De Amerikaanse schrijver Eugene Gladstone O’Neill werd op 16 oktober 1888 in New York City geboren. Zie en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Uit: The Iceman Cometh

„ROCKY--(in a low voice out of the side of his mouth) Make it fast. (Larry pours a drink and gulps it down. Rocky takes the bottle and puts it on the table where Willie Oban is.) Don't want de Boss to get wise when he's got one of his tightwad buns on. (He chuckles with an amused glance at Hope.) Jees, ain't de old bastard a riot when he starts dat bull about turnin' over a new leaf? "Not a damned drink on de house," he tells me, "and all dese bums got to pay up deir room rent. Beginnin' tomorrow," he says. Jees, yuh'd tink he meant it! (He sits down in the chair at Larry's left.)

LARRY--(grinning) I'll be glad to pay up--tomorrow. And I know my fellow inmates will promise the same. They've all a touching credulity concerning tomorrows. (a half-drunken mockery in his eyes) It'll be a great day for them, tomorrow--the Feast of All Fools, with brass bands playing! Their ships will come in, loaded to the gunwales with cancelled regrets and promises fulfilled and clean slates and new leases!

ROCKY--(cynically) Yeah, and a ton of hop!

LARRY--(leans toward him, a comical intensity in his low voice) Don't mock the faith! Have you no respect for religion, you unregenerate Wop? What's it matter if the truth is that their favoring breeze has the stink of nickel whiskey on its breath, and their sea is a growler of lager and ale, and their ships are long since looted and scuttled and sunk on the bottom? To hell with the truth! As the history of the world proves, the truth has no bearing on anything. It's irrelevant and immaterial, as the lawyers say. The lie of a pipe dream is what gives life to the whole misbegotten mad lot of us, drunk or sober. And that's enough philosophic wisdom to give you for one drink of rot-gut.

ROCKY--(grins kiddingly) De old Foolosopher, like Hickey calls yuh, ain't yuh? I s'pose you don't fall for no pipe dream?

LARRY--(a bit stiffly) I don't, no. Mine are all dead and buried behind me. What's before me is the comforting fact that death is a fine long sleep, and I'm damned tired, and it can't come too soon for me.

ROCKY--Yeah, just hangin' around hopin' you'll croak, ain't yuh? Well, I'm bettin' you'll have a good long wait. Jees, somebody'll have to take an axe to croak you!“

Eugene O’Neill (16 oktober 1888 – 27 november 1953)

Bij een repetitie op Briadway in 1946 

De Italiaanse schrijver Dino Buzzati werd geboren op 16 oktober 1906 in San Pellegrino. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2008 en ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Uit: Wie die Bären Sizilien eroberten (Vertaald door Heide Ringe)

Jetzt seid still und muckst euch nicht und hört die berühmte Geschichte, wie in Sizilien die Bären einfielen. Es geschah vor undenklich vielen Jahren, als die Tiere gut – und böse die Menschen

waren. Die Insel Sizilien zu jener Zeit sah noch ganz anders aus als heut. Zum Himmel ragten strahlend weiß hohe Berge voll Schnee und Eis, und mittendrin Vulkane, hohe Schlote, die sahen aus wie große Brote. Und einer besonders, mit seiner Fahne aus Rauch, den er fortwährend blies aus seinem Bauch, und der nachts dann wie besessen heulte, den sieht und hört man so bis heute. In den dunklen Höhlen dieser Berge saßen also Bären, die Kastanien aßen, Pilze, Flechten, Trüffel, Beeren, manches Blatt, und sie aßen davon, bis sie waren satt. Also gut. Vor vielen Jahren ging Leonzio, der König der Bären, mit seinem Söhnchen Tonio in den Bergen Pilze suchen. Da raubten ihm zwei Jäger das Kind. Der Vater hatte sich für einen Augenblick hinter eine Felswand entfernt, als sie den kleinen Bären allein und schutzlos überraschten. Sie schnürten ihn wie ein Paket zusammen und brachten ihn über die Abgründe tief hinunter ins Tal.

»Tonio! Tonio!«, schreit er ganz bang, die Stunden dauern ewig lang und nur das Echo streift herum, sonst ringsum Totenstille, alles stumm. Wo ist er?, fragt sich der König verwirrt: Haben die ihn in die

Stadt entführt? Endlich kehrte der König zu seiner Behausung zurück und erzählte, sein Sohn sei von einem Felsen gestürzt. Er sei tot. Er hatte nicht den Mut, die Wahrheit zu sagen. Die Geschichte wäre für jeden Bären eine Schmach gewesen, erst recht für den König. Schließlich hatte er den Raub nicht verhindert. Seit jenem Tage fand er keinen Frieden mehr. Und wie oft überlegte er sich, zu den Menschen hinunterzusteigen, um seinen kleinen Sohn zu suchen. Aber wie sollte er es alleine schaffen?“

Dino Buzzati (16 oktober 1906 – 28 januari 1972)

De Zwitserse dichter, arts, en natuurwetenschapper Albrecht von Haller werd geboren in Bern op 16 oktober 1708. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2008 en ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Der beste König

Die Thiere wollten einen König wählen. Es warfen sich viele zur Wahl auf, worunter auch der Löwe und der Hirsch war. An diesem pries man das unschädliche Gemüthe und die prächtige Gestalt. Am Löwen war die Tapferkeit und die ungemeine Stärke der Vorzug. Ein schlauer Affe rieth auf den Elephanten. Er ist stark, sagt er, wie der Löwe und dennoch so gütig als der Hirsch.

Ein Fürst ist allzu schwach, der nicht zu zürnen weiß,
Sein unbeschütztes Volk steht fremder Herrschsucht preis;
Ein Landbezwinger ist ein allgemeiner Würger,
Der Nachbarn Straf und Furcht, doch weit mehr seiner Bürger.
Der ist vollkommen groß, der, recht an Gottes Statt,
Zum Frieden Huld und Recht und Muth zum siegen hat.

Albrecht von Haller (16 oktober 1708 – 12 december 1777)

Portret door Emanuel Handmann, 1757

De Duitse dichter en schrijver Gottfried Kölwel werd geboren op 16 oktober 1889 in Beratzhausen. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2009 en ook mijn blog van 16 oktober 2010

Silvesterlied

Seht, vor den Fenstern, gleich Dämonennestern,

grau, drohend, in des Jahres altem Raum,

hängt Wolke noch an Wolke, tief wie gestern,

es glückt kein Tag, kein Stern der Nacht, kein Traum.

Wann kommt der Wind, der diese Kriegsgespenster

wie wehe Masken aus den Räumen reißt

und unsern Himmel blank fegt, blank wie Fenster,

daß Licht herabkann, Friede, Heiliger Geist?

Wenn dann das neue Jahr, das wir erhoffen,

sich selig über alle Schmerzen reckt,

für Reinheit haltet eure Herzen offen,

weh, welches Volk sich abermals befleckt!

Nur mörderische Rache denkt an gestern.

Verflucht, wem nicht der Sinn nach Liebe steht,

wärmt, trinkt vom Wein und stärkt euch, Brüder,

Schwestern,

und euer Trinkspruch sei wie ein Gebet.

Gottfried Kölwel (16 oktober 1889 – 21 maart 1958)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Gustaaf Peek werd geboren in Haarlem in 1975. Peek studeerde Engelse Taal- en Letterkunde aan de Universiteit Leiden. Na zijn studie richtte hij zich in eerste instantie op het schrijven van poëzie. Gedichten van zijn hand, evenals enkele korte verhalen, zijn onder meer verschenen in Lava, De Tweede Ronde, Tzum en Nymph. In 2006 verscheen zijn debuutroman Armin. Deze titel verwijst naar de romanpersonage Armin Immendorff, een jonge SS'er die als verloskundige aangesteld is in een ziekenhuis van Lebensborn. In 2008 verscheen zijn volgende roman Dover. In dit boek is de Chinese vluchteling Tony de hoofdfiguur van een drama dat zich begin deze eeuw ook werkelijk heeft afgespeeld, toen 58 illegale Chinezen per vrachtschip in Dover aankwamen maar gestikt bleken te zijn in een tomatencontainer. In september 2010 publiceerde Querido zijn derde roman Ik was Amerika die (net als het debuut Armin) zich deels afspeelt ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.

Uit: Ik was Amerika

Ze zagen elkaar, van een afstand. Ze zeiden goedemorgen, zwaaiden naar elkaar tijdens schafttijd. De zakken van de Duitser werden zwaarder en zwaarder, tot Harris hem waarschuwde dat het op deze manier zou gaan opvallen. Hij raadde aan om meer afgebroken katoenstelen de zakken in te smokkelen, die waren minder zwaar, maar rinkelden niet, zoals losse stenen.
Hij liet toe dat de gevangene hem soms hielp met stapelen. Na een lading bood de Duitser hem een sigaret aan.

(...)

‘Naar zijn eerste kaart aan Lilly had hij lang gezocht. De keuze was overweldigend, bloemen, dieren, impressionisten, portretten van filmsterren, auto’s, verre landen. Maar het werd een foto van Hoover Dam, het uitzicht over de rand, de duizelende diepte daar beneden. De volgende dag sprak Lilly hem hierover aan in de winkel.
– Een foto van een afgrond, Harris. En we zijn nog niet eens uit geweest.
Zijn eerste foto was bedoeld als voorzichtige introductie, een achteloze uiting van algemene interesse en een kleine herinnering aan zijn bestaan. Een beroemd Amerikaans monument leek hem net die universele toon aan te slaan.“

Gustaaf Peek (Haarlem, 1975)

16-10-2011 om 18:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver A. F. Th. van der Heijden werd geboren in Geldrop op 15 oktober 1951. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor A. F.Th. van der Heijden op dit blog.

Uit: Das Scherbengericht (Vertaald door Helga van Beuningen)

1.

Der Bart brannte ihm im Gesicht. Es fühlte sich an, als stäche jedes der harten Haare einzeln. Warum seine Haut so glühte, ob vor Juckreiz oder Scham, wußte er nicht. An einen Bart war er nicht gewöhnt. Wenn die Aufseher mal einen Augenblick nicht auf ihn achteten, wagte er es, sich mit zwei Fingern gleichzeitig zu kratzen, wobei er die Nägel tief zwischen die Haarwurzeln grub. Doch jedesmal, wenn er den Juckreiz geortet zu haben glaubte, sei es am Kinn, sei es an der Wange, hatte sich das Kribbeln rasend schnell woandershin bewegt und tauchte in der Nähe eines Ohrs auf, unter der

Nase oder im Bereich des Adamsapfels. Am liebsten hätte er mit beiden Händen in seinem Gestrüpp gewühlt – hätten Scham und Handschellen es ihm nicht verwehrt.

2.

Vor zwei Monaten hatte sein Anwalt, Douglas Dunning von der Kanzlei Dunning & Hendrix, ihm geraten, vorsorglich etwas an seinem Äußeren zu ändern. »Für eine graue Maus, die mein und dein verwechselt hat, ist Choreo schon kein Ferienparadies. Geschweige denn für eine Berühmtheit wie

dich. Und dann noch bei einer solchen Anschuldigung.«

Dunnings Stimme klang noch hohler und trockener als gewöhnlich. Seine langen Hände, sonst immer hackend in Bewegung, um seiner eintönigen Rede Profil zu verleihen, hingen ihm schlaff zwischen den Oberschenkeln. Genauso viele schlechte Zeichen, wie Finger an ihnen saßen.

»Ach, Doug, diese angebliche Berühmtheit … das empfinde ich überhaupt nicht so. Schauspieler, die auf dem Strip erkannt werden, ja, klar. Meine Tätigkeit habe ich immer als dienenden Beruf betrachtet. Agieren im Off … Im Schatten.«

»Kann man wohl sagen.«

»Nach Choreo werde ich völlig unsichtbar.«

»Ich weiß«, sagte der Anwalt müde. »Das olympische Feuer vor dem Grab des Unbekannten … sag’s noch mal. Aber nicht: Soldaten.«

»Ich bin reif für ein inneres Exil.«

»Verbannt wirst du jetzt erst mal nach Choreo. Äußerst sichtbar. Um nicht zu sagen … ins Auge springend. Du mit deinem tragischen Hintergrund. Dein Leben ist noch viel mehr Allgemeinbesitz als das deiner Kollegen. Und dazu gehört ein Gesicht.«

»Hört das denn nie auf ? Vor acht Jahren hat man mein eigenes Unglück auch schon gegen mich verwandt. Undjetzt …«

A. F.Th. van der Heijden (Geldrop, 15 oktober 1951)

De Duitse dichter, filosoof, filoloog en schrijver Friedrich Nietzsche werd geboren op 15 oktober 1844 in Röcken ten zuidwesten van Leipzig. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: Wo immer ich gehe, folgt mir ein Hund namens Ego.

„Was man versprechen kann. – Man kann Handlungen versprechen, aber keine Empfindungen;

denn diese sind unwillkürlich. Wer jemandem verspricht, ihn immer zu lieben oder immer zu hassen oder ihm immer treu zu sein, verspricht etwas, das nicht in seiner Macht steht; […] Das Versprechen, jemanden immer zu lieben, heißt also:

So lange ich dich liebe, werde ich dir die Handlungen der Liebe erweisen; liebe ich dich nicht

mehr, so wirst du doch dieselben Handlungen, wenn auch aus anderen Motiven, immerfort von mir empfangen: so daß der Schein in den Köpfen der Mitmenschen bestehenbleibt, daß die Liebe unverändert und immer noch dieselbe sei. – Man verspricht also die Andauer des

Anscheines der Liebe, wenn man ohne Selbstverblendung jemandem immerwährende Liebe gelobt.

Intellekt und Moral. – Man muß ein gutes Gedächtnis haben, um gegebene Versprechen

halten zu können. Man muß eine starke Kraft der Einbildung haben, um Mitleid haben zu

können. So eng ist die Moral an die Güte des Intellekts gebunden.

In der Moral behandelt sich der Mensch nicht als Individuum, sondern als Dividuum.

Inhalt des Gewissens. – Der Inhalt unseres Gewissens ist alles, was in den Jahren der

Kindheit von uns ohne Grund regelmäßig gefordert wurde, durch Personen, die wir verehrten

oder fürchteten. Vom Gewissen aus wird also jenes Gefühl des Müssens erregt (»dieses muß ich tun, dieses lassen«), welches nicht fragt: Warum muß ich? – In allen Fällen, wo eine Sache mit »weil« und »warum« getan wird, handelt der Mensch ohne Gewissen; deshalb aber noch nicht wider dasselbe. – Der Glaube an Autoritäten ist die Quelle des Gewissens:

Es ist also nicht die Stimme Gottes in der Brust des Menschen, sondern die Stimme einiger Menschen im Menschen.“

Friedrich Nietzsche (15 oktober 1844 – 25 augustus 1900)

De Russische dichter en schrijver Michail Joerjevitsj Lermontov werd geboren op 15 oktober 1814 in Moskou. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Michail Lermontov op dit blog.

The Angel

The angel was flying through sky in midnight,

And softly he sang in his flight;

And clouds, and stars, and the moon in a throng

Hearkened to that holy song.

He sang of the garden of God's paradise,

Of innocent ghosts in its shade;

He sang of the God, and his vivacious praise

Was glories and unfeigned.

The juvenile soul he carried in arms

For worlds of distress and alarms;

The tune of his charming and heavenly song

Was left in the soul for long.

It roamed on earth many long nights and days,

Filled with a wonderful thirst,

And earth's boring songs could not ever replace

The sounds of heaven it lost.

The Sail

The sail is whitening alone
In blue obscurity of sea:
What did it leave in country own?
What does it want so far to see.

The wind is strong, the mast is creaking,
The wave is playing with the wave ...
But not a fortune is it seeking,
Nor from this fortune is its way.

By it a stream is bright as azure,
By beams of sun it's warmed and blessed
But it is seeking gales as treasure,
As if the tempests give a rest.

Vertaald door Yevgeny Bomver

Michail Lermontov (15 oktober 1814 -  27 juli 1841)

Portret door Nikolai Pavlovich Ulyanov

De Brits-Amerikaanse schrijver Grenville Wodehouse werd geboren op 15 oktober 1881 in Guildford. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P.G. Wodehouse op dit blog.

Uit: Jeeves and the Old School Chum

„I'm beginning to understand this business of matrimony. I'm beginning to see how the thing works. Would you care to hear how I figure it out, Jeeves?"

"Extremely, sir."

"Well, it's like this. Take a couple of birds. These birds get married, and for a while all is gas and gaiters. The female regards her mate as about the best thing that ever came a girl's way. He is he king, if you know what I mean. She looks up to him and respects him. Joy, as you might say, reigns supreme. Eh?"

"Very true, sir."

"Then gradually, by degrees - little by little, if I may use the expression - disillusionment sets in. She seems him eating a poached egg, and the glamour starts to fade. She watches him mangling a chop, and it continues to fade. And so on and so on, if you follow me, and so forth."

"I follow you perfectly, sir."

(...)

It's rummy how people differ in this matter of selecting the beverage that is to touch the spot. It's what Jeeves would call the psychology of the individual. Some fellows in my position might have voted for a tankard of ale, and the Pyke's idea of a refreshing snort was, as I knew from what she had told me on the journey out, a cupful of tepid pip-and-peel water or, failing that, what she called the fruit-liquor. You make this, apparently, by soaking raisins in cold water and adding the juice of a lemon. After which, I suppose, you invite a couple of old friends in and have an orgy, burying the bodies in the morning.

(...)

To this, Mrs. Bingo's reply was long and eloquent and touched on the fact that in her last term at St. Adela's a girl named Simpson had told her (Mrs. Bingo) that a girl named Waddesley had told her (the Simpson) that the Pyke, while pretending to be a friend of hers (Mrs. Bingo's), had told her (the Waddesley) that she (the Bingo) couldn't eat strawberries and cream without coming out in spots, and, in addition, had spoken in the most catty manner about the shape of her nose. It could all have been condensed, however, into the words "Right ho".

15-10-2011 om 19:54 geschreven door Romenu  

De Italiaanse schrijver Italo Calvino werd geboren in Santiago de las Vegas op Cuba op 15 oktober 1923. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: Invisible Cities (Vertaald door William Weaver)

“Whether Armilla is like this because it is unfinished or because it has been demolished, whether the cause is some enchantment or only a whim, I do not know. The fact remains that it has no walls, no ceilings, no floors: it has nothing that makes it seem a city except the water pipes that rise vertically where the houses should be and spread out horizontally where the floors should be: a forest of pipes that end in taps, shouwers, spouts, overflows. Against the sky a lavabo's white stands out, or a bathtub, or some other porcelain, like late fruit still hanging from the boughs. You would think that the plumbers had finished their job and gone away before the bricklayers arrived; or else their hydraulic systems, indestructable, had survived a catastrophe, an earthquake, or the corrosion of termites.

Abandoned before or after it was inhabited, Armilla cannot be called deserted. At any hour, raising your eyes among the pipes, you are likely to glimpse a young woman, or many young women, slender, not tall of stature, luxuriating in the bathtubs or arching their backs under the showers suspended in the void, washing or drying or perfuming themselves, or combing their long hair at a mirror. In the sun, the threads of water fanning from the showers glisten, the jets of the taps, the spurts, the splases, the sponges' suds.

I have come to this explaination: the streams of water channeled in the pipes of Armilla have remained in th posession of nymphs and naiads. Accustomed to traveling along underground veins, they found it easy to enter the new aquatic realm, to burst from multiple fountains, to find new mirrors, new games, new ways of enjoying the water. Their invasion may have driven out the human beings, or Armilla may have been built by humans as a votive offering to win the favor of the nymphs, offended at the misuse of the waters. In any case, now they seem content, these maidens: in the morning you hear them singing.”

Italo Calvino (15 oktober 1923 - 19 november 1985)

De Nederlandse schrijfster Tessa de Loo (pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit) werd op 15 oktober 1946 in Bussum geboren. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: De Tweeling

“Luister, luister,’ zei ze, ‘u komt toch uit Keulen. Dan wil ik u toch vragen in welke straat u woonde.’ Lotte zocht steun bij een van de pilaren, de ribbels drukten door de badstof heen haar rug in. ‘Dat weet ik niet meer, ik was zes jaar
toen ze mij naar Nederland haalden.’ ‘Zes jaar.’ herhaalde de vrouw opgewonden, ‘zes jaar!’ ‘Ik herinner mij alleen,’ zei Lotte
aarzelend, ‘dat we in een Casino woonden... of in een gebouw dat ooit een casino was geweest.’‘Het is niet waar! Het is niet waar!’ De stem van de Duitse sloeg over, ze bracht haar handen naar haar hoofd en drukte haar vingertoppen tegen haar slapen. ‘Het is niet waar!’ Haar gebrul vulde oneerbiedig de gewijde ruimte, het kaatste over de marmeren vloer, steeg op om het vreedzame tafereel op het plafond te verstoren. Met wijd open ogen staarde ze Lotte aan. Vol ontzetting? Vol vreugde? Was ze waanzinnig geworden?
Ze spreidde haar armen, kwam recht op Lotte af en omhelsde haar. ‘Lottchen,’ kreunde ze, ‘begrijp je het dan niet? Begrijp je het niet?’ Lotte, fijngedrukt tussen de pilaar en het lichaam van de Duitse,
werd door een duizeling bevangen. Ze voelde een hevig verlangen aan deze ongerijmde intimiteit te ontsnappen, in damp op te gaan, te vervluchtigen.
Maar ze zat knel tussen haar oorsprong en haar selectieve geheugen, die al lang geleden een vijandig bondgenootschap waren aangegaan.
‘Du... meine Liebe,’ zei de vrouw in haar oor, ‘ ik ban het toch, Anna!’

Tessa de Loo (Bussum, 15 oktober 1946)

De Amerikaanse schrijver Mario Puzo werd geboren in New York op 15 oktober 1920. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2008 en ook mijn blog van 15 oktober 2009 en ook mijn blog van 15 oktober 2010

Uit: The Last Don

„PROLOGUE
QUOGUE 1965
On Palm Sunday, one year after the Great War against the Santadio, Don Domenico Clericuzio celebrated the christening of two infants of his own blood and made the most important decision of his life. He invited the greatest Family chiefs in America, as well as Alfred Gronevelt, the owner of the Xanadu Hotel in Vegas, and David Redfellow, who had built up a vast drug empire in the United States. All his partners to some degree.
Now the most powerful Mafia Family head in America, Don Clericuzio planned to relinquish that power, on the surface. It was time to play a different hand; obvious power was too dangerous. But the relinquishing of power was dangerous in itself. He had to do it with the most skillful benignity and with personal goodwill. And he had to do it on his own base.
The Clericuzio estate in Quoque comprised twenty acres surrounded by a ten-foot-high redbrick wall armed by barbed wire and electronic sensors. It held, beside the mansion, the homes for his three sons as well as twenty small homes for trusted Family retainers.
Before the arrival of the guests, the Don and his sons sat around the white wrought-iron table in the trellised garden at the back of the mansion. The oldest, Giorgio, was tall, with a small, fierce mustache and lanky frame of an English gentleman, which he adorned with tailored clothes. He was twenty-seven, saturnine, with savage wit and closed face. The Don informed Giorgio that he, Giorgio, would be applying to the Wharton School of Business. There he would learn all the intricacies of stealing money while staying within the law.
Giorgio did not question his father; this was a royal edict; not an invitation to discussion. He nodded obedience.
The Don addressed his nephew, Joseph "Pippi" De Lena, next. The Don loved Pippi as much as he did his sons, for in addition to blood -- Pippi being his dead sister's son -- Pippi was the great general who had conquered the savage Santadio.
"You will go and live permanently in Vegas," he said. "You will look after our interest in the Xanadu Hotel. Now that our Family is retiring from operations, there will not be much work for you here to do. However you will remain the Family Hammer."

Mario Puzo (15 oktober 1920 – 2 juli 1999)

De biografische data zijn onzeker en berusten op verhalen en legenden, maar de internationale internet encyclopedie Wikipedia geeft 15 oktober 70 v. Chr. als geboortedatum van Publius Vergilius Maro. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Vergilius op dit blog.

Uit: Aeneis II (Vertaald door Ben Bijnsdorp) 

Na zo gesproken te hebben verdween ze in de stikdonkere nacht.

Maar mij bleef voor ogen de afschuwelijke aanblik

van het Troje-vijandige godengeweld.

- Toen zag ik pas echt Ilium in vlammen opgaan

en het Troje van Neptunus totaal te gronde gaan:

zoals boeren wel op een bergtop een oude berg-es,

al ingekapt, door frenetiek hakken met bijlen om het hardst

proberen te rooien, zij steekt nog dreigend omhoog,

maar wankelt al en schudt het lover in haar getroffen kruin,

tot ze, allengs bezweken aan haar wonden,

tenslotte neerkraakt en op de bergkam een gapende vernieling aanricht.

Ik ga naar beneden en geleid door de godin kom ik heelhuids

door tussen vijand en vuur: speren wijken af en vlammen houden zich in.

- Maar wanneer ik dan bij de deur van mijn vaderlijk huis kom,

die vertrouwde woning, weigert mijn vader, die ik het eerst

naar de bergen wilde brengen en naar wie ik het eerste toega,

zijn leven te rekken en een veiliger heenkomen te zoeken,

nu Troje verwoest is. 'Jullie, die nog vers bloed in je aderen hebt,

zijn zijn woorden, 'en nog in de kracht van je leven bent,

vluchten jullie maar snel.

Als de hemelbewoners mij in leven hadden willen laten,

zouden zij deze plaats wel voor mij gered hebben. Meer dan genoeg

was het zicht op deze éne slechting van de stad waarvan we de inname overleefden.

Zeg mijn lichaam, hier zo gezeten, vaarwel en ga heen.

Door mijn eigen hand zal ik sterven; de vijand kijkt op zijn neus

en zal mij mijn wapens ontnemen; het gemis van een graf is te dragen.

Vergilius (15 oktober 70 v. Chr. - 21 september 19 voor Chr.)

Federico Barocci, Aeneas' vlucht uit Troje, 1598

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver Kees Beekmans werd geboren in 1961. Zie ook mijn blog van 15 oktober 2010.

Uit: Tussen hoofddoek en string

„Ik spreek graag met Brahim, die tweeÎntwintig jaar is en geneeskunde studeert. Brahim heeft gevoel voor humor, lacht graag, hij heeft de neiging de dingen licht te nemen, wat niet betekent dat hij geen serieus mens is, integendeel, dat hij dat wel degelijk is zie je onmiddellijk aan hem. Wat niet meteen blijkt, is hoe Marokkaans Brahim eigenlijk nog is – onder dat westerse uiterlijk, dat ringbaardje, die spijkerbroek, dat hippe getailleerde overhemd. Vanavond, terwijl we koffie drinken op het terras van hotel Balima, middenin Rabat – het is daar nog niet te koud voor, hoewel we onze jassen aan houden – merk ik voor het eerst dat onder de grappenmaker Brahim ook een tobber verborgen zit.

Ik heb Brahim op dit terras ontmoet, hij zat alleen aan een tafeltje, er was nergens plaats, ik vroeg of ik bij hem mocht gaan zitten en we raakten aan de praat. Ik heb Brahim nu een paar keer gesproken en het is duidelijk dat we elkaar liggen, er begint iets als een vriendschap te groeien. Vaak merk ik niet eens dat hij twee keer zo jong is als ik, misschien omdat hij als Marokkaan geboren en getogen in Rabat zoveel meer van Marokko en Rabat weet dan ik en hij het doorgaans is die mij het een of ander uitlegt. Doorgaans is hij het ook die zich vrolijk maakt over mijn onwetendheid, mijn naÔviteit zelfs – maar vanavond ben ik het die de rol van mentor kan aannemen. Brahim tobt. Het is voor het eerst dat hij dat laat zien. Hij twijfelt aan zijn studie – wil hij wel arts worden, doet hij dat eigenlijk niet voor zijn vader? – en hij twijfelt aan zijn vriendin, die ik ook heb ontmoet, Souad. Het is een mooi meisje, levendig, spontaan, slim ook, ze studeert iets als bedrijfskunde, en ze is niet op haar mondje gevallen. Brahim heeft nu een half jaar wat met Souad en vraagt zich af of hij wel met haar moet doorgaan, en ik zeg tegen hem, luchtigjes, dat het mij een heel goed idee lijkt dat hij breekt met Souad, dat hij dat zo snel mogelijk moet doen en of hij er bezwaar tegen heeft mij haar telefoonnummer te geven?“

Kees Beekmans (1961)

15-10-2011 om 19:54 geschreven door Romenu  

De Franstalige Algerijnse schrijver Boualem Sansal werd geboren op 15 oktober 1949 in El Teniente-Had. Na het gymnasium studeerde hij in de jaren 1970 techniek en economie en promoveerde in dat laatste vak. Vanaf 1992 werkte hij als hoge functionaris voor het Algerijnse ministerie van Industrie. Pas in 1999 werd in Parijs zijn eerste roman gepubliceerd, Le serment the Barbarian, waarvoor hij twee prijzen, de Prix Tropiques en de Prix du Premier Roman, ontving. Tot 2006 volgden vier romans en in 2003 het Journal intime et politique, 40 ans après Algerie. Na de publicatie van dit boek met zijn kritiek op de Algerijnse staat werd Sansal door het ministerie ontslagen. Sinds hij uitsluitend werkzaam is als schrijver werkt Sansal vaker met historisch materiaal. In 2008 verscheen de roman Le village de l'anglais ou Le Journal des Frères Schiller, waarin hij vertelt over de betrokkenheid van een voormalige Duitse nazi bij de vorming van de bevrijdingsbeweging FLN in de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog en beschrijft de effecten van de burgeroorlog op een dorp in de jaren 1990,

Uit: Harraga (Vertaald door Riek Walther)

„Meine Haustür gibt ein beängstigendes Geräusch von sich. Sie macht nicht klopf klopf, sondern päng päng. Sie ist gepanzert, das ist das Eine, aber trotzdem denkt man heutzutage an andere Dinge.
Beim Öffnen halte ich mich im Schutz des Türrahmens. Ein Reflex. „Chkoun? Wer da?“ Es ist weder die Patrouille noch ein Prediger noch ein Verfechter der Wahrheit noch die Nachbarin aus der Rue Marengo, eine pausbäckige alte Medusa mit tausend abgedroschenen Überzeugungen, die immer wieder auf die Neuigkeiten zurückkommt, noch sonst etwas derart Böses. Zum Glück ist es nicht unser Briefträger, der gute Moussa, der Galeerensklave von Rampe Valée, ein entsetzlich geschwätziges altes Schlachtross, das auf seinem Weg Tag für Tag, ausgenommen während Unruhen oder Streiks, papierne Schrecknisse und Viren aussät, sondern ein junges Mädchen von der lustigsten Sorte. Sie antwortet: „Ich bin’s!“ Völlig unbekannt. Schmächtig, Kleidung à la Star Academy, allerdings mit den hauseigenen Mitteln. Rechenfehler oder reine Erfindung, allein der Spitzenkragen eignet sich als Verkleidung für einen Tross von närrischen Weibern. Ganz adrett, bis auf die Kakophonie der Farben. Ihre Frisur hat sie bei verschiedenen Bräuchen geklaut, sowohl uralten als auch solchen vom letzten Schrei. Geschminkt bis zum Anschlag. Die Augen, schwarz, weiß und lebhaft, schwimmen in einer Lache Wimperntusche, die von reichlich Grün umgeben ist. Es fehlt nichts, ein Haarwirbel, ein Gerstenkorn vielleicht, und man könnte meinen, der kleine Dreckspatz käme aus einem fernen Landstrich. Ihr Parfum steht der Wolke von Tschernobyl in nichts nach. Ein wandelnder Skandal, der auf unerklärliche Weise Allahs Zorn entgangen ist. Eine geringelte Reisetasche macht ihre sechzehn, siebzehn Wanderjahre komplett. Sie liegt zu ihren Füßen wie die Hülle einer frisch gehäuteten Schlange. Die ausgesprochen vollen Lippen zu einem blutroten Schmollmund verzogen, zwischen Ärger und Frage. Eine Miene, als gäbe es hinter dem hochnäsigen Lächeln keinerlei Zweifel. Und als Krönung, ein dicker Babybauch mit freiliegendem Nabel.
„Tante Lamia?“, sagt sie entschlossen von der ganzen Höhe ihrer Einsfünfzig herab.“

Boualem Sansal (El Teniente-Had, 15 oktober 1949

15-10-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Edward Estlin Cummings werd geboren in Cambridge, Massachusetts op 14 oktober 1894. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

"Gay" is the captivating cognomen

 "Gay" is the captivating cognomen of a Young Woman of cambridge,

mass.

to whom nobody seems to have mentioned ye olde freudian wish;

when i contemplate her uneyes safely ensconced in thick glass

you try if we are a gentleman not to think of(sh)

the world renowned investigator of paper sailors--argonauta argo

harmoniously being with his probably most brilliant pupil mated,

let us not deem it miraculous if their(so to speak)offspring has that largo

appearance of somebody who was hectocotyliferously propagated

when Miss G touched n.y. our skeleton stepped from his cupboard

gallantly offering to demonstrate the biggest best busiest city

and presently found himself rattling for that well known suburb

the bronx(enlivening an otherwise dead silence with harmless quips, out

of Briggs by Kitty)

arriving in an exhausted condition, i purchased two bags of lukewarm

peanuts

with the dime which her mama had generously provided(despite courte-

ous protestations)

and offering Miss Gay one(which she politely refused)set out gaily for

the hyenas

suppressing my frank qualms in deference to her not inobvious perturba-

tions

unhappily, the denizens of the zoo were that day inclined to be uncouthly

erotic

more particularly the primates--from which with dignity square feet

turned abruptly Miss Gay away:

"on the whole"(if you will permit a metaphor savouring slightly of the

demotic)

Miss Gay had nothing to say to the animals and the animals had nothing

to say to Miss Gay

during our return voyage, my pensive companion dimly remarlted some-

thing about "stuffed

fauna" being "very interesting" . . . we also discussed the possibility of

rain. . .

E distant proximity to a Y.W.c.a. she suddenly luffed

--thanking me; and(stating that she hoped we might "meet again

sometime")vanished, gunwale awash. I thereupon loosened my collar

and dove for the nearest l; surreptitiously cogitating

the dictum of a new england sculptor(well on in life)re the helen moller

dancers, whom he considered "elevating--that is, if dancing CAN be ele-

vating"

Miss(believe it or)Gay is a certain Young Woman unacquainted with the

libido

and pursuing a course of instruction at radcliffe college, cambridge, mass.

i try if you are a gentleman not to sense something un poco putrido

when we contemplate her uneyes safely ensconced in thick glass

E. E. Cummings (14 oktober 1894 - 3 september 1962)

Portret door John Bedford

De Hongaarse schrijver Péter Nádas werd geboren op 14 oktober 1942 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Parallel Stories  (Vertaald door Imre Goldstein)

„They quietly blamed themselves, knowing that every word they now spoke was only making things worse, and that if it was so, it was better to be silent or to be blatantly conversational. Every word came to have a curious, sharp edge. Yet they were thinking about two different things and were genuinely not blaming the other. They could not mention what was preoccupying them, as they did not want to make things even worse. They were looking at each other. There was no trace of love or affection left in those faces. Motionless water. They both felt they had behaved scandalously in the last hours, their frivolity was scandalous and it made no sense to add to the scandal. Neither could account for the way they had behaved.
It is no wonder that each had scared off the other, pointlessly and unforgivably. They had talked too much, been too clever. Exposed themselves and betrayed the other they had loved.
What had made them so vulgar and shameless?
Yet, the people sitting and dancing around them had the impression that these two, sitting in the pool of light around the piano, had now irrevocably broken with each other. Inwardly they were examining the history of their relationship and savoured its scandalous nature.
Not only did they look at each other with indifference – accompanied by the sounds of the drums and the piano –, their entire emotional life underwent a change. Outside, in the wind, they had still felt the devastating power of their freedom, but indoors, under each other’s gaze they lost their independent personal existence.

They suffered no lapse of self-discipline, that was all right, they kept everything properly under control, but leaning over their neutralised gazes and indifferent expressions all the flavours and signals of their being were reserved for each other.“

Péter Nádas (Boedapest,14 oktober 1942)

De Amerikaanse dichteres, essayiste, critica en feministe Katha Pollitt werd geboren op 14 oktober 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2008 en ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Talk the Talk, Walk the SlutWalk

„And what do older feminists say? Frankly, I expected a lot more griping. Naturally, there was some, most vigorously from the antiporn scholar Gail Dines (Pornland), who sees SlutWalkers as man-pleasers embracing a false Girls Gone Wild “empowerment.” But mostly, feminists of all ages are cheering from the sidelines. Apparently feminists have a sense of humor after all and grasp the concepts of irony, parody and appropriation. Further proof that the evergreen narrative about feminist generation wars tends to fade away whenever feminists actually get out and do something.

Much of the media criticism of SlutWalk centers around the notion that its central purpose is to reclaim the word “slut.” I have my doubts that “slut” is ever going to be a compliment, since its history has always been negative and associated with uncleanness, whether literal or figurative (originally, a slut was a dirty kitchen maid). But who knows? Political struggles have affected language in unexpected ways before: “queer” and “gay,” once slang, are now standard; “black” used to be crude and “negro” and “colored” polite; “redneck,” once dismissive, is now a badge of pride; “kike” may be unredeemable, but there’s a Jewish magazine called Heeb. Maybe someday people will get it through their heads that sexually active females are not demons, morons, destroyers of men or fair game for rapists, and “slut” will either fade from the language or mean something else, like “woman who sleeps with people she wants to sleep with, and only those people.”

Katha Pollitt (New York,14 oktober 1949)

De Nederlandse schrijver Daniël Rovers werd geboren in Zelhem op 14 oktober 1975. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Walter

“Het licht viel van boven op de gestuukte witte muur van de gang. Stappen tellen terwijl de druppels drogen met elke pas die je doet. De buitendeur klemde op de drempel, het hout kuchte waar het tegen steen werd gedrukt. Buitenlucht. Walter ademde in, hij rook het gras, een zweem kalverenmest, de wol van het grijze vest.
Het erf liep hij af tot aan de Hespelaar. Daar stond Bertus van Leijsen, met voor hem Bertus Junior, die de melkkar trok. Het beest liet de kop hangen, zijn tong droop uit zijn bek. De vacht van de hond was sleets geworden op de plekken waar de tuigriemen om zijn nek spanden. Junior kwijlde, Van Leijsen sprak: ‘Goeiemorge Walter, gaode gij zo vroeg al nar de kerk?’
Walter zette een hand in zijn zij en antwoordde: ‘De vroegmis vandaag, Van Leijsen.’
Van Leijsen haalde zijn neus op. ‘Jaja, nog efkes is ’t hard werke, mar dan kunde ’t er laoter ook goe van nemen.’
Waarvan zou hij het goed moeten nemen? Van Leijsen legde een hand op zijn schouder, als om hem in de aarde langs de rand van de weg te poten. ‘Ge wit wel wa da’k bedoel. Het goeie Roomse leven. Over een tien jaor is ’t al zover. Elken avend wijn uit Frankrijk drinken in de salon van de pastorie. En de bedienden die schenken ’t in vor zulliejen herder.’
Hij beaamde: ‘Dat is het goede leven, Van Leijsen.’
‘Da is ’t beste leven, jongen. Maar eerst op studie hé, en da zal nie gemakkelik zin. Da witte gij wel, hè?’
Dit wist Walter wel: dat Van Leijsen in de oorlog te veel aardappelschillen had gegeten en daarom ook de huid van een aardappel had gekregen, en dat hij in de zomer zijn zoon Krist, die er vier dagen over had gedaan om geboren te worden, aan een touw in de voortuin vastbond zodat het menneke niet de straat op kon.
Buurman Van Leijsen bleef aandringen op zijn aanwezigheid: ‘Een zoon aon ’t altaor en land aon d’Moerdaik, da is ’t beste wa d’r is.’ Hij knikte van ja, ja en nogmaals ja, haalde zijn neus op, verzamelde het slijm in zijn mond en tufte de fluim op de klinkers. Er zat groen en een zweem van roze in.
Walter deed een pas opzij, ging bijna op de voorpoot van Junior staan. De hond hapte naar het scheenbeen van zijn belager. Kaakgeklak. Uit de bek van het beest kwam putlucht zetten.”

Daniël Rovers (Zelhem, 14 oktober 1975)

14-10-2011 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Nieuw-Zeelandse schrijfster Katherine Mansfield werd geboren op 14 oktober 1888 in Wellington. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Katherine Mansfield op dit blog.

Uit: The Storyteller (Biografie door Kathleen Jones)

„The first thing you notice in Wellington is the wind. A full southerly buster was blowing as I drove in around the bays of the harbour, hurling the waves onto the rocks. At the hotel on Tinakori Road, shutters slapped and banged in a crazy percussion, just as Katherine described in one of her earliest stories, ‘The Wind Blows’. I recognised the way it blew the stinging dust in waves, in clouds, in big round whirls, heard the ‘loud roaring sound’ from the tree ferns and the pohutukawa trees in the botanic garden, the clanking of the overhead cables for the trolley buses. Clinging to the car door to steady myself, the street map levitating from my grasp, I experienced the exactness of Katherine’s images – ‘a newspaper wagged in the air like a lost kite’ before spiking itself onto a pine tree; sentences blew away ‘like little narrow ribbons’.

Tinakori Road, where Katherine was born and where her father occupied progressively larger houses as his status rose, runs along a steep hillside with spectacular views of the city. Above it, a tree- clad slope climbs upwards towards the ridge and below it, houses stagger downhill towards the brief fringe of level ground that edges the circular bay, enclosed by hills. The street follows a major fault line in an area that remains seismically active, and tremors were part of Katherine’s childhood experience.

Katherine loved the view from Tinakori Road, writing in her youthful notebook how ‘all in a fever myself I rushed out of the stifling house . . . on to the gorse golden hills. A white road round the hills – there I walked. And below me, like a beautiful Pre- Raphaelite picture, lay the sea and the violet mountains. The sky all a riot of rose and yellow – amethyst and purple. At the foot of the hill – the city – but all curtained by a blue mist that hung over it in pale wreaths of Beauty. Though engulfed by the expanding capital, the old houses renumbered to accommodate the new, Tinakori Road has changed little in a hundred and twenty years. It is still lined by brightly painted wooden houses, and you can have a drink in the local working men’s pub, where Katherine’s inscrutable face looks down from the wall.“

Katherine Mansfield (14 oktober 1888 – 9 januari 1923)

De Duitse dichteres, schrijfster en filosofe Margarete Susman werd geboren op  14 oktober 1872 in Hamburg. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2009 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Die Geistige Gestalt Georg Simmels

„Wenn wir aus unserer erregten Zeit auf die Spanne zurückblicken, in der eine Persönlichkeit und eine Philosophie wie die Simmels möglich waren, wenn wir bedenken, was alles an Katastrophen, Entdeckungen, Erkenntnissen zwischen seiner Zeit und der unseren liegt, wenn wir die heutigen Biographien bedeutender Menschen mit denen aus der Zeit Simmels vergleichen, so begreifen wir, wie schwer es ist, dem heutigen Menschen noch ein zugängliches Bild seiner geistigen Persönlichkeit zu geben. Immer kann ja die geistige Persönlichkeit, die Verbindung von äußerem Schicksal und innerem Sein, nur innerhalb ihrer geschichtlichen Stunde begriffen werden, und ihre Bedeutung wird sich daran erweisen, wie weit sie, zwar immer in ihr haftend, doch diese Stunde überschreitet.

            Simmel ist uns durch eine Fülle reifer Einsichten, Einblicke in seine eigene und auch schon Voraussichten in unsere Zeit ein lebendig Gegenwärtiger und doch auch durch jene ungeheure Entwicklung einer veränderten Epoche schon wieder weit von uns entfernt. Freilich ist auch von der Denkergeneration, der er angehörte, der philosophischen Renaissance, an der er mitgewirkt hat, wohl keiner so schwer in seiner gesamten Problemstellung zu verstehen. Dies liegt sowohl an der großen Vielfalt seiner Probleme, den zahlreichen, ganz divergenten Punkten, an denen er ansetzt, wie an der Eigentümlichkeit seines denkerischen Wesens überhaupt. Er erscheint, trotz seiner Beziehung zu zahlreichen Menschen, als der Einsamste unter all jenen Denkern.

            Wenn ich ein Bild von ihm entwerfen soll, so sehe ich ihn in zwei verschiedenen Gestalten: Die eine ist das Bild eines antiken Weisen, wie es aus Simmels Spätzeit vorliegt. Ein zeitloses Bild, das sehr deutlich seine geistige Persönlichkeit widerspiegelt. Die andere ist die von Zeit und Raum bedingte biographische, wie sie uns aus seinem Leben und Werk entgegentritt.

            Ihm selbst ist das Biographische dem Werk gegenüber immer als unwichtig erschienen. Die Geschichte der Philosophie ist ihm die Geschichte großer philosophischer Persönlichkeiten, wobei das Biographische derart ins Gedankliche umgeschmolzen sein muß, „daß es von seiner ursprünglichen Qualität als Erlebtes nichts mehr erkennen läßt“. Das Biographische als Rohstoff ist nach ihm für die Darstellung der Philosophie ohne Wert.“

Margarete Susman (14 oktober 1872  - 16 januari 1966)

De Poolse schrijver Stefan Żeromski werd geboren op 14 oktober 1864 in Strawczyn in de buurt van Kielce. Zie ook mijn blog van 14 oktober 2006 en ook mijn blog van 14 oktober 2010.

Uit: Forebodings (Vertaald door Marie Busch)

„In the carriage were a number of poor people, Jews, women with enormously wide cloaks, who had elbowed their way to their seats, and sat chattering or smoking.
The student stood up and looked out of the window without seeing. Lines of sparks like living fire passed by the grimy window-pane, and balls of vapour and smoke, resembling large tufts of wool, were dashed to pieces and hurried to the ground by the wind. The smoke curled round the small shrubs growing close to the ground, moistened by the rain in the valley. The dusk of the autumn day spread a dim light over the landscape, and produced an effect of indescribable melancholy. Poor
boy! Poor boy!
The loneliness of boundless sorrow was expressed in his weary look as he gazed out of the window. I knew that the pivot on which all his emotions turned was the anxiety of uncertainty, and that beyond the bounds of conscious thought an unknown loom was weaving for him a shadowy thread of hope. He saw, he heard nothing, while his vacant eyes followed the balls of smoke. As the train travelled along, I knew that he was miserable, tired out, that he would have liked to cry quietly.
The thread of hope wound itself round his heart: Who could tell? perhaps his father was recovering, perhaps all would be well?
Suddenly (I knew it would come), the blood rushed from his face, his lips went pale and tightened; he was gazing into the far distance with wide-open eyes. It was as if a threatening hand, piercing the grief, loneliness and dread that weighed on him, was pointing at him, as if the wind were rousing him with the cry: 'Beware!' His thread of hope was strained to breaking-point, and the naked truth, which he had not quite faced till that minute, struck him through the heart like a sword.
Had I approached him at that instant, and told him I was an omniscient spirit and knew his village well, and that his father was not lying dead, he would have fallen at my feet and believed, and I should have
done him an infinite kindness.
But I did not speak to him, and I did not take his hand. All I wished to do was merely to watch him with the interest and insatiable curiosity which the human heart ever arouses in me.“

Stefan Żeromski (14 oktober 1864 - 20 november 1925)

14-10-2011 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Herman Franke werd geboren op 13 oktober 1948 in Groningen. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Herman Franke op dit blog.

Uit: De ironie van de romantiek (Kellendonk lezing 2000)

`Er waren eens een vader en een zoon'. Zo begint een van de ontroeren­dste verhalen die ik ken. Het gaat over de dagelijkse omgang tussen een vader en een zoon. Zij voeren opgewekte, leven­dige gesprekken met elkaar, hoewel ze erg zwaarmoedig zijn. Beiden geloven dat ze schuld dragen aan het verdriet van de ander, zonder dit ooit uit te spreken. Maar heel af en toe blijft de vader voor de zoon staan, laat een bekom­mer­de blik op hem rusten en zegt: arm kind, jij leeft in een stille ver­twijfe­ling. Dan sterft de vader. En de zoon ziet veel, hoort veel, beleeft veel en wordt be­proefd in velerlei verzoe­kingen, maar er is maar één ding waar hij naar verlangt, maar één ding dat hem zou kunnen ontroeren: dat zijn die woor­den, en de stem van zijn vader die ze spreekt. En de enige troost die hij op zijn eigen oude dag heeft is dat zijn stem zo sterk op die van zijn vader is gaan lijken, dat hij tot zich­zelf kan zeg­gen: arm kind, jij leeft in een stille vertwijfe­ling. De schrij­ver van dit verhaal is de Deense filosoof Soren Kierkegaard die leefde in de eerste helft van de negentiende eeuw. Hij zag eruit als Jannes van der Wal, was zeker zo excentriek, werd op straat in Kopenhagen uitgelachen om zijn spillebenen en bouwde een bizar maar indruk­wekkend oeuvre op zijn existen­tieel getob over de verbreking van zijn verlo­ving met de 18-jarige Regine Olsen. Dat was in 1841 nog iets waar­van iedereen schande sprak. Op internet zijn portret­jes van Regine te vinden. Het is een wreedheid van de tech­nische voor­uit­gang dat honderden mil­joe­nen mensen nu kunnen zien hoe lief het meisje eruit zag dat hij hardhandig maar ook vol rijk gescha­keerd schuldge­voel van zich afstootte, nadat genade­loos zelfon­derzoek hem tot de conclusie had ge­bracht dat hij niet voor het huwe­lijk geschikt was en een andere taak had te volbren­gen, te weten het eenzaam leren leven met ver­twij­feling en angst en het zoeken naar een reli­gieuze uitweg, zeg maar troost.

Het verhaal over die vader en zoon is opgenomen in zijn Stadia op de levensweg dat in 1845 verscheen. In mijn herinne­ring was het veel langer dan de ene bladzijde die het in werke­lijkheid beslaat. Het is zo'n verhaal dat pas in de ver­beelding van de lezer een echt verhaal wordt, wat misschien wel de mooiste verhalen zijn. Ik las het bijna tien jaar geleden. Het was een zomerse dag en ik zat drie hoog achter op mijn balkon onder een bont­ge­kleurde para­sol.“

Herman Franke (13 oktober 1946 – 14 augustus 2010)

De Jamaicaanse schrijver Colin Channer werd geboren op 13 oktober 1963 in Kingston. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010

Uit: Waiting in Vain

„He didn't know where he'd take it. He didn't understand poetry really. He'd never studied it. He believed in it as an act of faith.

Bird. He began to think of Ian now. They used to call him Bird for his hawkish nose and pelican legs. What will it be like to see him again? He checked his watch. It was eleven. Air Jamaica was leaving at three; they were always on time. He would be in New York at seven.

Blanche came out and joined him. She was wearing one of his shirts. It was a soft tangerine with a broad camp collar and flaps on the pleated pockets. A few months short of fifty, she moved with the angular vim of a teenager. She leaned against the banister, a Rothman's between her lips.

Age had refined her beauty, streaking her hair silver and adding lines and accents to the poetry of her face--commas that made him pause at her eyes, dashes that framed her mouth. She had brows like Frida Kahlo, and lips like Chaka Khan.

"New York," she began. "How long are you going to be there?"

"Just the weekend," he said.

"Then you go to London. And you're coming back when?"

"The end o' August."

"Three months."

As she watched him pick up the mango, she marveled anew at his face. Like reggae, it was a New World hybrid, a genetic melange of bloods that carried in their DNA memories of the tribes that fought and fucked on the shores of the Americas--Chinese and Arab, English and Scotch from his father's side; Dutch and Portuguese Sephardic Jew from his mother's. But the final combination--brown like sun-fired clay; cheeks high and spread apart; nose narrow with a rounded tip; lips wide and fluted--was a vibrant African presence, Yoruba and Akan.

Last night was wrong, she said to herself. But she'd been holding back for months now . . . had even thought she would get through it. But last night, knowing he'd be leaving today just made her desperate. Or was it angry? Three months is a long time for a woman, she thought, especially with a man like this, one who makes love from the inside out--from the core of her soul where she hides her fears, to the taut muscles on the back of her neck. And the way he was eating that mango--the flesh becoming slush and dripping down his arm.“

Colin Channer (Kingston, 13 oktober 1963)

De Albanese dichter Migjeni (eigen. Millosh Gjergj Nikolla) werd geboren op 13 oktober 1911 in Shkodra. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010

The themes

Is there the theme of a poem among fading memories,
Among the happy memories of childhood innocence,
When the heart was full of worldly pleasures,
Desires, hopes and ever-sweet dreams?
Is there the fiery theme of a poem of love
Among the lingering memories of eager youth,
With sonorous rhymes and ardent vows,
Full of the lust for life and shouts of mirth?

On the pallid faces of fallen women
Loitering in doorways to sell themselves,
On their faces a tragic poem is carved
In tears and grief that rise to the heavens,

In dark corners where derision reigns
In disgust, and the insane jeer
At their wives and children,
There in revolt great themes await creation.

In hidden corners where fear dwells
And passivity lurks to smother life,
There in betrayal does the theme take its source
And with it, the poet pens his verse.

Throughout man's life do themes of all kinds
Come and go. Now the ultimate of themes has come,
Frightening in our fantasy - the paling of the face,
An ominous shadow, and the death knell tolls.

Vertaald door Robert Elsie

Migjeni (13 oktober 1911 – 26 augustus 1938)

In 1932 

De Amerikaanse dichter en schrijver Arna Wendell Bontemps werd geboren op 13 oktober 1902 in Alexandria in Louisiana. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010
 

God Give to Men

God give the yellow man
an easy breeze at blossom time.
Grant his eager, slanting eyes to cover
every land and dream
of afterwhile.

Give blue-eyed men their swivel chairs
to whirl in tall buildings.
Allow them many ships at sea,
and on land, soldiers
and policemen.

For black man, God,
no need to bother more
but only fill afresh his meed
of laughter,
his cup of tears.

God suffer little men
the taste of soul's desire.

Arna Wendell Bontemps (13 oktober 1902 – 4 juni 1973)

De Amerikaanse schrijver Conrad Richter werd geboren op 13 oktober 1890 in Pine Grove, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 13 oktober 2008 en ook mijn blog van 13 oktober 2009 en ook mijn blog van 13 oktober 2010

Uit: The Light in the Forest

"Now go like an Indian, True Son," he said in a low, stern voice. "Give me no more shame."

He left almost at once and the boy heard his footsteps in the leaves. The rustling sound grew farther and farther away. When he sat up, his father was gone. But never before or since was the place his father was going back to so clear and beautiful in the boy's mind. He could see the great oaks and shiver-bark hickories standing over the village in the autumn dusk, the smoke rising from the double row of cabins with the street between, and the shining, white reflection of the sky in the Tuscarawas beyond. Fallen red, brown and golden leaves lay over roofs and bushes, street and forest floor. Tramping through them could be made out the friendly forms of those he knew, warriors and hunters, squaws, and the boys, dogs and girls he had played with. Through the open door of his father's cabin shone the warm red fire with his mother and sisters over it, for this was the beginning of the Month of the First Snow, November. Near the fire heavy bark had been strewn on the ground, and on it lay his familiar bed and the old worn half-grown bearskin he pulled over himself at night. Homesickness overwhelmed him, and he sat there and wept“.

Conrad Richter (13 oktober 1890 – 30 oktober 1968)

In 1912

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 13 oktober 2010.

De Britse romanschrijfster en gewezen politica Edwina Currie werd geboren in Liverpool op 13 oktober 1946.

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse schrijver, journalis en redacteur Peter Buwalda werd geboren in Blerick in 1971. Hij was medeoprichter van het tijdschrift WAH WAH. Daarnaast schreef hij essays en verhalen voor tijdschriften als Bunker Hill, De Gids, Hollands Maandblad en Vrij Nederland. In september 2010 debuteerde hij met de roman Bonita Avenue, uitgegeven door De Bezige Bij. Het boek kreeg een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs 2011. Ook is hij in de race om de Gouden Strop. Op 22 september 2011 werd bekend dat hij de Academica Debutantenprijs heeft gewonnen.

Uit: Bonita Avenue

“Toen Joni Sigerius hem op een zondagmiddag in 1996 meenam naar de woonboerderij van haar ouders om hem officieel voor te stellen, gaf haar vader hem een hand die hem aan de stevige kant leek. ‘Jij hebt die foto gemaakt,’ zei de man. Of was het een vraag?

    Siem Sigerius was een gedrongen, donkerbehaarde kerel met een stel oren waarnaar je meteen moest kijken; ze waren kroppig, ze leken gefrituurd, en omdat Aaron gejudood had wist hij dat het bloemkooloren waren. Je kreeg ze van stugge mouwen van ruig katoen die er almaar langs schuurden, door de schelpen steeds weer te laten opfrommelen tussen harde lichamen en ruwe matten, er hoopte zich bloed en pus op tussen het kraakbeen en de babyzachte huid. Wie daar niets aan deed bleef zitten met verharde zwellingen en bulten. Aan Aarons eigen hoofd zaten twee doodgewone, ongeschonden perzikoortjes; bloemkooloren waren voorbehouden aan kampioenen, aan monomane kerels die avond aan avond over de tatami schoven. Je moest zo’n kropoor verdienen, er verdwenen manjaren in. Het leed geen twijfel dat Joni’s vader ze als eretekens droeg, als een bewijs van werklust en mannelijkheid. Wanneer Aaron vroeger tijdens toernooien tegenover zo’n geoormerkt dier kwam te staan, sloeg de angst hem om het hart; voor hem was een bloemkooloor aan de einder slecht nieuws, hij was een waardeloze wedstrijdjudoka. Om te verbergen dat hij onder de indruk was, antwoordde hij: ‘Ik maak aan de lopende band foto’s.’

    Sigerius’ oren bewogen kort. Zijn kroezende haar zat viltig kortgeknipt op zijn platte, brede hoofd. Hoewel hij gekleed ging in kostuums of corduroy broeken en poloshirts van Ralph Lauren, de tuniek van de werkgever, van de arrivé, zou je hem op grond van die oren en dat buffelachtige lichaam niet inschalen als iemand die leiding gaf aan een universiteit, laat staan dat je zou geloven dat hij gold als de grootste Nederlandse wiskundige sinds Luitzen Brouwer. Een man met zijn fysiek verwachtte je in de bouw, of ’s nachts aan de snelweg in een fluorescerend hesje achter een bak met teer. ‘Je weet best welke foto ik bedoel,’ zei hij.”

13-10-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Ode aan de mus

Schuim onder de vogels,
schuim dat wegstuift en
weer aanwuift als een
kwetterende stofwolk,
schorem dat vecht om
elke kruimel, stof-
badend plebs, honk-
vaste landloper,
Jan Rap die doodgaat
zonder maat, brutale
bek die stinkt naar
paardenvijgen, gespuis
dat vliegt.

Moissac

Hoe moeten we door dit portaal
naar binnen? Ik kan niet verder
en blijf staan. Tussen de sleutels
die Petrus peinzend koestert
en Jesaja's neergeslagen blik
rekken zich leeuw en leeuwin
staande op leeuwin en leeuw.
Naast Jeremias, rug aan rug met
Paulus, starend naar de voorhal
van een kerk vol heidenen.
Ik kijk omhoog en zie de deur
die is geopend in de hemel.
Ik zie de troon en op die troon
versteent hij die tot leven wekt;
zijn linkerhand rust op een boek.
Hoe kom ik onder dit visioen
vandaan? Wat te beginnen
met de vierentwintig oudsten
en die vier dieren vol ogen,
die elk zes vleugels hebben,
en die twee sterke engelen
die zwijgen?
Wat moeten wij
met deze beelden, ontleend
aan een vergeten boek?

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

De citroenen

Luister naar mij, gelauwerde poëten

bewegen zich alleen maar tussen planten

met vreemde namen: buxussen ligusters of acanthen.

Maar ik, ik hou van wegen uitkomend bij dichtbegroeide

waterlopen waar in halfopgedroogde

modderpoelen soms kleine jongetjes

een schrale paling vangen;

van paadjes die de oeverranden volgen

en door gepluimde rietbosschages afdalen

naar groentetuinen tussen bomen vol citroenen.

Wanneer 't gekwetter van de rappe vogels

verstomt en opgaat in het diepe luchtblauw

beluister je beter het zacht gefluister

van de bevriende takken, daar waar bijna niets beweegt,

en deze zinnelijke geur

die niet van de aarde los kan komen

en in het hart een zoete onrust wekt.

Daar zwijgen als bij toverslag de passies

ver van de strijd die hen beheerste,

dan valt ook ons, armzaligen, ons deel van rijkdom toe,

de milde geur van de citroenen.

In deze stilten, waarin alle dingen

zich overgeven en bereid lijken

hun uiterste geheim te openbaren,

verwacht je soms wel eens

een fout van de Natuur op 't spoor te komen,

het dode punt der wereld, de schakel die niet houdt,

de te ontwarren knoop die ons uiteindelijk

in 't hart zal voeren van een waarheid.

De blik speurt om zich heen,

de geest gaat na verbindt en scheidt

in het parfum dat zich verspreidt

wanneer de dag haast wegdoezelt.

Dit zijn de stilten waarin je iedre

menselijke schim die zich verwijdert

als een verstrooide Godheid ziet.

Maar als de illusie wijkt, brengt ons de tijd

weer terug in steden vol lawaai waar 't hemels blauw

zich maar met mondjesmaat laat zien tussen de daken.

Regen maakt dan de aarde moe, en vol verveling

druppelt de dichte winter op de huizen,

het licht wordt schriel - bitter de ziel.

Maar op een dag zien we eensklaps door een poort

tussen de bomen van een binnenplaats

de gelen der citroenen oplichten;

dan smelt de kilte in ons binnenste

en heel ons hart wordt overstelpt

door 't feestgeschetter

van de gouden trompetten van het zonnelicht.

 
Vertaald door Frans van Dooren

Eugenio Montale (12 oktober 1896 - 12 september 1981)

Zelfportret 

De Amerikaanse dichter, criticus en vertaler Robert Stuart Fitzgerald werd geboren op 12 oktober 1910 in Springfield, Illinois. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008 en ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Et Quidquid Aspiciebam Mors Erat

“In this and whatever days to come  

The transparent world and its motions  

Compose a sheer void. How could  

That be removed upon which every  

Animate joy was founded? What   

Thrives now but the vile face of nature  

Made up by the sun to idiot glory?  

Let it sway and blow its intrinsic  

Monotony of vapors, seasons,  

Tumblebugs and blind men; let me  

Weep and curse those begetting fools,  

And honorably weep my life long.

“You would not cover me over  

With the dropping indecent clods,  

You sanctimonious bastards: take  

Such of my hatred as is left

When I have cursed the aspergent  

Water shaker with his stole, his  

Sotto voce Latin sing song;

You craving, self-important ghouls,  

Let me alone, or I will show you  

The savage green sprouting

Through the obscene holes of your eyes.

“Gone out of the air, not gone

Out of my nightly vision, yet

With desperate years to be corrupted  

There too, wasted, thinned

To the damned ghost of your convention—

You win in the end—he who was

So distinguished for patience,

For suffering, for valor,

Of such sensible pale fingers,  

A humorous, wise man.

“Hereby I curse this hard city  

And its whoring, golfing, political   

Poker-playing men, all those
Who were schoolfellows or friends  

In the old time, and never,

Though good churchgoers, visited him.  

And I engrave here my small blessing  

On that large silent decent one  

Who thought it friendliness to do so;  

Him and few others would I spare,  

But let the rest go rot in a worse  

Hell than even their own world is.  

Yet their unawareness is his grace,  

If grace be in this charnel progress:  

His ten-year sickroom I say

Shames with life their death forever,   

And all is death elsewhere.”

Robert Fitzgerald (12 oktober 1910 – 16 januari 1985)

12-10-2011 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Paul Engle werd geboren op 12 oktober 1908 in Cedar Rapids. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008 en ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Hero

I

I have heard the horn of Roland goldly screaming

In the petty Pyrenees of the inner ear

And seen the frightful Saracens of fear

Pour from the passes, fought them, brave in dreaming.

But waked, and heard my own voice tinly screaming

In the whorled and whirling valleys of the ear,

And beat the savage bed back in my fear,

And crawled, unheroed, down those cliffs of dreaming.

II

I have ridden with Hannibal in the mountain dusk,

Watching the drivers yell the doomed and gray

Elephants over the trumpeting Alps, gone gay

With snow vivid on peaks, on the ivory tusk.

But waked, and found myself in the vivid dusk

Plunging the deep and icy floor, gone gray

With bellowing shapes of morning, and the gay

Sunshaft through me like an ivory tusk.

III

I have smiled on the platform, hearing without shame

The crowd scream out my praise, I, the new star,

Handsome, disparaging my bloody scar,

Yet turning its curve to the light when they called my name.

But waked, and the empty window sneered my name,

The sky bled, drop by golden drop, each star

The curved moon glittered like a sickle's scar,

The night wind called with its gentle voices: Shame!

Paul Engle (12 oktober 1908 – 25 maart 1991)

Hier in 1957 met Writers’ Workshop studenten

De Amerkaanse schrijfster Ann Petry werd geboren op 12 oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2009 en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: In Darkness and Confusion

„He looked out toward the lobby of the hotel, attracted by the sound of voices. A white cop was arguing with a frowzy-looking girl who had obviously had too much to drink.
"I got a right in here. I'm mindin' my own business," she said with one eye on the bar.
"Aw, go chase yourself." The cop gave her a push toward the door. She stumbled against a chair.
William watched her in amusement. "Better than a movie," he told himself.
She straightened up and tugged at her girdle. "You white son of a bitch," she said.
The cop's face turned a furious red. He walked toward the woman, waving his nightstick. It was then that William saw the soldier. Tall Straight. Creases in his khaki pants. An overseas cap cocked over one eye. Looks like Sam looked that one time he was home on furlough, he thought.
The soldier grabbed the cop's arm and twisted the nightstick out of his hand. He threw it half the length of the small lobby. It ratted along the floor and came to a dead stop under a chair.
"Now what'd he want to do that for?" William said softly.“

Ann Petry (12 oktober 1908 – 28 april 1997)

De Franse schrijver Louis Hemon werd geboren op 12 oktober 1880 in Brest in Bretagne. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: Maria Chapdelaine

«Ite missa est.»

La porte de l'église de Péribonka s'ouvrit et les hommes commencèrent à sortir.

Un instant plus tôt elle avait paru désolée, cette église, juchée au bord du chemin sur la berge haute, au-dessus de la rivière Péribonka, dont la nappe glacée et couverte de neige était toute pareille à une plaine. La neige gisait épaisse sur le chemin aussi, et sur les champs, car le soleil d'avril n'envoyait entre les nuages gris que quelques rayons sans chaleur et les grandes pluies de printemps n'étaient pas encore venues. Toute cette blancheur froide, la petitesse de l'église de bois et des quelques maisons, de bois également, espacées le long du chemin, la lisière sombre de la forêt, si proche qu'elle semblait une menace, tout parlait d'une vie dure dans un pays austère. Mais voici que les hommes et les jeunes gens franchirent la porte de l'église, s'assemblèrent en groupes sur le large perron, et les salutations joviales, les appels moqueurs lancés d'un groupe à l'autre, l'entrecroisement constant des propos sérieux ou gais témoignèrent de suite que ces hommes appartenaient à une race

pétrie d'invincible allégresse et que rien ne peut empêcher de rire.

Cléophas Pesant, fils de Thadée Pesant le forgeron, s'enorgueillissait déjà d'un habillement d'été de couleur claire, un habillement américain aux larges épaules matelassées; seulement il avait gardé pour ce dimanche encore froid sa coiffure d'hiver, une casquette de drap noir aux oreillettes doublées en peau de lièvre, au lieu du chapeau de feutre dur qu'il eût aimé porter.

À côté de lui Égide Simard, et d'autres qui, comme lui, étaient venus de loin en traîneau, agrafaient en sortant de l'église leurs gros manteaux de fourrure qu'ils serraient à la taille avec des écharpes rouges. Des jeunes gens du village, très élégants dans leurs pelisses à col de loutre, parlaient avec déférence au vieux Nazaire Larouche, un grand homme gris aux larges épaules osseuses qui n'avait rien changé pour la messe à sa tenue de tous les l'ours: vêtement court de toile brune doublé de peau de mouton, culottes rapiécées et gros bas de laine gris dans des mocassins en peau d'orignal.“

Louis Hemon (12 oktober 1880 - 8 juli 1913)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Paula von Preradović werd geboren op 12 oktober 1887 in Wenen. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2008.

Ein Grab

Vater, ach wie lange bist du tot.

Aber diese nun ist deine Stunde.

Wunde, die dir floß, ward meine Wunde,

Not, die einst dich schlug, ward meine Not.

Frühzerbrochner Stimme krankes Läuten

Und das Scharfe deiner Schläfenfalten,

Heute wüßt ich, wem die Runen galten

Und den schrillen Ton wüßt ich zu deuten.

Die in Hoffart sich von dir entfernte,

Lieblos eilig deinen Weg gemieden,

Heut erschreit sie deinen bittern Frieden

Und das Licht, das deine Nacht besternte.

Heute, Vater, liegst du herrscherlich.

Denn der Gott, dem du gefront in Treue,

Des ich mich entschlagen sonder Reue,

Vielen Leides überwand er mich.

Paula von Preradović (12 oktober 1887 – 25 mei 1951)

12-10-2011 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Gertrud von Le Fort werd geboren in Minden op 11 oktober 1876. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: Prinzessin Christelchen

„Nein, danke. Sie können gehen, Erna.“ Die Kammerjungfer entfernte sich knixend, und Prinzessin Christine war allein in dem hellerleuchteten Toilettenzimmer. Sie nahm die weißen Rosen, welche von der Garnitur ihres Kleides übrig geblieben waren, und setzte sie in ein Glas, denn Prinzessin Christine konnte Blumen nicht welken sehen. Dann trat sie noch einmal vor den hohen Kristallspiegel. Es war ein scheuer, beinahe ängstlicher Blick, den sie hinein sandte, und gleich darauf wandte sie sich hastig ab. Es lohnte sich auch wahrhaftig nicht, lange hinein zu blicken. Eine kaum mittelgroße, schmächtige Gestalt, ein blasses, müdes Gesichtchen mit unregelmäßigen, nervösen Zügen, das war alles, was sie sah. Dazu ein schlichtes, weißes Kleid und an der Brust einige große, weiße Rosen, die genau so blass und müde den Kopf hängen ließen, wie die junge Prinzessin. Die Kammerjungfer hatte ihr durchaus noch einige dunkle Granaten ins Haar stecken wollen, aber Prinzessin Christine besaß eine Abneigung gegen lebhafte Farben, da war nichts zu machen gewesen.
Unten am Portal des Schlosses fuhren die ersten Wagen vor. Die kleine Prinzessin hatte sich einen Stuhl ans Fenster gezogen und presste den Kopf gegen die kühlen Scheiben. Wie wunderschön war es doch, hier allein zu sein! Sie hatte das so selten. Horch! Wieder ein Wagen! Neugierig blickte die Prinzessin hinunter. So also sah man ans, wenn man als junges Mädchen zum Ball fuhr! In große Abendmäntel gehüllt, stiegen eben zwei junge Damen in Begleitung einer älteren aus dem Wagen. Im Schein der hellen Lichter vor der Einfahrt des Schlosses konnte Prinzessin Christine ihre Gesichter deutlich erkennen. Die eine sah strahlend aus in froher Erwartung, die andere ein wenig aufgeregt, beinahe ängstlich.

Eben kamen von der anderen Seite mehrere junge Offiziere. Einer von ihnen sprach die Ängstliche an, wahrscheinlich benutzte er das Zusammentreffen, sie gleich um einen Tanz zu bitten. Sie nickte und lächelte - jetzt sah sie nicht mehr ängstlich ans. Es mußte doch ein eigener Reiz darinnen liegen, zum Tanze aufgefordert zu werden. Prinzessin Christine seufzte. Sie durfte ja nur befehlen - ach, immer nur befehlen!“

Gertrud von Le Fort (11 oktober 1876 - 1 november 1971)

De Franse schrijver François Mauriac werd op 11 oktober 1885 geboren in  Bordeaux. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2010. en eveneens alle tags voor François Mauriac op dit blog.

Uit : Thérèse Desqueyrou

“Thérèse, beaucoup diront que tu n'existes pas. Mais je sais que tu existes, moi qui, depuis des années t'épie et souvent t'arrête au passage, te démasque. Adolescent, je me souviens d'avoir aperçu, dans une salle étouffante d'assises, livrée aux avocats moins féroces que les dames empanachées ta petite figure blanche et sans lèvres. Plus tard, dans un salon de campagne, tu m'apparus sous les traits d'une jeune femme hagarde qu'irritaient les soins de ses vieilles.
Parentes, d'un époux naïf : __ "Mais qu'a-t-elle donc ? disaient-ils. Pourtant nous la comblons de tout."
Depuis lors, que de fois ai-je admiré, sur ton front vaste et beau, ta main un peu trop grande ! Que de fois, à travers les barreaux vivants d'une famille, t'ai-je vue tourner en rond, à pas de louve ; et de ton oeil méchant et triste tu me dévisageais.
Beaucoup s'étonneront que j'aie pu imaginer une créature plus odieuse encore que tous mes autres héros. Saurai-je jamais rien dire des êtres ruisselants de vertu et qui ont le coeur sur la main ? Les "coeurs sur la main" n'ont pas d'histoire... mais le connais celle des coeurs enfouis et tout mêlés à un corps de boue. J'aurais voulu que la douleur, Thérèse, te livre à Dieu ; et j'ai longtemps désiré que tu fusses digne du nom de sainte Locuste. Mais plusieurs, qui pourtant croient à la chute et au rachat de nos âmes tourmentées, eussent crié au sacrilège.
Du moins, sur ce trottoir où je t'abandonne, j'ai l'espérance que tu n'es pas seule.”

François Mauriac (11 oktober 1885 - 1 september 1970)

De Duitse schrijver Christoph Peters werd geboren op 11 oktober 1966 in Kalkar. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: Kommen und gehen

“Bei uns werde der Deich halten, bestimmt, hatte Vater gesagt, er halte seit zwanzig Jahren. Die Zeitung schrieb, daß es im Süden weiterhin regne, daß das Hochwasser steige, flußaufwärts seien ganze Landstriche überschwemmt. Das Laub hing gelb und naß von den Bäumen. Es gab keinen Himmel, nur den grauen Lappen Nebel, der nach Mist roch. Die Turmuhr schlug zwölf, dann heulte die Sirene wie jeden Samstag. Karl schaltete seinen Handpflug aus.
Ich hatte keine Angst zu ertrinken. Ich war traurig, daß es Winter wurde, da sperrte die Kälte einen oft ins Haus. Und enttäuscht, weil Ria dicke Bohnen gekocht hatte - die mochte ich nicht.
Karl trat zur Tür herein, nahm seinen speckigen Hut ab, die Gummistiefel hatte er draußen gelassen. Er setzte sich an den Tisch, steckte eine filterlose Zigarette an, strich den verklebten Rest Haare zurecht, mit einer Hand, die noch schmutziger war als seine Hose. Er trug zwei Paar Socken, durch die Löcher der oberen sah man die unteren, und sein linker großer Zeh ragte aus beiden. Karl hatte keine Frau, die sie ihm stopfte an den langen dunklen Abenden im Advent. Jedenfalls behauptete Grete, daß Karls Junggesellendasein der Grund für die Löcher, für seine ungepflegte Erscheinung sei. Er fragte: "Was macht die Schule?" Ich sagte: "Gut", ohne von meinem Buch aufzuschauen, obwohl es langweilig war. Ich wollte mich nicht mit ihm unterhalten. Ich hoffte, daß er schnell mit dem Pflügen fertig wurde und wieder verschwand, hoffte es jedoch nur halb so inständig wie Grete, die kaum ein "Ja" oder "Nein" herausbrachte und einen Blick hatte, als würde sie Rattengift streuen. Ria hingegen stellte ihm Bier und Weinbrand hin, danach frische Rindfleischsuppe, die eigentlich zum Sonntag gehörte. Sie hatte sich frisiert am Morgen und kein Kopftuch gebunden, wie sonst bei der Arbeit. Ihre grauen Haare schimmerten einen Stich violett. Karl mußte dreimal versichern, daß er weder Maggi noch Salz und auch nicht mehr Eierstich wolle, ehe Ria sich setzte, ihm schräg gegenüber in gehörigem Abstand, und zuschaute, wie er seine Suppe löffelte, laut schlürfend und tief über den Teller gebeugt - mir hätte sie das nie durchgehen lassen. Nach einer Weile fragte sie: "Hatten deine Pflaumen auch Würmer?"

Christoph Peters (Kalkar, 11 oktober 1966)

De Zwitserse dichter en schrijver Conrad Ferdinand Meyer werd geboren in Zürich op 11 oktober 1825. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Möwenflug

Möwen sah um einen Felsen kreisen
Ich in unermüdlich gleichen Gleisen,
Auf gespannter Schwinge schweben bleibend,
Eine schimmernd weiße Bahn beschreibend,
Und zugleich in grünem Meeresspiegel
Sah ich um dieselben Felsenspitzen
Eine helle Jagd gestreckter Flügel
Unermüdlich durch die Tiefe blitzen.
Und der Spiegel hatte solche Klarheit,
Daß sich anders nicht die Flügel hoben
Tief im Meer als hoch in Lüften oben,
Daß sich völlig glichen Trug und Wahrheit.

Allgemach beschlich es mich wie Grauen,
Schein und Wesen so verwandt zu schauen,
Und ich fragte mich, am Strand verharrend,
Ins gespenstische Geflatter starrend:
Und du selber? Bist du echt beflügelt?
Oder nur gemalt und abgespiegelt?
Gaukelst du im Kreis mit Fabeldingen?
Oder hast du Blut in deinen Schwingen?

Am Himmelstor

Mir träumt', ich komm ans Himmelstor
Und finde dich, die Süsse!
Du sassest bei dem Quell davor
Und wuschest dir die Füsse.

Du wuschest, wuschest ohne Rast
Den blendend weissen Schimmer,
Begannst mit wunderlicher Hast
Dein Werk von neuem immer.

Ich frug: "Was badest du dich hier
Mit tränennassen Wangen?" Du sprachst:
"Weil ich im Staub mit dir,
So tief im Staub gegangen."

Das begrabene Herz

Mich denkt es eines alten Traums.
Es war in meiner dumpfen Zeit,
Da junge Wildheit in mir gor.
Bekümmert war die Mutter oft.
Da kam einmal ein schlimmer Brief.
(Was er enthielt, erriet ich nie.)
Die Mutter fuhr sich mit der Hand
Zum Herzen, fast als stürb' es ihr.
Die Nacht darauf hatt' ich den Traum:
Die Mutter sah verstohlen ich
Nach unserm Tannenwinkel gehn,
Den Spaten in der zarten Hand,
Sie grub ein Grab und legt' ein Herz
Hinunter sacht. Sie ebnete
Die Erde dann und schlich davon.
 

Conrad Ferdinand Meyer (11 oktober 1825 - 28 november 1898)

De Nederlands / Indonesisch dichter, essayist en geleerde.Gertrudes Johannes (Han) Resink werd geboren in Jogjakarta op 11 oktober 1911. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: Het moederland

Er was een plek waar de ketjoeboeng bloeide:

Het was of massa's witte kolen gloeiden

Met een halfduister maar bedwelmend licht,
Dat oorsprong had noch uitgang of gewicht

En dat zo schoon was als een dag vol zorgen

Waarvan het giftig hartsap blijft verborgen.

Een orchidee doorflitste nu en dan

Den groenen schemer met de kleuren van

Zeer kostelijk juweel: het geel van zonnen,

Gestorven vóór dat zij den dag begonnen;

Het nachtlijk purper van geronnen bloed;

En het ontwakend wit dat men ontmoet

In blanc-de-Chine en prille kinderogen.

Ik denk, over den afstand heengebogen,

Aan verre lampen van veelkleurig glas

Waarvan het licht koel en eenzelvig was

Als van gesteenten ergens in mijn dromen.

Han Resink (11 oktober 1911 – 4 september 1997)

De Borobudur bij Jogjakarta 

De Russische schrijver Boris Andrejevitsj Pilnjak werd geboren in Oblast Moskou op 11 oktober 1894.Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009 en ook mijn blog van 11 oktober 2010.

Uit: A Year Of Their Lives (Vertaald door F. O. Dempsey)

„At dusk the sky became greenish and murky, merging into a vast tent of deepest blue studded with a myriad of shining golden stars. Then the eider—ducks and swans grew silent and went to roost for the night, and the soft warm air was thrilled by the whines of bear—cubs and the cries of land—rails. It was then that the maidens assembled on the slope to sing of Lada and to dance their ancient dances, while strapping youths came forth from their winter dwellings in the woods and listened.

The slope down to the river was steep; below was the rustling sound of water among the reeds. Everything was wrapt in stillness, yet everywhere the throb and flow of life could be heard. The maidens sat huddled together on the top of the slope, where the granite and slate were covered with scanty moss and yellow grass.

They were dressed in gaily—coloured dresses: all of them strong and robust; they sang their love—songs–old and sad and free–and gazed into the gathering opalescent mists. Their songs seemed to overflow from their hearts, and were sung to the youths who stood around them like sombre, restive shadows, ogling and lustful, like the beasts in their forest—haunts.“

Boris Pilnjak (11 oktober 1894 - 21 april 1938)

Met zijn vader en zijn zoontje Andrej in 1923
 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 11 oktober 2010.

De Franse dichter en schrijver Pierre Jean Jouve werd geboren op 11 oktober 1887 in Arras. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2008 en ook mijn blog van 11 oktober 2009.

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Hans Schiebelhuth werd geboren op 11 oktober 1895 in Darmstadt. Zie ook mijn blog van 11 oktober 2009.

11-10-2011 om 19:13 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ferdinand Bordewijk op dit blog.

Uit: Knorrende beesten

„De ondergaande zon der hondsdagen zette de kust in een machtig rood. Het rijkelijk bluschwater der zee doofde dit trotsch tafereel. De nachthitte hing op het land, en de dikke zilte geur van de zee, het parfum van een zware vrouw die ruischt in ondergoed van zij.

Hoog kalkig scheen de parade in lange lijn, van Rigel tot Regulus, en verder tot de haven en de blinde dolkstooten van den vuurtoren. Daarlangs de kleine duistere bars, broeisch geflonker van kleur en geteem van muziek. Hooger de golvende promenade, en hooger weer de terrassen met de hotels, Rigel, Beteigeuze, Mizar, Regulus, en daarin gevat het kleine uiterst selecte blok van Alcor.

Het verkeer op de parade wemelde, zijn toon was beschaafd. Het groot gerucht kwam van de pier.

De pier stak een arm en een vuist ver in zee. Ook daar wemelde het, in een eenvoudiger feestelijkheid. De pier had zich overwelfd met een berceau van roze gloeilicht.

Het groote eindcafé trok zijn burgerlijk silhouet in roze lichtlijnen na en herschiep zich tot een onbeholpen fantasmagorie. Het water weerkaatste het roze in gerekte deining. Een maritieme kanonnade gaf het slagwerk van de militaire kapel. Er werd geroepen, gezongen, gedraafd.

In de keten der kleine bars van de parade was de parkeerplaats een breuk. Aan den ingang was de garage en de service, dit woord in bijtend zilverlicht vóór den muur, dan de effen matheid van het plein van betontegels, afgesloten door een rechten steenwal, waarboven de promenade door een peristyle. Aan de verre andere zijde de kleine steenen cylinder van den parkwachter. Het park lag in het halfduister, zonder eigen verlichting, zijdelings beschenen door het booglicht van de parade.

Het park was vol van kleine, stille dieren. Hun eigenaars zochten vreugde op de pier. De tijd kwam nu van de weeldedieren. Zij liepen langzaam over de parade, met gedempte knorren van gevoede beesten, met het rhythmisch namalen van juist passende tanden in een dichten snuit.“

Ferdinand Bordewijk (10 oktober 1884 –  28 april 1965)

De Nederlandse dichter en vertaler Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966.  Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Glazenwasser ziet schilderijen

Auto's, gelach, geraas: alles slaat dood
op zeven hoog. Ik hoor alleen mijn spons

en het verkouden knarsen van het staal
waaraan ik hang. Soms spreekt een wolk mij aan

of gis ik wat een meeuw te zeggen heeft.
De mensen: druk, wit, stemloos, achter glas.

Op acht hoog kunst. Dat meisje daar, die lach,
wie heeft haar zo bespied dat ze immuun

voor complimenten mijn gezicht in kijkt?
En wanneer breekt die sperwer uit zijn lijst?

Ik hang hier als een ijskoud schilderij
waar niemand oog voor heeft, ik poets en zwoeg

en maak het uitzicht vrij - schilder er maand
na maand onvervalste wolken bij.

Kijk. Daar kruipt al zonlicht in mijn lijst.

Telefunken

Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,
sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest.

Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat
en moet steeds denken aan dat lege masker

dat mij zo schaamteloos heeft aangestaard.
Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt.

De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht
ik de tijd uit zijn ogen at. De zak.

Ik gaf hem Hitchcock, borsten, rampen, sikhs.
Ik gaf hem ogen. Oorlog. Noorderlicht.

Maar ik kon gaan. En hij kijkt weer tv.
Straks word ik opgehaald en sterven kilo's

dode uren op de stortplaats met mij mee.

Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Littell werd geboren in New York op 10 oktober 1967. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Die Wohlgesinnten (Vertaald door Hainer Kober)

„Ihr Menschenbrüder, lasst mich euch erzählen, wie es gewesen ist. Wir sind nicht deine Brüder, werdet ihr antworten, und wir wollen es gar nicht wissen. Gewiss, die Geschichte ist düster, aber auch erbaulich, sie ist eine wahrhaft moralische Erzählung, glaubt mir. Ein bisschen lang ist sie wohl, schließlich ist viel geschehen, doch wenn ihr es nicht allzu eilig habt, werdet ihr vielleicht die Zeit erübrigen. Immerhin betrifft die Geschichte euch: Und ihr werdet schon sehen, wie sehr sie euch betrifft. Glaubt nicht, ich wollte euch von irgendetwas überzeugen, wovon es auch sei; was ihr denkt, ist schließlich eure Sache. Wenn ich mich nach all diesen Jahren entschlossen habe, sie niederzuschreiben, dann nur, um mir selber Klarheit zu verschaffen, nicht euch. Lange kriecht man als Raupe über diese Erde und wartet auf den prächtigen durchscheinenden Schmetterling, den man in sich trägt. Und dann vergeht die Zeit, die Verpuppung findet nicht statt, wir bleiben Larven. Das ist eine betrübliche Feststellung, aber was soll man machen? Natürlich bleibt immer noch der Selbstmord. Doch ehrlich gesagt, lockt er mich wenig. Sicher, ich habe lange daran gedacht, und sollte ich doch darauf zurückgreifen, wüsste ich auch wie: Ich würde mir eine Handgranate gegen das Herz drücken und mit einem wilden Ausbruch der Freude aus dieser Welt scheiden. Eine kleine runde Granate, die ich behutsam entsichern würde, bevor ich den Bügel freigäbe, und bei dem kurzen metallischen Klicken des Zünders lächelte ich, dem letzten Geräusch, das ich hören würde - abgesehen vom Hämmern meines Herzens in den Ohren. Und dann endlich das Glück, oder jedenfalls der Friede, und die Wände des Büros mit Fetzen dekoriert. Die Putzfrauen würden saubermachen, dafür werden sie schließlich bezahlt, selber schuld. Doch wie gesagt, der Selbstmord

reizt mich nicht. Ich weiß übrigens nicht, warum, ein altes moralphilosophisches Relikt vielleicht, das mich predigen lässt, wir seien schließlich nicht auf dieser Welt, um uns zu amüsieren? Aber wozu dann? Keine Ahnung, um zu überdauern vermutlich, die Zeit totzuschlagen, bevor sie dich erschlägt. So gesehen, ist das Schreiben ein Zeitvertreib wie jeder andere auch“.

Jonathan Littell (New York, 10 oktober 1967)

De Duitse schrijver, tekenaar en musicus Eugen Egner werd geboren op 10 oktober 1951 in Ingelfingen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Eine Brieffreundschaft auf dem Billigmond

„Nach getaner Arbeit saß ich teetrinkend im Sessel und lauschte der Rundfunkübertragung eines Kammerkonzerts. Plötzlich brach die Musik ab, und drei irre Stimmen schrillten aus den Lautsprechern: »Programmänderung! Wir wollen sofort eine Kochsendung bringen! Programmänderung! Kochsendung!«

Eine Feuerwehrglocke wurde frenetisch geläutet, lautes Brutzeln war zu hören und das Klappern von

Herdgeschirr.

»Damen und Herren«, schrien die Irren weiter, »wir werden jetzt einen Fisch zubereiten. Obacht! Aufgemerkt! Fischzubereitung!«

Als nächstes wurde behauptet: »Diesen Fisch haben ein paar Eichhörnchen für uns aus dem Meer gezogen. Es waren gute Eichhörnchen. Und wir haben sie mit Eichhörnchen-Geld gut bezahlt. Nun wollen wir den Fisch aufschneiden. Zurücktreten! Brillenträger und Herzkranke in den Schutzraum!«

Es folgte ein häßliches Schneidegeräusch. Die drei Irren fuhren fort: »Nunmehr erfolgt das Ausnehmen.«

Wieder erklang die Feuerwehrglocke. »Da ist was drin, in dem Fisch«, hieß es dann. »Ein Fremdkörper. Sieht aus wie … Abwischen, das! Damen und Herren, es handelt sich um eine Musikkassette. Was ist da drauf? Ein Fischrezept? Sofort abspielen!«

Gut hörbar wurde die Musikkassette in ein entsprechendes Abspielgerät eingelegt. Eine Frauenstimme hob an zu erzählen:

»Das war also die Innere Mongolei des Billigmondes, auf den ich strafversetzt worden war. Meine

drei minderwertigen Reiseführer zeigten mir stolz die offene Weite des Landes. Aus der Ferne trug der

Wind rasendes Schreibmaschinengeklapper heran.“

Eugen Egner (Ingelfingen, 10 oktober 1951)

De Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda werd geboren op 10 oktober 1908 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Quanta, Quanta Guerra  (Vertaald door Anna Maria Saludes i Amat)

„I was born at midnight, in autumn, with a lentil-sized mark on my forehead. My mother, when I misbehaved, would say, half turning her back to me, you look like a Cain. Josep had a scar on his left thigh, the inner part, shaped like a fish, that made people laugh. Rossend, the son of the junkman who lent us his donkey and wheelbarrow to take carnations to market, had red on the tip of his nose and made people laugh. Ramón, the butcher’s son, had pointy ears and made people laugh. I didn’t make anyone laugh. Whenever they joined together and attacked me because I didn’t want to join in their games, I would force them to retreat, shouting that the devil was my uncle and had marked my forehead before I was born so that he could recognize me later, even among other boys. When I was three, because my mother never wanted to cut the hair that fell in ringlets on both sides of my neck, everyone took me for a girl. The day that my mother took me to see Father Sebastià so I could be enrolled in school, Father Sebastià regarded me with pity and said: we don’t admit girls here. My mother burst out with explanations, saying that it hurt her to cut my hair, so pretty, that I was still just a baby and would get cold without the hair, and while she explained this, I, who already knew how to write my name, went up to the board, took the chalk and wrote in white on black, in large, crooked letters: Adrià Guinart. Father Sebastià suddenly noticed, joined his hands and said: what an archangel!“

Mercè Rodoreda (10 oktober 1908 – 13 april 1983)

10-10-2011 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harold Pinter op dit blog.

Uit: The Dumb Waiter

“GUS. I wonder who it’ll be tonight.

[Silence]

Eh, I’ve been wanting to ask you something.

BEN. [putting his legs on the bed] Oh, for Christ’s sake.

GUS. No. I was going to ask you something.

[He rises and sits on Ben's bed]

BEN. What are you sitting on my bed for?

[Gus sits]

What’s the matter with you? You’re always asking me questions. What’s the matter with you?

GUS. Nothing.

BEN. You never used to ask me so many damn questions. What’s come over you?

GUS. No, I was just wondering.

BEN. Stop wondering. You’ve got a job to do. Why don’t you just do it and shut up?

GUS. That’s what I was wondering about.

BEN. What?