De Duitse schrijver Heinrich Mann werd geboren op 27 maart 1871 in Lübeck. Zie ook alle tags voor Heinrich Mann op dit blog.

Uit: Die Jugend des Königs Henri Quatre

«Fein!» rief Henri. «Ich habe eine Frau, wie heißt sie?»
«Margot. Sie ist ein Kind wie du, sie konnte die Religion noch nicht hassen und verfolgen. Dennoch glaube ich nicht, daß du Marguerite von Valois heiraten wirst. Ihre Mutter, die Königin, ist eine zu böse Frau.»
Henri sah das Gesicht Jeannes sich verändern bei der Er­wähnung der Königin von Frankreich. Er erschrak, und seine Phantasie erhielt einen jähen Anstoß. Im Geist erblickte er eine furchtbar unmenschliche Fratze, eine Klaue, einen dicken Stock, und er fragte: «Ist sie eine Hexe? Kann sie zau­bern?»
«Am liebsten möchte sie es», bestätigte Jeanne. «Aber das ist noch nicht das Schlimmste.»
«Speit sie Feuer? Frißt sie Kinder?»
«Beides; aber es gelingt ihr nicht immer. Denn die Bosheit hat Gott zu unserem Glück mit der Dummheit bestraft. Mein Sohn, von diesem allem darfst du keinem Menschen auch nur ein Wort verraten. »
«Ich werde alles für mich behalten, meine liebe Mama, und ich werde mich hüten, damit ich nicht gefressen werde.» Er war im Augenblick ganz erfüllt von seinen Vorstellungen und glaubte daher nicht, daß er sie und die Worte seiner Mutter je werde verlieren können.
«Halte vor allem fest an dem wahren Glauben, den ich dich gelehrt habe!» sagte Jeanne innig und auch drohend; er er­schrak wieder und diesmal tiefer.
Dies war das erste, was Henri von seiner Mutter Jeanne d'Albret hörte über Katharina von Medici; und dann wurde wirklich gereist.
Voran fuhr ein großer alter Wagen aus Leder, er trug den Erzieher des Prinzen, mit Namen La Gaucherie, er trug zwei Pastoren und mehrere Lakaien. Dann folgten sechs bewaff­nete Reiter, lauter protestantische Edelleute, dann der mit ro­tem Samt ausgeschlagene Wagen der Königin, darin saß Jeanne mit ihren beiden Kindern und drei Damen. Den Be­schluß des Zuges machten wieder die berittenen Herren «von der Religion».

Heinrich Mann (27 maart 1871 – 12 maart 1950)

Ets door Max Liebermann, 1928

De Duitse schrijver en historicus Golo Mann werd geboren in München op 27 maart 1909. Zie ook alle tags voor Golo Mann op dit blog.

Uit: Ludwig I. König von Bayern

“Auch diese Beschreibung könnte mit den Worten «München leuchtete« beginnen. Wie anders, wenn der Grüne Heinrich anstatt im Mai 1840, sagen wir im Mai 1810 in die Stadt gekommen wäre. Natürlich weiß er, daß nahezu all das glänzende Neue, im Gegensatz zu den dunkeln Bürgerhäusern, das Werk des regierenden Königs ist; mit dem er dann auch bald persönliche Bekanntschaft macht: »Denn vor kurzer Zeit, da ich. . in der Abenddämmerung durch eine stille Straße ging, um den bescheidenen Abendtrunk aufzusuchen, begegnete ich dem mir unbekannten, schlank hageren Manne, der plötzlich seinen raschen Schritt anhielt und mich achtlos Vorübergehenden fragte, warum ich ihm nicht die gebührende Ehre erwiese? Erstaunt sah ich ihn an; aber schon hatte er mir den Hut vom Kopfe genommen, mir die Hand gegeben und sagte: ›Kennen Sie mich nicht? Ich bin der König!‹ worauf er seinen Weg in die Dämmerung hineinfortsetzte.« So etwas erfindet man nicht. Wir wissen ja, daß Ludwig regelmäßig, meist ohne jede Begleitung, in seiner Hauptstadt spazieren ging, von den Bürgern eine Ehrenbezeugung erwartete und selbstverständlich erhielt, auch gern den einen und anderen in ein kurzes Gespräch zog. Köstlich ist dann bei Keller auch die Beschreibung eines Fasnachtzuges im folgenden Februar, den der Grüne Heinrich als angehender Maler selber mitmachen darf, wie die Mitglieder aller Zünfte. Dabei dominieren die Künstler und Handwerker, die im Dienste des Königs stehen. Es geht durch das Zentrum der Stadt und hinein in die Residenz, vorbei am König und seiner Familie: »Der zufrieden, ja vergnügt scheinende Monarch, welcher die rauschende und farbenstrahlende Festfreude gewissermaßen als den Lohn seines eigenen Verdienstes betrachten durfte, saß in der Mitte der Seinigen auf goldenem Sessel und besah sich diese und jene Erscheinung des vorüberwallenden Zuges genau und richtete an manchen einzelnen ein Scherzwort.«

Golo Mann (27 maart 1909 - 7 april 1994)

De Uruguayaans-Nederlandse schrijfster Carolina Trujillo werd geboren in Montevideo, Uruguay, op 27 maart 1970. Zie ook mijn blog van 27 maart 2011.

Uit: De terugkeer van Lupe Garcia

“Zolang ze met mij was, dacht ik, al was het alleen om te praten, te lezen of te slapen, zou ze niet met een ander gaan. Dat ze voor het eerst met een gozer zoende, een die niet ik was, zag ik nog net aankomen. Dat verzachtte de klap. De gast waar ze het voor het eerst echt mee deed, kwam als een verrassing. Ik was steeds de eerste aan wie ze het vertelde.
Ik heb me goed gehouden. Beter dan ooit, maar die gozer is een van de weinige mensen uit die tijd van wie ik de voor- en achternaam nog weet. Ik heb hem nog jarenlang de meest beschimmelde wiet verkocht die ik in huis kon vinden. Met hem was het anders, troostte Lupe me, maar dat had ik al begrepen.
‘Waar praten jullie over?’ vroeg ik. Zelden zo’n spijt gehad van een vraag.
‘We praten niet,’ zei ze. Ik liet me aan haar vriendinnen koppelen als een ezel aan een kar: me verzettend, schoppend en zelfs slaag krijgend.”

Carolina Trujillo (Montevideo, 1970)

De Ierse schrijver Patrick Joseph McCabe werd geboren op 27 maart 1955 in Clones, Monaghan. Zie ook alle tags voor Patrick Mc Cabe op dit blog.

Uit: The Butcher Boy

“We called round to Philip and had a swopping session.

We cleaned him out. I admit it. It was only a laugh. We'd have given them back if he asked for them. All he had to say was: Look chaps, I think I want my comics back and we'd have said: OK Phil.

But of course Nugent couldn't wait for that. Anyway we left Philip with his pile of junk and off we went to the hide going on about it all until the tears ran down our faces. Wait till you hear this one Joe would say one flea says to the other what do you say will we walk or take a dog. He was reading out all these jokes I couldn't stop the laughing, I was choking. We got so bad I was hitting the grass with my fists crying stop Joe stop. But we weren't laughing the next day when Nugent got on the job.

I met Joe coming across the Diamond and he says to me watch out Francie we're in the wars with Nugent. She called at our house and she'll be round to you. Sure enough I was lying on the bed upstairs and the knock comes to the front door. I could hear ma humming and the shuffle of her slippers on the lino. Ah hello Mrs Nugent come in but Nugent was in no humour for ah hello come in or any of that. She lay into ma about the comics and the whole lot and I could hear ma saying yes yes I know I will of course! and I was waiting for her to come flying up the stairs, get me by the ear and throw me on the step in front of Nugent and that's what she would have done if Nugent hadn't started on about the pigs. She said she knew the kind of us long before she went to England and she might have known not to let her son anywhere near the likes of me what else would you expect from a house where the father's never in, lying about the pubs from morning to night, he's no better than a pig.”

Patrick McCabe (Clones, 27 maart 1955)

De Nederlandse schrijver Bob den Uyl werd geboren in Rotterdam op 27 maart 1930. Zie ook alle tags voor Bob den Uyl op dit blog.

Uit: Het fietswiel

“Het omgaan met mensen gaat mij aardig af, maar zodra ik iets van ze gedaan moet krijgen is het mis. Eindeloos was ik aan het proberen om Szabul, de man voor me, voorzichtig uit te horen, en steeds zei ik de domste dingen. Waarom bij voorbeeld zijn bestaan niet belachelijk gemaakt door als een hond blaffend in zijn been te bijten, in cirkels om hem heen te gaan draven om dan in straf tempo door te lopen en zakelijke blikken te werpen op wat zich daartoe leent en dat is vrijwel alles. Waarom heeft een vadsig mens als hij macht over mij, een macht die ik hem verdomme zelf opdring? Als hij na een verwarde redevoering zijn relaas besluit met een ‘zo is de mens’ kijkt hij je gelukkig aan. Hij heeft de mens bepaald en daarmee zichzelf. Gefeliciteerd! En ik maar slapjes lachen. Ik stond nu al een uur met hem te praten en wat wist ik nog van dat fietswiel? Ik zette al mijn doorzichtige diplomatie op zij en vroeg hem op de man af wat het allemaal betekende. Aan mijn gezicht moest hij wel zien dat het me ernst werd, dat ik aan het eind van mijn krachten was.

- Kijk, zei hij, het is dus een as met een middellijn van ongeveer drie centimeter, waaruit metalen spaken steken van ongeveer dertig centimeter. Het geheel lijkt sterk op een fietswiel zonder velg, maar is dat niet, omdat de speciale manier waarop fietsspaken worden geplaatst hier niet is gevolgd. Om één van de spaken zit een voorwerp, van synthetische stof; het is een vierkant met daarin weer een vierkant, aan het eerste bevestigd met dunne, in de hoeken geplaatste verbindingen van dezelfde stof. De beide vierkanten zijn op dezelfde hoogte schuin doorgesneden. Via deze voor het oog nauwelijks zichtbare gleuven is het voorwerp, het geheel ter grootte van vier vierkante centimeter, om een spaak gehangen. Het is een toevallig lijkende constructie waarvan ik de uitvinder ben.”

Bob den Uyl (27 maart 1930 - 14 februari 1992)

De Kroatische schrijfster Dubravka Ugrešić werd geboren op 27 maart 1949 in Kutina in Joegoslavië. Zie ook alle tags voor Dubravka Ugrešić op dit blog.

Uit: The Ministry of Pain (Vertaald door Michael Henry Heim)

“That’s why I have the feeling I’m learning to speak from scratch here. And it’s not easy. I’m constantly on the lookout for breathing spaces to deal with the fact that I can’t express what I have in mind. And there’s the larger question of whether a language that hasn’t learned to depict reality, complex as the inner experience of that reality may be, is capable of doing anything at all – telling stories, for instance.

And I was a literature teacher.
After going to Germany, Goran and I settled in Berlin. Germany had been Goran’s choice: Germany did not require visas. We’d saved up quite a bit, enough for a year. I quickly found my feet: I landed a job as a nanny for an American family. The Americans paid me more than a decent wage and proved to be decent people. I also found a part-time job at the National Library, shelving books in the Slavonic Division one day a week. Since I knew a thing or two about libraries, spoke Russian in addition to ‘our language’ and could make sense out of the other Slavonic tongues, the work came easy to me. I lacked the proper work permit, however, so they had to pay me under the counter. As for Goran, who’d taught mathematics at the University of Zagreb, he soon found employment in a computer firm, but he resigned after a few months: a colleague of his had been hired as a lecturer at a university in Tokyo and was trying to lure Goran there, assuring him he would get a better job forthwith.!
Goran in turn tried to persuade me to leave, but I held out: I was a West European, I said by way of self-justification, and I wanted to be close to my mother and his parents. Which was true. But there was another truth.”

Dubravka Ugrešić (Kutina, 27 maart 1949)

De Japanse schrijver Shusaku Endo werd geboren in Tokio op 27 maart 1923. Zie ook alle tags voor Shusaku Endo op dit blog.

Uit: Kiku’s Prayer (Vertaald door Van C. Gessel)

  “At the outset, I must introduce two girls who are characters in this novel. Their names are Mitsu and Kiku. They are cousins only one year apart inage. They have no last names, having been born toward the end of the Tokugawaperiod into farming families in the Magome District of Urakami Village, whichborders Nagasaki. Consequently, the government offcials in Nagasaki and the Buddhist prelates at Shōtokuji Temple recorded in their registries: “Mitsu, daughter of Mohei of Magome District, and Kiku, daughter of Shinkichi from same district.” Shōtokuji was the ancestral temple for this region.

Were you to drive in Nagasaki toward the epicenter where the A-bomb wasdropped, on the right side of the highway you would see a temple with a signreading “Shōtokuji Preschool.” That area used to be known as Magome District. These days there is nothing to see there but a drab national highway with carsand trucks weaving in and out, but around the time Mitsu and Kiku were born,this area was right next to the ocean.

The Shōtokuji was perched on a hill at theedge of the water. Mountains pressed up against the shore, leaving little land that could becultivated. So the farmers in Magome, just like the peasants in the neigh-boring Satogō, Nakano, Motohara, and Ieno Districts, used the slopes of the hills and made their living by planting rice crops in the valleys between. The population of all these villages combined could not have exceeded nine hundred households. Nothing remains of those days, with Magome now buried under modernhousing developments. But each time I visit Nagasaki, I always pause there andclose my eyes, imagining what it must have looked like when Mitsu and Kikuwere still alive.”

Shusaku Endo (27 maart 1923 – 29 september 1996)

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e maart ook mijn blog van 27 maart 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

27-03-2013 om 17:50 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Gregory Corso werd geboren in New York op 26 maart 1930. Zie ook alle tags voor Gregory Corso op dit blog.

To a downfallen rose

When I laid aside the verses of Mimnermus,
I lived a life of canned heat and raw hands,
alone, not far from my body did I wander,
walked with a hope of a sudden dreamy forest of gold.
O rose, downfallen, bend your huge vegetic back;
eye down the imposter sun...in winter dream
sulk your rosefamed head into the bile of golden giant,
ah, rose, augment the rose further still!
whence upon that self-created dive in Eden
you blossomed where the Watchmaker of Nothingness
lulled,
your birth did cause bits of smashed night to pop,
causing my dreamy forest to unfold.
Yes, and the Watchmaker, his wheely-flesh
and jewelled-bones spoiled as he awoke,
and in the face of your Somethingness, he fled
waving oblivious monks in his unwinded hands.
The sun cannot see upheaved spatics, the tennis of Venus
and the court of Mars sing the big lie of the sun,
ah, faraway ball of fur, sponge up the elements;
make clear the trees and the mountains of the earth,
arise and turn away from the vast fixedness.

Rose! Rose! my tinhorneared rose!
Rose is my visionic eyehand of all Mysticdom
Rose is my wise chair of bombed houses
Rose is my patient electric eyes, eyes, eyes, eyes,
Rose is my festive jowl,
Dali Lama Grand Vicar Glorious Caesar rose!

When I hear the rose scream
I gather all the failure experiments of an anatomical empire
and, with some chemical dream, discover
the hateful law of the earth and sun, and the screaming
rose between.

Gregory Corso (26 maart 1930 – 17 januari 2001)

De Amerikaanse schrijver Tennessee Williams (eigenlijk Thomas Lanier Williams) werd geboren in Columbus (Mississippi op 26 maart 1911. Zie ook alle tags voor Tennessee Williams op dit blog.

Uit: Cat on a Hot Tin Roof

“MARGARET: Why, you know what they're up to!

BRICK [appearing]: No, I don't know what they're up to.

[He stands there in the bathroom doorway drying his hair with a towel and hanging onto the towel rack because one ankle is broken, plastered and bound. He is still slim and firm as a boy. His liquor hasn't started tearing him down outside. He has the additional charm of that cool air of detachment that people have who have given up the struggle. But now and then, when disturbed, something flashes behind it, like lightning in a fair sky, which shows that at some deeper level he is far from peaceful. Perhaps in a stronger light he would show some signs of deliquescence, but the fading, still warm, light from the gallery treats him gently.]

Paul Newman en Elizabeth Taylor in Cat on a Hot Tin Roof (1958)

MARGARET: I'll tell you what they're up to, boy of mine!-They're up to cutting you out of your father's estate, and-

[She freezes momentarily before her next remark. Her voice drops as if it were somehow a personally embarassing admission.]

-Now we know that Big Daddy's dyin' of-cancer....

[There are voices on the lawn below: long-drawn calls across distance. Margaret raises her lovely bare arms and powders her armpits with a light sigh.

[She adjusts the angle of a magnifying mirror to straighten an eyelash, then rises fretfully saying:]

There's so much light in the room it-

BRICK [softly but sharply]: Do we?

MARGARET: Do we what?

BRICK: Know Big Daddy's dyin' of cancer?

MARGARET: Got the report today.

BRICK: Oh ...

MARGARET [letting down bamboo blinds which cast long, gold-fretted shadows over the room]:

Yep, got th' report just now ... it didn't surprise me, Baby.... “

Tennessee Williams (26 maart 1911 – 25 februari 1983)

De Zuid-Koreaanse dichter en schrijver Hwang Sun-won werd geboren op 26 maart 1915 in Taedong, Zuid-Pyongan, in het hedendaagse Noord-Korea. Zie ook alle tags voor Hwang Sun-won op dit blog.

Uit: A Shower (Vertaald door broeder Anthony van Taizé)

„As soon as the boy saw the girl beside the stream, he realized that she must be the great-granddaughter of Master Yun. She had her hands in the water and was splashing it about. Probably she had never seen a stream like that in Seoul.
She had been playing with the water in the same manner for several days now, on the way home from school. Until the previous day she had played at the edge of the stream, but today she is right in the middle of the stepping-stones.
The boy sat down on the bank. He decided to wait until she got out of the way.
As it happened, someone came along and she made way.
The next day, he arrived at the stream a little later. This time he found her washing her face, sitting there in the middle of the stepping-stones. In contrast to her pink jumper with its sleeves rolled up, the nape of her neck was very white.
After washing her face for a while, she stares intently into the water. She must be looking at her reflection. She makes a sudden grab at the water. Perhaps some baby fish were swimming by.
There is no knowing if the girl is aware or not of the boy sitting on the bank as she goes on making nimble grabs at the water. But each time to no effect. She simply keeps grabbing at the water as if for the sheer fun of it. It looks as though she will only get out of the way if there’s someone crossing the stream, as on the previous day.
Then she plucks something from the water. It was a white pebble. After that, she stands up and goes skipping lightly across the stepping-stones.
Once across, she turns round : " Hey, you."

Hwang Sun-won (26 maart 1915-14 september 2000)

De Engels-Ierse schrijver en regisseur Martin McDonagh werd geborenop 26 maart 1970 in Camberwell, Londen. Zie ook alle tags voor Martin McDonagh op dit blog.

Uit: The Lieutenant of Inishmore

“Scene One

A cottage on Inishmore1 circa 1993. Front door in centre of back wall, a window to its left and right. Exit stage left to a bathroom, unseen, an open area forward right to signify another room. A clock somewhere on back wall along with a framed piece of embroidery reading ‘Home Sweet Home’. Cupboards left and right, a telephone on one of them. A couple of armchairs near the back wall and a table centre, on which, as the play begins, lies a dead black cat, its head half missing. Donny, the middle-aged owner of the house, and Davey, a long-haired, slightly pudgy neighbour of seventeen, stand staring quietly at this cat for a few moments.

Davey Do you think he’s dead, Donny?

Pause. Donny picks up the limp dead cat. Bits of its brain plop out. Donny looks across at Davey and puts the cat back down again.

Donny Aye.

Davey He might be in a coma. Would we ring the vet?

Donny It’s more than a vet this poor feck needs.

Davey If he gave him an injection?

Donny (pause)     Have this injection, you!

Donny steps back and kicks Davey up the arse.

Davey(almost crying)   What was that fer?!

Donny How many times have people told you, hairing down that bastarding hill on that bastarding bicycle?

Davey I didn’t touch the poor fella, I swear it! In the road I saw him lying . . . !

Donny In the road me arsehole!”

Martin McDonagh (Camberwell, 26 maart 1970)

De Amerikaanse dichter Robert Lee Frost werd geboren op 26 maart 1874 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Robert Frost op dit blog.

An Old Man's Winter Night

All out of doors looked darkly in at him
Through the thin frost, almost in separate stars,
That gathers on the pane in empty rooms.
What kept his eyes from giving back the gaze
Was the lamp tilted near them in his hand.
What kept him from remembering what it was
That brought him to that creaking room was age.
He stood with barrels round him -- at a loss.
And having scared the cellar under him
In clomping there, he scared it once again
In clomping off; -- and scared the outer night,
Which has its sounds, familiar, like the roar
Of trees and crack of branches, common things,
But nothing so like beating on a box.
A light he was to no one but himself
Where now he sat, concerned with he knew what,
A quiet light, and then not even that.
He consigned to the moon, such as she was,
So late-arising, to the broken moon
As better than the sun in any case
For such a charge, his snow upon the roof,
His icicles along the wall to keep;
And slept. The log that shifted with a jolt
Once in the stove, disturbed him and he shifted,
And eased his heavy breathing, but still slept.
One aged man -- one man -- can't keep a house,
A farm, a countryside, or if he can,
It's thus he does it of a winter night.

Robert Frost (26 maart 1874 – 29 januari 1963)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Erica Jong werd geboren in New York op 26 maart 1942. Zie ook alle tags voor Erica Jong op dit blog.

I Sleep With

I sleep with double pillows since you're gone.
Is one of them for you-or is it you?
My bed is heaped with books of poetry.
I fall asleep on yellow legal pads.

Oh the orgies in stationery stores!
The love of printer's ink & think new pads!
A poet has to fall in love to write.
Her bed is heaped with papers, or with men.

I keep your pillow pressed down with my books.
They leave an indentation like your head.
If I can't have you here, I'll take cold type-
& words: the warmest things there are-
but you.

Erica Jong (New York, 26 maart 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e maart ook mijn blog van 26 maart 2012 deel 1 en eveneens deel 2.

26-03-2013 om 16:56 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Pol Hoste werd geboren in Lokeren op 25 maart 1947. Zie ook alle tags voor Pol Hoste op dit blog..

Uit: Neerlands Hoop

„Foto met de Aap

Mies Does Kees Lam Bok. Dat wel. Hok. Zo is het nog rustig. Lam Bok Hok. Maar Teun Gijs Koerd Turk, dat is al moeilijker.

Wat ik wel gaarne lees, dat is zo het gesproken Vlaams. Dat komt tegenwoordig weer wreed op in romans. En al. Zo in de literatuur. En in het Parlement. Het zou spijtig zijn moest dat verdwijnen. De mensen lezen al zo weinig. Zodus, ik laat u denken.

Monsieur, je vous prie de bien vouloir répondre à notre question sur la disparition de la langue néerlandaise en Europe. Wenn Sie darauf bestehen können Sie uns auch auf Deutsch über Ihre Meinung berichten. Schreiben Sie bitte deutlich.

Toen ik een paar jaar geleden in Holland op reis was sprak men er Engels. Ik kwam niet te weten of er Nederlands werd gesproken. ‘Yes,’ zei men. ‘Everyone here speaks Dutch.’ Ik denk wel dat iedereen daar Nederlands spreekt.

Maar ‘werkvrouw’, zegden ze, dat is toch schoonmaakster. ‘En een schoon bestaan,’ tikten ze onachtzaam de as van hun sigaret, ‘dat is toch de ruiten zemen.’ Ja, zei ik, en werkman of kraanman dat is kraanbestuurder of kraanvogel of vogelbestuurder. Het bonte chauffeurtje.

Nee, het reglement, denk ik. Ik denk dat het reglement zeker zou moeten bewaard blijven. Mies kan niet zonder Does. Aap niet zonder Cent. Veronderstel, zei ik, dat morgen zou blijken dat alle strafwetboeken verdwenen zijn, dan konden we elkaar uitmoorden. (Het zou me wat moois worden in de Balkan.)

‘Alsof,’ voegde ik daaraan toe, lachend mijn kookwas sorterend, ‘er geen wet meer zou bestaan omdat er nergens nog een wettekst kan worden gevonden.’ Ik begin wat ouder te worden en dus moreler. ‘Dat is niet voorzien in de wet’, zegden ze, ‘dat de wet er niet meer zou zijn.’

In de taal ook niet, dat de taal er niet meer zou zijn. Dat is niet voorzien. Intussen is de gesproken of de geschreven taal met alfabetten en ideogrammen echt wel een grap. Kees Lam Bok Hok. Om daar een woord of uitdrukking uit mee te nemen! Dan is die schedelverzameling heel leerrijk. A-pen.”

Pol Hoste (Lokeren, 25 maart 1947)

De Amerikaanse schrijfster Flannery O'Connor werd geboren op 25 maart 1925 in Savannah, Georgia. Zie ook alle tags voor Flannery O'Connor op dit blog.

Uit: The Habit of Being

„I think there is no suffering greater than what is caused by the doubts of those who want to believe. I know what torment this is, but I can only see it, in myself anyway, as the process by which faith is deepened. A faith that just accepts is a child's faith and all right for children, but eventually you have to grow religiously as every other way, though some never do.
What people don't realize is how much religion costs. They think faith is a big electric blanket, when of course it is the cross. It is much harder to believe than not to believe. If you fell you can't believe, you must at least do this: keep an open mind. Keep it open toward faith, keep wanting it, keep asking for it, and leave the rest to God.”

(…)

“The serious writer has always taken the flaw in human nature for his starting point, usually the flaw in an otherwise admirable character. Drama usually bases itself on the bedrock of original sin, whether the writer thinks in theological terms or not. Then, too, any character in a serious novel is supposed to carry a burden of meaning larger than himself. The novelist doesn't write about people in a vacuum; he writes about people in a world where something is obviously lacking, where there is the general mystery of incompleteness and the particular tragedy of our own times to be demonstrated, and the novelist tries to give you, within the form of the book, the total experience of human nature at any time. For this reason, the greatest dramas naturally involve the salvation or loss of the soul. Where there is no belief in the soul, there is very little drama. ”

Flannery O'Connor (25 maart 1925 – 3 augustus 1964)

De Mexicaanse dichter en schrijver Jaime Sabines Gutiérrez werd geboren op 25 maart 1926 in Tuxtla Gutiérrez, Chiapas. Zie ook alle tags voor Jaime Sabines op dit blog..

IN THE MOUTH OF THE BONFIRE burn my days,

the dead leaves and dry grass that I am.

My soul feels like scorched earth.

Eyes: see nothing but the everyday ghosts.

Mouth: say nothing but the greeting, “Good evening,”

and, for weather: “A fine evening,” or “It’s pouring rain.”

Hands and fingers: go on gripping the desk,

the wine-glass, banknotes, and thighs.

Sole of my foot: you must walk the beaten path,

alongside the same cars, over the same ants.

Heart: devote yourself to your blood, and my lungs.

And you, dear stomach: digest whatever I fill you with.

Millwheel: we’re no strangers.

For you, my most beloved, most hated, I’ll be seeking out

the sweetest names

and secreting them in your ear with my tongue.

I want to fill your head with that foam of the sea.

I’m no good for anything but the birds.

God, my tree: let me fall from you like your shadow.

MY LOVE, MY DEAR, love suddenly

found in the oyster of death,

I want to eat with, be, love with you,

touch and watch you.

I tell myself, the blood pulsing

through my veins tells me,

and this pain and my shoes,

mouth and pillow, tell me so.

I love you, my dear love, absurdly,

foolishly, all lit up, head over heels,

rose-dreaming, conjuring stars; saying

goodbye to you walking beside you.

I love you from the pole on the corner,

from the carpet of that empty room,

on the warm sheets of your body

where a vase of poppies sleeps.

Long hair of the restless air,

river of night, dark banana grove,

blind beehive, unearthed love,

I’ll follow your footsteps upwards,

from your feet to your thigh to your rib.

Vertaald door Colin Carberry

Jaime Sabines (25 maart 1926 – 19 maart 1999)

De Nederlandse cartoonist en striptekenaar Peter van Straaten werd geboren in Arnhem op 25 maart 1935. Zie ook alle tags voor Peter van Straaten op dit blog..

„Met deze ‚puinhoop‘ verdien ik toevallig wel mijn brood, ja?!“

Peter Van Straaten (Arnhem, 25 maart 1935)

De Amerikaanse schrijfster en sociale activiste Toni Cade Bambara werd als Miltona Mirkin Cade geboren op 25 maart 1939 in New York. Zie ook alle tags voor Toni Cade Bambara op dit blog.

Uit: The Lesson

“So we heading down the street and she's boring us silly about what things cost and what our parents make and how much goes for rent and how money ain't divided up right in this country. And then she gets to the part about we all poor and live in the slums which I don't feature. And I'm ready to speak on that, but she steps out in the street and hails two cabs just like that. Then she hustles half the crew in with her and hands me a five-dollar bill and tells me to calculate 10 percent tip for the driver. And we're off. Me and Sugar and Junebug and Flyboy hangin out the window and hollering to everybody, putting lipstick on each other cause Flyboy a faggot anyway, and making farts with our sweaty armpits. But I'm mostly trying to figure how to spend this money. But they are fascinated with the meter ticking and Junebug starts laying bets as to how much it'll read when Flyboy can't hold his breath no more. Then Sugar lays bets as to how much it'll be when we get there. So I'm stuck. Don't nobody want to go for my plan, which is to jump out at the next light and run off to the first bar-b-que we can find. Then the driver tells us to get the hell out cause we there already. And the meter reads eighty-five cents. And I'm stalling to figure out the tip and Sugar say give him a dime. And I decide he don't need it bad as I do, so later for him. But then he tries to take off with Junebug foot still in the door so we talk about his mama something ferocious. Then we check out that we on Fifth Avenue and everybody dressed up in stockings. One lady in a fur coat, hot as it is. White folks crazy.”

Toni Cade Bambara (25 maart 1939 – 9 december 1995)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e maart ook mijn blog van 25 maart 2012 deel 2 en eveneens deel 3.

25-03-2013 om 18:37 geschreven door Romenu  

Bij Palmzondag

Intocht van Jezus in Jeruzalem
Mozaïek. Palermo, Cappella Palatina, meester van de paleiskapel, rond 1150

Am Palmsonntage

Der Morgentau will steigen;
Sind denn die Palmen grün?
Auf, laßt mit hellen Zweigen
Uns ihm entgegen ziehn!
Er will in unser Haus,
In unsre Kammern kommen;
Schon ziehen rings die Frommen
Mit Lobgesang heraus.

Ich kann nicht mit euch gehen,
Mir ist der Odem schwer;
Die Kreuzesfahnen wehen,
Ich folge nimmermehr.
Wie wird so klar die Luft?
O Jesu, süße Helle,
Du kömmst in meine Zelle,
In meine Modergruft!

Was soll ich dir bereiten,
Du wunderlieber Gast?
Ich möchte dich verleiten
Zu langer Liebesrast.
Wohlan, ich schmücke dich,
Will dich mit Blumen binden;
Du sollst dich nicht entwinden,
Das weiß ich sicherlich.

Aus deiner Mutter Rechten
Will ich um deinen Fuß
Die reine Lilie flechten
Mit demutsvollem Gruß.
Daß ich dich feßle ganz
Mit Liebesblumenringen,
Will um dein Haupt ich schlingen
Den heil'gen Rosenkranz.

Den Boden will ich streuen
Mit Palmen ganz und gar,
Mein Leiden dir zu weihen,
Was ich in diesem Jahr
Oft still, oft schwerer trug.
Es liegt zu deinen Füßen,
Es soll mich nicht verdrießen,
Dein Will' ist mir genug!

Wie soll ich mich doch finden
In deine Liebesmacht,
Daß du an meine Sünden
So gar nicht hast gedacht!
Ich lasse nicht von dir,
Mußt du gleich wieder scheiden.
Ich fühl' es wohl in Freuden,
Du kömmst noch oft zu mir.

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Italiaanse kamer in het Rüschhaus nabij Drostes geboortehuis Burg Hülshoff

Zie voor de schrijvers van de 24^e maart ook mijn vorige drie blogs van vandaag.

24-03-2013 om 09:43 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Martin Walser werd op 24 maart 1927 geboren in Wasserburg aan de Bodensee. Zie ook alle tags voor Martin Walser op dit blog.

Uit: Muttersohn

“Ewald, ich heiße Percy. Das sagte er, als er die Tür hinter sich zugemacht hatte. Ewald hatte auf sein Klopfen nicht geantwortet. Percy sagte, das verstehe er. In der Geschlossenen Abteilung an eine Tür zu klopfen und auf ein Herein zu warten, sei heuchlerisch, da doch der Klopfende den Schlüssel habe, mit dem die Tür aufzuschließen sei.

Ewald lag auf dem gemachten Bett. Er lag auf dem Rücken. Die Augen offen. Die rechte Seite seines Gesichts war rot, vernarbt, die rechte Hand auch. Diese rechte Hand lag auf Ewalds Brust. Sie hielt ein Handy. Das konnte nur heißen, dass er auf etwas wartete, was aus dem Handy kommen musste. Percy sagte: Ich setz’ mich auf den Stuhl an deinem Tisch. Dann schwieg er. Er wartete nicht, er schwieg. Plötzlich richtete sich Ewald auf, schlüpfte in die schwarzen Schuhe, die unter seinem Bett

standen, und legte sich wieder hin und schaute zur Decke. Es war klar, er wollte nicht, dass ihn jemand ohne Schuhe sähe. Schwarze Schlüpfschuhe, schwarze Socken, schwarze Hose, schwarzes, langärmliges Hemd. Als Manschettenknöpfe goldgefasste rote Steine. Karneol, dachte Percy. Das Handy hatte Ewald beim In-die-Schuhe-Schlüpfen in der Hand behalten.

So blieben sie. Stumm. Zwei Stunden lang oder drei. Dann stand Percy auf, ging zur Tür, schloss auf und sagte: Ich will nicht, dass du dich wunderst. Ich bin mit allen per du, seit ich hier in der Pflegerschule war. Der Professor hat mich Latein lernen lassen. Da gibt es kein Sie. Seitdem sag ich zu allen du. Es ist dann immer, als spräche ich Latein. So ein Gefühl halt. Bis bald, Ewald.

Als Percy draußen war, drehte er den Schlüssel so leise wie möglich im Schloss.

Zwei Empfindungen waren Percy fremd: Furcht und Ungeduld.”

Martin Walser (Wasserburg, 24 maart 1927)

De Zwitserse schrijver Peter Bichsel werd geboren op 24 maart 1935 in Luzern. Zie ook alle tags voor Peter Bichsel op dit blog.

Uit: Heute kommt Johnson nicht

„Ist es diese heftige Demonstration des Todes, die mich an all jene erinnert, die kleine und größere Spuren von Liebe hinterlassen haben?

Nein, von jenen, die ich noch nicht aus den Augenverlorenhabe,istniemandumgekommenbei diesem Seebeben. Aber wie viele waren dabei, denen ich irgendwo begegnete und die ich irgendwie mochte und die–würdeichsiesehen–mich an etwas erinnern würden – Menschen, die mir mal für ein paar Sekunden, für ein paar Minuten das Leben lebenswert machten.

Jener Student zum Beispiel, den ich im Zug auf dem Weg nach Berlin lesend antraf, Jean Paul le- send. Ich weiß seinen Namen nicht, ich weiß auch nicht mehr, wie er aussah. Ich könnte ihn nicht beschreiben. Jetzt fällt er mir ein. Ich möchte, daß er noch lebt – dabei gibt es keinen Anlaß, daran zu zweifeln, daß er noch lebt. Erfahren werde ich es nie. Es ist sehr unwahrscheinlich, daß ich ihn je wieder treffen werde.

Rösli habe ich auch nie mehr gesehen und Doris und , und , und ... und ich werde sie alle wohl nie mehr sehen, trotzdem, ich möchte, daß es sie gibt. Ich will nicht, daß sie sterben. Sie gehören zu meinem Leben, sie sind zum mindesten ein ganz kleiner Teil, vielleicht nur eine Sekunde, meines Lebens. Wenn sie sterben, stirbt ein ganz kleiner Teil vonmireinganzkleinesbißchenmit. Und nun höre ich, daß auf der Welt täglich über 150000 Menschen verhungern, also etwa so viel, wie bei dieser Flut umgekommen sind.

Warum fällt mir das, was mir hier recht hilflos eingefallen ist, denn nicht täglich ein?“

Peter Bichsel (Luzern, 24 maart 1935)

De Italiaanse regisseur, acteur en toneelschrijver Dario Fo werd geboren in Leggiuno-Sangiamo op 24 maart 1926. Zie ook alle tags voor Dario Fo op dit blog.

Uit: The Birth of the Jongleur (Vertaald door Ed Emery)

“Anyway, I carried earth up in my own hands, and the grass grew so fast! Pfff ... ! It grew of its own accord. You've no idea how beautiful it was! It was like gold dust! I would stick in my hoe, and pfff ... a tree sprang forth. That earth was a miracle! A marvel! There were poplars, oaks and other trees everywhere. I sowed them when the moon was right; I knew what had to be done, and there, sweet, fine, handsome crops grew. There was chicory, thistles, beans, turnips, there was everything. For me, for us!

Oh, how happy I was! We used to dance, and then it would rain for days on end, and then the sun would blaze, and I would come, and go, and the moons were always right, and there was never too much wind, or too much mist. It was beautiful, beautiful! It was our land. This set of terraces was really beautiful. Every day I built another one. It was like the tower of Babel, beautiful, with all these terraces. It was paradise, paradise on earth! I swear it. And all the peasants used to pass by, saying:

'That's amazing, look what you've managed to bring forth out of this pile of rocks! How stupid that I never thought of that!' And they were envious. One day the lord of the whole valley passed by. He took a look and said:

'Where did this tower spring up from? Whose is this land?'

'It's mine,' I said. 'I made it myself, with these hands. It was nobody's.'

'Nobody's? That "Nobody's" is a word that doesn't exist. It's mine!'

Dario Fo (Leggiuno-Sangiamo, 24 maart 1926)

De Amerikaanse dichter en schrijver Lawrence Ferlinghetti werd geboren op 24 maart 1919 in Yonkers, New York. Zie ook alle tags voor Lawrence Ferlinghetti op dit blog.

Baseball Canto

Watching baseball, sitting in the sun, eating popcorn,
reading Ezra Pound,
and wishing that Juan Marichal would hit a hole right through the
Anglo-Saxon tradition in the first Canto
and demolish the barbarian invaders.
When the San Francisco Giants take the field
and everybody stands up for the National Anthem,
with some Irish tenor's voice piped over the loudspeakers,
with all the players struck dead in their places
and the white umpires like Irish cops in their black suits and little
black caps pressed over their hearts,
Standing straight and still like at some funeral of a blarney bartender,
and all facing east,
as if expecting some Great White Hope or the Founding Fathers to
appear on the horizon like 1066 or 1776.
But Willie Mays appears instead,
in the bottom of the first,
and a roar goes up as he clouts the first one into the sun and takes
off, like a footrunner from Thebes.
The ball is lost in the sun and maidens wail after him
as he keeps running through the Anglo-Saxon epic.
And Tito Fuentes comes up looking like a bullfighter
in his tight pants and small pointy shoes.
And the right field bleechers go made with Chicanos and blacks
and Brooklyn beer-drinkers,
"Tito! Sock it to him, sweet Tito!"
And sweet Tito puts his foot in the bucket
and smacks one that don't come back at all,
and flees around the bases
like he's escaping from the United Fruit Company.
As the gringo dollar beats out the pound.
And sweet Tito beats it out like he's beating out usury,
not to mention fascism and anti-semitism.
And Juan Marichal comes up,
and the Chicano bleechers go loco again,
as Juan belts the first ball out of sight,
and rounds first and keeps going
and rounds second and rounds third,
and keeps going and hits paydirt
to the roars of the grungy populace.
As some nut presses the backstage panic button
for the tape-recorded National Anthem again,
to save the situation.

But it don't stop nobody this time,
in their revolution round the loaded white bases,
in this last of the great Anglo-Saxon epics,
in the territorio libre of Baseball.

Lawrence Ferlinghetti (Yonkers, 24 maart 1919)

De Nederlandse schrijver Jacob van Lennep werd geboren te Amsterdam op 24 maart 1802. Zie ook alle tags voor Jacob van Lennep op dit blog.

Uit: Dagboek van mijne reis (1823)

„Donderdag, 29 Mei.

Te 5 ure opgestaan zijnde, trokken wij een uur later de poort uit naar Monnikendam en wandelden op een harden met esschenboomen beplantten kleiweg tot aan een sloot waar de wegen van Edam en Monnikendam zich vereenen. Wij hielden dus de rechterhand, waar verscheidene hoeven stonden, zeer net en welbewassen: zoo kwamen wij aan een boom op een viersprong, waar wij links af een rechten kleiweg volgden, over een dijk en brug staken, en langs een kronkelend binnendijkje Monnikendam genaakten. Onderweg klampte ons een Osnabrugsche timmermansgezel aan die ons voor zijne makkers aanzag, naar den aard zeer dom was, en op alle vragen averechts verkeerd antwoordde. Bij hem voegden zich nog anderen. Dus verzeld traden wij de poort in.

Er stond weinig vee op het land: sommige meenen dat het slechts zoo schijnt omdat men eene koe niet ver zien kan, doch dan zoude dit ook in Zuid-Holland plaats moeten hebben; anderen, en met meer grond, geven tot reden dat de boeren in dezen tijd zoo slecht de teering naar de neering gezet hebben, dat de gestegen prijs der landerijen hen noodzaakt minder vee te koopen: ook zijn schapen en varkens te geef.

Monnikendam draagt meer nog dan Purmerend blijken van verval: echter heeft de heer ARBMAN in den tijd het sloopen van vele schoone huizen belet, door zich de zelve voor de stad te eigenen, het welk de sloopers heeft afgeschrikt. – Wij traden den Doelen binnen, welke herberg een goed uiterlijk voorkomen heeft. Vlak bij dezelve is de groote kerk die in 't midden der stad had moeten staan, doch doordien dezelve niet volbouwd is, aan den uithoek staat. Na ons geschoren en verfrischt te hebben, doorkruisten wij de stad en bewonderden het fraaie huis van den heer VAN ROJEN. Te ½ 10 wandelden wij naar Broek langs een' vaart en een meer: de oude net- en schuwheid der ingezetenen is er zeer verminderd: zelfs kon de heer ARBMAN, toen de hertogin van BRUNSWICK een oud Broeksch huis en huisgezin wenschte te zien, er slechts twee meer vinden, die de vorige zeden nog eenigermate bewaard hadden.“

Jacob van Lennep (24 maart 1802 – 25 augustus 1868)
Monnickendam, Speeltoren en Oude Waag

De Nederlandse dichter, essayist en blogger Jeroen Mettes werd geboren in Valkenswaard op 24 maart 1978.

Uit: N30

“O ironie! Laten we emigreren!
Het leger vuurt traangas af op winkelende Palestijnen. En luid hinniken de hymnen aan de god die jou, lezer, blind en gebonden, in hun armen heeft doen vallen. Wat de nar belooft... Er is een dier-worden van mensen, maar geen mens-worden van dieren. Bewijs: mijn grote tieten. Daar kun je ook heel genuanceerd over doen. Hoewel ik stomdronken ben en moe. Waar lopen we op? De onbereidheid tot sterven is niet alleen symmetrisch met de professionalisering en technocratisering van de oorlogsmachine; ze weerspiegelt de organisatie van een schimmige, transnationale soevereiniteit, die niet langer opofferingsgezindheid eist van haar onderdanen, maar hen in tegendeel verplicht tot leven. Hier (tegenover de zee in de winter) heb ik Herman Gorter gelezen.”

Jeroen Mettes (24 maart 1978 - 21 september 2006)

24-03-2013 om 09:23 geschreven door Romenu  

De Nederlandse (gelegenheids)dichter, historicus, geschiedenisleraar, illustrator en journalist Harry Prenen werd geboren in Schoten op 24 maart 1915. Zie ook alle tags voor Harry Prenen op dit blog.

Uit: Het een en ander over Godfried Bomans

“Deze avond gaf mij de bevestiging van iets dat ik al lang vermoedde. Gezien zijn succes kan men kwalijk zeggen dat Bomans miskend zou zijn, maar desondanks geniet hij vaak een verkeerde bekendheid. Dat hij een van onze eerste humoristen is wordt wel algemeen aanvaard (..) dat hij echter een van onze beste prozaïsten is, daar wil de officiële litteratuur en fijnproeverij nog maar moeilijk aan geloven. En toch is dat zo. Wie werkelijk iets weet van wat proza en wat schrijven is kan in zijn boeken en in zijn journalistiek te kust en te keur passages vinden om in een lijstje te zetten. De fijnproeverij verzekert ons echter dat hij een voortreffelijk auteur voor Jan, Piet en Klaas is, een genie van de middenstand, maar niet voldoende voor de happy few. Het tegendeel is waar, want terwijl hij de duizenden op de galerij in hun twee handen laat klappen blijft hij tegelijkertijd iemand van de kleine keurbende.

Dit misverstand heeft niettemin vele aanhangers. (..) Het volk te vermaken schijnt bij het edeler deel der natie op de index te staan (verboden, e.k.). En toch doet Bomans hiermede op eigen manier in onze litteratuur niet anders en niets minders dan Dickens het in de zijne deed. (..) Vervolgens ben ik van mening dat er in het eerste het beste goede stuk van Bomans’ Elsevierjournalistiek meer echte schrijfkunst en aangeboren talent steekt dan in menig poëem op hoge stelten.

Bij de happy few van de litteraire café’s kan men ondertussen nog meer bedenkingen vernemen. Bijvoorbeeld: dat hij in Elsevier schrijft!!  Een burgerlijk blad, naar ik verneem.”

Harry Prenen (24 maart 1915 - 20 oktober 1992)

De Nederlandse schrijfster Top Naeff (eig. Anthonetta van Rhijn-Naeff) werd geboren op 24 maart 1878 in Dordrecht. Zie ook alle tags voor Top Naeff op dit blog.

Uit: Voor de poort

„De kinderen aan het lage einde der tafel, knoopten de servetbandjes los - Bijoute, de golf van haar bruine krullen in één schuimval over haar gezicht, - en wenkte Oma: of ze op mochten staan? En toen Oma's aandacht op dien afstand, want er zaten dezen Zondag vele groote menschen en wel tien kinders aan den familiedisch, moeilijk te vatten bleek, gleed matrozen-Pietje, snel en schuw, wijl hij iets ongeoorloofds ondernam, van het muziekboek, dat zijn zitplaats verhoogde, en dook verrassend op naast Oma's leunstoel.

De oude dame neeg heur zacht bepoederde wang naar de geheven lipjes, en voelde het vluchtig kusje vóór haar oor het gefluister: ‘of we op mogen staan?’ ving. Het was als het geritsel van een muis bij haar slaap, en als van een muis was ook zijn mondje, vochtig en spits, toen hij haar, in de vraag, nogmaals kuste.

Ook zij fluisterde, en het verzoek bleef als een geheim behandeld tusschen Oma en Piet, terwijl zij door den open, wild omrankten toog den bleek verlichten tuin aanzag en over de vroegtijdig dalende duisternis dacht, en daarop ja-knipte met de oogen, en hij nog weten moest: of ze allemáál naar buiten mochten? zónder hoed? en of ze de rozijntjes mee mochten nemen?

Glimlachend trok Grootmama, met heur fijne, half in kant verscholen vingers, fonkelend van juweel, een kristallen schaaltje van het midden naar den tafelrand, en wipte al wat er op lag in Piet's tot een schuitje saamgevouwen handen. En de andere kinderen, die het zoet verdrag gewaar werden, wierpen de servetten neer en tuimelden van de stoelen: ‘We mogen van Oma!’ en renden over den krakenden parketvloer, tusschen de wijde, wit geruite deuren door, den tuin in, rond de perken vol teedere kleur.“

Top Naeff (24 maart 1878 – 21 april 1953)

De Nederlandse dichter en schrijver Willem van Iependaal werd geboren in Rotterdam op 24 maart 1891. Zie ook alle tags voor Willem van Iependaal op dit blog.

Uit: Polletje Piekhaar

“Dan slingerde ie ons in 't turfhok, kwam mee d'r in, dee de deur in 't slot en ging z'n linksmoesie houwe: ‘Nog al wat rechschapes op de kop wete te tikke deze reis?’

‘Ga nog al,’ zee Snoekie op groot lef. ‘Me magge niet klage.’

‘Dat doet me effetief plezier,’ lachte Pietjepuk, ‘al was 't alleen maar om 't leed, dat noodzakelijk geleeje zal motte worre. 'k Veronderstel, dat jullie begrijpe, waarom 'k een endje hout bij me heb?’

‘Ja,’ zee Balletje om z'n eige niet te late kenne, ‘en da's zoowat alles wat me hier goed begrepe hebbe.’

‘Prachtig!’ riep Pietje, ‘maar da's geen rede, om 't nog niet is effe grondig door te neme.’

En dan begon ie er op in te rammele, tot me lagge te krinkeltolle en dochte damme van de wereld geknuppeld zouwe worre. Me krege ze uitgemete, tot al de plekkies van je bast geraakt ware en as Pietje maar half docht, dat ie 'n heiligedag gelate had, begon ie alles nog is van nieuws af an over te kloppen.

Amme goed ware afgestoft, wiere me bekant gek, blind en kreupel naar de bank in de klas gebrocht en mochte er over denke, hoe je 't flikke most om naast je kont te gaan zitte.

Balletje was de beste in alle vakken en wist zooveel uit z'n bloot hoofd, dat je wel most gaan denke, dat ie er wat voor innam. De tafels kende ie bekant zoo goed as de broekzakke van z'n vader en op de landkaart wist ie dorpe en vliegestrontjes grif uit mekaar te houwe. Snoekie was beter in geschiedenis. As ie voor 't bord most komme om uit te rekene: twaalf plus zes en negentig, gaf ie as uitkomst: Floris de Vijfde door de edele vermoord!”

Willem van Iependaal (24 maart 1891 - 23 oktober 1970)

De Oostenrijkse dichter en dichter Robert Hamerling werd geboren op 24 maart 1830 in Kilchberg am Walde. Zie ook alle tags voor Robert Hamerling op dit blog.

Lenzesgabe

Mit seinem Füllhorn kam der Lenz gezogen,

Und Lieblichstes ward links und rechts entsendet.

Glanz ward dem See, dem Strome zugewendet,

Und Klang den Vöglein, die da lustig flogen.

Duft ward den Blumen, d'ran die Bienen sogen,

Azur dem Himmel, Grün dem Hain gespendet:

Und alsbald war die Fülle ganz verschwendet

An Vögel, Bäume, Blumen, Lüfte, Wogen.

Doch als der Lenz mich sah mit bleichen Wangen,

Da sprach er, gleich, als ob es ihn gereuet,

Daß leer allein der Dichter ausgegangen:

"Hin gab ich, was die Einzelnen erfreuet,

Doch dir nur schenk' ich dies gesammte Prangen,

Dein Herz versammle, was ich rings zerstreuet!"

Spiel der Blicke

Ach, meine Blicke, trunk'ne Vögel, spreiten

Die Schwing' im weiten Saal nach ihr alleine:

Ihr Auge aber meidet stets das meine,

Und scheut sich, Stern in Stern den Blick zu leiten.

Wohl streift er mich in holder Näh' zu Zeiten,

Irrt spielend mir ums Haupt mit süßem Scheine,

Um, wenn ich ihn beglückt zu haschen meine,

Mit kühlem Stolze wieder abzugleiten.

Nur wenn der Schönen Kranz um sie verdichtet

Sich drängt, und mir verbirgt mein süßes Hoffen,

Dann aber sich der Schwarm ein wenig lichtet:

Da seh' ich durch ein Spältchen, lieblich offen,

Urplötzlich oft von fern auf mich gerichtet

Ein spähend Feuerauge, süß betroffen!

Robert Hamerling (24 maart 1830 – 13 juli 1889)

De Duitse schrijfster Fanny Lewald werd op 24 maart 1811 in het toenmalige Königsberg geboren. Zie ook alle tags voor Fanny Lewald op dit blog.

Uit: Italienisches Bilderbuch

“Wenn die goldenen Tore der Märchenwelt sich vor der wunderdürstenden Phantasie des Kindes schließen, wenn die Feenkönigin mit ihrem Zauberstabe sich für immer in das Reich der Träume zurückzieht und der Glaube an ihre Macht verschwindet, so tritt die Wirklichkeit urplötzlich in ihre Rechte ein, und die Jugend sehnt sich nach der Schönheit der Welt, die sie noch nicht kennt, wie das Kind sich gesehnt hat nach den Wundern der Märchenwelt, von denen man ihm erzählte.

Alles nimmt nun eine festere Gestalt an, die Nebelbilder konzentrieren sich, man möchte das geträumte Eldorado auf einen bestimmten Punkt der Erde versetzen, und für all die farbigen Blüten, für die goldenen Früchte jenes Fabellandes bietet der kalte, farblose Norden keinen Raum. Da wendet das Auge sich sehnsuchtsvoll nach Süden! – Nach dem Süden, wo im dunkeln Laub die Goldorange glüht, wo ein lauer Wind vom blauen Himmel weht, die Myrte schlank und hoch der Lorbeer steht! Der Süden wird die Sehnsucht des Lebens, Italien das Ziel, nach dem fast jeder Nordländer strebt.

Je tiefer Schnee und Eis die Erde bedecken, je fester sich der kristallene Reif um die Fenster des Hauses legt und je wilder der Wind es umbraust, je mehr zieht es die Seele nach Süden. Ich hatte oft in den eisigen Wintertagen meiner ostpreußischen Heimat zu den schneebedeckten Dächern der Nachbarhäuser geblickt, wenn die scheidende Sonne sie glänzend beleuchtete und sie hell hervortraten gegen den blauen, wolkenlosen Winterhimmel, und gedacht, wie ganz anders es doch sein müsse, wenn die Sonne hinter den Alpen zur Ruhe ginge und das wundervolle Alpenglühen die Gletscher röte unter dem Himmel einer südlichern Gegend. Von ganzem Herzen hatte es mich verlangt, diese fremde Welt zu kennen, aber der Wunsch war in meinen damaligen Verhältnissen anscheinend so unerfüllbar, daß ich ihn kaum mir selbst zu gestehen wagte, weil es mir von jeher töricht schien, das Unerreichbare zu begehren.”

Fanny Lewald (24 maart 1811 - 5 augustus 1889)

Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

24-03-2013 om 09:17 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter, componist enn journalist Christian Friedrich Daniel Schubart werd geboren op 24 maart 1739 in Obersontheim. Zie ook alle tags voor Christian Schubart op dit blog.

Der Frühlingsabend

Kühlender Abend steige vom Hügel

Lieblich verguldet vom sonnigen Strahl;

Thaue von deinem purpurnen Flügel

Tropfen aufs durstige Blümlein im Thal.

Gluckt, Nachtigallen, zärtlich Lieder,

Reget ihr Weste euer Gefieder;

Schüttelt vom Baum

Seidene Pflaum!

Walle, o Duft! Vom Blüthenzweig nieder.

Hier auf der Erde blumigem Schooße

Ruh' ich! es ruhet mein Mädchen bei mir.

Meine Geliebte: Kennst du die große,

Kennst du die fühlende Freundin von dir?

Lieblicher Abend, lächle der Trauten!

Lächle der Schlanken, Himmlischgebauten!

Schöner war nicht

Florens Gesicht,

Als sie des Morgens Tropfen bethauten.

Hesperus äugelt hoch in der Ferne;

Ziehst du schon, Mond, am Sternenfeld auf?

Sieh doch, Geliebte, sieh doch die Sterne!

Sieh doch zur freundlichen Luna hinauf!

Doch seh' ich nicht im Auge der Milden

Thränen der Liebe schimmernd sich bilden?

Sind sie es nicht,

Die dein Gesicht,

Wie eines Engels Antlitz vergülden?

Lieblicher Abend, Erweicher der Herzen!

Dank dir, des Frühlings liebkosender Sohn,

Daß du geendigt zärtliche Schmerzen;

Sieh doch, die Holde umarmet mich schon!

Schmelzende Wonne flimmt in den Blicken -

Ach ich empfinde Himmelsentzücken.

Liebe, nur du

Wiegst uns in Ruh';

Kannst, wie ein Gott, allein uns beglücken.

Christian Schubart (24 maart 1839 – 10 oktober 1791)

Obersontheim met het slot op de achtergrond 

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Gabriele von Baumberg werd geboren op 24 maart 1768 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gabriele von Baumberg op dit blog.

Die Zeit

Die Zeit zerstört und baut Paläste,
Streut bunte Blumen auf die Flur:
Verschlingt des Nachruhms Ueberreste,
Und lässt dem Enkel keine Spur:

Mit unersättlichem Behagen
Nagt sie am Denkmal mancher Gruft;
Zwar mildert sie des Unmuths Klagen
Durch sie zerfliesst der Gram in Luft.

Oft nährt, oft löschet sie die Flamme,
Die Leidenschaft im Busen birg't;
Oft untergräbt sie schlau am Damme
Womit Vernunft entgegen wirkt.

Sie kann, was Menschen selten können,
Sie setzet Schranken jedem Schmerz,
Vereint oft, was die Menschen trennen,
Giesst Balsam in das wunde Herz.

Zwar wieget sie die stärksten Triebe
In Schlummer ein, nach Sturm und Braus;
Doch die Erinnrung Erster Liebe
Tilgt selbst die Ewigkeit nicht aus!

Gabriele von Baumberg (24 maart 1768 – 24 juli 1839)

Blik op de Karlskirche in Wenen door Canaletto, rond 1760

De Zuidafrikaanse schrijfster Olive Emilie Albertina Schreiner werd geboren op 24 maart 1855 in Wittebergen, Lesotho. Zie ook alle tags voor Olive Schreiner op dit blog.

Uit: The Lost Joy

“Still it played; still it laughed; still it stained its mouth with purple berries; but sometimes the little hands hung weary, and the little eyes looked out heavily across the water.

And Life and Love dared not look into each other's eyes, dared not say, "What ails our darling?" Each heart whispered to itself, "It is nothing, it is nothing, tomorrow it will laugh out clear." But tomorrow and

tomorrow came. They journeyed on, and the child played beside them, but heavily, more heavily.

One day Life and Love lay down to sleep; and when they awoke, it was gone: only, near them, on the grass, sat a little stranger, with wide-open eyes, very soft and sad. Neither noticed it; but they walked

apart, weeping bitterly, "Oh, our Joy! our lost Joy! shall we see you no more for ever?"

The little soft and sad-eyed stranger slipped a hand into one hand of each, and drew them closer, and Life and Love walked on with it between them. And when Life looked down in anguish, she saw her tears reflected in its soft eyes. And when Love, mad with pain, cried out, "I am weary, I am weary! I can journey no further. The light is all behind, the dark is all before," a little rosy finger pointed where the sunlight lay upon the hill-sides. Always its large eyes were sad and thoughtful: always

the little brave mouth was smiling quietly.”

Olive Schreiner (24 maart 1855 – 11 december 1920) 

De Engelse schrijver, ontwerper en utopisch denker William Morris werd geboren op 24 maart 1834 in Walthamstow, Essex. Zie ook alle tags voor William Morris op dit blog.

OF THE THREE SEEKERS (Fragment)

There met three knights on the woodland way,
And the first was clad in silk array:
The second was dight in iron and steel,
But the third was rags from head to heel.
"Lo, now is the year and the day come round
When we must tell what we have found."
The first said: "I have found a king
Who grudgeth no gift of anything."
The second said: "I have found a knight
Who hath never turned his back in fight."
But the third said: "I have found a love
That Time and the World shall never move."

Whither away to win good cheer?

"With me," said the first, "for my king is near."
So to the King they went their ways;
But there was a change of times and days.
"What men are ye," the great King said,
"That ye should eat my children's bread?
My waste has fed full many a store,
And mocking and grudge have I gained therefore.
Whatever waneth as days wax old,
Full worthy to win are goods and gold."

William Morris (24 maart 1834 – 3 oktober 1896)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 24 maart 2011.

De Duitse dichter Richard Leising werd geboren op 24 maart 1934 in Chemnitz. Zie ook mijn blog van 24 maart 2009 en ook mijn blog van 24 maart 2010.

24-03-2013 om 09:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Ontbijten in je eentje

“Vanuit het bed en over het theekopje biedt de kleerkast daar recht tegenover een breed overzicht aan beschikbaar textiel. Kleurige stapeltjes truien, blouses, t-shirts, ze vouwt ze in drieën, alles volgens hetzelfde principe, twee flanken over het middenveld, armen eroverheen, vervolgens dubbelgevouwen. Daaronder hangen de rokken, de broeken, languit in de ruststand, alleen de benen ontbreken nog. Ze geeft er meer aan uit dan vroeger. Op de verpakking komt het nu meer aan dan ooit. Waarin zullen we vandaag nu weer eens het versleten lichaam verbergen. Hoofd, steunend op een arm, slokjes thee slurpend, stelt ze het omhulsel samen voor deze dag, de circa 29.460ste in dit leven dat ooit begon in wafelluiers, flanellen hemdjes, omgezoomd met kruissteekjes van rood haakgaren en sajetten truitjes.
Vier hoofden bungelden van een balk op de zolder. Vier bolle krijtwitte hoofden, elk aan z'n eigen spijker. Wanneer bij een straffe wind uit zee de ramen van dakkapel en steekraam tegen elkaar openstonden deinden ze zacht in een macaber witte-hoofdendansje. Ze was er niet bang voor, ook 's avonds niet als de zolder enkel door een zwak peertje werd verlicht. Als angst al eens dreigde, dan was ze die gauw de baas door met geweld van overtuiging te zeggen: het zijn slopen! Gewoon kussenslopen, gevuld met houdbaar voedsel, witte bonen, bruine bonen en twee met rijst. Op een dag had zij ze met houtskool gezichten gegeven, ogen, neusgaten en een mond. Eén hoofd keek zuinig, met klein geknepen mondje, de ander benauwd alsof er gedrukt moest worden op een grote scheet, en de rijsthoofden lachten, hartelijk de een, schaterend met wijdopen mond met zwarte tanden erin de ander.”

Cri Stellweg (23 maart 1922 - 26 november 2006)

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie alle tags voor Gary Whitehead op dit blog.

A Used Book

When I open its pages my dog stirs
from his repose on the couch beside me
to sniff at the spine and trim. His gray ears
lift to listen, and I hear what he hears:
traffic horns, a teapot's whistle, the purrs
of the reader's cats on her old settee.

What was she doing reading such heady
stuff so early on a Saturday—sun
not yet risen, her lover still asleep?
The book, I guess, her company to keep,
and the cats, while the light kept its steady
course across her floor. Paris or London,

I imagine, though it was probably
San Francisco, a streetcar passing by
and fog rinsing the morning air. A gray
day then, much like any other. It may
be that she, too, drawn irresistibly
to its place on a shelf in a nearby

shop, blew the dust and bought it second-hand.
And perhaps her cats roused when she opened
its cover, catching the vague scent of dog,
and she got no further than the prologue
before she was off to some other land
where a man held a page against the wind.

Gary Whitehead (Pawtucket, 23 maart 1965)

Pawtucket, Rhode Island

De Japanse schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie alle tags voor Yōko Tawada op dit blog.

Uit: The Naked Eye (Vertaald door Susan Bernofsky)

“A year had passed without my ever having spent time alone with Jean. Perhaps Ai Van made a point of never leaving us alone. I, too, avoided being alone with him whenever possible. When I was home, Ai Van stayed home as well. When Ai Van left the house, I made sure I went out as well, usually to the movies, since I didn’t know where else to go. In the movie theaters there were sometimes men who spoke to me. I would say a word that didn’t exist in any language and walk away. This one word was meant to signify: “I am unable to speak.” It was a noun in the singular signifying “speechless subject”; or else it was a verb that could be used only in the first person singular and meant the opposite of “to speak.”

(…)

“And so I could use the passport of a Japanese woman that Heron would be glad to sell me to leave France without a visa and travel to Thailand. There I could marry Tuong Linh and return to France as his wife with my own passport. Tuong Linh was satisfied with this plan. “What does such a passport cost?” I asked. “Don’t worry. Your entire life depends on it, so how could it possibly be too expensive?”

Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico. Zie alle tags voor Mitch Cullin op dit blog.

Uit: A Slight Trick of the Mind

“Of course, when stung by a bee on the throat, he knew it was best to drink salt and water to prevent serious consequences. Naturally, the stinger should be pulled from the skin beforehand, preferably seconds after the poison's instantaneous release. In his forty-four years of beekeeping on the southern slope of the Sussex Downs–living between Seaford and Eastbourne, the closest village being the tiny Cuckmere Haven–he had received exactly 7,816 stings from worker bees (almost always on the hands or face, occasionally on the earlobes or the neck or the throat: the cause and subsequent effects of every single prick dutifully contemplated, and later recorded into one of the many notebook journals he kept in his attic study). These mildly painful experiences, over time, had led him to a variety of remedies, each depending on which parts of his body had been stung and the ultimate depth to which the stinger had gone: salt with cold water, soft soap mixed with salt, then half of a raw onion applied to the irritation; when in extreme discomfort, wet mud or clay sometimes did the trick, as long as it was reapplied hourly, until the swelling was no longer apparent; however, to cure the smart, and also prevent inflammation, dampened tobacco rubbed immediately into the skin seemed the most effective solution.”

Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)

De Amerikaanse schrijver Steven Saylor werd geboren op 23 maart 1956 in Port Lavaca Texas. Zie alle tags voor Steven Saylor op dit blog..

Uit: House of the Vestals

"Eco," I said, "do you mean to tell me that you have never seen a play?"

He looked up at me with his big brown eyes and shook his head.

"Never laughed at the bumbling slaves who have a falling- out? Never swooned to see the young heroine abducted by pirates? Never thrilled at the discovery that our hero is the secret heir to a vast fortune?"

Ecos eyes grew even larger, and he shook his head more vigorously.

"Then there must be a remedy, this very day!" I said.

It was the Ides of September, and a more beautiful autumn day the gods had never fashioned. The sun shone warmly on the narrow streets and gurgling fountains of Rome; a light breeze swept up from the Tiber, cooling the seven hills; the sky above was a bowl of purest azure, without a single cloud. It was the twelfth day of the sixteen days set aside each year for the Roman Festival, the citys oldest public holiday. Perhaps Jupiter himself had decreed that the weather should be so perfect; the holiday was in his honor.

For Eco, the festival had been an endless orgy of discoveries. He had seen his first chariot race in the Circus Maximus, had watched wrestlers and boxers in the public squares, had eaten his first calfs-brain-and-almond sausage from a street vendor. The race had thrilled him, mostly because he thought the horses so beautiful; the pugilists had bored him, since he had seen plenty of brawling in public before; the sausage had not agreed with him (or perhaps his problem was the spiced green apples on which he gorged himself afterward).

It was four months since I had rescued Eco in an alley in the Subura, from a gang of boys pursuing him with sticks and cruel jeers. I knew a little of his history, having met him briefly in my investigations for Cicero that spring. Apparently his widowed mother had chosen to abandon little Eco in her desperation, leaving him to fend for himself. What else could I do but take him home with me?

Steven Saylor (Port Lavaca, 23 maart 1956)

De Samische dichter, schilder, musicus en fotograaf Nils-Aslak Valkeapääwerd geboren op 23 maart 1943 in Palonjoensuu nabij Enontekiö. Zie alle tags voor Nils-Aslak Valkeapää op dit blog.

Uit: The Sun, my Father (Fragment)

   as if

   I myself

   inscribe

   but often

   I fly to the other side

   and no longer

   know

   life

   turns

   pushes

   into action

   as if I

   myself

   was doing it

   and I draw

   sometimes I believe

   that this is me

   these images

   and

   however I change

   the images, images of me,

   or I myself

   so many shapes of me, aspects, I could have been

   so many, or almost anything

   in another condition

   I find

   readiness in me

   to do everything that people do, and even more

   simply wipe away a speck of dust, unfold an open human, naked

   and when I draw myself, I suppose I draw others too

   or is it just me, is it in me that people reveal themselves, modesty

     and greed

   again I leave

   fly away

   to see

   how I am

   I feel fire

   billowing

   the mind's night

   impure

   the shame of deeds

Vertaald door Harald Gaski, Lars Nordström en Ralph Salisbury

Nils-Aslak Valkeapää (23 maart 1943 – 26 november 2001)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

23-03-2013 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook alle tags voor Madison Cawein op dit blog..

A Boy’s Heart

It's out and away at break of day,
To frolic and run in the sun-sweet hay:
It's up and out with a laugh and shout
Let the old world know that a boy's about.

It's ho for the creek that the minnows streak,
That the sunbeams dapple, the cattle seek;
For a fishing-pole and a swimming-hole,
Where a boy can loaf and chat with his soul.

It's oh to lie and look at the sky
Through the roof of the leaves that's built so high:
Where all day long the birds make song,
And everything 's right and nothing is wrong.

It's hey to win where the breeze blows thin,
And watch the twinkle of feather and fin:
To lie all day and dream away
The long, long hours as a boy's heart may.

It's oh to talk with the trees and walk
With the winds that whisper to flower and stalk:
And it's oh to look in the open book
Of your own boy-dreams in some leafy nook.

Away from the noise of the town, and toys,
To dream the dreams that are dreamed by boys:
To run in the heat, with sun-tanned feet,
To the music of youth in your heart's young beat.

To splash and wade in the light and shade
Of the league-long ripples the sunbeams braid:
In boyhood's wise to see with eyes
Of fancy hued as the butterflies.

To walk for hours and learn the flowers,
And things that haunt the woods and bowers:
To climb to a nest on a tree's top crest,
Where a bird, like your heart, is singing its best.

To feel the rain on your face again,
Like the thirsty throats that the flowers strain:
To hear the call of the waterfall,
Like the voice of youth, a wonder-thrall.

And it's oh for me at last to see
The rainbow's end by the hillside tree:
On the wet hillside where the wild ferns hide,
Like a boy's bright soul to see it glide.

Then to laugh and run through shower and sun
In the irised hues that are arched and spun:
And, the rainbow's friend, to find and spend
The bag of gold at the rainbow's end.

Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)

Rond 1893

De Zwitserse schrijfster Federica de Cesco werd geboren op 23 maart 1938 in Pordenone, Zie alle tags voor Federica de Cesco op dit blog.

Uit: Die Augen des Schmetterlings

“Mein Verstand sagt mir, dass etwas, das nicht mehr da ist, auch nicht mehr zurückkommen sollte; aber ganz sicher werde ich nie sein. Ich bin eine Frau, die auf Vorzeichen achtet, die in Mondnächten mit griffbereitem Messer durchs Haus geht. Alle schlafen in diesem Haus, warm und ruhig und im Vertrauen. Ich trete leise auf, ganz leise. Die Schlafenden sollen nicht gestört werden. Es liegt etwas Beruhigendes in dem sicheren Gefühl des Messers in meiner Hand, in dem Funkeln der kurzen, scharfen Klinge. Behutsam ziehe ich die Schiebetür auf, beobachte die Bewegung der Blätter, den Nebelflor, das zarte Gespinst. Unter dem Mondlicht wandeln sich die Dinge, verändern ihr Gesicht. Ich blicke nach allen Seiten, nach drei, vier Seiten, nach allen Seiten, nach drei, vier Seiten. Immer wieder und wieder. Kurz vor der Morgendämmerung kommt Wind auf, ein salziger Wind, der vom Meer her weht. Trägt er den Blumenduft des Todes heran, schließen sich meine Finger fester um den Griff. Mein Gesicht, meine Hände glänzen hell. Ich stehe ja nicht im Schatten, ich will gesehen werden. Ein leichtes Zittern geht über meine Haut, aber Furcht empfinde ich keine. Ich bin eine Sonnentochter; der Geist, der in der Dunkelheit schwebt, entstammt dem bleichen Mondgeschlecht. Ich sage: »Weg mit dir! Was glaubst du, wer ich bin?« Bewegen sich Blätter, knistern Zweige, zieht meine Klinge einen blitzenden Kreis. Aufrecht stehe ich vor der Schiebetür, spreche halblaut die richtigen Worte. Die Menschen, die ich liebe, sind in Sicherheit. Weil Enzo nicht mehr da ist, bin ich es von nun an, die Wache hält.

Ich betrachte mich oft im Spiegel, nicht aus Eitelkeit, sondern aus Neugierde. Meine Vorfahren waren Samen, jenes Volk im Hohen Norden, das noch vor hundert Jahren in »Lavvo« – in Stangenzelten – lebte. Ich trage ihr Erbe in mir; es prägt meine äußere Erscheinung. In meinem Gesicht erkenne ich Lailas Augen, die ohne zu blinzeln das Sonnenlicht ertragen; ich sehe Reidars harte Wangen, sein starkes Kinn. Und auch Henriks dunkles Haar, die etwas stumpfe Nase, den sinnlichen Mund. Ich beschreibe mich wie die Bilder, die ich oft auf den Zeitschriftenseiten sah: grüne Augen, fein geformte Züge, über die das Licht rinnt wie Wasser, eine auffallend gewölbte Stirn. Doch womöglich trägt mein Gesicht noch andere, geheimnisvollere Spuren? Ich weiß es, ich habe sie gesehen.”

Federica de Cesco (Pordenone, 23 maart 1938)

De Franse schrijver Roger Martin du Gard werd geboren op 23 maart 1881 in Neuilly. Zie alle tags voor Roger Martin du Gard op dit blog.

Uit: Les Thibault, I, Le pénitencier

“Arthur attendait dans la  cour. Jacques  eût voulu prendre  congé du directeur; mais M.Faîsme lui tournait le dos: il pous-sait lui-même, ainsi que chaque soir, les verrous du portail. Au milieu des aboiements du chien, Jacques entendit la voix d’Arthur:

–«Eh bien, vous venez?»

Il le suivit.

Il retrouva sa cellule avec une impression de soulagement. La chaise d’Antoine était là, près de la table. L’affection du frère aîné l’enveloppait encore. Il endossa ses vêtements de travail. Le corps était las, mais le cerveau alerte; il y avait en lui, outre le Jacques de tous les jours, un autre être,immatériel, né d’aujourd’hui, qui regardait agir le premier, qui le dominait.

Il ne put demeurer assis, et se mit à tourner en rond dans la chambre. Un sentiment neuf et puissant le tenait debout: la conscience d’uneforce. Il s’était approché de la porte, et il res-

tait là, le front au carreau, l’œil fixé sur la lampe du couloir désert. L’atmosphère suffocante ducalorifère augmentait sa fatigue. Il dormait presque. Tout à coup, de l’autre côté de la vitre, une ombre se dressa. La porte, fermée à double tour, s’ouvrit:

Arthur apportait le dîner.

–«Allons, dépêche, petite crapule!»

Avant d’entamer les lentilles, Jacques retira du plateau le morceau de gruyère et le gobelet d’eau rougie.

–«Pour moi?» dit le garçon. Il sourit, prit le bout de fromage et s’en fut le manger près de l’armoire, afin de n’être pas vu de la porte. C’était l’heure où, avant son dîner, M.Faîsme venait, en pantoufles, faire un tour dans le couloir; et le plus souvent on ne s’apercevait de sa visite qu’après son passage, à

l’odeur écœurante du cigare qui pénétrait par le treillage de l’imposte.”

Roger Martin du Gard (23 maart 1881 – 22 augustus 1958)

Scene uit de film “Les Thibaut” van Jean-Daniel Verhaeghe, 2003

De Hongaarse schrijver Hamvas Béla werd geboren op 23 maart 1897 in Eperjes (tegenwoordig Prešov). Zie alle tags voor Hamvas Béla op dit blog.

Uit: Preface to Crime and Punishment (Vertaald door Bors Hulesch)

“Theodor Dreiser, over half a century after Dostoevsky, wrote An American Tragedy. This novel poses exactly the same question: is it permissible to kill in order to get ahead? Dreiser’s conclusion is that, as a result of an unjust social structure, it is not man who is responsible for murder, but society itself. This stereotypical cliché helped to diminish the poignancy of the matter at the time, and it should sound all the more familiar to the contemporary ear because has is also become part of our school curriculum.

Before the murder, Rodion Raskolnikov was undoubtedly a Stendhalian hero in the likeness of Julien Sorel, or perhaps one of Balzac’s characters; a contemporary careerist who, in the name of his accomplishment, was ready to commit Napoleon-like misdeeds. After committing the murder though, this picture changes. Raskolnikov would now shrug his shoulders at Dreiser’s theorem and tell us that he was also going to save himself from his predicament by some similar reasoning; but that all of this remained on a theoretical level and was left behind when he actually struck the old woman down. As to what becomes of him? He is now like a dog about to attack, baring his teeth to growl the words: Dear Mr. Society, please do step closer – not to worry – and have a look at these. What are these, sir? (Shows his hands.) Do you know what these are? I will tell you sir, they are hands. They are my two hands. I killed her with this pair of hands. These hands you shall not remove from me, sir. You suggest that social structure is wrong, sir, and that consequently, I was forced to murder this usurer. That society is to blame. That the unjust distribution of wealth is… - blah-blah, we know all the rest. Look, sir, if I could only undo what I have done, I would chop these two hands right off. But I cannot. I have indeed killed her, and all I can do now is accept the responsibility and go do my time in Siberia. Twenty years? Let it be twenty years. But I forbid you to spread any rumors about me wanting to divert the blame onto the inequalities of social structure. Injustice exists independently of my affair, and although it may have a bearing, however remote and slight, on the events; this can only be theoretical.”

Hamvas Béla (23 maart 1897 – 7 november 1968)

De Franse dichter en schrijver Daniel Biga werd geboren op 23 maart 1940 in Nice. Zie alle tags voor Daniel Biga op dit blog.

FOUILLES

Ma direction est le poids du silence
épousant le vacarme du temps

révèle le signe dans l'insignifiant

creuse dans le tronc la souche la racine
vise précisément
puis le travail accompli lève-toi
et d'un seul regard embrasse
la vastitude

ceci est le mouvement juste

Les Salopards

"Sois un
Soleil!"

mais comment ne pas être parfois cet astre noir qui

les carboniserait ceux-là tous ceux-là parvenus traîtres collabos

notables profiteurs affairistes...

ils ont démoli
Pauliani!

le cinéma le patronage les jardins la ruelle le passage

et l'école après avoir embétonné dans la cité le cours du
Paillon ils ont démoli
Pauliani comme le reste : je découvre cette nouvelle plaie errant ce

matin dans le quartier où depuis si longtemps je n'étais

revenu et d'immenses panneaux annoncent que vont s'édifier

là les luxueuses résidences d'Acropolis

les salopards!

Daniel Biga (Nice, 23 maart 1940)

Nice,  Promenade des Anglais

De Oostenrijkse schrijfster Ceija Stojka werd op 23 maart 1933 geboren in Kraubarth. Zie alle tags voor Ceija Stojka op dit blog.

Uit: Träume ich, dass ich lebe?

“Das haben wir ausgenutzt. Wir sind ins Haus, haben uns gewaschen und geputzt, haben die Kleider gewechselt, haben die Post genommen und sind halt einmal zu Hause gewesen. Aber bald mussten wir wieder weg. Die Mama hat immer gesagt, lieber einen Tag länger auf eurem Platz, bevor sie uns finden! Wenn der Park sauber gemacht wurde, mussten wir uns woanders verstecken, unter der Brücke, oder wir haben uns aufgeteilt.

Aber wir haben auch gelacht, der Karli und die Kathi, die Mitzi und der Mongo, die haben oft kleine Vorstellungen gegeben. Der Karli hat gespielt, er ist der gestiefelte Kater

Er hat hinten auf seine Schuhe diese Tortenschneider befestigt, die hatten einen Stiel und ein Radl mit

kleinen Zacken. Er war der gestiefelte Kater und er war so schön, sein Gesicht hat gebrannt wie Feuer. Wir haben furchtbar gelacht. Aber wenn wir in den Laubhaufen gekrochen sind, durften wir nicht lachen.

Meine Mutter hat immer auf die Schritte der Leute draußen gehorcht, sie hatte schon die Unterschiede herausgefunden. Die Spaziergänger hat man schon von weitem langsam kommen gehört, sie haben

gesagt, na bald kommt der Frühling. Dann hast du gewusst, es ist ein Liebespärchen. Aber die Nazis sind immer gerannt und haben geschimpft.

Wir haben nur gespürt, dass sie ganz schlimme Menschen sind. Ich hab einige Male auf der Straße erlebt, dass sie Kinder getreten haben. Da wird man dann lautlos. Und nachdem ich miterlebt hatte, wie sie meinen Vater holten, war schon klar, dass das nicht okay sein kann.”

Ceija Stojka (Steiermark, 23 maart 1933)

23-03-2013 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Érik Orsenna werd geboren in Parijs op 22 maart 1947 als Érik Arnoult. Zie ook alle tags voor Erik Orsenna op dit blog.

Uit: La grammaire est une chanson douce

“Les mots dormaient.
Ils s’étaient posés sur les branches des arbres et ne bougeaient plus. Nous marchions doucement sur le sable pour ne pas les réveiller. Bêtement, je tendais l’oreille : j’aurais tant voulu surprendre leurs rêves. J’aimerais tellement savoir ce qui se passe dans la tête des mots. Bien sûr, je n’entendais rien. Rien que le grondement sourd du ressac, là-bas, derrière la colline. Et un vent léger. Peut-être seulement le souffle de la planète Terre avançant dans la nuit.
Nous approchions d’un bâtiment qu’éclairait mal une croix rouge tremblotante.
-Voici l’hôpital, murmura Monsieur Henri.
Je frissonnai.
L’hôpital ? Un hôpital pour les mots ? Je n’arrivais pas à y croire. La honte m’envahit.
Quelque chose me disait que, leurs souffrances nous en étions, nous les humains, responsables. Vous savez, comme ces Indiens d’Amérique morts de maladies apportées par les conquérants européens.
Il n’y a pas d’accueil ni d’infirmiers dans un hôpital de mots ; Les couloirs étaient vides. Seule nous guidaient les lueurs bleues des veilleuses. Malgré nos précautions, nos semelles couinaient sur le sol.
Comme en réponse, un bruit très faible se fit entendre. Par deux fois. Un gémissement très doux. Il passait sous l’une des portes, telle une lettre qu’on glisse discrètement, pour ne pas déranger.”

Érik Orsenna (Parijs, 22 maart 1947)

De Canadese schrijfster Gabrielle Roy werd geboren op 22 maart 1909 in Saint Boniface, Manitoba. Zie ook alle tags voor Gabrielle Roy op dit blog.

Uit: Street of Riches

My mother would retort: “Only yesterday the Fathers told me again that my Gervais is so intelligent everything comes to him effortlessly; and apparently that’s not too good a thing, either.”
My mother was most skillful in parrying what she called Madame Guilbert’s “thrusts.” Despite all this — or perhaps because of it — our two families could scarcely get along without each other.
Often of an evening my mother would go out on the open porch in front of our big house and say to my sister Odette, “Supper is ready. Run over and tell your father; he’s still at the Guilberts’. Bring him back before any argument begins.”
Odette would sally forth across the field. When she reached the Guilberts’, there my father would be, his pipe clamped between his teeth, leaning against our neighbor’s gate and chatting peaceably with Monsieur Guilbert about rosebushes, apple trees, and asparagus. So long as the two men were on such subjects, there was no need for alarm; and here Monsieur Guilbert was willing enough to accept my father’s views, since he granted that my father knew more about gardening than he did. Then Odette would espy Gisèle’s face at one of the upstairs windows. Gisèle would call out, “Wait for me, Odette; I’m coming down. I want to show you my tatting.”
In those days they were both fanatically devoted to piano playing and to a sort of lacemaking that involved the use of a shuttle and was, if my memory serves me well, called tatting.
Then my mother would send my brother Gervais to see what on earth could be keeping my Father and Odette over there. At the field’s edge, Gervais would encounter his classmate Lucien Guilbert, and the latter would entice my brother behind an ancient barn to smoke a cigarette; needless to say, Madame Guilbert always maintained that it was Gervais who had induced Lucien to indulge this bad habit.

Gabrielle Roy (22 maart 1909 – 13 juli 1983)

Cover 

De Tsjechische dichter en schrijver Ludvík Kundera werd geboren op 22 maart 1920 in Brünn. Zie ook alle tags voor Ludvik Kundera op dit blog.

Uit: Of Tea and Dada

“Kunstat nestles in a fold of undulating countryside that marks theeastern edge of the Bohemian-Moravian Uplands. Overlooking its broadmain street, stands the old house where Ludvik Kundera has lived forover a quarter of a century. Entering the house soon draws the visitorinto a world of tea-infusions and dada, two life-long Kundera passionsrecently marked by published volumes on the subjects. Conversation tooin all likelihood turns eventually to Frantisek Halas, whom Kunderafirst met in Kunstat and who lies buried in the nearby cemetery. But,equally, Kundera's readiness to talk of past associations with HansArp, Alfred Kubin, Bertolt Brecht, Peter Huchel and others tells of anearly desire for involvement on the wider front of european culturaldevelopment in the twentieth century. In his youth, Kundera's ownstudies were perforce terminated with the closing of Czech universitiesfollowing the German Occupation. Born in the spring of 1920 in Brno, hewas in his third semester. But an interest in literature and thetheatre was already aroused and his first verse appeared in Mladdkultura before the war. He had also embarked upon what was to be alife-long affaire de coeur with the art of translation - his firstventure, a schoolboy attempt to produce a Czech version of poems fromHeine's Buch der Lieder. Both Czech and German were spoken in the home(his father was Czech, his mother half-Austrian, half-Hungarian) andthe house was well stocked with books. The beginnings of linguistic andcultural interaction were in place.”

Ludvík Kundera (22 maart 1920 – 17 augustus 2010)

De Franse dichter Léon Deubel werd geboren op 22 maart 1879 in Belfort. Zie ook alle tags voor Léon Deubel op dit blog.

Tombeau du Poète

Par les sentiers abrupts où les fauves s’engagent,
Sur un pic ébloui qui monte en geyser d’or,
Compagnon fabuleux de l’aigle et du condor,
Le Poète nourrit sa tristesse sauvage.
 
À ses pieds, confondus dans un double servage,
Multipliant sans cesse un formidable effort,
Les Hommes, par instants, diffamaient son essor ;
Mais lui voyait au loin s’allumer des rivages.
 
Et nativement sourd à l’injure démente,
Assuré de savoir à quelle ivre Bacchante
Sera livrée un jour sa dépouille meurtrie ;
 
Laissant la foule aux liens d’un opaque sommeil,

Pour découvrir enfin l’azur de sa patrie
Il reprit le chemin blasphémé du soleil !

Léon Deubel (22 maart 1879 – 4 juni 1913)

Beeld in Belfort

De Engelse schrijver Edward Moore werd geboren in Abingdon, Berkshire op 22 maart 1712. Zie ook alle tags voor Edward Moore op dit blog.

Uit: The Gamester

“SCENE III.

Enter Jarvis.

Mrs. Bev. Is this well, Jarvis? I desired you to avoid me.

Jar. Did you, madam? I am an old man, and had forgot. Perhaps too you forbad my tears; but I am old, madam, and age will be forgetful.

Mrs. Bev. The faithful creature! how he moves me!

[To Charlotte.

Char. Not to have seen him had been cruelty.

Jar. I have forgot these apartments too. I remember none such in my young master's house; and yet I have lived in't these five and twenty years. His good father would not have dismissed me.

Mrs. Bev. He had no reason, Jarvis.

Jar. I was faithful to him while he lived, and when he 425Iii died, he bequeathed me to his son. I have been faithful to Him too.

Mrs. Bev. I know it, I know it, Jarvis.

Char. We both know it.

Jar. I am an old man, madam, and have not a long time to live. I asked but to have died with him, and he dismissed me.

Mrs. Bev. Prithee no more of this! 'Twas his poverty that dismissed you.

Jar. Is he indeed so poor then? Oh! he was the joy of my old heart. But must his creditors have all? And have they sold his house too? His father built it when He was but a prating boy. The times I have carried him in these arms! And, Jarvis, says he, when a beggar has asked charity of me, why should people be poor? You shan't be poor, Jarvis; if I was a king, nobody should be poor. Yet He is poor. And then he was so brave!—O, he was a brave little boy! And yet so merciful, he'd not have killed the gnat that stung him.”

Edward Moore (22 maart 1712 – 1 maart 1757)

Illustratie uit een uitgave uit 1792

De Vlaamse dichter en schrijver Arnold Sauwen werd geboren te Stokkem op 22 maart 1857. Zie ook alle tags voor Arnold Sauwen op dit blog.

In blauwe lucht, hoog boven heuvelklingen

In blauwe lucht, hoog boven heuvelklingen

en open veld, dat laait in zonnegloed;

met scherpe blikken, die ter laagte dringen,

zwerft daar de sperwer rond, die dorst naar bloed.

Hij daalt en stijgt en zweeft in wijde kringen,

tot 't speurend oog de bange prooi ontmoet;

hangt dan een poos te trillen op zijn zwingen

en schiet plots neêr... Wee! argeloos gebroed...

Een noodkreet gilt... de witte veêren stuiven,

daar kromme snavel 't rillend vleesch doorwoelt;

maar machtloos vleugelklept de angstige duive,

gelijk de ziel die lust schept in het leven,

maar boven zich de hand des Noodlots voelt,

als sperwerklauwen dreigend opgeheven!’

Arnold Sauwen (22 maart 1857 – 11 mei 1938)

Geboortehuis in Stokkem

Zie voor nog meer schrijvers van de 22e maart ook mijn blog van 22 maart 2012 deel 2.

22-03-2013 om 15:47 geschreven door Romenu  

Dit Romenu Blog bestaat vandaag precies zeven jaar. Dank weer aan alle oude en nieuwe bezoekers voor hun interesse en reacties van het afgelopen jaar. De eerste bijdrage in 2006 ging over de dichter en schrijver Willem de Mérode. Traditiegetrouw, omdat hij aan de wieg stond van dit Blog, ook nu weer een gedicht van hem. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 en voor het overige de Willem de Mérode tags op dit blog bij Skynet.

Stil dorp

De molen heft zijn armen stil
In de blauwe zonnige najaarslucht
En laat ze vallen met een zucht,
Als een moe man, tegen zijn wil.

De huizen slapen, het gordijn
Is neergelaten voor elk raam
Alleen met den blinkende koopren naam
Speelt op de deuren de zonneschijn.

Het dorp is nooit zó stil geweest.
En nergens zweeft een zweem van gerucht:
Een lege zaal waar 't geruis is gevlucht
Met het sterven van 't roezelig feest.

Geen mens durft gaan langs 't zandig pad,
Wijl 't rustend dorp dan wakker schrikt,
En verwijtend de wandelaar tegenblikt
Die treedt op takken en krakend blad.

Ik kom niet vóór de avond thuis,
Dat elk geluid als een dreigend woord
Niet roept hoe ik de stilte vermoord.
Vóór 't donker is kom ik niet thuis.

Willem de Mérode (2 september 1887 – 22 mei 1939)

De Duitse dichter en schrijver Jean Paul werd op 21 maart 1763 in Wunsiedel geboren. Dat is vandaag precies 250 jaar geleden. Zie ook alle tags voor Jean Paul op dit blog.

Uit: Leben des vergnügten Schulmeisterlein Maria Wutz

“Wie war dein Leben und Sterben so sanft und meerstille, du vergnügtes Schulmeisterlein Wutz! Der stille laue Himmel eines Nachsommers ging nicht mit Gewölk, sondern mit Duft um dein Leben herum: deine Epochen waren die Schwankungen und dein Sterben war das Umlegen einer Lilie, deren Blätter auf stehende Blumen flattern – und schon außer dem Grabe schliefest du sanft!

Jetzt aber, meine Freunde, müssen vor allen Dingen die Stühle um den Ofen, der Schenktisch mit dem Trinkwasser an unsre Knie gerückt und die Vorhänge zugezogen und die Schlafmützen aufgesetzt werden, und an die grand monde über der Gasse drüben und ans Palais royal muß keiner von uns denken, bloß weil ich die ruhige Geschichte des vergnügten Schulmeisterlein erzähle – und du, mein lieber Christian, der du eine einatmende Brust für die einzigen feuerbeständigen Freuden des Lebens, für die häuslichen, hast, setze dich auf den Arm des Großvaterstuhls, aus dem ich herauserzähle, und lehne dich zuweilen ein wenig an mich! Du machst mich gar nicht irre.

Seit der Schwedenzeit waren die Wutze Schulmeister in Auenthal, und ich glaube nicht, daß einer vom Pfarrer oder von seiner Gemeinde verklagt wurde. Allemal acht oder neun Jahre nach der Hochzeit versahen Wutz und Sohn das Amt mit Verstand – unser Maria Wutz dozierte unter seinem Vater schon in der Woche das Abc, in der er das Buchstabieren erlernte, das nichts taugt. Der Charakter unsers Wutz hatte, wie der Unterricht anderer Schulleute, etwas Spielendes und Kindisches; aber nicht im Kummer, sondern in der Freude.

Schon in der Kindheit war er ein wenig kindisch. Denn es gibt zweierlei Kinderspiele, kindische und ernsthafte – die ernsthaften sind Nachahmungen der Erwachsenen, das Kaufmann-, Soldaten-, Handwerker-Spielen – die kindischen sind Nachäffungen der Tiere. Wutz war beim Spielen nie etwas anders als ein Hase, eine Turteltaube oder das Junge derselben, ein Bär, ein Pferd oder gar der Wagen daran. Glaubt mir! ein Seraph findet auch in unsern Kollegien und Hörsälen keine Geschäfte, sondern nur Spiele und, wenn ers hoch treibt, jene zweierlei Spiele.”

Jean Paul (21 maart 1763 – 14 november 1825)

Monument in Schwarzenbach an der Saale

De Algerijnse dichter, schrijver en journalist Hamid Skif werd geboren op 21 maart 1951 in Oran. Zie ook mijn blog van 21 maart 2009 en ook mijn blog van 21 maart 2010 en ook mijn blog van 21 maart 2011.

Uit: La Géographie du danger

«Maintenant, je rase les murs, me terre la nuit tombée, refuse les contacts, évite tout ce qui peut signaler mon existence dans la géographie du danger : gares, ghettos d'immigrés, stations de métro, quartiers chauds, bars, sorties de grands magasins, stades et dancings louches. Je n'existe même pas pour les employeurs successifs ne cherchant à connaître ni identité ni rien d'autre de ma personne. Nous sommes quittes de cette mutuelle non-reconnaissance. Je n'ai plus de nom, plus de prénom, rien que des pseudonymes. Les patronymes que je m'attribue sont fonction de l'employeur. Je suis turc, arabe, berbère, iranien, kurde, gitan, cubain, bosniaque, albanais, roumain, tchétchène, mexicain, brésilien ou chilien au gré des nécessités. J'habite les lieux de ma métamorphose. Les langues importent peu. Il suffit de connaître les mots du dictionnaire des esclaves : travail, pas travail, porter, laver, gratter, vider, charger, décharger, couper, casser, monter, nettoyer, démonter, peindre, clouer, arracher, repos, manger, payer, silence, se cacher, se taire, partir, venir, finir, ne plus revenir, combien ? »

(…)

« Des milliers d’hommes et de femmes fuient la misère, refusent d’avoir faim, et viennent échouer clan

destins dans notre pays qui les refuse. L’homme qui parle est deceux-là, réfugié dans une pièce dont il ne peut sortir, écoutant le temps qui ne bouge pas, guettant celui qui peut-être l’a oublié dans ce réduit.”

Hamid Skif (21 maart 1951 – 18 maart 2011)

De Duitse schrijver Hubert Fichte werd geboren op 21 maart 1935 in Perleberg, Brandenburg. Zie ook alle tags voor Hubert Fichte op dit blog.

Uit: Der Platz der Gehenkten

„Kamelmarkt.

Glück.

Nicht in dem sehr hohen Sinn:

Das Eintreffen des Ideals.

Im niederen, vegetativen Sinn glücklich.

Die Sonne wärmt mich, und ich atme ohne Beschwerden.

Hinter den Palmen die Eiskristalle des Atlas.

Hier auf dem Markt:

Beteiligte Augen, kühne Geschichtsschnitte, gewaltige Hände.

Schmalgesichtige mit langen glatten Haaren, vielleicht aus Rabat.

Die Blauen Männer von Goulimime.

Abstrakte Lippen der Neger.

Übertriebene Finger.

Geheimnisvoll allongierte Kinderschädel.

Wie gut sie riechen!

(…)

Die Zuhörer lachen, wenn der Negerjunge etwas Komisches erzählt.

Sie schneiden verächtliche Gesichter, wenn etwas Heldenhaftes geschieht.

Der Negerjunge sagt, sie sollen die rechte Hand heben.

Sie heben die rechte Hand.