Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
06-07-2013
Peter Hedges, Wadih Saadeh, Fabrice Colin, Tobias Sommer
De Amerikaanse schrijver, draaiboekauteur en regisseur Peter Hedges werd
geboren in West Des Moines, Iowa, op 6 juli 1962. Zie ook alle tags voor Peter
Hedges op dit blog.
Uit: What's Eating Gilbert Grape
My oldest sister,
Amy, has fixed us a picnic feast. In a thermos was a quart of black cherry
Kool-Aid, all of which Arnie drank in such a hurry that above his top lip is a
purplish mustache. One of the first things you should know about Arnie is that
he always has traces of some food on his face -- Kool-Aid or ketchup or toast
crumbs. His face is a kind of bulletin board for the four major food groups.
Arnie is the gentlest
guy, but he can surprise this brother. In the summertime, he catches
grasshoppers and sticks them in this metal tab on the mailbox, holding them
there, and then he brings down the metal flag, chopping off the grasshopper
heads. He always giggles hysterically when he does this, having the time of his
life. But last night, when we were sitting on the porch eating ice cream, a
countless sea of grasshopper bodies from summers past must have appeared to
him, because he started weeping and sobbing like the world had ended. He kept
saying, "I killed 'em, I killed 'em." And me and Amy, we held him
close, patted his back and told him it was okay.
Arnie cried for
hours, cried himself to sleep. Makes this brother wonder what kind of a world
it would be if all the surviving Nazis had such remorse. I wonder if it ever
occurs to them what they did, and if it ever sinks in to a point that their
bodies ache from the horrible mess they made. Or are they so smart that they
can lie to us and to themselves? The beautiful thing about Arnie is that he's
too stupid to lie. Or too smart.
I'm standing with
binoculars, looking down Highway 13; there is no sign of our annual carnival.
The kid is on his knees, his hands rummaging around in the picnic basket.
Having already eaten both bags of potato chips, both peanut-butter-and-jelly
sandwiches and both chocolate donuts, he locates a green apple and bites into
it.
By trying to ignore
Arnie's lip-smacking noises, I am attempting the impossible. You see, he chews
as if he's just found his mouth and the sounds are that of good, sloppy sex. My
brother's slurps and gulps make me want to procreate with an assortment of
Endora's finest women.
It's the twenty-first
of June, the first day of summer, the longest day of the year. It isn't even
7:00 a.m. yet and here I stand, little brother in tow. Somewhere some smart
person still sleeps.
Peter
Hedges (West Des Moines, 6 juli 1962)
De Libanees-Australische dichter en schrijver Wadih Saadeh
werd geboren in Shabtin in Libanon op 6 juli 1948. Zie ook alle tags voor Wadih
Saadeh op dit blog.
Signs
Many signs on the
roads
Signs pointing to
cities
Signs pointing to
streets
Signs pointing to
factories, institutions, shops, houses
Many signs full of
names
He walks
Looking for a sign
That is
empty
The Wind, Too, Has Children
The wind, too, has
children
It scatters them as
it passes
Leaves them all alone
The wind has children
on the roads
Amorphous, naked,
orphans
They wave to those
passing by
Hoping that their
gazes would cover their nothingness
Ceci nest pas une
confession. Ceci nest pas un
livre de mémoires. Ceci est
la relation aussi fidèle que possible dune période de ma vie particulièrement
agitée ( ).
Je ne prétends pas que tout soit vrai ; jai essayé de me rappeler, le plus
fidèlement possible, et il arrive que des souvenirs nous échappent et se
transforment. ( )
Jignore à quelle époque et en quelles circonstances vous lirez ces lignes.
Certaines choses sont difficiles à expliquer pour qui na pas vécu ces temps
troublés ; cest pourquoi jai pris soin dinclure par endroits des extraits de
livres et de journaux. Lensemble ne forme pas à proprement parler un roman,
puisque ce qui est décrit est réellement arrivé. Mais vous nêtes pas forcé de
me croire et peu importe, en définitive. Ce qui importe, cest que mon histoire
existe. Que vous la lisiez.
Fermez les portes à présent. Calez-vous dans un bon fauteuil et dites aux
autres que vous nêtes plus chez vous. Je vous emmène ailleurs très loin.
Dein Alltag kennt keine
Zahlen, er besteht aus den Gezeiten, die das Rauschen der Brandung
unterbrechen, und der Stärke des Windes, dem Gradmesser der Wellen, die gegen
deine Mauern schlagen.
Ich stelle erschrocken
fest: Ich habe mich verzählt. Es lässt sich nicht leugnen, ein Leuchtsignal ist
der Beweis. Ich habe es in genau zwei Sekunden erwartet, sehnlichst, es erhellt
für einen Bruchteil unser Schlafzimmer bis in den Winkel der Wände, wie eine
Welle, die auf den Strand gleitet, mit der scheinbar letzten Kraft eine subtile
Linie in den Sand färbt, bevor sie lautlos in die Nacht verschwindet.
Zum ersten Mal entdeckte
ich dich, als ich den Aktienindex suchte; den regionalen Teil unserer
Wochenzeitung überblättere ich regelmäßig. Jedoch dieses Motiv machte ein
Ignorieren unmöglich. Ich sah es mit halb geschlossenen Augen, morgens im Zug,
verschwommen, blass, und erkannte im Unterbewusstsein das Andere. Die erste Norddeutsche Leuchtturmwärterin.
Mit einer Fotomontage wurde dein Kopf auf die Galionsfigur eines Segelschiffes
gesetzt, aus Stein gemeißelte Gesichtszüge und eine Fackel in der Hand; das
Bild war nicht schön. Den Abonnenten gefiel es. Du schreibst seitdem in einer
wöchentlichen Kolumne über dein Leben vor der Küste, über die Bedeutung der
Leuchtsignale, über Flaschenpost, die auf dem Meer bis an deine Haustür trieb.
Jede Woche sehe ich das Schiff, oben links auf der Seite vier und dein Lächeln,
ich stelle mir vor, dass deine Haut unter meinen Händen zerfällt, wie vom
Salzwasser zersetzte, brüchige Farbschichten, unter den Fingernägeln die Reste
einer Berührung.
De Finse dichter en schrijver Eino Leino (eig. Armas
Eino Leopold Lönnbohm) werd geboren op 6 juli 1878 in Paltamo. Zie ook alle tags voor Eino Leino
op dit blog.
Summer in
Lapland (Fragment)
Blooming in Lapland goes by fast and quickly.
Grass, birch and barley, soon the green has gone.
That makes me ponder on the people badly,
when looking back to nation how its done.
Why all the beauty we have turns to rotten,
anything high we have gives way to mean.
Why do we have so many crazy madmen,
why only few who play their music clean?
Why do the men all over fall down ceasing,
give up, turn down, when the hopes are high?
The men of function, idea, men of dreaming,
all lose their sentiment and dreams will die.
Else where the old are filled with urge and fire,
the silver hairs have heart off brave and gold.
Here are the boys, the children; growing tired
the newborn baby is already old.
And how about me, why do all this thinking?
It is a sign of early aging old.
Why dont I go for living with joy making,
but cry the past and regret what has gone.
Nur meine Mutter und ich wußten, daß sie log. Der
Flüchtige aber kam nicht heim, auch dann nicht, als es uns endlich gelang, ihm
mitzuteilen, daß er außer gerichtlicher Verfolgung sei.
Er floh nicht vor dem Gefängnis; er floh vor dem
Grauen, das ihm sein junges Weib bereitet hatte und das auch die Rettung, die
ihm ihre Aussage brachte, nicht tilgen konnte.
Der Bruder verscholl in weiter Fremde, und die
Mutter lehnte am Balkonfenster und hörte auf das Plätschern des
Johannisbrunnens. Sie träumte von fernen Ufern, an denen ihr Herzenssohn weilen
würde, von Gestaden, zu denen es keine andere Verbindung gab als die sehnsüchtig
hin und her gehenden Gedanken.
Als nun auch ich mein medizinisches Staatsexamen
beendet hatte, sagte ich zur Mutter, ich wolle bei ihr in der Heimat bleiben
und ihr Trost sein. Sie sah mich still an und schwieg, und es zuckte ein wenig
um ihren Mund. Da bat ich sie, zu reden und mir ihren tiefsten Wunsch zu sagen,
und sie sprach mit Worten, die sie sich aus dem Herzen riß:
Geh fort ... in die Welt ... suche Joachim ...
bringe ihn wieder!
So bin ich fortgezogen, um meinen Bruder zu
suchen. Und weil ich nicht Geld genug hatte, jahrelang um die Erde zu reisen,
wurde ich Schiffsarzt, jetzt bei dieser, dann bei jener Gesellschaft, und kam
fast in alle großen Häfen der Welt.
Jean Cocteau, Felix Timmermans, Michael Blake, Jacqueline Harpman, Jean Raspail, Tin Ujević
De
Franse dichter, romanschrijver, toneelschrijver, ontwerper en filmmaker Jean
Cocteau
werd op 5 juli 1889 in Maisons Lafitte geboren. Zie ook alle tags voor Jean
Cocteau op dit blog.
Le tour du monde
Le tour du monde était un bien pauvre voyage
À côté du voyage où je pars avec toi
Chaque jour je tadore et mieux et davantage
Où tu vis cest mon toit.
Cent ans
Cent ans javais
dormi. Vint le prince charmant
Il était gai, naïf, infaillible, énergique,
Mais il ma réveillé de ce sommeil magique
Je ne peux pas dire comment.
Les cheveux gris ...
Les cheveux gris,
quand jeunesse les porte,
Font doux les yeux et le teint éclatant ;
Je trouve un plaisir de la même sorte
A vous voir, beaux oliviers du printemps.
La mer de sa fraiche et lente salive
Imprégna le sol du rivage grec,
Pour que votre fruit ambigu, l'olive,
Contienne Vénus et Cybèle avec.
Tout de votre adolescence chenue
Me plaît, moi qui suis le soleil d'hiver,
Et qui, comme vous, sur la rose nue,
Penche un jeune front de cendres couvert.
In de lommerte der bomen,
uitgestrekt in 't hoge gras,
lag een herder bij zijn kudde
schapen, die aan 't grazen was.
D'hete zonne, die heur stralen
deur de dichte takken stak,
blekte grilge gouden rondkens
op zijn oud soldatenfrak.
Nevens hem zwaar asemhijgend
zat zijn zwerte schepershond,
met de oren recht omhoog en
neerstig kijkend om en rond.
De oude herder sloot zijn ogen,
sliep en snorkte lijk een paard
en het zweet in vette lekken
viel in d'haren van zijn baard.
Aan zijn kop van onder de aarde
kroop de snuit uit van een mol,
en de hond die 't merkte sprong er
op met een verwoed gegrol.
In zijn witte tanden hield hij
't beestje, schudde 't ovrentweer,
en langs 't glanzend pelske drupte
't bloed in dunne streepkens neer.
Maria zingt in
gouden avondstond
Maria zingt in gouden avondstond
met blanke kele
en rode mond.
De rozen staan op hoge stelen,
een vogel luistert in het riet.
Dan sluimert 't kind in hare schoot,
haar ogen zijn van weelde groot
en in haar mond verzoemt het wiegelied.
De maanschil perelmoert in 't water,
maar in de schaduw sluipt de dood.
Gelukkiglijk, dat ziet ze niet,
dat is voor later.
Major Fambrough: [taking a sheet of paper from
the desk drawer, the sound of liquor bottles clinking as he does so]
Such a smart lad, coming straight to me. [scribbling
with a quill pen] Sir...Knight, I am sending you on a knight's errand.
You will report to Captain Cargill, at the furthermost outpost of the realm,
Fort Sedgewick. My personal seal [scribbling]
will assure your safety [scribbling
furiously] through many miles of wild and hostile country. [He folds the letter into an impossibly tiny
square and hands it to Lt. Dunbar]
John Dunbar: [taking the note] I
was wondering--
Major Fambrough: Yes?
John Dunbar: How will I be getting there?
Major Fambrough: You think I don't know?
John Dunbar: No, sir, it's just that I
don't know--
Major Fambrough: Hold your tongue. [pause]
I happen to be in a generous mood and I will grant you a boon. [gestures to the window] See that
peasant out there? He calls himself Timmons. He is going to Fort Sedgwick this
very afternoon. You may ride with him. He knows the way. That is all.
[Dunbar
turns to leave. When he gets to the door, the Major calls to him]
Major Fambrough: Sir Knight?
[Dunbar
turns as the Major stands, a dark stain on the front of his trousers]
Major Fambrough: I've just pissed my pants...and no one can do anything about it.
Michael Blake (Fort Bragg, 5 juli 1945)
Kevin Costner als luitenant Dunbar en Graham Greene als Kicking
Bird in de film uit 1990
Les pères de famille à qui il tenait ce langage se
détournaient aussi poliment qu'ils pouvaient et couraient enfermer leurs filles
dans les donjons les mieux protégés, mais le dragon exaspéré crachait des
flammes et exigeait un repas.
- Je ne vous en demande que deux ou trois. Une seule, si vous n'en avez
davantage. Je meurs de faim. Je ne suis pas gourmand, même pas gourmet, si elle
est vierge, je la mangerai, grasse ou bossue, bigle ou boiteuse, l'esthétique
n'a rien à voir dans l'affaire: c'est juste un problème de digestion. Les maisons flambaient,
les paysans désespérés regardaient les champs s'embraser, le blé et la vigne
partir en fumée. L'hiver s'annonçait mal, sans pain et sans vin.
- Seigneur, notre bon maître, il faut faire quelque chose!
- Ta fille est-elle vierge?
- Aux Dieux ne plaise!
Moi, je l'étais, comme il plaisait à ma mère.
Que faire, puisque
nul ne saurait renoncer à sa dignité dhomme au prix dun acquiescement au
racisme? Que faire, puisque dans le même temps, tout homme et toute nation
a le droit sacré de préserver ses différences et son identité au nom de son
avenir et au nom de son passé?
( )
Lorsquon sait ce
que représente une génération aujourdhui dans nos vieux pays dEurope,
génération-croupion à limage de la famille-croupion et de la nation-croupion,
on a le coeur serré davance et saisi de découragement. Il suffit de se
reporter aux effrayantes prévisions démographiques pour les trente prochaines
années, et celles que je vais citer nous sont les plus favorables : cernés au
milieu de sept milliards dhommes, sept cents millions de Blancs seulement,
dont un tiers à peine et pas frais, très vieilli, sur notre petite Europe, face
à une avant-garde de près de quatre cents millions de Maghrébins et de
musulmans, dont cinquante pour cent de moins de vingt ans, sur les rives
opposées de la Méditerranée et précédant le reste du monde! Peut-on imaginer
une seconde et au nom de quel aveuglement dautruche la survie de ce
déséquilibre?
Jean Raspail (Chemillé-sur-Dême, 5 juli 1925)
De Kroatische dichter Tin Ujević werd geboren op 5 juli 1891 in Vrgorac in het
toenmalige Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Tin
Ujevićop dit blog.
Willie Verhegghe, Neil Simon, Walter Wippersberg, Rob van Erkelens, Sébastien Japrisot, Robert Desnos
Bij de Tour de
France
Mark Cavendish
Gevonden: Snelle benen
Voor één keer
knalden de champagnekurken al
bij de start in Epernay -noblesse oblige-,
een sprankelend startschot waarop de spuit-Pierrot
van Spa alleen maar jaloers kan zijn.
Daarna de helse
tocht door kokende zonnebloemvelden
met hoog Celcius-gehalte, het zweetzout zet zich gul af
en trekt grillige lijnen op de donkere shirts en broeken,
ik krijg zowaar medelijden met het brandend nageslacht
dat nog uit al die geknelde kloten groeien moet,
hier is elke vorm van deugddoende afkoeling ver weg,
het synthetisch zeemvel is ongenadig hard en
wekt met gele grijns claustrofobische jeuk op.
Ik spreek zowaar uit ondervinding !
Ten dele geteisterd
door hitte in de hersenen
maar vooral begaan met de dwangarbeiders van de weg
denk ik aan Amets Txurruka die deze middag
niet meer aan de start verscheen en nu ergens
met rood geweende ogen zijn sleutelbeenwonden likt.
Amets zou in het Baskisch droom betekenen,
in dit geval voorwaar een wel zeer boze.
En at last doet
Cavendish wat van hem wordt gevraagd:
na vallen en opstaan vindt hij zijn snelle benen weer.
Snelle benen zijn altijd lekker meegenomen.
Als je ze vindt tenminste.
Ik heb de mijne al lang uit het trage oog verloren
en zoek niet langer meer: verstand komt met de jaren.
Nancy was ten and Ellen was fifteen. It was
July 12, 1973. Eight days before, on the Fourth of July, I had turned
forty-six. It might as well have been sixty-six for all the lethargy and
despondency I felt in my aching mind and body on that dreary morning. I pushed
myself out of bed and crossed to the closet, looking for a robe that I almost
never wore. Robes always made me feel either sick or old or both. Mine was a
gift from Joan's mother, and I had feigned delight and pleasure when I opened
it in front of her at an earlier birthday, knowing that I would never wear it,
that it would only take up valuable space in my small closet. How ironic that I
would be putting it on today, the day after her daughter died. But I needed a
robe that morning because I did not want to face the girls in sweaty pajamas,
although I had neither the strength nor inclination to get out of those
pajamas, nor could I imagine myself doing so in the foreseeable future. What
for? There was nothing outside that small town house on East 62nd Street that I
wanted or needed to see. Nor anyone
besides my daughters. I neither asked for nor invited friends or family to pay
us a condolence call. At least not on that first day. The few really close
friends I had would call later that morning, but they understood when I said,
"Not yet. Give me today alone with the girls." Despite the fact that
I had been aware for the past year and a half that Joan was going to die, I was
unprepared for what I experienced on that first morning. It was not exactly
grief, because, in a sense, I had been grieving those last few months of her
life. This was a feeling of numbness, inertia and confusion, leading to a
frightening inability to make a decision, trivial or otherwise. I have no
memory of when I first saw the girls that morning, but Nancy told me recently
that for some inexplicable reason, what she pictures in her mind today was the
three of us in semidarkness, sitting on the steps leading from the kitchen down
to the basement. An implausible place to meet, and yet, for that morning, as
plausible as any.
Man könnte auch anders
herum fragen: Warum wird Weihnachten auch von denen noch gefeiert, die gar
nicht mehr an den personalen biblischen Gott und seinen Mensch gewordenen Sohn
glauben? Ein Teil der Antwort lautet: Das ist gar kein ursprünglich
christliches, sondern nur ein christlich adaptiertes Fest. Als man im vierten
Jahrhundert daran ging, einen Tag festzulegen, an dem die Geburt Jesu gefeiert
werden sollte, da hat man jenen Tag gewählt, an dem die Römer das Fest des sol
invictus begangen haben, das Fest der unbesiegbaren Sonne. (Als sol invictus
hat sich übrigens jener Kaiser Konstantin, dem das Christentum so viel zu
verdanken hat, auf Münzen abbilden lassen.)
Damit hat Weihnachten
von Anfang an (auch) eine von Christi Geburt ganz unabhängige Bedeutung.
Gefeiert wird zur Zeit der Wintersonnenwende, da ist die Welt am dunkelsten,
aber wir wissen, von nun an geht's wieder bergauf, von nun an wird's wieder
heller. Darum spielt ja auch die Lichtsymbolik zu Weihnachten eine so große
Rolle. Nicht zufällig wird zu dieser Jahreszeit auch das jüdische Lichterfest
Chanukka gefeiert.
Le troisième homme,
qui ramassait les perles répandues sur le plancher, leva les yeux et demanda,
patron, ce qu'il avait à faire, lui. Il y eut un gros rire, puis la voix
assourdie par le rhume dit pauvre nouille, qu'il n'avait qu'à enfiler ce qu'il
tenait. Qu'est-ce qu'il pouvait faire d'autre ?
L'homme au chapeau se retourna vers celui qui regardait toujours par la vitre,
un homme maigre, très grand, au pardessus bleu marine élimé aux manches, aux
cheveux d'un brun terne, aux épaules voutées par trente-cinq ou quarante ans de
soumission quotidienne. Devant son visage, il y avait de la buée sur la vitre.
Il ne devait pas voir grand chose.
L'homme au chapeau dit qu'il n'oublie pas, lui, Grazzi, de jeter un coup d'oeil
sur les autres compartiments, on ne sait jamais et même quand on trouve que
dalle, ça fait du poids dans le rapport. Faut développer.
Il voulut ajouter autre chose, mais il haussa les épaules, dit à nouveau bon
Dieu, qu'il en tenait une carabinée, toi, l'enfileur de perles, je te trouve au
Quai vers midi, ciao, et il s'en alla sans refermer la porte.
L'homme debout devant la vitre se retourna, visage blafard, yeux bleus, regard
tranquille, et dit à l'autre, penché sur la couchette où la femme tendait un
dos mort, des muscles morts, qu'il y avait vraiment des coups de pied quelque
part qui se perdaient.
Uit: Ik ben er
niet. De ontmenselijking in het oeuvre van Bret Easton Ellis
Bret Easton Ellis is een satiricus, en zijn
boeken zijn satires op de contemporaine samenleving. Een satiricus bedient zich
van satirische middelen: de personages zijn eerder types dan driedimensionale
karakters, ze representeren eerder een idee of een eigenschap dan dat ze
volwaardige mensen zijn.
De satiricus houdt de mensen een
(lach)spiegel voor, hij vergroot de dingen uit, drijft verschijnselen op de
spits, zodat ze lachwekkend worden, of schrijnend. Door in Less than zero een
bekende, herkenbare wereld neer te zetten in een hyperbolische, geëxtrapoleerde
vorm, en alledaagse verschijnselen uit te vergroten, schreef Ellis een satire
op de dolgedraaide consumptiemaatschappij van de jaren tachtig in de Verenigde
Staten.
Inwisselbaar
Met zijn tweede roman, The rules of
attraction, ging Ellis verder op de weg die hij met Less than zero was
ingeslagen. The rules of attraction kreeg minder aandacht dan Ellis' debuut,
deels omdat het minder schokkend was, en deels omdat het niet veel méér was dan
een uitwerking van dezelfde thema's. Het is alsof Ellis heeft geprobeerd drie
personages meer diepte te geven, Lauren, Sean en Paul, maar er niet in is
geslaagd. Het is alsof hij, als hij eenmaal de emotieloosheid en
oppervlakkigheid die hem zo fascineren heeft neergezet de verbeeldingskracht
mist om iets anders te creëren. Hij kan slechts dieper en dieper de oppervlakte
in gaan - en dat doet hij met buitengewoon veel effect in American Psycho.
Rob van Erkelens (Den Haag, 4 juli 1963) Rob is er niet. Dit is Bret Easton
Ellis
Tu dis vrai quand tu dis quils rembarquent
la chtouille
Au pays où lon cache avec un élastic.
Que déhotent leurs crocs, que valdinguent leurs douilles,
Ils se piquouseront, en gruingue, à larsenic.
Mais tu te gourres si tu crois que leur
andouille,
Un chouïa, seulement, morfila de vrais crics. Des boudins, je te dis,
panèrent ces panouilles,
Des veaux à faire aller, au refile, un indic.
Ils vont droit aux
pétards écumants de vérole,
Ils se croient des caïds, ce sont des branquignoles,
Pour se faire plomber raquant en michetons.
Ils nont pas eu nos
surs, ils nont pas eu nos dames,
Ce nest pas leurs bécots qui leur donnent la rame
Mais de se répéter « Nous sommes les vrais cons. »
Frères mirontons
Pour le rond, pour le
dix et pour la terre jaune,
Une chiée à la dent, mais jai lestomme en vrac
À les imaginer, deux par deux, cul à trac
La dossière et le zob à la mode dAncône.
Tel empapahouta chez
nous demande aumône
Aux louchébems ou aux sergots ou même aux macs,
Tels autres sont mordus pour des girons, des jacks
Pour un télégraphiste, enfin pour un beau môme,
Les frères mirontons
nen demandent pas tant,
La ficelle, elle seule, émeut leur palpitant,
Par discipline ils se font donc dorer la rose.
Passe encor de se faire
emmancher par un dur
Ou daller au petit dun mignon, dun pas mûr,
Mais pour lOberleutnant se défoncer le prose !
Franz Kafka, Tom Stoppard, Joanne Harris, Andreas Burnier, Gerard den Brabander, David Barry, Edward Young
De Duitstalige schrijver Franz Kafka werd
geboren op 3 juli 1883 in Praag, toen een stad gelegen in de dubbelmonarchie
Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Franz
Kafka op dit blog.
Uit: Tagebücher 1910 - 1923
Sonntag, den 19. Juli
1910, geschlafen, aufgewacht, geschlafen, aufgewacht, elendes Leben.
Variante
Oft überlege ich es und lasse den Gedanken ihren Lauf, ohne mich einzumischen,
und immer, wie ich es auch wende, komme ich zum Schluß, daß mir in manchem
meine Erziehung schrecklich geschadet hat. In dieser Erkenntnis steckt ein
Vorwurf, der gegen eine Menge Leute geht. Da sind die Eltern mit den
Verwandten, eine ganz bestimmte Köchin, die Lehrer, einige Schriftsteller die
Liebe, mit der sie mir geschadet haben, macht ihre Schuld noch größer, denn wie
sehr hätten sie mir mit Liebe ..., einige der Familie befreundete Familien, ein
Schwimmeister, Eingeborene der Sommerfrischen, einige Damen im Stadtpark, denen
man es gar nicht ansehn würde, ein Friseur, eine Bettlerin, ein Steuermann, der
Hausarzt und noch viele andere, und es wären noch mehr, wenn ich sie alle mit
Namen bezeichnen wollte und könnte, kurz, es sind so viele, daß man achtgeben
muß, damit man nicht im Haufen einen zweimal nennt. Nun könnte man meinen,
schon durch diese große Anzahl verliere ein Vorwurf an Festigkeit und müsse
einfach an Festigkeit verlieren, denn ein Vorwurf sei kein Feldherr, er gehe
nur geradeaus und wisse sich nicht zu verteilen. Gar in diesem Falle, wenn er
sich gegen vergangene Personen richtet. Die Personen mögen mit einer
vergessenen Energie in der Erinnerung festgehalten werden, einen Fußboden werden
sie kaum mehr unter sich haben, und selbst ihre Beine werden schon Rauch sein.
Und Leuten in solchem Zustand soll man nun mit irgendeinem Nutzen Fehler
vorwerfen, die sie in früheren Zeiten einmal bei der Erziehung eines Jungen
gemacht haben, der ihnen jetzt so unbegreiflich ist wie sie uns. Aber man
bringt sie ja nicht einmal dazu, sich an jene Zeiten zu erinnern, kein Mensch
kann sie dazu zwingen, aber offenbar kann man gar nicht von Zwingen reden, sie
können sich an nichts erinnern, und dringt man auf sie ein, schieben sie einen
stumm beiseite, denn höchstwahrscheinlich hören sie gar nicht die Worte.
Whatever became of
the moment when one first knew about death? There must have been one, a
moment, in childhood, when it first occurred to you that you dont go on
forever. It must have been shattering, stamped into ones memory. And yet I
cant remember it. It never occurred to me at all. We must be born with an
intuition of mortality. Before we know the word for it, before we know that
there are words, out we come, bloodied and squalling with the knowledge that
for all the points of the compass, theres only one direction and time is
its only measure.
( )
We're more of the
love, blood, and rhetoric school. Well, we can do you blood and love without
the rhetoric, and we can do you blood and rhetoric without the love, and we can
do you all three concurrent or consecutive. But we can't give you love and
rhetoric without the blood. Blood is compulsory. They're all blood, you see.
( )
Rosencrantz: We
might as well be dead. Do you think death could possibly be a boat?
Guildenstern: No, no, no... Death is...not. Death isn't. You take my meaning.
Death is the ultimate negative. Not-being. You can't not-be on a boat.
Rosencrantz: I've frequently not been on boats.
Guildenstern: No, no, no--what you've been is not on boats.
Tom Stoppard (Zlín, 3 juli 1937)
Gary Oldman en Tim Roth in Rosencrantz & Guildenstern
Are Dead, de film uit 1990
"Are we staying? Are we staying
here?" I have to remind her to speak French. "But are we? Are
we?" She clings to my sleeve. Her hair is a cotton-candy tangle in the
wind.
I consider. It's as good a
place as any. Lansquenet-sous-Tannes, two hundred souls at most, no more than a
blip on the fast road between Toulouse and Bordeaux. Blink once, and it's gone.
One main street, a double row of dun-colored half-timbered houses leaning
secretively together, a few laterals running parallel like the tines of a bent
fork. A church, aggressively whitewashed, in a square of little shops. Farms
scattered across the watchful land. Orchards, vineyards, strips of earth
enclosed and regimented according to the strict apartheid of country farming:
here apples, there kiwis, melons, endives beneath their black plastic shells,
vines looking blighted and dead in the thin February sun but awaiting
triumphant resurrection by March.... Behind that the Tannes, small tributary of
the Garonne, fingers its way across the marshy pasture. And the people? They
look much like all others we have known; a little pale perhaps in the
unaccustomed sunlight, a little drab. Headscarves and berets are the color of the
hair beneath, brown, black, or gray. Faces are lined like last summer's apples,
eyes pushed into wrinkled flesh like marbles into old dough. A few children,
flying colors of red and lime green and yellow, seem like a different race. As
the char advances ponderously
along the street behind the old tractor that pulls it, a large woman with a
square, unhappy face clutches a tartan coat about her shoulders and shouts
something in the half-comprehensible local dialect; on the wagon a squat Santa
Claus, out of season among the fairies and sirens and goblins, hurls sweets at
the crowd with barely restrained aggression. A small-featured elderly man,
wearing a felt hat rather than the round beret more common to the region, picks
up the sad brown dog from between my legs with a look of polite apology.
Uit:De
literaire salon (De zeenevels van het verleden)
Hun moeders speelse huissloofjes-in-spe.
Ik was altijd alleen of met twee of drie
andere, ernstige bezoekers in de stille wijding van het panorama. De bejaarde
suppoost (bejaard? misschien was hij achtenveertig) herhaalde keer op keer zijn
vriendelijke verklaringen. De omvang van het doek. Hoeveel mensen er hoe lang
aan hadden gewerkt. Wat in Scheveningen (hij zei waarschijnlijk op
Scheveningen) nog hetzelfde was en welke veranderingen er waren geschied sinds
het Panorama werd geschilderd. Je mocht zeggen waar je woonde en als dat
toevallig op Scheveningen was, wees hij het aan. Waar op het Panorama wilde
duinen waren afgebeeld, stond nu ons huis in een keurige rij huizen, in keurige
rijen straten.
Vanaf welk punt er was geschilderd. Hoe
bedrieglijk de dieptewerking was. De ogenschijnlijke en de werkelijke afstand
tot het doek. Dat je niet over het hek mocht klimmen en op het hellende
duinzand gaan lopen, want daaronder bevonden zich slechts dunne, niet-dragende
planken. (Droom ik daarom nog zo vaak over onbetrouwbare, zwiepende, gapende,
op breken staande vloeren?)
Achter het hek lag altijd rommel. Maar een
deel daarvan werd door de suppoost zelf op het zand gegooid, om ons te laten
zien hoe kort de afstand van het hek tot het doek in werkelijkheid was, terwijl
je meters en meters diepte meende te zien. (Gooit een suppoost proppen papier
naar het panorama dat hij bewaakt? Is ook deze herinnering getransformeerd door
de alchemie van de tijd?)
Het was een geheime, andere wereld waarin ik
mij een paar keer per jaar bewoog. Zij had niets gemeen met de overige werelden
waarin ik verkeerde: school, huis, sportvelden, bibliotheken, zwembad, strand,
ijsbaan, park, bos, duinen (de echte). Het Panorama bevond zich wel in de
Zeestraat, maar met mijn zorgelijke, zoekende wandelingen door die buurt op
duistere avonden had het niets gemeen.
Ik zie de
boom, geworteld op de voeten,
het jaar doorschrijden en het watervlak
der Prinsengracht. Ik zie het water groeten:
één grote glimlach, waar de zon in brak.
En toen ik haar op ingetogen benen
over de ronde rondebrug zag gaan,
liep er iets warms vanuit mijn borstkas heen
en keek ik dieper in mijn leeg bestaan.
Er blijven nu maar weinig dingen over:
water en zon, wat mist, verwelkend lover,
en, ergens in de droom daartegenover,
achter de hartstreek een verdwaalde pijn...
De pijn wordt groter, en het woord zó klein,
dat zij niet weten of zij samen zijn.
Aangeschoten
Vermoeid,
maar nog niet uitgeroeid,
zingt hij nog dat het klinkt
en hinkt,
een manke raaf, door het plantsoen
van Sociale Zaken.
Men wil hem daar de dood aandoen,
doch kan hem maar niet raken,
omdat, als men het schot afdrukt,
hij juist een andre kant opkrukt.
Onzeker op zijn poten,
niet dood, maar aangeschoten,
wankelt hij door de witte sneeuw
en zingt zich weg uit deze eeuw.
Gerard den
Brabander (3 juli 1900 4 februari 1968)
De Amerikaanse humoristische schrijver, columnist en
bestsellerauteur David
Barry, Jr werd geboren op 3 juli 1947 in Armonk, New York. Zie ook alle tags voor David Barry
op dit blog.
Uit: Insane City
Three hours later, they were on their fifth
pitcher of margaritas. The pitchers were $50 apiece, plus a generous tip for
Vicki the bartender, with whom Kevin had fallen deeply in love. Kevin was also
in love with Cyndi Friend Gonzalez, an outgoing young woman who had finished
fourth in the Miss Hot Amateur Bod competition, and who was wearing a dress
made from roughly one square inch of some extremely stretchy material. At
Kevins invitation, Cyndi had joined the Groom Posse at the bar; she had in
turn been joined by a friend of hers, a large bald man named Duane.
The posse was not thrilled about Duane, but
nobody told him to leave, because in addition to being large, he had an 11-foot
Burmese albino python named Blossom draped over his shoulders. Duane made his
living collecting tips from tourists who wanted to have their pictures taken
with Blossom. Hed been doing this for eight years and considered himself a
professional. He also considered himself an ambassador for Miami, and upon
learning that Seth was about to get married, he had appointed himself as tour
guide.
This is my town, he said. ¿Se hablo
españolo? You need weed? Oxy?
I think were good, said Seth.
Duane brandished Blossom. You want to hold
her? No charge for the groom, man.
Maybe later, said Seth, leaning back to avoid
Blossoms flicking tongue.
Just say the word, said Duane, pouring Seth
and himself another glass from the pitcher, finishing it. Kevin waved to Vicki
for another.
Mir war ein Weh
geschehen,
Und da ich durch die Felder ging,
Da sah ich einen Schmetterling,
Der war so weiß und dunkelrot,
Im blauen Winde wehen.
Oh du! In Kinderzeiten,
Da noch die Welt so morgenklar
Und noch so nah der Himmel war,
Da sah ich dich zum letztenmal
Die schönen Flügel breiten.
Du farbig weiches Wehen,
Das mir vom Paradiese kam,
Wie fremd muß ich und voller Scham
Vor deinem tiefen Gottesglanz
Mit spröden Augen stehen!
Feldeinwärts ward getrieben
Der weiß' und rote Schmetterling,
Und da ich träumend weiterging,
War mir vom Paradiese her
Ein stiller Glanz geblieben.
Einem Freunde Wie kommt es, daß du
mich verstehst,
Wenn ich die Sprache meiner Heimat rede,
Die doch so weit jenseits der Meere liegt?
Und wenn ich still zu meinen Göttern bete,
Daß du unsichtbar bei mir stehst
Und deine Freundeshand in meiner liegt?
Auch fühl ich oft mit weichem Strich
Beim Geigen deine Hand mich rühren,
Und wenn ich krank bin, ängstet´s mich,
Du möchtest meine Leiden spüren.
Bekenntnis Holder Schein, an deine
Spiele
Sieh mich willig hingegeben;
Andre haben Zwecke, Ziele,
Mir genügt es schon, zu leben.
Gleichnis will mir alles scheinen,
Was mir je die Sinne rührte,
Des Unendlichen und Einen,
Das ich stets lebendig spürte.
Solche Bilderschrift zu lesen,
Wird mir stets das Leben lohnen,
Denn das Ewige, das Wesen,
Weiß ich in mir selber wohnen.
Een stormwind
heeft vannacht alle bladeren van de boom gerukt
behalve een enkel blaadje,
achtergelaten,
om solo te wapperen aan een naakte tak.
Met dit voorbeeld
demonstreert het Geweld,
dat het, jawel
soms van een geintje houdt.
Vertaald door Karol
Lesman
Birthday
So much world all at once how it rustles and
bustles!
Moraines and morays and morasses and mussels,
The flame, the flamingo, the flounder, the feather
How to line them all up, how to put them together?
All the tickets and crickets and creepers and creeks!
The beeches and leeches alone could take weeks.
Chinchillas, gorillas, and sarsaparillas
Thanks do much, but all this excess of kindness could kill us.
Wheres the jar for this burgeoning burdock, brooks babble,
Rooks squabble, snakes quiggle, abundance, and trouble?
How to plug up the gold mines and pin down the fox,
How to cope with the linx, bobolinks, strptococs!
Tale dioxide: a lightweight, but mighty in deeds:
What about octopodes, what about centipedes?
I could look into prices, but dont have the nerve:
These are products I just cant afford, dont deserve.
Isnt sunset a little too much for two eyes
That, who knows, may not open to see the sun rise?
I am just passing through, its a five-minute stop.
I wont catch what is distant: whats too close, Ill mix up.
While trying to plumb what the void's inner sense is,
I'm bound to pass by all these poppies and pansies.
What a loss when you think how much effort was spent
perfecting this petal, this pistil, this scent
for the one-time appearance, which is all they're allowed,
so aloofly precise and so fragilely proud.
Vertaald door
Stanislaw Baranczak en Clare Cavanagh
Vermeer
Solange
diese Frau im Rijksmuseum
in gemalter
Hingabe und Stille
Tag für Tag
die Milch
aus dem
Krug in die Schüssel gießt,
solange hat
unsere Welt
keinen
Weltuntergang verdient.
Vertaald door Gerhard Gnauck
Wislawa Szymborska (2 juli 1923 1 februari
2012)
Wanneer ik oplos in de droom, die ik nooit
droom,
wek mij dan niet, maar gun mijn slaap dit recht.
Denk niet van mij, dat ik voor waarheid schroom,
ik wist maar al te vaak: dit is niet echt.
Maar als ik slaap, dan is haar droom in mij
en zegt mij alles wat ik wilde weten,
dat zij nog leeft en mij niet is vergeten
en andere lieve leugens over mij.
En het gebeurde
En het gebeurde opnieuw - de wind waaide
het gras loste zijn zaad en zaaide
over de vlakte torende hoog
stof in wolken dat voortbewoog
en even later langzaam daalde
tussen het zand - tot het zich herhaalde
en het weer gebeurde, de wind waaide
en het gras zij zaad loste en zaaide.
Pierre H. Dubois (2 juli 1917 - 24 maart 1999)
Bij de uitreiking van de prijs voor de literaire
kritiek, 1966
Als ich zwei fahre alt war und schon im Hofhaus
wohnte, verloren die Menschen um mich herum ihr Aussehen. Ihre Augen lösten
sich in Luft auf. Nebel verschleierte ihre Gesichter. Die Stimmen verdunsteten.
Mit der Zeit verwandelten sich die Menschen um mich herum in flatterhafte
Schatten, die auf mich wirkten, als wären sie aus dem All in meine Welt
herabgeschneit.
Mir fiel es nicht leicht, sie wahrzunehmen, sie waren nahezu unsichtbar in
einer Welt, die sichtbar blieb. Später verschmolzen diese flatterhaften Wesen
zu bunten Schatten. Ich lernte sie zu unterscheiden. Da gab es die gutartigen
Wesen, das waren die Buntschatten, und da gab es die bedrohlichen Wesen, das
waren die Fledermäuse. Ein Buntschatten konnte sich urplötzlich in eine
Fledermaus verwandeln und umgekehrt, ohne dass ich verstand warum.
Die pfützenhaften Gesichter dieser Wesen dampften wie nach einem Regen und ihren
Mündern entwich Lärm, aus dem ich weder Klang noch Bedeutung heraushören
konnte. In mir kehrte Stille ein. Ich verlor den Drang, meine Welt mit anderen
zu teilen. Meine Lippen ermüdeten. Wenn ich etwas sagte, schleppten sich kranke
Wörter über meine Zunge. Meine Sätze kamen immer spärlicher, verkürzten sich.
Die Silben verdorrten, wurden zu Staub. Bald stammelte ich nur noch.
Meine Sprache ver:armte. Dieser Verlust wurde sichtbar: Ich deutete nurmehr mit
Händen und Armen an, was ich Wochen zuvor noch lippenmüde in Worte gepresst
hatte. Die Ver:armung meiner Sprache griff weiter um sich.
Ich war mir selbst genug.
Erst ein Jahr später hörte ich zum ersten Mal wieder aus dem Lärm, den
Buntschatten Sprache nennen, Klang und Bedeutung heraus.
De Nederlandse zanger, liedschrijver en theatermaker Maarten van Roozendaal is
gisteren op 51-jarige leeftijd overleden. Maarten van Roozendaal werd geboren
in Heilo op 3 mei 1962.
Lied
Straks schrijf ik
voor het eerst een lied
Waarvan ik weet,
dat jij het nooit zult horen
Geen nood, er gaat
niet veel verloren
Ik maak het expres
zo mooi maar niet
Dit wezenloos
waarom en hoe
Er valt niet zoveel
te vertellen
Wanneer de dingen
echt gaan tellen
Waar ligt de zin,
wat is de clou
Maar als ik iets
moois proberen zou
Vroeg ik je eerst
of alle woorden kloppen
En pas als jij ja
zegt, zou ik stoppen
En zing ik het
alleen voor jou...
Ritueel
Ik houdt het kleine
ritueel in ere, opdat jij elk moment terug kunt keren
Iedere dag, wanneer
het avond wordt, maak ik de tafel klaar
Er liep een meisje
met een dooie hond
aan een riem door
het museum, zij sleepte
hem de trap af
langs de schilderijen
over zijn wollen poten
tilde hem soms op
streelde zijn oren.
Haar meedravende zus
besteedde niet de minste
aandacht aan de hond.
Hoe je verder
moet
Stap opgewekt voort
al weet je niet zeker
waar naar toe. Vooruit
over het glimmende asfalt
tussen de kale bomen
hoofd scheef, wuivend
naar het huis dat al in de mist
is verdwenen en straks vergeten.
Je zet een voet vooruit
en dan een andere.
Je kijkt niet naar de spiegeling
in de plassen, het beeld
van de takken waar je
tussen hangt, pats!
in het water.
Zo kom je verder
weg van wat is geweest.
Remco Ekkers (Bergen, 1 juli 1941)
De Nederlandse dichter, beeldend kunstenaar, zanger en
fotograaf F.
Starik werd geboren in Apeldoorn op 1 juli 1958. Zie ook alle tags voor F. Starik
op dit blog.
Mist
We kunnen alleen
nog denken in termen
van overlast. We
ondervinden overal maar
hinder van. Niemand
ziet terwijl hij fietst
de schoonheid van
een wereld die tijdelijk
verdwenen is, opgelost,
onttrokken
aan het alziend oog
dat doorzicht eist.
Wij hebben niets
aan grijs. Daar gaan we,
op de tast. We
ondervinden overlast.
We moeten snel op
reis. Wij zijn tegen.
We denken niet dat
we nu al dagenlang
in wolken mogen
wonen, er dwars doorheen
op onze fiets, een
beetje bang. De wereld is er
nog,
waarschijnlijk, ze laat zich gewoon even
niet aan ons zien.
Misschien is ze verlegen.
Whisky
Als ik thuiskom
schenk ik een waterglas vol whisky in.
Dat geeft niet, het is goedkope whisky. En een man
moet zich ontspannen, na zon ziekenhuisdag. Ik ga aan
de keukentafel zitten, naast het aquarium. Er zwemt nog
één vis in. Sinds ik het aquarium heb verschoond, dat wil
zeggen, het filter van nieuwe koolstof heb voorzien, zijn
de overige vier vissen een voor een gestorven. De
middelgrote vissen eerst, tenslotte de kleinste vis, nu is
alleen de grootste over. Hij komt naar me toe zwemmen.
Ik laat een vinger in het water zakken. Hier, mijn
vinger, mompel ik: Je nieuwe vriend. De vis aarzelt.
Met mijn andere hand schenk ik nog maar eens in. Daar
zit ik aan mijn tafel, een man met een glas in zijn hand
en zijn vinger in een aquarium. Zorgen, zorgen, zorgen.
dat Hij er wel
moest zijn omdat Hij anders niet bestond
Waar aanmatigend
werd aangevoerd
dat oorzaak &
gevolg door Hem is opgeboerd
en meer van dat
mooie gemonkel
over hoe Hij het
universum heeft gegrond
Waar met vlammende
betogen
over hoe, en dat is
ongelogen
overweldigend werd
ervaren
dat Hij gewoonweg
bovennatuurlijk is
Waar zonder morren
breeduit werd gebreid
aan Zijne
Goddelijke Onontbeerlijkheid
om Goed en Kwaad
aan ons te openbaren
want anders liep
het met de mensheid mis
Waar wonderen
werden ingebracht
en onomwonden als
bewijs geacht
voor 't bestaan van
Hem die 't Al wel wou bestieren
omdat mirakels wel
niet kunnen maar toch maar gebeuren
Waar om Hem te
vrezen
op doelmatigheid en
schoonheid van Zijn ontwerpen werd gewezen
een Topdesigner en
ook nog goedertieren
waarvan men kond
kon doen in geuren en in kleuren
Daar wordt thans
volstaan met slap gelul en beuzelpraat
Waar is die
heetgebakerde stijfkoppigheid die nergens over gaat?
Nu geeft men aan
dat er 'iets' moet zijn dat is begaan met ons bestaan
O sof der Godheid,
ik vrees het is welaan met Uw Persoon gedaan
Wim T. Schippers
(Groningen, 1 juli 1942)
De Amerikaanse schrijver Denis Hale Johnson
werd geborenop 1 juli 1949 in München.
Zie ook alle tags voor Denis Johnson op dit blog.
Uit:Train
Dreams
In the summer of 1917 Robert Grainier took
part in an attempt on the life of a Chinese laborer caught, or anyway accused
of, stealing from the company stores of the Spokane International Railway in
the Idaho Panhandle.
Three of the railroad gang put the thief under
restraint and dragged him up the long bank toward the bridge under construction
fifty feet above the Moyea River. A rapid singsong streamed from the Chinaman
voluminously. He shipped and twisted like a weasel in a sack, lashing backward
with his one free fist at the man lugging him by the neck. As this group passed
him, Grainier, seeing them in some distress, lent assistance and found himself
holding one of the culprit's bare feet. The man facing him, Mr. Sears, of
Spokane International's management, held the prisoner almost uselessly by the
armpit and was the only one of them, besides the incomprehensible Chinaman, to
talk during the hardest part of their labors: "Boys, I'm damned if we ever
see the top of this heap!" Then we're hauling him all the way? was the
question Grainier wished to ask, but he thought it better to save his breath
for the struggle. Sears laughed once, his face pale with fatigue and horror.
They all went down in the dust and got righted, went down again, the Chinaman
speaking in tongues and terrifying the four of them to the point that whatever
they may have had in mind at the outset, he was a deader now. Nothing would do
but to toss him off the trestle.
They came abreast of the others, a gang of a
dozen men pausing in the sun to lean on their tools and wipe at sweat and watch
this thing. Grainier held on convulsively to the Chinaman's horny foot,
wondering at himself, and the man with the other foot let loose and sat down
gasping in the dirt and got himself kicked in the eye before Grainier took
charge of the free-flailing limb.
Een week later brachten we een tegenbezoek.
We klommen de trap op. Nicolien drukte op de bel. De bel klingelde. Toen de
deur openging, stonden ze naast elkaar in een kleine, donker verlichte hal om
ons te verwelkomen.
Eerst het huis bekijken, hè, zei Peer, toen we uitvoerig handen hadden
geschud alsof hij zich daarop al verheugd had. De hal had vier deuren. Hij
opende de middelste: hun slaapkamer.
Moet je die nu ook laten zien? zei Petrus gegeneerd.
Natuurlijk! Die is toch het belangrijkste?
Het was een tussenkamertje dat bijna helemaal in beslag werd genomen door een
enorm, laag tweepersoonsbed. Naast het hoofdeinde was tegen de muur een
leeslampje bevestigd, met daarboven een rekje met boeken. Voor het raam hing
een zwaar, donker gordijn. Het rook er muf, alsof er niet gelucht werd.
Gezien! zei ik.
En dit is mijn kamer. Peer opende de deur ernaast en deed het licht op:
tl-buizen.
Het eerste wat me opviel was een piano. Voor het raam stond een werkbank, tegen
de muur een rek met gereedschap. Een fiets hing aan haken aan het plafond.
Speel je piano? vroeg ik. Ik herinnerde me nu dat er bij de intrek van Petrus
een piano was binnengebracht.
Nee, Petrus. Hè Petrus? Het is een erfstuk van zijn moeder.
Sinds Peer er is niet zo veel meer, relativeerde Petrus.
We stonden midden in de ruimte en keken om ons heen. Er was een geweldige
rotzooi bijeengebracht: een divan, stukken hout, dozen, een kast, visnetten,
schilderijlijsten, een grote rol gordijnstof en in een hoek, bij elkaar
gedreven, een antieke kast en wat oude meubelen, die de kamer waarschijnlijk
voor de komst van Peer gestoffeerd hadden.
De Nederlandse schrijfster Carry Slee werd geboren op 1 juli 1949 in
Amsterdam. Slee volgde een opleiding aan de Academie voor Expressie door Woord
en Gebaar in Utrecht. Na het behalen van het diploma werkte ze als dramadocent
op een school in Utrecht. Samen met haar leerlingen verzon ze verhaaltjes. Daar
ging ze thuis zelf mee door. Op een bepaald moment begon ze die verhaaltjes op
te schrijven. Ze debuteerde in 1988 in Bobo en in 1989 verscheen haar eerste
boek "Rik en Roosje. Ze gaf haar baan in het onderwijs op en ging alleen
nog maar schrijven. In twintig jaar tijd heeft ze bijna honderd boeken geschreven.
Ze ontving van de Kinder- en Jonge Jury 14 prijzen; dat is een record. In 1999
en 2001 ontving ze zelfs de prijzen in alle drie de categorieën. Op 1 oktober
2010 werd ze benoemd tot Officier in de Orde van Oranje-Nassau, omdat ze toen
twintig jaar kinderboeken schreef.
Uit: Afblijven
Ik heb de
ambulance moeten bellen, zegt een man. Alweer? vraagt de portier. Dat is de
derde keer vanavond. Nu komt er nog iemand bij. Het is duidelijk dat hij de
leiding heeft. Hij valt uit tegen de portier. Zit jij hier te maffen of zo?
Het hoeft er maar een te zijn, zegt de portier. Ik kan toch niet iedereen
fouilleren. Ze zeggen dat er iemand met een handeltje uit Oost-Europa binnen
is, zegt weer een ander. De mannen schrikken. Dat gif! Jordi wil horen wat
de mannen nog meer te zeggen hebben, maar het geluid van een sirene overstemt
hen. De portier wijst in het donker. Daar zal je hem hebben. Met zwaailicht
giert de ambulance de hoek om. Hij stopt vlak voor hen. Twee ziekenbroeders
springen eruit. Ze rennen naar de achterkant van de auto, tillen een brancard
naar buiten en lopen haastig langs de portier naar binnen. Opzij allemaal! De
portier duwt een aantal jongens en meisjes naar achteren. Zo meteen kunnen ze
er niet door Iedereen praat erover. Misschien valt het wel mee, zegt een meisje.
Denk dat maar niet, horen ze een jongen zeggen. Ik kom er net vandaan. Ze
hebben haar in de WC gevonden, helemaal bewusteloos. Er was geen leven in te
krijgen. Ze hebben het zelfs met emmers water geprobeerd. Als de deur open
gaat, gluurt Jordi naar binnen of hij Melissa ziet. Aan de kant! wordt er
geroepen. De broeders komen er weer aan. Jordi en Fleur draaien hun hoofd weg,
maar als de brancard vlak langs hem komt, kijkt Jordi toch. Opgepast, zegt de
broeder die voorop loopt. Jordi ziet eerst alleen een wit laken. Maar als de
achterste broeder naast hem is, ziet hij een spierwit gezicht boven het laken.Tegelijkertijd geeft hij een gil. Melissa! schreeuwt hij. Het
Melissa!
De deur in de poort
gesloten. Ik koos die opzij uit,
niet van het
hoofdgebouw, maar van de linkervleugel,
van helgroen koper,
onderaan afbrokkelend.
Ik duwde. En toen
openbaarde zich een zaal,
verbazingwekkend
uitgestrekt, in een warm licht.
Grote standbeelden
van vrouwen-godinnen, zittend
in gedrapeerde
gewaden, verleenden de ruimte een ritme.
Mij omvatte een
kleur als het binnenste van een paarsbruine bloem,
van reusachtige
afmetingen. Ik liep, bevrijd
van zorgen, van
gewetenswroeging, angsten.
Ik wist dat ik daar
was, hoewel ik er pas heenga.
Ik werd rustig
wakker, denkend dat die droom
het antwoord gaf op
mijn vaak gestelde vraag:
hoe zit dat met het
overschrijden van de laatste drempel?
Deelnemer
Wat is goed? Knoflook. Schapenbout van het
spit.
Wijn drinken met uitzicht op de wiegende
boten in de baai.
De sterrenhemel in augustus. Uitrusten op een
bergtop.
Wat is goed? Zwembad en sauna na een reis van
vele mijlen.
Vrijen en slapen in omhelzing terwijl de
voeten elkaar raken.
Heldere mist in de vroegte omdat een zonnige
dag aanbreekt.
In alles wat wij levenden delen ben ik
ondergedompeld.
In mijn lichaam in plaats van anderen deze
aarde ervarend,
zwervend, onder de onzekere contouren van
kantoortorens? antikerken?
door dalen van altijd mooie, hoewel
vergiftigde rivieren.
Vertaald door Gerard Rasch
And Yet The Books
And yet the books
will be there on the shelves, separate beings,
That appeared once, still wet
As shining chestnuts under a tree in autumn,
And, touched, coddled, began to live
In spite of fires on the horizon, castles blown up,
Tribes on the march, planets in motion.
We are, they said, even as their pages
Were being torn out, or a buzzing flame
Licked away their letters. So much more durable
Than we are, whose frail warmth
Cools down with memory, disperses, perishes.
I imagine the earth when I am no more:
Nothing happens, no loss, its still a strange pageant,
Womens dresses, dewy lilacs, a song in the valley.
Yet the books will be there on the shelves, well born,
Derived from people, but also from radiance, heights.
Czeslaw Milosz (30 juni 1911 14 augustus 2004)
De
Indiase dichter Yaseen
Anwer werd geboren op 30 juni 1989 in Patna. Zijn vader is arts
en zijn moeder is een huisvrouw. Yaseen's primaire onderwijs kreeg hij in
Medina, Saudi-Arabië. Hij bezocht de Dr Radhakrishnan International School in
New Delhi, gevolgd door Jamia Senior Secondary School. Anwer heeft meegeholpen
om het Delhi Poetry Festival op te zetten. Hij is ook de oprichter en
hoofdredacteur van Poets Corner Group. De groep werd opgericht in juni 2011 en
heeft nu vele leden over de hele wereld. Ook gaf de groep bloemlezingen uit
waarin honderden dichters zijn gepubliceerd.
Ook Anwars werk verscheen in bloemlezingen samen met dat van dichters als APJ
Abdul Kalam, Gulzar, Ruskin Bond, Nida Fazli, Mohammed Fakhruddin, Deepti
Naval, Shashi Tharoor, Irshad Kamil, en Kapil Sibal. Zijn werk is ook
verschenen in meer dan 70 nationale en internationale tijdschriften en
vakbladen. Hij is de winnaar van de Young PoetAward 2012" door de Indiase Poetry Society.
Tomorrow becomes Yesterday
Don't let things for tomorrow
start straightaway
as tomorrow never comes
untill spend today.
Oh you tomorrow
why do you create illusion
that decays my today
and others today.
Oh you tomorrow, dont you know
span later you will not stay
span later you won't be tomorrow
but you will be yesterday.
Victims
When victims seek sympathy
Crying,
Bleeding,
Struggling
The echo not only travels length and breadth
Drilling,
Drifting,
Struggling
It reaches to the core and approaches the zenith.
Die Nachtluft war
frisch und klar wie Wasser. Um sich nicht zu verirren, schlug Ada den Weg ein,
den sie tagsüber auf der Wanderung genommen hatten. Tief atmete sie durch die
Nase ein und durch den Mund aus, und der ganze Wald mit seinen pelzigen oder gepanzerten
Bewohnern, mit harsch gefrorenem Schnee, geduckten Pflanzen, schwammig voll
gesogenem Moos und aufgeweichter Baumrinde blieb ihr als ein Geschmack auf der
Zunge zurück. Der Mond schickte ihr den eigenen Schatten als Späher voraus.
Nach wenigen Minuten wurde ihr von innen warm, eine Dampfwolke hüllte sie ein,
die Erde federte, die Bäume am Wegrand verschmolzen zu schwarzen Massen,
rückten näher zusammen und fassten sich hoch oben an den Händen, bis sie den
Mond verdunkelten. Hinter Ada schloss sich die Finsternis zu blickdichten
Wänden.
Als sich rechter Hand eine Lichtung öffnete, verlangsamte sie das Tempo und
hielt schließlich an. Während des Spaziergangs am Tag hatte sie diese Stelle
vom Weg aus gesehen und sich vorgestellt, wie es sein müsste, bei Nacht hierher
zu kommen. Der Schauplatz war wie gemacht für Szenen aus einem Märchenfilm, ein
Treffpunkt für Wolf und Hase zur Beratung über das Wesen der Dinge, ein
Festanger für Elfenkinder außerhalb elterlicher Reichweite, Kulisse für den
Auftritt sprechender Quellen und denkender Pilze mit großen, braunen Hüten. Das
Gras stand niedrig, als würde es regelmäßig gemäht. In der Mitte befand sich
ein Tümpel von Länge und Breite eines Hockeyfelds, von Bäumen umgeben, die in
Grüppchen beisammenstanden wie Mannschaften beim Aushecken ihrer Strategie für
die nächsten Spielminuten. Die Oberfläche des Weihers war bleich gefroren und
schneebedeckt.
Ik ben de dochter van een heks. Mijn moeder zou zeggen: Maak daar geen grapjes over. Je weetniet
waar je het over hebt. Je hebt geen idee wat ik heb moetendoorstaan
vanwege die beschuldigingen. Dat weet ik heus wel. Ik vond de verhalen die ze me over de heksenjachtvertelde
prachtig toen ik klein was, maar ik was me heelgoed bewust van de
ondertoon van grimmigheid en angst dieeraan ten grondslag lag. Ik
weet dat ze niet echt een heks is, maarde heksenjagers dachten van
wel. Zij zouden zonder meer bevestigendat ik de dochter van een
heks ben als ze hier waren. En ikkan schrijven wat ik wil, want
moeder leest dit toch niet.
Jacqueline Zirkzee
(Leiden, 30 juni 1960)
De Algerijnse schrijfster Assia Djebar (eig.Fatima-Zohra
Imalayen) werd geboren op 30 juni 1936 in Cherchell, een kleine kustplaats in
de buurt van AlgiersZie
ook alle tags voor Assia Djebar op dit blog.
Uit:Weit ist mein Gefängnis (Vertaald doorHans Thill)
»Wie gern wäre ich ins Bad gegangen, wäre
eingetaucht in die Dämpfe des Schwitzbads, wie gern hätte ich mir alle
Höhlungen und Gelenke parfümiert, um die Segenssprüche der Badenden
entgegenzunehmen. Auch ich hätte es mir gern gefallen lassen, daß man mich zu
Hause mit Orangen, Granatäpfeln und Tee empfängt. Ich wäre gern nach langen
Stunden der Entspannung für Körper und Muskeln eingeschlafen, stillschweigend
und liebkost, in den Armen des Geliebten! Und ich schlug die Augen vor dem
Gatten nieder.«
( )
»War es bei der Rückkehr des Gatten, daß ich
gleich am ersten Abend zu sprechen beschloss? An jenem Abend habe ich mich
wahrhaftig wie eine Traumtänzerin benommen. Ich bat ihn, mich anzuhören, wollte
in einer Nacht 'alles' erzählen ... Der Gatte kommt zurück, mein Gedächtnis
möchte diesen ersten Abend verschlucken: ich und er im Zimmer. Zuerst habe ich
mich im Badezimmer eingeschlossen, schlafe im zu heißen Bad beinahe ein. Er
wartete wahrhaftig auf mich. Es wurde Mitternacht, im Kinderzimmer war es
dunkel. Die Stille gerann im Haus. Ich war nicht allein und konnte nicht in
meine Träume entfliehen und ... Alles in mir sagte nein. Auf meinem Gesicht der
beleidigte Ausdruck einer verstockten Frau, mein Schweigen. Ich löschte die
Leselampe. Ich zwang mich zu überflüssigem Gerede, um die Leere auszufüllen und
zu versuchen, meine Gesten zu vergessen: Jetzt zog ich meinen Bademantel aus,
jetzt legte ich mich ins Bett in diesem Nachthemd, das sich zu eng an den
Körper schmiegte, jetzt folgte der Blick des Mannes, der zurückgekommen war,
jeder kleinsten Bewegung von mir. Ich löschte nicht die Leselampe. Eine Panik
ergriff mich. Eine Verhärtung im Gesicht der Schlafenden. 'Laß mich! Faß mich
nicht an! Geh weg!' Wie sollte ich das laut von ihm fordern, wie ... Wildes
Grauen, zwischen den Laken wurde ich stocksteif.«
Mongo Beti, Georges Duhamel, Thomas Lovell Beddoes, John Gay, Marina Lewycka
De Kameroense
schrijver Mongo Beti (eig. Alexandre Biyidi) werd geboren op 30 juni 1932 in Mbalmayo, een
klein dorp ten zuiden van Yaoundé. Zie ook alle tags voor Mongo Betiop dit blog.
Uit:Le Rebelle I
« Réalisme et
progressisme Comment se comporte le maître pris à contre-pied par de brusque
mutations extérieures politiques, idéologiques ou religieuses qui contraignent
tout dun coup à rendre leur liberté à ses esclaves ? Dabord, il fait
apparemment bonne figure, sefforce de saccommoder de la nouvelle situation et
même dy adhérer avec ferveur ; cela dure ce que cela dure. Mais bientôt les
vieux instincts reviennent en force tourmenter consciemment ou inconsciemment
notre héros ; le doute lassaille. Après tout, pourquoi la liberté des esclaves
? Est-elle vraiment conforme au destin ? Et si elle était réprouvée par lordre
profond du monde, cest-à-dire par la nature. »
« Comme vous voilà fait, mon cher ! » disait le cerisier stérile à son
voisin de verger, le cerisier fécond. « Cest vrai, gronda le bon arbre, je
suis bien obligé de reconnaître quils mont mal payé de ma peine. Pendant tout le mois
de juin, le prodigue avait donné par milliers ses fruits admirables. Ses membres
pendaient, accablés. Ses feuilles jonchaient le sol. Un odieux épouvantail
ricanait dans la ramure. Une échelle attestait encore le passage des pillards.
Maintes branches brisées offraient, en plein cur de juillet, la triste image
de novembre. Lherbe, alentour, était flétrie, la terre morose et battue.
« Voyez-moi, » fit larbre stérile. « Depuis lorigine des temps, jobserve la
même prudence et je suis la même conduite. Je ne donne pas quatre cerises.
Alors on me laisse en paix. Je suis sain et vigoureux. Mon feuillage na pas
une tache, mon écorce pas une blessure. A bon entendeur, salut ! Mais
taisons-nous, car voici notre maître.
Le maître, en effet, passait, regardant chacun des arbres. « Je vois, dit-il,
un cerisier qui ne donne jamais de cerises. Nous finirons par le couper et nous
ferons du moins quelque chose de son bois, une armoire ou une huche. »
« Diable ! » dit en tremblant le bon arbre, dès que le maître fut parti, « vous
ne croyez pas préférable de prendre un petit peu de peine et de souffrir
quelque disgrâce ? Ce que le maître a dit me semble effrayant pour vous. »
« Bah ! Bah ! » répondit lautre, « ne vous tracassez pas trop. Il dit cela
tous les ans. Mais il nen fera jamais rien. Je suis bien trop nécessaire à lordonnance de lallée.
Old Adam, the carrion
crow,
The old crow of Cairo;
He sat in the shower, and let it flow
Under his tail and over his crest;
And through every feather
Leak'd the wet weather;
And the bough swung under his nest;
For his beak it was heavy with marrow.
Is that the wind dying? O no;
It's only two devils, that blow,
Through a murderer's bones, to and fro,
In the ghosts' moonshine.
Ho! Eve, my grey carrion wife,
When we have supped on king's marrow,
Where shall we drink and make merry our life?
Our nest it is queen Cleopatra's skull,
'Tis cloven and crack'd,
And batter'd and hack'd,
But with tears of blue eyes it is full:
Let us drink then, my raven of Cairo!
Is that the wind dying? O no;
It's only two devils, that blow
Through a murderer's bones, to and fro,
In the ghosts' moonshine.
Thomas
Lovell Beddoes (20 juni 1803 26 januari 1849)
Portret door
Rosalind Bliss, 2007
De Engelse
dichter en dramaturg John Gray werd op 30 juni 1685 geboren in Barnstaple, Devon. Zie ook alle tags voor John Grayop dit blog.
Acis and Galatea
Air.
Love in her eyes sits playing,
And sheds delicious death;
Love on her lips is straying,
And warbling in her breath;
Love on her breast sits panting,
And swells with soft desire;
Nor grace nor charm is wanting
To set the heart on fire.
Air.
O ruddier than the cherry!
O sweeter than the berry!
O Nymph more bright
Than moonshine night,
Like kidlings blithe and merry!
Ripe as the melting cluster!
No lily has such lustre;
Yet hard to tame
As raging flame,
And fierce as storms that bluster.
And there is also
the question of space, Yola broods, studying the new girl as she makes her way
past the men's caravan and up the field. Although there are more women than
men, the women's caravan is the smaller, just a little four-berth tourer that
you might tow behind when you off on holiday to the Baltic. Yola, as the
supervisor, is a person of status, and although petite she is generously
proportioned, so naturally she has a single bunk to herself. Marta, her niece,
has the other single bunk. The two Chinese girls ? Yola can never get the hang
of their names ? share the fold-out double bed, which, when extended, takes up
the whole floor space. That's it. There is no room for anyone else.
The four of them have
done their best to make their caravan seem bright and homely. The Chinese girls
have stuck pictures of baby animals and David Beckham on the walls. Marta has
stuck a picture of the Black Virgin of Krakow beside David Beckham. Yola, who
likes things to smell nice, has set a bunch of wild flowers in a cup, hedge
roses, campion and white-gold honeysuckle, to sweeten the air.
A particularly
charming feature of their caravan is the clever storage space: there are
compact cupboards, cunning head-level lockers and drawers with delightful
decorative handles where everything can be hidden away. Yola likes things to be
neat. The four women have become skilled at avoiding each other, skirting round
each other in the small space with womanly delicacy, unlike men, who are
defective creatures, prone to be clumsy and take up unnecessary room, although
of course they can't help it and they do have some good points, which she will
tell you about later.
Ror Wolf, Vasko Popa, Oriana Fallaci, Giacomo Leopardi, Antoine de Saint-Exupéry, Anton Bergmann
De Duitse dichter en schrijver Ror
Wolf (pseudoniem van Raoul Tranchirer) werd geboren op 29 juni 1932 in
Saalfeld/Saale. Zie ook alle
tags voor Ror Wolf op dit blog.
Uit: Verschiedene Möglichkeiten, die Ruhe zu
verlieren
Ich rief: Eisenhans! und er kam aus dem Wald
heraus. Der fliegende Robert riß mich hinauf in die Luft, wo ich
fortflog. Aber nun saß ich wieder da. Diese Zeit war
vorbei. Robinson, Rübezahl, Siegfried und Sigismund Rüstig; alles war
durchgespielt in der Essig¬fabrik mit Kowalski und Kürbis; oder im Schuhlager
zwischen dem Ledergeruch in den Regalen.
Ich weiß nicht, war das erst Robinson, der für die Jugend gestutzt und verkürzt
durch den Sand gegangen ist mit dem Palmenschirm? oder vielleicht lag doch eher
Gulliver mit seinem einen Fuß im Meer und mit dem anderen in einer ganz anderen
Gegend. Eines Tages hatte ich angefangen zu lachen. Ich hatte ein Buch in der
Hand und las dieses Wort: Lederstrumpf. Das war, fand ich, ein
außerordent¬liches Wort, das war unwiderstehlich: Leder-Strumpf. Ich habe fast
einen Tag lang gelacht, obwohl ich einen Wattebausch mit dem Mittel Po-ho im
Backenzahn hatte. Aber ich lachte trotzdem über dieses Wort: Lederstrumpf. Und
wann bitte war das? war das vierzig oder einundvierzig? oder früher? oder noch
früher? jedenfalls war diese Zeit vorbei.
Läßt sich jetzt, wo ich zu graben beginne, dieses erste Lese-Erlebnis
unbeschädigt ausgraben? Oder war es nicht vielmehr eine ganze Reihe von
Erlebnissen mit Büchern, die inzwischen zusammengewachsen sind? Da fällt mir
ein: Bobby Box, eine sehr wichtige Bekanntschaft, eine Figur aus dem Cigarettenbilder-Album,
gemischt aus Charlie Chaplin und Harry Langdon. Kein erlesenes Lese-Erlebnis,
aber ich habe Bobby Box geliebt und ich liebe ihn heute noch.
Karl May? sechzig Bände mit aller Macht und Wucht; aber das war später. Frank
Allan, der Rächer der Enterbten; alles später. Vorher kam noch die Zeit der
Kriegshefte. Niemals ist etwas nach dem Lesen spurloser aus meinem Kopf
verschwunden als diese endlose Kette von Siegen und Siegen und Siegen.
"Aber die
allerunglücklichste Zeit ist die Jugend. Weil du nämlich in der Jugend
anfängst, die Dinge zu begreifen und merkst, daß die Menschen nichts taugen.
Den Menschen liegt weder etwas an der Wahrheit noch an der Freiheit, noch an
der Gerechtigkeit. Das sind unbequeme Dinge, und die Menschen finden sich in
der Lüge, in der Versklavung und in der Ungerechtigkeit zurecht. Darin wälzen
sie sich wie die Schweine. Das habe ich gemerkt, sobald ich in die Politik
geriet. Man muß sich mit der Politik beschäftigen, um zu merken, daß die
Menschen nichts taugen, daß ihnen Scharlatane, die Betrüger und die Drachen
recht sind. Man beginnt sich mit der Politik zu beschäftigen voller Hoffnungen
und wundervollen Absichten, indem man sich einredet, daß die Politik eine Pflicht
und ein Mittel sei, um die Menschen besser zu machen, und dann merkt man, daß
genau das Gegenteil der Fall ist, daß nichts in der Welt so verdirbt wie die
Politik, nichts die Menschen um so viel schlechter macht, als die Politik es
tut.[...]
Ich trank gern Orangensaft. Auch jetzt trinke ich lieber Orangensaft. Aber ich
lernte das Weintrinken mit zwanzig Jahren, ich lernte es, mich zu besaufen,
weil man im Suff besser weinen kann. Man erträgt es besser, daß die Menschen
nichts taugen und daß man sie immer weniger mögen kann, je besser man sie
kennt. Ich kann die Menschen nur lieben, solange es sich um Kinder oder um Alte
handelt. Kinder mag ich gerne, Alte mag ich gerne, und ich hätte gerne nur für
Kinder und Alte Politik gemacht. Denn für sie macht nie jemand Politik. [...]
Ich habe geglaubt, daß den Menschen Wahrheit, Freiheit und Gerechtigkeit am
Herzen lägen. Das war ein Irrtum. Ich habe geglaubt, daß sie etwas begreifen.
Ich habe alles falsch gemacht. Wozu soll man leiden, kämpfen, wenn die Menschen
nicht verstehen, wenn es ihnen gleichgültig ist?"
Steeds was mij dees
verlaten heuvel dierbaar,
En deze hegge, die naar zoveel kanten
De blikken van de verste kimmen afsluit.
Maar als ik zit en voor mij staar, verbeeld ik
Ruimten, achter die hegge, zònder grenzen,
En stilten bovenaards, en grondeloze
Rust mij in de gedachte; om welke, bijna,
Angst het gemoed bevangt. En daar k de wind hoor
Bruisen door deze struiken, vergelijk ik
Met deze stem die oneindige stilte,
En de eeuwigheid doemt op in mijn herinnring,
En de dode seizoenen, en dit van heden,
Dat leeft, zijn zíjn geluid. Aldus in deze
Onmeetlijkheid verdrinkt zich mijn gedachte:
En schipbreuk is mij zoet in deze golven.
Vertaald door P. N.
van Eyck
Das Unendliche
Mir theuer stets war dieser öde Hügel
Und dieß Gestrüpp, das einen großen Theil
Vom fernen Horizonte raubt den Blicken:
Doch ruhend hier und schauend träumt sich jenseits
Desselben unermeßne Fernen, träumt
Sich tiefsten Frieden, heil'ge Götterstille
Der Sinn, wo nicht Geringes schon die Seele
Befängt mit Schrecken. Und wenn dann den Windhauch
Ich säuseln hör' im Strauchwerk, dann vergleich' ich
Mit jener ew'gen Stille dieß Gesäusel,
Da, siehe, kommt das Unvergängliche
Mir in den Sinn, vergangner Zeiten denk' ich,
Und unsrer Zeit, der lauten. Da verschlingt
Den Geist die Woge des Unendlichen:
Und lieblich ists in dieser See zu scheitern.
Uit:De
kleine prins (Vertaald door L. De Beaufort-Van Hamel)
Zo leefde ik dus
alleen, zonder ooit met iemand echt te kunnen praten, totdat ik op een keer,
zesjaar geleden, motorpech kreeg in de
Sahara-woestijn. Er was iets stuk gegaan binnen in mijn motor,en omdat ik geen mecanicien en ook geen
passagiers aan boord had moest ik proberen omhelemaal alleen een moeilijke reparatie uit te voeren. Het was voor mij
een kwestie van leven ofdood. Ik had
nauwelijks voor acht dagen drinkwat er bij me. De eerste avond sliep ik dus in
hetzand, wel duizend mijl ver van de
bewoonde wereld. Ik was veel eenzamer dan eenschipbreukeling op een vlot midden op de oceaan. Je kunt je dus
voorstellen, hoe verrast ik was bijhet
aanbreken van de dag, toen een grappig klein stemmetje me wekte.
Het zei: 'Toe,
teken eens 'n schaap voor me.'
- Hé?
- Teken eens 'n
schaap voor me.
Ik sprong op, alsof
ik door de bliksem getroffen was - wreef mijn ogen uit en keek eens goed. En
ikzag een héél uitzonderlijk klein
kereltje, dat me ernstig aankeek. Kijk, dit is het beste portret, dat iklater van hem heb kunnen maken. Maar mijn
tekening is natuurlijk véél minder aardig, dan het model. Dat is mijn schuld
niet. Toen ik zes was hadden de grote mensen meafgeraden om schilder te worden en ik hadniet leren tekenen, behalve dan dichte boaconstrictors
en open boa constrictors. Ik bekeek die verschijning dus met ogen die rond
vanverbazing waren. Vergeet niet, dat
ik duizend mijl van de bewoonde wereld was. Maar dat kleine ventje zag er niet
uit, alsof hij verdwaald was, of doodmoe of hongerig, of dorstig of angstig.
Hij had niets van een verloren kind in de woestijn, duizend mijl van de
bewoonde wereld af. Toen ik eindelijk een woord kon uitbrengen, vroeg ik hem:
'Wat doe je hier eigenlijk?'
En toen herhaalde
hij héél zacht, alsof het iets héél ernstigs gold: 'Toe, teken eens n schaap
voor me.'
Antoine de Saint-Exupéry (29 juni 1900 - 31 juli
1944)
Intusschen liep
mijn proeftijd ten einde; en toen ik naar Brussel terugkeerde, moest ik mij als
Mr. Staas, advocaat inrichten.
Ik nam mijn
kwartier op den hoek der Keizerstraat bij monsieur Lefinaud, tailleur de Paris,
geboortig uit Schaarbeek een heerschap, dat gekleed ging als een gezant, en
zijne klanten ontving in een salon met tapijten, vergulde spiegels en fluweelen
stoelen.
Op 't eerst verdiep
had hij een kwartier te verhuren, bestaande uit twee groote kamers aan
elkander, tegen de straat, en een klein kabinet aan de overzijde.
De verdeeling was
voortreffelijk geschikt. De eerste kamer, gemeubileerd in Amerikaansch leder,
behangen met bruin papier en donkere gordijnen, zou de spreekkamer wezen. In
het tweede vertrek kon men eene bibliotheek plaatsen en te midden een
bureau-ministre voor de eigenlijke studien van den advocaat, die in het kabinet
zou slapen.
Bij den eersten
oogopslag was ik overwonnen.
Monsieur Lefinaud
bemerkte het dadelijk.
Gij zoudt niet
beter kunnen wonen, mijnheer, verklaarde hij met eenen toon van overtuiging,
die geene tegenspraak duldde. Mijnheer zeide mij, dat hij advocaat is. Welnu,
geef u enkel de moeite uit dit raam te kijken: de marmeren zuilen, die gij daar
ziet, zijn de ingang van het paleis van justitie. Al wie met het gerecht iets
te maken heeft, moet hier voorbijkomen, en belt natuurlijk bij den eersten
rechtsgeleerde aan, welken hij op zijnen weg ontmoet.
Of dit wel zoo
natuurlijk was, is eene andere vraag: in alle geval deed de reden indruk op
Tante, die, vergezeld van onz' Mie op haar paaschbest, ter eere mijner
instelling de groote reis naar Brussel ondernomen had. Zij veroorloofde zich
nog slechts eene kleine aanmerking over den hoogen prijs. Zij moest afdingen
gelijk al de vrouwen.
Vor dem Rathaus auf der langen Brücke drängte und
wogte es hin und her. Leute allerlei Standes, Männer, Frauen und Kinder standen
vor dem hohen Gebäude, und es ward immer lauter drinnen. War es nur eine
herkömmliche Sitzung der Ratmannen der vereinigten Städte Berlin und Köln, wie
sie alle Montag um acht Uhr in der Frühe, und dann Donnerstags wieder früh
gehalten werden; aber so hitzig war es seit Menschengedenken nicht zugegangen.
Die Stimmen überschrieen sich, daß man itzo vor dem allgemeinen Lärmen gar nichts
hörte, und es war, wie wenn Bienen summen, und die Käfer vorm Stock hören keine
raus. Aber dann schrie einer so, daß alles schwieg, aber nun schrie ein anderer
noch lauter, und der vorige mußte wieder schweigen, und nun hörte man sie auf
Tisch und Bänke springen, und hochrote Gesichter zeigten sich an den Fenstern,
wie man deutlich durch die kleinen Scheiben sehen konnte.
Es war aber das Rathaus der vereinigten Städte
Berlin und Köln, ein hohes und stattliches Gebäude, als man gleich hören wird,
in all dem bunten Schmuck der Zeit, wo es entstanden. Wie man weiß, führte die
kurze Brücke, welche »die lange« heißt, ihren Namen damals mit mehr Recht. Sie
verband Köln und Berlin; aber da, wo sie heut an der Burgstraße endet, berührte
sie vorerst eine morastige Insel, über die sie hinweg nach einem nun
verschwundenen Spreearm führte, welcher durch die jetzige Heiligegeiststraße
floß. Über diesen hinweg berührte ihr anderes Ende erst das eigentliche Berlin,
das hinausging bis ans Oberberger Thor, da wo die steinerne Brücke ist; und
dahinter ist der Ochsenkopf. Also war es gewiß eine lange Brücke. Mitten auf der langen Brücke nun, wo die Sümpfe
waren und Weideplätze fürs Vieh, und unten trieben die Färber ihr Wesen, da
stand das gemeinschaftliche Rathaus.
Willibald Alexis
(29 juni 1798 16 december 1871)
The most sobering stop on the trip was the
Malmedy Massacre site. The ditch where many of the American bodies were found
was still beside the road, as well as the wood line on the other side of the
field where a few GIs fled once the firing started. Even a new café had been
built to replace the one burned by the SS troops as they flushed out the
Americans that had escaped once the executions started. Their escape from
death, though, was only temporary. The prisoners were shot as they fled the
burning building. Though the crossroads near Malmedy was the only spot we
stopped at to reflect on the war crimes committed during the battle, the buses
passed several other spots where the advancing Germans murdered American POWs
and Belgium citizens.
John Willard
Toland (29 juni 1912 4 januari 2004)
Het is voor mij een hachelijke onderneming
voor U in enkele minuten het werk te evoceren en de figuur te huldigen van
Stijn Streuvels. Want allen hebt gij hem gekend, hij die meer dan 60 jaar lid
was van deze Academie. Velen onder U behoorden tot zijn intimi van wie enkelen,
door jarenlange omgang met de mens Streuvels en door bestendige studie van zijn
werk echte Streuvelskenners geworden zijn. Zij hebben dan ook merkwaardige
boeken over hem en zijn oeuvre gepubliceerd. Bovendien liggen ons allen nog
vers in het geheugen de herdenkingen allerhande, die ter gelegenheid van het
eeuwfeest zijner geboorte aan deze uitzonderlijke verschijning in onze
literatuur gewijd werden.
Er blijft mij dan ook niets anders over dan
mijn bescheiden bloempje te schuiven bij de berg van ruikers ter ere van de
monumentale vertegenwoordiger van het agrarisch Vlaanderen, dat ik niet heb
gekend, als de hulde van een stadsmus aan een paradijsvogel.
Toen ik als knaap het werk van een reeds
legendarische Streuvels leerde kennen, leek hij mij volkomen vreemd in tijd en
ruimte. Ik wist toen niet dat hij slechts op enkele uren autorijden van me af
woonde. Ik dacht dat hij in een heel andere wereld leefde waar het climaat veel
continentaler was dan in het regenachtige Antwerpen. Want steeds brandde een
tropicale zon in zijn werken, zodat de mensen op het veld doodvielen en in de
winter lag daar alles onder een dikke laag sneeuw, terwijl wij alleen maar
modder kenden. Vreemd was voor mij de prachtige natuur, die hij in mijn
verbeelding schiep, nog vreemder de ellende van de harde, stugge mensen, die
daar leefden. Vooral de taal was wonderbaar. Vele woorden had ik nooit gehoord
en toch hadden zij een suggestieve kracht, zodat men ze, om zo te zeggen,
instinctmatig verstond. En die verhalen bezaten een eigenaardig
penetratievermogen zodat ze zich, als het ware, in de verbeelding inbeten.
The story starts where all stories should end;
in bed. Nicolas had been living with Pauline for two years, so this wasnt the
first time that they found themselves like this: facing each other, she giving
him an ambiguous smile as she took his hand. These were gestures he knew by
heart, gestures that populate the territory of reassuring and familiar things.
He stepped closer and kissed her.
Hed always thought of sex as a metaphysical
moment, a few seconds during which every man could take revenge on life. What
revenge? Like everybody, Nicolas was going to die someday, and that day was
inexorably approaching. Besides, he was thirty years old and hadnt become what
he had dreamed of beinga well-known director. His chances of success were
getting slimmer and slimmer, and he was often overcome by self-loathing and
shame. Sex was a consolation for all that.
On this day, however, something unprecedented
happened to them. Nicolas was lying on his back and Pauline, who had just taken
off her bra, had closed her eyes a little, the way she usually did when
pleasure began to gently blot out the world.
Suddenly the bedspread lifted up and a third
persons head appeared.
With a dramatic gesture, Sofia sent the
bedspread flying behind her. She was naked, and took Nicolass penis in her
left hand while she tried to get rid of a hair she seemed to have on her tongue
with her right. (But what was she doing under the bedspread?) In a moon-slow
movement, like the outgoing tide, Pauline eased herself down level with Sofia;
Nicolas closed his eyes.
Sweet, innocent
words,
sweet, round phrases,
from sweet, smooth
rounded comma's
pure poison
seeps
Return from Assisi
A mutilated Giotto. A
loud: Silenzio!
From a car transporting animals
we passed on the way
the helpless look of a calf
being taken off to slaughter
follows me.
Help, Saint Francis.
Appear before the slaughterhouse gate.
And if you are busy at the moment,
please send
your brother Sylvester
It was one of those perfectly blue, wild days
in Haifa when winds from Central Asia and the eastern deserts come roaring into
the city like a flight of old propeller planes. Blue-green pines in the Bahai
Sanctuary bent in the tense air, and tourists trooped like pilgrims to the top
of Carmel for views both miraculous and mild in a full flood of gentle northern
light. Moved by an astonishing high view, the tourists forgot themselves and
all the many things which had troubled them. North along the coast, a delicate
string of breakers rolled slowly to shore, leaving wind lines on the sea. Far
to the north were mountains of white ice, silent and heart-filling. And there
was perfect quiet, until suddenly and explosively within the hotel grounds by
the promenade, black musicians from America struck up their New Orleans band.
From Mt. Carmel one can see for a hundred
miles. Out to sea were ships coming to port and departing, each with prosperous
cargo, each like a piece on the board of a naval game. Their progress fit the
slurred elisions of the brass, drums, and woodwinds from the gardens, and their
wakes seemed to freeze on the surface. The black musicians thought about the
view, and the city, and the young country knee-deep in war and grinding along
like an awkward but marvelous engine of the past century. It reminded the older
ones of New Orleans and Chicago; of the muddy brown barges and steam-ships up
from Mexico; of Lake Michigan's blue, seen from a high building. It reminded
them of the trolleys (although in Haifa there are no trolleys), and the
old-fashioned graces they had known before America had put on its skin. Because
of these affinities they liked the new country-and its people liked them.
Die Frauen standen nach rechts zur Bühne hin.
Dicht. Die Arme hochgereckt und im Rhythmus hochspringend. Nach links. Hohe
Tischchen. Schwarze Tischchen. Frauen standen an die Tische gelehnt. Im
Gespräch miteinander. Die Wand gegenüber eine lange Bartheke. Kaum Licht im
Raum. Dunkler Nebel. Selma sah alles dunkelschattig.
Vor ihr eine Frau mit Getränken auf einem Tablett. Sie trug einen schwarzen
Catsuit. Glänzendes Material. Leder. Latex. Dann wieder das Lachen. Dann
lachten alle. Die Gitarristin hielt ein Mikrophon über das Publikum und die
Frauen lachten. So lachten wie die Sängerin. Das Lachen Text und Melodie. Selma
ging in den Raum. Die Frauen waren nach vorne gerichtet. Nach rechts. Auf die
kleine Bühne hin. Dann. Es war nur das Schlagzeug zu hören. Zischende leise Schläge. Die helle Stimme. »To refresh ourselves after
the Desperate little girl blues.« Alle lachten wieder. Das
Schlagzeug wurde intensiver. Die große Trommel drängte das Zischen des Besens,
auf dem Becken
schneller zu werden. Dann der Einsatz der Gitarre. Selma stellte sich auf die
Zehenspitzen, die Bühne sehen zu können.
Eine kleine Person mit Gitarre. Ein Persönchen. Sie stand gebannt in das
Furioso, das sie ihrer Gitarre abrang. Dann sprang sie mit den Akkorden. Sprang
in die Akkorde. Stürmte den Bühnenrand entlang. Lief an das Standmikrophon vorne.
Schrie den Refrain. Kehlig. Wütend. Anklagend.
Die Person trug einen schwarzen Anzug. Weißes Hemd. Schwarze Krawatte. Ihre
dunklen Haare standen vom Kopf ab. Bildeten einen Strahlenkranz um ihr Gesicht.
Dann wieder Rhythmus. Dann Orgel. Eine Melodie.
Waar winter schaduw aanblaast op het lijf
verstijft de ademtocht tot kleine rook,
van wellust geel, de appels van het oog,
na-oogst van brakke hoop, beslaan met rijp.
O minnaars, door dit najaar ondermijnd
zijn wel geschraagd door zwart, waarachtig hout
maar staan als stammen, van hun kroon ontzet
met smalle handjes, spin- en bladernaakt
en loven, liefkozen en spelen wel en
wentelen en strelen, eindeloos verstekt
het tedere instinct, dat, winters al verpopt
verstopt, hergeven paradijs verbeidt:
maar ai, dat appeltje, getroond maar ongeplukt,
geluk? behouden aan de hoogste twijg, ge-
neigd tot eerste windvlaag het verrukt,
naar willekeur der zinnen, tot vergetelheid?
Fritzi Harmsen van Beek (28 juni 1927 4 april 2009)
Uit: Iemand,
niemand en honderdduizend(Vertaald door Leonie Bijman en Annegret Böttner)
Maar al spoedig werd mijn gruwelijk drama
veel gecompliceerder: het begon met de ontdekking van de honderdduizend
Moscarda's die ik niet alleen in de ogen van de anderen was maar ook in mijn
eigen ogen, allemaal met die ontzettend lelijke naam Moscarda, allemaal in dat
arme lichaam van mij dat er ook maar één was, iemand en ach, niemand, wanneer
ik hem voor de spiegel zette en hem strak en onbeweeglijk in de ogen keek,
waarbij ieder gevoel en iedere wil in hem werden uitgewist.
( )
'Wat voor samenhang bestaat er tussen mijn
ideeën en mijn neus', peinst Moscarda. 'Volgens mij geen enkele. Ik denk niet
met mijn neus en let er ook niet op wanneer ik denk. Maar de anderen? De
anderen die mijn ideeën niet van binnen kunnen waarnemen en van buitenaf mijn
neus zien?'
Luigi Pirandello (28 juni 1867 - 10 december 1936)
Uit: Emile of over de opvoeding(Vertaald door Anneke Brassinga)
Alles is goed zoals het uit handen van de
Schepper komt, alles raaktverdorven in
handen van de mens. De mens dwingt de ene akker deoogst van een andere voort te brengen, de ene
boom de vruchtenvan een andere te
dragen; hij vermengt en verwart alle klimaten, elementen en seizoenen; hij
verminkt zijn hond, zijn paard, zijn slaaf; hijbrengt alles tegen de keer, hij maakt alles verwrongen, hij houdt
vanafwijkingen en monsters; niets is
hem goed genoeg zoals de natuurhet
heeft gemaakt, zelfs de mens niet, die hij wenst te drillen als een
dressuurpaard, en te modelleren naar het hem
het beste uitkomt, alseen leiboom in
zijn tuin.
Zonder dat alles zou het nog slechter gaan
dan het gaat, en het zouniet goed zijn
voor de menselijke soort maar half te zijn geboetseerd.Zoals het nu is zou de mens die vanaf zijn
geboorte aan zijn lot werdovergelaten,
maar toch te midden van de anderen zou verkeren,de mismaaktste van allen worden.
Vooroordelen, gezag, noodzaak,voorbeeld, alle maatschappelijke instituties, dit geheel waarvan
wijzijn doordrenkt zou in zon mens de
natuur verstikken zonder er ietsvoor in
de plaats te stellen. Zijn natuur zou eraan toe zijn als eenboompje dat bij toeval midden op een weg
ontkiemt, en dat ten dodeis opgeschreven,
doordat de voorbijgangers er van alle kanten tegenopbotsen en het naar alle richtingen buigen.
Jean-Jacques
Rousseau (28 juni 1712 - 2 juli 1778)
Lucille Clifton, Rafael Chirbes, E. J. Potgieter, Kees Ouwens, Marcus Jensen
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Lucille
Clifton werd geboren in New York op 27 juni 1936. Lucille Clifton overleed
op 13 februari van dit jaar. Zie ook alle tags voor Lucille
Clifton op dit blog.
good times
my daddy has paid the rent
and the insurance man is gone
and the lights is back on
and my uncle brud has hit
for one dollar straight
and they is good times
good times
good times
my mama has made bread
and grampaw has come
and everybody is drunk
and dancing in the kitchen
and singing in the kitchen
of these is good times
good times
good times
oh children think about the
good times
seeker of visions
what does this mean.
to see walking men
wrapped in the color of death,
to hear from their tongue
such difficult syllables?
are they the spirits
of our hope
or the pale ghosts of our future?
who will believe the red road
will not run on forever?
who will believe
a tribe of ice might live
and we might not?
Uit: La belle écriture (Vertaald door Denise Laroutis)
« Alors tu es né.
Je voulais un fils, sans savoir très bien pourquoi. Peut-être pour quil y ait
quelquun dans la famille qui voie le monde sans toute cette boue que les
dernières années nous avaient collée dessus ; même pas,
probablement :juste parce que je devenais vide, que ta sur grandissait à
toute vitesse et ne voulait plus venir au cinéma avec moi ; et que ton
père séloignait de moi comme si nous vivions dans la mer tandis que le courant
de leau pouvait faire de nous ce quil voulait et que notre volonté ne comptait
pas.
( )
Peut-être que javais
commencé moi aussi à reporter sur toi la rancune têtue quavait ton père et que
je me laissais écraser par lorgueil. Jai réussi à te faire partir de Bovra pour tes études et jai commencé à
te perdre. Pendant les vacances, tu arrivais à la maison avec des amis qui nous
semblaient lointains, même si, déjà, les années passant nous avaient tous remis
à niveau et que les temps terribles nétaient plus quun souvenir. Je te voyais
écrire quelquefois et, malgré moi, je me rappelais ses cahiers à elle. Je pensais : « La belle écriture,
cest le déguisement des mensonges. » Les mots qui coulent tout seuls.
Elle avait raison. En marge de son chemin ne restait que ce que, dans ses
cahiers, elle appelait « petitesse » et « stupide manque
dambition ».
Rafael Chirbes (Tabernes de Valldigna, 27 juni 1949)
Onwillekeurig
verkeerde mijn aanhef in eene lofspraak op de verzameling schilderijen van het
rijks-museum te Amsterdam; op die der eerste zaal, de historiële portretten,
zoo ge wilt. Ik vraag er niet voor om verschooning. Of zijn iederen Hollander,
die meermalen de breede trappen van het Trippenhuis
opklom, niet dergelijke gedachten door het hoofd gegaan; of klopt het hart van
den inheemschen liefhebber niet sneller bij de voorstelling, in welker midden
hij zich daar weder bevinden zal, dan wanneer hij in den vreemde zijnen
cicerone in eene galerij van antieken, in een kabinet der zuidelijke school
vergezelt? Sta mij toe, den onderscheiden indruk door vlugtige trekken in
schets te brengen, ten einde de poging me vrijware van de blaam van
partijdigheid. O het is een beurtelings weelderig stemmend of huiveringwekkend
genot, den blik te laten rusten op de vergoddelijking des ligchaams, aan den
beitel der Grieken, in de verwezenlijking hunner idealen van kracht en van
schoon, gelukt; de heroën van Homerus treden aan het licht, tot voor ons,
misdeelden, wien ze in alle vertalingen duister bleven; de studie der oude,
de schier eenige beeldhouwkunst, deelt eenen zin voor volkomenheid van vormen
mede, welke u levenslang dreigt te martelen, als gij dien te eenzijdig
botviert. Eere, wien eere toekomt! Waar hij ook de som uwer genietingen
verminderen zou, vrees dit bij de Italianen niet. Rafaël bevredigt dien,
Rafaël, wiens scheppingen de graveernaald u slechts behoeft te hebben vertolkt,
om u te doen erkennen, dat de vlugt des kunstenaars hooger stijgen kan dan tot
zedelijk wordens gelouterde zinnelijkheid. Ontzag greep u aan bij de
standbeelden dier goden, wier verhevene rust het bewustzijn hunner kracht
aanschouwelijk maakte; maar hoe het de moedig gebogen hoofd der madonna alle
verheffing onzer natuur beschaamt, in zijne verkondiging van het beginsel des
geloofs!Zie den Christus, en de katholieke kunst
overwint de heidensche; de liefde, het noodlot, en echter,
Hollander, hervormde, als ge zijt, aanbidder in geest en in waarheid, als gij
streeft te worden, weigert ge u prijs te geven aan den indruk van
afschaduwingen, die, waartoe het verheeld? op u geene onbetwistbare zegepraal
kunnen behalen; welke gij slechts wantrouwend geniet. Anders dan als eene
openbaring van het hemelsche, hadt de kunst zich het eerst aan uwe blikken
vertoond; andere snaren dan die, welke een voorspel van het toekomende
ruischen, pleegde zij in uw gemoed aan te roeren; en zoo ik aarzel, het van
alle bekrompenheid vrij te pleiten, dat gij haar, als stemme uit den hoogen,
gehoor ontzegt, uw prijs stellen op de vervulling van hare aardsche roeping, is
deugd.
Mijn vader en ik hebben elkaar altijd
aangekeken over
een wijdste tussenruimte heen
Om de waarheid te zeggen: onze blikken meden
elkaar
in dat niemandsland
Geen kamer, geen zaal, geen wereldruim bood
plaats
genoeg voor onze gezichtsvelden, als zij zich in elkaar
uitstrekten over een afstand, groter dan de horizon
binnen de perken kon houden
En onze ogen, als het niet om aan te zien was
in een
vertrek waar ik hem trof maar naar zijn vrouw vroeg in
de namiddag dat ik niet naar zijn hand was gezet ook als
het zich toedroeg andersom: dat hij navraag deed naar mijn
moeder bij zijn binnenkomst, ontweken elkaar wegen
de landmijn, het stelselmatige toeval, de kans op het snijpunt
van hogere welvaart en mindere scholing dan te bekostigen
was na de oorlog, dat zij te laat voor elkaar opzij gingen,
het geweld uit de weg alle kanten op ijlings, waarlangs zij
elkaar maar konden ontgaan om elkaar te verdragen, als
die maar tegengesteld waren lijnrecht
Staande aan zijn bed heb ik zijn lijf
aangegrepen
uiteindelijk om, waar hij dwars was komen te liggen in het
gedrang van zijn afweer, het recht te sjorren in lijn met
zijn bedding, tot zijn wrak in de stroomrichting lag van de
dingen hun loop, zoals men het uitdrukt, en waarvan mij
getoond werd, dat het onvermijdelijk is dat zij
hun gang nemen.
Door mijn voorbehoud heen naar hem
toegebogen,
riep ik zijn verlorenheid aan met het woord
dat ik mij niet heugde hem gezegd te hebben ooit,
en dat, lettergreep ongelijkluidend herhaald, als een
tweeling uit mijn mond viel, en geheten was: Papa
En zijn gezicht, de ogen gesloten, liet zich
de eer betonen
van mijn stem, en nam die aan met een glimlach,
gereed en verzoenlijk als die van de zuigeling, uit zijn
wieg verheven ver voor het omkeren van de rollen,
en lieflijker, neem ik aan, dan deze kon opbrengen toen
Kees Ouwens (27 juni 1944 24 augustus 2004)
De Duitse schrijver Marcus Jensen werd geboren op 27 juni 1967 in Hamburg. Zie
ook alle tags voor Marcus Jensen op dit blog.
Uit: Grün und Blau
Neben meinem Stuhl warten sie in langer Reihe, legen ihre Schwänze auf die
Vorderpfoten, die Spitzen ringeln sich über ihre Zehen wie kleine Pelzmuffe, es
ist noch früh. Alle haben sich den ganzen Tag frei genommen, nicht nur die von
der Müllhalde oder die aus den feuchten Hinterhöfen, auch welche aus der
Vorstadt, aus den feinsten Gegenden, gekämmte, einige mit Schleifchen, sogar
solche, die noch nie eine Wohnung verlassen haben, sind für heute ausgerissen,
stehen ängstlich zwischen den anderen und schauen sich um. Der weite graue
Parkplatz, den sie höchstens von ihren Fenstern aus sehen konnten, so ist er
also wirklich, hart und kalt, aber sie haben es gewollt. Die anderen trösten
sie und kneifen beruhigend die Augen zu: Es ist ja für alle das erste Mal. Ich
schaue auf die Uhr: Bald öffnen die Geschäfte. Drei Somalis starren
sprungfertig auf die Stuhlkante, eine Perserin findet noch Staub auf ihrer
Flanke und leckt schnell darüber, Kurzhaarige zucken nervös mit den Ohren, nur
die Siamesinnen bleiben völlig bewegungslos, schließen nicht einmal die Augen.
Dann öffne ich die beiden Metalleimer. Die Deckel lösen sich mit einem Knacken,
auf den Innenseiten glänzen Grün und Blau, ich schleudere sie weit über den
Parkplatz, scheppernd schlagen sie auf den Asphalt. Alle schauen, was ich mit
den Eimern mache. Ich stelle sie neben meine Füße und nehme zwei
Tapezierpinsel, breit wie meine Hände, um die Eimer durch zu rühren. Es geht
schnell, die Farbe ist dünn und geschmeidig, die Haarpinsel saugen sich voll im
sattesten Ton, tropfend hebe ich sie hoch und zeige sie allen. Was für Grün und
Blau!
Sie reißen die Augen auf, manche öffnen ihre
Mäuler, aber es darf nicht einen Laut geben, sofort kreuze ich die Pinsel
übereinander, und alle bleiben ruhig. Mit dem Grün zeige ich auf die Reihe, und
der erste ist ein dicker Getigerter, der kaum die Kraft findet hoch zu
springen. Seine Flanken zittern, er zögert, sein Blick fährt auf und ab
zwischen dem Boden und der Stuhlkante. Aber ein Grün soll er werden. Er spannt
seine schlaffen Muskeln, erinnert sich an bessere Zeiten und springt auf meinen
Schoß. Er schnuppert am Pinsel. Grün für ihn.
Het windje, zoel van bloemengeuren, streek
Mij langs de warme wangen, zwaar en loom,
De bijen gonsden om de lindeboom,
Vlak bij mijn open venster, en ik keek
Doelloos naar buiten, waar ik bij de heg
Aan de andere zijde van de eikenlaan,
Je moeder langzaam langs haar bloemen gaan,
En toeven zag en uitzien langs de weg.
En, toen je kwam, en, toen je naast elkaar
Naar binnen ging, en zij, de slanke vrouw,
Het hoofd omhoog hief - o, ik wist, hoe blauw
Die ogen blonken onder 't grijze haar -;
Toen dacht ik, hoe ik ook wel graag tot jou
Eens zó had willen opzien - even maar.
Kastanjes
Het is een heldere dag in mei,
De wind waait lustig, de zon schijnt blij
Op bloeiende paarse seringen,
En gouden regens in gele tooi
En alles is zo mooi, zo mooi!
En alle vogels zingen!
En zie hoe blauw de hemel blauwt
Boven de weiden geel als goud,
De zonnige, bloeiende landen,
En zie de kastanjebomen daar staan!
Daar groeien witte kaarsjes aan,
Wat zullen die kaarsjes aardig staan
Wanneer ze van avond branden!
Sonnetten zijn vol liefde
Sonnets are full of
love
Chr. Rossetti
Sonnetten zijn vol van liefde, dus ik zal
Mijn hoogste liefde ook in sonnetvorm uiten,
Niets weet ik dan die liefde, niets staat buiten
Niets boven haar - zij is mij 't een en 't al.
Zo liefde zwijge, waar ze in d'enge hal
Van aardse min de liefste aan 't hart mag sluiten,
Of stijgend, waar gedachte en woorden stuiten
Verstommen voor Gods stille woordenval....
Daar, waar de liefde liefdes doel verloor,
Of waar de liefde twijfelt aan zichzelven,
Daar spreekt haar stem en vult de luchtgewelven
Met klang en klaagt de hoge heemlen door...
Sonnetten zijn vol liefde en liefsverlangen,
Hoe dieper droefenis, hoe zoeter zangen.
Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 29 april
1922)
De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe,
Martinique. Zie ook alle tags voor Aimé Césaireop dit blog.
Soleil et eau
Mon eau nécoute pas
mon eau chante comme
un secret
Mon eau ne chante pas
mon eau exulte comme
un secret
Mon eau travaille
et à travers tout
roseau exulte
jusquau lait du rire
Mon eau est un petit
enfant
mon eau est un sourd
mon eau est un géant
qui te ti
ent sur la poitrine
un lion
ô vin
vaste immense
par le basilic de ton regard complice et
somptueux
Nocturne dune nostalgie
rôdeuse
oh rôdeuse
à petits pas de cicatrice
mal fermée
à petites pauses
doiseau inquiet
sur un dos de zébu
nuit sac et ressac
à petits glissements
de boutre
à petites saccades de
pirogue
sous ma noire traction à petits pas dune
goutte de lait
« J'écoutai encore
un moment, bus mon verre d'eau et ressortis dehors en courant. Mais deux
minutes plus tard, ce fut plus fort que moi, j'entrai de nouveau dans la maison
et je m'assis dans un coin. - Qu'est-ce que tu
as? demanda ma mère, intriguée.
Moi? Rien. Juste un peu fatigué.
En fait, j'attendais que le fameux thème de la marche revienne et me refasse
son effet d'hélicoptère. Il
finit par revenir. Je montai de nouveau dans l' espace. C'était ça. À côté de
ça, il n'y avait pas grand-chose dans la vie qui importait vraiment.
Aujourd'hui, à 41 ans, je n'ai pas changé. La semaine dernière, Yves
Beauchemin, le petit garçon caché dans un adulte, mari, père de deux enfants,
écrivain et propriétaire, s'est acheté un jouet pour connaître un peu plus
souvent l'effet d'hélicoptère. Succombant
à la mode, il s'est acheté un de ces walkman avec système Dolby, écouteurs
superlégers et tout le bataclan. Loin
de moi l'idée de me promener avec mon appareil dans la rue! Je me sens peu de
propension à circuler dehors, l'oeil légèrement agrandi, opérant des mélanges
capiteux concertos-grondements d'autobus. Non. Je me suis acheté un walkman
pour meubler le vide de mes soirées de chambre d'hôtel quand mes tournées de
commis-voyageur de la littérature me retiennent loin de chez moi. Pour atténuer les effets du sevrage de musique
classique qui me saisit chaque été quand nous prenons nos vacances à la
campagne ou sur le bord de la mer. Pour être sûr, où que je me trouve,
d'obtenir ma ration quotidienne de musique, un peu comme ce drogué qui traîne
avec lui sa trousse d'aiguilles et de seringues. L'effet d'hélicoptère, voilà le hic. Je n'ai pas du tout honte de ma
dépendance. J'en suis fier. Elle aide le petit garçon à continuer de vivre en
moi. N'est-ce pas pour connaître de temps à autre des effets semblables ( il y
en a plusieurs sortes, je suppose, selon les individus) que les hommes
acceptent d'avancer, jour après jour, dans cette vie un peu insipide que la
société industrielle trace devant nous avec un peu plus de précision à chaque
décennie et qui me rappelle ces autoroutes où on file à 100 kilomètres à
l'heure en bâillant?
L'effet d'hélicoptère: j'y reviendrai.
Der warme Wind strich über die Wiese und setzte
spielerisch die Blütenköpfe der Gänseblümchen, der Veilchen und des Klees in
Bewegung. Die Rasenfläche wurde von einem Bach begrenzt, der sich wie ein
silbern glänzendes Band durch die Landschaft schlängelte. Sein klares Wasser
floss leise murmelnd durch das steinige Bachbett, vorbei an den violett
blühenden Magnolienbäumen.
Entlang des Baches waren mehrere mit weißen
Tischdecken überzogene Tische aufgestellt. Auf ihnen standen Unmengen von
verschiedenen Kuchen, rot schimmernde Beerenbowle, blitzende Kristallgläser und
dazwischen mit Orchideenblüten geschmückte Schalen für die Gäste von Natasha
Steinmanns Geburtstagsfeier bereit.
An der flachen Uferböschung hatten es sich Joanna
Steinmann und ihre Freundin Linda Fowler bequem gemacht. Joanna hatte sich
ihrer Schuhe und Strümpfe entledigt und ließ die Füße im
Wasser baumeln.
Langsam lauter werdende Stimmen verrieten, dass
sich die Gäste, die zunächst im Salon des Hauses empfangen worden waren, den im
Schatten der Bäume aufgestellten Köstlichkeiten
näherten.
Joanna zog eilig ihre Füße aus dem angenehm kühlen
Wasser und versuchte umständlich, die Strümpfe über die feuchten Füße zu
ziehen, bevor einer der Gäste sie so sah.
Beeil dich bitte, Jo. Simon Bryant ist schon fast
hier. Bitte, beeil dich!, flüsterte Linda aufgeregt.
Joanna presste die Lippen aufeinander, um nicht zu
lachen.
Die Siebzehnjährige wusste, wie sehr ihre
gleichaltrige Freundin für den Erben der Bryant-Plantage schwärmte. Simon hatte
vor Kurzem West Point abgeschlossen und hielt sich für einige Zeit in ihrem
Distrikt auf, bevor auch er wie so viele andere Männer nach Mexiko in den
Krieg ziehen würde.
Ich bin es doch, die keine Schuhe anhat, also
beruhige dich, Linda.
I WAS set down from the carrier's cart at the
age of three; and there with a sense of bewilderment and terror my life in the
village began.
The June grass, amongst which I stood, was taller than I
was, and I wept. I had never been so close to grass before. It towered above me
and all around me, each blade tattooed with tiger-skins of sunlight. It was
knife-edged, dark, and a wicked green, thick as a forest and alive with
grasshoppers that chirped and chattered and leapt through the air like monkeys.
I was lost and didn't know where to move. A tropic heat oozed
up from the ground, rank with sharp odours of roots and nettles. Snow-clouds of
elder-blossom banked in me sky, showering upon me the fumes and Rakes of their
sweet and giddy suffocation. High overhead ran frenzied larks, screaming, as
though the sky were tearing apart.
For the first time in my life I was out of the sight of
humans. For the first time in my life I was alone in a world whose behaviour I
could neither predict nor fathom: a world of birds that squealed, of plants
that stank, of insects that sprang about without warning. I was lost and I did
not expect to be found again. I put back my head and howled, and the sun hit me
smartly on the face, like a bully.
From this daylight nightmare I was awakened, as from many
another, by the appearance of my sisters. They came scrambling and calling up
the steep rough bank, and parting the long grass found me. Faces of rose,
familiar, living; huge shining faces hung up like shields between me and the
sky; faces with grins and white teeth (some broken) to be conjured up like
genii with a howl, brushing off terror with their broad scoldings and
affection. They leaned over me - one, two, three - their mouths smeared with
red currants and their hands dripping with juice.
I happened to take her little right hand to
guide it in writing a word. It was wet with perspiration. I took
both her hands and opened them and saw they were wet. I realized then
that the child was under intense strain, that she was trying her very best for
my sake, submitting to something she did not in the least understand, with an
angelic wish to please me. She was not really learning anything.
.. . . She might after much effort be able to
read a little, but she could never enjoy books. She might learn to write
her name, but she would never find in writing a means of communication.
Music she could hear with joy, but she could never make it.
( )
I left her all alone for three years and that,
I know now, was wrong for me to have done. It was wrong for her and for
me. After all, she had never been separated from me before and for it to
be so sudden and so complete was hard on us both. True I paid a woman
friend to go and see her, and she reported to me each month, but it was not the
same as visiting her myself. I vowed I would go back and see her at least
once a year.
Pearl S. Buck (26
juni 1892 6 maart 1973)
In 1972
I.
My food is but spare,
And humble my cot,
Yet Jesus dwells there
And blesses my lot:
Though thinly I'm clad,
And tempests oft roll,
He's raiment, and bread,
And drink to my soul.
II.
His presence is wealth,
His grace is a treasure,
His promise is health
And joy out of measure.
His word is my rest,
His spirit my guide:
In Him I am blest
Whatever betide.
Branwell
Brontë (26 juni 1817 24 september 1848)
Landscape
with cottage, river and bridge door Branwell
Brontë
The three-toed sloth lives a peaceful,
vegetarian life in perfect harmony with its environment. "A good-natured
smile is forever on its lips," reported Tirler (1966). I have seen that
smile with my own eyes. I am not one given to projecting human traits and
emotions onto animals, but many a time during that month in Brazil, looking up
at sloths in repose, I felt I was in the presence of upside-down yogis deep in
meditation or hermits deep in prayer, wise beings whose intense imaginative
lives were beyond the reach of my scientific probing.
Sometimes I got my majors mixed up. A number of
my fellow religious-studies students - muddled agnostics who didn't know which
way was up, who were in the thrall of reason, that fool's gold for the bright -
reminded me of the three-toed sloth; and the three-toed sloth, such a beautiful
example of the miracle of life, reminded me of God.
Scene uit de film
Life of Pi uit 2012
I never had problems with my fellow scientists.
Scientists are a friendly, atheistic, hard-working, beer-drinking lot whose
minds are preoccupied with sex, chess and baseball when they are not
preoccupied with science.
I was a very good student, if I may say so
myself. I was tops at St. Michael's College four years in a row. I got every
possible student award from the Department of Zoology. If I got none from the
Department of Religious Studies, it is simply because there are no student
awards in this department (the rewards of religious study are not in mortal
hands, we all know that). I would have received the Governor General's Academic
Medal, the University of Toronto's highest undergraduate award, of which no
small number of illustrious Canadians have been recipients, were it not for a
beef-eating pink boy with a neck like a tree trunk and a temperament of
unbearable good cheer.
« GERMAINE LAUZON Ma sur Pierrette, ça
fait longtemps que jlai reniée ! Après toute cqua nous a faite !
Esttait si fine, quand esttait ptite ! Pis belle ! Quand on dit,
une vraie catin ! Ah ! on la ben aimée, moé pis mes surs ! On
la gâtait sans bon sens ! Mais pour que cest faire Jcomprends
pas ! Jcomprends pas ! Le pére, àmaison, lappelait sa ptite
pourrite ! Y lamait donc, sa Pierrette ! Quand ya prenait sur ses
genoux, là on sentait quyétait heureux ! Nous autres, on nétait pas jalouses
ROSE OUIMET On se disait : « Cest la
plus jeune. Cest toujours comme ça, cest les plus jeunes qui sont les
préférés » Quand alla comencé à aller à lécole, on la habillée comme
une princesse ! Jétais déjà mariée, moé, jmen rappelle comme si cétait
hier ! Eh ! quallétait donc belle ! Une vraie Shirley
Temple ! Pis allapprenait donc vite, à lécole ! Ben plus vite que
moé ! moé, jai jamais été ben bonne à lécole Jétais la grosse comique
dla classe, cétait toute cque jpouvais faire, de toute façon Mais elle, la
ptite bougresse, a vous-en a-tu décroché, des prix ! Prix de français,
prix darithmétique, prix de religion Oui, de religion ! Cétait pieux
comme une bonne sur, ctenfant-là.Cest ben simple, les surs étaient folles delle ! Quand on la
voit, aujourdhui Mon Dieu, au fond, jai un peu pitié delle. A doit avoir de
besoin daide, des fois Pis a doit être ben tu-seule !
GABRIELLE JODOIN Quand alla fini ses études
primaires, on ya demandé cqua voulait faire. A voulait faire une maîtresse décole.Est-tait pour commencer ses études Mais y
fallait qua rencontre son Johnny ! »
But then there was a third image that my
father gave me, different in kind from the others: which is of gravity being
like the effect of two people sitting side by side on an old sofa so that the
springs sag and they are drawn together in the middle: and there were my father
and I sitting side by side on the sofa in his study.
I would say to my father But is this true?
My father said Mathematically, it seems to be
true.
But is it really?
Ah, what is really!
I would think But together, might not my
father and I get beyond the backs of our heads in our airship?
Sometimes when my father and I had our arms
around one another sitting like this my mother would put her head round the
door of his study and say Are you coming?
My father would say Coming where?
To supper.
Ah yes, supper.
Then my mother would perhaps advance into the
room and say What have you two been doing?
Talking.
It didnt sound like talking to me!
Thinking then.
Do you have to sit like that when you think?
And I would think Oh do let us get through,
yes, into some other dimension!
It was such conversations I had with my father
that seemed relevant to the evening when the group of people round Rosa
Luxemburg had been in our apartment (they being like the people on the vast and
lonely plain) and when the young man and the girl stayed for supper.
Sind hierorts Häuser grün, tret ich noch in ein
Haus.
Sind hier die Brücken heil, geh ich auf gutem Grund.
Ist Liebesmüh in alle Zeit verloren, verlier ich sie hier gern.
Bin ich's nicht, ist es einer, der ist so gut wie
ich.
Grenz hier ein Wort an mich, so laß ich's grenzen.
Liegt Böhmen am Meer, glaub ich den Meeren wieder.
Und glaub ich noch ans Meer, so hoffe ich auf Land.
Bin ich's, so ist's ein jeder, der ist soviel wie
ich.
Ich will nichts mehr für mich. Ich will zugrunde gehn.
Zugrund - das heißt zum Meer, dort find ich Böhmen
wieder.
Zugrund gerichtet, wach ich ruhig auf.
Von Grund auf weiß ich jetzt, und ich bin unverloren.
Kommt her, ihr Böhmen alle, Seefahrer, Hafenhuren
und Schiffe
unverankert. Wollt ihr nicht böhmisch ein, Illyrer, Veroneser,
und Venezianer alle. Spielt die Komödien, die lachen machen.
Und die zum Weinen sind. Und irrt euch hundertmal,
wie ich mich irrte und Proben nie bestand,
dich hab ich sie bestanden, ein um das andre Mal.
Wie Böhmen sie bestand und eines schönen Tags
ans Meer begandigt wurde und jetzt am Wasser liegt.
Ich grenz noch an ein Wort und an ein andres Land,
ich grenz, wie wenig auch, an alles immer mehr,
ein Böhme, ein Vagant, der nichts hat, den nichts
hält,
begabt nur noch, vom Meer, das strittig ist, Land meiner Wahl zu sehen.
Römisches
Nachtbild
Wenn das Schaukelbrett die sieben Hügel
nach oben entführt, gleitet es auch,
von uns beschwert und umschlungen,
ins finstere Wasser,
taucht in den Flußschlamm, bis in unsrem Schoß
die Fische sich sammeln.
Ist die Reihe an uns,
stoßen wir ab.
Es sinken die Hügel,
wir steigen und teilen
jeden Fisch mit der Nacht.
Keiner springt ab.
So gewiß ists, daß nur die Liebe
und einer den andern erhöht.
Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 17 oktober 1973)
The last leaves' embers in total immolation
Rise into the sky; this whole forest
Seethes with irritation, just as we did
That last year we lived together.
The path you take's reflected in our tear-filled eyes,
As bushes are reflected in the murky flood-lands.
Don't be difficult, don't touch, don't threaten,
Don't offend the forest silence by the Volga.
You can hear the old life breathing:
Clumps of mushrooms growing in damp grass -
Though gnawed to the very core by slugs,
They still inflame the skin.
All our past is like a threat -
Look, I'm coming, watch, I'll kill you!
The sky shivers and holds a maple, like a rose, -
May it burn still stronger - right into your eyes.
But actually, he thought as he re-adjusted the
Ministry of Plentys figures, it was not even forgery. It was merely the
substitution of one piece of nonsense for another. Most of the material that
you were dealing with had no connexion with anything in the real world, not
even the kind of connexion that is contained in a direct lie. Statistics were
just as much a fantasy in their original version as in their rectified version.
A great deal of the time you were expected to make them up out of your head. For
example, the Ministry of Plentys forecast had estimated the output of boots
for the quarter at 145 million pairs. The actual output was given as sixty-two
millions. Winston, however, in rewriting the forecast, marked the figure down
to fifty-seven millions, so as to allow for the usual claim that the quota had
been overfulfilled. In any case, sixty-two millions was no nearer the truth
than fifty-seven millions, or than 145 millions. Very likely no boots had been
produced at all. Likelier still, nobody knew how many had been produced, much
less cared. All one knew was that every quarter astronomical numbers of boots
were produced on paper, while perhaps half the population of Oceania went
barefoot. And so it was with every class of recorded fact, great or small.
Everything faded away into a shadow-world in which, finally, even the date of
the year had become uncertain.
Uit: The Tunnel(Vertaald door Margaret
Sayers Peden)
There was only one
tunnel, dark and solitary: mine, the tunnel where my childhood, my youth, my
whole life had passed. And in one of those clear fragments of the stone wall I
had seen this girl and I had naively thought that she was coming through
another tunnel parallel to mine, when in reality she belonged to the wide
world, the limitless world of those who do not live in tunnels.
( )
More than any other,
however, I detest groups of painters. Partly, of course, because painting is
what I know best, and we all know that we have a greater reason to detest the
things we know well. But I have still another reason: THE CRITICS. They are a
plague I have never understood. If I were a great surgeon, and some fellow who
had never held a scalpel in his hand, who was not a doctor, and who had never
so much as put a splint on a cat's paw, tried to point out where I had gone
wrong with my operation, what would people think? It is the same with
painting.
( )
My dear, I have
never been able to finish a Russian novel. They are so tiresome. I think there
are thousands of characters, and in the end it turns out there are only four of
five. Isnt it maddening just when you begin to recognize a man called Alexandre,
hes called Sacha, and then Satchka, and later Sachenka, and suddenly something
pretentious like Alexandre Alexandrovitch Bunine, and later simply Alexandre
Alexandrovitch. The minute you get your bearings, they throw you off the track
again. Theres no end to it; each character is a whole family in himself."
Muscles knotted in
Baber Khans bull neck as he twisted his head and spat. He wielded
a salawarthe sword-knife of the Afghan tribesmentwo feet of
shadow-patterned Damascus steel, older than Islam, with a single- edged blade
that tapered to a diamond point and a hilt braided with leather and silver
wire. A leering face carved of yellowed ivory glared from the pommel. Your
master? Your master is a coward who sits atop his rock and plays at empire!
Bah! Think you I do not know who you are, dog of Alamut? You may have killed a
score of my Afridis, but I have killed a thousand of your brothers, a thousand
of your so-called Faithful! Baber Khan raised his salawar, eyes blazing.
Come closer, my little Assassin! Come closer, and let me make it a thousand
and one!
The Assassins temper
flared; with a guttural curse, he leaped for Baber Khan, his saber whistling in
a vicious arc that should have struck the Afridi chieftains head from his
shoulders . . . had he not been expecting it. Baber Khan ducked and twisted,
his teeth bared in a deaths-head grin as he lashed out at the overextended
Assassin.
It was sheer reflex
which saved the younger mans life. He glimpsed the descending salawar,
watered steel burnished by pale winter light; he wrenched his body to the right
and awkwardly threw his saber into the path of Baber Khans blade. Steel met
steel with a resounding clash as the salawarfragile though it seemed
shattered the Assassins saber near the hilt. The young killer screamed as the
tip of the Afghan blade bit into his brow and sliced down his left cheek,
missing the eye by a hairsbreadth.
Schon als Kind erregte
er Verwunderung. Er wuchs wie aus der Pistole geschossen und gab das Wachsen
ebenso plötzlich wieder auf. Beim Sprechen verhaspelte er sich, weil die
Gedanken den Worten entliefen; er war blitzschnell in seinen Bewegungen und
wurde oft gleichzeitig an verschiedenen Orten gesehen. Alljährlich übersprang
er eine Schulklasse; am liebsten hätte er sämtliche Klassen übersprungen.
Aus der Schule
entlassen, nahm er eine Stellung als Laufbursche an. Er war der einzige Laufbursche, der je gelaufen
ist. Von seinen Botengängen kehrte er so rasch wieder zurück, dass man nicht annehmen
konnte, er habe sie wirklich ausgeführt, und ihn deshalb entliess. Er warf sich auf die Kurzschrift
und schrieb bald fünfhundert Silben in der Minute. Trotzdem mochte kein Büro
ihn behalten; denn er datierte die Post um Wochen vor und gähnte gelangweilt, wenn seine Vorgesetzten
zu langsam diktierten.
Nach kurzem Suchen, das
ihn endlos dünkte, stellte man ihn als Omnibusfahrer ein. Mit Schaudern dachte er
später an diese Tätigkeit zurück, die darin bestand, einen fahrenden Wagen fortwährend
anzuhalten. Vor ihm winkten Strassenfluchten, die zu durcheilen genussvoll gewesen wäre. An den
Haltestellen aber winkten Leute, die einsteigen wollten, und ihnen musste er folgen.
Uit: Ik wil mijn hart volgen (Interview in Trouw. November 2011)
Stelling: ik ga
wel eens naar een plek om daar stil te staan bij mijn leven en alles wat ik doe
"Nee, ik kies dat soort momenten
niet bewust. Soms maak je onverwacht dingen mee die je duidelijk maken wat je
wilt. Afgelopen weekeinde had ik dat. Ik bezocht in Hamburg het Beatles-museum.
Er hing een handschrift van John Lennon waarop stond wat hij wilde bereiken
toen hij jong was, in zijn geval roem en rijkdom. Hij werkte daar keihard voor
en gaf niet op. Maar toen hij eenmaal had wat hij wilde, merkte hij dat het niet
alles was, en koos hij voor liefde en wereldvrede. Je moet je plannen altijd
blijven bijstellen. John Lennon is een beetje mijn vaderfiguur. Ik spiegel me
vaak aan hem. Hij heeft meer nagelaten dan mijn vader in de vorm van brieven en
teksten, terwijl mijn vader journalist was, bij Trouw."
Tusschen tai-ajam,
die naast de grafjes was opgeschoten, stond een kerkhofboom, schraal en
moeilijk gegroeid: een dunne stam, donkere glimmende blâren en een enkele,
bleek-gele, magnolia-gelijkende bloem, stervend als het stervend kerkhofje.
Even daar voorbij stond een stuk bamboeheg. Daar worstelden zich dit den
verschraalden grond een paar pisangpalmen en twee pepajaboomen omhoog, té
verbasterd al om nog vrucht te kunnen dragen: een armelijk en verdoemd leven.
Op deze plek had vroeger een kampong gestaan, maar de bewoners waren verder
getrokken; toen de uitgemergelde bodem weigerde het zaad te laten kiemen. Ze
hadden toen dat alles zoo gelaten. In den regen waren de huizen verrot en
verdwenen en de weelderige, maar al het zwakkere verstikkende, plantengroei had
de tuintjes overwoekerd. Nu was er niet meer dan dat stuk heg, die paar vruchtboomen
en het kerkhofje, dat alleen nog wachtte op het vergaan van de plankjes en de
resten pajong om weer geheel gelijk te zijn aan het overige landschap; een
droevig zieltogend overblijfsel van menschenbestaan, dat beschermingzoekend
teruggleed in den liefdevollen schoot van deze aarde, die hier nog de sterkere,
de uit God geborene, de ongeknechte oermoeder was.
Tusschen den
vulkaan en de vlakte kronkelde in een diepe geul, en door sierlijk wuivende
bamboestruiken verhuld, de rivier. En boven dit alles was de geweldige, in
zonnegloed schroeiende hemel.
Over het grasland
dwaalden kudden karbouwen. Logge, voorwereldlijk lijkende beesten, die hun
grauwe, trage, bemodderde lijven langzaam voortbewogen en den machtig
gehoornden kop alleen maar hieven om droomerig te staren naar het verre blauw
van den vulkaan of over de wijde vlakte, die gloeide in den zengenden
zonneschijn.
Madelon
Székely-Lulofs (24 juni 1899 22 mei 1958)
De Curaçaose
dichter, auteur, kunstenaar en onderzoeker Elis
Juliana is op 23 juni
overleden. Dat is door zijn familie bekendgemaakt. Hij is 85 jaar geworden.
Juliana behoort met Luis Daal en Pierre Lauffer tot de Grote Drie van de
Antilliaanse dichtkunst in het Papiaments. Zie ook alle tags voor Elis
Juliana op dit blog.
Hé Patu (fragment)
Hé Patu ta yanga.
Hé Patu ta rondia
Hun tiki kuminda
Pa su muchanan.
Hé Pakí, hé payá
Hé Pakí, hé payá.
Waggeleend (fragment)
Het eendje dat waggelt,
Het eendje dat scharrelt
Op zoek naar wat voer
Voor haar jongen:
Hóp naar links! Hóp naar rechts!
Hóp naar links! Hóp naar rechts!
Vertaald door Fred de Haas
Zwarte engelen
Rustend in moeders schoot vroeg het kind:
Mamita, zijn er zwarte engelen ook?
En wat kon de moeder anders zeggen dan:
Slaap mijn kind, slaap zacht.
De Amerikaanse dichter, vertaler en etymoloog John Anthony Ciardi
werd geboren op 24 juni 1916 in Boston. Na de dood van zijn vader in 1919, werd
hij opgevoed door zijn Italiaanse moeder (die analfabeet was) en zijn drie
oudere zussen, die allemaal zo zuinig leefden en spaarden tot ze genoeg geld
had om hem te laten studeren. Ciardi begon zijn hogere studies aan het Bates
College in Lewiston, Maine, maar stapte over naar de Tufts University in Boston,
waar hij studeerde onder de dichter John Holmes. Hij behaalde zijn diploma in
1938, en won een studiebeurs voor de universiteit van Michigan , waar hij zijn
master's degree behaalde ende eerste van vele prijzen voor zijn poëzie won. Ciardi
leerde kort aan de universiteit van Kansas City voordat hij in 1942 bij de Amerikaanse
luchtmacht ging. Hij vloog als boordschutter zo'n twintig missies boven Japan. Hij
werd ontslagen in oktober 1945 met de rang van sergeant en met verschillende
onderscheidingen. Ciardis dagboek , Saipan, werd postuum gepubliceerd in 1988.
Na de oorlog keerde Ciardi terug naar de UKC. Van 1946 tot 1953 was hij
assistent-hoogleraar aan Harvard University. In zijn tijd aan Harvardbegon Ciardi zijn lange samenwerking met de
Bread Loaf Writers Conference aan het Middlebury College in Vermont, waar hij bijna
30 jaar lezingen over poëzie gaf.
Ciardi had zijn eerste dichtbundel Homeward to America
in 1940, voor de oorlog, gepubliceerd. Zijn volgende bundel Other Skies werd
gepubliceerd in 1947. Zijn derde boek Live Another Day kwam uit in 1949. Ciardi
was begonnen om voor zijn lessen aan Harvard Dantes Goddelijke Komedie te
vertalen en ging daarmee verder gedurende heel zijn tijd daar. Zijn vertaling
van Inferno werd gepubliceerd in 1954. De vertaling van De Louteringsberg
volgde in 1961 en die van Paradiso in 1970. Van 1953 tot 1961 doceerde hij creatief
schrijven aan de Rutgers University, waarna hij koos voor een lucratieve carrièrein het college tour circuit.
Ciardi schreef ook een reeks boeken over etymologie : A
Browsers Dictionary (1980), A Second Browsers Dictionary (1983) en Good
Words to You (1987). Hij raakte tijdens de tegencultuur van de late jaren 1960
en 1970 wat in de vergetelheid. In 1956 ontving
Ciardi de Prix de Rome van de Amerikaanse Academie van Kunsten en Letteren. Hij
won ook de American Platform Associations Carl Sandburg Award in 1980. Als
erkenning van het werk van Ciardi wordt jaarlijks de John Ciardi Lifetime
Achievement Award voor poëzie toegekend aan een Italiaans- Amerikaanse dichter
voor zijn levenswerk.
Suburban
Yesterday Mrs.
Friar phoned.'Mr. Ciardi,
how do you do?' she said. 'I am sorry to say
this isn't exactly a social call. The fact is
your dog has just deposited-forgive me-
a large repulsive object in my petunias.'
I thought to ask, 'Have you checked the rectal grooving
for a positive I.D.?' My dog, as it happened,
was in Vermont with my son, who had gone fishing-
if that's what one does with a girl, two cases of beer,
and a borrowed camper. I guessed I'd get no trout.
But why lose out on organic gold for a wise crack
'Yes, Mrs. Friar,' l said, 'I understand.'
'Most kind of you,' she said. 'Not at all,' I said.
I went with a spade. She pointed, looking away.
'I always have loved dogs,' she said, 'but really!'
I scooped it up and bowed. 'The animal of it.
I hope this hasn't upset you, Mrs. Friar.'
'Not really,' she said, 'but really!' I bore the turd
across the line to my own petunias
and buried it till the glorious resurrection
when even these suburbs shall give up their dead.
White Heron
What lifts the
heron leaning on the air
I praise without a name. A crouch, a flare,
a long stroke through the cumulus of trees,
a shaped thought at the sky - then gone. O rare!
Saint Francis, being happiest on his knees,
would have cried Father! Cry anything you please
But praise. By any name or none. But praise
the white original burst that lights
the heron on his two soft kissing kites.
When saints praise heaven lit by doves and rays,
I sit by pond scums till the air recites
It's heron back. And doubt all else. But praise.
Men Marry What
They Need
Men marry what they
need. I marry you,
morning by morning, day by day, night by night,
and every marriage makes this marriage new.
In the broken name of heaven, in the light
that shatters granite, by the spitting shore,
in air that leaps and wobbles like a kite,
I marry you from time and a great door
is shut and stays shut against wind, sea, stone,
sunburst, and heavenfall. And home once more
inside our walls of skin and struts of bone,
man-woman, woman-man, and each the other,
I marry you by all dark and all dawn
and have my laugh at death. Why should I bother
the flies about me? Let them buzz and do.
Men marry their queen, their daughter, or their mother
by hidden names, but that thin buzz whines through:
where reasons are no reason, cause is true.
Men marry what they need. I marry you.
