase in the listing information, then at the garage itself. It was probably true it could hold two small sedans, but with anything larger you’d need to pull the first car in at an angle to have enough space for the second vehicle. He’d considered calling Connie, the seller’s agent, on this, but he liked her, in particular how she confessed right up front that she’d just gotten her license. She seemed genu-inely terrified of saying the wrong thing, of disclosing something that by law wasn’t supposed to be mentioned or of failing to dis-close something else that was mandatory. She’d gone into real estate, she claimed, because she liked helping people find what they wanted, and she seemed blithely innocent of the fact that most people had no idea what that was, especially the ones who were defiantly confident they did. Ray doubted she would last long and wasn’t surprised when, a year later, he ran into her and was told she’d embarked upon a degree in social work.
Anyway, Paula had loved the house and didn’t want to see the not-quite-two-car garage as a problem, though she conceded they’d probably have to find someplace else for the lawn mower and the other stuff they usually stuck in there. She argued they’d be okay if they went slow and paid attention, especially at backing out. When for the record Ray expressed grave doubts about this as a long-term solution, she asked, “What are you saying? That we’re careless people?”

 
Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

De Franse schrijver Jacques Rivière werd geboren op 15 juli 1886 in Bordeaux. Zie ook alle tags voorJacques Rivière op dit blog.

Uit: Un roman d’aventure : Le grand Meaulnes d’Alain-Fournier

« La paix ne tarde pas à se faire entre Meaulnes et le bohémien. C’est qu’il y a entre eux des liens secrets qu’ils découvrent. Le bohémien a été lui aussi dans le domaine merveilleux et il donne à son nouvel ami quelques indications - d’ailleurs encore insuffisantes - sur la route qui y conduit. Meaulnes pourtant ne le reconnaît que trop tard, qu’au moment où sans en rien dire à personne, il s’apprête à s’enfuir. C’était Frantz de Galais, le jeune fiancé de la fête, avec qui Meaulnes s’était rencontré le soir de la débandade. Hélas ! il a décampé trop tôt ; Meaulnes n’aura appris de lui que l’adresse à Paris de la jeune fille dont il est amoureux.
Muni de ce seul renseignement, Meaulnes laisse François et part pour Paris. Mais à l’adresse indiquée il n’y a personne : la maison est vide. Meaulnes reste dans la grande ville, oisif et désespéré, à la merci de toutes les tentations. Et c’est François que le hasard, longtemps après, met tout à coup sur la piste du domaine merveilleux. Il le retrouve sans aucune difficulté ; la jeune fille y est toujours ; il la voit ; il comprend qu’elle n’a cessé de penser à Meaulnes. Le rêve de toute leur adolescence se résout ainsi en éléments tout ordinaires, tout prochains, tout faciles à saisir.
Il semble qu’il n’y ait plus qu’à aller chercher Meaulnes et que l’aventure soit finie. Mais Meaulnes, que Seurel en effet ramène, est étrangement nerveux et rebelle ; il manque même de détruire par son humeur inexplicable le bonheur que son ami lui a préparé et qu’il n’a plus qu’à cueillir. Pourtant il se marie, son coeur sauvage semble dompté.
Hélas ! la chimère veille, l’esprit d’aventure et de rêve le guettent encore. Pendant le séjour de Frantz à Sainte-Agathe, au moment où leur amitié se nouait, lui et Meaulnes se sont mutuellement et solennellement juré d’accourir au premier appel l’un de l’autre. Le soir des noces de Meaulnes et d’Yvonne de Galais, du bois qui borde la maison, retentit l’appel de Frantz... »

 
Jacques Rivière (15 juli 1886 – 14 februari 1925)
Cover

Onafhankelijk van geboortedata

De Iraanse dichteres, schrijfster en vredesactiviste Rira Abbasi werd geboren in 1962 in Khorramabad, Iran. Zie ook alle tags voor Rira Abbasi op dit blog.

Poets of Peace (Fragment)

We, children of the world,
With USA, have a word,
We frown,
We demur,
We Protest:
No more war in the world:
It’s enough.
It’s enough.
What dreams, we have at nights!
What horror dreams!
What, if daddy is wounded?
What is our home in dull?
Dear Angela, say please now
O’ children of the world,
What Can I say to us?
I’m ashamed to say, where I come from.
They took daddy to the front
They forced daddy to fight
With whom is he fighting?
Who can answer my question?

Vertaald door M. Alexandrian

 
Rira Abbasi (Khorramabad, 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

15-07-2017 om 10:03 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Heinrich Peuckmann werd geboren op 15 juli 1949 in Kamen. Zie ook alle tags voor Heinrich Peuckmann op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Wenn überhaupt

Die Sonne schien noch
gegen Mittag, der leichte Wind
ist mild und in den Bäumen
mehr gelb als grün

Das ist jetzt deine Zeit
denkst du, Ende Oktober
wenn überhaupt, noch ein November
ein Dezember, wenn überhaupt

Die Sonne könnte wieder
scheinen, noch heute, noch
an dem einen oder andern
Tag, wenn überhaupt

Könnte das Gelb
zum Leuchten bringen, den
leichten Wind erwärmen
und dich vergessen machen

Das ist jetzt deine Zeit
Ende Oktober, noch
ein November, noch dies
noch das, wenn überhaupt

 
Heinrich Peuckmann (Kamen, 15 juli 1949)

De Duitse dichter, schrijver, vertaler, essayist en uitgever Robert Wohlleben werd geboren op 15 juli 1937 in Rahlstedt. Zie ook alle tags voor Robert Wohlleben op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Der große Heraus

Kratz Fuß, nick Kopp, begreif den Unbegriff
von hergeloffnem Untüch ohne Ahnung!
Doch zick und zack! umschifft ist schon die Lahnung
vom Anfluch, wie er sich den Eisprung schliff.

Und sei wahrschaut: Im Triebe ging das Schiff,
versank den Weg in ungebahnte Wahnung,
zerspant sich scheiternd in Geblak und Zahnung.
Sigilli logo: Alles fob und cif.

Nun sichten wir wohl Karten und Papiere
auf Mein und Dein und ganz verbrannten Schnee:
Was meint Verschleiß? Und was heißt jene Schliere?

An allen Vieren beten wir seit je
als nachgeborne Hammel nach, wie schiere
Vergärung strandet als Mouton-Cadet.

Flötenspiel

Die Gongs von Blicken, Winken, Worten dringen
durch all des wirren Tags verworrnes Klirrn,
wir gehn verirrt, bis uns die Augen flirrn,
in schrägen, nicht von uns gelegten Schlingen.

Stakkato: Voll im Dauerfeuer schwingen
die Zielgeräte ein, uns JETZT zu kirrn,
gestrichen Korn. Viel unbekannt Gestirn
strahlt auf, wo doch mal UNSRE Sterne hingen.

Dein Atem hetzt in atemlosen Sätzen
dahin, wo ich seit je gewesen bin –
doch hin ist hin, da bleiben nichts als Fetzen

von Traum und Trauer, Wut und Widersinn,
die wolln uns weitertreiben, schleifen, wetzen.
Und kleine Terzen wehen drüber hin

 
Robert Wohlleben (Rahlstedt, 15 juli 1937)

De Joods-Duitse schrijver en cultuurfilosoof Walter Benjamin werd geboren op 15 juli 1892 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Walter Benjamin op dit blog.

Uit: Papier- und Schreibwaren

„GALANTERIEWAREN. Unvergleichliche Sprache des Totenkopfes: völlige Ausdruckslo­sigkeit – das Schwarz seiner Augenhöhlen – vereint er mit wildestem Ausdruck – den grinsenden Zahnreihen.
Einer, der sich verlassen glaubt, liest und es schmerzt ihn, daß die Seite, die er umschlagen will, schon aufgeschnitten ist, daß nicht einmal sie mehr ihn braucht.
Gaben müssen den Beschenkten so tief betreffen, daß er erschrickt.
Als ein geschätzter, kultivierter und eleganter Freund mir sein neues Buch übersandte, überraschte ich mich dabei, wie ich, im Begriff es zu öffnen, meine Krawatte zurecht rückte.
Wer die Umgangsformen beachtet, aber die Lüge verwirft, gleicht einem, der sich zwar modisch kleidet, aber kein Hemd auf dem Leibe trägt.
Wenn der Zigarettenrauch in der Spitze und die Tinte im Füllhalter gleich leichten Zug hätten, dann wäre ich im Arkadien meiner Schriftstellerei.
Glücklich sein heißt ohne Schrecken seiner selbst innewerden können.“

 
Walter Benjamin (15 juli 1892 - 27 september 1940)
Cover

De Amerikaanse schrijver Clive Cussler werd geboren in Aurora, Illinois op 15 juli 1931. Zie voor ook alle tags voor Clive Cussler op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Uit: Zero Hour

“Thunder shook the unlit cavern as an immense, blue-white spark jumped between a pair of towering, metal columns. Instead of fading, the shimmering charge split in two and the twin streams of plasma began to circle their respective pillars.
They moved like flames chasing the wind, racing around the columns and snaking their way upward toward the underside of a curved, metallic dome. There, they swirled together like the arms of a spiral galaxy, joining each other once again before vanishing in a final, eye-searing flash.
Darkness followed.
Ozone lingered in the air.
On the floor of the cavern, a group of men and women stood motionless, night-blind from the display. The flash hadbeen impressive, but they’d all seen electricity before. Every one of them expected something more.
"Is that it?" a gruff voice asked. The words came from Brigadier General Hal Cortland, a burly, squat figure of a man. They were directed at thirty-eightyear-old Daniel Watterson, a slight, blond-haired man wearing spectacles who stood by the controls of the great machine from which the artificial lightning had come.
Watterson studied a bank of dimly lit gauges. "I'm not actually sure," he whispered to himself. No one had ever gotten this far, not even Michael Faraday or the great Nikola Tesla. But if Watterson was right—if his calculations and his theory and years of serving as Tesla’s apprentice had led him to understand what was about to occur—then the display of light they’d just witnessed should be only the beginning.
He switched off the main power, stepped away from the controls, and pulled the wire-rimmed glasses from his face.
Despite the darkness, he could make out a soft blue glow coming from the columns. He raised his eyes to the dome above. An effervescent hue could be seen coursing around its inner surface.
“Well?” Cortland demanded.
Back at the console, one of the needles ticked up. Watterson saw it from the corner of his eye.
“No, General,” he said quietly, “I don’t think it’s quite finished.”

 
Clive Cussler (Aurora, 15 juli 1931)

De Franse literair criticus en filosoof Jacques Derrida werd geboren in El-Biar, Algerije, op 15 juli 1930. Zie ook alle tags voor Jacques Derrida op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Uit:A dessein, le dessin

“Le trait différentiel – on y reviendra encore tout à l'heure, je pense –, c'est, naturellement, le trait apparemment visible qui sépare deux pleins, ou deux surfaces, ou deux couleurs, mais qui, en tant que trait différentiel, est ce qui permet toute identification et toute perception. Alors, le trait différentiel, métaphoriquement, ça peut désigner aussi bien ce qui, à l'intérieur de n'importe quel système, graphique ou non, graphique au sens courant ou non, institue des différences, par exemple dans un mot, dans une phrase – c'est la linguistique saussurienne –, le trait différentiel, le trait diacritique, c'est ce qui permet d'opposer le même et l'autre, l'autre et l'autre, et de distinguer. Mais le trait en tant que tel, lui-même en tant que trait différentiel, n'existe pas, n'a pas de plein. Si vous voulez, toute la pensée ou la théorie de la trace que j'avais essayé d'élaborer sans référence essentielle au dessin – encore que, dans De la grammatologie, la question du dessin chez Rousseau fut posée aussi –, néanmoins, au-delà du dessin proprement dit, la trace, ou le trait, désignerait – c'est en tout cas ce que j'ai essayé de montrer – la différence pure, la diacriticité, ce qui fait que quelque chose peut se déterminer par opposition à autre chose : l'intervalle, l'espacement, ce qui sépare. Et alors, ce qui sépare – l'intervalle, l'espacement – en lui-même n'est rien, n'est ni intelligible ni sensible, et en tant qu'il n'est rien, il n'est pas présent, il renvoie toujours à autre chose et, par conséquent, n'étant pas présent, il ne se donne pas à voir. Au fond, la plus grande généralité de la définition du trait, telle qu'elle m'a intéressé depuis longtemps, c'est qu'au fond il donne tout à voir, mais il ne se voit pas. Il donne à voir sans se donner lui-même à voir. Et donc le rapport au trait lui-même – au trait sans épaisseur, au trait absolument pur –, le rapport au trait lui-même est un rapport, une expérience d'aveuglement. »

 
Jacques Derrida (15 juli 1930 – 8 oktober 2004)

De Britse schrijver Hammond Innes werd op 15 juli 1913 in Horsham geboren als zoon van een bankdirecteur. Zie ook alle tags voor Hammond Innes op dit blog en ook mijn blog van 15 juli 2010.

Uit: Wreckers Must Breathe

„Cornwall is a wrecker's coast. But when I left for my holiday I thought of the wrecker as a picturesque ruffian of several centuries ago who lured ships to their destruction with false beacons and waded out into the angry seas to knife the crew and unload the cargo as the vessel broke up. I did not think of Cornwall as being still a wrecker's coast, and I knew nothing of the modern wreckers I was to find havened beneath the shadow of those grim cliffs. I had intended going to the Lakes, but fate decreed that the gathering storm of the Polish crisis should keep my companion at his desk in the newsroom and that I should pick on the Lizard for my holiday. I stayed at Church Cove, where white, thatched cottages, massed with flowers, straggled down a valley to the dark cleft of the cove with the round capstan house on its shingle beach rotting because no boats came. The Kerris's cottage, where I stayed, was at the upper end of the village and backed on to a farm. The cottage was really two cottages thrown into one to make a guest house. Kerris, who had done the knocking together himself, was very proud of the result. Before I had been there half an hour he was taking me over the place, showing me with his toothless mouth agrin all the pieces he had obtained from the Clan Malcolm which had been wrecked that winter. He had relaid the floors throughout the cottage during the winter and as far as I could gather the work had all been done with wood from the Clan Malcolm. There were brass doorsteps, chairs and ship's lamps, all from the same luckless ship. He was a great wrecker, was Kerris. When I expressed my amazement at the amount of stuff he had collected from that one ship, he shook his head with a ruefill smile. 'Ar, she were a grand wreck,' he said. 'We'll never see the like o' her again, sir—never. She came ashore this side of the Lizard. Caught on the rocks, she was, and broke her back. She was no use for salvage purposes, so Lloyd's told the Cadgwith people that if they liked to go out and salvage what they could and put it up for auction in the village they might collect a percentage of the proceeds: He shook his head again. 'Ar, she were a grand wreck, sir. If we had one like that every winter, we'd not have to work: I spent five days there in a pleasant haze of bathing, lazing, pubs and Cornish cream.”

 
Hammond Innes (15 juli 1913 – 10 juni 1998)
Hier met echtgenote Dorothy Lange.

De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi. Zie ook alle tags voor Kunikida Doppo op dit blog.

Uit: River Mist and Other Stories

“The hill, the river and the moon looked as they always had done, but he knew that some of his friends of earlier days must now lie in this graveyard where he was sitting. He felt that the river of his life had almost run its course to the sea and only a semi-transparent membrane separated him from his dear friends.”
(...)

“...there are older people, teachers for example, of whom it is insufficient merely to say that they are unforgettable. People who have helped you in some significant way, I mean. You have to admit that these people are worthy to be remembered. Since they have sworn no oath of duty or affection for you, they have no obligation to you. You are just a stranger to them, and even when, by the very nature of things, you have forgotten them, it does not mean that you are lacking in affection or sense of obligation. However, there are some people in this world that you can just never forget.”
(...)

“...it remains for me to say that Toyokichi himself was a good man. He had talent certainly, but he lacked staying-power. Or rather, he did have staying-power as such, but somewhere in the core of his being there was a weakness and he was apt to miss out on essentials. He was rather like a stick which, although struck against an object with full force, produces a dull thud rather than the clear crack you would expect. He was a good man, full of the best intentions, but he lacked courage, or perhaps it would be better to say that he lacked spirit.”

 
Kunikida Doppo (15 juli 1871 – 23 juni 1908)
Pagoda en stenen boeddha bij de Enpuku-jitempel in Chōshi

15-07-2017 om 10:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit:Lust for Life

“He did not know how much time passed. He got up, ripped the canvas off the frame, threw it into a corner, and put on a new one. He mixed some paints, sat down, and began work. One starts with a hopeless struggle to follow nature, and everything goes wrong; one ends by calmly creating from one’s palette, and nature agrees with it and follows. On croit que j’imagine—ce n’est pas vrai—je me souviens. It was just as Pietersen had told him in Brussels; he had been too close to his models. He had not been able to get a perspective. He had been pouring himself into the mould of nature; now he poured nature into the mould of himself. He painted the whole thing in the colour of a good, dusty, unpeeled potato. There was the dirty, linen table cloth, the smoky wall, the lamp hanging down from the rough rafters, Stien serving her father with steamed potatoes, the mother pouring the black coffee, the brother lifting a cup to his lips, and on all their faces the calm, patient acceptance of the eternal order of things. The sun rose and a bit of light peered into the storeroom window. Vincent got up from his stool. He felt perfectly calm and peaceful. The twelve days’ excitement was gone. He looked at his work. It reeked of bacon, smoke, and potato steam. He smiled. He had painted his Angelus. He had captured that which does not pass in that which passes. The Brabant peasant would never die.”
(...)

“The fields that push up the corn, and the water that rushes down the ravine, the juice of the grape, and the life of a man as it flows past him, are all one and the same thing. The sole unity in life is the unity of rhythm. A rhythm to which we all dance; men, apples, ravines, ploughed fields, carts among the corn, houses, horses, and the sun. The stuff that is in you, Gauguin, will pound through a grape tomorrow, because you and the grape are one. When I paint a peasant labouring in the field, I want people to feel the peasant flowing down into the soil, just as the corn does, and the soil flowing up into the peasant. I want them to feel the sun pouring into the peasant, into the field, the corn, the plough, and the horses, just as they all pour back into the sun. When you begin to feel the universal rhythm in which everything on earth moves, you begin to understand life….”

 
Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)
Cover

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Zie ook alle tags voor Volker Kaminski op dit blog.

Uit: Der Strick

„Als ich an einem nasskalten Apriltag im Döblinhaus ankam, begrüßte mich ein Graf. Graf von Flotow, der in seinem Schriftstellerleben einen bürgerlichen Namen trägt, wahrte an diesem Abend die romantische Tradition und sagte, es würde im Fachwerkhaus spuken. Nach einigen nebulösen Andeutungen seinerseits und verdutzten Nachfragen meinerseits beschrieb er eine Begegnung mit einem hexenähnlichen weiblichen Wesen, das nachts an seiner Schlafzimmertür „gelehnt“ und ihn durch sein „Herschauen“ geweckt habe. Sein Hund sei auch wach geworden und habe den Geist heftig angebellt. Ich zog in die zuvor vom Grafen bewohnte Dachwohnung, wo ich nachts des Öfteren von unerwarteten Geräuschen geweckt wurde. Mal war es lautes Sirenengeheul, mal heftige Kratzgeräusche aus dem Hohlraum zwischen Wand und Dachboden, mal jämmerliches Quieken von Schweinen, die in den Morgenstunden auf einem Lastwagen zum Schlachthaus gefahren wurden. Frau Keyn war es, die mit ihrer robusten Bodenständigkeit allen Spuk vertrieb; sie war die sichere Bastion, der gute Geist des Ortes. Wir trafen uns jeden Mittag in der Küche zum gemütlichen Plausch. Durch ihre Gegenwart strömte ein nordisch klares Licht in das morsche Domizil. Ich erzählte Frau Keyn eine neue Spukgeschichte, die sich gerade in der Nacht zuvor ereignet hatte: Gegen halb zwei hatte sich das alte Transistorradio, das immer in der Küche stand, von selbst eingeschaltet und mit lauter Schlagermusik alle Bewohner geweckt. Frau Keyn lachte und wies ihrerseits mit ernster Miene auf die Rattenplage hin, die dem alten Haus zusetzte. Sie legte ihren Besen zur Seite und bat mich ihr zu folgen. Forsch erklomm sie die knarrende Treppe und ging auf eine Kammertür zu, die ich noch nicht bemerkt hatte. Knapper als gewohnt formulierte sie ihr Anliegen: „Mach mal auf!“ Sie gab mir einen Schlüssel, mit dem ich die Tür problemlos öffnen konnte. Ich schaute in eine Abstellkammer, in der sich auf staubigen Tischen und Bänken ausrangiertes Werkzeug und Gerümpel stapelte. Frau Keyn, die neben mir stand und schneller atmete als sonst, sagte leise: „Siehst du es?“ „Was denn?“

 
Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: It'S Hard to Talk About Yourself (Interview met Marino Sinibaldi)

« SINIBALDI . . . whereas others, over time, take on a mythical stature: forexample, Rossi and Bauer, who were in prison.
GINZBURG I didn’t know Rossi and Bauerbut people talked about them. Leone talked about them .
SINIBALDI Right, but didn’t you also see Leone Ginzburg from this same distance, having heard him being talked about, when he was in prison? Wasn’t there in his case, too, this way of looking at him that was a bit—
GINZBURG No, no. Leone Ginzburg I knew before he went to prison, before.
SINIBALDI And then the relationship grew while you were apart?
GINZBURG Well, when he was in prison I would write him letters, because . . . well . . . he was in love with me, and I would write him letters, and he too . . . he would write to his mother and he would send me his love. Then he came out, in ’36, and we met up again. He wouldn’t come to ourhouse, not then, because at the time you had to be careful, you couldn’t be seen together. I would see him outside, we would go forwalks and . . . I don’t know if my fatherknew about it at first or not, but he didn’t like the idea at all, because—
FULVI Well, he had neverapproved of anyone.
GINZBURG He had never approved of anyone. But this time he really didn’t approve. He said that Leone was ugly, then that he was broke, then that he was in danger. Basically, he didn’t like him one bit: well, then at a certain point we got married, and he accepted it. Then afterward he liked him. He would say that Leone was very bright, very well-educated, and laterhe liked him, but early on there was . . . you know . . . something he didn’t like.
SINIBALDI Leone didn’t have qualities that brought solidity, perhaps . . .
GINZBURG Right. He had none of those.
SINIBALDI But in reality he was an intellectual of great solidity, of great renown. I’m thinking of that debate on the subject of musical interpretation.
GINZBURG He was one of the real intellects of his time. When I knew him he was twenty-four, so when he was wr iting for this musical review he was twenty-two. He was exceptional; he always had been. He had an incredibly rich cultural background.”

 
Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook alle tags voor Jacques de Lacretelle op dit blog.

Uit:Silbermann

« - Tu habites donc par ici ? Et où cela ?
Il voulut connaître le nom de la rue, le numéro de la maison, me questionna sur mes habitudes, sur ma famille, et enveloppa cette enquête de manières si naturelles et si amicales que j'eus plaisir à répondre, malgré ma retenue ordinaire.
- De quel côté allais-tu ? ajouta-t-il. Veux-tu que je t'accompagne ?
J'acceptai. Il me montra son livre.
- C'est une édition ancienne de Ronsard. Je viens de l'acheter, dit-il en caressant la jolie reliure de ses doigts qui étaient maigres et bruns.
Il l'ouvrit et se mit à me lire quelques vers. J'eus la même impression qu'en classe. Le texte lu par lui semblait baigner dans une source qui m'en donnait fortement le goût. Les mots avaient une qualité nouvelle : ils flattaient mes sens ; émotion ignorée, sorte de frisson dans mon cerveau. Mais de Silbermann lui-même que dire et comment dépeindre sa figure ? Il lut ces vers :

Fauche, garçon, d'une main pilleresse
Le bel émail de la verte saison,
Puis à plein poing enjonche la maison
Des fleurs qu'avril enfante en sa jeunesse.

Ses narines se dilatèrent, comme piquées par l'odeur des foins, et des larmes de plaisir emplirent ses yeux.
Nous étions arrivés à l'angle d'une pelouse où est érigée une statue de La Fontaine. Silbermann s'écria en la désignant :
- Est-ce assez laid, ce buste que couronne une Muse ? Et ce groupe d'animaux, le lion, le renard, le corbeau, quelle composition banale ! Chez nous on ne connaît que cette façon de glorifier un grand homme. Et pourtant il y en a d'autres. Ainsi, l'été dernier, j'ai été à Weimar et j'ai visité la maison de Goethe. On l'a conservée intacte. On n'a pas déplacé un objet dans sa chambre depuis la minute de sa mort. Dans la ville, on montre - et avec quel respect ! - le banc sur lequel il s'asseyait, le pavillon où il allait rêver. Je t'assure que de tels souvenirs ont de la grandeur. En France, on ne voit rien de pareil. Il y a quelques années, on a fait une vente au château de Saint-Point, en Bourgogne, où Lamartine a vécu. Eh bien ! mon père a pu acheter beaucoup d'objets qui avaient appartenu à Lamartine ; et, soit dit en passant, l'achat de ces reliques a été pour lui une très bonne affaire."

 
Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)
Cover 

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook alle tags voor Gavrila Derzjavin op dit blog.

The Swan

I'll leave the mortal world behind,
Take wing in an flight fantastical,
With singing, my eternal soul
Will rise up swan-like in the air.

Possessing two immortal traits,
In Purgatory I won't not linger,
But rising over jealousy
I'll leave behind me kingdoms' shine.

'Tis so! Though not renowned by birth,
I am the muses favorite,
From other notables a world apart-
I'll be preferred by death itself.

The tomb will not confine me,
I will not turn to dust among the stars,
But like a heavenly set of pipes,
My voice will ring out from the sky.

And now I see that feathered skin
My figure covers all around.
My breast is downy and my back is winged,
I shine with pearly swan-like white.

I fly, I soar-and see below
The world entire-- oceans, woods.
Like mountains they lift up their heads
To hear my lofty hymn to God.

From Kuril Islands to the river Bug,
From White Sea to the Caspian,
Peoples from half the world
Of whom the Russian race's comprised,

Will hear of me in time:
Slavs, Huns, the Scythians, and Finns,
And others locked today in battle,
Will point at me and they'll pronounce:

"There flies the one who tuned his lyre
To speak the language of the heart,
And preaching peace to the whole world,
Enjoyed the happiness of all."

Forget a big and stately funeral,
My friends! Cease singing, muses' choir!
My wife! With patience gird yourself!
Don't keen upon what seems a corpse.

 
Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 - 20 juli 1816)
Portret door Vladimir Borovikovsky, 1795

De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zie ook alle tags voor Béatrix Beck op dit blog.

Uit:Gide, Sartre et quelques autres

“Gide aimait beaucoup l’œuvre du poète Norge, surtout un poème intitulé « Monsieur », qu’il nous lut admirablement, avec un humour contenu :
Je vous dis que Monsieur est bête.
Je vous dis que Monsieur est mort.
Je vous dis que Monsieur est Dieu.
Naturellement, le vieil écrivain s’identifiait à ce « Monsieur » qui ne meurt que pour mieux accéder à la divinité. »
(…)

“Je voudrais terminer cette évocation de quelques figures connues en citant les paroles de deux amis, aujourd'hui morts. L'un était le grand critique littéraire et dramatique Marcel Thiebaut, directeur de la -Revue de Paris- Il déplorait que les écrivains actuels aient remplacé le pacte avec le diable par le contrat avec l'éditeur-autrement dit, que le sens des affaires ait remplacé celui de l'Absolu.
L'autre amie était la romancière et journaliste Nicole Vedrès, une vraie paysanne de Saint Germain-des-Prés . Elle diasit: "Il n'y a pas de justice sans justesse des termes", rejoignant ainsi Camus qui écrivit: "Il ne faut pas dire: justice est faite, mais: on lui a coupé le coup." Et concluait: "Appelons les choses par leur nom"
Cette règle d'or littéraire et morale, cette à la fois simple et difficile vertu d'exactitude, fait non seulement les vrais écrivains, mais aussi les citoyens courageux."

 
Béatrix Beck (14 juli 1914 - 30 november 2008)
André Gide (rechts) en Jean-Paul Sartre in gesprek

De Amerikaanse schrijver, scenarioschrijver en regisseur Arthur Laurents is geboren in New York op 14 Juli 1918.Zie ook alle tags voor Arthur Laurents op dit blog.

Uit: West Side Story

« A Back Yard - 5:30 p.m.
(Tony has been painting a sign for Doc's drugstore,
where he now works. Riff talks him into joining the
Jets at the dance, but Tony's mind is already on
other things.)

TONY:
Could be!
Who knows?
There's something due any day
I will know, right away
Soon as it shows
It may come connanballing down
Through the sky
Gleam in its eye, bright as rose
Who knows?
It's only just out of reach
Down the block, on a beach
Under a tree
I got a feeling there's a miracle due
Gonna come true, comin' to me...
Could it be, yes, it could
Something's comin', something good
If I can wait!
Something's comin',
I don't know what it is
But it is gonna be great!
With a click, with a shock ,
Phone'll jingle, door will knock,
Open the latch!”

 
Arthur Laurents (14 juli 1918 - 5 mei 2011)
Scene uit een theateruitvoering in Göteborg, 2011

De Amerikaanse schrijver Owen Wister werd geboren op 14 juli 1860 in Germantown, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Owen Wister op dit blog.

Uit: The Virginian

"How is the health of that unfortunate—" "That's right! Pour your insults! Pour 'em on a sick, afflicted woman!" The eyes blinked with combative relish.
"Insults? Oh, no, Uncle Hughey!" "That's all right! Insults goes!" "Why, I was mighty relieved when she began to recover her mem'ry. Las' time I heard, they told me she'd got it pretty near all back. Remembered her father, and her mother, and her sisters and brothers, and her friends, and her happy childhood, and all her doin's except only your face. The boys was bettin' she'd get that far too, give her time. But I reckon afteh such a turrable sickness as she had, that would be expectin' most too much." At this Uncle Hughey jerked out a small parcel. "Shows how much you know!" he cackled. "There! See that! That's my ring she sent me back, being too unstrung for marriage. So she don't remember me, don't she? Ha-ha! Always said you were a false alarm." The Southerner put more anxiety into his tone. "And so you're a-takin' the ring right on to the next one!" he exclaimed. "Oh, don't go to get married again, Uncle Hughey! What's the use o' being married?" "What's the use?" echoed the bridegroom, with scorn. "Hm! When you grow up you'll think different." "Course I expect to think different when my age is different. I'm havin' the thoughts proper to twenty-four, and you're havin' the thoughts proper to sixty." "Fifty!" shrieked Uncle Hughey, jumping in the air. The Southerner took a tone of self-reproach. "Now, how could I forget you was fifty," he murmured, "when you have been telling it to the boys so careful for the last ten years!" Have you ever seen a cockatoo—the white kind with the top-knot —enraged by insult? The bird erects every available feather upon its person. So did Uncle Hughey seem to swell, clothes, mustache, and woolly white beard; and without further speech he took himself on board the Eastbound train, which now arrived from its siding in time to deliver him. Yet this was not why he had not gone away before. At any time he could have escaped into the baggage-room or withdrawn to a dignified distance until his train should come up."

 
Owen Wister (14 juli 1860 – 21 juli 1938)
Cover

De Amerikaanse schrijver Willard Frances Motley werd geboren op 14 juli 1909 in Chicago. Zie ook alle tags voor Willard Motley op dit blog.

Uit: Knock On Any Door

„Two gypsy women passed Nick. They wore several different-colored skirts, red and blue, yellow, green. They had big yellow earrings, dangling, and long braids; and their dresses were so low in front that if they stooped over you could have seen their belly buttons. There were beggars with sad eyes, with mouth organs, with hands held out. A blind man's cane tapped the sidewalk. Dress shops, hat shops, men's clothing stores were crowded together along Halsted, hiding the slum streets behind them. Hiding the synagogues, the Greek church, the Negro storefront churches, the taverns, the maternity center, the public bath.
Nick turned onto Maxwell Street. Before him stretched the Maxwell Street Market extending between low, weather-grimed buildings that knelt onto the sidewalk on their sagging foundations. On the sidewalk were long rows of stands set one next to the other as far he could see. On the stands were dumped anything you wanted to buy: overalls, dresses, trinkets, old clocks, ties, gloves-anything. On what space was left near the curb were pushcarts that could be wheeled away at night. There were still other rough stands-just planks set up across loose-jointed wooden horses: hats for quarters apiece, vegetables, curtains, pyramid-piled stacks of shoes tied together by their laces-everything. From wooden beams over storefronts, over the ragged awnings,hung overcoats, dresses, suits and aprons waving in the air like pennants.”

 
Willard Motley (14 juli 1909 – 15 maart 1965) Humphrey Bogart en John Derek in de gelijknamige film uit 1949

14-07-2017 om 18:18 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Zomer in de stad door Serguei Zlenko, 2012

Summer in the City

Soft exchanges fill the air
And in some fervent rush,
From the forehead, strands of hair
Were gathered with a brush.

Helmed, she casts a single glance
Upon your face and waits,
Throwing back her head at once
With her dangling braids.

While the humid, muggy night
Insinuates a storm,
All the passersby outside
Quickly scatter home.

And the thunder can be heard now.
There, resounding, it rings.
By the widow-frame, the curtain,
In the crosswinds, swings.

All is silent, all is hushed now
And it’s humid all the while,
And the lightning’s golden flashes
Are still groping in the skyline…

But the sunrise will ensue
With a breaking light, so stifling,
And dry the puddled avenues,
From the downpours and lightning.

You will see a look still stagnant,
From the lack of sleep, sedate,
On those age-old, on those fragrant
Limes that simply will not fade.

Vertaald door Andrey Kneller

 
Boris Pasternak (10 februari 1890 - 30 mei 1960)
Zomers Moskou, de stad waar Pasternak werd geboren.

De Nigeriaanse dichter, schrijver en voorvechter van democratie Akinwande Oluwole "Wole" Soyinka werd geboren op 13 juli 1934 in Abeokuta. Zie ook alle tags voor Wole Soyinka op dit blog.

Uit: Aké. The Years of Childhood

“There were far too many aspects of the schoolroom and the compound to absorb in the regular school hours, moreover, an empty schoolroom appeared to acquire a totally different character which changed from day to day. And so, new discoveries began to keep me behind at lunch-time after everyone had gone. I began to stay longer and longer, pausing over objects which became endowed with new meanings, forms, even dimensions as soon as silence descended on their environment. Sometimes I simply wandered off among the rocks intending merely to climb a challenging surface when no one was around. Finally, Osiki lost patience. He would usually wait for me at home even while Tinu had her own food. On this day however, being perhaps more hungry than usual, Osiki decided not to wait. Afterwards he tried to explain that he had only meant to eat half of the food but had been unable to stop himself. I returned home to encounter empty dishes and was just in time to see Osiki disappearing behind the croton bush in the backyard, meaning no doubt to escape through the rear gate. I rushed through the parlour and the front room, empty dishes in hand, hid behind the door until he came past, then pelted him with the dishes. A chase followed, with Osiki instantly in front by almost the full length of the school compound while I followed doggedly, Finally, I stopped. I no longer saw Osiki but - Speed, Swiftness! I had not given any thought before then to the phenomenon of human swiftness and Osiki's passage through the compound seemed little short of the magical. The effect of his dansiki which flowed like wings from his sides also added to the illusion of him flying over the ground. This, more than anything else, made it easy enough for the quarrel to be settled by my mother. It was very difficult to cut oneself off from a school friend who could fly at will from one end of the compound to the other. Even so, some weeks elapsed before he returned to the pounded-yam table, only to follow up his perfidy by putting me out of school for the first time in my career.
There was a birthday party for one of the Canon's children. Only the children of the parsonage were expected but I passed the secret to Osiki and he turned up at the party in his best buba. The entertain ments had been set up out of doors in front of the house. I noticed that one of the benches was not properly placed, so that it acted like a see-saw when we sat on it close to the two ends. It was an obvious idea for a game, so, with the help of some of the other children, we carried it to an even more uneven ground, rested its middle leg on a low rock outcrop and turned it into a proper see-saw. We all took turns to ride on it.”

 
Wole Soyinka (Abeokuta, 13 juli 1934)

De Russische schrijver Isaak Emmanuïlovitsj Babel werd geboren in Odessa op 13 juli 1894. Zie ook mijn blog van 13 juli 2010 en eveneens alle tags voor Isaak Babel op dit blog.

Uit: Old Shloyme

“But to leave, to leave one's God completely and forever, the God of an oppressed and suffering people--that he could not understand. Thoughts rolled heavily inside his head, he comprehended things with difficult, but these words remained unchanged, hard, and terrible before him: "This mustn't happen, it mustn't!" And when Shloyme realized that disaster was inevitable, that his son couldn't hold out, he said to himself, "Shloyme, old Shloyme! What are you going to do now?" The old man looked around helplessly, mournfully puckered his lips like a child, and wanted to burst into the bitter tears of an old man. But there were no relieving tears. And then, at the moment his heart began aching, when his mind grasped the boundlessness of the disaster, it was then that Shloyme looked at his warm corner one last time and decided that no one was going to kick him out of here, they would never kick him out. "They will not let old Shloyme eat the dried-up piece of honey cake lying under his pillow! So what! Shloyme will tell God how he was wronged! After all, there is a God, God will take him in!" Shloyme was sure of this.
In the middle of the night, trembling with cold, he got up from his bed. Quietly, so as not to wake anyone, he lit a small kerosene lamp. Slowly, with an old man's groaning and shivering, he started pulling on his dirty clothes. Then he took the stool and the rope he had prepared the night before, and, tottering with weakness, steadying himself on the walls, went out into the street. Suddenly it was so cold. His whole body shivered. Shloyme quickly fastened the rope onto a hook, stood up next to the door, put the stool in place, clambered up onto it, wound the rope around his thin, quivering neck, kicked away the stool with his last strength, managing with his dimming eyes to glance at the town he had not left once in sixty years, and hung.”

 
Isaak Babel (13 juli 1894 – 27 januari 1940)
Standbeeld in Odessa

Zie voor nog meer schrijvers van de 13^e juli ook mijn blog van 13 juli 2016 en ook mijn blog van 13 juli 2014 deel 1 en ook deel 2.

13-07-2017 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Congolese dichter, schrijver en journalist Antoine-Roger Bolamba werd geboren in Boma in de provincie Bas-Congo (tegenwoordig Congo Central) op 13 juli 1913. Al tijdens zijn vroege schooljaren toonde hij een groeiende belangstelling voor literatuur. Na het voltooien van zijn studie, werkte hij voor het FOREAMI (Koningin Elizabeth fonds voor medische hulp aan inheemse volkeren), daarna werd hij op voordracht van een hogere officier van het Belgische koloniale bestuur benoemd tot hoofdredacteur van het tijdschrift Brousse die net was opgericht. In deze periode begon hij zijn carrière als schrijver, essayist en dichter. In 1939 stuurde hij zijn werk “Les aventures de Ngoy”, de legendarische held van Bangala, naar de literaire wedstrijd van de l’Association des Amis de l’Art indigène, maar hij viel niet in de prijzen. In 1952 maakte Bolamba met een delegatie van Congolese schrijvers een officiële reis naar Europa, waar hij andere schrijvers uit zwart Afrika en het Caribisch gebied ontmoette. Maar het was in 1954 in Leopoldville dat Bolamba de Guinese dichter Leon-Gontran Damas ontmoette, die op een officiële reis was. Over deze ontmoeting zal Bolamba zijn eerste artikel schrijven in het blad “La voix du Congolais” die hij leidde. Kort na zijn ontmoeting met Damas publiceerde hij “Esanzo. Chants pour mon pays”. In 1956 nam hij met de schrijver Paul Lomami Tshibamba deel aan het congres van zwarte schrijvers en kunstenaars in Parijs rond het thema “Négritude”. In de jaren die volgen, zal hij zijn carrière als schrijver tussen haakjes zetten om zich aan de politiek te wijden. Hij werd in 1959 vice-president van de Parti de l’indépendance et de la liberté. Na de onafhankelijkheid zal hij posities in verschillende regeringen bekleden. Hij werd door Patrice Lumumba benoemd tot staatssecretaris voor informatie en culturele aangelegenheden, en later minister van Informatie in de regering van Adoula in 1963. Een van zijn beroemde gedichten “Lokolé” is geïnspireerd door de Mongoolse volkstraditie.

Les Voix Sonores

Frêle embarcation sur le dos des crocodiles
vous emportez de moi
le souvenir transparent de joie
Ma main au monde de l'amour
lance des pièces d'argent
Pour une fois
un monstre avale mon trésor

Au solitaire en l'île
l'épervier noir apporte un lambeau de bonheur
l'orgueil nimbé
bénit une foule idolâtre
Des paroles de miel coulent des lèvres
de l'Exilée qui se coiffe
loin des regards indiscrets

Nous prendrons dans nos filets
les poissons-serpents
merveilles de la saison creuse
en la rivière des génies

Le hasard fait sauter
les pièges obliques des yeux
Nous marcherons sur le chemin du sang
l'oreille attentive aux plaintes de l'huile
bouillant dans le pot des incantations

Belle la ceinture de lianes
qui ceint le front de la fiancée
quétant son aventure

Ce soir
un grand feu de joie
dans l'île promise

Et le cri
des paupières forcées
et les larmes
qui tombent comme perles
sur les joues
nous parleront de l'ardeur sombre
des minutes trop denses

La nuit
les pilons chantent bas dans les mortiers
touk touk touk touk !
les étoiles se font des confidences
au pays bleu d'en haut

Les athlètes moissonnent
les richesses des gynécées
et les vierges de bois poli
brûlent dans les vases sacrés
le parfum du pardon

 
Antoine-Roger Bolamba (13 juli 1913 - 2 juli 2002)

13-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Rain at Twilight In Washington Square Park door Leah Lopez, z.j.

Regen in der Dämmerung

Der wandernde Wind auf den Wegen
War angefüllt mit süßem Laut,
Der dämmernde rieselnde Regen
War mit Verlangen feucht betaut.

Das rinnende rauschende Wasser
Berauschte verwirrend die Stimmen
Der Träume, die blasser und blasser
Im schwebenden Nebel verschwimmen.

Der Wind in den wehenden Weiden,
Am Wasser der wandernde Wind,
Berauschte die sehnenden Leiden,
Die in der Dämmerung sind.

Der Weg im dämmernden Wehen,
Er führte zu keinem Ziel,
Doch war er gut zu gehen
Im Regen, der rieselnd fiel.

 
Hugo von Hofmannsthal (1 februari 1874 – 15 juli 1929) 
De Hofburg in Wenen, de geboorteplaats van Hugo von Hofmannsthal

De Nederlandse dichter en schrijver Kees 't Hart is op 12 juli 1944 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor Kees ’t Hart op dit blog.

Uit: Teatro Olimpico

“Veel vertrouwen had ik niet in verdere contacten met Jim, hij leek me iemand die uiteindelijk toch met allerlei vernederende opmerkingen zou komen aanzetten over de belichting en het speelplan van Rousseau. Ook Hein zag weinig in hem, eerlijk gezegd vonden we hem een warhoofd dat zich opdrong om interessant mee te kunnen praten. Hij deed zich belangrijker voor dan hij was, dachten we, maar we hielden alle mogelijkheden open. Je weet nooit hoe het loopt.
Dus namen we na een paar biertjes hartelijk afscheid. We wisselden adressen uit, ik kreeg ook zijn e-mailadres.
Eind september kregen we een uitnodiging om in Amsterdam in een kleine zaal van theater De Brakke Grond, er was daar een Italiaanse week, een voorstelling bij te wonen van het toneelstuk I Timidi (De verlegenen) in de regie van Viola Greppi.
Het was ontstaan ‘naar een idee van Jim Staborowsky’, zo stond het op de uitnodiging, het ‘script’ was van Doris Mandini en de dramaturgie van Alessandra Andrein.
Jim was ons dus niet vergeten.
We gingen erheen.
Het werd gespeeld door twee halfnaakte (af en toe helemaal naakte) acteurs, die eerst ongeveer een halfuur zwijgend in halfduister een aantal poses aannamen, daarna nog een minuut of tien over het schel verlichte toneel liepen en
elkaar met verf beschilderden. Dit alles begeleid door een geluidsband van heftig schreeuwende mannen en vrouwen. Later hoorden we dat een van de stemmen van filmmaker Pasolini was, een oude opname van een van zijn vroege theatrale acties.
Wij vonden het geen geslaagde voorstelling, omdat de invloed van het latere werk van Samuel Beckett en van de Socìetas Raffaello Sanzio te sterk was. En die van Artaud natuurlijk. Ook recent werk van Dave St-Pierre was te duidelijk zichtbaar. Het was een ratjetoe, men had geen keuzen durven maken. Alles berustte op verkeerde uitgangspunten. Would-be experimenteel theater. Te veel betekenisvolle stiltes, te grote woorden op de geluidsband (‘morte’, ‘vivere’, ‘conscienza’), te veel bedachte lagen waarmee samenhang werd gesuggereerd.”

 
Kees 't Hart (Den Haag, 12 juli 1944)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Carla Bogaards werd geboren in Voorburg op 12 juli 1947. Zie ook alle tags voor Carla Boogaards op dit blog.

De Stroom

De rivier treedt buiten haar oevers,
we moeten de huizen stutten, grimassen maken tegen de orkaan,
psalmen zingen, we moeten elkaars handpalmen kussen, de rivier
terug duwen naar de berg.

We moeten een ritueel bad nemen in de rivier,
haar onze lichamen toevertrouwen,
we zijn een vleesgeworden zwart vrachtschip, we zijn een vloot,
brandschoon geschrobd, fonkelnieuw glijden we van de helling,

zoals de rivier de berg afdaalt,
We kopen nieuwe wapens, nieuwe macht,
we hebben goed om ons heen gekeken, we weten de macht te grijpen,
we schieten met mortieren,
we leggen landmijnen naast de rivier.

We ontketenen een burgeroorlog,
we snijden mensen hun keel af, we snijden ongeboren baby's uit
moederbuiken,
we watertanden bij de gedachte aan macht,
welke zot sprak over liefde,
we zullen wraak nemen op de rivier, haar stroom bezweren.

We zullen God en de duivel trotseren,
we zullen sterven van angst, onze grootspraak is een eiland in de
verte,
zwemmend bereiken we het eiland nooit.
We zullen sterven,
brooddronken, verdwaasd, losgeslagen,
we slaan aan stukken op het eiland.

 
Carla Bogaards (Voorburg, 12 juli 1947)
Cover 

De Libanese schrijver en criticus Elias Khoury werd geboren op 12 juli 1948 in een Grieks-orthodoxe middle-class familie in de overwegend christelijke wijk Ashrafiyye van Beiroet. Zie ook alle tags voor Elias Khoury op dit blog.

Uit: Gate of the Sun (Vertaald door Humphrey Davies)

“Over the course of her long life, Umm Hassan had buried her four children one after the other. They would come to her borne on planks, their clothes covered in blood. All she had left was a son called Naji, who lived in America. Though Naji wasn’t her real son, he was: She had picked him up from beneath an olive tree on the Kabri-Tarshiha road and had fed him from her dry breasts, then returned him to his mother when they reached the village of Qana, in Lebanon.
Umm Hassan died today. No one dared go into her house. About twenty women gathered to wait, then Sana’ came and knocked on the door, but no one opened it. She pushed it, it opened, she went in and ran to the bedroom. Umm Hassan was sleeping, her head covered with her white headscarf. Sana’ went over and took her by the shoulders, and the chill of death flowed into the hands of the kunafa-seller’s wife, who screamed. The women entered, the weeping began, and everyone raced to the house.
I, too, would like to run with the others, go in with them, see Umm Hassan sleeping her eternal sleep and breathe in the smell of olives that clung to her small home. But I didn’t weep. For three months I’ve been incapable of reacting. Only this man floating above his bed makes me feel the throb of life.
For three months he’s been laid out on his bed in Galilee Hospital, where I work as a doctor, or where I pretend that I’m a doctor. I sit next to him, and I try. Is he dead or alive? I don’t know – am I helping or tormenting him? Should I tell him stories or listen to him?
For three months I’ve been in this room. Today Umm Hassan died, and I want him to know, but he doesn’t hear. I want him to come with me to her funeral, but he won’t get up. They said he fell into a coma. An explosion in the brain causing permanent damage. A man lies in front of me, and I have no idea what to do.
I’ll just try not to let him rot while he’s still alive, because I’m sure he’s asleep, not dead. But what difference does it make? Is it true what Umm Hassan said about a sleeper being like a dead man – that the sleeper’s soul leaves his body only to return when he wakes, but that the dead man’s soul leaves and doesn’t come back?”

 
Elias Khoury (Beiroet, 12 juli 1948)

De Duitse dichter en schrijver Stefan George werd geboren op 12 juli 1868 in Büdesheim. Zie ook mijn blog van 12 juli 2010 en eveneens alle tags voor Stefan George op dit blog.

Ihr rufe junger jahre die befahlen...

Ihr rufe junger jahre die befahlen
Nach IHR zu suchen unter diesen zweigen:
Ich muss vor euch die stirn verneinend neigen ·
Denn meine liebe schläft im land der strahlen.

Doch schickt ihr SIE mir wieder die im brennen
Des sommers und im flattern der Eroten
Sich als geleit mir schüchtern dargeboten
Ich will sie diesmal freudig anerkennen.

Die reifen trauben gären in den bütten ·
Doch will ich alles was an edlen trieben
Und schöner saat vom sommer mir geblieben
Aus vollen händen vor ihr niederschütten.

Ich darf nicht dankend an dir niedersinken...

Ich darf nicht dankend an dir niedersinken
Du bist vom geist der flur aus der wir stiegen:
Will sich mein trost an deine wehmut schmiegen
So wird sie zucken um ihm abzuwinken.

Verharrst du bei dem quälenden beschlusse
Nie deines leides nähe zu gestehen
Und nur mit ihm und mir dich zu ergehen
Am eisigklaren tief-entschlafnen flusse?

An die Kinder des Meeres – I

Einst mir verehrt und gastlich · dann gemieden
Vergelten nun die vielgesichtigen wogen
Die lange scheu? dass sie die sinne lenken
Mitläufer sind dies ganze stück der fahrt?
Du der in öden strassen · quälend glück
Vor uns erschienst · als wunder zu verstehen ·
Kamst von den buchten wie der Nächste Liebste
Wo wälder bis ans wasser ziehn wo früher
Goldperlen trieben unerforschter welt..
Und um die nördlich harte stirne spielt
Und in dem kühlen aug · ein schattenquell ·
Zuckt dir entrücktester verbotner traum
Weil ein geschick dein kinderhaupt gewiegt
In schwanker schiffsnacht und im fabelland.
Sorglosen gangs schleppst du geheime kette
Entziehst dich uns und gibst nur froh vertraun
Dass das geweihte blut der licht-gehaarten
Noch pulst in süss unsinnigem verschwenden.
Seefahrend heil und sucht des abenteuers
Reisst dich - den heftigen zauber frommer tage -
Aus unseren augen auf das fernste meer.

 
Stefan George (12 juli 1868 – 4 december 1933)
Het Stefan George Haus in Bingen

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juli ook mijn blog van 12 juli 2016 en ook mijn blog van 12 juli 2015 deel 2.

12-07-2017 om 18:47 geschreven door Romenu  

De Nederlands schrijfster, actrice, columniste, programmamaakster Anna Senga "Anousha" Nzume werd geboren in Moskou op 12 juli 1969. Nzume is de dochter van een Russische moeder en een Kameroense vader, die in de Sovjet-Unie geneeskunde studeerde. Het gezin kwam naar Nederland toen haar vader meer ervaring wilde opdoen als arts. Haar vader keerde terug naar Kameroen en Nzume groeide op in Amsterdam onder de achternaam Steijn, de naam van haar stiefvader. Sinds haar achttiende voert ze de naam van haar biologische vader. Na haar studie aan de Kleinkunstacademie speelde ze onder andere in “Onderweg naar Morgen” (1994) en “Vrouwenvleugel” (1995). Op toneel stond ze in “Josephine the Musical”, “Bubbelin' Brown Sugar” en “De Roze Krokodillen”. Daarna studeerde ze een aantal jaar acteren en regie in New York aan NYU en bij the Barrow GROUP. In 2000 stond ze in de finale van het Leids Cabaret Festival en in de jaren daarna speelde ze twee solovoorstellingen en een duovoorstelling met Colette Noteboom. Met Jeremy Baker schreef ze de NTR-televisieserie Schoolplein (2006). In 2010 schreef ze mee aan een theatervoorstelling gebaseerd op het boek “De koningin van Paramaribo” en speelde daar ook in. Nzume is columniste ("druktemaker") in De Nieuws BV. Ze presenteerde enkele programma's voor NTR-radio en NET 5. Nzume schreef artikelen voor onder andere de Volkskrant, NRC Next en Esta. Ook tourde ze met de Duitse zangeres Nena. Ze presenteerde in 2013 de demonstratie tegen de Russische anti-homowet. Samen met Ebissé Rouw en Mariam El Maslouhi heeft Nzume de podcast Dipsaus opgericht, een maatschappijkritische podcast door en voor vrouwen van kleur en alle andere geïnteresseerden. De eerste aflevering verscheen op maandag 7 november 2016. In 2017 publiceerde ze het boek “Hallo witte mensen” over "wit privilege" en andere vormen van racisme.

Uit:Hallo witte mensen

„Die avond in de Roxy hield ik mijn mond verder tegen de knappe jongen. Ik was 19 en zelf ook het product van een institutioneel racistische samenleving. Opgegroeid in Amsterdam-Buitenveldert, opgeleid op witte scholen en lid van een Amstelveense hockeyclub. Als een van m'n vriendinnen zei dat ik 'best' knap was voor een negerin antwoordde ik, 'dank je wel', en meende ik dat. Opgegroeid bij een witte moeder en witte stiefvader kwam ik nauwelijks met vrouwen van kleur in anaraking. Over de zwarte vrouwen die ik op tv zag of op toneel had ik ambivalente gevoelens. Want welke zwarte vrouw zag ik? Zangeressen en sporters. Veelal wat extreme types, vond ik zelf als puber, want zoals veel pubers wilde ik vooral 'normaal' en 'onopvallend' zijn.
 Ik weet nog dat witte mensen vaak tegen me zeiden dat ik op de zangeres Randy Crawford leek. Het was (neem ik aan) bedoeld als compliment, maar ik vond het verschrikkelijk! Die broeierige Randy Crawford die in een witte jurk, duidelijk zonder bh, heupwiegend en hijgerig stond te zingen over het harde leven vol seks en drugs op de straten van New York... Wat had ik daar nou mee te maken? Ik droeg een paardenstaart en zat op ballet. Wat in godsnaam had ik gemeen met die 'exotische verrassing'? Ja, lieve witte mensen, dat was een van de standaardtermen voor vrouwen van kleur in die tijd. Behalve dan m'n kleur en m'n neusbreedte? Zelfs dat niet, want ik was (gelukkig, vond ik toen) lichter en m'n neus was (helaas, vond ik destijds) nog breder dan die van haar. Als ik nu naar foto's van Randy Crawford kijk, zie ik wat mensen toen waarschijnlijk bedoelden. We hebben allebei een lieve bolle toet. Maar daar eindigt elke gelijkenis. Zo leek ik qua toet en warme glimlach ook op Julie van The Love Boat, maar met die vergelijking kwam niemand.”

 
Anousha Nzume (Moskou, 12 juli 1969)

12-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Dolce far niente

 
Na de regen door German Tatarinov, 1980

Stimme des Regens

Die Lüfte rasten auf der weiten Heide,
Die Disteln sind so regungslos zu schauen,
So starr, als wären sie aus Stein gehauen,
Bis sie der Wandrer streift mit seinem Kleide.

Und Erd und Himmel haben keine Scheide,
In eins gefallen sind die nebelgrauen,
Zwei Freunden gleich, die sich ihr Leid vertrauen,
Und Mein und Dein vergessen traurig beide.

Nun plötzlich wankt die Distel hin und wider,
Und heftig rauschend bricht der Regen nieder,
Wie laute Antwort auf ein stummes Fragen.

Der Wandrer hört den Regen niederbrausen,
Er hört die windgepeitschte Distel sausen,
Und eine Wehmut fühlt er, nicht zu sagen.

 
Nikolaus Lenau (13 augustus 1802 - 22 augustus 1850)
Lenauheim (Hongaars Csatád) Nikolaus Lenau werd geboren in Lenauheim.

De Amerikaanse schrijfster Jhumpa Lahiri Vourvoulias werd geboren op 11 juli 1967 in Londen. Zie ook alle tags voor Jhumpa Lahiri op dit blog.

Uit: In Other Words

« Usually when I read Italian I don’t use a dictionary. Only a pen to underline the words I don’t know, the sentences that strike me.
When I come upon a new word, I have to make a decision. I could stop for a moment to learn the word immediately; I could mark it and go on; or I could ignore it. Like certain faces among the people I see on the street every day, certain words, for some reason, stand out, and leave an impression on me. Others remain in the background, negligible.
After I finish a book I return to the text and diligently check the words. I sit on the sofa, with the book, the notebook, some dictionaries, a pen strewn around me. This task of mine, which is both obsessive and relaxing, takes time. I don’t write the definitions in the margin. I make a list in the notebook. At first, the definitions were in English. Now they’re in Italian. That way I create a kind of personal dictionary, a private vocabulary that traces the route of my reading. Occasionally I page through the notebook and review the words.
I find that reading in another language is more intimate, more intense than reading in English, because the language and I have been acquainted for only a short time. We don’t come from the same place, from the same family. We didn’t grow up with one another. This language is not in my blood, in my bones. I’m drawn to Italian and at the same time intimidated. It remains a mystery, beloved, impassive. Faced with my emotion it has no reaction.
The unknown words remind me that there’s a lot I don’t know in this world. Sometimes a word can provoke an odd response. One day, for example, I discover the word claustrale (cloistered). I can guess at the meaning, but I would like to be certain. I’m on a train. I check the pocket dictionary. The word isn’t there. Suddenly I’m enthralled, bewitched by this word. I want to know it immediately. Until I understand it I’ll feel vaguely restless. However irrational the idea, I’m convinced that finding out what this word means could change my life.
I believe that what can change our life is always outside of us.
Should I dream of a day, in the future, when I’ll no longer need the dictionary, the notebook, the pen? A day when I can read in Italian without tools, the way I read in English? Shouldn’t that be the point of all this?
I don’t think so. When I read in Italian, I’m a more active reader, more involved, even if less skilled. I like the effort. I prefer the limitations. I know that in some way my ignorance is useful to me.
I realise that in spite of the limitations the horizon is boundless. Reading in another language implies a perpetual state of growth, of possibility. I know that, since I’m an apprentice, my work will never end.“

 
Jhumpa Lahiri (Londen, 11 juli 1967)

De Engelse schrijfster Jane Mary Gardam werd als Jane Pearson geboren op 11 juli 1928 in Coatham, North Yorkshire. Zie ook alle tags voor Jane Gardam op dit blog.

Uit: Een onberispelijke man (Vertaald door Joost Poort)

“Hij was ontzettend schoon. Je zou het zelfs opzichtig schoon kunnen noemen. Zijn stokoude nagels waren hagelwit omrand. De weinige nog steeds goudkleurige haartjes onder zijn knokkels zagen er altijd frisgewassen uit, net als zijn krullerige, nog steeds bronzen haar. Zijn schoenen glommen als kastanjes. Zijn kleding was altijd vers gestreken. Hij bezat de elegantie van de jaren twintig, want zijn kleding, hoe die er vooraf ook uitzag, stond hem altijd goed. Altijd een victoriaanse zijden zakdoek in zijn borstzakje. Altijd gele katoenen of zijden sokken van Harrods, en een paar onverslijtbare uit zijn tijd in het Verre Oosten. Zijn huid zag er gaaf en, bij slecht licht, jong uit.
Zijn collega-juristen noemden hem Filth, maar dat was niet ironisch bedoeld. Het was omdat ze dachten dat de oude grap van hemzelf afkomstig was: Failed In London Try Hong Kong. Er werd gezegd dat hij net na de oorlog, heel jong, heel arm, in een plotselinge opwelling de Londense advocatuur was ontvlucht, en dat hij van meet af aan enorm succesvol was geweest in Hongkong. Omdat hij een bescheiden man was, zo zei men, had hij zichzelf een parvenu, een oplichter, een losbol genoemd.
In werkelijkheid was Filth geen grappenmaker, was hij helemaal niet bescheiden over zijn werk en deed hij zelden, alleen in uiterste nood, iets in een opwelling. Hij was echter geliefd, bewonderd, iemand naar wie men vriendelijk glimlachte en over wie vele jaren na zijn pensionering nog vaak werd gepraat.
Nu, bijna tachtig, woonde hij in zijn eentje in Dorset. Zijn vrouw Betty was dood, maar hij mompelde nog vaak tegen haar terwijl hij door het huis struinde. Verrassend genoeg, gezien zijn hoge leeftijd, was zijn krullerige haar nog steeds niet grijs. Met zijn alerte ogen en geest was hij een geweldige man. Zo had men hem altijd gezien. Een man wiens achtenswaardige leven rustig en gelukkig was verlopen. Er hing geen oudemannenlucht in zijn huis. Hij was rijk en nam voor lief dat zijn woning (en hijzelf) zoals altijd werden schoongehouden, gevoed en gewassen door bedienden. Hij wist hoe hij met bedienden moest omgaan en ze bleven jarenlang bij hem.”

 
Jane Gardam (Coatham, 11 juli 1928)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e juli ook mijn blog van 11 juli 2016 en ook mijn blog van 11 juli 2015 deel 1 en ook deel 2.

11-07-2017 om 16:51 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en vertaalster Jennifer Grotz werd geboren op 11 juli 1971 in Canyon, Texas. Zij groeide op in kleine stadjes in Texas maar woonde ook lang in Frankrijk en Polen, waarvan haar gedichten getuigen. Grotz behaalde diploma's aan de Tulane University (BA), de Indiana University (MA en MFA), en de Universiteit van Houston (PhD). Zij studeerde ook literatuur aan de Universiteit van Parijs (La Sorbonne), waar ze haar interesse voor het vertalen van Franse Poëzie ontdekte. Haar gedichten, vertalingen en recensies zijn verschenen in vele literaire tijdschriften en bladen, en haar werk is opgenomen in Best American Poetry. Zij is de eerste vrouw die leiding gaf aan de Breadloaf Writers Conferences. Grotz doceert Engels en creatief schrijven aan de Universiteit van Rochester.

Poppies

There is a sadness everywhere present
but impossible to point to, a sadness that hides in the world
and lingers. You look for it because it is everywhere.
When you give up, it haunts your dreams
with black pepper and blood and when you wake
you don’t know where you are.

But then you see the poppies, a disheveled stand of them.
And the sun shining down like God, loving all of us equally,
mountain and valley, plant, animal, human, and therefore
shouldn’t we love all things equally back?
And then you see the clouds.

The poppies are wild, they are only beautiful and tall
so long as you do not cut them,
they are like the feral cat who purrs and rubs against your leg
but will scratch you if you touch back.
Love is letting the world be half-tamed.
That’s how the rain comes, softly and attentively, then

with unstoppable force. If you
stare upwards as it falls, you will see
they are falling sparks that light nothing only because
the ground interrupts them. You can hear the way they’d burn,
the smoldering sound they make falling into the grass.

That is a sound for the sadness everywhere present.
The closest you have come to seeing it
is at night, with the window open and the lamp on,
when the moths perch on the white walls,
tiny as a fingernail to large as a Gerbera daisy
and take turns agitating around the light.

If you grasp one by the wing,
its pill-sized body will convulse
in your closed palm and you can feel the wing beats
like an eyelid’s obsessive blinking open to see.
But now it is still light and the blackbirds are singing
as if their voices are the only scissors left in this world.

 
Jennifer Grotz (Canyon, 11 juli 1971)

11-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver publicist, essayist Elwyn Brooks (E.B.) White werd op 11 juli 1899 geboren in Mount Vernon, New York, als zoon van een pianohandelaar. White studeerde kunstgeschiedenis aan de Cornell-universiteit te New York. Na zijn studie werd hij journalist en redacteur bij diverse bladen en kranten, vanaf 1925 bij het bekende tijdschrift The New Yorker, waar hij naam maakte met uiterst gevarieerde essays, satirische bijdragen en commentaren. White had ook veel succes als schrijver, voor volwassenen (onder andere schreef hij het Freudiaans-satirische Is Sex Necessary? Or, Why You Feel the Way You Do, 1929), maar vooral als auteur van kinderboeken. Het meest bekend zijn “Charlotte’s Web” (1952, over de vriendschap tussen een varkentje en een spin op een boerderij) en “Stuart Little” (1945, over een muisje geboren uit menselijke ouders). “Charlotte’s Web” (1973) en “Stuart Little’ (2000) werden beide succesvol verfilmd. White kreeg in 1978 de Pulitzerprijs voor zijn volledige oeuvre. Hij overleed in zijn eigen huis na een lange strijd tegen de ziekte van Alzheimer.

Uit:Charlotte's Web

“I'm staying right here," grumbled the rat. "I haven't the slightest interest in fairs."
"That's because you've never been to one," remarked the old sheep . "A fair is a rat's paradise. Everybody spills food at a fair. A rat can creep out late at night and have a feast. In the horse barn you will find oats that the trotters and pacers have spilled. In the trampled grass of the infield you will find old discarded lunch boxes containing the foul remains of peanut butter sandwiches, hard-boiled eggs, cracker crumbs, bits of doughnuts, and particles of cheese. In the hard-packed dirt of the midway, after the glaring lights are out and the people have gone home to bed, you will find a veritable treasure of popcorn fragments, frozen custard dribblings, candied apples abandoned by tired children, sugar fluff crystals, salted almonds, popsicles,partially gnawed ice cream cones,and the wooden sticks of lollypops. Everywhere is loot for a rat--in tents, in booths, in hay lofts--why, a fair has enough disgusting leftover food to satisfy a whole army of rats."
Templeton's eyes were blazing.
" Is this true?" he asked. "Is this appetizing yarn of yours true? I like high living, and what you say tempts me."
"It is true," said the old sheep. "Go to the Fair Templeton. You will find that the conditions at a fair will surpass your wildest dreams. Buckets with sour mash sticking to them, tin cans containing particles of tuna fish, greasy bags stuffed with rotten..."
"That's enough!" cried Templeton. "Don't tell me anymore I'm going!”
(…)

“This is a very serious thing, Edith,” he replied. “Our pig is completely out of the ordinary.” “What’s unusual about the pig?” asked Mrs. Zuckerman, who was beginning to recover from her scare. “Well, I don’t really know yet,” said Mr. Zuckerman. “But we have received a sign, Edith—a mysterious sign. A miracle has happened on this farm. There is a large spider’s web in the doorway of the barn cellar, right over the pigpen, and when Lurvy went to feed the pig this morning, he noticed the web because it was foggy, and you know how a spider’s web looks very distinct in a fog. And right spang in the middle of the web there were the words ‘Some Pig.’ The words were woven right into the web. They were actually part of the web, Edith. I know, because I have been down there and seen them. It says, ‘Some Pig,’ just as clear as clear can be. There can be no mistake about it. A miracle has happened and a sign has occurred here on earth, right on our farm, and we have no ordinary pig.” “Well,” said Mrs. Zuckerman, “it seems to me you’re a little off. It seems to me we have no ordinary spider.” “Oh, no,” said Zuckerman. “It’s the pig that’s unusual. It says so, right there in the middle of the web.” “Maybe”

 
E.B. White (11 juli 1899 – 1 oktober 1985)

11-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Vlaamse schrijfster Ann De Craemer werd geboren in Tielt in 1981. De Craemer studeerde Germaanse taal- en letterkunde en behaalde een master in amerikanistiek. In 2010 debuteerde ze als auteur met “Duizend-en-één dromen. Een reis langs de Trans-Iraanse Spoorlijn”, een journalistiek boek over de presidentsverkiezingen van 2009 in Iran. Haar eerste prozawerk volgde in 2011 met “Vurige tong”, waarin ze vertelt over haar katholieke jeugd in West-Vlaanderen. Het boek werd in het juryrapport van de Debuutprijs 2012 vermeld als runner-up. In hetzelfde jaar publiceerde ze ook “Het kleine zwarte visje”, een bewerking van een kinderverhaal van de Iraanse schrijver Samad Behrangi. In 2012 schreef ze de roman “De seingever”. In 2014 kwam “Kwikzilver” uit dat gaat over haar grootmoeder die op het Vlaamse platteland leefde. De Craemer is tevens actief als columniste voor de krant De Morgen. In 2012 nam ze deel aan de tv-quiz De Slimste Mens ter Wereld.

Uit: Vurige tong

“Mijn laatste Goede Vrijdag in het Sint-Jozefsinstituut begon net als de vijf die eraan voorafgingen. Door het raam keek ik naar de wijzers van de klok van de Onze- Lieve-Vrouwekerk. Het was halfdrie. Tijd om naar de schoolkapel te gaan. In rijen van twee daalden we de trappen af. Zwijgend, want het was onze taak droevig te zijn om wat straks stond te gebeuren. Beneden, op de grote betonnen speelplaats, wachtte zuster Francis ons op. Het was nog geen zomer, dus ze droeg haar donkerbruine nylonkousen, zwarte platte sandalen met dunne riempjes, een donkerblauwe rok tot halverwege de kuiten (die onvermoed sexy vrouwelijke lichaamsdelen), een witte blouse waarop een groot kruis hing te bengelen en een donkerblauw gilet. Toch zag ze er vandaag anders uit. Terwijl ze haar natuurlijke gezag altijd kracht bijzette door haar hoofd hoog in de lucht te houden, richtte ze haar blik nu strak op de grijze tegels, de mondhoeken net geen negentig graden naar beneden gekruld. Het moment van rouw was aangebroken. Bijna, bijna was het drie uur. De spanning steeg.
We volgden haar naar de kapel, waar het halfduister was. Ook de grote paaskaars was gedoofd, maar toch zag ik het al van ver opnieuw in zijn volle glorie, gruwel en grootheid: het koperen kruisbeeld. Ik ging zitten en wendde mijn blik af. Nog niet aan denken, aan de beproeving die straks zou komen, aan Mijn Lijden Omdat Ook Christus Heeft Geleden.
Juffrouw Lieve, onze eigen lerares van de zesde klas, moest zich straks weer van haar jaarlijkse taak kwijten. Ze deed het altijd met overtuiging en kon zich een heel vroom gezicht aanmeten, hoewel ze een paar maanden voordien over zuster Francis uit de biecht had geklapt toen ze ons vol trots het hartje liet zien dat aan de halsketting bengelde die ze onder haar kleren droeg. Onder, inderdaad, want met de man die ze beminde was ze niet getrouwd, dus moest het gouden bewijs van zijn liefde verborgen blijven. Dat moest van zuster Francis, die het hartje één keer had opgemerkt, en na dit verhaal werden de wangen van juffrouw Lieve vuurrood en zei ze dat we aan niemand mochten verklappen dat ze haar geheim met ons had gedeeld. Zij geloofde, in tegenstelling tot haar oversten, wel nog in jeugdige onschuld, al had ze natuurlijk beter moeten weten, want nog geen halve dag nadat ze ons in vertrouwen had genomen gonsde het hartjesverhaal de hele school rond.”

 
Ann De Craemer (Tielt, 1981)

11-07-2017 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Marcel Proust werd geboren in Auteuil op 10 juli 1871. Zie ook mijn blog van 10 juli 2010 en eveneens alle tags voor Marcel Proust op dit blog.

Uit: À la recherche du temps perdu. Du côté de chez Swann

« Mais (surtout à partir du moment où les beaux jours s'installaient à Combray) il y avait bien longtemps que l'heure altière de midi, descendue de la tour de Saint-Hilaire qu'elle armoriait des douze fleurons momentanés de sa couronne sonore, avait retenti autour de notre table, auprès du pain bénit venu lui aussi familièrement en sortant de l'église, quand nous étions encore assis devant les assiettes des Mille et une nuits, appesantis par la chaleur et surtout par le repas. Car, au fond permanent d'oufs, de côtelettes, de pommes de terre, de confitures, de biscuits, qu'elle ne nous annonçait même plus, Françoise ajoutait - selon les travaux des champs et des vergers, le fruit de la marée, les hasards du commerce, les politesses des voisins et son propre génie, et si bien que notre menu, comme ces quatre-feuilles qu'on sculptait au XIIIe siècle au portail des cathédrales, reflétait un peu le rythme des saisons et des épisodes de la vie - : une barbue parce que la marchande lui en avait garanti la fraîcheur, une dinde parce qu'elle en avait vu une belle au marché de Roussainville-le-Pin, des cardons à la moelle parce qu'elle ne nous en avait pas encore fait de cette manière-là, un gigot rôti parce que le grand air creuse et qu'il avait bien le temps de descendre d'ici sept heures, des épinards pour changer, des abricots parce que c'était encore une rareté, des groseilles parce que dans quinze jours il n'y en aurait plus, des framboises que M. Swann avait apportées exprès, des cerises, les premières qui vinssent du cerisier du jardin après deux ans qu'il n'en donnait plus, du fromage à la crème que j'aimais bien autrefois, un gâteau aux amandes parce qu'elle l'avait commandé la veille, une brioche parce que c'était notre tour de l'offrir. Quand tout cela était fini, composée expressément pour nous, mais dédiée plus spécialement à mon père qui était amateur, une crème au chocolat, inspiration, attention personnelle de Françoise, nous était offerte, fugitive et légère comme une ouvre de circonstance où elle avait mis tout son talent. Celui qui eût refusé d'en goûter en disant : "J'ai fini, je n'ai plus faim", se serait immédiatement ravalé au rang de ces goujats qui, même dans le présent qu'un artiste leur fait d'une de ses ouvres, regardent au poids et à la matière alors que n'y valent que l'intention et la signature. Même en laisser une seule goutte dans le plat eût témoigné de la même impolitesse que se lever avant la fin du morceau au nez du compositeur. ».

 
Marcel Proust (10 juli 1871 – 18 november 1922)
Proustkamer in Le château de Breteuil in Choisel

De Nederlandse dichter Erik Jan Harmens werd op 10 juli 1970 geboren in Harderwijk. Zie ook alle tags voor Erik Jan Harmens op dit blog.

In menigten

ik stoorde me aan het roekoeën van de duif
maar niet genoeg om er m'n geweer voor uit het vet te halen

ik wachtte tot een volle tram de halte naderde
dan drukte ik me tegen de billen van net zo het uitkwam

dat men niet bij me aanbelde kon ook duiden op oneindig talmen

als ik iemand op straat zag in z'n regenpak
met in de ene hand een hengel
en in de andere hand een schepnet
kon ik toch niet nalaten te vragen ga je vissen

Tussenstuk

ik geloof niet dat ik u helemaal heb verstaan
zou u het willen herhalen
niet steeds weer opnieuw één keer
ik zal er niet meer doorheen praten
het woord is aan u en u

toen we kwamen wisten we eigenlijk niet of we al mochten komen
we wisten ook niet bij wie we kwamen we schoven gewoon maar aan
en lieten het ons smaken maar wat er tussen onze kiezen achterbleef wisten we niet
en we konden het ook niet vragen want de andere gasten aan tafel bliezen geen adem meer uit
ze werden afgeruimd als een tafellaken en highfiveden een hemel in

het is niet dat ik geen woord heb verstaan van wat u zei
ik verstond alleen de zelfstandige naamwoorden niet
als u die nu even op dit opengevouwen tafelservet wilt opschrijven
met de lipstick van de vrouw die ik ontvallen ben

toen we gingen wisten we eigenlijk niet of we al mochten gaan
bij iedere stap verwachtten we een securicorhand tussen de bladen
maar daar was de deur al met de fooivragende apen
en buitenlucht als een kamp in je gezicht
met al mijn tandplak heb ik u vader lief

 
Erik Jan Harmens (Harderwijk, 10 juli 1970)

De Canadese schrijfster Alice Munro werd geboren op 10 juli 1931 in Wingham, Ontario. Zie ook alle tags voor Alice Munro op dit blog.

Uit: Too Much Happiness

“She met him for the first time in 1888. He had come to Stockholm to advise on the foundation of a school of social sciences. Their shared nationality, going so far as a shared family name, would have thrown them together even if there was no particular attraction. She would have had a responsibility to entertain and generally take care of a fellow Liberal, unwelcome at home.
But that turned out to be no duty at all. They flew at each other as if they had indeed been long-lost relatives. A torrent of jokes and questions followed, an immediate understanding, a rich gabble of Russian, as if the languages of Western Europe had been flimsy formal cages in which they had been too long confined, or paltry substitutes for true human speech. Their behavior, as well, soon overflowed the proprieties of Stockholm.
He stayed late at her apartment. She went alone to lunch with him at his hotel. When he hurt his leg in a mishap on the ice, she helped him with the soaking and dressing and, what was more, she told people about it. She was so sure of herself then, and especially sure of him. She wrote a description of him to a friend, borrowing from De Musset.

He is very joyful, and at the same time very gloomy —
Disagreeable neighbor, excellent comrade —
Extremely light-minded, and yet very affected —
Indignantly naïve, nevertheless very blasé —
Terribly sincere, and at the same time very sly.

And at the end she wrote, "A real Russian, he is, into the bargain."
Fat Maksim, she called him then.
"I have never been so tempted to write romances, as when with Fat Maksim."
And "He takes up too much room, on the divan and in one's mind. It is simply impossible for me, in his presence, to think of anything but him."

 
Alice Munro (Wingham, 10 juli 1931)

De Nederlands dichter en rechtsgeleerde J.C. Noordstar (pseudoniem van Arnold Jan Pieter Tammes) werd geboren in Groningen op 10 juli 1907. Zie ook alle tags voor J. C. Noordstar op dit blog.

De Zwanen (Fragment)

De Zwanen moesten zonder zorgen kunnen leven,
en 's morgens voor een hoog raam zitten,
wijl hun blik weidt over 't bos- en heuvelrijk' Italia.
Krullend, zwierig, rolt het landschap naar beneden,
de kronen van de bomen zijn als bollende kolen
en zandwegen als zwierige wimpels.
En als de zon te hoog komt,
laten ze een zonnescherm zakken over hun ogen en over hun papieren.

Om elf uur komt de maagd met koele dranken,
en de wind draagt in haar boezem:
dan daalt in glinstering van zon en verre verschieten
zilv'ren inspiratie als plassende regen.
En tranen opwellend uit 't overkropt gemoed zouden de oogbeddingen willen vullen.

 
J.C. Noordstar (10 juli 1907 – 21 augustus 1987)

De Zwitserse dichter en schrijver Hermann Burger werd op 10 juli 1942 in Burg (Kanton Aargau) geboren. Zie ook alle tags voor Hermann Burger op dit blog.

Uit: Der Orchesterdiener

“Allzeit verfügbar. Unvergeßlich, wie Urfer leiden konnte, wie ein neuralgisches Gewitter über sein zerknittertes Gesicht lief, wenn ein Kellner im Operncafé mit einem Glas hantierte, dessen Kristallton irgendwo zwischen fis und f lag. Stimmt gefälligst euer Inventar, ihr Gehörmörder, rief er dann von seiner Orchesterdienerecke aus hinter der Samtportiere, und die pausierenden Sänger zollten Beifall mit den fetten Mundwinkeln. Urfer, so flüsterte man in gewissen
Ensemble-Kreisen nach seinem Ableben, sei seiner Artifizenz, Detmar von Hohenlohes wandelnde Stimmgabel gewesen. Orchesterdiener, Gehördiener. Und der Konzertmeister, Esmeraldi, brauchte während der Probe nur ein überspitztes Pizzicato-a zu tupfen, so eilte Urfer, irgendwo in einem Abstellraum aufgestöbert, herbei, um das Pult einen Zentimeter höher zu schrauben. In dem Maße wie der Dirigent die Musiker, so haben die Musiker den Orchesterdiener im Griff. Einer dirigiert alle, sie alle aber dirigieren einen einzigen herum. Nun liegt es mir freilich fern, Urfer in einem umfassenden nekrologischen Sinne gedenken zu wollen, muß ich doch vielmehr, um meine eigene Kandidatur nicht ad absurdum zu führen, alles unternehmen, um ihn vergessen zu machen. Ich habe, sehr geehrter Herr Generalmusikdirektor, nur darum auf den Verblichenen zurückgegriffen, um die Behauptung aufzustellen: Gerade das absolute Gehör ist nicht, wie in der Ausschreibung vermerkt steht, wenn auch nur unter den Erwünschtheiten, erforderlich für diesen Posten, gerade diese Eigenschaft hat meinen Vorgänger – ja, spreche ich einmal so von ihm, als sei ich bereits gewählt! – vorzeitig, schlagartig, was ich wörtlich meine, aus dem Musikleben scheiden lassen. Urfers hinterrücks erlittener Schlaganfall habe sich wie ein akustischer Schleier über die Aufführung gelegt, sagen die Holzbläser, sie alle hätten an einer nicht erklärbaren Zugluft gespürt, daß sie den Tod und nicht mehr Urfers Zuverlässigkeit hinter sich hätten. Zugluft, für einen Musiker, während des Konzerts, eine Katastrophe, für die in jedem Fall der Orchesterdiener verantwortlich zu machen ist!“

 
Hermann Burger (10 juli 1942 – 28 februari 1989)
 

De Spaanse (Catalaanse) schrijver en dichter Salvador Espriu i Castelló werd geboren op 10 juli 1913 in Santa Coloma de Farners. Zie ook alle tags voor Salvador Espriu op dit blog.

By the sea. I had

By the sea. I had
a house, my dream,
by the sea.

High prow. On free
waterways, the graceful
boat that I commanded.

My eyes used to know
all the peace and order
of a little homeland.

How I need to tell
you about the frightening
rain on the windows!
Today a dark night
falls on my house.

The black rocks
lure me to destruction.
Captive of the canticle,
my struggle useless,
who can guide me to the dawn?

Beside the sea I had
a house, a slow dream.

I fight no more…

I fight no more. I leave you
this far-flung grave,
once our father’s land,
dream, meaning. I die,
because I don’t know how to live.

Vertaald door James Eddy

 
Salvador Espriu (10 juli 1913 – 22 februari 1985)
Cover

De Nederlandse schrijver Gerhard L. Durlacher werd geboren in Baden-Baden op 10 juli 1928. Zie ook alle tags voor Gerhard L. Durlacher op dit blog.

Uit: Quarantaine

‘Sporen van de oorlog’: soms zijn ze vaag als oude vingerafdrukken op een boek, maar vaker doen ze denken aan de diepe groeven die rupsbanden in de aarde gekerfd hebben. Veelal zijn ze in een ver verleden uitgewist en slechts de natuur herinnert zich het bloed en de tranen die de grond heeft gedronken. Armando noemt die stille getuigen, die bomen, die grassen, die heuvels ‘schuldig landschap’ en alleen zij die de oorlog, het toen, hebben gezien en ondergaan, hebben toegang tot deze voorstellingswereld. Bij hen zijn die sporen van de oorlog nooit helemaal uitgewist en kleine soms onbetekenende voorvallen kunnen ze duidelijk voelbaar en zichtbaar maken.
Vlak bij de plaats waar astronomen nu heel verre sterrenstelsels bestuderen, stond op de Drentse heide het ‘Durchgangslager’ Westerbork. Pas tweeëntwintig jaar na de oorlog durfde ik die provincie te betreden. In een afgelegen boerderijtje, achter de bloeiende krentebossen van Dwingeloo dacht ik, samen met vrouw en kinderen, rustig mijn vakantie te kunnen doorbrengen.
De Zesdaagse Oorlog in het Midden-Oosten verscheurde die pastorale idylle. Met een kleine transistor-radio aan het oor volgde ik de strijd. Angstig, met bonzend hart luisterde ik naar de sombere commentaren en vreesde dat Israël, de ultieme wijkplaats bij jodenvervolgingen, onder zou gaan. Opeens voelde ik mij beklemd in het schuldige landschap van Drente, waardoorheen haast drie jaar lang elke dinsdagochtend een eindeloze keten van baksteenrode veewagons reed met een lading van duizend ten dode opgeschreven joden.
Het is moeilijk je eigen geestestoestand te peilen als de zwakke fundamenten van je zekerheid gevaar lopen door bedreigende berichten van opgewonden nieuwslezers. Ik moest en zou mij ervan overtuigen dat het kamp Westerbork, dat meer dan twee jaar mijn jongensjaren had vergiftigd, onschadelijk was gemaakt.”

 
Gerhard L. Durlacher (10 juli 1928 - 2 juli 1996)
Cover De Gids, 1991

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Becker werd op 10 juli 1932 in Keulen geboren. Zie ook alle tags voor JÜrgen Becker op dit blog.

Morgenmagazin

Motorsägen; atlantisches Tief. Schon früh
die Sirene für die Freiwillige Feuerwehr. Zwei Frauen
gingen auf und ab im Korridor, und ich fand nicht
den Weg aus dem Badezimmer ins Freie.

Eine Szenenfolge ohne erkennbaren Anfang, oder ich hatte
den Anfang verpaßt. Der Atem ging ruhig, das Land
vor den Fenstern stieg langsam auf
zu den Häfen des Schnees. Eine der Frauen blieb stehen,
als sie hörte, es wird geklopft in die Tür.

Es war nicht das Wetter, um bis mittags
auf den Dachdecker zu warten. Die andere Frau wusch sich
die Haare, genauer gesagt, sie war weitergegangen
und stand jetzt auf der Wiese im Regen.

Da lag auch der Kirschbaum Die Pumpe
im Keller hörte nicht auf Es schneite schon
wieder; im Mannschaftswagen saß alleine
der Fahrer und telefonierte. Die Schäden kann man
nicht sehen, und die Post kommt neuerdings so spät.

 
Jürgen Becker (Keulen, 10 juli 1932)
Becker (rechts) bij de uitreiking van de Georg-Büchner-Preis in 2014

De Cubaanse dichter Nicolás Guillén werd geboren in Camagüey op 10 juli 1902. Zie ook alle tags voor Nicolás Guillén op dit blog.

Hunger

This is hunger. An animal
all fangs and eyes.
It cannot be distracted or deceived.
It is not satisfied with one meal.
It is not content
with a lunch or a dinner.
Always threatens blood.
Roars like alion, squeezes like a boa,
thinks like a person.

The specimen before you
Was captured in India (outskirts of Bombay),
but it exists in a more or less savage state
in many others places.

Please stand back.

The Eagles

In this section, the eagles.
The red-tailed eagle.
The imperial eagle.
The eagle perchednon a cactus.
The two-headed eagle (a phenomenom)
in a cage all by itself.
The decoration eagles
torn from the chest of those condemned to execution.
The monetary eagle, doubled, $20 gold (twenty dollars).
The heraldic eagle.
The Prussian eagle, always dressed in black like a faithful widow.
The one that flew seventy years over the “Maine,” in Havana.
The Yankee eagle, brought in from Vietnam.
The Napoleonic and Roman eagles.
The celestial eagle,
with Altair glittering on its breast.
Finally,
The eagle on Eagle Brand condensed milk.
(A truly original
specimen.)

 
Nicolás Guillén (10 juli 1902 - 16 juli 1989)
Portret door Erin Currier.

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e juli ook mijn blog van 10 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

10-07-2017 om 18:30 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Gerard Walschap werd geboren op 9 juli 1898 in Londerzeel. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor Gerard Walschap op dit blog

Uit:Houtekiet

“Met de andere hand grijpt hij haar pols en houdt hem in bedwang. Dat nu kan op de hoeve geen enkel man. Want aangegrepen in stal, schuur of onder de koe, vlucht Lien nooit voor een man en roept ook nooit: één wrong en los is ze, zelfs uit de greep van Leo, die een zak graan op de kar gooit zoals gij en ik een bussel stroo.
‘Merci Mieke,’ zegt Houtekiet.
Zij, ontstemd: ‘Ik heet Lien.’
De koe die, weeral dwars, hem niet naar de wei wil volgen, trekt hij, als wederdienst voor de dronk, eenvoudig bij de horens tot waar ze zijn moet. Ook dat kan niemand anders: geen dier verdraagt dat ge aan zijn horens komt.
Van avond naar avond groeit haar verlangen hem weer te zien. Alsof de dwarse koe het weet, en haar uit Deps wil houden, blijft ze de zevende dag in de wei. Lien gaat nochtans Deps in. Zacht en smekend roept ze er vruchteloos zijn naam. Alsof de oude Mandus ook van haar verlangen weet, vertelt hij nog tergender langzaam dan anders dat hij de boswachter gezien heeft. Als hem de eer te beurt gevallen is de boswachter te zien, deze grote der aarde, heeft de boswachter gewoonlijk Houtekiet gezien en de hoop uitgesproken hem nog deze nacht te kunnen neerschieten en in de grond steken gelijk een hond vol schurft.
Van eindeloos ver vertrekt Mandus' verhaal. ‘Schoon weer, Mandus, zegt hij zo. Ja, zeg ik, boswachter, als 't zo maar blijft. 't Zal zo blijven, Mandus, zegt hij zo. Ik zeg zo, mijn gedacht is van niet, boswachter.’ Plots gilt Lien, nijdig als een spin, dat al dat schoon weer er niet bij te pas komt, zeg wat hij gezegd heeft en daarmee uit. Weer heeft hij gezegd dat Houtekiet er vannacht aan moet. ‘Ik schiet hem neer, Mandus, en ik steek hem in de grond gelijk een hond vol schurft.’ Hij heeft het telkens met dezelfde woorden gezegd.
Na die nacht echter van angstig luisteren naar het schot dat nooit afgaat, kan zij Houtekiet toelachen, breed en zalig, hem de emmer melk aanbieden en hij drinkt hem half leeg. Daarna neemt hij met grote eenvoud haar borsten en ontknoopt haar jak. Het is haar te veel dat zij voortmelkt, zwaar en rood ligt haar hoofd aan de flank van de koe. Als hij het zijne onder haar arm doorsteekt om aan haar harde, witte borst te zuigen, poogt zij nog te gekscheren, dat zij zelf nog geen melk heeft, maar de lach versterft tussen haar trillende lippen en opeenklemmende tanden: hij wringt haar van de driepoot. Als zijn uitgewoede mond op de hare valt, schiet een sterke straal koemelk tussen hun beider lippen: onbewust heeft zij de koedeem geledigd die zij nog in de hand hield. Hoe lachen zij.”

 
Gerard Walschap (9 juli 1898 – 25 oktober 1989)
Cover

De Nederlandse presentator, blogger, journalist, dichter en columnist Tim Hofman werd geboren in Vlaardingen op 9 juli 1988. Zie ook alle tags voor Tim Hofman op dit blog.

Vreemdgaan

‘Goeiemorgen,
je was laat,’
zeg je als
je naast
me staat
en je aait
over m’n rug,
een tikje op / m’n kont,
ik draai
me om,
glimlach terug
en poets met
jouw borstel
de buurvrouw
uit m’n mond.”

Tim Hofman (Vlaardingen, 9 juli 1988)

De Duitse dichter Hans Arnfrid Astel werd geboren in München op 9 juli 1933. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hans Arnfrid Astel op dit blog.

Der Scheisser

Im weißen Hemd in
neuer Wäsche im ge-
reinigten Anzug frisch
gebadet und mit
gewaschenen Haaren
hält er seinen Vortrag
über Umweltverschmutzung.

Der Gottesacker um die Feldsteinkirche
ist aufgelassen für die Lebenden.
Die alten Bäume spenden ihren Schatten
den jungen Müttern mit dem Kinderwagen.
Ich sitze auf der Bank, und unsichtbar
sitzt neben mir der Auferstandene.
Er leiht mir seinen Namen für die Zeit,
da ich mich noch an ihn erinnern kann.

Die Hummeln auf den violetten Blüten
der Schnittlauchstengel in den Plattenritzen
saugen sich Honig aus der Blütenfarbe.
Die Kupferstecher stechen gern Insekten.
Unter der Lupe sah ich eine Hummel;
die hatte schon der Tod ins Herz gestochen.
Die tote Hummel mit verschränkten Beinen.
Von allen Seiten kann ich sie betrachten.

 
Hans Arnfrid Astel (München, 9 juli 1933)
 

De Afro-Amerikaanse schrijfster, dichteres en politiek activiste June Jordan werd geboren op 9 juli 1936 in New York. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor June Jordan op dit blog.

Jim Crow: The Sequel (Fragment)

And yesterday
the new man
in the White House/
the new President declared,'What we have
done for women and minorities is a good
thing, but we must respond to those who
feel discriminated against...This is a
psychologically difficult time for the
so-called angry White man.'
Well I am here to tell the world that
46 percent of my children living in poverty
does not feel good to me
and my brothers in prison and not in college
does not feel good to me
psychologically
or otherwise!

Catch that angry White man and tell him
'Get a grip!'

Forty-six percent of the American labor
force is constituted by White men but White
men occupy 95 percent of all senior
management positions!
And as a wise Black man
recently observed
'This supposedly beleaguered minority
(White males are about one-third of the
population) makes up 80 percent of the
Congress, four-fifths of tenured university
faculty, nine-tenths of the Senate
and 92 percent of the Forbes 400.'

Tell me who's angry!

I say the problem with affirmative action
seems to me like way too much affirmative
talk and way too little action!

And unless you happen to belong to that
infinitesimal club of millionaire Black folks
got one hundred and eight thousand dollars
to throw into the campaign pot of their
nearest and dearest
full-time political racist,
I think you better join with me to agitate
and agitate for justice and
equality we can eat
and pay the rent with
NOW.

 
June Jordan (9 juli 1936 – 14 juni 2002)
Portret door Alexis Pauline Gumbs

De Engelse dichter John Heath-Stubbs werd geboren op 9 juli 1918 in Londen. Zie ook alle tags voor John Heath-Stubbs op dit blog.

The Carrion Crow

A carrion crow sat on an oak
And watched where the line of battle broke.

A carrion crow sat on an ash –
He hears the spears' and shields' clash.

A carrion crow sat on a pine:
The long-bows are bent, the swift arrows whine.

A carrion crow sat on an elm:
The broad sword batters the bright-plumed helm.

A carrion crow sat on a yew:
On Bosworth Field lies a crimson dew.

A carrion crow sat on a thorn,
Where the crown of England had rolled, forlorn.

Inscription for a Scented Garden for the Blind

Wayfarer, pause. Although you may not see,
Earth's bright children, herbs and flowers, are here:
It is their small essential souls that greet you,
Mounted upon the morning or evening air:
While from above, from sky and tree-bough,
Birds fling down their songs, a musical burgeoning.

 
John Heath-Stubbs (9 juli 1918 – 26 december 2006) 

De Engelse dichteres en schrijfster Ann Radcliffe werd geboren op 9 juli 1764 in Londen. Zie ook alle tags voor Ann Radcliffe op dit blog.

Superstition - An Ode

High mid Alverna's awful steeps,
Eternal shades, and silence dwell,
Save, when the gale resounding sweeps,
Sad straings are faintly heard to swell:

Enthron'd amid the wild impending rocks,
Involv'd in clouds, and brooding future woe,
The demon Superstition Nature shocks,
And waves her Sceptre o'er the world below.

Around her throne, amid the mingling glooms,
Wild-hideous forms are slowly seen to glide;
She bids them fly to shade earth's brightest blooms,
And spread the blast of Desolation wide.

See! in the darkened air their fiery course!
The sweeping ruin settles o'er the land,
Terror leads on their steps with madd'ning force,
And Death and Vengeance close the ghastly band!

Mark the purple streams that flow!
Mark the deep empassioned woe!
Frantic Fury's dying groan!
Virtue's sigh, and Sorrow's moan!

Wide-wide the phantoms swell the loaded air
With shrieks of anguish-madness and despair!
Cease your ruin! spectrs dire!
Cease your wild terrific sway!
Turn your steps-and check your ire,
Yield to peace and mourning day!'

 
Ann Radcliffe (9 juli 1764 – 7 februari 1823)

De Engelse schrijver, tekenaar, illustrator en dichter Mervyn Peake werd geboren op 9 juli 1911 in Lushan (Kuling) in Jiangxi, een province in centraal China. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor Mervin Peake op dit blog.

Uit: Titus Groan

“It was this feeling of belonging to the winding stair and the attic which Fuchsia experienced as she ran her right hand along the wooden wall as she climbed and encountered after some time the loose board which she expected. She knew that only eighteen steps remained and that after two more turns in the staircase the indescribable grey-gold filtering glow of the attic would greet her. Reaching the top-most step she stooped and leaned over a three-foot swing door, like the door of a byre, unfastened the latch and entered the first of the three sections of the attic. An infiltration of the morning's sun gave the various objects a certain vague structure but in no way dispelled the darkness. Here and there a thin beam of light threaded the warm brood-ing dusk and was filled with slowly moving motes like an attenuate firmament of stars revolving in grave order. One of these narrow beams lit Fuchsia's forehead and shoul-der, and another plucked a note of crimson from her dress. To her right was an enormous crumbling organ. Its pipes were broken and the keyboard shattered. Across its front the labour of a decade of grey spiders had woven their webs into a shawl of lace. It needed but the ghost of an infanta to arise from the dust to gather it about her head and shoulders as the 'most fabulous of all mantillas. In the gloom Fuchsia's eyes could barely be seen for the light upon her forehead sank deeper shadows, by contrast, through her face. But they were calm. The excitement that had wakened within them on the stairway had given place to this strange calm.”

 
Mervyn Peake (9 juli 1911 – 17 november 1968)
Cover

De Tsjechische schrijver en dichter Jan (Nepomuk) Neruda werd op 9 juli 1834 geboren in Praag. Zie ook mijn blog van 9 juli 2010 en eveneens alle tags voor Jan Neruda op dit blog.

Uit:Die Hunde von Konstantinopel (Reisebilder, vertaald door Christa Rothmeier)

"Mir hat es auch nicht gefallen«, antwortete er, »solange ich es nicht bei gerötetem Himmel sah.«
An den Menschen, vor allem den Frauen, delektieren sich die Künstler schon weniger.Gesunde, kräftige Männer gibt es in Hülle und Fülle, und an Herkulesmodellen herrscht keine Not; um so
schlechter bestellt ist es aber um die Venusfiguren.
Die Mädchen haben zwar fast durchweg gefällige Gesichter, aber flache Brüste, sie haben große Füße,keine Waden, wo es auf den kotigen Straßen doch soviel Gelegenheit gäbe, sich damit zu brüsten! Ich saheine einzige wirklich schöne Frau. Wie eine blonde Walküre ging sie würdig und stolz einher. Ihr Blick war verträumt, das Haar weich, das Antlitz samtzart, sie war hochgewachsen, schlank und dennoch kräftig – eine wahre Hermannstochter. Sie verkauft Obst.
Sich geschmackvoll zu kleiden, verstehen hier weder die vornehmen noch die weniger vornehmen
Frauen. Bei den zahlreich nach München kommenden Provinzlerinnen erkennt man vor lauter Tracht nicht einmal die Figur. Sie tragen unterschiedlichste Kopfbedeckungen, wie Schmetterlinge gebundene Tücher, niedrige Hütchen auf Tiroler-, hohe Mützen mit Pelz auf Grenadierart und schließlich nur Häubchen, um den Zopf zu bedecken, silberne oder goldene »Riegelhauben«, die die Form eines in zwei Zipfeln auslaufenden Männerbarts haben. Die Volkstracht behauptet sich ungebrochen bis nach München herein. Auf Männerköpfen entdeckte ich viele flache runde Hüte mit schmaler Krempe, ebensolche wie die, zu denen wir in Prag den breitkrempigen
Slawenhut verunstaltet haben. Auf den kurzen Jacken tragen sie statt Knöpfen eine derartige Menge österreichischer Silberzwanziger, daß es mir als einem braven österreichischen Untertanen fast den Magen hob.“

 
Jan Neruda (9 juli 1834 - 22 augustus 1891)
Praag

De Duitse schrijver, draaiboekauteur en producent Peter Märthesheimer werd geboren op 9 juli 1937 in Kiel. Zie ook alle tags voor Peter Märthesheimer op dit blogen ook mijn blog van 9 juli 2010

Uit: Das forschende Kind

„Fassbinder fand mein Material nicht nur deprimierend, sondern einfach auch langweilig. Um so etwas anzusehen, sagte er, würde kein Mensch ins Kino gehen. Fernsehen, sagte ich. Das ist das gleiche, sagte Fassbinder, es sind ja die gleichen Menschen, die da sitzen, und wo die nun sitzen, ist doch egal. Jedenfalls will keiner sich nochmal ansehen, dass es ihm schlecht geht, das weiß er ja selbst schon. Aber wie es ihm besser gehen könnte, das wird er sich gern ansehen wollen. Ich sagte etwas vom aktiv handelnden Subjekt und Fassbinder sah mich erstaunt an und dann verstand er, was ich meinte und sagte: "Ach so, Sie meinen einen Helden". Ich war etwas ratlos, weil ich mir einen Helden gerade noch im spanischen Bürgerkrieg vorstellen konnte, nicht aber in der Endmontage bei Ford in Köln. Ich sagte also etwas darüber, dass es in der Wirklichkeit eben Helden leider nicht gäbe. "Einen Belmondo meinen Sie, nicht wahr?", sagte Fassbinder. Er wurde jetzt immer lebhafter. Ich sagte, dass ein Belmondo sicher schön wäre, aber in der Wirklichkeit..., und Fassbinder unterbrach mich und sagte: "Ich meine ja auch nicht in der Wirklichkeit, sondern im Kino. Im Fernsehen, sagte ich. Das ist doch das gleiche, sagte Fassbinder nochmal, und ich sagte, dass ich mir ja auch wünschen würde, dass die Menschen in der Wirklichkeit sich so autonom verhalten würden wie Belmondo im Film, aber dass leider..., und Fassbinder sagte heftig: "Jetzt hören Sie doch auf mit Ihrer Wirklichkeit und jetzt hören Sie doch auf damit, den Leuten etwas zu wünschen und denken lieber darüber nach, was sich die Leute selber wünschen! Haben Sie von diesem Bloch erzählt oder ich?!" Daran hatte ich noch gar nicht gedacht, tatsächlich: Dass die Leute sich selbst etwas wünschen. Und dabei war es ein so einfacher Gedanke - nur dem datengefüllten Soziologenkopf und dem Abbildungsrealismus des Fernsehens war er fremd.“

Peter Märthesheimer (9 juli 1937 – 18 juni 2004)
Hier mer Rainer Werner Fassbinder (rechts)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e juli mijn vorige blog van vandaag.

09-07-2017 om 12:07 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver, dichter en vertaler Jean Cassou werd geboren op 9 juli 1897 in Deusto bij Bilbao.Zie ook alle tags voor Jean Cassou op dit blog en ook mijn blog van 9 juli 2010

Sonnet I

La barque funéraire est, parmi les étoiles,
longue comme le songe et glisse sans voilure,
et le regard du voyageur horizontal
s'étale, nénuphar, au fil de l'aventure.

Cette nuit, vais-je enfin tenter le jeu royal,
renverser dans mes bras le fleuve qui murmure,
et me dresser, dans ce contour d'un linceul pâle,
comme une tour qui croule aux bords des sépultures ?

L'opacité, déjà, où je passe frissonne,
et comme si son nom était encor Personne,
tout mon cadavre en moi tressaille sous ses liens.

Je sens me parcourir et me ressusciter,
de mon front magnétique à la proue de mes pieds,
un cri silencieux, comme une âme de chien.

Sonnet VI
À mes camarades de prison

Bruits lointains de la vie, divinités secrètes,
trompe d’auto, cris des enfants à la sortie,
carillon du salut à la veille des fêtes,
voiture aveugle se perdant à l’infini,

rumeurs cachées aux plis des épaisseurs muettes,
quels génies autres que l’infortune et la nuit,
auraient su me conduire à l’abîme où vous êtes ?
Et je touche à tâtons vos visages amis.

Pour mériter l’accueil d’aussi profonds mystères
je me suis dépouillé de toute ma lumière :
la lumière aussitôt se cueille dans vos voix.

Laissez-moi maintenant repasser la poterne
et remonter, portant ces reflets noirs en moi,
fleurs d’un ciel inversé, astres de ma caverne.

 
Jean Cassou (9 juli 1897 – 18 januari 1986)
Borstbeeld in Toulouse

De Duitse schrijfster Johanna Schopenhauer werd geboren in Danzig op 9 juli 1766. Zie ook alle tags voor Johanna Schopenhauer op dit blog en ook mijn blog van 9 juli 2010

Uit:Reise durch England und Schottland

“Es ist eigentlich recht erfreulich, in diesem Lande zu reisen. Die schönsten Landschaftsgemälden ähnlichen Parks, die Gärten, die zweckmäßige Einrichtung der Häuser, der raffinierte Luxus, die Nettigkeit der Ordnung überall, die selbst in dem unbedeutendsten Hausgeräte sich zeigende Eleganz und Bequemlichkeit, machen einen frohen Eindruck auf den Besuchenden. Man wünscht sich alle diese Dinge nicht, weil man ihrer nicht gewohnt ist, oft nicht einmal ihren Gebrauch kennt; aber man bekommt ein Gefühl von heiterem Lebensgenusse. Nur den Wunsch, sich der Kunstwerke recht zu erfreuen, sie zu studieren, vielleicht etwas zu kopieren, muß man nicht aufkommen lassen; denn seine Erfüllung ist in diesem Lande mit so vielen Schwierigkeiten umgeben, dass sie fast undenkbar wird.
Von den Schönheiten des Landes und der Wege, von den bequemen Gasthöfen, die man auch in den abgelegensten Gegenden findet und in welchen man nur einen wohlgefüllten Beutel braucht, um gleich so gut und vielleicht besser als zu Hause zu sein, von der trefflichen Einrichtung des Postwesens ist überall viel gesagt und geschrieben, und dennoch nicht zu viel, um dieses in seiner Art vollkommenste Ganze gehörig zu loben.
Für jetzt wollen wir uns aber darauf beschränken, eine allgemeine Idee eines englischen großen Landhauses mit seinen Umgebungen aufzustellen und alsdann versuchen zu beschreiben, was wir auf einer Reise von London durch das nördliche England nach Schottland zu sehen Gelegenheit hatten.
Ein englischer Park ist von dem, was man sich in Deutschland unter diesem Namen denkt, merklich verschieden. Er umfaßt die das Wohnhaus oder Schloß zunächst umgebenden, eigentlich zu demselben gehörigen Ländereien und ist gewöhnlich von ziemlichen Umfange. Äcker und Wiesen, mit lebendigen Hecken zierlich eingefasst, durchschnitten von wohlgehaltenen Kieswegen zum Gehen und Fahren, liegen in seinem Bezirk, sowie auch einzelne Wirtschaftsgebäude von gefälliger, aber doch ihre Bestimmung andeutender Form. Überall hat man nach malerischen Effekten gestrebt, und die sanften Anhöhen und Vertiefungen dieses Landes erleichtern dieses Streben; aber immer ist das Nützliche mit dem Schönen vereint.“

 
Johanna Schopenhauer (9 juli 1766 - 17 april 1838)
Cover

De Duitse dichter, vertaler en geestelijke Johann Nikolaus Götz werd geboren op 9 juli 1721 in Worms. Zie ook mijn blog van 9 juli 2009 en ook mijn blog van 9 juli 2010

Sinngedicht

Den Fächer in der Hand, gieng ich in meinen Garten,
Den jungen Zephir zu erwarten;
Schnell spielt mein Unterrock, und hebt sich blähend auf.
Willkommen, o Favon, der Schäferinnen Diener!
So dacht' ich – – Aber ach! es war in strengem Lauf
Ein grober Nord: ein Capuciner.

Die Lebenszeit

Die Zeit entflieht wie dieser Bach,
Wie dies Gewölk entflieht die Zeit.
Ein Tor sieht ihr mit Wehmut nach;
Ein Weiser, der für heut'
Und nicht für morgen lebt,
Kann, eilet sie gleich den Winden,
Ihr doch, so sehr sie weiter strebt,
Die regen Flügel binden. --
Ist unser Leben nur ein kurzer Weg,
So lasst uns diesen kurzen Weg,
So lange wir ihn gehen,
Mit Rosen übersäen!

 
Johann Nikolaus Götz (9 juli 1721 – 4 november 1781)
Monument in Worms 

De Franse dichter en schrijver Alexis Piron werd geboren op 9 juli 1689 in Dijon. Zie ook alle tags voor Alexis Piron op dit blog en ook mijn blog van 9 juli 2010

Ode a Priape (Fragment)

Foutre des neuf garces du Pinde,
Foutre de l'amant de Daphné ',
Dont le flasque vit ne se guindé
Qu'à force d'être patiné.
C'est toi que j'invoque à mon aide,
Toi, qui, dans les cons, d'un vit raide
Lances le foutre à gros bouillons ;
Priape, soutiens mon haleine,
Et pour un moment dans ma veine
Porte le feu de tes couillons.
Que tout bande, que tout s'embrase,
Accourez putains et ribauds.

Que vois-je ! où suis-je ! ô douce extase !
Les cieux n'ont point d'objets si beaux :
Des couilles en blocs arrondies.
Des cuisses fermes, rebondies.
Des bataillons de vits bandés.
Des culs ronds sans poil et sans crottes,
Des çons, des tétons et des mottes,
D'un torrent de foutre inondés.

Restez, adorables images,
Restez à jamais sous mes yeux ;
Soyez l'objet de mes hommages,
Mes législateurs et mes dieux.
Qu'à Priape on élève un temple.
Où jour et nuit l'on vous contemple,
Au gré des vigoureux fouteurs :
Le foutre servira d'offrande,
Les poils et couilles de guirlande.
Les vits de sacrificateurs.
  

 
Alexis Piron (9 juli 1689 – 21 januari 1773)
Portret door Louis Tocqué, ca. 1737

De Engelse schrijver Matthew Gregory Lewis werd geboren op 9 juli 1775 in Londen. Zie ook alle tags voor Matthew Lewis op dit blog en ook mijn blog van 9 juli 2010

Uit: The Monk

“Her figure was rather below than above the middle size: it was light and airy as that of an Hamadryad. Her bosom was carefully veiled. Her dress was white; it was fastened by a blue sash, and just permitted to peep out from under it a little foot of the most delicate proportions. A chaplet of large grains hung upon her arm, and her face was covered with a veil of thick black gauze. Such was the female, to whom the youngest of the Cavaliers now offered his seat, while the other thought it necessary to pay the same attention to her companion.
The old Lady with many expressions of gratitude, but without much difficulty, accepted the offer, and seated herself: the young one followed her example, but made no other compliment than a simple and graceful reverence. Don Lorenzo (such was the Cavalier's name, whose seat she had accepted) placed himself near her; but first he whispered a few words in his Friend's ear, who immediately took the hint, and endeavoured to draw off the old Woman's attention from her lovely charge.
“You are doubtless lately arrived at Madrid,” said Lorenzo to his fair Neighbour; “It is impossible that such charms should have long remained unobserved; and had not this been your first public appearance, the envy of the Women and adoration of the Men would have rendered you already sufficiently remarkable.”
He paused, in expectation of an answer. As his speech did not absolutely require one, the Lady did not open her lips: after a few moments he resumed his discourse:
“Am I wrong in supposing you to be a Stranger to Madrid?”
The Lady hesitated; and at last, in so low a voice as to be scarcely intelligible, she made shift to answer, — “No, Segnor.”
“Do you intend making a stay of any length?”
“Yes, Segnor.”
“I should esteem myself fortunate, were it in my power to contribute to making your abode agreeable. I am well known at Madrid, and my Family has some interest at Court. If I can be of any service, you cannot honour or oblige me more than by permitting me to be of use to you.” — “Surely,” said he to himself, “She cannot answer that by a monosyllable; now she must say something to me.”

 
Matthew Lewis (9 juli 1775 – 14 mei 1818)
Affiche voor de gelijknamige film uit 2011

De Britse schrijfster Dame Mary Barbara Hamilton Cartland werd geboren in Edgbaston (Birmingham), op 9 juli 1901. Zie ook alle tags voor Barbara Cartland op dit blog en ook mijn blog van 9 juli 2010

Uit: The Mountain of Love

"You are the top of the class," the Greek Master enthused, smiling. "I congratulate you." He was addressing Kayla Forde, his best and most attentive pupil "I am so glad," Kayla responded. "I love Greece and cannot read too much about the country." "Have you ever been there?" the Master enquired. "I went there with my father when I was only six, but I remember it so vividly and I believe the beauty of Delphi is engraved permanently on my heart." He clasped his hands together. "That is exactly how you should feel," he cried, "and what the Greeks feel themselves." Kayla picked up her books and left the schoolroom. The Master had called her back as the other pupils were leaving when the lesson ended. Kayla had found that the men and women who taught languages were more interesting to her than anyone else at the Convent. She was very well aware of why her mother had sent her there. It was because the Holy Convent of Santa Maria Magdalena in Florence was renowned as the best Finishing School for young ladies in the whole of Europe. Aristocrats from every country sent their daughters there and their brains were polished and honed before they appeared as debutantes in Society. Kayla's mother had been determined that she should have the very best and Kayla had in fact expostulated before she went there, "It will cost too much, Mama, and we really cannot afford it.”

 
Barbara Cartland (Edgbaston (9 juli 1901 – 21 mei 2000)

De Oostenrijkse schrijver, journalist, dramaturg en uitgever Robert Gratzer werd geboren op 9 juli 1948 in Mariahof. Zie ook alle tags voor Robert Gratzer op dit blog.

Uit:Immer-währender Kalender

“Was haben uns die armselig ungebildeten Landpfarrer nicht alles erzählt, als wir klein und neugierig waren und für die Legenden Ohren hatten so groß wie die Elefanten. St. Nikolaus hin oder her, Barbara mit den Zweigen hin oder her, und auch die höchst suspekte Geschichte mit der unbefleckten Empfängnis am 8. hin oder her - am meisten hatte es mir der Lazarus angetan, der Tagesheilige vom 17. Dezember. Weil er nämlich im bayrisch-südösterreichisch-steirischen Mandlkalender, dem Vademecum des Volksglaubens, so anschaulich von Kopf bis Fuß mit Mullbinden eingewickelt ist. Und während ich ehedem darüber sinniert habe, ob, wenn er so komplettverpackt ist, nicht auch sein Heiligenschein unter den Mullbinden verwurschtelt sein müßte, assoziierten die heutigen Kids, wenn sie das Bild anschauen würden, höchstens die Comic-Figur des “Spiderman“.
Es ist unerheblich, ob es den Lazarus gegeben hat oder nicht. Sein Name “Eliazar“ bedeutet “Gott hilft“. Die Gesellschaft braucht das personifizierte Leiden, sie braucht ein Anschauungsmodell, wie es einem verdammt schlecht gehen kann oder gehen könnte; als Erinnerung braucht sie es, zur Mahnung, damit der allenfalls aufkeimenden Hoffart Einhalt geboten werde.“

 
Robert Gratzer (9 juli 1948 – 6 mei 2004)
La résurrection de Lazare door Leon Bonnat, 1857.

09-07-2017 om 12:05 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

 
Thomas Voeckler pakt een flesje water in de Tour van 2016

Uit: De Ereronde van de Eland

“De vluchter oogt onrustig. Hij kijkt om, minder dan voorheen, maar met evenveel wanhoop in zijn ogen. Achter zich ziet hij slechts een weg met platanen aan weerszijden. De schaduwen van de bomen worden korter. De zon klimt. Het is lunchtijd. Toeschouwers langs de kant van de weg halen stokbroden uit rugzakken en openen de koelboxen.
Dit is zomer in Frankrijk. Zon, eindeloze rijen platanen, baguettes met smeltende La vache qui rit en de Tour. De Tour is meer dan een wielerwedstrijd. De Tour, dat is chaos, hectiek en publiek. Dat is drie weken feest in ieder dorp dat wordt aangedaan. Dat is de burgemeester in zijn beste pak, de vrouw van de slager in haar mooiste bloemetjesjurk en gratis pastis in het café op de hoek. En hordes toeristen uiteraard. De Tour is van Frankrijk, maar ook een beetje van de rest van de wereld. Behalve de Franse driekleur wapperen er Duitse vlaggen, Vlaamse Leeuwen, Friese pompeblêdden, Noorse rood-blauwe kruizen, Amerikaanse stars and stripes en Kazakstaanse zonnen. Drie weken lang heeft de wereld twee wielen.
De vluchter steekt zijn hand op naar de wedstrijdjury en wijst naar zijn bidon. Een motor met drinkbussen op de bagagedrager komt naast hem rijden. De koploper vist een bidon uit het rekje. Hij schudt de drinkbus even voordat hij hem aan zijn mond zet. Neemt een slok en trekt een vies gezicht. Spuugt en gooit de bidon in de berm. Een paar kinderen en een volwassen man duiken erbovenop.”

 
Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

De Nederlandse dichter, componist en dirigent Micha Hamel werd geboren in Amsterdam op 8 juli 1970. Zie ook alle tags voor Micha Hamel op dit blog.

Oversteek
Voor Aylan Kurdi het 3-jarige Syrische jongetje dat, verdronken, aanspoelde op het strand van de Middellandse Zee.

Wie ben jij en wat lig je daar raar

Ben jij de bode in ons toneelstuk, de
eenling die van gruwelen vertellen moet

Ben jij een aangewezen gebieder, die onze
realpolitiek van afstand komt herschikken

Ben je misschien een ‘gevalletje van zuiver
toeval’, een kindgod, een activistisch beeldend

kunstwerk van siliconen en polyurethaan?
Wie ben je? Ie è û (Echoën minuten stilte)

Dat je geen teken geeft maar een teken bent
is iets waar geen dorre ouder iets mee kan

En dat jouw oversteek zijn eigen metafoor werd
vinden enkel hermeneuten interessant

De gang van abstract naar concreet heb je
ongewild ontgoochelend schitterend volbracht.

Wie ben jij en wat lig je raar en waar
zijn je emmertje en je schepje

 
Micha Hamel (Amsterdam, 8 juli 1970)

De Nederlandse dichteres Maria van Daalen werd geboren op 8 juli 1950 in Voorburg. Zie ook alle tags voor Maria van Daalen op dit blog.

Bouwland

Hij haakt de ploeg zonder bijgedachten achter de tractor,
gaat op de tractor zitten, start en rijdt.
Het kouter achter hem snijdt de grond open.
De klei kleeft steeds even aan het staal,
valt dan om, een brok met één gladde zijkant.

Hert

Hij zet het mes erin: het is een vacht
die langs de hals bruin kleurt. Hij drukt.
Er gutst geen bloed uit. Langs de scherpe punt
siepelt slechts een klein stroompje;
druppels blijven hangen aan het haar.

Zijn vingers worden vlekkerig
nu hij het mes strak verder trekt
en een vreemd donkere onderlaag ontbloot.
Met enkele halen wordt de vacht tot vel,
het hert tot vlees gereduceerd.

In zijn bewegingen is niets te merken
van overmoed. Er is gewoonte hier, en recht
en verder warenkennis. De vraag
of hij van bloed en mes houdt, doet
niet ter zake. Ontweien is zijn vak.

Tumor

Hij nam het mes en lenigde de pijn
door eraan toe te voegen. Langzaam sneed
hij in het uitgebluste vlees de lijn
van opening: een rode draad
verdubbelde zich, week, te zacht, uiteen.

Met een nieuw mes herhaalt hij dit
één laag dieper. Door het midden van de voor
trekt hij ongehaast een tweede lijn
en dan ontmoet het lemmet toch nog
onverwacht de weerstand van de zwelling.

Incisie. Onafhankelijk van moed en hoop
is hij vertrouwd met deze wetenschap.
Hand en hoofd hanteren dit,
bevrijden nu vakkundig het bederf.
Het is bekend. Hij doet zijn werk.

 
Maria van Daalen (Voorburg, 8 juli 1950)
Cover

De Amerikaanse dichter Peter Orlovsky werd geboren in New York op 8 juli 1933. Zie ook alle tags voor Peter Orlovsky op dit blog.

Snail Poem

Make my grave shape of heart so like a flower be free aired
& handsome felt,
Grave root pillow, tung up from grave & wigle at
blown up clowd.
Ear turnes close to underlayer of green felt moss & sound
of rain dribble thru this layer
down to the roots that will tickle my ear.
Hay grave, my toes need cutting so file away
in sound curve or
Garbage grave, way above my head, blood will soon
trickle in my ear -
no choise but the grave, so cat & sheep are daisey
turned.
Train will tug my grave, my breath hueing gentil vapor
between weel & track.
So kitten string & ball, jumpe over this mound so
gently & cutely
So my toe can curl & become a snail & go curiousely
on its way.

 
Peter Orlovsky (8 juli 1933 – 30 mei 2010)
 

De expressionistische Duitse schrijver en dichter Walter Hasenclever werd op 8 juli 1890 in Aken geboren. Zie ook alle tags voor Walter Hasenclever op dit blog.

Der Jüngling (Fragment)

O meine Freunde, kommt! Wir wollen alle
Uns lieben: Gleich, ob Mann, ob Weib, ob Kind;
Daß keine Frage, keine Antwort falle:
Wir tun es, weil wir auf der Erde sind!
Wir lieben ohne Sinn für Zärtlichkeiten,
Nur daß wir lieben ist uns schon Gewinn.
Dem andern Freunde Freude zu bereiten,
So tritt der Jüngling vor den Jüngling hin.
Nun komm auch du, aus jenem Kreis der Damen!
Du bist ein Weib. Sei nackt. Hier hast du Geld,
Erfüllt von mir und meines Freundes Samen
Zieh aus und werde reicher auf der Welt!

Kehr nie zurück, Geschöpf aus unsern Freuden!
Du bist vorhanden. Hab zum Lieben Mut.
Du wirst vielleicht ein Kind von uns erleiden,
So laß es wachsen und so mach es gut!
Da liegst du zwischen uns, du arme Dirne,
Und hast mit uns gemeinsam nur die List.
Die Wollust steigt dir nicht mehr zum Gehirne:
Du liebst, weil nichts mehr ewig an dir ist.
O du mein Freund, die wir zuzweit genießen
An dem Kadaver einer dritten Frau –
Siehst du es nicht wie einen Zug von Riesen,
Einsam, und ragen an der Leichenschau?

Kehr mir zurück, mein Geist, im Blut verrieben;
Was du gelöst, das sammle wieder fest.
Und halte mir das Gleichgewicht beim Lieben,
Sonst sterb ich am Gefühl wie an der Pest.
Ich will jetzt mit dir sein und mit dir reisen;
Wir wollen wie zwei Kugeln uns umkreisen,
Aus einem hellen Raum ins Dunkel wehn.
Wenn je dich ein Genuß verzehrt, den töte!
Verkauf dein Weib, du wirst es überstehn.
Gleichviel ob Ekel oder Liebesnöte –
Am Himmel eilen Wind und Morgenröte,
Die Scheiben klirren, und die Züge gehn.

 
Walter Hasenclever (8 juli 1890 – 21 juni 1940) 
Op een verzamelplaatje uit 1928 van de Yenidze Zigarettenfabrik

Zie voor nog meer schrijvers van de 8^e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

08-07-2017 om 11:51 geschreven door Romenu  

De Engelse schrijver en dichter Richard Aldington werd geboren op 8 juli 1892 in Portsmouth. Zie ook alle tags voor Richard Aldington op dit blog.

I have drifted along this river 

I have drifted along this river
Until I moored my boat
By these crossed trunks.

Here the mist moves
Over fragile leaves and rushes,
Colorless waters and brown, fading hills.

You have come from beneath the trees
And move within the mist,
A floating leaf.

O blue flower of the evening,
You have touched my face
With your leaves of silver.

Love me, for I must depart.  

Beauty Unpraised

There is only you.
The rest are palterers, slovens, parasites.
You only are strong, clear-cut, austere;
Only about you the light curls
Like a gold laurel bough.

Your words are cold flaked stone,
Scentless white violets?
Laugh Let them blunder.
The sea is ever the sea
And none can change it,
None possess it.

 
Richard Aldington (8 juli 1892 – 27 juli 1962)

De Frans- en Nederlandstalige Belgische schrijver Jean Ray (bekendste pseudoniem van Raymond de Kremer) werd geboren op 8 juli 1887 in Gent. Zie ook alle tags voor Jean Ray op dit blog.

Uit:Le livre des fantômes

“Et l’intention d’insister sur l’égalité séculière et religieuse était si évidente qu’elle frappa le chargé de mission, comme un reproche ou une ironie. Ces paroles, peu marquantes par leur simplicité et leur banalité, avaient pourtant suivi Tranquillin pendant son retour à l’auberge du Pot d’Étain et même dans le train qui l’emportait à travers une sombre région boisée d’Allemagne, et qu’il quitta à Mannheim au milieu d’un groupe d’émigrants suisses venus de Bâle et quittant l’Europe pour l’Australie. Il y apprit que les hôtels de Mannheim étaient affreusement sordides, qu’il fallait se méfier des changeurs et que rien n’était moins certains que les horaires des trains et des bateaux. »
(…)

« Je repris le même chemin qu’à l’aller, par le terrain des lavandières et le chantier du tonnelier.
Tout à coup, au détour d’une vaste pyramide de futailles, Knops surgit. Il poussa un rugissement de joie en m’apercevant, conscient d’avoir bien gagné sa demi-velte de bière, et il s’élança, la griffe haute. Au même instant la pyramide chancela, ses contours se défirent, un gros fût en cœur de chêne traça dans l’air une courbe de boulet et fondit sur Knops.
Le loqueteux poussa un cri, et je vis ses longues jambes s’agiter drôlement parmi les éclats de bois suiffeux. »
(…)

« Bien avant que le bon Benoît Picard eût décrit sa douce vision, la petite ville s’appelait La-Roche-sur-Orgette, en raison d’un pan de rocher et du nom de la rivière caressant ses remparts. Elle était devenue plus tard La-Ruche-sur-Orgette, à cause d’un fragment de blason ornant le coin d’une de ses portes, et où un archéologue local avait cru découvrir une ruche entourée d’un essaim de mouches à miel. C’était d’ailleurs sans importance ; Mgr Ducroire continuait à l’appeler « la-petite-ville » et, le plus souvent « ma-petite-ville », au mépris de quelques vilains noms qu’elle devait à ses habitants.
L’abbé Capade, le secrétaire de Monseigneur, la nommait pour sa part « nichet du diable », sans qu’on pût savoir pourquoi."

 
Jean Ray (8 juli 1887 – 17 september 1964)
Cover

De Franse dichter en schrijver Jean de La Fontaine werd op 8 juli 1621 geboren in Château-Thierry in Champagne. Zie ook alle tags voor Jean de La Fontaine op dit blog.

De eik en het riet (Vertaald door Jan Prins)

Een eikeboom sprak tot het riet: „
Ge hebt wel reden, over de natuur te klagen.
't Gewicht van een goudhaantje schier verdraagt ge niet.
Het minste windje, dat bij vlagen
het water rimpelt van den vliet,
weet tot een buiging u te dwingen.
Mijn voorhoofd echter, aan den Kaukasus gelijk,
verhindert niet alleen het zonlicht door te dringen,
maar voor geen storm neemt het de wijk.
Voor u is harde bries, wat zefier is voor mij.
En waart ge nog ontkiemd onder de kroon van blaren,
waarmee 'k den omtrek oversprei,
dan voert ge vast daar beter bij,
daar 'k u voor noodweer zou bewaren.
Doch meestal, waar ge uw groei begint,
gaat in een waterzoom 't rijk over van den wind.
Zooals u 't lot bedeelt, komt waarlijk niet te pas."
„Uw medelijden", antwoordt hem het rietgewas,
„komt uit uw goede hart, maar laat die zorgen varen.
Wind is voor mij minder te vreezen, dan voor u.
Ik buig wel, maar ik breek niet. Hebt gij al tot nu
zijn stooten, ook die 't hevigst waren,
met ongebogen rug doorstaan,
het einde is nog niet daar." Bij dat woord komt er aan
den horizon een zoo verwoede bui opdagen,
als ooit het Noorden in zijn schoot
tot op dat oogenblik met zich had omgedragen.
't Riet boog, terwijl de eik weerstand bood.
De wind, in kracht nog eens zoo groot,
weet tot ontwortelde te maken,
wiens machtig hoofd bijkans den hemel scheen te raken,
wiens voeten reikten tot het rijk zelf van den dood.

 
Jean de La Fontaine (8 juli 1621 – 13 april 1695)
The Oak and the Reed door Achille-Etna Michallon, 1816

De Duitse dichter en schrijver Julius Mosen (eig. Julius Moses) werd geboren op 8 juli 1803 in Marieney in het Vogtland. Zie ook alle tags voor Julius Mosen op dit blog.

Der Alpengang

Des Morgens früh zu guter Zeit
Geh' ich zur Sennerin,
Es ist das Herz mir himmelweit,
Zieh' ich zur Alpe hin.

Die Morgensonne scheinet hell,
Das Mägdlein steht davor,
Als wär' dort oben an der Stell'
Das off'ne Himmelsthor.

Ich seh' im rothen Schein sie stehn -
Die Sonne blendet sehr -
Die Wolken und die Lämmer gehn
Zusammen um sie her.

Ein grünes Bändel auf dem Hut,
Am Herzen Röslein roth, -
Ach, wüßt' ich nicht, wie Lieben thut,
Was hätt' es noch für Noth? -

Nachtlied

Dürft' ich mit dir dort oben gehn,
Du träumerischer Mond,
Ich könnte wol hinübersehn,
Wo die Geliebte wohnt!

Zu glücklich ist die Nachtigall,
Die in dem Lindenbaum
Vor ihrem Haus mit süßem Schall
Durchklinget ihren Traum!

 
Julius Mosen (8 juli 1803 – 10 oktober 1867)
De Julius Mosen Turm op de Eisenberg bij Pöhl

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 8 juli 2007.

De Duitse schrijver en nationaalsocialist Hanns Johst werd geboren op 8 juli 1890 in Seerhausen.

Zie voor onderstaande schrijfster ook mijn blog van 8 juli 2010

De Duitse schrijfster Eva Roman werd in 1980 geboren in Aken en groeide op in Augsburg.

08-07-2017 om 11:50 geschreven door Romenu