De Pools-Oostenrijkse schrijver Radek Knapp werd geboren op 3 augustus 1964 in Warschau. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2007 en ook mijn blog van 3 augustus 2008 en ook mijn blog van 3 augustus 2009

Uit: Gebrauchsanweisung für Polen

Ein Ausländer in Polen

Da Sie nun kurz davor stehen, den Polen in ihrem eigenen Land zu begegnen, sollten Sie unbedingt ein paar Dinge über sie wissen. Denn hier haben die Polen ihren Alltag, wohingegen Sie jetzt der Ausländer sind und das bald auch zu spüren bekommen. Die Polen sind nämlich sehr sensibilisiert, was den Umgang mit Ausländern angeht. Eine Eigenschaft, die sie übrigens mit den Westeuropäern teilen - wenn auch mit umgekehrten Vorzeichen. Im Westen hält man einen Ausländer in der Regel für ein dunkelhäutiges Individuum, das über einen großen Appetit auf deutsche Steuergelder und die diabolische Fähigkeit verfügt, unseren blonden Walküren den Kopf zu verdrehen. In Polen ist das andersherum. Ein Ausländer ist ein edles, großzügiges Wesen, das aus einer Welt kommt, die noch in Ordnung ist. Das liegt am ausgeprägten Sinn für Gastfreundschaft, einem Markenzeichen der slawischen Seele. Wenn in Polen zu Ihnen jemand dzien dobry sagt, was soviel wie guten Tag bedeutet, dann meint er es auch so.

Radek Knapp (Warschau, 3 augustus 1964)

De Zwitserse schrijver Christoph Geiser werd geboren op 3 augustus 1949 in Basel. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2007 en ook mijn blog van 3 augustus 2008 en ook mijn blog van 3 augustus 2009

Uit: Grünsee - Brachland

„Pingger, drei Jahre älter als ich, erschien mir damals viel älter – er hatte Einfälle und Ideen, durfte zwar nur selten zu uns kommen, aber wenn er kam, erfand er, was wir noch nicht erfinden konnten: Er baute uns das Matterhorn; er holte sämtliche Stühle aus den Zimmern, stellte sie mit den Stuhllehnen gegeneinander in die Mitte des Ganges, türmte Stühle auf Stühle, legte Kissen auf die Sitzflächen und holte Hocker aus der Küche; zuoberst kam wieder ein Stuhl mit Rückenlehne zu stehen, wegen des steilen geknickten Gipfels. Über das Gerüst aus Stühlen breitete Pingger die schweren Bärenfelldecken, in die sich Großmutter am Nachmittag auf dem Balkon einhüllte. Unser Matterhorn, viel größer als wir, ein abwechslungsreicher zerklüfteter Berg, der ganz unterschiedlich aussah, je nachdem von welcher Seite man ihn betrachtete, war, fanden wir, dem Original mindestens ebenso ähnlich wie das Ölbild über dem Eßtisch im Wohnzimmer, und Oes fand das auch; nur die Farbe stimmte nicht: Unser Berg war braun statt weiß.
Dann genügte uns der Berg allein doch nicht; das Spiel wäre zu Ende gewesen, und unser großer Cousin wäre heimgegangen: vorzeitig. Was sollten wir mit diesem Berg anfangen?
Besteigen konnten wir ihn nicht, er wäre zusammengebrochen; Bergsteiger aus Plastik, mit denen wir Erstbesteigung und Absturz hätten spielen können, besaßen wir nicht; überhaupt sah unser Berg, wenn wir ihn lange genug betrachteten, gar nicht wie ein Berg aus, eher wie eine Landschaft aus sanft gewellten Hügeln.“

Christoph Geiser (Basel, 3 augustus 1949)

De Nederlandse schrijver Leonhard Huizinga werd geboren op 3 augustus 1906 in Groningen. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2007

Uit: Adriaan en Olivier

“Het was in het allerholst van den nacht en twee groote volle manen stonden met verwijtende gezichten aan den hemel.

‘Hoe hard rijden wij nu?’ vroeg ik.

‘Zesennegentig,’ zei Adriaan en draaide achteloos het stuur drie keer rond.

‘Wáár rijden wij nu?’ vroeg ik.

‘Om de markt in Rittenburg,’ zei Adriaan.

‘Rittenburg is een prachtig oud stadje,’ zei ik. ‘Het bezit een fraai middeleeuwsch stadhuis, met een monumentale trap.’

‘Nee,’ zei ik, toen het lawaai had opgehouden, ‘het bezat een fraai middeleeuwsch stadhuis. Kijk nu toch eens wat je gedaan hebt! Je kunt toch niet met een auto deze monumentale trap op!’

‘Is die auto van u?’ vroeg de agent.

‘Geweest,’ zeiden wij, en schudden de overblijfselen van ons af.

‘Mag ik uw rijbewijs eens even zien?’ vroeg de agent.

‘Nee,’ zei ik, ‘het is geen kijkdag vannacht.’

Hij trok zijn potlood.

‘Uw naam!’ zei hij tegen mij.

‘Ik ben incognito, nieuwsgierig aagje.’

‘Hoe zegt u?’

 ‘Incognito. I-N-C-O-G-N-I-T-O.’

Hij schreef het op.

‘Voornaam?’

‘Ja, erg voornaam.’

‘Hoe is die?’

‘Olivier,’ zei ik, ‘maar zonder Twist.’

‘Dat zou ik u ook niet raje,’ zei de agent. ‘Waar ben u geboren?’

‘In het binnengasthuis, 's ochtends om kwart over twee uit een zekere hoeveelheid zonnegloren plus een zucht van de ziedende zee.’

Leonhard Huizinga (3 augustus 1906 – 9 juni 1980)

De Amerikaanse schrijver Steven Millhauser werd geboren op 3 augustus 1943 in New York. Zie ook mijn blog van 3 augustus 2007 en ook mijn blog van 3 augustus 2008 en ook mijn blog van 3 augustus 2009

Uit: The Man In The Attic

„At exactly midnight by his strapless watch, Haverstraw puts down his No. 2 hexagonal yellow pencil beside his spiral-bound notebook, which he leaves open on the desk, and leans back in his chair. For a moment he feels dizzy, and grips the edge of the desk; it is hot in the attic room, and the air feels stale and close, despite the twenty-year-old rattling window fan that is supposed to draw the hot air out and somehow leave coolness in its wake. The attic room, lined with bookshelves, is above the second floor of the house, where his mother has her bedroom. Haverstraw's bedroom is also on the second floor, but he prefers to sleep in the old guest-bed in the attic study. The mattress sags, his feet stick over the end, and the room is poorly heated in winter, but Haverstraw does not seek comfort. Haverstraw is thirty-nine years old and lives with his sixty-six-year-old mother. For the last nine years he has been at work on an immense project, an experiment in memory, which will justify him. Tonight the writing has gone well, or at least not badly, though perhaps his ideas have carried him a little astray; he has the sudden sense that the whole project is astray, his whole life astray, but the thought is so terrifying that he quickly suppresses it. He must get out and walk in the night. His waking hours are divided into three segments: from one in the afternoon to six at night he gets through the day, from seven to midnight he writes, and from midnight to five in the morning he gets through the night. He sleeps from five in the morning to one in the afternoon. Dinner with his mother is from six to seven--always. His work will justify him. People will understand. He will be redeemed. Remember old Haverstraw? Guy who lived in the attic? Well! Seems that he. Turns out he. Haverstraw needs to get outside and walk.“

Steven Millhauser (New York, 3 augustus 1943)

03-08-2010 om 19:46 geschreven door Romenu  

De Chileense schrijfster Isabel Allende werd geboren in Lima op 2 augustus 1942. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2007 en ook mijn blog van 2 augustus 2008 en ook mijn blog van 2 augustus 2009.

Uit: Het eiland onder de zee (Vertaald door Rikkie Degenaar)

“Toulouse Valmorain kwam aan in Saint-Domingue in 1770, het jaar dat de Franse dauphin met de Oostenrijkse aartshertogin Marie-Antoinette trouwde. Voor hij naar de kolonie afreisde, toen hij er nog geen idee van had dat het lot hem een loer zou draaien en hij zich uiteindelijk tussen de suikerrietvelden van de Antillen zou begraven, was hij in Versailles nog uitgenodigd op een van de feesten ter ere van de nieuwe dauphine; een veertienjarig, blond meisje dat onverholen zat te gapen vanwege het strenge protocol van het Franse hof.

Dat lag allemaal achter hem. Saint-Domingue was een andere wereld. De jonge Valmorain had niet meer dan een vaag idee van de plek waar zijn vader zo goed en zo kwaad als het ging het geld bijeengaarde om zijn gezin te onderhouden, met de ambitie er een fortuin van te maken. Hij had ergens gelezen dat de Arowakken, de oorspronkelijke indiaanse bewoners, het eiland ‘Haïti’ hadden genoemd voor de conquistadores de naam in ‘La Española’ veranderden en met alle inboorlingen afrekenden.

Binnen vijftig jaar was er niet één Arowak over en waren al hun sporen uitgewist: ze bezweken aan Europese ziekten, pleegden zelfmoord of vielen ten slachtoffer aan de slavernij. Het was een ras met een rossige huid en dik zwart haar, van een onbewogen waardigheid en zo zachtaardig dat een Spanjaard er op zijn eentje en met zijn blote handen wel tien tegelijk aankon. Ze leefden in polygame gemeenschappen en bewerkten de aarde met zorg, om haar niet uit te putten: zoete aardappelen, maïs, kalebassen, aardnoten, paprika, aardappelen en maniok.“

Isabel Allende (Lima, 2 augustus 1942)

De Amerikaanse schrijver James Baldwin werd op 2 augustus 1924 in Harlem, New York, geboren. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2006 en ook mijn blog van 2 augustus 2007  en ook mijn blog van 2 augustus 2008 en ook mijn blog van 2 augustus 2009.

Uit: Sonny's Blues

„All I know about music is that not many people ever really hear it. And even then, on the rare occasions when something opens within, and the music enters, what we mainly hear, or hear corroborated, are personal, private, vanishing evocations. But the man who creates the music is hearing something else, is dealing with the roar rising from the void and imposing order on it as it hits the air. What is evoked in him, then, is of another order, more terrible because it has no words, and triumphant, too, for that same reason. And his triumph, when he triumphs, is ours. I just watched Sonny's face. His face was troubled, he was working hard, but he wasn't with it. And I had the feeling that, in a way, everyone on the bandstand was waiting for him, both waiting for him and pushing him along. But as I began to watch Creole, I realized that it was Creole who held them all back. He had them on a short rein. Up there, keeping the beat with his whole body, wailing on the fiddle, with his eyes half closed, he was listening to everything, but he was listening to Sonny. He was having a dialogue with Sonny. He wanted Sonny to leave the shoreline and strike out for the deep water. He was Sonny's witness that deep water and drowning were not the same thing -- he had been there, and he knew. And he wanted Sonny to know. He was waiting for Sonny to do the things on the keys which would let Creole know that Sonny was in the water.
And, while Creole listened, Sonny moved, deep within, exactly like someone in torment. I had never before thought of how awful the relationship must be between the musician and his instrument. He has to fill it, this instrument, with the breath of life, his own. He has to make it do what he wants it to do. And a piano is just a piano. It's made out of so much wood and wires and little hammers and big ones, and ivory. While there's only so much you can do with it, the only way to find this out is to try; to try and make it do everything.“

James Baldwin (2 augustus 1924 – 1 december 1987)

De Hongaarse dichter en schrijver Zoltán Egressy werd geboren in Boedapest op 2 augustus 1967. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2008 en ook mijn blog van 2 augustus 2009.

Uit: Sports the Hungarians do badly (Bespreking van Spinach and Chips door Patrick Mullowney)

„Here, there is no ensemble cast, just three characters: two line-guards and a referee in the changing room before, during, and after a local soccer match. Here we find the same exaggerated human foibles –stupidity, vanity, alcoholism, etc. – that were on display in Portugal. These grotesque figures are also depicted in a gently indulgent way. The novelty here is the sports-talk and soccer jargon, which the characters handle naturally and effortlessly, giving us a very unlikely behind-the-scenes view of the game. The fact that we get an intimate peek at the lives of these mostly overlooked (if not mocked and despised) soccer employees gives the play its special appeal. (Egressy wrote another sports play entitled 4 x 100 about a women's relay team. Although seemingly a female version of Spinach and Chips with many similar themes, this play focused instead on the athletes and coaches. It ran for a short time at the Merlin Theatre and prompted critic Andrea Tompa to ask, "Why does Egressy always choose sports that the Hungarians do badly?")
(...)
 
As for the scenario, Soap and Artist are the two unhappy line guards. Soap is still angry about being demoted from referee. Artist has lost his girlfriend Mariann, who always used to give him spinach and chips before each match. She left him for Laci, the referee for that day's match. Artist deals with the loss by drinking vast quantities of alcohol and writing awful poetry. Since both men, justly or unjustly, blame Laci for their misfortunes, they decide to sabotage the game to get revenge.“

Zoltán Egressy (Boedapest, 2 augustus 1967)

De Amerikaanse schrijver en historicus Caleb Carr werd  geboren op 2 augustus 1955 in New York. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2008. en ook mijn blog van 2 augustus 2009.

Uit: The Alienist

„I have to confess – I remember almost nothing about this book – which I find weird, because I remember loving it when I first read it!

I read this book when it first came out, although it’s not really my thing. Actually, it is my thing – with the whole historical New York setting, which I love – and the serial killer plotline – which I love even more. I love any book about the psychology of killers (having just finished 2 books in a row on Leopold & Loeb … the theme continues) But it was one of those moments when you look around on the subway and you see EVERYONE reading the same book … and in general, I don’t read books like that. Not that I have anything against them, morally or whatever – but if everyone’s reading it, I probably will not be into it myself. At any given moment you can look around and see people reading Nicholas Sparks. Or Mitch Albom. I’m not reading those people. But they’re obviously massive bestselling authors – which is why you look around and see everyone reading their books – but I am not their audience. Just not. There have been a couple of times when my taste coincided with the zeitgeist moment – and The Alienist was one of them. I can’t remember why I picked it up – because i’m usually turned off by 100% agreement, as in: a neverending chorus of “you have to read this book!” What can I say. I’m contrary. The weird thing is, though, I can remember my experience of reading The Alienist (I could not put that book down. Total page-turner) – but I can remember almost nothing about it. I know there was a group of people who came together to solve the crime.“

02-08-2010 om 20:22 geschreven door Romenu  

De Franse dichter en schrijver Philippe Soupault werd geboren op 2 augustus 1897 in Chaville bij Parijs. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2007  en ook mijn blog van 2 augustus 2008 en ook mijn blog van 2 augustus 2009.

Pour la liberté

Laissez chanter

l’eau qui chante

Laissez courir

l’eau qui court

Laissez vivre

l’eau qui vit

l’eau qui bondit

l’eau qui jaillit

Laissez dormir

l’eau qui dort

Laissez mourir

l’eau qui meurt.

Donnez-moi

Donnez-moi je vous prie

Vos ciseaux

Vos couteaux

Vos sabots

Vos bateaux

Donnez-moi tout je vous prie

Je rémoule et je scie

Donnez-moi je vous prie

Vos cisailles

Vos tenailles

Vos ferrailles

Vos canailles

Donnez-moi tout je vous prie

Je rémoule et je scie

Donnez-moi je vous prie

Vos fusils

Vos habits

Vos tapis

Vos ennuis

Je rémoule et je fuis.

Philippe Soupault (2 augustus 1897 – 12 maart 1990)

De Frans-Canadese dichter, schrijver, acteur, zanger en politiek activist Félix Leclerc werd geboren op 2 augustus 1914 in La Tuque, Quebec, Canada. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2007.

Prière bohémienne

À tous les bohémiens, les bohémiennes de ma rue
Qui sont pas musiciens, ni comédiens, ni clowns
Ni danseurs, ni chanteurs, ni voyageurs, ni rien
Qui vont chaque matin, bravement, proprement
Dans leur petit manteau sous leur petit chapeau

Gagner en employés le pain quotidien
Qui sourient aux voisins sans en avoir envie
Qui ont pris le parti d'espérer
Sans jamais voir de l'or dans l'aube ou dans leur poche
Les braves Bohémiens, sans roulotte, ni chien
Silencieux fonctionnaires aux yeux fatigués

J'apporte les hommages émus
Les espoirs des villes inconnues
L'entrée au paradis perdu
Par des continents jamais vus
Ce sont eux qui sont les plus forts
Qui emportent tout dans la mort

Devant ces bohémiens, ces bohémiennes de ma rue
Qui n'ont plus que la nuit pour partir
Sur les navires bleus de leur jeunesse enfuie
Glorieux oubliés, talents abandonnés
Comme des sacs tombés au bord des grands chemins

Qui se lèvent le main cruellement heureux
D'avoir à traverser des journées
Ensoleillées, usées, où rien n'arrivera que d'autres embarras
Que d'autres déceptions tout au long des saisons

J'ai le chapeau bas à la main
Devant mes frères bohémiens

Félix Leclerc (2 augustus 1914 – 8 augustus 1988)

Leclerc in 1950

De Zwitserse schrijver Arnold Kübler werd geboren op 2 augustus 1890 in Wiesendrangen. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2007.

Uit: Der verhinderte Schauspieler

„Mitten in den Ferien noch packte er seinen Koffer und machte sich auf nach Örlewitz. Es war die Zeit nach dem Großen Krieg. Noch wuchs kein Gräslein auf den Feldern, darüber er weggezogen. Noch versuchten rings um Helvetien in allen Krankenhäusern die Ärzte mit seiner Hinterlassenschaft fertig zu werden, noch klangen den Menschen die Drahtnachrichten der Heeresleiter im Ohr und der Ton der Kriegsberichterstatter, die sie jahrelang vernommen. Aber jenseits des Bodensees hingen die Äpfel an den Bäumen wie daheim, daß Drahtzaun sich wunderte, und als er nachts durch Bayern und Franken fuhr und der Vollmond auf den Feldern lag und auf die Dächer schien, darunter die Menschen schliefen, die im Kriege gewesen, während er den Esel im Weihnachtsmärchen gespielt hatte, da schämte sich Drahtzaun jetzt, dahinein zu dringen, wo er bisher nicht gewesen, und es war ihm, als dürfe er nur ganz bescheiden auftreten und sozusagen auf den Zehenspitzen das fremde Land betreten. – In Dresden nahm er ein Bad und wusch sich mit Kriegsseife, die kein Fett, aber viel Lehm enthielt und die ihm ein Fräulein lächelnd durch den Schalter gereicht hatte. Am andern Tag setzte er die Reise nach Örlewitz fort. – Das Land lag eben, weite Stoppelfelder zogen an den Fenstern vorbei; die Wälder sahen anders aus als jene, drin Drahtzaun Erdbeeren gesucht hatte, und in den Zeitungen standen lauter fremde Dinge. In Örlewitz stand auf dem Bahnhofplatz ein Festbogen mit Tannenreisig umwunden und mit der Aufschrift »Willkommen« geschmückt. Der galt aber nicht ihm, sondern den heimkehrenden Kriegsgefangenen. Im Hotel ließ er sich sofort einen Lindenblütentee geben. Den goß er glühendheiß durch seine Kehle, nicht wegen des Durstes, sondern wegen der Stimme. Die lange Reise war ihm nicht gut bekommen, das hatte er gleich gemerkt, vorhin, als er das Zimmer bestellte!“

Arnold Kübler (2 augustus 1890 – 27 december 1983)

Getekend door Martin Fivian

De Duitse dichter, schrijver, kunst- en literatuurcriticus Adolf Friedrich von Schack werd geboren op 2 augustus 1815 in Brüsewitz bij Schwerin. Zie ook mijn blog van 2 augustus 2007 en ook mijn blog van 2 augustus 2008.

Oft, wenn wir ruhen Mund an Mund

Oft, wenn wir ruhen Mund an Mund
Und meine Adern an den deinen pochen,
Nach innen lausch' ich plötzlich still;
Ich fühle, wie aus unsrer Seele Grund
Ein Wort, noch nie auf Erden ausgesprochen,
Empor sich ringen will.

O! der Natur Geheimniß ruht
Und alles Lebens in dem Wort beschlossen,
Doch matt bisher noch ists verhallt.
Höher aufflammen laß der Küsse Gluth,
Daß es zuletzt, in vollen Klang ergossen,
Von unsern Lippen wallt!

Adolf Friedrich von Schack (2 augustus 1815 – 14 april 1894)

02-08-2010 om 19:51 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Gerrit Krol werd geboren op 1 augustus 1943 in Groningen. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2006 en ook mijn blog van 1 augustus 2007 en ook mijn blog van 1 augustus 2008 en ook mijn blog van 1 augustus 2009.

De kameel

De kameel heet wel
het schip van de woestijn,
daar kan ieder over meepraten
die op zo'n beest gezeten heeft.
Je zit hoog op een stoel
als het ware, je gaat
wel heen en weer, maar je voelt
je daarbij op je gemak,
terwijl in de diepte de
kop van het beest
gelijkmatig naar voren glijdt
als de boeg van een
roeiboot, met schokjes.

Ary's tuin

Het leuke van een tuin
is dat je hem voortdurend
snoeien moet,
of snoeien, noem het
oogsten, of wat je zoal
met snijbloemen doet,
snijden, in een vaas zetten,
de stelen, in knop
waar men de bloem in ziet,
of bloem, noem het poëzie,
of gewoon verhaal, want
wie niet waagt die knoeit,
wie schrijft die snijdt,
wie snijdt die bloeit.

Niet te beschrijven

Niet te beschrijven
wat een geur doet in je neus
en in het weke van je hersenen,
een bloem,
een strandlucht.

Laatst liep ik op de weg
toen langs mij streek een vleug van vroeger,
van potten inkt en rekenen,
wat ik in der eeuwigheid zou zijn vergeten,
ik liep ertegenop.

Men zegt dat van bepaalde vlindersoorten
het reukvermogen
zich uitstrekt over kilometers,
maar of het nu de natuur is
of een oude school,
of een meisje dat in je armen staat
en geurt als zeven jaar geleden
of, als het heeft geregend,
de hartverscheurende kracht van een naaldwoud
- je noemt het,
maar beschrijven kun je het niet.

Gerrit Krol (Groningen, 1 augustus 1934)

De Nederlandse dichter en schrijver Edward van de Vendel werd geboren in Leerdam op 1 augustus 1964. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2009.

Brief

Ik schrijf hier lieve dingen
in het zand -
met de tenen aan mijn voet,
met de vingers van mijn hand.
De zee komt even lezen,
trekt mijn letters van het strand
en brengt ze naar de overkant.
Of spoelt mijn brief alleen
een beetje heen en weer?
Ik krijg nooit antwoord.
Of juist wel?
Legt de zee met elke golf
een nieuwe bladzij
voor me neer?

Zomer

Eerst was ik verbrand
en toen ging ik vervellen.
Nu laat ik los van buiten.
Nu zit ik me te pellen.
Ik leg mezelf naast me neer
in duizend stukjes huid.
De zomer is een spelletje
en ik puzzel me eruit.

Edward van de Vendel (Leerdam, 1 augustus 1964)

De Nederlandse dichter en schrijver Frans Pointl werd geboren in Amsterdam op 1 augustus 1933. Zie ook mijn blog van 5 mei 2006 en ook mijn blog van 1 augustus 2007  en ook mijn blog van 1 augustus 2008 en ook mijn blog van 1 augustus 2009.

Kinderverdriet

het kind was binnen de ramen
een volle dag
bevroren verlokken
vielen wezenloos
van een grauw palet
toen de dag gerimpeld werd
kwam het kind buiten
en huilde
omdat er geen sneeuw meer lag

Ako-diner 1990

er stonden een Rolls, een Bentley en een Porsche
een echtpaar stapte uit een Saab Turbo
ik stapte uit mijn strippenkaart

voor het eerst zat ik aan
aan een diner
dat viel verdraaid niet mee
een colonne obers bracht schalen binnen
waarop saumon fumé

daarna kreeg ik een bord
met iets roze-roods erop
dat leek op een jonge uit het nest
gevallen en gefrituurde reiger
ik vroeg iemand hoe dit heette
die meneer zei: zolang het niet
beweegt kunt u het rustig eten

het diner was beslist niet slecht
maar ik prefereer brood met omelet
aangezeten aan eigen aanrecht.

Frans Pointl (Amsterdam,  1 augustus 1933)

De Amerikaanse dichter, schrijver en musicus Jim Carroll werd geboren op 1 augustus 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2007 en ook mijn blog van 1 augustus 2008 en ook mijn blog van 1 augustus 2009.

8 Fragments For Kurt Cobain

7/
But Kurt...
Didn't the thought that you would never write another song
Another feverish line or riff
Make you think twice?
That's what I don't understand
Because it's kept me alive, above any wounds

8/
If only you hadn't swallowed yourself into a coma in Roma...
You could have gone to Florence
And looked into the eyes of Bellinni or Rafael's Portraits

Perhaps inside them
You could have found a threshold back to beauty's arms
Where it all began...

No matter that you felt betrayed by her

That is always the cost
As Frank said,
Of a young artist's remorseless passion

Which starts out as a kiss
And follows like a curse

01-08-2010 om 16:31 geschreven door Romenu  

De Koreaanse dichter Ko Un werd geboren op 1 augustus 1933 in Gunsan. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2007 en ook mijn blog van 1 augustus 2008 en ook mijn blog van 1 augustus 2009.

Nordwärts ziehende Blütennachricht

Zum Lied wird, wer auch immer da stirbt in unserem Lande.

Wieder geboren

Wieder geboren

sind zu Blumen wir verwandelt.

Vom südlichsten Stück Land im ultramarienen Meer,

aus dem Garten der Dorfschule auf Mara* kommt die Kunde:

Die Blütenknospen springen.

Nordwärts

nordwärts

anschwellende Blütenpracht

bis nach Namyang, unserer kalten Heimat am Tumen-Fluß,

bis nach Yongjŏng** in Nord-Kando, jenseits vom Fluß

-- selbst hinauf bis nach Sibirien.

Wenn alle Knospen springen,

welch Wehklage ist's an diesem Tag im ganzen Lande.

In unserem Lande

sterben und verwandelt sein zu einem Lied,

dem traurigen Lied,

das tief in meinem Herzen zu einem Menschen wird.

Wieder geboren

wieder geboren

ist unser Vaterland dreitausend li weit von Blüten übersät.

Vertaald door Frank Hoffmann

 Ko Un (Gunsan, 1 augustus 1933)

De Argentijnse schrijver Juan Filloy werd geboren op 1 augustus 1894 in Córdoba. Filoy studeerde rechten en trok daarna naar Río Cuarto in centraal Argentinié. Daar werkte hij zijn leven lang als advocaat en rechter. Filoy gold in literaire kringen als een zonderling en eenling. Zijn werk verscheen vaak in eigen beheer, af en toe bij kleine uitgeverijen. Tussen 1939 en 1967 publiceerde hij helemaal niets. Toch omvat zijn oeuvre 49 boeken, waaronder 11 romans.

Uit: The cow and the car (Vertaald door Jeremy Osner)

„The rain has firmed up the unpaved road's surface. The recently rinsed atmosphere is fresh and clean. The sun's glory shines down at the end of March.

A car comes along at a high velocity. Beneath the pampa's skies -- diaphanous tourmaline cavern -- the swift car is a rampaging wildcat.

The moist fields give off a masculine odor, exciting to the lovely young woman who's driving. And accelerating, accelerating, until the current of air pierces her, sensuous. But...

All of a sudden, a cow. A cow, stock-still in the middle of the roadway. Screeching of brakes, shouting. The horn's stridency shatters the air. But the cow does not move. Hardly even a glance, watery and oblique, she chews her cud. And then, she bursts out:

-- But señorita!... Why all this noise? Why do you make such a hurry, when I'm not interested in your haste? My life has an idyllic rhythm, incorruptible. I am an old matron who never gives way to frivolity. Please: don't make that racket! Your clangor is scaring the countryside. You do not understand why; you don't even see it. The countryside flies past, by your side; your velocity turns it into a rough, variegated visual pulp. But I live in it. It is where I hone my senses, they are not blunt like yours... Where did you find this morbid thirst which absorbs distance? Why do you dose yourself with vertigo? You subjugate life with urgency, instead of appreciating its intensity. Come on! lay off the horn. Time and space will not let themselves be ruled by muscles of steel and brass.“

Juan Filloy (1 augustus 1894 – 15 juli 2000)

De Canadese dichteres en schrijfster Anne Hébert werd geboren op 1 augustus 1916 in Sainte-Catherine-de-Fossambault, Quebec. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2007 en ook mijn blog van 1 augustus 2008 en ook mijn blog van 1 augustus 2009.

ÉVEIL AU SEUIL D' UNE FONTAINE

Ô ! spacieux loisir

Fontaine intacte

Devant moi déroulée

À l’heure

Où quittant du sommeil

La pénétrante nuit

Dense forêt

Des songes inattendus

Je reprends mes yeux ouverts et lucides

Mes actes coutumiers et sans surprises

Premiers reflets en l’eau vierge du matin.

La nuit a tout effacé mes anciennes traces,

Sur l’eau égale

S’étend

La surface plane

À perte de vue.

D’une eau inconnue.

Et je sens dans mes doigts

À la racine de mon poignet

Dans tout le bras

Jusqu’à l’attache de l’épaule

Sourdre un geste

Qui se crée

Et dont j’ignore encore

L’enchantement profond.

Anne Hébert (1 augustus 1916 – 22 februari 2000)

De Amerikaanse dichter en schrijver Herman Melville werd geboren in New York op 1 augustus 1819. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2007  en ook mijn blog van 1 augustus 2008 en ook mijn blog van 1 augustus 2009.

THE APPARITION

CONVULSIONS came; and, where the field

Long slept in pastoral green,

A goblin-mountain was upheaved

(Sure the scared sense was all deceived),

Marl-glen and slag-ravine.

The unreserve of Ill was there,

The clinkers in her last retreat;

But, ere the eye could take it in,

Or mind could comprehension win,

It sunk!--and at our feet.

So, then, Solidity's a crust--

The core of fire below;

All may go well for many a year,

But who can think without a fear

Of horrors that happen so?

 Herman Melville (1 augustus 1819 - 28 september 1891)

01-08-2010 om 16:22 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Frederick Busch werd geboren in New York.  Zie ook mijn blog van 1 augustus 2007 en ook mijn blog van 1 augustus 2008.

Uit: Girls

„We started clearing the field with shovels and buckets and of course our cupped, gloved hands. The idea was to not break any frozen parts of her away. Then, when we had a broad hole in the top of the snow that covered the field and we were a foot or two of snow above where she might have been set down to wait for spring, we started using poles. Some of us used rake handles and the long hafts of shovels. One used a five-foot iron pry bar. He was a big man, and the bar weighed twenty-five pounds, anyway, but he used it gently, I remember, like a doctor with his hands in someone's wound. We came together to try to find her and we did what we needed to, and then we seemed to separate as quickly as we could.

At Mrs. Tanner's funeral, they sang "Shall We Gather at the River," and I sang, too. It was like that in the field. Everyone gathered, and it was something to see. Then we all came apart. Fanny went where she needed to, and Rosalie Piri did, and Archie Halpern. I did, too. Most of them, I think, remained within a few miles of the field.

The dog and I live where it doesn't snow. I can't look at snow and stay calm. Sometimes it gets so warm. I wear navy blue uniform shorts with a reinforced long pocket down the left hip for the radio. I patrol on foot and sometimes on a white motor scooter, and it's hard for me to believe, a cop on a scooter in shorts. But someone who enforces the law, laws, somebody's laws, falls down like that. Whether it's because he drinks or takes money or swallows amphetamines or has to be powerful, or he's one of those people who is always scared, or because he's me, that's how he goes--state or federal agency or a big-city police force, down to working large towns or the dead little cities underneath the Great Lakes, say, then down to smaller towns, then maybe a campus, maybe a mall, or a hotel that used to be fine.“

Frederick Busch (1 augustus 1941 – 23 februari 2006)

De Nederlandse (jeugdboeken)schrijver Guus Kuijer werd geboren in Amsterdam op 1 augustus 1942. Zie ook mijn blog van 1 augustus 2007.

Uit: De twee Robinsons

„Ik denk dat we meer weten over ratten dan over kinderen. Ik heb nog nimmer een verhandeling over ‘het kind’ gelezen die ik niet halverwege woedend in een hoek smeet, omdat het nooit scheen te gaan over het kind dat ik was of over de kinderen waarin ik mijn vooroordelen heb geprojecteerd.

Het bestuderen van het kind als een apart wezen, als een diersoort, lijkt mij op zichzelf al een verkeerd uitgangspunt, omdat, om maar eens iets te noemen, kinderen vooral lijken te leven vanuit de toekomst die zij voor zich zien. Bij aparte bestudering krijgen eigenschappen die worden gevonden onherroepelijk iets exclusiefs, alsof het kind het monopolie heeft op die eigenschappen, zodat diezelfde eigenschappen gevonden bij een volwassene iets abnormaals, ziekelijks, niet behorend bij de soort schijnen.

Treft men omgekeerd bij het kind eigenschappen aan die geacht worden bij de volwassene te horen dan is dat kind ‘een geval’, rijp voor de psychiater. Dat laatste komt glashelder tot uitdrukking in Het grijze kind van Theo Thijssen. Mijn enige bezwaar tegen dat boek, een schitterende aanval op het burgerdom, is het gehannes met ‘vorige levens’, waarmee de wijsheid van het grijze kind waarschijnlijk wordt gemaakt. Thijssen beschrijft gedurende een aantal bladzijden allerlei gedachten van een drie- en vierjarige die ‘niet kunnen’. Ze zijn veel te wijs en dus moeten ze wel stammen uit een vorig leven.“

Guus Kuijer (Amsterdam, 1 augustus 1942)

De Amerikaanse dichter en advocaat Francis Scott Key werd geboren op de plantage Terra Rubra bij Frederick (Maryland) op 1 augustus 1779. Hij was getuige van het bombardement van Fort McHenry in Baltimore tijdens de Oorlog van 1812. Key was aan boord van een Brits oorlogsschip om een vriend te bevrijden die was beschuldigd van het beschermen van Britse deserteurs. De Britse commandanten kwamen overeen beide mannen vrij te laten, maar om veiligheidsredenen werden ze nog een nacht vastgehouden terwijl de Britse vloot het fort bestormde. De volgende dag schreef Key een gedicht met de titel The Defense of Fort McHenry, beter bekend als „The Star-Spangled Banner". De muziek waarop het werd gezet was van een populair lied uit die tijd (to Anacreon in Heaven), geschreven rond 1800 door John Stafford Smith. Het werd aangenomen als het volkslied van de Verenigde Staten op 3 maart 1931. In de meeste gevallen wordt alleen het eerste couplet gezongen.

The Star-Spangled Banner (fragment)

O! say can you see by the dawn's early light,
What so proudly we hailed at the twilight's last gleaming,
Whose broad stripes and bright stars through the perilous fight,
O'er the ramparts we watched, were so gallantly streaming.
And the rockets' red glare, the bombs bursting in air,
Gave proof through the night that our flag was still there;
O! say does that star-spangled banner yet wave,
O'er the land of the free and the home of the brave?

On the shore, dimly seen through the mists of the deep,
Where the foe's haughty host in dread silence reposes,
What is that which the breeze, o'er the towering steep,
As it fitfully blows, half conceals, half discloses?
Now it catches the gleam of the morning's first beam,
In full glory reflected now shines in the stream:
'Tis the star-spangled banner, O! long may it wave
O'er the land of the free and the home of the brave.

Francis Scott Key (1 augustus 1779  - 11 januari 1843)

Monument in Frederick

01-08-2010 om 16:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Cees Nooteboom werd geboren in Den Haag op 31 juli 1933. Zie ook mijn blog van 31 juli 2006 en ook mijn blog van 31 juli 2007 en ook mijn blog van 31 juli 2008 en ook mijn blog van 31 juli 2009.

Uit: Tumbas - Gräber von Dichtern und Denkern (Vertaald door Simone Ecke)

"Welches Grab war das erste, das ich beschrieben habe, als ich noch nicht an dieses Buch dachte? Ich war schon über vierzig, ein viel zu später Leser von Proust; und auch dort, auf dem Père Lachaise, dieses Gefühl, fast so etwas wie ein Verwandter zu sein, das Gefühl, zuviel zu wissen. Es war 1977, ich war noch ganz erfüllt von Albertine und Charlus, von der Herzogin von Guermantes und Norpois, von Bloch und Elstir. Und es war ein Novembertag. Allerseelen, kalt und winterlich. Die Lebenden besuchten die Toten, und ich besuchte die meinen und hielt fest, was ich sah und dachte. Die Bestsellerliste des Todes wurde von Balzac angeführt: Er hatte vier Sträuße Chrysanthemen und zwei brennende Lichter. Proust mußte sich mit zwei kunstlos abgelegten Sträußchen rostfarbener Astern zufriedengeben. Gérard de Nerval mit einem einzigen ganz kleinen, rührenden Strauß blauer Blümchen. Heute, so viele Jahre später, sehe ich das Blau dieser Vergißmeinnicht noch vor mir. Balzac und Nerval liegen an derselben Gasse, der eine schräg gegenüber vom anderen; wer zu Proust möchte, muß, wie auch Besucher von Piaf, den Weg verlassen - ohne die Landkarte dieses Totenreichs würde man sein Grab nicht finden. Als ich davor stand, wußte ich nicht so recht, was ich denken sollte. Es ist ja auch verwirrend. Während ein Grab Anwesenheit vortäuscht - schließlich steht ein Name darauf, liegt ein Toter darin -, bezeichnet es natürlich gerade die Ab-Wesenheit einer Person: Proust ist nirgendwo mehr, also auch nicht hier. Und dennoch, angesichts der konkreten schwarzen marmornen Form des Grabes wiegt man sich einen Moment in der Illusion, er sei anwesend, man sei bei ihm; wenn es nicht albern wäre, würde man du côté de chez lui sagen und dabei an zwei schmale Kirchtürme irgendwo in der Normandie denken, haben sie doch im Leben des Kindes, das zu dem Mann werden sollte, der nun in dem Grab liegt, eine so wichtige Rolle gespielt, daß er mich durch die Art, wie er darüber geschrieben hat, heute noch zwingt, über ihn und seine verlorene und wiedergefundene Zeit nachzudenken.

Cees Nooteboom (Den Haag, 31 juli 1933)

De Franse Poetry Slam kunstenaar Grand Corps Malade (eig. Fabien Marsaud) werd geboren op  31 juli 1977 in Le Blanc-Mesnil, Seine-Saint-Denis en groeide op in Parijs. Zijn pseudoniem, vertaald "grote zieke lichaam," voert hij sinds 2003 na een ongeval in 1997 waarbij hij vanaf zijn middel gedeeltelijk verlamd raakte. Hij slaagde er in 1999 weer in zichzelf voor te bewegen met behulp van een kruk, die inmiddels zijn handelsmerk geworden is.. Hij stond voor het eerst in oktober 2003 in een Parijse bar op het podium. In 2004 richtte hij met zes andere collega's, Le Cercle des Poètes sans instruments op. In 2005 stelde een vriend voor om muzikale begeleiding aan zijn teksten toe te voegen en maakte Grand Corps Malade zijn eerste album, getiteld Midi 20. Na verschijning klom het album al snel op  tot de top van de hitlijsten.

Le jour se lève

Le jour se lève sur notre grisaille, sur les trottoirs de nos ruelles et sur nos tours

Le jour se lève sur notre envie de vous faire comprendre à tous que c’est à notre tour

D’assumer nos rêves, en récolter la sève pour les graver dans chaque mur de pierre

Le jour se lève et même si ça brûle les yeux, on ouvrira grand nos paupières

Il a fait nuit trop longtemps et avancer sans lumière nous a souvent fait tâtonner

Personne à pardonner, si on est là aujourd’hui c’est juste qu’on a pas abandonné

On a cherché la lueur de l’aube en sachant qu’elle avait la couleur de l’espoir

On s’est armé de nos stylos pour écrire nous-mêmes la suite de toute cette histoire

Le jour se lève, sort de sa grève, c’est grave à quel point la nuit a été agitée

On en a de belles à raconter même si j’imagine que ce sera sûrement loin de tes JT

Le soleil éclaire notre papier qu’on avait gratté dans l’ombre pendant toute la nuit

La chaleur fait couler l’encre, nos mots quittent nos cahiers, nos voix sortent de l’ennui

Alors nous allons prendre la parole, monter sur scène pour un moment,

[j’espère que t’en as conscience

Finies la patience et la méfiance, on s’offre simplement avec l’écriture une renaissance

Le jour se lève et son glaive de lave nous lave des peines et douleurs du passé

Notre avenir est lancé… tu nous écouteras et diras franchement ce que t’en as pensé

Le jour se lève et la joie se livre, la soif se lit sur nos lèvres, tu devrais nous suivre

Si notre heure est brève, nous allons quand même la vivre, nous ne sommes pas bons élèves

[mais l’envie nous enivre

Alors à ton tour ouvre les yeux, approche-toi et observe avec curiosité

Le souffle et l’enthousiasme d’une brigade de poètes sortis tout droit de l’obscurité

Ne prends pas ça pour de l’arrogance mais on sent que c’est notre heure et ça fait du bien

Notre passion va nous nourrir et je vais retrouver le sourire dans le regard de tous les miens

Le jour se lève, on le doit peut-être qu’à nous et quand je dis ça, c’est pas juste une métaphore

Le jour se lève et si ça se trouve, c’est uniquement parce qu’on l’a espéré assez fort

Le jour se lève sur notre grisaille, sur les trottoirs de nos ruelles et sur nos tours

Le jour se lève sur notre envie de vous faire comprendre à tous que c’est à notre tour

Notre futur est incertain, c’est vrai que ces deux mots là vont toujours de paire

Mais notre jour s’est bien levé, dorénavant il sera difficile de nous faire taire

Grand Corps Malade (Le Blanc-Mesnil, 31 juli 1977)

De Britse schrijfster Joanne Rowling werd geboren in Chipping Sodbury bij Bristol op 31 juli 1965. Zie ook mijn blog van 31 juli 2007 en ook mijn blog van 31 juli 2008 en ook mijn blog van 31 juli 2009.

Uit: Harry Potter And Deathly Hallows

„When next they met at the entrance, Harry had shown a dozen more people to their places. TheMarquee was nearly full now and for the first time there wasno queue outside. "Nightmare, Muriel is, " said Ron, mopping his forehead onhis sleeve. "She used to come for Christmas every year, then, thank God, she took offense because Fred and George set offa Dungbomb under her chair at diner. Dad always says she'llhave written them out of her will - like they care, they're goingto end up richer than anyone in the family, rate they'regoing... Wow, " he added, blinking rather rapidly as Hermionecame hurrying toward them. "You look great!""Always the tone of surprise, " said Hermione, though shesmiled. She was wearing a floaty, lilac-colored dress withmatching high heels; her hair was sleek and shiny. "YourGreat-Aunt Muriel doesn't agree, I just met her upstairs whileshe was giving Fleur the tiara.

She said, `Oh dear, is this theMuggle-born?' and then, `Bad posture and skinny ankles. '...

Joanne Rowling (Chipping Sodbury, 31 juli 1965)

De Duitse schrijver Daniel Bielenstein werd geboren op 31 juli 1967 in Bonn. Hij werd meerdere keren bekroond voor zijn talrijke korte verhalen, maar zijn grote doorbraak kwam in 2003 met de roman "Die Frau fürs Leben". Daarin beschrijft hij de problemen van mannelijke singles van boven de 30. Inspiratie put hij uit romans van Nick Hornby, Sven Regener en Frank Goosen.

Uit: Ein Mann zum Stehlen

„Paul konzentriert sich auf seinen Atem. Er muss jetzt seine Kraft bündeln. Er muss alles Unwichtige aus seinem Kopf schmeißen. Er darf sich nur noch auf die beiden Aufgaben konzentrieren, die vor ihm liegen. Erstens: Lilly anrufen. Zweitens: Den spektakulärsten Juwelenraub durchführen, den diese Stadt jemals erlebt hat.« Es ist ja nicht so, dass man sich heutzutage seinen Beruf noch aussuchen könnte. Im Gegenteil. Paul ist froh, dass er überhaupt einen Job hat. Er kennt genug Leute, die die übliche Karriere der Generation Golf durchlaufen haben: Schule, Uni, vielleicht noch ein unbezahltes Volontariat und dann arbeitslos. Das muss man sich mal vorstellen! Noch keine dreißig Jahre alt, und man darf einfach nicht mehr mitspielen in der Welt der Erwachsenen.Paul klettert auf die Mauer, die das Villengrundstück in Blankenese umgibt. Er horcht in die Dunkelheit. Die Luft ist rein. Er springt lautlos in den Garten hinab und huscht zur Hintertür hinüber.Wenigstens setzt sich Qualität immer noch durch ein Trost. Er selbst ist das beste Beispiel. Paul setzt mit professioneller Gelassenheit den Glasschneider an. Wenige Sekunden später ist er im Inneren des Gebäudes verschwunden. Und zwar ohne die Alarmanlage auszulösen. So etwas kann eben nicht jeder.Aber selbst in seinem krisensicheren Berufszweig macht ihm die zunehmende Konkurrenz zu schaffen. Die Globalisierung hat auch hier ihren Preis. Immer mehr Billiganbieter drängen in den hart umkämpften Markt. Neuerdings kommen auch noch die Ich-AGs hinzu. Leute, die sich nicht an die guten Sitten halten und sich dabei vom Arbeitsamt unterstützen lassen.Paul schleicht die Treppe in den oberen Stock hoch, orientiert sich kurz, geht dann ins Arbeitszimmer und bleibt vor dem großen Ölgemälde hinter dem Schreibtisch stehen. Glauben die Besitzer solcher Vorrichtungen wirklich, dass irgendjemand darauf hereinfällt.“

31-07-2010 om 20:05 geschreven door Romenu  

De Iraanse dichter en schrijver Ahmad Akbarpour werd geboren op 31 juli 1970 in Lamerd, Shiraz.

Akbarpour begon zijn carrière met poëzie. Zijn werk werd meerdere malen bekroond met de Mehregan Award voor kinder-en jeugdliteratuur,

Uit: Good Night, Commander (Vertaald door Shadi Eskandani & Helen Mixter)

We creep across the battlefield. We have to be brave because there are so many bombs and tanks, maybe even a land mine. If we are not careful, we could die before we even get to say ouch.

“Attack! Now!” I order and lead the assault. The enemy shoots but nothing can stop us.

Grenades go off and the room fills with smoke, just like in a movie.

The dark is scary, but I’m not afraid of the dark.

“Right, Mom? When we had to hide in the basement and all the other children were crying and screaming because of the bombs. I just sat next to you and covered my ears with my hands. Remember?”

My mother in the picture says, “That’s right, son.”

One of my soldiers screams, “I’ve been hit. I’ve been hit!”

But I’m the Commander. I don’t get scared. I make my way down the hill. Even though my leg hurts, I find the soldier. And I order the troops to stay back..

Then I hear my father calling, “It’s time for dinner. Your uncles and aunties are here.”

Ahmad Akbarpour (Lamerd, 31 juli 1970)

Shiraz, Asia Instituut (Geen portret beschikbaar)

De Duitse dichter, singer-songwriter en muzikant Hans-Eckardt Wenzel werd geboren op 31 juli 1955 in Kropstädt bij Wittenberg. Wenzel studeerde van 1976 tot 1981 aan de Humboldt Universiteit van Berlijn cultural studies en esthetiek en was oprichter van het "Liedertheater Karls Enkel". Sinds 1981 werkt hij als freelance schrijver, zanger, acteur en regisseur. Sinds 1979 tot het midden van de jaren 1990 heeft hij nauw samengewerkt met de acteur, zanger en schrijver Steffen Mensching, met wie hij een groot aantal theater-programma's, meest diepgaande en filosofische (clowneske) stukken, samenstelde en opvoerde, zoals „Hammer-Rewüh" en "Neues aus der Da Da eR".  Als solist debuteerde Wenzel in 1986 met de LP Stirb mit mir ein Stück, waarvoor hij onmiddellijk de DDR-platenprijs voor chansons kreeg.

Ich bin die ganze Zeit nur hier

Ich bin die ganze Zeit nur hier geblieben.
Die Andern kamen und sind wieder fort.
Ich habe Briefe hinterher geschrieben.
Die Andern schrieben mir kein Wort.

Ich geh die ganze Zeit durch gleiche Türen.
Ich koch die ganze Zeit im selben Topf.
Die vielen Straßen, die nach sonst wo führen
Gehn wie ein Gitter durch meinen Kopf.

Die Andern sprachen, stumm blieb wie ein Stein ich.
Die Andern gingen und ich blieb allein.
Nur im Vergangnen waren wir uns einig.
Was kommen würde, wird uns entzwein.

Ich bin die ganze Zeit nicht weggegangen.
Am Tisch war`s schöner saßen wir zu viert.
Selbst vom Stück Butter, das die Andern angefangen,
Hab ich noch wochenlang geschmiert.

Hans-Eckardt Wenzel (Kropstädt, 31 juli 1955)

De Italiaanse schrijver Primo Levi werd geboren op 31 juli 1919 in Turijn. Zie ook mijn blog van 31 juli 2007 en ook mijn blog van 31 juli 2008 en ook mijn blog van 31 juli 2009.

Uit: Survival In Auschwitz (Vertaald door Stuart Woolf)

During the interrogations that followed, I preferred to admit my status of 'Italian citizen of Jewish race'. I felt thatotherwise I would be unable to justify my presence in places too secluded even for an evacuee; while I believed (wrongly as was subsequently seen) that the admission of my political activity would have meant torture and certain death. As a Jew, I was sent to Fossoli, near Modena, where a vast detention camp, originally meant for English and American prisoners-of-war, collected all the numerous categories of people not approved of by the new-born Fascist Republic.

At the moment of my arrival, that is, at the end of January 1944, there were about one hundred and fifty Italian Jews in the camp, but within a few weeks their number rose to over six hundred. For the most part they consisted of entire families captured by the Fascists or Nazis through their imprudence or following secret accusations. A few had given themselves up spontaneously, reduced to desperation by the vagabond life, or because they lacked the means to survive, or to avoid separation from a captured relation, or even -- absurdly -- 'to be in conformity with the law'. There were also about a hundred Jugoslavian military internees and a few other foreigners who were politically suspect.

The arrival of a squad of German SS men should have made even the optimists doubtful; but we still managed to interpret the novelty in various ways without drawing the most obvious conclusions. Thus, despite everything, the announcement of the deportation caught us all unawares.

On 20 February, the Germans had inspected the camp with care and had publicly and loudly upbraided the Italian commissar for the defective organization of the kitchen service and for the scarce amount of wood distribution for heating; they even said that an infirmary would soon be opened. But on the morning of the 21st we learned that on the following day the Jews would be leaving. All the Jews, without exception. Even the children, even the old, even the ill. Our destination? Nobody knew. We should be prepared for a fortnight of travel. For every person missing at the roll-call, ten would be shot.

Primo Levi (31 juli 1919 – 11 april 1987)

De Franse schrijver Alain Nadaud werd geboren op 31 juli 1948 in Parijs. Zie ook mijn blog van 31 juli 2007 en ook mijn blog van 31 juli 2008 en ook mijn blog van 31 juli 2009.

Uit: Exegi monumentum

„Je pose à l’instant même – c’est-à-dire rien moins qu’au moment où ces lettres se forment – la première pierre d’un ouvrage dont j’ignore tout : d’abord, si j’en viendrai à bout – mais ça j’ai l’habitude ! Ensuite, quel sera le nombre de semaines, sinon de mois, qui me seront nécessaires pour en ajuster les éléments ; enfin, s’il sera de format réduit ou de vastes proportions, de bel appareil et à l’aplomb, avec des pierres bien ou mal équarries. C’est que je cours aussi le risque qu’il ne dépasse jamais le stade de la simple cabane de chantier.
Mais, avant de décrire la forme que prendra cet ouvrage au fur et à mesure de sa construction, il me faut évoquer le terrain que j’ai choisi. Enfin, « choisi » est un bien grand mot ! Disons, plutôt, le lot tel qu’il m’a été imparti.
Par pudeur, je tairai le nombre de mois, sinon d’années, que le bureau du cadastre a mis pour accéder à ma demande, et à combien de reprises les plans que j’ai proposés ont été retoqués. À chaque fois, retour à la photocopieuse, mise sous enveloppe d’une nouvelle version de l’ouvrage, attente au guichet de la poste pour procéder à son affranchissement… Sans nouvelles, et timide comme je le suis, il faut que je me fasse violence pour appeler la secrétaire au téléphone : de façon invariable, on me répond que la personne en charge du dossier est soit déjà en ligne, soit en rendez-vous ; ou alors qu’elle vient à l’instant de quitter le bureau et qu’on me rappellera. Ce n’est pas sans condescendance, et avec un rien d’énervement, qu’on ajoute que je suis loin d’être le seul postulant ; qu’il faut que je prenne patience car il y a pléthore de candidats ; sans compter que l’éventail des possibilités n’est pas non plus très étendu.“

Alain Nadaud (Parijs, 31 juli 1948)

31-07-2010 om 19:57 geschreven door Romenu  

De Noorse dichter Triztán Vindtorn werd geboren als Kjell Erik Vindtorn in Drammen op 31 juli 1942. Zie ook mijn blog van 31 juli 2009.

Blue Pictures on a Green Easel

your ocean compass is bathing in sunshine
and the prow is digging into
white sand before stopping ..
no footprints left by naked feet here
nor any bird carcasses dissolved in salt
only wet flapping sails clapping you on your back
and wind across your sun-burned shoulders ..

the Tristan albatross is still hovering over the mast-top
polishing its scientific gaze against the surface of the sea
this ocean on eternity's ball bearings
and rocks worn round and shaped by wavy fingers ..
you stand at the shores of your own body
feeling the tide rise in your eyes
while you observe the lonely coconut
which the ocean has brought here from another shore ..

maybe cut loose with a sharp machete
or chewed into freedom by the dentures of the wind ..
there is no tsunami on its way into this island kingdom
do these micro-continents know each other's names?
you wonder while time becomes a large strange bird
across the same ocean which answers its own echo
and rolls on with its sleep-walker's heart intact ..
your skin desert drinks this all-embracing blue
waiting for the night to light its diamonds

Triztán Vindtorn (31 juli 1942 - 4 maart 2009)

Volgens de Franse Wikipedia is de Algerijnse, Franstalige schrijver Ahmed Zitouni geboren op 31 juli 1949 in Saïda, Algerije. Zie ook mijn blog van 31 juli 2007 en ook mijn blog van 31 juli 2008.

Uit: À mourir de rire

“Ils ont envahi ma cellule, ces salopards. Sans se gêner ni s'excuser. Ils ont pris possession de mon dernier univers. Ils l'ont occupé. Dieu, ce qu'ils sont nombreux! Une horde indisciplinée, on dirait une procession entière.

Ils sont entrés dans ma cellule. Tranquillement. Calmement. Presque naturellement. je ne peux rien dire, c'est leur droit le plus absolu. Ils représentent la justice, ou, pour mieux dire, ils sont la justice. Ils mettent en scène ses différentes manifestations, en somme.

Ils vont et viennent dans cette cellule que je croyais mienne. Affairés et polis. Je me demande pourquoi ils ont tant de respect pour moi. Ce protocole ! Cette pompe administrative ! Tout ce beau monde ! Ce groupe de représentants de l'ordre presque pour moi. Moi seul. Moi qui n'ai rien demandé. Ce n'est pas facile à comprendre. Ils sont là, pour moi, tous ces Messieurs. Et si, tous, ils font semblant de faire quelque chose autour de moi, c'est leur manière de s'occuper de moi... lointainement. Une façon comme une autre " d'alléger mes derniers moments ", probablement ! S'ils pouvaient savoir combien ils me sont indifférents et combien je les ai méprisés avant ce moment... Mais, passons ! Il faut rester sérieux ! Faire comme le mourant qui écoute sonner la cloche de sa dernière heure, une heure qu'il attendait depuis longtemps. Beaucoup de sérieux. Et surtout rester calme quoi qu'il arrive. Ne pas paniquer. Encore moins, improviser. D'ailleurs, au point où en sont les choses, à ce stade presque final de mon existence, je n'ai pas le choix ; seulement celui d'aller au bout de mon choix. Aucune possibilité à regretter. Même si je voulais, il me serait impossible de revenir en arrière. je suis engagé sur cette voie, jusqu'au cou. Trop tard pour faire le moindre changement de stratégie. La partie va toucher à sa fin, dans quelques minutes. Et les dés sont jetés. C'est bien ma chance, pour une fois que je n'avais pas triché ! Oh ! si peu... à peine bricolé la machinerie de quelques mécaniques, légèrement poussé un système qui déjà marchait mal”

.

Ahmed Zitouni (Saïda, 31 juli 1949)

De Indische (Hindi en Urdu) schrijver Munshi Premchand werd geboren in Lamhi op 31 juli 1880.

Premachands moeder overleed toen Premchand zeven jaar oud was. Zijn vader trouwde hierna opnieuw. Toen Premchand acht jaar oud was, begon hij met zijn opleiding in Perzisch en Urdu. Zijn leraar was een moslim die in het dorp zelf les gaf. Op zijn twaalfde voegde hij zich bij zijn vader in Gorakhpur, en bezocht voor het eerst de Rawat Pathshala. Hier leerde hij Engels. Vervolgens ging hij naar de mission school van Gorakhpur. Op zijn vijftiende keerde hij terug naar Lamhi, en ging studeren aan Queen's College in Benaras. In 1910 werd hij door de districtsmagistraat in Gorakhpur op het matje geroepen vanwege zijn verzameling korte verhalen getiteld Soz-e-Watan, die als opruiend werd geëtiketteerd. Het eerste verhaal in deze verzameling was Duniya ka Sabse Anmol Ratan (Het kostbaarste juweel ter wereld), wat volgens hem “de laatste druppel bloed vergoten ten behoeve van de vrijheid van het land” was. Alle kopieën van Soz-e-Watan werden in beslag genomen en verbrand. Aanvankelijk schreef Premchand in Urdu onder de naam Nawabrai, maar na de inbeslagname van Soz-e-Watan begon hij te schrijven onder de naam Premchand. Hij besloot een nieuwe draai te geven aan de Hindi-literatuur. Tot dusver bestonden vrijwel alle werken uit deze literatuur uit fantasieverhalen en religieuze werken. Premchand daarentegen schreef meer realistische verhalen. In totaal schreef hij meer dan 300 verhalen, een dozijn romans en twee toneelstukken.

Uit: The Winding Sheet (Vertaald door Jeffrey Krouse en Dr.Hanif Fauque)

„At the door of the thatched hut, father and son sat beside a smoldering fire pit in silence. Inside, the son’s young wife Buddya was tossing and turning in labor pains, letting out agonizing moans that made the two of them cringe. It was a cold winter night, a deathlike silence hung in the air, and the entire village was shrouded in darkness.

“Sounds like she’s not gonna make it,” said Gheesu, the father. “This has been going on all day! Why don’t you go take a look at her?”

“What’s there to see?” muttered Mahdo despondently. “If she’s going to die, why can’t she just get it over with quickly?”

“What an ungrateful wretch! How can you share life’s sorrows with the woman a whole year, then just turn your back on her?”

“Why don’t you go, if you want to see her thrashing around in pain like that?”

The men were from the lowest Hindu caste and had a bad reputation throughout the village for their negligence. For every day Gheesu worked, he gave himself a three-day vacation. Mahdo was just as much of a loafer, rewarding every hour of work with an hour to smoke his pipe. This was why no one would hire them. Even as much as a handful of grain in the house served as an excuse not to work. When they came to the brink of

starvation, Gheesu would climb trees and break off branches for firewood and Mahdo would sell them in the market, and as long as the money lasted, they would wander around doing nothing. When they found themselves starving again, they would collect more firewood to sell or look for manual labor. Because they lived in a farming village, there was always a demand for labor – any hard-working person could find dozens of jobs. But Gheesu and Mahdo were only hired when someone had no alternative but to be content with getting the services of one man for the price of two.“

Munshi Premchand (31 juli 1880 –  8 oktober 1936)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Peter Rosegger werd geboren op 31 juli 1843 in Alpl, Steiermark. Zie ook mijn blog van 31 juli 2007 en ook mijn blog van 31 juli 2008.
  

Auch der andre, der bist du

Was die Erde mir geliehen,
Fordert sie schon jetzt zurück.
Naht sich, mir vom Leib zu ziehen
Sanft entwindend Stück für Stück.

Um so mehr, als ich gelitten,
Um so schöner ward die Welt.
Seltsam, dass, was ich erstritten,
Sachte aus der Hand mir fällt.

Um so leichter, als ich werde,
Um so schwerer trag' ich mich.
Kannst du mich, du feuchte Erde,
Nicht entbehren? frag' ich dich.

"Nein, ich kann dich nicht entbehren,
Muss aus dir ein' andern bauen,
Muss aus dir ein' andern nähren,
Soll sich auch die Welt anschauen.

Doch getröste dich in Ruh'.
Auch der andre, der bist du."

Auf dem Wege zum Licht

Auf dem Wege zum Licht lasset keinen zurück.
Führt jeden mit euch, der vergessen vom Glück.
Dem die Ampel verlosch, dem die Glut nie gebrannt,
Das Kind, das den leitenden Stern nie gekannt.

Sie taumeln in Nacht und Verlassenheit. -
Ihr begnadeten Pilger der Ewigkeit,
Führt alle mit euch in Liebe und Pflicht.
Lasset keinen zurück auf dem Wege zum Licht!

Peter Rosegger (31 juli 1843 – 26 juni 1918)

31-07-2010 om 19:51 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijver Alexander Trocchi werd geboren op 30 juli 1925 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007  en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009.

Uit: Young Adam

„It was not until Leslie swore at me for being so handless with the boathook that I drew her alongside. We reached down with our hands. When I felt the chilled flesh under my fingertips I moved more quickly. It was sagging away from us and it slopped softly and obscenely against the bilges. It was touching it that made me realize how bloated it was.

Leslie said: “For Christ’s sake get a bloody grip on it!”

I leant down until my face was nearly touching the water and with my right hand got hold of one of the ankles. She turned over smoothly then, like the fat underbelly of a fish. Together we pulled her to the surface and, dripping a curtain of river-water, over the gunwale. Her weight settled with a flat, splashing sound on the wooden boards of the deck. Puddles of water formed quickly at the knees and where the chin lay.

We looked at her and then at each other but neither of us said anything. It was obscene, the way death usually is, frightening and obscene at the same time.

“A hundred and thirty at eleven pence a pound”: an irrelevant thought… I didn’t know how it came to me, and for more than one reason, partly because I knew Leslie would be shocked, I didn’t utter it. Later you will see what I mean.

The ambulance didn’t arrive until after breakfast. I don’t suppose they were in a hurry because I told them she was dead on the telephone. We threw a couple of potato sacks over her so that she wouldn’t frighten the kid and then I went over and telephoned and went back and joined Leslie and his wife and the kid at breakfast.

“No egg this morning?” I said.

Ella said no, that she’d forgotten to buy them the previous day when she went to get the stores. But I knew that wasn’t true because I’d seen her take them from her basket when she returned. That made

me angry, that she didn’t take the trouble to remember how she’d examined the shells because she thought she might have broken one of them, and me there in the cabin at the time. It was a kind of insult.“

Alexander Trocchi (30 juli 1925 – 15 april 1984)

De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009.

Uit: Tweeties

“Zijn moeder strikt zijn stropdas. ‘Maham….’ piept hij.

Trots kijkt ze naar hem omhoog en ze slaat haar handen ineen. ‘Wie had dat ooit gedacht,’ zegt ze. ‘Mijn Nielsje in een net kostuum.’

Onhandig trekt hij de knoop wat losser. Precies zoals ze nu voor hem staat had ze twee weken geleden ook haar handen in elkaar geslagen. ‘Een Galafeest van school? Nou, maar daar heb je een mooi pak voor nodig. Als we ‘m iets op de groei kopen kun je hem ook aan bij de diploma-uitreiking.’

Bijna had ze een stropdas met strepen gekocht. ‘Niet dus,’ had hij gezegd. ‘Hang maar mooi weer terug.’ Het meisje bij de kassa lachte toen hij er eentje afrekende met gerangschikte Tweeties op een donkerblauwe achtergrond.

Onwennig staat hij voor de passpiegel in zijn moeders slaapkamer. Hij zakt door een heup en trekt een wenkbrauw omhoog. Daarna slaat hij zijn armen over elkaar en zet zijn voeten op heupbreedte. Nee, dat wordt niks vanavond.

Het snoeiharde ritme dreunt door zijn maag als hij voor de tweede keer die avond vijf consumptiebonnen gaat kopen. Hij heeft twee keer twee biertjes voor zichzelf gekocht. Om zich een houding te geven leunt hij tegen een pilaar naast een groepje lachende derdejaars. Zo lijkt het net of hij bij hen hoort.”

Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963)

De Nederlandse publicist, journalist en politicus Jacques de Kadt werd geboren op 30 juli 1897 in Oss. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007 en ook mijn blog van 30 juli 2008.

Uit: Barricade 

“Antwoord aan Vestdijk

1. Van geen enkele polyneuritische kip en dus ook niet van de uwe heb ik het lijden ooit in twijfel getrokken. Ik ben heus niet zo, dat ik vind, dat ze allemaal de pip kunnen krijgen, want dat lijkt mij ook een heel akelig verschijnsel. Dat u het bijna steeds weet te voorkomen, dat de andere kippen haar op de kop pikken, verdient een innig ‘goed zo!’

2. De pijn van een kankerpatiënt is iets anders dan de cafard. Concrete pijnen, het lijden, dat de natuur of onze medemens ons aandoet, wens ik allerminst te bagatelliseren. ‘Cafard’ noemde ik alleen het onbestemde onlustgevoel, de mineurstemming zonder kiespijn. Het is dwaas, dat ik dit herhalen moet, want de tekst van mijn stuk laat daaromtrent geen twijfel. U beklaagt zich over mijn slecht lezen met tonnen boter op het hoofd.

3. Dat mijn als toekomstvisie ontworpen ‘jager’ het lijden overwonnen zou hebben, is ook weer een gratis toevoeging van een bar slechte lezer. Nergens heb ik het beweerd. Nergens heb ik het bedoeld. Ik heb er zelfs ernstig bezwaar tegen om te worden ingelijfd bij de kwakzalvers, die voorgeven ‘het lijden’ te zullen opheffen.

4. Sartre. Hier schijn ik speciaal op een gevoelige teen te hebben getrapt. Dat ik ‘L'Être et le Néant’ niet zou kunnen lezen, lijkt mij een kinderachtige bewering, die ik niet zal weerleggen. Wel vind ik het boek taai en bepaald náár om te lezen. Jeanson met de beide telefoonnummers geeft hem zelfs geheel onjuist weer, vrolijkt zijn leer op, maakt hem verteerbaar voor het grote publiek der keukenmeiden-romanlezers.”

 
Jacques de Kadt (30 juli 1897 – 16 april 1988)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Anke Bastrop werd geboren in 1982 in Halle / Saale. Zij groeide op in Parchim (Mecklenburg.) en volgde een opleiding tot boekhandelaar. Sinds 2003 studeerde zij germanistiek en journalistiek in Leipzig. Sinds 2005 studeerde zij daar ook aan het Deutsche Literaturinstitut. Zij is mede-uitgeefster van de TIPPGEMEINSCHAFT 2008.

Cape McLear

die ebenmäßigen Fische

werfen jetzt kleinere Scharten

ins Schilf-Licht, fast nichts

übersehbare Echsen divers

in Holz skizziert

unberingte, unberindete Masken

die Zeichnung des Nachtwächters

kippt aus dem Rahmen, stutzt

surrt, ein vielleicht Generator, moskitohaft an

Anke Bastrop (Halle / Saale, 1982)

30-07-2010 om 19:50 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Patrick Modiano werd geboren in Boulogne-Billancourt op 30 juli 1945. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007 en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009.

Uit: Place de l`Etoile (Vertaald door Elisabeth Edl)

„Mein Vater trug einen nilblauen Alpakaanzug, ein Hemd mit grünen Streifen, eine rote Krawatte und Schuhe aus Persianerpelz. Ich hatte ihn soeben im osmanischen Salon des Hôtel Continental kennengelernt. Nachdem ich verschiedene Papiere unterzeichnet hatte, durch die er über einen Teil meines Vermögens verfügen würde, sagte ich: „Mit einem Wort, Ihre New Yorker Geschäfte standen vor dem Ruin? Wie kann man nur Generaldirektor der Kaleidoscope Ltd. sein? Sie hätten doch merken müssen, dass der Markt für Kaleidoskope von Tag zu Tag kleiner wird! Kinder bevorzugen Trägerraketen, Elektromagnetismus, Arithmetik! Der Traum verkauft sich nicht mehr, mein Alter. Und dann, ich will offen mit Ihnen reden: Sie sind Jude, folglich haben Sie kein Gespür für Handel oder Geschäfte. Dieses Privileg muss man den Franzosen überlassen. Wenn Sie lesen könnten, würde ich Ihnen den schönen Vergleich zeigen, den ich zwischen Peugeot und Citroën angestellt habe: auf der einen Seite der Provinzler aus Montbéliard, ein Raffke, diskret und erfolgreich; auf der anderen Seite André Citroën, ein tragischer jüdischer Abenteurer, der in Spielsälen hohe Einsätze wagt. Schauen Sie, Sie haben nicht das Zeug zum Industriekapitän. Sie sind ein Seiltänzer, das ist alles! Es hat keinen Sinn, Komödie zu spielen! Hektisch mit Madagaskar, Liechtenstein, Feuerland zu telephonieren! Ihre Kaleidoskopbestände werden Sie nie los.«

Mein Vater wollte Paris wiedersehen, wo er seine Jugend verbracht hatte. Wir gingen ein paar Gin-Fizz trinken, ins Fouquet’s, ins Relais Plaza, in die Bar des Meurice, des Saint-James et d’Albany, des Élysée-Park, des George-V, des Lancaster. Da war er zuhause.“

Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)

De Amerikaanse schrijfster Cherie Priest werd geboren in Tampa op 30 juli 1975. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007 en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009.

Uit: Boneshaker

"Then it's all your fault, yes. You mentioned. You're being awfully hard on yourself. Boys disobey their parents with such great regular¬ity that it's barely worth a comment; and if yours is talented enough to rebel in such grand fashion, then you ought to consider it a point of pride that he's such a sharp lad." She leaned forward on her one el¬bow, laying her mechanical forearm down on the bar. "Now tell me, you don't really think—do you—that there's anything you could've done to keep him out of here?"

"I don't know. Probably not."

Someone behind Briar gave her back a friendly pat. It startled her, but there was nothing salacious about the gesture so she didn't flinch away from it. Besides, this was more friendly human contact than she'd had in years, and the pleasantness of it smoothed the keen, guilty edge of her sorrow.

"Let me ask you this, then," Lucy tried. "What if you'd given him all the answers to every question he ever asked. Would he have liked those answers?"

"No, he wouldn't have," she confessed.

"Would he have accepted them?"

"I doubt it."

The barwoman sighed in sympathy and said, "And there you go, don't you? One day, he'd have gotten a bee in his bonnet about the old homestead, and he'd have come poking about regardless. Boys are boys, they are. They're useless and ornery as can be, and when they grow up they're even worse."

Briar said, "But this particular boy is mine. I love him, and I owe him. And I can't even find him."

Cherie Priest (Tampa, 30 juli 1975)

De Mexicaanse dichter, schrijver, vertaler, televisiepresentator en ondernemer Salvador Novo werd geboren op 30 juli 1904 in Mexico City. Zie ook mijn blog van 30 juli 2007 en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009.

FOR MEXICO CITY

Mexico! Capital! City of crowds
where proud
Flora flaunts her greatest paradise.
If I toast to her don’t be surprised,
she is my native city, my birthplace,
where I first felt sunlight on my face!
What grand museum, my city;
everywhere I see
cars, carriages, trucks, the roads
to a thousand schools and private homes,
for my people, young and old,
move among them, science and affection to behold.
But human tongue cannot describe
such pleasure that I feel inside
my city; you may think that I exaggerate
but it’s the truth; and just in case
you want more proof, take
a journey to my land by train
and you’ll see it’s no mistake
what has been spoken here to you by one.

Vertaald door Rigoberto González

Salvador Novo (30 juli 1904 – 13 januari 1974)

De Engelse dichteres en  schrijfster Emily Brontë werd geboren in Thornton in Yorkshire op 30 juli 1818. Zie ook mijn blog van 30 juli 2006 en ook mijn blog van 30 juli 2007 en ook mijn blog van 30 juli 2008 en ook mijn blog van 30 juli 2009.

Song

The linnet in the rocky dells,

The moor-lark in the air,

The bee among the heather bells

That hide my lady fair:

The wild deer browse above her breast;

The wild birds raise their brood;

And they, her smiles of love caressed,

Have left her solitude!

I ween, that when the grave's dark wall

Did first her form retain,

They thought their hearts could ne'er recall

The light of joy again.

They thought the tide of grief would flow

Unchecked through future years;

But where is all their anguish now,

And where are all their tears?

Well, let them fight for honour's breath,

Or pleasure's shade pursue--

The dweller in the land of death

Is changed and careless too.

And, if their eyes should watch and weep

Till sorrow's source were dry,

She would not, in her tranquil sleep,

Return a single sigh!

Blow, west-wind, by the lonely mound,

And murmur, summer-streams--

There is no need of other sound

To soothe my lady's dreams.

Emily Brontë (30 juli 1818 - 19 december 1848)

30-07-2010 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Harry Mulisch werd  geboren op 29 juli 1927 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 29 juli 2006 en ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009.

Uit: De ontdekking van de hemel

“Quinten zag zijn moeder. Daar was zij: precies daar, op die plek in de wereld, en niet ergens anders. Haar zwarte haar was kortgeknipt. Hij stapte over de drempel en keek naar de roerloos slapende, – alleen het laken ging langzaam op en neer. Bij haar oren werd ze een beetje grijs.

Na een poosje vroeg hij:

‘Kan mama echt nooit meer wakker worden?’

‘Nee, Quinten, mama sliep al toen jij geboren werd. Ze kan niets meer horen en niets meer zien en niets meer voelen – helemaal niets meer.’

‘Hoe kan dat nou? Ze is toch niet dood, zoals opa. Ze ademt toch.’

‘Ze ademt, ja.’

‘Droomt ze?’

‘Dat weet niemand. De doktoren denken van niet.’

‘Hoe weten ze dat?’

‘Ze zeggen dat ze dat kunnen meten, met bepaalde toestellen. Volgens hen mag je eigenlijk niet eens zeggen, dat mama slaapt.’

‘Wat dan?’

Onno aarzelde, maar zei toen toch:

‘Dat ze niet meer bestaat.’

‘Terwijl ze niet dood is?’

‘Terwijl ze niet dood is. Dat wil zeggen,’ zei Onno en vertrok zijn gezicht, ‘mama is dood terwijl ze niet dood is… ik bedoel, wat er niet dood is is niet mama. Het is niet mama, die ademt.’

‘Wie dan?’

Onno maakte een hulpeloos gebaar.

‘Niemand.’

‘Dat kan toch zeker niet.’

‘Dat kan absoluut niet, maar zo is het dus.’

(…)

‘Hoe is het gebeurd, papa?’

Onno knikte en vertelde hem in grote trekken de hele geschiedenis.

(…)

‘Daarna heb jij nog drie maanden in mama’s buik gezeten. Dat was heel bijzonder, het stond later zelfs in de krant.’

Harry Mulisch (Haarlem,  29 juli 1927)

De Koreaans-Amerikaanse schrijver Chang-Rae Lee werd geboren op 29 juli 1965 in Seoel. Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009.

Uit: The Surrendered

“Korea, 1950

The journey was nearly over.

The night was unusually chilly, the wind sharpened by the speed of the train as it rolled southward through the darkened valley. The cotton blanket June had stolen was large enough to spread as a tarp and at the same time wrap around her younger brother and sister and herself, but it was threadbare and for brief stretches the train would accelerate and the wind would cut right through to them. It had not been a problem the night before but now they were riding on top of the boxcar, as there was no more room within any of them, even as the train was more than a dozen cars long. A massive phalanx of refugees had met the train at the last station, and in the time it took her siblings to relieve themselves by the side of the tracks they had lost their place and had had to climb the rusted ladder between the cars, June running alongside for fifty meters until her brother was high enough on the rungs so she herself could jump up and on.

There was a score or so of people atop every car, groupings of families and neighbors, mostly women and the old and the young, and then a cluster or two like theirs, children traveling by themselves. June was eleven; Hee-Soo and Ji-Young had just turned seven. They were fraternal twins, though looked as much alike as a sister and brother could, only the cut of their hair distinguishing them. June knew they could have waited in the hope of another train with room inside but it hadn't been cold when they stopped just before dusk and she decided they ought to keep moving while they had the chance.”

Chang-Rae Lee (Seoel, 29 juli 1965)

De Duitse schrijver Wolfgang Bittner werd geboren op 29 juli 1941 in Gleiwitz, Oberschlesien (tegenwoordig Gliwice, Polen). Zie ook mijn blog van 29 juli 2007 en ook mijn blog van 29 juli 2008 en ook mijn blog van 29 juli 2009.